Pieśń Shannary [PDF]

Zitiervorschau

T ERRY B ROOKS

P IE S´ N´ S HANNARY T RZECI TOM CYKLU „S HANNARA”

´ SPIS TRESCI ´ SPIS TRESCI. I . . . . . . II. . . . . . III . . . . . IV . . . . . V. . . . . . VI . . . . . VII . . . . . VIII. . . . . IX . . . . . X. . . . . . XI . . . . . XII . . . . . XIII. . . . . XIV . . . . XV . . . . . XVI . . . . XVII . . . . XVIII . . . . XIX . . . . XX . . . . . XXI . . . . XXII . . . . XXIII . . . . XXIV . . . . XXV . . . . XXVI . . . . XXVII . . . XXVIII . . . XXIX . . . . XXX . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

2 4 13 25 35 41 51 60 68 76 86 96 102 107 115 127 134 140 148 158 166 173 181 189 197 206 213 220 229 236 240

XXXI . . XXXII . XXXIII . XXXIV . XXXV . XXXVI . XXXVII . XXXVIII XXXIX . XL . . . XLI. . . XLII . . XLIII . . XLIV . . XLV . . XLVI . . XLVII . . XLVIII .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

. . . . . . . . . . . . . . . . . .

245 257 269 277 283 290 296 308 316 326 332 341 351 358 365 373 379 383

I Kolory lata bladły, powoli przechodzac ˛ w jesienne barwy. W czterech krainach oznaczało to zmian˛e pory roku. Lato jednak odchodziło niespiesznie, a spiekota w ciagu ˛ dnia spowalniała bieg z˙ ycia, dajac ˛ ludziom poczucie, z˙ e zda˙ ˛za˛ ze wszystkim na czas. Mimo z˙ e ciepło ociagało ˛ si˛e z odej´sciem, dni jednak stawały si˛e coraz krótsze, a wilgotne powietrze coraz bardziej suche. Przypominano sobie o po´spiechu codziennego z˙ ycia. W lasach Shady Vale zacz˛eły ju˙z opada´c li´scie. Brin Ohmsford przerwała na chwil˛e prac˛e przy rabatce kwiatów odgradzaja˛ cej jej dom od frontowej s´cie˙zki i zatopiła wzrok w szkarłatnym listowiu starego klonu, który ocieniał podwórze za domem. Było to pot˛ez˙ ne drzewo z szerokim pniem pokrytym licznymi naro´slami. Stanowiło dla niej z´ ródło wielu wspomnie´n z dzieci´nstwa. Pchni˛eta nagłym impulsem zeszła ze s´cie˙zki i ruszyła w kierunku drzewa. Była wysoka, wy˙zsza nawet od swoich rodziców i brata Jaira, który wzrostem dorównywał niemal Ronowi Leah, a chocia˙z jej szczupłe ciało miało delikatna˛ budow˛e, sprawno´scia˛ i wytrwało´scia˛ nie ust˛epowała z˙ adnemu z nich. Jair z pewno´scia˛ nie zgodziłby si˛e z ta˛ opinia,˛ wszak tylko dlatego, z˙ e samo zaakceptowanie roli młodszego brata było ju˙z dla niego wystarczajaco ˛ trudne. Dziewczyna w ko´ncu była tylko dziewczyna.˛ Palce Brin mi˛ekko i pieszczotliwie dotkn˛eły szorstkiego pnia. Wpatrzyła si˛e w platanin˛ ˛ e konarów nad swoja˛ głowa.˛ Długie, czarne włosy opadły do tyłu i odsłoniły twarz dziewczyny. Na pierwszy rzut oka mo˙zna było rozpozna´c, czyim była dzieckiem. Dwadzie´scia lat temu Eretria wygladała ˛ tak samo, poczynajac ˛ od s´niadej skóry i czarnych oczu, a na subtelnych rysach twarzy ko´nczac. ˛ Brin brakowało jedynie wewn˛etrznego ognia matki, który z kolei cechował Jaira. Ona miała temperament swojego ojca, chłodny opanowany i zdyscyplinowany. Porównujac ˛ pewnego razu swoje dzieci — przy okazji kolejnego nagannego wyczynu — Wil Ohmsford zauwa˙zył raczej ponuro, i˙z ró˙znica mi˛edzy tymi dwojgiem polega na tym, z˙ e Jair zdolny jest do wszystkiego, podczas gdy Brin tak˙ze jest w stanie uczyni´c wszystko, tyle z˙ e po dłu˙zszym namy´sle. Brin nie wiedziała, czy miała to by´c reprymenda dla niej, czy dla jej brata.

4

Opu´sciła r˛ece. Przypomniała sobie dzie´n, w którym wypróbowała na starym drzewie pie´sn´ . Była wtedy jeszcze dzieckiem, eksperymentujacym ˛ zaledwie z magia˛ elfów. W s´rodku lata za pomoca˛ pie´sni zmieniła ziele´n klonu na jesienna˛ purpur˛e. Dla dzieci˛ecego umysłu było to działanie w pełni uzasadnione. Czerwony był przecie˙z o wiele ładniejszym kolorem ni˙z zielony. Ojciec był wtedy w´sciekły, a system biologiczny drzewa potrzebował a˙z trzech lat, z˙ eby doj´sc´ do równowagi po wstrzasie. ˛ Wówczas to ona i Jair po raz ostatni u˙zyli magii w obecno´sci swoich rodziców. — Brin, przyjd´z prosz˛e i pomó˙z mi z pakowaniem. To był głos matki. Brin pogłaskała pie´n na po˙zegnanie i zawróciła w stron˛e domu. Jej ojciec nigdy w pełni nie zaufał magii elfów. Niewiele ponad dwadzie´scia lat temu u˙zył Kamieni Elfów, które dostał od druida Allanona, aby chroni´c wybrank˛e elfów, Amberle Elessedil, w jej poszukiwaniach Krwawego Ognia. Odmieniło go to na zawsze. Zdawał sobie z tego spraw˛e ju˙z wtedy, ale nie wiedział dokładnie, jaki jest wpływ magii elfów. Ujawnił si˛e on dopiero po narodzinach Brin, a potem Jaira. To nie Wil Ohmsford był dowodem działania magii, ale jego dzieci. One wła´snie przyniosły ze soba˛ na s´wiat widoczne efekty magii. By´c mo˙ze powtórzy si˛e to równie˙z w nast˛epnych pokoleniach Ohmsfordów, cho´c nie sposób stwierdzi´c, czy znana im b˛edzie tak˙ze magia pie´sni. To Brin nazwała zakl˛ecie pie´snia.˛ Pomy´sl z˙ yczenie, za´spiewaj, a stanie si˛e, jak pragniesz. Tak przynajmniej si˛e to odbyło, kiedy po raz pierwszy odkryła, z˙ e posiada moc. Szybko zrozumiała, z˙ e za pomoca˛ pie´sni mo˙ze wpływa´c na zachowanie z˙ ywych organizmów. W ten sposób zmieniła kolor li´sci starego klonu. Potrafiła te˙z uspokoi´c roze´zlonego psa i sprawi´c, z˙ e dzikie ptaki siadały na jej dłoni. Potrafiła przenikna´ ˛c istot˛e wszystkiego, co z˙ yje, lub te˙z sprawi´c, z˙ e stawało si˛e to cz˛es´cia˛ jej ja´zni. Nie wiedziała dokładnie, jak to si˛e dzieje. Po prostu stawało si˛e. Zaczynała s´piewa´c, a muzyka i słowa pojawiały si˛e, jak zawsze nieoczekiwanie dla niej samej, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na s´wiecie. Zawsze była s´wiadoma tego, co s´piewa, ale równocze´snie, jakby nieobecna duchem, dos´wiadczała nieopisanych wra˙ze´n. Nieznane uczucia przenikały ja˛ cała,˛ odradzała si˛e w nich na nowo i z˙ yczenie stawało si˛e ciałem. Był to dar magii elfów, kiedy jednak jej ojciec odkrył, z˙ e Brin włada pies´nia,˛ uznał to raczej za przekle´nstwo ni˙z za dar. Brin wiedziała, z˙ e w gł˛ebi ducha obawia si˛e on magicznej mocy Kamieni Elfów, sadz ˛ ac ˛ po zmianach, jakie zaszły w nim samym. Po tym, jak sprawiła, z˙ e ich pies padł niemal w pogoni za własnym ogonem, a wszystkie warzywa w ogrodzie zwi˛edły, Wil Ohmsford utwierdził si˛e w swojej decyzji, z˙ e ju˙z nikt nigdy nie powinien u˙zywa´c Kamieni. Ukrył je wi˛ec, nie wyjawiajac ˛ nikomu miejsca kryjówki. Miały tam pozosta´c na zawsze, tak przynajmniej sadził ˛ jej ojciec. Brin jednak nie była o tym całkiem przekonana. Pewnego razu, zaledwie par˛e miesi˛ecy temu, kiedy kto´s wspomniał o Kamieniach 5

Elfów, dostrzegła znaczacy ˛ u´smieszek Jaira. Wygladał ˛ na bardzo zadowolonego z siebie. Oczywi´scie zapytany, do niczego by si˛e nie przyznał, ale Brin wiedziała jak trudno ukry´c co´s przed bratem i podejrzewała, z˙ e odnalazł schowek. Przy drzwiach wej´sciowych natkn˛eła si˛e na Rona Leah. Był to młodzieniec wysoki i smukły. Rdzawobrazowe ˛ włosy przewiazane ˛ szeroka˛ przepaska˛ opadały mu na ramiona. Figlarne szare oczy zw˛eziły si˛e na jej widok. — A mo˙ze by´s mi pomogła, co? W ko´ncu odwalam cała˛ robot˛e, a nie jestem nawet członkiem rodziny. — Sp˛edzasz tu tyle czasu, z˙ e chyba ju˙z nim jeste´s — odci˛eła si˛e. — Co zostało do zrobienia? — Trzeba tylko wynie´sc´ te torby i powinien by´c koniec. — W przej´sciu stały skórzane kufry i zwalone na kup˛e mniejsze torby. Ron podniósł najwi˛ekszy pakunek. — Twoja matka czeka na ciebie w sypialni. Wyszedł przed dom, Brin za´s ruszyła w stron˛e sypialni poło˙zonej na tyłach. Jej rodzice szykowali si˛e do corocznej jesiennej pielgrzymki do gmin poło˙zonych najdalej na południe od Shade Vale. B˛eda˛ poza domem przez ponad dwa tygodnie. Niewielu uzdrowicieli posiadało umiej˛etno´sci Wila Ohmsforda, a je´sli nawet, to i tak w promieniu pi˛eciuset mil od Doliny nie znalazłby z˙ adnego. Dlatego te˙z dwa razy do roku, na wiosn˛e i jesienia,˛ jej ojciec podró˙zował do odległych wiosek, ofiarujac ˛ swoje usługi tam, gdzie ich potrzebowano. Zawsze towarzyszyła mu Eretria, wykwalifikowana pomoc m˛ez˙ a, obznajomiona w piel˛egnowaniu chorych i rannych niemal tak gruntownie jak on sam. Nie musieli podejmowa´c tej podró˙zy, a raczej nie musieliby, gdyby nie byli tak sumienni. Lecz rodzicami Brin kierowało silne poczucie obowiazku. ˛ Oboje po´swi˛ecili swoje z˙ ycie uzdrawianiu i traktowali swoje zobowiazanie ˛ niezwykle powa˙znie. Gdy odbywali swoja˛ w˛edrówk˛e miłosierdzia, Brin pozostawała w domu, aby opiekowa´c si˛e Jairem, a z gór schodził Ron Leah, aby doglada´ ˛ c ich obojga. Eretria spojrzała na córk˛e znad ostatniego pakunku i u´smiechn˛eła si˛e. Długie czarne włosy opadały jej lu´zno na ramiona, a kiedy odgarn˛eła je do tyłu, ukazała si˛e twarz niewiele powa˙zniejsza od twarzy Brin. — Widziała´s gdzie´s swojego brata? Jeste´smy ju˙z prawie gotowi. — Brin potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ przeczaco. ˛ — My´slałam, z˙ e jest z ojcem. Mog˛e ci w czym´s pomóc? — Eretria wzi˛eła córk˛e za ramiona i posadziła ja˛ obok siebie na łó˙zku. — Chc˛e, z˙ eby´s mi co´s obiecała, Brin. Nie u˙zywaj pie´sni, kiedy b˛edziemy z ojcem poza domem. Ani ty, ani twój brat. — Prawie wcale ju˙z jej nie u˙zywam. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. Jej ciemne oczy uwa˙znie wpatrywały si˛e w s´niada˛ twarz matki. — Wiem. Ale Jair robi to, chocia˙z my´sli, z˙ e o tym nie wiem. A poza tym, je´sli chodzi o ciebie, nie chc˛e, z˙ eby´s u˙zywała pie´sni cho´cby nawet bardzo rzadko. Rozumiesz? 6

Brin zawahała si˛e. Jej ojciec rozumiał, z˙ e magia elfów jest dziedzictwem jego dzieci, ale nie uwa˙zał tego ani za dobre, ani za konieczne. „Jeste´scie wystarczaja˛ co inteligentni i zdolni bez niej”, zwykł im mawia´c. „Nie potrzebujecie sztuczek ani forteli, aby si˛e rozwija´c. Bad´ ˛ zcie tym, kim potraficie by´c bez pie´sni”. Eretria wtórowała tym radom, cho´c o wiele lepiej ni˙z Wil zdawała sobie spraw˛e, z˙ e rodze´nstwo zignorowałoby je, gdyby tylko roztropno´sc´ im na to pozwoliła. Niestety w wypadku Jaira roztropno´sc´ rzadko miała co´s do powiedzenia. Był impulsywny i niepokojaco ˛ uparty. Miał tendencj˛e do folgowania swoim zachciankom i wykorzystywania do tego pie´sni, póki czuł si˛e bezpieczny. Jednak˙ze magia elfów inaczej si˛e u niego objawiała. . . — Brin? — Głos matki wyrwał ja˛ z zamy´slenia. — Mamo, co za ró˙znica, je´sli Jair ma ochot˛e zabawia´c si˛e pie´snia.˛ To tylko zabawka. Eretria potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nawet zabawka mo˙ze by´c niebezpieczna, je´sli zostanie nierozwa˙znie u˙zyta. Poza tym znasz ju˙z na tyle magi˛e elfów, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e nigdy nie jest bezpieczna. A teraz posłuchaj mnie. Ty i twój brat wyro´sli´scie ju˙z z wieku, kiedy matka i ojciec zagladali ˛ wam przez rami˛e, z˙ eby sprawdzi´c, co robicie. Ale nadal potrzebujecie rady. Nie chc˛e, z˙ eby´scie u˙zywali magii, kiedy wyjedziemy. To przyciaga ˛ niepotrzebnie uwag˛e. Obiecaj mi, z˙ e nie b˛edziesz jej u˙zywała i powstrzymasz Jaira. Brin wolno skin˛eła głowa.˛ — To z powodu pogłosek o czarnych w˛edrowcach, prawda? — Słyszała te historie. Na dole, w karczmie nie mówiono ostatnio o niczym innym. Czarni w˛edrowcy: poruszajace ˛ si˛e bezszelestnie zjawy bez twarzy, zrodzone z czarnej magii, pojawiajace ˛ si˛e znikad. ˛ Niektórzy mówili, z˙ e to powrócił lord Warlock i jego słudzy. — Dlatego mnie o to prosisz? — Tak. — Matka u´smiechn˛eła si˛e. Brin była spostrzegawcza. — A teraz obiecaj. — Obiecuj˛e. — Brin tak˙ze u´smiechn˛eła si˛e w odpowiedzi. Uwa˙zała jednak cała˛ spraw˛e za nonsens. Pakowanie i ładowanie baga˙zy trwało jeszcze pół godziny, a˙z w ko´ncu rodzice gotowi byli do odjazdu. Pojawił si˛e Jair, który przyniósł z gospody słodycze na drog˛e dla matki. Eretria przepadała za nimi. Po˙zegnano si˛e. Matka pocałowała Brin w policzek i przytuliła ja˛ mocniej do siebie. — Pami˛etaj, co mi obiecała´s — szepn˛eła jej do ucha. Wreszcie Ohmsfordowie wsiedli na wóz i wolno ruszyli zakurzona˛ droga.˛ Brin patrzyła za nimi, dopóki nie znikn˛eli jej z oczu. Tego popołudnia Brin wraz z Jairem i Ronem Leah wybrali si˛e na w˛edrówk˛e po lasach Vale. Dzie´n chylił si˛e ju˙z ku zachodowi, kiedy zdecydowali si˛e zawróci´c w stron˛e domu. Sło´nce zaczynało opada´c, chowajac ˛ si˛e za kraw˛edzia˛ Doli7

ny, a cienie drzew si˛e wydłu˙zyły. Do wioski była jeszcze godzina drogi, ale cała trójka przemierzała t˛e drog˛e tak cz˛esto, z˙ e potrafili odnale´zc´ le´sne s´cie˙zki nawet w najgł˛ebszych ciemno´sciach. Szli wi˛ec spokojnym krokiem, cieszac ˛ si˛e pi˛eknem jesiennego dnia. — Wybierzmy si˛e jutro na ryby — zaproponował Ron i u´smiechnał ˛ si˛e do Brin. — Przy takiej pogodzie i tak nie ma znaczenia, czy co´s złapiemy. Szedł pierwszy, najstarszy z całej trójki, a na jego plecach, pod my´sliwska˛ kurta˛ nieznacznie rysowały si˛e s´lady rzemieni, na których wisiał miecz Leah w zniszczonej i powyginanej pochwie. Noszony niegdy´s przez prawowitego nast˛epc˛e tronu Leah, dawno ju˙z prze˙zył czasy swojej chwały. Ale Ron zawsze podziwiał stare ostrze, które jego pradziad Menion Leah zabrał ze soba˛ na poszukiwanie Miecza Shannary. Tak bardzo podobała mu si˛e ta bro´n, z˙ e ojciec w ko´ncu podarował mu ja.˛ Stanowiła symbol jego pozycji ksi˛ecia Leah, mimo i˙z był najmłodszym ksi˛eciem. Brin spojrzała na Rona i zmarszczyła brwi. — Wydaje si˛e, z˙ e o czym´s zapomniałe´s. Jutro mieli´smy zabra´c si˛e za naprawy w domu. Obiecali´smy to ojcu. — Zrobimy to innego dnia. — Ron niefrasobliwie wzruszył ramionami. — Naprawy nie uciekna.˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e powinni´smy zbada´c brzegi Vale — wtracił ˛ si˛e Jair. Był chudy i z˙ ylasty, a jego twarz miała rysy elfów, jak twarz jego ojca. Miał waskie ˛ oczy i uko´sne brwi, a spod strzechy niesfornych, jasnych włosów wystawały lekko czubki uszu. — Powinni´smy sprawdzi´c, czy nie natrafimy na s´lady Widm Mord. Ron roze´smiał si˛e. — Co ty wiesz o w˛edrowcach, tygrysie? — Było to pieszczotliwe okre´slenie Jaira. — Pewnie tyle, co i ty. W Dolinie powtarzaja˛ te same historie, co w górach — odpowiedział młodzieniec. — Czarni w˛edrowcy, Widma Mord, stwory zrodzone z ciemno´sci. Opowiadaja˛ o nich w karczmie bez przerwy. Brin spojrzała na brata z nagana.˛ — Historie, oto czym sa.˛ — A ty, co o tym my´slisz? — Jair zwrócił si˛e do Rona. Ku zaskoczeniu Brin, góral wzruszył ramionami. — Mo˙ze tak, a mo˙ze nie. — Poczuła nagła˛ zło´sc´ . — Ron, przecie˙z opowiada si˛e takie historie, od kiedy lord Warlock został pokonany i z˙ adne z nich nigdy nie zawierały słowa prawdy. Dlaczego tym razem miałoby by´c inaczej? — Nie twierdz˛e, z˙ e jest inaczej. Po prostu wol˛e by´c ostro˙zny. W czasach Shei ´ Ohmsforda te˙z nie uwierzono w opowie´sci o Zwiastunach Smierci, pami˛etasz? Dopóki nie było ju˙z za pó´zno. — I dlatego my´sl˛e, z˙ e powinni´smy si˛e rozejrze´c — powtórzył Jair. 8

— W jakim celu, je´sli mog˛e wiedzie´c? — naciskała Brin. Jej głos stał si˛e twardy. — Załó˙zmy, z˙ e znajdziemy co´s naprawd˛e tak niebezpiecznego, jak mówia.˛ Co wtedy zrobisz? Przywołasz pie´sn´ ? — Je´sli b˛ed˛e musiał. — Jair wytrzeszczył oczy na siostr˛e. — Mógłbym u˙zy´c magii. . . — Magia nie słu˙zy do zabawy, Jair — przerwała mu ostro. — Ile razy mam ci to powtarza´c? — Ja tylko powiedziałem. . . — Słyszałam, co powiedziałe´s. Je´sli my´slisz, z˙ e pie´sn´ mo˙ze uczyni´c dla ciebie wszystko, to jeste´s w bł˛edzie. Szkoda, z˙ e nie słuchałe´s uwa˙znie ojca, kiedy mówił, z˙ eby nie u˙zywa´c magii. Którego´s dnia wpakujesz si˛e przez to w kłopoty. — O co si˛e tak w´sciekasz? — Jair wytrzeszczył oczy na siostr˛e. Rzeczywi´scie była w´sciekła i zdawała sobie spraw˛e, z˙ e nic jej to nie da. — Przepraszam. Obiecałam matce, z˙ e z˙ adne z nas nie u˙zyje pie´sni podczas ich nieobecno´sci. Dlatego tak si˛e zdenerwowałam, kiedy wspomniałe´s o szukaniu Widm Mord. Teraz w oczach Jaira błysn˛eła zło´sc´ . — Kto dał ci prawo składa´c obietnice w moim imieniu, Brin? — Nikt, ale matka. . . — Matka nie rozumie. . . — Przesta´ncie, na kocia˛ dusz˛e! — Ron Leah wzniósł błagalnie r˛ece. — Kiedy słysz˛e taka˛ kłótni˛e, zaczynam si˛e cieszy´c, z˙ e mieszkam w karczmie, a nie z wami. A teraz zapomnijmy o wszystkim i wró´cmy do tematu. Idziemy jutro na ryby czy nie? — Idziemy — uznał Jair. — Idziemy — zgodziła si˛e Brin. — Kiedy zrobimy przynajmniej niektóre z koniecznych napraw. Przez chwil˛e szli w milczeniu. Dziewczyna pogra˙ ˛zyła si˛e w rozmy´slaniach nad rosnac ˛ a˛ fascynacja˛ Jaira mo˙zno´scia˛ u˙zycia pie´sni. Matka miała racj˛e. Jair zapewne u˙zywał magii, kiedy tylko miał po temu sposobno´sc´ . Nie uwa˙zał jej za niebezpieczna,˛ tak jak jego siostra, poniewa˙z w nim działała ona inaczej. Dla Brin zmiany zachodzace ˛ w wygladzie ˛ i zachowaniu rzeczy poddanych działaniu pie´sni były rzeczywisto´scia,˛ dla Jaira za´s tylko iluzja.˛ Kiedy on posługiwał si˛e magia,˛ efekty były jedynie pozorne. To dawało mu wi˛eksza˛ swobod˛e w działaniu i o´smielało do eksperymentowania. Robił to wprawdzie w tajemnicy, niemniej jednak robił. Nawet Brin nie wiedziała do ko´nca, jakie posiadł umiej˛etno´sci. Południe przeszło ju˙z w wieczór. Ksi˛ez˙ yc w pełni wisiał nad wschodnim horyzontem niczym s´wietlista bania. Zaczynały pojawia´c si˛e gwiazdy. Wraz z nadejs´ciem nocy powietrze gwałtownie si˛e ochłodziło, a zapach lasu stawał si˛e bardziej

9

rze´ski i przepełniony aromatem usychajacych ˛ li´sci. Wsz˛edzie wokół słycha´c było brz˛eczenie owadów i głosy nocnych ptaków. — Sadz˛ ˛ e, z˙ e najlepiej byłoby łowi´c w Rappahalladran — oznajmił nagle Jair. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. — Nie wiem — odpowiedział w ko´ncu Ron. — Stawy w Dolinie sa˛ równie dobre. Brin spojrzała pytajaco ˛ na górala. Martwił si˛e czym´s. Słyszała to w jego głosie. — Nie na pstraga ˛ — upierał si˛e Jair. — A poza tym mam ochot˛e zało˙zy´c w Duln obozowisko na noc albo dwie. — Mo˙zemy to zrobi´c i tutaj. — Dolina jest jak podwórko naszego domu. — Jair był coraz bardziej rozdra˙zniony. — Przynajmniej w Duln jest jeszcze par˛e miejsc, których nie zwiedzili´smy do tej pory. Czego si˛e boisz? — Niczego si˛e nie boj˛e — Bronił si˛e ksia˙ ˛ze˛ . — Po prostu uwa˙zam. . . Słuchaj, mo˙ze pó´zniej o tym pogadamy. Opowiem wam, co mnie spotkało kiedy´s w tym wła´snie miejscu. Niemal udało mi si˛e zgina´ ˛c. To był wilczur. . . Brin zwolniła kroku i została w tyle. Zdumiewała ja˛ nieoczekiwana niech˛ec´ Rona do cho´cby krótkiego wypadu do Duln. Odbywali takie wycieczki ju˙z kilkana´scie razy. Czy poza Vale znajdowało si˛e co´s, czego si˛e obawiał? Zmarszczyła brwi, wspominajac ˛ niepokój matki. A teraz tak˙ze Ron. Nie zaprzeczył opowies´ciom o Widmach Mord. Raczej był niezwykle pow´sciagliwy. ˛ Normalnie wys´miałby podobne historie jako idiotyczne, tak jak Brin zawsze to robiła. Dlaczego nie s´miał si˛e tym razem? By´c mo˙ze uznał, z˙ e nie ma powodów do s´miechu, pomy´slała. W˛edrowali jeszcze pół godziny, gdy poprzez gał˛ezie drzew zacz˛eły prze´switywa´c s´wiatła wioski. Jasna po´swiata ksi˛ez˙ yca pomagała im odnale´zc´ wła´sciwe s´cie˙zki w ciemno´sciach. Szlak prowadził teraz w dół, do osłoni˛etej kotliny, w której usadowiło si˛e miasteczko. Z czasem s´cie˙zka poszerzała si˛e, przechodzac ˛ w trakt. Pojawiły si˛e domy. Zza s´cian dochodziły głosy ludzi. Brin poczuła zm˛eczenie w całym ciele. Wspaniale b˛edzie w´slizna´ ˛c si˛e do łó˙zka i podda´c si˛e działaniu zdrowego, mocnego snu. Szli w dół, przez sam s´rodek Shade Vale, mijajac ˛ stara˛ karczm˛e od wielu pokole´n nale˙zac ˛ a˛ do rodziny Ohmsfordów. Prowadzili ja˛ dalej, cho´c ju˙z tam nie mieszkali, od kiedy odeszli Shea i Flick. Teraz gospodarzyli tam przyjaciele rodziny, dzielac ˛ zarobki i wydatki z rodzicami Brin. Jej ojciec nigdy tak naprawd˛e nie czuł si˛e dobrze w gospodzie, o czym dziewczyna doskonale wiedziała. Nie czuł si˛e zwiazany ˛ z tym zawodem. Zdecydowanie wolał by´c uzdrowicielem ni˙z wła´scicielem karczmy. Jedynie Jair przejawiał zainteresowanie tym, co si˛e tam działo, ale tylko dlatego, z˙ e lubił słucha´c opowie´sci przynoszonych do Vale przez

10

podró˙znych. Opowiadano tam tak niezwykłe przygody, z˙ e zadowalało to nawet niespokojnego ducha chłopca z nizin. Tego wieczora w gospodzie panował ruch. Szerokie wierzeje otworzyły si˛e, ukazujac ˛ o´swietlone stoły i długi bar. Wn˛etrze pełne było podró˙znych i tutejszych wie´sniaków, którzy s´miali si˛e i z˙ artowali, sp˛edzajac ˛ ten chłodny jesienny wieczór przy szklance piwa. Ron wyszczerzył z˛eby do Brin i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Nikt si˛e nie spieszył z zako´nczeniem tego dnia. Par˛e chwil pó´zniej dotarli do domu Ohmsfordów. Był to kamienny, murowany domek usadowiony na niewielkim pagórku pomi˛edzy drzewami. Byli w połowie drogi wyło˙zonej kocimi łbami, która biegła pomi˛edzy z˙ ywopłotami a kwitnac ˛ a˛ s´liwa,˛ kiedy Brin zatrzymała ich gwałtownym gestem. W oknie frontowego pokoju paliło si˛e s´wiatło. — Czy który´s z was zostawił dzi´s rano zapalona˛ lamp˛e? — spytała cicho, dobrze znajac ˛ odpowied´z. Obydwaj potrzasn˛ ˛ eli głowami. — Mo˙ze kto´s wpadł z wizyta˛ — podsunał ˛ Ron. Brin spojrzała na niego. — Dom był zamkni˛ety. Popatrzyli po sobie bez słowa. Ogarnał ˛ ich niepokój. Tylko Jair był niewzruszony. — Chod´zmy zobaczy´c, kto to taki — zaproponował i ruszył naprzód. Ron chwycił go za rami˛e i pociagn ˛ ał ˛ w tył. — Chwileczk˛e, tygrysie. Nie ma takiego po´spiechu. Jair uwolnił si˛e, spojrzał na s´wiatło, a potem znowu na Rona. — Kogo si˛e spodziewasz? Jednego z czarnych w˛edrowców? — Sko´nczcie z tymi bzdurami! — rzuciła ostro Brin. Jair u´smiechnał ˛ si˛e głupawo. — Tak wła´snie my´slisz, co? Jeden z w˛edrowców przyszedł nas porwa´c! — Miło z ich strony, z˙ e zostawili dla nas s´wiatło — zauwa˙zył oschle Ron. Wpatrywali si˛e w s´wiatło niezdecydowani. — Nie mo˙zemy tu sta´c przez cała˛ noc — odezwał si˛e w ko´ncu ksia˙ ˛ze˛ . Si˛egnał ˛ w tył i wyjał ˛ miecz Leah. — Rzu´cmy na to okiem. Wy dwoje trzymajcie si˛e za mna.˛ W razie czego biegnijcie do gospody i sprowad´zcie pomoc. — Zawahał si˛e. — Na pewno nic si˛e nie stanie. Podeszli do frontowych drzwi i zatrzymali si˛e nasłuchujac. ˛ W domu panowała cisza. Brin podała Ronowi klucz i cofn˛eła si˛e. Sie´n była ciemna, tylko z korytarza saczyła ˛ si˛e smu˙zka z˙ ółtego s´wiatła. Zawahali si˛e przez chwil˛e, a potem ruszyli cicho wzdłu˙z hallu i weszli do pierwszego pokoju. Był pusty. ˙ — Zadnych Widm Mord — oznajmił Jair. — Nic oprócz. . . Nie doko´nczył. Ogromny cie´n wynurzył si˛e z ciemno´sci spowijajacej ˛ pokój i wkroczył w krag ˛ s´wiatła. Był to m˛ez˙ czyzna wzrostu ponad siedmiu stóp, odziany na czarno. Odrzucił lu´zny kaptur, odsłaniajac ˛ szczupła˛ twarz o ostrych rysach, 11

wysmagana˛ wiatrem i deszczem. Czarna broda i proste włosy poprzetykane były nitkami siwizny. Nie mogli oderwa´c wzroku od jego gł˛eboko osadzonych oczu, których spojrzenie spod szerokiego czoła przenikało ich na wskro´s. Wydawały si˛e dostrzega´c wszystko, nawet to, co ukryte. Ron Leah uniósł ostrze miecza szybkim ruchem, ale powstrzymał go gest dłoni, która wynurzyła si˛e spod szaty. — Nie b˛edziesz go potrzebował. Ksia˙ ˛ze˛ zawahał si˛e, spojrzał przez chwil˛e w ciemne oczy przybysza i opus´cił bro´n. Brin i Jair zamarli na swoich miejscach, niezdolni uczyni´c gestu czy wypowiedzie´c słowa. — Nie ma si˛e czego obawia´c. — Głos obcego brzmiał jak gł˛eboki grzmot. Cała trójka nie poczuła si˛e szczególnie uspokojona tym zapewnieniem, jednak rozlu´znili si˛e nieco, kiedy stwierdzili, z˙ e ciemna posta´c trwa bez ruchu. Brin zerkn˛eła na brata i zobaczyła, z˙ e Jair wpatruje si˛e w obcego z napi˛eciem, jak gdyby usiłował sobie co´s przypomnie´c. Obcy spojrzał na chłopca, na Rona, a w ko´ncu na nia.˛ — Czy nikt z was mnie nie poznaje? — zapytał cicho. Przez chwil˛e panowało milczenie, a˙z nagle Jair gwałtownie skinał ˛ głowa.˛ — Allanon! — wykrzyknał, ˛ a na jego twarzy odbiło si˛e podniecenie. — Ty jeste´s Allanon!

II Brin, Jair i Ron Leah zasiedli wraz z niecodziennym go´sciem przy stole w jadalni. O ile wiedzieli, nikt nie widział druida od co najmniej dwudziestu lat. Jednym z ostatnich, którzy mieli z nim kontakt, był Wil Ohmsford. Wszyscy jednak znali historie o Allanonie. Była to tajemnicza posta´c. Mroczny w˛edrowiec podróz˙ ujacy ˛ do najbardziej odległych kra´nców czterech krain, filozof, nauczyciel, historyk dziejów. Ostatni z druidów-m˛edrców, którzy wyprowadzili ludzko´sc´ z chaosu, jaki zapanował po upadku starego s´wiata, i doprowadzili do rozkwitu obecnej cywilizacji. To wła´snie Allanon ponad siedemdziesiat ˛ lat temu był przewodnikiem Shei i Flicka Ohmsfordów oraz Meniona Leah w poszukiwaniach legendarnego Miecza Shannary, który umo˙zliwił zniszczenie lorda Warlocka. On tak˙ze odszukał Wila Ohmsforda w Storlock, gdzie ten przygotowywał si˛e do zawodu uzdrowiciela, i nakłonił go, aby stał si˛e przewodnikiem i opiekunem Amberle Elessedil, kiedy wyruszyła na poszukiwanie mocy zdolnej uzdrowi´c umierajac ˛ a˛ Ellcrys, a tym samym uwi˛ezi´c demony wypuszczone na wolno´sc´ w Westlandii. Tak, znali opowie´sci o Allanonie. Wiedzieli te˙z, z˙ e pojawienie si˛e druida zawsze oznaczało kłopoty. — Przebyłem długa˛ drog˛e, aby ci˛e odnale´zc´ , Brin Ohmsford. — Olbrzym odezwał si˛e niskim głosem, w którym słycha´c było zm˛eczenie. — Nie sadziłem, ˛ z˙ e kiedykolwiek b˛ed˛e musiał odby´c t˛e podró˙z. — Poniewa˙z potrzebuj˛e pie´sni. Przez jedna,˛ nie ko´nczac ˛ a˛ si˛e chwil˛e druid i dziewczyna spogladali ˛ na siebie w milczeniu. — To dziwne. — Allanon westchnał. ˛ — Nie zauwa˙zyłem wcze´sniej, z˙ e przejs´cie magii elfów na dzieci Wila Ohmsforda mo˙ze mie´c swoje gł˛ebokie uzasadnienie. Sadziłem, ˛ z˙ e to tylko uboczny efekt u˙zycia Kamieni Elfów, którego nie sposób było unikna´ ˛c. — Czego chcesz od Brin? — Ron przerwał starcowi, spogladaj ˛ ac ˛ na niego z niech˛ecia.˛ Nie spodobało mu si˛e to, co usłyszał. — I po co ci pie´sn´ ? — dodał Jair. Allanon wcia˙ ˛z wpatrywał si˛e w Brin. — Czy matka i ojciec sa˛ w domu?

13

— Nie. Wyjechali na co najmniej dwa tygodnie. B˛eda˛ leczy´c chorych na południu. — Nie mog˛e czeka´c nawet dwóch dni, a co dopiero dwa tygodnie — wyszeptał olbrzym. — Musimy porozmawia´c teraz, a ty musisz zdecydowa´c, co zrobi´c. Je´sli podejmiesz, konieczna˛ moim zdaniem, decyzj˛e, to obawiam si˛e, z˙ e tym razem twój ojciec mi nie wybaczy. Brin natychmiast si˛e domy´sliła, o co chodzi. — Czy mam i´sc´ z toba? ˛ — zapytała powoli. Pytanie zawisło mi˛edzy nimi, przez chwil˛e pozostajac ˛ bez odpowiedzi. — Pozwól, z˙ e opowiem ci o niebezpiecze´nstwie, jakie zagra˙za czterem krainom. Jest to zło wi˛eksze nawet od tego, z którym miał do czynienia Shea Ohmsford czy nawet twój ojciec. — Starzec splótł dłonie na stole i pochylił si˛e w stron˛e Brin. — W starym s´wiecie, z˙ yły kiedy´s czarodziejskie stworzenia, które u˙zywały zarówno dobrej, jak i złej magii. Z pewno´scia˛ ojciec opowiadał ci o tym. Wraz ´ z nadej´sciem człowieka stary s´wiat przeminał. ˛ Zło zostało uwi˛ezione za Scian a˛ Zakazu, a dobro zagubiono w procesie ewolucji ras. Ze starych czasów pozostała jednak pewna ksi˛ega. Była to ksi˛ega mrocznej magii, posiadajaca ˛ moc tak straszliwa,˛ z˙ e nawet magowie elfów ze starego s´wiata si˛e jej obawiali. Nazywała si˛e Ildatch. Jej pochodzenie nie jest znane do dzi´s. Wyglada ˛ na to, z˙ e pojawiła si˛e na poczatku ˛ czasu, kiedy z˙ ycie dopiero powstawało. Zło posługiwało si˛e nia˛ przez wieki, ale w ko´ncu elfom udało si˛e zawładna´ ˛c ksi˛ega.˛ Jej czar był jednak tak wielki, z˙ e nawet znajac ˛ jej moc, niewielu elfijskich magów o´smieliło si˛e na prób˛e wydarcia tajemnic Ildatch. Ci, którzy si˛e na to odwa˙zyli, zgin˛eli. Pozostali zdecydowali, z˙ e nale˙zy ksi˛eg˛e zniszczy´c, ale zanim zdołali tego dokona´c, znikn˛eła ona bez wie´sci. Tu i ówdzie pojawiały si˛e pó´zniej plotki o jej ponownym u˙zyciu, ale nigdy ich nie potwierdzono. — Allanon zmarszczył brwi. — A potem s´wiat ogarn˛eły Wielkie Wojny. Przez dwa tysiace ˛ lat istnienie człowieka zostało zredukowane do najbardziej prymitywnego poziomu. A˙z w ko´ncu druidzi zwołali w Paranorze Pierwsza˛ Rad˛e, aby zgromadzi´c nauczycieli ze starego s´wiata, którzy mogliby pomóc w stworzeniu nowego. Przedstawiono Radzie cała˛ wiedz˛e, przechowywana˛ przez lata czy to w ksi˛egach, czy te˙z w tradycji ustnej, aby ujawni´c jej sekrety. Niestety nie wszystko, co udało si˛e przechowa´c przez pokolenia, było dobre. Pomi˛edzy ksi˛egami, które odkryli druidzi, znalazła si˛e Ildatch. Została odkryta przez niezwykle utalentowanego, ambitnego, młodego druida imieniem Brona. — Lorda Warlocka — powiedziała cicho Brin. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — Stał si˛e lordem Warlockiem, kiedy pokonała go moc Ildatch. Razem ze swoimi uczniami został pochłoni˛ety przez czarna˛ magi˛e. Przez niemal tysiac ˛ lat zagra˙zali istnieniu rodzaju ludzkiego. Dopiero Shea Ohmsford poło˙zył temu kres, kiedy posiadł moc Miecza Shannary. Brona i jego zwolennicy zostali zniszczeni. — Przerwał na chwil˛e, po czym ciagn ˛ ał ˛ dalej: — Lecz Ildatch ponownie znik14

n˛eła. Szukałem jej w ruinach Góry Czaszki, kiedy upadło królestwo Warlocka, ale nie znalazłem. My´slałem ju˙z, z˙ e przepadła na dobre, pogrzebana gdzie´s na wieki, myliłem si˛e jednak. Udało jej si˛e przetrwa´c jakim´s sposobem. Została odnaleziona przez ludzka˛ sekt˛e zwolenników Warlocka, prawdopodobnie czarowników, których nie ujarzmiła moc Miecza Shannary i dlatego nie zgin˛eli wraz ze swoim Panem. Nie mam poj˛ecia jak, ale odnale´zli oni miejsce, gdzie le˙zała ukryta Ildatch i przynie´sli ja˛ z powrotem do s´wiata ludzi. Zabrali ja˛ w głab ˛ Estlandii, gdzie ukryci przed ludzkim wzrokiem zacz˛eli zgł˛ebia´c tajniki magii. Było to ponad sze´sc´ dziesiat ˛ lat temu. Mo˙zecie odgadna´ ˛c, co si˛e z nimi stało. Brin była blada, kiedy pochylała si˛e w stron˛e druida. — Twierdzisz, z˙ e to si˛e znowu zaczyna? Pojawił si˛e nast˛epny lord Warlock ´ i Zwiastuny Smierci? Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ci ludzie nie byli druidami jak Brona i jego uczniowie. Poza tym magia zawładn˛eła nimi stosunkowo niedawno, ale ona wyciska pi˛etno na ka˙zdym, kto próbuje ja˛ zgł˛ebi´c. Ró˙znica polega jedynie na charakterze tych zmian. Za ka˙zdym razem zmiana dokonuje si˛e w inny sposób. — Nie rozumiem. — Brin pokr˛eciła głowa.˛ — W inny sposób — powtórzył Allanon. — Magia, dobra czy zła, przystosowuje si˛e do swego u˙zytkownika i zmienia go na swój sposób. Ostatnim razem stworzenia zrodzone z jej dotyku latały. . . Zdanie zawisło w powietrzu. Słuchacze wymienili mi˛edzy soba˛ szybkie spojrzenia. — A tym razem? — zapytał Ron. — Tym razem zło chodzi na własnych nogach. — Czarne oczy starca zw˛eziły si˛e. — Widma Mord! — wybuchnał ˛ Jair. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — Tak gnomy nazywaja˛ czarnych w˛edrowców. Sa˛ one tylko inna˛ forma˛ tego samego zła. To Ildatch nadała im kształt, tak jak zrobiła to z Brona˛ i jego uczniami, ofiarami magii, niewolnikami mocy. Dla s´wiata ludzi sa˛ ju˙z straceni, nale˙za˛ do ciemno´sci. — A wi˛ec plotki okazały si˛e prawda˛ — mruknał ˛ Ron Leah. Jego szare oczy odszukały Brin. — Nie mówiłem ci o tym wcze´sniej, poniewa˙z nie chciałem niepotrzebnie ci˛e martwi´c, ale podró˙zni przeje˙zd˙zajacy ˛ przez Leah opowiadali mi, z˙ e widziano w˛edrowców na zachodzie. Przybyli z kraju Srebrnej Rzeki. Kiedy wi˛ec Jair zaproponował, z˙ eby´smy nocowali poza Vale. . . — Widma Mord dotarły a˙z tutaj? — przerwał gwałtownie Allanon. W jego głosie brzmiał niepokój. — Jak dawno to było, ksia˙ ˛ze˛ Leah? Ron potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Mo˙ze kilka dni temu. Tu˙z po moim przybyciu do Vale.

15

— Mamy wi˛ec mniej czasu, ni˙z my´slałem. — Zmarszczki na czole druida pogł˛ebiły si˛e. — Ale co one tutaj robia? ˛ — chciał wiedzie´c Jair. — Przypuszczam, z˙ e szukaja˛ mnie. — Allanon uniósł swoja˛ ciemna˛ twarz. Cisza odbiła si˛e echem od s´cian pogra˙ ˛zonego w mroku domostwa. Nikt si˛e nie odezwał. Trwali bez ruchu pod spojrzeniem druida. — Posłuchajcie uwa˙znie. Warownia Widm Mord le˙zy w gł˛ebi Estlandii, wysoko w górach Ravenshorn. Jest to pot˛ez˙ na, wiekowa forteca zbudowana jeszcze przez trolle w czasie Drugiej Wojny Ludów. Nazywa si˛e Graymark i stoi na kraw˛edzi s´ciany otaczajacej ˛ gł˛eboka˛ dolin˛e. To tam ukryto Ildatch. — Druid odetchnał ˛ gł˛eboko. — Dziesi˛ec´ dni temu stałem na skraju tej doliny, zdecydowany zej´sc´ na dół, wydoby´c ksi˛eg˛e mrocznej magii z ukrycia i dopilnowa´c, aby została zniszczona. To ksi˛ega jest z´ ródłem mocy Widm Mord. Je´sli ksi˛ega przestanie istnie´c, przepadnie ich moc, sko´nczy si˛e groza. Widma Mord nie pró˙znowały po upadku swego pana. Sze´sc´ miesi˛ecy temu ponownie wybuchły przygraniczne walki pomi˛edzy gnomami i karłami. Od lat te dwa ludy walczyły ze soba˛ o lasy Anaru, tak wi˛ec poczatkowo ˛ nikogo nie dziwiło wznowienie sporu. Ale tym razem, o czym wi˛ekszo´sc´ nie wie, walka ma zupełnie inny charakter. Gnomy sa˛ prowadzone przez Widma Mord. Rozproszone i pobite po upadku lorda Warlocka, plemiona gnomów na nowo zniewolone zostały siłami czarnej magii, tym razem pod rzadami ˛ Widm Mord. Gnomy zyskały pot˛eg˛e, której nie posiadłyby w z˙ aden inny sposób. Tak wi˛ec karły spychano stale na południe, dopóki granica nie została przywrócona. Zatrute czarna˛ magia˛ wody Srebrnej Rzeki zacz˛eły cuchna´ ˛c. Kraj, który zasila, zaczyna umiera´c. Kiedy to nastapi, ˛ zgina˛ tak˙ze karły, a wtedy cała Estlandia b˛edzie stracona. Elfy z Westlandii oraz ludzie z Callahornu ruszyli karłom z pomoca,˛ ale to nie wystarczy, aby przeciwstawi´c si˛e magii Widm. Jedynie zniszczenie Ildatch mo˙ze powstrzyma´c to, co si˛e dzieje. — Odwrócił si˛e nagle do Brin. — Pami˛etasz opowie´sci swojego ojca, które przekazał mu jego ojciec, a ten słyszał je z kolei od Shei Ohmsforda? O tym, jak lord Warlock najechał Sudlandi˛e? Kiedy przybyło zło, w całym kraju zapadły ciemno´sci. Cie´n padł na wszystko, co z˙ yło, i wszystko pod nim wi˛edło i umierało. Przetrwało tylko to, co nale˙zało do zła. To znowu si˛e zaczyna, dziewczyno. Tym razem w Anarze. — Allanon odwrócił wzrok. — Dziesi˛ec´ dni temu stałem na murach Graymark z zamiarem odnalezienia i zniszczenia Ildatch. Odkryłem wówczas, czego dokonały Widma Mord. Wykorzystujac ˛ magi˛e, posadziły w dolinie bagnisty las, aby chronił ksi˛eg˛e. W czarodziejskim j˛ezyku nazywa si˛e on Maelmord i stanowi skupisko takiego zła, z˙ e wszystko, co do´n nie nale˙zy, zostanie zmia˙zd˙zone i unicestwione przy pierwszej próbie przej´scia. Rozumiecie? Ten las z˙ yje, oddycha i my´sli. Nic tamt˛edy nie przejdzie. Próbowałem, ale nawet moja moc nie wystarczyła, z˙ eby go pokona´c. Maelmord odepchnał ˛ mnie, a Widma wyczuły moja˛ obecno´sc´ . Ruszyły w po´scig, ale zdołałem uciec. Teraz szukaja˛ mnie, wiedzac. ˛ .. 16

Głos mu zamarł. Brin zerkn˛eła na Rona, który przez chwil˛e wygladał ˛ na zmartwionego. — Je´sli ci˛e szukaja,˛ moga˛ przyj´sc´ tutaj, prawda? — Góral wykorzystał przerw˛e w opowiadaniu druida. — Moga.˛ Ale to nastapi ˛ niezale˙znie od tego, czy mnie szukaja,˛ czy nie. Zrozum, pr˛edzej czy pó´zniej zechca˛ wyeliminowa´c wszelkie zagro˙zenie dla swego panowania nad lud´zmi. Z pewno´scia˛ zdajesz sobie spraw˛e, z˙ e rodzina Ohmsfordów stanowi takie zagro˙zenie. — Z powodu Shei Ohmsforda i Miecza Shannary? — zapytała Brin. — Po´srednio tak. Widma Mord nie sa˛ tworami iluzji, tak jak lord Warlock, wi˛ec Miecz nie mo˙ze im uczyni´c krzywdy. By´c mo˙ze Kamienie Elfów mogłyby tego dokona´c. Magia stanowi sił˛e, która˛ nale˙załoby rozwa˙zy´c, a Widma słyszały pewnie o Wilu Ohmsfordzie i jego poszukiwaniach Krwawego Ognia. — Druid zamilkł na chwil˛e. — Ale prawdziwe zagro˙zenie stanowi dla nich pie´sn´ . — Pie´sn´ ? — Brin osłupiała ze zdumienia. — Ale˙z pie´sn´ jest tylko zabawka! ˛ Nie posiada mocy Kamieni Elfów! Dlaczego miałaby stanowi´c zagro˙zenie dla tych potworów? Dlaczego mieliby si˛e obawia´c czego´s tak nieszkodliwego? — Nieszkodliwego? — W oczach Allanona pojawił si˛e błysk, ale szybko je przymknał, ˛ jakby próbujac ˛ co´s ukry´c. Ciemna twarz druida nie wyra˙zała z˙ adnych uczu´c i nagle Brin poczuła, z˙ e naprawd˛e si˛e boi. — Co ci˛e tu sprowadza, Allanonie? — zapytała raz jeszcze, zaciskajac ˛ dłonie w pi˛es´ci, aby ukry´c ich dr˙zenie. Druid uniósł powieki. Na stole przed nim strzelił nikły płomyk olejnej lampy. — Chc˛e, z˙ eby´s pojechała ze mna˛ do Estlandii, do siedziby Widm Mord. Chc˛e, aby´s u˙zyła pie´sni do utworzenia przej´scia przez Maelmord, a potem odnalazła Ildatch i przyniosła ja˛ do mnie. Wtedy b˛ed˛e mógł ja˛ zniszczy´c. Cała trójka wpatrzyła si˛e w niego bez słowa. — Jak? — zapytał w ko´ncu Jair. — Pie´sn´ mo˙ze pokona´c nawet czarna˛ magi˛e — odrzekł Allanon. — Mo˙ze zmienia´c zachowanie wszystkiego, co z˙ yje. Nawet Maelmord b˛edzie musiał posłucha´c Brin. Pie´sn´ utworzy jej przej´scie. Oczy Jaira rozszerzyło zdumienie. — Pie´sn´ mo˙ze uczyni´c to wszystko? Brin jednak potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Czy˙zby? A mo˙ze tylko u˙zywasz jej w ten sposób — powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, Brin Ohmsford. Pie´sn´ jest cz˛es´cia˛ magii elfów i posiada jej moc. Jeszcze tego nie dostrzegasz, ale uwierz mi, z˙ e tak wła´snie jest. — Nie obchodzi mnie, czym jest pie´sn´ . Brin nigdzie nie pójdzie! — Ron zdenerwował si˛e. — Nie mo˙zesz wymaga´c, aby nara˙zała si˛e na takie niebezpiecze´nstwo. Allanon pozostawał niewzruszony. 17

— Nie mam wyboru, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Tak samo jak nie miałem wyboru, kiedy prosiłem She˛e Ohmsforda, aby wyruszył na poszukiwanie Miecza Shannary, albo Wila Ohmsforda, aby ruszył na poszukiwanie Krwawego Ognia. Dziedzictwo magii elfów, które przeszło poczatkowo ˛ na Jerle Shannar˛e, nale˙zy teraz do Ohmsfordów. Chciałbym, aby było inaczej równie mocno jak wy, ale równie dobrze mogliby´smy z˙ ada´ ˛ c, aby dzie´n si˛e stał noca.˛ Pie´sn´ nale˙zy do Brin i przyszedł czas, kiedy b˛edzie musiała jej u˙zy´c. — Posłuchaj mnie, Brin. — Ron odwrócił si˛e do dziewczyny. — Nie powiedziałem ci wszystkiego. Chodza˛ wie´sci o tym, co Widma Mord robia˛ z lud´zmi. Słyszano o wyłupionych oczach i wydartych j˛ezykach, utracie zmysłów i ogniu, który w˙zera si˛e w ko´sci. Do tej pory lekcewa˙zyłem te pogłoski. My´slałem, z˙ e tyle sa˛ warte, co opowie´sci pijaczków przy ognisku. Ale druid sprawił, z˙ e zmieniłem zdanie. Nie mo˙zesz z nim pój´sc´ . Nie mo˙zesz! — Plotki, o których mówisz, sa˛ prawda˛ — oznajmił cicho Allanon. — Niebezpiecze´nstwo istnieje. Mo˙zesz nawet zgina´ ˛c. . . — Przerwał na chwil˛e. — Ale co nam pozostanie, je´sli nie pójdziesz? Ukryjecie si˛e i b˛edziecie mieli nadziej˛e, z˙ e Widma Mord zapomna˛ o was? Poprosicie karły o ochron˛e? Co si˛e stanie, je´sli odejda? ˛ Tak jak lord Warlock, zło wkroczy do tego kraju i b˛edzie si˛e rozprzestrzenia´c, a˙z nie zostanie nikt zdolny stawi´c mu opór. Jair dotknał ˛ ramienia siostry. — Brin, je´sli musimy i´sc´ , niech przynajmniej b˛edzie nas dwoje. . . — Z cała˛ pewno´scia˛ nie b˛edzie nas dwoje! — Sprzeciwiła si˛e natychmiast. — Cokolwiek si˛e wydarzy, zostaniesz tutaj! ˙ — Wszyscy tu zostaniemy. — Ron spojrzał na druida. — Nie pójdziemy. Zadne z nas. Musisz znale´zc´ inne wyj´scie z tej sytuacji. — Nie mog˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. — Allanon potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie ma innego wyj´scia. Zapanowała cisza. Brin poczuła si˛e schwytana w pułapk˛e przez poczucie konieczno´sci, jakie poruszył w niej druid, i obowiazków, ˛ jakie zepchnał ˛ na jej barki. Próbowała wszystko rozwa˙zy´c i uporzadkowa´ ˛ c. Stale powracała jedna my´sl. Pie´sn´ jest tylko zabawka.˛ Magia elfów. Tak, ale to nadal zabawka. Nieszkodliwa! Nawet Allanon nie mógł pokona´c zła! Jednak jej ojciec zawsze obawiał si˛e magii. Ostrzegał, aby jej nie u˙zywa´c, gdy˙z nie mo˙zna z nia˛ igra´c bezkarnie. Brin tak˙ze była zdecydowana odwie´sc´ Jaira od u˙zywania pie´sni. . . — Allanonie — odezwała si˛e cichym głosem. Szczupła twarz odwróciła si˛e w jej stron˛e. — U˙zywałam pie´sni tylko do zmieniania wygladu ˛ niewielkich rzeczy. Sprawiałam, z˙ e wi˛edły li´scie albo zakwitały kwiaty. To były drobiazgi, a poza tym nie robiłam tego od miesi˛ecy. Jak pie´sn´ mogłaby zmieni´c zło tak pot˛ez˙ ne jak las, który chroni Ildatch? — Naucz˛e ci˛e tego. — Druid zapewnił ja˛ po chwili wahania. Wolno skin˛eła głowa.˛ 18

— Mój ojciec był zawsze przeciwny u˙zywaniu magii. Ostrzegał, aby na niej nie polega´c, poniewa˙z tak odmieniła jego z˙ ycie. Gdyby był tutaj, odradzałby mi pój´scie z toba,˛ tak jak Ron. A nawet rozkazałby mi zosta´c. Na kamiennym obliczu druida odbiło si˛e zm˛eczenie. — Wiem, Brin. — Mój ojciec powrócił z Westlandii po odnalezieniu Krwawego Ognia i na zawsze schował Kamienie Elfów. — Ciagn˛ ˛ eła, próbujac ˛ opanowa´c zmieszanie. — Pewnego razu powiedział mi, z˙ e wie, i˙z magia elfów odmieniła go, ale nie wie jak. Obiecał sobie, z˙ e nigdy nie u˙zyje ju˙z Kamieni Elfów. — O tym tak˙ze wiem. — I mimo to prosisz, abym z toba˛ poszła? — Tak. — Mimo z˙ e nie jestem w stanie prosi´c go o rad˛e? Mimo z˙ e nie mog˛e nawet poczeka´c na jego powrót? Nie mam szansy cho´cby spróbowa´c mu cokolwiek wyja´sni´c! — Ułatwi˛e ci to, Brin Ohmsford. — Druid wygladał ˛ teraz na rozzłoszczonego. — Nie prosz˛e ci˛e o nic, co byłoby prawe czy te˙z rozsadne, ˛ ani o nic, co zaakceptowałby twój ojciec. Prosz˛e, aby´s zaryzykowała wszystko i uwierzyła mi na słowo, z˙ e to konieczne. Prosz˛e o zaufanie tam, gdzie prawdopodobnie nie ma do tego z˙ adnych podstaw. Prosz˛e o to wszystko i nie daj˛e nic w zamian. Nic. — Uniósł si˛e na krze´sle, pochylajac ˛ do przodu ciemna,˛ gro´zna˛ twarz. — Ale powiem ci co´s. Je´sli przemy´slisz wszystko, zobaczysz, z˙ e musisz i´sc´ ze mna˛ wbrew nawet najrozsadniejszym ˛ argumentom. Nawet Ron si˛e nie sprzeciwił tym razem. Allanon jeszcze przez chwil˛e trwał na wpół pochylony nad stołem, a jego ciemne szaty rozpo´scierały si˛e szeroko wokół pot˛ez˙ nej sylwetki. Potem usiadł powoli. Wygladał ˛ na bardzo znu˙zonego i zdesperowanego. Był to obraz Allanona zupełnie odmienny od tego, który tak cz˛esto przedstawiał jej ojciec. Brin była przera˙zona. — Przemy´sl˛e cała˛ rzecz, jak prosisz — zgodziła si˛e. Jej głos był niemal szeptem. — Ale potrzebuj˛e przynajmniej tej nocy. Musz˛e doj´sc´ do ładu ze swoimi. . . uczuciami. Allanon wydawał si˛e waha´c przez moment. W ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ — Porozmawiamy rano. Rozwa˙z wszystko dobrze, Brin Ohmsford. Podniósł si˛e z miejsca, kiedy nagle stanał ˛ przed nim Jair. Jego elfijska twarz płon˛eła z podniecenia. — A co ze mna? ˛ Co z moimi uczuciami? Je´sli Brin pójdzie, pójd˛e i ja! Nie zostawicie mnie tutaj! — Jair, nie zapominaj. . . ! — Brin podniosła sprzeciw, ale druid uciszył ja˛ jednym spojrzeniem. Wstał i obszedł stół, aby stana´ ˛c przed chłopcem.

19

— Jeste´s odwa˙zny — powiedział cicho, kładac ˛ dło´n na szczupłym ramieniu Jaira. — Ale to nie twojej magii potrzeba mi w tej podró˙zy. Twoja magia jest iluzja,˛ a iluzja nie pozwoli nam przej´sc´ przez Maelmord. — A je´sli si˛e mylisz? — Jair upierał si˛e. — Poza tym, ja te˙z chc˛e pomóc! — Pomo˙zesz. — Allanon skinał ˛ głowa˛ — Jest co´s, co b˛edziesz musiał zrobi´c, kiedy wyruszymy z Brin. Jeste´s odpowiedzialny za bezpiecze´nstwo twoich rodziców. Musisz dopilnowa´c, aby Widma Mord nie znalazły ich, zanim zniszcz˛e Ildatch. Musisz u˙zy´c pie´sni, aby ochroni´c ich, kiedy nadejda˛ słudzy ciemno´sci. Zrobisz to? Brin nie zwróciła uwagi na pewno´sc´ druida, z˙ e ju˙z podj˛eła decyzj˛e podró˙zy do Estlandii, a jeszcze mniej na propozycj˛e u˙zycia przez Jaira magii elfów jako broni. — Zrobi˛e, je´sli b˛ed˛e musiał. — W głosie Jaira pobrzmiewała wyra´zna niech˛ec´ . — Ale wolałbym i´sc´ z wami. — Innym razem, chłopcze. — Allanon cofnał ˛ r˛ek˛e z jego ramienia. — Mo˙ze i ja pójd˛e innym razem — zauwa˙zyła cierpko Brin. — Nic nie zostało jeszcze postanowione, Allanonie. Ciemna twarz obróciła si˛e z wolna. — Nie b˛edzie innego razu dla ciebie, Brin — stwierdził cicho druid. — Teraz jest twój czas. Musisz i´sc´ ze mna.˛ Poczekaj do rana. Skinawszy ˛ wszystkim głowa,˛ ruszył w stron˛e wyj´scia, owijajac ˛ si˛e cia´sniej ciemnym płaszczem. — Dokad ˛ idziesz, Allanonie? — zawołała za nim Brin. — B˛ed˛e w pobli˙zu — odpowiedział nie zatrzymujac ˛ si˛e. Chwil˛e pó´zniej zniknał. ˛ Brin, Jair i Ron Leah patrzyli w s´lad za nim. — I co teraz? — Pierwszy odezwał si˛e ksia˙ ˛ze˛ . Brin spojrzała na niego. — Teraz idziemy spa´c. — Wstała od stołu. — Spa´c! — Góral patrzył na nia˛ osłupiały. — Jak mo˙zesz i´sc´ spa´c po tym wszystkim? — Nieznacznym ruchem dłoni wskazał kierunek, gdzie zniknał ˛ druid. Odgarn˛eła długie czarne włosy i u´smiechn˛eła si˛e blado. — A có˙z innego mogłabym teraz zrobi´c, Ron? Jestem zm˛eczona, niepewna i przera˙zona. Potrzebuj˛e odpoczynku. — Podeszła do niego i pocałowała lekko w czoło. — Zosta´n tutaj na noc. — Ucałowała tak˙ze Jaira i u´sciskała go. — Id´zcie spa´c. Obaj. Potem ruszyła korytarzem do swojej sypialni i starannie zamkn˛eła za soba˛ drzwi. Spała krótko, niespokojnym snem pełnym majaków, nie dajacym ˛ odpoczynku. Snem, w którym pod´swiadome l˛eki nabierały kształtów i przychodziły po nia˛ ´ w postaci zjaw. Scigana przez nie, obudziła si˛e nagle. Poduszka mokra była od potu. Wstała z łó˙zka i narzuciła na siebie sukni˛e, z˙ eby nie zmarzna´ ˛c. Cicho prze-

20

mierzała ciemne pokoje swego domu. W jadalni zapaliła olejna˛ lamp˛e, przykr˛eciła płomie´n i usiadła, bez słowa wpatrujac ˛ si˛e w mrok. Brin ogarn˛eło poczucie beznadziejno´sci. Co ma zrobi´c? Pami˛etała dobrze historie opowiadane przez ojca, a nawet pradziadka She˛e Ohmsforda, kiedy była mała˛ dziewczynka.˛ O tym, co si˛e wydarzyło, kiedy z Nordlandii nadszedł lord Warlock; jego armie najechały Callahorn, a ciemno´sc´ ogarn˛eła cały kraj. Gdzie przeszedł władca ciemno´sci, umierało s´wiatło. Teraz zaczyna si˛e to samo. Przygraniczne wojny pomi˛edzy gnomami i karłami, Srebrna Rzeka, a wraz z nia˛ kraina, która˛ z˙ ywi, zatruta; ciemno´sci zapadajace ˛ nad Estlandia.˛ To samo wydarzyło si˛e siedemdziesiat ˛ pi˛ec´ lat temu. Tak˙ze tym razem jest sposób, aby powstrzyma´c rozwój wypadków, aby zapobiec rozprzestrzenianiu si˛e ciemno´sci. I tak˙ze tym razem wezwano na ratunek jednego z Ohmsfordów, poniewa˙z wyglada ˛ na to, z˙ e nie ma innej nadziei. Wtuliła si˛e gł˛ebiej w fałdy sukni. „Na to wyglada” ˛ — słowo-klucz, którym posługiwał si˛e Allanon. Na ile tylko wyglada? ˛ Ile z tego, co jej powiedział jest prawda,˛ a ile tylko półprawda? ˛ Opowie´sci maga zawsze były takie same. Druid dzielił si˛e z innymi jedynie okruchami swej niezmierzonej mocy i wiedzy. Mówił tylko to, co uwa˙zał za konieczne, nigdy wi˛ecej. Manipulował innymi, u˙zywajac ˛ ich do swoich celów, które rzadko ujawniał. Kiedy wkraczało si˛e na s´cie˙zk˛e Allanona, nale˙zało przygotowa´c si˛e na podró˙z w ciemno´sciach. Droga Widm Mord, je˙zeli naprawd˛e stanowiły inna˛ form˛e zła pokonanego przez Miecz Shannary, mogła by´c pogra˙ ˛zona w jeszcze wi˛ekszych ciemno´sciach. Musiała rozwa˙zy´c, która˛ z ciemno´sci wybiera. Allanon mógł by´c nieszczery i przebiegły w swoich stosunkach z Ohmsfordami, ale był przyjacielem czterech krain. Wszystkie jego działania miały na celu ochron˛e ludów, nic za´s przyniesienie im szkody. Jak do tej pory nigdy si˛e nie pomylił w swoich ostrze˙zeniach, nie było wi˛ec powodu przypuszcza´c, z˙ e tym razem nie ma racji. Ale czy magia pie´sni wystarczy, aby przenikna´ ˛c przez barier˛e pocz˛eta˛ ze zła? Brin uznała to za niemo˙zliwe. Czym˙ze innym była pie´sn´ , je´sli nie jedynie ubocznym efektem u˙zycia magii elfów? Nie miała nawet siły Kamieni Elfów. Nie była bronia.˛ A mimo to Allanon uznał ja˛ za jedyny s´rodek w walce z czarna˛ magia.˛ Jedyny s´rodek tam, gdzie nawet jego moc zawiodła. Przestraszył ja˛ odgłos bosych stóp na progu jadalni. Z mroku wysunał ˛ si˛e Ron Leah, podszedł do stołu i usiadł przy niej. — Ja te˙z nie moga˛ spa´c — wymamrotał, mru˙zac ˛ oczy w s´wietle lampy. — Co postanowiła´s? — Nic. — Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie wiem, co zrobi´c. Cały czas zadaj˛e sobie pytanie, co uczyniłby mój ojciec. — To proste — mruknał ˛ Ron. — Kazałby ci zapomnie´c o całej sprawie. To zbyt niebezpieczne. Powiedziałby ci te˙z to, co powtarzał nam obojgu wiele razy: Allanonowi nie mo˙zna ufa´c. 21

Brin odgarn˛eła z twarzy długie czarne włosy i u´smiechn˛eła si˛e blado. — Nie usłyszałe´s, co powiedziałam, Ron. Zadaj˛e sobie pytanie, co zrobiłby mój ojciec, a nie, co kazałby mi zrobi´c. To nie to samo. Co by zrobił, gdyby to jego poproszono? Czy nie poszedłby, tak jak zrobił to, kiedy Allanon przybył po niego do Storlock dwadzie´scia lat temu? Wiedział, z˙ e Allanonowi nie mo˙zna wierzy´c, wiedział, z˙ e nie powiedziano mu wszystkiego, ale wiedział te˙z, z˙ e jako jedyny posiada magi˛e, która mo˙ze by´c potrzebna. — Ale˙z Brin, pie´sn´ . . . no có˙z. — Góral poruszył si˛e niespokojnie. — To nie to samo co Kamienie Elfów. Sama mówiła´s, z˙ e to tylko zabawka. — Wiem. To wła´snie czyni wszystko jeszcze trudniejszym. Wiem tak˙ze, z˙ e ojciec byłby przera˙zony, gdyby wiedział, z˙ e rozwa˙zam u˙zycie magii jako jakiejkolwiek Broni. . . — Przerwała na chwil˛e. — Lecz magia elfów to dziwna rzecz. Jej moc nigdy nie objawia si˛e wyra´znie. Czasami jest ukryta. Tak było z Mieczem Shannary. Shea Ohmsford nigdy nie przypuszczałby, z˙ e tak mała rzecz moz˙ e zniszczy´c wroga tak pot˛ez˙ nego jak lord Warlock, dopóki jej nie wypróbował. Po prostu uwierzył. . . — Powtarzam ci raz jeszcze. — Ron wyprostował si˛e gwałtownie. — Ta podró˙z jest zbyt niebezpieczna. Widma Mord sa˛ zbyt gro´zne. Nawet Allanon nie mógł si˛e z nimi zmierzy´c. Sam ci to powiedział! Co innego, gdyby´s miała u˙zy´c Kamieni Elfów. W ko´ncu miały do´sc´ mocy, aby zniszczy´c podobne stwory. Co zrobisz z pie´snia,˛ kiedy staniesz z nimi twarza˛ w twarz? Za´spiewasz, tak jak s´piewała´s staremu klonowi? — Nie z˙ artuj sobie ze mnie, Ron. — Oczy Brin zw˛eziły si˛e. — Nie z˙ artuj˛e. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Zbyt ci˛e lubi˛e, abym kiedykolwiek pozwolił sobie na z˙ arty. Po prostu nie wierz˛e, z˙ e pie´sn´ stanowi jakakolwiek ˛ ochron˛e przed czym´s takim jak Widma! Brin spojrzała w noc poprzez zasłoni˛ete okna, obserwujac ˛ rytmiczne, pełne wdzi˛eku ruchy drzew na wietrze. — Ja te˙z w to nie wierz˛e — przyznała cicho. Przez chwil˛e siedzieli w milczeniu, zagubieni ka˙zde w swoich my´slach. Brin widziała przed soba˛ zawieszona˛ w powietrzu ciemna,˛ zm˛eczona˛ twarz Allanona. Natarczywa zjawa, która ja˛ oskar˙zała, wzywała: Musisz i´sc´ . Przekonasz si˛e rano. Słyszała druida tak wyra´znie, jakby stał przy niej. Ale co miało ja˛ ostatecznie przekona´c? Odpowiedzi na to pytanie wprawiały ja˛ tylko w jeszcze wi˛eksze zmieszanie. Miała przed soba˛ wszystkie argumenty za i przeciw, szala jednak nie przechylała si˛e w z˙ adnym kierunku. — Poszedłby´s? — zapytała nagle Rona. — Gdyby´s miał tylko pie´sn´ ? — Mowy nie ma — odpowiedział natychmiast. Troch˛e za szybko, zbyt gwałtownie.

22

Kłamiesz, Ron, pomy´slała. Kłamiesz, bo nie chcesz, z˙ ebym poszła. Gdyby´s to przemy´slał, napotkałby´s te same watpliwo´ ˛ sci co ja. — Co si˛e dzieje? — zapytał z ciemno´sci znu˙zony głos. Odwrócili si˛e i zobaczyli Jaira stojacego ˛ w hallu i mru˙zacego ˛ zaspane oczy w s´wietle lampy. Podszedł do nich i stał patrzac ˛ to na jedno, to na drugie. — Po prostu rozmawiamy, Jair — odezwała si˛e Brin. — O poszukiwaniu tej magicznej ksi˛egi? — Tak. Dlaczego nie wracasz do łó˙zka? — Idziesz? Mam na my´sli t˛e ksia˙ ˛zk˛e. — Nie wiem. — Nie pójdzie, je´sli ma cho´c odrobin˛e zdrowego rozsadku ˛ — warknał ˛ Ron. — To zdecydowanie zbyt niebezpieczna podró˙z. Powiedz jej to, tygrysie. Jest twoja˛ jedyna˛ siostra˛ i nie chcesz chyba, z˙ eby wpadła w łapy czarnych w˛edrowców. — Jair nie ma tu nic do powiedzenia, wi˛ec nie próbuj go straszy´c. — Brin rzuciła mu gniewne spojrzenie. — Jego? A kto próbuje go straszy´c? — Szczupła twarz Rona płon˛eła. — To ciebie próbuj˛e przestraszy´c, na kocia˛ dusz˛e. — Tak czy inaczej, nie boj˛e si˛e czarnych w˛edrowców — oznajmił stanowczo Jair. — A powiniene´s — Brin prychn˛eła. — Mo˙ze powinna´s poczeka´c, z˙ eby porozmawia´c z ojcem. Mo˙zemy mu wysła´c wiadomo´sc´ . — Jair wzruszył ramionami i ziewnał. ˛ — Teraz mówimy z sensem — zgodził si˛e Ron. — Przynajmniej poczekaj, a˙z Wil i Eretria omówia˛ to z toba.˛ — Słyszałe´s, co powiedział Allanon. — Brin westchn˛eła. — Nie ma na to czasu. — Potrafiłby znale´zc´ czas, gdyby to było konieczne. — Góral skrzy˙zował ramiona na piersi. — Brin, twój ojciec mo˙ze mie´c zupełnie inne zdanie na ten temat. Poza tym ma do´swiadczenie. U˙zywał ju˙z magii elfów. — Brin, ojciec mógłby u˙zy´c Kamieni Elfów! — Oczy Jaira rozbłysły. — Mógłby pój´sc´ z toba˛ i chroni´c ci˛e za ich pomoca˛ tak, jak chronił Amberle, dziewczyn˛e elfów. Brin nagle zrozumiała. Tych kilka słów stanowiło odpowied´z, której poszukiwała. Allanon miał racj˛e. Musi i´sc´ z nim, lecz nie z przyczyn, które rozwa˙zała do tej pory. Ojciec nalegałby, z˙ eby jej towarzyszy´c. Zabrałby Kamienie Elfów z ich kryjówki, aby ja˛ chroni´c, a tego wła´snie musiała unikna´ ˛c za wszelka˛ cen˛e. Zostałby zmuszony do złamania s´lubów, z˙ e ju˙z nigdy nie u˙zyje magii elfów. Prawdopodobnie nie zgodziłby si˛e nawet, z˙ eby towarzyszyła Allanonowi. Poszedłby zamiast niej, aby ochroni´c cała˛ rodzin˛e. — Chciałabym, z˙ eby´s wrócił do łó˙zka, Jair — powiedziała nagle. — Ale wła´snie. . . 23

— Id´z, prosz˛e. Porozmawiamy o wszystkim rano. — A ty? — Jair zawahał si˛e. — Zostan˛e jeszcze tylko par˛e minut. Obiecuj˛e. Chc˛e po prostu posiedzie´c troch˛e sama. Brat przygladał ˛ si˛e jej przez chwil˛e podejrzliwie, a˙z w ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ — W porzadku. ˛ Dobranoc. — Odwrócił si˛e i zniknał ˛ w ciemno´sci. — Tylko z˙ eby´s na pewno poszła spa´c. Brin poszukała wzroku Rona. Znali si˛e od dziecka i nie potrzebowali słów, z˙ eby wiedzie´c, co my´sli drugie. Tym razem było tak samo. Góral wstał powoli. Jego szczupła twarz była stanowcza. — Dobrze, Brin. Teraz ja tak˙ze rozumiem. Ale id˛e z toba,˛ rozumiesz? I zostan˛e przy tobie do ko´nca. Powoli skin˛eła głowa.˛ Zniknał ˛ w hallu bez słowa, zostawiajac ˛ ja˛ sama.˛ Mijały minuty. Jeszcze raz obracała wszystko w my´slach, rozwa˙zajac ˛ starannie ka˙zdy argument. W ko´ncu, raz jeszcze, musiała odpowiedzie´c tak samo. Nie mogła pozwoli´c, aby ojciec złamał s´luby z jej powodu i ryzykował u˙zycie magii elfów, która˛ przeklał. ˛ Nie mogła. Wstała i zdmuchn˛eła płomie´n lampy, ale zamiast uda´c si˛e w stron˛e sypialni, ruszyła w kierunku wyj´scia. Podniosła zasuw˛e, cicho otworzyła drzwi i wy´slizn˛eła si˛e w noc. Na twarzy poczuła powiew wiatru, chłodny, pełen zapachów jesieni. Stała przez chwil˛e, wpatrujac ˛ si˛e w mrok, a potem ruszyła wzdłu˙z domu do ogrodu na tyłach. Nocne odgłosy wypełniały cisz˛e stała˛ kadencja˛ niewidocznego z˙ ycia. Zatrzymała si˛e pod pot˛ez˙ nym d˛ebem na skraju ogrodu i rozejrzała wokół wyczekujaco. ˛ Chwil˛e pó´zniej pojawił si˛e Allanon. W jaki´s sposób wiedziała, z˙ e go tu zastanie. Czarny tak jak cienie, które go otaczały, wysunał ˛ si˛e bezszelestnie spomi˛edzy drzew i stanał ˛ obok niej. — Zdecydowałam — wyszeptała pewnym głosem. — Id˛e z toba.˛

III Ranek nadszedł szybko. Blade, srebrne s´wiatło przesaczyło ˛ si˛e przez przedporanna˛ mgiełk˛e i odegnało mroczne cienie na zachód. Wyrwani z niespokojnego snu, mieszka´ncy domu Ohmsfordów byli ju˙z na nogach. W ciagu ˛ godziny rozpocz˛eto przygotowania do wyjazdu Brin do Estlandii. Wysłano Rona do gospody, aby zamówił konie, zaprz˛eg, bro´n i z˙ ywno´sc´ na drog˛e. Brin i Jair pakowali odzie˙z i sprz˛et przydatny na obozowisku. Wykonywali kolejne czynno´sci sprawnie i fachowo. Nie rozmawiali wiele, bo te˙z nikt nie miał wiele do powiedzenia. Nikt te˙z nie miał ochoty rozmawia´c. Szczególnie małomówny był Jair, który snuł si˛e po domu i pracował w ponurym milczeniu. Czuł co´s wi˛ecej ni˙z tylko zwykłe niezadowolenie, z˙ e musi zosta´c w domu, podczas gdy Brin i Ron poda˙ ˛za˛ wraz z Allanonem na wschód. W dodatku zdecydowano o tym tu˙z nad ranem, praktycznie w chwil˛e po tym, jak wstał z łó˙zka. Zebrani w jadalni, tak jak ubiegłej nocy, krótko omówili decyzj˛e Brin o podró˙zy do Anaru. Decyzj˛e, która˛ wydawali si˛e zna´c wszyscy poza Jairem. Potem postanowiono, z˙ e Brin wyruszy z Ronem, a on zostanie w domu. Druid nie był z tego specjalnie zadowolony. Ron nalegał jednak, utrzymujac, ˛ z˙ e skoro Brin musi pój´sc´ , to b˛edzie potrzebowała kogo´s, komu mo˙ze zaufa´c. Nie, druid zdecydowanie nie był z tego zadowolony. Zgodził si˛e dopiero wtedy, kiedy Brin przyznała, z˙ e b˛edzie si˛e lepiej czuła w towarzystwie Rona. Lecz kiedy Jair zauwa˙zył, z˙ e równie dobrze mogłaby si˛e czu´c w jego towarzystwie, w ko´ncu przecie˙z tak˙ze posiadał magi˛e pie´sni i mógł chroni´c siostr˛e, cała trójka ostro i stanowczo powiedziała nie. To zbyt niebezpieczne, stwierdziła Brin, a Ron dodał co´s jeszcze o zbyt długiej i ryzykownej podró˙zy. Poza tym jeste´s potrzebny tutaj, przypomniał mu Allanon. Jeste´s odpowiedzialny za swoich rodziców. Musisz u˙zy´c magii, aby ich ochroni´c. Potem druid zniknał ˛ gdzie´s i nie było ju˙z szansy na jakakolwiek ˛ dyskusj˛e na ten temat. Ron z kolei był przekonany, z˙ e sło´nce wstaje i zachodzi tylko z powodu Brin, tak wi˛ec na pewno si˛e jej nie sprzeciwi, no a Brin podj˛eła ju˙z decyzj˛e. Có˙z, problem w tym, z˙ e siostra go nie rozumiała. Co prawda, Jair nie był przekonany, czy w wielu wypadkach rozumiała cho´cby sama˛ siebie. W pewnym momencie podczas przygotowa´n, kiedy Allanona wcia˙ ˛z nie było, a Ron nie wrócił jeszcze ze wsi, Jair poruszył temat magicznych Kamieni. 25

— Brin. — Pakowali wła´snie koce na podłodze salonu, owijajac ˛ je w cerat˛e. — Brin, wiem, gdzie ojciec ukrył Kamienie Elfów. Podniosła gwałtownie głow˛e. — Tak te˙z my´slałam. — No có˙z. Robił z tego taka˛ wielka˛ tajemnic˛e. . . — A ty nie lubisz tajemnic, prawda? Wziałe´ ˛ s je stamtad? ˛ — Tylko popatrzyłem. — Przyznał si˛e, a potem pochylił w jej kierunku. — Brin, uwa˙zam, z˙ e powinna´s zabra´c Kamienie ze soba.˛ — Niby po co? — W jej głosie pojawił si˛e cie´n zło´sci. — Dla ochrony. Dla magii. — Magii? Wiesz dobrze, z˙ e tylko ojciec mo˙ze u˙zy´c ich magii. — Mo˙ze i tak. . . — Poza tym wiesz, co uwa˙za na temat Kamieni. Wystarczy ju˙z, z˙ e musz˛e wyruszy´c w t˛e podró˙z, ale bra´c jeszcze ze soba˛ Kamienie Elfów? Nie my´slisz chyba powa˙znie, Jair. — To ty nie my´slisz powa˙znie. — Jair zaczynał by´c zły. — Oboje wiemy, z jakim niebezpiecze´nstwem mo˙zesz si˛e spotka´c. B˛edziesz potrzebowała ka˙zdej pomocy. Kamienie moga˛ ci si˛e naprawd˛e przyda´c. Musisz tylko doj´sc´ do tego, jak je zmusi´c do działania. By´c mo˙ze jeste´s w stanie to zrobi´c. — Jedynie prawowity wła´sciciel mo˙ze. . . — Sprawi´c, z˙ eby o˙zyły? — Niemal dotykali si˛e nosami. — Ale by´c mo˙ze z nami jest inaczej, Brin. W ko´ncu magia elfów jest ju˙z cz˛es´cia˛ nas. Mamy pie´sn´ . By´c mo˙ze mogliby´smy nakłoni´c Kamienie, aby dla nas działały! Przez chwil˛e panowała pełna napi˛ecia cisza. — Nie — odezwała si˛e w ko´ncu Brin. — Obiecali´smy ojcu, z˙ e nigdy nie u˙zyjemy kamieni. . . — Kazał nam tak˙ze obieca´c, z˙ e nie b˛edziemy u˙zywa´c magii elfów, pami˛etasz? Ale robili´smy to, nawet ty, przedtem i teraz tak˙ze. I czy˙z nie tego wła´snie oczekuje od ciebie Allanon, kiedy dojdziecie do siedziby Widm Mord? Co za ró˙znica wi˛ec, czy u˙zyjesz pie´sni, czy Kamieni. Magia elfów to zawsze magia. Brin patrzyła na niego w milczeniu. Jej ciemne oczy miały nieobecny, zagubiony wyraz. Potem powróciła do pakowania koców. — Niewa˙zne. Nie wezm˛e Kamieni Elfów. Pomó˙z mi z tym. I na tym si˛e sko´nczyło, tak jak z jego pój´sciem do Estlandii. Nie otrzymał z˙ adnego wyja´snienia. Po prostu zdecydowała, z˙ e nie we´zmie Kamieni, niezale˙znie od tego, czy mogłaby ich u˙zy´c, czy nie. Nic z tego nie rozumiał. Na jej miejscu wziałby ˛ Kamienie bez chwili namysłu. Wziałby ˛ je i znalazł sposób, z˙ eby ich u˙zy´c, poniewa˙z stanowiły pot˛ez˙ na˛ bro´n przeciwko czarnej magii. Brin nie dostrzegała nawet nielogiczno´sci swego my´slenia, zgadzajac ˛ si˛e na u˙zycie magii pie´sni, a odmawiajac ˛ u˙zycia magii Kamieni.

26

Reszt˛e ranka sp˛edził, próbujac ˛ dostrzec jaki´s sens w rozumowaniu siostry lub mo˙ze jego brak. Godziny mijały szybko. Wrócił Ron z ko´nmi i zapasami na drog˛e. Załadowano baga˙ze i zjedzono napr˛edce przygotowany obiad w chłodnym cieniu d˛ebów rosnacych ˛ przed domem. Nie wiadomo skad, ˛ pojawił si˛e znowu Allanon. Jego sylwetka pozostawała czarna nawet w jasnym s´wietle dnia. Czekał z cier´ pliwo´scia˛ Pani Smierci i nagle okazało si˛e, z˙ e nie ma czasu do stracenia. Ron potrzasał ˛ dłonia˛ Jaira, klepiac ˛ go mocno po plecach i jeszcze raz wymuszajac ˛ obietnic˛e, z˙ e b˛edzie si˛e opiekował rodzicami do ich powrotu. A potem obj˛eły go ramiona Brin i przytuliły mocno. — Do widzenia, Jair — wyszeptała. — Pami˛etaj, z˙ e ci˛e kocham. — Ja te˙z ci˛e kocham — zdołał wyjaka´ ˛ c, obejmujac ˛ ja.˛ Chwil˛e pó´zniej wsiedli na konie i ruszyli polna˛ droga.˛ Ramiona uniosły si˛e w po˙zegnalnym ge´scie. Jair czekał, a˙z znikn˛eli mu z oczu, z˙ eby zetrze´c z oka nieproszona˛ łz˛e. Tego samego popołudnia wyruszył do gospody. Zrobił tak, poniewa˙z Allanon wspomniał, z˙ e Widma lub te˙z sprzymierzone z nimi gnomy mogły ju˙z wyruszy´c na poszukiwanie druida na ziemiach le˙zacych ˛ na zachód od Srebrnej Rzeki. Je´sli wrogowie dotra˛ do Shady Vale, dom Ohmsfordów b˛edzie pierwszym miejscem, które z pewno´scia˛ odwiedza.˛ Poza tym w gospodzie działy si˛e o wiele bardziej interesujace ˛ rzeczy. Jej izby pełne były podró˙znych z rozmaitych krajów, a ka˙zdy z nich przynosił swoja˛ opowie´sc´ lub przeró˙zne wie´sci, którymi chciał si˛e podzieli´c. Jair zdecydowanie wolał ekscytujace ˛ historie nad szklanka˛ piwa w gospodzie ni˙z nud˛e pustego domu. Kiedy szedł, z kilkoma osobistymi drobiazgami pod pacha,˛ poczuł na twarzy ciepło popołudniowego sło´nca. Złagodziło to troch˛e jego rozczarowanie tym, z˙ e pozostawiono go w domu. Musiał jednak przyzna´c, z˙ e były ku temu słuszne powody. Kto´s musi wyja´sni´c rodzicom, co si˛e stało z Brin, kiedy wróca.˛ To nie b˛edzie łatwe. Przez chwil˛e wyobraził sobie twarz ojca, który usłyszał, co si˛e wydarzyło, i ponuro potrzasa ˛ głowa.˛ Nie b˛edzie zadowolony. Najprawdopodobniej b˛edzie chciał ruszy´c za Brin, mo˙ze nawet z Kamieniami Elfów. Nagły wyraz zdecydowania przemknał ˛ po twarzy Jaira. Je´sli tak si˛e stanie, on tak˙ze pójdzie. Nie zostawia˛ go po raz drugi. Kopnał ˛ li´scie, które opadły na s´cie˙zk˛e, tworzac ˛ wokół powód´z kolorów. Ojciec oczywi´scie si˛e nie zgodzi. Matka tak˙ze nie. Miał jednak przed soba˛ całe tygodnie, z˙ eby si˛e zastanowi´c, jak ich przekona´c, z˙ e powinien pój´sc´ . Zwolnił nieco, pozwalajac ˛ płyna´ ˛c kuszacym ˛ wizjom. Potem odsunał ˛ je zdecydowanie. Oczekiwano od niego, z˙ e powie rodzicom, co si˛e stało z Brin i Ronem, a potem b˛edzie im towarzyszył do Leah, gdzie pozostana˛ razem pod opieka˛ ojca Rona, dopóki po´scig si˛e nie sko´nczy. Zrobi zatem to, czego si˛e po nim spodziewano. Naturalnie Wil Ohmsford mógłby podja´ ˛c inna˛ decyzj˛e, a Jair był przecie˙z nieodrodnym synem swego ojca. Mo˙zna si˛e wi˛ec spodziewa´c, z˙ e b˛edzie miał takz˙ e kilka własnych pomysłów. 27

U´smiechnał ˛ si˛e i przyspieszył kroku. Musi nad tym popracowa´c. Dzie´n minał ˛ szybko. Jair Ohmsford zjadł w gospodzie obiad wraz z rodzina,˛ która prowadziła interes dla jego rodziców, zaproponował pomoc w pracy od nast˛epnego ranka, po czym w´sliznał ˛ si˛e do s´wietlicy, aby posłucha´c opowie´sci w˛edrownych kramarzy i podró˙znych przeje˙zd˙zajacych ˛ przez Vale. Wielu z nich wspominało o czarnych w˛edrowcach, ciemno odzianych Widmach Mord, które ˙ potrafiły pozbawi´c z˙ ycia jednym spojrzeniem. Zaden ich wprawdzie nie widział, ale wszyscy wierzyli w ich istnienie. Pochodza˛ z gł˛ebi ziemi, ostrzegały surowe szepty, a głowy wokół kiwały potakujaco. ˛ Biada temu, kto spotka je na swojej drodze. Nawet Jair poczuł lekki niepokój, rozwa˙zajac ˛ podobna˛ perspektyw˛e. Słuchał opowie´sci a˙z do północy, a potem udał si˛e do swojego pokoju. Spał zdrowym snem, obudził si˛e o s´wicie i cały ranek sp˛edził w gospodzie, zajmujac ˛ si˛e ró˙znymi pracami. Zły humor z powodu pozostawienia go w domu minał. ˛ W ko´ncu jego rola była równie wa˙zna. Je´sli Widma Mord naprawd˛e wiedza˛ o istnieniu Kamieni Elfów i przyjda˛ szuka´c ich wła´sciciela, Wil Ohmsford stanie w obliczu niebezpiecze´nstwa, by´c mo˙ze nawet wi˛ekszego ni˙z to, które zagra˙za jego córce. Zadaniem Jaira jest mie´c oczy szeroko otwarte i nie dopu´sci´c, aby ojcu przytrafiło si˛e jakie´s nieszcz˛es´cie. Jair zako´nczył prac˛e do południa i gospodarz kazał mu odpocza´ ˛c. Chłopak ruszył wi˛ec do lasu rosnacego ˛ za gospoda,˛ gdzie w samotno´sci mógł przez kilka godzin eksperymentowa´c z pie´snia,˛ u˙zywajac ˛ magii na wiele ró˙znych sposobów, zadowolony z kontroli, jaka˛ nad nia˛ sprawuje. Przypomniał sobie nieustanne napomnienia ojca, aby zaniechał korzystania z magii elfów. Ojciec niczego nie rozumiał. Magia stanowiła nieodłaczn ˛ a˛ cz˛es´c´ jego istoty i posługiwanie si˛e nia˛ było czym´s tak naturalnym, jak u˙zywanie rak ˛ i nóg. Nie mógł przecie˙z udawa´c, z˙ e nia˛ nie włada, tak jak nie mógł zaprzeczy´c, z˙ e ma r˛ece i nogi! Oboje rodzice bez przerwy powtarzali mu, z˙ e magia jest niebezpieczna. Brin tak˙ze to mówiła, aczkolwiek z du˙zo mniejszym przekonaniem, jako z˙ e sama nie była bez winy. Jair był pewien, z˙ e mówili mu tak, bo był młodszy od siostry i martwili si˛e o niego. On sam nie widział w magii nic niebezpiecznego i nie miał zamiaru z niej rezygnowa´c. W drodze powrotnej, kiedy ju˙z pierwsze cienie wczesnego wieczoru zacz˛eły przysłania´c promienie zachodzacego ˛ sło´nca, przyszło mu do głowy, z˙ e powinien zajrze´c do domu. Tak tylko, z˙ eby si˛e upewni´c, z˙ e wszystko jest w porzadku. ˛ W ko´ncu opieka nad domem stanowiła cz˛es´c´ jego obowiazków. ˛ Rozwa˙zał pomysł przez chwil˛e, a˙z w ko´ncu postanowił poczeka´c z inspekcja˛ do obiadu. Głód był w tej chwili bardziej naglacy ˛ ni˙z w˛edrówka pod gór˛e do domu. Po c´ wiczeniach z magia˛ zawsze był bardzo głodny. Le´sne s´cie˙zki prowadziły go z powrotem do gospody, a on wdychał z lubos´cia˛ zapachy jesiennego dnia i rozmy´slał o tropicielach. Zawsze go fascynowali. Tropiciele stanowili szczególna˛ grup˛e ludzi. Potrafili wytropi´c wszystko, co z˙ yje, s´ledzac ˛ najdrobniejsze s´lady na ziemi. Wi˛ekszo´sc´ z nich o wiele lepiej czuła si˛e 28

w puszczy ni˙z w ludzkich siedzibach. Ograniczali si˛e raczej do towarzystwa im podobnych ludzi. Jair raz tylko rozmawiał z tropicielem — starszym m˛ez˙ czyzna,˛ którego przyniesiono do gospody ze złamana˛ noga.˛ Znale´zli go jacy´s podró˙zni, zupełnie przypadkiem. Stary kurował si˛e w gospodzie prawie tydzie´n, czekajac ˛ a˙z noga wydobrzeje na tyle, aby mógł ruszy´c dalej. Poczatkowo ˛ tropiciel nie chciał rozmawia´c z Jairem, mimo wytrwałych ze strony chłopca prób nawiazania ˛ kontaktu. Prawd˛e mówiac ˛ nie chciał te˙z rozmawia´c z nikim innym. Ale pó´zniej Jair pokazał mu kilka magicznych sztuczek i zaintrygowany m˛ez˙ czyzna zaczał ˛ mówi´c. Z czasem rozmawiali coraz wi˛ecej. Có˙z za historie miał do opowiedzenia stary tropiciel. . . Jair wyszedł na polna˛ drog˛e przy gospodzie i u´smiechajac ˛ si˛e szeroko do swoich wspomnie´n, skierował si˛e do bocznych drzwi. Wtedy wła´snie zobaczył gnoma. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e wzrok płata mu figle. Przystanał ˛ jak wryty z r˛eka˛ zacis´ni˛eta˛ na klamce i wpatrzył si˛e w miejsce, gdzie za ogrodzeniem stajni widoczna była zdeformowana sylwetka. Potem pomarszczona twarz obróciła si˛e w jego kierunku i napotkał ostry wzrok tamtego. A wi˛ec to nie było przywidzenie. Szybkim ruchem pchnał ˛ drzwi gospody i wszedł do s´rodka. W pustym korytarzu oparł si˛e o zamkni˛ete drzwi i próbował si˛e uspokoi´c. Gnom! Co kto´s taki robi w Shady Vale? Mo˙ze to podró˙zny? Niewiele gnomów jednak podró˙zowało ta˛ droga.˛ Niewiele w ogóle przekraczało znajome granice lasów Estlandii. Nie pami˛etał, kiedy ostatni raz widziano tu gnoma. Teraz wszak był tu jeden. Mo˙ze nawet było ich wi˛ecej. Ruszył szybkim krokiem wzdłu˙z korytarza i przystanał ˛ przy oknie wychodza˛ cym na drog˛e. Ostro˙znie zerknał ˛ znad parapetu. Na twarzy rysach elfa malowało si˛e napi˛ecie, oczy przeszukiwały podwórko i lini˛e ogrodzenia poza nim. Gnom stał wcia˙ ˛z w tym samym miejscu, gdzie Jair dostrzegł go po raz pierwszy, i patrzył na gospod˛e. Chłopiec rozejrzał si˛e wokół. Wygladało ˛ na to, z˙ e obcy jest sam. Młodzieniec przylgnał ˛ do s´ciany. Co ma teraz zrobi´c? Co za zbieg wydarze´n sprowadził gnoma do Shady Vale akurat w czasie, kiedy Allanon ostrzegał, z˙ e Widma Mord b˛eda˛ ich szukały? A mo˙ze nie był to tylko przypadek? Jair zmusił si˛e, aby oddycha´c wolniej. Jak mo˙ze si˛e tego dowiedzie´c? Jak mo˙ze si˛e upewni´c? Wział ˛ gł˛eboki oddech. Po pierwsze musi si˛e opanowa´c. Jeden gnom nie stanowi jeszcze powa˙znego zagro˙zenia. Nos Jaira złowił zapach gulaszu wołowego duszacego ˛ si˛e na wolnym ogniu. Przypomniało mu to, jak bardzo jest głodny. Wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, a potem ruszył w kierunku kuchni. Najlepiej b˛edzie przemy´sle´c wszystko nad pełnym talerzem. Posili´c si˛e, a potem ustali´c plan działania. Skinał ˛ głowa,˛ przytakujac ˛ własnym my´slom. Próbował wyobrazi´c sobie, co uczyniłby Ron. On wiedziałby, co zrobi´c, gdyby tu był. Jair te˙z musi sobie poradzi´c. 29

Gulasz okazał si˛e wy´smienity, a chłopak umierał z głodu, ale trudno było si˛e skupi´c na jedzeniu, wiedzac, ˛ z˙ e tu˙z obok znajduje si˛e gnom i obserwuje gospod˛e. W połowie dania Jair przypomniał sobie nagle, z˙ e w pustym, nie strze˙zonym domu ukryte sa˛ przecie˙z Kamienie Elfów. Je´sli gnom znajdował si˛e tutaj na rozkaz czarnych w˛edrowców, to równie dobrze mógł szuka´c Allanona, Ohmsfordów, jak i magicznych Kamieni. By´c mo˙ze inni ju˙z te˙z szukaja.˛ . . Odsunał ˛ talerz, dopił piwo i wybiegł z kuchni na korytarz. Ostro˙znie wyjrzał przez okno. Obserwator zniknał. ˛ Serce Jaira zacz˛eło bi´c w przyspieszonym rytmie. Co teraz? Odwrócił si˛e i pognał do wyj´scia. Musi wróci´c do domu. Musi upewni´c si˛e, z˙ e Kamienie sa˛ bezpieczne, a potem. . . Zwolnił w pół kroku. Nie miał poj˛ecia, co zrobi potem. B˛edzie musiał si˛e zastanowi´c. Przyspieszył. Najwa˙zniejsze teraz było sprawdzenie, czy kto´s usiłował si˛e dosta´c do domu. Minał ˛ boczne drzwi, którymi przedtem wszedł, i skierował si˛e na tyły budynku. Gdyby gnom naprawd˛e go szukał albo nabrał podejrze´n w stosunku do ukradkowych obserwacji Jaira, wyjdzie inna˛ droga.˛ Nie powinienem spuszcza´c z niego wzroku, zło´scił si˛e. Powinienem tam pój´sc´ . Ale było ju˙z za pó´zno. Korytarz ko´nczył si˛e przy drzwiach na tyłach głównego budynku. Jair zatrzymał si˛e, nasłuchujac ˛ i besztajac ˛ si˛e za głupot˛e. Potem uchylił drzwi i wyszedł na zewnatrz. ˛ Wieczorne cienie rzucane przez drzewa kładły si˛e na ziemi, tworzac ˛ ciemne i chłodne plamy równie˙z na dachu i s´cianach gospody. Niebo ciemniało nad głowa˛ Jaira. Rozejrzał si˛e szybko i ruszył w kierunku drzew. Przejdzie przez las, trzymajac ˛ si˛e z dala od dróg, dopóki nie b˛edzie pewny, z˙ e. . . — Wyszedłe´s na spacer, chłopcze? Jair zamarł. Spomi˛edzy ciemnych drzew wyszedł gnom. Szorstka, toporna twarz wykrzywiła si˛e w zło´sliwym u´smiechu. Gnom czekał na niego. — Widziałem ci˛e, chłopcze. Wiedziałem, z˙ e tu b˛edziesz. Połóweczka, elf i człowiek; niewielu jest takich jak ty. — Stał kilka kroków od Jaira z u´smiechem przyklejonym do twarzy, trzymajac ˛ na biodrach s˛ekate dłonie. Kr˛epa˛ sylwetk˛e okrywał skórzany strój człowieka lasu. Jego buty i opaski na nadgarstkach nabijane były c´ wiekami. Do pasa przypi˛ety miał krótki miecz i no˙ze. — Młody Ohmsford, tak? Chłopiec, Jair? Słowo „chłopiec” smagn˛eło jak uderzenie batem. — Nie zbli˙zaj si˛e do mnie — ostrzegł Jair. Bał si˛e i rozpaczliwie uwa˙zał, aby nie słycha´c było l˛eku w jego głosie. — Nie zbli˙za´c si˛e do ciebie? — Gnom wybuchnał ˛ s´miechem. — A co mi zrobisz, jak nie posłucham, połóweczko? Mo˙ze rzucisz mnie na łopatki? Odbierzesz mi bro´n? Jeste´s odwa˙zny, prawda? Rozległ si˛e kolejny wybuch s´miechu, niski, gardłowy. Dopiero teraz Jair si˛e zorientował, z˙ e gnom mówi do niego j˛ezykiem u˙zywanym raczej przez południowców, nie za´s surowym narzeczem swoich współplemie´nców. Gnomy rzadko 30

u˙zywały innego j˛ezyka ni˙z swój własny. Było to ograniczone plemi˛e, które nie chciało mie´c do czynienia z innymi krajami. Ten musiał wi˛ec długo przebywa´c w Estlandii, aby nabra´c takiej biegło´sci. — A teraz chłopcze — głos gnoma przerwał jego rozmy´slania — obaj bad´ ˛ zmy rozsadni. ˛ Szukam druida. Powiedz mi, gdzie jest, i pójd˛e sobie. Jair zawahał si˛e. — Druid? Nie znam z˙ adnego druida. Nie wiem, o czym. . . — Próbujemy sztuczek, co? — Gnom potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i westchnał. ˛ — Tym gorzej dla ciebie, chłopcze. Chyba b˛edziemy musieli pogada´c inaczej. Ruszył w stron˛e Jaira, wyciagaj ˛ ac ˛ r˛ece. Chłopak wy´sliznał ˛ si˛e instynktownie i u˙zył pie´sni. Przez moment wahał si˛e, nie był pewny. Nigdy nie wykorzystał magii przeciwko ludzkiej istocie, ale w ko´ncu za´spiewał. Wydał z siebie niski, syczacy ˛ głos i nagle pojawiło si˛e kł˛ebowisko w˛ez˙ y, ciasno oplatajac ˛ wyciagni˛ ˛ ete ramiona gnoma. Ten zawył z przera˙zenia i zaczaj rozpaczliwie młóci´c r˛ekami, usiłujac ˛ strzasn ˛ a´ ˛c w˛ez˙ e. Jair rozejrzał si˛e wokół i trafił na ułamana˛ gała´ ˛z grubo´sci solidnej laski. Chwycił ja˛ obiema r˛ekami i z całej siły uderzył gnoma w głow˛e. Ten j˛eknał, ˛ zwalił si˛e na ziemi˛e jak kłoda i zamarł bez ruchu. Jair zwolnił uchwyt, r˛ece mu dr˙zały. Zabił go? Ostro˙znie uklakł ˛ przy powalonym napastniku i poszukał t˛etna na nadgarstku. Biło. Intruz z˙ ył wi˛ec, był tylko nieprzytomny. Jair wyprostował si˛e. Co teraz? Gnom szukał Allanona, wiedzac, ˛ z˙ e druid przybył do Ohmsfordów do Shady Vale. . . Co jeszcze wiedział? Tak czy inaczej za du˙zo, aby Jair mógł pozosta´c tutaj, zwłaszcza teraz, kiedy u˙zył magii. Ze zło´scia˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Nie powinien tego robi´c. Powinien trzyma´c to w tajemnicy. Było ju˙z jednak za pó´zno na z˙ al. Nie sadził, ˛ aby gnom był sam. Prawdopodobnie sa˛ inni, mo˙ze w domu. Musi tam i´sc´ . W domu le˙zały przecie˙z ukryte Kamienie Elfów. Rozejrzał si˛e porzadkuj ˛ ac ˛ my´sli. Kilkana´scie stóp od niego stała drewniana skrzynia. Chwycił gnoma za nogi i pociagn ˛ ał ˛ w tamta˛ stron˛e. Odchylił wieko, wsunał ˛ swego je´nca do s´rodka i opu´scił pokryw˛e wtykajac ˛ w zamek metalowy pr˛et. U´smiechnał ˛ si˛e do siebie. Skrzynia była solidnie wykonana. Wi˛ezie´n nie wydostanie si˛e z niej tak pr˛edko. Jair pobiegł z powrotem do gospody. Miał powód do po´spiechu. Musi powiedzie´c gospodarzowi, dokad ˛ si˛e wybiera, inaczej cała wioska zacznie przeczesywa´c okolic˛e, szukajac ˛ go. Co innego było z Ronem i Brin. Wystarczyło powiedzie´c, z˙ e wybrali si˛e z wizyta˛ do Leah, a on zdecydował si˛e zosta´c w Vale. Je´sli on tak˙ze wyjedzie, sprawa si˛e skomplikuje. Nie było nikogo, kto mógłby wyja´sni´c jego znikni˛ecie. Tak wi˛ec wkroczył do gospody nonszalancko i z rozbrajajacym ˛ u´smiechem oznajmił, z˙ e zdecydował si˛e jednak wyruszy´c w góry jutro wczesnym rankiem. Dzi´s wieczorem natomiast zostanie w domu i si˛e spakuje. Kiedy gospodarz si˛e zainteresował, dlaczego Jair tak nagle zmienił zdanie, chłopak wyja´snił

31

szybko, z˙ e otrzymał wiadomo´sc´ od Brin, i zanim padły kolejne pytania, był ju˙z za drzwiami. Zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami, biegnac ˛ w ciemno´sciach w kierunku domu. Pocił si˛e obficie zarówno z podniecenia, jak i oczekiwania. Nie bał si˛e — jeszcze nie. Prawdopodobnie dlatego, z˙ e nie miał do´sc´ czasu, aby si˛e zastanowi´c nad rozwojem wydarze´n, a poza tym unieszkodliwił przecie˙z gnoma, czy˙z nie? Gał˛ezie drzew uderzały go po twarzy, ale nie zwa˙zał na nie, p˛edzac ˛ naprzód z oczami utkwionymi w ciemno´sci przed soba.˛ Znał doskonale t˛e cz˛es´c´ lasu i nawet w zapadajacym ˛ zmroku z łatwo´scia˛ znajdował drog˛e. Poruszał si˛e cicho jak kot, ostro˙znie nasłuchujac ˛ d´zwi˛eków wokół siebie. Jakie´s pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od domu wtopił si˛e cicho w s´wierkowy zagajnik, posuwajac ˛ si˛e do przodu, dopóki poprzez iglaste gał˛ezie wida´c było ciemna˛ syl˙ wetk˛e budynku. Opadł na czworaki i wyjrzał w noc. Zadnego d´zwi˛eku, ruchu, z˙ adnego znaku z˙ ycia. Wszystko wygladało ˛ tak jak zawsze. Zatrzymał si˛e, aby odgarna´ ˛c z czoła niesforny kosmyk włosów. Nie powinien mie´c trudno´sci. Musi tylko w´slizna´ ˛c si˛e do domu, odnale´zc´ Kamienie Elfów i wymkna´ ˛c si˛e na zewnatrz. ˛ To chyba b˛edzie proste. . . Nagle co´s poruszyło si˛e mi˛edzy d˛ebami na tyłach domu. Nikły cie´n, który pojawił si˛e na sekund˛e i zaraz zniknał. ˛ Jair wział ˛ gł˛eboki oddech i czekał. Min˛eło dziesi˛ec´ minut. Wokół niego huczały roje owadów, ale nie zwracał na nie uwagi. Jeszcze raz dostrzegł ruch, tym razem wyra´zniej. To był człowiek. Nie, nie człowiek, sprostował szybko — gnom. Chłopiec przysiadł na ziemi. No có˙z, gnom czy nie, musi tam pój´sc´ . Prawdopodobnie jest ich wi˛ecej. Czekaja˛ i obserwuja,˛ ale nie wiedza,˛ czy i kiedy wróci. Stru˙zka potu pociekła mu po plecach, a w gardle zaschło. Czas ucieka. Musi wyjecha´c z Vale. Nie mo˙ze jednak zostawi´c Kamieni Elfów. Nie pozostało mu nic innego, jak u˙zy´c pie´sni. Przez chwil˛e nastrajał głos do odpowiedniej tonacji, na´sladujac ˛ brz˛eczenie komarów, które przetrwały w cieple wczesnej jesieni nie dotkni˛etej jeszcze mrozem. Potem pomknał ˛ w dół poprzez s´wierki. Raz czy dwa posłu˙zył si˛e ju˙z ta˛ sztuczka,˛ ale nigdy w tak powa˙znych okoliczno´sciach. Poruszał si˛e cicho, pozwalajac ˛ głosowi uczyni´c go cz˛es´cia˛ lasu pogra˙ ˛zonego w mrokach nocy. Wiedział, z˙ e je´sli nie popełni bł˛edu, pozostanie niewidzialny dla obserwujacych ˛ go oczu. Dom był coraz bli˙zej. Ponownie dostrzegł gnoma, który trzymał stra˙z pomi˛edzy drzewami za nieo´swietlonym budynkiem. Potem zobaczył nagle nast˛epnego, za wysokimi ˙ krzewami rosnacymi ˛ przed domem, a potem jeszcze jednego. Zaden nie patrzył w jego stron˛e. Jair miał ochot˛e biec, pogna´c do domu niczym nocny wiatr, ale nie przyspieszył kroku, ciagle ˛ wydajac ˛ z siebie jednostajne, ciche bzyczenie. Nie pozwól, aby mnie zobaczyli, błagał w duchu. Nie pozwól im spojrze´c. Przeciał ˛ trawnik, zmieniajac ˛ si˛e z drzewa w krzew i czujnie wypatrujac ˛ gnomów wokół siebie. Tylne drzwi, pomy´slał idac. ˛ Najłatwiej b˛edzie wej´sc´ tylnymi 32

drzwiami ukrytymi w cieniu wysokich, kwitnacych ˛ krzewów. Ich li´scie jeszcze nie opadły. . . Nagle zamarł w pół kroku, przera˙zony wołaniem, które rozległo si˛e niespodzianie gdzie´s spoza domu. Gnom, który czatował na tyłach domostwa Ohmsfor´ dów, wyszedł spomi˛edzy d˛ebów. Swiatło ksi˛ez˙ yca odbijało si˛e od ostrza długiego no˙za. Znowu usłyszał wołanie, a potem gwałtowny wybuch s´miechu. Ostrze opadło. To sasiedzi ˛ po drugiej stronie drogi rozmawiali i z˙ artowali, siedzac ˛ przy kolacji w cieple jesiennego wieczoru. Tunika Jaira była mokra od potu. Po raz pierwszy poczuł strach. Kilkana´scie jardów od niego gnom, który wyszedł spomi˛edzy d˛ebów, zawrócił i raz jeszcze zniknał ˛ w dabrowie. ˛ Głos Jaira zadr˙zał, a potem uspokoił si˛e, wcia˙ ˛z kryjac ˛ go przed wzrokiem nieprzyjaznych oczu. Dopadł drzwi, pozwalajac ˛ pie´sni przycichna´ ˛c na moment i rozpaczliwie próbujac ˛ si˛e uspokoi´c. Goraczkowo ˛ przeszukiwał kieszenie, a˙z w ko´ncu wyjał ˛ klucz i delikatnie obrócił go w zamku. Drzwi otworzyły si˛e bezgło´snie. W mgnieniu oka Jair znalazł si˛e w s´rodku. Przystanał ˛ w ciemno´sciach. Co´s było nie tak. Nie umiałby tego nazwa´c, ale wyczuwał co´s, jakby chłód przenikajacy ˛ a˙z do ko´sci. Działo si˛e tu co´s złego. Dom. . . dom był jakby inny. . . Stał cicho, czekajac ˛ a˙z zmysły odkryja˛ to co´s, co si˛e przed nim ukrywało. Kiedy tak czekał, z wolna narastało w nim przekonanie, z˙ e w domu jest co´s jeszcze oprócz niego. Co´s strasznego, co´s tak złego, z˙ e sama tego obecno´sc´ sprawia, i˙z powietrze przesiakni˛ ˛ ete było strachem. Cokolwiek to było, zdawało si˛e znajdowa´c we wszystkich miejscach równocze´snie, jak gdyby nad domem Ohmsfordów rozciagni˛ ˛ eto ohydny, czarny całun s´mierci. . . Widmo Mord. Wstrzymał oddech. W˛edrowiec — tutaj, w jego domu! Teraz bał si˛e naprawd˛e. Resztki odwagi znikn˛eły, kiedy podejrzenia zamieniły si˛e w pewno´sc´ . Czekał na niego w sasiednim ˛ pokoju. Jair wyczuwał w ciemno´sciach jego obecno´sc´ . Zauwa˙zy go i przyjdzie tu, a Jair nie b˛edzie w stanie stawi´c mu czoła! Przez chwil˛e my´slał, z˙ e si˛e załamie i rzuci do ucieczki ogarni˛ety panika,˛ ale potem przypomniał sobie o rodzicach, których po powrocie do domu nikt nie ostrze˙ze, je´sli on zawiedzie. Pomy´slał o Kamieniach Elfów, jedynej Broni, jakiej mogli si˛e obawia´c czarni w˛edrowcy, ukrytej kilkana´scie stóp od niego. Potem przestał my´sle´c. Po prostu działał. Niczym bezgło´sny cie´n przemknał ˛ do kamiennego paleniska w kuchni. Jego palce badały szorstka˛ powierzchni˛e kamienia, w którym wyci˛eto rz˛edy półek. Na ko´ncu trzeciej półki kamie´n obluzował si˛e pod dotkni˛eciem dłoni. Palce zamkn˛eły si˛e na niewielkiej skórzanej sakiewce. Co´s poruszyło si˛e w sasiednim ˛ pokoju. Nagle drzwi otworzyły si˛e gwałtownie i pojawiła si˛e w nich krzepka sylwetka. Jair stał przyklejony do s´ciany paleniska, niewidoczny w cieniu, gotowy do ucieczki. Ale posta´c przeszła obok niego, nie zwalniajac ˛ kroku, z pochylona˛ gło-

33

wa.˛ Znikn˛eła we frontowym pokoju, po czym niski, gardłowy szept poinformował o czym´s stworzenie ukryte wewnatrz. ˛ W nast˛epnej sekundzie Jair był ju˙z przy ciagle ˛ otwartych drzwiach na tyłach domu i zniknał ˛ w cieniu kwitnacych ˛ krzewów. Zatrzymał si˛e na chwil˛e, z˙ eby stwierdzi´c, i˙z był to wartownik spod d˛ebów, po czym schronił si˛e w lesie. Szybciej, szybciej! krzyczał w duchu sam do siebie. Nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e, Jair Ohmsford wtopił si˛e w noc.

IV Ta ucieczka nie b˛edzie łatwa. Ju˙z kiedy´s Ohmsfordowie przemierzali Shady Vale pod osłona˛ nocy, s´cigani przez czarne stwory, które b˛eda˛ ich n˛eka´c jak cztery krainy długie i szerokie. Min˛eło ponad siedemdziesiat ˛ lat od czasu, kiedy Shea i Rick Ohmsfordowie wys´lizn˛eli si˛e ze swego domu w gospodzie w Vale, z trudem umykajac ˛ przed uskrzy´ dlonymi potworami — Łowcami Smierci — wysłanymi przez lorda Warlocka. Jair znał ich histori˛e. Niewiele starsi od niego, przemierzyli cała˛ drog˛e na wschód do Culhaven i siedzib karłów. Jair Ohmsford przecie˙z nie był od nich gorszy. On tak˙ze wyrósł w Vale i wiedział niejedno o tym, jak prze˙zy´c w nieprzyjaznym kraju. Kiedy przemierzał lasy Doliny, miał przy sobie jedynie swój my´sliwski nó˙z za pasem i skórzana˛ sakiewk˛e z Kamieniami Elfów zatkni˛eta˛ za tunik˛e. Był jednak pewny, z˙ e bezpiecznie dotrze do celu. W jego ucieczce nie było paniki, ale niezłomna wiara, z˙ e da sobie rad˛e. Tylko przez chwil˛e bał si˛e naprawd˛e. Kiedy stał w kuchni rodzicielskiego domu, ukryty w cieniu wielkiego paleniska, nasłuchujac ˛ w ciszy. Kiedy wiedział, z˙ e w pokoju obok czeka jedno z Widm Mord, i czuł zło przenikajace ˛ nawet powietrze, którym oddychał. To ju˙z jednak min˛eło, przepadło w ciemno´sciach, które zostawały coraz bardziej w tyle, w miar˛e jak posuwał si˛e naprzód. Teraz my´slał jasno i zdecydowanie. Za cel swojej ucieczki obrał Leah, oddalone o trzy dni drogi. Jechał ju˙z t˛edy kiedy´s, nie obawiał si˛e wi˛ec, z˙ e zgubi drog˛e. Poza tym w Leah znajdzie pomoc, jakiej nie znalazłby w Dolinie. Shady Vale to mała wioska, a jej mieszka´ncy nie byli przygotowani na walk˛e z czarnymi w˛edrowcami ani ze sprzymierzonymi z nimi gnomami. Leah za´s było miastem. Góry znajdowały si˛e pod panowaniem monarchii i chroniła je stała armia. Ojciec Rona Leah był królem i dobrym przyjacielem rodziny Ohmsfordów. Jair powie mu, co si˛e wydarzyło, i przekona, aby wysłał na południe patrole, które odnajda˛ jego rodziców i ostrzega˛ ich przed niebezpiecze´nstwem czyhajacym ˛ w Dolinie. Potem wszyscy znajda˛ schronienie w mie´scie, dopóki nie powróci Allanon z Ronem i Brin. Jair uwa˙zał, z˙ e to doskonały plan, i przez my´sl mu nie przeszło, z˙ e mógłby si˛e nie powie´sc´ . 35

Mimo to nie zamierzał niczego pozostawia´c li tylko przypadkowi. Dlatego wła´snie wział ˛ ze soba˛ Kamienie Elfów, chocia˙z w ten sposób ojciec si˛e dowie, z˙ e cały czas wiedział, gdzie zostały ukryte. Biegnac ˛ i przedzierajac ˛ si˛e przez lasy Vale, usiłował sobie przypomnie´c wszystko, co stary tropiciel opowiadał mu o sposobach zacierania za soba˛ s´ladów przed pogonia.˛ Jair uczynił z tego gr˛e, w której obaj próbowali przewidzie´c ró˙zne posuni˛ecia hipotetycznych prze´sladowców. Znajdowali w tym niekłamana˛ przyjemno´sc´ , wykazujac ˛ si˛e przy okazji niesłychana˛ pomysłowo´scia.˛ Tropiciel traktował zabaw˛e jako sprawdzian swoich umiej˛etno´sci. Dla Jaira było to pole do popisu dla jego niepohamowanej wyobra´zni. Teraz gra w przygod˛e stała si˛e rzeczywisto´scia˛ i sama wyobra´znia nie wystarczała. Potrzebna była cho´c odrobina do´swiadczenia starego tropiciela, dlatego Jair próbował przywoła´c w pami˛eci wszystko, co usłyszał. Najbardziej niepokoił go nieubłagany upływ czasu. Im szybciej dotrze do gór, tym szybciej wyrusza˛ patrole na poszukiwanie rodziców. Pod z˙ adnym pozorem nie moga˛ oni powróci´c do doliny bez ostrze˙zenia. A skoro tak, to nie mo˙ze po´swi˛eci´c zbyt du˙zo cennego czasu na zacieranie s´ladów. W tym postanowieniu umocniła go jeszcze s´wiadomo´sc´ , jak ograniczone sa˛ jego umiej˛etno´sci w tej dziedzinie, oraz fakt, z˙ e wcale nie był pewny, czy gnomy i ich czarni przywódcy naprawd˛e rusza˛ za nim w po´scig. Przypuszczał, z˙ e to zrobia,˛ zwłaszcza je´sli znajda˛ gnoma uwi˛ezionego w skrzyni, ale b˛eda˛ musieli tropi´c jego s´lady, co powinno zabra´c im troch˛e czasu, nawet je´sli odgadna,˛ w którym kierunku wyruszył. Miał nad nimi przewag˛e i musi ja˛ wykorzysta´c. B˛edzie biegł szybko i wytrwale, postanowił, i niech próbuja˛ go schwyta´c. Poza tym nawet je´sli go złapia,˛ zawsze mo˙ze przywoła´c pie´sn´ , aby go chroniła. Koło północy dotarł do wschodniej s´ciany, która osłaniała Shady Vale, wspiał ˛ si˛e na naje˙zone skałami zbocze i zniknał ˛ w Duln. Przedzierał si˛e przez ciemny las, ustalajac ˛ swoje poło˙zenie za pomoca˛ gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Od czasu do czasu zwalniał nieco, aby oszcz˛edza´c siły. Był ju˙z zm˛eczony. Nie spał od dwóch nocy, ale chciał si˛e upewni´c, z˙ e przekroczył Rappahalladran, zanim pozwoli sobie na odpoczynek. Oznaczało to, z˙ e musi w˛edrowa´c a˙z do s´witu, a droga nie b˛edzie łatwa. Trudno było przedziera´c si˛e przez Duln nawet w najlepszych warunkach, a ciemno´sci czyniły kniej˛e zdradzieckim labiryntem. Niemniej jednak Jair przemierzał ju˙z Duln zeszłej nocy i był pewny, z˙ e znajdzie drog˛e. Ruszył wi˛ec naprzód, bacznie obserwujac ˛ g˛estwin˛e drzew rozciagaj ˛ ac ˛ a˛ si˛e przed nim. Czas wlókł si˛e niemiłosiernie, w ko´ncu jednak niebo zacz˛eło si˛e rozja´snia´c. Chłopiec był wyczerpany. Jego szczupłe ciało zdr˛etwiało ze zm˛eczenia, a r˛ece i twarz miał poci˛ete i posiniaczone przez gał˛ezie drzew. Nie dotarł jeszcze do rzeki. Po raz pierwszy zaczał ˛ si˛e martwi´c, z˙ e by´c mo˙ze zawiodło go poczucie kierunku i zaw˛edrował za daleko na północ lub południe. Wiedział, z˙ e nadal poda˙ ˛za na wschód, poniewa˙z sło´nce wstawało dokładnie przed nim. Ale gdzie był Rap36

pahalladran? Nie zwa˙zajac ˛ na zm˛eczenie i rosnacy ˛ niepokój, poku´stykał przed siebie. Sło´nce stało na niebie ju˙z od godziny, kiedy w ko´ncu dotarł do brzegów rzeki. Gł˛eboki i bystry nurt Rappahalladran, pieniac ˛ si˛e i kipiac, ˛ torował sobie drog˛e na południe, gdzie ginał ˛ w ciemnym, cichym lesie. Jair porzucił plan przej´scia rzeki w tej chwili. Prady ˛ były zbyt niebezpieczne, aby podja´ ˛c taka˛ prób˛e bez odpoczynku. Odnalazł sosnowy zagajnik blisko wody, wyciagn ˛ ał ˛ si˛e w chłodnym cieniu jego gał˛ezi i natychmiast zasnał. ˛ Obudził si˛e o zachodzie sło´nca zdezorientowany, czujac ˛ dziwny niepokój. Min˛eła chwila, zanim przypomniał sobie, gdzie jest i co go tu sprowadziło. Potem zauwa˙zył, z˙ e dzie´n ju˙z upłynał ˛ i przeraził si˛e, z˙ e spał za długo. Miał zamiar spa´c do południa, zanim podejmie dalsza˛ ucieczk˛e na wschód. Cały dzie´n dawał jego prze´sladowcom zbyt du˙za˛ przewag˛e. Zszedł na brzeg rzeki, ochlapał twarz zimna˛ woda,˛ z˙ eby si˛e rozbudzi´c, i ruszył na poszukiwanie czego´s do jedzenia. Zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie jadł nic przez ostatnie dwadzie´scia cztery godziny, i po˙załował, z˙ e nie znalazł chwili czasu, aby przed ucieczka˛ zapakowa´c cho´cby bochenek chleba i ser. Szukajac ˛ pomi˛edzy drzewami jagód i korzonków, zaczał ˛ znowu rozmy´sla´c o swoich prze´sladowcach. By´c moz˙ e niepotrzebnie si˛e martwi. Mo˙ze nikt go nie szuka. W ko´ncu, czego mogliby od niego chcie´c? Gnom mówił przecie˙z, z˙ e szukali Allanona. Prawdopodobnie po jego ucieczce z Vale ruszyli swoja˛ droga,˛ tropiac ˛ dalej druida. A je´sli tak, to niepotrzebnie p˛edzi na złamanie karku. Oczywi´scie, je˙zeli si˛e myli. . . Dzikie jagody były rzadko´scia˛ o tej porze roku, tak wi˛ec Jair musiał si˛e zadowoli´c jadalnymi korzonkami i paroma łodygami dzikiego rabarbaru. Pomimo niedoskonało´sci jadłospisu czuł si˛e nadspodziewanie dobrze, kiedy sko´nczył posiłek. Ron Leah nie poradziłby sobie lepiej, pomy´slał. Pokonał tamtego gnoma, porwał Kamienie Elfów sprzed nosa czarnemu w˛edrowcowi i patrolowi my´sliwych gnomów, uciekł z Doliny i zmierza teraz bez przeszkód w kierunku Leah. Przez moment wyobraził sobie twarz siostry, kiedy opowie jej, co si˛e wydarzyło. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e nie wie naprawd˛e, czy kiedykolwiek znowu zobaczy Brin. Allanon zabrał jego siostr˛e do samego serca zła, tego samego, które najechało jego dom i zmusiło go do opuszczenia Doliny. Przypomniał sobie, co czuł w obecno´sci tego zła — okropne, obezwładniajace ˛ uczucie paniki. Brin zmierzała do miejsca, gdzie mieszkało to zło, gdzie było wielu czarnych w˛edrowców, a nie tylko jeden. Do walki z nimi miała jedynie magi˛e druida i swoja˛ pie´sn´ . Jak Brin zamierzała z nimi walczy´c? Co b˛edzie, je˙zeli ja˛ znajda,˛ zanim dotrze do ksi˛egi. . . ? Nie chciał o tym my´sle´c. Mimo ró˙znych osobowo´sci i chodzenia własnymi drogami byli sobie bardzo bliscy. Jair kochał siostr˛e i nie chciał, aby stało jej si˛e co´s złego. Bardziej ni˙z kiedykolwiek z˙ ałował, z˙ e nie pozwolono mu i´sc´ z nia˛ do Anaru. 37

Zerknał ˛ na zachód, gdzie sło´nce chowało si˛e powoli mi˛edzy korony drzew. Zmrok zapadał szybko i był najwy˙zszy czas ruszy´c znowu na wschód. Długim no˙zem s´ciał ˛ kilka gał˛ezi i zwiazał ˛ je razem paskami kory, budujac ˛ niewielka˛ tratw˛e, na której mógł umie´sci´c swoje ubranie. Nie miał ochoty w˛edrowa´c w mokrej odzie˙zy w t˛e chłodna˛ jesienna˛ noc. Przepłynie rzek˛e nago i ubierze si˛e na brzegu. Kiedy tratwa była gotowa, poniósł ja˛ na brzeg rzeki. Nagle przypomniał sobie jedna˛ z lekcji starego tropiciela. Mówili wtedy o sposobach zmylenia pogoni. Woda jest najlepsza do zatarcia s´ladów, oznajmił stary tajemniczo. Nie mo˙zna w niej niczego wytropi´c, chyba z˙ e jest si˛e na tyle głupim, z˙ e próbuje si˛e zgubi´c pogo´n w zbyt płytkiej wodzie i zostawia s´lady stóp odci´sni˛ete w mule. Gł˛eboka woda natomiast jest doskonała. Prad ˛ zawsze znosi ci˛e w dół i je´sli twój prze´sladowca dotrze za toba˛ do brzegu rzeki i b˛edzie wiedział, z˙ e ja˛ przeszedłe´s (oczywi´scie nie musisz tego robi´c, ale to ju˙z inna sztuczka), odnajdzie twój trop na przeciwległym brzegu. Tak wi˛ec — i na tym wła´snie polega cała sztuka — bystry uciekinier b˛edzie brodził w gór˛e rzeki i wyjdzie na brzeg daleko od miejsca, gdzie ko´ncza˛ si˛e jego s´lady. Poniewa˙z s´cigajacy ˛ wie, z˙ e prad ˛ zniesie ci˛e w dół, tam wła´snie b˛edzie szukał twoich tropów. Nie pomy´sli, z˙ eby poszuka´c w górze rzeki, prawda? Jaira zawsze zachwycała ta sztuczka i postanowił teraz z niej skorzysta´c. Mo˙zliwe, z˙ e nikt go nie s´ciga, ale z drugiej strony nie ma takiej pewno´sci. Do Leah ma jeszcze dwa dni drogi. Je´sli rzeczywi´scie po´scig za nim trwa, pomysł starego tropiciela da mu jeszcze wi˛eksza˛ przewag˛e. Zdjał ˛ buty, wetknał ˛ je pod pach˛e razem z tratwa˛ i przebrnał ˛ kilkaset jardów w gór˛e rzeki, a˙z do miejsca, gdzie koryto si˛e zw˛ez˙ ało. Wystarczy, zdecydował, i zdjał ˛ reszt˛e ubrania. Umie´scił je na tratwie i rzucił si˛e w zimne wody rzeki. W jednej chwili prad ˛ porwał go, ciagn ˛ ac ˛ ze soba˛ w dół. Chłopiec poddał si˛e mu, trzymajac ˛ przed soba˛ tratw˛e jedna˛ r˛eka,˛ a druga˛ torujac ˛ sobie drog˛e do przeciwległego brzegu. Obok niego przepływały kawałki drewna i splatanych ˛ zaro´sli szorstkie i zimne w dotyku. Szum lasu nikł w oddali, ginac ˛ w huku spienionej wody. W górze ciemniało niebo, w miar˛e jak sło´nce chowało si˛e za lini˛e drzew. Jair brnał ˛ naprzód. Przeciwległy brzeg był coraz bli˙zej. W ko´ncu jego stopy dotkn˛eły dna, wbijajac ˛ si˛e w mi˛ekki muł. Stanał ˛ na nogach. Nocne powietrze chłodziło mu skór˛e. Chwycił ubranie, pchnał ˛ tratw˛e z powrotem w nurt rzeki i patrzył jak odpływa, kr˛ecac ˛ si˛e w kółko. Chwil˛e pó´zniej stał znowu na suchym ladzie, ˛ otrzasaj ˛ ac ˛ si˛e z wody i wciagaj ˛ ac ˛ na siebie ubranie. Wokół niego brz˛eczały owady; był to jedyny d´zwi˛ek w tych ciemno´sciach. Na drugim brzegu czarne konary drzew bladły powoli w g˛estniejacej ˛ mgle. Nagle pomi˛edzy ciemnymi sylwetkami drzew co´s si˛e poruszyło. Jair zamarł z oczami utkwionymi w miejsce, gdzie dostrzegł ruch. Cokolwiek to jednak było, ju˙z znikn˛eło. Odetchnał ˛ gł˛eboko. Przez chwil˛e miał wra˙zenie, z˙ e to człowiek.

38

Ostro˙znie, powoli, schronił si˛e z powrotem w cie´n stojacych ˛ za nim drzew, cały czas obserwujac ˛ brzeg i czekajac ˛ na ponowny ruch. Nic si˛e nie wydarzyło. Pospiesznie sko´nczył si˛e ubiera´c i upewnił si˛e, z˙ e Kamienie Elfów sa˛ ciagle ˛ bezpiecznie schowane w fałdach tuniki. Potem odwrócił si˛e i pobiegł cicho w głab ˛ lasu. Prawdopodobnie co´s mi si˛e przywidziało, pomy´slał. Szedł cała˛ noc, kierujac ˛ si˛e znowu poło˙zeniem gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Na ciemnym niebie ponad lasem stanowiły one niewielkie plamki s´wiatła wskazujace ˛ wła´sciwy kierunek. Zwolnił kroku, kiedy las si˛e przerzedził. Coraz bardziej tracił pewno´sc´ , z˙ e nikt go nie s´ciga. Pomijajac ˛ te krótkie chwile w domu, kiedy wyczuwał obecno´sc´ czarnego w˛edrowca, czuł si˛e bezpieczny. Lecz my´sl, z˙ e kto´s mo˙ze by´c tutaj, tu˙z za jego plecami, sprawiała, z˙ e czuł przypływ rosnacej ˛ paniki. Pot perlił mu czoło mimo chłodu jesiennej nocy. Bał si˛e. Powrócił my´slami do Brin i wyobraził ˙ sobie, z˙ e jest teraz równie samotna jak on. Samotna i s´cigana. Załował, z˙ e nie ma jej tutaj. Szedł wcia˙ ˛z, kiedy wstało sło´nce. Nie przeszedł jeszcze Duln i nie opuszczało go uczucie niepokoju. Był zm˛eczony, ale nie tak bardzo, z˙ eby odczuwa´c potrzeb˛e snu. Gdy wi˛ec sło´nce wschodziło przed nim w złotawej mgiełce, a nikłe promienie s´wiatła rozpraszały szaro´sc´ kniei, odbijajac ˛ kolory t˛eczy w zeschłych li´sciach i na szmaragdowym mchu, on szedł wytrwale dalej. Od czasu do czasu zerkał za siebie, obserwujac ˛ g˛estwin˛e drzew. Po kilku godzinach w˛edrówki las si˛e sko´nczył i oczom Jaira ukazały si˛e zielone pastwiska. Stanowiły przedsionek widocznej w oddali bł˛ekitnej s´ciany gór. Było tu ciepło i swojsko, a wi˛ecej wolnej przestrzeni ni˙z w lesie spowodowało, z˙ e Jair natychmiast poczuł si˛e lepiej. Krajobraz wokół niego stawał si˛e coraz bardziej znajomy, w miar˛e jak posuwał si˛e w głab ˛ pastwisk. Przebył ju˙z t˛e drog˛e rok temu, kiedy to odwiedził Leah na zaproszenie Rona. Ksia˙ ˛ze˛ przyprowadził go do domku my´sliwskiego u podnó˙za gór, gdzie sp˛edzali czas, łowiac ˛ ryby w pokrytym mgła˛ jeziorze. Domek le˙zał jeszcze dwie godziny drogi na wschód, ale czekało tam mi˛ekkie łó˙zko i schronienie na reszt˛e dnia. Mógł ruszy´c stamtad ˛ dalej, wypocz˛ety, po zapadni˛eciu nocy. Wizja łó˙zka przekonała go ostatecznie. Nie zwa˙zajac ˛ na zm˛eczenie, Jair kontynuował w˛edrówk˛e przez pastwiska na wschód. Zarys gór był coraz wyra´zniejszy. Raz czy dwa odwrócił si˛e, obserwujac ˛ okolic˛e, ale niczego nie zauwa˙zył. Był ju˙z s´rodek dnia, kiedy dotarł do my´sliwskiego domku z sosny i kamienia, otoczonego s´wierkami na skraju puszczy. Domek stał na zboczu nad pastwiskami, ale ukazywał si˛e spomi˛edzy drzew dopiero, kiedy podeszło si˛e na odległo´sc´ głosu. Znu˙zony Jair wspiał ˛ si˛e na kamienne schodki i odszukał klucz, który Ron trzymał ukryty w szczelinie mi˛edzy kamieniami. Nagle dostrzegł, z˙ e zamek jest wyłamany. Ostro˙znie uniósł zasuw˛e i zerknał ˛ do s´rodka. Wewnatrz ˛ było pusto. Jasne, z˙ e pusto, mruknał ˛ do siebie. Oczy kleiły mu si˛e ze zm˛eczenia. Kto mógłby tu by´c? 39

Zamknał ˛ za soba˛ drzwi i obrzucił spojrzeniem nienagannie czyste wn˛etrze: drewniane i skórzane meble, półki z zapasami i kuchennym sprz˛etem, baryłka piwa i kamienne palenisko, po czym ruszył krótkim korytarzem, który prowadził z głównej izby do sypialni. Zatrzymał si˛e przy pierwszych drzwiach, odsunał ˛ zasuwk˛e i wszedł do s´rodka. Padł ci˛ez˙ ko na łó˙zko wy´scielone pierzyna.˛ Po chwili ju˙z spał. Było ju˙z prawie ciemno, kiedy Jair si˛e obudził. Jesienne niebo było ciemnogranatowe, ozdobione srebrna˛ koronka˛ niknacego ˛ słonecznego s´wiatła sacz ˛ acego ˛ si˛e przez zasłoni˛ete okna do sypialni. Obudził go jaki´s hałas, jakby cichutkie szuranie butów po drewnianych deskach. Bez namysłu skoczył na równe nogi i podszedł szybko do drzwi, ciagle ˛ jeszcze na wpół s´piac. ˛ Wyjrzał na zewnatrz. ˛ Ciemna izba była pusta, skapana ˛ w cieniu. Jair zamrugał i wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ . Nagle zobaczył co´s jeszcze. Frontowe drzwi były otwarte. Wszedł do hallu, mru˙zac ˛ z niedowierzaniem zaspane oczy. — Znowu wyszedłe´s na spacer, chłopcze? — odezwał si˛e z tyłu znajomy głos. Jair odwrócił si˛e gwałtownie. Co´s uderzyło go w skro´n i przed oczami wybuchł mu snop s´wiatła. Upadł na podłog˛e i pogra˙ ˛zył si˛e w ciemno´sciach.

V Tu, gdzie Mermidon spływał z Callahornu i wpadał do T˛eczowego Jeziora, panowało jeszcze lato. Była to kraina pastwisk i lasów, niskich pagórków i gór pokrytych s´wie˙za˛ zielenia.˛ Rzeka i jej liczne dopływy nawadniały ziemi˛e i z˙ ywiły ja,˛ utrzymujac ˛ w wilgoci. Codziennie ze wschodem sło´nca wilgotna mgła znad jeziora unosiła si˛e na północ i rozproszona opadała na ziemi˛e, podtrzymujac ˛ z˙ ycie jeszcze długo po odej´sciu lata. Słodki, wilgotny zapach napełniał powietrze. Jesie´n jeszcze tu nie dotarła. Brin Ohmsford siedziała samotnie na pagórku, obserwujac ˛ leniwie, jak łacz ˛ a˛ si˛e wody rzeki i jeziora. Dzie´n miał si˛e ku zachodowi i sło´nce stało na niebie niczym l´sniaca, ˛ czerwonawa pochodnia, a jego s´wiatło barwiło purpurowo srebrne masy wody rozlewajace ˛ si˛e przed jej oczami. Najl˙zejszy powiew nie zakłócał spokoju nadchodzacego ˛ wieczoru. Tafla jeziora była gładka niczym powierzchnia lustra. W oddali gdzie jezioro stykało si˛e z ciemniejacym ˛ niebem woda miała ja´sniejszy odcie´n. Cudowna t˛ecza, od której jezioro wzi˛eło swoja˛ nazw˛e, spinała łukiem oba jego brzegi. W gasnacym ˛ s´wietle dnia z wdzi˛ekiem sun˛eły g˛esi i z˙ urawie i tylko ich klangor przerywał gł˛eboka˛ cisz˛e. My´sli Brin płyn˛eły spokojnie. Min˛eły cztery dni odkad ˛ opu´sciła dom i ruszyła na wschód, w podró˙z, która zawiedzie ja˛ w głab ˛ Anaru. Dalej, ni˙z kiedykolwiek zaw˛edrowała. Wydawało si˛e dziwne, z˙ e — nawet w tej chwili — tak mało wiedziała o tej wyprawie. Min˛eły cztery dni, a ona ciagle ˛ była niczym ufajace ˛ s´lepo dziecko, trzymajace ˛ si˛e kurczowo matczynej r˛eki. Z Shady Vale przeszli na północ przez Duln. Potem szli na wschód, wzdłu˙z brzegów Rappahalladran, i znowu na północ, poda˙ ˛zajac ˛ brzegiem T˛eczowego Jeziora a˙z do miejsca, gdzie wpadał do niego Mermidon. Przez cały ten czas nie usłyszeli od Allanona ani słowa wyja´snienia. Oczywi´scie oboje z Ronem prosili o nie. Ciagle ˛ zadawali pytania, ale druid unikał ich. Pó´zniej im powie. Pó´zniej znajda˛ odpowied´z na swoje pytania. Teraz niech po prostu ida˛ za nim. Tak wi˛ec szli, jak im polecił, ostro˙znie, coraz bardziej nieufnie, majac ˛ nadziej˛e, z˙ e co´s si˛e wyja´sni, zanim dotra˛ do Estlandii. Druid wszak˙ze nie dawał powodów do przypuszcze´n, z˙ e ich nadzieje si˛e spełnia.˛ Pow´sciagliwy ˛ i tajemniczy, trzymał si˛e od nich z daleka. W ciagu ˛ dnia jechał 41

przed nimi i jasno dawał do zrozumienia, z˙ e pragnie by´c sam. Noca˛ za´s, kiedy rozkładali obóz, zostawiał ich i znikał gdzie´s w mroku. Nigdy nie jadł i nie spał, co podkre´slało jeszcze ró˙znic˛e pomi˛edzy nimi, a tym samym zwi˛ekszało dystans. Pilnował ich niczym jastrzab ˛ swojej zdobyczy i nigdy nie pozwalał im si˛e odła˛ czy´c cho´cby na moment. A˙z do dzisiaj. Tego wieczora Allanon nieoczekiwanie zostawił ich samych. Rozło˙zyli obóz w miejscu, gdzie Mermidon zasilał wody T˛eczowego Jeziora. Druid wszedł w las rosnacy ˛ nad brzegami rzeki i zniknał ˛ bez słowa wyja´snienia. Dziewczyna i góral z niedowierzaniem patrzyli za nim. W ko´ncu, kiedy stało si˛e jasne, z˙ e naprawd˛e sa˛ sami i to nie wiadomo na jak długo, postanowili nie marnowa´c czasu na martwienie si˛e o niego i zaj˛eli si˛e przygotowaniami do wieczornego posiłku. Trzy dni jedzenia ryb, łowionych najpierw w wodach Rappahalladran, a potem w T˛eczowym Jeziorze, znacznie osłabiły ich poczatkowy ˛ entuzjazm do tego dania. Dlatego Ron, uzbrojony w jesionowy łuk i strzały, ulubiona˛ bro´n Meniona Leah, ruszył na poszukiwanie innej zwierzyny. Jaki´s czas zaj˛eło Brin zbieranie drewna na ognisko, a potem mogła ju˙z usia´ ˛sc´ na zboczu i odda´c si˛e rozmy´slaniom w samotno´sci. Allanon! Był zagadka˛ opierajac ˛ a˛ si˛e rozwiazaniu. ˛ Zaanga˙zowany w ochron˛e kraju, był przyjacielem jej ludu, dobroczy´nca˛ ludzko´sci i obro´nca˛ przed złem, któremu nie mogli sami stawi´c czoła. Lecz jaki przyjaciel wykorzystywał ludzi tak, jak to czynił Allanon? Dlaczego utrzymywał w tak wielkiej tajemnicy powody swego działania? Czasami zdawało si˛e, z˙ e jest raczej złoczy´nca˛ przynoszacym ˛ szkody tym, których obiecał wspomaga´c. To druid opowiedział jej ojcu histori˛e o starym s´wiecie czarów, z którego pochodziła wszelka magia, i o stworzeniach, które nia˛ władały. Dobra czy zła, biała czy czarna, magia była zawsze tym samym, jako z˙ e jej moc tkwiła w sile, ma˛ dro´sci i zamiarach tego, który jej u˙zywał. A wi˛ec jaka była ró˙znica pomi˛edzy Allanonem a lordem Warlockiem w ich walce o posiadanie Miecza Shannary? Obaj byli druidami i nauczyli si˛e magii z ksiag ˛ starego s´wiata. Ró˙znica le˙zała w charakterze obu magów. Jeden zepsuty był przez władz˛e, podczas gdy drugi zachował czysto´sc´ . Mo˙ze i tak. A mo˙ze nie. Jej ojciec pewnie spierałby si˛e, twierdzac, ˛ z˙ e druid był tak samo zepsuty przez władz˛e jak pan Królestwa Czaszki, by´c mo˙ze tylko ˙ w inny sposób. Zyciem Allanona rzadziła ˛ moc i tajemnice jej u˙zycia. Był zatem ofiara˛ magii, nawet je´sli jego poczucie odpowiedzialno´sci było wi˛eksze, a zamiary mniej egoistyczne. Doprawdy był w Allanonie jaki´s dziwny smutek, pomimo jego surowego, niemal przera˙zajacego ˛ zachowania. Przez chwil˛e my´slała o tym smutku, który wywoływał w niej mag, a którego nigdy zapewne nie odczuwał jej ojciec, i zastanawiała si˛e, dlaczego czuje go tak wyra´znie. — Wróciłem!

42

Obróciła si˛e wystraszona, ale to tylko Ron wołał do niej z obozowiska poło˙zonego w s´wierkowym zagajniku u stóp pagórka. Wstała i zacz˛eła schodzi´c w dół. — Widz˛e, z˙ e druid jeszcze nie wrócił — stwierdził góral, kiedy podeszła bliz˙ ej. Niósł na ramieniu par˛e dzikich kur i poło˙zył je teraz na ziemi. — Mo˙ze b˛edziemy mieli szcz˛es´cie i w ogóle nie wróci. Spojrzała na niego. — Mo˙ze nie byłoby to takim szcz˛es´ciem. — Zale˙zy, jak na to spojrze´c. — Chłopak wzruszył ramionami. — A ty jak na to patrzysz, Ron? — Nie ufam mu. — Góral zmarszczył brwi. — Z jakiego powodu? — Ze wzgl˛edu na to, za kogo si˛e podaje. Obronił nas przed lordem Warloc´ kiem i Zwiastunami Smierci, potem przed demonami wypuszczonymi na wolno´sc´ ze starego s´wiata czarów, a teraz chroni nas przed Widmami Mord. Ale zauwa˙z, z˙ e zawsze korzysta z pomocy rodziny Ohmsfordów i ich przyjaciół. Znam te historie, Brin. Zawsze tak było. Pojawia si˛e niespodzianie i ostrzega przed niebezpiecze´nstwem zagra˙zajacym ˛ ludzko´sci, które mo˙ze powstrzyma´c jedynie członek waszej rodziny. Dziedzice domu Shannary i magii elfów, która do niego przynale˙zy, oto czym sa˛ Ohmsfordowie. Najpierw Miecz Shannary, potem Kamienie Elfów, a teraz pie´sn´ . Ale dziwnym trafem nic nigdy nie jest dokładnie tym, na co z poczatku ˛ wyglada. ˛ Mam racj˛e? — O czym ty mówisz, Ron? — Brin powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Mówi˛e, z˙ e druid pojawia si˛e znikad ˛ z historyjka,˛ która ma mu zapewni´c pomoc Shei albo Wila Ohmsfordów, a teraz twoja˛ pomoc, i za ka˙zdym razem jest tak samo. Mówi tylko to, co musi. Daje tylko to, co musi, a reszt˛e zatrzymuje dla siebie. Ukrywa cz˛es´c´ prawdy. Nie ufam mu, bo bawi si˛e z˙ yciem innych ludzi! — Sadzisz, ˛ z˙ e bawi si˛e tak˙ze naszym z˙ yciem? — A ty nie? — Ron wział ˛ gł˛eboki oddech. — Nie jestem pewna — odparła po chwili. — A wi˛ec tak˙ze mu nie wierzysz? — Tego nie powiedziałam. Góral wpatrywał si˛e w nia˛ przez chwil˛e, a potem usiadł naprzeciwko, wycia˛ gajac ˛ przed siebie długie nogi. — No to jak to jest? Wierzysz mu czy nie? — Chyba jeszcze si˛e nie zdecydowałam. — Ona tak˙ze usiadła. — A wi˛ec co tu robisz, na kocia˛ dusz˛e? — U´smiechn˛eła si˛e, widzac ˛ jego oburzenie. — Jestem tu, Ron, poniewa˙z on mnie potrzebuje. Wierz˛e w to, co mi powiedziano, a reszty nie jestem pewna. Sama musz˛e odkry´c to, co przede mna˛ ukrywa. — Je´sli potrafisz. — Znajd˛e sposób. 43

— To zbyt niebezpieczne — powiedział stanowczo. U´smiechn˛eła si˛e, wstała z miejsca i podeszła do niego. Delikatnie pocałowała go w czoło. — Dlatego chciałam, aby´s był tu ze mna,˛ Ronie Leah. Aby´s był moim obro´nca.˛ Czy˙z nie dlatego poszedłe´s? Ron oblał si˛e szkarłatnym rumie´ncem i wymamrotał co´s niezrozumiałego. Brin mimo woli roze´smiała si˛e. — Mo˙ze zostawimy nasza˛ dyskusj˛e na pó´zniej i zajmiemy si˛e tymi kurami? Umieram z głodu. Rozpaliła niewielki ogie´n, chłopak za´s oprawiał kury. Potem ugotowali i zjedli drób, zagryzajac ˛ posiłek serem i popijajac ˛ piwem. Posilali si˛e w milczeniu, siedzac ˛ na szczycie niewielkiego wzniesienia i obserwujac ˛ gwiazdy i ksi˛ez˙ yc w ostatniej kwadrze, rzucajace ˛ blade, srebrne s´wiatło na wody jeziora. Zanim sko´nczyli, zapadła noc. Allanon nie wrócił. — Brin, pami˛etasz, co powiedziała´s przedtem o mojej roli obro´ncy? — zapytał Ron, kiedy wrócili do ogniska. Skin˛eła głowa.˛ — No có˙z, to prawda. Jestem tu, z˙ eby ci˛e chroni´c. Nie pozwol˛e, aby co´s ci si˛e stało, nigdy. Chyba o tym wiesz. Zawahał si˛e, a ona u´smiechn˛eła si˛e w ciemno´sci. — Wiem. — Có˙z. — Poruszył si˛e niespokojnie. Jego dłonie uniosły zniszczona˛ pochw˛e, w której znajdował si˛e miecz Leah. — Jest jeszcze inny powód, dla którego si˛e tutaj znalazłem. Mam nadziej˛e, z˙ e mnie zrozumiesz. Jestem tu, z˙ eby co´s sobie udowodni´c. — Znowu si˛e zawahał, szukajac ˛ wła´sciwych słów. — Jestem ksi˛eciem Leah, ale to tylko tytuł. Urodziłem si˛e z nim jak moi bracia, a oni sa˛ starsi. Ten miecz, Brin — uniósł bro´n — nie jest naprawd˛e mój. Nale˙zy do mojego pradziada, Meniona Leah. Zawsze do niego nale˙zał, od kiedy wyruszył z nim na poszukiwanie Miecza Shannary. Nosz˛e go tak jak jesionowy łuk, poniewa˙z nosił je Menion, a ja chc˛e by´c taki jak on. Ale nie jestem. — Tego nie mo˙zesz wiedzie´c — powiedziała szybko. — O to wła´snie chodzi — mówił dalej. — Nigdy nie zrobiłem niczego, z˙ eby si˛e przekona´c, kim naprawd˛e jestem. I dlatego mi˛edzy innymi znalazłem si˛e tutaj. Chc˛e wiedzie´c. Tak wła´snie dowiedział si˛e Menion, ruszajac ˛ w po´scig jako opiekun Shei Ohmsforda. Mo˙ze i ja dowiem si˛e czego´s w ten sposób. — By´c mo˙ze. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. — W ka˙zdym razie ciesz˛e si˛e, z˙ e mi o tym powiedziałe´s. — Przerwała na chwil˛e. — Teraz ja zdradz˛e ci mój sekret. Poszłam z tego samego powodu. Ja te˙z musz˛e sobie co´s udowodni´c. Nie wiem, czy potrafi˛e dokona´c tego, czego oczekuje ode mnie Allanon. Nie wiem, czy starczy mi sił. Urodziłam si˛e z pie´snia,˛ ale nigdy nie wiedziałam, do czego ma mi słu˙zy´c. Wierz˛e, z˙ e otrzymałam magi˛e nie bez powodu. Mo˙ze dowiem si˛e tego od Allanona. — Poło˙zyła mu dło´n na ramieniu. — Tak wi˛ec widzisz, z˙ e nie ma mi˛edzy nami ró˙znicy, Ron.

44

Rozmawiali jeszcze przez chwil˛e coraz bardziej senni, a˙z w ko´ncu trudy dnia dały o sobie zna´c. Zapadła cisza. Rozło˙zyli swoje posłania. Jasna chłodna jesienna noc otuliła ich swoja˛ samotno´scia˛ i spokojem, kiedy wyciagn˛ ˛ eli si˛e przy dogasajacym ˛ ognisku i owin˛eli kocami. Po chwili ju˙z spali. ˙ Zadne z nich nie dostrzegło wysokiej sylwetki w ciemnych szatach stojacej ˛ w cieniu s´wierków poza zasi˛egiem s´wiatła. Kiedy si˛e przebudzili nast˛epnego ranka, Allanon był w obozie. Siedział zaledwie par˛e jardów od nich na spróchniałym pniu, a jego wysoka posta´c wygladała ˛ niczym duch w bladym s´wietle poranka. Patrzył w milczeniu jak wstaja,˛ myja˛ si˛e i jedza˛ s´niadanie, nie wyja´sniajac ˛ ani słowem, gdzie był. Brin i Ron kilka razy spogladali ˛ otwarcie w jego kierunku, ale druid wydawał si˛e nie zwraca´c na to uwagi. Kiedy wreszcie spakowali posłania i sprz˛et kuchenny oraz przyprowadzili konie, z˙ eby je osiodła´c, Allanon podniósł si˛e i podszedł do nich. — Nastapiła ˛ zmiana planów — oznajmił. Patrzyli na niego w milczeniu. — Nie idziemy na wschód. Pójdziemy na północ, do Smoczych Z˛ebów. — Dlaczego tam? — Szcz˛eki Rona zacisn˛eły si˛e. — Poniewa˙z jest to konieczne. — Konieczne dla kogo? — warknał ˛ chłopak. — To zajmie tylko jeden dzie´n. — Allanon zwracał si˛e teraz do Brin, nie zwa˙zajac ˛ na zło´sc´ górala. — Musz˛e kogo´s odwiedzi´c. Potem znowu ruszymy na wschód i zako´nczymy nasza˛ podró˙z. — Allanonie. — Brin cicho wymówiła jego imi˛e. — Powiedz nam, dlaczego musimy jecha´c na północ. Druid zawahał si˛e, twarz mu pociemniała. Potem skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze. Ostatniej nocy wezwał mnie ojciec. Kazał mi przyj´sc´ do siebie i jestem zobowiazany ˛ to uczyni´c. Za z˙ ycia zwał si˛e Bremen i był druidem. Teraz jego cie´n wypływa na powierzchni˛e z podziemnej krainy przez wody Hadeshom w dolinie Shale. Za trzy dni, o s´wicie b˛edzie tam ze mna˛ rozmawiał. Bremen, druid, który ocalał z masakry członków Rady w Paranorze, kiedy to lord Warlock pogra˙ ˛zył Nordlandi˛e w Drugiej Wojnie Ludów, i który wykuł Miecz Shannary. Dawne czasy, pomy´slała Brin, przywołujac ˛ w pami˛eci stare legendy. Ponad siedemdziesiat ˛ lat temu Shea Ohmsford ruszył z Allanonem do doliny Shale, gdzie ujrzał cie´n Bremena unoszacy ˛ si˛e nad Hadeshorn; ojciec chciał porozmawia´c ze swoim synem, ostrzec przed niewiadomym i przepowiedzie´c przyszło´sc´ . . . — Twój ojciec widzi przyszło´sc´ , prawda? — zapytała nagle Brin, przypominajac ˛ sobie, jak cie´n ostrzegał She˛e. — Czy powie nam co´s? — By´c mo˙ze. — Allanon pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Ale je´sli nawet, to odkryje przed nami jedynie fragmenty wydarze´n. Przyszło´sc´ nie ma jeszcze ostatecznego kształtu i z konieczno´sci musi pozosta´c cz˛es´ciowo w ukryciu. 45

Tylko pewniki podlegaja˛ poznaniu, nawet je´sli nie zawsze sa˛ dla nas zrozumiałe. — Wzruszył ramionami. — W ka˙zdym razie wzywa mnie. Nie robiłby tego, gdyby nie chodziło o sprawy najwy˙zszej wagi. — Nie podoba mi si˛e to — oznajmił Ron. — Mina˛ kolejne trzy dni, a mo˙ze wi˛ecej. W tym czasie mogliby´smy dotrze´c do Anaru i rusza´c ju˙z z powrotem. Widma ju˙z ci˛e szukaja.˛ Sam nam o tym mówiłe´s. Podarujemy im tylko wi˛ecej czasu, z˙ eby ci˛e odnalazły; ciebie i Brin. Druid utkwił w chłopaka zimne, ci˛ez˙ kie spojrzenie. — Nie zaryzykowałbym niepotrzebnie bezpiecze´nstwa dziewczyny, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Ani twojego. Ron zaczerwienił si˛e ze zło´sci, ale Brin podeszła i uj˛eła go za r˛ek˛e. — Zaczekaj, Ron. Mo˙ze podró˙z do Hadeshorn to dobry pomysł. Mo˙ze dowiemy si˛e czego´s o przyszło´sci, co nam pomo˙ze. Góral trzymał spojrzenie utkwione w Allanona. — Najbardziej pomogłoby nam troch˛e wi˛ecej prawdy o naszej sytuacji — warknał. ˛ — A wi˛ec — Allanon mówił cicho i szybko, a jego wysoka posta´c stała si˛e nagle jeszcze wy˙zsza — jaka˛ cz˛es´c´ prawdy mam ci wyjawi´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah? — Cała,˛ druidzie. — Ron si˛e nie wycofał. — Powiedziałe´s Brin, z˙ e musi i´sc´ z toba˛ do Estlandii, poniewa˙z tobie brakuje mocy do przej´scia bariery, która osłania ksi˛eg˛e czarnej magii. Tobie, który znasz sekrety druidów, który miałe´s moc wystarczajac ˛ a˛ do zniszczenia nocnych łowców i podobnych im demonów! Mimo to jej potrzebujesz. A có˙z ona ma takiego, czego ty nie posiadasz? Pie´sn´ . Nic wi˛ecej, tylko pie´sn´ , która nie ma nawet mocy Kamieni Elfów. Magiczna˛ zabawk˛e, która zmienia kolor li´sci i ka˙ze kwitna´ ˛c kwiatkom! Có˙z to za ochrona? Allanon wpatrywał si˛e w niego bez słowa, a potem u´smiechnał ˛ si˛e bladym, smutnym u´smiechem. — Jaka ochrona, powiadasz? — mruknał. ˛ Spojrzał nagle na Brin. — Czy ty tak˙ze podzielasz jego watpliwo´ ˛ sci? Czy pragniesz lepiej zrozumie´c pie´sn´ ? Czy mam ci pokaza´c, co mo˙zna nia˛ zdziała´c? Nie była to przyjazna propozycja, ale Brin skin˛eła głowa.˛ — Tak. Druid przeszedł obok niej wielkimi krokami, chwycił wodze i wspiał ˛ si˛e na siodło. — Chod´z wi˛ec za mna,˛ a zobaczysz, dziewczyno — powiedział. Jechali brzegiem Mermidonu w milczeniu, torujac ˛ sobie drog˛e przez skalisty las. Po lewej mieli wschodzace ˛ sło´nce, którego promienie przedzierały si˛e przez korony drzew, a po prawej ciemna,˛ ocieniona˛ s´cian˛e gór Runne. Jechali ponad godzin˛e niczym ponura, milczaca ˛ procesja. W ko´ncu druid dał znak, aby si˛e zatrzymali i zsiedli z koni. — Zostawcie konie — polecił. 46

Weszli w las, kierujac ˛ si˛e na zachód. Druid poprowadził ich przez pasmo gór, a potem w dół, do zadrzewionej kotliny. Po kilkunastu minutach przedzierania si˛e przez splatane ˛ poszycie Allanon zatrzymał si˛e i odwrócił do nich. — A teraz, Brin — wskazał na zaro´sla przed soba˛ — wyobra´z sobie, z˙ e ta kotlina jest bariera˛ mrocznej magii, przez która˛ musisz przej´sc´ . W jaki sposób u˙zyłaby´s pie´sni, aby utorowa´c sobie drog˛e? — Nie jestem pewna. . . — Spojrzała na niego niezdecydowanie. — Nie jeste´s pewna? — Druid potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Pomy´sl, w jaki sposób u˙zywała´s jej do tej pory. Czy robiła´s to, jak twierdzi ksia˙ ˛ze˛ Leah, aby nada´c lis´ciom jesienne barwy? Czy sprawiała´s, z˙ e zakwitały kwiaty, li´scie puszczały pa˛ ki, a ro´sliny rosły szybciej? — Skin˛eła głowa.˛ — Mo˙zesz wi˛ec za pomoca˛ pie´sni zmienia´c kolor, kształt i zachowanie. Zrób to teraz. Uczy´n te zaro´sla cz˛es´cia˛ siebie. Przez chwil˛e patrzyła na niego, a potem raz jeszcze skin˛eła głowa.˛ Nigdy nie zadawała sobie takich pyta´n i nie była przekonana, z˙ e posiada moc. W dodatku min˛eło wiele czasu od chwili, gdy u˙zywała magii po raz ostatni. Mimo to spróbuje. Zacz˛eła cicho s´piewa´c. Jej głos był niski i równy. Pie´sn´ mieszała si˛e z d´zwi˛ekami lasu. Potem powoli zmieniła nat˛ez˙ enie i głos rósł, a˙z wszystko inne zamilkło. Nadeszły słowa, niespodziewane, spontaniczne i instynktownie wyczuła, z˙ e dotarła do zaro´sli, które zagradzały jej drog˛e. Z wolna gaszcz ˛ si˛e odsunał. ˛ Li´scie i gał˛ezie cofały si˛e niczym wijace ˛ si˛e wst˛egi l´sniacej ˛ zieleni. Chwil˛e pó´zniej droga do kotliny stała przed nia˛ otworem. — To nie było trudne, chyba zgodzisz si˛e ze mna? ˛ — To nie było pytanie. — Zobaczmy, dokad ˛ zaprowadzi nas twoja s´cie˙zka. Ruszył znowu naprzód, otulajac ˛ si˛e ciemna˛ szata.˛ Brin zerkn˛eła na Rona, który wzruszył ramionami na znak, z˙ e nic z tego nie rozumie. Poszli za druidem. Zatrzymał si˛e chwil˛e pó´zniej, tym razem wskazujac ˛ na wiaz, ˛ którego pie´n zgiał ˛ si˛e i skarłowaciał w cieniu wy˙zszego ode´n d˛ebu. Konary wiazu ˛ splatały ˛ si˛e z gał˛eziami silniejszego drzewa, usiłujac ˛ bezskutecznie dosi˛egna´ ˛c słonecznego s´wiatła. — Tym razem b˛edzie trudniej, Brin — odezwał si˛e nagle Allanon. — Ten wiaz ˛ rósłby lepiej, gdyby docierało do´n s´wiatło. Chc˛e, z˙ eby´s go wyprostowała, podniosła i wyplatała ˛ z konarów d˛ebu. Brin popatrzyła z powatpiewaniem ˛ na oba drzewa. Były ze soba˛ zbyt mocno splecione. — Chyba nie potrafi˛e tego zrobi´c — powiedziała cicho. — Spróbuj. — Moja magia nie jest wystarczajaco ˛ silna. — Mimo to spróbuj — uciał ˛ krótko. Za´spiewała wi˛ec i ponownie pie´sn´ zlała si˛e z d´zwi˛ekami puszczy i rosła, wznoszac ˛ si˛e ku porannemu sło´ncu, a wszystko inne wokół ucichło. Wiaz ˛ zadr˙zał. Konary obu drzew zatrzeszczały w odpowiedzi. Brin wzmocniła nat˛ez˙ enie pie´sni, 47

czujac ˛ opór, a słowa pie´sni natarły mocniej. Karłowaty pie´n wiazu ˛ odsunał ˛ si˛e od d˛ebu, łamiac ˛ gał˛ezie i gubiac ˛ li´scie oderwane przemoca˛ od podło˙za. Potem z niesłychana˛ gwałtowno´scia˛ całe drzewo d´zwign˛eło si˛e w gór˛e i eksplodowało fragmentami konarów, gałazek ˛ i li´sci, które opadły ulewa˛ w dół kotliny. Zdumiona Brin cofn˛eła si˛e i ukryła twarz w dłoniach. Pie´sn´ zamarła. Gdyby nie Allanon, dziewczyna upadłaby na ziemi˛e. Trzymał ja˛ w ramionach, dopóki wszystko nie opadło, po czym obrócił Brin twarza˛ ku sobie. — Co to było. . . ? — zacz˛eła mówi´c, ale poło˙zył jej palec na ustach. — Moc, dziewczyno — wyszeptał. — Moc twojej pie´sni, pot˛ez˙ niejsza, ni˙z to sobie wyobra˙zała´s. Ten wiaz ˛ nie potrafiłby sam wyplata´ ˛ c si˛e z konarów d˛ebu. Jego gał˛ezie były zbyt sztywne, zbyt mocno splatane. ˛ Mimo to nie mógł si˛e oprze´c pie´sni. Chcac ˛ nie chcac ˛ musiał si˛e podda´c, nawet gdyby w rezultacie miał ulec zniszczeniu! — Ale˙z, Allanonie! — Potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ ciagle ˛ nie mogac ˛ uwierzy´c. — Masz t˛e moc, Brin Ohmsford. W ka˙zdej magii sa˛ zarówno ciemne, jak i jasne strony. — Druid przybli˙zył twarz. — Bawiła´s si˛e zmienianiem koloru lis´ci. Pomy´sl, co mogłoby si˛e wydarzy´c, gdyby´s spowodowała cały cykl przemian. Drzewo przeszłoby z jesieni do zimy, a z zimy do wiosny, od jednej pory roku do drugiej. W ko´ncu przeszłoby cały cykl swego z˙ ycia i umarłoby. — Druidzie. . . — odezwał si˛e Ron ostrzegawczym tonem i ruszył naprzód, ale mroczne spojrzenie powstrzymało go w pół kroku. — Zatrzymaj si˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Niech usłyszy prawd˛e. — Czarne oczy ponownie odnalazły Brin. — Bawiła´s si˛e pie´snia˛ niczym interesujac ˛ a˛ zabawka,˛ bo nie widziała´s dla niej innego zastosowania. Mimo to zawsze, gdzie´s w gł˛ebi, wiedziała´s, z˙ e jest czym´s wi˛ecej. Magia elfów zawsze była czym´s wi˛ecej. Ty posiadasz magi˛e Kamieni Elfów, która w tobie odrodziła si˛e w nowej postaci. Moc, która jest w tobie, przewy˙zsza wszystko, co było do tej pory. By´c mo˙ze jest to moc utajona, ale jej pot˛ega jest niewatpliwa. ˛ Zastanów si˛e przez chwil˛e nad natura˛ magii, która˛ władasz. Pie´sn´ mo˙ze zmienia´c zachowanie wszystkiego, co z˙ yje! Czy nie widzisz, co to oznacza? Uległe zaro´sla rozst˛epuja˛ si˛e dla ciebie, czyniac ˛ przej´scie tam, gdzie go nie było. Rozst˛epuja˛ si˛e tak˙ze drzewa, chocia˙z łamia˛ si˛e z wysiłku. Je´sli mo˙zesz przywraca´c barwy li´sciom, mo˙zesz te˙z sprawi´c, z˙ e uschna.˛ Je´sli potrafisz nakłoni´c kwiaty, aby kwitły, mo˙zesz tak˙ze spowodowa´c, z˙ e zwi˛edna.˛ Je´sli mo˙zesz dawa´c z˙ ycie, Brin, mo˙zesz je tak˙ze odebra´c. Patrzyła na niego przera˙zona. — O czym ty mówisz? — wyszeptała ochryple. — Pie´sn´ mo˙ze zabija´c? Mog˛e jej u˙zy´c do zabijania? My´slisz. . . ? — Prosiła´s, aby ci pokaza´c, do czego mo˙ze by´c u˙zyta. — Allanon przerwał jej protesty. — Zrobiłem to, czego sobie z˙ yczyła´s. My´sl˛e, z˙ e teraz nie masz ju˙z watpliwo´ ˛ sci, z˙ e ta magia jest czym´s wi˛ecej, ni˙z my´slała´s.

48

´ — Nie mam ju˙z watpliwo´ ˛ sci, Allanonie. — Sniada twarz Brin zapłon˛eła gniewem. — I ty te˙z nie powiniene´s watpi´ ˛ c, z˙ e w z˙ adnym wypadku nie u˙zyj˛e pie´sni do zabijania! Nigdy! Druid wytrzymał jej spojrzenie, twarde rysy złagodniały nieco. — Nawet, aby zachowa´c własne z˙ ycie? Lub te˙z z˙ ycie górala? Nawet wtedy? Nie cofn˛eła wzroku. — Nigdy. Druid patrzył na nia˛ jeszcze przez chwil˛e, jakby próbował okre´sli´c, jak gł˛ebokie jest jej przekonanie. Potem odwrócił si˛e gwałtownie i utkwił wzrok w zbocze kotliny. — Widziała´s ju˙z do´sc´ , Brin. Musimy rusza´c dalej. Pomy´sl o tym, czego si˛e nauczyła´s. Czarna sylwetka znikn˛eła w zaro´slach. Brin stała tam, gdzie ja˛ zostawił. Nagle zdała sobie spraw˛e, z˙ e dr˙za˛ jej dłonie. To drzewo! Sposób, w jaki run˛eło, rozdarte na dwoje. . . — Brin. — Ron stanał ˛ przed nia,˛ a jego r˛ece spocz˛eły na jej ramionach. Drgn˛eła pod ich dotykiem. — Nie mo˙zemy z nim i´sc´ . Bawi si˛e z nami, tak jak to czynił z innymi. Zostaw go i jego bezsensowne poszukiwania i wracaj ze mna˛ do Vale. Patrzyła na niego przez chwil˛e, a potem pokr˛eciła głowa.˛ — Nie. To, co zobaczyłam, było konieczne. — Nic z tego nie jest konieczne, na kocia˛ dusz˛e! — Jego wielkie dłonie cofn˛eły si˛e i spocz˛eły na r˛ekoje´sci miecza Leah. — Je´sli jeszcze raz zrobi co´s takiego, nie b˛ed˛e si˛e zastanawiał dwa razy. . . — Nie, Ron. — Dotkn˛eła jego dłoni. Była znowu spokojna. Nagle zdała sobie spraw˛e, z˙ e co´s przeoczyła. — Nie zrobił tego tylko po to, aby mnie przestraszy´c czy onie´smieli´c. Chciał mnie czego´s nauczy´c i pokaza´c, z˙ e nie ma czasu do stracenia. Widziałam to w jego oczach. Nie dostrzegłe´s tego? — Niczego nie widziałem. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dlaczego nie ma czasu? — Dzieje si˛e co´s złego. — Popatrzyła na miejsce, gdzie zniknał ˛ druid. Pomys´lała raz jeszcze o upadku drzewa, o słowach ostrze˙zenia i o swoim przyrzeczeniu. Nigdy! Spojrzała szybko na Rona. — Czy my´slisz, z˙ e mogłabym u˙zy´c pie´sni, aby zabi´c? — zapytała cicho. Zawahał si˛e tylko przez ułamek sekundy. — Nie. Nawet, aby uratowa´c twoje z˙ ycie? pomy´slała. A je˙zeli to nie drzewo b˛edzie nam zagra˙za´c, tylko z˙ ywa istota? Czy zniszcz˛e ja,˛ aby ratowa´c ciebie? Och, Ron, co si˛e stanie, je´sli to b˛edzie człowiek? — Czy nadal b˛edziesz mi towarzyszył w tej podró˙zy? — zapytała. Posłał jej swój najbardziej zawadiacki u´smiech.

49

— A˙z do chwili, kiedy dopadniemy t˛e przekl˛eta˛ ksi˛eg˛e i podrzemy ja˛ na strz˛epy. — Pochylił si˛e i delikatnie ucałował jej wargi. Przytuliła si˛e do niego mocniej. — Wszystko b˛edzie dobrze. — Usłyszała jego głos. — Wiem — odpowiedziała. Ale pewno´sc´ znikn˛eła.

VI Kiedy Jair Ohmsford odzyskał przytomno´sc´ , zorientował si˛e, z˙ e tkwi przywia˛ zany do pnia drzewa, a r˛ece i nogi ma skr˛epowane. Nie znajdował si˛e ju˙z w domku my´sliwskim, lecz na małej wycince osłoni˛etej cieniem rosnacych ˛ nie opodal jodeł, które pochylały si˛e nad nim niczym stra˙znicy. Kilkana´scie stóp przed nim płon˛eło niewielkie ognisko, rzucajac ˛ blade s´wiatło na ciemna˛ s´cian˛e milczacych ˛ drzew. Nad kraina˛ zapadła noc. — Obudziłe´s si˛e, chłopcze? Z ciemno´sci po lewej dobiegł znajomy, karcacy ˛ głos. Jair powoli odwrócił głow˛e, szukajac ˛ wła´sciciela tego głosu. Przysadzista sylwetka przykucn˛eła bez ruchu na skraju s´wiatła. Jair chciał odpowiedzie´c i zdał sobie spraw˛e, z˙ e jest nie tylko zwiazany, ˛ ale i zakneblowany. — Ach, tak. Przepraszam za to. — Odezwał si˛e znowu głos. — Musiałem, rzecz jasna, zało˙zy´c ci knebel. Nie mogłem pozwoli´c, z˙ eby´s po raz drugi wypróbował na mnie swoja˛ magi˛e, prawda? Masz poj˛ecie, ile czasu zaj˛eło mi wydostanie si˛e z tamtej skrzyni? Jair oparł si˛e o drzewo, przypominajac ˛ sobie, co si˛e wydarzyło. Gnom w gospodzie. A wi˛ec to on go s´ledził, odnalazł w my´sliwskim domku i zaszedł od tyłu. . . Skrzywił si˛e na te wspomnienia. W głowie wcia˙ ˛z czuł pulsujacy ˛ ból. — Niezła sztuczka, ta z w˛ez˙ ami. — Gnom zachichotał cicho. Wstał i usiadł w kr˛egu s´wiatła, par˛e stóp od swego wi˛ez´ nia, krzy˙zujac ˛ nogi. Waskie ˛ zielone oczy uwa˙znie obserwowały Jaira. — My´slałem, z˙ e jeste´s nieszkodliwy. Po prostu chłopiec, a nie szczeni˛e druida. Miałem pecha, co? Byłem pewny, z˙ e ze strachu powiesz mi wszystko, co chc˛e wiedzie´c, byle si˛e mnie pozby´c. Ale nie. W˛ez˙ e na r˛ekach i dwumetrowa laga na moim łbie, oto, co dostałem. Szcz˛es´cie, z˙ e z˙ yj˛e. — ˙ Zółta twarz o topornych rysach uniosła si˛e nieco. — To był twój bład. ˛ — Gruby paluch wycelował w Jaira. — Powiniene´s mnie wyko´nczy´c. Ale nie zrobiłe´s tego i dlatego ci˛e dopadłem. Przypuszczałem, z˙ e zechcesz uciec z Vale. Ruszyłem za toba˛ jak lis za królikiem, jak tylko wydostałem si˛e z tej skrzyni. Nie miałem zamiaru pozwoli´c ci uciec po tym, w co mnie wpakowałe´s. Ani mi si˛e s´niło! Tamci głupcy pozwolili si˛e wykiwa´c, ale nie ja. Szedłem za toba˛ przez trzy dni. Ju˙z 51

prawie ci˛e miałem przy rzece, ale zda˙ ˛zyłe´s ja˛ przej´sc´ i nie mogłem odnale´zc´ s´ladów w nocy. Musiałem poczeka´c. Ale złapałem ci˛e na drzemce w tamtym domku, co? — Roze´smiał si˛e wesoło, a Jair zaczerwienił si˛e ze zło´sci. — Nie zło´sc´ si˛e. Robi˛e po prostu to, co do mnie nale˙zy. Poza tym to kwestia dumy. Przez dwadzies´cia lat nikt mnie tak nie podszedł. I to w dodatku zwykły chłopak. Nie mógłbym z tym z˙ y´c. Musiałem te˙z pozbawi´c ci˛e przytomno´sci. Jak powiedziałem, nie mogłem pozwoli´c, aby´s u˙zył magii. — Wstał i podszedł bli˙zej. Jego surowa twarz wyra˙zała z˙ ywa˛ ciekawo´sc´ . — To była magia, prawda? Jak si˛e tego nauczyłe´s? To ten głos, tak? Stworzyłe´s te w˛ez˙ e, u˙zywajac ˛ głosu. Niezła sztuczka. Przeraziłe´s mnie s´miertelnie, a nie sadziłem, ˛ z˙ e co´s jeszcze jest w stanie mnie przestraszy´c. — Przerwał na chwil˛e. — Mo˙ze z wyjatkiem ˛ w˛edrowców. Na wzmiank˛e o Widmach Mord w oczach Jaira zamigotał strach. Gnom dostrzegł to i skinał ˛ głowa.˛ — Lepiej si˛e ich ba´c. Sa˛ czarni na wskro´s. Czarni jak s´rodek nocy. Nie chciałbym, aby mnie s´cigali. Nie wiem, jak udało ci si˛e omina´ ˛c tego w domu. . . — Przerwał nagle i pochylił si˛e w stron˛e Jaira. — Jeste´s głodny, chłopcze? Jair skinał ˛ głowa.˛ Gnom przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e w zamy´sleniu. Potem wstał. — Co´s ci powiem. Wyjm˛e knebel i nakarmi˛e ci˛e, je´sli przyrzekniesz, z˙ e nie u˙zyjesz magii przeciwko mnie. Zreszta˛ i tak nic ci z tego nie przyjdzie, dopóki jeste´s przywiazany ˛ do drzewa, chyba z˙ e te twoje w˛ez˙ e przegryza˛ sznury. Nakarmi˛e ci˛e i pogadamy. Tamci nie dotra˛ tu przed s´witem. No to jak? Jair pomy´slał przez chwil˛e, a potem skinał ˛ głowa.˛ Był głodny jak wilk. — Umowa stoi. — Gnom podszedł do chłopca i wyjał ˛ knebel. Jedna˛ r˛eka˛ ˙ przytrzymał mocno Jaira za podbródek. — Daj mi teraz słowo. Zadnej magii. ˙ — Zadnej magii — powtórzył Jair, krzywiac ˛ si˛e z bólu. — Dobrze. — Gnom cofnał ˛ r˛ek˛e. — Tacy jak ty dotrzymuja˛ słowa. Mog˛e si˛e zało˙zy´c. Wiesz, z˙ e m˛ez˙ czyzna tyle jest wart, ile warte jest jego słowo. — Si˛egnał ˛ do pasa po skórzany bukłak, odkorkował go i przytknał ˛ chłopcu do ust. — Napij si˛e. No, łykaj. Jair pociagn ˛ ał ˛ łyk nieznanego płynu. Gardło miał s´ci´sni˛ete i suche. To było piwo, mocne i gorzkie. Zapłon˛eło mu w przełyku niczym ogie´n. Jair zakrztusił si˛e i cofnał ˛ głow˛e. Gnom zatkał bukłak i z powrotem umie´scił go przy pasku. Potem usiadł i wyszczerzył z˛eby w u´smiechu. — Jestem Slanter. — Jair Ohmsford. — Chłopak ciagle ˛ usiłował złapa´c oddech. — Chyba ju˙z wiesz. — Wiem. Ale powinienem chyba wiedzie´c o tobie wi˛ecej. Tak na wszelki wypadek, gdyby´s mnie zaskoczył. Jair rzucił mu krzywe spojrzenie. — Jak zdołałe´s mnie schwyta´c? My´slałem, z˙ e nikomu si˛e nie uda. 52

— Ach, to. — Gnom prychnał ˛ pogardliwie. — Mo˙ze i nikomu. Ale ja nie jestem nikim. — Co to znaczy? — To znaczy, z˙ e jestem tropicielem, chłopcze. — Gnom roze´smiał si˛e. — Tym wła´snie si˛e zajmuj˛e. I w rzeczy samej, robi˛e to lepiej ni˙z ktokolwiek inny. Dlatego wzi˛eli mnie ze soba.˛ Dlatego tu jestem. Tropi˛e. — Mnie? — zapytał zdumiony Jair. — Nie, nie ciebie. Druida! Tego, którego zwa˛ Allanon. To jego szukam. Ty tylko wszedłe´s mi w drog˛e w nieodpowiednim momencie. Na twarzy Jaira pojawił si˛e wyraz oszołomienia i zakłopotania. Ten gnom był tropicielem? Nic dziwnego, z˙ e nie był w stanie mu umkna´ ˛c. Ale poszukiwanie Allanona. . . ? Slanter bezradnie potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ i podniósł si˛e. — Słuchaj, wyja´sni˛e ci wszystko, ale najpierw co´s zjedzmy. Musiałem ci˛e taszczy´c przez dwie mile od tego domku. Wygladasz ˛ niepozornie, ale swoje waz˙ ysz. Nabrałem apetytu, kiedy ty odpoczywałe´s. Sied´z tu, a ja postawi˛e co´s na ogniu. Si˛egnał ˛ po plecak le˙zacy ˛ po drugiej stronie wycinki i wyjał ˛ z niego par˛e kuchennych sprz˛etów. Po chwili wołowy gulasz z warzywami dusił si˛e powolutku nad ogniem. Zapach jedzenia rozszedł si˛e w powietrzu i dotarł do nozdrzy Jaira. ´ Slina napłyn˛eła mu do ust. Umierał z głodu. Nie jadł porzadnego ˛ posiłku, od kiedy opu´scił gospod˛e. Poza tym musiał zachowa´c siły, na wypadek gdyby udało mu si˛e uciec, a miał zamiar spróbowa´c ucieczki przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji. Kiedy gulasz był gotowy, Slanter przyniósł talerz i nakarmił Jaira własnor˛ecznie, dzielac ˛ si˛e z nim potrawa.˛ Była znakomita i zjedli wszystko, zagryzajac ˛ na koniec chlebem i serem. Slanter napił si˛e jeszcze piwa, ale Jaira napoił woda.˛ — Niezły gulasz, musz˛e to sobie przyzna´c — zauwa˙zył gnom, kiedy chwil˛e pó´zniej czy´scił rondel koło ogniska. — Nauczyłem si˛e paru u˙zytecznych rzeczy przez te wszystkie lata. — Jak długo jeste´s tropicielem? — zapytał zaintrygowany Jair. — Prawie całe z˙ ycie. Zaczałem ˛ si˛e uczy´c, kiedy byłem w twoim wieku. — Sko´nczył porzadki, ˛ wstał i wrócił do Jaira. — Co wiesz o tropicielach? Jair opowiedział rnu w skrócie o starym tropicielu, który mieszkał w gospodzie, o ich rozmowach i zabawach w tropienie, którymi umilali sobie czas podczas kuracji nogi starego. Slanter słuchał nie przerywajac, ˛ a na jego surowej z˙ ółtej twarzy odbijało si˛e prawdziwe zainteresowanie. Kiedy Jair sko´nczył, gnom usiadł; spojrzenie jego waskich ˛ oczu było nieobecne. — Dawno temu byłem taki jak ty. My´slałem tylko o tym, z˙ eby zosta´c tropicielem. W ko´ncu opu´sciłem dom z jednym z nich, starym człowiekiem z pogranicza. Byłem młodszy od ciebie. Opu´sciłem dom i poszedłem do Estlandii, do Callahornu, a potem do Nordlandii. Min˛eło ponad pi˛etna´scie lat. Podró˙zowałem po 53

wszystkich krainach. Znam je dobrze. To dziwne, ale to wła´snie uczyniło mnie bezdomnym. Gnomy nie ufaja˛ mi, poniewa˙z widziałem wi˛ecej ni˙z ktokolwiek z tego plemienia. Gnom, który nie jest gnomem. Nauczyłem si˛e wi˛ecej, ni˙z oni kiedykolwiek b˛eda˛ w stanie odci˛eci od s´wiata w lasach Estlandii. Wiedza˛ o tym, dlatego ledwo mnie znosza.˛ Szanuja˛ mnie jednak, bo w swoim fachu jestem najlepszy. — Spojrzał ostro na Jaira. — Dlatego tu jestem; poniewa˙z jestem najlepszy. Ten druid Allanon, no wiesz, ten, którego nie znasz, przybył do Gór Kruczych i Graymark i próbował przej´sc´ przez Maelmord. Tamt˛edy jednak nie przejdzie ni druid, ni diabeł. Widma dowiedziały si˛e, z˙ e tam jest, i ruszyły za nim. Jeden w˛edrowiec, patrol gnomów my´sliwych i ja do tropienia s´ladów. Trafili´smy do twojej osady i czekali´smy a˙z kto´s si˛e pojawi. Mieli´smy nadziej˛e, mimo z˙ e stało si˛e jasne, z˙ e druid ju˙z odjechał. I kto si˛e pojawił? Ty. Jair zastanawiał si˛e goraczkowo. ˛ Ile wiedział ten gnom? Czy wiedział, dlaczego druid przybył do Shady Vale? Czy wiedział, z˙ e. . . Nagle przypomniał sobie o Kamieniach Elfów wetkni˛etych pospiesznie za tunik˛e, kiedy uciekał z Doliny. Czy nadal tam sa? ˛ Czy mo˙ze Slanter je znalazł? Do licha! Z oczami cały czas utkwionymi w gnoma poruszył si˛e ostro˙znie, próbujac ˛ wyczu´c kształt Kamieni poprzez kr˛epujace ˛ go wi˛ezy. Bez skutku. Sznury oplatały mu ubranie tak, z˙ e nie był w stanie niczego wyczu´c, a nie miał odwagi spojrze´c w dół cho´cby na sekund˛e. — Sznury uwieraja? ˛ — zapytał nagle Slanter. — Próbowałem tylko wygodniej usia´ ˛sc´ . — Jair zmusił si˛e, z˙ eby z powrotem usia´ ˛sc´ i rozlu´zni´c mi˛es´nie. Zmienił temat. — Dlaczego zadałe´s sobie trud, z˙ eby pój´sc´ za mna,˛ skoro masz szuka´c Allanona? — Poniewa˙z miałem si˛e dowiedzie´c, dokad ˛ poszedł druid, i zrobiłem to. — Slanter uniósł głow˛e — Pojechał do twojej osady i twojej rodziny. Teraz wraca do Estlandii, czy˙z nie tak? Nie musisz odpowiada´c na to pytanie. Przynajmniej nie mnie. Ale b˛edziesz musiał na nie odpowiedzie´c, kiedy oni przyjda˛ tutaj nad ranem. Troch˛e si˛e spó´zniaja,˛ ale przyjda˛ na pewno. Musiałem ich zostawi´c w tyle, z˙ eby ci˛e dogoni´c. Bo widzisz, oni zechca˛ dowiedzie´c si˛e czego´s o wizycie Allanona. Dlaczego przyjechał, na przykład. I na twoje nieszcz˛es´cie b˛eda˛ chcieli wiedzie´c co´s jeszcze. Przerwał znaczaco, ˛ obserwujac ˛ Jaira badawczo. Chłopak odetchnał ˛ gł˛eboko. — O magii? — wyszeptał. — Bystry chłopak. — U´smiech Slantera nie był przyjemny. — A je´sli nie zechc˛e im powiedzie´c? — To nie b˛edzie rozsadne ˛ — powiedział gnom cichym głosem. Patrzyli na siebie bez słowa. — Widmo Mord mo˙ze mnie zmusi´c, prawda? — zapytał Jair w ko´ncu.

54

— Widmo ci nie zagra˙za. — Slanter prychnał. ˛ — Poszło na północ za druidem. Twoim problemem jest sedt. — Sedt? Kto to jest? — Sedt to przywódca gnomów. Tym razem jest to Spilk. Dowodzi tym patrolem. Raczej nieprzyjemny go´sc´ . Nie to co ja. Typowy gnom z Estlandii. Poder˙znałby ˛ ci gardło, jeszcze zanimby na ciebie spojrzał. Strze˙z si˛e go. Lepiej odpowiada´c na jego pytania. — Wzruszył ramionami. — Je´sli powiesz Spilkowi to, co chce wiedzie´c, zrobi˛e, co b˛ed˛e mógł, z˙ eby pu´scili ci˛e wolno. W ko´ncu nie walczymy z lud´zmi z Vale, tylko z karłami. Bez urazy, ale nie jeste´s tutaj wa˙zny. Za to twoja magia jest interesujaca. ˛ Odpowiedz tylko na pytania i puszcza˛ ci˛e wolno. — Nie wierz˛e ci. — Jair spojrzał na niego podejrzliwie. — Nie wierzysz? — Slanter cofnał ˛ si˛e. — Daj˛e ci moje słowo. Jest tyle warte co twoje. — Krzaczaste brwi gnoma wygi˛eły si˛e w łuk. — Traktuj˛e je tak samo powa˙znie, jak ty swoje. Jair nie odzywał si˛e przez chwil˛e. To dziwne, ale wierzył, z˙ e gnom mówi prawd˛e. Je´sli obiecał, z˙ e dopilnuje uwolnienia Jaira, to zrobi to. Skoro uwa˙za, z˙ e moga˛ w tym pomóc odpowiedzi Jaira, to prawdopodobnie odpowie na te pytania. Skrzywił si˛e. Ale z drugiej strony dlaczego miałby wierzy´c gnomowi? — Sam nie wiem — mruknał. ˛ — Nie wiesz? — Slanter pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ — My´slisz, z˙ e masz jaki´s wybór, chłopcze? Je´sli nie odpowiesz, Spilk si˛e toba˛ zajmie, a je´sli nadal b˛edziesz milczał, odda ci˛e w˛edrowcom. Jak my´slisz, co si˛e wtedy z toba˛ stanie? Jair poczuł zimno przenikajace ˛ do ko´sci. Nie miał ochoty zastanawia´c si˛e nad taka˛ ewentualno´scia.˛ — My´sl˛e, z˙ e oka˙zesz si˛e sprytny. — Gnom ciagn ˛ ał ˛ dalej. Pomarszczona˛ z˙ ółta˛ twarz wykrzywił grymas. — Tak jak wtedy, kiedy wykiwałe´s ich i w˛edrowca. Zreszta˛ co za ró˙znica, co komu teraz powiesz? Có˙z to szkodzi, z˙ e powiesz sedtowi, dlaczego druid chciał si˛e z wami widzie´c? Druid jest ju˙z daleko. Mało prawdopodobne, z˙ e go dogonia˛ w Estlandii. Poza tym nie powiedział ci przecie˙z niczego wa˙znego, prawda? Magia to co innego. B˛eda˛ chcieli wiedzie´c, jak si˛e tego nauczyłe´s. Od druida? A mo˙ze od kogo´s innego? — Czekał przez chwil˛e, ale chłopiec nie odezwał si˛e. — W ka˙zdym razie wystarczy powiedzie´c, gdzie si˛e jej nauczyłe´s i jak jej u˙zywasz, a włos ci z głowy nie spadnie. Tylko z˙ adnych sztuczek. Powiedz po prostu prawd˛e, a sko´ncza˛ si˛e twoje kłopoty. — Znowu czekał na reakcj˛e Jaira i znowu odpowiedzia˛ była cisza. Slanter wzruszył ramionami. — Przemy´sl to sobie. — Wstał, przeciagn ˛ ał ˛ si˛e i podszedł do Jaira. U´smiechajac ˛ si˛e pogodnie, na powrót umie´scił knebel w ustach je´nca. — Przepraszam za ten brak wygód do spania, ale nie mog˛e ryzykowa´c. Za du˙zo ju˙z mi pokazałe´s. Nie przestajac ˛ si˛e u´smiecha´c, wyciagn ˛ ał ˛ koc i owinał ˛ nim Jaira, zatykajac ˛ rogi za sznury kr˛epujace ˛ chłopca tak, z˙ eby koc si˛e nie zsunał. ˛ Potem podszedł do ogni-

55

ska i rozrzucił je kopniakiem. Jair w bladym s´wietle z˙ aru widział, jak przysadzista sylwetka gnoma znikn˛eła w ciemno´sci. — Ach, na co mi przyszło: s´ciga´c jakiego´s chłopca z doliny — mruczał gnom. — Marnowanie talentu. Nawet nie karła! Mogli przynajmniej da´c mi karła do tropienia. Albo znowu druida. Ha! Druid poszedł pomaga´c karłom, a ja siedz˛e tutaj, pilnujac ˛ chłopca. . . Przez chwil˛e jeszcze słycha´c było jego mamrotanie, w wi˛ekszo´sci niezrozumiałe, a potem głos ucichł całkowicie. Jair Ohmsford siedział sam w ciemno´sci i zastanawiał si˛e, co zrobi, kiedy nadejdzie ranek. Spał kiepsko tej nocy. Ciało miał zdr˛etwiałe i obolałe, a przed oczami dr˛eczace ˛ widmo majacych ˛ nastapi´ ˛ c wydarze´n. Jak by na to nie patrze´c, jego przyszło´sc´ rysowała si˛e w ponurym s´wietle. Nie mógł oczekiwa´c pomocy od swoich przyjaciół. Zreszta˛ nikt nawet nie wiedział, gdzie go szuka´c. Rodzice, Brin, Ron i Allanon, wszyscy my´sleli, z˙ e jest bezpieczny w gospodzie w Shady Vale. Nie mógł si˛e te˙z spodziewa´c szczególnych wzgl˛edów ze strony swoich prze´sladowców. Mimo zapewnie´n Slantera, nie liczył na szybkie uwolnienie, bez wzgl˛edu na to, na ile pyta´n odpowie. Poza tym, jak mo˙ze powiedzie´c o magii? Slanter najwyra´zniej sa˛ dził, z˙ e kto´s go tego nauczył. Kiedy gnomy si˛e dowiedza,˛ z˙ e nie jest to nabyta umiej˛etno´sc´ , tylko wrodzony talent, b˛eda˛ chciały wiedzie´c wi˛ecej. Zabiora˛ go do Estlandii, do Widm Mord. . . Tak min˛eła noc. Drzemał chwilami, kiedy zm˛eczenie zwyci˛ez˙ yło niewygody i niepokój, ale nigdy na długo. W ko´ncu, tu˙z przed nadej´sciem s´witu, zasnał ˛ wyczerpany. Dzie´n jeszcze nie nadszedł, kiedy Slanter szorstko potrzasn ˛ ał ˛ Jairem. — Wstawaj — rozkazał gnom. — Przyszli. Jair otworzył oczy, mru˙zac ˛ je od szaro´sci s´witu otulajacej ˛ górski las. W powietrzu czu´c było chłód i wilgo´c, przenikajace ˛ do ciała nawet przez koc, którym był owini˛ety. Delikatna mgiełka okrywała ciemne pnie jodeł. Panowała zupełna cisza, las jeszcze si˛e nie obudził. Slanter pochylił si˛e nad nim i odwiazał ˛ go od drzewa. Nie było wida´c innych gnomów. — Gdzie oni sa? ˛ — zapytał Jair, kiedy gnom wyjał ˛ mu z ust knebel. — Blisko. Sto jardów w dół zbocza. — Slanter chwycił chłopca za tunik˛e ˙ i postawił go na nogi. — Zadnych sztuczek. Trzymaj swoja˛ magi˛e na wodzy. Odwiazałem ˛ ci˛e od drzewa, z˙ eby´s mógł rozmawia´c jak m˛ez˙ czyzna, ale przywia˙ ˛ze˛ ci˛e z powrotem, je´sli mi podpadniesz. Zrozumiałe´s? Jair pospiesznie skinał ˛ głowa.˛ Sznury wcia˙ ˛z kr˛epowały mu r˛ece i nogi, a całe ciało miał tak zdr˛etwiałe, z˙ e ledwo był w stanie utrzyma´c si˛e na nogach. Stał oparty o jodł˛e, czujac ˛ ból w zesztywniałych mi˛es´niach. Nawet gdyby zdołał si˛e uwolni´c, nie mógłby biec w takim stanie. W głowie kr˛eciło mu si˛e ze zm˛eczenia

56

i strachu, kiedy tak czekał, a˙z odzyska siły. Odpowiedzie´c na pytania. Tak radził Slanter. Nie bad´ ˛ z głupcem. Jaka odpowied´z ich zadowoli? Nagle w mroku pojawił si˛e rzad ˛ niewyra´znych postaci przedzierajacych ˛ si˛e mozolnie przez las. Dwóch, trzech, sze´sciu, o´smiu — Jair patrzył jak jeden po drugim wyłaniali si˛e z mgły. Kr˛epe sylwetki owini˛ete krótkimi, wełnianymi kurtami. Gnomy. Spod gł˛eboko nasuni˛etych kapturów migały z˙ ółte twarze o topornych rysach. Dłonie o grubych palcach dzier˙zyły włócznie i pałki. Wypełnili wycink˛e, ale z˙ aden nie odezwał si˛e cho´cby słowem. Waskie ˛ oczy utkwione były w schwytanego chłopaka i nie było to spojrzenie przyjazne. — To on? Pytajacy ˛ wysunał ˛ si˛e naprzód. Był pot˛ez˙ nie zbudowany. Ciało pokryte supłami mi˛es´ni i masywna klatka piersiowa. Oparł na ziemi grubszy koniec swojej pałki i obracał nia˛ w miejscu, s´ciskajac ˛ bro´n s˛ekatymi paluchami, na których widoczne były blizny. — Tak? Gnom zerknał ˛ na Slantera, który skinał ˛ głowa.˛ Spojrzenie przywódcy patrolu znowu spocz˛eło na Jairze. Powoli odsunał ˛ kaptur kurty. Ukazała si˛e szeroka twarz o nieregularnych, grubych rysach. Okrutne oczy obserwowały chłopca beznami˛etnie, badawczo. — Jak si˛e nazywasz? — zapytał cicho. — Jair Ohmsford — odpowiedział szybko indagowany. — Co druid robił w twoim domu? Jair zawahał si˛e, rozwa˙zajac, ˛ co powinien powiedzie´c. Co´s nieprzyjemnego zamigotało w oczach gnoma. Nagłym ruchem uniósł pałk˛e i podciał ˛ Jairowi nogi. Chłopak upadł ci˛ez˙ ko, tracac ˛ oddech. Gnom stał nad nim bez słowa. Potem schylił si˛e, chwycił Jaira za przód tuniki i d´zwignał ˛ go na nogi. — Co druid robił w twoim domu? Jair przełknał ˛ s´lin˛e, próbujac ˛ ukry´c strach. — Przybył do mojego ojca — skłamał. — Dlaczego? — Mój ojciec jest wła´scicielem Kamieni Elfów. Allanon chciał u˙zy´c ich jako broni przeciwko Widmom Mord. Zapadła cisza, która zdawała si˛e nie mie´c ko´nca. Jair wstrzymał oddech. Je´sli Slanter znalazł przy nim Kamienie Elfów, kłamstwo wyjdzie na jaw i b˛edzie po nim. Czekał, nie spuszczajac ˛ wzroku z gnoma. — Gdzie sa˛ teraz druid i twój ojciec? — Padło w ko´ncu pytanie. Jair odetchnał. ˛ — Poszli na wschód. — Zawahał si˛e i dodał po chwili. — Moja matka i siostra odwiedzaja˛ osady na południu Vale. Miałem czeka´c w gospodzie na ich powrót. Gnom mruknał ˛ co´s niezrozumiałego. Musz˛e ich chroni´c, pomy´slał Jair. Spilk obserwował go uwa˙znie. Jair nie cofnał ˛ spojrzenia. Nie mo˙zesz powiedzie´c, z˙ e kłami˛e, powtarzał w my´slach. Nie mo˙zesz. 57

Potem s˛ekaty paluch oderwał si˛e od pałki. — Jeste´s magiem? — Ja. . . — Jair spojrzał na otaczajace ˛ go ciemne twarze. Pałka wyskoczyła i szybkie, mocne uderzenie rzuciło chłopca na kolana. Gnom u´smiechnał ˛ si˛e, jego spojrzenie miało twardy wyraz. Ponownie postawił je´nca na nogi. — Odpowiedz. Jeste´s magiem? Jair skinał ˛ głowa˛ bez słowa, oniemiały ze strachu. Ledwo mógł utrzyma´c si˛e na nogach. — Poka˙z — rozkazał gnom. — Spilk. — Głos Slantera przerwał nagła˛ cisz˛e. — Lepiej dobrze si˛e zastanów. Spilk rzucił Slanterowi krótkie spojrzenie i odprawił go ruchem r˛eki. Znowu spojrzał na Jaira. — Poka˙z. Jair zawahał si˛e. Pałka znowu si˛e uniosła. Mimo z˙ e przygotowany na cios, nie zdołał odsuna´ ˛c si˛e wystarczajaco ˛ szybko i pałka uderzyła go w twarz. Ból eksplodował mu w głowie, a do oczu napłyn˛eły łzy. Opadł na kolana, ale wielkie łapska Spilka znowu chwyciły go za tunik˛e i postawiły na nogi. — Poka˙z! — za˙zadał ˛ gnom. Ciałem Jaira wstrzasn ˛ ał ˛ gniew, gniew tak wielki, z˙ e cały zapłonał. ˛ Nie namys´lał si˛e ju˙z wiele, po prostu działał. Nagły, przytłumiony krzyk wydostał si˛e z jego ust, po czym niemal natychmiast przeszedł w przera˙zajacy ˛ syk. Ciało Spilka pokryły natychmiast ogromne, szare pajaki. ˛ Dowódca wrzasnał ˛ w panice, goraczko˛ wo strzasaj ˛ ac ˛ wielkie, włochate owady i odskakujac ˛ od chłopca. Pozostałe gnomy rozpierzchły si˛e, wymachujac ˛ włóczniami i pałkami, aby uciec przed pajakami. ˛ Sedt rzucił si˛e na ziemi˛e, miotajac ˛ si˛e rozpaczliwie i próbujac ˛ pozby´c si˛e przyczepionych do niego obrzydliwych stworze´n. Poranne powietrze wypełniły jego wrzaski. Jair s´piewał jeszcze przez chwil˛e, a potem umilkł. Gdyby nie był zwiazany ˛ i oszołomiony uderzeniami Spilka, skorzystałby z zamieszania, jakie wywołał pie´snia,˛ i spróbowałby uciec. Lecz Slanter pilnował go. Jair stał w ciszy. Gniew minał. ˛ Jeszcze przez chwil˛e Spilk turlał si˛e po ziemi, targajac ˛ na sobie ubranie. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e pajaki ˛ znikn˛eły. Podniósł si˛e wolno na kolana, oddychał ci˛ez˙ ko, urywanie. Jego pokaleczona˛ twarz wykrzywił grymas. Odnalazł wzrokiem Jaira. Skoczył z wyciem na równe nogi i rzucił si˛e na chłopca, wyciagaj ˛ ac ˛ s˛ekate łapska. Jair cofnał ˛ si˛e, ale nogi zaplatały ˛ mu si˛e w sznurach. W nast˛epnej chwili gnom siedział ju˙z na nim, dziko walac ˛ pi˛es´ciami. Razy spadały na głow˛e i twarz Jaira w zawrotnym tempie. Ból i wstrzas ˛ przepłyn˛eły fala˛ przez całe ciało. Potem ogarn˛eły go ciemno´sci. Ocknał ˛ si˛e chwil˛e pó´zniej. Obok kl˛eczał Slanter i przykładał mu do twarzy szmatk˛e zwil˙zona˛ zimna˛ woda.˛ Zapiekło i drgnał ˛ gwałtownie pod jej dotykiem. 58

— Masz piach zamiast mózgu, chłopcze — wyszeptał gnom, nachylajac ˛ si˛e bli˙zej. — Dobrze si˛e czujesz? Jair kiwnał ˛ głowa˛ i si˛egnał ˛ do twarzy, badajac ˛ ja˛ dotykiem. Slanter odsunał ˛ jego r˛ek˛e. — Zostaw. — Jeszcze par˛e razy przytknał ˛ mu szmatk˛e do twarzy. Potem pozwolił sobie na lekki u´smiech. — Stary Spilk przeraził si˛e niemal na s´mier´c. Niemal na s´mier´c! Jair spojrzał za Slantera, gdzie w odległym kacie ˛ wycinki stłoczyły si˛e pozostało´sci patrolu, rzucajac ˛ w jego kierunku baczne spojrzenia. Spilk trzymał si˛e z dala od reszty, a twarz miał czarna˛ ze zło´sci. — Musiałem go od ciebie odciaga´ ˛ c — powiedział Slanter. — Zabiłby ci˛e jak nic. Rozwaliłby ci głow˛e. — Prosił, z˙ eby pokaza´c mu magi˛e — wymamrotał Jair, przełykajac ˛ z wysiłkiem. — No to mu pokazałem. Gnoma najwyra´zniej rozbawiło to proste stwierdzenie i jeszcze raz u´smiechnał ˛ si˛e lekko, ostro˙znie odwracajac ˛ twarz od sedta. Potem podło˙zył rami˛e pod plecy Jaira i uniósł go do pozycji siedzacej. ˛ Nalał niewielka˛ porcj˛e piwa z bukłaka przy pasie i podał chłopcu. Jair przyjał ˛ napój, przełykajac ˛ i dławiac ˛ si˛e, kiedy płyn zapłonał ˛ mu w przełyku. — Lepiej? — Lepiej — przyznał chłopiec. — No to posłuchaj teraz. — U´smiech zniknał ˛ z twarzy Slantera. — Musz˛e ci˛e znowu zakneblowa´c. Jeste´s teraz pod moja˛ opieka.˛ Inni nie chca˛ mie´c z toba˛ do czynienia. B˛edziesz zwiazany ˛ i zakneblowany, z wyjatkiem ˛ pory posiłków. Wi˛ec sprawuj si˛e dobrze. To długa podró˙z. — Długa podró˙z? Dokad? ˛ — Jair nie starał si˛e ukry´c paniki w spojrzeniu. — Na wschód. Do Anaru. Spilk zdecydował, z˙ e poka˙ze ci˛e Widmom Mord. Chce, z˙ eby przyjrzeli si˛e twojej magii. — Gnom pokr˛ecił głowa˛ z powaga.˛ — Przykro mi, ale nie ma na to rady. Nie po tym, co zrobiłe´s. Zanim Jair zda˙ ˛zył co´s powiedzie´c, Slanter wetknał ˛ mu knebel w usta. Potem poluzował mu wi˛ezy na kostkach i d´zwignał ˛ na nogi. Wyjał ˛ krótki kawałek liny i przywiazał ˛ jeden koniec do paska Jaira, a drugi zatknał ˛ za swój pas. — Spilk — zawołał. Sedt odwrócił si˛e bez słowa i ruszył w las. Reszta patrolu poda˙ ˛zyła za nim. — Przykro mi, chłopcze — powtórzył Slanter. Wyszli razem prosto w poranna˛ mgł˛e.

VII Przez cały dzie´n gnomy prowadziły Jaira na pomoc, poprzez krain˛e zalesionych wzgórz stanowiac ˛ a˛ zachodnia˛ granic˛e Leah. Zmierzajac ˛ do swego celu, korzystali ze schronienia, jakie ofiarowały drzewa, i unikali bardziej ucz˛eszczanych dróg przecinajacych ˛ góry. Dla Jaira był to długi, wyczerpujacy ˛ szlak, a marszu nie ułatwiały wi˛ezy wrzynajace ˛ si˛e w ciało przy ka˙zdym kroku. Z pewno´scia˛ zostało to zauwa˙zone, ale nikt nie ul˙zył jego cierpieniu. Stra˙znicy nie okazali mu najmniejszej troski, mimo i˙z wida´c było, ile wysiłku kosztuje ich wi˛ez´ nia ka˙zdy kolejny krok. Twardzi, zaprawieni w boju weterani przygranicznych wojen przyzwyczajeni byli do forsownych marszów w o wiele gorszych warunkach, trwaja˛ cych nieraz po kilkana´scie dni. Jair był wprawdzie silny, ale nie mógł si˛e z nimi równa´c. Zanim zapadła noc i dotarli w ko´ncu do brzegów T˛eczowego Jeziora, Jair ledwo mógł chodzi´c. Zacz˛eli schodzi´c w dół do osłoni˛etej zatoczki, aby tam zało˙zy´c obóz. Przywiazany ˛ ponownie do drzewa, pospiesznie nakarmiony i napojony paroma łykami piwa, zasnał ˛ niemal natychmiast. Kolejne dni mijały w ten sam sposób. Budzono si˛e o wschodzie sło´nca i gnomy rozpoczynały w˛edrówk˛e na wschód wzdłu˙z brzegów jeziora, okra˙ ˛zajac ˛ północne góry, z˙ eby dotrze´c do schronienia w Borze Czarnych D˛ebów. Trzy razy w ciagu ˛ dnia zatrzymywano si˛e na odpoczynek: pó´znym rankiem, w południe i ostatni raz pó´znym popołudniem. Reszt˛e dnia maszerowali. Jair odczuwał ból w całym ciele. Stopy pokrywały mu krwawiace ˛ p˛echerze. Mimo z˙ e był na granicy wytrzymało´sci, Jair za punkt honoru postawił sobie, aby gnomy ani przez chwil˛e nie widziały go słaniajacego ˛ si˛e na nogach. Determinacja dodawała mu sił i nie opó´zniał marszu. Cały dzie´n, podczas w˛edrówki przez góry, my´slał o ucieczce. Nigdy nie wat˛ pił, z˙ e mu si˛e uda. Pytanie tylko, kiedy. Wiedział nawet, w jaki sposób mo˙ze tego dokona´c. To akurat nie było trudne. Po prostu stanie si˛e niewidzialny. Tego si˛e nie spodziewali, przynajmniej dopóki byli przekonani, z˙ e jego magia sprowadza si˛e do tworzenia wyimaginowanych pajaków ˛ czy w˛ez˙ y. Nie mieli poj˛ecia, z˙ e potrafi robi´c tak˙ze inne rzeczy. Pr˛edzej czy pó´zniej nadejdzie taka sposobno´sc´ . Uwolnia˛

60

go na wystarczajaco ˛ długi czas, aby mógł jeszcze raz u˙zy´c magii. Potrzebował tylko chwili, z˙ eby znikna´ ˛c. Ta pewno´sc´ płon˛eła w nim nieprzerwanie. Jeszcze jedno umacniało w nim postanowienie ucieczki. Slanter powiedział mu, z˙ e w˛edrowiec, który wraz z patrolem gnomów przybył do Vale, ruszył na wschód w poszukiwaniu Allanona. Skad ˛ Allanon si˛e dowie, z˙ e s´ciga go Widmo Mord? Jedynie Jair mógł go ostrzec i wiedział, z˙ e musi znale´zc´ na to jaki´s sposób. Kiedy pó´znym popołudniem dotarli do Czarnych D˛ebów, jego my´sli ciagle ˛ wypełniały głównie plany ucieczki. Czarne olbrzymie pnie wyrosły przed nimi jak s´ciana i po kilku chwilach przysłoniły sło´nce. Weszli w głab ˛ lasu i poda˙ ˛zyli s´cie˙zka,˛ która biegła równolegle do brzegów jeziora, posuwajac ˛ si˛e niezmiennie na wschód. W´sród drzew panował chłód; było tu ciemno i cicho. Las przyjał ˛ ich i pochłonał ˛ niczym szczelina otwarta w głab ˛ ziemi. Do zachodu sło´nca góry zostały daleko za nimi. Rozło˙zyli obóz na małej wycince osłoni˛etej przez d˛eby i długie pasmo górskie opadajace ˛ na północ a˙z do skraju wody. Jair usiadł przy pokrytym mchem pniu, którego obwód kilkana´scie razy przekraczał obwód jego pasa i — wcia˙ ˛z zwiazany ˛ i zakneblowany — obserwował Slantera, mieszajacego ˛ gulasz duszacy ˛ si˛e w rondlu na małym ognisku. Znu˙zony i poobijany, zastanawiał si˛e nad sprzeczno´sciami, które zauwa˙zył w charakterze tropiciela. Przez ostatnie dwa dni miał a˙z nadto okazji, z˙ eby przyjrze´c si˛e Slanterowi, i ze zdziwieniem zauwa˙zył, z˙ e nie był to ten sam gnom, który rozmawiał z nim tej nocy, kiedy został pojmany. Có˙z to za istota? Był gnomem, to prawda, a mimo to nie wygladał ˛ na gnoma. Z cała˛ pewno´scia˛ nie pochodził z Estlandii. Nie był podobny do tych, z którymi podró˙zował. Nawet oni wydawali si˛e to wyczuwa´c. Jair widział to w ich zachowaniu wobec Slantera. Tolerowali go, ale unikali. Dokładnie tak, jak mówił tropiciel. Był takim samym obcym w´sród swoich, jak Jair w Vale. Ale było w tym co´s jeszcze. Co´s w charakterze gnoma, co ró˙zniło go od reszty — sposób my´slenia, by´c mo˙ze inteligencja. Był od nich bystrzejszy. Prawdopodobnie dlatego robił co´s, czego oni nie potrafili. Zr˛eczny tropiciel, podró˙zujacy ˛ po czterech krainach, był gnomem, który złamał tradycj˛e i opu´scił rodzinne strony. Widział rzeczy, których oni nie widzieli. Rozumiał rzeczy, których oni nie potrafili poja´ ˛c. Był wykształcony. A pomimo wszystko był tutaj. Dlaczego? Slanter podszedł powoli z talerzem gulaszu w r˛ece i przykucnał ˛ przy chłopcu. Wyjał ˛ knebel i zaczał ˛ go karmi´c. — Smakuje nie´zle, prawda? — Czarne oczy spojrzały na niego. — Bardzo dobre. — Mo˙zesz dosta´c wi˛ecej, je´sli masz ochot˛e. — Slanter zamieszał w talerzu. — Jak si˛e czujesz? — Boli mnie wszystko. — Jair otwarcie spojrzał mu w oczy. — Stopy? — Zwłaszcza stopy. 61

— Daj, niech spojrz˛e. — Gnom odstawił gulasz. ´ agn Sci ˛ ał ˛ Jairowi buty, skarpetki i zbadał pokryte p˛echerzami stopy, kr˛ecac ˛ głowa.˛ Potem si˛egnał ˛ do swego worka i wyjał ˛ niewielka˛ puszk˛e. Zdjał ˛ pokrywk˛e, zanurzył palce w pojemniku i wydobył czerwonawa˛ ma´sc´ . Powoli zaczał ˛ wciera´c ja˛ w otwarte rany. Ma´sc´ była chłodna i koiła ból. — Powinna złagodzi´c pieczenie i wzmocni´c skór˛e — powiedział. Wtarł jeszcze troch˛e, zerknał ˛ na Jaira i na jego twarzy pojawił si˛e niewesoły u´smiech. Potem znowu spu´scił wzrok. — Twardy jeste´s, co? Jair nie odpowiedział. Patrzył, jak gnom ko´nczy smarowanie, po czym zaczał ˛ znowu je´sc´ . Był tak głodny, z˙ e pochłonał ˛ dwa talerze gulaszu. — Napij si˛e tego. — Po posiłku Slanter przytknał ˛ mu do ust bukłak z piwem. Przełknał ˛ par˛e łyków, krzywiac ˛ si˛e. — Nie wiesz, co dobre — powiedział gnom. — Na pewno nie to. — Jair spojrzał spode łba. Slanter przysiadł na pi˛etach. — Niedawno słyszałem co´s, o czym powiniene´s wiedzie´c. Niestety nie sa˛ to dla ciebie dobre wie´sci. — Przerwał, zerkajac ˛ ostro˙znie przez rami˛e. — Mamy si˛e spotka´c z w˛edrowcem po drugiej stronie Czarnych D˛ebów. Spilk powiedział, z˙ e jeden z nich b˛edzie tam na nas czekał. — Skad ˛ o tym wie? — Jair poczuł chłód. — Chyba si˛e umówili. — Slanter wzruszył ramionami — W ka˙zdym razie powiniene´s o tym wiedzie´c. Przejdziemy D˛eby jutro. Jutro? Jair widział, jak rozwiewaja˛ si˛e jego nadzieje. Jak zdoła uciec do nast˛epnego dnia? Za mało czasu! Sadził, ˛ z˙ e ma przed soba˛ co najmniej tydzie´n, a mo˙ze i wi˛ecej, zanim dotra˛ do ciemnego Anaru i twierdzy Widm Mord. Ale jutro? Co robi´c? Slanter przygladał ˛ mu si˛e, jakby czytał w jego my´slach. — Przykro mi, chłopcze. Mnie te˙z si˛e to nie podoba. Oczy Jaira uniosły si˛e, aby napotka´c wzrok gnoma. Starał si˛e, aby w jego głosie nie brzmiała rozpacz. — To dlaczego nie pozwolisz mi odej´sc´ ? — Pozwoli´c ci odej´sc´ ? — Slanter roze´smiał si˛e bezd´zwi˛ecznie. — Zapomniałe´s, kim jestem? Pociagn ˛ ał ˛ długi łyk piwa z bukłaka i westchnał. ˛ Jair pochylił si˛e do przodu. — Dlaczego jeste´s z nimi, Slanter? Jeste´s inny. Nie nale˙zysz do nich. Nie. . . — Chłopcze! — Gnom przerwał mu ostro. — Chłopcze, nic o mnie nie wiesz! Nic! Wi˛ec nie mów mi, kim jestem i do kogo nale˙ze˛ ! Pilnuj swojego nosa! Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. Po´srodku polany gnomy zebrały si˛e przy ognisku, pijac ˛ piwo z ci˛ez˙ kich, skórzanych dzbanów. Jair widział błysk waskich ˛ oczu, kiedy od czasu do czasu spogladały ˛ w jego kierunku. Widział w nich podejrzliwo´sc´ i strach. — Jeste´s inny — powtórzył cicho.

62

— By´c mo˙ze — zgodził si˛e nieoczekiwanie Slanter, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . — Ale wiem wystarczajaco ˛ du˙zo, aby si˛e nie sprzeciwia´c naturze. W powietrzu czu´c zmiany. Wieje prosto ze wschodu i zmiecie wszystko, co znajdzie na swej drodze. Wszystko! Nie widziałe´s jeszcze nawet połowy. Widma Mord sa˛ pot˛ega,˛ o jakiej ci si˛e nawet nie s´niło, i cała Estlandia nale˙zy do nich. Tylko dzisiaj. A jutro. . . — Pokr˛ecił powoli głowa.˛ — W takich czasach gnom mo˙ze by´c tylko gnomem. Napił si˛e jeszcze raz i pocz˛estował Jaira. Chłopak odmówił. Jego umysł pracował goraczkowo. ˛ — Slanter, czy mog˛e ci˛e prosi´c o przysług˛e? — zapytał. — To zale˙zy. — Czy zdjałby´ ˛ s mi sznury z rak ˛ i ramion na kilka minut? — Oczy gnoma zw˛eziły si˛e. — Chc˛e je tylko rozetrze´c, z˙ eby wróciło mi czucie. Jestem zwiazany ˛ od dwóch dni. Prawie nie czuj˛e palców. Prosz˛e, daj˛e ci słowo, z˙ e nie b˛ed˛e próbował uciec i nie u˙zyj˛e magii. Slanter przygladał ˛ mu si˛e bacznie. — Jak do tej pory twoje słowo było co´s warte. — I nadal jest. Zostaw mi wi˛ezy na nogach, je´sli chcesz. Daj mi tylko chwil˛e. Tropiciel patrzył na niego jeszcze chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ Uklakł ˛ przy chłopcu i poluzował sznury, kr˛epujace ˛ jego ramiona i nadgarstki, tak z˙ e zwisały lu´zno. Jair zaczał ˛ energicznie masowa´c najpierw dłonie, potem nadgarstki, ramiona i w ko´ncu całe ciało. W ciemno´sciach przed soba˛ widział błysk no˙za w dłoni Slantera. Spu´scił wzrok i starał si˛e, aby nie było wida´c, o czym my´sli. Poruszał si˛e powoli, cały czas powtarzajac ˛ w my´slach: nie pozwól mu odgadna´ ˛c, nie pozwól mu odgadna´ ˛c. . . — Wystarczy. — Rozległ si˛e nagle burkliwy głos Slantera. Gnom na powrót zacisnał ˛ wi˛ezy. Jair siedział w milczeniu, nie stawiajac ˛ oporu. Kiedy znowu został zwiazany, ˛ Slanter stanał ˛ przed nim. — Lepiej? — Lepiej — odpowiedział cicho. Gnom kiwnał ˛ głowa.˛ — Czas spa´c. — Napił si˛e jeszcze raz z bukłaka i schylił si˛e, aby sprawdzi´c wi˛ezy. — Przykro mi, z˙ e tak si˛e dzieje. Nie podoba mi si˛e to tak samo, jak tobie. — A wi˛ec pomó˙z mi uciec. — Dał si˛e słysze´c błagalny szept Jaira. Slanter wpatrzył si˛e w niego bez słowa, a na jego twarzy nie zna´c było z˙ adnych emocji. Delikatnie umie´scił knebel w ustach Jaira i wstał. — Wolałbym, aby´smy si˛e nigdy nie spotkali — mruknał. ˛ Potem odwrócił si˛e i odszedł. W ciemno´sci Jair oparł si˛e bez sił o dab. ˛ Jutro. Jeszcze jeden dzie´n i dostanie si˛e w r˛ece Widm Mord. Zadr˙zał. Musi uciec, zanim to si˛e stanie. Musi znale´zc´ sposób.

63

Odetchnał ˛ gł˛eboko chłodnym, nocnym powietrzem. Przynajmniej dowiedział si˛e czego´s bardzo wa˙znego. Slanter nie z˙ ywił wobec niego podejrze´n. Pozwolił mu na tych par˛e minut, kiedy mógł rozetrze´c obolałe ciało i cho´c troch˛e ukoi´c ból. Te kilka chwil pozwoliło mu si˛e te˙z przekona´c, z˙ e nadal ma Kamienie Elfów. Ranek, wydawało si˛e, nadszedł zbyt szybko. W mrocznym wn˛etrzu Czarnych D˛ebów s´wit wstał szary i ponury. Przez cały trzeci dzie´n w˛edrówki gnomy prowadziły Jaira na wschód. Ciepłe promienie sło´nca nie docierały tu, skryte za burzowymi chmurami, które nadciagn˛ ˛ eły z pomocy. Pomi˛edzy drzewami wiał ostry wiatr, niosac ˛ ze soba˛ chłód nadchodzacej ˛ zimy. Gnomy w swoich krótkich kurtach przedzierały si˛e naprzód, pochylajac ˛ głowy przed pyłem i wirujacymi ˛ li´sc´ mi. Jak zdołam uciec? Jak? To pytanie przewijało si˛e w umy´sle Jaira, kiedy starał si˛e nada˙ ˛zy´c za swoimi prze´sladowcami. Ka˙zdy krok oznaczał mijajace ˛ sekundy, minuty i godziny z czasu, który mu pozostał. Ka˙zdy krok przybli˙zał go do Widm Mord. Ten dzie´n był wszystkim, co mu pozostało. Musi znale´zc´ jaka´ ˛s okazj˛e do uwolnienia si˛e od swoich stra˙zników na tyle, aby mógł wykorzysta´c pie´sn´ . Wystarczy jedna chwila. Jednak ta chwila mogła nigdy nie nastapi´ ˛ c. Po raz pierwszy Jaira ogarn˛eło zwatpienie. ˛ Czas uciekał tak szybko! Ju˙z niemal przedpołudnie, a w drodze sa˛ od kilku godzin. Zwymy´slał si˛e w duchu, z˙ e nie wykorzystał okazji, która˛ ofiarował mu Slanter poprzedniej nocy, kiedy to uwolnił go z wi˛ezów na par˛e chwil. Miał wystarczajaco ˛ du˙zo czasu, z˙ eby uciec. Par˛e sekund na zatrzymanie ich w miejscu i obrzucenie czym´s obrzydliwym, z˙ eby dali mu czas na uwolnienie nóg, i jeszcze kilka, aby zmieni´c nat˛ez˙ enie głosu i sta´c si˛e niewidzialnym, a byłby wolny. To nie byłoby wprawdzie bezpieczne, ale mogłoby si˛e uda´c. Gdyby nie to, z˙ e dał słowo. Ale co za ró˙znica, gdyby złamał słowo dane gnomowi? Westchnał. ˛ To nie takie proste. Nawet je´sli chodzi o gnoma, słowo jest słowem. Słowo to kwestia honoru. Nie mo˙zna nim szafowa´c dla wygody ani dostosowywa´c niczym ubranie do zmiany pogody. Gdyby raz je złamał, otworzyłby tym samym furtk˛e dla przeró˙znych wymówek, z˙ eby robi´c to i pó´zniej. Poza tym nie był pewny, czy mógłby zrobi´c co´s takiego Slanterowi, czy był gnomem, czy nie. To dziwne, ale w jaki´s sposób czuł si˛e z nim zwiazany. ˛ Nie nazwałby tego uczuciem, raczej szacunkiem. A mo˙ze po prostu widział w starym tropicielu co´s z samego siebie, poniewa˙z obaj byli swego rodzaju odmie´ncami. W ka˙zdym razie nie mógłby chyba potraktowa´c tak Slantera, nawet z˙ eby uciec przed tym, co go czekało. Minał ˛ ranek. Wiatr ucichł wraz z nadej´sciem dnia, ale jego chłód unosił si˛e w le´snym powietrzu. Przed nimi teren wznosił si˛e gwałtownie. Pasmo gór opadało na południe i drog˛e przeci˛eły im liczne wawozy. ˛ Ziemia była poszarpana i skalista. Za nimi trwała niewzruszenie s´ciana d˛ebów, niczym odwieczne, s´lepe olbrzymy 64

nie zwa˙zajace ˛ na mijajacy ˛ czas. Jestem przy nich ledwie pyłkiem z˙ ycia, pomy´slał Jair, kiedy spojrzał w gór˛e na czarne, strzeliste kształty gigantów. Odcinaja˛ mi drog˛e. Nie ma dokad ˛ pobiec. ´Scie˙zka biegła w dół stromej skarpy i patrol poda˙ ˛zył ciemna˛ koleina.˛ Po´sród d˛ebów pojawił si˛e niewielki zagajnik sosen i jodeł stłoczonych ciasno pomi˛edzy masywnymi czarnymi pniami niczym otoczeni wi˛ez´ niowie, sparali˙zowani ze strachu. Gnomy weszły w zagajnik, pomrukujac ˛ z poirytowaniem, kiedy chwytały ich i kaleczyły ostro zako´nczone gał˛ezie. Jair szedł za nimi, pochylajac ˛ głow˛e, a długie konary drzew z rozmachem ci˛eły mu twarz i dłonie. Chwil˛e potem wydostał si˛e z g˛estwiny i znalazł si˛e na szerokiej wycince. Na dnie wawozu ˛ znajdował si˛e zbiornik wody zasilany przez male´nki strumyczek sacz ˛ acy ˛ si˛e ze skał. Tu˙z przy zbiorniku stał m˛ez˙ czyzna. Gnomy zatrzymały si˛e gwałtownie. M˛ez˙ czyzna pił wod˛e z małego kubeczka, głow˛e miał pochylona.˛ Ubrany był na czarno — w lu´zna˛ tunik˛e, spodnie, kurt˛e i wysokie buty. Przy nim, na ziemi le˙zała czarna, skórzana torba. Obok spoczywała długa, drewniana pałka. Nawet ona była czarna, zrobiona z wypolerowanego orzechowego drzewa. M˛ez˙ czyzna spojrzał na nich przelotnie. Wygladał ˛ jak zwyczajny podró˙zny z Sudlandii. Twarz miał s´niada,˛ pomarszczona˛ od wiatru i sło´nca, a jasne włosy niemal całkiem ju˙z siwe. Szare oczy mrugn˛eły raz, a potem m˛ez˙ czyzna odwrócił wzrok. Setki takich jak on w˛edrowców przemierzało codziennie t˛e cz˛es´c´ kraju, ale Jair instynktownie wyczuł, z˙ e m˛ez˙ czyzna do nich nie nale˙zy. Spilk tak˙ze wyczuł w nim co´s niezwykłego. Sedt obrzucił spojrzeniem grup˛e gnomów, jak gdyby chciał si˛e upewni´c, i˙z nadal jest ich dziewi˛eciu przeciwko jednemu, po czym przeniósł wzrok na Jaira. Wida´c było, z˙ e nie jest zadowolony, z˙ e obcy widzi wi˛ez´ nia. Zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym ruszył naprzód. Jair i inni poda˙ ˛zyli za nim. Szli bez słowa ku przeciwległemu kra´ncowi zbiornika, nie spuszczajac ˛ wzroku z obcego. M˛ez˙ czyzna nie zwracał na nich uwagi. Spilk wysunał ˛ si˛e przed swoich towarzyszy i napełnił swój bukłak woda˛ s´ciekajac ˛ a˛ ze skał, po czym sam si˛e napił. Jeden po drugim gnomy szły w jego s´lady. Tylko Slanter stał przy Jairze bez ruchu. Chłopak spojrzał na gnoma i zobaczył, z˙ e ten wpatruje si˛e intensywnie w obcego. Na jego surowej twarzy malowało si˛e co´s dziwnego, co´s jakby. . . Poznawał znajoma˛ twarz? Obcy podniósł nagle wzrok i napotkał spojrzenie Jaira. Jego oczy były puste, nie wyra˙zały z˙ adnych uczu´c. Przez chwil˛e patrzyli na siebie, a potem m˛ez˙ czyzna zwrócił si˛e do Spilka. — Daleko jedziecie? — zapytał. — Pilnuj swego nosa. — Spilk wypluł wod˛e. Obcy wzruszył ramionami. Sko´nczył pi´c i pochylił si˛e, aby wetkna´ ˛c kubek do torby. Kiedy si˛e wyprostował, w jego dłoni pojawiła si˛e czarna pałka. 65

— Czy chłopiec z Vale jest naprawd˛e a˙z tak niebezpieczny? — Gnomy spojrzały na niego pos˛epnie. Spilk odrzucił swój bukłak na bok, chwycił swoja˛ pałk˛e i ruszył kraw˛edzia˛ zbiornika, stajac ˛ naprzeciw m˛ez˙ czyzny. — Kim jeste´s? — warknał. ˛ Obcy ponownie wzruszył ramionami. — Nikim, kogo chciałby´s zna´c. — No to zmiataj stad, ˛ póki jeszcze mo˙zesz. — Spilk u´smiechnał ˛ si˛e zimno. — Ta sprawa ci˛e nie dotyczy. Obcy nie poruszył si˛e. Zdawał si˛e zastanawia´c nad tym, co usłyszał. Spilk zrobił krok w jego kierunku. — Powiedziałem, z˙ e ta sprawa ci˛e nie dotyczy. — Dziewi˛ec´ gnomów podró˙zujacych ˛ przez Sudlandi˛e z chłopakiem z Vale zwiazanym ˛ niczym prosi˛e na ro˙zen? — Nikły u´smiech przeciał ˛ jego poorana˛ bruzdami twarz. — By´c mo˙ze masz racj˛e. Mo˙zliwe, z˙ e to mnie nie dotyczy. Schylił si˛e po torb˛e, zarzucił ja˛ na rami˛e i przeszedł obok gnomów. Nadzieja, która˛ Jair z˙ ywił przez chwil˛e, zbladła ponownie. Przez moment my´slał, z˙ e obcy ma zamiar mu pomóc. Spragniony odwrócił si˛e w stron˛e zbiornika, ale Slanter zagrodził mu drog˛e. Oczy gnoma utkwione były w obcego, a jego dło´n wyciagn˛ ˛ eła si˛e powoli, aby uchwyci´c chłopca za rami˛e i odciagn ˛ a´ ˛c go kilkana´scie kroków w tył od reszty patrolu. Obcy przystanał ˛ raz jeszcze. — A z drugiej strony, mo˙ze si˛e mylisz. — Stał nie wi˛ecej ni˙z sze´sc´ stóp od Spilka. — Mo˙ze ta sprawa jednak mnie dotyczy. Torba ze´slizn˛eła mu si˛e z ramienia, a szare, kamienne spojrzenie wbiło si˛e w gnoma. Na t˛epej twarzy sedta odbiło si˛e niedowierzanie i zło´sc´ . Za jego plecami pozostałe gnomy spogladały ˛ po sobie z niepokojem. — Stój za mna.˛ — Głos Slantera zasyczał cicho i gnom wysunał ˛ si˛e przed Jaira. Obcy zbli˙zył si˛e do Spilka. — Mo˙ze wypu´scicie chłopca? — zaproponował cicho. Spilk zamachnał ˛ si˛e ci˛ez˙ ka˛ pałka,˛ celujac ˛ w głow˛e m˛ez˙ czyzny. Był szybki, ale obcy był jeszcze szybszy; zablokował uderzenie swoja˛ pałka˛ i natarł na gnoma mi˛ekkim, błyskawicznym ruchem. Pałka uniosła si˛e, uderzajac ˛ raz i drugi. Pierwszy cios trafił Spilka w z˙ oładek, ˛ zginajac ˛ go wpół. Drugi trafił prosto w głow˛e i sedt zwalił si˛e na ziemi˛e jak kamie´n. Przez chwil˛e nikt si˛e nie poruszył. Potem gnomy ruszyły do ataku, z dzikim wyciem dobywajac ˛ mieczy, toporów i włóczni. Siedem kr˛epych postaci otoczyło samotna˛ sylwetk˛e w czerni. Jair zagryzł mocniej knebel, obserwujac ˛ rozwój wypadków. Szybko niczym kot obcy odparł atak. Czarna pałka zawirowała w powietrzu. Dwóch gnomów padło na miejscu z roztrzaskanymi czaszkami. Pozostali

66

ci˛eli na o´slep, usiłujac ˛ dosi˛egna´ ˛c obcego, który cofał si˛e tanecznym krokiem. Nagle spod czarnej kurty błysnał ˛ metal i w dłoni m˛ez˙ czyzny pojawił si˛e krótki miecz. Par˛e sekund pó´zniej jeszcze trzech napastników le˙zało rozciagni˛ ˛ etych na ziemi, a krew saczyła ˛ si˛e wolno z ich ran. Teraz zostało ju˙z tylko dwóch. Obcy wymachiwał mieczem, stojac ˛ przed nimi na ugi˛etych kolanach. Gnomy spojrzały po sobie i cofn˛eły si˛e. Nagle jeden z nich zauwa˙zył Jaira ukrytego za plecami Slantera. Porzucił kompana i przyskoczył do wi˛ez´ nia, ale ku zaskoczeniu chłopca Slanter zagrodził mu drog˛e, a w jego dłoni błysnał ˛ długi nó˙z. Atakujacy ˛ zawył z w´sciekło´sci, widzac ˛ zdrad˛e, i uniósł bro´n. Dwadzie´scia stóp od nich obcy uczynił jeden niedostrzegalny ruch. Jego rami˛e wyskoczyło do przodu niczym wa˙ ˛z i gnom zatrzymał si˛e w pół kroku. W jego gardle tkwił długi nó˙z. Upadł, nie wydajac ˛ d´zwi˛eku. Pozostały przy z˙ yciu gnom uznał najwyra´zniej, z˙ e zobaczył ju˙z wystarczajaco ˛ du˙zo i nie zwa˙zajac ˛ na nic, pomknał ˛ mi˛edzy drzewa i zniknał ˛ w lesie. Na polance zostali tylko Jair, Slanter i obcy. Gnom i m˛ez˙ czyzna w czerni patrzyli na siebie bez słowa, trzymajac ˛ bro´n w pogotowiu. Las trwał w ciszy wokół nich. — Ty te˙z? — zapytał obcy cichym głosem. — Nie. — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — R˛eka z no˙zem opadła. — Wiem, kim jeste´s. Obcy nie wydawał si˛e tym zaskoczony, skinał ˛ tylko głowa.˛ Wskazał mieczem ciała gnomów rozciagni˛ ˛ ete pomi˛edzy nimi. — A twoi przyjaciele? — Przyjaciele? — Slanter spojrzał w dół. — Niespecjalnie. Nieszcz˛es´cia wojny zebrały nas razem i podró˙zowali´smy ta˛ sama˛ droga.˛ Banda głupców. — Jego ciemne oczy spojrzały na obcego. — Dla mnie podró˙z si˛e sko´nczyła. Czas rusza´c swoja˛ droga.˛ — Wyciagn ˛ ał ˛ nó˙z i przeciał ˛ wi˛ezy kr˛epujace ˛ Jaira. Potem schował nó˙z do pochwy i wyjał ˛ chłopcu knebel. — Wyglada ˛ na to, z˙ e masz dzisiaj swój szcz˛es´liwy dzie´n, chłopcze — mruknał. ˛ — Wła´snie uwolnił ci˛e sam Garet Jax!

VIII Nawet w tak niewielkiej osadzie, jaka˛ była Shady Vale, słyszano o Garecie Jax. Zwano go Mistrzem Broni — był człowiekiem, którego sprawno´sc´ w walce była tak doskonała, z˙ e mówiono, i˙z nie miał sobie równych. Czy była to jakakolwiek bro´n, czy te˙z jedynie r˛ece i nogi, był najlepszy spo´sród wszystkich z˙ yjacych. ˛ Niektórzy twierdzili nawet, z˙ e nigdy nie istniał nikt lepszy. Opowie´sci o nim stawały si˛e legendami. Przekazywano je sobie w tawernach, gdzie sp˛edzano czas, popijajac ˛ po sko´nczonej pracy, a w gospodach powtarzali je podró˙znicy z dalekich stron. Słycha´c je było tak˙ze przy ogniskach, kiedy zapadała noc i przy paleniskach, wokół których zbierali si˛e ludzie, a ciemno´sci stwarzały wi˛ezy umacniane jeszcze przez dzielenie si˛e słowem. Historie o Garecie Jax były obecne wsz˛edzie. Nikt nie wiedział, skad ˛ pochodził. Ta cz˛es´c´ jego z˙ ycia była przedmiotem domysłów i plotek. Ka˙zdy wszak˙ze znał przynajmniej jedno miejsce, w którym widziano Gareta, i zwiazan ˛ a˛ z tym opowie´sc´ . Wi˛ekszo´sc´ z tych historii była prawdziwa i potwierdzona przez co najmniej kilku s´wiadków danego wydarzenia. Stanowiły wspólna˛ wiedz˛e, przekazywana˛ i powtarzana˛ jak Sudlandia długa i szeroka, a tak˙ze równie˙z w innych krajach. Jair znał je wszystkie na pami˛ec´ . Jedna z najstarszych opowiadała o gnomach napadajacych ˛ i łupiacych ˛ odległe wioski Callahornu na wschodnim pograniczu. Rozbici przez Legion Graniczny łupie˙zcy podzielili si˛e na małe grupki, po kilku m˛ez˙ czyzn ka˙zda, które dalej naje˙zd˙zały mniej strze˙zone wioski i gospodarstwa. Patrole Legionu regularnie przeczesywały kraj w ich poszukiwaniu, ale bandyci zawsze zdołali si˛e ukry´c i przeczeka´c do ich odjazdu. Pewnego dnia grupa dziesi˛eciu gnomów napadła na dom farmera na południu, stojacy ˛ w miejscu, gdzie Mermidon łaczył ˛ si˛e z Rabb. W domu była tylko z˙ ona farmera, małe dzieci i obcy — chłopiec zaledwie — który zatrzymał si˛e tu, aby w zamian za pomoc zarobi´c na ły˙zk˛e strawy i nocleg. On wła´snie zabarykadował rodzin˛e w piwnicy i wyszedł grabie˙zcom na spotkanie, kiedy próbowali dosta´c si˛e do s´rodka. Zabił o´smiu, a dwóch pozostałych uciekło. Mówiono, z˙ e po tym wydarzeniu ilo´sc´ napadów zmniejszyła si˛e. Za to wszyscy zacz˛eli opowiada´c o obcym imieniem Garet Jax. 68

Inne opowie´sci były równie dobrze znane. W Arborlon wy´cwiczył specjalny oddział Stra˙zy Miejskiej, aby chroniła króla elfów, Andera Elessedila. W Tyrsis szkolił specjalne oddziały Legionu Granicznego, a potem inne w Kern i Yarfleet. Przez jaki´s czas walczył w wojnach przygranicznych pomi˛edzy gnomami i karłami, uczac ˛ te ostatnie posługiwania si˛e bronia.˛ Przez pewien czas podró˙zował równie˙z w gł˛ebi Sudlandii, zamieszany w wojny domowe, które wybuchły pomi˛edzy członkami Federacji. Powiadano, z˙ e zabił tam wielu ludzi i przysporzył sobie wielu wrogów. To zamkn˛eło mu drog˛e powrotna.˛ . . Jair otrzasn ˛ ał ˛ si˛e z tych rozmy´sla´n, zdajac ˛ sobie nagle spraw˛e, z˙ e obcy wpatruje si˛e w niego, zupełnie jakby czytał w jego my´slach. Zaczerwienił si˛e. — Dzi˛eki — wymamrotał. Garet Jax nie odezwał si˛e. Jego szare oczy patrzyły bez wyrazu jeszcze przez chwil˛e, a potem odwrócił wzrok. Krótki miecz zniknał ˛ w fałdach płaszcza i m˛ez˙ czyzna w czerni zaczał ˛ oglada´ ˛ c ciała, które le˙zały rozrzucone na ziemi. Jair obserwował go przez chwil˛e, po czym zerknał ˛ ukradkiem na Slantera. — Czy to naprawd˛e Garet Jax? — wyszeptał. — Przecie˙z ci powiedziałem, nie? — Slanter rzucił mu pos˛epne spojrzenie. — Nie zapomina si˛e kogo´s takiego. Poznałem go pi˛ec´ lat temu, kiedy tropiłem dla Legionu. Byłem wtedy najlepszy, ale przy nim. . . — Wzruszył ramionami. — Pami˛etam raz pewnych twardzieli w´sciekłych, z˙ e pomini˛eto ich przy tropieniu czy co´s takiego. Rzucili si˛e na Jaxa z dzidami, kiedy stał do nich tyłem. Czterech, a wszyscy wi˛eksi od niego. — Gnom pokr˛ecił głowa; ˛ spojrzenie miał nieobecne. — Dwóch zabił, a dwóch zranił. Tak szybko, z˙ e nie nada˙ ˛załe´s wzrokiem. Byłem tam. Jair spojrzał na posta´c w czerni. Legenda, mówiono. Przedstawiano go te˙z jednak w innym s´wietle. Nazywano go zabójca˛ — najemnikiem bez krzty lojalno´sci i odpowiedzialno´sci, chyba z˙ e wobec tych, którzy mu płacili. Nie miał z˙ adnych towarzyszy. Garet Jax zawsze podró˙zował samotnie. Nie miał tak˙ze przyjaciół. Był zbyt niebezpieczny, zbyt nieprzyst˛epny. Dlaczego wi˛ec pomógł Jairowi? — Ten jeszcze z˙ yje. — Mistrz Broni pochylał si˛e nad Spilkiem. Slanter i Jair spojrzeli na siebie, po czym podeszli bli˙zej. — Twardy łeb — mruknał ˛ Garet Jax. — Pomó˙zcie mi go podnie´sc´ . Wspólnymi siłami odciagn˛ ˛ eli nieprzytomnego gnoma na przeciwległy koniec polany i oparli go o sosn˛e. Mistrz Broni zwiazał ˛ mu r˛ece i nogi sznurami, które przedtem słu˙zyły do kr˛epowania chłopca. Zadowolony ze swego dzieła, odszedł od je´nca i obrócił si˛e do obserwujacych ˛ go towarzyszy. — Jak si˛e nazywasz, chłopcze? — zapytał Jaira. — Jair Ohmsford — odpowiedział chłopak. Spojrzenie szarych oczu obcego niepokoiło go. — A ty? — zwrócił si˛e do Slantera. 69

— Nazywam si˛e Slanter — odparł tropiciel. — Mo˙ze wyja´snisz mi, co dziewi˛eciu gnomów my´sliwych zamierzało zrobi´c z tym chłopcem? — Błysk gniewu pojawił si˛e na surowym obliczu. Slanter skrzywił si˛e, ale zaczał ˛ relacjonowa´c Mistrzowi Broni wszystko, co wydarzyło si˛e od czasu, kiedy po raz pierwszy natknał ˛ si˛e na Jaira w Shady Vale. Ku ogromnemu zaskoczeniu chłopaka powiedział nawet, jak potraktował go Jair, z˙ eby uciec. Garet Jax słuchał nie przerywajac. ˛ Kiedy opowie´sc´ dobiegła ko´nca, odwrócił si˛e do Jaira. — Czy to prawda? Chłopak zawahał si˛e, ale w ko´ncu skinał ˛ głowa.˛ To oczywi´scie nie była prawda, a przynajmniej nie cała. Cz˛es´c´ była zmy´slona˛ historyjka,˛ która˛ opowiedział Spilkowi, ale nie było powodu zmienia´c teraz wersji. Lepiej niech obaj wierza,˛ z˙ e jego ojciec, wraz z Kamieniami Elfów, przebywa w towarzystwie Allanona — przynajmniej dopóki Jair si˛e nie zorientuje, komu powinien zaufa´c. Mistrz Broni zastanawiał si˛e dłu˙zsza˛ chwil˛e nad tym, co usłyszał. — Có˙z, sadz˛ ˛ e, z˙ e nie powinienem zostawia´c ci˛e samego w tym kraju, Jairze Ohmsford. Nie sadz˛ ˛ e te˙z, aby dobrym pomysłem było pozostawienie ci˛e w towarzystwie tego gnoma. — Slanter pociemniał na twarzy, ale trzymał j˛ezyk na wodzy. — My´sl˛e, z˙ e najlepiej b˛edzie, jak pójdziesz ze mna.˛ W ten sposób b˛ed˛e pewny, z˙ e jeste´s bezpieczny. Jair patrzył na niego niepewnie. — Dokad ˛ mam z toba˛ pój´sc´ ? — Do Culhaven. Mam tam umówione spotkanie. B˛edziesz mi towarzyszył. Je´sli druid i twój ojciec pojechali do Estlandii, to jest całkiem prawdopodobne, z˙ e ich tam znajdziemy. A je´sli nie, to przynajmniej znajdziemy kogo´s, kto ci˛e do nich zaprowadzi. — Ale nie mog˛e. . . — zaczał ˛ Jair, ale ugryzł si˛e w j˛ezyk. Nie mógł powiedzie´c im o Brin. Musiał by´c ostro˙zny. Lecz przecie˙z nie mógł i´sc´ na wschód! — Nie mog˛e tego zrobi´c — doko´nczył. — Moja matka i siostra odwiedzaja˛ wioski na południu Doliny i nie wiedza,˛ co si˛e stało. Musz˛e wróci´c, z˙ eby je ostrzec. — Za daleko. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Nie mam na to czasu. Pójdziemy na wschód, a potem przy okazji wy´slemy im wiadomo´sc´ . Poza tym, je´sli powiedziałe´s mi prawd˛e, powrót jest o wiele bardziej niebezpieczny ni˙z dalsza podró˙z. Gnomy i karły ju˙z o tobie wiedza.˛ Wiedza,˛ gdzie mieszkasz. Je´sli odkryły, z˙ e uciekłe´s, b˛eda˛ ci˛e tu szukały. Nie po to ci˛e ratowałem, z˙ eby´s w par˛e minut po moim odej´sciu znowu został schwytany. — Ale. . . Zimne, szare oczy zmroziły go swoim spojrzeniem. — To postanowione. Idziesz na wschód. — Spojrzał krótko na Slantera. — A ty id´z, gdzie chcesz.

70

Wielkimi krokami przeciał ˛ wycink˛e i odnalazł swoja˛ torb˛e i pałk˛e. Jair stał i patrzył za nim, nie mogac ˛ si˛e zdecydowa´c. Czy powinien wyzna´c prawd˛e temu człowiekowi, czy i´sc´ na wschód? Ale nawet je´sli powie prawd˛e, niewiele to zmieni. Mało prawdopodobne, aby Mistrz Broni zabrał go z powrotem do domu. — No to z˙ ycz˛e ci szcz˛es´cia, chłopcze. — Slanter stanał ˛ przed nim. Nie wygladał ˛ na szcz˛es´liwego. — Mam nadziej˛e, z˙ e nie z˙ ywisz urazy? — Dokad ˛ idziesz? — Jair spojrzał na gnoma. — A co za ró˙znica? — Slanter obrzucił Gareta jadowitym spojrzeniem. Potem wzruszył ramionami. — Lepiej id´z z nim. Ju˙z dawno powinienem pój´sc´ w swoja˛ stron˛e. — Nie zapomn˛e, z˙ e mi pomagałe´s, Slanter, przez cała˛ podró˙z — powiedział szybko Jair. — My´sl˛e, z˙ e pomógłby´s mi znowu, gdybym tego potrzebował. — Mylisz si˛e! — Gnom uciał ˛ krótko. — Tylko dlatego, z˙ e było mi ci˛e z˙ al, nie. . . Słuchaj, odstawiłbym ci˛e do w˛edrowców tak szybko jak Spilk, poniewa˙z to byłoby rozsadne! ˛ Ty i ten Mistrz Broni nie macie poj˛ecia, przeciwko komu stajecie! — Widziałem, jak wyjałe´ ˛ s nó˙z, kiedy skoczył do mnie ten gnom! — Jair upierał si˛e. — No i co? — Gdybym miał cho´c troch˛e oleju w głowie, pozwoliłbym ci˛e zabi´c. — Slanter prychnał ˛ gniewnie. — Czy wiesz, na co si˛e naraziłem? Nie mog˛e nawet wróci´c do Estlandii! Ten, który uciekł, opowie wszystkim, co zrobiłem! Albo zrobi to Spilk, kiedy si˛e uwolni! — Wyrzucił w gór˛e obie r˛ece. — Kogo to obchodzi? W ka˙zdym razie na pewno nie mój kraj. Nie nale˙ze˛ do nich, nie byłem tam od lat. Widma nie b˛eda˛ si˛e trudziły tropieniem jednego biednego gnoma. Pójd˛e na pomoc na jaki´s czas, a mo˙ze na południe do miast i niech si˛e dzieje, co chce. — Slanter. . . Gnom odwrócił si˛e nagle, jego głos przeszedł w syk. — Ale ten tam nie jest wiele lepszy ode mnie! — Gniewnym gestem wskazał Gareta, który pił wod˛e ze zbiornika. — Traktuje mnie, jakby to wszystko była moja wina, jakbym to ja był za wszystko odpowiedzialny! Nawet ci˛e nie znałem, chłopcze! Przybyłem tu, tropiac ˛ druida! Wcale nie podobało mi si˛e s´ciganie ci˛e i oddawanie Widmom! — Slanter, zaczekaj chwil˛e! — Wzmianka o Widmach Mord przypomniała Jairowi o czym´s, o czym prawie zapomniał, cieszac ˛ si˛e odzyskana˛ wolno´scia.˛ — Co z tym w˛edrowcem, którego mieli´smy spotka´c po drugiej stronie Czarnych D˛ebów? — A niby co ma by´c? — Slanter był wyra´znie zbity z tropu. — B˛edzie tam czekał, prawda? — zapytał cicho Jair. Gnom zawahał si˛e, po czym kiwnał ˛ głowa.˛ — Rozumiem. Tak, b˛edzie tam czekał. — Zmarszczył brwi. — Po prostu jed´zcie inna˛ droga.˛ Naokoło. 71

Jair podszedł bli˙zej. — Przypu´sc´ my, z˙ e on zechce si˛e z nim spotka´c? — Uczynił nieznaczny ruch w kierunku Gareta. — Wtedy ub˛edzie jednego Mistrza Broni. — Slanter wzruszył ramionami. — Mnie tak˙ze ub˛edzie. — Patrzyli na siebie w milczeniu. — Czego ode mnie chcesz, chłopcze? — zapytał w ko´ncu gnom. — Chod´z z nami. — Co? — Jeste´s tropicielem, Slanter. Potrafisz przeprowadzi´c nas koło w˛edrowca. Prosz˛e, chod´z z nami. — Nie. — Slanter zdecydowanie pokr˛ecił głowa.˛ — To Estlandia. Nie mog˛e tam wróci´c. Nie teraz. Poza tym chcesz, z˙ ebym to ja zabrał ci˛e do Culhaven. Ja! Karły b˛eda˛ zachwycone! — Tylko do granicy, Slanter. — Jair nalegał. — Potem pójdziesz, dokad ˛ chcesz. Nie prosz˛e ci˛e o nic wi˛ecej. — To doprawdy wspaniałomy´slnie z twojej strony! — Gnom prychnał. ˛ Garet Jax szedł w ich stron˛e. — Posłuchaj, to nie ma sensu. On i tak si˛e nie zgodzi, z˙ ebym poszedł. — Tego nie wiesz. — Chłopak naciskał. Odwrócił si˛e do Mistrza Broni. — Powiedziałe´s, z˙ e Slanter mo˙ze i´sc´ , dokad ˛ chce. Powiedz mu zatem, z˙ e mo˙ze i´sc´ z nami. Garet Jax spojrzał na gnoma, a potem znowu na Jaira. — Jest tropicielem — stwierdził Jair. — Mo˙ze pomóc nam unikna´ ˛c spotkania z w˛edrowcem. Mógłby znale´zc´ bezpieczny szlak na wschód. — Niech sam zdecyduje. — Mistrz Broni wzruszył ramionami. Nastapiła ˛ długa, niezr˛eczna cisza. — Slanter, je´sli to zrobisz, poka˙ze˛ ci, jak działa moja magia — odezwał si˛e w ko´ncu Jair. Nagłe zainteresowanie pojawiło si˛e w ciemnych oczach gnoma. — No có˙z, warto by spróbowa´c albo. . . — urwał nagle. — Nie! Co próbujesz zrobi´c? My´slisz, z˙ e mo˙zna mnie przekupi´c? Tak wła´snie my´slisz? — Nie. — Jair zaprzeczył pospiesznie. — Ja tylko. . . — Nie mo˙zna! — przerwał gnom. — Nie bior˛e łapówek! Nie jestem jakim´s. . . ! — zabełkotał co´s, nie mogac ˛ znale´zc´ odpowiedniego okre´slenia na to, czym nie jest. Potem wyprostował si˛e. — Je´sli tak bardzo ci na tym zale˙zy, je´sli to takie wa˙zne, to pójd˛e. Pójd˛e, ale nie za łapówk˛e! Pójd˛e, bo tak mi si˛e podoba. Taka˛ mam ch˛ec´ , rozumiesz? I tylko do granicy, ani kroku dalej! Nie chc˛e mie´c do czynienia z karłami! Jair przez chwil˛e patrzył na niego w osłupieniu, a potem szybko wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. Slanter u´scisnał ˛ ja˛ z uroczysta˛ powaga.˛

72

Postanowiono, z˙ e zostawia˛ Spilka tak, jak go posadzili. Sporo czasu zajmie mu uwolnienie si˛e, ale da rad˛e. W najgorszym razie przegryzie si˛e przez sznury, zauwa˙zył ponuro Slanter. By´c mo˙ze usłyszy go kto´s, je´sli b˛edzie wzywał pomocy. Cho´c raczej powinien by´c z tym ostro˙zny. Czarne D˛eby zamieszkiwał wyjatkowo ˛ niebezpieczny gatunek szarych wilków i wołanie mogłoby je zwabi´c. Z drugiej strony i tak wilki mogły pojawi´c si˛e tutaj, z˙ eby si˛e napi´c wody. . . Sedt usłyszał ostatnie zdanie, odzyskujac ˛ przytomno´sc´ , kiedy Jair i jego towarzysze szykowali si˛e do drogi. Oszołomiony i w´sciekły, krzepki gnom odgraz˙ ał si˛e, z˙ e czeka ich wszystkich marny koniec, kiedy ich znowu dopadnie. Nie zwracali uwagi na te pogró˙zki, chocia˙z Slanter wydawał si˛e nimi zaniepokojony. Chwil˛e pó´zniej Spilk został ju˙z za nimi. Jair znalazł si˛e teraz w dziwnym towarzystwie: gnom, który go s´ledził, uwi˛eził i trzymał przez trzy dni, oraz legendarny poszukiwacz przygód, który zabił wi˛ecej ludzi, ni˙z Jair kiedykolwiek widział. A teraz podró˙zowali we trójk˛e. Chłopak uwa˙zał to przymierze za raczej kłopotliwe. Co ci dwaj robia˛ tu z nim? Garet Jax mógł ruszy´c w swoja˛ stron˛e, nie przejmujac ˛ si˛e Jairem, ale nie zrobił tego. Uratował go, ryzykujac ˛ własnym z˙ yciem, i ustanowił si˛e jego chwilowym opiekunem. Dlaczego człowiek taki jak Garet Jax robi takie rzeczy? A Slanter? Mógł przecie˙z odrzuci´c jego pro´sb˛e o pomoc, wiedzac, ˛ co mu grozi, i wiedzac ˛ tak˙ze, z˙ e Garet Jax nie ufa mu i b˛edzie s´ledził ka˙zdy jego ruch. Mimo to, zupełnie nieoczekiwanie, niemal na przekór, zdecydował si˛e pój´sc´ z nimi. I znowu, dlaczego? Ale to jego własne motywy najbardziej zaskoczyły Jaira, kiedy zaczał ˛ je rozwa˙za´c. W ko´ncu, je´sli ich towarzystwo uzna´c za kłopotliwe, to co on tutaj robi? Slanter, ledwie przed chwila,˛ był jego stra˙znikiem! Z kolei wybawca Jaira napełniał go autentycznym przera˙zeniem. Cały czas miał przed oczami Mistrza Broni walczacego ˛ z gnomami — szybki, s´miertelnie niebezpieczny, czarny niczym s´mier´c, która˛ zadawał. Przez chwil˛e obraz trwał w umy´sle chłopca. Potem odsunał ˛ go zdecydowanie. No có˙z, obcy w podró˙zy staja˛ si˛e towarzyszami na wypadek niebezpiecze´nstwa. Jair przypuszczał, z˙ e tak nale˙zy spoglada´ ˛ c na to, co si˛e stało. Musi by´c rozsadny. ˛ W ko´ncu był wolny i nic mu nie zagra˙zało. Mógł znikna´ ˛c w ka˙zdej chwili. Jedna strofa pie´sni, zmieszana z szeptem wiatru, i b˛edzie daleko. Ta my´sl dawała mu pewne poczucie bezpiecze´nstwa. Gdyby tylko nie znajdował si˛e w samym s´rodku Czarnych D˛ebów, gdyby tylko nie poszukiwały go Widma Mord i gdyby tylko tak rozpaczliwie nie potrzebował znale´zc´ skad´ ˛ s pomocy. . . Zacisnał ˛ z˛eby. Rozwa˙zania na temat tego, co by było gdyby, były bezcelowe. Miał do´sc´ zmartwie´n. Przede wszystkim musi pami˛eta´c, z˙ eby nie wspomnie´c nic o Brin ani o Kamieniach Elfów. Po niecałej godzinie drogi przez D˛eby doszli do wycinki, na której zbiegały si˛e trzy szlaki. Slanter, wskazujacy ˛ im drog˛e w ciemniejacym ˛ lesie, dał znak, aby si˛e zatrzymali, i wskazał na szlak wiodacy ˛ na południe. 73

— T˛edy — oznajmił. — Na południe? — Garet Jax spojrzał na niego ze zdziwieniem. — Na południe. — Slanter zmarszczył g˛este brwi. — W˛edrowiec przyb˛edzie od kraju Srebrnej Rzeki przez Moczary Mgieł. To najszybsza i najłatwiejsza droga, przynajmniej dla tych diabłów. Nie boja˛ si˛e niczego, co z˙ yje na bagnach. Je´sli chcemy mie´c jaka´ ˛s szans˛e, to powinni´smy pój´sc´ na południe, naokoło Moczarów przez D˛eby, a potem skr˛eci´c na północ na niziny. — To długa droga, gnomie — mruknał ˛ Mistrz Broni. — Ale doprowadzi ci˛e tam, gdzie chcesz! — warknał ˛ Slanter. — Mo˙ze udałoby si˛e nam prze´slizna´ ˛c obok niego. — Mo˙ze udałoby si˛e nam te˙z przefruna´ ˛c! Ha! — Gnom podparł si˛e pod boki i wyprostował swój kr˛epy tors. — Nie masz poj˛ecia o czym mówisz! Garet Jax nie odpowiedział. Utkwił tylko w Slantera swoje zimne spojrzenie. Gnom poczuł nagle, z˙ e by´c mo˙ze przeholował. Spojrzawszy szybko na Jaira, chrzakn ˛ ał ˛ nerwowo i wzruszył ramionami. — Nie znasz Widm Mord tak jak ja. Nie byłe´s mi˛edzy nimi. Nie widziałe´s, do czego sa˛ zdolne. — Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Sa˛ czym´s wydartym ciemno´sci. W ka˙zdym z nich jest cz˛es´c´ skradziona nocy. Nie wida´c ich, kiedy przechodza˛ obok. Nigdy ich nie usłyszysz. Mo˙zesz tylko wyczu´c ich nadej´scie. Jair zadr˙zał na wspomnienie spotkania w Shady Vale i niewidzialnej obecno´sci tu˙z za s´ciana.˛ — Nie zostawiaja˛ s´ladów — ciagn ˛ ał ˛ Slanter. — Pojawiaja˛ si˛e i znikaja,˛ jak same ich imiona wskazuja˛ — Widma Mord. Czarni w˛edrowcy. Zrezygnowany potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Garet Jax spojrzał na Jaira. Chłopak my´slał tylko o tym, co czuł tej nocy, kiedy wrócił do domu i natknał ˛ si˛e na jednego z nich. — W z˙ adnym wypadku nie chciałbym spotka´c którego´s z nich — powiedział cicho. Mistrz Broni poprawił torb˛e na ramieniu. — A zatem idziemy na południe. A˙z do wieczora przedzierali si˛e przez Czarne D˛eby, poda˙ ˛zajac ˛ s´cie˙zka˛ wijac ˛ a˛ si˛e pomi˛edzy drzewami. Szarawe s´wiatło dnia zgasło nagle i nad lasem zapadła noc. Pomi˛edzy drzewami zacz˛eła si˛e saczy´ ˛ c niewyra´zna mgiełka, wilgotna i osiadajaca ˛ na ubraniach. G˛estniała coraz bardziej i coraz trudniej było odnale´zc´ szlak, znikajacy ˛ w miar˛e osiadania mgły. Z narastajacych ˛ ciemno´sci dobiegały nocne odgłosy. Nie były przyjemne. Slanter dał znak, z˙ eby przystan˛eli. Chciał wiedzie´c, czy maja˛ stana´ ˛c na noc. Obaj m˛ez˙ czy´zni spojrzeli na Jaira. Zesztywniały ze zm˛eczenia chłopak obrzucił okolic˛e szybkim spojrzeniem. Wokół nich wyrastały pot˛ez˙ ne d˛eby, a ich l´sniace ˛ czarne pnie otaczały ich niczym masywna zapora. Mgła i cienie nocy pokrywały wszystko wokół, a gdzie´s pomi˛edzy nimi polował czarny w˛edrowiec.

74

Jair Ohmsford zacisnał ˛ z˛eby, odp˛edzajac ˛ ból i zm˛eczenie, i pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ Niewielka grupka ruszyła naprzód. Nad wycinka,˛ gdzie siedział Spilk przywiazany ˛ do wielkiego d˛ebu, tak˙ze zapadła noc. Całe popołudnie biedził si˛e nad sznurami, próbujac ˛ poluzowa´c supły ˙ i zmusi´c je, z˙ eby pu´sciły. Nic nie przeszło t˛edy za dnia. Zaden podró˙zny nie zatrzymał si˛e przy wodopoju. Nie pojawiły si˛e tak˙ze wilki. Poskr˛ecane ciała członków patrolu le˙zały tam, gdzie upadły, bezkształtne w zapadajacym ˛ zmroku. Okrutne rysy twarzy napi˛eły si˛e, walczac ˛ z wi˛ezami. Jeszcze godzina, a był´ by wolny, z˙ eby s´ciga´c tych, którzy go tak potraktowali. Scigałby ich do samego ko´nca. . . Poderwał głow˛e, kiedy padł na niego cie´n. Przed nim stała wysoka, czarna posta´c w płaszczu z kapturem; sługa s´mierci wynurzajacy ˛ si˛e z nocy. Spilk poczuł, jak przenika go chłód. — Mistrzu! — wyszeptał ochryple. Czarna posta´c nie odpowiedziała. Po prostu stała tam, patrzac ˛ w dół na gnoma. Sedt zaczał ˛ mówi´c goraczkowo. ˛ Słowa padały bezładnie w nadmiernym pos´piechu. Opowiadał wszystko, co go spotkało — obcy w czerni, zdrada Slantera, ucieczka chłopca z Vale, posiadajacego ˛ magiczny głos. Jego muskularne ciało napierało na kr˛epujace ˛ go wi˛ezy. Nie potrafił ukry´c strachu, który s´ciskał za gardło. — Próbowałem! Mistrzu, próbowałem! Uwolnij mnie. Prosz˛e, uwolnij! Głos mu zamarł i potok słów utonał ˛ w ciszy. Głowa sedta opadła, a całym ciałem wstrzasn ˛ ał ˛ szloch. Posta´c nad nim jeszcze przez chwil˛e tkwiła w bezruchu. Potem pochyliła si˛e i dło´n w czarnej r˛ekawiczce zbli˙zyła si˛e do głowy gnoma. Wystrzelił z niej czerwony płomie´n. Spilk wydał z siebie potworny krzyk. Czarno odziana posta´c cofn˛eła dło´n i znikn˛eła na powrót w ciemno´sciach no˙ cy. Zaden d´zwi˛ek nie towarzyszył jej przej´sciu. Na pustej polanie martwe ciało Spilka osun˛eło si˛e gwałtownie. Otwarte oczy wpatrywały si˛e przed siebie.

IX Ponad wyniosłym, postrz˛epionym masywem Smoczych Z˛ebów gł˛eboki granat nocnego nieba przechodził powoli w szaro´sc´ . Jasne s´wiatło ksi˛ez˙ yca i gwiazd zaczynało blednac, ˛ a niebo na wschodzie pobłyskiwało nie´smiało nadchodzacym ˛ s´witem. Ciemne oczy Allanona omiotły spojrzeniem nieprzebyta˛ s´cian˛e gór rozciaga˛ jac ˛ a˛ si˛e przed nim, urwiska i szczyty skalnego ogromu, ogołoconego i poszarpanego przez wiatr i czas. Potem jego wzrok opadł pospiesznie, niemal z l˛ekiem tam, gdzie otwierała si˛e przed nim kamienna s´ciana. Poni˙zej rozciagała ˛ si˛e Dolina Cienia, przedsionek do zakazanego Grobowca Królów, siedziby duchów. Stał nad jej kraw˛edzia˛ — wysoka, chuda sylwetka otulona w czarne szaty. Na jego twarzy pojawiła si˛e nagle t˛esknota. Masy czarnej skały l´sniacej ˛ niczym nieprzejrzyste szkło, stłuczone i porozrzucane bezładnie, opadały na dno doliny, tworzac ˛ nierówna˛ s´cie˙zk˛e. W s´rodku urwiska znajdowało si˛e jezioro. Ciemna woda miała zielonkawoczarna˛ barw˛e, a jej powierzchnia wirowała leniwie w bezwietrznej ciszy niczym kocioł z wywarem, który niewidzialna dło´n miesza powolnym, mechanicznym ruchem. Nagłe szuranie obutych stóp na skale sprawiło, z˙ e si˛e odwrócił, przypominajac ˛ sobie o dwojgu młodych ludzi, którzy podró˙zowali wraz z nim. Wychyn˛eli ze skalnego cienia poni˙zej i stan˛eli obok niego. Bez słowa wpatrywali si˛e w jałowa˛ dolin˛e pod nimi. — Czy to tu? — zapytał krótko Ron Leah. Allanon skinał ˛ głowa.˛ Podejrzliwo´sc´ brzmiała w głosie górala i odbijała si˛e w jego oczach. Jak zawsze. Nie próbował jej ukry´c. — Dolina Shale — powiedział cicho druid. Ruszył naprzód, poda˙ ˛zajac ˛ najez˙ onym skałami zboczem. — Musimy si˛e s´pieszy´c. Nieufno´sc´ i niedowierzanie wida´c było tak˙ze w oczach dziewczyny, chocia˙z ona przynajmniej próbowała je ukry´c. Ci, którzy dzielili jego drog˛e, zawsze okazywali swoja˛ podejrzliwo´sc´ . Było tak z Shea˛ Ohmsfordem i Flickiem, kiedy ich zabrał na poszukiwanie Miecza Shannary, a tak˙ze z Wilem Ohmsfordem i Amberle — elfijska˛ dziewczyna,˛ kiedy szukali z nim Krwawego Ognia. By´c mo˙ze na to zasługiwał. Na zaufanie trzeba sobie zapracowa´c, nie daje si˛e go na s´lepo, a do 76

tego trzeba by´c uczciwym i otwartym. On nigdy taki nie był — nie mógł taki by´c. Nosił w sobie tajemnice, których nikomu nie mógł powierzy´c. Ukrywał prawd˛e za zasłona,˛ poniewa˙z prawd˛e si˛e odkrywa, a nie dostaje w prezencie. Trudno było nie podzieli´c si˛e z nikim swoja˛ wiedza,˛ ale gdyby to zrobił, zawiódłby zaufanie, którym go darzono. Ci˛ez˙ ko si˛e napracował, z˙ eby je zdoby´c. Zerknał ˛ za siebie, chcac ˛ si˛e upewni´c, czy góral i dziewczyna poda˙ ˛zaja˛ za nim. Potem skupił uwag˛e na potrzaskanej skale pod stopami, w ciszy wybierajac ˛ drog˛e. Łatwo byłoby wyrzec si˛e zaufania, którym go obdarzono, odkry´c cała˛ wiedz˛e o losie tych, którzy szukali jego rady, wyjawi´c wszystkie znane sobie tajemnice i pozwoli´c, aby wydarzenia potoczyły si˛e inaczej, ni˙z to zaplanował. Wiedział jednak, z˙ e nigdy tego nie zrobi. Zgodził si˛e kierowa´c przede wszystkim wy˙zsza˛ powinno´scia.˛ To było jego z˙ ycie i cel. Je´sli oznaczało to, z˙ e musi znosi´c ich podejrzliwo´sc´ , to tak musi by´c. Cena była wysoka, ale konieczna. Lecz jestem taki zm˛eczony, pomy´slał. Ojcze, jestem taki zm˛eczony. Zatrzymał si˛e na dnie doliny. Brin i Ron przystan˛eli za nim. Odwrócił do nich twarz. Jedno rami˛e wynurzyło si˛e z fałd czarnej szaty i wskazało wody jeziora. — Hadeshorn — wyszeptał. — Czeka tam mój ojciec. Musz˛e do niego i´sc´ . Zosta´ncie tu, dopóki was nie zawołam. Nie ruszajcie si˛e stad. ˛ Cokolwiek si˛e wydarzy, nie ruszajcie si˛e stad. ˛ Oprócz nas znajduja˛ si˛e tu tylko umarli. Nie odpowiedzieli. Skin˛eli głowami na znak, z˙ e si˛e zgadzaja,˛ rzucajac ˛ niespokojne spojrzenia tam, gdzie wirowały bezgło´snie wody Hadeshorn. Przez chwil˛e badał wzrokiem ich twarze, po czym odwrócił si˛e i odszedł. Kiedy zbli˙zył si˛e do jeziora, ogarn˛eło go dziwne uczucie nadziei, jakby dotarł do ko´nca długiej podró˙zy. Si˛egajac ˛ my´sla˛ wstecz, u´swiadomił sobie, z˙ e zawsze tak było. Zawsze to dziwne uczucie, jakby wrócił do domu. Niegdy´s Paranor był domem druidów. Lecz druidzi odeszli i ta dolina była bardziej ich domem ni˙z warownia. Tu wszystko si˛e zaczynało i ko´nczyło. Tu wła´snie powracał, aby odnale´zc´ sen, który odnawiał jego siły po ka˙zdej podró˙zy przez cztery krainy. W trakcie tego snu jego s´miertelna powłoka przebywała pomi˛edzy dwoma s´wiatami — z˙ ywych i umarłych. Na styku tych dwóch s´wiatów mógł przez krótka˛ chwil˛e wejrze´c we wszystko, co było i co kiedykolwiek jeszcze si˛e wydarzy. Zbłakany ˛ wygnaniec, schwytany w pułapk˛e, czekajacy ˛ na wybawienie! Odrzucił od siebie t˛e my´sl. Ciemne oczy spojrzały na blade s´wiatło wschodniego nieba, po czym znowu wpatrzyły si˛e w jezioro. Wiele lat temu przeszedł t˛edy Shea Ohmsford ze swoim przyrodnim bratem Flickiem i innymi z niewielkiej kompanii, która wyruszyła na poszukiwanie Miecza Shannary. Przepowiedziano, z˙ e jeden z nich zginie i tak te˙z si˛e stało. Shea został porwany przez wody wodospadu poni˙zej Smoczej Grani. Druid pami˛etał, jaka˛ podejrzliwo´sc´ i nieufno´sc´ okazywali mu wtedy pozostali. A przecie˙z tak bardzo lubił She˛e, Flicka i Wila Ohmsforda. Shea był dla niego niemal jak syn czy raczej byłby nim, gdyby po-

77

zwolono mu mie´c syna. Wil Ohmsford był raczej towarzyszem broni, który dzielił z nim odpowiedzialno´sc´ za poszukiwania majace ˛ uleczy´c Ellcrys i uratowa´c elfy. Ciemne rysy twarzy Allanona s´ciagn˛ ˛ eły si˛e w zamy´sleniu. Teraz była z nim Brin, dziewczyna władajaca ˛ moca˛ przewy˙zszajac ˛ a˛ wszystko, co kiedykolwiek mieli jej poprzednicy. Kim ona b˛edzie dla niego? Dotarł do brzegu jeziora i zatrzymał si˛e. Przez chwil˛e stał tak, wpatrujac ˛ si˛e w gł˛ebi˛e, pragnac, ˛ aby. . . Potem powolnym ruchem uniósł ramiona ku niebu. Z jego ciała promieniowała moc. Hadeshorn zacz˛eło wirowa´c niespokojnie. Jego wody zacz˛eły wrze´c i sycze´c, obracajac ˛ si˛e coraz szybciej, a nad powierzchnia˛ uniósł si˛e obłok wodnego pyłu. Pusta dolina wokół druida zadr˙zała. Ziemia dudniła niczym przebudzona z długiego, kamiennego snu. Potem z gł˛ebin jeziora podniósł si˛e niski, potworny krzyk. Przyjd´z do mnie, wzywał druid bezgło´snie. Uwolnij si˛e! Krzyk narastał, przenikliwy i nieludzki — to uwi˛ezione dusze wołały z gł˛ebi swej niewoli, usiłujac ˛ si˛e wyswobodzi´c. Ich zawodzenie wypełniło ciemna˛ dolin˛e, a mroczne wody Hadeshorn zasyczały z nagła˛ ulga.˛ Przyjd´z! Z wirujacych, ˛ ciemnych wód jeziora uniósł si˛e cie´n Bremena. Jego wychudłe ciało, przezroczystoszare na tle nocy, okryte s´miertelnym całunem, pochylało si˛e pod ci˛ez˙ arem wieków. Straszliwa sylwetka stan˛eła na powierzchni jeziora przed Allanonem. Druid opu´scił powoli ramiona i mocniej owinał ˛ si˛e czarna˛ szata,˛ szukajac ˛ w niej ciepła. Jego twarz ocieniona kapturem uniosła si˛e, aby odnale´zc´ puste, niewidzace ˛ spojrzenie ojca. Jestem. Cie´n uniósł ramiona. Nie dotknał ˛ syna, ale mimo to Allanon poczuł wokół siebie lodowate obj˛ecia niczym u´scisk s´mierci. Dotarł do niego powolny, pełen udr˛eki głos ojca. — Wiek si˛e ko´nczy. Krag ˛ jest zamkni˛ety. Allanon czuł coraz wi˛ekszy chłód, przenikajacy ˛ go na wskro´s. Słowa biegły jedno za drugim, pełne napi˛ecia i bólu niczym kolejne supły na długiej linie. Słyszał je wszystkie i nie umknał ˛ mu z˙ aden bolesny szczegół. Stał tam w cichej rozpaczy i bał si˛e tak, jak jeszcze nigdy si˛e nie bał, kiedy zrozumiał w ko´ncu, co nieuchronnie musi si˛e wydarzy´c. W jego surowych, czarnych oczach pojawiły si˛e łzy. Brin Ohmsford i Ron Leah stali przera˙zeni tam, gdzie zostawił ich druid, i patrzyli, jak z gł˛ebi Hadeshorn unosi si˛e cie´n Bremena. Jego nadej´scie sprawiło, z˙ e przeniknał ˛ ich chłód. Patrzyli razem, jak stanał ˛ przed Allanonem wychudły, w łachmanach, a jego ramiona wyciagn˛ ˛ eły si˛e, aby obja´ ˛c druida i pociagn ˛ a´ ˛c go w dół. Nie słyszeli jego słów. Powietrze wokół nich wypełniały przenikliwe krzyki unoszace ˛ si˛e znad jeziora. Pod ich stopami ziemia dr˙zała i j˛eczała. Uciekliby

78

nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie, gdyby tylko byli w stanie si˛e poruszy´c. W tej chwili czuli jedynie, z˙ e wokół nich kra˙ ˛zy s´mier´c. A potem nagle wszystko si˛e sko´nczyło. Cie´n Bremena odwrócił si˛e i zniknał ˛ powoli w mrocznych wodach. Krzyki uniosły si˛e wy˙zej w powietrze niczym j˛ek bole´sci i uton˛eły w ciszy. Jezioro zawirowało i woda zawrzała na nowo przez krótka˛ chwil˛e, a potem opadła i znowu zacz˛eła si˛e obraca´c spokojnie i powoli. Na wschodzie, ponad poszarpana˛ kraw˛edzia˛ Smoczych Z˛ebów, ukazał si˛e skraj słonecznej tarczy, rozsiewajac ˛ blade s´wiatło pomi˛edzy odchodzace ˛ cienie nocy. Brin słyszała urywany oddech Rona i wyciagn˛ ˛ eła dło´n, aby chwyci´c go za r˛ek˛e. Na skraju Hadeshorn Allanon opadł na kolana z pochylona˛ głowa.˛ — Ron! — wyszeptała ochryple i ruszyła naprzód. Góral s´cisnał ˛ ostrzegawczo jej rami˛e, przypominajac ˛ polecenie druida, ale wyrwała si˛e i pobiegła w stron˛e jeziora. Dogonił ja˛ po chwili. Podbiegli do kl˛eczacego ˛ olbrzyma, zatrzymali si˛e na skalnej półce i pochylili nad nim. Miał zamkni˛ete oczy, a jego s´niada twarz była blada. Brin dotkn˛eła pot˛ez˙ nej dłoni Allanona — była zimna jak lód. Druid wygladał ˛ jak w transie. Dziewczyna spojrzała na Rona niepewnie. Chłopak wzruszył ramionami. Nie zwa˙zajac ˛ wi˛ecej na niego, poło˙zyła dło´n na ramieniu maga i potrzasn˛ ˛ eła nim delikatnie. — Allanonie — powiedziała cicho. Ciemne oczy zamigotały i napotkały jej wzrok. Przez chwil˛e patrzyła przez niego na wskro´s. W jego oczach czaił si˛e potworny, nieskrywany ból, strach i niedowierzanie. Wstrza´ ˛sni˛eta, cofn˛eła si˛e gwałtownie. Potem wszystko znikn˛eło i pojawił si˛e gniew. — Mówiłem, z˙ eby´scie nie ruszali si˛e z miejsca. — D´zwignał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na nogi. Jego gniew był dla niej bez znaczenia, zignorowała go. — Co si˛e stało, Allanonie? Co widziałe´s? Milczał przez chwil˛e, jego wzrok pow˛edrował z powrotem nad mroczne, zielone wody jeziora. Powoli potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Mojego ojca — wyszeptał. Brin spojrzała szybko na Rona, który zmarszczył brwi. Spróbowała raz jeszcze, delikatnie dotykajac ˛ r˛ekawa czarnej szaty druida. — Co ci powiedział? Utkwił w nia˛ przepastne spojrzenie swoich czarnych oczu. ˙ s´cigaja˛ nas ze — Powiedział, z˙ e zostało nam niewiele czasu, dziewczyno. Ze wszystkich stron i tak ju˙z b˛edzie do samego ko´nca. Zna go, ale nie powiedział mi nic. Tyle tylko, z˙ e nadejdzie, z˙ e go ujrzysz i z˙ e dla nas jeste´s równocze´snie ta,˛ która niszczy, jak i ta,˛ która ocala. — Co to znaczy, Allanonie? — Brin patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. 79

— Nie wiem. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To rzeczywi´scie du˙zo ułatwia. — Ron wyprostował si˛e i spojrzał w stron˛e gór. Brin wcia˙ ˛z patrzyła na druida. Co´s ukrywał. — Co jeszcze powiedział, Allanonie? — Nic wi˛ecej. — Raz jeszcze pokr˛ecił przeczaco ˛ głowa.˛ Kłamał! Brin natychmiast to wyczuła. Co´s jeszcze zaszło pomi˛edzy tymi dwoma, co´s mrocznego i strasznego, czego druid nie mógł wyjawi´c. Ta my´sl przeraziła ja.˛ To omen. Tak jak jej ojciec i pradziad, zostanie wykorzystana do celu, którego nie pojmuje. Uchwyciła si˛e tego, co powiedział na poczatku. ˛ Dla ich sprawy jest ta,˛ która niszczy i ta,˛ która ocala. Cie´n powiedział, z˙ e tak b˛edzie. Lecz jak to mo˙zliwe? — Powiedział mi co´s jeszcze — odezwał si˛e nagle Allanon, ale Brin wyczuła natychmiast, z˙ e to nie t˛e wiadomo´sc´ ukrywa. — Paranor jest w r˛ekach Widm Mord. Przedostali si˛e przez jego bramy i przedarli przez magi˛e, która strzegła jego przej´sc´ . Upadł dwie noce temu. Teraz przeszukuja˛ jego sale, chcac ˛ pozna´c histori˛e druidów i sekrety staro˙zytnych. To, co znajda,˛ zostanie u˙zyte do wzmocnienia ich pot˛egi. A znajda˛ to pr˛edzej czy pó´zniej, je´sli nie zostana˛ powstrzymani. — Spojrzał na nich. — Nie mo˙zna na to pozwoli´c. — Nie oczekujesz chyba, z˙ e my ich powstrzymamy, prawda? — zapytał szybko Ron. — Nie ma nikogo innego. — Czarne oczy zw˛eziły si˛e. — A ilu ich tam jest? — Góral wybuchnał. ˛ — Dwana´scie Widm i kompania gnomów. Na twarzy Rona odbiło si˛e niedowierzanie. — I my mamy ich powstrzyma´c? Ty, ja i Brin? We trójk˛e? Jak to sobie wyobra˙zasz? W oczach druida błysnał ˛ nagły, straszliwy gniew. Ron Leah zrozumiał, z˙ e posunał ˛ si˛e troch˛e za daleko, ale nie było ju˙z odwrotu. Patrzył zdecydowanie, kiedy olbrzym stanał ˛ przed nim. — Ksia˙ ˛ze˛ Leah, od poczatku ˛ podajesz w watpliwo´ ˛ sc´ moje słowa — odezwał si˛e Allanon. — Znosiłem to, poniewa˙z zale˙zy ci na dziewczynie i poszedłe´s, aby jej strzec. Ale koniec z tym. Twoje bezustanne wypytywanie o mój cel i powody musi si˛e sko´nczy´c! Niewielki z niego po˙zytek, je´sli i tak cały czas jeste´s nastawiony przeciwko mnie! — Nie jestem przeciwko tobie, jestem za Brin. — Ron nie podniósł głosu. — Je´sli te dwie postawy si˛e wykluczaja,˛ stoj˛e po jej stronie, druidzie. — A wi˛ec niech tak b˛edzie! — Olbrzym zagrzmiał i gwałtownym ruchem wyszarpnał ˛ z pochwy miecz Leah, który góral miał przewieszony przez plecy. Ron zbladł pewny, z˙ e druid zamierza go zabi´c. Brin z krzykiem rzuciła si˛e naprzód, ale Allanon powstrzymał ja˛ gestem dłoni. 80

— Stój, dziewczyno. To sprawa mi˛edzy mna˛ i ksi˛eciem Leah. — Utkwił w Rona twarde, s´widrujace ˛ spojrzenie. — Czy b˛edziesz ja˛ chronił tak, jak ja bym to czynił? Czy, je´sli to b˛edzie mo˙zliwe, b˛edziesz chronił tak˙ze mnie? Wyraz przera˙zenia malujacy ˛ si˛e na twarzy Rona ustapił ˛ miejsca zdecydowaniu. — B˛ed˛e. Allanon skinał ˛ głowa.˛ — A wi˛ec dam ci moc, aby´s mógł to uczyni´c. Olbrzymia dło´n chwyciła pewnie rami˛e Rona i bez wysiłku poprowadziła go do kraw˛edzi Hadeshorn. Druid zwrócił młodzie´ncowi miecz Leah i wskazał na ciemnozielona˛ wod˛e. — Zanurz ostrze miecza w wodzie, ksia˙ ˛ze˛ — rozkazał. — Ale uwa˙zaj na r˛ekoje´sc´ i dłonie. Maja˛ zosta´c suche. Nawet najmniejsza kropla Hadeshorn jest s´miertelna dla ludzkiego ciała. Ron Leah wpatrywał si˛e w niego niepewnie. — Rób, co mówi˛e! — warknał ˛ druid. Chłopak zacisnał ˛ szcz˛eki. Powoli opuszczał ostrze miecza Leah, a˙z całkowicie si˛e zanurzyło w wirujacych ˛ wodach jeziora. Opadło w dół, nie napotykajac ˛ na opór, jakby jezioro nie miało dna, a linia brzegowa oznaczała tylko kraw˛ed´z pionowej przepa´sci. Kiedy metal dotknał ˛ powierzchni, woda wokół niego zacz˛eła wrze´c, syczac ˛ i bulgoczac ˛ niczym kwas z˙zerajacy ˛ stal. Mimo l˛eku Ron nie cofnał ˛ ostrza. — Wystarczy — powiedział druid. — Wyciagnij ˛ miecz. Powoli Ron uniósł miecz ponad powierzchni˛e wody. Ostrze z polerowanego z˙ elaza stało si˛e czarne. Wody Hadeshorn przylgn˛eły do´n, wirujac ˛ wokół, jakby co´s je o˙zywiało. — Ron! — wyszeptała przera˙zona Brin. Góral trzymał przed soba˛ miecz, ostrzem jak najdalej od ciała, i wpatrywał si˛e w wod˛e, która wiła si˛e niczym srebrna ni´c po powierzchni metalu. — A teraz uwa˙zaj! — rozkazał Allanon, wyciagaj ˛ ac ˛ jedno rami˛e spod fałdów czarnej szaty. — Stój mocno na nogach, ksia˙ ˛ze˛ Leah! Z palców jego dłoni cienka˛ struga˛ wytrysnał ˛ o´slepiajacy, ˛ bł˛ekitny płomie´n. Przebiegł wzdłu˙z ostrza, osmalajac ˛ je, płonac, ˛ roz˙zarzajac ˛ metal i wod˛e i stapiajac ˛ je w jedno. Bł˛ekitny ogie´n zapłonał ˛ jaskrawym s´wiatłem, ale z˙ ar nie dosi˛egnał ˛ r˛ekoje´sci. Ron trzymał mocno miecz, odwracajac ˛ wzrok. Chwil˛e pó´zniej było po wszystkim, ogie´n zniknał, ˛ a druid ponownie opu´scił ramiona. Chłopak spojrzał na swój miecz. Ostrze było czyste, czarne i l´sniace ˛ i miało ostre, równe kraw˛edzie. — Przyjrzyj si˛e dobrze, ksia˙ ˛ze˛ Leah — powiedział Allanon. Ron wykonał polecenie, a Brin pochyliła si˛e nad mieczem tu˙z obok niego. Razem wpatrywali si˛e

81

w czarna,˛ lustrzana˛ powierzchni˛e. Gł˛eboko w metalu wirowały leniwie ciemnozielone ogniki s´wiatła. Allanon podszedł bli˙zej. — To połaczona ˛ w jedno magia z˙ ycia i s´mierci. Jej moc nale˙zy teraz do ciebie, młodzie´ncze. Jeste´s za nia˛ odpowiedzialny. B˛edziesz teraz obro´nca˛ Brin na równi ze mna.˛ Ten miecz da ci moc równa˛ mojej. — W jaki sposób? — zapytał cicho Ron. — Jak ka˙zdy miecz, mo˙ze on odpiera´c ciosy i cia´ ˛c, ale nie ciało, z˙ elazo czy kamie´n, tylko magi˛e. Diabelska˛ magi˛e Widm Mord. Przebije si˛e przez nia˛ albo przed nia˛ osłoni. Tak wi˛ec przyjałe´ ˛ s na siebie zobowiazanie. ˛ B˛edziesz teraz tarcza˛ dziewczyny a˙z do ko´nca tej podró˙zy. Uczyniłem ci˛e jej obro´nca.˛ — Ale dlaczego. . . dlaczego dajesz mi. . . ? — wyjakał ˛ chłopak. Lecz druid po prostu odwrócił si˛e i zaczał ˛ odchodzi´c. Ron patrzył za nim, a na jego twarzy malowało si˛e oszołomienie. — To nie jest w porzadku, ˛ Allanonie! — krzykn˛eła Brin w s´lad za oddalajac ˛ a˛ si˛e sylwetka.˛ Była w´sciekła za to, co uczynił Ronowi. — Kto dał ci prawo. . . ? Nie doko´nczyła. Nagle powietrze rozdarła pot˛ez˙ na eksplozja, która uniosła dziewczyn˛e i rzuciła nia˛ o ziemi˛e. Druid zniknał, ˛ pochłoni˛ety przez wirujace ˛ masy czerwonego ognia. *

*

*

Daleko na południu obolały i zm˛eczony Jair Ohmsford wynurzył si˛e z mroków nocy w blade s´wiatło s´witu otulonego tajemnicza˛ mgła.˛ Drzewa i rzucane przez nie czarne cienie wydawały si˛e odchodzi´c, jakby kto´s rozsuwał ogromna˛ kurtyn˛e. Nastał nowy dzie´n. Jaira otaczała rozległa pustka odci˛eta od s´wiata całunem g˛estej mgły. Zaczynała si˛e pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów od miejsca, gdzie stał, a za nia˛ wszystko si˛e ko´nczyło. Zaspane oczy wpatrywały si˛e bezmy´slnie w uschni˛ete drzewa i zielona˛ wod˛e, która gin˛eła we mgle. Nie rozumiał, co si˛e dzieje. — Gdzie jeste´smy? — wymamrotał. — Na Moczarach Mgieł — odmruknał ˛ Slanter. Jair spojrzał na niego bez słowa, a gnom odpowiedział spojrzeniem oczu równie zm˛eczonych jak jego własne. — Za bardzo si˛e do nich zbli˙zyli´smy. Musimy odnale´zc´ drog˛e naokoło. Jair skinał ˛ głowa,˛ próbujac ˛ uporzadkowa´ ˛ c rozsypane my´sli. Nagle za jego plecami pojawiła si˛e czarna, milczaca ˛ posta´c Gareta Jaxa. Twarde oczy bez wyrazu spojrzały przelotnie na Jaira, a potem na bagna. Bez jednego słowa Mistrz Broni skinał ˛ na Slantera i gnom zawrócił. Chłopiec poszedł za nimi. W oczach Gareta nie było wida´c zm˛eczenia. Szli cała˛ noc. Był to nu˙zacy ˛ marsz przez labirynt Czarnych D˛ebów, który wydawał si˛e nie mie´c ko´nca. Jair zachował w pami˛eci jedynie odległe, niejasne strz˛epy z tej wyczerpujacej ˛ w˛edrówki. Trzymał si˛e na nogach chyba tylko siła˛ woli. Po 82

pewnym czasie nawet strach przestał mie´c nad nim władz˛e, a gro´zba po´scigu przestała by´c tak naglaca. ˛ Prawdopodobnie spał idac, ˛ poniewa˙z nie mógł sobie przypomnie´c niczego, co si˛e wydarzyło. Mimo to wiedział, z˙ e nie spał tak naprawd˛e. Szedł. . . Czyja´s dło´n odciagn˛ ˛ eła go od skraju bagna, kiedy podszedł za blisko. — Patrz, gdzie idziesz, chłopcze. — Przy nim stał Garet Jax. Wymamrotał co´s w odpowiedzi i powlókł si˛e dalej. — Pada z nóg. — Usłyszał gderanie Slantera. Potarł zaspane oczy. Slanter miał racj˛e. Nie miał ju˙z sił. Nie był w stanie dalej i´sc´ . Mimo to szedł jeszcze długo, przedzierajac ˛ si˛e przez mgł˛e i szary półmrok. Wlókł si˛e za kanciasta˛ sylwetka˛ Slantera, nie patrzac ˛ pod nogi, z niejasna˛ s´wiadomo´scia,˛ z˙ e tu˙z obok porusza si˛e Garet Jax. Wiedział jedynie, z˙ e trzyma si˛e na nogach i wcia˙ ˛z idzie. Krok za krokiem, noga za noga.˛ Za ka˙zdym razem był to osobny, wyra´zny wysiłek. Kiedy nagle. . . — Przekl˛ete błoto! — wymruczał Slanter i nagle cała powierzchnia bagna eksplodowała. Woda i szlam wystrzeliły w powietrze niczym gejzer i opadły na osłupiałego chłopca. Poranna˛ cisz˛e rozdarł ochrypły, przenikliwy ryk, a przed Jairem wyrosło co´s pot˛ez˙ nego. — Kłodnik! — Rozległ si˛e krzyk Slantera. Jair cofnał ˛ si˛e, zaskoczony i przera˙zony; przed nim wyrastała ogromna posta´c z ciałem pokrytym łuskami i ociekajacym ˛ woda˛ z bagniska. Jej łeb wydawał si˛e składa´c jedynie z potwornej, otwartej paszczy i z˛ebów. Kłodnik wyciagn ˛ ał ˛ łapy. Jair rzucił si˛e do tyłu oszalały ze strachu, ale osłabione ze zm˛eczenia nogi odmówiły mu posłusze´nstwa. Ogromny stwór rzucił si˛e na chłopca, a jego cie´n przysłonił blade s´wiatło. Jego oddech był zimny i cuchnacy. ˛ Potem co´s doskoczyło do niego z boku, przewróciło i odciagn˛ ˛ eło od łap poczwary. Oszołomiony Jair zobaczył Slantera stojacego ˛ tam, gdzie on sam stał przed chwila.˛ Gnom wymachiwał dziko krótkim mieczem w stron˛e olbrzyma, który usiłował go dosi˛egna´ ˛c. Miecz jednak był tu z˙ ało´snie nieodpowiednia˛ bronia.˛ Potwór odparł uderzenie i wytracił ˛ miecz z dłoni Slantera. W nast˛epnej sekundzie ogromna łapa zacisn˛eła si˛e wokół ciała gnoma. — Slanter! — krzyknał ˛ Jair, usiłujac ˛ zapanowa´c nad własnymi nogami. Garet Jax ju˙z biegł. Rzucił si˛e naprzód niczym niewyra´zny cie´n i wepchnał ˛ bestii do gardła swoja˛ czarna˛ pałk˛e, wciskajac ˛ ja˛ gł˛eboko w delikatna˛ tkank˛e. Kłodnik ryknał ˛ z bólu, zacisnał ˛ szcz˛eki na broni i złamał ja.˛ Wielkie łapy si˛egn˛eły po reszt˛e, która tkwiła w gardle. Slanter upadł na ziemi˛e. Garet ponowił atak, wyciagaj ˛ ac ˛ krótki miecz. Skoczył potworowi na kark tak szybko, z˙ e Jair nie zda˙ ˛zył spojrzeniem za jego ruchami. Unikajac ˛ łap stworzenia, wbił mu miecz w podgardle. Trysn˛eła ciemna krew. Garet Jax odskoczył pr˛edko

83

na bok. Kłodnik był teraz ranny. W jego wrzaskach brzmiał ból. Odwrócił si˛e i chwiejnym krokiem powlókł si˛e z powrotem w mgł˛e i ciemno´sc´ . Oszołomiony i rozdygotany Slanter nie był w stanie si˛e podnie´sc´ , ale Garet Jax podszedł najpierw do Jaira i d´zwignał ˛ go na nogi. Oczy chłopca były szeroko otwarte. Wpatrywał si˛e w Mistrza Broni z wyra´znym l˛ekiem. — Nigdy. . . nigdy nie widziałem, z˙ eby kto´s. . . poruszał si˛e tak szybko! — wyjakał. ˛ Garet Jax zignorował go. Trzymajac ˛ chłopaka mocno za kołnierz, pociagn ˛ ał ˛ go mi˛edzy drzewa. Slanter pospiesznie ruszył za nimi. *

*

*

Wokół druida płonał ˛ czerwony płomie´n, otaczajac ˛ go karmazynowymi kr˛egami tłumiacymi ˛ szarawe s´wiatło s´witu. Oszołomiona i na wpół o´slepiona wybuchem, Brin Ohmsford d´zwign˛eła si˛e na kolana i przesłoniła r˛eka˛ oczy. Wewnatrz ˛ płomieni wida´c było przygarbiona˛ sylwetk˛e maga przytulonego do l´sniacej, ˛ czarnej skały stanowiacej ˛ podło˙ze doliny. Z trudem odgradzał si˛e od pochłaniajacych ˛ go płomieni blada,˛ bł˛ekitna˛ aura.˛ Tarcza, domy´sliła si˛e Brin, ochrona przed koszmarem, który mo˙ze go zniszczy´c. Rozpaczliwie usiłowała odnale´zc´ sprawc˛e tego koszmaru. Dostrzegła go jakie´s dwadzie´scia jardów dalej. Tam, na tle nikłego słonecznego s´wiatła połyskujacego ˛ poni˙zej linii horyzontu, rysowała si˛e wyra´znie wysoka, czarna sylwetka. Ramiona miała uniesione, a z jej dłoni tryskały strugi czerwonego ognia. Widmo Mord! Rozpoznała je natychmiast. Zaskoczyło ich nieprzygotowanych, zbli˙zajac ˛ ˙ si˛e bezd´zwi˛ecznie, i uderzyło w druida. Nie miał szans na obron˛e. Zył wcia˙ ˛z tylko dzi˛eki instynktownemu uruchomieniu bł˛ekitnego pola wokół siebie. Brin podniosła si˛e. Krzyczała z w´sciekło´scia˛ na czarna˛ posta´c, która ich zaatakowała, ale Widmo nie poruszyło si˛e. Płomienie nie przygasły. Z wyciagni˛ ˛ etych dłoni nieprzerwanym, ciagłym ˛ strumieniem tryskał płomie´n, wirujac ˛ wokół skulonego ciała druida i uderzajac ˛ w bł˛ekitna˛ tarcz˛e, która broniła mu dost˛epu. Karmazynowe s´wiatło l´sniło, jego refleksy ta´nczyły na niebie odbite od skalnego podło˙za doliny, a wszystko, czego dotkn˛eło, zamieniało si˛e w krew. Ron rzucił si˛e naprzód i stanał ˛ przed Brin niczym przyczajona do skoku bestia. — Diabeł! — zawył z w´sciekło´scia.˛ Uniósł czarne ostrze miecza Leah, nie my´slac ˛ w tej chwili, komu zdecydował si˛e pomaga´c i dla kogo nara˙za własne z˙ ycie. Był teraz prawdziwym prawnukiem Meniona Leah, szybkim i zuchwałym jak jego przodek. Działał instynktownie. Wznoszac ˛ wojenny okrzyk swoich przodków, rzucił si˛e do ataku. — Leah! Leah! Skoczył w ogie´n. Miecz opadł, przecinajac ˛ pier´scie´n otaczajacy ˛ Allanona. Płomienie rozprysły si˛e natychmiast, jakby były zrobione ze szkła. Potłuczone 84

skorupy opadły wokół skulonej sylwetki druida. Z dłoni Widma Mord nadał wypływał ogie´n, ale kierował si˛e w stron˛e ostrza, trzymanego przez rudowłosego górala. Miecz przyciagał ˛ płomienie niczym magnes opiłki z˙ elaza. Ogie´n przesuwał si˛e pr˛edko po czarnym metalu i spływał w dół, ale nie dotknał ˛ dłoni Rona. Miecz jakby pochłaniał ogie´n. Ksia˙ ˛ze˛ Leah stał wyprostowany pomi˛edzy Widmem i druidem, unoszac ˛ pionowo miecz, na którego ostrzu ta´nczyły karmazynowe płomienie. Allanon wstał — czarny i gro´zny jak stwór, który go zaskoczył. Płomienie ju˙z go nie wi˛eziły. Spod szaty wyciagn˛ ˛ eły si˛e szczupłe ramiona i buchnał ˛ bł˛ekitny ogie´n. Uderzył w Widmo Mord, uniósł je i z całej siły cisnał ˛ o ziemi˛e. Czarne szaty rozwiały si˛e i potworny, bezd´zwi˛eczny wrzask rozległ si˛e w umy´sle Brin. Raz jeszcze druid wyrzucił przed siebie płomienie i chwil˛e pó´zniej czarny stwór obrócił si˛e w pył. Z ognia pozostały jedynie wijace ˛ si˛e smugi dymu i rozrzucony popiół. Dolin˛e Cienia wypełniała teraz cisza. Miecz Leah opadł, czarne ostrze zad´zwi˛eczało gło´sno, uderzajac ˛ o skał˛e. Ron pochylił głow˛e. Kiedy odnalazł wzrokiem Brin, w jego oczach malowało si˛e osłupienie. Dziewczyna podeszła do niego, obj˛eła ramionami i przytuliła. — Brin — wyszeptał cicho. — Ten miecz. . . moc. . . Nie był w stanie doko´nczy´c. Szczupła dło´n Allanona zacisn˛eła si˛e delikatnie na jego ramieniu. — Nie obawiaj si˛e, ksia˙ ˛ze˛ Leah. — Głos druida był krzepiacy, ˛ chocia˙z brzmiało w nim zm˛eczenie. — Ta moc naprawd˛e nale˙zy do ciebie. Udowodniłe´s to. Naprawd˛e jeste´s obro´nca˛ dziewczyny, a tym razem przynajmniej, tak˙ze i moim. — Przez chwil˛e jeszcze s´ciskał rami˛e Rona, a potem ruszył z powrotem s´cie˙zka,˛ która ich tu przywiodła. — To był tylko jeden! — zawołał do nich. — Je´sli sa˛ te˙z inni, spotkamy ich niebawem. Chod´zcie. Nie mamy tu ju˙z nic do roboty. — Allanonie. . . — zacz˛eła Brin. — Chod´z, dziewczyno. Czas ucieka. Paranor potrzebuje naszej pomocy. Musimy rusza´c natychmiast. Nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie, zaczał ˛ si˛e wspina´c. Ron i Brin z cicha˛ rezygnacja˛ poda˙ ˛zyli za nim.

X Był ju˙z pó´zny ranek, kiedy Jair i jego towarzysze wydostali si˛e wreszcie z Boru Czarnych D˛ebów. Przed nimi rozciagał ˛ si˛e pofałdowany krajobraz — na północy wzgórza, na południu niziny. Nie mieli jednak siły go podziwia´c. Wyczerpani niemal do cna, znale´zli schronienie w cieniu klonów o szerokich li´sciach, które jesie´n ubarwiła ol´sniewajacym ˛ szkarłatem, i niemal natychmiast zasn˛eli. Jair nie miał poj˛ecia, czy który´s z jego towarzyszy pomy´slał o trzymaniu warty podczas snu, ale kiedy zapadł zmierzch, obudził go Garet Jax. Zaniepokojony blisko´scia˛ Moczarów Mgieł i Czarnych D˛ebów, Mistrz Broni chciał na noc znale´zc´ jakie´s bezpieczniejsze miejsce. Od´swie˙zeni nieco odpoczynkiem za dnia, szli prawie do północy, zanim uło˙zyli si˛e do snu w k˛epie krzewów i dzikich drzew owocowych. Tym razem Jair nalegał, aby podzielili wart˛e na trzech. Nazajutrz kontynuowali podró˙z na północ i pó´znym popołudniem dotarli do Srebrnej Rzeki. Jej czyste, połyskujace ˛ w zachodzacym ˛ sło´ncu wody biegły na zachód poprzez zalesione brzegi ł skalne płycizny. Przez kilka godzin trójka podró˙zników poda˙ ˛zała brzegiem rzeki na wschód w kierunku Anaru i przed zapadni˛eciem nocy Moczary i D˛eby zostały ju˙z daleko za nimi. Podczas swojej w˛edrówki nie napotkali z˙ adnych innych podró˙znych. Nie było te˙z ani s´ladu gnomów czy czarnych w˛edrowców. Przez chwil˛e przynajmniej wydawało si˛e, z˙ e nie musza˛ si˛e obawia´c z˙ adnego po´scigu. Kiedy znale´zli niewielkie zagł˛ebienie terenu na skraju rzeki, osłoni˛ete klonami i orzechami, i rozbili obóz, była ju˙z noc. Zaryzykowali rozpalenie niewielkiego ogniska, które nie dawało du˙zo dymu, zjedli goracy ˛ posiłek i siedli obserwujac, ˛ jak płonace ˛ w˛egle zamieniaja˛ si˛e w popiół. Noc była jasna i ciepła. Nad ich głowami migotały gwiazdy, tworzac ˛ ol´sniewajace ˛ wzory na ciemnej materii nieba. Wokół rozbrzmiewały s´piewy nocnego ptactwa i brz˛eczenie owadów, a w oddali słycha´c było niewyra´zny pomruk toczacej ˛ si˛e wody. W chłodnym powietrzu unosił si˛e słodkawy zapach butwiejacych ˛ li´sci i schnacych ˛ krzewów. — Nazbieram troch˛e drewna — oznajmił nagle Slanter po chwili milczenia. D´zwignał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na nogi. — Pomog˛e ci. — Jair zaofiarował si˛e. Gnom rzucił mu poirytowane spojrzenie. 86

— Czy prosiłem kogo´s o pomoc? Potrafi˛e sam nazbiera´c drewna, chłopcze. — Z gniewna˛ mina˛ zniknał ˛ w ciemno´sciach. Jair oparł si˛e z powrotem o pie´n drzewa, krzy˙zujac ˛ ramiona na piersi. Ta scena odzwierciedlała doskonale panujace ˛ mi˛edzy nimi stosunki — nikt nie mówił zbyt wiele, a je˙zeli ju˙z to robił, to bez zb˛ednych uprzejmo´sci. Nie miało to znaczenia w wypadku Gareta Jaxa. Był małomówny z natury, tak wi˛ec jego brak udziału w toczacych ˛ si˛e rozmowach nie dziwił nikogo. Ale Slanter był gaduła˛ i taka postawa u niego była niepokojaca. ˛ Jair wolał dawnego Slantera — zuchwałego i gadatliwego, przypominajacego ˛ troch˛e szorstkiego wujaszka. Zmienił si˛e teraz. Wygladało ˛ na to, z˙ e zamknał ˛ si˛e w sobie i odsunał ˛ od Jaira, jakby podró˙zowanie z chłopcem było dla niego niezno´sne. No có˙z, w pewnym sensie zapewne tak było. W ko´ncu Slanter wcale nie chciał i´sc´ . Zrobił to tylko dlatego, z˙ e Jair wymusił to na nim. I teraz gnom znajdował si˛e w towarzystwie swego byłego wi˛ez´ nia oraz człowieka, który nie ufał mu ani odrobin˛e, a wszystko po to, z˙ eby doprowadzi´c ich bezpiecznie do ludzi, którzy prowadzili wojn˛e z jego ludem. Mo˙ze nigdy by tego nie zrobił, gdyby nie to, z˙ e pomagajac ˛ Jairowi, zdradził swoich towarzyszy i był teraz jedynie wyrzutkiem. Pozostawało jeszcze starcie z kłodnikiem. Slanter przyszedł Jairowi z pomoca,˛ wykazujac ˛ si˛e dzielno´scia,˛ która ciagle ˛ zadziwiała chłopca. Odwaga nie pasuje do osobnika tak oportunistycznego i samolubnego jak Slanter. I oto, co si˛e dzieje: Slanter rzuca si˛e, aby uchroni´c go przed kłodnikiem, sam staje si˛e jego ofiara,˛ po czym zostaje zmuszony do przyj˛ecia pomocy Gareta Jaxa. To musiało napawa´c go rozgoryczeniem. Slanter był tropicielem, a to dumny naród. Spodziewano si˛e, z˙ e to oni b˛eda˛ strzegli ludzi, których prowadza,˛ a nie odwrotnie. Nagle z małego ogniska strzelił snop iskier i odwrócił jego uwag˛e. Kilka stóp od niego Garet Jax, oparty o stary pniak, poruszył si˛e i zerknał ˛ w jego kierunku. Jair napotkał spojrzenie dziwnych oczu i ponownie zaczał ˛ si˛e zastanawia´c, jaki wła´sciwie jest Mistrz Broni. — Chyba powinienem jeszcze raz ci podzi˛ekowa´c — oznajmił, podciagaj ˛ ac ˛ kolana pod brod˛e. — Uratowałe´s mi z˙ ycie na Moczarach. M˛ez˙ czyzna odwrócił wzrok do ognia. Jair przygladał ˛ mu si˛e, nie wiedzac, ˛ czy powinien powiedzie´c co´s jeszcze. — Mog˛e ci˛e o co´s zapyta´c? — odezwał si˛e w ko´ncu. Mistrz Broni wzruszył ramionami na znak, z˙ e jest mu to oboj˛etne. — Dlaczego mnie uratowałe´s? Nie na Moczarach, ale tam, w D˛ebach, kiedy byłem wi˛ez´ niem gnomów? Garet ponownie utkwił w niego twarde spojrzenie. — Po prostu nie rozumiem, co ci˛e do tego skłoniło. — Jair mówił szybko. — W ko´ncu, nawet nie wiedziałe´s, kim jestem. Mogłe´s po prostu pój´sc´ swoja˛ droga.˛ Garet znowu wzruszył ramionami. — Poszedłem swoja˛ droga.˛ 87

— Co masz na my´sli? — Tak si˛e składa, z˙ e twoja droga jest równie˙z moja.˛ To mam na my´sli. — Ale przecie˙z nie wiedziałe´s, dokad ˛ mnie zabieraja.˛ — Jair zmarszczył brwi. — Na wschód. Gdzie indziej mógłby zmierza´c patrol gnomów prowadzacy ˛ wi˛ez´ nia? Zmarszczki na czole Jaira pogł˛ebiły si˛e. To by si˛e zgadzało. Tylko, z˙ e wcia˙ ˛z nie wyja´sniało, dlaczego wła´sciwie Mistrz Broni zadał sobie trud, z˙ eby go ocali´c. — Nadal nie rozumiem, dlaczego mi pomogłe´s. — Nie dawał za wygrana.˛ Nikły u´smiech pojawił si˛e na twarzy m˛ez˙ czyzny. — Trudno ci uwierzy´c, z˙ e mam jakie´s ludzkie cechy, prawda? — Tego nie powiedziałem. — Nie musiałe´s. Ale masz racj˛e, nie posiadam ich. — Jair wpatrywał si˛e w niego niepewnie. — Dobrze słyszałe´s. — U´smiech zniknał ˛ z twarzy Gareta. — Nie po˙zyłbym długo, gdybym je miał. A pozostawanie przy z˙ yciu w ró˙znych sytuacjach wychodzi mi najlepiej. Nastała długa cisza. Jair nie wiedział, co jeszcze mógłby powiedzie´c. Mistrz Broni przesunał ˛ si˛e do przodu, siadajac ˛ w kr˛egu ciepła. — Ale zainteresowałe´s mnie — zaczał ˛ powoli. Uniósł wzrok. — By´c moz˙ e dlatego ci˛e uratowałem. Niewiele rzeczy jest w stanie jeszcze mnie zainteresowa´c. . . — Jego oczy nabrały odległego wyrazu, ale po chwili znowu bacznie obserwowały Jaira. — Zwiazany ˛ i zakneblowany chłopak, pilnowany przez cały patrol uzbrojonych po z˛eby gnomów. Bardzo dziwne. Bali si˛e ciebie i to mnie zaintrygowało. Chciałem si˛e dowiedzie´c, co ich tak bardzo w tobie przera˙za. — Wzruszył ramionami. — Pomy´slałem wi˛ec, z˙ e warto zada´c sobie troch˛e trudu, z˙ eby ci˛e uwolni´c. Jair patrzył na niego szeroko otwartymi oczami. Ciekawo´sc´ ? To dlatego sam Garet Jax przyszedł mu z pomoca,˛ z ciekawo´sci? Nie, zdecydował, kryło si˛e za tym co´s wi˛ecej. — Bali si˛e magii — odezwał si˛e nagle. — Chcesz zobaczy´c, jak działa? — Mo˙ze pó´zniej. — Garet Jax patrzył w ogie´n. — Podró˙z jeszcze si˛e nie sko´nczyła. — Wydawało si˛e, z˙ e nie jest zainteresowany w najmniejszym stopniu. — Dlatego zabrałe´s mnie ze soba˛ do Culhaven? — Jair nie ust˛epował. — Cz˛es´ciowo. Słowa zawisły w powietrzu. Jair spogladał ˛ na niego niespokojnie. — Cz˛es´ciowo? Mistrz Broni nie odpowiedział. Nie spojrzał nawet na chłopca. Po prostu oparł si˛e o przewrócony pie´n, owinał ˛ w czarny podró˙zny płaszcz i wpatrzył si˛e w ogie´n. Jair spróbował z innej strony. — A co ze Slanterem? Dlaczego jemu pomogłe´s? Mogłe´s zostawi´c go kłodnikowi na po˙zarcie. 88

— Mogłem. — Garet westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Czy to by ci˛e uszcz˛es´liwiło? — Jasne, z˙ e nie. Co masz na my´sli? — Wyglada ˛ na to, z˙ e ukształtowałe´s sobie opini˛e o mnie jako o człowieku, który nie robi nic, je´sli nie ma w tym osobistych korzy´sci. Nie powiniene´s wierzy´c we wszystko, co słyszysz. Jeste´s młody, ale nie głupi. Jair zarumienił si˛e. — No có˙z, chyba nie przepadasz za Slanterem, prawda? — Nie znam go a˙z tak, z˙ eby go lubi´c, czy te˙z nie lubi´c — odpowiedział m˛ez˙ czyzna. — Przyznaj˛e, z˙ e raczej nie jestem wielbicielem gnomów, ale ten dwukrotnie naraził swoje z˙ ycie, z˙ eby ci˛e uratowa´c. A wi˛ec warto było mu pomóc. — Uniósł nagle wzrok. — A poza tym lubisz go i nie chcesz, z˙ eby co´s mu si˛e stało, mam racj˛e? — Tak. — Hm, i to te˙z jest interesujace, ˛ nie sadzisz? ˛ Jak ju˙z mówiłem, intrygujesz mnie. Jair skinał ˛ głowa˛ w zamy´sleniu. — Ty mnie tak˙ze. — Garet Jax odwrócił si˛e. ´ — Swietnie. A wi˛ec obaj mamy o czym my´sle´c w drodze do Culhaven. Na tym sko´nczył rozmow˛e. Jair te˙z si˛e nie odezwał. Nie mógł wprawdzie powiedzie´c, z˙ e rozumie, co kierowało Mistrzem Broni, kiedy ratował jego i Slantera, ale było jasne, z˙ e tej nocy nie dowie si˛e ju˙z niczego wi˛ecej. Garet Jax stanowił zagadk˛e, która˛ niełatwo b˛edzie rozwiaza´ ˛ c. Ogie´n prawie ju˙z zgasł, co przypomniało chłopcu, z˙ e Slanter wyruszył na poszukiwanie drewna i jeszcze nie wrócił. Zastanawiał si˛e przez chwil˛e, co powinien zrobi´c, po czym ponownie zwrócił si˛e do Gareta. — Nie sadzisz, ˛ z˙ e co´s mogło si˛e sta´c Slanterowi? — zapytał. — Co´s długo go nie ma. — Sam potrafi o siebie zadba´c. — M˛ez˙ czyzna wstał i kopniakiem rozrzucił z˙ arzace ˛ si˛e jeszcze drewno. — Zreszta˛ i tak nie potrzebujemy ju˙z ognia. Wrócił na swoje miejsce przy powalonym pniu, owinał ˛ si˛e w swój podró˙zny płaszcz i po chwili ju˙z spał. Jair przez jaki´s czas le˙zał w ciszy, nasłuchujac ˛ ci˛ez˙ kiego oddechu towarzysza i wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . W ko´ncu on tak˙ze owinał ˛ si˛e opo´ncza˛ i uło˙zył do snu. Martwił si˛e troch˛e o Slantera, ale uznał, i˙z Garet miał racj˛e, mówiac, ˛ z˙ e gnom sam potrafi si˛e o siebie zatroszczy´c. Poza tym nagle poczuł si˛e bardzo senny. Wdychajac ˛ gł˛eboko ciepłe nocne powietrze, zamknał ˛ oczy. Przez chwil˛e jego umysł szybował swobodnie, a potem zaczał ˛ my´sle´c o Brin, Roni˛e i druidzie. Zastanawiał si˛e, gdzie moga˛ teraz by´c. W ko´ncu my´sli zacz˛eły si˛e rozprasza´c i Jair zasnał. ˛ Na skarpie wznoszacej ˛ si˛e nad brzegiem Srebrnej Rzeki, niewidoczny w cieniu starej wierzby, siedział zamy´slony Slanter. My´slał o tym, z˙ e czas ruszy´c w swoja˛

89

stron˛e. Zaszedł tak daleko, poniewa˙z ten przekl˛ety chłopak zawstydził go, proponujac ˛ łapówk˛e. Te˙z co´s — próbowa´c go przekupi´c! Jak gdyby zni˙zył si˛e do przyjmowania łapówek od dzieci! Cho´c wła´sciwie Slanter nie podejrzewał Jaira o złe zamiary. Jego pragnienie, z˙ eby gnom mu towarzyszył, było raczej szczere. W zasadzie lubił tego chłopaka. Twardy był z niego młodzik. Gnom podciagn ˛ ał ˛ kolana pod brod˛e i objał ˛ je r˛ekami. Niemniej jednak ta wyprawa była głupota.˛ Szedł prosto do obozu swoich wrogów. Oczywi´scie karły nie były jego osobistymi wrogami. Nie miał nic przeciwko karłom i nic go nie obchodziły. Ale w tej chwili prowadziły wojn˛e z plemieniem gnomów i watpił, ˛ czy jego prywatne odczucia stanowiły dla nich jaka´ ˛s ró˙znic˛e. Wystarczy, z˙ e nale˙zał do wrogiej rasy. Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Ryzyko było zbyt wielkie. A wszystko dla chłopaka, który i tak nie wie, czego chce. Poza tym powiedział chłopcu, z˙ e zabierze go tylko do granicy Anaru, a prawie ju˙z do niej dotarli. Dojda˛ do puszczy prawdopodobnie nast˛epnego dnia jeszcze przed noca.˛ Dotrzymał swojej cz˛es´ci umowy. A wi˛ec? Wział ˛ gł˛eboki oddech i d´zwignał ˛ si˛e na nogi. Czas rusza´c w drog˛e. W taki sposób prze˙zył całe swoje z˙ ycie — jak wszyscy tropiciele. W pierwszej chwili chłopak mo˙ze b˛edzie zmartwiony, ale prze˙zyje. Slanter był te˙z pewny, z˙ e w towarzystwie Gareta nie grozi Jairowi z˙ adne wi˛eksze niebezpiecze´nstwo. Prawd˛e mówiac, ˛ b˛edzie nawet bardziej bezpieczny ni˙z z nim. Ze zło´scia˛ pokr˛ecił głowa.˛ Nie ma powodu nazywa´c Jaira chłopcem. Jest starszy ni˙z był on sam, kiedy po raz pierwszy opu´scił dom. Je´sli b˛edzie musiał, potrafi o siebie zadba´c. Dopóki włada magia,˛ która go chroni, nie potrzebuje ani Slantera, ani Mistrza Broni, ani nikogo innego. Gnom wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, ponownie zastanawiajac ˛ si˛e nad cała˛ sprawa.˛ Oczywi´scie szkoda, z˙ e nie dowiedział si˛e niczego o czarach. Magia Jaira intrygowała go, sposób, w jaki chłopiec mógł głosem. . . Nie. Był zdecydowany. Gnom nie ma nic do roboty w Estlandii, w pobli˙zu karłów. Lepiej trzyma´c si˛e swoich, ale niestety tego te˙z ju˙z nie mógł zrobi´c. Najlepiej wi˛ec b˛edzie, kiedy w´sli´znie si˛e do obozu, zabierze swoje graty, przejdzie rzek˛e i ruszy na pomoc do przygranicznych krain. Zmarszczył brwi. Mo˙ze dlatego Jair wydawał si˛e chłopcem, z˙ e. . . Slanter! Przesta´n ju˙z, zganił sam siebie. Odwrócił si˛e szybkim ruchem i zniknał ˛ w ciemno´sciach nocy. Jair Ohmsford s´nił. Jechał konno przez wzgórza, zielone pastwiska i przepastne, ciemne puszcze, a w uszach miał szum wiatru. U jego boku jechała Brin z rozwianymi, długimi włosami barwy nocy. Nie rozmawiali podczas jazdy, a mimo to ka˙zde z nich wiedziało, o czym my´sli drugie, i było obecne w jego s´wiadomo´sci. Jechali długo, mijajac ˛ krainy, których nie widzieli nigdy przedtem — rozległe, t˛etniace ˛ z˙ yciem, dzikie. Wokół nich czaiło si˛e niebezpiecze´nstwo. Kłodnik, ogromny i cuchnacy ˛ bagnem, gnomy, na których z˙ ółtych, pomarszczonych 90

twarzach odbijały si˛e ich paskudne zamiary, i Widma Mord, niesamowite duchy bez twarzy wyłaniajace ˛ si˛e z ciemno´sci. Byli te˙z inni: bezkształtne, ohydne stwory, których nie mogli zobaczy´c, a jedynie wyczuwali ich obecno´sc´ i to odczucie było bardziej przera˙zajace ˛ ni˙z najbardziej potworne oblicze. Te bestie zła wycia˛ gały po nich ramiona, ich kły i pazury przecinały powietrze, a s´lepia l´sniły niczym w˛egle płonace ˛ w ciemno´sciach nocy. Chciały s´ciagn ˛ a´ ˛c Jaira i Brin z siodeł i wydrze´c z nich z˙ ycie, ale były zbyt powolne. Szybkie rumaki unosiły rodze´nstwo poza zasi˛eg ich pazurów, a monstra pozostawały zawsze o sekund˛e w tyle. Mimo to po´scig nie ustawał. Nie ko´nczył si˛e tak, jak powinien si˛e ko´nczy´c ka˙zdy po´scig. Po prostu trwał, nieko´nczacy ˛ si˛e bieg poprzez krain˛e ciagn ˛ ac ˛ a˛ si˛e a˙z po horyzont. Wprawdzie poczwary s´cigajace ˛ ich nigdy nie podeszły na tyle blisko, z˙ eby ich schwyta´c, ale przed nimi ciagle ˛ pojawiały si˛e nowe. Z poczatku ˛ rodze´nstwo wypełniała rado´sc´ . Byli wolni, swobodni i nic nie mogło ich dosi˛egna´ ˛c. Brat i siostra — godni przeciwnicy potworów, które chciały ich dopa´sc´ . Po pewnym czasie jednak co´s si˛e zmieniło. Zmiana nast˛epowała powoli, zdradziecko, a˙z pochwyciła ich całkowicie i ju˙z wiedzieli, co to jest. Stwór bez imienia szeptał im do ucha o tym, co musi si˛e wydarzy´c. Nie wygraja˛ tego wy´scigu, poniewa˙z ˙ s´cigajace ˛ ich demony stanowia˛ cz˛es´c´ ich samych. Zadne konie, cho´cby najszybsze, nie uniosa˛ ich w bezpieczne miejsce. Zobaczcie, gdzie jeste´scie, szeptał głos, a poznacie prawd˛e. P˛ed´z! Jair wył z w´sciekło´sci i zmuszał konia do szybszego biegu, ale głos dalej szeptał. Nad nimi ciemniało niebo, krajobraz wokół bladł, wszystko stawało si˛e szare i martwe. P˛ed´z! krzyczał. Odwrócił si˛e do Brin, czujac, ˛ z˙ e dzieje si˛e z nia˛ co´s niedobrego. Ogarniało go coraz wi˛eksze przera˙zenie. Brin nie było. Została pokonana i pochłoni˛eta, po˙zarta przez ciemnego potwora, który si˛egał. . . si˛egał. . . Jair gwałtownie otworzył oczy. Po twarzy spływał mu pot, a ubranie pod płaszczem, w który był owini˛ety, było mokre. Nad jego głowa˛ łagodnie mrugały gwiazdy. Noc była cicha i spokojna. Mimo to sen wcia˙ ˛z trwał w jego umy´sle, z˙ ywy, wyra´zny. Nagle zauwa˙zył, z˙ e płomie´n jest ja´sniejszy. Kto´s dorzucił do ognia. Slanter. . . ? Szybko odrzucił płaszcz i usiadł, wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Nigdzie nie było wida´c gnoma. Kilka stóp dalej spał spokojnie Garet Jax. Nic si˛e nie zmieniło — nic, z wyjatkiem ˛ ogniska. Z ciemno´sci wynurzyła si˛e posta´c starego, szczupłego m˛ez˙ czyzny. Jego krucha, zgarbiona wiekiem sylwetka okryta była biała˛ szata.˛ Srebrzystobiałe włosy i taka˙z broda okalały ogorzała,˛ łagodna˛ twarz. Idac ˛ podpierał si˛e laska.˛ Wszedł w krag ˛ s´wiatła, u´smiechajac ˛ si˛e ciepło, i przystanał. ˛ — Witaj — odezwał si˛e. — Witaj. — Jair wpatrywał si˛e w starca szeroko otwartymi oczami.

91

— Sny moga˛ by´c wizja˛ tego, co nadchodzi. Moga˛ te˙z ostrzega´c przed tym, czego powinni´smy unika´c. Jair milczał. Starzec podszedł do ognia, uwa˙znie wybierajac ˛ drog˛e przed soba,˛ a˙z przystanał ˛ przed chłopcem. Potem usiadł ostro˙znie na ziemi, tak wiotki i kruchy, z˙ e wydawa´c by si˛e mogło, z˙ e silniejszy wiatr mógłby go unie´sc´ w powietrze. — Znasz mnie, Jairze? — zapytał, a jego głos był zaledwie delikatnym szmerem po´sród ciszy. — Poszukaj dobrze w pami˛eci. — Nie . . . — zaczał ˛ chłopiec z Vale, ale przerwał nagle. Słowa starca poruszyły co´s gł˛eboko ukrytego w jego s´wiadomo´sci i Jair ju˙z wiedział, kto przed nim siedzi. — Powiedz moje imi˛e. — M˛ez˙ czyzna u´smiechnał ˛ si˛e. — Ty´s jest Król Srebrnej Rzeki. — Jestem nim. — Starzec skinał ˛ głowa.˛ — Jestem tak˙ze twoim przyjacielem, tak jak niegdy´s byłem przyjacielem twego ojca, a przed nim twego pradziada — m˛ez˙ ów, których z˙ ycie połaczył ˛ wspólny cel: słu˙zba tej krainie i jej potrzebom. Jair wpatrywał si˛e w niego bez słowa, a˙z nagle przypomniał sobie, z˙ e tu˙z obok s´pi Garet Jax. Czy Mistrz Broni si˛e nie obudzi. . . ? — B˛edzie spał, dopóki rozmawiamy. — Padła odpowied´z na niewypowiedziane pytanie. — Nikt nie b˛edzie nam przeszkadzał tej nocy, dzieci˛e z˙ ycia. Dzieci˛e? Jair zesztywniał. Lecz w nast˛epnej chwili zło´sc´ mu min˛eła, gdy spojrzał w twarz starca. Było w niej ciepło, łagodno´sc´ , miło´sc´ . Nie mo˙zna si˛e było zło´sci´c na tego człowieka czy z˙ ywi´c do´n urazy. Mo˙zna go było jedynie szanowa´c. — Posłuchaj mnie teraz — wyszeptał starczy głos. — Potrzebuj˛e ci˛e, Jairze. Otwórz oczy i uszy, aby´s zrozumiał. Potem wszystko wokół chłopca jakby si˛e rozwiało, a w jego umy´sle zacz˛eły powstawa´c obrazy. Słyszał ciagle ˛ głos mówiacego ˛ do´n starca, a jego dziwnie ciche i smutne słowa o˙zywiały to, co widział. Przed nim le˙zały lasy Anaru i Ravenshorn, ogromne, ciagn ˛ ace ˛ si˛e bez ko´nca górskie zbocze, czarne i wyra´zne na tle szkarłatu sło´nca. Pomi˛edzy jego szczytami biegła Srebrna Rzeka — waska, ˛ jasna wst˛ega s´wiatła na tle ciemnej skały. Szedł w gór˛e rzeki, poda˙ ˛zajac ˛ jej biegiem, a˙z dotarł wysoko do z´ ródła na wyniosłym szczycie. Stała tam studnia, która czerpała swe wody z gł˛ebi ziemi. Tryskały one ze skały i rozlewały si˛e wokół, zaczynajac ˛ swa˛ długa˛ podró˙z na zachód. Było wszak˙ze tam co´s jeszcze poza studnia˛ i jej z´ ródłem. Poni˙zej szczytu, niewidoczny we mgle i ciemno´sci, otwierał si˛e jar strze˙zony wokół przez postrz˛epione skały. Z dna jaru na szczyt prowadziły długie, kr˛ete schody — waska ˛ ni´c kamiennej spirali biegnaca ˛ w gór˛e. W˛edrowały po niej Widma Mord w swych mrocznych, sobie tylko znanych zamiarach. Nadchodziły jedno po drugim, a˙z w ko´ncu dotarły na szczyt. Tam stan˛eły rz˛edem i spojrzały w głab ˛ studni. Potem równocze´snie pochyliły si˛e i dotkn˛eły dło´nmi lustra wody. I natychmiast woda stała si˛e cuchnaca ˛ i zatruta, a jej kryształowa przejrzysto´sc´ zamieniła si˛e w pa92

skudna˛ czer´n. Zbiegła w dół po górach, sacz ˛ ac ˛ si˛e przez wielkie lasy Anaru, gdzie zamieszkiwały karły, do krainy Króla Srebrnej Rzeki, a potem do Shady Vale. . . Zatruta! To słowo rozległo si˛e gło´snym echem w umy´sle Jaira. Srebrna Rzeka została zatruta, a ziemia umierała. . . Obrazy nagle znikn˛eły. Jair zamrugał oczami. Starzec siedział przed nim, a jego twarz roz´swietlał łagodny u´smiech. — Z gł˛ebin Maelmord Widma Mord wspi˛eły si˛e droga,˛ która˛ nazywaja˛ Croagh, do Niebia´nskiej Studni, z´ ródła z˙ ycia Srebrnej Rzeki — wyszeptał. — Kropla po kropli trucizna jest coraz gro´zniejsza. Istnieje gro´zba całkowitego zatrucia wody. Kiedy to si˛e stanie, Jairze Ohmsford, całe z˙ ycie, któremu słu˙zy i które podtrzymuje, od ciemnego Anaru na zachodzie a˙z do T˛eczowego Jeziora, zacznie umiera´c. — Nie mo˙zesz tego powstrzyma´c? — zapytał Jair, a w jego głosie słycha´c było gniew i ból na wspomnienie tego, co mu pokazano. — Nie mo˙zesz tam pój´sc´ i powstrzyma´c ich, zanim b˛edzie za pó´zno? Twoja moc z pewno´scia˛ jest wi˛eksza ni˙z ich! — W moim własnym kraju ja jestem droga˛ i z˙ yciem. Ale tylko tam. — Król Srebrnej Rzeki westchnał. ˛ — Poza nim jestem bezsilny. Robi˛e, co mog˛e, aby utrzyma´c czysto´sc´ wody w kraju Srebrnej Rzeki, ale dla innych krain nic nie mog˛e zrobi´c. Nie mam te˙z wystarczajacej ˛ siły, aby wiecznie powstrzymywa´c stale sacz ˛ ac ˛ a˛ si˛e trucizn˛e. Pr˛edzej czy pó´zniej zabraknie mi sił. Przez chwil˛e patrzyli na siebie bez słowa w migajacym ˛ s´wietle ogniska. Umysł Jaira pracował goraczkowo. ˛ — A co z Brin? — wykrzyknał ˛ nagle. — Ona i Allanon jada˛ do z´ ródła mocy Widm Mord, z˙ eby je zniszczy´c! Czy trucizna zniknie, kiedy to zrobia? ˛ — Widziałem twoja˛ siostr˛e i druida w snach, moje dziecko. — Starzec spojrzał mu w oczy. — Nie zdołaja˛ tego dokona´c. Sa˛ jak li´scie na wietrze. Oboje b˛eda˛ zgubieni. Jaira przeszył chłód. Patrzył na m˛ez˙ czyzn˛e, nie mogac ˛ wydoby´c słowa. Zgubieni! Brin, zgubiona na zawsze. . . — Nie — wyszeptał ochryple. — Nie, mylisz si˛e. — Mo˙zna ja˛ uratowa´c. — Do Jaira dotarł łagodny głos. — Ty mo˙zesz to zrobi´c. — Jak? — Musisz i´sc´ do niej. — Przecie˙z nie wiem, gdzie jest! — Musisz i´sc´ tam, gdzie wiesz, z˙ e b˛edzie. Wybrałem ci˛e, aby´s uratował ziemi˛e i to, co na niej z˙ yje. Sa˛ tam nici, które wia˙ ˛za˛ nas wszystkich, ale sa˛ splatane. ˛ Ni´c, która˛ ty trzymasz, uwolni wszystkie pozostałe. Jair nie rozumiał, o czym starzec mówi, i nie dbał o to. Chciał tylko pomóc Brin. 93

— Powiedz, co mam zrobi´c. — Na poczatek ˛ musisz mi odda´c Kamienie Elfów. Kamienie Elfów! Jair zapomniał, z˙ e je posiada. Ich magia stanowiła moc, której potrzebował, aby pokona´c magi˛e Widm Mord i wszelkiego zła, jakie mogły one wyczarowa´c na jego drodze. — Czy potrafisz sprawi´c, aby mnie słuchały? — zapytał, pospiesznie wycia˛ gajac ˛ je zza tuniki. — Poka˙zesz mi, jak uwolni´c ich moc? — Nie mog˛e tego uczyni´c. Ich moc nie nale˙zy do ciebie, ale do tego, którego obdarowano magia.˛ Ty nie zostałe´s nia˛ obdarowany. — Wi˛ec co mam zrobi´c? — Jair cofnał ˛ si˛e zniech˛econy i przygn˛ebiony. — Co za po˙zytek z Kamieni, je´sli. . . — Wielki po˙zytek, Jairze — przerwał łagodnie starzec. — Lecz najpierw musisz mi je odda´c. Dla dobra nas wszystkich. Jair spojrzał na niego. Po raz pierwszy zwatpił ˛ w prawdziwo´sc´ słów starego człowieka. Ocalił Kamienie, ryzykujac ˛ własnym z˙ yciem. Chronił je przez cały czas, aby znale´zc´ sposób u˙zycia ich i pomóc rodzinie w walce z Widmami Mord. A teraz proszono go, aby zrezygnował z jedynej broni, jaka˛ posiada. Jak mo˙ze uczyni´c co´s takiego? — Oddaj mi je — powtórzył cichy głos. Jair wahał si˛e jeszcze przez chwil˛e, bijac ˛ si˛e z my´slami. Potem podał kamienie Królowi Srebrnej Rzeki. ´ — Swietnie — pochwalił starzec. — Okazałe´s charakter i rozum godny swoich przodków. To dlatego ci˛e wybrałem. Te cechy pomoga˛ ci przetrwa´c. — Wsunał ˛ Kamienie Elfów w fałdy swej białej szaty i wyjał ˛ z niej inna˛ sakiewk˛e. — To Srebrny Pył, przywróci do z˙ ycia wody Srebrnej Rzeki. Musisz zanie´sc´ go do Niebia´nskiej Studni i wrzuci´c do zatrutej wody. Je´sli to zrobisz, woda znowu b˛edzie czysta. Potem odnajdziesz sposób, aby twoja siostra odzyskała sama˛ siebie. Odzyskała sama˛ siebie? Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ Co starzec ma na my´sli? — Utraci sama˛ siebie. — Król Srebrnej Rzeki znowu czytał w jego mys´lach. — Posiadasz głos, który pomo˙ze jej odnale´zc´ powrotna˛ drog˛e. Jair ciagle ˛ nie pojmował. Chciał zada´c pytanie, które rozwiałoby jego watpli˛ wo´sci, ale starzec potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Posłuchaj, co ci powiem. — Szczupłe rami˛e wyciagn˛ ˛ eło si˛e i sakiewka ze Srebrnym Pyłem spocz˛eła w dłoni Jaira. — Jeste´smy teraz zwiazani. ˛ Zaufali´smy sobie nawzajem i mamy teraz dwie magie. Twoja jest dla ciebie bezu˙zyteczna, tak samo jak moja dla mnie. Zatem daj˛e ci swoja˛ magi˛e i zatrzymam twoja.˛ — Ponownie si˛egnał ˛ w fałdy swej szaty. — Sa˛ trzy Kamienie Elfów: jeden dla ciała, jeden dla umysłu i jeden dla serca. Oto magia, która splata i tworzy moc Kamieni. Sa˛ trzy, a wi˛ec i ty musisz dosta´c ode mnie trzy magie. Ta jest pierwsza. — W jego dłoni pojawił si˛e ol´sniewajacy ˛ kryształ na srebrnym ła´ncuchu. Podał go Jairowi. — To kryształ zapewniajacy ˛ przenikliwo´sc´ umysłu. Je´sli za´spiewasz, uka˙ze 94

ci twarz siostry, gdziekolwiek jest. U˙zyj go, je´sli zechcesz si˛e dowiedzie´c, co si˛e z nia˛ dzieje. B˛edziesz chciał to wiedzie´c, poniewa˙z musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord. Dla ciała daj˛e ci sił˛e, która pomo˙ze ci odby´c podró˙z na wschód i odeprze´c niebezpiecze´nstwa, które ci˛e otocza.˛ — R˛eka króla si˛egn˛eła do ramienia Jaira. — T˛e sił˛e odnajdziesz w tym, który b˛edzie ci towarzyszył w podró˙zy, poniewa˙z nie mo˙zesz odby´c jej samotnie. Niech magia dotknie ka˙zdego z was. W nim si˛e zaczyna i ko´nczy. — Wskazał na s´piacego ˛ Gareta Jaxa. — W najwi˛ekszej potrzebie przyjdzie do ciebie i b˛edzie ci˛e ochraniał, dopóki nie staniesz przed Niebia´nska˛ Studnia.˛ A dla serca, moje dziecko, otrzymasz zakl˛ecie, które posłu˙zy ci najlepiej. Tylko jeden raz mo˙zesz przywoła´c pie´sn´ , a przyniesie ci wówczas nie iluzj˛e, ale rzeczywiste zmiany. To magia, która ocali twoja˛ siostr˛e. U˙zyj jej, kiedy staniesz przy Niebia´nskiej Studni. — Ale jak mam jej u˙zy´c? Co mam zrobi´c? — Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Tego nie mog˛e ci powiedzie´c. Sam musisz podja´ ˛c decyzj˛e — odparł Król Srebrnej Rzeki. — Kiedy wrzucisz Srebrny Pył do studni i woda si˛e oczy´sci, wrzu´c w s´lad za nim kryształ wizji. Tam znajdziesz odpowied´z. — Pochylił si˛e do przodu, unoszac ˛ krucha˛ dło´n. — Ale bad´ ˛ z ostro˙zny. Musisz dotrze´c do studni, zanim twoja siostra wkroczy do Maelmord. Napisano, z˙ e dokona tego, je´sli druid si˛e nie myli co do jej magii. Kiedy to si˛e stanie, musisz tam by´c. — B˛ed˛e — wyszeptał Jair i mocno zacisnał ˛ dło´n na krysztale wizji. — Pokładam w tobie wielkie nadzieje. Teraz los ziem i ludów zale˙zy od ciebie. Nie mo˙zesz ich zawie´sc´ . Ale jest w tobie odwaga. B˛edziesz wierny. Przyrzeknij mi, Jairze. — B˛ed˛e wierny — powtórzył chłopiec. Król Srebrnej Rzeki wstał ostro˙znie. Na tle nocy wygladał ˛ niczym duch. Jaira ogarn˛eło nagle ogromne zm˛eczenie i owinał ˛ si˛e opo´ncza.˛ W jego ciele powoli rozchodziło si˛e ciepło. Było mu wygodnie. — Jak nikt inny jeste´s cz˛es´cia˛ mnie, dzieci˛e z˙ ycia. — Usłyszał w oddali głos starego człowieka. — Magia ci˛e takim uczyniła. Wszystko si˛e zmienia, ale przeszło´sc´ mknie naprzód i staje si˛e przyszło´scia.˛ Tak było z twoim pradziadem i ojcem. I tak jest z toba.˛ Jego sylwetka bladła, znikała niczym dym w s´wietle ognia. Jair próbował go jeszcze dostrzec, ale powieki miał ci˛ez˙ kie od snu i nie widział wyra´znie. ´ — Kiedy si˛e obudzisz, wszystko b˛edzie, jak było. Spij teraz, moje dziecko. Zosta´n w pokoju. Oczy Jaira zamkn˛eły si˛e posłusznie i zasnał. ˛

XI ´ Switało ju˙z, kiedy młody Ohmsford si˛e obudził. Z bezchmurnego, bł˛ekitnego nieba padały promienie sło´nca i ogrzewały ciagle ˛ jeszcze wilgotna˛ od porannej rosy ziemi˛e. Jair przeciagn ˛ ał ˛ si˛e leniwie i wciagn ˛ ał ˛ w nozdrza zapach chleba i gotowanej strawy. Obrócony plecami do chłopca, kl˛eczac ˛ obok ogniska, Garet Jax przygotowywał s´niadanie. Jair rozejrzał si˛e wokół. Nigdzie nie było wida´c Slantera. Wszystko było, jak zawsze. . . Nagle przypomniał sobie wydarzenia ubiegłej nocy i gwałtownie usiadł na posłaniu. Król Srebrnej Rzeki! Czy to był tylko sen? Spojrzał na swoje dłonie. Nie było w nich kryształu wizji. Kiedy zasypiał, kryształ, je´sli naprawd˛e istniał, spoczywał w jego zaci´sni˛etej dłoni. Poszukał na ziemi, a potem przetrzasn ˛ ał ˛ podró˙zny płaszcz — nie ma. A wi˛ec to był sen. Goraczkowo ˛ przeszukał kieszenie tuniki. Wybrzuszenie w jednej z nich s´wiadczyło o obecno´sci Kamieni Elfów — a mo˙ze była to sakiewka ze Srebrnym Pyłem? Szybko przesunał ˛ dło´nmi po całym ciele. — Szukasz czego´s? Jair podniósł głow˛e i ujrzał wpatrujacego ˛ si˛e we´n Gareta Jaxa. Gwałtownie pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, ja tylko. . . — wyjakał. ˛ Nagle wpadł mu w oczy błysk metalu, kiedy tunika rozchyliła mu si˛e na piersiach. Spojrzał w dół. To był srebrny ła´ncuch. — Chcesz co´s je´sc´ ? — zapytał Garet. Jair nie słyszał go. A wi˛ec to nie był sen, tylko rzeczywisto´sc´ . To wszystko wydarzyło si˛e naprawd˛e tak, jak pami˛etał. Przesunał ˛ dłonia˛ po tunice wzdłu˙z srebrnego ła´ncucha, dotykajac ˛ oczka, za które kryształ był przymocowany. — Chcesz je´sc´ czy nie? — powtórzył Garet Jax z odcieniem zdenerwowania w głosie. — Tak, ja. . . Chc˛e — wymamrotał Jair, wstajac ˛ i podchodzac ˛ do m˛ez˙ czyzny. Uklakł ˛ przy nim i wział ˛ podany mu talerz wypełniony jedzeniem. Ukrywajac ˛ podniecenie, zaczał ˛ je´sc´ . — Gdzie Slanter? — zapytał po chwili, przypominajac ˛ sobie o nieobecno´sci gnoma. 96

— Nie wrócił. — Garet Jax wzruszył ramionami. — Szukałem go przed s´nia´ daniem. Slady prowadza˛ do rzeki, a potem skr˛ecaja˛ na zachód. — Na zachód? — Jair przerwał jedzenie. — Ale to nie jest droga do Anaru. — Prawdopodobnie twój przyjaciel doszedł do wniosku, z˙ e towarzyszył nam ju˙z wystarczajaco ˛ daleko. Tak wła´snie jest z gnomami, nie mo˙zna im za bardzo ufa´c. Jair poczuł ukłucie rozczarowania. Slanter chyba naprawd˛e postanowił pój´sc´ w swoja˛ stron˛e. Ale czy musiał wymyka´c si˛e w taki sposób? Nie mógł przynajmniej czego´s powiedzie´c? Jair my´slał o tym przez chwil˛e, a potem zmusił si˛e do kontynuowania posiłku, starajac ˛ si˛e nie my´sle´c o swoim rozczarowaniu. Miał istotniejsze zmartwienia tego ranka. Przywołał w pami˛eci wszystko, co Król Srebrnej Rzeki powiedział mu ostatniej nocy. Miał misj˛e do spełnienia. Musiał ruszy´c w głab ˛ Anaru, do Ravenshorn, kryjówki Widm Mord, i na szczyt zwany Niebia´nska˛ Studnia.˛ B˛edzie to długa, niebezpieczna podró˙z nawet dla wy´cwiczonego my´sliwego. Jair wpatrywał si˛e w ziemi˛e u swoich stóp. Pójdzie oczywi´scie, nie było co do tego watpliwo´ ˛ sci. Lecz jakkolwiek wielka byłaby jego odwaga czy zdecydowanie, musiał jednak przyzna´c, z˙ e daleko mu było do wyszkolonego my´sliwego. B˛edzie potrzebował pomocy. Tylko gdzie mo˙ze jej szuka´c? Zerknał ˛ z ciekawo´scia˛ na Gareta Jaxa. Ten człowiek b˛edzie twoim obro´nca,˛ obiecał mu Król Srebrnej Rzeki. Daj˛e mu sił˛e do przeciwstawienia si˛e niebezpiecze´nstwom, które czyhaja˛ na ciebie w tej podró˙zy. B˛edzie przy tobie, kiedy b˛edziesz go potrzebował. Jair zmarszczył brwi. Czy Garet Jax o tym wiedział? Wydawało si˛e, z˙ e nie. Było jasne, z˙ e starzec nie przyszedł zeszłej nocy do Mistrza Broni, tak jak do Jaira. W przeciwnym razie Garet powiedziałby co´s do tej pory. A to znaczy, z˙ e Jair musi mu to wyja´sni´c. Ale w jaki sposób chłopiec z Vale ma przekona´c Mistrza Broni, aby poszedł z nim w głab ˛ Anaru? Jak ma go przekona´c, z˙ e to nie był jedynie sen? Zastanawiał si˛e nad tym gł˛eboko, kiedy nagle, ku jego kompletnemu zaskoczeniu, spomi˛edzy drzew wynurzył si˛e Slanter. — Zostało co´s do jedzenia? — zapytał, patrzac ˛ na nich spode łba. Garet Jax podał mu talerz bez słowa. Gnom zrzucił torb˛e z ramienia, usiadł przy ognisku i zajał ˛ si˛e ogromna˛ porcja˛ chleba i mi˛esa. Wygladał ˛ na zdenerwowanego i wymizerowanego, jak gdyby nie spał cała˛ noc. Pochwycił ich spojrzenie. — O co chodzi? — warknał. ˛ — O nic. — Jair spojrzał w bok, a potem znowu na gnoma. — Po prostu zastanawiałem si˛e, gdzie byłe´s. — Chciałem przespa´c si˛e nad rzeka.˛ — Slanter nadal pochylał si˛e nad talerzem. — Chłodniej tam. Przy ognisku było za goraco. ˛ — Jair spojrzał na porzucona˛ na ziemi torb˛e. Gnom uniósł głow˛e. — Wziałem ˛ torb˛e, z˙ eby troch˛e poszpera´c w górze rzeki, tak na wszelki wypadek. Chciałem by´c tylko pewny, z˙ e nic. . . — 97

przerwał nagle. — Nie musz˛e ci si˛e tłumaczy´c, chłopcze! Co za ró˙znica, co robiłem? Jestem tu przecie˙z, prawda? Daj mi spokój! Wrócił do s´niadania, atakujac ˛ jedzenie, jakby chciał si˛e na nim zem´sci´c. Jair zerknał ˛ znaczaco ˛ na Mistrza Broni, ale ten wydawał si˛e tego nie zauwa˙za´c. Chło´ pak odwrócił si˛e znowu do Slantera. Kłamał, to jasne. Slady prowadziły w gór˛e rzeki, jak twierdził Garet Jax. Dlaczego zdecydował si˛e wróci´c? Chyba z˙ e. . . Jair zawahał si˛e. Pomysł był tak szalony, z˙ e sam prawie w niego nie wierzył. By´c mo˙ze to Król Srebrnej Rzeki u˙zył swojej magii, aby przyprowadzi´c gnoma z powrotem. Mogło tak by´c. Slanter nie był czarodziejem i nigdy by si˛e nie zorientował, co si˛e stało. Starzec mógł sadzi´ ˛ c, z˙ e Jairowi przyda si˛e tropiciel — gnom, który zna cała˛ Estlandi˛e. Nagle pomy´slał, z˙ e równie dobrze to samo mogło si˛e wydarzy´c z Garetem Jaxem. By´c mo˙ze Mistrz Broni przyszedł mu z pomoca˛ w Czarnych D˛ebach, poniewa˙z tak chciał Król Srebrnej Rzeki. Czy to mo˙zliwe? Czy dlatego wła´snie Garet Jax uwolnił go, nie zdajac ˛ sobie sprawy, dlaczego to robi? Jair siedział oszołomiony, zapominajac ˛ o jedzeniu. To by wyja´sniało niech˛ec´ , z jaka˛ zarówno tropiciel, jak i najemnik traktowali wszelkie próby rozmowy na temat powodów ich działa´n. Sami w pełni ich nie pojmowali. Je´sli jednak to była prawda, to równie˙z Jair mógł by´c przedmiotem takiej manipulacji. Ile z tego, co si˛e wydarzyło, było dziełem Króla Srebrnej Rzeki? Garet Jax doko´nczył s´niadanie i rozrzucił ognisko. Slanter tak˙ze był ju˙z na nogach, bez słowa si˛egajac ˛ po swoje porzucone baga˙ze. Jair wpatrywał si˛e w nich po kolei, zastanawiajac ˛ si˛e, co powinien zrobi´c. Wiedział w ka˙zdym razie, z˙ e nie powinien dłu˙zej milcze´c. — Czas i´sc´ ! — zawołał na niego Garet. Slanter był ju˙z na skraju wycinki. — Co. . . zaczekajcie chwil˛e. — Odwrócili si˛e, patrzac, ˛ jak wstaje powoli. — Najpierw musz˛e wam co´s powiedzie´c. Opowiedział im wszystko. Nie miał takiego zamiaru, ale wyja´snienie jednej rzeczy prowadziło do nast˛epnej i tak zanim si˛e zorientował, opowiedział im cała˛ histori˛e. Powiedział o wizycie Allanona i ksi˛edze Ildatch, i o tym, jak Brin i Ron Leah ruszyli z druidem na wschód, aby znale´zc´ wej´scie do Maelmord, i w ko´ncu o pojawieniu si˛e Króla Srebrnej Rzeki i misji, jaka˛ powierzył Jairowi. Kiedy sko´nczył, nastapiła ˛ długa cisza. Garet Jax podszedł z powrotem do powalonego pnia i usiadł. W jego oczach wida´c było napi˛ecie. — Mam by´c twoim obro´nca? ˛ — zapytał cicho. — Powiedział, z˙ e nim b˛edziesz. — Jair skinał ˛ głowa.˛ — A co b˛edzie, je´sli zdecyduj˛e inaczej? — Nie wiem. — Słyszałem ju˙z ró˙zne szalone opowie´sci, ale ta jest najbardziej szalona ze wszystkich, w których przyszło mi bra´c udział! — wykrzyknał ˛ nagle Slanter. — 98

Co maja˛ znaczy´c te wszystkie bzdury? Jaki w tym sens? Nie sadzisz ˛ chyba, z˙ e ktokolwiek z nas uwierzył w cho´c jedno słowo? — Wierzcie w co chcecie. To prawda. — Upierał si˛e Jair, nie cofajac ˛ si˛e przed napierajacym ˛ na niego gnomem. — Prawda! A co ty wiesz o tej prawdzie? — W głosie Slantera słycha´c było niedowierzanie. — Rozmawiałe´s z Królem Srebrnej Rzeki, tak? Dał ci magi˛e, tak? A teraz my mamy i´sc´ , z˙ eby włóczy´c si˛e po Anarze, tak? Mało tego, mamy i´sc´ prosto w paszcz˛e czarnych w˛edrowców! Do Maelmord! Jeste´s szalony, chłopcze! Taka jest wła´snie prawda, je´sli w ogóle jaka´s istnieje! Jair si˛egnał ˛ za tunik˛e i wyjał ˛ sakiewk˛e zawierajac ˛ a˛ Srebrny Pył. — To jest Pył, który mi dał, Slanter. I to. — Wyciagn ˛ ał ˛ kryształ wizji zawieszony na srebrnym ła´ncuchu. — Widzisz? Mam te rzeczy, tak jak mówiłem. Sam popatrz. — Nie chc˛e nic oglada´ ˛ c! — Slanter podniósł r˛ece do góry. — Nie chc˛e mie´c z tym nic wspólnego! Nie wiem, co w ogóle tu robi˛e! — Obrócił si˛e nagle. — Ale powiem ci co´s: nie pójd˛e do Anaru cho´cby z tysiacem ˛ kryształów albo z cała˛ góra˛ Srebrnego Pyłu! Znajd´z kogo´s innego, komu z˙ ycie niemiłe, i daj mi spokój! Garet Jax wstał. Podszedł do Jaira, wział ˛ sakiewk˛e z jego dłoni, rozlu´znił wia˛ zanie i zajrzał do s´rodka. Potem spojrzał na chłopca. — Według mnie to wyglada ˛ jak piasek — powiedział. Jair spojrzał w dół. Zawarto´sc´ sakiewki rzeczywi´scie wygladała ˛ jak zwykły piasek. W tym, co miało by´c Srebrnym Pyłem, nie migotała ani jedna srebrna iskierka. — Oczywi´scie kolor mo˙ze by´c tylko zabezpieczeniem przed kradzie˙za˛ — stwierdził Mistrz Broni w zamy´sleniu. Jego oczy miały nieobecny wyraz. Slanter osłupiał. — Nie wierzysz chyba. . . — Nie bardzo wierz˛e w cokolwiek, gnomie — przerwał mu Garet Jax. Wzrok miał znowu twardy i utkwiony w Jaira. — Wypróbujmy t˛e magi˛e. Wyjmij kryształ i za´spiewaj. Jair zawahał si˛e. — Nie wiem jak. — Nie wiesz jak? — Slanter prychnał. ˛ — A niech to! — To odpowiedni czas, z˙ eby si˛e dowiedzie´c, nie sadzisz? ˛ — Garet Jax nie poruszył si˛e. Jair zaczerwienił si˛e gwałtownie i spojrzał na kryształ. Nie wierzyli w ani jedno jego słowo. Nie mógł ich za to wini´c. Sam by nie uwierzył, gdyby mu si˛e to nie przytrafiło. Ale przytrafiło si˛e i było a˙z nadto przekonujace. ˛ Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Spróbuj˛e.

99

Zaczał ˛ cicho s´piewa´c. Kryształ przykrył dło´nmi jak co´s niezwykle kruchego, ´ srebrny ła´ncuch za´s zwisał mu mi˛edzy palcami. Spiewał nie wiedzac, ˛ co powinien za´spiewa´c i jak mógłby o˙zywi´c kryształ. Jego głos wzywał delikatnie i prosił, aby pokaza´c mu obraz Brin. Odpowied´z nadeszła niemal natychmiast. Pomi˛edzy dło´nmi rozbłysło s´wiatło. Jair przestraszył si˛e tak, z˙ e niemal upu´scił kryształ. Niczym z˙ ywa istota s´wiatło l´sniło ol´sniewajac ˛ a˛ biela,˛ rosnac ˛ do rozmiarów dzieci˛ecej piłki. Garet Jax pochylił si˛e bli˙zej, na jego szczupłej twarzy malowało si˛e napi˛ecie. Slanter ruszył ku nim z drugiego ko´nca wycinki. Nagle w s´wietle pojawiła si˛e twarz Brin Ohmsford, ciemna i pi˛ekna na tle górskich zboczy, które rysowały si˛e wyra´znie w porannym blasku o wiele bardziej ponurym ni˙z ten, który panował wokół nich. — Brin! — wyszeptał Jair. Przez chwil˛e my´slał, z˙ e mu odpowie, tak realna była jej twarz w kryształowej kuli s´wiatła. Jej oczy jednak patrzyły gdzie´s w dal, a uszy były nieczułe na jego głos. Potem obraz zbladł. Przej˛ety Jair przerwał pie´sn´ i magiczny kryształ zgasł. W tym samym momencie znikn˛eło s´wiatło. Dłonie Jaira ponownie osłoniły kryształ. — Gdzie ona była? — zapytał szybko. — Nie jestem pewien. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Mo˙ze. . . — nie doko´nczył. Jair odwrócił si˛e do Slantera, ale gnom tak˙ze przeczaco ˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem. To było za szybko. Jak to zrobiłe´s, chłopcze? To ta pie´sn´ , prawda? Twoja magia. — A tak˙ze magia Króla Srebrnej Rzeki — powiedział szybko Jair. — Czy teraz mi wierzysz? Slanter ponuro pokr˛ecił głowa.˛ — Nie pójd˛e do Anaru — burknał. ˛ — Potrzebuj˛e ci˛e, Slanter. — Nie potrzebujesz mnie. Z twoja˛ magia˛ nie potrzebujesz nikogo. — Gnom odwrócił si˛e. — Po prostu wy´spiewasz sobie drog˛e do Maelmord, tak jak twoja siostra. Jair stłumił rosnacy ˛ w nim gniew. Wsunał ˛ kryształ i sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem z powrotem za tunik˛e. — A wi˛ec pójd˛e sam — oznajmił gniewnie. — Na razie nie ma takiej potrzeby. — Garet Jax zarzucił torb˛e na rami˛e i ruszył przez wycink˛e. — Najpierw musimy dotrze´c bezpiecznie do Culhaven, gnom i ja. Potem mo˙zesz opowiedzie´c swoja˛ histori˛e karłom. Druid i twoja siostra powinni tamt˛edy przechodzi´c albo te˙z karły słyszały co´s o nich. W ka˙zdym razie przekonajmy si˛e, czy ktokolwiek tam zrozumie co´s z tego, co nam powiedziałe´s. Jair pospiesznie ruszył za nim. 100

— A wi˛ec my´slisz, z˙ e zmy´sliłem to wszystko! Posłuchaj mnie przez chwil˛e. Po co miałbym to robi´c? Jaki mógłbym mie´c powód? No dalej, powiedz mi! Garet Jax chwycił płaszcz i koc Jaira i rzucił je chłopcu, przechodzac ˛ obok. — Nie tra´c czasu na mówienie mi, co my´sl˛e — odpowiedział spokojnie. — Powiem ci, co my´sl˛e, w swoim czasie. Znikn˛eli pomi˛edzy drzewami, poda˙ ˛zajac ˛ szlakiem wiodacym ˛ na wschód wzdłu˙z brzegów Srebrnej Rzeki. Slanter patrzył za nimi, dopóki nie znikn˛eli mu z oczu. Jego surowa,˛ z˙ ółta˛ twarz wykrzywiał gniew. Potem pozbierał swoje rzeczy i pop˛edził za nimi, mamroczac ˛ co´s pod nosem.

XII Przez trzy dni Brin Ohmsford i Ron Leah poda˙ ˛zali z Allanonem na północ, w kierunku twierdzy Paranor. Druid wybrał długa,˛ okr˛ez˙ na˛ drog˛e. Była to powolna, ci˛ez˙ ka podró˙z przez krain˛e poszarpana˛ przez strome zbocza, waskie ˛ przeł˛ecze i splatane, ˛ dzikie knieje. Jednak nie było tu gnomów, Widm Mord ani z˙ adnych innych tworów zła, które mogłyby osaczy´c nieostro˙znych podró˙znych. Dlatego wła´snie Allanon wybrał t˛e drog˛e. Cokolwiek jeszcze czekało ich w tej podró˙zy na północ, druid był zdecydowany nie ryzykowa´c z˙ ycia dziewczyny. Nie poprowadził ich wi˛ec przez Grobowiec Królów, jak to niegdy´s uczynił z Shea˛ Ohmsfordem. Wtedy zmuszeni byli zostawi´c konie i kontynuowa´c marsz na piechot˛e przez podziemne groty, w których pogrzebano dawnych władców, gdzie ka˙zdy krok mógł kry´c w sobie pułapk˛e i gdzie potwory strzegły jaski´n przed intruzami. Nie poszedł te˙z z nimi przez Rabb do Przeł˛eczy Jannissona, gdzie droga wiodła przez otwarty teren i łatwo mogli zosta´c zauwa˙zeni. Trasa ta doprowadziłaby ich zbyt blisko lasów Estlandii i wrogów, których chcieli unikna´ ˛c. Zamiast tego zabrał ich wzdłu˙z brzegów Mermidonu poprzez gł˛ebokie puszcze okrywajace ˛ zbocza Smoczych Z˛ebów i poprowadził z Doliny Cienia do górskich lasów Tyrsis. Jechali na zachód, a˙z w ko´ncu dotarli do przeł˛eczy Kennon. Był to szlak prowadzacy ˛ przez wysokie góry w głab ˛ masywu Smoczych Z˛ebów i wychodzacy ˛ mil˛e dalej na północ, w sercu Nieprzebytych Lasów otaczajacych ˛ zamek Paranor. O s´wicie trzeciego dnia zeszli z Kennon do doliny le˙zacej ˛ poni˙zej. Ranek był szary i ci˛ez˙ ki od chmur. W powietrzu czu´c było chłód zimy. Jechali jedno za drugim, przemierzajac ˛ waskie ˛ przej´scie pomi˛edzy nagimi górami, ostro rysujacymi ˛ ˙ si˛e na tle porannego nieba. Zycie jakby tu zamarło. Wiatr omiatał puste skały w dzikich porywach tak, z˙ e musieli pochyla´c głowy przed jego siła.˛ Poni˙zej poro´sni˛eta lasami dolina osłaniała zamek druidów. Wyłaniał si˛e przed nimi ciemny i przera˙zajacy. ˛ Ledwo widoczna wirujaca ˛ mgiełka skrywała odległa˛ wie˙ze˛ twierdzy przed ich oczami. Brin Ohmsford cały czas walczyła z przemo˙znym uczuciem nadchodzacego ˛ niebezpiecze´nstwa. To przeczucie nie opuszczało jej, odkad ˛ opu´scili Dolin˛e Cienia. Co´s poda˙ ˛zało w s´lad za nia˛ podst˛epnie, jak cie´n mroczny i zimny niczym kraj, przez który jechali. Nieuchwytny, czajacy ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i turniami, 102

przemykajacy ˛ z jednej kryjówki do drugiej, obserwujacy ˛ ich w swoich tajemnych, zdradzieckich zamiarach. Pozwalała wierzchowcowi wybiera´c drog˛e na waskim ˛ szlaku, skulona pod swoja˛ podró˙zna˛ opo´ncza,˛ próbujac ˛ ogrza´c si˛e w jej grubych fałdach. Cały czas czuła obecno´sc´ cienia poda˙ ˛zajacego ˛ za nimi. Z pewno´scia˛ Widmo podsycało to przeczucie. Bardziej ni˙z trudy dnia, niejasne zamiary druida, za którym poda˙ ˛zała, czy dopiero co odkryty strach przed moca˛ własnej pie´sni. To było Widmo Mord. Druid zapewniał ja,˛ z˙ e nie było innych. Tylko ten mroczny, diabelski stwór nadchodzacy ˛ w ciszy, szybki i straszny w ataku i odchodzacy ˛ tak szybko, jak si˛e pojawił, z którego przecie˙z zostały jedynie popioły. Jak gdyby był istota,˛ która ze s´mierci powstała do z˙ ycia, a potem znowu odeszła, bez kształtu, bez twarzy, bez to˙zsamo´sci, a jednak potwornie przera˙zajaca. ˛ Byli te˙z inni. Nie wiedziała jak wielu i nie chciała wiedzie´c. Z pewno´scia˛ wielu, a wszyscy oni szukali jej. Czuła to instynktownie. Widma Mord — gdziekolwiek były, jakiekolwiek były ich mroczne zamiary — wszystkie b˛eda˛ ja˛ s´cigały. Tylko jeden, powiedział druid. A jednak znalazł ich, je´sli za´s jemu si˛e udało, to mo˙ze si˛e uda´c tak˙ze pozostałym. Zreszta,˛ w jaki sposób ten jeden ich odnalazł? Allanon zbył ja˛ czym´s, kiedy go zapytała. Przez przypadek, odpowiedział. Jakim´s trafem przeciał ˛ ich szlak i poda˙ ˛zył za nimi, wybierajac ˛ odpowiedni moment do uderzenia, kiedy my´slał, z˙ e druid osłabł. Brin uderzyła my´sl, z˙ e równie dobrze demon mógł i´sc´ tropem druida ju˙z od jego ucieczki z Estlandii. Je´sli tak było, trafiłby najpierw do Shady Vale. I do Jaira! To dziwne, ale była taka chwila, krótka, przelotna chwila, kiedy torujac ˛ sobie drog˛e w dół poprzez szary s´wit, samotna ze swymi my´slami, otulona smagni˛eciami wiatru i chłodu, poczuła dotyk brata. Jak gdyby jego wzrok przeniknał ˛ dzielac ˛ a˛ ich odległo´sc´ i odnalazł ja,˛ gdy schodziła z ogromnych urwisk skalnych Smoczych Z˛ebów. Lecz chwil˛e pó´zniej dotyk zniknał ˛ i Jair był znowu tak odległy, jak ich dom, którego kazała mu doglada´ ˛ c. Tego ranka martwiła si˛e o bezpiecze´nstwo brata. Widmo mogło pój´sc´ najpierw do Shady Vale i odnale´zc´ chłopca. Druid odrzucił ten pomysł, ale jemu nie mo˙zna było do ko´nca zaufa´c. Allanon miał wiele sekretów i ujawniał tylko to, co chciał — nic wi˛ecej. Tak było zawsze z Ohmsfordami, od kiedy druid po raz pierwszy przybył do Shei. Raz jeszcze pomy´slała o jego spotkaniu z cieniem Bremena w Dolinie Cienia. Zaszło pomi˛edzy nimi co´s, co druid postanowił trzyma´c w tajemnicy; co´s strasznego. Pomimo jego zapewnie´n, z˙ e nic takiego nie miało miejsca, wida´c było, z˙ e dowiedział si˛e czego´s, co martwiło go ogromnie, a nawet przera˙zało. Czy mo˙zliwe, aby miało to zwiazek ˛ z Jairem?

103

Te my´sli ja˛ prze´sladowały. Czuła, z˙ e gdyby cokolwiek si˛e stało z jej bratem, a druid o tym wiedział, zataiłby to przed nia.˛ Nie pozwoliłby, aby cokolwiek zakłóciło misj˛e, jaka˛ jej wyznaczył. W swej determinacji był tak samo mroczny i straszny jak wróg, którego chcieli pokona´c, i tak samo ja˛ przera˙zał. Ciagle ˛ niepokoiło ja˛ to, co uczynił Ronowi. Ron Leah kochał ja.˛ Nigdy nie zostało to wypowiedziane, ale istniało pomi˛edzy nimi. Poszedł za nia˛ z miło´sci, aby mie´c pewno´sc´ , z˙ e zawsze b˛edzie z nia˛ kto´s, komu b˛edzie mogła zaufa´c. Czuł, z˙ e Allanon nie jest taka˛ osoba.˛ Druid jednak obrócił wniwecz jego zamiary i tym samym uciszył krytyczne uwagi. Wyzwał Rona do przyj˛ecia roli samozwa´nczego obro´ncy, a kiedy wezwanie zostało przyj˛ete, uczynił go pomniejsza˛ wersja˛ samego siebie poprzez obdarowanie magia˛ miecza Leah. Stary i zniszczony zabytek przeszło´sci, miecz był niczym wi˛ecej jak tylko symbolem, który Ron nosił ze soba,˛ aby przypominał mu o odwadze i wielkim sercu rodu Leah. Druid wszak˙ze uczynił miecz bronia,˛ za pomoca˛ której ksia˙ ˛ze˛ mo˙ze próbowa´c zrealizowa´c swoje marzenia o bohaterskich wyczynach. Czyniac ˛ to, Allanon powierzył Ronowi rol˛e obro´ncy, która okazała si˛e o wiele bardziej gro´zna, ni˙z to sobie kiedykolwiek wyobra˙zali. Równie dobrze Ron mógł zgina´ ˛c. — Nigdy nie my´slałem, z˙ e co´s takiego mo˙ze si˛e wydarzy´c — zwierzał si˛e jej, kiedy zostali sami pierwszej nocy po opuszczeniu Shale. Zacinał si˛e z przej˛ecia. Dopiero teraz był w stanie porozmawia´c z nia˛ o tym. — To było tak, Brin, jakby moc po prostu wybuchła we mnie. Nie wiem nawet, co mnie do tego skłoniło. Po prostu działałem. Zobaczyłem Allanona po´sród płomieni i po prostu zadziałałem. Kiedy miecz przeciał ˛ ogie´n, czułem jego moc. Byłem jego cz˛es´cia.˛ Przez chwil˛e czułem, z˙ e mog˛e dokona´c wszystkiego — wszystkiego! — Na jego twarzy odbijały si˛e wspomnienia tamtej chwili. — Brin, nawet druid ju˙z mnie nie przera˙za! Brin uniosła wzrok, aby spojrze´c na ciemna˛ s´cian˛e lasu rozciagaj ˛ acego ˛ si˛e poni˙zej, ciagle ˛ zagubionego w półmroku ponurego jesiennego dnia. Jej przeczucie nadciagaj ˛ acego ˛ zła prze´slizn˛eło si˛e po skałach i po krzywi´znie wawozu, ˛ pewne i szybkie jak kot. Nie poka˙ze si˛e, dopóki jest nad nami, pomy´slała. A potem zginiemy. Wiem, z˙ e tak si˛e stanie. Głos szepcze w moich my´slach o Jairze, Ronie, Allanonie i przede wszystkim o Widmach Mord. Szepcze w sekretach ukrytych przede mna,˛ w szaro´sci tego dnia i w mglistym mroku tego, co przed nami. Zginiemy. Wszyscy. Znale´zli si˛e w lesie przed południem. Całe popołudnie jechali, przedzierajac ˛ si˛e przez mgł˛e i mrok, szukajac ˛ przej´scia mi˛edzy ogromnymi drzewami i splata˛ nymi krzakami. Las był opustoszały, pozbawiony z˙ ycia i barw, surowy w jesiennej szarówce. Li´scie były matowe i zbrazowiałe, ˛ zwini˛ete z zimna niczym przera˙zone zwierzatka. ˛ Niegdy´s grasowały tu wilki, ogromne, szare potwory strzegace ˛ ziemi˛e druidów przed intruzami. Lecz wilki odeszły, ich czas przeminał ˛ i teraz pozostała jedynie cisza i pustka. Wokół czu´c było s´mier´c. 104

Zaczynał ju˙z zapada´c zmierzch, kiedy Allanon w ko´ncu nakazał im si˛e zatrzyma´c; po długiej je´zdzie byli bardzo zm˛eczeni. Przywiazali ˛ konie przy k˛epie ogromnych d˛ebów, dajac ˛ im niewielkie racje wody i karmy. Dalej poszli na piechot˛e. Mrok g˛estniał wokół nich, a w ciszy unosił si˛e nisko odległy szum, który wydawał si˛e wisie´c w powietrzu. Druid prowadził ich naprzód bez wahania, wybierajac ˛ drog˛e z pewno´scia˛ kogo´s, kto zna teren. Cisi jak cienie wokół nich prze´slizn˛eli si˛e mi˛edzy drzewami i krzakami i wtopili w noc. Co nas czeka? szeptało co´s w umy´sle Brin. Jakim mrocznym celom druida mamy słu˙zy´c tej nocy? Nagle drzewa rozwarły si˛e przed nimi. Z szarego mroku wyłaniały si˛e urwiska Paranoru, strome i wyniosłe, a na ich kraw˛edzi stał staro˙zytny zamek druidów zwany twierdza.˛ Wznosił si˛e wysoko w ciemno´sciach niczym gro´zny olbrzym z kamienia i z˙ elaza wrosły stopami w ziemi˛e. To wła´snie stamtad, ˛ z twierdzy i otaczajacych ˛ ja˛ gór, dochodził ów szum, który słyszeli wcze´sniej. Rósł stale, w miar˛e jak si˛e zbli˙zali — gł˛eboki odgłos maszynerii zgrzytajacej ˛ nieprzerwanie w panujacej ˛ wokół ciszy. W waskich, ˛ zakratowanych oknach płon˛eły pochodnie niczym diabelskie s´lepia, szkarłatne i niesamowite na tle nocnego nieba. Dym ginał ˛ we mgle. Niegdy´s ju˙z druid przemierzał odległe korytarze i był to czas o´swiecenia i wielkiej obietnicy dla rodzaju ludzkiego. Ale ten czas minał ˛ i teraz tylko gnomy i Widma Mord spacerowały po Paranorze. — Posłuchajcie — szepnał ˛ nagle druid. Pochylili si˛e ku niemu. — Posłuchajcie, co powiem, i nie zadawajcie pyta´n. Cie´n Bremena ostrzegł mnie. Paranor przeszedł w r˛ece Widm Mord. W jego murach szukaja˛ one teraz ukrytych historii druidów, aby zwi˛ekszy´c swoja˛ moc. W dawnych czasach twierdza bywała zdobyta, ale zawsze udawało si˛e ja˛ odzyska´c. Tym razem to si˛e nie uda, a to oznacza koniec wszystkiego, co było. Wiek si˛e zamyka i Paranor musi znikna´ ˛c z powierzchni ziemi. Góral i dziewczyna patrzyli na druida szeroko otwartymi oczami. — Co ty mówisz, Allanonie? — Brin sprzeciwiła si˛e gwałtownie. — Mówi˛e, z˙ e po tej nocy, za twoich i moich dni ani za z˙ ycia twoich dzieci i by´c mo˙ze nawet wnuków, z˙ aden człowiek nie postawi stopy w murach twierdzy druidów. My b˛edziemy ostatni. — Oczy druida błyszczały w ciemno´sci. — Wejdziemy do warowni ni˙zszym przej´sciem, nieznanym jeszcze ani Widmom Mord, ani gnomom. Wejdziemy tam, gdzie od wieków trwa moc druidów, która broniła rodzajowi ludzkiemu dost˛epu do twierdzy. Musimy przej´sc´ szybko, poniewa˙z wszystko, co tej nocy znajdzie si˛e w fortecy, zginie. Kiedy magia raz wybuchnie, nie zostanie wiele czasu, aby uciec przed jej podmuchem. — Nie rozumiem. — Brin powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Dlaczego tak si˛e musi sta´c? Dlaczego nikt nie wkroczy ju˙z do Paranoru po tej nocy? Co masz zamiar zrobi´c?

105

— To sko´nczone, Brin Ohmsford. — Dło´n druida delikatnie dotkn˛eła jej policzka. — Ale Maelmord, Ildatch. . . — Nic, co tutaj zrobimy, nie pomo˙ze nam w naszych poszukiwaniach — przerwał jej Allanon. — To, czego tu dokonamy, słu˙zy innemu celowi. — A je´sli nas zobacza? ˛ — wtracił ˛ Ron. — B˛edziemy walczy´c — padła natychmiastowa odpowied´z. — Musimy. Przede wszystkim pami˛etaj o chronieniu Brin. Cokolwiek si˛e wydarzy, musisz ja˛ chroni´c. Je´sli zostanie przywołana magia, nie zwalniaj i nie ogladaj ˛ si˛e za siebie. — Pochylił si˛e do przodu, zbli˙zajac ˛ swoja˛ szczupła˛ twarz do twarzy górala. — Pami˛etaj tak˙ze, z˙ e posiadasz moc magii druida w swoim mieczu. Nic nie mo˙ze ci˛e powstrzyma´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Nic. Ron Leah z powaga˛ skinał ˛ głowa˛ i tym razem niczego nie kwestionował. Brin potrzasała ˛ powoli głowa,˛ a przeczucie ta´nczyło jej przed oczami. — Dziewczyno — teraz druid przemawiał do niej. Uniosła pytajacy ˛ wzrok. — Nie oddalaj si˛e od ksi˛ecia Leah ani ode mnie. Pozwól, aby´smy ci˛e osłaniali bez wzgl˛edu na to, z jakim niebezpiecze´nstwem przyjdzie nam si˛e zmierzy´c. Nie nara˙zaj własnego z˙ ycia. Ty, przede wszystkim ty, musisz by´c bezpieczna, albowiem stanowisz klucz do zniszczenia Ildatch. Twoim zadaniem jest odnalezienie ksi˛egi i nie wolno ci zawie´sc´ . — Dłonie druida chwyciły ramiona Brin. — Zrozum. Nie mog˛e ci˛e tu zostawi´c. B˛edziesz bardziej bezpieczna, je´sli pójdziesz z nami do twierdzy. Tej nocy w lesie wsz˛edzie czai si˛e s´mier´c, a ty musisz z˙ y´c. Przerwał, czekajac ˛ na jej odpowied´z. Powoli skin˛eła głowa.˛ — Nie boj˛e si˛e — skłamała. — A wi˛ec zaczynajmy. — Allanon cofnał ˛ si˛e o krok. — Teraz musimy by´c cicho. Nie wolno nam rozmawia´c a˙z do ko´nca. Niczym trzy cienie znikn˛eli w ciemno´sciach nocy.

XIII Allanon, Brin i Ron przemykali si˛e przez las. Szybko i ukradkiem przeci˛eli labirynt drzew, które sterczały w gór˛e niczym czarne włócznie dołu-pułapki. Noc ju˙z odeszła. Pomi˛edzy konarami, na wpół odartymi z li´sci przez nadej´scie jesieni, prze´switywały fragmenty ponurego, budzacego ˛ groz˛e nieba. Wysoko na wie˙zach twierdzy błyski pochodni złowieszczo mrugały szkarłatnym s´wiatłem. Brin Ohmsford bała si˛e. Szept przeczucia rozbrzmiewał w jej umy´sle. Rozpaczliwie próbowała go odegna´c. Gał˛ezie drzew i krzewy migały jej przed oczami, kiedy biegła. Uciec, my´slała. Uciec przed ta˛ potworno´scia! ˛ Ale nie pr˛edzej ni˙z dokonamy tego, co konieczne, nie pr˛edzej ni˙z. . . Oddychała szybko, a par˛e rozpraszał jesienny chłód. Czuła si˛e pusta i nieprawdopodobnie samotna. Wreszcie stan˛eli przed ogromnym urwiskiem, na którym wznosiła si˛e twierdza. Dłonie Allanona przemkn˛eły po kamieniu, a jego wysoka sylwetka pochyliła si˛e w skupieniu. Przesunał ˛ si˛e jakie´s sze´sc´ stóp w prawo i znowu dotknał ˛ skały. Brin i Ron szli za nim, obserwujac ˛ jego poczynania. Chwil˛e pó´zniej wyprostował si˛e i uniósł dłonie. W skale co´s drgn˛eło i fragment s´ciany odsunał ˛ si˛e, ukazujac ˛ ciemny korytarz poza nia.˛ Allanon natychmiast ruszył naprzód, nakazujac ˛ im i´sc´ za soba.˛ Weszli szukajac ˛ drogi po omacku, a kamienne wrota zamkn˛eły si˛e za nimi. Przez chwil˛e czekali w ciemno´sciach i nasłuchiwali lekkich kroków druida przed soba.˛ Potem rozbłysło s´wiatło i płomienie lizn˛eły nasmołowana˛ głowni˛e pochodni. Allanon podał ja˛ Brin i zapalił jeszcze dwie, dla Rona i dla siebie. Znajdowali si˛e w małej komnacie bez okien, z której kamienne schody prowadziły w gór˛e, w głab ˛ skały. Allanon spojrzał na nich przelotnie i zaczał ˛ si˛e wspina´c. Stopie´n po stopniu wchodzili w głab ˛ gór. Były tych stopni setki, a mo˙ze tysia˛ ce. Ich drog˛e przeci˛eły dwa tunele rozdzielajace ˛ przej´scie, ale dalej szli schodami, poda˙ ˛zajac ˛ długim zakr˛etem wiodacym ˛ w gór˛e, w ciemno´sc´ . We wn˛etrzu góry było sucho i ciepło. Gdzie´s z oddali, ponad ich głowami dobiegał stały łoskot dudniacej ˛ w ciszy maszynerii grzewczej. Brin walczyła z narastajac ˛ a˛ powoli panika.˛ Góra czuła niczym z˙ ywe stworzenie. Wreszcie schody sko´nczyły si˛e u stóp ogromnych, obitych z˙ elazem drzwi, których zawiasy umocowane były w skale. Zatrzymali si˛e. W ciszy słycha´c było 107

jedynie ich chrapliwe oddechy. Allanon pochylił si˛e i dotknał ˛ szybko c´ wieków, które pokrywały stalowe obicie. Wrota rozchyliły si˛e i wybuchł hałas pompuja˛ cych i tłoczacych ˛ d´zwigni i tłoków, który przetoczył si˛e w przej´sciu niczym ryk uwolnionego nagle olbrzyma. Uderzyło w nich suche, gorace ˛ powietrze, wypychajac ˛ chłód skalnego korytarza. Allanon zerknał ˛ przez otwarte wierzeje, po czym w´sliznał ˛ si˛e do s´rodka. Zasłaniajac ˛ twarze, Brin i Ron poda˙ ˛zyli za nim. Znale´zli si˛e teraz w komorze grzewczej, z której ogromny, czarny dół prowadził w głab ˛ ziemi. W jego wn˛etrzu dudniła stałym rytmem maszyneria ogrzewajaca ˛ zamek. Wykorzystujac ˛ naturalny ogie´n z wn˛etrza ziemi, pompowała gorace ˛ powietrze do komnat twierdzy. Drzemiacy ˛ od czasów lorda Warlocka piec został ponownie o˙zywiony przez wrogów, którzy czekali w górze. Dr˛eczace ˛ poczucie obecno´sci intruzów było wszechobecne. Allanon poprowadził ich waskim, ˛ metalowym pomostem, otaczajacym ˛ dół, do jednych z wielu drzwi prowadzacych ˛ na zewnatrz ˛ komnaty. Po jego lekkim dotyku wrota uchyliły si˛e w ciemno´sc´ . Wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie pochodnie, wynurzyli si˛e z potwornego goraca ˛ i zatrzasn˛eli za soba˛ drzwi. Ponownie otworzył si˛e przed nimi korytarz, który po krótkim czasie doprowadził ich do schodów prowadzacych ˛ w bok. Allanon wszedł na nie i zacz˛eła si˛e kolejna wspinaczka. Teraz ju˙z wolniej, bardziej ostro˙znie — obecno´sc´ wroga dawała si˛e wyczu´c na wyciagni˛ ˛ ecie r˛eki — cała trójka przedzierała si˛e w gór˛e poprzez ciemno´sc´ , nasłuchujac. ˛ .. Za nimi, gdzie´s w dole, zatrzasn˛eły si˛e z hukiem drzwi. Zamarli bez ruchu na kolejnym stopniu. Ale tylko echo odbiło si˛e w ciszy. Ostro˙znie ruszyli dalej. Na szczycie schodów znajdowały si˛e kolejne odrzwia. Zatrzymali si˛e przy nich nasłuchujac. ˛ Allanon dotknał ˛ ukrytego zamka i drzwi otworzyły si˛e. Przeszli dalej do nast˛epnego korytarza i kolejnych podwoi. Potem był jeszcze jeden, znowu schody, drzwi i znowu tunel. Wiekowa twierdza poci˛eta była licznymi pasa˙zami, które biegły poprzez jej mury, puste i czarne. W powietrzu unosił si˛e zapach ples´ni i paj˛eczyn. Szczury rozpierzchły si˛e w ciemno´sciach przed nimi niczym mali wartownicy informujacy ˛ o nadej´sciu intruzów. W zamku druidów panowała cisza. Nagle w korytarzach twierdzy dały si˛e słysze´c głosy, docierajac ˛ do miejsca, gdzie skuliła si˛e w ukryciu trójka s´miałków. Niskie, gł˛ebokie szmery, które na przemian rosły i cichły, o wiele za blisko. Brin zaschło w gardle, dym pochodni szczypał ja˛ w oczy i miała wra˙zenie, z˙ e zewszad ˛ napiera na nia˛ skała. Czuła si˛e schwytana w pułapk˛e. Przeczucie czajacego ˛ si˛e zła było wsz˛edzie, ta´nczyło w niewyra´znej grze s´wiateł i cieni. Wreszcie sko´nczył si˛e ostatni tunel. Przed nimi wyrosła nagle kamienna s´ciana zagradzajaca ˛ przej´scie. Mrok nie cofał si˛e przed s´wiatłem pochodni. Nie było z˙ adnych drzwi ani korytarza prowadzacego ˛ dokadkolwiek, ˛ Allanon jednak nie zawahał si˛e. Podszedł do s´ciany i nachylił si˛e nad jej powierzchnia,˛ jakby nasłuchujac, ˛ a potem odwrócił si˛e do Rona i Brin. Poło˙zył palec na ustach i lekko skinał ˛ 108

głowa.˛ Brin odetchn˛eła gł˛eboko, próbujac ˛ si˛e uspokoi´c. Byli tu˙z przy wej´sciu do twierdzy. Allanon ponownie odwrócił si˛e do gładkiej s´ciany. Pod jego dotkni˛eciem ukryte w niej niewielkie drzwi uchyliły si˛e bezgło´snie. Przeszli przez nie jedno za drugim. Znale´zli si˛e w małym gabinecie bez okien, pełnym kurzu i zapachu staros´ci. Wokół, w kompletnym nieładzie, le˙zały porozrzucane sprz˛ety. Z półek, które zapełniały s´ciany pokoju, s´ciagni˛ ˛ eto ksi˛egi i rozsypano po podłodze. Ich oprawy były zniszczone, a stronice podarte. Wy´sciełane fotele podarto i połamano, a trzcinowy stół i krzesła z wysokim oparciem poprzewracano. Miejscami zerwano nawet deski z podłogi. Allanon przyjrzał si˛e zniszczeniom w s´wietle dymiacej ˛ pochodni, a jego ciemna˛ twarz s´ciagn ˛ ał ˛ niepohamowany gniew. Potem bez słowa podszedł do przeciwległej s´ciany, si˛egnał ˛ do pustych półek i dotknał ˛ czego´s. Szafka odsun˛eła si˛e cicho, ukazujac ˛ w gł˛ebi ciemne pomieszczenie. Druid wszedł do s´rodka, gestem nakazujac ˛ im czeka´c, wsunał ˛ pochodni˛e w metalowa˛ obr˛ecz przymocowana˛ do podpory i ruszył do s´ciany po prawej stronie. Były to bloki granitu, gładkie, nie przepuszczajace ˛ powietrza ani kurzu. Druid zaczał ˛ delikatnie przebiega´c palcami po kamieniach. Brin i Ron obserwowali go z gł˛ebi gabinetu, gdy nagle co´s odwróciło ich uwag˛e. Cienka linia s´wiatła znaczyła kontur drzwi prowadzacych ˛ z gabinetu do korytarzy twierdzy. Gdzie´s spoza nich dochodziły czyje´s głosy. Wewnatrz ˛ krypty Allanon z pochylona˛ w skupieniu głowa˛ badał palcami granitowy mur. Wtem poprzez kamie´n, tam gdzie dotykały palce druida, rozjarzyło si˛e gł˛ebokie bł˛ekitne s´wiatło. Blask przerodził si˛e w płomie´n, który bezd´zwi˛ecznie wybuchł w granicie, zamigotał i znikł. Na miejscu s´ciany nagle znalazły si˛e masywne półki z ksi˛egami oprawnymi w skór˛e — historia druidów. Głosy w korytarzu za s´ciana˛ dochodziły coraz wyra´zniej. Allanon podniósł szybko jeden z okazałych woluminów i przeniósł go na pusty drewniany stół zajmujacy ˛ s´rodek gabinetu. Poło˙zył ksi˛eg˛e na stole i otworzył ja.˛ Ciagle ˛ stojac, ˛ zaczał ˛ szybko odwraca´c stronice Niemal natychmiast znalazł to, czego szukał, i pochylił si˛e ni˙zej, z˙ eby odczyta´c tekst. Do stłumionych, ochrypłych głosów dołaczył ˛ tupot obutych stóp. Za drzwiami stało co najmniej pół tuzina gnomów. Brin bezgło´snie wymówiła imi˛e Rona. W blasku pochodni jej oczy l´sniły przera˙zeniem. Góral zawahał si˛e, a potem szybko podał jej swoja˛ pochodni˛e i wycia˛ gnał ˛ miecz Leah. W dwóch skokach dopadł drzwi i zatrzasnał ˛ zasuw˛e. Głosy i dudnienie stóp min˛eły drzwi i oddaliły si˛e, ale nie wszystkie. Czyja´s dło´n manipulowała przy zamku, próbujac ˛ otworzy´c wrota. Brin cofn˛eła si˛e gł˛ebiej w mrok gabinetu, modlac ˛ si˛e w duchu, aby ktokolwiek to był, nie zauwa˙zył s´wiatła jej pochodni ani nie poczuł dymu i aby drzwi si˛e nie otworzyły. Zamek 109

poruszał si˛e jeszcze przez chwil˛e, a potem stojacy ˛ za drzwiami naparł na nie ramieniem. Jednym gwałtownym ruchem Ron odciagn ˛ ał ˛ zasuw˛e, otworzył drzwi i wcia˛ gnał ˛ do s´rodka zaskoczonego gnoma. Intruz zda˙ ˛zył wyda´c z siebie tylko jeden okrzyk zdumienia, kiedy r˛ekoje´sc´ miecza Rona uderzyła go w głow˛e i nieprzytomnego powaliła na podłog˛e. Chłopak pospiesznie zamknał ˛ drzwi gabinetu i cofnał ˛ si˛e. Brin podbiegła do niego. W krypcie Allanon odkładał na miejsce wolumin. Szybki, kolisty ruch dłoni druida i na miejscu półek z ksi˛egami znowu stała granitowa s´ciana. Allanon wyrwał pochodni˛e z obr˛eczy i pospiesznie wyszedł z krypty, ukrywajac ˛ wej´scie za s´ciana˛ półek. Skinał ˛ na górala i dziewczyn˛e i w´sliznał ˛ si˛e na powrót do tunelu, który ich tu doprowadził. Po chwili gabinet został ju˙z za nimi. Wracali z powrotem labiryntem korytarzy, pocac ˛ si˛e, tym razem nie z gora˛ ca, ale ze strachu i wysiłku. Wokół nich wszystko było jak przedtem — strz˛epy głosów pojawiajace ˛ si˛e i niknace ˛ w oddali i gł˛eboki zgrzyt maszynerii grzewczej dobiegajacy ˛ gdzie´s z dołu niczym odległy grzmot. Nagle Allanon zatrzymał ich ponownie ruchem dłoni. Przed nimi były kolejne drzwi pokryte kurzem i paj˛eczyna.˛ Druid gestem nakazał im zgasi´c pochodnie. Jeszcze raz wchodzili do twierdzy. Z ciemno´sci korytarza wyszli na jasno o´swietlony hol błyszczacy ˛ mosia˛ dzem i wypolerowanym drewnem. Chocia˙z wewnatrz ˛ warowni wszystko pokrywał kurz, to jednak spod jego warstwy wcia˙ ˛z l´sniły zdobienia niczym male´nkie ogniki w ciemno´sciach. Ogromny przedsionek niknał ˛ w cieniu. D˛ebowe s´ciany przesłaniały arrasy i malowidła. Przytuleni do s´ciany przy wej´sciu, Brin i Ron szybko rozejrzeli si˛e dookoła. Hol był pusty. Szybkim krokiem Allanon poprowadził ich przez ciemny korytarz. Przemykali od jednego skupiska cieni do drugiego, omijajac ˛ niewielkie kr˛egi s´wiatła rzucane przez kopcace ˛ pochodnie i odbłyski nocnego nieba widoczne przez wysokie witra˙zowe okna, które wspinały si˛e łukami ponad obronne mury twierdzy. W korytarzach staro˙zytnej fortecy panowała dziwna cisza, jakby wszystko, co z˙ yje, nagle opu´sciło zamek, ratujac ˛ si˛e przed s´miercia.˛ Przerywał t˛e cisz˛e jedynie stały szum maszynerii. Spojrzenie Brin przebiegło badawczo ciemny hol a˙z do o´swietlonego wej´scia. Gdzie były Widma Mord i gnomy, którymi dowodziły? Podskoczyła gwałtownie, kiedy czyja´s dło´n chwyciła ja˛ za rami˛e. To Allanon pociagn ˛ ał ˛ ja˛ w tył do zacienionej niszy, która kryła w sobie stalowe wrota. Potem, jakby odpowiadajac ˛ na nie wypowiedziane gło´sno pytanie Brin, rozległ si˛e krzyk ogłaszajacy ˛ alarm, dono´sny i przenikliwy w panujacej ˛ tu ciszy. Dziewczyna skuliła si˛e. Wołanie dochodziło z gabinetu za nimi. Gnom, którego Ron pozbawił przytomno´sci, ocknał ˛ si˛e. Wokół rozległ si˛e tupot stóp. Kroki na kamiennych posadzkach zadudniły w ciszy. Za nimi rozległy si˛e krzyki. Miecz Rona Leah rozbłysnał ˛ w ciemno´sci 110

i góral popchnał ˛ dziewczyn˛e za siebie. Tymczasem Allanon ju˙z otwierał stalowe drzwi i mocnym szarpni˛eciem pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ Brin i Rona. Drzwi zatrzasn˛eły si˛e za nimi. Stan˛eli na waskim ˛ pode´scie, mru˙zac ˛ oczy w nikłym s´wietle smolnych pochodni rozmieszczonych wzdłu˙z schodów, które niczym wa˙ ˛z oplatały kamienne mury pot˛ez˙ nej wie˙zy wyrastajacej ˛ obok nich. Ogromna i czarna, wydawała si˛e wznosi´c nieprawdopodobnie wysoko. Natomiast poni˙zej male´nkiego podestu, który ich utrzymywał, tu˙z pod ich stopami rozpo´scierała si˛e bezdenna przepa´sc´ . Oprócz podestu i schodów nic ju˙z nie znaczyło gładkiej powierzchni murów, które ciagn˛ ˛ eły si˛e bez ko´nca i bez poczatku, ˛ ginac ˛ w nieprzeniknionym mroku. Brin skuliła si˛e, przywierajac ˛ do stalowych drzwi. To była wie˙za twierdzy, która strzegła sanktuarium druidów. Ci, którzy przybyli tu niegdy´s z Shea˛ Ohmsfordem z Culhaven, wierzyli, z˙ e kryje w sobie Miecz Shannary. Potworny kształt przypominał gigantyczna˛ studni˛e wywiercona,˛ aby dosta´c si˛e na drugi kraniec ziemi. Ron Leah zrobił krok w kierunku kraw˛edzi podestu, ale dło´n Allanona natychmiast pociagn˛ ˛ eła go z powrotem. — Nie zbli˙zaj si˛e, tam, góralu! — wyszeptał gro´znie. Na zewnatrz ˛ krzyki i nawoływania stawały si˛e coraz gło´sniejsze. Odgłosy p˛edzacych ˛ stóp rozpierzchły si˛e na wszystkie strony. Allanon ruszył w gór˛e waskimi ˛ schodami, przywierajac ˛ plecami do murów wie˙zy. — Zosta´ncie tam! — szepnał ˛ do nich. Po przej´sciu kilku stopni przesunał ˛ si˛e do kraw˛edzi schodów. Spod fałdów czarnej szaty wyciagn˛ ˛ eły si˛e szczupłe dłonie z zakrzywionymi palcami. Z ust druida popłyn˛eły słowa, których góral i dziewczyna nie zrozumieli, ciche, przytłumione przez niepohamowany gniew. Jakby w odpowiedzi, z gł˛ebi dołu pod wie˙za˛ rozległ si˛e przenikliwy syk. Ramiona druida opadły powoli. Dłonie miał skierowane ku dołowi, palce zakrzywione jak szpony. Z kacików ˛ zaci´sni˛etych ust, z oczu i uszu olbrzyma, a takz˙ e z kamienia, na którym stał, saczyła ˛ si˛e para. Brin i Ron patrzyli w przera˙zeniu. Z dołu znowu odezwał si˛e syk. Potem z dłoni Allanona buchnał ˛ bł˛ekitny ogie´n. Olbrzymi płomie´n spłynał ˛ w dół, w ciemno´sc´ . Wlokac ˛ za soba˛ ogon iskier, wybuchł daleko w dole, zapłonał ˛ ohydna˛ zielenia˛ i zgasł. Wie˙za nagle ucichła. Za stalowymi drzwiami rozbrzmiewały krzyki i tupot stóp, odległe i bezładne, ale wewnatrz ˛ wie˙zy panowała cisza. Allanon ze zwieszona˛ głowa,˛ oparł si˛e ci˛ez˙ ko o mur, mocno zaciskajac ˛ ramiona wokół ciała. Para znikn˛eła, ale kamie´n pod nim i mur, o który si˛e opierał, wydawały si˛e zw˛eglone. Z dołu raz jeszcze odezwał si˛e syk i tym razem wie˙za zadr˙zała w odpowiedzi. — Spójrzcie w jej gardziel! — głos Allanona brzmiał ochryple.

111

Góral i dziewczyna zerkn˛eli w dół znad kraw˛edzi podestu. Gł˛eboko pod nimi zielona mgła poruszała si˛e niczym płynny ogie´n po murach wie˙zy. To ona wydawała ten syk, ponury głos wypełniony nienawi´scia.˛ Przylgn˛eła do murów i wijac ˛ si˛e po kamieniach, powoli zacz˛eła wspina´c si˛e do góry. — Nadchodzi — wyszeptał Ron. Mgła torowała sobie drog˛e po masywnych, kamiennych s´cianach, jakby była z˙ ywym stworzeniem. Metr po metrze d´zwigała si˛e w gór˛e, do miejsca, gdzie stali. Allanon znowu znalazł si˛e przy nich. Odciagn ˛ ał ˛ ich od kraw˛edzi i zbli˙zył swoja˛ ciemna˛ twarz do ich przera˙zonych twarzy. Jego czarne oczy płon˛eły. — Uciekajcie! — rozkazał. — Nie ogladajcie ˛ si˛e za siebie. Nie skr˛ecajcie w bok. Uciekajcie z twierdzy i z tej góry! Potem pot˛ez˙ nym pchni˛eciem otworzył drzwi wie˙zy i wyszedł na korytarz warowni. Wsz˛edzie były gnomy. Na jego widok odwróciły si˛e, a ich surowe z˙ ółte twarze zastygły w zdumieniu. Z wyciagni˛ ˛ etych dłoni druida buchnał ˛ bł˛ekitny płomie´n i uderzył w my´sliwych, odrzucajac ˛ ich w tył niczym li´scie porwane nagłym podmuchem wiatru. Z ich gardeł wydobył si˛e wrzask, kiedy dopadł ich ogie´n, i rozpierzchli si˛e w panice, byle dalej od mrocznego m´sciciela. Pojawiło si˛e jedno z Widm Mord, czarny stwór bez twarzy otulony w czarne szaty. Bł˛ekitny płomie´n pomknał ˛ w jego kierunku, pchni˛ety przez druida z zadziwiajac ˛ a˛ siła,˛ i po chwili Widmo Mord zamieniło si˛e w popiół. — Biegnijcie! — krzyknał ˛ Allanon do Rona i Brin, którzy zamarli w pustym przej´sciu. Poda˙ ˛zyli szybko za nim, mijajac ˛ w biegu ciała gnomów le˙zace ˛ na ich drodze, i pop˛edzili w kierunku korytarzy, które ich tu doprowadziły. Tunele jednak były puste tylko przez chwil˛e. Potem znowu pojawiły si˛e gnomy, ruszajac ˛ do kontrataku; tworzyły pot˛ez˙ ny klin uzbrojonych po z˛eby z˙ ółtych postaci, wyjacych ˛ z w´sciekło´sci. Wewnatrz ˛ tego klina błyskały włócznie i krótkie miecze. Allanon oczy´scił drog˛e, odpychajac ˛ atak pojedynczym wybuchem ognia druidów. Kiedy próbowali si˛e przedrze´c, z bocznego korytarza napłyn˛eła druga grupa i Ron zawrócił, unoszac ˛ w gór˛e miecz Leah. Kiedy gnomy si˛e zbli˙zyły, rzucił si˛e w sam ich s´rodek, wydajac ˛ bojowy okrzyk swej ojczyzny. Z tyłu pojawiło si˛e kolejne Widmo i jeszcze jedno przed nimi. Z czarnych dłoni stworów buchnał ˛ czerwony ogie´n i pomknał ˛ w kierunku Allanona, ale druid zasłonił si˛e przed atakiem swoim własnym ogniem. Płomienie rozprysły si˛e na wszystkie strony dzika˛ ulewa.˛ Mury i arrasy zacz˛eły si˛e pali´c. Brin skuliła si˛e pod jedna˛ ze s´cian, zasłaniajac ˛ oczy. Ron i Allanon znajdowali si˛e po przeciwnej stronie. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Pojawiało si˛e te˙z coraz wi˛ecej Widm Mord — milczacych, ˛ czarnych potworów, które wyłaniały si˛e z ciemno´sci i uderzały w nich. Ron Leah przerwał bitw˛e z gnomami i rzucił si˛e na jednego, który o´smielił si˛e podej´sc´ zbyt blisko. Hebanowe ostrze miecza Leah opadło i roztrzaskało Widmo, zostawiajac ˛ tylko gar´sc´ popiołu. Płomienie pełgajace ˛ wokół zapło112

n˛eły tak˙ze na ciele Rona, ale strzasn ˛ ał ˛ je, a czarne ostrze pochłon˛eło cała˛ sił˛e ich uderzenia. Z okrzykiem w´sciekło´sci torował sobie drog˛e z powrotem do miejsca, gdzie Brin przycupn˛eła przy s´cianie. Jego twarz roz´swietlała dzika rado´sc´ , a we wn˛etrzu czarnej stali miecza wirowały gwałtownie pasma zielonej mgły. Chłopak chwycił dziewczyn˛e za rami˛e, d´zwignał ˛ ja˛ na nogi i popchnał ˛ naprzód. Tymczasem Allanon wywalczył sobie doj´scie do drzwi, którymi wyszli z katakumb. Jego czarna posta´c wyrastała wysoko ponad dym, ogie´n i ciała walczacych ˛ niczym przebudzony nagle cie´n s´mierci. — Przez drzwi, góralu! — ryknał ˛ druid, odrzucajac ˛ na bok napastników, którzy próbowali s´ciagn ˛ a´ ˛c go w dół. Nagła eksplozja czerwonego ognia pochłon˛eła ich wszystkich, oszałamiajac ˛ siła˛ swego uderzenia. Allanon odwrócił si˛e i ogie´n druidów pomknał ˛ z jego dłoni, tworzac ˛ pot˛ez˙ na˛ bł˛ekitna˛ s´cian˛e, która chwilowo osłoniła ich przed s´cigajacymi. ˛ Przedarli si˛e jako´s przez ogie´n Widm Mord, mijajac ˛ w biegu kilku gnomów, którzy na pró˙zno starali si˛e zagrodzi´c im drog˛e. Krzyki i nawoływania odbijały si˛e echem po korytarzach Paranoru, kiedy wreszcie dopadli wrót, których szukali. Chwil˛e pó´zniej otworzyli je i bezpiecznie przeszli na druga˛ stron˛e. Nagła ciemno´sc´ zamkn˛eła si˛e wokół nich niczym całun. Wrzaski napastników ucichły chwilowo za drzwiami, przez które weszli. Chwycili porzucone pochodnie, Allanon ponownie je zapalił i trójka towarzyszy rozpocz˛eła powrotny bieg przez katakumby. Przemykali w dół tymi samymi korytarzami i schodami. Z tyłu na nowo wybuchły odgłosy pogoni, ale droga przed nimi była wolna. Pomkn˛eli w dół, do komory grzewczej, min˛eli palenisko i dudniac ˛ a˛ maszyneri˛e i dotarli do schodów, które powiodły ich gł˛eboko do samego serca góry. Wcia˙ ˛z nic nie zagradzało im drogi. Potem nagle jaki´s nowy d´zwi˛ek dobiegł ich uszu, odległy, ale pełen panicznego l˛eku. Usłyszeli pojedyncze, nieko´nczace ˛ si˛e zawodzenie, nabrzmiałe przera˙zeniem. — Zacz˛eło si˛e! — zawołał do nich Allanon. — Szybko, biegnijmy! P˛edzili przed siebie; lament za nimi stawał si˛e coraz gwałtowniejszy. Z tymi, którzy zostali wewnatrz ˛ twierdzy, działo si˛e co´s, czego nie dałoby si˛e wyrazi´c słowami. To mgła! pomy´slała Brin. Zbiegli w dół schodami prowadzacymi ˛ do podnó˙za gór; poda˙ ˛zajac ˛ zakr˛etami i splotami korytarzy, w uszach cały czas mieli wrzaski uwi˛ezionych za nimi. Stopnie wydawały si˛e nie mie´c ko´nca. W ko´ncu jednak raz jeszcze wyłoniło si˛e przed nimi wyj´scie ukryte w skale urwiska. Rzucili si˛e przez nie z po´spiechem i Allanon wyprowadził ich z wn˛etrza góry w chłodna˛ ciemno´sc´ lasu. Krzyki wcia˙ ˛z biegły za nimi. Noc odeszła. Był prawie s´wit, kiedy wyprowadzili swoje konie z doliny Paranoru. Zm˛eczeni i obszarpani, przystan˛eli na chwil˛e na odsłoni˛etej skale, wysoko 113

na wschód od wie˙zy twierdzy, i spojrzeli za siebie. Zielona mgła wirowała wokół wiekowej fortecy i skrywała ja˛ przed ich wzrokiem. Niebo poja´sniało i mgła chwilami znikała niczym unoszacy ˛ si˛e całun. Obserwowali w ciszy, jak rozpływa si˛e w powietrzu. Potem wstał s´wit i mgła całkiem znikn˛eła. — Sko´nczone. — Allanon przerwał otaczajac ˛ a˛ ich cisz˛e. Brin i Ron patrzyli. W dole, gdzie niegdy´s wznosiła si˛e wysoko ku porannemu sło´ncu twierdza druidów, wy˙zyna była teraz pusta i ogołocona. Pozostały tylko roztrzaskane, okaleczone resztki zabudowa´n. Zamek druidów zniknał. ˛ — Tak było zapisane w dziejach. Tak zostało przepowiedziane — ciagn ˛ ał ˛ cicho Allanon. — Cie´n Bremena znał prawd˛e. Magia, która postanowiła zniszczy´c twierdz˛e, była starsza ni˙z ona. A teraz odeszła, powróciła do kamienia tych gór, a wraz z nia˛ wszyscy, których tam uwi˛eziła. — Na ciemnej twarzy maga odbijał si˛e bezbrze˙zny smutek. — A wi˛ec sko´nczyło si˛e. Paranor nie istnieje. Ale z˙ yli! Brin poczuła gwałtowny przypływ zdecydowania, odrzucajac ˛ od sie˙ — wszyscy! bie pos˛epny nastrój Allanona. Przeczucia ja˛ myliły. Zyli — A wi˛ec sko´nczyło si˛e — powtórzył cicho druid. Jego oczy napotkały wzrok dziewczyny i oboje poczuli, z˙ e dziela˛ ze soba˛ jaka´ ˛s niewypowiedziana˛ tajemnic˛e, której z˙ adne z nich w pełni nie pojmowało. Potem Allanon powoli zawrócił konia i ruszył na wschód w kierunku lasów Anaru. Brin i Ron pojechali w s´lad za nim.

XIV Pó´znym popołudniem Jair Ohmsford i jego towarzysze dotarli do wspólnoty karłów w Culhaven. Zdaniem chłopca podró˙z była sko´nczona. Ołowiany kolor nieba i przenikliwy wiatr towarzyszyły im przez kraj Srebrnej Rzeki i nawet mieniace ˛ si˛e barwami wielkie lasy Estlandii miały szary, zimowy odcie´n. Na południe leciały stada g˛esi, przecinajac ˛ nieprzyjazne jesienne niebo. Prad ˛ rzeki, której biegiem poda˙ ˛zali, był porywisty i gwałtowny. Srebrna Rzeka zacz˛eła przejawia´c oznaki zatrucia przepowiedziane przez króla. Jej wody pokrywała czarna piana; ich czysty, srebrny kolor s´ciemniał. Rzeka niosła ze soba˛ s´ni˛ete ryby, niewielkie gryzonie i padłe ptaki, a jej brzegi zarastały ´ uschni˛ete drzewa i chaszcze. Nawet jej zapach si˛e zmienił. Swie˙ za˛ czysto´sc´ zasta˛ pił obrzydliwie cuchnacy ˛ fetor, który atakował ich nozdrza z ka˙zda˛ zmiana˛ wiatru. Jair pami˛etał opowie´sci ojca o Srebrnej Rzece, ba´snie przekazywane od czasów Shei Ohmsforda, i ten widok ranił mu serce. Garet Jax i Slanter nie robili wiele, aby poprawi´c mu nastrój. Nawet bez widoku chorej rzeki i trudów tego dnia Jairowi trudno byłoby utrzyma´c u´smiech na twarzy i pogod˛e w głosie w towarzystwie Mistrza Broni i gnoma. Zamkni˛eci w sobie i milczacy, ˛ wlekli si˛e przy nim z entuzjazmem z˙ ałobników czuwajacych ˛ przy zwłokach. Odkad ˛ na nowo podj˛eli marsz tego ranka, nie padło wi˛ecej ni˙z tuzin słów i z˙ adnej twarzy nie rozja´snił u´smiech. Ze wzrokiem utkwionym w s´cie˙zk˛e przed soba,˛ szli naprzód z determinacja˛ graniczac ˛ a˛ z fanatyzmem. Raz czy dwa Jair o´smielił si˛e odezwa´c i za ka˙zdym razem odpowiedzia˛ było tylko stłumione mrukni˛ecie. Południowy posiłek był pełnym napi˛ecia i niezr˛ecznej ciszy rytuałem wykonywanym z konieczno´sci, przy którym nawet milczacy ˛ marsz był lepszy. Tak wi˛ec Jair nie mógł si˛e doczeka´c przybycia do Culhaven, dlatego przynajmniej, z˙ e oznaczało ono mo˙zliwo´sc´ porozmawiania z kim´s cywilizowanym dla odmiany — cho´c miał, co prawda, pewne podstawy, z˙ eby w to watpi´ ˛ c. Karły obserwowały ich ju˙z od zachodniej granicy Anaru, milczeniem dajac ˛ do zrozumienia, z˙ e nie sa˛ tu mile widziani. Wzdłu˙z całej trasy spotykali patrole karłów my´sliwych, krzepkich m˛ez˙ czyzn otulonych w skórzane kamizele i le´sne płaszcze, ˙ uzbrojonych i poda˙ ˛zajacych ˛ w sobie tylko znanym kierunku. Zaden z nich nie rzucił słowa powitania ani nie przystanał ˛ na najkrótsza˛ cho´cby pogaw˛edk˛e. Wszyscy 115

mijali ich i szli dalej w swoja˛ stron˛e, o nic nie pytajac. ˛ Tylko ich oczy mierzyły uwa˙znie w˛edrowców, lecz nie były to przyjazne spojrzenia. A˙z do chwili gdy dotarli do skraju osady karłów, byli otwarcie obserwowani przez ka˙zdego mijajacego ˛ ich tubylca, a w ka˙zdym spojrzeniu dojrze´c mogli co´s wi˛ecej ni˙z tylko cie´n podejrzliwo´sci. Jadacy ˛ na przedzie Garet Jax wydawał si˛e nie zwraca´c uwagi na te spojrzenia, ale Slanter robił si˛e coraz bardziej nerwowy, a i Jair czuł si˛e niemal tak samo nieswojo jak gnom. Garet Jax powiódł ich pewnie droga˛ przecinajac ˛ a˛ osad˛e, najwyra´zniej dobrze mu znana.˛ Wzdłu˙z alei stały schludne domostwa i sklepy, solidnie pobudowane i odgrodzone od drogi nienagannie utrzymanymi trawnikami i z˙ ywopłotami. O˙zywiały je kwiatowe rabatki i starannie wypiel˛egnowane ogródki. Mieszka´ncy domów i wła´sciciele sklepów obserwowali ich przejazd, odrywajac ˛ si˛e na chwil˛e od codziennej pracy. Lecz nawet tutaj byli uzbrojeni m˛ez˙ czy´zni, karły my´sliwi o twardym spojrzeniu, z bronia˛ za pasem. Jair pomy´slał, z˙ e wspólnota rodzin i gospodarstw wyglada ˛ raczej jak obóz wojskowy. W ko´ncu, kiedy dotarli do centrum osady, zatrzymał ich pieszy patrol. Garet Jax porozmawiał krótko z jednym z wartowników i karzeł pobiegł dokad´ ˛ s. Mistrz Broni cofnał ˛ si˛e do Jaira i Slantera. Stali tak razem naprzeciw pozostałych członków patrolu, obserwujac ˛ ich w milczeniu, zreszta˛ z wzajemno´scia.˛ Pojawiły si˛e dzieci i przystan˛eły przy nich, z ciekawo´scia˛ przygladaj ˛ ac ˛ si˛e zwłaszcza Slanterowi. Gnom ignorował je przez jaki´s czas, a potem zm˛eczony gra˛ warknał ˛ nagle, co sprawiło, z˙ e cała gromadka rozpierzchła si˛e na wszystkie strony, szukajac ˛ kryjówki. Slanter popatrzył za nimi gro´znie, po czym zerknał ˛ ze zło´scia˛ na Jaira i skulił si˛e w sobie. Chwil˛e potem wartownik powrócił. Towarzyszył mu karzeł o surowym wygladzie; ˛ miał ogromna,˛ k˛edzierzawa,˛ czarna˛ brod˛e, wasy ˛ i był łysy. Podszedł od razu do Mistrza Broni z dłonia˛ wyciagni˛ ˛ eta˛ na powitanie. — Witaj i bad´ ˛ z pozdrowiony — mruknał, ˛ kiedy Garet Jax u´scisnał ˛ jego twarda˛ dło´n. Spod g˛estych brwi spogladały ˛ czujne brazowe ˛ oczy. Spojrzenie m˛ez˙ czyzny było twarde i s´widrujace. ˛ Mocne, kr˛epe ciało okrywał lu´zny le´sny strój, podtrzymywany pasem z mi˛ekkiej skóry, przy którym wisiała para długich no˙zy, na nogach za´s miał skórzane buty. Jedno ucho zdobił ogromny, złoty kolczyk. — Elb Foraker. — Garet Jax przedstawił karła Jairowi i Slanterowi. Foraker obserwował ich przez chwil˛e bez słowa, po czym odwrócił si˛e ponownie do Mistrza Broni. — W dziwnym towarzystwie si˛e obracasz, Garet. — Czasy sa˛ dziwne. — Garet wzruszył ramionami. — Czy da si˛e tu gdzie´s usia´ ˛sc´ i co´s zje´sc´ ? — T˛edy. — Foraker skinał ˛ głowa.˛ Poprowadził ich obok patrolu do miejsca, gdzie droga skr˛ecała w prawo i wiodła do budynku, w którym znajdowała si˛e du˙za sala jadalna z ławami i stoła116

mi. Kilka stołów zajmowali my´sliwi pochłoni˛eci swym wieczornym posiłkiem. Niektórzy spojrzeli na wchodzacych ˛ i skin˛eli Forakerowi, ale tym razem nikt nie przejawiał szczególnego zainteresowania towarzyszami karła. Najwidoczniej wiele znaczy to, z kim jeste´s, pomy´slał Jair. Foraker wybrał stół przy s´cianie w gł˛ebi sali i skinał, ˛ z˙ eby podano jedzenie. — Co mam zrobi´c z tymi dwoma? — zapytał karzeł, kiedy zaj˛eli miejsca przy stole. Garet Jax odwrócił si˛e do swoich towarzyszy. — Raczej bezpo´sredni z niego go´sc´ , prawda? Był ze mna˛ dziesi˛ec´ lat temu, kiedy szkoliłem my´sliwych do pogranicznych utarczek przy Wolfsktaag. Kilka lat temu spotkali´smy si˛e te˙z w Callahornie. Dlatego tu teraz jestem. Prosił mnie, z˙ ebym przyjechał, a nale˙zy do osób, dla których nie istnieje odpowied´z „nie”. — Spojrzał na Forakera. — Chłopak nazywa si˛e Jair Ohmsford. Szuka swojej siostry i druida. — Druida? Jakiego druida? — Karzeł odchylił si˛e do tyłu, marszczac ˛ brwi. — Nie ma ju˙z druidów. Nie było tu z˙ adnego od czasów. . . — Allanona, wiem — przerwał Jair, niezdolny dłu˙zej do zachowania milczenia. — To wła´snie jego szukam. — Doprawdy? — Foraker spojrzał na niego. — A dlaczego sadzisz, ˛ z˙ e tutaj go znajdziesz? — Powiedział mi, z˙ e pojedzie do Estlandii. Zabrał ze soba˛ moja˛ siostr˛e. — Twoja˛ siostr˛e? — Brwi karła zbiegły si˛e gro´znie. — Allanon i twoja siostra? I ma ja˛ gdzie´s tutaj by´c? Jair powoli pokiwał głowa,˛ czujac ˛ kamie´n w z˙ oładku. ˛ Foraker patrzył na niego jak na szale´nca. Potem spojrzał na Gareta Jaxa. — Gdzie znalazłe´s tego chłopca? — Po drodze — padła wymijajaca ˛ odpowied´z. — Co wiesz o druidzie? Foraker wzruszył ramionami. — Wiem, z˙ e nikt nie widział Allanona w Estlandii od ponad dwudziestu lat, z niczyja˛ siostra.˛ — No có˙z, w takim razie nie wiesz zbyt wiele — odezwał si˛e nagle Slanter z leciutkim odcieniem szyderstwa w głosie. — Druid pojawił si˛e i odjechał tu˙z przed twoim nosem! Gro´zne oblicze Forakera odwróciło si˛e do mówiacego. ˛ — Na twoim miejscu, gnomie, uwa˙załbym na to, co mówi˛e. — Ten akurat s´ledził druida od jego wyjazdu z Estlandii — odezwał si˛e Garet Jax. Szare oczy bładziły ˛ po pustej sali. — Szedł za nim od Maelmord prosto do drzwi tego chłopca. — Zapytam raz jeszcze — Foraker spojrzał na niego — co wła´sciwie mam zrobi´c z tymi dwoma?

117

— My´slałem ju˙z o tym. — Garet Jax odwzajemnił spojrzenie. — Czy Rada spotyka si˛e dzi´s wieczorem? — Ostatnio spotyka si˛e ka˙zdego wieczora. — A wi˛ec pozwól chłopcu przemówi´c do nich. — Niby dlaczego miałbym to zrobi´c? — Karzeł zmarszczył brwi. — Poniewa˙z ma im do powiedzenia co´s, co jak sadz˛ ˛ e, chcieliby usłysze´c. Nie tylko na temat druida. Mistrz Broni i karzeł patrzyli na siebie w milczeniu. — B˛ed˛e musiał przedstawi´c t˛e pro´sb˛e — powiedział w ko´ncu Foraker z wyra´znie widocznym brakiem entuzjazmu. — Teraz jest na to dobry moment. — Garet Jax podniósł si˛e z miejsca. Foraker westchnał ˛ i równie˙z wstał, zerkajac ˛ na Jaira i Slantera. — Wy dwaj mo˙zecie tu zosta´c i zje´sc´ . Nie próbujcie stad ˛ wychodzi´c. — Zawahał si˛e. — Nie wiem nic o druidzie, ale spróbuj˛e si˛e czego´s dowiedzie´c dla ciebie, Ohmsford. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chod´zmy, Garet. Karzeł i Mistrz Broni opu´scili jadalni˛e, a Jair i Slanter zostali sami przy stole, pogra˙ ˛zeni w my´slach. Gdzie był Allanon? Jair zadawał sobie to pytanie, w cichej rozpaczy pochylajac ˛ głow˛e nad splecionymi dło´nmi. Powiedział, z˙ e jedzie do Estlandii. Czy˙zby nie jechał przez Culhaven? Je´sli nie, to w takim razie dokad ˛ si˛e udał? Dokad ˛ zabrał Brin? Karzeł przepasany białym fartuchem przyniósł im talerze z gorac ˛ a˛ strawa˛ i kufle z piwem. Zacz˛eli je´sc´ bez słowa. Z ka˙zdym k˛esem nadzieje Jaira bladły, zupełnie jak gdyby wraz z jedzeniem znikały odpowiedzi na pytania, które stawiał. Odsunał ˛ od siebie talerz i nerwowo szurajac ˛ butem po deskach podłogi, zastanawiał si˛e, co zrobi, je´sli oka˙ze si˛e, z˙ e Elb Foraker si˛e nie myli i rzeczywi´scie Allanon nie przeje˙zd˙zał t˛edy z Brin. — Przesta´n! — warknał ˛ nagle Slanter. — Co mam przesta´c? — Jair podniósł wzrok. — Przesta´n szura´c po tej podłodze. To denerwujace. ˛ — Przepraszam. — I przesta´n wyglada´ ˛ c, jakby´s stracił najlepszego przyjaciela. Twoja siostra si˛e znajdzie. — Mo˙ze. — Jair powoli pokiwał głowa,˛ wcia˙ ˛z bładz ˛ ac ˛ my´slami gdzie indziej. — Hmm — mruknał ˛ gnom. — To ja powinienem si˛e martwi´c, nie ty. Nie mam poj˛ecia, jak dałem ci si˛e namówi´c na t˛e idiotyczna˛ wypraw˛e. Chłopiec poło˙zył łokcie na stole i podparł brod˛e na r˛ekach. W jego głosie brzmiało zdecydowanie. — Nawet je´sli Brin nie przeje˙zd˙zała przez Culhaven i nawet je´sli Allanon wybrał inna˛ drog˛e, nadal musimy i´sc´ do Anaru, Slanter. I musimy przekona´c karły, aby nam pomogły.

118

— My? Nam? — Slanter wytrzeszczył oczy. — Zastanów si˛e przez chwil˛e, co mówisz! Ja nigdzie nie id˛e! Wracam tam, gdzie było moje miejsce, zanim wpakowałem si˛e w ten cały bałagan! — Jeste´s tropicielem, Slanter — przypomniał cicho Jair. — Potrzebuj˛e ci˛e. — Tym gorzej dla ciebie. — Gnom prychnał, ˛ a jego surowa z˙ ółta twarz pociemniała gwałtownie. — Przypominam ci, gdyby´s przypadkiem tego nie zauwaz˙ ył, z˙ e jestem tak˙ze gnomem! Nie widzisz, jak oni tutaj na mnie patrza? ˛ Dzieci przygladaj ˛ a˛ mi si˛e, jakbym był jakim´s dzikim zwierz˛eciem przywleczonym z puszczy! Stuknij si˛e w głow˛e! Pomi˛edzy gnomami i karłami trwa wojna i karły nie wysłuchaja˛ niczego, co masz im do powiedzenia, dopóki upierasz si˛e mie´c we mnie sprzymierze´nca! Którym i tak w z˙ adnym wypadku nie jestem! Jair pochylił si˛e do przodu. — Slanter, musz˛e dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim Brin dojdzie do Maelmord. Jak mam tego dokona´c bez przewodnika? — Znajac ˛ ciebie, znajdziesz jaki´s sposób — odciał ˛ si˛e gnom.- Poza tym ju˙z nigdy nie b˛ed˛e mógł tam wróci´c. Spilk powie im, co zrobiłem, a je´sli nie on, to ten, który uciekł. B˛eda˛ mnie szukali. Je´sli wróc˛e, kto´s mo˙ze mnie rozpozna´c, a kiedy mnie złapia,˛ w˛edrowcy. . . — przerwał nagle i wyrzucił w gór˛e r˛ece. — Nie id˛e i ju˙z! Pochylił głow˛e nad talerzem i wrócił do jedzenia. Jair przygladał ˛ mu si˛e w milczeniu i rozwa˙zał, czy nie popełnił bł˛edu, szukajac ˛ pomocy u Slantera. By´c mo˙ze Król Srebrnej Rzeki nie jego miał na my´sli, mówiac ˛ o sprzymierze´ncu. Po gł˛ebszym namy´sle musiał przyzna´c, z˙ e Slanter naprawd˛e nie pasował do tej roli. Był zbyt szczwany i zbyt dbał o własne interesy, a jego lojalno´sc´ zmieniała si˛e jak choragiewka ˛ na wietrze. Nie mo˙zna było na nim polega´c. A mimo to było w gnomie co´s takiego, co si˛e Jairowi podobało. Mo˙ze to jego twardo´sc´ . Tak jak Garet Jax, Slanter umiał wyj´sc´ cało z ka˙zdej opresji, a takiego towarzysza potrzebował Jair, je´sli miał dotrze´c do dalekiego Anaru. Patrzył, jak gnom dopija piwo gło´snymi łykami. — My´slałem, z˙ e chcesz si˛e czego´s dowiedzie´c o magii — powiedział cicho. — Ju˙z nie. — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Dowiedziałem si˛e o tobie wszystkiego, co chciałem, chłopcze. — My´sl˛e, z˙ e po prostu tchórz ci˛e obleciał. — Jair zmarszczył gniewnie brwi. — My´sl, co chcesz. Nigdzie nie id˛e. — A co z twoimi ziomkami? Nie obchodzi ci˛e, co zrobia˛ z nimi Widma Mord? — Dzi˛eki tobie nie mam ju˙z z˙ adnych ziomków! — Gnom wzruszył ramionami. — Zreszta˛ niewa˙zne. Nie miałem ich, od kiedy opu´sciłem Estlandi˛e. Sam dla siebie jestem ziomkiem. — To nieprawda. Twoimi rodakami sa˛ gnomy. Wróciłe´s, aby im pomóc, prawda?

119

— Czasy si˛e zmieniły. Wróciłem, bo to było najmadrzejsze, ˛ co mogłem zrobi´c, a teraz nie wracam, poniewa˙z to najmadrzejsze, ˛ co mog˛e teraz zrobi´c! — Slanter był coraz bardziej zły. — Dlaczego po prostu nie dasz mi spokoju, chłopcze? Do´sc´ ju˙z dla ciebie zrobiłem i nie czuj˛e si˛e zobowiazany ˛ robi´c nic wi˛ecej. Poza tym to nie mnie Król Srebrnej Rzeki dał Srebrny Pył, abym oczy´scił wod˛e! — Co za szcz˛es´cie, prawda? — wybuchnał ˛ Jair, te˙z ju˙z troch˛e zły. — Diabelnie du˙zo by´s zdziałał z twoim zmienianiem zdania co pi˛ec´ minut, kiedy tylko co´s sprawia trudno´sci! My´slałem, z˙ e pomogłe´s mi w D˛ebach, bo taki był twój wybór! My´slałem, z˙ e obchodzi ci˛e, co si˛e ze mna˛ stanie! Có˙z, mo˙ze si˛e myliłem! A co ci˛e tak w ogóle obchodzi, Slanter? — Obchodzi mnie, z˙ eby prze˙zy´c. — Gnom był wyra´znie zakłopotany. — I to wła´snie powinno obchodzi´c tak˙ze ciebie, je´sli masz troch˛e oleju w głowie. Jaira a˙z podniosło z oburzenia. Opierał si˛e o stół na wpół uniesiony nad ława.˛ — Prze˙zy´c! A jak wła´sciwie zamierzasz tego dokona´c, kiedy Widma Mord zatruja˛ Estlandi˛e, a potem rusza˛ na zachód do innych krajów? A tak wła´snie b˛edzie, czy˙z nie? Tak wła´snie powiedziałe´s! Gdzie wtedy uciekniesz? Masz zamiar jeszcze raz zmieni´c front i sta´c si˛e gnomem na jaki´s czas, z˙ eby zmyli´c w˛edrowców? Slanter wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e i pchnał ˛ Jaira z powrotem na miejsce. — Masz gadan˛e jak na kogo´s, kto tak niewiele wie o z˙ yciu. Mo˙ze gdyby´s ruszył w s´wiat i musiał sam o siebie zadba´c, zamiast szuka´c kogo´s, kto zrobi to za ciebie, nie byłby´s taki pr˛edki do wytykania innych palcami. A teraz zamknij si˛e! Jair zamilkł natychmiast. Przeciaganiem ˛ tej dyskusji niczego nie osiagnie. ˛ Slanter postanowił, z˙ e mu nie pomo˙ze, a wi˛ec to ju˙z koniec. Prawdopodobnie poradzi sobie lepiej bez gnoma. Siedzieli tak, patrzac ˛ na siebie gro´znie, kiedy wrócił Garet Jax. Był sam i podszedł prosto do nich. Nawet je´sli zauwa˙zył panujace ˛ mi˛edzy nimi napi˛ecie, to nie dał nic po sobie zna´c. Usiadł przy Jairze. — Staniesz przed Rada˛ Starszych — oznajmił cicho. — Nie wiem. Nie jestem pewny, czy to dobry pomysł. — Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nie masz wyboru. — Mistrz Broni przyszpilił go wzrokiem do ławy. — Co z Brin? I z Allanonem? — Nic o nich nie wiadomo. Nie było ich w Culhaven. Foraker to sprawdził. Nikt nic o nich nie wie. — Szare oczy wpatrywały si˛e w chłopca z napi˛eciem. — Musisz sam odnale´zc´ to, co mogłoby ci pomóc w twoich poszukiwaniach, cokolwiek to jest. Jair zerknał ˛ na Slantera, ale gnom odwrócił wzrok. — Kiedy mam stana´ ˛c przed Rada? ˛ — zwrócił si˛e do Gareta Jaxa. Mistrz Broni wstał. — Teraz. 120

Rada Starszych zebrała si˛e w Sali Zgromadze´n. Było to obszerne i przestronne pomieszczenie w gł˛ebi kwadratowego budynku, który mie´scił w sobie wszystkie biura zarzadzaj ˛ ace ˛ sprawami osady Culhaven. Dwunastu członków Rady zasiadało za długim stołem na podium wzniesionym naprzeciwko ław ustawionych w rz˛edach i przedzielonych nawa˛ biegnac ˛ a˛ do szerokich, podwójnych drzwi. Tymi wła´snie drzwiami Garet Jax wprowadził Jaira i Slantera. Oprócz przedniej cz˛es´ci Sali Zgromadze´n, wszystko okryte było cieniem. Olejne lampy rzucały na podium ostre, z˙ ółte s´wiatło. Trójka przybyszów zatrzymała si˛e na kraw˛edzi s´wiatła. Reszta zgromadzonych zajmowała ławy tu˙z przy podium. Głowy podniosły si˛e i odwróciły, obserwujac ˛ ich wej´scie. Powietrze wypełnił ostry dym palonego tytoniu. — Podejd´zcie — rozległ si˛e czyj´s głos. Przystan˛eli przy pierwszym rz˛edzie ław. Jair rozgladał ˛ si˛e niespokojnie dookoła. Twarze, które ich otaczały, nie nale˙zały tylko do karłów. Po jego prawej stronie siedziała gromadka elfów, a po lewej jakie´s pół tuzina ludzi z Callahornu. Był tu tak˙ze Foraker. Siedział oparty o s´cian˛e, a jego okolona czarna˛ broda,˛ nieruchoma twarz miała srogi wyraz. — Witajcie w Culhaven — przemówił ponownie głos. Mówca uniósł si˛e zza stołu na podium. Był to szarobrody karzeł o szczerej, surowej twarzy. Jego skóra w ostrym s´wietle lamp była brazowa ˛ i pomarszczona. Stał po´srodku Starszych Rady. — Nazywam si˛e Browork. Najstarszy obywatel Culhaven. Pierwszy tej Rady — przedstawił si˛e. Podniósł dło´n i skinał ˛ na Jaira. — Podejd´z, chłopcze z Vale. Jair zrobił dwa kroki naprzód i przystanał, ˛ wpatrujac ˛ si˛e w twarze, które pochylały si˛e ku niemu. Wszystkie były ogorzałe i naznaczone pi˛etnem czasu, ale ich oczy były ciagle ˛ czujne i pełne z˙ ycia. — Twoje imi˛e? — zapytał Browork. — Jair Ohmsford — odpowiedział. — Z Shady Vale. — Karzeł skinał ˛ głowa.˛ — Co chcesz nam powiedzie´c, Jairze Ohmsford? Jair rozejrzał si˛e wokoło. Obce twarze patrzyły na´n wyczekujaco. ˛ Czy miał im wyjawi´c to, co wiedział? Spojrzał ponownie na karła. — Mo˙zesz mówi´c swobodnie — zapewnił go Browork, wyczuwajac ˛ obawy chłopca. — Wszyscy tutaj zebrani sa˛ godni zaufania i wszyscy przewodza˛ w walce z Widmami Mord. Usiadł powoli i czekał. Jair raz jeszcze rozejrzał si˛e po sali, po czym wział ˛ gł˛eboki oddech i zaczał ˛ mówi´c. Krok po kroku opowiedział wszystko, co wydarzyło si˛e od przybycia Allanona do Shady Vale tej odległej nocy. Opowiedział o przybyciu druida, jego ostrze˙zeniach przed Widmami Mord, pro´sbie do Brin i ich odje´zdzie na wschód. Opisał nast˛epnie swoja˛ ucieczk˛e, przygody, które przez˙ ył w górach i Czarnych D˛ebach, spotkanie z Królem Srebrnej Rzeki i proroctwo legendarnego władcy. Zaj˛eło mu to sporo czasu. Zebrani słuchali w milczeniu. Nie 121

był w stanie spojrze´c na nich. Przera˙zało go to, co mógłby dostrzec na ich twarzach. Trzymał wzrok utkwiony w ogorzała˛ twarz Broworka, pełna˛ blizn i szram, i w bł˛ekitne oczy, które spogladały ˛ na niego nieruchomo. Kiedy wreszcie sko´nczył, Browork pochylił si˛e powoli do przodu. Szorstkie dłonie splótł przed soba˛ na stole, a spojrzenie miał ciagle ˛ utkwione w Jaira. — Dwadzie´scia lat temu walczyłem przy boku Allanona, aby utrzyma´c hordy demonów z dala od Arborlon, miasta elfów. To była straszliwa bitwa. Młody Edain Elessedil — wskazał dłonia˛ jasnowłosego elfa, niewiele starszego od Brin — jeszcze si˛e wtedy nie narodził. Jego dziad, wielki Eventin, był królem elfów. Wtedy po raz ostatni Allanon przemierzał cztery krainy. Od tamtego czasu nie widziano druida, chłopcze z Vale. Nie przybył do Culhaven. Nie przybył do Estlandii. Co ty na to? Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem, dlaczego nie jechał ta˛ droga.˛ Nie wiem, dokad ˛ si˛e udał. Wiem tylko, dokad ˛ miał jecha´c, a moja siostra wraz z nim. Wiem tak˙ze, z˙ e naprawd˛e był w Estlandii. — Odwrócił si˛e do Slantera. — Ten my´sliwy szedł za nim od Maelmord do mojego domu. Czekał na potwierdzenie, ale Slanter nie odezwał si˛e. — Nikt nie widział Allanona od dwudziestu lat — powtórzył cicho inny Starszy Rady. — I nikt nigdy nie rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki — odezwał si˛e trzeci. — Ja z nim rozmawiałem — zapewnił Jair. — I mój ojciec tak˙ze. Pomógł mojemu ojcu i dziewczynie elfów w ucieczce przed demonami do Arborlon. Browork wcia˙ ˛z mu si˛e przygladał. ˛ — Słyszałem o twoim ojcu, młodzie´ncze. Naprawd˛e przybył do Arborlon, aby pomóc elfom w ich walce z demonami. Mówiono, z˙ e posiada Kamienie Elfów, tak jak opowiadałe´s. Ale powiedziałe´s, z˙ e zabrałe´s Kamienie z domu i oddałe´s je Królowi Srebrnej Rzeki? — W zamian za magi˛e, której mog˛e u˙zy´c — potwierdził skwapliwie Jair. — Zakl˛ecie, którym mog˛e uratowa´c Brin, kryształ wizji, aby ja˛ odnale´zc´ , i sił˛e dla tego, który mi pomo˙ze. Browork spogladał ˛ teraz na Gareta Jaxa. Mistrz Broni kiwnał ˛ głowa.˛ — Widziałem kryształ, o którym mówi. Jest magiczny. Pokazał nam twarz dziewczyny, jego siostry, jak twierdzi. Elf przedstawiony jako Edain Elessedil wstał nagle. Był wysoki, o jasnej karnacji, a blond włosy si˛egały mu do ramion. — Mój ojciec wiele razy opowiadał mi o Wilu Ohmsfordzie. Mówił, z˙ e był to człowiek honoru. Nie wierz˛e, aby syn takiego człowieka mógł mówi´c nieprawd˛e. — Pod warunkiem, z˙ e odró˙znia prawd˛e od fantazji — odezwał si˛e jeden z Rady. — Ta bajeczka jest trudna do przełkni˛ecia. 122

— Ale wody rzeki sa˛ naprawd˛e cuchnace ˛ — powiedział inny. — Wszyscy wiemy, z˙ e Widma Mord zatruły ja˛ w jaki´s sposób, aby nas zniszczy´c. — Wszyscy wiemy — odparł pierwszy. — Ale nikt nie potrafi tego udowodni´c. Podniosły si˛e inne głosy, roztrzasaj ˛ ac ˛ prawdziwo´sc´ opowie´sci Jaira. Browork gwałtownym gestem uniósł dłonie. — Uspokójcie si˛e! Pomy´slmy o tym, co mamy zrobi´c! — Zwrócił si˛e do Jaira. — Twoje poszukiwania, je´sli mówisz prawd˛e, wymagaja˛ naszej pomocy. Bez niej nie dasz sobie rady, chłopcze z Vale. Pomi˛edzy toba˛ a miejscem, którego szukasz, zwanym przez ciebie Niebia´nska˛ Studnia,˛ znajduja˛ si˛e całe armie gnomów. Wiesz tak˙ze, z˙ e z˙ aden z nas nie był nigdy tam, dokad ˛ poda˙ ˛zasz, i nie widział z´ ródeł wód Srebrnej Rzeki. — Rozejrzał si˛e wokół, szukajac ˛ potwierdzenia. Wszystkie głowy skin˛eły potakujaco ˛ i nie podniósł si˛e z˙ aden głos sprzeciwu. — A wi˛ec, aby ci pomóc, musimy by´c przede wszystkim pewni tego, co robimy. Musimy uwierzy´c. A jak mamy uwierzy´c w co´s, czego nikt z nas nie widział? Skad ˛ mo˙zemy wiedzie´c, z˙ e to co mówisz jest prawda? ˛ — Nie kłami˛e — upierał si˛e zaczerwieniony Jair. — By´c mo˙ze nie s´wiadomie. — Browork zadumał si˛e. — Nie wszystkie kłamstwa sa˛ umy´slne. Czasami prawda, w która˛ wierzymy, jest fałszem, który nas zwodzi. By´c mo˙ze tak wła´snie jest tym razem. Mo˙ze. . . — Mo˙ze b˛edzie za pó´zno, z˙ eby pomóc Brin, je´sli stracimy jeszcze troch˛e czasu na gadanie. — Jair stracił panowanie nad soba.˛ — Nie dałem si˛e niczemu zwie´sc´ ! To wszystko wydarzyło si˛e naprawd˛e! Podniósł si˛e pomruk niezadowolenia, ale Browork natychmiast gestem nakazał cisz˛e. — Poka˙z nam sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem, z˙ eby´smy mogli sami si˛e przekona´c — rozkazał. Jair spojrzał na niego bezradnie. — To ci nie pomo˙ze. Pył wyglada ˛ jak zwykły piasek. — Piasek? — Jeden z członków Rady pokr˛ecił głowa.˛ — Tracimy czas, Browork. — A wi˛ec pozwól nam spojrze´c na kryształ. — Browork westchnał. ˛ — Albo w inny sposób udowodnij nam, z˙ e mówisz prawd˛e — za˙zadał ˛ inny. Jair poczuł, z˙ e szansa przekonania karłów gwałtownie mu si˛e wymyka. Zaledwie kilku by´c mo˙ze uwierzyło w jego słowa. Nie widzieli Allanona ani Brin. ˙ Zaden z nich nigdy nie słyszał, z˙ eby kto´s rozmawiał z Królem Srebrnej Rzeki. Prawdopodobnie nie wierzyli nawet w jego istnienie. A teraz słysza,˛ z˙ e oddał Kamienie Elfów w zamian za magi˛e, której nie moga˛ zobaczy´c. — Tracimy czas, Browork — mruknał ˛ znowu jeden z Rady. — Niech inni przepytaja˛ chłopca, a my zajmijmy si˛e swoimi sprawami — odezwał si˛e inny. 123

Znowu podniósł si˛e szum i tym razem nie posłuchano pro´sby Broworka o cisz˛e. Niemal wszyscy członkowie Rady i pozostali zebrani wołali, aby bezzwłocznie oddali´c spraw˛e. — Mogłem si˛e zało˙zy´c, z˙ e tak b˛edzie — szepnał ˛ nagle Slanter stojacy ˛ za plecami chłopca. Jair spurpurowiał z w´sciekło´sci. Zaszedł zbyt daleko i zbyt wiele zniósł, z˙ eby odprawiono go w ten sposób. Daj nam dowód, mówia.˛ Spraw, z˙ eby´smy uwierzyli. Wiedział, jak ich przekona´c! Zrobił gwałtowny krok naprzód, podniósł wysoko ramiona i skierował dłonie w mrok nawy prowadzacej ˛ do drzwi. Gest był tak dramatyczny, z˙ e wszystkie głosy nagle ucichły, a głowy odwróciły si˛e w jego kierunku. Nie było ju˙z nic, tylko ciemno´sc´ . . . I Jair za´spiewał, szybko, przenikliwie, i nagle z nico´sci wyłoniła si˛e wysoka, czarna posta´c w płaszczu z kapturem. Allanon. Zgromadzenie wydało krótki okrzyk. Z pochew wysun˛eły si˛e miecze i no˙ze, a m˛ez˙ czy´zni porwali si˛e z miejsc, aby si˛e broni´c przed cieniem, który wynurzył si˛e z ciemno´sci. Ciemna, szczupła twarz pod kapturem uniosła si˛e do s´wiatła i utkwiła wzrok w członków Rady. Potem pie´sn´ Jaira ucichła i druid zniknał. ˛ Chłopiec odwrócił si˛e ponownie do Broworka. Oczy karła były okragłe ˛ ze zdumienia. — Teraz mi wierzysz? — zapytał cicho Jair. — Powiedziałe´s, z˙ e go znasz. Powiedziałe´s, z˙ e razem walczyli´scie w Arborlon. Czy to był druid? Browork powoli pokiwał głowa.˛ — Tak, to był Allanon. — A wi˛ec wiesz, z˙ e naprawd˛e go widziałem. Całe zgromadzenie wpatrywało si˛e teraz w chłopca, niespokojne i wstrza´ ˛sni˛ete tym, co si˛e wydarzyło. Za soba˛ Jair usłyszał niski, nerwowy s´mieszek Slantera. Katem ˛ oka uchwycił spojrzenie Gareta Jaxa. Na twarzy Mistrza Broni malowały si˛e zdumienie i ciekawo´sc´ . — Powiedziałem wam prawd˛e — odezwał si˛e Jair. — Musz˛e i´sc´ do dalekiego Anaru i odnale´zc´ Niebia´nska˛ Studni˛e. Allanon ma tam by´c z moja˛ siostra.˛ A teraz powiedz mi — pomo˙zesz mi czy nie? Browork spojrzał na pozostałych z Rady. — Co wy na to? — Wierz˛e mu — odezwał si˛e cicho jeden. — To mo˙ze by´c sztuczka! — wykrzyknał ˛ inny. — Dzieło Widm Mord! Jair rozejrzał si˛e szybko dokoła. Kilku m˛ez˙ czyzn skin˛eło potakujaco. ˛ W przydymionym s´wietle olejnych lamp w wielu oczach odbijała si˛e podejrzliwo´sc´ i strach.

124

— Moim zdaniem ryzyko jest zbyt du˙ze — powiedział kolejny. Browork wstał. — Jeste´smy zobowiazani ˛ udzieli´c pomocy ka˙zdemu, kto da˙ ˛zy do zniszczenia Widm Mord — o´swiadczył, a jego bł˛ekitne oczy płon˛eły. — Ten chłopiec twierdzi, z˙ e sprzymierzył si˛e z innymi, którzy pragna˛ tego samego. Wierz˛e mu. Wierz˛e, z˙ e powinni´smy zrobi´c wszystko, co w naszej mocy, aby pomóc mu w jego poszukiwaniach. Wzywam Rad˛e do głosowania. Niech podniosa˛ dłonie ci, którzy si˛e ze mna˛ zgadzaja.˛ R˛eka Broworka uniosła si˛e wysoko, a za nia˛ jeszcze pół tuzina innych z Rady. Ale, ci którzy byli odmiennego zdania, nie dali si˛e tak łatwo uciszy´c. — To szale´nstwo! — wykrzyknał ˛ jeden. — Kto ma z nim pój´sc´ ? Czy mamy wysła´c m˛ez˙ czyzn z osady, Browork? Kto wyruszy na poszukiwanie z twoim, tak pochopnie udzielonym błogosławie´nstwem? Je´sli tak ma by´c, to wzywam ochotników! Rozległ si˛e pomruk aprobaty. Browork skinał ˛ głowa.˛ — Niech tak b˛edzie. — Rozejrzał si˛e po sali, przenoszac ˛ wzrok od twarzy do twarzy, jakby szukał czy czekał na kogo´s, kto podejmie wyzwanie. — Ja pójd˛e. Jair rozejrzał si˛e. To Garet Jax wystapił ˛ naprzód. Szare oczy wpatrywały si˛e bez wyrazu w członków Rady. — Król Srebrnej Rzeki obiecał chłopcu, z˙ e b˛ed˛e jego obro´nca˛ — odezwał si˛e cicho. — Obietnica powinna by´c dotrzymana. Browork skinał ˛ głowa˛ i znowu spojrzał po sali. — Kto jeszcze pójdzie? Elb Foraker oderwał si˛e od s´ciany, o która˛ był oparty, i podszedł do swego przyjaciela. I znowu Browork przesunał ˛ wzrokiem po zgromadzeniu. Pomi˛edzy m˛ez˙ czyznami z Callahornu zapanowało poruszenie i po chwili podniósł si˛e z miejsca ogromny m˛ez˙ czyzna o czarnych włosach i równo przyci˛etej brodzie okalajacej ˛ pociagł ˛ a,˛ dziwnie łagodna˛ twarz. — Ja pójd˛e — zagrzmiał i stanał ˛ obok innych. Jair mimo woli cofnał ˛ si˛e. M˛ez˙ czyzna był niemal tak pot˛ez˙ ny jak Allanon. — Helt — powitał go Browork. — Ludzie z Callahornu nie musza˛ bra´c udziału w tym poszukiwaniu. — Walczymy z tym samym wrogiem. — Olbrzym wzruszył ramionami. — Pociaga ˛ mnie ta sprawa. Pójd˛e. Potem nagle podniósł si˛e z miejsca Edain Elessedil. — Ja tak˙ze pójd˛e. — Browork zmarszczył brwi. — Jeste´s ksi˛eciem elfów, młody Edainie. Ty i elfy my´sliwi jeste´scie tu, aby spłaci´c dług, który twój ojciec zaciagn ˛ ał ˛ w czasach, kiedy karły stan˛eły przy nim w Arborlon. Dobrze wi˛ec, ale dług nie jest a˙z tak du˙zy. Twój ojciec nie poparłby ci˛e. Rozwa˙z to jeszcze. 125

Ksia˙ ˛ze˛ elfów u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie ma nic do rozwa˙zania, Browork. Spłacam dług nie karłom, ale temu chłopcu i jego ojcu. Dwadzie´scia lat temu Wil Ohmsford wyruszył z Wybranym ´ elfów na poszukiwanie talizmanu, który zniszczył demony uwolnione zza Sciany Zakazu. Dla mego ojca i moich ludzi zaryzykował własnym z˙ yciem. Teraz ja mog˛e uczyni´c to samo dla Wila Ohmsforda i pój´sc´ z jego synem, aby odnalazł to, czego szuka. Nadaj˛e si˛e do tego jak ka˙zdy tutaj. Pójd˛e. Browork nadal marszczył brwi. Garet Jax spojrzał na Forakera. Karzeł nieznacznie wzruszył ramionami. Mistrz Broni przygladał ˛ si˛e przez chwil˛e ksi˛eciu elfów, jakby próbował zmierzy´c stopie´n jego zaanga˙zowania lub te˙z po prostu oceni´c jego szans˛e na prze˙zycie, po czym skinał ˛ głowa.˛ — Doskonale — przyzwolił Browork. — Zatem jest was pi˛eciu. — Sze´sciu — powiedział cicho Garet Jax. — Przynajmniej pół tuzina to szcz˛es´liwa liczba. — Kto jest szósty? — Browork spojrzał zaskoczony. Garet Jax obrócił si˛e z wolna i wskazał na Slantera. — Gnom. — Co? — zdumiał si˛e Slanter. — Nie mo˙zesz mnie wybra´c! — Ju˙z to zrobiłem — padła odpowied´z. — Ty jeden byłe´s ju˙z tam, dokad ˛ si˛e udajemy. Znasz drog˛e, gnomie, i poka˙zesz ja˛ nam. — Niczego wam nie poka˙ze˛ ! — Slanter był w´sciekły. Twarz wykrzywiała mu furia. — Ten chłopak. . . ten diabeł. . . on to uknuł! Nie mo˙zesz mi rozkazywa´c! Rzuc˛e ci˛e wilkom na po˙zarcie, je´sli spróbujesz mnie zmusi´c! Garet Jax podszedł do gnoma. Jego straszliwe szare oczy były zimne jak lód. — To nie byłoby dobre rozwiazanie, ˛ gnomie. Wilki rozszarpałyby ci˛e pierwszego. Zastanów si˛e przez chwil˛e. W Sali Zgromadze´n panowała s´miertelna cisza. Mistrz Broni i gnom stali naprzeciw siebie bez ruchu, mierzac ˛ si˛e wzrokiem. W oczach m˛ez˙ czyzny w czerni czaiła si˛e s´mier´c. Oczy Slantera wyra˙zały wahanie. Ale nie cofnał ˛ si˛e. Stał w miejscu, dyszac ˛ z w´sciekło´sci, schwytany w sidła, które sam zastawił. Powoli przeniósł wzrok na Jaira i przez moment chłopak poczuł lito´sc´ dla gnoma. Slanter skinał ˛ głowa˛ niemal niezauwa˙zalnie. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie mam wyboru — wymamrotał. — Dopadn˛e ci˛e jeszcze. Garet Jax odwrócił si˛e do Broworka. — Sze´sciu. Karzeł zawahał si˛e, po czym westchnał ˛ zrezygnowany. — Zatem sze´sciu — oznajmił cicho. — Niech szcz˛es´cie wam sprzyja.

XV Nast˛epnego dnia pó´znym rankiem zako´nczono przygotowania i niewielka grupa ruszyła z Culhaven do dalekiego Anaru. Jair, Slanter, Garet Jax, Elb Foraker, Edain Elessedil i Helt z pogranicza. Zaopatrzeni w prowiant i uzbrojeni, wymkn˛eli si˛e z osady cicho i niemal niezauwa˙zalnie. Tylko Browork przybył, aby si˛e po˙zegna´c; na obliczu starca malowała si˛e mieszanina pewno´sci i złych przeczu´c. Obiecał Jairowi, z˙ e wy´sle kogo´s do Ohmsfordów z ostrze˙zeniem o Widmach Mord, zanim powróca˛ do Vale. Dla pozostałych miał mocny u´scisk dłoni i słowa otuchy. Jeden Slanter okazywał wyra´znie niezrozumiały brak wdzi˛eczno´sci za dobre z˙ yczenia. Nie z˙ egnały ich z˙ adne d´zwi˛eki fanfar. Rada Starszych i inni wodzowie, zarówno karły, jak i przybysze, którzy brali udział w zgromadzeniu ubiegłej nocy, pozostali podzieleni w swoich odczuciach co do słuszno´sci tego przedsi˛ewzi˛ecia. Prawd˛e mówiac, ˛ wi˛ekszo´sc´ uwa˙zała, z˙ e wyprawa jest od samego poczatku ˛ skazana na niepowodzenie. Decyzja jednak została podj˛eta i cała kompania wyruszyła w drog˛e. Wyruszyli sami, bez eskorty, pomimo zawzi˛etych sprzeciwów elfów my´sliwych, którzy towarzyszyli Edainowi od miasta Arborlon i czuli si˛e odpowiedzialni za bezpiecze´nstwo swojego ksi˛ecia. Co prawda stanowili tylko symboliczne wsparcie, poniewa˙z Ander Elessedil zorganizował ich w po´spiechu na wie´sc´ , z˙ e Browork potrzebuje pomocy, i wysłał jako potwierdzenie swoich zobowiaza´ ˛ n wobec karłów, zanim zdoła zgromadzi´c wi˛eksze siły. Edain Elessedil został wysłany w miejsce swego ojca, ale nie spodziewano si˛e, z˙ e cho´cby zobaczy prawdziwa˛ bitw˛e, dopóki armie gnomów nie przedra˛ si˛e do Culhaven. Absolutnie te˙z si˛e nie spodziewano, z˙ e wystapi ˛ z propozycja˛ wzi˛ecia udziału w wyprawie do serca wrogiego kraju. Lecz skoro ksia˙ ˛ze˛ miał prawo podj˛ecia takiej decyzji, elfom nie pozostało nic innego, jak równie˙z nalega´c na wzi˛ecie udziału w wyprawie. Tak˙ze pomi˛edzy karłami i lud´zmi z pogranicza znale´zli si˛e ochotnicy, ale wszyscy spotkali si˛e z odmowa.˛ To Garet Jax powział ˛ taka˛ decyzj˛e, lecz inni, w tym nawet Slanter, poparli go, uznajac ˛ sze´scioosobowa˛ grup˛e za wystarczajac ˛ a.˛ Im mniej osób, tym wi˛eksza szansa na to, z˙ e szybko i niepostrze˙zenie przemkna˛ si˛e przez lasy Anaru. Poza Jairem, wszyscy byli zawodowcami przeszkolonymi w umiej˛etno´sci prze˙zycia w najci˛ez˙ szych warunkach, a i chłopiec z Vale miał do ochrony swa˛ magi˛e, 127

o czym zreszta˛ nieustannie im przypominał. Nawet Edain Elessedil kształcił si˛e pod kierunkiem członków królewskiej stra˙zy przybocznej, zanim doszedł do wieku m˛eskiego. Wszyscy zatem byli zgodni co do tego, z˙ e im mniej liczna b˛edzie ich grupa, tym lepiej. Wyruszyli wi˛ec w sze´sciu, na piechot˛e, poniewa˙z gaszcz ˛ uniemo˙zliwiał jazd˛e konna.˛ Kierowali si˛e z osady karłów na wschód, w stron˛e ciemnego lasu, poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Srebrnej Rzeki. Browork patrzył za nimi, dopóki nie znikn˛eli pomi˛edzy drzewami, po czym ociagaj ˛ ac ˛ si˛e, powrócił do Culhaven i czekajacych ˛ tam na niego obowiazków. ˛ Był chłodny jesienny dzie´n. Niebo ja´sniało słonecznym blaskiem, a powietrze było ostre i przejrzyste. Drzewa mieniły si˛e wszystkimi odcieniami czerwieni, złota i brazu, ˛ a opadajace ˛ li´scie tworzyły szeleszczacy, ˛ mi˛ekki dywan pod ich stopami. Czas mijał szybko. Niemal nie zauwa˙zyli, jak min˛eło popołudnie i wieczór rozpostarł nad Anarem płachty szaro´sci i fioletu, a sło´nce znikn˛eło powoli za horyzontem. W˛edrowcy rozło˙zyli obóz przy Srebrnej Rzece, w niewielkim jesionowym zagajniku, osłoni˛etym od wschodu wystajacymi ˛ skałami. Po obiedzie Garet Jax zwołał wszystkich na narad˛e. — To nasza trasa — zaczał ˛ Elb Foraker, kl˛ekajac ˛ po´srodku, aby odgarna´ ˛c opadłe li´scie, i rysujac ˛ na gołej ziemi linie ułamanym patykiem. — Srebrna Rzeka płynie t˛edy. — Zaznaczył jej bieg. — My jeste´smy tutaj. Jakie´s cztery dni na wschód znajduje si˛e forteca karłów w Capaal, która osłania s´luzy i zapory na Cillidellan. Dalej na północ Srebrna Rzeka płynie przez Wysokie Szczyty i wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran. Jeszcze dalej na pomoc le˙zy Ravenshorn i Graymark. — Spojrzał po otaczajacych ˛ go twarzach. — Je´sli si˛e da, musimy i´sc´ cały czas z biegiem rzeki a˙z do Graymark. Je´sli zostaniemy zmuszeni do zboczenia z tej trasy, droga przez Anar b˛edzie bardzo ci˛ez˙ ka. To dzikie tereny. — Przerwał na chwil˛e. — Ziemie na pomoc i wschód od Capaal sa˛ zaj˛ete przez armie gnomów. Kiedy si˛e tam znajdziemy, b˛edziemy musieli zachowa´c wielka˛ ostro˙zno´sc´ . — Sa˛ jakie´s pytania? — Garet Jax spojrzał w gór˛e. Drwiace ˛ prychni˛ecie Slantera przerwało cisz˛e. — To nie b˛edzie takie proste, jak mówisz — burknał. ˛ — Po to wła´snie wzi˛eli´smy ciebie. — Mistrz Broni wzruszył ramionami. — Kiedy wyjdziemy z Capaal, ty b˛edziesz wybierał drog˛e. Slanter splunał ˛ pogardliwie na rysunek. — Je´sli w ogóle dojdziemy tak daleko. Grupa rozeszła si˛e i ka˙zdy zaczał ˛ szykowa´c sobie posłanie na noc. Po chwili wahania Jair ruszył za Slanterem. Dogonił gnoma na drugim ko´ncu polany. — Slanter! — zawołał. Gnom odwrócił si˛e, ale kiedy zobaczył, kto go woła, natychmiast odwrócił wzrok. Jair zrobił kilka kroków i stanał ˛ przed gnomem. 128

— Slanter, chc˛e ci tylko powiedzie´c, z˙ e to nie był mój pomysł, z˙ eby´s jechał z nami. — To był twój pomysł. — Oczy Slantera spogladały ˛ twardo. — Nie zmuszałbym do pój´scia nikogo, kto nie chciałby i´sc´ , nawet ciebie. Ale ciesz˛e si˛e, z˙ e tu jeste´s. Chc˛e, z˙ eby´s to wiedział — To bardzo pocieszajace ˛ — zakpił gnom. — Nie zapomnij przypomnie´c o tym w˛edrowcom, kiedy wszyscy znajdziemy si˛e w ich lochach. — Slanter, nie bad´ ˛ z taki. Nie. . . — Zostaw mnie w spokoju. — Gnom przerwał mu gwałtownie. — Nie chc˛e mie´c z toba˛ nic wspólnego. Nie chc˛e mie´c nic wspólnego z z˙ adnym z tych tam. — Spojrzał za siebie i w jego oczach pojawiła si˛e dzika zawzi˛eto´sc´ . — Uciekn˛e przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji, chłopcze! Pami˛etaj, przy pierwszej okazji! No i co? Nadal si˛e cieszysz, z˙ e tu jestem? Odwrócił si˛e na pi˛ecie i odszedł. Jair patrzył za nim bezradnie, smutny i zły równocze´snie, z˙ e tak potoczyły si˛e sprawy mi˛edzy nimi dwoma. — Nie jest taki w´sciekły, na jakiego wyglada. ˛ — Zadudnił niski głos. Jair odwrócił si˛e i ujrzał Helta. Jego pociagła, ˛ łagodna twarz pochylała si˛e ku chłopcu. — Najbardziej w´scieka si˛e na samego siebie. — Nie wyglada ˛ na to. — Jair pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ M˛ez˙ czyzna z Callahornu podszedł do pniaka i usiadł na nim, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie długie nogi. — Mo˙ze i nie, ale taka jest prawda. Gnom jest tropicielem, poznałem go w Yarfleet. Tropiciele nie sa˛ tacy jak inni. To samotnicy, a Slanter jest bardziej samotny ni˙z ktokolwiek inny. Czuje si˛e schwytany w pułapk˛e i potrzebuje winnego. Najwidoczniej uznał, z˙ e najłatwiej b˛edzie obwini´c ciebie. — Przypuszczam, z˙ e w jakim´s stopniu jestem temu winny. — Jair patrzył za oddalajacym ˛ si˛e gnomem. — Nie bardziej ni˙z on sam — powiedział cicho m˛ez˙ czyzna. — Poszedł do Anaru z własnej woli, prawda? — Tak, ale ja prosiłem go, z˙ eby poszedł. — Kto´s prosił ka˙zdego z nas — zauwa˙zył Helt. — Niemniej jednak nie musieli´smy i´sc´ . Sami dokonali´smy wyboru. Tak samo było z gnomem. Zgodził si˛e i´sc´ z toba˛ do Culhaven, bo prawdopodobnie chciał tam i´sc´ . I by´c mo˙ze teraz te˙z chce, ale nie potrafi si˛e do tego przyzna´c. Mo˙zliwe, z˙ e sam jest tym przera˙zony. — Dlaczego miałby by´c przera˙zony? — Jair zmarszczył brwi. — Poniewa˙z to oznacza, z˙ e obchodzisz go w jaki´s sposób. Kiedy si˛e nad tym zastanowi´c, to wła´sciwie nie widz˛e innej przyczyny. — Nie my´slałem o tym. Z tego, co mówi, wywnioskowałem raczej co´s wr˛ecz przeciwnego, z˙ e nic i nikt go nie obchodzi. — My´sl˛e, z˙ e to nieprawda. I to tak˙ze go przera˙za. Tropiciele nie moga˛ sobie pozwoli´c na uczucia, je´sli maja˛ zamiar utrzyma´c si˛e przy z˙ yciu. 129

Jair przez chwil˛e patrzył na Helta Pogranicznika szeroko otwartymi oczami. — Skad ˛ mo˙zesz by´c tego taki pewny? — Olbrzym podniósł si˛e. — Sam kiedy´s byłem tropicielem. Odwrócił si˛e i odszedł w ciemno´sc´ . Jair patrzył za nim i zastanawiał si˛e, co go skłoniło do mówienia, ale był mu wdzi˛eczny za te słowa. ´ Swit wstał szary i ponury. Masy skł˛ebionych ciemnych chmur przepływały przez poranne niebo. Wiał przejmujacy, ˛ ostry wiatr, który smagał im twarze w dzikich porywach i s´wiszczał pomi˛edzy uschni˛etymi konarami drzew. Wokół nich miotały si˛e tumany kurzu i zeschłych li´sci, a w powietrzu czu´c było nadchodzac ˛ a˛ ulew˛e. Tego dnia Jair Ohmsford w˛edrował w towarzystwie Edaina Elessedila. Ksia˛ z˙ e˛ elfów przyłaczył ˛ si˛e do niego na poczatku ˛ podró˙zy i prowadzac ˛ swobodna,˛ przyjacielska˛ pogaw˛edk˛e, opowiadał Jairowi, co król, jego ojciec, przekazał mu o Ohmsfordach. Kiedy pochylali głowy przed uderzeniami wiatru i przedzierali si˛e naprzód przez zimny las, wyja´sniał, jak wielki dług Elessedilowie zaciagn˛ ˛ eli u Wila Ohmsforda. Gdyby nie on, elfy mogłyby przegra´c wojn˛e z demonami. To wła´snie Wil zabrał Wybrank˛e elfów, Amberle, na poszukiwanie Krwawego Ognia, w którego płomieniu umieszczono nasionko legendarnej Ellcrys i oddano je ziemi, aby drzewo mogło si˛e odrodzi´c. Jair słyszał t˛e ba´sn´ tysiace ˛ razy, ale co innego było usłysze´c ja˛ od samego Edaina. Jair odwzajemnił si˛e ksi˛eciu opowie´sciami o Westlandii, o podziwie, jaki z˙ ywił jego ojciec dla Andera Elessedila, i swojej własnej goracej ˛ sympatii do narodu elfów. Podczas tych rozmów narastało mi˛edzy nimi poczucie pokrewie´nstwa. By´c mo˙ze było to dziedzictwo elfijskich przodków, a mo˙ze po prostu dlatego, z˙ e byli prawie rówie´snikami. Edain Elessedil przypominał w rozmowie Rona. Był na przemian powa˙zny i swobodny, z ochota˛ dzielił si˛e swoimi odczuciami i pomysłami, równie ch˛etnie słuchał wynurze´n Jaira. Wi˛ezy przyja´zni zadzierzgn˛eły si˛e wi˛ec bardzo szybko. Zapadła noc i całe towarzystwo znalazło schronienie pod skalnym wyst˛epem górskiego zbocza, które wznosiło si˛e nad Srebrna˛ Rzeka.˛ Zjedli kolacj˛e i usiedli, obserwujac ˛ niespokojny bieg rzeki kipiacej ˛ wokół mijanych skał. Zaczał ˛ pada´c deszcz, niebo poczerniało i dzie´n zgasł, przechodzac ˛ w ponura˛ noc. Jair usiadł pod skarpa,˛ wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ , a odór zatrutej wody uderzał go w nozdrza. Od Culhaven woda była coraz gorsza. Rzeka miała czarna˛ barw˛e i niosła ze soba˛ masy martwych ryb i uschni˛etych drzew. Nawet ro´slinno´sc´ wzdłu˙z brzegów nosiła s´lady choroby. Nad rzeka˛ unosił si˛e mroczny cie´n i wydawało si˛e, z˙ e deszcz padajacy ˛ równymi strumieniami jest potrzebny, jak gdyby mógł oczy´sci´c w jaki´s sposób kryjac ˛ a˛ si˛e w rzece zgnilizn˛e. Po kolei podró˙znicy zapadali w sen z wyjatkiem ˛ jednego, który jak zawsze czuwał nad snem pozostałych. Tym razem wart˛e trzymał Helt. Olbrzym stał w odległym ko´ncu nawisu niczym pot˛ez˙ ny cie´n na tle szarej s´ciany deszczu. Był tropi130

cielem przez długi czas, jak powiedział Jairowi Edain, ponad dwadzie´scia lat. Nikt nigdy nie mówił, dlaczego przestał nim by´c. Mówiono, z˙ e miał kiedy´s rodzin˛e, ale nikt nie wiedział, co si˛e z nia˛ stało. Wygladał ˛ dobrodusznie i przemawiał łagodnie, ale potrafił te˙z by´c niebezpieczny. Był utalentowanym wojownikiem i posiadał nieprawdopodobna˛ sił˛e. Potrafił te˙z widzie´c w ciemno´sciach, jakby to był najjas´niejszy dzie´n. O tej jego umiej˛etno´sci kra˙ ˛zyły legendy. Nikt nie był w stanie si˛e do niego podkra´sc´ albo przej´sc´ obok niezauwa˙zony. Jair otulił si˛e szczelniej kocami, chroniac ˛ si˛e przed rosnacym ˛ zimnem. Pos´rodku obozu płon˛eło ognisko, ale ciepło nie docierało do miejsca, gdzie siedział. Patrzył przez dłu˙zsza˛ chwil˛e na Helta. Od czasu krótkiej rozmowy zeszłej nocy olbrzym nie odezwał si˛e do niego. Jair miał ochot˛e z nim pogaw˛edzi´c i raz czy dwa ju˙z niemal zaczynał, ale za ka˙zdym razem co´s go powstrzymywało. By´c moz˙ e wyglad ˛ m˛ez˙ czyzny — był taki ogromny i pos˛epny. Jak Allanon, tylko. . . troch˛e inny. Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ nie mogac ˛ sprecyzowa´c ró˙znicy. — Powiniene´s spa´c. Głos przestraszył Jaira tak, z˙ e a˙z podskoczył. Przy nim stał Garet Jax niczym milczacy, ˛ czarny cie´n. Usiadł obok chłopca i owinał ˛ si˛e płaszczem. — Nie jestem s´piacy ˛ — mruknał ˛ Jair, próbujac ˛ odzyska´c zimna˛ krew. Mistrz Broni skinał ˛ głowa; ˛ szare oczy próbowały si˛e przebi´c przez s´cian˛e deszczu. Siedzieli w ciszy, nasłuchujac ˛ b˛ebnienia kropel, szumu rwacego ˛ pradu ˛ rzeki i cichego szmeru li´sci i gał˛ezi poruszanych wiatrem. Po chwili Garet Jax poruszył si˛e i Jair poczuł na sobie spojrzenie m˛ez˙ czyzny. — Pami˛etasz, jak pytałe´s mnie, dlaczego ci pomogłem w Czarnych D˛ebach? — zapytał Garet cicho. Jair skinał ˛ głowa.˛ — Powiedziałem ci, z˙ e mnie zaciekawiłe´s. To była prawda, ale nie cała. — Przerwał i Jair zerknał ˛ na niego. Zimne, twarde spojrzenie wydawało si˛e szuka´c czego´s w oddali. — Jestem najlepszy w swoim fachu. — Głos Mistrza Broni był niemal szeptem. — Całe z˙ ycie byłem najlepszy i nigdy nie było nikogo, kto by mi dorównał. Podró˙zowałem po wszystkich krajach i nie znalazłem godnego siebie przeciwnika. Ale ciagle ˛ szukam. — Dlaczego to robisz? — Jair wytrzeszczył oczy. — A có˙z innego mógłbym robi´c? — zapytał m˛ez˙ czyzna. — Czy bycie Mistrzem Broni nie oznacza sprawdzania umiej˛etno´sci, która˛ sugeruje to miano? Ka˙zdego dnia poddaj˛e siebie próbom. Na wszystkie sposoby sprawdzam, czy mój talent mnie nie zawiedzie. To si˛e nigdy nie zdarza, ale ciagle ˛ szukam. — Jego wzrok raz jeszcze pow˛edrował w stron˛e s´ciany deszczu. — Kiedy pierwszy raz natknałem ˛ si˛e na ciebie w Czarnych D˛ebach zwiazanego ˛ jak schwytane zwierz˛e, zakneblowanego i pilnowanego przez cały patrol gnomów, wiedziałem, z˙ e jest w tobie co´s szczególnego. Nie potrafiłem tego okre´sli´c, ale wiedziałem, z˙ e jest. Czułem to. Jeste´s tym, kogo szukam. — Nie rozumiem, co masz na my´sli. — Jair pokr˛ecił głowa.˛ 131

— Zapewne. Po pierwsze, ja sam tego nie rozumiałem. Czułem tylko, z˙ e w jaki´s sposób jeste´s dla mnie bardzo wa˙zny. W czasie naszej podró˙zy zobaczyłem jeszcze wi˛ecej rzeczy, które mnie zaintrygowały. . . co´s, czego szukałem. Czułem po prostu, co powinienem robi´c i robiłem to. — Wyprostował si˛e. — A potem. . . — Odszukał wzrokiem Jaira. — Obudziłe´s si˛e tamtego ranka nad Srebrna˛ Rzeka˛ i opowiedziałe´s mi swój sen. To znaczy nie sen, ale co´s w tym rodzaju. Poszukiwanie, tak to nazwałe´s. A ja miałem by´c twoim obro´nca.˛ Nieprawdopodobna wyprawa do samego serca siedziby Widm Mord w poszukiwaniu czego´s, o czym tylko ty wiedziałe´s. A ja miałem by´c twoim obro´nca.˛ Ale widzisz. . . — Powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ja tak˙ze miałem tej nocy sen. Nie powiedziałem ci o tym. Miałem sen tak wyra´zny, z˙ e była to raczej wizja. Byłem przy tobie jako twój opiekun w miejscu i czasie, którego nie potrafiłem rozpozna´c. Przede mna˛ znajdował si˛e ogie´n, co´s płon˛eło bardzo blisko. Wewnatrz ˛ mojego umysłu szeptał do mnie czyj´s głos. Mówił, z˙ e musz˛e stoczy´c walk˛e z tym ogniem, walk˛e na s´mier´c i z˙ ycie, najstraszliwsza˛ walk˛e mego z˙ ycia. Głos szeptał, z˙ e wła´snie do tej bitwy przygotowywałem si˛e całe z˙ ycie, a wszystkie poprzednie walki prowadziły mnie wła´snie do tej jednej. — Szare oczy płon˛eły goraczkowym ˛ blaskiem. — Kiedy usłyszałem o twojej wizji, pomy´slałem, z˙ e by´c mo˙ze tak˙ze i moja pochodzi od Króla Srebrnej Rzeki. Ale jakiekolwiek jest jej pochodzenie, wiem, z˙ e głos mówił prawd˛e. Wiem te˙z, z˙ e tego wła´snie szukałem przez całe swoje z˙ ycie — okazji, aby zmierzy´c si˛e z moca˛ pot˛ez˙ niejsza˛ od jakiejkolwiek, z która˛ miałem do czynienia, i sprawdzi´c, czy naprawd˛e jestem najlepszy. — Patrzyli na siebie w ciemno´sciach, bez słowa. Jaira przeraziło to, co ujrzał w oczach m˛ez˙ czyzny: zdecydowanie, sił˛e woli, ale ´ i co´s jeszcze. Szale´nstwo. Smiertelnie niebezpieczne, wymykajace ˛ si˛e spod kontroli szale´nstwo. — Chc˛e, z˙ eby´s mnie zrozumiał, chłopcze — wyszeptał Garet Jax. — Postanowiłem pój´sc´ z toba,˛ z˙ eby odnale´zc´ t˛e wizj˛e. B˛ed˛e ci˛e ochraniał, tak jak obiecałem. Przeprowadz˛e ci˛e bezpiecznie przez wszystkie niebezpiecze´nstwa, jakie moga˛ ci zagra˙za´c. Obroni˛e ci˛e, nawet gdybym miał przy tym zgina´ ˛c. Ale na ko´ncu zmierz˛e si˛e z wizja,˛ aby sprawdzi´c swoje umiej˛etno´sci w walce z tym snem! — Przerwał i odsunał ˛ si˛e od Jaira. — Chc˛e, z˙ eby´s to zrozumiał — powtórzył cicho. Czekał w milczeniu, a˙z Jair powoli skinał ˛ głowa.˛ — Sadz˛ ˛ e, z˙ e rozumiem. Garet Jax zamilkł i zapatrzył si˛e w deszcz. Zapomniał o chłopcu, siedział i patrzył przed siebie, nic nie mówiac. ˛ Po chwili wstał i zniknał ˛ z powrotem w mroku. Jair Ohmsford długo jeszcze siedział sam po jego odej´sciu, zastanawiajac ˛ si˛e, czy naprawd˛e wszystko zrozumiał. Kiedy obudzili si˛e nast˛epnego ranka, Jair wyjał ˛ kryształ wizji, aby si˛e dowiedzie´c, co wydarzyło si˛e z Brin od czasu, kiedy odszukał ja˛ po raz ostatni. Padał deszcz, las otulała szara mgła, kiedy niewielka kompania zebrała si˛e wokół chłopca. Zaczał ˛ s´piewa´c, trzymajac ˛ kryształ przed soba˛ tak, z˙ eby ka˙zdy mógł 132

widzie´c. Pie´sn´ wypełniła okolic˛e, cicha i niesamowita, wznoszac ˛ si˛e nad ziemia˛ przez rytmicznie uderzajace ˛ krople deszczu. Z gł˛ebi kryształu nagłym, o´slepiaja˛ cym strumieniem trysn˛eło s´wiatło i pojawiła si˛e twarz Brin. Patrzyła na zebrane towarzystwo, a jej oczy szukały czego´s, czego oni nie mogli zobaczy´c. Za nia˛ wznosiły si˛e góry, nagie i nieurodzajne na tle s´witu, szarego i pos˛epnego, jak ten wokół nich. Jair ciagle ˛ s´piewał, poda˙ ˛zajac ˛ za widokiem twarzy siostry, kiedy nagle odwróciła si˛e. Pojawili si˛e Ron Leah i Allanon. Ich wychudłe, wyn˛edzniałe twarze unosiły si˛e w kierunku odległej, nieprzebytej kniei. Jair przestał s´piewa´c i wizja znikn˛eła. Spojrzał niespokojnie po otaczajacych ˛ go twarzach. — Gdzie ona jest? — Te góry to Smocze Z˛eby — zagrzmiał Helt. — Z cała˛ pewno´scia.˛ Garet Jax skinał ˛ głowa˛ i spojrzał na Forakera. — A las? — To Anar. — Karzeł pogładził si˛e po brodzie. — Jechała tamt˛edy i tych dwóch tak˙ze, a potem na północ, przez Rabb. Mistrz Broni s´cisnał ˛ rami˛e Jaira. — Kiedy poprzednio u˙zywałe´s kryształu, góry były takie same, jak sadz˛ ˛ e. — Smocze Z˛eby. Twoja siostra i druid byli tam, a teraz pewnie ju˙z je przeszli. Co mogliby tam robi´c? Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Patrzyli jeden na drugiego. — Paranor — powiedział nagle Edain Elessedil. — Twierdza druidów — zgodził si˛e natychmiast Jair. — Allanon zabrał Brin do twierdzy druidów. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ale dlaczego miałby to robi´c? Tym razem nikt nie znał odpowiedzi. Garet Jax wyprostował si˛e. — Nie dowiemy si˛e tego, stojac ˛ tutaj. Odpowied´z na to pytanie le˙zy na wschodzie. Wszyscy wstali, a Jair wsunał ˛ kryształ za tunik˛e. Ruszyli w drog˛e do Anaru.

XVI Czwartego dnia drogi od Culhaven przybyli do Wedge. Było pó´zne popołudnie. Szare niebiosa wisiały nad ziemia,˛ przygniatajac ˛ ja˛ swym ci˛ez˙ arem. Deszcz padał z równa˛ siła,˛ jak przez ostatnie trzy dni. Anar był mokry i zimny. Drzewa, odarte z jesiennych barw, stały czarne i nagie w pasmach mgły, która przenikała jak duch przez g˛estniejacy ˛ mrok. W pustym, ponurym lesie panowała zupełna cisza. Przez cały dzie´n szlak stale wiódł w gór˛e, a teraz łagodne zbocze zmieniło si˛e w s´cian˛e górskich szczytów i urwisk. Pomi˛edzy nimi pieniła si˛e Srebrna Rzeka i wezbrana deszczem, biegła w głab ˛ wijacej ˛ si˛e gardzieli wawozu. ˛ Nad nim wznosiły si˛e góry i skalne urwiska, strome i pozbawione wszelkiej ro´slinno´sci. Srebrna Rzeka gin˛eła całkowicie z oczu osłoni˛eta mgła˛ i nadchodzacym ˛ mrokiem. Karły nazywały ten wawóz ˛ Wedge. Grupka w˛edrowców wspi˛eła si˛e wysoko na jego południowe zbocze. Musieli pochyla´c głowy przed uderzeniami wiatru i szczelnie owija´c si˛e płaszczami przed deszczem i chłodem. Wsz˛edzie zalegała cisza. Jedynym d´zwi˛ekiem był ryk wiatru, a umysł ka˙zdego z w˛edrowców wypełniało gł˛ebokie i wszechobecne poczucie samotno´sci. Szli przez zaro´sla i s´wierkowy lasek powoli, ale bez przerwy posuwajac ˛ si˛e naprzód. Obserwowali jak niebiosa zamykaja˛ si˛e nad nimi, w miar˛e jak bladło s´wiatło dnia i w góry zakradała si˛e noc. Prowadził Foraker. To był jego kraj i najlepiej wiedział, czego moga˛ si˛e spodziewa´c. Za nim szedł Garet Jax, czarny i nieprzyst˛epny jak drzewa, mi˛edzy którymi si˛e przemykali, potem Slanter, Jair i Edain Elessedil. Olbrzym Helt zabezpieczał tyły. Nie rozmawiali ze soba.˛ Minuty cichego marszu wlokły si˛e w niesko´nczono´sc´ . Pokonali łagodne wzniesienie i zeszli w dół, do k˛epy l´sniacych ˛ s´wierków, kiedy nagle Foraker zatrzymał si˛e. Nasłuchiwał przez chwil˛e, po czym poprowadził ich mi˛edzy drzewa. Powiedział co´s do Gareta Jaxa i zostawił ich, znikajac ˛ we mgle i w deszczu. Czekali w ciszy na jego powrót. Kiedy wreszcie si˛e pojawił, wyszedł z zupełnie przeciwnej strony. Dał im znak, aby ruszyli za nim, i wprowadził ich gł˛ebiej w zagajnik. Ukl˛ekli kr˛egiem wokół niego.

134

— Gnomy — powiedział cicho, a z jego łysej głowy spływała woda, ginac ˛ w masie k˛edzierzawej brody. — Co najmniej setka. Pilnuja˛ mostu. Zapadła pełna zdumienia cisza. Most znajdował si˛e w s´rodku kraju, który uwaz˙ ali za bezpieczny, kraju chronionego przez armi˛e karłów stacjonujac ˛ a˛ w fortecy Capaal. Je´sli gnomy dotarły tak daleko na zachód i tak blisko Culhaven, to co si˛e stało z armia? ˛ — Czy mo˙zemy pój´sc´ naokoło? — zapytał natychmiast Garet Jax. — Nie, je´sli nie chcemy straci´c przynajmniej trzech dni. Most stanowi jedyne przej´scie przez Wedge. Je´sli nie przekroczymy go tutaj, b˛edziemy musieli zawróci´c przez góry tym samym szlakiem i pój´sc´ na południe przez puszcz˛e. Zapadła cisza. Deszcz moczył im twarze. — Nie mo˙zemy straci´c trzech dni — odezwał si˛e w ko´ncu Mistrz Broni. — Czy mo˙zemy jako´s przej´sc´ obok gnomów? — By´c mo˙ze noca.˛ — Foraker wzruszył ramionami. — Chod´zmy si˛e przyjrze´c. — Garet Jax powoli pokiwał głowa.˛ Wspi˛eli si˛e na skały, okra˙ ˛zajac ˛ jodły, s´wierki i zaro´sla. Omijali mokre i s´liskie głazy, przemykajac ˛ przez noc i mgł˛e niczym ciche cienie. Elb Foraker szedł na przedzie, kiedy cicho skradali si˛e przez mrok. Wreszcie ujrzeli migotanie ogniska: blady, samotny ognik na tle otaczajacej ˛ ich szaro´sci. Migotał pomi˛edzy skałami przed nimi. Przykucn˛eli równocze´snie i powoli podczołgali si˛e bli˙zej do miejsca, gdzie mogli zerkna´ ˛c ponad kraw˛edzia˛ zbocza w dół. Strome s´ciany Wedge opadały w dół, ginac ˛ we mgle i strugach deszczu. Nad wawozem ˛ rozpinał si˛e most zbudowany z drewna i stali. Była to solidna konstrukcja przymocowana do skał i powiazana ˛ tak, aby zapobiec skutkom uderze´n wiatru. Karły miały dobrych in˙zynierów. Z jednej strony mostu rozciagała ˛ si˛e szeroka półka przechodzaca ˛ w górskie zbocze, poro´sni˛eta skapo ˛ drzewami. Teraz zajmowały ja˛ gnomy pilnujace ˛ ognia w napr˛edce skleconych szałasach i płóciennych namiotach. Gnomy tłoczyły si˛e wsz˛edzie — wokół ognisk, w namiotach rysujacych ˛ si˛e na tle s´wiatła i wzdłu˙z całej półki, od pasma gór a˙z do mostu. Na przeciwległym ko´ncu wawozu, ˛ niemal niewidoczny w ciemno´sciach, co najmniej tuzin stra˙zników pilnował waskiego ˛ szlaku biegnacego ˛ ze skarpy nad niskim grzbietem górskim do szerokiego, zalesionego zbocza, które sto jardów dalej opadało, przechodzac ˛ w dzika˛ puszcz˛e. Na obu ko´ncach mostu stali stra˙znicy gnomów my´sliwych. Szóstka ludzi przyczajona nad zboczem przez dłu˙zsza˛ chwil˛e obserwowała cała˛ scen˛e, po czym Garet Jax dał znak, aby wycofali si˛e pomi˛edzy głazy zgromadzone poni˙zej. Kiedy si˛e tam znale´zli, Mistrz Broni zwrócił si˛e do Helta: — Czy mo˙zemy si˛e tamt˛edy prze´slizna´ ˛c po ciemku? — Olbrzym patrzył z powatpiewaniem. ˛ 135

— Mo˙ze do mostu. — To za mało. — Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Musimy dosta´c si˛e za wartowników. — Jeden człowiek mógłby to zrobi´c — powiedział powoli Foraker. — Podczołga´c si˛e pod most i dalej wzdłu˙z wiaza´ ˛ n. Je´sli zrobi to wystarczajaco ˛ szybko, mo˙ze si˛e prze´slizna´ ˛c przez most, zabi´c wartowników i utrzyma´c most tak długo, z˙ eby inni mogli przej´sc´ . — To szale´nstwo! — wykrzyknał ˛ nagle Slanter; wpychajac ˛ głow˛e mi˛edzy nich. — Nawet je´sli zdołasz jako´s doj´sc´ tak daleko i zabi´c ponad dwunastu wartowników, reszta dopadnie ci˛e w ciagu ˛ minuty! Jak zamierzasz im uciec? — Pomysłowo´sc´ karłów jest wielka — warknał ˛ Foraker. — Budujemy lepiej ni˙z ktokolwiek, gnomie. Ten most jest tak zmontowany, z˙ e w ka˙zdej chwili mo˙zna go zrzuci´c. Je´sli wyciagniesz ˛ trzpienie z obu ko´nców, cało´sc´ runie w dół wawozu. ˛ — Ile czasu trzeba, z˙ eby je wyciagn ˛ a´ ˛c? — zapytał Garet Jax. — Minut˛e, mo˙ze dwie. Od pewnego czasu spodziewano si˛e, z˙ e gnomy otocza˛ Capaal. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Szkoda tylko, z˙ e zrobili to teraz i nikt nie był w stanie ich powstrzyma´c. O´smielili si˛e tak otwarcie zaja´ ˛c most, a sposób, w jaki rozbili obóz, wskazuje na to, z˙ e nie spodziewaja˛ si˛e ataku z z˙ adnej strony. — Znowu pokr˛ecił głowa.˛ — Martwi˛e si˛e o armi˛e. — Innym razem si˛e o nich pomartwisz. — Garet Jax otarł z oczu krople deszczu i spojrzał na innych. — Słuchajcie uwa˙znie. Kiedy si˛e s´ciemni, Helt poprowadzi nas przez obóz do mostu. Ja przejd˛e pod mostem. Kiedy rozprawi˛e si˛e z wartownikami, Elb i gnom przejda˛ z chłopcem. Helt, ty i ksia˙ ˛ze˛ elfów u˙zyjecie łuków, aby przytrzyma´c gnomy po drugiej stronie mostu, dopóki trzpienie nie zostana˛ wyciagni˛ ˛ ete. Kiedy zawołamy, przejdziecie i zrzucimy most. Elb Foraker, Helt i Edain Elessedil bez słowa skin˛eli głowami. — Tam jest wi˛ecej ni˙z setka gnomów my´sliwych! — Slanter zapalczywie wymachiwał palcem. — Je´sli cokolwiek pójdzie z´ le, nie mamy szans! — To nie powinno ci˛e martwi´c, czy˙z nie? — Foraker spojrzał zimno na gnoma. — Zawsze mo˙zesz uda´c, z˙ e jeste´s z nimi. Jair zerknał ˛ szybko na gnoma, ale Slanter odwrócił si˛e nie odpowiadajac. ˛ Garet Jax wstał. — Ani słowa od tej pory. Pami˛etajcie, co musimy zrobi´c. — Wspi˛eli si˛e z powrotem na stok, stłoczyli si˛e pomi˛edzy skałami i cierpliwie obserwowali, jak nad górami zapada noc. Min˛eła godzina, potem druga, ale Mistrz Broni wcia˙ ˛z nie pozwalał im opu´sci´c schronienia. W ko´ncu nad całym wawozem ˛ zapadła ciemno´sc´ , a mgła i deszcz przykryły go niczym welon. Narastajacy ˛ chłód przenikał ich do szpiku ko´sci. Poni˙zej ogniska gnomów poja´sniały na tle nocy. Garet Jax uniósł dło´n i wszyscy podnie´sli si˛e z miejsc. Przemkn˛eli mi˛edzy skałami niczym nocne cienie i zacz˛eli schodzi´c w kierunku obozu intruzów. Szli jeden za drugim. Prowadził Helt, ostro˙znie i powoli wybierajac ˛ drog˛e. Ognie przy136

bli˙zyły si˛e i poprzez wiatr i deszcz dało si˛e słysze´c głosy — niskie, gardłowe, pełne niezadowolenia. Sze´sc´ postaci przekradło si˛e obok namiotów i ognisk, pochylajac ˛ si˛e nisko w cieniu skał i drzew. Niewielka grupa okra˙ ˛zyła obóz z lewej strony i jedynie umiej˛etno´sc´ Helta widzenia w ciemno´sciach uratowała ich przed stoczeniem si˛e ze zbocza. Mijały minuty, a powolny, ukradkowy marsz przez obóz wroga wydawał si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w niesko´nczono´sc´ . Jair czuł zapach gotowanej strawy, kiedy wiatr dał ˛ w jego stron˛e. Słyszał te˙z głosy gnomów, ich s´miechy i pomruki i widział poruszajace ˛ si˛e w bladym s´wietle ognisk kr˛epe sylwetki. Starał si˛e niemal nie oddycha´c, pragnac ˛ si˛e wtopi´c w noc. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e je´sli chce, naprawd˛e mo˙ze stopi´c si˛e z noca.˛ Mógłby u˙zy´c pie´sni, aby sta´c si˛e niewidzialnym. Potem u´swiadomił sobie, z˙ e wpadł na lepszy sposób przeprowadzenia wszystkich przez most. Ale jak ma ich o tym powiadomi´c? Podkradli si˛e na skraj wawozu ˛ i schronili pomi˛edzy skałami i drzewami. Przed nimi wznosiła si˛e jedynie s´ciana urwiska. Podeszli do przodu, skuleni w mroku nocy. Nie było tam ognisk, pozostawali wi˛ec ukryci we mgle i w deszczu. Przed nimi wynurzała si˛e z ciemno´sci masywna sylwetka mostu. Drewniane bale l´sniły od wody. Nad nimi słycha´c było głosy gnomów, niemrawe i przytłumione. Wartownicy skuleni pod płaszczami spogladali ˛ t˛esknie w stron˛e ciepłego i przytulnego obozowiska za nimi. Helt cicho poprowadził cała˛ gromadk˛e pod most do miejsca, gdzie podtrzymujace ˛ belki zakotwiczone były w skale. Par˛e jardów dalej otwierała si˛e przepastna otchła´n Wedge, a wiatr wył przejmujaco ˛ w jej wn˛etrzu. Przykucn˛eli i Jair wyciagn ˛ ał ˛ dło´n, z˙ eby dotkna´ ˛c ramienia Gareta Jaxa. Surowa twarz odwróciła si˛e. Jair wskazał na Mistrza Broni, na siebie i na wartowników ponad nimi. Garet Jax zmarszczył brwi. Jair wskazał na swoje usta i powiedział bezd´zwi˛ecznie: „gnom”, po czym ponownie wskazał palcem ka˙zdego z nich. Próbował powiedzie´c, z˙ e pie´sn´ mo˙ze sprawi´c, i˙z oni dwaj b˛eda˛ wygladali ˛ w oczach wartowników jak gnomy i przejda˛ bez zatrzymania. Czy powinien to wyszepta´c? Nie, Mistrz Broni powiedział, z˙ e nikt nie mo˙ze si˛e odezwa´c. Wiatr mógłby ponie´sc´ ich głosy, to zbyt niebezpieczne. Ponownie wykonał te same ruchy. Inni podeszli bli˙zej, spogladaj ˛ ac ˛ po sobie niespokojnie, kiedy Jair ciagle ˛ na migi próbował przekaza´c wiadomo´sc´ Garetowi. W ko´ncu Mistrz Broni zrozumiał. Zawahał si˛e przez chwil˛e, po czym chwycił Jaira za rami˛e, pociagn ˛ ał ˛ go bli˙zej do pozostałych, a potem do mostu. Czy chłopak mo˙ze zamaskowa´c ich wszystkich? Jair zawahał si˛e. Nad tym si˛e nie zastanawiał. Czy posiada wystarczajac ˛ a˛ moc, aby ukry´c ich wszystkich? Było wprawdzie ciemno, padał deszcz, a wszyscy byli odziani w płaszcze z kapturami. Potrzebowali tylko paru chwil. Skinał ˛ głowa.˛ Garet Jax przytrzymał go mocno obiema r˛ekami. Wzrok miał utkwiony w twarz Jaira. Potem skinał ˛ na innych, aby ruszali w gór˛e. Wszyscy zrozumie137

li. Chłopak u˙zyje pie´sni, aby przeprowadzi´c ich przez most. Nie wiedzieli, jak zamierza tego dokona´c, ale widzieli ju˙z moc, która˛ władał. Poza tym, z wyjat˛ kiem Slantera — cho´c nawet on musiał ustapi´ ˛ c w takich okoliczno´sciach — ufali bez zastrze˙ze´n decyzjom Gareta Jaxa. Je´sli on wierzył chłopcu, to oni równie˙z. Wyszli z ukrycia i s´miało ruszyli stromym zboczem w kierunku mostu. Przed nimi grupka niewyra´znych postaci pogra˙ ˛zona była w leniwej rozmowie. Nagle wartownicy zauwa˙zyli ich nadej´scie i odwrócili si˛e. Było ich tylko trzech. Jair ju˙z s´piewał, a jego głos mieszał si˛e z wiatrem surowym, gardłowym szeptem gnomów. Przez chwil˛e stra˙znicy wydawali si˛e waha´c i kilku z nich podniosło ostrzegawczo bro´n. Jair posunał ˛ si˛e dalej, próbujac ˛ za po´srednictwem pie´sni upodobni´c wszystkich do Slantera. Pomy´slał przelotnie, z˙ e tropiciel z pewno´scia˛ uwa˙za go teraz za szale´nca, ale nie przestawał s´piewa´c. Bro´n opadła i wartownicy cofn˛eli si˛e. Zmiana warty? Odpoczynek dla tych po przeciwnej stronie wawozu? ˛ Jair i jego towarzysze nie udzielili z˙ adnych wyjas´nie´n, przechodzac ˛ przez s´rodek grupy, owini˛eci w płaszcze, z pochylonymi głowami. Weszli na most. Ich kroki zadudniły cicho na grubych, drewnianych balach. Jair ciagle ˛ s´piewał, ukrywajac ˛ ich wszystkich pod postaciami gnomów. Nagle jego głos zadr˙zał, wyczerpany wysiłkiem, ale znajdowali si˛e ju˙z poza linia˛ wartowników i znikn˛eli w całunie mgły i deszczu, który czynił ich niewidocznymi. Doszli do połowy mostu. Wiatr s´wistał wokół nich w porywistych podmuchach. Garet Jax pospiesznie skinał ˛ na Helta i Edaina Elessedila, aby zostali w tyle. Przez sekund˛e Jairowi mign˛eła twarz Slantera. Wpatrywał si˛e w chłopca ze zdumieniem. Potem Garet Jax kazał im obu zosta´c, a sam, z Elbem Forakerem u boku, ruszył ponownie naprzód. Wynurzyli si˛e z deszczu i mroku nocy po przeciwnej stronie mostu. Dla gnomów, którzy trzymali tam wart˛e, wygladali ˛ jedynie jak zakapturzone cienie. Co´s s´cisn˛eło Jaira za gardło. Tym razem pie´sn´ nie przeprowadzi ich bezpiecznie. Wartowników było zbyt wielu. Twarze obróciły si˛e, obserwujac ˛ ich nadej´scie. Przez kilka niespokojnych minut gnomy po prostu gapiły si˛e na zbli˙zajace ˛ si˛e postacie, zaskoczone ich pojawieniem si˛e, ale wcia˙ ˛z jeszcze przekonane, z˙ e jedynie ich współplemie´ncy moga˛ nadchodzi´c od strony obozu. Chwil˛e pó´zniej, zanim ktokolwiek zda˙ ˛zył im si˛e dokładniej przyjrze´c, a zaskoczenie przerodziło si˛e w alarm, Garet Jax i Foraker zaatakowali. Krótki miecz jednego i nó˙z drugiego błysn˛eły w mroku. Pół tuzina gnomów padło martwych, zanim pozostali zdali sobie spraw˛e, co si˛e dzieje. Atakujacy ˛ wpadli w s´rodek grupy i z gardeł gnomów wydobyły si˛e krzyki alarmujace ˛ towarzyszy na przeciwległym brzegu. Odpowied´z nadbiegła chwil˛e pó´zniej. Jair i Slanter przykucn˛eli na drugim ko´ncu mostu, obserwujac ˛ bitw˛e toczac ˛ a˛ si˛e w ciemno´sciach przed nimi i nasłuchujac ˛ rozproszonych okrzyków. Ponad wyciem wichru i szumem deszczu rozległ si˛e ostry brz˛ek ci˛eciwy jesionowego łuku elfów i nieprzyjaciele zacz˛eli pada´c martwi. 138

Nagle z ciemno´sci wypadł potargany i zakrwawiony gnom. Na. . . jego z˙ ółtej twarzy, w bladym s´wietle ksi˛ez˙ yca, odbijało si˛e szale´nstwo. Wbiegł p˛edem na most, trzymajac ˛ w dłoniach obusieczny topór. Zatrzymał si˛e skonfundowany, kiedy zobaczył Slantera. Potem ujrzał Jaira i rzucił si˛e naprzód. Chłopak cofnał ˛ si˛e chwiejnie, na pró˙zno próbujac ˛ si˛e zasłoni´c. Tak przestraszyło go pojawienie si˛e obcego, z˙ e zapomniał na chwil˛e o no˙zu, który nosił przy pasie. Gnom zawył, unoszac ˛ bro´n, i Jair wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie r˛ece. — Nie chłopca, ty. . . — wrzasnał ˛ Slanter. Gnom ryknał ˛ w´sciekle i ponownie uniósł topór. Błysnał ˛ miecz Slantera i napastnik padł na kolana martwy. Slanter cofnał ˛ si˛e z wyrazem zaskoczenia na grubo ciosanej twarzy. Potem chwycił Jaira za rami˛e, d´zwignał ˛ go na nogi i popychał przed soba,˛ dopóki nie zeszli z mostu. Nagle pojawił si˛e Elb Foraker. Skoczył pod most bez słowa, tam gdzie umocowane były trzpienie podtrzymujace ˛ most. Zaczał ˛ je wyciaga´ ˛ c, poruszajac ˛ si˛e goraczkowo. ˛ Ze s´rodka mostu znowu dobiegły ich krzyki. Na drewnianych balach zadudniły kroki i z mgły wypadli Helt i Edain Elessedil. Odwrócili si˛e i zad´zwi˛eczały ogromne, jesionowe łuki. W ciemno´sci za nimi gnomy zawyły z bólu. Znowu zabrz˛eczały ci˛eciwy i rozległy si˛e nowe krzyki. Odgłos biegnacych ˛ stóp oddalił si˛e w noc. — Po´spiesz si˛e z tymi trzpieniami! — rozkazał ostro Helt. Pojawił si˛e Garet Jax i dołaczył ˛ do Forakera pracujacego ˛ pod mostem. Wspólnie wyrwali pozostałe trzpienie. Zostały tylko dwa. Znowu na mo´scie zadudniły kroki. — Helt! — zawołał chwil˛e pó´zniej Mistrz Broni, gramolac ˛ si˛e z powrotem na gór˛e. — Zejd´zcie z mostu! Olbrzym i ksia˙ ˛ze˛ elfów pomkn˛eli pochyleni przez noc, smagani uderzeniami wiatru. Za nimi poleciały włócznie i strzały. L˙zejszy i szybszy Edain przybiegł pierwszy, mijajac ˛ w p˛edzie skulone sylwetki Slantera i Jaira. — Teraz! — krzyknał ˛ Foraker do Gareta Jaxa. Stali naprzeciw siebie, podwa˙zajac ˛ belki zakotwiczone na hakach przymocowanych do ostatnich dwóch trzpieni. Wyciagn˛ ˛ eli je równocze´snie. W tej samej chwili Helt zbiegł z mostu. Drewniane belki z j˛ekiem wyrwały si˛e z wiaza´ ˛ n i cały most zaczał ˛ opada´c w noc. Z gardeł gnomów, które jeszcze na nim stały, wydobył si˛e gło´sny wrzask, ale było ju˙z za pó´zno. Most runał ˛ z trzaskiem, odrywajac ˛ si˛e od skalnego urwiska i opadajac ˛ w dół, w mgł˛e i deszcz. Wkrótce zniknał ˛ w gardzieli wawozu. ˛ Po północnym zboczu Wedge sze´sc´ niewyra´znych sylwetek przemkn˛eło szybko w ciemno´sciach i znikn˛eło po´sród nocy.

XVII Deszcz przestał pada´c wczesnym rankiem, kiedy grupka w˛edrowców z Culhaven le˙zała u´spiona w płytkiej grocie, jakie´s sze´sc´ mil na wschód od Wedge. Nikt dokładnie nie wiedział, kiedy to nastapiło, ˛ nawet Edain Elessedil, który trzymał ostatnia˛ wart˛e. Wyczerpany ucia˙ ˛zliwa˛ ucieczka˛ przez Wedge, zapadł w sen, tak jak pozostali. Tak wi˛ec s´wit przyniósł ze soba˛ zmian˛e pogody. Na północy, niemal niewidoczne w bł˛ekitnawej mgiełce, wznosiło si˛e ogromne pasmo gór zwane Ravenshorn. Z jego wyniosłych szczytów wiał chłodny wiatr, niosac ˛ ze soba˛ zapowied´z ust˛epujacej ˛ jesieni i nadchodzacego ˛ panowania zimy. Ostre i chłodne podmuchy przegoniły chmury, deszcz i mgł˛e, które pokrywały Srebrna˛ Rzek˛e, i raz jeszcze niebo zaja´sniało gł˛ebokim bł˛ekitem. Znikn˛eły wilgo´c i roztopy. Rozmokła ziemia ponownie stwardniała, deszcz wyparował na wietrze i cały s´wiat wstał ol´sniewajaco ˛ jasny, wyra´zny i wspaniały w promieniach złotego sło´nca. Kompania ruszyła ponownie na wschód, owini˛eta w wilgotne jeszcze, wełniane płaszcze dla ochrony przed porywistym wiatrem. Po obu stronach Srebrnej Rzeki wznosiły si˛e pasma gór i poro´sni˛ete trawa˛ zbocza. Rzeka kipiała, toczac ˛ swe wody pomi˛edzy zalesionymi brzegami. Przed w˛edrowcami rozciagał ˛ si˛e cały Anar. Na wschodzie wynurzały si˛e szczyty Capaal, sterczac ˛ ponad drzewami niczym ogromne piki przeszywajace ˛ materi˛e niebios. Zrazu odległe, z ka˙zda˛ godzina˛ marszu stawały si˛e coraz wyra´zniejsze, a koło południa w˛edrowcy dotarli do najni˙zszych zboczy i rozpocz˛eli wspinaczk˛e. Nie uszli daleko, kiedy Edain Elessedil zatrzymał ich gestem dłoni. — Posłuchajcie! — ostrzegł gwałtownie. — Słyszycie to? — Stali w ciszy ponad odkrytym zboczem z głowami zwróconymi na wschód, gdzie wskazywał ksia˙ ˛ze˛ elfów. Pomi˛edzy skałami gwizdał wiatr i poza jego z˙ ałobnym zawodzeniem nie słyszeli niczego. — Nic nie słysz˛e — mruknał ˛ cicho Foraker, ale nikt si˛e nie poruszył. Słuch elfa był o wiele ostrzejszy ni˙z pozostałych. Potem nagle wiatr przycichł i zamarł, a z oddali dobiegł ich równomierny łoskot. Był stłumiony i słaby, gubił si˛e pomi˛edzy skałami. Okolona czarna˛ broda˛ twarz Forakera pociemniała. 140

— B˛ebny gnomów! Ruszyli naprzód, teraz ju˙z bardziej ostro˙znie, przeszukujac ˛ wzrokiem zbocza i uskoki przed soba.˛ Łoskot b˛ebnów nasilił si˛e, pokonujac ˛ podmuchy wiatru i dudniac ˛ złowieszczo. Kiedy min˛eło południe i cienie szczytów, po których wspinała si˛e cała szóstka, wydłu˙zyły si˛e, do ich uszu dobiegł nowy d´zwi˛ek. Dziwny odgłos, brzmiacy ˛ w pierwszej chwili jak przejmujace ˛ wycie wichru, stawał si˛e wyra´zniejszy, mocny i nabrzmiały w´sciekło´scia.˛ Unosił si˛e z odległych wzgórz i toczył si˛e w dół poprzez górskie zbocza, a˙z doszedł do nich. Spojrzeli po sobie. W ko´ncu odezwał si˛e Garet Jax, a w jego głosie brzmiała nuta zaskoczenia. — Tam toczy si˛e bitwa. Foraker skinał ˛ głowa˛ i spojrzał ponownie przed siebie. — Zaatakowali Capaal! Wznowili wspinaczk˛e, przedzierajac ˛ si˛e przez coraz bardziej zagmatwany la´ birynt potrzaskanych głazów, szczelin, uskoków i nagłych spadków terenu. Swiatło sło´nca zbladło i popołudnie przeszło w mrok, a cienie na południowych stokach si˛e wydłu˙zyły. Wiatr tak˙ze przycichł i chłód, który niósł ze soba,˛ nie był ju˙z tak ostry. Nad cała˛ kraina˛ zapadła cisza i tylko jej puste zakatki ˛ odbijały przykre dla ucha echo b˛ebnów i odgłosów bitwy. Daleko poza nimi, pomi˛edzy nagimi szczytami, kołowały leniwie drapie˙zne ptaki, padlino˙zercy obserwujacy ˛ i oczekujacy ˛ na swa˛ kolej. W ko´ncu w˛edrowcy dotarli na najwy˙zsze wzniesienie przechodzace ˛ w gł˛eboka,˛ ocieniona˛ przeł˛ecz, która biegła pomi˛edzy skałami i nikła w nadchodzacym ˛ mroku nocy. Ze wszystkich stron otaczały ich strome s´ciany. W panujacym ˛ półmroku rozgladali ˛ si˛e czujnie, wypatrujac ˛ jakich´s oznak ruchu. Lecz droga przed nimi była wolna, a wszystko, co mogło z˙ y´c mi˛edzy tymi skałami, wydawało si˛e poda˙ ˛za´c w stron˛e toczacej ˛ si˛e bitwy. Chwil˛e pó´zniej wynurzyli si˛e z wawozu ˛ i przystan˛eli gwałtownie. Przed nimi skarpa opadała w dół i odsłaniała cały widok. — Do licha! — wyszeptał ochryple Foraker. Wysoko pomi˛edzy szczytami, z których spływały wody Srebrnej Rzeki, rozciagały ˛ si˛e tamy i s´luzy Capaal. Ogromne, surowe budowle, o´slepiajaco ˛ białe na tle ciemnych skał, wznosiły si˛e wysoko pomi˛edzy górskimi grzbietami i zbierały wody z Cillidellan niczym gigantyczne dłonie. Na ich szerokim, płaskim wierzchołku stała forteca obronna otoczona niezliczonymi wie˙zami, murami i blankami. Wi˛eksza cz˛es´c´ cytadeli usadowiła si˛e na północnym kra´ncu całego zespołu i otwierała si˛e na równin˛e, która zbiegała łagodnym zboczem pod opieku´ncze skrzydła szczytów poni˙zej. Bli˙zej, w miejscu, gdzie zbocza górskie opadały w dół a˙z do kraw˛edzi zbiorników wodnych, stała mniejsza stra˙znica. Do jej murów biegło jedynie kilka waskich ˛ s´cie˙zek.

141

Tu wła´snie zawiazała ˛ si˛e bitwa. Armia gnomów zaj˛eła rozległy obszar połaci skalnej, sasiaduj ˛ acych ˛ z nia˛ zboczy oraz wszystkie szlaki i s´cie˙zki biegnace ˛ w dół. Ogromna, skł˛ebiona masa napierała na mury Capaal niczym ciemna fala, składajaca ˛ si˛e z uzbrojonych ludzi i próbujaca ˛ przebi´c si˛e przez fortyfikacje. Katapulty miotały ogromne głazy, które mkn˛eły przez gasnace ˛ s´wiatło dnia i z ogromna˛ siła˛ spadały na karły, mia˙zd˙zac ˛ ich ciała i zbroje. Poprzez brz˛ek z˙ elaza przebijały si˛e wrzaski i j˛eki. W ka˙zdym zakatku ˛ fortecy gin˛eli ludzie. Niewidoczne z daleka, male´nkie postacie gnomów i karłów walczyły przed murami, ginac ˛ w ogólnej rzezi. — A wi˛ec taki los gnomy zgotowały Capaal! — krzyknał ˛ Foraker. — Prowadza˛ obl˛ez˙ enie! Nic dziwnego, z˙ e tak s´miało zaj˛eli most! Jair przepchnał ˛ si˛e do przodu, z˙ eby lepiej widzie´c. — Czy karły sa˛ w pułapce? — zapytał niespokojnie. — Nie moga˛ uciec? — Moga˛ i to całkiem łatwo, ale nie zrobia˛ tego. — Ciemne oczy Elba Forakera odnalazły twarz chłopca. — We wn˛etrzu gór wydra˙ ˛zono tunele biegnace ˛ we wszystkie strony, tajne przej´scia zbudowane na wypadek upadku fortecy. Ale z˙ adna armia nie przedrze si˛e przez mury Capaal, Ohmsford. Karły pozostana˛ tam i b˛eda˛ si˛e broni´c. — Ale dlaczego? Foraker wskazał dłonia˛ przed siebie. — Tamy i s´luzy. Widzisz wody Cillidellan? Trucizna Widm Mord sprawiła, z˙ e sa˛ czarne i cuchnace. ˛ Tamy odgradzaja˛ je od krajów na zachodzie, a s´luzy kontroluja˛ przepływ. Je´sli karły porzuca˛ fortec˛e, s´luzy i tamy wpadna˛ w r˛ece wroga. Gnomy otworza˛ wrota i puszcza˛ przez nie cała˛ Cillidellan. Zaleja˛ zachodnie ziemie cuchnac ˛ a˛ woda,˛ zatruja˛ tyle ziemi, ile tylko b˛eda˛ mogły, i zabija˛ wszystko, co im si˛e uda dosi˛egna´ ˛c. Widma tylko na to czekaja.˛ Nawet Culhaven b˛edzie wtedy zgubione. — Potrzasn ˛ ał ˛ pos˛epnie głowa.˛ — Karły nigdy na to nie pozwola.˛ Jair ponownie spojrzał na bitw˛e toczac ˛ a˛ si˛e poni˙zej, przera˙zony zaciekło´scia˛ walki. Tak wielu gnomów oblegało obro´nców fortecy. Czy karły pokonaja˛ ich wszystkich? — Jak mo˙zemy omina´ ˛c to całe zamieszanie? — Garet Jax pilnie obserwował uskok. Karzeł wygladał ˛ na pogra˙ ˛zonego w my´slach. — Kiedy si˛e s´ciemni, id´zcie na wschód wzdłu˙z grzbietów gór. Powinni´scie omina´ ˛c w ten sposób obozowisko gnomów. Kiedy miniecie Cillidellan, zejd´zcie na dół i przejd´zcie przez rzek˛e. Potem skr˛ec´ cie na północ. Tam ju˙z b˛edziecie w miar˛e bezpieczni. — Wyprostował si˛e i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n. — Powodzenia, Garet. — Powodzenia? — Mistrz Broni zesztywniał. — Nie my´slisz chyba o pozostaniu tutaj? Karzeł wzruszył ramionami. — O niczym nie my´sl˛e. To postanowione. 142

— Na nic si˛e tu nie przydasz, Elb. — Foraker powoli potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Kto´s musi ostrzec garnizon, z˙ e most na Wedge ju˙z nie istnieje. Poza tym, je´sli wydarzy si˛e najgorsze i Capaal upadnie, moga˛ próbowa´c ucieka´c przez góry i wpadna˛ w pułapk˛e. — Wzruszył ramionami. — No i Helt poprowadzi was w ciemno´sciach lepiej ode mnie. Za Capaal nie znam ju˙z kraju. Gnom b˛edzie musiał wskaza´c wam drog˛e. — Zawarli´smy układ, wszystkich sze´sciu. — Głos Mistrza Broni stał si˛e zimny. — Nikt nie idzie w swoja˛ stron˛e. Potrzebujemy ci˛e. Szcz˛eki karła zacisn˛eły si˛e, a na twarzy pojawił si˛e wyraz uporu i determinacji. — Oni tak˙ze mnie potrzebuja.˛ Zapadła nieprzyjemna cisza, podczas której karzeł i Garet Jax mierzyli si˛e ˙ wzrokiem. Zaden nie miał zamiaru ustapi´ ˛ c. — Pozwól mu odej´sc´ — zagrzmiał Helt. — Ma prawo wybra´c. — Wybrał w Culhaven. — Garet Jax rzucił mu lodowate spojrzenie. Jair stał ze s´ci´sni˛etym gardłem. Chciał co´s powiedzie´c, cokolwiek, z˙ eby przerwa´c napi˛ecie mi˛edzy karłem i Mistrzem Broni, ale nie mógł niczego wymy´sli´c. Zerknał ˛ na Slantera, z˙ eby zobaczy´c, co gnom o tym sadzi, ˛ ale Slanter nie zwracał na nich uwagi. — Mam pomysł — odezwał si˛e Edain Elessedil. Wszystkie oczy zwróciły si˛e ku niemu. — Mo˙ze si˛e nie uda, ale zawsze warto spróbowa´c. — Pochylił si˛e do przodu. — Gdybym podszedł do fortecy wystarczajaco ˛ blisko, mógłbym przywiaza´ ˛ c wiadomo´sc´ do strzały i posła´c ja˛ za mury. W ten sposób obro´ncy dowiedza˛ si˛e o Wedge. Garet Jax odwrócił si˛e do Forakera. — Co ty na to? — To b˛edzie niebezpieczne. — Karzeł zmarszczył brwi. — Musiałby´s podej´sc´ znacznie bli˙zej, ni˙z my´slisz. Znacznie bli˙zej. — W takim razie ja pójd˛e — oznajmił Helt. — To był mój pomysł — nalegał Edain Elessedil. — Ja pójd˛e. — Garet Jax uniósł dłonie. — Pójdziemy wszyscy. Je´sli si˛e rozdzielimy w tych górach, nigdy si˛e ju˙z nie odnajdziemy. — Spojrzał na Jaira. — Zgoda? Chłopiec natychmiast skinał ˛ głowa.˛ — Zgoda. — A ty, Elb? — Mistrz Broni ponownie spojrzał na karła. Elb Foraker powoli pokiwał głowa.˛ — Zgoda. — A je´sli przeka˙zemy wiadomo´sc´ garnizonowi? — Karzeł ponownie skinał ˛ głowa.˛ — Pójdziemy na północ.

143

Garet Jax rzucił ostatnie spojrzenie na bitw˛e pomi˛edzy armiami karłów i gnomów, po czym skinał ˛ na pozostałych, aby poda˙ ˛zyli za nim mi˛edzy skały. — Przeczekamy tutaj do nocy — powiedział przez rami˛e. Jair zawrócił i ujrzał obok siebie Slantera. — Nie zauwa˙zyłem, aby zadał sobie trud zapytania mnie o zgod˛e — mruknał ˛ gnom i ominał ˛ chłopca. Niewielka grupa w´slizn˛eła si˛e pomi˛edzy skupisko głazów, aby w ukryciu poczeka´c na nadej´scie nocy. Siedzac ˛ na skałach, zjedli zimny posiłek, po czym owin˛eli si˛e w płaszcze i usadowili w milczeniu. Po jakim´s czasie Foraker i Garet Jax opu´scili kryjówk˛e i przemkn˛eli w dół zbocza, aby lepiej przyjrze´c si˛e przej´sciu na wschód. Edain Elessedil trzymał wart˛e, a Helt wyciagn ˛ ał ˛ si˛e wygodnie na skalistym podło˙zu i zasnał ˛ niemal natychmiast. Jair siedział przez chwil˛e sam, po czym wstał i podszedł do Slantera wpatrujacego ˛ si˛e w mrok. — Dzi˛ekuj˛e za to, co zrobiłe´s dla mnie w Wedge — powiedział cicho. Slanter nie odwrócił si˛e. — Nie ma sprawy. — To ju˙z trzeci raz, jak uratowałe´s mi z˙ ycie. — Tak wiele, doprawdy? — Gnom roze´smiał si˛e urywanym s´miechem. — Tak wiele. — By´c mo˙ze nast˛epnym razem nie b˛edzie mnie przy tobie, chłopcze. Co wtedy zrobisz? — Nie wiem. — Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Zapadła niezr˛eczna cisza. Slanter wcia˙ ˛z nie zwracał uwagi na chłopca. Jair ju˙z miał odej´sc´ , ale upór wział ˛ gór˛e i zmusił go do pozostania. Po namy´sle usiadł tu˙z koło gnoma. — Powinien był ci˛e zapyta´c — odezwał si˛e cicho. — Kto? O co zapyta´c? — Garet Jax powinien ci˛e zapyta´c, czy chcesz zej´sc´ z nami do fortecy. Slanter odwrócił si˛e wreszcie. — Do tej pory nie pytał mnie o nic, prawda? Dlaczego teraz miałby to robi´c? — Mo˙ze gdyby´s. . . — Mo˙ze gdybym rozpostarł skrzydła, mógłbym odlecie´c z tego miejsca! — Na twarzy gnoma malowała si˛e zło´sc´ . — A tak w ogóle, co ci˛e to obchodzi? — Obchodzi. ˙ tutaj jestem? Obchodzi ci˛e to? Powiedz mi, chłopcze, co ja tutaj ro— Co? Ze bi˛e? — Jair odwrócił wzrok, zmieszany, ale Slanter chwycił go za rami˛e i nagłym szarpni˛eciem przyciagn ˛ ał ˛ do siebie. — Spójrz na mnie! Co ja tutaj robi˛e? Co mam z tym wspólnego? Nic! Jestem tu tylko dlatego, z˙ e byłem tak głupi, z˙ e zgodziłem si˛e poprowadzi´c ci˛e do Culhaven. Tylko dlatego! Pomó˙z nam omina´ ˛c czarnych w˛edrowców, prosiłe´s! Pomó˙z nam dotrze´c do Estlandii! Potrafisz to zrobi´c, jeste´s przecie˙z tropicielem! Ha! — Surowa z˙ ółta twarz przysun˛eła si˛e bli˙zej. — I ten 144

głupi sen! Bo to był tylko sen, chłopcze! Nie istnieje z˙ aden Król Srebrnej Rzeki i cała ta wyprawa na wschód to strata czasu! Ale dlatego wła´snie si˛e tu znalazłem, prawda? Nie chc˛e tu by´c, nie mam tu nic do roboty, ale jestem tutaj! — Pokr˛ecił głowa˛ rozgoryczony. — A wszystko przez ciebie! Jair wyszarpnał ˛ rami˛e, rozzłoszczony. — Mo˙ze i tak. By´c mo˙ze to moja wina, z˙ e si˛e tutaj znalazłe´s. Ale sen był prawdziwy, Slanter. To nieprawda, z˙ e nie masz z tym nic wspólnego. Nazywasz mnie chłopcem, ale to ty zachowujesz si˛e jak dziecko! Slanter patrzył na niego. — Wilcze szczeni˛e z ciebie, co? — Nazywaj mnie, jak chcesz — wybuchnał ˛ Jair. — Ale lepiej si˛e zastanów, kim ty jeste´s. — Co to ma znaczy´c? — To znaczy, z˙ e nie mo˙zesz bez przerwy gada´c, z˙ e to, co si˛e dzieje z innymi lud´zmi, ciebie nie dotyczy, bo dotyczy, Slanter! Patrzyli na siebie bez słowa. Zapadła ciemno´sc´ , gł˛eboka i bezwietrzna. Panowała niesamowita cisza, poniewa˙z ucichło bicie b˛ebnów i odgłosy bitwy o Capaal. — Nie masz o mnie najlepszego zdania, prawda? — odezwał si˛e w koricu Slanter. Jair westchnał ˛ ci˛ez˙ ko. — Je´sli o to chodzi, mam o tobie jak najlepsze zdanie. — Gnom obserwował go przez chwil˛e, po czym odwrócił wzrok. — Ja te˙z ci˛e lubi˛e. Mówiłem ci ju˙z wcze´sniej: masz odwag˛e. Przypominasz mi mnie samego z moich najlepszych lat. — Roze´smiał si˛e cicho i spojrzał znowu na Jaira. — Ale posłuchaj mnie teraz uwa˙znie, bo nie b˛ed˛e si˛e powtarzał. To nie jest moje miejsce i nie moja walka. I czy ci si˛e to podoba, czy nie, znikn˛e stad ˛ przy pierwszej nadarzajacej ˛ si˛e okazji. — Czekał przez chwil˛e, jak gdyby chciał si˛e upewni´c, z˙ e jego słowa wywarły oczekiwany efekt, a potem si˛e odwrócił. — A teraz zmykaj i zostaw mnie samego. Jair zawahał si˛e, zastanawiajac ˛ si˛e, czy powinien dalej ciagn ˛ a´ ˛c rozmow˛e, po czym wstał niech˛etnie i odszedł. Przechodzac ˛ blisko obok s´piacego ˛ Helta, usłyszał mrukni˛ecie olbrzyma. — Mówiłem ci, z˙ e nie jest mu wszystko jedno. Jair spojrzał w dół zaskoczony, a potem u´smiechnał ˛ si˛e. — Wiem — wyszeptał. Zbli˙zała si˛e północ, kiedy Garet Jax wyprowadził cała˛ kompani˛e z ukrycia pomi˛edzy głazami i powrócił na zbocze. W dole setki ognisk otaczały pier´scieniem twierdz˛e Capaal i ciagn˛ ˛ eły si˛e po obu stronach obl˛ez˙ onych tam i s´luz. Szóstka towarzyszy zacz˛eła schodzi´c z Elbem Forakerem na przedzie. Szli w dół, wzdłu˙z zbocza, po czym skr˛ecili na waski ˛ szlak biegnacy ˛ wzdłu˙z serii wawozów ˛ i skalnych półek. Skradali si˛e ostro˙znie — ciche cienie przemykajace ˛ przez noc. 145

Dobra˛ godzin˛e zaj˛eło im dotarcie do obwodu ognisk na obrze˙zach obozowiska. Tutaj gnomów było mniej. Wi˛ekszo´sc´ usadowiła si˛e przy murach fortecy karłów. Na drodze prowadzacej ˛ do murów ogniska były porozrzucane i było ich niewiele. Poza linia˛ obl˛ez˙ enia, na południowych stokach, uderzała w niebo grupa szczytów połaczonych ˛ u podnó˙zy, niczym skr˛epowane i połamane palce sterczace ˛ z ziemi. W˛edrowcy wiedzieli, z˙ e poza nimi znajduja˛ si˛e niskie wzgórza osłaniajace ˛ południowe brzegi Cillidellan, a dalej dajace ˛ schronienie lasy ciagn ˛ ace ˛ si˛e na wschód. Kiedy ju˙z tam dotra,˛ b˛eda˛ mogli wtopi´c si˛e w noc i prze´slizna´ ˛c na północ, nie ryzykujac, ˛ z˙ e kto´s ich zauwa˙zy. Ale najpierw musza˛ przedosta´c si˛e na tyle blisko murów Capaal, aby Helt mógł u˙zy´c swego jesionowego łuku i przesła´c karlim obro´ncom wiadomo´sc´ Forakera. Postanowiono, z˙ e to on jednak podejmie prób˛e strzału, mimo z˙ e pomysł wyszedł od Edaina Elessedila. Z nich dwóch Helt był silniejszy. Ze swoim ogromnym łukiem musiał podej´sc´ do murów na odległo´sc´ najwy˙zej dwustu jardów, aby posła´c strzała˛ wiadomo´sc´ . Cała szóstka przedzierała si˛e krok za krokiem przez linie stra˙zy. Rozciagni˛ ˛ eci wzdłu˙z szerokiej s´cie˙zki biegnacej ˛ od strony obozowiska, wartownicy gnomów nie zwracali szczególnej uwagi na pomniejsze szlaki i skalne wyst˛epy przecinaja˛ ce s´cian˛e zbocza. Wła´snie tymi waskimi ˛ s´cie˙zynkami i wyst˛epami Foraker, powoli i ostro˙znie, prowadził pozostałych. Podło˙ze było zdradliwe, a osłona przed wzro´ kiem gnomów nikła. Smiałkowie owin˛eli wi˛ec buty kawałkami mi˛ekkiej skóry, a twarze poczernili w˛eglem drzewnym. Nikt si˛e nie odzywał. R˛ece i stopy ostro˙znie wybierały drog˛e, uwa˙zajac ˛ na obluzowane fragmenty skał i ka˙zdy d´zwi˛ek, który mógł ich zdradzi´c. Dwie´scie jardów od murów fortecy byli ju˙z za przednia˛ linia˛ obl˛ez˙ enia. Wsz˛edzie wokół nich płon˛eły ogniska — wzdłu˙z całej drogi prowadzacej ˛ z powrotem. Przykucn˛eli cicho za k˛epa˛ jakich´s krzewów i czekali na Helta. Olbrzym wydobył strzał˛e z wiadomo´scia˛ z kołczana, przymocował ja˛ do łuku i zniknał ˛ w ciemnos´ciach. Kilkana´scie jardów dalej, na skraju zaro´sli przykucnał, ˛ napiał ˛ ci˛eciw˛e, chwil˛e przytrzymał ja˛ koło policzka i uwolnił. Ostry brz˛ek rozdarł cisz˛e panujac ˛ a˛ w kryjówce małej kompanii, ale na szcz˛es´cie d´zwi˛ek zniknał ˛ w gwarze obozowiska gnomów. Mimo to cała szóstka przypadła do ziemi, czekajac ˛ i nasłuchujac ˛ przez długie minuty. Nic jednak nie wskazywało na to, z˙ e zostali odkryci. Helt wyłonił si˛e z ciemno´sci i skinał ˛ lekko głowa˛ w stron˛e Forakera. Wiadomo´sc´ została dostarczona. W˛edrowcy odczołgali si˛e z powrotem przez noc za lini˛e ognisk gnomów, tym razem kierujac ˛ si˛e na wschód, w kierunku ciemnego pasa szczytów, gdzie w mi˛ekkim s´wietle ksi˛ez˙ yca l´sniły wody Cillidellan. Hen, za jeziorem, gdzie zapora wodna łaczyła ˛ si˛e z szerokim zboczem północnych gór, ogniska gnomów płon˛eły jasnym s´wiatłem, otaczajac ˛ tamy i zapory wzdłu˙z brzegów Cillidellan. Ile tysi˛ecy 146

wrogów przybyło, aby oblega´c fortec˛e? rozmy´slał ponuro Jair. Wygladało ˛ na to, z˙ e wiele. Zbyt wiele. Ogniska odbijały si˛e w wodach jeziora czerwonawym blaskiem, a płomienie ta´nczyły po lustrzanej tafli niczym kropelki krwi. Czas mijał. Na dalekiej północy mrugały gwiazdy, rozsypane i zagubione gdzie´s w przepastnej pustce nocy. Szóstka towarzyszy przeszła z powrotem nad ogniskami, jeszcze raz przemierzajac ˛ południowe zbocze i kierujac ˛ si˛e na południe, gdzie gnomy przystapiły ˛ do obl˛ez˙ enia. Wysoko, nad s´ciana˛ zbocza, mogli ju˙z prawie zobaczy´c niziny ciagn ˛ ace ˛ si˛e wzdłu˙z południowego brzegu Cillidellan. Niedługo b˛eda˛ mogli zej´sc´ do lasów rosnacych ˛ poni˙zej. Jair poczuł wyra´zna˛ ulg˛e. Miał nieprzyjemne uczucie, z˙ e wszyscy go widza,˛ z˙ e jest schwytany w pułapk˛e na tym odsłoni˛etym zboczu. Znacznie lepiej b˛edzie znale´zc´ bezpieczne schronienie w lesie. Omin˛eli róg zbocza, ze´slizn˛eli si˛e pomi˛edzy ogromnymi głazami, po czym przystan˛eli nagle przera˙zeni widokiem, jaki rozciagał ˛ si˛e przed nimi. Zbocze rozszerzało si˛e w kierunku brzegów Cillidellan, wijac ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i stroma˛ s´ciana˛ urwiska. Na całej długo´sci i szeroko´sci przej´scia płon˛eły ogniska. Jair poczuł, z˙ e strach zaciska mu gardło. Druga armia gnomów zagradzała im drog˛e. Garet Jax spojrzał szybko na Forakera i karzeł zniknał ˛ w ciemno´sciach. Pozostała piatka ˛ skuliła si˛e pomi˛edzy głazami i czekała. Było to długie i pełne napi˛ecia oczekiwanie. Zanim pojawił si˛e Foraker, min˛eło pół godziny. Karzeł wyłonił si˛e z ciemno´sci tak samo cicho, jak zniknał ˛ przedtem. Pospiesznie zebrał wokół siebie reszt˛e towarzyszy. — Sa˛ wsz˛edzie wzdłu˙z s´ciany urwiska! — wyszeptał. — Nie przejdziemy! W nast˛epnej sekundzie usłyszeli za soba˛ tupot stóp i czyje´s głosy.

XVIII Zastygli w miejscu, wpatrujac ˛ si˛e w pełnej przera˙zenia ciszy w ciemno´sc´ przed soba.˛ Nagle, spomi˛edzy skał, doszedł ich s´miech zmieszany ze zbli˙zaja˛ cymi si˛e ochrypłymi głosami i błyskami latarni. — Kry´c si˛e! — wyszeptał Garet Jax, ciagn ˛ ac ˛ Jaira w cie´n. Pierzchn˛eli natychmiast, szybko i bezszelestnie znikajac ˛ pomi˛edzy skałami. Przyci´sni˛ety mocno do ziemi przez Mistrza Broni, Jair uniósł głow˛e i zerknał ˛ w noc. Na ciemnej powierzchni głazów odbijało si˛e s´wiatło pochodni. Głosy były coraz wyra´zniejsze. Gnomy. Co najmniej sze´sciu. Słycha´c było chrz˛est butów na skalnym podło˙zu i skrzypienie skórzanej uprz˛ez˙ y. Jair przypadł do ziemi i wstrzymał oddech. Pomi˛edzy skupisko głazów wmaszerował oddział gnomów my´sliwych. Było ich o´smiu. Nie´sli przed soba˛ pochodnie, aby o´swietli´c sobie drog˛e w dół urwiska. ´ Smiej ac ˛ si˛e i z˙ artujac ˛ w swoim szorstkim, prymitywnym j˛ezyku, wolnym krokiem ´ weszli w sam s´rodek ukrytej kompanii z Culhaven. Swiatło pochodni zalało niewielki obszar, przeganiajac ˛ cienie i noc i o´swietlajac ˛ nawet najgł˛ebsze zakamarki ich kryjówki. Jair zamarł. Nawet z miejsca, gdzie le˙zał, widział niewyra´zna˛ posta´c Helta przyci´sni˛etego do skały. Nie ma szans, aby pozostali nie zauwa˙zeni. Gnomy jednak nie zwolniły. Członkowie oddziału szli dalej, nie zauwa˙zajac ˛ skulonych tu˙z obok sylwetek. Pierwsi min˛eli ju˙z przednia˛ lini˛e głazów i ich wzrok przyciagn˛ ˛ eły s´wiatła obozu rozbitego poni˙zej. Jair wział ˛ gł˛eboki, ostro˙zny oddech. Mo˙ze. . . Nagle jeden z idacych ˛ w tyle zwolnił i skr˛ecił mi˛edzy skały. Z ust wyrwał mu si˛e gwałtowny okrzyk i błyskawicznym ruchem si˛egnał ˛ po miecz. Reszta oddziału odwróciła si˛e, a s´miech zmienił si˛e w pomruki zaskoczenia. Garet Jax był ju˙z w ruchu. Wyskoczył z mroku kryjówki. W obu dłoniach trzymał sztylety. Dopadł najbli˙zszych dwóch gnomów i zabił ich jednym pchni˛eciem. Inni zawrócili z uniesiona˛ bronia,˛ ciagle ˛ zaskoczeni nieoczekiwanym atakiem. Ale teraz pojawili si˛e ju˙z tak˙ze Helt i Foraker. Kolejnych trzech gnomów padło nie wydawszy j˛eku. Pozostali rzucili si˛e w dół, s´cie˙zka˛ biegnac ˛ a˛ po zboczu, wrzeszczac ˛ dziko. Zza skał wyskoczył Edain Elessedil i uniósł łuk. Ci˛eciwa

148

zabrz˛eczała dwukrotnie i kolejnych dwóch gnomów padło martwych. Ostatni mys´liwy rozpaczliwie pognał w noc i zniknał ˛ im z oczu. Szóstka towarzyszy pobiegła szybko na skraj głazów. Pomi˛edzy licznymi ogniskami płonacymi ˛ poni˙zej zaczynały ju˙z rozbrzmiewa´c alarmujace ˛ okrzyki. — No to wpadli´smy! — Foraker parsknał ˛ ze zło´scia.˛ — Ka˙zdy gnom po obu stronach tych zboczy ruszy za nami w po´scig w ciagu ˛ nast˛epnych paru minut! Garet Jax spokojnie wsunał ˛ sztylety z powrotem pod czarny płaszcz i odwrócił si˛e do karła. — Któr˛edy teraz? — Foraker zawahał si˛e. — Z powrotem ta˛ sama˛ droga.˛ Je´sli zda˙ ˛zymy na czas, dotrzemy do wzniesie´n. Je´sli nie, znajdziemy jeden z tuneli prowadzacych ˛ do Capaal. — Prowad´z. — Garet Jax dał znak dłonia.˛ — Pami˛etajcie, nie rozdziela´c si˛e. Je´sli jednak tak si˛e stanie, trzymajcie si˛e kogo´s. A teraz idziemy! Waskim ˛ szlakiem pobiegli z powrotem w noc. Za nimi brzmiały ciagle ˛ wrzaski i krzyki gnomów, ciagn ˛ ac ˛ si˛e wzdłu˙z całego zbocza. Nie zwa˙zajac ˛ na po´scig, cała szóstka poda˙ ˛zała pusta˛ s´cie˙zka,˛ dopóki ponownie nie okra˙ ˛zyli szczytu i nie ujrzeli przed soba˛ s´wiateł obozowiska. W dole, daleko od szlaku, którym poda˙ ˛zali, główna cz˛es´c´ armii gnomów nie zda˙ ˛zyła si˛e jeszcze dowiedzie´c, co si˛e wydarzyło. W ciemno´sciach chybotliwie mrugały pochodnie, kiedy wartownicy odchodzili w gór˛e od swoich ognisk, rozpraszajac ˛ si˛e po całym zboczu. Lecz po´scig był jeszcze daleko. Foraker poprowadził ich szybko ocienionym skalnym wyst˛epem w dół, poprzez spadki i uskoki terenu oraz ciemne wawozy. ˛ Je´sli si˛e pospiesza,˛ moga˛ jeszcze umkna´ ˛c pogoni droga,˛ która˛ przybyli, przez szczyty nie opodal Capaal. Je´sli nie, poszukiwania i pogo´n za nimi obejma˛ całe pasmo górskie i znajda˛ si˛e w pułapce pomi˛edzy dwiema armiami. Krzyki alarmu wybuchły nagle gdzie´s przed nimi, zagubione w ciemno´sci. Foraker zaklał ˛ cicho, ale nie zwolnił. Jair potknał ˛ si˛e i runał ˛ ci˛ez˙ ko na kamienie, kaleczac ˛ sobie ramiona i kolana. Idacy ˛ za nim Helt podniósł chłopca i szorstko pchnał ˛ go przed siebie. Wypadli z ukrycia, jakie dawał wawóz, ˛ na szeroki szlak biegnacy ˛ szczytem zbocza i natkn˛eli si˛e na warty gnomów. Miecze i włócznie zal´sniły w blasku ognia, gnomy zaatakowały ze wszystkich stron. Garet Jax rzucił si˛e na nich, wycinajac ˛ drog˛e dla pozostałych swoim krótkim mieczem i no˙zem. Martwi z˙ ołnierze padali wokół Mistrza Broni i na chwil˛e oddział cofnał ˛ si˛e przed furia˛ mrocznego napastnika, reszta kompanii rozpaczliwie próbowała torowa´c sobie drog˛e naprzód, prowadzona przez Elba Forakera i Edaina Elessedila. Lecz gnomów było zbyt wielu. Otrzasn ˛ awszy ˛ si˛e z zaskoczenia, podeszli bli˙zej i ruszyli do kontrataku. Z impetem rzucili si˛e w dół zbocza, wyjac ˛ z w´sciekło´sci. Foraker i Edain Elessedil znikn˛eli z pola widzenia. Helt stał przez chwil˛e w centrum walki, a jego ogromna posta´c rozrzucała na boki ciała gnomów, którzy próbowali go powali´c. 149

Jednak nawet człowiek z Callahornu nie mógł pokona´c takiej liczby napastników. Niezliczona ich liczba zepchn˛eła go ze skalnego wyst˛epu i zniknał ˛ w kł˛ebowisku ciał. Jair cofał si˛e przera˙zony. Był sam. Zniknał ˛ nawet Slanter. Lecz nagle, raz jeszcze, pojawił si˛e skad´ ˛ s Garet Jax — czarna sylwetka umykajaca ˛ gnomom my´sliwym, którzy próbowali go zatrzyma´c. W chwil˛e pó´zniej był ju˙z przy Jairze i cia˛ gnac ˛ chłopaka za soba,˛ skierował si˛e z powrotem do wawozu. ˛ W po´spiechu zawracali po własnych s´ladach, mknac ˛ przez ciemno´sc´ . Za nimi ´ słycha´c było okrzyki pogoni. Scigały ich migoczace ˛ s´wiatełka pochodni. Na przeciwległym ko´ncu wawozu ˛ Mistrz Broni spojrzał w gór˛e, na stroma˛ s´cian˛e urwiska, po czym ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Jaka, zaczał ˛ przedziera´c si˛e zaro´sni˛etym stokiem w dół, w kierunku ognisk mrugajacych ˛ poni˙zej. Jair był zbyt przera˙zony tym, co si˛e stało z reszta˛ towarzyszy, aby zadawa´c jakiekolwiek pytania o powód tej decyzji. Slanter, Foraker, Helt i Edain Elessedil — wszyscy zgin˛eli w jednej chwili. Nie mógł w to uwierzy´c. W połowie drogi w dół znajdowała si˛e waska ˛ s´cie˙zka, wystarczajaca ˛ ledwo dla jednego człowieka. Była pusta — przynajmniej w tej chwili. Kulac ˛ si˛e w k˛epie zaro´sli, Garet Jax szybko rozejrzał si˛e wokół. Jair równie˙z patrzył i nie widział drogi ucieczki. Wsz˛edzie dokoła były gnomy. Zarówno w górze, jak i na szerszych szlakach i uskokach poni˙zej migotały s´wiatła. Jair czuł spływajace ˛ po plecach stru˙zki potu, a własny oddech brzmiał mu w uszach jak zgrzyt. — Co zro. . . — zaczał, ˛ ale natychmiast dło´n Mistrza Broni zamkn˛eła mu usta. Wstali i ruszyli na wschód, wspinajac ˛ si˛e wask ˛ a˛ s´cie˙zynka,˛ pochyleni mi˛edzy skałami. Na stromej s´cianie urwiska wyrastały przed nimi głazy i ostre skalne wyst˛epy. Biegli naprzód, a droga stawała si˛e stopniowo coraz trudniejsza. Jair zary´ zykował szybkie spojrzenie za siebie. Swiatła pochodni otaczały kr˛egiem zbocze, w˛edrujac ˛ z obozowiska do miejsca, gdzie kl˛eczeli w zaro´slach. Chwil˛e pó´zniej trafiły na ich trop. Mistrz Broni ze´sliznał ˛ si˛e pomi˛edzy porozrzucane skały. Jair był o krok za nim, rozpaczliwie usiłujac ˛ utrzyma´c si˛e na nogach. Przed nimi sterczała s´ciana urwiska, ginac ˛ po´sród nocy, a zbocze, którym si˛e wspinali, gwałtownie opadało w dół. Jair poczuł ci˛ez˙ ar w z˙ oładku. ˛ To koniec. Nie przejda.˛ Mimo to Garet Jax ruszył przed siebie, zsuwajac ˛ si˛e po kamieniach i wspinajac ˛ dalej na urwisko. Za nimi poda˙ ˛zały s´wiatła po´scigu, a wrzaski gnomów rozbrzmiewały wzdłu˙z i wszerz zboczy osłaniajacych ˛ zapory i s´luz˛e Capaal. Wreszcie Mistrz Broni zatrzymał si˛e. Kilka jardów dalej szlak przechodził w strome urwisko. Daleko w dole s´wiatła ognisk odbijały si˛e w wodach Cillidellan. Jair spojrzał w gór˛e. Tam te˙z urwisko załamywało si˛e gwałtownie. Nie było jak zawróci´c. Byli w pułapce. Garet Jax poło˙zył mu r˛ek˛e na ramieniu i poprowadził do przodu, gdzie szlak urywał si˛e całkowicie. Potem odwrócił si˛e. 150

— Musimy skaka´c — powiedział cicho, mocno s´ciskajac ˛ rami˛e chłopca. — Złacz ˛ stopy i trzymaj ramiona blisko przy ciele. B˛ed˛e zaraz za toba.˛ Jair spojrzał w dół, gdzie l´sniło Cillidellan. Bardzo, bardzo daleko. Popatrzył z powrotem na Mistrza Broni. — To nasza jedyna szansa. — Głos m˛ez˙ czyzny był spokojny i krzepiacy. ˛ — Dalej. Na s´cie˙zce za nimi s´wiatła latarni przybli˙zały si˛e coraz szybciej. Gardłowe głosy nawoływały si˛e nawzajem. — Dalej, Jairze. Jair wział ˛ gł˛eboki oddech, zamknał ˛ oczy, ponownie je otworzył i skoczył. Kontratak gnomów był tak gwałtowny, z˙ e p˛edzacy ˛ na przedzie min˛eli Forakera i Edaina Elessedila. Atakujacy ˛ zwrócili si˛e ku pozostałym, a odrzuceni na s´cian˛e urwiska karzeł i ksia˙ ˛ze˛ elfów wpełzli szybko pomi˛edzy k˛ep˛e krzewów, majac ˛ za soba˛ jedynie garstk˛e gnomów. Na niewielkiej skalnej półce rozpocz˛eła si˛e walka. Elf u˙zywał swego mocnego, jesionowego łuku, a karzeł kłuł mieczem i długim no˙zem. Gnomy padały, wyjac ˛ z bólu, i po´scig zatrzymał si˛e na chwil˛e. Dwóch towarzyszy zerkn˛eło w dół, wychylajac ˛ si˛e przez półk˛e i strome zbocze poni˙zej, gdzie roiło si˛e teraz od gnomów my´sliwych. Nie było s´ladu pozostałych. — T˛edy! — zawołał Elb Foraker, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ ksi˛ecia elfów. Wdrapali si˛e na zbocze, wczepiajac ˛ dłonie i stopy w obsuwajac ˛ a˛ si˛e ziemi˛e i kamienie. Za nimi poda˙ ˛zyły okrzyki zło´sci i nagle, ze zło´sliwym s´wistem przeleciały obok nich strzały. W ciemno´sciach podskakiwały s´wiatła pochodni, ale przez chwil˛e przynajmniej byli poza ich zasi˛egiem. ´ Gdzie´s z dołu rozległ si˛e ryk i s´cigani spojrzeli z l˛ekiem za siebie. Swiatła wydawały si˛e rozprzestrzenia´c po całej s´cianie urwiska, rozrzucajac ˛ iskry w ciemno´sciach. Na ciemnej linii południowych szczytów pojawiły si˛e ich setki. Były to s´wiatła armii, która rozło˙zyła si˛e obozem nad brzegami Cillidellan. Całe pasmo gór było teraz jasno o´swietlone. — Elb, otoczyli nas! — krzyknał ˛ ksia˙ ˛ze˛ elfów wstrza´ ˛sni˛ety liczebno´scia˛ wrogów. — Wspinaj si˛e! — wysapał karzeł. Szli naprzód, przedzierajac ˛ si˛e w ciemno´sciach. Po ich prawej stronie pojawiło si˛e nowe skupisko pochodni i okrzyk triumfu wydarł si˛e z gardeł gnomów, którzy je nie´sli. Wokół dwóch wspinajacych ˛ si˛e postaci przeleciały ze s´wistem włócznie i strzały. Foraker rzucił si˛e w bok, rozpaczliwie wypatrujac ˛ drogi przez ciemne urwisko. — Elb! — Edain Elessedil krzyknał ˛ z bólu i odwrócił si˛e. Rami˛e miał przeszyte strzała.˛ Karzeł natychmiast znalazł si˛e u jego boku. — Naprzód, jeszcze tylko kilka stóp do tych krzaków! Dalej! — Na wpół niosac ˛ rannego elfa, Foraker piał ˛ si˛e w gór˛e, w kierunku du˙zego skupiska krzewów, 151

które wyłoniło si˛e przed nimi w ciemno´sciach. Pochodnie migotały ju˙z teraz takz˙ e ponad nimi. Gnomy schodziły ze s´cian szczytów, gdzie linia pogoni zamykała wszelka˛ drog˛e ucieczki. Edain Elessedil zacisnał ˛ z˛eby i piał ˛ si˛e do przodu razem z karłem. Upadli w krzaki i le˙zeli na ziemi ci˛ez˙ ko dyszac, ˛ ukryci w ich zbawiennym cieniu. — Znajda.˛ . . nas — wysapał ksia˙ ˛ze˛ elfów, d´zwigajac ˛ si˛e z trudem na kolana. Po plecach spływały pot i krew, mieszajac ˛ si˛e ze soba.˛ Foraker pociagn ˛ ał ˛ go do ziemi. — Le˙z! — Odwrócił si˛e i po omacku ruszył przez krzaki, dopóki nie dotknał ˛ zbocza, które porastały. — Tutaj! Drzwi do tunelu! Wiedziałem, z˙ e b˛ed˛e pami˛etał, ale. . . musz˛e jeszcze odnale´zc´ zapadk˛e. . . Podczas kiedy Edain Elessedil mu si˛e przygladał, ˛ karzeł goraczkowo ˛ obmacywał s´cian˛e zbocza, drapiac ˛ i skrobiac ˛ pokruszone kamienie i ziemi˛e. Okrzyki s´cigajacych ˛ stawały si˛e coraz wyra´zniejsze. Poprzez krzewy wida´c było migotanie pochodni, podskakujacych ˛ i falujacych ˛ w ciemno´sciach. — Elb, ju˙z prawie sa˛ tutaj! — wyszeptał chrapliwie Edain. Jego dłonie si˛egn˛eły do pasa i wydobyły krótki miecz. — Mam! — wykrzyknał ˛ triumfalnie karzeł. Od s´ciany odpadł kwadratowy blok skały i ziemi i pojawiło si˛e przed nimi wej´scie do wn˛etrza zbocza. Rzucili si˛e goraczkowo ˛ do s´rodka, a Foraker zatrzasnał ˛ za nimi kamienne drzwi. Zawarły si˛e z hukiem i zapadka wróciła na swoje miejsce po kilku gło´snych klikni˛eciach. Przez chwil˛e le˙zeli w ciemno´sciach, nasłuchujac ˛ odgłosów pogoni za s´ciana.˛ Potem gnomy min˛eły ich kryjówk˛e i nastała cisza. Chwil˛e pó´zniej Foraker zaczał ˛ porusza´c si˛e w ciemno´sciach po omacku. Uderzajac ˛ krzemieniem o kamie´n, skrzesał iskr˛e i pusty korytarz wypełniło ostre, z˙ ółte s´wiatło pochodni. Znajdowali si˛e w małej grocie, z której kamienne schody prowadziły w głab ˛ góry. Foraker wetknał ˛ pochodni˛e w stalowa˛ obr˛ecz koło drzwi i zajał ˛ si˛e zranionym ramieniem towarzysza. Po chwili rami˛e było obanda˙zowane i umieszczone na prowizorycznym temblaku. — Na razie powinno wystarczy´c — mruknał. ˛ — Mo˙zesz i´sc´ ? — Elf skinał ˛ głowa.˛ — A co z drzwiami? Je´sli gnomy je znajda.˛ . . — Tym gorzej dla nich — warknał ˛ Foraker. — Zamek powinien ich powstrzyma´c, a je´sli nie, uruchomi si˛e zapadnia i całe wej´scie runie. Wstawaj. Musimy i´sc´ . — Dokad ˛ prowadza˛ te schody? — W dół, do Capaal. — Karzeł pokr˛ecił głowa.˛ — Musimy mie´c nadziej˛e, z˙ e inni te˙z jako´s tam dojda.˛ — Pomógł elfowi wsta´c, przekładajac ˛ sobie przez rami˛e zdrowa˛ r˛ek˛e Edaina. Potem chwycił pochodni˛e. — Trzymaj si˛e mocno. 152

Powoli zacz˛eli wspina´c si˛e po schodach. Helt spadał ze stromego stoku, gubiac ˛ bro´n; szale´ncza bitwa na urwisku została za nim. Wokół niego wirowały s´wiatła i d´zwi˛eki — mieszanina, która powoli gasła w jego s´wiadomo´sci. Potem nastapił ˛ nagły wstrzas. ˛ Helt zatrzymał si˛e gwałtownie w masie krzewów u stóp zbocza i rozciagn ˛ ał ˛ si˛e jak długi w plataninie ˛ rak ˛ i nóg. Przez chwil˛e le˙zał oszołomiony, nie mogac ˛ złapa´c oddechu, po czym ostro˙znie spróbował wydoby´c si˛e z kł˛ebowiska. W tej samej chwili zdał sobie spraw˛e, z˙ e oprócz jego własnych sa˛ tu jeszcze czyje´s nogi i r˛ece. — Spokojnie! — sykn˛eło mu co´s do ucha. — Omal nie złamałe´s mnie na pół! Olbrzym wytrzeszczył oczy. — Slanter? — Zamknij si˛e! — warknał ˛ gnom. — Sa˛ tutaj wsz˛edzie! — Helt ostro˙znie uniósł głow˛e, mrugajac ˛ oczami. W uszach ciagle ˛ mu szumiało. Nie opodal mrugały s´wiatła pochodni i słycha´c było głosy nawołujace ˛ si˛e w ciemno´sciach. Nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e le˙zy na gnomie. Z ogromna˛ ostro˙zno´scia˛ uniósł si˛e i d´zwignał ˛ niepewnie na kolana, ukryty w cieniu krzewów. — Zrzuciło mnie z wyst˛epu razem z toba! ˛ — wymamrotał Slanter, a w jego głosie mieszało si˛e niedowierzanie i zło´sc´ . Wyprostował kr˛epa˛ sylwetk˛e i zerknał ˛ poprzez chaszcze. W jego oczach odbijały si˛e odległe s´wiatełka ognisk. — O, do licha — j˛eknał. ˛ Helt przykucnał, ˛ wpatrujac ˛ si˛e w ciemno´sc´ . Za nimi niczym olbrzymia s´ciana wyłaniało si˛e zbocze, z którego spadli. A przed nimi, rozciagni˛ ˛ eta na setki jardów we wszystkie strony, płon˛eła masa jaskrawych, z˙ ółtych s´wiateł — warty armii gnomów otaczajacej ˛ fortec˛e w Capaal. Helt przygladał ˛ im si˛e bez słowa, po czym cofnał ˛ si˛e w głab ˛ zaro´sli. Slanter był tu˙z za nim. — Jeste´smy w samym s´rodku obl˛ez˙ enia — powiedział cicho. Teraz ju˙z pochodnie o´swietlały tak˙ze i uskok, z którego spadli, odległe jeszcze, ale bez wat˛ pienia poda˙ ˛zajace ˛ w ich kierunku. Gnomy ruszyły w po´scig. — Nie mo˙zemy tutaj zosta´c. — Helt ponownie wstał, zerkajac ˛ przez krzewy na gnomów my´sliwych. — Co proponujesz, Pograniczniku? — Slanter prychnał. ˛ Helt powoli pokr˛ecił głowa.˛ — By´c mo˙ze wzdłu˙z zbocza. . . — Zbocza? A mo˙ze by´smy tak pofrun˛eli? — Slanter potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Gnomy nawoływały z góry do obozu. — Nie ma stad ˛ wyj´scia — mruknał ˛ z gorycza.˛ Przez chwil˛e klał ˛ na pró˙zno. — Chyba z˙ e jeste´s gnomem. — Surowa z˙ ółta twarz odwróciła si˛e do Helta. Olbrzym patrzył na niego bez słowa, czekajac. ˛ — Albo jednym z w˛edrowców — dodał. — O czym ty mówisz? — Helt pokr˛ecił głowa.˛ Slanter nachylił si˛e do niego.

153

— To szale´nstwo, ale chyba nie wi˛eksze od tego, co wyczyniali´smy do tej pory. Ty i ja, Pograniczniku. Czarny w˛edrowiec i gnom sługa. Je´sli naciagniesz ˛ na siebie ten płaszcz i kaptur, nikt ci˛e nie pozna. Jeste´s wystarczajaco ˛ pot˛ez˙ ny. Przejdziemy dokładnie przez s´rodek — ty i ja — prosto do bram fortecy. Miejmy nadziej˛e, z˙ e wszystko pójdzie dobrze i karły otworza˛ na tyle, z˙ e zdołamy si˛e jako´s prze´slizna´ ˛c. Po lewej wybuchły krzyki. Helt rozejrzał si˛e szybko wokół. — Mógłby´s zrobi´c to wszystko beze mnie, Slanter. Mógłby´s wyj´sc´ stad ˛ sam o wiele łatwiej ni˙z ze mna.˛ — Nie ku´s! — warknał ˛ gnom. Łagodne oczy olbrzyma patrzyły spokojnie. — To twoi ludzie. Mo˙zesz jeszcze do nich wróci´c. Slanter wydawał si˛e zastanawia´c przez chwil˛e nad ta˛ propozycja.˛ Potem gwałtownie pokr˛ecił głowa.˛ — Zapomnij o tym. Ten czarny diabeł, Mistrz Broni, goniłby mnie przez cztery krainy. Nie zaryzykuj˛e. — Rysy brzydkiej z˙ ółtej twarzy stwardniały jeszcze bardziej. — No i jeszcze chłopiec. . . — Uciekł wzrokiem w bok. — Dobra, próbujemy czy nie, Pograniczniku? Helt wstał, naciagaj ˛ ac ˛ na siebie płaszcz. — Próbujemy. Zdecydowanym krokiem wyszli z zaro´sli. Slanter rozchylił peleryn˛e tak, z˙ e od razu było wida´c, z˙ e jest gnomem, który wskazuje drog˛e. Helt górował nad nim — masywna, zakapturzona posta´c, owini˛eta płaszczem. Przeszli s´miało przez pierwsze linie obl˛ez˙ enia, gdzie armia zgromadziła si˛e przed murami fortecy, ostro˙znie trzymajac ˛ si˛e poza linia˛ s´wiatła, aby nikt ich nie rozpoznał. Przeszli niemal pi˛ec´ dziesiat ˛ jardów i nikt nie zwrócił na nich uwagi. Nagle poprzeczna droga przeci˛eła im tras˛e i sko´nczył si˛e pas cienia. Slanter nawet si˛e nie zawahał. Kroczył w stron˛e ognisk, a posta´c w kapturze poda˙ ˛zała za nim. Grupka gnomów zebranych wokół ognia odwróciła si˛e i wpatrzyła w ida˛ cych, unoszac ˛ czujnie bro´n. — Z drogi! — zawołał gło´sno Slanter. — Mistrz nadchodzi! — Oczy rozszerzyły si˛e i na z˙ ółtych twarzach odbił si˛e strach. Bro´n opadła szybko i wszyscy si˛e rozstapili, ˛ robiac ˛ przej´scie dla dwóch postaci, które szybko przeszły w półmrok pomi˛edzy umocnieniami. Wsz˛edzie wokół nich były gnomy. Głowy odwracały si˛e w ich kierunku, oczy patrzyły z zaskoczeniem i ciekawo´scia.˛ Wcia˙ ˛z nikt ich nie zatrzymywał. Gwar poszukiwa´n na stoku odciagn ˛ ał ˛ od nich uwag˛e. Przed nimi le˙zała kolejna linia umocnie´n. Slanter dramatycznym gestem wyciagn ˛ ał ˛ rami˛e do gnomów, którzy odwrócili si˛e na ich widok. — Zróbcie drog˛e dla Mistrza, gnomy! I znowu wartownicy si˛e rozstapili, ˛ czyniac ˛ im przej´scie. Po surowej twarzy ´ Slantera spływał pot, kiedy zerkał w tył na z˙ ołnierzy. Sledziły ich setki oczu,

154

a w szeregach gnomów zapanowało lekkie poruszenie. Kilku zacz˛eło pyta´c, co si˛e dzieje. Mieli teraz przed soba˛ ostatnia˛ lini˛e umocnie´n. Tutaj tak˙ze bro´n uniosła si˛e gro´znie, a potem rozległy si˛e pomruki niezadowolenia. Za ogniskami wyrastały na tle nocy mury cytadeli karłów, a na blankach płon˛eły pochodnie — pojedyncze plamy bladego s´wiatła. — Z drogi! — rozkazał Slanter, ponownie wyrzucajac ˛ przed siebie rami˛e. — Czarna magia wyruszyła tej nocy i padna˛ przed nia˛ mury wrogiej twierdzy! Z drogi! Przej´scie dla w˛edrowca! Jak gdyby dla podkre´slenia ostrze˙zenia, zakapturzona posta´c powolnym gestem uniosła rami˛e i wskazała na stra˙ze. Tego ju˙z było gnomom za wiele. Rozrywajac ˛ szeregi, rozstapili ˛ si˛e w po´spiechu. Wi˛ekszo´sc´ z nich czmychn˛eła a˙z za druga˛ lini˛e obrony, rzucajac ˛ za siebie niespokojne spojrzenia. Kilku wytrwało na swoich miejscach z grymasem zaskoczenia na twarzach, ale nikt si˛e nie o´smielił ich zatrzyma´c. Dwóch s´miałków weszło w noc ze wzrokiem przykutym teraz do ciemnych murów przed nimi. Slanter uniósł dłonie wysoko ponad głow˛e, modlac ˛ si˛e w duchu, aby ten prosty gest powstrzymał s´miertelne pociski wymierzone w nich z cała˛ pewno´scia.˛ Byli kilkana´scie jardów od murów, kiedy rozległ si˛e głos. — Nie zbli˙zaj si˛e, gnomie! Slanter zatrzymał si˛e natychmiast i opu´scił ramiona. — Otwórzcie bramy! — krzyknał. ˛ — Jeste´smy przyjaciółmi! Na murach słycha´c było przytłumione głosy, a potem wołanie do kogo´s poniz˙ ej. Lecz bramy pozostały zamkni˛ete. Slanter rozejrzał si˛e wokół goraczkowo. ˛ Za nimi, w´sród gnomów, znowu zapanowało poruszenie. — Kim jeste´scie? — krzyknał ˛ ponownie głos ze szczytu muru. — Otwórz bram˛e, głupcze! — Slanter stracił cierpliwo´sc´ . Helt wysunał ˛ si˛e naprzód i stanał ˛ przy gnomie. — Callahorn! — zawołał ochrypłym szeptem. Za nimi rozległo si˛e chóralne wycie. Gra była sko´nczona. Rzucili si˛e do murów w szale´nczym p˛edzie, nawołujac ˛ karły. Dopadli obitych z˙ elazem wrót i stan˛eli, rzucajac ˛ za siebie zrozpaczone spojrzenia. Za nimi gnał cały oddział gnomów, wymachujac ˛ dziko pochodniami, a z ich gardzieli wydobywał si˛e w´sciekły wrzask. Włócznie i strzały przeci˛eły ciemno´sci. — Do diabła, otwierajcie, wy. . . — wrzeszczał Slanter. Nagle brama otworzyła si˛e i czyje´s r˛ece wciagn˛ ˛ eły ich do s´rodka. Chwil˛e pó´zniej byli we wn˛etrzu fortecy i wrota zatrzasn˛eły si˛e z hukiem akurat w chwili, kiedy nowe wrzaski furii wypełniły noc. Zostali rzuceni na ziemi˛e i stalowe ostrza włóczni otoczyły ich ciasnym pier´scieniem. Slanter pokr˛ecił głowa˛ z niezadowoleniem i spojrzał na Helta. 155

— Ty im to wyja´snij, Pograniczniku — wymamrotał. — Ja nie potrafi˛e, cho´cbym chciał. Jair Ohmsford spadał do Cillidellan. Rzucił si˛e głowa˛ naprzód — na tle ciem˙ adek nogranatowego, nocnego nieba wygladał ˛ jak ciemna drobinka. Zoł ˛ wywrócił mu koziołka, a w uszach miał p˛ed wiatru. Daleko w dole l´sniły wody jeziora, a na jego pomarszczonej powierzchni ta´nczyły purpurowe odbłyski ognisk gnomów. Wokół niego przepływały rozmazane góry i urwiska otaczajace ˛ Capaal. Czas wydawał si˛e nagle stana´ ˛c w miejscu. Pomy´slał, z˙ e nigdy ju˙z nie zobaczy swoich towarzyszy. Potem uderzył z ogromna˛ siła,˛ przebijajac ˛ powierzchni˛e jeziora i wpadajac ˛ na du˙za˛ gł˛eboko´sc´ do zimnej, ciemnej wody. W płucach zabrakło mu oddechu, a całe ciało miał zdr˛etwiałe od wstrzasu. ˛ Goraczkowo ˛ próbował wydoby´c si˛e z chłodnej czerni, która zamykała si˛e wokół niego, majac ˛ w s´wiadomo´sci tylko jedno — musi si˛e wydosta´c na powierzchni˛e i zaczerpna´ ˛c oddechu. Błyskawicznie tracił ciepło. Czuł napierajac ˛ a˛ na´n mia˙zd˙zac ˛ a˛ sił˛e tak potworna,˛ z˙ e niemal przełamywała go wpół. Desperacko walczył z woda,˛ wydobywajac ˛ si˛e na powierzchni˛e. Przed oczami ta´nczyły mu s´wiatła, ramiona i nogi stawały si˛e bezwładne. Młócił nimi coraz słabiej, zagubiony w labiryncie ciemnych kr˛egów. Chwil˛e pó´zniej wszystko odpłyn˛eło i stracił przytomno´sc´ . ´ Snił. Był to długi, nieko´nczacy ˛ si˛e sen, w którym mieszały si˛e nie powiazane ˛ ze soba˛ wra˙zenia i odczucia, czasy i miejsca kiedy´s spami˛etane i równocze´snie jakby nowe. Fale d´zwi˛eków i ruchów niosły go poprzez krajobrazy koszmarnego snu i znajomych miejsc, poprzez znane mu dobrze szlaki Vale i przez wielkie przestrzenie czarnej, zimnej wody, gdzie z˙ ycie jawiło si˛e jako wirujacy ˛ zam˛et twarzy i kształtów, oderwanych od siebie i unoszacych ˛ si˛e swobodnie. Była tam Brin; przychodziła i odchodziła w przelotnych migawkach, zniekształcona posta´c łacz ˛ aca ˛ w sobie fałsz i rzeczywisto´sc´ i błagajaca ˛ o zrozumienie. Dochodziły do niego niewyra´zne słowa, ale jej głos przyzywał go, przyzywał. . . Potem chwycił go Garet Jax. Jego ramiona mocno obj˛eły ciało chłopca, a jego głos był szeptem z˙ ycia w tym mrocznym miejscu. Jair si˛e unosił, woda go podtrzymywała, a twarz odwróciła si˛e w kierunku zachmurzonego, nocnego nieba. Spróbował co´s powiedzie´c, z trudem chwytajac ˛ powietrze, ale nie zdołał. Znowu był przytomny. Powrócił z miejsca, do którego si˛e ze´sliznał, ˛ lecz ciagle ˛ nie w pełni u´swiadamiał sobie, co si˛e wydarzyło i gdzie si˛e znajduje. Dryfował poprzez ciemno´sc´ , nie mogac ˛ si˛e wydosta´c. Za ka˙zdym razem, kiedy docierał do d´zwi˛eków i barw oznaczajacych ˛ dla´n z˙ ycie, którego mógłby si˛e uchwyci´c, cofał si˛e. Potem chwyciły go czyje´s r˛ece i wydobyły z wody i czerni, raz jeszcze wyciagaj ˛ ac ˛ go na twardy grunt. Szorstkie głosy mamrotały niewyra´znie wokół niego, a strz˛epy słów przepływały w jego umy´sle niczym li´scie miotane wiatrem. Zamru-

156

gał oczami i ujrzał pochylonego nad soba˛ Gareta Jaxa. Szczupła brazowa ˛ twarz była mokra i s´ciagni˛ ˛ eta zimnem, jasne włosy lepiły si˛e do czoła. — Chłopcze, słyszysz mnie? Ju˙z dobrze. Wszystko w porzadku. ˛ — Pojawiły si˛e inne twarze, kanciaste twarze karłów, roztropne i powa˙zne. Przełknał ˛ s´lin˛e, zakrztusił si˛e i wymamrotał co´s bez zwiazku. ˛ — Nic nie mów — burknał ˛ kto´s. — Po prostu odpoczywaj. — Skinał ˛ głowa.˛ Czyje´s dłonie owin˛eły go kocami, uniosły do góry I poniosły dokad´ ˛ s. — Istna noc przybł˛edów — zachichotał inny. Jair próbował spojrze´c w stron˛e, skad ˛ dochodził głos, ale zatracił poczucie kierunku. Rozlu´znił si˛e i zanurzył w cieple koców, ukołysany łagodnym ruchem d´zwigajacych ˛ go rak. ˛ Po chwili ju˙z spał.

XIX Było południe nast˛epnego dnia, kiedy Jair ponownie si˛e obudził. By´c mo˙ze spałby dalej, gdyby nie czyje´s r˛ece, które niezbyt delikatnie potrzasały ˛ nim, chcac ˛ wyrwa´c z drzemki, i głos szepczacy ˛ mu do ucha. — Obud´z si˛e, chłopcze! Do´sc´ ju˙z spałe´s! No dalej, obud´z si˛e! — Poruszył si˛e niech˛etnie, odwrócił na plecy i starł sen z oczu. Przez waskie ˛ okno nad jego głowa˛ wpadało rozproszone s´wiatło sło´nca. Zmru˙zył oczy przed jego blaskiem. — No, chłopcze, dzie´n ju˙z prawie minał! ˛ Przez ciebie nie wyjrzałem stad ˛ ani na krok! Oczy Jaira w ko´ncu odnalazły mówiacego ˛ — kr˛epa˛ sylwetk˛e usadowiona˛ na brzegu jego łó˙zka. — Slanter? — wyszeptał z niedowierzaniem. — A któ˙zby inny? — Gnom prychnał. ˛ Jair zamrugał. — Slanter? Wydarzenia poprzedniej nocy napłyn˛eły do niego gwałtowna˛ fala: ˛ ucieczka przed gnomami przez góry w pobli˙zu Capaal, rozdzielenie z towarzyszami, długi skok do Cillidellan z Garetem Jaxem i ocalenie z rak ˛ karłów. I szept Mistrza Broni, z˙ e wszystko jest ju˙z w porzadku. ˛ Ale przecie˙z Slanter i inni. . . — Slanter! — wykrzyknał, ˛ całkiem ju˙z przebudzony. Poderwał si˛e gwałtownie z posłania. — Slanter, ty z˙ yjesz! — Jasne, z˙ e z˙ yj˛e! Czy wygladam ˛ na martwego? — Ale jak. . . ? — Pytanie zawisło w powietrzu niedopowiedziane i Jair niespokojnie chwycił rami˛e gnoma. — A inni? Co si˛e z nimi stało? Czy z˙ yja? ˛ — Wolniej, wolniej. — Gnom uwolnił r˛ek˛e ze zło´scia.˛ — Wszyscy z˙ yja˛ i wszyscy sa˛ tutaj, wi˛ec przesta´n si˛e martwi´c. Elf został postrzelony w rami˛e, ale wyli˙ze si˛e z tego. Jedynym, który znajduje si˛e w niebezpiecze´nstwie, jestem ja. A to dlatego, z˙ e zamkn˛eli mnie z toba˛ w tym pokoju i umieram z nudów! Mo˙ze wstałby´s teraz i wyszliby´smy na zewnatrz? ˛ Jair ju˙z go nie słuchał. Wszyscy z˙ yja,˛ powtarzał sobie. Wszystkim si˛e udało. Nikt nie zginał, ˛ chocia˙z wydawało si˛e to nieuniknione. Odetchnał ˛ z ulga.˛ Nagle przypomniał sobie co´s, co powiedział Król Srebrnej Rzeki. Dotkni˛ecie magii spo-

158

cznie na ka˙zdym, kto ruszy z toba˛ w podró˙z. Ich ciała zostana˛ obdarzone siła.˛ By´c mo˙ze ta siła i dotyk magii pozwoliły im przej´sc´ bezpiecznie wydarzenia tej nocy. — Wstawaj, wstawaj, wstawaj! — Slanter a˙z podskakiwał z niecierpliwos´ci. — Przecie˙z nie b˛edziesz tutaj tak siedział? Jair spu´scił nogi z łó˙zka i rozejrzał si˛e po pokoju. Był niewielki, zbudowany z kamiennych bloków i skromnie umeblowany. Znajdowały si˛e tu jedynie łó˙zko, stół i krzesła. Od dołu do sko´snego sufitu s´ciany zawieszone były herbowymi gobelinami. Naprzeciwko łó˙zka Jaira znajdowało si˛e drugie okno i małe, drewniane drzwi, teraz zamkni˛ete. W rogu dostrzegł niewielki kominek ze stalowa˛ krata˛ i stosem płonacych ˛ bali. Jair spojrzał na Slantera. — Gdzie my jeste´smy? Slanter popatrzył na niego jak na szale´nca. — A jak sadzisz? ˛ W fortecy karłów! Gdzie jeszcze? pomy´slał Jair ponuro. Wstał powoli, ostro˙znie, oceniajac ˛ swoje siły, wyprostował si˛e i zerknał ˛ z ciekawo´scia˛ przez okno. Przez waski, ˛ okratowany otwór ujrzał ciemnoszara˛ to´n Cillidellan, okryta˛ g˛esta˛ mgła˛ i nisko wiszacymi ˛ chmurami. W oddali, poprzez unoszac ˛ a˛ si˛e mgł˛e mógł dostrzec odbłyski ognisk płonacych ˛ wzdłu˙z brzegów jeziora. Stra˙ze gnomów. Potem zdał sobie spraw˛e z panujacej ˛ tu ciszy. Był w fortecy Capaal, cytadeli karłów, która stała na stra˙zy tam i s´luz regulujacych ˛ bieg Srebrnej Rzeki; cytadeli, która jeszcze wczoraj atakowana była przez armie gnomów. Gdzie były teraz te armie? Dlaczego nikt ju˙z nie atakował Capaal? — Slanter, co si˛e stało z obl˛ez˙ eniem? — zapytał szybko. — Dlaczego jest tak cicho? — Skad ˛ mog˛e wiedzie´c? — Gnom parsknał ˛ z irytacja.˛ — Nikt mi nic nie mówił. — Co si˛e tam dzieje na zewnatrz? ˛ Co widziałe´s? — Slanter poderwał si˛e na nogi. — Nie słyszysz, co do ciebie mówi˛e? Co z toba? ˛ Uszy ci zatkało czy co? Jestem z toba˛ w tym pokoju, odkad ˛ wyciagn˛ ˛ eli ci˛e z wody! Zamkni˛ety jak zwykły złodziejaszek! Uratowałem skór˛e temu nad˛etemu Pogranicznikowi i co mnie za to spotkało? Zamkn˛eli mnie tu z toba! ˛ — Ja. . . — Ich zdaniem gnom to zawsze gnom! Nie wierza˛ z˙ adnemu z nas! Wi˛ec siedz˛e tu jak kwoka nad piskl˛eciem, a ty sobie s´pisz, jakby nic ci˛e nie obchodziło. Cały dzie´n czekałem, a˙z raczysz si˛e obudzi´c! Prawdopodobnie spałby´s dalej, gdybym całkowicie nie stracił cierpliwo´sci! Jair cofnał ˛ si˛e. — Mogłe´s obudzi´c mnie wcze´sniej. . . 159

— Niby jak miałem to zrobi´c! — wybuchnał ˛ gnom. — Skad ˛ miałem wiedzie´c, co ci jest? Mogło ci si˛e co´s sta´c! Musiałem czeka´c, a˙z odpoczniesz, z˙ eby si˛e upewni´c! Gdyby co´s ci si˛e stało, ten czarny diabeł, Mistrz Broni, obdarłby mnie ze skóry! — Jair mimo woli u´smiechnał ˛ si˛e. Gnom zacisnał ˛ z˛eby. — Uspokoj˛e si˛e, jak wyleziesz z tego łó˙zka i ubierzesz si˛e w co´s! Po drugiej stronie tych drzwi stoi stra˙znik, który ma mnie pilnowa´c! Ale skoro ju˙z nie s´pisz, mo˙ze da si˛e go namówi´c, z˙ eby wypu´scił nas obu! Potem b˛edziesz mógł s´mia´c si˛e do woli! A teraz ubieraj si˛e! Wzruszajac ˛ ramionami, Jair pozbył si˛e nocnej koszuli, w która˛ go przebrano, i zaczał ˛ zakłada´c swoje ubranie z Vale. Był mile zaskoczony tym, z˙ e Slanter znów stał si˛e taki wymowny, mimo z˙ e po wi˛ekszej cz˛es´ci było to utyskiwanie i zrz˛edzenie. Slanter wydawał si˛e znowu soba˛ — gaduła,˛ którym okazał si˛e tej pierwszej nocy po pojmaniu Jaira w górach; gaduła,˛ którego Jair polubił. Nie wiedział, dlaczego gnom zdecydował si˛e pozby´c swojej skorupy, ale był zachwycony, z˙ e ma za towarzysza znowu dawnego Slantera. — Przykro mi, z˙ e musiałe´s tkwi´c tu zamkni˛ety razem ze mna˛ — odwa˙zył si˛e powiedzie´c po chwili. — Powinno ci by´c przykro — burknał ˛ Slanter. — Wsadzili mnie tu, z˙ ebym ci˛e dogladał. ˛ Pewnie my´sla,˛ z˙ e jestem dobra˛ nia´nka.˛ Jair wyszczerzył z˛eby. ´ — Smiem twierdzi´c, z˙ e si˛e nie myla.˛ Wyraz twarzy gnoma sprawił, z˙ e Jair szybko zmienił temat. Chichoczac ˛ w gł˛ebi ducha, si˛egał wła´snie po buty, kiedy nagle przypomniał sobie o krysztale wizji i Srebrnym Pyle. Podczas ubierania nie zauwa˙zył ich. Nie wyczuł znajomego kształtu w kieszeniach. U´smiech zamarł mu na twarzy. Przebiegł dło´nmi po ubraniu. Nic! Goraczkowo ˛ przeszukał posłanie, po´sciel i wszystko wokół. Kryształ wizji i Srebrny Pył znikn˛eły. Wrócił my´slami do wydarze´n poprzedniej nocy i skoku do Cillidellan. Czy˙zby zgubił je w jeziorze? — Szukasz czego´s? Jair zesztywniał. W głosie Slantera brzmiała fałszywa troska. — Slanter, co zrobiłe´s. . . — Ja? — Przerwał szybko gnom z wyrazem absolutnej niewinno´sci na przebiegłej twarzy. — Twoja oddana niania? — Gdzie one sa,˛ Slanter? — Jair był w´sciekły. — Gdzie je poło˙zyłe´s? Teraz gnom szczerzył z˛eby. — To bardzo zabawne, wierz mi, ale mimo to mam lepsze rzeczy do roboty. Wi˛ec je´sli szukasz sakiewki i kryształu wizji, to ma je Mistrz Broni. Wział ˛ je od ciebie zeszłej nocy, kiedy ci˛e tu przynie´sli i rozebrali. Nie miał do mnie zaufania, rzecz jasna. — Z zadowoleniem splótł r˛ece na piersiach. — A teraz ko´nczmy z tym. Czy mo˙ze potrzebujesz tak˙ze pomocy przy ubieraniu?

160

Jair zarumienił si˛e, po czym bez słowa podszedł do drewnianych drzwi i zastukał. Kiedy si˛e otworzyły, poinformował pełniacego ˛ wart˛e karła, z˙ e obaj pragna˛ wyj´sc´ na zewnatrz. ˛ Karzeł zmarszczył brwi, kazał im zosta´c w s´rodku i obrzucajac ˛ Slantera podejrzliwym spojrzeniem, na powrót zamknał ˛ drzwi. Coraz bardziej zaintrygowani brakiem odgłosów bitwy i coraz bardziej zniecierpliwieni, musieli odczeka´c jeszcze godzin˛e, zanim drzwi otworzyły si˛e po raz drugi i stra˙znik polecił im pój´sc´ za nim. Opu´scili pokój w po´spiechu i poszli w dół korytarzem bez okien, mijajac ˛ kilkana´scie par drzwi podobnych do tych, którymi wyszli. Potem wspinali si˛e po schodach, które prowadziły na mury wychodzace ˛ na mroczne wody Cillidellan. Ich twarze owionał ˛ wiatr niosacy ˛ od jeziora wodny pył i chłodne, ostre powietrze dnia. Tutaj tak˙ze wszystko było ciche i pełne jakby oczekiwania na co´s, okryte płaszczem mgły i rz˛edami nisko wiszacych ˛ chmur, które rozciagały ˛ si˛e pomi˛edzy szczytami osłaniajacymi ˛ tamy i zapory wodne. Stra˙ze karłów patrolowały mury. Ich oczy spogladały ˛ bacznie, próbujac ˛ przebi´c si˛e przez mgł˛e. Oprócz odległych błysków ognisk — czerwonawych drobinek s´wiatła w panujacej ˛ wokół szaro´sci — nie było s´ladu armii gnomów. Karzeł sprowadził ich z murów, kierujac ˛ si˛e w stron˛e szerokiego dziedzi´nca rozciagaj ˛ acego ˛ si˛e na s´rodku wysokiej zapory wokół Cillidellan. Na pomocy i południu, zagubione we mgle, na tle ołowianego nieba wyrastały wie˙ze i przedmurza fortecy karłów. Było w tym widoku co´s niesamowitego, wr˛ecz widmowego. Cytadela otulona była całunem mgły i półmroku i wygladała ˛ niemal, jakby zabłakała ˛ si˛e tutaj z czyjego´s snu i miała znikna´ ˛c tu˙z po przebudzeniu. Prócz kilku zaledwie karłów na dziedzi´ncu nie było nikogo. W kamieniu wydra˙ ˛zono w regularnych odst˛epach szyby ze schodami prowadzacymi ˛ w dół. Jair przypuszczał, z˙ e czarne tunele biegna˛ do platform s´luz umieszczonych poni˙zej. Przeszli ju˙z prawie dziedziniec, kiedy zatrzymał ich czyj´s okrzyk. W ich stron˛e biegł Edain Elessedil z grubym opatrunkiem na zranionym ramieniu i barku. U´smiechajac ˛ si˛e szeroko, podszedł do Jaira i wyciagn ˛ ał ˛ dło´n na powitanie. — Cały i zdrowy Jair Ohmsford! — Objał ˛ chłopca zdrowym ramieniem, kiedy podj˛eli marsz za swoim milczacym ˛ przewodnikiem. — Mam nadziej˛e, z˙ e lepiej si˛e czujesz? — O wiele lepiej. — Jair odwzajemnił u´smiech. — Jak twoje rami˛e? — To tylko małe zadrapanie. Troch˛e zesztywniało i tyle. Ale co to była za noc! Szcz˛es´cie, z˙ e wszyscy prze˙zyli´smy. A ten! — wskazał na Slantera, który szedł o krok za nim. — Jego ucieczka to niemal cud! Opowiadał ci? Jair pokr˛ecił głowa,˛ wobec czego Edain Elessedil natychmiast opowiedział mu, co si˛e przydarzyło Slanterowi i Heltowi podczas ich pełnego udr˛eki spaceru przez obozowisko gnomów ubiegłej nocy. Jair słuchał z rosnacym ˛ zdziwieniem, raz po raz rzucajac ˛ spojrzenia na idacego ˛ za nim gnoma. Pod maska˛ wystudiowanej oboj˛etno´sci Slanter wygladał ˛ na zakłopotanego uwaga,˛ jaka˛ na siebie zwrócił.

161

— To była najprostsza droga ucieczki — burknał, ˛ kiedy zachwycony elf zako´nczył swoja˛ opowie´sc´ . Jair miał na tyle rozsadku, ˛ z˙ eby si˛e nie dopytywa´c o nic wi˛ecej. Przewodnik poprowadził ich schodami na mury, na północna˛ stra˙znic˛e, a potem przez podwójne drzwi do atrium pełnego drzew i ró˙znych ro´slin, kwitnacych ˛ w przeniesionej tu skad´ ˛ s czarnej ziemi pod szkłem lub pod otwartym niebem. Jair pomy´slał z podziwem, z˙ e nawet tutaj, po´sród gór, karły przyniosły ze soba˛ cz˛es´c´ swojej ojczyzny. Za ogrodami znajdował si˛e taras ze stołami i ławami. — Zaczekajcie tutaj — rozkazał wartownik i odszedł. Jair zwrócił si˛e ponownie do Edaina. — Dlaczego nie toczy si˛e dzi´s z˙ adna bitwa, ksia˙ ˛ze˛ elfów? Co si˛e stało z armiami gnomów? Edain Elessedil pokr˛ecił głowa.˛ — Nikt nie wie dokładnie, co si˛e stało. Tamy i zapory były oblegane niemal od tygodnia. Ka˙zdego dnia gnomy atakowały fortec˛e z obu stron. Ale dzisiaj nie było z˙ adnego ataku. Gnomy zebrały si˛e na liniach umocnie´n i obserwuja˛ nas. Wyglada, ˛ jakby na co´s czekały. — Nie podoba mi si˛e to — mruknał ˛ Slanter. — Karłom tak˙ze nie — powiedział cicho Edain. — Do Culhaven wysłano go´nców, a zwiadowcy podziemnymi tunelami przeszli na tyły armii gnomów, z˙ eby zbada´c sytuacj˛e. — Zawahał si˛e i spojrzał na Jaira. — Garet Jax te˙z jest na zewnatrz. ˛ Jair wytrzeszczył oczy. — On? Dlaczego? Dokad ˛ poszedł? — Nie wiem. — Elf powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Nic mi nie powiedział. Nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby nas opu´scił. My´sl˛e, z˙ e po prostu chciał si˛e rozejrze´c. Zabrał ze soba˛ Helta. — Pow˛eszy´c na własna˛ r˛ek˛e. — Slanter skrzywił si˛e. — To do niego podobne. — Kto to wie? — Elf spróbował si˛e u´smiechna´ ˛c. — Mistrz Broni nie pyta nikogo o rad˛e, Slanter. — Mroczne powody i mroczne cele kieruja˛ tym człowiekiem — mruknał ˛ gnom do siebie. Przez jaki´s czas stali w ciszy, nie patrzac ˛ na siebie, zatopieni w rozmy´slaniach nad działaniami Gareta Jaxa. Jair przypomniał sobie, co mówił Slanter. Mistrz Broni ma przy sobie kryształ wizji i Srebrny Pył; znaczyło to, z˙ e je´sli co´s si˛e stanie Garetowi, magia Króla Srebrnej Rzeki przepadnie, a wtedy przepadnie równie˙z jedyna szansa Jaira, z˙ eby pomóc Brin. Z rozmy´sla´n wyrwał ich odgłos otwieranych drzwi i z wn˛etrza fortecy wyszedł Foraker. Podszedł do nich szybkim krokiem i przywitał si˛e z ka˙zdym u´sciskiem dłoni. 162

— Wypoczałe´ ˛ s, Ohmsford? — zapytał burkliwie, a Jair skinał ˛ głowa.˛ — To dobrze. Poprosiłem, z˙ eby przyniesiono dla nas obiad, wi˛ec mo˙ze by´smy usiedli? Ruszył do najbli˙zszego stołu, a pozostała trójka poszła za nim. Drzewa i krzewy rosnace ˛ w ogrodzie rzucały coraz dłu˙zsze cienie. Było szare, pó´zne popołudnie. Zapalono wi˛ec s´wiece i chwil˛e potem przyniesiono im posiłek składajacy ˛ si˛e z wołowiny, sera, chleba, zupy i piwa. Zacz˛eli je´sc´ i Jair z zaskoczeniem odkrył, jak bardzo był głodny. Kiedy sko´nczyli, Foraker odsunał ˛ si˛e od stołu i zaczał ˛ przeszukiwa´c kieszenie. — Mam co´s dla ciebie. — Zerknał ˛ na Jaira. — A, tutaj jeste´scie. — Trzymał w dłoni sakiewk˛e ze Srebrnym Pyłem i kryształ wizji na srebrnym ła´ncuchu. Pchnał ˛ je przez stół w kierunku chłopca. — Garet kazał ci to odda´c. Powiedział, z˙ e mam je bezpiecznie przechowa´c, dopóki si˛e nie obudzisz. Kazał ci te˙z powiedzie´c, z˙ e wykazałe´s du˙zo odwagi zeszłej nocy. Na twarzy Jaira odbiło si˛e zaskoczenie i poczuł nagle, z˙ e rozpiera go duma. Spojrzał zakłopotany na Edaina i Slantera, a potem znowu na karła. — Gdzie on teraz jest? — wyjakał. ˛ Foraker wzruszył ramionami. — Poszedł z Heltem zbada´c przej´scie, które wyprowadzi nas z fortecy za linie umocnie´n gnomów na północ. Chciał si˛e upewni´c, z˙ e jest bezpieczne, zanim wszyscy wyruszymy. Pójdziemy jutro, po zapadni˛eciu nocy. Nie mo˙zemy ju˙z dłuz˙ ej czeka´c. Obl˛ez˙ enie mo˙ze trwa´c miesiacami. ˛ Jego zdaniem b˛edziemy zbyt długo odci˛eci. — Niektórzy z nas byli o wiele bardziej odci˛eci ni˙z inni — burknał ˛ znaczaco ˛ Slanter. Foraker odwrócił do niego twarz. Brwi miał gro´znie s´ciagni˛ ˛ ete. — Por˛eczyli´smy za ciebie, gnomie, wszyscy, którzy szli z toba˛ od Culhaven. Radhomm, dowodzacy ˛ tym garnizonem uznał, z˙ e nasze słowo wystarczy. Ale sa˛ w tych murach inni, którzy my´sla˛ inaczej, którzy podczas obl˛ez˙ enia stracili przyjaciół i bliskich. Dla nich nasze zapewnienia moga˛ nie by´c wystarczajace. ˛ Byłe´s trzymany pod stra˙za˛ nie dlatego, z˙ e jeste´s wi˛ez´ niem, ale dla ochrony. Mo˙zesz w to wierzy´c lub nie, ale twoje bezpiecze´nstwo obchodzi tutaj par˛e osób, zwłaszcza Ohmsforda. — Potrafi˛e sam o siebie zadba´c — mruknał ˛ ponuro Slanter. — I nie trzeba mi niczyjej troski, a zwłaszcza tego chłopca! Foraker zesztywniał. — Pewnie ucieszy go ta wiadomo´sc´ ! — warknał. ˛ Slanter umilkł gwałtownie. Znowu zamknie si˛e w sobie, pomy´slał Jair. Osłoni si˛e przed wszystkim, co dzieje si˛e wokół niego. Tylko kiedy jeste´smy sami, wydaje si˛e, z˙ e chce wyle´zc´ z tej ochronnej skorupy. Tylko wtedy odsłania troch˛e tego dawnego Slantera z czasów naszego pierwszego spotkania. Przez reszt˛e czasu jest outsiderem, zdeklarowanym samotnikiem, nie akceptujacym ˛ roli członka naszej małej kompanii. 163

— Czy nasza wiadomo´sc´ dotarła? — zapytał Forakera Edain Elessedil. — O zniszczeniu mostu na Wedge? — Tak. — Karzeł odwrócił mroczne spojrzenie od Slantera. — Twój plan si˛e powiódł, ksia˙ ˛ze˛ elfów. Gdyby´smy lepiej znali zasi˛eg tego obl˛ez˙ enia i liczebno´sc´ armii, mogliby´smy lepiej zaplanowa´c ucieczk˛e. — Czy grozi nam tu jakie´s niebezpiecze´nstwo? — Nie, forteca jest bezpieczna. Magazyny sa˛ wystarczajaco ˛ zaopatrzone, aby ˙ przetrwa´c miesiace ˛ obl˛ez˙ enia, je´sli b˛edzie trzeba. Zadna armia nie wyrzadzi ˛ nam tu szkody. Niebezpiecze´nstwo czeka nas za murami, kiedy podejmiemy podró˙z na północ. Slanter siedzacy ˛ u jego boku mruknał ˛ co´s niezrozumiałego i osuszył resztk˛e swego piwa. Foraker spojrzał na gnoma, a jego okolona broda˛ twarz st˛ez˙ ała. — Tymczasem, jest jeszcze co´s, co trzeba zrobi´c. To zadanie nale˙zy do mnie i do ciebie, gnomie. Slanter uniósł czujnie wzrok. — Có˙z takiego musimy zrobi´c, karle? Twarz Forakera pociemniała jeszcze bardziej, ale jego głos pozostał spokojny. — Jest w tych murach kto´s, kto twierdzi, z˙ e zna dobrze zamek Widm Mord. Twierdzi nawet, z˙ e zna go lepiej ni˙z ktokolwiek inny. Je´sli to prawda, to jego wiedza mo˙ze by´c nam niezwykle przydatna. — Je´sli to prawda, to ja nie b˛ed˛e wam dłu˙zej potrzebny! — warknał ˛ Slanter. — Co mam zrobi´c? — Ta wiedza jest cenna, je˙zeli jest prawdziwa — ciagn ˛ ał ˛ Foraker. — Ale jedynym, który mo˙ze to sprawdzi´c, jeste´s ty. — Ja? — W s´miechu gnoma nie było rado´sci. — Uwierzysz, je´sli ci powiem, z˙ e to, co słyszałe´s, jest prawda,˛ czy te˙z nie? Dlaczego miałby´s to robi´c? A moz˙ e chcesz mnie sprawdzi´c? To o wiele bardziej prawdopodobne. My´sl˛e, z˙ e tak. Sprawdzisz, co powiem ja, a co ten drugi! — Slanter! — Jair upomniał gnoma. Czuł zło´sc´ i rozczarowanie. — To ty nikomu nie wierzysz — stanowczo dodał Edain. Slanter chciał co´s odpowiedzie´c, ale po chwili namysłu zrezygnował. Przemówił zatem Foraker, cicho, ale wyra´znie. — Je´sli chciałbym ci˛e podda´c próbie, to nie przeciwko niemu. — Przy stole zapadła cisza. — Kto to jest? — zapytał w ko´ncu Slanter. Brwi Forakera zbiegły si˛e pos˛epnie. — Mwellret. — Slanter zesztywniał. — Mwellret? — warknał. ˛ — Jaszczur? Powiedział to z taka˛ nienawi´scia,˛ z˙ e Jair i Edain Elessedil spojrzeli na siebie ˙ ˙ zaskoczeni. Zaden z nich nigdy nie widział mwellreta. Zaden w ogóle nie słyszał o czym´s takim a˙z do tej pory, a widzac ˛ reakcj˛e gnoma, zacz˛eli si˛e zastanawia´c, czy nie byłoby lepiej pozosta´c w błogiej nie´swiadomo´sci. 164

— Człowiek z patrolu Radhomma znalazł go na skraju jeziora dzie´n lub dwa przed obl˛ez˙ eniem. Fale wyniosły go na brzeg — opowiadał Foraker ze wzrokiem utkwionym w Slantera. — Bardziej przypominał martwego ni˙z z˙ ywego, kiedy go wyciagn˛ ˛ eli. Bełkotał co´s, z˙ e czarni je´zd´zcy wyrzucili go z Ravenshorn. Powiedział, z˙ e zna sposób, z˙ eby ich zniszczy´c. Patrol przyniósł go tutaj. Przed obl˛ez˙ eniem nie mieli czasu, aby go wyrzuci´c — przerwał. — A˙z do tej pory nie było sposobu, aby sprawdzi´c, czy to, co mówi, jest prawda.˛ — Prawda! — Slanter splunał. ˛ — Jaszczury nie wiedza,˛ co to prawda! — Mo˙ze nadzieja zemsty na tych, którzy jego zdaniem skrzywdzili go, sprawiła, z˙ e mówi prawd˛e. Mo˙zemy ofiarowa´c mu t˛e zemst˛e; by´c mo˙ze dobijemy targu. Pomy´sl. Musi zna´c sekrety Ravenshorn i Graymark. Te góry nale˙zały kiedy´s do niego. Zamek tak˙ze. — Nic nie nale˙zało do niego! Nigdy! — Slanter gwałtownie poderwał si˛e z krzesła, dr˙zac ˛ z w´sciekło´sci. — Zabrali wszystko! Jaszczury! Zbudowali ten zamek na ko´sciach mojego ludu! Uczynili niewolników z plemion gnomów z˙ yjacych ˛ w tych górach! Posługiwali si˛e czarna˛ magia,˛ tak jak w˛edrowcy! Czarne diabły! Pr˛edzej sam sobie poder˙zn˛e gardło, ni˙z uwierz˛e w cho´cby jedno ich słowo! Jair tak˙ze wstał, próbujac ˛ interweniowa´c. — Slanter, co ty. . . — Chwileczk˛e, Ohmsford — uciał ˛ krótko Foraker. Surowe oblicze zwróciło si˛e do Slantera. — Gnomie, nie wierz˛e mwellretom tak samo jak ty. Ale je´sli ten mo˙ze nam pomóc, to przyjmiemy t˛e pomoc. Nasze zadanie jest ju˙z wystarczajaco ˛ trudne. A je´sli si˛e oka˙ze, z˙ e mwellret kłamie. . . no có˙z, b˛edziemy wiedzieli, co z nim zrobi´c. Slanter przez chwil˛e wpatrywał si˛e w stół przed soba,˛ nie mówiac ˛ ani słowa, po czym powoli usiadł. — To strata czasu. Id´zcie beze mnie. Sam go osad´ ˛ z, Forakerze. — Karzeł wzruszył ramionami. — My´slałem, z˙ e masz do´sc´ siedzenia pod kluczem — przerwał karzeł, obserwujac ˛ ciemne oczy gnoma utkwione w jego własnych. — Poza tym mój osad ˛ jest bezu˙zyteczny. Jeste´s jedynym, który mo˙ze nam w tym pomóc. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Slanter uporczywie wpatrywał si˛e w twarz Forakera. — Gdzie jest teraz mwellret? — zapytał w ko´ncu. — W magazynie, który słu˙zy mu za cel˛e — odpowiedział Foraker. — Nigdy nie wychodzi, nawet na krótki spacer. Nie lubi powietrza i s´wiatła. — Czarny diabeł! — zamruczał gnom w odpowiedzi. Potem westchnał. ˛ — No dobra. Ty i ja. — Ci dwaj tak˙ze, je´sli zechca.˛ — Foraker wskazał na Jaira i Edaina. — Ja id˛e — oznajmił natychmiast chłopiec. — I ja — dołaczył ˛ ksia˙ ˛ze˛ elfów. Foraker wstał i skinał ˛ głowa.˛ — Zaprowadz˛e was.

XX Zeszli z tarasu ogrodów do wn˛etrza tam i s´luz Capaal. Szare s´wiatło popołudnia przeszło nagle w mrok, kiedy przemierzali schody i przej´scia wijace ˛ si˛e gł˛eboko w kamieniu i drewnie. Wokół niewielkich plam zamglonego s´wiatła olejnych lamp, zawieszonych na stalowych uchwytach, gromadziły si˛e cienie. Powietrze uwi˛ezione we wn˛etrzu skały było st˛echłe i wilgotne. Poprzez cisz˛e wypełniajac ˛ a˛ ni˙zsze poziomy zapory przebijał si˛e równomierny zgrzyt wielkich kół i d´zwigni. Przed nimi otwierały si˛e kolejno i zamykały coraz to nowe drzwi. Czuli, jakby gdzie´s w pobli˙zu czaiła si˛e ukryta bestia, poruszona d´zwi˛ekiem zamków i maszynerii, uwi˛eziona i czekajaca, ˛ a˙z wyrwie si˛e na wolno´sc´ . Na tym poziomie spotkali zaledwie kilku karłów. Le´sny ludek, który prze˙zył Wielkie Wojny, kopiac ˛ podziemne tunele, długo czekał, zanim znowu wynurzył si˛e ze swego wi˛ezienia na s´wiatło słoneczne. Dlatego te˙z przysi˛egli sobie, z˙ e nigdy tam nie powróca.˛ Ich odraza do ciemno´sci i zamkni˛etych przestrzeni była powszechnie znana innym rasom. Z trudem znosili zamkni˛ecie. Zapory i tamy były niezb˛edne dla ich egzystencji. Sprawa˛ z˙ ycia lub s´mierci było regulowanie przepływu wód Srebrnej Rzeki, która biegła na zachód do ich ojczyzny. Dlatego podj˛eli to po´swi˛ecenie. Lecz nie przebywali tu nigdy dłu˙zej, ni˙z było to konieczne. Po krótkich dy˙zurach, pozwalajacych ˛ sprawdzi´c działanie maszynerii, która˛ zbudowali dla swoich celów, nast˛epowały pospieszne wyj´scia na s´wiat pełen s´wiatła i powietrza. Dlatego te˙z na twarzach nielicznych karłów, które mijali czterej towarzysze, malowała si˛e stoicka wytrwało´sc´ , nieudolnie maskujaca ˛ zdecydowana˛ niech˛ec´ do nieprzyjemnego obowiazku. ˛ Elb tak˙ze odczuwał niech˛ec´ , aczkolwiek dobrze znosił niewygod˛e. Jego surowa, ciemna twarz zwrócona była w kierunku labiryntu korytarzy i schodów, a mocna sylwetka była wyprostowana i zdecydowanie prowadziła towarzyszy poprzez s´wiatła i cienie w dół, do magazynu. Po drodze opowiedział Jairowi i Edainowi histori˛e mwellretów. Były gatunkiem trolli, wyja´snił na poczatku ˛ swojej opowie´sci. Trolle prze˙zyły Wielkie Wojny na powierzchni ziemi, wystawione na działanie straszliwych efektów energii, które rozp˛etały wojny. Niegdy´s byli kobietami i m˛ez˙ czyznami, ale 166

potem zmutowały, zmieniajac ˛ posta´c. Ich skóra i organy ciała przystosowały si˛e do przera˙zajacych ˛ warunków, które Wielkie Wojny wytworzyły niemal na całej powierzchni ziemi. Północne trolle prze˙zyły w górach, stały si˛e ogromne i silne. Ich skóra stwardniała tak, z˙ e z czasem przybrała wyglad ˛ szorstkiej kory drzew. Ale mwellrety powstały z ludzi, którzy próbowali prze˙zy´c w lasach zmienionych podczas Wielkich Wojen w bagna przez zatrute wody i choroby listowia. Przyswajajac ˛ sobie charakterystyczne cechy stworze´n, dla których z˙ ycie na bagnach było naturalne, mwellrety przybrały posta´c gadów. Kiedy Slanter nazwał je jaszczurami, opisał je tak, jak naprawd˛e teraz wygladaj ˛ a.˛ Ich ciała pokryte były łuska,˛ ramiona i nogi skróciły si˛e i zako´nczone były pazurami, a ciała nabrały w˛ez˙ owej gi˛etko´sci. Lecz mimo to istniała ogromna ró˙znica pomi˛edzy mwellretami a innymi gatunkami trolli, które zamieszkiwały mroczne zakatki ˛ czterech krain. Wspinaczka mwellretów po drabinie cywilizacji była bardzo gwałtowna i zaowocowała dziwna˛ i przera˙zajac ˛ a˛ zdolno´scia˛ do zmiany kształtów. Konieczno´sc´ przetrwania stawiała mwellretom jak i wszystkim innym trollom straszliwe wymagania. Ale w procesie poznawania tajników prze˙zycia przeszły one fizyczna˛ transformacj˛e, która umo˙zliwiała im zmian˛e kształtów ciała z łatwo´scia˛ wła´sciwa˛ mi˛ekkiej glinie. Nie były biegłe w tej sztuce na tyle, aby zamaskowa´c charakterystyczne dla siebie cechy, niemniej jednak potrafiły skraca´c i wydłu˙za´c wszystkie cz˛es´ci swego ciała oraz umiały przystosowa´c si˛e do warunków ka˙zdego s´rodowiska, w jakim si˛e znalazły. Niewiele wiedziano o tym, jak osiagaj ˛ a˛ zmian˛e kształtów. Wiedziano jednak, z˙ e potrafia˛ to robi´c. Wiedziano równie˙z, z˙ e jako jedyne stworzenia posiadły t˛e umiej˛etno´sc´ . Niewielu poza granicami Estlandii wiedziało o istnieniu mwellretów. Prowadzili bowiem samotniczy tryb z˙ ycia i rzadko opuszczali swoje kryjówki w gł˛ebi ˙ Anaru. Nie pokazali si˛e tak˙ze na Radzie w Paranorze. Zaden z nich nie walczył w Wojnie Ludów. Zamkni˛ete w swojej mrocznej ojczy´znie, w lasach, bagnach i górskich kniejach, trzymały si˛e na uboczu wszystkich wydarze´n. Złamały t˛e zasad˛e jedynie w wypadku gnomów. Jaki´s czas po Pierwszej Radzie w Paranorze, niemal tysiac ˛ lat temu, mwellrety opu´sciły bagna i zniszczone lasy i przyw˛edrowały do zalesionych wzgórz Ravenshorn. Pozostawiajac ˛ wilgotne i cuchnace ˛ błota nizin stworzeniom, z którymi dzieliły te tereny od czasów zniszczenia starego s´wiata, mwellrety ruszyły na zalesione wy˙zyny zamieszkałe przez porozrzucane plemiona gnomów. Gnomy były przesadne ˛ i bały si˛e stworze´n, które potrafiły zmienia´c kształt i które prawdopodobnie posługiwały si˛e elementami czarnej magii powołanej do z˙ ycia wraz z nadej´sciem druidów. Z czasem mwellrety zacz˛eły czerpa´c korzy´sci z tego strachu i zacz˛eły stawia´c z˙ adania ˛ plemionom z˙ yjacym ˛ w Ravenshorn. Przej˛eły rol˛e przywódców, a gnomy upadły do rangi niewolników. Poczatkowo ˛ stawiano opór tym stworzeniom — jaszczurom, jak je nazywano — ale po pewnym czasie opór zgasł. Gnomy nie były na tyle silne ani 167

zorganizowane, aby walczy´c, a kilka przera˙zajacych ˛ przykładów, co mo˙ze si˛e sta´c tym, którzy przestali by´c ulegli, pozostawiło niezatarte wra˙zenie na pozostałych. Pod panowaniem mwellretów zbudowane zostało Graymark — ogromna cytadela, z której jaszczury zarzadzały ˛ plemionami zamieszkujacymi ˛ tereny wokół niej. Mijały lata i w ko´ncu mwellrety władały całym Ravenshorn. Karły na południu oraz plemiona gnomów na pomocy i zachodzie trzymały si˛e z dala od tych gór, a same mwellrety nie przejawiały ch˛eci do wychylenia si˛e poza granice swojego nowego królestwa. Wraz z nadej´sciem lorda Warlocka w czasie Drugiej Wojny Ludów rozniosła si˛e plotka, z˙ e dobito targu i jaszczury ofiarowały mnóstwo swoich sług, gnomów, władcy Królestwa Czaszki. Ale nikt nie miał na to z˙ adnych dowodów. Potem, wraz z zako´nczeniem nieudanej Trzeciej Wojny Ludów — wojny, w czasie której Shea Ohmsford wyruszył na poszukiwanie mistycznego Miecza Shannary, a lord Warlock został pokonany — mwellrety nieoczekiwanie zacz˛eły wymiera´c. Staro´sc´ i choroby uszczupliły ich liczb˛e tak, z˙ e jedynie gar´sc´ młodych przyszła na s´wiat. Razem z ich liczba˛ zmniejszało si˛e równie˙z panowanie jaszczurów nad plemionami gnomów w Ravenshorn. Kawałek po kawałku ich królestwo kurczyło si˛e, a˙z w ko´ncu ograniczało si˛e jedynie do Graymark, a w tym regionie s´wiata pozostało niewiele plemion. — A teraz wyglada ˛ na to, z˙ e tych paru pozostałych wyrzucono z powrotem na bagna, które ich zrodziły. — Foraker podsumował swoja˛ opowie´sc´ . — Nawet je´sli maja˛ moc, to nie mo˙ze si˛e ona równa´c z moca˛ w˛edrowców. Tak jak gnomy, którymi rzadzili, ˛ zostaliby niewolnikami, gdyby pozostali w górach. — Lepiej, aby zostały starte z powierzchni ziemi! — wtracił ˛ z gorycza˛ Slanter. — Tylko na to zasługuja! ˛ — Czy naprawd˛e posiadły moc czarnej magii? — zapytał Jair. Foraker wzruszył ramionami. — Nigdy tego nie widziałem. Sadz˛ ˛ e, z˙ e jest troch˛e magii w ich zmienianiu kształtów. Ludzie gadaja˛ te˙z, z˙ e potrafia˛ oddziaływa´c na z˙ ywioły — wiatr, ziemi˛e, ogie´n i wod˛e. Mo˙ze jest w tym troch˛e prawdy, bo mwellrety poj˛eły gł˛ebiej sposób, w jaki z˙ ywioły wpływaja˛ na pewne rzeczy. Ale wi˛ekszo´sc´ tego gadania, to zwykłe przesady. ˛ Slanter wymruczał co´s niezrozumiałego i rzucił Jairowi ponure spojrzenie s´wiadczace ˛ o tym, z˙ e zupełnie nie zgadza si˛e z opinia˛ karła. — B˛edziesz bezpieczny, Ohmsford. — Foraker u´smiechnał ˛ si˛e niepokojaco, ˛ a jego ciemne brwi uniosły si˛e. — Je´sli b˛edzie tak głupi, aby u˙zy´c magii w tych murach, umrze, zanim zda˙ ˛zysz mrugna´ ˛c! Przed nimi ciemny korytarz nagle si˛e rozja´snił i cała czwórka zbli˙zyła si˛e do przej´scia przecinajacego ˛ im drog˛e, mijajac ˛ po prawej ciag ˛ drzwi. Przy najbli˙zszych stało dwóch wartowników. Podejrzliwe oczy zwróciły si˛e w ich stron˛e,

168

obserwujac ˛ ich nadej´scie. Foraker krótko powitał stra˙zników i rozkazał otworzy´c drzwi. Wartownicy spojrzeli po sobie i wzruszyli ramionami. — We´z s´wiatło — powiedział jeden z nich, podajac ˛ Forakerowi olejna˛ lamp˛e. — Jaszczur przez cały czas siedzi w ciemno´sciach. Foraker zapalił lamp˛e od knota innej, wiszacej ˛ przy drzwiach, po czym spojrzał na swoich towarzyszy. — Gotowi — oznajmił stra˙znikom. Odsuni˛eto rygiel i zdj˛eto zasuw˛e. Obite z˙ elazem drzwi z z˙ ałobnym j˛ekiem uchyliły si˛e, ukazujac ˛ za soba˛ zupełna˛ ciemno´sc´ . Foraker ruszył naprzód bez słowa, a pozostała trójka szła o krok za nim. Blady krag ˛ s´wiatła olejnej lampy rozproszył mrok, ukazujac ˛ przygarbione i niewyra´zne zarysy skrzy´n, pak i worków z zapasami. Karzeł i jego towarzysze zatrzymali si˛e. Za nimi drzwi zatrzasn˛eły si˛e z hukiem. Jair z l˛ekiem rozgladał ˛ si˛e po ciemnym pomieszczeniu. Powietrze wypełnione było jakim´s obrzydliwym odorem i zgnilizna,˛ które przywodziły na my´sl co´s martwego i odra˙zajacego. ˛ Po katach ˛ kładły si˛e cienie — gł˛ebokie i nieruchome przy ich niewielkim s´wiatełku. — Stythys? — Foraker cichym głosem wymówił imi˛e. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e nie było odpowiedzi. Potem spomi˛edzy cieni po lewej stronie, spoza skrzy´n i paczek co´s si˛e poruszyło. — Kto tu jessst? — zasyczało co´s. — Foraker — odpowiedział karzeł. — Przyszedłem porozmawia´c. Radhomm mówił ci, z˙ e przyjd˛e. — Ssss! — Głos grzechotał niczym ła´ncuch wleczony po kamieniach. — Mów, czego chcesz, karle. Co´s poruszyło si˛e w cieniu. Nad pakami wyrósł niewyra´zny, mroczny kształt. Jair poczuł nagła,˛ nieprzeparta˛ odraz˛e. Nie odzywaj si˛e, ostrzegł go jaki´s wewn˛etrzny głos. Nic nie mów! — Krasssnale — zaszemrała zimno posta´c. — Karzeł, elf i gnom. Nie trzeba si˛e ba´c. Podejd´zcie bli˙zej. — Sam podejd´z — warknał ˛ niecierpliwie Foraker. — Ssss! Nie lubi˛e s´wiatła. Potrzebuj˛e ciemno´sci! — Foraker wzruszył ramionami. — A zatem zosta´nmy obaj na swoich miejscach. — Zosssta´nmy — zgodził si˛e jaszczur. Jair zerknał ˛ na Slantera. Twarz gnoma zastygła w grymasie nienawi´sci i obrzydzenia. Pocił si˛e. Wygladał, ˛ jakby lada moment miał rzuci´c si˛e do ucieczki. Edain Elessedil tak˙ze musiał to zauwa˙zy´c, bo niemal natychmiast obszedł Jaira i Forakera i stanał ˛ po drugiej stronie przera˙zonego gnoma, jak gdyby chciał go ochroni´c.

169

— Nic mi nie jest! — wymamrotał Slanter niemal niedosłyszalnie i strzepnał ˛ dło´nmi, jakby chciał odgarna´ ˛c ciemno´sc´ przed soba.˛ Potem nagle mwellret podszedł na skraj s´wiatła — wysoka, zakapturzona posta´c, która wydawała si˛e materializowa´c wprost z cienia. Zasadniczo przypominał człowieka. Poruszał si˛e wyprostowany na pot˛ez˙ nych zadnich nogach, krzywych i muskularnych. Przednie ko´nczyny miał wysuni˛ete do przodu, a tam gdzie powinna znajdowa´c si˛e skóra i włosy, była tylko twarda, szara łuska i zakrzywione szpony. Twarz mwellreta, ukryta pod kapturem, odwróciła si˛e do nich. Gadzi pysk uniósł si˛e do s´wiatła. Pokryty łuska˛ i rozdziawiony szeroko ukazywał rz˛edy ostrych z˛ebów i w˛ez˙ owy j˛ezor. Na ko´ncu t˛epo zako´nczonego pyska połyskiwały nozdrza. W gł˛ebi, niewidoczne niemal pod kapturem, jarzyły si˛e waskie, ˛ zielone szparki s´lepi jaszczura. — Ssstythysss wie, co wasss sssprowadza, krasssnale — zasyczał potwór. — Dobrze wie. Nastapiła ˛ cisza. — Graymark — odezwał si˛e w ko´ncu Foraker. — Widma — wyszeptał jaszczur. — Ssstythysss wie. W˛edrowcy, którzy niszszcza.˛ Wychodza˛ z dołu, z czarnej dziury Maelmord. Ze s´mierci! Wssspinaja˛ sssi˛e do Niebia´nssskiej Ssstudni i truja˛ wody Sssrebrnej Rzeki. Truja˛ ziemi˛e. Niszszcza˛ ja! ˛ Przychodza˛ do Graymark. Przychodzi zło. Wyrzucaja˛ nasss z naszszych domossstw. Biora˛ w niewol˛e. — Widziałe´s, co si˛e stało? — zapytał Foraker. — Widziałem wszyssstko! Widma nadchodza˛ z ciemno´sci, wyp˛edzaja˛ nasss i zabieraja˛ naszsza˛ własssno´sc´ . Ich moc pot˛ez˙ niejsza. Ucieka´c! Niektórzy z nasss gina! ˛ Slanter splunał ˛ gwałtownie w ciemno´sc´ , cofnał ˛ si˛e o krok, mruczac ˛ co´s, i kopnał ˛ kamienna˛ podłog˛e. — Zosssta´n! — zasyczał nagle mwellret, a w jego głosie pojawił si˛e wyczuwalny ton rozkazu. Głowa Slantera poderwała si˛e. — Gnomy nie muszsza˛ si˛e nass ba´c. Byli´smy przyjaciółmi. Nie tak jak Widma. Widma niszcza˛ wszyssstko, co jesst z˙ yciem, bo sssame nim nie sssa.˛ Sssstwory s´mierci! Władaja˛ czarna˛ magia.˛ Zagarna˛ wszyssstkie ziemie. — Ale ty znasz sposób, z˙ eby je zniszczy´c! — naciskał Foraker. — Ssss! Graymark nale˙zy do nasss! Widma naszszły naszsz dom! My´sla,˛ z˙ e sssa˛ bezpieczne, kiedy odejdziemy, ale sssa˛ w bł˛edzie. Ssspossób, z˙ eby je dopa´sc´ ! Ssspossób, którego nie znaja! ˛ — Przej´scia! — wykrzyknał ˛ nagle Jair, tak pochłoni˛ety tym, co mówił jaszczur, z˙ e na chwil˛e zapomniał o swoim przyrzeczeniu. Głowa mwellreta uniosła si˛e gwałtownie, jak gdyby zwierz˛e w˛eszyło w powietrzu. Jair poczuł zimno i co´s potwornie złego unoszacego ˛ si˛e nad nim w ciszy, która nagle zapadła. 170

Mwellret wysunał ˛ swój w˛ez˙ owy j˛ezyk. — Magia, mały przyjacielu? Maszsz magi˛e? Nikt si˛e nie odezwał. Jair pocił si˛e okropnie. Foraker spojrzał na niego niepewny, co si˛e dzieje. — Twój głosss, mały przyjacielu? — szeptał mwellret. — Czuj˛e to w twoim głossie. O, tak. Czuj˛e to w tobie. Magia taka jak moja. Zrób to dla mnie, dobrze? Mów! Co´s otoczyło Jaira, jaki´s niewidzialny krag, ˛ który odebrał mu oddech. Zanim zorientował si˛e, co si˛e dzieje, zaczał ˛ s´piewa´c. Pie´sn´ wydobywała si˛e spomi˛edzy jego zaci´sni˛etych z˛ebów — szybkie, ostre słowa. Fale kolorów i kształtów wypełniły powietrze pomi˛edzy nimi, wirujac ˛ w ciemno´sci i s´wietle lampy niczym z˙ ywe stworzenia. Chwil˛e pó´zniej Jair był wolny, kr˛epujace ˛ go wi˛ezy opadły. Pie´sn´ zamarła w ciszy. Chłopak chwycił powietrze ustami i opadł na kolana. U jego boku pojawił si˛e natychmiast Slanter i próbował odciagn ˛ a´ ˛c go w kierunku drzwi, wrzeszczac ˛ w´sciekle na mwellreta i si˛egajac ˛ wolna˛ r˛eka˛ po długi miecz Edaina Elessedila. Foraker rzucił si˛e pomi˛edzy nich i stanał ˛ naprzeciw Stythysa, unoszac ˛ miecz. Mwellret skurczył si˛e nagle, osłonił szata˛ z kapturem i cofnał ˛ si˛e z powrotem w ciemno´sc´ . — Co mu zrobiłe´s? — warknał ˛ Foraker. Mwellret skurczył si˛e jeszcze bardziej. Waskie ˛ s´lepia jarzyły si˛e w ciemnos´ciach. Foraker odwrócił si˛e gwałtownie. — Dosy´c tego. Wychodzimy. — Zosssta´n! — Mwellret podniósł lament. — Rozmawiaj ze Ssstythyssem! Powiem ci o Widmach! — Nie jestem ju˙z zainteresowany — odpowiedział Foraker, walac ˛ w drzwi magazynu r˛ekoje´scia˛ miecza. — Ssss! Musisz rozmawia´c ze Ssstythyssem, je´sli chceszsz zniszczy´c Widma! Tylko ja znam ssspossób! To mój ssekret! — Głos stworzenia był teraz ostry i niewiarygodnie zimny. Zniknał ˛ przyjazny ton. — Krasssnale wróca,˛ musza˛ wróci´c! B˛edzie przykro, je´sli odejda! ˛ — Nam przykro, z˙ e´smy przyszli! — odparował Edain Elessedil. — Nie potrzebujemy twojej pomocy! Jair przeszedł przez otwarte drzwi podtrzymywany z jednej strony przez ksi˛ecia elfów, a z drugiej przez Slantera, który mamrotał co´s pod nosem. Potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ aby doj´sc´ do siebie, chłopiec odwrócił si˛e. Mwellret był teraz zakapturzonym kształtem bez twarzy, skulonym gł˛eboko w mroku pokoju, z którego Foraker zabrał s´wiatło. — Potrzebujecie mojej pomocy! — powiedziało cicho stworzenie, unoszac ˛ pokryte łuska˛ rami˛e. — Przyjdziecie jeszszcze, mali przyjaciele! Przyjdziecie!

171

Potem wartownicy zamkn˛eli drzwi. Rygiel i zasuwa wróciły na swoje miejsce. Jair odetchnał ˛ gł˛eboko i wyprostował si˛e, odsuwajac ˛ podtrzymujace ˛ go ramiona. Foraker zatrzymał go, zajrzał mu gł˛eboko w oczy, chrzakn ˛ ał ˛ i ruszył z powrotem pasa˙zem, który ich tu przyprowadził. — Chyba nic ci nie jest — oznajmił. — Wracajmy na powietrze. — Co si˛e stało, Jairze? — Edain Elessedil chciał wiedzie´c. — Jak on to zrobił? Chłopiec pokr˛ecił głowa.˛ — Nie wiem. — Ciagle ˛ dr˙zac, ˛ poda˙ ˛zył za Forakerem, majac ˛ po bokach ksi˛ecia elfów i Slantera. — Po prostu nie wiem. — Czarne diabły! — mruknał ˛ z nienawi´scia˛ Slanter, odwołujac ˛ si˛e ponownie do swego ulubionego epitetu. — Moga˛ ci˛e op˛eta´c. Jair skinał ˛ tylko głowa˛ i szedł dalej. Bardzo chciał wiedzie´c, jak dokonuje si˛e takiego op˛etania.

XXI Nad Capaal zapadła czarna, mglista i cicha noc. Wysokie góry przesłoniły ksi˛ez˙ yc i gwiazdy i tylko olejne lampy karłów i ogniska gnomów rzucały troch˛e s´wiatła na mroczne cienie nocy. Na kamieniach i krzewach zaczynał si˛e osadza´c szron. Temperatura opadła i krople wilgoci zamarzały w białe koronki. Wsz˛edzie panowała niepokojaca ˛ cisza. Na szczycie murów fortecy stał Jair i Elb Foraker. Patrzyli w dół tam, gdzie pomi˛edzy górami rozciagały ˛ si˛e tamy i zapory wodne i gdzie płyn˛eła Srebrna Rzeka. — Maja˛ ponad pi˛ec´ set lat — wyja´sniał karzeł. Jego głos po´sród nocnej ciszy brzmiał mocno i wyra´znie. — Zbudowano je za czasów Raybura, kiedy nasz lud miał jeszcze królów. Kiedy zako´nczyła si˛e Druga Wojna Ludów. Jair bez słowa wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ ponad parapetami, s´ledzac ˛ zarysy ogromnych konstrukcji na tle bladego s´wiatła lamp i pochodni o´swietlajacych ˛ kamie´n. Zapory były trzy. Szerokie pasy przecinały bieg Srebrnej Rzeki, która opadała do wawozu ˛ poni˙zej. Poziom wody regulowało kilka s´luz. Cała maszyneria była umieszczona i ukryta wewnatrz ˛ zapór i w fortecy. Sama warownia stała tu˙z nad wysoka˛ zapora,˛ rozciagaj ˛ ac ˛ si˛e a˙z do jej ko´nców i strzegac ˛ wszystkich szlaków, które do niej wiodły. Poza zapora˛ ciagn˛ ˛ eło si˛e, ginac ˛ w ciemno´sciach, jezioro Cillidellan, okolone pier´scieniem czerwonych ognisk oblegajacych ˛ armii, a mimo to dziwnie mroczne w t˛e bezksi˛ez˙ ycowa˛ noc. Pomi˛edzy wysoka˛ zapora˛ a jej ni˙zszymi poziomami Srebrna Rzeka rozdzielała si˛e na dwa małe zbiorniki, które pó´zniej spadały w dół z ogromnej wysoko´sci. Oba kra´nce ni˙zszych poziomów otoczone były przez strome urwiska i jedyna˛ drog˛e w dół stanowiła waziutka ˛ s´cie˙zka albo podziemne przej´scia wydra˙ ˛zone w skale. — Gnomy bardzo chciałyby to zdoby´c — mruknał ˛ Foraker, omiatajac ˛ ramieniem kompleks zabudowa´n. — Kontrola nad niemal wszystkimi zasobami wody z całej krainy a˙z do T˛eczowego Jeziora na zachodzie. Gdyby nie to, w porze deszczowej zalałaby nas powód´z. Bywało ju˙z tak, zanim wybudowano tamy i zapory. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — W razie ulewnej wiosny zmiotłoby nawet Culhaven. Jair rozgladał ˛ si˛e wokół powoli, zdumiony ogromem budowli i wysiłkiem, jaki wło˙zono w jej wzniesienie. Foraker wział ˛ go ju˙z na obchód wewn˛etrznych 173

pomieszcze´n tam i s´luz, wyja´sniajac ˛ działanie maszynerii i obowiazki ˛ tych, którzy si˛e nia˛ zajmowali. Jair był mu wdzi˛eczny za t˛e wypraw˛e. Slanter zaabsorbowany był poprawianiem map północnych terenów od Ravenshorn; map zupełnie nie odpowiadajacych ˛ prawdzie — co gnom natychmiast wytknał, ˛ kiedy mu je pokazano. Za wszelka˛ cen˛e chciał unikna´ ˛c powrotu do magazynu, w którym uwi˛eziony był mwellret, a tak˙ze podkre´sli´c swoja˛ pozycj˛e specjalisty. Dlatego zgodził si˛e oznakowa´c mapy tak, aby mała grupka w˛edrowców została dokładnie poinformowana o geografii ziem, które mieli przej´sc´ podczas swojej podró˙zy. Edain Elessedil wymówił si˛e i ruszył gdzie´s na własna˛ r˛ek˛e, wi˛ec kiedy Foraker zaproponował Jairowi obchód po tamach i zaporach, chłopak z wdzi˛eczno´scia˛ przyjał ˛ zaproszenie. Podejrzewał wprawdzie, z˙ e jednym z powodów, którymi kierował si˛e karzeł, było odciagniecie ˛ go od my´sli o Garecie, który jak dotad ˛ nie powrócił, ale nie przeszkadzało mu to. Wolał nie my´sle´c o utracie Mistrza Broni. — Urwiska nie pozwalaja˛ gnomom zej´sc´ do ni˙zszych zapór — mówił Foraker ze wzrokiem zwróconym w kierunku odległych ognisk. — Forteca strze˙ze wszystkich przej´sc´ . Nasi przodkowie dobrze wiedzieli, co robia,˛ budujac ˛ Capaal. Tak długo, jak stoi forteca, tamy i zapory sa˛ bezpieczne i bezpieczna jest tak˙ze Srebrna Rzeka. — Ale została zatruta — zauwa˙zył Jair. — Tak. Ale byłoby gorzej, gdyby całe Cillidellan przepadło w wawozie. ˛ Trucizna rozprzestrzeniłaby si˛e szybciej na zachód. — Czy pozostałe kraje wiedza˛ o tym? — zapytał cicho Jair. — Wiedza.˛ — Miałe´s nadziej˛e, z˙ e przyb˛eda˛ z pomoca? ˛ Foraker roze´smiał si˛e ponuro. — Te˙z by´s miał nadziej˛e, ale nie wszyscy chca˛ uwierzy´c w prawd˛e. Niektórzy wola˛ jej nie zauwa˙za´c. — Czy jakie´s ludy zgodziły si˛e wam pomóc? — Karzeł wzruszył ramionami. — Niektóre. Elfy z Westlandii wysłały armi˛e pod wodza˛ Andera Elessedila. Jest jeszcze jakie´s dwa tygodnie drogi stad. ˛ Callahorn obiecał pomoc. Helt i garstka innych walczy razem z nami. Nie nadeszła odpowied´z od trolli, ale Nordlandia jest bardzo rozległa, plemiona porozrzucane po całym terytorium. By´c mo˙ze pomoga˛ nam przynajmniej na północnej granicy. Zamy´slił si˛e. — A Sudlandia? — zapytał Jair po chwili oczekiwania. — Sudlandia? — Foraker powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ona ma swoja˛ Federacj˛e i Rad˛e Koalicyjna.˛ Banda głupców. Błahe sprzeczki i walki o władz˛e pochłaniaja˛ cała˛ ich energi˛e. A nowa Sudlandia nie przedstawia z˙ adnej warto´sci dla ludzi z innych krain. Rasa ludzka nie jest ju˙z tym, czym była za czasów Pierwszej Wojny.

174

Obawiam si˛e, z˙ e gdyby lord Warlock zmartwychwstał, Federacja z ch˛ecia˛ poda˛ z˙ yłaby za nim. Jair wzdrygnał ˛ si˛e w duchu. Setki lat temu w Pierwszej Wojnie Ludów lord Warlock podporzadkował ˛ sobie ras˛e ludzka˛ i skłonił ja˛ do walki z pozostałymi rasami. Człowiek przegrał w tej wojnie i ciagle ˛ jeszcze nie mo˙ze si˛e pod´zwigna´ ˛c z upokorzenia i goryczy tej pora˙zki. Federacja reprezentujaca ˛ postaw˛e izolacjonistyczna,˛ zarówno w polityce jak i praktyce, wchłon˛eła wi˛ekszo´sc´ Sudlandii i pozwalała sobie przemawia´c w imieniu wi˛ekszo´sci. — Ale Callahorn nadal jest z wami — podkre´slił pospiesznie Jair. — Ludzie z pogranicza sa˛ innym narodem. — Nawet oni moga˛ nie wystarczy´c — mruknał ˛ Foraker. — Nawet cały Legion. Widziałe´s, ile plemion zebrało si˛e poza murami. Zjednoczone stanowia˛ sił˛e wi˛eksza˛ ni˙z jakakolwiek, z która˛ mogliby´smy si˛e zmierzy´c. W dodatku pomagaja˛ im te czarne stwory, które nimi kieruja.˛ — Pokr˛ecił ponuro głowa.˛ Jair zmarszczył brwi. — Ale i my mamy sprzymierze´nca, który mo˙ze zmierzy´c si˛e z Widmami Mord. Mamy Allanona. — Tak, Allanon — mruknał ˛ Foraker i raz jeszcze pokr˛ecił głowa.˛ — I Brin — dodał Jair. — Kiedy ju˙z odnajda˛ Ildatch. . . Przerwał nagle, słyszac ˛ mroczny szept ostrze˙zenia Króla Srebrnej Rzeki. „Li´scie na wietrze”, powiedział. „Twoja siostra i druid. Oboje b˛eda˛ zgubieni.” Odsunał ˛ od siebie ten szept. Tak si˛e nie stanie, przyrzekł sobie. B˛ed˛e tam pierwszy, znajd˛e ich. Wrzuc˛e Srebrny Pył do Niebia´nskiej Studni, aby oczy´scił jej wody. Potem wrzuc˛e kryształ wizji, a potem. . . Przerwał niepewny, co b˛edzie potem. Co si˛e wydarzy? Nie wiedział. Ale co´s musi si˛e sta´c. Zrobi co´s, aby powstrzyma´c przepowiedni˛e starca. Ale najpierw czekała go podró˙z na północ, pomy´slał pos˛epnie. A przedtem musi wróci´c Garet Jax. . . Foraker raz jeszcze przeszedł wzdłu˙z murów z głowa˛ pochylona˛ na piersi i dło´nmi wetkni˛etymi w kieszenie podró˙znego płaszcza, który otulał jego kr˛epa˛ sylwetk˛e. Jair dołaczył ˛ do niego, kiedy karzeł zaczał ˛ schodzi´c szerokimi, kamiennymi schodami na ni˙zszy poziom. — Mo˙zesz powiedzie´c mi co´s o Garecie? — zapytał nagle chłopiec. Karzeł nie podniósł głowy. — A co by´s chciał wiedzie´c? — Nie wiem. — Jair pokr˛ecił głowa.˛ — Cokolwiek. — Cokolwiek? — burknał ˛ karzeł. — Raczej nieprecyzyjne okre´slenie, nie sadzisz? ˛ Jakie cokolwiek? Jair zastanawiał si˛e przez chwil˛e. — Co´s o nim. Co´s, czego nikt nie wie.

175

Foraker podszedł do parapetu wychodzacego ˛ na ciemny przestwór Cillidellan, oparł łokcie na kamieniu i wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ . Jair stał cicho obok niego i czekał. — Chcesz go zrozumie´c, tak? — zapytał w ko´ncu Foraker. — Przynajmniej troch˛e. — Chłopiec skinał ˛ głowa.˛ — Nie jestem pewny, czy to mo˙zliwe, Ohmsford. To tak, jakby próbowa´c zrozumie´c. . . sokoła. Widzisz go, widzisz, czym jest i co robi. Podziwiasz go, zdumiewa ci˛e jego istota, ale tak naprawd˛e nie mo˙zesz go zrozumie´c, nigdy. Musiałby´s nim by´c, z˙ eby go poja´ ˛c. — Wyglada ˛ na to, z˙ e ty go rozumiesz — zauwa˙zył Jair. Surowa twarz Forakera obróciła si˛e gwałtownie. — Tak sadzisz, ˛ Ohmsford? Rozumiem go? — Ponownie pokr˛ecił głowa.˛ — Nie bardziej, ni˙z rozumiem sokoła, a mo˙ze i mniej. Znam go, poniewa˙z przebywałem z nim jaki´s czas, walczyłem z nim rami˛e w rami˛e i razem szkolili´smy ludzi. Takiego go znam. Wiem, kim jest. Ale to wszystko, to zaledwie garstka pyłu, je´sli mówimy o zrozumieniu. — Zawahał si˛e. — W porównaniu z toba,˛ ze mna˛ czy z kimkolwiek Garet Jax jest niczym odmienna forma z˙ ycia. Szczególna i jedyna w swoim rodzaju, poniewa˙z jest tylko jeden Garet Jax. — Brwi karła uniosły si˛e. — Na swój sposób jest magiczny. Dokonuje rzeczy, których inni nawet nie próbuja˛ dokona´c. Moga˛ o nich tylko marzy´c. Potrafi prze˙zy´c w warunkach, w których ka˙zdy inny by zginał ˛ i robił to ju˙z wiele razy. Tak jak sokół. To jego instynkt pozwala mu wzlecie´c tam, gdzie nikt nie mo˙ze go ju˙z dosi˛egna´ ˛c. Zrozumie´c go? Nie, nawet nie zaczałem ˛ go rozumie´c. Jair milczał przez chwil˛e. — Przybył do Estlandii ze wzgl˛edu na ciebie — odezwał si˛e w ko´ncu. — A przynajmniej tak twierdzi. A wi˛ec musi z˙ ywi´c w stosunku do ciebie co´s w rodzaju przyja´zni. To rodzaj pokrewie´nstwa. — By´c mo˙ze. — Karzeł wzruszył ramionami. — Ale to nie znaczy, z˙ e go rozumiem. Poza tym robi to, co robi, z przyczyn sobie tylko wiadomych, o których niekoniecznie mówi. Tyle ju˙z o nim wiem. Równie dobrze mógł tu przyjecha´c ze wzgl˛edu na mnie, jak i z zupełnie innego powodu. — Klepnał ˛ Jaira po ramieniu. — Równie dobrze mógł tu przyjecha´c dla ciebie. Ale naprawd˛e nie znam przyczyny. Mo˙ze ty ja˛ znasz. Chłopak zawahał si˛e, my´slac ˛ nad tym, co usłyszał. — Powiedział, z˙ e b˛edzie moim obro´nca,˛ poniewa˙z Król Srebrnej Rzeki tak mu nakazał. ´ — Swietnie. — Foraker skinał ˛ głowa.˛ — Ale czy dzi˛eki temu rozumiesz go lepiej? Bo ja nie. — Przerwał i spojrzał z powrotem na jezioro. — Nie, on ma swoje powody i nie zdradziłby mi ich. Jair prawie go nie słyszał. Co´s sobie przypomniał i na jego twarzy malowało si˛e zaskoczenie. Odwrócił si˛e szybko. Jego umysł pracował goraczkowo. ˛ Czy rze176

czywi´scie istniały przyczyny, które Garet Jax wyjawił chłopcu, a nie Forakerowi? Czy˙z wła´snie tego nie zrobił w tamta˛ deszczowa,˛ chłodna˛ noc za Culhaven, kiedy skulili si˛e we dwóch pod skarpa? ˛ Pami˛ec´ o˙zywała stopniowo. „Chc˛e, z˙ eby´s zrozumiał. . . ” Tak wła´snie powiedział Garet Jax. Sen obiecał mu konfrontacj˛e z siła˛ i zr˛eczno´scia˛ wi˛eksza˛ ni˙z ta, z jaka˛ mierzył si˛e kiedykolwiek. „Szansa, aby si˛e przekona´c, czy rzeczywi´scie jestem najlepszy. Có˙z innego mi pozostało. . . ?” Jair wdychał gł˛eboko chłodne, nocne powietrze. By´c mo˙ze rozumiał Gareta Jaxa lepiej ni˙z my´slał. By´c mo˙ze rozumiał go lepiej ni˙z ktokolwiek inny. — Jest co´s, o czym mało kto wie. — Foraker odwrócił si˛e nagle, przerywajac ˛ Jairowi jego rozmy´slania. — Powiedziałe´s, z˙ e znalazł ci˛e w Borze Czarnych D˛ebów. Zawsze si˛e zastanawiałem, co tam robił. Ruszył przecie˙z na wschód z Callahornu. Jair powoli pokiwał głowa.˛ — Nie pomy´slałem o tym. Czarne D˛eby nie le˙za˛ raczej na trasie kogo´s, kto podró˙zuje od granic do dalekiego Anaru. — Zawahał si˛e. — Co on tam robił? Foraker u´smiechnał ˛ si˛e blado. — Mog˛e si˛e tylko domy´sla´c. Nie powiedział mi wi˛ecej ni˙z tobie. Ale północna kraina, pomi˛edzy Leah i nizina˛ Clete, była niegdy´s jego domem. Tam si˛e urodził i dorastał. Dawno temu miał tam równie˙z rodzin˛e. Kogo´s bliskiego w ka˙zdym razie. Od dawna o tym nie wspominał, ale mo˙ze jeszcze kto´s tam został. Albo ju˙z tylko wspomnienia. — Rodzina — powtórzył Jair mi˛ekko, a potem pokr˛ecił głowa.˛ — Mówił ci, gdzie mieszkali? Karzeł odsunał ˛ si˛e od parapetu. — Nie. Raz tylko ich wspomniał i to wszystko. Ale teraz wiesz o nim co´s, czego nie wie nikt inny; poza mna˛ oczywi´scie. Czy to sprawia, z˙ e lepiej go rozumiesz? Jair u´smiechnał ˛ si˛e. — Nie przypuszczam. Foraker zawrócił i razem ruszyli z powrotem wzdłu˙z murów. — Tak te˙z my´slałem — mruknał ˛ karzeł i owinał ˛ si˛e mocniej płaszczem, kiedy mury przestały ich osłania´c przed wiatrem. — Wracajmy do s´rodka, Ohmsford. Przygotuj˛e ci kufel goracego ˛ piwa. Poczekamy razem na powrót naszego sokoła. Szorstka dło´n Forakera delikatnie poklepała rami˛e chłopca, który pospieszył za nim. Zapadła noc. Jej godziny wlokły si˛e w niesko´nczono´sc´ , puste i nabrzmiałe oczekiwaniem. Z gór skradała si˛e mgła niczym kot na mi˛ekkich łapkach, g˛estniejac ˛ i otulajac ˛ tamy i zapory, spowijajac ˛ armie gnomów i karłów wilgotnym całunem, lgnac ˛ do ziemi tak, z˙ e nawet jarzace ˛ si˛e ogniska stra˙zy przestały by´c widoczne.

177

Jair Ohmsford zasnał ˛ o północy, ciagle ˛ czekajac ˛ na powrót Gareta Jaxa. Osunał ˛ si˛e ci˛ez˙ ko na krze´sle kapitana stra˙zy, podczas gdy Foraker, Slanter i Edain Elessedil rozmawiali cicho nad kuflami goracego ˛ piwa. W mroku jarzyła si˛e tylko jedna s´wieca i Jair odpłynał ˛ w sen. W jednej chwili słyszał jeszcze jak przez mgł˛e monotonny szum rozmowy, a w nast˛epnej ju˙z spał. Kiedy ksia˙ ˛ze˛ elfów potrzasn ˛ ał ˛ go za rami˛e, był ju˙z prawie s´wit. — Jair. On wrócił. Chłopak przetarł oczy i d´zwignał ˛ si˛e z krzesła. Na małym palenisku w kacie ˛ pokoju, ledwo widoczne poprzez mrok odchodzacej ˛ nocy, jarzyły si˛e delikatnie gasnace ˛ ju˙z w˛egle. Za oknem słycha´c było krople deszczu uderzajace ˛ o kamienie. Jair zamrugał. Wrócił. Garet Jax wrócił. Wstał szybko. Był ubrany. Chwycił tylko buty i zaczał ˛ je wciaga´ ˛ c. — Przyszedł jakie´s pół godziny temu. — Ksia˙ ˛ze˛ elfów stał przy nim, a jego głos brzmiał dziwnie cicho, jak gdyby obawiał si˛e, z˙ e mo˙ze obudzi´c kogo´s jeszcze. — Helt był z nim. Znale´zli drog˛e na północ poza tunelami. — Przerwał. — Ale stało si˛e co´s jeszcze, Jairze. — Chłopak spojrzał wyczekujaco. ˛ — Gdzie´s po północy zacz˛eło pada´c i mgła rozproszyła si˛e. Kiedy nadszedł s´wit, pojawiły si˛e wszystkie gnomy. Zebrały si˛e tu˙z przy brzegach Cillidellan, od jednego kra´nca wysokiej zapory do drugiego. Stoja˛ tam i czekaja.˛ Jair był ju˙z na nogach. — Co maja˛ zamiar zrobi´c? — Edain Elessedil potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie wiem i chyba nikt tego nie wie. Ale sa˛ jeszcze par˛e godzin drogi stad. ˛ Wszystkie karły sa˛ ju˙z na murach. Chod´z ze mna,˛ a sam zobaczysz. Pobiegli ze stra˙znicy w dół labiryntem korytarzy, a˙z dotarli do drzwi wychodzacych ˛ na wielki dziedziniec, który rozciagał ˛ si˛e w s´rodkowej cz˛es´ci wysokiej zapory. Chłodny wiatr wiał znad Cillidellan i deszcz chłostał ich twarze, kiedy tak biegli przed siebie. Była jeszcze noc. Ponad szczytami gór unosiła si˛e dopiero szara mgiełka przed´switu. Karły zaj˛eły ju˙z pozycje na wałach fortecy i zapór, odziane w płaszcze i kaptury, z bronia˛ w dłoniach. Całe Capaal zamarło w ciszy. Dotarłszy do warowni, która strzegła pomocnego kra´nca wysokiej zapory, Edain poprowadził Jaira przez kamienne schody i lini˛e murów do wie˙zy stra˙zniczej górujacej ˛ nad cała˛ budowla.˛ Wiatr tutaj przybierał na sile, a deszcz był bardziej ulewny. Kiedy przystan˛eli przy obitych z˙ elazem d˛ebowych drzwiach prowadzacych ˛ do wie˙zy, min˛eła ich gromadka karłów i ruszyła w dół sasiednimi ˛ schodami. Wi˛ekszo´sc´ z nich miała płomiennorude włosy i brody, co pot˛egowało ich gro´zny wyglad. ˛ Odziani byli w skóry i kolczugi. — Radhomm, dowódca karłów — wyszeptał Edain do Jaira. Wbiegli pospiesznie przez d˛ebowe drzwi do wn˛etrza wie˙zy, zostawiajac ˛ za soba˛ ponura˛ pogod˛e. Blade s´wiatło lamp olejnych ledwo rozja´sniało mrok panujacy ˛ wewnatrz, ˛ kiedy nagle pojawiła si˛e przed nimi grupka postaci w pelerynach. 178

— Hm, przespałby z˙ ycie, gdyby mu tylko pozwoli´c — usłyszał gderanie Slantera. — Witaj ponownie, Jairze Ohmsford. — Powitał go gł˛eboki głos i ogromna dło´n Helta wyciagn˛ ˛ eła si˛e do u´scisku. Był tam tak˙ze Garet Jax, czarny jak otaczajaca ˛ go noc, nieugi˛ety i niezmienny jak górski kamie´n. Patrzyli na siebie bez słowa. Szczupła twarz była napi˛eta. R˛ece Mistrza Broni spocz˛eły mi˛ekko na ramionach Jaira, a w jego oczach pojawiło si˛e dziwne, niezwykłe ciepło. Trwało to ledwie sekund˛e i zaraz znikn˛eło. Dłonie opadły i Garet Jax cofnał ˛ si˛e w mrok. Drzwi za nimi otworzyły si˛e nagle i ociekajacy ˛ woda˛ karzeł podbiegł do miejsca, gdzie Elb Foraker pochylał si˛e nad stosem map le˙zacych ˛ na małym drewnianym stoliku. Nastapiła ˛ błyskawiczna i cicha wymiana zda´n, po czym posłaniec zniknał ˛ tak szybko, jak si˛e pojawił. Foraker natychmiast podszedł do Jaira, a pozostali zebrali si˛e wokół nich. — Ohmsford — powiedział cicho. — Dowiedziałem si˛e wła´snie, z˙ e mwellret uciekł. Zapadła pełna zdumienia cisza. — Jak to si˛e mogło sta´c? — warknał ˛ w´sciekle Slanter, unoszac ˛ do s´wiatła swoja˛ surowa˛ twarz. — Zmiana kształtu. — Foraker utkwił wzrok w Jaira. — Prze´sliznał ˛ si˛e przez mały szyb wentylacyjny pompujacy ˛ powietrze do ni˙zszych poziomów. Zrobił to w nocy. Nikt nie wie, gdzie mo˙ze by´c teraz. Jair poczuł zimno. Bez watpienia ˛ karzeł miał jaki´s cel, przekazujac ˛ mu t˛e niemiła˛ wiadomo´sc´ . Nawet zamkni˛ety w magazynie, mwellret był w stanie wyczu´c obecno´sc´ magii elfów i zmusi´c Jaira do ujawnienia jej. A je´sli jest na wolno´sci. . . — Mogli´smy si˛e tego spodziewa´c w ka˙zdej chwili — zauwa˙zył Edain Elessedil. — Tylko dlaczego zrobił to wła´snie teraz? Musi by´c jaki´s powód. I ja mog˛e by´c tym powodem, pomy´slał Jair w duchu. Foraker te˙z zdawał sobie z tego spraw˛e. Dlatego mnie pierwszemu o tym powiedział. Z mroku wynurzył si˛e nagle Garet Jax. — Wyruszamy natychmiast — oznajmił. — Zbyt długo ju˙z zwlekali´smy. Nasz cel le˙zy na północy. Cokolwiek si˛e tu wydarzyło, nie musimy w tym uczestniczy´c. Skoro wokół Cillidellan zebrały si˛e gnomy, b˛edzie do´sc´ łatwo. . . OOOOOOMMMMMMMMMMM! Przera˙zeni rozejrzeli si˛e pospiesznie wokół. Potworne zawodzenie, gł˛ebokie i napastliwe rozdarło cisz˛e przed´switu. Stopniowo nasilało si˛e, jakby wznosiły je tysiace ˛ głosów, przedzierajac ˛ si˛e przez wiatr i deszcz i unoszac ˛ si˛e ponad górami Capaal. — A niech to! — krzyknał ˛ Slanter, a jego z˙ ółta twarz skrzywiła si˛e, jakby rozpoznał z´ ródło d´zwi˛eku.

179

Cała szóstka rzuciła si˛e do drzwi i w ciagu ˛ paru sekund byli ju˙z na murach. Deszcz i wiatr siekły ich twarze, kiedy wpatrywali si˛e poprzez wzburzone wody Cillidellan na pomoc. OOOOOOMMMMMMMMMMM! Lament wzmógł si˛e, urastajac ˛ w przeciagłe ˛ wycie unoszace ˛ si˛e nad wzgórzami. Ten ponury s´piew wznosiły gnomy wzdłu˙z brzegów Cillidellan, a ich głosy zlewały si˛e w jeden z˙ ałobny d´zwi˛ek, kiedy si˛egały mrocznej tafli jeziora. Na murach poni˙zej pojawił si˛e Radhomm, wykrzykujac ˛ rozkazy, i posła´ncy rozpierzchli si˛e na wszystkie strony w poszukiwaniu dowódców. Wsz˛edzie panowała goraczkowa ˛ krzatanina. ˛ Garnizon przygotowywał si˛e na przyj´scie nieznanego. R˛ece Jaira uniosły si˛e do tuniki, odnajdujac ˛ kojacy ˛ kształt kryształu wizji i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Garet Jax chwycił Slantera za płaszcz i przyciagn ˛ ał ˛ go do siebie. — Co tam si˛e dzieje? W oczach gnoma wida´c było strach. — To przywołanie, przywołanie czarnej magii! Widziałem to ju˙z kiedy´s w Graymark! — Gnom wił si˛e w z˙ elaznym u´scisku. — Ale potrzebuja˛ jeszcze dotyku w˛edrowców, Mistrzu Broni! Potrzebuja˛ ich dotyku! — Garet! — Foraker odciagn ˛ ał ˛ szorstko Mistrza Broni, wskazujac ˛ najbli˙zszy brzeg Cillidellan, niecałe sto jardów od miejsca, gdzie ko´nczyła si˛e wysoka zapora. Garet uwolnił Slantera. Wszystkie oczy spojrzały w kierunku, który wskazywał karzeł. Po´srodku zbiorowiska gnomów pojawiły si˛e trzy czarno odziane postacie, wysokie i wyra´zne na tle nadchodzacego ˛ s´witu. — Widma Mord! — wyszeptał ochryple Slanter. — W˛edrowcy nadeszli!

XXII Nad Cillidellan pojawiły si˛e Widma Mord, sunac ˛ tu˙z nad powierzchnia˛ wody niemal niedostrzegalnymi ruchami. Z twarzami ukrytymi w cieniu kapturów, mogłyby by´c bezcielesnymi duchami, gdyby nie palce zako´nczone czarnymi szponami, wysuwajace ˛ si˛e spod szat i s´ciskajace ˛ trzy s˛ekate, wypolerowane, czarodziejskie ró˙zd˙zki. Wokół nich narastał lament gnomów, mieszajac ˛ si˛e z wyciem wichru. Ci, którzy obserwowali cała˛ scen˛e z murów Capaal, mieli wra˙zenie, z˙ e czarne postacie wynurzaja˛ si˛e wła´snie z tego d´zwi˛eku. Nagle straszliwe zawodzenie umilkło i gnomy stan˛eły w milczeniu. Nad Cillidellan słycha´c było teraz jedynie przera´zliwe wycie wiatru i łoskot fal. Przywódca Widm Mord uniósł wysoko ró˙zd˙zk˛e. Jego wychudła posta´c wystrzelała z ochronnej warstwy szat niczym przekl˛ety kikut martwego drzewa. Niesamowity, przenikliwy d´zwi˛ek rozpłynał ˛ si˛e ponad wzgórzami i obro´ncom wydawało si˛e, z˙ e przez chwil˛e przycichł nawet wiatr. Potem ró˙zd˙zka opadła, kierujac ˛ si˛e w stron˛e czarnych wód jeziora; pozostałe dołaczyły ˛ do niej, stykajac ˛ si˛e ze soba˛ i łacz ˛ ac ˛ w jedna,˛ kiedy ich płonace ˛ ko´nce zanurzyły si˛e w Cillidellan. Przez chwil˛e nic si˛e nie działo. Potem ró˙zd˙zki eksplodowały czerwonym płomieniem, który rozdarł tafl˛e jeziora, wgryzajac ˛ si˛e w jego chłodna˛ ciemno´sc´ . Wody zadr˙zały i uniosły si˛e, a potem zacz˛eły wrze´c. Rozległ si˛e wrzask gnomów, pełen strachu i rado´sci równocze´snie, po czym armia cofn˛eła si˛e od brzegów jeziora. — To przywołanie! — krzyknał ˛ Slanter. Czerwony ogie´n przedarł si˛e w mroczna,˛ nieprzenikniona˛ czer´n, docierajac ˛ do gł˛ebi, gdzie nie dochodziło ju˙z s´wiatło. Płomienie rozprzestrzeniały si˛e w wodzie niczym plama krwi, a na powierzchni z gło´snym sykiem wybuchały gejzery pary. Całe jezioro kipiało. Obro´ncy na wałach fortecy karłów zamarli, nie wiedzac, ˛ co pocza´ ˛c. Co´s miało si˛e wydarzy´c, co´s, czego nie da si˛e opisa´c, i nikt nie wiedział, jak to powstrzyma´c. — Musimy stad ˛ ucieka´c! — Slanter niecierpliwie szarpał Gareta Jaxa. W jego oczach wida´c było strach, ale tak˙ze i zdrowy rozsadek. ˛ — Szybko, Mistrzu Broni! Nagle płomie´n zgasł. Szare ró˙zd˙zki uniosły si˛e, szponiaste dłonie schowały si˛e z powrotem w fałdach szat. Mimo to woda nadal wrzała gwałtownie. Czerwona 181

plama jarzyła si˛e teraz gł˛eboko pod powierzchnia˛ jeziora niczym oko przebudzonego ze snu olbrzyma. OOOOOMMMMMMMMM! Znowu rozległ si˛e przenikliwy i pełen wyczekiwania lament armii gnomów. Dłonie uniosły si˛e i połaczyły, ˛ wyciagaj ˛ ac ˛ si˛e w gór˛e na znak ró˙zd˙zek Widm Mord. Z jeziora buchn˛eła para i całe Cillidellan wydawało si˛e eksplodowa´c z niesłychana˛ siła.˛ Potem z gł˛ebin uniósł si˛e jaki´s ogromny, mroczny kształt. — Mistrzu Broni! — wołał Slanter. Ale Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Zostaniemy tu. Helt, przynie´s długie łuki. Olbrzym zniknał ˛ natychmiast w wie˙zy. Jair przez chwil˛e patrzył za nim, a potem odwrócił si˛e z powrotem do Cillidellan, do ogłuszajacego ˛ zawodzenia gnomów i czarnego stwora wynurzajacego ˛ si˛e z gł˛ebin. Pojawiał si˛e coraz szybciej, rosnac ˛ w miar˛e zbli˙zania si˛e do powierzchni wody. Zło przywołane przez Widma Mord, ale jakiego rodzaju? Jair z trudem przełknał ˛ s´lin˛e, pokonujac ˛ ucisk w gardle. Cokolwiek to było, było ogromne. Jego sylwetka wydawała si˛e wypełnia´c całe dno jeziora. Powoli zacz˛eło nabiera´c kształtów: pojawił si˛e ogromny, niezdarny kadłub i wijace ˛ si˛e ramiona, szukajace ˛ czego´s po omacku. . . Wreszcie z ogłuszajacym ˛ rykiem fali stwór przebił powierzchni˛e jeziora i ukazał si˛e w bladym s´wietle s´witu. Bezkształtne, czarne cielsko gwałtownym szarpni˛eciem uwolniło si˛e z wody i zawisło przez chwil˛e w górze. Beczkowaty kształt pokryty był warstwa˛ szlamu i mułu oraz skorupa˛ morskich z˙ yjatek ˛ i koralu. Cztery pot˛ez˙ ne łapy wyprostowały si˛e, kiedy wstał. Były pokryte kolcami i uzbrojone w pot˛ez˙ ne szpony. Na głowie wiła si˛e masa poskr˛ecanych macek otaczajacych ˛ co´s na kształt ogromnego dzioba pełnego ostrych jak brzytwa z˛ebów. Pomi˛edzy czułkami połyskiwały zimno czerwonawe s´lepia. Wyprostowany stwór mierzył jakie´s czterdzie´sci stóp wszerz i co najmniej sto stóp od czubka łba do ogona. Na murach Capaal rozległy si˛e okrzyki przera˙zenia. — Kraken! — powiedział Foraker. — Ju˙z po nas! — Zawodzenie gnomów przerodziło si˛e w nieludzki wrzask. Wraz z pojawieniem si˛e potwora lament przeszedł w wojenny okrzyk, który rozległ si˛e w całym Capaal. W dole, w ciemnych wodach jeziora, kraken wydał z siebie ryk, a jego czarne cielsko odwróciło si˛e gwałtownie w stron˛e s´ciany zapory i fortecy, która ja˛ osłaniała. — Idzie na nas! — wyszeptał zdumiony Garet Jax. — Stwór, który nie mo˙ze z˙ y´c bez s´wie˙zej wody, który pochodzi z oceanu, tutaj! Sprowadzony przez czarna˛ magi˛e! — Szare oczy zal´sniły zimnym blaskiem. — Nie dostanie nas. Helt! Olbrzym pojawił si˛e natychmiast u jego boku, s´ciskajac ˛ w pot˛ez˙ nej dłoni trzy długie łuki. Garet Jax wział ˛ jeden z nich, drugi zostawił Heltowi, a trzeci podał Edainowi Elessedilowi. Slanter rzucił si˛e do przodu. 182

— Posłuchaj! Nie mo˙zesz z nim walczy´c! Potwór przywołany z samego piekła to zbyt wiele nawet dla ciebie! Lecz Garet Jax zdawał si˛e nie zwraca´c na´n uwagi. — Zosta´n z chłopcem, gnomie. Jest teraz pod twoja˛ opieka.˛ Pilnuj, z˙ eby był bezpieczny. Zszedł z wie˙zy, a Helt i Edain poda˙ ˛zali tu˙z za nim. Foraker zawahał si˛e tylko przez chwil˛e, rzucajac ˛ nieufne spojrzenie w kierunku Slantera, po czym ruszył za nimi. Kraken wynurzył si˛e u stóp murów cytadeli karłów. Ogromne cielsko uderzyło w kamie´n z oszałamiajac ˛ a˛ siła˛ i impetem. Z wody wysun˛eły si˛e potworne macki, si˛egajac ˛ do zebranych na murach karłów. Złapały kilkunastu i straciły ˛ w wody jeziora, oplatajac ˛ ich ciała ssawkami i kolcami. Krzyki i zawodzenia umieraja˛ cych wypełniły poranne powietrze. Deszcz strzał spadł z murów, ale gruba skóra potwora chroniła go przed uderzeniami. Odrzucał na bok male´nkie figurki, które próbowały go powstrzyma´c, smagajac ˛ je swoimi podobnymi do bie˙zy ramionami i kruszac ˛ mury, poza którymi usiłowali si˛e schroni´c. Teraz tak˙ze i gnomy przyłaczyły ˛ si˛e do ataku. Cała oblegajaca ˛ armia uderzyła na wrota po obu stronach wysokiej zapory, wdzierajac ˛ si˛e po drabinach i wbijajac ˛ haki, które s´ciskali w dłoniach. Obro´ncy twierdzy rzucili si˛e do parapetów i szybko odparli pierwszy atak. Lecz gnomy zachowywały si˛e jak szalone. Nie zwa˙zajac ˛ na straty, jakie im zadawano, rzucały si˛e na mury i bramy, aby tam ponie´sc´ s´mier´c. Wydawało si˛e jednak, z˙ e to szale´nstwo ma swój cel. Podczas gdy karły zaj˛ete były odpieraniem ataków, kraken parł na północ, a˙z dotarł do murów jak najbli˙zej bram. Nagłym ruchem wynurzył si˛e z wody, wczepiajac ˛ si˛e płetwiastymi łapami w kamienie zapory w miejscu, gdzie wychodziła ona na brzeg. Ogromne macki rzuciły si˛e na mury, ssawki przylgn˛eły do bram i potwór szarpnał ˛ do tyłu. Kraty rozprysły si˛e na boki, pu´sciły zasuwy, a dookoła spadł deszcz odłamków drzewa i stali. Bramy cytadeli run˛eły wydarte z zawiasów i armia gnomów przelała si˛e przez nie z triumfalnym wrzaskiem. Na murach stra˙znicy Jair i Slanter obserwowali bitw˛e z rosnacym ˛ przera˙zeniem. Teraz karły nie miały ju˙z szans na powstrzymanie atakujacych. ˛ Zdobycie fortecy było kwestia˛ minut. Obro´ncy ju˙z zaczynali si˛e wycofywa´c wzdłu˙z murów. Niewielkie grupki gromadziły si˛e wokół swoich dowódców, rozpaczliwie próbujac ˛ powstrzyma´c szturm. Dla gnoma i chłopca było jasne, z˙ e bitwa jest przegrana. — Musimy ucieka´c, póki jeszcze mo˙zemy, chłopcze! — nalegał Slanter, chwytajac ˛ Jaira za rami˛e. Chłopak jednak nie chciał odej´sc´ , ciagle ˛ wypatrujac ˛ przyjaciół, zbyt przera˙zony tym, co si˛e działo, z˙ eby wykona´c jaki´s inny ruch. Z wody raz jeszcze wysunał ˛ si˛e kraken i powlókł swoje pot˛ez˙ ne cielsko wzdłu˙z muru, w kierunku s´rodka zapory. Widma Mord przemkn˛eły jego s´ladem a˙z do roztrzaskanych murów. Szare

183

ró˙zd˙zki uniosły si˛e ostrzegawczo, kiedy poda˙ ˛zajace ˛ za nimi gnomy rzuciły si˛e w kierunku fortecy karłów niemo˙zliwa˛ wr˛ecz do odparcia fala.˛ — Slanter! — krzyknał ˛ nagle Jair, wskazujac ˛ w sam s´rodek bitwy. Na szczycie murów, w kł˛ebach kurzu i dymu wyrastała pot˛ez˙ na sylwetka Helta ´ z Elbem Forakerem u boku. Sciskaj ac ˛ w jednej r˛ece łuk, a druga˛ przytrzymujac ˛ si˛e parapetu, olbrzym patrzył w dół, gdzie stały Widma Mord. Powoli naciagn ˛ ał ˛ ci˛eciw˛e i uwolnił ja.˛ Długa, czarna strzała pomkn˛eła w dół niczym mroczna plama i zaton˛eła w piersi przywódcy Widm. Stwór wyprostował si˛e, wzdrygnał ˛ i cofnał ˛ gwałtownie, pchni˛ety siła˛ uderzenia. Druga strzała utkwiła tu˙z koło pierwszej i znowu Widmo zatoczyło si˛e do tyłu. Z ust stojacych ˛ najbli˙zej wyrwał si˛e krzyk przera˙zenia i napór gnomów jakby si˛e zachwiał. Widmo wszak˙ze stan˛eło pewnie na nogach. Szponiasta dło´n chwyciła strzał˛e i wyciagn˛ ˛ eła ja˛ bez najmniejszego wysiłku. Potwór uniósł ja˛ wysoko do góry, a potem połamał na kawałki. Potem uniosła si˛e ró˙zd˙zka, a z jej ko´nca wystrzelił czerwony płomie´n. Wzdłu˙z całych murów zapłonał ˛ ogie´n, wgryzajac ˛ si˛e w kamie´n i atakujac ˛ obro´nców. Helt i Foraker rzucili si˛e w tył, kiedy dosi˛egnał ˛ ich płomie´n, i znikn˛eli w lawinie spadajacych ˛ kamieni i pyłu. Jair rzucił si˛e naprzód, ale krzyk Slantera zatrzymał go. — Nie mo˙zesz im pomóc, chłopcze! — Nie czekajac ˛ a˙z chłopiec zacznie si˛e sprzeciwia´c, gnom pociagn ˛ ał ˛ go do kamiennych schodów prowadzacych ˛ w dół. — Lepiej zacznijmy si˛e martwi´c o siebie! Je´sli si˛e pospieszymy, to by´c mo˙ze. . . Nagle zobaczyli krakena. Wynurzył si˛e z Cillidellan w połowie murów, gdzie szeroki dziedziniec łaczył ˛ si˛e z forteca˛ strzegac ˛ a˛ kra´nców wysokiej zapory. Jego macki i płetwiaste nogi uczepiły si˛e kamienia. Był teraz dobrze widoczny, poniewa˙z woda przykrywała jedynie tylna˛ cz˛es´c´ beczkowatego cielska. Powoli obracał si˛e wokół własnej osi tam, gdzie karły usiłowały opu´sci´c północna˛ fortec˛e. Wija˛ ca si˛e masa macek wyciagn˛ ˛ eła si˛e w stron˛e pasa wysokiej zapory. W ciagu ˛ paru sekund wszystkie przej´scia zostały zablokowane. — Slanter! — krzyknał ˛ ostrzegawczo Jair, rzucajac ˛ si˛e w tył, kiedy ogromna macka przesun˛eła mu si˛e tu˙z obok głowy. Wspi˛eli si˛e z powrotem po schodach i przykucn˛eli w cieniu balustrady prowadzacej ˛ z powrotem na blanki. Wokół nich opadła ulewa roztrzaskanych kamieni i kurzu zmieszanego z wodnym pyłem, który wzniecił kraken, walac ˛ płetwiastym ogonem w tafl˛e jeziora. W dole macki potwora uderzały na o´slep w mur fortecy, chwytajac ˛ wszystko, co znalazło si˛e w ich zasi˛egu. Przez chwil˛e wydawało si˛e, z˙ e nie ma z˙ adnej szansy na ucieczk˛e przez dziedziniec. Wkrótce jednak karły ruszyły do kontrataku. Wynurzyli si˛e z ni˙zszych poziomów twierdzy, ciemnych schodów i tuneli, które pod nia˛ biegły. Dowództwo objał ˛ Radhomm. Jego rude włosy unosiły si˛e na wietrze, kiedy prowadził swoich z˙ ołnierzy mi˛edzy kł˛ebowisko ogromnych ramion, tnac ˛ i rabi ˛ ac ˛ wokół berdyszem. Dookoła fruwały fragmenty ciała krakena i strz˛epy krwawej piany. Czerwonawa 184

posoka lała si˛e na wilgotne kamienie zapory. Lecz monstrum było pot˛ez˙ ne i karły wygladały ˛ przy nim jak uprzykrzone komary. Macki opadły, mia˙zd˙zac ˛ tłoczace ˛ si˛e wokół stwora male´nkie figurki i pozostawiajac ˛ je na ziemi bez z˙ ycia. Obro´ncy napływali jednak nieustannie, zdecydowani utorowa´c drog˛e uwi˛ezionym w skazanej na zagład˛e fortecy. Kraken jednak dopadał ich tak szybko, jak si˛e pojawiali. Padali wokół niego, umierajac ˛ prawie natychmiast. W ko´ncu potwór pochwycił Radhomma, kiedy dowódca karłów próbował si˛e przebi´c do przodu. Potwór wyrzucił rudowłosego z˙ ołnierza wysoko w powietrze. Ostrze topora, którym Radhomm młócił na prawo i lewo z w´sciekła˛ determinacja,˛ nie wyrzadziło ˛ mu krzywdy. Bestia uniosła karła przera˙zajaco ˛ gwałtownym ruchem i cisn˛eła martwym, poskr˛ecanym ciałem o skały. Slanter bezskutecznie napierał na Jaira. — Biegnij! — krzyknał ˛ zrozpaczony. Macki omin˛eły ich, uderzajac ˛ w mury i rozbijajac ˛ kamie´n, który rozprysnał ˛ si˛e na wszystkie strony. Ulewa poszarpanych odłamków spadła na chłopca opierajacego ˛ si˛e gnomowi i rzuciła ich na ziemi˛e, niemal grzebiac ˛ pod rumowiskiem. Jair stanał ˛ na nogach, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa˛ w oszołomieniu, i poku´stykał w stron˛e kamiennej balustrady. W dole karły cofały si˛e do obleganej fortecy, załamane utrata˛ dowódcy. Kraken wcia˙ ˛z zajmował za´smiecony dziedziniec, zbli˙zajac ˛ si˛e do murów, na których przycupnał ˛ Jair. Chłopiec chciał zeskoczy´c, ale zatrzymał si˛e przera˙zony. U jego stóp le˙zał ogłuszony Slanter, a z gł˛ebokiej rany na jego głowie saczyła ˛ si˛e krew. Daleko w dole, jakby wynurzajac ˛ si˛e z nico´sci na tle szarego s´witu, pojawiła si˛e szczupła, czarna sylwetka Gareta Jaxa. Błyskawicznym ruchem zeskoczył z murów na tam˛e, s´ciskajac ˛ w dłoni krótka˛ włóczni˛e. Jair krzyknał ˛ do niego, ale d´zwi˛ek zginał ˛ w wyciu wichru i bitewnej wrzawie. Mistrz Broni przebiegł przez zbroczona˛ krwia˛ tam˛e — mała, zwinna figurka nie omin˛eła s´miertelnych macek krakena, ale biegła wprost na nie. Kluczac ˛ i przemykajac ˛ si˛e niczym bezcielesna zjawa, Jax rzucił si˛e na otwarta˛ paszcz˛e potwora. Macki opadły niczym potworna packa na muchy, chybiły i prze´slizn˛eły si˛e obok o wiele za wolno jak dla kogo´s tak nieprawdopodobnie szybkiego. Ale jeden fałszywy krok, jedno po´sli´zni˛ecie. . . Mistrz Broni skoczył na zakrzywiony dziób, tu˙z obok szcz˛ek bestii. Uderzył z oszałamiajac ˛ a˛ szybko´scia.˛ Krótka włócznia wbiła si˛e gł˛eboko w mi˛ekka˛ tkank˛e otwartej paszcz˛eki. Macki opadły niemal natychmiast, ogromne cielsko zachwiało si˛e. Garet Jax tymczasem był ju˙z w ruchu, obracajac ˛ si˛e i unikajac ˛ pułapki, która ju˙z miała go pochłona´ ˛c. Stojac ˛ znowu na nogach, Mistrz Broni chwycił nowa˛ bro´n. Tym razem była to pika z z˙ elaznym ostrzem, której r˛ekoje´sc´ tkwiła wcia˙ ˛z w zaci´sni˛etej dłoni martwego ju˙z wła´sciciela. Garet Jax uwolnił ja˛ jednym szybkim ruchem. Kraken zauwa˙zył gro´znego napastnika znowu zbyt pó´zno. Mistrz Broni stał niecałe dwa jardy od oka przykrytego błoniasta˛ powieka.˛ Ostrze lancy

185

poszybowało w kierunku odsłoni˛etego oka, przebijajac ˛ skór˛e i ko´sci i docierajac ˛ do mózgu. Trafiony potwór szarpnał ˛ si˛e w tył, dziko młócac ˛ błoniastymi łapami. Najwyra´zniej był ci˛ez˙ ko ranny. Kamienne wały rozpryskiwały si˛e wokół, kiedy próbował dotrze´c z powrotem do Cillidellan. Garet Jax kurczowo s´ciskał lanc˛e zanurzona˛ w czaszce potwora i wpychał ja˛ coraz gł˛ebiej, czekajac, ˛ a˙z z potwora wycieknie z˙ ycie. Kraken jednak był niesłychanie silny. D´zwignał ˛ si˛e w gór˛e, pokonał zapor˛e, spadł ci˛ez˙ ko do Cillidellan i zniknał ˛ im z oczu. Garet Jax runał ˛ za nim, w dłoniach wcia˙ ˛z s´ciskajac ˛ drzewce lancy. Jair cofnał ˛ si˛e pod roztrzaskana˛ balustrad˛e, oniemiały ze zdumienia. Krzyk w´sciekło´sci zamarł mu w gardle. W dole wysoka zapora była znowu pusta i uwi˛ezione w niej karły wypadły ze swojej pułapki, p˛edzac ˛ do bezpiecznej południowej stra˙znicy. Potem raz jeszcze pojawił si˛e przy nim Slanter, zataczajac ˛ si˛e niepewnie na nogach. Pomarszczona z˙ ółta twarz umazana była krwia,˛ ale gnom otarł ja˛ bez słowa i pociagn ˛ ał ˛ chłopca za soba˛ po schodach. Dotarli do dziedzi´nca, potykajac ˛ si˛e i przewracajac, ˛ a potem ruszyli za uciekajacymi ˛ karłami. Ale było ju˙z za pó´zno. Za nimi po obu stronach murów pojawili si˛e gnomy my´sliwi. Wyjaca ˛ i wrzeszczaca ˛ masa uzbrojonych i ociekajacych ˛ krwia˛ postaci przelała si˛e przez grzbiet zapory na dziedziniec. Slanter rzucił za siebie szybkie spojrzenie i gwałtownie skr˛ecił w ciemna˛ klatk˛e schodowa,˛ ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Jaira. Zbiegli w dół przez kilka o´swietlonych kondygnacji a˙z do mrocznych, ni˙zszych poziomów prowadzacych ˛ do maszynowni. Nad ich głowami ucichły odgłosy pogoni. Schody sko´nczyły si˛e i znale´zli si˛e w słabo o´swietlonym korytarzu, który znikał we wn˛etrzu zapory. Slanter zawahał si˛e, po czym skr˛ecił na pomoc i pociagn ˛ ał ˛ za soba˛ Jaira. — Slanter! — wrzasnał ˛ chłopiec, szarpiac ˛ si˛e z gnomem. — Ta droga prowadzi tam, skad ˛ przyszli´smy! Oddalamy si˛e od karłów! — Gnomy te˙z pójda˛ inna˛ droga! ˛ — warknał ˛ Slanter. — Tutaj nikt nie b˛edzie s´cigał karłów ani nikogo innego! A teraz biegnij! Wbiegli w mrok, posuwajac ˛ si˛e z trudem pustym korytarzem. Odgłosy bitwy przycichły przytłumione przez odległo´sc´ , stały łoskot maszynerii i gł˛eboki szum wód Cillidellan. W umy´sle Jaira kołatała si˛e tylko jedna my´sl. Grupka w˛edrowców z Culhaven ju˙z nie istniała. Helt i Foraker zostali zabici przez w˛edrowców, Gareta Jaxa porwał za soba˛ kraken, a Edain Elessedil po prostu zniknał. ˛ Został tylko on i Slanter walczacy ˛ teraz o z˙ ycie. Capaal przepadło, przeszło w r˛ece gnomów. Tamy i zapory, które regulowały bieg Srebrnej Rzeki na zachód, do ojczyzny karłów, były teraz w r˛ekach ich najbardziej nieprzejednanego wroga. Wszystko było stracone.

186

Płuca miał s´ci´sni˛ete z powodu forsownego biegu, a w uszach własny, ci˛ez˙ ki, zm˛eczony oddech. W oczach piekły łzy, a w ustach zaschło mu z gniewu i rozgoryczenia. Co miał teraz zrobi´c? Jak dotrze do Brin? Je´sli wejdzie do Maelmord, b˛edzie zgubiona na zawsze i nigdy jej nie odnajdzie. Jak miał wypełni´c misj˛e powierzona˛ mu przez Króla Srebrnej Rzeki. . . ? Nagle ziemia zawirowała mu przed oczami. Co´s niewidzialnego podci˛eło mu nogi i runał ˛ jak długi w ciemno´sc´ . Przed nim biegł Slanter, nie zwa˙zajac ˛ na nic. Jair pospiesznie pozbierał si˛e powrotem na nogi. Nikły cie´n Slantera oddalał si˛e coraz bardziej w mrocznym tunelu. Potem z ciemno´sci wyskoczyło czyje´s rami˛e i czyja´s szorstka, pokryta łuska˛ dło´n zacisn˛eła si˛e na jego ustach, odbierajac ˛ mu oddech. Drugie rami˛e, twarde jak stal, otoczyło ciało chłopca i pociagn˛ ˛ eło go za soba˛ w otwarte drzwi. — Ssssta´c krasssnale — zasyczał znajomy głos. — Przyjaciele. My z magia˛ przyjaciele! Głos Jaira był bezgło´snym krzykiem w jego s´wiadomo´sci. Był pó´zny ranek, kiedy Slanter wynurzył si˛e z tunelu karłów, przedzierajac ˛ si˛e przez gaszcz ˛ krzewów, które zasłaniały ukryte wyj´scie. Stanał ˛ samotnie na owianych wiatrem wzniesieniach na pomoc od Capaal. Z pochmurnego, nabrzmiałego deszczem nieba saczyło ˛ si˛e szare, zamglone s´wiatło. Chłód nocy jeszcze nie opus´cił górskich zboczy. Gnom rozejrzał si˛e ostro˙znie dookoła, a potem schylił si˛e za krzewem i ruszył naprzód do miejsca, gdzie zbocze opadało ku wawozowi. ˛ Daleko w dole, na s´luzach i zaporach Capaal, roiło si˛e od jego pobratymców. Wsz˛edzie na szerokich, kamiennych obr˛eczach, murach i wałach obronnych fortecy oraz gł˛eboko w jej wn˛etrzu, w maszynowniach budowli, krzatali ˛ si˛e my´sliwi, niczym mrówki zaj˛ete wznoszeniem swojego kopca. No có˙z. To musiało si˛e tak sko´nczy´c, pomy´slał Slanter. Zmarszczył z milcza˛ ca˛ dezaprobata˛ surowa˛ z˙ ółta˛ twarz. Nikt nie mo˙ze si˛e zmierzy´c z w˛edrowcami. Twierdza Capaal nale˙zała teraz do nich. Obl˛ez˙ enie sko´nczone. Wstał powoli ze wzrokiem ciagle ˛ utkwionym w scen˛e rozgrywajac ˛ a˛ si˛e poni˙zej. Niebezpiecze´nstwo, z˙ e zostanie tutaj odkryty, było niewielkie. Wszystkie gnomy były we wn˛etrzu fortecy, a watłe ˛ resztki armii karłów uciekły na południe, do Culhaven. Nie pozostało mu nic innego, jak ruszy´c w swoja˛ własna˛ stron˛e. Wła´snie tego pragnał ˛ przecie˙z przez cały ten czas. Mimo to stał dalej, a w my´slach kołatało mu si˛e pytanie bez odpowiedzi. Cia˛ gle nie wiedział, co si˛e stało z Jairem Ohmsfordem. Chłopak był tu˙z za nim, a po chwili po prostu zniknał. ˛ Slanter szukał go, ale nigdzie nie było s´ladu Jaira. W ko´ncu wi˛ec gnom musiał pój´sc´ dalej sam. Có˙z innego mógł zrobi´c? — Tak czy inaczej chłopak sprawiał tylko same kłopoty — mruknał ˛ rozzłoszczony, ale bez wi˛ekszego przekonania. Westchnał, ˛ spojrzał w gór˛e na szarzejace ˛ niebiosa i ruszył powoli przed siebie. Skoro chłopak przepadł, a reszta zgin˛eła lub rozproszyła si˛e gdzie´s, podró˙z 187

do Niebia´nskiej Studni była sko´nczona. Jak cała reszta, rzecz jasna. Od samego poczatku ˛ była to głupia, beznadziejna wyprawa. Powtarzał to im wszystkim bez przerwy. Nie mieli poj˛ecia, na co si˛e porywaja.˛ Nie mieli poj˛ecia o mocy w˛edrowców. Sami sa˛ winni swej przegranej. Zmarszczka na surowej twarzy pogł˛ebiła si˛e. Niemniej jednak nie podobało mu si˛e to, z˙ e nie wie, co si˛e przydarzyło chłopcu. W´sliznał ˛ si˛e z powrotem do tunelu przez zaro´sla strzegace ˛ wej´scia i wspiał ˛ si˛e na skalny wyst˛ep wychodzacy ˛ na Estlandi˛e, gdzie roztaczał si˛e widok na zachód. Przynajmniej na tyle był sprytny, z˙ eby zaplanowa´c swoja˛ własna˛ ucieczk˛e, pomys´lał zadowolony z siebie. A to dlatego, z˙ e zawsze wychodził cało z ró˙znych opresji, a tacy zawsze znajduja˛ czas na przygotowanie planów ucieczki. Wyjatkiem ˛ był ten szaleniec, Garet Jax. Grymas Slantera przerodził si˛e w blady u´smiech. Dawno temu nauczył si˛e, z˙ e nie nale˙zy niepotrzebnie ryzykowa´c, kiedy nie ma ku temu powodów. Dawno temu tak˙ze nauczył si˛e trzyma´c oczy szeroko otwarte, aby w ka˙zdej chwili móc opu´sci´c niebezpieczne miejsce. Kiedy wi˛ec karły okazały si˛e na tyle uprzejme, aby zaopatrzy´c go w mapy pokazujace ˛ podziemne tunele, które wyprowadziłyby ich na pomoc poza zasi˛eg oblegajacej ˛ armii, nauczył si˛e ich błyskawicznie. Gdyby pozostali nie okazali si˛e takimi głupcami. . . Wiatr wiał mu w twarz, unoszac ˛ si˛e ze skał w mro´znych, gwałtownych podmuchach. Daleko na północ i zachód rozciagały ˛ si˛e lasy Anaru, wilgotne od mgły i deszczu, ubarwione kolorami jesieni. To była jego droga, pomy´slał ponuro. Z powrotem do przygranicznych krain, do pozorów normalno´sci i spokoju, gdzie podejmie na nowo swoje dawne z˙ ycie i zapomni o wszystkim. Był znowu wolny i mógł i´sc´ , gdzie mu si˛e z˙ ywnie podobało. Tydzie´n, mo˙ze dziesi˛ec´ dni i Estlandia oraz n˛ekajaca ˛ ja˛ wojna zostana˛ za nim. Zaszurał butem o skał˛e. — Chłopak miał rozum — powiedział cicho, bładz ˛ ac ˛ gdzie´s my´slami. Niezdecydowany, zapatrzył si˛e w deszcz.

XXIII Pó´znym popołudniem tego dnia, w którym Paranor zniknał ˛ ze s´wiata ludzi, cały Callahorn, od południowego pasa równiny Streleheim a˙z do T˛eczowego Jeziora, był chłostany strugami ulewnego, jesiennego deszczu. Burze przeszły nad przygranicznymi krainami, lasami i łakami, ˛ nad masywami Smoczych Z˛ebów i Runne, a˙z w ko´ncu opadły na szerokie połacie równiny Rabb. Tam wła´snie trafiły na Allanona, Brin i Rona Leah podró˙zujacych ˛ na wschód, w kierunku Anaru. Tej nocy, wystawieni na ulew˛e i otuleni w przemoczone płaszcze, rozbili obóz pod strzaskanym d˛ebem; pokonany przez mijajace ˛ pory roku, nie stanowił on wszak˙ze wystarczajacego ˛ schronienia. Wokół nich rozciagała ˛ si˛e pusta i jałowa Rabb, a nad ich głowami przetaczała si˛e burza. Jaskrawe s´wiatło błyskawic odsłaniało nago´sc´ równiny. Na pop˛ekanej i smaganej wichrem połaci nie było s´ladu z˙ ycia. Byli sami. Mogliby i´sc´ dalej tej nocy, a˙z do s´witu. W ten sposób dotarliby do Anaru bez zatrzymywania si˛e na odpoczynek, ale druid, widzac ˛ jak wyczerpani sa˛ jego towarzysze, postanowił nie zmusza´c ich do dalszej drogi. Tak wi˛ec tej nocy zatrzymali si˛e na Rabb i o s´wicie ruszyli w dalsza˛ podró˙z. Dzie´n zapowiadał si˛e szary i deszczowy. Spoza burzowych chmur pokrywajacych ˛ jesienne niebo prze´switywało nikłe i zamglone s´wiatło sło´nca. Jechali przez równin˛e a˙z do brzegów rzeki Rabb, a potem skr˛ecili na południe. W miejscu, gdzie rzeka rozgał˛eziała si˛e na zachód od swego głównego koryta, przeszli przez przesmyk na zalesiony brzeg i poda˙ ˛zali dalej na południe, dopóki s´wiatło dnia nie uton˛eło w mrocznym, wilgotnym zmierzchu. Druga˛ noc sp˛edzili na nieosłoni˛etej równinie, skuleni pod płaszczami i kapturami, a nieustanna, dokuczliwa m˙zawka przenikała ich do szpiku ko´sci i nie pozwalała zasna´ ˛c. Jesienny chłód osiadał na twarzach i ubraniach. Zimno i bezsenno´sc´ nie wywierały z˙ adnego wpływu na druida, zdecydowanie jednak nadwer˛ez˙ ały wytrzymało´sc´ ksi˛ecia Leah i dziewczyny. Szczególnie bole´snie odczuwała je Brin. O s´wicie nast˛epnego dnia była wszak˙ze znowu gotowa do podró˙zy z zapasem nowych sił i determinacji. Odzyskała je w czasie długich godzin nocnych, kiedy walczyła sama ze soba˛ o utrzymanie psychicznej równowagi. Deszcz, który towarzyszył im od czasu, kiedy opu´scili Smocze Z˛eby, przestał pada´c i s´wiat okry189

ła mi˛ekka, delikatna mgiełka. Niebiosa poja´sniały, przez stada białawych chmur zacz˛eły prze´switywa´c promienie sło´nca. To o˙zywiło w dziewczynie zapał, który ostudziły deszcz i ciemno´sc´ . Z całych sił starała si˛e nie zwa˙za´c na doskwierajace ˛ jej zm˛eczenie. Wspi˛eła si˛e z powrotem na konia; z wdzi˛eczno´scia˛ zwróciła si˛e w kierunku ciepła wysyłanego przez ciagle ˛ jeszcze zamglone sło´nce i patrzyła, jak słoneczna tarcza przesuwa si˛e na wschód. Okazało si˛e jednak, z˙ e nie tak łatwo upora´c si˛e z wyczerpaniem. Dzie´n stawał si˛e coraz ja´sniejszy, a zm˛eczenie dziewczyny nie ust˛epowało, osaczajace ˛ ja˛ za´s strach i watpliwo´ ˛ sci nie rozwiały si˛e. W ich cieniu ta´nczyły demony bez twarzy. Powstawały w jej umy´sle i s´miejac ˛ si˛e i naigrawajac, ˛ zaludniały las, którego skrajem jechali. Obserwowały ja˛ czyje´s oczy. Tak samo jak w drodze przez Smocze Z˛eby czuła, z˙ e jest obserwowana, czasami z bardzo daleka, a chwilami wydawało si˛e, z˙ e oczy znajduja˛ si˛e tu˙z-tu˙z. Znowu pojawiło si˛e tamto narastajace ˛ przeczucie. Pierwszy raz opadło ja˛ pomi˛edzy głazami i cieniami Smoczych Z˛ebów i poda˙ ˛zało za nia,˛ dr˛eczac ˛ nieubłaganie i ostrzegajac, ˛ z˙ e zarówno ona jak i jej towarzysze podró˙zy igraja˛ ze s´miercia˛ i nie wygraja˛ w tej grze. My´slała, z˙ e po wydarzeniach w Paranorze przeczucie zniknie, bo przecie˙z cali i zdrowi uciekli z twierdzy druidów. A mimo to powróciło, odrodzone w szaro´sci i wilgoci ostatnich dwóch dni niczym znajomy, nie dajacy ˛ spokoju demon jej s´wiadomo´sci. Było złem i chocia˙z z w´sciekła˛ determinacja˛ i gniewem starała si˛e odp˛edzi´c te my´sli, nie ust˛epowały. Trzeciego dnia podró˙zy godziny wlokły si˛e bez celu i wraz z nimi uchodziła stopniowo determinacja Brin. Z poczatku ˛ odczuła to jako niewytłumaczalne poczucie osamotnienia. N˛ekana przeczuciami, których jej towarzysze nie byli w stanie poja´ ˛c, dziewczyna zacz˛eła zamyka´c si˛e w sobie. Był to odruch samoobrony, ucieczka przed sacz ˛ acym ˛ si˛e jadem i narastajac ˛ a˛ udr˛eka˛ przeczucia, które próbowało sia´c spustoszenie w jej umy´sle. Wzniosła wokół siebie s´ciany, zatrzasn˛eła drzwi i okna i w schronieniu własnego umysłu próbowała upora´c si˛e z gn˛ebiacymi ˛ ja˛ my´slami. Równie˙z Allanon i Ron pogra˙ ˛zyli si˛e we własnych rozmy´slaniach i Brin nie umiała przywoła´c ich z powrotem. Była samotnym wi˛ez´ niem we własnym wn˛etrzu, skuta ła´ncuchami, które sama wykuła. Zacz˛eła w niej nast˛epowa´c subtelna zmiana — powolna i nieubłagana. Zaczynała wierzy´c jedynie sobie samej. Allanon nigdy nie był jej bliski. W nawet najbardziej sprzyjajacych ˛ okoliczno´sciach był odległa˛ i odpychajac ˛ a˛ postacia,˛ obcym, nad którym mogła si˛e litowa´c i z którym odczuwała dziwne pokrewie´nstwo, ale mimo to obcym — gro´znym i nieprzeniknionym. Inaczej, rzecz jasna, było z Ronem Leah, ale i on si˛e zmienił. Z przyjaciela i towarzysza stał si˛e obro´nca˛ tak samo gro´znym i nieprzyst˛epnym jak druid. To miecz Leah spowodował t˛e zmian˛e, dajac ˛ Ronowi moc, która uczyniła go równym ka˙zdemu, kto próbowałby si˛e z nim zmierzy´c. Magia zrodzona z mrocznych wód Hadeshorn i czarne zakl˛ecia Allanona zawładn˛eły Ronem. Znikn˛eło poczu-

190

cie wi˛ezi i blisko´sci, które ich łaczyło. ˛ Teraz Ron zwiazany ˛ był z druidem i z nim odczuwał pokrewie´nstwo. Zapał Brin gasł szybko. Czuła, z˙ e w jaki´s sposób utraciła sens tej podró˙zy. Nie zniknał ˛ całkowicie, ale gdzie´s go zagubiła. Kiedy´s cel był jasny i pewny — miała ruszy´c w podró˙z do Estlandii, przez Anar i Ravenshorn, na skraj dziury zwanej Maelmord i zej´sc´ w jej mroczna˛ gł˛ebi˛e, aby zniszczy´c ksi˛eg˛e czarnej magii, Ildatch. To wła´snie było jej celem. Lecz z upływem czasu, w ciemno´sciach, zimnie i niewygodzie podró˙zy cel przestał wydawa´c si˛e tak naglacy, ˛ a˙z stał si˛e całkiem odległy i nieistotny. Allanon i Ron byli jak bli´zniacze, stalowe ostrza, silne i pewne, wymierzone w cienie, które chciałyby ich powstrzyma´c. Do czego była im potrzebna? Czy˙z, wbrew słowom druida, nie mogli zdziała´c tego samego co ona w tym po´scigu? Czuła, z˙ e mogliby, z˙ e nie jest wcale tak wa˙znym członkiem tej wyprawy, ale zb˛ednym ci˛ez˙ arem, którego u˙zyteczno´sc´ mylnie oceniono. Próbowała przekona´c sama˛ siebie, z˙ e to nieprawda, ale czuła inaczej. Jej obecno´sc´ tutaj była pomyłka.˛ Czuła to i to uczucie przerastało nawet poczucie samotno´sci. Ranek przeszedł w południe. Znikn˛eła poranna mgła i za´swieciło sło´nce. Na jałowej równinie pojawiły si˛e na nowo barwne plamy. Pop˛ekana i zniszczona ziemia powoli pokrywała si˛e trawa.˛ Poczucie samotno´sci Brin stało si˛e mniej dokuczliwe. Je´zd´zcy dotarli przed zapadni˛eciem nocy do Storlock — wspólnoty gnomów uzdrowicieli. Wiekowe, sławne miasteczko okazało si˛e niczym wi˛ecej, jak zbiorowiskiem skromnych kamienno-drewnianych domostw usadowionych na skraju lasu. To tu wła´snie uczył si˛e Wil Ohmsford, przygotowujac ˛ si˛e do zawodu, który zawsze pragnał ˛ wykonywa´c. Tutaj odnalazł go Allanon, któremu Wil towarzyszył potem w podró˙zy na południe, aby odnale´zc´ Wybrana˛ elfów i ochroni´c drzewo Ellcrys oraz ras˛e elfów. Wyprawa ta zako´nczyła’ si˛e przelaniem magii elfów na ojca Brin, ta za´s z kolei odziedziczyła moc pie´sni. Było to ponad dwadzie´scia lat temu, pomy´slała Brin pos˛epnie, niemal z gorycza.˛ A to całe szale´nstwo zacz˛eło si˛e wraz z nadej´sciem Allanona. Tak zacz˛eło si˛e wszystko dla rodziny Ohmsfordów. Przejechali przez ciche, senne miasteczko i zatrzymali si˛e przed du˙zym budynkiem, który słu˙zył jako centrum medyczne. Pojawili si˛e Storowie w białych szatach, jak gdyby oczekiwali ich przybycia. Kilka milczacych ˛ postaci o oboj˛etnych twarzach odprowadziło konie, a trzy z nich poprowadziły przybyszów do s´rodka, dalej za´s ciemnymi korytarzami do oddzielnych pokoi. Czekała tam na nich goraca ˛ kapiel, ˛ czyste ubranie, posiłek i łó˙zka ze s´wie˙za,˛ lniana˛ po´sciela.˛ Krzataj ˛ ac ˛ si˛e wokół go´sci, Storowie nie odezwali si˛e ani słowem. Po paru minutach znikn˛eli niczym duchy. Kiedy została sama, Brin wykapała ˛ si˛e, przebrała i posiliła, odp˛edzajac ˛ zm˛e´ czenie ciała i samotno´sc´ duszy. Nad puszcza˛ zapadał zmierzch. Swiatło gasło w mroku, a na zasłoni˛ete okna kładły si˛e cienie. Dziewczyna obserwowała ga-

191

snace ˛ sło´nce oci˛ez˙ ała i senna, rozkoszujac ˛ si˛e wygodami, których nie zaznała, od kiedy opu´sciła Vale. Przez chwil˛e mogła sobie niemal wyobrazi´c, z˙ e tam wróciła. Pó´znym wieczorem wyrwało ja˛ z marze´n pukanie do drzwi i Stor w białych szatach gestem dał jej znak, aby poszła za nim. Nie sprzeciwiała si˛e. Wiedziała bez pytania, z˙ e to Allanon ja˛ wzywa. Znalazła go w pokoju na ko´ncu korytarza. Siedział razem z Ronem Leah przy małym stoliku, na którym płon˛eła olejna lampa, rozpraszajac ˛ mrok nocy. Druid bez słowa wskazał jej trzecie krzesło i dziewczyna ruszyła w jego kierunku. Stor, który ja˛ przyprowadził, poczekał, a˙z usiadzie, ˛ po czym odwrócił si˛e i wysunał ˛ z pokoju, cicho zamykajac ˛ za soba˛ drzwi. Trójka w˛edrowców patrzyła na siebie w milczeniu. Allanon uniósł si˛e w krzes´le. Jego ciemna twarz była kamienna˛ maska,˛ a oczy zapatrzone były w s´wiaty, których ani Brin, ani Ron nie mogli dostrzec. Wygladał ˛ s˛edziwie tej nocy. Z wyjatkiem ˛ jej ojca nikt nie znał wieku Allanona. Wiedzieli tylko, z˙ e od znikni˛ecia Allanona z czterech krain upłyn˛eło dwadzie´scia lat. Teraz ona tak˙ze zauwa˙zyła wpływ czasu na druida. Postarzał si˛e bardzo nawet od dnia, w którym przybył do Vale, aby ja˛ odszuka´c. Odcie´n siwizny w jego długich, ciemnych włosach pogł˛ebił si˛e, na szczupłej twarzy przybyło zmarszczek, a w spojrzeniu pojawiło si˛e zm˛eczenie i surowo´sc´ . Czas działał na niekorzy´sc´ druida tak samo, jak na ka˙zdego z nich. Czarne oczy uniosły si˛e, napotykajac ˛ jej spojrzenie. — Opowiem wam teraz o Bremenie — odezwał si˛e cicho i zło˙zył przed soba˛ s˛ekate dłonie. — Dawno temu, w czasach Rady Druidów w twierdzy Paranor, w czasach mi˛edzy Wojnami Ludów, wła´snie Bremen ujrzał prawd˛e o nadej´sciu magii. Wiele lat temu Brona, który miał si˛e sta´c lordem Warlockiem, odkrył jej tajemnice i padł ofiara˛ ich mocy. Po˙zarty przez moc, której miał nadziej˛e by´c panem, zbuntowany druid stał si˛e jej niewolnikiem. Rada była przekonana, z˙ e został unicestwiony w czasie Pierwszej Wojny Ludów, ale Bremen odkrył, z˙ e tak si˛e nie stało. Brona z˙ ył, ochraniany przez magi˛e, podporzadkowany ˛ jej siłom i wymaganiom. Nauki starego s´wiata znikn˛eły. Przepadły w po˙zodze Wielkich Wojen, a w ich miejsce odrodziła si˛e magia jeszcze starszego s´wiata, s´wiata, w którym z˙ yły jedynie czarodziejskie istoty. Bremen odkrył, z˙ e wła´snie ta magia mo˙ze ochroni´c lub te˙z zniszczy´c nowy s´wiat ludzi. Tak wi˛ec Bremen przeciwstawił si˛e Radzie tak, jak przed nim uczynił to Brona, tyle z˙ e z wi˛eksza˛ ostro˙zno´scia,˛ i zaczał ˛ studiowa´c tajemnice mocy, które uwolnił zbuntowany druid. Był przygotowany na ewentualny powrót lorda Warlocka, dlatego te˙z ocalał, podczas gdy reszta druidów zgin˛eła. Jedynym celem jego z˙ ycia, jego misja,˛ stało si˛e teraz odzyskanie mocy, która˛ uwolniło niegdy´s zło, pojmanie jej i zamkni˛ecie w miejscu, gdzie nie mogłaby ju˙z na nikogo wpływa´c. Nie było to łatwe zadanie, ale s´lubował je wykona´c. Druidzi uwolnili magi˛e i teraz, jako ostatniemu z nich, przypadło mu w udziale zamkna´ ˛c ja˛ na powrót. 192

Postanowił dokona´c tego — podjał ˛ swa˛ opowie´sc´ po chwili milczenia — poprzez stworzenie Miecza Shannary, Broni staro˙zytnej magii elfów; mogłaby ona ´ zniszczy´c lorda Warlocka i Zwiastuny Smierci, które mu słu˙zyły. W najczarniejszych godzinach Drugiej Wojny Ludów, kiedy wszystkie cztery krainy zagro˙zone były przez armie zła, Bremen, przywołujac ˛ na pomoc magi˛e i cała˛ swoja˛ wiedz˛e, wykuł legendarny Miecz i podarował go królowi elfów — Jerle Shannarze. Tym Mieczem król miał stoczy´c bitw˛e z buntowniczym druidem i pokona´c go. Jednak˙ze, jak pewnie wiecie, król elfów przegrał t˛e walk˛e. Nie był w stanie w pełni zapanowa´c nad moca˛ Miecza i pozwolił lordowi Warlockowi uciec. Chocia˙z wygrano bitw˛e i armie zła nie posun˛eły si˛e naprzód, Brona wcia˙ ˛z z˙ ył. Zanim mógł powróci´c, miały mina´ ˛c lata. Bremen wiedział, z˙ e nie spotka ju˙z Brony, ale s´luby zostały uczynione, a Bremen zawsze dotrzymywał obietnic. — Głos druida przygasł do szeptu, a w czarnych, nieprzeniknionych oczach pojawił si˛e niewypowiedziany ból. — Uczynił zatem trzy rzeczy. Wybrał mnie na swego syna, potomka z ciała i krwi linii druidów, który b˛edzie przemierzał cztery krainy a˙z do powrotu lorda Warlocka. Przedłu˙zył swój z˙ ywot, a potem tak˙ze i mój poprzez pogra˙ ˛zenie si˛e we s´nie, który pozwoli mi przetrwa´c tak długo, jak rasa ludzka b˛edzie potrzebowała ochrony przed lordem Warlockiem. Na koniec zrobił co´s jeszcze. Kiedy zbli˙zał si˛e czas jego odej´scia i nie mógł go ju˙z cofna´ ˛c, u˙zył po raz ostatni magii w straszliwym przywołaniu. Zwiazał ˛ swego ducha ze s´wiatem, w którym nie mógł ju˙z pozosta´c, tak aby trwa´c tu poza kres swoich dni i ujrze´c, jak dopełniaja˛ si˛e s´luby, które niegdy´s zło˙zył. Zwiazał ˛ swego ducha ze mna! ˛ — S˛ekate dłonie zacisn˛eły si˛e w pi˛es´ci. — U˙zył magii, aby połaczy´ ˛ c tymi wi˛ezami ojca i syna. Jego duch błaka ˛ si˛e, wygnany do s´wiata ciemno´sci, gdzie przeszło´sc´ łaczy ˛ si˛e z przyszło´scia˛ i skad ˛ mo˙zna go przywoła´c, kiedy zaistnieje konieczno´sc´ . Wybrał dla siebie los zagubionej i zrozpaczonej istoty, która zostanie uwolniona dopiero, gdy jego dzieło si˛e dopełni i obaj przeminiemy. . . Przerwał nagle, jak gdyby czuł, z˙ e jego słowa ujawniły wi˛ecej ni˙z pragnał. ˛ W tej samej sekundzie Brin ujrzała to, co do tej pory było przed nia˛ zakryte. Było to zaledwie mgnienie, wymykajacy ˛ si˛e obraz tajemnicy, której druid nie chciał jej zdradzi´c w Dolinie Cienia, kiedy to z wód Hadeshorn uniósł si˛e Bremen i mówił o przyszło´sci. Tym wła´snie karmiły si˛e jej przeczucia. — My´slałem, z˙ e to ju˙z si˛e kiedy´s dokonało — mówił dalej Allanon. — Wtedy, kiedy Shea Ohmsford unicestwił lorda Warlocka, kiedy poznał tajemnic˛e Miecza Shannary i stał si˛e jego panem. Myliłem si˛e jednak. Czarna magia nie umarła wraz z Warlockiem. Nie została te˙z unieszkodliwiona tak, jak utrzymywał Bremen. Przetrwała bezpieczna na stronicach Ildatch, ukryta w najwi˛ekszej tajemnicy w czelu´sciach Maelmord, czekajac ˛ na nowych odkrywców. I w ko´ncu odkrywcy nadeszli. — I stali si˛e Widmami Mord — doko´nczył Ron Leah. 193

— Czyniac ˛ si˛e niewolnikami czarnej magii tak, jak niegdy´s lord Warlock ´ i Zwiastuny Smierci. My´sleli, z˙ e b˛eda˛ panami, a stali si˛e jedynie niewolnikami. Ale jaki jest ten sekret, który ukrywasz? szeptała Brin w my´slach, cały czas czekajac, ˛ z˙ e go usłyszy. Wyjaw go wreszcie! — Tak wi˛ec Bremen nie mo˙ze by´c przywrócony ze swego wygnania w Hadeshorn, dopóki Ildatch nie zostanie zniszczona, a wraz z nia˛ magia? — Ron był zbyt przej˛ety opowie´scia,˛ z˙ eby zauwa˙zy´c to, co widziała Brin. ´ — Slubował ja˛ zniszczy´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah — wyszeptał Allanon. A tym samym i ciebie, i ciebie, kołatało si˛e w umy´sle Brin. — Cała czarna magia wygnana z ziemi? — Ron pokr˛ecił głowa˛ zdziwiony. — To mało prawdopodobne. Nie po tylu latach jej istnienia, wojen toczonych z jej powodu, tylu po´swi˛econych z˙ ywotów. Druid spojrzał w bok. — Wiek si˛e ko´nczy, góralu. Ten wiek musi przemina´ ˛c. — Nastapiła ˛ długa cisza, która wypełniła soba˛ mroczne cienie wokół olejnej lampy i wcisn˛eła si˛e mi˛edzy trzy zebrane w pokoju postaci. Spowici w nia,˛ snuli swoje własne rozmy´slania, omijajac ˛ wzrokiem twarze pozostałych, aby ukry´c to, co szeptało w ich wn˛etrzu. Jeste´smy obcymi, którzy si˛e zebrali, aby słu˙zy´c wspólnej sprawie, ale niczego nie rozumiemy, pomy´slała Brin. Walczymy dla wspólnego dobra, ale to straszliwie słaba wi˛ez´ . . . — Czy mo˙zemy zwyci˛ez˙ y´c, Allanonie? — zapytał nagle Ron, zwracajac ˛ do druida swa˛ ogorzała˛ twarz. — Czy mamy do´sc´ siły, aby zniszczy´c t˛e ksi˛eg˛e i jej czarna˛ magi˛e? Druid milczał przez chwil˛e. W jego oczach zamigotała ukryta wiedza. — Brin Ohmsford ma taka˛ sił˛e. Ona jest nasza˛ nadzieja˛ — powiedział cicho. Brin spojrzała na niego i powoli pokr˛eciła głowa.˛ Ironiczny u´smiech wykrzywił jej wargi. — Nadzieja i brak nadziei. Ta, która ratuje, i ta, która niszczy. Pami˛etasz te słowa, Allanonie? Twój ojciec mi to powiedział. Allanon nie odpowiedział. Po prostu siedział, wpatrujac ˛ si˛e w Brin ciemnymi oczami. — Co jeszcze ci powiedział, Allanonie? — zapytała cicho. — Co jeszcze? ˙ na tym s´wiecie ju˙z go nie zobacz˛e — odpowiedział po dłu˙zszej chwili. — Ze Cisza stała si˛e jeszcze gł˛ebsza. Brin zdała sobie spraw˛e, z˙ e jest bliska odkrycia tajemnicy druida. Góral wiercił si˛e niespokojnie na krze´sle, próbujac ˛ uchwyci´c spojrzenie dziewczyny. W jego oczach czaiła si˛e niepewno´sc´ . Brin widziała, z˙ e Ron nie chce wiedzie´c nic wi˛ecej. Uciekła spojrzeniem. To ona miała by´c ich nadzieja˛ i musiała wiedzie´c. — Nic wi˛ecej? — spytała. Allanon wyprostował si˛e powoli i otulił szczelniej ciemnymi szatami, a na jego wyn˛edzniałej, zm˛eczonej twarzy pojawił si˛e nikły u´smiech. 194

— Poznanie prawdy o wszystkim, co istnieje, to obsesja Ohmsfordów — odparł. — Nikt z was nigdy nie zadowolił si˛e niczym mniejszym. — Co powiedział Bremen? — nalegała. U´smiech zgasł. — Powiedział, Brin Ohmsford, z˙ e kiedy tym razem powróc˛e z czterech krain, nigdy ju˙z tam nie pojad˛e. Dziewczyna i góral wpatrzyli si˛e w niego osłupiałym wzrokiem, nie wierzac ˛ w to, co słysza.˛ Powrót Allanona do czterech krain w razie zagro˙zenia czarna˛ magia˛ był tak pewny, jak niezmienny cykl pór roku. Nigdy si˛e nie zdarzyło, aby nie przybył na pomoc ludzkiej rasie. Nikt nie pami˛etał takiego wypadku. — Nie wierz˛e ci, druidzie! — goraczkował ˛ si˛e Ron, niezdolny wymy´sli´c nic innego. W jego głosie brzmiało oburzenie. Allanon powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Wiek mija, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Musz˛e przemina´ ˛c wraz z nim. — Brin przełkn˛eła, pokonujac ˛ ucisk w gardle. — Kiedy. . . kiedy ty. . . .? — Kiedy b˛ed˛e musiał, Brin — doko´nczył łagodnie druid. — Kiedy przyjdzie czas. Potem wstał, wysoka, znu˙zona posta´c, czarna jak noc i nieugi˛eta jak ona. Ogromne, s˛ekate dłonie wyciagn˛ ˛ eły si˛e przez stół. Nie rozumiejac ˛ do ko´nca dlaczego, dziewczyna i góral si˛egn˛eli, aby je u´scisna´ ˛c, chocia˙z przez chwil˛e łacz ˛ ac ˛ si˛e w jedno. Druid skinał ˛ krótko głowa˛ i było w tym ge´scie co´s ostatecznego. — Jutro pojedziemy na wschód, do Anaru. Na wschód, dopóki nasza podró˙z si˛e nie dopełni. A teraz id´zcie spa´c. Zosta´ncie w pokojach. Dłonie druida uwolniły si˛e z u´scisku i opadły. — Id´zcie — powiedział cicho. Brin i Ron zerkn˛eli na siebie niepewnie, po czym wstali i opu´scili pokój. Przez cały czas czuli, z˙ e poda˙ ˛za za nimi spojrzenie ciemnych oczu Allanona. W milczeniu szli korytarzem. W mroku pustego holu unosiły si˛e urywane fragmenty rozmów. Napływały z jakiego´s niewidocznego miejsca. Powietrze było g˛este od zapachu ziół i leków. Wdychali ich aromat, odrywajac ˛ si˛e od swoich my´sli. Kiedy doszli do drzwi swoich sypialni, zatrzymali si˛e i stali tak razem, nie dotykajac ˛ si˛e i nie patrzac ˛ na siebie, bez słów dzielac ˛ ci˛ez˙ ar tego, co zostało powiedziane. To nie mo˙ze by´c prawda, my´slała oszołomiona Brin. Nie mo˙ze. Ron odwrócił si˛e i ujał ˛ w swoje r˛ece dłonie dziewczyny. Po raz pierwszy od czasu opuszczenia Hadeshorn i Doliny Shale poczuła, z˙ e znowu sa˛ sobie bliscy. — To, co nam powiedział, Brin. . . O tym, z˙ e nie wróci. . . — Góral potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To dlatego pojechali´smy do Paranoru i dlatego zapiecz˛etował twierdz˛e. Wiedział, z˙ e ju˙z tam nie powróci. . . — Ron — przerwała mu i poło˙zyła palec na wargach chłopaka. 195

— Wiem. Po prostu nie mog˛e w to uwierzy´c. — Nie. Patrzyli na siebie przez dłu˙zsza˛ chwil˛e. — Boj˛e si˛e, Brin — wyszeptał w ko´ncu. Bez słowa skin˛eła głowa,˛ po czym obj˛eła go i mocno przytuliła. Potem cofn˛eła si˛e, pocałowała go lekko w usta i znikn˛eła w swoim pokoju. Powolnym, ci˛ez˙ kim ruchem Allanon odwrócił si˛e od zamkni˛etych drzwi i ponownie usiadł przy małym stoliku. Ze wzrokiem utkwionym w ciemno´sciach poza płomieniem olejnej lampy, pogra˙ ˛zył si˛e w rozmy´slaniach. Niegdy´s nie czuł potrzeby dzielenia si˛e z innymi swoimi tajemnicami. Uwa˙załby to za uwłaczajace. ˛ Przecie˙z w nim pokładano zaufanie. Był ostatnim z druidów i do niego nale˙zała teraz ich moc. Nie czuł potrzeby zwierze´n. Tak było z Shea˛ Ohmsfordem. Wiele z prawdy było zakrytych przed małym Shea.˛ Sam musiał ja˛ odnale´zc´ . Tak samo było z ojcem Brin, kiedy druid zabrał go na poszukiwanie Krwawego Ognia. A mimo to postanowienie Allanona, aby dotrzyma´c tajemnicy, aby zdecydowanie i konsekwentnie odmawia´c odpowiedzi na pytania nawet najbli˙zszych, słabło z czasem. By´c mo˙ze to staro´sc´ , która w ko´ncu go dopadła, lub te˙z nieubłagany upływ czasu, który kładł si˛e na nim tak wielkim ci˛ez˙ arem. A mo˙ze po prostu potrzeba dzielenia tego, co przyszło mu d´zwiga´c, z jaka´ ˛s z˙ ywa˛ istota.˛ By´c mo˙ze. Wstał od stołu, jeszcze jeden mroczny cie´n unoszacy ˛ si˛e poza zasi˛egiem s´wiatła. Zgasił olejna˛ lamp˛e. Powiedział im wi˛ecej ni˙z komukolwiek innemu. Lecz wcia˙ ˛z nie wiedzieli wszystkiego.

XXIV Nad Estlandia˛ i lasami Anaru wstał s´wit. Dla trójki z Shady Vale rozpoczał ˛ si˛e kolejny dzie´n podró˙zy. Zaopatrzeni przez uzdrowicieli ze Storlock w s´wie˙ze zapasy, wyjechali z miasteczka i skierowali si˛e na wschód do lasów. Przy stajniach za Centrum zebrała si˛e garstka milczacych, ˛ biało odzianych Storów o smutnych twarzach, aby unie´sc´ dłonie w ge´scie po˙zegnania. Po chwili trójka w˛edrowców znikn˛eła pomi˛edzy drzewami, odchodzac ˛ tak cicho i tajemniczo, jak si˛e pojawili. Był jesienny dzie´n z gatunku tych, które wspomina si˛e z rozrzewnieniem, kiedy wokół le˙zy gł˛eboki s´nieg. Ciepły i pełen sło´nca, które roz´swietlało barwy drzew i zostawiało na nich mi˛ekkie plamy s´wiatła. W porannym powietrzu unosił si˛e słodki, przyjemny zapach. W przeciwie´nstwie do minionych dni, ciemnych, chłodnych i burzliwych, ten był jasny i krzepiacy ˛ widokiem sło´nca i jaskrawego bł˛ekitu nieba. Jednak dla Brin i Rona urok dnia przepadł bezpowrotnie. Prze´sladowała ich mroczna przepowiednia Allanona i pełne napi˛ecia oczekiwanie przyszłych wy˙ darze´n. Zadne z nich nie cieszyło si˛e ciepłem, jakie ofiarował im ten dzie´n. Zamkni˛eci w sobie, ka˙zde we własnej, mrocznej otoczce najbardziej osobistych odczu´c i skrytych my´sli, góral i dziewczyna jechali w gł˛ebokim milczeniu przez c˛etkowane cienie ogromnych, ciemnych drzew i czuli jedynie zimno, które zagnie´zdziło si˛e w ich własnych wn˛etrzach. — Odtad ˛ zaczyna si˛e niebezpieczna droga — powiedział im Allanon, kiedy zebrali si˛e tego ranka przed stajnia,˛ gdzie opiekowano si˛e ich ko´nmi. Głos miał cichy i dziwnie łagodny. — Przez cała˛ Estlandi˛e i lasy Anaru b˛eda˛ czatowały na nas Widma. Wiedza,˛ z˙ e przyjdziemy. Paranor dał im odpowied´z na wszystkie pytania. Wiedza˛ tak˙ze, z˙ e musza˛ powstrzyma´c nas, zanim dotrzemy do Maelmord. ˙ B˛eda˛ nas szuka´c gnomy, a je´sli nie one, to inni, posłuszni woli w˛edrowców. Zadna s´cie˙zka na wschód do Ravenshorn nie jest dla nas bezpieczna. — Jego dłonie uniosły si˛e i spocz˛eły na jej ramionach, przyciagaj ˛ ac ˛ dziewczyn˛e bli˙zej. — Mimo to jest nas tylko troje i niełatwo b˛edzie nas znale´zc´ . Widma i ich gnomy b˛eda˛ si˛e nas spodziewa´c z dwóch stron: z pomocy, znad rzeki Rabb, i z południa, z Culhaven. Oto drogi, które wybrałby madry ˛ człowiek, bezpieczne i bez przeszkód. My jednak wybierzemy inaczej. Przejdziemy tam, gdzie jest niebezpiecznie, nie tylko 197

´ dla nas, ale tak˙ze i dla nich. Pójdziemy prosto na wschód do Srodkowego Anaru, przez Wolfsktaag, Darklin i Stare Bagniska. Rzadzi ˛ tam magia starsza ni˙z magia Widm. Nie odwa˙za˛ si˛e stawi´c jej wyzwania. Gnomy maja˛ zakaz wst˛epu do Wolfsktaag i nie pójda˛ tam nawet na rozkaz w˛edrowców. Sa˛ tam stwory o wiele bardziej niebezpieczne ni˙z gnomy, ale le˙za˛ w u´spieniu. Je´sli b˛edziemy wystarczajaco ˛ czujni i szybcy, przejdziemy bezpiecznie. Darklin i Bagniska stanowia˛ siedzib˛e tak˙ze innej jeszcze magii, ale by´c mo˙ze tam spotkamy si˛e z wi˛eksza˛ z˙ yczliwo´scia˛ ni˙z Widma. . . ´ Jechali zachodnim skrajem Srodkowego Anaru w gór˛e do wysoko poło˙zonych terenów stanowiacych ˛ ostatni stopie´n do poszarpanych, pokrytych lasami garbów Wolfsktaag. Ciepło, s´wiatło sło´nca i wspaniałe barwy jesieni znikały w miar˛e, jak zagł˛ebiali si˛e w mrok gór i lasów. Koło południa dotarli do Nefrytowej Przeł˛eczy i zacz˛eli długa,˛ okr˛ez˙ na˛ wspinaczk˛e południowym zboczem, gdzie zasłaniały ich drzewa i krzewy. Pó´znym popołudniem byli ju˙z daleko na wschód od przeł˛eczy, ´ kierujac ˛ si˛e w stron˛e wysokich szczytów. Swiatło dnia gasło powoli, a wokół nich wznosiły si˛e ciemne, milczace ˛ skały i górskie sosny. Zanim zapadła noc, byli ju˙z gł˛eboko w górach. Pomi˛edzy drzewami przemykały cienie niczym z˙ ywe istoty. Przez cały czas rozgladali ˛ si˛e czujnie dokoła, ale nie odkryli z˙ adnych oznak czyjej´s obecno´sci. Czuli si˛e przera´zliwie sami. To niesamowite i w jaki´s sposób przera˙zajace, ˛ pomy´slała Brin, kiedy dzie´n miał si˛e ku ko´ncowi i mrok kładł si˛e na szczyty. Powinna wyczu´c cho´cby cie´n jakiego´s z˙ ycia, ale góry i lasy wokół nich wygladały ˛ na zupełnie wymarłe. Nie było z˙ adnych ptaków, owadów ani s´ladu z˙ adnego z˙ ywego stworzenia. Była tylko gł˛eboka, przytłaczajaca ˛ cisza, która w tej absolutnej pustce sama wydawała si˛e czym´s z˙ ywym. Allanon nakazał postój w orzechowym zagajniku. Szorstkie, pop˛ekane drzewa stanowiły niezłe schronienie. Kiedy podzielono zapasy, oporzadzono ˛ konie i rozło˙zono obóz, Allanon przywołał ich do siebie, zakazał im rozpalania ogniska i zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami, z˙ egnajac ˛ si˛e krótko. Brin i Ron patrzyli za nim bez słowa, a˙z zniknał ˛ im z oczu. Potem usiedli i zjedli zimny posiłek zło˙zony z chleba, sera i suszonych owoców. Jedli w ciemno´sci, nie odzywajac ˛ si˛e do siebie i wypatrujac ˛ w mroku s´ladów jakiegokolwiek z˙ ycia. Nad ich głowami nocne niebo usiane było gwiazdami. — Jak my´slisz, dokad ˛ poszedł? — zapytał Ron po jakim´s czasie. Brzmiało to tak, jakby kierował to pytanie do siebie samego. Brin pokr˛eciła głowa˛ i nie odpowiedziała. Chłopak ponownie rozejrzał si˛e wokół. — Jak cie´n, prawda? Zmienia kierunek, jak sło´nce i ksi˛ez˙ yc, pojawia si˛e i znowu odchodzi, nigdy nie wyjawiajac ˛ powodów. Oczywi´scie nie podzieliłby si˛e z nami swoimi przemy´sleniami. Nie z takimi zwykłymi lud´zmi jak my. — Westchnał ˛ i odło˙zył talerz. — Chocia˙z nie jeste´smy ju˙z takimi zwykłymi lud´zmi, prawda? Brin bawiła si˛e kawałkami chleba i sera, które zostały jej na talerzu. 198

— Nie — odpowiedziała cicho. — Zreszta˛ niewa˙zne. Jeste´smy tacy, jak zawsze byli´smy. Tak, czy inaczej. — Przerwał, jak gdyby zastanawiał si˛e, czy naprawd˛e jest tego pewny. Potem pochylił si˛e do przodu. — To dziwne, ale nie patrz˛e ju˙z na niego tak jak kiedy´s. Mys´lałem o tym cały dzie´n. Nadal mu nie ufam. Nie potrafi˛e. Wie zbyt wiele rzeczy, których ja nie wiem. Ale z drugiej strony, jak sadz˛ ˛ e, próbuje nam pomóc najlepiej, jak umie. — Przerwał czekajac, ˛ a˙z dziewczyna zgodzi si˛e z nim, ale patrzyła w bok i nie odzywała si˛e. — Brin, czym si˛e martwisz? — zapytał w ko´ncu. Spojrzała na niego i potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie jestem pewna. — Chodzi o to, co powiedział nam zeszłej nocy, z˙ e nigdy go ju˙z nie zobaczymy? — Tak, o to. Ale jest co´s jeszcze. — Mo˙ze, po prostu. . . — Ron zawahał si˛e. — Czuj˛e, z˙ e dzieje si˛e co´s złego — powiedziała powoli, ostro˙znie odmierzajac ˛ słowa. — Z nim, z toba,˛ z cała˛ ta˛ wyprawa,˛ ale przede wszystkim ze mna.˛ Ron spojrzał na nia˛ szeroko otwartymi oczami. — Nie rozumiem. — Ja tak˙ze nie rozumiem. Po prostu czuj˛e to. — Owin˛eła si˛e ciasno płaszczem, kulac ˛ si˛e w jego fałdach. — Od paru dni, od czasu, kiedy w Hadeshorn ukazał si˛e Bremen i zniszczyli´smy Widmo, czuj˛e, z˙ e nadchodzi co´s złego. . . co´s strasznego. Nie wiem, co to jest. Czuj˛e te˙z, z˙ e kto´s mnie obserwuje. Przez cały czas kto´s na mnie patrzy. A co najgorsze, czuj˛e, z˙ e. . . co´s odciaga ˛ mnie od ciebie, Allanona i samej siebie. Od czasu, kiedy wyruszyli´smy z Shady Vale, wszystko si˛e zmieniło. W jaki´s sposób wszystko jest inne. Góral milczał przez chwil˛e. — Przypuszczam, z˙ e to z powodu tego, co si˛e nam przydarzyło, Brin. Hadeshorn, Paranor, Allanon powtarzajacy ˛ nam słowa Bremena. To musiało nas odmieni´c. Poza tym ju˙z od wielu dni jeste´smy poza Vale, daleko od wszystkiego, co znajome i swojskie. To te˙z ma na nas wpływ. — Daleko od Jaira — powiedziała cicho. — I twoich rodziców. — Ale przede wszystkim Jaira — stwierdziła z naciskiem, jakby szukała przyczyn tego wszystkiego. Potem potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Nie, to nie to. Co´s jeszcze oprócz tego, co stało si˛e z Allanonem, oprócz opuszczenia domu, rodziny i. . . To byłoby zbyt proste, Ron. Czuj˛e to gł˛eboko we własnym wn˛etrzu. Co´s, co. . . — Przerwała, w ciemnych oczach czaiła si˛e niepewno´sc´ . Uciekła spojrzeniem w bok. — Chciałabym, z˙ eby Jair był teraz ze mna,˛ cho´cby przez par˛e chwil. My´sl˛e, z˙ e wiedziałby, co tu si˛e dzieje. Byli´smy sobie tacy bliscy. . . — Przerwała ˙ i roze´smiała si˛e cicho. — Czy to nie głupie? Zyczy´ c sobie czego´s takiego, kiedy to zupełnie niemo˙zliwe? 199

— Mnie te˙z go brakuje. — Ron zdobył si˛e na przelotny u´smiech. — Przynajmniej oderwałby nas od własnych problemów. Poleciałby tropi´c Widma Mord na własna˛ r˛ek˛e albo co´s w tym rodzaju. — Przerwał, zdajac ˛ sobie spraw˛e z tego, co powiedział. Odsunał ˛ na bok uczucie niepokoju. — Tak czy inaczej, prawdopodobnie nie dzieje si˛e nic złego. Zreszta,˛ przecie˙z Allanon pierwszy by to wyczuł, prawda? Zawsze wszystko wyczuwa. Brin nie odpowiadała przez długi czas. — Nie jestem pewna, czy nadal to potrafi — powiedziała w ko´ncu. — Nie jestem pewna. Zapadło milczenie. Nie patrzyli na siebie, tylko wpatrywali si˛e nieruchomo w ciemno´sc´ zatopieni ka˙zde we własnych rozmy´slaniach. Mijały minuty. Cisza panujaca ˛ w górach wydawała si˛e napiera´c na nich, pragnac ˛ jakby otuli´c ich płaszczem swojej absolutnej pustki i samotno´sci. Wydawało si˛e, z˙ e za chwil˛e co´s musi przerwa´c to zakl˛ecie — odległy krzyk z˙ ywego stworzenia, niewielki ruch po´sród drzew czy kamieni, szmer li´sci czy brz˛eczenie owada. Ale nic takiego si˛e nie stało. Była tylko cisza. — Czuj˛e, z˙ e zbaczamy z drogi — powiedziała nagle Brin. Ron pokr˛ecił głowa.˛ — Podró˙zujemy wytyczonym szlakiem, Brin. Nigdzie nie zboczyli´smy. Popatrzyła na niego. ˙ — Załuj˛ e, z˙ e ci˛e nie posłuchałam i nie zostali´smy w domu. — Góral spojrzał na nia˛ zaskoczony. Pi˛ekna, s´niada twarz zwróciła si˛e w jego kierunku. W czarnych oczach dziewczyny czaiła si˛e mieszanina zm˛eczenia i watpliwo´ ˛ sci, graniczaca ˛ ze strachem. Przez jedna˛ chwil˛e ogarn˛eło go nieprzyjemne uczucie, z˙ e dziewczyna siedzaca ˛ naprzeciwko niego nie jest Brin Ohmsford. — B˛ed˛e ci˛e chronił — powiedział cicho, z˙ arliwie. — Obiecuj˛e. U´smiechn˛eła si˛e bladym, niepewnym u´smiechem, który zamigotał i znikł. Łagodnym ruchem wyciagn˛ ˛ eła do niego dłonie. — Wierz˛e — wyszeptała. Ale gdzie´s w gł˛ebi ducha zadawała sobie pytanie, czy naprawd˛e b˛edzie w stanie to uczyni´c. Była prawie północ, kiedy Allanon powrócił do obozu, wychodzac ˛ spomi˛edzy drzew tak cicho, jak cienie poruszajace ˛ si˛e w Wolfsktaag. Poprzez konary drzew waskimi ˛ strumieniami srebra prze´switywało s´wiatło ksi˛ez˙ yca, napełniajac ˛ noc niesamowita˛ po´swiata.˛ Ron i Brin spali, owini˛eci w koce. Nad całym górskim ła´ncuchem panowała cisza. Tylko on jeden trzymał wart˛e. Druid zatrzymał si˛e kilka stóp od miejsca, gdzie spali jego podopieczni. Odszedł, aby w samotno´sci przemy´sle´c i rozwa˙zy´c to, co nieuchronnie miało nasta˛ pi´c. Jak wielkim zaskoczeniem były dla´n słowa Bremena, kiedy cie´n przemówił. Oczywi´scie powinien si˛e był tego spodziewa´c. Od poczatku ˛ wiedział o tym, co musi si˛e wydarzy´c. Mimo to zawsze towarzyszyło mu uczucie, z˙ e co´s jeszcze mo˙ze si˛e zmieni´c. Był druidem i wszystko było mo˙zliwe. 200

Czarne oczy przesun˛eły si˛e po kraw˛edzi gór. Wczorajsze dni jego z˙ ycia odeszły; bitwy, które toczył, i drogi, którymi zmierzał do tej wła´snie chwili, były ju˙z daleko. Jutro tak˙ze wydawało si˛e odległe, ale wiedział, z˙ e to tylko złudzenie. Jutro było tu˙z przed nim. Zadumał si˛e. Tak wiele dokonał. A jednak nie dosy´c. Odwrócił si˛e i spojrzał na s´piac ˛ a˛ dziewczyn˛e. To ona była ta,˛ od której wszystko zale˙zało. Oczywi´scie nie wierzyła w to, tak jak nie wierzyła w moc pie´sni, poniewa˙z oceniała ja˛ w ludzkich kategoriach, a magia elfów nigdy nie była ludzka˛ magia.˛ Pokazał jej zatem, co mo˙ze si˛e sta´c, ale był to jedynie przebłysk tego, poza jakie granice mo˙ze wykroczy´c pie´sn´ . Czuł, z˙ e nie zniosłaby wi˛ecej. W rozumieniu magii była zaledwie dzieckiem, a jej dorastanie b˛edzie bolesne. Tym bardziej z˙ e, jak wiedział, nie b˛edzie mogła liczy´c na jego pomoc. Splótł ciasno ramiona pod czarna˛ szata.˛ Czy mógłby jej nie pomóc? A wi˛ec znowu to samo. U´smiechnał ˛ si˛e pos˛epnie. Decyzja, z˙ e nigdy nie odsłoni całej prawdy, a tylko tyle, ile uzna za konieczne. Decyzja, która˛ podjał ˛ przy Shei Ohmsfordzie, z˙ e prawd˛e najlepiej poznaje si˛e przez własne do´swiadczenie. Mógłby jej powiedzie´c, rzecz jasna, albo przynajmniej spróbowa´c. Ojciec Brin powiedziałby, z˙ e powinien, poniewa˙z Wil Ohmsford tak wła´snie uwa˙zał, kiedy chodziło o Amberle, elfrjska˛ dziewczyn˛e. Decyzja jednak nie nale˙zała do Wila Ohmsforda. Nale˙zała do Allanona. Usta wykrzywił mu grymas goryczy. Przemin˛eły czasy Rad w Paranorze, kiedy wiele głosów i wiele umysłów jednoczyło si˛e we wspólnym wysiłku, aby znale´zc´ rozwiazanie ˛ dla problemów ludzko´sci. Druidzi, m˛edrcy starych czasów, takz˙ e przemin˛eli. Spisane dzieje, Paranor, wszystkie nadzieje i sny, które ich kiedy´s o˙zywiały, przepadły. Tylko on pozostał. Wszystkie problemy ludzko´sci były teraz jego problemami. Zreszta˛ zawsze tak było i b˛edzie, dopóki b˛edzie z˙ ył. Do niego te˙z nale˙zała decyzja. Powział ˛ ja,˛ kiedy postanowił zosta´c tym, kim został. Ale był ostatni. Czy znajdzie si˛e kto´s, kto zadecyduje tak samo, kiedy on odejdzie? Samotny i niepewny stał na skraju lasu i patrzył na Brin Ohmsford. O s´wicie znowu ruszyli na wschód. Wstał kolejny wspaniały, słoneczny dzie´n — ciepły, uroczy i pełen obietnic. Noc odpłyn˛eła z Wolfsktaag na zachód i nad horyzontem uniosła si˛e słoneczna tarcza, wysuwajac ˛ si˛e zza linii drzew i rozsiewajac ˛ złociste promienie, które rozchodziły si˛e po mrocznych zakatkach ˛ krainy, goniac ˛ przed soba˛ cienie. Nawet w ogromnej pustce i samotno´sci tych przekl˛etych gór czuli si˛e pokrzepieni i spokojniejsi. Brin pomy´slała o domu. Jak pi˛eknie wygladałaby ˛ Shady Vale w taki dzie´n jak dzi´s, my´slała, prowadzac ˛ konia wzdłu˙z górskiego pasma i czujac ˛ na twarzy ciepło sło´nca. Nawet tutaj kolory jesieni rozlewały si˛e, tworzac ˛ wielobarwne, nieregularne wzory na tkaninie mchu i s´ciółki, ciagle ˛ jeszcze pami˛etajacej ˛ ziele´n lata. Zapach z˙ ycia napełniał jej nozdrza i uderzał do głowy. W Vale wie´sniacy ju˙z wsta201

wali, szykujac ˛ si˛e do kolejnego dnia pracy. Przygotowywano s´niadanie, a soczysty aromat gotowanej strawy ulatywał przez okna otwarte szeroko, aby wpu´sci´c ciepło dnia. Pó´zniej, po wykonaniu porannych prac, rodziny zbiora˛ si˛e, aby opowiada´c historie i bawi´c si˛e, pragnac ˛ skorzysta´c ze słonecznego popołudnia, tak rzadkiego o tej porze roku, i wspomnie´c chocia˙z przez chwil˛e odchodzace ˛ lato. Tak bym chciała tam by´c i widzie´c to, pomy´slała. Tak bym chciała by´c w domu. Ranek minał ˛ im szybko na rozkoszowaniu si˛e ciepłem sło´nca, snami i marzeniami. Mijali pasma gór i górskie zbocza. Pomi˛edzy przygarbionymi szczytami zacz˛eły si˛e ukazywa´c lasy i niziny. W południe wzniesienia były ju˙z za nimi i zacz˛eli schodzi´c w dół. Wkrótce potem usłyszeli Chard. D´zwi˛ek słyszalny był na długo przedtem, zanim mogli zobaczy´c jego z´ ródło. Gł˛eboki, przenikliwy ryk docierał zza pasma lasów, wznosił si˛e wysoko i uderzał a˙z pod niebo Estlandii. Natarł na nich jak niewidzialna fala niskim, ponurym dudnieniem, które wstrzasało ˛ pokryta˛ koleinami ziemia.˛ Potem porwał je wiatr, wzmagajac ˛ jeszcze intensywno´sc´ d´zwi˛eku, a˙z cały las napełnił si˛e łoskotem wody. Droga obni˙zała si˛e. Las zaczał ˛ g˛estnie´c. Na szczycie wzniesienia unosił si˛e lodowaty wodny pył, a wirujaca ˛ mgła okrywała wszystko. Wida´c było jedynie blade pasemka odległego bł˛ekitu nieba, które zasłaniały splatane ˛ gał˛ezie le´snych drzew. Ich kora była wilgotna i pokryta mchem, a spłowiałe li´scie l´sniły od wilgoci. Przed nimi szlak wznosił si˛e do góry, ponownie prowadzac ˛ przez zbiorowisko głazów i powalonych sosen, które wynurzały si˛e z mgły niczym widmowe, zastygłe olbrzymy. Ciagle ˛ słycha´c było tylko ogłuszajacy ˛ łoskot Chard. Potem, powoli, w miar˛e jak szlak skr˛ecał w gór˛e, a ła´ncuch wzniesie´n był coraz bli˙zej, mgła zacz˛eła si˛e rozprasza´c pod uderzeniami wiatru, który wiał ponad szczytami z Wolfsktaag do wschodnich nizin. Przed nimi otwierała si˛e misa doliny. Jej zalesiona˛ cz˛es´c´ pokrywał cie´n górskiego pasma ozłoconego promieniami sło´nca. Tutaj wreszcie odsłoniło si˛e przed nimi z´ ródło hałasu — wodospad. Wzbudzajace ˛ groz˛e, ogromne pasmo białej kipieli przepływało przez wyrwy w urwisku, spadało setki stóp w dół poprzez mgł˛e wodnego pyłu i piany, która gruba˛ warstwa˛ pokrywała cały zachodni kraniec doliny, i łaczyło ˛ si˛e z wielka˛ rzeka˛ wijac ˛ a˛ si˛e pomi˛edzy skałami i drzewami. Troje je´zd´zców zatrzymało swoje wierzchowce na skraju doliny. — To Chard. — Allanon wskazał na wodospad. Brin bez słowa spojrzała w dół. Zupełnie jakby stała na kraw˛edzi s´wiata. Nie potrafiłaby opisa´c, co czuje w tej chwili. Poni˙zej, niemal sto jardów pod nia,˛ wody Chard wirowały, tłukac ˛ o skały w oszałamiajacym, ˛ zapierajacym ˛ dech w piersiach spektaklu, który napełnił Brin podziwem i zdumieniem. Daleko za dolina,˛ do której opadał wodospad, rozciagała ˛ si˛e a˙z po horyzont Estlandia, skrzac ˛ si˛e w wodnej mgiełce niesionej od wodospadu podmuchami wiatru. Wygladało ˛ to niczym stare malowidło o wyblakłych barwach i niewyra´znych konturach. Mgła 202

osiadała na s´niadej twarzy dziewczyny, wsiakała ˛ we włosy i le´sny strój jak przelotny deszczyk. Brin otarła wilgo´c z oczu i odetchn˛eła gł˛eboko zimnym, rze´skim powietrzem. W jaki´s sposób, którego nie potrafiłaby wyja´sni´c, czuła, jak gdyby narodziła si˛e na nowo. Potem Allanon ruszył naprzód i trójka je´zd´zców zacz˛eła schodzi´c w dół zalesionym zboczeni doliny, skr˛ecajac ˛ w stron˛e wyrwy w s´cianie urwiska, skad ˛ spadał wodospad. Posuwali si˛e naprzód, g˛esiego, pomi˛edzy krzakami i pochylonymi s´wierkami, które wczepiły si˛e w skalista˛ gleb˛e. Zaro´sni˛eta, poryta bruzdami dró˙zka biegła w dół obok wodospadu. Spowijały ich kł˛eby unoszacej ˛ si˛e mgły, wilgo´c osiadała na twarzach. Poza kraw˛edzia˛ zbocza wiatr przycichł, a jego przenikliwy gwizd utonał ˛ w stłumionym ryku wodospadu. Przygasło te˙z s´wiatło sło´nca. Na le´sna˛ krain˛e kładł si˛e nienaturalny półmrok, który stopniowo si˛e pogł˛ebiał. W ko´ncu dotarli do podstawy wodospadu i poda˙ ˛zali dalej mroczna˛ s´cie˙zka,˛ dopóki nie wyprowadziła ich z mgły i cienia na s´wiatło sło´nca. Skierowali si˛e na wschód wzdłu˙z brzegów rzeki, brodzac ˛ w soczystozielonej trawie rosnacej ˛ pod s´wierkami i d˛ebami o z˙ ółtych li´sciach. Ryk wodospadu opadał stopniowo, a powietrze nie było ju˙z tak chłodne. W gał˛eziach drzew pojawiły si˛e ptaki — migoczace ˛ fajerwerki barw. Na ziemi˛e znowu powracało z˙ ycie. Brin westchn˛eła z wdzi˛eczno´scia.˛ Czuła ulg˛e, wiedzac, ˛ z˙ e góry zostały ju˙z za nimi. Nagle Allanon s´ciagn ˛ ał ˛ wodze i zatrzymał konia. Jakby na rozkaz druida las wokół nich ucichł nagle. Gł˛eboka, wszechogarniajaca ˛ cisza otuliła wszystko niczym całun. Konie dziewczyny i górala przystan˛eły za wierzchowcem druida. Młodzi spojrzeli na olbrzyma, a potem na siebie. W ich oczach odbiło si˛e zaskoczenie i czujno´sc´ . Allanon nie poruszył si˛e. Siedział sztywno na koniu, wpatrujac ˛ si˛e w mrok lasu i nasłuchujac. ˛ — Allanonie, co. . . ? — zacz˛eła Brin, ale druid uniósł dło´n, nakazujac ˛ jej milczenie. W ko´ncu odwrócił si˛e, a jego szczupła, ciemna twarz st˛ez˙ ała. Oczy miały wyraz, którego ani Ron, ani Brin nigdy nie widzieli. W tej samej chwili, nie rozumiejac ˛ za bardzo dlaczego, Brin poczuła nagle ogarniajace ˛ ja˛ przera˙zenie. Druid nie odezwał si˛e, po jego twarzy przemknał ˛ tylko szybki, smutny u´smiech, i m˛edrzec zawrócił. Skinał ˛ dłonia,˛ aby ruszyli za nim, i wjechał mi˛edzy drzewa. Po krótkiej je´zdzie przez platanin˛ ˛ e drzew i usychajacych ˛ zaro´sli ujrzeli niewielka˛ górska˛ kotlin˛e. Allanon ponownie zatrzymał wierzchowca, ale tym razem zsiadł z niego. Stan˛eli przy koniach, patrzac ˛ na ogromne skupisko drzew ciagn ˛ ace ˛ si˛e po drugiej stronie kotliny. — O co chodzi, Allanonie? — Tym razem Brin doko´nczyła pytanie. Druid nie odwrócił si˛e. — Co´s nadchodzi. Posłuchajcie. 203

Czekali bez ruchu. Cisza była tak absolutna, z˙ e nawet ich własne oddechy wydawały im si˛e gło´sne. Przeczucia Brin na nowo rozszeptały si˛e w jej umy´sle. Wynurzyły si˛e z deszczu i szaro´sci Smoczych Z˛ebów, aby ja˛ odnale´zc´ . Strach otarł si˛e o jej skór˛e chłodnym dotykiem. Zadr˙zała. Nagle usłyszeli jaki´s nie´smiały, ostro˙zny d´zwi˛ek. Suche li´scie zaszele´sciły cicho. Co´s zbli˙zało si˛e w ich kierunku. — Tam! — krzyknał ˛ Ron, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie dło´n. Na przeciwległym ko´ncu kotliny pojawił si˛e jaki´s kształt. Zatrzymał si˛e gwałtownie, ciagle ˛ ukryty w mroku, kiedy dostrzegł obserwujac ˛ a˛ go trójk˛e. Przez długa˛ chwil˛e trwał bez ruchu w swoim schronieniu — cichy cie´n pogra˙ ˛zony w ciemno´sci. Niewidoczne oczy przygladały ˛ im si˛e badawczo. Potem, szybko i pewnie, stworzenie wyszło spomi˛edzy drzew, ukazujac ˛ si˛e w s´wietle dnia. Chłód, który ogarnał ˛ Brin, zamienił si˛e w mróz. Nigdy nie widziała nic podobnego do stworzenia, które stało przed nimi. Było ukształtowane jak człowiek. Długie ramiona zwisały przed nim, kiedy uniosło si˛e, wyprostowane, z półprzysiadu. Było ogromne i silne. Szczupłe ciało było mocno umi˛es´nione. Skóra stworzenia, ciasno opinajaca ˛ mocarne ciało, miała dziwny, czerwonawy odcie´n. Z wyjatkiem ˛ grubej krezy porastajacej ˛ l˛ed´zwie stworzenie było bezwłose. Palce przednich i tylnych ko´nczyn zako´nczone były ogromnymi, zakrzywionymi pazurami. Stwór uniósł ku nim twarz i była to twarz groteskowej bestii, t˛epa i pokryta szramami. Utkwił w nich z˙ ółte s´lepia i rozdziawił szeroko pysk w obrzydliwym grymasie, ukazujac ˛ rz˛edy krzywych z˛ebów. — Co to jest? — wyszeptał przera˙zony Ron Leah. — To, co zostało obiecane — odpowiedział cicho Allanon dziwnie roztargnionym głosem. Czerwonawy stwór posunał ˛ si˛e o kilka kroków naprzód na skraj kotliny. Allanon odwrócił si˛e do Brin i górala. — To jachyra, stwór z innego wieku, zło w czystej postaci. Został wyp˛edzony poza cztery krainy przez magi˛e czarodziejskich stworze´n w czasach przed pojawieniem si˛e człowieka. W czasach jeszcze bardziej odległych ni˙z te, w których elfy stworzyły Zakaz. Jedynie magia równa jej moca˛ mogła na powrót ja˛ uwolni´c. — Druid wyprostował si˛e i szczelniej owinał ˛ czarna˛ szata.˛ — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie miałem racji. Widma Mord przewidziały, z˙ e mo˙zemy pój´sc´ ta˛ droga.˛ Jachyra mógł zosta´c uwolniony tylko w takim miejscu jak te góry, w miejscu, gdzie magia ciagle ˛ z˙ yje. Widma zgotowały nam przeciwnika o wiele bardziej niebezpiecznego ni˙z one same. — Zaraz si˛e o tym przekonamy — stwierdził odwa˙znie Ron, wyciagaj ˛ ac ˛ hebanowe ostrze miecza Leah. — Nie. — Allanon szybkim ruchem pochwycił rami˛e górala. — To moja bitwa. Ron spojrzał na Brin, szukajac ˛ wsparcia. 204

— Wydaje mi si˛e, z˙ e ka˙zda walka, która ma zosta´c stoczona w trakcie tej wyprawy, dotyczy nas wszystkich. Allanon jednak potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Nie tym razem, ksia˙ ˛ze˛ Leah. Pokazałe´s ju˙z swoja˛ odwag˛e i po´swi˛ecenie dla dziewczyny. Nie mam co do tego watpliwo´ ˛ sci. Ale moc tego stworzenia przewy˙zsza ci˛e. Sam musz˛e si˛e z nim zmierzy´c. — Nie rób tego, Allanonie! — krzykn˛eła nagle Brin, s´ciskajac ˛ mocno jego rami˛e. Spojrzał na nia.˛ Zm˛eczona twarz i oczy przenikajace ˛ przeszło´sc´ stanowiły mask˛e, za która˛ krył si˛e smutek i determinacja. Patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin, sama nie wiedzac ˛ dlaczego, uwolniła rami˛e druida. — Nie rób tego — powtórzyła cicho. Allanon wyciagn ˛ ał ˛ dło´n, aby dotkna´ ˛c jej policzka. Po drugiej stronie kotliny jachyra wydał krótki, ostry, brzmiacy ˛ niemal jak s´miech krzyk, który przerwał cisz˛e wieczoru. — Pozwól mi pój´sc´ z toba! ˛ — nalegał Ron, znowu wysuwajac ˛ si˛e naprzód. — Zostaniesz tutaj, ksia˙ ˛ze˛ Leah — druid zastapił ˛ mu drog˛e — i poczekasz, a˙z ci˛e zawołam. — Czarne oczy utkwione były w młodzie´nca. — Nie wtracaj ˛ si˛e do tego. Bez wzgl˛edu na to, co si˛e wydarzy, nie podchod´z. Przyrzeknij mi to. Ron zawahał si˛e. — Allanonie, nie mog˛e. . . — Przyrzeknij! Ron stał przed nim, a na jego twarzy malował si˛e bunt. W ko´ncu niech˛etnie skinał ˛ głowa.˛ — Przyrzekam. Druid spojrzał na dziewczyn˛e. Wzrok miał zagubiony, nieobecny. — Uwa˙zaj na siebie, Brin Ohmsford — wyszeptał. Potem zawrócił i zaczał ˛ schodzi´c w kotlin˛e.

XXV Z bezchmurnego nieba padały promienie sło´nca, obrysowujac ˛ wysoka˛ sylwetk˛e Allanona, mroczna˛ na tle kolorowej s´ciany lasu. Ciepło i słodki, jesienny aromat unoszacy ˛ si˛e w powietrzu były dla druida udr˛eka.˛ Łagodna, delikatna bryza spomi˛edzy drzew marszczyła długa˛ czarna˛ szat˛e. Pomi˛edzy brzegami, porosłymi wcia˙ ˛z soczystozielona˛ trawa,˛ rzeka Chard skrzyła si˛e lazurem i srebrem, a jej l´snienie odbijało si˛e chłodno w oczach olbrzyma. Druid widział jedynie gładki, czerwonoskóry kształt, który kocim ruchem zes´lizgiwał si˛e po zboczu do płytkiej niecki kotliny. Jego z˙ ółte s´lepia zw˛eziły si˛e. Wargi uniosły si˛e do góry w oczekiwaniu. Prosz˛e, wró´c! krzyczała bezgło´snie Brin, przera˙zona znajomym przeczuciem, które powróciło nagle, aby ja˛ prze´sladowa´c, i w ta´ncu dzikiej rado´sci wirowało teraz przed jej oczami. To samo przeczucie, które ju˙z kiedy´s ja˛ ostrzegało! Jachyra opadł w dół na cztery łapy. Pod napi˛eta˛ skóra˛ bestii marszczyły si˛e supły mi˛es´ni. Z pyska ciekła s´lina. Na grzbiecie, wzdłu˙z kr˛egosłupa wyprostował si˛e rzad ˛ kolców, który poddawał si˛e ruchom ciała, kiedy pełzła po dnie słonecznej kotliny. Uniosła pysk ku ciemnej sylwetce po drugiej stronie kotliny i krzykn˛eła po raz drugi — tym samym obrzydliwym wrzaskiem, który zabrzmiał jak s´miech szale´nca. Allanon zatrzymał si˛e kilkana´scie jardów od miejsca, gdzie skuliła si˛e bestia. Stał bez ruchu i patrzył. Na surowej, ciemnej twarzy pojawił si˛e ten sam przera˙zajacy ˛ wyraz determinacji. Widzac ˛ go, dziewczyna i góral pomy´sleli, z˙ e z˙ adne z˙ ywe stworzenie, cho´cby nie wiadomo jak złe, nie mo˙ze mu si˛e przeciwstawi´c. Mimo to szalony s´miech jachyry stał si˛e jeszcze bardziej szyderczy. W pomarszczonej paszczy ukazało si˛e wiele krzywych kłów. W z˙ ółtych s´lepiach czaiło si˛e szale´nstwo. Przez długa,˛ straszliwa˛ chwil˛e druid i potwór patrzyli na siebie w gł˛ebokiej ciszy jesiennego dnia. Wydawało si˛e, jakby s´wiat wokół nich przestał istnie´c. Znowu rozległ si˛e s´miech bestii. Kołysała si˛e na boki dziwnym, płynnym ruchem. Potem, z przera˙zajac ˛ a˛ gwałtowno´scia˛ rzuciła si˛e na Allanona. Nic nigdy nie po-

206

ruszało si˛e tak szybko. Niewyra´zna plama czerwonawej furii odbiła si˛e od ziemi i skoczyła na druida. Chybiła jednak. Allanon był szybszy. Odskoczył na bok z pr˛edko´scia˛ cienia, który znika wraz z noca.˛ Jachyra poszybował obok druida i zarył si˛e w ziemi˛e tu˙z za nim. Obrócił si˛e błyskawicznie i po raz drugi spróbował dopa´sc´ swego łupu. Ale druid ju˙z wyciagn ˛ ał ˛ dłonie i bł˛ekitny płomie´n uderzył w stwora, wyrzucajac ˛ go do tyłu w powietrze. Monstrum uderzyło o ziemi˛e niczym splatany ˛ stos ko´nczyn i mi˛es´ni. Ogie´n ciagle ˛ we´n uderzał, płonac ˛ i osmalajac ˛ mu skór˛e, a˙z w ko´ncu zmusił besti˛e do odwrotu. Rozdra˙zniona, zatrzymała si˛e przy wielkim d˛ebie. W zadziwiajacy ˛ sposób natychmiast stan˛eła na nogi. — Do licha! — wyszeptał Ron Leah. Jachyra znowu zaatakował, kluczac ˛ i wijac ˛ si˛e pomi˛edzy płomieniami tryskajacymi ˛ z palców druida. Rozw´scieczony rzucił si˛e na olbrzyma z potworna,˛ w˛ez˙ owa˛ szybko´scia.˛ Bł˛ekitny ogie´n uderzył i odrzucił stwora, ale ten zdołał uchwyci´c przeciwnika szponami jednej z łap, rozdzierajac ˛ czarna˛ szat˛e i ciało. Allanon zachwiał si˛e i cofnał ˛ od siły uderzenia. Ogie´n zamienił si˛e w dym. Kilkana´scie stóp dalej, w wysokiej zielonej trawie monstrum raz jeszcze wstawało na nogi. Walczacy ˛ zacz˛eli ostro˙znie kra˙ ˛zy´c wokół siebie. Druid, obronnym gestem, wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie ramiona. Ciemna twarz była zastygła˛ maska˛ w´sciekło´sci. Lecz na trawie wokół niego gł˛eboka˛ purpura˛ jarzyły si˛e kropelki krwi. Pysk jachyry ponownie rozciagn ˛ ał ˛ si˛e w diabelskim, szale´nczym u´smiechu. Na czerwonej skórze, w miejscach, gdzie dosi˛egnał ˛ jej ogie´n, unosiły si˛e smu˙zki dymu, ale potwór nie wygladał ˛ na rannego. Stalowe mi˛es´nie ta´nczyły pod skóra˛ gładki i pewny taniec s´mierci dla swojej ofiary. Bestia zaatakowała szybkim, płynnym skokiem, który dosi˛egnał ˛ druida, zanim ten zda˙ ˛zył u˙zy´c ognia. Dłonie Allanona zacisn˛eły si˛e na nadgarstkach bestii. Trzymał je wyprostowane tak, z˙ e nie mogły dosi˛egna´ ˛c jego ciała. Krzywe z˛eby chwytały ze zło´scia˛ powietrze, próbujac ˛ zacisna´ ˛c si˛e na szyi druida. Sczepieni w morderczym u´scisku, toczyli si˛e i przewracali po dnie kotliny, usiłujac ˛ zdoby´c przewag˛e nad przeciwnikiem. W ko´ncu nadludzkim wysiłkiem druid zrzucił jachyr˛e, podniósł go i rzucił o ziemi˛e. Natychmiast z jego palców trysn˛eły płomienie i pochłon˛eły potwora. Jachyra wydał z siebie wysoki, przera´zliwy wrzask. Wydawało si˛e, z˙ e las wokół zamarł od tego szale´nczego krzyku. Był w nim ból, ale te˙z i co´s, co brzmiało jak niewytłumaczalna rado´sc´ . Jachyra odskoczył od kolumny ognia, wirujac, ˛ aby si˛e od niego uwolni´c. Jego pot˛ez˙ ne ciało parowało, a na skórze ta´nczyły male´nkie płomyki bł˛ekitnego ognia. Toczył si˛e po trawie, szalony i rozw´scieczony, po˙zerany przez równie mroczny ogie´n, który płonał ˛ w jego wn˛etrzu. Wstał. Krzywe ˙ z˛ebiska zal´sniły w rozwartej paszczy. Zółte s´lepia ja´sniały paskudnym blaskiem.

207

On lubi ból, pomy´slała przera˙zona Brin. Karmi si˛e nim. Za jej plecami konie parskały i cofały si˛e, czujac ˛ zapach jachyry, i szarpiac ˛ wodze, które trzymał Ron. Góral spojrzał z niepokojem w tył, próbujac ˛ bez powodzenia uspokoi´c zwierz˛eta. Jachyra ponowił atak, rzucajac ˛ si˛e przez bł˛ekitne płomienie, którymi osłaniał si˛e druid. Niemal dosi˛egnał ˛ czarno odzianej sylwetki, tnac ˛ pazurami powietrze, lecz Allanon ponownie odskoczył na czas i odrzucił stwora wybuchem ognia. Brin patrzyła na walk˛e i mimo ogarniajacych ˛ ja˛ mdło´sci, nie była w stanie odwróci´c wzroku. W głowie kołatała jej tylko jedna my´sl. Jachyra to zbyt wiele dla druida. Stoczył tyle straszliwych walk z przera˙zajacymi ˛ tworami czarnej magii. Ale ten potwór był czym´s innym. Był bezmy´slnym stworem, nie zwa˙zajacym ˛ ani na z˙ ycie, ani na s´mier´c; jego istnienie przeczyło wszystkim prawom natury. Był tworem szale´nstwa, zło´sci i bezcelowej destrukcji. Jachyra skoczył raz jeszcze, a z jego gardła wydobył si˛e wrzask, od którego p˛ekały niemal b˛ebenki w uszach. Konie w popłochu szarpn˛eły si˛e do tyłu, wyrywajac ˛ wodze z dłoni Rona. Próbował je uchwyci´c goraczkowo, ˛ ale raz uwolnione zwierz˛eta pomkn˛eły galopem w kierunku wodospadu. W ciagu ˛ paru sekund znikn˛eły ju˙z za drzewami. Ron i Brin odwrócili si˛e z powrotem do toczacej ˛ si˛e poni˙zej walki. Allanon wzniósł przed soba˛ s´cian˛e ognia. Płomienie ci˛eły jachyr˛e niczym no˙ze, kiedy bezskutecznie próbował si˛e przez nie przedrze´c. Druid nie ust˛epował, skoncentrowany na podtrzymaniu blokady, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie wyprostowane ramiona. ´ Nagle opu´scił je gwałtownym, posuwistym ruchem. Sciana ognia opadła na monstrum niczym sie´c i pochłon˛eła je. Na chwil˛e stwór zniknał ˛ w o´slepiajacej ˛ kuli płomieni. Potwór wił si˛e i obracał, próbujac ˛ uciec, ale otaczał go ogie´n, wytrwale podtrzymywany magia˛ druida. Jachyra w z˙ aden sposób nie byłby w stanie uwolni´c si˛e z płomieni. Dło´n Brin zacisn˛eła si˛e na ramieniu Rona. Mo˙ze. . . Lecz nagle potwór uciekł od Allanona i zniknał ˛ pomi˛edzy drzewami. Płomienie wcia˙ ˛z go otaczały, ale zacz˛eły przygasa´c. Odległo´sc´ pomi˛edzy druidem i bestia˛ była zbyt wielka i Allanon nie mógł podtrzyma´c zakl˛ecia. Jachyra rzucił si˛e z wyciem pomi˛edzy s´wierki, mia˙zd˙zac ˛ pnie i konary. Wokół niego ta´nczyły płomienie. Roztrzaskane drzewa i s´ciółka zaj˛eły si˛e ogniem. Nad lasem unosiły si˛e kł˛eby dymu. Na s´rodku kotliny stał Allanon. Opu´scił zm˛eczone ramiona. Ron i Brin czekali na skraju urwiska, wpatrujac ˛ si˛e w dym i mrok, gdzie znikn˛eła bestia. W lesie znowu zapanowała cisza. — Odeszła — wyszeptał w ko´ncu Rone. Brin nie odpowiedziała. Czekała w milczeniu. Chwil˛e pó´zniej co´s poruszyło si˛e w wypalonym zagajniku. Brin poczuła, jak w jej wn˛etrzu na nowo eksploduje s´miertelny chłód. Spomi˛edzy drzew wynu-

208

rzył si˛e jachyra. Podczołgał si˛e na skraj kotliny. Rozdziawił paszcz˛e w ohydnym ˙ u´smiechu. Zółte s´lepia l´sniły. Nie był nawet ranny. — Czy nie ma sposobu na to paskudztwo? — wyszeptał Ron. Jachyra skradał si˛e z powrotem w kierunku Allanona, dyszac ˛ ci˛ez˙ ko i po˙za˛ dliwie. Z jego gardzieli wydobył si˛e niski, niespokojny skowyt. Bestia uniosła pysk, jak gdyby łowiac ˛ zapach druida. Przed nia˛ na trawie purpurowe krople krwi olbrzyma znaczyły długi szlak w jasnej zieleni. Jachyra zatrzymał si˛e. Powoli, nie spieszac ˛ si˛e, pochylił si˛e i zaczał ˛ zlizywa´c krew z ziemi. Skowyt pogł˛ebił si˛e nagle. Słycha´c w nim było wyra´zna˛ rozkosz. Potem bestia rzuciła si˛e do ataku. Jednym płynnym ruchem podkuliła zadnie łapy i skoczyła na Allanona. Druid uniósł dłonie z wyciagni˛ ˛ etymi palcami, ale było za pó´zno. Stwór był ju˙z na nim, zanim mag zda˙ ˛zył przywoła´c ogie´n. Przewrócili si˛e w długa˛ traw˛e i potoczyli po niej, zwarci w u´scisku. Atak jachyry nastapił ˛ tak szybko, z˙ e do uszu Allanona nie dotarł ostrzegawczy krzyk Brin. Bł˛ekitny ogie´n rozjarzył si˛e na ko´ncach palców druida, osmalajac ˛ nadgarstki i przedramiona napastnika w czasie zmaga´n, ale płomie´n nie wyrzadził ˛ potworowi krzywdy. Szpony monstrum rozdarły szat˛e i ciało Allanona, si˛egajac ˛ a˙z do ko´sci. Druid odrzucił głow˛e, a na jego twarzy odmalował si˛e ból, nie tylko fizyczny. Rozpaczliwie starał si˛e zrzuci´c besti˛e, ale jachyra przylgnał ˛ do niego tak mocno, z˙ e nie było miejsca na jakikolwiek manewr. Umi˛es´nione ciało potwora przygniatało ofiar˛e do ziemi, szarpiac ˛ ja˛ kłami i pazurami. — Nie! — krzyknał ˛ nagle Ron Leah. Wyrywajac ˛ si˛e Brin, która próbowała go powstrzyma´c, ksia˙ ˛ze˛ Leah skoczył w kotlin˛e, s´ciskajac ˛ w obu dłoniach hebanowe ostrze swego wielkiego miecza. — Leah! Leah! — krzyczał z pasja.˛ Zapomniał o obietnicy danej druidowi. Nie mógł po prostu sta´c z boku i patrze´c, jak Allanon umiera. Raz ju˙z go ocalił, mo˙ze wi˛ec zrobi´c to jeszcze raz. — Ron, wracaj! — krzyczała na pró˙zno Brin. Chwil˛e pó´zniej Ron dopadł walczacych ˛ postaci. Ciemne ostrze miecza Leah uniosło si˛e i opadło l´sniacym ˛ hakiem, tnac ˛ gł˛eboko szyj˛e i ramiona jachyry. Prowadzone siła˛ magii, rozdarło mi˛es´nie i ko´sci. Jachyra odskoczył do tyłu z przeraz˙ ajacym ˛ rykiem. Jego czerwonawe cielsko trzasn˛eło, jakby co´s w s´rodku potwora złamało si˛e. — Gi´n, potworze! — wrzasnał ˛ Ron, ogarni˛ety szałem na widok poharatanej i pokrwawionej postaci Allanona. Jachyra wszak˙ze nie zginał. Jedno z jego w˛ez´ lastych ramion wystrzeliło do przodu i ci˛eło górala po twarzy z potworna˛ siła.˛ Upadł do tyłu, wypuszczajac ˛ z u´scisku miecz Leah. Jachyra skoczył na niego, cały czas wyjac ˛ w szale rado´sci, jak gdyby wi˛ekszy ból sprawiał mu jaka´ ˛s odra˙zajac ˛ a,˛ niezrozumiała˛ rozkosz. Do-

209

padł Rona, chwycił w swe szponiaste łapy i rzucił nim przez cała˛ kotlin˛e. Chłopiec upadł jak połamana zabawka. Potem potwór wyprostował si˛e. Ciemne ostrze miecza Leah nadal tkwiło w jego ciele. Si˛egnał ˛ w tył i wyrwał go, jakby cios nic nie znaczył. Przez chwil˛e stwór wahał si˛e, trzymajac ˛ miecz przed z˙ ółtymi s´lepiami. Potem odrzucił bro´n od siebie, wysoko w powietrze, nad wody Chard. Or˛ez˙ Leah wpadł do wodospadu, którego wartki prad ˛ uniósł bro´n niczym kawałek suchego drewna. Jachyra rzucił si˛e z powrotem w kierunku le˙zacego ˛ Allanona. Ku jego zaskoczeniu druid stał znowu na nogach. Czarne szaty były podarte i pokryte plamami jego własnej krwi. Widzac, ˛ jak si˛e podnosi, jachyra wpadł w szał. Skoczył wyjac ˛ z w´sciekło´sci. Ale tym razem druid nie próbował go powstrzyma´c. Chwycił potwora w pół skoku i z całej siły zacisnał ˛ r˛ece na jego szyi. Nie zwa˙zajac ˛ na pazury rwace ˛ jego ciało, przyciskał besti˛e do ziemi, coraz bardziej zaciskajac ˛ dłonie. Ze strzaskanego gardła monstrum wydobył si˛e pisk, a całe ciało wiło si˛e niczym nadziany na włóczni˛e wa˙ ˛z. Paszcza rozwarła si˛e szeroko, kły chwytały powietrze. Potem nagle druid zwolnił u´scisk i wbił dłonie gł˛eboko w gardziel potwora. Z zaci´sni˛etych palców trysnał ˛ bł˛ekitny płomie´n. Ciałem jachyry wstrzasn˛ ˛ eły konwulsje. Bestia w´sciekle młóciła łapami. Ogie´n druida płonał ˛ w jej mocarnym ciele, docierajac ˛ do samego jadra ˛ jej istnienia. Walczyła, aby uwolni´c si˛e cho´cby na chwil˛e. Potem ogie´n eksplodował w o´slepiajacym ˛ błysku bł˛ekitnego s´wiatła. Brin odwróciła si˛e, zasłaniajac ˛ oczy przed blaskiem. Kiedy spojrzała ponownie, Allanon kl˛eczał sam na stosie wypalonego popiołu. Brin podbiegła najpierw do nieprzytomnego Rona, który le˙zał zwini˛ety na skraju kotliny. Oddech miał płytki i powolny. Odwróciła go ostro˙znie, szukajac ˛ s´ladów złamania, ale nie znalazła z˙ adnych. Otarła wi˛ec tylko krew z poci˛etej twarzy i pospieszyła do Allanona. Druid wcia˙ ˛z kl˛eczał na popiołach, które niegdy´s były jachyra. Oplótł ciasno ciało ramionami i pochylił głow˛e na pier´s. Długie czarne szaty były podarte i poplamione krwia.˛ Brin ukl˛ekła przy nim powoli. Na jej twarzy odmalował si˛e gł˛eboki ból, kiedy zobaczyła, w jakim jest stanie. Druid uniósł ci˛ez˙ ko głow˛e i utkwił w niej twarde spojrzenie. — Umieram, Brin Ohmsford — powiedział cicho. Próbowała zaprzeczy´c, ale uniósł dło´n, przerywajac ˛ jej. — Posłuchaj mnie, dziewczyno z Vale. Cie´n Bremena, mój ojciec, powiedział mi, z˙ e tak ma si˛e sta´c. Powiedział, z˙ e musz˛e opu´sci´c krainy i nigdy ju˙z nie powróc˛e. Powiedział, z˙ e odejd˛e, zanim dokona si˛e nasza podró˙z. — Skulił si˛e w nagłym ataku bólu. Rysy twarzy s´ciagn˛ ˛ eły si˛e. — Sadziłem, ˛ z˙ e zdołam jako´s to odmieni´c. Ale Widma. . . Widma znalazły sposób na uwolnienie jachyry, wiedzac ˛ albo przynajmniej majac ˛ nadziej˛e, z˙ e b˛ed˛e tym, z którym stoczy walk˛e. To stwór zrodzony z szale´nstwa. Karmi si˛e swoim własnym bólem 210

i cierpieniem swoich ofiar. W swoim szale´nstwie rani nie tylko ciało, ale tak˙ze i ducha. Nie ma przed tym ucieczki. Rozdarłby si˛e na strz˛epy, byle tylko ujrze´c mój koniec. To trucizna. . . Przerwał. Brin pochyliła si˛e nad nim, walczac ˛ ze łzami i strachem. — Musimy opatrzy´c rany, Allanonie. Musimy. . . — Nie, Brin. To ju˙z koniec. — Przerwał jej szorstko. — Nie ma dla mnie ratunku. Mój los dopełni si˛e, jak przepowiedziano. — Rozejrzał si˛e powoli po kotlinie. — Ale musisz pomóc ksi˛eciu Leah. On tak˙ze ma w sobie trucizn˛e. Jest teraz twoim obro´nca.˛ . . tak jak powiedział. — Oczy druida ponownie spocz˛eły na niej. — Jego miecz nie przepadł. Magia go ochroni. Musi tylko. . . znale´zc´ drog˛e do dłoni s´miertelnika. Rzeka poniesie go do nich. . . Znowu zakrztusił si˛e słowami i gwałtownie zgiał ˛ si˛e wpół, um˛eczony bólem. Brin wyciagn˛ ˛ eła dłonie i pochwyciła go, przytrzymujac ˛ przy sobie. — Nie mów ju˙z nic — wyszeptała z oczami pełnymi łez. Odsunał ˛ si˛e od niej powoli i wyprostował. Jego krew pokrywała r˛ece i ramiona Brin. Na ustach druida zadr˙zał blady, ironiczny u´smiech. — Widma sadz ˛ a,˛ z˙ e tylko mnie musza˛ si˛e obawia´c, z˙ e jestem jedynym, który potrafi je unicestwi´c. — Pokr˛ecił powoli głowa.˛ — Ale myla˛ si˛e. Ty jeste´s moca,˛ Brin. Ty jeste´s ta,˛ której. . . nic nie pokona. — Dło´n druida przytrzymała rami˛e dziewczyny w z˙ elaznym u´scisku. — Posłuchaj mnie uwa˙znie. Twój ojciec nie ufał magii elfów. Bał si˛e tego, co mo˙ze uczyni´c. Powiem ci, jaka była tego przyczyna. Magia mo˙ze sta´c si˛e dla swego posiadacza s´wiatłem lub ciemno´scia.˛ By´c mo˙ze wydaje si˛e zabawka,˛ ale nigdy nia˛ nie jest. Strze˙z si˛e jej mocy, bo nie ma sobie równej. Zachowaj ja˛ tylko dla siebie i wykorzystaj wła´sciwie, a poprowadzi ci˛e bezpiecznie do ko´nca tej wyprawy. U˙zyj jej dobrze, a b˛edziesz w stanie zniszczy´c Ildatch! — Allanonie, nie mog˛e pój´sc´ bez ciebie! — Płakała cicho. — Mo˙zesz i musisz. Tak jak twój ojciec. . . nie ma nikogo innego. — Jego ciemna twarz pochyliła si˛e. Skin˛eła głowa˛ oszołomiona, ledwie go słyszac. ˛ Usiłowała pokona´c kł˛ebiace ˛ si˛e w niej emocje, aby przyja´ ˛c to, co nieuniknione. — Ten wiek przemija — wyszeptał Allanon, a jego czarne oczy zal´sniły. — Druid musi wi˛ec przemina´ ˛c wraz z nim. — Jego dłonie spocz˛eły mi˛ekko na jej drobnych dłoniach. — Ale zaufanie, które d´zwigam, nie mo˙ze przemina´ ˛c. Musi pozosta´c z z˙ yjacymi. ˛ To zaufanie daj˛e teraz tobie. Zbli˙z si˛e. Brin Ohmsford pochyliła si˛e ni˙zej, a˙z jej twarz znalazła si˛e tu˙z przed obliczem druida. Powolnym ruchem Allanon si˛egnał ˛ do podartych szat na swojej piersi. Potem wyciagn ˛ ał ˛ dło´n z palcami splamionymi własna˛ krwia˛ i delikatnie dotknał ˛ czoła dziewczyny. Czuła ciepło jego krwi, kiedy przemówił cicho w j˛ezyku, którego nigdy nie słyszała. Ten dotyk i słowa zapadły w nia˛ gł˛eboko i napełniły energia,˛ wybuchajac ˛ przed jej oczami fala˛ o´slepiajacych ˛ barw. Potem wszystko znikn˛eło. 211

— Co. . . zrobiłe´s, Allanonie? — zapytała niepewnie. Ale druid nie odpowiedział. — Pomó˙z mi wsta´c — rozkazał. — Nie mo˙zesz chodzi´c, Allanonie! Jeste´s ci˛ez˙ ko ranny! — Ciemne oczy spojrzały z dziwna˛ dla druida łagodno´scia.˛ — Pomó˙z mi wsta´c, Brin. Nie b˛ed˛e musiał daleko chodzi´c. — Ociagaj ˛ ac ˛ si˛e, otoczyła go ramionami i uniosła z ziemi. Krew wsiakała ˛ w traw˛e i stos popiołu, który kiedy´s był jachyra.˛ — Och, Allanonie! — Brin nie próbowała ju˙z ukry´c łez. — Podprowad´z mnie do brzegu rzeki — wyszeptał. Powoli, chwiejnym krokiem, przeszli pusta˛ kotlink˛e i zbli˙zyli si˛e do miejsca, gdzie Chard wartkim pradem ˛ toczyła swe wody na wschód, pomi˛edzy zielonymi brzegami. Sło´nce cały czas s´wieciło ol´sniewajaco, ˛ rozja´sniajac ˛ jesienny dzie´n z˙ yczliwym ciepłem. Był to dzie´n z˙ ycia, nie s´mierci, i Brin płakała, widzac, ˛ z˙ e dla Allanona b˛edzie on ostatnim. Stan˛eli nad brzegiem rzeki. Dziewczyna delikatnie pomogła druidowi ukl˛ekna´ ˛c. Jego ciemna głowa pochyliła si˛e przed odbitym w wodzie blaskiem sło´nca. — Kiedy twoja podró˙z si˛e dopełni — odezwał si˛e — znajdziesz mnie tutaj. — Uniósł głow˛e. — Teraz odejd´z. Cofn˛eła si˛e powoli, czujac ˛ niewypowiedziany smutek. Po jej twarzy spływały łzy, a dłonie błagalnym gestem wyciagały ˛ si˛e do pochylonej postaci. Allanon patrzył na nia˛ przez długa˛ chwil˛e. Potem wyciagn ˛ ał ˛ skrwawione rami˛e w kierunku wód Chard. Rzeka uspokoiła si˛e natychmiast, a jej powierzchnia stała si˛e gładka niczym tafla stojacego ˛ stawu. Zapanowała niesamowita, głucha cisza. Chwil˛e potem woda wzburzyła si˛e gwałtownie i z gł˛ebi rzeki uniosły si˛e krzyki, które Brin słyszała nad Hadeshorn — wysokie, przeszywajace ˛ d´zwi˛eki. Trwały jednak tylko chwil˛e i znowu zapanowała cisza. Kl˛eczacy ˛ na brzegu rzeki Allanon opu´scił dło´n i pochylił głow˛e w ukłonie. Z Chard uniosło si˛e widmo Bremena. Szary i niemal przezroczysty na tle dziennego s´wiatła cie´n stanał ˛ na powierzchni wody, zn˛ekany i pochylony wiekiem. — Ojcze! — Brin usłyszała ciche wołanie Allanona. Cie´n przybli˙zył si˛e, sunac ˛ po gładkiej powierzchni rzeki. Kiedy dotarł do kl˛eczacego ˛ druida, pochylił si˛e powoli i wział ˛ w ramiona obolałe ciało syna. Nie odwracajac ˛ si˛e, ruszył z powrotem przez rzek˛e, tulac ˛ do siebie Allanona. Zatrzymał si˛e raz jeszcze na s´rodku Chard, a pod jego stopami woda zawrzała gwałtownie, syczac ˛ i parujac. ˛ Potem powoli pogra˙ ˛zył si˛e w rzece. Zniknał ˛ ostatni z druidów. Chard jeszcze przez chwil˛e trwała w spokoju. Potem działanie magii ustało i znowu rzeka toczyła si˛e na wschód. — Allanon! — krzykn˛eła Brin. Stała samotnie na brzegu rzeki i wpatrywała si˛e w wartki nurt, czekajac ˛ na odpowied´z, która nie miała nigdy nadej´sc´ .

XXVI Schwytawszy Jaira po upadku twierdzy karłów w Capaal, mwellret Stythys poprowadził chłopca na pomoc przez puszcze Anaru. Poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Srebrnej Rzeki wijacej ˛ si˛e pomi˛edzy drzewami, przemierzajac ˛ urwiska i wawozy, ˛ zagł˛ebili si˛e w le´sna˛ g˛estwin˛e i s´cielacy ˛ si˛e nad nia˛ mrok. Przez cały czas Jair był zakneblowany i prowadzony na powrozie niczym zwierz˛e. Mwellret uwalniał go z wi˛ezów jedynie na czas posiłków, a i tak jego zimne, gadzie s´lepia obserwowały go bez przerwy. Szare, wypełnione deszczem godziny ciagn˛ ˛ eły si˛e w niesko´nczono´sc´ , a razem z nimi wydawało si˛e uchodzi´c w przeszło´sc´ całe z˙ ycie Jaira, jego przyjaciele i towarzysze, nadzieje i obietnice. Las był wilgotny, a w powietrzu unosił si˛e odór zatrutych wód Srebrnej Rzeki i zgnilizny. Usychajace ˛ krzewy i drzewa rosły tak g˛esto, z˙ e nie było wida´c przez nie nieba. Jedynie czarna i cuchnaca ˛ rzeka wskazywała im kierunek, toczac ˛ si˛e leniwie. Nie tylko oni podró˙zowali na północ w tym czasie. Szeroka˛ droga,˛ biegnac ˛ a˛ równolegle do Srebrnej Rzeki, której oczywi´scie mwellret przezornie unikał, cia˛ gn˛eła nieprzerwana procesja gnomów i ich wi˛ez´ niów grz˛eznacych ˛ w błocie i obładowanych łupami zagrabionymi przez naje´zd´zców. Wi˛ez´ niowie byli zwiazani ˛ i skuci ła´ncuchami. M˛ez˙ czy´zni walczacy ˛ w obronie Capaal szli długim szeregiem, poganiani jak stado bydła — karły, elfy i ludzie z Callahornu — wyn˛edzniali, pokonani i odarci z nadziei. Jair patrzył na nich spomi˛edzy drzew rosnacych ˛ ponad droga,˛ a w oczach miał łzy. Ciagn˛ ˛ eły te˙z t˛edy armie gnomów z Graymark. Napływały ogromna,˛ niezdyscyplinowana˛ masa,˛ aby czym pr˛edzej dołaczy´ ˛ c do plemion, które ju˙z wtargn˛eły na ziemie karłów. Szły ich tysiace, ˛ ponurych i przera˙zajacych, ˛ a ich surowe z˙ ółte twarze krzywiły si˛e szyderczo, kiedy pokrzykiwali na nieszcz˛esnych wi˛ez´ niów. Przechodziły tak˙ze Widma Mord, chocia˙z nie wi˛ecej ni˙z garstka — ciemne, upiorne postacie kroczace ˛ samotnie i omijane przez wszystkich. W miar˛e podró˙zy pogoda pogarszała si˛e. Niebo poczerniało od burzowych chmur, deszcz padał nieprzerwanymi strumieniami. Błyskawice strzelały jaskrawymi smugami, nad rozmokła˛ ziemia˛ przetaczał si˛e dudniacy ˛ łoskot grzmotów. Jesienne drzewa matowiały od wilgoci, a kolorowe li´scie opadały i ton˛eły w błocie. Rozmokły grunt nie dawał odpowiedniego oparcia stopom. Pos˛epny, szary 213

cie´n kładł si˛e nad puszcza.˛ Wydawało si˛e, z˙ e niebiosa chca˛ przygnie´sc´ ziemi˛e, aby zdławi´c w niej z˙ ycie. Jair Ohmsford wielokrotnie upadał, przedzierajac ˛ si˛e przez g˛estwin˛e, ciagni˛ ˛ ety na skórzanej smyczy zaci´sni˛etej w dłoniach czarno odzianej postaci przed nim. Wilgo´c i zimno przenikały go do szpiku ko´sci. Wyczerpanie zacz˛eło zbiera´c swoje z˙ niwo. Przyszła goraczka ˛ i Jair zaczał ˛ majaczy´c. Przebłyski wydarze´n, które przywiodły go do tego opłakanego stanu, mieszały si˛e ze wspomnieniami z dzieci´nstwa, tworzac ˛ zniekształcone obrazy, które przez krótki czas kra˙ ˛zyły w um˛eczonym umy´sle chłopca, a potem znikały. Chwilami był zupełnie nieprzytomny i prze´sladowały go dziwaczne i przera˙zajace ˛ wizje, przemykajac ˛ si˛e przez jego my´sli jak złodzieje. A nawet je´sli goraczka ˛ opuszczała go na chwil˛e, to i tak czarna rozpacz barwiła jego my´sli. Nie było dla niego nadziei, szeptała. Capaal, jej obro´ncy i wszyscy jego przyjaciele odeszli. Ich ostatnie minuty przesuwały mu si˛e przed oczami z o´slepiajac ˛ a˛ jasno´scia,˛ niczym s´wiatło przeszywajace ˛ baldachim drzew nad jego głowa.˛ Garet Jax wciagni˛ ˛ ety w szare odm˛ety Cillidellan przez krakena, Foraker i Helt pogrzebani pod kamienna˛ s´ciana,˛ która˛ powaliła czarna magia w˛edrowców, Slanter biegnacy ˛ przed nim przez podziemne korytarze fortecy, nie zwracajacy ˛ na niego uwagi, nie ogladaj ˛ acy ˛ si˛e za siebie. Nawet Brin, Allanon i Ron pojawiali si˛e czasami zagubieni gdzie´s w gł˛ebi Anaru. Czasami pojawiały si˛e my´sli o Królu Srebrnej Rzeki, jasne i dziwnie wzruszajace, ˛ pełne cudowno´sci i tajemniczo´sci emanujacej ˛ ze starca. Pami˛etaj, szeptały mi˛ekko niespokojnymi głosami. Nie zapomnij, co musisz zrobi´c. Zapomniał jednak. Pod tunika,˛ ukryte przed w´scibskim wzrokiem mwellreta, le˙zały magiczne dary, których u˙zyczył mu starzec — kryształ wizji i skórzana sakiewka ze Srebrnym Pyłem. Wcia˙ ˛z je miał i nie zamierzał ich utraci´c. Cel ich posiadania stał si˛e jednak dziwnie niejasny, zagubiony w rosnacej ˛ goraczce, ˛ ukryty w majaczeniach umysłu. Kiedy zatrzymali si˛e na noc, mwellret dostrzegł wreszcie goraczk˛ ˛ e Jaira i dał mu do wypicia lekarstwo, mikstur˛e składajac ˛ a˛ si˛e z zawarto´sci sakwy Stythysa i kubka ciemnego, gorzkiego piwa. Chłopiec próbował odmówi´c, um˛eczony goraczk ˛ a˛ i własnym poczuciem niepewno´sci, ale mwellret wmusił w niego płyn. Chwil˛e pó´zniej Jair zasnał ˛ i przespał spokojnie cała˛ noc. O s´wicie wypił nast˛epna˛ porcj˛e gorzkiego leku, a o zmierzchu nast˛epnego dnia goraczka ˛ zacz˛eła opada´c. Tej nocy spali w jaskini na wysokim zboczu górujacym ˛ nad mrocznym zakr˛etem rzeki. Było im cieplej i nie tak mokro, jak w poprzednie noce, kiedy cierpieli niewygody spania pod gołym niebem. Tej wła´snie nocy Jair znowu zaczał ˛ rozmawia´c ze swoim stra˙znikiem. Sko´nczyli posiłek składajacy ˛ si˛e z korzonków i suszonej wołowiny, popijajac ˛ niewielka˛ porcja˛ gorzkiego piwa. Siedzieli naprzeciw siebie w ciemno´sci, kulac ˛ si˛e w swoich płaszczach przed nocnym chłodem. Na zewnatrz ˛ monotonnie siapiła ˛ dokuczliwa m˙zawka, uderzajac ˛ hała´sliwie w drzewa, kamienie i błotnista˛ ziemi˛e. Mwellret nie zało˙zył Jairowi knebla tak, jak w ciagu ˛ 214

dwóch ostatnich nocy, ale zostawił go na szyi chłopca. Siedział obserwujac ˛ je´nca, a jego zimne oczy l´sniły w ciemno´sciach. Gadzia twarz była tylko niewyra´znym cieniem, skrytym pod kapturem. Nie poruszył si˛e i nie odezwał. Po prostu siedział i patrzył na przycupni˛etego przed nim chłopca. Mijały minuty i w ko´ncu Jair zdecydował si˛e wciagn ˛ a´ ˛c stworzenie do rozmowy. — Dokad ˛ mnie zabierasz? — o´smielił si˛e zapyta´c. Waskie ˛ oczy zw˛eziły si˛e jeszcze bardziej i Jair zdał sobie spraw˛e, z˙ e jaszczur czekał na to pytanie. — Idziemy do Wyssokich Szczytów. — Jair pokr˛ecił głowa,˛ nie rozumiejac. ˛ — Wysokich Szczytów? — To góry poni˙zej Ravenssshorn, elfiku — zasyczał Stythys. — Zossstaniemy tam przez jaki´s czasss. Wsssadz˛e ci˛e do wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran! Jair poczuł ucisk w gardle. — Wi˛ezienia? Chcesz mnie zamkna´ ˛c w wi˛ezieniu? — Tam przyjmuj˛e moich go´sci — wychrypiał mwellret i roze´smiał si˛e cicho. Jair zesztywniał na d´zwi˛ek tego s´miechu i ze wszystkich sił starał si˛e opanowa´c ogarniajacy ˛ go strach. — Dlaczego chcesz to zrobi´c? — zapytał gniewnie. — Czego ode mnie chcesz? — Sss! — Jaszczur wycelował w jego kierunku zakrzywiony paluch. — Czy elfik naprawd˛e nie wie? Nie widzi? — Zakapturzona posta´c pochyliła si˛e bli˙zej chłopca. — Posssłuchaj, krasssnalu. Posssłuchaj! To my jessste´smy panami tych gór i wszyssstkiego, co tu z˙ yje! Wiele lat temu przybył do nass lord Warlock i zawarto układ. Małe gnomy zossstana˛ wysssłane na sssłu˙zb˛e do lorda Warlocka, a my zossstaniemy panami tych gór. Tak si˛e ssstało. Czasss władcy Królestwa ˙ Czaszki na tej ziemi przeminał, ˛ ale my przetrwali´smy. Zyjemy! A potem przyszszli w˛edrowcy, wyle´zli z czarnego dołu Maelmord i wssspi˛eli si˛e do naszych gór. Mówili, z˙ e sssłu˙za˛ magii lorda Warlocka. Oddajcie nam ssswoje domy, powiedzieli. Dajcie nam krasssnali na sssłu˙zb˛e. Układ nic ju˙z nie znaczy. Odmówili´smy Widmom. My te˙z jessste´smy silni. Ale co´s si˛e z nami ssstało. Chorujemy i umieramy. Nie rodza˛ si˛e młode. Nasssi ludzie przegrywaja.˛ Mijaja˛ lata i jessst nasss tylko garssstka. W˛edrowcy ciagle ˛ chca,˛ aby´smy odeszszli z gór. W ko´ncu jessst nasss tak mało, z˙ e w˛edrowcy wyganiaja˛ nasss! — Przerwał. Zielone, wa˛ skie oczy płon˛eły wpatrzone w Jaira. Czaiła si˛e w nich w´sciekło´sc´ i gorycz. — Porzucili mnie na s´mier´c. W˛edrowcy, Widma, czarne ssstwory diabła. Ale ja z˙ yj˛e! Jair patrzył na potwora szeroko otwartymi oczami. Stythys przyznał wła´snie, z˙ e w czasach Shei Ohmsforda mwellrety sprzedały lordowi Warlockowi gnomy z˙ yjace ˛ w górach, tak z˙ e mogły one by´c u˙zyte do walki przeciwko Sudlandii w nieudanej Trzeciej Wojnie Ludów. Mwellrety uczyniły to, aby zachowa´c panowanie w górskim królestwie Ravenshorn. Było wi˛ec tak, jak mówił Foraker i jak podejrzewały karły. Ale potem przyszły Widma Mord, spadkobiercy magicznej mocy 215

lorda Warlocka. Odtad ˛ Estlandia miała nale˙ze´c do nich, a mwellrety miały zosta´c wyp˛edzone z Ravenshorn. Kiedy jaszczury stawiały opór, Widma zesłały na nie choroby i zniszczyły je. Tak wi˛ec Stythys naprawd˛e został wygnany z ojczyzny, znaleziony przez gnomy i przyprowadzony do Capaal. . . — Ale co to ma wspólnego ze mna? ˛ — zapytał, czujac ˛ rosnac ˛ a˛ podejrzliwo´sc´ . — Magia! — wysyczał natychmiast mwellret. — Magia, mały przyjacielu! Pie´sn´ , która˛ s´piewasz, musi by´c moja! Ty masz magi˛e i musisz mi ja˛ da´c! — Ale ja nie mog˛e tego zrobi´c! — wykrzyknał ˛ zrozpaczony Jair. Pokryta˛ łuska˛ twarz wykrzywił grymas. — Nie mo˙zesz, mały przyjacielu? Moc magii musssi wróci´c do mojego ludu, nie do Widm. Oddasz nam ssswoja˛ magi˛e, elfiku. W wi˛ezieniu. Zobaczyszsz. Jair odwrócił wzrok. Stythys, tak samo jak gnom Spilk, pragnał ˛ włada´c magia,˛ której Jair nie mógł mu da´c. Magia pie´sni nale˙zała do niego i tylko on mógł jej u˙zywa´c. Dla mwellreta, tak jak i dla Spilka, była bezu˙zyteczna. Nagle mro˙zaca ˛ krew w z˙ yłach my´sl przebiegła mu przez głow˛e. A je´sli Stythys wiedział o tym? Przypu´sc´ my, i˙z mwellret wiedział, z˙ e nie mo˙ze u˙zy´c jego magii, ale zrobi z niej u˙zytek poprzez Jaira? Chłopiec pami˛etał, co uczynił z nim jaszczur w celi Capaal, w jaki sposób mwellret zmusił go do ujawnienia magii. . . Wstrzymał oddech. Bogowie! Je´sli Stythys wiedział albo cho´cby podejrzewał, z˙ e Jair ma jeszcze inne magie? Je´sli wyczuł obecno´sc´ kryształu wizji i Srebrnego Pyłu? — Nie mo˙zesz ich dosta´c — wyszeptał, niemal nie zdajac ˛ sobie sprawy z tego, co powiedział. W jego głosie brzmiała rozpacz. Mwellret odpowiedział cichym sykiem. — Wi˛ezienie odmieni twoja˛ decyzj˛e, krasssnalu. Przekonaszsz si˛e. — Przez długi czas Jair nie mógł zasna´ ˛c. Le˙zał zakneblowany i zwiazany, ˛ zagubiony w ciemno´sciach własnych rozmy´sla´n, słuchał deszczu i oddechu s´piacego ˛ mwellreta. Przy wej´sciu do małej jaskini kładły si˛e cienie. Na zewnatrz ˛ wiatr p˛edził burzowe chmury ponad rozmokła˛ ziemia.˛ Co miał robi´c? Przepadło jego poszukiwanie i plany ocalenia Brin. Przed nim le˙zały wi˛ezienia gnomów w Dun Fee Aran. Raz zamkni˛ety w ich murach, mo˙ze ju˙z nigdy nie wyj´sc´ . Jasne było, z˙ e mwellret zamierza go tam trzyma´c, dopóki nie wyjawi mu sekretów magii elfów. Nigdy tego nie zrobi. Nale˙zały do niego. Miał ich u˙zy´c na polecenie Króla Srebrnej Rzeki, a w zamian ocali´c z˙ ycie siostry. Nigdy ich nie wyda. Czuł jednak, z˙ e mimo jego postanowienia zniesienia wszystkich prób pr˛edzej czy pó´zniej Stythys znajdzie sposób, aby wydrze´c mu te sekrety. Gdzie´s w oddali zadudnił grzmot, przetaczajac ˛ si˛e ponad puszcza,˛ gł˛eboki i złowieszczy. Ale jeszcze bardziej złowieszcza była sytuacja Jaira. Du˙zo czasu upłyn˛eło, zanim wreszcie wyczerpanie wzi˛eło gór˛e i zapadł w sen. Trzeciego dnia z nadej´sciem s´witu Jair i mwellret podj˛eli marsz na pomoc. Posuwajac ˛ si˛e z trudem przez deszcz, mgł˛e i rozmokły las, dotarli w południe do 216

Wysokich Szczytów. Góry były mroczne i postrz˛epione, zbiorowisko połamanych szczytów i stromych skał pi˛etrzacych ˛ si˛e nad Srebrna˛ Rzeka,˛ która spływała w dół z zalesionych wy˙zyn poni˙zej Ravenshorn. Zacz˛eli wspinaczk˛e i natychmiast pochłon˛eła ich mgła, która przylgn˛eła do skał, a˙z w ko´ncu, kiedy byli ju˙z u kresu sił i zacz˛eła zapada´c noc, stan˛eli nad urwiskiem wznoszacym ˛ si˛e nad forteca˛ Dun Fee Aran. Przed nimi widniał rozległy, zamkowy kompleks murów, wie˙z, stra˙znic i wałów obronnych. Cało´sc´ rzucała na góry szary, pos˛epny cie´n, wyrastajac ˛ przed nimi ze s´ciany deszczu. Jair pomy´slał, z˙ e wyglada ˛ tak nawet przy najlepszej pogodzie. W milczeniu przedzierali si˛e przez drzewa. Wysoki, zakapturzony mwellret prowadził kulejacego ˛ chłopca. Przeszli przez krzewy i zaro´sla porastajace ˛ s´cian˛e urwiska, docierajac ˛ do rozmokłego obozowiska. Mijali ich gnomy my´sliwi i maruderzy wszelkiego autoramentu, grz˛eznac ˛ w błotnistej ziemi, otuleni w płaszcze i kaptury, zaabsorbowani własnymi sprawami. Nikt ich nie zaczepił. Nikt im si˛e nie przygladał. ˛ Przeszli nad kamiennymi parapetami, przez mury, potem schodami w dół i przez korytarze. Noc była coraz bli˙zej, s´wiatło dnia ju˙z przygasało. Jair czuł, jak s´wiat kurczy si˛e wokół niego, odcinajac ˛ go od reszty. Czuł odór tego miejsca, cuchnac ˛ a˛ zgnilizn˛e cel i ludzkich ciał. Przera˙zony wyczuł zamkni˛ete tu ludzkie istoty, porzucone na pastw˛e losu, zapomniane. Przed nimi wynurzyła si˛e ogromna budowla podobna do kamiennego bloku. Okna stanowiły jedynie male´nkie szpary w kamieniu, drzwi były grube i okute z˙ elazem. Weszli do budynku i otoczyła ich cisza. — Wi˛ezienia, elfiku — Jair usłyszał szept mwellreta za plecami. Przemierzyli ciemny labirynt korytarzy pełnych drzwi, których zamki i zawiasy pokryte były rdza˛ i paj˛eczynami, jakby czas zatrzymał si˛e tu w miejscu. Jair czuł zimno i pustk˛e, obserwujac ˛ nieko´nczace ˛ si˛e rz˛edy mijanych drzwi. Odgłos ich butów odbijał si˛e w ciszy głuchym echem, a do ich uszu docierał jedynie szcz˛ek z˙ elaza i cyzelowanie kamienia. Jair z przera˙zeniem mierzył wzrokiem wyrastajace ˛ wokół niego mury. Jak si˛e stad ˛ wydostan˛e? zastanawiał si˛e w ciszy. Czy kiedykolwiek zdołam si˛e stad ˛ wydosta´c? Potem w korytarzu zal´sniła pochodnia i pojawiła si˛e przed nim niewielka po˙ sta´c otulona peleryna.˛ Stary, okaleczony gnom. Zółta twarz nosiła s´lady jakiej´s nieznanej Jairowi choroby, tak odra˙zajacej, ˛ z˙ e Jair szarpnał ˛ si˛e na swojej skórzanej smyczy. Stythys podszedł do gnoma i pochylajac ˛ si˛e nad paskudnym człowieczkiem, wykonał palcami kilka tajemniczych znaków. Gnom odpowiedział podobnymi znakami, a potem skinał ˛ wykrzywiona˛ dłonia,˛ rozkazujac ˛ im i´sc´ za soba.˛ Weszli w głab ˛ wi˛ezienia. Znikn˛eło s´wiatło sło´nca. Jedynie dymiaca ˛ w ciemno´sci pochodnia wskazywała im drog˛e. W ko´ncu stan˛eli przed okutymi drzwiami podobnymi do setek tych, które do tej pory mijali. Zaciskajac ˛ mocno dłonie na stalowej zasuwie, gnom wyszarpnał ˛ rygiel. Otworzył ci˛ez˙ kie wrota ze zgrzytem. Stythys spojrzał na Jaira, po czym 217

pociagn ˛ ał ˛ za smycz i wepchnał ˛ go do pokoju. Była to mała, ciasna cela. Oprócz wiazki ˛ słomy rzuconej w kacie ˛ i drewnianego wiadra przy drzwiach, nie było tu nic. Male´nka szczelina wyci˛eta w s´cianie przepuszczała odrobin˛e srebrnoszarego s´wiatła z zewnatrz. ˛ Mwellret odwrócił si˛e do chłopca, przeciał ˛ wi˛ezy na jego dłoniach i wyjał ˛ knebel. Szorstkim ruchem pchnał ˛ Jaira na słomiane posłanie. — Jessste´s u siebie — zasyczał. — Dom dla krasssnala, dopóki nie powieszsz mi o magii. — Krzywy paluch wskazał na przygarbiona˛ figurk˛e gnoma za jego plecami. — Twój stra˙znik, elfiku. Jessst mój, nadal posssłuszny. Jessst niemy i głuchy. Pie´sn´ na nic si˛e nie zda. B˛edzie ci˛e karmił i zajmował si˛e toba˛ — przerwał na chwil˛e — i ukarze ci˛e w razie nieposssłusze´nstwa. Twarz gnoma zwróciła si˛e w stron˛e Jaira w trakcie przemowy Stythysa. Była bez wyrazu. Jair rozejrzał si˛e ponuro dokoła. — Powiedz mi, co chc˛e wiedzie´c, elfiku — wyszeptał nagle mwellret. — Powiedz mi albo nigdy nie opu´scisz tego miejsssca! Lodowaty głos zawisł w male´nkim pomieszczeniu, a zielone s´lepia wbiły si˛e w Jaira. Potem Stythys odwrócił si˛e i sztywnym krokiem podszedł do drzwi celi. Gnom tak˙ze zawrócił. Powykrzywiane dłonie chwyciły zasuw˛e i zamkn˛eły drzwi. Skulony w ciemno´sciach, Jair nasłuchiwał niknacych ˛ w oddali kroków. Mijały minuty i godziny. Jair siedział bez ruchu w swojej celi, nasłuchujac ˛ ciszy i my´slac ˛ o beznadziejno´sci swego poło˙zenia. Do jego nozdrzy docierał ostry zapach zgnilizny i mieszał si˛e z rozpacza˛ zalewajac ˛ a˛ go nieust˛epliwa˛ fala.˛ Był przera˙zony, tak przera˙zony, z˙ e ledwo mógł zebra´c my´sli. Po raz pierwszy przyszło mu do głowy co´s, czego w ogóle nie brał pod uwag˛e, odkad ˛ porzucił dom w Shady Vale, uciekajac ˛ przed s´cigajacymi ˛ go gnomami. Zginiesz, wyszeptał do siebie w duchu. Płakałby, gdyby umiał przywoła´c łzy, ale nie przychodziły. By´c mo˙ze był zbyt przestraszony, z˙ eby płaka´c. My´sl o tym, jak stad ˛ uciec, nakazał sobie. Zawsze jest jaki´s sposób. Wział ˛ gł˛eboki oddech, aby si˛e uspokoi´c. Co zrobiłby Garet Jax w takiej sytuacji? Czy cho´cby Slanter? Slanter zawsze znajdował jakie´s wyj´scie. Nawet Ron Leah byłby w stanie jako´s sobie poradzi´c. Jego my´sli rozproszyły si˛e na chwil˛e, bładz ˛ ac ˛ po´sród wspomnie´n i zbaczajac ˛ bez trudu w marzenia o tym, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Wszystko to była fantazja, fałszywe sztuczki, prawdy widziane przez pryzmat jego własnej rozpaczy. W ko´ncu zmusił si˛e, z˙ eby wsta´c, i obszedł male´nka˛ cel˛e, badajac ˛ to, co ju˙z przedtem widział. Dotknał ˛ wilgotnego, zimnego kamienia i zerknał ˛ na snop szaro´sci przenikajacy ˛ przez s´wietlik. W˛edrował bez celu, czekajac ˛ a˙z opadna˛ emocje i uspokoja˛ si˛e rozszalałe my´sli. Nagle postanowił u˙zy´c kryształu wizji. Je´sli chciał wiedzie´c, ile czasu mu pozostało, musiał sprawdzi´c, co si˛e dzieje z Brin. 218

Pospiesznie wyciagn ˛ ał ˛ srebrny ła´ncuch ze schowku w fałdach tuniki i wpatrzył si˛e w kryształ, który osłaniał dło´nmi. Słyszał szept Króla Srebrnej Rzeki zapewniajacy, ˛ z˙ e w ten sposób b˛edzie mógł s´ledzi´c w˛edrówk˛e Brin. Wystarczy, aby za´spiewał. . . Za´spiewał wi˛ec cicho. Z poczatku ˛ głos nie przychodził, tłumiony emocjami, które wcia˙ ˛z targały chłopcem. Jair zdusił poczucie niepewno´sci i d´zwi˛ek pie´sni wypełnił pokój. Niemal natychmiast kryształ wizji rozja´snił si˛e ostrym s´wiatłem, które wpadło w mrok i przep˛edziło cienie. Zobaczył, z˙ e s´wiatło pochodziło z małego ogniska, w które wpatrywała si˛e Brin. Jej s´liczna twarz ukryta była w dłoniach. Potem spojrzała przed siebie, jakby czego´s szukajac. ˛ Wygladała ˛ bardzo mizernie. Na twarzy widniały s´lady napi˛ecia i zmartwie´n. Spu´sciła wzrok i westchn˛eła. Dr˙zała lekko, jakby wstrzasało ˛ nia˛ tłumione łkanie. Jair widział, z˙ e ogarni˛eta była rozpacza.˛ Cokolwiek si˛e jej przydarzyło, z pewno´scia˛ było bolesne. . . Głos Jaira załamał si˛e pod wpływem troski o siostr˛e i obraz skurczonej twarzy Brin zafalował i zniknał. ˛ W ogłuszajacej ˛ ciszy wpatrywał si˛e w kryształ spoczywajacy ˛ w jego stulonych dłoniach. Gdzie był Allanon? zastanawiał si˛e. Nie było go wida´c w krysztale. „Li´scie na wietrze”, szeptał głos Króla Srebrnej Rzeki. „B˛edzie zgubiona”. Jair zamknał ˛ dłonie wokół kryształu i nic nie widzacymi ˛ oczami wpatrzył si˛e w ciemno´sc´ .

XXVII Nad puszcza˛ Anaru zapadła ju˙z noc, kiedy Brin Ohmsford zobaczyła s´wiatła. Mrugały do niej spomi˛edzy zasłony drzew i Cieni — male´nkie, umykajace ˛ i odległe. Zwolniła i szybko podtrzymała ramionami Rona, który potknał ˛ si˛e przed nia.˛ W całym ciele czuła potworne zm˛eczenie, ale wyt˛ez˙ yła wszystkie siły, aby utrzyma´c górala. Jego głowa opadła na rami˛e dziewczyny, twarz płon˛eła goraczk ˛ a.˛ — . . . nie widz˛e gdzie. . . zgubiony, nie mog˛e znale´zc´ . . . — mamrotał co´s bez zwiazku, ˛ zaciskajac ˛ palce na jej ramieniu, a˙z poczuła ból. Szeptała do niego. Chciała, z˙ eby słyszał jej głos i wiedział, z˙ e jest przy nim. Powoli palce Rona zwolniły u´scisk i majaczenie ucichło. Brin wpatrywała si˛e w s´wiatełka przed soba.˛ Ta´nczyły pomi˛edzy konarami drzew, jeszcze otulonymi jesiennymi li´sc´ mi; male´nkie drobinki blasku. Ogie´n! wyszeptała rozgoraczkowana ˛ i odepchn˛eła rozpacz i poczucie beznadziei, które owijało si˛e wokół jej serca coraz grubsza˛ warstwa,˛ odkad ˛ rozpocz˛eli swój marsz na wschód od Chard. Wszystko wydawało si˛e tak odległe — odej´scie Allanona, straszliwa rana ksi˛ecia Leah i jej samotno´sc´ . Zamkn˛eła oczy przed tymi wspomnieniami. Szła całe popołudnie i cała˛ noc, poda˙ ˛zajac ˛ na wschód z biegiem Chard, modlac ˛ si˛e w duchu, aby doprowadziła ja˛ do jakich´s ludzkich istot, które udziela˛ im pomocy. Nie wiedziała, jak długo szła i jak daleko dotarła. Zgubiła poczucie czasu i odległo´sci. Wiedziała tylko, z˙ e musi i´sc´ naprzód. ´ Wyprostowała si˛e, d´zwigajac ˛ Rona. Swiatełka migotały zapraszajaco. ˛ Prosz˛e! błagała w my´slach. Prosz˛e, niech si˛e tam znajdzie pomoc dla nas! Powlokła si˛e dalej, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ rannego towarzysza, opartego na niej całym ci˛ez˙ arem ciała. Gał˛ezie drzew i krzewów uderzały ja˛ po twarzy i ciele. Pochylała przed nimi głow˛e. Posuwała si˛e naprzód, z kamiennym uporem stawiajac ˛ jeden krok za drugim. Nie miała ju˙z sił. Je´sli nie znajdzie tam pomocy. . . Nagle zasłona drzew i cieni rozsun˛eła si˛e i ujrzała z´ ródło s´wiatła. Przed nia˛ wynurzył si˛e ciemny, okryty cieniem budynek. Jedynie z dwóch miejsc jego kwadratowej sylwetki wymykały si˛e pasemka z˙ ółtego s´wiatła. Gdzie´s z wn˛etrza dochodziły przytłumione, niewyra´zne głosy.

220

Ruszyła naprzód, mocno przytrzymujac ˛ Rona. Kiedy podeszła bli˙zej, budynek zaczał ˛ nabiera´c kształtów. Był niski, przysadzisty, ze spadzistym dachem, zbudowany z sosnowych desek na kamiennej podmurówce. Od frontu znajdował si˛e zadaszony ganek. Dom był jednopi˛etrowy, ze strychem i stajnia˛ na tyłach. Do słupka przywiazane ˛ były dwa konie i muł. Opu´sciły łby, pasac ˛ si˛e na wyschni˛etej trawie. Na s´cianie budynku znajdował si˛e rzad ˛ zamkni˛etych teraz okien. Jedynie przez szpary w okiennicach saczyło ˛ si˛e s´wiatło lamp olejnych, które zauwa˙zyła Brin. — Jeszcze kawałek, Ron — szepn˛eła, wiedzac, ˛ z˙ e góral i tak nie zrozumie. Usłyszy tylko d´zwi˛ek jej głosu. Jakie´s kilkana´scie stóp od ganku ujrzała wiszac ˛ a˛ pod okapem tablic˛e z napisem: CENTRUM HANDLOWE ROOKERA. Znak kołysał si˛e delikatnie na wietrze, zniszczony i pop˛ekany. Farba tak wyblakła, z˙ e litery były ledwie czytelne. Brin zerkn˛eła w gór˛e i odwróciła wzrok. Liczyło si˛e tylko to, z˙ e w s´rodku byli ludzie. Wspi˛eła si˛e na ganek, potykajac ˛ si˛e na pop˛ekanych deskach, i oparła si˛e ci˛ez˙ ko o framug˛e drzwi. Po omacku odnalazła klamk˛e. Głosy wewnatrz ˛ ucichły nagle. Dłonie dziewczyny zacisn˛eły si˛e na metalowej zasuwie i drzwi otworzyły si˛e. Kilkana´scie grubo ciosanych twarzy odwróciło si˛e i spojrzało na Brin. W ich oczach wida´c było mieszanin˛e zaskoczenia i czujno´sci. Traperzy, dostrzegła Brin przez mgł˛e dymu i wyczerpania. Brodaci i niechlujni, odziani w zniszczone skóry i futra zwierzat, ˛ o srogim spojrzeniu. Siedzieli w grupkach przy barze, który tworzyły drewniane deski poło˙zone w poprzek ustawionych pionowo beczek po piwie. Za barem le˙zał stos zwierz˛ecych skór i zapasów z˙ ywno´sci, a przed nim stało kilka stolików i zydli. Z krokwi niskiego sufitu zwisały lampy olejne, rzucajac ˛ jaskrawe s´wiatło pomi˛edzy nocne cienie. Brin stan˛eła cicho na progu, podtrzymujac ˛ ramionami Rona, i czekała. — Duchy! — wykrzyknał ˛ kto´s nagle przy barze i rozległo si˛e szuranie stóp. Wysoki, chudy m˛ez˙ czyzna w samej koszuli i fartuchu wyszedł zza kontuaru i powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Duchy nie musiałyby otwiera´c drzwi. Po prostu przeszłyby przez nie! — Wyszedł na s´rodek pokoju i zatrzymał si˛e. — Co z toba,˛ dziewczyno? Mimo szarpiacego ˛ nia˛ bólu i zm˛eczenia, nagle Brin zdała sobie spraw˛e, jak okropnie musza˛ wyglada´ ˛ c. Rzeczywi´scie mo˙zna by ich wzia´ ˛c za istoty powracajace ˛ z krainy umarłych. Dwie słaniajace ˛ si˛e na nogach, obdarte postacie w mokrym, ubłoconym odzieniu, z twarzami zbielałymi z wyczerpania, wiszace ˛ na sobie nawzajem niczym dwa strachy na wróble. Głow˛e Rona spowijały skrwawione strz˛epy, przez które wyzierała z˙ ywa rana. Na plecach zwisała pusta pochwa, która niegdy´s nosiła wielki miecz. Twarz Brin była brudna i wymizerowana, a jej ciemne oczy patrzyły niewidzacym ˛ spojrzeniem. Stali w otwartych drzwiach niczym widma otoczone s´wiatłem, chwiejac ˛ si˛e niepewnie na nogach. 221

Brin próbowała co´s powiedzie´c, ale nie mogła wydoby´c słowa. — Hej, pomó˙zcie! — zawołał wysoki chudzielec do siedzacych ˛ przy barze i podszedł, aby pochwyci´c Rona. — Dalej, ruszcie si˛e tutaj! Ogorzały traper podszedł szybko i we dwóch poprowadzili par˛e w˛edrowców do najbli˙zszego stołu, sadzajac ˛ ich na niskich zydlach. Ron osunał ˛ si˛e z j˛ekiem, głowa mu opadła. — Co z toba? ˛ — zapytał ponownie wysoki m˛ez˙ czyzna, pomagajac ˛ usadzi´c chłopaka tak, z˙ eby nie spadł. — Ten chłopak a˙z płonie od goraczki! ˛ Brin przełkn˛eła z wysiłkiem. — Stracili´smy konie w wodospadzie, schodzac ˛ z gór — skłamała. — Ju˙z przedtem był chory, ale jest coraz gorzej. Szli´smy brzegiem rzeki i znale´zli´smy ten dom. — Mój dom — poinformował ja˛ chudzielec. — Jestem kupcem. Jeft, przynie´s piwa dla tych dwojga. Traper prze´sliznał ˛ si˛e za barem do beczki i odkr˛ecił kurek, nalewajac ˛ płyn do dwóch wysokich szklanic. — A mo˙ze by tak po jednym i dla nas, Stebb? — zawołał jaki´s gro´znie wygladaj ˛ acy ˛ m˛ez˙ czyzna z drugiego ko´nca kontuaru. Handlarz rzucił mu jadowite spojrzenie, przeczesał palcami przerzedzone włosy na czubku prawie łysej głowy i odwrócił si˛e do Brin. — Góry to nie jest dobre miejsce, dziewczyno. Mo˙zna tu złapa´c co´s wi˛ecej ni˙z tylko goraczk˛ ˛ e. Brin skin˛eła głowa˛ bez słowa, pokonujac ˛ sucho´sc´ w gardle. Po chwili wrócił traper z piwem. Podał szklank˛e dziewczynie, a druga˛ przytknał ˛ Ronowi do ust i przytrzymał. Góral próbował chwyci´c szklank˛e i przełkna´ ˛c ostry płyn, ale zakrztusił si˛e. Traper szybko cofnał ˛ kubek. — Niech pije! — krzyknał ˛ znowu człowiek zza baru. — Szkoda piwa. — Roze´smiał si˛e kto´s inny. — Ka˙zdy głupi widzi, z˙ e on umiera. Brin spojrzała gniewnie. M˛ez˙ czyzna zauwa˙zył to spojrzenie i podszedł do niej powolnym krokiem. Na jego szerokiej twarzy pojawił si˛e bezczelny u´smieszek. Pozostali patrzyli za nim, mrugajac ˛ znaczaco ˛ i chichoczac. ˛ — Co´s nie tak, panienko? — warknał. ˛ — Boisz si˛e, z˙ e. . . ? — Brin skoczyła na równe nogi i ledwie s´wiadoma tego, co robi, wyszarpn˛eła zza pasa długi nó˙z i przyło˙zyła go do twarzy m˛ez˙ czyzny. — Spokojnie, spokojnie. — Jeft pojawił si˛e przy niej i łagodnie odciagn ˛ ał ˛ dziewczyn˛e do tyłu. — Nie b˛edzie takiej potrzeby, prawda? Odwrócił si˛e do s´miałka i spojrzał mu prosto w twarz. Traper był pot˛ez˙ nym m˛ez˙ czyzna˛ i zdecydowanie górował nad bezczelnym typem, który wycofał si˛e czym pr˛edzej na koniec kontuaru. Reszta towarzystwa spogladała ˛ niepewnie po sobie. 222

— Jasne, Jeft, bez urazy — mruknał ˛ typek. Spojrzał na Rona. — Chciałem tylko obejrze´c pochw˛e miecza. Herb wyglada ˛ jak królewska piecz˛ec´ . — Jego ciemne oczy uniosły si˛e ku Brin. — Skad ˛ jeste´s, panienko? Czekał przez chwil˛e, ale Brin nie odpowiedziała. — Niewa˙zne. — Wzruszył ramionami. Wrócił do kompanów przy barze, gdzie skupili si˛e cia´sniej, pijac ˛ i rozmawiajac ˛ przyciszonymi głosami, odwróceni plecami do sali. Traper Jeft patrzył na nich przez chwil˛e, po czym uklakł ˛ przy Brin. — Banda pró˙zniaków — mruknał. ˛ — Przywlekli si˛e z zachodniego Spanning ˙ Ridge przebrani za traperów. Zyja˛ z rozbojów i cudzego nieszcz˛es´cia. — Pija˛ tu i pró˙znuja˛ od rana. — Handlarz potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chocia˙z zawsze maja˛ pieniadze ˛ na piwo. — Spojrzał na dziewczyn˛e. — Lepiej si˛e czujesz? Brin u´smiechn˛eła si˛e w odpowiedzi. — O wiele lepiej. Dzi˛ekuj˛e. — Spojrzała na sztylet w swojej dłoni. — Nie wiem, co mnie napadło. Nie wiem, co. . . — Ciii, zapomnij o tym. — Ogromny traper poklepał ja˛ po r˛ece. — Jeste´s wyczerpana. Ron Leah j˛eknał ˛ cicho, unoszac ˛ na chwil˛e głow˛e. Otworzył oczy i wpatrywał si˛e w przestrze´n. Potem znowu osunał ˛ si˛e na stół. — Musz˛e co´s z nim zrobi´c — nalegała niespokojnie Brin. — Znale´zc´ sposób na obni˙zenie goraczki. ˛ Czy macie tutaj co´s, co mogłoby pomóc? Handlarz spojrzał zmartwiony na trapera i pokr˛ecił głowa.˛ — Dawno nie widziałem tak paskudnej goraczki, ˛ panienko. Mam lek, który mógłby pomóc. Dasz go chłopcu i zobaczymy, czy goraczka ˛ opadnie. — Znowu pokr˛ecił głowa.˛ — Chocia˙z najlepszy byłby dobry sen. Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ My´sli maciły ˛ si˛e jej w głowie. Siedziała, patrzac ˛ na sztylet, i ogarniało ja˛ coraz wi˛eksze wyczerpanie. Powoli wsun˛eła sztylet za pas. Co chciała zrobi´c? Nigdy, w całym swoim z˙ yciu nikogo nie zraniła. Oczywi´scie m˛ez˙ czyzna z zachodniego Spanning Ridge był bezczelny, mo˙ze nawet gro´zny, ale czy naprawd˛e stanowił dla niej realne zagro˙zenie? Piwo rozgrzało ja,˛ przez ciało przepłyn˛eła fala ciepła. Była zm˛eczona i dziwnie ot˛epiała. Gdzie´s w s´rodku pojawiło si˛e dziwne odczucie straty i osuwania si˛e w głab. ˛ — Nie ma tu du˙zo miejsca do spania — mówił handlarz Stebb. — Na tyłach stajni jest przybudówka, której u˙zywam w sezonie łowieckim. Mo˙zecie tam pój´sc´ . Znajdzie si˛e tam piec, łó˙zko dla twego przyjaciela i słoma dla ciebie. — Wspaniale — wymamrotała Brin i ku swemu zaskoczeniu odkryła, z˙ e płacze. — No ju˙z, ju˙z. — Barczysty traper objał ˛ ja˛ ramieniem i zasłonił przed wzrokiem bandy zebranej przy barze. — Nie pozwól, z˙ eby to zobaczyli, panienko. Musisz by´c teraz silna. 223

Brin bez słowa pokiwała głowa,˛ otarła łzy i wstała. — Nic mi nie jest. — Koce sa˛ w szopie — powiedział handlarz, wstajac ˛ razem z nia.˛ — Pomoz˙ emy wam si˛e rozgo´sci´c. Z pomoca˛ trapera d´zwignał ˛ Rona na nogi i poprowadził go na tyły karczmy, a potem krótkim, ciemnym korytarzem biegnacym ˛ przez kilka magazynów. Brin rzuciła ostatnie spojrzenie grupce m˛ez˙ czyzn pochylonych nad kuflami przy barze i poszła za traperem. Nie zwracała wi˛ekszej uwagi na spojrzenia bandy rzucone w jej kierunku. Małe, drewniane drzwi na tyłach budynku uchyliły si˛e w noc i wszyscy ruszyli w kierunku stajni i przybudówki. Handlarz wszedł pierwszy i szybko zapalił lamp˛e olejna˛ wiszac ˛ a˛ na haku w s´cianie, po czym przytrzymał szeroko otwarte drzwi, aby wpu´sci´c pozostałych. Pokoik był czysty, chocia˙z troch˛e czu´c w nim było st˛echlizna.˛ Na s´cianach wisiały liny i uprz˛ez˙ e. W kacie ˛ stał niewielki, z˙ elazny piecyk ukryty w kamiennej niszy, a obok niego waskie ˛ łó˙zko. Okna zasłoni˛ete były okiennicami. Handlarz i traper poło˙zyli ostro˙znie rozgoraczkowanego ˛ Rona na łó˙zku i przykryli kocami. Potem rozpalili w piecyku i przynie´sli s´wie˙zy siennik dla Brin. Przed wyj´sciem Stebb postawił olejna˛ lamp˛e na kamiennym parapecie przy piecu i odwrócił si˛e do Brin. — Tu jest lekarstwo na goraczk˛ ˛ e. — Podał jej mała˛ buteleczk˛e bursztynowego koloru. — Daj mu dwie ły˙zki, nie wi˛ecej. A rano jeszcze dwie. — Potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ — Mam nadziej˛e, z˙ e pomo˙ze, panienko. W drzwiach zatrzymał si˛e i raz jeszcze odwrócił. Za nim stał traper. — Przy drzwiach jest zasuwa — powiedział. — Lepiej je zarygluj. Cicho zamknał ˛ za soba˛ drzwi. Brin podeszła do nich i zasun˛eła rygiel. Z zewnatrz ˛ dochodziły ja˛ głosy handlarza i trapera. — Paskudne nicponie ci ze Spanning Ridge — mruknał ˛ traper. — To prawda — zgodził si˛e handlarz. Milczeli przez chwil˛e. — Czas na mnie — stwierdził Jeft. — Do obozu mam kilka godzin drogi. — Bezpiecznej podró˙zy — odpowiedział handlarz. Zacz˛eli si˛e oddala´c i słowa ucichły. — Lepiej uwa˙zaj na t˛e band˛e, Stebb — doradził traper. — Miej si˛e na baczno´sci. Potem słowa umilkły całkowicie. M˛ez˙ czy´zni odeszli. Brin wróciła do Rona i ciszy pokoiku. Podparła mu delikatnie głow˛e i zmusiła do przełkni˛ecia leku, który dał jej handlarz. Kiedy za˙zył lekarstwo, poło˙zyła go z powrotem i przykryła. Potem usiadła przy piecyku, owin˛eła si˛e w koc i siedziała w milczeniu. Na s´cianie pokoju jej cie´n w słabym s´wietle lampy wyrósł niczym mroczny olbrzym.

224

Wewnatrz ˛ pieca wypalony kawałek ciagle ˛ z˙ arzacej ˛ si˛e kłody upadł z hukiem i Brin obudziła si˛e nagle. Nie wiedziała, jak długo spała. Przetarła zm˛eczone oczy i rozejrzała si˛e. Pokoik był ciemny i cichy. W mroku migotał jedynie blady płomyk lampy olejnej. Natychmiast pomy´slała o Allanonie. Ciagle ˛ trudno jej było pogodzi´c si˛e z odej´sciem druida. Cały czas czekała, z˙ e usłyszy stanowcze pukanie do drzwi i wzywajacy ˛ ja˛ gł˛eboki głos. Przychodzi niczym cie´n i odchodzi wraz z nadejs´ciem s´wiatła. Tak Ron opisał druida ostatniej nocy przed jego s´miercia.˛ . . Skarciła si˛e w duchu, dziwnie zawstydzona, z˙ e pozwoliła sobie u˙zy´c tego słowa cho´cby w my´slach. Lecz Allanon umarł, odszedł ze s´wiata, jak ka˙zdy s´miertelnik. Opu´scił cztery krainy w ramionach ojca — by´c mo˙ze tam, gdzie Bremen trzymał stra˙z. Przez chwil˛e rozwa˙zała t˛e mo˙zliwo´sc´ . Czy naprawd˛e odszedł, aby by´c ze swym ojcem? Pami˛etała jego słowa: „Kiedy twoja podró˙z si˛e dopełni, Brin, znajdziesz mnie tutaj”. Czy znaczyło to, z˙ e zamknał ˛ si˛e w otchłani pomi˛edzy z˙ yciem a s´miercia? ˛ W jej oczach pojawiły si˛e łzy. Otarła je pospiesznie. Nie mogła pozwoli´c sobie na płacz. Allanon odszedł, a ona została sama. Ron Leah rzucał si˛e niespokojnie pod ci˛ez˙ kimi kocami, oddech miał chrapliwy i nierówny. Brin wstała powoli i podeszła do łó˙zka. Szczupła, opalona twarz górala była rozpalona, sucha i s´ciagni˛ ˛ eta goraczk ˛ a,˛ która trawiła jego ciało. Zadr˙zał, jakby przez chwil˛e poczuł chłód, wypr˛ez˙ ył si˛e i wyszeptał co´s bez zwiazku. ˛ Co mam z nim zrobi´c? zadawała sobie pytanie. Była bezradna. Gdybym miała wiedz˛e ojca. Dałam mu lek od handlarza i owin˛ełam kocami, ale nic nie pomaga. Co jeszcze mog˛e zrobi´c? Wiedziała, z˙ e to zaka˙zenie wywołane jest trucizna˛ potwora jachyry. Allanon powiedział, z˙ e atakuje ona nie tylko ciało, ale tak˙ze i ducha. Ona wła´snie zabiła druida, lecz mimo z˙ e rany olbrzyma były znacznie gorsze od ran ksi˛ecia, był on wszak druidem, znacznie silniejszym od górala. Organizm Rona nie radził sobie nawet z mniejszymi obra˙zeniami. Przykucn˛eła przy łó˙zku, delikatnie ujmujac ˛ jego dłonie w swoje. Jej obro´nca. U´smiechn˛eła si˛e smutno. A kto teraz obroni jego samego? Przed jej oczami przesun˛eły si˛e wspomnienia, poplatane ˛ obrazy szybkie niczym z˙ ywe srebro. Przeszli tak wiele, z˙ eby dotrze´c do tej samotnej, rozpaczliwej nocy. Ona i Ron Leah. Za jaka˛ straszliwa˛ cen˛e! Paranor ju˙z nie istniał. Allanon nie z˙ ył. Nawet miecz Leah, jedyny magiczny przedmiot, który posiadali, przepadł. Została im jedynie pie´sn´ . Allanon wszak twierdził, z˙ e pie´sn´ wystarczy. . . Czyje´s obute stopy zaszurały na klepisku stajni. Brin, obdarzona wyostrzonymi zmysłami po swoich elfijskich przodkach, usłyszała d´zwi˛ek, który mógłby uj´sc´ uwagi kogo´s innego. Pu´sciła dło´n Rona i wstała szybko, zapominajac ˛ o zm˛eczeniu. 225

Kto´s był na zewnatrz ˛ i nie chciał, aby go słyszano. Jedna dło´n dziewczyny si˛egn˛eła czujnie do r˛ekoje´sci no˙za zawieszonego u pasa, a potem cofn˛eła si˛e. Nie mogłaby go u˙zy´c. Nie zrobi tego. Zasuwa poruszyła si˛e leciutko, ale nie pu´sciła. — Kto tam? — zawołała Brin. Z zewnatrz ˛ rozległo si˛e ciche przekle´nstwo i nagle kilka pot˛ez˙ nych ciał naparło na drzwi przybudówki. Brin rzuciła si˛e do tyłu, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e za drugim wyj´sciem. Nie było z˙ adnego. Znowu rozległo si˛e uderzenie w drzwi. Stalowa zasuwa pu´sciła z cichym trzaskiem i pi˛ec´ ciemnych sylwetek wpadło do pokoju. Blade s´wiatło lampy l´sniło niewyra´znie na ostrzach no˙zy. Zebrali si˛e na skraju cienia, chrzakaj ˛ ac ˛ i mamroczac ˛ co´s bełkotliwie. Byli pijani. — Wyno´scie si˛e stad! ˛ — warkn˛eła, czujac ˛ napływajac ˛ a˛ zło´sc´ i strach. Jej słowa powitał pijacki s´miech. Przywódca natr˛etów wszedł w krag ˛ s´wiatła. Poznała go natychmiast. Jeden z tych, których handlarz Stebb nazwał złodziejami ze Spanning Ridge. — Grzeczna dziewczynka — wybełkotał. — Chod´z no. . . tu do nas. Cała piatka ˛ rozsun˛eła si˛e na szeroko´sc´ pokoju i podeszła naprzód. Mogłaby spróbowa´c przebi´c si˛e przez nich, ale to oznaczało opuszczenie Rona, a tego nie miała zamiaru robi´c. Jej dło´n ponownie zacisn˛eła si˛e na r˛ekoje´sci no˙za. — Nie rób tego. . . — wyszeptał bandzior, skradajac ˛ si˛e bli˙zej. Nagle rzucił si˛e na nia,˛ szybciej ni˙z mogłaby si˛e spodziewa´c po człowieku, który tyle wypił, i jego łapska zacisn˛eły si˛e na nadgarstku dziewczyny, odciagaj ˛ ac ˛ jej dło´n od broni. Natychmiast przyskoczyli pozostali. Ich r˛ece szarpały jej ubranie, ciagn˛ ˛ eły ja˛ i próbowały przewróci´c. Walczyła zaciekle, ale byli silniejsi i zadawali jej ból. Potem co´s p˛ekło w niej z trzaskiem, jak p˛ekła zasuwa przy drzwiach. My´sli rozpierzchły si˛e i wszystko znikło w wybuchu s´lepej w´sciekło´sci. To, co stało si˛e pó´zniej, było jedynie działaniem instynktu, szybkim i zdecydowanym. Za´spiewała, a pie´sn´ rozbrzmiała nowym, zupełnie odmiennym ni˙z do tej pory, d´zwi˛ekiem. Wypełniła ciemny pokoik furia˛ szepczac ˛ a˛ o s´mierci i zniszczeniu. Napastnicy zatoczyli si˛e do tyłu, a ich oczy i usta rozszerzyły si˛e w zaskoczeniu i niedowierzaniu. Dłonie uniosły si˛e, aby zakry´c uszy. Zgi˛eli si˛e wpół z bólu, kiedy pie´sn´ przenikała ich zmysły i wciskała si˛e w mózg. W wezwaniu pie´sni d´zwi˛eczało szale´nstwo, zaciekłe i tak bolesne, z˙ e niemal widoczne gołym okiem. D´zwi˛ek otaczał zbirów ze Spanning Ridge niczym duszacy ˛ całun. Upadali jeden przez drugiego, brnac ˛ na o´slep do drzwi. Z ich otwartych ust, w odpowiedzi na pie´sn´ dziewczyny, wydobywał si˛e wrzask, ale nie przestawała s´piewa´c. Jej furia była tak bezgraniczna, z˙ e rozsadek ˛ nie znajdował sposobu, aby ja˛ powstrzyma´c. Pie´sn´ wzmogła si˛e i zwierz˛eta w stajni zacz˛eły kopa´c i wierzga´c dziko w swoich boksach, wykrzykujac ˛ swój ból, kiedy chłostał je głos Brin.

226

Napastnicy odnale´zli w ko´ncu otwarte drzwi i wysypali si˛e przez nie w szale´nczym po´spiechu i rozpaczy, roztrz˛esieni, kulejacy ˛ i zgi˛eci wpół. Z ust, uszu i nozdrzy płyn˛eła im krew. Dło´nmi zakrywali twarze, a palce zakrzywiły si˛e w szpony. Brin ujrzała ich na nowo, kiedy znikł o´slepiajacy ˛ ja˛ gniew. Zobaczyła tak˙ze handlarza Stebba, który wynurzył si˛e z ciemno´sci obok biegnacych ˛ rzezimieszków. Na jego twarzy pojawiło si˛e przera˙zenie. Cofał si˛e, wyciagaj ˛ ac ˛ przed siebie dłonie. Wraz z poczuciem winy powrócił dziewczynie zdrowy rozsadek. ˛ Pie´sn´ zamilkła. — Bogowie! — wykrzykn˛eła cicho i osun˛eła si˛e przera˙zona, nie mogac ˛ uwierzy´c w to, co si˛e stało. Min˛eła północ. Handlarz ponownie zostawił ja˛ sama˛ i wrócił czym pr˛edzej do swego wygodnego, spokojnego mieszkanka. W oczach miał strach, jakby zobaczył ducha. W ciemno´sci lasu otaczajacego ˛ „Centrum Handlowe Rookera” znowu zapadła cisza. Brin usiadła skulona przy z˙ elaznym piecyku. Płon˛eło w nim s´wie˙ze drewno, rozrzucajac ˛ iskry i trzaskajac ˛ w ciszy. Siedziała z kolanami podciagni˛ ˛ etymi pod brod˛e, obejmujac ˛ si˛e ramionami niczym przestraszone i zagubione dziecko. Jej my´sli były mroczne i pełne demonów. Rozsypane fragmenty słów Allanona szepczace ˛ o tym, czego tak długo nie chciała słucha´c. „Pie´sn´ jest moca,˛ jakiej nigdy nie spotkałem. B˛edzie ci˛e chroni´c. Przeprowadzi ci˛e bezpiecznie przez t˛e podró˙z i zniszczy Ildatch”. Albo te˙z zniszczy mnie, odpowiedziała mu w my´slach. Lub tych, którzy znajda˛ si˛e koło mnie. Mo˙ze zabija´c i mo˙ze sprawi´c, z˙ e ja b˛ed˛e zabija´c. . . Poruszyła si˛e w ko´ncu, zdr˛etwiała i obolała, a jej ciemne oczy l´sniły strachem. Wpatrywała si˛e w okratowane drzwiczki pieca, obserwujac ˛ ta´nczace ˛ wewnatrz ˛ czerwone płomienie. Mogła zabi´c tych pi˛eciu m˛ez˙ czyzn, pomy´slała z rozpacza.˛ Prawdopodobnie zabiłaby ich, gdyby nie znale´zli drzwi. Poczuła ucisk w gardle. Jak ma temu zapobiec, je´sli znowu si˛e zdarzy, z˙ e b˛edzie zmuszona u˙zy´c pie´sni? Za jej plecami Ron j˛eknał ˛ cicho, rzucajac ˛ si˛e pod okrywajacymi ˛ go kocami. Odwróciła si˛e powoli i pochyliła, aby pogładzi´c jego czoło. Skóra górala była s´miertelnie blada, rozpalona i sucha. Oddech miał płytki i chrapliwy, jak gdyby za ka˙zdym razem był to wysiłek odbierajacy ˛ mu siły. Ukl˛ekła przy nim, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ Lek nie pomagał. Ron był coraz słabszy. Trucizna z ka˙zda˛ chwila˛ wnikała gł˛ebiej do organizmu i wysysała z niego z˙ ycie. Je´sli jej nie powstrzyma, Ron umrze. . . Jak Allanon. — Nie! — krzykn˛eła cicho i s´cisn˛eła jego dło´n w swoich, jak gdyby mogła zatrzyma´c uchodzace ˛ ze´n z˙ ycie. W jednej chwili u´swiadomiła sobie, co musi uczyni´c. „Ta, który niszczy i ocala” — tak nazwał ja˛ cie´n Bremena. Doskonale. Dla złodziejaszków ze Spanning Ridge była zniszczeniem. By´c mo˙ze dla Rona b˛edzie ocaleniem. 227

Wcia˙ ˛z trzymajac ˛ jego dło´n w swoich, pochyliła si˛e nad nim i zacz˛eła s´piewa´c. Pie´sn´ płyn˛eła z jej ust cichym, łagodnym brzmieniem, ulatujac ˛ jak niewidzialny dym i otulajac ˛ ich oboje. Ostro˙znie si˛egn˛eła do Rona, badajac ˛ jego rany i szukajac ˛ z´ ródła trucizny, która go zabijała. Musz˛e spróbowa´c, powtarzała sobie Brin s´piewajac. ˛ Musz˛e! Ron nie do˙zyje ranka. Trucizna, atakujaca ˛ nie tylko ciało, ale i ducha, rozprzestrzenia si˛e w jego ciele. Tak powiedział Allanon. By´c mo˙ze magia elfów znajdzie sposób, aby go uzdrowi´c. ´ Spiewała dalej, a słodkie, przeciagłe ˛ tony spowijały górala i przywracały go jej. Powoli znikn˛eło dr˙zenie. Ron uspokajał si˛e pod kojacym ˛ dotykiem pie´sni. W´sliznał ˛ si˛e pod koce. Oddech miał spokojniejszy i równy. Minuty mijały, wlokac ˛ si˛e niemiłosiernie, a dziewczyna s´piewała i czekała na zmian˛e. Czuła, z˙ e zmiana nadejdzie. Kiedy w ko´ncu przyszła, wszystko wydarzyło si˛e tak szybko, z˙ e Brin niemal straciła kontrol˛e nad pie´snia.˛ Z um˛eczonego ciała Rona Leah uniosła si˛e w postaci czerwonej mgły trucizna jachyry i zawisła nad swoja˛ ofiara.˛ Zawirowała w bladym s´wietle lampy i zasyczała, kiedy Brin zasłoniła przed nia˛ ciało Rona magia˛ pie´sni. Potem powoli rozpłyn˛eła si˛e w nico´sc´ i znikn˛eła. Na łó˙zku, obok niej, ksia˙ ˛ze˛ Leah oddychał równo i spokojnie. Znikn˛eło wyczerpanie i goraczka. ˛ Po twarzy Rona spływały krople potu. Oddychał równo i spokojnie. Brin wpatrywała si˛e w niego zza zasłony łez. Pie´sn´ umilkła w ciszy. — Zrobiłam to — wyszeptała. — U˙zyłam magii dla czyjego´s dobra. Tym razem ocaliłam, a nie zniszczyłam. Ukryła twarz w cieple ciała Rona, ciagle ˛ kl˛eczac ˛ przy łó˙zku i obejmujac ˛ go ramionami. Po chwili ju˙z spała.

XXVIII Pozostali w „Centrum Handlowym Rookera” jeszcze przez dwa dni, czekajac, ˛ a˙z Ron odzyska na tyle siły, aby mogli znowu wyruszy´c na wschód. Goraczka ˛ znikn˛eła do rana i góral wypoczywał, ale ciagle ˛ był zbyt słaby, aby podja´ ˛c trudy podró˙zy. Tak wi˛ec Brin poprosiła handlarza Stebba o jeszcze jeden nocleg. Zgodził si˛e natychmiast i zaopatrzył ich w z˙ ywno´sc´ , piwo, leki i koce, odmawiajac ˛ przyj˛ecia jakiejkolwiek zapłaty. Zapewnił dziewczyn˛e, z˙ e jest szcz˛es´liwy, mogac ˛ im pomóc, lecz zachowywał si˛e niespokojnie i starannie omijał wzrokiem twarz Brin. Był miłym i przyzwoitym człowiekiem, ale teraz bał si˛e jej i tego, co mogłaby zrobi´c, gdyby odmówił im pomocy. Prawdopodobnie pomógłby im i tak ze szczerego serca, ale strach był dodatkowym bod´zcem wspomagajacym ˛ jego wrodzona˛ szczodro´sc´ . Czuł te˙z zapewne, z˙ e jest to najszybszy i najdogodniejszy sposób pozbycia si˛e kłopotliwych go´sci. Prawie cały czas pozostawała w małej przybudówce razem z Ronem, dbajac ˛ o jego potrzeby i rozmawiajac ˛ z nim o tym, co si˛e wydarzyło od s´mierci Allanona. Rozmowa o tym wydawała si˛e im pomaga´c. Oboje byli wstrza´ ˛sni˛eci, a dzielenie si˛e my´slami prowadziło do wspólnie podj˛etej decyzji, z˙ e musza˛ i´sc´ dalej, aby dopełni´c obowiazku, ˛ jaki powierzył im druid. Zbli˙zyło ich to na nowo, umocniło i upewniło w słuszno´sci poczyna´n. Po s´mierci Allanona mogli polega´c jedynie na sobie samych i ka˙zde z nich na nowo doceniło obecno´sc´ drugiego. Pozostawieni samym sobie w samotno´sci male´nkiego pokoiku na tyłach stajni, przyciszonymi głosami rozmawiali o wyborach, które doprowadziły ich do chwili obecnej i o tych, których jeszcze b˛eda˛ musieli dokona´c. Powoli ich my´sli stawały si˛e jedno´scia.˛ Jednak mimo psychicznej i duchowej wi˛ezi Brin nie mogła rozmawia´c o pewnych sprawach nawet z Ronem Leah. Nie potrafiłaby powiedzie´c mu o krwi, która˛ Allanon naznaczył ja,˛ zanurzajac ˛ palce we własnych ranach. W jaki´s sposób oznaczało to uroczyste s´lubowanie zło˙zone w chwili s´mierci. Nie mogłaby te˙z powiedzie´c o u˙zytku, jaki zrobiła z magii pie´sni pod wpływem w´sciekło´sci, niszczac ˛ ludzkie z˙ ycie, i pod wpływem rozpaczy, ocalajac ˛ je. Nie, nie mogłaby rozmawia´c o tym z Ronem. Cz˛es´ciowo dlatego, z˙ e góral nie zrozumiałby, a tak˙ze poniewa˙z to, co si˛e za tym kryło, przera˙zało ja˛ tak bardzo, z˙ e nie była pewna, czy naprawd˛e 229

chce o tym mówi´c. Przysi˛ega krwi była teraz zbyt odległa i jej znaczenie zbladło, a u˙zycie pie´sni było wynikiem emocji, które obiecała sobie trzyma´c na wodzy. Był jeszcze inny powód, aby nie porusza´c tych tematów z góralem. Był wystarczajaco ˛ zmartwiony utrata˛ miecza Leah; tak nad tym bolał, z˙ e w gruncie rzeczy nie mógł my´sle´c o niczym innym. Bez przerwy mówił, jak bardzo pragnie go odzyska´c. B˛edzie go szukał i odzyska za wszelka˛ cen˛e. Jego zaci˛eto´sc´ przera˙zała. Brin. Wydawało si˛e, z˙ e tak bardzo uzale˙znił si˛e od posiadanego miecza, i˙z bro´n w jaki´s sposób stała si˛e cz˛es´cia˛ jego samego. Nie wierzył chyba, z˙ e bez niej zdoła prze˙zy´c. Ron czuł, z˙ e bez miecza z pewno´scia˛ zginie. Słuchajac, ˛ jak o tym mówi, i zastanawiajac ˛ si˛e, jak gł˛eboko wydawał si˛e by´c zale˙zny od magii ostrza, rozwa˙zała równocze´snie swoja˛ własna˛ zale˙zno´sc´ od pies´ni. Zawsze mówiła sobie, z˙ e to jedynie zabawka, ale było to kłamstwo. Była wszystkim, tylko nie zabawka.˛ Była w ka˙zdym calu magia˛ równie niebezpieczna,˛ jak ta, która˛ zawierał utracony miecz Leah. Mogła zabija´c. Było tak, jak zawsze mówił jej ojciec. Bez pie´sni byłaby szcz˛es´liwsza. Umierajac, ˛ Allanon ostrzegał ja: ˛ „Moc pie´sni przekracza wszystko, co do tej pory widziałem”. Słyszała mroczny szept tych słów, kiedy Ron mówił o mieczu. Moc uzdrawiania i moc niszczenia — widziała je obie. Czy musiała by´c a˙z tak zale˙zna od magii, jak ksia˙ ˛ze˛ Leah od miecza? Kto był panem — ona czy magia elfów? Jej ojciec stoczył własna˛ bitw˛e, aby znale´zc´ odpowied´z na to pytanie. Pokonał niemo˙zno´sc´ zawładni˛ecia magia˛ zawarta˛ w Kamieniach Elfów. Przezwyci˛ez˙ ył napierajace ˛ siły, które magia rozp˛etała w jego wn˛etrzu, a potem odrzucił ja˛ na zawsze. A mimo to, nawet tak krótkie władanie magia˛ miało swoja˛ cen˛e — magiczna˛ przemian˛e, która zaszła w jego dzieciach. By´c mo˙ze wi˛ec jeszcze raz trzeba stoczy´c t˛e bitw˛e. A je´sli tym razem moc wymknie si˛e spod kontroli? Zapadł wieczór. Dziewczyna i góral zjedli posiłek przyniesiony im przez handlarza i obserwowali g˛estniejacy ˛ mrok. Kiedy Ron poczuł si˛e zm˛eczony i rozło˙zył koce do spania, Brin wymkn˛eła si˛e w chłodna˛ jesienna˛ noc, aby przez chwil˛e oddycha´c ostrym, czystym powietrzem i zatopi´c si˛e w widoku nieba rozja´snionego s´wiatłem wschodzacego ˛ ksi˛ez˙ yca i gwiazd. Przechodzac ˛ obok centrum handlowego, zauwa˙zyła handlarza Stebba palacego ˛ fajk˛e na pustej werandzie. Nikt nie przyszedł na piwo czy pogaw˛edk˛e tego wieczoru, siedział wi˛ec sam. Podeszła do niego cicho. — Dobry wieczór — przywitał si˛e, pospiesznie przysiadajac ˛ na brze˙zku krzesła, jakby rozwa˙zał mo˙zliwo´sc´ ucieczki. Brin skin˛eła głowa.˛ — Wyje˙zd˙zamy rano — poinformowała go i wydawało jej si˛e, z˙ e dostrzegła błysk ulgi w ciemnych oczach Stebba. — Ale przedtem chciałam ci podzi˛ekowa´c za pomoc. — Nie ma potrzeby. — Przerwał jej, przeczesujac ˛ palcami przerzedzone włosy. — Dopilnuj˛e, z˙ eby´scie mieli co je´sc´ przez pierwsze par˛e dni. 230

Brin nie protestowała. Najrozsadniej ˛ było przyja´ ˛c oferowana˛ pomoc. — Czy znalazłby´s dla mnie łuk? — zapytała z my´sla˛ o Ronie. — Przydałby si˛e nam do polowania w razie. . . — Łuk? Mam tutaj jeden w rzeczy samej. — Handlarz poderwał si˛e na nogi. Zniknał ˛ w drzwiach prowadzacych ˛ do sklepu i po chwili wynurzył si˛e z nich z łukiem i kołczanem strzał. — We´z te — naciskał. — Nic nie płacisz, oczywi´scie. To dobra, solidna bro´n. Zostawili ja˛ ci go´scie, których przegoniła´s, wi˛ec i tak nale˙zy do ciebie. — Ugryzł si˛e w j˛ezyk i odchrzakn ˛ ał, ˛ zakłopotany. — Tak czy inaczej we´z ja˛ — doko´nczył. Poło˙zył przed nia˛ hak i opadł z powrotem na krzesło, nerwowo b˛ebniac ˛ palcami po drewnianym oparciu. Brin podniosła łuk i strzały. — Wiesz, z˙ e tak naprawd˛e nie nale˙za˛ do mnie — powiedziała cicho. — Zwłaszcza nie z powodu. . . tego, co si˛e stało. Handlarz ogladał ˛ czubki własnych stóp. — Do mnie te˙z nie. We´z je, panienko. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. Stebb ze zdecydowanym wyrazem twarzy wpatrywał si˛e w ciemno´sc´ poza nia.˛ Brin potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ — Czy wiesz co´s o kraju na wschodzie? — zapytała go. — Niewiele. To zły kraj. — Ciagle ˛ omijał ja˛ wzrokiem. — Czy znasz kogo´s, kto mógłby co´s wiedzie´c? — Handlarz nie odpowiedział. — A mo˙ze traper, który był tu tamtej nocy? — Jeft? — Stebb milczał przez chwil˛e. — Mo˙ze tak. Był w wielu krajach. — Jak mog˛e go znale´zc´ ? — Nie ust˛epowała, cho´c coraz bardziej czuła si˛e skr˛epowana małomówno´scia˛ m˛ez˙ czyzny. Handlarz zmarszczył brwi. Zastanawiał si˛e, jakiej odpowiedzi powinien jej udzieli´c. W ko´ncu spojrzał na Brin. — Nie masz zamiaru wyrzadzi´ ˛ c mu krzywdy, prawda, panienko? — Brin popatrzyła na niego ze smutkiem i pokr˛eciła głowa.˛ — Nie, nie mam zamiaru go skrzywdzi´c. Handlarz przygladał ˛ si˛e jej przez chwil˛e, po czym odwrócił wzrok. — Jest moim przyjacielem, rozumiesz. — Wskazał dłonia˛ w kierunku Chard. — Rozbił obóz pi˛ec´ mil stad, ˛ w dole rzeki, na południowym brzegu. Brin skin˛eła głowa.˛ Chciała si˛e ju˙z odwróci´c, ale przystan˛eła jeszcze. — Jestem ta˛ sama˛ osoba,˛ której pomogłe´s pierwszej nocy — powiedziała cicho. Skórzane buty zaskrzypiały na drewnianych deskach ganku. — Mo˙ze ja widz˛e to inaczej — nadeszła odpowied´z. — Wiesz, z˙ e nie musisz si˛e mnie obawia´c. — Zacisn˛eła wargi. — Naprawd˛e nie musisz. Szuranie butów ucichło. Handlarz patrzył w dół. — Nie boj˛e si˛e — odpowiedział cicho. 231

Czekała przez chwil˛e, na pró˙zno szukajac ˛ jeszcze jakich´s słów, po czym odwróciła si˛e i odeszła w ciemno´sc´ . Nast˛epnego ranka, krótko po wschodzie sło´nca, Brin i Ron Leah odjechali z „Centrum Handlowego Rookera”, kierujac ˛ si˛e na wschód. Niosac ˛ z˙ ywno´sc´ , koce i łuk dostarczone im przez handlarza, pomachali mu na po˙zegnanie i znikn˛eli pomi˛edzy drzewami. Powitał ich jasny, ciepły dzie´n. Przez cała˛ drog˛e w dół rzeki, wzdłu˙z jej południowego brzegu, wdychali zapach usychajacych ˛ li´sci i nasłuchiwali odgłosów z˙ ycia puszczy. Z odległego masywu Wolfsktaag wiał łagodny wiatr, a opadajace ˛ li´scie wirowały leniwie i tworzyły na ziemi gruby dywan. Pomi˛edzy drzewami wida´c było krain˛e łagodnych wzniesie´n i dolin. Rude i szare wiewiórki uciekały na d´zwi˛ek ich kroków, zaskoczone w trakcie swoich przygotowa´n do zimy, która wydawała si˛e jeszcze bardzo odległa w tak pogodny dzie´n. Pó´znym rankiem góral i dziewczyna zatrzymali si˛e na odpoczynek, przysiadajac ˛ na starym pniu, spróchniałym i nadgryzionym z˛ebem czasu. Kilkana´scie jardów przed nimi rzeka Chard spokojnie toczyła swe wody w głab ˛ Anaru, unoszac ˛ ze soba˛ połamane kawałki drzew i gał˛ezi wypłukanych z gór i poskr˛ecanych w zawiłe wzory. — Ciagle ˛ trudno mi uwierzy´c, z˙ e naprawd˛e odszedł — odezwał si˛e po jakim´s czasie Ron, bładz ˛ ac ˛ wzrokiem po rzece. Brin nie pytała, kogo ma na my´sli. — Mnie tak˙ze — powiedziała cicho. — Czasami my´sl˛e, z˙ e nie odszedł tak naprawd˛e, z˙ e to mi si˛e przy´sniło i je´sli tylko cierpliwie poczekam, wróci, tak jak zawsze wracał. — Czy to byłoby takie dziwne? — Ron zadumał si˛e. — Gdyby rzeczywi´scie tak zrobił? Dziewczyna spojrzała na niego. — On nie z˙ yje, Ron. Chłopak nie odwzajemnił spojrzenia, ale skinał ˛ głowa.˛ — Wiem. — Milczał przez chwil˛e, a potem znowu podjał ˛ rozmow˛e. — Mys´lisz, z˙ e mo˙zna było zrobi´c co´s, aby go uratowa´c, Brin? Spojrzał na dziewczyn˛e. Pytał, czy było co´s, co on mógłby zrobi´c, aby go uratowa´c. U´smiech Brin był krótki i gorzki. — Nie, Ron. Wiedział, z˙ e umrze. Mówił, z˙ e nie zobaczy ko´nca tej wyprawy. Przyjał ˛ nieuchronno´sc´ tego, co miało si˛e sta´c. — Ja bym tak nie zrobił. — Ron pokr˛ecił głowa.˛ — Ja chyba te˙z nie — zgodziła si˛e Brin. — By´c mo˙ze wła´snie dlatego nie chciał mówi´c nam o tym, co ma si˛e wydarzy´c. I by´c mo˙ze jego zgoda na to jest czym´s, czego nie mo˙zemy zrozumie´c, bo nigdy nie rozumieli´smy jego samego. Góral pochylił si˛e do przodu, oplatajac ˛ ramionami podkurczone nogi.

232

— Tak wi˛ec ostatni z druidów zniknał ˛ z ziemi i oprócz ciebie i mnie nie ma ju˙z nikogo, kto zmierzyłby si˛e z w˛edrowcami. — Potrzasn ˛ ał ˛ bezradnie głowa.˛ — Marny nasz los. Brin zakłopotana spojrzała na swoje dłonie zwini˛ete na kolanach. Wspomniała umierajacego ˛ Allanona, dotykajacego ˛ jej czoła swoja˛ krwia,˛ i zadr˙zała na to wspomnienie. — Marny nasz los — powtórzyła cicho. Odpoczywali jeszcze przez par˛e minut, po czym ruszyli dalej na wschód. Jaka´ ˛s godzin˛e pó´zniej przeszli płytki strumie´n o z˙ wirowatym dnie, leniwymi meandrami oddalajacy ˛ si˛e od szybszego biegu głównego koryta Chard wzdłu˙z wawozu. ˛ Pomi˛edzy drzewami zauwa˙zyli jednoizbowa˛ chat˛e zbudowana˛ z r˛ecznie ciosanych bali uło˙zonych na krzy˙z i uszczelnionych murarska˛ zaprawa.˛ Stała na łace, ˛ ponad niewielkim pagórkiem dajacym ˛ poczatek ˛ serii niskich wzgórz wznosza˛ cych si˛e łagodnie w kierunku lasu. Za chata˛ pasło si˛e kilka owiec, kóz i jedna mleczna krowa. Na d´zwi˛ek ich kroków spod werandy wstał stary, my´sliwski pies i przeciagn ˛ ał ˛ si˛e z zadowoleniem. Najwidoczniej było to jego ulubione miejsce do drzemki. Na drugim ko´ncu łaki ˛ stał traper Jeft i rozebrany do pasa rabał ˛ drewno. Pewnie i szybko rozszczepiał siekiera˛ kawałki sosny, które ustawiał sobie na sfatygowanym pniaku słu˙zacym ˛ mu za klocek. Wyszarpnał ˛ wbite ostrze siekiery i odrzucił na bok rozszczepione połówki, po czym przerwał prac˛e i przygladał ˛ si˛e nadchodzacym ˛ go´sciom. Wbił siekier˛e w pniak i czekał, oparłszy s˛ekate dłonie na gładkim trzonku. — Dzie´n dobry — przywitała si˛e Brin, kiedy do niego podeszli. — Dzie´n dobry — odpowiedział traper i skinał ˛ głowa.˛ Nie wygladał ˛ na zaskoczonego ich widokiem. Spojrzał na Rona. — Widz˛e, z˙ e czujesz si˛e lepiej. — O wiele — odpowiedział Ron. — W du˙zej mierze dzi˛eki tobie, jak mi mówiono. Traper wzruszył ramionami. Pot˛ez˙ ne mi˛es´nie poruszyły si˛e pod skóra.˛ Wskazał na chat˛e. — W wiadrze na werandzie jest woda. Codziennie przynosz˛e s´wie˙za˛ ze wzgórz. Poprowadził ich na ganek. Napili si˛e wszyscy troje. Potem usiedli na werandzie, a traper wyjał ˛ fajk˛e i tyto´n. Pocz˛estował swoich go´sci, ale odmówili. Naładował wi˛ec cybuch i zapalił. — Wszystko w porzadku ˛ w Centrum? — zapytał zdawkowo. Zapadła długa cisza. — Słyszałem, co si˛e stało z banda˛ ze Spanning Ridge tamtej nocy. Powoli podniósł oczy na Brin. — Wiadomo´sci rozchodza˛ si˛e tu o wiele szybciej, ni˙z przypuszczacie. Dziewczyna wytrzymała spojrzenie, nie zwa˙zajac ˛ na zakłopotanie.

233

— Handlarz powiedział nam, gdzie mo˙zemy ci˛e znale´zc´ — powiedziała. — Stwierdził, z˙ e mo˙ze mógłby´s nam pomóc. Traper pykał z fajki. — W jaki sposób? — Powiedział, z˙ e wiesz co nieco o tym kraju. — Podró˙zowałem do´sc´ długo — przyznał m˛ez˙ czyzna. Brin pochyliła si˛e do przodu. — Jeste´smy ju˙z twoimi dłu˙znikami ze wzgl˛edu na to, co zrobiłe´s dla nas w Centrum. Ale znowu potrzebujemy twojej pomocy. Musimy znale´zc´ drog˛e przez kraj le˙zacy ˛ na wschodzie. Traper spojrzał na nia˛ ostro, po czym powoli wyjał ˛ fajk˛e z z˛ebów. — Na wschodzie? To znaczy Darklin? — Dziewczyna i góral skin˛eli głowami. Jeft z powatpiewaniem ˛ potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — To niebezpieczny kraj. Nikt nie wybiera si˛e do Darklin, je´sli mo˙ze tego unikna´ ˛c. — Spojrzał na nich. — Jak daleko chcecie dojecha´c? — Do ko´nca — powiedziała cicho Brin. — A potem na Stare Bagniska i do Ravenshorn. — Macie z´ le w głowach — stwierdził spokojnie, wytrzasn ˛ ał ˛ popiół z fajki i wtarł go butem w ziemi˛e. — Ten kraj nale˙zy do gnomów i w˛edrowców. Nie wyjdziecie stamtad ˛ z˙ ywi. Milczeli. Traper obserwował ich twarze, pocierajac ˛ w zamy´sleniu zaro´sni˛ety podbródek. W ko´ncu wzruszył ramionami. — Domy´slam si˛e, z˙ e macie swoje powody, z˙ eby tam jecha´c. To nie moja sprawa. Ale mówi˛e wam, z˙ e robicie wielki bład, ˛ mo˙ze najwi˛ekszy w z˙ yciu. Nawet traperzy trzymaja˛ si˛e z dala od tego kraju. Ludzie przepadaja˛ tam bez s´ladu, znikaja˛ jak dym na wietrze. Czekał na odpowied´z. Brin spojrzała na Rona, a potem raz jeszcze na trapera. — Musimy tam i´sc´ . Czy mo˙zesz nam pomóc? — Ja? — Le´sny człowiek u´smiechnał ˛ si˛e krzywo i pokr˛ecił głowa.˛ — Nie, panienko. Nawet gdybym z wami poszedł, czego nie zrobi˛e, bo lubi˛e z˙ y´c, zgubiłbym si˛e pierwszego dnia. — Przerwał, obserwujac ˛ ich badawczo. — Przypuszczam, z˙ e ju˙z postanowili´scie? Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ Czekała. Traper westchnał. ˛ — Mo˙ze znajdzie si˛e jeszcze kto´s, kto mógłby wam pomóc, je´sli jeste´scie pewni, z˙ e tego wła´snie chcecie. — Dmuchnał ˛ mocno w ustnik, aby oczy´sci´c fajk˛e, po czym skrzy˙zował r˛ece na piersi. — Jest tu pewien starzec. Nazywa si˛e Coglin. Musi mie´c teraz koło dziewi˛ec´ dziesiatki, ˛ je´sli jeszcze z˙ yje. Nie widziałem go od prawie dwóch lat, wi˛ec nie jestem pewny, czy nadal tu jest. Jakkolwiek dwa lata temu mieszkał w skalnej osadzie zwanej Hearthstone. Le˙zy ona w samym s´rodku Darklin i wyglada ˛ jak du˙zy komin. — Pokr˛ecił głowa˛ z powatpiewaniem. ˛ —

234

Potrafi˛e wskaza´c wam kierunek, ale nie ma tu wielu szlaków. To dziki kraj. Tak daleko na wschód nie znajdziecie prawie z˙ adnej ludzkiej istoty oprócz gnomów. — Sadzisz, ˛ z˙ e nam pomo˙ze? — zapytała niespokojnie Brin. Traper wzruszył ramionami. — Zna ten kraj. Sp˛edził tu całe z˙ ycie. Nie wyje˙zd˙za cz˛es´ciej ni˙z raz do roku, a jako´s prze˙zył w tej d˙zungli. — Jeft uniósł g˛este brwi. — Dziwak z niego. Miewa szalone pomysły. Mo˙ze przysporzy´c wam wi˛ecej kłopotów ni˙z pomocy. — Damy sobie rad˛e — zapewniła go Brin. — By´c mo˙ze. — Traper przyjrzał si˛e jej uwa˙znie. — Jeste´s zbyt łakomym kaskiem, ˛ z˙ eby wał˛esa´c si˛e po tym kraju, panienko. Nawet ze s´piewaniem, które ci˛e chroni. Spotkacie tam co´s wi˛ecej ni˙z zwykłych tchórzy i złodziejaszków. Przemy´slałbym to na waszym miejscu. — Przemy´sleli´smy wszystko. — Brin podniosła si˛e. — Jeste´smy zdecydowani. Jeft skinał ˛ głowa.˛ — We´zcie wi˛ec ze soba˛ tyle wody, ile dacie rad˛e unie´sc´ . Przynajmniej nie umrzecie z pragnienia. Pomógł im napełni´c skórzane bukłaki, przynoszac ˛ wiadro s´wie˙zej wody ze strumienia spływajacego ˛ ze wzgórz za jego chata.˛ Kilka minut zaj˛eło mu objas´nienie drogi do Hearthstone na pobie˙znie naszkicowanej na ziemi mapie. — Uwa˙zajcie na siebie — przypomniał, s´ciskajac ˛ ka˙zdemu z nich dło´n. Po˙zegnawszy si˛e krótko, Brin i Ron umie´scili zapasy na plecach i poszli powoli pomi˛edzy drzewa. Traper stał, patrzac ˛ za nimi. Z wyrazu jego brodatej twarzy wida´c było jasno, z˙ e nie spodziewa si˛e zobaczy´c ich ju˙z nigdy wi˛ecej.

XXIX Podró˙zowali przez cały dzie´n i jeszcze nast˛epny, poda˙ ˛zajac ˛ z biegiem Chard, wijacej ˛ si˛e w głab ˛ puszczy Anaru i zmierzajacej ˛ do Darklin. Ron powoli odzyskiwał siły, ale nie był jeszcze w pełni zdrowy. Po krótkim posiłku drugiego wieczoru od razu poszedł spa´c. Brin usiadła przy ogniu i wpatrzyła si˛e w płomienie. Jej umysł wypełniały nadal smutne wspomnienia i czarne my´sli. Przez chwil˛e, zanim poczuła si˛e s´piaca, ˛ wydawało jej si˛e, z˙ e jest przy niej Jair. Nieprzytomnie uniosła wzrok, szukajac ˛ go koło siebie. Ale nikogo nie było i zdrowy rozsadek ˛ powiedział jej, z˙ e naprawd˛e brat jest daleko stad. ˛ Westchn˛eła, dorzuciła do ognia i wsun˛eła si˛e pod koce. Trzeciego dnia od wyjazdu z „Centrum Handlowego Rookera” po południu Brin i Ron dostrzegli skalna˛ formacj˛e wynurzajac ˛ a˛ si˛e z oddali i wiedzieli ju˙z, z˙ e znale´zli Hearthstone. Osada rysowała si˛e ciemna,˛ wyrazista˛ sylwetka˛ na tle zmieniajacych ˛ si˛e barw jesieni. Postrz˛epiony skalny szczyt wznosił si˛e nad płytka,˛ zalesiona˛ dolina˛ niczym stra˙znik. Budowla w kształcie komina była zbiorowiskiem starych głazów, wyrze´zbionych mocna˛ dłonia˛ natury i ukształtowanych przez mijajace ˛ lata. Samotny i nieugi˛ety, Hearthstone wyrastał dumnie z ciemnego morza ogromnej, niezmierzonej puszczy Darklin. Stojac ˛ na grzbiecie wzniesienia i patrzac ˛ na t˛e krain˛e, Brin czuła jej bezgło´sny szept, wzywajacy ˛ ja˛ przez zm˛eczenie i niepewno´sc´ , i do´swiadczała nieoczekiwanego uczucia spokoju. Kolejny odcinek długiej wyprawy na wschód był za nimi. Wspomnienia tego, przez co przeszła, aby tutaj dotrze´c, i niepokój o to, co ja˛ dalej czeka, były teraz dziwnie odległe. U´smiechn˛eła si˛e do Rona, co zupełnie zaskoczyło górala. Potem, dotykajac ˛ delikatnie jego ramienia, zacz˛eła schodzi´c zboczem do płytkiej doliny. Ledwo dostrzegalna linia szlaku wiła si˛e w dół, przez s´cian˛e ogromnych drzew. Kiedy sło´nce przesun˛eło si˛e za zachodni horyzont, las jeszcze raz zaniknał ˛ si˛e wokół nich. Ostro˙znie wybierali drog˛e nad powalonymi drzewami i wokół poszarpanych skupisk skalnych, a˙z w ko´ncu g˛esto poro´sni˛ete zbocze złagodniało u podnó˙za. Pod le´snym sklepieniem doliny s´cie˙zka rozszerzała si˛e, a˙z w ko´ncu całkiem znikn˛eła, kiedy g˛estwina zbitych krzewów i powalonych sosen zacz˛e236

ła si˛e przerzedza´c. Przez szczeliny w´sród splecionych gał˛ezi przenikały ciepłe promienie sło´nca i rozja´sniały ciemne ost˛epy le´sne. Szerokie, przyjemne polanki dodawały dolinie przestrzeni. Ziemia była mi˛ekka i sypka, bez kamieni, usłana warstwa˛ drobnych gałazek ˛ i li´sci, które szele´sciły delikatnie pod stopami. Było co´s znajomego i swojskiego w tej małej dolince, czego nie miała otaczajaca ˛ ja˛ puszcza, i Brin zacz˛eła my´sle´c o Shady Vale. Odgłosy z˙ ycia, owady i zwierz˛eta, nagłe, ukradkowe ruchy pomi˛edzy drzewami i nawet ciepły, s´wie˙zy zapach lasu jesienia˛ — wszystko to przypominało jej o odległej dolinie na południu. Nie było tu Rappahalladran, tylko kilka waskich ˛ strumyków wijacych ˛ si˛e leniwie na ich drodze. Dziewczyna odetchn˛eła gł˛eboko. Nic dziwnego, z˙ e le´sny człowiek Coglin wybrał t˛e dolin˛e na swój dom. Podró˙zni weszli gł˛ebiej w las. Ponownie poprzez platanin˛ ˛ e gał˛ezi dostrzegli na krótko Hearthstone i jego wyniosły, czarny cie´n na tle bł˛ekitnego nieba. Skierowali si˛e w tamta˛ stron˛e. Szli w ciszy, zm˛eczeni całym dniem marszu, skoncentrowani na szlaku przed nimi oraz d´zwi˛ekach i widokach lasu. Raptem Ron zatrzymał si˛e, z jedna˛ dłonia˛ czujnie zaci´sni˛eta˛ na ramieniu Brin. Nasłuchiwał przez chwil˛e. — Słyszysz? — zapytał cicho. Brin przytakn˛eła. To był głos; nikły, niemal niesłyszalny, ale niewatpliwie ˛ ludzki. Czekali przez chwil˛e, oceniajac ˛ skad ˛ dochodził, po czym ruszyli w jego kierunku. Głos zanikał chwilami, a potem powracał, gło´sniejszy, niemal gniewny. Ktokolwiek to był, znajdował si˛e dokładnie przed nimi. — Lepiej poka˙z si˛e natychmiast! — Głos był wysoki i piskliwy. — Nie mam czasu na zabawy! Potem nastapiła ˛ seria przekle´nstw i pomruków. Dziewczyna i góral spojrzeli po sobie pytajaco. ˛ — Wyła´z, wyła´z, wyła´z! — Piszczał głos, a potem przeszedł w gniewne mamrotanie. — Powinienem zostawi´c ci˛e na tym bagnie. . . gdyby nie moje mi˛ekkie serce. . . Do ich uszu dotarła kolejna seria przekle´nstw i odgłos czego´s trzaskajacego ˛ w zaro´slach. — Wiesz, z˙ e mam na ciebie par˛e sztuczek! Proszek, który wydmuchnie ci ziemi˛e spod łap, i napój, który zwia˙ ˛ze ci˛e w supełek! My´slisz, z˙ e tyle wiesz, ty. . . Chciałbym widzie´c, jak si˛e wspinasz po linie! Chciałbym to widzie´c! Same kłopoty z toba! ˛ A gdybym tak ci˛e tutaj zostawił? Co ty na to? Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e nie byłby´s ju˙z taki sprytny! A teraz wyła´z stamtad! ˛ Brin i Ron pokonali pas drzew i krzewów zasłaniajacych ˛ im widok i znale´zli si˛e na skraju małej przecinki z szerokim stawem po´srodku. Naprzeciw nich gramolił si˛e na czworakach stary człowiek. Na d´zwi˛ek ich kroków podniósł si˛e niezdarnie.

237

— Ha! A wi˛ec zdecydowałe´s si˛e. . . — Urwał na ich widok. — A wy co za jedni? Zreszta˛ niewa˙zne. To nie robi najmniejszej ró˙znicy. Wyno´scie si˛e stad ˛ i wracajcie tam, skad ˛ przyszli´scie. Odprawił ich ruchem r˛eki i znowu zaczał ˛ pełza´c na czworakach skrajem lasu, macajac ˛ na o´slep patykowatymi ramionami. Jego chude, przygarbione ciało wygladało ˛ jak poskr˛ecany kawałek suchego drzewa. P˛eki skołtunionych, białych włosów zwisały mu na ramionach, a zielonkawe odzienie i peleryna były zniszczone i podarte. Dziewczyna i góral spojrzeli na niego osłupiali, a potem popatrzyli po sobie. — To oburzajace! ˛ — Pieklił si˛e starzec, kierujac ˛ swój gniew w stron˛e spokojnie stojacych ˛ drzew. Potem rozejrzał si˛e wokół i zobaczył, z˙ e podró˙zni jeszcze stoja˛ w tym samym miejscu. — Na co czekacie? Wynocha stad! ˛ To mój dom i nie przypominam sobie, z˙ ebym was zapraszał! Wynocha! — Mieszkasz tutaj? — zapytał Ron, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e z powatpiewaniem. ˛ Stary spojrzał na niego jak na idiot˛e. — Nie słyszałe´s, co powiedziałem? A jak my´slisz, co bym tu robił o tej porze? — Nie wiem — przyznał si˛e góral. — O tej godzinie ka˙zdy powinien by´c w domu! — ciagn ˛ ał ˛ stary tonem reprymendy. — A je´sli ju˙z o to chodzi, to co wy tutaj robicie? Nie macie własnych domów? — Przybyli´smy z Shady Vale z Sudlandii — próbowała wyja´sni´c Brin, ale stary patrzył na nia˛ bezmy´slnie. — To kilka dni drogi od T˛eczowego Jeziora. — Wyraz twarzy m˛ez˙ czyzny nie zmienił si˛e. — Szukamy kogo´s, kto. . . — Tu nie ma nikogo oprócz mnie. — Starzec zdecydowanie potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — No i Szepta, ale nie mog˛e go znale´zc´ . Jak my´slicie, gdzie. . . ? Przerwał z roztargnieniem i odwrócił si˛e od nich, na nowo podejmujac ˛ poszukiwania tego, co zgubił. Brin spojrzała na Rona z powatpiewaniem. ˛ — Chwileczk˛e! — krzykn˛eła za starym, który rozejrzał si˛e gwałtownie. — Nie posłuchasz mnie, co? No có˙z, ostrzegałem was. Szept! Gdzie jeste´s? Wyła´z i bierz ja! ˛ Bierz ja! ˛ Brin mimowolnie zatrzymała si˛e i rozejrzała wokół. Nadal nikogo nie było wida´c. Ron podszedł do niej, gestykulujac ˛ niecierpliwie. — Słuchaj no, stary. Wystarczy tego dobrego. Nie ma tu nikogo oprócz ciebie, mo˙ze by´s wi˛ec przestał z tym. . . — Ha! Nikogo oprócz mnie? — Stary podskoczył rado´snie i opadł na czworaki. — Poka˙ze˛ ci, kto tu jest, ty. . . ty naje´zd´zco! Mo˙ze wejdziesz do mojego domu? Poka˙ze˛ ci! Szept! Szept! Przekl˛ety. . . ! Ron kr˛ecił bezradnie głowa˛ i u´smiechał si˛e, kiedy nagle, nie wiadomo skad, ˛ zaledwie par˛e jardów przed nim pojawił si˛e najwi˛ekszy kot, jakiego w z˙ yciu widział. Szary, z czarnymi pasami na bokach biegnacymi ˛ przez grzbiet, z czarnym pyskiem, uszami, ogonem i szerokimi łapami, wygladaj ˛ acymi ˛ na zbyt ci˛ez˙ kie dla 238

niego. Zwierzak mierzył dobrych dziesi˛ec´ stóp, a jego kudłaty, masywny łeb znajdował si˛e na wysoko´sci twarzy Rona. Pod gładkim futrem zadrgały w˛ezły mi˛es´ni, kiedy zwierz˛e poruszyło si˛e leniwie. Błyszczace, ˛ bł˛ekitne oczy mrugn˛eły i zw˛eziły si˛e, wpatrzone w par˛e nieznanych mu ludzi. Wydawał si˛e obserwowa´c ich przez chwil˛e, po czym ogromne szcz˛eki rozciagn˛ ˛ eły si˛e w bezgło´snym ziewni˛eciu, ukazujac ˛ l´sniace, ˛ ostre jak brzytwa kły. Ron nerwowo przełknał ˛ s´lin˛e i stał bez ruchu. — Aha! Zało˙ze˛ si˛e, z˙ e ju˙z ci nie jest do s´miechu! — Stary wyra´znie rozkoszował si˛e cała˛ scena.˛ Przebierał chudymi ko´nczynami, chichoczac ˛ rado´snie. — ˙ My´sleli´scie, z˙ e zwariowałem, prawda? Ze gadam sam do siebie, co? I co wy na to? — Nikt nie miał nic złego na my´sli — powtórzyła Brin, a wielki kot ciekawie przygladał ˛ si˛e Ronowi. Stary człowiek zrobił krok naprzód. Oczy mu l´sniły pod skołtuniona˛ grzywa˛ włosów, zwisajac ˛ a˛ nad pomarszczonym czołem. — My´slicie, z˙ e nadaliby´scie si˛e mu na kolacj˛e? Stary Szept jest głodny. Taka dwójka jak wy byłaby niezła˛ wieczorna˛ przekask ˛ a! ˛ Ha! O co chodzi? Wyglada˛ cie troch˛e blado. Czy˙zby´scie nie czuli si˛e najlepiej? To straszna szkoda, straszna szkoda. Mo˙ze powinni´scie. . . — U´smiech zniknał ˛ nagle z twarzy starego. — Szept, nie! Poczekaj, Szept, nie rób tego. . . ! Wielki kot nagle zbladł i zniknał, ˛ zupełnie jakby wyparował. Przez chwil˛e cała trójka wpatrywała si˛e ze zdumieniem w przestrze´n, gdzie si˛e przed chwila˛ znajdował. Stary tupnał ˛ noga˛ ze zło´scia˛ i kopnał ˛ powietrze przed soba.˛ — Niech ci˛e szlag! Przesta´n, słyszysz! Poka˙z si˛e ty głupi zwierzaku albo. . . ! — Przerwał gniewnie i spojrzał na intruzów. — Wynocha z mojego domu! Wynocha! Tego było Ronowi za wiele. Szaleniec i znikajacy ˛ kot to wi˛ecej, ni˙z mógł znie´sc´ . Odwrócił si˛e bez słowa i podszedł do Brin, mruczac, ˛ z˙ eby poszła za nim. Dziewczyna jednak wahała si˛e. Wcia˙ ˛z nie chciała si˛e podda´c. — Nie rozumiesz, jakie to wa˙zne! — wykrzykn˛eła z˙ arliwie. Stary zamarł w bezruchu. — Nie mo˙zesz nas tak po prostu odprawi´c. Prosz˛e, powiedz nam, gdzie mo˙zemy znale´zc´ Coglina. Starzec przygladał ˛ si˛e jej w milczeniu, przygarbiony, ze zmarszczonymi gniewnie krzaczastymi brwiami. Potem nagle podniósł r˛ece i zrezygnowany potrzasn ˛ ał ˛ siwa˛ głowa.˛ — Niech b˛edzie i tak si˛e was nie pozb˛ed˛e! — Westchnał ˛ gł˛eboko i spojrzał w gór˛e. — Ale to nie pomo˙ze wam ani troch˛e, rozumiecie? Ani troch˛e! Dziewczyna czekała bez słowa. Odchodzacy ˛ ju˙z Ron zatrzymał si˛e i odwrócił. Stary potrzasn ˛ ał ˛ głowa˛ w zamy´sleniu. Ko´scista˛ dłonia˛ przejechał szybko po splatanej ˛ grzywie włosów. — Stary Coglin jest dokładnie u stóp tamtej du˙zej skały. — Machnał ˛ niedbale dłonia˛ w kierunku Hearthstone. — Pochowałem go tam prawie rok temu.

XXX Brin Ohmsford nie odrywała wzroku od starego, rozczarowanie rosło w niej z ka˙zda˛ chwila˛ i powstrzymywało okrzyk, który utkwił jej w gardle. Uniosła dło´n w bezradnym ge´scie. — To znaczy, z˙ e Coglin nie z˙ yje? — Martwy i pochowany! — wyrzucił z siebie starzec jednym tchem. — A teraz ruszajcie w drog˛e i zostawcie mnie w spokoju! Czekał niecierpliwie, a˙z natr˛eci pójda˛ sobie, ale Brin nie potrafiła si˛e zmusi´c do ruchu. Coglin nie z˙ yje? Nie chciała si˛e z tym pogodzi´c. Czy wie´sc´ o jego s´mierci nie dotarłaby jako´s do trapera Jefta lub innych mieszkajacych ˛ w lasach wokół „Centrum Rookera”? Człowiek, który przez tak długi czas z˙ ył w tej puszczy i którego wszyscy znali. . . ? A mo˙ze i nie wszyscy, poprawiła si˛e w my´slach. Le´snicy i traperzy cz˛esto nie widywali si˛e miesiacami. ˛ Ale kim w takim razie był ten starzec? Jeft nie wspominał o nim. Co´s si˛e tu nie zgadzało. — Chod´zmy, Brin — przywołał ja˛ łagodnie Ron. Ale dziewczyna pokr˛eciła głowa.˛ — Nie, dopóki nie b˛ed˛e pewna. Dopóki nie b˛ed˛e mogła. . . — Wyno´scie si˛e z mojego domu! — Raz jeszcze powtórzył stary, tupiac ˛ gniewnie noga.˛ — Mam was po dziurki w nosie! Coglin nie z˙ yje! A teraz, je´sli nie odejdziecie stad, ˛ zanim. . . — Dziadku! Głosik dobiegł z ciemno´sci lasu, od strony, gdzie w oddali majaczyły czarne, postrz˛epione szczyty Hearthstone, widoczne przez splecione gał˛ezie suchych drzew. Trzy głowy poderwały si˛e równocze´snie, a las ucichł nagle. Szept znowu pojawił si˛e obok nich. Jego bł˛ekitne oczy l´sniły, a ogromna, kosmata głowa uniosła si˛e w poszukiwaniu z´ ródła głosu. Stary człowiek wymamrotał co´s pod nosem i raz jeszcze tupnał ˛ noga.˛ W lesie rozległ si˛e cichy szelest li´sci i pojawił si˛e tajemniczy mówca, wychodzac ˛ lekkim krokiem na polan˛e. Brin i Ron popatrzyli na siebie zdumieni. Głosik nale˙zał bowiem do dziewczyny niewiele starszej od Brin. Mała, gibka figurka odziana była w spodnie, tunik˛e i krótka˛ peleryn˛e w kolorze le´snej zieleni. Długie, wijace ˛ si˛e pukle g˛estych, ciemnych włosów spływały jej na ramiona, rzucajac ˛ 240

mi˛ekki cie´n na opalona˛ twarzyczk˛e małego chochlika naznaczona˛ kilkoma piegami. Jej niewinny wyraz był dziwnie mamiacy ˛ i miał nieodparty urok. Cho´c nie była to twarz prawdziwie pi˛ekna, jak twarz Brin, pociagała ˛ jednak dziewcz˛eca˛ s´wie˙zo´scia˛ i witalno´scia.˛ W ciemnych, inteligentnych oczach odbijała si˛e szczero´sc´ i uczciwo´sc´ , kiedy ciekawie przygladała ˛ si˛e nieznajomym. — Kim jeste´scie? — Ton pytania dawał do zrozumienia, z˙ e miała prawo to wiedzie´c. Brin zerkn˛eła na Rona i z powrotem na dziewczyn˛e. — Jestem Brin Ohmsford z Shady Vale, a to jest Ron Leah. Idziemy z Sudlandii, poni˙zej T˛eczowego Jeziora. Zmierzamy na północ. — Przebyli´scie długa˛ drog˛e — zauwa˙zyła dziewczyna. — A czego tutaj chcecie? — Znale´zc´ m˛ez˙ czyzn˛e imieniem Coglin. — Znasz tego człowieka, Brin Ohmsford? — Nie. — Wi˛ec dlaczego go szukasz? Dziewczyna patrzyła jej prosto w oczy i Brin si˛e zawahała, my´slac ˛ szybko, ile powinna jej powiedzie´c. Co´s w tej dziewczynie nie pozwalało skłama´c, a Brin dostrzegła równie˙z, z˙ e jej pojawienie si˛e uciszyło starego i przywiodło z powrotem znikajacego ˛ kota. Mimo to nie miała ochoty wyjawia´c jej wszystkich powodów przybycia do Hearthstone. Najpierw chciała si˛e dowiedzie´c, kim ona jest. — Powiedziano nam, z˙ e Coglin zna najlepiej puszcze od Darklin na wschodzie do Ravenshorn — odparła ostro˙znie. — Mieli´smy nadziej˛e, z˙ e zaoferowałby nam swoje usługi w bardzo wa˙znej sprawie. Dziewczyna milczała przez chwil˛e, wyra´znie rozwa˙zajac ˛ to, co usłyszała. Starzec zaszurał nogami i zrobił si˛e niespokojny. — To naje´zd´zcy i pod˙zegacze! — upierał si˛e gwałtownie. Dziewczyna nie odpowiedziała i nawet na niego nie spojrzała. Jej ciemne oczy uporczywie utkwione były w Brin. Stała bez ruchu. Rozdra˙zniony starzec wyrzucił w gór˛e r˛ece. — Nie powinna´s nawet z nimi rozmawia´c! Powinna´s ich wyrzuci´c! — Dziewczyna powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Cicho, dziadku — poleciła. — Nie maja˛ złych zamiarów. Gdyby było inaczej, Szept by to wiedział. Brin rzuciła szybkie spojrzenie na wielkiego kota, który niemal figlarnie wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na trawie porastajacej ˛ brzeg stawu. Ogromna łapa zamachn˛eła si˛e leniwie na jakiego´s nieszcz˛esnego owada przelatujacego ˛ obok. Wielkie, owalne oczy rozbłysły niczym dwie latarnie, kiedy na nich spojrzał. — Ten głupi zwierzak nie przyszedł nawet, kiedy go wołałem! — gderał stary. — Jak mo˙zesz na nim polega´c? Dziewczyna spojrzała na niego z dezaprobata,˛ a na jej młodziutkiej twarzy pojawił si˛e błysk przekory. 241

— Szept! — zawołała cicho i wskazała na Brin. — Trop! — Wielki kot poderwał si˛e na łapy i bezszelestnie poczłapał do Brin. Dziewczyna zesztywniała, kiedy czarny pysk zwierz˛ecia ostro˙znie obwachi˛ wał jej ubranie. Zacz˛eła si˛e cofa´c. — Stój spokojnie — poradziła cicho dziewczyna o twarzy chochlika. Brin posłuchała. Zmusiła si˛e do zachowania pozornego przynajmniej spokoju i stała nieruchomo w miejscu, podczas gdy olbrzymie zwierz˛e leniwie obwachi˛ wało jej nogi. Zdawała sobie spraw˛e, z˙ e dziewczyna sprawdza ja˛ przy pomocy kota. Chciała zobaczy´c, jak Brin zareaguje. Poczuła mrowienie na karku, kiedy tracił ˛ ja˛ pysk kota. Co powinna zrobi´c? Ma tak dalej sta´c? A mo˙ze powinna dotkna´ ˛c bestii, z˙ eby pokaza´c, z˙ e si˛e nie boi? Ale bała si˛e i strach zaczynał ja˛ parali˙zowa´c. Zwierz˛e z pewno´scia˛ to wyczuje i. . . Podj˛eła decyzj˛e. Cichutko zacz˛eła s´piewa´c, a słowa pie´sni unosiły si˛e w ciemnej ciszy wieczoru, ulatujac ˛ nad mała˛ polanka,˛ si˛egajac ˛ i dotykajac ˛ niczym delikatne palce. Ledwie par˛e chwil zaj˛eło magii pie´sni utkanie zakl˛ecia. Wielki kot przysiadł na zadzie i l´sniacymi ˛ s´lepiami wpatrzył si˛e w Brin. Mrugajac ˛ w usypiajacym ˛ rytmie pie´sni, uło˙zył si˛e potulnie u jej stóp. Brin umilkła i przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. — Diabły! — pisnał ˛ w ko´ncu starzec, a na jego pomarszczonej twarzy pojawił si˛e wyraz przenikliwo´sci. Dziewczyna podeszła bez słowa i stan˛eła na wprost Brin. W jej oczach nie było strachu, jedynie ciekawo´sc´ . — Jak to zrobiła´s? — zapytała z odcieniem zdumienia w głosie. — Nie sadzi˛ łam, z˙ e ktokolwiek to potrafi. — To dar — odpowiedziała Brin. — Nie jeste´s czym´s złym, prawda? — Dziewczyna zawahała si˛e. — Nie jeste´s jednym z w˛edrowców ani niczym podobnym? — Nie, nie jestem nikim tego rodzaju. Po prostu mam taki dar. — Brin u´smiechn˛eła si˛e. Dziewczyna z niedowierzaniem pokr˛eciła głowa.˛ — Nie my´slałam, z˙ e kto´s potrafi zrobi´c co´s takiego z Szeptem — powtórzyła. — To diabły! — Upierał si˛e starzec i tupał noga.˛ Tymczasem Szept wstał i podszedł do Rona. Góral drgnał ˛ zaskoczony i rzucił Brin błagalne spojrzenie, kiedy bestia traciła ˛ go czarnym pyskiem. Jeszcze przez chwil˛e Szept z zainteresowaniem obwachiwał ˛ ubranie Rona, po czym niespodziewanie ogromna paszcza otworzyła si˛e, capn˛eła prawy but górala i zacz˛eła go ciagn ˛ a´ ˛c. Ron stracił zimna˛ krew i próbował si˛e uwolni´c. — My´sl˛e, z˙ e chce si˛e z toba˛ bawi´c — oznajmiła dziewczyna, a na jej ustach pojawił si˛e blady u´smiech. Spojrzała znaczaco ˛ na starego człowieka, który mruknał ˛ co´s niezadowolony i odszedł od nich kilka kroków.

242

— Hm. . . czy mogłaby´s. . . upewni´c si˛e, czy na pewno? — wysapał poirytowany Ron, walczac ˛ m˛ez˙ nie o utrzymanie si˛e na nogach, a wielki kot nie przestawał ciagn ˛ a´ ˛c i szarpa´c go za but. — Szept! — Dziewczyna przywołała ostro zwierz˛e. Olbrzymie stworzenie zwolniło natychmiast u´scisk i przysun˛eło si˛e do jej boku. Wyciagn˛ ˛ eła dło´n spod peleryny i pogłaskała szorstko kosmaty łeb, a długie, ciemne włosy opadły jej na twarz, kiedy si˛e pochyliła, zbli˙zajac ˛ swoja˛ głow˛e do łba zwierz˛ecia. Przez chwil˛e przemawiała do niego cicho, po czym spojrzała na podró˙znych. — Wyglada ˛ na to, z˙ e macie podej´scie do zwierzat. ˛ Szept jest wami oczarowany. Brin rzuciła szybkie spojrzenie Ronowi, który starał si˛e wciagn ˛ a´ ˛c but z powrotem na nog˛e. — My´sl˛e, z˙ e Ron byłby nawet zadowolony, gdyby Szept mniej wylewnie okazywał swoja˛ sympati˛e — zauwa˙zyła. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e szeroko, a w jej ciemnych oczach pojawiły si˛e figlarne ogniki. — Podobasz mi si˛e, Brin Ohmsford. Jeste´scie tu mile widziani oboje, ty i Ron Leah. — W ge´scie powitania wyciagn˛ ˛ eła szczupła,˛ brazow ˛ a˛ dło´n. — Jestem Kimber Boh. Brin przyj˛eła podana˛ dło´n, czujac ˛ w jej u´scisku mieszank˛e siły i łagodno´sci. Zaskoczyło ja˛ to. Zdziwił ja˛ równie˙z widok pary gro´znie wygladaj ˛ acych ˛ długich no˙zy, które błysn˛eły spod peleryny, zawieszone u szczupłej talii dziewczyny. — Nie sa˛ tu mile widziani, dopóki ja mam tu co´s do powiedzenia! — warknał ˛ stary zza pleców dziewczyny i zamachnał ˛ si˛e szeroko patykowatym ramieniem, jakby wymiatał ich wszystkich z polany. — Dziadku! — upomniała go Kimber Boh. Spojrzała na niego z dezaprobata˛ i odwróciła si˛e do Brin. — Nie przejmuj si˛e nim. Stara si˛e mnie chroni´c. Jestem jedyna˛ rodzina,˛ jaka˛ ma, wi˛ec czasami uwa˙za. . . — Nie musisz im od razu wszystkiego o nas mówi´c! — Stary przerwał jej, potrzasaj ˛ ac ˛ z konsternacja˛ zasuszona˛ głowa.˛ — Co o nich wiemy? Skad ˛ mo˙zemy by´c pewni, co naprawd˛e ich tutaj przyniosło? Ta dziewczyna ma diabelski głos, je´sli potrafiła w ten sposób odp˛edzi´c Szepta! Jeste´s zbyt ufna, dziewczyno! — A ty zbyt podejrzliwy. — Kimber Boh nie pozostała mu dłu˙zna. Jej twarzyczka chochlika s´ciagn˛ ˛ eła si˛e zdecydowanie. — A teraz powiedz im, kim jeste´s. — Nic im nie powiem! — Twarz starego wykrzywiła si˛e w paskudnym grymasie. — Powiedz im, dziadku. Stary tupnał ˛ w´sciekle obuta˛ w sandał noga.˛ — Sama im powiedz, skoro´s taka madra! ˛ Ron Leah podszedł i stanał ˛ przy boku Brin. Spojrzeli na siebie zakłopotani. Szept zerknał ˛ na chłopaka, ziewnał ˛ i z powrotem opu´scił masywny łeb na łapy. 243

Z gardła wydobyło mu si˛e gł˛ebokie mruczenie i bł˛ekitne oczy przymkn˛eły si˛e sennie. Kimber Boh odwróciła si˛e do nowych znajomych. — Mój dziadek zapomina czasami, z˙ e gry, które tak uwielbia, nie sa˛ rzeczywiste. Jedna˛ z jego ulubionych gier jest zmiana osobowo´sci. Postanawia wtedy pogrzeba´c samego siebie i zacza´ ˛c nowe z˙ ycie. Ostatnio zrobił tak jaki´s rok temu. — Rzuciła staremu znaczace ˛ spojrzenie. — Ale jest tym, kim zawsze był. W rzeczywisto´sci jest człowiekiem, którego szukacie. — A wi˛ec to naprawd˛e Coglin — stwierdziła Brin. — Nie jestem Coglin! — zaprzeczył goraco ˛ stary. — On jest martwy i pochowany. Mówiłem wam ju˙z! Nie słuchajcie jej! — Dziadku! — ponownie upomniała go Kimber. — Jeste´s tym, kim jeste´s i nie mo˙zesz by´c nikim innym. Udawanie jest dobre dla dzieci. Urodziłe´s si˛e Coglinem i zawsze ju˙z nim b˛edziesz. A teraz spróbuj by´c dobrym gospodarzem dla naszych go´sci. Spróbuj by´c ich przyjacielem. Prosz˛e! — Ha! Nie zapraszałem ich tutaj, a wi˛ec nie musz˛e by´c dobrym gospodarzem! — Coglin parsknał, ˛ zdecydowany nie mie´c nic wspólnego z góralem i dziewczyna.˛ — A je´sli chodzi o przyja´zn´ , to ty si˛e z nimi przyja´znij, jak chcesz. To twoja sprawa! Brin i Ron spojrzeli na siebie z powatpiewaniem. ˛ Wygladało ˛ na to, z˙ e stary człowiek nie oka˙ze si˛e zbyt pomocny w odnalezieniu drogi przez Darklin. — Doskonale, dziadku. B˛ed˛e w takim razie gospodarzem i przyjacielem za nas oboje. — Kimber Boh westchn˛eła. Patrzyła prosto na nich, nie zwracajac ˛ uwagi na starego. — Robi si˛e pó´zno. Macie za soba˛ długa˛ drog˛e i pewnie chcecie co´s zje´sc´ i odpocza´ ˛c. Dom jest niedaleko stad. ˛ Mo˙zecie u nas przenocowa´c jako go´scie moi i mojego dziadka. — Przerwała, jakby jeszcze co´s rozwa˙zajac. ˛ — Tak naprawd˛e to zrobicie mi przysług˛e, je´sli zostaniecie. Niewielu podró˙znych zapuszcza si˛e tak daleko na wschód, a nawet je´sli, to rzadko mam okazj˛e z nimi porozmawia´c. Jak wam mówiłam, dziadek jest bardzo opieku´nczy. By´c mo˙ze wy zgodzicie si˛e ze mna˛ porozmawia´c i opowiedzie´c mi co´s o waszym domu w Sudlandii. Zgodzicie si˛e? — Brin u´smiechn˛eła si˛e znu˙zona. — My´sl˛e, z˙ e przynajmniej tyle mo˙zemy dla ciebie zrobi´c za miejsce do spania i co´s do jedzenia. Ron skinał ˛ głowa˛ potakujac, ˛ cho´c najpierw z pewna˛ obawa˛ spojrzał na Szepta. — A zatem ustalone — skwitowała Kimber Boh. Zawołała wielkiego kota, który wstał, przeciagn ˛ ał ˛ si˛e leniwie i przydreptał do niej. — Je´sli pójdziecie za mna,˛ b˛edziemy w domu za par˛e minut. Odwróciła si˛e i znikn˛eła w lesie z Szeptem u boku. Dziewczyna i góral chwycili swoje baga˙ze i poda˙ ˛zyli za nia.˛ Kiedy mijali Coglina, stary odwrócił wzrok, wpatrujac ˛ si˛e z ponura˛ determinacja˛ w ziemi˛e i marszczac ˛ krzaczaste brwi. — Przekl˛eci naje´zd´zcy — wymamrotał. Potem rozejrzał si˛e przezornie wokół i powłóczac ˛ nogami, ruszył za nimi. Chwil˛e pó´zniej na małej polance nie było ju˙z nikogo.

XXXI Domem dziewczyny, starego i znikajacego ˛ kota był miły, ale zupełnie przeci˛etny domek z drewna i kamienia usadowiony na rozległej, trawiastej wycince osłoni˛etej przez stuletnie d˛eby i czerwone wiazy. ˛ Z tyłu i z przodu znajdowały si˛e ganki, a s´ciany poro´sni˛ete były g˛esta˛ winoro´sla˛ i wiecznie zielonymi krzewami. Przez ogród wokół domu biegły kamienne s´cie˙zki, oddzielajac ˛ równiutkie i starannie utrzymane grzadki ˛ warzyw i kwiatów. Wokół polany rosły s´wierki i sosny, a ogród otaczał z˙ ywopłot. W utrzymanie i nawodnienie całego gruntu musiano wło˙zy´c wiele pracy. Ta sama troska widoczna była wewnatrz ˛ domku. Był schludny i nienagannie czysty. Wyszorowane piaskiem drewniane podłogi i sosnowe s´ciany l´sniły w mi˛ekkim s´wietle olejnych lamp, wyczyszczone i wywoskowane. Na s´cianach wisiały r˛ecznie tkane kilimy i krzy˙zykowe hafty, a prymitywne drewniane meble i okna pokrywały jasne draperie. Nad stołem, w szafce o szerokich półkach stały srebra i kryształy, a długi, ustawiony na kobyłkach w kacie ˛ głównej izby stół zastawiony był glinianymi naczyniami i rzemie´slniczymi przyborami. W ka˙zdym wazonie i glinianym garnku rozkwitały starannie uło˙zone kwiaty, doniczkowe lub ci˛ete. Cały domek wydawał si˛e jasny i pogodny nawet po zmroku i na ka˙zdym kroku czuło si˛e atmosfer˛e domu w Vale. — Kolacja prawie gotowa — oznajmiła Kimber, kiedy weszli do s´rodka, i rzuciła w kierunku Coglina spojrzenie pełne nagany. — Rozgo´sc´ cie si˛e sami, a ja podam do stołu. Mamroczac ˛ co´s pod nosem, Coglin w´sliznał ˛ si˛e na ław˛e w najdalszym kacie ˛ stołu, a Brin i Ron usiedli naprzeciw niego. Szept poczłapał wprost do plecionego dywanika le˙zacego ˛ przed szerokim, kamiennym kominkiem, na którym płonał ˛ wesoło stosik drewna. Kot zwinał ˛ si˛e na dywanie, szeroko ziewnał ˛ i zasnał. ˛ Posiłek, który przyniosła im Kimber Boh, składał si˛e z dzikiego ptactwa, warzyw z ogródka, s´wie˙zo pieczonego chleba i koziego mleka. Gdy oni jedli z apetytem, dziewczyna zdawała im pytania o Shady Vale i ludzi, którzy tam z˙ yja,˛ ch˛etnie słuchajac ˛ o s´wiecie innym ni˙z jej dom w dolinie. Nigdy nie była poza Darklin, wyja´sniła im, ale którego´s dnia, ju˙z wkrótce, wyruszy w podró˙z. Coglin spojrzał spode łba z dezaprobata,˛ nic jednak nie powiedział. Pochylił tylko głow˛e 245

i uporczywie wpatrywał si˛e w swój talerz. Kiedy kolacja dobiegała ko´nca, stary wstał z ponurym mrukni˛eciem i oznajmił, z˙ e wychodzi zapali´c fajk˛e. Sztywnym krokiem wymaszerował przez drzwi, nie spojrzawszy na z˙ adne z nich, i zniknał ˛ im z oczu. — Naprawd˛e nie przejmujcie si˛e nim — przepraszała Kimber i wstała, aby sprzatn ˛ a´ ˛c naczynia ze stołu. — Jest bardzo łagodny i kochany, ale z˙ ył sam przez wiele lat i trudno mu przebywa´c swobodnie z innymi lud´zmi. U´smiechajac ˛ si˛e, posprzatała ˛ naczynia ze stołu i wróciła z butla˛ wina w kolorze burgunda. Nalała niewielki porcje do czystych szklanek i usiadła z powrotem naprzeciw nich. Kiedy tak saczyli ˛ wino i gaw˛edzili po przyjacielsku, Brin u´swiadomiła sobie, z˙ e cały czas zastanawia si˛e, jak dziewczyna i starzec zdołali prze˙zy´c sami w tej głuszy. Oczywi´scie był z nimi kot, niemniej jednak. . . — Dziadek zawsze spaceruje wieczorem po kolacji — opowiadała Kimber, rzucajac ˛ uspokajajace ˛ spojrzenie dwójce siedzacej ˛ naprzeciw niej. — Du˙zo w˛edruje po dolinie, kiedy nadchodzi pó´zna jesie´n. Pracujemy przez cały rok, zima,˛ cho´c jest na to czas, nie wychodzi ju˙z tak du˙zo. Dokucza mu reumatyzm i woli wtedy ciepło kominka. Ale teraz, kiedy noce sa˛ jeszcze ciepłe, lubi spacerowa´c. — Kimber, gdzie sa˛ twoi rodzice? — Brin nic mogła powstrzyma´c si˛e od zadania tego pytania. — Dlaczego jeste´s tutaj sama? — Moi rodzice zostali zamordowani — wyja´sniła dziewczyna rzeczowo. — Byłam jeszcze dzieckiem, kiedy Coglin mnie znalazł ukryta˛ w s´ciółce, w miejscu, gdzie karawana obozowała tamtej ostatniej nocy, na północnym skraju doliny. Przyniósł mnie do domu i wychował jak własna˛ wnuczk˛e. — Pochyliła si˛e do nich. — Nigdy nie miał własnej rodziny. Ja jestem wszystkim, co posiada. — Jak zgin˛eli twoi rodzice? — Chciał wiedzie´c Ron, zauwa˙zywszy, z˙ e dziewczyna nie ma nic przeciwko rozmowie na ten temat. — Gnomy naje´zd´zcy. Karawana˛ podró˙zowało kilka rodzin. Tylko ja ocalałam. Nie zauwa˙zyli mnie, jak mówi Coglin. — U´smiechn˛eła si˛e. — Ale to było bardzo dawno temu. — To miejsce jest chyba dla was raczej niebezpieczne, prawda? — Ron pociagn ˛ ał ˛ łyk wina. — Niebezpieczne? — Wygladała ˛ na zdumiona.˛ — Jasne. Wsz˛edzie dokoła głusza, dzikie zwierz˛eta, bandyci. Nie boicie si˛e mieszka´c tutaj sami? — Sadzisz, ˛ z˙ e powinni´smy? — Zadarła lekko głow˛e. — No có˙z. . . nie wiem. — Góral spojrzał na Brin. — Spójrz na to. — Kimber wstała. Zanim zda˙ ˛zyli si˛e przyjrze´c, miała ju˙z w dłoni długi nó˙z. Uniosła go nad głowa˛ i cisn˛eła przez pokój. Nó˙z wbił si˛e z głuchym odgłosem w male´nkie, czarne kółeczko narysowane na drewnie w przeciwległym kacie ˛ izby. 246

Kimber Boh u´smiechn˛eła si˛e szeroko. — Cały czas c´ wicz˛e. Uczyłam si˛e rzuca´c no˙zem, odkad ˛ sko´nczyłam dziesi˛ec´ lat. Coglin mnie uczył. Z inna˛ bronia˛ idzie mi prawie tak samo dobrze. Biegam szybciej ni˙z jakiekolwiek stworzenie w Darklin, z wyjatkiem ˛ Szepta. Mog˛e bez snu i´sc´ cała˛ noc i cały dzie´n. — Usiadła ponownie przy stole. — Oczywi´scie Szept ochroniłby mnie przed ka˙zdym zagro˙zeniem, wi˛ec nie musz˛e si˛e zbytnio martwi´c. — U´smiechn˛eła si˛e. — Poza tym nic naprawd˛e niebezpiecznego nie przybyło nigdy do Hearthstone. Coglin mieszka tu całe z˙ ycie. Dolina nale˙zy do niego. Wszyscy o tym wiedza˛ i nie s´mia˛ go niepokoi´c. Nawet Paj˛eczaki trzymaja˛ si˛e z daleka. — Przerwała. — Wiecie, kto to sa˛ Paj˛eczaki? Pokr˛ecili głowami, a dziewczyna pochyliła si˛e do przodu. — Pełzaja˛ po ziemi i drzewach. Sa˛ włochate i zdradliwe jak pajaki. ˛ Jakie´s trzy lata temu próbowały wej´sc´ do doliny. Przyszło ich par˛e tuzinów, uczernieni popiołem i z z˙ adz ˛ a˛ mordu w sercach. Nie sa˛ podobni do innych gnomów, poniewa˙z mieszkaja˛ w norach i zastawiaja˛ sidła jak pajaki. ˛ W ka˙zdym razie przyszły do Hearthstone. My´slałam, z˙ e chca˛ ja˛ zagarna´ ˛c. Dziadek wiedział o nich natychmiast. Zawsze wydaje si˛e wiedzie´c, kiedy czai si˛e jakie´s niebezpiecze´nstwo. Wział ˛ ze soba˛ Szepta i wciagn˛ ˛ eli Paj˛eczaki w zasadzk˛e na północnym kra´ncu doliny, pod ta˛ wielka˛ skała.˛ Chyba uciekaja˛ do dzi´s. U´smiechn˛eła si˛e szeroko, dumna ze swojej historyjki. Brin i Ron obrzucili si˛e nawzajem niespokojnym spojrzeniem, coraz mniej pewni, co my´sle´c o tej dziewczynie. — A skad ˛ pochodzi ten kot? — Ron spojrzał ponownie na Szepta, który smacznie spał. — W jaki sposób potrafi tak znika´c, skoro jest tak diabelnie wielki? — Szept to bagienny kot — wyja´sniła dziewczyna. — Wi˛ekszo´sc´ ich z˙ yje na mokradłach w gł˛ebi Anaru, na wschód od Darklin i Ravenshorn. Ale Szept przybłakał ˛ si˛e na Stare Bagniska, kiedy był jeszcze małym kociakiem. Coglin go znalazł i przyniósł tutaj. Najwidoczniej walczył z czym´s i był cały pokiereszowany. Zaopiekowali´smy si˛e nim i ju˙z został. Nauczyłam si˛e z nim rozmawia´c. — Popatrzyła na Brin. — Ale nie tak jak ty. Nie potrafi˛e tak do niego s´piewa´c. Czy nauczysz mnie tego, Brin? Brin łagodnie pokr˛eciła głowa.˛ — Chyba nie, Kimber. Urodziłam si˛e z pie´snia.˛ — Pie´sn´ . — Dziewczyna powtórzyła słowo. — To bardzo ładne. — Przez chwil˛e panowała cisza. — No wi˛ec w jaki sposób on znika? — zapytał jeszcze raz Ron. — Och, on nie znika — wyja´sniła ze s´miechem Kimber Boh. — To tylko tak wyglada. ˛ Czasami go nie wida´c, poniewa˙z po prostu nie jest w pełni taki, jak zawsze. Potrafi zmienia´c ubarwienie, stapiajac ˛ si˛e z kolorami puszczy, drzewami, skałami, ziemia˛ i czym zechce. Robi to tak dobrze, z˙ e nie zauwa˙zysz go, 247

je´sli nie wiesz, gdzie patrze´c. Je´sli sp˛edziliby´scie z nim wystarczajaco ˛ du˙zo czasu, nauczyliby´scie si˛e go wypatrywa´c. — Przerwała. — Oczywi´scie, je´sli nie ma ochoty, z˙ eby go znaleziono, nie zobaczycie go. To sposób jego obrony. Z dziadkiem stało si˛e to swego rodzaju gra.˛ Szept znika i nie chce si˛e pokaza´c, dopóki dziadek nie zachrypnie od wrzasku. Nie bardzo to w porzadku ˛ z jego strony, bo dziadek nie jest ju˙z tak sprawny jak kiedy´s. — Ale do ciebie przychodzi, jak zauwa˙zyłem. — Zawsze. My´sli, z˙ e jestem jego matka.˛ Opiekowałam si˛e nim i nia´nczyłam, od kiedy dziadek go tu przyniósł. Jeste´smy sobie tak bliscy, jakby´smy byli dwiema połówkami tej samej osoby. Wydaje mi si˛e nawet, z˙ e potrafimy wyczuwa´c swoje my´sli. — Jak dla mnie to on wyglada ˛ niebezpiecznie — stwierdził bezbarwnie Ron. — Bo jest niebezpieczny — zgodziła si˛e dziewczyna. — Bardzo. Dzikie koty sa˛ nieobliczalne, ale Szept nie jest ju˙z dziki. Mo˙ze jaka´s male´nka czastka, ˛ pami˛ec´ czy instynkt tkwi jeszcze gdzie´s gł˛eboko, ale to ju˙z przeszło´sc´ . — Wstała i dolała ka˙zdemu jeszcze troch˛e wina. — Podoba si˛e wam nasz dom? — zapytała po chwili. — Bardzo — odpowiedziała Brin. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e, najwyra´zniej zadowolona z odpowiedzi. — Wi˛ekszo´sc´ dekoracji zrobiłam sama. Z wyjatkiem ˛ oczywi´scie szkła i srebra. Przywiózł je dziadek ze swoich podró˙zy. Niektóre miał ju˙z, zanim ja si˛e pojawiłam. Ale reszt˛e zrobiłam ja. Tak˙ze ogród i ro´sliny to moje dzieło. Wszystkie kwiaty, krzewy i warzywa, wszystkie krzaczki i winoro´sl. Lubi˛e ich kolory i słodkie zapachy. Brin tak˙ze si˛e u´smiechn˛eła. Kimber Boh stanowiła mieszank˛e kobiety i dziecka. Pod pewnymi wzgl˛edami była bardzo młoda, a pod innymi du˙zo starsza ni˙z w rzeczywisto´sci. To dziwne, ale w jaki´s sposób przypominała jej Jaira. Nagle poczuła straszliwa˛ t˛esknot˛e za bratem. Kimber Boh dostrzegła wyraz jej twarzy i mylnie go odczytała. — Naprawd˛e nie jest w Hearthstone tak niebezpiecznie — zapewniła dziewczyn˛e. — Mo˙ze wam si˛e tak wydawa´c, bo nie jeste´scie przyzwyczajeni do tego kraju tak, jak ja. Ale pami˛etajcie, z˙ e to mój dom. Tutaj dorastałam. Kiedy byłam mała, dziadek nauczył mnie wszystkiego, co powinnam wiedzie´c, aby zadba´c o siebie. Nauczyłam si˛e dawa´c sobie rad˛e z tutejszymi niebezpiecze´nstwami. Wiem, jak ich unika´c. No i mam dziadka i Szepta. Nie musicie si˛e o mnie martwi´c. Naprawd˛e nie musicie. Brin u´smiechn˛eła si˛e, słyszac ˛ te zapewnienia. — Widz˛e, z˙ e nie, Kimber. Widz˛e, z˙ e s´wietnie dajesz sobie rad˛e. — Ku jej zaskoczeniu Kimber si˛e zarumieniła. Potem wstała szybko i podeszła do miejsca, gdzie Coglin rzucił swoja˛ peleryn˛e na por˛ecz drewnianego fotela.

248

— Musz˛e to zanie´sc´ dziadkowi — oznajmiła pospiesznie. — Na dworze jest zimno. Przejdziecie si˛e ze mna? ˛ Dziewczyna i góral wstali i poda˙ ˛zyli za nia˛ przez otwarte drzwi domku. Słyszac ˛ otwierajac ˛ a˛ si˛e zasuwk˛e, Szept zerwał si˛e na nogi i cicho poczłapał za nimi. Na chwil˛e przystan˛eli na ganku i pochłonał ˛ ich przecudowny, niemal mistyczny spokój wieczoru. W powietrzu unosił si˛e chłód, lekka wilgo´c i słodki zapach mrocznego lasu. Trawnik, kwiatowe rabatki, równiutko przystrzy˙zone z˙ ywopłoty i krzewy skapane ˛ były w białym, o´slepiajaco ˛ jasnym s´wietle ksi˛ez˙ yca. Ka˙zde z´ d´zbło trawy, płatek kwiatu i ka˙zdy male´nki listek l´sniły od rosy, otoczone szmaragdowa˛ koronka˛ mrozu. W oddali las wyrastał na tle rozgwie˙zd˙zonego nieba niczym olbrzym — pot˛ez˙ ny i wieczny, zastygły w ciszy nocy. Łagodny wiatr towarzyszacy ˛ zmrokowi ucichł teraz całkowicie, bezszelestnie przechodzac ˛ w bezruch wieczoru. Nawet znajome odgłosy le´snych stworze´n przycichły i zmieniły si˛e w odległy, kojacy ˛ szmer. — Dziadek b˛edzie przy wierzbie — powiedziała cicho Kimber, przerywajac ˛ czar ciszy. Zeszli razem z ganku na s´cie˙zk˛e prowadzac ˛ a˛ na tyły domku. Nikt si˛e nie odzywał. Szli powoli za dziewczyna,˛ a ich buty skrzypiały cicho na zniszczonym kamieniu. Co´s smyrgn˛eło przez suche li´scie i znikn˛eło za ciemna˛ kotara˛ lasu. Jaki´s ptak zawołał gło´sno, a echo jego przenikliwego krzyku jeszcze przez chwil˛e unosiło si˛e w ciszy. Cała trójka min˛eła róg domostwa i przeszła przez szpaler sosen, s´wierków i z˙ ywopłotów. Z ciemno´sci na skraju lasu wynurzyła si˛e ogromna, przekrzywiona wierzba. Jej gał˛ezie opadały cienkimi pasmami, tworzac ˛ ci˛ez˙ ka˛ zasłon˛e na tle nocy. Ogromna,˛ przygarbiona˛ sylwetk˛e drzewa otulał cie´n, jakby drzewo samo go przyciagało. ˛ Wtem pod baldachimem gał˛ezi roz˙zarzył si˛e czerwienia˛ cybuch fajki. Pod niebo uniosły si˛e smu˙zki dymu, zbladły i znikn˛eły. Kiedy przeszli pod zwisajacymi ˛ konarami, ujrzeli wyra´znie chuda,˛ zgarbiona˛ sylwetk˛e Coglina na jednej z drewnianych ław umieszczonych u podstawy pradawnego pnia. Jego pomarszczona twarz odwrócona była w kierunku ciemnego lasu. Kimber Boh podeszła wprost do starego i okryła jego ramiona peleryna.˛ — Złapiesz katar, dziadku — upomniała go łagodnie. Stary wykrzywił si˛e. — Nie mo˙zna nawet wyj´sc´ na fajeczk˛e, z˙ eby´s zaraz nie przybiegła jak kwoka za piskl˛eciem! — Mimo to naciagn ˛ ał ˛ na siebie peleryn˛e i spojrzał na Rona i Brin. — Tych dwoje te˙z nie potrzebowałem do towarzystwa. Ani tego kota darmozjada, bo przypuszczam, z˙ e jego te˙z przy wlokła´s! Brin rozejrzała si˛e za Szeptem i zaskoczona stwierdziła, z˙ e znowu zniknał. ˛ Jeszcze przed chwila˛ był dokładnie za nimi. Kimber Boh usiadła przy dziadku. — Dlaczego przynajmniej nie spróbujesz ich polubi´c? — spytała cicho.

249

— Po co? — Stary prychnał. ˛ — Nie potrzeba mi przyjaciół! Przyjaciele to tylko same kłopoty! Ciagle ˛ oczekuja,˛ z˙ e co´s dla nich zrobisz, ciagle ˛ chca˛ jakiej´s przysługi albo czego´s. Miałem ju˙z dosy´c przyjaciół w dawnych czasach, dziewczyno. Nie masz poj˛ecia o z˙ yciu, w tym cały kłopot! Dziewczyna spojrzała przepraszajaco ˛ na Rona i Brin i skin˛eła głowa˛ w stron˛e pustej ławy. Bez słowa usiedli naprzeciw niej. Kimber zwróciła si˛e ponownie do starego. — Nie mo˙zesz by´c taki. Nie wolno ci by´c takim egoista.˛ — Jestem stary i mog˛e by´c, jaki chc˛e! — mruknał ˛ rozdra˙zniony Coglin. — Kiedy ja mówiłam co´s takiego, nazywałe´s mnie zepsutym dzieckiem i odsyłałe´s do mojego pokoju, pami˛etasz? — To było co innego! — Mam ci˛e odesła´c do twego pokoju? — zapytała, przemawiajac ˛ do starego jak matka do dziecka i s´ciskajac ˛ jego dłonie. — A mo˙ze wolisz, z˙ ebym odeszła razem z Szeptem, bo przecie˙z jeste´smy twoimi przyjaciółmi, a ty nie potrzebujesz przyjaciół. Coglin zacisnał ˛ z˛eby na ustniku fajki, jakby chciał go odgry´zc´ , i skulił si˛e ponuro w fałdach peleryny, odmawiajac ˛ odpowiedzi. Brin zerkn˛eła na Rona, który porozumiewawczo uniósł brwi. Było dla nich jasne, z˙ e pomimo młodego wieku, to Kimber stanowiła sił˛e tej dziwnej, małej rodziny. Dziewczyna pochyliła si˛e i lekko ucałowała policzek dziadka. — Wiem, z˙ e tak naprawd˛e nie wierzysz w to, co powiedziałe´s. Wiem, z˙ e jeste´s dobrym, łagodnym człowiekiem i kocham ci˛e. — Obj˛eła ramionami chude ciało starego i przytuliła go. Ku zaskoczeniu Brin ramiona Coglina uniosły si˛e na moment i oddały u´scisk. — Powinni zapyta´c, zanim tu przyszli — mruknał, ˛ niewyra´znym gestem wskazujac ˛ dziewczyn˛e i górala. — Wiesz, z˙ e mogłem ich zrani´c. — Tak, dziadku, wiem — odpowiedziała dziewczyna. — Ale teraz sa˛ tutaj. Odnale´zli ci˛e po długiej podró˙zy i sadz˛ ˛ e, z˙ e powiniene´s dowiedzie´c si˛e, co ich sprowadza i czy nie mo˙zesz im jako´s pomóc. Brin i Ron raz jeszcze wymienili pospieszne spojrzenia. Coglin uwolnił si˛e z obj˛ec´ Kimber, mamroczac ˛ co´s i potrzasaj ˛ ac ˛ głowa,˛ a jego cienkie włosy ta´nczyły w s´wietle ksi˛ez˙ yca jak srebrne nici. — Przekl˛ety kot. Gdzie polazł tym razem? Szept! Wyła´z, ty nic-nie-wartestworzenie! Nie b˛ed˛e tu siedział. . . — Dziadku! — Dziewczyna przerwała stanowczo. Stary spojrzał na nia˛ zaskoczony, kiedy skin˛eła w stron˛e Rona i Brin. — Nasi przyjaciele, dziadku. Zapytasz ich? Zmarszczki na twarzy starego pogł˛ebiły si˛e jeszcze, kiedy zmarszczył brwi. — No dobrze — fuknał ˛ rozdra˙zniony. — Co was tutaj sprowadza?

250

— Potrzebujemy kogo´s, kto przeprowadzi nas przez ten kraj — odpowiedziała natychmiast Brin. Ledwo s´miała z˙ ywi´c nadziej˛e, z˙ e zaoferuje im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali. — Powiedziano nam, z˙ e Coglin mo˙ze zna´c drog˛e. — Gdyby nie to, z˙ e Coglina ju˙z dawno nie ma! — warknał ˛ stary, ale ostrzegawcze spojrzenie Kimber uciszyło go natychmiast. — A zatem, przez jaki kraj zamierzacie podró˙zowa´c? ´ — Srodkowy Anar — odpowiedziała Brin. — Darklin, bagniska poza nim i cały czas na wschód do Ravenshorn. — Przerwała na chwil˛e. — A˙z do Maelmord. — Ale˙z tam sa˛ w˛edrowcy! — wykrzykn˛eła Kimber. — Jaki macie powód, aby jecha´c do tej czarnej dziury? — zapytał podniecony starzec. Brin zawahała si˛e, widzac, ˛ dokad ˛ zmierza rozmowa. — Chcemy zniszczy´c w˛edrowców. — Zniszczy´c w˛edrowców! — Coglin osłupiał. — Niby czym, dziewczyno? — Pie´snia.˛ Magia,˛ która. . . — Pie´snia? ˛ Tym s´piewaniem? Tego wła´snie zamierzasz u˙zy´c? — Coglin zerwał si˛e na nogi, podskakujac ˛ dziko i wymachujac ˛ chudymi ramionami. — Robicie ze mnie wariata? Wyno´scie si˛e stad! ˛ Wynocha z mojego domu! Precz, precz! Kimber Boh wstała i delikatnie pchn˛eła starego z powrotem na ław˛e. Przemawiała do niego uspokajajaco, ˛ a on nie przestawał bombardowa´c ich swoja˛ perora.˛ Uciszenie go zaj˛eło jej par˛e chwil. Kiedy otuliła go ponownie peleryna,˛ zwróciła si˛e do Rona i Brin. — Brin Ohmsford — przemówiła, a na jej twarzy malowała si˛e wyjatkowa ˛ powaga. — Maelmord to nie miejsce dla ciebie. Nawet ja tam nie pójd˛e. Brin niemal si˛e u´smiechn˛eła, słyszac ˛ wyra˙zony z takim naciskiem zakaz. — Ale ja nie mam wyboru, Kimber — wyja´sniła łagodnie. — Musz˛e tam i´sc´ . — A ja musz˛e i´sc´ z nia˛ — dodał niech˛etnie Ron. — Kiedy tylko znajd˛e miecz. Najpierw musz˛e odnale´zc´ miecz. Kimber popatrzyła na nich i zmieszana pokr˛eciła głowa.˛ — Nie rozumiem. Jaki miecz? Dlaczego musicie i´sc´ do Maelmord? Dlaczego musicie zniszczy´c w˛edrowców? Brin znowu si˛e zawahała, tym razem z ostro˙zno´sci. Jak wiele powinna wyjawi´c o po´scigu, który przywiódł ja˛ do tego kraju? Jak wiele mo˙ze ujawni´c prawdy, która˛ jej powierzono? Lecz kiedy popatrzyła w oczy Kimber, ostro˙zno´sc´ , która kazała jej ukrywa´c wszystko tak starannie, rozpłyn˛eła si˛e nagle, tracac ˛ znaczenie. Allanon nie z˙ ył, odszedł z czterech krain na zawsze. Magia, która˛ podarował Ronowi, aby jej strzegł, przepadła. Była samotna, zm˛eczona i przera˙zona. Jedynie rozpacz pchała ja˛ naprzód w tej niesłychanej podró˙zy.

251

Je´sli chciała prze˙zy´c, musiała przyja´ ˛c ka˙zda˛ pomoc, niewa˙zne skad. ˛ Ukrywanie prawdy i sprytne zwodzenie było domena˛ Allanona, cz˛es´cia˛ jego osobowo´sci. Ale jej było to zawsze obce. Opowiedziała wi˛ec dziewczynie i starcowi wszystko, co jej powiedziano i co wydarzyło si˛e od czasu, kiedy Allanon po raz pierwszy pojawił si˛e w Shady Vale. Nie ukryła niczego z wyjatkiem ˛ sekretów, których nie wyjawiła nawet Ronowi. Nie powiedziała im o przera˙zajacych ˛ podejrzeniach i dr˛eczacych ˛ szeptach o mrocznej i niezgł˛ebionej mocy pie´sni. Zaj˛eło to du˙zo czasu, ale po raz pierwszy starzec siedział cicho, a dziewczyna słuchała razem z nim w pełnej zdumienia ciszy. Kiedy sko´nczyła, odwróciła si˛e do Rona, aby sprawdzi´c, czy ma co´s do dodania, ale góral bez słowa pokr˛ecił głowa.˛ — Rozumiesz wi˛ec, z˙ e musz˛e i´sc´ — powtórzyła po raz ostatni, patrzac ˛ na Kimber i Coglina. Czekała. — Masz w sobie magi˛e elfów, h˛e? — mruknał ˛ Coglin, patrzac ˛ na nia˛ przenikliwie. — Na wszystkim, co robisz, spoczywa dotyk druida. Ja te˙z mam co´s z tego, wiesz? Odrobin˛e tajemnej wiedzy. Tak, ja te˙z to mam. Kimber delikatnie dotkn˛eła jego ramienia. — Czy mo˙zemy pomóc im odnale´zc´ drog˛e na wschód, dziadku? — Na wschód? Znam cała˛ wschodnia˛ krain˛e wszerz i wzdłu˙z. Hearthstone, Darklin, Stare Bagniska, wszystko a˙z do Ravenshorn, a˙z do Maelmord. — W zamy´sleniu pokr˛ecił zasuszona˛ głowa.˛ — Strzeg˛e tej odrobiny, która˛ posiadam. W˛edrowcy zostawiaja˛ mnie w spokoju, nie przychodza˛ do doliny. Jakkolwiek poza nia˛ chodza,˛ gdzie maja˛ ochot˛e. To ich kraj. — Posłuchaj mnie, dziadku. — Wnuczka szturchn˛eła go lekko. — Musimy pomóc naszym przyjaciołom. Ty, Szept i ja. Coglin przez chwil˛e patrzył na nia˛ bez słowa, a potem wyrzucił w gór˛e r˛ece. — To strata czasu! — oznajmił. — Niedorzeczna strata czasu! — Ko´scisty palec uniósł si˛e, aby dotkna´ ˛c nosa dziewczyny. — Musisz nauczy´c si˛e lepiej my´sle´c! Uczyłem ci˛e tego! Przypu´sc´ my, z˙ e im pomo˙zemy, przypu´sc´ my, z˙ e poprowadzimy tych dwoje prosto przez Darklin, prosto przez Stare Bagniska, prosto do Ravenshorn i do samej czarnej dziury Maelmord. Przypu´sc´ my! A co potem? Powiedz mi! Co b˛edzie potem? — To wystarczy, aby. . . — Brin próbowała odpowiedzie´c. — Wystarczy? — wykrzyknał ˛ Coglin, przerywajac ˛ jej szorstko. — Nie tak szybko, dziewczyno! Urwiska wyrosna˛ przed toba˛ jak s´ciana, wysokie na setki stóp. Całe połacie nagich skał. Wsz˛edzie gnomy. Co si˛e stanie potem? Co zrobisz? — Palec starego wycelował w nia˛ niczym sztylet. — Nie przejdziesz, dziewczyno! Nie przejdziesz! Nie pokonasz takiej odległo´sci, nie znajac ˛ drogi! — Znajdziemy drog˛e — zapewniła go stanowczo Brim

252

— Tfu! — Stary splunał ˛ i skrzywił si˛e. — W˛edrowcy dopadna˛ was w mgnieniu oka! Zobacza˛ was w połowie wspinaczki, je´sli w ogóle znajdziecie miejsce, gdzie mo˙zna b˛edzie si˛e wspia´ ˛c, ot co! A mo˙ze magia uczyni was niewidzialnymi? Potrafisz to zrobi´c? Brin zacisn˛eła szcz˛eki. — Znajdziemy drog˛e — powtórzyła. — Mo˙ze tak, a mo˙ze nie — odezwał si˛e nagle Ron. — Nie podoba mi si˛e to wszystko, Brin. Stary zna ten kraj i je´sli twierdzi, z˙ e sa˛ tu same otwarte przestrzenie, to powinni´smy wzia´ ˛c to pod uwag˛e, zanim wyruszymy. — Spojrzał na Coglina, jakby chciał si˛e upewni´c, z˙ e starzec naprawd˛e wie, o czym mówi. — Poza tym, wszystko po kolei. Zanim ruszymy na szlak przez Estlandi˛e, musimy odzyska´c miecz. To jedyna prawdziwa ochrona przed w˛edrowcami. — Nie ma ochrony przed w˛edrowcami! — Coglin prychnał. ˛ Brin przez chwil˛e wpatrywała si˛e w górala, po czym odetchn˛eła gł˛eboko. — Ron, musimy zapomnie´c o mieczu — powiedziała łagodnie. — Przepadł i nie damy rady go odnale´zc´ . Allanon powiedział, z˙ e odnajdzie on drog˛e do ludzkich rak, ˛ ale nie powiedział, czyje to b˛eda˛ dłonie ani jak wiele czasu upłynie, zanim tak si˛e stanie. Nie mo˙zemy. . . — Nie zrobimy kroku bez miecza! — Szcz˛eki Rona zacisn˛eły si˛e, kiedy uciał ˛ krótko jej perswazje. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e panowała cisza. — Nie mamy wyboru — odezwała si˛e w ko´ncu Brin. — A przynajmniej ja nie mam. — Zatem w drog˛e. — Coglin odsunał ˛ ich oboje machni˛eciem r˛eki. — W drog˛e i zostawcie nas w spokoju. Wy i wasze idiotyczne plany przemierzenia dołu i zniszczenia w˛edrowców! Bzdury! Jed´zcie, uciekajcie z naszego domu, przekl˛eci. . . Szept, gdzie polazłe´s, ty nic nie warty. . . Poka˙z si˛e albo. . . Iiii! Wrzasnał ˛ zaskoczony, kiedy wielki kot wynurzył si˛e z ciemno´sci tu˙z przy nim i przycisnał ˛ zimny pysk do nagiego ramienia starego, mrugajac ˛ l´sniacymi ˛ s´lepiami. Rozw´scieczony niespodzianka˛ Coglin zamachnał ˛ si˛e na kota i poku´stykał kilka jardów dalej, pod gał˛ezie wierzby, klnac ˛ gło´sno. Szept patrzył za nim, po czym podszedł i poło˙zył si˛e na ławie obok Kimber. — My´sl˛e, z˙ e dziadek da si˛e namówi´c, z˙ eby pokaza´c wam drog˛e na wschód. Przynajmniej do Ravenshorn. — Kimber zadumała si˛e. — A dalej. . . — Zaczekaj chwil˛e. . . Przemy´slmy to. — Ron błagalnym gestem uniósł dłonie. Odwrócił si˛e do Brin. — Wiem, z˙ e postanowiła´s dopełni´c poszukiwa´n, które zlecił ci Allanon. Rozumiem, z˙ e musisz to zrobi´c i pójd˛e z toba˛ do samego ko´nca. Ale musimy mie´c miecz, Brin. Nie rozumiesz tego? Musimy! Nie mamy z˙ adnej innej broni, aby zmierzy´c si˛e z Widmami Mord! — Jego twarz s´ciagn˛ ˛ eła rozpacz. — Na kocia˛ dusz˛e, jak mam ci˛e ochroni´c bez miecza?

253

Brin zawahała si˛e, my´slac ˛ nagle o mocy pie´sni i o tym, co potrafiła ona uczyni´c z m˛ez˙ czyznami ze Spanning Ridge w „Centrum Rookera”. Ron o tym nie wiedział. Nie chciała, z˙ eby wiedział, ale taka moc stanowiła bro´n wi˛eksza,˛ ni˙z pragn˛eła, i nienawidziła my´sli, z˙ e z˙ yje w jej wn˛etrzu. Ron był taki pewny, z˙ e musi odzyska´c moc miecza Leah. Ona jednak czuła, z˙ e tak jak magia pie´sni, a przed nia˛ magia Kamieni Elfów, miecz Leah zawierał w sobie jasne i ciemne moce, z˙ e mógł zarówno szkodzi´c, jak i pomaga´c temu, kto go u˙zywał. Spojrzała na Rona i w jego szarych oczach dostrzegła miło´sc´ , która mieszała si˛e z prze´swiadczeniem, z˙ e nie b˛edzie mógł jej pomóc bez magii podarowanej mu przez Allanona. Czaiła si˛e w nich rozpacz. Nie rozumiał. — Nie jeste´smy w stanie odnale´zc´ miecza, Ron — powiedziała mi˛ekko. Patrzyli na siebie bez słowa, siedzac ˛ blisko siebie na ławie, zagubieni w cieniu starej wierzby. Zrezygnuj, błagała Brin w my´slach. Zrezygnuj. Coglin dołaczył ˛ do nich, powłóczac ˛ nogami i ciagle ˛ mamroczac ˛ co´s do Szepta. Usiadł ci˛ez˙ ko na drugim ko´ncu ławy i zaczał ˛ bezmy´slnie bawi´c si˛e fajka.˛ — By´c mo˙ze jest jaki´s sposób — powiedziała nagle Kimber, a jej cichy głosik przerwał milczenie. Wszystkie oczy zwróciły si˛e ku niej. — Mogliby´smy zapyta´c Grimponda. — Ha! — Coglin parsknał. ˛ — Równie dobrze mo˙zemy zapyta´c dziury w ziemi! Ale Ron natychmiast si˛e zerwał. — Co to jest Grimpond? — To awatara — wyja´sniła cicho dziewczyna. — Duch z˙ yjacy ˛ w jeziorze na północ od Hearthstone, w wysokich górach. Powiedział mi kiedy´s, z˙ e zawsze tam z˙ ył. Jeszcze przed zniszczeniem starego s´wiata, przed s´wiatem wró˙zek. Posiada magi˛e starego s´wiata w swoim dotyku i widzi sekrety ukryte przed wzrokiem ludzi. — Czy powie mi, gdzie mog˛e odnale´zc´ miecz Leah? — naciskał niespokojnie Ron, nie zwracajac ˛ uwagi na dło´n Brin na swoim ramieniu, która próbowała go powstrzyma´c. — Ha, ha, spójrzcie na niego! — Coglin chichotał rado´snie. — My´sli, z˙ e ma ju˙z odpowied´z, co? My´sli, z˙ e znalazł drog˛e! Grimpond wr˛eczy mu wszystkie tajemnice ziemi zapakowane w zgrabna˛ paczuszk˛e! Jest tylko jeden malutki problem, jak oddzieli´c prawd˛e od kłamstwa! Ha, ha! — O czym on mówi? — zapytał gniewnie Ron. — Có˙z to znaczy, kłamstwo od prawdy? Kimber rzuciła dziadkowi srogie spojrzenie, aby go uciszy´c, po czym odwróciła si˛e do górala.

254

— Chodzi mu o to, z˙ e awatara nie zawsze mówi prawd˛e. W wi˛ekszo´sci sa˛ to kłamstwa albo zagadki, których nikt nie umie rozwikła´c. Uczynił z tego gr˛e. Miesza prawd˛e z kłamstwem tak, z˙ e ten kto słucha, sam nie wie, w co wierzy´c. — Ale dlaczego to robi? — spytała zdumiona Brin. Dziewczyna wzruszyła ramionami. — Duchy takie sa.˛ Unosza˛ si˛e pomi˛edzy przeszło´scia˛ i przyszło´scia˛ i nie znaja˛ rzeczywisto´sci. Powiedziała to z takim znawstwem przedmiotu, z˙ e Brin przyj˛eła wszystko bez zadawania dalszych pyta´n. Poza tym tak samo było z cieniem Bremena, cz˛es´ciowo przynajmniej. Grimpondowi brakowało zapewne poczucia obowiazku, ˛ które posiadał Bremen, ale i cie´n Bremena nie powiedział wszystkiego ani nie mówił jasno o przyszłych wydarzeniach. Cz˛es´c´ prawdy nie mogła by´c nigdy ujawniona. Przyszło´sc´ nigdy nie była całkowicie niezmienna i mówienie o niej musiało by´c zawsze przysłoni˛ete tym, co mogłoby si˛e jeszcze wydarzy´c. — Dziadek nie chce, abym miała do czynienia z Grimpondem — wyja´sniała Ronowi Kimber Boh. — Nie pochwala kłamstw awatary. Mimo to rozmowy z nim bywaja˛ czasami zabawne i staja˛ si˛e interesujac ˛ a˛ gr˛e, je´sli ma si˛e ochot˛e gra´c. — Znowu przybrała gro´zna˛ min˛e. — Oczywi´scie, to zupełnie co innego, kiedy próbujesz przekona´c awatar˛e, z˙ eby powiedział prawd˛e o tym, co wie, i kiedy ci na tym zale˙zy. Nigdy nie pytałam go o przyszło´sc´ ani nie słuchałam, kiedy próbował mnie namawia´c, z˙ ebym go wysłuchała. Czasami bywa okrutny. Ron spu´scił wzrok, po czym znowu spojrzał na dziewczyn˛e. — My´slisz, z˙ e mo˙zna by go namówi´c, z˙ eby powiedział mi, co si˛e stało z mieczem? Brwi Kimber uniosły si˛e. — Namówi´c nie. Mo˙ze przekona´c. Albo oszuka´c. — Spojrzała na Brin. — Ale nie my´slałam tylko o odnalezieniu miecza. My´slałam tak˙ze o znalezieniu drogi do Ravenshorn i Maelmord. Je´sli istnieje droga, na której w˛edrowcy nie dostrzega˛ waszego nadej´scia, Grimpond b˛edzie ja˛ znał. Nastapiła ˛ długa, pełna niepokoju cisza. My´sli Brin p˛edziły jak oszalałe. Droga do Maelmord, która osłoni ich przed Widmami Mord — oto klucz, którego potrzebuje, aby dopełni´c poszukiwania Ildatch. Wolałaby, aby miecz Leah z cała˛ jego magia˛ i moca˛ przepadł na zawsze. Lecz co to szkodzi, je´sli si˛e odnajdzie, skoro nie b˛edzie potrzeby go u˙zy´c? Popatrzyła na Rona i w jego oczach dostrzegła zdecydowanie. Dla niego sprawa była przesadzona. ˛ — Musimy spróbowa´c, Brin — powiedział cicho. Pomarszczona twarz Coglina rozciagn˛ ˛ eła si˛e w zło´sliwym u´smiechu. — Dalej, góralu, próbuj! — Cichy s´miech starego przerwał nocna˛ cisz˛e. Brin zawahała si˛e. U jej stóp, rozciagni˛ ˛ ety pomi˛edzy ławami, jak najbli˙zej swej pani, Szept podniósł pot˛ez˙ ny łeb i mrugnał ˛ ciekawie. Dziewczyna wpatrzyła si˛e gł˛eboko w bł˛ekitne, okragłe ˛ oczy kota. Jak wielka musiała by´c jej rozpacz, 255

skoro była zmuszona zwróci´c si˛e o pomoc do le´snej dziewczyny, na wpół szalonego starca i kota, który lubi znika´c. Ale Allanon odszedł. . . — Czy porozmawiasz dla nas z Grimpondem? — zapytała le´sna˛ dziewczyn˛e. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e promiennie. — My´slałam, Brin, z˙ e byłoby lepiej, gdyby´s to ty z nim porozmawiała. Dopiero wtedy Coglin zaczał ˛ naprawd˛e chichota´c.

XXXII Nast˛epnego ranka Coglin ciagle ˛ jeszcze chichotał, kiedy niezwykła mała kompania ruszyła w drog˛e, aby odnale´zc´ Grimponda. Bełkoczac ˛ co´s rado´snie, maszerował z˙ wawo przez las pełen opadłych li´sci. Okazywał beztroski brak zainteresowania swoim otoczeniem, zagubiony w mrocznym, na wpół szalonym s´wiecie własnych my´sli. Mimo to jego waskie ˛ oczy spogladały ˛ cz˛esto na zmartwiona˛ twarz Brin. Czaiła si˛e w nich przebiegło´sc´ i spryt, a w jego szeptach pobrzmiewała cicha, sekretna rado´sc´ . — Spróbuj! Dziewczyno z Sudlandii, musisz tego spróbowa´c, doprawdy! Ha, ha! Porozmawiaj z Grimpondem i spytaj go o swoja˛ przyszło´sc´ ! Tajemnice tego, co jest, i tego, co b˛edzie! Przez tysiace ˛ tysi˛ecy lat Grimpond patrzy, co ludzie robia˛ z własnym z˙ yciem. Obserwuje wzrokiem, którego nie posiada nikt inny! Zapytaj, dziewczyno z południa. Dotknij tajemnic i ucz si˛e! Potem zachichotał i odszedł, kołyszac ˛ si˛e na boki. Co jaki´s czas Kimber Boh upominała go za to zachowanie, a to ostrym słowem, to znowu spojrzeniem dezaprobaty. Uwa˙zała, z˙ e zachowuje si˛e głupio i z˙ enujaco, ˛ ale na starym nie robiło to wra˙zenia i dalej szydził i naigrawał si˛e z Brin. Był stalowoszary, mglisty jesienny dzie´n. Na niebie, od zachodniego Wolfsktaag a˙z do niewyra´znych czubów le´snych drzew na wschodzie, tłoczyły si˛e kł˛eby chmur. Od północy wiał chłodny wiatr, niosac ˛ ze soba˛ okruchy li´sci i kurz, który wirował i szczypał w twarz i oczy. W s´wietle poranka puszcza miała przy´cmiona,˛ szarawa˛ barw˛e, a w jej odcieniu pojawił si˛e ju˙z pierwszy dotyk nadchodzacej ˛ zimy. Mała grupka podró˙zowała z Hearthstone na północ z Kimber Boh na czele, powa˙zna˛ i zdecydowana.˛ Tu˙z za Kimber poda˙ ˛zali Ron i Brin, stary Coglin ta´nczył wokół nich, a Szept wybiegł daleko naprzód w ciemna˛ g˛estwin˛e drzew. Przeszli w cieniu wyniosłej skały, od której dolina wzi˛eła swoja˛ nazw˛e, i ruszyli dalej z szerokich, łysych połaci otaczajacych ˛ kotlin˛e do puszczy rozciagaj ˛ acej ˛ si˛e poni˙zej. Uschni˛ete drzewa i krzewy tamowały im drog˛e w i tak ju˙z g˛estej i splatanej ˛ masie drzew. Zanim nadeszło południe, wyra´znie zmniejszyli tempo marszu. Coglin nie fruwał ju˙z wokół nich jak ptak na wolno´sci. Puszcza zaciskała wokół nich swoje kr˛egi. Szli rz˛edem, ostro˙znie wybierajac ˛ drog˛e. Jedynie Szept w˛edrował 257

swobodnie, przenikajac ˛ przez ciemna˛ mas˛e drzew niczym bezszelestny, l´sniacy ˛ cie´n. Wraz z upływem dnia teren stawał si˛e coraz bardziej poszarpany i nierówny. W oddali wznosiły si˛e ponad drzewami ciemne kraw˛edzie górskich szczytów. Drog˛e przecinały im ogromne głazy i urwiste turnie, tak wi˛ec wi˛ekszo´sc´ ich drogi wymagała wspinaczki. Wiatr cichł w miar˛e zbli˙zania si˛e pasma gór, a las czu´c było zgnilizna˛ i ple´snia.˛ W ko´ncu jednak wydostali si˛e z długiego, gł˛ebokiego jaru i stan˛eli na skraju waskiej ˛ doliny opadajacej ˛ w dół przez dwa wyniosłe, górskie pasma, ginace ˛ na północy w s´cianie mgły. — To tam. — Kimber wskazała w głab ˛ doliny, gdzie g˛este skupisko s´wierków otaczało jezioro, którego wody pokrywał płaszcz wirujacej ˛ mgły, przesuwanej podmuchami wiatru. — Grimpond! — Coglin zachichotał, delikatnie tracaj ˛ ac ˛ palcem rami˛e Brin. Zeszli przez g˛estwin˛e s´wierków porastajacych ˛ g˛esto zbocza doliny i skierowali si˛e w dół, gdzie nad małym jeziorkiem wirowała ospale mgła. Nie docierał tutaj z˙ aden podmuch wiatru, powietrze stało w miejscu, a w lesie panowała cisza. Szept zniknał ˛ całkowicie. Na ziemi le˙zały porozrzucane okruchy skał i s´wierkowe igliwie, na których skrzypiały i trzeszczały ich skórzane buty. Był s´rodek dnia, ale chmury i mgła zasłoniły s´wiatło tak skutecznie, z˙ e wydawało si˛e, i˙z zapada zmrok. Kiedy tak szli za drobna˛ sylwetka˛ Kimber Boh, Brin odkryła, z˙ e nasłuchuje ciszy lasu i wypatruje w mroku jakich´s oznak z˙ ycia. Rósł w niej niepokój. Co´s tutaj było — ukrytego, odra˙zajacego. ˛ Czuła jego wyczekiwanie. Rozsnuta pomi˛edzy s´wierkami mgła zacz˛eła opada´c. Szli naprzód i kiedy wydawało si˛e, z˙ e zaraz pochłonie ich całkowicie, wyszli nagle na mała˛ polank˛e, na której wiekowe, kamienne ławy otaczały otwarte palenisko, pełne czarnego popiołu i wypalonych kłód drewna. Na przeciwległym ko´ncu polany zaczynał si˛e wydeptany szlak prowadzacy ˛ w mgł˛e. — Stad ˛ musisz i´sc´ ju˙z sama. — Kimber zwróciła si˛e do Brin. — Dojdziesz tym szlakiem na skraj jeziora. Tam przyjdzie do ciebie Grimpond. — I b˛edzie ci szeptał sekrety do uszka! — Coglin zarechotał, kucajac ˛ przy niej. — Dziadku — upomniała go dziewczyna. — Prawd˛e i kłamstwa, ale co jest czym? — Coglin zachichotał wyzywajaco ˛ i odskoczył pod s´wierki. — Nie daj si˛e przestraszy´c — poradziła Kimber, a na jej twarzyczce chochlika pojawiła si˛e troska, kiedy dostrzegła zmartwione oczy Brin. — Nie spotka ci˛e od Grimponda z˙ adna krzywda. To tylko cie´n. — Mo˙ze kto´s z nas powinien z toba˛ pój´sc´ — zaproponował niespokojnie Ron, ale Kimber natychmiast potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ 258

— Grimpond b˛edzie rozmawiał tylko z jedna˛ osoba,˛ z nikim wi˛ecej. Je´sli zobaczy kogo´s jeszcze, nawet si˛e nie poka˙ze. — U´smiechn˛eła si˛e krzepiaco. ˛ — Brin musi i´sc´ sama. — A wi˛ec postanowione. — Brin skin˛eła głowa.˛ — Ale pami˛etaj — ostrzegła Kimber — uwa˙zaj na to, co usłyszysz. Wiele b˛edzie fałszem lub zagadka.˛ — Ale jak mam rozpozna´c, co jest kłamstwem, a co prawda? ˛ — zapytała Brin. Kimber ponownie pokr˛eciła głowa.˛ — Sama musisz zdecydowa´c. Grimpond mo˙ze si˛e z toba˛ bawi´c. Poka˙ze ci si˛e i powie, co zechce i jak zechce. B˛edzie z ciebie szydził. Ma zwyczaj bawi´c si˛e w ró˙zne gierki. Ale by´c mo˙ze potrafisz gra´c lepiej od niego. — Dotkn˛eła ramienia Brin. — Dlatego wła´snie uwa˙zam, z˙ e to ty powinna´s rozmawia´c z Grimpondem, a nie ja. Władasz magia.˛ U˙zyj jej, je´sli b˛edziesz mogła. By´c mo˙ze pie´sn´ b˛edzie w stanie ci pomóc. Ze skraju polany rozległ si˛e s´miech Coglina, ale Brin zignorowała go. Owin˛eła si˛e cia´sniej peleryna˛ i skin˛eła głowa.˛ — By´c mo˙ze. Spróbuj˛e. Kimber u´smiechn˛eła si˛e, marszczac ˛ piegowata˛ buzi˛e, a potem impulsywnie u´sciskała Brin. — Powodzenia, Brin. Zaskoczona dziewczyna oddała u´scisk, jedna˛ r˛eka˛ gładzac ˛ ciemne, długie włosy Kimber. Ron podszedł zakłopotany i pochylił si˛e, z˙ eby pocałowa´c Brin. — Uwa˙zaj na siebie. U´smiechn˛eła si˛e i obiecała, z˙ e tak zrobi. Potem raz jeszcze owin˛eła si˛e peleryna,˛ odwróciła si˛e i weszła pomi˛edzy drzewa. Mrok i mgła zamkn˛eły si˛e wokół niej niemal natychmiast tak całkowicie, z˙ e zgubiła si˛e ju˙z po kilku jardach w s´wierkowym zagajniku. Wszystko stało si˛e tak szybko, z˙ e zatrzymała si˛e dopiero po chwili, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e nie widzi nic wokół. Zawahała si˛e i bezradnie spojrzała w ciemno´sc´ , czekajac ˛ a˙z jej wzrok si˛e przyzwyczai. Powietrze znowu si˛e ochłodziło, a mgła znad jeziora przenikała jej ubranie chłodnym, mokrym dotykiem. Min˛eło par˛e długich, niespokojnych minut, a˙z w ko´ncu odkryła, z˙ e jest w stanie rozró˙zni´c smukłe sylwetki s´wierków rosna˛ ce na wyciagni˛ ˛ ecie dłoni, blednace ˛ i pojawiajace ˛ si˛e niczym widma w wirujacej ˛ mgle. Nie ma co czeka´c, zdecydowała. Lepiej ju˙z nie b˛edzie. Odrzucajac ˛ niepokój i niepewno´sc´ , ruszyła ostro˙znie naprzód, szukajac ˛ po omacku drogi wyciagni˛ ˛ etymi ramionami. Wyczuwała raczej ni˙z widziała szlak wijacy ˛ si˛e w dół pomi˛edzy drzewami w kierunku jeziora. Mijały minuty. W ciszy zamglonego lasu słyszała łagodny odgłos wody uderzajacej ˛ o brzeg jeziora.

259

Zwolniła kroku i próbowała przebi´c wzrokiem mgł˛e, aby odnale´zc´ to, co miało tu na nia˛ czeka´c. Ale poza szara˛ mgiełka˛ nie było nic wida´c. Ostro˙znie podeszła naprzód. Nagle drzewa i mgła rozstapiły ˛ si˛e przed nia˛ i znalazła si˛e na waskim, ˛ naje˙zonym skałami brzegu wychodzacym ˛ na zamglone, szare wody jeziora. Przed Brin rozciagała ˛ si˛e pustka, tumany mgły wyrastały przed nia˛ niczym s´ciana i zamykały si˛e wokół niej. . . Przeniknał ˛ ja˛ chłód i wydzierajac ˛ ciepło z jej ciała, pozostawił je niczym pusta,˛ zmro˙zona˛ skorup˛e. Przestraszona rozejrzała si˛e szybko wokół. Co to było? Nagle poczuła gwałtowny przypływ gniewu — ostry, gorzki, twardy, rosnacy ˛ na przekór strachowi. Ogie´n, który w niej zapłonał, ˛ odegnał chłód i strach, pokonujac ˛ je i rozniecajac ˛ w dziewczynie nieugi˛eta˛ stanowczo´sc´ . Stojac ˛ tak na brzegu jeziorka, samotna w okrywajacej ˛ je mgle, poczuła nagle niesamowity przypływ mocy. Czuła si˛e zdolna, w tej wła´snie chwili, pokona´c wszystko, co stanie jej na drodze. We mgle co´s si˛e gwałtownie poruszyło i dziwne uczucie mocy znikn˛eło, uciekło niczym złodziej z powrotem w głab ˛ jej duszy. Nie pojmowała, co stało si˛e z nia˛ przez t˛e krótka˛ chwil˛e, ale nie było teraz czasu, z˙ eby si˛e nad tym zastanawia´c. Mgła ciagle ˛ si˛e poruszała. Cienie zebrały si˛e razem i z szaro´sci wynurzył si˛e ciemny kształt i zaczał ˛ zbli˙za´c si˛e do niej, unoszac ˛ si˛e ponad wodami jeziora. Dziewczyna obserwowała jego nadej´scie. Widmowa posta´c, otulona całunem mgły, płyn˛eła bezszelestnie w powietrzu w kierunku brzegu i czekajacej ˛ na nim dziewczyny. Owini˛eta była w płaszcz z kapturem, bezcielesna jak mgła, która ja˛ zrodziła. Widmo przybrało kształt ludzkiej postaci, ale nie miało twarzy. W ko´ncu cie´n zwolnił i zatrzymał si˛e kilka stóp przed nia,˛ zawieszony ponad wodami jeziora. Niedbale skrzy˙zował przed soba˛ ramiona, a wokół jego szarej sylwetki wirowała mgła. Powoli uniósł ku dziewczynie zakapturzona˛ twarz. Spod kaptura zal´sniły dwa czerwone ogniki. — Spójrz na mnie, dziewczyno z Vale — wyszeptał cie´n, a jego głos brzmiał jak syk uwolnionej pary. — Spójrz na Grimponda! Okryta kapturem głowa uniosła si˛e jeszcze wy˙zej i cienie osłaniajace ˛ twarz widma opadły. Brin wpatrzyła si˛e w nia˛ z przera˙zeniem i niedowierzaniem. Twarz, która˛ ukazał jej Grimpond, była jej własna˛ twarza.˛ *

*

*

Jair obudził si˛e w pustej, ciemnej i ociekajacej ˛ wilgocia˛ celi w Dun Fee Aran. Przez male´nki s´wietlik w kamiennej s´cianie izby przenikał, niczym waskie ˛ ostrze no˙za, cienki promie´n szarawego s´wiatła. Znowu mamy dzie´n, pomy´slał chłopiec, rozpaczliwie usiłujac ˛ s´ledzi´c upływ czasu. Wydawało si˛e, z˙ e min˛eły ju˙z całe tygodnie, ale zdawał sobie spraw˛e, z˙ e to dopiero drugi dzie´n jego wi˛ezienia. Oprócz 260

mwellreta i niemego gnoma nie widział z˙ adnej z˙ ywej duszy i z nikim innym nie rozmawiał. Wyprostował si˛e ostro˙znie i usiadł na zle˙załej słomie. Kostki i nadgarstki skr˛epowane miał ła´ncuchami przymocowanymi do stalowego kółka w s´cianie. Kajdany zało˙zył mu stra˙znik ju˙z drugiego dnia na rozkaz Stythysa. Kiedy Jair podniósł si˛e, ła´ncuchy zagrzechotały gło´sno w gł˛ebokiej ciszy, a ich brz˛ek potoczył si˛e echem wzdłu˙z korytarza za stalowymi drzwiami celi. Znu˙zony mimo długiego snu, chłopiec nasłuchiwał, a˙z echo ucichło w oddali, wyczekujac ˛ w napi˛eciu, a˙z odpowie mu inny d´zwi˛ek. Nic si˛e jednak nie stało. Nikt go nie usłyszy i nikt nie przyjdzie mu z pomoca.˛ Oczy napełniły mu si˛e łzami i spłyn˛eły po policzkach, moczac ˛ poplamiony ˙ przód tuniki. Na co liczył? Ze kto´s si˛e tu pojawi i pomo˙ze mu uciec z tej czarnej dziury? Potrzasn ˛ ał ˛ głowa,˛ próbujac ˛ opanowa´c bolesna˛ pewno´sc´ , z˙ e nie ma dla niego ratunku. Cała kompania z Culhaven przepadła — zgubieni, zabici albo rozproszeni. Nawet Slanter. Szorstkim ruchem otarł łzy, walczac ˛ z ogarniajac ˛ a˛ go rozpacza.˛ Nie szkodzi, z˙ e nikt nie przyjdzie. Nigdy nie da mwellretowi tego, czego chce jaszczur, przysiagł ˛ sobie cicho. I znajdzie jaki´s sposób, z˙ eby stad ˛ uciec. Raz jeszcze szarpnał ˛ mocowania i zapi˛ecia ła´ncuchów, próbujac ˛ osłabi´c je tak, z˙ eby mógł si˛e uwolni´c. Robił tak za ka˙zdym razem po przebudzeniu. Przez kilka długich chwil ciagn ˛ ał ˛ i skr˛ecał stal, wpatrujac ˛ si˛e z nadzieja˛ w okowy w ciemnos´ciach celi. W ko´ncu jednak poddał si˛e, tak jak zawsze zreszta.˛ Ludzkie ciało było bezsilne przeciwko kutemu z˙ elastwu. Jedynie klucz stra˙znika mógłby go uwolni´c. Wolny. Powtarzał w my´slach to słowo. Musi znale´zc´ sposób, aby si˛e uwolni´c. Musi. Pomy´slał o Brin. Zaczał ˛ zastanawia´c si˛e nad tym, co widział ostatnio w zwierciadle kryształu wizji. Jak niesamowity i smutny był to widok — jego siostra siedzaca ˛ samotnie przed ogniskiem, z twarza˛ s´ciagni˛ ˛ eta˛ bólem i rozpacza,˛ wpatrujaca ˛ si˛e w puszcz˛e. Co sprawiło, z˙ e Brin czuła si˛e tak nieszcz˛es´liwa? Jego dło´n nie´smiało wyciagn˛ ˛ eła si˛e do wybrzuszenia na przedzie tuniki, gdzie le˙zał ukryty kryształ. Stythys jeszcze go nie odnalazł, tak samo jak i sakiewki ze Srebrnym Pyłem. Jair trzymał je przezornie ukryte w ubraniu za ka˙zdym razem, kiedy mwellret znajdował si˛e w pobli˙zu. Stwór pojawiał si˛e w celi do´sc´ cz˛esto, wysuwajac ˛ si˛e bezszelestnie z ciemno´sci, kiedy chłopak najmniej si˛e tego spodziewał. Wynurzał si˛e z mroku ukradkiem niczym jakie´s odra˙zajace ˛ widmo, aby si˛e przypochlebia´c i namawia´c, obiecywa´c i przera˙za´c. Daj mi to, o co prosz˛e, a b˛edziesz wolny. . . Powiedz mi, co chc˛e wiedzie´c! Twarz Jaira st˛ez˙ ała w wyrazie zdecydowania. Pomóc temu potworowi? Nie zrobi tego za nic w s´wiecie! Szybkim ruchem uniósł spod tuniki srebrny ła´ncuch z kamieniem i przytrzymał go czule w zło˙zonych dłoniach. Była to jego jedyna wi˛ez´ ze s´wiatem w tej celi, jedyny s´rodek, aby dowiedzie´c si˛e czego´s o Brin. Wpatrywał si˛e w kryształ 261

i powoli rosło w nim postanowienie. U˙zyje go jeszcze jeden raz. Wiedział, z˙ e musi by´c ostro˙zny, ale przecie˙z potrzebował jedynie chwilki. Wezwie obraz, a potem szybko go odegna. Potwór nigdy si˛e o tym nie dowie. Musi wiedzie´c, co si˛e stało z Brin. Tulac ˛ kryształ w dłoniach, zaczał ˛ s´piewa´c. Jego głos mi˛ekko i cicho przyzywał u´spiona˛ moc kamienia, si˛egajac ˛ w jego mroczna˛ gł˛ebi˛e. Z kryształu powoli uniosło si˛e s´wiatło i wypłyn˛eło na zewnatrz ˛ powodzia˛ bieli, która roz´swietliła straszliwy mrok i sprawiła, z˙ e na twarzy Jaira pojawił si˛e nieoczekiwany u´smiech. Brin! krzyknał ˛ cicho. ´ Obraz o˙zył i w powietrzu przed nim zawisła twarz dziewczyny. Spiewał wcia˙ ˛z cicho i równo. Obraz wyostrzył si˛e. Brin stała teraz na brzegu jeziora. Smutek na jej twarzy zamienił si˛e w przera˙zenie. Stojac ˛ bez ruchu, wpatrywała si˛e poprzez szare, zamglone wody w zakapturzona˛ zjaw˛e wiszac ˛ a˛ w powietrzu. Obraz powoli odwracał si˛e, podczas gdy Jair s´piewał, tak z˙ e mógł ujrze´c twarz zjawy. Pie´sn´ zachwiała si˛e i zamarła, kiedy jej oblicze przybli˙zyło si˛e. To była twarz Brin! Nagle ukradkowy szmer z korytarza sprawił, z˙ e ciało Jaira zamieniło si˛e w sopel lodu. Umilkł natychmiast i niesamowity obraz zgasł. Dłonie chłopca zamkn˛eły si˛e wokół kryształu i rozpaczliwie usiłowały ukry´c go w poszarpanym odzieniu. Wiedział jednak, z˙ e ju˙z jest za pó´zno. — Widz˛e, mały przyjacielu, z˙ e znalazłe´s sssposób, aby mi pomóc — wysyczał znajomy gadzi głos i przez otwarte drzwi celi wkroczył mwellret. *

*

*

Na brzegu jeziora Grimpond zapanowała długa, nieko´nczaca ˛ si˛e chwila ciszy, przerywana jedynie słabym uderzaniem szarych wód o skały. Widmo i dziewczyna patrzyli na siebie przez mrok i mgł˛e, niczym nieme duchy przywołane z innego s´wiata i czasu. — Spójrz na mnie! — rozkazał cie´n. Brin nie spu´sciła wzroku. W twarzy Grimponda widziała swoja˛ własna˛ twarz — wyn˛edzniała˛ i naznaczona˛ bólem, a tam, gdzie powinny znajdowa´c si˛e jej ciemne oczy, płon˛eły niczym w˛egle dwie purpurowe szczeliny s´wiatła. Z ust cienia wydobył si˛e jej własny s´miech, natrzasaj ˛ ac ˛ si˛e z niej. Zdradliwy, cichy i na wskro´s zły. — Znasz mnie? — Usłyszała szept. — Powiedz moje imi˛e. — Brin przełkn˛eła z trudem, pokonujac ˛ ucisk w gardle. ´ — Ty jeste´s Grimpond. — Smiech stał si˛e gło´sniejszy. — Jestem toba,˛ Brin z Vale, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary. Jestem toba! ˛ Jestem opowie´scia˛ twego z˙ ycia, a w moich słowach odnajdziesz swoje przeznaczenie. Szukaj zatem, czego pragniesz. — Syczacy ˛ głos Grimponda zamilkł nagle 262

w odgłosie toczacych ˛ si˛e wód, nad którymi zawisło widmo. W gór˛e wytrysnał ˛ cienki gejzer wodnego pyłu i opadł na Brin niczym prysznic. W jego odra˙zajacym ˛ dotyku czu´c było chłód s´mierci. Purpurowe s´lepia Grimponda zw˛eziły si˛e. — Czy wiesz, dzieci˛e s´wiatła, jaka˛ ciemno´scia˛ jest Ildatch? Brin bez słowa skin˛eła głowa.˛ Grimpond roze´smiał si˛e ponuro i posunał ˛ do przodu. — Cała dawna i tera´zniejsza czarna magia zapisana jest w tej ksi˛edze. Oplatajace ˛ ja˛ nici łacz ˛ a˛ magi˛e z toba˛ i twoimi bliskimi. Wojny Ludów, wojny człowieka, s´wiat czarodziejskich istot, wszystko tam znajdziesz. Niczym głoski jednego j˛ezyka — wszystkie sa˛ jednym. Ludzka rasa dotarła do czarnej magii, poszukujac ˛ mocy, której nigdy nie mogła uczyni´c swoja,˛ a zatem poszukujac ˛ s´mierci. Zakradli si˛e do miejsca, gdzie ukryta była ksi˛ega, przyciagani ˛ z˙ adz ˛ a˛ i pragnieniem jej posiadania. Raz stan˛eli twarza˛ w twarz ze s´miercia,˛ raz ujrzeli gł˛ebi˛e nocy, a za ka˙zdym razem znajdowali to, czego szukali, i zostali zgubieni, a ich dusza prze´ mieniona na zawsze. Zwiastuny Smierci i Widma, wszyscy sa˛ jednym i zło im towarzyszace ˛ jest jedno. Głos ucichł. Umysł Brin pracował goraczkowo, ˛ usiłujac ˛ uchwyci´c znaczenie usłyszanych słów. Twarza˛ w twarz ze s´miercia.˛ . . Góra Czaszki. Przeszło´sc´ i tera´zniejszo´sc´ to jedno, Zwiastuny i Widma — o to chodziło Grimpondowi. Zrodziło ich to samo zło. I w jaki´s sposób wszystko to było razem powiazane ˛ i wypływało z jednego z´ ródła. — Stworzyła ich wszystkich czarna magia — powiedziała pospiesznie. — ´ Lorda Warlocka i Zwiastuny Smierci w czasach mojego dziadka i Widma Mord teraz. To masz na my´sli, prawda? — Prawda? — Głos zasyczał zło´sliwie. — Jeden z jednego? Gdzie le˙zy teraz lord Warlock, dziewczyno? Kto o˙zywia magi˛e i zsyła Widma Mord? Brin wpatrywała si˛e w widmo bez słowa. Czy znaczy to, z˙ e lord Warlock znowu powrócił? Ale nie, to niemo˙zliwe. . . — Głos przemawiajacy ˛ do ludzkiej rasy jest mroczny — zaintonował Grimpond. — Ten głos zrodzony jest z magii, zrodzony jest z wiedzy. Mo˙zna go znale´zc´ na wiele sposobów. Niektórzy odnajduja˛ go w słowie pisanym, niektórzy. . . w pie´sni! Brin poczuła gwałtowny chłód. — Ja do nich nie nale˙ze˛ ! — prychn˛eła. — Nie u˙zywam czarnej magii! Grimpond roze´smiał si˛e. — Nikt jej nie u˙zywa, dziewczyno z Vale. To magia u˙zywa ich. Oto klucz do wszystkiego, czego szukasz. To wszystko, czego ci teraz potrzeba. Brin ze wszystkich sił starała si˛e zrozumie´c. — Powiedz wi˛ecej — nalegała.

263

— Wi˛ecej? Wi˛ecej czego? — Zamglona sylwetka cienia zal´sniła ciemno. — Czy powiesz mi co´s o oczach? Oczach, które ci˛e s´ledza,˛ oczach, które poda˙ ˛zaja˛ za ka˙zdym twoim ruchem? Dziewczyna zesztywniała. — Miło´sc´ patrzy na ciebie, kiedy sa˛ to oczy, które rozkazuja˛ kryształowi. Ale kiedy indziej sa˛ to mroczne zamiary, kiedy oczy sa˛ s´lepe i zrodzone z twego pierworództwa. Czy widzisz? Czy twoje oczy sa˛ otwarte? Nie takie były oczy druida, kiedy z˙ ył. Mroczny cie´n swoich czasów. Były zamkni˛ete na wi˛eksza˛ cz˛es´c´ prawdy, zamkni˛ete na to, co oczywiste, cho´c my´slał, z˙ e wszystko przenika swa˛ my´sla.˛ Biedny Allanon nie widział prawdy. Dostrzegł jedynie powtórne przyj´scie Warlocka. Dostrzegł to, co było, a nie to, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Zwiedziony, biedny Allanon. Nawet w s´mierci. Pow˛edrował tam, dokad ˛ pragn˛eła go doprowadzi´c czarna magia, i kiedy dotarł do ko´nca, okazał si˛e głupcem. — My´sli Brin wirowały. — W˛edrowcy wiedzieli, z˙ e nadchodzi, prawda? Wiedzieli, z˙ e przyb˛edzie do Wolfsktaag. Dlatego był tam jachyra. ´ Smiech wzmógł si˛e i potoczył echem przez cisz˛e mgły. — Prawda zwyci˛ez˙ a! Ale by´c mo˙ze tylko raz. Nie ufaj słowom Grimponda. Czy mam mówi´c dalej? Czy powiedzie´c ci o podró˙zy do Maelmord z tym pajacem ksi˛eciem Leah i jego utracona˛ magia? ˛ O, jak rozpaczliwie chce mie´c t˛e magi˛e z powrotem, jak bardzo pragnie tego, co go zniszczy. Domy´slasz si˛e, z˙ e to go zniszczy, prawda, dziewczyno? Pozwól mu na to, a spełni si˛e jego z˙ yczenie i stanie si˛e jednym z tych, którzy pragnac ˛ tego samego, poda˙ ˛zyli ku s´mierci. On jest silnym ramieniem, które poprowadzi ci˛e do podobnego losu. Ach, czy mam ci powiedzie´c, jak umrzesz? ´ Sniada twarz Brin s´ciagn˛ ˛ eła si˛e. — Powiedz mi, co chcesz powiedzie´c, cieniu. Ale ja wysłucham tylko prawdy. — A wi˛ec? Czy mog˛e osadzi´ ˛ c, co jest prawda,˛ a co nia˛ nie jest, kiedy rozmawiamy o tym, co jeszcze si˛e nie wydarzyło? — Głos Grimponda był cichy i brzmiała w nim nuta szyderstwa. — Ksi˛ega twojego z˙ ycia le˙zy otwarta przede mna,˛ chocia˙z niektóre strony dopiero zostana˛ zapisane. Co ma zosta´c zapisane, ma zosta´c zapisane przez ciebie, a nie przez moje słowa. Jeste´s ostatnia˛ z trzech. Ka˙zdy z˙ yje w cieniu pozostałych i ka˙zdy pragnie uwolni´c si˛e od tego cienia. Ka˙zdy wydobywa si˛e z niego, po czym powraca do tych, którzy przeszli przed nim. Ale twój powrót b˛edzie najbardziej mroczny. Brin wahała si˛e, niepewna. Shea Ohmsford musiał by´c pierwszym, jej ojciec drugim, a ona była ta˛ trzecia.˛ Ka˙zdy pragnał ˛ uwolni´c si˛e od spu´scizny elfijskiego rodu Shannary, z którego wszyscy si˛e wywodzili. Ale co oznaczało ostatnie zdanie? — Ach, s´mier´c oczekuje ci˛e w krainie w˛edrowców — syczał cicho Grimpond. — We wn˛etrzu czarnego dołu, w jadrze ˛ magii, która˛ pragniesz zniszczy´c. 264

Tam odnajdziesz swa˛ s´mier´c. Tak zostało postanowione, dziewczyno. We własnym ciele nosisz jej ziarno. Brin niecierpliwym gestem uniosła dłonie. — A wi˛ec powiedz mi, jak tam dotrze´c, Grimpondzie. Wska˙z mi drog˛e do Maelmord, która osłoni mnie przed wzrokiem w˛edrowców. Pozwól mi odnale´zc´ s´mier´c jak najszybciej, je´sli tak to widzisz. — Grimpond roze´smiał si˛e ponuro. — Bystra jeste´s. Chcesz, abym powiedział ci wprost to, co miała´s zamiar tu odkry´c. Wiem, co ci˛e tu przywiodło, dzieci˛e elfów. Nie ukryjesz przede mna˛ niczego, poniewa˙z z˙ yj˛e od zarania dziejów i b˛ed˛e z˙ ył wiecznie. Wybrałem pobyt w tym starym s´wiecie zamiast pokoju w innym. Bawi˛e si˛e z istotami z ciała i krwi, bo one sa˛ teraz moimi jedynymi towarzyszami, ale nikt nigdy nie przedarł si˛e przez zasłon˛e, która˛ zbudowałem wokół siebie. Chcesz zna´c prawd˛e, dziewczyno? Błagaj wi˛ec, abym ci ja˛ wyjawił. Chełpliwe słowa Grimponda wzbudziły w niej gniew. Podeszła na sam skraj szarych wód jeziora. Z wn˛etrza mgły rozległ si˛e ostrzegawczy syk, ale zignorowała go. — Ostrzegano mnie, z˙ e i ze mna˛ b˛edziesz próbował swoich gier — powiedziała. Teraz w jej głosie czaiło si˛e niebezpiecze´nstwo. — Dotarłam daleko i zniosłam wiele bólu. Nie mam teraz ochoty na twoje zło´sliwo´sci, wi˛ec nie wystawiaj na prób˛e mojej cierpliwo´sci, cieniu. Mów tylko prawd˛e. Jak mog˛e dotrze´c do Maelmord nie zauwa˙zona przez w˛edrowców? ´ Slepia Grimponda zw˛eziły si˛e gwałtownie, błyskajac ˛ gł˛eboka˛ czerwienia.˛ Cisza pomi˛edzy nimi wydłu˙zała si˛e. — Znajd´z własna˛ drog˛e, Brin z Vale — zasyczał Grimpond. Gniew eksplodował w duszy Brin, ale powstrzymała go cała˛ siła˛ woli. Bez słowa skin˛eła głowa˛ na znak zgody, po czym cofn˛eła si˛e i usiadła na brzegu, otulajac ˛ si˛e płaszczem. — Twoje czekanie jest bezcelowe. — Cie´n prychnał. ˛ Ale Brin nie poruszyła si˛e. Starannie nastrajała swój umysł, oddychajac ˛ wilgotnym powietrzem znad jeziora, i skupiała wszystkie my´sli wokół siebie. Grimpond wcia˙ ˛z nieruchomo unosił si˛e nad woda.˛ Patrzył w jej kierunku. Brin pozwoliła, aby jej powieki opadły. Na jej s´niadej twarzy pojawił si˛e wyraz spokoju i pogody. Odrzuciła do tyłu długie, czarne włosy. Jeszcze nie rozumie co zrobi˛e! U´smiechn˛eła si˛e w duchu i my´sl natychmiast znikn˛eła. Zacz˛eła cicho s´piewa´c. Pie´sn´ poszybowała w poranek, unoszac ˛ si˛e z ust dziewczyny słodkimi, łagodnymi słowami i wypełniajac ˛ powietrze wokół niej. Szybko si˛egn˛eła do przodu i dotarła do zamglonej sylwetki Grimponda, falujac ˛ i mieszajac ˛ si˛e z jego magia.˛ Cie´n był tak zaskoczony, z˙ e nie poruszył si˛e nawet, ale dalej trwał zawieszony w paj˛eczynie magii, która powoli zaciskała si˛e wokół niego. Wreszcie, przez jeden ułamek sekundy, Grimpond zdawał si˛e wyczu´c, co si˛e

265

zaraz wydarzy. Wody jeziora zagotowały si˛e i zasyczały pod jego szatami. Lecz pie´sn´ opłyn˛eła łagodnie uwi˛eziona˛ posta´c i oplotła ja˛ niczym kokon poczwark˛e. Teraz głos dziewczyny stał si˛e szybszy i pewniejszy. Zniknał ˛ łagodny ton poczatkowej ˛ pie´sni, otulajacy ˛ Grimponda na podobie´nstwo całunu. Był teraz wi˛ez´ niem, jak mucha schwytana w paj˛ecza˛ sie´c, zdany na łask˛e swego zdobywcy. Brin nie u˙zyła jednak przeciwko jego istocie ani siły ramion, ani mocy umysłu, wiedziała bowiem, z˙ e byłoby to bezu˙zyteczne. Bronia,˛ która˛ przywołała teraz na pomoc, były wspomnienia — wspomnienia tego, co niegdy´s si˛e wydarzyło, zostało utracone i nigdy ju˙z nie powróci. Wróciły wszystkie wraz z muzyka˛ pie´sni. Był w niej dotyk ludzkiej dłoni, łagodny i ciepły. Był zapach i smak słodyczy, s´wiatło oraz odczucie miło´sci i rado´sci z˙ ycia i s´mierci. Były tak˙ze inne niedost˛epne ju˙z dla Grimponda w jego obecnej postaci, ledwo pami˛etane z czasów długiego z˙ ycia, które min˛eło. Z okrzykiem udr˛eki Grimpond usiłował odsuna´ ˛c si˛e od dawnych odczu´c. Rzucał si˛e i skrzył w chmurze mgły, ale nie był w stanie uciec przed magia˛ pie´sni. Powoli uczucia pochwyciły go i przytrzymały. Poddał si˛e wspomnieniom. Brin czuła, jak o˙zywaja˛ jego emocje, a wraz z ich zmartwychwstaniem płyna˛ łzy Grimponda. Nie przestawała s´piewa´c. Kiedy cie´n był ju˙z całkowicie w jej władzy, zwalczyła własny ból i przywołała z powrotem to, co mu ofiarowała. — Nie! — Cie´n zawył z przera˙zeniem. — Oddaj mi je, dziewczyno! Nie odbieraj mi ich! — Powiedz mi to, co powinnam wiedzie´c — za´spiewała, wplatajac ˛ w prz˛edz˛e pie´sni nitki pyta´n. — Powiedz mi! Słowa Grimponda popłyn˛eły z przera˙zajac ˛ a˛ gwałtowno´scia,˛ jakby uwolnione przez udr˛ek˛e, która rozdarła jego przekl˛eta˛ dusz˛e. — Pomostem do Maelmord jest Graymark. Forteca le˙zy we wn˛etrzu Ravenshorn. Graymark, zamek Widm. Tam le˙zy droga, której szukasz. Sie´c kanałów biegnacych ˛ przez jej korytarze i komnaty gł˛eboko pod skałami, na których si˛e wznosi, a˙z do misy daleko w dole. Wejd´z przez kanały, a oczy w˛edrowców pozostana˛ s´lepe! — Miecz Leah! — Brin naciskała dalej. — Gdzie mo˙zemy go odnale´zc´ ? Mów! Ból targał Grimpondem, kiedy dotykała go dr˛eczacymi ˛ uderzeniami wspomnie´n tego, co utracił na zawsze. — Paj˛eczaki! — krzyknał ˛ zrozpaczony. — Ostrze znajduje si˛e w ich obozie. Pochwycili je w wodach Chard w sieci, które rozstawiaja˛ przy brzegach! Brin gwałtownie cofn˛eła magi˛e pie´sni wypełniona˛ wspomnieniami i odczuciami dawnego z˙ ycia. Przyciagn˛ ˛ eła ja˛ z powrotem, szybkim, bezbolesnym ruchem uwalniajac ˛ uwi˛ezione widmo z pułapki. Echa pie´sni niosły si˛e jeszcze przez chwil˛e w ciszy, zawieszone nad wodami jeziora, po czym przeszły w pojedyncza,˛ dr˛e266

czac ˛ a˛ nut˛e, która przebrzmiała w powietrzu poranka. Była to nuta zapomnienia — słodki, cichy krzyk, który przywrócił Grimponda do jego dawnej postaci. Nasta˛ piła długa, straszliwa chwila ciszy. Brin podniosła si˛e powoli na nogi i spojrzała w twarz stanowiac ˛ a˛ odbicie jej własnej twarzy. Co´s krzykn˛eło z przera˙zenia gł˛eboko w jej wn˛etrzu, kiedy ujrzała malujacy ˛ si˛e na niej wyraz. Czy˙zby zrobiła to samej sobie? Tak˙ze Grimpond zdał sobie spraw˛e z tego, co si˛e stało. — Podst˛epem wydarła´s ze mnie prawd˛e, dzieci˛e mroku! — zawodził gorzko. — Czuj˛e, z˙ e to zrobiła´s. Jeste´s potworem! Potworem! Głos cienia załamał si˛e, szare wody zawrzały i uniosła si˛e z nich para. Brin stała bez ruchu na skraju jeziora. Nie miała odwagi przemówi´c ani odwróci´c si˛e. W duszy czuła chłód i pustk˛e. Grimpond uniósł rami˛e. — A wi˛ec zagrajmy po raz ostatni, dziewczyno. Teraz co´s ode mnie dla ciebie! Niech to b˛edzie mój dar! Spójrz we mgł˛e, tu poza mna,˛ gdzie powstaje. — Spójrz uwa˙znie! Zobacz! Brin wiedziała, z˙ e powinna ucieka´c, ale nie była w stanie uczyni´c kroku. Mgła wydawała si˛e zbiera´c tu˙z przed nia,˛ wirujac ˛ i rozciagaj ˛ ac ˛ si˛e niczym szary całun, s´wietlisty i gładki. Delikatny, skrzacy ˛ ruch zmarszczył jej powierzchni˛e niczym lekka bryza stojace ˛ wody jeziora i pojawił si˛e obraz — pochylona, niska sylwetka w ciemnej celi skradajaca ˛ si˛e do. . . Jair chwycił kryształ wizji i wsunał ˛ go gł˛eboko w fałdy tuniki, modlac ˛ si˛e, aby cienie i mrok ukryły go przed mwellretem. By´c mo˙ze zda˙ ˛zył. By´c mo˙ze. . . — Widziałem magi˛e, elfiku — wychrypiał znajomy głos, odbierajac ˛ mu nadziej˛e. — Czułem cały czasss, z˙ e magia jessst z toba.˛ Podziel si˛e ze mna,˛ mały przyjacielu. Poka˙z, co tam maszsz. Jair powoli pokr˛ecił głowa.˛ W jego bł˛ekitnych oczach odbijał si˛e strach. — Nie podchod´z do mnie, Stythys. Trzymaj si˛e ode mnie z daleka. Mwellret roze´smiał si˛e niskim, gardłowym s´miechem, który odbił si˛e echem w pustej celi i potoczył długimi korytarzami na zewnatrz. ˛ Stwór nadał ˛ si˛e nagle w swoich ciemnych szatach, wyrastajac ˛ na tle przy´cmionego s´wiatła niczym monstrualny cie´n. — Ssstraszysz mnie, krasssnalu? Zmia˙zd˙ze˛ ci˛e jak sskorupk˛e jajka, je´sli u˙zyjesz magii przeciwko mnie. Milcz, mały przyjacielu. Ssspójrz mi w oczy i zobacz s´wiatła. Przykryte błoniasta˛ powieka˛ s´lepia zal´sniły zimno i przyzywajaco. ˛ Jair zmusił si˛e do opuszczenia wzroku, wiedzac, ˛ z˙ e nie mo˙ze patrze´c. Je´sli spojrzy, bestia znowu nim zawładnie. Nie było to jednak łatwe. Pragnał ˛ patrze´c w te oczy. Pragnał, ˛ aby pociagn˛ ˛ eły go do wn˛etrza, gdzie czekał spokój i łagodno´sc´ . — Ssspójrz, elfiku — syczał potwór. 267

R˛ece Jaira zacisn˛eły si˛e na małej wypukło´sci kryształu wizji, a˙z poczuł, z˙ e jego ostre kraw˛edzie wbijaja˛ mu si˛e w dło´n. Skoncentruj si˛e na tym bólu, my´slał goraczkowo. ˛ Nie patrz! Nie patrz! Mwellret zasyczał w´sciekle i uniósł dło´n. — Daj mi magie! Daj mi je! Nie mogac ˛ wydoby´c słowa, Jair Ohmsford cofał si˛e przed nim. Rami˛e Grimponda opadło nagle i s´ciana mgły rozwiała si˛e. Brin rzuciła si˛e rozpaczliwie naprzód, schodzac ˛ z naje˙zonego skałami brzegu w szare wody jeziora. Jair! To był Jair! Co si˛e z nim dzieje?! — Podobała ci si˛e gra, Brin z Vale? — wyszeptał ochryple awatara. Wody jeziora raz jeszcze poruszyły si˛e pod nim. — Widziała´s, co stało si˛e z twoim cennym braciszkiem? My´slała´s, z˙ e jest bezpieczny w Vale? Widziała´s? Brin stłumiła gniew. — To kłamstwa, Grimpondzie. Tym razem to były tylko kłamstwa. — Cie´n zachichotał cicho. — Kłamstwa? My´sl, co chcesz dziewczyno. W ko´ncu gra jest tylko gra.˛ Odbiega od prawdy. A mo˙ze ja˛ ujawnia? — Ramiona opadły, mgła poruszyła si˛e. — Jeste´s mrokiem, Brin z rodu Ohmsfordów i Shannary, Brin z powtarzajacej ˛ si˛e historii, i mroczna jest magia, która˛ si˛e bawisz. Odejd´z teraz ode mnie. We´z, czego si˛e dowiedziała´s o magii ksi˛ecia pajaca i korytarzach do własnej s´mierci. Znajd´z, czego szukasz, i sta´n si˛e tym, kim masz si˛e sta´c! Odejd´z stad! ˛ Sylwetka Grimponda zacz˛eła znika´c w szarej mgle wirujacej ˛ ponad mrocznymi wodami jeziora. Brin stała na brzegu jak zahipnotyzowana, pragnac ˛ zatrzyma´c cie´n. Wiedziała jednak, z˙ e tym razem nie zdoła tego uczyni´c. Nagle cie´n zatrzymał si˛e. Czerwone oczy zw˛eziły si˛e niczym szparki w tumanach otulajacej ˛ go mgły i własna twarz Brin rzuciła jej zło´sliwe spojrzenie — wykrzywiona maska zła. — Patrz, kim jeste´s, Brin z Vale. Ta, która ocala i niszczy, zwierciadło z˙ ycia i s´mierci. Magia wykorzystuje wszystkich, mroczne dzieci˛e, nawet ciebie! Potem Grimpond zniknał ˛ w s´cianie mgły, a jego, zło´sliwy s´miech d´zwi˛eczał w gł˛ebokiej ciszy. Szaro´sc´ zamkn˛eła si˛e wokół niego bezszelestnie i zniknał. ˛ Brin patrzyła za nim przez chwil˛e ogarni˛eta strachem, watpliwo´ ˛ sciami i szeptanymi przeczuciami. Potem odwróciła si˛e powoli i weszła na powrót mi˛edzy drzewa.

XXXIII Mroczny i nieubłagany mwellret Stythys posuwał si˛e naprzód poprzez mrok male´nkiej celi, a Jair cofał si˛e przed nim powoli. — Oddaj mi magie — wysyczał potwór, wskazujac ˛ zakrzywionym paluchem. — Oddaj je, elfiku. Chłopiec wycofywał si˛e dalej w cie´n, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ ła´ncuchy kr˛epujace ˛ mu kostki i nadgarstki, a˙z w ko´ncu poczuł za plecami napór s´ciany i nie było ju˙z dokad ˛ ucieka´c. Nie mog˛e mu nawet uciec! pomy´slał zrozpaczony. Przy wej´sciu do celi rozległo si˛e ciche skrzypienie skórzanych butów na kamiennej posadzce i w drzwiach pojawił si˛e gnom. Zakapturzona sylwetka wsun˛eła si˛e cicho do celi z pochylona˛ nisko głowa.˛ Stythys odwrócił si˛e, zimne s´lepia zal´sniły niezadowoleniem. — Nie posssyłałem po ciebie, krasssnalu — mruknał ˛ ponuro mwellret i pokryta łuska˛ dło´n gestem kazała stra˙znikowi odej´sc´ . Gnom nie zwrócił uwagi na polecenie. Milczac, ˛ prze´sliznał ˛ si˛e obok jaszczura, jakby go nie widział, i podszedł prosto do Jaira. Z pochylona˛ głowa˛ i r˛ekami wetkni˛etymi w fałdy wystrz˛epionej peleryny, gnom przemknał ˛ w ciemno´sci na kształt widma. Jair obserwował jego nadej´scie z mieszanina˛ zdziwienia i niepewno´sci. Cofnał ˛ si˛e z odraza˛ pod s´cian˛e celi, kiedy mały człowieczek podszedł bli˙zej. Uniósł r˛ece obronnym gestem i zad´zwi˛eczały ła´ncuchy . — Nie zbli˙zaj si˛e, krasssnalu! — zazgrzytał rozzłoszczony Stythys, a jego pokryte łuska˛ ciało uniosło si˛e gro´znie. Gnom jednak ju˙z doszedł do Jaira i stanał ˛ przed nim, przygarbiony i milczacy. ˛ Powoli uniósł twarz ukryta˛ w cieniu kaptura. Oczy Jaira rozszerzyły si˛e. Posta´c w wystrz˛epionej pelerynie to nie był jego stra˙znik! — Mo˙ze mógłbym w czym´s pomóc, chłopcze? — wyszeptał Slanter. W tej samej chwili z korytarza wypadła czarno odziana posta´c i waskie ˛ ostrze miecza zatrzymało si˛e przy gardle osłupiałego Stythysa, popychajac ˛ go pod s´cian˛e celi.

269

— Nie wa˙z si˛e cho´cby pisna´ ˛c — ostrzegł Garet Jax. — Je´sli drgniesz, umrzesz, zanim si˛e obejrzysz! — Garet, ty z˙ yjesz! — wykrzyknał ˛ Jair, nie wierzac ˛ własnym oczom. ˙ — Zyj˛e i mam si˛e dobrze — odpowiedział Mistrz Broni, nie odwracajac ˛ lodowatego spojrzenia od mwellreta. — Po´spiesz si˛e, gnomie, i uwolnij chłopca. — Troch˛e cierpliwo´sci! — Slanter wyjał ˛ spod peleryny p˛ek kluczy i po kolei próbował otworzy´c nimi kajdany Jaira. — Przekl˛ete bestie nie pasuja˛ do zamka. . . aha: ten! Zamki na przegubach i kostkach szcz˛ekn˛eły gło´sno i ła´ncuchy opadły. — Slanter! — Jair chwycił rami˛e gnoma, kiedy ten zerwał z siebie poszarpana˛ peleryn˛e stra˙znika i cisnał ˛ ja˛ na bok. — Jakim cudem mnie odnalazłe´s? — To nie było takie trudne, chłopcze! — Gnom prychnał ˛ i zaczał ˛ rozciera´c posiniaczone nadgarstki chłopca, aby przywróci´c kra˙ ˛zenie. — Mówiłem ci, z˙ e jestem najlepszym tropicielem, jakiego spotkałe´s na swojej drodze! Pogoda nie była za bardzo sprzyjajaca ˛ co prawda. Zmyło wszystkie s´lady, a cały las zamienił si˛e w błoto. Ale trafili´smy na s´lad jaszczura za tunelami i domy´slili´smy si˛e, z˙ e poprowadził ci˛e tutaj w sobie tylko wiadomych zamiarach. Cele w Dun Fee Aran sa˛ zawsze do wynaj˛ecia za odpowiednia˛ cen˛e i nikt nie zadaje pyta´n. Ludzi tutaj te˙z mo˙zna kupi´c. Zamykaja˛ ci˛e, a˙z zostaje z ciebie kupka ko´sci, chyba z˙ e. . . — Pó´zniej mu o tym opowiesz, gnomie. — Garet Jax przerwał mu szorstko. — Ty — szturchnał ˛ mwellreta — idziesz przodem i postaraj si˛e, z˙ eby nikt nas nie zatrzymał i nie zadawał pyta´n. Je´sli zatrzyma. . . — Zossstawcie mnie tutaj, krasssnale! — wysyczał stwór. — Tak, zostawmy go — zgodził si˛e Slanter, a jego twarz wykrzywiło obrzydzenie. — Nie mo˙zna wierzy´c jaszczurom. Garet przeczaco ˛ pokr˛ecił głowa.˛ — Pójdzie z nami. Foraker uwa˙za, z˙ e mo˙ze si˛e nam przyda´c. — Foraker te˙z tu jest? — krzyknał ˛ Jair. Lecz Slanter ju˙z popychał go w kierunku drzwi celi, spluwajac ˛ z nieskrywana˛ pogarda,˛ kiedy przechodzili obok mwellreta. — Nie b˛edzie z niego po˙zytku, Mistrzu Broni — upierał si˛e. — Pami˛etaj, z˙ e ci˛e ostrzegałem. Wyszli na korytarz, kulac ˛ si˛e w mroku i ciszy. Slanter szedł przy chłopcu, a Garet Jax wyprowadził Stythysa. Przystanał ˛ na chwil˛e nasłuchujac, ˛ a potem popchnał ˛ mwellreta przed soba.˛ Przed nimi paliła si˛e pochodnia zawieszona na s´cianie. Kiedy do niej dotarli, Slanter wyrwał z˙ agiew i podjał ˛ pochód. — Przekl˛eta czarna dziura — gderał cicho, wybierajac ˛ drog˛e przez mrok. — Slanter! — wyszeptał natarczywie Jair. — Czy Foraker te˙z tu jest? Gnom rzucił mu krótkie spojrzenie i skinał ˛ głowa.˛

270

— Karzeł, elf i Pogranicznik te˙z. Powiedział, z˙ e zacz˛eli´smy t˛e podró˙z razem i tak te˙z ja˛ sko´nczymy. — Ponuro potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Chyba wszyscy mamy z´ le w głowach. Przemykali si˛e labiryntem korytarzy. Prowadził gnom z Jairem, a krok za nimi poda˙ ˛zał Mistrz Broni z czubkiem miecza przytkni˛etym do pleców mwellreta. Biegli przez czer´n, cisz˛e i odór s´mierci i zgnilizny, mijajac ˛ zamkni˛ete, przerdzewiałe drzwi wi˛eziennych cel i poda˙ ˛zajac ˛ z powrotem ku s´wiatłu dnia. Stopniowo mrok zaczał ˛ si˛e rozprasza´c. Szarawe, zamglone smugi s´wiatła rozja´sniały korytarz przed nimi. Do ich uszu dobiegł szum deszczu i poczuli łagodny, słodki powiew s´wie˙zego powietrza. Potem raz jeszcze pojawiły si˛e przed nimi ogromne, okute z˙ elazem wej´sciowe wrota, zamkni˛ete i okratowane. Wiatr i deszcz uderzały w nie w gwałtownych podmuchach, b˛ebniac ˛ po drewnie. Slanter odrzucił pochodni˛e i podbiegł, aby wyjrze´c przez wizjer. Jair dołaczył ˛ do niego, z ulga˛ wdychajac ˛ wpadajace ˛ przez otwór s´wie˙ze powietrze. — Nie my´slałem, z˙ e jeszcze ci˛e zobacz˛e — wyszeptał do gnoma. — Ani z˙ adnego z was. — Masz szcz˛es´cie, nie ma co. — Slanter nie odrywał oczu od wizjera. — My´slałem, z˙ e wszyscy zgin˛eli´scie. — Mało brakowało — mruknał ˛ gnom. — Kiedy zgubiłem ci˛e w tunelach, nie miałem poj˛ecia, co si˛e z toba˛ stało. Poszedłem przez urwiska na pomoc, ponad Capaal. Tam ko´nczył si˛e tunel. Wiedziałem, z˙ e je´sli pozostali prze˙zyli, pójda˛ ta˛ sama˛ droga,˛ bo tak planował Mistrz Broni. Czekałem wi˛ec. Tak jak przewidziałem, znale´zli siebie, a potem mnie. A potem przyszli´smy po ciebie. Jair spojrzał na gnoma. — Slanter, mogłe´s przecie˙z zostawi´c mnie i ich tak˙ze. Nikt by si˛e nie dowiedział. Byłe´s wolny. Gnom wzruszył ramionami, a na jego kanciastej twarzy odbiło si˛e za˙zenowanie. — Naprawd˛e? — Potrzasn ˛ ał ˛ lekcewa˙zaco ˛ głowa.˛ — Nigdy o tym nie pomys´lałem. Podszedł do nich Garet Jax, popychajac ˛ przed soba˛ Stythysa. — Ciagle ˛ pada? — zapytał Slantera. Gnom skinał ˛ twierdzaco ˛ głowa.˛ Mistrz Broni jednym płynnym ruchem wsunał ˛ miecz do pochwy. Popchnał ˛ Stythysa pod s´cian˛e korytarza, a jego twarz stwardniała. O głow˛e wy˙zszy od Gareta, jaszczur teraz skurczył si˛e w sobie i zwinał ˛ niczym wa˙ ˛z w fałdach swej szaty. ˙ Zółte s´lepia l´sniły paskudnie, zimne i nieruchome. — Zossstawcie mnie, krasssnale — zaskomlał raz jeszcze. Garet Jax pokr˛ecił głowa.˛ — Kiedy wyjdziemy na zewnatrz, ˛ trzymaj si˛e blisko mnie, mwellrecie. Nie ˙ próbuj ucieka´c. Zadnych sztuczek. Nie powinni nas rozpozna´c w tych płaszczach 271

i kapturach. Deszcz trzyma ich w domach, ale gdyby kto´s si˛e zbli˙zył, odprawisz go. Pami˛etaj, nie trzeba b˛edzie mnie namawia´c, z˙ ebym poder˙znał ˛ ci gardło. Powiedział to cicho, niemal łagodnie, ale cisza, która zapadła po tych słowach, mroziła krew w z˙ yłach. — Macie magie! — wysyczał w´sciekle jaszczur. — Nie potrzebujecie mnie! Zossstawcie! Czubek no˙za Gareta znalazł si˛e tu˙z przy gardle Stythysa. — Idziesz z nami. Owini˛eci szczelnie płaszczami, pchn˛eli ci˛ez˙ kie, drewniane wrota mrocznego wi˛ezienia i wyszli na s´wiatło. Z szarego, zachmurzonego nieba deszcz lał si˛e strumieniami i uderzał w mury fortecy niesiony podmuchami wiatru. Pochylajac ˛ głowy, cała czwórka ruszyła przez zabłocony dziedziniec w kierunku wałów obronnych prowadzacych ˛ na północ. Mijały ich, nie zwalniajac, ˛ pojedyncze grupki gnomów my´sliwych, zainteresowanych jedynie schronieniem si˛e przed zła˛ pogoda.˛ Na wie˙zach stra˙zniczych wartownicy ukryli si˛e we wn˛ekach i załamaniach muru, n˛ekani zimnem i wilgocia.˛ Nikt nie zwrócił uwagi na mała˛ procesj˛e przechodzac ˛ a˛ poni˙zej. Nikt nawet na nich nie spojrzał. Kiedy północne mury były ju˙z blisko, Slanter wysunał ˛ si˛e naprzód, prowadzac ˛ ich przez niewielkie bajorka i błotniste kału˙ze do zakratowanych drzwi wiodacych ˛ na mały dziedziniec. Przemkn˛eli si˛e przez nie i szybkim krokiem przeszli do zadaszonego wej´scia prowadzacego ˛ do przysadzistej wie˙zy zbudowanej z drewna i kamienia. Gnom bez słowa odsunał ˛ rygiel na ukrytych w cieniu, drewnianych drzwiach i wprowadził ich do s´rodka. Przed nimi ciagn ˛ ał ˛ si˛e korytarz o´swietlony pochodniami tkwiacymi ˛ w uchwytach po obu stronach drzwi. Przystan˛eli na chwil˛e, otrzasaj ˛ ac ˛ wod˛e z płaszczy, Slanter za´s ruszył do ciemnego korytarza prowadzacego ˛ na lewo, pod murami. Zajrzał w mrok i skinał ˛ na reszt˛e. Garet Jax chwycił jedna˛ z pochodni, podał ja˛ Jairowi i popchnał ˛ go za Slanterem. Przed nimi biegł waski ˛ hol z mnóstwem drzwi, niknacy ˛ w ciemno´sci. — Magazyny — poinformował Jaira Slanter i mrugnał. ˛ Weszli do holu. Slanter ostro˙znie wysunał ˛ si˛e naprzód. Przy trzecich drzwiach zatrzymał si˛e i zapukał cicho. — To my — wyszeptał do zasuwy. Rygiel odskoczył z trzaskiem i drzwi otworzyły si˛e szeroko, ukazujac ˛ Elba Forakera, Helta i Edaina Elessedila. Ich poznaczone szramami twarze rozciagn˛ ˛ eły si˛e w u´smiechu, kiedy otoczyli Jaira i ciepło s´ciskali mu dło´n. — Wszystko w porzadku, ˛ Jairze? — zapytał natychmiast ksia˙ ˛ze˛ elfów. Jego własna twarz była tak posiniaczona i poci˛eta, z˙ e chłopiec zaniepokoił si˛e o towarzysza. Elf dostrzegł jego trosk˛e i wzruszył ramionami. — To tylko par˛e zadrapa´n. Znalazłem wyj´scie, ale wychodziło prosto na cierniowe krzewy. Znikna˛ za par˛e dni. Ale ty, co z toba? ˛ 272

— Nic mi nie jest, Edainie. — Jair u´sciskał go wylewnie. Helt i Foraker równie˙z mieli poranione twarze i dłonie. Jair przypuszczał, z˙ e to skutek przywalenia murem, który na nich spadł. — Nie mog˛e uwierzy´c, z˙ e tu jeste´scie! — Chłopiec przełknał ˛ z trudem, pokonujac ˛ ucisk w gardle. — Nie mogli´smy przecie˙z pój´sc´ bez ciebie, Jairze. — Olbrzymi Helt potrzasał ˛ ciepło ramieniem chłopca. — Do ciebie nale˙zy magia, której potrzebujemy, aby uleczy´c Srebrna˛ Rzek˛e. Jair u´smiechnał ˛ si˛e szcz˛es´liwy. Foraker wysunał ˛ si˛e do przodu ze wzrokiem utkwionym w mwellreta. — Widz˛e, z˙ e dali´scie rad˛e go przyprowadzi´c. Garet Jax bez słowa skinał ˛ głowa.˛ Stał ze Stythysem i nie cofał no˙za od jego gardła, gdy inni witali si˛e na nowo z Jairem. — Krasssnale po˙załuja,˛ z˙ e mnie zabrały! — wysyczał jadowicie stwór. — Possstaram si˛e, z˙ eby z˙ ałowały. Slanter splunał ˛ z obrzydzeniem na ziemi˛e. Foraker wycelował palec w mwellreta. — Sam jeste´s sobie winny, Stythys. Gdyby´s nie zabrał chłopca, zostawilibys´my ci˛e w spokoju. A teraz za to odpowiesz. Wyprowadzisz nas bezpiecznie z tego miejsca, a potem przeprowadzisz nas równie bezpiecznie przez lasy na pomoc, a˙z do Ravenshorn. Zrób jeden fałszywy ruch, a pozwol˛e Slanterowi zrobi´c to, na co od poczatku ˛ miał ochot˛e. — Spojrzał na gnoma. — I pami˛etaj, Stythys, z˙ e on te˙z zna drog˛e. Pomy´sl wi˛ec dwa razy, zanim zechcesz nas oszuka´c. — Chod´zmy ju˙z stad ˛ — gderał niespokojnie Slanter. Niewielka grupka z gnomem na czele ruszyła waskim ˛ holem i mijajac ˛ kilka mniejszych korytarzy, stan˛eła u stóp kr˛etych, kamiennych schodów. Slanter połoz˙ ył palec na wargach i jeden za drugim zacz˛eli si˛e wspina´c. Gdzie´s z góry, niewyra´zne i odległe, dobiegały ich gardłowe głosy gnomów. Na szczycie schodów znajdowały si˛e niewielkie, drewniane drzwi. Były zamkni˛ete. Slanter przystanał ˛ na chwil˛e nasłuchujac, ˛ po czym uchylił drzwi i zajrzał do s´rodka. Zadowolony skinał, ˛ aby ruszyli za nim. Znajdowali si˛e w ogromnej zbrojowni. Na podłodze le˙zały stosy broni, zbroje i zapasy. Przez szerokie, okratowane okna docierało tu szare s´wiatło. Komnata była pusta i Slanter szybko poprowadził wszystkich w kierunku drzwi po przeciwległej stronie. Prawie ju˙z do nich dochodził, kiedy otworzyły si˛e nagle od zewnatrz ˛ i stan˛eli twarza˛ w twarz z całym oddziałem gnomów. Ujrzawszy Slantera i jeszcze kilka twarzy za jego plecami, gnomy zawahały si˛e. Dopiero kiedy spostrzegły Forakera, ich r˛ece si˛egn˛eły po bro´n. — Koniec szcz˛es´cia, chłopcze! — wrzasnał ˛ Slanter i rzucił si˛e naprzód, zasłaniajac ˛ soba˛ Jaira. 273

My´sliwi ruszyli na nich p˛edem, ale ciemna sylwetka Gareta Jaxa była ju˙z w ruchu, błysnał ˛ jego waski ˛ miecz. Upadł przywódca napastników, a u boku Mistrza Broni znalazł si˛e Foraker ze swoim obosiecznym toporem, zmuszajac ˛ pozostałych do wycofania si˛e. Stythys tymczasem rzucił si˛e z powrotem do drzwi, którymi weszli do zbrojowni, ale Helt Pogranicznik skoczył na niego niczym kot i powalił na podłog˛e. Potracili ˛ stos pik, które przewróciły si˛e z hukiem. Jeszcze przez chwil˛e gnomy utrzymały si˛e przy otwartych drzwiach, walczac ˛ z napierajacymi ˛ na nich Garetem i Forakerem. Potem odwrócili si˛e z okrzykiem w´sciekło´sci i uciekli. Mistrz Broni i karzeł s´cigali ich a˙z do drzwi, ale widzac ˛ bezsensowno´sc´ takiego po´scigu zawrócili, aby wspomóc Helta. Razem odciagn˛ ˛ eli Stythysa i postawili go na nogi. Mwellret syczał jadowicie, a jego pokryte łuska˛ ciało nadymało si˛e i rosło, przewy˙zszajac ˛ nawet olbrzymiego m˛ez˙ czyzn˛e z Callahornu. Trzymajac ˛ mocno jaszczura, zawlekli go do miejsca, gdzie Slanter i Jair wygladali ˛ przez drzwi na korytarz. Z obu jego ko´nców ucieczk˛e gnomów powitały ostrzegawcze okrzyki. — Któr˛edy uciekamy? — warknał ˛ Garet Jax do Slantera. Gnom bez słowa skr˛ecił w prawo, ruszajac ˛ kłusem w dół korytarza i gestem przywołujac ˛ pozostałych. Pobiegli za nim zwarta˛ grupa.˛ Stythysa ponaglało ostrze no˙za Gareta Jaxa, które czuł pod z˙ ebrami. — Głupie krasssnale! — chrypiał w´sciekle mwellret. — Umrzecie w tych wi˛ezieniach! Hol rozdzielał si˛e przed nimi. Z lewej strony rzuciła si˛e ku nim grupa gnomów z wyciagni˛ ˛ eta˛ bronia.˛ Slanter skr˛ecił i poprowadził swoich towarzyszy w prawo. Z drzwi przed nimi wypadł jaki´s my´sliwy, ale Foraker w biegu powalił go na ziemi˛e. Osłoni˛eta hełmem głowa uderzyła o kamienna˛ posadzk˛e z mia˙zd˙zac ˛ a˛ siła.˛ Wokół nich wybuchły krzyki po´scigu. — Slanter! — krzyknał ˛ nagle Jair ostrzegawczo. Ale było za pó´zno. Gnom zatoczył si˛e w sam s´rodek mnóstwa uzbrojonych gnomów, którzy wyskoczyli nagle z bocznego korytarza. Z krzykiem upadł w kł˛ebowisko nóg i ramion. Garet Jax ruszył mu na pomoc, popychajac ˛ Stythysa ku Heltowi. Foraker i Edain Elessedil byli tu˙z za nim. W szarym półmroku błysn˛eła bro´n, a okrzyki bólu i zło´sci wypełniły korytarz. Obro´ncy Slantera skoczyli na gnomy, odrzucajac ˛ je w tył. Garet Jax poruszał si˛e z płynno´scia˛ i szybko´scia˛ polujacego ˛ drapie˙znika, odparowujac ˛ ciosy i tnac ˛ swoim mieczem. Gnomy rzuciły si˛e do ucieczki, a Slanter d´zwignał ˛ si˛e znowu na nogi z pomoca˛ Edaina. — Slanter! Wyprowad´z nas stad! ˛ — ryknał ˛ Foraker, trzymajac ˛ przed soba˛ obosieczny, bojowy topór. — Naprzód! — wychrypiał Slanter i poku´stykał przed siebie. Mała kompania pognała w dół korytarzem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ opierajacego ˛ si˛e Stythysa. Zewszad ˛ wyskakiwały na nich gnomy, ale z zaciekło´scia˛ i determinacja˛ odrzucali od siebie napastników. Slanter znowu upadł, potykajac ˛ si˛e o r˛ekoje´sc´ 274

krótkiej włóczni, która˛ ci´sni˛eto mu pod nogi. Natychmiast znalazł si˛e przy nim Foraker, młócac ˛ toporem, i jedna˛ r˛eka˛ podniósł Slantera na nogi. Krzyki za nimi urosły do ogromnego ryku setek gnomów napływajacych ˛ korytarzem od drzwi zbrojowni. Przez chwil˛e uwolnili si˛e od s´cigajacych, ˛ kierujac ˛ si˛e ku schodom biegnacym ˛ w dół, pod podłog˛e, do korytarza poni˙zej. Przed nimi otworzyła si˛e szeroka rotunda z wieloma oknami i drzwiami rozmieszczonymi w równych odst˛epach i zamkni˛etymi przed deszczem. Nie zwalniajac ˛ kroku, Slanter szarpni˛eciem otworzył najbli˙zsze drzwi i wyprowadził cała˛ grup˛e na zewnatrz, ˛ gdzie ciagle ˛ padał deszcz. Znale´zli si˛e na kolejnym dziedzi´ncu, otoczonym murami z zamkni˛eta˛ brama.˛ Deszcz smagał ich twarze, a nad Wysokimi Szczytami przetoczył si˛e grzmot. Zwalniajac ˛ nieco, Slanter skierował si˛e przez dziedziniec ku bramie, pchnał ˛ ja˛ i wyszedł na zewnatrz. ˛ Za brama˛ wiły si˛e w dół schody a˙z do linii murów i stra˙znic. W oddali ciemny cie´n puszczy padał na mury. Slanter s´miało poprowadził kompani˛e w dół po schodach i na mury. Gnomy skupiły si˛e teraz przy stra˙znicach, powiadomione ju˙z, z˙ e co´s si˛e dzieje wewnatrz ˛ fortecy. Slanter nie zwracał na nich uwagi. Z pochylona˛ głowa,˛ otulony ciasno płaszczem, skierował pozostałych korytarzem biegnacym ˛ pod murami. Ukryty w ich cieniu, zebrał wokół siebie reszt˛e towarzyszy. — Pójdziemy prosto przez bramy — oznajmił dyszac ˛ ci˛ez˙ ko. — Mówi˛e tylko ja. Wy, głowy w dół i naciagn ˛ a´ ˛c kaptury. Cokolwiek si˛e stanie, nie zatrzymywa´c si˛e. Szybko! Nie było sprzeciwów, nawet ze strony Gareta Jaxa. Otuliwszy si˛e szczelniej płaszczami, kompania wysun˛eła si˛e ponownie z cienia. Poda˙ ˛zyli wzdłu˙z murów pod stra˙znica˛ do okratowanej, otwartej bramy. Prowadził Slanter. Przed nimi pojawiła si˛e grupka gnomów. Stali rozmawiajac ˛ i puszczajac ˛ wkoło flaszk˛e z piwem. Jedna czy dwie głowy uniosły si˛e, obserwujac ˛ ich nadej´scie, a Slanter pomachał r˛eka˛ i krzyknał ˛ co´s w narzeczu gnomów, czego Jair nie zrozumiał. Jeden z my´sliwych wysunał ˛ si˛e naprzód i wyszedł im na spotkanie. — Nie zatrzymywa´c si˛e — wyszeptał Slanter przez rami˛e. Nagle do uszu gnomów dotarły pojedyncze krzyki z fortecy. Przestraszeni, odwrócili si˛e, aby zobaczy´c, co si˛e dzieje. Niewielka grupka przemaszerowała obok nich nie zwalniajac. ˛ Jair instynktownie próbował skurczy´c si˛e wewnatrz ˛ płaszcza, ale był tak spi˛ety, z˙ e potknał ˛ si˛e i byłby upadł, gdyby nie chwycił go Elb Foraker. Slanter odszedł na bok, kiedy przechodzili obok stra˙zy, zasłaniajac ˛ ich przed wzrokiem gnoma, który chciał ich zatrzyma´c. Powiedział co´s do stra˙znika gniewnym tonem i Jair uchwycił słowo „mwellret”. Min˛eli ju˙z my´sliwych, wszyscy z wyjatkiem ˛ Slantera, i przeszli przez otwarta˛ bram˛e. Nikt ich nie zatrzymał. Kiedy biegli od Dun Fee Aran, aby ukry´c

275

si˛e w ciemno´sciach pomi˛edzy drzewami, Jair zwolnił i obejrzał si˛e niespokojnie za siebie. Slanter stał jeszcze pod brama,˛ dyskutujac ˛ ze stra˙znikiem. — Nie podno´s głowy! — upomniał go Foraker i pchnał ˛ chłopca przed siebie. Wszedł w ociekajacy ˛ deszczem las, niech˛etnie poda˙ ˛zajac ˛ za innymi. Mury i wie˙ze fortecy znikn˛eły za nimi. Szli jeszcze przez par˛e minut, przedzierajac ˛ si˛e przez krzewy i zaro´sla. Prowadził Elb Foraker. Potem zatrzymali si˛e i zebrali pod olbrzymim d˛ebem. Li´scie opadły, tworzac ˛ wokół drzewa dywan błotnistej z˙ ółci. Garet Jax przycisnał ˛ Stythysa do s˛ekatego pnia i przytrzymał go tam. Czekali w milczeniu. Mijały minuty, ale Slanter si˛e nie pojawiał. Skulony na skraju niewielkiej polany otaczajacej ˛ wielki dab, ˛ Jair bezradnie wpatrywał si˛e w deszcz. Za jego plecami pozostali rozmawiali przyciszonymi głosami. Deszcz padał nieustannie, hała´sliwie rozpryskujac ˛ si˛e na ziemi i drzewach. Slantera nadal nie było. Jair z determinacja˛ zacisnał ˛ usta. Je´sli nie nadejdzie w ciagu ˛ pi˛eciu minut, wróci po niego. Nie zostawi gnoma po tym, co Slanter zrobił dla niego. Min˛eło pi˛ec´ minut, a Slanter ciagle ˛ si˛e nie pojawiał. Jair wstał i spojrzał pytajaco ˛ na pozostałych — grupk˛e zakapturzonych postaci skulonych w deszczu i ciemno´sci. — Wracam — oznajmił i nagle usłyszał szeleszczacy ˛ d´zwi˛ek. Spomi˛edzy drzew wynurzył si˛e Slanter. — Trzeba było pogada´c dłu˙zej, ni˙z my´slałem — odezwał si˛e gnom. — Szybko rusza˛ za nami. — Dostrzegł nagle wyraz ulgi na twarzy Jaira i przerwał. — Wybierałe´s si˛e gdzie´s, chłopcze? — Ja. . . nie, chyba nie teraz — jakał ˛ si˛e Jair. Na kanciastej twarzy gnoma pojawiło si˛e zaskoczenie. — Nie? Nadal chcesz odnale´zc´ siostr˛e, prawda? — Jair skinał ˛ głowa.˛ — To dobrze. A wi˛ec jednak si˛e gdzie´s wybierasz. Pójdziesz razem z nami na północ. Ruszajmy. — Skinał ˛ na pozostałych i skr˛ecił mi˛edzy drzewa. — Jakie´s sze´sc´ mil stad ˛ przeprawimy si˛e przez rzek˛e, z˙ eby zgubi´c jakikolwiek po´scig. Rzeka jest tam gł˛eboka, ale nie sadz˛ ˛ e, z˙ eby´smy mogli jeszcze bardziej zmokna´ ˛c. Jair pozwolił sobie na przelotny u´smiech i poda˙ ˛zył za reszta.˛ Przed nimi wyrastały wierzchołki Wysokich Szczytów, okryte mgła˛ i szaro´scia.˛ Za nimi, jeszcze dalej na północ, ukryte przed ich wzrokiem, czekały góry Ravenshorn. Jair pomy´slał, z˙ e do Graymark jest jeszcze długa droga. Odetchnał ˛ chłodnym jesiennym powietrzem i zapachem deszczu i po raz pierwszy od ucieczki z Capaal poczuł pewno´sc´ , z˙ e tam dotra.˛

XXXIV W drodze powrotnej od Grimponda do Hearthstone Brin niewiele si˛e odzywała. Musiała uporzadkowa´ ˛ c i rozszyfrowa´c wszystko, co powiedział jej cie´n. Wiedziała, z˙ e wraz z upływem czasu chaos, który czuła teraz w głowie, jeszcze si˛e powi˛ekszy. Wypytywana przez towarzyszy, wyjawiła jedynie, z˙ e utracony miecz Leah znajduje si˛e w r˛ekach Paj˛eczaków i z˙ e ukryta droga do Maelmord wiedzie przez kanały. Potem poprosiła, aby powstrzymali si˛e od zadawania pyta´n, dopóki nie powróca˛ do doliny, i oddała si˛e rozwa˙zaniom nad wszystkim, co usłyszała. Niepokojacy ˛ obraz Jaira w ciemnym pokoju, otoczonego przez zakapturzone postacie zbli˙zajace ˛ si˛e do niego gro´znie. Miała go cały czas przed oczami, kiedy próbowała rozszyfrowa´c dane jej zagadki. Grimpond wyczarował ten obraz w gniewie i zło´sci. Nie mogła uwierzy´c, z˙ e to, co jej pokazano, było prawda.˛ Tajemnicze postacie nie były ani gnomami, ani Widmami Mord, a ci wła´snie wrogowie poszukiwali Ohmsfordów. Zło´sciło ja,˛ z˙ e stała tam i patrzyła, jak obraz ta´nczy przed nia˛ i naigrawa si˛e z niej, bo przecie˙z takie były intencje Grimponda, chciał jej dokuczy´c. Gdyby miała rozum, odwróciłaby si˛e natychmiast i nie pozwoliła si˛e z siebie na´smiewa´c. Jair był bezpieczny w Vale z rodzicami i przyjaciółmi. Obraz Grimponda był tylko obrzydliwym kłamstwem. A mimo to nie mogła by´c tego całkowicie pewna. Nie była w stanie tego rozstrzygna´ ˛c. Odsun˛eła wi˛ec od siebie trosk˛e o Jaira i zacz˛eła rozmy´sla´c nad innymi tajemnicami, które wyjawił jej Grimpond. Było ich wiele. Przeszło´sc´ i tera´zniejszo´sc´ połaczona ˛ przez czarna˛ magi˛e, o której napomykał cie´n. Moc, która˛ władał lord Warlock w czasach Shei Ohmsforda, była ta˛ sama˛ moca,˛ która˛ posiadały teraz Widma Mord. Lecz według Grimponda znaczyło to co´s wi˛ecej. Wspominał o powiazaniach ˛ pomi˛edzy Wojnami Ludów i pó´zniejsza˛ wojna,˛ jaka˛ jej ojciec i elfy toczyli przeciwko demonom z czarodziejskiego s´wiata. Była w tym podst˛epna sugestia, z˙ e lord Warlock pokonany magia˛ Miecza Shannary nie zginał ˛ naprawd˛e. „Kto teraz przywołał magi˛e i zesłał Widma Mord?”, pytał Grimpond. Najgorsza jednak ze wszystkich była zło´sliwa pewno´sc´ cienia, z˙ e Allanon, który przez te wszystkie lata słu˙zby czterem krainom i jej ludom wiedział wszystko, tym razem został oszukany. My´slac, ˛ z˙ e widzi praw-

277

˙ Allanon widział tylko, i˙z lord d˛e, pozwolił si˛e omami´c. Co mówił Grimpond? Ze Warlock znowu przyjdzie, z˙ e widział jedynie przeszło´sc´ . „A co ty widzisz?” szeptał cie´n. „Czy twoje oczy sa˛ otwarte?” Zaczynała ogarnia´c ja˛ rozpacz i zwatpienie, ˛ ale szybko wzi˛eła si˛e w gar´sc´ . Rozpacz o´slepi ja˛ jeszcze bardziej, musi widzie´c jasno, je´sli pragnie cho´cby w cz˛es´ci poja´ ˛c słowa Grimponda. Przypu´sc´ my, rozwa˙zała, z˙ e Allanon rzeczywis´cie został oszukany. Trudno jej było zaakceptowa´c takie zało˙zenie, ale musiała je przyja´ ˛c, je´sli chciała rozwiaza´ ˛ c zagadki Grimponda. W jaki sposób zdołano go zwie´sc´ ? Było raczej oczywiste, z˙ e chodziło o wiar˛e druida, i˙z Widma nie mogły wiedzie´c o jego przybyciu do Estlandii przez Wolfsktaag i nie poda˙ ˛zyły za nimi po opuszczeniu Vale. Czy była to jedynie cz˛es´c´ wi˛ekszego oszustwa? Czy twoje oczy sa˛ otwarte? Czy widzisz? Słowa rozszeptały si˛e ponownie w jej umy´sle niczym ostrze˙zenie, którego nie pojmowała. Czy w jaki´s sposób złudzenie Allanona nie było tak˙ze jej własnym? Potrzasn˛ ˛ eła głowa˛ w zmieszaniu. Przeanalizuj to, rozkazała sobie. Musi zało˙zy´c, z˙ e Allanon został wprowadzony w bład ˛ przy ocenie niebezpiecze´nstwa, które czekało ich w Maelmord. By´c mo˙ze moc Widm Mord była wi˛eksza, ni˙z si˛e spodziewał. By´c mo˙ze jaka´s cz˛es´c´ lorda Warlocka przetrwała jego zniszczenie. By´c mo˙ze druid nie doceniał siły swoich wrogów lub te˙z przeceniał swoje własne siły. Zacz˛eła zastanawia´c si˛e nad tym, co Grimpond powiedział o niej samej. Mroczne dzieci˛e. Tak ja˛ nazwał. Skazane na s´mier´c w Maelmord, noszace ˛ w sobie ziarno własnego zniszczenia. Zniszczenie miało przyj´sc´ z magii pie´sni, poniewa˙z stanowiła ona nierówna˛ i niedostateczna˛ obron˛e przeciwko czarnej magii w˛edrowców. Widma Mord były ofiarami swojej magii. Ale i ona tak˙ze, jak stwierdził Grimpond. A kiedy goraco ˛ zapewniła, z˙ e tak nie jest, z˙ e przecie˙z nie u˙zywa czarnej magii, cie´n roze´smiał si˛e i powiedział, z˙ e nikt nie u˙zywa magii. To magia u˙zywa ludzi. „Oto klucz do twoich poszukiwa´n” oznajmił wtedy. Jeszcze jedna zagadka. Z pewno´scia˛ była to prawda, z˙ e magia u˙zywa jej tak samo, jak ona u˙zywa magii. Pami˛etała swój gniew na m˛ez˙ czyzn z zachodniego Spanning Ridge w „Centrum Handlowym Rookera” i jak Allanon pokazał jej, co magia mo˙ze uczyni´c ze splatanymi ˛ drzewami. Ta, która niszczy i ocala — ostrzegł ja˛ cie´n Bremena, a teraz tak˙ze i Grimpond. Coglin wyszeptał co´s do niej i odskoczył w tył, upomniany przez Kimber. Jej my´sli rozpierzchły si˛e na chwil˛e i ujrzała, jak stary znika w g˛estwinie, s´miejac ˛ si˛e niczym w ataku szale´nstwa. Odetchn˛eła gł˛eboko chłodnym powietrzem, obserwujac ˛ jak cienie wczesnego wieczoru powoli otulaja˛ krain˛e. Odkryła, z˙ e t˛eskni za Allanonem. To dziwne. Jego mroczna i gro´zna posta´c nie budziła w niej cieplejszych uczu´c, kiedy podró˙zowali razem. Lecz istniało mi˛edzy nimi dziwne pokrewie´nstwo i poczucie zrozumienia. W jaki´s sposób byli do siebie podobni. . . Mo˙ze to magia, która˛ dzielili — jej pie´sn´ i moc druida? 278

W oczach Brin stan˛eły łzy, kiedy na nowo przywołała obraz jego zgi˛etej sylwetki, skulonej na dnie słonecznej kotlinki, pokrwawionej i poszarpanej. Jak strasznie wtedy wygladał, ˛ odchodzacy ˛ ku s´mierci, z uniesiona˛ dłonia,˛ aby naznaczy´c jej czoło własna˛ krwia.˛ . . Samotna, pokonana posta´c, mówiaca ˛ nie tyle o mocy druida, co o jego winie, która wiazała ˛ go ze s´lubami ojca, z˙ e odpokutuje za sprowadzenie czarnej magii do s´wiata człowieka. A teraz ona przej˛eła t˛e odpowiedzialno´sc´ . Popołudnie przeszło w wieczór i mała kompania wyszła z g˛estwiny lasów Anaru do doliny Hearthstone. Brin porzuciła rozwa˙zanie słów Grimponda i zacz˛eła si˛e zastanawia´c, co ma powiedzie´c swoim towarzyszom i co zrobi´c z tym niewielkim ułamkiem wiedzy, który zdobyła. Jej udział w tej sprawie był jasno okre´slony i pewny, ale pozostałych nie, nawet Rona. Je´sli powie mu wszystko, co usłyszała od Grimponda, mo˙ze b˛edzie w stanie przekona´c górala, aby dalej pozwolił jej i´sc´ samej. Je´sli jej przeznaczona jest s´mier´c, by´c mo˙ze przynajmniej jego uda si˛e uchroni´c. Godzin˛e pó´zniej zebrali si˛e przy kominku w małym domku, wyciagni˛ ˛ eci na wy´sciełanych krzesłach i ławach — Brin, starzec, dziewczyna i Ron Leah. Ciepło płomieni ta´nczyło na ich twarzach. Za oknami zapadła cicha, zimna noc. Szept spał spokojnie na swoim dywaniku, rozciagaj ˛ ac ˛ na cała˛ długo´sc´ swoje ogromne ciało przed ogniem. Niewidoczny przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ dnia w czasie podró˙zy do Grimponda i z powrotem, bagienny kot pojawił si˛e po ich powrocie i natychmiast zwinał ˛ si˛e w kł˛ebek na swoim ulubionym miejscu. — Grimpond ukazał mi si˛e w moim własnym obliczu — zacz˛eła cicho Brin. — Wział ˛ moja˛ twarz i naigrawał si˛e z tego, czym, jak twierdzi, jestem. — To jego stare sztuczki — odezwała si˛e współczujaco ˛ Kimber. — Nie bierz sobie tego do serca. — Same kłamstwa i oszustwa! To mroczny i przewrotny stwór — wyszeptał Coglin, a jego patykowata posta´c przygarbiła si˛e. — Zamkni˛ety w swoim basenie od czasu upadku starego s´wiata i gadajacy ˛ zagadkami, których z˙ aden człowiek nie pojmie, a tym bardziej kobieta. — Dziadku — upomniała go łagodnie Kimber. — Co ci powiedział? — chciał wiedzie´c Ron. — Ju˙z ci mówiłam — odpowiedziała Brin. — Miecz Leah jest w r˛ekach Paj˛eczaków. Wydobyły go z wód Chard, a droga do Maelmord, je´sli nie chcemy by´c zauwa˙zeni przez w˛edrowców, wiedzie przez kanały Graymark. — Nie ma w tym z˙ adnego oszustwa? — dopytywał si˛e. Pokr˛eciła powoli głowa,˛ my´slac ˛ o sposobie, w jaki u˙zyła magii pie´sni. — W tym nie. — Ale zało˙ze˛ si˛e, z˙ e cała reszta to kłamstwa! — Coglin prychnał. ˛ Brin odwróciła si˛e do niego.

279

— Grimpond powiedział, z˙ e w Maelmord czeka mnie s´mier´c i z˙ e jej nie unikn˛e. Zapadła cisza. — Kłamstwa. Stary ma racj˛e — wymamrotał w ko´ncu Ron. — Grimpond powiedział, z˙ e na ciebie tak˙ze czeka tam s´mier´c, Ron. Powiedział, z˙ e oboje nosimy ziarno s´mierci w magii, która˛ władamy — ty w mieczu Leah, ja w pie´sni. — I wierzysz w te bzdury? — Góral pokr˛ecił głowa.˛ — Ja nie. Potrafi˛e zadba´c o nas oboje. Brin u´smiechn˛eła si˛e smutno. — A je´sli słowa Grimponda nie kłamia? ˛ Je´sli ta cz˛es´c´ te˙z jest prawda? ˛ Czy mam d´zwiga´c twoja˛ s´mier´c na sumieniu, Ron? Czy koniecznie chcesz umrze´c razem ze mna? ˛ Chłopak zaczerwienił si˛e na t˛e uwag˛e. — Je´sli b˛edzie trzeba. Allanon ustanowił mnie twoim obro´nca.˛ Có˙z byłby ze mnie za obro´nca, gdybym pozwolił ci i´sc´ samej? Je´sli przeznaczone jest nam umrze´c, Brin, niech to nie obcia˙ ˛za twego sumienia, tylko moje. Brin znowu poczuła napływajace ˛ do oczu łzy i usiłowała opanowa´c ogarniajace ˛ ja˛ uczucie. — Dziewczyno, nie płacz teraz, tylko nie płacz. — Coglin zerwał si˛e na nogi i przydreptał do niej. Ku jej zaskoczeniu łagodnym ruchem dłoni otarł jej łzy z policzków. — To tylko sztuczki Grimponda. Wszystko kłamstwa i półprawdy. Cie´n przepowiada s´mier´c wszystkim, jakby był obdarzony jaka´ ˛s szczególna˛ wizja.˛ No ju˙z, ju˙z. Co duch mo˙ze wiedzie´c o s´mierci? Poklepał Brin po ramieniu i spojrzał spode łba na Rona, jakby w nim upatrywał win˛e, i mruknał ˛ co´s o przekl˛etych intruzach. — Dziadku, musimy im pomóc — odezwała si˛e nagle Kimber. Cogline odwrócił si˛e do niej zje˙zony. — Pomóc im? A niby co teraz robimy, dziewczyno. Zbieramy patyczki na ognisko? — Nie, dziadku. Ja tylko my´slałam o. . . — O niczym! — Stary wymachiwał ramionami. — Oczywi´scie, z˙ e im pomoz˙ emy! Brin i Ron spojrzeli na starego szeroko otwartymi oczami, oszołomieni. Coglin zachichotał piskliwie i kopnał ˛ s´piacego ˛ Szepta. Kot poderwał wasaty ˛ pysk. ˙ — Ja i ten darmozjad zrobimy wszystko, co w naszej mocy! Zadnych łez! ˙Zadnych p˛etajacych ˛ si˛e po domu bez przewodnika! — Dziadku. . . — chciała przerwa´c Kimber, ale stary zbył ja˛ ruchem r˛eki. — Przez jaki´s czas jeszcze nie pojedziemy za Paj˛eczakami, prawda? Damy im zna´c, z˙ e nadal tu jeste´smy, a sami ruszymy w drog˛e. B˛eda˛ teraz w górach Toffer. Chocia˙z nie, nie o tej porze roku. Nie, zejda˛ w dół na bagniska, bo zbli˙za si˛e zima. To ich teren. Tam te˙z zabiora˛ miecz, je´sli rzeczywi´scie wyciagn˛ ˛ eły go z rzeki. 280

Szept nas do nich zaprowadzi. Potem pójdziemy na wschód, ominiemy bagniska i przejdziemy Ravenshorn. Zajmie nam to wszystkiego dzie´n albo dwa. — Odwrócił si˛e ponownie. — Ale ty nie pójdziesz, Kimber. Nie mog˛e pozwoli´c, z˙ eby´s p˛etała si˛e po kraju. W˛edrowcy sa˛ zbyt niebezpieczni. Zostaniesz tutaj i b˛edziesz pilnowała domu. Kimber rzuciła im bezradne spojrzenie. — Ciagle ˛ my´sli, z˙ e jestem dzieckiem, a to raczej ja powinnam si˛e nim opiekowa´c. — Ha! Nie musisz si˛e o mnie martwi´c! — Coglin prychnał. ˛ Kimber u´smiechn˛eła si˛e pobła˙zliwie, a jej twarzyczka chochlika pozostała niewzruszona. — Oczywi´scie, z˙ e musz˛e. Kocham ci˛e. — Zwróciła si˛e do dziewczyny z Vale. — Brin, musisz co´s zrozumie´c. Dziadek ju˙z nie opuszcza doliny beze mnie. Od czasu do czasu wymaga pomocy moich oczu i mojej pami˛eci. Nie zło´sc´ si˛e, dziadku, z˙ e tak mówi˛e, ale wiesz, z˙ e czasami masz krótka˛ pami˛ec´ . Poza tym Szept nie zawsze robi to, co mu ka˙zesz. Je´sli pójdziesz sam, zniknie, kiedy b˛edziesz si˛e tego najmniej spodziewał. Coglin zmarszczył brwi. — Ten głupi kot tak robi, to prawda. — Spojrzał na Szepta, który mrugnał ˛ do´n sennie. — Uczy´c go to strata czasu. Doskonale. Sadz˛ ˛ e wi˛ec, z˙ e wszyscy musimy i´sc´ . Ale ty trzymaj si˛e z daleka od niebezpiecze´nstw, dziewczyno. Zostaw to mnie. — Brin i Ron wymienili pospieszne spojrzenia. — A zatem postanowione. Mo˙zemy wyruszy´c o s´wicie — oznajmiła Kimber. Brin i góral patrzyli na siebie z niedowierzaniem. Co tu si˛e dzieje? Wła´snie postanowiono, z˙ e dziewczyna niewiele starsza od Brin, lekko pomylony staruszek i kot wykazujacy ˛ tendencje do znikania odzyskaja˛ dla nich miecz Leah od stworze´n zwanych Paj˛eczakami, a potem poprowadza˛ ich przez Ravenshorn do Graymark! Jakby to była najbardziej naturalna rzecz na s´wiecie! B˛eda˛ ich otaczały gnomy, w˛edrowcy i inne niebezpieczne stwory, których moc pokonała druida Allanona, a starzec i dziewczyna zachowywali si˛e, jakby nie robiło im to najmniejszej ró˙znicy. — Kimber, nie — powiedziała Brin w ko´ncu. — Nie mo˙zesz i´sc´ z nami. — Ona ma racj˛e — zgodził si˛e Ron. — Nawet sobie nie wyobra˙zasz, z czym mo˙zemy si˛e tam zmierzy´c. Kimber Boh spojrzała na nich z powaga.˛ — Wyobra˙zam sobie lepiej, ni˙z my´slisz. Mówiłam ju˙z wam; ten kraj to mój dom. I dziadka. Znamy jego niebezpiecze´nstwa i rozumiemy je. — Nie mo˙zesz rozumie´c w˛edrowców! — wybuchnał ˛ Ron. — Co wy dwoje mo˙zecie im zrobi´c? Kimber nie traciła rezonu. — Nie wiem. Tyle samo, co i ty, jak sadz˛ ˛ e. Unika´c ich.

281

— A je´sli si˛e nie da ich unikna´ ˛c? — naciskał Ron. — Co wtedy? — Coglin chwycił skórzana˛ torb˛e zawieszona˛ u pasa i pokazał ja˛ góralowi. — Dam im posmakowa´c mojej magii, cudzoziemcze! Dam im spróbowa´c ognia, o którym nie maja˛ poj˛ecia! Góral zmarszczył brwi z powatpiewaniem ˛ i spojrzał na Brin, szukajac ˛ u niej pomocy. — To szale´nstwo! — prychnał. ˛ — Nie rezygnuj tak szybko z magii mojego dziadka — poradziła Kimber i na znak poparcia skin˛eła staremu głowa.˛ — Prze˙zył w tej dziczy całe z˙ ycie i uniknał ˛ wielu niebezpiecze´nstw. Potrafi rzeczy, których by´s si˛e po nim nie spodziewała. Mo˙ze by´c dla was wielka˛ pomoca.˛ Tak samo zreszta˛ jak Szept i ja. — My´sl˛e, z˙ e to bardzo zły pomysł, Kimber — zaoponowała Brin. Kimber ze zrozumieniem skin˛eła głowa.˛ — Zmienisz zdanie, Brin. Tak czy inaczej, nie masz wyboru. Potrzebujesz Szepta do tropienia, dziadka, z˙ eby was prowadził, i mnie, z˙ ebym im w tym pomogła. Brin raz jeszcze zacz˛eła protestowa´c, ale ucichła. Czy wolno jej było odrzuci´c pomoc? Przybyli do Hearthstone, poniewa˙z potrzebowali kogo´s, kto przeprowadziłby ich przez Darklin. Mógł to jednak zrobi´c tylko człowiek, a był nim Coglin. Bez niego mogliby błaka´ ˛ c si˛e po puszczy Anaru tygodniami. Nie mieli tyle czasu. A teraz, kiedy go znale´zli, a on zaofiarował im pomoc, której tak rozpaczliwie potrzebowali, próbowała mu odmówi´c! Zawahała si˛e. By´c mo˙ze miała ku temu powody. Kimber wydawała si˛e dziewczynka,˛ której zapał przewy˙zsza jej siły. Ale było oczywiste, z˙ e Coglin nie wybierze si˛e nigdzie bez niej. Czy miała prawo przedkłada´c trosk˛e o Kimber nad nakazy zaufania, którym obdarzył ja˛ Allanon? Chyba nie. — My´sl˛e, z˙ e decyzja zapadła — stwierdziła łagodnie Kimber. Brin rzuciła Ronowi ostatnie spojrzenie. Pokr˛ecił głowa,˛ zrezygnowany. Brin odwróciła si˛e i u´smiechn˛eła ciepło. — My´sl˛e, z˙ e tak — zgodziła si˛e, wbrew rozsadkowi ˛ z˙ ywiac ˛ nadziej˛e, z˙ e była to wła´sciwa decyzja.

XXXV Nast˛epnego dnia o s´wicie opu´scili Hearthstone i ruszyli na północny wschód przez puszcz˛e, w kierunku ciemnego wzniesienia Toffer Ridge. Podró˙zowali powoli, tak jak w czasie drogi na północ do Grimponda. Cała dzika kraina pomi˛edzy Ravenshorn i Rabb tworzyła zdradziecki labirynt stromych urwisk i nagłych spadków, które nierozwa˙znym groziły kalectwem. Z pakunkami na plecach i bronia˛ u pasa Brin, Ron, Kimber i Coglin przedzierali si˛e ostro˙znie naprzód. Dzie´n był ciepły, pełen słodkich zapachów, barw i d´zwi˛eków jesieni. Niewyra´zna sylwetka Szepta, widoczna jedynie od czasu do czasu, dotrzymywała im kroku pomi˛edzy drzewami. Wszyscy czuli si˛e wypocz˛eci i rze´scy, mimo z˙ e ich dyskusja poprzedniej nocy trwała a˙z do rana. Wiedzieli, z˙ e brak snu w ko´ncu da o sobie zna´c, ale przynajmniej na razie pełni byli zapału i oczekiwania, co im przyniesie wyprawa. Zm˛eczenie łatwo dało si˛e odp˛edzi´c. Nie tak łatwo było jednak Brin pozby´c si˛e uczucia niepewno´sci co do towarzystwa Kimber i Coglina. I cho´c podj˛eto decyzj˛e, uczyniono s´luby i w ko´ncu wyruszyli w t˛e podró˙z, watpliwo´ ˛ sci si˛e nie rozwiały. Podejrzewała, z˙ e pewne obawy i tak jej nie opuszcza,˛ karmione s´wiadomo´scia˛ czyhajacych ˛ na nich niebezpiecze´nstw i prze´sladujacych ˛ ja˛ przepowiedni Grimponda. Lecz dotyczyły one jej i Rona. Chłopiec z taka˛ determinacja˛ pragnał ˛ jej towarzyszy´c, z˙ e w ko´ncu dała za wygrana.˛ Inne watpliwo´ ˛ sci i l˛eki dotyczyły starego i dziewczyny. Przy całej stanowczo´sci ich zapewnie´n, z˙ e podołaja˛ wszystkiemu, Brin wcia˙ ˛z uwa˙zała, z˙ e nie sa˛ wystarczajaco ˛ silni, aby znie´sc´ moc czarnej magii. Jak mogła my´sle´c inaczej? Nie miało wi˛ekszego znaczenia, z˙ e przez tyle lat z˙ yli na pustkowiu Anaru, poniewa˙z niebezpiecze´nstwa, które mogli teraz napotka´c, nie pochodziły z tego s´wiata i czasu. Jakiej˙z to magii czy wiedzy chcieli u˙zy´c przeciwko Widmom Mord? My´sl, z˙ e moc Widm Mord mogłaby si˛e obróci´c przeciwko dziewczynie i starcowi, przera˙zała Brin. O wiele bardziej ni˙z cokolwiek, co mogłoby si˛e przydarzy´c jej samej. Jak b˛edzie w stanie z˙ y´c ze s´wiadomo´scia,˛ z˙ e pozwoliła im wzia´ ˛c udział w tej wyprawie, je´sli doprowadzi ich ona do s´mierci? W dodatku Kimber wydawała si˛e taka pewna siebie i swego dziadka. W jej umy´sle nie powstał z˙ aden l˛ek ani watpliwo´ ˛ sc´ . Było jedynie zdecydowanie i niewzruszone poczucie podj˛etego wobec Brin i Rona zobowiazania. ˛ 283

— Jeste´smy przyjaciółmi Brin, a przyjaciele pomagaja˛ sobie, je´sli jest taka potrzeba — wyja´sniała poprzedniej nocy, kiedy rozmowy przycichły do zm˛eczonych szeptów. — Przyja´zn´ łaczy ˛ nasze dusze tak, jak otwarcie uczynione s´luby. Je´sli czuje si˛e przyja´zn´ , powstaja˛ wi˛ezy. To wła´snie przyciagn˛ ˛ eło do mnie Szepta i zdobyło mi jego lojalno´sc´ . Kocham go, a on mnie i ka˙zde z nas czuje to w drugim. Czuj˛e to tak˙ze dla ciebie. Jeste´smy przyjaciółmi, wszyscy, a je´sli tak, to musimy by´c nimi na dobre i na złe. Twoje trudne chwile staja˛ si˛e moimi. — To bardzo pi˛eknie powiedziane, Kimber — odparła. — Ale je´sli moje trudno´sci sa˛ zbyt wielkie, jak tym razem? Je´sli sa˛ zbyt niebezpieczne, aby´s mogła je dzieli´c? — Tym bardziej musza˛ by´c dzielone. — Kimber u´smiechn˛eła si˛e smutno. — I to dzielone z przyjaciółmi. Musimy sobie pomaga´c, je´sli przyja´zn´ ma cokolwiek znaczy´c. Po takim stwierdzeniu nie pozostawało ju˙z wiele do powiedzenia. Brin mogłaby argumentowa´c, z˙ e Kimber prawie jej nie zna, z˙ e nie ma wobec niej z˙ adnych zobowiaza´ ˛ n i z˙ e ta podró˙z była przeznaczona dla niej samej, a nie na podejmowanie odpowiedzialno´sci za Kimber i jej dziadka. Takie argumenty nic jednak dla Kimber nie znaczyły. Jasno okre´sliła relacje pomi˛edzy nimi, a jej poczucie zobowiazania ˛ wobec przyjaciół nie uznawało kompromisów. Minał ˛ kolejny dzie´n podró˙zy. Przeszli gro´zna˛ kniej˛e — poplatan ˛ a˛ mas˛e wysokich czarnych d˛ebów, wiazów ˛ i s˛ekatych orzechów. Ich górne, splatane ˛ konary wyciagały ˛ si˛e we wszystkich kierunkach niczym gigantyczne ramiona. Poprzez gał˛ezie tworzace ˛ sklepienie lasu, widmowe i odarte z li´sci, niebo l´sniło krystalicznym bł˛ekitem, a promienie sło´nca spływały w dół, rozja´sniajac ˛ mrok lasu przyjaznymi plamami s´wiatła. Jednak˙ze blask promieni krótko go´scił w tej g˛estwinie. Królował tu przytłaczajacy, ˛ nieprzenikniony mrok, pełen delikatnych sygnałów przyczajonego, niewidzialnego i niesłyszalnego niebezpiecze´nstwa oraz upiorów budzacych ˛ si˛e do z˙ ycia po zmroku, kiedy las spowity jest czernia.˛ We wn˛etrzu ciemnego serca lasów czaiła si˛e jaka´s zdradliwa, nienawistna siła, rozgniewana wtargni˛eciem intruzów w jej prywatny s´wiat, gotowa zgasi´c ich z˙ ycie tak, jak wiatr gasi nikły płomyk s´wiecy. Brin czuła jej obecno´sc´ . Szeptała bowiem cicho w jej umy´sle, nadwer˛ez˙ ajac ˛ t˛e watł ˛ a˛ ni´c pewno´sci, która˛ dawała jej obecno´sc´ towarzyszy podró˙zy. Ostrzegała, z˙ e wraz z nadej´sciem nocy musi by´c bardzo ostro˙zna. Sło´nce zacz˛eło opada´c za lini˛e horyzontu i nad cała˛ kraina˛ zapadał mrok. Ciemna linia Toffer wynurzyła si˛e przed nimi postrz˛epionym, nierównym cieniem i Coglin poprowadził ich wijac ˛ a˛ si˛e przeł˛ecza,˛ tworzac ˛ a˛ wyłom w s´cianie gór. Szli w ciszy, czujac ˛ narastajace ˛ zm˛eczenie. W ciemno´sci słycha´c było bzyczenie owadów, a wysoko ponad nimi, niewidoczne w plataninie ˛ wielkich drzew, nocne ptaki wznosiły swoje trele. Otaczała ich puszcza i górskie szczyty, zamykajac ˛ ich w ciemnej przeł˛eczy. Ciepłe powietrze dnia stało si˛e gorace ˛ i nieprzy284

˙ jemne. Unosił si˛e w nim zapach st˛echlizny. Zycie ukryte w mroku lasu obudziło si˛e i powstało, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół. . . Nagle zasłona lasu rozdarła si˛e przed nimi, opadajac ˛ gwałtownie w dół przez pasmo gór do rozległej, monotonnej niziny otulonej mgła˛ i o´swietlonej niesamowitym blaskiem gwiazd oraz dziwnego, blado-pomara´nczowego ksi˛ez˙ yca zawieszonego na skraju wschodniego horyzontu. Pos˛epna i ponura kraina stanowiła czarna˛ mas˛e bezruchu, który wydawał si˛e zapada´c w głab ˛ ziemi niczym jaki´s bezdenny kanion, w który ze´slizgiwało si˛e Toffer Ridge, ginac ˛ we mgle. — Stare Bagniska — wyszeptała cicho Kimber. Brin spojrzała w dół w pełnej napi˛ecia ciszy i poczuła niemal, jak bagnisko odwzajemnia jej spojrzenie. Min˛eła północ. Czas zwolnił, a˙z w ko´ncu wydawał si˛e całkowicie zatrzyma´c w miejscu. Na pokrytej kurzem twarzy Brin zatrzepotał orze´zwiajacy ˛ powiew wiatru i zniknał. ˛ Spojrzała wyczekujaco ˛ w gór˛e, ale wiatr si˛e uciszył. Powrócił przytłaczajacy ˛ i dokuczliwy z˙ ar. Czuła si˛e, jakby zamkni˛eto ja˛ w piecu hutniczym, a niewidoczne płomienie wyszarpywały z jej obolałych płuc resztk˛e powietrza potrzebnego do prze˙zycia. Na nizinie jesienna noc nie przyniosła chłodu, który obiecywało jej nadej´scie. Ubranie Brin przesiakło ˛ potem, który s´ciekał sw˛edza˛ cymi strumyczkami po ciele i pokrywał jej um˛eczona˛ twarz warstwa˛ srebrzystej szaro´sci. Mi˛es´nie odmawiały jej posłusze´nstwa ze zm˛eczenia. Mimo z˙ e poruszała si˛e od czasu do czasu, aby złagodzi´c niewygod˛e, szybko odkryła, z˙ e z˙ adna nowa pozycja nie przynosi ulgi. Ból nie ust˛epował. Roje komarów brz˛eczały irytujaco, ˛ przyciagane ˛ zapachem potu, i kasały ˛ jej twarz i dłonie. Na pró˙zno si˛e od nich op˛edzała. Wsz˛edzie wokół powietrze cuchn˛eło gnijacym ˛ drzewem i stojac ˛ a˛ woda.˛ Skulona razem z Ronem, Kimber i Coglinem w cieniu skał, wpatrywała si˛e w dół, gdzie na skraju bagien u podnó˙za gór le˙zało obozowisko gnomów Paj˛eczaków. Skupisko r˛ecznie skleconych chat i ziemianek ciagn˛ ˛ eło si˛e pomi˛edzy Toffer Ridge i ciemno´scia˛ Starego Bagniska. We mgle płon˛eły porozrzucane ogniska, a ich ponure, przytłumione s´wiatła ledwo przenikały mrok. W ich blasku poruszały si˛e wyko´slawione, pochylone cienie mieszka´nców obozu. Dziwaczne, groteskowe ciała Paj˛eczaków pokryte szarym włosem były nagie, kiedy przygarbione stwory bez twarzy brodziły na czworakach w usychajacej ˛ trawie. Na skraju bagna zebrała si˛e du˙za grupa osłoni˛eta przed mgła˛ płomieniami. Wznosili w noc jaka´ ˛s monotonna˛ pie´sn´ . — Wzywaja˛ ciemne moce — poinformował Coglin swoich towarzyszy, kiedy przyprowadził ich do kryjówki. — Gnomy z˙ yja˛ w plemionach, a Paj˛eczaki sa˛ najbardziej ciemne ze wszystkich. Wierza˛ w duchy i mroczne stwory, które przychodza˛ z innych s´wiatów wraz ze zmiana˛ pór roku. Wzywaja˛ ich siły i wierza˛ równocze´snie, z˙ e w ten sposób nie odwróca˛ si˛e one przeciwko nim. Ha! Kupa przesadów! ˛

285

Jakkolwiek, powiedział im Coglin, mroczne stwory pojawiaja˛ si˛e nieraz naprawd˛e. Na Starym Bagnisku zamieszkiwały bestie tak straszne i mroczne, jak te z˙ yjace ˛ w puszczach Wolfsktaag — zrodzone z innych s´wiatów i utraconych magii. Zwano je wied´zminami. Stworzenia te, o potwornych kształtach, polowały na ciała i umysły, zastawiajac ˛ pułapki na słabsze od siebie s´miertelne istoty, i wysysały z nich z˙ ycie. Wied´zminy nie były jedynie wyobra´znia,˛ przyznał ponuro Coglin. To przed ich nadej´sciem chciały si˛e uchroni´c Paj˛eczaki, poniewa˙z wła´snie one stanowiły ulubione danie potworów. — Teraz, kiedy jesie´n przechodzi w zim˛e, gnomy schodza˛ na bagna i błagaja,˛ aby nie wznosiły si˛e mgły. — Głos starego przeszedł w ochrypły szept. — My´sla,˛ z˙ e zima nie przyjdzie albo mgły si˛e nie podniosa,˛ je´sli tego nie zrobia.˛ Przesadny ˛ ludek. Przychodza˛ tutaj ka˙zdej jesieni i siedza˛ prawie przez miesiac. ˛ Całe obozowiska i plemiona w˛edruja˛ w dół z gór. Dzie´n i noc wzywaja˛ ciemne moce, aby bezpiecznie przetrwa´c zim˛e i aby wied´zminy trzymały si˛e od nich z daleka. — U´smiechnał ˛ si˛e tajemniczo i mrugnał. ˛ — To działa. Te potwory ob˙zeraja˛ si˛e nimi przez cały miesiac. ˛ To wystarcza im, aby prze˙zy´c zim˛e. Potem nie musza˛ ju˙z polowa´c w górach! Coglin wiedział, gdzie mo˙zna znale´zc´ Paj˛eczaki. Z nadej´sciem nocy mała grupka podró˙znych ruszyła na północ wzdłu˙z podnó˙za gór, a˙z ujrzeli przed soba˛ obozowisko gnomów. Potem, kiedy przykucn˛eli w ukryciu pomi˛edzy skałami, Kimber Boh wyja´sniła im, co ma si˛e wydarzy´c. — B˛eda˛ mieli ze soba˛ twój miecz, Ron. Miecz taki jak ten, wyciagni˛ ˛ ety z wód Chard, zostanie przez nich uznany za talizman zesłany im przez ich ciemne moce. Poło˙za˛ go przed soba,˛ majac ˛ nadziej˛e, z˙ e ich osłoni przed wied´zminami. Musimy odkry´c, gdzie go trzymaja,˛ i wykra´sc´ go. — Jak mamy to zrobi´c? — zapytał szybko Ron. Przez cała˛ podró˙z niemal o niczym innym nie mówił. Teraz na nowo poczuł czar mocy miecza. — Szept nas zaprowadzi — odpowiedziała. — Je´sli ci˛e obwacha, ˛ poda˙ ˛zy za twoim zapachem do miecza, gdziekolwiek jest ukryty. Jak tylko go odnajdzie, wróci i poprowadzi nas. Tak wi˛ec Szept obwachał ˛ Rona i roztopił si˛e w nocy. Odszedł bezszelestnie, niknac ˛ w mroku. Zniknał ˛ im z oczu niemal natychmiast. Czwórka z Hearthstone czekała na jego powrót, skulona w ciemno´sci i cuchnacej ˛ wilgoci doliny, wypatrujac ˛ i nasłuchujac. ˛ Min˛eło ju˙z bardzo du˙zo czasu od odej´scia bagiennego kota, gdy Brin zamkn˛eła oczy, czujac ˛ ogarniajace ˛ ja˛ zm˛eczenie, i próbowała odgrodzi´c si˛e od dobiegajacego ˛ ich zawodzenia gnomów. Monotonny, bezbarwny d´zwi˛ek nie cichł. Kilka razy usłyszała krzyki, dochodzace ˛ gdzie´s z bliska — piskliwe, urywane i pełne przera˙zenia. Zamierały niemal natychmiast, a s´piew trwał dalej. . . Z ciemno´sci przed nia˛ wynurzył si˛e olbrzymi cie´n i zerwała si˛e na nogi z cichym okrzykiem. 286

— Cicho, dziewczyno! — Coglin pociagn ˛ ał ˛ ja˛ w dół, a jego ko´scista dło´n zacisn˛eła si˛e na jej ustach. — To tylko kot! Ukazał si˛e pot˛ez˙ ny łeb Szepta, a błyszczace ˛ bł˛ekitne oczy zamrugały leniwie, kiedy poczłapał do Kimber. Dziewczyna pochyliła si˛e i obj˛eła zwierz˛e, gładzac ˛ go delikatnie i szepczac ˛ co´s do ucha. Przez par˛e chwil rozmawiała z bagiennym kotem, a on tracał ˛ ja˛ nosem i ocierał si˛e. Potem odwróciła si˛e do nich, a w jej oczach ta´nczyły ogniki podniecenia. — Odnalazł miecz, Ron! W jednej chwili góral był przy niej. — Zaprowad´z mnie tam, Kimber! — błagał. — B˛edziemy mieli bro´n, która mo˙ze zmierzy´c si˛e z w˛edrowcami i innymi mrocznymi stworami, które im słu˙za! ˛ Brin próbowała opanowa´c nagłe uczucie rozgoryczenia. Ron zapomniał ju˙z, jak niewiele pomógł mu ów miecz w obronie Allanona, pomy´slała. Ksi˛ecia po˙zerała ch˛ec´ posiadania go. Coglin przywołał ich bli˙zej, podczas gdy Kimber mówiła co´s do Szepta. Potem zacz˛eli schodzi´c do obozu gnomów. Ze´slizn˛eli si˛e ze wzniesienia, na którym ´ si˛e ukrywali, kulac ˛ si˛e jak najni˙zej w cieniu gór. Swiatło z odległych ognisk ledwo do nich docierało. Szybko przemykali si˛e naprzód. Niespokojne my´sli Brin wypełniały natr˛etne ostrze˙zenia, szepczace, ˛ z˙ e musi zawróci´c, z˙ e na tej drodze nie czeka jej nic dobrego. Za pó´zno, odpowiedziała im. Za pó´zno. Obóz był coraz bli˙zej. W coraz ja´sniejszym s´wietle ognisk sylwetki Paj˛eczaków stawały si˛e wyra´zniejsze. Przygarbione postaci skradały si˛e obok chat i ziemianek podobne owadom, od których wzi˛eły swoja˛ nazw˛e. Z góry wygladały ˛ obrzydliwie — włochate, o waskich, ˛ chytrych oczach, pochylone i ko´slawe stwory, jakby wyciagni˛ ˛ ete z koszmarnego snu, o którym pragnie si˛e zapomnie´c. Co jaki´s czas kilkunastu Paj˛eczaków wyłaniało si˛e z mroku i znowu w nim znikało, jazgoczac ˛ w jakim´s niesamowicie brzmiacym ˛ j˛ezyku. Ciagle ˛ zbierały si˛e przed s´ciana˛ mgły, a ich pie´sn´ wznosiła si˛e głuchym, monotonnym rytmem. Bagienny kot i jego towarzysze przemkn˛eli bezszelestnie wzdłu˙z brzegów obozu, zmierzajac ˛ do jego przeciwległego kra´nca. Mgła unosiła si˛e wokół nich wijacymi ˛ si˛e wst˛egami, które odrywały si˛e od s´ciany zawieszonej w bezruchu nad pustka˛ bagnisk. Była wilgotna, lepka i nieprzyjemnie ciepła, kiedy dotykała ich skóry. Brin ocierała ja˛ z obrzydzeniem. Na przedzie Szept zatrzymał si˛e, a jego okragłe ˛ oczy spojrzały na boki w poszukiwaniu swej pani. Brin rozejrzała si˛e wokół rozpaczliwie, próbujac ˛ ustali´c swoje poło˙zenie. Pociła si˛e obficie. Ciemno´sc´ pełna była cieni i ruchu, ciepła jesiennej nocy i jednostajnego s´piewu Paj˛eczaków. — Musimy zej´sc´ do obozu — powiedziała Kimber cichym, pełnym podniecenia szeptem. — Teraz zobaczymy jak skacza! ˛ — Coglin zachichotał rado´snie. — Wtedy lepiej trzyma´c si˛e od nich z daleka! 287

Na rozkaz dziewczyny Szept skierował si˛e w stron˛e obozu gnomów. Skradajac ˛ si˛e bezszelestnie przez mgł˛e, ogromny kot ruszył w kierunku najbli˙zszego skupiska chat. Kimber, Coglin i Ron przypadli do ziemi. Brin poszła ich s´ladem, wpatrujac ˛ si˛e bacznie w ciemno´sc´ . Po jej lewej stronie stwory poruszały si˛e na skraju s´wiatła bijacego ˛ od ogniska, pełzajac ˛ przez porozrzucane skały i znikajac ˛ w wysokiej trawie. Inne pojawiały si˛e po prawej, rzucajac ˛ si˛e w kierunku s´piewu i s´ciany mgły. Dym od ogniska wiał teraz w oczy Brin, mieszajac ˛ si˛e ze wst˛egami mgły, szczypiacy ˛ i ostry. Nagle przestała widzie´c cokolwiek. Poczuła gniew i strach narastajacy ˛ w jej wn˛etrzu. Otarła dłonia˛ łzawiace ˛ oczy. . . Wtem z ciemno´sci wydobył si˛e wrzask, wznoszac ˛ si˛e ponad monotonnym brz˛eczeniem gnomów i przeszywajac ˛ cisz˛e nocy. Z mroku przed nimi wyskoczył jaki´s Paj˛eczak, rozpaczliwie próbujac ˛ uciec przed ogromnym, bagiennym kotem, który nagle pojawił si˛e na jego drodze. Szept skoczył z rykiem i odrzucił na bok uciekajacego ˛ gnoma, jakby to był suchy patyk, po czym zmusił do ucieczki jeszcze kilkunastu, którzy zastapili ˛ mu drog˛e. U boku kota biegła Kimber — drobna, szybka figurka w ciemno´sciach. Coglin i Ron poda˙ ˛zyli za nimi, wyjac ˛ jak szale´ncy. Brin rzuciła si˛e za nimi wszystkimi, rozpaczliwie usiłujac ˛ dotrzyma´c im kroku. Cała gromadka prowadzona przez wielkiego kota zbiegła w dół, w sam s´rodek obozowiska. Włochate, ko´slawe cienie, jazgoczac ˛ co´s i wrzeszczac, ˛ rozbiegły si˛e przed nimi, szukajac ˛ schronienia. Brin i jej towarzysze przebiegli obok najbli˙zszego ogniska. Coglin zwolnił, si˛egajac ˛ po zawarto´sc´ skórzanej sakwy umocowanej u pasa. Wyjał ˛ gar´sc´ czarnego proszku i rzucił go prosto w płomienie. W jednej chwili kotlina˛ zakołysała eksplozja i ogie´n trysnał ˛ pod niebo deszczem iskier i płonacych ˛ kawałków drewna. Wrzaski w obozie gnomów nasilały si˛e, a pie´sn´ przed s´ciana˛ mgły ucichła. Cała czwórka skoczyła do nast˛epnego ogniska i znowu Coglin cisnał ˛ w płomienie gar´sc´ czarnego proszku. Po raz drugi ziemia˛ wstrzasn ˛ ał ˛ wybuch, wypełniajac ˛ noc jasno´scia˛ i rozrzucajac ˛ gnomy dokoła. Daleko przed nimi Szept skoczył w gór˛e przez ognisko niczym ogromne widmo i zatrzymał si˛e na szczycie prowizorycznej platformy wznoszacej ˛ si˛e przed s´ciana˛ mgły. Konstrukcja załamała si˛e i run˛eła z trzaskiem pod ci˛ez˙ arem kota. Na ziemi˛e posypały si˛e naczynia, rze´zbione w drewnie przedmioty i l´sniaca ˛ bro´n. — Miecz! — Krzyk Rona wzniósł si˛e ponad zgiełk wrzeszczacych ˛ gnomów. Odrzucajac ˛ na boki z˙ ylaste postacie próbujace ˛ go powstrzyma´c, rzucił si˛e naprzód. Chwil˛e pó´zniej był ju˙z koło Szepta i ze stosu porzuconych skarbów chwycił hebanowe ostrze. — Leah! Leah! — krzyknał, ˛ wymachujac ˛ triumfalnie nad głowa˛ mieczem Leah i zmuszajac ˛ do ucieczki grup˛e gnomów, która rzuciła si˛e na niego. Wsz˛edzie wokół nast˛epowały wybuchy ognia. Coglin wrzucał czarny proszek po kolei w ogniska gnomów. Cała kotlina o´swietlona była z˙ ółtym blaskiem, który 288

wzbijał si˛e pod niebo z czarnej, spalonej ziemi. Wsz˛edzie płon˛eły trawy. Dym i mgła g˛estniały i kł˛ebiły si˛e nad obozowiskiem, pochłaniajac ˛ wszystko. Brin biegła za innymi, zapomniana w ferworze bitwy, zostajac ˛ coraz bardziej w tyle. Porzucili przewrócona˛ platform˛e i zawrócili w kierunku gór. W dymie i mgle stanowili ledwo widoczne, niewyra´zne sylwetki. — Ron, zaczekaj! — krzykn˛eła rozpaczliwie. Paj˛eczaki nadbiegały ze wszystkich stron, jazgoczac ˛ co´s w´sciekle. Kilka wyciagn˛ ˛ eło do niej włochate ramiona. Ich zakrzywione paluchy zacisn˛eły si˛e na ubraniu dziewczyny i zacz˛eły je szarpa´c. Wyrwała si˛e im gwałtownie i pobiegła, aby dogoni´c pozostałych. Paj˛eczaków jednak było zbyt wielu. Tłoczyli si˛e wokół niej, próbujac ˛ ja˛ pochwyci´c. Zrozpaczona, przywołała pie´sn´ . Niesamowity, parali˙zujacy ˛ krzyk sprawił, z˙ e odskoczyli od niej z przera˙zeniem. Potem upadła twarza˛ w wysoka˛ traw˛e, a kurz wciskał si˛e jej do oczu i ust. Skoczyło na nia˛ co´s ci˛ez˙ kiego i przygniotło masa˛ mi˛es´ni i futra. W tej samej chwili przestała nad soba˛ panowa´c. Strach i nienawi´sc´ owładn˛eły nia˛ całkowicie. D´zwign˛eła si˛e na czworaki, ale niewidoczny stwór nie puszczał. Pie´sn´ wybuchła jej w gardle cała˛ nagromadzona˛ w´sciekło´scia,˛ jak eksplozja, i stworzenie na jej plecach poleciało w tył rozdarte na strz˛epy siła˛ magii. Brin odwróciła si˛e i spojrzała na swoje dzieło. Paj˛eczak le˙zał bez z˙ ycia na skałach poza nia.˛ Martwy, wydawał si˛e dziwnie mały i kruchy. Patrzyła na poszarpana˛ posta´c i przez jedna,˛ krótka˛ chwil˛e poczuła niezwykłe, przera˙zajace ˛ uczucie rado´sci. Odrzuciła je od siebie. Pora˙zona koszmarem, nie mogac ˛ wydoby´c głosu, odwróciła si˛e i pobiegła na o´slep w dym i mgł˛e. Nie miała poj˛ecia dokad ˛ biegnie. Całkowicie zatraciła poczucie kierunku. — Ron! — krzykn˛eła. Wbiegła w s´cian˛e mgły, która wyrosła tu˙z przed nia,˛ i znikn˛eła.

XXXVI Było tak, jak gdyby cały s´wiat zniknał. ˛ Wsz˛edzie tylko mgła. Ksi˛ez˙ yc, gwiazdy i niebo znikn˛eły. Drzewa, górskie szczyty, wzniesienia, doliny, skały i strumienie — wszystko znikn˛eło. Nawet ziemia, po której Brin biegła, była niewyra´znym, bezkształtnym tworem, cz˛es´cia˛ szarej, przesuwajacej ˛ si˛e mgły. Była sama w niezmierzonej pustce. Potkn˛eła si˛e i zatrzymała, ciasno obejmujac ˛ ciało ramionami. Własny chrapliwy oddech dudnił jej w uszach. Przez długi czas stała we mgle bez ruchu, ledwo s´wiadoma, z˙ e uciekajac ˛ na o´slep, skr˛eciła w bok od kotliny i pobiegła w kierunku Starego Bagniska. Jej my´sli wirowały jak li´scie na wietrze. Goraczkowo ˛ próbowała je pochwyci´c, zatrzyma´c i pozbiera´c, ale niemal natychmiast znikały. Przed oczami miała tylko jeden wyrazisty, straszny obraz, który nie chciał znikna´ ˛c — skr˛econe, połamane i pozbawione z˙ ycia ciało Paj˛eczaka. Zamkn˛eła oczy i zacisn˛eła dłonie w pi˛es´ci. Zrobiła to, czego przyrzekła nigdy nie robi´c. Odebrała z˙ ycie innej ludzkiej istocie. Wydarła je w ataku strachu i w´sciekło´sci, wykorzystujac ˛ do tego pie´sn´ . Allanon ostrzegał, z˙ e tak mo˙ze si˛e zdarzy´c. Niemal słyszała jego ostrzegawczy szept: „Dziewczyno, pie´sn´ posiada moc, jakiej nigdy nie spotkałem. Jej magia mo˙ze dawa´c z˙ ycie i je odbiera´c”. — „Ale ja nigdy nie u˙zyj˛e. . . ” — „To magia u˙zyje ciebie, mroczne dzieci˛e — nawet ciebie!” To słowa Grimponda, a nie Allanona szydziły z niej teraz. Odrzuciła je. Wyprostowała si˛e. W gł˛ebi duszy wiedziała, z˙ e pewnego dnia mo˙ze by´c zmuszona do wykorzystania magii pie´sni w ten sposób, tak jak ostrzegał Allanon. Miała s´wiadomo´sc´ takiej mo˙zliwo´sci od momentu, kiedy pokazał jej ogrom mocy ´ pie´sni na prostym przykładzie drzew splecionych ze soba˛ w górach Runne. Smier´ c Paj˛eczaka nie była szokiem ani czym´s zupełnie nieoczekiwanym. To prawda, z˙ e jaka´s czastka ˛ jej duszy czerpała rado´sc´ z tego, co si˛e stało, jaka´s jej cz˛es´c´ naprawd˛e znajdowała przyjemno´sc´ w zabijaniu. To ja˛ przera˙zało. Poczuła ucisk w gardle. Przypomniała sobie nagły, ukradkowy błysk rado´sci na widok rozszarpanej postaci gnoma, zdajac ˛ sobie spraw˛e, z˙ e to pie´sn´ go zniszczyła. Rozkoszowała si˛e ta˛ chwila˛ mocy magii. . . Czy przestała si˛e opiera´c przemianie w potwora? 290

Otworzyła gwałtownie oczy. Wcale nie przestała. Grimpond miał racj˛e. „To nie ty u˙zywasz magii, tylko ona ciebie. Magia uczyniła ci˛e tym, kim jeste´s”. Nie mogła w pełni nad nia˛ zapanowa´c. Odkryła to w czasie utarczki w „Centrum Rookera” z m˛ez˙ czyznami ze Spanning Ridge i obiecała sobie wtedy, z˙ e ju˙z nigdy nie straci panowania nad magia.˛ Ale kiedy zaatakował ja˛ Paj˛eczak, kontrola szybko wyparowała pod nawała˛ emocji, rozpaczy i zagro˙zenia w danej chwili. U˙zyła magii bez udziału rozumu. Po prostu zareagowała, władajac ˛ moca,˛ tak jak Ron Leah władał swoim mieczem — straszna,˛ niszczac ˛ a˛ bronia.˛ I znajdowała w tym rado´sc´ . W kacikach ˛ oczu poczuła zbierajace ˛ si˛e łzy. Mogłaby wmawia´c sobie, z˙ e rado´sc´ była tylko chwilowa i zabarwiona poczuciem winy i z˙ e koszmar tego, co si˛e wydarzyło, uchroni ja˛ przed kolejna˛ taka˛ sytuacja.˛ Nie mogła wszak nie dostrzec prawdy. Magia udowodniła, z˙ e jest niebezpiecznie nieprzewidywalna. Wpływała na jej zachowanie w sposób, jakiego nigdy nie brała pod uwag˛e. Stanowiła gro´zb˛e nie tylko dla niej, ale i dla jej bliskich. Musi si˛e strzec bacznie przed tym zagroz˙ eniem. Wiedziała, z˙ e nie mo˙ze zawróci´c z drogi na wschód, do Maelmord. Allanon zło˙zył w niej całe zaufanie i wiedziała, z˙ e pomimo tego, co si˛e wydarzyło, i niezale˙znie od tego, co przemawiało przeciw, nie mo˙ze go zawie´sc´ . Wierzyła w to tak˙ze w tej chwili. Lecz nawet zwiazana ˛ przez te ograniczenia mogła w dalszym ciagu ˛ przecie˙z wybiera´c system własnych warto´sci. Allanon pragnał, ˛ aby pie´sn´ spełniła jeden cel — otworzyła Brin wej´scie do Maelmord. Musi odnale´zc´ sposób, aby powstrzyma´c magi˛e a˙z do chwili, kiedy przyjdzie czas na wezwanie jej do spełnienia tego celu. Tylko jeszcze jeden raz zaryzykuje u˙zycie magii. Otarła łzy z oczu z mocnym postanowieniem. B˛edzie tak, jak s´lubowała. Magia nie wykorzysta jej ju˙z wi˛ecej. Wyprostowała si˛e. Teraz musi odnale´zc´ reszt˛e. Poku´stykała naprzód, brnac ˛ na o´slep przez mrok, niepewna kierunku. Wokół niej snuły si˛e wst˛egi mgły i ku swemu zaskoczeniu, w ich meandrach ujrzała nagle obrazy. Tłoczyły si˛e wokół niej, wnikały z mgły do jej umysłu i uchodziły z powrotem. Stopniowo zacz˛eły przybiera´c kształt wspomnie´n wynurzajacych ˛ si˛e z dzieci´nstwa. Stan˛eli przed nia˛ matka i ojciec. Emanujace ˛ z nich ciepło i poczucie bezpiecze´nstwa było silniejsze we wspomnieniach ni˙z w rzeczywisto´sci. Mieli łagodne, kochajace ˛ twarze. Był tam te˙z Jair. Przez dziwny półmrok przemykały cienie, duchy przeszło´sci. Jednym z nich mógł by´c Allanon, powstajacy ˛ ze s´mierci do z˙ ycia. Wypatrywała go wyczekujaco. ˛ .. I nagle, niespodziewanie, pojawił si˛e. Wynurzył si˛e z mgły jak cie´n, którym był teraz, i stanał ˛ zaledwie o kilka jardów od niej, a szara mgła wirowała wokół niego, jak zbudzony do z˙ ycia Hadeshorn. — Allanon? — wyszeptała. Jeszcze si˛e wahała. Kształt nale˙zał do Allanona, ale był mgła,˛ tylko mgła.˛ 291

Cie´n, który był Allanonem, z powrotem cofnał ˛ si˛e w mrok. Odszedł, jak gdyby nigdy go nie było. Odszedł. . . A mimo to zostało co´s jeszcze. Nie Allanon, ale kto´s jeszcze. Rozejrzała si˛e szybko wokół, czujac, ˛ z˙ e kto´s ja˛ obserwuje. Obrazy ponownie zata´nczyły jej przed oczami. Refleksy wspomnie´n zrodzone z pasemek mgły. To mgła o˙zywiała je, magia, która mamiła i kusiła. Stan˛eła jak sparali˙zowana, widzac ˛ ich przebudzenie, i przez chwil˛e zastanawiała si˛e, czy naprawd˛e nie oszalała. Wyobra˙zenia, których do´swiadczała, były z pewno´scia˛ znakiem szale´nstwa, a mimo to czuła si˛e pewna i my´slała jasno. A je´sli mgła pragn˛eła ja˛ zwabi´c, dokuczajac ˛ swymi sztuczkami, igrajac ˛ z jej wspomnieniami, jakby nale˙zały do niej? To była mgła albo co´s ukrytego w niej! Wied´zmin! Słowo uniosło si˛e szeptem gdzie´s z jej pod´swiadomo´sci. Coglin ostrzegał przed mgielnymi stworami, kiedy czekali ukryci pomi˛edzy skałami na zboczu wychodzacym ˛ na obozowisko gnomów. Porozrzucane po całym Starym Bagnisku polowały na słabszych od siebie, zastawiajac ˛ na nich pułapki i wysysajac ˛ z nich z˙ ycie. Wyprostowała si˛e niepewna i powoli zacz˛eła i´sc´ przed siebie. Co´s poruszało si˛e we mgle razem z nia˛ — cie´n, niewyra´zny i nie posiadajacy ˛ konkretnego kształtu, fragment nocy. Wied´zmin. Przyspieszyła, pozwalajac ˛ nie´sc´ si˛e stopom tam, dokad ˛ chciały. Kompletnie nie wiedziała, gdzie jest, ale nie mogła tu zosta´c. Musiała i´sc´ naprzód. My´slała o tych, którzy zostawili ja˛ za soba.˛ Czy b˛eda˛ jej szukali? Czy b˛eda˛ ja˛ w stanie odnale´zc´ w tej s´cianie mgły? Z powatpiewaniem ˛ pokr˛eciła głowa.˛ Nie mo˙ze na to liczy´c. Musi sama si˛e stad ˛ wydosta´c. Gdzie´s przed nia˛ bagno si˛e sko´nczy. Musi po prostu i´sc´ a˙z do ko´nca, uwolni´c si˛e z tej parali˙zujacej ˛ mgły. A je´sli mgła nie pozwoli jej odej´sc´ ? Ponownie, w wirujacych ˛ wokół niej pasmach, o˙zyły wspomnienia, dokuczliwe, kuszace. ˛ Szła szybciej, nie zwracajac ˛ na nie uwagi, s´wiadoma, z˙ e gdzie´s poza zasi˛egiem jej wzroku poda˙ ˛za za nia˛ cie´n. Przeniknał ˛ ja˛ chłód tej s´wiadomo´sci. Próbowała wyobrazi´c sobie stworzenie, które ja˛ s´ledziło. Jaki był wied´zmin? Przyszedł do niej jako Allanon, czy te˙z była to jedynie sztuczka mgły i jej własnej wyobra´zni? Potrzasn˛ ˛ eła głowa,˛ nic nie rozumiejac. ˛ Spod jej stóp wyskoczyło co´s małego i mokrego i uciekło w ciemno´sc´ . Odskoczyła i ruszyła w dół szerokim ukosem do rozległej, bagnistej kotliny. Błoto lepiło si˛e jej do butów, a na nogach czuła smagni˛ecia suchej trawy. Zwolniła, czujac ˛ niepewno´sc´ gruntu, po czym zawróciła z powrotem na skraj kotliny. Jej dno pokrywały lotne piaski, które mogły ja˛ wciagn ˛ a´ ˛c i pochłona´ ˛c. Musiała trzyma´c si˛e z daleka od tego miejsca i poszuka´c twardego, suchego gruntu. Mgła otulała ja˛ g˛esto, uniemo˙zliwiajac ˛ przyjrzenie si˛e drodze. Wcia˙ ˛z nie wiedziała, gdzie si˛e znajduje. Wszystko wskazywało na to, z˙ e kr˛eci si˛e w kółko.

292

Szła dalej, powłóczac ˛ nogami. Mgły Starego Bagniska g˛estniały w gł˛eboka˛ noc wokół niej, a w wilgotnym tumanie poruszały si˛e cienie — wied´zminy. Było ich ju˙z teraz wi˛ecej. Brin wpatrywała si˛e we mgł˛e, poda˙ ˛zajac ˛ wzrokiem za ich szybkimi ruchami. Poruszały si˛e niczym ryby w ciemnej wodzie. Zdecydowanie przyspieszyła kroku, przemykajac ˛ przez bagienne trawy i pnac ˛ si˛e wy˙zej. Nie przestawały i´sc´ za nia.˛ Nie dostana˛ jej, przysi˛egła sobie w duszy. Nie taki los był jej przeznaczony. Biegła pod gór˛e, a w uszach miała głuche dudnienie własnego serca i łomot krwi. W´sciekło´sc´ , strach i rozpacz mieszały si˛e w jedno i popychały ja˛ naprzód. Bagno podniosło si˛e łagodnie i wdrapała si˛e na sam s´rodek małego wzniesienia poro´sni˛etego wysoka˛ trawa˛ i chaszczami. Zwolniła i rozejrzała si˛e wokół z niedowierzaniem. Cienie były wsz˛edzie. Potem z mgły wynurzyła si˛e wysoka, szczupła posta´c, owini˛eta w peleryn˛e górala i niosaca ˛ na plecach ogromny miecz. Brin zamarła zaskoczona. To był Ron! Spod szat uniosły si˛e ramiona i wyciagn˛ ˛ eły do niej, przyzywajac, ˛ aby podeszła. Ruszyła ra´zno w jego kierunku, wyciagaj ˛ ac ˛ dło´n. Nagle co´s ja˛ powstrzymało. Zamrugała. Ron? Nie! Czerwona zasłona przysłoniła jej wzrok i poczuła narastajac ˛ a˛ w´sciekło´sc´ , rozpoznajac ˛ złudzenie. To nie był Ron Leah. To znowu wied´zmin, który ja˛ s´ledził. Podszedł do przodu — l´sniacy, ˛ płynny kształt. Znikn˛eła peleryna i miecz, rozwiały si˛e w strz˛epy mgły. Nie było ju˙z nic z górala. Jedynie ogromny, zmieniajacy ˛ si˛e cie´n. Szybko uformował si˛e w pot˛ez˙ ne ciało przyczajone do skoku na grubych, szponiastych łapach. Ogromne przednie ko´nczyny były zakrzywione i poro´sni˛ete kosmata˛ sier´scia.˛ Paszcza marszczyła si˛e i wykrzywiała nad pot˛ez˙ nymi szcz˛ekami, które rozchyliły si˛e, ukazujac ˛ białawe z˛eby. Stworzenie wyrastało z mgły, dwukrotnie wi˛eksze od Brin, spowite bagiennymi oparami. Pochyliło łeb i warkn˛eło na nia.˛ Masa sier´sci, łusek, mi˛es´ni, wystaja˛ cych ko´sci, z˛ebów i waskich ˛ s´lepi. Stwór zrodzony z najmroczniejszych sennych koszmarów, którego Brin mogłaby wy´sni´c w trwodze własnej rozpaczy. Był prawdziwy, czy te˙z zrodziła go mgła i majaki jej własnej wyobra´zni? Bez ró˙znicy. Odrzucajac ˛ s´lub, który uczyniła ledwie par˛e minut wcze´sniej, przywołała pie´sn´ . Rzuciła ja˛ naprzód z zaciekło´scia˛ i w´sciekło´scia˛ wywołana˛ tym, co ujrzała. Nie miała zamiaru umrze´c na Starym Bagnisku z rak ˛ tego potwora. Jeszcze ten jeden raz u˙zyje magii, aby pokona´c stwora, którego s´mier´c nie ma znaczenia. Za´spiewała i pie´sn´ zamarła jej w gardle. Przed nia˛ stał jej ojciec. Wied´zmin podszedł oci˛ez˙ ale w jej kierunku, sunac ˛ i zmieniajac ˛ si˛e we mgle. Z pyska kapała mu s´lina, jakby ju˙z nie mógł si˛e doczeka´c, kiedy z˙ ycie dziewczyny 293

zaspokoi jego głód. Brin zatoczyła si˛e w tył, widzac ˛ teraz ciemna,˛ łagodna˛ twarz matki. Z gardła wydobył si˛e pełen szale´nstwa, trwogi i rozpaczy krzyk, który wydawał si˛e by´c zamkni˛ety w ciszy jej umysłu. Odpowiedział jej inny krzyk, wzywajacy ˛ ja˛ po imieniu. Brin! Poczuła m˛etlik w głowie. Krzyk wydawał si˛e realny, ale kto wie. . . ? — Brin! Potwór wyrósł nad nia˛ i czuła emanujace ˛ z niego zło. Ale pie´sn´ trwała zamkni˛eta w jej gardle, uwi˛eziona obrazem, który kr˛epował jej moc. Widziała szczupła˛ posta´c matki le˙zac ˛ a˛ bez z˙ ycia. — Brin! Potem przera˙zajacy ˛ ryk rozdarł cisz˛e nocy. Z mgły wyskoczył l´sniacy ˛ cie´n i pi˛ec´ set funtów rozw´scieczonego bagiennego kota run˛eło na wied´zmina, odrzucajac ˛ go od Brin. Kot zaatakował potwora, tnac ˛ z˛ebami i pazurami, i obaj potoczyli si˛e na łeb na szyj˛e przez wysokie trawy. — Brin! Gdzie jeste´s? Brin cofn˛eła si˛e, ledwo dosłyszawszy wołanie ponad odgłosami walki. Odpowiedziała rozpaczliwym krzykiem. Chwil˛e pó´zniej pojawiła si˛e Kimber, wyskakujac ˛ z mgły. Jej długie włosy płyn˛eły za nia.˛ Potem ukazał si˛e Coglin, wrzeszczac ˛ dziko i próbujac ˛ zmusi´c wykrzywione ciało, aby dotrzymało kroku dziewczynie. Szept i wied´zmin wymieniali ciosy i robili uniki. Bagienny kot był silniejszy i chocia˙z stwór z mgły próbował umkna´ ˛c, skutecznie zasłaniał mu drogi odwrotu. Teraz jednak w ciemno´sciach zacz˛eły gromadzi´c si˛e inne cienie, ogromne i bezkształtne, otaczajac ˛ ich ciasnym kr˛egiem. Było ich zbyt wiele! — Leah! Leah! Szczupła sylwetka Rona skoczyła pomi˛edzy cienie. Miecz uniósł si˛e w gór˛e. Wokół hebanowego ostrza roz˙zarzyło si˛e niesamowite, zielone s´wiatło. Wied´zmin przyparty do muru przez Szepta, odwrócił si˛e w okamgnieniu, czujac ˛ wi˛eksze niebezpiecze´nstwo magii miecza. Odskakujac ˛ od bagiennego kota, stwór skoczył na Rona. Ale ksia˙ ˛ze˛ Leah był gotów. Miecz zatoczył łuk i ciał ˛ przez mgł˛e, wbijajac ˛ si˛e w wied´zmina. Zielony ogie´n rozbłysnał ˛ nagle w´sród nocy i mgielny stwór eksplodował w deszczu płomieni. Potem s´wiatło zgasło i powróciła noc i mgła. Cienie zebrane w ciemno´sci rozpłyn˛eły si˛e w nico´sc´ . Góral odwrócił si˛e. Zapomniany miecz upadł u jego boku. Podszedł szybko do Brin ze s´ciagni˛ ˛ eta˛ twarza.˛ — Wybacz mi, wybacz — wyszeptał. — To magia. . . — Pokr˛ecił bezradnie głowa.˛ — Kiedy odnalazłem miecz i znowu go dotknałem. ˛ . . Nie byłem w stanie my´sle´c o niczym innym. Chwyciłem go i biegłem. Zapomniałem o wszystkim, nawet o tobie. To była magia, Brin. . . Zajakn ˛ ał ˛ si˛e, a ona skin˛eła głowa˛ oparta˛ na jego piersi i przytuliła go mocniej. — Wiem. 294

— Nigdy ju˙z ci˛e tak nie zostawi˛e — obiecał. — Nigdy. — To tak˙ze wiem — odpowiedziała mi˛ekko. Nie powiedziała jednak, z˙ e to ona ma zamiar go zostawi´c. Ju˙z podj˛eła decyzj˛e. . .

XXXVII Trzeciego dnia po opuszczeniu lochów w Dun Fee Aran Jair i jego towarzysze dotarli do wyniosłego pasma gór zwanych Ravenshorn. Nie mogli i´sc´ drogami, które biegły wzdłu˙z brzegów Srebrnej Rzeki, poniewa˙z skr˛ecały na południe, a poza tym obawiali si˛e, z˙ e zostana˛ zauwa˙zeni. Byli wi˛ec zmuszeni przej´sc´ puszcze ponad rzeka,˛ zwalniajac ˛ tempo ze wzgl˛edu na splatany ˛ gaszcz. ˛ Deszcz przestał pada´c dopiero drugiego dnia, przechodzac ˛ rankiem w m˙zawk˛e, a w południe w mgł˛e. Powietrze ociepliło si˛e, a niebo przeja´sniało. Chmury popłyn˛eły na wschód. Kiedy zapadła noc, poprzez drzewa wida´c było gwiazdy i ksi˛ez˙ yc. Mimo z˙ e przestało pada´c, szli wolnym krokiem. Namokła ziemia nie była ju˙z w stanie wchłona´ ˛c wi˛ecej zebranej wody. Grunt był wi˛ec błotnisty i s´liski. W˛edrowcy przystawali jedynie, aby co´s zje´sc´ i przez chwil˛e odpocza´ ˛c, i nie zwa˙zajac ˛ na fatalne warunki, zdecydowanie parli naprzód. Na trzeci dzie´n pojawiło si˛e sło´nce, przedzierajac ˛ si˛e poprzez le´sny mrok przyjaznymi serpentynami s´wiatła i pozostawiajac ˛ kolorowe smugi na rozmokłej ziemi. Przed nimi pojawił si˛e ciemny masyw Ravenshorn, wyrastajac ˛ ponad linia˛ drzew nagimi skałami. Szli cały dzie´n, a˙z po południu dotarli do ni˙zszych zboczy i zacz˛eli si˛e wspina´c. Wtedy wła´snie Slanter zatrzymał ich. — Mamy problem — oznajmił. — Przej´scie tych gór zajmie nam całe dnie, a mo˙ze tygodnie. Tyle z˙ e w gór˛e Srebrnej Rzeki a˙z do jej z´ ródeł przy Niebia´nskiej Studni wiedzie inna droga. Mo˙zemy nia˛ i´sc´ , je´sli b˛edziemy ostro˙zni, ale pr˛edzej czy pó´zniej b˛edziemy musieli przej´sc´ dokładnie pod forteca˛ Graymark. W˛edrowcy z pewno´scia˛ dostrzega˛ nasze nadej´scie. Foraker zmarszczył brwi. — Musi istnie´c jaka´s droga, która˛ mogliby´smy si˛e prze´slizna´ ˛c. — Nie istnieje — burknał ˛ Slanter. — Wiedziałbym o tym. — Czy mo˙zemy i´sc´ z biegiem rzeki a˙z do fortecy, a potem wej´sc´ w góry? — zapytał Helt, opierajac ˛ pot˛ez˙ na˛ sylwetk˛e o głaz. — Czy mo˙zemy doj´sc´ do niej od innej strony? Gnom pokr˛ecił głowa.˛ 296

— Nie z tego miejsca. Graymark stoi nad urwiskiem, z którego wida´c wszystkie ziemie wokół: Ravenshorn, Srebrna˛ Rzek˛e, wszystko. Skały sa˛ nagie. Nie ma si˛e gdzie schroni´c. — Zerknał ˛ na Stythysa, który siedział ponury tu˙z przy nim. — Dlatego jaszczury tak ja˛ lubiły. Nic nie mogło si˛e tamt˛edy prze´slizna´ ˛c. — A zatem musimy i´sc´ noca˛ — powiedział cicho Garet Jax. I znowu Slanter pokr˛ecił głowa.˛ — Skr˛ecisz kark przy pierwszej próbie. Urwiska sa˛ bardzo strome, a s´cie˙zki waskie ˛ i strze˙zone. Nigdy ci si˛e nie uda. Zapadła długa cisza. — No to co proponujesz? — zapytał w ko´ncu Foraker. Slanter wzruszył ramionami. — Niczego nie proponuj˛e. Doprowadziłem was tutaj, a reszta nale˙zy do was. Mo˙ze chłopak mógłby was ukry´c za pomoca˛ magii. — Uniósł brwi, patrzac ˛ na Jaira. — Co ty na to? Mógłby´s s´piewa´c przez pół nocy? Jair zaczerwienił si˛e gwałtownie. — Musi by´c jaki´s sposób, z˙ eby omina´ ˛c stra˙ze, Slanter! — Och, dla mnie to nie problem. — Gnom prychnał. ˛ — Ale wy mogliby´scie mie´c kłopoty. — Helt ma dar widzenia w ciemno´sciach. . . — zaczał ˛ z namysłem Foraker. Garet Jax przerwał mu krótko i skinał ˛ na Stythysa. — A co ty by´s zaproponował, mwellret? To twój dom. Co by´s zrobił? Stythys przymknał ˛ waskie ˛ s´lepia. — Znajd´zcie własssna˛ drog˛e, krasssnale. Poszukajcie pomocy innego głupca, a mnie zossstawcie w ssspokoju! Garet Jax przygladał ˛ mu si˛e przez chwil˛e, po czym podszedł bez słowa do jaszczura. Szare oczy patrzyły tak zimno, z˙ e Jair mimo woli cofnał ˛ si˛e. Palec Mistrza Broni uniósł si˛e i wycelował w zakapturzona˛ sylwetk˛e mwellreta. — Czy˙zby´s próbował mi powiedzie´c, z˙ e nie jeste´s ju˙z jednym z nas? Mwellret skurczył si˛e jakby w swoich szatach. Szczeliny jego s´lepi jarzyły si˛e nienawi´scia,˛ ale nie miał władzy nad Garetem. Mistrz Broni stał na swoim miejscu i czekał. Z pyska jaszczura wydobył si˛e niski syk i wysunał ˛ si˛e z nich rozszczepiony j˛ezor. — Pomog˛e, je´sli mnie uwolnicie — wyszeptał. — Zabior˛e wasss tam, gdzie nikt wasss nie zobaczy. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e uczestnicy wyprawy spogladali ˛ po sobie podejrzliwie. — Nie wierzcie mu — ostrzegł Slanter. — Mały, głupi gnom ju˙z wam nie pomo˙ze. — Stythys prychnał. ˛ — Potrzebujecie mojej pomocy, mali przyjaciele. A ja znam drogi, którymi nikt inny nie przejdzie.

297

— Jakie drogi? — zapytał Garet Jax. Głos miał ciagle ˛ spokojny. Mwellret jednak z uporem potrzasn ˛ ał ˛ łbem. — Najpierw obiecajcie, z˙ e mnie uwolnicie, krasssnale. Obietnica. — Szczupła twarz Mistrza Broni nie wyra˙zała z˙ adnych uczu´c. — Je´sli zaprowadzisz nas do Graymark, b˛edziesz wolny. — Twarz Slantera zmarszczyła si˛e w grymasie dezaprobaty. Splunał ˛ na ziemi˛e. Jair stał ze wszystkimi, czekajac ˛ a˙z Stythys powie co´s wi˛ecej. Ale mwellret wydawał si˛e nad czym´s zastanawia´c. — Masz nasza˛ obietnic˛e. — Foraker przerwał jego rozmy´slanie, a w jego głosie pobrzmiewała nuta zniecierpliwienia. — A teraz powiedz nam, któr˛edy mamy i´sc´ . Stythys wyszczerzył z˛eby i był to doprawdy paskudny u´smiech, niemal grymas. — Zabior˛e krasssnali przez Jasskinie Nocy! — Dlaczego, ty czarny. . . ! — Slanter wybuchnał ˛ w´sciekle i rzucił si˛e na mwellreta. Helt chwycił go w pasie i przytrzymał. Gnom wrzeszczał i szarpał si˛e, jak gdyby zupełnie oszalał. Wszyscy zebrali si˛e wokół Slantera, próbujac ˛ go powstrzyma´c, czemu towarzyszył s´miech Stythysa brzmiacy ˛ jak cichy syk. — O co chodzi, gnomie! — Garet Jax za˙zadał ˛ wyja´snie´n, jedna˛ r˛ek˛e przytrzymujac ˛ rami˛e Slantera. — Znasz te jaskinie? Slanter wyszarpnał ˛ si˛e z u´scisku Mistrza Broni, ale Helt ciagle ˛ nie puszczał. — Lochy s´mierci przeznaczone dla górskich gnomów, od kiedy dostały si˛e pod panowanie jaszczurów! Wrzucono tam tysiace ˛ moich ludzi, oddano na pewna˛ s´mier´c! A teraz ten. . . potwór zrobi to samo z nami! Garet Jax odwrócił si˛e gwałtownie do Stythysa. W jego dłoni pojawił si˛e długi nó˙z, jak za pomoca˛ czarów. — Tym razem rozwa˙z swoja˛ odpowied´z, mwellret — doradził łagodnym głosem. Stythys jednak nie wydawał si˛e zakłopotany. — Kłamsstwo. Jassskinie ssstanowia˛ przej´scie do fortecy. Zabior˛e wasss pod górami. Ominiemy w˛edrowców. Nikt nie zobaczy. — Czy rzeczywi´scie jest tam przej´scie? — zapytał Slantera Foraker. Gnom ucichł nagle i zesztywniał w u´scisku Helta. — Nie ma znaczenia, czy jest. W jaskiniach nikt nie prze˙zyje. To całe mile tuneli wyciosanych we wn˛etrzu Ravenshorn, czarnych jak piekło i pełnych proksów! Słyszeli´scie o proksach? To stworzenia powołane do z˙ ycia przez magi˛e starsza˛ ni˙z krainy, magi˛e ze starego s´wiata, jak mówia.˛ Skalne paszcze ciagn ˛ ace ˛ si˛e przez całe jaskinie. Gdziekolwiek pójdziecie, spotkacie proksy. Jeden niewła´sciwy krok i otworza˛ si˛e, aby was pochłona´ ˛c. Zamkna˛ si˛e nad wami i zmia˙zd˙za,˛ jak. . . — Gnom dr˙zał z w´sciekło´sci. — W taki wła´snie sposób jaszczury rozprawiały si˛e z górskimi gnomami: wpychały je do jaski´n! 298

— A wi˛ec jaskinie sa˛ przej´sciem — upewnił si˛e Garet Jax. — Przej´sciem bezu˙zytecznym dla nas! — wybuchnał ˛ Slanter. — Nic tam nie wida´c! Proksy dopadna˛ nas po kilku krokach! — Nie mnie! — Syk Stythysa przerwał wrzaski gnoma. — Znam tajemnic˛e Jassski´n Nocy! Krasssnale nie przejda,˛ ale moi ludzie znaja˛ drog˛e. Proksssy nie zrobia˛ nam krzywdy! Wszyscy ucichli. Garet Jax stanał ˛ przed mwellretem. — Jaskinie Nocy prowadza˛ zatem do Graymark pod Ravenshorn, poza zasi˛egiem wzroku w˛edrowców? I mo˙zesz nas tamt˛edy poprowadzi´c? — O tak, mali przyjaciele — zasyczał cicho Stythys. — Poprowadz˛e wasss. Garet Jax odwrócił si˛e do pozostałych. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Helt krótko skinał ˛ głowa.˛ — Jest nas tylko sze´sciu. Je´sli istnieje jakakolwiek szansa, musimy spróbowa´c si˛e dosta´c do fortecy, nie zauwa˙zeni przez nikogo. Foraker i Edain Elessedil tak˙ze skin˛eli głowami. Jair spojrzał na Slantera. ´ — Slepi głupcy! Nie mo˙zna wierzy´c jaszczurom! — Zapadła niezr˛eczna cisza. — Nie musisz i´sc´ dalej, je´sli nie chcesz, Slanter — powiedział Jair. — Potrafi˛e zadba´c o siebie, chłopcze! — warknał ˛ gnom. — Wiem o tym. My´slałem tylko, z˙ e. . . — Zatrzymaj dla siebie swoje przemy´slenia — uciał ˛ gnom. — A co do pój´scia dalej lub nie, to sam sobie powiniene´s udzieli´c tej rady. Ale oczywi´scie nie zrobisz tego. A wi˛ec wszyscy b˛edziemy głupcami. — Spojrzał ponuro na Stythysa. — Ale na tego durnia b˛ed˛e miał oko i je´sli cokolwiek pójdzie z´ le, b˛ed˛e w pobli˙zu i upewni˛e si˛e, z˙ e jaszczur nie ujrzy ko´nca tej podró˙zy! Garet odwrócił si˛e do Stythysa. — A wi˛ec prowad´z, mwellret. Ale pami˛etaj, b˛edzie tak, jak powiedział gnom. Je˙zeli co´s si˛e nam przydarzy, przydarzy si˛e tak˙ze i tobie. Nie próbuj z˙ adnych sztuczek. W przeciwnym razie. . . Na twarzy Stythysa pojawił si˛e przelotny, nieprzyjemny u´smiech. ˙ — Zadnych szsztuczek, mali przyjaciele. Czekali na nadej´scie nocy, aby znowu wyruszy´c w drog˛e. Zeszli ze skał nad ´ Srebrna˛ Rzeka˛ i skr˛ecili na północ, w góry. Swiatło ksi˛ez˙ yca i gwiazd rozja´sniało wyrastajacy ˛ przed nimi ciemny masyw Ravenshorn, ukazujac ˛ ogromne, nagie szczyty górujace ˛ na linii horyzontu na tle gł˛ebokiego bł˛ekitu nieba. Wzdłu˙z brzegu rzeki biegła wydeptana pomi˛edzy rzadkimi drzewami i krzewami s´cie˙zka, która˛ kompania z Culhaven maszerowała, dopóki nie znikn˛eły za nimi lasy południowej krainy. Szli cała˛ noc, poda˙ ˛zajac ˛ w milczeniu za Heltem i Slanterem. Mroczne szczyty zamykajace ˛ si˛e wokół koryta Srebrnej Rzeki były coraz bli˙zej. Je´sli nie liczy´c monotonnego szumu płynacej ˛ wody, panowała tu niesamowita cisza. Gł˛eboka i wszechogarniajaca, ˛ spowijała nagie skały, jakby Matka Natura kołysała do 299

snu s´piace ˛ dzieci˛e. Mijały godziny i Jair stawał si˛e coraz bardziej niespokojny. Wpatrywał si˛e w ogromny masyw skalny i przeszukiwał wzrokiem mroczne cienie, szukajac ˛ czego´s niewidzialnego wprawdzie, ale wyczuwalnego, obserwuja˛ cego ich marsz. Tej nocy nie spotkali na swej drodze z˙ adnego z˙ ywego stworzenia oprócz ogromnych ptaków, które szybowały cicho przez swoje nocne łowiska. Jair nie mógł pozby´c si˛e uczucia, z˙ e nie sa˛ sami. Wiedział, z˙ e te odczucia wia˙ ˛za˛ si˛e cz˛es´ciowo z obecno´scia˛ Stythysa. Kiedy podnosił wzrok, widział przed soba˛ natychmiast czarna˛ sylwetk˛e mwellreta. Czuł na sobie nieustanne spojrzenie zielonych oczu stworzenia, baczne, wyczekujace. ˛ Tak jak Slanter nie ufał mwellretowi. Był pewny, z˙ e za obietnica˛ pomocy stoi cały czas bezwzgl˛edny zamiar zawładni˛ecia magia˛ elfów. Cokolwiek robił, stwór pragnał ˛ jej mocy. Ta pewno´sc´ była przera˙zajaca. ˛ Dni, które sp˛edził zamkni˛ety w lochach Dun Fee Aran, prze´sladowały go wcia˙ ˛z jak upiorne widmo i nic nie było w stanie wymaza´c tych wspomnie´n. To Stythys ponosił odpowiedzialno´sc´ za ten koszmar i on pobudzał go teraz na nowo do z˙ ycia. I cho´c chłopak niby był wolny, nie mógł si˛e pozby´c uczucia, z˙ e w jaki´s podst˛epny sposób mwellret nadal ma nad nim władz˛e. W ko´ncu noc przeszła w ranek, a zm˛eczenie zamazało ostre kontury strachu i zwatpienia. ˛ Jair zdał sobie spraw˛e, z˙ e my´sli o Brin. W my´slach widział jej twarz tak, jak widział ja˛ ostatnio dwukrotnie w krysztale wizji. Raz malował si˛e na niej niewysłowiony ból, a drugim razem ogromny strach, kiedy ujrzała własny wizerunek w tamtym cieniu. Były to zaledwie mgnienia i nie mówiły chłopcu nic o tym, co si˛e stało. Czuł jednak, z˙ e wiele rzeczy przydarzyło si˛e jego siostrze, a niektóre z nich były przera˙zajace. ˛ Ogarn˛eło go uczucie pustki, kiedy tak o niej rozmy´slał. Tak wiele czasu min˛eło, od kiedy opu´sciła Vale i jego i wyruszyła na wypraw˛e, która doprowadzi do jej zguby, jak powiedział Król Srebrnej Rzeki. To straszne, ale jemu wydawała si˛e ju˙z stracona. Upływ czasu i dzielaca ˛ ich odległo´sc´ spot˛egowały jeszcze wymow˛e wydarze´n, które miały miejsce od czasu, kiedy widział ja˛ po raz ostatni. Tak wiele si˛e zdarzyło, a on nie był ju˙z tym samym chłopcem, którego z˙ egnała Brin. Pustka przerodziła si˛e w ból. A je˙zeli Król Srebrnej Rzeki pomylił si˛e co do niego? Je´sli zawiedzie i Brin zginie? Je´sli przyb˛edzie za pó´zno? Zagryzł wargi, przysi˛egajac ˛ sobie, z˙ e tak si˛e nie stanie. Łaczyły ˛ ich gł˛ebokie wi˛ezy — wi˛ezy rodzinne, wspólnego z˙ ycia, wiedzy, zrozumienia i troski, a przede wszystkim wi˛ezy miło´sci. Z ciemno´sci wmaszerowali we wczesny poranek. Wraz z pierwszym brzaskiem Stythys poprowadził kompani˛e w gór˛e, pomi˛edzy skały. Weszli gł˛eboko pomi˛edzy strome skalne s´ciany, oddalajac ˛ si˛e od Srebrnej Rzeki, która toczyła swe wody mroczna i powolna. Znikn˛eły drzewa i krzewy. Dookoła wyrastały tylko nagie skały. Na wschodzie, ponad kraw˛edzia˛ gór, pojawiło si˛e sło´nce — wspaniała, o´slepiajaca ˛ tafla złota, która prze´swiecała przez skalne szczeliny niczym 300

płomienie ognia. Pi˛eli si˛e w stron˛e tego ognia, a˙z nagle, zupełnie nieoczekiwanie, znale´zli si˛e w cieniu urwiska, stajac ˛ przed wej´sciem do ogromnej jaskini. — Jassskinie Nocy! — wysyczał cicho Stythys. Pieczara otwierała si˛e przed w˛edrowcami niczym potworna paszcza, a poszarpane ułamki skał otaczały wej´scie jak ostre z˛eby. Ze szczytów gór wiał wiatr i wydawało si˛e, jakby nawoływał ich z wn˛etrza jaskini. Przed wej´sciem le˙zały porozrzucane kawałki matowego, białawego drewna. Wygladało, ˛ jakby le˙zało tu od wieków, smagane wiatrem i deszczem. Jair podszedł bli˙zej i zamarł. To nie były kawałki drewna, ale ko´sci — zbielałe, potrzaskane i połamane ko´sci. Garet Jax stanał ˛ przed Stythysem. — Jak mamy co´s tam zobaczy´c, mwellret? Masz jakie´s pochodnie? Stythys roze´smiał si˛e paskudnym, cichym s´miechem. — Pochodnie nie pala˛ si˛e w jassskiniach, mali przyjaciele. Potrzebujemy magii! Mistrz Broni zerknał ˛ za siebie, do wn˛etrza jaskini. — A ty masz t˛e magi˛e? — O tak — odpowiedział cicho jaszczur. Ramiona schował w fałdach szat i uniósł si˛e nieco. — Mam Ogie´n Przebudzenia. Jessst w s´rodku! — Jak długo to potrwa? — zapytał niespokojnie Foraker. Karły nie przepadały za zamkni˛etymi przestrzeniami i Elb nie był zachwycony perspektywa˛ wej´scia do jaskini. — Przejdziemy szybko, mali przyjaciele — zapewnił skwapliwie Stythys. Zbyt skwapliwie. — Przeprowadz˛e wasss w trzy godziny. Graymark czeka na wasss. W˛edrowcy spojrzeli na siebie i na wej´scie do jaskini. — Nie wierzcie mu, mówi˛e wam! — Slanter ponownie ich ostrzegł. Mistrz Broni wyjał ˛ lin˛e i przywiazał ˛ jeden jej koniec do własnego pasa, a drugi do Stythysa. Sprawdził w˛ezły, a w jego dłoni pojawił si˛e długi nó˙z. — B˛ed˛e bli˙zej ciebie, ni˙z twój własny cie´n, mwellret. Pami˛etaj o tym. A teraz prowad´z i poka˙z nam swoja˛ magi˛e. — Stythys odwrócił si˛e, ale Mistrz Broni szarpnał ˛ lina.˛ — Nie za daleko. Chcemy widzie´c, co robisz. Na twarzy mwellreta pojawił si˛e grymas. — Poka˙ze˛ , mali przyjaciele. Chod´zcie. Ruszył oci˛ez˙ ale w kierunku ogromnego, czarnego wej´scia, a krok za nim szedł Garet Jax. Slanter natychmiast poda˙ ˛zył za nimi. Reszta kompanii dołaczyła ˛ ´ do nich po chwili wahania. Swiatło sło´nca znikn˛eło. Wokół nich g˛estniał mrok, w miar˛e jak si˛e zagł˛ebiali w kamienna˛ otchła´n. Przez krótki czas blade s´wiatło s´witu pomagało im posuwa´c si˛e naprzód, odsłaniajac ˛ s´ciany, kamienne podło˙ze, postrz˛epione stalaktyty i okruchy skalne. Lecz nawet i to niewielkie z´ ródło s´wiatła szybko znikn˛eło i pochłon˛eła ich ciemno´sc´ .

301

Poruszali si˛e teraz jak s´lepcy. Stawiali niepewne kroki, zatrzymujac ˛ si˛e co chwila. Szuranie skórzanych butów po skale rozlegało si˛e gło´snym echem w panujacej ˛ tu ciszy. Przystan˛eli równocze´snie, nasłuchujac ˛ jak zamiera w oddali. Gdzie´s z gł˛ebi dobiegał ich odgłos kapiacej ˛ wody, a jeszcze dalej słycha´c było nieustanny, przykry d´zwi˛ek tracych ˛ o siebie skał. — Widzicie, mali przyjaciele? — zasyczał nagle Stythys. — Wszystko jest czarne w Jassskiniach! Jair rozejrzał si˛e niespokojnie dookoła, nie widzac ˛ niemal niczego. Tu˙z za nim szczupła, elfijska twarz Edaina Elessedila była tylko niewyra´zna˛ plama.˛ W powietrzu unosiła si˛e zadziwiajaca ˛ wilgo´c. Poruszała si˛e, mimo i˙z nie było wiatru, i wirowała wokół nich, oblepiajac ˛ ubrania i twarze. Jej dotyk był nieprzyjemny i miał zapach zgnilizny. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem i nagle zdał sobie spraw˛e, z˙ e ten sam zapach unosił si˛e. w celi Stythysa w Capaal. — Przywołam teraz Ogie´n Przebudzenia! — wychrypiał nagle mwellret i Jair drgnał ˛ przestraszony. — Sssłuchajcie! Przywołam s´wiatło! Nagle wydał z siebie krzyk. Rodzaj głuchego, ponurego zgrzytu przywodza˛ cego na my´sl d´zwi˛ek mia˙zd˙zonych ko´sci. Krzyk uniósł si˛e w ciemno´sc´ , biegnac ˛ daleko w głab ˛ jaskini i odbił si˛e od jej s´cian długim, z˙ ałobnym echem. Jaszczur krzyknał ˛ raz jeszcze. Jair zadr˙zał. Pomysł przej´scia przez jaskinie coraz mniej mu si˛e podobał. A potem, nagle, pojawił si˛e Ogie´n Przebudzenia. Przypłynał ˛ ku nim przez ciemno´sc´ niczym chmura l´sniacego ˛ pyłu, płomyczki mieniace ˛ si˛e wszystkimi barwami t˛eczy, wirujace ˛ i unoszace ˛ si˛e na wietrze, którego przecie˙z tutaj nie było. Pomkn˛eły w ich kierunku, rozsypane w ciemno´sciach, i zebrały si˛e przed wyciagni˛ ˛ eta˛ dłonia˛ mwellreta. Male´nkie drobinki wirowały w kuli s´wiatła, z˙ ółtym blaskiem o´swietlajacej ˛ mrok jaskini. W˛edrowcy patrzyli w zdumieniu, jak Ogie´n Przebudzenia zbił si˛e w kul˛e i zawisł przed Stythysem. Jego niesamowity blask ta´nczył i migotał na ich twarzach. — To moja magia, mali przyjaciele — zasyczał triumfalnie Stythys. Pysk stworzenia odwrócił si˛e do Jaira i w wirujacym ˛ s´wietle zal´sniły zielone s´lepia. — Widzisz, jak posssłuszny jest mi Ogie´n Przebudzenia? Garet Jax szybko stanał ˛ mi˛edzy nimi. — Wskazuj drog˛e, mwellret. Czas ucieka. — I to szszybko ucieka — zaszemrał cicho jaszczur. Weszli w ciemno´sc´ , a Ogie´n Przebudzenia o´swietlał im drog˛e. Wokół nich wyrastały s´ciany Jaski´n Nocy, ginac ˛ w mroku, którego nie przenikał nawet magiczny Ogie´n. Odgłos ich własnych kroków rozbrzmiewał w tym mroku i wracał do nich niesamowitym, pos˛epnym echem. Im gł˛ebiej si˛e posuwali, tym bardziej nieprzyjemny stawał si˛e panujacy ˛ tu zaduch, przechodzac ˛ stopniowo w niezno´sny smród, który zmuszał ich do krótkich wdechów, je´sli chcieli unikna´ ˛c zasłaniania ust. Korytarz przed nimi rozdzielał si˛e na kilka pomniejszych przej´sc´ splatanych ˛ 302

w dziwaczny labirynt tuneli. Stythys nie zwolnił jednak, bez wahania wybierajac ˛ jeden z nich. L´sniacy ˛ pył Ognia Przebudzenia ta´nczył ponad jego głowa.˛ Czas wlókł si˛e niemiłosiernie. Tunele i korytarze ciagn˛ ˛ eły si˛e, tworzac ˛ przepastne, czarne otwory w skale, które wydawały si˛e nie mie´c ko´nca. Smród stawał si˛e nie do zniesienia, a d´zwi˛ek tracych ˛ o siebie skał nie dobiegał ju˙z z oddali, ale niepokojaco ˛ blisko. Nagle Stythys zatrzymał si˛e przy wej´sciu prowadzacym ˛ do wyjatkowo ˛ du˙zej jaskini. Ogie´n Przebudzenia zata´nczył, kiedy uniósł łap˛e. — Proksssy! — wyszeptał. Gwałtownym ruchem rzucił przed siebie Ogie´n, który popłynał ˛ naprzód, o´swietlajac ˛ nieprzenikniona˛ czer´n. W˛edrowcy z Culhaven wpatrywali si˛e z przera˙zeniem w to, co ukazało si˛e ich oczom. Podłoga jaskini usiana była setkami poszarpanych, rozwartych szczelin, które otwierały si˛e i zamykały, jak paszcze zaj˛ete jakim´s odra˙zajacym ˛ prze˙zuwaniem, nienawistnym mieleniem skał w ciemno´sciach. To stad ˛ wła´snie pochodził ten d´zwi˛ek — bulgoczace ˛ przełykanie, rozdzieranie i gł˛ebokie st˛ekanie stworów czkajacych ˛ płynem i pokruszonymi kamieniami. — Do licha! — Usłyszeli szept Helta. — Ta jaskinia z˙ yje! — Musimy przej´sc´ — oznajmił Stythys z paskudnym u´smiechem. — Krasssnale blisssko mnie. Szli tak blisko, z˙ e niemal deptali sobie po pi˛etach. Pobladłe twarze l´sniły od potu w s´wietle Ognia Przebudzenia, a oczy utkwione były w podłodze jaskini. Prowadził Stythys. Tu˙z za nim szedł Garet Jax, potem Slanter, Jair, Edain Elessedil i Helt. Foraker zamykał pochód. Posuwali si˛e powoli kr˛eta˛ s´cie˙zka˛ pomi˛edzy proksami, stapaj ˛ ac ˛ tam, gdzie w s´wietle Ognia nie było wida´c ich paszczy. Uszy i umysły idacych ˛ wypełniał koszmarny d´zwi˛ek, który si˛e z nich wydobywał. Wokół nich proksy otwierały i zamykały pyski, jak zwierz˛eta czujace ˛ pasz˛e i czekajace ˛ na karmienie. Gdzieniegdzie zamkni˛ete były tak szczelnie, z˙ e wydawały si˛e cz˛es´cia˛ podło˙za jaskini, niczym wi˛ecej jak cienkimi rysami w twardym kamieniu. Mimo to potrafiły otwiera´c si˛e szybko, tworzac ˛ dziury w pozornie bezpiecznym gruncie, gotowe połkna´ ˛c wszystko, co o´smieliło si˛e postawi´c tu stop˛e. Ale za ka˙zdym razem, kiedy pojawiały si˛e przed nimi, Ogie´n Przebudzenia wskazywał ich kryjówk˛e i ostro˙znie przeprowadzał obok. Tak przeszli z jednej jaskini do drugiej, a potem do kolejnej. Podłogi wszystkich jaski´n i korytarzy usiane były proksami. Poruszali si˛e teraz powoli, a minuty wydawały si˛e ciagn ˛ a´ ˛c w niesko´nczono´sc´ . Zwi˛ekszyli czujno´sc´ , kiedy opadło ich zm˛eczenie, wiedzac, ˛ z˙ e ka˙zdy fałszywy krok mo˙ze by´c ostatnim. Cały czas proksy otwierały si˛e i zamykały wokół nich z chrz˛estem, jakby w radosnym oczekiwaniu na łup. — Ten labirynt nigdy si˛e nie sko´nczy! — wyszeptał w pewnym momencie Edain Elessedil do Jaira. W jego głosie słycha´c było zwatpienie. ˛

303

Chłopiec skinał ˛ głowa,˛ jakby zgadzał si˛e z beznadziejno´scia˛ ich sytuacji. Teraz na czoło wysunał ˛ si˛e Foraker, a Helt pilnował tyłów. Brodata twarz karła ociekała potem, a jego surowe oczy błyszczały. Ukryty proks otworzył si˛e nagle tu˙z u stóp Jaira, rozwierajac ˛ czarna˛ paszcz˛e. Chłopak gwałtownie rzucił si˛e w tył i wpadł na Slantera. Proks był tu˙z koło niego, a on go nie zobaczył! Zwalczył fal˛e strachu i obrzydzenia i z determinacja˛ zacisnał ˛ z˛eby. To ju˙z nie potrwa długo. Wkrótce wyjda˛ na powierzchni˛e. W ko´ncu, kiedy przechodzili przez jeszcze jedna˛ jaskini˛e, jeszcze jeden labirynt proksów, Stythys zrobił to, przed czym cały czas ostrzegał ich Slanter. Wszystko stało si˛e tak szybko, z˙ e nawet Garet Jax nie zda˙ ˛zył zareagowa´c. W jednej chwili byli razem, omijajac ˛ obrzydliwie zgrzytajace ˛ szczeliny, a w nast˛epnej łapa mwellreta nagle zamachn˛eła si˛e w tył i cisn˛eła im w twarze Ogie´n Przebudzenia. Spadł na nich, rozsypujac ˛ si˛e jak o´slepiajacy ˛ fajerwerk. Instynktownie odwrócili si˛e, zasłaniajac ˛ oczy, i w tym momencie Stythys zaatakował. Mijajac ˛ Gareta i Slantera, rzucił si˛e do miejsca, gdzie skulił si˛e Jair. Chwytajac ˛ chłopca w pasie jednym pot˛ez˙ nym ramieniem, drugim si˛egnał ˛ w fałdy szaty, wyjał ˛ ukryty tam nó˙z i przyło˙zył go do gardła swojej ofiary. — Cofna´ ˛c si˛e, mali przyjaciele! — zasyczał mwellret, odwracajac ˛ si˛e do nich, kiedy Ogie´n Przebudzenia znowu zebrał si˛e przed nim. Nikt si˛e nie poruszył. Garet Jax przykucnał ˛ niecałe dwa jardy od nich — czarny cie´n, gotowy do skoku. Ciagle ˛ był połaczony ˛ z mwellretem lina.˛ Stythys trzymał chłopca pomi˛edzy nimi. Długi nó˙z l´snił w ciemno´sciach. — Głupie krasssnale! — wycharczał potwór. — My´sleli´scie, z˙ e wykorzyssstacie mnie wbrew mojej woli. Widzicie, co wasss teraz czeka? — Mówiłem, z˙ eby mu nie wierzy´c! — wrzasnał ˛ z w´sciekło´scia˛ Slanter. Ruszył naprzód, ale ostrzegawczy syk jaszczura natychmiast go powstrzymał. Za jego plecami reszta kompanii zamarła w ciasnym kr˛egu — Helt, Foraker i Edain Elessedil. Wsz˛edzie wokół nich proksy nie przestawały prze˙zuwa´c, kamie´n tarł o kamie´n. Garet Jax uniósł si˛e. Spojrzenie szarych oczu było tak zimne, z˙ e rami˛e Stythysa zacisn˛eło si˛e mocniej wokół Jaira. — Pu´sc´ chłopca, mwellret — odezwał si˛e cicho Mistrz Broni. Ostrze no˙za przysun˛eło si˛e bli˙zej do gardła Jaira. Chłopak przełknał ˛ i spróbował si˛e odsuna´ ˛c. Jego oczy napotkały wzrok Gareta. Mistrz Broni był szybki, szybszy ni˙z ktokolwiek. Ju˙z raz pokazał, jak mo˙ze by´c szybki, kiedy walczył w Czarnych D˛ebach z gnomami, które uwi˛eziły Jaira. Jego szczupła, surowa twarz miała wtedy taki sam wyraz, spokojny i nieodgadniony. Tylko oczy obiecywały s´mier´c. Jair wział ˛ długi, powolny oddech. Garet Jax był blisko, ale nó˙z przy gardle chłopca był bliz˙ ej. — Magia nale˙zy do nasss, nie do krasssnali! — Stythys wyrzucił z siebie szybki, nerwowy szept. — Magia, aby powssstrzyma´c w˛edrowców! Krasssnale 304

nie moga˛ jej u˙zy´c, nie moga˛ nasss wykorzysta´c! Głupie krasssnale! Zmia˙zd˙ze˛ wasss jak pchły! — Pu´sc´ chłopca — powtórzył Garet Jax. Ogie´n Przebudzenia ta´nczył przed mwellretem niczym wirujaca ˛ chmura l´snia˛ cego pyłu. Zielone s´lepia Stythysa zw˛eziła nienawi´sc´ . Za´smiał si˛e cicho. — Lepiej uwolni˛e ciebie. — Prychnał ˛ i spojrzał szybko na Slantera. — Ty, mały gnomie! Przetnij sznur, który nasss łaczy! ˛ Slanter spojrzał na Gareta, a potem znowu na jaszczura. Przez jedna˛ chwil˛e uniósł wzrok, odnajdujac ˛ Jaira. Chłopak natychmiast zrozumiał, czego od niego oczekuje. Je´sli chciał wyj´sc´ z tego z z˙ yciem, musiał jako´s pomóc. Powoli, krok po kroku Slanter podszedł do przodu, wyciagaj ˛ ac ˛ zza pasa długi nó˙z. Nikt si˛e nie poruszył. Jair próbował si˛e opanowa´c, walczac ˛ ze strachem i odraza,˛ które nim owładn˛eły. Slanter zrobił kolejny krok. Dło´n gnoma si˛egn˛eła do lu´znej liny łacz ˛ acej ˛ Gareta z jaszczurem. Jair zachowywał absolutny spokój. To była jego jedyna szansa. R˛eka Slantera zbli˙zyła si˛e do sznura. Uniósł nó˙z. Jair za´spiewał. Był to nagły, ostry krzyk, który Slanter natychmiast rozpoznał. Na ciele Stythysa pojawiło si˛e kilkana´scie szarych, owłosionych pajaków, ˛ wspinajac ˛ si˛e na rami˛e, które trzymało nó˙z przy gardle Jaira. Mwellret szarpnał ˛ ko´nczyna˛ i zawył, tłukac ˛ dziko łapami po własnych szatach i próbujac ˛ strzasn ˛ a´ ˛c stworzenia, które do niej przylgn˛eły. Ogie´n Przebudzenia rozproszył si˛e nagle, tworzac ˛ szeroki krag ˛ i pogra˙ ˛zajac ˛ wszystko w mroku. Z błyskawiczna˛ szybko´scia˛ Slanter rzucił si˛e na Stythysa i zatopił ostrze w ramieniu, które s´ciskało chłopca w pasie. Łapa cofn˛eła si˛e i Jair upadł na szorstkie, kamienne podło˙ze, znowu wolny. Z ust pozostałych wyrwały si˛e okrzyki, kiedy rzucili si˛e naprzód, aby go odciagn ˛ a´ ˛c. Stythys przewrócił si˛e do tyłu. Slanter wczepił si˛e w stwora, a Garet Jax skoczył za nim. W r˛ece Mistrza Broni pojawił si˛e nó˙z. Próbował przecia´ ˛c lin˛e łacz ˛ ac ˛ a˛ go z jaszczurem, ale stracił równowag˛e i lina napi˛eła si˛e tylko. Garet upadł na kolana. — Slanter! — krzyknał ˛ Jair. Gnom i mwellret toczyli si˛e przez labirynt proksów, walczac ˛ zajadle. Ogie´n Przebudzenia podtrzymywany moca˛ Stythysa oddalił si˛e i nagle jaskinia pogra˙ ˛zyła si˛e w mroku. Jeszcze kilka sekund i nic nie b˛eda˛ widzieli. — Gnomie! — krzyknał ˛ ostrzegawczo Foraker i rzucił si˛e do przodu, w stron˛e walczacych ˛ postaci. Ale Garet Jax był szybszy. Poderwał si˛e z kolan i wyskoczył jak cie´n z mroku. Jednym ci˛eciem długiego no˙za zerwał lin˛e, która˛ przewiazany ˛ był w pasie. W odpowiedzi na hałas ponad nimi proksy zgrzytały i kłapały paszczami. Ciemne gardziele pracowały szale´nczo. Stythys i Slanter znajdowali si˛e dokładnie w s´rodku tego kł˛ebowiska, które sun˛eło, wiło si˛e coraz bli˙zej. . . Garet Jax dopadł ich, jednym skokiem pokonujac ˛ dzielac ˛ a˛ ich przestrze´n. Noga Slantera znalazła si˛e w z˙ elaznym u´scisku Mistrza Broni. Jednym szarpni˛eciem 305

wydarł gnoma z łap Stythysa. Z gardła jaszczura wydobył si˛e przera˙zajacy ˛ syk. Ubranie miał w strz˛epach. Mwellret stracił równowag˛e i upadł do tyłu. Pod nim otworzyła si˛e ciemna gardziel proksa. Jaszczur przez chwil˛e zawisł w górze, szponiaste palce chwytały powietrze. Potem spadł, znikajac ˛ im z oczu. Paszcza proksa zamkn˛eła si˛e i powietrze przeszył nieludzki wrzask. Czarna szczelina zacz˛eła mieli´c swoja˛ zdobycz z upiornym chrz˛estem. Potworny d´zwi˛ek wypełnił cała˛ jaskini˛e. W tej samej chwili Ogie´n Przebudzenia znowu rozproszył si˛e i odpłynał ˛ w mrok, unoszac ˛ ze soba˛ bezcenne s´wiatło. Jaskinie Nocy raz jeszcze pogra˙ ˛zyły si˛e w ciemno´sciach. Min˛eło kilka minut, zanim ktokolwiek odwa˙zył si˛e poruszy´c. Skulili si˛e tam, gdzie zastała ich ciemno´sc´ , czekajac, ˛ a˙z oczy przyzwyczaja˛ si˛e do braku s´wiatła, i nasłuchujac ˛ z˙ ucia proksów wokół siebie. Kiedy szybko stało si˛e jasne, z˙ e nawet najmniejsza drobinka s´wiatła nie uka˙ze si˛e ich oczom, Elb Foraker zaczał ˛ woła´c wszystkich i kazał im odpowiada´c. Jeden po drugim wołali w odpowiedzi, bezcielesne głosy w nieprzeniknionych ciemno´sciach. Byli wszyscy. Wiedzieli jednak, z˙ e długo tak nie wytrzymaja.˛ Zniknał ˛ Ogie´n Przebudzenia, s´wiatło, którego tak rozpaczliwie potrzebowali, aby wskazywało im drog˛e. Bez niego byli jak s´lepcy. Musieli podja´ ˛c prób˛e wydostania si˛e z labiryntu proksów za pomoca˛ jedynie własnego instynktu. — To beznadziejne — oznajmił od razu Foraker. — Bez s´wiatła nie b˛edziemy mogli stwierdzi´c, gdzie otwiera si˛e przed nami korytarz ani gdzie jest droga. Nawet je´sli unikniemy proksów, b˛edziemy błaka´ ˛ c si˛e po tych jaskiniach przez cała˛ wieczno´sc´ . — W głosie karła pobrzmiewał odcie´n strachu, którego Jair nigdy przedtem nie słyszał. — Musi by´c jaki´s sposób. — Chłopiec mruknał ˛ cicho, bardziej do siebie ni˙z do pozostałych. — Helt, czy mo˙zesz u˙zy´c swego daru widzenia? — zapytał z nadzieja˛ Edain Elessedil. — Czy potrafisz zobaczy´c drog˛e w tych ciemno´sciach? Olbrzym jednak nie potrafił pomóc. Nawet jego nocne widzenie wymagało odrobiny s´wiatła, wyja´snił łagodnie. Bez s´wiatła nocne widzenie było bezu˙zyteczne. Przez chwil˛e milczeli, pozbawieni nawet tej niewielkiej nadziei. Jair usłyszał w ciemno´sciach głos Slantera wyrzucajacego ˛ Garetowi, z˙ e nie miał na tyle rozumu, z˙ eby nie wierzy´c jaszczurowi, tak jak on, Slanter, ostrzegał przez cały czas. Jairowi wydawało si˛e, z˙ e słyszy Brin napominajac ˛ a˛ go, z˙ e powinien był jej usłucha´c. Odp˛edził od siebie ten szept, zastanawiajac ˛ si˛e, czy mógłby u˙zy´c pie´sni, aby przywoła´c z powrotem Ogie´n Przebudzenia, je´sli pie´sn´ słu˙zy mu tak samo jak siostrze. Ale jego pie´sn´ była tylko iluzja,˛ ułuda˛ rzeczywisto´sci. Potem pomy´slał o krysztale wizji. Podekscytowany, zaczał ˛ nawoływa´c pozostałych i goraczkowo ˛ przeszukiwa´c ubranie. Kryształ był tam wcia˙ ˛z, wetkni˛ety 306

bezpiecznie w fałdy tuniki, zawieszony na srebrnym ła´ncuchu. Jair wydobył go i uniósł w zło˙zonych dłoniach. Kryształ da im s´wiatło! Z kryształem i nocnym widzeniem Helta wyjda˛ z tych jaski´n! Ledwo mogac ˛ opanowa´c podniecenie, za´spiewał, przywołujac ˛ magi˛e. Jasne s´wiatło zalało jaskini˛e swym blaskiem. W jego wn˛etrzu pojawiła si˛e pi˛ekna i znuz˙ ona twarz Brin Ohmsford i uniosła si˛e do nich w mroku Jaski´n Nocy niczym duch nie z tego s´wiata. Dziewczyn˛e otaczała szaro´sc´ , mrok przypominajacy ˛ mroki jaskini, g˛esty i duszacy. ˛ Gdziekolwiek teraz była, wpatrujac ˛ si˛e przez nich w swoja˛ własna˛ przyszło´sc´ , było to miejsce równie wrogie jak to, w którym sami si˛e znajdowali. Ostro˙znie podeszli bli˙zej, zbierajac ˛ si˛e wokół s´wiatła kryształu. Chwycili si˛e za r˛ece jak dzieci, które musza˛ przej´sc´ jakie´s ciemne miejsce, i ruszyli naprzód poprzez labirynt proksów. Prowadził Jair, głosem podtrzymujac ˛ blask kryształu wizji i rozpraszajac ˛ przed nimi cienie. Krok za nim szedł Helt. Waskie ˛ oczy olbrzyma przeszukiwały podłog˛e jaskini, gdzie ukrywały si˛e proksy. Za nimi poda˛ z˙ ała reszta. Przeszli do nast˛epnej jaskini. Była mniejsza ni˙z poprzednie i łatwiej było wybra´c wła´sciwa˛ drog˛e. Pie´sn´ Jaira uniosła si˛e czysta i pewna, pełna mocy. Wiedział ju˙z, z˙ e dzi˛eki Brin uda im si˛e wyj´sc´ z jaski´n. Chciało mu si˛e krzycze´c z wdzi˛eczno´sci do jej wizerunku unoszacego ˛ si˛e przed nim. Jakie to niezwykłe, z˙ e mogła w ten sposób przyj´sc´ im na ratunek! Odgrodził si˛e od d´zwi˛eków, które wydawały proksy mielace ˛ kamie´n po kamieniu. Zamknał ˛ swój umysł na wszystko z wyjatkiem ˛ s´wiatła i obrazu twarzy siostry, zawieszonych przed nim w powietrzu. Cały oddał si˛e magii pie´sni, kroczac ˛ pewnie naprzód w ciemno´sciach.

XXXVIII Reszt˛e nocy zaj˛eło Brin i jej oswobodzicielom wydostanie si˛e ze Starego Bagniska. Nie dokonaliby tego bez prowadzacego ˛ ich Szepta, ale wielki, bagienny kot czuł si˛e tutaj jak w domu i nie przeszkadzały mu ani mgła, ani błotniste podło˙ze. Wybierajac ˛ drog˛e instynktem, którego bagno nie było w stanie oszuka´c, prowadził ich na południe, w stron˛e ciemnej s´ciany Ravenshorn. — Bez Szepta straciliby´smy ci˛e w bagnisku — wyja´sniła dziewczynie Kimber, kiedy znowu ja˛ odnale´zli i ruszyli na południe. — To on wytropił ci˛e we mgle. Nie zmyla˛ go pozory i zna wszystkie sztuczki bagien. Ale to wielkie szcz˛es´cie, z˙ e dotarli´smy do ciebie we wła´sciwym czasie. Musisz trzyma´c si˛e blisko nas. Brin bez komentarza przyj˛eła udzielona˛ jej w dobrych intencjach nagan˛e. Nie było powodu dłu˙zej rozwodzi´c si˛e nad tym wydarzeniem. Podj˛eła ju˙z ostatecznie decyzj˛e, z˙ e opu´sci ich, zanim dotra˛ do Maelmord. Pozostawało jej tylko znale´zc´ odpowiednia˛ ku temu okazj˛e. Powody były proste. Allanon powierzył jej zadanie przebycia pasma puszczy, która chroniła Ildatch, i dopilnowanie, aby ksi˛ega została zniszczona. Uczyni to, przeciwstawiajac ˛ magii Maelmord magi˛e pie´sni. Niegdy´s zastanawiała si˛e, czy to w ogóle mo˙zliwe. Teraz my´slała raczej, jakie katastrofalne skutki mo˙ze to wywoła´c. Uwolniona moc obu tych magii mo˙ze by´c przera˙zajaca. ˛ Nie b˛edzie to walka białej magii z czarna,˛ jak kiedy´s przewidywała, ale walka magii równie mrocznych w działaniu i skutkach. Maelmord został stworzony, aby niszczy´c. Lecz pie´sn´ tak˙ze to potrafiła. Brin wiedziała ju˙z, z˙ e pie´sn´ zawsze nosiła w sobie niszczycielski potencjał, i wiedziała tak˙ze, z˙ e by´c mo˙ze nie b˛edzie go w stanie kontrolowa´c. Mogła s´lubowa´c, z˙ e to uczyni. Mogła składa´c naj´swi˛etsze przysi˛egi, ale nie mogła by´c pewna, z˙ e kiedykolwiek ich dotrzyma — ju˙z nie. Chyba z˙ e przestanie u˙zywa´c pie´sni. Mogła pogodzi´c si˛e z tym, z˙ e ryzykuje. Zrobiła to ju˙z dawno, w chwili, kiedy postanowiła wyruszy´c na t˛e wypraw˛e. Ale nie mogła pogodzi´c si˛e z tym, z˙ e ryzykuje z˙ yciem tych, którzy wraz z nia˛ ruszyli w t˛e podró˙z. Musiała ich opu´sci´c. Bez wzgl˛edu na to, co miałaby znie´sc´ , kiedy dotrze do Maelmord, nie mogła pozwoli´c, aby podzielili jej los. „Idziesz na pewna˛ s´mier´c, Brin Shannara”, ostrzegał ja˛ Grimpond. „Niesiesz ze soba˛ ziarno zniszczenia”. By´c mo˙ze tak wła´snie było. By´c mo˙ze zniszczenie tkwiło w magii pie´sni. Jednego 308

wszak była pewna. Jej towarzysze ju˙z do´sc´ dla niej ryzykowali i wi˛ecej nie mo˙ze im na to pozwoli´c. My´slała o tym cała˛ noc, mozolnie przedzierajac ˛ si˛e przez bagniska i przypominajac ˛ sobie, co czuła, u˙zywajac ˛ magii pie´sni. Mijały godziny. Wied´zminy porzuciły tej nocy po´scig za nimi, ale w umy´sle dziewczyny i tak kł˛ebiły si˛e demony, tyle z˙ e innego rodzaju. O s´wicie grupka w˛edrowców wydostała si˛e ze Starego Bagniska i znalazła si˛e na wzgórzach graniczacych ˛ z południowymi zboczami Ravenshorn. Um˛eczona długim marszem i wydarzeniami ubiegłej nocy, cała piatka ˛ schroniła si˛e w niewielkim sosnowym zagajniku rosnacym ˛ pomi˛edzy dwoma pasmami gór i zapadła w sen. Bali si˛e podró˙zowa´c za dnia, kiedy łatwo mogli zosta´c zauwa˙zeni. Wraz z zapadni˛eciem nocy ruszyli w dalsza˛ podró˙z, tym razem na wschód, wzdłu˙z wysokiej skalnej s´ciany, która wyrastała nad wrzosowiskiem. Ni˙zsze, zalesione zbocza spowijała mgła. Jej strz˛epy przecinały ich s´cie˙zk˛e niczym paj˛ecza sie´c. Szczyty Ravenshorn były ogromne i wyniosłe. Nagie skały unosiły si˛e nad le´sna˛ kraina,˛ ostrymi szczytami rze´zbiac ˛ niebiosa. Noc była cicha i spokojna. Nigdzie nie było s´ladu z˙ ycia. Mrok s´cielił si˛e na urwiskach, lasach i pokrytych mgła˛ bagnach. Nic nie poruszało si˛e w tym rozlewisku ciemno´sci. O północy zatrzymali si˛e na odpoczynek. Była to niespokojna przerwa, podczas której nasłuchiwali ciszy, rozcierajac ˛ obolałe mi˛es´nie i poprawiajac ˛ rzemienie przy butach. Wtedy wła´snie Coglin postanowił porozmawia´c o magii. — Tu tak˙ze jest magia — wyszeptał ostro˙znie do Brin i Rona, jak gdyby bał si˛e, z˙ e kto´s mógłby ich usłysze´c. — Innego rodzaju ni˙z ta, która˛ władaja˛ w˛edrowcy. Zrodzona nie w ich czasach ani czasach elfów i ba´sniowych istot, ale w czasach pomi˛edzy! — Pochylił si˛e do przodu i zmru˙zył oskar˙zycielsko oczy. — My´slała´s, z˙ e nic nie wiem o starym s´wiecie, prawda, dziewczyno? — zapytał Brin. — Mnie tak˙ze uczono o starym s´wiecie. Dowiedziałem si˛e wszystkiego od swoich przodków. Nie druidów, nie, ale nauczycieli, dziewczyno, nauczycieli! Oni posiadali wiedz˛e o starym s´wiecie, który istniał, kiedy Wielkie Wojny spowodowały tak wielkie spustoszenie w´sród rodzaju ludzkiego! — Dziadku — łagodnie upomniała go Kimber Boh. — Wystarczy im to wyja´sni´c. — Te˙z co´s! — burknał ˛ gniewnie Coglin. — Wyja´snij, mówi! A co niby robi˛e, dziewczyno? — Zmarszczył czoło. — Moc ziemi! Oto magia, która˛ władam! Nie magia słów czy zakl˛ec´ , nie ta magia! Moc zrodzona z elementów tworzacych ˛ ziemi˛e, po której chodzimy, cudzoziemcy. To jest moc ziemi. Kawałki kruszców, pyłów i zwiazków, ˛ które mo˙zna zobaczy´c i dotkna´ ˛c. Niegdy´s nazywano to chemia.˛ Teraz w czterech krainach nikt nie ma tak rozwini˛etych umiej˛etno´sci. Wi˛eksza cz˛es´c´ wiedzy przepadła razem ze starym s´wiatem. Ale troch˛e, tylko troch˛e, ocalało. Teraz jest w moim posiadaniu.

309

— Czy to wła´snie nosisz w tych sakwach? — zapytał Ron. — W ten sposób spowodowałe´s tamten wybuch? — Ha, ha! — Coglin za´smiał si˛e cicho. — One moga˛ o wiele wi˛ecej, góralu. Ogie´n eksploduje, ziemia zamienia si˛e w błoto, powietrze w duszacy ˛ pył, a ciało w kamie´n! Mam mikstury na wszystko. Mieszam i łacz˛ ˛ e, troch˛e tego i troch˛e tamtego. — Znowu si˛e roze´smiał. — Poka˙ze˛ w˛edrowcom moc, jakiej nigdy nie widzieli! Ron z powatpiewaniem ˛ pokr˛ecił głowa.˛ — Gnomy pajaki ˛ to jedno, a Widma Mord to zupełnie co´s innego. Wska˙za˛ ci˛e palcem i zamienisz si˛e w popiół. Jedyna˛ ochrona˛ przed ich magia˛ jest miecz, który nios˛e, natchniony magia˛ druida. — Hm! — Coglin splunał. ˛ — Poszukasz jeszcze u mnie ochrony, ty i dziewczyna! Ron ju˙z miał rzuci´c jaka´ ˛s ci˛eta˛ odpowied´z, ale po namy´sle wzruszył tylko ramionami. — Je´sli przyjdzie nam zmierzy´c si˛e z w˛edrowcami, obaj ofiarujemy Brin cała˛ ochron˛e, jaka˛ b˛edziemy w stanie. Zerknał ˛ na dziewczyn˛e, szukajac ˛ potwierdzenia, a ona u´smiechn˛eła si˛e na znak zgody. Nic jej to nie kosztowało. Wiedziała ju˙z, z˙ e tak czy inaczej, u celu podró˙zy nie b˛edzie z nia˛ z˙ adnego z nich. Przez chwil˛e rozwa˙zała słowa Coglina. Martwiło ja,˛ z˙ e jaka´s cz˛es´c´ dawnych umiej˛etno´sci przetrwała masakry Wielkich Wojen. Nie była zachwycona my´sla,˛ z˙ e tak przera˙zajaca ˛ moc mo˙ze znowu przyj´sc´ na s´wiat. Wystarczyło, z˙ e magia czarodziejskiego s´wiata odrodziła si˛e poprzez z´ le skierowane wysiłki grupki buntowniczych druidów w Radzie Paranoru. Ale perspektywa, z˙ e wiedza o mocy i energii mogłaby by´c znowu zastosowana, była jeszcze bardziej niepokojaca. ˛ Niemal wszystkie nauki prowadzace ˛ do tej wiedzy przepadły wraz ze starym s´wiatem, a to, co zostało, ponownie ukryli druidzi. Mimo to ten stary, na wpół szalony człowiek, prymitywny jak odludzie, na którym z˙ ył, był w posiadaniu przynajmniej cz˛es´ci tej wiedzy. Ta szczególna magia, która˛ poznał, nale˙zała teraz do niego. Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ By´c mo˙ze tak ju˙z musiało by´c, z˙ e ka˙zda magia, zrodzona z dobrej czy złej woli, ta, która miała dawa´c z˙ ycie, i ta, która je odbierała, w pewnym czasie nieuchronnie wychodziła na s´wiatło dnia. By´c mo˙ze taka była wła´snie prawda o talentach zrodzonych w s´wiecie ludzi i o magii zrodzonej w s´wiecie czarów. By´c mo˙ze strumie´n czasu wynosił je cyklicznie na powierzchni˛e, po czym znikały, znowu si˛e pojawiały i tak bez ko´nca. Ale powrót wiedzy o mocy i energii teraz, kiedy zginał ˛ ostatni z druidów. . . ? Niemniej jednak Coglin był stary, a jego wiedza ograniczona. Kiedy umrze, wiedza prawdopodobnie umrze wraz z nim i raz jeszcze przepadnie. Przynajmniej na jaki´s czas. A wi˛ec to samo mo˙ze wydarzy´c si˛e i z jej magia.˛ 310

Przez reszt˛e nocy szli na wschód, wybierajac ˛ drog˛e przez rzedniejac ˛ a˛ puszcz˛e. Przed nimi s´ciana Ravenshorn zacz˛eła wygina´c si˛e na pomoc, ku pustkowiu gł˛ebokiego Anaru. Wyrastała z gł˛ebi nocy jak wyniosłe, mroczne pasmo cienia. Stare Bagnisko zostało za nimi i ju˙z tylko cienka, zielona linia wzgórz oddzielała ich od górskich szczytów. Nad kraina˛ unosiła si˛e gł˛eboka cisza. Brin wiedziała, z˙ e w miejscu, gdzie góry skr˛ecaja˛ na północ, le˙zy ukryty Graymark i Maelmord. Tam musz˛e znale´zc´ sposób, aby uwolni´c si˛e od pozostałych, pomy´slała. Stamtad ˛ musz˛e ju˙z i´sc´ sama. Za s´ciana˛ gór pojawiły si˛e pierwsze promienie wschodzacego ˛ sło´nca. Niebo ja´sniało powoli, przechodzac ˛ od gł˛ebokiego granatu do szaro´sci, od szaro´sci do srebra, a od srebra do ró˙zu i złota. Mrok odpłynał ˛ wraz z wycofujac ˛ a˛ si˛e noca˛ i z ciemno´sci wyłonił si˛e szeroki łuk ziemi. Najpierw pojawiły si˛e drzewa, li´scie, zakrzywione gał˛ezie i szorstkie pnie, którym s´wiatło nadało zarys i barw˛e. Potem ujrzeli skały, krzewy i naga˛ ziemi˛e. Wszystko od wzgórz do bagnisk nabierało kształtów. Przez chwil˛e jeszcze mrok utrzymywał si˛e w górach. Na ich zboczach ciemno´sc´ jeszcze si˛e nie rozwiała do ko´nca. Ale wreszcie tak˙ze i tam przedarło si˛e wschodzace ˛ sło´nce i na ostrych kraw˛edziach rozlało si˛e s´wiatło, ukazujac ˛ przera˙zajace ˛ oblicze Ravenshorn. Była to gro´zna i nieugi˛eta twarz — zniszczona przez czas, z˙ ywioły i zatruta czarna˛ magia,˛ która na niej wyrosła. Tam gdzie pasmo gór skr˛ecało na północ w pustkowie, skały były zbielałe i sp˛ekane, jak gdyby po jakiej´s z˙ ywej istocie zostały tylko ko´sci. Wyrastały tysiace ˛ stóp ponad horyzontem — strome urwiska i poszarpane wawozy ˛ przygniecione ci˛ez˙ arem wieków i koszmarów, które przetrwały. W surowej, szarej pustce nic si˛e nie poruszało. Kiedy powiał wiatr, Brin na chwil˛e uniosła twarz i zmarszczyła nos z obrzydzeniem. Nieprzyjemny zapach napływał skad´ ˛ s przed nimi. — Kanały Graymark. — Coglin splunał, ˛ nie przestajac ˛ si˛e czujnie rozgla˛ da´c. — Jeste´smy ju˙z blisko. Kimber wysun˛eła si˛e naprzód, gdzie ostro˙znie w˛eszył Szept. Schylajac ˛ si˛e nisko nad wielkim kotem, powiedziała mu co´s cicho do ucha, tylko jedno słowo, a zwierz˛e delikatnie obwachało ˛ jej twarz. Zawróciła do nich. — Szybko, zanim si˛e rozja´sni. Szept poka˙ze nam drog˛e. Pospieszyli naprzód poprzez umykajacy ˛ mrok, poda˙ ˛zajac ˛ za bagiennym kotem, który poprowadził ich krzywizna˛ szczytów Ravenshorn tam, gdzie odginały si˛e na północ. Drzewa i krzewy znikn˛eły, trawa była skapa ˛ i po˙zółkła, a ziemia ustapiła ˛ miejsca pokruszonym kamieniom i skalnym półkom. Przykry zapach nasilał si˛e. Cuchnacy ˛ odór zgnilizny tłumił nawet s´wie˙zo´sc´ poranka. Brin niemal si˛e dusiła. A co b˛edzie, je´sli odnajda˛ drog˛e do kanałów? Wzgórza opadły gwałtownie i przed nimi otworzyła si˛e gł˛eboka dolina, zagubiona pomi˛edzy mrocznymi s´cianami gór. W dole, pos˛epne i nieruchome, le˙zało 311

ciemne jezioro, zasilane strumieniem, który saczył ˛ si˛e po skałach z szerokiego, czarnego otworu. Szept zatrzymał si˛e. U jego boku stan˛eła Kimber. — Tutaj. — Wskazała. — Kanały. Spojrzenie Brin pow˛edrowało w gór˛e, wzdłu˙z poszarpanej linii szczytów, do miejsca, gdzie pot˛ez˙ na, górska s´ciana opierała si˛e o niebo wyzłocone s´witem. Tam, ciagle ˛ jeszcze niewidoczna, stała forteca Maelmord i Ildatch. Przełkn˛eła. Zapach kanałów był nie do zniesienia. Tutaj miała spotka´c swój los. Jej u´smiech był twardy. Musi stawi´c si˛e na to spotkanie. U wej´scia do kanałów Coglin ujawnił troch˛e wi˛ecej ze swojej magii. Z zamkni˛etej paczki z jednej z sakw, które nosił przypi˛ete do pasa, wyjał ˛ ma´sc´ , która wtarta w nozdrza łagodziła smród trujacych ˛ wydzielin kanałów. „Mała magia”, oznajmił. Wprawdzie nie usuwała całkowicie przykrego zapachu, ale mogła uczyni´c go zno´snym. Z kawałków uschłych gał˛ezi zrobił krótkie pochodnie i wetknał ˛ ich ko´nce do drugiej sakwy. Pokryły si˛e srebrna˛ substancja,˛ która jarzyła si˛e jak olejna lampa w ciemno´sciach jaskini, mimo z˙ e nie było z˙ adnego ognia. — Jeszcze troszk˛e mojej magii, cudzoziemcy. — Zachichotał, kiedy wpatrywali si˛e ze zdumieniem w pochodnie bez płomienia. — Chemia, pami˛etacie? Co´s, czego w˛edrowcy nie znaja.˛ Mam jeszcze par˛e takich niespodzianek. Zobaczycie. Ron skrzywił si˛e z powatpiewaniem ˛ i pokr˛ecił głowa.˛ Brin nie odezwała si˛e, ale pomy´slała szybko, z˙ e b˛edzie bardzo szcz˛es´liwa, je´sli nie b˛eda˛ mieli okazji wypróbowa´c tych niespodzianek. Z pochodniami w dłoniach, mała grupka weszła ze słonecznego s´wiatła w ciemny tunel kanałów. Korytarze były szerokie i gł˛ebokie. Ciekła trucizna sa˛ czaca ˛ si˛e z Graymark i Maelmord spływała w dół starym kanałem wy˙złobionym w podłodze tunelu. Po obu stronach kanału znajdowały si˛e kamienne chodniki, wystarczajaco ˛ szerokie, aby mogli nimi przej´sc´ . Prowadził Szept, a jego s´wieca˛ ce oczy rzucały senne refleksy w s´wietle pochodni. Płaskie stopy bezszelestnie przesuwały si˛e po kamieniach. Za kotem poda˙ ˛zał Coglin z Kimber, a Brin i Ron osłaniali tyły. Szli bardzo długo. Brin straciła rachub˛e czasu. Jej uwag˛e pochłaniało tylko wybieranie drogi w półmroku i obietnica, z˙ e zejdzie do Maelmord sama. Kanał biegł w gór˛e przez skalne s´ciany, wijac ˛ si˛e niczym wa˙ ˛z. Odór napełniajacy ˛ przejs´cie był niemal nie do zniesienia, nawet z ma´scia,˛ za pomoca˛ której Coglin chciał ułatwi´c im oddychanie. Od czasu do czasu docierały do nich z góry nagłe podmuchy zimnego powietrza, wymiatajac ˛ odór kanału. Ale były one rzadkie i krótkie, fetor natychmiast powracał. Minał ˛ ranek. Godziny gubiły si˛e w nieko´nczacej ˛ si˛e spirali ich wspinaczki. W ko´ncu stan˛eli przed ogromna,˛ stalowa˛ brama,˛ przez która˛ nie prze´slizn˛ełaby si˛e nawet mysz. Ron si˛egnał ˛ po miecz, ale powstrzymał go ostry okrzyk Coglina. Z radosnym chichotem stary człowiek kazał im si˛e cofna´ ˛c, a sam wyjał ˛ kolejna˛ 312

sakw˛e — t˛e zawierajac ˛ a˛ dziwaczny, czarny pył z dodatkiem jakby sadzy. Pomazał pyłem kraty bramy w miejscu, gdzie łaczyły ˛ si˛e one ze skała,˛ dotknał ˛ naznaczonych punktów pochodnia˛ i pył rozjarzył si˛e białym s´wiatłem. Kiedy zgasło, kraty okazały si˛e kompletnie prze˙zarte w tych miejscach. Coglin naparł na nie łokciem i brama run˛eła na podłog˛e jaskini. Ruszyli dalej. Wspinali si˛e w milczeniu. Nasłuchiwali wroga, który czekał na nich w górze — czarni w˛edrowcy i ich sługi. Nie słyszeli ich, ale za to inne d´zwi˛eki odbijały si˛e echem w pustych korytarzach. Dobiegały gdzie´s z góry i trudno było od razu je rozpozna´c. Głuche odgłosy, jakby upadku ci˛ez˙ kich ciał, drapanie i skrobanie pazurów, wycie, jak gdyby gwałtowny wicher z górskich szczytów przemierzał tunele i syczenie, jak gdyby z jakiej´s szczeliny uwalniała si˛e para. Te odległe odgłosy napełniały kanały, podkre´slajac ˛ jeszcze panujac ˛ a˛ tu absolutna˛ cisz˛e. Brin próbowała odnale´zc´ pewna˛ regularno´sc´ tych d´zwi˛eków, ale nie było z˙ adnej, moz˙ e z wyjatkiem ˛ syczenia, które wznosiło si˛e i gasło ze specyficzna˛ regularno´scia.˛ Przywołało to nieprzyjemne wspomnienia Grimponda unoszacego ˛ si˛e z jeziora i mgły. Musz˛e znale´zc´ sposób, z˙ eby si˛e odłaczy´ ˛ c, pomy´slała raz jeszcze. I to szybko. Tunele i wspinaczka ciagn˛ ˛ eły si˛e w niesko´nczono´sc´ . Wraz z upływem dnia powietrze w kanałach stawało si˛e coraz cieplejsze i członkowie wyprawy obficie si˛e pocili pod swoimi płaszczami i tunikami. Przez korytarze zacz˛eła si˛e saczy´ ˛ c przedziwna mgła, przylegajaca ˛ do skóry i ubra´n, lepiaca ˛ si˛e od brudu i przesiak˛ ni˛eta odorem kanałów. Odp˛edzali ja˛ z obrzydzeniem, ale płyn˛eła za nimi i nie dawała si˛e przep˛edzi´c. W miar˛e wspinaczki stawała si˛e coraz g˛estsza i wkrótce widoczno´sc´ ograniczyła si˛e do paru stóp przed nimi. Potem nagle mgła i mrok rozstapiły ˛ si˛e i stan˛eli nad skalna˛ półka,˛ a pod nimi rozciagała ˛ si˛e niezmierzona przepa´sc´ ginaca ˛ w nieprzeniknionej czerni serca góry. Spojrzeli po sobie z niepokojem. Po ich prawej stronie korytarz skr˛ecał w gór˛e poda˙ ˛zajac ˛ za kanałem biegnacym ˛ z cytadeli Widm Mord, ginał ˛ w skale. Po lewej prowadził w dół do watłego, ˛ kamiennego mostku biegnacego ˛ nad otchłania˛ w kierunku ciemnego tunelu wydra˙ ˛zonego w odległej s´cianie urwiska. — Któr˛edy teraz? — mruknał ˛ cicho Ron, jak gdyby sam sobie zadawał to pytanie. Na lewo, pomy´slała natychmiast Brin. Na lewo, przez przepa´sc´ . Nie wiedziała dlaczego, ale instynktownie czuła, z˙ e musi poda˙ ˛zy´c tamt˛edy. — Kanały sa˛ droga.˛ — Coglin patrzył na nia.˛ — To wła´snie powiedział ci Grimpond, prawda, dziewczyno? Brin zaniemówiła. — Brin? — To Kimber przywoływała ja˛ łagodnie. — Tak — odpowiedziała w ko´ncu. — Tak, one sa˛ droga.˛ — Skr˛ecili w prawo, wzdłu˙z półki, idac ˛ w gór˛e kanałem, znowu podejmujac ˛ mozolny marsz w ciemno´sciach. W umy´sle Brin wrzało. To nie t˛edy, my´slała. Dlaczego powiedziałam 313

im, z˙ e to t˛edy? Odetchn˛eła gwałtownie, starajac ˛ si˛e opanowa´c gonitw˛e my´sli. To, czego szukała, znajdowało si˛e za nimi, po drugiej stronie kamiennego mostu. Maelmord był za nia,˛ czuła to. Dlaczego wi˛ec. . . ? Odpowied´z przyszła natychmiast. Poniewa˙z tam miała ich opu´sci´c, rzecz jasna. To była wła´snie okazja, na która˛ czekała od Starego Bagniska. Tak musiało by´c. Pie´sn´ przyjdzie jej z pomoca˛ — mały podst˛ep, niewielkie kłamstwo. Wcia˛ gn˛eła gwałtownie powietrze. Mimo z˙ e zawiedzie pokładane w niej zaufanie, musi to uczyni´c. Zacz˛eła mrucze´c, cicho, delikatnie, budujac ˛ z pie´sni niewidzialna˛ s´cian˛e i tworzac ˛ w umy´sle swoich towarzyszy swój własny obraz. Potem nagle odłaczyła ˛ si˛e od własnej zjawy i przywarła do s´ciany, obserwujac, ˛ jak ja˛ mijaja.˛ Wiedziała, z˙ e iluzja b˛edzie trwała zaledwie par˛e minut. Pobiegła z powrotem w dół kanału. W uszach miała własny, ci˛ez˙ ki oddech. Dotarła do półki, podbiegła do miejsca, gdzie si˛e zw˛ez˙ ała, i weszła na kamienny most. Pod nia˛ otwierała si˛e czarna otchła´n. Krok po kroku ostro˙znie przeszła most. W mroku i mgle wokół niej panowała cisza, ale mimo to czuła, z˙ e nie jest sama. Zdecydowanie odsun˛eła nagły przypływ strachu i zwatpienia. ˛ Spokój, z˙ adnych emocji. Nie mogła pozwoli´c, aby co´s ja˛ dotkn˛eło. W ko´ncu pokonała most. Przez chwil˛e stała przy wej´sciu do kolejnego tunelu i pozwoliła powróci´c uczuciom. Pojawiła si˛e krótka my´sl o Ronie i pozostałych, a potem znikn˛eła. Pomy´slała gorzko, z˙ e u˙zyła pie´sni przeciwko nim i chocia˙z było to konieczne, ta s´wiadomo´sc´ raniła ja˛ gł˛eboko. Potem, gwałtownym ruchem odwróciła si˛e do kamiennego mostka, nastroiła pie´sn´ do szybkiego, ochrypłego krzyku i za´spiewała. Gniewny d´zwi˛ek odbił si˛e echem, fragmenty mostu uleciały w powietrze i opadły w przepa´sc´ . Teraz nie było ju˙z odwrotu. Skr˛eciła w głab ˛ tunelu i znikn˛eła. W tunelu, w którym nadal grupka s´miałków szukała drogi w ciemno´sci, uniósł si˛e ostry krzyk. — Do licha! Co to było? — krzyknał ˛ Ron. Przez chwil˛e panowała cisza. Umilkło echo dziwnego odgłosu. — Brin, to była Brin — wyszeptała Kimber. Ron wlepił w nia˛ oczy. Niemo˙zliwe, Brin była przecie˙z przy nim. . . Nagle wizerunek, który dziewczyna wytworzyła w ich umysłach, zbladł i rozwiał si˛e. Coglin zaklał ˛ cicho i tupnał ˛ noga.˛ — Co ona zrobiła. . . ? — wyjakał ˛ góral w pomieszaniu, niezdolny doko´nczy´c zdania. U jego boku stan˛eła Kimber. Na jej twarzy widniało napi˛ecie. — Zrobiła to, co zamierzała zrobi´c od samego poczatku, ˛ jak sadz˛ ˛ e. Zostawiła nas i poszła dalej sama. Mówiła, z˙ e nie chce, aby´smy jej towarzyszyli. Teraz po prostu upewniła si˛e, z˙ e tego nie zrobimy. 314

— Na kocia˛ dusz˛e! — Ron był przera˙zony. — Czy ona nie rozumie, jak niebezpieczne. . . ? — Rozumie doskonale. — Dziewczyna przerwała mu, przepychajac ˛ si˛e obok niego w tunelu. — Powinnam była wiedzie´c, z˙ e tak zrobi. Musimy si˛e spieszy´c, je´sli chcemy ja˛ dogoni´c. Szept, szukaj! Wielki bagienny kot pobiegł naprzód bez wysiłku, sunac ˛ z powrotem tunelem kanału. Trójka ludzi pobiegła za nim, s´lizgajac ˛ si˛e i potykajac ˛ w mroku. Ron Leah był w´sciekły i przera˙zony jednocze´snie. Dlaczego to zrobiła? Nie mógł tego poja´ ˛c. Znowu znale´zli si˛e na kamiennej półce, wpatrujac ˛ si˛e w otchła´n, w która˛ spadł przełamany na pół most. — Tutaj u˙zyła magii! — Coglin parsknał. ˛ Ron bez słowa skoczył naprzód, stajac ˛ na poszarpanych pozostało´sciach mostu. Dwadzie´scia stóp dalej sterczał ze s´ciany urwiska drugi koniec. Mógłby skoczy´c pomy´slał nagle. Było daleko, ale mógłby spróbowa´c. Przynajmniej spróbowa´c. . . — Nie, Ronie Leah. — Kimber odciagn˛ ˛ eła go od przepa´sci, natychmiast odczytujac ˛ jego zamiary. U´scisk jej r˛eki był nadspodziewanie silny. — Nie bad´ ˛ z głupcem. Nie skoczysz tak daleko. — Nie mog˛e jej znowu zostawi´c — upierał si˛e. — Nie po raz drugi. Dziewczyna z powaga˛ skin˛eła głowa.˛ — Ja te˙z si˛e o nia˛ martwi˛e. — Odwróciła si˛e. — Szept! — Bagienny kot przypadł do niej, ocierajac ˛ si˛e o jej twarz wasatym ˛ pyskiem. Przemówiła do niego cicho, targajac ˛ za uszy. Potem cofn˛eła si˛e. — Szukaj, Szept! — rozkazała. Kot wykonał skr˛et i rzucił si˛e na most, po czym zebrał si˛e do skoku i jednym susem, bez najmniejszego wysiłku, przesadził przepa´sc´ , laduj ˛ ac ˛ na drugim ko´ncu potrzaskanego mostu. Po drugiej stronie zniknał ˛ w ciemnym tunelu. Na młodej twarzy Kimber odbiła si˛e troska i niepokój. Niech˛etnie rozstawała si˛e z kotem, ale Brin mogła go bardziej potrzebowa´c, a przecie˙z była jej przyjaciółka.˛ — Strze˙z jej dobrze — powiedziała cicho w s´lad za Szeptem. Potem spojrzała na Rona. — Teraz my spróbujmy znale´zc´ jaki´s sposób, aby dotrze´c do Brin Ohmsford.

XXXIX Było prawie południe, kiedy Jair i jego towarzysze wynurzyli si˛e ponownie z Jaski´n Nocy i stan˛eli na szerokiej skalnej półce nad gł˛ebokim kanionem pomi˛edzy szczytami Ravenshorn. Znajdowały si˛e one tak blisko siebie, z˙ e ponad głowami ludzi zebranych w ich cieniu wida´c było jedynie waski ˛ skrawek bł˛ekitnego nieba. Półka biegła na lewo po skalnej s´cianie, a potem znikała w szczelinie urwiska. Jair patrzył w gór˛e zm˛eczony, poda˙ ˛zajac ˛ wzrokiem za szczytami rysujacymi ˛ si˛e na tle porannego nieba. Był wyczerpany — fizycznie i emocjonalnie. Ciagle ˛ jeszcze s´ciskał w dłoni kryształ wizji, a srebrny ła´ncuch wlókł si˛e za nim po skale. Przebywali w jaskiniach od wschodu sło´nca. Przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ w˛edrówki konieczne było u˙zycie pie´sni, aby ochroni´c kryształ i odnale´zc´ drog˛e. Zu˙zył na to cała˛ swa˛ sił˛e i koncentracj˛e, na jaka˛ było go sta´c. W uszach wcia˙ ˛z miał odgłosy wydawane przez proksy, kamie´n tracy ˛ o kamie´n, ledwie szept tego, co zostawili za soba˛ w jaskiniach. Słyszał tak˙ze ostatni krzyk Stythysa. — Nie stójmy tu. Łatwo nas stad ˛ zobaczy´c — powiedział w ko´ncu Garet Jax i popchnał ˛ go w lewo. Slanter zrównał si˛e z nimi, rozgladaj ˛ ac ˛ si˛e wokół z powatpiewaniem. ˛ — Nie jestem pewny, czy to wła´sciwa droga, Mistrzu Broni. — Garet nie odwrócił si˛e. — A widzisz jakie´s inne? Niewielka kompania w milczeniu zsun˛eła si˛e w dół, wzdłu˙z skalnej półki, a˙z do szczeliny w s´cianie. Przed nimi rozciagała ˛ si˛e waska ˛ przeł˛ecz, wijac ˛ si˛e pomi˛edzy skałami i znikajac ˛ w mroku. Ruszyli nia˛ g˛esiego, rzucajac ˛ czujne spojrzenia wzdłu˙z jej chropowatych s´cian. Ze szczytów dosi˛egnał ˛ ich podmuch lodowatego powietrza. Jair zadr˙zał pod jego dotykiem. Sparali˙zowany koszmarem jaski´n, z wdzi˛eczno´scia˛ powitał nawet to nieprzyjemne odczucie. Wyczuwał, z˙ e sa˛ teraz blisko murów Graymark. Forteca, Maelmord, Niebia´nska Studnia — wszystko w zasi˛egu r˛eki. Jego po´scig dobiegał ko´nca, długa podró˙z dopełniła si˛e. Czuł, z˙ e mógłby s´mia´c si˛e i płaka´c jednocze´snie, ale nie pozwalały mu na to ani zm˛eczenie, ani obolałe mi˛es´nie.

316

Wawóz ˛ wił si˛e, w´slizgujac ˛ si˛e gł˛ebiej w skał˛e. Jego my´sli bładziły ˛ wokół Brin. Gdzie była? Kryształ pokazał im jej twarz, ale nic wi˛ecej. Otaczała ja˛ szara mgła i mrok w jakim´s ponurym, opustoszałym miejscu. Mo˙ze jakie´s przej´scie, korytarz podobny do tego, którym szli? Czy˙zby tak˙ze była w górach? „Musisz dosta´c si˛e do Niebia´nskiej Studni, zanim ona dotrze do Maelmord”, ostrzegał Król Srebrnej Rzeki. „Musisz tam by´c ze wzgl˛edu na nia”. ˛ Te my´sli sprawiły, z˙ e przestał uwa˙za´c, potknał ˛ si˛e i o mało nie spadł. Wyprostował si˛e szybko i wsunał ˛ kryształ wizji za tunik˛e. — Patrz, gdzie idziesz — wyszeptał za nim Edain Elessedil. Jair skinał ˛ głowa˛ i ruszył dalej. Zaczał ˛ budowa´c obraz najbli˙zszej przyszło´sci. Całe armie gnomów strzegace ˛ murów i stra˙znic fortecy, Widma Mord przemierzajace ˛ jej korytarze. By´c mo˙ze w s´rodku czekały na nich jeszcze czarniejsze stwory — stra˙znicy pilnujacy ˛ twierdzy przed intruzami takimi jak oni. Było ich zaledwie sze´sciu. Jaka˛ moga˛ mie´c nadziej˛e przeciwko tak wielu i takiej pot˛edze? Wygladało ˛ na to, z˙ e niewielka,˛ a mimo to Jairowi nie wydawało si˛e to całkiem beznadziejnym przedsi˛ewzi˛eciem, chocia˙z pewnie powinno. By´c mo˙ze była to wiara Króla Srebrnej Rzeki, która˛ okazał, wybierajac ˛ go na to poszukiwanie; okazane mu przez starca zaufanie, które w jaki´s sposób uwa˙zał za gwarancj˛e powodzenia. A mo˙ze jego własna determinacja, siła woli, która nie pozwoli mu przegra´c. Potrzasn ˛ ał ˛ łagodnie głowa.˛ By´c mo˙ze, ale tak˙ze charakter pi˛eciu m˛ez˙ czyzn, którzy zdecydowali si˛e mu towarzyszy´c i trwali przy nim. Garet Jax, Slanter, Foraker, Edain Elessedil i Helt Pogranicznik — doszli z czterech krain a˙z do tej ko´ncowej, straszliwej konfrontacji. Zagadkowa mieszanka siły i odwagi. Dwóch tropicieli, my´sliwy, Mistrz Broni i ksia˙ ˛ze˛ elfów — przemierzali swoje, jak˙ze odmienne s´cie˙zki z˙ ycia, aby doj´sc´ do tego dnia, a ka˙zdy z nich mógł nie do˙zy´c jego ko´nca. Ich przywiazanie ˛ do Jaira i zaufanie, którym go obdarzyli, wzi˛eły gór˛e nad ostro˙zno´scia˛ i zdrowym rozsadkiem, ˛ które zapewne w innym wypadku skłoniłyby ich do dokładniejszego zastanowienia si˛e nad ryzykowaniem własnym z˙ yciem. Tak stało si˛e nawet ze Slanterem. Gnom dokonał wyboru w Capaal, kiedy to odrzucił mo˙zliwo´sc´ ucieczki na północ, do przygranicznych krain i z˙ ycia, od którego został oderwany. Podj˛eli zobowiazanie ˛ i stali si˛e jedno´scia,˛ wydawałoby si˛e, nie do pokonania. Jair niewiele wiedział o swoich towarzyszach. Jednego wszak był pewny — cokolwiek wydarzy si˛e tego dnia, tych pi˛eciu b˛edzie przy nim. Ta pewno´sc´ mu wystarczała. By´c mo˙ze dlatego wła´snie si˛e nie bał. Wawóz ˛ rozszerzył si˛e przed nimi i dosi˛egły ich promienie sło´nca. Garet Jax zwolnił, po czym opadł na czworaki i wychylił si˛e do przodu. Skinał ˛ ko´scistym ramieniem, aby podeszli bli˙zej. Skuleni przy ziemi, podczołgali si˛e do niego. — Tam — wyszeptał i wskazał r˛eka˛ przed siebie.

317

To był Graymark. Jair wiedział to natychmiast. Forteca stała na opadajacej ˛ przed nimi s´cianie urwiska. Opierała si˛e na szerokiej skalnej półce, która sterczała w gór˛e, zasłaniajac ˛ poranne niebo. Była to ponura, ogromna budowla. Mury, wie˙ze i blanki wyrastały z kamiennego bloku na setki stóp w gór˛e, niczym piki i t˛epe ostrza toporów si˛egajace ˛ bezchmurnego bł˛ekitu. Z wie˙z nie powiewały z˙ adne proporce, z˙ adne okno nie barwiło si˛e draperia.˛ Cała forteca miała surowy, zimny wyglad ˛ nawet w jaskrawych promieniach sło´nca. Kamie´n miał ponury odcie´n popiołu. Nieliczne okna były małe, a ciasne otwory zasłoni˛ete były kratami i drewnianymi okiennicami. Po zboczu góry wiła si˛e waska ˛ droga wykuta w skale. Ko´nczyła si˛e u stóp wysokich, obitych z˙ elazem wierzei, które stanowiły wej´scie do budowli. Były zamkni˛ete. Obserwowali warowni˛e bez słowa. Nie było s´ladu z˙ ywego ducha. Nic si˛e nie poruszało. Potem Jair dostrzegł Croagh. Widział jedynie fragmenty wznoszace ˛ si˛e za forteca˛ — poszarpany, kamienny hak, który wydawał si˛e by´c cz˛es´cia˛ wie˙z i parapetów kompleksu. Wijac ˛ si˛e w gór˛e, niczym zawieszone w powietrzu schody, Croagh piał ˛ si˛e i ko´nczył wysoko na samotnym szczycie, który wyrastał ponad inne. Jair chwycił Slantera za rami˛e i wskazał na szczyt oraz wask ˛ a˛ kamienna˛ wst˛eg˛e, która do niego prowadziła. — Tak, chłopcze. To Croagh i Niebia´nska Studnia — potwierdził gnom. — To wła´snie polecił ci odnale´zc´ Król Srebrnej Rzeki. — A Maelmord? — zapytał szybko Jair. Slanter pokr˛ecił głowa.˛ — Po drugiej stronie fortecy, w dole, otoczony pier´scieniem gór. Tam Croagh zaczyna swoja˛ wspinaczk˛e, wije si˛e wokół fortecy i wznosi si˛e do góry. Umilkli ze wzrokiem utkwionym w twierdz˛e. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nikogo tam nie ma — mruknał ˛ Helt po chwili. — Ci w s´rodku chca˛ wła´snie, z˙ eby´s tak my´slał — zauwa˙zył sucho Slanter. — Poza tym w˛edrowcy wola˛ ciemno´sci. Przez wi˛eksza˛ cz˛es´c´ dnia odpoczywaja,˛ a ruszaja˛ w nocy. Nawet gnomy, które im słu˙za,˛ szybko zacz˛eły si˛e zachowywa´c tak samo i nie pokazuja˛ si˛e za dnia. Ale niech ci˛e to nie zmyli. Sa˛ tam i w˛edrowcy, i gnomy. I jeszcze paru innych, jak sadz˛ ˛ e. Garet Jax obserwował kr˛ety szlak prowadzacy ˛ do wej´scia fortecy. — B˛eda˛ oczekiwali, z˙ e pójdziemy tamt˛edy — mówił bardziej do siebie ni˙z do pozostałych. — Szlakiem albo po s´cianie urwiska. — Spojrzał w lewo, gdzie półka, na której stali, gin˛eła w waskim ˛ tunelu we wn˛etrzu góry. — Chocia˙z t˛edy mo˙ze nie. Slanter dotknał ˛ jego ramienia. — Ten tunel łaczy ˛ si˛e z seria˛ korytarzy prowadzacych ˛ w gór˛e, do piwnic fortecy. Tak wła´snie si˛e tam dostaniemy. — Sa˛ strze˙zone? Slanter wzruszył ramionami.

318

— Czułbym si˛e lepiej, gdyby´smy mogli stad ˛ si˛e wspia´ ˛c na Croagh — mruknał ˛ Foraker. — Widziałem ju˙z do´sc´ jaski´n i tuneli. Gnom pokr˛ecił głowa.˛ — To niemo˙zliwe. Jedyna droga do Croagh prowadzi przez fortec˛e, przez s´rodek w˛edrowców i wszystkiego, co im słu˙zy. — Co o tym my´slisz, Garet? — burknał ˛ Foraker. Mistrz Broni pilnie przygladał ˛ si˛e s´cianom urwiska. Na jego szczupłej twarzy nie malowało si˛e z˙ adne uczucie. — Czy znasz t˛e drog˛e wystarczajaco ˛ dobrze, aby nas bezpiecznie przeprowadzi´c, gnomie? — zapytał Slantera. — Wiele wymagasz. — Gnom rzucił mu mroczne spojrzenie. — Znam ja,˛ ale niezbyt dobrze. Szedłem tamt˛edy raz czy dwa, kiedy pierwszy raz mnie tu przyprowadzono. Zanim zacz˛eło si˛e to wszystko. . . Przerwał gwałtownie. Jair wiedział, z˙ e Slanterowi si˛e przypomniało, jak postanowił powróci´c do swego kraju i swoich ludzi i został wysłany przez czarnych w˛edrowców, aby wytropił Allanona. Wspominał i by´c mo˙ze po˙załował przez chwil˛e, z˙ e wszystko przybrało taki obrót. — Uczciwie postawiona sprawa — stwierdził cicho Garet Jax i ruszył przed siebie. Poprowadził ich w dół pomi˛edzy skałami do miejsca, gdzie półka przechodziła w tunel wiodacy ˛ do wn˛etrza gór. Tam, ukryty w cieniu wielkich głazów i niewidzialny dla obserwatorów z fortecy, przywołał ich bli˙zej siebie. — Czy w˛edrowcy zawsze odpoczywaja˛ podczas dnia? — zapytał Slantera. Pomi˛edzy głazami było ciasno i goraco. ˛ Na czole Gareta l´snił pot. Gnom zmarszczył brwi. — Je´sli pytasz, czy powinni´smy i´sc´ raczej noca,˛ to odpowiem: tak. — Je´sli wystarczy nam na to czasu — wtracił ˛ si˛e Foraker. — Południe ju˙z min˛eło, a w górach szybko robi si˛e ciemno. Mo˙ze lepiej byłoby poczeka´c do jutra, kiedy mogliby´smy wykorzysta´c na przej´scie cały dzie´n. Dwana´scie godzin w t˛e czy w t˛e nie robi ju˙z teraz wielkiej ró˙znicy. Przez chwil˛e nikt si˛e nie odzywał. Jair spojrzał w gór˛e, mierzac ˛ spojrzeniem poszarpana˛ kraw˛ed´z urwiska. Jeszcze dwana´scie godzin? Targn˛eło nim nagłe podejrzenie. Jak daleko dotarła Brin? Ponownie rozbrzmiały w jego pami˛eci słowa Króla Srebrnej Rzeki: „Musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni, zanim Brin wejdzie do Maelmord”. Odwrócił si˛e szybko do Gareta. — Nie jestem pewny, czy zostało nam jeszcze dwana´scie godzin. Musz˛e wiedzie´c, gdzie jest Brin, z˙ eby si˛e upewni´c. Musz˛e znowu u˙zy´c kryształu. Lepiej zrobi˛e to od razu. Mistrz Broni zawahał si˛e, a potem wstał. — Nie tutaj. Wejd´zmy do jaskini. 319

Przemkn˛eli si˛e przez ciemny otwór i po omacku weszli w mrok. Tam przykucn˛eli blisko siebie i czekali cierpliwie, kiedy Jair gmerał w fałdach tuniki, szukajac ˛ kryształu wizji. Odnalazł go po chwili, chwycił srebrny ła´ncuch i wyjał. ˛ Trzymajac ˛ klejnot delikatnie w zło˙zonych dłoniach, zwil˙zył wargi, starajac ˛ si˛e pokona´c ogarniajace ˛ go zm˛eczenie. — Za´spiewaj, Jair — usłyszał cicha˛ zach˛et˛e Edaina Elessedila. Za´spiewał wi˛ec niskim, ochrypłym głosem, s´miertelnie znu˙zony wysiłkiem prowadzenia ich przez Jaskinie Nocy. Kryształ rozjarzył si˛e, rozsiewajac ˛ wokół s´wiatło. . . Brin przystan˛eła w mroku tunelu, którym si˛e skradała. Nagle poczuła, z˙ e co´s ja˛ obserwuje, z˙ e poda˙ ˛zaja˛ za nia˛ czyje´s oczy. Tak samo, kiedy dotarli do Smoczych Z˛ebów i kiedy je opuszczali, kto´s obserwował ja˛ z oddali. Zamarła w bezruchu. Jaki´s przebłysk intuicji podszepnał ˛ jej imi˛e brata — Jair! — Wzi˛eła gł˛eboki oddech, aby si˛e uspokoi´c. To był Jair! Nie znajdowała z˙ adnego logicznego wyja´snienia tego odczucia. Tak po prostu było. Ale jak to mo˙zliwe? Jak jej brat. . . ? W tunelu za jej plecami co´s si˛e poruszyło. Odeszła ju˙z spory kawałek od grobli. Był to powolny, ostro˙zny marsz przez ciemno´sc´ , która˛ pomagała rozproszy´c pochodnia Coglina. Przez cały ten czas nie widziała i nie słyszała z˙ ywej duszy. Doszła tak daleko, nie wyczuwajac ˛ niczyjej obecno´sci, z˙ e zacz˛eła si˛e zastanawia´c, czy nie popełniła bł˛edu, wybierajac ˛ ten tunel. Teraz jednak nareszcie co´s si˛e pojawiło. Nie przed nia,˛ jak si˛e spodziewała, ale z tyłu. Odwróciła si˛e ostro˙znie. Uczucie, z˙ e jest obserwowana, znikn˛eło. Rzuciła przed siebie pochodni˛e i patrzyła w przera˙zeniu. Z ciemno´sci mrugały do niej ogromne, błyszczace, ˛ niebieskie oczy. Potem szeroka, wasata ˛ morda wysun˛eła si˛e z kr˛egu s´wiatła. — Szept! Z ulga˛ wypowiedziała imi˛e bagiennego kota i opadła na kolana, a bestia wspi˛eła si˛e na tylne łapy i ocierała si˛e szerokim łbem o rami˛e dziewczyny w przyjacielskim ge´scie powitania. — Szept, co ty tutaj robisz? — mrukn˛eła, kiedy kot przysiadł na zadzie i przygladał ˛ jej si˛e z powaga.˛ Łatwo mogła si˛e domy´sli´c odpowiedzi. Odkrywszy jej nieobecno´sc´ , pozostali musieli poda˙ ˛zy´c jej s´ladem a˙z do kamiennego mostu, a nie b˛edac ˛ w stanie pokona´c przepa´sci, wysłali za nia˛ Szepta. Czy te˙z raczej Kimber go wysłała, poniewa˙z tylko jej Szept słuchał. Brin wyciagn˛ ˛ eła r˛ek˛e i wytarmosiła kota za uszy. Pomy´slała, z˙ e dziewczyn˛e musiało to du˙zo kosztowa´c. Kimber i kot byli do siebie bardzo przywiazani ˛ i dziewczyna bardzo na nim polegała. To było do niej podobne — postanowiła ofiarowa´c przyjaciółce sił˛e bagiennego kota. Oczy Brin zamgliły si˛e i obj˛eła zwierz˛e za szyj˛e.

320

— Dzi˛ekuj˛e ci, Kimber — wyszeptała, po czym wstała, pogłaskała kota i potrzasn˛ ˛ eła łagodnie głowa.˛ — Ale nie mog˛e ci˛e ze soba˛ zabra´c, rozumiesz? Nikogo nie mog˛e zabra´c. To zbyt niebezpieczne, nawet dla ciebie. Obiecałam sobie, z˙ e nikogo nie nara˙ze˛ na to, co mnie tam czeka. To dotyczy tak˙ze ciebie. Musisz wraca´c. Bagienny kot mrugnał ˛ do niej i nie ruszył si˛e z miejsca. — No ju˙z, id´z. Musisz wraca´c do Kimber. Id´z, Szept. — Szept nie poruszył nawet wasem. ˛ Po prostu siedział i czekał. — A wi˛ec to tak. — Brin raz jeszcze pokr˛eciła głowa.˛ — Uparty jak twoja pani, co? Nie miała wyboru. U˙zyła pie´sni. Ciche słowa i muzyka pie´sni spowijały kota, ´ rozkazujac ˛ mu wróci´c do domu. Spiewała przez kilka minut i było to łagodne ponaglenie, które nie mogło wyrzadzi´ ˛ c zwierz˛eciu krzywdy. Szept wstał i pognał w dół korytarza, znikajac ˛ w ciemno´sciach. Brin patrzyła za nim, dopóki nie zniknał ˛ jej z oczu. Potem odwróciła si˛e i ruszyła przed siebie. Po chwili ciemno´sc´ zacz˛eła si˛e rozprasza´c. Korytarz, dotad ˛ waski ˛ i niski, poszerzył si˛e i podniósł gwałtownie tak, z˙ e s´wiatełko jej pochodni nie docierało ju˙z do s´cian ani do stropu. Teraz jednak s´wiatło padało z góry i pochodnia nie była jej ju˙z potrzebna. Korytarz rozja´snił si˛e zamglona˛ szaro´scia.˛ To było sło´nce. Gdzie´s niedaleko tunel musiał wychodzi´c na zewnatrz. ˛ Pobiegła naprzód, odrzucajac ˛ na bok pochodni˛e Coglina. Korytarz biegł w gór˛e, przechodzac ˛ w wykute w skale stopnie prowadzace ˛ do ogromnej jaskini. Zapominajac ˛ o zm˛eczeniu, weszła szybko na schody, czujac, ˛ z˙ e jej podró˙z dobiega powoli ko´nca. Do jaskini wlewało si˛e słoneczne s´wiatło. W srebrnych płomieniach wirowały drobinki kurzu i skalnego pyłu, ta´nczac ˛ niczym z˙ ywe istoty. Weszła na ostatni stopie´n i wydostała si˛e z tunelu na szeroki skalny wyst˛ep le˙zacy ˛ poni˙zej. Przed nia˛ rozciagał ˛ si˛e nad kolejna˛ przepa´scia˛ jeszcze jeden most, tym razem dwa razy wi˛ekszy, ogromny i poszarpany. Opadał w dół tysiace ˛ stóp, w otchła´n tak gł˛eboka,˛ z˙ e nawet promienie sło´nca padajace ˛ przez szczeliny w stropie jaskini nie były w stanie przenikna´ ˛c jej czerni. Brin zerkn˛eła w dół i zmarszczyła nos, kiedy dotarł do niej odór unoszacy ˛ si˛e z przepa´sci. Nawet z ma´scia˛ Coglina, która miała przytłumi´c jej zmysł powonienia, poczuła mdło´sci. Cokolwiek le˙zało na dnie otchłani, było znacznie gorsze ni˙z to, co wypełniało kanały Graymark. Spojrzała na drugi koniec kamiennego mostu. Jaskinia ciagn˛ ˛ eła si˛e jeszcze kilkaset stóp w skale, a potem otwierała si˛e na krótki, wysoki tunel. A raczej nisz˛e, pomy´slała, wyciosana˛ r˛ecznie, wygładzona,˛ z wyrytymi w skale zawiłymi symbolami. Do jej odległego ko´nca docierało s´wiatło, a dalej wida´c było niewyra´zna,˛ zamglona˛ ziele´n nieba. Przyjrzała si˛e uwa˙zniej. Nie, to nie było niebo. To dolina pokryta mgła.˛ 321

Maelmord. Rozpoznała ja˛ instynktownie, jak gdyby widziała ja˛ ju˙z w jakim´s s´nie i zapami˛etała. Czuła jej dotyk i słyszała jej szept. Wbiegła na most — wygi˛ety w łuk, szeroki na jakie´s dwadzie´scia stóp, z drewnianymi słupkami wbitymi w skał˛e i połaczonymi ˛ ła´ncuchem. Ruszyła szybko naprzód, min˛eła szczyt łuku i zacz˛eła schodzi´c. Była ju˙z niemal po drugiej stronie, kiedy nagle, z gł˛ebokiej szczeliny w podłodze jaskini, par˛e stóp od niej, wynurzyło si˛e jakie´s czarne stworzenie. *

*

*

Mruczac ˛ co´s ze zło´scia,˛ Coglin dał im znak, aby si˛e zatrzymali. Ron i Kimber stan˛eli za jego plecami. Przed nimi kanał dzielił si˛e na dwa identyczne tunele. Nie było z˙ adnego znaku, z˙ adnej wskazówki, dokad ˛ udała si˛e Brin. — A wi˛ec? Którym idziemy? — Coglin za˙zadał ˛ odpowiedzi od Rona. Góral wlepił w niego zdumione spojrzenie. — Nie wiesz? — Nie mam poj˛ecia. — Starzec pokr˛ecił głowa.˛ — Sam wybierz. Ron zawahał si˛e i rozejrzał wokół. — Nie potrafi˛e. Słuchajcie, a mo˙ze to z˙ adna ró˙znica, którym pójdziemy. Mo˙ze oba ko´ncza˛ si˛e w tym samym miejscu. — Tunele kanałów biegna˛ do tego samego miejsca, a nie z tego samego miejsca! Ka˙zdy głupiec o tym wie! — warknał ˛ Coglin. — Dziadku! — upomniała go ostro Kimber. Wysun˛eła si˛e przed nich, badajac ˛ po kolei tunele i przygladaj ˛ ac ˛ si˛e czarnej wodzie, która płyn˛eła w kanałach wy˙złobionych w ka˙zdym z nich. W ko´ncu cofn˛eła si˛e i powoli pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mog˛e wam pomóc — przyznała, jak gdyby w jaki´s sposób czuła, z˙ e powinna. — Nie czuj˛e, dokad ˛ prowadza.˛ Wydaja˛ si˛e takie same. — Spojrzała na Rona. — Ty b˛edziesz musiał wybra´c. Patrzyli na siebie przez chwil˛e, niczym zamarłe posagi. ˛ Potem Ron skinał ˛ głowa.˛ — Dobrze, pójdziemy na lewo. — Ruszył pierwszy. — Przynajmniej ten tunel wydaje si˛e biec do otchłani. Pobiegł korytarzem, s´ciskajac ˛ w dłoni pochodni˛e Coglina. Twarz wykrzywiał mu grymas. Coglin i Kimber zerkn˛eli na siebie i pobiegli za nim. *

*

*

Czarny stwór wynurzył si˛e ze szczeliny w podłodze jaskini, niczym cie´n przebudzony do z˙ ycia z sennych koszmarów, i przykucnał ˛ przed mostem. Przypomi322

nał ludzka˛ istot˛e, tyle z˙ e bezwłosa˛ i gładka,˛ jakby wyrze´zbiona˛ w ciemnej glinie. Zgarbiony, z podciagni˛ ˛ etymi pod siebie długimi ko´nczynami, był i tak wy˙zszy od Brin. Jego ciało i ko´nczyny były dziwnie bezkształtne, jak gdyby mi˛es´nie pod skóra˛ były niewidoczne albo jakby stworzenie w ogóle nie miało mi˛es´ni i było czym´s bez krwi i ko´sci. Niewidzace, ˛ martwe s´lepia uniosły si˛e, napotykajac ˛ spojrzenie Brin, i paszcza stwora, czarna i szorstka jak cała jego skóra, rozdziawiła si˛e w głuchym, matowym syku. Dziewczyna zamarła w miejscu. Nie było sposobu, aby omina´ ˛c stworzenie. Jasne było, z˙ e jest tutaj, aby strzec mostu, i nic koło niego nie przejdzie. Prawdopodobnie Widma Mord utkały go z czarnej magii lub przywołały do z˙ ycia z innego czasu i miejsca, tak jak uczyniły to z jachyra.˛ Czarny stwór zrobił krok do przodu, pewnie, nie spieszac ˛ si˛e i wytrzeszczajac ˛ martwe s´lepia. Brin wyt˛ez˙ yła wszystkie siły, aby nie ruszy´c si˛e z miejsca. Czuła, z˙ e stworzenie jest niebezpieczne i zaatakuje, kiedy odwróci si˛e lub cofnie. Czarna paszcza rozwarła si˛e szeroko i cisz˛e przerwało syczenie potwora. Brin poczuła s´miertelny chłód. Wiedziała, co teraz nastapi, ˛ a to znaczyło, z˙ e raz jeszcze b˛edzie musiała u˙zy´c pie´sni. Natychmiast poczuła ucisk w gardle. Nie chciała u˙zy´c magii elfów, ale nie mogła pozwoli´c, aby stwór jej dosi˛egnał, ˛ nawet je´sli oznaczało to. . . Nagle potwór zaatakował, gwałtownym ruchem podrywajac ˛ si˛e z półprzysiadu. Szybko´sc´ ruchu zaskoczyła ja.˛ Pie´sn´ zamarła jej w gardle, zatrzymana przez jej niezdecydowanie. Była jak zahipnotyzowana. Chwila trwała w zawieszeniu niczym supeł na nici czasu. Brin czekała na uderzenie. Ale uderzenie nie nastapiło. ˛ Co´s wyskoczyło zza jej pleców jak błyskawica, dopadło stwora w pół skoku i odrzuciło go do tyłu. Brin zachwiała si˛e i opadła na kolana. To był Szept! Zakl˛ecie pie´sni nie było wystarczajaco ˛ silne, aby powstrzyma´c go przed spełnieniem rozkazu pani. Szept otrzasn ˛ ał ˛ si˛e z magii i poszedł za nia! ˛ Walczace ˛ stworzenia splotły si˛e w jedno, wbijajac ˛ w siebie z˛eby i pazury. Czarny potwór był kompletnie zaskoczony. Syczac ˛ z w´sciekło´sci, walczył, aby zrzuci´c z grzbietu bagiennego kota, który trzymał go w s´miertelnym u´scisku. Toczyli si˛e wzdłu˙z mostu, a z˛eby Szepta rozdzierały szyj˛e i barki monstrum. Ogromna, czarna posta´c skuliła si˛e i szarpała konwulsyjnie. Kilka jardów od s´rodka mostu stała Brin, niezdolna wcia˙ ˛z podja´ ˛c decyzj˛e. Musi co´s zrobi´c, powtarzała sobie. To nie była walka Szepta, tylko jej. Wzdrygn˛eła si˛e, widzac ˛ zaciekło´sc´ pojedynku. Cichy okrzyk wyrwał si˛e z jej ust, kiedy walczacy ˛ potoczyli si˛e zbyt blisko barierki, rwac ˛ z˙ elazne ła´ncuchy. Musi mu pomóc! Ale jak? Oprócz pie´sni nie ma z˙ adnej broni, a nie mo˙ze przecie˙z u˙zy´c magii. Nie potrafiłaby! Sama była zaskoczona moca˛ własnego postanowienia. Nie mogła u˙zy´c magii, poniewa˙z. . . poniewa˙z. . . Poczuła przypływ strachu i w´sciekło´sci mieszajacych ˛ 323

si˛e z niepewno´scia,˛ która ja˛ parali˙zowała. Dlaczego? Okrzyk udr˛eki rozbrzmiewał gło´sno w jej umy´sle. Co si˛e z nia˛ działo? Potem gwałtownie ruszyła naprzód, kierujac ˛ si˛e na druga˛ stron˛e kamiennego łuku, daleko od walczacych. ˛ Powzi˛eła decyzj˛e — ucieknie. To na nia˛ czyhał czarny stwór. Je´sli si˛e pospieszy, dotrze do Maelmord przed nim. . . Zatrzymała si˛e. Zauwa˙zyła, z˙ e tam, gdzie jaskinia ko´nczy si˛e łukowatym otworem, co´s unosi si˛e ze skalnej szczeliny. Drugi potwór! Podeszła bezszelestnie. Korytarz otwierał si˛e na s´wiatło dnia, a dolina za nim była zbyt daleko. Czarny stwór stał dokładnie na linii s´wiatła. Ju˙z szedł w jej stron˛e. Uniósł si˛e ze skał i na czterech łapach oci˛ez˙ ale ruszył w kierunku mostu, otwierajac ˛ czarna˛ paszcz˛e. Brin spojrzała w tył. Tym razem sama musi si˛e broni´c. Szarpał nia˛ strach i niepewno´sc´ . Musi u˙zy´c pie´sni. Musi! Potwór zasyczał i si˛egnał ˛ w jej kierunku. Znowu poczuła ucisk w gardle. I znowu Szept przyszedł jej z pomoca.˛ Uwolniwszy si˛e od pierwszego stwora, kot zawrócił i gwałtownie rzucił si˛e na drugiego, odrzucajac ˛ go od dziewczyny. Czajac ˛ si˛e do skoku, szykował si˛e na spotkanie z nowym wrogiem. Czarna bestia zbli˙zyła si˛e z ochrypłym sykiem i wyskoczyła w powietrze. Szept był jednak szybszy. Odskoczył zgrabnie i ciał ˛ pazurami nieosłoni˛ety brzuch napastnika. Wydarł strz˛epy ciemnego ciała, ale potwór nie zwolnił. Gwałtownym szarpni˛eciem rzucił si˛e do skoku. Martwe s´lepia patrzyły nieruchomo. Teraz do drugiego monstrum dołaczyło ˛ pierwsze. Ostro˙znie zacz˛eło zbli˙za´c si˛e do bagiennego kota. Szept cofnał ˛ si˛e czujnie, stajac ˛ przed Brin. G˛este futro zjez˙ ył tak, z˙ e wydawał si˛e dwa razy wi˛ekszy. Przyczajone na czterech łapach czarne stwory poruszały si˛e błyskawicznie, symulujac ˛ atak. Przeskakiwały z boku na bok z łatwo´scia˛ i zwinno´scia˛ zupełnie nie pasujac ˛ a˛ do ich przysadzistych sylwetek. Ostro˙znie próbowały znale´zc´ jaki´s słaby punkt w obronie kota. Szept nie ruszał si˛e z miejsca, nie dajac ˛ si˛e wciagn ˛ a´ ˛c do walki. Potem oba stwory zaatakowały równocze´snie, drac ˛ w´sciekle z˛ebami i pazurami futro i ciało kota. Szept został odrzucony na ła´ncuchy barierki i przyparty do nich zaciekłym atakiem. Wyrwał si˛e jednak jednym szarpni˛eciem, tnac ˛ pazurami i wywrzaskujac ˛ swoja˛ nienawi´sc´ . Głos Jaira zamarł, kiedy zabrakło mu powietrza, a wraz z nim zgasło s´wiatło kryształu wizji. Twarz Brin znikn˛eła. Mrok wypełniła gł˛eboka cisza. Twarze m˛ez˙ czyzn były blade i s´ciagni˛ ˛ ete. — To były muteny — wyszeptał w ko´ncu Slanter. — Co takiego? — Siedzacy ˛ obok niego Edain Elessedil spojrzał przera˙zony. — Tak nazywaja˛ te czarne stwory, muteny. Stworzyła je czarna magia. Strzega˛ kanałów pod forteca.˛ . . — Gnom przerwał, zerkajac ˛ przelotnie na Jaira. — Wi˛ec ona tutaj jest — wychrypiał Jair. Usta miał suche. Dłonie zaciskał wokół kryształu. Slanter skinał ˛ głowa.˛ 324

— Tak, chłopcze, jest tutaj. I to bli˙zej rowu ni˙z my. — Szczupły, czarny cie´n Gareta Jaxa podniósł si˛e szybko. Inni te˙z pozbierali si˛e na nogi. — Wyglada ˛ na to, z˙ e nie mamy czasu do stracenia ani wyboru. Musimy i´sc´ teraz. — Nawet w półmroku jaskini jego oczy płon˛eły. Wyciagn ˛ ał ˛ do nich r˛ece. — Podajcie mi dłonie. Jeden po drugim wyciagali ˛ r˛ece i kładli je na jego dłoni. — Teraz uczynimy s´lubowanie — powiedział ochrypłym, twardym głosem. — Chłopiec ma dotrze´c do Niebia´nskiej Studni tak, jak przysiagł. ˛ Cokolwiek si˛e wydarzy, jeste´smy razem. Razem do ko´nca. Przysi˛egnijcie. Nastapiła ˛ cisza. — Razem — powtórzył Helt gł˛ebokim, łagodnym głosem. — Razem — zawtórowali pozostali. Dłonie opadły i Garet Jax odwrócił si˛e do Slantera. — Prowad´z — rozkazał.

XL Szli w gór˛e podziemnym korytarzem do piwnic le˙zacych ˛ pod Graymark cicho jak Widma, których unikali. W s´wietle pochodni, których spory zapas znale´zli w niszy przy wej´sciu do tunelu, skradali si˛e przez mrok i cisz˛e do trzewi twierdzy. Prowadził Slanter. Jego surowa z˙ ółta twarz pochylała si˛e blisko do s´wiatła, w oczach odbijał si˛e strach. Szedł szybko i pewnie, jedynie oczy zdradzały to, co pewnie pragnałby ˛ ukry´c przed samym soba.˛ Jair wszak rozpoznawał uczucie, które odzwierciedlało to, co przyczaiło si˛e w nim samym. On tak˙ze si˛e bał. Oczekiwanie, które wcze´sniej umacniało jego wol˛e, znikn˛eło. Zastapił ˛ je strach, gwałtowny, niemal paniczny strach, który rozlewał si˛e w ciele i zamieniał skór˛e w lód. Jego umysł wypełniały dziwne, urywane strz˛epy my´sli — o domu w Vale, rodzinie rozrzuconej po s´wiecie, przyjaciołach i wszystkich znajomych rzeczach, które zostawił za soba˛ i prawdopodobnie utracił, o mrocznych, s´cigajacych ˛ go stworach, Allanonie, Brin i o tym, co sprowadziło ich do tego ponurego miejsca. W nozdrzach czuł zapach sple´sniałego powietrza i własnego potu. My´sli mieszały si˛e i biegły razem niczym farby rozpuszczone w wodzie. Nie było sensu poda˙ ˛za´c za jedna˛ z nich. To strach powodował to rozproszenie. Skoncentrował wszystkie siły, aby mu si˛e oprze´c. Korytarze wiły si˛e przez długi czas pod gór˛e, splatajac ˛ si˛e i rozplatajac ˛ niczym szale´nczy labirynt, który wydawał si˛e nie mie´c ko´nca ani poczatku. ˛ Mimo to Slanter nie zatrzymywał si˛e, ale prowadził ich stale naprzód, a˙z w ko´ncu stan˛eli przed szeroka,˛ okuta˛ z˙ elazem brama˛ umocowana˛ w skale. Podeszli do niej i zatrzymali si˛e, milczacy ˛ jak tunele, które przemierzali. Jair przykucnał ˛ wraz z innymi, kiedy Slanter przyło˙zył ucho do bramy i nasłuchiwał. Słyszał niemal bicie własnego pulsu. Gnom podniósł si˛e i kiwnał ˛ głowa.˛ Ostro˙znie uniósł zasuw˛e, poło˙zył dłonie na z˙ elaznej klamce i pchnał. ˛ Wrota otworzyły si˛e z cichym j˛ekiem. Przed nimi wznosiły si˛e schody, znikajac ˛ w ciemno´sci poza kr˛egiem s´wiatła pochodni. Stopie´n po stopniu, powoli i ostro˙znie zacz˛eli wchodzi´c. Znowu prowadził Slanter. Mrok i cisza były coraz gł˛ebsze. Schody sko´nczyły si˛e, wychodzac ˛ w gór˛e poprzez kamienna˛ podłog˛e. Ciche skrzypni˛ecie czyjego´s buta odbiło si˛e w ciemno-

326

s´ciach zgrzytliwym echem, a potem uton˛eło w ciszy. Jair pokonał ogarniajace ˛ go uczucie pustki. Jak gdyby w górze nie było nic tylko ciemno´sc´ . Weszli w mrok. Milczac ˛ stan˛eli blisko otworu i patrzyli w ciemno´sc´ , trzymajac ˛ ´ przed soba˛ pochodnie. Swiatło nie docierało ani do s´cian, ani do sufitu pomieszczenia. Czuli jednak, z˙ e maja˛ przed soba˛ komnat˛e tak ogromna,˛ z˙ e w jej wn˛etrzu byli tylko karzełkami. Na skraju s´wiatła dostrzegli niewyra´zny zarys jakich´s pak i beczek. Drewno było suche i przegniłe, stalowe okucia zardzewiały. Wszystko pokrywały paj˛eczyny, a na podłodze le˙zała gruba warstwa kurzu. Ale na tym szczególnym dywanie uko´sne s´lady stóp znaczyły przej´scie czego´s, co z pewno´scia˛ nie było człowiekiem. Cokolwiek to było, skoro o´smieliło si˛e zej´sc´ do ni˙zszych poziomów fortecy, z pewno´scia˛ ju˙z nie z˙ yło, pomy´slał przytomnie Jair. Slanter skinał ˛ na nich. Po omacku ruszyli przed siebie w mrok. Spod ich butów mi˛ekkimi chmurami unosił si˛e kurz i wirował w bladym s´wietle pochodni. Zostawili po lewej stert˛e porozrzucanych zapasów, ale to jeszcze nie był koniec komnaty. Potem nagle pojawiło si˛e sze´sc´ stopni prowadzacych ˛ na wy˙zszy poziom, cia˛ gnacy ˛ si˛e dalej w ciemno´sc´ . Weszli na nie zbita˛ grupka,˛ przeszli jakie´s dwadzies´cia jardów i znale´zli si˛e w ogromnym korytarzu o hakowatym sklepieniu. Tutaj tak˙ze były z˙ elazne wrota, zakratowane i zamkni˛ete. W stalowych obr˛eczach tkwiły poczerniałe, wypalone pochodnie, a pod s´cianami le˙zały stosy ła´ncuchów. Wielonogie robactwo pierzchało przed s´wiatłem, kryjac ˛ si˛e w mroku. Smród unoszacy ˛ si˛e z kamieni piwnicy zatykał oddech. Korytarz ko´nczył si˛e kolejnymi schodami, tym razem wijacymi ˛ si˛e w gór˛e jak w˛ez˙ owe pier´scienie. Slanter przystanał, ˛ po czym wszedł na nie. Pozostali ruszyli za nim. Schody skr˛ecały w gór˛e i wychodziły na jeszcze jeden korytarz, który po kilkunastu jardach rozgał˛eział si˛e w dwóch kierunkach. Slanter skierował ich w prawo. Korytarz ko´nczył si˛e po paru krokach przed zamkni˛etymi, stalowymi wrotami. Gnom obejrzał zasuw˛e, szarpnał ˛ i potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ Kiedy odwrócił si˛e do towarzyszy, na jego twarzy malowała si˛e troska. Miał pewnie nadziej˛e, z˙ e zastanie drzwi otwarte. Garet Jax wskazał na korytarz za nimi. W jego oczach odbijało si˛e nie wypowiedziane pytanie. Czy maja˛ wróci´c i spróbowa´c innej drogi? Slanter powoli pokr˛ecił głowa.˛ Nie wiedział. Wahali si˛e jeszcze przez chwil˛e z zamkni˛etymi oczami. Potem Slanter zawrócił i skinał, ˛ aby poszli za nim. Poprowadził ich z powrotem do miejsca, gdzie korytarz si˛e rozdzielał. Tym razem ruszyli w lewo. Drugi tunel prowadził dalej ni˙z pierwszy. Mijali schody, nisze ukryte w cieniu oraz liczne drzwi, zawsze zamkni˛ete i zakratowane. Kilka razy gnom przystawał niezdecydowany, a potem ruszał dalej. Mijały minuty. Jair stawał si˛e coraz bardziej niespokojny.

327

Wreszcie korytarz si˛e sko´nczył. Tym razem zatrzymała ich para masywnych z˙ elaznych wrót tak ogromnych, z˙ e Slanter zmuszony był si˛egna´ ˛c w gór˛e, aby nacisna´ ˛c na klamk˛e. Ustapiły ˛ nadspodziewanie łatwo i wrota po prawej otworzyły si˛e bezszelestnie. Zerkn˛eli czujnie do s´rodka. Przed nimi znajdowała si˛e kolejna komnata, ogromna i zagracona jak poprzednia. Mrok wewnatrz ˛ rozpraszał cienki strumie´n szarego s´wiatła spływajacego ˛ w dół przez male´nkie otworki wyci˛ete w s´cianach tu˙z pod wysokim sklepieniem. Slanter wskazał na naci˛ecia, a potem na przeciwległa˛ s´cian˛e, gdzie znajdowała si˛e druga para zamkni˛etych, stalowych drzwi. Zrozumieli. Znajdowali si˛e przy zewn˛etrznych murach Graymark. Ze Slanterem na przedzie przeszli ostro˙znie przez komnat˛e. Tym razem nie było kurzu na podłodze, a z pak i baryłek nie zwisały draperie paj˛eczyn. Czu´c było duszacy ˛ odór zgnilizny, ale wydawał si˛e dochodzi´c z zewnatrz, ˛ a nie ze s´cian pokoju. Jair zmarszczył nos z obrzydzeniem. Doprawdy ten zapach mo˙ze ich zabi´c, zanim jeszcze odnajda˛ ich Widma Mord. Był tak ohydny, jak. . . W mroku co´s zaszurało cichutko. Garet Jax odwrócił si˛e gwałtownie ze sztyletami w obu dłoniach i okrzykiem ostrze˙zenia dla pozostałych. Za pó´zno. Jaki´s ogromny, czarny i uskrzydlony kształt eksplodował z mroku. Uniósł si˛e na tle bladego s´wiatła, rozciagaj ˛ ac ˛ opierzone ciało niczym jaki´s monstrualnych rozmiarów nietoperz. Jego z˛eby i pazury l´sniły jak ko´sc´ słoniowa, a z gardła wydobywał si˛e przera´zliwy pisk. Zaatakował tak szybko, z˙ e nie mieli czasu na obron˛e. Przeleciał w p˛edzie obok prowadzacych ˛ i natarł na Helta. Doskakiwał do olbrzyma, tłukac ˛ skrzydłami, a jego pisk zamienił si˛e w przera˙zajacy ˛ syk. Helt j˛eknał ˛ i zachwiał si˛e, ale szybko pochwycił stwora obiema r˛ekami i odrzucił go mocno od siebie. Zwierz˛e poszybowało przez pokój i opadło na stos pak pod s´ciana.˛ Garet Jax skoczył naprzód, a z jego dłoni wystrzeliły sztylety, przyszpilajac ˛ stwora do drewnianych pak. Tymczasem Slanter dopadł do drugiego ko´nca pokoju i otworzył szeroko z˙ elazne wrota. — Wychod´zcie! — wrzasnał. ˛ Jeden po drugim przebiegli szybko przez pokój. Slanter z ci˛ez˙ kim st˛ekni˛eciem zatrzasnał ˛ drzwi i umie´scił z˙ elazne zasuwy na swoich miejscach. Roztrz˛esiony oparł si˛e o drzwi. — Co to było? — wysapał Foraker. Jego okolona czarna˛ broda˛ twarz l´sniła od potu. G˛este brwi s´ciagn˛ ˛ eły si˛e gro´znie. — Nie wiem. — Gnom pokr˛ecił głowa.˛ — Co´s, co w˛edrowcy zrobili z czarnej magii. Pewnie jaki´s stra˙znik. Helt kl˛eczał z twarza˛ ukryta˛ w dłoniach. Przez palce saczyły ˛ si˛e szkarłatne stru˙zki krwi. — Helt! — wyszeptał Jair i podszedł do przyjaciela. — Helt, jeste´s ranny. . . 328

Olbrzym powoli podniósł głow˛e. Cała˛ twarz miał poci˛eta.˛ Jedno oko było zapuchni˛ete i ju˙z zaczynało si˛e zamyka´c. Otarł rany r˛ekawem tuniki i powstrzymał chłopca ruchem dłoni. — Nie, to tylko zadrapania. Nic gro´znego. Wida´c było jednak, z˙ e krzywi si˛e z bólu. Wstał z wysiłkiem, przytrzymujac ˛ si˛e s´ciany. Wzrok miał niespokojny. Slanter odszedł od drzwi i rozejrzał si˛e ukradkiem dokoła. Stali na s´rodku wa˛ skiego korytarza. Na jednym jego ko´ncu znajdowały si˛e zamkni˛ete drzwi, a drugie wychodziły na s´wiatło dnia. — T˛edy! — Wskazał i ruszył szybko w kierunku s´wiatła. — Po´spieszcie si˛e, zanim co´s jeszcze nas dopadnie! Ruszyli za nim. Wszyscy z wyjatkiem ˛ Helta, który ciagle ˛ opierał si˛e o s´cian˛e korytarza. Jair spojrzał za siebie i zwolnił. — Helt? — zawołał. — Biegnij, Jairze. — Olbrzym dalej próbował zetrze´c krew z twarzy. Potem z wysiłkiem oderwał si˛e od s´ciany i poszedł za nimi. — Id´z. Nie oddalaj si˛e od reszty. Jair zrobił, co mu kazano, wiedzac, ˛ z˙ e Helt poda˙ ˛za za nimi, i zdajac ˛ sobie spraw˛e, jaka˛ mu to sprawia trudno´sc´ . Działo si˛e z nim co´s bardzo niedobrego. Doszli do ko´nca korytarza i wbiegli na schody. Niesamowita˛ cisz˛e fortecy przerwał teraz odgłos kroków i głosów — pomieszany, odległy i niewyra´zny. Wrzask skrzydlatego potwora ostrzegł pewnie, z˙ e w twierdzy znajduja˛ si˛e obcy. My´sli Jaira pracowały goraczkowo, ˛ kiedy wspinał si˛e za innymi po schodach. Musi pami˛eta´c, z˙ e ma pie´sn´ dla ochrony — z˙ e mo˙ze jej z powodzeniem u˙zy´c, je´sli tylko nie straci głowy. . . Co´s sykn˛eło tu˙z przy jego twarzy. Potknał ˛ si˛e i przypadł do ziemi. W s´cianie tkwiła strzała. Helt natychmiast doskoczył do chłopca i d´zwignał ˛ go na nogi. W korytarzu pod nimi i w górze na blankach pojawiły si˛e gnomy my´sliwi. Wokół s´miałków przelatywały strzały. Byli wprawdzie w murach fortecy, ale ich wrogowie ju˙z o tym wiedzieli i zebrali siły. Gramolac ˛ si˛e na szczyt schodów, Jair skr˛ecił w prawo za innymi wzdłu˙z linii murów wychodzacych ˛ na szeroki, wewn˛etrzny dziedziniec oraz labirynt wie˙z i umocnie´n. Gnomy pojawiały si˛e ze wszystkich stron, wyjac ˛ dziko i wymachujac ˛ bronia.˛ Na murach le˙zało kilka poskr˛ecanych ciał powalonych przez Gareta Jaxa, który torował sobie drog˛e naprzód. Sze´sciu rzuciło si˛e w kierunku schodów wie˙zy, gdzie zatrzymał ich Slanter. — Zwodzona brama, tam! — Wskazał na z˙ elazna˛ krat˛e uniesiona˛ nad łukowatym wej´sciem prowadzacym ˛ przez masywne, kamienne s´ciany. — Najkrótsza droga do Croagh! — Jego z˙ ółta twarz skrzywiła si˛e. Walczył o oddech. — Gnomy za chwil˛e b˛eda˛ wiedziały, z˙ e jeste´smy blisko. Wtedy opuszcza˛ bram˛e, z˙ eby schwyta´c nas w pułapk˛e. Ale je´sli b˛edziemy tam pierwsi, mo˙zemy sami odcia´ ˛c im drog˛e! 329

Garet Jax skinał ˛ głowa,˛ niezwykle spokojny w całym tym zam˛ecie. — Gdzie jest pomost i kołowrót? — Pod brama,˛ z tej strony. — Wskazał Slanter. — B˛edziemy musieli zablokowa´c koło! Wokół nich wybuchły krzyki i nawoływania. Gnomy zbierały si˛e na ni˙zszym dziedzi´ncu. — Szybko, zanim b˛edzie ich zbyt wielu. — Garet Jax wyprostował si˛e. Ze Slanterem na przedzie mała grupka pobiegła w dół schodami wie˙zy. Na dole przeszli ciemny przedpokój i stan˛eli przed drzwiami wychodzacymi ˛ na dziedziniec. Zewszad ˛ patrzyły na nich gnomy. — Do licha! — wysapał Slanter. P˛edem rzucili si˛e przez drzwi. *

*

*

Brin Ohmsford powoli d´zwign˛eła si˛e na nogi. Jedna dło´n dziewczyny spoczywała lekko na pot˛ez˙ nym łbie Szepta. W jaskini znowu panowała cisza i pustka. Przez chwil˛e stała na s´rodku kamiennego mostu i patrzyła przez otchła´n tam, gdzie s´wiatło dnia rozja´sniało wysoka˛ alkow˛e prowadzac ˛ a˛ na zewnatrz. ˛ Pogłaskała delikatnie łeb Szepta, uwa˙zajac, ˛ aby nie urazi´c ran i gł˛ebokich naci˛ec´ , które pozostały mu po straszliwej walce z czarnymi stworami. Czuła jego ból. — Nigdy wi˛ecej — wyszeptała cicho. Potem odwróciła si˛e i szybko zeszła z mostu, nie ogladaj ˛ ac ˛ si˛e za siebie. Zbliz˙ yła si˛e do alkowy. Szept szedł przy niej, cichutko stawiajac ˛ łapy. Jego okragłe, ˛ bł˛ekitne oczy l´sniły. Nie musiała si˛e odwraca´c, z˙ eby wiedzie´c, z˙ e jest obok. Uwa˙znie przyjrzała si˛e szczelinom w skale, szukajac ˛ s´ladów czarnych stworów lub innych straszydeł zrodzonych z czarnej magii, ale niczego nie dostrzegła. Zostali tylko ona i kot. Kilka minut pó´zniej stała ju˙z w alkowie o wysokich, gładkich s´cianach wykutych w kamieniu i pokrytych zawiłymi wzorami, które widziała ju˙z wcze´sniej. Nie zwróciła na nie wi˛ekszej uwagi, ruszajac ˛ natychmiast w stron˛e otworu i s´wiatła poza nim. Miała teraz tylko jeden cel. Otwór został za nia˛ i raz jeszcze stan˛eła w s´wietle sło´nca. Było południe, sło´nce chyliło si˛e ku zachodowi w kierunku linii drzew, przysłoni˛ete mgła˛ i chmurami, które zakryły całe niebo nad jej głowa.˛ Znajdowała si˛e na kraw˛edzi skalnej s´ciany ponad gł˛eboka˛ dolina˛ otoczona˛ przez nagie, postrz˛epione szczyty. Było w tej scenie co´s przywodzacego ˛ na my´sl marzenia senne — góry, chmury i mgła. Cała˛ dolin˛e spowijał l´sniacy, ˛ ołowiany mrok. Powoli rozejrzała si˛e wokół, a potem spojrzała w gór˛e, za siebie. Tam, osadzona na skale, stała samotna, ponura forteca. Na jej szczytach i daleko poza nimi, gdzie nie si˛egała ju˙z wzrokiem, znajdowały si˛e kamienne schody Croagh. Mijały wyst˛ep, na którym stała, dotykały go lekko i spirala˛ schodziły w głab ˛ doliny. 330

W ko´ncu jej wzrok spoczał ˛ na dolinie. Gł˛eboka, pokryta cieniem misa opadała w dół, gubiac ˛ s´wiatło sło´nca, a jej dno pogra˙ ˛zone było całkowicie w zamglonym mroku. Croagh wiło si˛e w dół, pogra˙ ˛zajac ˛ si˛e w tej ciemno´sci — w masie drzew, winoro´sli, krzaków i splatanego ˛ gaszczu, ˛ przez który nie przenikało z˙ adne s´wiatło. Las sprawiał wra˙zenie nieprzebytej g˛estwy i wydawał si˛e nie mie´c ko´nca ani poczatku. ˛ Jego bujno´sc´ hamowały dopiero skalne szczyty. Brin patrzyła szeroko otwartymi oczami. Dobiegł ja˛ syk, taki sam jaki słyszała wcze´sniej w kanałach. Jakby oddech. Przykucn˛eła w półmroku. Czy˙zby to, co widzi. . . ? Las w dolinie poruszył si˛e. — Ty z˙ yjesz! — powiedziała cicho i z całych sił zwalczyła ogarniajace ˛ ja˛ uczucie paniki. Podeszła na sam skraj wyst˛epu do miejsca, gdzie stykał si˛e on z kraw˛edzia˛ Croagh. W skale wyci˛eto surowe schody. Patrzyła w dół wzdłu˙z całej ich długo´sci tam, gdzie znikały w kamiennym pa´smie. Potem raz jeszcze spojrzała na dolin˛e. — Maelmord, id˛e do ciebie — wyszeptała. Odwróciła si˛e do Szepta, ukl˛ekła przy nim i czule potargała go za uszy. Na jej twarzy malował si˛e delikatny, smutny u´smiech. — Nie musisz ju˙z dalej i´sc´ , Szept. Nawet je´sli twoja pani wysłała ci˛e, aby´s mnie strzegł, nie musisz i´sc´ ju˙z dalej. Zosta´n tu i czekaj na nia.˛ Rozumiesz? Błyszczace ˛ oczy kota zamrugały. Otarł si˛e o nia.˛ — B˛edziesz mnie ochraniał w drodze powrotnej, je´sli w ogóle b˛edziesz — powiedziała. — By´c mo˙ze nie b˛edzie tak, jak przepowiedział Grimpond. Mo˙ze nie zgin˛e i powróc˛e stamtad. ˛ Pilnuj tutaj, Szept. Opiekuj si˛e swoja˛ pania˛ i moimi przyjaciółmi. Nie pozwól im pój´sc´ za mna.˛ Czekaj, a wróc˛e tutaj, kiedy zrobi˛e to, co musz˛e. Wróc˛e, je´sli dam rad˛e. Obiecuj˛e ci, z˙ e wróc˛e. Potem za´spiewała kotu nie po to, z˙ eby go zmyli´c, ale z˙ eby wyja´sni´c. W obrazach, które przeniosła do umysłu zwierz˛ecia, przekazała mu, czego pragnie, i pozwoliła mu zrozumie´c, czego musi dokona´c. Kiedy sko´nczyła, pochyliła si˛e i u´scisn˛eła mocno kota, wtulajac ˛ twarz w g˛este futro. Czuła, jak przenika ja˛ jego ciepło, i czerpała z niego nowe siły. Potem wstała i cofn˛eła si˛e. Szept przysiadł powoli na zadzie i przednich łapach, a˙z w ko´ncu wyciagn ˛ ał ˛ si˛e na ziemi i patrzył na nia.˛ Skin˛eła głowa˛ i u´smiechn˛eła si˛e. Podjał ˛ wart˛e a˙z do jej powrotu. Zrozumiał. — Do widzenia, Szept — powiedziała i wkroczyła na Croagh. Odór unoszacy ˛ si˛e z otchłani poza nia˛ podniósł si˛e na nowo z parujacej ˛ gł˛ebi kotliny. Nie zwracała na´n uwagi, wpatrujac ˛ si˛e przez chwil˛e w szczyty, tam, gdzie s´wiatło sło´nca l´sniło nad horyzontem. Pomy´slała o Allanonie i zastanawiała si˛e, czy widzi ja˛ teraz — jak gdyby w jaki´s sposób mógł tutaj z nia˛ by´c. Potem odetchn˛eła gł˛eboko, aby si˛e uspokoi´c, i ruszyła w dół.

XLI Szóstka z Culhaven jak jeden ma˙ ˛z wypadła z drzwi wie˙zy i pobiegła przez dziedziniec co sił w nogach. Wokół nich rozległy si˛e ostrzegawcze okrzyki i z ka˙zdego kata ˛ wysypały si˛e gnomy. W centrum tego zamieszania Jair obserwował rozwój bitwy z dziwna˛ oboj˛etno´scia.˛ Czas rozsypał si˛e na kawałki i chłopiec stracił poczucie rzeczywisto´sci. Otoczony przez przyjaciół, którzy usiłowali go osłania´c, unosił si˛e w ich kr˛egu niemal jak pozbawiony głosu i ciała duch, którego nikt nie mo˙ze zobaczy´c. Ziemia, niebo i cały s´wiat poza murami twierdzy przepadły, a wraz z nimi wszystko, co kiedykolwiek było lub miało by´c. Było tylko teraz oraz twarze i sylwetki tych, którzy walczyli i umierali na dziedzi´ncu. Garet Jax poprowadził do ataku, rzucajac ˛ si˛e mi˛edzy gnomy, które próbowały zaj´sc´ mu drog˛e. Zabijał ich szybkimi, płynnymi ruchami. Był niczym czarno odziany tancerz, poruszajacy ˛ si˛e bez wysiłku, pełen gracji i siły. Kr˛epe i zaprawione w niezliczonych walkach gnomy, rzucały si˛e przed niego z szale´ncza˛ determinacja,˛ a ich bro´n kłuła i ci˛eła z mordercza˛ siła.˛ Lecz równie dobrze mogliby chcie´c pozbiera´c rt˛ec´ . Nikt nie mógł dosi˛egna´ ˛c Mistrza Broni, a od tych, którzy podeszli wystarczajaco ˛ blisko, aby spróbowa´c go zrani´c, czarny cie´n z˙ adał ˛ daniny z ich z˙ ycia. Pozostali walczyli za nim nie mniej zaciekle i tylko o włos mniej skutecznie. Foraker osłaniał jeden bok Gareta. Twarz karła błyskała dziko, kiedy wywijał ogromnym, obosiecznym toporem, a napastnicy pierzchali, wyjac ˛ z przera˙zenia. U drugiego boku Jaxa stał Edain Elessedil. Zgrabny miecz s´migał niczym wa˙ ˛z, a długi nó˙z odparowywał ciosy. Za nimi stał Slanter z no˙zami w obu dłoniach. Czarne oczy patrzyły wzrokiem osaczonego zwierz˛ecia. Helt zamykał tyły niczym pot˛ez˙ na tarcza. Jego poraniona twarz znowu krwawiła. Wygladał ˛ przera˙zajaco. ˛ Ogromna pika wyrwana jednemu z atakujacych ˛ ci˛eła na prawo i lewo wszystkich, którzy próbowali prze´slizna´ ˛c si˛e przez jego obron˛e. Jaira ogarn˛eło dziwne uczucie rado´sci. Czuł, z˙ e nic nie mo˙ze ich powstrzyma´c. Bro´n fruwała wokół nich, rzucana ze wszystkich stron, a szare popołudnie napełniały krzyki rannych i umierajacych. ˛ Byli teraz na s´rodku dziedzi´nca. Przed nimi wyrastały s´ciany zamku. Raptem Jair zachwiał si˛e pod nagłym uderzeniem. 332

Spojrzał oszołomiony i odkrył, z˙ e z ramienia wystaje mu grot strzały. Ból promieniujacy ˛ z rany przeszedł fala˛ przez ciało chłopca. Cały zesztywniał. Slanter zauwa˙zył jego potkni˛ecie i przyskoczył do niego natychmiast. Otoczył Jaira ramionami, aby go podtrzyma´c, i pociagn ˛ ał ˛ za innymi. Helt ryknał ˛ z w´sciekło´sci i wywijajac ˛ długa˛ pika,˛ odp˛edził gnomy, które rzuciły si˛e naprzód, aby ich pochwyci´c. Jair z całej siły zacisnał ˛ oczy. Jestem ranny, pomy´slał z niedowierzaniem, kiedy chwiejnym krokiem poda˙ ˛zał za Slanterem. Przed nimi wynurzyła si˛e zwodzona brama. W jej cieniu znajdowały si˛e teraz gnomy, biegajac ˛ szale´nczo wokół i wywrzaskujac ˛ ostrze˙zenia dla pozostałych. Drzwi blokhauzu zatrzasn˛eły si˛e i stalowy kołowrót zaczał ˛ si˛e obraca´c. Brama powoli opadała w dół. Garet Jax skoczył naprzód tak szybko, z˙ e pozostali ledwo mogli za nim nada˛ z˙ y´c. W ciagu ˛ paru sekund dopadł bramy i rzucił si˛e pomi˛edzy gnomy. Kołowrót jednak dalej si˛e obracał, rozwijajac ˛ z˙ elazne ła´ncuchy. Brama wcia˙ ˛z opadała. — Garet! — wrzasnał ˛ ostrzegawczo Foraker, niemal niewidoczny pomi˛edzy gromada˛ atakujacych ˛ go gnomów. Tymczasem Helt ju˙z działał. Zaatakował z opuszczona˛ pika,˛ odrzucajac ˛ napastników na boki niczym li´scie porozrzucane podmuchem wiatru. Spadała na niego ulewa ciosów, ale otrzasał ˛ si˛e tylko, jakby w ogóle ich nie czuł, i parł naprzód. Łucznicy gnomów skoncentrowali atak na ogromnym wojowniku z Callahornu. Został trafiony dwa razy. Zachwiał si˛e, ale szedł dalej. Nagle był ju˙z przed drzwiami blokhauzu, a jego pot˛ez˙ ne ciało napierało na zamkni˛ete wrota. Wygi˛eły si˛e z trzaskiem, a potem pu´sciły. Olbrzym znalazł si˛e w s´rodku i jednym susem dopadł grupki obro´nców, stracaj ˛ ac ˛ ich z maszynerii jak szmaciane lalki. Jego mocarne dłonie zacisn˛eły si˛e na dra˙ ˛zkach kołowrotu i powstrzymały je. Brama zwolniła i zatrzymała si˛e z grzechotem ła´ncuchów i trybów. Ostre z˛eby unosiły si˛e ledwie dziesi˛ec´ stóp nad ziemia.˛ Garet Jax zmusił do ucieczki niedobitki gnomów, które pozostały przed brama.˛ Slanter i Jair przeku´stykali przez nia˛ i znale´zli si˛e na ocienionym dziedzi´ncu. Przynajmniej przez jaki´s czas było tu pusto. Jair opadł na kolana, czujac, ˛ z˙ e z ka˙zdym ruchem wybucha nowa fala bólu. Slanter stanał ˛ przed nim. — Przykro mi, chłopcze, ale musz˛e to zrobi´c — powiedział. Jedna s˛ekata dło´n chwyciła jego rami˛e, a druga si˛egn˛eła do strzały. Jednym mocnym szarpni˛eciem gnom wyciagn ˛ ał ˛ grot. Jair krzyknał ˛ i niemal stracił przytomno´sc´ , ale Slanter przytrzymał go, wło˙zył pod tunik˛e chłopca zwini˛ety kawałek materiału i szybko obwiazał ˛ prowizoryczny opatrunek swoim pasem. Pod brama˛ Garet Jax, Foraker oraz Edain Elessedil stan˛eli w rz˛edzie, szykujac ˛ si˛e do odparcia nadchodzacych ˛ gnomów. Kilkana´scie kroków za nimi, we wn˛etrzu blokhauzu, Helt ponownie uruchomił kołowrót i raz jeszcze brama zacz˛eła opada´c. 333

Jair mrugał przez łzy, które wycisnał ˛ ból. Co´s było nie tak. Olbrzym nie uczynił z˙ adnego ruchu, aby pój´sc´ za nimi. Opierał si˛e ci˛ez˙ ko na maszynerii, patrzac, ˛ jak brama opada. — Helt. . . ? — wyszeptał cicho Jair. Odgadł zamiar przyjaciela. Helt chciał opu´sci´c bram˛e i zablokowa´c ja˛ z przeciwnej strony. Je´sli tak zrobi, znajdzie si˛e w pułapce, a to oznaczało pewna˛ s´mier´c. — Helt, nie! — krzyknał ˛ i zerwał si˛e na nogi. Lecz ju˙z si˛e stało. Brama opadła, uderzajac ˛ w ziemi˛e z ogromna˛ siła.˛ Gnomy zawyły z w´sciekło´sci i ruszyły na m˛ez˙ czyzn˛e w blokhauzie. Napinajac ˛ mi˛es´nie, Helt z całej siły naparł na kołowrót i wyrywajac ˛ go z mocowa´n, zniszczył maszyneri˛e. — Helt! — ponownie krzyknał ˛ Jair, próbujac ˛ uwolni´c si˛e z uchwytu Slantera. M˛ez˙ czyzna zatoczył si˛e ku drzwiom blokhauzu, trzymajac ˛ przed soba˛ długa˛ pik˛e. Gnomy napierały ze wszystkich stron. Helt pochylił si˛e i zamachnał, ˛ ale powstrzymał ich tylko na chwil˛e. Potem zniknał ˛ w nawale napastników. Jair stał za brama,˛ niezdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Garet Jax zawrócił i szorstko pchnał ˛ chłopca przed siebie. — Id´z! — warknał. ˛ — Szybko, Jairze Ohmsford, id´z! — Chłopak, ciagle ˛ oszołomiony, odszedł od bramy chwiejnym krokiem. Mistrz Broni szedł u jego boku. — Był ju˙z umierajacy ˛ — powiedział. Jair uniósł głow˛e, napotykajac ˛ spojrzenie szarych oczu. — Ten skrzydlaty stwór w magazynach zatruł go. Widziałem s´mier´c w jego oczach, chłopcze. Jair skinał ˛ mechanicznie głowa,˛ przypominajac ˛ sobie spojrzenie Helta. — Ale. . . mo˙ze mogliby´smy. . . — Mogliby´smy zrobi´c wiele rzeczy, gdyby´smy nie byli tu, gdzie jeste´smy. — Przerwał krótko Garet Jax. — Ta trucizna była s´miertelna. Wiedział, z˙ e umiera. Sam wybrał swój koniec. A teraz biegnij! Olbrzym Helt! Jair przypomniał sobie z˙ yczliwo´sc´ , z jaka˛ traktował go Helt w trakcie długiej podró˙zy na pomoc. Pami˛etał jego łagodne oczy. Tak niewiele o nim wiedział. . . Opu´scił głow˛e, aby ukry´c łzy, i pobiegł przed siebie. *

*

*

Na skraju Croagh, w połowie jego długo´sci, tam, gdzie łaczył ˛ si˛e ze skalna˛ s´ciana˛ urwiska pod Graymark, Szept nasłuchiwał odgłosów bitwy, która coraz bardziej zaciekle toczyła si˛e nad jego głowa.˛ Rozciagni˛ ˛ ety na ocienionym kamieniu, wypatrywał powrotu Brin lub te˙z swojej pani. Jego słuch był o wiele bardziej czujny ni˙z słuch jakiejkolwiek ludzkiej istoty i dlatego uchwycił odległe d´zwi˛eki. Nie przeraziły go jednak, tote˙z nie poruszył si˛e i dalej trwał na swojej warcie. 334

Lecz wkrótce dotarł do jego uszu jaki´s inny odgłos, nie pochodzacy ˛ z bitwy we wn˛etrzu fortecy, ale gdzie´s z bardzo bliska. Na kamiennych schodach słycha´c było mi˛ekkie, skradajace ˛ si˛e kroki. Bagienny kot uniósł głow˛e. Co´s schodziło w dół, skrobiac ˛ pazurami o kamie´n. Głowa Szepta opadła z powrotem. Wydawał si˛e wtopiony w skał˛e. Min˛eło par˛e sekund, a potem pojawił si˛e cie´n. Zw˛ez˙ one oczy Szepta uchwyciły ruch i wielki kot zamarł w miejscu. Po schodach Croagh pełzło w dół czarne stworzenie, jedno z tych, z którymi stoczył walk˛e we wn˛etrzu górskiej jaskini. Ze´slizn˛eło si˛e po kamieniu, wytrzeszczajac ˛ martwe s´lepia. Nie widziało Szepta. Wielki kot czekał. Kiedy potwór był ju˙z tylko kilka kroków od miejsca, gdzie si˛e przyczaił, Szept skoczył. Runał ˛ na besti˛e niczym cicha błyskawica, zanim ta zda˙ ˛zyła w ogóle wyczu´c jego obecno´sc´ . Młócac ˛ ramionami, stworzenie spadło z Croagh i jak kamie´n run˛eło w rozciagaj ˛ ac ˛ a˛ si˛e poni˙zej dolin˛e. Balansujac ˛ na kraw˛edzi długiej spirali schodów, Szept obserwował upadek potwora. Kiedy uderzył o ziemi˛e, cały las wokół zadr˙zał konwulsyjnie, wyrzucajac ˛ w gór˛e konary i li´scie. Wygladało ˛ to, jakby stworzenie zostało połkni˛ete przez jaka´ ˛s ogromna˛ gardziel. W ko´ncu wszystko ucichło. Szept zszedł z Croagh. Uszy przylegały mu do czaszki, jakby kot bał si˛e i jednocze´snie odczuwał nienawi´sc´ . Zapach parujacej ˛ d˙zungli zaatakował jego nozdrza. Zakaszlał i plunał ˛ z obrzydzeniem. Pow˛edrował z powrotem na skalny wyst˛ep. Znowu usłyszał obok siebie jaki´s d´zwi˛ek, jakby głuchy warkot. Ponad nim, na schodach, stały dwie ciemne sylwetki — jeszcze dwa czarne stwory, a za nimi wysoka, zakapturzona posta´c. Okragłe, ˛ bł˛ekitne oczy Szepta zamrugały i zw˛eziły si˛e. Było za pó´zno, z˙ eby si˛e ukry´c. Ju˙z go zobaczyli. Odwrócił si˛e bezszelestnie, wychodzac ˛ im na spotkanie i unoszac ˛ ciemny pysk. *

*

*

Jair Ohmsford i jego towarzysze wbiegli w cienie i półmrok fortecy. Poda˛ z˙ ali w dół korytarzami, w których unosił si˛e odór ple´sni i nieczysto´sci. Mijali przerdzewiałe, z˙ elazne drzwi i pokruszone kamienie, puste komnaty, w których odgłos ich kroków odbijał si˛e gło´snym echem, oraz zniszczone, połamane schody. Zamek Graymark umierał — zaniedbany, stary i przegniły. Nic, co tutaj z˙ yło, nie uznawało z˙ ycia, a jedynie w s´mierci odnajdowało rozkosz. Pragnie tak˙ze mojej s´mierci, pomy´slał Jair, biegnac ˛ korytarzem. Rana pulsowała niezno´snym bólem. Pragnie mnie pochłona´ ˛c i uczyni´c cz˛es´cia˛ siebie. Przed nim poruszała si˛e szybko sylwetka Gareta Jaxa — cie´n wskazujacy ˛ drog˛e. Mrok wokół nich zdawał si˛e opustoszały, cichy i wyczekujacy. ˛ Gnomy zostały 335

w tyle, a Widma Mord si˛e nie pojawiły. Jair zwalczył napływajac ˛ a˛ fal˛e strachu. Gdzie były Widma? Dlaczego jeszcze ich nie widzieli? Były gdzie´s wewnatrz ˛ twierdzy, ukryte w tych murach, stwory zdolne niszczy´c ciała i umysły. Były tutaj i z pewno´scia˛ nadejda.˛ Lecz gdzie si˛e skryły? Potknał ˛ si˛e, potracił ˛ Slantera i omal nie upadł. Gnom podtrzymał go, obejmujac ˛ szybko mocnym ramieniem. — Patrz, gdzie idziesz! — krzyknał. ˛ Jair zacisnał ˛ z˛eby, kiedy przez rami˛e przeszła fala bólu. — To boli, Slanter. Ka˙zdy krok. . . — Gnom odwrócił ku niemu kanciasta˛ twarz. — Ból mówi ci chłopcze, z˙ e ciagle ˛ z˙ yjesz. Biegiem! Jair Ohmsford pobiegł. P˛edzili przez skr˛ecajacy ˛ korytarz, a przed nimi słycha´c było odgłos biegnacych ˛ stóp i nawołujace ˛ si˛e głosy. To gnomy odnalazły inna˛ drog˛e i szukały ich. — Mistrzu Broni! — ostrzegł gwałtownie Slanter i Garet Jax przyhamował. Gnom skinał, ˛ aby weszli za nim do alkowy, gdzie niewielkie drzwi otwierały si˛e na wask ˛ a˛ klatk˛e schodowa,˛ prowadzac ˛ a˛ do góry i znikajac ˛ a˛ w ciemno´sci. — Mo˙zemy prze´slizna´ ˛c si˛e nad nimi ta˛ droga˛ — wysapał Slanter, opierajac ˛ si˛e ci˛ez˙ ko o kamienna˛ s´cian˛e. — Ale najpierw chwila odpoczynku dla chłopca. Szybkim ruchem wyciagn ˛ ał ˛ korek ze swego bukłaka na piwo i uniósł ustnik do warg Jaira. Chłopak z wdzi˛eczno´scia˛ pociagn ˛ ał ˛ kilka gł˛ebokich łyków. Gorzki płyn rozgrzał go niemal natychmiast i wydawało si˛e, złagodził ból. Opierajac ˛ si˛e razem z gnomem o mur, patrzył, jak Garet Jax w´slizguje si˛e na schody i bada ciemno´sci ponad nimi. Z tyłu Foraker i Edain Elessedil stali na stra˙zy przy wej´sciu na klatk˛e, skuleni w cieniu. — Lepiej ju˙z? — zapytał szorstko Slanter. — Lepiej. — Jak wtedy w Czarnych D˛ebach, co? Kiedy oberwałe´s od Spilka. — Jak wtedy. — Jair u´smiechnał ˛ si˛e na tamto wspomnienie. — Piwo gnomów leczy wszystkie rany. Gnom roze´smiał si˛e z gorycza.˛ — Wszystkie? Nie, chłopcze. Nie te, które zadadza˛ nam w˛edrowcy, kiedy nas dopadna.˛ Nie te. Ida˛ do nas, tak jak wtedy w D˛ebach. Wychodza˛ z cienia, czarne, bezszelestne stwory. Czuj˛e ich zapach! — To tylko odór tego miejsca, Slanter. Szorstka twarz gnoma pochyliła si˛e, jak gdyby nie dosłyszał. — Helt tak wła´snie zginał. ˛ Nigdy bym nie pomy´slał, z˙ e tak szybko go stracimy. Pogranicznicy to twardy naród, twardszy mo˙ze od tropicieli. Do głowy by mi nie przyszło, z˙ e tak szybko go dopadnie.

336

— Wiem. Ale z nami b˛edzie inaczej, Slanter. — Jair przełknał ˛ s´lin˛e. — Gnomy sa˛ za nami. Uciekniemy im, tak jak przedtem. — Nie, chłopcze, tym razem nie uciekniemy. — Slanter powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Tym razem nie. — Odsunał ˛ si˛e od s´ciany. — Wszyscy zginiemy — wyszeptał. Uczynił szybki gest w stron˛e Forakera i Edaina, po czym szorstko pociagn ˛ ał ˛ Jaira za soba˛ i zaczał ˛ wchodzi´c po schodach. Karzeł i elf natychmiast poda˙ ˛zyli za nimi. Po kilkunastu stopniach zrównali si˛e z Garetem Jaxem i razem ju˙z wspinali si˛e w ciemno´sc´ . Posuwali si˛e naprzód powoli, krok po kroku, a jedynym przewodnikiem był im błysk s´wiatła dochodzacego ˛ gdzie´s z góry. Wn˛etrze fortecy było niczym grobowiec, który pragnał ˛ ich pochwyci´c. Jair przez chwil˛e pozwolił trwa´c tej my´sli, rozpaczliwie s´wiadomy własnej s´miertelno´sci. Mógł zgina´ ˛c równie łatwo jak Helt. Nie było pewno´sci, w co kiedy´s wierzył, z˙ e do˙zyje do ko´nca tej wyprawy. Potem odsunał ˛ od siebie ponure my´sli. Je´sli zginie, nikt nie pomo˙ze Brin. Dla nich obojga b˛edzie to koniec, bo poza nim nie ma dla niej nadziei. A wi˛ec musi z˙ y´c, musi znale´zc´ sposób, aby prze˙zy´c. Schody ko´nczyły si˛e u stóp drewnianych drzwi z zakratowana˛ szyba.˛ To przez nia˛ wła´snie s´wiatło dnia w´slizgiwało si˛e w ciemno´sc´ , w której si˛e skradali. Slanter przycisnał ˛ swoja˛ kanciasta˛ z˙ ółta˛ twarz do krat i zerknał, ˛ co czeka ich na zewnatrz. ˛ Gdzie´s z bliska dochodziły do nich odgłosy po´scigu. — Musimy znowu biec — oznajmił Slanter przez rami˛e. — Do przodu, przez wielki hol. Trzymajcie si˛e blisko siebie! Nagłym szarpni˛eciem otworzył drewniane drzwi i wybiegli na s´wiatło dnia. Znale´zli si˛e w długim korytarzu. Wysoki sufit wyło˙zony był krokwiami, a przez cała˛ długo´sc´ biegły wyci˛ete w s´cianach waskie, ˛ łukowate okna. Slanter poprowadził ich na lewo. Mijali drzwi i alkowy, zardzewiałe skorupy zbroi ustawione na piedestałach i mnóstwo broni porozwieszanej na s´cianach. Krzyki nasiliły si˛e. Wydawało si˛e, z˙ e biegna˛ dokładnie w ich kierunku. Potem nagle były ju˙z wsz˛edzie wokół nich. Ledwie par˛e jardów za nimi drzwi otworzyły si˛e na o´scie˙z i wylała si˛e przez nie horda gnomów. Z ich gardeł wydarło si˛e podniecone wycie i rzucili si˛e w po´scig. — Szybko! — krzyknał ˛ Slanter. Deszcz strzał s´wistał wokół nich, kiedy p˛edem dopadli progu wysokich, łukowatych drzwi rze´zbionych w przedziwne wzory. Slanter i Garet Jax dobiegli pierwsi. Pozostali byli o krok za nimi. Zawiasy pu´sciły z trzaskiem i cała kompania run˛eła przez nie, spadajac ˛ jeden przez drugiego po długich schodach. Znajdowali si˛e w wielkim holu, którego szukał Slanter. Było to ogromne pomieszczenie. Przez zakratowane okna wpadało jasne s´wiatło dnia. Nad ich głowami biegły na skos belki, stare i zniszczone upływem czasu. Podpierały sufit, tworzac ˛ sklepienie ponad rz˛edami stołów i ław, porozrzucanych w nieładzie po podłodze. Pi˛eciu 337

s´miałków pospiesznie pozbierało si˛e na nogi i pognało przez ławy i stoły, kluczac ˛ mi˛edzy rumowiskiem. Za nimi ju˙z wpadli do holu ich prze´sladowcy. Jair biegł po prawej stronie Slantera. Po lewej, przed soba,˛ widział Gareta Jaxa. Za nimi poda˙ ˛zał Edain Elessedil. Płuca chłopca płon˛eły, a rami˛e znowu pulsowało bólem. Strzały syczały w´sciekle, przelatujac ˛ obok nich, i b˛ebniły po stołach i ławach. Gnomy pojawiały si˛e ze wszystkich stron. — Schody! — wrzasnał ˛ goraczkowo ˛ Slanter. Przed nimi długie, rze´zbione schody wiły si˛e w gór˛e, w kierunku balkonu. Rzucili si˛e do nich p˛edem. Kilku gnomów ju˙z ich jednak uprzedziło i ustawiło si˛e wachlarzem na ni˙zszych stopniach, odcinajac ˛ im drog˛e ucieczki. Garet Jax ruszył prosto na nich. Wskoczył na ław˛e, ze´sliznał ˛ si˛e po niej i wpadł w sam s´rodek napastników. Wyladował ˛ na ugi˛etych kolanach i niczym czarny kot rzucił si˛e na gromadk˛e wrogów. W ka˙zdej r˛ece trzymał długi nó˙z. Zgrabnie omijajac ˛ ostrza niepor˛ecznych pik i szerokich mieczy, u´smiercał jednego po drugim, jakby stanowili łatwy, nieosłoni˛ety cel. Kiedy dołaczyła ˛ do niego reszta kompanii, prawie wszystkie gnomy le˙zały ju˙z martwe, a pozostali rozpierzchli si˛e w popłochu. Garet Jax odwrócił si˛e do Slantera. Jego szczupła˛ twarz znaczyły smugi krwi. — Gdzie jest Croagh, gnomie? — Za balkonem! — Slanter odpowiedział w biegu. — Szybko! Wbiegli p˛edem na schody. Za nimi nowa zgraja s´cigajacych ˛ zbli˙zyła si˛e do schodów i ruszyła za nimi. Dogonili ich w połowie drogi. Mistrz Broni, karzeł i elf odwrócili si˛e, aby stawi´c im czoło. Slanter pociagn ˛ ał ˛ Jaira kilka stopni dalej i zasłonił go. Maczugi i miecze gnomów uniosły si˛e wysoko. Rozległ si˛e przera˙zajacy ˛ szcz˛ek stali. Garet Jax zachwiał si˛e, oddzielony od innych naporem atakujacych. ˛ Elb Foraker upadł z głowa˛ rozci˛eta˛ a˙z do ko´sci przez wygi˛ete ostrze. Próbował si˛e podnie´sc´ , a po twarzy spływała mu krew. Edain Elessedil skoczył mu na pomoc. Przez chwil˛e udało mu si˛e odeprze´c napastników. Jego zgrabny mieczyk rozdawał ciosy na prawo i lewo. Nagle otrzymał cios pika˛ w prawe rami˛e. Kiedy si˛e odsłonił, jeden z gnomów uderzył go maczuga˛ po nogach. Elf runał ˛ na ziemi˛e z okrzykiem bólu, a gnom rzucił si˛e na niego. Przez moment wydawało si˛e, z˙ e nie ma ju˙z dla nich nadziei. Lecz raz jeszcze czarna sylwetka Gareta Jaxa skoczyła na atakujacych ˛ i odrzuciła ich w tył. Powalał ich jednego po drugim. Umierali zaskoczeni, zanim zda˙ ˛zyli si˛e zorientowa´c, co ich zabiło. Upadł ostatni my´sliwy i piatka ˛ z Culhaven znowu była sama. Potykajac ˛ si˛e, Foraker dotarł do Edaina wijacego ˛ si˛e z bólu. S˛ekata dło´n zbadała zraniona˛ nog˛e. — Strzaskana — wyszeptał cicho i wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Garetem Jaxem. Przewiazał ˛ nog˛e pasami wydartymi ze swego krótkiego kaftana, a jako łubek u˙zył połamanych strzał. Slanter i Jair zbiegli w dół, aby do nich dołaczy´ ˛ c, i gnom zmusił elfa do przełkni˛ecia paru łyków piwa. Twarz Edaina była blada i s´ciagni˛ ˛ eta 338

bólem, kiedy Jair pochylił si˛e nad nim. Od razu zauwa˙zył, z˙ e przyjaciel nie da rady stana´ ˛c na zranionej nodze. — Pomó˙zcie mi go podnie´sc´ — rozkazał Foraker. Z pomoca˛ Slantera wnie´sli elfa na szczyt schodów, posadzili go, oparli o balustrad˛e i ukl˛ekli przy nim. — Zostawcie mnie — wyszeptał, krzywiac ˛ si˛e z bólu, kiedy spróbował si˛e podnie´sc´ . — Musicie. Zabierzcie Jaira do Croagh. Ruszajcie szybko. Jair pospiesznie rozejrzał si˛e po otaczajacych ˛ go twarzach. Były ponure i zdecydowane. — Nie! — krzyknał ˛ ze zło´scia.˛ ´ — Jair! — Dło´n elfa chwyciła go za rami˛e. — Tak było ustalone. Slubowalis´my. Cokolwiek si˛e stanie z nami, musisz dotrze´c do Niebia´nskiej Studni. Musicie mnie zostawi´c i i´sc´ dalej. — To prawda, Ohmsford. Nie mo˙ze i´sc´ dalej. — Głos Elba Forakera był dziwnie spokojny. Karzeł poło˙zył dło´n na ramieniu chłopca, a potem wstał powoli i spojrzał na Slantera i Gareta Jaxa. — My´sl˛e, z˙ e ja tak˙ze dotarłem tak daleko, jak mogłem. Rana od miecza nie pozwoli mi na długa˛ wspinaczk˛e. Musicie i´sc´ we trzech. Ja raczej zostan˛e tutaj. — Elb, nie mo˙zesz tego zrobi´c. . . — Ranny elf próbował si˛e sprzeciwi´c. — To mój wybór, Edainie — uciał ˛ krótko karzeł. — Ty uczyniłe´s swój, przychodzac ˛ mi z pomoca.˛ Łacz ˛ a˛ nas wi˛ezy, ciebie i mnie. Wi˛ezy, które od niepami˛etnych czasów łacz ˛ a˛ karły i elfy. Zawsze trwali´smy przy sobie. Przyszedł czas, z˙ ebym spłacił dług. — Odwrócił si˛e do Gareta Jaxa. — Tym razem moja decyzja nie podlega dyskusji, Garet. Na przeciwległym ko´ncu holu pojawiła si˛e grupa gnomów. Posuwali si˛e powoli naprzód, nawołujac ˛ poda˙ ˛zajacych ˛ za nimi. — Pospieszcie si˛e — wyszeptał Foraker. — Bierzcie Ohmsforda i uciekajcie. Garet Jax zawahał si˛e tylko przez chwil˛e, po czym skinał ˛ głowa.˛ Wyciagn ˛ ał ˛ r˛ek˛e, aby u´scisna´ ˛c dło´n karła. — Powodzenia, Foraker. — Wam tak˙ze — odpowiedział karzeł. Jego ciemne oczy przez chwil˛e patrzyły na gnoma. Potem, bez słowa, poło˙zył przy Edainie jego jesionowy łuk, strzały i miecz. W dłoni s´ciskał obosieczny topór. — Id´zcie ju˙z! — warknał ˛ nie odwracajac ˛ si˛e. Jego brodata twarz miała zawzi˛ety, zdecydowany wyraz. Jair uparcie stał w miejscu, przenoszac ˛ spojrzenie z Mistrza Broni na Slantera. — Chod´z, chłopcze — powiedział cicho gnom. Szorstka dło´n zacisn˛eła si˛e na zdrowym ramieniu Jaira i pociagn˛ ˛ eła go wzdłu˙z balkonu. Garet Jax poda˙ ˛zył za nimi. Szare oczy zimno spogladały ˛ przed siebie. Jair chciał zaprotestowa´c. Chciał powiedzie´c, z˙ e nie moga˛ ich tak zostawi´c. Wiedział jednak, z˙ e nie przyniosłoby to nic dobrego. Decyzja zapadła. Zerknał ˛ przez ˙ rami˛e na ksi˛ecia elfów i Forakera, czekajacych ˛ u szczytu schodów. Zaden z nich nie patrzył w jego stron˛e. Spojrzenie utkwili w nadciagaj ˛ acych ˛ wrogów. 339

Slanter poprowadził ich do nast˛epnego holu. Pobiegli przed siebie. Znowu rozbrzmiały odgłosy pogoni — rozproszone i odległe, ale z kierunku, skad ˛ uciekli. Jair biegł cicho u boku Slantera i ze wszystkich sił powstrzymywał si˛e od spojrzenia za siebie. Hol sko´nczył si˛e łukowatym otworem, którym wyszli na szare, zamglone s´wiatło dnia, zostawiajac ˛ za soba˛ mury twierdzy. Przed nimi rozciagał ˛ si˛e szeroki dziedziniec. Za nim urwisko opadało ku dolinie. Przy kraw˛edzi dziedzi´nca wznosiła si˛e spiralnie kamienna wst˛ega — wcia˙ ˛z wy˙zej i wy˙zej, oplatajac ˛ na ko´ncu samotny szczyt daleko za dolina.˛ Croagh. Na jego szczycie znajdowała si˛e Niebia´nska Studnia. Ocalała trójka z Culhaven podbiegła do miejsca, gdzie schody łaczyły ˛ si˛e z dziedzi´ncem. Zacz˛eła si˛e wspinaczka.

XLII Pod stopami Brin przesuwały si˛e setki stopni, kiedy schodziła kamiennymi schodami Croagh do czarnej dziury Maelmord. Waska, ˛ kamienna wst˛ega wiła si˛e w dół, wiodac ˛ od ołowianych wie˙z fortecy do mgły i z˙ aru parujacego ˛ z rozciaga˛ jacej ˛ si˛e poni˙zej d˙zungli. Zawieszona w powietrzu przyprawiała o zawrót głowy. Dziewczyna przemierzała drewniane stopnie odr˛etwiała ze strachu i zm˛eczenia, wyczerpana podszeptami watpliwo´ ˛ sci. Jedna jej dło´n spoczywała lekko na kamiennej barierce, co dawało jej pewne poczucie wsparcia. Na zachodzie przesłoni˛ete chmurami sło´nce cofało si˛e powoli za góry. Przez cały czas wzrok miała utkwiony w ciemno´sc´ rysujac ˛ a˛ si˛e poni˙zej. Z ka˙zdym krokiem niewyra´zny, zamglony gaszcz ˛ Maelmord nabierał ostrzejszych konturów. Powoli zakorzenione tu z˙ ycie nabierało kształtów, wynurzajac ˛ si˛e z szerokiej połaci doliny. Ujrzała ogromne, wiekowe drzewa, pochylone i wyko´slawione tak, z˙ e straciły kształty, jakimi obdarzyła je dło´n natury. Pomi˛edzy nimi rosły olbrzymie k˛epy krzewów i zielska, rozro´sni˛ete do nienaturalnych rozmiarów, oraz winoro´sl oplatajaca ˛ wszystko niczym w˛ez˙ e bez głów i ogonów. D˙zungla nie miała koloru z˙ ywej, wiosennej zieleni, ale przytłumiona,˛ szarawa˛ barw˛e, która nadawała wszystkiemu odcie´n s´mierci i zimowego mrozu. Mimo to z˙ ar był przera˙zajacy. ˛ Maelmord kojarzył si˛e Brin z upalnym letnim dniem, kiedy ziemia p˛eka, trawa brazowieje, ˛ a woda wyparowuje i zamienia si˛e w pył. Potworny odór kanałów s´ciekowych tu wła´snie miał swoje z´ ródło. Unosił si˛e z ziemi i g˛estwiny d˙zungli falami przyprawiajacymi ˛ o mdło´sci i zawisał w powietrzu, zbierajac ˛ si˛e w kamiennej misie doliny niczym cuchnaca ˛ zupa. Z poczatku ˛ był niemal nie do zniesienia nawet z ma´scia˛ Coglina w nozdrzach. Ale po jakim´s czasie, kiedy jej zmysł powonienia st˛epiał lito´sciwie, odór stał si˛e mniej zauwa˙zalny. Tak samo było z upałem, kiedy jej ciało przyzwyczaiło si˛e ju˙z do ˙ i smród zel˙zały. Pozostał jedynie wyra´zny, przekl˛ety obraz dołu, temperatury. Zar którego nie dało si˛e odsuna´ ˛c. Słycha´c było syk. G˛estwina wznosiła si˛e i opadała jak oddychajace ˛ ciało. Brin była pewna, z˙ e cała dolina jest z˙ ywym stworzeniem, pojedyncza˛ istota˛ zło˙zona˛ z wielu odmiennych elementów, która my´slała, czuła i działała. I mimo z˙ e nie miała oczu, dziewczyna czuła, z˙ e patrzy na nia,˛ obserwuje i czeka. 341

Szła uparcie naprzód. Nie mo˙ze nawet my´sle´c o zawróceniu z drogi. Długa i z˙ mudna podró˙z przywiodła ja˛ do tego czasu i miejsca. Zbyt wiele kosztowała po´swi˛ece´n. Przepadło tyle istnie´n, a osobowo´sc´ tych, którzy ocaleli, została na zawsze zmieniona. Ona sama nie była ju˙z ta˛ dziewczyna,˛ co dawniej. Magia przemieniła ja w kogo´s zupełnie nowego i strasznego. Wzdragała si˛e przed przyj˛eciem tego, co teraz czyniła dobrowolnie. Zmieniła si˛e. Magia odcisn˛eła na niej swoje pi˛etno. Potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ A mo˙ze mimo wszystko to, czego do´swiadczyła nie było zmiana,˛ tylko po prostu intuicja.˛ By´c mo˙ze wiedza o przera˙zajacych ˛ mo˙zliwo´sciach pie´sni pokazała jej jedynie to, co zawsze w niej istniało. By´c mo˙ze wi˛ec jest tym, kim zawsze była, i nic si˛e nie zmieniło. By´c mo˙ze po prostu teraz to zrozumiała. Te rozmy´slania na chwil˛e tylko odciagn˛ ˛ eły jej uwag˛e od ogromu Maelmord, który zbli˙zał si˛e coraz bardziej wraz z ostatnim skr˛etem kamiennych schodów Croagh. To koniec jej w˛edrówki. Zwolniła ze wzrokiem utkwionym w skł˛ebiona˛ d˙zungl˛e pod soba.˛ Ujrzała poskr˛ecane kł˛ebowisko pni, konarów i winoro´sli pokryte pasmami mgły. Dostrzegła wznoszenie i opadanie zakorzenionego tu z˙ ycia. Jego oddech unosił si˛e w stałym rytmie. We wn˛etrzu poszarpanej piersi Maelmord nie było s´ladu z˙ adnego innego z˙ ycia. A jednak gdzie´s w tej g˛estwinie le˙zała ukryta Ildatch. Jak miała ja˛ odnale´zc´ ? Stała na Croagh, pozostało jej do pokonania tylko kilkana´scie stopni, a Maelmord cicho p˛eczniał wokół niej. Spojrzała niespokojnie, walczac ˛ ze strachem i odraza˛ i rozpaczliwie usiłujac ˛ zachowa´c spokój. Wiedziała, z˙ e teraz musi przywoła´c pie´sn´ , tak jak kazał jej Allanon. Drzewa, zaro´sla i winoro´sl były niczym tamte drzewa wijace ˛ si˛e wokół siebie w puszczy nad T˛eczowym Jeziorem. Pie´sn´ mogłaby je rozdzieli´c. Uczyni´c przej´scie. Lecz dokad ˛ ma prowadzi´c to przej´scie? Zawahała si˛e. Co´s w jej wn˛etrzu ostrzegało ja,˛ szepczac, ˛ z˙ e tym razem powinna u˙zy´c pie´sni w odmienny sposób, z˙ e sama jej siła mo˙ze nie wystarczy´c. Maelmord był zbyt du˙zy, zbyt wszechpot˛ez˙ ny, aby zawładna´ ˛c nim w ten sposób. Trzeba u˙zy´c rozwagi i przebiegło´sci. Ten twór został zrodzony z takiej samej magii, która˛ ona władała. Była to spu´scizna sprzed wieków, ze s´wiata czarów, w którym magia była jedyna˛ moca.˛ . . Przerwała rozmy´slania i raz jeszcze uniosła wzrok, aby spojrze´c w niebo. Sło´nce ogrzewało jej twarz ciepłem tak odmiennym od z˙ aru Maelmord. W jego promieniach i blasku było z˙ ycie, które wzywało ja˛ z taka˛ siła,˛ z˙ e przez chwil˛e poczuła nieodparta˛ i szalona˛ potrzeb˛e, aby pobiec z powrotem. Odwróciła oczy, zmuszajac ˛ si˛e do zatrzymania spojrzenia na parujacej ˛ gł˛ebi d˙zungli. Ciagle ˛ si˛e wahała. Droga wcia˙ ˛z nie była dla niej jasna ani pewna. Nie mogła po prostu pój´sc´ na o´slep w paszcz˛e tego stwora. Najpierw musiała dowiedzie´c si˛e, dokad ˛ ma i´sc´ i gdzie le˙zy ukryta Ildatch. Musiała wejrze´c w. . .

342

Słowa Grimponda, dokuczliwy szept unoszacy ˛ si˛e gdzie´s z zakamarków pami˛eci, na´smiewał si˛e z niej. Spójrz do wn˛etrza, Brin Shannara. Widzisz? Nagle, wstrza´ ˛sni˛eta do gł˛ebi, zobaczyła wszystko. Mówiono jej o tym w Dolinie Cienia, ale nie zrozumiała. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Tak nazwał ja˛ Bremen, unoszacy ˛ si˛e z wód Hadeshorn na wezwanie Allanona. Ta, która ocala, i ta, która niszczy. Oparła si˛e o kamienna˛ por˛ecz, pora˙zona swoim odkryciem. To nie w Maelmord, nie w jego wn˛etrze miała wejrze´c, aby znale´zc´ odpowied´z. Odpowied´z była w jej własnym wn˛etrzu! Przeszła ostatnie stopnie Croagh, a˙z w ko´ncu stan˛eła u ich stóp. Dach g˛estwiny ponad jej głowa˛ wydawał si˛e zamkna´ ˛c nagle, odcinajac ˛ s´wiatło sło´nca i zostawiajac ˛ ja˛ spowita˛ w cie´n, z˙ ar i odór nie do zniesienia. Ale przebywanie tutaj ju˙z jej nie niepokoiło. Wiedziała, co musi zrobi´c, i nic innego si˛e nie liczyło. Za´spiewała łagodnie. Pie´sn´ potoczyła si˛e naprzód, niska, mocna i pełna zapału. Muzyka oplotła poskr˛ecane konary, winoro´sl i bujne zaro´sla, tracała ˛ i gładziła je zwinnym dotykiem, a potem owijała si˛e dokoła i otulała z ciepła˛ ufno´scia.˛ Przyjmij mnie, Maelmord, szeptała. Przyjmij mnie w siebie, bo jestem taka sama jak ty. Nie ma mi˛edzy nami ró˙znicy. Jeste´smy takie same. Nasze magie połaczyły ˛ si˛e. Jeste´smy takie same! Słowa, które szeptała w pie´sni, powinny ja˛ przerazi´c, ale zamiast tego sprawiały dziwna˛ przyjemno´sc´ . Niegdy´s pie´sn´ wydawała si˛e jedynie cudowna˛ zabawka,˛ która mogła ja˛ rozweseli´c, dzi˛eki której mogła bawi´c si˛e kolorem, kształtem i d´zwi˛ekiem. Teraz ujrzała w pełni ogrom jej mo˙zliwo´sci. Mogła robi´c wszystko. Mogła przynale˙ze´c nawet tutaj, gdzie królowało zło. Maelmord został stworzony, aby nie dopu´sci´c do siebie niczego, co nie pozostawałoby z nim w harmonii. Nawet siła tkwiaca ˛ w magii pie´sni nie mogłaby zmieni´c tego podstawowego celu jego istnienia. Ale jej magia była tak wszechstronna, z˙ e potrafiła porzuci´c własna˛ sił˛e dla podst˛epu i uczynienia Brin Ohmsford podobna˛ do wszystkiego, co mogło stana´ ˛c na jej drodze. Mogła zestroi´c si˛e z z˙ yciem w tym gaszczu ˛ na tak długo, a˙z dotrze do tego, czego szuka. Rozpierało ja˛ radosne o˙zywienie, kiedy s´piewała Maelmord i czuła, jak jej odpowiada. Płakała, tak silne było uczucie połaczenia ˛ z muzyka.˛ D˙zungla wokół niej zakołysała si˛e w odpowiedzi. Konary pochyliły si˛e, a winoro´sl i krzewy wiły si˛e w˛ez˙ owymi ruchami. Muzyka, która˛ s´piewała, szeptała o s´mierci i przera˙zeniu, które dało z˙ ycie dolinie. Igrała z nia,˛ zanurzona w stworzonym przez siebie sama˛ obrazie. Wiedziała, z˙ e Maelmord dostrze˙ze tylko tyle, ile sama zechce ukaza´c. Unosiła si˛e gł˛eboko we własnym wn˛etrzu, połaczona ˛ jedynie i pie´snia,˛ która˛ s´piewała. Zapomniała o Allanonie i podró˙zy, która ja˛ to przywiodła. Zapomniała o Ronie, Kimber, Coglinie i Szepcie. Niejasno pami˛etała tylko o zadaniu, które ja˛ czekało — odnale´zc´ i zniszczy´c Ildatch. Uwolnieniu magii towarzyszyło znowu to samo dziwne i przera˙zajace ˛ uczucie rado´sci. Czuła, z˙ e traci kontrol˛e tak samo jak 343

wtedy, kiedy u˙zyła pie´sni przeciwko Paj˛eczakowi na Toffer i czarnym stworom w kanałach. Czuła, jak rozplataja˛ si˛e nici jej s´wiadomo´sci. Wiedziała jednak, z˙ e musi podja´ ˛c to ryzyko. Było konieczne. Oddech Maelmord wznosił si˛e i opadał teraz znacznie szybciej. Syk stawał si˛e bardziej dono´sny. Pragnał ˛ jej, potrzebował. Odnalazł w niej t˛etniacy ˛ z˙ yciem fragment samego siebie, serce ciała, które zapu´sciło tu korzenie i które czekało tak długo. Chod´z do mnie, syczał. Chod´z do mnie! Jej twarz płon˛eła podnieceniem i pragnieniem. Brin zeszła z Croagh i wkroczyła w d˙zungl˛e. *

*

*

— Na kocia˛ dusz˛e, gdzie´s musi by´c koniec tych kanałów! — pieklił si˛e Ron, kiedy wyszli z tunelu do jaskini. Wydawało mu si˛e, z˙ e b˛eda˛ si˛e błaka´ ˛ c w kanałach fortecy do ko´nca s´wiata. — Tu nic nie musi by´c! — odwarknał ˛ Coglin, jak zawsze skłonny do kłótni. Ale góral prawie go nie słyszał. Cała uwag˛e skupił na jaskini, która˛ przechodzili. Była to ogromna komnata z tak pop˛ekanym sklepieniem, z˙ e spływało przez nie zamglone s´wiatło sło´nca. Na s´rodku natomiast podłoga jaskini opadała w dół, w nieko´nczac ˛ a˛ si˛e otchła´n. Bez słowa Ron skoczył naprzód, na skraj przepa´sci, omiatajac ˛ spojrzeniem kamienny most, który spinał jej brzegi. Po drugiej stronie mostu rozciagała ˛ si˛e wysoka, hakowata alkowa z polerowanego kamienia, na którym wyryto jakie´s staro˙zytne znaki. Wychodziła na s´wiatło dnia i zielona,˛ spowita˛ mgła˛ dolin˛e. Maelmord, pomy´slał od razu. Tam powinna by´c teraz Brin. Wskoczył na most i przeszedł na druga˛ stron˛e. Starzec i dziewczyna poda˙ ˛zyli za nim. Szedł w kierunku kamiennej alkowy, kiedy usłyszał ostry krzyk Kimber. — Góralu, chod´z, popatrz! Zawrócił i szybko poszedł z powrotem. Czekała na niego na s´rodku mostu. Kiedy podszedł, bez słowa wskazała na potargane ła´ncuchy i połamane barierki. U jej stóp znaczyły si˛e na kamieniu s´lady zasychajacej ˛ krwi. Dziewczyna ukl˛ekła i dotkn˛eła plamy palcem. — Niezbyt stara — powiedziała cicho. — Nie wi˛ecej ni˙z godzina. Patrzył na nia˛ w milczeniu. Ta sama, nie wypowiedziana my´sl przeszła im przez głow˛e. Gwałtownym ruchem podniósł do góry r˛ek˛e, jakby pragnac ˛ ja˛ odegna´c. — Nie, to nie mo˙ze by´c jej. . . Wtem powietrze rozdarł krzyk, przeciagły, ˛ przera˙zajacy ˛ krzyk zwierz˛ecia, pełen strachu i w´sciekło´sci. Przerwał cisz˛e i ich rozmy´slania i sprawił, z˙ e zastygli w bezruchu. Dochodził zza alkowy. 344

— Szept! — krzykn˛eła Kimber. Ron podskoczył. Brin! Zeskoczył z mostu i pobiegł do wej´scia do alkowy, obiema r˛ekami si˛egajac ˛ w tył przez rami˛e, gdzie zawieszony był miecz. Był szybki, ale Kimber tak˙ze. Min˛eła go jak przestraszone zwierz˛e, wypadajac ˛ z cienia jaskini na s´wiatło poza nia.˛ Coglin biegł za nimi, wysokim, piskliwym głosem wrzeszczac, ˛ aby zwolnili. Jego krzywe nogi były zbyt wolne, aby ich dogoni´c. Przebiegli alkow˛e i wydostali si˛e na zewnatrz. ˛ Kimber wyprzedzała Rona o kilka jardów. To był Szept. Osaczony przez dwie czarne postaci bez twarzy, walczył na waskim ˛ skalnym wyst˛epie, poruszajac ˛ si˛e niczym czarna błyskawica. Za nim wiły si˛e w dół kamienne schody prowadzace ˛ do doliny. Ron natychmiast rozpoznał w nich Croagh. Stało tam jedno z Widm Mord i co´s lub kogo´s obserwowało. Odwróciło si˛e, kiedy dostrzegło zbli˙zajacych ˛ si˛e ludzi. — Kimber, uwa˙zaj! — wrzasnał ˛ ostrzegawczo Ron. Lecz dziewczyna ju˙z skoczyła Szeptowi na pomoc. W jej dłoniach błysn˛eły no˙ze. Widmo wyciagn˛ ˛ eło rami˛e w jej kierunku, a z jego palców eksplodował czerwony płomie´n. Przeszył powietrze tu˙z obok dziewczyny, chybiajac ˛ jednak, a od jego uderzenia wyleciały w powietrze odłamki skał. Ron skoczył z krzykiem naprzód, trzymajac ˛ przed soba˛ hebanowe ostrze miecza Leah. Widmo natychmiast odwróciło si˛e ku niemu i znowu nastapił ˛ wybuch ognia. Płomie´n pochwycony przez ostrze miecza uderzył w ksi˛ecia i całe powietrze wokół nich rozjarzyło si˛e ogniem. Siła uderzenia uniosła chłopaka w gór˛e i odrzuciła go z powrotem na ziemi˛e. Potem z jaski´n wynurzył si˛e stary, przygarbiony Coglin, wywrzaskujac ˛ w´sciekłe wyzwanie Widmom Mord. Mały strz˛epek ciała i szmat doskoczył do postaci w czerni. W˛edrowiec zamachnał ˛ si˛e, wyciagaj ˛ ac ˛ dło´n w jego stron˛e. Lecz i patykowate rami˛e starego wystrzeliło naprzód i z jego dłoni wyleciał mały, czarny przedmiot, wpadajac ˛ w krag ˛ karmazynowego ognia Widma. Całym masywem targn˛eła potworna eksplozja. Płomienie i dym uniosły si˛e ku niebu, a wokół fruwały odłamki skał. Przez chwil˛e wszystko znikn˛eło w dymie i pyle. Ron jeszcze rozdygotany, zbierał si˛e na nogi. — Spróbuj mojej magii, ty karmo dla robactwa — wył rado´snie Coglin. — No i co ty na to? Przeleciał obok Rona, zanim góral zda˙ ˛zył go zatrzyma´c, ta´nczac ˛ szale´nczy taniec rado´sci. Jego patykowata sylwetka znikn˛eła w dymie. Nagle gdzie´s z góry rozległo si˛e warkni˛ecie Szepta, a potem krzyk Kimber. Szalony staruch! Tu˙z przed nim wybuchł czerwony ogie´n. Drobna figurka Coglina poszybowała niczym szmaciana lalka odrzucona przez rozzłoszczone dziecko. Ron zacisnał ˛ z˛eby i rzucił si˛e w kierunku z´ ródła ognia. Niemal natychmiast stanał ˛ przed Widmem Mord. Płaszcz w˛edrowca zwisał w strz˛epach, a on sam si˛e przygarbił. Miecz Leah przebił czerwony płomie´n, rozszczepiajac ˛ go na cz˛es´ci. Widmo znikn˛eło. Co´s 345

poruszyło si˛e za nim i chłopak odwrócił si˛e gwałtownie. Z kł˛ebów dymu wypadł Szept, trzymajac ˛ w paszczy czarnego stwora, podczas gdy drugi wczepił si˛e w futro kota. Ron uderzył. Miecz rozrabał ˛ na pół stworzenie wiszace ˛ na grzbiecie kota i oderwał je od niego. — Kimber! — krzyknał. ˛ Tu˙z przy nim eksplodował czerwony płomie´n, ale znowu pochwycił go ostrzem miecza. Na moment w kł˛ebach dymu pojawiła si˛e posta´c w czarnej szacie. Rzucił si˛e w jej stron˛e. Tym razem Widmo Mord nie zda˙ ˛zyło. Powalone na kamienne schody, usiłowało umkna´ ˛c w lewo, tryskajac ˛ płomieniem z palców. Ron był ju˙z przy nim. Miecz Leah opadł i Widmo zamieniło si˛e w stos popiołu. W jednej chwili zrobiło si˛e niezwykle cicho. Słycha´c było jedynie głuche pokasływanie Szepta, który niczym duch wynurzył si˛e z mgły i szedł w stron˛e Rona. Dym opadał powoli i ukazywał raz jeszcze cały wyst˛ep skalny i Croagh. Wyst˛ep pokryty był odłamkami skał, a łacz ˛ acy ˛ si˛e z nim odcinek Croagh, gdzie Cogline rzucił wyzwanie Widmom Mord, zniknał. ˛ Ron rozejrzał si˛e szybko wokół. Widmo i czarne stwory równie˙z znikn˛eły. Nie był pewny, co si˛e z nimi stało. Zostały zniszczone czy po prostu uciekły, w ka˙zdym razie nigdzie nie było ich wida´c. — Ron. Odwrócił si˛e gwałtownie na d´zwi˛ek głosu Kimber. Pojawiła si˛e na przeciwległym ko´ncu skalnego wyst˛epu. Mała, przemoczona figurka. Kiedy podeszła, zauwa˙zył, z˙ e lekko kuleje. Ogarn˛eły go równocze´snie gniew i ulga. — Kimber, ze wszystkiego co nierozwa˙zne i szalone. . . — Szept zrobiłby dla mnie to samo. Gdzie dziadek? — Przerwała mu szybko. Ron zacisnał ˛ usta i zatrzymał dla siebie wszystko, co jeszcze miał jej do powiedzenia. Razem przeszukali pokryta˛ odłamkami skał kamienna˛ półk˛e. W ko´ncu zobaczyli go, na wpół zagrzebanego pod gruzem przy s´cianie urwiska, pokrytego popiołem pozostałym po ogniu Widma. Podbiegli do niego i wydobyli spod kamieni. Miał poparzona˛ twarz i ramiona, osmalone włosy i cały pokryty był sadza.˛ Kimber delikatnie oparła głow˛e starca na swoich kolanach. Nie otworzył oczu. Wydawało si˛e, z˙ e nie oddychał. — Dziadku? — wyszeptała dziewczyna, dotykajac ˛ dłonia˛ jego policzka. — Kto tu? — wrzasnał ˛ nagle Coglin, straszac ˛ górala i dziewczyn˛e. Zaczał ˛ wymachiwa´c r˛ekami i nogami. — Wyno´scie si˛e z mojego domu, intruzi! Wynocha z mojego domu! — Potem zamrugał oczami i otworzył je. — Dziewczyna? — wymamrotał słabo. — Co si˛e stało z czarniawymi? — Odeszły, dziadku. — U´smiechn˛eła si˛e, a w jej oczach pojawiła si˛e ulga. — Dobrze si˛e czujesz? — Dobrze? — Wygladał ˛ na oszołomionego, ale rezolutnie skinał ˛ głowa.˛ W jego głosie zabrzmiało oburzenie. — Jasne, z˙ e dobrze! Po prostu troch˛e mnie zamroczyło, to wszystko! Pomó˙z mi wsta´c! 346

Ron odetchnał ˛ gł˛eboko. Masz szcz˛es´cie, z˙ e z˙ yjesz, starcze. Ty i dziewczyna, pomy´slał ponuro. Z pomoca˛ Kimber postawił Coglina na nogi i pozwolił mu sprawdzi´c, czy si˛e na nich utrzyma. Stary wygladał, ˛ jakby wyciagni˛ ˛ eto go z popielnika, ale poza tym nie odniósł chyba z˙ adnych obra˙ze´n. Dziewczyna u´sciskała go serdecznie i zacz˛eła otrzepywa´c z pyłu. — Musisz by´c bardziej ostro˙zny, dziadku — upominała go. — Nie jeste´s ju˙z taki szybki jak kiedy´s. W˛edrowcy dopadna˛ ci˛e, je´sli jeszcze raz zadrzesz z nimi w ten sposób. Ron z niedowierzaniem pokr˛ecił głowa.˛ Kto tu powinien kogo beszta´c? A co w takim wypadku pomy´sleliby on i Brin, je´sli. . . Brin. Zapomniał o Brin. Spojrzał w kierunku Croagh. Je´sli dziewczyna dotarła tak daleko, z pewno´scia˛ schodziła ju˙z do Maelmord. A zatem on tak˙ze musi tam i´sc´ . Odwrócił si˛e od Kimber i jej dziadka i pognał przez skalna˛ półk˛e do miejsca, gdzie łaczyła ˛ si˛e ze stopniami Croagh. Wcia˙ ˛z s´ciskał w dłoni miecz Leah. Jak du˙zo czasu tu stracił? Musi dogoni´c Brin, zanim dziewczyna dotrze zbyt gł˛eboko w dolin˛e i zbyt blisko tego, co tam czekało. . . Nagle zwolnił i zatrzymał si˛e. Na jego drodze stał Szept i blokował swoim ciałem zej´scie na schody. Bagienny kot spojrzał na niego przez moment, po czym przysiadł na zadzie i mrugnał. ˛ — Zejd´z mi z drogi! — warknał ˛ Ron. Kot nie poruszył si˛e. Po chwili wahania góral z impetem ruszył naprzód. Paszcza Szepta uniosła si˛e nieznacznie, a w jego gardle zadudnił stłumiony warkot. Ron zatrzymał si˛e natychmiast i spojrzał ze zło´scia˛ na towarzyszk˛e. — Zabieraj swojego kota, Kimber. Schodz˛e na dół. Dziewczyna przywołała cicho zwierz˛e, ale Szept pozostał na swoim miejscu. Podeszła zaskoczona i pochyliła si˛e nad nim, przemawiajac ˛ cichym, spokojnym głosem i gładzac ˛ wielki łeb, uszy i szyj˛e zwierz˛ecia. Kot tracił ˛ ja˛ łbem i zamruczał, ale nie ruszył si˛e z miejsca. — Brin ma si˛e dobrze. — Poinformowała Rona, u´smiechajac ˛ si˛e przelotnie. — Zeszła do doliny. Ron z ulga˛ odetchnał. ˛ — A zatem musz˛e i´sc´ za nia.˛ — Ale dziewczyna pokr˛eciła głowa.˛ — Musisz zosta´c tutaj, góralu. — Zosta´c tutaj? — Ron wytrzeszczył oczy. — Nie mog˛e tego zrobi´c! Brin jest tam sama! Id˛e za nia! ˛ Dziewczyna ponownie pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mo˙zesz. Ona nie chce, aby´s tam szedł. U˙zyła pie´sni, aby temu zapobiec. Uczyniła Szepta swoim stra˙znikiem. Nikt nie przejdzie, nawet ja.

347

— Przecie˙z to twój kot! Ka˙z mu odej´sc´ ! Magia nie jest przecie˙z tak silna, prawda? Jej dziecinna twarzyczka uniosła si˛e, spogladaj ˛ ac ˛ ze spokojem. — To co´s wi˛ecej ni˙z magia, Ron. Instynkt Szepta mówi mu, z˙ e Brin ma racj˛e. Nie powstrzymuje go magia, ale jego własny rozsadek. ˛ Wie, z˙ e niebezpiecze´nstwo czekajace ˛ w dolinie jest zbyt wielkie. Nie pozwoli ci przej´sc´ . Góral wpatrywał si˛e w dziewczyn˛e, a na jego twarzy malowały si˛e zło´sc´ i niedowierzanie. Przeniósł spojrzenie na wielkiego kota, a potem znowu na nia.˛ Co miał teraz zrobi´c? *

*

*

Brin ogarn˛eła euforia. Przepływała przez nia˛ ciepłymi falami i rozchodziła si˛e po ciele niczym krew. Czuła, z˙ e unosi ja˛ do wn˛etrza jej samej, jakby była male´nkim listkiem niesionym przez wody wielkiej rzeki. D´zwi˛eki, obrazy i zapachy przeplatały si˛e ze soba,˛ tworzac ˛ oszałamiajac ˛ a˛ mieszanin˛e niesamowitych wyobra˙ze´n. Niektóre z nich były jasne i pi˛ekne, a niektóre mroczne i złowró˙zbne. Widziała je oczyma s´wiadomo´sci, przypływały i odpływały jak morskie fale. Wszystko było nowe, egzotyczne i cudowne. Była to podró˙z samopoznania, która odmieniała my´sli, uczucia i sens istnienia. ´ Spiewała, a muzyka pie´sni stawała si˛e pokarmem i napojem, które podtrzymywały i dawały z˙ ycie. Była teraz gł˛eboko we wn˛etrzu Maelmord, daleko od schodów Croagh i s´wiata, który zostawiła za soba.˛ Tutaj był zupełnie inny s´wiat. Usiłowała stopi´c si˛e z nim, a on wychodził jej naprzeciw i wciagał ˛ w głab ˛ siebie. Otaczały ja˛ smród, z˙ ar i zgnilizna trwajacego ˛ tu z˙ ycia. Odnajdywały w niej swoje dzieci˛e. S˛ekate konary, splatana ˛ winoro´sl i bujne zaro´sla ocierały si˛e o nia,˛ kiedy przechodziła, karmiac ˛ si˛e wibracja˛ muzyki niczym eliksirem, który przywraca z˙ ycie. Brin czuła ich pieszczot˛e i odpowiadała na nia˛ u´smiechem. Było to tak, jakby przestała istnie´c. Jaka´ ˛s male´nka˛ czastk ˛ a˛ czuła, z˙ e stwory, które wija˛ si˛e wokół niej i ocieraja˛ miło´snie o jej ciało, powinny ja˛ przera˙za´c. Ale cała oddana była teraz muzyce pie´sni i nie była ju˙z ta˛ Brin, co kiedy´s. Wszystkie uczucia i my´sli, które ja˛ stworzyły, osłoni˛ete były teraz maska˛ czarnej magii i stała si˛e podobna do stworze´n, pomi˛edzy którymi szła. Była ich pokrewnym duchem powracajacym ˛ z jakiego´s odległego miejsca. Zło w jej wn˛etrzu dorównywało temu, które tu na nia˛ czekało. Stała si˛e tak samo mroczna jak Maelmord i z˙ ycie, które si˛e tu rozpleniło. Byli jedno´scia.˛ Nale˙zała do tego miejsca. Gdzie´s w gł˛ebi czuła, z˙ e Brin Ohmsford przestała istnie´c, przemieniona przez magi˛e pie´sni. Pojmowała, z˙ e sama pozwoliła sobie sta´c si˛e kim´s innym. Kim´s tak odra˙zajacym, ˛ z˙ e w innym wypadku nie mogłaby tego znie´sc´ . Wiedziała równie˙z, 348

z˙ e nie b˛edzie mogła powróci´c do dawnej siebie, dopóki nie odnajdzie drogi do samego serca otaczajacego ˛ ja˛ zła. Euforia i o˙zywienie, które niosła ze soba˛ przera˙zajaca ˛ moc pie´sni, groziły jej całkowitym zaprzepaszczeniem samej siebie, oderwaniem od psychicznej równowagi. Mogła na zawsze ju˙z pozosta´c tym, w kogo zmieniła ja˛ magia. Wszystkie te niesamowicie cudowne obrazy były niczym innym jak pułapka˛ szale´nstwa, które mogło ja˛ zniszczy´c. Male´nka˛ cz˛es´c´ tego, co pozostało z dawnej Brin, trzymała ostro˙znie ukryta˛ w najgł˛ebszej gł˛ebi swego jestestwa. Wszystko inne było ju˙z dzieci˛eciem Maelmord. ´ Sciana d˙zungli zamykała si˛e i otwierała, i nic si˛e nie zmieniało. Cienie przysun˛eły si˛e bli˙zej, mi˛ekkie jak czarny aksamit i ciche jak s´mier´c. Przez mrok przebijało jedynie blade s´wiatło nocy. Niebo zasłaniał splatany ˛ gaszcz. ˛ Kiedy szła tak przez labirynt ciemno´sci i duszacego ˛ z˙ aru, z ziemi nieustannie unosił si˛e syczacy ˛ oddech Maelmord, kołyszac ˛ i skr˛ecajac ˛ konary, pnie, łodygi i winoro´sl. Poza tym panowała tu pełna napi˛ecia i wyczekiwana cisza. Nie było s´ladu innego z˙ ycia, s´ladu w˛edrowców, mrocznych stworów, które im słu˙zyły, ani Ildatch, która ich wszystkich powołała do z˙ ycia. Szła dalej, prowadzona przez iskr˛e pami˛eci, która˛ chroniła gł˛eboko wewnatrz ˛ siebie. Odnale´zc´ Ildatch, szeptał jej cichy, bezbarwny głos. Odnale´zc´ ksi˛eg˛e czarnej magii. Czas rozpadał si˛e na kawałki i umykał, a˙z przestał mie´c jakiekolwiek znaczenie. Była tu ju˙z godzin˛e? A mo˙ze dłu˙zej? Ogarn˛eło ja˛ dziwne uczucie, z˙ e jest tu ju˙z od bardzo dawna, mo˙ze nawet od zawsze. Gdzie´s w oddali, zagubione w przepastnej g˛estwinie d˙zungli, co´s spadło ze s´ciany urwiska. Wyczuła jego upadek i usłyszała krzyk, kiedy Maelmord pochłonał ˛ swoja˛ ofiar˛e, s´ciskajac, ˛ mia˙zd˙zac ˛ i po˙zerajac, ˛ dopóki nic nie pozostało. Poczuła zapach s´mierci i smak krwi, kiedy stworzenie gin˛eło. Kiedy znikn˛eło, zapragn˛eła wi˛ecej. Potem opadły ja˛ szepty czyich´s przestróg. Z zakamarków pami˛eci wyłonił si˛e obraz Allanona. Był wysoki i przygarbiony. Jego czarne włosy posiwiały, a szczupła˛ twarz znaczyły linie upływajacego ˛ czasu. Wyciagał ˛ do niej dło´n sponad otchłani, której nie mogła przekroczy´c, a jego słowa były niczym krople deszczu rozpryskujace ˛ si˛e na zamkni˛etym przed nia˛ oknie. Bad´ ˛ z ostro˙zna. Pie´sn´ stanowi moc, jakiej nigdy nim widziałem. U˙zywaj jej z rozwaga.˛ Słyszała je, widziała, jak padaja˛ na szklana˛ tafl˛e, i s´miała si˛e z nich. Posta´c druida oddaliła si˛e i znikn˛eła. Nie z˙ yje, przypomniała sobie zaskoczona. Na zawsze opu´scił cztery krainy. Wzywała go z powrotem, jak gdyby jego ponowne pojawienie si˛e mogło przypomnie´c jej o czym´s, o czym zapomniała. I przyszedł, wynurzajac ˛ si˛e z mgieł, kroczac ˛ przez otchła´n, która ich rozdzielała. Jego mocne dłonie spocz˛eły łagodnym ruchem na jej ramionach. W jego oczach była madro´ ˛ sc´ i determinacja. Wiedziała, z˙ e tak naprawd˛e nigdy jej nie opu´scił. Zawsze był tutaj. To nie zabawa, wyszeptał. Ju˙z nie! Strze˙z si˛e! A ona potrzasn˛ ˛ eła głowa.˛ Jestem ta,˛ która oca-

349

la i niszczy, wyszeptała w odpowiedzi. Ale kim jestem naprawd˛e? Powiedz mi! Powiedz. . . Jakie´s rozdarcie w tkaninie jej s´wiadomo´sci odsun˛eło go. Znikł jak duch, a ona znalazła si˛e nagle z powrotem w Maelmord. W jego wn˛etrzu poczuła drgnienie niepokoju, odcie´n niezadowolenia w jego syku. Poczuła te˙z natychmiastowa˛ zmian˛e w sobie. Powróciła wi˛ec do tworu, który wykreowała. Pie´sn´ uniosła si˛e i wplotła w d˙zungl˛e, gładzac ˛ ja˛ i kojac. ˛ Niepokój i niezadowolenie przygasły. Znowu zanurzyła si˛e w nico´sc´ , pozwalajac, ˛ aby Maelmord ja˛ pochłonał. ˛ Mrok był coraz g˛estszy. Oddech g˛estwiny stał si˛e ci˛ez˙ szy. Poczucie pokrewie´nstwa, które wytworzyła pomi˛edzy nimi pie´sn´ , zacie´sniło si˛e jeszcze. Niemal przestała oddycha´c w radosnym oczekiwaniu na to, co miało si˛e wydarzy´c. Była ju˙z blisko. To uczucie przenikn˛eło ja˛ jak nagłe uderzenie krwi. Za´spiewała z nowa˛ moca.˛ Magia pie´sni uniosła si˛e poprzez mrok i Maelmord zadr˙zał w odpowiedzi. Potem s´ciana d˙zungli opadła i Brin stan˛eła na ogromnej, ocienionej polanie, osłoni˛etej drzewami, zaro´slami i winoro´sla.˛ Na s´rodku polany wznosiła si˛e wie˙za, pradawna i rozpadajaca ˛ si˛e w pył, osłoni˛eta mrokiem. Kamienne s´ciany rozrastały si˛e a˙z pod sklepienie lasu, wznoszac ˛ si˛e i opadajac ˛ masa˛ krzywych wie˙zyczek i wyszczerbionych parapetów. Odarte i ogołocone wygladały ˛ jak wyblakłe kos´ci. G˛estwina d˙zungli nie si˛egała s´cian wie˙zy, jak gdyby dotkni˛ecie jej oznaczało s´mier´c. Brin zatrzymała si˛e. Pie´sn´ zni˙zyła si˛e do szeptu oczekiwania, kiedy wpatrzyła si˛e w wie˙ze˛ . To tutaj! Tu znajduje si˛e serce zła. Ildatch! Otulajac ˛ si˛e cia´sniej płaszczem magii, wyszła jej na spotkanie.

XLIII Ciemne wej´scie do wie˙zy stanowiły drewniane drzwi, zniszczone i pop˛ekane ze staro´sci. Wisiały krzywo na połamanych i zardzewiałych zawiasach. Były uchylone. Dziewczyna weszła przez nie spowita muzyka˛ swojej pie´sni. We wn˛etrzu zalegał g˛esty mrok, ale przez szczeliny w s´cianach wie˙zy wpadały błyski przytłumionego s´wiatła. Kamienna˛ podłog˛e pokrywała gruba warstwa kurzu, tworzac ˛ mi˛ekki płaszcz, z którego pod naciskiem stóp dziewczyny unosiły si˛e tumany ˙ i odór d˙zungli nie docierały tutaj. pyłu. Było chłodno. Zar Brin zwolniła. Korytarz przed nia˛ ginał ˛ w cieniu. Odwróciła si˛e na moment. Nagłe ostrze˙zenie, które targn˛eło jej wn˛etrzem, kazało jej spojrze´c czujnie na g˛estwin˛e otaczajac ˛ a˛ wie˙ze˛ . Szła naprzód. Moc magii poruszyła si˛e w niej nagłym uderzeniem goraca. ˛ Wydawało si˛e, z˙ e zawisła w powietrzu. Przeszła korytarz, poda˙ ˛zajac ˛ jego zakr˛etami i zawijasami, nie zwracajac ˛ uwagi na kurz, który na kształt mgły unosił si˛e spod jej stóp. Przez chwil˛e zastanawiała si˛e, jak to mo˙zliwe, z˙ e z˙ adne inne s´lady stóp nie znacza˛ kamiennej podłogi korytarza. Przecie˙z Widma Mord z pewno´scia˛ t˛edy przechodziły. Ale my´sl szybko uleciała. Przed nia˛ wznosiły si˛e schody. Powoli zacz˛eła wspina´c si˛e do s´rodka wie˙zy. Wydawało jej si˛e, z˙ e wzywaja˛ ja˛ jakie´s szepty, głosy bez twarzy i to˙zsamo´sci, zrodzone z powietrza, którym oddychała. Szeptały wokół niej. Miała wra˙zenie, z˙ e przenika komnaty wie˙zy niczym duch, stapia si˛e w jedno z jej kamieniami i staje si˛e jej cz˛es´cia˛ tak, jak stała si˛e cz˛es´cia˛ Maelmord. Czuła, z˙ e tak si˛e dzieje, krok po kroku czuła, jak jej ciało przyjmuje zaproszenie. Uczyniła to magia pie´sni si˛egajaca ˛ zła, które czaiło si˛e tu w ukryciu. Wprowadzała ja˛ do wn˛etrza, jakby naprawd˛e stanowiła z nim jedno´sc´ . . . Potem schody sko´nczyły si˛e i stan˛eła na progu ogromnej rotundy zako´nczonej kopuła.˛ Była szara, ciemna i pusta. Niemal jakby z własnej woli pie´sn´ przygasła do szeptu. Tak˙ze głosy w powietrzu wokół niej ucichły. Weszła do pomieszczenia, ledwo s´wiadoma ruchu własnego ciała. Wcia˙ ˛z wydawała si˛e unosi´c w powietrzu. Cienie pierzchały przed nia,˛ a jej oczy przyzwyczajały si˛e do s´wiatła. Komnata nie była pusta, jak si˛e jej z poczatku ˛ wydawało. Na s´rodku, ukryte w mroku, stało podium, a na nim ołtarz. Zrobiła krok na351

przód. Na ołtarzu spoczywało co´s ogromnego, kwadratowego i okrytego ciemnos´cia,˛ która wydawała si˛e emanowa´c z wn˛etrza przedmiotu. Zrobiła jeszcze jeden krok. Przeszyło ja˛ gwałtowne podniecenie. To była Ildatch! Wiedziała to natychmiast, zanim jeszcze mogła si˛e dobrze przyjrze´c. To była Ildatch — serce zła. Moc pie´sni napełniła powietrze i przepłyn˛eła przez jej ciało rozpalonym z˙ arem. Przeszła pokój, pokonujac ˛ gonitw˛e własnych my´sli i zwijajac ˛ si˛e we wn˛etrzu niczym wa˙ ˛z. Melodia pie´sni przeszła w jadowity syk. Pokój wydawał si˛e odpływa´c od niej, s´ciany odsuwały si˛e w cie´n, a˙z w ko´ncu nie było ju˙z nic poza ksi˛ega.˛ Wspi˛eła si˛e na stopnie podium i podeszła do ołtarza. Ksi˛ega była stara i zniszczona. Miedziane klamry zmatowiały w zielonkawa˛ czer´n, a skórzana oprawa była porwana i poplamiona. Ogromne tomisko wygladało, ˛ jakby przetrwało wszystkie wieki ludzko´sci. Przez chwil˛e si˛e wahała, spogladaj ˛ ac ˛ wyczekujaco ˛ i rozkoszujac ˛ si˛e smakiem gł˛ebokiej satysfakcji, która˛ poczuje, kiedy wreszcie we´zmie wolumin do rak. ˛ Potem si˛egn˛eła w dół. Jej dłonie zawisły nad ksi˛ega.˛ — Mroczne dzieci˛e. Głos zaszeptał cicho w jej umy´sle. Palce zamarły w bezruchu nad zmatowiałymi okuciami. — Mroczne dzieci˛e. Pie´sn´ zamarła do szeptu i ucichła. Gardło Brin zacisn˛eło si˛e i uwi˛eziło melodi˛e, zanim zorientowała si˛e, co robi. Stała w ciszy przed ołtarzem z dło´nmi zacis´ni˛etymi na ksi˛edze. Echa głosów w jej umy´sle kapry´snie zwlekały z odej´sciem, niczym macki kr˛epujace ˛ jej ruchy. — Czekałam na ciebie, mroczne dzieci˛e. Czekałam, odkad ˛ si˛e pojawiła´s w łonie matki. Dzieci˛e zrodzone z magii elfów. Zawsze były´smy połaczone, ˛ ty i ja, wi˛ezami silniejszymi ni˙z wi˛ezy krwi i ciała. Wiele razy nasze duchy stykały si˛e i chocia˙z nie znały´smy swoich dróg, wiedziałam, z˙ e pewnego dnia przyjdziesz. Głos był płaski i bez wyrazu. Nie nale˙zał ani do m˛ez˙ czyzny, ani do kobiety, ale miał cechy obojga. Nie brzmiały w nim z˙ adne emocje ani uczucia, ale pustka szeptu pozbawionego z˙ ycia. Brin słuchała tego głosu i chłód przenikał ja˛ a˙z do ko´sci. Gł˛eboko w jej wn˛etrzu czastka, ˛ która˛ tam ukrywała, skuliła si˛e w przera˙zeniu. — Mroczne dzieci˛e. Gwałtownie omiotła spojrzeniem cienie wokół siebie. Gdzie był ten, kto do niej przemawiał? Co ja˛ powstrzymywało? Przera˙zona uniosła wzrok ku staroz˙ ytnemu dziełu, które trzymała w dłoniach. Jej palce zbielały od u´scisku. Spod skórzanej oprawy unosił si˛e z˙ ar.

352

— Jam jest, mroczne dzieci˛e. Równa tobie. Mam z˙ ycie. Zawsze tak było. Zawsze znajda˛ si˛e tacy, którzy oddadza˛ mi z˙ ycie. Zawsze b˛eda˛ tacy, którzy oddadza˛ mi swoje. . . ˙ przeszedł Brin otworzyła usta, ale nie wydobył si˛e z nich z˙ aden d´zwi˛ek. Zar z jej dłoni na ramiona i zaczał ˛ si˛e wspina´c. — Znasz mnie. Jam jest Ildatch, ksi˛ega mrocznej magii zrodzona w wieku czarów. Jestem starsza ni˙z elfy. Tak stara, jak Król Srebrnej Rzeki, tak dawna jak słowo. Ci, którzy mnie stworzyli i nadali mi kształt, odeszli dawno temu wraz z nadej´sciem s´wiata czarów i człowieka. Niegdy´s byłam cz˛es´cia˛ słowa. Ukrywano mnie przed ludzkim wzrokiem i mówiono o mnie tylko w ciemno´sciach. Byłam bowiem zbiorem tajemnic. Potem tajemnice spisali i studiowali ci, którzy chcieli pozna´c moja˛ moc. Zawsze byli tacy, którzy pragn˛eli pozna´c moja˛ moc. Byłam z nimi przez całe wieki i obdarzałam swoimi sekretami tych, którzy pragn˛eli je ze mna˛ dzieli´c. Sprawiałam, z˙ e powstawały magiczne stwory i obdarzałam moca.˛ Ale nigdy nie było nikogo takiego jak ty. Słowa odbijały si˛e echem pełnym oczekiwania i obietnic. Brin czuła, jak wi˙ ogarnał ruja˛ w jej s´wiadomo´sci niczym li´scie unoszone wiatrem. Zar ˛ ja˛ teraz cała,˛ buchajac ˛ jak od pieca hutniczego. — Było wielu przed toba.˛ Z druidów zrodził si˛e lord Warlock i Zwiastuny ´ Smierci. Znale´zli we mnie tajemnice, których szukali, i stali si˛e tym, czym pragn˛eli si˛e sta´c. Ale to ja byłam moca.˛ Z wygna´nców ze s´wiata ludzi powstały Widma Mord. Ziarno ju˙z było zasiane. Ale to znowu ja byłam moca.˛ Zawsze nia˛ jestem. Za ka˙zdym razem powstaje jaka´s nadrz˛edna wizja s´wiata i jego stworze´n. Za ka˙zdym razem ta wizja nabiera kształtu w umysłach tych, którzy u˙zywaja˛ mocy zamkni˛etej na moich stronicach. I za ka˙zdym razem wizja okazuje si˛e niedoskonała i jej twórca upada. Mroczne dzieci˛e, spójrz teraz, co mog˛e ci ofiarowa´c. Jak gdyby kierowane własna wola,˛ dłonie Brin ostro˙znie otworzyły ksi˛eg˛e Ildatch i jej pergaminowe stronice zacz˛eły si˛e odwraca´c. Słowa tekstu szeptały w obcym pi´smie i j˛ezyku starszym ni˙z człowiek, unoszac ˛ si˛e z kart r˛ekopisu mi˛ekkim, tajemniczym głosem. Umysł Brin otwierał si˛e na nie i natychmiast przychodziło zrozumienie. Mu´sni˛ecie i znowu mu´sni˛ecie — sekrety mocy objawiały si˛e przed nia,˛ mroczne i straszne. Potem znikn˛eły równie szybko, jak si˛e pojawiły, trwajac ˛ jedynie w natr˛etnych wspomnieniach. Stronice ksi˛egi zamkn˛eły si˛e ponownie. Dłonie dziewczyny wcia˙ ˛z jeszcze zaci´sni˛ete na ogromnym tomie, zacz˛eły dr˙ze´c. — Ukazałam ci jedynie cie´n tego, czym jestem. Moca,˛ mroczne dzieci˛e. Moca,˛ która umniejszyła druida Bron˛e i tych, którzy za nim poda˙ ˛zyli. Moca,˛ która upokarza Widma Mord przychodzace ˛ tutaj. Poczuj jak moc płynie w tobie. Poczuj jej dotyk. ˙ rozlał si˛e w ciele Brin. Czuła, z˙ e ro´snie wraz z nim. Zar 353

— Przez tysiace ˛ lat u˙zywano mnie w sposób, który decydował o losie twoim i twoich bliskich. Przez tysiace ˛ lat członkowie twojej rodziny wzywali moja˛ moc i starali si˛e zniszczy´c to, co tkwi w tobie. Wszystko to przywiodło ci˛e do tego miejsca i czasu. Z mojego powodu. Ja uczyniłam ci˛e tym, kim jeste´s. Ja nadałam kształt twojemu z˙ yciu. Oto przyczyna wszystkiego, mroczne dzieci˛e, i w niej jest przyczyna. Czy ja˛ wyczuwasz? Spójrz do wn˛etrza. Usłyszała nagle ostrzegawczy szept. Niewyra´znie przypomniała sobie wysoka˛ posta´c w czerni z siwiejacymi ˛ włosami i przeszywajacym ˛ spojrzeniem. Mówiła jej o tym, co zwodzi i oszukuje. Przez chwil˛e walczyła ze wspomnieniami, ale nie pojawiło si˛e z˙ adne imi˛e. Wizj˛e przysłonił wypełniajacy ˛ ja˛ z˙ ar i nawracajace ˛ echo słów Ildatch. — Czy nie widzisz samej siebie? Nie widzisz, kim jeste´s? Spójrz do wn˛etrza. Głos był zimny, płaski i pozbawiony wszelkich emocji, ale mimo to było w nim naleganie, które odrywało jej my´sli od wizji. Obraz zamazał si˛e. Patrzyła na niego jakby oczami osoby, w która˛ przemieniła ja˛ magia pie´sni. — Jeste´smy takie same, mroczne dzieci˛e, tak jak tego pragn˛eła´s. Nigdy nie trzeba tu było magii elfów, poniewa˙z jeste´s tym, kim jeste´s i zawsze była´s. To dlatego jeste´smy połaczone. ˛ Wi˛ezy zrodzone z magii uczyniły nas takimi, albowiem jeste´smy magia,˛ która˛ w sobie przechowujemy. Ty — w swoim ciele i krwi, ja — w moim pergaminie i inkau´scie. Nasze z˙ ywoty zostały połaczone ˛ i cała przeszło´sc´ przywiodła nas tutaj. Na to wła´snie czekałam przez te wszystkie lata. Kłamstwa! Słowa rozbłysły w umy´sle Brin i znikn˛eły. Jej my´sli zawirowały i uwaga si˛e rozproszyła. Dłonie dziewczyny uporczywie zaciskały si˛e na ksi˛edze, jak gdyby trzymała w nich swoje z˙ ycie. Słowa wypowiadane przez bezcielesny głos brzmiały dla niej niesłychanie przekonujaco. ˛ Naprawd˛e istniały mi˛edzy nimi wi˛ezy, istniało połaczenie. ˛ Była taka jak Ildatch. Była jej cz˛es´cia.˛ Była z nia˛ spokrewniona. Wezwała imienia druida, ze wszystkich sił starajac ˛ si˛e przywoła´c zagubione ˙ wzrósł i pociagn wspomnienie. Zar ˛ ał ˛ je za soba˛ w dzikim p˛edzie. Znowu przemówił głos. — Wszystkie te lata czekałam na ciebie. A˙z wreszcie przyszła´s i teraz nale˙ze˛ do ciebie. Spójrz, co musisz ze mna˛ zrobi´c. Powtórz to szeptem. Słowa pojawiły si˛e w jej umy´sle, ciemne na tle czerwonej mgły wizji. Pragn˛eła krzycze´c, ale d´zwi˛ek uwiazł ˛ jej w gardle. — Powiedz, co trzeba ze mna˛ uczyni´c. Nie! Nie! — Powiedz, co trzeba ze mna˛ uczyni´c. Łzy napłyn˛eły jej do oczu i spłyn˛eły wolno po policzkach. — Ja musz˛e ci˛e u˙zy´c — odpowiedziała.

354

*

*

*

Ron zszedł z Croagh w´sciekły, po czym znowu wrócił. Obie dłonie zaciskał na hebanowym ostrzu miecza, a˙z zbielały mu kostki. — Do´sc´ tego. Zabieraj tego kota z mojej drogi, Kimber! — rozkazał, podchodzac ˛ do niej i zwalniajac, ˛ kiedy ogromny łeb Szepta obrócił si˛e w jego stron˛e. Ale dziewczyna raz jeszcze pokr˛eciła głowa.˛ — Nie mog˛e tego zrobi´c, Ron. On kieruje si˛e w tej sprawie własnym osadem. ˛ — Mam w nosie jego osad! ˛ — wybuchnał ˛ chłopak. — Jest tylko zwierz˛eciem, nie mo˙ze podejmowa´c takich decyzji! Przejd˛e obok niego, czy mu si˛e to podoba, czy nie! Nie zostawi˛e Brin samej w tej dziurze! Uniósł miecz i ruszył w stron˛e Szepta, ale w tej samej chwili gł˛ebokie dr˙zenie przetoczyło si˛e po górach, unoszac ˛ si˛e znad ciemnej d˙zungli Maelmord. Wstrzas ˛ był tak silny, z˙ e góral i dziewczyna zachwiali si˛e i cofn˛eli zaskoczeni. Wzburzeni odzyskali równowag˛e i pobiegli na skraj urwiska. — Co si˛e tam dzieje? — wyszeptał z niepokojem Ron. — Co si˛e stało, Kimber? — W˛edrowcy, jak sadz˛ ˛ e. — Coglin splunał ˛ za ich plecami. — Wezwali czarna˛ magi˛e przeciwko dziewczynie. — Dziadku! — Tym razem Kimber była naprawd˛e zła. Ron odwrócił si˛e, rozw´scieczony. — Starcze, je´sli cokolwiek si˛e stanie Brin dlatego, z˙ e ten kot nie pozwala mi przej´sc´ . . . Nastapiła ˛ nagła cisza. Na stopniach Croagh pojawił si˛e rzad ˛ cieni, po czym zatrzymał si˛e i otulił całunem w blednacym ˛ s´wietle pó´znego popołudnia. Szli jeden za drugim, schodzac ˛ z ołowianych murów Graymark i kierujac ˛ si˛e w dół, w stron˛e uskoku, gdzie czekali Ron i jego towarzysze. — Widma Mord! — wyszeptał cicho góral. Szept ju˙z si˛e odwrócił, przysiadajac ˛ na tylnych łapach, jakby przygotowywał si˛e do obrony. Coglin z sykiem wciagn ˛ ał ˛ pewietrze. . Ron milczaco ˛ wpatrywał si˛e w rzad ˛ nadciagaj ˛ acych ˛ postaci. Było ich zbyt wielu. — Schowaj si˛e za mnie, Kimber — powiedział łagodnie. Potem wyciagn ˛ ał ˛ miecz. *

*

*

Musz˛e ci˛e u˙zy´c. . . u˙zy´c ci˛e. . . u˙zy´c. . . Słowa toczyły si˛e bez ko´nca w umy´sle Brin, rosnac ˛ w litani˛e pewno´sci, która zalewała rozsadek. ˛ Pozostał jednak jaki´s cie´n logiki, wołajacy ˛ do niej poprzez słowa monotonnego za´spiewu. 355

To czarna magia, dziewczyno! To zło i przyszła´s tutaj, aby je zniszczy´c! Ale dotyk ksi˛egi na skórze jej dłoni i z˙ ar, który wlewała w jej ciało, trzymały ja˛ w uwi˛ezi tak, z˙ e nic nie mogło zerwa´c tych okowów. Głos odezwał si˛e ponownie, otulajac ˛ ja˛ jak płaszczem. — Jestem jedynie zbiorem lekcji madro´ ˛ sci składanych przez wieki dla po˙zytku s´miertelnych istot. Nie jestem ani zła, ani dobra. Po prostu jestem. Jest we mnie nauka, spisana i połaczona, ˛ dla wszystkich, którzy pragna˛ wiedzie´c. Przyjmuj˛e z˙ ycie tych, którzy korzystaja˛ z moich zakl˛ec´ , i jestem ich odbiciem. Pomy´sl, mroczne dzieci˛e. Kim byli ci, którzy ze mnie korzystali? Jakim celom pragn˛eli słu˙zy´c? Nie jeste´s taka jak oni. Brin oparła si˛e ci˛ez˙ ko o ołtarz, s´ciskajac ˛ w dłoniach ksi˛eg˛e. Nie słuchaj! Nie słuchaj! — Twoi wrogowie przetrzymywali mnie przez ponad tysiac ˛ lat. Teraz ty stoisz na ich miejscu. Dano ci szans˛e u˙zycia mnie, szans˛e, jakiej nie dostał nikt inny. Posiadasz moc, która jest moja. Znasz tajemnice, z których tak wielu zrobiło niewła´sciwy u˙zytek. Pomy´sl, czego mogłaby´s dokona´c z taka˛ moca,˛ mroczne dzieci˛e. Przy mojej pomocy mo˙zna z˙ yciu i s´mierci nada´c nowy kształt. Pie´sn´ połaczona ˛ ze słowem pisanym, magia z magia˛ — jak zdumiewajacy ˛ mógłby by´c efekt! Zobaczysz jak bardzo, je´sli tylko spróbujesz. Nie było jednak potrzeby próbowa´c. Czuła to ju˙z wcze´sniej w magii pie´sni. Moc! Została przez nia˛ porwana i upajała si˛e jej słodycza.˛ Kiedy spowijała ja˛ pie´sn´ , urastała ponad s´wiat i wszystkie jego stworzenia. Mogła je gromadzi´c albo rozprasza´c, wedle ch˛eci. Có˙z wi˛ecej zatem mogłaby zrobi´c i poczu´c, gdyby miała równie˙z moc ksi˛egi? — Wszystko to byłoby twoje. Wszystko. Sta´n si˛e tym, kim mo˙zesz si˛e sta´c, i uczy´n s´wiat takim, jakim powinien by´c. Mogłaby´s uczyni´c tak wiele. Wła´snie ty, nie tak jak twoi poprzednicy. Ty masz sił˛e, której im brakowało. Zrodziła ci˛e magia elfów. U˙zyj mnie, mroczne dzieci˛e. Odkryj granice swojej własnej magii i mojej. Połacz ˛ si˛e ze mna.˛ Na to czekałam i po to wła´snie przyszła´s. Było nam to przeznaczone od poczatku. ˛ Zawsze. Głowa Brin kiwała si˛e powoli z boku na bok. Przyszłam, aby ja˛ zniszczy´c, aby z tym sko´nczy´c. . . Wszystko w jej wn˛etrzu wydawało si˛e rozpada´c, roztrzaskiwa´c niczym szkło uderzone o kamie´n. Płon˛eły w niej strumienie o´slepiajacego ˛ z˙ aru. Czuła si˛e jak gdyby oderwana od własnego ciała i próbowała si˛e broni´c. — Mog˛e ofiarowa´c wiedz˛e. Mam wglad ˛ w rzeczy, które przekraczaja˛ wszystkie marzenia s´miertelnych istot. Mog˛e spełni´c ka˙zde twoje pragnienie. Całe z˙ ycie mo˙ze ulec zmianie, je´sli uznasz, z˙ e tak nale˙zy. Zniszcz mnie, a wszystko, co posiadam, niepotrzebnie przepadnie. Zniszcz mnie, a nie wydarzy si˛e nic, co mogłoby si˛e wydarzy´c. Zatrzymaj, co dobre, mroczne dzieci˛e, i uczy´n to swoja˛ własno´scia.˛ Allanonie, Allanonie. . . Natychmiast głos przerwał szorstko jej bezd´zwi˛eczny krzyk. 356

— Spójrz, mroczne dzieci˛e. To, co naprawd˛e zniszczysz, stoi za toba.˛ Odwró´c si˛e teraz i patrz. Odwró´c si˛e i spójrz. Odwróciła si˛e. Z cienia wysuwała si˛e grupa w˛edrowców — wysokich, czarnych i bezlitosnych niczym duchy. Wypełnili rotund˛e i zawahali si˛e, kiedy dostrzegli Brin trzymajac ˛ a˛ w dłoniach ksi˛eg˛e czarnej magii. Głos Ildatch znowu zaszeptał. — Pie´sn´ , mroczne dzieci˛e. U˙zyj magii. Zniszcz ich. Zniszcz. Zadziałała niemal bez zastanowienia. Przyciskajac ˛ do siebie Ildatch obronnym gestem, przywołała moc magii. Nadeszła szybko, uwalniajac ˛ si˛e z jej wn˛etrza niczym wody powodzi. Krzykn˛eła i pie´sn´ targn˛eła mroczna˛ cisza˛ wie˙zy. Przeszyła mrok rotundy, niemal namacalna. Wybuch d´zwi˛eku pochwycił w˛edrowców i przestali istnie´c. Nie pozostała po nich nawet garstka popiołu. Brin cofn˛eła si˛e pod ołtarz, a w jej ciele magia pie´sni mieszała si˛e z magia˛ ksi˛egi. — Poczuj to, mroczne dzieci˛e. Poczuj swoja˛ moc. Wypełnia ci˛e, a ja jestem jej cz˛es´cia.˛ Jak szybko padaja˛ przed toba˛ wrogowie, kiedy wezwiesz moc. Czy nadal masz watpliwo´ ˛ sci? Nie my´sl ju˙z, z˙ e mogłoby sta´c si˛e co´s innego. Nie my´sl ju˙z, z˙ e nie jeste´smy jedno´scia.˛ We´z mnie i u˙zyj. Zniszcz Widma i czarne stwory, które stana˛ na twej drodze. We´z mnie w posiadanie. Daj mi z˙ ycie. Czastka ˛ ukryta gł˛eboko w jej wn˛etrzu ze wszystkich sił próbowała oprze´c si˛e głosowi, ale jej ciało nie nale˙zało ju˙z do niej. Nale˙zało teraz do magii, a ona była uwi˛eziona wewnatrz ˛ tej muszli. Rosła w niej nowa istota, cho´c male´nka˛ czastk ˛ a˛ jestestwa wcia˙ ˛z jeszcze widziała prawd˛e, która˛ pozostawiła za soba.˛ Rosła, a˙z wydawało si˛e, z˙ e wypełniła soba˛ cała˛ komnat˛e. Tak mało miejsca! Potrzebuje przestrzeni, która czekała na zewnatrz! ˛ Długi j˛ek udr˛eki rozchylił jej wargi. Wyciagn˛ ˛ eła ramiona, unoszac ˛ wysoko ksi˛eg˛e Ildatch. — U˙zyj mnie. U˙zyj mnie. W jej wn˛etrzu zacz˛eła wzrasta´c moc.

XLIV Stopnie Croagh uciekały pod stopami Jaira, kiedy biegł za Garetem Jaxem i Slanterem. Za ka˙zdym razem wydawało mu si˛e, z˙ e nast˛epny stopie´n b˛edzie ju˙z tym ostatnim. W całym ciele czuł szarpanie i skurcze mi˛es´ni, a ból rany przeszywał go, odbierajac ˛ i tak ju˙z nadwer˛ez˙ one siły. Z trudem łapał oddech w obolałe płuca, a jego opalona na braz ˛ skóra ociekała potem. Jako´s jednak trzymał tempo. Przez my´sl mu nie przeszło, z˙ e mogłoby by´c inaczej. W biegu mierzył Croagh spojrzeniem, koncentrujac ˛ si˛e na materii schodów i barierek, i pokonywanej sp˛ekanej, kamiennej s´cie˙zki. Czuł pod soba˛ obecno´sc´ skał i murów fortecy, a tak˙ze oddalajacych ˛ si˛e :oraz bardziej Ravenshorn i Graymark. Czuł równie˙z dolin˛e okryta˛ mgła˛ i półmrokiem gwałtownie nadchodzace˛ go zmierzchu. W zakamarkach tej wizji pojawiały si˛e chwilowe obrazy i znikały szybko w niepami˛eci, nieistotne w tej chwili. Nie liczyło si˛e teraz nic poza wspinaczka˛ i tym, co czekało na jej ko´ncu. Niebia´nska Studnia. I Brin. Odnajdzie ja˛ w wodach studni. Odkryje, co si˛e z nia˛ stało, i dowie si˛e, co musi uczyni´c, aby jej pomóc. Król Srebrnej Rzeki obiecał, z˙ e znajdzie sposób, aby przywróci´c Brin samej sobie. Po´sliznał ˛ si˛e nagle na p˛ekni˛etym kamieniu i upadł do przodu, opierajac ˛ si˛e na dłoniach. Poderwał si˛e szybko i pobiegł dalej, nie zwa˙zajac ˛ na otarcia. Przed nim Garet Jax i Slanter biegli bez wysiłku. Ostatni z małej kompanii, która wyruszyła z Culhaven na pomoc. Gorycz i gniew ogarn˛eły Jaira. Przez oczami ta´nczyły mu plamy s´wiatła. Wyczerpany, walczył o oddech. Był to ju˙z jednak prawie koniec ich wyprawy. Kamienna spirala Croagh skr˛eciła nagle w prawo i przed nimi wyrosła s´ciana szczytu, ku któremu poda˙ ˛zali, poszarpana i gro´zna na tle szarzejacego ˛ nieba. W górze schody pi˛eły si˛e do ciemnej paszczy jaskini prowadzacej ˛ do serca góry. Zostało im ju˙z tylko kilkana´scie stopni. Garet Jax skinał, ˛ aby zaczekali, po czym bezszelestnie przebył kilka ostatnich schodów na szczyt Croagh i zszedł na skalny uskok. Jego czarna, szczupła

358

sylwetka rysowała si˛e na tle wieczornego nieba. Było w nim co´s nieludzkiego, przemkn˛eło Jairowi przez głow˛e, co´s nierealnego. Mistrz Broni odwrócił si˛e i utkwił w chłopca spojrzenie szarych oczu. Skinał ˛ dłonia.˛ — Idziemy, chłopcze — mruknał ˛ Slanter. Wgramolili si˛e na ostatnie stopnie i stan˛eli obok Gareta. Przed nimi wynurzyła si˛e jaskinia. Ogromna, poryta szczelinami, którymi wpadały z zewnatrz ˛ osnute mgła˛ strumienie s´wiatła. Wewnatrz ˛ zebrały si˛e cienie, a w ich czerni nic si˛e nie poruszało. — Nic stad ˛ nie wida´c — gderał Slanter. Ruszył naprzód, ale Garet natychmiast pociagn ˛ ał ˛ go z powrotem. — Poczekaj, gnomie — odezwał si˛e. — Tam co´s jest. . . czeka. . . — Zamilkł i wokół nich zapanowała gł˛eboka, dr˛eczaca ˛ cisza. Nawet wiatr, który poruszał mgła˛ ponad dolina˛ wydawał si˛e nagle umilkna´ ˛c. Jair wstrzymał oddech. Rzeczywi´scie co´s tam było i czekało. Czuł jego obecno´sc´ . — Garet. . . — zaczał ˛ cicho. — Ciii. Potem od skał przy wej´sciu do jaskini oderwał si˛e jaki´s cie´n. Jair zamarł. Cie´n wy´sliznał ˛ si˛e cicho z mroku. Nigdy nie widzieli czego´s podobnego. Nie był to gnom ani Widmo, ale pot˛ez˙ nie zbudowane stworzenie o niemal ludzkich kształtach. Tylne łapy porastała mu gruba szczecina, a palce łap i stóp zako´nczone były zakrzywionymi szponami. Przera˙zajaca, ˛ mordercza paszcza rozwarła si˛e szeroko, ukazujac ˛ rz˛edy krzywych kłów. Stwór podszedł do s´wiatła i przystanał. ˛ Nie był czarny jak Widma, lecz czerwony. — Co to jest? — wyszeptał Jair. Miał wra˙zenie, z˙ e krew odpłyn˛eła mu z ciała. Jachyra wydał nagły okrzyk, wycie, które zad´zwi˛eczało w ciszy jak obrzydliwy s´miech. — Chłopcze, to mój sen! — krzyknał ˛ Garet Jax, a na jego twarzy pojawił si˛e niesamowity, zawzi˛ety grymas. Powoli opu´scił ostrze miecza, a˙z dotkn˛eło skały. Potem odwrócił si˛e do Jaira. — Podró˙z sko´nczona — wyszeptał. Zdezorientowany Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Garet, o czym ty. . . ? — Mój sen! Wizja, o której opowiedziałem ci tamtej deszczowej nocy, kiedy po raz pierwszy rozmawiali´smy o Królu Srebrnej Rzeki! Sen, który poprowadził mnie z toba˛ na wschód! Oto on! — Ale w tym s´nie ujrzałe´s stworzenie z płomienia. . . — wyjakał ˛ Jair. — Tak, z ognia, tak wła´snie si˛e ukazało! — Garet przerwał szorstko. — A˙z do teraz my´slałem, z˙ e w jaki´s niepoj˛ety sposób myliłem si˛e. Ale we s´nie stałem przed ogniem i jaki´s głos mówił mi, co mam robi´c. Ogie´n krzyczał jak z˙ ywe

359

stworzenie. Ten krzyk był niemal jak s´miech, taki wła´snie! — Jego szare oczy płon˛eły. — Chłopcze, oto bitwa, która˛ mi obiecano! Jachyra przykucnał ˛ i zaczał ˛ bokiem wysuwa´c si˛e z jaskini. Garet Jax natychmiast uniósł miecz. — Chcesz z tym walczy´c? — Slanter nie wierzył własnym oczom. Garet nawet na niego nie spojrzał. — Odejd´zcie. — To najgłupszy pomysł, na jaki kiedykolwiek wpadłe´s! — Slanter był przera˙zony. — Nic nie wiesz o tym stworzeniu. A je´sli ma w sobie trucizn˛e tak jak tamte, które zaatakowały Pogranicznika. . . ? — Nie jestem Pogranicznikiem, gnomie. — Garet w napi˛eciu wpatrywał si˛e w zbli˙zajacego ˛ si˛e jachyr˛e. — Jestem Mistrzem Broni. Nigdy nie przegrałem z˙ adnej bitwy. Lodowate spojrzenie zwróciło si˛e na chwil˛e w ich kierunku, po czym powróciło do potwora. Jair ruszył naprzód, ale Slanter szorstko chwycił go za rami˛e i odciagn ˛ ał ˛ do tyłu. — Nigdzie nie pójdziesz — warknał ˛ gnom. — Je´sli chce walczy´c, niech walczy! Nigdy nie przegrał! Wła´snie przegrał własny rozum! Garet Jax sunał ˛ przez uskok do miejsca, gdzie jachyra si˛e zatrzymał. — Zabierz chłopca do jaskini i znajd´zcie studni˛e, gnomie. Zrób to, kiedy stworzenie podejdzie do mnie bli˙zej. Masz zrobi´c to, po co tu przyszedłe´s. Pami˛etaj o s´lubowaniu. Jair był jak w goraczce. ˛ Helt, Foraker, Edain Elessedil — wszyscy zgin˛eli, próbujac ˛ pomóc mu dotrze´c do Niebia´nskiej Studni. A teraz tak˙ze i Garet? Ale było ju˙z za pó´zno. Jachyra wrzasnał ˛ raz jeszcze i niczym błyskawica rzucił si˛e na Gareta przez uskok. Skoczył drac ˛ pazurami powietrze, ale czarna posta´c odskoczyła na bok niczym cie´n. Ostrze miecza ci˛eło napastnika raz i drugi tak szybko, z˙ e Jair ledwie nada˙ ˛zał spojrzeniem. Jachyra zawył i odskoczył w tył. Zataczał kr˛egi, szykujac ˛ si˛e do nast˛epnego ataku. Garet Jax odwrócił si˛e. Na jego szczupłej twarzy malowała si˛e zawzi˛eto´sc´ . Szare oczy płon˛eły podnieceniem. — Biegnij, Jairze Ohmsford! — krzyknał. ˛ — Je´sli znowu zaatakuje, biegnij! Chłopcem targały zło´sc´ i rozpacz, kiedy Slanter ciagn ˛ ał ˛ go za soba.˛ Nie mo˙ze odej´sc´ ! Nie pójdzie! — Chłopcze, nie mamy czasu na dyskusje! — wrzeszczał Slanter z w´sciekłos´cia.˛ Potwór znowu zaatakował i raz jeszcze Garet Jax odskoczył błyskawicznie na bok. Błysnał ˛ miecz. Ale tym razem spó´znił si˛e o ułamek sekundy. Pazury monstrum rozdarły r˛ekaw jego tuniki i rami˛e pod nim. Jair krzyknał ˛ i wyrwał si˛e Slanterowi.

360

Gnom dogonił go i uderzył. Cios trafił chłopca w podbródek. Zobaczył błysk s´wiatła, a potem wszystko znikn˛eło w czerni. Ostatnia˛ rzecza,˛ jaka˛ zapami˛etał, było spadanie. Kiedy si˛e ocknał, ˛ Slanter kl˛eczał obok niego. Podciagn ˛ ał ˛ chłopca do siedzacej ˛ pozycji i potrzasn ˛ ał ˛ nim szorstko. — Wstawaj, chłopcze! Na nogi! W głosie gnoma słycha´c było zło´sc´ i Jair pozbierał si˛e szybko. Znajdowali si˛e teraz gł˛eboko we wn˛etrzu jaskini. Slanter musiał go tu wnie´sc´ . Pomi˛edzy szczelinami w pop˛ekanym sklepieniu saczyło ˛ si˛e s´wiatło. Gnom szarpnał ˛ go. — Co´s ty chciał zrobi´c? — Jairowi wcia˙ ˛z kr˛eciło si˛e w głowie. — Nie mogłem pozwoli´c. . . — Uratowa´c go swoimi sztuczkami, tak? — Gnom przerwał szorstko. — Niczego nie rozumiesz, wiesz o tym? Ty naprawd˛e niczego nie rozumiesz! Jak mys´lisz, co my tu robimy? Gramy w jaka´ ˛s gr˛e? — Slanter pienił si˛e z w´sciekło´sci. — Chłopcze, decyzje o z˙ yciu i s´mierci zapadły ju˙z dawno! Nie mo˙zesz tego zmieni´c! Nie masz prawa! Wszyscy oni, wszyscy, zgin˛eli, poniewa˙z tak musiało si˛e sta´c! Poniewa˙z tego chcieli! A jak my´slisz, dlaczego? Jair potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Ja. . . — Z twojego powodu! Zgin˛eli, poniewa˙z uwierzyli w twoja˛ misj˛e, ka˙zdy z nich! Nawet ja. . . — Urwał nagle i odetchnał ˛ gł˛eboko.- To rzeczywi´scie s´wietny pomysł rzuca´c si˛e na ratunek i da´c si˛e teraz zabi´c! To ma sens, co? Odwrócił Jaira i pchnał ˛ go naprzód do jaskini. — Do´sc´ ju˙z zmarnowałem czasu na uczenie ci˛e rzeczy, które ju˙z dawno powiniene´s wiedzie´c, czasu, którego nie mamy! Teraz tylko ja zostałem i nie pomog˛e za wiele, je´sli znajda˛ nas w˛edrowcy. Tamci, to byli prawdziwi obro´ncy. I dla mnie, i dla ciebie! Jair zwolnił i odwrócił si˛e. — Co si˛e stało z Garetem, Slanter? — Gnom ponuro potrzasn ˛ ał ˛ głowa.˛ — Stoczył obiecana˛ mu bitw˛e tak, jak tego pragnał. ˛ — Pchnał ˛ chłopca przed siebie. — Znajd´z szybko swoja˛ studni˛e, chłopcze. Znajd´z ja˛ i zrób, co masz zrobi´c. Niech to całe szale´nstwo przyda si˛e na co´s! Jair biegł, nie odzywajac ˛ si˛e wi˛ecej. Jego twarz płon˛eła wstydem. Rozumiał gniew gnoma. Slanter miał racj˛e. Działał bezmy´slnie, nie zastanawiajac ˛ si˛e, co po´swi˛ecili dla niego pozostali uczestnicy wyprawy. Jego intencje nie były złe, ale rozsadkiem ˛ z pewno´scia˛ si˛e nie wykazał. Przed nimi cienie rozpraszały si˛e w szarzejacym ˛ s´wietle sło´nca wpadajacym ˛ przez ogromna˛ szczelin˛e w kamiennym sklepieniu. Na dnie jaskini, ukryta w półmroku, bulgotała cuchnaca, ˛ czarna woda. W jaki´s niepoj˛ety sposób przepływała przez tysiace ˛ stóp skały, z gł˛ebi ziemi, i kipiac ˛ i wrzac, ˛ zbierała si˛e w szerokiej, kamiennej misie. Poprzez otwór w misie tryskała do wykutego w skale kanału, 361

a stamtad ˛ wylewała si˛e przez otwór w górskiej s´cianie i wpadała do kanionu, gdzie zaczynała swoja˛ długa˛ podró˙z na zachód, aby sta´c si˛e Srebrna˛ Rzeka.˛ Gnom i chłopiec zwolnili ostro˙znie, próbujac ˛ przenikna´ ˛c wzrokiem mrok i mgł˛e, a˙z do najdalszych zakamarków jaskini. Nic si˛e nie poruszyło. Jedynym s´ladem z˙ ycia był bieg czarnych wód — straszliwy p˛ed trucizny, która wrzała i parowała, wydobywajac ˛ si˛e ze studni. Odór Maelmord wisiał w powietrzu niczym całun. Jair podszedł do przodu, wpatrujac ˛ si˛e w Niebia´nska˛ Studni˛e. Jak przewrotna wydawała si˛e teraz ta nazwa, kiedy patrzył w jej cuchnace ˛ wody. Nie ma ju˙z Srebrnej Rzeki, pomy´slał pos˛epnie. W jaki sposób magia starca mo˙ze odmieni´c ja˛ na powrót w to, czym niegdy´s była? Powolnym ruchem si˛egnał ˛ za tunik˛e i jego palce zamkn˛eły si˛e na male´nkiej sakiewce Srebrnego Pyłu, która˛ ochraniał przez cała˛ t˛e długa˛ podró˙z. Rozwiazał ˛ sznureczki i zerknał ˛ do s´rodka. Pył wygladał ˛ jak zwyczajny piasek. A je´sli to był tylko piasek. . . ? — Nie marud´z tyle — warknał ˛ Slanter. Jair podszedł do kraw˛edzi misy. Widział szlam zebrany w ciemnych wodach studni i czuł jej odór. To nie mo˙ze by´c tylko piasek! Przełknał ˛ strach i wspomniał Brin. . . — Wrzu´c to! — krzyknał ˛ gniewnie Slanter. Jair wyciagn ˛ ał ˛ dło´n i szerokim hakiem rozsypał Srebrny Pył po powierzchni cuchnacej ˛ wody. Male´nkie drobinki uleciały w ciemno´sc´ studni. Wydawało si˛e, z˙ e zal´sniły nagle w s´wietle jaskini. Dotkn˛eły wody i rozbłysły. Z ciemnego wn˛etrza podniosła si˛e tafla l´sniacego ˛ srebra. Jair i Slanter cofn˛eli si˛e, o´slepieni blaskiem, i przysłonili oczy r˛ekami. — To magia! — krzyknał ˛ Jair. Wrzac ˛ i syczac, ˛ wody Niebia´nskiej Studni wytrysn˛eły w gór˛e i opadły ulewa˛ na cała˛ jaskini˛e, zbryzgujac ˛ dwie postacie skulone przy kamiennej misie. Poczuli na twarzach podmuch s´wie˙zego powietrza, jakby zrodzony do z˙ ycia przez nagły prysznic. Gnom i chłopiec patrzyli z przera˙zeniem i niedowierzaniem. Przed nimi tryskała ze skały czysta, s´wie˙za woda Niebia´nskiej Studni. Zniknał ˛ odór, czer´n i trucizna. Srebrna Rzeka była znowu czysta. Jair szybko zdjał ˛ z szyi srebrny ła´ncuch z kryształem wizji. Teraz ju˙z si˛e nie wahał. Podszedł z powrotem do studni i wspiał ˛ si˛e na niewielki skalny wyst˛ep nad misa.˛ Słyszał znowu słowa Króla Srebrnej Rzeki mówiacego ˛ mu, co musi zrobi´c, aby ocali´c Brin. Zacisnał ˛ dłonie na krysztale i spojrzał w dół na wod˛e. W jednej chwili min˛eło całe zm˛eczenie i ból. Wrzucił kryształ razem z ła´ncuchem do misy. Nastapił ˛ o´slepiajacy ˛ błysk s´wiatła — wi˛ekszy ni˙z ten, który powstał po rozsypaniu Srebrnego Pyłu — i cała jaskinia wydała si˛e eksplodowa´c białym ogniem. Jair, przestraszony, opadł na kolana, 362

słyszac ˛ ochrypły krzyk Slantera za soba.˛ Przez chwil˛e my´slał, z˙ e stało si˛e co´s strasznego. Ale potem s´wiatło skryło si˛e pod powierzchni˛e wody i jej tafla stała si˛e gładka i przejrzysta jak szkło. Odpowied´z — poka˙z mi odpowied´z! Na lustrzanej powierzchni powoli wyłaniał si˛e obraz. Dr˙zał przez chwil˛e, a potem si˛e uspokoił. Pojawił si˛e pokój w wie˙zy, ogromny, zalany szarym s´wiatłem. I wra˙zenie niemal namacalnej udr˛eki. Jair skulił si˛e, czujac ˛ ja˛ i patrzac, ˛ jak pokój rozszerza si˛e i zaczyna go wciaga´ ˛ c. Potem pojawiła si˛e twarz siostry. . . Brin Ohmsford czuła na sobie czyje´s spojrzenie. Przyciagało ˛ ja˛ do siebie. Widziało, kim była i kim si˛e stanie. Poczuła je mimo warstw magii, które zbudowała wokół niej moc Ildatch. Otworzyła oczy. Nie zbli˙zaj si˛e do mnie! krzykn˛eła. Jestem dzieckiem mroku! A jednak male´nka jej czastka, ˛ której nie pochłon˛eła magia, poznawała te oczy i pragn˛eła ich pomocy. Uwi˛ezione my´sli uwolniły si˛e z p˛et, uciekajac ˛ niczym jagni˛eta s´cigane przez wilki, krzyczac ˛ i usiłujac ˛ dopa´sc´ schronienia. Widziała je i to odkrycie napełniło ja˛ gniewem. Si˛egn˛eła po rozsypane my´sli i mia˙zd˙zyła je, jedna˛ po drugiej. Dzieci´nstwo: dom, rodzice, przyjaciele — wspomnienia tego, czym była, zanim odkryła, kim mogłaby by´c — mia˙zd˙zyła je wszystkie. Jej głos znalazł uj´scie w j˛eku udr˛eki i nawet stare s´ciany mrocznej wie˙zy zadr˙zały od jej lamentu. Co uczyniła? Czuła teraz ból spowodowany nieszcz˛es´ciem, jakiego była przyczyna.˛ Przepłyn˛eły przez nia˛ przelotne wizje i usłyszała echo przepowiedni Grimponda. Rzeczywi´scie była to jej własna s´mier´c. Po to przybyła do Maelmord! Oto, co odnalazła! Ale nie takiej s´mierci si˛e spodziewała. Nie samounicestwienia w pułapce magii! Niszczyła sama˛ siebie! Lecz nawet przera˙zona tym odkryciem, nie mogła uwolni´c si˛e od Ildatch. Op˛etana moca˛ magii czuła, jak ona ro´snie, rozlewa si˛e wokół niej jak wezbrane wody. Trzymała przed soba˛ ksi˛eg˛e w s´miertelnym u´scisku i słyszała jej beznami˛etny głos szepczacy ˛ zach˛ety i obietnice. Zapomniała o bólu. Zamkn˛eła oczy. Był tylko głos. Słuchała go, a przed nia˛ otwierał si˛e s´wiat. . . Przy misie Niebia´nskiej Studni Jair zatoczył si˛e w tył, ujrzawszy obraz siostry. Czy to naprawd˛e była Brin? Ogarn˛eło go przera˙zenie. Raz jeszcze zmusił si˛e do spojrzenia na zjaw˛e, która˛ ukazała mu woda. To była jego siostra, ale przemieniona nie do poznania — wypaczony obraz ludzkiej istoty, która˛ niegdy´s była. Straciła sama˛ siebie dokładnie tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki. A Allanon! Gdzie był Allanon? Gdzie był Ron? Czy zawiedli ja˛ tak, jak on zawiódł, docierajac ˛ do Niebia´nskiej Studni zbyt pó´zno? Po twarzy Jaira Ohmsforda płyn˛eły łzy. A wi˛ec musi by´c tak, jak przewidział starzec. Ostrzegał, z˙ e tak b˛edzie. Ogarn˛eła go straszliwa rozpacz. Został tylko on. Allanon, Brin, Ron, kompania z Culhaven — wszyscy odeszli.

363

— Chłopcze, co z toba? ˛ — Usłyszał wołanie Slantera. — Odejd´z stamtad ˛ i zrób. . . Jair zamknał ˛ umysł i uszy, nie słuchajac ˛ tego, co gnom ma mu do powiedzenia. Spojrzał znowu na zjaw˛e na powierzchni wody. To była Brin, jakkolwiek przemieniona. To Brin zeszła do Maelmord, pochwyciła Ildatch i została pokonana przez magi˛e, która˛ miała unicestwi´c. Musiał do niej i´sc´ . Nawet je´sli było za pó´zno, musi spróbowa´c jej pomóc. Wstał, przypominajac ˛ sobie o ostatnim darze Króla Srebrnej Rzeki: „Raz tylko magia twojej pie´sni mo˙ze stworzy´c nie iluzj˛e, lecz rzeczywisto´sc´ ”. Odsunał ˛ od siebie rozpacz i strach i za´spiewał. Muzyka pie´sni wypełniła cisz˛e jaskini i wydarła okrzyk protestu z gardła Slantera. Ból i zm˛eczenie stały si˛e przeszło´scia,˛ kiedy przywoływał swoje z˙ yczenie. Jaskrawe, białe s´wiatło znów zal´sniło w wodach studni i w powietrzu i ponownie wytrysn˛eło w gór˛e. Slanter zatoczył si˛e w tył, o´slepiony i ogłuszony. Kiedy w ko´ncu spojrzał z powrotem, Jair Ohmsford zniknał ˛ ju˙z w s´wietle.

XLV W pewnym momencie Jairowi wydawało si˛e, z˙ e znalazł si˛e poza własnym ciałem. Znajdował si˛e wewnatrz ˛ s´wiatła i poruszał si˛e wraz z nim. Przeniknał ˛ przez kamie´n i powietrze jak bezcielesny duch; przed nim roztaczała si˛e cała kraina. Przelotne obrazy pojawiały si˛e wirujac ˛ a˛ masa.˛ Był tam Slanter. Jego kanciasta z˙ ółta twarz spogladała ˛ z przera˙zeniem i niedowierzaniem w pusta˛ mis˛e, w której zniknał ˛ Jair. Garet Jax toczył s´miertelna˛ bitw˛e z czerwonym potworem, a jego szczupła twarz pałała zawzi˛eto´scia.˛ Krwawił. Gnomy jak oszalałe przebiegały korytarze Graymark, goraczkowo ˛ szukajac ˛ intruzów, którzy znikn˛eli niepoj˛etym sposobem. W bramie padał Helt, przeszyty ostrzem miecza i piki. Byli przy nim Foraker i ksia˙ ˛ze˛ elfów. . . Nigdy wi˛ecej! Wykrzykiwał te słowa, gwałtownym ruchem wyrywajac ˛ je z melodii pie´sni. Obrazy rozwiały si˛e. Opadał w dół, przemierzajac ˛ gładka˛ powierzchni˛e, niesiony krzykiem pie´sni. Musiał dotrze´c do Brin! W dole unosiła si˛e ku niemu g˛estwina Maelmord. Widział jak jej mroczny ogrom wznosi si˛e i opada niczym z˙ ywe stworzenie i słyszał nienawistny syk jej oddechu. Mijał w locie górskie s´ciany i patrzył, jak d˙zungla wyciaga ˛ ramiona, aby go pochłona´ ˛c. Ogarnał ˛ go paniczny strach, a potem zanurzył si˛e w Maelmord. Otwarta paszcza zamkn˛eła si˛e wokół niego. Otoczył go smród i mgła i wszystko znikn˛eło. Jair dochodził do siebie powoli. Ciemno´sc´ spowijała go jak całun, a w głowie dudniło. Zamrugał i powróciło s´wiatło. Nie leciał ju˙z w wirze pie´sni ani nie spadał w dół, w ciemna˛ g˛estwin˛e Maelmord. Podró˙z była sko´nczona. Otaczały go kamienne s´ciany wie˙zy, wiekowe i pokruszone. Stał pomi˛edzy nimi, jak w obrazie, który ukazały mu wody Niebia´nskiej Studni. — Brin — wyszeptał ochryple. W szarzejacym ˛ półmroku odwróciła si˛e jaka´s posta´c otoczona cieniem. Drobne dłonie zaciskała kurczowo na grubej, spi˛etej metalowymi klamrami ksi˛edze. Brin stanowiła zniekształcony obraz kobiety, która˛ była niegdy´s. Jej rysy s´cia˛ gn˛eły si˛e niemal nie do poznania. Całe jej subtelne pi˛ekno i tryskajaca ˛ z˙ yciem sylwetka stwardniała w kamienny posag. ˛ Była zjawa.˛ Z jej twarzy znikn˛eły wszystkie 365

kolory, a szczupłe ciało wygladało ˛ jak szkielet przygarbiony ci˛ez˙ arem ciemno´sci. Jaira ogarn˛eło przera˙zenie. Co z nia˛ uczyniono? — Brin? — zawołał znowu dr˙zacym ˛ głosem. Otulona przera˙zajac ˛ a˛ moca˛ magii Ildatch zmieszanej z jej własna,˛ Brin była ledwie s´wiadoma samotnej postaci w przeciwległym kacie ˛ komnaty. Zawołała do niej mi˛ekkim, znajomym głosem. Wołanie poprzez warstwy magii utkane wokół niej przedarło si˛e na ułamek sekundy do resztek s´wiadomo´sci ukrytych gł˛eboko w jej wn˛etrzu i pami˛ec´ wróciła. Jair! Bogowie — to był Jair! Ale czarna magia zacisn˛eła swe wi˛ezy i pociagn˛ ˛ eła ja˛ z powrotem. Moc przepłyn˛eła przez nia˛ i zmyła wspomnienie znajomej twarzy, przywracajac ˛ ja˛ postaci, która˛ si˛e stała. Ogarn˛eły ja˛ watpliwo´ ˛ sci i podejrzenia, a beznami˛etny głos Ildatch szeptał ostrzegawczo. — On jest zły, mroczne dzieci˛e. To podst˛ep Widm Mord. Strze˙z si˛e go. Zniszcz go. Nie, to Jair. . . przyszedł tu. . . Jair. . . — Zniszcz go, mroczne dzieci˛e. Zniszcz go. Nie potrafiła sobie pomóc. Jej opór kruszył si˛e, a głos przerodził si˛e w przera˙zajacy ˛ lament. Ale Jair dojrzał nienawi´sc´ w oczach siostry i za´spiewał. Osłonił si˛e własna˛ magia˛ i oderwał od ciała. Mimo to ledwo zda˙ ˛zył uciec. Eksplozja d´zwi˛eku, która wydarła si˛e z gardła Brin, roztrzaskała jego obraz i s´cian˛e za nim i pochwyciła go, rzucajac ˛ niczym pusty worek na kamienna˛ posadzk˛e. Kurz i osad zawirowały w półmroku i starodawna wie˙za zakołysała si˛e od wstrzasu. ˛ Powoli Jair wstał na kolana, skulony pod osłona˛ pyłu unoszacego ˛ si˛e w powietrzu. Jego pewno´sc´ , z˙ e rozsadnie ˛ wykorzystał trzeci dar króla, rozwiała si˛e. Kiedy po raz pierwszy ujrzał Brin w wodach Niebia´nskiej Studni, wydawało si˛e to takie oczywiste. Wiedział, z˙ e musi do niej i´sc´ . Ale co miał teraz zrobi´c? Tak, jak przepowiedział Król Srebrnej Rzeki, utraciła sama˛ siebie. Stała si˛e kim´s zupełnie innym, stworzeniem pochłoni˛etym przez magi˛e Ildatch. Lecz nie tylko ona si˛e zmieniła. Tak˙ze magia pie´sni uległa zmianie. Stała si˛e tworem o straszliwej mocy, bronia,˛ której mogła u˙zy´c przeciwko niemu, nie wiedzac ˛ nawet, kim jest, niczego nie pami˛etajac. ˛ Jak miał jej pomóc, skoro miała zamiar go zniszczy´c? Nie miał wiele czasu na rozwa˙zenie tego dylematu. Wstał. Allanon by´c mo˙ze miałby sił˛e, aby przeciwstawi´c si˛e takiej mocy. Ron byłby na tyle szybki, aby si˛e jej wymkna´ ˛c. Kompania z Culhaven na tyle liczna, aby ja˛ zdruzgota´c. Ale wszyscy oni odeszli. Nie było ju˙z tych, którzy mogliby wspomóc go w tej walce. Je´sli chciał znale´zc´ jakakolwiek ˛ pomoc, musiał poszuka´c jej w sobie. Przemknał ˛ szybko przez zasłon˛e dymu i kurzu. Wiedział, z˙ e je´sli ma pomóc Brin, musi najpierw znale´zc´ sposób, aby oddzieli´c ja˛ od Ildatch. Pył opadł i kilkana´scie jardów dalej ukazała si˛e posta´c siostry. Natychmiast za´spiewał. Ostry d´zwi˛ek wypełnił cisz˛e, niosac ˛ w swojej melodii szepczac ˛ a˛ na-

366

mow˛e. Brin! wzywała pie´sn´ . Ksi˛ega jest dla ciebie zbyt ci˛ez˙ ka. Jej ci˛ez˙ ar jest za wielki. Wypu´sc´ ja˛ z dłoni, Brin. Pozwól jej upa´sc´ ! Przez ułamek sekundy r˛ece dziewczyny opadły. Pochyliła głow˛e w zwatpie˛ niu. Wygladało ˛ na to, z˙ e iluzja działa i za chwil˛e upu´sci Ildatch. Lecz nagle na jej wymizerowanej twarzy pojawiła si˛e w´sciekło´sc´ i krzyk jej pie´sni rozdarł cisz˛e na strz˛epy d´zwi˛eków, łamiac ˛ namowy Jaira. Chłopak zatoczył si˛e w tył. Spróbował raz jeszcze, tym razem z iluzja˛ ognia. Syk pie´sni rozsypał płomienie na oprawie staro˙zytnego tomu. Brin krzykn˛eła niczym przera˙zone zwierz˛e, ale szybko przycisn˛eła ksi˛eg˛e do siebie, jakby chciała ugasi´c ogie´n własnym ciałem. Rozejrzała si˛e bacznie na boki. Szukała go. Chciała go odnale´zc´ i u˙zy´c magii, aby go zniszczy´c. Pie´sn´ Jaira znowu si˛e odmieniła, kreujac ˛ iluzj˛e kł˛ebów dymu wypełniajacych ˛ komnat˛e. Zmyliło ja˛ to tylko na moment. Odskoczył pod s´cian˛e wie˙zy, próbujac ˛ dotrze´c do dziewczyny z innej strony. Za´spiewał, ponownie wysyłajac ˛ w jej kierunku szept ciemno´sci, gł˛ebokiej i nieprzeniknionej. Musiał by´c od niej szybszy. Musiał zbija´c ja˛ z tropu. Przemykał w cieniu wie˙zy niczym duch, uderzajac ˛ w Brin na wszelkie sposoby — goracem ˛ i zimnem, s´wiatłem i ciemno´scia,˛ bólem i zło´scia.˛ Dwukrotnie ci˛eła w niego na o´slep swa˛ własna˛ magia,˛ palacym ˛ wybuchem mocy, który s´ciał ˛ go z nóg i pozostawił oszołomionego na posadzce. Wydawała si˛e zagubiona i niepewna, jak gdyby nie była w stanie zdecydowa´c si˛e na u˙zycie całej mocy, jaka˛ władała. Lecz wcia˙ ˛z tuliła do siebie Ildatch, szepczac ˛ co´s do niej bezd´zwi˛ecznie ˙ i s´ciskajac ˛ ksi˛eg˛e, jak gdyby w niej znajdowało si˛e z´ ródło jej z˙ ycia. Zaden podst˛ep Jaira nie mógł sprawi´c, z˙ eby wypu´sciła ja˛ z obj˛ec´ . Tak, to z pewno´scia˛ nie była z˙ adna gra, pomy´slał ponuro Jair, przypominajac ˛ sobie zjadliwa˛ reprymend˛e Slantera. Poczuł nagły przypływ zm˛eczenia. Wy´scig do Niebia´nskiej Studni, rana i wysiłek długiego podtrzymywania pie´sni wyczerpały go. Nie miał mocy czarnej magii, która dodawałaby mu sił, tak jak Brin. Miał tylko własna˛ determinacj˛e i obawiał si˛e, z˙ e to nie wystarczy. Przemykał si˛e w mroku tam i z powrotem, usiłujac ˛ znale´zc´ luk˛e w obronie siostry. Oddychał ci˛ez˙ ko i urywanie. Jego siły słabły. Zrozpaczony u˙zył wreszcie pie´sni tak, jak to uczynił w Culhaven przed Rada˛ Starszych, aby stworzy´c obraz Allanona. Z mroku panujacego ˛ w zniszczonej komnacie wywiódł mroczna˛ posta´c druida z jednym ramieniem wyciagni˛ ˛ etym naprzód w rozkazujacym ˛ ge´scie. Wypu´sc´ z dłoni ksi˛eg˛e Ildatch, Brin Ohmsford, nakazał gł˛eboki głos. Niech upadnie! Dziewczyna zatoczyła si˛e w tył, pod ołtarz. Na jej twarzy pojawił si˛e błysk zrozumienia. Jej wargi poruszyły si˛e, szepczac ˛ co´s goraczkowo ˛ do Ildatch, jak gdyby ostrzegajac. ˛ Potem spojrzenie rozpoznajace ˛ druida znikn˛eło. Uniosła ksi˛eg˛e wysoko ponad głow˛e, a jej pie´sn´ rozbrzmiała gniewnym zawodzeniem. Obraz Allanona rozpadł si˛e. 367

Jair znowu si˛e cofnał ˛ otulony szeptem, który czynił go niewidzialnym. Zaczynał traci´c nadziej˛e. Czy nic nie jest w stanie pomóc Brin? Czy nic nie przywoła jej z powrotem? Co miał robi´c? Goraczkowo ˛ próbował przypomnie´c sobie słowa Króla Srebrnej Rzeki. „Potem wrzu´c kryształ wizji, a uka˙ze ci si˛e odpowied´z”. Ale jaka˛ odpowied´z ujrzał? Próbował ju˙z wszystkiego. U˙zył pie´sni, aby stworzy´c ka˙zda˛ mo˙zliwa˛ iluzj˛e. Co jeszcze mógł zrobi´c? Iluzja! pomy´slał nagle. Nie iluzja, ale rzeczywisto´sc´ ! Znalazł odpowied´z. *

*

*

Wokół Rona eksplodował czerwony ogie´n i odbił si˛e od ostrza jego miecza, kiedy odpierał przera˙zajacy ˛ atak Widm Mord. W˛edrowcy skupili si˛e na kamiennych schodach Croagh. Ciemne postaci, otulone dymem i mgła,˛ schodziły w dół z fortecy. Pół tuzina ramion uniosło si˛e i cisn˛eło w młodzie´nca płomieniami. Siła uderzenia odrzuciła go w tył. Za Ronem kuliła si˛e Kimber, zasłaniajac ˛ twarz i oczy przed z˙ arem i odłamkami skał. Poni˙zej, w cieniu schodów, przyczaił si˛e do skoku Szept, wydajac ˛ okrzyk nienawi´sci. — Coglin! — krzyknał ˛ zrozpaczony Ron. Szukał starca, a wokół niego wirował ogie´n i dym. Widma Mord zbli˙zały si˛e powoli. Było ich zbyt wiele. Moc ciemnej magii była zbyt wielka. Nie sprosta im wszystkim. — Coglin! Na kocia˛ dusz˛e! Posta´c w kapturze wychyn˛eła ku niemu z cienia. Z obu jej dłoni tryskał ogie´n. Ron zamachnał ˛ si˛e mieczem, łapiac ˛ płomienny łuk i odchylajac ˛ jego kierunek. Ale w˛edrowiec był ju˙z przy nim. Ron słyszał d´zwi˛ek jego głosu, gwałtowny syk, który przybierał na sile. Szept wyskoczył ze swojej kryjówki, pochwycił czarnego stwora i odrzucił go na bok. Bagienny kot i Widmo potoczyli si˛e sczepieni, unoszac ˛ za soba˛ fontann˛e ognia i dymu. — Coglin! — krzyknał ˛ ostatni raz Ron. Starzec pojawił si˛e nagle z kł˛ebów dymu, z rozwianymi siwymi włosami, przygarbiony i powłóczacy ˛ nogami. — Stój, cudzoziemcze! Poka˙ze˛ czarniawym ogie´n, który naprawd˛e parzy! Wyjac ˛ niczym szaleniec, cisnał ˛ pomi˛edzy Widma gar´sc´ kryształów. Zal´sniły jak kawałki obsydianu, spadajac ˛ w sam s´rodek czarnych postaci. Pochwyciły je wst˛egi czerwonego ognia i natychmiast eksplodowały. Białe płomienie trysn˛eły ku niebu wybuchem o´slepiajacego ˛ s´wiatła. Wstrzas ˛ zakołysał górami i s´rodkowa cz˛es´c´ Croagh zapadła si˛e, pociagaj ˛ ac ˛ za soba˛ Widma Mord. — Usma˙zcie si˛e, czarniawi! — piszczał rado´snie Coglin. 368

Ale nie tak łatwo było unieszkodliwi´c w˛edrowców. Wy´slizn˛eli si˛e spomi˛edzy rumowiska i dymu niczym mroczne cienie, a z ich palców znowu wytrysnał ˛ czerwony ogie´n. Coglin wrzasnał, ˛ kiedy dosi˛egnał ˛ go płomie´n, i zniknał. ˛ Ogie´n otoczył Rona i dziewczyn˛e, która˛ osłaniał. W˛edrowcy zbli˙zali si˛e do nich. Góral uniósł hebanowe ostrze swego miecza i rzucił si˛e pomi˛edzy nich, wydajac ˛ bojowy okrzyk swoich przodków. Dwa Widma natychmiast zmieniły si˛e w popiół, ale nadchodziły pozostałe. Szponiaste palce zacisn˛eły si˛e na mieczu i wyrwały go z r˛eki Rona. Był otoczony. *

*

*

Udr˛eczona napi˛eciem spowodowanym przepływem magii w jej ciele i zagubiona w miotajacych ˛ nia˛ sprzecznych uczuciach, Brin stała na podwy˙zszeniu ´ przed ołtarzem i przyciskała do siebie ksi˛eg˛e. Swiatło gasło powoli we wn˛etrzu komnaty, a powietrze g˛este było od kurzu. Stwór, który przybrał posta´c jej brata, Jaira, był tu wcia˙ ˛z i naigrawał si˛e z niej. Chocia˙z pragn˛eła go odnale´zc´ i zniszczy´c, nie mogła tego uczyni´c. Magie w jej wn˛etrzu były w jaki´s sposób niekompletne, jakby nie mogły w pełni si˛e połaczy´ ˛ c. Wiedziała, z˙ e ona i ksi˛ega to jedno. Były połaczone. ˛ Głos nieustannie szeptał do niej, szeptał o mocy nale˙zacej ˛ do nich obu. Dlaczego tak trudno było jej d´zwiga´c t˛e magi˛e? — Walczysz z nia,˛ mroczne dzieci˛e. Stawiasz opór. Poddaj si˛e cała. Powietrze wokół niej eksplodowało nagle. Magia tego, kogo s´cigała, wybuchła poprzez kurz i półmrok i w komnacie pojawiło si˛e kilkana´scie obrazów jej brata. Otaczały ja˛ zewszad, ˛ kluczac ˛ we mgle w kierunku podwy˙zszenia i wzywajac ˛ ja˛ po imieniu. Zatoczyła si˛e w tył, przera˙zona. Jair! To naprawd˛e ty? Jair. . . ? — Oni sa˛ złem, mroczne dzieci˛e. Zniszcz ich. Zniszcz. — Posłuszna głosowi Ildatch, chocia˙z gdzie´s w gł˛ebi czuła, z˙ e si˛e myli, uderzyła magia,˛ wypełniajac ˛ komnat˛e muzyka˛ pie´sni. Jeden po drugim obrazy rozpadały si˛e przed jej oczami. Było to tak, jakby wcia˙ ˛z na nowo zabijała Jaira, niszczac ˛ go raz za razem z ka˙zdym roztrzaskanym obrazem. Lecz ciagle ˛ nadchodziły nowe, zbli˙zajac ˛ si˛e do niej, si˛egajac ˛ po nia,˛ dotykajac. ˛ .. Krzykn˛eła nagle. Wokół siebie poczuła ramiona, r˛ece z krwi i ko´sci, ciepłe i z˙ ywe. Przed nia˛ stał Jair. Był prawdziwy, był z˙ ywa˛ istota,˛ nie iluzja,˛ i mówił do niej poprzez słowa pie´sni. Jej umysł wypełniły obrazy tego, kim była i kim byli oni oboje, ich dzieci´nstwa, a potem całego pó´zniejszego z˙ ycia i tego, co si˛e dzieje teraz. Była tam Shady Vale, zbiorowisko domostw i wspólnota, w której dorastała. Drewniane i kamienne domki, kryte strzecha˛ chaty i ludzie siadajacy ˛ u schyłku dnia do wieczornego posiłku, małe przyjemno´sci, które niosło ze soba˛ połacze˛ nie razem rodziny i przyjaciół. Karczma wypełniona s´miechem i pogaw˛edkami, 369

o´swietlona s´wiatłem s´wiec i lamp olejnych. Zobaczyła dom, s´cie˙zki i z˙ ywopłoty spowite cieniem, wiekowe drzewa ubarwione dotykiem jesieni i ozłocone blednacymi ˛ promieniami sło´nca. Spokojna twarz jej ojca u´smiechajaca ˛ si˛e krzepiaco, ˛ ciemne dłonie matki gładzace ˛ ja˛ po policzku. Był tam Ron Leah, przyjaciele i. . . Powracali jeden po drugim obro´ncy, których ja˛ pozbawiono, i otucha zniszczona tak bezwzgl˛ednie. Obrazy przepływały przez nia,˛ jasne, słodkie, dziwnie oczyszczajace, ˛ pełne miło´sci i pokrzepienia. Szlochajac, ˛ Brin padła w obj˛ecia brata. Głos Ildatch smagnał ˛ ja˛ jak batem. — Zniszcz go! Zniszcz go! Ty´s jest dzieci˛e mroku. Ale nie uczyniła tego. Niesiona fala˛ obrazów, które przez nia˛ przepływały, i zanurzona gł˛eboko w o˙zywczym z´ ródle wspomnie´n, o których my´slała, z˙ e utraciła je na zawsze, czuła, jak powraca do dawnej postaci. Jej utracona czastka ˛ powracała na wła´sciwe miejsce. Kr˛epujace ˛ ja˛ wi˛ezy magii zaczynały opada´c, uwalniajac ˛ ja˛ wreszcie. Głos Ildatch zabrzmiał nagle w´sciekło´scia.˛ — Nie! Nie mo˙zesz mnie pu´sci´c! Musisz trzyma´c mnie blisko. Ty´s jest mroczne dzieci˛e! Nie była nim! Teraz to czuła. Przejrzała przez zasłon˛e kłamstw, które jej podst˛epnie wmówiono. Nie była dzieci˛eciem mroku! Twarz Jaira unosiła si˛e przed nia,˛ jakby z gł˛ebokiej mgły. Znajome rysy rozmazały si˛e, a potem ujrzała je wyra´znie, kiedy przemówił mi˛ekko. — Kocham ci˛e, Brin. Kocham ci˛e. — Jair — wyszeptała w odpowiedzi. — Uczy´n to, po co tu przyszła´s, Brin. To, co kazał ci Allanon. Zrób to szybko. Po raz ostatni Brin uniosła ksi˛eg˛e wysoko nad głowa.˛ Nie była dzieckiem mroku ani ksi˛ega nie była sługa,˛ jak twierdziła. Powiedziała, z˙ e Brin b˛edzie włada´c ˙ acy jej moca,˛ ale kłamała. Zyj ˛ człowiek nie stawał si˛e nigdy panem czarnej magii, a jedynie jej sługa.˛ Ciało i krew nie łaczyły ˛ si˛e z magia,˛ cho´cby w najlepszych zamiarach. W ko´ncu jakiekolwiek u˙zycie czarnej magii niszczyło z˙ ywa˛ istot˛e. Widziała to teraz jasno i czuła wybuch paniki ksi˛egi. Ksi˛ega z˙ yła i czuła. Upu´sci ja˛ wi˛ec! Pochłon˛ełaby ja,˛ wytoczyłaby z niej z˙ ycie i przemieniłaby ja˛ w mrocznego, prze˙zartego złem stwora tak, jak uczyniła to z w˛edrowcami, a przed nimi ze ´ Zwiastunami Smierci i samym lordem Warlockiem. Wypu´sciłaby ich wszystkich nad cztery krainy, aby powróciła znowu ciemno´sc´ . . . Z obrzydzeniem odrzuciła od siebie ksi˛eg˛e. Pradawne tomisko uderzyło w kamienna˛ posadzk˛e z oszałamiajac ˛ a˛ siła.˛ Oprawy p˛ekły i stronice si˛e rozsypały. Potem Brin Ohmsford za´spiewała, a pie´sn´ zabrzmiała twardo i szybko, chwytajac ˛ resztki ksi˛egi w swoja˛ moc i obracajac ˛ ja˛ w nic nie znaczacy ˛ pył.

370

*

*

*

Na skraju Croagh, na urwisku poni˙zej Graymark, Ron poczuł, jak szpony Widm Mord zwalniaja˛ u´scisk, jakby kasane ˛ ogniem, któremu nie mogły sprosta´c. Zakapturzone postacie cofn˛eły si˛e, wijac ˛ i skr˛ecajac ˛ si˛e na tle powoli ciemnieja˛ cego nieba. Ich głosy zabrzmiały chórem w nagłej ciszy i był to okrzyk udr˛eki i strachu. Na całej długo´sci Croagh, a˙z do skalnego ust˛epu, gdzie walczył Ron, próbujac ˛ je powstrzyma´c, Widma Mord wiły si˛e w konwulsjach niczym szmaciane lalki, którymi kto´s potrzasa. ˛ — Ron! — krzykn˛eła Kimber i odciagn˛ ˛ eła go od miejsca, gdzie dowódca Widm Mord kr˛ecił si˛e w kółko na o´slep. Płomienie trysn˛eły z palców stworów i eksplodowały z ich zakapturzonych twarzy. Potem, jedno monstrum po drugim, zacz˛eły si˛e rozpada´c niczym roztrzaskane gliniane posagi, ˛ kruszac ˛ si˛e i wnikajac ˛ w kamie´n uskoku. Po chwili Widma Mord ju˙z nie istniały. — Ron, co si˛e z nimi stało? — wyszeptała dziewczyna ochryple. Jej pełen zdumienia głos utonał ˛ w ciszy. Dłonie Rona wcia˙ ˛z jeszcze s´ciskały r˛ekoje´sc´ miecza Leah, kiedy wstawał na nogi. Powoli pokr˛ecił głowa.˛ Dym i skalny pył przesuwały si˛e po s´cianie góry i wirowały wokół nich. Spoza ich zasłony ukazała si˛e, niczym duch, sponiewierana posta´c Szepta. — Brin — wymamrotał cicho Ron w odpowiedzi na pytanie Kimber. Pokr˛ecił głowa˛ z niedowierzaniem. — To była Brin. Potem poczuł pierwsze dr˙zenie, które przebiegło góry od strony Maelmord. *

*

*

Brin Ohmsford, wyczerpana, wpatrywała si˛e w poczerniałe kamienie posadzki, gdzie resztki ksi˛egi zmieniły si˛e w delikatny pył. — Oto twoje dzieci˛e mroku — wyszeptała gorzko. Po twarzy spływały jej łzy. Gł˛ebokie dr˙zenie wstrzasn˛ ˛ eło wie˙za,˛ toczac ˛ si˛e z gł˛ebi ziemi i przenikajac ˛ wiekowe mury. Kamie´n i drewno zacz˛eły si˛e przekrzywia´c i p˛eka´c, kruszac ˛ si˛e od pot˛ez˙ nych wstrzasów. ˛ Brin podniosła głow˛e i zmru˙zyła oczy przed chmura˛ kurzu i pyłu, który opadł jej na twarz. — Jair. . . ? — spróbowała zawoła´c brata. Ale wymknał ˛ si˛e ju˙z. Jego ciało roztapiało si˛e z powrotem w mgł˛e i znowu stawało si˛e zjawa.˛ Na twarzy chłopca odbiło si˛e niedowierzanie i wida´c było, z˙ e próbuje co´s powiedzie´c. Jego niewyra´zna sylwetka unosiła si˛e jeszcze przez chwil˛e w półmroku, a potem znikn˛eła.

371

Zasmucona Brin patrzyła za nim. Wokół niej zaczynały pada´c wielkie kawały kamienia. Wiedziała, z˙ e nie mo˙ze tu zosta´c. Czarna magia Ildatch dobiegła ko´nca i wszystko, co stworzyła, umierało. — Ale ja b˛ed˛e z˙ yła! — wyszeptała zawzi˛ecie. Odwróciła si˛e, zbierajac ˛ wokół siebie fałdy płaszcza, i wybiegła z pustej komnaty.

XLVI W misie Niebia´nskiej Studni zal´sniło srebrne s´wiatło i przel˛ekniony Slanter znowu si˛e cofnał. ˛ Nastapiła ˛ eksplozja l´sniacej ˛ jaskrawo´sci, blask tak mocny i o´slepiajacy ˛ jak słoneczna tarcza o s´wicie przebijajaca ˛ si˛e przez mrok odchodzacej ˛ nocy. Przenikn˛eła cienie jaskini, wybuchła odpryskami białego ognia i znikn˛eła. Krzywiac ˛ si˛e, Slanter spojrzał raz jeszcze w kamienna˛ mis˛e. Na jej skraju, zm˛eczony i sponiewierany, stał Jair Ohmsford. — Chłopcze! — krzyknał ˛ gnom, a w jego głosie brzmiała mieszanina strachu i ulgi, kiedy p˛edził na spotkanie Jaira. Chłopak osunał ˛ si˛e nagle wyczerpany, a gnom natychmiast pochwycił go wpół. — Nie mogłem jej stamtad ˛ zabra´c, Slanter — wyszeptał. — Próbowałem, ale magia była zbyt silna. Musiałem ja˛ tam zostawi´c. — Spokojnie, spokojnie, mo˙ze najpierw złap oddech — gderał gnom, kiedy chłopiec potykał si˛e o własne słowa. — Usiad´ ˛ z tutaj, przy studni. Oparł Jaira o kamienna˛ s´cian˛e i uklakł ˛ obok niego. Chłopak podniósł oczy. — Zszedłem do Maelmord, Slanter, a przynajmniej cz˛es´c´ mnie tam była. U˙zyłem trzeciego daru. Tego, który Król Srebrnej Rzeki dał mi, aby ocali´c Brin. Zabrał mnie w s´wiatło, a potem poza ciało, jak gdyby było nas dwóch. Zszedłem do dołu, gdzie kryształ wizji pokazał mi Brin. Była tam, w wie˙zy, i miała Ildatch. Ale ksi˛ega odmieniła ja,˛ Slanterze. Stała si˛e czym´s. . . strasznym. . . — Spokojnie chłopcze. Zwolnij. — Gnom wpatrywał si˛e w niego. — Znalazłe´s sposób, aby jej pomóc? Jair skinał ˛ głowa˛ i przełknał ˛ z trudem. — Była odmieniona, ale wiedziałem, z˙ e je´sli tylko mógłbym do niej podej´sc´ , dotkna´ ˛c jej i gdyby ona dotkn˛eła mnie, wszystko byłoby znowu w porzadku. ˛ U˙zyłem pie´sni, aby pokaza´c jej, kim jest i ile dla mnie znaczy. . . aby powiedzie´c, jak bardzo ja˛ kocham! — Walczył ze łzami. — I zniszczyła Ildatch, obróciła ja˛ w pył! Ale kiedy to uczyniła, wie˙za zacz˛eła si˛e rozpada´c i co´s stało si˛e z magia.˛ Nie mogłem z nia˛ zosta´c. Nie mogłem te˙z zabra´c jej ze soba.˛ Próbowałem, ale wszystko działo si˛e tak szybko. Nie byłem nawet w stanie powiedzie´c jej, co si˛e stało! Ona po prostu. . . znikn˛eła, a ja znalazłem si˛e z powrotem tutaj. . . 373

Opu´scił głow˛e na kolana i załkał. Mocne, s˛ekate dłonie Slantera chwyciły go za ramiona i s´cisn˛eły. — Zrobiłe´s dla niej wszystko, co mogłe´s, chłopcze. Wszystko, co mogłe´s. Nie mo˙zesz si˛e obwinia´c, z˙ e nie mogłe´s zrobi´c nic wi˛ecej. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Bogowie, to cud, z˙ e jeszcze z˙ yjesz! My´slałem, z˙ e przepadłe´s w magii! Nie sadziłem, ˛ z˙ e ci˛e jeszcze zobacz˛e! Gwałtownie przytulił Jaira do siebie i wyszeptał: — Masz wi˛ecej odwagi ni˙z ja, chłopcze. O całe niebo wi˛ecej! — Odsunał ˛ si˛e, zakłopotany nagłym impulsem, i zaczał ˛ mamrota´c, z˙ e w całym tym zamieszaniu człowiek ju˙z sam nie wie, co robi. Chciał powiedzie´c co´s jeszcze, ale zacz˛eły si˛e drgania — gł˛ebokie, ci˛ez˙ kie dudnienie, które wstrzasn˛ ˛ eło górami. — Co si˛e dzieje? — wykrzyknał, ˛ patrzac ˛ przez rami˛e pomi˛edzy cienie spowijajace ˛ korytarz, którym przyszli. — To Maelmord — odpowiedział natychmiast Jair, pospiesznie d´zwigajac ˛ si˛e na nogi. Zranione rami˛e pulsowało i zabolało, kiedy oparł si˛e o s´cian˛e studni. Chwycił wi˛ec gnoma, aby si˛e na nim wesprze´c. — Slanter, musimy wraca´c do Brin. Ona jest tam sama. Musimy jej pomóc. Gnom obdarzył go w odpowiedzi krótkim u´smiechem. — Jasne, chłopcze. Ty i ja. Wyciagniemy ˛ ja˛ stamtad. ˛ Zejdziemy do tej czarnej dziury i znajdziemy ja! ˛ A teraz oprzyj si˛e o mnie i trzymaj si˛e. Z Jairem wiszacym ˛ u jego boku, gnom zaczał ˛ powrotna˛ w˛edrówk˛e przez jaskini˛e w kierunku schodów, które ich tu przywiodły. Nad ziemia˛ kładł si˛e zmierzch i sło´nce znikło za kraw˛edzia˛ gór. Niewielkie smu˙zki gasnacego ˛ s´wiatła wpadały przez szczeliny w skale, łacz ˛ ac ˛ si˛e z półmrokiem, kiedy dwaj towarzysze, potykajac ˛ si˛e, wytrwale poda˙ ˛zali naprzód. Drgania nie ustawały, powolne i mocne, ponuro przypominajac ˛ im o uciekajacym ˛ czasie. Pył i odłamki skalne spadały na nich, tworzac ˛ g˛esta˛ mgł˛e unoszac ˛ a˛ si˛e w wieczornym powietrzu. Z oddali dobiegało ich głuche dudnienie, niczym grzmot nadciagaj ˛ acej ˛ burzy. Znowu byli na zewnatrz, ˛ wychodzac ˛ z ciemnej paszczy jaskini na skalny uskok biegnacy ˛ w dół do Croagh. Na wschodzie na aksamitnym niebie pojawił si˛e ju˙z ksi˛ez˙ yc i nieliczne gwiazdy. Na s´cianie urwiska kładły si˛e c˛etkowane cienie, zamykajac ˛ si˛e wokół ostatnich plam blednacego ˛ s´wiatła niczym plamy atramentu na czystej kartce papieru. Pomi˛edzy cieniem i resztka˛ s´wiatła le˙zał Garet Jax. Jair i Slanter, oszołomieni, podeszli bli˙zej. Mistrz Broni le˙zał na skałach, a jego ciało było poszarpane i skrwawione. W dłoni ciagle ˛ s´ciskał waski ˛ miecz. Oczy miał zamkni˛ete, jak gdyby spał. Slanter uklakł ˛ przy nim z wyrazem niepewno´sci na twarzy. — Czy on nie z˙ yje? — wyszeptał Jair, z trudem zmuszajac ˛ si˛e do wypowiedzenia tych słów. Gnom pochylił si˛e ni˙zej, a potem cofnał ˛ i powoli pokiwał głowa.˛ 374

— Tak, chłopcze, nie z˙ yje. W ko´ncu znalazł co´s, co było w stanie go zabi´c. Kogo´s równie szybkiego, jak on sam. — W jego głosie brzmiało niedowierzanie i z˙ al. — Szukał tego wystarczajaco ˛ długo i wytrwale, prawda? Jair nie odpowiedział. My´slał o czasach, kiedy Mistrz Broni uratował mu z˙ ycie, ocalił, kiedy nikt inny nie był w stanie tego uczyni´c. Garet Jax — jego obro´nca. Zapłakałby, gdyby mógł, ale zabrakło mu ju˙z łez. Slanter wstał i patrzył na nieruchome ciało. — Zawsze zastanawiałem si˛e, co go w ko´ncu zabije — mruknał ˛ gnom. — Domy´slałem si˛e, z˙ e musi to by´c co´s stworzone przez czarna˛ magi˛e. To nie mogło by´c nic z tego s´wiata. Nie dla niego. — Odwrócił si˛e i rozejrzał wokół z l˛ekiem. — Ciekawe, co si˛e stało z tym czerwonym stworem. Kolejne dr˙zenie wstrzasn˛ ˛ eło górami i dudnienie przetoczyło si˛e przez dolin˛e. Jair prawie go nie słyszał. — Pokonał go, Slanterze. Garet Jax go pokonał. A kiedy Ildatch znikn˛eła, czarna magia zabrała go z powrotem. — To chyba mo˙zliwe. — Tak si˛e stało. To była bitwa, na która˛ czekał całe z˙ ycie. Znaczyła dla niego wszystko. Nie mógłby jej przegra´c. Gnom spojrzał na niego ostro. — Nie mo˙zesz mie´c takiej pewno´sci, chłopcze. Nie wiesz, czy dorównywał temu stworzeniu. — Wiem, Slanterze. — Jair skinał ˛ głowa.˛ — Wiem. Nie było dla´n równego przeciwnika. Był najlepszy. Przez długa˛ chwil˛e trwała cisza. Potem gnom tak˙ze skinał ˛ głowa.˛ — Tak, my´sl˛e, z˙ e był najlepszy. Kolejna fala drga´n wstrzasn˛ ˛ eła górami, odbijajac ˛ si˛e gł˛ebokim echem od skał. Slanter chwycił Jaira za rami˛e i odwrócił łagodnie. — Nie mo˙zemy tu zosta´c, chłopcze. Musimy szybko znale´zc´ twoja˛ siostr˛e. Jair popatrzył raz jeszcze na martwe ciało Mistrza Broni i odwrócił wzrok. ˙ — Zegnaj, Garecie Jax — wyszeptał. Gnom i chłopiec pospieszyli do Croagh i zacz˛eli schodzi´c. *

*

*

Brin biegła przez mrok i osnuta˛ mgła˛ g˛estwin˛e Maelmord. W ko´ncu wydostała si˛e z wie˙zy Ildatch. Gł˛ebokie dr˙zenie wstrzasało ˛ podło˙zem doliny niczym dreszcze marszczace ˛ szczyty. Czarna magia odeszła z krainy, a bez niej Maelmord nie mógł przetrwa´c. Jego wznoszacy ˛ si˛e i opadajacy ˛ oddech i syk powoli ucichły. Gdzie ja jestem? zastanawiała si˛e goraczkowo ˛ Brin, próbujac ˛ przebi´c wzrokiem otaczajace ˛ ja˛ cienie. Co si˛e stało z Croagh? 375

Wiedziała, z˙ e zabładziła ˛ od momentu, kiedy uciekła z wie˙zy. Nad dolina˛ zapadała noc, a ona znajdowała si˛e w s´rodku cmentarzyska, gdzie wszystkie kierunki wygladały ˛ tak samo i nie wida´c było z˙ adnej s´cie˙zki. Poprzez sie´c konarów i winoro´sli nad swoja˛ głowa˛ widziała rabek ˛ gór otaczajacych ˛ dolin˛e, ale pasmo Croagh le˙zało spowite ciemno´scia˛ poza ich zasłona.˛ Maelmord stał si˛e niemo˙zliwym do przej´scia labiryntem, a ona była w nim uwi˛eziona. Była wyczerpana. Wszystkie siły pochłon˛eło długotrwałe u˙zycie pie´sni i długa podró˙z w głab ˛ Maelmord. Zabładziła ˛ i magia ju˙z nie wskazywała jej drogi. Wsz˛edzie wokół niej dr˙zenie wstrzasało ˛ dolina,˛ ostrzegajac ˛ o zniszczeniu Maelmord i wszystkiego, co si˛e w nim znajduje. Tylko jej duch pozostał silny i to on wła´snie kazał jej i´sc´ i szuka´c drogi ucieczki. Nagle grunt przera˙zajaco ˛ gwałtownie urwał si˛e pod jej stopami. Brin potkn˛eła si˛e i omal nie wpadła w rozpadlin˛e. Maelmord rozpadał si˛e, kruszył pod nia.˛ Wiedziała, z˙ e mo˙ze ja˛ unie´sc´ ze soba.˛ Zatrzymała si˛e, chwytajac ˛ oddech. Nie było sensu i´sc´ dalej. Biegła bez celu, na o´slep, nie obierajac ˛ z˙ adnego konkretnego kierunku. Nawet magia pie´sni, która˛ tak si˛e szczyciła, nie zdoła jej teraz uratowa´c. Dlaczego Jair ja˛ porzucił? Dlaczego odszedł? Ogarn˛eło ja˛ straszliwe poczucie zdrady i rozpacz — rozpacz i bezsensowna zło´sc´ . Zwalczyła jednak te uczucia, wiedzac, ˛ z˙ e nie maja˛ sensu i sa˛ niesprawiedliwe. Jair nie zostawiłby jej, gdyby nie musiał. Cokolwiek sprowadziło go do niej, zabrało go z powrotem. Lub te˙z nie był to Jair i to, co czuła i widziała, nie było realne. By´c mo˙ze wszystko przy´sniło si˛e jej tylko w napadzie szale´nstwa. . . — Jair! — krzykn˛eła. Echo jej głosu przedarło si˛e przez dudnienie ziemi i zamarło. Grunt ciagle ˛ zapadał si˛e pod nia.˛ Z wyrazem zdecydowania i uporu na twarzy odwróciła si˛e i poszła przed siebie. Nie biegła ju˙z. Była zbyt zm˛eczona. Jej s´niada twarz st˛ez˙ ała w determinacji. Odsun˛eła od siebie wszystkie my´sli, skupiajac ˛ cała˛ uwag˛e na kolejnych krokach. Nie podda si˛e. B˛edzie szła dalej. Kiedy ju˙z nie b˛edzie mogła i´sc´ , poczołga si˛e, ale nie podda si˛e. Nagle z g˛estwiny oderwał si˛e ogromny, szczupły cie´n. Zbli˙zył si˛e do niej i krzykn˛eła ze strachu. Ogromna, wasata ˛ twarz otarła si˛e o jej ciało i l´sniace, ˛ bł˛ekitne oczy mrugn˛eły na powitanie. To był Szept! Upadła przy bagiennym kocie z niedowierzaniem i wdzi˛eczno´scia,˛ płaczac ˛ otwarcie i otaczajac ˛ ramionami kosmata˛ szyj˛e. Szept przyszedł po nia! ˛ Bagienny kot zawrócił i natychmiast ruszył z powrotem, ciagn ˛ ac ˛ za soba˛ Brin. Wczepiła si˛e jedna˛ dłonia˛ w grzyw˛e na karku zwierz˛ecia i kulejac, ˛ biegła za nim. Przemykali si˛e przez labirynt umierajacej ˛ d˙zungli. Wokół nich narastało dudnienie, a ziemia˛ targały wstrzasy. ˛ Przegniłe gał˛ezie trzaskały i spadały obok nich. Ze

376

szczelin powstałych w twardej ziemi tryskały gejzery cuchnacej ˛ zgnilizna˛ pary. Ogromne głazy odrywały si˛e od zbocza i toczyły przez ciemno´sci. Mimo wszystko zdołali jako´s dotrze´c do Croagh. Jego w˛ez˙ owe sploty wynurzyły si˛e nagle z mroku, unoszac ˛ si˛e z podło˙za doliny prosto w noc. Ogromny kot wskoczył na most. Brin szła o krok za nim. Dziewczyna gramoliła si˛e w gór˛e na o´slep, stawiajac ˛ niepewne kroki, kiedy drgania nasiliły si˛e. Pot˛ez˙ ne wstrzasy ˛ zakołysały Croagh, nast˛epujac ˛ szybko jeden po drugim. Brin upadła na kolana. Kamie´n zaczynał si˛e pod nia˛ kruszy´c i p˛eka´c. Cały fragment mostu zarwał si˛e i runał ˛ w dół do rowu. Jeszcze nie teraz! krzykn˛eła w duchu. Nie, zanim si˛e stad ˛ uwolni˛e! Gł˛eboki ryk Szepta uniósł si˛e ponad dudnieniem. Z całych sił starała si˛e i´sc´ za kotem. Pod nimi pot˛ez˙ ne drzewa łamały si˛e jak zapałki. Sło´nce schowało si˛e za horyzontem i zgasł ostatni promyk bladego s´wiatła. Cała˛ krain˛e okrył cie´n. Potem ujrzała przed soba˛ skalny uskok i chwiejnym krokiem weszła na´n, krzyczac ˛ co´s do ciemnych postaci, które ja˛ otoczyły. Czyje´s ramiona wyciagn˛ ˛ eły si˛e do niej i pomogły jej zej´sc´ z potrzaskanych schodów, odciagaj ˛ ac ˛ jak najdalej od przepa´sci. Kimber s´ciskała ja˛ i całowała, a jej twarzyczka małego chochlika promieniała szcz˛es´ciem. Oczy miała pełne łez. Coglin mamrotał co´s i gderał, wycierajac ˛ policzki Brin wilgotna˛ szmatka.˛ Był te˙z Ron. Jego szczupła, opalona twarz była wymizerowana i posiniaczona, ale szare oczy płon˛eły miło´scia.˛ Otoczył ja˛ ramionami, szepczac ˛ jej imi˛e, i przytulił. Wtedy dopiero poczuła, z˙ e jest bezpieczna. Jair i Slanter natkn˛eli si˛e na nich zaledwie chwil˛e pó´zniej, schodzac ˛ z Croagh od Niebia´nskiej Studni w rozpaczliwym poszukiwaniu Brin. Zdumione okrzyki ulgi napełniły powietrze. Potem Brin i Jair przytulili si˛e do siebie raz jeszcze. — To ty przyszedłe´s do mnie w Maelmord — wyszeptała Brin, gładzac ˛ włosy brata. U´smiechała si˛e poprzez łzy. — Uratowałe´s mnie, Jairze. Jair przytulił ja˛ na powrót, aby ukry´c zmieszanie. Ron podszedł i przytulił ich oboje. — Na kocia˛ dusz˛e, tygrysie, miałe´s zosta´c w Vale! Czy nigdy nie robisz tego, co ci ka˙za? ˛ Slanter trzymał si˛e ostro˙znie z tyłu, obserwujac ˛ ich wszystkich podejrzliwie. Wodził wzrokiem od s´ciskajacej ˛ si˛e nieustannie i całujacej ˛ trójki do patykowatego starucha, le´snej dziewczyny i ogromnego kota, który rozciagn ˛ ał ˛ si˛e przy nich. — Najdziwniejsza banda, jaka˛ kiedykolwiek widziałem — mruknał ˛ pod nosem. Potem dudnienie podło˙za doliny przetoczyło si˛e przez góry jak grzmot, a wstrzasy ˛ rozdarły Croagh, który runał ˛ do rowu i zniknał. ˛ Kompania zebrana na skalnym uskoku podbiegła na skraj przepa´sci i zerkn˛eła w mrok. Ciemno´sc´ rozpraszało jedynie s´wiatło gwiazd i ksi˛ez˙ yca. Maelmord zaczał ˛ zapada´c si˛e w falujace ˛ cienie. Opadał w dół, w głab ˛ ziemi, jakby pochłaniany przez lotne piaski.

377

Ziemia, skały i umierajaca ˛ puszcza rozpadały si˛e i gin˛eły gdzie´s w dole. Cienie wydłu˙zyły si˛e i przybli˙zyły do siebie, a˙z w ko´ncu s´wiatło ksi˛ez˙ yca nie mogło ju˙z ukaza´c ani s´ladu tego, co było. W jednej chwili Maelmord zniknał ˛ na zawsze.

XLVII Nad kraina˛ zapanowała jesie´n i wsz˛edzie jej barwy l´sniły w słonecznym cieple. W puszczach Estlandii wstał jasny, chłodny dzie´n, a niebiosa miały barw˛e gł˛ebokiego bł˛ekitu. Tego ranka był przymrozek i roztopione plamy szronu wcia˙ ˛z widniały na trawie, stwardniałej ziemi i pokrytych mchem skałach, mieszajac ˛ si˛e z wodnym pyłem unoszacym ˛ si˛e z Chard. Brin przystan˛eła na skraju rzeki, aby zebra´c my´sli. Minał ˛ ju˙z tydzie´n, od kiedy mała grupka przyjaciół wyruszyła z Ravenshorn. Kiedy Ildatch została zniszczona, a czarna magia i wszystko, co stworzyła, znikn˛eło, gnomy strzegace ˛ Graymark uciekły w góry i do lasów Anaru — z powrotem do plemion, z których zostały porwane. W rozpadajacej ˛ si˛e, opuszczonej fortecy zostali tylko Brin, Jair i ich przyjaciele. Odnale´zli ciała Helta z Callahornu, karła Elba Forakera oraz ksi˛ecia elfów Edaina Elessedila i pochowali je. Jedynie Garet Jax pozostał tam, gdzie zginał, ˛ poniewa˙z wraz ze zniszczeniem Croagh odci˛ete zostały wszystkie przej´scia do Niebia´nskiej Studni. Jair zauwa˙zył z powaga,˛ z˙ e by´c mo˙ze wła´snie Mistrz Broni powinien spocza´ ˛c tam, gdzie nie ma dost˛epu z˙ aden s´miertelnik. Mo˙zliwe, z˙ e dla Gareta Jaxa nie było ró˙znicy pomi˛edzy z˙ yciem i s´miercia.˛ Tej nocy rozło˙zyli obóz w lesie poni˙zej Graymark, na południe od miejsca, gdzie przylegała do Ravenshorn. Tam Brin powiedziała innym o obietnicy zło˙zonej przez Allanona, z˙ e wróci do nich, kiedy Ildatch zostanie zniszczona. Teraz jej długa podró˙z do Maelmord dobiegła ko´nca i musi odnale´zc´ druida po raz ostatni. Istniały jeszcze pytania, na które chciała otrzyma´c odpowied´z. Tak wi˛ec wyruszyli wszyscy — jej brat Jair, Ron, Kimber, Coglin, bagienny kot Szept i nawet gnom Slanter. Podró˙zowali z nia˛ w dół Ravenshorn, okra˙ ˛zajac ˛ góry od południa, wzdłu˙z nieurodzajnego pustkowia Starych Bagnisk, przecinajac ˛ pasmo Toffer i wchodzac ˛ w głab ˛ lasów Darklin. Potem min˛eli dolin˛e Hearthstone i poda˙ ˛zyli z biegiem Chard, a˙z dotarli do małej kotlinki, gdzie Allanon stoczył swoja˛ ostatnia˛ bitw˛e. Zaj˛eło im to tydzie´n, a wieczorem siódmego dnia rozbili obóz na skraju kotlinki.

379

Teraz, w chłodzie wczesnego poranka, Brin stała, wpatrujac ˛ si˛e w nurt rzeki. Pozostali czekali cierpliwie w kotlince. Nie chciała, aby przyszli z nia˛ na brzeg rzeki. To było co´s, co musiała zrobi´c sama. Jak mam go wezwa´c? zastanawiała si˛e. Za´spiewa´c? Czy u˙zy´c magii pie´sni, aby wiedział, z˙ e tu jestem? A mo˙ze przyjdzie bez wezwania, wiedzac, ˛ z˙ e czekam. . . ? Jakby w odpowiedzi na te pytania wody Chard ucichły, a ich powierzchnia stała si˛e gładka jak szkło. Ucichł tak˙ze las wokół i nawet odległy szum wodospadu przygasł i zniknał. ˛ Woda zacz˛eła łagodnie wrze´c, marszczac ˛ si˛e i pieniac, ˛ jak ciecz mieszana w wielkim kotle. W porannym powietrzu uniósł si˛e pojedynczy, jasny i słodki d´zwi˛ek. Z gł˛ebi Chard wynurzył si˛e Allanon. Jego wysoka, szczupła posta´c była wyprostowana i odziana w czarne szaty. Przeszedł ciche wody rzeki, unoszac ˛ twarz w cieniu kaptura. Ciemne oczy patrzyły twardo i badawczo. Nie wygladał ˛ jak zjawa Bremena. Jego ciało nie było przezroczyste i nie unosiła si˛e wokół niego mgła, która spowijała cie´n jego ojca, ani nie otulał go s´miertelny całun. Brin pomy´slała nagle, z˙ e Allanon nigdy nie umarł. Podszedł bli˙zej i przystanał, ˛ zawieszony w powietrzu ponad wodami rzeki. — Allanon — wyszeptała. — Czekałem na ciebie, Brin Ohmsford — odpowiedział mi˛ekko. Przyjrzała mu si˛e bli˙zej, dostrzegajac ˛ teraz blade l´snienie wody poprzez ciemne szaty. Migotała leciutko i Brin wiedziała ju˙z, z˙ e druid naprawd˛e nie z˙ yje i stoi przed nia˛ jedynie jego cie´n. — Sko´nczone, Allanonie — odezwała si˛e i nagle poczuła, z˙ e trudno jej mówi´c. — Ildatch została zniszczona. Zakapturzona głowa pochyliła si˛e nieco. — Zniszczona przez moc magii elfów, ukształtowanej i ubarwionej pie´snia.˛ Ale równie˙z przez moc jeszcze wi˛eksza˛ — przez miło´sc´ , Brin. Miło´sc´ , która łaczy ˛ ciebie i brata. Kochał ci˛e zbyt mocno, aby przegra´c. Nawet je´sli przybył za pó´zno. — Tak, Allanonie. Przez miło´sc´ tak˙ze. — Ta, która ocala i niszczy. — Czarne oczy zw˛eziły si˛e. — Moc twojej magii stworzyła dwie twoje postacie i ujrzała´s, jak niszczaca ˛ mo˙ze to by´c siła. Pokusa jest straszliwa, a zachowanie równowagi trudne. Ostrzegałem ci˛e, ale moje ostrzez˙ enie nie wystarczyło. Zawiodłem ci˛e. Szybko pokr˛eciła głowa.˛ — To nie ty mnie zawiodłe´s. To ja sama. R˛eka druida uniosła si˛e spod szat i Brin odkryła, z˙ e mo˙ze przez nia˛ widzie´c. — Nie mam wiele czasu, wi˛ec posłuchaj mnie uwa˙znie, Brin. Nie pojmowałem wszystkiego, co powinienem był pojmowa´c z czarnej magii. Oszukiwałem sam siebie, tak jak powiedział ci Grimpond. Wiedziałem, z˙ e magia pie´sni mo˙ze

380

by´c tym, przed czym ostrzegał mnie ojciec — błogosławie´nstwem i przekle´nstwem — poniewa˙z jej posiadacz mo˙ze zarówno niszczy´c, jak i ocala´c. Ale ty masz rozum i serce i dlatego sadziłem, ˛ z˙ e nic ci nie zagra˙za, dopóki si˛e nimi kierujesz. Nie wziałem ˛ jednak pod uwag˛e prawdy o Ildatch i tego, z˙ e czarna magia mo˙ze przerosna´ ˛c nawet kogo´s stworzonego, z˙ eby nia˛ włada´c. Prawdziwym niebezpiecze´nstwem była zawsze ksi˛ega — unicestwiała wszystkich, którzy pragn˛eli posia´ ˛sc´ magi˛e, od czasów lorda Warlocka a˙z do Widm Mord. Wszyscy oni byli sługami Ildatch i nie była ona jedynie nieo˙zywionym zbiorem stronic, na których zapisano magiczna˛ wiedz˛e. Ona z˙ yła i była złem i pokusa˛ dla ka˙zdego, kto zapragnał ˛ jej mocy. — Allanon pochylił si˛e ni˙zej. Przez kraw˛edzie jego ciemnych szat prze´swiecało sło´nce, jak gdyby były wystrz˛epione. — Zawsze chciała, aby´s do niej przyszła, ale najpierw postanowiła ci˛e wypróbowa´c. Za ka˙zdym razem, kiedy u˙zywała´s magii pie´sni, pokusa posiadania magicznej mocy stawała si˛e coraz silniejsza. Zdawała´s sobie z tego spraw˛e, niemniej jednak nie potrafiła´s si˛e jej oprze´c. A mnie nie było, aby ci powiedzie´c, co si˛e dzieje. Kiedy zeszła´s do Maelmord, stała´s si˛e podobna do tych, którzy słu˙zyli ksi˛edze, i wierzyła´s, z˙ e tak by´c powinno. Ildatch pragn˛eła, z˙ eby´s w to wierzyła. Chciała, aby´s stała si˛e jej własnos´cia.˛ W porównaniu z toba˛ nawet pot˛ega Widm Mord była bez znaczenia. Oni nie zostali zrodzeni z magii, tak jak ty. W tobie Ildatch znalazłaby bro´n pot˛ez˙ niejsza˛ ni˙z jakakolwiek, która jej słu˙zyła. Pot˛ez˙ niejsza˛ nawet od lorda Warlocka. Brin wpatrywała si˛e w niego z niedowierzaniem. ˙ istnieja˛ wi˛e— A zatem powiedziała prawd˛e, mówiac, ˛ z˙ e czekała na mnie. Ze zy, które nas łacz ˛ a.˛ — Pokr˛etna˛ półprawd˛e — ostrzegł Allanon. — Twój duch tak si˛e do niej zbliz˙ ył, z˙ e potrafiła sprawi´c, aby´s w to uwierzyła. Potrafiła przekona´c ci˛e, z˙ e naprawd˛e jeste´s mrocznym dzieci˛eciem swoich własnych l˛eków. — Ale pie´sn´ tak˙ze to potrafiła. . . — Pie´sn´ potrafiła uczyni´c ci˛e. . . kimkolwiek. — Zawahała si˛e. — I nadal mo˙ze to zrobi´c? — Nadal. Zawsze. Brin patrzyła, jak posta´c druida zbli˙za si˛e do miejsca, gdzie stała. Przez chwil˛e pomy´slała, z˙ e wyciagnie ˛ dło´n i pociagnie ˛ ja˛ do siebie. Ale zamiast tego szczupła twarz uniosła si˛e i spojrzała poza nia.˛ — W Hadeshorn przepowiedziano moja˛ s´mier´c. Moje odej´scie z tego z˙ ycia zostało postanowione. Ale wraz ze zniszczeniem Ildatch musi te˙z zgina´ ˛c czarna magia. Koło czasu obraca si˛e i ten wiek ma si˛e ku ko´ncowi. Mój ojciec wreszcie jest wolny. Odszedł do pozostałych, którzy tak długo si˛e go wypierali. Nie jest ju˙z zwiazany ˛ ani ze mna,˛ ani swoim s´lubowaniem dla ras czterech krain. Okryta kapturem głowa pochyliła si˛e raz jeszcze do Brin. — A teraz ja te˙z odchodz˛e. Po mnie nie przyjdzie ju˙z z˙ aden druid. Ale ich przesłanie trwa teraz w tobie. 381

— Allanonie. . . — wyszeptała, potrzasaj ˛ ac ˛ głowa.˛ — Posłuchaj mnie, dziewcz˛e z Vale. Krew, która˛ naznaczyłem twoje czoło, i słowa, które wypowiedziałem, dokonały tego. Jeste´s spadkobierczynia˛ nadziei moich i mojego ojca. Nie obawiaj si˛e. Nie spotka ci˛e z tego powodu z˙ adna krzywda. Ostatnia magia mieszka teraz w tobie i twoim bracie, we krwi twojej rodziny. Tam te˙z pozostanie, bezpieczna i chroniona. Nie b˛edzie potrzebna w wieku, który nadchodzi, nie znajdzie si˛e dla niej zastosowanie. Inna nauka b˛edzie dla ras lepszym i prawdziwszym przewodnikiem. Ale uwa˙zaj. Nadejdzie czas, odległy, czas nienarodzonych jeszcze pokole´n Ohmsfordów, kiedy magia znowu b˛edzie potrzebna. Tak jak zawsze, koło czasu obróci si˛e raz jeszcze. Dzieci domu Shannary zostana˛ wezwane, aby ponie´sc´ dalej przesłanie, które ci dałem. Przechowuj je dla s´wiata na ten dzie´n. — Nie, Allanonie. Nie chc˛e tego. . . Ale jego dło´n uniosła si˛e w surowym ge´scie i uciszyła ja.˛ — To ju˙z postanowione, Brin Ohmsford. Tak jak mnie mój ojciec, tak ja wybrałem ciebie — dzieci˛e mego z˙ ycia. Patrzyła na niego z rozpacza,˛ nie mogac ˛ wydoby´c słowa. — Nie bój si˛e — wyszeptał. Zrezygnowana, skin˛eła głowa.˛ — Spróbuj˛e. Zaczał ˛ oddala´c si˛e od niej. Jego mroczna sylwetka bladła powoli w s´wietle sło´nca. — Odsu´n od siebie magi˛e, Brin. Nie u˙zywaj jej ju˙z, bo nie ma takiej potrzeby. Zosta´n w pokoju. — Allanon! — krzykn˛eła. Oddalał si˛e przez Chard, a woda łagodnie wirowała pod jego stopami. — Pami˛etaj o mnie — powiedział cicho. Zanurzył si˛e w rzece, ginac ˛ w jej srebrnych wodach, a˙z w ko´ncu zniknał. ˛ Chard zakołysała si˛e raz jeszcze. Brin wpatrywała si˛e w wod˛e, stojac ˛ na skraju rzeki. W oczach miała łzy. — Zawsze b˛ed˛e ci˛e pami˛eta´c — wyszeptała. Potem odwróciła si˛e i odeszła.

XLVIII Tak wi˛ec magia odeszła z czterech krain, a opowie´sci o druidach i warowni Paranor przeszły do legendy. Przez jaki´s czas wielu jeszcze twierdziło, z˙ e druidzi byli istotami z krwi i ko´sci, przemierzajacymi ˛ krainy jako s´miertelnicy i obro´ncy ras. Przez jaki´s czas nawet wielu utrzymywało, z˙ e magia istniała naprawd˛e i z˙ e pomi˛edzy dobrymi i złymi magami toczyły si˛e straszliwe bitwy. Nie trwało to jednak długo i wraz z upływem lat malała liczba tych, którzy dawali temu wiar˛e. W ko´ncu prawie nikt w to nie wierzył. Tego samego ranka, kiedy Allanon po raz ostatni zniknał ˛ ze s´wiata ludzi, grupka przyjaciół zacz˛eła si˛e z˙ egna´c. Obejmowali si˛e, pozdrawiali i wyruszali do swoich krain, a wokół nich trwały barwy i zapachy jesieni. — B˛edzie mi ci˛e brakowało, Brin Ohmsford — oznajmiła z powaga˛ Kimber, a jej twarzyczka małego chochlika miała stanowczy, rezolutny wyraz. — Dziadek te˙z b˛edzie za toba˛ t˛esknił, prawda, dziadku? Coglin szurał niespokojnie nogami obutymi w sandały i skinał ˛ głowa,˛ nie patrzac ˛ na dziewczyn˛e. — Pewnie troch˛e — przyznał burkliwie. — Ale na pewno nie b˛ed˛e płakał i nie umr˛e z rozpaczy. Na pewno nie. Oczywi´scie, prze˙zyli´smy troch˛e przygód, dziewczyno. B˛edzie mi tego brakowało. Paj˛eczaki, czarniawi i to wszystko. Niemal jak za dawnych czasów. . . — Przerwał, a Brin u´smiechn˛eła si˛e. — Ja te˙z b˛ed˛e za wami t˛eskniła. I za Szeptem. Zawdzi˛eczam mu z˙ ycie tak samo, jak wam. Gdyby nie odnalazł mnie wtedy w Maelmord. . . — Czuł, z˙ e jest potrzebny — o´swiadczyła stanowczo Kimber. — Nie zlekcewa˙zyłby twojego polecenia, gdyby tego nie poczuł. My´sl˛e, z˙ e łacz ˛ a˛ was szczególne wi˛ezy. Stworzyła´s je swoja˛ pie´snia.˛ — I niech ci nie przyjdzie do głowy przyje˙zd˙za´c do nas bez uprzedzenia. — Coglin przerwał nagle. — Albo dopóki ci˛e nie zaprosz˛e. Nie pakuj si˛e ludziom do domu bez zaproszenia! — Dziadku — westchn˛eła Kimber. — Odwiedzisz mnie? — zapytała Brin. Dziewczyna u´smiechn˛eła si˛e i spojrzała na dziadka.

383

— Mo˙ze którego´s dnia. Przez jaki´s czas zostan˛e z dziadkiem i Szeptem w Hearthstone. Długo mnie tam nie było i t˛eskni˛e za domem. Brin podeszła i przytuliła ja.˛ — Ja te˙z t˛eskni˛e za swoimi, Kimber. Ale pewnego dnia spotkamy si˛e znowu. — Zawsze b˛edziesz moja˛ przyjaciółka,˛ Brin. — Dziewczyna ukryła twarz na ramieniu Brin, a w oczach miała łzy. ˙ — A ty moja˛ — wyszeptała Brin. — Zegnaj Kimber. Dzi˛ekuj˛e. — Ron doła˛ czył si˛e do po˙zegna´n Brin, a potem odszedł i stanał ˛ przed Szeptem. Bagienny kot przysiadł na zadzie i z ciekawo´scia˛ przygladał ˛ si˛e góralowi, mrugajac ˛ okragłymi, ˛ bł˛ekitnymi oczami. — Myliłem si˛e co do ciebie, kocie — przyznał niech˛etnie chłopak i zawahał si˛e. — Prawdopodobnie nic to dla ciebie nie znaczy, ale znaczy co´s dla mnie. Mnie tak˙ze uratowałe´s z˙ ycie. — Stał przez chwil˛e, patrzac ˛ na kota, po czym zerknał ˛ ponuro na pozostałych. — Obiecałem sobie, z˙ e mu to powiem, je´sli wyprowadzi Brin z tego dołu, ale czuj˛e si˛e jak idiota, stojac ˛ tu i gadajac ˛ do niego. Na kocia.˛ . . na. . . Urwał. Szept ziewnał ˛ rozdzierajaco, ˛ pokazujac ˛ wszystkie z˛eby. Kilka jardów dalej Jair czuł si˛e podobnie, stojac ˛ przed Slanterem i usiłujac ˛ znale´zc´ odpowiednie słowa, aby wyrazi´c targajace ˛ nim emocje. — Słuchaj, chłopcze. — Gnom był odpychajacy ˛ i zniecierpliwiony. — Nie ˙ wysilaj si˛e za bardzo. Po prostu powiedz to: „Zegnaj”. No, powiedz. Ale Jair uparcie potrzasał ˛ głowa.˛ — Nie mog˛e, Slanter. To nie wystarczy. Byli´smy razem w ten czy inny sposób od poczatku. ˛ Dokładnie od czasu, kiedy wypróbowałem na tobie sztuczk˛e z w˛ez˙ ami i zamknałem ˛ ci˛e w tamtej skrzyni. — Prosz˛e, nie przypominaj mi o tym! — warknał ˛ gnom. — Tylko my zostali´smy, Slanter — próbował wyja´sni´c Jair, obronnym gestem składajac ˛ ramiona na piersi. — Przeszli´smy cała˛ drog˛e, ty, ja i reszta, ale tylko my zostali´smy. — Pokr˛ecił głowa.˛ — Tak wiele si˛e wydarzyło i nie mog˛e zako´nczy´c tego prostym „˙zegnaj”. Slanter westchnał. ˛ — Nie z˙ egnamy si˛e na zawsze, chłopcze. O co ci chodzi? My´slisz, z˙ e te˙z umr˛e? Zastanów si˛e! Wiem, jak o siebie zadba´c. Ju˙z ci to kiedy´s mówiłem, pami˛etasz? Nic mi si˛e nie stanie. I zało˙ze˛ si˛e o miesiac ˛ siedzenia w tej czarnej dziurze, z˙ e tobie te˙z nic nie b˛edzie! Jeste´s piekielnie sprytny! Mimo woli Jair u´smiechnał ˛ si˛e. — Z twojej strony to chyba komplement. — Wział ˛ gł˛eboki oddech. — Wracaj ze mna,˛ Slanter. Wró´c do Culhaven i opowiedz im, co si˛e wydarzyło. Powinni to usłysze´c od ciebie. — Nie, chłopcze. — Gnom pochylił kanciasta˛ twarz i powoli pokr˛ecił głowa.˛ — Ju˙z tam nie pójd˛e. Gnomy nie b˛eda˛ mile widziane w Dolnym Anarze jesz384

cze przez wiele lat, bez wzgl˛edu na wszystko. Nie, ruszam teraz na pogranicze, nareszcie. Jair skinał ˛ głowa˛ i zapadła niezr˛eczna cisza. — A zatem z˙ egnaj, Slanter. Do nast˛epnego spotkania. — Podszedł i objał ˛ gnoma. Slanter zawahał si˛e, po czym poklepał go szorstko po ramieniu. — Nie było tak z´ le, co, chłopcze? Tak czy inaczej du˙zo czasu min˛eło, zanim wyruszył w swoja˛ drog˛e. Jaki´s tydzie´n pó´zniej Brin, Jair i Ron przybyli do Shady Vale weszli na kocie łby wiodace ˛ do drzwi domostwa Ohmsfordów. Było pó´zne popołudnie i sło´nce znikn˛eło ju˙z za górami, zostawiajac ˛ okryty cieniem i półmrokiem las. Od rozrzuconych wokół domów niosły si˛e głosy, unoszone jesienna˛ bryza,˛ i szumiały trawy. Przed nimi w oknach domu paliło si˛e ju˙z s´wiatło, rozpraszajac ˛ wieczorny mrok. — Brin, jak zamierzasz to wszystko wyja´sni´c? — zapytał Jair, chyba ju˙z po raz setny. Przeszli obok kwitnacej ˛ s´liwy, teraz ju˙z pozbawionej li´sci, kiedy nagle otworzyły si˛e frontowe drzwi i wybiegła z nich Eretria. — Wil, wrócili! — zawołała przez rami˛e i pospieszyła u´sciska´c swoje dzieci i Rona. Chwil˛e pó´zniej pojawił si˛e Wil Ohmsford. Ucałował Brin i Jaira, a Rona obdarzył ciepłym u´sciskiem dłoni. — Wygladasz ˛ na zm˛eczona,˛ Brin — zauwa˙zył cicho. — Czy nie mogli´scie spa´c podczas pobytu w Leah? Brin i Jair wymienili szybkie spojrzenia, a Ron u´smiechnał ˛ si˛e łagodnie i zaczał ˛ wpatrywa´c si˛e w ziemi˛e. — Jak twoja podró˙z na południe, ojcze. — Jair szybko zmienił temat. — Na szcz˛es´cie zdołali´smy pomóc wielu ludziom. — Wil Ohmsford badawczo przyjrzał si˛e synowi. — Praca zatrzymała nas dłu˙zej, ni˙z zamierzali´smy, inaczej przyjechaliby´smy po was do Leah. Wrócili´smy dopiero zeszłej nocy. Brin i Ron znowu wymienili spojrzenia, ale tym razem Wil zauwa˙zył to natychmiast. — Czy które´s z was zechce mi wyja´sni´c, kim był ten stary człowiek, którego przysłali´scie z wiadomo´scia? ˛ Brin wytrzeszczyła oczy. — Jaki stary człowiek? — Starzec z wiadomo´scia,˛ Brin. — Jair zmarszczył brwi. — Z jaka˛ wiadomo´scia? ˛ Eretria wyszła naprzód, a w jej ciemnych oczach malowało si˛e niezadowolenie.

385

— Dotarł do nas na południe od Kaypry. Był z Leah. Przekazał nam, z˙ e poszła´s w góry i nie b˛edzie ci˛e przez kilka tygodni, i z˙ eby´smy si˛e nie martwili. Twojemu ojcu i mnie wydało si˛e dziwne, z˙ e taki stary człowiek słu˙zy u ojca Rona za posła´nca, ale. . . — Brin! — wyszeptał Jair, a oczy miał okragłe ˛ jak spodki. — Kogo´s mi przypominał. — Wił zadumał si˛e nagle. — Wydawało mi si˛e, z˙ e skad´ ˛ s go znam. — Brin, ja nie wysyłałem z˙ adnej. . . — zaczał ˛ Jair i urwał nagle. Wszyscy patrzyli na niego. — Poczekajcie. . . poczekajcie tutaj. . . tylko przez chwil˛e — wymamrotał niewyra´znie. — Zaraz wracam! Rzucił si˛e do domu i przez frontowy pokój wpadł do kuchni. Podszedł natychmiast do paleniska, tam gdzie łaczyło ˛ si˛e z półkami, i si˛egnał ˛ do trzeciej z nich. Wyjał ˛ obluzowany kamie´n i si˛egnał ˛ do s´rodka. Jego palce zacisn˛eły si˛e na Kamieniach Elfów i znajomej skórzanej sakiewce. Przez chwil˛e stał oszołomiony. Potem, s´ciskajac ˛ w dłoni Kamienie, wyszedł przed dom, gdzie czekali na kamiennej s´cie˙zce pozostali. Z u´smiechem wyciagn ˛ ał ˛ przed siebie woreczek i ukazał jego zawarto´sc´ zdumionej Brin i Ronowi. Przez dłu˙zsza˛ chwil˛e wszyscy patrzyli na siebie w milczeniu. Potem Brin uj˛eła pod rami˛e Eretri˛e i Wila. — Matko, ojcze. My´sl˛e, z˙ e lepiej b˛edzie, jak wejdziemy do s´rodka i usiadzie˛ my na chwil˛e. — U´smiechn˛eła si˛e. — Jair i ja mamy wam co´s do powiedzenia.