Fragmenta comicorum Graecorum: Volumen IV Fragmenta poetarum comoediae novae [Nachdr. der Ausg. 1841. Reprint 2010 ed.] 9783111569567, 9783111198002 [PDF]

Zitiervorschau

F

R

A

G

M

E

N

T

A

COMICORUM GRAECORÜM.

COLLBOIT E* »ISPOSUIT

AUGUSTUS

MEINEKE.

VOLUMEN

IV

FRAGMENTA POETARUM COMOEDIAE NOVAE

Β E R O L I Ν TYPIS

ET

IMPENSIS

MDCCCXLI.

G.

CONTINENS.

I. REIMERI.

FRAGMENTA POETARUM

COMOEDIAE NOVAE.

COM.KOIT

KT D18POSDIT

AUGUSTUS MEINEKE.

Β E R Ο L I Ν I. T Y P I S ET IMPENSIS

G. R K I M E R I .

MDCCCXLI. Photomechanischer Nachdruck 1970 Walter de Gruyter & Co., Berlin

Unveränderter photomechanischer Nachdruck

Archiv-Nr. 3387 701 © 1970 by Walter ile Gruyter & Co., vormals G. J. Göschen'sche Verlagshandlung — J. Guttcntag, Verlagsbuchhandlung — Georg Reimer — Kar] J. Trübner — Veit & Comp. Berlin 30 Printed in Germany Alle Rechte des Nachdrucks, der photomechanischen Wiedergabe, der Übersetzung, der Herstellung von Mikrofilmen und Photokopien, auch auszugsweise, vorbehalten

Ρ R A E F Α Τ Ι O. Quod nunc publici iuris fació comicorum graecorum volunten quartuni, praeter ea qua,e titulus libri profiteer incertae aetatis poetas et anonyinorura comicorum fragmenta complectitur. Iu novae comoediae poetis primum locum, ut par erat, Philemoui et Menaudro concessi, quorum fragmenta quod nunc aliquanto emendatius quam quum primum a me edita sunt multisque accessionibus locupletata exliibere Ii« cuit, eorum potissimum virorum debetur industriae, qui his proximis annis haud contemnenda graecae eruditionis instrumenta ex bibliothecarum latebris protraxerunt E x commentariis quibus primam horuin poetarum editionem instruxi seduto cavendum duxi ut nihil propemodum in hanc novam syllogen reciperem, nisi quod cum interpretatione vel crisi fragmentorum necessario coniunctum esset. Quae res hoc commodi attulit ut, secus ac speraveram, novae comoediae poetas uno voliimine, grandiore ilio quidem nec tarnen ad usum inhabili, includere licuerit. Itaque ad totius operis absolutionein unum duiitaxat volumen reliquum est, praeter corrigenda et addenda verborum illud indicem sive potius comicae dictionis thesaurum complectens locupletissimum, in quo struendo

VI

PRAEFATIO.

quum Henricus Iacobi, optimae spei invenís, suam mihi operam comraodaverit, futurum spero ut sub proximi anni finem optatam metani attingere et respis rare tandem a diutino et aerumnoso labore mihi concessum sit. Anonymorum comicorum fragmenta colligendi consilium ante paucos demum annos mihi subnatum est. Itaque nonnisi ea apponere potui quae aut casus oiferret aut memoria, non sat fidelis illa, suggereret. Plutarchum Hesychium Pollucem E u stathium paucosque alios non pertractavi quidem ad hunc ipsum fineoi totos et íntegros, at paullo diligentius tamen inspexi. Non mirabor tamen si vel e x his scriptoribus sylloge nostra multis accessionibus ditari potuerit, maxime e x Hesychio, comicarum glossaruin uno omnium feracissimo. F e r a x item Phrynichus, cuius in apparatu sophistico quae omissis auctorum nominibus comicorum exempla afferuntur pleraque omnia ad antiquam spectant comoediam, quod ideo hic commemoravi, quoniam aetatis indicium paucis tantum et de quibus nullum mihi dubium esse posse videbatur locis apposui. Antiquae autem potissimum comoediae auctores Phrynichum sequutum esse e x Photii (Bibl. 1 5 8 p. 1 0 1 B e k k . ) de apparatu sophistico relatione intellegitur. Egregii Iiuius oper i s , s e x et triginta mininum libros complexi, vehementer dolendum est nihil nisi tenuem et exilent epitomen ad nos pervenisse. A t bonara libri partem cum e x aliis grammaticis tum vero e Iexicis Seguerianis redintegrare licet, in quae non exiguam thesauri illius partem receptam esse haud temere affirmo. Neque difficile est dignoscere Phrynichia ab iis quae

PRAEFATIO.

Vil

aliis grammatieis debentur. Quamquam enim doctue et acutus attici sermonis explanator erat Phryuichus, ipse tarnen oratione usus est gravi quidem et lumiiiibus distincte, at verborum ambagibus impedita et nimio atticae elegautiae studio molesta. Idque etiam Photius intellexit, quo iudice Phrynichus και ταντην την πραγματιίαν

ίίς πλή&ος

¿Çheive

λον

λόγου

άλλοις

και ωραίου

νλην

δνσχρηστον, σννα&ροίζων

και χα~ αντός

où

Itaque uescio an Ruhnken. ad Ti m. ρ, 41 et Lobeckius ad Phryîi. jr. 418 pauîlo bonorifîcentius de huius scriptoris dictione iudicaverint. Sed ut redeam unde digressus sumr in eiusmodi frag me liti s quae nonnisi coniecturae ope ad conucos auctores revocantur magnam cautionem adhibendam esse meo ipse exemplo expertus sum. Cum enitn baud raro mibi accidisset, ut quae satis probabili coniectura comico poetae tribuiesein ea postea alius scriptoris esse intellegerenl·, nihil propemodum recipiendum duxi nisi quod satis certa, ut mihi quidem videbatur, comicae dictionis indicia haberet. Ut unum exenipluin de multis afferam, Eustathius ad Hoin. p. 1796 54 finita expositioue de Ulixis et Telemachi liberis hoc utitur epiphonemate : λίαν τοιοΰτω Ιχρήσατα,

Πιριττά

ταϋτα

ti δ' ουν σπνώς

χάϊ κενή μοχ&ηρία · φράζοιτο,

μικρόν

το

βλάβος*

Quos versus comico poetae tanto coníidentius aliquis adscribat, cum το βλάβος et comicum sit vocabuiuin, quippe ab Arisloph. Ran. 1151 usurpatati), et disertkn agnitum ab ipso Eustathio p. 1410 17: το παρ* αυτής (βλάβης) βλάβος παρά τω κωμικω. NillilomillliS ilio» versus non recipiendos duxi, quoniam nec μοχ&ηρία

PRAEFATIO.

Vili

eo quo b. 1. positum est sensu nec

dictio

σηνως

φρά&ιν attici saporis mihi esse videbatur. Siinilem ob causam exclusi quos Schneide win us Coiiiect. crit. p. 1 1 9 Menandro vindicare volebat versus ab Michaele Syngelo in Crameri Anecd. Oxon. I V p, 2 5 3 1 5 servatos: Φύλλων λαγωούς έχφοβονσιν άνδρας

δ' άνανδρους

ai axial

οί

κτύποι, των

πραγμάτων.

At eniin hi versus ñeque Menandrium ñeque omnino atticum colorein habent, a quorum usu frisy liaba forma λαγωός, quam invito metro codices habent in locis P h i leiuonis Fragm. iuc. fab. III 5 et Euaiigeli Άναχαλυπτ. vs. 6 longe remota est. Cfr Phrynichus E c l . p. 186.. A t fuit etiam ubi ne disertis quidem grammaticorura testimoniis fidem haberem, e x quo genere sunt Iiaec quaePhotius scripsit p. 3 8 3 2 . Παράδεισος : το tv ¿σ τω ς. σημαίνει

δέ οίον το εμπεριπατεΐσ&αι

άναισ&ησΐαν. και νδατα

ό γαρ παράδεισος

έχοντος,

τες τον παράδειαον

και χρωνται

τε&ειμένως

διά

την

έπι τον περιπάτου

δένδρα

συνεχώς οί κωμικοί

τι&έν-

επί των άναισ&ήτων.

¿'στι δέ

τοϋνομα

Cui glossae emendandae etsi me imparem esse sentio, hoc tarnen intellegere mihi videor την άναισ&ησίαν et των άναια&ητων ad longe aliam ac primo adspectu videri possit sententiam revocanda esse. Nimirum res ad v e teres christianae ecclesiae doctores spectat, quorum alii paradisum sensuum perception! subiectum alii nonnisi mente et cogitatone comprehensibilem e s s e staluebant. Ut alios paires omittam apud loi) an η em Damasc. de F i d e orthod. X I 1 1 haec leguntur: καϊ περσικόν

και

ουτός εστίν πάσης

λέγεται φαρδαι&ί

ó &είος παράδεισος

της γης

υψηλότερος

(qpαρδαισί).

—

κείμενος,

¿v τρ άνατολικγ εύκραής

δί

αέρι

μίν τε

PRAEFATIO. λεητοτάιω

περιλαμηόμενος,

δΐας πλήρης, οον

αια&ητον

φντοΐς άει&αλέσι

φωτός έμπλεος,

κάλλους υπερβαίνων

is

έννοιαν.

ώ'ρας άπάοης αίσ&ηχής zivèç μίν

έφαντάσϋ-ησαν,

'έτεροι

ουν τον δί

έμοιγε δοκεΐ, ώαπερ ó άν&ρωπος αισ&ητός δεδημιοΰργηται, αίο&ητόν

ουτω και

¿¿μα καί

το

κομών,

τούτου

νοητον καί διπλήν

πλην

καί νοητός

εχον την

καί

παράδεΓ

ναητόν.

Ιερωτατον

ειω-

άμα

τέμενος έμψασιν.

Huiiis igitur doctrinae, qua paradisus non αισθητός sed νοητός esse credebatur, -vestigia in Photii glossa deprehendisse milii videor. Quae si vera est conjectura, apertimi est ineptissime comicorum testimonium advocari, quorum in locum quodnam scrip tor um genus substituendum sit historiae ecclesiasticae periti viderint.Prioremglossae partem, ut hoc addam,forsanita refingas,. Παράδεισος', το ένεστώς. σήμαινα δί οίον το ίν περιπάτοις. In quo ένεστως de vita post mortem interpretor. Quae proxinie sequuntur, &at, τε&ειμένως τήν άναισ&ησίαν, non expedio. Ceterum ex eodent fonte hausit auctor glossae Hesychianae misere trunCatae, Παράδεισος: τίθεται επί των αναίσθητων, οίος εστίν εν

πιριπάτοις.

Porro alia poetarum fragmenta sunt, quae quinti critici ob métricas aliasque rationes tragici» poetis, quibus ex librorum fide tribuurìtur, eripuerint et comicis poetis vindicare voluerint, tamen, modo quae corrupta sunt emendentur, tragicis recte adscribí intellegitur. Quam rem duobus exemplis illustrare libet. Apud Stobaeum Flor. C V I 6 kaec leguntur: Sì

r

γήρας, oìav έλπίδ* ηδονης

και πάς τις εις σε βοΰλετ'

έχεις,

άν&ρωηων

λαβών dè πεϊραν μεταμέλειαν

λαμβάνει,

ως ουδέν ίστι χεΐρον εν θνητω γ ίνα.

μολεΐν

PRAEFATIO.

χ

In margine Stobaei hi versus tribuuntur E u ripidi, cuius fragmentuin e x Oenoinao proxiine antecedió E o s incerto novae coinoediae auctori assignat Gaisfordus, cuius iudicii liane opinor causam habuit, quod neque in βούλεται recte ultima syllaba eliditur et terlii versus numeri repugnant legi Porsonianae. At prius illud lenissima correctione removere licet ita ut aut βούλεται ϋ-νψων aut βούλεται βοοτων scribatur, quae aliquaiito probabilior est ratio ea quam Elmsleius ad Euripidis Med. 5 4 8 iniit, και πάς τις εις σ' έτοιμος άν&ρνπων

autem

quod

μολεΐν.

A d alterum

attinet,

Gaisfordus ipsam dictionem μιταμέλπαν λαμβάνειν suspectare debebat, qua quis unquam usus est de eo quem alicuius rei poeniteret? At facilliina in promptu est medela haec: λαβών dè πεΐραν, μεταμέλεια

λαμβάνει,.

Qua structura etiain alia» Eurípides usus est, e. c. in fragmento apud Plutarchuui de Garrul. p. 5 0 7 b: Mr/ραν πύ&οιντ'

γάρ εκ λαμπτηρος αν άστο*

Ίδαΐον

λέπας

πάντες.

Tliucydides I I 6 8 : οί δ' Άμφίλοχοι

γενομένου τούτου δι-

δόασιν εαυτούς'Ακαρνάσι, και προσπαραχαλέσαντες Ά&ηναίους, Φορμίωνα

οϊ

(leg.

οί δ'

τε στρατηγόν

ί· e . tum

έπεμψαν

και

vero νανς

αμφότεροι

hi)

avrotg

τριάκοντα.

Aristoph. apud Polluc. V I I 6 7 : το στρόφιον λν&έν, τά χάρνά μούεξέπιπτεν. Incerti auctoris versus editus a Prellero de Polem. p. 1 5 1 : 'ένα λί&ον αρας, ηίν&·'νπήααν σκορπιοί. Porro μεταμΐλεια λαμβάνει verte poetlìtentia inyruU, ailvental. Quo sensu etsi frequentius dicitur καταλαμβάνειν, lamen nee alterum inusitatum

PRAEFATIO.

χι

fuisse docet Thucydidis locus I I 34: Ιπειδη καιρός έλάμβανεν. Ita enim recte codices liabent pro χαιρόν. A c similiter χιχάνειν dixit Archilocbus Tetraui. X V I I 3 : xiyávei δ' εξ όελπτίης φόβος, et Aeschylus Agam. 421: πολλά γοϋν χιγχάνει προς ήπαρ. *) Alteram eiiisdem generis fragmentai itidem a Stobaeo Flor. C V 51 servatum hoc est: Tà μεγάλα δώρα της τύχης'¿χαφόβον, χαι το πάνυ λαμπρόν ονχ άχίνδννον χνρεΐ, ονδ' άσφαλίς πάν νψος εν &νητω γένει, ο περιέτρεψεν η χρόνος τις η φ&όνος, δ επάν επ' άκρον τις τον χαλώς πράττειν δράμτ} · •η δε μεσάτης εν πασιν ασφαλεστέρα τω μητε λίαν εν ταπεινω της τνχης μέρει φέρεσϋ-αι, μητ' ¿V νψηλω πάλιν xâv γαρ πέσγ τις ¿ξ ελάττονος μέτρου, 10 ενπεριχάλυπτον εσχε την δνσπραξίαν, ογχου ôè μεγάλου πτώμα γίγνεται μέγα. προς γάρ το λαμπρόν ό φ&όνος βιάζεται, σφάλλει δ' εχεινονς ους αν υψώστ) τνχη. Hos versus, quibus in margine Stobaei nihil uisi ,,τραγιχόν επεισόδιον" adscriptum est, vir quidam pereruditus ex comoedia sibi derivatos videri indicavit. A c fateor mihi quoque id olim sic visum esse; nam quod orationis forma aliquanto supra soccum assurgit, etiam comoedia aliquando vocem tollit, nec ibi tantum ubi Chremes tumido delìtigat ore. Tragico autem poetae quominus haec tribuí possint, praeter * ) Ita enim corrigendum videtur pro edito est quod

cil. Sophocle

χωριϊ προς ήπαρ — yivvaia δύη. Causa &ιγγάνιιν πρός τι, non dici posse videtur.

Aiac. 918:

coTrectioiiia Laec

PRAEFATIO.

XII

anapaestum in tertio versu obviuoi, cum numeri quibus seplimus versus iiiclusus est tum etiain quod quarto versu legitur verbum περΰτριψν impedire mihi videbatur. Verissime eiiiin Porsoiius ad Euripidis Med. 2 8 4 trágicos unquam in senarios, trpchaicos aut anapaestos legítimos ntçl admitiere negavit ante vocalem in eadem sive in diversis vocibus. Sed minus recte vir summus hinc liquere addii, versus ex Euripidis Sisypho a Pseudo-Plutarcho adductos de Placitis philos. I 7 rectius Critiae tribui a Sexto Emp. adv. Mathem. I X 5 4 : ταιονσδί περιέστη^ΐν άνϋ-ρω παις cfoßovg. Ceteris eiiim tragicis quod non licuit, uec Critiae licuit, cuius in versum cum τοιονσδί ex Grotiidemum coniectura illatum sit, libri autem constanter habeaut τοιούτους, apertum est sive Euripidem sive Critiam scripsisse: τοίονς πέριξ Ζστησιν άν&ρωποις (foßovq. Ad nostrum locum ut redeam, videtur tarnen mota difficultas removeri posse. Nam quum cod. A , qui omnium Stobaei librorum praestantissimus est, pro πίριΐτρίψίν habeat πιριέατρίχρεν, non male, ut equidem opinor, coniicias οπιρ ηαρέατρεχρ' (vel χατέστρεψ') ì] χρόνος τις r¡ φ&όνος. N e c íiiaiori opera aiiapaestum removeas prononine τις, quo facile caremus, aut deleto, aut ante tn άκρον transposito. Denique séptimo versui suos numéros facillime ita restituere licebit: τω μήτε λίαν tv ταπεινω μέρα

γέρεσ&αι

τω τύχης

—

Qua correctione legi Porsonianae abunde satisfactum est. Quae praeterea in versibus illis tragicae dictioui r e p u g n a n t , VS. 5

tnàν

e t πρατηιν

et vs. 9

έλάττονος,

PRAEFATIO. ea verbo afligiese sufficiat. De auctore auleta Iiorum versuum si quaeris, ñeque Aescbylo neque S o phocli eos tribuí posse apeiíum est. Itaque de E u ripide cogitareui, nisi id quoque incertum redderet quam versu secundo habemus partícula πάνυ, qua reliqui poetae tragici rarissime (v. Porson. ad Hecub. 8 1 9 ) , Euripides autem, nisi memoria fallit, ne semel quidem usus est. Alia sane quae tragicorum nomen praeferunt fragmenta ita comparata sunt, ut nisi a comicis scripta esse non possint. E x hoc genere est quem p. 690 exhibui Theodectis locus, Theogneto fortasse vel Theophilo vindicandus. Nec minus de Critiae versu quodam dubitandum, quem servavit Stobaeus Eel. phys. I p. 228 Heer.: Ό

χρόνος άπάσης

έστϊν οργής

γάρμαχον.

A (qui bunc a tragico poeta non scribi potuisse numerorum ratio evi il cit. Itaque cum proxime hoc Menaiidri fragmentum antecedati riì

δέοποΐ'

ω va ξ, i < m τοΐς σοφοΐς

χρόνω axontîa&at

της άλη&ίίας

βροτων

περί,

quod ρ. 272 exhibui, non immerito poetarum nomina transponenda esse suspiceris. Nam Menandro illi versus assignari non possunt, vellemque eos ex sylloge mea circumscripsissem, quem ad modum e(iam illos quos in fragm. fab. inceri. L X X X V 1 U posui p. 2 5 7 : Ovr* ¿X χ(ρός çâov

χατααχίΐν

μι&έντα οντ'

χαρτιρόν

ànò

γλωνσης

λί&ον λόγον.

Quos tragico adscribendos esse praeter numemorum

PRAEFATIO.

gravitatene docet qua nullus unquam comicus poeta usus est forma χιρός. Ceterum si quid in tanta vel coniecturarum vei emendationum per haec quattuor volumina fusarum multitudine ab aliis occupatuin fuerit, id primo eorum, auctori lubentissime remittimus, alienarum opum, quod in simiti eausa de se dixit Fr. laeobsius, nee cupidi nec indigentes. Scribebam Beroliiii Id. Mai. a. MDCCCXLI.

INDEX

I

POETARUM.

C o m o e d i i e novae poetae. Philemo pag. 3 Philemo minor 68 Menander 69 Diphilu - 875 Hipparchns - 431 Lynceus - 433 Archedicus - 435 Apollodorae Gelous - 438 Apollodorus Caryetius - 440 Apollodorus (incertain Geloosne an Carystiae) 450 Anaxippue - 459 Philippides η&ώς

σε

παρα?>ογίσασ&',

ονδ'

εχειν

Hermannus Praef. ad Trin. XXVI:

παραλογίσασϋ·'

ονδ'

εχεtv,

vel

ώστ*

Idem comparat Plauti II, 4, 7 2 : edisne an incoenatus cum opulento accules? Alios versus ab Hermanne ad Thesaurum relatos vide Fragra. inc. 103. 117. 121. εχειν,

όψάρια

χρηστά;

θ υ ρ ω ρ ό ς . Έγώ καϊ

γαρ τον

¿ς την χλαμύδα

κατε&έμην

πέτασον.

Pollux Χ 164: το δέ των εηηβων χλαμνς

Φιλήμων

ποτέ

εν Θνρωρω

Έγώ

ΐρόρημα

γαρ

πέτασος

ές την χλαμύδα

και κτλ.

Ι Α Τ Ρ Ο Σ : I. Kai

γΰλιόν

τιν'

άργνρωμάτων.

Atheiiaeus VI ρ. 231 a. de voce άργνρώματα

dieserens: Φιλήμων Ίατρω Και γνλιόν τιν' άργνρωμάτων. Libri γνλίαν, quod eervavit Dindorfíus. Recte Casaubonus γύλιον. V. edit. mai. II. Antiatticista Φιλήμων

Ίατρω.

p.

104:

Κνδωνιον

μήλον,

V. Lobeckium ad Aiac. p. 116.

βραχεως,

KA TA ΨE YA OMEN ΟΣ — MET1SÌN

Η ΖΩΜΙΟΝ.

ΚΑ ΤΑ Ψ ΕΥ J Ο ΜΕΝ

13

Ο Σ.

Πάν τ' εστίν ¿ξενριΐν, εάν μη τον πόνον ψινγ?ι τις, ος πρόσεστι Stobaeue Flor. XXIX 88.

τοΓς

ζητονμένοις.

Vs. 1 Β et Trine,

ενρεϊν.

Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ο Ι . Antiatticìsta p. 88 2 4 : Λΐδράμ νωνοις. Κ

0

Α

ηχ α.

Α

Φιλήμων

Κοι-

Ξ.

Commémorât banc fabulam auctor glossarum ad Hippocratis iusiurandum.

Vide ad Menandri Colac. Fragni. VII.

Κ Ο Ρ Ι Ν Θ Ι Α . I.

Ei τ à παρά τοΐς άλλοιοιν είδείης

χαχά,

άσμενος έχοις civ, Nixorfujv, α νυν ¿χεις. Stobaeue Flor. C VI II 7. Ve reu primo είδείης cod. Α. είδοίης valgo. V. Porsonum ad Euripidie Fhoen. 1366, qui

άλλοισι γ' είδείης scripsit. II.

Athenaeue III p. 123 e: το δέ χ?>ιαρόν νδωρ Ά&ηναΐοι μ£τάχερας χαλοναιν, oìg — xaì Φιλήμων tv Κοριν&ία. MET1SÌN

Η Ζ Ω ΜΙ Ο Ν. I.

Ίχ&ύς

τι σοι

¿(paívtd·' ονφ&ός; Β. μιαρός ην. άλμη τε λενχη xaì παχεΐ'

υπερβολή,

χονχϊ λοπάδος προοώζεν ονδ' ίβόων άπαντες,

άχηχοας-

ήδυσμάτων'

ως άγα&ην άλμη ν ηοιεΐς.

PHILEMONIS

14

Athenaeus IV p. 133 a: εχρωντο γαρ oi παλαιοί και τοις εις άναστόμωσιν βροίμασιν, ώ'σηερ ταΐς άλμάσιν ελάαις. — Φιλημων δ' εν Μετιόντι η Ζωμίω Ίχ&νς τί σοι κτλ. Vs. 1 τί σοι Β et ex coniectura Beiitleius. τις

σοι. — Vs. 2 libri μικρός.

V L τις

σοι.

Ρ

Correxit Bentleiue. Ibid. Do-

braeas Adv. II p. 287 ονφ&ός. Libri εφ&ός. — Vs. 5 inalim εβόων δ' άπαν τες. PVL ε βόουν. II.

Άγίρριος

δί παρατε&εντος

καράβον,

ώς είδεν αντόν „χαΐρε nanna

(ρίλτατί"

ein ας, τί εηοίει; τον ηατέρα

κατησ&ιεν.

Athenaeus VIII ρ. 340 d : Φιλήμονος ôè Μετώντι ιίηόντος Άγύρριος δε — κατησ&ιεν, Ήρόδικος ó Κρατητειος tv τοΐς σνμμίχτοις νηομνημασι τον Καλλιμέδοντος ν'ών άηέδειξεν οντα τον Άγνρριον. Ilinc petiit Eustath. p. 1383. Vs. 1 άγνριος AC. άργνριος PVL. Eust. Άγνρριος. Ibid. Β παρατι&ίντος. — Vs. 2 Β nal (μλτατε. Ρ ηαμηίλτατε. — Vs. 3 Clericus verba τί inoíti

Μ "Εδει ηαρεΐναι, νάβλαν τίν', Α.

O

1

Παρμένων,

Χ

alteri interlocutori tribuit.

Ο

Σ.

ανλητρίδ'

Β. ó δε νάβλας τί εστί;

* * * ονχ οίδας, εμβρόντητε

Β. μά dia.

ή * *

σύ;

Α. τί ff ηgj ουκ οίσ&α νάβλαν,· οίιδίν ονν

οίσ&ας άγα&υν σνγ'.

ονδε σα μ βυχίστριαν ·

Athenaeus IV ρ· 1 7 5 d. de nabla disserens:

Φιλημων

εν Μοιχω "Εδει ηαρεΐναι κτλ. Pollux IV 61 : άλλα μην και νάβλας μνημονεύει Φιλημων "Εδει — νάβλαν τινά. Vs. 2 et 3 lacunas indicavit Dindorfius.

Aliter locum distin-

xerunt Porsonus Adv. p. 63 et Seidlerus V. D. p. 389. fine secundi versus Casaubonus addit είπε

μοι.

—

In

Vs. 3 Β

OÍ Ja. — Vs. 4 μα Jía ΑΒΡ. μά Jí' ον VL. Ibid. Ρ ουδέ νουν, V οίδέ νυν. — Vs. 5 οίσ&ας scripsi pro οισ&', de

M YPMI zi OIS ΕΣ — Ν E AIP

A.

15

qua forma vide ad Menandri fr a g m. p. 122 ed. mai. Ibid. σνγ' VL. σύ ABP. Dindorfius οίσϋ·' άγα&ον ονδί σαμβνχίστριαν, ut in fine versas aliquid omiesum sit. Atqut σαμβυχίατρια secundam eyllabam prodacit.

Μ Y Ρ Μ 1 J O Ν Ε

Σ.

Erotianus Gloss. Hippocr. p. 1 7 0 : '¿art δί ¿χ ivo ς χύτρας ίίδος μεγαλοϋτόμου και μεγάλης, μέμνηται της λέξεως και Ευπολις καΐ Μένανδρος ¿ν Έπιτρέπουοι και Φιλήμων εν Μυρμιδόσι. Cod. Φιλημων ò μυρμηδός. Μ

Υ

Πολύ μείζον

Σ

Τ

1

Σ.

εστι του χαχώς εχειν

το κα&' 'ένα πύα ι τοις δεΐν τον χαχώς έχοντα

κακόν

έπιακοπονμένοις πώς εχει

λέγειν.

Stobaeus Flor. C 5. Similiter in verbo λοιδορεΐν Philemo in fragmento ' Επιδικαζ p. 9. et in πάσχειν fab. LI b. Ν 'ΪΙσπερ

E

Σέλευκος

ην εϊδομεν

A

I

Ρ

Α.

δενρ' 'έπεμψε την

ημεΐς, τω Σελεύκω πάλιν

ημάς τι παρ' Β. τρυγέρανον

ημών άντιπέμψαι ου γαρ γίγνεται

ludi! Inc.

τίγριν, εδει

·9·ηρίον. τοντ'

αΰτό&ι.

Athenaeus XIII p. 590 a: εϊ έχομεν άρρενιχώς είρημένον τον τίγριν. Φιλήμονα γαρ οίδα τοντ' είρηχότα εν Νεαίρα "Ώσπερ κτλ. Vs. 2 εϊδομεν pro ϊδομεν Dindorfìus. — Vs. 3 τι quod libri ante ημάς habent transposuit Schweighaeuserus. At fortasse delendum est. — Vs. 4 τρυγέρανον AB. τριγέρανον BVL. Afferunt Hesychium, Τρνγέρανος: ι^άοματι έοιχώς. Ignotum alias vocabulum fortasse ex τρνγών et γέρανος compositum est, sive id verum seu ioco Actum avis nomen fuit. Plena igitur forma faerit τρνγονο-

PHILEMONIS

1β

γερανός, qnod prîmnm In τρνγογέρανος, tum in τρνγέρανος concisum est. Similes verborum formas vide apud Lobeckium ad Pliryn. ρ. 660. Si recte conieci, apud Heeychium pro φάσματι fortasse scribendum φάτrr¡. J S E M O M E N O l . 'Από

στόματος

απαντ',

Suidas β. ν. ànò στόματος. στόματος

κτλ.

εάν βονλησ&\ Φιλημων

ίρω.

Νεμομενοις

'Ano

Eadem habet Lex. Seguer. p. 436. Ν

Ο

Θ

Ο

Σ.

I. Eustathius ad Horn. p. 880 30: Αιλιος Sè Διονύσιος λέγει οτι Φιλημων έπισχώπτει το δνομα (βοννός) ώς βάρβαρο ν · λόφον γαρ χαλονσιν. 'έτεροι δε οτι βοννον Φιλημων εν JSÓ&OJ ώς σννη&ες τί&ησιν, αλλο&ι δί ώς ξενικό ν έπισχώπτει. Vide Fragm. inc. XXXIV a. II. Antiatticista p. 113: Πανοιχία, αντί τον πανοιχί. λημων Νό&ω. Vide Lobeckium ad Pliryn p. 514 sq. JS

Υ

Φι-

Ζ

Tò κάνουν ó παις περίεισι

τηνάλλως

έχων.

Pliotius et Suidas s. ν. τηνάλλως, μάτην. — ό Φιλημων Νν/,τί Tò κάνουν χιλ. — Praeterea huius fabulae memoria latet fortasse in corrupta glossa Hesychii, Νησίγδα: εν ννχτΐ. άποδιδόασι μασημάτων ποιόν. Indicavi!, Dobraeus Adv. II p. 581. Π Α Γ Κ Ρ Α Τ 1 Α Σ Τ Η Σ . I. Καντόν

τι πράττειν,

ον μόνον

επί τ?} τνχ]ΐ χρή, παιδίον,

τάς

πάντως

ελπίδας εχειν

ΠΑΓΚΡΑΤΙΑΣΤΗΣ ων βονλίταί

τις.

συλλαμβάνιο&αι έάν μιά·'

— ΠΑΛΑΜΗΔΗΣ. άλλα χαι τω rr¡ çàov ή τύχη

17

τίχΐ]

ποιιΐ,

ίτέρου τούτο, μη μόνη,

noi}].

Slobaeus Eel. phye. II 8 p. 3 3 8 ed. Heer.

Ye. 1 ante

Grotium και τόν τι et vs. 2 έπι τνχΐ). Articulam ante addunt

codd.

Tum malim

et codd. Vulgo

τό.

—

πάντων.

—

Ve. 3 τω Grotiiis

Ve. 5 vulgo xaì

Uecte cod. xaï omittit.

τίχί¡

ìàv μίϋ·'

ίτέρον.

Sed ne sic quidem hes versus per-

purgatos esse credo. ¿Ιοϋ?-ος προ δούλου, δίσπότης

προ

δίσπότον.

Suidas III p. 1 7 5 : προ άντϊ του άντί. κρατιαστή

Δούλος προ δούλου κτλ.

Φιλήμων

Παγ-

Froverbiura hoc a mul-

lís commemoratur, quos indicavi in edit. mai. Π A

ί Δ Α Ρ 1 Ü Dì.

Aiitiatticista p. 07 sive apud Bastium ad Gregor, p. 1 0 8 : "Ελλην γυνή. Φιλήμων Παιδαρίω, 'Ελλάς ό άνήρ. Σοηοκλής Αϊαντι Λοκρω. Π Κακόν ίοτι μίΐέχΐΐν

A

I

J

Ε

δούλω δίσπότης

Σ. πράττων κακώς ·

ανάγκη τών κακών γαρ

γίγνίται.

Stobaeus Flor. L X I I 20 cum leminate ex Α Παίδων.

Fort. Παιδίω

vel

Φιλήμονος

Παιδαρίω.

Π Α Λ Α Μ Η Δ Η Σ . Toi

γαρ δικαίου καν βροτοΐσι

ά&ανατος άιϊ δόξα διατίλίϊ Stobaeus Flor. I X 2 1 . bae superscripto δι. liuuc locum tribuit. Coiiiüet!. nov.

Recte,

και ϋ-ίοΐς μονού.

Cod. Α Παλαμη,

ultimae sylla-

puto, Giotius Philisco tragico

Ve. 1 malim κάν pro και. 2

18

PIIILEMONIS Il Α Ν Η Γ Y F I

Σ.

I. Την πλατεΐάν ταύτην

πεποίηχεν

ó βασιλείς

σοι

μόνον

;

Pollux IX 38 de voce πλατεία agens: Φιλήμονος μεν tv Πανηγνρει είπόντος Την πλατιΐαν κτλ. Bentleius haec tino versu trochaico continuavit scripsitque πιποίηχ'. Idem μόνον mutavit io μόνω. II. Αιγύπτιος

β-οιμάτιον

ήρδάλωσέ

μου.

Btymol. M. p. 436 41: Ήρδάλωσε. Φιλήμων Αιγύπτιος κτλ. αντί του ήσβόλησεν, εμόλυνεν. Ad Panegyrin rettuli auctore Erotiano Lex. Hipp. p. 98: τό μολυναι η ρυπάναι άρδαλώσαι λέγεται. — Φερεκράτης εν Θαλάττβ και Φιλήμων ΙΙανη/ύρει. Cfr ad Pherecr. p. 376. Π Α Ρ Ε Ι Σ Ι Ω , Ν . I. Τους εν Tr¡ ηόλει μάρτυρας

έχω γαρ, ort μόνος ψύσκην

κάνδαυλον, τούτων

ωά, &ρΐονί εν στενω.

διάπτωμ'

εγένετ'

ποιώ,

τί

γαρ

ή 'μάρτημα

τί¿

Athenaens XII p. 516 f: μνημονεύει του κανδανλου και Φιλήμων εν Παρεισιόντι ούτως Τους ¿ν κτλ. Vs. 3 addidi γάρ. Ibid. εν στενω, brevi tempore? Meiiander Ploc. IX 2 : μικρόν τι τό βίου και στενόν ζ/Ζμεν χρόνον. Sunt autera coqui verba, ex cuius sermone etiam sequene fragm. servatum est. II. Περί

τουπτάνιον

ου γίγνε&'

-η σκευωρία'

τραπεζοποιός ¿στ' επί του διακονεΐν. Athenaeus IV ρ. 170 f: εκάλουν δε τραπεζοποιόν τόν τραπεζών επιμελητην και της άλλης ιύκοσμίας. Φιλήμων

Π1ΤΤ0Κ0Π0

ΎΜΕΝΟΣ.

19

Παρεισιόντι Περί τονπτάνιον κτλ. Quibue verbis ille τω τραπεζοποιω importunarli diligentiam exprobrat. Similis Plauti iocus Mosteil. init. „Exi e culina — qui mi inter patinas exhibes argutias". Ve. 1 τονπτάνιον ΑΒΡ. τονπτάνειον V. τονπτανείον L. Ibid. ΑΒΡ γίνεται. T u m libri σκεπτωρία. Correxit post Pursanum apudVillebruniumSchneiderns in léxico.

Π1ΤΤΟΚΟΠΟ

ΥΜΕΝΟΣ. I.

Ιδού

πάρεστιν,

ώς οράς·

τριτημόρου

ϊχαστός

νμών ηλ&εν

εις τους

ειληφεν

νμΐν οντοσϊ

τριώβολον.

τέτταρας

Pollux IX 66 : on ôè τοις εξ χαλκούς τριτημόριον ώνόμαζον, εστίν είρείν εν τω Φιλήμονος Σαρδίω· — και ht aacfwg εν τω Πιττοκοπονμένω Ιδού πάρεστιν κτλ. Vs. 2 τούς addidit Clericus. Ibidem libri τεσσαρας. — Vs. 3 ante Hemst. ήμΐν et οντωσί. Sensu m loci explicnit Bentleius. II. Όβολου

το πρώτον ημϊν

και τετ τάρων χαλκών μετά ταντα. τρί' ημιωβολι'

iati·

χαλκού &ερμόν

ίνεχεεν Β. και

μάλα

ην.

Pollux IX 6 6 : οτι δε oi τέσσαρες χαλκοί ημιωβόλιον, εστίν ¿ν τω αντω δράματι Φιλήμονος ειρημένον Όβολου το πρώτον ήμΐν ενεχ&εν και τεττάρων χαλκών μετά ταύτα' και μάλα τριημιοβολίαι' έατί' χαλκού &ερμόν ην. Postrema iterum apposuit IX 7 0 : τοντι μέντοι το παρά Φιλήμονι „χαλκού &ερμόν ην" αντικρυς δηλοΐ την του 19ερμον πόσιν. Adscripsi locum ut emendavi in editione prima. Puta induci a poeta nescio quos rationem computantes eorum, quae in taberna, si f o r t e , vinaria consumsiesent. P r i m u m , unus eorum inquit, obolo nobis caupo infudit ( b i bendum d e d i t ) , postea quattuor chalcis. Recte, inferi alius, summa rationum tribus constat eemiobolis. Quibus dictis sin3 *

PHILEMONIS gulormn ration em competat : χαλκού â-ερμόν ην. — Versum secundum et terüum eodem modo emendavit Dobraeus Colt. Aristoph. Ran. 562. qui priora ita scripsit: άβολου το πρώτον ηνέχ&η nisiv, και τtrτάρων etc.

Π Τ Ε Ρ Υ Γ Ι Ο

Ν.

I. TÒ της Άμαλ&είας οίον γράφουσιν άργνριόν tari'

δοκεΐς είναι κίρας

ol γραφείς χέρας βοός ; τβντ'

¿αν εχϊ]ς, λέγε

προς r o í r ' ti βονλει, πάντα σοι φίλοι, βοη&οί, μάρτυρες,

γενήσεται,

σννοικίαι.

Stobaeus Flor. XCI 13 cum lemmate Φιλι]μονος Πτέρυγας. Idem locus apud Apostol. XIX 19. Vs. 1 ' Αμαλ&είας Β et Apoet. άμα&ίας Trine. Vulgo Άμαλϋ-αίας. •— Ve. 8 τοντ' έάν Apost. et Trine, τοντο δ'έάν ceteri. Tum cod. Α λέγει. — Ve. 4 pro τοντ' εί Gesnerua et cod. Β recentissimus multisque modis interpolatus τον&' o. Melius WakefieldiuB τονδ·' ο τι. Sed vereor ne hic plura corrupta eint. Repetitio pronominis τούτο hoc quidem loco minime elegane; nec dubito quin verba προς τοντο interpolatori debeantur, Philemon autem scripserit: τοντ' έάν εχγς, J λέγ* lì τι βονλει· πάντα σοι γενήσετaiy ita üt aut ante aut post verba τοντ' εάν εχ$ς aliquid exciderit. Non displiceret άργνριόν ιατι τοντο · τοντ' έάν εχ*ΐς. Cfr Menandri locum ad eententiam et orationem huic nostro eimillimum Fragm. ine. fab. X 6: ενξ' εϊ τι βονλει· πάντα σοι γενήσεται. Genuinae lectionis vestigium eervavit cod. A, in quo non λέγε scriptum est, sed λέγει. II. JSvvl δ' όταν λάβί] τις elg την τάς Ίππονίκας χαϊ Νανσινίκας,

τάσδε και

οίκίαν

Δανσιστράτας

τάς ' Λ&ηναίας

λέγω.

ΠΤΩΧΗ

Η

PO J1J.

SI

Stephanus Byz. p. 15: λέγεται (Ά&ηναία) χάϊ ¿πι γνναιχός , ως άλλοι μεν πολλοί, Φιλήμων âè όντως ¿ν ΙΙτερνγίω

JSvvl

Ά&ηναία,

δ ' οταν

κτλ.

Idem locus apud Suidara β. v.

ubi pro Νανσιστράτας

fortasse rectios Αναιστρά-

τας legitur, sed male citatur Φιλήμων

ΠΤΩΧΗ

Η

tv

Πτέρνγι.

ΡΟΔΙΑ.

I.

"Λρτεμι, ω πότνι\

φίλη δέσποινα^ τοντόν σοι γέρα* άμφιφωντα

χαι σπονδήν

αμα.

Athenaeus XIV ρ. 645 a : Άμψιψων πλαχονς Άρτέμιδι άναχείμενος, έχει δ ' έν χνχλω χαιόμενα δάδια, Φιλημων tv Πτωχΐ) η 'Ροδία "Αρτεμι χτλ. Ve. 3 libri σπονδησιμα. Coraes apud Schneiderum Supplem. Lexici gr. ρ. 178

onov-

δάς αμα, II.

'Εξόν άποσάττεσ&αι

δ' ολην την ήμέρανΛ

noLQVvta και δίδοντα ματτύας έχει. Athenaeue XIV p. 664 d: οτι δί νστατον χαι ini παoiV eiaεφέρετο (ή ματτνη) Νιχόστρατός φησιν — Φιλήμων δ ' ¿ν Πτωχίι Εξόν άποσάττεσ&αι χτλ. Vs. 1 «5 ' ολην Α. δι' ολην PVL, III.

Ei πάντες άπο&ανονμε&' α βονλόμεσ&α,

πάντες

οίς μη

γίγνεται

άπο&ανονμε&α.

Stobaeus Flor. CVIII 8 cum lemmate Φιλήμονος

Πτω-

χής η 'Ροδ ία ς. Σπά&ην

παραβαίνων

δηλαδή

χρναένδετον.

Pollux Χ 145: εί δε τοντο άμφίβολον (σπά&ην dici pro ξίφος), Φιλήμων εν 'Ροδίαις {'Ροδire) σ,αφέστίρον αντό ποιεΐ λέγων Σπά&ην παραφαίναν κτλ.

PHILEMONIS

22 Π

Υ

Oi φιλόσοφοι περί

εστίν

τί

ίατιν.

τ'

πάντα

και

δίδωσι'

τέ&νηχι

ταύτα

κοινοί

γην

οίνον,

ò των

εγώ

. Ita enim haec leguntur in MS Dietziano. Editiones graecos versus omittunt, quorum secundus ita scribendus videtur: οϋτε xaxòv οντ' αρ' έσ&λόν οντός είμ' εγώ, ut legìtur fere in vita Arati. Mirifice ab hie discrepai lectio Stobaei, apud quern qui secundo loco ponitur versus, eum et Arati vita et echoliasta Germanici ignorant. Nec sane desideraretur si abesset. Versum quart um servavit etiam Etymol. M. p. 389 38 : dia γαρ xaì τον αέρα φησϊ Πλάτων (lege Φιλήμων) ó χωμιχός 'Λήρ ον civ τις όνομάσειε xaì dia. Ceterum hos versus e prologo fabulae desuroptos et ab Aere sub dei persona pronuncíalos esse, non est quod dubitemus. HI. Ti ποτt xaì ταλλα εδωχ'

Προμη&ενς, πάντα

ον λέγονσ ' ημάς

ζωα, τοΐς μίν

οι λέοντες είσιν

5 δίίλοί πάλιν ονχ εστ'

εξής πάντες

άλωπηξ

ή δ ' αν&έχαστος,

φνσιν;

α?.χιμοι} είσίν οι

λαγοί,

r¡ μέν εϊρων rÍ¡ φΰσεί αλλ'

άλιόπεχάς τις σνναγάγγ,

εάν μίαν

10 ι)μών δ' οσα xaì τά σώματ' χαϋ·'

&ηρίοις

εχάστω κατά γένος μίαν

απαντες

πλάσαι

ενός, τοσοίτονς

τρισμνρίας φίσιν εστί τον

εστί xaì τρόπονς

άρι&μόν ιδείν.

Stobaeus Flor. II 27. Vs. 1 ποτέ Α. πο&' ό vulgo. — Vs. 5 cod. Α λαγωοί. Itaque malim λαγώ. •— Vs. 8 erat

F A B U L A E INCERTAE.

ανναγάγοι.

—

33

Vs. 9 vulgo άπαξάπασιν.

Correxi ex cod.

Marciano apud Morellium Bibl. MS Graec. et Lat. ρ. 310 Vs. 11 nonne xa&' era ecribendum? IV.

Πολύ γ' εστί πάντων ζωον

ά&λιώτατον

αν&ρωπος, ε'ί τις ε^ετάζοι κατά τρόπον · τον γάρ βίον περίεργον εις τά πάντ' απορεί τά πλείστα

εχων

διά τέλους πονεΐ τ'

άεί.

5 xal τοις μίν άλλοις πασιν i¡ γη &ηρίοις ίχονσα παρέχει την y.a&' ήμέραν αντή πορίζουσ',

τροφην,

ου λαβουαα πάνυ

ωαπερ το χατά χρέος κεγάλαιον

μόλις

έχτίνει

10 το σπέρμα, τους τόχονς δ' όνενρίσχονσ' πρόφασίν

τιν' αίχμόν

η πάχνην

άεί

αποστερεί,

xal δη τυχόν μίν διά το παρέχειν

πράγματα

μόνους έαντι} nal ποιεΐν τάνω κάτω ταΰτην

παρ' ημών λαμβάνει

τιμωρίαν.

Stobaeue Flor. XCVIII 17. Vs. 7 sq. Dixit de hisBentleius, sed ita nt mihi quidem non satis fecerit. Itaque lacunam indicavi in hnnc fere modum supplendam:

αυτη πορίζουσ', ου λαβοναα •ημΐν δέ καν f¡ πολύ λαβονσα] ωαπερ το χατά χρέος κτλ.

[σπέρματα' πάνυ μόλις

Et excidiese aliqnid rei superiora docent, xai τοις μεν άλλοις Οηρίοις, quibus ex vulgata lectione nihil in sequentibus opponitur. Tum illud ου ?.αβοϋσα necessario sibi poscit nomen substaiitivum; id autem non aliud esse potest quam

σπέρματα, lam sententia loci liaec est: et reliqiiis quidem animalibus sua sponte terra quotidianum victum suppeditat, nullo semine creatum; nobis autem, etiamsi multum seminis acceperit, aegerrime id ipsum t'anquam commissam sortent Comoeil. nov.

3

34

PHILEMONIS

rependit,

foenoreplane

I V 3 : τας χρι&άς οσας

αν

negato. δ'

χαταβάλω.

seri psi in e d i t . mai. male

έχτίει

απίίρω

πάνυ

δίκαιος

ών

—

Vs. 9

¿χτίνει

pro

vulgato

Grotius.

άπέδωχ' έχτίει

C o n f i r m a n t n u n c codd. G a i s f o r d i i ,

reliquit.

Ibid, m a l i m ώ'σπερ

V s . 1 0 άνενρίσχονσ' tavtfi

C o n v e n i t M e n a n d r i locus G e o r g ,

tàv

τι

G e s n e r u s . L i b r i ενρίσχονσ—

V u l g o tv αντί}.

AB

qui

χατάχριων.

—

Vs.

13

ταύrr¡.

V. Μείζω

τά xaxà

αϊτοί οΐον

δι'

αυτούς

τέ&νηχεν

η νη Λί' 5 αν μεν

¿άν δ'

άλλων

πολλοί,

η nécfvxe

νΐός

λάβϊ]

τοσούτο

ποιονσι

τ7¡

η μήτηρ

10

τουτ*

,,άπέ&αν', ήλίχον

„αβίωτος

δ βίος,

ονχ h'

χαχοΐσιν

tàv

οντος πάντα

το xaxòv

τάγα&όν

Tum

pro

λάβϊ]

παρ' δέ

a n t e B e n t l e i u m τοσούτον. xaxà

ην,"

ήν.

σχοπτ, f

t

xaxà

συλλέγει. ίαντω

σχοπων

λαμβάνει.

V s . δ α ν s c r i p s ! pro i t . c o d . p u t o λαλρ,

p r o quo

n o n n u n q u a m e s t dictitare.

— Vs. β

—

V s . 8 libri άπόλωλεν.

Ibid.

e x fine s e q u e n t i s v e r s u s , ubi vulgo l e g i t u r , h u e r e t r a -

xit Iacobsius Anim. ad Athen, p. 5 7 . apud G a i s f o r d i u m . — —

γαρ

οψομαι,

Bentleius recte

n e λέγΐ] r e q u i r e s , λαλεΐν

τις'

περ

'έτΐρα

ό ôè τω λογισμω άφαιριΐ

γέ

αν&ρωπος

το xaxòv

Stobaeus Flor. C V I I I 3 3 . A ó.

τινί,

γέγονε

τοις

φύσει.

τών άναγχαίων

α π ό λ ω λ '?, " tv lav τώ¿ τον τ' προς

δέσποτα,

Vs. 1 1

αφαιρεί

V u l g o αφαιρείτ'

Idem fecit

V s . 9 l i b r i χαχοΐς.

τάγα&ον

Bentleius

Correxit et

αντΰματον

τούτων

αντός,

άν&ρώποισιν,

ουδέ

φύεται

ω βέλτιστε,

Iacobsius.

codd. G a i s f o r d i i .

άγα&όν. VI.

"Ηχούσα

Tyrwhittue

νους

FABULAE

INCEItTAE.

85

ωσπερ έν άγρω ß-νμος ' ix Si τον λέγειν τε χαί ίτέρων άκουειν χαί &εβορίίσαι χατά μικρόν

αεί, φασί,

*

*

φύονται

φρένες.

Appendix Flor. Stobaei Gaisf. IV p. 4 0 3 Lips. τοίτων,

Philosophes dicere videtur. —

Vs. 1

Vs. 3 maliin

αυτό.

ματος.

Versus tertii numeri aliquanto elegantiores evadent,

si &νμ'

scripseris pro &ίμος.

τί nov.

—

Vs. 4 addendum videtur

Dionysius Tlieemoph. 1 3 : tv πράγμασιν

φηναι χαί διαβλέψαι

τί που.

άναστρα-

E t sic passim.

VII. φ&όνον τ' επήρειάν τε και μΐσος πράγματα

τε πολλά χάνοχλήσεις

πολύ, μνρίας,

πράξεις τε πολλάς σνλλογάς τε του 5 έπειτα μετά ταυ τ' εί&ίς άλλοις χαταλείψας ο&εν πένεσ&αι

είρέ&η

&ανών,

εις τρνφήν την

ούσίαν.

μάλλον ήδέως έχω,

έχειν τε μέτρια κάμέριμνον και μήτ'

βίου.

ζην βίον,

έχειν πλοΰτόν με μίμε

πράγματα·

1 0 πάς γάρ πένης ων μεγάλα χερδαίνει

χακά.

StobaeuB F l o r . X C V I I 1 9 cum lemmate Φιλήτον. lemoni tribuit Grotius.

p. 3 5 8 . ubi vs. 1 άεϊ ó πλούτος. masius.

Phi-

Idem locus in Comp. Men. et Phil, —

Vulgo φ&όνον τε κάπήρειαν

Vs. 3 emendavit Salκαι.

Propius

vero

Comparado φ&όνον τ' επήριον χαί. — Ve. 3 vulgatum και οχλήσεις correxit Bentleius,

—

Vs. 4 π escio an delendus

sit. — Vs. 5 libri είτα. Correxit Bentleius. De έπειτα ταντα

et similibus dixi edit. mai. p. 390.

Bentleium

με

πλοϊτον.

lendum suspicor.

Ceterum

—

μετά

Vs. θ ante

hone etiam versurn de-

Communes eiusmodi sententiae

riam interpolabantur. 3

*

multifa-

36

PHILEMONIS VIH.

τρισμακάρια

πάντα

και

τρισόλβια

τά &ηρί', οϊς ουκ ϊστι περί τούτων οϋτ' εις ελεγχον ουδέν αυτών ουτ' αλλο τοιοντ

έρχεται,

ουδέν έστ' αντοΐς

5 επακτον, ην δ' αν είαενέγκηται •ημείς δ' άβίωτον

ζ/ώμεν αν&ρωποι

εγγόνοισιν.

10 κάκου, πρόφασιν

κακόν

φνσιν

δουλεύομεν δό'ξαισιν, ενρόντες προγόνοισιν,

λόγος'

βίον

νόμους,

ουκ 'έστ' άποτνχεΐν

δ' αεί τιν'

Stobaeus Flor. XCVIII 14.

ε'ξευρίσκομεν.

Vs. S Trine, ϋ-ηρίοις

ουκ

'ένιστιν. Hoc ένεστιν etiam Α. — Vs. 3 libri αυτών Transposuit Grotiue. — Vs. 0 malim

έκγόνοισιν.

IX.

Νή τον día τον μέγιστον

ωμην,

Σωσία,

εγώ πρότερον μεν τους πένητας ζην μόνον όδυνωμένονς,

των πλουσίων

δέ τον βίον

ίλαρόν τιν' είναι και φέρειν 5 νννί δί διαφέροντα δαπανήμασιν

τοΐς κα&' ή μέρα ν

δη τον βίον ορώ μόνον,

λνπας δ ' έχοντας μείζονας Stobaeus Flor. XCVII 18. dum esse μέν,

εν&νμίαν

τους

Vs. 1 post πρότερον

monui ία edit. mai.

videtur vix eatis apto. Ibid. μόνους Bentleius.

Libri νυν.

correctorie esse videtur.

—

adden-

Confirmât nunc cod. Λ.

nisi quod ie illam particulam post τους νυνϊ

μείζονας.

habet, loco ut mihi

Β pro μόνον.

— Vs. 5

Vs. 6 cod. Β γ' ορώ,

Poseis βίοτον,

Sed haereo etiam in partícula δη,

victum,

pro

διορώ

μόνον,

βίον.

quam recte inertem et

otiosam vocat Bentleius, acute coniiciens δαπανήμασιν τον Jía

quod

νή

quod etsi propter ictum in ultima syl-

ουδέν.

FABULAE I N C E R T A E .

87

laba nominie Λ ta probari non potest *), a genuina tamea loci lectione proxime abest. Scribradum videtur δαπανήμασιν vi) τον di' είσορω μόνον. Χ. Άνήρ

δίκαιος εστίν ονχ ò μή άδικων,

αλλ' όστις άδικεΐν δυνάμενος μη

βούλεται·

ονδ{ ος τά μικρά λαμβάνειν άπέσχετο, άλλ' ος τά μεγάλα καρτερεί μή λαμβάνων, 5 εχειν δυνάμενος και χρατεΐν αζημίως· ονδ' ος γε ταντα πάντα διατηρεί

μόνον,

αλλ' όστις άδολο ν γνησίαν τ' εχων φνσιν είναι δίκαιος κον δοκεΐν είναι ·&έλει. Stobaeue Flor. I X 22. Duo priores versus habet etiam Anton. Mel. X L p. 61 et Aldina silloge gnom. monoet. in. Philisco locum tribuit Grotius, Christiane homini, quod mirerls, Brunckius P. Eth. p. 194. — Vs. 2 Antonius et Aldina s i l loge ού βούλεται. Atque ita etiam A et Β m. sec. — Vs. 3 άπέαχετο Α. Β. m. sec. et margo Gesneri. Vulgo νπέσχετο. — Vs. β διατηρεί μόνον Grotius. E t sic duo codd. Schowii. A διατηρεί μόνως. Gesnerus δια&ηρω μένος. Idem in marg. διατηρούμενος. XI. Τον μη λέγοντα των δεόντων μηδέ

ϊν

μακρόν νόμιζε, καν δϋ ' εϊπτ) αυλλαβάς, τον δ' ¡i λέγοντα μή νόμιζ' είναι μακρόν, μηδ' αν αφόδρ' tiny πολλά και πολύν χρόνον. 5 τεκμήριον δέ τονδε τον "Ομηρον λάβε' ούτος γάρ ήμΐν μυριάδας έπων γράψει, αλλ' όυδέ είς "Ομηρον ιϊρηκεν

μακρόν.

*) De boo adinonui in editione maiorc. Apud Aristopti. Nulj. Slit : οι/κ ϊν φρονιϊς μά τον Ala τον ' Ολύμπιον, fortasse scl'ïbenJ il Iii ¡.tu τον di' oí, τον ΌΙνμπ>ο*.

PHILEMONIS

38

Stobaeus Flor. XXXVI 18. Grotius notis MSS comparai similes sententias Martialis II 77 et Plinii Epist. V 6. quibus Plutarchum II p. 501 d. addit Gaisfordias. XII. 'Εγώ τον αγρό ν ίατρόν ¿λελή&ειν τρέφει σιτάρια όσμην,

έχων

γάρ ούτος ωαπερ άρρωστοϋντά ¡αικρά προσφέρω ν o'ivov λαχάνων

με, οσον

τ' άεί τι και νη τον J ία

5 τά πετραΐα

ταντ'

όψάρια,

άσπάραγον,

αυτά

ταντα · και δέδοιχα

λίαν άπισχναίνων

με ποίηση

Stobaeus Flor. LVII libri λαχάνων αγει τι. V. edit. mai. — Vs. 5 Vulgo πετραγεΐα. Arsen, άσπάραττον Α. — Vs. 7 "Οταν

κάππαριν,

θ. Vs. Correxit πετραΐα πετράνη. Trine,

σκοποϋντα, αν τω βαδίζίΐ

3 Α σμικρά. — Vs. 4 Dobraeus Adr. II p. 389. Salmasius apud Grotiiim. Β πετράγεια. — Vs. 6 επισχναίνων. επταρεν

η τις ¿στιν 6 προϊών

πωλώ τούτον

εν&νς εν

άγορα.

και λαλεΐ και πτάρνντ αι

έκαστος ημών, ουχί τοις ¿v r¡¡ τα πράγμαό·'

μη

νεκρόν.

XIII. 8è παρατηρούν τ' ϊδω τις

-η τίς ελάλησεν,

·&ίμον%

ώς πέφνκιν

ούτως

πόλιι. γίγνετat.

Clemens Alex. Strom. VII p. 303 Sylb. : ó κωμικός ôè Φιλήμων και τοιαύτα κωμοιδεΐ "Οταν κτλ. Idem locus apud Theodoretum vol. IV p. 163 C. Cfr incertus Cramer! Anecd. IV p. 350: τους οίωνοΐς και κληδόσι χρωμένονς και ó Φιλημων ό κωμικός φιλόσοφος κωμωδών εφη. "Οταν ΐδω, φησίν, παρατηρονντα τίς επταρεν η τίς ελάλησεν, η τίς έσνιν ò προοιών σκοποϋντα άπολώ τούτον εύ&ύς. Vs. 1 editur οταν ΐδω παρατηρονντα, et vs. 4 ίαντω. Correxit Grotius. — Vs. 3 πωλώ τούτον εν άγορά, i. e. servo aequiparandum censeo. Servi enim in foro venales prostabant.

FABULAE INCERTAE.

39

XIV a. b. Μη λ ν πα οεαυτόν, τοντο γιγνώσκων

ori,

οταν ηότ'

γελά,

άν&ρωποισιν ή τύχη

πάντων αφορμή των κάλων

ευρίσκεται'

οταν δέ δυστυχή τις, ονδ '

ευφραίνεται.

"Απαντα νικά και μεταστρέφει τύχη. Compar. Men. et Phil. p. 357. Legebatur λνπ[;ς σαυτόν. Correxit etiam Dobraeus Adv. II p. 291. Vs. 5 cod. δυστυχεί. — Vs. 6 Chaeremoni tribuitur apod Stobaeom Eel. pbys. 1 p. 200 ed. Heer, ubi alios item ei subiicitur versas: ουδείς δέ νικά μή Τελούσης της τύχης. Quae si recte Cliaeremoui assignantor, pro ·&ελούσης της τύχης legendam &ελησάσης τύχης, nisi Fortuna voluerit.

Πρόσεστι

XV a. b. δέ τω πένητι απιστία,

καν σοφάς νπάρχΐ} καν λέγγ τι

συμφέρον

[