Warszawa 1831 [PDF]

Zitiervorschau

HISTORYCZNE BITWY

TOMASZ STRZEŻEK

WARSZAWA 1831

WSTĘP

Warszawa jako gród stołeczny wielokrotnie była świadkiem wydarzeń zajmujących istotne miejsce w nowożytnych dziejach Polski. Nie inaczej działo się w dobie powstania listopadowego, w czasie kolejnego ziywu niepodległościowego Polaków, usiłujących wyrwać się spod zależności od cara W trwających kilka miesięcy zmaganiach Warszawa stanowiła zaplecze działań głównej armii polskiej. W j e j murach pracowała władza wykonawcza, organizująca i nadzomjąca produkcję oraz dystrybucję środków walki i żywności, tu znajdowały się magazyny wojskowe z wyposażeniem i żywnością, tu produkowano uzbrojenie i wyposażenie dla armii oraz stworzono bazę szpitalną wojsk polskich. Znaczenie polityczne i moralne Warszawy wynikało z faktu, iż była ona „kolebką" ruchów niepodległościowych, które promieniowały na przedrozbiorowe ziemie polskie i ostatecznie doprowadziły do wybuchu powstania. Od tego momentu Warszawa tak trwale się z powstaniem związała, że w powszechnym odczuciu Polaków i społeczności międzynarodowej j e j zdobycie przez Rosjan było jednoznaczne z klęską niepodległościowego zrywu. Z drugiej strony Warszawa stała się pierwszoplanowym celem działań wojsk rosyjskich. Przyczyniła się do tego m.in. ogólna sytuacja, jaka zaistniała w Europie latem i jesienią 1830 r. Był to okres rewolucyjnych wystąpień we Francji, Niemczech i Niderlandach. Powstanie listopadowe wybuchło na fali tych wydarzeń. War-

PRZYCZYNY BITWY WARSZAWSKIEJ

W dobie powstania listopadowego armia rosyjska trzykrotnie usiłowała opanować Warszawę. Pierwszą ofensywę feldmarszałka Iwana Dybicza zakończyła seria starć na przedpolu Pragi. W następstwie największego z nich - bitwy pod Grochowem (25 II) - armia polska wycofała się do lewobrzeżnej części Warszawy, zatrzymując jednocześnie w swoich rękach przedmoście praskie. Dybicz, nie mogąc opanować stolicy Królestwa od czoła, zdecydował się przeprawić armię w górnym biegu Wisły. Tę drugą ofensywę rosyjską pokrzyżowały działania strony polskiej na szosie brzeskiej (31 III— 10IV; bitwy pod Wawrem, Dębem Wielkim, Iganiami), podczas których główna armia rosyjska straciła kilkanaście tysięcy żołnierzy i wycofała się na wysokość Siedlec, prawie na stanowiska wyjściowe z początku kampanii. Trzeciąpróbę podejścia pod lewobrzeżną Warszawę podjął następca Dybicza, feldmarszałek Iwan Paskiewicz. 17-21 lipca przeprawił wojska przez Wisłę w górnym j e j biegu (w pobliżu Osieka) i po uzyskaniu informacji o sukcesach w walce z oddziałami regularnej armii polskiej na Litwie1 rozpoczął marsz na Warszawę. Pod koniec 1 19 VI 1831 r. Rosjanie odparli atakwojsk gen. Antoniego Giełguda na Wilno. 26 czerwca rozpoczęli operację zmierzającą do usunięcia polskich oddziałów z Litwy. Zakończyła się ona sukcesem. 13 i 15 lipca znaczna część sił podległych Giełgudowi przeszła na teren Prus. Do Królestwa przebił się jedynie oddział gen. Henryka Dembińskiego.

lipca główna armia rosyjska ruszyła ku stolicy Królestwa przez Gąbin i Łowicz. Wraz z nią do Warszawy zaczęła zbliżać się część rosyjskich korpusów, operujących na prawobrzeżu Królestwa. Korpus gen. Grigorija Rosena (12 000 żołnierzy i 34 działa) maszerował traktem brzeskim (jego straż przednia, oddział gen. Eugeniusza Gołowina, pojawił się pod Pragą lOsierpnia). Korpus gen. Fiodora Rtidigera (12 000 żołnierzy i 42 działa) przeprawił się 6-7 sierpnia w górnym biegu Wisły pod Józefowem i usadowił w rejonie Radomia. Zamiarem Paskiewicza było otoczenie Warszawy i odcięcie jej od terytoriów znajdujących się jeszcze pod kontrolą administracji powstańczej. Następstwa blokady miały skłonić Polaków do kapitulacji. Poczynania Rosjan nie spotkały się ze stanowczą kontrakcjągen. Jana Skrzyneckiego - naczelnego wodza wojsk polskich. Takjakjego przeciwnik nie szukał on rozstrzygnięcia wojny w bitwie polowej głównych sił. Starał się wojnę przeciągnąć w czasie i zachować jak najdłużej nietkniętą armię, licząc, że interwencja dyplomatyczna Anglii, Austrii i Francji skłoni cara do przerwania działań. Nie atakował głównej armii Paskiewicza, gdyż zamierzał ściągnąć jąpod Warszawę, gdzie, jego zdaniem, rozstrzygnąć się miał ostatecznie los powstania. Uważał, że Paskiewicz popełnił błąd, przenosząc główny teatr wojny na lewobrzeże, a tym samym oddzielając się od Rosji barierą Wisły. Licząc na rozbudowane pod murami Warszawy fortyfikacje, zamierzał wytrwać wielotygodniowe oblężenie, w ostateczności zaś stoczyć z Paskiewiczem bitwę obronną siłami całej armii. Obydwa warianty miały zmusić Rosjan do rokowań. Odmowę stoczenia bitwy na przedpolu Warszawy Skrzynecki przypłacił utratą naczelnego dowództwa. Pod koniec drugiej dekady sierpnia Warszawa znalazła się w pierścieniu blokady rosyjskiej. Paskiewicz na lewym brzegu posiadał 61 000 żołnierzy z 344 działami (z czego pod samą Warszawą 53 000-54 000 z 324 działami) i zmierzał ku niemu

z Litwy, od przeprawy pod Osiekiem, II korpus gen. Cypriana Kreutza (21 000 żołnierzy i 90 dział). Korpus Rtidigera tkwił w rejonie Radomia, tocząc walki z polskim korpusem gen. Samuela Różyckiego (6000-8000 żołnierzy i 10 dział), któiy utrzymywał kontrolę nad województwem krakowskim, częścią sandomierskiego i kaliskiego. Na prawym brzegu Wisły, w pobliżu Warszawy, znajdował się korpus gen. Rosena (12 000 żołnierzy i 34 działa). Podstawą zaopatrzenia wojsk rosyjskich zgromadzonych na lewym brzegu Wisły były tereny opanowanych województw mazowieckiego, kaliskiego i sandomierskiego oraz oficjalnie „neutralne" Prusy. W miarę rozprzestrzeniania się epidemii cholery (przywleczonej do Królestwa przez armię rosyjską) to drugie źródło żywności i amunicji wysychało. Prusy zamykały swoją granicę, co m.in. utrudniało transport przewożonych dotychczas przez ich terytorium dostaw z Rosji. Aby utrzymać się pod Warszawą, Paskiewicz musiał zapewnić stabilną komunikację z prawobrzeżem, gdyż to umożliwiłoby mu korzystanie z zasobów Lubeszczyzny, Litwy, Wołynia i Podola. Ogniwem łączącym brzegi Wisły stały się mosty wznoszone w j e j górnym biegu - w Górze (1 września zakończono prace wstępne, umożliwiające wzniesienie mostu) oraz w Podgórzu (gotowy 27 sierpnia). W tym czasie w Warszawie znajdowała się licząca około 62 000 żołnierzy armia polska i mniej więcej 175 000 osób cywilnych, jeńców, rannych i chorych. Brak żywności zagrażał żołnierzom i cywilom głodem. Aby zmienić niekorzystną dla strony polskiej sytuację, gen. Jan Krukowiecki, od 17 sierpnia sprawujący pełnię władzy politycznej i wojskowej, postanowił rozerwać pierścień rosyjskiej blokady i rozwinąć działania zaczepne. Plan operacyjny zakładał podział armii polskiej na dwie części. Jedna miała pozostać w Warszawie i bronić j e j na linii rozbudowanych na przedpolu miasta fortyfikacji, druga zaś prowadzić działania na prawym brzegu Wisły. Tworzące dru-

gągrupę korpusy gen. Hieronima Ramorino (20 000 żołnierzy i 42 działa) i gen. Tomasza Lubieńskiego (2700 żołnierzy i 6 dział) miały zaopatrzyć Warszawę w żywność (Łubieński) oraz przerwać komunikację głównej armii rosyjskiej z prawobrzeżem (pośrednio z Rosją) i odciągnąć spod Warszawy część wojsk Paskiewicza. Podstawą polskiego planu, który zakładał podział własnych sił w obliczu koncentrującego się przeciwnika, było przekonanie, że pozostawiona w Warszawie część armii zdoła zniweczyć wszelkie usiłowania Paskiewicza, zmierzające do zdobycia miasta. Z tego też względu korpusy operujące na prawym brzegu Wisły nie otrzymały żadnych rozkazów, mówiących 0 ich udziale w obronie stolicy. Krukowiecki uważał zresztą, że Paskiewicz nie podejmie zdecydowanych działań przeciwko Warszawie (miał na myśli szturm), dopóki nie odzyska kontroli nad prawym brzegiem Wisły i nie skoncentruje wokół miasta wszystkich sił, jakimi dysponuje na obszarze Królestwa. Może się to więc wydawać dziwne, ale oddalone od Warszawy korpusy miały pośrednio zapewnić j ej bezpieczeństwo (wiążąc znaczne siły rosyjskie), a także wpłynąć na pomyślne dla strony polskiej zakończenie wojny. Zarówno Krukowiecki, jak 1 Paskiewicz zdawali sobie bowiem sprawę, że tylko przejęcie kontroli nad Warszawą oraz rozbicie armii polskiej oznaczać będzie stłumienie powstania. Tak więc odwlekanie w czasie rozstrzygnięcia (bitwy o Warszawę) groziło stronie rosyjskiej przedłużeniem konfliktu do 1832 r. (czego starała się za wszelką cenę uniknąć) i mogło zmusić ją do rokowań pokojowych. W mniemaniu Krukowieckiego rozstrzygnięcie wojny nastąpić miało nie pod Warszawą, ale na prawobrzeżu. Szczególnie z działaniami Ramoriny wiązał on duże nadzieje. Warszawa w planach Krukowieckiego schodziła na drugi plan, co wynikało z przewidywań, dotyczących rodzaju działań, jakie przeciwko niej mógł podjąć Paskiewicz. Początkowo (do 29-30 VIII) Krukowiecki oczekiwał, że

strona rosyjska poprzestanie na kontynuacji blokady połączonej z prowadzeniem regularnych prac oblężniczych, ewentualnie na atakach na umocnienia (nawet na dwa, trzy jednocześnie), ale bez angażowania znacznych sił. Nie spodziewał się szturmu fortyfikacji 2 . A gdyby nawet Paskiewicz zdecydował się na tak „szaleńczy krok", to sądził, że system obronny Warszawy jest na tyle silny, że działania zakończyłyby się niepowodzeniem. Paskiewicz i Krukowiecki wiedzieli, że szturm z jednej strony mógł przynieść szybki upadek powstania, ale z drugiej narażał głównąarmię rosyjską na zagładę, gdyby nie posiadała ona stałej komunikacji z Rosją oraz nie miała zaplecza niezbędnego do przygotowania następnego ataku. Mniej więcej od 29-30 sierpnia do południa 5 września Krukowiecki spodziewał się, iż Paskiewicz jednocześnie zaatakuje Warszawę i przeprawi znaczny korpus na prawy brzeg Wisły (aby odciąć korpus Ramoriny od stolicy) lub też zdecyduje się tylko na to drugie posunięcie. Dopiero po południu 5 września nabrał pewności, iż atak na Warszawęjest głównym zamiarem Paskiewicza. Już pod koniec sierpnia przewidywania strony polskiej, dotyczące poczynań Rosjan wobec Warszawy, rozminęły się z żarn iaram i Paskiewicza. Przez pewien czas feldmarszałek rzeczywiście uważał, że po wprowadzeniu ścisłej blokady zdobędzie stolicę zbuntowanego Królestwa głodem. Zmienił jednak zdanie, kiedy Polacy, rozpoczynając działania na prawobrzeżu, rozerwali blokadę i zagrozili komunikacjom głównej armii z Rosją (bezpośrednim przez Królestwo i pośrednim przez Prusy), bez których stronie rosyjskiej mogło wkrótce zabrak' Blokada, czyli izolacja (np. miasta) w celu wymuszenia ustępstw; oblężenie - atak artyleryjski (ostrzał) i atak inżynieryjny, polegający m.in. na budowie aproszy, któiymi atakujący zbliżali się do obleganego obiektu, oraz walce podziemno-minerskiej; szturm, czyli atak „siłą ż y w ą " lub „siłą otwartą'" - nieustanny atak na umocnienia poprzedzony ostrzałem artyle-

nąć żywności i paszy dla koni (3 września główna armia dysponowała zaopatrzeniem na 5 dni). W tej sytuacji 28 sierpnia Paskiewicz zdecydował się na szturm Warszawy. Strona rosyjska rozpoczęła doń przygotowania, a jednocześnie kontynuowała prace przy moście w Górze (co wpłynęło na błędną ocenę planów wojennych Paskiewicza przez polskie dowództwo). Korpusy polskie, działające naprawobrzeżu, tylko częściowo osiągnęły wyznaczone im cele. Łubieński, operujący w województwie płockim, dostarczył wprawdzie Warszawie zaopatrzenie i przerwał północną nić rosyjskich komunikacji', ale Ramorino, działający w województwie podlaskim, nie rozbił Rosena, a jedynie przepędził go do Brześcia Litewskiego. Mimo to Krukowiecki był przekonany, iż działania korpusów zakończyły się sukcesem. Za pewne uznał pogłoski o przeprawie RUdigera na prawy brzeg Wisły (w rzeczywistości pozostał on na lewym brzegu i wysłał nawet posiłki do głównej armii pod Warszawą) i przypuszczał, iż w ślad za Rudigerem Paskiewicz przeprawi, mostem w Górze, korpus z głównej armii, a także skieruje znaczne siły w dół Wisły, aby odzyskać kontrolę nad przeprawą pod Osiekiem. W tej sytuacji obecność obydwu polskich korpusów na prawobrzeżu była dla Krukowieckiego jak najbardziej pożądana. Ramorinie polecił więc, aby pozostał w pobliżu traktu brzeskiego (głównymjego zadaniem stało się zaopatrzenie stolicy w żywność) i przy sprzyjającej okazji rozbił Rosena i RUdigera. Tylko w wypadku pojawienia się na prawym brzegu korpusu rosyjskiego z głównej armii (przepra4 wionego pod Górą) miał wycofać się przez Bug na Modlin . 3

Lubieński przerwał rosyjską linię komunikacyjną biegnącą z Łomży przez Pułtusk, Mławę i Szreńsk do Wisły, Most rozebrali sami Rosjanie, gdy zjawił się w ich pobliżu (26 VOT-3 IX) oddział ppłk. Augusta Szulca z korpusu Łubieńskiego. 4 Rozkazy wysłane do Ramoriny 2 i 4 września nakazywały mu wycofać się spod Brześcia (gdzie zresztą udał się wbrew rozkazom) w rejon Łukowa, a następnie do Siedlec» skąd mógł szybko przejść nie do Warszawy, ale do przeprawy na Bugu przygotowywanej od 4 września.

Gdy Krukowiecki uznał, że Paskiewicz podejmie jednak główne działania przeciwko Warszawie, nie poczynił kroków w celu ściągnięcia Ramoriny do stolicy. Wiedział, że jest on z pewnością bliżej Brześcia niż Warszawy (6 września korpus znajdował się w Międzyrzeczu Podlaskim, prawie 130 km od stolicy). Od tego, kto wyjdzie zwycięsko z bitwy o Warszawę, w dużej mierze zależały dalsze losy powstania. Czy zakończy się ono sukcesem strony polskiej czy rosyjskiej. Pojęcie sukcesu nie było jednakowo rozumiane przez przedstawicieli polskich elit politycznych i wojskowych. Dla kaliszan (grupy politycznej skupionej wokół braci Niemojowskich) i lewicy powstańczej, zwanej także partią mchu (Towarzystwo Patriotyczne i jego sympatycy), sukces jednoznaczny był z osiągnięciem celów wytyczonych przez manifest sejmowy z 20 grudnia 1830 roku, a więc z odzyskaniem niepodległości i przyłączeniem do Królestwa Polskiego ziem Rzeczypospolitej zagarniętych przez Rosję w trakcie rozbiorów. Większość przedstawicieli obozu konserwatywnego (m.in. grupy ks. Adama Czartoryskiego, gen. Skrzyneckiego i gen. Krukowieckiego) zadowalała się powrotem do sytuacji sprzed powstania, tzn. do podległości Królestwa Rosji (z carem jako królem Polski), ale ze ścisłym przestrzeganiem przez Mikołaja I konstytucji. Przedstawicieli wszystkich ugrupowań politycznych łączyło przekonanie, iż nawet w przypadku porażki militarnej i stłumienia powstania Królestwo zachowa swój byt, gdyż car nie poważy się zakwestionować postanowień traktatu wiedeńskiego (ustanawiającego Królestwo Polskie) bez zgody jego sygnatariuszy, m.in. Francji, Anglii i Austrii. Gen. Jan Krukowiecki był zwolennikiem porozumienia z Rosją. Zamierzał zmusić do niego stronę rosyjską, ale w przeciwieństwie do Skrzyneckiego liczył przede wszystkim na własne siły - nie wierzył w skuteczność interwencji Francji i Anglii. W j e g o przekonaniu armia polska, osłabiona moralnie i jakościowo zgubną strategią Skrzyneckiego, mogła jeszcze osią-

gnąc sukcesy militarne, które skłoniłyby stronę rosyjską do negocjacji pokojowych. Kartami atutowymi Krukowieckiego w przetargu politycznym mogło być przetrwanie blokady miasta, odparcie rosyjskich ataków na umocnienia albo pobicie korpusów Rosena i RUdigera połączone z odzyskaniem kontroli nad częścią województw prawobrzeżnych, co groziło Rosji przedłużeniem konfliktu. Krukowiecki zdawał sobie sprawę, iż stoczenie z armiąrosyjskąbitwy polowej nie dawało szans na powodzenie, dlatego też zdecydował się na realizację planu operacyjnego, któiy zakładał podział głównej armii polskiej na dwie części. Swoje stanowisko w kwestii celów, jakie zamierzał osiągnąć przez kontynuowanie wojny, ukrywał tak przed opinią publiczną, j a k i kaliszanami wchodzącymi w skład rządu, którego był prezesem (m.in. Bonawentura Niemojowski pełnił w nim funkcję wiceprezesa). Dla Rosji bitwa o Warszawę miała definitywnie zakończyć „bunt" Polaków. Car nie wyobrażał sobie innego wyniku. Paskiewicz nieco inaczej patrzył na cele i ewentualne następstwa bitwy. Obawiał się bezpośredniego szturmu przede wszystkim z tego względu, iż zdawał sobie sprawę, jakie skutki miałoby dla Rosji niepowodzenie dowodzonej przez niego armii. Obawiał się nawet następstw odparcia ataku. Gdy zdecydował się wreszcie na szturm, wiedział, iż nie zdoła rozbić armii polskiej, gdyż wskutek odrzucenia Rosena od Pragi uzyskała ona możliwość odwrotu za Wisłę i rozwinięcia działań na prawobrzeżu. Tak więc opanowanie Warszawy mogło ale nie musiało zakończyć wojny. Chęć zdobycia miasta oraz zlikwidowania polskiej armii (bo tylko to gwarantowało zakończenie powstania) wymuszała na stronie rosyjskiej kontynuowanie szturmu aż do opanowania mostu na Wiśle. Oznaczało to jednak, iż Rosjanie byliby zmuszeni do walk w obrębie miasta, co nie było dla nich korzystne. Paskiewicz musiał zatem tak pokierować atakiem, aby, unikając boju w mieście, zmusić Polaków do ustąpienia z Warszawy i pozbawić ich możliwości korty-

nuowania działań wojennych. Realizacji tych zamierzeń służyć miały działania militarne, mające raczej „nastraszyć" niż „pobić" przeciwnika, i równorzędne z nimi działania „dyplomatyczne", osłabiające jedność polskich władz politycznych i wojskowych oraz pogłębiające zarysowane już podziały na tle stosunku do wojny i celów powstania. Obydwa przedsięwzięcia miały w rezultacie doprowadzić do opanowania Warszawyjakogłównego ośrodka po I i tyczno-m i litarnego powstania oraz do ponownego uznania przez Polaków zwierzchności cara i Rosji. Osiągnięcie tych celów umożliwić miał z jednej strony sposób prowadzenia walki, zakładający stawianie strony polskiej w obliczu kolejnych „zagrożeń", z drugiej zaś kuszenie korzystnymi „propozycjami pokojowymi". Paskiewicz chciał wymusić na polskich władzach politycznych i wojskowych anulowanie aktu detronizacji Mikołaja I i wycofanie armii z Warszawy, co w gruncie rzeczy oznaczałoby pełną kapitulację militarną i politycznąpowstania. Nadzieja na bezkrwawe rozwiązanie konfliktu nieustannie towarzyszyła Paskiewiczowi. Zresztą nie bez podstaw. Feldmarszałek był świadom, że polska wyższa kadra dowódcza i część mieszkańców Warszawy jest przeciwna wojnie, liczył więc na dobrowolny powrót zbuntowanego narodu pod berło cara, tym bardziej że wydarzenia 15 i 16 sierpnia na trwałe 5 podzieliły społeczeństwo . Wiedział też, że „umiarkowani" Polacy żądają zachowania konstytucji i amnestii, a w zamian gotowi są cofnąć akt detronizacji. Zdecydował się to wykorzystać, mimo że prawdopodobnie do września nie otrzymał od cara pełnomocnictw do omawiania tych kwestii z Polakami. 5 Przez dwa dni w Warszawie odbywały się demonstracje i krwawe samosądy na ogół na osobach podejrzanych o szpiegostwo i zdradę (zginęły 34 osoby, a 14 zostało rannych). Uczestniczyło w nich od kilkuset do 3000 osób (drobnomieszczaństwo, oficerowie bez przydziałów, żołnierze oraz inteligencja). Plebs miejski nie dominował w tłumie. Przyczyny wydarzeń tkwiły w ogólnej sytuacji, w j a k i e j znalazło się powstanie i społeczeństwo w sierpniu 1831 roku, a ich oceny doprowadziły do nieodwracalnego podziału w elitach politycznych, armii oraz wśród mieszkańców miasta, i to w momencie, gdy sytuacja wymagałajedności.

Paskiewicz wraz z bratem cara w.ks. Michałem (dowodził korpusem gwardii) posłużył się „umiarkowanymi", aby umożliwić im zdobycie przewagi nad radykałami", walczącymi o pełną suwerenność Królestwa Polskiego, i ostatecznie zmusić do uległości i jednych, i drugich. Pierwszym krokiem na tej drodze było zainicjowane przez stronę rosyjską spotkanie gen. Ignacego Prądzyńskiego z gen. Piotrem Dannenbergiem (doszło do niego 3 września). Rosyjski wysłannik poinformował Prądzyńskiego, iż warunkiem podjęcia rokowań i zawarcia na czas ich trwania rozejmu jest uznanie cara za króla Polski (cofnięcie aktu detronizacji), opuszczenie przez armię polską Warszawy i odejście j e j do województwa płockiego. W nieoficjalnej rozmowie rosyjski generał wspomniał, iż podczas rokowań Polacy mogliby uzyskać m.in. utrzymanie Królestwa Polskiego oraz konstytucji (z możliwością wprowadzenia zmian), powszechną amnestię dla uczestników powstania w Królestwie i rosyjskich guberniach zachodnich oraz możliwość włączenia do Królestwa obwodu białostockiego. Krukowiecki uznał te nieoficjalne wywody Dannenberga za prawdziwe. Nie rozumiał albo nie chciał zrozumieć, że w tym momencie dla Rosjan najważniejszą sprawą było zajęcie bez walki Warszawy, a nie rokowania pokojowe. Był przekonany, że osiągnął swój cel, tzn. zmusił Rosjan do rozmów zaczepnymi działaniami Ramoriny i Łubieńskiego. Myślał, że będzie „narzędziem pokoju" dla narodu polskiego. Dlatego też był gotów przyjąć warunki rosyjskie. Nie dopuścili do tego kaliszanie. Odpowiedź zredagowana przez Niemojowskiego uznała za podstawę dalszych pertraktacji manifest sejmowy. Krukowiecki/iiechętnie przystał na odrzucenie rosyjskich proporcji. Nie traktowałjednak tego posunięciajako fiaska swoich zamierzeń! Uważał, że zdoła odeprzeć atak rosyjski na miasto i zyska w ten sposób mocniejsząpozycję w dalszych rokowaniach z Paskiewiczem. Był więc gotowy walczyć. Paskiewicz także, tym bardziej że uzyskał potwierdzenie informacji o odejściu korpusu Ramoriny od Warszawy.

SYSTEM OBRONNY WARSZAWY, WOJSKA, DOWÓDCY I PLANY WALKI W przededniu szturmu Warszawę otaczały dwie linie fortyfikacji. Trzon pierwszej linii stanowiły 4 umocnione punkty oddalone od wału miejskiego około 2-3 km: Królikarnia (szańce 44 i 45), Wola (szaniec 56), Parysów (szańce 61 i 62) i Las Marymoncki (szaniec 66). Między nimi biegł łańcuch barkanów i redanów46-47,68-73, reduty 54 i 74 orazbarkany iredany 55-67. Do drugiej linii należał wał miejski (12,8 km długości) z umocnionymi rogatkami i 13 redanami, wysunięte na przedpole wału barkany 3,4, 6, 9, 11, 13, 15, 16, 18,21-24, 26-28,30-34,37,38 i umocnione punkty -Ogród Belwederski, ogrody na Czystem (Schuhza i UniOha), cmentarze luterański i kalwiński oraz Cmentarz Powązkowski. Trzecią linię tworzył rozbudowany układ obrony wewnętrzej miasta, na który składało się m.in. 30 ulicznych barykad, strzelnice w murach, parkanach oraz studnie minowe na skrzyżowaniach głównych ulic. Podstawą obrony była pierwsza linia, mająca uniemożliwić Rosjanom skuteczny ostrzał miasta, a także zagrodzić drogę bezpośredniemu atakowi. Część należących do niej umocnień miała przyjąć w trakcie walki baterie artylerii polowej (69,71, 5 5,58,60,61,62b, 63,64,65), natomiast pozostałą grupę szańców przeznaczono do samodzielnej obrony okrężnej (szańce Królikarni, 68,70,72,54,56-Wola, 57,59,62a, 66,67). Szańce należące do drugiej grupy nosiły nazwę szańców zewnętrznych.

Dowództwo polskie zdecydowało się na stoczenie bitwy na przedpolu wału miejskiego, gdyż walki w obrębie Warszawy groziły j e j , w powszechnym przekonaniu, całkowitą zagładą. Drewniana zabudowa (w 1830 r. około 53% budynków, spośród 3148, było drewnianych), liczne ogrody i sady stwarzały duże zagrożenie pożarowe. Główna armia polska, która miała bronić stolicy, 5 września 1831 r. liczyła 31 100 bagnetów piechoty i 3800 szabel kawalerii. Tworzyłyją: I korpus gen. Jana Nepomucena Umińskiego, liczący 18 100 bagnetów, 1400 szabel i 34 działa polowe (650 artylerzystów), korpus rezerwowy gen. Henryka Dembińskiego-1 1 500 bagnetów, 1700 szabel i 12 dział polowych (230 kanonierów), oraz garnizon Warszawy i Pragi -1361 bagnetów, 524 szable. W walce na terenie miasta armię polową mogła wspierać Gwardia Narodowa i Straż Bezpieczeństwa, sformowane z mieszkańców stolicy (na początku sierpnia pierwsza z tych formacji liczyła ok. 4200 osób, a druga 11 600), ale faktycznie ich rola ograniczona została do „asystowania" bitwie na przedpolu. Zresztą nie tylko ze względów militarnych. Istotny wpływ na odsunięcie ich, szczególnie SB, od udziału w walce miały obawy, m.in. Krukowieckiego, rządu, władz miejskich i warstw uprzywilejowanych, przed powtórzeniem wydarzeń sierpniowych. Artyleria dzieliła się na polowąi wałową. Pierwszą tworzyły baterie piesze pozycyjne (kpap), lekkie piesze (klap) oraz lekkie konne (blak). Z jedenastu znajdujących się w Warszawie baterii pięć, z 42 działami, rozmieszczono w dywizjach piechoty (baterie dywizyjne), a pozostałe (baterie rezerwowe), z 52 działami i 6 łożami rakietowymi, zgromadzono w oddziale artylerii rezerwowej dowodzonym przez płk. Piotra Chorzewskiego. Razem we wszystkich bateriach było 98 dział polowych. Artyleria wałowa posiadała 130 dział (do szańcówwprowadzono dodatkowo 8 dział polowych z 4 kpap i 4 działa konne Czyżewskiego, co podniosło ich liczbę do 142)oraz 15ko-

złów rakietowych. Łącznie do obrony lewobrzeżnej Warszawy Polacy wystawili 228 dział oraz 21 wyrzutni rakietowych. Obsługiwało je 4554 artylerzystów armii i ok. 200 z Gwardii Narodowej. Obowiązująca w pierwszych dniach września koncepcja bitwy przewidywała obronę stałą, tzn. opartą na czynniku ognia i pozycji, na wszystkich możliwych kierunkach rosyjskiego ataku. W toku bitwy zgrupowane przy drugiej linii umocnień lub tuż za wałem miejskim korpusy Umińskiego i Dembińskiego miały współdziałać z garnizonami szańców pierwszej linii oraz artylerią polową i wałową Umiński i Dembiński powinni wspierać walkę szańców pierwszej linii, wysyłając do nich rezerwy oraz dostarczając osłonę bateriom artylerii polowej wychodzącym na przedpole drugiej linii umocnień i do otwartych barkanów pierwszej linii. Obydwa korpusy miały określone odcinki do realizacji tych zadań. Odcinek Umińskiego obejmował południowe przedpole Warszawy, między drogą puławską przez trakt lubelski i krakowski do linii szańców 18-74 (długość +/- 7,1 km), a odcinek Dembińskiego zachodnie i północne przedpole Warszawy, między redutą 54 a Maiymontem (+/- 9,6 km). Większość sił polskich zgrupowano na odcinku południowym (59% piechoty i kawalerii, 61 % dział), gdyż za najbardziej prawdopodobne cele ataku armii rosyjskiej, niezależnie od tego czy będzie to oblężenie, czy też szturm, polskie dowództwo uznało Królikarnię (dalej Mokotów) i Czerniaków (mniej narażone cele - reduty 54 i 74 oraz Wola). Na pozostałych odcinkach, przede wszystkim zachodnim, oczekiwano ataków pomocniczych lub demonstracji, mających odwrócić uwagę od celu właściwego. Paskiewicz zaskoczył Polaków nie tylko kierunkiem natarcia, ale także sposobem j e g o prowadzenia. Postanowił, mianowicie, skierować główny atak na szańce zewnętrzne odcin-

ka zachodniego między traktem krakowskim a drogą do Górc, a ataki pomocnicze i demonstracje wymierzyć w Królikarnię, Rakowiec i Wawrzyszew. Nie miał zamiaru wprowadzać armii w obręb miasta; postanowiłjedynie zdobyć szańce zagradzające mu drogę do wału miejskiego, aby podejść do niego i ogniem artylerii wypalać poszczególne dzielnice Warszawy. Feldmarszałek liczył, iż sama groźba wykorzystania tej ostatniej możliwości, a nawet zdobycie fortyfikacji zewnętrznych, z Wolą na czele, zmuszą Polaków do uległości. Do 5 września główna armia rosyjska obecna pod Warszawą osiągnęła stan 78 500 żołnierzy, w tym 54 000 piechurów (z czego 2000 saperów), 17 200 kawalerzy stów oraz 7300 kanonierów, obsługujących 382 działa i 8 moździerzy. Główną masę atakującą stanowiły I i II korpusy piechoty. I KP gen. Piotra Pahlena posiadał 13 000 żołnierzy, 66 dział i 4 moździerze (11 300 bagnetów, 424 szable i 1200 kanonierów), II KP gen. Cypriana Kreutza liczył 13 500 żołnierzy, 68 dział i 4 moździerze (11 200 bagnetów, 1110 szabel, 1100 kanonierów). Obydwu dowódcom korpusów podlegały oddziały skrzydłowe - Pahlenowi oddział gen. Chiłkowa (2700 szabel, 847 kozaków, 202 kanonierów i 10 dział), a Kreutzowi oddział gen. GrigorijaNostitza (2100 szabel, 247 kanonierów i 16 dział) i oddział gen. Nikołaja Murawiewa (3100 bagnetów, 329 kanonierów i 16 dział). Rezerwę dla I i 11 KP tworzyły korpus gwar di i wielkiego księcia Michała (15 700 bagnetów i 56 dział), korpus grenadierów gen. Iwana Szachowskiego (11 000 bagnetów, 40 dział), korpus kawalerii gen. Iwana Witta (8500 szabel, 40 dział) i rezerwa artylerii (60 dział). Na skrajnym prawym skrzydle znajdował się wydzielony korpus gen. Karola Strandmana (1400 bagnetów, 484 szable, 875 kozaków, 151 kanonierów i 6 dział). Rosyjski plan szturmu zakładał prowadzenie skorelowanych działań poszczególnych korpusów i oddziałów na szerokim froncie polskiej obrony. Paskiewicz chciał w ten sposób utrudnić

Polakom rozpoznanie kierunku głównego ataku i skoncentrowanie na nim sił. Podstawowymi celami armii rosyjskiej w dniu 6 września były szaniec wolski 56 i otaczające go umocnienia 54,55,57 i 58.1 KP miał najpierw opanować szaniec 57, a następnie 56 i 58, a II KP szańce 54 i 55. Atak piechoty miał być poprzedzony dwugodzinnym ostrzałem artylerii. Jednocześnie z j e g o rozpoczęciem korpus Strandmana i oddział Murawiewa powinny rozpocząć ataki pomocnicze. Pierwszy na Szopy i Królikarnię (tylko ostrzał artyleryjski), drugi na Rakowiec (miał opanować wieś, utrzymać ją i razić artylerią polskie pozycje). Oddziały Nostitza i Chiłkowa swoją obecnością powinny zaprzątać uwagę strony polskiej i ewentualnie odpierać wypady polskich oddziałów na flanki Murawiewa i I KP. Istotne miejsce w planach rosyjskich zajmowała artyleria. Miała ona przygotować (baterie piesze pozycyjne i lekkie), a następnie wspierać atak piechoty na szańce (baterie lekkokonne). Paskiewicz nie mógł jednak wykorzystać w boju przewagi ilościowej i jakościowej w tej broni (376 dział przeciwko 228) m.in. z powodu niedostatecznych zapasów amunicji artyletyjskiej. Nakazał oszczędzać j ą , gdyż liczył się z tym, iż w razie odparcia szturmu pozbawiony będzie możliwości uzupełnienia niedoborów. Z tego też względu dowódca artylerii gen. Michaił Goiczakow wydzielił do pierwszej linii 150 dział i 8 moździerzy, a 226 pozostawił w rezerwie. Armia polowa, podstawowy element polskiej obrony, po kilkumiesięcznej kampanii dotkliwie odczuwała braki kadrowe i do września straciła wiele swoich zalet taktycznych, które dotychczas zapewniały j ej przewagę nad armią rosyjską. Wpływ na taki stan rzeczy miała zmniejszająca się liczba doświadczonych przedpowstańczych żołnierzy i przybywanie na ich miejsce żołnierzy nowozaciężnych, nierzadko słabo wyszkolonych. Nowe pułki nie dorównywały pułkom starym. Do

tych drugich zaliczały się ¡Miłki: grenadierów, weteranów czynnych, 2,4 i 8 ppl oraz 1 i 3 psp (14 400 bagnetów), a do pierwszych - 1 0 , 1 2 , 1 3 , 1 6 , 1 8 i 23 ppl oraz 5 psp (8800 bagnetów). Podstawą uzbrojenia piechoty były karabiny 6 . Ich liczba zdecydowanie górowała nad liczbą kos, chociaż zdarzały się jeszcze w pułkach baony i kompanie, w których kosy stanowiły znaczący procent uzbrojenia. W kawalerii stare pułki także dominowały nad nowymi, ogólnie jednak broń ta straciła swoją dawną waleczność, szybkość i dokładność manewrowania. Ze starych pułków w Warszawie znajdował się 4 puł oraz 1 i 3 psk, a z nowych Pułk Jazdy Augustowskiej, 1 Pułk Jazdy Sandomierskiej, 1 Pułk Jazdy Krakowskiej, Pułk Jazdy Poznańskiej oraz oddziały 2 Pułku Jazdy Płockiej i 13 puł. Kemie kawalerii znajdowały się w fatalnym stanie wskutek złego odżywiania oraz nieustannie prowadzonych walk na przedpolu Warszawy w okresie blokady. Pułki kawalerii wyposażone były w broń palną (pistolety i karabinki), szable i lance (nawet pułki strzelców konnych). 7 Najlepszą bronią armii polskiej była artyleria . Zdecydowana większość zgromadzonych w Warszawie baterii była bateriami starymi (istniejące przed powstaniem i uformowane w pierwszych j e g o miesiącach) i zachowała najlepsze cechy, wynikające z indywidualnego wyszkolenia artylerzystów. Postarał się o to dowódca artylerii armii czynnej, gen. bryg. Józef Bem. Artyleria polowa i wałowa były obok szańców zewnętrznych najważniejszymi ogniwami systemu obronnego Warsza6

Karabiny rosyjskie wzór 1808 i 1 8 2 6 - kaliber pocisku 15,88 mm, waga pocisku 28,85 g, waga karabinu z bagnetem kolejno 4,78- 4,75 kg, donośność ok. 900-800 m, skuteczny strzał na ok. 250-220 m 7

Tak strona polska, j a k i rosyjska dysponowały polowymi armatami 6- i 12-funtowymi orazjednorogami 1/2- i 1/4-pudowymi. Zasięg ich ognia wynosił ponad 2,8 km, jednak strzał celny, „pewny", można było uzyskać na 640- 850 m dla dział lekkich i na 850-1060 m dla dział pozycyjnych. Zasięg rac dochodził do 1490-2350 m.

v>y. Bem planował wykorzystanie artylerii w dwóch rzutach: w pierwszym piesze baterie polowe i artyleria wałowa miały swoim ogniem przeciwstawić się artylerii rosyjskiej niszczącej umocnienia pierwszej linii, w drugim artyleria konna miała powstrzymać napór rosyjskiej piechoty na umocnienia. Piętą achillesową polskiej armii był system dowodzenia, wyżsi dowódcy i panujące w niej nastroje. Zacznijmy od tych ostatnich. Strategia Skrzyneckiego wycisnęła trwałe piętno na armii polskiej. Brak sukcesów, ciągły odwrót, unikanie walnej bitwy, wreszcie porażki militarne zniszczyły zapał i ducha poświęcenia żołnierzy. Ich miejsce zajęło zwątpienie w zwycięstwo i zobojętnienie. Upadek ducha wiązał się z ogólnym upadkiem dyscypliny. Nieposłuszeństwo, brak karności, niesumienne wykonywanie rozkazów, dezercja, samowolne oddalanie się z jednostek połączone z nieufnością do przełożonych nasiliły się szczególnie na przełomie sierpnia i września. Zjawisko to dotyczyło zarówno szeregowych, jak i oficerów. Te niekorzystne zjawiska pogłębiał pogarszający się stan umundurowania i zaopatrzenia (np. reakcją na zmniejszające się racje żywności i gorzałki były liczne dezercje). Na czele armii stał gen. Krukowiecki, któiy pełniąc funkcję prezesa rządu dysponował jednocześnie kompetencjami naczelnego wodza. To on w czasie bitwy miał kierować walką decydować o poczynaniach korpusów i artylerii (np. o ich wzajemnej współpracy, o zmianach w dyspozycjach obrony). Gen. Kazimierz Małachowski, zastępca naczelnego wodza, miałjego decyzje wcielać w życie za pomocą szczegółowych rozkazów kierowanych do dowódców oraz nadzorować ich wykonanie. Obowiązujący 6 września plan obrony nie przewidywał współdziałania korpusów w trakcie bitwy. Umiński i Dembiński mieli samodzielnie, własnymi siłami, bronić powierzonych im odcinków. Na ich poczynania uzyskał znaczący wpływ gen.

Bem, który pełnił funkcję dowódcy pierwszej linii obrony i dowódcy artylerii. Tylko od niego (Krukowiecki w dziedzinie artylerii zdał się całkowicie na Bema) dowódcy korpusów mogli uzyskać wsparcie artylerii rezerwowej, bez której nie byli w stanie nawiązać równorzędnej walki z armią rosyjską. Poza tym tylko artyleria Bema mogła zrekompensować słabość piechoty i kawalerii\ Bitwa, która miała rozegrać się na przedpolu Warszawy, wymagała od Krukowieckiego, Małachowskiego i Bema doświadczenia i umiejętności, a przede wszystkim zdolności do prawidłowej oceny położenia, sprawnego zorganizowania walki i szybkiego podejmowania decyzji. Szczególnie istotne było doświadczenie i praktyka dowódcza na wyższych szczeblach, gdyż one dawały m.in. „wyrobienie psychiczne", które pozwalało, nie ulegając naciskowi napływających z pola walki często fałszywych informacji, określić kierunek głównego ataku przeciwnika. Brak tych cech dał się zauważyć w ciągu kilku miesięcy wojny. Gen. Prądzyński zaliczał do wad polskich dowódców „niedojrzałe wyobrażenie o tyle i flankach swego wojska" oraz chęć, by „wszystko osłonić, wszystko bronić". Inną powszechną wadą polskich dowódców była nieumiejętność skoordynowania działań trzech broni, a przecież od właściwej koordynacji m.in. zależał pomyślny wynik bitwy pod Warszawą. Najważniejsze było jednak szybkie określenie kierunku głównego ataku rosyjskiego i odróżnienie go od ataków pomocniczych, gdyż tylko wtedy można było efektywnie wykorzystać siły własne, mniejsze od tych, jakimi dysponował przeciwnik. Gen. Krukowiecki wyróżniał się doświadczeniem i umiejętnościami spośród wyższych dowódców obecnych w Warsza5

Szczegółowe omówienie systemu obronnego Warszawy i udział w nim Bema, patrz: T. S t r z e ż e k , Udział gen. Józefa Bema w tworzeniu systemu obronnego Warszawy w sierpniu i wrześniu 1831 r., „Humanistyka i Przyrodoznawstwo" 19%, nr 2.

wie 6IX ! 831 r. Przeszedł wszystkie szczeble dowódcze i sztabowe, do dywizji włącznie, ale nie odznaczył się w trakcie działam wojennych 1831 r. W boju był odważny, niestety szybko tracił głowę i zimną krew. Małachowski miał duże doświadczenie bojowe. Uznawany był za dobrego dywizjonera, nie posiadał jednak większych talentów. Bem dopiero zdobywał doświadczenie i odbywał praktykę na wyższych szczeblach dowodzenia. Odznaczał się gorącym usposobieniem, odwagą, pewnością siebie i entuzjazmem, którego brakowało większości polskiej generalicji. Cechy te kryły j e g o braki, m.in. dotyczące znajomości taktyki walki mas artylerii. Umiński był raczej stworzony do dowodzenia dużymi związkami kawaleryjskimi, a nie jednostkami skupiającymi wszystkie bronie, oraz do ataku lub pościgu za rozbitym przeciwnikiem, a nie do obrony pozycji. Dembiński nadawał się raczej na dowódcę przedniej lub tylnej straży, a nie na dowódcę samodzielnego korpusu. Dywizjonerzy (gen. bryg. Maciej Rybiński, Ludwik Bogusławski, Henryk Milberg, Bonifacy Jagmin) byli zdolni kierować w boju pułkiem czy dywizją, wykonać ściśle otrzymane rozkazy, większość z nich jednak nie potrafiła przyjąć na siebie odpowiedzialności, podjąć samodzielnie decyzji czy wreszcie zdobyć się na inicjatywę. Wśród wyższych dowódców, tak jak w całym korpusie oficerskim, brakowało spoistości i jedności. Podłożem podziału było m.in. odmienne spojrzenie na sens dalszej walki. Generalicja i wyższa kadra dowódcza w przeważającej większości nie utożsamiała się z celami powstania wytyczonymi w manifeście sejmowym. Traktowała udział w powstaniu jak wykonywanie wyuczonego rzemiosła. Brakowało im woli zwycięstwa, upora i nieustępliwości. Większość przedstawicieli generalicji i wyższej kadry dowódczej pragnęła, jak to ujął w styczniu 1831 r. gen. Józef Mroziński, „skończyć rzecz honorowo, [tzn. - T.S.) powrócić do posłuszeństwa, gdy Monar-

cha zezwoli na przedstawione mu warunki" 9 . Warunki te były wytyczone przez ugrupowania konserwatywne, generalicja jednak była gotowa zawrzeć porozumienie z carem wspólnie lub niezależnie od cywilnych polityków. We wrześniu ster dowodzenia dzierżyli generałowie przeciwni układom, gotowi kontynuować wojnę (zaliczali się do nich Umiński, Dembiński, Małachowski i Bem). Zwolennicy układów usunęli się na dalszy plan, aby wypłynąć w stosownej chwili (m.in. generałowie Prądzyński, Wojciech Chrzanowski, Piotr Bontem ps, Izydor Krasiński, Jakub Lewiński, Jan Malletski, Hemyk Milberg i Karol Tumo). Główną podporę powstania stanowił korpus oficerów młodszych, w rezultacie czego między nim a generalicją istniała od początku wojny duża nieufność. Oficerowie młodsi wnosili w szeregi wojska wytrwałość, patriotyzm i zaciętość w walce, a więc te cechy, któiymi nie mogła się poszczycić większość generałów i oficerów starszych. Jednak brak poczucia więzi z żołnierzami w codziennej służbie negatywnie wpływał na stosunek szeregowych do wojny i dalszych wysiłków na rzecz sprawy narodowej. Korpus oficerów młodszych był tak samo podzielony politycznie jak i społeczeństwo, ale znaczącymi wpływami cieszyli się w nim kaliszanie i Towarzystwo Patriotyczne. Paskiewicz miał pod Warszawą 116,5 baonu piechoty, 128 szwadronów i 23 sotnie kawalerii. Pod względem wyszkolenia tak piechota, jak i kawaleria nie ustępowały swoim odpowiednikom po stronie polskiej. Za to nastroje wśród żołnierzy rosyjskich były lepsze niż wśród żołnierzy polskich. Przeprawa przez Wisłę, podejście pod mury Warszawy i ciągły odwrót wojsk polskich sprawiły, iż w armii rosyjskiej pojawił się duch zaczepny. Wśród Rosjan dominowała chęć walki i zmierzenia się z przeciwnikiem. Wyraźnie domagano się działań 'J.

Mroziński,

Dzieła wszystkie,

t2,

Wrocław

1987, s. 161.

zaczepnych. Dowództwo rosyjskie podtrzymywało ducha walki. Uzmysławiano żołnierzom, że walczą nie tylko z Polakami, ale i z Francuzamijak w roku 1812. Twierdzono, że biją się za cara i religię prawosławną Umacnianiu rozluźniającej się dyscypliny służyły przygotowania do szturmu prowadzone od początku blokady (żołnierze wykonywali kosze szańcowe, faszyny, drabiny szturmowe i ćwiczyli poszczególne elementy taktyki zdobywania umocnień). Rosyjscy dowódcy dysponowali dużym doświadczeniem w kierowaniu wielkimi jednostkami i związkami operacyjnymi oraz w zdobywaniu twierdz. Większość z nich brała udział w wojnach napoleońskich i w wojnie Rosji z Turcją w latach 1828-1829. Dla Paskiewicza Warszawa była co najmniej szóstą „ufortyfikowaną przeszkodą". W wojnie z Persją (1827) wziął oblężeniem i szturmem Erewan i twierdzę Abbas-Abad. W wojnie z Turcjąna Zakaukaziu zdobył twierdzę Kars, Achajakalaki iAchalcyche. Rosyjscy dowódcy, począwszy od naczelnego wodza, a kończąc na dowódcach korpusów, przewyższali dowódców polskich doświadczeniem i umiejętnościami, co jednak nie oznacza, że byli od nich lepsi. Paskiewicz, co prawda, był człowiekiem mało energicznym i ostrożnym, ale gen. Karol Toll, szef sztabu, stanowiłjego przeciwieństwo. Energię i stanowczość łączył ze zdolnością mobilizowania się w chwilach najtrudniejszych. W przededniu szturmu armia rosyjska zajmowała pozycje na południowy zachód od Warszawy (m.in. w Nadarzynie, Wolicy, Falentach, Dawidach i Raszynie). Aby zaatakować szańce zewnętrzne odcinka zachodniego, Paskiewicz przegrupował swoje wojska. Korpus gwardii dotarł w rejon wsi Opacze Wielkie między traktem krakowskim a kaliskim, korpus grenadierów stanął na trakcie kaliskim przy wsi Szamoty (przed nim zajął pozycje 1 KP), IIKP rozlokował się na południowy wschód od Włoch, korpus kawalerii przed Szamotami, a artyleria rezerwowa w pobliżu Solibs. Oddział Murawiewa stanął

między Okęciem a Rakowem, oddziałNostitza pod wsiąZbarż, korpus Strandmana na trakcie lubelskim za Służewcem, a oddział Chiłkowa za Chrzanowem. W Nadarzynie zgrupowano tabory i parki armii. Polskie dowództwo odebrało kilka sygnałów o ruchach wojsk rosyjskich. Informacje napłynęły m.in. od obserwatorów rozmieszczonych na kościele ewangelickim w Śródmieściu i w obserwatorium astronomicznym. Przygotowania do bitwy trwały przez całe popołudnie 5 września. Dowódcom przekazano ostrzeżenie o możliwości ataku i rozkazy postawienia pod bronią podległych im oddziałów o godz. 2.00 po północy 6 września. W dyslokacji armii nie dokonano poważnych zmian. Wzmocniono jedynie garnizony szańców 54, 57 i Królikami. Nie zmieniono także instaikcji obrony. Nadal przewidywano trzy j e j fazy. W pierwszej korpusy miały bronić pierwszej linii umocnień, a w następnej drugiej linii - najpierw obozu oszańcowanego, którego zewnętrzne granice wyznaczały szańce 3,68-73,21-23,a później wału miejskiego. Gdyby Rosjanie wdarli się w obręb miasta, Krukowiecki miał zamiar przerwać walkę. Jednocześnie jednak nie zadecydował, czy wycofa armię na prawy brzeg Wisły, aby kontynuować wojnę. Prawdopodobnie nie przypuszczał, że będzie do tego kroku zmuszony, gdyż miał nadzieję, że bitwa zakończy się pomyślnie, tzn. co najmniej odparciem rosyjskiego ataku na pierwszą linię szańców. W nocy z 5 na 6 września zachowanie poszczególnych oddziałów wyraźnie odbiegało od otrzymanych przez ich dowódców instrukcji, np. 4 DP stanęła pod broniąjuż o godzinie dwunastej w nocy, a 1 DK nocowała w koszarach kawalerii za Łazienkami. Wśród polskich dowódców znaleźli się i tacy, którzy nie przywiązywali j u ż wagi do rozkazów alarmowych. Zdążyli się do nich przyzwyczaić, gdyż od początku blokady Krukowiecki kilkakrotnie stawiał armię w stan alarmu. Pol-

scy żołnierze czuli się zresztą bezpiecznie za linią szańców zewnętrznych, placówek, patroli i podsłuchów wysuniętych na przedpole. Lewego frontu między drogą czerniakowską a rogatkami mokotowskimi broniło 5 baonów (3641 bagnetów) brygady gen. bryg. Józefa Czyżewskiego, wspieranych przez 21 dział wałowych i polowych. Wszyscy żołnierze zajmowali umocnione posterunki i szańce. Odcinka między traktem lubelskim a linią szańców 7-70broniło 12baonów4 DP(7609bagnetów)gen. Henryka Milberga, 16 dział polowych (z czego 10 na walach), 16 wałowych i 4 kozły rakietowe. 43% (3307) żołnierzy piechoty zajmowało szańce, a reszta (4302) stanowiła rezerwę dla szańców. Odcinka między linią szańców 8-71 a linią szańców 19-74 broniło 12 baonów 1 DP (6857 bagnetów) gen. Macieja Rybińskiego, 14 dział polowych, 20 wałowych i 2 kozły rakietowe. 42% (2900) żołnierzy piechoty zajmowało szańce, a pozostali (3957) to rezerwa szańców. Siły korpusu Umińskiego uzupełniała 1 DKgen. Bonifacego Jagmina (1471 szabel) oraz oddział artylerii rezerwowej (52 działa polowe i 6 łóż rakietowych), obozujący w pobliżu folwarku świętokrzyskiego przy Alejach Jerozolimskich. Obszaru między linią szańców 19-74 a traktem powązkowskim broniło 14 baonów 3 DP gen. Ludwika Bogusławskiego (8710 bagnetów), 53 działa wałowe, 12 dział polowych i 9 kozłów rakietowych. 3 8% (3382) żołnierzy piechoty pozostało w szańcach, a 5328 tworzyło rezerwę. 3 DP wspierać miała brygada kawalerii gen. Mamerta Dłuskiego (1178 szabel). Obszaru prawego frontu od traktu powązkowskiego do Wisły strzegł oddział płk. Feliksa Szymanowskiego (2800 bagnetów i 680 szabel) wspierany przez 23 działa wałowe. W szańcach tkwiło 1500 żołnierzy piechoty, a 1300 stanowiło rezerwę. Jeszcze przed rozpoczęciem boju Rosjanie uzyskali znacznąprzewagę na zachodnim odcinku polskiej obrony. Naprzeciw niego zgromadzili w pierwszej linii 30 200 żołnierzy, 144

działa i 8 moździerzy, a w drugiej linii 39 200 żołnierzy i 196 dział. Dembiński mógł im przeciwstawić 10 100 żołnierzy (z czego w polu miał do dyspozycji tylko 5300 bagnetów i 1100 szabel), 53 działa wałowe, 12 polowych i 9 kozłów rakietowych. Tę znaczną dysproporcję sił strona polska mogła zmienić ściągając jednostki z odcinka południowego i północnego, przeciwko którym Rosjanie zamierzali skierować ataki pomocnicze. Zniwelowanie przewagi przeciwnika na głównym kierunku ataku zależało od tego, czy polscy dowódcy rozpoznają jego zamiary. Czas niezbędny do przegrupowania sił mógł wywalczyć korpus Dembińskiego dysponujący m.in. najlepiej przygotowanymi do obrony szańcami, z Wolą na czele. W18 3 0 roku Wola ciągnęła się około 1000 m wzdłuż traktu kaliskiego, który wkraczając w zabudowania przedmieścia wolskiego łączył się z ulicą Wolską. Ulica ta biegła ku rogatkom wolskim, a dalej w głąb miasta ku ul. Bednarskiej, u wylotu której wznosił się most na Wiśle. Wokół spalonych zabudowań wsi Wola znajdowała się równina pofałdowana niewielkimi pagórkami o łagodnych stokach. Równina ta ciągnęła się na południe 2,3-2,9 km ku wsi Szezęśliwice, a na północ ok. 2,6 km ku rzece Rudawce, rozpoczynającej swój bieg na podmokłych zapadliskach na północ od Górc. Szaniec wolski nr 56 stanowił trzon pozycji między Rakowcema Parysowem. Był jednocześnie najważniejszym elementem systemu umocnień odcinka zachodniego, który tworzyło łącznie 8 szańców pierwszej linii (nr 54 do 61) oraz 4 szańce drugiej linii (nr21,22,23,24). W pierwszej linii wznosiły się od południa: reduta 54, otwarty barkan 55, zamknięty barkan 57, szaniec 56, otwarty barkan 58, zamknięty barkan 59, otwarty barkan 60 oraz otwarty szaniec 61. W dziełach tych umieszczono 26-27 dział wałowych: w nr. 5 4 - 6 dział, w nr. 57 - 4 działa, w nr. 5 6 - 1 2 lub 13 dział, w nr. 5 9 - 4 działa. Szańce 55,58,60 i 61 były przygotowane do przyjęcia w trakcie bitwy dział polowych. W szańcach 56,57,59 umieszczono dodatko-

wo po 2-3 kozły rakietowe. Dystans dzielący Wolę od poszczególnych dzieł zewnętrznych wynosił około: 900-1000 m od nr. 55,850 m od nr. 58,1700-1800 m od nr. 54,1400-1500 m od nr.59,850-900 m od nr. 57. Szaniec 57 od nr. 58 i 59 dzieliła odpowiednio odległość 1200-1300mi 1800-1900m. W strefie pewnego strzału artylerii z Woli znajdowały się jedynie szańce 55,57 i 58. Pozostałe szańce oraz ich przedpola także były w zasięgu donośnościjej artylerii, ale poza zasięgiem strzału pewnego, tzn. powyżej 850 m dla dział lekkich i 1060 m dla dział pozycyjnych (szańce 54,59 i 60). Wola zapewniała osłonę ogniową większości położonych wokół niej umocnień, a te z ko lei osłaniały szaniec wolski od południa, zachodu i północy. Sz niec 57 miał powstrzymać ataki wymierzone w Wolę od zachodu, a także udaremnić j e j ostrzał artyleryjski. Tego łańcucha wzajemnego powiązania ogniowego szańców pierwszej linii nie była w stanie wzmocnić artyleria drugiej linii. Dzieliła je zbyt duża odległość. Szańce 57,60,61 i flanki szańców pierwszej linii znajdowały się poza strefą strzału pewnego \8 dział szańców21,22,23 i 24. Północna i południowa flanka Woli znajdowała się w strefie ognia „niepewnego" dział z szańca 23 (dystans 1,4 km) i 22 (dystans 1,6 km). Martwe pola ostrzału odcinka zachodniego wypełnić mogła tylko artyleria polowa - i 2 dział 3 klap z korpusu Dembińskiego oraz 24 działa piesze z oddziału artylerii rezerwowej. W trakcie bitwy działa te miały znaleźć się w otwartych barkanach I linii lub między pierwszą a drugą linią umocnień. Ich ogień wzmocniony przez artylerię wałową powinien z jednej strony utrudnić artylerii rosyjskiej ostrzał szańców zewnętrznych, a z drugiej umożliwić bateriom konnym artylerii rezerwowej (28 dział) rozprawę z piechotą rosyjską idącą do szturmu fortyfikacji i ułatwić rezerwom piechoty z korpusu Dembińskiego dojście do szańców zewnętrznych w celu wsparcia ich garnizonów. Trzon umocnień odcinka zachodniego tworzyły szańce 54, 57, 56 i 59. Szaniec wolski nr 56 dzieliła od wału miejskiego dległość 2,4 km, a od skraju zabudowań przedmieścia wol-

skiego 1,4 km. Tworzyły go trzy ściśle przylegające do siebie części: bastion naczelny, zagroda południowa i zagroda północna. Długość boków wynosiła w przybliżeniu: północnego 230 m, zachodniego 280 m, południowego 260 m i wschodniego 204 m. Długość boków bastionu naczelnego wynosiła ok. 80 m, grubość przedpiersia (wału) od 4,5 do 10 m, a wysokość od 2 do 2,8 m. Rów poprzedzający przedpiersie miał 3 m głębokości i ok. 5,8 m szerokości. Rów posiadał palisadę. Przed nim ciągnął się pas wilczych dołów. Do bastionu przylegała zagroda południowa. Jej boki miały łącznie ok. 350 m. Otaczał ją rów z palisadą. Rozmiary przedpiersia i rowu były zbliżone do wymiarów bastionu naczelnego. Wewnątrz śródszańca znajdowały się zabudowania kościoła Św. Wawrzyńca i budynki otoczone 2-metrowym murem. W ścianach kościoła oraz w murze wybito strzelnice. Wejście do kościoła (od wschodu) osłonięto palisadą. Część świątyni przeznaczono na lazaret, a drugą na magazyn prochu. Najobszerniejszą zagrodę szańca stanowiła zagroda północna. Łączna długość j e j boków wynosiła ok. 680 m. Prżedpiersie miało około 3 m wysokości i 3,5 m grubości, a rowy ok. 3,5 m głębokości i 8 m szerokości. Jednak odmiennie od pozostałych dwóch części szańca do budowy zagrody północnej wykorzystano matefW piaszczysty (a nie gliniasty), tak więc narażona była na szybkie zniszczenie przez pociski artyleryjskie. Znaczną powierzchnię zagrody zajmował zwarty kompleks wysokich, grubych i gęstych drzew oraz krzaków, przecięty krzyżującymi się alejami. Stanowił on część ogrodu Briihla. Pozostała część ogrodu przylegała do wschodniego przedpiersia skutecznie zasłaniając szaniec przed oczyma obserwatorów od strony Warszawy. 6 września w szańcu znajdowało się od 12 do 13 dział wałowych i 2 kozły rakietowe. Obsługę stanowiło 70-80 artylerzystów dowodzonych przez kpt. Feliksa Krzywickiego. W skład garnizonu szańca wchodziły 2 baony 8 ppl (ok. 1200 bagnetów) dowodzone przez ppłk. Jana Wodzyńskiego, zakład

14 ppl (ok. 170 bagnetów) mjr. Wiktora Dobrogoyskiego oraz 40 saperów. W trakcie walki garnizon szańca miały wzmocnić co najmniej 2-3 baony 3 DP (ok. 1200-1800 bagnetów). Obowiązki komendanta szańca pełnił gen. biyg. Józef Sowiński. Wyniosłe wzgórze przed Wolą zajmował barkan 57 zamknięty palisadą. Łączna długość bokówwynosiła ok. 190 m, a palisady ok. 70 m. Przedpiersie miało wysokość 2,5-3 m, a grubość od 3 do 8,5 m. Szerokość rowu dochodziła do 3,8 m, a głębokość do 3 m. Znajdowała się w nim palisada. Cały szaniec otoczono pasem wilczych dołów. Uzbrojony był w 4 działa wałowe i 2 kozły rakietowe. Garnizon szańca tworzyły 2 kompanie 8 ppl (ok. 300 bagnetów). Funkcję komendanta szańca pełnił prawdopodobnie mjr Józef Krassowski, a komendanta artylerii por. Damazy Borzęcki. Od północy z szańcem wolskim sąsiadował barkan 59. Był on zamknięty palisadą i posiadał 4 działa wałowe. Załogę tworzyło 400 żołnierzy II baonu 4 ppl pod dowództwem mjr. Józefa Borzęckiego. Z lewej strony Woli widoczna była reduta 54, usytuowana na wzgórzu górującym nad otaczającąje równiną. Długość boków reduty wynosiła ok. 280 m. Przedpiersie miało od 1,8 do 5,4 mgrubości i ok. 2 m wysokości. Od zewnątrz otaczał redutę rów szerokości 3 m i głębokości ok. 1,8 m z palisadą oraz 3 rzędy nie wykończonych wilczych dołów. Reduta posiadała 6 dział wałowych i hakownicę. Obowiązki komendanta szańca pełnił mjr Ignacy Dobrzelewski. Komendantem artylerii byłppor. Julian Konstanty Ordon. Podlegały im 2 kompanie piechoty z 1 psp (ok. 300-350 bagnetów) oraz 43 kanonierów. W trakcie bitwy wsparcia reducie miały udzielić 2-3 baony 5 psp rozlokowane przy szańcach 21 i 22. Pozostałe szańce pierwszej linii odcinka zachodniego, a więc nr55,58,60 i 61, nie posiadały garnizonów Szańce 54,56,57 i 59, choć uważane za najlepsze umocnienia otaczające Warszawę, miały jednak pewne wady. Do najistotniejszych z nich, obok niedomagań konstrukcyjnych, zaliczyć należy niepropor-

cjonalnie małe w stosunku do powierzchni dzieł garnizony i obsadę artyleryjską(np. reduta 54 powinna posiadać 900 żołnierzy i 12 dział, a Wola 4000 żołnierzy i od 20 do 45 dział). W zasadzie większość z nich nie była w stanie stawiać dłuższego oporu w przypadku ataku prowadzonego z z kilku stronjednocześnie przez masy piechoty. Aby tego dokonać, musiały uzyskać wsparcie rezerw z 3 DP. Szkopuł w tym, że powinny one dotrzeć do szańców na czas, tj. przed atakiem rosyjskiej piechoty.

PRZEBIEG WALK 6 WRZEŚNIA 1831 ROKU

Oddziały rosyjskie do trzeciej nad ranem uformowały szyk bojowy i godzinę później rozpoczęły marsz ku pozycjom wyjściowym do ataku. Jak wspomina jeden z oficerów armii rosyjskiej ,,[...]myśmy słyszeli tylko głuche toczenie przejeżdżającej artylerii. Dźwięki szabel przeciągających szeregów kawalerii, dalekie rżenie koni i w ogóle hałas i poszum wielkich mas oddziałów, które znajdowały się w ruchu"' 0 . Skrytemu podejściu sprzyjała mgła. Ustępowała ona w miarę zbliżania się wschodu słońca (godz. 4.55), które towarzyszyło j u ż bitwie przez cały dzień, podobnie jak ostry wiatr i chłód (rano - 6 ° C, w południe+12° C). Przed godz. 5.001 KP stanął przed szańcem 57, korpus grenadierów za wsią Jelonek, oddział Chiłkowa po obydwu stronach Górc, II KP przed szańcami 54 i 55, oddział Murawiewa przed Rakowcem, dywizja kawalerii Nostitza na południe od Rakowca, a korpus Strandmana pod wsią Szopy. Przed szyk oddziałów wysunęła się artyleria. Pierwsze strzały w bitwie oddała strona polska. Garnizony szańców 54 i 57 otworzyły ogień z dział i wystrzeliły 3 rakiety sygnałowe, gdy dostrzegły zbliżające się ku nim oddziały nieprzyjaciela. W tym momencie przemówiły działa rosyjskie, a korpus Strandmana zaatakował Szopy. Bitwa rozpoczęła się. Walki toczyły się na całym lewobrzeżnym przedpolu Warszawy, ale wszelkie działania podejmowane przez stronę rosyjską 10

H. H a n s e n , ZweiKriegsjahre, Berlin 1881, s. 300.

na odcinkach południowym i północnym miały charakter pomocniczy. To na odcinku zachodnim ważyły się losy bitwy. Od około godziny piątej 86 dział I KP (dowódca artylerii gen. Perrin) i II KP (dowódca artylerii gen. Fiedorenko) z ponad 600 m prowadziło ogień do szańców 54, 55, 56 i 57, a 16 dział gen. Murawiewa strzelało do umocnień zgrupowanych przy Rakowcu. Gen. Strandman zaatakował i opanował wieś Szopy, a następnie rozpoczął ostrzał szańców 44, 45 i Królikarni. Broniący tej pozycji oddział gen. Walentego Andrychiewicza (1700 bagnetów i 6 dział) został zepchnięty do defensywy, mimo że Strandman nie dysponował zdecydowaną przewagą (ok. 2900 żołnierzy i 6 dział). Pole bitwy zasnuły gęste kłęby dymów prochowych. Utrudniały one obserwację szyku i ruchu wojsk. Sytuacja ta była szczególnie niekorzystna dla strony polskiej, ponieważ j e j dowództwo utraciło m.in. możliwość rozpoznania głównego celu ataku przeciwnika. Krukowiecki, Małachowski i Bern byli przekonani, iż główny atak jest skierowany na Królikarnię (utwierdzały ich w tym mniemaniu poczynania Strandmana), a działania na odcinku zachodnim mają charakter pomocniczy. Istotna była w tym momencie postawa Bema, gdyż od jego decyzji uzależnione było wprowadzenie do boju na odcinku zachodnim 24 dział pozycyjnych zgrupowanych w oddziale artylerii rezerwowej. Tymczasem brak artyleryjskiego wsparcia krępował poczynania gen. Dembińskiego, który początkowo nie wierzył, iż Rosjanie zaatakują Wolę. Prędzej spodziewał się ataku na odcinku między szańcami 59 a 62 - na Parysów. Dopiero gdy osobiście rozpoznał rozmieszczenie rosyjskich korpusów, nabrał przekonania, że szaniec 57 i Wola stanowią główny cel Paskiewicza. I na ich obronie zdecydował się skupić swoje wysiłki. Był przy tym pewny, że obronę szańców 54 i 55 oraz całego obszaru miedzy traktem kaliskim a krakowskim przejmie gen. Umiński. Gdy Krukowiecki odmówił mu posiłków, Dembiński zdał sobie sprawę,

że został skazany na obronę własnymi siłami. W tej sytuacji postanowił trzymać skoncentrowaną 3DP na przedmieściu wolskim i Czystem. Do wsparcia szańców zewnętrznych użył tylko niewielkiej części swojego korpusu. Około godz. 6.00 pospieszył z 4 działami 3 klap oraz półbaonem 8 ppl do szańca 58, aby osłonić dostęp do szańca 57. Do tego czasu na ogień rosyjski odpowiadała tylko artyleria wałowa z szańców 54, 56, 57 i 59. Milczały działa wałowe drugiej linii. Wbrew oczekiwaniom Dembińskiego Umiński nie miał zamiaru bronić szańców 54 i 55. Nadal był przekonany, że główny atak Rosjanie skierują na Królikarnię (utwierdził go w tym Krukowiecki, według którego atak na Wolę był demonstracją!). Około godz. 7.00 Umiński wzmocnił siły broniące Królikarni 5 3/4 baonu piechoty (ok. 2800 bagnetów) i 3 działami. Tymczasem Rosjanie stopniowo kruszyli obronę zewnętrzną odcinka zachodniego. Rosyjska artyleria dwukrotnie skróciła dzielącyjąod niej dystans. W końcowej fazie przygotowania artyleryjskiego do szańców 54, 55 i 57 ogień prowadziła z 280-320 m. Około godz. 6.00 gen. Gorczakowzaangażował w bój 108 dział. W reducie 54 rosyjskie pociski przebijały i rozrywały tylko górną część wału, między ławą strzelecką a wierzchołkiem, toteż leżąca na ziemi piechota nie była narażona na poważne straty. Gorzej wyglądała sytuacja kanonierów, którzy pozbawieni całkowicie osłony (nawet koszy szańcowych) pod ostrzałem przeciwnika musieli obsługiwać 5 dział (jedno działo zostało przez Rosjan rozbite już na początku bitwy). Kule igranaty rosyjskie czyniły duże spustoszenia w zewnętrznej części szańca, mimo że była wykonana z gliny i dobrze ubita. Przedpiersia w trzech miejscach zostały uszkodzone (prawdopodobnie najbardziej narażone na ogień boki zachodnie i południowo-zachodnie), wilcze doły zasypane, a palisady w wielu miejscach zniszczone tak, że tylko gdzieniegdzie pozostał po nich ślad. Na Woli materiał piaszczysty, z którego wykonane

były przedpiersia zachodnie i północne zagrody północnej, staczał się do rowów. Bardziej odporne były gliniaste przedpiersia bastionu oraz zagrody południowej, ale i tutaj rosyjskie kule wywracały palisady i zasypywały wilcze doły. Garnizon ponosił straty. Granaty i kule, które z braku poprzecznie bez większych przeszkód przelatywały wzdłuż przedpierś, ław strzeleckich i baterii, raziły zgromadzonych przy nich żołnierzy. Szczególnie narażeni byli żołnierze w zagrodzie północnej. W szańcu 57 kule zasypywały wilcze doły i niszczyły palisady, ale palanka zamykająca szaniec nie została uszkodzona. Z czterech dział, które stały na stanowiskach, dwie 3-funtowe żelazne armaty wyleciały z panwi. Ognia prowadzonego z szańców 54,57 i 56 nie mogły wspomóc 2 armaty wałowe z szańca 59, gdyż raziły one kawalerię Chiłkowa i j e j roty konne, ostrzeliwujące szaniec 58, 59 i 60. Walczyły z nimi także 4 działa 3 klap z szańca 61. Konne roty Chiłkowa dotkliwie zresztą odczuły ten dwugodzinny poranny pojedynek. Jedna rota była tak przetrzebiona, że trzeba ją było wycofać z walki. Kawalerię Chiłkowa w Gorcach ostrzeliwała ponadto artyleria z szańca 62a. Jej celem byli także kozacy stojący na północ od Górc, w Bateriach Szwedzkich i Wawrzyszewie. Najskuteczniejszą pomoc szańce zewnętrzne mogły uzyskać tylko ze strony 24 dział pieszych artylerii rezerwowej oraz 8 dział 3 klap korpusu Dembińskiego. Z tej liczby wspomogły je tylko 4 działa 3 kompanii wprowadzone do szańca nr 5 8. Strzelały one do rosyjskiej artylerii stojącej przed szańcem 57, a dokładniej na wychylone ku Woli lewe skrzydło baterii Perrina. Około godz. 6.30 do walki włączyło się 9 dział 1 kpap z oddziału artylerii rezerwowej. Zajęły one pozycje na niewielkich wzgórzach, ciągnących się wzdłuż drogi biegnącej od karczmy na Czystem do traktu krakowskiego, i otworzyły ogień do rosyjskich baterii ostrzeliwujących Wolę oraz baterii stojącej między szańcami 54 i 55. Wsparcie tych 13 dział polowych

okazało się spóźnione i niedostateczne. 4 działa 3 klap ulżyły nieco doli szańca 56, ściągając na siebie ogień od 8 do 20 dział pozycyjnych i lekkich, jakimi dysponował Perrin w tym momencie, natomiast pomoc udzielona szańcowi 54 przez 1 kpap okazała się spóźniona. Zaczęła ona ostrzał baterii IIKP prawdopodobnie w tym momencie, gdy rosyjska piechota zaatakowała szańce 54 i 55. Miało to miejsce między godz. 6.30 a 7.30. Dwie kolumny szturmowe II KP - gen. Sulimy i gen. Fiodora Geismara - poprzedzone półbaonem ochotników gwardii (ok. 250 bagnetów) wyszły przed baterie artylerii, skąd, z okrzykiem „ura" i przy odgłosie werbli, do ataku ruszyły pierwsze ich rzuty. Brygada gen. Lutkowskiego (pułki biełozierski i ołonecki, 4 baony - 2 5 0 0 bagnetów) z kolumny Sulimy, poprzedzona kilkoma działami artylerii konnej, podążała ku reducie 54, natomiast pierwsza linia kolumny Geismara, brygada gen. Malinowskiego (pułki jelecki i siewski, 4 baony-ok. 2300 bagnetów), zbliżała się do szańca 55. Gdy prowadzący tę drugą kwatermistrz generalny armii, gen. Aleksander Neidhartd, zorientował się, iż w umocnieniu nie ma ani polskich dział, ani garnizonu, ruszył z 3 baonami (ok. 1500 bagnetów) w kierunku prawego boku reduty 54. Tymczasem pułki gen. Lutkowskiego, atakujące tę redutę, zmierzały ku niej pod gradem kul, granatów i kartaczy miotanych przez 5 dział wałowych ppor. Ordona, a następnie pod kulami karabinów piechoty rozstawionej wzdłuż przedpiersia umocnienia. Nie zważając na silny ostrzał Lutkowski prowadził 3 baony ku zachodnim i południowym wałom reduty. Czwarty baon podążał ku gardłu. Pierwsi dobiegli do szańca ochotnicy gwardii. Baony liniowe zatrzymały się na skłonie wzgórza przed stokiem i wilczymi dołami. Czekały na wykonanie przez ochotników przejść przez rowy i palisady. Polscy żołnierze ostrzeliwali rosyjskich piechurów, ale czynili to z wielkim trudem, gdyż z przedpiersia spędzały ich kartacze artylerii lekkokonnej.

Ochotnicy budowali pomosty z drabin i za ich pomocą łączyli przez palisadę skraje rowu. Ci z nich, którzy porzucili drabiny i faszyny, wyrywali lub wyrąbywali palisady, czyniąc przejścia do skarpy szańca. Polacy nie mogli dosięgnąć ogniem karabinowym gwardzistów pracujących w rowie, gdyż zmiatały ich z przedpiersia kartacze lub pociski piechoty liniowej. Do usunięcia przeciwników z rowu powinni użyć granatów, ale tego nie uczynili, toteż gwardziści bez przeszkód przygotowali drogę piechociet Gdy zakończyli pracę, pułki biełozierski i ołonecki ruszyły do ataku. W chwili gdy przedzierały się przez resztki wilczych dołów, polska piechota wzmogła ogień. Między innymi poległ wówczas dowódca pułku ołoneckiego, pik Aleksander Tuchaczewski, pradziad marszałka Michaiła Tuchaczewskiego, który usiłował zdobyć Warszawę w 1920 r. Piechota rosyjska, wspomagana kartaczami artylerii konnej, spędziła z wierzchołka przedpiersia polskich strzelców, a jednocześnie dzięki mostkom i wyrwom w palisadach podchodziła pod wał. Następnie żołnierze pojedynczo lub w grupach, wzajemnie się wspomagając, wspinali się na skarpę rowu i spadek wału (ok. 3 m). Polacy nie podjęli walki na przedpiersiu. Czekali na rosyjską piechotę wewnątrz reduty, przygotowując się jednocześnie do j e j opuszczenia. Rosjanie wdarli się do szańca z trzech stron. Najwcześniej piechota rosyjska pojawiła się na północnym przedpiersiu. Prowadził ją płk Paweł Liprandi, dowódca jeleckiego pułku piechoty z kolumny Geismara (wykorzystał moment, w którym Polacy skupili większość sił na odpieranie ataku piechoty Lutkowskiego). Przewaga rosyjska była znaczna. Na jednego żołnierza polskiego przypadało minimum dziesięciu żołnierzy carskich. We wnętrzu szańca doszło do walki na bagnety. Polski garnizon po kilku minutach uległ silniejszemu przeciwnikowi i złożył broń. Gdy bój j u ż wygasł i Rosjaniebyli panami reduty, nastąpiła eksplozja jednego z dwóch magazynów prochowych. Nie

była ona rezultatem heroicznego czynu ppor. Ordona, ale raczej następstwem ścisłego wypełnienia przez niego instrukcji gen. Bema, nakazującej spalenie prochów w chwili opuszczania szańca przez garnizon. Polscy dowódcy zdecydowali się na ten krok w chwili, gdy Rosjanie po wykonaniu przejść przez rowy ruszyli do ataku na przedpiersie. Ordon rozkazał więc zapalić magazyn prochowy tuż przed opuszczeniem pozycji. Zanim jednak obrońcy szańca zdołali dobiec do kojca wyjściowego, znalazł się on w rękach żołnierzy rosyjskich. Polacy musieli walczyć. Poddali się w obliczu znacznej przewagi przeciwnika. W tym momencie magazyn j u ż się palił. Eksplozja nastąpiła po opanowaniu umocnienia przez Rosjan i pochłonęła, według oficjalnych danych, około 100 ich żołnierzy (zginął wówczas płk Chłudniew, dowódca pułku biełozierskiego). Z rannymi i konturowanymi opanowanie reduty 54 kosztowało Rosjan około 500-600 żołnierzy. Z garnizonu ocalało około 60—80 obrońców. Większość z nich Rosjanie wzięli do niewoli (wśród nich znajdował się ppor. Ordon, który sam „nie umiał wytłumaczyć, jakim dziwem wygrzebał się żywcem, a nawet zdrowym z tej straszliwej roapadli11

ny

).

Rosjanie natychmiast przystąpili do przebudowy opanowanych umocnień nr 54 i 55, gdyż spodziewali się, że strona polska podejmie próbę ich odzyskania. Polacy jednak poprzestali na wzmożeniu ostrzału artyleryjskiego rosyjskich pozycji. Prowadziła go artyleria wałowa szańców 73,21,22 i 23 oraz baterie polowe (1 kpap i 6 klap). Korzystając z bezczynności piechoty i kawalerii Dembińskiego, Rosjanie zaczęli powiększać wyłom w systemie, polskiej obrony. Piechota II korpusu stanęła za umocnieniami 54 i 55 (możliwe, że tyralierzy wyszli przed ich linię), nato11

L. M i e r o s ł a w s k i , Bitwa J831 roku, t 1, Poznań 1881, s. 74.

warszawska

w dniu 6 i 7 września

miast oddział Murawiewa rozlokował się przed wsią i umocnieniami Rakowca, które opanował prawdopodobnie tuż przed atakiem Kreutza na szańce 54 i 55. Artyleria II KP udzieliła pomocy bateriom I KP. Naprzeciw 1 kpap, przed szańcami 54 i 55, stanęła prawdopodobnie 8-działowa 4 rota lekkokonna. Pozostałe baterie Kreutza zajęły obydwa zdobyte szańce i z nowych pozycji przystąpiły do ostrzału Woli, szańca 57 i całego obszaru między Woląa Czystem. Do baterii Kreutza otworzyły ogień polskie działa wałowe i polowe, przede wszystkim z 1 kpap. Ta ostatnia wzięła za cel 4 rotę i zniszczyła j e j 3 działa. W czasie tego pojedynku na prawym skrzydle polskiej obrony ważyły się losy szańców przy trakcie kaliskim. Aby je opanować, Rosjanie musieli najpierw rozerwać ich powiązanie ogniowe. Baterie I KP strzelały do szańca 57 z odległości mniejszej niż 280-320 m. Wola nie mogła j u ż pomóc obrońcom ostrzeliwanego szańca, gdyż toczyła walkę z bateriami skierowanymi przeciwko niej. W tej sytuacji artyleria szańca 57 uległa przewadze ogniowej przeciwnika. Jej działa zostały zdemontowane. Komendant artylerii, por. Damazy Borzęcki, prawdopodobnie został ranny w tej fazie walki. Około godz. 8.00 do ataku na pozbawionyjuż artylerii szaniec ruszyły oddziały I KP zgrupowane w dwóch kolumnach (gen. Aleksandra Liidersa i gen. Iwana Nabokowa). Szturm rozpoczęła kolumna LOdersa. 4 baony j e j pierwszego rzutu (ok. 1600 bagnetów) ruszyły biegiem na flanki szańca ostrzeliwanego jednocześnie od czoła kartaczami kilku dział konnych. Garnizon umocnienia przywitał piechotę rosyjską silnym ogniem z broni ręcznej, nie zdołałjednakpowstrzymać przeciwnika. 2 baony 3 i 4 pułków morskich, poprzedzone ochotnikami z moskiewskiego pułku gwardii, uderzyły naprawą flankę szańca. W tym czasie 2 baony pułku rewelskiego biegły ku j e g o gardłu. Kierujący atakiem generałowie Pahlen, Liiders i Toll liczyli, że po ponad dwugodzinnym ostrzale pa-

lisada zamykająca szaniec będzie zniszczona. Zawiedli się jednak. Palisada przetrwała i powstrzymała atak pułku rewelskiego, który wpadł pod ogień artylerii Woli (strzelały co najmniej 4 działa i 2 kozły rakietowe). W tej sytuacji oficerowie zamierzali wycofać pułk na pozycje wyjściowe, ale nie dopuścili do tego żołnierze. Z własnej inicjatywy, instynktownie chroniąc się przed pociskami nadlatującymi od strony Woli i pociskami z broni ręcznej garnizonu szańca, rzucili się przez wilcze doły i rów ku południowemu przedpiersiu umocnienia. Na wał wspinali się tak jak żołnierze 4 pułku morskiego, tzn. wbijali bagnety w przedpiersie i wchodzili po nich jak po schodach. Ogień artylerii z Woli oraz wystrzeliwane z szańca 23 i 56 race zmuszały ich tylko do większego wysiłku. Na wierzchołku przedpiersia znaleźli się jednocześnie z pułkami morskimi. Rosyjska piechota nie oddała anijednego strzału z broni ręcznej. Dzieło wzięto w walce na bagnety. W chwili gdy obydwa pułki rosyjskie pierwszej linii wdarły się na przedpiersie, od czoła zaatakowały szaniec 4 baony daigiej linii (2700 bagnetów z pułków ks. Karola, ks. Wilhelma i 5 pułku karabinierów). Nie musiałyjuż one walczyć, by wedrzeć się do wnętrza, gdyż polski garnizon bardzo szybko został zniszczony przez pułki pierwszej linii. 2 kompanie 8 ppl broniły się zaciekle na przedpiersiu kosami i bagnetami, ale wobec znacznej przewagi atakujących (4 do 1) szanse ich były znikome. Najpierw Polacy zostali zepchnięci do wnętrza szańca, a następnie do lewego przedpiersia, gdzie wreszcie ulegli. Młodsi oficerowie walczyli do końca i starali się zmusić swoich podwładnych, by czynili to samo. Kiedy w ostatniej grupie zdolnych do walki żołnierzy (schroniła się ona w narożniku szańca) na wezwanie do poddania się czterech szeregowych rzuciło broń, oficerowie ich zabili 12 . W czasie boju kilkunastu żołnierzy polskich zdołało wyrwać się na zewnątrz szańca 12

Ibidem,

s. 71-72.

i wycofać do Woli, unosząc ze sobą rannego komendanta, mjr. Krassowskiego. Rosjanie wzięli do niewoli około 80 jeńców i zagarnęli 4 zdemontowane działa. Pozostała część garnizonu w większości poległa. Zdobyty szaniec znalazł się pod ogniem artylerii Woli, a zatem Ltiders musiał go opuścić. Swojąkolumnę sformował przed j e g o frontem. Między godz. 8.00 a 9.00 armia rosyjska rozpoczęła przygotowania do ataku na Wolę. Paskiewicz przesunął oddziały drugiej linii ku Warszawie. Korpus gwardii zajął pozycje na zachód od Szczęśliwie, rezerwa artylerii stanęła mniej więcej w połowie drogi biegnącej z Włoch do traktu kaliskiego, a na prawo od niej rozlokował się korpus kawalerii gen. Witta. Korpus grenadierów wyszedł przed Odolany, Strandman zaatakował ponownie Szopy (przed godz. 9.00 odbite przez Andiychiewicza), a Murawiew wzmógł ostrzał pozycji bronionych przez 1 DP z korpusu Umińskiego. Mogło by się wydawać, że utrata szańców 54,55 i 57 przekonała polskich dowódców, iż głównym celem ataku Rosjan jest odcinek zachodni. Niestety, tak nie było. Krukowiecki i Małachowski liczyli się tylko z możliwością równorzędnego ataku na Wolę i Królikarnię, co jednak nie skłoniło Krukowieckiego do wzmocnienia korpusu Dembińskiego piechotą z korpusu Umińskiego. Dembiński uzyskał tylko wsparcie w postaci 12 dział artylerii konnej i 6 wyrzutni plutonu rakietników konnych oderwanych od oddziału artylerii rezerwowej. Po utracie szańca 57 Dembiński wycofał działa 3 klap z szańca 58 i rozlokował je, pod osłoną baonu piechoty oraz szwadronów 1 psk i 1 pułku krakusów, między pierwszą a drugą linią umocnień. 3 baony 4 ppl, 10 ppl i 5 psp stały za szańcem 23, a 3 baony 5 psp i półbaon 8 ppl za szańcami 21 i 22. W tym czasie na odcinku zachodnim pojawił się wreszcie gen. Bem z 12 działami 4 blak. O tym, że Rosjanie obrali za główny cel ataku szańce 57 i 56, Bem zorientował się na

krótko przed utratą pierwszego z nich. Na trakcie kaliskim zjawił się z zamiarem osłonięcia Woli przed uderzeniem rosyjskiej piechoty stojącej na południe od szańca wolskiego. Bem widział przed sobą tylko masy wojsk II koipusu, a nie piechotę Pahlena (kolumna gen. Ludersa stała za szańcem 57, a kokimna szturmowa gen. Nabokowa za linią artylerii, przesuwaj ą c e j się przed szaniec 57), uważał więc (takjakwszyscy dowódcy polscy), że największe niebezpieczeństwo grozi Woli od południa. Tymczasem to właśnie Pahlen, a nie Kreutz, miał opanować Wolę. Około 104 dział I i IIKP raziło szaniec wolski mniej więcej odgodz. 9.00 do 9.30 lub 10.00. Odpowiadały im minimum 22 działa wałowe i 4 kozły rakietowe z szańców 56,59 i 23 oraz 20 dział polowych (4 blak i 3 klap) i 6 wyrzutni plutonu rakiet ników. Najefektywniej wsparła obrońców Woli 4 blak. Jej 12 dział, prowadzonych osobiście przez gen. Bema, zajęło pozycje za wschodnim krańcem ogrodu Briihla, z południowej strony traktu w pobliżu Karczmy Wolskiej. W polu ich ostrzału znalazły się kolumny piechoty Kreutza i część artylerii II KP, rażąca ogniem szaniec 56 od południa. Oprócz4 blak pojedynek ogniowy kontynuowała 1 kpap oraz artyleria wałowa z szańców 21 i 22 (razem około 26-27 dział polowych i wałowych). W walce tej Rosjanie stracili kilka jaszczy i byli zmuszeni przerwać ostrzał Woli. Możliwe, iż także piechota Kreutza musiała wycofać się za zdobyte szańce 54 i 55. W czasie akcji 4 blak po prawej stronie Woli pojawiło się 8 dział 3 klap i 6 wyrzutni rakietowych, które zajęły pozycje pod szańcem 58. Ostrzeliwały one baterie I KP, rozlokowane na północ od traktu kaliskiego, i oddział Chiłkowa. Polska artyleria samotnie powstrzymywała napór Rosjan na Wolę. Piechota Dembińskiego nie skorzystała z j e j osłony i nie ruszyła się zza drugiej linii umocnień. Rosjanie szybko poczynili kroki, zmierzające do zdławienia ognia baterii polowych Bema. Na 4 blak posypały się poci-

ski z dział II KP. Bateria znalazła się w poważnych tarapatach. Poniosła straty w ludziach i koniach, ale działa, pomimo uszkodzeń, nie zostały zdemontowane. Artylerzyści wytrwali pod ogniem około półgodziny, a następnie pospiesznie cofnęli się na prawą stronę traktu kaliskiego. Z nowych pozycji 4 blak ponownie otworzyła ogień do baterii Fiedorenki. Wkrótce jednak znalazła się pod silnym ostrzałem baterii I i II KP. Rosyjskie działa, stanowiące skrajne, północne zwieńczenie szyku artylerii I KP (co najmniej 16 dział lekkich), toczyły bój z działami 3 klap i konnymi rakietnikami. Gdy po prawej stronie traktu kaliskiego zjawiła się 4 blak, także i ona stała się ich celem. Co najmniej kilkanaście dział wzięło 4 konną w podłużny ogień. Nie zwracając uwagi na straty polscy artylerzyści trwali na swoich pozycjach. Akcja'polskich baterii polowych, zwłaszcza 4 blak, przyniosła stronie polskiej wyraźne korzyści - osłabiła ostrzał szańca wolskiego od południa i północnego zachodu, a przede wszystkim pozwoliła wzmocnić jego garnizon (gen. Sowiński dopominał się o posiłki, przede wszystkim o piechotę). Gen. Bogusławski, wbrew rozkazowi gen. Dembińskiego, nakazującemu 3 DP pozostanie przy drugiej linii umocnień, wysłał do szańcawolskiegollbaon lOppl (dowódca mjr Tomasz Switkowski). Baon, prowadzony przez dowódcę pułku mjr. Piotra Wysockiego, dotarł do Woli tuż przed wdarciem się rosyjskiej piechoty na wały. Bezpośrednio po wycofaniu się 4 blak na prawą stronę traktu kaliskiego baterie rosyjskie wzmogły ostrzał szańca wolskiego. Bastion północno-zachodni raziły 32 działa pozycyjne I KP z odległości około 300 m, 4 działa konne stały naprzeciw kurtyny zachodniej i strzelały do niej kartaczami, a 16 dział pozycyjnych z II KP prowadziło ogień do bastionu południowo-zachodniego. Ten sam bastion, tyle że od południa, ostrzeliwało z odległości mniejszej niż 150m 8 dział konnych z roty

dowodzonej przez płk. Paskiewicza (brata feldmarszałka). Tuż przed szturmem ostrzał artyleryjski Woli prowadziły łącznie 54 działa 1 i II korpusów. Pozostałe działa toczyły walkę z polskimi bateriami polowymi. Rosyjskie pociski powiększały uszkodzenia szańca i uszczuplały polski garnizon. Po przybyciu 10 ppl liczba żołnierzy piechoty, broniących szańca, wzrosła do ok. 1660 - w bastionie naczelnym zostało 130 żołnierzy 8 ppl i 73 żołnierzy 10 ppl z 2 działami, w zagrodzie północnej 390 żołnierzy 8 ppl i 170 z zakładu 14 ppl z 5 działami (obsadzali kurtyny i 3 bastiony!), w zagrodzie południowej 390 żołnierzy 8 ppl i 507 z 10 ppl z 3 działami. W sumie garnizon szańca liczył 1800-1900 piechurów, saperów i kanonierów. Podczas prowadzonego przez Rosjan ostrzału wielu artylerzystów, łącznie z komendantem artyleri i kpt. Krzywickim, zostało wyłączonych z walki. Krzywickiego nie mógł zastąpić gen. Sowiński, który z powodu kalectwa z trudem poruszał się między bastionem naczelnym a śródszańcem. Zabitych i rannych kanonierów zastępowali żołnierze piechoty. Brak fachowej obsługi doprowadził do tego, że artyleria polska strzelała znacznie wolniej i mniej celnie, co, oczywiście, nie mogło ujść uwagi rosyjskich dowódców. Z 12-13 dział, które znajdowały się w szańcu, jeden granatnik uległ uszkodzeniu j u ż na początku walki, a 3 działa (z frontu zachodniego) zostały rozbite przez artylerię rosyjską prawdopodobnie w ostatniej fazie ostrzału. Pogłębiały się także szkody w zewnętrznej części szańca. Front zagrody północnej był niemal zrównany z ziemią, w północno-zachodnim półbastionie powstał wyłom na 17—20 m, zapadał się cały narożnik północny bastionu naczelnego, a w wale wschodnim pociski rosyjskie, które nie zatrzymały się na drzewach ogrodu, rozbiły częściowo kurtynę i wejście do szańca uzyskało szerokość kilkunastu metrów. W najlepszym stanie znajdował się śródszaniec, ale budynki w j e g o obrębie, włącznie z kościołem, dotkliwie ucierpiały od rosyjskich granatów.

Paskiewicz, który obserwował ostrzał Woli spod szańca 55, zorientował się, że Polacy nie zamierzali j e j wspomóc masami piechoty. Ten bezruch strony polskiej skłonił niezwykle ostrożnego feldmarszałka do bardziej stanowczych kroków. Przed godziną 10.00 postanowił rozpocząć atak. Główne uderzenie, wychodzące od strony zachodniej, miał wykonać korpus Pahlena. Paskiewicz wziął na siebie atak od tyłu, ab> odciąć garnizonowi szańca drogę odwrotu ku Warszawie. Na rozpoznanie wschodniej części polskiego umocnienia udał się gen. Fiodor Berg. Do ataku na Wolę Pahlen wyznaczył całą kolumnę Ludersa (8 1/2 baonu, około 4000 bagnetów) oraz pierwszą linię kolumny gen. Nabokowa, dowodzoną przez gen. Martynowa (4 baony, 2900 bagnetów), w sumie 12 1/2 baonu piechoty (ok. 6900 bagnetów). Kolumna LOdersa stała za szańcem 57, chroniąc się przed ogniem polskiej artylerii. Kolumna Nabokowa rozlokowała się na póbiocny zachód od kolumn) Lttdersa. Kolumna gen. Martynowa ruszyła na bastion naczelny, a kolumna Liidersa na bastion północno-zachodni. Nie poniosły przy tym większych strat, gdyż baterie piesze Fiedorenki i Perrina oraz baterie konne, zasypując kartaczami przedpiersia, spędziły z nich polskąpiechotę i kanonierów. Dopiero gdy rosyjskie kolumny znalazły się w pobliżu szańca i zamilkła wspierająca je artyleria, atakujących przywitały kartacze polskich dział i pociski piechoty, która ponownie obsadziła wały. Najpierw dopadła szańca pierwsza linia kolumny Ludersa (ochotnicy gwardii, 3 i 4 pułki morskie oraz pułk rewelski - 4 baony, minimum 1700 bagnetów), atakująca od północnego barku bastion północno-zachodni. Ochotnicy gwardii pułku preobrażańskiego pod ogniem kilkuset żołnierzy 8 i 14 ppl wdarli się do rowu, a następnie wspięli na trzymetrową skarpę oraz stok przedpiersia. Ułatwił im to brak palisad w rowie, poważne uszkodzenia bastionu, bezpośrednie wsparcie ze strony ar-

tylerii konnej oraz niewykorzystanie przez obrońców granatów ręcznych, które w tym momencie powinni rzucać do rowu. Polacy na rozkaz mjr. Franciszka Biernackiego z 8 ppl, dowódcy garnizonu w zagrodzie północnej, odstąpili od wału, wycofali się pod osłonę drzew parku i ku szyi bastionu, skąd przywitali ogniem pokazujących się j u ż na przedpiersiu żołnierzy rosyjskich. Baony Ltidersa nie były w stanie wedrzeć się do wnętrza bastionu. W tej sytuacji rosyjski dowódca rzucił do ataku od północy (na bastion środkowy kurtyny północnej) pułki drugiej linii swojej kolumny - ks. Karola, ks. Wilhelma i piąty karabinierów z saperami (4 1/2 baonu, ok. 2300 bagnetów). Zaatakowały one zagrodę pod osłoną artylerii konnej, która oczyściła z obrońców przedpiersie. Biernackiemu udało się dwukrotnie zepchnąć Rosjan do fosy, ostatecznie jednak uległ ich liczebnej przewadze. Porzucił obronę przedpiersia i cofnął się ponownie między drzewa ogrodu. Natychmiast wykorzystały to pułki morskie i rewelski, które wdarły się do zagrody północnej. W tym czasie, kiedy kolumna gen. LUdersa starała się wedrzeć do zagrody północnej, kolumna gen. Martynowa zaatakowała bastion naczelny. Ochotnicy gwardii z pułku moskiewskiego, idący na czele kolumny, udeizyli na umocnienia od czoła. Trzykrotnie musieli ponawiać atak, gdyż około 200 żołnierzy 8 i 10 ppl skutecznie raziło z przedpiersia jego przedpole naszpikowane wilczymi dołami. Dopiero za trzecim razem, kosztem znacznych strat (utracili m.in. dwóch kolejnych dowódców), dostali się do rowu, wyrwali palisady i przerzucili pomosty na jego drugą stronę. Teraz grenadierzy pułków astrachańskiego i Suworowa oraz karabinierzy 6 pułku (4 baony, ok. 2900 bagnetów) rzucili się do rowów i zaczęli się wdzierać na skarpę i stok przedpiersia. Gdy dotarli na jego szczyt, powitały ich niespodziewanie salwy oddane z przedpiersia śródszańca, wznoszącego się tuż za bastionem. Zaskoczyło to Rosjan, gdyż nie spodziewali się na swojej drodze kolejnego wału. Pod gra-

dem pocisków zalegli na zewnętrznej części bastionu naczelnego. Polacy stracili jednak kontrolę nad bastionem i nad znajdującymi się w nim dwoma zdemontowanymi działami. W czasie rosyjskiego ataku na bastion naczelny w zagrodzie północnej żołnierze 8 i 14 ppl nadal walczyli ogrodzie i wzdłuż północnego wału z baonami Ludersa. Major Biernacki mógł niewielkimi siłami (kilkaset bagnetów) powstrzymywać liczniejszego przeciwnika tylko z tego względu, iż kolumna Lfldersa straciła zwarty szyk i j ej baony prakty cznie przestały istnieć - do zagrody wdzierały się jedynie luźne grupy żołnierzy rosyjskich. Tymczasem Biernacki nie utracił kontroli nad podległymi mu kompaniami i dzięki temu udało im się odrzucić Rosjan ponownie do wału. Polscy oficerowie dawali przykład swoim podwładnym. Sam Biernacki walczy ł w pierwszym szeregu z karabinem w ręku. W czasie jednego z kontrataków dosięgnął go jednak rosyjski bagnet. Wraz z nim padło kilku najwaleczniejszych oficerów 8 ppl. Utrata oficerów osłabiła siłę kontrataków. Wtedy Sowiński pchnął na odsiecz Biernackiemu 2 kompanie 10 ppl (ok. 300 bagnetów) pod dowództwem mjr. Tomasza Switkowskiego. Połączyły się one w ogrodzie z kompaniami 8 ppl. Dowodzący nimi mjr Lipski, krzycząc: „Wiara! Pamiętajcie Grochów, pamiętajcie łganie!'", zdołał jeszcze raz rzucić do kontrataku swoich żołnierzy. Rosjan ponownie zepchnięto w kierunku bastionu północno-zachodniego, ale nie zdołano j u ż wyprzeć ich z szańca. Polacy zatrzymali się na skraju ogrodu, skąd ostrzeliwali szyję bastionu. Stłoczone w nim masy rosyjskich żołnierzy ponosiły duże straty, gdyż piechota ppłk. Jana Wodzyńskiego raziła je ogniem z zachodniej części sródszańca. Piechotę wspomagała karonada 12-fimtowa(lubjednoróg 1-pudowy). Pociski żołnierzy 8 ppl i kartacze karonady omiatały całą zewnętrzną część kurtyny zachodniej oraz wnętrze zagrody północnej, między ogrodem a przedpiersiem, aż do szyi bastionu, skutecz-

nie zagradzając drogę żołnierzom Ludersa. Ci, nie mogąc posunąć się w głąb zagrody, opierali się o przedpiersie lub kładli nawale i jedynie podtrzymywali zacięty ogień karabinowy 1 '. Luders zgromadził pułki morskie i rewelski w rowie za czołem i północnym barkiem bastionu, a pułki ks. Wilhelma, ks.Karola i baon 5 pułku karabinierów za północnym wałem. Nie było to szczęśliwe m ięjsce dla tych ostatnich, gdyż ostrzeliwały je działa 3 klap i 4 blak. Z drugiej strony szańca, przy bastionie naczelnym, na przedpiersiu zaległy baony gen. Martynowa. Możliwe, że j e g o żołnierze zaczęli odchodzić w lewo, w stronę kurtyny zachodniej, gdzie toczyli walkę ogniowąz piechotą Wodzy ńskiego. Pierwszy etap walki o Wolę zakończył się niepowodzeniem strony rosyjskiej. Kolumny I KP nie wdarły się do wnętrza polskiego umocnienia. Z drugiej strony jednak etap ten przyniósł Rosjanom pewne korzyści. Nie licząc zneutralizowania bastionu naczelnego i północno-zachodniego oraz strat zadanych polskiemu garnizonowi, Rosjanie uzyskali wreszcie informacje o wewnętrznej budowie szańca i rozkładzie polskich sił (m.in. gen. Berg zawiadomił Paskiewicza, że wschodnia kurtyna szańca jest uszkodzona i broni j e j niewielu polskich żołnierzy). Uzyskane informacje pozwoliły Pahlenowi i Paskiewiczowi na prowadzenie, niezależnie od siebie, kolejnych działań przeciwko Woli. Pahlen miał kontynuować atak od czoła, natomiast feldmarszałek zorganizował atak od tyłu, tj. od wschodu na zagrodę północną i od południa na śródszaniec. Do ataku od wschodu Paskiewicz wyznaczył gen. Berga z pułkami nowo- i staroingermanlandzkim (2 baony, ok. 860 bagnetów) z 4—6 działami, a od południa 7 baonów z korpusu Kreutza (ok. 4000 bagnetów). Pahlen zdecydował się skupić wysiłek tylko na jednej części szańca, a nie na dwóch jednocześnie. Za głów13 N. O k u n e v , Istorija S. Peterburg 1835, s. 93.

vtowjpoloviny polskoj

vojny

¡831

goda,

ny cel postawił sobie opanowanie zagrody północnej. Dopiero po j ej zdobyciu zamierzał atakiem od zagrody północnej i bastionu naczelnego uderzyć na śródszaniec. Kolejny atak kolumny LUdersa rozpoczął się wkrótce po fiasku dwóch poprzednich. Następnie, w miarę jak podchodziły do swoich celów, włączały się do walki kolumny Berga i Kreutza. Berg i Kreutz, w przeciwieństwie do LUdersa, musieli jednak najpierw zabezpieczyć się przed atakiem wojsk polskich od strony drugiej linii umocnień (na przedpolu szańca 23 tkwiła polska kawaleria). Choć osłonę przed nim tworzyła j u ż część baterii II korpusu, Berg dołączył do nich swoje działa, które ulokował w pobliżu bastionu południowo-wschodniego pod osłonąjednego baonujegrów. Wkrótce gen. Toll wysunął na ich prawą flankę kolejne 10 dział. Po nich zaczęły stopniowo dołączać pozostałe baterie IIKP, wyprowadzane przez gen. Gorczakowa przed linię szańców 54 i 55. Ostatecznie około 70 dział pozycyjnych i lekkich prowadziło ostrzał drugiej linii polskich umocnień oraz traktu kaliskiego od przedmieścia wolskiego do Woli. Z drugiej strony Woli baterie I KP wzmogły ostrzał 4 blak oraz 3 klap i zmusiły je wkrótce do odwrotu ku przedmieściu. Generał Pahlen nie czekał, aż artyleria Perrina spędzi polskie baterie polowe spod szańca 58. Zdecydował się kontynuować atak od strony bastionu północno-zachodniego. Zaangażowanego w walkę LUdersa wspomóc miał gen. Martyno w, któremu Pahlen rozkazał zostawić jeden baon przy bastionie naczelnym, a z pozostałymi trzema włączyć się do boju. Grenadierzy astrachańscy i Suworowa, baon karabinierów oraz ochotnicy obeszli kolumnę LUdersa i uderzyli na bastion północno-zachodni od północy. Nie zważając na kartacze i pociski piechoty wtargnęli do bastionu od barku północnego. A co najważniejsze, udało im się przy tym zachować szyk zwarty. Korzystając z sukcesu Martynowa baony pierwszej linii kolumny Ludersa (morskie i rewelski) wtargnęły do szańca od

południowego czoła bastionu. Pułki drugiej linii (ks. Wilhelma i ks. Karola) weszły do zagrody na lewo od Martynowa. Polska piechota (ok. 800 bagnetów) nie zdołała j u ż powstrzymać tej kilkutysięcznej masy żołnierzy rosyjskich. Nie pomogły kartacze z działa na śródszańcu oraz pociski piechoty ppłk. Wodzyńskiego rozstawionej na ławie przedpiersia. Rosjanie (grenadierzy Martynowa na czele) wtargnęli do ogrodu. Wśród drzew i w alejach ponownie rozgorzała walka. Rosjanom udało się rozdzielić polski garnizon na dwie części. W jednej (w pobliżu śródszańca) walczyli z kolumną Liidersa żołnierze 10 ppl pod dowództwem mjr. S witkowskiego, w drugiej (bliżej północnej części zagrody) toczyli bój z piechotą Martynowa żołnierze 8 ppl pod dowództwem mjr. Wiktora Dobrogoyskiego, nowego naczelnika zagrody północnej. W czasie walki Dobrogoyski, przerażony liczbą piechoty rosyjskiej, a także strzałami, które rozległy się od strony bastionu południowo-wschodniego i tyłu szańca (do ataku przystąpił gen. Berg), wpadł w panikę i dał hasło do ogólnego odwrotu. Pierwszy wycofał się z zagrody przez uszkodzony kojec we wschodniej kurtynie, porywając za sobą około 500 żołnierzy. Mjr S witkowski, dysponujący ok. 300 bagnetami (możliwe, że dołączyły do niego ostatnie dwie kompanie 10 ppl prowadzone przez mjr. Wysockiego), nie mógł j u ż wypchnąć Rosjan za wał. Jego kompanie poniosły dotkliwe straty i cofały się przez ogród w kierunku śródszańca. Próbował, co prawda, powstrzymać Rosjan (wspierali go ze śródszańca, od lewej, żołnierze Wodzyńskiego), ale j e g o wysiłek był daremny, tym bardziej że od południowego wschodu napierał jeden z pułków Berga. Atak tego ostatniego stanowił istotne wsparcie dla wojsk nacierających od zachodu i północy. Co prawda, Berg nie zdołał powstrzymać żołnierzy uciekających z Dobrogoyskim, ale stojąc na czele pułku staroingermanlandzkiego opanował kurtynę

wschodnią z kojcem, a następnie z pułkiem nowoingermanlandzkim ruszył w kierunku ogrodu. Możliwe, że musiał także toczyć walkę z oddziałami wysłanymi przez Sowińskiego i Wodzyńskiego dla osłony odwrotu Świtkowskiego, który nadal walczył w ogrodzie z napierającą pierwszą linią kolumny Liidersa. Ostatecznie szczątkom 2 kompanii 10 ppl udało się dotrzeć do śródszańca i zatarasować kojec, prowadzący do jego wnętrza, zanim Berg odciął im drogę. Gdy Polacy znaleźli się w śródszańcu, zaatakował go od strony ogrodu gen. Luders z częścią pułków ks. Wilhelma i ks. Karola. Atak ten zakończył się niepowodzeniem. Piechota Wodzyńskiego powstrzymała Rosjan, przedzierających się przez palisady, strzałami z broni ręcznej i zmusiła ich do odwrotu pod osłonę drzew ogrodu. Bój o zagrodę północną zakończył się około godz. 10.30. W rękach polskich pozostał j u ż tylko śródszaniec, do którego obrony gen. Sowiński miał ok. 900 bagnetów 8 i 10 ppl oraz jedno działo. Polska piechota opuściła ławy strzeleckie wału północnego ostrzeliwane nieustannie przez piechotę rosyjską z ogrodu. Ppłk Wodzyński i mjr Wysocki wraz z gen. Sowińskim przebywali w północnej części śródszańca, 2 plutony 10 ppl na wale naprzeciw bastionu naczelnego, a większość żołnierzy piechoty u podnóża wału północnego. Po drugiej jego stronie, w zagrodzie północnej, 10 baonów piechoty Liidersa, Martynowa i Berga (ok. 6000 bagnetów) przygotowywało się do ostatecznego ataku na śródszaniec. Jego wysokie przedpiersia, głębokie rowy z prawie nie tkniętą przez ostrzał artyleryjski palisadą musiały odstraszać od bezpośredniego szturmu, tym bardziej że pułki rosyjskie podczas ataku na wały zagrody północnej straciły wszystkie drabiny szturmowe. Możliwe, że w tym czasie grenadierzy i karabinierzy gen. Martynowa próbowali dostać się do szańca w miejscu, w którym kurtyna zachodnia łączyła się ze śródszańcem, ale ich napór Polacy powstrzymywali kartaczami z działa kierowanego przez Sowińskiego i ogniem karabinowym piechoty. Prawdopodob-

nie w trakcie odpierania jednego z wypadów ranni zostali ppłk Wodzyński i mjr Wysocki. Rosjanie mimo wszystko nie zdołali wedrzeć się do śródszańca od zagrody północnej. Stało się to możliwe dopiero wtedy, gdy polski garnizon zmuszony został do podziału sił między wał północny i południowy. Około godz. i 1.00 uderzyły na śródszaniec kolejno koltynny gen. Malinowskiego i gen. Nabokowa. Gen. Malinowski na czele pułków szlisselburskiego i ładoskiego (4 baony, ok. 2300 bagnetów) zaatakował południowy kraniec śródszańca, a baon 11 pułkujegrów bastion południowo-wschodni. Wraz z nimi uderzyły ponownie baony Berga, Ludersa i Martynowa. Polacy nie mieli już dostatecznych sił, by się im przeciwstawić. Rosjanie wdarli się na wał śródszańca od zagrody północnej, co przypłacili stratą ciężko rannego gen. Martynowa. Także baony Malinowskiego odepchnęły obrońców od wału. Dalszą obronę ułatwiały Polakom zabudowania wewnętrzne śródszańca. Dwa budynki (m.in. plebania) były połączone murem ze strzelnicami i stamtąd Polacy razili rosyjską piechotę, uniemożliwiając j e j wtargnięcie w obręb południowo-zachodniej części śródszańca z kościołem Św. Wawrzyńca. Opór obrońców złamali Rosjanie dopiero w tym momencie, gdy od zachodu i południa dostały się do śródszańca baony drugiej linii kolumny Nabokowa - grenadierzy sybirscy i Rumiancowa oraz karabinierzy 5 pułku (5 baonów, ok. 2300 bagnetów). Wprowadził je do boju gen. Pahlen zaniepokojony przedłużającą się walką LUdersa. Pierwszy dopadł do szańca pułk sybirski (brał udział w szturmie Pragi w 1794 r.). Wdarł się na przedpiersie bastionu naczelnego od południowego zachodu, a następnie wzdłuż j e g o wału dotarł do wału śródszańca (dołączył prawdopodobnie do niego pozostawiony przez Martynowa baon 6 pułku karabinierów). Wału zachodniego śródszańca broniły jedynie 2 plutony 10 ppl i nie znana liczba żołnierzy 8 ppl. Polacy zdołali przez jakiś czas utrzymać pozycje, ale ostatecznie ulegli przewadze wroga. W tym samym

mniej więcej czasie zdołali wedrzeć się do śródszańca grenadierzy pułków Suworowa i astrachańskiego, którzy ponownie uderzyli w miejsce, gdzie wał zachodni zagrody północnej łączył się ze śródszańcem. Do tej pory powstrzymywały ich kartacze karonady, przy której znajdował się gen. Sowiński, ale kiedy na tyły baterii wdarli się grenadierzy sybirscy, generał musiał przerwać ogień. Między kościołem a wałem śródszańca rozpoczęła się walka na bagnety. Polacy ginęli, poddawali się lub uciekali do kościoła, co było już zresztą utrudnione, gdyż na wał wdzierał się pułk Rumiancowa wsparty przez baon 5 pułku karabinierów. Grupa żołnierzy 8 i 10 ppl, w której znajdował się Sowiński, otrzymała propozycję kapitulacji. Generał przyjął ją. Gdy Polacy złożyli broń, niespodziewanie z kościoła Sw. Wawrzyńca padła salwa wymierzona w plecy przyjmujących kapitulację Rosjan. Żołnierze rosyjscy uznali złożenie broni za podstęp i wybili bagnetami bezbronnych Polaków 14 . Prawdopodobnie w tej rzezi zginął Sowiński. Tymczasem bój o szaniec wolski zbliżał się do końca. Ostatnia j e g o faza toczyła się wokół kościoła. Wejście do j e g o wnętrza, zamknięte palanką, znajdowało się od strony wschodniej. Budynek był przygotowany do obrony, ale w trakcie walki znoszono doń rannych. Po kilkugodzinnym ostrzale ściany świątyni i dach były uszkodzone i podziurawione rosyjskimi pociskami. Kościół stał się punktem zbornym żołnierzy polskich, wycofujących się ze wszystkich części śródszańca. Chronili się oni w j e g o wnętrzu lub pod osłoną otaczającego go muru, skąd ostrzeliwali zacieśniający się pierścień wojsk rosyjskich. Rosjanie złamali opór Polaków w zabudowaniach położonych od wschodu i północy, a następnie wybili lub wzięli do niewoli gaipki broniące się między kościołem a wałem śródszańca. Na 14

J. F e d o r o w i c z , Zgonjenerała Sowińskiego, „Na Ziemi N a s z e j " 1909, nr 20, s. 2.

południu pułki grenadierów Rumianeowa i 5 karabinierów odcięły garnizonowi drogę ucieczki ku miastu. Oddziały Ludersa ostrzeliwały wejście do kościoła z opanowanych budynków śródszańca. Atak na kościół Rosjanie rozpoczęli z kilku stron jednocześnie. Polacy bronili się zza palanki, rozbitej j u ż częściowo przez rosyjskie granaty, a kiedy i tę przeszkodę grenadierzy sybirscy pokonali, rozpoczął się we wnętrzu zacięty bój. Walka nie mogła być długa, gdyż większość „garnizonu" kościoła stanowili ranni. Całkowite przejęcie szańca przez Rosjan nastąpiło między godz. 11.00 a 12.00. Trudno określić straty, jakie poniosły obydwie strony w walce o szaniec wolski. Można tylko hipotetycznie założyć, iż po stronie rosyjskiej było minimum 1000 zabitych, rannych i zaginionych, a po stronie polskiej 200-300 zabitych i 1230jeńców (wtym 30 oficerów). Wtrakcie walki z szańca uciekło około 400-500 żołnierzy. W czasie walki o szaniec wolskijego obrońców wspierała tylko artyleria. Piechota 3 dywizji nie ruszyła się zza okopów drugiej linii. Wyżsi dowódcy polscyjedynie obserwowali zmagania żołnierzy gen. Sowińskiego. Krukowiecki podobno wydał Dembińskiemu, Bemowi i gen. Franciszkowi Młokosiewiczowi (dowódca brygady 3 DP rozlokowanej za szańcami 21 i 22) rozkaz wspierania Woli, ale dwaj pierwsi nie potwierdzają)'eg o otrzymania. Wydaje się to prawdopodobne, gdyż Bem znajdował się przy działach 1 kpap i z powodzeniem tłumił ogień baterii II KP, Dembiński przebywał na prawym skrzydle odcinka zachodniego (w kulminacyjnym momencie boju o Wolę odniósł kontuzję i stracił przytomność), a Małachowski obserwował zmagania Umińskiego z Mura wiewem. Spośród wyższych dowódców tylko gen. Bogusławski mógł wesprzeć Wolę. Nie uczynił jednak tego m.in. z tej przyczyny, że niewiele wiedział o walce toczącej się w szańcu. Co prawda, dotarli do niego uciekinierzy prowadzeni przez mjr. Dobrogoyskiego,

ale nie oznaczało to wcale iż szaniec padł. Rozpoznanie sytuacji utrudniały dymy i ogród Briihla zasłaniające Wolę. Po zdobyciu szańca wolskiego Paskiewicz spodziewał się, że Polacy będą starali się go odzyskać. Z tego też względu zaczął w j e g o pobliżu koncentrować własne siły. Baterie artylerii II korpusu ostrzeliwały m.in. obszar między przedmieściem wolskim a Wolą. Lewą ich flankę osłaniały 2 pułki kozaków (ok. 1200 szabel), a prawą 2 pułki huzarów (ok. 1100 szabel). Do Woli zbliżył się korpus grenadierów, a za nim stanęła brygada 1 DKir (12 szwadronów, ok. 1200 szabel). 2 DGren przesunęła się w prawo, by wesprzeć piechotę II KP, a 1 DGren weszła do Woli. 3 dywizję, która podczas szturmu poniosła dotkliwe straty, rozlokowano za szańcem (podobnie jak I KP). Chiłkow nie mógł zbliżyć się do Woli, gdyż uniemożliwiała mu to artyleria wałowa z szańca 59. Wyszedł jedynie przed Górce z wysuniętym do przodu prawym skrzydłem. W szańcu wolskim do pracy przystąpili saperzy i grenadierzy. Mniej więcej w ciągu 1-1,5 godziny wykonali ambrazuiy artyleryjskie na przedpiersiu oraz szeroki wjazd od strony traktu kaliskiego. W szańcu umieszczono do 20 dział z 1 KP. Przed szaniec wolski wyszły 5 i 6 pułki karabinierów poprzedzone wysuniętym w kierunku miasta podwójnym łańcuchem tyralierów. Baony zatrzymały się ok. 800 m od szańca 23, a tyralierzy posuwali się ku miastu. Dotarli aż do rogatek położonych w pobliżu szańca 23.1 tu zastopowały ich pociski polskiej artylerii wałowej umocnień drugiej linii oraz 4 działa 1 kpap. Te ostatnie, asekurowane przez baon 2 ppl, z rozkazu powracającego na odcinek zachodni gen. Małachowskiego zajęły pozycje około 500 m przed szańcem 21, skąd ostrzelały kartaczami (kilkanaście strzałów) rosyjską piechotę. Wyjście polskich dział polowych przed drugą linię umocnień spotkało się z gwałtowną reakcją artylerii II korpusu. Wprost „zasypała" ona kartaczami dywizjon 1 kpap i zmusiła do pospiesznego

odwrotu pod szaniec 21. Polacy stracili 2 działa, kilku kanonierów i kilka koni. Straty musiał także ponieść osłaniający baterię baon 2 ppl oraz dwa pozostałe baony tego pułku, które jednocześnie z działami 1 kpap ruszyły ze swoich pozycji (jeden stał przy Karczmie Czerwonej, a drugi przy cegielni) w kierunku północno-zachodnim. Akcja dywizjonu 1 kpap i 2 ppl w nieplanowany sposób zsynchronizowała się z ekspedycjągen. Młokosiewicza, który na rozkaz gen. Bogusławskiego ruszył z Czystego z baonem 5 psp i dwoma półbaonami 4 i 8 ppl (około 1000 bagnetów), aby dostarczyć amunicję do szańca wolskiego. Tyralierzy, poprzedzający kolumny baonowe, zmusili do odwrotu tyralierów rosyjskich uprzednio ostrzelanych kartaczami przez 1 kpap. Polska piechota posuwała się traktem ku Woli na spotkanie 5 i 6 pułków karabinierów (4 baony, ok. 2000 bagnet ów), jednak Rosjanie nie podjęli wyzwania i pospiesznie wycofali się do szańca, umożliwiając tym samym otwarcie ognia własnej artylerii. Pod pociskami działowymi polskie baony zbliżyły się do Karczmy Wolskiej, położonej 200 m od szańca, a tyralierzy prawdopodobnie zapędzili się pod sam szaniec. Naprzeciw Polaków wyszły z umocnienia 1 i 2 pułki karabinierów (4 baony, ok. 1800 bagnetów). Ruszyły one laskiem w stronę traktu, wypierając na otwartą przestrzeń polskich żołnierzy. Rosjanie nie uderzyli na stojące w pobliżu karczmy i nieustannie rażone przez artylerię II korpusu baony gen. Młokosiewicza. Ostatecznie to właśnie artyleria, a nie karabinierzy, zadała stronie polskiej największe straty. Od j ej pocisków Młokosiewicz utracił kilkudziesięciu ludzi. Gdy zorientował się, że szaniec wolski został opanowany przez Rosjan, wycofał się pospiesznie za szańce 21 i 22. Karabinierzy rosyjscy postępowali za polską piechotą. Zbliżyli się nawet do umocnień drugiej linii, ale po raz kolejny odrzuciły ich od niej kartacze artylerii wałowej szańców 21,22 ¡23. Szaniec wolski ostatecznie pozostał w rękach rosyjskich.

Paskiewicz nie kontynuował jednak natarcia ku przedmieściu wolskiemu. Zatrzymał działania zaczepne na odcinku zachodnim do czasu, aż wyjaśni się sytuacja, do jakiej doszło między rogatkami jerozolimskimi a mokotowskimi. Z jednej strony feldmarszałka zaniepokoiły wydarzenia na odcinku Strandmana, z drugiej zaś przegrupowanie piechoty i kawalerii polskiej (2 ppl i 4 puł z artylerią)13, wskazujące na koncentrację oddziałów Umińskiego na odcinku zachodnim, w pobliżu Czystego, w celu odbicia szańca wolskiego, ewentualnie w celu wymierzenia ataku w prawą flankę armii rosyjskiej nacierającej na Czyste i przedmieście wolskie. Obawy Paskiewicza były w pełni uzasadnione, tym bardziej że na jego lewej flance w rękach polskich znajdowała się jeszcze linia szańców zewnętrznych (poczynając od nr. 58). Feldmarszałek wstrzymał więc działania zaczepne na odcinku zachodnim i pospieszył do Murawiewaz biygadąkirasjerów (12 szwadronów, 1200 szabel) i brygadą ułanów (8 szwadronów, 1000 szabel). Już wcześniej, bo około godz. 9.00, do Murawiewa dołączyła biygada piechoty gwardii (4 baony, 2600 bagnetów). Tak więc około godz. 12.00 jego oddział liczył mniej więcej 8000 żołnierzy i wraz z kąrpusem gwardii rozlokowanym na zachód od Szczęśliwie zagrażał rogatkom jerozolimskim, a nawet Królikami. Opuszczając odcinek zachodni, Paskiewicz rozkazał zatrzymać atak ku przedmieściu wolskiemu i prowadzić ostrzał artyleryjski polskich pozycji do czasu, aż osobiście przekona się, co Polacy zamierzają czynić na prawym skrzydle. Podczas nieobecności Paskiewicza Polacy podjęli działania mające na celu odzyskanie szańca wolskiego. Wkrótce po powrocie Młokosiewicza i odrzuceniu rosyjskiej piechoty od umocnień drugiej linii gen. Małachowski, który dotarł wreszcie do szańca 23, zorganizował kontratak. Do ak15 4 puł z 2 działami 2 blak ściągnął na odcinek zachodni gen. Krukowiecki. Działa 2 blak ostrzelały nawet kolumnę gen. Malinowskiego, zmierzającą do ataku na Wolę od południa.

cji wyznaczył jedynie 2 baony z 12, jakimi dysponował na odcinku zachodnim, gdyż bardziej myślał o zabezpieczeniu drugiej linii umocnień niż o szańcu wolskim. Bem wsparł działania piechoty tylko 14 działami lekkokonnymi, mimo że na przedmieściu wolskim miał jeszcze 21 dział pol owych. Kontratak rozpoczął się przed godz. 13.00. Ku Woli mszyły 2 baony piechoty — 1/10 ppl (ok. 640 bagnetów) oraz baon 8 ppl (ok. 600 bagnetów). Żołnierze 10 ppl mieli ratować swojego dowódcę, a ósmacy zrehabilitować się po sromotnej ucieczce z szańca. 14 dział 4 blak stanęło z prawej strony traktu kaliskiego, mniej więcej w połowie drogi między Woląa przedmieściem wolskim. Osłaniał je 1 pułk krakusów i I baon 4 ppl mjr. Marcina Spornego. W momencie gdy polskie oddziały wyszły na przedpole drugiej linii, znalazły się pod ostrzałem rosyjskich baterii rozlokowanych przed szańcami 54, 55 i 56. Krzyżowy ostrzał dział osłabił tempo ataku polskiej piechoty. 4 blak zaczęła strzelać do kawalerii i artylerii widocznej między szańcami 56,58 i 59 (były to pułki Chiłkowa), ale nie postępowała za baonami 8 i 10 ppl. Te zaś, nie zważając na ogień rosyjskiej artylerii, podążały ku Woli. Polscy tyralierzy ponownie spędzili z pola tyralierów rosyjskich i nieustannie prowadząc z nimi wymianę ognia zbliżali się do miejsca, w którym od traktu kaliskiego odchodziła droga na tyły szańca wolskiego, tj. ok. 500 m od jego wschodniego wału. Jeszcze przed tym punktem polską piechotę powitały kartacze z dział rozmieszczonych na południe od Woli, a także z dział rozlokowanych w szańcu. Polskie baony zatrzymały się pod ogniem artylerii i rozwinęły się po obydwu stronach traktu, ściągając z przedpola tyralierów. Przeciw nim wystąpiły 4 baony 1 i 2 pułków karabinierów (ok. 1800 bagnetów). Rozgorzał bój ogniowy. Gdy jedna ze stron przechodziła z szyku rozwiniętego w zwarty (kolumny), do ataku na bagnety, druga ustępowała, osłaniając się tyralierami. Pierwsi zaatakowali Polacy. Rosjanie, co prawda, po-

wstrzymali ich impet, ale ostatecznie zmuszeni zostali do odwrotu. Dalszy napór Polaków wstrzymała artyleria umieszczona na kurtynie wschodniej szańca. Karabinierzy zyskali dzięki temu czas na uporządkowanie szyku. Gdy ruszyli do ataku, wsparły ich posiłki z Woli, a jednocześnie zza południowej i północnej kurtyny szańca wyłaniać się zaczęły oddziały piechoty I i II korpusów, zamierzające wyjść na flankę polskich baonów. Oddziały postępujące od północy odrzuciły za szaniec działa 4 blak. Atakujących od czoła karabinierów prowadził osobiście gen. Szachowski, dowódca korpusu grenadierów. Polska piechota nie dotrzymała pola i rozpoczęła odwrót ku szańcom drugiej linii. Idące za niąpułki karabinierów, wzmocnione oddziałami z 1,2 i 5 DP, szybko zbliżyły się do polskich umocnień. Niebezpieczeństwo zawisło nad 4 blak, która niespodziewanie znalazła się na tyłach rosyjskich pułków. Bem załamał front baterii pod kątem prostym i skierował na piechotę rosyjską ogień 4 dział. Kartacze baterii nie powstrzymały jednak przeciwnika. Do walki z nim po raz kolej ny włączyła się artyleria wałowa szańców 21,22 i 23, wspierana przez polską piechotę. W walce odznaczył się szczególnie IV baon 4 ppl, którego rozwinięte kompanie rzucił do kontrataku dowódca pułku ppłk Kazimierz Majewski. Napór rosyjskiej piechoty na drugą linię powstrzymały ostatecznie kartacze artylerii wałowej oraz polowej - działa 4 blak, rażącej Rosjan od tyłu, 1 kpap, 1 blak i 3 klap. Drobne grupy żołnierzy rosyjskich, które zdołały przedrzeć się i umocnić w zabudowaniach przedmieścia wolskiego, zostały przez Polaków szybko zniszczone albo wycofały się do Woli na stanowczy rozkaz Paskiewicza. W pierwszej chwili po odwrocie baonów 8 i 10 pułku gen. Małachowski chciał jeszcze raz rzucić je do ataku, wzmacniaj ą c tym razem częścią piechoty z odcinka zachodniego, ale j uż wydany rozkaz cofnięty został prawdopodobnie przez Krukowieckiego, który obawiał się ataku wojsk rosyjskich na rogatki jerozolimskie. Odparcie Rosjan ku Woli (około godz.

13.00) zakończyło ostatecznie działania zaczepne polskiej piechoty na odcinku zachodnim. Od tej pory inicjatywę przejęła artyleria. Między godz.v 13.00 a 14.00 po prawej stronie szańca 23 gen. Bem skoncentrował 11 dział pozycyjnych i 14 lekkich (5 kpap, 1 kpap, 4 blak,), a Dembiński wydzielił do ich osłony 2 baony 4 i 8 ppl oraz szwadron 1 pułku krakusów. Bem poprowadził baterie pod szańce zewnętrzne i uformował je w linię, frontem ku południowemu zachodowi. Lewe skizydło tej wielkiej baterii (zajmowała front długości ok. 800-900 m) osłaniały baony piechoty. Prawe skrzydło wychodziło przed wschodni kraniec szańca 59, przy czym stojące na j e g o skraju 2 działa 2 blak wysunięte były pod kątem przed szyk, dzięki czemu mogły ostrzeliwać Wolę i przedpole baterii. Tył prawego skizydła osłaniał szwadron krakusów. Baterie przystąpiły do ostrzału artylerii I korpusu oraz oddziałów rosyjskich tkwiących za szańcem wolskim. Rosjanie wyprowadzili przeciwko nim co najmniej 24 działa pozycyjne i lekkie osłaniane przez 2 brygady grenadierów (ok. 3600 bagnetów). Celem 4 dział wałowych z szańca 59 była kawaleria gen. Chiłkowa. Raziła ją także artyleria szańca 61 i 62a (kilka dział wałowych, polowych i kozły rakietowe). Jednocześnie z manewrem Bema artyleria wałowa z szańców 21,22,23 wzmogła ostrzał opanowanego przez Rosjan szańca wolskiego. Wspierała j ą w tym zapewne 3 klap (8 dział). Na lewo od tej kompanii między szańcem 21 a traktem krakowskim stało maksimum 20 dział 6 kpap (z artylerii rezerwowej), 7 kpap i 1 klap. Baterie te prowadziły wymianę ognia z artylerią II korpusu, ale ich celem mogły być także masy piechoty na południe od Woli. W ciągu godziny Bemowi udało się skoncentrować naprzeciw rosyjskich baterii, korpusów piechoty i oddziału Chiłkowa co najmniej 64 działa wałowe i polowe. Pierwsze rozpoczęły ostrzał działa rozlokowane na południe od szańca 21. Nie trwał on zbyt długo, gdyż baterie Fiedorenki i szarża brygady kira-

sjerów, krwawo odparta przez kilka dział 2 blak, szybko zmusiły polskie działa do odwrotu z przedpola drugiej linii. Z bateriami kierowanymi przez Bema nie poszło Rosjanom tak łatwo. Około godz. 14.00 otworzyły one „żywy ogień" na rosyjskie pozycje i prowadziły go do godz. 16.00, a artyleria wałowa do godz. 17.00. Głównym przeciwnikiem polskiej artylerii były baterie 1 KR Perrin przeciwstawił Bemowi co najmniej połowę swoich dział lekkich i pozycyjnych. Druga połowa mogła wspólnie z działami Fiedorenki ostrzeliwać szańce drugiej linii. Paskiewicz nie podjął żadnych zdecydowanych działań zaczepnych (chociażby kawalerią Chiłkowa lub brygadami grenadierskimi) i nakazał ograniczyć się tylko do ostrzału artyleryjskiego polskich baterii. Ogień polskich dział zmusili i II korpusy, stojące za szańcem wolskim, do ukrycia się za jego południową część. Sam szaniec rażony był granatami i rakietami. Straty ponosiłajazda Chiłkowa. Wszelkie ruchy rosyjskiej kawalerii, mogące wróżyć atak, natychmiast spotykały się z kontrakcją ze strony 4 blak, zamykającej od północy szyk polskich baterii. Pociski rosyjskiej artylerii szerzyły spustoszenie na przedmieściach. Ppor. Aleksander Ekielski, któiy około godz. 14.00 prowadził do baterii Bema 8 wozów amunicyjnych, gdy tylko wyszedł zza osłony cmentarza luterańskiego i wzgórz z wiatrakami przy ulicy Młynarskiej, stracił 5 z nich. W pojedynku na odcinku zachodnim brało udział ponad 200 dział. Artylerię polową wspierała artyleria wałowa szańców 21,22,23, gdzie dowodził ppłk Jan Romański. Ostrzał prowadzony przez artylerię Bema przygotował grunt do ponownego natarcia piechoty polskiej na Wolę (zmusił Paskiewicza do wycofania oddziałów tkwiących tuż za Wolą i szańcami 58 oraz 59, a kawalerię Chiłkowa do odwrotu pod Górce). Niestety, Krukowiecki nie zaryzykował. Pociski polskiej artylerii polowej nie tylko zadały przeciwnikowi dotkliwe ciosy, ale także prawdopodobnie ostudziły zapał

niektórych dowódców rosyjskich do kontynuowania działań zaczepnych aa odcinku zachodnim. Szkoda, że Bem nie zdecydował się na podobną akcję wcześniej, wówczas gdy Rosjanie przygotowywali się do szturmu Woli. Około godz. 16.00 na rozkaz gen. Małachowskiego Bem cofnął baterie za drugąlinię fortyfikacji. Do godz. 17.00 strzelała artyleria wałowa, która zakończyła bój na odcinku zachodnim. Na odcinku południowym zakończył się on około godz. 15.00. Mniej więcej około godziny 17.00 do Dembińskiego dołączyła piechota z korpusu Umińskiego (6 baonów, ok. 3000 bagnetów). Po południu 6 września Rosjanie nie podjęli j u ż aktywnych działań. Decyzja zapadła podczas rady wojennej (początek około godz. 15.00), w której obok Paskiewicza i Tolla wzięli udział generałowie Neidhanłt, Pahlen i Kreutz. Toll przekonywał zgromadzonych, iż pomimo osiągnięcia celów wyznaczonych na pierwszy dzień szturmu należy kontynuować działania i jeszcze 6 września opanować szańce drugiej linii i wał miejski. Twierdził, że wojska rosyjskie są skoncentrowane naprzeciw odcinka zachodniego, a polskie rozrzucone na całym froncie obrony wokół Warszawy, toteż odłożenie ataku do następnego dnia pozwoli powstańcom na przegrupowanie sił. Większość uczestników narady była jednak przeciwna kontynuowaniu walki. Paskiewicz oficjalnie poszedł za głosem większości, ale faktycznie od początku opowiadał się za przerwaniem szturmu, mimo że posiadał siły zdolne go dalej prowadzić (około 25 000 żołnierzy nie uczestniczyło w bezpośredniej walce). Wstrzymanie walk uzasadniał koniecznością rozpoznania zamiarów armii polskiej, która koncentrowała siły (między traktem krakowskim a Czystem) i nawet podejmowała działania zaczepne przeciwko lewemu skrzydłu armii rosyjskiej (Bem). Poza tym feldmarszałek nie zamierzał prowadzić działań zaczepnych, mając na lewej flance szańce zewnętrzne 58 (Rosjanie uważali, iż znajduje się w rękach polskich), 59 i 60. Zgru-

powanie polskiej artylerii na flankach zapowiadało działania zaczepne polskiej piechoty i kawalerii na skrzydła kolumn szturmowych Pahlena i Kreutza, atakujących Czyste i przedmieście wolskie. Zbliżający się zmrok zmusiłby Paskiewicza do krótszego niż 2-godzinny ostrzału artyleryjskiego polskich pozycji, co oznaczało, że piechota atakowałaby umocnienia „nie zmiękczone" dostatecznie przez pociski dział. Zmrok mógł także zastać piechotę w trakcie walk o drugą linię. Od kontynuacji szturmu odwiodły Paskiewicza i inne względy. Był świadom strat, jakie poniosła strona polska 6 września (utrata najsilniejszych umocnień zagradzających drogę do stolicy oraz dotkliwe straty ludzkie), miał więc nadzieję, że w obliczu niepowodzeń i obaw o przebieg szturmu w dniu następnym (groźba spalenia miasta była wyraźna) Polacy przystąpią do rokowań. Jednocześnie nie obawiał się szybkiego powrotu do Warszawy korpusu Ramoriny, a ponadto był przekonany, że gdyby podjął takąpróbę, korpus Rosena zaatakuje j e g o tyły i zwiąże walką

WYNIKI PIERWSZEGO DNIA BITWY. POCZĄTEK ROKOWAŃ Pierwszego dnia działań bojowych wałka wygasła około godz. 17.00. Armia rosyjska straciła tego dnia (według oficjalnych danych!) około 2300-3000 zabitych, rannych i zaginionych, przy czym najbardziej poszkodowane były I KP (1200) i II KP (600). Z szeregów armii polskiej ubyło tyle samo lub nieco więcej żołnierzy, prawdopodobnie minimum 3000, oraz 22-23 działa wałowe. Największe straty poniosła 3 DP (8 oficerów starszych, 62 młodszych oraz 1310 podoficerów i szeregowców). Korpus Umińskiego stracił kilkuset żołnierzy (w boju o Królikarnię około 300), przy czym w tej liczbie było kilkudziesięciu zabitych. Ale nie straty ludzkie zadecydowały o tym, że dla Polaków wynik pierwszego dnia bitwy był niekorzystny. Rosjanie zajmując pas fortyfikacji zewnętrznych między traktem krakowskim a kaliskim, a przede wszystkim szaniec wolski i redutę 54, otworzyli sobie drogę do przedmieścia wolskiego i Czystego (mogli je ostrzelać z artylerii). Zdobycie najsilniejszych umocnień polskich podniosło morale żołnierzy rosyjskich, przekonanych, że opanowanie Woli przesądziło o losie Warszawy. Jednakże strona polska nie straciłajeszcze szansy na przekreślenie oczekiwań Rosjan. Przebieg bitwy ujawnił, że przeciwnik skoncentrował swój główny wysiłek na zachodnim odcinku obrony, co powinno skłonić polskie dowództwo do sku-

pienia na nim większości sił i środków. Pomimo utraty kontroli nad znacznymi połaciami przedpola i zepchnięcia na przedmieścia z drewnianą zabudową Polacy, dzięki układowi fortyfikacji na skrajach odcinka zachodniego, uzyskali możliwość ataku na skrzydła zaangażowanych w bój czołowy oddziałów rosyjskich. Szańce 73 i 74 oraz rejon traktu krakowskiego między tymi szańcami zagrażały tyłom i flance rosyjskiego ataku skierowanego na Czyste z szańcami 21 i 22. Identyczna sytuacja powstała na lewym skrzydle, gdzie szańce 58, 59 i 60 oraz zabudowania obozu 1 DP „wisiały" nad flanką i tyłami rosyjskiego ataku skierowanego na przedmieście wolskie z szańcami 23 i 24. Możliwość rażenia ze skrzydeł rosyjskich kolumn szturmowych i ich artylerii była szczególnie i stoma, gdy weźmie się pod uwagę fakt, iż do skutecznego ostrzelania przedmieść (szczególnie Czystego) Rosjanie musieli w y j ś ć przed szańce 54, 55 i 56, wprost pod działa polskiej artylerii wałowej i artylerii polowej, korzystającej z osłony szańców. Wykorzystanie powyższych atutów przez stronę polską w dużym stopniu uzależnione było od inicjatywy i chęci działania wyższych dowódców oraz całej armii. Niestety, nastroje w obozie polskim nie były najlepsze. Walki stoczone 6 września ujawniły nie tylko fatalny stan nastrojów, ale i niski poziom wyszkolenia armii. Narzekania wyższych dowódców na zachowanie się polskiej piechoty nie były bezpodstawne. Prądzyński pisał, „[...] wódz i żołnierze okazywali tylko odwagę bierną, nie mieli jednak żadnego zapału. [...] wojsko polskie z rezygnacją szło na śmierć'" 6 . Płk Gallois, obserwując walkę na odcinku zachpdnim (5 psp?), stwierdził: „u [... ] oficerów i żołnierzy [... ] sporo wahania się, 17 nie robili wrażenia ludzi na wszystko gotowych" . W kawale 16

I. P r ą d z y ń s k i , Pamiętnik historyczny i wojskowy o wojniepolsko-rosyjskiej w 1831 roku, Petersburg 1890, s. 255. 17 W. Z am o y s k i . Jenerał Zamoyski 1803-1868, t 2, Poznań 1913, s. 377.

rii (1 psk) zdarzył się nawet wypadek odmowy szarży. Artyleria była najlepszą bronią i na niej spoczywał cały ciężarwałki. I tutaj jednak ujawniły się niedociągnięcia, wynikające z zaskoczenia kierunkiem głównego uderzenia przeciwnika. Złe nastroje wśród żołnierzy nie utrzymywały się długo. Następnego dnia bili się nie gorzej niż 6 września. Najgorsze jednak, że niepowodzenia z pierwszego dnia bitwy miały bardzo poważne następstwa dla sprawy niepodległości Polski. Zwolennicy ugody z carem i zakończenia wojny, szczególnie w utracie Woli, zyskali dogodny pretekst do podjęcia rokowań z Paskiewiczem. Krukowiecki zdecydowanie opowiedział się za nimi, przy czym wykorzystał sytuację militarnąjaka zaistniała po pierwszym dniu walk (utrata szańców zewnętrznych, groźba szturmu miasta i powtórzenia rzezi praskiej z 1794 r.), jako argument w walce politycznej ze swymi przeciwnikami, wzywającymi do kontynuowania powstania. Świadomie przedstawiał położenie wojsk polskich zbyt pesymistycznie oraz odmawiał armii zdolności do stawiania dłuższego oporu i obrony miasta przed szturmem rosyjskim, a wszystko po to, by osiągnąć własne cele polityczne, tzn. przywrócić stan sprzed 29 listopada i narzucić obydwu stronom konfliktu swoją osobę jako zbawcę, przerywającego przelew krwi i przywracającego pokój. Przystępują: do rokowań Krukowiecki nie zamierzał zyskać na czasie, aby ściągnąć do Warszawy II korpus, był bowiem świadom, że nie zdąży on z odsieczą. Poza tym wcale nie pragnął przybycia Ramoriny, gdyż chciał się pozbyć konkurencji ze strony polityków związanych z księciem Czartoryskim licznie przy nim zgromadzonych. Rozkazy wysłane po walce wzywały Ramorinę do zgromadzenia większej części piechoty koipusu w Kałuszynie, a kawalerii w Siedlcach i ich okolicach. Decydując się na podjęcie rokowań, Krukowiecki był pewien tylko jednego - powrót pod berło cara, a więc cofnięcie aktu detronizacji, było podstawowym warunkiem strony rosyj-

skiej, aby w ogóle zasiąść do rozmów. Krukowiecki musiał być także świadom, że w zmienionej sytuacji militarnej Rosjanie mogą zaostrzyć żądania, a nawet domagać się kapitulacji bez warunków wstępnych. A gdyby do tego doszło, czy byłby zdecydowany zerwać rokowania i kontynuować wojnę? Wszystko wskazuje na to, iż raczej nie. Jedynym atutem, jaki mógł wykorzystać w politycznej rozgrywce, była groźba kontynuowania wojny po opuszczeniu Warszawy. Do prowadzenia wojny niezbędne były jednak zasoby magazynów Warszawy (żywność i amunicja), tymczasem Krukowiecki nie poczynił żadnych kroków, które ułatwiłyby ich ewakuację (nie wydał zarządzeń o budowie dodatkowych mostów i o przygotowaniu statków rzecznych zgromadzonych w Zatoce Golędzinowskiej). A zatem zmierzał nie tylko do ocalenia miasta, ale przede wszystkim, posługując się wizją rzezi praskiej, do zakończenia powstania. W swoim dalszym postępowaniu obydwie te kwestie traktował równorzędnie i nie brał pod uwagę kapitulacji militarnej Warszawy i kontynuowania wojny przy wykorzystaniu zasobów prawobrzeża. Dla Krukowieckiego powstanie miało zakończyć się w Warszawie. Jednocześnie dążył do uzyskania zgody na rokowania ze strony władzy ustawodawczej (sejmu i senatu) i ministrów w rządzie. Chciał mieć takie upoważnienie tylko z tego względu, iż obawiał się, że zostanie okrzyknięty zdrajcąsamowolnie oddającym kraj we władanie Rosji. Obawiał się także reakcji zwolenników „partii ruchu", którzy mogli pokrzyżować j e g o plany, m.in. przez podburzenie mas plebejskich do rozruchów. Aby temu zapobiec, po godz. 1 S.00 ściągnął do miasta 1 psk (600 szabel) i 3 baony 2 ppl (1700 bagnetów). Lęk przed rozruchami nie pozwalał nawet myśleć o powołaniu Straży Bezpieczeństwa. Na wieczornym posiedzeniu Rady Ministrów (w pałacu Namiestnikowskim) Krukowiecki nie otrzymał zgody na podjęcie rokowań. Pozwolono mu tylko wysłać do Paskiewicza posłańca w celu uzyskania od feldmarszałka warunków na-

wiązania rozmów. Podczas posiedzenia rady część uczestników (mniejszość z Niemojowskim na czele) uznała, iż Krukowiecki nie może prowadzić rokowań, ale większość przyznała mu prawo do dokonywania wszelkich tzw. kroków wstępnych, a więc zawarcia rozejmu czy przerwania ognia. W tej sytuacji wysłanie parlamentarza było posunięciem kompromisowym. Kaliszanie, godząc się na to, zdawali sobie sprawę, iż Krukowiecki gotowy był uznać cara za króla Polski jako warunek wstępny wszelkich pertraktacji. Nie protestowali i nie wyrazili sprzeciwu wobec rokowań. Ich postawa wynikała prawdopodobnie z faktu, iż podzielali pesymistyczną ocenę sytuacji militarnej. Ostateczną zgodę na rokowania mógł Krukowiecki uzyskać tylko od połączonych izb s e j n u i senatu, a nie od ministrów. A sejm miał rozpocząć obrady dopiero następnego dnia rano. Kruków ieckiemu udało się jednak uzyskać od komisji sejmowej upoważnienie do kapitulowania i rozmów dotyczących zawieszenia broni, a więc do zawierania układów, które ratyfikować miał sejm. A zatem otwierała się przed nim droga do rokowań. Jednocześnie wiedział, że warunkiem wstępnym nawet zawieszenia broni będzie uznanie cara za króla Polski. Wieczorem 6 września Krukowiecki był przekonany, że izby zatwierdzą te warunki następnego dnia. Opozycja, mimo że znałajego zamiary, milcząco zaakceptowała te posunięcia. Na podstawie powyższych decyzji komisji i ministrów Krukowiecki wysłał do Paskiewiczagen. Prądzyńskiego, którego zdołał przekonać do swoich zamierzeń. Kwatermistrz generalny stał się wiernym sojusznikiem prezesa rządu, gotowym doprowadzić do zakończenia powstania i przerwania ataku armii rosyjskiej na Warszawę. Prądzyński spotkał się z Paskiewiczem rankiem 7 września (po godz 5.00). Nastraszony przez Tolla i w.ks. Michała stwierdził, iż Krukowiecki uzna cara za króla Polski, a następnie napisał oświadczenie, potwierdzające te słowa. Otrzymawszy

taką deklarację Paskiewicz zgodził się na spotkanie z Krukowieckim w celu omówienia warunków rozejmu i przystał na dwugodzinne zawieszenie broni. Przez całą noc z 6 na 7 września obydwie armie przygotowywały się do bitwy. Oddziały polskie po wstrzymaniu ognia wycofały się w pobliże wału miejskiego. Uzupełniano amunicję w szańcach 1 oddziałach (6 września artyleria oddała około 8000 strzałów), żołnierzom przyznano gratyfikację w postaci wódki, piwa i racji tytoniu. Nie wszyscy jednak jąotrzymali. Do wielu oddziałów nie dotarła nawet żywność. Dowództwo nie opracowało nowych planów obrony. Nadal istniała dwuwładza Małachowski-Krukowiecki i nadal obowiązywała instrukcja, ograniczająca działania armii do stałej obrony „szańców, potem wałów, wreszcie ulic". Co do odcinka zachodniego, to postanowiono ewakuować szaniec 59. Wieczorem garnizon tego umocnienia, baon 4 ppl, zajął szańce 24 i 26, a 4 działa wałowe przeprowadzono do szańca 23. Dodatkowy baon piechoty z ł psp skierowano do szańca 61, zwiększając garnizon Pary sowa (umocnienia 61,62a, 62b) do 2 baonów (1200 bagnetów). 3 DP miały wzmocnić 2 baony ściągnięte z oddziału płk. Szymanowskiego i z brygady Czyżewskiego. Miał to być główny odwód, którego tak brakowało Dembińskiemu w pierwszym dniu bitwy. Prawe skrzydło odcinka zachodniego wzmocniono jeszcze w dniu 6 września brygadą z 1 DP. Jej miejsce na styku odcinka zachodniego i południowego miała zająć II brygada 1 DP, której polecono o świcie 7 września stanąć w pobliżu rogatekjerozolimskich. Podobny rozkaz otrzymała także 1 DK. Na odcinku południowym utrzymanie Królikarni i Czerniakowa uznano za rzecz oczywistą Z decyzji podjętych przez Sztab Główny wynika, iż dowództwo polskie nadal zamierzało bronić „bram wjazdowych" do miasta - Królikarni, rogatekjerozolimskich i wolskich. Obro-

na Czerniakowa, Mokotowa i Królikarni w dalszym ciągu spoczywała na 4 DP (12 baonów, ok. 7600 bagnetów) i brygadzie Czyżewskiego (4 baony, ok. 3000 bagnetów) wspartych przez 16 dział polowych. Razem liczyły one 10 600 bagnetów. Do obrony rogatek jerozolimskich zamierzano wykorzystać 6 baonów 1 DP (3300 bagnetów) i 1 DK (ok. 1400 szabel) z 14 działami polowymi. Do obrony odcinka od Czystego do szańca 63 przewidziano 19 baonów (ok. 11 000 bagnetów), pułk kawalerii (400 szabel) i 64 działa polowe. Na odcinku północnym pozostawiono ok. 2900 bagnetów i szabel (w tym 2200 piechoty). Odcinka południowego strzegły 53 działa wałowe i 34 polowe, odcinka zachodniego odpowiednio 32 i 64, a północnego 23 wałowe. Jak widać z powyższego zestawienia, Polacy nie dokonali istotnego przegrupowania sił. Zarówno piechota, jak i artyleria były prawie równomiernie rozrzucone między odcinek południowy i zachodni. W pierwszym dniu bitwy mieszkańcy miasta przynajmniej do południa zachowali spokój. Walka toczyła się na dalekich przedpolach, wśród ludzi przeważała więc chęć ujrzenia bitwy. Obserwatorzy, łaknący mocnych wrażeń, obsiedli dachy domów i wiatraki, ciągnące się na piaszczystych wzgórzach przedmieścia wolskiego. Około godz. 8.00 przy rogatkachjerozolimskich panowała wręcz piknikowa atmosfera. Na wałach znajdowało się więcej obserwatorów niż ochotników gotowych walczyć z bronią w ręku. Pociski rosyjskiej artylerii dolatywały do Alej Jerozolimskich, gdzie nawet zabiły kilka osób, walki na przedpolu nie można było dostrzec z powodu gęstych kłębów dymu prochowego, a mimo to wyższe gmachy były zapełnione widzami. Sklepy i szynkijużogodz. 7.00 zostały zamknięte, ale nadal prowadzono handel, m.in. na targu przy Żelaznej Bramie. „Transakcjom" nie przeszkadzał „przerażający uszy" popołudniowy huk dział. Obraz miasta zaczął się zmieniać w chwili, gdy Rosjanie zbliżyli się do drugiej linii fortyfikacji i zdobyli Wolę. Wieść

0 utracie szańca wolskiego obiegła całe miasto. Pociski rosyjskiej piechoty zmiotły widzów z przedmieścia, a gdy rosyjska artyleria wyszła przed zdobytą linię szańców zewnętrznych, kartacze zaczęły dolatywać do wału miejskiego, niszcząc 1 zapalając zabudowania. Na ulicach pojawiło się więcej ciągnących do lazaretów rannych, a także uciekinierów z Czystego. Coraz realniejsza stawała się groźba wdarcia Rosjan do miasta. Rosyjskie pociski już dolatywały za wał. Jednak największe szkody poczyniły na Czystem. Płonęły tam cegielnie, browar Brzezińskiego, kilka budynków przy rogatkach wolskich i altana w ogrodzie Unrflha. Gaszenie pożarów było utrudnione, gdyż ciągle trwał ostrzał przedmieść. Na wały wystąpiła Gwardia Narodowa. Jej 1 pułk (1449 bagnetów) z częścią 2 pułku zajął szańce drugiej linii (od 31 do 38) oraz wał od rogatek marymonckich do powązkowskich. Większość żołnierzy 2 pułku obsadziła posterunki rozrzucone w mieście. Pluton artylerii stał przy rogatkach czerniakowskich. Do południa 6 września, a więc do momentu, gdy nad miastem zawisła groźba wtargnięcia piechoty rosyjskiej, powołanie Straży Bezpieczeństwa nie było w ogóle brane pod uwagę. Nawet zwolennicy powołania straży uważali zgodnie, że można jąwykorzystać jedynie tylko do walk w obrębie wałów miejskich. Krukowiecki i gen. Wojciech Chrzanowski, gubernator miasta, nie zamierzali jednak powoływać tej formacji pod broń. W tej sytuacji zwolennicy włączenia straży do obrony miasta poczynili kroki, mające na celu j e j uaktywnienie. Niemojowski i wiceprezydent miasta, Ksawery Bronikowski, wydali w tej sprawie odezwy. Na ich efekt trzeba było czekać do następnego dnia. Oddziały rosyjskie o zmroku cofnęły się za pierwszą linię umocnień. II KP stanął za szańcami 54 i 55, a I KP za szańcem wolskim. W Woli zostały 4 baony z 20 działami, a w szańcach 54 i 55 pojednym baonie. Murawiew rozlokował się za południowym skrajem Rakowca, Nostitz za wsiąZbaraż, a Chił-

kow zajął pozycje na wysokości Górc. Łańcuch kozaków osłaniał cały front armii. Artyleria do rana uzupełniała amunicję. W ciągu całego dnia wystrzeliła 14 600 pocisków, w tym 8500 kul, 4600 granatów, 1300kartaczy i 114 kul zapalających. W dyspozycjach wydanych na 7 września głównym celem ataku miały być szańce 21 i 22 (II KP) oraz 23 i 24 (I KP). Następnym celem był wał miejski, gdzie żołnierze piechoty i saperzy mieli wykonać przejścia dla kawalerii i artylerii. Pierwsza wersja dyspozycji uwzględniała fakt, iż szańce 5 8,59 i 60 będą się znajdowały w rękach polskich, a że wisiały one nad tyłami i flanką ataku rosyjskiego, miała je obezwładnić artyleria I KP. Cały front ataku zamykał się między szańcami 21 a 24. Rezygnacja Polaków z obrony szańców 58, 59 i 60 (po północy kozacy poinformowali Paskiewicza o ewakuacji szańca 59) pozwoliła stronie rosyjskiej na skoncentrowanie całej artylerii I i II KP do walki o drugą linię umocnień. Front ataku objął także rogatki jerozolimskie. Oddział Murawiewa, którego rolę w pierwszej wersji instrukcji ograniczonojedynie do wspierania ogniem artylerii poczynań II KP, w drugiej wersji, opracowanej po północy, miał zaatakować rogatkijerozolimskie (w czasie ataku I i II KP na szańce 21, 22, 23 i 24). Zadania Nostitza, Strandmana i Chiłkowa pozostały bez zmian. Armia rosyjska spędziła noc w nie najlepszych warunkach. Zimno i głód ostudziły zapał żołnierzy. W pułkach nie było płaszczy, większość armii nie otrzymała ciepłego posiłku, wielu żołnierzy nie miało nawet chleba. Przed świtem głodna, zziębnięta i nie przygotowana do wałki armia rosyjska stanęła w szyku bojowym. Identycznie postąpiła armia polska. Bitwa się jednak nie rozpoczęła. Około godz. 6.00 poinformowano żołnierzy o rokowaniach i rozejmie.

ROKOWANIA PRZEDPOŁUDNIOWE 7 WRZEŚNIA. PRZYGOTOWANIA ARMII POLSKIEJ I ROSYJSKIEJ DO BITWY -------------------------------------------------------------------------------------

Krukowiecki udał się na spotkanie z Paskiewiczem. Za cenę utrzymania Królestwa Polskiego oraz ogólnej amnestii gotów był przekreślić akt detronizacji cara. Kaliszanie znali jego zamiary i mimo iż ich lider, Bonawentura Niemojowski, złożył dymisję, manifestując w ten sposób sprzeciw wobec poczynań Krukowieckiego, całkowicie się od nich nie odcięli. Czekali na rezultat spotkania Krukowieckiego z Paskiewiczem. Do spotkania doszło w Karczmie Wolskiej. W rozmowach brał udział, obok Krukowieckiego, Prądzyński, a po stronie rosyjskiej Paskiewicz, Tolliw. ks. Michał. Piaskiewicz był przygotowany (m.in. przez Prądzyńskiego), że Krukowiecki przystanie na przedstawione mu warunki zawieszenia broni, toteż ofiarował Polakom jedynie możliwość wysłania delegacji do cara za cenę m.in. cofnięcia jego detronizacji, oddania Warszawy z przedmościem praskim, twierdz i jeńców. Armia polska miała czekać na rezultat rokowań w województwie płockim. Tymczasem Krukowiecki wyparł się zobowiązań zawartych w deklaracji podpisanej przez Prądzyńskiego i jasno dał do zrozumienia, że Polacy występująjako państwo przeciw państwu, a niejako buntownicy przeciwko monarsze. Traktował Paskiewicza i w. ks. Michała jako bezpośrednich reprezentantów cara. Od nich też chciał uzyskać gwarancję przywrócenia statusu prawnego Królestwa Polskiego sprzed powstania i ogól-

aej amnestii (car miał tylko zaakceptować układ). Oczywiście Paskiewicz i w.ks. Michał nie mieli takich pełnomocnictw. Wobec nieustępliwej postawy Krukowieckiego Paskiewicz złagodził nieco warunki rozejmowe, ale nadal nie było w nich mowy o utrzymaniu Królestwa Polskiego i o amnestii dla uczestników powstania, a więc żadnych zobowiązań wobec strony polskiej. W dalszym ciągu spotkania omawiano tylko te najważniejsze dla Krukowieckiego kwestie. Rosjanie twierdzili, że będą one rozstrzygnięte po myśli Polaków w bezpośrednich rokowaniach z carem. Łudzono ich łaskawością Mikołaja I, doskonale wiedząc, jakie faktycznie jest j e g o stanowisko wobec zbuntowanego Królestwa. Ze swojej strony Paskiewicz starał się uzyskać od Krukowieckiego potwierdzenie uznania cara królem Polski. Nadal traktował tę sprawę za najważniejszą, Krukowiecki stwierdził, że do poczynienia takiego kroku musi uzyskać pełnomocnictwa izb. W tej sytuacj i feldmarszałek zgodził się aa rozejm dogodź. 13.00. Po rozpoczęciu bitwy gotów był wstrzymać działania zbrojne w chwili, gdy dotrą do mego podpisane przez Krukowieckiego warunki rozejmu, ale przede wszystkim cofnięcie detronizacji. Po powrocie do Warszawy Krukowiecki rozpoczął walkę o uzyskanie pełnomocnictw do rokowań. A b y j e osiągnąć, wysłał gen. Prądzyńskiego na posiedzenie połączonych izb parlamentu. Na wstępie swojego przemówienia komisarz rządowy, gdyż w takim charakterze Prądzyński występował, postraszył posłów i senatorów wieściami o nieuchronnej utracie Warszawy, spaleniu miasta i wyrżnięciu j e g o mieszkańców w wypadku odrzucenia układów. Dał też do zrozumienia, iż bez Warszawy i j ej zasobów nie ma możliwości kontynuowania wojny. Jej utrata, co uznał za pewnik, zapoczątkowałaby proces niszczenia prawobrzeżnej części kraju przez wyprowadzone z miasta resztki armii oraz korpus Ramoriny. Prądzyński nie pozostawił izbom złudzeń. Sytuacja militarna wymuszała zakończenie powstania na drodze rokowań, gdyż kontynuowanie wojny

narażało Warszawę i Królestwo Polskie na zniszczenie. Relacjonując przebieg spotkania z Paskiewiczem, na wyrost stwierdził, iż Polacy mogą uzyskać powrót do sytuacji prawnej Królestwa sprzed powstania i pełną amnestię dla j e g o uczestników, nie wspomniałjednak ni słowem o militarnych warunkach rozejmu. Na zakończenie dodał, iż izby mogą odrzucić rokowania lub rozwiązać się bez przyznania Krukowieckiemu pełnomocnictw do prowadzenia układów z Paskiewiczem. Sejm nie spełnił prośby kwatermistrza dzięki aktywności kaliszan i posłów radykalnych (zwłaszcza reprezentujących dawne ziemie Rzeczypospolitej wcielone do Rosji), którzy nie chcieli dopuścić do kompromitacj s e j n u . Zezwolenie na rokowania z podstawowym warunkiem, jakim było uznanie cara za króla Polski (co byłoby jednoznaczne z cofnięciem detronizacji i manifestu), upodobniłoby sejm 1831 r. do sejmu grodzieńskiego, sankcjonującego rozbiory Rzeczypospolitej. Ostatecznie więc izby przyjęły p02yqę wyczekującą. Poprzestały na wydaniu odezwy do żołnierzy i mieszkańców stolicy. Przebieg posiedzenia wskazywał jednak, iż wśród posłów i senatorów nie było zgodności co do postawy wobec rokowań. Na razie zwyciężyli zwolennicy kontynuowania wojny, Krukowiecki jednak sądził, iż milcząca większość przemówi i złamie opór kaliszan oraz posłów radykalnych, stwarzając mu szansę legalnego zakończenia działań w zamian za uznanie cara za króla Polski. Krukowiecki starał się uaktywnić zwolenników rokowań, strasząc ich zbliżającą się nieubłaganie godziną rozpoczęcia bitwy i własną dymisją. Zwrócił się też do Paskiewicza z prośbą o wstrzymanie szturmu do godz. 14.00. Feldmarszałek nie zgodził się, ale o godz. 13.00 nie rozpoczął bitwy. Armia rosyjska nie była jeszcze do niej gotowa. Obydwie strony czas rozejmu spędziły na przygotowaniach do walki. Rosyjscy dowódcy wykorzystali go lepiej niż polscy. Zaważyło na tym m.in. przekonanie wielu polskich dowódców, iż rezultatem rokowań będzie co najmniej kilkudniowa

przerwa w działaniach lub zakończenie wojny. Nie oczekiwali więc wznowienia boju 7 września. W systemie dowodzenia strony polskiej nastąpiły pewne zmiany. Małachowski został upoważniony przez Krukowieckiego do dowodzenia wojskami w czasie bitwy. Umiński nadal miał kierować obroną odcinka południowego z rogatkami jerozolimskimi, a Dembiński odcinka zachodniego. Obronę drugiej linii, między rogatkami powązkowskimi a marymonckimi, przejął gen. Chrzanowski. Bemowi pozostawiono dowództwo nad artylerią - w dalszym ciągu mógł samodzielnie decydować o działaniach tej broni. W planach obrony nie nastąpiły żadne zmiany. Nadal obowiązywał wariant obrony nie przewidujący współpracy korpusów. Umiński i Dembiński mogli jedynie dokonać zmiany w ugrupowaniu własnych sił oraz bronić swojego odcinka, stosując obronę stałą lub manewrową. Przegrupowań iesił zjednego korpusu do drugiego znajdowało się w gestii Małachowskiego, który nie potrzebował już akceptacji Krukowieckiego dla swoich decyzji. Mniej więcej do godz. 12.00 żadna ze stron nie dokonała istotnych zmian w ugrupowaniu wojsk, co zresztą byłojednym z warunków rozejmu. Pierwsi złamali porozumienie Rosjanie. Około godz. 12.30 żołnierze IKP zaczęli przechodzić na południową stronę traktu kaliskiego, by dołączyć do II korpusu. Wszystko wskazywało na to, że Rosjanie uderzą między traktem kaliskim a krakowskim na szańce 21,22 i 23, a następnie na Czyste. Umiński, widząc koncentrację armii rosyjskiej na odcinku zachodnim i naprzeciw styku odcinka zachodniego z południowym, za najbardziej prawdopodobny cel ataku na swoim froncie obrony uznał rogatki jerozolimskie. Do godz. 13.00 skoncentrował w ich pobliżu prawie całą 4 DP i 1 DK. W szańcach 72 i 73 zwiększył liczbę dział do 8, a ponadto utworzył rezerwę artylerii składającąsięz 12dział 12-funtowychpolowych i wałowych (dowodził nią płk Feliks Przedpełski). Bate-

ría ta stanęła w pobliżu Karczmy Żelaznej u boku 6 kpap. Brak informacji o siłach rosyjskich, znajdujących się przed Czerniakowem, Sielcami i Królikarnią, zmusił Umińskiego do pozostawienia nie zmienionej obsady umocnień pierwszej i drugiej linii na odcinku obrony brygady Czyżewskiego i 4 DP Teren od linii szańców 7-70 do Czystego był pofałdowaną równiną pozbawioną naturalnych przeszkód terenowych. Z tego też względu w walce znaczącą rolę musiały odegrać fortyfikacje ziemne, murowane zabudowania, takie jak karczmy Czerwona i Żelazna, oraz glinianki, znajdujące się w pobliżu drewnianych zabudowań cegielni. Szańce 71, 72 i 73 nie były przygotowane do obrony okrężnej (nie posiadały np. wilczych dołów, a palankę zamykającą szyję miał tylko szaniec 72). Szańce 71 i 73 były dziełami otwartymi. Umocnienia te zostały wyposażone w silną artylerię (w szańcu 7 1 - 3 armaty, w dziełach 72 i 73 - 3 armaty, 4jednorogi, 1 granatnik), przy tym wsparcie zapewniały im także działa z szańców drugiej linii. W zasięgu skutecznego ognia artylerii szańca 73 znajdowała się nie ukończona reduta 74. Otaczał ją wał i niewielki rów, natomiast brakowało j ej ław strzeleckich i stanowisk dla dział. Do południa 7 września Polacy nie wprowadzili do niej żołnierzy i dział. Pierwszą linię szańców uzupełniały murowane zabudowania Karczmy Czerwonej, położone tuż przy trakcie krakowskim około 200 m za szańcem 74, oraz glinianki. Drugą linię fortyfikacji tworzyły barkany 11,13,15,16,18 oraz wał miejski z redanami 10, 12, 14, 17, 19, 20. Spośród nich jedynie barkan 11 był otoczony (oprócz rowu) potrójnym pasem wilczych dołów. Palisadę zamykającą szyję posiadały szańce 11,13 i 15. Przed bitwą w szańcu 11 znajdowały się 2 działa, w 13-3 działa, a w 15 i 16 po 2 działa. Garnizony szańców liczyły od kiłkimasfei do kilkudziesięciu żołnierzy. Artylerię wałową uzupełniały polowe baterie dywizyjne. 7 września do dyspozycji Umińskiego pozostała 1 klap( 10 dział) oraz 6 klap (6 dział), nie licząc baterii Przedpełskiego, co dawało

łącznie 36 dział wałowych i polowych do obrony odcinka od szańca nr 70 do południowego skraju Czystego. Odkryty teren przed szańcami umożliwiał wykorzystanie kawalerii, toteż Umiński podciągnął do rogatek jerozolimskich 1 dywizję gen. Jagmina (ok. 1300 szabel). Niewątpliwie najsłabszym punktem na odcinku bronionym przez 1 i 4 DP był obszar między traktem krakowskim a Czystem, nie posiadał on bowiem, poza nie dokończonym szańcem 74, żadnej osłony na przedpolu. Aby jednak dopaść rogatekjerozolimskich, Rosjanie musieli najpierw opanować szańce flankujące ten obszar ogniem artylerii wałowej, czyli dzieła 72,73 oraz 21 i 22 na Czystem. Dopiero wtedy mogli pokusić się o opanowanie szańców i wału miejskiego w pobliżu rogatek, oczywiście po uprzednim przełamaniu oporu polskiej piechoty i artylerii polowej. Na odcinku zachodnim przedpole szańców 21, 22,23 i 24 tworzyły równiny pokiyte niewielkimi pagórkami o łagodnych stokach. Między traktem krakowskim a kaliskim teren między szańcami pierwszej a drugiej linii opadał w kierunku miasta i nieznacznie podnosił się przed Czystem. Od czoła dostęp do szańców 21 i 22 utrudniał pas bagiennych zapadlisk i stawów przylegających do traktu (ciągnął się od 200 do 600 m od Czystego). Od południa podejście do nich zamykał strumień, ciągnący się około 750 m. Rów irygacyjny, ograniczający zapadliska bagienne i stawy od zachodu, utrudniał szarże kawalerii i marsz kolumn piechoty, gdyż musiały one przekraczać go po nielicznych mostkach pod ogniem polskiej artylerii wałowej i polowej. Teren na północ od traktu kaliskiego pozbawiony był przeszkód naturalnych i sztucznych, które utrudniałyby dostęp do przedmieścia wolskiego. Z tego też względu na tym obszarze główną rolę odgrywał położony na wzgórzu szaniec 23. Z niego to można było kontrolować ogniem cały ciągnący się ku zachodowi obszar, z traktem kaliskim i z drogą z Gore włącznie. Na północ od szańca ciągnęły się piaszczyste wzgórza z licznymi wiatrakami.

Podstawą obrony Czystego i przedmieścia wolskiego były szańce oraz wał miejski. Barkany 21 i 22 zostały połączone ze sobą długim wałem ziemnym (ok. 200 m) wysokości 3 m. Szaniec 21, czteroboczny barkan, przylegał szyją do zachodniej części ogrodu Schultza i z tego względu nie był zamknięty palanką. Otaczał go rów głębokości 3 m i szerokości ok. 6 m. Szaniec 22, sześcioboczny barkan (łączna długość boków wynosiła ok. 120 m), zamknięty był od tyłu palanką długości ok. 50 m i blokhauzem. Rozmiary rowu były identyczne jak w szańcu 21. Przedpiersie miało wysokość 3 m, a grubość od 3 m do 9 m. Obydwa szańce nie posiadały palisady w rowie i wilczych dołów. W odległości ok. 700 m na północny zachód od szańca 22, po prawej stronie traktu kaliskiego, rozciągało się najsilniejsze umocnienie odcinka zachodniego, szaniec 23. Tworzyłyje dwa zamknięte barkany połączone kurtyną. Długość pięciu boków barkanu południowego wynosiła łącznie około 110 m, a barkanu północnego, czterobocznego, ponad 170 m. Długość frontu szańca (barkany z kurtyną) sięgała 300 m. Szyje obydwu barkanów zamykała od tyłu palanka. Szyja południowego miała ok. 75 m, a północnego ponad 90 m. Obydwa barkany i kurtynę poprzedzał rów szerokości ok. 8 m. Palisadę w rowie (3 m wysokości) posiadał je dynie lewy barkan. Wysokość przedpiersia wynosiła od 2 do 2,5 m, a grubość od 3 do 9 m. Barkan 24, cofnięty w kierunku północno- wschodnim (o ponad 400 m) za szaniec 23, był dziełem czterobocznym, otwartym, bez palanki. Barkan 26 (od barkanu 24 dzieliło go ok. 760 m) był dziełem zamkniętym palanką. Na przedłużeniu szańca 23 (ok. 1 km od niego) zaczynały się zabudowania i ogrody dawnego obozu 1 DP. Tworzyło go pasmo drewnianych i murowanych domków, oddzielonych od miasta zadrzewionym pasem szerokości około 40 m. Zabudowania ciągnęły się ku traktowi powązkowskiemu. Wał miejski miał 3 m wysokości (od dna rowu do wierzchołka przedpiersia ok. 6,5-7 m), grubość od 2 do 7-8 m, a po-

rrzedzający go rów szerokość ok. 6-8 m i głębokość 2-3 m. Między dziełami 20 a 25 nie posiadał umocnień, które flanko* ałybyjego przedpole. Funkcję tę pełniły wysunięta przed wał Pracownia Ogni Wojennych i cmentarz luterański. Między Czystem a dziełem 25 wał pozbawiony był stanowisk dla dział, i ponadto nie posiadał dostatecznej liczby przejść, którymi wojska mogłyby szybko przemieszczać się z miasta i do miasta. Jedynymi przejściami były rogatki oraz otwory w wale obokredanu 19 i 25. Między drugą linią umocnień a wałem rozciągały się przedmieścia. Najgęściej zabudowany był teren za szańcami 21 i 22, na którym obok budynków drewnianych (przede wszystkim cegielni) znajdowały się nieliczne murowane, a także glinianki, sady i ogrody. Labirynt ulic i zabudowań utrudniał komunikację, ale jednocześnie ułatwiał obronę, podobnie jak ogród U n ni ha i ogród Schultza, osłaniające od zachodu i południa obszar z zabudowaniami cegielni i gliniankami (folwark Czyste). Przedłużenie tej naturalnej osłony Czystego od południa stanowił murze strzelnicami, ciągnący się od ulicy Karolkowej do ulicy Przy Okopach. Strzelnice powybijano także w murze, otaczającym ogród Unruha. Na północ od ul. Wolskiej teren pozbawiony był już zabudowań. Dominowały na nim łąki i krzewy; a na zachód od ulicy Młynarskiej wiatraki. Od północy zamykały dojście do rogatek wolskich i Czystego cmentarze luterański i kalwiński (w ich murach powybijano strzelnice), a także otoczona wałem i murem Pracownia Ogni Wojennych z prochownią. Gen. Dembiński zamierzał bronić powierzonego mu odcinka poprzez powiązanie obrony stałej z manewrową. Planował, mianowicie, zaatakować lewą flankę i tyły armii rosyjskiej, związanej od czoła walką przez 3 DP, broniącą szańców drugiej linii. Główne uderzenie miał wykonać zza zabudowań obozu 1 DP oddział utworzony z 5-6 baonów brygady piechoty

gen. Pawła Muchowskiego (ok. 3500 bagnetów), 10 szwadronów kawalerii brygady gen. Mamerta Dłuskiego (ok. 800 szabel) i 10 dział artylerii konnej. Były to siły dostateczne do wprowadzenia zamieszania w rosyjskie szyki i powstrzymania szturmu. Prawą flankę i tyły polskiej kolumny osłaniałby przed szarżami rosyjskiej kawalerii obóz 1 DP oraz demonstracja oddziału płk. Feliksa Szymanowskiego (4 baony, 5 szwadronów - ok. 3000 bagnetów i szabel) przed szańcami 61 i 62a. Dembiński porzucił swój plan J a k o że nie został on zaakceptowany przez gen. Bema, a gen. Małachowski, który przejął dowództwo obrony odcinka zachodniego, zgodził się jedynie na demonstrację Szymanowskiego. Polecono mu zatem, aby w czasie rosyjskiego ataku na Czyste na czele 4 baonów, 2 szwadronów i 4 dział, posuwając się od strony Młocin, odebrał Wawrzyszew i zajął Baterie Szwedzkie. Wspomagać go w tej akcji powinien oddział z szańca 62a (razem około 400 bagnetów i 100 szabel). Flankę i tyły Szymanowskiego osłaniać miały szańce 59,60 (w czasie rozejmu Polacy podjęli próbę przejęcia nad nimi kontroli) oraz 61. Decydując się na demonstracyjne działania na flankach i tyłach armii rosyjskiej, Małachowski oraz Dembiński przypuszczali, że w ten sposób sparaliżująjej działania przeciwko szańcom drugiej linii i zachodnim przedmieściom Warszawy. Ich plany musiały jednak ulec zmianie po przegrupowaniu armii rosyjskiej wykonanym po godz. 12.30, gdyż w j e g o następstwie obszar ewentualnego ataku Rosjan zmniejszył się do odcinka wytyczonego przez południowy skraj Czystego i szaniec 23. W t e j sytuacji demonstracja Szymanowskiego traciła sens, niezbędne natomiast stało się wzmocnienie odcinka zachodniego. Dembiński jeszcze przed południem sprowadził z oddziału Szymanowskiego baon piechoty (366 bagnetów), a po godz. 12.00 coftiął brygadę gen. Muchowskiego zza obozu 1 DP przed cmentarz luterański. Dołączył do niej także kolejny baon 18 ppl od Szymanowskiego, pozostawiając do jego dyspozycji tylko 2 baony.

Na odcinku zachodnim powrócono więc do koncepcji obrony stałej, porzucając zamysł powiązania j ej z działaniami manewrowymi. W tej sytuacji główny ciężarwalki przejmowała artyleria i w związku z tym Bem zmienił koncepcję j e j użycia. Zdecydował się wystawić do walki z rosyjskąartyleriąod razu wszystkie baterie Jakimi dysponował, łącznie z bateriami konnymi. Liczył, że odniesie zwycięstwo w tym pojedynku, a tym samym nie dopuści do ataku rosyjskiej piechoty. Ponadto był przekonany, że zdoła zgromadzić liczbę dział nie mniejszą od przeciwnika. Z faktu, iż Rosjanie 6 września i rano 7 września wprowadzili do boju 120 dział (mimo że mieli ich pod Warszawą znacznie więcej), Bem wysnuł wniosek, że nie dysponują oni dostatecznymi zasobami amunicji, aby móc wykorzystać tę przewagę ilościową. Przyjmując za pewnik ową błędną przesłankę, postanowił prowadzić bój na wyczerpanie artylerii rosyjskiej . Aby osiągnąć ten cel, musiał od razu wyprowadzić do boju wszystkie podległe sobie baterie i wykorzystać atut w postaci pozycji, z których mógł skutecznie razić ogniem czołowym i flankowym artylerię rosyjską rozlokowaną na odkrytej przestrzeni między szańcami pierwszej i drugiej linii. Bem powiększył liczbę dział polowych, jakimi dysponował osobiście, do 60: 28 pozycyjnych i 32 lekkie. W pierwszych zarządzeniach dostosował szyk baterii do szyku artylerii rosyjskiej, rozciągniętej między Szczęśliwicami a Gorcami. Większość z nich skoncentrował na prawo od traktu kaliskiego (1, 5, 7 kpap i 4 blak - 38 dział), w centmm między szańcami 21, 22 i 23 pozostawił 1 blak i 3 klap (16 dział), a na lewym skrzydle przy rogatkach jerozolimskich tylko 6 kpap (6 dział). Zajmując się artylerią polową Bem „zapomniał" o artylerii wałowej. W szańcach 21-24 znajdowały się łącznie 23 działa i 2 kozły rakietowe, mógł więc do nich wprowadzić jeszcze co najmniej 3 działa (po jednym do szańców 21,22 i 24). Przystąpił do tego dopiero tuż przed rozpoczęciem bitwy. Nie był to jego jedyny błąd. Rozejmu nie wykorzystał m.in. do wykona-

nia strzelnic w wale miejskim na odcinku zachodnim oraz do wyprowadzenia na pozycje wszystkich baterii polowych. Przede wszystkim jednak nie dostosował szyku swoich baterii do zmiany w ugrupowaniu artylerii rosyjskiej po godz. 13.00 i na przykład 4 blak stała przed szańcem 26, aby zgodnie z wcześniejszymi instrukcjami w chwili rozpoczęcia bitwy wyjść przed obóz 1 DP frontem na zachód (w tym momencie były tam tylko baterie konne Chiłkowa). Na pozycji pod Czystem, skąd razić mógł ogniem flankowym baterie rosyjskie, Bem dysponował tylko 6 kpap. Dopiero pod ogniem przystąpił do tworzenia silnej baterii na lewym skrzydle. Około godz. 13.00 dyslokacja armii polskiej była następująca: I Korpus gen« Umińskiego Lewy Front - 5 baonów, ok. 3700 bagnetów i 15-21 dział; Odcinek obrony 4 DP - między traktem lubelskim a linią szańców 7-70 włącznie: w Królikarni 1 baon (ok. 500 bagnetów), w Mokotowie 1 baon (ok. 600 bagnetów), w szańcach 3,4, 5,6,7,68,69, 70 i rogatkach mokotowskich 2 2/8 baonu (ok. 1500 bagnetów), razem 4 2/8 baonu (2600 bagnetów); Odcinek obrony 1 DP-między linią szańców 8-71 w szańcach pierwszej i drugiej linii minimum 600 bagnetów; jako rezerwa 10 6/8 baonu 1 i 4 DP (ok. 5800 bagnetów) oraz 13 szwadronów 1 DK (1300 szabel), razem 6400 bagnetów i 13 00 szabel. Artyleria Między traktem lubelskim a linią szańców 7-70:8 dział wałowych i 4 polowe na wałach, razem 12. Między linią szańców 9 - 70 a Czystem: 28 dział wałowych, 12 wałowych i polowych połączonych w j e d n ą baterię, 20 polowych dywizyjnych i 6 polowych artylerii rezerwowej, razem 66. Łącznie między traktem lubelskim a południowym skrajem Czystego - 78 dział

i 8 kozłów rakietowych, w tym 36 wałowych, 12 wałowych i polowych tworzących jedną baterię ruchomą, 4 polowe na szańcach, 20 polowych dywizyjnych i 6 polowych artylerii rezerwowej. Korpus gen. Dembińskiego Na odcinku między szańcami 21-30 (z nr. 61 i 62a,b): w szańcach 2450 bagnetów i 90 szabel, w tym w szańcach 19-22 - 200 bagnetów, w szańcach 23-30 - 500 bagnetów, w Pracowni Ogni Wojennych - 120 bagnetów, w szańcach 61,62a i 6 2 b - 2 baony (1260 bagnetów i 90 szabel); Rezerwy: na prawo od cmentarza luterańskiego - 2 baony (1200 bagnetów), przed cmentarzem luterańskim - 2 baony (1100 bagnetów), w ogrodach za szańcem 2 3 - 3 baony (ok. 1700 bagnetów), tuż za szańcem 2 3 - 3 baony (1940 bagnetów), za szańcami 21 i 22 - 5 baonów (2500 bagnetów), za szańcem 24 - 1 baon (ok. 500 bagnetów), przy rogatkach wolskich - 1 baon (360 bagnetów), na prawo od szańca 2 4 - 3 szwadrony (ok. 270 szabel). Artyleria Artyleria wałowa: 37 dział (w tym 4 polowe z 3 klap) i 9 kozłów rakietowych; baterie polowe: 54 działa i 6 wyrzutni rakietowych. Razem korpus Dembińskiego na odcinku zachodnim dysponował 9300 bagnetami, 270 szablami do działań polowych oraz 2450 bagnetami i 90 szablami w szańcach. Prawy Front 1250 bagnetów, 442 szable i 22 działa wałowe. Od rogatek powązkowskich do marymonckich szańce drugiej linii i wał miejski zajęła Gwardia Narodowa.

Łącznie 7 września strona polska wystawiła do bitwy ok. 27 940 żołnierzy (38 baonów i 22 szwadrony) i 206 dział (ok. 4400 żołnierzy obsługi). Do bezpośredniej obrony fortyfikacji wyznaczono 11 270 żołnierzy, a do działań w polu (jako rezerwy dla szańców) 16 670 żołnierzy. W artylerii na wałach pozostało 114 dział, a do działań w polu wystawiono 92 działa. Na najbardziej narażonym na atak odcinku, od linii szańców 9-70 do rogatek powązkowskich, Polacy skoncentrowali na wałach min. 3050 bagnetów i 90 szabel, a do działań polowych 16 670 bagnetów i szabel (15 100 bagnetów w 26 6/8 baonu; 1570 szabel w 16 szwadronach - w obliczeniach nie uwzględniono oddziału Szymanowskiego). Artyleria dysponowała 114 działami i 15 kozłami rakietowymi na wałach (łącznie z Szymanowskim) oraz 92 działami i 6 wyrzutniami rakietowymi do działań w polu. Rozmowy przeprowadzone w Karczmie Wolskiej ujawniły także sprzeczności w łonie rosyjskiego dowództwa. Pomimo sukcesów odniesionych w pierwszym dniu szturmu Paskiewicz nadal traktował walkę jako ostateczność i nie chciał doprowadzić do sytuacji, w której Polakom pozostałaby tylko zaciekła obrona miasta albojego opuszczenie w celu dalszego prowadzenia wojny. Toll zajmował odmienne stanowisko. Chciał bitwy i szturmu Warszawy. Z tego też względu między nim a feldmarszałkiem dochodziło do spięć. Toll sprzeciwiał się ponad trzygodzinnemu rozejmowi, na który Paskiewicz, jego zdaniem, zbyt pochopnie się zgodził. A prawda była taka, iż to nie tylko chęć bezkrwawego zakończenia wojny skłoniła Paskiewicza do odwlekania walki. W rzeczywistości rankiem 7 września armia rosyjska nie była jeszcze do niej przygotowana. Nie uzupełniono amunicji dla dział pierwszej linii, nadal trwały prace przy przebudowie szańców zdobytych dnia poprzedniego, żołnierze rosyjscy byli wyczerpani po nocy spędzonej w niezwy-

kle ciężkich warunkach (rano były +4°C), a co najważniejsze, brakowało planu ataku na przedmieścia odcinka zachodniego. Sztaby I i IIKP przygotowywały wytyczne do szturmu szańców 21 ,22,23 i 24 niemal do południa. W przeciwieństwie do umocnień pierwszej linii drugą linię polskich fortyfikacji osłaniały od zachodu przeszkody terenowe w postaci rowu melioracyjnego z nielicznymi mostkami, kilku stawów połączonych strugą i wreszcie całego kompleksu stawów i zapadlisk bagiennych, przylegających do traktu kaliskiego, przedłużonego na południe przez strumień, który rozpoczynał swój bieg na południe od Czystego. Wolne przejście między tymi przeszkodami miało niecałe 500 m i Polacy mogli je pokryć ogniem artylerii wałowej i polowej z szańców drugiej linii, a także od strony traktu krakowskiego. W ogóle nie tylko piechota, ale i artyleria podczas ostrzału umocnień znalazłaby się pod ogniem polskiej artylerii. Potencjalne zagrożenie dla I i II KP stwarzały także szańce pierwszej linii, znajdujące się w rękach Polaków (59 i 61). Rosjanie zażądali zwrotu tego pierwszego, ponieważ powstańcy zajęli go w trakcie rozejmu, i na rozkaz Krukowieckiego żołnierze polscy go opuścili. W dyspozycjach ataku na dzień 7 września za główne cele korpusów Pahlena i Kreutza uznano drugą linię umocnień, przedmieście wolskie i Czyste oraz wał miejski (bez wchodzenia na teren miasta). Po osiągnięciu ostatniego z nich korpusy powinny wykonać ambrazury dla artylerii (ale nie przejścia dla dział i piechoty, jak podano w dyspozycjach opracowanych przez Tolla w nocy z 6 na 7 września). Murawiew miał odciągnąć oddziały polskie z centrum w chwili, kiedy I i II KP rozpoczną atak na Czyste. Najpierw miał ostrzeliwać ogniem dział polskie pozycje, aby zwrócić na siebie uwagę Polaków, w czasie ataku kolumn szturmowych Pahlena oraz Kreutza uderzyć na znajdujące się przed nim fortyfikacje (szańce 71 -74 oraz 1015), a następnie opanować wał miejski. Oddział Chiłkowa,

mając zapewnione wsparcie artylerii kirasjerów (z 1 i 3 DKir), powinien powstrzymywać działania strony polskiej na północ od traktu kaliskiego. Na prawym skrzydle oddział Nostitza miał osłaniać poczynania Murawiewa i Strandmana. Strandman powinien kontynuować działania demonstracyjne, ale j u ż nie na taką skalę jak 6 września (nie pozwalała mu na to szczupłość sił). Korpus kawalerii oraz korpusy gwardii i grenadierów miały wspierać działania pierwszej linii. W porównaniu do dyspozycji z dnia poprzedniego znacznych zmian dokonano w rozkazach dla I KP. Oficerowie rosyjscy stwierdzili, że atak prowadzony północną stroną traktu kaliskiego na szaniec 23 narazi korpus na znaczne straty. Poza tym jego lewej flance groziło uderzenie wojsk polskich od strony obozu 1 DP. Sztabowcy gen. Pahlena proponowali więc przeprowadzenie I korpusu na południową stronę traktu kaliskiego i zaatakowanie szańca 23 od czoła i z flanki po opanowaniu przez II korpus umocnień 21 i 22. Taka kolejność wprowadzania do boju korpusów miała odciągnąć część sił polskich z szańca 23 na południową stronę traktu, co ułatwiłoby j e g o opanowanie. Oddziały I KP zyskałyby ponadto czynnik zaskoczenia, gdyż zbliżałyby się do drugiej linii polskich umocnień tak, jakby zamierzały zaatakować tylko ogród Unriiha. Paskiewicz wyraził zgodę na propozycję Pahlena. Między godz. 12.30 a 13.00 pułki I KP przeszły na południową stronę traktu. Artyleria uczyniła to po godz. 13.00 i zajęła stanowiska przy bateriach II KP. Tuż przed godz. 13.30 szyk rosyjski wyglądał następująco. W pierwszej linii znajdowały się 44 działa pozycyjne i lekkie I KP oraz 50 dział II KP, z których większość (w rezerwie pozostało w I KP - 6 dział, w II KP - 18) zajęła pozycje z południowej strony traktu kaliskiego, u zbocza przed stawami. Jej ugrupowanie miało kształt łuku, który zaczynał się przy Karczmie Wolskiej i kończył obok stawów przed szańcem 54. Szyk rosyjskiej artylerii dostosowany został do układu szań-

ców 21,22 i 23, także tworzących łuk wypukły, ale w kierunku zachodnim. Odległość dzieląca rosyjskąartylerię od polskich umocnień wynosiła od 800 do 1000 m. Na j e j przedłużeniu w kierunku północnym znajdował się szaniec wolski także uzbrojony w działa pierwszej linii I KP i 4 moździerze. Kolumny szturmowe piechoty zajęły pozycje po południowej stronie traktu -1 KP za szańcem wolskim, II KP za szańcami 54 i 55. Pierwsza od północy stała kolumna lewa I KP gen. von der Brigena (6 baonów, 3100 bagnetów), a 200 m na południe od niej kolumna prawa I KP gen. Iwana Nabokowa (8 baonów, 3900 bagnetów). Rezerwę I KP tworzyły 4 baony (1600 bagnetów). Razem I KP liczył 18 baonów (8600 bagnetów i 420 szabel). Między kolumnami rozlokowały się 2 pułki kozaków (11,5 szwadronu - 1200 szabel). Za redutą 55 stała kolumna lewa II KP płk. Pawła Liprandiego (8 baonów, 3700 bagnetów), a za a redutą 54 kolumna prawa II KP gen. Sulimy (9 baonów, 4600 bagnetów). Rezerwę II KP tworzyło 7 baonów (3700 bagnetów). Razem II KP liczył 24 baony (12 000 bagnetów), a obydwa korpusy 42 baony (20 600 bagnetów). Na prawo od piechoty II KP zajęła pozycje brygada huzarów (12 szwadronów, 1100 szabel). W szańcu wolskim stacjonowały pułki 1 DP i 2 DP (7 baonów, ok. 2800 bagnetów), 20 dział z pierwszej linii oraz rezerwy 1 KP. Korpus gen. Strandmana rozwinął się przed Służewcem. W j e g o skład wchodziły: baon piechoty (400 bagnetów), pułk huzarów, 7 sotni kozackich (1250 szabel) i 4 działa pozycyjne. Oddział gen. Nostitza (16 szwadronów, 2100 szabel, 16 dział lekkokonnych) zbliżył się do kolonii Wyględów, asekurując prawą flankę Mura wiewa. Oddział gen. Mura wiewa (14 baonów, 8700 bagnetów i 32 działa) posiadał w pierwszej linii, przed Rakowcem, 9 baonów (3900 bagnetów) wspartych przez 16 dział pozycyjnych i lekkich, a w rezerwie, za wsią 5 baonów piechoty gwardii (2800 bagnetów) z 16 działami pozycyjnymi i lekkimi. Z lewej strony traktu, za brygadą gwardii, stała brygada kirasje-

rów (12 szwadronów, 1200 szabel). Oddział gen. Chiłkowa (30 szwadronów, 3100 szabel) zajął pozycje między szańcami 58, 59 i 60. Wsparcie artyleryjskie zapewniało mu 18 dział lekkokonnych. Oddział płk. Anrepa (800 kozaków), podporządkowany gen. Chiłkowowi, rozlokował się między Gorcami a Wawrzyszewem. Korpusy grenadierów i gwardii, stanowiące rezerwę dla kolumn Pahlena i Kreutza, były cofnięte za linię szańców zewnętrznych. Korpus grenadierów gen. Szachowskiego stał po północnej stronie traktu kaliskiego za szańcem 57. W 4 brygadach grenadierów i brygadzie gwardii korpus posiadał 19 baonów, 10 000 bagnetów i 48 dział. Korpus gwardii w.ks. Michała zajmował pozycje za IIKP. W 3 brygadach miał 12 baonów, 9800 bagnetów i 40 dział. Z korpusu kawalerii gen. Witta w centrum szyku, między korpusami gwardii i grenadierów, stała brygada 3 DKir (12 szwadronów, 1300 szabel, 18 dział lekkokonnych), a za nią cała 1 DKir (16 szwadronów, 2600 szabel, 24 działa konne pozycyjne i lekkie). Przed korpusem gwardii rozlokowała się dywizja ułanów (20 szwadronów, 2100 szabel). Rezerwa artylerii (46 dział) stała na wschód od wsi Włochy. Łącznie w pierwszej linii Paskiewicz wystawił do boju 30 500 bagnetów, 11 100 szabel i 204 działa. W rezerwie pozostawił 19 800 bagnetów, 6000 szabel i 174 działa. Cała armia rosyjska posiadała: 93 1/2 baonu piechoty, 133 1/2 szwadronu kawalerii - 50 300 piechurów, 17 100 kawalerzystów, 1900 saperów i około 7300 artylerzystów. Razem 76 600 żołnierzy i 378 dział.

PRZEBIEG WALK 7 WRZEŚNIA

BÓJ ARTYLERII I ZMAGANIA NA ODCINKU POŁUDNIOWYM

Artyleria rosyjska otworzyła ogień o godz. 13.30. Najpierw rozległ się jeden, dwa pojedyncze strzały, a następnie potworny huk salwy oddanej jednocześnie przez ponad sto dział. Po chwili przerwy baterie rosyjskie rozpoczęły ostrzał polskich pozycji. 94 działa tzw. wielkiej baterii ostrzeliwały szańce drugiej linii oraz rozmieszczonąmiędzy nimi artylerię polową. Głównym celem artylerii I KP był szaniec 23, a II KP szańce 21 1 22. Działa i 4 moździerze z szańca wolskiego za cel obrały szaniec 23.24 działa pozycyjne i lekkie oddziału Murawiewa ostrzeliwały szańce 72, 73 i 74, a 14 dział oddziału Chiłkowa prawdopodobnie szańce 23,24 i 61. Łącznie ostrzał polskich pozycji prowadziły 132 działa i 4 moździerze. Polskie baterie zaczęły zajmować pozycje dopiero po rozpoczęciu bitwy. 8 dział 1 kpap stanęło z prawej strony szańca 23,2 działa na trakcie kaliskim, a równolegle do nich 2 następne. Z prawej strony, na przedłużeniu 8 dział 1 kpap rozwinęło się 6 dział 5 kpap, 4 działa 7 kpap i prawdopodobnie 6 wyrzutni plutonu rakietników. 4 blak (14 dział) wyszła przed obóz 1 DP i otworzyła ogień do baterii konnych Chiłkowa. W centrum polskiego szyku, między szańcem 22 a traktem kaliskim, stanęło 16 dział 3 klap i 1 blak. Bój artylerii polowej z „wielkąbaterią" Gorczakowa wspierało minimum 18 dział wałowych i 4 kozły rakietowe rozmieszczone na szań-

cach 21, 22, i 23. Lewe skrzydło szyku polskiej artylerii zamykało 6 dział 6 kpap. Stały one z prawej strony traktu krakowskiego i opierały prawą flankę o drogę polną wiodącą od tego traktu do Woli. Kompanię asekurowały 2 baony 12 ppl. Z 6 klap, rozlokowanej między szańcami 72 i 73, 3 działa strzelały do baterii I i II KP, a pozostałe 3 do artylerii Murawiewa. „Wielką baterię" rosyjską wzięła także na cel 12-działowa bateria ppłk. Przedpełskiego, stojąca z lewej strony traktu krakowskiego, między drogą polną do Woli a cegielnią, oraz co najmniej 2 działa szańca 73. Pozostałe działa wałowe i polowe (1 klap) Umińskiego związał bojem Murawiew (razem 26 dział). „Wielką baterię" rosyjską, która miała przełamać polską obronę na odcinku zachodnim, ostrzeliwało łącznie 79 dział polowych i wałowych oraz 10 wyrzutni rakiet. Wkrótce liczba ta powiększyła się, gdyż Bem ściągnął pospiesznie pod Czyste 4 blak. Najpierw prawdopodobnie przesunął 6 kpap nieco dalej na północ od traktu krakowskiego, a następnie rozmieścił 4 blak, podzieloną na pododdziały po 2-4 działa, na różnych pozycjach między karczmą na Czystem a traktem krakowskim na przedłużeniu 6 kpap. 4 lekkokonna była znacznie bardziej wysunięta na zachód od 6 pozycyjnej i zajmowała obszar zamknięty od południa drogą polną do Woli a od zachodu drogą polną z karczmy na Czystem do Szczęśliwie, wypełniając w ten sposób lukę ogniową między baterią Przedpełskiego a szańcem 21. Z 14 dział 4 blak do baterii Gorczakowa strzelało tylko 10. Pozostałe (4 działa plutonów ppor. Romana Rupniewskiego i ppor. Józefa Wasilewskigo) Bem rozmieścił między zabudowaniami Szwabskich Piwnic - miały stanowić odwód, a zarazem osłonę tyłów i lewej flanki 4 baterii. Na prawym skrzydle 4 blak stanął baon 12 ppl mjr. Jana Jastrzębskiego, ściągnięty przez Bema z asekuracji 6 kpap. Większość jaszczy 4 blak została ukryta w ogrodzie Schultza, gdzie nie była narażona na ogień artylerii rosyjskiej. Poszczę-

gólne półbaterie i plutony miały po jednym jaszczu na wszystkie działa i po wystrzelaniu ładunków sprowadzały następny. Polskie baterie były w ciągłym ruchu. W końcu zajęły pozycje po obydwu stronach drogi do Woli (6 kpap po Jej lewej stronie, a 4 blak po prawej, opierając się o Czyste) i wzdłuż drogi do Szczęśliwie (4 blak prawdopodobnie nawet jąprzekroczyła). Oczywiście musiały uważać, aby nie wejść na linię ognia baterii Przedpełskiego i artylerii z szańca 73. W następstwie przegrupowania 4 blak około godz. 14.00 „wielkąbaterię" Gorczakowa ostrzeliwało ogniem podłużnym (w strzelaniu do baterii zwany kołobitnym) 31 dział polowych kierowanych osobiście przez gen. Bema. Ich pociski krzyżowały się z pociskami miotanymi przez polskie baterie polowe i wałowe rozlokowane w centrum i na prawym skrzydle. W tej fazie pojedynku, między godz. 14.00 a 15.00, Polacy wykorzystali wszystkie atuty swoich pozycji. Prowadzili ogień dośrodkowy przeciw rozlokowanym w otwartym polu bateriom rosyjskim. Rosjanie początkowo nie odczuwali skutków „kołobitnego" ognia polskiej artylerii. Toll, który przejął dowodzenie nad armią po kontuzjowanym Paskiewiczu, rozważał nawet możliwość rozpoczęcia ataku piechoty przed upływem dwugodzinnego limitu ostrzału umocnień polskich (tj. przed godz. 15.30). W tym celu m.in. nakazał wzmóc ogień artylerii. Gorczakow wprowadził do szyku „wielkiej baterii" 16 dział lekkokonnych (liczba dział pierwszej linii, z Murawiewem i Chiłkowem, wzrosła do 154), a jednocześnie zmniejszył dystans dzielący ją od szańców drugiej linii o około 100 m. Rosyjskie baterie zasypały pociskami baterie polowe Bema, ale jednocześnie wystawiły prawą flankę pod ogień artylerii rozmieszczonej przy trakcie krakowskim. Pierwsza odczuła go 12-działowa pozycyjna rota płk. Pawłowa. Gorczakow najpierw zmienił j ej front (od prawego w tył), kierując przeciwko bateriom polskim rozlokowanym na połu-

dnie od Czystego. Gdy to nie pomogło, umieścił na prawym skrzydle 8 dział lekkich. Prawdopodobnie uciszyło to ogień polskich baterii do momentu, kiedy do walki włączyła się 4 blak, a 6 kpap przesunęła się w kierunku „wielkiej baterii" (a więc po godz. 14.00). Rosyjska artyleria znalazła się w ciężkim położeniu, zwłaszcza że jeszcze raz skróciła dystans dzielący ją od szańców drugiej linii (prawdopodobnie z Woli wyszło kilkanaście dział, aby dołączyć do lewej flanki „wielkiej baterii"). W krzyżowym ogniu polskich działjednolity do tej pory szyk „wielkiej baterii" uległ rozbiciu na dwie grupy, które prowadziły ogień wypukły. Południowa, złożona w w iększości z baterii II KP, cofnęła prawą flankę w kierunku zachodnim i skierowała ogień na polskie baterie rozlokowane na południe od Czystego. Północna prowadziła pojedynek z polskimi bateriami rozlokowanymi w pobliżu szańców 22 i 23. Ogień rosyjskiej artylerii, któiy miał,zmiękczyć" polskąobronę w centrum, osłabł. Bateriom rosyjskim zaczęło brakować amunicji, m.in. wskutek eksplozji zgromadzonych przy nich jaszczy lub też z tego względu, iż szybko wystrzelały cały podręczny zapas. Rota płk. Pawłowa ponosiła straty w ludziach i sprzęcie (z 12 dział zostało j e j 6-8). Stała nadal na swojej pozycji, na południowym skraju baterii II KP, i zasypywana przez polską artylerię kartaczami nie mogła nawet odpowiadać na j e j ogień. Gen. Toll, widząc, że artyleria nie może złamać oporu Polaków, zdecydował się zmienić dyspozycję ataku. Uczynił to prawdopodobnie wbrew woli Paskiewicza, któiy, powierzając mu „tymczasowo" dowodzenie armią, nakazał działać zgodnie z opracowanym wcześniej planem. Jeżeli Toll miał zamiar zmienić jego założenia, powinien wcześniej uzyskać akceptację feldmarszałka. Toll początkowo gotowy był wprowadzać korpusy do walki zgodnie z dyspozycją. Przekonał się jednak, iż nie pozwoli na to artyleria polska, rozlokowana na południe od Czystego, oraz

kolumny polskiej piechoty rozmieszczone przy rogatkach jerozolimskich (Umiński), Te ostatnie mogły uderzyć na prawą flankę kolumn szturmowych II KP, atakujących szańce 21 i 22. W tej sytuacji trzeba było koniecznie odwrócić uwagę sił polskich zgromadzonych przy trakcie krakowskim od wydarzeń rozgrywających się na odcinku zachodnim. Toll zamierzał posunąć się jeszcze dalej. A mianowicie, połączyć działania na odcinku południowym z uderzeniem Pahlena i Kreutza na odcinku zachodnim, i to jeszcze przed godz. 15.30. Zmiana w dyspozycjach na dzień 7 września polegałaby więc na przyspieszeniu i odwróceniu kolejności wprowadzania do walki poszczególnych kolumn. Zamiast porządku Kreutz-Pahlen-Murawiew, zamierzał najpierw rzucić do walki Murawie wa, a dopiero po nim Kreutza i Pahlena. Za takim rozwiązaniem przemawiało kilka względów. Po pierwsze, konieczność oszczędzania amunicji artyleryjskiej. Po drugie, zbliżający się zmrok (zachód słońca o godz. 18.10), który mógł uniemożliwić wykonanie postawionych w dyspozycji zadań. Po trzecie, straty korpusów pierwszoliniowych powodowane przez polskąartylerię. Toll chciał rostrzygnąć walkę jednym atakiem, w którym zgniótłby Polaków przewagą liczebną. Musiał jednak być przy tym świadom, że atak taki odbywałby się pod ogniem polskich baterii, które wskutek skróconego czasu ostrzału nie zostałyby zlikwidowane. Przed godz. 15.00 po akceptację swoich zamiarów Toll wysłał do Paskiewicza gen. Neidhardta. Feldmarszałek kategorycznie odmówił. Skłoniło go do tego wznowienie przez stronę polską rokowań oraz docierające do Odolan, gdzie się znajdował, odgłosy silnego ognia polskiej artylerii. Rzucenie do ataku kolumn szturmowych uznał za posunięcie przedwczesne i rozkazał Tollowi, by prowadził ostrzał do godz. 15.30 (zgodnie z dyspozycją), a następnie do godz. 16.00. Feldmarszałek nie dał żadnych wskazówek, dotyczących stłumienia ognia

polskich baterii na prawym skrzydle. To był problem Tolla. A ten postanowił go rozwiązać, rzucając do ataku wzdłuż traktu krakowskiego oddział Murawiewa, Koncentracja znacznych sił polskich na południe od Czystego zmusiła Tolla do stworzenia osłony dla atakujących. Na lewej flance oddziału Murawiewa stanęła brygada grenadierów (3 baony, ok. 1700 bagnetów) z 16 działami pozycyjnymi i lekkimi pieszymi oraz brygada kirasjerów (12 szwadronów, ok. 1300 szabel) z 16 działami lekkokonnymi (kirasjerzy z artylerią stanęli po obydwu stronach polnej drogi, prowadzącej od karczmy na Czystem do Szczęśliwie). Kolejna brygada kirasjerów (12 szwadronów, 1212 szabel) miała osłaniać lewą flankę Murawiewa, ale z nie wyjaśnionych przy czyn była zbyt oddalona na południe, aby wziąć udział w ataku. Jej zadania przejął pułk ułanów gwardii (4 szwadrony, 392 szable). Prawą flankę osłaniały pozostałe 3 pułki kawalerii Nostitza (12 szwadronów, 1700 szabel z 16 działami artylerii konnej). W gorsecie utworzonym przez kawalerię rozwinęła się piechota Murawiewa. Lewą kolumną, przeznaczoną do ataku na szaniec 74, dowodził płk Łukasz. Tworzyły ją 2 pułki grenadierów - żmudzki i łucki (4 baony, 1989 bagnetów), a w rezerwie znajdował się pułk finlandzki gwardii (2 baony, 1374 bagnety). Kolumną prawą, mającą atakować szaniec 72, dowodził płk Roth. W j e j skład wchodziły nieświeski pułk grenadierów i baon praskiego pułku piechoty (3 baony, 1278 bagnetów), w rezerwie zaś znajdowały się: 4 pułkjegrów (2 baony, ok. 900 bagnetów), pułk strzelców gwardii (2 baony, 1353 bagnety) i strzelcy finlandzcy (1 baon, 142 bagnety). Przegrupowanie sił rosyjskich wróżyło atak wzdłuż traktu krakowskiego, toteż Umiński rozwinął swoją piechotę między Karczmą Żelazną a szańcem 72. W pierwszej linii stanęły po 2 baony 13 ppl i pułku grenadierów, a za nimi 3 psp i 23 ppl. Między szańcami 72 a 73 zajęła pozycje 6 klap. 1 DK

z 4 działami 2 blak stanęła za 4 DP przed szańcami 9, 10,11 i 12. Dwa baony 12 ppl osłaniały 4 blak i 6 kpap. Następstwem koncentracji sił rosyjskich pod Rakowcem było osłabienie ostrzału „wielkiej baterii" przez polską artylerię. Najpierw odstąpiły od niego 3 działa 6 klap, a później 4 działa 1 kpap, które Bem umieścił przy drodze polnej, wiodącej od karczmy na Czystem ku Szczęśliwicom. 4 blak i 6 kpap pozostawił Bem jeszcze po prawej stronie traktu krakowskiego, ale prawdopodobnie działa pozycyjne cofnęły się na swoją pierwotną pozycję, bliżej traktu. Działania piechoty Murawiewa poprzedził intensywny ostrzał polskich pozycji, prowadzony przez minimum 32 działa pozycyjne i lekkie. Wspierałyje działa IIKP z „wielkiej baterii", które z rozkazu Tolla wzmogły ostrzał polskich pozycji na południe od Czystego. Rosyjskim bateriom odpowiadały działa wałowe szańców 71-73, bateria Przedpełskiego (12 dział) oraz 6 klap (6 dział). Pociski rosyjskie powodowały znaczne straty w pułkach 1 DP i 4 DP, np. w 23 pp poległo wielu szeregowych i oficerów, a liczba rannych rosła tak szybko, że lekarz pułkowy nie był w stanie nawet obejrzeć ich ran18. W czasie boju artyleryjskiego niewielką aktywnością wykazał się Strandman. Główne siłyjego korpusu stały na przedpolu Służewca, a 4 działa pozycyjne ostrzeliwały polskie pozycje. Działania zaczepne prowadzili jedynie kozacy, operujący na wschód od traktu lubelskiego. Jeden z ich oddziałów około godz. 15.00 opanował wieś Siekierki, ale niemal natychmiast została ona odbita przez oddział piechoty z brygady gen. Czyżewskiego. Był to jedyny znaczący przykład aktywności rosyjskiej przeciwko lewemu frontowi obrony polskiej. Wkrótce po tym epizodzie, mało zresztą znaczącym dla przebiegu całej

18

J. S z c z a p i ń s k i , Ważniejsze wypadki życia mojego (urywki zpamiętnika lekarza), Archiwum Historii Medycyny, 1936-1937,1.16, s. 194-195.

bitwy, natarcie rozpoczęły kolumny Murawiewa. Pierwsza, około godz. 16.00, ruszyła ku szańcowi nr 74 kolumna płk. Łukasza - w pierwszej linii 2 baony grenadierów łuckich (990 bagnetów), a w drugiej 2 baony grenadierów żmudzkich (1067 bagnetów). Maszerujące kolumny powitała ogniem polska artyleria wałowa i polowa. Jej pociski, mimo że czyniły w szeregach nieprzyjaciela głębokie bruzdy, nie zdołały go zatrzymać. Gen. Antoni Wroniecki, któremu Umiński powierzył dowództwo nad obronąszańców zewnętrznych przy trakcie krakowskim, do szańca 74 pchnął I baon pułku grenadierów (ok. 600-850 bagnetów) mjr. Karola Szlegla, a II baon wysłał ku Karczmie Czerwonej. Jednocześnie baon 13 ppl stanął za szańcami 72 i 73, między nimi 6 klap, I baon 3 psp za budynkiem cegielni, a drugi za Karczmą Żelazną. 2 baony 23 ppl pozostały w odwodzie za szańcem 13. Baon Szlegla, poprzedzony ogniem kartaczowym dział polowych i wałowych, zdołał dopaść dzieła 74, zanim grenadierzy pułku łuckiego zdołali się w nim na dobre ulokować. Polacy wpadli do wnętrza szańca od gardła i atakiem na bagnety zepchnęli do rowu rosyjskich grenadierów, wdzierających się właśnie na wały. Pułk żmudzki próbował, co prawda, odebrać szaniec z rąk polskich, atakując go od tyłu i zachodniego barku, ale został odparty ogniem broni ręcznej I baonu wspartego przez II baon grenadierów, nadbiegający od strony Karczmy Czerwonej. Dzięki temu wsparciu Szlegel zdołał utrzymać szaniec przez pół godziny. W tym czasie na przedpolu rozpoczęli bój tyralierzy obydwu stron. Atak Łukasza nie zmusił do zamilknięcia 4 blak. W tej sytuacji Toll rzucił do walki 12 szwadronów (ok. 1200 szabel) II brygady 3 DKir (pułki ks. Alberta Pruskiego i nowogrodzki). Miały one, podążając wzdłuż drogi polnej od Szczęśliwie na Czyste, wypaść na tyły i lewą flankę 4 blak. Polacy zdołali przygotować się do odparcia szarży rosyjskiej kawalerii. Działa 4 blak wstrzymały ostrzał „wielkiej baterii" i zaczęły powoli

cofać się ku drugiej linii umocnień, I baon 12 ppl przeszedł na iewą flankę 4 baterii. Na drogę od Szczęśliwie Bem zwrócił 4 działa 1 kpap, 6 dział 6 klap, baterię Przedpełskiego oraz działa wałowe szańców 72 i 73. I i II baony grenadierów, stojące przy szańcu 74, cofnęły się pod Karczmę Czerwoną, gdyż atak kirasjerów groził im odcięciem od szańców 72, 73 i traktu krakowskiego. Na tak uszykowane oddziały uderzyły 4 szwadrony nowogrodzkiego pułku kirasjerów (ok. 450 szabel). Ruszyły one do ataku w kolumnach plutonowych wzdłuż drogi do Szczęśliwie i za szańcem 74 zaczęły skręcać w prawo, w kierunku rogatek jerozolimskich. Mniej więcej na wysokości Karczmy Czerwonej ich pęd osłabł, gdyż trafiły na podmokły teren. Tu też zaczęły kirasjerów razić pociski polskich baterii od traktu krakowskiego. Kiedy rosyjski pułk dotarł w pobliże drogi polnej, wiodącej od traktu krakowskiego do Woli, i zaczął rozwijać się z kolumn plutonowych w linię szwadronów, jego szyk został rozbity przez kartacze 10 dział 1 i 6 kpap oraz 4 dział 4 blak. W pierwszej chwili dowódca pułku cofnął rozsypane szwadrony, ale nie zrezygnował z szarży. Uporządkował szeregi i jeszcze raz rzucił je do ataku. I tym razemjednak kartacze polskich baterii stanowiły zaporę nie do przebycia. Jak wspomina Roman Rupniewski, 19 „[...] od koni zabitych i rannych zrobiło się czarno" . Rosjanie 21 stracili podobno 200 zabitych . Kirasjerom nie pozostało nic innego, jak pospiesznie cofiiąć się za szaniec 74. Stanęła wówczas za nim I brygada 3 DKir z pułkiem ułanów gwardii. Z wysuniętych do przodu 8 dział 18 roty konnej posypał się gęsty ogień na polskie pozycje. Nieudany atak kirasjerów oraz pojawienie się w pobliżu traktu krakowskiego kolejnych kolumn kawalerii uniemożliwiły Bemowi kontynuowanie ostrzału „wielkiej baterii". 4 blak pozba19

Biblioteka Muzeum Historycznego m. Warszawy, rkps 1860, k. 22. M. K 1 e d z i k, Ignacy Marceli Kruszewski 1799-1879, Warszawa 1989, s. 206. 20

wioną wsparcia artylerii pozycyjnej nie była w stanie samotnie przeciwstawić się bateriom II KP. Ponadto od strony Szczęśliwie raziła ją rosyjska rota lekkokonna. Osłaniające ją pułki kawalerii w każdej chwili mogły ponowić atak. 4 blak cofnęła się więc ku szańcom 16 i 18. Towarzyszący j e j Ibaon 12 ppl poszedł w j e j ślady. Bezpośrednio po ataku kirasjerów lub nawet jeszcze w jego trakcie grenadierzy z kolumny płk. Łukasza opanowali szaniec 74, a następnie zaczęli się zbliżać do Karczmy Czerwonej. Polscy grenadierzy cofnęli się ku wałom miejskim. Zmusiły ich do tego wydarzenia, rozgrywające się na południe od traktu krakowskiego, gdzie kawaleria polska zmierzyła się z kawalerią rosyjską. Mniej więcej w tym czasie, gdy trwała walka o szaniec 74, 2 baony nieświeskiego pułku grenadierów (960 bagnetów), osłaniane przez baon praskiego pułku piechoty (300 bagnetów), w rozwiniętym szyku podążały ku szańcowi 72. Raziły je kartaczami działa 1 klap i działa wałowe z szańców 70-72. Umiński, widząc rosyjskąpiechotę rozsypaną w tyraliery, rzucił do szarży 2 szwadrony kawalerii i jednocześnie rozkazał gen. Bonifacemu Jagminowi, by wsparł je pozostałymi pułkami 1 DK. Zanim jednak polska kawaleria dopadła grenadierów, dotarli oni do szańca 72. Saperzy zaczęli wdzierać się od frontu na przedpiersie bronione przez 200 żołnierzy 2 ppl. Garnizon, prawdopodobnie wsparty przez baon 13 ppl, zdołał odeprzeć atak. Rosjanie zalegli na przedpiersiu i zaczęli przygotowania do ponowienia szturmu. W tym czasie w pobliżu szańca pojawiły się 2 szwadrony (zapewne) pułku augustowskiego (ok. 240 szabel). W obliczu zagrożenia Roth pospiesznie cofnął swoje baony i po uformowaniu czworoboków rozpoczął odwrót, ale niemal natychmiast wpadł pod ogień artylerii wałowej, a następnie pod szable polskich szwadronów Prawdopodobnie jeden lub dwa czworoboki Polacy zdołali nawet rozbić i rozproszyć. Rosyjskiej piechocie groziła całkowi-

ta zagłada, gdyż przed szańcem 72 pojawiły się 4 działa 2 blak, dowodzone przez kpt. Stanisława Jabłonowskiego, które zaczęły rozwijać szyk na lewo od szańca 72. Już wydawało się, że pułki Rot ha zostaną zmiecione kartaczami, gdy nagle odprzodkowane działa znalazły się w centrum zaciekłej walki kawaleryjskiej. To gen. Nostitz, widząc ciężkie położenie piechoty Rotha, rzucił do ataku na polskie szwadrony III dywizjon pułku dragonów gwardii (ok. 280 szabel), prowadzony osobiście przez dowódcę pułku gen. Zassa. Rosyjscy dragoni, korzystając z tego, że szwadrony jazdy augustowskiej były rozproszone, zmusili je do panicznej ucieczki wprost na działa 2 blak. Sytuacja zmieniła się z chwilą, kiedy do walki włączył się 1 pułk jazdy sandomierskiej (3 szwadrony, 301 szabel, dowódca ppłk Wojciech Łączkowski). Połączył się on z uciekającymi szwadronami jazdy augustowskiej i uderzył na dywizjon dragonów. Na pomoc gen. Zassowi przybył I dywizjon dragonów, prowadzony osobiście przez gen. Nostitza. Siły walczących prawie się wyrównały. Przeciwko 4 szwadronom rosyjskim (ok. 560 szabel) walczyło 5 szwadronów polskich (ok. 540 szabel). Przewagę stronie rosyjskiej zapewniały lepsze konie oraz doskonałe wyszkolenie żołnierzy pułku gwardii, którzy zdołali nawet zneutralizować atut Polaków - lancę kawalerii. Formacje stopniowo zatracały swój zwarty szyk i walka zaczęła się przekształcać w szereg indywidualnych pojedynków, toczących się pod ostrzałem polskiej artylerii wałowej i piechoty. Pociski nie oszczędzał}' nawet wyższych dowódców rosyjskich. Ranni zostali generałowie Zass i Nostitz. Gdy j u ż się wydawało, że Polacy zdołają przełamać opór dragonów, do walki włączył się pułk huzarów gwardii (4 szwadrony, ok. 608 szabel), dowodzony przez płk. Mussina-Puszkina. Ta wyśmienitajednostka, wyróżniająca się spośród innych pułków gwardii wspaniałym czerwonym umundurowaniem (mentyki i dolmany) i siwymi końmi, rozwinęła się spraw-

nie z kolumn dywizjonowych i utrzymując zwarty szyk uderzyła w lewą flankę polskich pułków (prawdopodobnie ponownie na pułk augustowski). Huzarzy przełamali szyk polskich kawalerzy stów i rąbiąc opieszałych pędzili ich wprost na 2 blak. Kpt. Jabłonowski, widząc ten lecący tabun, kazał pospiesznie wycofać działa. Kanonierzy zdołali jednak zaprząc 1 cofnąć tylko dwa. Pozostałe dwa obsługa porzuciła w chwili, gdy zwaliła się na nie polska kawaleria, a tuż za nią huzarzy. Część kanonierów ukryła się pod działami, inni zostali ciężko poranieni lub zarąbani na śmierć. Tymczasem huzarzy pędzili w lukę między szańcami 71 i 72. Kartacze i pociski polskiej piechoty oraz artylerii wałowej zdołały zatrzymać część rosyjskich szwadronów. Pułk dragonów cofnął się wtedy do 2 dział 2 blak, ale nie zdołał ich odprowadzić na tyły, nie było bowiem przy nich przodków i uprzęży. Przejęcie zdobyczy udaremniły dragonom także pociski polskiej artylerii (po zakończeniu walki działa 2 baterii polscy żołnierze ściągnęli do szańca 71). Za dragonami cofnęła się część huzarów; natomiast większość nie zważając na ogień polskiej artylerii i piechoty, wdarła się między szańce zewnętrzne a drugą linię polskich fortyfikacji. Tam jednak czekały na nich dwa pułki polskiej kawalerii - 4 puł (4 szwadrony, ok. 416 szabel, dowódca płk Ignacy Zieliński) oraz 3 psk (4 szwadrony, 416 szabel, dowódca płk Franciszek Russyan). 3 psk miał zatrzymać huzarów, wystawiając ich jednocześnie pod uderzenie 4 puł. Szarża ułanów powinna zepchnąć przeciwnika pod kartacze 2 dział 2 blak kpt. Jabłonowskiego, które stanęły przed szańcem 13. Huzarzy nie dali szansy Polakom na wprowadzenie tego planu w życie. Z impetem wpadli na 3 psk i przełamali środek jego szyku, zanim dwa szwadrony zdołały obejść ich flanki. Strzelcy konni zaczęli umykać w stronę wału miejskiego rąbani przez huzarów. Umiński, rozwścieczony takim obrotem sprawy, kazał Jabłonowskiemu strzelać. Na szczęście kartacze dosięgły przede wszystkim Rosjan. Strzały plutonu Ja-

błonowsk ¡ego dały sygnał do ogólnej kanonady. Piechota polska z szańców bądź rozsypana w tyraliery, wspomagana przez artylerię wałowąz drugiej linii umocnień, otworzyła gęsty ogień do polskich i rosyjskich kawalerzystów. Wśród tej ulewy pocisków 4 puł został całkowicie rozbity i rozproszony. Podobny los spotkał huzarów. Zarówno jednym, jak i drugim nie pozostało nic innego, jak mszyć w dół polskich fortyfikacji. Drogę odwrotu na południe zagrodziła im jednak polska piechota oraz artyleria. Ułani umykali pod wał główny, huzarzy gnali za nimi. Zaczęły się pojedyncze gonitwy i harce między szańcami zewnętrznymi a drugąliniąpolskich umocnień. Gen. Teodor Szydłowski ze sztabem i większą częściąpułku ułanów uciekał ku przejściu w wale miejskim przy redanie 10. Za wałem większość żołnierzy zatrzymała się, ale kilkunastu pędziło dalej Alejami Jerozolimskimi. 13 huzarów z rotmistrzem Sliepcowem na czele chciało wedrzeć się w głąb miasta na karkach ułanów, ale polscy piechurzy wybili ich przy redanie 10. Pozostali huzarzy, szukając wyjścia zza linii szańców, zmierzali ku rogatkom mokotowskim. Między szańcami 4-6 krwawą łaźnię sprawili im żołnierze 3 psp, obsadzający te fortyfikacje, wspomagani przez żołnierzy 13 ppl z szańców 68,69,70. Tutaj huzarzy stracili najwięcej ludzi. Kosztem wielu ofiar zdołali w końcu przedostać się między szańcem 3 a 68 na przedpole polskich fortyfikacji i połączyć z pułkiem strzelców konnych gwardii. Mniejsza grupa w szale bojowym próbowała dostać się do wnętrza miasta przez rogatkę mokotowską, ale pełniący przy niej służbę pluton 23 ppl wybił większość śmiałków kulą i bagnetem. Okazało się, że nie wszystkich. Jeden z huzarów rosyjskich padł dopiero przy bramie pałacu Ujazdowskiego. Atak huzarów zsynchronizował się mniej więcej z atakiem kirasjerów z 3 dywizji. Obydwa, wnikając w głąb polskiego ugrupowania, szerząc panikę i chaos, zachwiały pol-

skąobroną na odcinku południowym. Atak kawalerii ułatwił też działania rosyjskiej piechocie. Kolumna płk. Łukasza, poprzedzona licznymi tyralierami, opanowała szaniec 74 i skierowała się ku Karczmie Czerwonej, którą I i II baony grenadierów opuściły bez walki. W szańcach 72 i 73 wybuchła panika, gdy huzarzy rosyjscy pojawili się za pierwszą linią fortyfikacji. Garnizon szańca 72 wraz z baonem 13 ppl, stanowiącymjego rezerwę, cofnął się pospiesznie ku szańcowi 73, nie zagważdżając nawet dział (6 klap cofnęła się prawdopodobnie ku szańcowi 13). W szańcu 73 baon 13 ppl stanął tyłem do gardła umocnienia, a płk Przedpełski rozkazał nawet zagwoździć działa wałowe. 4 blak cofnęła się ku szańcom 16-18, natomiast 6 kpap między szańce 15 i 16. W tym momencie Murawie wowi udało się zepchnąć korpus Umińskiego do obrony. Jednak nie na długo. Polscy dowódcy zdołali opanować sytuację w samą porę, gdyż zarówno kolumna Łukasza, jak i Rotha ponownie przystąpiły do działań zaczepnych. Roth opanował szaniec 72 i usadowił się w nim na dłużej (wzmocniony 2 baonami 4 pułkujegrów). Baony Łukasza, poprzedzone gęstym łańcuchem tyralierów, usadowiły się w Karczmie Czerwonej, a następnie uderzyły od czoła na szaniec 73. Atak zakończył się niepowodzeniem. Garnizon szańca zasypał rosyjskich grenadierów kartaczam i z odległości kilkudziesięciu kroków, a 2 baony 13 ppl wyszły przed umocnienie i rozbiły rosyjskie kolumny atakiem na bagnety. Murawiew nie zrezygnował jednak z działań zaczepnych. Pułki grenadierów płk. Łukasza asekurowane przez 2 baon\ pułku finlandzkiego gwardii (ok. 1300 bagnetów) z 4 działami lekkimi obeszły szaniec 73 od północy, wokół glinianek i zabudowań cegielni. Rosyjskie baony, wsparte od prawego skrzydła przez rozwinięty pułk nieświeski z szańca 72, pod osłoną 4 dział, ostrzeliwujących artylerię wałową szańca 73. zdołały przejść przez strefę polskiego ognia i opanować Karczmę Żelazną, położoną tuż za gliniankami na tyłach szańca 73

Jego garnizon i baony 13 ppl, zagrożone odcięciem od wału głównego i umocnień drugiej linii, opuściły szaniec i schroniły się w barkanie 13 i innych położonych przed wałem. Odwrót był tak pospieszny, że polscy artylerzyści nie zdołali nawet zagwoździć znajdujących się w szańcu dział wałowych. Wydawało się w tym momencie, że Rosjanie przejęli już wszystkie szańce zewnętrzne i od miasta dzieli ich tylko druga linia umocnień, na której przedpolu toczył się bój tyralierów. Baterie artylerii - 6 klap, 6 kpap, bateria Przedpełskiego - schroniły się albo za wał miejski, albo pod osłonę szańców 15 i 16. Sytuacja nie była jednak krytyczna. Polacy doskonale wykorzystali układ szańców zewnętrznych i drugiej linii, pozwalający na wzajemną osłonę ogniem. Artyleria polowa ścieśniona na niewielkim obszarze przy wale miejskim oraz artyleria rozmieszczona w fortyfikacjach drugiej linii (w szańcu 13 - 2 armaty ijednoróg, w 11 - 2 działa, w 15 i 16 po 2 działa - jednoróg i karonada, a możliwe też, że kozły rakietowe) zasypywała kartaczami szańce 72 i 73, Karczmę Żelazną oraz teren cegielni. Rosjanie pozbawieni wsparcia artylerii nie byli w stanie utrzymać się w dopiero co zdobytych szańcach. Pospiesznie więc opuszczali ich wnętrza i zalegali na zewnętrznych częściach przedpiersia. Wówczas pod osłoną ognia artylerii polska piechota ruszyła do kontrataku. Tyralierzy II baonu 3 psp odebrali ponownie Karczmę Żelazną, a następnie zabudowania i teren cegielni. Rosyjska piechota, która cofnęła się nie tylko z tych punktów, ale i z szańców 72 i 73, usiłowała odebrać utracone pozycje. Tyralierzy kilka razy atakowali Karczmę Żelazną, ale za każdym razem bez skutku. Przed godz. 16.45, po odparciu ataków Murawiewa, Bem ponownie wyprowadził swoje baterie na północną stronę traktu krakowskiego; m.in. 6 kpap zajęła pozycje po prawej stronie drogi polnej prowadzącej od Woli, mniej więcej na wysokości budynków cegielni, skąd znów otworzyła ogień do „wielkiej baterii". 4 działa 4 blak nadal tkwiły w Szwabskich Piwni-

cach, a pozostała część baterii przed szańcami 16-18. Do 4 dział 1 kpap przed godz. 16.00 Bem dołączył kolejne 6 dział kompanii, które tkwiły dotąd przy szańcu 23. Stanęły one w ogrodzie, tuż za karczmą. Większość z 28 dział zgromadzonych przez Bema na południe od Czystego zaangażowała się w pojedynek z bateriami Murawiewa, 18 rotą konną oraz 10-działową rotą konną nr 3 płk. Troszyna, którągen. Toll rzucił do walki bezpośrednio po fiasku ataku kirasjerów. Rota Troszyna stanęła na południowym skraju stawów, na tyłach szańca 54, przed lewą flanką dział 6 kpap. Już po pierwszej salwie ściągnęła na siebie ogień 4 blak i 1 kpap. W miarę jak odpierano rosyjskich tyralierów od Karczmy Żelaznej, włączały się do pojedynku 6 kpap, bateria Przedpełskiego i jedno działo z szańca 21. Na rosyjską baterię spadał więc coraz gęściejszy grad pocisków. W ciągu pół godziny została niemal całkowicie zniszczona. Podobnie jak w przypadku ataków oddziału Murawiewa rota Troszyna nie na darmo poniosła znaczne straty. Wywalczone przez nią pół godziny wystarczyło piechocie II KP do opanowania szańca 22. WALKA O DRUGĄ LINIĘ POLSKIEJ OBRONY ODCINKA ZACHODNIEGO

W następstwie działań Murawiewa osłabł ogień polskiej artylerii skierowany przeciwko „wielkiej baterii" (odstąpiło od niego łącznie 39 z 93 dział) i Toll zamierzał o godz. 16.00 rozpocząć szturm umocnień zachodnich. Niespodziewanie jednak Paskiewicz zarządził przesunięcie go na godz. 16.45. W czasie ponad 3-godzinnego boju artylerii Małachowski nie wzmocnił sił Dembińskiego, nie skierował do jego dyspozycji nawet oddziałów ściągniętych z lewej flanki korpusu Umińskiego, a Bem sprowadził do szańców zaledwie 3 działa wałowe (m.in. po jednym dodatkowym dziale umieścił w szan-

cach 21 i 22). Dembiński zasilał swój korpus kosztem jednostek płk. Szymanowskiego, mimo że duże znaczenie przywiązywał do j e g o demonstracji na flance i tyłach armii rosyjskiej. Szymanowski rozpoczął działania po godz. 14.00. Z tego względu, że dysponował tylko 2 baonami piechoty (ok. 1250 bagnetów), wykorzystał do akcji jedynie 2 kompanie (ok. 300 bagnetów) z 2 karonadami oraz 4 szwadrony kawalerii (ok. 350 szabel). Niewielkie siły ograniczyły swobodę poczynań dowódcy i wymusiły dużą ostrożność. Zamiast od razu z szańców Parysowa maszerować ku Bateriom Szwedzkim, osłaniając kawaleriąprawąflankę przed kozakami rozstawionymi w Wawrzyszewie i Młocinach, obchodził on rosyjskie pozycje wielkim łukiem, tracąc dużo drogocennego czasu. 2 kompanie piechoty z 2 karonadami oraz 2 szwadrony kawalerii podążały traktem gdańskim na północ. Po spędzeniu forpoczt kozackich spod lasu Młocin piechota polska opanowała bez przeszkód Wawrzyszew (ok. godz. 15.00). Zajmujący wioskę kozacy opuścili ją na widok podążających od strony Burakowa dwóch kolejnych szwadronów polskich i uformowali szyk (6 sotni) za zabudowaniami. Stamtąd odpędziły ich do wsi Opalin pociski 2 karonad oraz artylerii wałowej z szańca 62a. Już około godz. 15.00, gdy tylko od strony Młocin ukazał się oddziałek Szymanowskiego, z szańca 62a wystąpił mjr Józef Święcicki z 6 plutonami piechoty (ok. 400-500 bagnetów) i 1 lub 2 szwadronami kawalerii. W momencie gdy Szymanowski wkraczał do Wawrzyszewa, tyralierzy Święcickiego spędzili wedety i posterunki kozackie z Baterii Szwedzkich, przygotowując pole do dalszych działań na flankę i tyły armii rosyjskiej. Szymanowski jednak nie zdecydował się na nie. Rozwinął swój oddział przed Wawrzyszewem frontem do rosyjskiej kawalerii Chiłkowa, oddalonej od niego o około 3 km. Nie odważył się przekroczyć linii Baterie Szwedzkie-Parysów i schronił się za stromym wąwozem, łączącym te punkty. Chiłkow był świadom, iż nie musi się obawiać tych niewielkich sił,

jakie pojawiły się najego flance. W czasie ataku I KP na drugą linię umocnień odcinka zachodniego przemieszczał swój oddział za Pahlenem, zostawiając Szymanowskiego daleko na swoich tyłach. Przeciwdziałanie polskiej demonstracji ograniczył jedynie do wysłania pod Baterie Szwedzkie (na linię szaniec 61 -Powązki) 10 dział lekkokonnych, kozaków i kilku szwadronów kirasjerów. Poczynania Szymanowskiego nie wpłynęły więc na działania armii rosyjskiej na odcinku zachodnim w takim stopniu, jak oczekiwało tego polskie dowództwo. Przedłużający się ostrzał artyleiyjski kruszył stopniowo polską obronę odcinka zachodniego. Części szańców drugiej linii wystawione pod pociski rosyjskie doznały poważnych uszkodzeń. Ich garnizony leżały na ziemi za palankami. Starano się w ten sposób uniknąć strat i nie osłabiać ducha żołnierzy. Jednak trzygodzinny ostrzał zrobił swoje. Żołnierze przebywający w szańcach rażonych pociskami stopniowo tracili ducha. Sytuację panującą w ostrzeliwanych umocnieniach trafnie oddaje relacja Karola Kaczkowskiego: „[...] Kule jedna po drugiej ryły ziemię, wyrzucając ją w górę i na boki. Kieson z prochem rozprysnął się na kawałki. Pełno było ciężko rannych, a zdrowym literalnie brakowało miejsca do swobodnych poruszeń. Dwóch lekarzy rady sobie dać nie mogło, nie było komu posługiwać, ani odnosić {rannych T. S.]"21. Pozbawione osłony rezerwy szańców ponosiły jeszcze większe straty, np. baon 5 psp, strzegący ogrodu Unriiha, wybity został do połowy. Nie uniknęły strat także baterie artylerii polowej (28 dział) rozlokowane między szańcami 21,22 i 23. Mimo to utrzymały swoje pozycje. Gorzej odczuła ostrzał artyleria wałowa. W szańcu 22 zamilkły wszystkie działa, a w szańcach 21 i 23 zmniejszyła się ich liczba. Polskim bateriom utaidniały walkę pożary na przedmieściach, grożące m.in. jaszczom amunicyjnym. Manewrom nie sprzyjały tłumy mieszkańców, uciekające z dobytkiem za rogatki. Odczuwalna była 2]

K. K a c z k o w s k i , Wspomnienia, t. 2, Lwów 1876, s. 110.

r?rzewaga ilościowa i jakościowa rosyjskiej artylerii (po stronie rosyjskiej w bój zaangażowane były w większości roty pozycyjne). Zbliżała się godzina 16.45. Toll przejechał ze swoim sztabem spod szańca 54 na trakt kaliski. Kolumny szturmowe szykujące się do podejścia ku linii „wielkiej baterii" „szpikowały" pociskami jedynie działa wałowe z szańca 23. Za I i II KP stałyjuż rezerwy - dwie biygady grenadierów pod dowództwem ks. Szachowskiego za I KP, a dwie następne pod dowództwem gen. Połujektowa za II KP. I KP w kolumnach szturmowych posiadał 18 baonów (8600 bagnetów), a biygady grenadierów, dodane mu jako rezerwa, 6 1/2 baonu (3440 bagnetów), w sumie więc 24 1/2 baonu (12 040 bagnetów). II KP w kolumnach szturmowych miał 23 baony (12 000 bagnetów), w biygadach grenadierów 8 baonów (3920 bagnetów), czyli razem 31 baonów (15 920 bagnetów). W obydwu korpusach i ich rezerwach 55 1/2 baonu (27 960 bagnetów). 2 półbaony ochotników stały przed korpusami. Po rozpoczęciu ataku przez pierwszą linię V brygada gwardii (4 baony, 2600 bagnetów) miała zatrzymać się przed szańcem wolskim, opierając prawe skrzydło o trakt kaliski, a korpus gwardii (12 baonów, 9800 bagnetów, 40 dział) podejść pod polskie szańce drugiej linii. Korzystając z tego, iż polskie baterie z lewego skrzydła związane były pojedynkiem z bateriami Troszyna i Mura wiewa, Gorczakow przesunął „wielkąbaterię" w stronę polskich fortyfikacji na odległość strzału kartaczowego. Przegrupowanie odbyło się sprawnie i szybko - polskie baterie w centrum były za słabe, aby je uniemożliwić. W ostatniej fazie przygotowania artyleryjskiego rosyjskie działa zasypały szańce i baterie Bema gradem kartaczy od czoła i z flanki. Polska artyleria nie sprostała przeciwnikowi. 3 klap, pluton rakietników oraz 5 i 7 kpap ustąpiły z przedpola szańców. Pozostała tylko 1 blak i 2 działa 2 blak. Bem wyprowadzał po 2 działa na przedpole ogrodu Unruha do walki z bateriami rosyjskimi.

0 ile piechotę polską na Czystem (5 baonów, maksimum 2300 bagnetów) mogły wesprzeć w obronie szańców 21 i 22 działa 1 blak, działa wałowe z szańca 21 i działa rozlokowane na południe od ogrodu Schuhza (przede wszystkim 6 dział 1 kpap), 0 tyle oddziały broniące przedmieścia wolskiego (12 baonów, mak. 6800 bagnetów) mogły liczyć tylko na działa wałowe szańca 23. Ostatnie salwy artylerii rosyjskiej okryły całunem dymu przedpole szańców drugiej linii i zasłoniły przed stroną polską widok na kolumny szturmowe, podchodzące ku stanowiskom artylerii. Zgodnie z dyspozycjami kolumny boczne Sulimy 1 Brigena miały opanować szańce 22 i 23 i w ten sposób otworzyć drogę kolumnom środkowym Nabokowa i Liprandiego w głąb przedmieść i do wału miejskiego. Wszystkie one miały prowadzić natarcie skośne, schodami, z prawym skrzydłem (Sulima) wysuniętym do przodu i cofniętym lewym (Brigen). Pierwsza zaatakować powinna kolumna Sulimy (szaniec 22), po niej kolumna Liprandiego (szaniec 21), a następnie kolumna Brigena (szaniec 23) i Nabokowa (ogród Unriiha). Pułki II KP biegiem zbliżały się do Czystego. Kolumnę Sulimy bezskutecznie usiłowała zatrzymać artyleria szańca 21 i 6 dział 1 kpap. Pierwsze do szańca 22 dopadły 4 baony (ok. 2200 bagnetów) pułków ładoskiego i szlisselburskiego. Przeciwstawiło się im około 600 żołnierzy 5 psp (garnizon i baon rezerwy). Rosjanie zaatakowali barkan od czoła (2 baony) i od barku południowego (2 baony). Ochotnicy gwardii przełożyli drabiny przez rów i wdarli się na przedpiersie, za nimi zaś postępowały masy piechoty liniowej. Polacy, nie mogąc powstrzymać fali żołnierzy rosyjskich wdzierających się na przedpiersie, odstąpili od wału i cofnęli się w stronę szyi zamkniętej palankąi blokhauzem. W tym momencie zza szańca 21 nadbiegł mjr Florian Dąbrowski z 300 żołnierzami II baonu 5 psp. Wdarł się do wnętrza umocnienia od gardła i atakiem na bagnety wypchnął rosyjską piechotę za wał. Dą-

browski zdołał wprowadzić do szańca tylko część swojego baonu. Pozostałych odcięła od niego piechota rosyjska, docierająca do gardła umocnienia od południa. Rosjanie zaczęli nawet rąbać palisady, zamykające szaniec, ale celny ogień polskich strzelców z blokhauzu zmusił ich do przerwania tej pracy. Część żołnierzy Sulimy zaległa tuż za palanką i wałem, pozostali ruszyli wzdłuż kurtyny w stronę szańca 21. Wobec niepowodzenia pierwszego ataku gen. Toll zdecydował się zaangażować w bój o szaniec 22 kolumnę Liprandiego (5 baonów pierwszej linii - saperzy, jelecki i siewski pułki piechoty, razem ok. 2380 bagnetów), czego nie przewidywał w pierwotnym planie ataku. Rozpoczęła ona szturm szańca tuż po odwrocie baonów Sulimy. 2 baony pułkujeleckiego, prowadzone osobiście przez Liprandiego, uderzyły na północny bark, a 2 baony pułku siewskiego od szyi. Mjr Dąbrowski, widząc, że nie zdoła obronić fortyfikacji przed masą rosyjskiej piechoty (do 5 baonów Liprandiego z pewnością dołączyły baony z kolumny Sulimy), opuścił ją, zabierając ze sobą około 600 żołnierzy. Dobiegł z nimi do ogrodu Unriiha, gdzie połączył się ze stojącym tam kolejnym baonem swojego pułku. Łącznie w południowej i centralnej części ogrodu zgromadziło się kilkuset żołnierzy 5 psp (10 kompanii), ostrzeliwujących zza muru rosyjską piechotę. Dąbrowski obsadził 2 kompaniami drewniane i murowane budynki, stanowiące łącznik ogrodu Unriiha z ogrodem Schultza, i w ten sposób zapełnił lukę, która powstała w systemie polskiej obrony po utracie szańca 22. W rzeczywistości jednak po ustąpieniu Dąbrowskiego walka w szańcu nadal trwała. Żołnierze, którzy nie zdołali opuścić umocnienia, schronili się w blokhauzie i odpierali ogniem karabinowym rosyjską piechotę, usiłującą do niego podejść. Dopiero gdy saperzy rosyjscy zaczęli obrzucać blokhauz smolnymi faszynami, Polacy złożyli broń. Wkrótce po przejęciu kontroli nad szańcem 22 w ręce Rosjan dostał się także szaniec 21. Jego garnizon, liczący około

100 żołnierzy 5 psp, najpierw został ostrzelany kartaczami przez 10 dział lekkokonnych, a następnie przez rosyjskich tyralierów, wnikających w głąb polskich pozycji w trakcie walki o szaniec 22. Brak palanki praktycznie uniemożliwiał obronę dzieła. Polscy żołnierze, wystraszeni bijącymi w nich kartaczami, co wróżyło rychły atak piechoty, opuścili umocnienie i schronili się w ogrodzie Schultza. Do pustego barkanu wkroczyli żołnierze rosyjscy. Jeszcze przed opanowaniem szańca 21 Rosjanie zmusili do odwrotu półbaterię 1 kpap i osłaniający ją baon 5 psp, stojący za karczmą na Czystem. Półbateria opuszczona przez mającąją osłaniać piechotę w panicznym odwrocie straciła m.in. jedno działo. Większość dział polskich, stojąca z południowej strony ogrodu Schultza, cofnęła się między szańce 16 i 18, skąd nie mogła wspomóc polskiej piechoty, walczącej na Czystem z pułkami Sulimy i Liprandiego. Zmagania toczyły się w ogrodzie Unriiha, gdzie trudną do przebycia zaporę stanowił mur osłaniający ogród od strony południowej i zachodniej, na przedpolu zabudowań łączących ogród Unriiha z ogrodem Schultza i wreszcie w zachodniej części ogrodu Schultza, gdzie Polacy wykorzystali do obrony mur, oddzielający część zachodnią od wschodniej ogrodu. Oddziałyjednej i drugiej strony nie mogły j u ż utrzymać zwartych szyków. W czasie boju piechoty saperzy rosyjscy umacniali zdobyte szańce (robili przejścia od zachodu i ambrazury dla dział skierowane na wschód), aby uczynić z nich podstawę do dalszych działań zaczepnych w stronę wału miejskiego lub linię obrony w razie niepowodzenia natarcia. Toll przeniósł swoje stanowisko dowodzenia do szańca 22. Atak kolumn II KP wywarł znaczący wpływ na walkę o szaniec 23 i o przedmieście wolskie. I KP rozpoczął marsz ku wyznaczonym celom w chwili, gdy kolumny Sulimy i Dprandiego zbliżały się do szańca 22. Kolumny Pahlena posuwały się na lewo od nich, opierając się o trakt kaliski, a następnie zatrzymały kilkaset metrów przed własną artyleria

rozwiniętą przed pasem bagien i stawów, przylegających do traktu od południa. Gdy kolumnę Liprandiego ostrzelały 2 działa 2 blak, baterie I KP otworzyły ogień, zasypując kartaczami 1 kulam i obszar między szańcami 22 a 23, z tym ostatnim włącznie. Pociski rosyjskie zmusiły do odwrotu na trakt działa 2 blak, a także zadały straty 2 baonom 4 ppl, podążającym ku szańcowi 22. Skierował je tam gen. Małachowski, obserwujący przebieg bitwy z szańca 23. Nie dostrzegł on zza gęstych kłębów artyleryjskiego dymu kolumn I KP, natomiast widział kolumny II KP. Skośny szyk ataku Rosjan zmylił polskie dowództwo. Małachowski sądził, iż Rosjanie uderzyli tylko na szańce 21 i 22, postanowił zatem zaatakować od flanki zmierzające na Czyste oddziały. Siły polskie zgromadzone na przedmieściu wolskim zaczęły zmieniać ugrupowanie, kierując się na południe. 2 baony 4 ppl, prowadzone przez generałów Bogusławskiego i Emiliana Węgierskiego, mszyły zza szańca 23 w stronę szańca 22. Wsparcia miały im udzielić, prowadzone przez Dembińskiego, 3 szwadrony 1 pułku krakusów i 5 baonów 1 pspi 16 ppl (brygada gen. Muchowskiego). W trakcie przegrupowania polskich oddziałów przedmieście wolskie zaatakował I KP. Pierwsza linia kolumny gen. Nabokowa zbliżyła się do pasa stawów i mokradeł, a następnie (aby je ominąć) wyszła na trakt kaliski. Skupione pułki rosyjskie stały się dogodnym celem dla dział wałowych i rakiet szańca 23 oraz 2 dział 2 blak, stojących na trakcie. Kartacze polskiej artylerii nie odparły jednak rosyjskich ochotników z pułku siemionowskiego oraz karabinierów 5 i 6 pułków, podążających na czele kolumny Nabokowa. Tyralierzy znaleźli się za pasem bagien, skąd zaczęli ostrzeliwać 2 działa 2 blak. Bem zdołał oddać z nich ledwie 2 lub 3 salwy. Gdy piechota rosyjska zaczęła strzelać do ich obsługi, ppor. Władysław Trębicki wycofał pluton ku miastu. Bem z oporami mszył za nim. Następnie kolumna Nabokowa uderzyła na 2 baony 4 ppl - I baon (dowódca mjr

Marcin Sporny) i IV baon (dowódca mjr Józef Woy ci echowski). 4 baony rosyjskich karabinierów zaczęły zachodzić czwartaków od prawej flanki. Między pasem bagien a ogrodem Unruha, na obszarze ogrodów i glinianek rozrzuconych wokół " cegielni, rozpoczął się zacięty bój. Baony Bogusławskiego tworzyły front ku południowi, opierając się o glinianki. W pierwszej chwili rzuciły się z impetem na rosyjską piechotę Liprandiego, szybko jednak zostały zepchnięte do obrony przez karabinierów Nabokowa. Rosjanie wkrótce uzyskali przewagę. Karabinierów wsparły 2 pułki grenadierów (sybirski i Rumiancowa) oraz piechota Liprandiego, która wdarła się do ogrodu Unruha, skąd raziła polską piechotę od lewej flanki i z tyłu. Od strony Woli, zza pasa bagien, sypały się pociski artylerii, przerzedzające szeregi czwartaków. Polacy zaczęli ustępować. Pierwszy uczynił to baon lewego skrzydła, narażony na ogień z ogrodu Unruha, za nim poszedł baon Spornego. Obydwa utraciły zwarty szyk i rozsypane w tyraliery i grupki wycofywały się wolno, zgodnie z rozkazem gen. Bogusławskiego, ku skrajnym zachodnim zabudowaniom przedmieścia wolskiego, a następnie ku rogatkom wolskim. Gdy czwartacy bezskutecznie starali się powstrzymać kolumnę Nabokowa, atak rozpoczęła kolumna Brigena. Jej dowódca prowadził szybkim krokiem pierwszoiiniowe baony 1 i 2 pułku karabinierów, a za nimi pułki grenadierów (Suworowa i astrachański), wzdłuż południowego skraju traktu. Gdy doszedł do zapadlisk bagiennych, gwałtownie skręcił w lewo, na północną stronę traktu, i wyprowadził oddziały wprost pod ogień artylerii wałowej szańca 23. Kolumny rosyjskie posuwały się z bronią na ramieniu rażone kartaczami dział, w tym 24-funtówki stojącej na kurtynie. Polskim kanonierom utnidniały prowadzenie ognia kartacze miotane na przedpiersie szańca przez 12 dział lekkokonnych oddziału Chiłkowa, asekurowanych przez pułk huzarów. Przy ich wsparciu rosyjska piechota zbliżała się do umocnienia.

Barkan południowy został zaatakowany przez 2 pułk karabinierów. osłaniany pułkiem grenadierów astrachańskich, natomiast barkan północny przez 1 pułk karabinierów, którego osłonę stanowił pułk Suworowa. Garnizon barkanu południowego (ok. 150 żołnierzy 10 ppl) po krótkim oporze opuścił wały i cofnął się do palanki, nie mogąc jednak otworzyć barieiy (klucz miał oficer dowodzący), jedni na ramionach dmgich powyskakiwali" 2 2 , pozostawiając na pastwę losu 6 dział wałowych zagwożdżonych pospiesznie przez ppłk. Jana Fedorowicza. Do tak szybkiego odwrotu garnizonu przyczyniła się porażka 4 ppl w walce z kolumną Nabokowa oraz widok „wrzeszczących" i podchodzących do umocnienia kolumn rosyjskiej piechoty. Młody żołnierz polski nie wytrzymał psychicznie napięcia (groźba odcięcia od miasta) i opuścił posterunki. Do uciekających dołączył baon 10 ppl, który stanowił rezerwę szańca. Kilkuset żołnierzy 10 ppl, rozsypanych w tyraliery i małe grupki, zaczęło się cofać w stronę ulicy Młynarskiej. Wraz z utratą barkanu południowego Polacy zmuszeni zostali do porzucenia kurtyny, z której do ostatniej chwili ppłk Jan Romański raził rosyjską piechotę kartaczami. Z całego szańca bronił się tylko barkan północny. Jego garnizon (około 150 żołnierzy 10 ppl) wsparty został prawdopodobnie przez II baon 4 ppl mjr. Józefa Borzęckiego, stojący dotychczas za szańcem 24 (około 620 bagnetów). Baon, prowadzony osobiście przez dowódcę pułku ppłk. Kazimierza Majewskiego, przebył teren dzielący go od północnego barkanu pod ogniem kartaczowym rosyjskich rot konnych. Następnie uderzył na flankę baonu I pułku karabinierów, obchodzącego barkan od gardła i północnego barku. Polakom udało się zepchnąć karabinierów na postępujący w rezerwie batalion grenadierów z pułku Suworowa. Rosjanie szybko jednak otrząsnęli się z zaskoczenia i zaczęli oskrzydlać baon Borzęckiego. 22

K. K o ł a c z k o w s k i , Wspomnienia, ks. 5, Kraków 1898, s. 123.

Ten wolno cofał się ku szańcowi 24 i, zachowując zwarty szyk, odpierał ogniem rosyjską piechotę. Dzięki temu niespodziewanemu wsparciu garnizon barkanu pozostał na posterunkach. Najpierw ostrzelał kolumny rosyjskie z dział i broni ręcznej, a następnie, po zajęciu przez Rosjan barkanu południowego, raził od tyłu rosyjskie oddziały, próbujące podążać za uciekającymi ku ulicy Młynarskiej żołnierzami 10 ppl. Dopiero drugi atak karabinierów, wzmocnionych grenadierami pułku Suworowa, zmusił garnizon barkanu 22 do odwrotu ku wałom miasta. Polacy mieli szansę utrzymać w rękach cały szaniec 23 pod warunkiem, że do jego obrony włączyłyby się 3 baony 1 psp gen. Muchowskiego. Niestety, gen. Dembiński, zaskoczony rosyjskim atakiem, nie posłał ich ani na wsparcie baonów 4 ppl (zgodnie z rozkazami Małachowskiego), ani też ku szańcowi 23. Stały one w pobliżu ulicy Młynarskiej do czasu, aż wpadli na nie żołnierze 10 ppl. Strzelcy zaczęli łamać szyk, zwłaszcza że znajdowali się już pod ogniem rosyjskiej piechoty, a z tyłu, od strony ogrodu Unrtiha, dochodziły do nich odgłosy zaciętego boju 4 ppl oraz walki na przedmieściu Czyste. Dembiński przy pomocy gen. Muchowskiego i ppłk. Romańskiego próbował bezskutecznie przywrócić porządek. Rozprzężenie i panikę pogłębiła porażka baonów 4 ppl w walce z pułkami Nabokowa. Podążające za 4 ppl baony rosyjskie dopadły pierwszych zabudowań przedmieścia wolskiego. W tym momencie rozpoczęły odwrót baony 1 psp. Większość strzelców podążyła ku cmentarzowi luterańskiemu i kalwińskiemu, natomiast baony 4 ppl wspólnie z baonem 8 ppl, broniąc się w zabudowaniach, wolno cofały się ku wałom miejskim. Masy żołnierzy 10 ppl, 5 psp i innych pułków nie myślały o stawianiu oporu i osłaniane przez pozostających w szykach żołnierzy 4 i 8 ppl spiesznie umykały w stronę rogatek wolskich. Kiedy do nich dopadły, „nastąpiła scena okrop-

nego rozprzężenia" 11 , gdyż przejście było bardzo utrudnione przez barykadę, palisady oraz cofające się tabory, szwadrony kawalerii i artylerię. Oficerowie powstrzymali panikę, od nowa sformowali pododdziały i zaczęli je wyprowadzać na przedmieście do walki z piechotą rosyjską. Gdy do rogatek wolskich dotarł gen. Bogusławski, sytuacja była już częściowo opanowana i generał przystąpił do organizowania obrony. Barykadę wzniesioną między budynkami rogatkowymi zajęły 2 działa z 1 blak i kompania 4 ppl, a wał po obydwu j e j stronach obsadzano piechotą. Przed rogatkami stanęły kolejne 2 działa 1 baterii konnej, które raziły kartaczami zbliżającą się rosyjską piechotę. Wspierały one broniące przedmieścia baony 4 i 8 ppl, wzmocnione j u ż zapewne przynajmniej 1 baonem 16 ppl, którego rozwinięte kompanie przekroczyły ulicę Młynarską prowadząc walkę ogniową z Rosjanami idącymi od szańca 23. Żołnierzy 16 ppl osłaniały też 2 baony 1 psp oraz 1 baon 18 ppl, które zajęły cmentarz luterański i prowadziły ogień zza mum opatrzonego strzelnicami. Trzeci baon 1 psp rozlokował się w Pracowni Ogni Wojennych, ajeden baon 18 ppl prawdopodobnie przesunął się pod szaniec 24, kiedy batalion 4 ppl mjr. Borzęckiego ruszył na pomoc barkanowi północnemu szańca 23. Pod osłoną tych kilku baonów, rozwiniętych mniej więcej wzdłuż ulicy Młynarskiej i w zabudowaniach przedmieścia wolskiego (na wysokości ulicy Młynarskiej), trwał odwrót artylerii, wozów amunicyjnych, taborów i rannych. Na szczęście dla strony polskiej w wale znajdowały się dwa przejścia rogatki i przerwa w wale przy redanie 25 (do niej kierowała się ta część uciekinierów, która nie mogła dojść do rogatek wolskich). Gdy polskie baony broniły pozycji zamkniętych ulicą Wolską, Młynarską i cmentarzem luterańskim, gen. Brigen zaatas

Ibidem, s. 123-124.

kował szaniec 24. Garnizon jego tworzyło 125 żołnierzy 10 ppl i 1 psp oraz obsługujący 5 dział wałowych kanonierzy Gwardii Narodowej. Szaniec nie posiadał palanki. Wsparcia mógł mu udzielić II baon 4 ppl, który wycofał się j u ż spod szańca 23, a prawdopodobnie także baon 18 ppl z cmentarza luterańskiego (drugi baon tego pułku Dembiński wprowadził j u ż na wał miejski). Wsparcie ogniowe zapewniała artyleria wałowa szańca 24, z armatą 24-funtową włącznie. Przedpole oraz flanki dzieła (szczególnie lewa) znajdowały się w zasięgu broni ręcznej baonów 1 psp, obsadzających strzelnice cmentarza luterańskiego, oraz artylerii szańca 26. Szaniec 24 Brigen zaatakował 4 baonami karabinierów. Polskie baony, oparte prawym skrzydłem o barkan, kilka razy odparły ogniem napór rosyjskiej piechoty. Od wystrzelonego przez Polaków pocisku zginął wtedy m.in. gen. Brigen. Zanim poległ, wydałjeszcze rozkazy, zmierzające do wzmocnienia batalionów pierwszego rzutu. W ich rezultacie do lewego skrzydła Polaków zbliżyły się baony grenadierów z pułków astrachańskiego i Suworowa oraz 12 dział lekkokonnych osłanianych przez pułk huzarów. Zasypane gradem pocisków polskie oddziały rozpoczęły odwrót w kierunku cmentarza luterańskiego. Korzystając z tego brygada karabinierów, pomimo ognia polskiej artylerii, m.in. z szańca 26, oraz piechoty od strony cmentarza, obeszła prawą flankę i uderzyła na szaniec 24 od gardła. Żołnierze 1 psp rozlokowani na cmentarzu nie byli w stanie osłonić go ogniem z broni ręcznej, gdyż w tym momencie rosyjscy grenadierzy ruszyli do ataku na ich pozycje. Karabinierzy wdarli się do szańca, ale nie udało im się wybić polskiego garnizonu. Zdołał on zagwoździć działa i pod osłoną polskich tyralierów z 4 i 18 ppl cofnąć się do cmentarza. 2 baony grenadierów astrachańskich i Suworowa, które pojawiły się na lewej flance wycofujących się oddziałów polskich, zostały odparte przez 2 baony 1 psp prowadzone przez płk. Franciszka Bobińskiego, dowódcę pułku, i mjr. Augusta Szmudego.

Po odwrocie polskich oddziałów z szańca 24 cmentarz luterański stał się głównym punktem oporu na drodze Rosjan ku wałom miejskim na północ od traktu kaliskiego. Z południowej strony traktu taką rolę mogły odgrywać ogrody Unriiha i Schultza. Pierwszy z nich, otoczony niewielkim murem ze strzelnicami, broniony był przez kilka słabych kompanii 5 psp (ich walką kierował prawdopodobnie gen. Młokosiewicz). Kompanie skoncentrowane były w części południowej i centralnej ogrodu, gdyż w części północnej walczył baon 8 ppl. 2 kompanie 5 psp zajmowały zabudowania łączące ogród Unriiha i Schultza, a prawdopodobnie także wysoki mur, otaczający wschodnią część drugiego z nich. Pociski rosyjskiej artylerii poważnie uszkodziły mury ogrodów i przetrzebiły ich drzewostany. Środkową część ogrodu Unriiha zaatakowały od czoła baony grenadierów pułku sybirskiego i Rumiancowa z kolumny Nabokowa (miało to miejsce mniej więcej w tym czasie, gdy 5 i 6 pułki karabinierów zmusiły do odwrotu baony 4 ppl). Od prawej sekundowały im pułki z kolumny Liprandiego, atakujące południową część ogrodu oraz zabudowania łączące obydwa ogrody. Żołnierze 5 psp nie zdołali oprzeć się naporowi rosyjskiej piechoty, wspieranej przez co najmniej 18 dział pozycyjnych i 10 lekkokonnych (artyleria wybijała coraz więcej przejść w murze), i pospiesznie wycofali się z ogrodu oraz z zabudowań folwarku. Mjr Dąbrowski zamierzał zorganizować opór w pobliżu cegielni i glinianek, ale nie dopuściły do tego pułki grenadierów, które z dużym impetem wypadły za Polakami z ogrodu i kierowały się ku wałom miejskim. Drewniana zabudowa nie dała Polakom żadnej osłony, gdyż rychło ogarnęły ją płomienie. W tej sytuacji Dąbrowskiemu nie pozostało nic innego, jak szybko cofać się w stronę wału miejskiego, gdzie czekałyjuż na niego 2 baony 23 ppl z 4 DP Milberga. Baon 8 ppl, walczący wśród zabudowań przedmieścia wolskiego, za wschodnim skrajem ogrodu Unriiha, ułatwił

kompaniom 5 psp oderwanie się od rosyjskich grenadierów. Zatrzymał on celnymi strzałami piechurów Nabokowa, wyłaniających się z ogrodu, dzięki czemu strzelcy zdołali dopaść do kilku murowanych domów, stojących wzdłuż ulicy Karolkowej. Ukryci w nich witali ręcznym ogniem oddziały Liprandiego i Nabokowa, wychodzące z przerwy między ogrodami. Piechota rosyjska pojawiła się także na południe od ogrodu Schultza. Usiłowały ją zatrzymać polskie baterie polowe, bijące w zachodnią część ogrodu od strony szańców 16 i 18. Gen. Bem próbował pchnąć do ataku baon 12 ppl, ale j e g o dowódca, mjr Jastrzębski, rozkazu nie wykonał i cofnął się ku rogatkom jerozolimskim. W tej sytuacji Bem ruszył ku szańcowi 21 z 2 działami 4 blak (ppor. Romana Rupniewskiego). Próbę ostrzelania rosyjskiej piechoty udaremniła im rosyjska rota lekkokonna, która zasypała kartaczami działa polskie, zabijając i raniąc podoficera i kilku żołnierzy obsługi. Bem pospiesznie cofnął pluton Rupniewskiego i rozwinął ku ogrodowi łańcuch tyraliery z piechoty ściągniętej prawdopodobnie z rogatekjerozolimskich. Na niewiele to jednak się zdało. Piechota rosyjska nie ustąpiła z zachodniej części ogrodu. Na prawo od oddziałów gen. Młokosiewicza walczył gen. Węgierski na czele 2 baonów 4 ppl (zmniejszone do stanu jednego baonu) i baonu 8 ppl. Karabinierzy Nabokowa (5 i 6 pułki) po wyparciu Polaków z zabudowań przedmieścia wolskiego posuwali się wzdłuż ulicy Wolskiej ku rogatkom, cały czas tocząc bój w obrębie zabudowań, ogrodów i sadów z polskimi baonami walczącymi w rozwiniętym szyku. Rosjanie doszli prawdopodobnie do wschodniego skraju ogrodu Unriiha. gdzie z ulicą Wolską łączyła się ulica Młynarska. Tutaj 3 baony polskie wsparł baon 16 ppl, a przede wszystkim bateria artylerii, stojąca przy rogatkach wolskich. Jej kartacze wymiatały ulicę Wolską na długości ponad 500 m, likwidując podejmowane przez Rosjan próby przejścia na północną stronę traktu i uniemożliwiając piechocie Nabokowa marsz ku

rogatce. Zabudowań i ogrodów z południowej strony traktu bronił baon 8 ppl, a z północnej 3 baony 4 i 16 ppl. Atakowały je 4 baony 5 i 6 pułków karabinierów wsparte od strony szańca 23 przez rozlokowane w nim 4 baony rezerwy I KP. Baon 8 ppl wycofał się do zabudowań i sadów, ciągnących się za ulicą Karolkową. Po j e g o odwrocie prawdopodobnie musiały się tam wycofać także baony 4 ppl. Tyralierzy z 16 ppl tworzyli łańcuch wysunięty przed tę ulicę - łączył on baony Węgierskiego z cmentarzami luterańskim i kalwińskim bronionymi przez baony Muchowskiego. Nabokow mógł teraz przesunąć baony karabinierów oraz grenadierów przed ogród Unriiha. Karabinierzy stanęli prawdopodobnie na placu między ogrodem a browarem na ulicy Karolkowej. Rosyjskiemu dowódcy trudno było utrzymać swoje oddziały w szyku. Tyralierzy cały czas bili się z Polakami, ale inni żołnierze zaczęli podpalać budynki przedmieścia i rabować pozostawione przez mieszkańców mienie. Największą zdobyczą była fabryka porteru położona po południowej stronie traktu. W j e j płomieniach zginęło wielu pijanych żołnierzy rosyjskich. Około godz. 18.00 linia polskiej obrony biegła w dużym przybliżeniu następująco: wschodnia część ogrodu Schultza - ulica Karolkowa- skrzyżowanie Karolkowej z Wolską- cmentarze kalwiński i luterański. Oczywiście, nie była to linia stała, gdyż cały czas wrzała na niej walka oddziałów polskich i rosyjskich. Zatraciły one całkowicie swój zwarty szyk i pododdziały, plutony, kompanie oraz roty, w kupie lub łańcuchach tyralier, biły się o poszczególne zabudowania i ogrody. Gęsta zabudowa przedmieść, liczne sady i ogrody porozdzielane płotami i parkanami pozwalały Polakom na zorganizowanie silniejszego oporu i wykorzystanie przewagi w walce w szyku rozproszonym. Rosjanie nie mogli im przeciwstawić swoj e j artylerii, a poza tym ich oddziały traciły zwartość podczas boju w zabudowaniach. Rosyjscy dowódcy usiłowali scalić

oddziały, wprowadzić w nich porządek i dyscyplinę, ale ich wysiłki były daremne. Przed godz. 18.00 tempo natarcia kolumn I i II KP osłabło. Kilku generałów rosyjskich wystąpiło z propozycją wstrzymania szturmu do następnego dnia, Toll jednak nie wyraził na to zgody. Zdecydowany był kontynuować szturm nawet w nocy, byle tylko osiągnąć wał miejski. Postanowił nawet wprowadzić do walki o przedmieścia rezerwowe brygady grenadierów. Od tej pory gwardia stanowiła ostatnią rezerwę armii rosyjskiej. Zgodnie z wydanymi przez gen. Tolla rozkazami działa I KP weszły w przerwę między szańcami 23 i 24, skąd mogły razić rogatki wolskie, partie przedmieścia bronione jeszcze przez Polaków i cmentarze. Część artylerii II KP skierowano przeciwko rogatkom jerozolimskim, szańcom 15,16,18 iznajdującym się między nimi polskim bateriom polowym. Do bezpośredniego wsparcia piechoty wyznaczono niewiele dział. Kolumna Nabokowa otrzymała dwie 8-działowe baterie, które miały j e j pomóc w walce z baterią polską w rogatkach wolskich i w ataku wzdłuż ulicy Wolskiej, a kolumny Sulimy i Liprandiego mogły liczyć na pomoc tylko 2 dział. Zadania dla I i II KP oraz oddziału Murawiewa sprowadzały się do opanowania szańców i punktów oporu, leżących na przedpolu wału miejskiego, oraz samego wału. Front natarcia poszerzono o szańce 16 i 18 oraz o wał, rozciągający się między rogatkami jerozolimskimi a redanem 19. Powinien je opanować gen. Gorczakow na czele rezerw I i II KP. Kolumny miały wchodzić do walki stopniowo. Pahlen prowadził bój na dalekiej flance (o cmentarz luterański), a więc pozostawiono mu swobodę. Natomiast w centrum i na prawym skrzydle było inaczej. Działania Nabokowa i Liprandiego powiązano ze sobą. Dopiero po opanowaniu przez Sulimę ogrodu Schultza do akcji wkroczyć mieli Gorczakow i Murawiew. Zbliżający się zmrok zmuszał do przyspieszenia działań piechoty, która nie mogła liczyć na wsparcie artylerii ze względu

na krótki czas ostrzału polskich pozycji i z powodu braku dostatecznej ilości amunicji w parkach polowych, znajdujących się w pobliżu baterii. W tej fazie bitwy piechota miała atakować pozycje polskie niedostatecznie „skruszone" przez artylerię, co narażało ją na znaczne straty. Strona polska mniej więcej od godz. 17.00 zaczęła wzmacniać odcinek zachodni oddziałami ściągniętymi z lewego frontu i z 4 DP. Oddział Dembińskiego zasiliło od 3 do 4 baonów (ok. 1800 bagnetów), a oddziały broniące rogatek jerozolimskich 2 baony (ok. 1200 bagnetów). Z prawego frontu i Parysowa Małachowski nie sprowadził rezerw. Oddziały Szymanowskiego i piechota Święcickiego cofnęły się tylko na pozycje sprzed godz. 14.00. Przerwę w ataku rosyjskim na przedmieście wolskie i Czyste Polacy spożytkowali na rozbudowę obrony. Umacniano domy, ulice barykadowano i zamykano wozami tak, że nie można było nimi przejechać konno. Wzdłuż wału powstało kilka odizolowanych punktów opona. Dembiński z Muchowskim organizowali obronę cmentarzy i ciągnącego się za nimi wału mniej więcej od Pracowni Ogni Wojennych do rogatek powązkowskich. Do dyspozycji mieli teoretycznie 8 baonów. Gen. Bogusławski do obrony rogatek wolskich posiadał 4 działa lekkie (dowodził nimi ppor. Tadeusz Dorantowicz), 3 baony piechoty oraz wielu żołnierzy, którzy odłączyli od swoich jednostek (obsadził nimi wał miejski po obydwu stronach rogatek). Na południe od niego wału oraz fragmentu przedmieścia z ogrodem Schultza broniło 5 baonów 5 psp i 23 ppl. Dowództwo na tym odcinku sprawował prawdopodobnie gen. Młokosiewicz. Gen. Węgierski z 4-5 słabymi baonami bronił przedmieścia wolskiego. Między tymi ośrodkami opona brakowało ściślejszej więzi, co więcej, nawet w ich obrębie dowódcy niejednokrotnie nie mogli dotrzeć ze swoimi rozkazami do podległych im oddziałów. Inicjatywa spoczywała więc w rękach oficerów młodszych. Artyleria nie mogła już odegrać większej roli w walce, gdyż

wyparta została pod sam wał miejski nie dostosowany do j e j przyjęcia na części odcinka zachodniego (działa mogły strzelać tylko ponad wałem). Baterie polowe centrum i prawego skrzydła (działa 1,5 i 7 kpap, 3 klap, wyrzutnie plutonu rakietników) jeszcze przed atakiem piechoty cofiięły się do miasta. Na lewym skrzydle Bem zatrzymał baterie polowe na przedpolu wału. 4 blak stała przed szańcami 16 i 18 (przy niej prawdopodobnie 1 kpap). Między szańcami 15-16 tkwiła 6 kpap, a wraz z nią 6 klap. Baterie te ostrzeliwały kolumny Murawiewa, szańce 21 - 22 i zachodnią część ogrodu Schultza oraz prowadziły pojedynek z bateriami Fiedorenki. W rogatce zostały 2 działa 2 blak. Jeszcze przed zapadnięciem zmroku Bem rozkazał kompaniom pozycyjnym cofnąć się za wał. Kompanie i baterie lekkie wycofały się dopiero wieczorem. Działa te obsadziły wał, począwszy od szańca 14 do rogatek belwederskich. Od godziny 18.00 bitwa toczyła się na czterech obszarach w większym lub mniejszym stopniu powiązanych ze sobą. Obejmowały one: - cmentarze luterański i kalwiński oraz wał na odcinku Pracownia Ogni Wojennych- rogatki powązkowskie; - przedmieście wolskie i Czyste oraz o wał na tym obszarze z rogatkami wolskimi włącznie; - umocnienia i wał między redanem 19 a rogatkam i jerozolimskimi; - umocnienia i wał między rogatkami jerozolimskimi a rogatkami czerniakowskimi. BÓJ O CMENTARZ LUTERAŃSKI I WAŁ NA ODCINKU P R A C O W NIA OGNI WOJENNYCH - ROGATKI P O W Ą Z K O W S K I E

W walce o cmentarz luterański Pahlen mógł wykorzystać maksymalnie 8 baonów (4000-5000 bagnetów), wspartych przez baterie IKP, oraz 12 dział konnych z oddziału Chiłkowa.

Dembiński przeciwstawił im 5 baonów (ok. 3600 bagnetów) wspartych przez minimum 3 działa wałowe z szańców 26 i 27. Cmentarz luterański miał kształt prostokąta. Jego krótsze boki, zachodni i wschodni (po około 170 m), stykały się z ulicą Młynarską oraz Pracownią Ogni Wojennych, a dłuższe, południowy i północny (po około 260 m), sąsiadowały z otwartymi polami. Do obrony przygotowana była tylko część zachodnia o kształcie prostokąta, o bokach długości 140 i 170 metrów. Mur otaczający cały cmentarz miał powybijane strzelnice. Chociaż był cienki i niski, to jednak chronił przed pociskami karabinowymi (takjak nagrobki). Wnętrze cmentarza dzieliło się na przegrodzone „niskimi przepierzeniami" zagrody. Strzelnice muru od strony zachodniej zajął II baon 4 ppl mjr. Borzęckiego, któiy wydzielił do budynku znajdującego się w południowo-zachodniej części cmentarza kompanię kpt. Józefa Krzysztoporskiego. Na terenie cmentarza znajdował się także baon 18 ppl, a 2 baony 1 psp rozlokowały się w pobliżujego południowej części. Baon grenadierów, który dołączył wieczorem, zajął pozycje przed cmentarzem kalwińskim. Pracownię Ogni Wojennych z prochownią przylegającą do cmentarza luterańskiego od wschodu, otaczał wał ziemny, dorównujący wymiarami wałowi wokół całego miasta. Od północy przylegał do niej cmentarz żydowski. Wieczorem 7 września wał pracowni obsadził baon 1 psp (ok. 590 bagnetów). Całego pasa wałów miejskich i umocnień przed wałem od rogatek powązkowskich do marymonckich strzegła Gwardia Narodowa i Straż Bezpieczeństwa, a dowództwo nad tym odcinkiem sprawował gen. Chrzanowski. Nowa faza walk o cmentarz rozpoczęła się ok. godz. 18.00, kiedy to 1 pułk karabinierów uderzył od zachodu, skupiając swój wysiłek na budynkach stojących w południowo-zachodnim narożniku. Polska piechota odparła ten atak ogniem broni ręcznej. Karabinierzy cofnęli się i ograniczyli dalsze działania do tyralierki. 2 pułk karabinierów próbował dostać się do cmen-

tarza od północy, ale ijemu się nie powiodło. Odparty został nie tylko ogniem broni ręcznej, ale także pociskami artyleryjskimi z dział szańca 26. Po karabinierach atak podjęły 2 baony grenadierów pułków astrachańskiego i Suworowa. Ich wysiłek także okazał się daremny. Polacy, ukryci za murem cmentarza, celnie razili rosyjskąpiechotę i postępujących na j e j czele saperów. Jak pisze Mierosławski, „Udało się wprawdzie tu i ówdzie ochotnikom przystawić drabinkę do muru, ale nasi przez strzelnice zaraz ją wywracali hakiem bagnetów, a kupki zbierające się do wstępowania po niej jedną na drugiej niby zżęte snopy kładł ogień ze strzelnic, poprzecznie dzierzgany z domostw narożników" 24 . Pahlen widząc, iż piechota nie zdoła przebyć muru, skierował na cmentarz ogień artylerii. W tej fazie walki szczególnie odznaczyło się 12 dział rot konnych Chiłkowa, które strzelały spod barkanów 24 i 26 do muru północnego i zachodniego oraz do zabudowań gospodarczych cmentarza. Precyzyjnym ogniem systematycznie wybijały wyłomy w murze i przez nie raziły kartaczami wnętrze cmentarza, paraliżując poczynania polskiej piechoty. Udało im się także zniszczyć narożnik północno-zachodni, przez który około godz. 20.00 wdarły się na cmentarz 2 baony grenadierów. Nie osiągnęły one jednak większych sukcesów, gdyż szybko zostały przygwożdżone ogniem prowadzonym przez polską piechotę zza grobowców i z zabudowań. W tym czasie 2 pułki karabinierów zaczęły obchodzić cmentarz od południa. Ich dowódcy nie wyciągnęli z wcześniejszych walk żadnych wniosków i dali się zaskoczyć 2 baonom 1 psp, które wypadły zza cmentarza. Atak I baonu (dca mjr August Szmudy) odrzucił 1 pułk karabinierów ku wiatrakom. Szmudy rozwinął baon wzdłuż ulicy Młynarskiej i rozpoczął pojedynek z karabinierami. W obliczu przeważających sił 24

M i e r o s ł a w s k i , op.citi. 2, s. 129.

rosyjskich polskie kompanie zaczęły cofać się ku cmentarzowi. Gdy rozsypane w pościgu roty rosyjskich pułków dotarły pod cmentarz, spadł na nie II baon 1 psp(dcamjrMeyzner), prowadzony osobiście przez ppłk. Franciszka Bobińskiego. Polakom udało się powstrzymać napór karabinierów. Kiedy Bobiński bił się na przedpolu cmentarza, 2 baony grenadierów rosyjskich, które wdarły się na jego teren od strony północnej, zaczęły stopniowo przejmować kontrolę nad coraz większym obszarem. Z nowych pozycji mogły one m.in. ostrzeliwać, od tyłu i z flanki, baony 1 psp. W tej sytuacji Bobińskiemu nie pozostało nic innego, jak wycofać się za linię ulicy Młynarskiej. W obrębie cmentarza z grenadierami, wspartymi już prawdopodobnie przez 2 baony rezerwowe (pułki Kutuzowa i wielkołucki), walczyły 2 baony 4 i 18 ppl. Celny ogień z broni ręcznej (zwłaszcza z budynków) hamował ruch rosyjskiej piechoty. Pahlen musiał ponownie odwołać się do pomocy artylerii. Tym razem kilka jednorogów obrzucało granatami teren cmentarza, niszcząc m.in. budynki w południowo-zachodnim narożniku, wtórując kąrtaczom rot konnych. Polskie baony musiały schronić się za murem odgradzającym wschodnią część cmentarza od zachodniej. Tutaj podstawą obrony był budynek kaplicy, przylegający do wewnętrznego muru opatrzonego strzelnicami. Opierając się o mur i kaplicę Polacy próbowali raz jeszcze powstrzymać napór Rosjan. Było to jednak niezwykle trudne, gdyż północna część muru była już uszkodzona przez pociski artyleryjskie. Rosyjskie pułki grenadierów usiłowały nawet wedrzeć się tędy na teren cmentarza, ale odparła je polska piechota oraz baon 1 psp, ostrzeliwujący podejście do muru od północy z wału Pracowni Ogni Wojennych. Bój trwał pomimo zmroku. Około godz. 22.00 baony 1 psp, rozlokowane z południowej strony cmentarza, zaatakowane zostały przez 1 i 2 pułki karabinierów, wsparte prawdopodob-

nie przez kolejne 2 baony z rezerwy I KP (pułki nowo- i staroigermanlandzki). Pod ich naporem Bobiński zaczął się cofać ku wałom miejskim. Wobec postępów rosyjskich przy rogatkach wolskich groziło mu, podobnie zresztąjak baonowi grenadierów z cmentarza kalwińskiego, przyparcie do wału miejskiego, gdyż główną część (zachodnią) cmentarza luterańskiego Rosjanie j u ż opanowali. W tej sytuacji na rozkaz Bogusławskiego mjr Borzęcki na czele II baonu 4 ppl jeszcze raz przekroczył środkowy mur. Walka ogniowa i na bagnety przeciągnęła się na tyle, że 1 psp i grenadierzy zdołali przejść do wyłomów w murze i dostać się do redanu 25. Tymczasem baon 4 ppl zapędził się w głąb cmentarza i został odcięty od muru (broniący go baon 18 ppl musiał nawet zatarasować przejście z jednej części cmentarza do drugiej). Rozproszeni żołnierze Borzęckiego, tocząc zaciętą walkę między nagrobkami, na komendę swojego dowódcy: „zbór przy wyłomie", skoncentrowali się pospiesznie i wymknęli wyłomem w północnej części muru. Bój na cmentarzu stopniowo wygasał. W ciężkim położeniu znalazła się ludność cywilna, która szukała schronienia w grobowcach i którą trudno było odróżnić od żołnierzy. Wobec nasilonego naporu Rosjan na mur środkowy Bogusławski wycofał 18 ppl wąskim kojcem z cmentarza do Pracowni Ogni Wojennych. Osłaniał go z kaplicy oddział kpt. Krzysztoporskiego. Bogusławski j u ż kilkakrotnie nakazywał mu opuścić posterunek, ten jednak odmawiał, oświadczając, że musi wypalić wszystkie ładunki, które zostały w magazynie. Do ewakuacji nie zmusił go nawet ponowny ostrzał cmentarza przez rosyjską artylerię. Poskutkowała dopiero groźba Bogusławskiego, iż rozstrzela „oficera za nieposłuszeństwo w ogniu". Kompania 4 ppl opuściła teren cmentarza. Postępujący za nią saperzy podpalili kaplicę, a następnie zaw alili kojec i porąbali mostek nad rowem. Piechota rosyjska, która pojawiła się w opuszczonej części cmentarza, zmuszona została

do odwrotu ogniem baonu 1 psp z zachodniej części wału Pracowni Ogni Wojennych. Rosjanie pospiesznie cofnęli się za mur środkowy. Po wielogodzinnych zmaganiach cmentarz luterański znalazł się w rękach rosyjskich. Przed Pahlenembyłjuż tylko wał miejski obsadzony przez liczną piechotę polską (7-9 baonów). Podejmowane przez oddziały IKP próbyjego opanowania kończyły się niepowodzeniem, Polacy bowiem niegęstym, ale celnym ogniem powstrzymywali ich zapędy. Piechurom Pahlena udało się opanować wał Pracowni Ogni Wojennych, ale nie mogli wedrzeć się do j e j wnętrza. Ta część wału, która oddzielała Pracownię od miasta, znajdowała się w rękach polskich. Pomimo ponawianych ataków wał między rogatkami wolskimi a powązkowskimi pozostał w rękach polskich, podobnie jak wszystkie umocnienia od szańca 27 do Wisły. Rosjanie utrzymali pozycje w pobliżu wału włącznie z szańcami 24 i 26. Oddział Chiłkowa przeszedł linię obozu 1 DP i stanął na Skalszczyźnie, odcinając polskim oddziałom z Parysowa drogę do miasta. Jeszcze przed wieczorem oddział Szymanowskiego rozpoczął odwrót do Marymontu. Nie był on atakowany przez rosyjską kawalerię. Nękała ona natomiast batalion 1 psp z szańca 61, który opuścił to umocnienie (z 4 działami 3 klap) przed godz. 22.00 i dotarł do rogatek powązkowskich. Baon 4 ppl z szańca 62a po zagwożdżeniu dział i wysadzeniu amunicji cofnął się pod Marymont wieczorem. WALKA O PRZEDMIEŚCIE WOLSKIE I CZYSTE O R A Z W A L MIEJSKI MIĘDZY ROGATKĄ W O L S K A A REDANEM 19

Do działań zaczepnych na Czystem Rosjanie dysponowali 9 baonami piechoty z kolumn Sulimy i Liprandiego (razem ok. 5300 bagnetów). Od lewej sąsiadowało z nimi 8 baonów (ok. 4000 bagnetów) kolumny Nabokowa, bijących się o przedmieście wolskie. Za nimi, w rezerwie, stały 2 brygady

grenadierów dowodzone przez gen. Szachowskiego (6 baonów, 3600 bagnetów). Tym trzem kolumnom Polacy mogli przeciwstawić na przedmieściu wolskim 4 baony (ok. 1500 bagnetów) dowodzone przez gen. Węgierskiego, a na Czystem 5 baonów (maksimum 2800 bagnetów). Na przedmieściach znajdowały się także mniejsze oddziały złożone z żołnierzy oderwanych od innych pułków, np. 1 psp. W rogatkach wolskich stały 2-4 działa 1 blak. Za wałem tkwiły co najmniej 4 baony piechoty (maksimum 1700 bagnetów). Przed godz. 18.00 bój toczył się mniej więcej na wysokości skrzyżowania ulic Wolskiej i Karolkowej. Większość swoich sił Nabokow skupił z lewej strony traktu, w pobliżu ulicy Młynarskiej. Polacy postąpili identycznie, dostosowując się prawdopodobnie do układu sił przeciwnika. Ulica Wolska stanowiła przeszkodę trudną do przebycia, gdyż wymiatały ją kartacze polskiej baterii z barykady w rogatkach. Działa Perrina, rozlokowane między dziełami 23 i 24, bez powodzenia próbowały zmusić jądo milczenia. Od czoła artylerię I KP wspierały dwie 8-działowe baterie. Jedna z nich próbowała nawiązać walkę z baterią Dorantowicza w rogatce. Pod osłoną artylerii wkroczył na przedmieście wolskie ks. Szachowski z 2 brygadami grenadierów. Widząc, iż oddziały Nabokowa właściwie nie posuwają się ku wałowi miejskiemu (związane całkowicie bojem z rozproszonymi oddziałami polskimi o poszczególne ogrody i domy), postanowił przeprowadzić zdecydowany atak, by wyprzeć Polaków z przedmieścia i opanować rogatki. Do zadania tego wyznaczył pułk grenadierów ks. Pawła Meklemburskiego (2 baony, 900 bagnetów) i sam stanął najego czele. Korzystając z tego, iż pułki Nabokowa związały bojem baony gen. Węgierskiego, Szachowski szybko posuwał się ku rogatkom. Raziły go działa Dorantowicza i piechota z przydrożnych zabudowań. Nie zważając na straty, Szachowski doprowadził grenadierów do skrzyżowania ulicy Karolkowej z Wolską. Dalej jednak posunąć

się nie mógł, gdyż spadł nań taki grad kartaczy (z dział Dorantowieza) i pocisków karabinowych (piechoty obsadzającej rogatki i wały), że musiał pospiesznie wycofać pułk, aby uporządkować jego szeregi. Pomimo strat podjął jeszcze dwie próby ataku, obydwie jednak zakończyły się fiaskiem. Siła ognia polskiej artylerii i piechoty była zbyt duża, aby udało się opanować rogatki „od frontu". W tym czasie gdy pułk ks. Meklemburskiego wykrwawiał się w bezskutecznych atakach, grenadierzy i karabinierzy Nabokowa, wykorzystując zamieszanie wywołane tak dalekim wniknięciem Szachowskiego w głąb przedmieścia, oczyszczali północnąjego stronę z polskiej piechoty i zdecydowanie przekroczyli linię ulicy Karolkowej. Szachowski tymczasem cofnął swój pułk prawdopodobnie do skraju ogrodu Unriiha i, wsparty przez grenadierów Nabokowa (pułki sybirski i Rumiancowa) oraz pułki z rezerwy (Cesarza Austriackiego i Króla Pruskiego), uderzył na wał miejski południową stroną przedmieścia. Tym razem Polacy nie zdołali go powstrzymać. Po krótkim oporze część baonu 8 ppl zdołała przedostać się na północną stronę ulicy Wolskiej, a inne oddziały szukały ocalenia w ucieczce na wał. Pułk ks. Meklemburskiego na ich karkach dopadł wału między rogatkami a redanem 20. Piechota polska, wspierana prawdopodobnie przez działo z redanu, próbowała bronić dostępu do miasta. W walce tej zginął dowódca rosyjskiego pułku płk Cimmerman, ale j e g o podwładni wdarli się na wał. Wbrew rozkazom Paskiewicza grupy żołnierzy rosyjskich pojawiły się na ulicach miasta, polska piechota szybko je jednak zlikwidowała lub usunęła na wał. Rosjanie pozostali na nim, ale wszystkie próby jego przekroczenia kończyły się niepowodzeniem (oficerom trudno było zmusić żołnierzy, by respektowali zakaz wchodzenia do miasta, gdyż perspektywa łupów była zbyt kusząca). Po pewnym czasie polska piechota uderzyła na grenadierów i odzyskała pełną kontrolę nad wałem.

W północnej części przedmieścia wolskiego 5 i 6 pułki karabinierów także opanowały obszar dzielącyje od wału miejskiego. Tylko część żołnierzy polskich z 4, 8 i 16 ppl zdołała schronić się do miasta. Ci, któiym nie udało się tego dokonać, cofnęli się w stronę cmentarza luterańskiego, skąd przedostali się w obręb miasta otworem w wale przy redanie 25. Na południe od kolumny Nabokowa i Szachowskiego, na Czystem, walczyły kolumny Liprandiego i Sulimy. Jeszcze przed godz. 18.00 zaatakowały one polskie pozycje. Gen. Malinowski z pułkami szlisselburskim i ładoskim, poprzedzonymi ochotnikami gwardii z pułku pawłowskiego i izmaiłowskiego, opanował wschodnią część ogrodu Schultza. Następnie przy wsparciu 2 dział kontynuował natarcie. Prawdopodobnie do godz. 19.00 płk Liprandi zdołał opanować redan 20, wypieraj ą c z niego żołnierzy z 5 psp, a Malinowski wał między redanami 19 a 20 (pierwszy z tych redanów nadal pozostał w rękach polskich). Żołnierze rosyjscy, korzystając z faktu, że polska piechota rozstawiona była w niewielkich i oddalonych od siebie grupach, przenikali w głąb miasta albo posuwali się wzdłuż wału w poszukiwaniu dogodniejszych wejść na jego obszar. Tyralierzy z kolumny Sulimy dotarli nawet pod redan 17. Późnym wieczorem baon polskiej piechoty zaatakował od strony rogatek wolskich oddziały Liprandiego, usiłując odzyskać redan 20 i wał. Rosjanie zdołali jednak ten atak odeprzeć. O godz. 22.00 jeszcze raz strona polska próbowała w różnych punktach odrzucić z wału oddziały Liprandiego i Sulimy, ale bez powodzenia. Kolumna Nabokowa, walcząca w zabudowaniach przedmieścia wolskiego, usiłowała opanować rogatki. Nabokow wprowadził do walki 12 baonów piechoty (maksimum 6100 bagnetów) wspartych przez 16 dział. Strona polska przeciwstawiła im co najmniej 7-10 baonów, ale już bardzo słabych liczebnie (około godz. 22.00 pod rogatki przybyły 2 baony 2 ppl i II baon 4 ppl).

Po odparciu pułku ks. Meklemburskiego Polacy powstrzymywali ogniem broni ręcznej rosyjską piechotę, usiłującą podejść do wału i rogatek. Jednocześnie pociski polskich dział rozlokowanych na barykadzie rozpraszały zwarte oddziały wroga. Ulica Wolska, prowadząca do rogatek, na całej szerokości była pokryta ciałami zabitych i „[.. .]umierającymi, których jęki jeszcze potęgowały grozę zniszczenia" 2 '. Strzelaninę od czasu do czasu przerywał atak rosyjskich oddziałów albo kontratak polskiej piechoty. Po godz. 22.00, wraz z otrzymaniem posiłków, Polacy przejawiać zaczęli większą inicjatywę, a kiedy Rosjanie cofnęli się od rogatek, przeprowadzili bardzo silny kontratak. Uczestniczyły w nim 2 baony 2 ppl (5 kompanii), dowodzone przez mjr. Ignacego Hiża i Ferdynanda Kolbego (wg Mierosławskiego kontratak prowadził sam gen. Muchowski), za którymi podążały inne oddziały. Dowódcy polscy podobno zakazali brania jeńców. Jeden z baonów uderzył wzdłuż ulicy Wolskiej, a drugi wprost przez Czyste na ogród Unriiha, wypierając rozproszone baony Nabokowa za tenże ogród i ulicę Młynarską. Polacy wybili rosyjskie oddziały bro26 niące zabudowań . Nabokow rzucił przeciwko polskiej piechocie pułki grenadierów ks. Meklemburskiego, Rumiancowa i Suworowa wsparte przez 5 i 6 pułki karabinierów. Ich atak ku rogatce był tak gwałtowny, że odciął drogę odwrotu licznym polskim tyralierom na przedmieściu, a przede wszystkim kompaniom 2 ppl. Od zagłady uratowały je 3 odwodowe kompanie tego pułku, które uderzyły w lewą flankę rosyjskiej piechoty i zmusiły ją do odwrotu. To umożliwiło baonom Hiża i Kolbego wycofanie się z przedmieścia. Gdy Rosjanie ponownie zbliżyli się do wału i rogatek, odpędzono ich strzałami z broni ręcznej i dział. Ogniowa szermierka piechoty trwała do godz. 24.00. 25

R. S o 11 y k, La Pologne, t. 2, Paryż 1833, s. 430. ' Biblioteka PAN w Kórniku, rkps 737, k. 13; M i e r o s ł a w s k i , op.cit., t. 2, s. 171—172. 2I

WALKA O UMOCNIENIA I WAŁ MIĘDZY REDANEM 10 A 19 Z ROGATKAMI JEROZOLIMSKIMI WŁĄCZNIE

Tuż po opanowaniu ogrodu Schultza i przejściu kolumn Sulimy oraz Liprandiego za ulicę Karolkowągen. Gorczakow rozpoczął działania zaczepne przeciwko umocnieniom przed rogatkami jerozolimskimi i wałowi miejskiemu od rogatek do Czystego. Dysponował rezerwami II KP- 4 baonami piechoty (pułki wołogodzki i 11 jegrów, ok. 2100 bagnetów) oraz 8 baonami 2 brygad grenadierów (3 i 4 pułki karabinierów, kijowski iks. Eugeniusza Wirtemberskiego, 3800bagnetów). Od prawej flanki z jednostkami Gorczakowa współdziałał oddział gen. Murawiewa, który walczył o szańce zewnętrzne i wał na południe od rogatek. Podstawę polskiej obrony stanowiły szańce 73,15, 16 i 18, rogatki jerozolimskie oraz wałzredanami 10, 12, 14 i 19. Szańce 16 i 18 były barkanami pozbawionymi palanek. Znajdowały się w nich po 2-3 działa wałowe i polowe. Rogatki jerozolimskie stanowiły najważniejszy punkt obrony polskiej. Dwa budynki rogatkowe zostały ufortyfikowane i łączyła je palisada ze strzelnicami. Umieszczono w nich 2 działa 2 blak. Przedpole rogatek osłaniał od prawej strony barkan 16, a od lewej barkan 15. Ten ostatni był dziełem zamkniętym palanką, posiadającym 2 działa wałowe i prawdopodobnie 1 -2 kozły rakietowe (znajdowały się także w szańcu 16). Za barkanami wznosił się wał miejski. W j e g o redanach (10,12,14,17 i 19) umieszczono działa polowe i wałowe. Przeważającą część piechoty (8 baonów) gen. Umiński trzymał na przedpolu wału, między szańcami i zabudowaniami (cegielni, Karczmy Żelaznej), z południowej strony traktu krakowskiego. Między szańcami 15 i 16 stała 6 klap. Za rogatkami zajął pozycje baon 12 ppl, a całego wału między redanami 10 a 19 pilnowały niewielkie oddziały piechoty sąsiadujące od prawej z żołnierzami gen. Młokosiewicza. Od godz. 16.00

w rozkładzie garnizonów szańców przed wałem nie dokonano poważnych zmian i, na przykład, w umocnieniach 3,4,5,6,7, 68, 69 i 70 nadal znajdowało się 11 kompanii 13 ppl i 3 psp. Opuszczone natomiast zostały szańce Królikami i Mokotów, co pozwoliło Strandmanowi zbliżyć się do Warszawy. 1 DK gen. Jagmina po porażce w walce z huzarami gwardii stała za wałem miejskim. Rosjanie rozpoczęli atak na pozycje Umińskiego przed godz. 18.00. Poprzedził go intensywny ostrzał prowadzony przez 8 dział pozycyjnych. Raziły one z odległości 200-300 m szaniec 16 i rogatki jerozolimskie. Pod osłoną artylerii kolumny 2 baonów pułku wołogodzkiego, prowadzone przez gen. Jefimowicza, biegiem zbliżyły się do szańca. Poniosły znaczne straty od ognia jego garnizonu, a także piechoty i dział polowych z wału oraz rogatek, mimo to zdołały opanować umocnienie. Nastąpiło to o zachodzie słońca (ok. 18.10). Mniej więcej w tym samym czasie 3 baony piechoty z kolumny płk. Łukasza opanowały szaniec 15. Broniące obydwu dzieł 2 baony 12 ppl 1 3 psp oderwały się od rosyjskiej piechoty i dopadły rogatek, otwierając tym samym pole ostrzału dla artylerii i piechoty rozlokowanej w budynkach rogatkowych, na wale i za palisadą. 2 działa 2 blak strzelały szybkim ogniem kartaczowym. Baony pułku wołogodzkiego przywitane gradem pocisków musiały ponownie cofnąć się do szańca nr 16. Ale nie na długo. Szaniec ten był otwarty od tyłu, tak więc polskie pociski mogły swobodnie razićjego wnętrze. Rosjanie ponosili znaczne straty. Gen. Jefimowicz podjął kolejnąpróbę ataku na rogatki. Tym razem wzmożony ogień artylerii i broni ręcznej polskich oddziałów zdziesiątkował pułk wołogodzki. Poległa większość jego oficerów, m.in. gen. Jefimowicz, płk Maskę, wszyscy starsi oficerowie i większość oficerów młodszych. Pułk pozbawiony dowódców cofnął się w popłochu za szaniec 16, a następnie w kierunku drogi polnej z Czystego do traktu. Rosjanie opuścili prawdopodobnie także szaniec 15.

11 pułk jegrów, atakujący szaniec 18, miał więcej szczęścia. Opanował to umocnienie, zwyciężając w walce z żołnierzami 12 ppl lub 5psp. Widząc, że wał położony za zdobytym szańcem może stać się kolejnym celem Rosjan, gen. Wroniecki skierował 2 działa 2 blak do redanu 17. Osłonę zapewniały im 2 kompanie 12 ppl. Ich przeciwnikiem były chmary tyralierów z kolumny Sulimy i 11 pułku jegrów, napierające na redan 17 od czoła. Utrata kontroli nad szańcami 15 i 16 skłoniła gen. Milberga do wycofania swojej dywizji za wał miejski, skąd miała bronić rogatekjerozolimskich. Pierwsze do miasta weszły 4 baony 3 psp, 23 ppl i pułku grenadierów. Zajęły one pozycje wzdłuż zachodniego wału, za którym j u ż wcześniej schroniła się 6 klap (stanęła za rogatkami, skąd mogła razić ich przedpole). Teraz Gorczakow wprowadził do walki dwie kolejne brygady grenadierów. Ich zadaniem było opanowanie większych odcinków wału oraz wsparcie pułku wołogodzkiego i 11 pułku jegrów. Brygada karabinierów gen. Freiganga (4 baony, ok. 1600 bagnetów) rozpoczęła szybki marsz w kierunku wału miejskiego. 1 baon usadowił się w szańcu 16, a pozostałe 3 baony 3 i 4 pułku karabinierów wspólnie z pułkiem wołogodzkim (razem 5 baonów) uderzyły wprost na rogatki. Rosyjskiej piechocie udało się, co prawda, dopaść palisady, ale ogień polskiej piechoty z wału i rogatek był przytłaczający (strzelały działa 2 blak, a prawdopodobnie także z 6 klap). Rosjanie ponieśli duże straty i zaczęli pospiesznie cofać się ku szańcom 15 i 16. W tym momencie do kontrataku rzuciła się polska piechota, która ostatecznie zmusiła gen. Freiganga do odwrotu. Karabinierzy zdołalijedynie utrzymać szaniec 16. Na północ od brygady Freiganga wał miejski atakowały 2 pułki grenadierów, kijowski i ks. Wirtemberskiego (4 baony, 2280 bagnetów), zmierzające prosto w stronę redanu 17. Wprawdzie żołnierzy rosyjskich ostrzeliwały 2 działa 2 blak oraz piechota z 12 pułku, ale ich ogień był niecelny. Tylko kilka

kul i kartaczy trafiło w kolumny. Grenadierzy parli do przodu, i w dodatku śpiewali. To jeden z dowódców wezwał na czoło szyku śpiewaka pułkowego, który zaintonował: „Ach, po co grodziło się ogrody, Ach po co sadziło się kapustę". Żołnierze podjęli pieśń i niosła się ona dopóty, dopóki pułk nie podszedł pod redan i z głośnym „ura" nie rzucił się do szturmu. Pułk kijowski z gen. Połujektowem na czele uderzył na redan od czoła i flanki, natomiast pułk ks. Wirtemberskiego dowodzony przez gen. Czadajewa na wał z jego południowej strony. Żołnierze półbaonu 12 ppl kpt. Święcickiego nie stawili oporu i pospiesznie opuścili swoje posterunki. Jedyną przeszkodą dla atakujących była palisada w rowie redanu i stromość wału, który w tym miejscu (licząc od dna rowu) miał ponad 6 m. Rozproszone kompanie 12 ppl w popłochu cofnęły się między ogrody i pojedyncze budynki, stojące tuż za wałem, lub uciekały w kierunku rogatek. 2 działa 2 blak z redanu 17 pozostawione bez osłony musiały pospiesznie umykać przed wdzierającą się na wał rosyjską piechotą. Jedno z nich udało się zaprzodkować i cofnąć, ale na uratowanie drugiego byłojuż za późno. Kanonierzy musieli je porzucić i sami ratować się ucieczką. Zdołali uprowadzić tylko przodkarę. Rosyjscy grenadierzy opanowali wał i niewielkimi grupkami starali się wnikać w głąb miasta. Wzbraniały im tego, jak mogły, resztki półbaonu Święcickiego. Około 100 żołnierzy pod dowództwem ppor. Wincentego Jełowickiego ostrzeliwało grenadierów z ogrodów i zabudowań przywalę. Rosjanie mogli, oczywiście, zdławić ten opór, ale dowódcy pułków nie wydali rozkazu przekroczenia wału (instrukcje były wyraźne: opanować wał i umocnić się na nim, ale nie przekraczać). Grenadierzy poprzestali więc na wymianie ognia z polską piechotą. Tylko niewielkie ich oddziały buszowały na terenie miasta. Dowódcy rosyjscy obawiali się*zresztąnie bez podstaw, że zejście z wału spowoduje rozproszenie pułków. Ogień polskiej piechoty był jednak coraz dokuczliwszy.

Płk Obradowicz, dowódca pułku ks. Wirtemberskiego, zdecydował się w końcu na wysłanie w ogrody jednej roty w szyku tyralierskim. Polecił j e j zapalić wszystkie wolno stojące budynki. Do tyraliery przyłączyli się liczni ochotnicy, wśród których nie brakowało żądnych rabunku maruderów. Dowódcy zaczęli tracić wielu żołnierzy, którzy za ich zgodą lub bez niej wpadali do miasta. W każdym razie nie zmieniło to faktu, iż przed godz. 19.00 grenadierzy kijowscy, ks. Wirtemberskiego orazjegrzyz 11 pułku byli na wale. Pułk kijowski poszerzał swoje zdobycze posuwając się wzdłuż wału w kierunku rogatek wolskich. Prawdopodobnie udało mu się zająć redan 19 i nawiązać kontakt z kolumną gen. Sulimy. W tym czasie w alka o rogatki jerozolimskie wkraczała w rozstrzygającą fazę. Pułki gen. Freiganga, które poniosły w dotychczasowych atakach znaczne straty (w pułku wołogodzkim w szyku zostało mniej niż 300 żołnierzy), otrzymały wzmocnienie w postaci półbaonu ochotników gwardii i pułku finlandzkiego gwardii (2 baony, 1374 bagnety) z kolumny Murawiewa. W szturmie rogatek miało uczestniczyć 6 1/2 baonu piechoty (minimum 3000 bagnetów). Dowództwo podczas działań przy rogatkach przejął gen. Poleszko, gdyż gen. Gorczakow ponownie został ranny. Zanim piechota rozpoczęła atak, około 20 dział pozycyjnych i lekkich ostrzelało rogatki jerozolimskie z niecałych 200 m. Pomogły one w ten sposób oczyścić przedpole z polskich tyralierów wspieranych przez artylerię polową. W tej walce od północnej flanki oddział Poleszki wspierali tyralierzy z pułku grenadierów brygady gen. Czadajewa. Wspólnym wysiłkiem Rosjanie zdołali wyprzeć Polaków za rogatki i wał. Bój toczył się zresztą także poza nimi. Tyralierzy z pułku ks. Wirtemberskiego posuwali się ku rogatkom jerozolimskim walcząc z kompaniami 12 ppl. Na południe od Freiganga aktywne działania prowadził od-

dział gen. Murawiewa. Kolumny rosyjskie rozpoczęły atak jednocześnie. Pułk żmudzki zaatakował szaniec 73 broniony przez kilkuset polskich żołnierzy z 4 działami wałowymi (uzyskali oni wsparcie 2 baonów 13 ppl i 3 psp, które nie cofnęły sięjeszcze za wał). Walka była zacięta. Pułk żmudzki stracił w niej 4 oficerów starszych i część młodszych. Polakom nie udało się jednak utrzymać umocnienia i rozpoczęli odwrót w stronę wału i szańca nr 13. Tutaj pomyłkowo ostrzelały ich własne oddziały broniące rogatek jerozolimskich. W tej sytuacji baony 13 ppl i 3 psp ruszyły prawdopodobnie do przejścia w wale przy redanie 10. Tymczasem grenadierzy żmudzcy uderzyli na szaniec 13. Atak, z powodu braku oficerów, nie był j u ż skoordynowany i stanowczy. Przywitany ogniem pułk cofnął się ku szańcowi 73, a dwie roty schroniły się do rowu szańca 13, skąd żołnierze nie dali się ruszyć do ataku na przedpiersie. Pozwoliło to garnizonowi prowadzić ostrzał przedpola, a także podejścia do rogatek jerozolimskich. Z umocnienia wyparło Polaków dopiero przed trzecim atakiem rosyjskim na rogatki jerozolimskie 40 ochotników gwardii. Prawdopodobnie w trakcie walki o szaniec 73 atak rozpoczęła również kolumna płk. Rotha. Pułk grenadierów nieświeskich uderzył na najsilniejszy na odcinku południowym szaniec 11 (posiadał 3-rzędowy pas wilczych dołów, palisady w rowie oraz palankę). Umieszczone w nim dwa działa wałowe, wsparte przez garnizony sąsiednich umocnień, zadały Rosjanom znaczne straty. Grenadierzy zdołali jednak opanować umocnienie, za co zapłacili m.in. śmiercią dowódcy, płk. Chondzińskiego. Wraz ze zdobyciem tego dzieła Rosjanie znaleźli się niespodziewanie na tyłach szańców zewnętrznych (68-71). W powstałą w systemie polskich fortyfikacji lukę wchodzić zaczęły rezerwy kolumny Rotha (3 baony gwardii, ok. 1500 bagnetów), gotowe uderzyć na wał miejski i wyjść na flankę polskich oddziałów broniących rogatek jerozolimskich.

Trzecią próbę zdobycia rogatekjerozolimskich Rosjanie podjęli między godz. 19.00 a 20.00. Po ostrzale prowadzonym przez kilkanaście dział zwarte kolumny rosyjskiej piechoty ruszyły do ataku. Na północ od rogatek wał miejski atakowały 3 baony karabinierów 3 i 4 pułku poprzedzone ochotnikami gwardii, od strony południowej 2 baony pułku finlandzkiego, a od czoła baon karabinierów (dowódca por. Szubin) z szańca 16. Polacy przywitali Rosjan silnym ogniem artyleryjskim (w tym także rakietami) oraz broni ręcznej. Pierwsi do rogatek dotarli żołnierze por. Szubina i oni ponieśli największe straty, gdyż skupili na sobie prawie cały ogień polskiej piechoty. Oddziały skrzydłowe miały straty mniejsze. Gdy kolumny pułku finlandzkiego wdarły się na wał, obrona polska całkowicie się załamała. Polacy zdołali cofnąć z rogatek 2 działa, ale piechota nie stawiała długiego oporu. Prawdopodobnie pierwsi zaczęli uciekać grenadierzy, którzy zajmowali skrajną prawą flankę polskich oddziałów przy rogatkach. Wcześniej walczyli oni z grenadierami pułku ks. Wirtemberskiego, podchodzącymi ku rogatce od strony północnej, i teraz, w obliczu kolejnego ataku od czoła, nie zdołali przygotować się do obrony. Za grenadierami posterunki opuścili żołnierze 23 ppl i 12 ppl. Oficerom udało się powstrzymać uciekających dopiero przed folwarkiem świętokrzyskim, gdzie polskie oddziały rozpoczęły przygotowania do odbicia rogatek. Tymczasem dołączyły do nich 3 baony 13 ppl i 3 psp, które wycofały się w obręb miasta przy redanie nr 10. Do kontrataku zgromadzono 8 1/2 baonu piechoty, poza tym 5 batalionów obsadziło południowy wał, osłaniając go przed kolumną płk. Rötha. W tym czasie do zdobytej rogatki Rosjanie wprowadzili 2 działa, a 2 baony pułku finlandzkiego zajęły szaniec 15 oraz redan 14. W szańcu 18 ulokował się baon kijowskiego pułku grenadierów. Inne oddziały prawdopodobnie cofnęły się za wał. Przed nim pozostały tylko ubezpieczenia i tyralierzy. Polskie baony uderzyły na rogatki jerozolimskie między godz.

20.00 a 21.00. Pomimo ognia 2 dział, miotających kartacze wzdłuż Alej Jerozolimskich, Polacy odzyskali kontrolę nad wałem i rogatkami. Rosyjska piechota prawdopodobnie cofnęła się za wał, ale wkrótce sama przeprowadziła kontratak. Wzięli w nim udział grenadierzy pułku ks. Wirtemberskiego prowadzeni przez gen. Czadajewa. Zaatakowali oni rogatkę od północy i przy współudziale piechoty atakującej od czoła ostatecznie ją opanowali. Polska piechota ponownie cofnęła się ku folwarkowi, ale tym razem Rosjanie podążali za nią. Udało się ich zatrzymać dopiero w pobliżu folwarku. Piechurzy rosyjscy cofnęli się ku rogatkom, gdzie gen. Poleszko zaczął koncentrować rozsypane w walce pułki (z 8 rot pułku ks. Wirtemberskiego po opanowaniu rogatki w szyku pozostały tylko 3). Oprócz scalania formacji Rosjanie prowadzili jeszcze walkę z nielicznymi oddziałami polskimi, które pozostały w pobliżu rogatek. Wyparto m.in. polską piechotę z baraków 1 DP, ciągnących się wzdłuż południowego wału. Po skoncentrowaniu rosyjskie pułki cofnęły się ponownie zawał miejski. Od strony miasta pozostał przed nimi jedynie łańcuch tyrał ierski, wysunięty w kierunku pasa stawów, cegielni i folwarku. Przy rogatkach jerozolimskich stał pułk finlandzki. a w samych rogatkach po usunięciu barykady umieszczono 6 dział. Na prawo i lewo od finlandczyków rozwinęły się baony pułku ks. Wirtemberskiego, a dalej w kierunku rogatek w olskich pułk kijowski, zajmującyjednym baonem szaniec 18. Scenerię walk o rogatki najlepiej oddaje relacja rosyjskiego oficera, Loggina Goremykina: „Robiło się ciemno, pożar rozprzestrzeniał się nieustannie, ale nowe płomienie wznosiły się na ciemnym horyzoncie i łączyły się w miarę rozprzestrzeniania z sąsiednimi, tworząc przed naszymi oczami czerwony obłok grożący upartej stolicy obróceniem w popiół w kilka godzin to, co tworzyła praca ludzka przez lata. Po zajęciu wału i rogatek ogień karabinowy i działowy grzmiał mocno we wszystkich częściach miasta; prochownia znów

wyleciała w powietrze; pękały granaty i rakiety, robiąc prawdziwe fajerwerki. [...] W prawo od gorzejącego horyzontu gwiezdna linia poprzedzała deszcz sypiących się na nas kul; jednym słowem wszystkie te koszmarne zjawiska połączone razem tworzyły obraz, którego najbardziej rozbujała wyobraźnia nie była w stanie sobie wyobrazić" 27 . Tocząca się w pobliżu rogatekjerozolimskich walka ułatwiła działania kolumnie Murawiewa, która w tym właśnie czasie uderzyła na wał miejski. Roth opanował redan 10, a Łukasz redan 12. Ten ostatni razem z redanem 14 zajęli grenadierzy gwardii. Rosyjska piechota zaczęła przenikać w głąb miasta. Około godz. 21.00 cały wał od redanu 10 do 19, z rogatkami jerozolimskimi włącznie, znalazł się w rękach rosyjskich. Około godz. 22.00 Polacy raz jeszcze podjęli próbę odzyskania rogatekjerozolimskich. Kilka batalionów, przy odgłosie werbli, uderzyło wówczas w kierunku rogatek, koncentrując główny nacisk na części wału obsadzonej przez lejbgrenadierów gwardii (po obu stronach redanu 12). Tym razem polski kontratak zakończył się niepowodzeniem. Baon lejbgrenadierów, wsparty przez 16 dział pozycyjnych i lekkich, zmusił oddziały polskie do odwrotu ku folwarkowi. O godz. 23.00 Rosjanie kontrolowali wał i znajdujące się na nim redany od numeru 10 do 20. Od tego ostatniego do Wisły wał znajdował się w rękach Polaków. Zgodnie z instrukcjami Paskiewicza 7 września wojska rosyjskie miały poprzestać na opanowaniu wału miejskiego i umocnieniu się na nim. W toku walki doszło jednak do wielu wypadków, kiedy to oddziały rosyjskie przeszły wał i wdarły się między zabudowania Najbardziej niebezpieczne z tego typu zdarzeń nastąpiło po godz. 19.00, gdy do wałów dotarły kolumny Liprandiego i Sulimy oraz grenadierzy kijowscy i ks. 27

Centralne Państwowe Archiwum Historyczne Rosji w Petersburgu, zEspół 1626, inw. I, syg. 1788.

Wirtemberskiegozjegrami 11 pułku. Grenadierzy Połujektowa, walcząc z baonem 12 ppl, wdarli się na ulicę Pańską a żołnierze Sulimy i Liprandiego na Prostą Żelazną Grzybowską i Chłodną. Zw arte jednostki nie wkraczały jednak w obszar zabudowań. Zapuszczali się tam samotni żołnierze lub niewielkie ich grupki głównie w celach rabunkowych. Dochodziło do podpalania domów, a nawet do morderstw na cywilach. Po zajęciu wału dowódca pułku ks. Wirtemberskiego nakazał wysuniętym w stronę miasta tyralierom podpalać wolno stojące zabudowania. Żołnierze podpalali jednak i zwartą zabudowę. Z rabusiami i podpalaczami walczył do północy m.in. półbaon 12 ppl, obsadzający barykady na ulicy Grzybowskiej i Pańskiej.

WARSZAWA W DRUGIM DNIU BITWY. ROKOWANIA. BILANS STRAT W czasie rozejmu Warszawa przybrała wygląd miasta z okresu pokoju z pootwieranymi sklepami i tłumami spacerowiczów. Duże zgromadzenia ludności powstały przy pałacu Namiestnikowskim, gdzie na dziedzińcu obecny był Krukowiecki, na placu Zamkowym przed Zamkiem, w którego murach obradował sejm, i wreszcie na placu Bankowym. Idyllę przerwał huk salwy oddanej przez rosyjską artylerię o godz. 13.30. Rytmiczny, regularny ogień rosyjskiej artylerii towarzyszył warszawiakom przez kilka godzin. Ulice wypełniły się dymem prochowym, kurzem i papierami od ładunków. Pod wieczór do dymu prochowego dołączyły dymy pożarów, ogarniających całe połacie przedmieść. Jeszcze przed godziną 19.00 nie było zbyt wielkich pożarów. Dopiero po zapadnięciu ciemności, gdy nie można było gasić ognia i izolować palących się części przedmieść, płomienie objęły większe partie zabudowy. Widok z Pragi był przerażający - od Bielan do Czerniakowa ciągnęła się nieprzerwana linia pożarów 28 . W otoczeniu Tolla pojawiła się nawet opinia, wróżąca powtórzenie pożaru Moskwy z 1812 r. Domy płonęły przede wszystkim na Czystem i przedmieściu wolskim. W dzielnicy Wola ogień strawił łącznie 221 28

s. 168.

L. S a p i e h a ,

Wspomnienia

(z lat 1803 do 1863% Lwów 1914,

budynków o wartości ponad 1 min zł. W większości były to domy drewniane, należące do ubogiej ludności. Prawie wszystkie posesje za rogatkami wolskimi zostały zniszczone (m.in. browary, drewniane cegielnie). Na przedmieściu taki sam los spotkał 48 dworków. W obrębie wałów miejskich spłonęło trochę domów na ulicy Pańskiej, drewniana zabudowa od Alej Jerozolimskich do ul. Grzybowskiej, ale niewiele budynków na ulicach Leszno i Elektoralna. Scenerii tej przydawały grozy eksplodujące jaszcze i składy prochu, np. w folwarku świętokrzyskim o godz. 22.30. Z pożarami usiłowali walczyć pompierze, którym pomagała Straż Bezpieczeństwa oraz ludność cywilna. Jednak pracę utrudniała im nieustanna walka. Jeden z oficerów, Ignacy Stromberg, został nawet śmiertelnie ranny przy gaszeniu pożam na przedmieściu wolskim. Przerażenie, które ogarnęło ludność cywilnąpo pierwszych salwach rosyjskiej artylerii, w miarę upływu czasu nieco osłabło. Co prawda, rosyjskie pociski częściej dolatywałyjużza wał miejski, ale niebyło objawów paniki. Od rogatek wolskich ciągnęły w głąb miasta gmpy mieszkańców, ewakuujących się w obawie przed walką. Nieliczni przechodzili mostem na Pragę. Ludność, która znalazła się w strefie walk, chroniła się, gdzie tylko mogła, nawet w grobowcach cmentarza luterańskiego. Sytuacja radykalnie zmieniła się między godz. 16.00 a 17.00, kiedy wojska rosyjskie ruszyły do szturmu na przedmieścia i realna stała się groźba walk w mieście. Wtedy to, kto mógł, uchodził na Pragę. Opuszczano domy murowane, które mogły być wykorzystane do walki przez wojsko. Szukano bezpiecznego schronienia w kościołach, klasztorach i w domu konsula austriackiego. Tłumy przed pałacem Namiestnikowskim i Zamkiem czekały na wiadomości z pola bitwy. Zazwyczaj były one pomyślne. Kilku obserwatorów z wieży zegarowej zamku dostrzegło nawet Francuzów, spieszących na pomoc Polakom. Władze miasta (Rada Municypalna) i sztab Gwardii Naro-

dowej z j e j dowódcą gen. Piotrem Łubieńskim, zdominowane przez przeciwników powstania, przez cały dzień starały się nie dopuścić, by walki przeniosły się w obręb Warszawy. Deputacje kierowane przez przewodniczącego rady, Ludwika Osińskiego, kilkakrotnie zwracały się do Krukowieckiego z prośbą o ocalenie miasta, dając mu tym samym do ręki argumenty w walce ze zwolennikami kontynuowania wojny. Tak Rada Municypalna, jak i sztab Gwardii Narodowej przy poparciu gubernatora miasta, gen. Chrzanowskiego, pomimo nacisku posłów i marszałka sejmu, Władysława Ostrowskiego, uniemożliwiały powołanie pod broń Straży Bezpieczeństwa. Próby szerzenia nastrojów wojennych wśród ludności Warszawy były bezwzględnie tłumione także z polecenia Krukowieckiego. Kaliszanie poza wywieraniem nacisku na Krukowieckiego, Chrzanowskiego, władze miasta i sztab Gwardii Narodowej nie uczynili nic, aby włączyć do walki kilkanaście tysięcy członków straży. Prawdopodobnie nie zależało im na aktywnym uczestnictwie pospólstwa w obronie miasta, gdyż sami obawiali się powtórzenia wydarzeń z 15 sierpnia. Mimo iż znaleźli się ochotnicy gotowi bronić Warszawy, Chrzanowski nie dopuszczał do rozdawania im broni. Gdy ich liczba znacznie się powiększyła, musiał ustąpić i, w miarę jak przybywali, wyprowadzał ich pod eskortą 1 psk (w oddziałach po 200-300 osób) na wały między rogatkami marymonckimi a powązkowskimi. Broń rozdawano im dopiero na wałach. Łączna liczba ochotników nie przekroczyła prawdopodobnie 1000 osób, co stanowiło nikły procent owych 14 tysięcy, które można było powołać. Tych, którzy chcieli walczyć, wykorzystano do obsadzenia wału miejskiego, asekuracji barkanów 26 i 27, a także do gaszenia pożarów. Nie brali oni udziału w aktywnej walce, ale straty ponosili tak samo j a k inni. Podobnie zresztą Gwardia Narodowa (7 września straciła 20 zabitych), która nie ustąpiła z pozycji w czasie ostrzału artyleryjskiego i dotrwała na nich do wieczora.

Przez cały dzień mieszkańcy Warszawy oczekiwali na wynik rokowań, którym całkowicie poświęcił się Krukowiecki. Jeszcze przed godz. 14.00 wysłał do Paskiewicza gen. Prądzyńskiego z oświadczeniem, iż będzie traktować i że oczekuje osoby, z którą mógłby zawrzeć układ rozejmowy. Feldmarszałek wyznaczył do rozmów gen. Berga. Dysponował on pismem z dziesięcioma punktami układu: 1. Naród i armia polska poddadzą się carowi jako królowi polskiemu i wstrzymają działania wojenne. 2. Naród i armia polska złożą przysięgę wierności królowi. 3. Zaraz po podpisaniu aktu (punkt 1) armia polska przekaże armii rosyjskiej rogatki miasta Warszawa, most na Wiśle i przedmoście Pragi, a wraz z nimi umocnienia z artylerią i amunicją. 4. Armia polska uda się do Modlina i zajmie województwo płockie od prawego brzegu Narwi do Myszyńca i pruskiej granicy. 5. Naród polski natychmiast odprawi deputację do monarchy. 6. Bez zwłoki strona polska zwróci jeńców rosyjskich. 7. Wyznaczonym przez feldmarszałka osobom przekazane zostaną twierdze. 8. Jeżeli armii polskiej zabraknie zaopatrzenia (w rejonie wyznaczonym w punkcie 4), to Paskiewicz rozkaże je dostarczyć. 9. Feldmarszałek wyda rozporządzenie o zaprowadzeniu władzy tymczasowej. W punkcie 10 Paskiewicz powierzał wykonanie powyższych 9 punktów gen. Tollowi i gen. Krukowieckiemu, którzy mieli omówić szczegóły i przedstawić je do zatwierdzenia 29 . Punkty owe były znacznie ostrzejsze od tych, które przedstawiono Krukowieckiemu rano. Gdy Prądzyński z Bergiem zjawili się z nimi w pałacu Namiestnikowskim, Krukowiecki nie dyspono29

Ok unev, op.cit., s. 147-148.

wał jeszcze pełnomocnictwami do rokowań. Różnymi posunięciami (groźba dymisji, zapewnienia Prądzyńskiego, „znawcy sztuki wojennej", iż rosyjska piechota zdobędzie Warszawę w ciągu dwóch godzin, zakaz przepuszczania posłów i senatorów przez most na Pragę) wywalczył dwa pisma od delegatów izb i marszałka sejmu, upoważniające go do „traktowania z nieprzyjacielem" i do wejścia w układy „dążące do zakończenia walki". Ich nieprecyzyjne sformułowanie pozwalało na dowolną interpretację treści, ale to dla Krukowieckiego miało niewielkie znaczenie. Najważniejsze, że uzyskał pozwolenie reprezentacji narodu, na podstawie którego mógł podpisać układ rozejmowy, a przede wszystkim akt powrotu Królestwa Polskiego pod berło cara. Rokowania z Bergiem Krukowiecki rozpoczął od podpisania (około godz. 19.30) listu submisyjnego, w którym poddawał kraj królowi Mikołajowi I „bez żadnych warunków". Nie poprzestał jednak tylko na nim. Do wręczonych mu przez Berga 10 punktów wprowadził poprawki, od przyjęcia których uzależniał oddanie listu submisyjnego. Zdecydował się na to posunięcie, gdyż prawdopodobnie zdawał już sobie sprawę, iż Paskiewiczowi nie zależy na przedłużaniu wojny w takim samym stopniu jak jemu. Dlatego też sądził, że w zamian za obietnicę zakończenia działań wojennych Paskiewicz te warunki przyjmie (pomimo zapewnienia w liście submisyjnym, że warunków stawiać nie będzie!). Punkty 1,2,5 przyjął bez zastrzeżeń. Odrzucił punkt 8, a w pozostałych poczynił istotne zmiany: w punkcie 3 nie godził się na oddanie przedmościa praskiego i mostu, w punkcie 4 do województwa płockiego dodał województwo podlaskie, w punkcie 6 zaznaczył, że jeńców wydadzą obydwie strony, a w 10 zapisał powszechną 3 amnestię i niekaralność za czyny od 29 XI 1830 r. " Berg 30

Ibidem, s. 150-151; K . F o r s t e r , Powstanie narodu polskiego w roku 1830-1831, cz. III, Berlin 1873, s. 79; P r ą d z y ń s k i , op.cit s. 273.

otrzymał od Krukowieckiego oświadczenie, że wysłanie listu submisyjnego do cara może nastąpić tylko po przyjęciu powyższych poprawek. Straszył Berga zaciekłą obroną miasta, a kiedy ten opierał się, twierdząc, iż nie śmie przedstawić tak zmodyfikowanych propozycji feldmarszałkowi, po raz kolejny wysłał do Paskiewicza gen. Prądzyńskiego. Miał on oświadczyć rosyjskiemu dowódcy, że list submisyjnyjest j u ż gotowy, ale zostanie przekazany dopiero po podpisaniu przez niego artykułów, które faktycznie były warunkami postawionymi stronie rosyjskiej. Berg i Prądzyński zjawili się na Woli w trakcie bojów o rogatki jerozolimskie, wolskie i o cmentarz luterański, czyli mniej więcej między godz. 21.00 a 22.00. Okoliczności nie sprzyjały już stawianiu przez Prądzyńskiego warunków, gdyż nie odpowiadało to sytuacji militarnej, jaka panowała w danej chwili. Dlatego też Prądzyński od razu wręczył w.ks. Michałowi list submisyjny. Brat cara był nim „oczarowany". Teraz rozpoczęły się spoiy nad punktami układu rozejmowego. Paskiewicz w żadnym wypadku nie mógł ich przyjąć. Szczególnie warunku zawartego w punkcie 3 - zerwanie mostu na Wiśle było niebezpieczne dla Rosjan, ponieważ pozostawiało ich armię na lewym brzegu, w Warszawie, podczas gdy ponad 50 000 żołnierzy polskich tkwiących na prawobrzeżu przecinałoby j e j komunikację z Rosją. Feldmarszałkowi nie pozostało więc nic innego, jak za wszelką cenę wymusić na stronie polskiej oddanie mostu z przedmościem i ograniczenie do województwa płockiego obszaru dyslokacji armii polskiej w trakcie rozejmu. Nie zaakceptował więc warunków Krukowieckiego (ale list submisyjny już wziął) i wprowadził do nich kolejne zmiany. Rezultatem wieczornego spotkania był czwarty już pakiet punktów rozejmowych, nad którymi Berg miał dyskutować z Krukowieckim. Paskiewicz przyjął punkty 1,2,5, punkty 6,7,8,9 pozostawił do dyskusji, natomiast w pozostałych dokonał istotnych zmian. Ich wersja rosyjska różni sig od tej. jakąpozostawił nam Prądzyński:

Pkt 3. - Armia polska opuszcza Warszawę i zachowuje prawo ewakuacji zasobów przez cały dzień 8 września. Wersja Prądzyńskiego: Armia polska opuszcza natychmiast Warszawę, zabierając w ciągu kilku dni wszystko, co do niej należy; Armia rosyjska zajmuje miasto 8 września. Wersja Prądzyńskiego: umówiono się, żeby w Warszawie umieścić dwie główne kwatery, obie zaś armie miały stać za miastem. Pkt 4. - Armia polska zajmuje woj. płockie, część augustowskiego, Modlin, Łomżę i Zamość. Wszystkie oddziały oderwane - Ramoriny, Różyckiego, Stryjeńskiego i wszelkie inne oddziały, gdziekolwiek się znajdują, połączyć się mają z główną armią. Pkt 10. - Amnestia ogólna dla wszystkich biorących udział w powstaniu. Wersja Prądzyńskiego: „amnestia ogólna dla wszystkich, którzy przyjęli udział w rewolucji nie tylko w Królestwie, ale także w guberniach zachodnich" 31 . Co do mostu na Wiśle i przedmościa, których zwrotu Rosjanie kategorycznie się domagali, to Prądzyński, jak sam zaznaczył, nie miał upoważnienia do rozstrzygnięcia tej kwestii, ale sądził, że „to da się załatwić zgodnie". Musiał więc stronie rosyjskiej powiedzieć, że j e j żądanie zostanie spełnione. Sprawy dotyczącej wymiany jeńców w ogóle nie odnotowano i tylko w.ks. Michał zgodził się na wymianę obustronną bez układu. Berg otrzymał od Paskiewicza „bardzo rozległe" pełnomocnictwa do zawarcia i podpisania, jak to określił Paskiewicz, „ostatecznej pacyfikacji zbuntowanej Polski", przy czym feldmarszałek zachował sobie prawo zatwierdzenia warunków. W chwili gdy Prądzyński z Bergiem pojawili się w Warszawie (około północy), armia polska znajdowała się w pełnym odwrocie zgodnie z określonym punktem układu rozejmowego(Krukowiecki przystąpił do jego wykonania po godz. 19.00). 31

P r ą d z y ń s k i , op.cit., s. 277; A. P u z y r e w s k i , Wojnapolsko-ruska ¡831, Warszawa 1899, s. 443.

Ewakuacja nie miała na celu zapewnienia środków do dalszej wojny, gdyż Krukowiecki był przekonany o j e j zakończeniu z chwilą odesłania listu submisyjnego! Nie wydał więc rozkazów, które mogłyby przyspieszyć wywiezienie wszystkich zasobów (np. nie nakazał stawiania drugiego mostu na Wiśle, do czego mógł wykorzystać pontony zgromadzone na placu Broni). W Warszawie miała pozostać cała administracja cywilna i rządowa, zapasy żywności (poza ruchomym zapasem na wozach), oporządzenia i wyposażenia armii, zakłady zbrojeniowe, zapasy wykonanej broni itd. oraz chorzy i ranni. Armia zaczęła opuszczać miasto między godz. 20.00 a 21.00. Krukowiecki rozkazał Małachowskiemu i Umińskiemu, aby oddziały narażone na odcięcie przez Rosjan ściągały artylerię z wałów, a następnie cofały się ku mostowi. Rozkaz ten dotyczył przede wszystkim oddziałów lewego frontu i obsadzających szańce pierwszej i drugiej linii na dawnym odcinku obrony 4 DP (m.in. szańce 68-70), a także prawego frontu (Parysów). Dowódcy jednostek walczących w zachodniej części miasta (przy rogatkach jerozolimskich, wolskich i na cmentarzu luterańskim) nie otrzymali informacji o odwrocie części armii, co było powodem dużego zamieszania. Dopiero między godz. 22.00 a 22.30 oddziały broniące odcinka zachodniego otrzymały rozkazy odwrotu do mostu na Wiśle. Wydał je nie gen. Krukowiecki, ale gen. Małachowski. O godz. 21.45 na żądanie marszałka sejmu, Władysława Ostrowskiego, Krukowiecki złożył dymisję ze stanowiska prezesa rządu. Władzy pozbawiono go za to, że oddał Królestwo Polskie na powrót pod berło cara Rosji. Około godz. 22.00 Ostrowski mianował tymczasowo Małachowskiego na stanowisko naczelnego wodza i przekazał mu „nieograniczone naczelne dowództwo" (miał on przede wszystkim wstrzymać szerzący się w wyniku rozkazów Krukowieckiego nieład w wojsku). Nowym prezesem Rządu Narodowego został Bo-

nawentura Niemojowski. Pospiesznie zwołana rada wojenna (uczestniczyli w niej generałowie: Małachowski, Lewiński, Bem, oraz Władysław Ostrowski, Bonawentura Niemojowski, Teodor Morawski i Joachim Lelewel) uznała, iż obrona Warszawy jest niemożliwa i wobec tego należy ją opuścić. Małachowski obejmując obowiązki podtrzymał wszystkie zarządzenia Krukowieckiego, dotyczące odwrotu. Zresztą nie mógł nic innego zrobić, gdyż ewakuacja armii już trwała. Około godz. 18.00-19.00 kilkaset wozów intendentury (żywnościowe i lazaretowe) ciągnęło w stronę ulicy Bednarskiej z zamiarem przedostania się na Pragę, gdyby bowiem zdecydowano się na kontynuowanie wojny, trzeba było przeprawić wszystko, co było do niej niezbędne, włącznie z amunicją. Jednym z pierwszych zarządzeń Małachowskiego było zatrzymanie wozów intendentury przed kościołem Bernardynów (kościół Św. Anny) i oddanie koni parkowi amunicyjnemu, tkwiącemu na placu Broni. Do godz. 24.00 udało się ten park przeprowadzić na Pragę. Zabrakło natomiast czasu na ewakuację parku pontonowego oraz zapasów żywności i mundurów. Najważniejsza była armia, którą trzeba było przerzucić naprawy brzeg Wisły. Niemojowski przystąpił do ewakuacji zapasów wojennych, które ładowano na statki rzeczne zgromadzone w Zatoce Golędzinowskiej. Kilkanaście zdołano odprawić do Modlina przed opuszczeniem miasta przez wojsko polskie. Ewakuacja niewątpliwie przebiegałaby sprawniej, gdyby nie zbojkotowała j e j administracja ministerstw, dla której wojna skończyła się wraz z oddaniem Rosjanom Warszawy. Ewakuacja odbywała się pod osłoną armii. Dogodź. 24.00 4 DP pościągała w obręb wału miejskiego załogi szańców zewnętrznych, a o północy korpus Umińskiego rozpoczął marsz Nowym Światem i Krakowskim Przedmieściem na Pragę. Wraz z żołnierzami korpusu cofała się artyleria polowa. Bem jako pierwsze ewakuował prawdopodobnie baterie piesze pozycyjne i lekkie, a także część konnych. Pozostałe działa

artylerii konnej tkwiłyjeszcze czas jakiś przy baiykadach. Przed piechotą i artylerią na Pragę przeszła 1 DK. Wtedy też zapewne przeprawiła się jazda z korpusu Dembińskiego. O godz. 1.00 rozpoczęły odwrót oddziały lewego frontu, osłaniane przez 12 ppl. O godz. 3.00 zajął on barykady na ulicy Nowy Świat. Na Pragę przeszedł około godz. 6.00. Na odcinku zachodnim korpus Dembińskiego pozostawił na baiykadach jedynie drobne ubezpieczenia. Pułki cofnęły się w głąb miasta, gdzie miały wyznaczone punkty zborne. Tam spędziły noc i o godz. 4.00 rozpoczęły marsz na Pragę. Artyleria konna z barykad opuszczała pozycje po godz. 2.00. Ostatnie rozpoczęły odwrót oddziały frontu prawego. Gwardia Narodowa i Straż Bezpieczeństwa o godz. 4.00 cofnęły się z wału do miasta i przystąpiły do zdawania broni. Część gwardii na rozkaz gen. Berga objęła posterunki w mieście, zastępując oddziały wojskowe. Bezpośrednio po zakończeniu walk w armii rosyjskiej nastroje nie były zbyt optymistyczne m.in. z powodu dotkliwych strat, jakie poniesiono tego dnia. Co prawda, osiągnięto znaczące sukcesy, ale żołnierzy czekał jeszcze niepewny bój na ulicach miasta. Zgodnie z zarządzeniem Tolla część armii odpoczywała, a druga stała pod broniągotowa odeprzeć kontrataki Polaków. Korpus gwardii rozlokował się między szańcami pierwszej i drugiej linii, 500 m od kolumn IIKP. Kawaleria uformowała szyk na flankach. W dyspozycji Toll zakazał przekraczania wału, ale oficerowie nie zawsze mogli utrzymać wojsko w szykach. Gmpy rosyjskich żołnierzy przenikały więc do miasta, a tam staczali z nimi potyczki wycofujący się Polacy. Korpus Strandmana, korzystając z odwrotu polskich oddziałów, zbliżył się do wału miejskiego i opanował szańce 3 i 4. Oddziały Rotha i Łukasza prawdopodobnie w tym samym czasie zajęły szańce zewnętrzne na lewo od Strandmana (do szańca 72). Przez całą noc saperzy budowali ambrazury w wale miejskim. Robiono je prawdopodobnie przy

stanowiskach dla dział wykonanych na wale przez Polaków, a więc między redanem 19 aredanami 8-9. Według źródeł rosyjskich do godz. 5.00 wykonano około 100 ambrazur. Nad ranem wprowadzono do nich artylerię. Armia spędziła noc o głodzie (nie podwieziono żywności ani furażu dla koni) wokół leżących na pobojowisku rannych i zabitych. Rannych było tak wielu, że nie zdołano ich ewakuować do lazaretów na tyłach. Od strony miasta do armii rosyjskiej nie dochodziły żadne odgłosy. Toll wysłał za wał podjazdy, które meldowały mu o opuszczaniu pozycji przez Polaków. Było to dla niego sporym zaskoczeniem, gdyż Paskiewicz nie poinformował go o rokowaniach i kapitulacji Warszawy. Uczynił to dopiero nad ranem (około godz. 8.00). Wtedy też wojsko dowiedziało się o zakończeniu walki. Radość była ogromna, gdyż przypuszczano, że wraz ze zdobyciem Warszawy skończy się wojna. Wojska rosyjskie przygotowywały się do zajęcia miasta. Akt kapitulacji Warszawy Rosjanie uzyskali w następstwie dramatycznych wydarzeń, któiych świadkiem były sale pałacu Namiestnikowskiego. Już przed godz. 23.00 w pałacu zaczęli się gromadzić wyżsi oficerowie armii polskiej, zarówno dowódcy oddziałów walczących w obronie miasta, jak i przedstawiciele Komisji Rządowej Wojny. Wśród zebranych zdecydowanymi zwolennikami zakończenia wojny byli: gen. Izydor Krasiński oraz wiceprezes Rządu Narodowego (mianowany j u ż przez Niemojowskiego) pik Karol Zieliński. Większość generałów prawdopodobnie podzielała opinię Krukowieckiego, że po utracie Warszawy dalsze prowadzenie wojnyjest niemożliwe. Wszyscy czekali więc na powrót Prądzyńskiego, aby poznać warunki układu rozejmowego. Od nich uzależniali oficjalne uznanie listu submisyjnego, choć panowała raczej zgodna opinia, że wojnę należy skończyć za wszelką cenę. Rzecznikami tych opinii byli przede wszystkim Krasiński i Zieliński. Uległ im także Małachowski.

Berg z Prądzyńskim przybyli do pałacu po północy. Rosyjski parlamentarz zorientował się, iż Krukowiecki pozbawiony został władzy, i umiejętnie to wykorzystał. Oświadczył, mianowicie, że rokowania może prowadzić tylko z Krukowieckim, a jednocześnie poinformował stronę polską o planowanym rozpoczęciu szturmu o godz. 4.00. Prądzyński wszem i wobec rozgłaszał, że warunki są korzystne. Problem w tym, iż Berg na ich temat chciał mówić tylko z Krukowieckim. Postanowiono zatem ściągnąć go z Pragi. Czas uciekał, toteż polscy generałowie i wiceprezes rządu zdecydowali się podpisać układ militarny o kapitulacji Warszawy na warunkach podyktowanych przez Berga (a więc tylko punkt 3 układu). Po przybyciu Krukowieckiego miał być podpisany cały układ rozejmowy. Małachowski podpisał list przygotowany przez Berga, w którym zobowiązał się, iż armia polska opuści Warszawę do godz. 5.00 i odda most wraz z przedmościem praskim, w zamian za co strona rosyjska zajmie Warszawę i Pragę przestrzegając wolności osobistej i własności mieszkańców, a także da 48 godzin na wyjście z miasta oddziałów polskich z szańców, osób cywilnych i na ewakuację sprzętu armii (oprócz amunicji). Poza Prądzyńskim tylko gen. Dembiński miał rzekomo oponować przeciwko tym warunkom. Małachowski podpisał list pod groźbą wznowienia przez Rosjan szturmu miasta, w któiym była j uż tylko część armii. W przeciwnym razie, czyli gdyby nie uległ presji, następstwem ataku rosyjskiego mogła być tylko klęska Warszawy i zagłada j e j mieszkańców. A Małachowski za wszelką cenę chciał tego uniknąć. Tak zresztą sprawę tę naświetlali mu Zieliński, Krasiński, a także Lewiński. Że obawa przed tym szturmem była powszechna wśród polskich generałów, świadczy chociażby fakt, iż Krasiński, Dembiński, Rybiński, Bogusławski, Lewiński i Andiychiewicz zaręczyli, że ewakuacja miasta odbędzie się zupełnie spokojnie. W sytuacji, jaka zaistniała po godz. 24.00, stronie polskiej rzeczywiście nic innego nie pozostało do zrobienia.

Paskiewicz dzięki sprytnemu posunięciu Berga był na dobrej drodze do osiągnięcia celów, jakie wyznaczył sobie przed bitwą, tzn. zdobył Warszawę, a jednocześnie mógł pozbawić armię polską możliwości prowadzenia wojny na prawym brzegu Wisły. Temu drugiemu celowi służyć miały dalsze kroki Berga, rozbijające jedność w łonie polskich władz. Wykorzystał on fakt, iż ani Niemojowski, ani Ostrowski nie cofnęli dymisji Krukowieckiego, a także pełną ustępliwość i wolę zakończenia wojny płk. Zielińskiego oraz gen. Krasińskiego (nie targowali się tak jak Krukowiecki), mających duży wpływ na Małachowskiego. Po godz. 5.00 przystąpili oni do rozmów z Bergiem na temat punktu układu rozejmowego, dotyczącego ustąpienia armii polskiej w Płockie (punkt 4). Małachowski podpisał drugi list do Paskiewicza, w którym zgodził się wyprowadzić armię (włącznie z Ramoriną) do woj. płockiego 12 . Otrzymując to pismo strona rosyjska mogła być już pewna, że uśmierzyła powstanie polskie. I wszystko na to wskazywało, gdyż Małachowski ściśle wykonywał warunki porozumienia. 8 września rozpoczął marsz na Modlin, a Ramorinie wysłał rozkaz wzywający go ku tej twierdzy, o czym natychmiast poinformował Paskiewicza. Zanim jednak do tego doszło, na Pradze odbyło się kolejne spotkanie polsko-rosyjskie. Ze strony rosyjskiej wzięli w nim udział gen. Berg i Neidhardt, a stronę polską reprezentował i gen. Małachowski, Prądzyński, Andiychiewicz i płk Zieliński. Tematem rozmowy były punkty 5 i 6 porozumienia. Podczas spotkania zrezygnowano, na wniosek Zielińskiego, z pisania listu do Paskiewicza, w którym zamierzano „objawić [...] umiarkowane życzenia narodu i wojska". Ostatecznie zgodzono się (ponownie na wniosek Zielińskiego!), iż Rosjanie 9 września przekażą stronie polskiej warunki honorowe, oja12

„Kurier Warszawski" nr 273 z 9 X 1831, s. 1 3 2 7 ; O k u n e v , op.cit., s. 112; W. T o k a r z , Wojna polsko-rosyjska J830-1831, Warszawa 1993, s. 529 (przypis).

kie mogą prosić cesarza! Postanowiono także wysłać oficerów do różnych korpusów, aby wstrzymać kroki nieprzyjacielskie. Małachowski w dowód „szczerego pojednania" wypuścił na wolność ponad 3000jeńców rosyjskich. W armii polskiej panowało ogólne przygnębienie. Większość wyższych dowódców i polityków znała treść warunków zawieszenia broni, a stan annii polskiej na przedmościu tylko utwierdzał ich w przekonaniu o zakończeniu wojny. Morale podupadło. Żołnierze głodni, wyrwani z więzów dyscypliny i wymęczeni bardzo szybko wpadał i w panikę. Jak wspomina jeden z uczestników marszu do Modlina, „pochód rozbitej armii [był- 7A$".| przerażający.Gromady żołnierzy z rozmaitych pułków, bez komendy szły samopas razem, niektóre armaty zaprzężone końmi dorożkarskimi wlekły się jak smoła. Wszystkie twarze były zrozpaczone, znękane lub zapłakane"33. Nowe pułki, pozbawione płaszczy, maszerowały do Modlina tylko w mundurach. Zgodnie z konwencją militarną w Warszawie pozostał gen. Kazimierz Dziekoński, któremu polecono ewakuować z warszawskich magazynów intendentury odzież, w tym 40 000 płaszczy, 60 000 koszul i 30 000 par obuwia. Intendent generalny, Matuszewski, przygotowywał się do ewakuacji zapasów żywności. Dopiero w Modlinie przystąpiono do reorganizacji armii, która wskutek dezercji oraz dymisji oficerów z każdym dniem słabła. Armia rosyjska miała wkroczyć do Warszawy o godz. 5.00, jednak Paskiewicz, aby dać czas Bergowi na dokończenie rokowań, przesunął ten termin na godz. 7.00. O godz. 7.00, jak to wcześniej ustalono, IV brygada piechoty gwardii przez rogatki jerozolimskie wkroczyła do miasta i mszyła w kierunku mostu. Żołnierzom zakazano wyrażania radości. Oddziały, przynajmniej te pierwsze, które wchodziły na ulice Warszawy, szły bez muzyki i werbli. Paskiewicz obaW. S z o k a l s k i , Wspomnienia z przeszłości, t. 2: (1830-1837), Wilno 1921, s. 52.

wiał się, iż zbyt ostentacyjne świętowanie zwycięstwa mogłoby wywołać oburzenie żołnierzy polskich i doprowadzić w sposób żywiołowy do wznowienia walk. Kolumna gwardii dotarła do pałacu Namiestnikowskiego i tu zatrzymała się, aby przepuścić zmierzające w stronę Pragi wozy taborowe i uciekinierów. Gdy ostatnie oddziały polskie opuściły lewy brzeg miasta, na most wkroczył pułk ułanów. 1 wówczas doszło do poważnej scysji. Kilku żołnierzy polskich z rozkazu Umińskiego nie chciało przepuścić przez most gen. Krukowieckiego i groziło obroną przeprawy. Małachowski ledwo zdołał ich odwieść od tego zamiaru. O godz. 8.00 do Warszawy wjechał gen. Korff, komendant miasta (generał gubernatorem został gen. Witt). Za nim, na czele pułku preobrażańskiego gwardii, wkroczył do stolicy Królestwa w.ks. Michał witany chlebem i solą przez Ludwika Osińskiego. Oddziały rosyjskie szły Alejami Jerozolimskimi i Nowym Światem na plac Saski. Pawłowski pułk wchodził do miasta, grając „Jeszcze Polska nie zginęła". Armię rosyjską witały puste ulice i pozamykane sklepy. Entuzjazm okazywali jedynie rzemieślnicy niemieckiego pochodzenia i Żydzi. Już 8 września rosyjscy saperzy zaczęli likwidować baiykady i komory minowe. Na głównych ulicach postawiono działa, w kawalerii zaś połowa koni była osiodłana, bez przerwy bowiem wysyłano podjazdy ulicami i w dół wału. Piechota rozlokowała się na głównych placach i zachowywała gotowość bojową, artyleria miała zaprzężone konie, a kanonierzy zapalone lonty. Przez kilka dni starano się nie drażnić Polaków. Oficerom polskim przez 3 dni pozwolono wjeżdżać i wyjeżdżać z miasta, zabierać ruchomości itd. Witt zaproponował nawet w.ks. Michałowi, aby warty (złożone z żołnierzy gwardii) oddawały honory wszystkim polskim oficerom. Przed oficerami wyższych stopni i szeregowymi odznaczonymi orderem Virtuti Militari występowały warty gwardii, prezentując broń. Efekt był taki, iż żołnierze wracający do obozu rozgła-

szali, że car utrzyma wszystko po dawnemu, zatwierdzi nabyte stopnie i ordery, że nawet nie skasuje emerytur. Wojskowi, którzy zostali w Warszawie, zobowiązani byli złożyć przysięgę na wierność królowi polskiemu, Mikołajowi I. Jeżeli Paskiewicz godził się na takie postępowanie wobec żołnierzy polskich, to przyczyna była tylko jedna - pomimo zdobycia Warszawy nie udało mu się stłumić powstania. Obawiał się, że czeka gojeszcze dalsza wojna, próbował więc różnych sposobów, aby armię polską podzielić, skłócić i osłabić wewnętrznie. Wielu oficerów i szeregowych wojska polskiego uległo umiejętnie prowadzonej propagandzie rosyjskiej. W Warszawie pozostało lub wróciło do niej z armii polskiej 1054 oficerów (do 12 września), a wśród nich generałowie: Krukowiecki, Prądzyński, Chrzanowski, Turno, Bontemps, oraz około 4000 szeregowców i podoficerów (do 27 września). Zgodnie z zawartą konwencją militarną Polacy mieli możliwość wywozu z Warszawy zapasów komisariatu wojska. Paskiewicz jednak nie dotrzymał zobowiązań. Polacy bardzo szybko się przekonali, ile warte są obietnice strony rosyjskiej. Aż dziw, że wyrażali potem zdziwienie takim stanem rzeczy. Oddanie Warszawy stało się w rzeczywistości końcem powstania, tym bardziej że strona polska wraz z miastem straciła zasoby umożliwiające kontynuację wojny. Armia rosyjska oprócz znacznych zapasów komisariatu zdobyła 132 działa, 5000 sprawnych karabinów (oprócz wielu popsutych), 8000 sztuk wszelkiego rodzaju broni siecznej (szabel, tasaków), 5000 pocisków do dział i ok. 2 000 000 ładunków karabinowych, 100 000 sztuk sprzętu polowego, ponad 300 m pontonów mostowych. Rosjanie przejęli także arsenał, ludwisarnię, młyn prochowy, fabrykę saletry i kilka fabryk broni. Straty rosyjskie wyniosły 10 559 żołnierzy, w tym 2 generałów, 16 oficerów starszych (9 dowódców pułków), 47 oficerów młodszych, 1767 szeregowców i podoficerów zabitych, 1189 zaginionych, których w większości należy zaliczyć do

powiednio 12 oficerów i 165 szeregowych oraz 6 oficerów i 182 szeregowych. Tymczasem Mierosławski dysponował odpisem oryginalnych dokumentów archiwum Sztabu Generalnego i wynikało z nich, iż tylko 12 oficerów i 165 szeregowych z pułku dragonów gwardii stawiło się na apel 8 września. W pułku wołogodzkim, który atakował rogatki jerozolimskie, wieczorem 7 września pozostało w szyku 300 bagnetów. Podobnie wyglądała sytuacja w pułku grenadierów Suworowa (zostało w nim 300 bagnetów, ubyło więc 530 żołnierzy, tj. 63% stanu wyjściowego z 6 września). Straty rosyjskie pogłębiała duża śmiertelność żołnierzy po bitwie. 1 września w szpitalach Warszawy było 11 778 chorych i rannych żołnierzy polskich, a w lazaretach można było jeszcze umieścić 4692 pacjentów. Bezpośrednio po bitwie 6 września wolne łóżka zajęli ranni żołnierze polscy i jeńcy rosyjscy. Tego dnia przybyło ich łącznie 764, a 7 września ponad 3000, ale tylko żołnierzy polskich. Po kapitulacji miasta trzeba było znaleźć dodatkowe miejsca dla co najmniej kilku tysięcy żołnierzy rosyjskich! Przekraczało to możliwości szpitali. Licząc nawet, iż rannych żołnierzy rosyjskich było ok. 7000, to razem zgromadziło się ich grubo powyżej 18 000. Władze rosyjskie sprawnie rozwiązały ten problem. Usunęły z największych szpitali rannych żołnierzy polskich, wprowadzając na ich miejsce własnych. Ranni żołnierze rosyjscy szybko wymierali z powodu poważnego zaniedbania ran bezpośrednio po walce. Był to efekt niskiego poziomu służby zdrowia warmii rosyjskiej. Biorąc pod uwagę powyższe przesłanki, można stwierdzić, że straty rosyjskie w dwudniowym szturmie Warszawy znacznie przekroczyły oficjalnie podaną liczbę 10 559 zabitych, rannych i zaginionych. Samych rannych strona rosyjska miała ponad 11 000-12 000, a zabitych i zaginionych około 4 000. Liczba tych ostatnich zwiększyła się wskutek dużej śmiertelności wśród hospitalizowanych. Można więc przyjąć, że

straty rosyjskie mieszczą się w przedziale 14 000-16 000 żołnierzy. Straty armii polskiej były znacznie mniejsze, co wynikało z faktu, iż broniła się ona na umocnionych pozycjach. Po wkroczeniu do miasta Rosjanie zastali w szpitalach i lazaretach 11 000 rannych i chorych żołnierzy polskich (do tego należałoby doliczyć ponad 1000 rannych, którzy znaleźli się w niewoli rosyjskiej już 6 września). Według danych rosyjskich w następstwie bitwy zginęło, zmarło od ran lub trafiło do szpitali 139 oficerów i 7745 szeregowych. .Łączna liczba jeńców polskich wziętych w bitwie wynosiła 58 oficerów oraz 2532 podoficerów i szeregowców. Do !€ września dobrowolnie opuściło szeregi wojska 1054 oficerów oraz ponad 4000 podoficerów i szeregowców. Porównując różnicę stanów osobowych poszczególnych broni polskiej armii głównej z 2 i 9 września określić można straty w szeregowcach i podoficerach. Przy czym należy zaznaczyć, iż uwzględniały one obok zabitych, rannych i zaginionych także licznych dezerterów. Piechota w świetle tych porównań między 2 a 9 września straciła 6471 żołnierzy. Z bitwy zachowały się raporty z 3 DP i 4 DP. Pierwsza z nich w ciągu 2 dni straciła 2622 oficerów i szeregowych, tj. około 30 % stanu wyjściowego z 6 września, natomiast druga tylko 7 września ponad 700, tj. 9,1 % stanu z 6 września. Razem dawało to 3322 oficerów i szeregowych. W kawalerii straty były znacznie mniejsze i wyniosły maksimum 200-300 szabel. Straty pozostałych pułków są niemożliwe do określenia, gdyż ich stany 9 września podniosły się w porównaniu do stanów z 2 września. Straty artylerii Bem oceniał na 2 oficerów starszych, 17 młodszych, 270 podoficerów i szeregowców. Były to jednak prawdopodobnie straty artylerii polowej. Z artylerią wałową musiały być one znacznie większe. Bem podawał m.in. liczbę 500 zabitych i rannych, a podszef sztabu artylerii,

Ekielski, określił je na 1000 żołnierzy (wliczając także baon rezerwowy artylerii). W porównaniu do stanu z 2 września straty w artylerii wyniosły 1289 żołnierzy i 11 dział. Wciągu dwóch dni artyleria zużyła około 30 000 pocisków. Gdy podsumujemy powyższe dane szacunkowe, okaże się, iż w wyniku bitwy armia polska straciła bezpowrotnie ponad 16 000 żołnierzy, przy czym należy zaznaczyć, że j e j tzw. straty krwawe były mniejsze od strat rosyjskich.

Przedmieście wolskie i Czyste

Rogatki jerozolimskie

Szaniec 56

Kazimierz Mał a c b o w s k i . zastępca naczelnego w o d z a armii polskiej

Gen. Henryk Dembiński, d o w ó d c a zachodniego i północnego odcinka obrony Warszawy

Rosyjska piechota liniowa 1 8 2 8 - 1 8 3 3

Gen. Jan Nepomucen Umiński, dowódca południowego odcinka obrony Warszawy

Gen. Józel Bem. dow ó d c a o b r o n y pierw s z e j linii fortyfikacji i artylerii

Polowy sprzęt artyleryjski armii polskiej i rosyjskiej: a) p ó ł p u d o w y jednoróg. b) jednoróg. c) 12-funtowe rosyjskie działo p o z y c y j n e z przodkiem i dyszlem. d) schematyczny rysunek rosyjskiego działa p o z y c y j n e g o , e) 6 - f u n t o w e rosyjskie działo artylerii lekkiej, f) skrzynka a m u n i c y j n a na 6 - 1 6 kartaczy

Polska piechota l i n i o w a „starego pułku"

Żołnierze 10 pułku piechoty, „ n o w e g o pułku"

Rosyjska piechota liniowa 1 8 2 8 - 1 8 3 3

Rosyjska piechota gwardii 1826 - 1 8 3 3

Gen. Piotr Pahlen. dowódca I korpusu piechoty armii rosyjskiej

Gen. Cyprian Kreuiy dowódca n korpusu piechoty armii rosyjskiej

Pik Paweł Liprandi, dowódca jeleckiego pułku piechoty

Gen. Aleksander Luders. dowódca jednej z dwóch rosyjskich kolumn szturmowych I korpusu piechoty

Julian Konstanty Ordon. komendant artylerii w szańcu nr 54

Gen.

Józef Sowiń-

ski. komerniant szańca wolskiego

wódca 10 ppl uczestniczącego w obronie szańca wolskiego

Gen. Ludwik Bogusławski. dowódca 3DP broniącej zachodnich przedmieść Warszawy

Szturm W o l i . Litografia rosyjska. Widok na szaniec wolski, prawdopodobnie z szańca 57

rosyjs-

ca wolskiego

czelny szań-

na bastion na-

kiej piechoty

atak

przedstawia

li. Litografia

Zdobycie Wo

ZAŁĄCZNIKI

Załącznik

t

Armia rosyjska 61X1831 r. L e w e s k r z y d ł o - g e n . Pahlen Oddział gen. Chiłkowa: Orenburski pułk ułanów Jamburski pułk ułanów Ks. Aleksandra W i r t e m b e r s k i e g o pułk dragonów Sumski pułk huzarów Łubieński pułk huzarów Kozacy B o i y s o w a Kozacy Katasanowa Kozacy A d r i a n o w a Razem: 26 szwadronów, 10 sotni, 10 dział - 3808 żołnierzy I korpus piechoty - gen. Pahlen 6 baon saperów 3 pułk morski 4 pułk morski Pułk piechoty ks. Wilhelma Pułk piechoty ks. Karola Rewelski pułk piechoty Staroingermanlandzki pułk piechoty Nowoingermanlandzki pułk piechoty

Pułk piechoty K u t u z o w a Wielkołucki pułk piechoty Sybirski pułk g r e n a d i e r ó w Pułk g r e n a d i e r ó w R u m i a n c o w a Pułk g r e n a d i e r ó w S u w o r o w a A s t r a c h a ń s k i pułk g r e n a d i e r ó w 5 pułk k a r a b i n i e r ó w 6 pułk karabinierów Olwiopolski pułk huzarów Razem: 4 s z w a d r o n y , 22 baony, 68 dział i 4 m o ź d z i e r z e - 13 023 żołnierzy Prawe skrzydło-gen.

Kreutz

Oddział gen. Nostitza Pułk d r a g o n ó w g w . Pułk ułanów g w . Pułk huzarów g w . Pułk strzelców k o n n y c h gw. Razem: 16 szwadronów, 16 dział- 2363 żołnierzy Oddział gen. M u r a w i e w a Żmudzki pułk g r e n a d i e r ó w Łucki pułk g r e n a d i e r ó w N i e ś w i e s k i pułk g r e n a d i e r ó w Praski pułk p i e c h o t y Razem: 7 baonów, 16 dział - 3 4 6 9 żołnierzy II Korpus Piechoty - gen. Kreutz 2 baon s a p e r ó w Biełozierski pułk piechoty Ołonecki pułk piechoty Szlisselburski pułk piechoty Ładoski pułk piechoty Wołogodzki pułk piechoty 11 p u ł k j e g r ó w

A l e k s o p o l s k i pułk piechoty Kremienczugski pułk piechoty Jelecki pułk piechoty S i e w s k i pułk piechoty Jelizawetgracki pułk huzarów Irkucki pułk huzarów Razem: 21 baonów, 12 szwadronów, 68 dział i 4 moździerze -1 3 żołnierzy Korpus g e n . Strandmana 3 pułkjegrów 4 pułkjegrów Grodzieński pułk huzarów Kozacy Grekowa V 2 pułk czarnomorski 5 pułk czarnomorski Pułk atamański Razem: 3 baony, 4 szwadrony, 7 sotni, 6 dział - 2913 żołnierzy Rezerwy Korpus g w a r d i i - w . k s . Michał Preobrażański pułk piechoty M o s k i e w s k i pułk piechoty Siemionowski pułk piechoty Lejbgrenadierski pułk piechoty Izmaiłowski pułk piechoty Pawłowski pułk piechoty Saperzy Strzelcy gwardii Finlandzki pułk piechoty Strzelcy finlandzcy Litewski pułk piechoty Wołyński pułk piechoty Razem: 22 baony - 15 764 żołnierzy

Korpus g r e n a d i e r ó w - gen. Szachowski Pułk g r e n a d i e r ó w Cesarza A u s t r i a c k i e g o Pułk grenadierów Króla Pruskiego Pułk g r e n a d i e r ó w N a s t ę p c y Tronu Pruskiego Pułk grenadierów A r a k c z e j e w a 1 pułk karabinierów 2 pułk karabinierów Pułk grenadierów k i j o w s k i Pułk g r e n a d i e r ó w ks. Eugeniusza W i r t e m b e r s k i e g o Pułk g r e n a d i e r ó w j e k a t i e r i n o s ł a w s k i Pułk g r e n a d i e r ó w ks. Pawła M e k l e m b u r s k i e g o 3 pułk karabinierów 4 pułk karabinierów Pluton s a p e r ó w Razem: 21 1/2 b a o n u - 11 063 bagnety Korpus kawalerii - gen. Witt Pułk kirasjerów k a w a l e r g a r d ó w Pułk k i r a s j e r ó w k o n n e j gwardii Pułk k i r a s j e r ó w Cesarza Pułk kirasjerów C e s a r z o w e j Pułk k i r a s j e r ó w Orderu W o j s k o w e g o Starodubski pułk k i r a s j e r ó w Pułk k i r a s j e r ó w ks. A l b e r t a Pruskiego Nowogrodzki pułk kirasjerów Ukraiński pułk ułanów N o w o a r c h a n g i e l s k i pułk ułanów Mirgorocki pułk ułanów Jelizawietgracki pułk ułanów Kozacy gwardii Kozacy atamanscy Razem: 71 1/2 szwadronu - 8597 szabel Artyleria 5 baterii p o z y c y j n y c h g w . 2 baterie lekkie gw.

40 dział 16

2 baterie p o z y c y j n e gren.

20

2 baterie lekkie gren.

16

2 baterie konne g w .

16

3 baterie konne

24

Rezerwa artylerii armii 2 baterie p o z y c y j n e

20

2 baterie lekkie

16

3 baterie konne

28

Ogółem z rezerwami: 54 015 bagnetów (96 1/2 baonu), 15 526 szabel (133 1/2 szwadronu), 1720 kozaków, 390 dział i moździerzy z 7333 artylerzystami, razem - 78 594 żołnierzy.

Załącznik

Stan armii polskiej w Warszawie na dzień 2 września (opracowano wg:

R.O. S p a z i e r, Historia powstania narodu

polskiego w roku

1830 i 1831, Paryż

I k o r p u s - g e n . Umiński B r y g a d a gen. C z y ż e w s k i e g o Zakład O g ó l n y Piechoty Baony m a r s z o w e 7 ppl, 2 p s p i 4 p s p Baony m a r s z o w e 1 ppl i 5 ppl Baon z b i o r o w y z 6 ppl, 9ppl, 11 ppl i 20 ppl A r t y l e r i a p o l o w a - 4 działa 1 D P - g e n . Rybiński 2 ppl 12 ppl 16 ppl 1 psp 6 kpap - 6 dział 1 klap - 1 0 dział 4 D P - g e n . Milberg Pułk g r e n a d i e r ó w 13 ppl 23 ppl 3

psp

4 kpap - 8 dział 6 klap -6 dział 1 D K - g e n . Jagmin 3 psk Pułk Jazdy A u g u s t o w s k i e j

1833 )

2

4puł 1 Pułk Jazdy Sandomierskiej Razem I korpus: 29 baonów, 13 s z w a d r o n ó w , 34 działa, 20 067 żołnierzy K o r p u s r e z e r w o w y - gen. D e m b i ń s k i 3 D P - g e n . Bogusławski 4ppl lOppl 8ppl 5 psp 3 klap - 1 2 dział Oddział gen. Ruttie - [płk S z y m a n o w s k i ] Pułk Weteranów Czynnych 18 ppl Oddział 26 ppl Oddział Legii Litewsko-Ruskiej Oddział Strzelców Celnych Kompania 22 pp Pułk Jazdy Poznańskiej 1 szwadron 2 Pułku Jazdy Płockiej Oddział 13 puł B r y g a d a j a z d y - gen. Dłuski 1 psk 1 Pułk Jazdy K r a k o w s k i e j Razem korpus r e z e r w o w y : 19 b a o n ó w , 13 s z w a d r o n ó w , 12 dział, 13 4 9 9 żołnierzy Artyleria r e z e r w o w a - płk Chorzewski 1 blak - 8 dział 2 blak - 8 dział 4 b l a k - 1 2 dział 1 k p a p - 12 dział

5 kpap - 6 dział 7 kpap -4 działa Pluton rakietników -6 wyrzutni rakietowych Park r e z e r w o w y artylerii Oddział baonu saperów Warszawa - garnizon Batalion r e z e r w o w y artylerii Część parku artylerii Zakładjazdy Praga-garnizon Oddział Strzelców Sandomierskich i Krakowskich Oddział Strzelców Podlaskich Oddział 2 Pułku Jazdy Płockiej Baon 15 ppl Baon 19 ppl Kompania rezerwowa 19 ppl Kom pania artylerii g a r n i z o n o w e j Oddział parku r e z e r w o w e g o byłej 5 kpap

WYKAZ SKRÓTÓW

baon

batalion

blak

bateria lekka artylerii k o n n e j

DGren

d y w i z j a grenadierów

DKir

dywizj a kirasjerów

DP

d y w i z j a piechoty

GN

Gwardia Narodowa

klap KP

kompania lekka artylerii pieszej

kpap Pjeg

kompania piesza artylerii p o z y c y j n e j pułkjegrów

PP ppl

pułk piechoty pułk piechoty l i n i o w e j

k o r p u s piechoty

psk

pułk strzelców konnych

psp

pułk strzelców pieszych

puł

pułk ułanów

SB

Straż Bezpieczeństwa