Photoshop Elements 10. Perfekcyjna edycja zdjęć ze Scottem Kelbym [PDF]

Zitiervorschau

Podziękowania (Scott)

P

odziękowania zawarte w każdej swojej książce niezmiennie zaczynam od uścisków dla mojej cudownej żony, Kalebry — bez niej nie byłbym w stanie dokonać absolutnie niczego. Kalebra to niezwykła kobieta, która jest dla mnie inspiracją i sensem życia, a jedyną rzeczą piękniejszą od jej powierzchowności jest jej wnętrze. Nikt z moich przyjaciół nie ma wątpliwości, że to właśnie dzięki niej od 22 lat jestem najszczęśliwszym człowiekiem na tej planecie. Kochanie, dziękuję Ci za to, że powiedziałaś „tak”! Dziękuję mojemu wspaniałemu synowi, Jordanowi, i najcudowniejszej małej dziewczynce, Kirze, za radość i szczęście, które dzięki nim stały się moim udziałem. Chciałbym też gorąco podziękować swojemu starszemu bratu, Jeffowi, który zawsze był dla mnie wzorem do naśladowania. Specjalne podziękowania składam na ręce mojego dobrego przyjaciela, Matta Kloskowskiego. Jestem szczęśliwy, że mogę gościć Cię na stronach tej książki, i niezmiernie wdzięczny za to, że dzięki Twojej pracy i umiejętnościom jest to z pewnością jej najlepsze wydanie, jakie dotychczas zostało opracowane. W imieniu całej firmy chciałbym powiedzieć, że jesteśmy dumni z Twojej obecności w zespole, w swoim własnym zaś — iż bardzo się cieszę, że jesteś jednym z moich najlepszych przyjaciół! Chciałbym podziękować całemu zespołowi Kelby Media Group; ludziom, których profesjonalizm, zaangażowanie i umiejętność współpracy podczas realizacji wyznaczonych celów chyba nigdy nie przestanie mnie pozytywnie zaskakiwać. Przede wszystkim chciałbym podziękować mojemu przyjacielowi Feliksowi Nelsonowi, mojej „osobistej” redaktor Kim Doty i fantastycznej specjalistce od spraw technicznych, Cindy Snyder, za sprawdzenie i dopięcie na ostatni guzik każdego szczegółu. Dziękuję Dave’owi Kim Gabriel za trzymanie ręki na pulsie, by wszystko było gotowe na czas, i fenomenalnej projektantce Jessice Maldonado za elegancką i gustowną oprawę naszej pracy. Dziękuję mojemu wiernemu druhowi, niestrudzonemu Dave’owi Moserowi, wiecznemu perfekcjoniście, który podnosi sobie i nam wszystkim poprzeczkę z każdym zrealizowanym projektem. Dziękuję przyjaciółce i wspólniczce, Jean A. Kendrze za… wszystko — po prostu. Specjalne podziękowania chciałbym przekazać swojej asystentce, Kathy Siler, za umiejętność opanowania i prowadzenia niezliczonych, różnych spraw jednocześnie. To właśnie dzięki niej mam czas, który mogę poświęcić na pisanie książek. Dziękuję wydawcy Nancy Aldrich-Ruenzel, redaktorowi „D-Tedowi”, czyli Tedowi Waittowi, specjalistom od marketingu — Scottowi Cowlinowi oraz Sarze Jane Todd — i całemu zespołowi znakomitych specjalistów z wydawnictwa Peachpit Press. To zaszczyt pracować z ludźmi, którzy za cel swego życia wybrali tworzenie i wydawanie wspaniałych książek.

Chciałbym też podziękować wszystkim znakomitym fotografikom i mistrzom Photoshopa, od których niejednego się nauczyłem przez te wszystkie lata; wśród nich chciałbym wymienić przede wszystkim Jima DiVitale’a i Kevina Amesa (którzy pomogli mi opracować koncepcję pierwszego wydania tej książki), a także Joego McNally’ego, Jacka Davisa, Deke’a McClellanda, Bena Willmore’a, Julieanne Kost, Moose’a Petersona, Vincenta Versace’a, Douga Gornicka, Billa Fortneya, Manuala Obordo, Dana Margulisa, Helene Glassman, Eddiego Tappa, Davida Zisera, Petera Bauera, Joego Glyda, Russella Prestona Browna, Berta Monroya i Calvina Hollywooda. Dziękuję przyjaciołom z firmy Adobe Systems: Terry’emu Whiteowi, Cari Gushiken, Johnowi Nackowi, Mali Sharmie, Sharon Doherty i Markowi Dahmowi. Dziękuję swoim mentorom, wśród których pragnę wymienić Johna Gradena, Jacka Lee, Dave Galesa, Judy Farmer i Douglasa Poole’a, których wiedza i pomoc była dla mnie niezmiernie istotna. Przede wszystkim jednak najgłębsze podziękowania należą się Panu Jezusowi Chrystusowi za to, że pozwolił mi odnaleźć miłość mojego życia i dał mi wspaniałego syna oraz cudowną córkę; za to, że mogę żyć i pracować, robiąc to, co naprawdę kocham; za bycie przy mnie zawsze, gdy Go potrzebuję, za obdarzenie mnie wspaniałym życiem, które szczerze kocham, i za ciepłą, oddaną rodzinę, z którą mogę dzielić moje radości.

4

Podziękowania

Podziękowania (Matt)

T

a książka nigdy by nie powstała, gdyby nie pomoc wielu różnych osób. Dziękowanie im i wyrażanie uznania dla ich zasług przed tysiącami Czytelników to jedno z moich ulubionych zajęć podczas pisania. Żeby nie przedłużać, dziękuję… Mojej żonie, Dianie. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką od dwunastu lat; wspólnie przeżywamy przygodę życia, obserwując, jak powiększa się nasza rodzina. To cudowne, że niezależnie od tego, co przyniósł dzień, zawsze witasz mnie z uśmiechem na twarzy. Nie umiem wyrazić słowami swojego szczęścia i wdzięczności za to, że jesteś fantastyczną mamą dla naszych dzieci i najwspanialszą partnerką życiową, jaką mężczyzna mógłby sobie wymarzyć. Mojemu starszemu synowi, Ryanowi. Fascynuje mnie Twoja ciekawość świata. Uwielbiam nasze wspólne nocne rozmowy. A choć zawsze jakoś udaje Ci się mnie wykończyć celnym pociskiem z granatnika, zawsze dobrze się bawię podczas grania na Xboksie 360. Nawiasem mówiąc, chyba zabronię Ci dalszego grania, dopóki sam nie podciągnę trochę formy… Mojemu młodszemu synowi, Justinowi. Nie mam wątpliwości, że któregoś dnia staniesz się prawdziwą duszą towarzystwa: zawsze potrafisz mnie rozśmieszyć, i to niezależnie od tego, co zaprząta moje myśli. Nieodmiennie bawi mnie też komunikat, wygłaszany z całą powagą ośmioletniego głosu: „Poznaj mojego małego kolegę!”, gdy w jakiejś grze wideo leci w moją stronę dobrze wymierzony pocisk z RPG. Mojej rodzinie (Mamie, Tacie, Edowi, Kerry’emu, Kristine i Scottowi). Dziękuję Wam za to, że zapewniliście mi naprawdę fantastyczny start w życiu i zawsze zachęcaliście mnie do poszukiwania własnych dróg. Scottowi Kelby’emu. Móc umieścić swoje nazwisko obok Twojego na okładce tej książki to dla mnie prawdziwy zaszczyt, lecz jeszcze większym zaszczytem i przywilejem jest bycie Twoim przyjacielem. Nigdy nie spotkałem kogoś, kto byłby równie jak Ty skłonny do dzielenia się swoimi pomysłami i sukcesami i równie gorąco zachęcał przyjaciół do realizacji planów. Stałeś się dla mnie źródłem inspiracji i wzorem do naśladowania, lecz poza wszystkim… po prostu znakomitym kumplem. Dzięki, stary! Jessice Maldonado, projektantce, dzięki której ta książka wygląda tak rewelacyjnie. Dzięki, Jess! Moim dwóm najwspanialszym redaktorkom — Cindy Snyder i Kim Doty. Dzięki Waszemu poświęceniu i pracy, którą wkładacie w dopieszczanie szczegółów, ja mogę skupić się na pisaniu i opracowywaniu rozmaitych sztuczek i technik (czyli na tym, co uwielbiam robić!). Nie potrafię wyrazić słowami tego, jak wiele Wam zawdzięczam i jak marnie wyglądałby mój los, gdyby nie Wasza pomoc. Dzięki! Dave’owi Moserowi, mojemu szefowi i koledze. Twoje wskazówki i porady (choć niekiedy wyrażasz je w prostych, żołnierskich słowach!) są dla mnie nieocenione. Mobilizują mnie do pracy i bawią jednocześnie, a są to dwie rzeczy, które bardzo cenię. Dziękuję za to, że każdego dnia motywujesz mnie do tego, bym był jeszcze lepszy. Coreyowi Barkerowi, Rafaelowi (RC) Concepcionowi oraz Petemu Collinsowi. Jesteście skarbnicą pomysłów i wspaniałymi przyjaciółmi. Po prostu rządzicie! Bobowi Gagerowi (menedżerowi programu Elements) oraz Sharon Doherty z firmy Adobe. Dziękuję, że zechcieliście poświęcić swój cenny czas na (bardzo przystępne!) przedstawienie możliwości, jakie daje nowa wersja programu.Zapoznanie się z nowościami z Waszej perspektywy było dla mnie bezcenne, podobnie jak możliwość zajrzenia za kulisy pracy całego zespołu, dzięki któremu program Elements staje się z roku na rok coraz lepszy. Wszystkim przyjaciołom z wydawnictwa Peachpit Press: Tedowi Waittowi, Scottowi Cowlinowi, Gary’emu Prince’owi i Sarze Jane Todd. To dzięki Wam, Waszej pracy i umiejętnościom mogę robić to, co kocham. Wszystkim Czytelnikom — bez Was nie byłoby także moich książek. Dziękuję za Wasze e-maile, porady i telefony, dziękuję za spotkania podczas wykładów i ćwiczeń. To dzięki Wam moja praca ma sens.

Podziękowania

5

Inne książki Scotta Kelby’ego Sekrety cyfrowej ciemni Scotta Kelby'ego. Edycja i obróbka zdjęć w programie Adobe Photoshop Lightroom 3 System 7 punktów Scotta Kelby’ego. Kluczowe techniki, które dzielą przeciętne zdjęcie od prawdziwej fotografii Sekrety mistrza fotografii cyfrowej (tomy 1, 2 i 3) Oświetlenie portretowe. Warsztaty ze Scottem Kelbym Profesjonalne ujęcia portretowe. Techniki retuszowania zdjęć według Scotta Kelby'ego Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć Photoshop. Księga kanałów obrazu Photoshop. Skuteczne rozwiązania Co potrafi Twój iPhone? Mac OS X Tiger. Skuteczne rozwiązania Getting Started with Your Mac and Mac OS X Tiger

Inne książki Matta Kloskowskiego Fotomontaż w Photoshopie. Sekrety doskonałego wyboru i łączenia obrazów cyfrowych Warstwy. Wykorzystaj najpotężniejsze narzędzie Photoshopa The Photoshop Elements 5 Restoration & Retouching Book Photoshop CS2 Speed Clinic Windows Vista PL. Zabawa z multimediami Illustrator CS2 Killer Tips

6

Inne książki autorów

O autorach Scott jest redaktorem naczelnym, wydawcą i współzałożycielem magazynu „Photoshop User”, a także współautorem cotygodniowych audycji Photoshop User TV oraz The Grid (programu dla fotografów oraz użytkowników Photoshopa). Scott jest przewodniczącym i współzałożycielem stowarzyszenia NAPP (National Association of Photoshop Professionals), skupiającego użytkowników programu Adobe® Photoshop®, oraz prezesem firmy Kelby Media Group, Inc., będącej domem wydawniczym i pełniącej jednocześnie rolę centrum edukacyjnego.

SCOTT KELBY

Scott jest też fotografikiem, projektantem i wielokrotnie nagradzanym autorem ponad 50 bestsellerowych publikacji, wśród których należy wymienić takie książki, jak: Sekrety mistrza fotografii cyfrowej (tomy 1, 2 i 3), Sekrety cyfrowej ciemni Scotta Kelby’ego, Photoshop. Księga kanałów obrazu, System 7 punktów Scotta Kelby’ego, czy popularną serię Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć. Pierwsze wydanie książki Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć jest najlepiej sprzedającą się książką wszech czasów, poświęconą fotografii cyfrowej. W 2010 roku Scott był najbardziej poczytnym autorem książek poświęconych fotografii. W latach 2004 – 2009 miał zaszczyt być najpoczytniejszym autorem książek o tematyce komputerowej i technicznej we wszystkich kategoriach. Jego książki tłumaczone były na wiele języków, w tym chiński, rosyjski, hiszpański, koreański, polski, tajwański, francuski, niemiecki, włoski, japoński, holenderski, szwedzki, turecki i portugalski. Scott został też nagrodzony prestiżową nagrodą imienia Benjamina Franklina. Scott jest dyrektorem warsztatów Adobe Photoshop Seminar Tour oraz dyrektorem technicznym przy konwencie Photoshop World Conference & Expo. Często występuje też w filmach instruktażowych, publikowanych na płytach DVD oraz w kursach online. Od 1993 roku Scott Kelby prowadzi szkolenia z fotografii i Photoshopa. Więcej informacji na temat Scotta znajdziesz na jego blogu pod adresem http://www.scottkelby.com.

MATT KLOSKOWSKI

Matt Kloskowski jest autorem bestsellerowych książek i pełnoetatowym specjalistą od Photoshopa w organizacji NAPP (ang. National Association of Photoshop Professionals). Jego książki, filmy i wykłady pozwoliły wielu osobom uprościć i przyspieszyć pracę nad edycją zdjęć i obrazów cyfrowych. Prócz pisania Matt prowadzi cykliczne wykłady poświęcone Photoshopowi i fotografii cyfrowej, gromadzące co roku tysiące słuchaczy. Matt Kloskowski współtworzy cenione, cykliczne programy Photoshop User TV oraz The Grid, poświęcone fotografii, Photoshopowi i innym zagadnieniom z branży (foto)graficznej. Ponadto Matt jest autorem cyklicznego podcastu oraz bloga Adobe Photoshop Lightroom Killer Tips, w których publikuje wskazówki i techniki posługiwania się programem Lightroom. Płyty DVD z programami Matta, a także prowadzone przez niego kursy online znajdziesz na stronie internetowej http://www.kelbytraining.com. Pokaźna biblioteka jego cotygodniowych programów i artykułów publikowanych w czasopiśmie „Photoshop User” znajduje się też na stronie tego periodyku: http://www.photoshopuser.com.

O autorach

7

Spis treści ROZDZIAŁ 1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17

Chaos kontrolowany Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator Importowanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 Archiwizowanie zdjęć na płytach lub dysku twardym . . . . . . . . . . 22 Skanowanie i importowanie zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24 Automatyczny import zdjęć przy użyciu monitorowania folderów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 25 Zmiana wielkości miniatur . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Pełnoekranowy podgląd zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 27 Chronologiczne sortowanie zdjęć i wyświetlanie nazw plików . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 29 Zeskanowałeś zdjęcia? Nadaj im właściwą datę . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Wyszukiwanie zdjęć na podstawie miesiąca i roku ich wykonania. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31 Oznaczanie zdjęć przy użyciu słów kluczowych . . . . . . . . . . . . . . . . 32 Automatyczne znakowanie przy użyciu znaczników inteligentnych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35 Dodawanie słów kluczowych do wielu zdjęć jednocześnie . . . . . 37 Dodawanie wielu słów kluczowych do jednego zdjęcia . . . . . . . . 38 Znakowanie portretów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39 Udostępnianie słów kluczowych innym osobom. . . . . . . . . . . . . . . 42 Albumy, czyli jak ułożyć nieposłuszne zdjęcia. . . . . . . . . . . . . . . . . . 43 Automatyczne porządkowanie zdjęć przy użyciu albumów inteligentnych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 Tworzenie niestandardowych ikon dla słów kluczowych . . . . . . . 46 Usuwanie znaczników słów kluczowych lub albumów . . . . . . . . . 47 Podgląd metadanych zdjęcia (informacji EXIF) . . . . . . . . . . . . . . . . . 48 Dodawanie własnych informacji do fotografii. . . . . . . . . . . . . . . . . . 49 Wyszukiwanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 50 Wyszukiwanie duplikatów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 53 Wyszukiwanie zdjęć przy użyciu kalendarza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 55 Błyskawiczny pokaz slajdów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 57 Porównywanie zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 60 Tworzenie stosów, czyli wiosenne porządki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 Udostępnianie zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 64

8

Spis treści

ROZDZIAŁ 2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 69

Surowa spRAWiedliwość Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw Otwieranie zdjęć w formacie RAW, JPEG i TIFF w module Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 70 Tęsknisz za wyglądem zwykłych zdjęć JPEG? Wypróbuj działanie profilów Camera Raw! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 72 Podstawowe poprawki — balans bieli . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74 Podstawowe poprawki — ekspozycja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 78 Automatyczna korekcja zdjęć w module Camera Raw. . . . . . . . . . 84 Lekarstwo na kłopoty z niedoświetlonymi zdjęciami . . . . . . . . . . . 85 Akcentowanie (lub rozmywanie) detali przy użyciu suwaka Clarity (Przejrzystość) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87 Zwiększanie nasycenia barw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89 Kadrowanie i prostowanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 90 Edycja wielu zdjęć jednocześnie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 94 Zapisywanie fotografii RAW w formacie Digital Negative firmy Adobe . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96 Wyostrzanie w module Camera Raw. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 97 Redukcja szumu w module Camera Raw. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .102 Usuwanie efektu czerwonych oczu w module Camera Raw . . .103 Sztuczka ze zwiększaniem dynamiki tonalnej zdjęć . . . . . . . . . . .105 Konwersja zdjęć na skalę szarości w module Camera Raw . . . . .109

ROZDZIAŁ 3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 113

Piła Skalowanie i kadrowanie zdjęć Kadrowanie fotografii. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .114 Automatyczne kadrowanie do jednego z formatów standardowych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .118 Kadrowanie do określonych wymiarów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .120 Przycinanie zdjęcia do określonego kształtu . . . . . . . . . . . . . . . . . .123 Powiększanie obszaru roboczego za pomocą narzędzia Crop (Kadrowanie) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .126 Automatyczne kadrowanie „hurtowo” zeskanowanych zdjęć . .128 Prostowanie zdjęć przy użyciu narzędzia Straighten (Prostowanie) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .129 Skalowanie fotografii cyfrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .131 Problemy ze skalowaniem, czyli jak dotrzeć do niewidocznych uchwytów ramki przekształcenia . . . . . . . . .134 Zmniejszanie fotografii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .135 Automatyczne skalowanie i zapisywanie zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . .137 Skalowanie wybranych fragmentów zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .139

Spis treści

9

ROZDZIAŁ 4. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147

Jonasz widzi kolory Sekrety korekcji koloru Jedna uwaga, zanim cokolwiek skorygujesz!. . . . . . . . . . . . . . . . . .148 Zalety warstw korekcyjnych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .150 Błyskawiczna korekcja zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .154 Wyświetlanie histogramu uwzględniającego wykonane poprawki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .159 Korekcja kolorystyki fotografii cyfrowych . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .160 Niesamowita sztuczka Dave’a — znajdowanie neutralnej szarości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .168 Jak ułatwić sobie korygowanie portretów studyjnych? . . . . . . . .170 Korygowanie odcienia skóry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .172 Ocieplanie (bądź ochładzanie) kolorystyki zdjęcia . . . . . . . . . . . .175 Szybkie korygowanie wybranych fragmentów obrazu . . . . . . . .177 Udoskonalony sposób na konwersję kolorowego zdjęcia na skalę szarości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .180 Korekcja kolorystyki i kontrastu zdjęcia przy użyciu krzywych. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .185

ROZDZIAŁ 5. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 191

Drobne problemy Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami Jednoczesne zaznaczanie i korygowanie fragmentów zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .192 Usuwanie szumu cyfrowego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .197 Miejscowe rozjaśnianie i przyciemnianie zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . .199 Rozjaśnianie zbyt ciemnych fragmentów zdjęcia. . . . . . . . . . . . . .204 Przyciemnianie zdjęć, które są zbyt jasne . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .206 Gdy główny temat jest zbyt ciemny… . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .208 Automatyczna korekcja czerwonych oczu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .211 Natychmiastowe usuwanie efektu czerwonych oczu . . . . . . . . . .213 Korygowanie mankamentów wynikających z niedoskonałości obiektywu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .215 Sekretna sztuczka ułatwiająca retusz zdjęć grupowych w programie Elements. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .219 Łączenie kilku różnych wariantów ekspozycji („pseudo-HDR”) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .223

10

Spis treści

ROZDZIAŁ 6. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 231

Select Start Techniki zaznaczania Rysowanie kwadratowych, prostokątnych lub okrągłych zaznaczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .232 Zapisywanie zaznaczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .237 Rozmywanie ostrych krawędzi zaznaczeń . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .238 Zaznaczanie fragmentów o określonym kolorze . . . . . . . . . . . . . .240 Rysowanie zaznaczeń przy użyciu pędzla. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .242 Jak można ułatwić sobie tworzenie nieregularnych zaznaczeń? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .243 Rysowanie zaznaczeń przy użyciu narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .244 Wydzielanie obiektów lub osób z tła . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .246

ROZDZIAŁ 7. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 251

Tatuuj mnie Retuszowanie portretów Błyskawiczna korekcja koloru skóry . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .252 Potęga masek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .254 Usuwanie przebarwień i odblasków światła na skórze. . . . . . . . .259 Retuszowanie piegów i trądziku. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .261 Usuwanie ciemnych kręgów pod oczami . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .264 Usuwanie lub niwelowanie zmarszczek. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .266 Rozjaśnianie białek oczu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .268 Dodawanie oczom blasku. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .272 Wybielanie i rozjaśnianie zębów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .275 Retuszowanie zębów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .278 Najprostszy sposób na cyfrową operację nosa . . . . . . . . . . . . . . . .287 Przekształcanie grymasu w uśmiech. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .289 Odchudzanie i wysmuklanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .291 Zaawansowane wygładzanie skóry. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .294 Retuszowanie odbić i odblasków na okularach . . . . . . . . . . . . . . .303

Spis treści

11

ROZDZIAŁ 8. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 311

Atak klonów Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii Usuwanie niepożądanych obiektów. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .312 Usuwanie plamek i innych drobnych obiektów . . . . . . . . . . . . . . .316 Usuwanie niepożądanych obiektów za pomocą narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .318 Czarodziejski retusz z uwzględnieniem zawartości. . . . . . . . . . . .322 Automatyczne usuwanie niepożądanych obiektów, czyli jak pozbyć się intruza . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .326

ROZDZIAŁ 9. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 331

Efekty uboczne Efekty specjalne dla miłośników fotografii Efekty specjalne z automatu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .332 Tworzenie efektu w postaci stosu zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .333 Efekt Ortona. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .336 Korygowanie głębi ostrości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .340 Modny portret o zmniejszonym nasyceniu barw. . . . . . . . . . . . . .344 Sztuczka ze zwiększaniem kontrastu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .349 Kontrastowy efekt w stylu grunge w module Camera Raw . . . .354 Konwersja na czerń i biel. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .357 Zdjęcia panoramiczne — prościej już się nie da! . . . . . . . . . . . . . .359 Budowanie dramaturgii obrazu przy użyciu oświetlenia. . . . . . .362 Przyciemniane krawędzie, czyli efekt winiety . . . . . . . . . . . . . . . . .365 Zastosowanie koloru do podkreślenia wybranych elementów kompozycji. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .368 Wygląd w stylu retro. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .370 Dopasowywanie stylów zdjęć. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .376 Cuda na niebie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .380 Naśladowanie efektów filtra połówkowego. . . . . . . . . . . . . . . . . . .383 Efekt filtra typu skylight. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .387 Oswoić światło . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .389 Tworzenie fotomontaży . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .391 Trzy kroki do pięknego portretu à la Scott . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .395 Imitacja bichromii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .400 Naśladowanie ziarna kliszy filmowej . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .402

12

Spis treści

ROZDZIAŁ 10. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 405

Pod kątem ostrym Techniki wyostrzania Podstawy wyostrzania . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .406 Intensywne wyostrzanie obrazu. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .413 Wyostrzanie w trybie Luminosity (Jasność) . . . . . . . . . . . . . . . . . . .416 Wyostrzanie krawędzi . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .419 Zaawansowane wyostrzanie przy użyciu filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .422

ROZDZIAŁ 11. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 427

Fotografia Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku Konfigurowanie ustawień zarządzania kolorem. . . . . . . . . . . . . . .428 Kalibrowanie monitora . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .429 Jak uzyskać profesjonalne odbitki, zgodne z wyglądem zdjęcia na ekranie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .432 Drukowanie odbitek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .436 Mój proces edytowania zdjęć w programie Elements 10 . . . . . .441

SKOROWIDZ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 446

Spis treści

13

Garść pytań i błyskawicznych odpowiedzi, które

koniecznie powinieneś przeczytać Pytanie. Dlaczego powinienem koniecznie przeczytać te pytania i odpowiedzi? Odpowiedź. Ponieważ na tych dwóch krótkich stronach znajdziesz kilka ciekawych wskazówek, o których nie piszemy już w innych miejscach w książce (na przykład informację o tym, gdzie znaleźć przykładowe zdjęcia do realizacji ćwiczeń). Jeśli się z nimi nie zapoznasz, zapewne niejednokrotnie będziesz zastanawiał się na przykład nad tym, „dlaczego autorzy nie udostępnili tych ładnych zdjęć, które są pokazane w książce”. Przykładowe zdjęcia to jeszcze nie wszystko, o czym chcielibyśmy wspomnieć w tym krótkim wstępie. Został on napisany w taki sposób, byś mógł zaczerpnąć z lektury tej książki jak najwięcej korzyści. Jego przeczytanie zajmie Ci najwyżej dwie minuty, nie ociągaj się więc! P. Czy to pierwsza Twoja wspólna książka z Mattem? O. Nie, to już piąta edycja tej książki, nad którą pracowaliśmy wspólnie, i muszę przyznać, że jestem z naszej współpracy bardzo zadowolony (głównie dlatego, że dałem mu do zrobienia najtrudniejsze rzeczy…). Matt jest jednym z najlepszych ekspertów od programu Elements i niejednokrotnie dowiódł swych umiejętności na łamach popularnego biuletynu Adobe Photoshop Elements Techniques, który sam redaguje; jest też autorem niezliczonej liczby porad, artykułów i kursów online poświęconych programowi Elements 10 (nawiasem mówiąc, w książce najczęściej będziemy pisali po prostu „Elements”). Słowem, jest to specjalista najwyższej próby. Poprosiłem go więc, by pomógł mi w opracowaniu tej książki (wręcz błagałem…). To głównie dzięki niemu najnowsze wydanie tego tytułu jest lepsze niż kiedykolwiek przedtem. P. Jak się podzieliliście pracą? O. Ja (czyli Scott) napisałem rozdziały poświęcone obsłudze modułu Camera Raw, drukowaniu, efektom specjalnym, wyostrzaniu, skalowaniu i kadrowaniu; ponadto opracowałem też specjalny, ostatni samouczek w rozdziale o drukowaniu, będący w istocie skróconym opisem całego procesu edycji zdjęć. Matt opracował rozdziały o zarządzaniu kolekcją fotografii, korekcji koloru, rozwiązywaniu problemów ze zdjęciami, tworzeniu zaznaczeń, retuszu, usuwaniu niepożądanych obiektów, a także przygotował materiał wideo poświęcony prezentacji gotowych prac, czyli między innymi funkcjom dostępnym w zakładkach Create (Utwórz) oraz Share (Udostępnij)1. P. Czy książka ta jest przeznaczona dla użytkowników systemu Windows, Mac OS, czy też nie ma to większego znaczenia? O. Program Elements 10 jest dostępny w wersji dla Windows oraz dla Mac OS, a obydwa warianty są niemal identyczne. Drobne rozbieżności w obsłudze obydwu wersji programu wynikają głównie z różnic w nazwach klawiszy funkcyjnych na klawiaturach komputerów PC i Mac. Nie przejmuj się jednak, wszystkie skróty klawiaturowe podane w książce (a jest ich niemało) zostały zdublowane i podane w obydwu wersjach. P. Zauważyłem określenie „niemal identyczne”. Co miałeś na myśli, pisząc „niemal”? O. Chodzi o to, że o ile Edytor programu Photoshop Elements 10 wygląda i działa tak samo na obydwu platformach sprzętowych, o tyle Organizator (czyli ta część aplikacji, która służy do porządkowania zdjęć i zarządzania nimi) został udostępniony użytkownikom maców dopiero w 9. wersji programu Elements. W rezultacie niektóre jego funkcje są nadal niedostępne w wersji dla Mac OS. Brak określonych funkcji za każdym razem odnotowywaliśmy w książce. P. O co chodzi we wstępach do rozdziałów?! O. Wstępy te pomyślane zostały jako przerwa w pracy; odrobina luzu i swobody. Przyznam szczerze, że nie mają one wiele wspólnego z treścią samych rozdziałów; ba, nie mają wiele wspólnego z czymkolwiek w ogóle! Pisanie takich wstępów stało się dla mnie pewnego rodzaju tradycją (nie wiń za nie Matta, to moja sprawka!), lecz jeśli poważny z Ciebie człek i uznasz, że są one denerwujące, to po prostu je pomiń. Nie niosą one ze sobą żadnych konkretnych informacji, a niektórym zapewne wydadzą się irytujące.

1 Jest to krótki materiał wideo w języku angielskim, poświęcony m. in. tworzeniu pokazów slajdów, który można obejrzeć pod adresem podanym w dalszej części wstępu — przyp. tłum.

14

Garść pytań i błyskawicznych odpowiedzi, które koniecznie powinieneś przeczytać

P. Jak opracowaliście materiał do pierwszego wydania tej książki? O. Każdego roku prowadzę wykłady dla tysięcy (nie przesadzam) osób zawodowo trudniących się fotografią na całym świecie i choć teoretycznie to moim zadaniem jest przekazywanie wiedzy, także i ja za każdym razem dowiaduję się podczas seminariów czegoś nowego. Miłośnicy fotografii uwielbiają dzielić się swoimi ulubionymi sztuczkami i technikami, toteż w trakcie przerw pomiędzy wykładami czy na wspólnym obiedzie zawsze znajdzie się ktoś, kto z chęcią zaprezentuje własne, oryginalne sposoby radzenia sobie z różnymi problemami. To niezwykła i bardzo praktyczna zarazem forma nauki. Ponadto (a być może powinienem napisać nawet „przede wszystkim”) w trakcie tych nieformalnych rozmów niejednokrotnie dowiaduję się o problemach i wyzwaniach, z którymi fotografowie stykają się podczas codziennej pracy w programie Elements, mogę więc na bieżąco śledzić i analizować ich praktyczne, realne potrzeby. Co więcej, ja sam jestem fotografem, a zatem także i mnie nie omijają różne problemy związane z edycją zdjęć. Staram się je rozwiązywać przy użyciu programu Elements i coraz lepszych, bardziej wyrafinowanych sztuczek, które sprawiają, że moja praca jest wydajniejsza, łatwiejsza i przyjemniejsza. Przecież chodzi głównie o to, by każdy z nas (miłośników biegania z aparatem) mógł spędzać jak najwięcej czasu na tym, co lubi robić najbardziej, a jak najmniej na ślęczeniu przed monitorem. Nie dziw się więc, że gdy tylko udaje mi się wpaść na jakiś nowy pomysł lub gdy opracuję sprytną sztuczkę, która ułatwia lub przyspiesza zrobienie tego i owego, to nie mogę się wprost doczekać, by podzielić się nią z Czytelnikami. Szaleństwo? Być może… P. Czego nie znajdę w tej książce? O. Staraliśmy się unikać pisania o tym, co można znaleźć w większości innych książek, poświęconych programowi Elements. Na pewno nie znajdziesz więc tutaj rozdziału poświęconego obsłudze panelu Layers (Warstwy), rozdziału poświęconego narzędziom malarskim czy też wreszcie rozdziału zawierającego porównanie działania wszystkich 110 filtrów programu Elements, zobrazowanych na podstawie tej samej przykładowej fotografii. Skupiliśmy się na najważniejszych, najczęściej poruszanych i najużyteczniejszych zagadnieniach z punktu widzenia cyfrowego fotografa. Krótko mówiąc — same konkrety. P. No dobrze, a zatem skąd mogę pobrać przykładowe zdjęcia i poradnik wideo? O. Przykładowe fotografie można pobrać ze strony internetowej pod adresem http://www.kelbytraining.com/ books/elements10. Celem tej książki jest oczywiście umożliwienie Ci opanowania umiejętności, które pozwolą Ci na edytowanie własnych zdjęć, lecz jeśli chciałbyś najpierw potrenować na naszych, to obiecujemy, że nikomu o tym nie powiemy. Choć większość przykładowych zdjęć została wykonana przeze mnie i Matta, to niektóre fotografie pochodzą z serwisów iStockphoto.com oraz Fotolia.com. (Lwią ich część znajdziesz w rozdziale poświęconym retuszowi portretów, gdyż doprawdy trudno jest na potrzeby książki retuszować zdjęcia swoich znajomych i rodziny, a potem spojrzeć im prosto w oczy…). Jesteśmy zatem bardzo wdzięczni serwisom iStockphoto.com oraz Fotolia. com za udostępnienie nam (i zarazem Tobie) użytych w tej książce przykładowych fotografii w niskiej rozdzielczości, dzięki czemu będziesz mógł wygodnie przećwiczyć opisane techniki i sztuczki. Zachęcam Cię jednocześnie do ich odwiedzenia, skupiają one bowiem wspaniałą, twórczą społeczność, którą warto docenić. Także finansowo — poprzez zakup prac zgromadzonych w obydwu bibliotekach. Swoją drogą, zawsze możesz zrobić zdjęcie dużej kupki pieniędzy i je w nich opublikować. Może się okazać, że taka cyfrowa kupka zamieni się w całkiem prawdziwą, brzęczącą! P. Od czego zacząć? O. Jest to książka, której czytanie możesz rozpocząć w zasadzie w dowolnym miejscu, staraliśmy się bowiem unikać schematu, w którym każdy kolejny rozdział wymaga opanowania umiejętności zawartych w poprzednim. Jeśli kupiłeś tę książkę i chciałbyś na przykład dowiedzieć się, w jaki sposób wybielić zęby na fotografii portretowej, to możesz po prostu sięgnąć do odpowiedniego ćwiczenia w rozdziale 7. i z łatwością je wykonać bez żadnego przygotowania. Wszystkie niezbędne czynności opisane zostały krok po kroku, więc jeśli jesteś zaawansowanym użytkownikiem programu Elements, niech nie zniechęcą Cię szczegółowe wskazówki w rodzaju: „Otwórz menu Enhance/Adjust Lightning (Ulepsz/Dopasuj oświetlenie) i wybierz z niego polecenie Levels (Poziomy)”, zamiast po prostu: „Wydaj polecenie Levels (Poziomy)”. Staraliśmy się opracować materiał w taki sposób, by mógł z niego skorzystać każdy użytkownik tej aplikacji, niezależnie od doświadczenia. Dziękujemy, że poświęciłeś kilka chwil na zapoznanie się z tym wstępem, i zapraszamy do rozpoczęcia przygody z programem Elements.

Garść pytań i błyskawicznych odpowiedzi, które koniecznie powinieneś przeczytać

15

Fotografik: Matt Kloskowski Czas otwarcia migawki: 0,4 s Fotografik: Matt Kloskowski Czas otwarcia migawki: 1/500

Ogniskowa:200 65 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/16

Jeśli zdecydowałeś się przeczytać ten wstęp (a zrobiłeś to, bo przecież go czytasz), to mogę z dużą dozą prawdopodobieństwa założyć, że nieobce jest Ci także zamieszczone kilka stron wcześniej ostrzeżenie o sensie czytania wstępów do rozdziałów (a raczej jego braku). (Szczerze mówiąc, mało kto zawraca sobie głowę tym ostrzeżeniem, więc jeśli jesteś chlubnym wyjątkiem, to otrzymujesz dwa żetony ekstra i przechodzisz do następnej rundy). Tak czy owak — czytasz ten wstęp, pogodziwszy się już z jego niewielką (a wręcz żadną) wartością merytoryczną oraz literacką. I słusznie, kiedy bowiem przewrócisz tę kartkę, nie będzie przebacz. Skończą się żarty i dowcipy, a ja będę bardzo poważny, jak na nauczyciela przystało. Ba, będę krzyczał

Chaos kontrolowany Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator i ciskał się, gdy zrobisz coś źle („Nie, nie… zwariowałeś? Takie intensywne wyostrzanie przy tym zdjęciu?” albo „No, chyba sobie żartujesz — i to ma być korekcja za pomocą polecenia Levels (Poziomy)? Toż to śmiechu warte!” i „Kto rozlał moje cappuccino?!”), więc ciesz się, dopóki jestem łagodny jak baranek. Między tą a następną stroną jest naprawdę kolosalna różnica. Jeśli jesteś jednym z tych Panów Formalistów, którzy uważają, że w poważnym podręczniku nie ma miejsca na żarty, to po prostu przewróć kartkę, by odnaleźć się w porządku i dyscyplinie, którą ocieka każde ćwiczenie w tej książce. Jeżeli nie jesteś pewien, rozwiąż prosty test, który pozwoli Ci odpowiedzieć na pytanie, czy powinieneś czytać wstępy do kolejnych rozdziałów, czy może raczej lepiej by było, gdybyś skupił się na czystej, wyekstrahowanej nauce (i dyscyplinie, pamiętaj o dyscyplinie). Pytanie pierwsze i jedyne: Kiedy ostatni raz użyłeś słowa „kupka” w zdaniu, które nie odnosiło się w pośredni bądź bezpośredni sposób do niemowlęcia? Odpowiedzi: a) w czasie porannego zebrania działu kadr; b) podczas zeznań sądowych; c) w trakcie składania życzeń ślubnych i, wreszcie, d) nie wypowiedziałeś tego słowa w świadomy sposób od czasu, gdy skończyłeś trzy latka. Rozwiązanie: jeśli w ogóle podjąłeś próbę udzielenia odpowiedzi, to możesz z czystym sumieniem przeczytać kolejne wstępy. (A miało być jeszcze drugie pytanie o siusiu…).

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

17

Importowanie zdjęć

Program Adobe Photoshop Elements został stworzony po to, aby każdemu miłośnikowi fotografii ułatwić życie. Jednym z narzędzi, które umożliwiają osiągnięcie tego celu, jest specjalne narzędzie służące do kopiowania zdjęć. Programiści firmy Adobe zadbali o to, by proces przenoszenia zdjęć z aparatu do Organizatora programu Elements był tak prosty, jak to tylko możliwe, a dzięki automatyzacji niektórych czynności — także szybki i wygodny. Wszystko po to, byś nie tracił czasu na zbędne operacje i mógł jak najszybciej wrócić do fotografowania. Oto krótki opis procesu importowania zdjęć, z uwzględnieniem zalet jego automatyzacji.

Po podłączeniu czytnika kart pamięci (lub samego aparatu fotograficznego, przy użyciu przewodu USB) do komputera na ekranie pojawi się okno dialogowe Elements Organizer — Photo Downloader (Elements Organizer — Pobieranie zdjęć), pokazane na rysunku (pod warunkiem, że w ten sposób skonfigurowałeś program. Nawiasem mówiąc, to narzędzie umożliwia również pobieranie zdjęć z telefonu komórkowego). Proces importowania rozpoczyna się od przeszukania podłączonego urządzenia i wyświetlenia informacji o liczbie znalezionych zdjęć oraz ilości miejsca na dysku twardym komputera, które będzie niezbędne do ich skopiowania.

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 2. W sekcji Import Settings (Ustawienia importu) znajdują się ustawienia umożliwiające określenie sposobu importowania zdjęć. Korzystając z nich, możesz między innymi zadecydować o tym, gdzie (do jakiego foldera na dysku twardym) trafią importowane zdjęcia, i utworzyć dodatkowe foldery, których nazwy powstaną bądź na podstawie dowolnie podanych przez Ciebie informacji, bądź zostaną wygenerowane automatycznie na podstawie bieżącej daty, daty wykonania zdjęcia lub z uwzględnieniem innych danych, które można wybrać z listy Create Subfolder(s) (Utwórz podfolder(y)), pokazanej na rysunku.

18

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Krok 3. Jeśli chcesz zmienić nazwy importowanych plików, to zapoznaj się z kolejnym zestawem ustawień, znajdującym się tuż pod parametrami tworzenia folderów. Nazwy zdjęć mogą zostać utworzone automatycznie, zgodnie z jedną z predefiniowanych konwencji nazewniczych, lecz moim zdaniem lepiej jest wybrać opcję Custom Name (Nazwa własna) z listy Rename Files (Zmień nazwy plików) i podać dowolne słowo lub frazę, która będzie stanowiła „rdzeń” przyszłej nazwy i kojarzyła się z importowanymi fotografiami. Prócz owego rdzenia można umieścić w nazwie datę wykonania zdjęcia. Wybranie wspomnianej opcji Custom Name (Nazwa własna) powoduje uaktywnienie pola tekstowego pod listą Rename Files (Zmień nazwy plików). W polu tym możesz wpisać własną część nazwy (zostanie ona automatycznie uwzględniona na podglądzie). Aby uniknąć powtarzania się nazw, program automatycznie dodaje do nich czterocyfrowy przyrostek, rozpoczynając od numeru 0001.

WSKAZÓWKA: Zapisywanie oryginalnej nazwy Jeśli z różnych względów zależy Ci (lub wymaga tego Twoja praca) na zachowaniu oryginalnej nazwy pliku, włącz opcję Preserve Current Filename in XMP (Zachowaj bieżącą nazwę pliku w metadanych XMP), aby zapisać pierwotną nazwę fotografii w metadanych zdjęcia.

Krok 4. Ostatnia grupa ustawień nosi nazwę Delete Options (Opcje usuwania). Rola tych ustawień jest bardzo prosta: pozwalają one zadecydować o tym, czy zdjęcia znajdujące się na karcie pamięci mają być usunięte po ich zaimportowaniu, czy też raczej powinny na niej pozostać. Który z tych wariantów jest właściwy? Trudno powiedzieć — wszystko zależy od Ciebie i od sytuacji. Jeśli masz tylko jedną kartę pamięci, która została całkowicie zapełniona, to trudno mówić o jakimkolwiek wyborze — będziesz zmuszony usunąć zdjęcia, by móc kontynuować fotografowanie. Jeśli posiadasz więcej kart, to możesz pozostawić oryginały na kopiowanym nośniku aż do chwili, gdy zostaną one bezpiecznie zarchiwizowane w przynajmniej jeszcze jednym miejscu. Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

19

Krok 5. Poniżej listy Delete Options (Opcje usuwania) znajduje się opcja Automatic Download (Automatyczne pobieranie) — jak na razie dostępna wyłącznie w programie Elements 10 w wersji dla komputerów PC — która umożliwia całkowite pominięcie konfigurowania procesu importowania zdjęć w oknie dialogowym Photo Downloader (Pobieranie zdjęć). Jej włączenie sprawia, że po podłączeniu czytnika kart lub aparatu cała zawartość karty pamięci jest automatycznie kopiowana na dysk twardy komputera, zgodnie z domyślnymi parametrami, bez żadnej ingerencji ze strony użytkownika (z wyjątkiem pytania o to, czy program ma usunąć zdjęcia znajdujące się na karcie, czy też nie). No dobrze, lecz gdzie w takim razie zapisywane są owe „domyślne parametry”? Niedaleko — w ogólnych ustawieniach Organizatora programu Elements. Aby je wyświetlić, otwórz menu Edit (Edycja) i wybierz z niego polecenie Preferences (Preferencje), a następnie kliknij opcję Camera or Card Reader (Aparat lub czytnik kart). Po prawej stronie okna dialogowego pojawią się wówczas opcje i ustawienia pokazane na rysunku obok.

Krok 6. Teraz możesz zadecydować o tym, co powinno się stać po włączeniu opcji Automatic Download (Automatyczne pobieranie) w oknie dialogowym Photo Downloader (Pobieranie zdjęć). Wśród dostępnych możliwości znajdziesz między innymi wybór domyślnej lokalizacji zapisywania zdjęć (może to być na przykład folder Moje obrazy) czy funkcję służącą do automatycznego usuwania efektu czerwonych oczu, jeśli mankament ten zostanie znaleziony na zdjęciu. Ponadto program może automatycznie grupować podobne zdjęcia w stosy (czyli w zestawy fotografii o podobnej tematyce) lub dodawać do nich określone słowa kluczowe. Jeśli chcesz, możesz skonfigurować odrębne ustawienia dla określonego aparatu fotograficznego lub czytnika (dzięki czemu da się na przykład zróżnicować sposób traktowania zdjęć pochodzących z telefonu komórkowego i zwykłego aparatu). W dolnej części omawianego okna dialogowego zgromadzone zostały opcje pomocnicze, dotyczące sposobu inicjalizacji pobierania plików, tworzenia folderów i usuwania zdjęć z oryginalnego nośnika. Po skonfigurowaniu wszystkich niezbędnych parametrów kliknij przycisk OK.

20

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Krok 7.

SCOTT KELBY

Wróćmy do omawiania okna dialogowego Photo Downloader (Pobieranie zdjęć). Domyślnie do zaimportowania wybierane są wszystkie zdjęcia, lecz jeśli chciałbyś wskazać tylko niektóre z nich, to powinieneś kliknąć przycisk Advanced Dialog (Okno dialogowe Zaawansowane), znajdujący się w lewym dolnym rogu omawianego okna (patrz rysunek). Na ekranie pojawi się wówczas dodatkowy panel z miniaturami wszystkich zdjęć znajdujących się na karcie pamięci. Zwróć uwagę, że każda miniatura opatrzona jest niewielkim symbolem (tzw. ptaszkiem) — na dysk twardy komputera zostaną skopiowane wszystkie oznaczone tak zdjęcia. Jeśli chciałbyś skopiować tylko niektóre z nich, to kliknij przycisk UnCheck All (Odznacz wszystkie), znajdujący się pod miniaturami, po ich lewej stronie. Wszystkie ptaszki symbolizujące zaznaczenie zostaną usunięte i będziesz mógł zaznaczyć tylko te zdjęcia, które chciałbyś zaimportować.

Krok 8. Zwróć uwagę, że po wyświetleniu zaawansowanych opcji w oknie dialogowym Photo Downloader (Pobieranie zdjęć) pojawią się znane Ci już ustawienia dotyczące sposobu zapisywania plików, tworzenia folderów, zmiany nazw, automatycznej korekcji efektu czerwonych oczu, tworzenia stosów, dodawania słów kluczowych, importowania zdjęć do albumów i usuwania plików. Wśród wspomnianych ustawień znajdziesz też kolejną interesującą funkcję, polegającą na dołączaniu do importowanych zdjęć dodatkowych danych, zwanych „meta-danymi” (takich jak nazwisko autora fotografii czy informacje o prawach autorskich). Zostaną one zapisane w plikach ze zdjęciami — w podobny sposób aparat cyfrowy rejestruje w zdjęciach informacje techniczne o nich. To naprawdę przydatna funkcja! Gdy klikniesz przycisk Get Media (Pobierz multimedia), wszystkie (a przynajmniej te, które zaznaczyłeś) zdjęcia zostaną przeniesione na dysk twardy komputera. Jeśli w pewnym momencie uznasz, że zaawansowane ustawienia importowania zdjęć nie są Ci potrzebne, kliknij przycisk Standard Dialog (Okno Standardowe), aby je ukryć.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

21

Archiwizowanie zdjęć na płytach lub dysku twardym

Jeśli zastanawiasz się nad sensem tworzenia kopii zapasowych swoich zdjęć, to pozwól, że zasieję w Tobie ziarno wątpliwości: „padnięcie” dysku twardego w dowolnym komputerze nie jest kwestią pecha. Jest kwestią czasu. Stykałem się z awariami dysków w komputerach starych i całkiem nowych. Widziałem to tyle razy, że wręcz panicznie obawiam się skutków takiej sytuacji. Uszkodzenia dysków są nieodwracalnie wpisane w funkcjonowanie każdego komputera. Ich następstwom możesz jednak w dużej mierze zapobiec poprzez regularne archiwizowanie całego katalogu ze zdjęciami, np. na płytach, zewnętrznym dysku twardym lub w sieciowych magazynach danych. W tym ostatnim przypadku kopia zapasowa będzie w zupełnie innym miejscu niż to, gdzie przechowujesz oryginały, więc możesz ją odzyskać nie tylko w przypadku uszkodzenia dysku twardego, lecz także w sytuacji, gdy cały komputer zostanie skradziony, spłonie w pożarze lub ulegnie zniszczeniu wskutek innej klęski żywiołowej.

Krok 1.

SCOTT KELBY

W celu zarchiwizowania katalogu ze zdjęciami na dysku twardym lub innym nośniku należy po prostu wybrać polecenie Backup Catalog to CD, DVD or Hard Drive (Utwórz kopię zapasową na dysku CD lub DVD albo na dysku twardym) z menu File (Plik) Organizatora.

WSKAZÓWKA: Warto archiwizować na zewnętrznych dyskach twardych Zalecamy archiwizowanie zdjęć na zewnętrznych dyskach twardych. Ich pojemność wielokrotnie przekracza to, co może zaofeować nawet pokaźna liczba płyt DVD, nie wspominając nawet o CD, a zarządzanie zgromadzonymi na nich zdjęciami jest znacznie łatwiejsze. Ponadto zewnętrzny napęd można wygodnie przenieść w inne miejsce, aby go dodatkowo zabezpieczyć.

22

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Krok 2. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe, w którym możesz wybrać pomiędzy wykonaniem pełnej kopii zapasowej (opcję tę należy zaznaczyć podczas tworzenia pierwszego archiwum bieżącego katalogu ze zdjęciami) lub kopii przyrostowej (ta druga możliwość przydaje się podczas tworzenia kolejnych kopii, powoduje ona bowiem zarchiwizowanie wyłącznie tych plików, które uległy zmianie od czasu ostatniej archiwizacji, co pozwala zaoszczędzić mnóstwo czasu). Przypuśćmy, że wykonujesz kopię zapasową po raz pierwszy. Wybierz zatem opcję Full Backup (Pełna kopia zapasowa) w sposób pokazany na rysunku, a następnie kliknij przycisk Next (Następny).

Krok 3. Gdy klikniesz przycisk Next (Następny), na ekranie wyświetli się okno dialogowe Destination Settings (Ustawienia miejsca docelowego), w którym należy określić miejsce utworzenia kopii. Jeśli zdecydowałeś się na zapisanie materiałów na płycie DVD lub CD, to umieść czystą płytę w nagrywarce DVD lub CD i wybierz odpowiedni napęd z listy. Nadaj płycie dowolną nazwę i kliknij przycisk Save Backup (Zapisz kopię zapasową), aby zainicjować zapisywanie. W przypadku dysku twardego cała procedura wygląda analogicznie — wystarczy wybrać odpowiedni napęd z listy i kliknąć przycisk Save Backup (Zapisz kopię zapasową).

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

23

Skanowanie i importowanie zdjęć

Jeśli po przeczytaniu tytułu tego ćwiczenia pomyślałeś sobie coś w rodzaju: „Przecież ta książka jest przeznaczona dla fotografów posługujących się aparatami cyfrowymi. Dlaczego więc znalazł się w niej przykład poświęcony skanowaniu?”, zastanów się, czy nie masz jakichś starych odbitek, które chciałbyś przenieść do komputera. Jeśli tak, to ów przykład bardzo Ci się przyda, zapoznasz się w nim bowiem z najszybszym sposobem skanowania zdjęć i importowania ich do Organizatora.

Krok 1. Otwórz menu File/Get Photos and Videos (Plik/Pobierz zdjęcia i wideo) i wybierz z niego polecenie From Scanner (Ze skanera). Nawiasem mówiąc, istnieje szybszy i wygodniejszy sposób na wydanie tego polecenia — wystarczy nacisnąć Ctrl+U podczas pracy z Organizatorem. (Uwaga: Omawiana funkcja jest obecnie dostępna wyłącznie w wersji Elements 10 dla komputerów PC).

Krok 2. Z listy Scanner (Skaner) w oknie dialogowym Get Photos from Scanner (Pobierz zdjęcia ze skanera), które się wówczas pojawi, wybierz zainstalowany w Twoim systemie skaner, a następnie określ maksymalną jakość skanowanego obrazu przy użyciu suwaka Quality (Jakość). Ja zazwyczaj przesuwam ów suwak do końca w prawo (chyba że mam zamiar przesłać zeskanowane zdjęcia do firmy ubezpieczeniowej, jako dokumentację powstałej szkody — wówczas dziwnym trafem nie zależy mi na szczególnie wysokiej jakości obrazu…). Na koniec kliknij przycisk OK i poczekaj na zeskanowanie zdjęcia. To naprawdę proste!

24

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Jeśli zależy Ci na maksymalnym zwiększeniu wydajności pracy, to powinieneś koniecznie zapoznać się z tym poradnikiem. Program Elements umożliwia bowiem wybranie foldera, którego zawartość będzie bacznie „obserwowana”. Jeśli po uaktywnieniu tej funkcji umieścisz we wspomnianym folderze jakieś nowe zdjęcia, to zostaną one automatycznie dodane do bazy plików Organizatora, bez żadnej ingerencji z Twojej strony. Funkcję tę należy skonfigurować następująco.

Automatyczny import zdjęć przy użyciu monitorowania folderów Krok 1. W Organizatorze wydaj polecenie File/Watch Folders (Plik/Monitoruj foldery). (Uwaga: Ta funkcja jest obecnie dostępna wyłącznie w programie Elements 10 w wersji dla komputerów PC).

Krok 2. Gdy pojawi się okno dialogowe Watch Folders (Monitoruj foldery), upewnij się, że włączona jest opcja Watch Folders and Their SubFolders for New Files (Monitoruj nowe pliki w folderach i ich podfolderach). W sekcji Folders to Watch (Foldery do monitorowania) kliknij przycisk Add (Dodaj) i wskaż dowolny folder, który ma być „obserwowany” przez Organizatora. Po wybraniu żądanego foldera kliknij przycisk OK. Aby dodać kolejny folder do „obserwowanych”, ponownie kliknij przycisk Add (Dodaj) i powtórz opisane przed chwilą czynności. Wszystkie wybrane foldery pojawią się na liście w sekcji Folders to Watch (Foldery do monitorowania) okna dialogowego Watch Folders (Monitoruj foldery). Poniżej listy folderów znajdują się dwie opcje opatrzone etykietą When New Files are Found in Watched Folders (Gdy nowe pliki zostaną odnalezione w folderach monitorowanych), które umożliwiają skonfigurowanie działania programu w momencie, gdy w wybranych folderach pojawią się nowe zdjęcia. Pierwsza z nich powoduje wyświetlenie komunikatu o pojawieniu się nowych plików (sygnalizującego możliwość samodzielnego dodania ich do zindeksowanych zasobów), druga zaś umożliwia ich automatyczne zindeksowanie. W praktyce to właśnie druga z tych opcji pozwala zaoszczędzić mnóstwo czasu, lecz jeśli jesteś bardzo wyczulony na punkcie tego, co zainstalowane w Twoim systemie oprogramowanie robi „bez Twojej wiedzy”, to oczywiście możesz wybrać pierwszą.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

25

Zmiana wielkości miniatur

Każdy z nas nabiera z czasem jakichś nawyków i ma indywidualne preferencje związane z wykonywaną pracą. Niektórzy wolą upchnąć na ekranie tyle miniatur, ile tylko zdoła się na nim zmieścić, inni z kolei wolą przeglądać pojedyncze zdjęcia w największym możliwym formacie. Na szczęście sposób wyświetlania miniatur w Organizatorze programu Elements można z łatwością dostosować do wymagań każdego użytkownika.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Do zmiany rozmiaru miniatur służy suwak, znajdujący się w prawym górnym rogu panelu z miniaturami. Przesunięcie suwaka w prawo powoduje powiększenie miniatur, w lewo zaś — zmniejszenie ich. Tuż obok suwaka, po jego prawej stronie, znajduje się przycisk Single Photo View (Widok pojedynczego zdjęcia), który umożliwia błyskawiczne maksymalne powiększenie wybranej miniatury. Po przeciwnej stronie tego suwaka umieszczony jest przycisk Small Thumbnail Size (Mały rozmiar miniaturki), którego kliknięcie powoduje nadanie miniaturom najmniejszego możliwego rozmiaru.

WSKAZÓWKA: Stopniowa zmiana rozmiaru Wielkość miniatur można zmieniać również przy użyciu klawisza Ctrl (Mac OS: Command) oraz klawiszy + (plus) lub – (minus). Każdorazowe naciśnięcie jednego z tych skrótów powoduje, odpowiednio, niewielkie powiększenie lub zmniejszenie miniatur.

Krok 2. Inny sposób na wyświetlenie maksymalnie powiększonego podglądu pojedynczego zdjęcia polega na dwukrotnym kliknięciu jego miniatury. Po włączeniu tego rodzaju podglądu do wybranego zdjęcia można dodać dowolny podpis — aby to zrobić, należy kliknąć pole tekstowe z napisem Click here to add caption (Kliknij tutaj, aby dodać podpis).

26

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Jeżeli lubisz oglądać swoje zdjęcia w naprawdę dużym formacie, to zapoznaj się z możliwościami pełnoekranowego podglądu fotografii programu Elements. Służy on do wyświetlania wybranego zdjęcia na całym ekranie, bez konieczności zamykania Organizatora.

Pełnoekranowy podgląd zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 1. Jeśli chcesz wyświetlić pełnoekranowy podgląd wybranego zdjęcia (lub zdjęć), kliknij przycisk Display (Wyświetl), znajdujący się po prawej stronie paska menu (to ten z niewielkim symbolem przedstawiającym monitor), i wybierz polecenie View, Edit, Organize in Full Screen (Wyświetlaj, edytuj i organizuj w trybie pełnoekranowym) z niewielkiego menu, które się wówczas pojawi. Ewentualnie naciśnij F11 lub kliknij przycisk View, Edit, Organize in Full Screen (Wyświetlaj, edytuj i organizuj w trybie pełnoekranowym), który znajduje się tuż po prawej stronie przycisku Single Photo View (Widok pojedynczego zdjęcia).

Krok 2. Niezależnie od wybranej metody bieżące zdjęcie zostanie wyświetlone na czarnym tle, na całym ekranie. Przy okazji podpowiem Ci, że włączenie trybu pełnoekranowego jest jednym ze sposobów na uruchomienie pokazu slajdów, lecz nic nie stoi na przeszkodzie, byś użył go po prostu do przeglądania zdjęć w „dużym formacie”. Przeglądanie można przerwać w każdej chwili poprzez naciśnięcie klawisza Esc. Zanim to jednak zrobisz, mam dla Ciebie jeszcze kilka wskazówek.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

27

Krok 3. Po uruchomieniu trybu pełnoekranowego widoczna jest w dolnej części ekranu niewielka paleta z przyciskami służącymi do konfigurowania sposobu wyświetlania zdjęć. Ponadto znajdziesz na niej przycisk Play (Odtwórz), służący do odtwarzania sekwencji fotografii, który po kliknięciu zastąpiony zostanie przyciskiem Pause (Wstrzymaj). Poprzednie i kolejne zdjęcie można też wyświetlić przy użyciu klawiszy strzałek (lewo – prawo).

Krok 4.

SCOTT KELBY

I jeszcze jedno: wypróbuj przycisk Toggle Film Strip (Przełącz taśmę filmową), który znajduje się po lewej stronie wspomnianej palety, lub po prostu naciśnij Ctrl+F (Mac OS: Command+F). Po prawej stronie ekranu pojawi się wówczas pasek z miniaturami, który ułatwia wyświetlenie potrzebnego w danej chwili zdjęcia (innymi słowy, nie trzeba 25 razy naciskać klawisza strzałki, by wyświetlić fotografię, która akurat Ci się spodoba; wystarczy przewinąć „taśmę filmową” i kliknąć odpowiednią miniaturę). Niezłe, prawda?

28

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Po zindeksowaniu zdjęć w programie Organizator zostają one automatycznie posortowane w kolejności chronologicznej. Skąd program czerpie informacje o czasie wykonania zdjęcia? Otóż godzina i data wykonania fotografii są umieszczane przez aparat fotograficzny w pliku ze zdjęciem (te i inne zapisane w ten sposób informacje noszą nazwę danych EXIF). Organizator odczytuje je i automatycznie ustawia fotografie w kolejności od najnowszych do najstarszych. Tę kolejność możesz jednak dowolnie zmieniać, a przy okazji zadecydować o tym, czy chcesz, aby pod miniaturami były wyświetlane nazwy plików, czy też nie.

Chronologiczne sortowanie zdjęć i wyświetlanie nazw plików

Krok 1.

SCOTT KELBY

Domyślnie wyświetlane są najpierw najnowsze zdjęcia, co oznacza, że materiał z ostatniej sesji będzie w Organizatorze wyświetlony na początku. Pod każdą miniaturą zdjęcia wyświetlana jest również data i czas jego wykonania. Jeśli chciałbyś, aby oprócz tych danych widoczne były także nazwy plików, w menu View (Widok) zaznacz opcję Show File Names (Pokaż nazwy plików).

Krok 2. Jeśli wolałbyś uporządkować zdjęcia w odwrotnej kolejności chronologicznej (najstarsze na samej górze), to z rozwijanej listy znajdującej się nieco powyżej i po prawej stronie głównego panelu ze zdjęciami wybierz opcję Date (Oldest First) (Data (najpierw najstarsze)). Gotowe!

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

29

Zeskanowałeś zdjęcia? Nadaj im właściwą datę

Przypuśćmy, że zamierzasz zeskanować trochę starych odbitek i zaimportować je do Organizatora. Niestety, takie zdjęcia będą umieszczone wśród pozostałych w kolejności odpowiadającej nie tyle prawdziwej dacie ich wykonania, ile zeskanowania. Zapewne zastanawiasz się teraz, czy znam jakąś czarodziejską sztuczkę, która pozwoli Ci odgadnąć rzeczywistą datę wywołania odbitek, które zostały wykonane na przykład kilkadziesiąt lat temu… Niestety, nie znam takich trików, lecz zapewniam Cię, że w zupełności wystarczy określić ich wiek w przybliżeniu; choćby na podstawie tego, w co są ubrani i jak wyglądają ludzie przedstawieni na fotografii. Moda każdej dekady miała swoje charakterystyczne cechy, które ułatwią Ci umiejscowienie zeskanowanych zdjęć w czasie — na przykład w latach 70. lub 80.

Krok 1. Najpierw należy zeskanować zdjęcia (w razie problemów zapoznaj się ze wskazówkami w ćwiczeniu „Skanowanie i importowanie zdjęć”, nieco wcześniej w tym rozdziale). Zaznacz wszystkie fotografie, których daty utworzenia chcesz zmienić. Można w tym celu przytrzymać klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknąć wszystkie potrzebne miniatury lub też, jeśli zdjęcia są uszeregowane obok siebie, przytrzymać klawisz Shift, a następnie kliknąć pierwszą i ostatnią z miniatur w oknie przeglądarki. Później sięgnij do menu Edit (Edycja) i wybierz z niego polecenie Adjust Date and Time of Selected Items (Dopasuj datę i godzinę zaznaczonych elementów) lub naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J).

Krok 2. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe, w którym będziesz mógł wybrać sposób zmiany daty i czasu utworzenia plików. Na potrzeby tego ćwiczenia należy wybrać opcję o nazwie Change to a Specified Date and Time (Zmień datę i godzinę na określone) i kliknąć przycisk OK.

Krok 3. Gdy klikniesz wspomniany przycisk, wyświetli się okno dialogowe o nazwie Set Date and Time (Ustaw datę i godzinę), w którym możesz określić datę i czas utworzenia pliku przy użyciu rozwijanych list, zawierających kolejne lata, dni i nazwy miesięcy. Gdy podasz właściwą datę, zeskanowane zdjęcia zostaną automatycznie przeniesione z miejsca zgodnego z datą skanowania i ułożone w odpowiedniej kolejności.

30

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Domyślnie Organizator sortuje zdjęcia na podstawie daty i godziny ich wykonania, przy czym najnowsze fotografie są wyświetlane na samej górze listy. Niekiedy jednak bardzo trudno przypomnieć sobie, kiedy zostały wykonane jakieś zdjęcia, i odszukać je na podstawie daty ich powstania. Na szczęście dzięki osi czasu w programie Elements znalezienie potrzebnych materiałów staje się znacznie prostsze. Przypuśćmy, że chciałbyś znaleźć fotografie zrobione zimą 2010 roku. Po roku trudno przypomnieć sobie, czy potrzebne zdjęcia powstały w listopadzie, czy raczej w grudniu, lecz dzięki możliwości błyskawicznego przejrzenia zdjęć wykonanych w poszczególnych miesiącach „namierzenie” poszukiwanych fotografii zajmie tylko chwilę.

Wyszukiwanie zdjęć na podstawie miesiąca i roku ich wykonania

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Rozpocznijmy od pewnych przygotowań. Przede wszystkim, aby posłużyć się wspomnianą we wstępie osią czasu, należy ją wyświetlić. W tym celu otwórz menu Window (Okno) i wybierz z niego polecenie Timeline (Oś czasu) lub naciśnij Ctrl+L (Mac OS: Command+L) — oś czasu zostanie wówczas wyświetlona tuż pod panelem z miniaturami zdjęć. W opisanym tutaj przykładzie zakładam, że będziemy szukać fotografii zrobionych zimą 2010 roku (o czym pisałem we wstępie). Przyjrzyj się osi czasuw Organizatorze i zastanów się, co przypominają Ci te niewielkie słupki… ależ oczywiście! Te słupki wyglądają dokładnie tak, jak wykres w arkuszu kalkulacyjnym — na przykład w Excelu firmy Microsoft. Im wyższy jest jakiś słupek, tym więcej zdjęć zindeksowanych przez przeglądarkę zostało zrobionych w danym miesiącu. Jeśli klikniesz dowolny miesiąc w roku 2011, to w głównym panelu przeglądarki wyświetlone zostaną miniatury zdjęć zrobionych właśnie w tym okresie. Podczas przeciągania niewielkiego okienka, które wskazuje bieżący miesiąc na osi czasu, obok kursora myszy będzie wyświetlana nazwa tego miesiąca. Wystarczy zatem przesunąć okno listy na listopad 2010, aby w przeglądarce wyświetlone zostały fotografie zrobione w listopadzie 2010. Rzuć okiem, czy któreś z nich nie są przypadkiem tymi, których potrzebujesz, a jeśli nie, to przesuń okno listwy czasowej dalej w prawo, w kierunku grudnia. W ten sposób możesz z łatwością odnaleźć wszystkie potrzebne fotografie!

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

31

Oznaczanie zdjęć przy użyciu słów kluczowych

Wyszukiwanie zdjęć na podstawie daty ich utworzenia jest bardzo wygodne, lecz prawdziwą siłą przeglądarki zdjęć w programie Photoshop Elements jest możliwość dołączania do poszczególnych fotografii specjalnych identyfikatorów, które niezmiernie ułatwiają późniejsze odnalezienie potrzebnych materiałów. Na początku należy zastanowić się, czy warto posłużyć się gotowymi identyfikatorami, przygotowanymi przez programistów z firmy Adobe, czy też raczej pokusić się o przygotowanie własnego zestawu. W tym ćwiczeniu opiszę ten drugi przypadek.

Krok 1. Najpierw znajdź panel Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), który widnieje po prawej stronie okna Organizatora, w głównej zakładce Organize (Organizuj). Zwróć uwagę na krótką, pionową listę z domyślnymi kategoriami słów kluczowych, predefiniowanymi przez producenta programu. Zdjęcia można znakować na kilka różnych sposobów. Choć efekt, w sensie oznakowania zdjęcia, jest zawsze ten sam, to warto omówić je oddzielnie, by poznać dzielące je różnice.

Krok 2. Prościej się nie da Rozpocznę od najprostszego sposobu znakowania zdjęć. Na początek wpisz dowolne słowo lub frazę w polu znajdującym się na samej górze panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych). Gdy to zrobisz, kliknij zdjęcie, które zamierzasz oznaczyć (w razie potrzeby użyj klawisza Ctrl lub Command w Mac OS do zaznaczenia kilku zdjęć), a następnie kliknij przycisk Apply (Zastosuj), znajdujący się po prawej stronie wspomnianego pola. Podane hasło zostanie wówczas automatycznie przypisane do zaznaczonego zdjęcia (lub zdjęć).

Zauważ, że podczas wprowadzania dowolnego słowa w opisanym przed chwilą polu tekstowym, znajdującym się w górnej części panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), program próbuje dopasować do niego istniejące, zdefiniowane wcześniej znaczniki. Jeśli uznasz, że któryś z nich pasuje — po prostu go użyj.

32

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

SCOTT KELBY

WSKAZÓWKA: Korzystaj z wcześniej zdefiniowanych znaczników

Krok 3. Wariant interaktywny Problem z metodą opisaną w 2. kroku ćwiczenia polega na tym, że utworzenie znacznika w opisany sposób powoduje automatyczne umieszczenie go w kategorii Other (Inne). Jeśli decydujesz się na tworzenie znaczników, to zapewne chciałbyś przydzielić je do innych, konkretnych kategorii, a być może zdefiniować własne. Rozpocznijmy od utworzenia nowej kategorii (w tym przypadku będzie to kategoria zawierająca zdjęcia rodzinne, wykonane na wakacjach). W lewym górnym rogu panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) kliknij przycisk Create New Keyword Tag (Utwórz nowy znacznik słowa kluczowego) — to ten z zielonym symbolem plusa — i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie New Category (Nowa kategoria). Na ekranie wyświetli się wówczas okno dialogowe Create Category (Utwórz kategorię). W pustym polu na nazwę wpisz „Travel” (czyli „podróż”), wybierz dowolną ikonę z listy Category Icon (Ikony kategorii) i kliknij przycisk OK. (Symbole kategorii nie są zbyt pomysłowe. Na potrzeby tego ćwiczenia wybrałem zieloną ikonę — tę samą, która oznacza domyślną kategorię Miejsca).

Krok 4. Jeśli w ramach zdefiniowanej przed chwilą kategorii chcesz utworzyć nowe słowo kluczowe, to ponownie kliknij przycisk Create New Keyword Tag (Utwórz nowy znacznik słowa kluczowego) i wybierz polecenie New Keyword Tag (Nowy znacznik słowa kluczowego). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Create Keyword Tag (Utwórz znacznik słowa kluczowego), wybierz z listy Category (Kategoria) zdefiniowaną przed chwilą kategorię słów kluczowych Travel (jeśli nie została ona wybrana automatycznie), a następnie w polu Name (Nazwa) wpisz dowolną frazę, która będzie stanowić swego rodzaju identyfikator czy też króciutki opis wybranych zdjęć (ja wpisałem tutaj „Banff”). Jeślibyś chciał uzupełnić ów opis jakimiś dodatkowymi adnotacjami, wpisz je w polu Note (Notatka), a jeżeli zależy Ci na zmianie ikony powiązanej z danym słowem kluczowym, kliknij przycisk Edit Icon (Edytuj ikonę). (Więcej informacji o ikonach znajdziesz w dalszej części tego rozdziału). Gdy skończysz, kliknij przycisk OK. Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

33

Krok 5. Utworzoną w ten sposób kategorię słów kluczowych oraz należące do niej hasło należy wykorzystać do oznakowania wspomnianych wcześniej zdjęć. Rozpocznij od oznakowania pojedynczej fotografii — kliknij utworzone wcześniej hasło, które będzie znajdowało się na liście haseł w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), i przeciągnij je ponad dowolną z miniatur w głównym panelu Organizatora. Wybrane zdjęcie zostanie w ten sposób oznakowane, a pod jego miniaturą pojawi się ikona symbolizująca kategorię zdjęć, do której należy wybrane słowo kluczowe.

Krok 6. Brawo — właśnie oznaczyłeś jedną, wybraną fotografię z całej sesji zdjęciowej. Nic nie stoi na przeszkodzie, by w analogiczny sposób dodać zdefiniowane słowo kluczowe do kolejnych zdjęć: przeciągnij to samo hasło ponad kolejne trzy miniatury, znakując w ten sposób w sumie wszystkie cztery zdjęcia, wykonane w trakcie tej sesji. Teraz odnalezienie potrzebnych plików będzie bardzo proste: wystarczy, że klikniesz w niewielkim, kwadratowym polu znajdującym się po lewej stronie wybranego słowa kluczowego na liście (w polu tym pojawi się wówczas mała ikona z symbolem lornetki), a w panelu miniatur po lewej stronie wyświetlone zostaną wyłącznie te zdjęcia, które zostały opatrzone tym słowem. Jeśli chcesz ponownie wyświetlić miniatury wszystkich fotografii, to kliknij przycisk Show All (Pokaż wszystko), który znajduje się w lewej górnej części panelu miniatur.

34

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

W poprzednim ćwiczeniu dowiedziałeś się, jakie są sposoby dodawania słowa kluczowego do wybranych zdjęć. No cóż, będę z Tobą szczery — każdy z tych sposobów wymaga poświęcenia mu pewnej ilości czasu i uwagi. Tym bardziej warto przyjrzeć się jednej z funkcji programu Elements — znacznikom inteligentnym. Oczywiście, funkcja ta nie wykryje automatycznie wszystkich zdjęć wykonanych na przykład w parku Disney World i nie oznakuje ich hasłem „Disney”, lecz niektórymi znacznikami inteligentnymi z pewnością warto się zainteresować.

Automatyczne znakowanie przy użyciu znaczników inteligentnych

SCOTT KELBY

Krok 1. Przyjrzyj się panelowi Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) i znajdź kategorię Smart Tags (Znaczniki inteligentne), która powinna znajdować się na samym końcu listy kategorii. Po kliknięciu trójkątnego przycisku po lewej stronie nazwy tej kategorii znajdziesz w niej hasła, takie jak High Quality (Wysoka jakość), Faces (Twarze), Too Bright (Zbyt jasne), Too Dark (Zbyt ciemne) itp. Prócz tego w kategorii tej znajdują się hasła służące do oznaczania filmów wideo i przeznaczone dla użytkowników programu Premier Elements — Audio (Audio) i Shaky (Roztrzęsione).

Krok 2. W celu zastosowania znaczników inteligentnych należy najpierw pozwolić programowi Elements na przeanalizowanie zdjęć pod kątem określonych właściwości. Na szczęście jest to bardzo proste. Naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command), zaznacz wszystkie potrzebne fotografie, kliknij dowolną z nich prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Run AutoAnalyzer (Uruchom automatyczną analizę). Na ekranie pojawi się wówczas niewielkie okno dialogowe z paskiem postępu, które informuje o pracy „analizatora”. W zależności od liczby zdjęć proces ten może trwać od kilku do kilkunastu minut.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

35

Po zakończeniu procesu analizowania zdjęć ponownie odwiedź panel Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) i kliknij w pustym polu obok jednego ze znaczników inteligentnych — na pokazanym obok przykładzie wybrałem w tym celu znacznik High Quality (Wysoka jakość). Przekonasz się wówczas, które zdjęcia program Elements uznał za fotografie o wysokiej jakości. Zgodnie z tym, o czym pisałem we wstępie, mechanizmy analizy i detekcji tematyki zdjęć na potrzeby znaczników inteligentnych nie są doskonałe, lecz w wielu przypadkach stanowią dobry punkt wyjścia do dalszej samodzielnej pracy.

36

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

SCOTT KELBY

Krok 3.

Wiesz już, że przeciąganie słów kluczowych kolejno na pojedyncze zdjęcia jest dość uciążliwe — szczególnie jeśli chce się w ten sposób oznakować materiał z całej, długiej sesji fotograficznej. Po zakończeniu takiej benedyktyńskiej pracy zapewne wysłałbyś do nas (a może nawet do firmy Adobe) list, w którym w prostych, żołnierskich słowach „podziękowałbyś” za taką funkcję. Na szczęście istnieją znacznie prostsze i szybsze metody, na przykład taka…

Dodawanie słów kluczowych do wielu zdjęć jednocześnie

SCOTT KELBY

Krok 1. Jeśli chcesz oznakować wszystkie zdjęcia z jakiejś sesji jednocześnie, to wypróbuj następującą metodę — najpierw kliknij miniaturę dowolnego zdjęcia spośród tych, do których chcesz przypisać jakieś słowa kluczowe, a następnie przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij miniatury kolejnych fotografii z tej sesji. Każde wskazane zdjęcie zostanie dodane do bieżącego zaznaczenia (zaznaczone miniatury są wyświetlane na jasnoszarym tle). Jeżeli zdjęcia, które chcesz wybrać, umieszczone są kolejno jedno za drugim, to kliknij pierwsze z nich, naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, a następnie kliknij ostatnie, aby automatycznie zaznaczyć również wszystkie te, które znajdują się pomiędzy nimi.

SCOTT KELBY

Krok 2. Teraz możesz przeciągnąć wybrane słowo kluczowe ponad dowolne z zaznaczonych zdjęć, aby oznakować wszystkie wybrane fotografie. Jeśli będziesz chciał pozostawić na ekranie wyłącznie miniatury tych zdjęć, do których dodane zostały określone hasła, to w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) kliknij w pustym, kwadratowym polu po lewej stronie wybranych słów kluczowych. Warto wiedzieć, że dodane do zdjęcia słowo kluczowe można w każdej chwili usunąć — w tym celu należy kliknąć miniaturę danej fotografii prawym przyciskiem myszy i z podręcznego menu, które się wówczas pojawi, wybrać polecenie Remove Keyword Tag (Usuń znacznik słowa kluczowego). Jeśli do jakiegoś zdjęcia jest dodanych więcej haseł — na przykład tak jak na rysunku obok, gdzie do wybranych fotografii dodane zostały znaczniki „Notre Dame vs. Michigan State” (przykładowe zdjęcia zrobiłem na meczu tych drużyn) oraz „Football” — to przy użyciu wspomnianych poleceń możesz usunąć je wszystkie jednocześnie.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

37

Dodawanie wielu słów kluczowych do jednego zdjęcia

Czy można do jednego zdjęcia dodać kilka różnych słów kluczowych? Na przykład takich jak „umieść na stronie internetowej” albo „zrób odbitki”? Oczywiście! Oto, jak należy to zrobić:

Krok 1. Jeśli chcesz dołączyć do zdjęcia kilka różnych znaczników słów kluczowych, to przede wszystkim musisz te słowa najpierw zdefiniować. Dla wprawy utwórz zatem kilka nowych — kliknij przycisk Create New Keyword Tag (Utwórz nowy znacznik słowa kluczowego), a następnie z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie New Keyword Tag (Nowy znacznik słowa kluczowego). Pierwsze hasło nazwij Upload to Website („Umieść na stronie internetowej”), kolejne Make Prints („Zrób odbitki”), dwóm następnym nadaj nazwy związane z tematyką wybranej sesji. Gdy skończysz, będziesz dysponował czterema różnymi znacznikami słów kluczowych. Aby dodać do jakiegoś zdjęcia wszystkie te znaczniki, najpierw przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), a następnie kliknij je kolejno w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) — w moim przypadku będą to Moab, Mountain Bike, Make Prints oraz Upload to Website.

Następnie kliknij i przeciągnij wybrane znaczniki. Zauważ, że podczas przesuwania myszy obok kursora wyświetlone będą ich ikony. Po zwolnieniu przycisku myszy ponad wybranym zdjęciem zostanie ono oznakowane wszystkimi wybranymi hasłami. Jeśli chcesz oznakować kilkoma słowami kluczowymi wiele zdjęć jednocześnie, to posłuż się znaną Ci już sztuczką — najpierw przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i zaznacz wszystkie zdjęcia do oznakowania, potem zwolnij, następnie ponownie przytrzymaj ten klawisz i w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) zaznacz wszystkie potrzebne słowa kluczowe, a na koniec przeciągnij je ponad dowolne z zaznaczonych zdjęć. Gotowe!

38

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

SCOTT KELBY

Krok 2.

Tę funkcję programu Photoshop Elements można podziwiać za bardzo pomysłowe zastosowanie nowoczesnej technologii, można też stwierdzić, że jest to element przerażającej wizji świata rodem z Orwellowskiego „Roku 1984”. W rzeczywistości służy ona do łatwiejszego sortowania zdjęć portretowych, gdyż umożliwia automatyczne wyszukiwanie fotografii przedstawiających twarze. Efekt działania tej funkcji może budzić skojarzenia ze specjalistycznym oprogramowaniem do rozpoznawania twarzy, które na pewno funkcjonuje w niejednej agencji do zadań specjalnych na całym świecie… (Założę się, że CIA ma coś takiego, a implementacja w programie Elements to sprawka jakiegoś przecieku!).

Znakowanie portretów

SCOTT KELBY

Krok 1. Przypuśćmy, że chciałbyś szybko wyszukać zdjęcia córki. Uruchom Organizatora i zaznacz grupę fotografii do przeszukania: możesz zaznaczyć je wszystkie przy użyciu skrótu Ctrl+A  (Mac OS: Command+A) lub polecenia Select All (Zaznacz wszystkie), kliknąć nazwę wybranego albumu lub po prostu kolejno kliknąć wszystkie interesujące Cię fotografie po uprzednim naciśnięciu klawisza Ctrl lub Command. Następnie wybierz polecenie Find People for Tagging (Znajdź osoby w celu dodania znaczników) lub w górnej części panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) kliknij przycisk Start People Recognition (Rozpocznij rozpoznawanie osób).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe o nazwie People Recognition — Label People (Rozpoznawanie osób — nadawanie osobom etykiet) ze zdjęciami, które przedstawiają twarze. Kliknij napis Who is this? (Kto to jest?) pod miniaturą dowolnego z odnalezionych portretów, wpisz imię osoby ze zdjęcia i naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return). Jeśli dotychczas nie utworzyłeś słowa kluczowego z takim imieniem, to zostanie ono zdefiniowane automatycznie. Jeżeli program Elements pomyli się i rozpozna twarz w miejscu, w którym tak naprawdę jej nie ma, wskaż kursorem myszy miniaturę pomyłkowo rozpoznanego „portretu” i kliknij czarny, okrągły przycisk z symbolem „X” w jego prawym górnym rogu. Jeśli na kilku zdjęciach została odnaleziona ta sama osoba, to nie musisz znakować każdego z nich. Po prostu kliknij przycisk Save (Zapisz), a w kolejnym oknie dialogowym będziesz mógł oznakować pozostałe zdjęcia utworzonymi wcześniej słowami kluczowymi. Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

39

WSKAZÓWKA: Wykorzystaj listę znajomych z Facebooka

MATT KLOSKOWSKI

Pod koniec tego rozdziału zapoznasz się z poradnikiem poświęconym udostępnianiu zdjęć na Facebooku. Po skonfigurowaniu programu Elements w taki sposób, aby mógł automatycznie łączyć się z Twoim kontem w tym serwisie, uzyskasz dostęp do opcji umożliwiającej pobranie listy znajomych z Facebooka (oznaczonej na rysunku). Po włączeniu tej opcji będziesz mógł w trakcie znakowania portretów skorzystać z zaimportowanej w ten sposób listy. Gdy dodajesz słowa kluczowe do zdjęć ludzi, możesz ponadto za każdym razem skorzystać z łącza znajdującego się w dolnej części okna dialogowego People Recognition — Label People (Rozpoznawanie osób — nadawanie osobom etykiet) i służącego do aktualizowania listy znajomych na Facebooku.

Jeśli zaznaczyłeś kilka zdjęć przedstawiających tę samą osobę, program Elements ułatwi Ci oznakowanie wszystkich portretów jednocześnie. Po kliknięciu przycisku Save (Zapisz) w oknie dialogowym People Recognition — Label People (Rozpoznawanie osób — nadawanie osobom etykiet) na ekranie pojawi się kolejne okno, a mianowicie People Recognition — Confirm Groups of People (Rozpoznawanie osób — potwierdzanie grup osób). Zdjęcia, których nie chcesz „hurtowo” oznaczać tym samym słowem kluczowym, możesz odrzucić za pomocą kliknięcia. Po wyeliminowaniu wszystkich tak ich zdjęć i kliknięciu przycisku Save (Zapisz) na ekranie pojawi się okno dialogowe z informacją o pomyślnym oznakowaniu wszystkich pozostałych portretów.

40

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 3.

Krok 4.

SCOTT KELBY

Jeśli program Elements nie wykryje twarzy sportretowanej osoby — nic nie szkodzi; taką osobę można dodać samemu. Kliknij przycisk Add Missing Person (Dodaj brakującą osobę), znajdujący się w lewym dolnym rogu omawianego okna dialogowego, aby wyświetlić dodatkową ramkę służącą do znakowania portretów. Kliknij i przeciągnijtę ramkę ponad twarz „brakującej” osoby, w razie potrzeby przeciągnij jeden z uchwytów w narożnikach ramki, by ją przeskalować i — podobnie jak poprzednio — wpisz odpowiednie imię.

WSKAZÓWKA: Ćwiczenie czyni mistrza Im częściej będziesz korzystał z funkcji rozpoznawania twarzy, tym program Elements będzie lepiej je identyfikował. Każda analiza portretów sprawia, że program staje się skuteczniejszy i dokładniejszy pod tym względem.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

41

Udostępnianie słów kluczowych innym osobom

Przypuśćmy, że poszedłeś na mecz z grupą przyjaciół — zapalonych fotografów, którzy również posługują się programem Photoshop Elements. Jeśli zdefiniowałeś ciekawy zestaw słów kluczowych, ułatwiających wyszukiwanie i sortowanie zdjęć, to możesz je wyeksportować i podzielić się swoimi dokonaniami z przyjaciółmi. Po wczytaniu opracowanych przez Ciebie znaczników będą oni mogli od razu przystąpić do porządkowania i znakowania zdjęć, oszczędzając sobie sporo pracy.

Krok 1. Aby zapisać słowa kluczowe w osobnym pliku i móc udostępnić je innym osobom, sięgnij do panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), znajdującego się po prawej stronie Organizatora, kliknij przycisk Create New Keyword Tag (Utwórz nowy znacznik słowa kluczowego) i wybierz polecenie Save Keyword Tags to File (Zapisz znaczniki słów kluczowych w pliku).

Krok 2. W oknie dialogowym tego polecenia możesz wybrać jedną z dwóch opcji: Export All Keyword Tags (Eksportuj wszystkie znaczniki słów kluczowych) albo Export Specified Keyword Tags (Eksportuj określone znaczniki słów kluczowych). Po zaznaczeniu drugiej z nich będziesz mógł wybrać dowolne kategorie haseł do zapisania, posługując się rozwijaną listą znajdującą się pod wspomnianymi opcjami. Gdy skończysz wybierać, kliknij przycisk OK. Wyświetlone zostanie wówczas standardowe okno systemowe zapisywania plików, w którym możesz wskazać docelowy folder dla eksportowanych znaczników. Wybierz żądany folder, wprowadź dowolną nazwę dla zapisywanego pliku i kliknij przycisk Save (Zapisz). Tak przygotowany plik możesz przesłać do przyjaciół e-mailem.

Krok 3. Aby zaimportować otrzymane słowa kluczowe, należy w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) kliknąć przycisk Create New Keyword Tag (Utwórz nowy znacznik słowa kluczowego) i wybrać polecenie From File (Z pliku). Teraz trzeba już tylko wskazać plik z identyfikatorami na dysku i kliknąć przycisk Open (Otwórz). Gotowe — Twoje identyfikatory pojawią się w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych). Uwaga: Tak samo można eksportować albumy ze zdjęciami przy użyciu panelu Albums (Albumy). Więcej informacji o albumach znajdziesz na następnej stronie.

42

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Po oznakowaniu wszystkich fotografii możesz wybrać spośród nich i zapisać najlepsze (te, którymi będziesz chwalił się przyjaciołom, rodzinie, klientom lub potencjalnym pracodawcom). Takie zestawy w programie Elements noszą nazwę „albumów” (zaś w poprzednich wersjach były nazywane „kolekcjami”). Zaletą albumów jest możliwość ułożenia zdjęć w żądanej kolejności — tego nie można uzyskać przy użyciu znaczników, a jest to szczególnie ważne, jeśli będziesz chciał opracowywać własne prezentacje zdjęć i inne projekty.

Albumy, czyli jak ułożyć nieposłuszne zdjęcia

Krok 1. Aby utworzyć nowy album, w prawym górnym rogu okna Organizatora odszukaj panel Albums (Albumy). Ściślej rzecz biorąc, znajduje się on tuż ponad omawianym przed chwilą panelem Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych). Kliknij przycisk Create New Album (Utwórz nowy album) — to ten z zielonym symbolem plusa — i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie New Album (Nowy album). Wpisz nazwę nowego albumu w oknie Album Details (Szczegóły albumu) i kliknij przycisk Done (Gotowe).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2. Po utworzeniu albumu możesz przeciągnąć jego ikonę ponad miniatury zdjęć, które mają się w nim znaleźć, lub zaznaczyć najpierw wszystkie potrzebne fotografie przy użyciu klawisza Ctrl (Mac OS: Command), a następnie przeciągnąć dowolną z nich ponad ikonę wybranego albumu w panelu Albums (Albumy). Niezależnie od wybranej metody, zaznaczone zdjęcia znajdą się we wskazanym albumie. Jeśli chcesz wyświetlić na ekranie tylko te miniatury zdjęć, które znajdują się w wybranym albumie, to kliknij w pustym polu obok jego nazwy w panelu Albums (Albumy). Teraz, aby ustawić wszystkie zdjęcia w żądanej kolejności, po prostu kolejno kliknij je i przeciągnij we właściwe miejsca. Organizator automatycznie ponumeruje je i wyświetli numery poszczególnych zdjęć w lewym górnym rogu ich miniatur, dzięki czemu bardzo łatwo można zorientować się w ich bieżącej kolejności. Gdy będziesz ponownie chciał wyświetlić wszystkie fotografie, wówczas w lewej górnej części przeglądarki zdjęć kliknij przycisk Show All (Pokaż wszystko).

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

43

Automatyczne porządkowanie zdjęć przy użyciu albumów inteligentnych

Mam nadzieję, że poprzednie ćwiczenie przekonało Cię do posługiwania się albumami, są one bowiem znakomitym narzędziem do wybierania i sortowania najlepszych zdjęć. Przypuśćmy jednak, że bardzo często zdarza Ci się wyszukiwać zdjęcia przedstawiające trzy konkretne osoby (na przykład kuzynki). Owszem, każde ze zdjęć można by oznaczyć, a następnie utworzyć dla nich oddzielny album — w ten sposób zawsze miałbyś je pod ręką. Gorzej jednak, jeśli zdecydowałbyś się na dodanie do biblioteki zdjęć kolejnych wspólnych fotografii kuzynek. W takim przypadku trzeba jednak samemu zadbać o dodanie do nowych zdjęć odpowiednich słów kluczowych i aktualizację albumu, co może być dość uciążliwe. Na szczęście da się to zrobić łatwiej i wygodniej przy użyciu pewnej funkcji Elements — albumów inteligentnych.

Przypuśćmy, że mam kilka portretów trzech różnych dziewczynek oraz kilka zdjęć, na których wszystkie pozują razem. Każde z nich zostało oznaczone albo znacznikiem z odpowiednim imieniem, albo wszystkimi imionami jednocześnie. Na tej podstawie chciałbym opracować jak najprostszy sposób na wyszukanie zdjęć wszystkich trzech dziewcząt. Możliwości jest kilka: (1) Można zaznaczyć wszystkie trzy imiona w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych). Jest to jednak dość uciążliwe, gdyż trzeba to robić za każdym razem. (2) Można utworzyć album nazwany „Moje kuzynki”, a następnie umieścić w nim zdjęcia przedstawiające wszystkie trzy dziewczynki. Problem polega na tym, że po dodaniu nowych zdjęć dziewczynek do biblioteki za każdym razem trzeba by było ręcznie dodawać je do albumu, aby go zaktualizować. (3) Można utworzyć album inteligentny, który będzie na bieżąco aktualizowany na podstawie podanych kryteriów (na przykład obecności wszystkich trzech imion). Nietrudno zgadnąć, że takie rozwiązanie będzie najlepsze.

Krok 2. W górnej części panelu Albums (Albumy) kliknij przycisk Create New Album (Utwórz nowy album), i wybierz polecenie New Smart Album (Nowy album inteligentny). Nadaj albumowi łatwo kojarzącą się nazwę (np. „My nieces”, czyli „Moje kuzynki”), a następnie zdefiniuj kryteria, które mają spełniać zdjęcia trafiające do albumu. Powinny to być fotografie, które spełniają trzy warunki jednocześnie, więc w celu utworzenia odpowiedniego albumu należy zaznaczyć opcję Search for Files Which Match to: All of the Following Search Criteria [AND] (Wyszukaj pliki, które pasują do: Wszystkie następujące kryteria wyszukiwania).

44

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Rozwiń listę z opcją Filename (Nazwa pliku), a następnie wybierz z niej opcję Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych). Po prawej stronie pojawi się wówczas kolejna lista, z której będziesz mógł wybrać słowo kluczowe, będące podstawą pierwszego kryterium wyszukiwania (np. imię pierwszej dziewczynki).

WSKAZÓWKA: Wyszukiwanie na podstawie innych kryteriów Przewiń pierwszą ze wspomnianych przed chwilą list, aby zapoznać się z innymi możliwościami wyszukiwania zdjęć — jak widać, kryteria doboru wcale nie muszą opierać się na słowach kluczowych; może to być na przykład długość ogniskowej. Na podstawie takich parametrów można na przykład z łatwością utworzyć album zdjęć wykonanych obiektywem o ogniskowej 85 mm.

Krok 4. To nie koniec. Kliknij niewielki przycisk z symbolem plusa (+), znajdujący się po prawej stronie listy słów kluczowych, aby dodać kolejne kryterium wyszukiwania. Z listy po lewej stronie ponownie wybierz opcję Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), a z listy po prawej wybierz tym razem imię drugiej dziewczynki. W analogiczny sposób utwórz kryterium dla trzeciej. Oczywiście, przy użyciu przycisku z plusem można by było dodać kolejne kryteria, lecz w tym przypadku trzy imiona wystarczą, kliknij więc przycisk OK.

Krok 5. To wystarczy, aby program Elements zamieścił w albumie wszystkie zdjęcia spełniające podane kryteria. Zauważ, że wyselekcjonowane fotografie są oznakowane podanymi słowami kluczowymi (w opisywanym przypadku były to trzy imiona), lecz nie to jest najważniejsze. Znacznie ciekawsze od jednorazowego wypełnienia albumu zdjęciami jest to, że program Elements śledzi wszelkie zmiany w zawartości biblioteki zdjęć, a gdy trafi do niej kolejna fotografia, którą oznaczysz tymi samymi trzema znacznikami, zostanie ona automatycznie dodana do utworzonego wcześniej albumu inteligentnego. Nie musisz nawet kiwnąć palcem w tej sprawie. Innymi słowy, każdy album inteligentny będzie aktualizowany dopóty, dopóki będziesz pamiętał o dodawaniu odpowiednich słów kluczowych do importowanych zdjęć.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

45

Tworzenie niestandardowych ikon dla słów kluczowych

Domyślnie znacznik słowa kluczowego jest opatrzony ikoną będącą miniaturą pierwszego zdjęcia oznaczonego tym słowem. Niestety, ikony są tak małe, że niekiedy nie sposób się zorientować, co tak naprawdę przedstawiają. To dlatego większość użytkowników programu Elements woli tworzyć własne.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Ikonę słowa kluczowego łatwiej utworzyć po zdefiniowaniu tego słowa i oznakowaniu nim kilku zdjęć. Gdy to zrobisz, kliknij to słowo prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Edit Keyword Tag (Edytuj znacznik słowa kluczowego). Na ekranie wyświetli się wówczas okno dialogowe Edit Keyword Tag (Edytuj znacznik słowa kluczowego). W oknie tym znajduje się między innymi przycisk Edit Icon (Edytuj ikonę) — kliknij go, aby wyświetlić kolejne okno dialogowe, pokazane na rysunku obok.

W okienku podglądu pod ikoną wyświetli się pierwsze zdjęcie, które zostało oznaczone wybranym słowem kluczowym (to dlatego najlepiej jest zmienić ikonę po dodaniu wybranego słowa do jakichś fotografii). Jeśli nie chcesz użyć pierwszego wyświetlonego zdjęcia, to wybierz jedno z kolejnych, posługując się przyciskami strzałek znajdującymi się tuż pod podglądem zdjęcia, po jego prawej stronie. Gdy znajdziesz odpowiednią fotografię, kliknij ramkę kadrowania znajdującą się w okienku podglądu i wybierz tę część zdjęcia, która najlepiej nadaje się do utworzenia ikony. Na koniec kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić swój wybór — wykadrowany fragment wybranej fotografii stanie się ikoną edytowanego słowa kluczowego.

46

Rozdział 1.

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Dowolne utworzone wcześniej słowo kluczowe lub album w każdej chwili możesz usunąć, jeśli uznasz je za zbędne. Oto, jak należy to zrobić.

Usuwanie znaczników słów kluczowych lub albumów Krok 1. W celu usunięcia dowolnego słowa kluczowego lub albumu w panelu Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) lub Albums (Albumy), po prawej stronie okna Organizatora programu Elements, kliknij prawym przyciskiem myszy wybrany obiekt i z menu kontekstowego wybierz polecenie Delete Keyword Tag (Usuń znacznik słowa kluczowego) albo Delete Album (Usuń album).

Krok 2. W przypadku słowa kluczowego na ekranie wyświetli się okno z komunikatem informującym o tym, że skasowane hasło będzie automatycznie usunięte ze wszystkich zdjęć, które zostały nim oznaczone. Jeśli usuwane słowo wybrano jako jedno z kryteriów użytych do utworzenia albumu inteligentnego, to oznaczone nim zdjęcia będą z tych albumów usunięte. Podobnie stanie się w przypadku, jeśli jest ono jednym z imion lub jedną z nazw nadanych na potrzeby systemu automatycznego rozpoznawania ludzi. Jeżeli zgadzasz się na takie rozwiązanie, kliknij przycisk OK. Jeśli kasujesz album, program zażąda potwierdzenia jego usunięcia i poinformuje, że jeśli wchodził on w skład albumu inteligentnego, to zostanie usunięty także stamtąd. Wystarczy wówczas kliknąć przycisk OK, a niepotrzebny już album zostanie nieodwracalnie skasowany (choć zdjęcia, które należały do tego albumu, nie zostaną usunięte z dysku.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

47

Podgląd metadanych zdjęcia (informacji EXIF)

Podczas rejestrowania zdjęć aparaty cyfrowe automatycznie umieszczają w pliku ze zdjęciem bardzo wiele informacji dotyczących wykonanej fotografii. Wśród nich można znaleźć nazwę producenta i typ aparatu, czas wykonania zdjęcia, ustawienia ekspozycji, przysłonę, długość ogniskowej, czas otwarcia migawki, ustawienia dotyczące lampy błyskowej itp. Wszystkie te informacje, czyli tzw. metadane (spotyka się też nazwę EXIF — jest to akronim angielskiej nazwy Exchangeable Image File), można obejrzeć przy użyciu Organizatora.

W celu wyświetlenia informacji EXIF zapisanych wraz ze zdjęciem kliknij wybraną fotografię w przeglądarce zdjęć, a następnie z menu Window (Okno) wybierz polecenie Properties (Właściwości). Na ekranie pojawi się wówczas swobodny panel o nazwie Properties (Właściwości). Jeśli chcesz umieścić go tuż pod panelem Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych), kliknij przycisk Dock to Organizer Pane (Zadokuj do okienka Organizatora), znajdujący się w jego prawym górnym rogu.

WSKAZÓWKA: Skrót ułatwiający otwarcie panelu W celu otwarcia lub zamknięcia wspomnianego panelu możesz też użyć skrótu Alt+Enter (Mac OS: Option+Return).

Krok 2. Gdy otworzysz panel Properties (Właściwości) i umieścisz go w odpowiednim miejscu, kliknij przycisk Metadata (Metadane), znajdujący się w jego górnej części (jest to drugi przycisk, licząc od lewej). W panelu tym wyświetlona zostanie wówczas skrócona lista dostępnych danych EXIF (model i marka aparatu, czułość ISO, przysłona, czas ekspozycji, ogniskowa i dane dotyczące lampy błyskowej). Oczywiście aparat zapisuje w pliku ze zdjęciem znacznie więcej informacji niż tylko kilka wyświetlonych tutaj parametrów. Jeśli chcesz zobaczyć pełną listę danych EXIF, zaznacz opcję Complete (Pełny) w sekcji View (Widok) znajdującej się na samym dole omawianego panelu. Wówczas Twoim oczom ukaże się morze przeróżnych danych — o wiele więcej, niż zapewne kiedykolwiek będziesz potrzebował.

48

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Choć aparaty cyfrowe automatycznie osadzają w zdjęciach bardzo wiele ważnych informacji, to jednak zawsze może przydać się możliwość uzupełnienia wybranego pliku o własny komentarz. Organizator pozwala między innymi na dodanie do zdjęcia dowolnego podpisu (wyświetlanego wraz ze zdjęciem podczas pokazu slajdów) oraz rozszerzonego opisu na własny użytek. Co ważne, ich treść może ułatwić późniejsze odnalezienie potrzebnego zdjęcia.

Dodawanie własnych informacji do fotografii

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Na początek kliknij w przeglądarce zdjęć tę fotografię, do której chciałbyś dodać własny opis, a następnie wybierz polecenie Properties (Właściwości) z menu Window (Okno), aby otworzyć panel Properties (Właściwości). Analogiczny efekt będzie miało naciśnięcie skrótu Alt+Enter (Mac OS: Option+Return).

Krok 2. Po wyświetleniu się panelu o nazwie Properties (Właściwości), zwróć uwagę na cztery przyciski oznaczające cztery różne kategorie właściwości fotografii. Domyślnie wybrana jest kategoria General (Ogólne). Pierwsze pole tekstowe w tej grupie właściwości służy do wprowadzania podpisów zdjęć i nosi słuszną nazwę Caption (Podpis). Poniżej wyświetlona jest nazwa pliku ze zdjęciem. W trzecim polu, noszącym nazwę Notes (Uwagi), możesz wpisać dowolny komentarz dotyczący wybranego zdjęcia.

Krok 3. Jeśli chcesz wyświetlić inne informacje dotyczące wskazanej fotografii (na przykład dołączone do niej słowa kluczowe, datę importu zdjęcia, datę ostatniego wydruku, datę przesłania go pocztą elektroniczną i publikowania w internecie lub informacje zawarte w metadanych pliku), to po prostu kliknij jeden z pozostałych przycisków w panelu Properties (Właściwości).

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

49

Wyszukiwanie zdjęć

Prócz różnych czynności związanych z edytowaniem i retuszowaniem fotografii jedną z najczęściej wykonywanych w programie Elements operacji jest wyszukiwanie zdjęć. Jeśli oznaczałeś je odpowiednimi słowami kluczowymi, to odnalezienie tematycznej grupy zdjęć będzie bardzo proste, jednak wyszukanie potrzebnej pojedynczej fotografii bywa trochę trudniejsze (ale tylko trochę). Przede wszystkim należy zawęzić zestaw zdjęć do przeszukania, gdyż w mniejszej puli znacznie łatwiej jest znaleźć poszukiwaną fotografię. Wszystko to brzmi dość tajemniczo, lecz w praktyce okazuje się zupełnie proste. Oto kilka najczęściej używanych metod wyszukiwania zdjęć.

Z osią czasu zapoznałeś się już wcześniej — jeśli jest niewidoczna, z menu Window (Okno) wybierz polecenie Timeline (Oś czasu). Oś czasu, czyli płaski, poziomy diagram przecinający w poprzek niemal całą przeglądarkę zdjęć w jej górnej części, to chronologiczne zestawienie wszystkich zindeksowanych w programie fotografii. Oś jest podzielona na miesiące i lata; liczby oznaczające kolejne lata są wyświetlone pod nią, zaś poszczególne miesiące są oddzielone małymi kreseczkami. Niebieskie słupki w poszczególnych miesiącach listwy czasowej odzwierciedlają liczbę zindeksowanych zdjęć, które zostały wówczas wykonane. Jeśli w jakimś miesiącu nie ma słupka, to znaczy, że program nie dysponuje informacjami o żadnych zdjęciach zrobionych w tym okresie. Wysokość słupka odzwierciedla liczbę zdjęć zrobionych danego miesiąca — wysoki słupek oznacza, że zdjęć z tego okresu jest całe mnóstwo, niski zaś — że zaledwie kilka. Nazwa miesiąca jest wyświetlana po wskazaniu wybranego słupka kursorem myszy. Jeśli chcesz przejrzeć zrobione wówczas zdjęcia, po prostu go kliknij. Po kliknięciu dowolnego miesiąca możesz przesuwać okienko na osi czasu w lewo lub w prawo, aby wyświetlić zdjęcia zrobione w kolejnych lub poprzednich miesiącach danego roku.

Przy użyciu słów kluczowych Jeśli szukasz określonego zdjęcia i wiesz, że oznaczyłeś wszystkie tego typu fotografie pewnym słowem kluczowym, to po prostu wyświetl panel Keyword Tags (Znaczniki słów kluczowych) i kliknij w pustym, kwadratowym polu po lewej stronie nazwy tego słowa. W przeglądarce zdjęć wyświetlone zostaną wówczas jedynie te fotografie, które zostały nim oznakowane.

50

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Przy użyciu osi czasu

W wybranym zakresie czasowym Przypuśćmy, że szukasz określonego zdjęcia zrobionego podczas wakacji. Jeśli pamiętasz, choćby w pewnym przybliżeniu, kiedy wyjechałeś na owe wakacje, to możesz z łatwością ograniczyć liczbę wyświetlonych zdjęć do pewnego zakresu czasowego (na przykład od 1 do 15 lipca 2011). Oto najprostszy sposób: Wybierz polecenie Set Date Range (Ustaw zakres dat) z menu Find (Znajdź) Organizatora. Pojawi się wówczas okno dialogowe, w którym będziesz mógł podać datę rozpoczęcia i zakończenia wakacji. Gdy to zrobisz, kliknij przycisk OK — w panelu miniatur przeglądarki zdjęć zostaną wówczas wyświetlone jedynie te fotografie, które zostały zrobione we wskazanym okresie. Dzięki temu na pewno będzie Ci łatwiej znaleźć poszukiwane zdjęcie.

Na podstawie podpisu lub komentarza Jeśli masz zwyczaj podpisywania zdjęć lub opatrywania ich stosownym komentarzem, to możesz przeszukać zawartość tych informacji — być może właśnie tam znajdą się słowa, które ułatwią zawężenie obszaru poszukiwań. Wydaj polecenie Find/By Caption or Note (Znajdź/Według podpisu lub notatki) w Organizatorze, a w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, wpisz słowo, które przypuszczalnie mogło znaleźć się w komentarzu do poszukiwanego zdjęcia. Gdy to zrobisz, kliknij przycisk OK. Po chwili w panelu miniatur przeglądarki wyświetlone zostaną jedynie te zdjęcia, w których komentarzu lub podpisie znajdowało się szukane słowo.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

51

Na podstawie historii pliku Organizator programu Elements śledzi i rejestruje datę importu każdego zdjęcia oraz datę ich ostatniego użycia (na przykład wysłania pocztą elektroniczną, wydrukowania, opublikowania w sieci itp.). Jeśli pamiętasz którąkolwiek z tych dat, to znalezienie właściwej fotografii będzie banalnie proste. W menu Find (Znajdź) Organizatora wyświetl grupę opcji By History (Według historii) i wybierz odpowiednią opcję. (Uwaga: Niektóre z tych opcji nie są obecnie dostępne w programie Elements w wersji dla Mac OS). Gdy to zrobisz, na ekranie pojawi się okno dialogowe z listą nazw i dat. Kliknij określony rodzaj operacji i jej datę, a następnie zatwierdź swój wybór przyciskiem OK, aby wyświetlić w przeglądarce zdjęć tylko te fotografie, które spełniają podane kryteria.

Na podstawie dowolnych danych tekstowych Program Elements jest wyposażony w funkcję wyszukiwania zdjęć na podstawie dowolnej informacji tekstowej zawartej w pliku — może to być nie tylko słowo kluczowe, lecz także treść metadanych i podpisów, które są przechowywane wraz ze zdjęciem. Moim zdaniem jest to jedna z najbardziej efektywnych i wszechstronnych funkcji wyszukiwania zdjęć, gdyż zwalnia od zastanawiania się, czego i gdzie zamierzasz szukać. Wystarczy wpisać dowolny fragment tekstu w polu znajdującym się w lewym górnym rogu okna Organizatora, tuż pod menu File (Plik), i wprowadzić potrzebne informacje. Na pokazanym tutaj przykładzie wpisałem „D3”, a po chwili na ekranie wyświetliły się miniatury tylko tych zdjęć, które zostały zrobione aparatem Nikon D3. Równie dobrze mogłem użyć słowa kluczowego lub fragmentu nazwy pliku.

52

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Jeśli postępujesz podobnie jak większość innych cyfrowych fotografów, to podczas uwieczniania dowolnej sceny (kogoś lub czegoś) robisz nie jedno zdjęcie, lecz na przykład osiemnaście. Albo więcej. To zupełnie normalne: każdy z nas zdaje sobie bowiem sprawę, że im więcej zdjęć zrobimy, tym większą mamy szansę na to, że przynajmniej jedno z nich będzie stuprocentowo trafione. Kłopot jedynie w tym, że nad taką masą zdjęć trudno zapanować. Wkrótce dorabiamy się gigantycznej biblioteki, zawierającej mnóstwo prawie że duplikatów. Nie chodzi mi o fizyczne kopie (pliki o tych samych nazwach, na przykład dwukrotnie zaimportowane), lecz o serie bardzo podobnych zdjęć. Program Elements 10 został wyposażony w nową funkcję, która ułatwia wyszukiwanie takich bliźniaków.

Wyszukiwanie duplikatów

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Przypuśćmy, że fotografowałeś mecz piłki nożnej i chciałbyś szybko posortować wszystkie zrobione zdjęcia, aby wybrać te najlepsze. Rozgrywki sportowe często fotografuje się w trybie seryjnym, więc jest spora szansa na to, że każdą ciekawszą akcję uwieczniłeś na 10 – 15 zdjęciach. Z takiej serii warto wybrać tylko jedno, i to najlepsze, prawda? Aby to zrobić, zaznacz wybraną pulę zdjęć w Organizatorze, np. za pomocą skrótu Ctrl+A (Mac OS: Command+A), poprzez kliknięcie wybranego albumu albo naciśnięcie klawisza Ctrl (Mac OS: Command) i zaznaczenie tylu pojedynczych zdjęć, ile zamierzasz posortować. Następnie otwórz menu Find/By Visual Searches (Znajdź/Według wyszukiwań wizualnych) i wydaj polecenie Search for Duplicate Photos (Wyszukaj powielone zdjęcia). W zależności od liczby zdjęć wybranych do przeanalizowania cały proces może zająć od kilku sekund (dla 50 zdjęć) do kilku minut (dla kilku tysięcy).

Krok 2. Gdy program Elements zakończy pracę, na ekranie pojawi się okno dialogowe Visually Similar Photo Search (Wyszukiwanie wizualnie podobnych zdjęć), w którym podobne zdjęcia zostaną powiązane w grupy tematyczne. Domyślne miniatury grup są tak małe, że naprawdę trudno stwierdzić, co która przedstawia. Dla ułatwienia dalszej pracy ze zdjęciami warto je powiększyć przy użyciu suwaka, znajdującego się w lewym dolnym rogu okna (oznaczonego na rysunku obok).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

53

Krok 3. Na tym etapie możesz postąpić z rozpoznanymi przez program duplikatami na dwa sposoby. Pierwszy polega na przejrzeniu zdjęć, znalezieniu najlepszego z każdej serii (właśnie z tego względu uważam, że zwiększenie rozmiaru miniatur jest tak ważne) i usunięciu pozostałych, gdyż raczej nie będziesz miał już z nich pożytku. Aby to zrobić, kliknij wybrane zdjęcie (bądź zaznacz ich więcej przy użyciu klawisza Ctrl), a następnie przycisk Remove From Catalog (Usuń z katalogu), znajdujący się w jego lewej dolnej części (patrz rysunek). Jeśli to zrobisz, Elements zapyta, czy wybrane zdjęcia chcesz usunąć z katalogu, czy całkiem pozbyć się ich z dysku. Ja zwykle decyduję się na to drugie wyjście, gdyż na ogół nigdy do takich słabszych zdjęć nie wracam.

Krok 4. Kolejne wyjście polega na zgrupowaniu sekwencji zdjęć w stos. Dzięki temu znacznie zmniejszysz liczbę miniatur przeglądanych w Organizatorze — większa ich część będzie bowiem tematycznie zgrupowana. Aby utworzyć stos zdjęć, kliknij przycisk Stack (Stos), znajdujący się po prawej stronie każdej z grup. Ewentualnie, jeśli chcesz umieścić w stosie tylko wybrane zdjęcia, zaznacz je przed kliknięciem wspomnianego przycisku. Po utworzeniu wszystkich stosów (lub po usunięciu zdjęć z katalogu) kliknij przycisk Done (Gotowe) w prawym dolnym rogu omawianego okna, aby wrócić do Organizatora.

54

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Muszę przyznać, że akurat tej funkcji nie wróżę wielkiej popularności, gdyż jest ona… hm, trudno mi znaleźć lepsze określenie — po prostu dziwaczna. Po jej włączeniu na ekranie pojawia się wielki kalendarz przedstawiający wybrany miesiąc. Jeśli zrobiłeś w tym miesiącu jakieś zdjęcia, to miniatura jednego z nich będzie wyświetlona w dniu jego wykonania. Po włączeniu tego sposobu wyszukiwania odnoszę wrażenie, że właśnie zakończyłem pracę w profesjonalnej aplikacji i uruchomiłem jeden z darmowych, banalnych programów do sortowania zdjęć, więc unikam go jak ognia. To jednak tylko moje zdanie. Jeśli Tobie spodoba się taka forma prezentacji (w sumie, dlaczego nie?), to zapoznaj się z poniższymi informacjami.

Wyszukiwanie zdjęć przy użyciu kalendarza

Krok 1. Aby włączyć tryb wyszukiwania przy użyciu kalendarza, kliknij przycisk Display (Wyświetl), znajdujący się po prawej stronie Organizatora, i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Date View (Widok daty).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2. Gdy to zrobisz, na ekranie wyświetli się okno z kalendarzem na wybrany miesiąc — jest to standardowy typ widoku w tym trybie wyszukiwania. Jeśli kalendarz zostanie wyświetlony w inny sposób, to kliknij przycisk Month (Miesiąc), znajdujący się na samym dole okna programu. Jeżeli w polu symbolizującym dowolny dzień tego miesiąca znajduje się jakieś zdjęcie, to znaczy, że tego dnia fotografowałeś (lub zeskanowałeś bądź otrzymałeś zdjęcia z innych źródeł). Jeśli chcesz zobaczyć powiększony podgląd wybranego zdjęcia, to kliknij jego miniaturę — w panelu znajdującym się w prawym, górnym rogu okna programu zobaczysz jego nieco większą wersję. Jeśli chcesz przejrzeć pozostałe zdjęcia zrobione tego dnia, to kliknij przycisk Next Item on Selected Day (Następny element zaznaczonego dnia), znajdujący się tuż pod podglądem bieżącej fotografii. Za każdym razem, gdy klikniesz ten przycisk, wyświetlona zostanie kolejna fotografia wykonana w wybranym dniu miesiąca.

WSKAZÓWKA: Powrót do zwykłego przeglądania zdjęć Aby przywrócić zwykły podgląd miniatur, kliknij przycisk Media Browser (Przeglądarka elementów multimedialnych), znajdujący się na dole okna programu Organizator, w jego środkowej części. Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

55

Krok 3. Jeśli znajdziesz szukane zdjęcie (zakładam, że wyszukiwanie w trybie kalendarza włączyłeś tylko po to, by znaleźć określoną fotografię) i chcesz przystąpić do edycji, to kliknij prawym przyciskiem myszy podgląd tego zdjęcia i z podręcznego menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Edit with Photoshop Elements (Edytuj za pomocą programu Photoshop Elements) lub użyj skrótu Ctrl+I (Mac OS: Command+I). Na ekranie pojawi się wówczas Edytor programu Elements, a wybrane zdjęcie zostanie automatycznie umieszczone w nowym oknie dokumentu i przygotowane do dalszej pracy.

Wróć do Organizatora i ponownie kliknij przycisk Date View (Widok daty). Skoro już tutaj jesteśmy, to chciałbym pokazać Ci kilka innych funkcji tego trybu wyszukiwania i przeglądania fotografii. Choć standardowym widokiem w tym trybie jest podgląd wybranego miesiąca, to w dolnej części interfejsu programu znajdziesz również kilka przycisków umożliwiających włączenie innych wariantów podglądu. Przycisk Year (Rok) służy do wyświetlania podglądu całego roku (dni wypełnione jednolitym kolorem to dni, w których robiłeś zdjęcia), a przycisk Day (Dzień) pozwala na włączenie trybu umożliwiającego przejrzenie wszystkich zdjęć zrobionych danego dnia i przypominającego nieco zwykły pokaz slajdów (jak na rysunku obok).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 4.

Krok 5. Po włączeniu kalendarza możesz dodać do dowolnego dnia notatkę, która nie dotyczy żadnego konkretnego zdjęcia, lecz wszystkich zdjęć zrobionych w tym dniu. Taką notatkę można dodać podczas przeglądania zdjęć wykonanych w poszczególnych dniach, miesiącach lub latach — służy do tego pole tekstowe znajdujące się w panelu po prawej stronie Organizatora. Notatka ta będzie wyświetlana w polu Daily Note (Notatka dzienna), gdy będziesz przeglądał zdjęcia w trybie podglądu pojedynczego dnia (razem z podpisem tego zdjęcia.

56

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Przypuśćmy, że wróciłeś właśnie z jakiejś fotograficznej wyprawy, a potem skopiowałeś i zaimportowałeś zdjęcia do Organizatora. Wiesz, że niektóre wyszły całkiem nieźle, i koniecznie chciałbyś zobaczyć je w całej okazałości, np. w postaci prostego pokazu slajdów. W takich sytuacjach świetnie sprawdza się funkcja podglądu pełnoekranowego. (Nawiasem mówiąc, opracowaliśmy specjalny film instruktażowy — znajdziesz go na stronie WWW z materiałami pomocniczymi do tej książki, wspomnianej we wstępie — w którym omawiamy proces tworzenia bardziej zaawansowanych, eleganckich pokazów slajdów przy użyciu innych narzędzi dostępnych w programie Elements. Tymczasem zaś zapoznaj się z tą prostą, wygodną sztuczką.

Błyskawiczny pokaz slajdów

Krok 1. Przede wszystkim uruchom Organizatora. Gdy to zrobisz, przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij kolejno miniatury wszystkich fotografii, które chcesz uwzględnić w pokazie (jeśli zdjęcia ułożone są jedno za drugim, to możesz kliknąć pierwsze z nich, następnie wcisnąć i przytrzymać klawisz Shift, a potem kliknąć ostatnie, wskutek czego zostaną zaznaczone wszystkie miniatury znajdujące się pomiędzy nimi). Po zaznaczeniu miniatur kliknij przycisk Display (Wyświetl), widniejący po prawej stronie menu Organizatora, i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie View, Edit, Organize in Full Screen (Wyświetlaj, edytuj i organizuj w trybie pełnoekranowym) lub naciśnij klawisz F11 (Mac OS: Command+F11).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2. Pierwsze z wybranych zdjęć zostanie wyświetlone w trybie pełnoekranowym, a po lewej stronie i w dolnej części ekranu pojawi się kilka pomocniczych paneli. Panele Quick Edit (Szybka edycja) i Quick Organize (Szybka organizacja) będą wyświetlane w chwili, gdy wskażesz ich widoczne fragmenty kursorem myszy. Ich rola ogranicza się do prostych zmian i poprawek w wyglądzie lub ustawieniach zdjęć podczas ich przeglądania w tym zaimprowizowanym pokazie slajdów.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

57

Krok 3. Pokaz slajdów rozpocznie się dopiero wówczas, gdy naciśniesz przycisk Play (Odtwórz), znajdujący się w dolnej części ekranu (zamiast niego możesz nacisnąć spację lub klawisz F5). W celu wstrzymania pokazu kliknij przycisk Pause (Wstrzymaj), który zastępuje przycisk Play (Odtwórz) podczas odtwarzania. Wznowienie pokazu następuje po kolejnym kliknięciu wspomnianego przycisku.

Krok 4. W celu zmiany opcji wyświetlania pokazu slajdów kliknij przycisk Open Settings Dialog (Otwórz okno dialogowe ustawień) — to ten z symbolem klucza płaskiego — znajdujący się w panelu z przyciskami sterującymi. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe Full Screen View Options (Opcje widoku pełnoekranowego), w którym możesz wybrać tło dźwiękowe pokazu z listy Background Music (Muzyka w tle) i czas wyświetlania poszczególnych slajdów z listy Page Duration (Czas trwania strony). Domyślnie program Elements wyświetla także podpisy pod zdjęciami, lecz możesz z nich zrezygnować poprzez wyłączenie opcji Include Captions (Uwzględnij podpisy). Jeśli chcesz, możesz zapętlić odtwarzanie pokazu — służy do tego opcja Repeat Slide Show (Powtórz pokaz slajdów). Po skonfigurowaniu wszystkich ustawień kliknij przycisk OK.

Krok 5. Pora na najciekawszą część tego ćwiczenia. Znajdź przycisk Transitions (Przejścia) tuż obok przycisku Open Settings Dialog (Otwórz okno dialogowe ustawień). Gdy go klikniesz, na ekranie wyświetli się okno dialogowe Select Transition (Wybierz przejście). Pierwsze trzy przejścia nie wymagają szczegółowych wyjaśnień — ich nazwy mówią same za siebie (lecz jeśli chcesz, miniaturę przykładowego zdjęcia możesz wskazać kursorem myszy, tak aby zobaczyć uproszczony podgląd każdego z nich). Ostatnie przejście, 3D Pixelate (Pikslowanie 3D), to prawdziwy „bajer”, którego możliwości można docenić dopiero po zapoznaniu się z nim w praktyce. Wybierz je i kliknij przycisk OK, aby się o tym przekonać.

58

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 6. Kliknij teraz przycisk Play (Odtwórz) lub naciśnij spację bądź klawisz F5, aby rozpocząć pokaz, a potem… otwórz szeroko oczy i patrz, co program Elements będzie wyczyniał z kolejnymi zdjęciami. Muszę Cię jednak ostrzec, że jeśli wypiłeś lampkę czegoś mocniejszego, to nie będziesz mógł oderwać oczu od ekranu (a jeśli nie wypiłeś, to poczujesz się, jakbyś wypił!). Po godzinie (tak, tak, to niesamowicie wciąga) naciśnij klawisz Esc, aby przerwać wyświetlanie pokazu, bądź kliknij przycisk Exit (Zakończ) — to ten z symbolem X, po prawej stronie panelu sterującego — aby powrócić do statycznego, pełnoekranowego podglądu zdjęć. Klawisza Esc należy użyć w przypadku przejść typu Pan and Zoom (Panoramowanie i powiększanie) oraz 3D Pixelate (Pikslowanie 3D), zaś wspomnianego przycisku w pozostałych dwóch trybach — Classic (Klasyczny) i Fade In/Out (Stopniowo rozjaśniaj/przyciemniaj).

Krok 7. Gdy klikniesz miniaturowy przycisk ze strzałką, znajdujący się po prawej stronie panelu z przyciskami sterującymi, panel ten wzbogaci się o dodatkowe funkcje, służące do porównywania zdjęć; nie są one jednak używane podczas pokazu. Zazwyczaj pozostawiam je ukryte i ograniczam się do ustawień związanych z wyświetlaniem prezentacji.

Krok 8. W celu zakończenia przeglądania zdjęć w trybie pełnoekranowym i wyświetlenia okna Organizatora naciśnij klawisz Esc lub w panelu sterującym kliknij przycisk Exit (Zakończ).

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

59

Porównywanie zdjęć

Jeśli przytrafi Ci się interesująca okazja do wykonania zdjęcia, to czy ograniczysz się do zrobienia tylko jednej fotografii? Zapewne nie, prawda? W większości przypadków sfotografujesz scenę kilka razy (nawet dziesięć, tak jak ja mam to w zwyczaju robić), aby mieć większą pulę fotografii do wyboru. Po skopiowaniu zdjęć na dysk twardy komputera powinieneś jednak wybrać najbardziej udane ujęcia z każdego z takich zestawów i usunąć pozostałe. W przeciwnym razie biblioteka Twoich fotografii zostanie dosłownie zalana bardzo podobnymi zdjęciami, a Ty będziesz musiał za każdym razem zastanawiać się, które z nich jest najlepsze. Oto, jak można sobie z tym poradzić.

Krok 1. Na początek uruchom Organizatora. Aby porównać lub po prostu przejrzeć zdjęcia parami, obok siebie, naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), a następnie kliknij wszystkie fotografie przeznaczone do porównania. Po zaznaczeniu miniatur kliknij przycisk Display (Wyświetl), znajdujący się po prawej stronie menu Organizatora, i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Compare Photos Side by Side (Porównaj zdjęcia obok siebie) lub naciśnij klawisz F12 (Mac OS: Command+F12). Wskazane fotografie zostaną wyświetlone na pełnym ekranie, podobnie jak pojedyncze zdjęcia w poprzednim ćwiczeniu.

Dwa zdjęcia, których miniatury zaznaczyłeś jako pierwsze, zostaną wyświetlone obok siebie na pełnym ekranie. Ponadto po lewej stronie widoczne będą aktywne fragmenty paneli Quick Edit (Szybka edycja) i Quick Organize (Szybka organizacja), w dolnej części ekranu pojawi się panel z ustawieniami sterującymi, a po prawej stronie — taśma filmowa z miniaturami. Pierwsze zdjęcie (po lewej stronie) oznaczone jest numerem „1”, wyświetlonym w lewym górnym rogu, zaś drugie (to, które jest porównywane z pierwszym) opatrzone jest numerem „2”, wyświetlanym dopiero po jego kliknięciu.

60

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

Krok 3. Teraz należy po prostu porównać dwa pierwsze zdjęcia. To, które wygląda lepiej, powinno pozostać na ekranie, by można było ocenić je w porównaniu z kolejnymi. Aby tak się stało, kliknij zdjęcie, które uznałeś za gorsze. Zostanie ono wówczas wyróżnione niebieską ramką, która oznacza, że to właśnie ono ulegnie zmianie. Na pokazanym obok przykładzie zadecydowałem, że lepiej wygląda drugie zdjęcie (czyli fotografia po prawej stronie), więc nie zmieniałem domyślnego położenia ramki, otaczającej zdjęcie numer 1.

Krok 4. Sięgnij teraz do paska narzędzi i kliknij przycisk Next Photo (Następne zdjęcie), aby zastąpić oznaczone zdjęcie kolejnym. Porównaj obydwie fotografie, zastanów się, która z nich prezentuje się lepiej, i po raz kolejny wybierz tę gorszą (która zostanie za chwilę zastąpiona następną, czekającą w kolejce fotografią). Ponownie kliknij przycisk Next Photo (Następne zdjęcie) i tak dalej. Jeśli chcesz wrócić do ostatniego porównania, kliknij przycisk Previous Photo (Poprzednie zdjęcie).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 5. Poza widokiem, w którym obydwa zdjęcia ułożone są obok siebie, istnieje również możliwość wyświetlenia ich jedno nad drugim (ten sposób może ułatwić porównanie zdjęć o proporcjach krajobrazowych). Jeśli chcesz włączyć ten tryb wyświetlania, kliknij niewielki przycisk ze strzałką po prawej stronie panelu sterującego, aby wyświetlić dodatkowe opcje (jeśli nie są one widoczne), a potem kolejny, bardzo podobny przycisk ze strzałką skierowaną w dół, znajdujący się obok przycisku Side by Side View (Widok obok siebie), i z rozwijanego menu, które się wówczas pojawi, wybierz opcję Above and Below (Powyżej i poniżej). Przeglądanie i porównywanie zdjęć odbywa się tak jak poprzednio — należy powtarzać czynności opisane w 3. i 4. kroku tego ćwiczenia tyle razy, aż znajdzie się najlepszą spośród wybranych fotografii. Gdy skończysz, naciśnij klawisz Esc lub w panelu sterującym kliknij przycisk Exit (Zakończ) — ten z symbolem X.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

61

Tworzenie stosów, czyli wiosenne porządki

Uwielbiam łączyć zdjęcia w stosy, gdyż choć staram się nieustannie je porównywać i usuwać wszystkie zbędne duplikaty, i tak nie udaje mi się pozbyć wszystkich podobnych fotografii. W takich przypadkach w sukurs przychodzi funkcja tworzenia stosów, której nazwa nieźle oddaje jej działanie. Sztuczka polega na tworzeniu grup zdjęć, ułożonych jedno na drugim w taki sposób, że widać tylko jedno — to, które znajduje się na wierzchu. Jeśli zrobiłeś na przykład 20 zdjęć tej samej sceny, to nie musisz za każdym razem ich przewijać i oglądać wszystkich. Można wybrać spośród nich jedno, a pozostałe 19 schować pod spód, oszczędzając w ten sposób cenne miejsce na ekranie.

Krok 1. Uruchom Organizatora, przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i zaznacz miniatury wszystkich zdjęć, które chciałbyś zgrupować (jeśli zdjęcia ułożone są jedno za drugim, to możesz kliknąć pierwsze, wcisnąć i przytrzymać klawisz Shift, a następnie kliknąć ostatnie, zaznaczając w ten sposób wszystkie fotografie pomiędzy nimi). Gdy zdjęcia zostaną zaznaczone, z menu Edit/Stack (Edycja/Utwórz stos) wybierz polecenie Stack Selected Photos (Utwórz stos z zaznaczonych zdjęć).

Opisana operacja nie kończy się wyświetleniem okna dialogowego: po prostu klik i już — wszystkie zaznaczone zdjęcia zostały zgrupowane i ukryte pod pierwszym (w pewnym sensie możesz potraktować je jak jeden wielki dokument złożony z wielu warstw, ułożonych jedna na drugiej). Miniatury zdjęć reprezentujących grupę fotografii oznaczone są niewielką ikoną (wyglądającą jak malutka ryza papieru) umieszczoną w prawym górnym rogu zdjęcia. Ponadto po prawej stronie miniatury zdjęcia pojawi się niewielka strzałka, skierowana w prawą stronę, a pod prawym dolnym rogiem miniatury — napis Photo Stack (Stos zdjęć).

62

Rozdział 1.

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 3. Ułożone w stos zdjęcia można obejrzeć w dowolnym momencie. W tym celu należy kliknąć miniaturę fotografii oznaczoną ikoną stosu i wydać polecenie Edit/Stack/Expand Photos in Stack (Edycja/Utwórz stos/Rozwiń zdjęcia w stosie) lub kliknąć niewielką strzałkę skierowaną w prawo, znajdującą się po prawej stronie miniatury stosu. Podgląd stosu przypomina wyświetlanie rezultatów wyszukiwania — wszystkie zdjęcia ze stosu są wyświetlane na szarym, prostokątnym tle. Wyświetlenie zawartości stosu w ten sposób nie powoduje jego trwałego rozłożenia. Gdy zakończysz przeglądanie, kliknij skierowaną w lewo strzałkę znajdującą się po prawej stronie ostatniego zdjęcia w stosie, aby z powrotem zwinąć go do pojedynczej miniatury.

Krok 4. Jeśli chcesz trwale rozłożyć wybrany stos, wskaż miniaturę reprezentującej go fotografii w przeglądarce zdjęć, a następnie z menu Edit/Stack (Edycja/Utwórz stos) wybierz polecenie Unstack Photos (Anuluj ułożenie w stos). Jeśli zadecydujesz, że zdjęcia znajdujące się w wybranej grupie nie są Ci już potrzebne, to możesz usunąć je z bazy danych programu przy użyciu polecenia Edit/Stack/Flatten Stack (Edycja/Utwórz stos/Spłaszcz stos). Efekt tego zabiegu przypomina łączenie warstw podczas edycji dokumentu — w Organizatorze pozostanie tylko jedno zdjęcie z wybranego stosu: to, którego miniatura wyświetlana była w przeglądarce. Podczas likwidacji stosu możesz także zadecydować o usunięciu zawartych w niej zdjęć z dysku komputera.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

63

Udostępnianie zdjęć

Program Elements oferuje wiele sposobów na udostępnianie zdjęć. Jeden z nich polega na opublikowaniu zdjęć w serwisie Facebook, lecz to nie wszystko — możesz przesłać je e-mailem, nagrać na płytę DVD, stworzyć film do umieszczenia w internecie, wysłać do serwisu Flickr czy SmugMug. Ponieważ publikowanie zdjęć na Facebooku należy obecnie do najpopularniejszych sposobów dzielenia się fotografiami, postanowiliśmy opisać ów proces. Nie zaniedbaliśmy jednak pozostałych — poradnik dotyczący innych sposobów udostępniania zdjęć nagraliśmy w postaci filmu instruktażowego, który znajdziesz na stronie internetowej (wspominaliśmy o niej we wstępie) z materiałami pomocniczymi do tej książki.

Uruchom Organizatora, przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij miniatury zdjęć, które zamierzasz udostępnić, tak aby je zaznaczyć. Kliknij zakładkę Share (Udostępnij), znajdującą się w prawym górnym rogu okna, a następnie przycisk Share to Facebook (udostępnij na Facebooku). Facebook został wybrany tylko dla przykładu ze względu na swą niezwykłą popularność. Wiele innych przykładów znajdziesz we wspomnianym filmie wideo (przypominam, że możesz go znaleźć na stronie WWW z materiałami do niniejszej książki).

WSKAZÓWKA: Wykorzystaj listę znajomych z Facebooka Jedna z nowych funkcji programu Elements 10 polega na możliwości zaimportowania listy znajomych z Twojego konta na Facebooku. Lista bardzo się przydaje przy oznaczaniu portretów, gdyż w trakcie wpisywania program będzie podpowiadał imiona znajdujących się na niej znajomych.

Krok 2. Jeśli po raz pierwszy zdecydowałeś się na udostępnienie zdjęć za pośrednictwem Elements 10, to musisz dokonać autoryzacji, umożliwiającej przesłanie zdjęć z programu na konto na Facebooku. Kliknij przycisk Authorize (autoryzuj), aby otworzyć serwis Facebook w domyślnej przeglądarce WWW.

64

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Po uruchomieniu przeglądarki zaloguj się na konto w Facebooku przy użyciu adresu e-mail oraz hasła. Ponieważ jestem jedyną osobą mającą dostęp do mojego komputera, zwykle zaznaczam opcję Keep Me Logged In to Photoshop & Adobe Premiere Elements Uploader (Nie wylogowuj mnie z Photoshop & Adobe Premiere Elements Uploader).

Krok 4. Na następnym ekranie wyświetlona zostanie prośba o pozwolenie na udostępnienie niektórych danych Twojego konta na Facebooku programowi Elements. Aby przejść dalej, kliknij przycisk Allow (Zezwól), a potem raz jeszcze potwierdź udostępnienie danych, jeśli okaże się to konieczne. Na ostatnim ekranie znajdziesz informację o możliwości zamknięcia okna przeglądarki i powrotu do Organizatora. Po zakończeniu autoryzacji na ekranie pojawi się okno dialogowe z prośbą o potwierdzenie — zrób to, klikając przycisk Complete Authorization (zakończ autoryzację).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

65

Krok 5. Po zakończeniu autoryzacji możesz przystąpić do wysyłania zdjęć. Na ekranie pojawi się kolejne okno dialogowe z miniaturami fotografii wybranymi w 1. kroku ćwiczenia (po lewej stronie) oraz kilkoma opcjami dotyczącymi konfiguracji albumów zdjęć (po stronie prawej). Jeśli chciałbyś umieścić zdjęcia w jednym z istniejących albumów (innymi słowy, w takim, który już wcześniej założyłeś w ramach konta na Facebooku), zaznacz opcję Upload Photos to an existing album (wyślij zdjęcia do istniejącego albumu). Jeśli chciałbyś utworzyć nowy album (tak jak na pokazanym przykładzie), zaznacz opcję Upload Photos to a new album (wyślij zdjęcia do nowego albumu) i wypełnij kilka informacji o albumie w polach znajdujących się pod nią. Z listy Who can see these photos? (kto może oglądać te zdjęcia?) wybierz jedną z dostępnych opcji prywatności, następnie określ jakość publikowanych zdjęć i kliknij przycisk Upload (wyślij).

Krok 6. Na ekranie pojawi się pasek postępu, ilustrujący proces wysyłania zdjęć, a jego zakończenie zostanie zasygnalizowane komunikatem Upload Complete (wysyłanie zakończone). Kliknij przycisk Done (gotowe), aby powrócić do Organizatora, albo przycisk Visit Facebook (odwiedź Facebooka), aby obejrzeć nowy album w pełnej krasie. Nie zapomnij powiedzieć o nim wszystkim znajomym, aby mogli kliknąć „Lubię to!” :-)

66

Rozdział 1.

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Chaos kontrolowany. Zarządzanie zdjęciami przy użyciu programu Organizator

Rozdział 1.

67

Fotografik: Scott Kelby Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/500 s Fotografik: Matt Kloskowski

Ogniskowa:200 45 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/11

Internetowa baza filmów (IMDb) nieoczekiwanie stała się dla mnie skarbnicą cudów wszelakich, a w szczególności filmów, których tytuły zawierają słówko „raw”. Byłem pod wrażeniem możliwości, które nagle się przede mną otworzyły! Rozemocjonowany bogactwem tytułów, po niezbyt długim namyśle zdecydowałem się na film „Surowa sprawiedliwość” z 1994 roku. W tym miejscu chciałbym zrobić małą dygresję. Otóż nie chciałbym, abyś sobie pomyślał, że jedynym powodem, który skłonił mnie do takiego wyboru, była mocno, hm…, wyeksponowana obecność Pameli Anderson. Chyba nie sądzisz, że jestem aż tak płytki? Moją uwagę

Surowa spRAWiedliwość Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw przyciągnął oczywiście Robert Hays (kto mógłby zapomnieć jego role w „Czy leci z nami pilot” albo w „Prochowcu” Michaela Tuchnera?). Oczywiście, Stacey Keach był równie ważnym argumentem, lecz każdy znawca kina doskonale zdaje sobie sprawę, że kogo jak kogo, ale Roberta Haysa przyćmić nie zdoła. Zresztą nieważne. Znacznie bardziej ciekawi mnie fakt, że plakat filmu został zdominowany przez kolorową postać Pameli, ubranej w zwyczajowo obcisłe wdzianko i dzielnie dzierżącej broń palną, podczas gdy zdjęcia pozostałych aktorów są wciśnięte gdzieś w tło. Przyznam, że niezmiernie mnie to fascynuje, bo choć Pamela Anderson wielką aktorką jest — pod pewnymi względami jedną z największych — to plakat mylnie sugeruje widzowi, że to ona jest gwiazdą tego obrazu, podczas gdy jest nią niezaprzeczalnie Hays. Przypuszczam, że producenci filmu uznali, że najlepiej zadziała na widza metoda „na wabia” („na pokusę, na zanętę”?), lecz sądząc po oglądalności, trochę się przeliczyli. Niemniej, oglądając Pam… znaczy, Haysa w akcji, uważam, że film spotkała nazbyt surowa sprawiedliwość.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

69

Otwieranie zdjęć w formacie RAW, JPEG i TIFF w module Camera Raw

Choć moduł Adobe Camera Raw został zaprojektowany i przystosowany do edycji zdjęć zapisanych w formacie RAW, to umożliwia on również edytowanie zdjęć w formatach JPEG i TIFF. Wprawdzie wymienione formaty nie oferują takich możliwości jak RAW, ale mimo wszystko warto edytować tego typu zdjęcia właśnie w module Camera Raw — dostępne w nim narzędzia i opcje są bowiem bardzo intuicyjne i wygodne w obsłudze.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Rozpoczniemy od najprostszej czynności — otwarcia zdjęcia w formacie RAW przy użyciu Organizatora. Po zaznaczeniu pliku RAW w Organizatorze kliknij niewielki przycisk ze strzałką w dół, znajdujący się po prawej stronie okna programu ponad zestawem paneli tuż obok zakładki Fix (Popraw), i wybierz dowolne polecenie z menu, które się wówczas pojawi. Fotografia zostanie automatycznie przekazana do Edytora programu Elements i otwarta w module Camera Raw.

Aby otworzyć większą liczbę plików RAW jednocześnie, uruchom Organizatora, naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij wszystkie zdjęcia przeznaczone do otwarcia. Gdy to zrobisz, z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku ze strzałką obok zakładki Fix (Popraw) wybierz dowolne z poleceń w sposób pokazany na rysunku (zamiast polecenia możesz też użyć skrótu Ctrl+I w systemie Windows lub Command+I w systemie Mac OS). Podobnie jak poprzednio, wszystkie wybrane zdjęcia zostaną przekazane do Edytora programu Elements i otwarte w module Camera Raw. Po lewej stronie tego modułu wyświetlą się miniatury wszystkich zaznaczonych fotografii.

70

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 2.

Krok 3. Jak widać, otwieranie zdjęć w formacie RAW nie jest szczególnie skomplikowane. Zastanawiasz się jednak pewnie, co zrobić, aby w module Camera Raw otworzyć zdjęcie w formacie JPEG lub TIFF, prawda? W tym celu należy najpierw rozwinąć menu File (Plik) Edytora i wybrać z niego polecenie Open As (Otwórz jako) lub Open (Otwórz) w Mac OS, a następnie — już w oknie dialogowym Open As (Otwórz jako) lub Open (Otwórz) — wskazać przeznaczony do edycji plik JPEG lub TIFF i kliknąć go. Na liście Open As (Otwórz jako) bądź Format w Mac OS zostanie wówczas automatycznie zaznaczony odpowiedni format (JPEG lub TIFF), toteż jeśli zdecydowałbyś się na kliknięcie przycisku Open (Otwórz) w tym momencie, wybrana fotografia zostałaby po prostu wczytana do Edytora programu Elements. Aby tego uniknąć i otworzyć ją w module Camera Raw, rozwiń wspomnianą listę i wybierz z niej opcję Camera Raw (patrz rysunek).

SCOTT KELBY

Krok 4. Gdy klikniesz przycisk Open (Otwórz), wybrane zdjęcie w formacie JPEG lub TIFF zostanie otwarte w module Camera Raw, pokazanym na rysunku obok (zwróć uwagę na napis JPEG na pasku tytułowym okna, po prawej stronie nazwy modułu Camera Raw 6.5). Uwaga: Po skorygowaniu zdjęcia w formacie JPEG lub TIFF w module Camera Raw można kliknąć przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie w Edytorze programu Elements, lub przycisk Done (Gotowe), aby od razu zapisać fotografię wraz z dokonanymi w niej zmianami. W odróżnieniu od zdjęć RAW dowolna z tych operacji spowoduje fizyczną zmianę zawartości zdjęcia JPEG lub TIFF (innymi słowy, będzie miała wpływ na wygląd poszczególnych pikseli). Oczywiście, jeśli zrezygnujesz z wprowadzania jakichkolwiek zmian i klikniesz przycisk Cancel (Anuluj) bądź też otworzysz zdjęcie JPEG lub TIFF w Edytorze programu Elements i nie zapiszesz wprowadzonych poprawek, oryginalne pliki pozostaną niezmienione.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

71

Tęsknisz za wyglądem zwykłych zdjęć JPEG? Wypróbuj działanie profilów Camera Raw!

Jeśli podczas przeglądania zdjęć JPEG na wyświetlaczu LCD Twojego aparatu zastanawiałeś się, dlaczego fotografie RAW niemal nigdy nie wyglądają tak dobrze jak owe miniatury, to podpowiem Ci, że dzieje się tak ze względu na rozmaite zabiegi, takie jak wyostrzanie, korekcja kolorów, zwiększenie kontrastu itp., którym procesor aparatu automatycznie poddaje zdjęcia JPEG po ich zarejestrowaniu. Fotografując w formacie RAW, informujesz aparat, by nie mieszał się do wyostrzania i korekcji obrazu, gdyż to Ty sam zajmiesz się wszystkimi niezbędnymi poprawkami. Gdybyś jednak efekt naśladujący wygląd zdjęć JPEG przetworzonych przez aparat chciał uzyskać także w przypadku fotografii RAW, to możesz użyć specjalnych profilów, których obsługa została zaimplementowana w module Camera Raw programu Elements.

Zgodnie z tym, o czym pisałem we wstępie, fotografując w formacie RAW, decydujesz się na samodzielną obróbkę zdjęcia przy użyciu specjalnych aplikacji — na przykład takich jak Camera Raw. Każdy producent aparatów opracował nieco inny standard formatu RAW; ba — każdy model aparatu rejestruje zdjęcia RAW nieco inaczej, toteż moduł Camera Raw poddaje wszystkie otwierane zdjęcia pewnym automatycznym zmianom, których rodzaj dobierany jest na podstawie informacji o marce oraz modelu aparatu fotograficznego, zapisanych w metadanych EXIF. Aby wyświetlić nazwę domyślnego, wbudowanego profilu aparatu (Adobe Standard), używanego do interpretowania fotografii, kliknij ikonę Camera Calibration (Kalibracja aparatu) — jest to trzecia i ostatnia ikona ponad obszarem paneli modułu Camera Raw.

Krok 2. Po rozwinięciu listy Name (Nazwa) na ekranie wyświetlany jest zestaw różnych profili pasujących do modelu aparatu, którym wykonane zostało zdjęcie (przykładowa fotografia została zrobiona aparatem firmy Nikon). Firma Adobe zaleca rozpoczęcie eksperymentów od wybrania profilu o nazwie Camera Standard i zweryfikowania uzyskanych w ten sposób efektów (patrz rysunek).

72

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. W zależności od zdjęcia opcja Camera Standard może być właściwym wyborem, lecz nie musi. Decyzję musisz podjąć sam, patrząc na uzyskane efekty okiem fotografa (innymi słowy, jest to kwestia indywidualnego stylu). W przypadku zdjęć zrobionych lustrzankami Nikon zwykle używam profili Camera Standard, Camera Landscape (krajobrazowy) bądź Camera Vivid (nasycony), a zwłaszcza tych dwóch ostatnich, które moim zdaniem najbardziej przypominają podglądy JPEG oglądane na wyświetlaczu aparatu. Jeśli fotografujesz lustrzanką innej marki, może się okazać, że nie będzie w ogóle dostępny profil krajobrazowy lub nasycony (np. dla lustrzanek Nikon opracowano osiem profili, dla aparatów Canon — pięć, zaś dla użytkowników aparatów innych producentów wybór może się ograniczać do opcji Adobe Standard i/lub Camera Standard). Przy okazji warto odnotować, że istnieje możliwość stworzenia własnych, niestandardowych profili przy użyciu darmowego programu DNG Profile Editor firmy Adobe, dostępnego pod adresem http://labs.adobe.com.

Krok 4.

Przed: Domyślny profil Adobe Standard

Po: Efekt zmiany profilu na Camera Vivid

Tak wygląda zdjęcie przed wykonaniem tylko jednej poprawki i po jej wykonaniu. Polega ona na zmianie domyślnego profilu na Camera Vivid (nasycony), widocznego na rysunku ilustrującym 3. krok tego ćwiczenia. Podkreślam, że rola tego typu profili polega na upodobnieniu zdjęcia RAW do podglądu fotografii widzianego na wyświetlaczu LCD aparatu fotograficznego. Osobiście używam opisanych profilów jedynie wówczas, gdy chcę uzyskać efekt przypominający zdjęcia JPEG przetworzone przez aparat i traktuję je wtedy jako punkt wyjścia do dalszej pracy. Ponieważ moduł Camera Raw umożliwia otwieranie wielu zdjęć jednocześnie (nawet kilkuset), możesz otworzyć ich w zasadzie dowolnie dużo, kliknąć przycisk Select All (Zaznacz wszystko), znajdujący się w lewym górnym rogu okna i zmienić profil aparatu dla pierwszej fotografii, aby automatycznie powielić tę zmianę na wszystkich pozostałych. Po zakończeniu tej operacji wystarczy kliknąć przycisk Done (Gotowe), aby ją zatwierdzić.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

73

Podstawowe poprawki — balans bieli

Jeśli fotografowałeś kiedyś we wnętrzach, to być może niektóre zdjęcia wyszły Ci lekko żółte. Z kolei zdjęcia z biura mogą mieć zielonkawy odcień, a te zrobione w cieniu bywają niebieskawe. Wymienione wady świadczą o kłopotach z balansem bieli. Jeśli poprawnie skonfigurowałeś balans bieli w aparacie, to zapewne nie będziesz musiał się z nimi borykać (zdjęcia będą wyglądały naturalnie), lecz większość początkujących fotografów posługuje się ustawieniem automatycznym, które… no cóż. Nie przejmuj się. Na szczęście problemy tego typu da się z łatwością rozwiązać w module Camera Raw.

Po prawej stronie okna modułu Camera Raw znajduje się sekcja z ustawieniami umożliwiającymi regulowanie balansu bieli. Znajdujące się tam suwaki i parametry możesz potraktować jako „miejsce, do którego należy się udać, by pozbyć się tych wrednych, żółtych, niebieskich albo zielonych przebarwień, które pojawiają się na zdjęciach”. Balans bieli można skorygować na trzy różne sposoby, a ich opisywanie rozpocznę od najłatwiejszego — wyboru jednego z gotowych, predefiniowanych ustawień z listy White Balance (Balans bieli). Domyślnie, moduł Camera Raw wyświetla zdjęcie przy użyciu ustawień zapisanych przez aparat fotograficzny. Ich nazwa na wspomnianej liście brzmi As Shot (Jak na ujęciu). Przykładowe zdjęcie zostało zrobione przy automatycznym balansie bieli, który, jak widać, straszliwie się pomylił.

Krok 2. Aby zmienić balans bieli, rozwiń listę White Balance (Balans bieli) i wybierz jedno ze znajdujących się na niej ustawień. Jak już wspomniałem, w aparacie włączony był automatyczny balans bieli, a fotografia została wykonana w sztucznym oświetleniu. Aby skorygować jej kolorystykę, można na przykład wypróbować opcję Fluorescent (Fluorescencyjny), jak na pokazanym przykładzie. Jak widać, przyniosło to efekt w postaci złagodzenia niebieskiej dominanty, ale zdjęcie nadal ma zbyt chłodną tonację. Uwaga: Pełna lista ustawień balansu bieli, obejmująca pozycje takie jak Cloudy (Pochmurny), Shade (Cień) itp., jest dostępna jedynie w przypadku zdjęć w formacie RAW — nie można użyć ich podczas korygowania fotografii w formacie JPEG i TIFF. W przypadku tych formatów można wybierać jedynie pomiędzy ustawieniem As Shot (Jak na ujęciu) i Auto (Automatyczny) bądź zdefiniować własny, niestandardowy balans bieli.

74

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Być może zabrzmi to banalnie, lecz metoda, o której za chwilę opowiem, jest bardzo skuteczna: spróbuj po prostu sprawdzić działanie wszystkich siedmiu ustawień balansu bieli i przekonaj się, czy któreś z nich spełnia Twoje oczekiwania (poszukaj takiego, które zniweluje niebieską dominantę). Cały proces powinien zająć Ci nie więcej niż 14 sekund (z zegarkiem w ręku). Niektóre opcje zostaną odrzucone natychmiast — na przykład opcja Tungsten (Wolfram) spowoduje jeszcze silniejsze zwiększenie nasycenia koloru niebieskiego. W przypadku tego zdjęcia najlepiej (moim zdaniem) sprawdziło się ustawienie Flash (Lampa błyskowa), którego efekt został pokazany na rysunku. (Nawet jeśli natrafisz na nie na początku, uważam, że warto błyskawicznie przejrzeć wszystkie dostępne ustawienia). Spójrz teraz jeszcze raz na przykładowe zdjęcie i przekonaj się, że portret jest znacznie cieplejszy, a niebieskie zabarwienie zdjęcia zostało zupełnie zniwelowane.

Krok 4. Choć ustawienie Flash (Lampa błyskowa) sprawdziło się w tym przypadku najlepiej, to jeśli uważasz, że do ideału jeszcze trochę brakuje, możesz potraktować je jako punkt wyjścia do dalszych poprawek (a przyznaj, że jak na punkt wyjścia, efekt wygląda nieźle). Innymi słowy, jeśli po wybraniu opcji Flash (Lampa błyskowa) uznałbym, że zdjęcie stało się zbyt żółte, przesunąłbym suwak Temperature (Temperatura) w lewą stronę (w kierunku niebieskiego krańca), aby odrobinę ochłodzić kolorystykę zdjęcia. Moim zdaniem ustawienie Flash (Lampa błyskowa) rzeczywiście spowodowało odrobinę zbyt silne zażółcenie zdjęcia, więc ustawiłem wspomniany suwak nieco bliżej niebieskiego końca, a dokładniej na wartości 5150 (co zostało pokazane na przykładowym rysunku).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

75

Krok 5. Druga metoda ustawiania balansu bieli polega na skorygowaniu kolorystyki zdjęcia przy użyciu suwaków Temperature (Temperatura) i Tint (Tinta). W większości przypadków w zupełności wystarczy korekcja suwakiem Temperature (Temperatura), gdyż najczęściej występujące mankamenty zdjęć polegają na zbyt dużej (lub zbyt małej) domieszce koloru żółtego bądź niebieskiego. Zwróć uwagę, że już sam wygląd suwaków sugeruje właściwy „kierunek korekcji” — na przykład suwak Temperature (Temperatura) zaczyna się od koloru niebieskiego i stopniowo przechodzi w żółty. Takie rozwiązanie bardzo ułatwia uzyskanie pożądanej kolorystyki zdjęcia — wystarczy przesunąć wybrany suwak w kierunku odpowiedniego koloru. Dowolna zmiana położenia któregokolwiek z wymienionych suwaków sprawi, że na liście White Balance (Balans bieli) wyświetlona zostanie opcja Custom (Własny), jak na przykładowym rysunku.

Krok 6. Trzeci sposób na korekcję kolorystyki fotografii polega na pobraniu próbki koloru wprost ze zdjęcia i zaliczany jest do najdokładniejszych. Jeśli chciałbyś wypróbować tę metodę, włącz narzędzie White Balance (Balans bieli) (I) (jego przycisk został oznaczony na rysunku obok) i kliknij w takim miejscu fotografii, które powinno mieć neutralnie szary kolor (brzmi to może dość dziwnie — „aby skorygować balans bieli, znajdź na zdjęciu miejsce w kolorze szarym” — lecz to bardzo skuteczna metoda). W tym przypadku po włączeniu wspomnianego narzędzia można kliknąć tuż przy krawędzi włosów modelki (patrz rysunek). Jeśli nie przypadnie Ci do gustu uzyskany w ten sposób efekt (być może niebieski odcień nie zostanie zupełnie zniwelowany), kliknij w innych miejscach fotografii, aż uda Ci się otrzymać pożądany odcień.

76

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 7. Na koniec chciałbym napisać o jeszcze jednej, bardzo ważnej rzeczy. Otóż wszystkie opisane metody umożliwiają dość precyzyjną korekcję balansu bieli. Nie zawsze jednak zdjęcie, którego balans bieli został idealnie skorygowany, będzie… wyglądało idealnie! (Na przykład fotografie portretowe wyglądają ładniej, jeśli nada się im odcień nieco cieplejszy od neutralnego). Najważniejszym kryterium podczas doboru odpowiednich ustawień jest tutaj nie tyle sterylnie neutralna kolorystyka zdjęcia, co ogólne wrażenie, jakie zrobi na Tobie edytowana kompozycja. Unikaj sytuacji, w których, patrząc na jakieś zdjęcie, myślisz sobie: „Tak, muszę przyznać, że balans bieli na tym zdjęciu skorygowany jest perfekcyjnie, ale jego kolorystyka jakoś do mnie nie przemawia”. Korekcja balansu bieli jest działaniem subiektywnym, a zachowanie chirurgicznej dokładności nie zawsze przyniesie spodziewane rezultaty. Potraktuj raczej cały proces jak pewne działanie artystyczne, które powinno przynieść określony efekt. Gadam i gadam, miejsce na stronie (i całe ćwiczenie) się kończy, a jeszcze nie napisałem o tym, w jaki sposób można błyskawicznie zresetować wybrane ustawienia balansu bieli. To proste: wystarczy w tym celu dwukrotnie kliknąć przycisk narzędzia White Balance (Balans bieli) na pasku narzędzi modułu Camera Raw (patrz rysunek).

Krok 8. I jeszcze jedno: jeśli po włączeniu narzędzia White Balance (Balans bieli) klikniesz prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu na podglądzie zdjęcia, to tuż obok kursora wyświetlone zostanie podręczne menu z wszystkimi predefiniowanymi ustawieniami balansu bieli (patrz rysunek).

WSKAZÓWKA: Karta wzorcowa Na końcu tej książki znajdziesz tekturową kartę wzorcową, którą można wykorzystać do błyskawicznego skorygowania balansu bieli w oknie modułu Camera Raw (karta ta jest perforowana i można łatwo ją wydrzeć). W tym celu należy sfotografować całą scenę wraz z kartą (lub poprosić fotografowaną osobę, aby trzymała tę kartę w ręku na jednym, próbnym ujęciu). Po zakończeniu sesji zdjęciowej i zaimportowaniu wszystkich fotografii wystarczy włączyć narzędzie White Balance (Balans bieli) i kliknąć próbkę, która nosi nazwę „Balans bieli dla Camera Raw”. Gotowe!

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

77

Podstawowe poprawki — ekspozycja

Kolejna ważna rzecz (po korekcji balansu bieli), jaką staram się poprawić w wyglądzie zdjęcia, to ekspozycja. Niektórym fotografom trudno się pogodzić z taką kolejnością działania: poprawna ekspozycja to dla nich najważniejsza cecha zdjęcia. Uważam jednak, że jeśli zdjęcie jest wyraźnie zbyt niebieskie, to nikt nie zwróci uwagi na to, że zostało niedoświetlone o 1/3 stopnia, więc w takich przypadkach zawsze wolę najpierw doprowadzić balans bieli do porządku, a dopiero później zajmuję się jej jasnością. Podczas korekcji ekspozycji dzielę cały zakres tonalny obrazu na trzy umowne części: cienie, półcienie i światła. W module Camera Raw odpowiadają im trzy suwaki, o których działaniu opowiem już za chwilę.

Pierwszy spośród wspomnianych suwaków, Exposure (Ekspozycja) — patrz rysunek — decyduje o ogólnej jasności zdjęcia (przesunięcie go w prawą stronę powoduje rozjaśnienie fotografii, zaś przesunięcie go w lewo — przyciemnienie jej). Położenia tego suwaka nie można jednak bezkarnie zmieniać w całym zakresie jego działania, gdyż mogłoby to spowodować prześwietlenie najjaśniejszych fragmentów fotografii, zwane niekiedy „przycięciem” zakresu świateł (zjawisko to polega na rozjaśnieniu niektórych miejsc obrazu do czystej bieli, wskutek czego znajdujące się w nich detale zostają całkowicie usunięte). Taki efekt jest bardzo niepożądany, gdyż naszym celem powinno być zachowanie tak wielu detali, jak to tylko możliwe.

Krok 2. Na szczęście moduł Camera Raw potrafi ostrzec przed tego typu skutkami ubocznymi korekcji ekspozycji. Spójrz na histogram, czyli wykres znajdujący się u góry po prawej stronie okna tego modułu (jest on bardzo podobny do histogramu wyświetlanego w aparatach cyfrowych po wykonaniu zdjęcia). Zwróć uwagę na trójkąt w prawej górnej części tego wykresu. Trójkąt ten powinien być czarny. Jeśli w pewnym momencie zmieni on swój kolor na biały (jak na pokazanym tutaj przykładzie), to znaczy, że niektóre fragmenty zdjęcia już teraz są prześwietlone. (Jeśli trójkąt stanie się czerwony, niebieski lub zielony, to znaczy, że do utraty informacji o obrazie doszło w jednym z kanałów).

78

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Wiesz już, czego należy unikać podczas korygowania ekspozycji zdjęcia (tj. „przycięcia” zakresu świateł i utraty informacji o najjaśniejszych fragmentach obrazu). Przykładowe zdjęcie wygląda jednak na odrobinę prześwietlone (co znaczy, że jest trochę za jasne). W celu jego przyciemnienia przeciągaj suwak Exposure (Ekspozycja) w lewą stronę dotąd, aż uznasz, że zdjęcie wygląda naturalnie. Na moim monitorze zdjęcie wyglądało najlepiej po zmniejszeniu wartości parametru Exposure (Ekspozycja) do -0,35. Problem polega na tym, że nie rozwiązało to zjawiska przycięcia najjaśniejszych fragmentów fotografii (o czym świadczy widoczny na rysunku biały trójkąt ostrzegawczy w prawym górnym rogu histogramu).

Krok 4. Zanim przystąpię do omawiania dalszej części procesu korekcji, chciałbym opowiedzieć o dwóch innych sposobach analizowania obrazu pod kątem prześwietleń (znając wszystkie trzy, będziesz mógł wybrać ten, który w danej sytuacji uznasz za najwygodniejszy). Otóż suwak Exposure (Ekspozycja) jest wyposażony w sprytną funkcję, która umożliwia nie tylko stwierdzenie faktu utraty pewnej ilości informacji o obrazie, lecz także ułatwia odszukanie miejsc, w których do tego doszło. Aby ją włączyć, w trakcie przeciągania tego suwaka naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option). Podgląd zdjęcia stanie się wówczas czarny, a prześwietlone fragmenty zostaną oznaczone kolorami odpowiadającymi poszczególnym kanałom obrazu. Na przykład przepalenia w kanale koloru niebieskiego zostaną oznaczone na niebiesko, zaś te miejsca, w których doszło do prześwietlenia we wszystkich trzech kanałach obrazu, będą wyróżnione kolorem białym. Podgląd ten będzie wyświetlany dopóty, dopóki nie zwolnisz klawisza Alt lub Option. Krótko mówiąc, jeśli po zastosowaniu tego sposobu na podglądzie pojawią się duże, kolorowe (albo białe) plamy, to znaczy, że suwak Exposure (Ekspozycja) należy przesuwać w lewą stronę dotąd, aż uda się je zniwelować.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

79

Krok 5. Jeśli nie spodoba Ci się pełnoekranowe ostrzeżenie o prześwietleniu zdjęcia, to wypróbuj jeszcze inny sposób na oszacowanie ekspozycji obrazu. Polega on na kliknięciu trójkątnej ikony, znajdującej się w prawym górnym rogu histogramu (tej samej, o której pisałem już wcześniej — patrz rysunek). Odtąd wszystkie prześwietlone fragmenty fotografii będą oznaczone kolorem czerwonym. Ważną zaletą tej metody jest wygoda stosowania — nie wymaga ona naciskania żadnych klawiszy, a ostrzeżenie jest wyświetlane do chwili, gdy ponownie klikniesz wspomnianą ikonę. Ponadto opisywany podgląd prześwietlonych fragmentów jest aktualizowany na bieżąco podczas korekcji obrazu. Oznacza to, że jeśli zdecydowałbyś się na przesunięcie suwaka Exposure (Ekspozycja) w lewo (co spowodowałoby przyciemnienie zdjęcia), to zasięg czerwonych oznaczeń symbolizujących prześwietlone fragmenty obrazu stopniowo by malał (za wyjątkiem całkowicie przepalonych miejsc). Obydwa opisane ostrzeżenia (kolorowy trójkąt i podgląd prześwietleń na czarnym tle) mają jedno zadanie — poinformować Cię o tym, że doszło do utraty pewnej ilości danych o obrazie. To, którego z nich użyjesz, zależy tylko od Ciebie.

Krok 6. Dowiedziałeś się już, w jaki sposób zlokalizować ewentualne mankamenty związane z prześwietleniem zdjęcia, lecz nie pisałem jeszcze nic o ich korygowaniu. W starszych wersjach modułu Camera Raw jedyny sposób polegał na przesunięciu suwaka Exposure (Ekspozycja) w lewo, co oczywiście doprowadziłoby nas w tym przypadku do punktu wyjścia, gdyż zdjęcie byłoby nadal tak niedoświetlone, jak na początku. Na szczęście, począwszy od programu Elements 6, do dyspozycji użytkownika oddany został suwak Recovery (Odtwarzanie), który umożliwia „odzyskanie” detali z nadmiernie rozjaśnionych fragmentów fotografii. Rozpocznij zatem od korekcji ekspozycji przy użyciu Exposure (Ekspozycja), nie zwracając większej uwagi na ewentualne drobne efekty uboczne w postaci zbyt silnego rozjaśnienia niektórych miejsc na zdjęciu. Gdy ekspozycja będzie wyglądała poprawnie, przesuń suwak Recovery (Odtwarzanie) w prawą stronę, aby przytłumić najjaśniejsze partie zdjęcia i tym samym uratować je przed przepaleniem. Na tym przykładzie, wystarczyło przesunąć suwak Recovery (Odtwarzanie) odrobinę w prawo, aby zasięg czerwonych plam, symbolizujących prześwietlenia, został znacznie ograniczony.

80

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 7. Podobnie jak w przypadku parametru Exposure (Ekspozycja), podczas przesuwania suwaka Recovery (Odtwarzanie) również możesz przytrzymać klawisz Alt, aby wyświetlić podgląd prześwietlonych fragmentów zdjęcia na czarnym tle. W miarę przeciągania tego suwaka w prawą stronę, fragmentów tych będzie coraz mniej, aż wreszcie zostaną one całkowicie usunięte (patrz rysunek).

WSKAZÓWKA: Włączanie i wyłączanie ostrzeżeń W celu wyłączenia lub ponownego włączenia funkcji służącej do oznaczania prześwietlonych fragmentów zdjęcia na czerwono możesz użyć klawisza O.

Krok 8. Pora na korekcję zakresu cieni przy użyciu suwaka Blacks (Czarne). Przesunięcie tego suwaka w prawą stronę powoduje zwiększenie nasycenia czerni w najciemniejszych fragmentach zdjęcia, zaś przesunięcie go w lewo — rozjaśnienie tych miejsc. Przyjrzyj się gradientowi pod suwakiem: po lewej stronie jest on zupełnie biały, zaś po prawej — całkowicie czarny, dzięki czemu możesz bezbłędnie dokonać odpowiednich poprawek. Przyciemnienie zakresu cieni powoduje zazwyczaj zwiększenie nasycenia barw, jeśli zatem dysponujesz naprawdę mdłym i wyjałowionym z kolorów zdjęciem, to zignoruj na początek suwak Exposure (Ekspozycja) i spróbuj rozpocząć korekcję tej fotografii właśnie od zwiększenia nasycenia barw przy użyciu suwaka Blacks (Czarne).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

81

Krok 9. Choć w fotografii cyfrowej powinniśmy przede wszystkim zapobiegać utracie detali w zakresie świateł, to przy użyciu tych samych trików, które opisałem przed chwilą, można zbadać kondycję cieni. Aby wyświetlić podgląd niedoświetlonych miejsc, możesz kliknąć trójkąt po lewej stronie wykresu (fragmenty te zostaną oznaczone kolorem niebieskim) lub użyć klawisza Alt podczas przeciągania suwaka Blacks (Czarne). Tym razem jednak podgląd fotografii stanie się biały, zaś fragmenty, które zostały niedoświetlone (wskutek czego stały się zupełnie czarne), będą oznaczone kolorem czarnym. Jeśli pewne miejsca na podglądzie zdjęcia zostaną wyróżnione kolorem czerwonym, zielonym lub niebieskim, to znaczy, że niedoświetlone zostały pojedyncze kanały koloru zdjęcia. Przyznam, że niewielka utrata informacji o obrazie w zakresie cieni niespecjalnie mnie martwi, zwłaszcza że w zasadzie jedyny sposób na rozwiązanie tego problemu polega na przesunięciu suwaka Blacks (Czarne) w lewą stronę i rozjaśnieniu zakresu cieni.

Krok 10. Jak już wspomniałem, zazwyczaj staram się uniknąć utraty informacji o obrazie przede wszystkim w zakresie świateł, lecz w niektórych przypadkach nawet ewentualne przepalenia są w pełni akceptowalne. Na przykład odblaski światła od wypolerowanej karoserii samochodu czy tarcza słoneczna nie muszą zawierać istotnych detali (i rzeczywiście nie zawierają). Innymi słowy, dopóki nie doszło do utraty żadnych cennych fragmentów, możesz śmiało korygować ekspozycję zdjęcia, aż uda Ci się osiągnąć satysfakcjonujący efekt. Na przykład w tym przypadku skorygowałem ekspozycję fotografii przy użyciu suwaków Exposure (Ekspozycja) oraz Recovery (Odtwarzanie), a potem pogłębiłem cienie suwakiem Blacks (Czarne), ignorując utratę szczegółów w najciemniejszych miejscach zdjęcia, gdyż i tak nie mają one większego znaczenia (przynajmniej moim zdaniem).

82

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 11. Tuż pod suwakiem Blacks (Czarne) znajduje się suwak o nazwie Brightness (Jasność). Wiesz już, że suwak Exposure (Ekspozycja) służy do korygowania jasności zakresu świateł, zaś suwak Blacks (Czarne) — do korekcji jasności cieni. Suwak Brightness (Jasność) musi zatem odpowiadać za całą resztę zakresu tonalnego, i tak jest w istocie (jeśli znasz już trochę program Elements, to podpowiem Ci, że działanie tego suwaka przypomina trójkątny suwak korekcji półcieni w oknie dialogowym Levels (Poziomy). Takie porównanie powinno ułatwić Ci zrozumienie jego roli podczas korekcji obrazu). Spośród wszystkich omówionych suwaków tego używam stosunkowo najrzadziej, a jeśli już, to służy mi on do kosmetycznego rozjaśniania półcieni. Podobnie postąpiłem tym razem, ustawiając go w położeniu +6. Korekcja półcieni nie wiąże się z ostrzeżeniami o utracie detali obrazu, choć niekiedy może mieć pewien wpływ na jasność świateł (tak jak w tym przypadku), trzeba więc wykonać ją ostrożnie.

Przed korekcją…

…i po korekcji

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

83

Automatyczna korekcja zdjęć w module Camera Raw

Jeśli samodzielna korekcja zdjęć wydaje Ci się zbyt skomplikowana, to zapewne ucieszy Cię fakt, że moduł Camera Raw wyposażony jest w przycisk o nazwie Auto (Automatyczny), umożliwiający skorygowanie ekspozycji fotografii (rozjaśnienie cieni, doświetlenie zbyt ciemnych fragmentów, zwiększenie kontrastu i przyciemnianie przepaleń). Jeśli efekt korekcji przypadnie Ci do gustu, to możesz skonfigurować ów moduł tak, aby każde otwierane zdjęcie było poprawiane automatycznie. Szkoda tylko, że ta funkcja nie zawsze sprawdza się tak, jak powinna…

Krok 1. W celu automatycznego skorygowania zdjęcia w module Camera Raw kliknij przycisk Auto (Automatyczny) — to ten podkreślony napis, znajdujący się tuż pod suwakiem Tint (Tinta). W niektórych przypadkach efekt jego działania jest zupełnie niezły, innym razem zaś poprawka ogranicza się do nieznacznej zmiany położenia suwaków Exposure (Ekspozycja) i Recovery (Odtwarzanie), mającej na celu zminimalizowanie strat wynikających z przepalenia świateł. Najczęściej jednak automatyczna korekcja powoduje znaczne prześwietlenie fotografii — jej algorytm opiera się bowiem między innymi na maksymalnym zwiększeniu ekspozycji zdjęcia, które nie powoduje jeszcze utraty danych o obrazie w zakresie świateł. W teorii takie rozwiązanie powinno rzeczywiście zaowocować uzyskaniem szerokiej, pełnej charakterystyki tonalnej obrazu, w praktyce jednak często powoduje prześwietlenie (przynajmniej ja tak uważam). Jeśli nie przypadł Ci do gustu efekt automatycznej korekcji obrazu, to kliknij przycisk Default (Domyślnie), który znajduje się tuż obok przycisku Auto (Automatyczny), aby przywrócić domyślne ustawienia modułu Camera Raw (co znaczy, że zdjęcie będzie wyglądało tak jak tuż po jego otwarciu).

Krok 2. Jeśli chciałbyś, aby każde zdjęcie wczytywane do modułu Camera Raw było automatycznie korygowane, kliknij przycisk Preferences (Preferencje) znajdujący się na pasku narzędzi modułu Camera Raw (trzeci przycisk od prawej), zaznacz opcję Apply auto tone adjustments (Zastosuj automatyczne dopasowanie tonów), i kliknij przycisk OK. Jeśli uznasz, że jakieś zdjęcie zostało skorygowane niewłaściwie, po prostu kliknij przycisk Default (Domyślnie), znajdujący się tuż obok przycisku Auto (Automatycznie) — zauważ, że ten ostatni będzie wówczas nieaktywny, gdyż automatyczna korekcja została dokonana w chwili wczytania zdjęcia.

84

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Narzędzia, które za chwilę omówię, nie będziesz może używał na co dzień (a przynajmniej nie powinieneś — w przeciwnym razie czeka nas długa, poważna rozmowa o fotografowaniu…), niemniej jest ono bardzo przydatne i służy do korygowania jasności obiektów, które były oświetlone od tyłu, wskutek czego na zdjęciu wyszły zdecydowanie zbyt ciemne (aby temu zapobiec, powinieneś doświetlić fotografowany obiekt przy użyciu lampy błyskowej)…

Lekarstwo na kłopoty z niedoświetlonymi zdjęciami

BRAD MOORE

Krok 1. Suwak Fill Light (Światło wypełnienia) pozwala całkiem skutecznie skorygować wygląd obiektów, które z różnych względów nie zostały doświetlone na zdjęciu. Ta fotografia przedstawia mnie na górze Norquay w kanadyjskim Banff i została zrobiona przez mojego asystenta, Brada. Było późne popołudnie i słońce oświetlało mnie od tyłu, o czym się przekonasz, jeśli przyjrzysz się fotografii przed korekcją, pokazanej na następnej stronie. O ile panorama zawiera mnóstwo detali, to moja sylwetka jest mocno ocieniona i trudno wyróżnić na niej konkretne szczegóły. Jak widać, próba skorygowania tego błędu za pomocą suwaka Exposure (Ekspozycja), zilustrowana na przykładowym rysunku, spowodowała silne prześwietlenie nieba.

Krok 2. W celu rozjaśnienia fragmentów należących do zakresu ciemniejszych półcieni należy przesunąć suwak parametru Fill Light (Światło wypełnienia) w prawą stronę (na pokazanym obok przykładzie wartość tego parametru została zwiększona do 65, co spowodowało wyraźne rozjaśnienie pierwszego planu).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

85

Krok 3. Jeżeli rozjaśnienie zdjęcia wymaga przeciągnięcia suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) daleko w prawą stronę (tak jak na przykładowej fotografii), to może się okazać, że najciemniejsze fragmenty zdjęcia zostaną wyjałowione ze szczegółów. W takich przypadkach staram się więc zrekompensować utratę wyrazistości i kontrastu obrazu poprzez przesunięcie suwaka Blacks (Czarne) odrobinę w prawo, co zazwyczaj w zupełności wystarcza, aby kolory nabrały głębi i blasku. Warto wiedzieć, że zdjęcia RAW oraz JPEG/TIFF dzieli tutaj pewna różnica. W przypadku fotografii RAW domyślna wartość parametru Blacks (Czarne) wynosi 5 i zazwyczaj wystarczy zwiększyć ją do 7 lub 8. W przypadku zdjęć JPEG lub TIFF domyślna wartość tego parametru wynosi 0, a do pogłębienia cieni nie wystarczy jej zwiększenie o dwa lub trzy punkty. Bywa, że skończy się na 4 (jak na pokazanym obok przykładzie), lecz zdarza się, że suwak ten należy przesunąć jeszcze dalej, by zdjęcie nabrało odpowiedniego kontrastu i głębi. Oczywiście, każda fotografia jest inna, niemniej prawidłowo skorygowane zdjęcie nie powinno wymagać przesuwania suwaka Blacks (Czarne) zbyt daleko (jest on bowiem w pewnym sensie powiązany z suwakiem Fill Light (Światło wypełnienia) — im dalej zostanie przesunięty ten ostatni, tym silniej będziesz musiał później skompensować nadmierne rozjaśnienie obrazu).

przed korekcją…

…i po korekcji

86

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Jest to jedna z moich ulubionych funkcji w module Camera Raw. Za każdym razem, gdy prezentuję jej możliwości podczas wykładu, z sali dobiega mnie donośne: „Ojej!”. Atrakcyjność tego narzędzia polega między innymi na prostocie obsługi: jest to zaledwie jeden suwak, a pomimo tego efekt jego działania jest zdumiewający. Suwak Clarity (Przejrzystość) powoduje zwiększenie kontrastu półcieni w sposób, który pozwala zaakcentować detale i nadać fotografii niezwykłą siłę wyrazu, a jednocześnie nie powoduje niepotrzebnego wyostrzenia zdjęcia.

Akcentowanie (lub rozmywanie) detali przy użyciu suwaka Clarity (Przejrzystość)

SCOTT KELBY

Krok 1. Suwak Clarity (Przejrzystość) — oznaczony na rysunku obok — znajduje się w dolnej części panelu Basic (Podstawowe) modułu Camera Raw, tuż ponad suwakami Vibrance (Jaskrawość) i Saturation (Nasycenie). (Choć oficjalna nazwa brzmi „clarity”, to podobno w firmie Adobe rozważano także nazwę „punch”, co można przetłumaczyć jako „uderzenie” albo „akcent”, gdyż taka nazwa lepiej kojarzy się z działaniem omawianego suwaka). Aby móc dokładnie oszacować wpływ działania suwaka Clarity (Przejrzystość) na wygląd zdjęcia, należy powiększyć podgląd do 100%, na przykład przez dwukrotne kliknięcie przycisku narzędzia Zoom (Lupka), znajdującego się na pasku narzędzi modułu Camera Raw (na przycisku tym widnieje niewielkie szkło powiększające).

Krok 2. Obsługa suwaka Clarity (Przejrzystość) jest dziecinnie łatwa — spróbuj po prostu przesunąć go w prawo na tyle daleko, by zaakcentować detale zdjęcia, czyli zwiększyć kontrast półcieni (porównaj pokazane obok zdjęcie z fotografią powyżej). Muszę przyznać, że używam parametru Clarity (Przejrzystość) podczas korygowania większości zdjęć. W zależności od ich tematyki zazwyczaj nadaję mu wartość pomiędzy +25 a +50. Jeżeli zdjęcie zawiera dużą liczbę wyrazistych detali i przedstawia na przykład miejski pejzaż, krajobraz, motocykl, upierzenie ptaka lub fakturę zniszczonego drewna — to pozwalam sobie na zwiększenie jego wartości nawet do +75 lub +80, podobnie jak na pokazanym tutaj przykładzie. Z zastosowania tej funkcji rezygnuję zazwyczaj tylko w przypadku zdjęć o subtelnej, delikatnej tematyce, np. portretów dzieci.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

87

Krok 3.

SCOTT KELBY

Parametru Clarity (Przejrzystość) można użyć także w odwrotny sposób — na przykład w celu rozmycia skóry. Należy wówczas nadać mu wartość ujemną, gdyż przy wartościach mniejszych od zera powoduje on zmniejszenie kontrastu półcieni i charakterystyczne „zmiękczenie” obrazu. Oto przykładowe zdjęcie przed wprowadzeniem ujemnej wartości parametru Clarity (Przejrzystość).

Krok 4. Przeciągnij suwak parametru Clarity (Przejrzystość) w lewą stronę (co spowoduje zmniejszenie jego wartości poniżej zera) i przyjrzyj się, o ile gładsza i subtelniejsza stała się cera modelki. Wprawdzie łagodnemu rozmyciu uległo przy okazji całe zdjęcie, lecz w rozdziale 7., poświęconym retuszowi zdjęć, dowiesz się, w jaki sposób rozmyć wyłącznie skórę sfotografowanej osoby, tak aby reszta fotografii pozostała ostra.

88

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Do zwiększania nasycenia barw, oprócz ustawień balansu bieli, warto używać w zasadzie tylko suwaka Vibrance (Jaskrawość). W porównaniu do zwykłego, równomiernego zwiększenia nasycenia wszystkich barw, tak jak ma to miejsce w przypadku suwaka Saturation (Nasycenie), suwak Vibrance (Jaskrawość) funkcjonuje o wiele sprytniej — powoduje on bowiem zwiększenie intensywności tylko tych kolorów, które są stosunkowo mdłe, zaś te, które cechują się dużym nasyceniem, pozostawia niemal bez zmian. Ponadto został on zaprogramowany w taki sposób, aby zwiększanie nasycenia barw nie miało wpływu na odcień skóry. Przyznam, że to bardzo „inteligentny” suwak — odkąd zapoznałem się z jego możliwościami, w ogóle zrezygnowałem z posługiwania się suwakiem Saturation (Nasycenie).

Zwiększanie nasycenia barw

Krok 1.

SCOTT KELBY

Kolorystyka tego zdjęcia jest trochę mdła i nieprzekonująca. Jeśli do jej skorygowania użyłbym suwaka Saturation (Nasycenie), to wszystkie kolory na zdjęciu zostałyby potraktowane w taki sam sposób, wolę więc unikać takiego rozwiązania (po wspomniany suwak sięgam w zasadzie tylko wówczas, gdy decyduję się na przekształcenie zdjęcia na skalę szarości lub zabarwienie go jednym, wybranym kolorem).

Krok 2. Przeciągnij suwak Vibrance (Jaskrawość) w prawą stronę, aby zauważalnie zwiększyć intensywność barw, a jednocześnie uniknąć typowego dla suwaka Saturation (Nasycenie) plakatowego przerysowania. Zauważ, że kolory na zdjęciu są zdecydowanie wyraźniejsze, kompozycja wygląda ciekawiej, a jednocześnie zmiana ta nie doprowadziła do przekłamań w wyglądzie barw. Zachowanie naturalnej kolorystyki zdjęcia to olbrzymia zaleta suwaka Vibrance (Jaskrawość).

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

89

Kadrowanie i prostowanie zdjęć

Kadrowanie zdjęć w module Camera Raw (w porównaniu do analogicznej operacji w Edytorze programu Elements) ma kilka istotnych zalet, a bodaj najważniejszą z nich jest możliwość odtworzenia oryginalnego zdjęcia przed kadrowaniem. Trzeba jednak zaznaczyć, że między formatem RAW a formatami JPEG i TIFF istnieją pod tym względem pewne różnice: odtworzenie oryginalnej postaci zdjęcia w formatach JPEG i TIFF jest możliwe tylko wówczas, gdy fotografia źródłowa nie została nadpisana jej nowszą wersją. (Aby tego uniknąć, zapisuj wykadrowane w module Camera Raw zdjęcia pod zmienioną nazwą).

Przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie) to czwarty przycisk na pasku narzędzi modułu Camera Raw. Działanie tego narzędzia przypomina analogiczne narzędzie dostępne w Edytorze programu Elements nie tylko z nazwy (podobnie jak tam, tak i w tym przypadku najpierw należy narysować ramkę, która będzie zawierała fragment, który zamierzasz pozostawić, a następnie zatwierdzić całą operację), lecz oferuje ono kilka dodatkowych, interesujących opcji — jedną z nich jest możliwość automatycznego przycięcia fotografii do jednego z najpopularniejszych formatów. W celu wyświetlenia pokazanej na rysunku listy tych formatów należy kliknąć i przytrzymać przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie). Pierwsza opcja na wspomnianej liście nosi nazwę Normal (Zwykły) i umożliwia odręczne narysowanie potrzebnej ramki w sposób opisany przed chwilą. Jeśli wybierzesz jedno z pozostałych ustawień (na przykład 2 do 3), to proporcje boków ramki kadrowania zostaną narzucone zgodnie z wybranym formatem — będziesz mógł jedynie zmieniać rozmiar edytowanej ramki.

Krok 2. Tak wygląda ramka kadrowania o proporcjach boków 2 do 3, nałożona na edytowane zdjęcie. Te fragmenty fotografii, które zostaną przycięte, przesłonięte są szarą przysłoną, zaś obszar we wnętrzu ramki pozostał niezmieniony. Obszar ten odzwierciedla wygląd zdjęcia po wykadrowaniu. Jeśli ponownie otworzysz kiedyś to samo zdjęcie w formacie RAW i klikniesz przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie), to będziesz mógł ponownie skorygować rozmiar i położenie ramki kadrowania, a nawet całkowicie ją anulować przy użyciu klawisza Esc lub Backspace (Mac OS: Delete). Ramkę kadrowania można usunąć także przy użyciu polecenia Clear Crop (Wyczyść obcięcie) z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku narzędzia Crop (Kadrowanie).

90

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Jeśli chciałbyś wykadrować zdjęcie do ściśle określonych rozmiarów (np. 8×10 cali, 13×19 cali itp.), to z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku narzędzia Crop (Kadrowanie) wybierz opcję Custom (Inna). Okno dialogowe, które się wówczas pojawi, zawiera opcje i ustawienia umożliwiające podanie niestandardowych proporcji lub wymiarów zdjęcia w centymetrach, pikselach lub calach. Na pokazanym obok przykładzie postanowiłem przyciąć fotografię do formatu 8×10 cali, z listy Crop (Przytnij) wybrałem więc opcję Inches (Cale) i wpisałem pożądane wartości w polach znajdujących się poniżej. Po zatwierdzeniu podanych ustawień przyciskiem OK na podglądzie zdjęcia wyświetlona została ramka, która umożliwiła mi przycięcie fotografii do rozmiaru 8×10 cali.

Krok 4. Po kliknięciu przycisku Open (Otwórz) zdjęcie zostało przycięte do rozmiarów ramki kadrowania i w takiej postaci otwarte w programie Elements. Jeśli zamiast wspomnianego przycisku w oknie modułu Camera Raw klikniesz przycisk Done (Gotowe), to ramka kadrowania zostanie zapisana wraz z plikiem, lecz sam obraz nie zostanie przycięty — po ponownym otwarciu tego pliku RAW ramka będzie znajdowała się w tym samym miejscu, co tuż przed jego zamknięciem.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

91

Krok 5. Jeśli będziesz chciał zapisać wykadrowane zdjęcie w formacie JPEG lub TIFF w module Camera Raw w taki sposób, aby móc odtworzyć przycięte fragmenty obrazu, to kliknij przycisk Save Image (Zapisz obraz), znajdujący się w lewym dolnym rogu okna Camera Raw, i zapisz plik w formacie DNG (tzw. Digital Negative). Pliki w tym formacie są automatycznie otwierane w Camera Raw.

Jeśli wykonałeś całą sekwencję zdjęć, które chciałbyś wykadrować w identyczny sposób, to na pewno spodoba Ci się następująca sztuczka: najpierw zaznacz wszystkie zdjęcia przeznaczone do wykadrowania (np. przy użyciu Organizatora lub narzędzi systemowych) i otwórz je w module Camera Raw. Po otwarciu kilku zdjęć, ich miniatury są wyświetlane na pionowym pasku po lewej stronie okna dialogowego Camera Raw (patrz rysunek). Kliknij przycisk Select All (Zaznacz wszystko), znajdujący się tuż ponad tym paskiem, i wykadruj bieżące zdjęcie w oczekiwany sposób. Po zatwierdzeniu kadrowania przyjrzyj się miniaturom pozostałych fotografii. Przekonasz się wówczas, że wszystkie zostały zaktualizowane zgodnie z wybranymi ustawieniami, a w ich lewym dolnym rogu pojawiła się niewielka ikona, symbolizująca kadrowanie przeprowadzone w module Camera Raw.

92

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 6.

SCOTT KELBY

Krok 7. Kolejny sposób na kadrowanie zdjęć polega na ich obróceniu przy użyciu narzędzia Straighten (Prostowanie). W praktyce działanie tego narzędzia polega na odpowiednim ustawieniu ramki… kadrowania, ponieważ narzędzie to jest bliskim krewnym omówionego przed chwilą narzędzia Crop (Kadrowanie). Na początek włącz narzędzie Straighten (Prostowanie) — jego przycisk znajduje się tuż obok narzędzia Crop (Kadrowanie), po jego prawej stronie; został on oznaczony na rysunku obok. Po włączeniu tego narzędzia kliknij i przeciągnij wzdłuż linii horyzontu (jak na przykładowym rysunku). Gdy zwolnisz przycisk myszy, na ekranie wyświetlona zostanie ramka kadrowania, obrócona zgodnie z kierunkiem wytyczonym przez narysowaną przed chwilą linię.

Krok 8. Wykonany obrót zostanie uwzględniony dopiero po włączeniu innego narzędzia (jak na pokazanym tutaj przykładzie) lub otwarciu fotografii w Edytorze programu Elements (co znaczy, że po kliknięciu przycisku Save Image (Zapisz obraz) lub Done (Gotowe) informacja o obróceniu zdjęcia jest zapisywana w pliku ze zdjęciem). Jeśli ponownie otworzysz to zdjęcie w module Camera Raw, to ramka kadrowania będzie znajdowała się dokładnie w takim położeniu, w jakim była podczas zapisywania fotografii). Gdy klikniesz przycisk Open Image (Otwórz obraz), zdjęcie — a ściślej rzecz biorąc, tylko ten jego fragment, który znajdował się wewnątrz ramki kadrowania — zostanie otwarte w programie Elements. Jeśli masz do czynienia ze zdjęciem w formacie RAW (lub fotografią JPEG lub TIFF, której oryginał nie został nadpisany podczas pracy), to bieżące ustawienia kadrowania możesz zawsze zmodyfikować w module Camera Raw.

WSKAZÓWKA: Rezygnacja z prostowania zdjęcia Proces prostowania zdjęcia możesz w każdej chwili przerwać przy użyciu klawisza Esc. Gdy naciśniesz ten klawisz, ramka kadrowania zostanie usunięta.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

93

Edycja wielu zdjęć jednocześnie

Jedną z największych zalet modułu Camera Raw jest możliwość automatycznego poprawienia całej sekwencji podobnych zdjęć na podstawie ustawień wybranych dla dowolnej fotografii, która została skorygowana wcześniej. Cały ów proces jest bardzo prosty w obsłudze i w niektórych sytuacjach pozwala zaoszczędzić sporo czasu, który trzeba byłoby poświęcić na edycję każdego zdjęcia z osobna.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Uruchom Organizatora i zaznacz grupę zdjęć, która została wykonana w takich samych lub bardzo podobnych warunkach oświetleniowych. Aby to zrobić, kliknij dowolne zdjęcie, naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), a następnie kliknij pozostałe fotografie przeznaczone do edycji. Gdy skończysz, otwórz wszystkie zaznaczone zdjęcia w module Camera Raw (szczegółowe wskazówki dotyczące otwierania zdjęć w formatach RAW, JPEG i TIFF w tym module znajdziesz w pierwszym ćwiczeniu w tym rozdziale).

Krok 2. Miniatury otwartych zdjęć wyświetlą się w pionowej kolumnie po lewej stronie okna modułu Camera Raw. Najpierw wybierz i kliknij zdjęcie, które chcesz poddać edycji (będzie to fotografia „wzorcowa” — na jej podstawie skorygowane zostaną pozostałe fotografie). Po wybraniu zdjęcia kliknij przycisk Select All (Zaznacz wszystko), znajdujący się w lewym górnym rogu okna modułu Camera Raw, aby zaznaczyć pozostałe zdjęcia (patrz rysunek).

94

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 7. Wprowadź niezbędne poprawki w wybranym zdjęciu. Na podstawie rysunku obok łatwo sprawdzisz, jakich ustawień użyłem do skorygowania wzorcowej fotografii. Zauważ, że wszystkie zmiany, jakim poddasz wybrane zdjęcie, będą automatycznie uwzględniane na miniaturach pozostałych fotografii, widocznych na „taśmie filmowej” po lewej stronie okna modułu Camera Raw.

Krok 8. Po skorygowaniu zdjęć możesz wykonać jedną z dwóch czynności. Pierwsza z nich polega na kliknięciu przycisku Open Images (Otwórz obrazy) — w takim przypadku wszystkie zaznaczone fotografie zostaną otwarte w Edytorze programu Elements (nie zawsze jest to najlepsze wyjście, gdyż kliknięcie wspomnianego przycisku po jednoczesnym skorygowaniu 120 różnych fotografii spowoduje otwarcie ich wszystkich!). Drugie rozwiązanie polega na kliknięciu przycisku Done (Gotowe), który umożliwia zapisanie wprowadzonych zmian bez otwierania skorygowanych zdjęć w Edytorze. Innymi słowy, wszystkie poprawki wykonane w module Camera Raw zostaną zapisane, lecz nie będziesz miał okazji się z nimi zapoznać aż do chwili otwarcia jednego ze skorygowanych zdjęć w programie Elements (na to wyjście decyduję się zazwyczaj po skorygowaniu dużej liczby zdjęć jednocześnie). Jak widać, „hurtowe” poprawianie dużej liczby zdjęć na podstawie jednej, wzorcowej fotografii wcale nie jest trudne.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

95

Zapisywanie fotografii RAW w formacie Digital Negative firmy Adobe

Różnorodność odmian formatu RAW budzi wiele kontrowersji. Niemal każdy z producentów sprzętu fotograficznego promuje własny wariant standardu RAW, co prowadzi do kłopotów z obsługą plików w różnych programach graficznych, lecz nie to jest najgorsze. Wyobraź sobie, co byłoby, gdyby jeden z czołowych producentów przestał rozwijać lub obsługiwać wypromowany przez siebie format i zająłby się opracowaniem kolejnego? Mogłoby to prowadzić do sytuacji, w której kilka lat po podjęciu takiej decyzji żadna aplikacja nie potrafiłaby poprawnie zinterpretować i wyświetlić zdjęcia zapisanego w tym formacie. Firma Adobe dostrzegła ten problem i opracowała uniwersalny format Digital Negative (DNG), który jest przyszłościowym, a jednocześnie bezpiecznym sposobem archiwizacji zdjęć typu RAW.

Gdy pisaliśmy tę książkę, zaledwie kilku liczących się producentów aparatów fotograficznych zdecydowało się wyposażyć swoje urządzenia w możliwość zapisywania zdjęć RAW w formacie DNG (choć naszym zdaniem upowszechnienie tego standardu jest tylko kwestią czasu). Nawet jeśli Twój aparat nie obsługuje formatu DNG, nie przejmuj się — do konwertowania zwykłych zdjęć RAW na ten format możesz wykorzystać moduł Camera Raw. Wystarczy, że otworzysz dowolne zdjęcie w module Camera Raw i klikniesz przycisk Save Image (Zapisz obraz), znajdujący się w lewym dolnym rogu okna tego modułu. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe Save Options (Opcje zapisu), w którym format DNG jest domyślnie wybrany.

Krok 2. W dolnej części wspomnianego okna dialogowego znajduje się kilka dodatkowych opcji. Jedna z nich umożliwia dołączenie oryginalnego zdjęcia RAW do pliku DNG (przez co objętość wynikowego pliku jest o wiele większa, toteż polecam ją jedynie tym, którzy cierpią na nadmiar przestrzeni dyskowej albo płyt CD. Przydaje się ona w sytuacji, gdy z jakichś przyczyn zajdzie konieczność odzyskania oryginalnego pliku ze zdjęciem, zarejestrowanego przez aparat). Prócz tego znajdziesz tam listę Compatibility (Zgodność), z której możesz wybrać jedną z opcji umożliwiających zachowanie zgodności pliku z wcześniejszymi wersjami Camera Raw lub opcję Custom (Własne) umożliwiającą skonfigurowanie kilku dodatkowych ustawień związanych z kompresją. Ostatnia lista pozwala na osadzenie w pliku podglądu zdjęcia w formacie JPEG. To już wszystko — teraz wystarczy tylko kliknąć przycisk Save (Zapisz), by na dysku zapisany został plik, który będzie można otworzyć w programie Elements (lub w darmowej aplikacji do plików DNG firmy Adobe).

96

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Moduł Camera Raw w programie Elements został wyposażony w profesjonalne narzędzia do wyostrzania obrazu. W jakich sytuacjach warto użyć właśnie tych narzędzi, a kiedy lepiej jest zastosować to, co ma do zaoferowania sam Elements? Otóż w większości przypadków wyostrzam zdjęcia dwukrotnie — raz w module Camera Raw (proces ten nazywam „wyostrzaniem wstępnym”) i drugi raz w programie Elements, na samym końcu pracy nad fotografią, tuż przed zapisaniem gotowego zdjęcia do druku lub przeznaczonego do zamieszczenia w internecie (ten etap nazywam „wyostrzaniem końcowym”). Oto, w jaki sposób przeprowadzić wyostrzanie wstępne w module Camera Raw.

Wyostrzanie w module Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1. Po otwarciu fotografii RAW w module Camera Raw jest ona domyślnie poddawana nieznacznemu wyostrzeniu (podkreślam, że chodzi wyłącznie o zdjęcia w formacie RAW, pliki JPEG i TIFF nie są wyostrzane w ogóle). Intensywność tego wyostrzania można zmienić (lub całkowicie je wyłączyć, jeśli uznasz to za stosowne) w zakładce Detail (Szczegół), pokazanej na rysunku obok. Zakładkę tę można otworzyć przy użyciu ikony oznaczonej na rysunku lub skrótu Ctrl+Alt+2 (Mac OS: Command+Option+2). Wystarczy rzut oka na sekcję Sharpening (Wyostrzanie), znajdującą się w górnej części tej zakładki, by przekonać się, czy zdjęcie zostało automatycznie wyostrzone, czy też nie. Jeśli wolałbyś na razie uniknąć wyostrzenia obrazu (to kwestia indywidualnych upodobań), to przesuń suwak Amount (Ilość) do końca w lewą stronę, do wartości 0.

Krok 2. Jeśli chciałbyś w ogóle zrezygnować z automatycznego wyostrzania każdego zdjęcia, które zostanie otwarte w module Camera Raw (w takim przypadku wszystkie decyzje dotyczące parametrów i ustawień wyostrzania muszą zostać podjęte przez użytkownika), zmniejsz wartość parametru Amount (Ilość) do 0 w opisany przed chwilą sposób, a następnie z menu modułu Camera Raw wybierz polecenie Save New Camera Raw Defaults (Zapisz nowe ustawienia domyślne Camera Raw). Odtąd wszystkie nowe zdjęcia otwierane w tym module nie będą domyślnie wyostrzane.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

97

Krok 3. Choć może się to wydawać oczywiste, ponieważ w dolnej części zakładki Detail (Szczegół) widnieje stosowna informacja, widoczna na rysunku ilustrującym 1. krok ćwiczenia, to jednak bardzo wiele osób nie zwraca uwagi na pewien istotny szczegół. Otóż przed przystąpieniem do wyostrzania dowolnego zdjęcia należy wyświetlić fotografię w powiększeniu 100% — tylko wówczas efekty wyostrzania będą widoczne. Najszybszy sposób na takie powiększenie zdjęcia polega na dwukrotnym kliknięciu przycisku narzędzia Zoom (Lupka) na pasku narzędzi modułu Camera Raw (poznasz je łatwo po symbolu przypominającym szkło powiększające). Jeśli będziesz chciał błyskawicznie przywrócić zwykłe powiększenie zdjęcia, przy którym jest ono dopasowane do wielkości okna, dwukrotnie kliknij przycisk narzędzia Hand (Rączka).

Krok 4. Po powiększeniu podglądu do 100% przeciągnij suwak Amount (Ilość) do końca w prawą stronę, aby wstępnie zapoznać się z efektem wyostrzania (a później z powrotem ustaw go w domyślnym położeniu 25). Nie muszę chyba dodawać, że im dalej w prawo przesuniesz wspomniany suwak, tym ów efekt będzie silniejszy. Porównaj zdjęcie pokazane na rysunku obok z fotografią ilustrującą 3. krok tego ćwiczenia, gdzie wartość parametru Amount (Ilość) wynosiła 25, aby się przekonać, o ile ostrzejsza stała się fotografia po ustawieniu suwaka Amount (Ilość) w położeniu 80.

WSKAZÓWKA: Włączanie podglądu pełnoekranowego Jeśli chcesz, aby okno modułu Camera Raw wypełniło cały ekran, kliknij przycisk Switch to Fullscreen Mode (Przełącz na tryb pełnoekranowy), znajdujący się po prawej stronie pola Preview (Podgląd), w górnej części okna.

98

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 5. Kolejny suwak w sekcji Sharpening (Wyostrzanie) nosi nazwę Radius (Promień) i decyduje o tym, jak daleko od krawędzi obiektów rozciągał się będzie efekt wyostrzania. Domyślna wartość tego parametru wynosi 1 i zazwyczaj nie ma potrzeby, by ją zmieniać. Wartości mniejszych od 1 używam jedynie wówczas, gdy planuję umieścić edytowane zdjęcie w internecie, wykorzystać podczas montażu wideo lub w innym przypadku, wymagającym obrazu o stosunkowo niewielkiej rozdzielczości. Większych wartości można użyć głównie w sytuacjach awaryjnych, gdy zdjęcie jest tak nieostre, że wymaga poważnej ingerencji w wygląd krawędzi obiektów (w odróżnieniu od analogicznego parametru w filtrze Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), maksymalna wartość promienia wyostrzania w module Camera Raw wynosi 3). Uważaj jednak, by wskutek nadmiernego zwiększenia wartości parametru Radius (Promień) zdjęcie nie nabrało nienaturalnego, „przeostrzonego” wyglądu.

Krok 6. Następny suwak nosi nazwę Detail (Szczegół), a jego rola polega na tuszowaniu niewielkich otoczek, które stanowią uboczny efekt procesu wyostrzania (zwróć uwagę, że po silnym wyostrzeniu fotografii wokół konturów obiektów mogą pojawić się jaśniejsze lub ciemniejsze obwódki, które wyglądają wręcz fatalnie. Domyślna wartość parametru Detail (Szczegół) wynosi 25, lecz warto ją zwiększyć (poprzez przesunięcie wspomnianego suwaka w prawą stronę) w przypadku zdjęć zawierających dużą liczbę istotnych szczegółów, na przykład takich jak fotografie krajobrazowe lub architektoniczne. Podczas edytowania mniej szczegółowych zdjęć można pozostawić ją bez zmian. Nawiasem mówiąc, jeśli chciałbyś zapoznać się z działaniem suwaka Detail (Szczegół), to powiększ podgląd zdjęcia do 100% i naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option). Podgląd fotografii stanie się wówczas szary (jak na rysunku obok), a po przeciągnięciu suwaka Detail (Szczegół) zaczną pojawiać się na nim coraz wyraźniejsze krawędzie obiektów pokazanych na fotografii. Stanie się tak dlatego, że im dalej w prawą stronę przeciągnięty zostanie omawiany suwak, tym słabsza będzie „ochrona przed otoczkami” (ponieważ owe otoczki, to nic innego jak właśnie ciemnoszare i jasnoszare krawędzie, które wówczas zobaczysz). Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

99

Działanie ostatniego suwaka w sekcji Sharpening (Wyostrzanie) — Masking (Maskowanie) — jest znacznie łatwiejsze do wyjaśnienia, a jednocześnie trzeba przyznać, że jest to jeden z ważniejszych parametrów dotyczących wyostrzania. Powód jest bardzo prosty: domyślnie, wyostrzanie obejmuje całą fotografię, lecz przecież nie każde zdjęcie chcielibyśmy wyostrzać „od góry do dołu” z równą intensywnością. Zdarzają się fotografie, których pewne fragmenty wolelibyśmy pozostawić w ich pierwotnej postaci. Na przykład na zdjęciach portretowych kobiet lub dzieci detale takie jak włosy, oczy, zęby itp. muszą być ostre i wyraźne, lecz już na przykład skóra nie powinna zostać wyostrzona, prawda? W takich przypadkach w sukurs przychodzi właśnie suwak Masking (Maskowanie). W miarę przeciągania go w prawą stronę powoduje on osłabienie wyostrzania w miejscach pozbawionych wyraźnych krawędzi (czyli właśnie na przykład na skórze). W przypadku zdjęć kobiet i dzieci zawsze zwiększam wartość tego parametru. Działanie tego suwaka zademonstrowałem właśnie na zdjęciu portretowym, aby łatwiej było mi wyjaśnić jego działanie.

Krok 8. W celu obejrzenia efektów wyostrzania (a w szczególności w celu wyświetlenia specjalnego podglądu, na którym pokazany jest sposób wyostrzenia obrazu), należy najpierw powiększyć podgląd zdjęcia do 100% (pamiętasz sztuczkę z dwukrotnym kliknięciem przycisku narzędzia Zoom (Lupka), prawda?). Domyślna wartość parametru Masking (Maskowanie) wynosi 0, co znaczy, że wyostrzone zostaje całe zdjęcie, bez wyjątków, lecz w miarę przesuwania suwaka w prawą stronę kolejne fragmenty fotografii są stopniowo pomijane, a ich ostrość pozostaje niezmieniona. Z procesem tym warto zapoznać się „na żywo”, toteż naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i przeciągnij suwak parametru Masking (Maskowanie) w prawą stronę, aż jego wartość będzie wynosiła 25 (jak na rysunku obok). Podgląd zdjęcia początkowo będzie jednolicie biały (co oznacza, że całe zdjęcie jest równomiernie wyostrzone), lecz wraz ze wzrostem wartości omawianego parametru coraz większe fragmenty będą ulegały przyciemnieniu. Fragmenty oznaczone ciemnym kolorem nie zostaną wyostrzone w ogóle.

100

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 7.

Krok 9. Nie zwalniając klawisza Alt lub Option, przeciągnij omawiany suwak daleko w prawą stronę, do wartości wynoszącej około 85. Skóra modelki na podglądzie stanie się wówczas niemal jednolicie czarna, a jedyne białe fragmenty będą odpowiadały detalom takim jak oczy, brwi itp. Krótko mówiąc, w celu uzyskania łagodnego, delikatnie wyostrzonego portretu suwak Masking (Maskowanie) należy przeciągnąć daleko w prawą stronę. Jeśli zależy mi na konkretnych wartościach wyostrzania, to zazwyczaj posługuję się poniższymi ustawieniami.

Dla zdjęć krajobrazowych: Amount (Wartość): 40 Radius (Promień): 1 Detail (Szczegół): 50 Masking (Maskowanie): 0

Dla zdjęć portretowych: Amount (Wartość): 35 Radius (Promień): 1,2 Detail (Szczegół): 20 Masking (Maskowanie): 70 Na poniższych przykładach możesz porównać oryginalną ostrość zdjęcia (przedstawiającego fasadę budynku) i ostrość tej samej fotografii po wyostrzeniu przy użyciu następujących, dość agresywnych parametrów — Amount (Wartość): 80, Radius (Promień): 1, Detail (Szczegół): 40, Masking (Maskowanie): 0.

Przed wyostrzeniem…

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

…i po wyostrzeniu

Rozdział 2.

101

Redukcja szumu w module Camera Raw

Podczas fotografowania w nie najlepszych warunkach oświetleniowych (w nocy, wewnątrz słabo oświetlonych pomieszczeń, na koncertach itp.) zazwyczaj trzeba zwiększyć wartość parametru ISO do 800 lub więcej, dzięki czemu można skrócić czas naświetlania i zaryzykować wykonanie zdjęcia „z ręki”. Wadą stosowania wysokiej czułości w fotografii cyfrowej, podobnie jak w tradycyjnej, jest wzrost ilości szumów (czyli irytujących, czerwonych i zielonych punktów lub plamek), zwłaszcza w najciemniejszych partiach zdjęcia, które stają się jeszcze wyraźniejsze po próbach ich rozjaśnienia. W poniższym ćwiczeniu opisałem proces korekcji szumu cyfrowego w module Camera Raw.

Otwórz wyraźnie zaszumione zdjęcie w module Camera Raw i dwukrotnie kliknij przycisk narzędzia Zoom (Lupka), aby wyświetlić jego wycinek w 100-procentowym powiększeniu (dzięki czemu szum będzie dobrze widoczny). Narzędzia dostępne w module Camera Raw służą do zwalczania dwóch rodzajów szumu. Pierwszy to szum wynikający z ustawienia bardzo wysokiej czułości ISO, co bardzo często ma miejsce podczas fotografowania w kiepskich warunkach oświetleniowych (do takich zdjęć należy przykładowa fotografia, pokazana obok). Drugi to szum kolorowy, który może pojawić się na zdjęciu nawet przy dobrym oświetleniu (niektóre aparaty fotograficzne są na ten efekt podatniejsze od innych). Gdy dostrzeżesz tego typu mankamenty, kliknij ikonę zakładki Detail (Szczegół) — jest to środkowa spośród trzech zakładek.

Krok 2. Najpierw zmniejsz ilość szumu kolorowego przez przeciągnięcie w prawo suwaka Color (Kolor) w sekcji Noise Reduction (Redukcja szumu). Jak widać na rysunku, algorytm usuwania tego rodzaju szumu spisuje się całkiem nieźle (nawet domyślna wartość tego parametru, która w przypadku zdjęć w formacie RAW wynosi 25, jest całkiem skuteczna), choć jednym z efektów ubocznych jego działania jest nieznaczne zmniejszenie nasycenia barw. Następnie zajmij się szumem luminancji i przeciągnij suwak Luminance (Luminancja) w prawą stronę. Zrób to z wyczuciem, gdyż wspomniany suwak może spowodować nieznaczne rozmycie zdjęcia.

102

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1.

Moduł Camera Raw jest wyposażony w specjalne narzędzie służące do korekcji efektu czerwonych oczu. Nosi ono nazwę Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu), a jego skuteczność szacuje się na około 50% przypadków… Z mojego doświadczenia wynika, że wartość ta może być jeszcze mniejsza (powiedzmy, 40%), ale może po prostu miałem pecha. Tak czy owak, zazwyczaj wolę korygować tego typu wady przy użyciu narzędzia Red Eye (Czerwone oczy) w programie Elements, które sprawdza się całkiem nieźle, ale jeśli płacą Ci za nadgodziny, to równie dobrze możesz zacząć w module Camera Raw. W tym ćwiczeniu zapoznasz się więc z narzędziem, które ponoć czasami działa poprawnie… ale nie zawsze.

Usuwanie efektu czerwonych oczu w module Camera Raw

Krok 1.

KIM DOTY

W module Camera Raw otwórz zdjęcie, które cierpi na straszliwą przypadłość w postaci efektu czerwonych oczu (na przykład takie jak fotografia obok). Aby włączyć narzędzie Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu), naciśnij klawisz E lub kliknij jego przycisk na pasku narzędzi modułu Camera Raw (patrz rysunek).

Krok 2. Zdjęcie trzeba powiększyć na tyle, aby efekt czerwonych oczu był bardzo dobrze widoczny (w tym przypadku wystarczyło powiększyć podgląd fotografii do 200% za pomocą rozwijanej listy predefiniowanych wartości powiększenia, znajdującej się w lewym dolnym rogu okna dialogowego Camera Raw). Sposób działania tego narzędzia jest bardzo prosty — wystarczy kliknąć i przeciągnąć kursorem myszy ponad jednym z oczu. Podczas przeciągania na podglądzie zdjęcia rysowany jest prostokąt, który powinien obejmować środkową część oka (jak na rysunku). Położenie prostokąta stanowi dla modułu Camera Raw wskazówkę dotyczącą lokalizacji czerwonej źrenicy.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

103

Krok 3. Teoretycznie, po zwolnieniu przycisku myszy rozmiar prostokąta powinien zostać automatycznie dopasowany do średnicy źrenicy oka (jak na rysunku). Spostrzegawczy Czytelnicy z pewnością zauważyli skromne słówko „teoretycznie”. Jeśli zaznaczenie okaże się błędne, naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować nieudaną operację i powtórz ją — zanim to jednak zrobisz, spróbuj pomóc algorytmowi detekcji czerwonych oczu i zwiększ wartość parametru Pupil Size (Rozm. źrenicy) do około 100 (tak postąpiłem w tym przypadku).

Krok 8. Po skorygowaniu pierwszego oka należy w analogiczny sposób poprawić drugie (patrz rysunek) — efekt powinien być identyczny (porównanie zdjęcia przed retuszem i po nim znajdziesz poniżej). I jeszcze jedno na koniec: jeśli źrenica po skorygowaniu ma mdły, szary kolor, to przeciągnij suwak Darken (Ciemniej) w prawą stronę (jak na pokazanym przykładzie). Wypróbuj narzędzie Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu) na jednym z własnych zdjęć. Być może zadziała. Być może…

przed retuszem…

104

Rozdział 2.

…i po retuszu

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Choć nowoczesne aparaty cyfrowe są naprawdę świetne, poprawne zarejestrowanie niektórych scen (na przykład w oświetleniu tylnym) nadal przysparza im sporych trudności. Tam, gdzie zdolności adaptacyjne ludzkiego wzroku błyskawicznie skorygują jasność scenerii, aparat zarejestruje krajobraz z poprawnie naświetlonym niebem i niedoświetlonym pierwszym planem (albo na odwrót). Istnieje jednak pewna sprytna sztuczka (nazywam ją „dwukrotnym przetwarzaniem zdjęcia”), która umożliwia uzyskanie obrazu o dynamice tonalnej znacznie przekraczającej możliwości nawet najlepszych aparatów. Taki obraz powstaje na podstawie dwóch wariantów tego samego zdjęcia, spośród których jeden jest zoptymalizowany pod kątem pierwszego planu, drugi zaś pod kątem nieba.

Sztuczka ze zwiększaniem dynamiki tonalnej zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 1. Wybierz zdjęcie, którego ekspozycja wymaga solidnych poprawek, i otwórz je w module Camera Raw. Na pokazanym obok przykładzie aparat poprawnie zarejestrował pierwszy plan, lecz niebo jest bardzo silnie prześwietlone. Naszym celem będzie uzyskanie efektu niewykonalnego przy użyciu zwykłego aparatu, to znaczy zdjęcia, na którym zarówno pierwszy plan, jak i niebo będą poprawnie naświetlone i czytelne. Na początek w zwykły sposób skoryguj balans bieli, ustawienia ekspozycji itp., a potem kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby utworzyć pierwszy wariant zdjęcia.

Krok 2. Wybierz polecenie Save As (Zapisz jako) z menu File (Plik) w Edytorze programu Elements, a następnie zapisz skorygowaną fotografię pod dowolnie zmienioną nazwą. Gdy to zrobisz, ponownie sięgnij do menu File (Plik), tym razem jednak wyświetl listę Open Recently Edited File (Otwórz ostatnio edytowany plik) i wybierz z niej to samo zdjęcie RAW, które przed chwilą skorygowałeś. Fotografia zostanie jeszcze raz otwarta w module Camera Raw. Tym razem jednak trzeba będzie skorygować ją w taki sposób, aby odzyskać możliwie dużą liczbę szczegółów nieba, nawet za cenę znacznego przyciemnienia pierwszego planu zdjęcia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

105

Krok 3. Przeciągnij suwak parametru Exposure (Ekspozycja) w lewą stronę na tyle daleko, aby przywrócić niebu naturalną ekspozycję. Na pokazanym obok przykładzie zmniejszyłem wartość tego parametru do –2,00, a oprócz tego zwiększyłem wartości parametrów Recovery (Odtwarzanie), Blacks (Czarne) oraz Vibrance (Jaskrawość). Gdy uda Ci się uzyskać zamierzony efekt, kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć drugi wariant zdjęcia w Edytorze programu Elements.

Krok 4. Teraz powinieneś dysponować dwiema wersjami zdjęcia otwartymi w programie Elements. Pierwsza została skorygowana pod kątem pierwszego planu, druga zaś ma na celu poprawne wyeksponowanie nieba. Ułóż obydwa zdjęcia w taki sposób, aby były widoczne na ekranie jednocześnie (na pierwszym planie powinien znaleźć się ciemniejszy wariant). Naciśnij klawisz V, aby włączyć narzędzie Move (Przesunięcie), przytrzymaj klawisz Shift, a następnie przeciągnij ciemną fotografię do okna z pierwszym, jaśniejszym wariantem. Kluczem do powodzenia tej sztuczki jest naciśnięcie klawisza Shift, dzięki czemu obydwie wersje zdjęć będą idealnie wyrównane — zauważ, że ciemniejszy wariant znajduje się na oddzielnej warstwie dokumentu, widocznej w panelu Layers (Warstwy), podczas gdy jaśniejsza wersja pozostała na domyślnej warstwie Background (Tło). Okno z ciemniejszym zdjęciem możesz z powodzeniem zamknąć, gdyż obydwa warianty fotografii znajdują się teraz w jednym dokumencie.

106

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Krok 5. Kolejny etap pracy będzie polegał na połączeniu dwóch zdjęć za pomocą maski (ze szczegółowymi informacjami na temat masek warstw zapoznasz się w rozdziale 7.). Uaktywnij górną warstwę dokumentu, przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Dodaj maskę). Do górnej warstwy dokumentu, zawierającej zdjęcie z poprawnie wyeksponowanym niebem, dołączona zostanie wówczas czarna maska. W rezultacie na ekranie będzie widoczna tylko jaśniejsza wersja zdjęcia, znajdująca się na warstwie Background (Tło), taka jak na przykładowym rysunku.

Krok 6. Pora na odsłonięcie odpowiednich fragmentów ciemniejszego zdjęcia. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), a następnie kliknij przycisk ze strzałką w dół, znajdujący się na pasku opcji i wybierz z przybornika średniej wielkości końcówkę pędzla o twardych krawędziach (dzięki takim krawędziom, będzie Ci łatwiej utrzymać się w ramach konturów krajobrazu). Naciśnij klawisz D, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, i rozpocznij zamalowywanie tych fragmentów fotografii, które chciałbyś przyciemnić (w tym przypadku fragmenty nieba). W miarę zamalowywania czarnej maski (maska jest aktywna, jeśli jej miniatura jest obwiedziona białą ramką) będziesz odsłaniał kolejne fragmenty ciemniejszego nieba. Przy okazji zamalowałem niektóre fragmenty gór w tle, aby je minimalnie przyciemnić — dzięki temu lepiej pasują do ciemniejszego nieba. (Uwaga: Jeśli popełnisz błąd, zmień kolor narzędzia na czarny i zamaluj pochopnie przyciemnione miejsce jeszcze raz, aby je ukryć).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

107

Krok 7. Kontynuuj zamalowywanie na czarno tych miejsc, które powinny stać się ciemniejsze. W razie potrzeby zmniejsz lub powiększ średnicę pędzla, aby dopasować ją do wielkości retuszowanych fragmentów. W celu zmniejszenia średnicy pędzla naciśnij klawisz nawiasu kwadratowego otwierającego ([); analogicznie naciśnięcie klawisza nawiasu kwadratowego zamykającego (]) spowoduje powiększenie końcówki. Jeśli po zakończeniu pracy zamalowane fragmenty wydadzą Ci się zbyt ciemne, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy (tej z maską), tak aby uzyskać naturalny efekt. Na rysunkach poniżej możesz zapoznać się z wyglądem przykładowej fotografii przed operacją „dwukrotnego przetworzenia” i po niej.

przed retuszem…

…i po retuszu

108

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Jeden z najprostszych sposobów na uzyskanie znakomitych zdjęć czarno-białych na podstawie kolorowych oryginałów polega na wykorzystaniu narzędzi dostępnych w module Camera Raw. Wystarczy przesunąć kilka suwaków, by otrzymać naprawdę rewelacyjne zdjęcie! Potem trzeba już tylko wyostrzyć je w Edytorze programu Elements i — ewentualnie — wprowadzić kosmetyczne poprawki. Oto gotowy przepis.

Konwersja zdjęć na skalę szarości w module Camera Raw

SCOTT KELBY

Krok 1. Rozpocznij od wybrania i otwarcia w module Camera Raw zdjęcia, które chciałbyś przekształcić na czarno-białe. Przyznam, że cały proces konwersji rozpoczynam od… kliknięcia przycisku Auto (Automatycznie), co w innych przypadkach zdarza mi się nadzwyczaj rzadko (tak, tak — mam na myśli „przycisk”, który znajduje się pod suwakiem Tint (Tinta) i wygląda zupełnie jak łącze internetowe). Użycie tego przycisku powoduje bowiem zazwyczaj maksymalne zwiększenie ekspozycji zdjęcia, jakie tylko jest możliwe bez prześwietlenia ujęcia. Kliknij zatem wspomniany przycisk przed przystąpieniem do dalszej pracy — jak widać na rysunku obok, w przypadku tego zdjęcia zaowocowało to zmianą wartości parametrów Contrast (Kontrast), Fill Light (Światło wypełnienia), Brightness (Jasność) oraz Recovery (Odtwarzanie).

Krok 2. Następny etap pracy będzie wymagał użycia niemal wszystkich suwaków znajdujących się w panelu Basic (Podstawowe), począwszy od dołu aż do samej góry. Na pierwszy ogień pójdzie suwak Saturation (Nasycenie), który należy przeciągnąć do końca w lewą stronę, by całkowicie usunąć kolor z fotografii. Choć otrzymane zdjęcie jest niewątpliwie czarnobiałe, to jego kontrast i wyrazistość detali pozostawiają wiele do życzenia (krótko mówiąc, są fatalne). Sięgnij zatem po suwak Clarity (Przejrzystość) i przeciągnij go dość daleko w prawą stronę, aby bardzo silnie zwiększyć czytelność szczegółów fotografii. (Na pokazanym obok przykładzie przesunąłem go do wartości +88).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

109

Krok 3. Kolejny etap pracy będzie polegał na zwiększeniu kontrastu poprzez (co nietrudno zgadnąć) przesunięcie suwaka Contrast (Kontrast) w prawą stronę wystarczająco daleko, by fotografia stała się naprawdę bardzo kontrastowa (tak jak na rysunku obok). Ważna jest przy tym kolejność używania poszczególnych suwaków. Na przykład korekcję kontrastu należy przeprowadzić przed zastosowaniem suwaka Blacks (Czarne) — w przeciwnym razie zapewne będziesz zmuszony do kilkukrotnego poprawiania i korygowania położenia suwaka Contrast (Kontrast). Suwaki te są bowiem wzajemnie powiązane. Zwiększenie kontrastu powoduje przyciemnienie najciemniejszych fragmentów fotografii i rozjaśnienie najjaśniejszych. Jeśli użyjesz najpierw suwaka Blacks (Czarne), to ciemne fragmenty zostaną przyciemnione tak bardzo, że późniejsza korekcja kontrastu sprawi, że staną się one zupełnie czarne. W efekcie będziesz musiał je rozjaśnić… i tak dalej.

Krok 4. Na koniec przesuń suwak Brightness (Jasność) do 0 i przeciągnij suwak Blacks (Czarne) w prawą stronę wystarczająco daleko, by cienie stały się naprawdę głębokie. Jedną z najważniejszy cech dobrego czarno-białego zdjęcia jest silny kontrast — głębokie cienie i jasne, wyraziste światła — toteż nie krępuj się i wykorzystaj możliwości tego suwaka do maksimum. Na koniec przeciągnij suwak Exposure (Ekspozycja) dość daleko w prawą stronę, aby solidnie rozjaśnić najjaśniejsze fragmenty zdjęcia. To wszystko — właśnie poznałeś najszybszy sposób na uzyskanie eleganckiej, kontrastowej czarno-białej fotografii na podstawie kolorowego oryginału. Zauważ, że cały proces został wykonany w module Camera Raw.

WSKAZÓWKA:Zmiana balansu bieli Po przekształceniu kolorowego zdjęcia RAW na czarno-białe spróbuj zapoznać się z działaniem poszczególnych ustawień balansu bieli, zgromadzonych na liście White Balance (Balans bieli). Wpływ niektórych spośród znajdujących się na tej liście opcji na wygląd czarno-białego zdjęcia jest wręcz niewiarygodny. (Koniecznie wypróbuj ustawienia Fluorescent (Fluorescencyjny) i Tungsten (Wolfram) — zmienione przy ich użyciu zdjęcia często znakomicie wyglądają właśnie w czerni i bieli).

110

Rozdział 2.

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

przed konwersją…

…i po konwersji

Surowa spRAWiedliwość. Przetwarzanie zdjęć przy użyciu modułu Camera Raw

Rozdział 2.

111

Fotografik: Scott KelbyCzas Czasotwarcia otwarciamigawki: migawki:1/500 1/40 s Fotografik: Matt Kloskowski

Ogniskowa:200 14 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/20

Uwielbiam ten tytuł. Chyba nie muszę dodawać, że zapożyczyłem go z bardzo popularnej ostatnio serii horrorów, prawda? (Nawiasem mówiąc, jeśli uznać, że teraz użyłem tytułu pierwszej części, to mam ten rozdział z głowy przez kilka następnych wydań tej książki!). Zanim jednak wpadłem na ten pomysł, zmarnotrawiłem sporo czasu na przetrząsanie zasobów serwisu iTunes w poszukiwaniu tytułów piosenek, które miałyby w sobie coś z cięcia, ciachania albo… no, poprzestańmy na ciachaniu. Większość z nich była jednak oznaczona etykietką ostrzegającą przed słowami powszechnie uważanymi za obraźliwe. Cóż było robić — słuchałem, uchylając się od czasu do czasu przed K-bombami, eksplodującymi w moich uszach. Gdy się tak uchylałem, przyszło mi do głowy, że pracownicy

Piła Skalowanie i kadrowanie zdjęć serwisów takich jak iTunes, którzy są odpowiedzialni za przesłuchiwanie wszystkich utworów i opatrywanie ich 30-sekundowych urywków odpowiednimi etykietami, muszą być chyba kompletnie głusi i nieczuli na wybuchające K-bomby, przelatujące P-pociski i rozrywające się J-granaty (pewnie mogliby bez zmrużenia oka robić Joemu Pesciemu za niańkę). Jedyny problem z „Piłą” jest taki, że o ile bardzo obrazowo kojarzy się z przycinaniem (ergo — kadrowaniem), to już ze skalowaniem nie bardzo, a przecież spora część tego rozdziału jest poświęcona skalowaniu! Postanowiłem nie dawać za wygraną i po dłuższych bojach z wyszukiwarką w serwisie iTunes odnalazłem utwór wykonywany przez niejakiego DJ Yanatza z udziałem The Designers, zatytułowany „Undo Resize”, czyli… „Anuluj skalowanie”. Okazało się, że jest to 8 minut i 31 sekund elektronicznej muzyki tła, wzbogaconej szeptami dwóch kobiet, wypowiadających nazwy poleceń żywcem zapożyczonych z programów firmy Adobe. Wiesz, rzeczy takie jak „Select All” („Zaznacz wszystko”), „Fill” („Wypełnij”), „Distort” („Zniekształć”), „Snap to Grid” („Przyciągaj do siatki”) i inne. Nie, tym razem naprawdę się nie nabijam (sam możesz posłuchać 30 sekund za darmo!) Ponieważ utwór kosztował 99 centów, uznałem, że to znakomita cena za ponad 8 minut poleceń wypowiadanych w rytm muzyki. Kupiłem bez wahania. Tyle poleceń, w dodatku z tłem muzycznym, powinno kosztować, bo ja wiem… co najmniej dolara.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

113

Kadrowanie fotografii

Kolejną czynnością wykonywaną po skatalogowaniu fotografii przy użyciu Organizatora jest zazwyczaj kadrowanie. Program Photoshop umożliwia kadrowanie zdjęć na wiele różnych sposobów. Zaczniemy od metody najprostszej, by potem przystąpić do omawiania do innych technik — takich, które choć bardziej zaawansowane, pomogą Ci uporać się z tym zadaniem szybciej i wygodniej.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Uruchom Edytor programu Elements i otwórz w nim zdjęcie, które chciałbyś wykadrować. Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie). Zamiast korzystać ze skrótu, można też włączyć je za pomocą przycisku znajdującego się na pasku narzędzi programu, lecz sposób ten polecam wyłącznie tym użytkownikom programu Elements, którym płacą za nadgodziny…

Krok 2. Kliknij i przeciągnij kursorem myszy w obszarze roboczym fotografii, aby narysować ramkę kadrowania. Przy ustawieniach domyślnych w obrębie ramki kadrowania będzie widoczna siatka. Jest to jedna z nowych funkcji programu Elements 10, ułatwiająca kadrowanie zdjęć zgodnie z popularnymi regułami kompozycji, stosowanymi przez fotografów i projektantów. Za chwilę zapoznasz się z tą funkcją nieco dokładniej, jednak tymczasem z listy Overlay (Nakładka) wybierz opcję None (Brak), aby ją ukryć. Fragment obrazu przeznaczony do usunięcia zostanie przyciemniony. Nie musisz się starać, aby narysować ramkę o właściwym kształcie już za pierwszym podejściem, ponieważ potem zawsze można nanieść poprawki — służą do tego uchwyty rozmieszczone w rogach i pośrodku krawędzi ramki kadrowania.

114

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

WSKAZÓWKA: Wyłączanie przyciemnienia Jeśli nie życzysz sobie, aby obszar usuwany ze zdjęcia podczas kadrowania był wyświetlany na ekranie jako przyciemniony (jak w poprzednim kroku ćwiczenia), naciśnij klawisz / (ukośnik). Każde kolejne naciśnięcie tego klawisza na przemian włącza i wyłącza funkcję przyciemniania kadrowanego obszaru. Sama ramka kadrowania oczywiście przez cały czas pozostaje na swoim miejscu.

Krok 3. Ramkę kadrowania można obracać. W tym celu należy najpierw przemieścić kursor myszy poza ramkę (gdy to zrobisz, przyjmie on postać podwójnej strzałki). Wystarczy wówczas kliknąć i przeciągnąć ramkę w pożądanym kierunku (jest to znakomity sposób, aby zaoszczędzić czas przy kadrowania obrazu, bo można za jednym zamachem i przyciąć zdjęcie, i je obrócić).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

115

Krok 4. Gdy ustawisz ramkę kadrowania w pożądany sposób, kliknij przycisk z zielonym ptaszkiem, znajdujący się w jej dolnym rogu, lub naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return). Jeżeli chciałbyś anulować kadrowanie, kliknij przycisk z czerwonym, przekreślonym kółkiem (który również znajduje się w dolnym rogu ramki) lub naciśnij klawisz Esc.

Krok 5. Jak już wspomniałem, w programie Elements 10 pojawiły się nowe funkcje, ułatwiające kadrowanie zdjęć. Jedną z najczęściej stosowanych zasad kadrowania jest tzw. reguła trójpodziału (domyślna siatka kadrowania jest zgodna właśnie z tą regułą). Jest to prosta sztuczka, której fotografowie używają niekiedy w celu zaaranżowania ciekawszych kompozycji. Trik polega na wirtualnym podzieleniu kadru w wizjerze na trzy rzędy i trzy kolumny, oraz umiejscowieniu linii horyzontu w taki sposób, aby przebiegała wzdłuż górnej albo dolnej poziomej linii podziału. Z kolei główny temat (lub punkt, w którym ustawiłeś ostrość) należy umiejscowić na przecięciu linii podziału (wrócę do tego w następnym kroku ćwiczenia). Jeśli nie zastosowałeś tej reguły w trakcie fotografowania, nie martw się — możesz skorzystać z ramki kadrowania, aby naprawić ten błąd. Oprócz trójpodziału w ramce kadrowania można wyświetlić dwie inne nakładki: dokładną siatkę, która przydaje się do prostowania horyzontu, oraz złotą proporcję, stosowaną w przypadku kompozycji o spiralnej strukturze.

116

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 6. Na pasku opcji z listy Overlay (Nakładka) wybierz opcję Rule of Thirds (Trójpodział), kliknij w obrębie zdjęcia i narysuj ramkę kadrowania. Już podczas rysowania pojawią się w ramce linie podziału zgodne z omawianą regułą. Ustaw ramkę w taki sposób, aby linia horyzontu przebiegała wzdłuż jednej z poziomych linii podziału, i zadbaj o to, aby najważniejszy element kompozycji (w tym przypadku futbolista) znajdował się na przecięciu linii (tutaj jest to lewy górny punkt przecięcia.

przed kadrowaniem…

…i po kadrowaniu

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

117

Automatyczne kadrowanie do jednego z formatów standardowych

Jeśli przygotowujesz fotografie dla klientów, to musisz liczyć się z tym, że będą oni oczekiwać zdjęć w określonym formacie, pasującym do popularnych ramek. W takich przypadkach bardzo przyda Ci się opisana w tym ćwiczeniu technika kadrowania, ponieważ umożliwia ona przycinanie zdjęć do określonych z góry wymiarów (na przykład 5×7 lub 8×10 cali itp.).

Krok 1.

SCOTT KELBY

Uruchom Edytor programu Elements i otwórz dowolne zdjęcie, które chcesz wykadrować — na przykład do formatu 5×7 cali w przypadku fotografii o układzie portretowym (pionowym) albo 7×5 cali w przypadku zdjęcia o orientacji poziomej. Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie), a następnie na liście Aspect Ratio (Proporcje) znajdującej się po lewej stronie paska opcji programu kliknij opcję No Restriction (Bez ograniczeń). Z listy, która się wówczas pojawi, wybierz opcję 5×7 in (5×7 cali). Uwaga: Aby ukryć siatkę reguły trójpodziału, wybierz opcję None (Brak) z listy Overlay (Nakładka), znajdującej się po prawej stronie paska opcji.

Wskazówka: Zamiana pól Pola Width (Szerokość) i Height (Wysokość) zawierają wartości odpowiednie do rodzaju i proporcji otwartego obrazu — w przypadku typowego zdjęcia poziomego może to być na przykład 7×5 cali, zaś w przypadku pionowego — 5×7 cali itp. Jeśli zamierzasz wykadrować poziome zdjęcie tak, by w efekcie otrzymać obraz o pionowych proporcjach, to powinieneś zamienić te wartości miejscami przy użyciu przycisku Swaps height and width (Przełącza wysokość i szerokość), znajdującego się pomiędzy polami wspomnianych parametrów (patrz rysunek).

118

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 2. Kliknij i zakreśl narzędziem Crop (Kadrowanie) ten fragment zdjęcia, który chcesz wykadrować, nadając mu jednocześnie odpowiednie proporcje, czyli 7×5 cali (jeśli edytujesz zdjęcie pionowe, program Elements automatycznie zmieni układ ramki na 5×7 cali). W dowolnym momencie podczas rysowania ramki możesz nacisnąć spację i zmienić jej położenie w obszarze roboczym dokumentu.

Krok 3. Gdy skończysz, naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return) — program automatycznie wykadruje wybrany fragment i zmieni jego rozdzielczość w taki sposób, by na wydruku miał on wielkość 7×5 cali (patrz rysunek).

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

119

Kadrowanie do określonych wymiarów

Dobrze; wiesz już, w jaki sposób można przycinać zdjęcia do jednego ze standardowych formatów obsługiwanych przez program Photoshop Elements. Co jednak należy zrobić, jeśli format, do którego chciałbyś przyciąć zdjęcie, jest inny niż jeden ze standardowych?

Uruchom Edytor programu Elements i otwórz zdjęcie, które chciałbyś wykadrować (pokazaną obok fotografię chciałbym wykadrować tak, by miała wymiary 8×6 cali). Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie), po czym skieruj swą uwagę na pasek opcji, gdzie znajdują się pola parametrów Width (Szerokość) oraz Height (Wysokość). W pierwszym polu wprowadź wartość oznaczającą nową, pożądaną szerokość zdjęcia po kadrowaniu, nie zapominając przy tym o podaniu jednostki (na przykład in lub cal, jeśli mają to być cale, px lub piks., jeśli piksele, cm, jeśli centymetry, mm, jeśli milimetry itd.). Następnie naciśnij klawisz Tab, aby przenieść kursor do następnego pola, w którym wpiszesz wartość określającą docelową wysokość zdjęcia.

120

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 2. Po wpisaniu na pasku opcji odpowiednich wartości umieść kursor narzędzia Crop (Kadrowanie) w dowolnym miejscu fotografii i przeciągnij, aby narysować ramkę kadrowania. Aby ukryć siatkę reguły trójpodziału, z listy Overlay (Nakładka), znajdującej się po prawej stronie paska opcji, wybierz opcję None (Brak). Zauważ, że niezależnie od położenia kursora, proporcje rysowanej ramki nie ulegają zmianie. Nieważne, jak dużą narysujesz ramkę — zdjęcie zostanie wykadrowane w taki sposób, że na wydruku będzie miało wymiary 8×6 cali. Wprawdzie po zwolnieniu przycisku myszy na obwodzie ramki wyświetlą się zarówno uchwyty narożne, jak i boczne, lecz działanie tych ostatnich będzie przypominało działanie uchwytów narożnych — nawet przy ich użyciu nie da się bowiem zmienić proporcji narysowanego kadru.

Krok 3. Po narysowaniu ramki kadrowania możesz dowolnie przesuwać ją w ramach obszaru roboczego zdjęcia. W tym celu umieść kursor wewnątrz ramki — przyjmie on wówczas postać charakterystyczną dla narzędzia Move (Przesunięcie). Teraz możesz kliknąć i przeciągnąć ramkę w dowolne miejsce lub ewentualnie posłużyć się klawiszami strzałek, które umożliwiają bardziej precyzyjne skorygowanie jej położenia. Kiedy umieścisz ramkę we właściwym miejscu, naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return) lub kliknij niewielką ikonę z zielonym symbolem, znajdującą się w prawym, dolnym rogu ramki, aby zatwierdzić całą operację. Na rysunku obok widoczne są miarki, dzięki którym możesz przekonać się o tym, że zdjęcie rzeczywiście uzyskało pożądane wymiary (8×6 cali); miarki te można włączyć przy użyciu skrótu Ctrl+Shift+R (Mac OS: Command+Shift+R)

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

121

WSKAZÓWKA: Zerowanie wartości Wartości określające docelowe wymiary kadrowania, które wprowadziłeś wcześniej na pasku opcji, pozostaną tam na stałe. Aby je anulować, z listy Aspect Ratio (Proporcje) wybierz opcję No Restriction (Bez ograniczeń). Wartości w polach Width (Szerokość) i Height (Wysokość) zostaną wówczas usunięte; po włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie) będziesz mógł narysować ramkę kadrowania o dowolnych wymiarach i proporcjach.

JESZCZE LEPSZA WSKAZÓWKA: Zmienianie rozmiarów Wymiary narysowanej ramki kadrowania można z łatwością zmienić; nie trzeba w tym celu rysować jej od nowa. Wystarczy, że wprowadzisz nowe wartości w polach Width (Szerokość) i Height (Wysokość) na pasku opcji, a wielkość ramki zostanie skorygowana automatycznie.

przed kadrowaniem…

122

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

…i po kadrowaniu

Program Elements wyposażony jest w ciekawą funkcję, umożliwiającą przycięcie zdjęcia do określonego kształtu (przypomina to trochę wkładanie zdjęcia ślubnego do ramki w kształcie serduszka), lecz jeszcze ciekawsze efekty można uzyskać przy użyciu rozmaitych ramek, naśladujących efekty specjalne uzyskiwane za pomocą procesów transferowych odbitek Polaroid. Oto krótki poradnik dotyczący zastosowania tych funkcji, który pomoże Ci uatrakcyjnić Twoje fotografie.

Przycinanie zdjęcia do określonego kształtu

Krok 1. Otwórz zdjęcie przeznaczone do wykadrowania w Edytorze programu Elements. Naciśnij klawisz Q, aby włączyć narzędzie Cookie Cutter (Foremka).

SCOTT KELBY

Krok 2. Kliknij przycisk ze skierowaną w dół strzałką, znajdujący się tuż obok miniatury Shape (Kształt), aby otworzyć przybornik kształtów zawierający standardowy zestaw 30 różnych symboli. Jeśli chcesz wczytać większą liczbę kształtów, kliknij przycisk ze strzałką znajdujący się w prawym górnym rogu przybornika i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz opcję Crop Shapes (Kadruj kształty). W przyborniku pojawią się nowe kształty, służące przede wszystkim do przycinania krawędzi zdjęć na różne, fantazyjne sposoby.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

123

Krok 3. Po wybraniu odpowiedniego kształtu po prostu kliknij i przeciągnij kursorem myszy w obszarze dokumentu, nadając kształtowi taką wielkość, jaką uznasz za stosowną. Po zwolnieniu przycisku myszy zdjęcie zostanie wykadrowane w taki sposób, że widoczna pozostanie tylko ta jego część, która znajdowała się wewnątrz wybranego kształtu. Uwaga: Osobiście bardzo lubię stosunkowo prosty symbol o nazwie Crop Shape 10 (Kształt kadrowania 10), pokazany na rysunku obok, oraz znacznie bardziej skomplikowany, oznaczony numerem 20. Najważniejsze są w tym przypadku samodzielne eksperymenty — po prostu wypróbuj wszystkie dostępne kształty i zobacz sam, które z nich podobają Ci się najlepiej.

Krok 4. Wokół narysowanego kształtu pojawi się ramka kadrowania, której możesz użyć do przeskalowania, obrócenia i innych modyfikacji krawędzi zdjęcia. Jeśli chcesz po prostu zmienić wielkość kształtu, to przytrzymaj klawisz Shift lub na pasku opcji programu zaznacz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje), a następnie przeciągnij dowolny z punktów kontrolnych znajdujących się w narożnikach ramki. Jeśli chcesz obrócić ramkę, przesuń kursor poza jej obręb — zmieni on wówczas swój kształt i będzie przypominał podwójną, zakrzywioną strzałkę. Gdy tak się stanie, kliknij i przeciągnij kursor myszy w wybranym kierunku. Ramkę można edytować i zmieniać do chwili, gdy jest ona widoczna na ekranie. Gdy uda Ci się uzyskać satysfakcjonujący efekt, naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), wskutek czego wszystkie fragmenty zdjęcia znajdujące się poza ramką zostaną wykadrowane.

124

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

WSKAZÓWKA: „Ciasne” kadrowanie zdjęć Jeśli chcesz wykadrować zdjęcie przy użyciu narzędzia Cookie Cutter (Foremka) w taki sposób, aby na zewnątrz ramki zostało jak najmniej miejsca, to zanim jeszcze narysujesz ramkę kadrowania, na pasku opcji programu zaznacz opcję Crop (Kadruj). Po włączeniu wspomnianej opcji, gdy naciśniesz klawisz Enter, aby zatwierdzić narysowany kształt, program Elements wykadruje dokument w taki sposób, by maksymalnie ograniczyć jego wymiary. Uwaga: Biało-szara szachownica otaczająca zdjęcie wykadrowane przy użyciu narzędzia Cookie Cutter (Foremka) oznacza, że tło fotografii jest przezroczyste. Jeśli chcesz, aby fotografia została wyświetlona na białym tle, to kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę) znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij jej miniaturę poniżej warstwy ze zdjęciem. Naciśnij kolejno klawisze D i X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na biały, a następnie naciśnij Alt+Backspace (Mac OS: Option+Delete), aby wypełnić tym kolorem całą nowo utworzoną warstwę.

przed kadrowaniem…

…i po kadrowaniu

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

125

Powiększanie obszaru roboczego za pomocą narzędzia Crop (Kadrowanie)

Zdaję sobie sprawę, że ten nagłówek pozornie nie ma sensu — używać narzędzia Crop (Kadrowanie) do powiększania obszaru roboczego? Jak to możliwe, aby narzędzie, przeznaczone przecież do przycinania fotografii, mogło służyć do ich powiększania? A jednak da się to zrobić, o czym przekonasz się już za chwilę.

Krok 1. Otwórz plik ze zdjęciem, do którego chciałbyś dodać pewną ilość pustego miejsca. Naciśnij klawisz D, aby przywrócić standardowy, biały kolor tła.

SCOTT KELBY

Krok 2. Jeśli edytujesz zdjęcie w trybie pełnoekranowym lub w zakładce, to naciśnij Ctrl+– (minus; Mac OS: Command+–), aby nieco zmniejszyć skalę podglądu obrazu (chodzi o to, aby nie zajmował on całego ekranu). Jeżeli zdjęcie zostało otwarte w zwykłym oknie, kliknij i przeciągnij prawy dolny róg tego okna w dół, aby je trochę powiększyć. W celu zmaksymalizowania podglądu zdjęcia kliknij środkowy przycisk w prawym górnym rogu okna z tym zdjęciem. Jeśli chcesz zamienić zwykłe okno dokumentu na zakładkę, z menu Window/Images (Okno/Obrazy) wybierz polecenie Consolidate All to Tabs (Konsoliduj wszystko do kart).

126

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 3. Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie), po czym narysuj ramkę kadrowania o dowolnej wielkości, jak to ilustruje zamieszczony obok rysunek (w tym momencie rozmiar ramki nie ma większego znaczenia).

Krok 4. Teraz kliknij i przeciągnij jeden z uchwytów rozmieszczonych wzdłuż ramki kadrowania, rozciągając ją poza obszar roboczy zdjęcia, aż do otaczającego go pola w kolorze szarym. Przestrzeń objęta ramką kadrowania i wykraczająca poza samą fotografię zostanie za chwilę dodana do obszaru roboczego zdjęcia i wypełniona kolorem białym, postaraj się zatem umieścić ramkę w taki sposób, aby dodać pustą przestrzeń tam, gdzie rzeczywiście jest ona potrzebna.

Krok 5. Teraz wystarczy nacisnąć klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić całą operację. Gdy to zrobisz, zaznaczony, szary obszar wokół zdjęcia zostanie dodany do obszaru roboczego dokumentu i wypełniony kolorem białym.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

127

Automatyczne kadrowanie „hurtowo” zeskanowanych zdjęć

Wielu fotografów skanuje odbitki „hurtowo”, kładąc po kilka zdjęć naraz na szybie skanera. Takie skanowanie pozwala zaoszczędzić sporo czasu, lecz mimo wszystko wymaga później ręcznego rozdzielenia poszczególnych zdjęć na osobne dokumenty. W sukurs przychodzi tutaj program Elements, który umożliwia zautomatyzowanie tej uciążliwej czynności.

Umieść zdjęcia przeznaczone do „hurtowego skanowania” na szybie skanera. Aby je zeskanować w Organizatorze, otwórz menu File/Get Photos and Videos (Plik/Pobierz zdjęcia i wideo) i wybierz z niego polecenie From Scanner (Ze skanera) — zeskanowany materiał powinien trafić do pojedynczego dokumentu programu Elements. W oknie dialogowym z ustawieniami skanowania określ jakość obrazu i wskaż miejsce zapisu gotowego pliku. (Uwaga: Opisywana funkcja nie jest obecnie dostępna w programie Elements 10 dla Mac OS, jeśli więc jesteś użytkownikiem tego systemu, musisz użyć w tym celu oprogramowania dołączonego do skanera).

Krok 2. Po zeskanowaniu całego materiału w Edytorze programu Elements pojawi się pojedynczy dokument ze wszystkimi zdjęciami, które położyłeś na szybie skanera. Wydaj wówczas polecenie Image/Divide Scanned Photos (Obraz/Podziel zeskanowane zdjęcia). Polecenie to automatycznie wyszukuje krawędzie zeskanowanych odbitek, prostuje je (jeśli to konieczne) i rozdziela na osobne dokumenty. Po zakończeniu tego procesu możesz zamknąć dokument źródłowy z wszystkimi zeskanowanymi odbitkami i przystąpić do pracy nad rozdzielonymi zdjęciami.

128

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 1.

Program Elements wyposażony został w specjalne narzędzie, służące do wygodnego prostowania zdjęć, lecz kluczem do jego efektywnego wykorzystania jest zapoznanie się z kilkoma ustawieniami, które mogą znacząco przyspieszyć i ułatwić tę uciążliwą niekiedy operację. Oto garść wskazówek.

Prostowanie zdjęć przy użyciu narzędzia Straighten (Prostowanie) Krok 1. Otwórz zdjęcie, które trzeba wyprostować. (Na przykładowej fotografii horyzont jest wyraźnie przekrzywiony w lewą stronę). Włącz narzędzie Straighten (Prostowanie) za pomocą odpowiedniego przycisku na pasku narzędzi programu Elements lub klawisza P.

SCOTT KELBY

Krok 2. Kliknij i przeciągnij kursorem narzędzia Straighten (Prostowanie) wzdłuż krawędzi jakiegoś obiektu, która Twoim zdaniem powinna być idealnie pozioma — na przykład wzdłuż linii horyzontu (jak na przykładowym rysunku).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

129

Krok 3. Gdy zwolnisz przycisk myszy, zdjęcie zostanie wyprostowane, lecz nie obędzie się przy tym bez drobnych problemów. Jak widać na rysunku obok, prostowanie skutkuje pewnym niepożądanym efektem ubocznym, a mianowicie wymusza wykadrowanie zdjęcia. Na krawędziach pojawiło się bowiem białe tło (które wyziera spod obróconej pod pewnym kątem fotografii). W ten sposób dotarłem do omówienia opcji, o których wspomniałem we wstępie do tego ćwiczenia. Otóż domyślne ustawienia narzędzia Straighten (Prostowanie) umożliwiają wprawdzie poprawne obrócenie zdjęcia, lecz cała robota z kadrowaniem spada na Ciebie. Sztuczka polega na skonfigurowaniu ich w taki sposób, by program Elements wykonał tę pracę automatycznie (o czym przekonasz się już w następnym kroku ćwiczenia).

Krok 4. Po włączeniu narzędzia Straighten (Prostowanie) z listy Canvas Options (Opcje obszaru roboczego), znajdującej się na pasku opcji programu, wybierz opcję Crop to Remove Background (Kadruj, aby usunąć tło).

Krok 5. Teraz, gdy przeciągniesz kursorem i zwolnisz przycisk myszy, zdjęcie zostanie nie tylko wyprostowane, lecz również automatycznie wykadrowane w taki sposób, by pozbyć się irytującego, białego tła. Rezultat tej operacji pokazany jest na rysunku obok.

WSKAZÓWKA: Prostowanie w pionie W opisywanym przypadku prostowałem zdjęcie na podstawie linii horyzontu, lecz równie dobrze mogłaby to być dowolna krawędź pionowa (na przykład brzeg kolumny albo latarni). W takim przypadku, przed rozpoczęciem rysowania linii narzędziem Straighten (Prostowanie), należy nacisnąć i przytrzymać klawisz Ctrl (Mac OS: Command).

130

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Jeśli zdarzyło Ci się skalować zeskanowane fotografie, z pewnością zauważyłeś, że zmienianie rozmiaru zdjęć cyfrowych przebiega nieco inaczej. Powodem jest rozdzielczość — dla większości skanowanych odbitek wynosi ona 300 ppi lub więcej, podczas gdy w przypadku zdjęć wykonanych aparatem cyfrowym mamy do czynienia z rozdzielczością 72 ppi (co sprawia, że domyślny rozmiar wydruku jest o wiele większy, niż być powinien). Celem skalowania, które opiszę w tym ćwiczeniu, jest zmniejszenie rozmiarów zdjęcia na wydruku, przy jednoczesnym zwiększeniu jego rozdzielczości, zaś wszystko to musi się odbyć bez spadku jakości obrazu.

Skalowanie fotografii cyfrowych

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz plik z fotografią cyfrową, której wymiary chciałbyś zmienić. Naciśnij Ctrl+Shift+R (Mac OS: Command+Shift+R), aby wyświetlić miarki dokumentu. Dzięki miarkom można błyskawicznie sprawdzić przybliżone wymiary zdjęcia na wydruku. Na przykładowym zdjęciu pokazanym obok widać, że ma ono około 30×20 cali.

Krok 2. Wybierz polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image/Resize (Obraz/Zmień rozmiar), aby wyświetlić na ekranie okno dialogowe tego polecenia. W sekcji Document Size (Rozmiar dokumentu) tego okna znajduje się pole parametru o nazwie Resolution (Rozdzielczość), w którym obecnie figuruje wartość 72 ppi. Mamy więc do czynienia z obrazem o niskiej rozdzielczości, który nadaje się do tego, aby oglądać go na ekranie (w postaci grafiki internetowej, w pokazie slajdów itp.), lecz nie da się go wydrukować na drukarce atramentowej, laserowej lub na maszynie drukarskiej w odpowiednio wysokiej jakości.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

131

Krok 3. Krótko mówiąc, w celu wydrukowania tej fotografii trzeba będzie zwiększyć jej rozdzielczość. Bardzo bym chciał, aby cała rzecz sprowadzała się po prostu do wpisania odpowiedniej wartości (na przykład 200 lub 240 ppi) w polu Resolution (Rozdzielczość). Niestety, takie postępowanie wiązałoby się z poddaniem obrazu algorytmom ponownego próbkowania, co spowodowałoby obniżenie jego ostrości i jakości. Rozwiązanie jest jednak całkiem proste: wystarczy wyłączyć opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu) w sposób pokazany na rysunku. Dzięki temu po podaniu potrzebnej rozdzielczości Elements automatycznie zmieni wysokość i szerokość obrazu w taki sposób, aby zachować jego oryginalne proporcje. Im wyższa rozdzielczość, tym mniejszy będzie format zdjęcia na wydruku — wszystko to oczywiście przy założeniu, że opcja Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu) została wyłączona. Co więcej, zmiana rozdzielczości przeprowadzona po wyłączeniu tej opcji nie ma żadnego wpływu na jakość zdjęcia. Świetnie, prawda?

Krok 4. Na przykładzie pokazanym na rysunku obok wyłączyłem opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu), a następnie wpisałem nową wartość rozdzielczości — 240 ppi (z myślą o wydruku na kolorowej drukarce atramentowej. Być może uznasz, że to za mało, ale taka wartość jest zupełnie wystarczająca. Na potrzeby druku nigdy nie używam wyższej rozdzielczości niż 240 ppi). Jak widać, przy rozdzielczości 240 ppi szerokość przykładowego zdjęcia wynosi 9 cali, zaś jego wysokość niemal 6 cali.

132

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 5. Na rysunku obok zilustrowano sytuację, w której pierwotna rozdzielczość tego samego zdjęcia została zwiększona z 72 na 180 ppi. (To kolejny dowód na to, że do drukowania na drukarce atramentowej nie jest potrzebna bardzo wysoka rozdzielczość; 180 ppi stanowi rozsądne minimum, jeśli chodzi o ten rodzaj wydruku). Zwróć uwagę, że szerokość zdjęcia nie wynosi już 30", jak na początku, lecz 12". Wysokość to już nie 20", lecz niecałe 8". Co więcej, dzięki wyłączeniu opcji Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu) wszystko to odbyło się bez strat w pikselach.

Krok 6. Po kliknięciu przycisku OK w oknie dialogowym Image Size (Rozmiar obrazu) nie zauważysz żadnej zmiany w wielkości okna dokumentu — będzie ono wyglądać dokładnie tak samo, jak wcześniej. Popatrz jednak na miarki i zauważ, że fizyczne wymiary zdjęcia uległy poważnym zmianom. Skalowanie fotografii przy użyciu opisanego sposobu daje potrójne korzyści: po pierwsze pozwala zmniejszyć fizyczne wymiary obrazu (teraz zdjęcie zmieści się na arkuszu papieru w formacie 11×14 cali); po drugie umożliwia zwiększenie rozdzielczości obrazu na potrzeby drukarki atramentowej; wreszcie po trzecie — nie ma wpływu na oryginalną jakość obrazu; nie powoduje żadnego rozmycia i innych przekłamań, a wszystko dzięki wyłączeniu opcji ponownego próbkowania. Uwaga: Nie wyłączaj opcji ponownego próbkowania podczas pracy z obrazami skanowanymi — one od początku mają wysoką rozdzielczość. Rób to tylko w przypadku edycji zdjęć zrobionych aparatem cyfrowym.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

133

Problemy ze skalowaniem, czyli jak dotrzeć do niewidocznych uchwytów ramki przekształcenia

Co się dzieje w przypadku, gdy przeciągasz jakiś duży obraz do okna innego, mniejszego (takie sytuacje zdarzają się bardzo często, szczególnie jeśli tworzysz kolaże lub łączysz ze sobą co najmniej dwie fotografie)? Musisz przeskalować taki obraz przy użyciu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne), prawda? Pojawia się tu jednak pewien haczyk — kiedy wyświetlisz ramkę przekształcenia, co najmniej dwa, a może nawet wszystkie cztery uchwyty rozmieszczone na jej krawędziach będą znajdowały się daleko poza obrębem okna dokumentu, zaś w samym oknie widoczny będzie co najwyżej punkt obrotu ramki. Poniżej przedstawiam wygodny i dziecinnie łatwy sposób ominięcia tej przeszkody.

Na potrzeby tego ćwiczenia w Edytorze programu Elements otwórz dwa zdjęcia o różnych rozmiarach. Wciśnij klawisz V, aby włączyć narzędzie Move (Przesunięcie), i przeciągnij większą fotografię do okna z drugim zdjęciem. Jeśli zdjęcia zostały otwarte w zakładkach, to w panelu Project Bin (Skrzynka projektu) przeciągnij większą fotografię ponad miniaturę mniejszej. Aby przeskalować zdjęcie, naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T) lub wydaj polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Gdy to zrobisz, na pasku opcji programu włącz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje) albo przytrzymaj klawisz Shift (aby zachować proporcje przekształcenia), a potem kliknij dowolny punkt w narożnikach ramki i spróbuj (a) przeciągnąć kursorem myszy do wnętrza ramki, aby zmniejszyć skalowane zdjęcie lub (b) przeciągnąć kursorem myszy na zewnątrz ramki, aby je powiększyć (nie więcej niż o 20%, aby uniknąć znacznego spadku jakości obrazu). W tym miejscu można jednak napotkać pewien problem — powinieneś przeciągnąć kursorem myszy uchwyty przekształcenia, znajdujące się w narożnikach zdjęcia, lecz te, niestety, znajdują się poza widocznym obszarem dokumentu.

Krok 2. Najszybszy sposób na uzyskanie dostępu do wszystkich uchwytów ramki przekształcenia polega na naciśnięciu Ctrl+0 (zero; Mac OS: Command+0). Program Elements zmniejszy wówczas podgląd fotografii w taki sposób, że na szarym tle wokół zdjęcia będzie widoczna cała ramka przekształcenia, i to ze wszystkimi uchwytami. Jest to sztuczka z gatunku: „Spróbuj raz, a zapamiętasz ją na zawsze” i przydaje się bardzo, bardzo często. Uwaga: Sposób ten działa wyłącznie po wydaniu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne).

134

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 1.

Zmniejszanie zdjęć rządzi się nieco innymi prawami niż ich powiększanie. Ponadto fotografie można zmniejszać na kilka różnych sposobów (opiszę tutaj najważniejsze dwa). Na szczęście zachowanie jakości zdjęcia po zmniejszeniu jest znacznie prostsze niż w przypadku powiększania (mało tego, niektóre zdjęcia wyglądają po przeskalowaniu znacznie lepiej niż przed wykonaniem tego zabiegu — szczególnie jeśli będziesz przestrzegał podanych tutaj wskazówek).

Zmniejszanie fotografii

Zmniejszanie zdjęć o rozdzielczości 300 ppi Wcześniej opisałem zagadnienia związane ze skalowaniem zdjęć z aparatu cyfrowego, które mają rozdzielczość 72 ppi. Przy zachowaniu źródłowej rozdzielczości, fizyczne rozmiary takich zdjęć po wydrukowaniu byłyby wręcz olbrzymie (rzędu 24×42 cale). Nie pisałem jednak, co należy zrobić, jeśli zdjęcia mają właściwą rozdzielczość i poprawne rozmiary na wydruku (na przykład 10×6 cali przy 300 ppi), lecz mimo wszystko nadal są jeszcze zbyt duże. W takim przypadku w oknie dialogowym polecenia Image/Resize/Image Size (Obraz/Zmień rozmiar/Rozmiar obrazu) należy włączyć opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu), a potem wprowadzić potrzebne wymiary (na przykładzie pokazanym na rysunku chciałem otrzymać zdjęcie o wymiarach 4×6 cali) i kliknąć przycisk OK. Tym razem nie należy zmieniać rozdzielczości obrazu — wystarczy po prostu kliknąć OK. Zdjęcie zostanie wówczas zmniejszone do żądanej wielkości, zaś jego rozdzielczość nie ulegnie zmianie. Bardzo ważne: Ten sposób skalowania na ogół powoduje nieznaczne, lecz zauważalne zmniejszenie ostrości zdjęcia. Po skalowaniu należy zatem zastosować filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), aby przywrócić oryginalną ostrość. O tym, jakie ustawienia filtra należy wówczas wprowadzić, przeczytasz w rozdziale 10., poświęconym wyostrzaniu zdjęć.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

135

Jeśli projekt, nad którym pracujesz, składa się z kilku zdjęć, to w celu przeskalowania tylko jednej z tych fotografii, bez zmiany rozmiaru pozostałych, należy postąpić nieco inaczej. Przy założeniu, że każde ze zdjęć znajduje się na osobnej warstwie dokumentu, kliknij warstwę z wybranym zdjęciem w panelu Layers (Warstwy), a następnie naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift (dzięki czemu skalowanie nie spowoduje zmian proporcji zdjęcia), kliknij dowolny punkt kontrolny w jednym z narożników ramki przekształcenia, a następnie przeciągnij kursorem myszy do wnętrza tej ramki. Gdy zdjęcie będzie miało właściwy rozmiar, zatwierdź skalowanie klawiszem Enter (Mac OS: Return). Jeżeli przeskalowana fotografia stanie się odrobinę nieostra, zastosuj filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). (Po raz kolejny zapraszam do rozdziału poświęconego wyostrzaniu).

SCOTT KELBY

Zmniejszanie wybranego zdjęcia bez konieczności skalowania projektu

Problem ten początkowo może wydawać się bardzo irytujący, ponieważ na pierwszy rzut oka zachowanie programu podczas przenoszenia zdjęć między niektórymi dokumentami jest zupełnie niezrozumiałe. Przypuśćmy, że dysponujesz dwoma dokumentami, znajdującymi się jednocześnie na ekranie. Okazuje się, że jeśli przeciągniesz zdjęcie o rozdzielczości 72 ppi (w pokazanym obok przykładzie jest to fotografia latarni morskiej) do okna dokumentu o rozdzielczości 300 ppi (na rysunku nosi on nazwę Untitled-1), skopiowane zdjęcie będzie bardzo malutkie. Dlaczego tak się dzieje? Oczywiście, wszystkiemu winna jest tutaj rozdzielczość zdjęcia. Choć początkowo okna dokumentów wydają się takie same, to jednak ich rozmiary w pikselach znacznie się różnią. Cenną informacją jest tutaj wartość powiększenia obrazu w oknie dokumentu, wyświetlana na pasku tytułowym każdego okna. Zdjęcie latarni morskiej było wyświetlone w 100-procentowym powiększeniu, natomiast zawartość dokumentu Untitled-1 jest wyświetlana w powiększeniu 25-procentowym. Wniosek jest oczywisty — aby przewidzieć efekt planowanej operacji, należy zwracać uwagę na powiększenia oraz rozdzielczości obydwu dokumentów. Rozdzielczość dokumentu możesz sprawdzić w każdej chwili, używając polecenia Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image/Resize (Obraz/Zmień rozmiar).

136

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

SCOTT KELBY

Problemy ze skalowaniem podczas przenoszenia zdjęć między projektami

Program Elements wyposażony jest w bardzo użyteczną funkcję, umożliwiającą automatyczne przetwarzanie całych folderów ze zdjęciami na wiele różnych sposobów. Pozwala ona między innymi na zmianę nazwy, wielkości i rozdzielczości zdjęć, a także na błyskawiczną korekcję koloru i wyostrzanie. Gotowe, przetworzone zdjęcia mogą zostać zapisane w dowolnym miejscu i formacie (JPEG, TIFF itp.). Mało tego, wszystkie wymienione czynności można przeprowadzić jednocześnie, co niejednokrotnie pozwala zaoszczędzić mnóstwo czasu. Co więcej, ponieważ cały proces jest bardzo zautomatyzowany, możesz z łatwością nauczyć jego obsługi każdego, kogo tylko zdołasz na to namówić — Twoją babcię, dzieci, wujka, przypadkowego przechodnia, dzielnicowego i listonosza.

Automatyczne skalowanie i zapisywanie zdjęć

Krok 1. Uruchom Edytor programu Elements i wydaj polecenie File/Process Multiple Files (Plik/Przetwarzaj wiele plików).

Krok 2. Po otwarciu okna dialogowego Process Multiple Files (Przetwarzaj wiele plików) należy wskazać folder ze zdjęciami, które chcesz zmodyfikować — służy do tego przycisk Browse (Przeglądaj). Kliknij ten przycisk, wybierz folder ze zdjęciami i zatwierdź swój wybór przyciskiem OK. Jeśli otworzyłeś uprzednio w programie Elements jakieś zdjęcia i to właśnie je chciałbyś poddać rozmaitym przekształceniom, z listy Process Files From (Przetwórz pliki z) wybierz opcję Opened Files (Otwarte pliki). Z tej samej listy możesz również wybrać opcję Import (Importuj), aby przetworzyć pliki pochodzące z innych źródeł, na przykład ze skanera. Jeśli chcesz zapisać kopie przetworzonych zdjęć w tym samym folderze, w którym znajdują się oryginały, zaznacz opcję Same as Source (Jak źródło) widniejącą w sekcji Destination (Cel). Równie dobrze możesz wskazać dowolny inny folder docelowy — należy w tym celu kliknąć przycisk Browse (Przeglądaj) w tej samej sekcji i wybrać potrzebny folder.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

137

Krok 3. Kolejna sekcja z ustawieniami nosi nazwę File Naming (Nazywanie pliku). Jeśli chcesz, aby wszystkim przetworzonym plikom zostały nadane automatyczne nazwy, to włącz opcję Rename Files (Zmień nazwy plików), a następnie wprowadź główny człon nazwy w polu znajdującym się tuż pod tą opcją i wybierz sposób ich numeracji z listy po prawej stronie (na przykład numer dwucyfrowy, trzycyfrowy itp.). W razie potrzeby podaj liczbę, od której program ma rozpocząć numerowanie zdjęć. Podgląd nazwy przykładowego pliku, utworzony na podstawie wybranych ustawień, zostanie wyświetlony tuż pod polem o nazwie Document Name (Nazwa dokumentu), oznaczonym na rysunku obok.

Krok 4. W sekcji Image Size (Rozmiar obrazu) możesz określić, czy chcesz skalować przetwarzane zdjęcia — służy do tego opcja Resize Images (Zmień rozmiar obrazów). Jeśli ją zaznaczysz, w polach poniżej możesz wprowadzić wartości określające wielkość otrzymanych zdjęć. W tej samej sekcji znajduje się również pole parametru umożliwiającego automatyczną zmianę ich rozdzielczości. Jednocześnie możesz również zdecydować się na zmianę typu pliku (na przykład z formatu RAW na wysokiej jakości obraz JPEG) — służą do tego ustawienia znajdujące się w sekcji File Type (Typ pliku). Wystarczy jedynie zaznaczyć opcję Convert Files To (Konwertuj pliki na) i z listy znajdującej się obok wybrać odpowiedni format. W prawej górnej części omawianego okna dialogowego znajduje się lista Quick Fix (Szybka korekta), umożliwiająca automatyczną korekcję przetwarzanych zdjęć. Znajdziesz na niej następujące ustawienia: opcję Auto Levels (Autopoziomy) umożliwiającą skorygowanie kontrastu i kolorystyki zdjęcia, opcję Auto Contrast (Autokontrast) o wątpliwej (moim zdaniem) skuteczności, opcję Auto Color (Autokolor), którą mogę Ci z czystym sumieniem polecić, oraz Sharpen (Wyostrz), która również spisuje się zupełnie nieźle. Gdy klikniesz przycisk OK, program rozpocznie całkowicie automatyczny proces przetwarzania zdjęć na podstawie wszystkich wybranych ustawień. To naprawdę wspaniała funkcja!

138

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Działanie narzędzia, które opiszę w tym ćwiczeniu, trzeba zobaczyć na własne oczy. W skrócie — umożliwia ono przeskalowanie części fotografii w taki sposób, że proporcje jej najważniejszych fragmentów pozostaną niezmienione. Przypuśćmy, że zrobiłeś zdjęcie snowboardzisty, które chciałbyś wydrukować w formacie 6×4 cale. Nietrudno przewidzieć, że oryginalne zdjęcie będzie wymagało wykadrowania (gdyż zdjęcia rejestrowane przez aparat mają nieco inne proporcje niż 6×4), czyli usunięcia pewnego fragmentu. W takich przypadkach w sukurs przychodzi narzędzie Recompose (Narzędzie rekompozycji), które umożliwia przeskalowanie zdjęcia tak, że proporcje snowboardzisty pozostaną niezmienione. Przekonaj się sam.

Skalowanie wybranych fragmentów zdjęć

©FOTOLIA/ALEKSEY IPATOV

Krok 1. Narzędzia Recompose (Narzędzie rekompozycji) najczęściej używam w celu dopasowania proporcji zdjęć do typowych formatów papieru (takich jak 8×10 cali, 5×7 cali, 4×6 cali itp.). Zmiana proporcji zdjęcia wymaga bądź przycięcia go, bądź też pozostawienia pustego miejsca u góry lub u dołu odbitki, tak jak na pokazanym obok przykładzie, na którym zdjęcie zrobione aparatem cyfrowym przeciągnąłem do dokumentu o wymiarach 6×4 cale i przeskalowałem je przy użyciu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne). (Nawiasem mówiąc, wspomniane polecenie można wydać przy użyciu skrótu Ctrl+T lub Command+T w Mac OS). Jak widać, po przeskalowaniu zdjęcia po prawej stronie dokumentu pozostała duża, pusta szczelina.

Krok 2. Zamiast pozostawiać tego typu szczeliny, większość ludzi stara się przeskalować zdjęcie przy użyciu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) w taki sposób, aby wypełniało ono cały obszar dokumentu 6×4 cale. Nietrudno zgadnąć, co stanie się w takim przypadku. Zdjęcie zostanie wykadrowane, niekiedy w dość brutalny sposób — na przykład w przypadku tego zdjęcia zniknęła spora część drzew w dolnej części kadru.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

139

Krok 3. Ponieważ zwykłe skalowanie, opisane w 2. kroku ćwiczenia, nie zdało egzaminu, wróćmy do punktu wyjścia, czyli do kroku 1. Co prawda zdjęcie nie wypełnia całego obszaru dokumentu, lecz przynajmniej widać je w całości. Owszem, można by rozciągnąć je w pionie przy użyciu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne). Wystarczy w tym celu przeciągnąć w prawą stronę środkowy uchwyt na prawej krawędzi ramki przekształcenia, tak jak naprzykładowym rysunku, lecz takie rozwiązanie powoduje deformację całej zawartości zdjęcia, wraz z sylwetką snowboardzisty, dlatego nie wchodzi ono w grę w przypadku większości zdjęć.

Krok 4. Pora na zapoznanie się z narzędziem Recompose (Narzędzie rekompozycji), które znajduje się na pasku narzędzi wraz z narzędziem Crop (Kadrowanie). Włącz je. (Zamiast używać przycisku, możesz po prostu nacisnąć klawisz C tyle razy, ile będzie trzeba, aby je włączyć). Działanie tego narzędzia polega na wyznaczeniu fragmentów zdjęcia, które powinny pozostać w nienaruszonym stanie, oraz tych, na których usunięcie, przeskalowanie czy rozciągnięcie możesz sobie pozwolić. Do oznaczania tych fragmentów służą cztery narzędzia — ich przyciski znajdują się po lewej stronie paska opcji programu.

140

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 5. Upewnij się, że przywróciłeś pierwotny wygląd dokumentu, a następnie kliknij przycisk Mark for Protection (Oznacz do ochrony) — jest to pierwszy przycisk po lewej stronie — a następnie wykonaj kilka odręcznych falistych pociągnięć obejmujących fragmenty, które powinny uniknąć zdeformowania. Dla jasności — powinny to być miejsca, których proporcje i wygląd nie ulegną zmianie podczas skalowania zdjęcia (jak widać na rysunku obok, zamalowałem w opisany sposób chmury, snowboardzistę i drzewa na samym dole). Jeśli popełnisz błąd i zamalujesz jakiś fragment, który nie jest szczególnie istotny, to usuń niepotrzebne pociągnięcia przy użyciu narzędzia Erase… (Wymaż…), sąsiadującego z przyciskiem Mark for Protection (Oznacz do ochrony).

Krok 6. Teraz należy poinformować program Elements, które fragmenty zdjęcia są na tyle nieistotne, że można z powodzeniem się ich pozbyć. Kliknij przycisk Mark for Removal (Oznacz do usunięcia) — jest to trzeci przycisk, licząc od lewej — i zakreśl te fragmenty fotografii, które uznasz za zbędne. Nie musisz robić tego bardzo dokładnie; kilka pociągnięć pędzla w zupełności wystarczy.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

141

Krok 7. Kliknij uchwyt znajdujący się pośrodku lewej krawędzi ramki i przeciągnij go do wnętrza zdjęcia, aż wartość parametru Width (Szerokość) na pasku opcji programu będzie wynosiła 6 cali. Zauważ, że wygląd skały po prawej stronie uległ zmianie, lecz mimo to wygląda ona całkiem naturalnie. Oczywiście, jeśli kontynuowałbyś przeciąganie wspomnianego uchwytu (dalej niż na pokazanym przykładzie), w pewnej chwili program musiałby zacząć deformować inne fragmenty zdjęcia — nie da się więc kontynuować takiego skalowania w nieskończoność. Na szczęście cała operacja jest interaktywna, więc możesz przerwać ją w dowolnym momencie. Po skorygowaniu szerokości zdjęcia kliknij środkowy uchwyt na górnej krawędzi ramki i przeciągnij go w dół, aż wartość parametru Height (Wysokość) na pasku opcji programu będzie wynosiła 4 cale. Na koniec zatwierdź wykonane przekształcenie klawiszem Enter (Mac OS: Return). Gotowe — przeskalowane zdjęcie ma wymiary 6×4 cale. Przyjrzyjmy się teraz innemu zastosowaniu omawianego narzędzia.

WSKAZÓWKA: Skorzystaj z listy predefiniowanych ustawień Gdy włączysz narzędzie Recompose (Narzędzie rekompozycji), na pasku opcji programu pojawi się lista o nazwie Preset (Ustawienia predefiniowane), zawierająca typowe formaty odbitek fotograficznych. Jeśli wybierzesz jeden z nich, program automatycznie przeskaluje zdjęcie w pożądany sposób.

142

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

SCOTT KELBY

Krok 8. Wiesz już, że narzędzie Recompose (Narzędzie rekompozycji) można „nauczyć” tego, co w danej fotografii jest najważniejsze, to zaś oznacza, że można wykorzystać je do innych celów niż opisane przed chwilą. Przypuśćmy, że chcesz, aby dżokeje na koniach na kolejnym przykładowym zdjęciu znajdowali się trochę bliżej siebie (na przykład ze względów artystycznych, a może po prostu dlatego, że w projektowanym albumie potrzebujesz akurat takiego zdjęcia, lecz w nieco węższym formacie). Na pasku opcji programu włącz narzędzie Mask for Protection (Oznacz do ochrony) i zamaluj konie oraz jeźdźców. Następnie włącz narzędzie Mark for Removal (Oznacz do usunięcia) i zamaluj fragment tła pomiędzy nimi.

Krok 9. Kliknij środkowy uchwyt na prawej krawędzi ramki i przeciągnij go w lewą stronę, aby zwęzić zdjęcie i przysunąć do siebie sfotografowanych jeźdźców. Program Elements powinien spisać się bez zarzutu — sylwetki nie zostaną zdeformowane, pomimo nawet bardzo silnego „ściśnięcia” fotografii. W pewnych sytuacjach nie da się w tak prosty sposób zmienić proporcji zdjęcia, lecz w kolejnym kroku ćwiczenia opiszę pewną sztuczkę, która może ułatwić rozwiązanie problemów z niektórymi uporczywymi fotografiami.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

143

WSKAZÓWKA: Automatyczna ochrona postaci Chciałbym wspomnieć o jeszcze jednej, ważnej opcji narzędzia Recompose (Narzędzie rekompozycji). Otóż na pasku opcji tego narzędzia znajduje się niewielki przycisk z symbolem postaci (oznaczony na rysunku obok), który nosi nazwę Highlight Skintones (Podświetl tony karnacji). Gdy klikniesz ten przycisk, program Elements podejmie próbę automatycznego wyszukania i oznaczenia sylwetek ludzi (a ściślej rzecz biorąc, odsłoniętych części ciała), tak by nie zostały one zdeformowane podczas przekształceń. Wprawdzie funkcja ta nie zawsze się sprawdza, lecz warto ją wypróbować.

Krok 10. Naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić przekształcenie, a następnie przy użyciu klawisza C włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) i wykadruj zbędne fragmenty tła. Jeśli przyjrzysz się uważnie fragmentom zdjęcia pomiędzy sylwetkami dżokejów i koni, to zapewne dostrzeżesz nieznacznie zdeformowane detale drzew w tle oraz źle przeskalowane rozpryski wody (o ile na wydruku w książce te mankamenty zapewne ulegną zatuszowaniu, to na ekranie powinny być bardzo dobrze widoczne). Takie drobiazgi nie powinny jednak zrażać Cię do posługiwania się omawianym narzędziem — zawsze można bowiem skorygować je przy użyciu narzędzi do retuszu.

144

Rozdział 3.

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Krok 11. Narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) powinno sprawdzić się tutaj bez zarzutu, sięgnij zatem do paska narzędzi programu lub naciśnij klawisz J, aby je włączyć. Na pasku opcji programu rozwiń listę Mode (Tryb) i wybierz z niej opcję Luminosity (Jasność), tak aby poprawka objęła wyłącznie tonację wody. Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij w pobliżu gładkiej powierzchni wody, aby pobrać jej próbkę. Zwolnij klawisz Alt i zamaluj zdeformowany rozprysk wody, aby go usunąć. Retusz będzie zapewne wymagał kilkukrotnego pobierania różnych próbek przy użyciu klawisza Alt i silnego powiększenia podglądu retuszowanych fragmentów, co pozwoli Ci uniknąć przypadkowego pobrania próbek z sylwetek biegnących koni. Po zakończeniu pracy jeźdźcy będą znacznie bliżej siebie niż na początku, a zdjęcie stanie się węższe — tak jak oczekiwałeś.

przed retuszem…

…i po retuszu

Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć

Rozdział 3.

145

Fotografik:Matt MattKloskowski Kloskowski Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/200 s Fotografik:

Ogniskowa:200 52 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/9

Gdy natknąłem się na tytuł Jonas Sees in Color, wiedziałem, że muszę użyć go w tej książce. Tym bardziej że moja pięcioletnia córka jest wielką fanką zespołu Jonas Brothers. (Nie jestem pewien, czy to dobra wiadomość dla tej kapeli… przypuszczam, że nie kierują swojej twórczości do zapalonych użytkowniczek trójkołowych rowerków. Co gorsza, gdy mała trochę podrośnie i będzie miała, powiedzmy, siedem lat, Jonas Brothers będą dla niej czasem wybitnie przeszłym, a gdy przypomnę jej o starym zauroczeniu, spojrzy na mnie wzrokiem wyrażającym coś w rodzaju „tato, ty to chyba masz ze sto czterysta lat”. Co gorsza, ona naprawdę niestety tak myśli). Dość dygresji, która zmierza w niepokojącym dla mnie kierunku — wróćmy do tytułu. Wiedziałem, że będzie świetny,

Jonasz widzi kolory Sekrety korekcji koloru lecz coś mnie podkusiło, by kliknąć okładkę albumu. Oczekiwałem, że zobaczę dobrze znane twarze Kevina, Joego i Nicka Jonasów (nie uwierzysz — z pewnych względów świetnie je znam…), lecz okazało się, że to zupełnie inna grupa! Wszystko przez to, że widząc w tytule słowo „Jonas”, uznałem, że to z pewnością kolejny album Jonas Brothers. Gdy minęło pierwsze zdziwienie, przyszło mi nawet do głowy, że zespół — notabene noszący tę samą nazwę co wspomniana płyta — chciał w jakiś sposób się wypromować, stosując sprytną sztuczkę z nazwą (wiesz, to jak odruchowo sięgnąć w sklepie po makaron Mamal tylko dlatego, że jego nazwa wygląda zupełnie jak logo Malmy i że jest zapakowany w czerwoną torebkę). Z drugiej strony po przesłuchaniu kilku utworów stwierdziłem, że przypadkowy nabywca mógłby polubić kapelę Jonas Sees in Color nawet bardziej niż grupę, której rzeczywiście szukał (to kolejny dowód, że nie należy sobie wiele obiecywać po popularności wśród czterolatków). Z tych pozornie niewinnych przemyśleń wykluł się zaiste straszliwy plan, który z błyskiem w oku postanowiłem natychmiast zrealizować: odtąd będę podpisywał wszystkie książki pseudonimem artystycznym J. Kelby Rowling, a następną zatytułuję Harry Potter i świst narzędzia Lasso.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

147

Jedna uwaga, zanim cokolwiek skorygujesz!

Zanim jeszcze skorygujesz swoje pierwsze zdjęcie, powinieneś dokonać kilku niewielkich, acz istotnych zmian w ustawieniach programu, które mają poważny wpływ na efekty Twojej pracy. Raz skonfigurowane ustawienia pozostaną niezmienione aż do chwili kolejnej zmiany; nie musisz więc dostosowywać ich za każdym razem po uruchomieniu programu Elements.

Krok 1. Wydaj polecenie Edit/Color Settings (Edycja/ Ustawienia kolorów) lub naciśnij Ctrl+Shift+K (Mac OS: Command+Shift+K).

Krok 2. W oknie dialogowym Color Settings (Ustawienia kolorów) można wybrać jedną z czterech opcji: No Color Management (Brak zarządzania kolorami), Always Optimize Colors for Computer Screens (Zawsze optymalizuj kolory do ekranów monitorów), Always Optimize for Printing (Zawsze optymalizuj do wydruku) oraz Allow Me to Choose (Pozwól mi wybrać). W dużym stopniu wybór będzie zależał tutaj od docelowego zastosowania edytowanych projektów, lecz miłośnikom fotografii zalecam włączenie opcji Always Optimize for Printing (Zawsze optymalizuj do wydruku), gdyż powoduje ona (jeśli edytowane zdjęcia nie będą miały przypisanego innego profilu barw) automatyczne wybranie przestrzeni kolorów Adobe RGB. Przestrzeń ta charakteryzuje się bogatą paletą kolorów i doskonale nadaje się do edytowania odbitek. Uwaga: Więcej informacji o mechanizmach zarządzania kolorem znajdziesz w rozdziale 11.

148

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. Kolejna opcja, o której napiszę, jest związana z zupełnie innym aspektem pracy z programem. Naciśnij klawisz I, aby włączyć narzędzie Eyedropper (Kroplomierz). Domyślny tryb działania tego narzędzia, przełączany przy użyciu listy Sample Size (Rozmiar próbki) na pasku opcji programu, to Point Sample (Próbka punktowa). Tryb ten spisuje się zupełnie nieźle, jeśli Twoim celem jest pobranie próbki jednolitego koloru jakiegoś obiektu, lecz nie zawsze. Kłopoty zaczynają się wówczas, gdy obszar, który chcesz próbkować, nie jest idealnie jednolity (na przykład skóra), gdyż wówczas zamiast uśrednionej wartości kilku pikseli, znajdujących się we wskazanym miejscu, otrzymasz wartość pojedynczego piksela.

Krok 4. Wspomniana przed chwilą skóra, pozornie niemal jednolita, na zdjęciu składa się z pikseli o bardzo różnych kolorach (jeśli silnie powiększysz podgląd dowolnego portretu, to przekonasz się, co mam na myśli). Dlatego podczas korekcji kolorów potrzebny jest taki odczyt, który będzie odzwierciedlał uśrednioną wartość pewnego fragmentu zdjęcia wskazywanego przez kursor, a nie kolor pojedynczych pikseli. Aby uniknąć przykrych niespodzianek, z listy Sample Size (Rozmiar próbki) na pasku opcji programu wybierz opcję 3 by 3 Average (Średnia 3×3). Dzięki temu odczyt przy użyciu narzędzia Eyedropper (Kroplomierz) będzie zwracał uśrednioną wartość dziewięciu pikseli (3 w poziomie na 3 w pionie) wskazanych kursorem myszy. Po wprowadzeniu drobnych, lecz istotnych poprawek, opisanych na dwóch niniejszych stronach, możesz z czystym sumieniem przystąpić do retuszowania i korekcji koloru zdjęć.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

149

Zalety warstw korekcyjnych

Zanim na dobre zajmiesz się korekcją kolorystyki zdjęć, powinieneś poświęcić kilka minut na zapoznanie się z panelem Adjustments (Dopasowania). Panel ten był najważniejszą spośród wszystkich nowości, które pojawiły się w 8. edycji programu Elements — usprawnia on i ułatwia pracę do tego stopnia, że nawet jeśli nigdy wcześniej nie zetknąłeś się z warstwami korekcyjnymi, to z pewnością przywykniesz do nich w mgnieniu oka. Tym bardziej, że od tej chwili będziemy posługiwać się warstwami korekcyjnymi przy każdej możliwej okazji, ze względu na ich możliwości i wygodę obsługi. Oto krótki opis warstw korekcyjnych i garść argumentów przemawiających za ich stosowaniem.

Domyślnie program Elements zapamiętuje 50 ostatnio wykonanych operacji. Ich lista wyświetlana jest w panelu Undo History (Historia cofnięć), pokazanym na rysunku obok. W celu anulowania jednej z kilku (a nawet kilkudziesięciu) ostatnich czynności możesz po prostu nacisnąć Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z). Po zamknięciu dokumentu historia zapamiętanych operacji jest jednak bezpowrotnie tracona. Jeśli zamiast zwykłych narzędzi będziesz używał warstw korekcyjnych — na przykład warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy) — to możesz zapisać skorygowany dokument w wielowarstwowej postaci (pamiętaj tylko, by zachować go w rdzennym formacie Photoshopa) wraz ze wszystkimi warstwami korekcyjnymi. Taki dokument można otworzyć po kilku dniach, tygodniach czy nawet latach, kliknąć wybraną warstwę korekcyjną, taką jak wspomniana przed chwilą warstwa Levels (Poziomy), i zmodyfikować jej ustawienia. Rozwiązanie to daje nieograniczone możliwości cofania, modyfikowania i edytowania wprowadzonych poprawek

Argument drugi: Wbudowane maski Każda warstwa korekcyjna wyposażona jest w maskę, ułatwiającą skorygowanie tylko tych fragmentów fotografii, które tego wymagają — wystarczy po prostu zamalować je na czarno przy użyciu narzędzia Brush (Pędzel) (B). W dalszej części książki znajdziesz znacznie więcej informacji o maskach; zapewniają one bowiem niezrównaną elastyczność działania, a ponieważ ich tworzenie i edytowanie nie ma fizycznego wpływu na zawartość obrazu, to uzyskany za ich pomocą efekt można z łatwością usunąć lub zmienić.

150

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

MATT KLOSKOWSKI

Argument pierwszy: Cofanie bez ograniczeń

Argument trzeci: Tryby mieszania Po utworzeniu warstwy korekcyjnej możesz skorzystać z różnych sposobów łączenia jej z warstwami znajdującymi się pod spodem, zwanych trybami mieszania. Zależy Ci na przyciemnieniu obrazu? Nic prostszego, po prostu zmień tryb mieszania warstwy korekcyjnej na Multiply (Mnożenie). Wolisz jaśniejszy wariant? Użyj trybu Screen (Mnożenie odwrotności). Chciałbyś skorygować zdjęcie przy użyciu warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy), lecz zależy Ci na zachowaniu oryginalnej tonacji skóry? Nie ma problemu; użyj trybu Luminosity (Jasność). Genialne!

Argument czwarty: Praca „na żywo” Po utworzeniu jednej z warstw korekcyjnych w starszych wersjach programu Elements — na przykład za pomocą polecenia Levels (Poziomy) — na ekranie pojawiało się okno dialogowe z ustawieniami tej warstwy, takie jak na przykładowym rysunku. Takie okno blokowało możliwość wykonania jakiejkolwiek innej czynności aż do chwili jego zamknięcia przyciskiem OK lub Cancel (Anuluj). Dzięki panelowi Adjustments (Dopasowania) edycja zdjęcia stała się znacznie wygodniejsza i bardziej intuicyjna. W panelu tym nie ma przycisku OK lub Apply (Zastosuj), który trzeba by kliknąć przed przystąpieniem do dalszej pracy. Wszystko można zmieniać i edytować na bieżąco (szczegółowo opowiem o tym w kolejnym kroku ćwiczenia).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

151

Krok 1. Najlepszy sposób na to, aby zrozumieć koncepcję edytowania obrazu „na żywo”, polega na wypróbowaniu jej w praktyce. Otwórz zatem jakieś zdjęcie (zupełnie dowolne), a następnie w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) — poznasz go po symbolu w postaci czarnobiałego kółka. Z menu, które się wówczas pojawi, wybierz warstwę korekcyjną Levels (Poziomy) i zwróć uwagę na to, co się stanie. Otóż zamiast zwykłego okna dialogowego Levels (Poziomy), które przesłania część zdjęcia (i uniemożliwia wykonywanie innych operacji), wszystkie niezbędne ustawienia powiązane z utworzoną warstwą zostaną wyświetlone w panelu Adjustments (Dopasowania). Panel ten z kolei zupełnie nie przeszkadza w edytowaniu innych aspektów projektu, co oznacza, że po zmianie położenia suwaków warstwy Levels (Poziomy) możesz poeksperymentować z trybami mieszania w panelu Layers (Warstwy), wykonać kilka pociągnięć pędzla, ponownie wrócić do suwaków i tak dalej. Zgodnie z tym, o czym pisałem wcześniej, w panelu Adjustments (Dopasowania) nie ma przycisku OK; wszystko dzieje się niejako „na żywo”. Wierz mi, że ta mało istotna z pozoru zmiana ma olbrzymi wpływ na wygodę pracy z programem (zapytaj użytkowników starszych wersji Elements!).

Krok 2. Usuń niepotrzebną już warstwę korekcyjną Levels (Poziomy) poprzez przeciągnięcie jej ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), a następnie raz jeszcze kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania); tym razem jednak utwórz warstwę korekcyjną Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). Po wyświetleniu się ustawień tej warstwy w panelu Adjustments (Dopasowania) przeciągnij suwak Saturation (Nasycenie) do końca w lewą stronę, aby całkowicie usunąć kolor ze zdjęcia, jak na przykładowym rysunku.

152

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. Działanie dowolnej warstwy korekcyjnej obejmuje tylko te warstwy, które znajdują się pod spodem. Jeśli zatem pod utworzoną (i usuniętą) przed chwilą warstwą korekcyjną znajdowałoby się pięć innych warstw, to kolor zniknąłby z każdej z nich. Jeśli chcesz, aby wybrana warstwa korekcyjna miała wpływ na wygląd tylko jednej warstwy, tej, która bezpośrednio z nią sąsiaduje, to kliknij niewielki przycisk znajdujący się w lewym dolnym rogu panelu Adjustments (Dopasowania), oznaczony na rysunku obok. Działanie tej warstwy zostanie wówczas ograniczone do pierwszej warstwy znajdującej się pod spodem.

Krok 4. Warto wspomnieć jeszcze o kilku innych rzeczach związanych z edytowaniem warstw korekcyjnych. Otóż w celu zmodyfikowania ustawień jednej z istniejących warstw należy kliknąć (wystarczy raz) jej miniaturę w panelu Layers (Warstwy). Ustawienia tej warstwy zostaną wówczas wyświetlone w panelu Adjustments (Dopasowania) — będziesz mógł je zmienić. Z kolei w celu ukrycia dowolnej z utworzonych warstw korekcyjnych należy kliknąć ikonę z symbolem oka znajdującą się po lewej stronie miniatury warstwy, w panelu Layers (Warstwy), lub przycisk z analogicznym symbolem w dolnej części panelu Adjustments (Dopasowania). Aby przywrócić domyślne ustawienia dowolnej warstwy korekcyjnej, kliknij przycisk z okrągłą strzałką, znajdujący się w dolnej części tego samego panelu (jest to czwarty przycisk od lewej). Kliknięcie sąsiadującego z nim przycisku umożliwia wyświetlenie podglądu zdjęcia przed utworzeniem i po utworzeniu bieżącej warstwy korekcyjnej.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

153

Błyskawiczna korekcja zdjęć

Nazwa trybu Quick Fix (Szybka korekta) w programie Elements świetnie oddaje jego możliwości. Jest to doskonałe narzędzie dla wszystkich tych, którzy nie mają jeszcze zbyt dużego doświadczenia, jeśli chodzi o korekcję koloru, oświetlenia lub poprawki charakterystyki tonalnej obrazu. Wystarczy, że zdajesz sobie sprawę z niedoskonałości oglądanego zdjęcia, nawet jeśli nie jesteś pewien, na czym miałyby polegać ewentualne poprawki. W miarę jak będziesz nabierał doświadczenia, ten uproszczony tryb edytowania obrazu powoli przestanie Ci wystarczać i zaczniesz posługiwać się innymi, bardziej zaawansowanymi poleceniami, takimi jak na przykład Levels (Poziomy) czy Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), lecz dla nowicjuszy jego możliwości są wręcz nieocenione.

Krok 1. Wczytaj zdjęcie, którego kolorystyka wymaga jakichś poprawek (przykładowe zdjęcie pokazane na rysunku poniżej wymaga nie tylko skorygowania kolorów, lecz również poprawienia kontrastu i nieznacznego wyostrzenia). Aby przystąpić do edytowania zdjęcia w trybie Quick Fix (Szybka korekta), kliknij przycisk Quick (Szybka), znajdujący się w górnej części zakładki Edit (Edycja) ponad panelami po prawej stronie okna programu. Włączenie trybu Quick Fix (Szybka korekta) powoduje wyświetlenie dwóch wariantów korygowanego zdjęcia: przed poprawkami (po lewej stronie albo u góry) i po poprawkach (po prawej stronie albo na dole). Jeśli nie widzisz takiego układu podglądu fotografii, to rozwiń listę View (Widok), znajdującą się poniżej podglądu fotografii po lewej stronie, i wybierz z niej opcję Before and After — Horizontal (Przed i po — poziomo) lub Before and After — Vertical (Przed i po — pionowo). Po prawej stronie ekranu znajdziesz zestaw ułożonych jeden nad drugim paneli, zawierających narzędzia służące do korekcji kontrastu i kolorystyki obrazu. Na początek sięgnij do panelu Smart Fix (Intelig. korekta), znajdującego się na samej górze tego zestawu. Po kliknięciu znajdującego się w niej przycisku Auto (Automatycznie) program przeanalizuje zawartość zdjęcia i postara się odpowiednio zrównoważyć jasność cieni i świateł fotografii, jednocześnie korygując ewentualne przebarwienia i niepożądane domieszki barw. W większości przypadków narzędzie to spisuje się zadziwiająco dobrze. Przy użyciu suwaka Fix (Popraw) można zmniejszyć lub zwiększyć intensywność działania automatycznej korekcji obrazu.

154

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

WSKAZÓWKA: Polecenie Auto Smart Fix (Autokorekta inteligentna) Omówione przed chwilą narzędzia mają swój odpowiednik w postaci polecenia Auto Smart Fix (Autokorekta inteligentna). Polecenie to nie wymaga włączania trybu Quick Fix (Szybka korekta) — wystarczy wybrać je z menu Enhance (Ulepsz) lub wcisnąć odpowiadający mu skrót: Ctrl+Alt+M (Mac OS: Command+Option+M). Zastosowanie trybu Quick Fix (Szybka korekta) ma jednak swoje zalety. Po pierwsze, otrzymujesz wówczas do dyspozycji suwak Fix (Popraw), który jest niedostępny w przypadku wydania wspomnianego polecenia, a po drugie, możesz uważnie porównać dwa warianty zdjęcia: przed korekcją i po korekcji, co znacznie ułatwia podjęcie odpowiednich decyzji. Innymi słowy, jeśli uznasz, że zdjęcie wymaga dalszych poprawek (albo automatyczna korekcja nie przyniosła spodziewanych efektów), to w trybie Quick Fix (Szybka korekta) możesz przystąpić do dalszej pracy nad zdjęciem.

Krok 3. Jeśli po zastosowaniu narzędzi zgromadzonych w panelu Smart Fix (Intelig. korekta) fotografia nadal odbiega od Twoich oczekiwań, to nie staraj się „nakładać” na nią kolejnych poprawek, lecz najpierw anuluj poprzednie przy użyciu przycisku Reset (Zeruj), znajdującego się tuż pod zestawem paneli po prawej stronie. Przywrócisz wówczas oryginalny wygląd fotografii i będziesz mógł wypróbować inne dostępne narzędzia. Jeśli kolorystyka zdjęcia jest odrobinę mdła i wymaga zwiększenia kontrastu, spróbuj kliknąć przycisk Auto (Automatycznie) obok etykiety Levels (Poziomy) — mieści się on w panelu Lightning (Oświetlenie). Zazwyczaj unikam analogicznego przycisku obok etykiety Contrast (Kontrast), gdyż ten powiązany z poleceniem Levels (Poziomy) sprawdza się po prostu lepiej. W tym samym panelu dostępne jest ponadto jeszcze jedno, bardzo ważne narzędzie: suwak Shadows (Cienie). Przeciągnij go odrobinę w prawą stronę i zwróć uwagę na rozjaśnienie najciemniejszych fragmentów zdjęcia (na pokazanym obok przykładzie będą to głównie formacje skalne oraz pierwszy plan). Po skorygowaniu zdjęcia za pomocą tego suwaka kliknij niewielki przycisk z ptaszkiem, który pojawi się w nagłówku panelu Lightning (Oświetlenie). Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

155

Krok 4. Zapewne zauważyłeś niewielkie ikony znajdujące się po lewej stronie wszystkich suwaków w trybie Quick Fix (Szybka korekta). Po kliknięciu dowolnej z nich pod suwakiem pojawi się zestaw miniatur przedstawiających edytowane zdjęcie. Jeśli wskażesz jedną z miniatur kursorem myszy, program Elements wyświetli podgląd zdjęcia, uzyskany w wyniku zastosowania ustawień danego suwaka odpowiednich dla tej miniatury. Innymi słowy, takie rozwiązanie w ogóle nie wymaga korzystania z suwaka — wystarczy wybrać odpowiedni wariant „na oko”. Jeśli spodoba Ci się jedna z wersji proponowanych przez program, lecz chciałbyś odrobinę skorygować intensywność poprawki, to kliknij daną miniaturę i przeciągnij kursorem myszy w lewą lub w prawą stronę, aby zmienić wartość edytowanego parametru o 1. Takie rozwiązanie pozwala przeprowadzić wymagane poprawki w interaktywny (a zarazem dość dokładny) sposób. To nie koniec możliwości trybu Quick Fix (Szybka korekta)!

Krok 5. Kolejny panel nosi nazwę Color (Kolor) i również wyposażony jest w przycisk Auto (Automatycznie) służący do… automatycznej korekcji koloru zdjęcia (zaskakujące, prawda?). Podobnie jak narzędzia Smart Fix (Intelig. korekta) czy Levels (Poziomy), umożliwia on skorygowanie kontrastu i zniwelowanie przebarwień w zakresie półcieni. Zanim go użyjesz, kliknij przycisk Reset (Zeruj), aby anulować dotychczasowe operacje. Zauważ, że po wykonaniu tej operacji szare fragmenty zdjęcia zatraciły ciepły, rdzawy odcień. Innymi słowy, kolorystyka zdjęcia uległa ochłodzeniu i zawiera zdecydowanie mniejszą domieszkę czerwieni. Problem polega na tym, że zneutralizowanie barw nie zawsze jest korzystne dla fotografii. Moim zdaniem to zdjęcie lepiej wyglądało w cieplejszej kolorystyce, lecz jest to oczywiście kwestia gustu. Suwaki Saturation (Nasycenie) i Hue (Barwa) służą głównie do tworzenia efektów specjalnych. Możesz je z powodzeniem zignorować, chyba że lubisz nadawać swoim zdjęciom nieco psychodeliczny klimat. Dla porządku wspomnę też o suwakach Temperature (Temperatura) i Tint (Tinta) w panelu Balance (Równowaga), które również służą do usuwania przebarwień zdjęć, lecz moim zdaniem przycisk Auto (Automatycznie) w panelu Color (Kolor) spisuje się na tyle dobrze, że najczęściej nie ma potrzeby, aby ich używać.

156

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 6. Po skorygowaniu zdjęcia przy użyciu przycisków Auto (Automatycznie) i — ewentualnie — niektórych suwaków, ostatni krok retuszu powinien polegać na wyostrzeniu fotografii (warto nabrać nawyku odkładania wyostrzania na ostatnią chwilę, powinien to być bowiem końcowy etap każdego procesu przetwarzania obrazu). W panelu Sharpness (Wyostrzenie) kliknij przycisk Auto (Automatycznie) i przyjrzyj się otrzymanym efektom. Jeśli zdjęcie nie stało się wystarczająco ostre, przesuń suwak Sharpen (Wyostrzanie) w prawą stronę, tak aby zwiększyć intensywność wyostrzania, lecz bądź ostrożny: nadmierne wyostrzanie może doprowadzić do sytuacji, w której na zdjęciu pojawią się wyraźne przekłamania kolorystyki i niepożądane „otoczki” wzdłuż krawędzi niektórych obiektów.

Krok 7. Przy okazji chciałbym wspomnieć o kilku innych sprawach (omawiany tryb to prawdziwy szwajcarski scyzoryk, jeśli chodzi o korekcję zdjęć). W dolnej części ekranu, pod podglądami fotografii, znajdują się przyciski służące do obracania zdjęcia (akurat ta fotografia nie wymaga obrócenia, lecz wszystko się może zdarzyć). Z kolei po lewej stronie ekranu znajduje się pasek narzędzi zawierający między innymi narzędzie Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu), które może się czasem przydać. W celu usunięcia efektu czerwonych źrenic należy włączyć to narzędzie i przeciągnąć kursorem myszy ponad czerwoną źrenicą na podglądzie After (Po). Prócz tego na pasku narzędzi znajdują się narzędzia do wybielania zębów, korygowania koloru nieba i przekształcania zdjęcia na skalę szarości. Wszystko to można jednak wykonać lepiej i dokładniej przy użyciu technik opisanych w dalszej części książki. To nie koniec. Na omawianym pasku narzędzi znajdują się także narzędzia Zoom (Powiększanie) i Hand (Rączka), służące do powiększania i przesuwania podglądu fotografii, tuż pod nimi zaś umieszczone jest narzędzie Crop (Kadrowanie), które służy do kadrowania fotografii w oknie podglądu After (Po), oraz narzędzie to Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), umożliwiające tworzenie zaznaczeń.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

157

Krok 8. W porządku — zdjęcie jest wykadrowane, jego kolorystyka została skorygowana, kontrast świeci przykładem, a całość jest ostra jak żyletka. W jaki sposób można zakończyć pracę w trybie Quick Fix (Szybka korekta) i wrócić do standardowego interfejsu Edytora programu Elements? To proste — kliknij przycisk Full (Pełny), znajdujący się w górnej części zakładki Edit (Edycja) tuż obok przycisku służącego do włączania trybu szybkiej korekty. Spowoduje to zatwierdzenie wszystkich wprowadzonych zmian i wyświetlenie zdjęcia w zwykłym oknie dokumentu.

Przed korekcją…

158

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

…i po korekcji

Histogram to pewien rodzaj wykresu, który odzwierciedla charakterystykę tonalną zdjęcia (czyli wzajemne proporcje pomiędzy zakresem świateł, półcieni i cieni). Histogram jest zazwyczaj wyświetlany w oknach dialogowych z narzędziami służącymi do korekcji tonalnej obrazu, takich jak Levels (Poziomy), lecz w tej postaci ma on jedną wadę — nie odzwierciedla zmian zachodzących w trakcie edytowania zdjęcia. Z tego względu warto zainteresować się specjalnym panelem, który zawiera wyłącznie ów pożyteczny wykres. Panel ten można otworzyć i pozostawić na ekranie nawet podczas edycji zdjęcia; zawarty w nim histogram jest uaktualniany na bieżąco i umożliwia śledzenie efektów wykonywanych poprawek.

Wyświetlanie histogramu uwzględniającego wykonane poprawki

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz zdjęcie wymagające skorygowania charakterystyki tonalnej. Wydaj polecenie Window/Histogram (Okno/Histogram), aby wyświetlić panel Histogram. Nawiasem mówiąc, panel ten dostępny jest jedynie w trybie zwykłej edycji zdjęcia, natomiast nie można wyświetlić go w trybie Quick Fix (Szybka korekta).

Krok 2. Z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Auto Color Correction (Autokorekcja kolorów), przyjrzyj się zawartości panelu Histogram i sprawdź, w jaki sposób uległ zmianie wykres zdjęcia w wyniku zastosowania tego polecenia. Uwaga: Jeśli w prawym górnym rogu wykresu pojawi się niewielki, żółty symbol ostrzegawczy (widoczny na rysunku ilustrującym poprzedni punkt tego ćwiczenia), to znaczy, że dane o obrazie wykorzystane podczas generowania histogramu zostały pobrane z pamięci podręcznej programu, czyli nie odzwierciedlają w pełni tego, co widać na ekranie. W celu zaktualizowania wyglądu histogramu należy kliknąć ów żółty symbol. Gdy to zrobisz, obraz zostanie ponownie przeanalizowany, a w panelu Histogram pojawi się nowy wykres, uwzględniający najnowsze zmiany i poprawki.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

159

Korekcja kolorystyki fotografii cyfrowych

Określenie „korekcja kolorów” słyszy się w branży fotograficznej bardzo często. Nie bez powodu — każdy aparat cyfrowy (a także większość skanerów używanych do digitalizacji zwykłych odbitek) charakteryzuje się nieco innym sposobem interpretacji barw, który może prowadzić do powstania różnego rodzaju przebarwień. W większości przypadków mają one kolor czerwony, lecz niektóre aparaty mogą powodować przekłamania także w kolorze zielonym lub niebieskim. Nie zrozum mnie źle — nowoczesne aparaty są coraz doskonalsze, lecz pod tym względem nadal dużo brakuje im do ideału. Oto, jak można uporać się z tym problemem w programie Elements.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz fotografię cyfrową, która wymaga skorygowania kolorów.

Krok 2. Wydaj polecenie Enhance/Adjust Lightning/ Levels (Ulepsz/Dopasuj oświetlenie/Poziomy) lub naciśnij Ctrl+L (Mac OS: Command+L). Na pierwszy rzut oka okno dialogowe polecenia Levels (Poziomy) może zniechęcać sporą liczbą różnych opcji, lecz technika korekcji, którą za chwilę opiszę, nie wymaga dogłębnej znajomości tego narzędzia i jest tak prosta, że nie będziesz miał żadnych problemów, aby od razu przystąpić do korygowania zdjęć.

160

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. Aby korekcja kolorów za każdym razem przynosiła oczekiwane rezultaty, należy zacząć pracę od skonfigurowania pewnych opcji polecenia Levels (Poziomy). Na początek wprowadź nową, docelową wartość jasności dla zakresu cieni. Aby to zrobić, dwukrotnie kliknij przycisk z symbolem czarnego kroplomierza (jest to pierwszy przycisk od lewej, po prawej stronie omawianego okna dialogowego). Na ekranie pojawi się wówczas okno z próbnikiem kolorów o nazwie Select target shadow color (Wybierz docelowy kolor cienia). Wprowadzenie poprawnych wartości w tym oknie ułatwi Ci skorygowanie niepożądanych domieszek barw w najciemniejszych obszarach fotografii.

Krok 4. W polach składowych R, G i B (odpowiednio: czerwonej, zielonej i niebieskiej) należy teraz wprowadzić nowe wartości, definiujące docelowy kolor cieni: t
Dla składowej R ustaw wartość 10. t
Dla składowej G ustaw wartość 10. t
Dla składowej B ustaw wartość 10.

WSKAZÓWKA: Wygodne podświetlanie kolejnych pól Najwygodniejszy sposób na podświetlenie kolejnych pól polega na naciśnięciu klawisza Tab.

Kliknij przycisk OK. Takie wartości pozwalają uzyskać neutralny kolor cieni, wolny od jakichkolwiek przebarwień (przypominam, że przebarwienia powodowane są przez zbyt dużą domieszkę jednej ze składowych koloru).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

161

Krok 5. Kolejny etap polega na dobraniu prawidłowej docelowej wartości dla zakresu świateł (podobnie jak cienie, najjaśniejsze fragmenty zdjęcia powinny mieć neutralny kolor). Kliknij dwukrotnie trzeci i ostatni przycisk z symbolem kroplomierza. Na ekranie ponownie pojawi się okno dialogowe próbnika kolorów o nazwie Select target highlight color (Wybierz docelowy kolor podświetlenia), w którym będziesz mógł wybrać nową wartość dla świateł: t
Dla składowej R ustaw wartość 240. t
Dla składowej G ustaw wartość 240. t
Dla składowej B ustaw wartość 240. Kliknij przycisk OK, aby potwierdzić nowe ustawienia.

Krok 6. Pora na wybór nowej docelowej wartości dla zakresu półcieni. Znasz już procedurę — najpierw dwukrotnie kliknij środkowy przycisk z symbolem kroplomierza, a następnie w oknie o nazwie Select target midtone color (Wybierz docelowy kolor półcienia) wprowadź następujące wartości poszczególnych składowych (jeśli są one inne niż podane niżej): t
Dla składowej R ustaw wartość 128. t
Dla składowej G ustaw wartość 128. t
Dla składowej B ustaw wartość 128. Ponownie kliknij przycisk OK, aby potwierdzić nowe ustawienia.

162

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 7. W porządku, określiłeś już nowe ustawienia docelowych wartości cieni, świateł i półcieni. Jeśli okno Levels (Poziomy) jest nadal otwarte, kliknij przycisk OK, aby chwilowo je zamknąć (nie wprowadzając żadnych zmian w wyglądzie zdjęcia). Na ekranie pojawi się okno z zapytaniem, czy chciałbyś zachować zdefiniowane przed chwilą wartości dla poszczególnych zakresów tonalnych zdjęcia. Kliknij wówczas przycisk Yes (Tak), aby nie trzeba było wprowadzać ich za każdym razem — odtąd będą one obowiązywały dla kolejnych zdjęć.

Krok 8. Od tej chwili większość prac związanych z korekcją kolorów wykonywać będziesz przy użyciu kroplomierzy znajdujących się w oknie dialogowym Levels (Poziomy). Twoje zadanie będzie polegało przede wszystkim na określeniu, w których obszarach zdjęcia znajdują się światła, cienie i półcienie, a następnie kliknięciu w ich obrębie odpowiednim kroplomierzem (za chwilę napiszę o tym więcej). Cały proces korekcji da się zatem sprowadzić do następujących czynności — najpierw należy ustalić, które fragmenty zdjęcia można zaklasyfikować do zakresu cieni, a potem kliknąć je kroplomierzem odpowiedzialnym za ustawianie cieni. Następnie tę samą czynność trzeba powtórzyć dla świateł i półcieni. To chyba nie jest trudne, prawda? Prawda. Otwórz okno dialogowe polecenia Levels (Poziomy) i rozpocznij od skorygowania zakresu cieni. Na początek odszukaj taki fragment fotografii, który powinien być czarny. Jeśli niczego takiego na zdjęciu nie ma, spróbuj ustalić, który obszar obrazu jest zdecydowanie najciemniejszy. Gdybyś miał kłopoty ze znalezieniem go, pomocna może okazać się pewna sztuczka, ułatwiająca odszukanie takiego miejsca, którą opiszę w następnym kroku ćwiczenia.

Krok 9. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) — przycisk ten oznaczony jest symbolem w postaci biało-czarnego kółka — i z menu, które się wówczas wyświetli, wybierz opcję Threshold (Próg). Gdy to zrobisz, w panelu Adjustments (Dopasowania) pojawi się histogram z niewielkim suwakiem. Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

163

Krok 10. Przeciągnij suwak pod histogramem w panelu Adjustments (Dopasowania) do końca w lewą stronę. Zdjęcie stanie się wówczas całkowicie białe. Teraz zacznij powoli przeciągać suwak w prawą stronę, zwracając uwagę na to, które miejsca zostaną zaczernione na początku, gdyż to właśnie one wyznaczają położenie najciemniejszych fragmentów edytowanego zdjęcia. W ten sprytny sposób program Elements informuje Cię o tym, w którym miejscu na zdjęciu znajdują się cienie. Teraz, gdy odkryłeś już położenie najciemniejszego fragmentu fotografii, po prostu postaraj się je zapamiętać, czekają Cię bowiem kolejne poszukiwania — tym razem najjaśniejszego miejsca kompozycji.

Krok 11. Jeśli nie jesteś pewien, który fragment zdjęcia powinien być biały, to do jego znalezienia możesz użyć znanej Ci już techniki. Nie zamykaj panelu Adjustments (Dopasowania) i przesuń suwak pod wykresem do końca w prawo. Zdjęcie stanie się całkowicie czarne. Teraz powoli przesuń suwak z powrotem w lewą stronę, obserwując jednocześnie, które elementy obrazu pojawią się jako pierwsze — to właśnie one odzwierciedlają położenie najjaśniejszego fragmentu zdjęcia. Zapamiętaj to miejsce (wiem, to już druga rzecz do zapamiętania, ale przyznaj, że to i tak prostsze niż kody PIN…). Warstwa korekcyjna Threshold (Próg) nie będzie już potrzebna, kliknij zatem jej miniaturę w panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij ją ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy).

164

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 12. Naciśnij Ctrl+L (Mac OS: Command+L), aby wyświetlić okno dialogowe polecenia Levels (Poziomy). Kliknij przycisk kroplomierza odpowiedzialnego za cienie — to ten, którego symbol jest w połowie zamalowany na czarno; znajdziesz go po prawej stronie okna dialogowego Levels (Poziomy). Umieść kursor myszy w miejscu, w którym znajdowały się najciemniejsze fragmenty obrazu (znalezione w kroku 10.) i kliknij, aby nadać im odpowiedni wygląd. (Ogólnie rzecz biorąc, zabieg ten sprowadza się do przypisania owym cieniom zdefiniowanego wcześniej neutralnego koloru). Jeśli kliknięcie we wspomnianym miejscu spowodowało, że zdjęcie wygląda okropnie, to znaczy, że albo kliknąłeś nie tam, gdzie trzeba, albo odszukany wcześniej fragment kompozycji wcale nie powinien mieć neutralnego odcienia. Anuluj zatem ostatnią czynność przy użyciu przycisku Reset (Resetuj) znajdującego się w omawianym oknie dialogowym i spróbuj jeszcze raz. Gdyby i tym razem nie udało Ci się uzyskać pożądanych rezultatów, nie poddawaj się. Klikaj po kolei we wszystkich obszarach na fotografii, które wyglądają na najciemniejsze; w końcu na pewno trafisz.

Krok 13. Nie zamykaj jeszcze okna dialogowego Levels (Poziomy) i kliknij przycisk kroplomierza służącego do ustawiania świateł (znajdujący się na nim symbol kroplomierza wypełniony jest kolorem białym). Umieść teraz kursor myszy ponad najjaśniejszym miejscem zdjęcia (znalezionym i zapamiętanym w kroku 11.) i kliknij, aby zmienić jego wygląd zgodnie z wybranymi wcześniej parametrami.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

165

Krok 14. Po ustawieniu odpowiednich wartości świateł i cieni, do skorygowania pozostają jeszcze półcienie. Początkowo może wydawać się, że korekcja półcieni nie jest konieczna, gdyż zdjęcie wygląda poprawnie. Niekiedy jednak drobne przebarwienia zakresu półcieni stają się oczywiste dopiero po skorygowaniu (a efekt może być doprawdy zdumiewający!). Niestety, sztuczka z warstwą korekcyjną Threshold (Próg) nie pozwala na znalezienie obiektów w kolorach neutralnych i trzeba przy tym posłużyć się starą, dobrą metodą „na oko” (możesz też wypróbować trik opisany w ćwiczeniu „Niesamowita sztuczka Dave’a — znajdowanie neutralnej szarości”, które znajdziesz w dalszej części tego rozdziału). Najlepiej byłoby, gdyby jakiś obiekt na zdjęciu po prostu był szary, lecz nie każde zdjęcie zawiera szare fragmenty pozwalające na łatwą korektę półcieni (powinien to być neutralny fragment obrazu o średniej jasności, niebędący cieniem, lecz również nienależący do zakresu świateł). Jeśli uda Ci się znaleźć taki detal, kliknij go środkowym (szarym) kroplomierzem. Niestety, jeżeli nie uda Ci się trafić we właściwy punkt, będziesz musiał kliknąć przycisk Reset (Resetuj) i powtórzyć czynności opisane w krokach od 12. do 14.

Krok 15. Zanim klikniesz przycisk OK w oknie dialogowym Levels (Poziomy) i zatwierdzisz wszystkie wprowadzone ustawienia, powinieneś zrobić jeszcze jedną, ważną rzecz. Na samym środku histogramu (tym, którzy nie czytali poprzedniego ćwiczenia, podpowiem, że histogram to ten dziwaczny wykres przypominający górski krajobraz pośrodku omawianego okna dialogowego), a ściślej rzecz biorąc, tuż pod nim, znajduje się suwak półcieni (nietrudno zgadnąć, że ma on kolor szary). Kliknij go i przeciągnij odrobinę w lewo, aby nieco rozjaśnić powiązany z nim zakres tonalny fotografii. Ten etap korekcji jest zupełnie subiektywny — tylko od Ciebie zależy, na ile będziesz chciał rozjaśnić całe zdjęcie. Postaraj się jednak zrobić to w miarę subtelnie i przesuń ów suwak jedynie tak daleko, by podkreślić detale z zakresu półcieni obrazu. Gdy uda Ci się uzyskać satysfakcjonujący efekt, kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić ustawienia dotyczące świateł, półcieni oraz cieni, jednocześnie usuwając ewentualne przebarwienia i zwiększając kontrast obrazu.

166

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Przed korekcją…

…i po korekcji

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

167

Niesamowita sztuczka Dave’a — znajdowanie neutralnej szarości

Jeśli po przeczytaniu poprzedniego ćwiczenia ogarnęły Cię wątpliwości co do tego, w jaki sposób znaleźć na zdjęciu fragment, który powinien być neutralnie szary, i zacząłeś się zastanawiać, jak „trafić” weń środkowym, szarym kroplomierzem, to wierz mi — nie jesteś sam. Znalezienie neutralnie szarego fragmentu zdjęcia niemal zawsze stanowi dość poważny problem. A przynajmniej stanowiło, dopóki Dave Cross, który jest głównym wykładowcą w stowarzyszeniu National Association of Photoshop Professionals i mistrzem Photoshopa, nie pokazał mi tej niezwykle sprytnej sztuczki. Poprosiłem Dave’a, aby pozwolił mi podzielić się nią z Czytelnikami w mojej książce, a on — jak na uczynnego Kanadyjczyka przystało — zgodził się bez wahania.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Wczytaj dowolną, kolorową fotografię i kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby utworzyć nową warstwę obrazu. Z menu Edit (Edycja) wybierz polecenie Fill Layer (Wypełnij warstwę), a gdy pojawi się okno dialogowe Fill Layer (Warstwa wypełnienia), z listy Use (Użyj), znajdującej się w sekcji Contents (Wypełnienie), wybierz opcję 50% Gray (50% szary). Kliknij przycisk OK, aby wypełnić całą nową warstwę… czym? Oczywiście, 50-procentowym kolorem szarym.

Krok 2. Sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień tryb mieszania nowej warstwy na Difference (Różnica). Nie powinno to spowodować żadnych widocznych zmian w kolorystyce zdjęcia (w każdym razie rzadko się to zdarza). Już za chwilę wykorzystamy ją do naszych celów.

168

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i z menu dostępnych warstw korekcyjnych wybierz opcję Threshold (Próg). Gdy na ekranie pojawi się panel Adjustments (Dopasowania) z ustawieniami tej warstwy, przeciągnij suwak znajdujący się pod wykresem do końca w lewo (zdjęcie stanie się wówczas jednolicie białe). Teraz stopniowo, powoli zacznij przesuwać ten suwak w prawą stronę — pierwsze ciemne fragmenty obrazu, które się wówczas pojawią, będą odzwierciedlać rozkład i położenie neutralnych półcieni. Spróbuj zapamiętać, w którym miejscu znajdują się te obszary, a potem kliknij i przeciągnij miniaturę warstwy korekcyjnej Threshold (Próg) ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby ją usunąć — nie będzie już więcej potrzebna (na pokazanym tutaj przykładzie neutralny fragment znajduje się w lewej dolnej części zdjęcia tuż obok kobiety, a dokładnie po jej prawej stronie).

Krok 4. Po znalezieniu neutralnie szarych fragmentów zdjęcia ponownie sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij warstwę wypełnioną 50-procentowym kolorem szarym ponad przycisk z symbolem kosza, aby ją usunąć (tak, to smutne: warstwa zrobiła swoje, warstwa może odejść). Twoim oczom ponownie ukaże się kolorowa fotografia. Naciśnij wówczas Ctrl+L (Mac OS: Command+L), aby otworzyć okno dialogowe polecenia Levels (Poziomy), kliknij przycisk kroplomierza półcieni (jest to środkowy spośród trzech przycisków z kroplomierzami), a następnie kliknij dokładnie w miejscu, które zapamiętałeś w poprzednim kroku ćwiczenia. Zapytasz być może jeszcze, czy opisany sposób rzeczywiście sprawdza się w przypadku dowolnego zdjęcia. Szczera odpowiedź brzmi: prawie dowolnego. Innymi słowy, w opisany sposób można poprawić niemal każdą fotografię, lecz są zdjęcia, na których po prostu nie ma neutralnych półcieni. W takich przypadkach należy zrezygnować z korygowania tego zakresu jasności bądź też zastosować starą, wypróbowaną metodę „na oko”.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

169

Jak ułatwić sobie korygowanie portretów studyjnych?

Jeśli fotografujesz głównie w studiu, niezależnie od tematyki zdjęć możesz uprościć proces korekcji obrazu do tego stopnia, że nawet dobrze wytresowane szczury będą w stanie wykonać go za Ciebie. Do książki dołączona jest karta zadrukowana w szachownicę złożoną z koloru białego, czarnego i dwóch odcieni szarości. Po ustawieniu oświetlenia studyjnego w pożądany sposób umieść tę kartę przed obiektywem i wykonaj jedno zdjęcie testowe. Po co to wszystko? Za chwilę się przekonasz.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Po zaaranżowaniu oświetlenia w studiu i przygotowaniu się do sesji umieść przed obiektywem kartę oderwaną z końca książki i wykonaj jedno próbne zdjęcie. (Jeśli przystępujesz do sesji portretowej, poproś fotografowaną osobę, aby trzymała tę kartę przed sobą). Po wykonaniu tego zdjęcia możesz kontynuować sesję w zwykły sposób.

Krok 2. Gdy po zakończeniu fotografowania otworzysz pierwsze z wykonanych zdjęć, zobaczysz na nim kartę z nadrukowaną szachownicą. Ponieważ zawiera ona czystą czerń, biel i dwa odcienie szarości, nie musisz już dłużej męczyć się z wyszukiwaniem najciemniejszych (aby określić właściwy odcień zakresu cieni) czy najjaśniejszych fragmentów zdjęcia (aby poprawnie skorygować światła). Na karcie wydrukowana jest też próbka ułatwiająca korekcję półcieni. Uwaga: Prócz wymienionych trzech barw karta zawiera także próbkę ułatwiającą kalibrację balansu bieli w module Camera Raw. Więcej informacji na temat korekcji takich fotografii znajdziesz w rozdziale 2., w ćwiczeniu zatytułowanym „Podstawowe poprawki: balans bieli”.

170

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. Naciśnij Ctrl+L (Mac OS: Command+L), aby otworzyć okno dialogowe Levels (Poziomy). Włącz czarny kroplomierz i kliknij czarny prostokąt na karcie testowej, aby zdefiniować głębię i odcień zakresu cieni. Następnie włącz środkowy kroplomierz i kliknij szary prostokąt (aby skorygować zakres półcieni), na koniec zaś w analogiczny sposób skoryguj zakres świateł (używając w tym celu białego prostokąta). W efekcie zdjęcie skoryguje się niemal samo. Żadnego zgadywania, żadnych warstw korekcyjnych Threshold (Próg), żadnych eksperymentów — dzięki karcie testowej będziesz od razu wiedział, które fragmenty fotografii powinny być czarne, a które białe.

Krok 4. Jeśli uznasz, że zdjęcie z kartą może się do czegoś przydać, to naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie), i wykadruj je. Najczęściej jednak taka fotografia jest bezużyteczna (w sensie artystycznym; technicznym — jak najbardziej), gdyż dość duża kartonowa karta skutecznie utrudnia jej wykorzystanie. Uzyskane na jej podstawie parametry korekcji przeprowadzonej przy użyciu polecenia Levels (Poziomy) można z łatwością zastosować w przypadku pozostałych zdjęć. W tym celu otwórz kolejną fotografię i naciśnij Ctrl+Alt+L (Mac OS: Command+Option+L), aby powielić wybrane przed chwilą ustawienia korekcji obrazu na kolejnym zdjęciu.

WSKAZÓWKA: Wypróbuj kolorową tablicę barw

przed korekcją…

…i po korekcji

Niektórzy zawodowi fotografowie posługują się rozbudowaną wersją opisanej metody korekcji obrazu i zamiast zwykłej, czarno-białej tablicy używają wzornika Munsell ColorChecker (firmy X-Rite; http://www.xrite.com), który prócz odcieni szarości zawiera próbki różnych kolorów. Sposób użycia tego typu wzornika jest analogiczny do opisanego w tym ćwiczeniu. Najpierw należy wykonać jedno zdjęcie testowe z wzornikiem, a potem można zwyczajnie kontynuować sesję. Dzięki takiemu rozwiązaniu podczas korygowania zdjęć będziesz miał pod ręką próbki wszystkich podstawowych kolorów, które tylko czekają, aby je kliknąć.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

171

Korygowanie odcienia skóry

Co zrobić, jeśli po wykonaniu typowej korekcji charakterystyki tonalnej obrazu przy użyciu polecenia Levels (Poziomy) skóra na zdjęciu wciąż wydaje się zbyt czerwona? W takim przypadku możesz wypróbować technikę, którą prezentuję poniżej. Pozwala ona z łatwością usunąć nadmiar czerwieni, a wierz mi, że ten pozornie drobny zabieg może mieć bardzo istotny wpływ na wygląd całego portretu.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz plik ze zdjęciem, które wymaga zmniejszenia domieszki czerwieni w karnacji skóry. Jeśli nadmiar tego koloru dotyczy całego zdjęcia, to pomiń opisywane tutaj czynności i przejdź od razu do kroku 3. W sytuacji, gdy przebarwione są tylko odcienie skóry, włącz narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (A) i utwórz zaznaczenie obejmujące wszystkie te fragmenty zdjęcia, które przedstawiają odsłonięte części ciała. Naciśnięcie klawisza Alt (Mac OS: Option) podczas rysowania pozwala usunąć z istniejącego zaznaczenia te fragmenty zdjęcia, które zostały zaznaczone przez przypadek (takie jak ubranie czy włosy).

Krok 2. Wydaj polecenie Select/Feather (Zaznacz/ Wtapianie). Zmień wartość parametru Feather Radius (Promień wtapiania) na 3 piksele i kliknij przycisk OK. Krawędzie zaznaczenia ulegną wówczas nieznacznemu rozmyciu, dzięki czemu ostateczny rezultat retuszu nie będzie rzucał się w oczy.

172

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 3. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania), a następnie z menu, które się wówczas pojawi, wybierz warstwę korekcyjną Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). Sięgnij do panelu Adjustments (Dopasowania) i z listy znajdującej się w jego górnej części wybierz opcję Reds (Czerwienie), aby ograniczyć edycję tylko do zakresu odcieni koloru czerwonego (przypominam, że jeśli w poprzednich krokach ćwiczenia narysowałeś odpowiednie zaznaczenie, zasięg wprowadzanej poprawki będzie jednocześnie ograniczony do wybranych fragmentów zdjęcia).

Krok 4. Cała reszta jest prosta — wystarczy zmniejszyć nasycenie czerwonego w odcieniach skóry, a wówczas odzyska ona naturalny wygląd. W tym celu należy przeciągnąć suwak parametru Saturation (Nasycenie) w lewo (na pokazanym obok przykładzie zmniejszyłem wartość tego parametru do -25, lecz wszystko zależy od zdjęcia: niektóre fotografie będą wymagały agresywnych poprawek, innym z kolei wystarczy znacznie subtelniejsza zmiana). Wszystkie modyfikacje wykonywane są na bieżąco, toteż każda zmiana położenia suwaka Saturation (Nasycenie) będzie od razu odzwierciedlona w oknie dokumentu. Jeśli przed utworzeniem warstwy korekcyjnej narysowałeś zaznaczenie obejmujące wybrane fragmenty postaci, to zostanie ono automatycznie przekształcone na maskę tej warstwy (kontury zaznaczenia znikną). Po nadaniu skórze pożądanego wyglądu retusz można uznać za zakończony.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

173

przed korekcją…

174

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

…i po korekcji

W epoce fotografii tradycyjnej dostosowanie sposobu rejestrowania obrazu do panującego oświetlenia wymagało użycia różnych sztuczek i narzędzi, takich jak kolorowe filtry optyczne (w przeciwnym razie zdjęcie mogłoby okazać się zbyt niebieskie lub zbyt żółte, właśnie ze względu na dominujący kolor oświetlenia). Dziś można z łatwością „ocieplić” lub „ochłodzić” kolorystykę zdjęcia przy użyciu warstwy korekcyjnej Photo Filter (Filtr fotograficzny) w programie Elements. Skuteczność tego rozwiązania jest tak duża, że już dawno zrezygnowałem z posługiwania się wspomnianymi filtrami…

Ocieplanie (bądź ochładzanie) kolorystyki zdjęcia

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Wczytaj zdjęcie, którego kolorystyka wymaga ochłodzenia (lub ocieplenia). Pokazane obok przykładowe zdjęcie było początkowo zbyt ciepłe i miało żółtawy odcień. Należy zatem nieznacznie ochłodzić jego kolorystykę, aby nadać mu naturalny wygląd. Na początek kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) znajdujący się w dolnej części panelu warstw (przycisk ten oznaczony jest symbolem w postaci biało-czarnego kółka) i z listy, która się wówczas pojawi, wybierz opcję Photo Filter (Filtr fotograficzny).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

175

Krok 2. Po wyświetleniu się ustawień warstwy korekcyjnej Photo Filter (Filtr fotograficzny) w panelu Adjustments (Dopasowania) rozwiń listę Filter (Filtr) i wybierz z niej opcję Cooling Filter (82) (Filtr ochładzający (82)). Gdyby się okazało, że kolorystyka zdjęcia jest zbyt zimna, należy wybrać jedną z opcji o nazwie Warming Filter (Filtr ocieplający). Opcja Cooling Filter (82) (Filtr ochładzający (82)) naśladuje działanie tradycyjnych, optycznych filtrów służących do ochładzania kolorystyki zdjęcia. Jeśli uznasz, że kolorystyka fotografii uległa nadmiernemu ochłodzeniu, to przeciągnij suwak parametru Density (Gęstość) w lewą stronę, aby nieznacznie złagodzić ten efekt. Na pokazanym obok przykładzie zmniejszyłem wartość tego parametru do 18%.

Krok 3. Dzięki temu, że zdjęcie skorygowane zostało za pomocą warstwy korekcyjnej Photo Filter (Filtr fotograficzny), a nie polecenia o tej samej nazwie, możesz w dowolny sposób skorygować zasięg uzyskanych poprawek. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel) i kliknij przycisk ze skierowaną w dół strzałką, znajdujący się na pasku opcji obok miniatury bieżącej końcówki pędzla. Z przybornika pędzli, który się wówczas pojawi, wybierz końcówkę o miękkich krawędziach, a następnie naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, i rozpocznij malowanie tych miejsc, których nie chcesz ochładzać (jeśli na przykład chcesz, aby barwy domu i łąki pozostały ciepłe, to po prostu je zamaluj). W zamalowanych miejscach przywrócona zostanie oryginalna kolorystyka fotografii.

176

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Niniejsza technika korekcji koloru sprawdza się doskonale w przypadku zdjęć wykonanych w plenerze, umożliwia bowiem wybiórcze korygowanie fragmentów obrazu bez wpływu na pozostałe. Metodą tą bardzo często posługują się fotografowie pracujący na zlecenie agencji nieruchomości — dom na sprzedaż najlepiej prezentuje się na zdjęciu w pogodny, słoneczny dzień, a przecież pogody nie da się zmienić na żądanie… Na szczęście w programie Elements wszystko jest możliwe i dzięki pewnej sprytnej sztuczce ponure i zachmurzone niebo można błyskawicznie przeistoczyć w piękny, błękitny nieboskłon.

Szybkie korygowanie wybranych fragmentów obrazu

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz plik z fotografią, w której chciałbyś poprawić wygląd jednego z elementów kompozycji, np. nieba.

Krok 2. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) — przycisk ten oznaczony jest symbolem w postaci czarno-białego kółka — i utwórz warstwę korekcyjną o nazwie Hue/Saturation (Barwa/ Nasycenie). W panelu Layers (Warstwy) pojawi się wówczas nowa warstwa o nazwie Hue/Saturation 1 (Barwa/Nasycenie 1), a w panelu Adjustments (Dopasowania) wyświetlą się ustawienia wybranej warstwy. (Uwaga: Niektórzy wolą korygować kolor nieba przy użyciu specjalnych narzędzi programu Elements, takich jak Smart Brush (Pędzel inteligentny) — rzeczywiście, jedna z opcji działania tego narzędzia nosi nazwę Blue Skies (Błękitne niebo) i sprawdza się w takich przypadkach znakomicie.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

177

Krok 3. Rozwiń listę znajdującą się w górnej części panelu Adjustments (Dopasowania) i wybierz z niej grupę kolorów, którą chcesz zmodyfikować — na przykład Blues (Niebieskości) lub Reds (Czerwienie), a następnie przesuń suwak Saturation (Nasycenie) w prawą stronę. W zależności od rodzaju zdjęcia możesz wybrać również inne kolory do skorygowania, na przykład Cyans (Niebieskozielony) czy Magentas (Karmazyny), a potem przesunąć suwak Saturation (Nasycenie) w prawą stronę, aby zwiększyć nasycenie wybranego zakresu barw. Kontynuuj pracę, aż uda Ci się skorygować kolorystykę całej fotografii. Na pokazanym obok przykładzie wybrałem zakres kolorów Blues (Niebieskości) i zwiększyłem jego nasycenie do 51.

Krok 4. Nasycenie korygowanego fragmentu uległo pożądanemu zwiększeniu, ale na tej zmianie ucierpiały inne fragmenty zdjęcia, które nie wymagały poprawek. To nie szkodzi — można temu łatwo zaradzić. Naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, a następnie użyj skrótu Alt+Backspace (Mac OS: Option+Delete), aby wypełnić tym kolorem całą maskę warstwy korekcyjnej Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). W efekcie zdjęcie odzyska swą oryginalną kolorystykę, lecz dzięki zastosowaniu maski będziesz mógł przywrócić efekt polegający na zwiększeniu nasycenia barw tylko tam, gdzie jest to rzeczywiście konieczne.

Krok 5. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), sięgnij do przybornika pędzli i wybierz dużą końcówkę o miękkich krawędziach. Wciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na biały, a następnie zamaluj wszystkie te fragmenty zdjęcia, w których należy zwiększyć nasycenie barw. W miarę zamalowywania będą one stopniowo odsłaniane. Być może podczas zamalowywania fragmentów, które znajdują się w szczególnie kłopotliwych do skorygowania miejscach, konieczna okaże się zmiana końcówki pędzla na mniejszą i o twardych krawędziach.

178

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

WSKAZÓWKA: Poprawianie błędów Jeśli przez przypadek zamalujesz jakiś fragment, który nie powinien zostać odsłonięty (na przykład drzewa w tle), to ponownie naciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, i raz jeszcze zamaluj omyłkowo odkryte obszary maski, aby przywrócić im pierwotny kolor. Po skorygowaniu błędów możesz ponownie zmienić kolor na biały i kontynuować pracę. Po zakończeniu pracy wyretuszowane fragmenty zdjęcia powinny być bardziej soczyste i jaskrawe niż na początku.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

179

Udoskonalony sposób na konwersję kolorowego zdjęcia na skalę szarości

Wielu miłośników zdjęć czarno-białych, którzy podjęli próbę przekształcenia kolorowego oryginału na czerń i biel przy użyciu polecenia Remove Color (Usuń kolor) albo poprzez zmianę trybu barw na skalę szarości, jest bardzo rozczarowanych uzyskanymi efektami. Nic dziwnego — po zastosowaniu wspomnianego polecenia program Elements po prostu odrzuca informację o kolorystyce zdjęcia, a otrzymany w taki sposób obraz jest mdły i mało kontrastowy. Co gorsza, polecenie to nie zostało wyposażone w żadne opcje i parametry, które dawałyby jakieś szanse na ingerencję w sposób interpretacji kolorowego obrazu. Na szczęście wcale nie trzeba go używać, gdyż dzięki zastosowaniu pewnej sprytnej techniki da się uzyskać znacznie lepsze rezultaty.

Wczytaj kolorowe zdjęcie, które chciałbyś przekształcić na czarno-białe. Naciśnij klawisz D, aby przywrócić domyślne kolory narzędzia i tła: czarny i biały.

Krok 2. Jeśli chcesz porównać efekt uzyskany przy użyciu techniki, którą za chwilę omówię, ze zwykłą konwersją obrazu na skalę szarości, to wydaj polecenie Image/Mode/Grayscale (Obraz/Tryb/Skala szarości). Po wyświetleniu się okna dialogowego z prośbą o potwierdzenie usunięcia informacji o kolorze, kliknij przycisk OK i przyjrzyj się otrzymanej fotografii. Myślę, że zgodzisz się ze mną, że uzyskane w ten sposób zdjęcie nie wygląda najlepiej; naciśnij zatem Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować zmianę trybu kolorów i przygotować grunt pod zupełnie inną, znacznie efektowniejszą próbę.

180

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) — został on oznaczony symbolem przedstawiającym biało-czarne kółko — i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz warstwę Levels (Poziomy). W panelu Adjustments (Dopasowania) wyświetlą się wówczas ustawienia warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy), a miniatura tej warstwy, opatrzona nazwą Levels 1 (Poziomy 1), zostanie dodana do panelu Layers (Warstwy). Naciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, a następnie ponownie kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania), tym razem jednak z listy dostępnych warstw korekcyjnych wybierz opcję Gradient Map (Mapa gradientu). Ustawienia nowej warstwy pojawią się w panelu Adjustments (Dopasowania).

Krok 4. Po utworzeniu warstwy korekcyjnej Gradient Map (Mapa gradientu) zdjęcie stanie się czarnobiałe. (Zauważ, że nawet prosty zabieg w postaci utworzenia wspomnianej warstwy zwykle daje znacznie lepszy efekt niż tradycyjna zmiana trybu koloru opisana na początku ćwiczenia. Niesamowite, prawda?). Jeśli zdjęcie nie stało się czarno-białe, to sprawdź bieżące kolory narzędzia i tła — przed utworzeniem warstwy powinny one zostać zmienione na domyślne, czyli czarny i biały. W takim przypadku kliknij i przeciągnij miniaturę nieudanej warstwy Gradient Map (Mapa gradientu) ponad przycisk z symbolem kosza, naciśnij klawisz D i utwórz taką warstwę raz jeszcze — teraz wszystko powinno być w porządku. Zauważ, że ponad warstwą Levels 1 (Poziomy 1) w panelu Layers (Warstwy) pojawiła się nowa warstwa korekcyjna, o nazwie Gradient Map 1 (Mapa gradientu 1).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

181

Krok 5. W panelu Layers (Warstwy) kliknij miniaturę warstwy Levels 1 (Poziomy 1), aby wyświetlić ustawienia tej warstwy w panelu Adjustments (Dopasowania). Z listy znajdującej się w górnej części tego panelu można wybrać do edycji dowolny kanał obrazu, podobnie jak w oknie polecenia Channel Mixer (Mieszanie kanałów) w Photoshopie. Na początek wybierz kanał Red (Czerwony).

Krok 6. Teraz możesz skorygować kanał koloru czerwonego niezależnie od pozostałych, a każda zmiana, jakiej dokonasz w oknie dialogowym Levels (Poziomy), zostanie automatycznie odzwierciedlona na ekranie. Dzięki zastosowaniu warstwy korekcyjnej Gradient Map (Mapa gradientu), znajdującej się na górze stosu warstw, zdjęcie przez cały czas będzie czarno-białe. Sprytne, prawda? W sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) przesuń suwak zakresu półcieni (środkowy) w lewą stronę, aby nieznacznie rozjaśnić nieco zbyt ciemne fragmenty zdjęcia — głównie chodzi mi o skórę (patrz rysunek).

182

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 7. Ponownie sięgnij do listy znajdującej się w górnej części panelu Adjustments (Dopasowania) i wybierz z niej opcję Green (Zielony). Spróbuj również i tutaj dokonać pewnych poprawek. Możesz na przykład nieznacznie zaakcentować najjaśniejsze fragmenty zdjęcia poprzez przesunięcie suwaka zakresu świateł w sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) w lewą stronę — w sposób pokazany na rysunku.

Krok 8. Z doskonale znanej Ci już listy wybierz teraz kanał Blue (Niebieski). Spróbuj nieznacznie pogłębić cienie i dość solidnie rozjaśnić światła przy użyciu suwaków w sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) — cały czas mam na myśli te same suwaki, znajdujące się pod histogramem. Z góry zastrzegam, że podane tutaj wskazówki nie stanowią uniwersalnej metody konwersji zdjęcia, i to niezależnie od jego rodzaju. Efekt zaprezentowany w tym ćwiczeniu uzyskałem eksperymentalnie, po prostu przesuwając suwaki w taki sposób, aby zdjęcie wyglądało coraz lepiej. Gdy uda Ci się uzyskać satysfakcjonujący efekt (dobry kontrast i świetną szczegółowość cieni oraz świateł), po prostu pozostaw suwaki w bieżącym położeniu.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

183

Krok 9. Na koniec kliknij przycisk znajdujący się w prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz), aby połączyć ze sobą wszystkie warstwy dokumentu. Warto przy okazji zauważyć, że choć zdjęcie widoczne na ekranie jest czarno-białe, to z technicznego punktu widzenia nadal jest to fotografia w trybie RGB. Jeśli chcesz skonwertować ją na skalę szarości, to wydaj po prostu polecenie Image/Mode/Grayscale (Obraz/Tryb/Skala szarości).

Przed (najzwyklejsza w świecie konwersja na skalę szarości)

184

Rozdział 4.

Po (fantastyczna konwersja przy użyciu warstw korekcyjnych)

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Użytkownicy pełnej wersji Photoshopa mogą korzystać z zalet korekcji obrazu przy użyciu krzywych już od pierwszej edycji tego programu. Możliwości tej techniki już od dawna zostały docenione przez profesjonalistów, kłopot polega jedynie na tym, że jest ona nieco zbyt skomplikowana dla większości fotoamatorów. Przypuszczam jednak, że nawet sceptycy zakochają się w pomysłowej implementacji krzywych w postaci polecenia o nazwie Adjust Color Curves (Dopasuj krzywe kolorów). Jest ono bowiem tak wygodne w obsłudze, że zawodowcy posługujący się Photoshopem zzielenieją z zazdrości. Firma Adobe naprawdę stanęła na wysokości zadania i stworzyła narzędzie, które daje równie wspaniałe możliwości, jak polecenie Curves (Krzywe) Photoshopa, a jednocześnie jest o wiele prostsze do opanowania. Życie jest piękne.

Korekcja kolorystyki i kontrastu zdjęcia przy użyciu krzywych

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które chciałbyś skorygować przy użyciu krzywych. (Zazwyczaj są to fotografie o zbyt słabym kontraście lub cechujące się zauważalnymi przebarwieniami, lecz w praktyce niemal każde zdjęcie można w pewnym stopniu poprawić przy użyciu krzywych, toteż nie krępuj się i nie rezerwuj polecenia Adjust Color Curves (Dopasuj krzywe kolorów) wyłącznie dla najbardziej nieudanych zdjęć). Sięgnij do menu Enhance/Adjust Color (Ulepsz/Dopasuj kolor) i wybierz z niego wspomniane polecenie.

Krok 2. Po wyświetleniu się okna dialogowego Adjust Color Curves (Dopasuj krzywe kolorów) możesz zdecydować się na jeden z dwóch sposobów korygowania zdjęcia. Wariant prosty (jak go nazywam) polega na wybraniu jednego z predefiniowanych ustawień z listy znajdującej się w lewym dolnym rogu omawianego okna dialogowego (podwójny podgląd edytowanego zdjęcia, wyświetlany w tym oknie, ułatwia porównanie zdjęcia przed zastosowaniem i po zastosowaniu wybranego ustawienia). Wystarczy sięgnąć do listy Select a Style (Wybierz styl) i kliknąć jedno ze znajdujących się na niej ustawień, aby automatycznie skorygować zdjęcie przy użyciu wybranej krzywej. Proste, prawda? (Nawiasem mówiąc, lepiej nie wybieraj ustawienia o nazwie Solarize (Solaryzacja) na trzeźwo… Po kilku kieliszkach czerwonego wina jego możliwości prezentują się znacznie bardziej interesująco). Uwaga: Jednorazowo można skorygować zdjęcie tylko przy użyciu jednego rodzaju krzywej. W celu zastosowania kilku różnych poprawek za każdym razem należy zatwierdzić poprzednią przyciskiem OK, ponownie otworzyć okno dialogowe Adjust Color Curves (Dopasuj krzywe kolorów) i wybrać następną krzywą. Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

185

Krok 3. Przypuśćmy, że masz szczęście i jedno z predefiniowanych ustawień sprawdziło się na medal. Zdjęcie wygląda lepiej, a Ty masz satysfakcję z dobrze wykonanej pracy. Odkrycie prawdziwych możliwości tego narzędzia wymaga jednak zapoznania się z suwakami Adjust Sliders (Dopasuj suwaki), znajdującymi się w dolnej części omawianego okna. Prócz samych suwaków (w liczbie czterech sztuk) znajdziesz tam jeszcze niewielki wykres, ilustrujący bieżący kształt krzywej. Spróbuj na przykład przeciągnąć suwak Adjust Highlights (Dopasuj podświetlenia) w prawą stronę i przyjrzyj się prawej górnej części krzywej, która ulegnie wówczas uwypukleniu. Stanie się tak dlatego, że zmieniony fragment wykresu odpowiada za jasność zakresu świateł i jest powiązany z użytym przed chwilą suwakiem.

Krok 4. Środkowy punkt krzywej odpowiada za jasność zakresu półcieni. Spróbuj przeciągnąć suwak Midtone Brightness (Jasność półcieni) w prawą stronę i przyjrzyj się zmianie kształtu krzywej, spowodowanej przesunięciem środkowego punktu w górę. Następnie przesuń suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) w prawą stronę i zwróć uwagę na zmianę kontrastu zdjęcia na podglądzie korekcji. Nietrudno zgadnąć, że zwiększenie nachylenia środkowej części krzywej powoduje wzrost kontrastu fotografii; nie należy jednak przesadzać — zbyt silne zwiększenie kontrastu spowoduje spadek jakości obrazu. Na koniec przeciągnij suwak Adjust Shadows (Dopasuj cienie) w lewą stronę i zauważ, że ta operacja spowodowała przesunięcie lewego punktu kontrolnego krzywej w dół oraz pogłębienie zakresu cieni na fotografii. Jak widać, suwaki ułatwiają korekcję kontrastu i jasności wybranych zakresów tonalnych obrazu, a jednocześnie pozwalają uniknąć samodzielnego definiowania punktów kontrolnych i modelowania krzywej (jak to ma miejsce w profesjonalnej wersji Photoshopa).

186

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Krok 5. Kliknij przycisk Reset (Resetuj) i rozpocznij korygowanie zdjęcia od początku. Spróbuj przeprowadzić poprawki w taki sposób, by wyeliminować wszystkie mankamenty charakterystyki tonalnej tej fotografii wyłącznie przy użyciu polecenia Adjust Color Curves (Dopasuj krzywe kolorów). Proces korekcji można rozpocząć od przejrzenia predefiniowanych stylów i sprawdzenia, czy któryś z nich będzie dobrym punktem wyjścia do dalszej pracy. Po zapoznaniu się z efektami działania poszczególnych ustawień uznałem, że najlepiej sprawdził się styl o nazwie Increase Contrast (Zwiększ kontrast), kliknąłem go więc na dobry początek.

Krok 6. Problem polega (przynajmniej moim zdaniem) na tym, że zwiększenie kontrastu, choć z pewnością wyszło zdjęciu na dobre, nie rozwiązało wszystkich problemów. Fotografia sprawia wrażenie dość ciemnej, w oczy rzuca się też niedostatek szczegółów w jaśniejszych partiach kompozycji. Nie krępuj się zatem i przeciągnij suwak Adjust Highlights (Dopasuj podświetlenia) odrobinę w prawą stronę, aby sprawdzić jego wpływ na wygląd zdjęcia. Moim zdaniem fotografia prezentuje się teraz nieco lepiej (lecz oczywiście wszystko jest kwestią gustu; nie ma żadnych oficjalnych zasad, według których można by określić prawidłową ilość jasnych detali w obrazie. To już zależy tylko od fotografa, czyli od Ciebie). Skoro już tak pięknie wytłumaczyłem, że interpretacja zdjęcia zależy wyłącznie od fotografa (a w tym przypadku ode mnie), to pozwolę sobie przesunąć wspomniany suwak dalej w prawą stronę, aby jeszcze silniej rozjaśnić niektóre partie zdjęcia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

187

Krok 7. No cóż; jeśli to ja byłbym odpowiedzialny za skorygowanie tego zdjęcia (chwileczkę… w zasadzie przecież jestem), to przeciągnąłbym suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) odrobinę w prawą stronę, aby nieznacznie zaakcentować kontrast półcieni. Wprawdzie tego typu zmiana nie sprawdza się w każdym przypadku, lecz akurat na to zdjęcie wpłynęła całkiem korzystnie. Możliwość nieskrępowanych eksperymentów to jedna z największych zalet omawianych suwaków. W każdej chwili możesz spróbować przeciągnąć jeden z nich w lewą stronę i — jeśli zdjęcie będzie wyglądało poprawnie — na tym poprzestać; w przeciwnym razie nic nie stoi na przeszkodzie, by wypróbować odwrotny kierunek. Jeśli także i to nie przyniesie spodziewanych efektów, to zawsze możesz wyzerować położenie nieszczęsnego suwaka i zostawić go w spokoju. W tym przypadku wypróbowałem obydwa rozwiązania i bardziej przypadł mi do gustu efekt przeciągnięcia wspomnianego suwaka odrobinę w prawo; postanowiłem więc pozostawić go w takim położeniu.

Krok 8. Ostatnie dwie poprawki polegały na przeciągnięciu suwaka Midtone Brightness (Jasność półcieni) w lewą, a potem w prawą stronę — chciałem sprawdzić, który z tych wariantów okaże się ciekawszy. Moim zdaniem lepiej prezentuje się efekt przesunięcia go w lewo, więc zostawiłem go w tym położeniu. Domyślam się, że czytając te słowa, masz zapewne wrażenie zbytniego strywializowania całego procesu, lecz jeśli zastanowić się nad tym głębiej, to opisane podejście wcale nie jest takie złe. Pomyśl sam — skoro przesunięcie suwaka w lewą lub w prawą stronę przynosi korzystną zmianę w wyglądzie zdjęcia, to co w tym złego? Nic, nawet jeśli cały proces będziesz początkowo wykonywał trochę na oślep. Na koniec należy zająć się suwakiem Adjust Shadows (Dopasuj cienie). Przeciągnięcie go odrobinę w lewą stronę powodowało pogłębienie cieni, podczas gdy przesunięcie w prawo nadawało im mdły, jasny odcień. Jak myślisz, w którą stronę go przesunąłem? Zwróć uwagę na kształt, jaki nadany został krzywej w wyniku wszystkich wykonanych poprawek. Przypomina on wydłużoną literę „S” (od której krzywe tego typu zaczerpnęły swą nazwę) i jest bardzo często spotykany podczas korygowania typowych zdjęć. Krzywa typu „S” powoduje bowiem zwiększenie kontrastu zdjęcia i wzrost nasycenia barw. Zachęcam Cię do samodzielnej zabawy suwakami!

188

Rozdział 4.

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Przed korekcją…

…i po korekcji

Jonasz widzi kolory. Sekrety korekcji koloru

Rozdział 4.

189

Fotografik: Kloskowski Czas otwarcia migawki: 0,4 s Fotografik: MattMatt Kloskowski Czas otwarcia migawki: 1/500

Ogniskowa:200 35 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/22

Tytuł tego rozdziału zapożyczyłem od filmu Matta Pearsona z 2009 roku, lecz równie dobrze mógłbym skorzystać z o rok starszej, krótkometrażowej produkcji wyreżyserowanej przez Michaela Lewena i zatytułowanej w identyczny sposób. Dlaczego wybrałem ten pierwszy? To bardzo proste — jest to film o zombie, a przecież i Ty, i ja doskonale wiemy, że złego filmu o żywych trupach nakręcić się po prostu nie da. To samograj. Weź parkę zakochanych, bezbronnych nastolatków (lub dwójkę przypadkowych młodych ludzi, którzy zakochają się dopiero później), wrzuć ich w jakieś odosobnione miejsce, otoczone kilkoma setkami wypełzających zewsząd truposzczaków opanowanych manią konsumpcji ludzkiego mięsa, i masz zyski (jak) w banku! Ciekaw jestem, czy ktokolwiek zastanowił się choćby przez chwilę, dlaczego wszystkie zombie w ich

Drobne problemy Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami przebogatej filmowej historii zawsze mają ochotę na ludzkie mózgi i mięso, i nic ponadto? Dlaczego nikt nie wymyślił umarlaków, którzy pałaliby nienasyconą żądzą pożarcia świeżych brokułów? Nietrudno byłoby wówczas wyobrazić sobie opuszczone miasto, gdzie na każdym rogu stoją zombie-przekupki, sprzedające brokuły wielkości rododendrona. Moim zdaniem nieprzeparta ochota żywych trupów na zjadanie ludzi i zarazem niechęć do innych produktów żywnościowych, które nie tylko skutecznie utrzymywałyby ich przy nieżyciu, jak również byłyby dostępne w masowych ilościach, są wielce podejrzane. Żadnej zieleniny, żadnych sajgonek czy zupy rybnej; nic, tylko ludzkie mięso, a przecież wszyscy świetnie wiemy, że to żaden wykwintny przysmak — przypomina w smaku kurczaka. (Jak to „nie wiemy”? Noo… no dobrze, ktoś mi po prostu powiedział). Poza tym do wybrania pierwszego filmu skusiło mnie też nazwisko reżysera, które w świetle nazwy mojego amerykańskiego wydawnictwa (Pearson Education) nabrało zupełnie innej wymowy. Jest to przecież ta sama firma, która zatrudnia redaktora Teda Waitta, pomimo ciągłych ostrzeżeń od przedstawicieli konsorcjum ZOMBiES (Zakłady Obrotu Mrożonymi Brokułami i Eksportu Sajgonek), że wbrew temu, co napisał w swoim CV, Ted nie jest jednak wegetarianinem. Z drugiej strony nie powinienem pisać o Tedzie złego słowa — w końcu nie gryzie się ręki, która karmi (chociaż smakuje zupełnie jak…).

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

191

Jednoczesne zaznaczanie i korygowanie fragmentów zdjęć

Photoshop Elements został wyposażony w narzędzie umożliwiające błyskawiczne korygowanie rozmaitych mankamentów zdjęć (oraz tworzenie interesujących efektów specjalnych). Narzędzie to nosi nazwę Smart Brush (Pędzel inteligentny), a jego obsługa polega na odręcznym zamalowywaniu określonych fragmentów obrazu. Działanie tego pędzla opracowano w taki sposób, aby uniknąć podziału procesu korekcji danych fragmentów obrazu na dwa etapy: tworzenie skomplikowanych zaznaczeń i właściwe poprawki. Wystarczy wybrać efekt, który zamierzasz uzyskać, i przystąpić do malowania. Przekonaj się sam, jakie to proste!

Wczytaj zdjęcie, którego fragment chcesz poprawić lub zmienić. Narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) umożliwia tworzenie wielu efektów i wykonywanie różnych poprawek, lecz na potrzeby tego ćwiczenia chciałbym skupić się jedynie na jednej z jego możliwości — korekcji koloru nieba. Jedną z wad większości zdjęć krajobrazowych jest wygląd nieba, które niemal nigdy nie wydaje się na nich tak nasycone i żywe jak w rzeczywistości. W takich przypadkach w sukurs przychodzi właśnie narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny), które wyposażone zostało w specjalne ustawienia ułatwiające skorygowanie wyglądu nieboskłonu. Dość gadania. Sięgnij do paska narzędzi programu i włącz wspomniane narzędzie — jego przycisk jest oznaczony symbolem pędzla oraz niewielkiego kółka zębatego i znajduje się pomiędzy przyciskami narzędzi Brush (Pędzel) i Paint Bucket (Wiadro z farbą). Ewentualnie naciśnij klawisz F.

Krok 2. Gdy włączysz omawiane narzędzie, na pasku opcji programu pojawi się niewielki przybornik z różnymi ustawieniami. Przejrzyj je, aby chociaż pobieżnie zapoznać się z możliwościami omawianego pędzla, o których wspomniałem w 1. kroku ćwiczenia — jest ich naprawdę sporo. Gdy skończysz, z listy znajdującej się w górnej części tego przybornika wybierz opcję Nature (Natura), aby ograniczyć liczbę wyświetlanych ustawień. Wybierz ustawienie o nazwie Cloud Contrast (Kontrast chmur).

192

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Przystępując do korygowania obrazu narzędziem Smart Brush (Pędzel inteligentny), należy pamiętać o tym, że jest to pewien rodzaj pędzla, a zatem ma określone cechy narzędzi malarskich, takie jak średnica, twardość, regulacja odstępów itp. Kliknij przycisk ze strzałką, znajdujący się po prawej stronie bieżącej miniatury pędzla na pasku opcji programu, a następnie zmień średnicę końcówki na taką, która będzie możliwie dobrze pasowała do retuszowanego fragmentu. Na pokazanym obok przykładzie do zamalowania nieba używam końcówki o średnicy 200 pikseli.

Krok 4. Reszta jest prosta — kliknij i przeciągnij w dowolnym miejscu nieba, aby rozpocząć „malowanie efektem”. Zauważ, że korygowane są nie tylko te fragmenty, które zostały zamalowane. Program Elements stara się bowiem na bieżąco analizować, czego dotyczą wprowadzane zmiany, i zgadywać, które z pozostałych, niezamalowanych dotychczas miejsc również wymagają podobnych poprawek (w tym właśnie przejawia się „inteligencja” omawianego narzędzia).

Krok 5. W analogiczny sposób zamaluj pozostałą część nieba. Każde kliknięcie powoduje automatyczne rozszerzenie zaznaczenia o kolejne fragmenty, nie ma więc potrzeby naciskania klawiszy czy zmieniania narzędzi podczas pracy w celu rozbudowania tworzonego zaznaczenia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

193

Krok 6. Przypuszczam, że omawiany pędzel już zdążył Ci się spodobać. Wcale się nie dziwię; pamiętaj jednak, że nie ma narzędzi idealnych. Wcześniej czy później (raczej wcześniej…) z pewnością zdarzy Ci się sytuacja, kiedy „inteligencja” pędzla okaże się poniżej oczekiwań — na przykład pewne fragmenty zaznaczenia rozpełzną się znacznie dalej, niż mógłbyś się spodziewać (tak jak w tym przypadku, gdzie zupełnie niepotrzebnie zaznaczona została latarnia morska). Jeśli tak się stanie, naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option), aby włączyć tryb odejmowania, i zamaluj te fragmenty zdjęcia, które nie powinny zostać skorygowane. Podobnie jak poprzednio, program Elements będzie starał się odgadnąć Twoje zamiary i wykluczy z zaznaczenia nawet te miejsca, których jeszcze nie zamalowałeś, na podstawie ich podobieństwa do obszarów wskazanych przez Ciebie. Uwaga: W razie potrzeby zmniejsz średnicę pędzla i powiększ podgląd wybranego obszaru zdjęcia, aby ułatwić sobie usunięcie niepotrzebnych fragmentów zaznaczenia.

Krok 7. To nie koniec interesujących możliwości narzędzia Smart Brush (Pędzel inteligentny) — kolejną ciekawostką jest sposób jego działania, który nie powoduje nieodwracalnych zmian czy spadku jakości obrazu. Innymi słowy, wszystkie wprowadzone zmiany można w każdej chwili ponownie skonfigurować (lub nawet zupełnie z nich zrezygnować). Zauważ, że zastosowanie narzędzia Smart Brush (Pędzel inteligentny) powoduje automatyczne utworzenie nowej warstwy korekcyjnej w panelu Layers (Warstwy). Jeśli się okaże, że poprawka sugerowana przez program jest zbyt silna, to możesz po prostu zmniejszyć jej intensywność poprzez zredukowanie wartości parametru Opacity (Krycie) dla powiązanej z nią warstwy.

194

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 8. Zauważ też, że w miejscu, w którym rozpocząłeś malowanie, pojawił się niewielki, kwadratowy symbol w czerwonym kolorze. Jest to znacznik, który informuje o wprowadzeniu poprawek przy użyciu pędzla Smart Brush (Pędzel inteligentny). Jeśli klikniesz go prawym przyciskiem myszy, to otrzymasz dostęp do poleceń umożliwiających całkowite usunięcie lub zmodyfikowanie ustawień wprowadzonej poprawki. Nietrudno zgadnąć, że wybranie polecenia Delete Adjustment (Usuń dopasowanie) spowoduje usunięcie efektów działania pędzla Smart Brush (Pędzel inteligentny). Znacznie ciekawsze w skutkach jest wybranie polecenia Change Adjustment Settings (Zmień ustawienia dopasowania). Powoduje ono bowiem wyświetlenie panelu Adjustments (Dopasowania) wraz z ustawieniami warstwy korekcyjnej, której program Elements użył, aby mógł powstać wybrany efekt. Jeśli obsługa panelu Adjustments (Dopasowania) nie jest Ci obca, to możesz na własną rękę skorygować określone ustawienia i parametry. W omawianym przypadku do skorygowania wybranych fragmentów zdjęcia posłużyła warstwa korekcyjna Levels (Poziomy), a zatem to właśnie ustawienia tej warstwy pojawią się w panelu Adjustments (Dopasowania). Na przykład w celu jeszcze silniejszego przyciemnienia nieba należy przeciągnąć środkowy, szary suwak pod histogramem odrobinę w prawo.

Krok 9. Narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) umożliwia skorygowanie różnych fragmentów zdjęcia na różne sposoby. Zauważ, że niebo na tej fotografii już teraz wygląda znacznie lepiej — wręcz tak dobrze, że w porównaniu z nim pierwszy plan wypada raczej blado. Naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby przerwać korygowanie nieba i przystąpić do kolejnej poprawki. Na pasku opcji otwórz przybornik ustawień narzędzia Smart Brush (Pędzel inteligentny) i z rozwijanego menu wybierz grupę ustawień o nazwie Lighting (Oświetlenie), a następnie wybierz ustawienie Contrast High (Duży kontrast) i zamaluj pierwszy plan fotografii, aby zwiększyć kontrast plaży i wody. Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

195

Krok 10. I jeszcze jedno — narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) jest tak inteligentne, że umożliwia nie tylko konfigurowanie parametrów bieżącej poprawki, lecz także całkowitą zmianę wybranego stylu modyfikacji obrazu. Przypuśćmy, że chcesz się na przykład przekonać, jak wygląda efekt o nazwie Blue Skies (Błękitne niebo). W takim przypadku możesz po prostu w panelu Layers (Warstwy) wybrać do edycji warstwę Cloud Contrast (Kontrast chmur), a potem z przybornika na pasku opcji programu wybrać nazwę efektu Blue Skies (Błękitne niebo), aby zastąpić dotychczasowy efekt nowym. Jeśli taki wariant przeróbki zdjęcia przypadnie Ci do gustu, to znakomicie; w przeciwnym razie będziesz mógł z łatwością przywrócić poprzedni lub wybrać całkiem inny. Po zakończeniu pracy nad zdjęciem z menu panelu Layers (Warstwy) wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz).

Przed korekcją…

…i po korekcji zdjęcia za pomocą ustawienia Cloud Contrast (Kontrast chmur)

196

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Szum cyfrowy to niepożądane zjawisko, które pojawia się na zdjęciu wykonanym przy wysokiej wartości ISO (i nieodłącznie towarzyszące niskiej klasy aparatom kompaktowym). Do „zaszumienia” obrazu przyczyniają się głównie kiepskie warunki oświetleniowe, lecz nie tylko — zdarza się, że szum pojawia się także w innych sytuacjach. Choć szumu nie da się zupełnie wyeliminować przy użyciu programu Photoshop Elements, to można przynajmniej zmniejszyć jego ilość przy użyciu specjalnego filtra. Oto, jak należy to zrobić.

Usuwanie szumu cyfrowego

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Wczytaj wyraźnie zaszumione cyfrowe zdjęcie wykonane przy kiepskim oświetleniu (lub przy użyciu bardzo wysokiej czułości ISO). Szum cyfrowy jest najbardziej widoczny w powiększeniu 100-procentowym lub większym (przykładowe zdjęcie jest równomiernie zaszumione, lecz najbardziej problematyczne są czarne marynarki i ciemne fryzury na pierwszym planie. Szum jest też mocno zaakcentowany na białej ścianie w tle, choć przy tak niewielkiej ilustracji w książce może on być słabo widoczny).Uwaga: Jeśli oglądasz zdjęcia przy mniejszym powiększeniu, to możesz nie dostrzec efektów działania szumu cyfrowego — aż do momentu wydrukowania odbitek.

Krok 2. Z menu Filter/Noise (Filtr/Szum) wybierz polecenie Reduce Noise (Redukcja szumu). Standardowe ustawienia tego filtra nie są najgorsze, lecz jeśli na zdjęciu znajduje się mnóstwo kolorowego szumu (kropek lub niewielkich plamek w kolorze czerwonym, zielonym i niebieskim), to przeciągnij suwak Reduce Color Noise (Redukcja kolorowego szumu) w prawo. Jeżeli na zdjęciu nadal są widoczne barwne cętki, spróbuj przesunąć suwak Preserve Details (Zachowaj szczegóły) w lewą stronę.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

197

Krok 3. Przy okazji warto zwrócić uwagę na uboczne efekty działania omawianego filtra. Otóż oprócz redukcji szumu może on spowodować nieznaczne rozmycie fotografii, które będzie tym silniejsze, im większe będą wartości parametrów Strength (Intensywność) i Reduce Color Noise (Redukcja kolorowego szumu). W przypadku bardzo zaszumionych fotografii niekiedy lepiej iść na kompromis i usunąć większą ilość szumu kosztem znaczniejszego rozmycia — niestety, tę decyzję musisz podjąć samodzielnie, analizując każde retuszowane zdjęcie. Możesz też próbować ograniczyć efekt rozmycia obrazu poprzez przeciągnięcie suwaka Preserve Details (Zachowaj szczegóły) w prawą stronę.

WSKAZÓWKA: Błyskawiczny podgląd przed retuszem i po nim Jeśli chcesz błyskawicznie porównać wersję zdjęcia przed zastosowaniem filtra Reduce Noise (Redukcja szumu) i po jego zastosowaniu, to zanim jeszcze klikniesz przycisk OK, kliknij w obrębie okienka podglądu w oknie dialogowym tego filtra. Dopóki przycisk myszy będzie wciśnięty, w okienku wyświetlany będzie podgląd zdjęcia przed usunięciem szumu (podgląd ten można powiększyć w razie potrzeby). Po zwolnieniu przycisku myszy w okienku ponownie pojawi się podgląd przefiltrowanego zdjęcia, jakie otrzymasz po kliknięciu przycisku OK.

Przed: szum na małej ilustracji jest słabo widoczny. (Przyjrzyj się głównie ciemnym marynarkom i włosom)

198

Rozdział 5.

Po: szum został usunięty przy użyciu filtra Reduce Noise (Redukcja szumu) kosztem nieznacznego rozmycia obrazu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Mam dla Ciebie dwie wiadomości: dobrą i złą (wiem, taki wstęp nie wróży nic dobrego). Zacznę od złej wiadomości (założę się, że Ty też tak wolisz, prawda?). Otóż narzędzia Dodge (Rozjaśnianie) i Burn (Ściemnianie), w jakie wyposażony został program Elements, nie są najlepsze. Zawodowi fotografowie unikają ich jak ognia i myślę, że po zapoznaniu się z tym ćwiczeniem Ty także nie będziesz ich stosował. Dobra wiadomość polega na tym, że… wcale nie trzeba ich używać, istnieje bowiem znacznie lepsza technika przyciemniania i rozjaśniania fragmentów zdjęcia, i to bez szkody dla jakości obrazu. Jeśli dodam, że metoda ta jest jednocześnie bardzo elastyczna i łatwa do opanowania, to… któż przejmowałby się tą pierwszą, złą wiadomością?.

Miejscowe rozjaśnianie i przyciemnianie zdjęć

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Kolejne ćwiczenie będzie polegało na rozjaśnieniu niektórych fragmentów zdjęcia w celu zaakcentowania zakresu świateł oraz na nieznacznym przyciemnieniu wybranych obiektów w tle, mającym na celu pogłębienie zakresu cieni. Rozpocznij od wczytania dowolnego zdjęcia, które wymaga tego typu poprawek.

Krok 2. W prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk ze strzałką, a następnie z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie New Layer (Nowa warstwa). Ewentualnie naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę), znajdujący się w dolnej części tego panelu. Niezależnie od wybranego sposobu na ekranie pojawi się okno dialogowe New Layer (Nowa warstwa), które zawiera opcje niezbędne do wykonania dalszej części ćwiczenia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

199

Krok 3. W oknie dialogowym New Layer (Nowa warstwa) rozwiń listę Mode (Tryb) i wybierz z niej tryb mieszania o nazwie Overlay (Nakładka), a następnie zaznacz znajdujące się tuż pod spodem pole opcji Fill with Overlay neutral color (50% gray) (Wypełnij kolorem neutralnym dla nakładki (50% szarości)). Co prawda opcja ta jest domyślnie niewidoczna, lecz zostanie wyświetlona po wybraniu trybu mieszania Overlay (Nakładka). Po zaznaczeniu wspomnianego pola zatwierdź utworzenie nowej warstwy przyciskiem OK.

Krok 4. Gdy klikniesz przycisk OK, powyżej warstwy Background (Tło) pojawi się nowa warstwa obrazu wypełniona 50-procentowym kolorem szarym. (Wypełnienie warstwy takim kolorem w trybie mieszania Overlay (Nakładka) jest niewidoczne. Wprawdzie w panelu Layers (Warstwy) miniatura warstwy będzie szara, lecz już sama warstwa w oknie dokumentu będzie całkowicie przezroczysta).

Krok 5. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel) i z przybornika końcówek pędzla znajdującego się na pasku opcji wybierz duży pędzel o miękkich krawędziach. Zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla wybranego narzędzia do około 30%.

200

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 6. Naciśnij kolejno klawisze D i X, aby zmienić kolor narzędzia na biały, a następnie rozpocznij malowanie w miejscach, które chcesz rozjaśnić. W miarę malowania na miniaturze warstwy w palecie warstw pojawią się jasne pociągnięcia pędzla, a obraz będzie stopniowo rozjaśniany.

Krok 7. Jeśli pierwsze pociągnięcie pędzlem po wybranym obszarze nie przynosi spodziewanych rezultatów, zwolnij przycisk myszy i ponownie zamaluj wybrany obszar. Ponieważ cała operacja odbywa się przy stosunkowo niewielkim współczynniku krycia, rozjaśnienie będzie niejako „sumować się” w miarę nakładania kolejnych pociągnięć pędzla. Jeśli po zakończeniu pracy rozjaśnienie wybranych fragmentów okaże się zbyt intensywne, to zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla szarej warstwy, tak aby uzyskać oczekiwany efekt.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

201

Krok 8. Jeśli na zdjęciu znajdują się jakieś obiekty, które chciałbyś przyciemnić, tak aby mniej rzucały się w oczy (takie jak na przykład tło albo fragment ściany po prawej stronie postaci na zdjęciu, który właśnie retuszuję), to naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, i zamaluj je. To wszystko, a właściwie prawie wszystko, mam bowiem w zanadrzu jeszcze jeden, bardzo ciekawy wariant opisanej techniki przyciemniania i rozjaśniania obrazu.

Inny wariant omówionej techniki Wczytaj zdjęcie, którego niektóre fragmenty chciałbyś przyciemnić lub rozjaśnić, a następnie w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę). Zmień tryb mieszania nowej warstwy na Soft Light (Łagodne światło), a następnie zmień kolor narzędzia na biały, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla narzędzia Brush (Pędzel) do około 30% i zamaluj wybrane fragmenty fotografii. Przyciemnianie, podobnie jak poprzednio, wymaga po prostu zmiany koloru narzędzia na czarny. Rozjaśnianie i przyciemnianie przy użyciu tej techniki zazwyczaj daje nieco łagodniejsze i subtelniejsze rezultaty niż metoda opisana przed chwilą, warto zatem wypróbować obydwie i wybrać tę, która będzie lepiej pasowała do charakteru retuszowanego zdjęcia.

202

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Przed retuszem…

…i po retuszu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

203

Rozjaśnianie zbyt ciemnych fragmentów zdjęcia

Bardzo wiele problemów z ekspozycją zdjęć dotyczy zakresu cieni. Mankamenty tego typu są tak powszechne, że jedną z najważniejszych funkcji programów do edycji obrazu, takich jak Elements, stały się narzędzia służące do rozjaśniania zbyt ciemnych fragmentów zdjęcia. Na szczęście ich skuteczność jest zupełnie zadowalająca. Przekonaj się sam.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Wczytaj zdjęcie, które wymaga rozjaśnienia najciemniejszych fragmentów na tyle, by odkryć detale „kryjące się w mroku”.

Krok 2. Rozwiń menu Enhance/Adjust Lightning (Ulepsz/Dopasuj oświetlenie) i wybierz z niego polecenie Shadows/Highlights (Cienie/ Podświetlenia).

204

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 3. Domyślne ustawienia w oknie dialogowym tego polecenia w sam raz nadają się do korekcji cieni (wieloletnie badania dowodzą, że większość ludzi ma problem z cieniem, tylko nie chce się do tego przyznać), powodują one bowiem rozjaśnienie najciemniejszych fragmentów zdjęcia o 25% — zauważ, że suwak Lighten Shadows (Rozjaśnij cienie) od początku wskazuje tę wartość. Jeśli chcesz rozjaśnić ten zakres tonalny jeszcze bardziej, to przesuń suwak Lighten Shadows (Rozjaśnij cienie) w prawą stronę; w każdej chwili możesz też skorygować nadmiernie rozjaśnione zdjęcie poprzez przesunięcie suwaka w lewo, poniżej domyślnej wartości 25%. Gdy uda Ci się uzyskać satysfakcjonujący efekt, kliknij przycisk OK.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

205

Przyciemnianie zdjęć, które są zbyt jasne

Choć większość problemów z ekspozycją fotografii dotyczy zakresu cieni, to mimo wszystko dość często trafiają się również przypadki odwrotne, czyli zdjęcia z nadmiernie rozjaśnionym zakresem świateł (być może oświetlenie sceny było zbyt ostre, a może fotografowałeś w pełnym słońcu albo dobrałeś ekspozycję pod kątem pierwszego planu, wskutek czego tło sceny zostało prześwietlone — różnie może się zdarzyć). Na szczęście większość tego typu problemów można dość łatwo rozwiązać!

Wczytaj zdjęcie, którego zakres świateł wymaga nieznacznego przyciemnienia. Uwaga: Jeśli wspomniany problem dotyczy niewielkiego fragmentu fotografii (na przykład odblasku słońca od włosów sfotografowanej osoby), to najpierw włącz narzędzie Lasso przy użyciu klawisza L, a następnie narysuj swobodne, odręczne zaznaczenie, które będzie zawierać fragment przeznaczony do retuszu. Gdy to zrobisz, z menu Select (Zaznacz) wybierz polecenie Feather (Wtapianie) i w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, określ promień wtapiania. Na zdjęciach o rozdzielczości 72 ppi ustaw jego wartość na 2 piksele i kliknij przycisk OK. W przypadku zdjęć o wysokiej rozdzielczości (na przykład 300 ppi) zwiększ promień do 8 pikseli.

©ISTOCKPHOTO/ELIZABETH SHOEMAKER

Krok 1.

Krok 2. Otwórz menu Enhance/Adjust Lightning (Ulepsz/Dopasuj oświetlenie) i wybierz z niego polecenie Shadows/Highlights (Cienie/ Podświetlenia)

206

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 3. Gdy pojawi się okno dialogowe tego polecenia, przesuń suwak Lighten Shadows (Rozjaśnij cienie) do położenia wskazującego 0%, a następnie przesuń suwak Darken Highlights (Przyciemnij podświetlenia) w prawą stronę. W miarę przesuwania tego suwaka jasność świateł będzie stopniowo maleć, a prześwietlone detale zdjęcia odzyskają swoją czytelność (zwróć uwagę na korzystne zmiany, jakie zaszły w wyglądzie sukni i welonu oraz w tle zdjęcia. Przed poprawką wszystkie te elementy były niemal jednolicie białe, a teraz nabrały szczegółowości). Niekiedy zmniejszenie jasności świateł powoduje spadek kontrastu w zakresie półcieni (obiekty mogą stać się płaskie i mało wyraziste, a w niektórych przypadkach ich kolory mogą ulec niepożądanemu przesyceniu). Jeśli tak się stanie, przesuń w prawo znajdujący się na dole omawianego okna dialogowego suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni), aby zwiększyć kontrast półcieni, lub w lewo, aby go zmniejszyć. Na koniec kliknij przycisk OK. Uwaga: Jeśli przed rozpoczęciem retuszu narysowałeś jakieś zaznaczenie, to po zakończeniu poprawek naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby je anulować.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

207

Gdy główny temat jest zbyt ciemny…

Zdarza się, że sfotografowany obiekt jest zbyt ciemny i zlewa się z tłem. Taki efekt może powstać w wyniku niewystarczającego oświetlenia, gdy zapomnisz użyć lampy błyskowej albo z wielu innych powodów. Jeśli zauważysz problem od razu po wykonaniu fotografii, to zazwyczaj możesz po prostu ponowić ujęcie, lecz w większości przypadków mankament ten jest widoczny dopiero po wyświetleniu zdjęcia na ekranie, a wówczas nie pozostaje Ci nic innego, jak tylko skorzystać z programu Elements. Słusznie, gdyż dzięki pewnej bardzo sprytnej technice, która aż się prosi, aby nazwać ją „malowaniem światłem”, można uratować niejedno nieudane zdjęcie..

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz plik z fotografią, której główny temat znajduje się w głębokim cieniu.

Krok 2. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) — patrz rysunek — kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i utwórz warstwę korekcyjną Levels (Poziomy). Miniatura tej warstwy pojawi się ponad miniaturą warstwy Background (Tło), a w panelu Adjustment (Dopasowania) wyświetlą się powiązane z nią ustawienia.

208

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 3. W sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) przeciągnij środkowy, szary suwak, znajdujący się pod histogramem, w lewą stronę na tyle daleko, aby nadać sfotografowanym osobom odpowiednią jasność. (Uwaga: Nie martw się na razie zmianą wyglądu pozostałych elementów zdjęcia, które najprawdopodobniej zostaną w tym momencie mocno prześwietlone. Tym zajmiemy się później, a na razie interesuje nas tylko skorygowanie jasności głównego elementu kompozycji). Jeśli przesunięcie środkowego suwaka nie dało w pełni zadowalających rezultatów, spróbuj dodatkowo użyć suwaka odpowiadającego za zakres świateł (to ten biały, po prawej stronie) i przeciągnij go w lewo.

Krok 4. Po skorygowaniu jasności fotografii naciśnij klawisz D, aby zmienić bieżący kolor narzędzia i tła na, odpowiednio, biały i czarny. Następnie naciśnij Ctrl+Backspace (Mac OS: Command+ Delete), by wypełnić całą maskę warstwy kolorem czarnym, a tym samym całkowicie ukryć otrzymany przed chwilą efekt rozjaśnienia zdjęcia. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), a następnie kliknij miniaturę bieżącej końcówki pędzla na pasku opcji programu, aby otworzyć przybornik z końcówkami. Wybierz z niego końcówkę o miękkich krawędziach. Gdy to zrobisz, zacznij zamalowywać (na masce warstwy) te fragmenty zdjęcia, które wymagają doświetlenia. Wszystkie zamalowane fragmenty staną się jaśniejsze, gdyż zamalowanie maski na biało powoduje odsłonięcie odpowiadających im fragmentów skorygowanej przed chwilą warstwy. Czyż nazwa „malowanie światłem” nie pasuje do tej czynności jak ulał?

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

209

Krok 5. Kontynuuj malowanie, aż zdjęcie uzyska pożądany wygląd — jakby zostało zrobione przy użyciu doświetlającego błysku lampy. Jeśli uznasz, że w porównaniu z pozostałą częścią zdjęcia otrzymany efekt jest zbyt intensywny, to przeciągnij suwak parametru Opacity (Krycie) w panelu Layers (Warstwy) odrobinę w lewą stronę (jak na rysunku).

WSKAZÓWKA: Wypróbuj narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) Opisane na początku tego rozdziału narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) jest wyposażone w efekt o nazwie Lighten Skin Tones (Rozjaśnij tony skóry), należący do grupy efektów Portrait (Portret), który także nieźle sprawdza się w tego typu przypadkach.

Przed retuszem…

210

Rozdział 5.

…i po retuszu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Jeśli fotografowałeś w źle oświetlonym pomieszczeniu i musiałeś nieustannie używać flesza, to zapewne niejedna ze sfotografowanych osób wyszła na zdjęciu z czerwonymi źrenicami. Jeżeli z góry wiesz, że tak się stało, to możesz skonfigurować program Elements w taki sposób, aby podejmował on próbę automatycznego usunięcia efektu czerwonych oczu już podczas importowania zdjęć do Organizatora. Cały proces odbędzie się bez Twojego udziału — wystarczy, że cierpliwie poczekasz, aż program Elements przeanalizuje i przetworzy każdą wczytywaną fotografię, a na ekranie ujrzysz je już bez czerwonych oczu, jak gdyby nigdy nie było tej wady.

Automatyczna korekcja czerwonych oczu

HENRIK KYLIN

KIM DOTY

Krok 1. Rozpocznę od omówienia w pełni zautomatyzowanego wariantu korekcji, który możesz zastosować podczas importowania zdjęć do Organizatora. Zapewne pamiętasz, że do importowania fotografii służy okno dialogowe Elements Organizer — Photo Downloader (Elements Organizer — Pobieranie zdjęć). Po prawej stronie tego okna, w sekcji Advanced Options (Opcje zaawansowane), znajduje się opcja Automatically Fix Red Eyes (Automatycznie usuń efekt czerwonych oczu). (Jeśli okno dialogowe wyświetlone na ekranie Twojego komputera różni się od pokazanego obok, to kliknij przycisk Advanced Dialog (Okno dialogowe Zaawansowane), aby włączyć wszystkie niezbędne opcje). Jeśli masz kilka zdjęć, które cierpią na mankament „czerwonych oczu”, to po prostu zaznacz tę opcję, a potem kliknij przycisk Get Media (Pobierz multimedia), aby rozpocząć proces importowania i automatycznej korekcji tej wady. Analogiczna opcja, która może się przydać w przypadku importowania zdjęć skopiowanych wcześniej na dysk twardy komputera, znajduje się także w oknie dialogowym Get Photos and Videos from Files and Folders (Pobierz zdjęcia i wideo z plików i folderów).

Krok 2. Po kliknięciu przycisku Get Media (Pobierz multimedia) pojawi się okno dialogowe z paskiem postępu ilustrującym przebieg korekcji kolejnych fotografii. Prócz paska znajduje się w nim także niewielki podgląd importowanych zdjęć.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

211

Krok 3. Po zakończeniu procesu przetwarzania zdjęć na ekranie wyświetli się raport z przebiegu całej operacji, a skorygowane fotografie zostaną automatycznie zgrupowane z oryginałami (w prawym górnym rogu miniatury wyświetli się ikona symbolizująca zestaw). Dzięki temu, jeśli z jakichś powodów nie spodoba Ci się poprawiony wariant zdjęcia, zawsze będziesz miał do dyspozycji oryginał. W każdej chwili możesz obejrzeć obydwie wersje zdjęcia umieszczone w zestawie — należy w tym celu kliknąć jego miniaturę prawym przyciskiem myszy (w Organizatorze) i wybrać z podręcznego menu polecenie Version Set/Reveal Items in Version Set (Zestaw wersji/Rozwiń elementy w zestawie wersji) lub po prostu kliknąć strzałkę znajdującą się po prawej stronie miniatury wybranego zdjęcia.

Krok 4. Oto jedno ze zdjęć z automatycznie skorygowanym efektem czerwonych oczu.

Krok 5. Jest to może nie tyle kolejny krok ćwiczenia, co raczej nieco inny sposób na włączenie funkcji automatycznej korekcji czerwonych oczu. Otwórz dowolne zdjęcie w edytorze programu Elements, na przykład w trybie Quick Fix (Szybka korekta), a następnie z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Auto Fix Red Eyes (Autousuwanie efektu czerwonych oczu). Analogiczny efekt przyniesie naciśnięcie skrótu Ctrl+R (Mac OS: Command+R). Niezależnie od wybranego sposobu algorytm działania tego polecenia podejmie próbę odnalezienia i automatycznego usunięcia czerwonych oczu (lub oka) na zdjęciu. Dzięki niektórym narzędziom życie staje się o wiele prostsze!

212

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Gdy patrzę na kompaktowy aparat fotograficzny z lampą błyskową umiejscowioną bezpośrednio nad obiektywem (albo lustrzankę z wbudowanym fleszem), myślę sobie: „Oto zautomatyzowany sprzęt do produkcji zdjęć z efektem czerwonych oczu”. Tak, tak… takie urządzenia nadają źrenicom czerwony kolor z uporem godnym lepszej sprawy. W warunkach studyjnych ten problem praktycznie nie występuje ze względu na rodzaj używanego sprzętu i umiejscowienie lamp, lecz w pewnych sytuacjach po prostu są tylko dwa wyjścia: albo użyjesz wbudowanego flesza, albo zrobisz rozmyte, nieostre zdjęcie. W takich przypadkach po prostu pogódź się z problemem. Spójrz mu prosto w (czerwone) oczy ze świadomością tego, że dzięki programowi Elements możesz się go pozbyć za pomocą kilku kliknięć.

Natychmiastowe usuwanie efektu czerwonych oczu

Krok 1. Otwórz plik z fotografią, na której widoczny jest efekt czerwonych oczu.

JENNIFER ELFERIS

Krok 2. Naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Powiększanie) — jego przycisk znajduje się na pasku narzędzi i jest oznaczony symbolem przedstawiającym szkło powiększające — i przeciągnij kursorem myszy wokół oczu sfotografowanej osoby, aby powiększyć ten fragment zdjęcia. Naciśnij klawisz Y, aby włączyć narzędzie Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu). Przycisk tego z kolei narzędzia wygląda jak oko z niewielkim kursorem w kształcie krzyżyka w jego lewym górnym rogu. Opisywane narzędzie można stosować na dwa sposoby: przez pojedyncze kliknięcie albo przeciągnięcie kursorem. Rozpocznę od omówienia pierwszej, dokładniejszej metody. Włącz narzędzie Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu) i kliknij dokładnie w środku przebarwionej źrenicy. W efekcie jej kolor zostanie natychmiast zneutralizowany i stanie się po prostu szary. Może nie jest to idealne rozwiązanie tego problemu, lecz niewątpliwie wygląda lepiej niż diabolicznie czerwona plama.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

213

Krok 3. Jeśli szary kolor źrenic jest zbyt mdły, to możesz skorygować jego jasność przy użyciu parametru Darken Amount (Stopień ściemnienia). Wypróbuj też działanie parametru Pupil Size (Rozmiar źrenicy), który umożliwia dobranie średnicy obszaru korygowanego przy użyciu omawianego narzędzia. Pola obydwu tych parametrów znajdują się na pasku opcji po włączeniu narzędzia Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu). Pora na omówienie drugiej metody posługiwania się tym narzędziem (przydatnej przy błyskawicznych poprawkach).

Krok 4. Jeśli masz do poprawienia mnóstwo zdjęć, to być może spodoba Ci się druga metoda, jest ona bowiem bardzo szybka: po włączeniu narzędzia Red Eye Removal (Usuwanie efektu czerwonych oczu) kliknij i przeciągnij kursorem myszy wokół korygowanego fragmentu. Algorytm działania tego narzędzia podejmie próbę automatycznego znalezienia i poprawienia wyglądu źrenicy (kursor będzie miał wówczas kształt klepsydry). Jeśli na zdjęciu widoczne jest oboje oczu, to najlepsze efekty przy użyciu tej metody uzyskasz wówczas, jeśli zostaną one skorygowane oddzielnie.

Przed retuszem…

214

Rozdział 5.

…i po retuszu

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

W 5. wersji programu Elements programiści firmy Adobe zaimplementowali ciekawy filtr o nazwie Correct Camera Distortion (Korekta zniekształceń aparatu). Jest to uniwersalne narzędzie umożliwiające wyeliminowanie większości typowych mankamentów obrazu, wynikających z niedoskonałości obiektywu, którym wykonane zostało zdjęcie. Mankamenty te to przede wszystkim zniekształcenia beczkowate i poduszkowate, wady odwzorowania perspektywy w kierunku pionowym i poziomym oraz efekt winiety.

Korygowanie mankamentów wynikających z niedoskonałości obiektywu Problem 1. Zniekształcenia perspektywiczne

JENNIFER ELFERIS

Krok 1. Pierwsza wada, której usunięciem zajmę się w tym ćwiczeniu, to zniekształcenia perspektywiczne. Przykładowe zdjęcie zostało zrobione obiektywem 14 – 24 mm. Jak widać, kościół na zdjęciu sprawia wrażenie nienaturalnie pochylonego, podobnie jak poszczególne ściany, uwiecznione pod dziwnymi kątami.

Krok 2. W celu skorygowania tego problemu (zgodnie z tym, o czym pisałem we wstępie, wynika on z niedoskonałości układu optycznego) z menu Filter (Filtr) wybierz polecenie Correct Camera Distortion (Korekta zniekształceń aparatu). Po wyświetleniu się okna dialogowego tego polecenia wyłącz opcję Show Grid (Pokaż siatkę), znajdującą się w dolnej części okna podglądu (jest ona domyślnie włączona), a następnie odszukaj sekcję o nazwie Perspective Control (Kontrola perspektywy), umieszczoną po prawej stronie omawianego okna, mniej więcej w połowie jego wysokości. W sekcji tej znajdziesz suwak Vertical Perspective (Perspektywa pionowa), który należy przesunąć w lewą stronę na tyle daleko, aby budynek stał się pionowy. Po wprowadzeniu poprawek dolna część zdjęcia zostanie zwężona i proporcjonalnie zmniejszona, a wokół niej pojawią się przezroczyste kliny i szczeliny (oznaczone szaro-białą szachownicą).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

215

Krok 3. Suwak Scale (Skala), znajdujący się w dolnej części sekcji Edge Extension (Rozciągnięcie krawędzi), umożliwia usunięcie szczelin powstałych wskutek korekcji perspektywy. Przesuń ten suwak w prawą stronę, aby powiększyć edytowane zdjęcie w taki sposób, by szczeliny znalazły się poza obrębem kadru. Dzięki temu rozwiązaniu nie będziesz musiał później męczyć się z prawidłowym wykadrowaniem fotografii.

Przed korektą zniekształceń aparatu (budynek jest wyraźnie pochylony do wnętrza kadru)

Po korekcie (perspektywa fotografii została skorygowana)

216

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Problem 2. Zniekształcenia beczkowate

©ISTOCKPHOTO/FRANCKREPORTER

Krok 1. Kolejnym bardzo często spotykanym mankamentem są zniekształcenia beczkowate, które nadają sfotografowanym obiektom zaokrąglony lub wybrzuszony kształt. Na szczęście takie zniekształcenia to dla filtra Correct Camera Distortion (Korekta zniekształceń aparatu) żaden problem. Uruchom go ponownie, tym razem jednak przesuń w prawo suwak o nazwie Remove Distortion (Usuń zniekształcenie), który znajduje się w prawym górnym rogu okna dialogowego tego filtra. Operacja ta powinna spowodować „wklęśnięcie” obrazu do wnętrza kadru, a tym samym skutecznie zniwelować wybrzuszenie fotografii. W celu usunięcia zniekształcenia poduszkowatego, polegającego na wklęśnięciu krawędzi obiektów do wnętrza kadru, należy użyć tego samego suwaka — tym razem trzeba jednak przeciągnąć go w lewą stronę.

Krok 2. Gdy klikniesz przycisk OK, zdjęcie zostanie skorygowane, lecz wokół jego krawędzi zapewne pojawią się większe lub mniejsze szczeliny, które należy wykadrować. Włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C) i wykadruj zewnętrzne części zdjęcia. Na niewielkich ilustracjach w książce zapewne dość trudno jest zauważyć różnicę pomiędzy oryginalną a skorygowaną fotografią — najlepiej będzie, jeśli sam wypróbujesz tę sztuczkę. Ciąg dalszy na następnej stronie

Przed korekcją…

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

…i po korekcji

Rozdział 5.

217

Problem 3. Winietowanie Krok 1. Winietowanie to mankament polegający na tym, że krawędzie fotografii są przyciemnione. W celu usunięcia tej wady należy użyć… oczywiście filtra Correct Camera Distortion (Korekta zniekształceń aparatu).

Krok 2.

Przed użyciem filtra (narożniki zdjęcia są wyraźnie ciemniejsze od reszty kadru)

218

Rozdział 5.

MATT KLOSKOWSKI

W sekcji Vignette (Winieta) przesuń w prawą stronę suwak o nazwie Amount (Stopień) i zwróć uwagę na rozjaśnienie krawędzi fotografii. Przeciągnij ten suwak wystarczająco daleko, by jasność narożników i krawędzi zrównała się z jasnością pozostałej części zdjęcia. Suwak Midpoint (Punkt środkowy), który znajduje się tuż pod suwakiem Amount (Stopień), decyduje o tym, jak daleko w głąb zdjęcia będzie sięgał efekt rozjaśnienia. W tym przypadku zasięg korekcji można nieznacznie ograniczyć poprzez przesunięcie wspomnianego suwaka w prawą stronę. Po wprowadzeniu poprawek kliknij przycisk OK.

Po (efekt winiety został całkowicie zniwelowany)

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Zrobienie dobrego zdjęcia grupowego to prawdziwe wyzwanie — wszyscy portretowani muszą się uśmiechnąć i spojrzeć w obiektyw we właściwym momencie. Jeśli jedna z osób tego nie zrobi, ujęcie trzeba powtórzyć. Kłopot polega na tym, że w ferworze fotografowania niekiedy trudno na niewielkim wyświetlaczu LCD sprawdzić, czy wszyscy rzeczywiście mają otwarte oczy i patrzą w odpowiednim kierunku. Dopiero po skopiowaniu zdjęć i wyświetleniu ich na ekranie komputera okazuje się, że nie są one tak dobre, jak sądziłeś. Nie przejmuj się jednak — program Elements jest wyposażony w funkcję Group Shot (Zdjęcie grupowe), która umożliwia zmontowanie jednego, idealnego zdjęcia grupowego z kilku różnych fotografii.

Sekretna sztuczka ułatwiająca retusz zdjęć grupowych w programie Elements

Krok 1.

JENNIFER ELFERIS

JENNIFER ELFERIS

Oto zdjęcie przedstawiające trzech synów mojego współpracownika, Pete’a. Zauważ, że jeden z chłopców nie uśmiecha się tak ładnie jak dwaj pozostali (a właściwie w ogóle się nie uśmiecha).

Krok 2. Jeśli kiedykolwiek robiłeś zdjęcia grupowe, to zapewne wiesz, że nie trzeba wiele czasu, aby wśród fotografowanych pojawiły się pierwsze oznaki zniecierpliwienia, które po chwili przeistaczają się w strajk generalny i grożą nawet utratą cennego sprzętu fotograficznego. Niemniej w ciągu krótkiego czasu, jaki masz do dyspozycji, zanim dojdzie do eskalacji napięcia, da się zrobić przynajmniej kilka zdjęć. Nie inaczej było w przypadku przykładowej sesji. Oto kolejne zdjęcie tej samej grupki, na którym chłopiec po lewej stronie tym razem pięknie się uśmiecha. Wspaniale… byłoby, gdyby nie to, że delikwent siedzący pośrodku wybrał akurat tę chwilę na przymknięcie oczu. Nie ma problemu. W takich przypadkach w sukurs przychodzi nam funkcja Group Shot (Zdjęcie grupowe), dzięki której można z łatwością połączyć zalety dwóch różnych fotografii.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

219

Krok 3. Przed rozpoczęciem pracy otwórz obydwa zdjęcia w Edytorze. Następnie w górnej części zestawu paneli po prawej stronie w zakładce Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą). Uwaga: Przystępując do łączenia zdjęć za pomocą funkcji Group Shot (Zdjęcie grupowe), na początku należy wybrać najlepsze z łączonych zdjęć. Fotografia ta znajdzie się bowiem na samym dole stosu warstw w panelu Layers (Warstwy). Już za chwilę się przekonasz, że taki układ warstw bardzo ułatwi Ci usunięcie odpowiednich fragmentów poszczególnych fotografii przy użyciu narzędzia Eraser (Gumka).

WSKAZÓWKA: Większa liczba zdjęć Choć w opisywanym tutaj przykładzie użyłem zaledwie dwóch zdjęć, to funkcja Group Shot (Zdjęcie grupowe) umożliwia zmontowanie zdjęcia z aż 10 różnych fotografii tej samej grupy. Jeśli zdjęcie przedstawia większą grupę osób, które uparcie patrzą w niewłaściwą stronę, nie uśmiechają się lub zamykają oczy, to dzięki zastosowaniu większej liczby fotografii źródłowych będziesz mógł otrzymać pożądany efekt.

Krok 4. W panelu Guided Edit (Edycja z asystą) znajdź sekcję Photomerge (Narzędzie Photomerge), a następnie kliknij opcję Group Shot (Zdjęcie grupowe). Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe (pokazane na środkowym rysunku), zachęcające do wybrania od 2 do 10 zdjęć z panelu Project Bin (Skrzynka projektu) lub użycia wszystkich otwartych fotografii za pomocą przycisku Open All (Otwórz wszystko). Ponieważ w tym przypadku miałem otwarte w Edytorze tylko dwa opisane wcześniej zdjęcia, użyłem po prostu wspomnianego przycisku

220

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 5. Po otwarciu zdjęć na ekranie pojawi się okno funkcji Photomerge — Group Shot (Photomerge — zdjęcie grupowe) oraz panel z jej ustawieniami. Twoje pierwsze zadanie będzie polegało na wybraniu zdjęcia źródłowego i docelowego. Na pokazanym tutaj przykładzie umieściłem po stronie Source (Źródłowe) tę fotografię, na której środkowy chłopiec ma otwarte oczy. W celu zmiany zdjęcia źródłowego wystarczy kliknąć w panelu Project Bin (Skrzynka projektu) jego miniaturę. Teraz należy kliknąć i przeciągnąć ponad podgląd opatrzony nazwą Final (Ostateczne) drugie zdjęcie — to, na którym środkowy chłopczyk ma zamknięte oczy i na którym jednocześnie ten po lewej stronie się uśmiecha. Cała operacja polega na tym, aby środkowego chłopca (z otwartymi oczami) przenieść ze zdjęcia Source (Źródłowe) do zdjęcia Final (Ostateczne), na którym jego oczy są zamknięte.

Krok 6. Wbrew skomplikowanemu opisowi całość jest bardzo prosta — najpierw włącz narzędzie Pencil (Ołówek), którego przycisk znajduje się po prawej stronie okna programu, a następnie obrysuj fragment zdjęcia oznaczonego etykietą Source (Źródłowe), który ma się pojawić na docelowej fotografii. Chciałem oczywiście, aby na pokazanym tutaj przykładzie chłopiec pośrodku grupy miał otwarte oczy, toteż obrysowałem jego twarz. Po krótkim namyśle program Elements w „czarodziejski” sposób zastąpił twarz chłopca na zdjęciu docelowym twarzą z fotografii źródłowej.

WSKAZÓWKA: Zmiana końcówki W niektórych przypadkach domyślna średnica końcówki narzędzia służącego do zamalowywania wybranych fragmentów zdjęcia źródłowego jest zbyt mała, co znacznie wydłuża czas wykonania poprawki. Nie trzeba jednak godzić się z proponowanymi przez program ustawieniami — w celu powiększenia średnicy końcówki wystarczy na pasku opcji zwiększyć wartość parametru Size (Rozmiar) Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

221

Krok 7. Jeśli uda Ci się uzyskać pożądany efekt już za pierwszym razem (choć wcale nie jest to takie oczywiste), w prawej dolnej części okna programu kliknij przycisk Done (Gotowe), a potem w zakładce Edit (Edycja) przycisk Full (Pełny), tak aby powrócić do zwykłej edycji zdjęcia. Zmontowane z dwóch fotografii zdjęcie zostanie otwarte w nowym oknie dokumentu, który będzie się składał z dwóch warstw, widocznych w panelu Layers (Warstwy). Oryginalna fotografia będzie umieszczona w dolnej warstwie dokumentu, zaś zdjęcie po retuszu — w górnej. Na koniec włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C) i wykadruj niepotrzebne krawędzie zdjęcia, które mogły powstać podczas dopasowywania położenia fotografii.

WSKAZÓWKA: Problemy? Użyj narzędzia Eraser (Gumka)! Jeśli efekt działania funkcji Group Shot (Zdjęcie grupowe) jest obarczony drobnymi błędami, to możesz je skorygować poprzez wymazanie zbędnych fragmentów górnej warstwy przy użyciu narzędzia Eraser (Gumka) (E), tak aby odsłonić odpowiadające im elementy dolnej warstwy. Retusz tego typu wymaga precyzji i pracy w dużym powiększeniu, lecz w niektórych przypadkach bywa niezastąpiony.

Przed retuszem (zdjęcie 1)

Przed retuszem (zdjęcie 2)

Po retuszu

Chłopiec w środku grupy ma otwarte oczy, lecz ten po lewej stronie się nie uśmiecha

Chłopiec po lewej stronie tym razem się uśmiecha, ale ten w środku grupy ma przymknięte oczy

Jak widać, połączenie dwóch zdjęć źródłowych powiodło się bez zarzutu. Chłopiec po lewej stronie grupy się uśmiecha, a ten pośrodku ma otwarte oczy

222

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Jeśli lubisz fotografować w plenerze, to wiesz, że jednym z największych wyzwań, którym musisz stawić czoła, jest zrównoważenie czytelności najjaśniejszych i najciemniejszych partii kadru. Zazwyczaj nie ma innego wyjścia, jak tylko zdecydować się na jakiś kompromis — ustawić parametry ekspozycji pod kątem zakresu cieni (a tym samym pogodzić się z prześwietleniem nieba) lub wybrać poprawną ekspozycję nieba i zapomnieć o ocienionych miejscach, które staną się wówczas niemal czarne. Dzięki funkcji o nazwie Photomerge Exposure (Photomerge — ekspozycja) można z łatwością połączyć zalety obydwu wymienionych wariantów. Jeśli słyszałeś o fotografiach HDR (ang. High Dynamic Range) i programach służących do ich montażu, to podpowiem Ci, że rozwiązanie zaimplementowane w programie Elements jest bardzo podobne i polega na wykonaniu zdjęć o różnych parametrach ekspozycji oraz ich automatycznym połączeniu (bez użycia zaznaczeń i warstw).

Łączenie kilku różnych wariantów ekspozycji („pseudo-HDR”)

MATT KLOSKOWSKI

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Otwórz zdjęcia, które chciałbyś połączyć. Na po kazanym tutaj przykładzie zamierzam połączyć kilka fotografii przedstawiających tę samą scenę. W celu wykonania tych zdjęć umieściłem aparat na statywie i ustawiłem parametry ekspozycji w taki sposób, aby pierwsze zdjęcie zawierało możliwie dużo szczegółów w zakresie cieni (kosztem prześwietlenia całej kompozycji), zaś drugie zrobiłem w taki sposób, aby zawierało jak najwięcej detali w jasnych fragmentach sceny, takich jak na przykład niebo (nie przejmując się tym, że pozostałe elementy kompozycji stały się przez to zbyt ciemne).

WSKAZÓWKA: Wypróbuj tę sztuczkę także w przypadku portretów Opisywana sztuczka nadaje się nie tylko do przetwarzania zdjęć krajobrazowych — równie dobrze można posłużyć się nią w przypadku portretów. Trzeba jedynie zadbać o to, by fotografowana osoba nie poruszyła się pomiędzy kolejnymi ujęciami. Oczywiście, nie wszystkie zdjęcia tego typu wymagają użycia statywu, lecz umożliwia on uzyskanie lepszych efektów.

Krok 2. Sięgnij do menu File/New (Plik/Nowy) i wybierz z niego polecenie Photomerge® Exposure (Photomerge® — ekspozycja). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, kliknij przycisk Open All (Otwórz wszystko).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

223

Krok 3. Na ekranie wyświetli się okno Photomerge Exposure (Photomerge — ekspozycja). W panelu po jego prawej stronie znajdują się dwie zakładki: Automatic (Automatycznie) i Manual (Ręcznie). W zakładce Automatic (Automatycznie) możesz wybrać jedną z dwóch opcji: Simple Blending (Mieszanie proste) i Smart Blending (Mieszanie inteligentne). W zakładce Manual (Ręcznie) również znajduje się kilka interesujących opcji, omówię je jednak nieco później.

Krok 4. Tryb automatyczny, mieszanie proste Gdy włączysz tryb automatyczny, program Elements domyślnie uruchomi wariant Smart Blending (Mieszanie inteligentne). Jak widać na pokazanym obok przykładzie (górny rysunek), efekt jego działania prezentuje się przyzwoicie. Spróbuj jednak dla porównania zaznaczyć opcję Simple Blending (Mieszanie proste). Efekt także nie wygląda źle (dolny rysunek). Pierwszy plan stał się znacznie jaśniejszy, a na niebie pojawiły się detale niewidoczne na oryginalnym, jasnym zdjęciu (choć uważam, że niebo jest trochę zbyt jasne). Program Elements zaczerpnął najlepiej wyglądające fragmenty obydwu wariantów fotografii i automatycznie je połączył. Jeśli spodobał Ci się uzyskany efekt, to kliknij przycisk Done (Gotowe), znajdujący się w pobliżu prawego dolnego rogu okna programu, aby kontynuować pracę nad zdjęciem w Edytorze (być może trzeba będzie odrobinę je wykadrować). Problem z omawianym wariantem montażu zdjęć polega na tym, że nie oferuje on żadnych zaawansowanych opcji (widoczne po prawej stronie okna suwaki są nieaktywne). Innymi słowy, chcąc nie chcąc musisz zgodzić się na to, co proponuje Ci program Elements. Jeśli nie będziesz zadowolony z uzyskanego rezultatu… no cóż, musisz sięgnąć do pierwszej metody, czyli opcji Smart Blending (Mieszanie inteligentne), o której napiszę za chwilę.

WSKAZÓWKA: Więcej zdjęć Choć w opisywanym tutaj przykładzie użyłem zaledwie dwóch zdjęć, to polecenie Photomerge Exposure (Photomerge — ekspozycja) radzi sobie ze zmontowaniem nawet 10 różnych fotografii tej samej sceny. Moim zdaniem 10 zdjęć to przesada, lecz jeśli chcesz sfotografować naprawdę bardzo kontrastową scenę, obfitującą w jasne odblaski światła i głębokie cienie (dobrym przykładem takiej sceny jest wnętrze domu z dużymi oknami w jasny, pogodny dzień), to warto pokusić się o wykonanie trzech lub czterech zdjęć o zróżnicowanych parametrach ekspozycji.

224

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 5. Tryb automatyczny, mieszanie inteligentne Jak już wspomniałem, na zdjęciu zmontowanym przy włączonej opcji Simple Blending (Mieszanie proste) niebo wyszło trochę zbyt jasne, włącz więc ponownie opcję Smart Blending (Mieszanie inteligentne). Podobnie jak w przypadku „prostego” mieszania, program Elements podejmie próbę optymalnego połączenia zdjęć. Różnica polega na tym, że tym razem możesz samodzielnie skorygować sposób tego połączenia przy użyciu trzech suwaków. Pierwszy z nich nosi nazwę Highlight Details (Podświetlenia szczegółów). Po suwak ten należy sięgnąć wówczas, gdy najjaśniejsze fragmenty zdjęcia (czyli tzw. zakres świateł) wydadzą Ci się zbyt jasne. W przypadku przykładowego zdjęcia uznałem, że chmury i niebo rzeczywiście są odrobinę za jasne, przeciągnąłem więc suwak Highlight Details (Podświetlenia szczegółów) w prawą stronę, aby je nieco przyciemnić.

Krok 6. Przyjrzyj się teraz najciemniejszym fragmentom zdjęcia. Jeśli wyglądają na zbyt jasne lub zbyt ciemne, to spróbuj skorygować ich jasność przy użyciu suwaka Shadows (Cienie). Na potrzeby tego ćwiczenia przeciągnij wspomniany suwak nieznacznie w lewą stronę, aby przyciemnić te fragmenty. Uważaj jednak, aby nie przesadzić — zbyt głębokie cienie mogą początkowo wyglądać atrakcyjnie, lecz na „drugi rzut oka” będą podejrzanie niedopasowane do pozostałej części kompozycji. Oglądający zdjęcie, widząc bardzo jasne, wyraziste niebo i nieomal dorównujące im jasnością miejsca, które powinny pozostać w cieniu, będą intuicyjnie wyczuwali, że scena nie wygląda naturalnie.

WSKAZÓWKA: W którą stronę przesunąć suwak? Najprostszy sposób na to, aby sprawdzić, w którą stronę należy przeciągnąć suwak Highlight Details (Podświetlenia szczegółów) lub Shadows (Cienie), polega na… uważnym obejrzeniu samych suwaków. Zwróć uwagę, że zostały one wypełnione gradientami od bieli do ciemnej szarości. Jeśli chcesz przyciemnić jakiś zakres tonalny zdjęcia, to po prostu przeciągnij odpowiadający mu suwak w kierunku ciemniejszego krańca (i na odwrót). Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

225

Krok 7. Połączenie kilku zdjęć o zróżnicowanej ekspozycji dość często powoduje pewien spadek nasycenia barw. Ten niepożądany efekt można zniwelować przy użyciu suwaka Saturation (Nasycenie), który umożliwia zwiększenie intensywności spłowiałych kolorów. Także i z tego suwaka należy jednak korzystać z umiarem. Mnie osobiście nigdy nie zdarzyło się zwiększać wartości parametru Saturation (Nasycenie) bardziej niż do 30 – 35. Jeśli przeciągniesz go jeszcze dalej w prawą stronę, fotografia nabierze „radioaktywnej”, świecącej kolorystyki. Pamiętaj, że jeżeli nie spodoba Ci się uzyskany efekt, to zawsze możesz przywrócić domyślne ustawienia mieszania zdjęć przy użyciu przycisku Reset (Resetuj).

WSKAZÓWKA: Zapoznaj się z rozdziałem 4. Suwak Saturation (Nasycenie) spisuje się nieźle, lecz jeśli masz już za sobą lekturę rozdziału 4., to możesz zupełnie zignorować istnienie tego narzędzia i skorygować kolorystykę wybranych fragmentów zdjęcia przy użyciu opisanych tam technik.

Krok 8. Tryb ręczny Jak dotychczas program Elements wykonywał za nas większość czynności. Owszem, mogliśmy posłużyć się kilkoma suwakami, ale nie dawały one pełnej kontroli nad wyglądem zdjęcia. Dopiero tryb Manual (Ręcznie) oferuje znacznie większe możliwości i pozwala zadecydować o tym, które elementy poszczególnych zdjęć powinny trafić do ostatecznej wersji obrazu. Kliknij zatem zakładkę Manual (Ręcznie), znajdującą się w górnej części panelu po prawej stronie. Gdy to zrobisz, w panelu Project Bin (Skrzynka projektu) kliknij jaśniejszą fotografię (tę, na której skały są naświetlone poprawnie, lecz niebo jest zbyt jasne), aby umieścić to zdjęcie w oknie Foreground (Pierwszy plan) po lewej stronie, a potem przeciągnij fotografię z ładnym, błękitnym niebem (i zbyt ciemnymi skałami) do okna Background (Tło) po stronie prawej.

226

Rozdział 5.

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Krok 9. Pośrodku zakładki Manual (Ręcznie) kliknij przycisk Selection Tool (Narzędzie do zaznaczania), z przybornika na pasku opcji programu wybierz odpowiednią końcówkę pędzla, a następnie na jaśniejszym zdjęciu (czyli tym po lewej stronie) zamaluj te fragmenty skał, które chciałbyś umieścić w gotowej kompozycji (będzie ona tworzona po stronie prawej. Nie musisz być zbyt dokładny — kilka maźnięć w obrębie skał, ewentualnie także wzdłuż latarni morskiej, powinno załatwić sprawę. Jeśli zamalowałeś za dużo lub jeśli program Elements pochopnie przeniósł do docelowej kompozycji zbyt duży fragment pierwszego zdjęcia, włącz narzędzie Eraser (Gumka) i wymaż kilka niepotrzebnych pociągnięć.

Krok 10. Na tym etapie pracy kompozycja składająca się z ciemnego nieba i jasnego pierwszego planu zapewne wygląda nieautentycznie. Jedna z metod na unormowanie jej jasności polega na zastosowaniu suwaka Transparency (Przezroczystość), który znajduje się w dolnej części panelu po prawej stronie. Suwak ten służy do zmniejszania jasności tych fragmentów zdjęcia źródłowego (czyli jasnych skał na pierwszym planie), które zostały przeniesione do docelowej kompozycji (z ładnym niebem). Wypróbuj go. W omawianym tutaj przykładzie zwiększyłem wartość parametru Transparency (Przezroczystość) do około 30, aby nieznacznie przyciemnić skały.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

227

Krok 11. Jeśli wzdłuż krawędzi zaznaczonego fragmentu pojawi się kolorowa otoczka (w opisywanym przypadku dostrzegłem ją w górnej części skał), to zaznacz opcję Edge Bleeding (Mieszanie krawędzi), znajdującą się tuż pod suwakiem Transparency (Przezroczystość). Opcja ta służy (przynajmniej teoretycznie) do płynniejszego, dokładniejszego łączenia fragmentów zdjęć. Niekiedy się zastanawiam, czy jej włączenie w ogóle przynosi jakieś efekty (w każdym razie — zauważalne efekty). Czasami jednak rzeczywiście powoduje ona pewną poprawę w wyglądzie zdjęcia, więc warto ją wypróbować. Oto dwa zdjęcia źródłowe przed połączeniem. Żadne z nich nie wygląda rewelacyjnie, a każde wymagałoby bardzo pracochłonnych poprawek i przeróbek, zanim udałoby się pokazać na nich (choćby z grubsza) to, co widziałem na własne oczy podczas fotografowania.

zdjęcie 1

228

Rozdział 5.

zdjęcie 2

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Tryb automatyczny, mieszanie proste (bez suwaków)

Oto przykłady gotowych fotografii, wykonanych według wskazówek opisanych w ostatniej części tego ćwiczenia (porównałem na nich efekty automatycznego i ręcznego trybu łączenia zdjęć).

OSTATNIA WSKAZÓWKA: Jeśli nie zabrałeś statywu…

Tryb automatyczny, mieszanie inteligentne (z użyciem dostępnych suwaków)

Jeżeli źródłowe fotografie nie zostały wykonane przy użyciu statywu, to zdjęcie otrzymane w wyniku ich połączenia może wyglądać dość dziwnie, ponieważ program Elements nie poradzi sobie z poprawnym połączeniem poszczególnych fragmentów obydwu kompozycji. Innymi słowy, po nałożeniu dwóch fotografii ich wspólne elementy będą nieznacznie przesunięte względem siebie. Problem ten można rozwiązać przy użyciu narzędzia Alignment (Wyrównywanie), którego przycisk znajduje się w osobnej sekcji zakładki Manual (Ręcznie) o nazwie Advanced Option (Opcja zaawansowana). Po włączeniu tego narzędzia należy wskazać kursorem myszy i kliknąć trzy istotne fragmenty oryginalnego zdjęcia (na przykład narożniki obiektów, logo na koszulce, oczy itp.), a następnie przeprowadzić analogiczną operację dla docelowej fotografii. Po wskazaniu odpowiadających sobie miejsc kliknij przycisk Align Photos (Wyrównaj zdjęcia) znajdujący się tuż pod wspomnianym przyciskiem Alignment (Wyrównywanie), by podjąć próbę optymalnego dopasowania obydwu zdjęć. Dzięki temu gotowa kompozycja po zmontowaniu powinna wyglądać nieco lepiej.

Tryb ręczny (proste, odręczne zaznaczenie załatwiło sprawę. Nie musiałem tworzyć skomplikowanych masek ani warstw)

Drobne problemy. Rozwiązywanie typowych problemów z cyfrowymi zdjęciami

Rozdział 5.

229

Fotografik:Matt MattKloskowski Kloskowski Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/160 s Fotografik:

Ogniskowa:200 70 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/8

Ten tytuł zapożyczyłem od nazwy zespołu Select Start, gdyż po wpisaniu słowa „select” (czyli „zaznacz”) do wyszukiwarki sklepu iTunes na poczesnym miejscu wśród wyników wyszukiwania znalazł się utwór właśnie tego wykonawcy zatytułowany „She’s Not a Hottie Hotty”. Po namyśle stwierdziłem jednak, że zatytułowanie rozdziału „Ona nie jest cizia mizia” (lub jakoś tak) byłoby co najmniej dziwne — zwłaszcza że zamierzałem go jednak poświęcić zaznaczeniom, a nie dziewczętom, których pewne walory zostały podane w wątpliwość w tytule piosenki. Pełen najgorszych przeczuć co do słownictwa użytego w utworze, postanowiłem go mimo wszystko odsłuchać i… zostałem mile zaskoczony, choć nie do końca. Mile, bo utwór okazał się całkiem w porządku, a nie do końca, gdyż nie

Select Start Techniki zaznaczania było w nim ani słowa o zaznaczeniach. No i nie było brzydkich słów. No dobrze, przyznam szczerze, że przesłuchałem tylko darmowy, trzydziestosekundowy fragment, w którym żadne takie słowo nie pada, ale założę się, że gdzieś dalej po prostu musi, bo taki tytuł zobowiązuje, czyż nie? Tak czy owak poprzestałem na tytule „Select Start”, czyli nazwie zespołu, gdyż po pierwsze ma w sobie magiczne słówko, kojarzące się z zaznaczaniem, a po drugie zawiera określenie „start”, które w świetle treści tego rozdziału jest ze wszech miar słuszne, gdyż zapoznasz się w nim z podstawowymi technikami zaznaczania w programie Elements — takimi w sam raz na początek. Podstawowymi, nie znaczy mało przydatnymi — wręcz przeciwnie! Umiejętność zaznaczania wybranych fragmentów zdjęć i korygowania ich należy do najważniejszych aspektów pracy nad retuszem fotografii. Po opanowaniu podstaw zaznaczania nie pozostanie mi nic innego, jak tylko zaprosić Cię do wykonania zaawansowanych ćwiczeń w wyszukiwaniu dobrych, rapowych rymów do „mizia”. Jak to, nie wiesz, co to znaczy? Widzę, że mamy poważny problem, który może rozwiązać tylko kolejny rozdział dla początkujących…

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

231

Rysowanie kwadratowych, prostokątnych lub okrągłych zaznaczeń

Tworzenie zaznaczeń jest niezwykle istotnym aspektem obsługi programu Elements. Zaznaczenia pozwalają bowiem ograniczyć zasięg poprawek do określonych fragmentów zdjęcia. Niezależnie od tego, czy będziesz chciał skopiować fragment jednej fotografii do innej, przyciągnąć uwagę widza do określonej części zdjęcia czy w inny sposób ją zaakcentować, umiejętność tworzenia precyzyjnych zaznaczeń pozwoli Ci w pełni zapanować nad przebiegiem tego procesu. Program Elements jest wyposażony w wygodne narzędzia do tworzenia prostych, podstawowych zaznaczeń (w kształcie kwadratu, owalu i prostokąta), których używa się najczęściej. Postanowiłem więc, że omawianie zaznaczeń rozpocznę właśnie od nich.

Krok 1. Do rysowania zaznaczeń prostokątnych służy narzędzie o (trafnej, czyż nie?) nazwie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne), które jest włączane za pomocą klawisza M. Przy okazji ciekawostka: dlaczego programiści firmy Adobe zdecydowali się nadać temu narzędziu nazwę „marquee”, a nie „selection”1? Dlatego, że tak jest trudniej, a utrudnianie życia użytkownikom poprzez nadawanie narzędziom dziwacznych nazw to jest to, co programiści lubią robić najbardziej.

Rozpocznij od zaznaczenia obiektu o prostokątnym kształcie. Kliknij w lewym górnym rogu szafek kuchennych i przeciągnij kursor myszy w prawo i w dół, aż narysujesz zaznaczenie obejmujące wszystkie szafki. Gdy uda Ci się to zrobić, zwolnij przycisk myszy — i gotowe! Narysowałeś właśnie zaznaczenie, a wszelkie zmiany, którym następnie poddasz edytowane zdjęcie, będą dotyczyć wyłącznie tego fragmentu (innymi słowy, tylko frontów szafek i wyciągu kuchennego).

1 Ang. marquee oznacza potocznie m.in. „markizę” lub „namiot cyrkowy”, a słowo selection znaczy właśnie „wybór” lub „zaznaczenie” — przyp. tłum.

232

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

©ISTOCKPHOTO/DREAMTIMESTUDIO

Krok 2.

Krok 3. W celu dodania kolejnego fragmentu do rysowanego zaznaczenia naciśnij klawisz Shift, a następnie zaznacz dowolny prostokątny element edytowanego zdjęcia. W pokazanym tutaj przykładzie zaznaczyłem całą wnękę kuchenną wraz z blatem. Jeśli chcesz przeprowadzić podobną operację, to przytrzymaj klawisz Shift, przeciągnij kursorem wokół wnęki i zwolnij przycisk myszy.

Krok 4. Spróbuj teraz w dowolny sposób skorygować zdjęcie i przekonaj się, że wykonana poprawka będzie miała wpływ jedynie na te fragmenty, które zostały uprzednio zaznaczone. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Levels (Poziomy). W panelu Adjustments (Dopasowania) przeciągnij środkowy, szary suwak, znajdujący się pod histogramem, w prawą lub (jeśli wolisz) w lewą stronę i sprawdź, w jaki sposób będzie się zmieniała kolorystyka zaznaczonej wnęki. Zauważ, że pozostałe elementy na zdjęciu nie zmienią się ani odrobinę. To dlatego zaznaczenia w programie Elements są takie ważne — dzięki nim można skorygować tylko niektóre, wybrane fragmenty fotografii. Jeśli chcesz, poeksperymentuj z białym i czarnym suwakiem, aby zmienić jasność i kontrast zaznaczonego fragmentu. Przy okazji zauważ, że utworzenie warstwy korekcyjnej powoduje automatyczne anulowanie zaznaczenia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

233

W porządku, umiesz już rysować zaznaczenia prostokątne, ale czy da się narysować zaznaczenie w kształcie kwadratu? Oczywiście, to proste! Przed przystąpieniem do rysowania należy w tym celu nacisnąć klawisz Shift. Spróbujmy. Wczytaj dowolne zdjęcie, włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne), naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, a następnie narysuj idealnie kwadratowe zaznaczenie (na przykład takie jak na pokazanym obok przykładzie, obejmujące czarny fragment obrazka, imitującego ramkę odbitki z aparatu Polaroid).

©ISTOCKPHOTO/NICHOLAS BELTON

Krok 5.

Krok 6.

MATT KLOSKOWSKI

Gdy zaznaczenie w dokumencie docelowym jest nadal aktywne, wczytaj zdjęcie, które chcesz wkleić do jego wnętrza, i naciśnij Ctrl+A (Mac OS: Command+A). Skrót ten odpowiada wydaniu polecenia Select All (Zaznacz wszystko), które powoduje zaznaczenie całego obszaru roboczego fotografii. Następnie naciśnij Ctrl+C (Mac OS: Command+C), aby skopiować zaznaczony fragment do pamięci podręcznej programu Elements.

Krok 7. Wyświetl z powrotem dokument z imitacją odbitki z Polaroida i zwróć uwagę na to, że przełączanie pomiędzy dokumentami nie powoduje anulowania narysowanego wcześniej zaznaczenia. Wydaj polecenie Edit/Paste Into Selection (Edycja/Wklej do zaznaczenia). Obraz zapisany do pamięci podręcznej zostanie wyświetlony w ramce zaznaczenia. Jeśli zdjęcie jest większe od narysowanego kwadratu, to będziesz mógł przesunąć je w obrębie zaznaczenia, by wybrać jego najciekawszy Twoim zdaniem fragment.

234

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

Krok 8. Wklejone zdjęcie można przeskalować za pomocą polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) — aby je wydać, naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T). Wystarczy, że klikniesz dowolny z uchwytów znajdujących się w narożnikach ramki (jeśli nie są one widoczne, naciśnij Ctrl+0 [zero] lub Command+0), naciśniesz klawisz Shift lub na pasku opcji programu włączysz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje), a potem przeciągniesz wspomniany uchwyt do wewnątrz lub na zewnątrz ramki. Po nadaniu odpowiedniej wielkości wklejonej fotografii naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić wykonane przekształcenie. Gotowe! (No, prawie — trzeba jeszcze anulować wcześniejsze zaznaczenie, lecz powinieneś zrobić to dopiero wówczas, gdy będziesz zadowolony z uzyskanego efektu. Gdy bowiem anulujesz zaznaczenie, program Elements scali wklejone zdjęcie z warstwą tła, to zaś oznacza, że jego dalsze przekształcenia nie będą już takie proste). Tyle o prostokątach i kwadratach, pora na kilka słów o zaznaczeniach owalnych i okrągłych.

©ISTOCKPHOTO/EVELIN ELMEST

Krok 9. Wczytaj zdjęcie z okrągłym kształtem, który chciałbyś zaznaczyć (na pokazanym tutaj przykładzie będzie to przekrojona limonka), a następnie naciśnij klawisz M, aby włączyć narzędzie Elliptical Marquee (Zaznaczanie eliptyczne). Każde kolejne naciśnięcie tego klawisza powoduje przełączenie narzędzia Elliptical Marquee (Zaznaczanie eliptyczne) na Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) i na odwrót. Kliknij i przeciągnij kursorem myszy, rysując zaznaczenie obejmujące okrągły kształt na zdjęciu. Jeśli podczas rysowania przytrzymasz klawisz Shift, to utworzone zaznaczenie będzie idealnie okrągłe. Jeśli odrobinę „spudłowałeś” z położeniem zaznaczenia, to możesz je przesunąć: w tym celu należy umieścić kursor myszy we wnętrzu zaznaczenia, a następnie kliknąć i przeciągnąć je we właściwe miejsce. Zaznaczenie można też przesunąć w trakcie rysowania. W tym celu należy nacisnąć i przytrzymać spację, a potem przeciągnąć je w wybranym kierunku. Jeżeli w pewnym momencie chciałbyś zrezygnować z tworzonego zaznaczenia i narysować nowe, po prostu anuluj je i zacznij jeszcze raz. Podpowiedź: Jeśli chcesz ułatwić sobie zaznaczenie jakiegoś okrągłego obiektu, rozpocznij rysowanie na lewo od kształtu, który chcesz zaznaczyć, i około pół centymetra powyżej niego. Ciąg dalszy na następnej stronie

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

235

Krok 10. Możemy teraz skorygować jasność przekrojonego owocu, aby lepiej wyeksponować jego detale. Aby to zrobić, z menu Enhance/ Adjust Lightning (Ulepsz/Dopasuj oświetlenie) wybierz polecenie Shadows/Highlights (Cienie/ Podświetlenia), a gdy na ekranie pojawi się jego okno dialogowe, przesuń suwak Lighten Shadows (Rozjaśnij cienie) do końca w lewo, do 0%, a potem suwak Darken Highlights (Przyciemnij podświetlenia) w prawo do wartości około 10%. Na koniec zmień wartość parametru Midtone Contrast (Kontrast półcieni) na -40%. Po wprowadzeniu wszystkich wymienionych poprawek detale limonki powinny być znacznie czytelniejsze. Kliknij przycisk OK i anuluj utworzone zaznaczenie.

Krok 11. Nie jest to może tyle krok ćwiczenia, co pewnego rodzaju podsumowanie. Jeśli chcesz rysować zaznaczenia w kształcie prostokątów lub elips, to po prostu włącz odpowiednie narzędzie, a następnie kliknij i przeciągnij kursor w dowolnym kierunku. Jeżeli chcesz narysować kwadrat lub okrąg (a nie elipsę), to zanim rozpoczniesz rysowanie, przytrzymaj klawisz Shift. Pewnie teraz żałujesz, że nie uważałeś na lekcjach geometrii… Nie? Masz rację, ja też nie żałuję!

236

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

Niezależnie od tego, ile czasu poświęcisz na utworzenie zaznaczenia (15 – 20 minut lub jeszcze więcej), jego przypadkowe anulowanie jest nieodwracalne. W charakterze ostatniej deski ratunku można co prawda posłużyć się poleceniem Reselect (Zaznacz ponownie) z menu Select (Zaznacz), ale sprawdza się ono tylko w przypadku, gdy po anulowaniu poprzedniego zaznaczenia nie utworzyłeś żadnego innego. Najlepiej więc nie liczyć na tę możliwość. Przenigdy. Oto znacznie bezpieczniejszy sposób na trwałe zapisywanie dowolnie skomplikowanych zaznaczeń, dzięki czemu będzie można korzystać z nich wielokrotnie i zawsze wtedy, gdy okażą się potrzebne.

Zapisywanie zaznaczeń

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Wczytaj zdjęcie przeznaczone do retuszu i narysuj zaznaczenie obejmujące wybrany obiekt, posługując się przy tym dowolnie dobranymi narzędziami. Na pokazanym obok przykładzie najpierw zaznaczyłem niebo przy użyciu narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (A), a następnie z menu Select (Zaznacz) wybrałem polecenie Invert (Odwrotność), aby otrzymać zaznaczenie obejmujące góry i staw. Potem nacisnąłem klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknąłem odbicie nieba, aby wykluczyć je z zaznaczenia. Aby zapisać aktywne zaznaczenie (by można było posłużyć się nim w przyszłości), z menu Select (Zaznacz) wybierz polecenie Save Selection (Zapisz zaznaczenie). Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe Save Selection (Zapisz zaznaczenie). Wpisz nazwę zapisywanego zaznaczenia w polu Name (Nazwa) i kliknij przycisk OK.

Krok 2. Zapisane zaznaczenie można przywrócić (czy też „wczytać”, jak sugeruje nazwa służącego do tego polecenia w programie Elements) przy użyciu polecenia Select/Load Selection (Zaznacz/Wczytaj zaznaczenie). Jeśli podczas pracy z projektem zapisałeś więcej zaznaczeń, to z listy Selection (Zaznaczenie) wybierz nazwę tego, którego akurat potrzebujesz, i kliknij przycisk OK. Wczytane zaznaczenie pojawi się w oknie dokumentu.

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

237

Rozmywanie ostrych krawędzi zaznaczeń

Zaznaczenie wybranych fragmentów obrazu przed korekcją sprawia, że zmiany zostają ograniczone wyłącznie do zaznaczonego obszaru. W wielu przypadkach efekt ten jest niezmiernie pożądany, niekiedy jednak zdarza się, że po anulowaniu zaznaczenia granica pomiędzy skorygowanym a niezmienionym obszarem jest wyraźna jak odcięta żyletką, wskutek czego retusz jest widoczny na pierwszy rzut oka. Tego mankamentu można jednak bardzo łatwo uniknąć, rozmywając krawędzie zaznaczenia przed przeprowadzeniem korekcji (i tym samym ukryć swoje niecne postępki…). Oto najprostsza metoda.

Przypuśćmy, że chcesz przyciemnić zewnętrzną część przykładowego portretu kobiety w taki sposób, aby wnętrze fotografii sprawiało wrażenie, jakby zostało doświetlone łagodnym, rozproszonym światłem. Naciśnij klawisz M tyle razy, ile to będzie konieczne, aby włączyć narzędzie Elliptical Marquee (Zaznaczanie eliptyczne), a następnie wokół kobiety uwiecznionej na zdjęciu narysuj owalne zaznaczenie. Powinno być ono na tyle duże, aby obejmowało modelkę oraz niewielki fragment tła wokół niej. Ponieważ Twoim celem jest przyciemnienie obszaru otaczającego środkową część kadru, to powinieneś odwrócić zaznaczenie poleceniem Select/Inverse (Zaznacz/ Odwrotność). Dzięki temu zaznaczone zostanie wszystko oprócz wnętrza fotografii — i o to właśnie chodzi (sztuczka z odwracaniem zaznaczenia jest bardzo przydatna i z pewnością będziesz jej używał jeszcze wielokrotnie).

Krok 2. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i utwórz warstwę korekcyjną Levels (Poziomy). W panelu Adjustments (Dopasowania) w sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) przeciągnij suwak cieni w prawą stronę do wartości około 66. Przyjrzyj się teraz fotografii i zauważ, że owalne kontury rozjaśnionego fragmentu są bardzo czytelne i wyglądają po prostu jak jaśniejsza, odcinająca się od tła elipsa. To właśnie dlatego należy rozmyć krawędzie zaznaczenia przed przeprowadzeniem korekcji.

238

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Naciśnij trzykrotnie Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby zdjęcie wróciło do stanu, który otrzymałeś po zakończeniu pierwszego kroku ćwiczenia (powinieneś dysponować gotowym, odwróconym zaznaczeniem; jeśli tak nie jest, to narysuj je jeszcze raz i odwróć). Gdy zaznaczenie będzie już na swoim miejscu, wydaj polecenie Select/Feather (Zaznacz/Wtapianie), zmień wartość parametru Feather Radius (Promień wtapiania) na 100 pikseli (im większy jest ten promień, tym łagodniejsza będzie granica pomiędzy rozdzielonymi zaznaczeniem obszarami) i kliknij przycisk OK. Gotowe — krawędzie zaznaczenia zostały rozmyte. Przekonaj się teraz, jakie to przyniesie korzyści.

Krok 4. Z menu Select (Zaznacz) ponownie wybierz polecenie Inverse (Odwrotność) i utwórz kolejną warstwę korekcyjną Levels (Poziomy). Tym razem jednak umieść suwak cieni w sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) w okolicy wartości 43. Anuluj zaznaczenie i przekonaj się, że jasność skorygowanego fragmentu płynnie zmienia się w pobliżu jego krawędzi — wygląda on teraz raczej jak snop światła padający na środek zdjęcia. Tego typu sztuczki oddają nieocenione usługi podczas retuszu portretów. Jeśli chcesz zmienić odcień skóry osoby na zdjęciu (gdyż jest on na przykład zbyt czerwony), to przed przeprowadzeniem korekcji koniecznie rozmyj krawędzie zaznaczenia. W przeciwnym razie efekt retuszu będzie widoczny jak na dłoni (a czasami „jak na twarzy”…, a skoro już o twarzach mowa — w przypadku tego typu poprawek zazwyczaj wystarczy zastosować rozmycie o promieniu rzędu 2 lub 3 pikseli). Rozmycie zaznaczenia sprawi, że efekt łagodnie wtopi się w kompozycję i skutecznie zatuszuje Twoją ingerencję w wygląd fotografii.

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

239

Zaznaczanie fragmentów o określonym kolorze

Jak myślisz, czy da się zaznaczyć błękitne niebo przy użyciu narzędzia Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne)? Oczywiście, że się nie da. Można wprawdzie posłużyć się kombinacją narzędzi Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) i Lasso, lecz nawet wówczas przygotowanie takiego zaznaczenia może być bardzo pracochłonne (w zależności od zdjęcia). W takich przypadkach w sukurs przychodzi narzędzie Magic Wand (Różdżka). Umożliwia ono zaznaczanie fragmentów o jednolitym lub zbliżonym kolorze, wybranym na podstawie wskazanego miejsca na zdjęciu. Nie trzeba się więc pocić przy mozolnym rysowaniu — wystarczy jedno kliknięcie narzędziem Magic Wand (Różdżka), aby utworzyć zaznaczenie obejmujące wszystkie miejsca obrazu o podobnym odcieniu, które sąsiadują ze wskazanym. Narzędzie Magic Wand (Różdżka) jest znakomite samo w sobie, lecz można je skonfigurować tak, aby działało jeszcze skuteczniej.

Wczytaj zdjęcie, na którym chciałbyś zaznaczyć obiekt o w miarę jednolitym kolorze (w tym przypadku będzie to pomarańczowy fragment sukienki). Rozpocznij od kliknięcia przycisku narzędzia Magic Wand (Różdżka), znajdującego się na pasku narzędzi programu, lub naciśnięcia klawisza W. Następnie kliknij w jednobarwnym fragmencie zdjęcia, które zamierzasz zaznaczyć. Przekonasz się wówczas, że zaznaczona zostanie tylko pewna jego część — na przykład tutaj będzie to część pomarańczowego rąbka sukienki (dzieje się tak dlatego, że choć tkanina jest teoretycznie jednolicie pomarańczowa, to oświetlenie sprawia, że można na niej wyróżnić fragmenty zarówno ciemniejsze, jak i jaśniejsze. To dlatego właśnie wybrałem ten przykład do omówienia w książce: niekiedy rzeczywiście się zdarza, że wystarczy jedno kliknięcie, aby zaznaczyć cały potrzebny fragment, lecz częściej będziesz miał do czynienia z sytuacją taką, jak opisana w tym przypadku).

Krok 2. Niestety, pierwsze kliknięcie nie spowodowało zaznaczenia całego potrzebnego fragmentu sukienki, należy zatem brakujące części ręcznie dodać do istniejącego zaznaczenia. Aby to zrobić, przytrzymaj klawisz Shift, a następnie kliknij w dowolnym spośród niezaznaczonych miejsc. Kontynuuj klikanie (nie zwalniając klawisza Shift), aż zostaną zaznaczone wszystkie potrzebne fragmenty sukienki. Mnie udała się ta sztuka po około siedmiu kliknięciach narzędziem Magic Wand (Różdżka).

240

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Teraz możesz zmienić kolor sukienki przy użyciu warstwy korekcyjnej Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i utwórz warstwę Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie), a następnie w panelu Adjustments (Dopasowania) przeciągnij suwak Hue (Barwa), aby nadać sukience dowolny kolor.

WSKAZÓWKA: Zwiększanie tolerancji Jeśli po pierwszym kliknięciu narzędziem Magic Wand (Różdżka) nie uda Ci się zaznaczyć całego potrzebnego fragmentu zdjęcia, naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie, następnie na pasku opcji programu zwiększ wartość parametru Tolerance (Tolerancja) i spróbuj jeszcze raz. Im wyższa jest wartość tego parametru, tym szerszy zakres barw zostanie zaznaczony przy pojedynczym kliknięciu narzędziem Magic Wand (Różdżka). Podsumowując, jeśli zaznaczenie ma niewystarczający zasięg, zwiększ wartość parametru Tolerance (Tolerancja); jeśli natomiast jest zbyt obszerne — zmniejsz ją.

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

241

Rysowanie zaznaczeń przy użyciu pędzla

Obsługa narzędzi malarskich jest dla wielu ludzi wygodniejsza i bardziej naturalna niż obsługa narzędzi do tworzenia zaznaczeń. Jeśli jesteś jednym z nich, to masz szczęście, gdyż nic nie stoi na przeszkodzie, abyś tworzył zaznaczenia poprzez zamalowanie wybranych fragmentów zdjęcia. Choć może to brzmieć nieco dziwnie, to warto wypróbować tę technikę. Niektórzy bardzo ją sobie chwalą, a być może Ty też ją polubisz (to trochę tak jak z sushi…). Ogromną zaletą opisywanej metody jest możliwość tworzenia zaznaczeń o łagodnych krawędziach przy użyciu „miękkich” końcówek pędzla. Oto krótki poradnik:

Krok 1. Na pasku narzędzi programu kliknij przycisk narzędzia Selection Brush (Pędzel zaznaczania) lub naciśnij klawisz A tyle razy, ile będzie konieczne, aby je włączyć. Zanim rozpoczniesz zaznaczanie, wybierz z przybornika końcówkę o odpowiedniej średnicy. Aby otworzyć przybornik, kliknij miniaturę bieżącej końcówki na pasku opcji programu. Jeśli chcesz, możesz wybrać końcówkę o miękkich krawędziach — brzegi namalowanego nią zaznaczenia będą wówczas przypominały efekt działania polecenia Feather (Wtapianie). Taką końcówkę możesz przygotować samodzielnie poprzez zmianę wartości parametru Hardness (Twardość) na pasku opcji narzędzia Brush (Pędzel). Wartość 0% oznacza końcówkę o bardzo miękkich krawędziach, 100% zaś oznacza końcówkę bardzo twardą.

Teraz możesz „zamalować” obszar przeznaczony do zaznaczenia. Po zwolnieniu przycisku myszy zaznaczenie stanie się aktywne. Uwaga: Podczas dodawania kolejnych obszarów do bieżącego zaznaczenia przy użyciu pędzla Selection Brush (Pędzel zaznaczania) nie musisz naciskać klawisza Shift — wystarczy, że po prostu zamalujesz potrzebne miejsca. Z kolei w celu usunięcia wybranych fragmentów z istniejącego zaznaczenia należy je zamalować, przytrzymując jednocześnie klawisz Alt (Mac OS: Option).

242

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

Jeśli próbowałeś narysować dowolne zaznaczenie narzędziem Lasso, to niewątpliwie wiesz, że jest ono całkiem wygodne w obsłudze, ale narysowanie za jego pomocą krawędzi zaznaczenia pokrywającej się z krawędzią obiektu może być bardzo uciążliwe. W sukurs w takich przypadkach przychodzi narzędzie o nazwie (uwaga, uwaga…) Magnetic Lasso (Lasso magnetyczne)! Jeśli krawędzie zaznaczanego obiektu są w miarę kontrastowe, to zostaną one automatycznie wykryte podczas ich obrysowywania, a kontur rysowanego zaznaczenia będzie do nich automatycznie „przyciągany” (stąd nazwa narzędzia). Dzięki tej ciekawej sztuczce można niekiedy zaoszczędzić sobie sporo nerwów…

Jak można ułatwić sobie tworzenie nieregularnych zaznaczeń?

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Na pasku narzędzi programu kliknij i przytrzymaj przycisk narzędzia Lasso, tak aby wyświetlić menu, w którym możesz wybrać m.in. narzędzie Magnetic Lasso (Lasso magnetyczne), albo naciśnij klawisz L tyle razy, ile to będzie konieczne, aby to narzędzie włączyć. Następnie wczytaj zdjęcie, w którym chciałbyś utworzyć jakieś zaznaczenie. Gdy to zrobisz, kliknij w dowolnym miejscu krawędzi obiektu, który zamierzasz zaznaczyć. Zwolnij przycisk myszy i powoli przesuń kursor narzędzia Magnetic Lasso (Lasso magnetyczne) wzdłuż krawędzi tego obiektu, a zaznaczenie będzie „rysować się” samo. Postaraj się cały czas prowadzić kursor wzdłuż konturów edytowanego elementu, tak aby zaznaczenie było jak najdokładniejsze.

Krok 2. W miarę przesuwania kursora myszy na krawędzi zaznaczenia pojawiać się będą niewielkie punkty kontrolne. Jeśli podczas rysowania zorientujesz się, że ostatni wstawiony punkt jest niepoprawny i zbyt daleko odbiega od rzeczywistej krawędzi obiektu, to naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby go usunąć, i spróbuj ponownie. Jeśli pomimo kilkakrotnych prób nie uda Ci się poprowadzić krawędzi zaznaczenia we właściwy sposób, to przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i dorysuj kłopotliwy fragment odręcznie. Przytrzymanie tego klawisza powoduje bowiem tymczasowe włączenie zwykłego Lassa. Gdy zwolnisz klawisz Alt lub Option, narzędzie Magnetic Lasso (Lasso magnetyczne) zostanie ponownie włączone, a Ty będziesz mógł kontynuować zaznaczanie w opisany wcześniej sposób. Uwaga: Podczas rysowania zaznaczenia przy użyciu narzędzia Magnetic Lasso (Lasso magnetyczne) możesz również samodzielnie dodawać punkty kontrolne — należy w tym celu kliknąć lewym przyciskiem myszy.

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

243

Rysowanie zaznaczeń przy użyciu narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie)

To kolejna ze sztuczek wymyślonych przez programistów firmy Adobe, która skłania do zastanowienia się, jakaż wyrafinowana matematyka musi kryć się „pod maską” programu Elements. Narzędzie, które za chwilę omówię, jest okrutnie skuteczne, bardziej nawet niż laleczka voodoo, a służy ono do automatycznego zaznaczania obiektu (lub wielu obiektów) na zdjęciu. Dobrze, że nie widzisz teraz mojego tajemniczego uśmiechu… Przeczytałeś słowa „laleczka voodoo” bez zmrużenia oka, a to oznacza, że jesteś teraz jednym z nas.

Krok 1.

©FOTOLIA/DMITRY ERSLER

Wczytaj zdjęcie przedstawiające obiekt, który chcesz zaznaczyć (na tym przykładzie zamierzam zaznaczyć słomkowy kapelusz). Na pasku narzędzi programu kliknij przycisk narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) lub po prostu naciśnij klawisz A.

Krok 2. Narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) wyposażone jest w opcję o nazwie Auto-Enhance (Autoulepszanie), lecz jest ona domyślnie wyłączona. No cóż, moim zdaniem każde ustawienie, które może ułatwić uzyskanie dokładniejszego, wierniejszego zaznaczenia (a nazwa wspomnianej opcji z pewnością to sugeruje…), powinno zostać włączone. Czy kiedykolwiek zdarzyło Ci się narysować jakieś zaznaczenie, a potem stwierdzić: „Nie, no aż tak dobrego zaznaczenia to ja nie potrzebuję. Wystarczyłoby gorsze”? Zapewne nie. W takim razie nie krępuj się, zaznacz opcję Auto-Enhance (Autoulepszanie) i… niech tak zostanie.

244

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

Krok 3. Po włączeniu narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) przeciągnij kursorem myszy wewnątrz obiektu, który chcesz zaznaczyć. Nie musisz tego robić dokładnie i to jest właśnie największa zaleta narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), która daje niesamowitą frajdę podczas zaznaczania. Jeśli chcesz, możesz rysować dowolne esy-floresy i zawijasy. Ono uwielbia esy-floresy. A zawijasy wręcz ubóstwia.

Krok 4. Gdy zwolnisz przycisk myszy, narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) automatycznie utworzy odpowiednie zaznaczenie na podstawie fragmentów, które nim wcześniej zamalowałeś. Jeśli zaznaczenie to będzie obejmowało fragmenty, których nie chcesz zaznaczać, np. fragment hamaka (jak na pokazanym obok przykładzie), to po prostu naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i zamaluj niepożądany detal. Spowoduje to usunięcie go z zaznaczenia.

Krok 5. Teraz, skoro zaznaczenie zostało już utworzone, to może warto je jakoś wykorzystać, prawda? A może by tak zostawić zaznaczony kapelusz w kolorze, zaś resztę przedstawić w czerni i bieli? Rozpocznij od wydania polecenia Select/Inverse (Zaznacz/Odwrotność). Polecenie to powoduje utworzenie zaznaczenia będącego odwrotnością istniejącego, a zatem w efekcie zaznaczony zostanie cały obszar roboczy fotografii oprócz kapelusza. Teraz wydaj polecenie Enhance/Adjust Color/Remove Color (Retusz/Korekcja koloru/ Usuń kolor). Gotowe. Na koniec możesz anulować zbędne już zaznaczenie przy użyciu skrótu Ctrl+D (Mac OS: Command+D.

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

245

Wydzielanie obiektów lub osób z tła

Jednym z najczęściej wykonywanych zadań, które wymagają zastosowania zaznaczeń, jest usunięcie czegoś (lub kogoś) z dotychczasowego tła zdjęcia. Na szczęście dzięki bardzo wygodnemu narzędziu o nazwie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) to uciążliwe dotychczas zadanie stało się znacznie prostsze. Pewnie już się domyślasz, że skoro w nazwie pojawiło się słówko „szybkie”, to narzędzie niewątpliwie umożliwia błyskawiczne uporanie się z różnymi zaznaczeniami… Marketing ma bowiem wielką moc sprawczą.

Krok 1. Kliknij przycisk Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), który znajduje się na pasku narzędzi programu (a gdzieżby indziej?) i dzieli miejsce z narzędziem Selection Brush (Pędzel zaznaczania). Jeśli wolisz używać skrótów klawiaturowych, naciśnij klawisz A.

Obsługa omawianego narzędzia jest bardzo prosta. Po prostu włącz je i przeciągnij kursorem myszy w obrębie obiektu, który chcesz zaznaczyć (ponieważ moim celem było zaznaczenie wszystkich członków rodziny, przeciągnąłem kursorem myszy w poprzek całej trójki). Przy pierwszej próbie udało mi się zaznaczyć niemal całą grupę, zwróć jednak uwagę na niepozorne słówko „niemal”. Kłopot polega na tym, że w niektórych przypadkach narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) spisuje się wręcz idealnie, innym razem zaś… powiedzmy, że trochę mu do ideału brakuje. No dobrze, przyznam uczciwie, że zazwyczaj nie mam do niego żadnych zastrzeżeń, lecz jeśli po wykonaniu pojedynczego pociągnięcia obiekt nie zostanie zaznaczony w całości, to po prostu przytrzymaj klawisz Shift i przeciągnij kursorem myszy (albo kliknij) w tych miejscach, które nie zostały uwzględnione za pierwszym razem. Jeśli w obrębie zaznaczenia znajdzie się niepożądany fragment tła, to zamaluj go, przytrzymując klawisz Alt (Mac OS: Option).

246

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

©FOTOLIA/SONYA ETCHISON

Krok 2.

Krok 3. Wystarczyło kilka pociągnięć kursorem myszy, by utworzyć zaznaczenie obejmujące całą rodzinę. Po jego utworzeniu musiałem wprowadzić zaledwie kilka kosmetycznych poprawek, polegających na usunięciu drobnych fragmentów tła między ojcem a jednym z chłopców, które „przedostały się” poza granice zaznaczenia. Aby ułatwić sobie pracę, powiększyłem kłopotliwe fragmenty zdjęcia przy użyciu narzędzia Zoom (Powiększanie) (Z).

©FOTOLIA/CHRIS HILL

Krok 4. W porządku. Zaznaczenie jest gotowe i możemy się nim przez chwilę pobawić. Wczytaj inne zdjęcie (przykładowa fotka przedstawia boisko baseballowe), a następnie powróć do rodzinnej fotografii. (Na wszelki wypadek zajrzyj jeszcze do menu Window/Images (Okno/Obrazy) i upewnij się, że okna wszystkich dokumentów są „ruchome”, czyli że można je swobodnie przemieszczać). Naciśnij klawisz V, aby włączyć narzędzie Move (Przesunięcie), i przeciągnij zaznaczenie wraz z zawartością prosto do okna wczytanej przed chwilą fotografii. Jeśli wklejone postaci okażą się zbyt duże, to naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne), przytrzymaj klawisz Shift lub na pasku opcji programu zaznacz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje) i przeciągnij dowolny uchwyt w narożniku ramki przekształcenia do wnętrza ramki, aby ją zmniejszyć. Na koniec naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić wykonane przekształcenie. Uwaga: Jeśli uchwyty ramki przekształcenia są niewidoczne, naciśnij Ctrl+0 (zero; Command+0 w Mac OS), aby dopasować powiększenie projektu do rozmiarów okna.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

247

Krok 5. Wprawne oko fotografa z pewnością dostrzeże kilka mankamentów tego prostego fotomontażu. Głębia ostrości otrzymanej kompozycji nie wygląda przekonująco — sylwetki ludzi na pierwszym planie powinny być ostre i wyraźne, lecz tło należałoby zdecydowanie rozmyć. Ponadto kolorystyka i oświetlenie postaci wydają się zbyt ciepłe w porównaniu z otoczeniem, trzeba będzie zatem na zdjęciu z boiskiem odrobinę zmniejszyć domieszkę koloru niebieskiego, tak aby tonacja całej sceny wyglądała harmonijnie. Na początek zajmijmy się jednak głębią ostrości. Kliknij warstwę Background (Tło), w której znajduje się zdjęcie z boiskiem, a następnie z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie). Zmień wartość promienia rozmycia na około 3 piksele i kliknij przycisk OK. Rodzina powinna wówczas wyglądać tak, jak gdyby rzeczywiście znajdowała się na boisku, a przy okazji sylwetki całej trójki zostaną ładnie wyodrębnione z tła.

Krok 6. Upewnij się, że warstwa Background (Tło), zawierająca zdjęcie boiska, jest nadal zaznaczona w panelu Layers (Warstwy), a następnie z menu Filter/Adjustments (Filtr/Dopasowania) wybierz polecenie Photo Filter (Filtr fotograficzny). Po wyświetleniu się okna dialogowego Photo Filter (Filtr fotograficzny) wybierz opcję Warming Filter (85) (Filtr ocieplający [85]). Jeśli uzyskany efekt nie będzie wystarczająco intensywny, zwiększ wartość parametru Density (Gęstość). Jeżeli okaże się, że jest zbyt silny — zmniejsz ją (w tym przypadku zdecydowałem się na 16%). Dzięki temu zabiegowi zdjęcie boiska lepiej pasuje do cieplejszej kolorystyki rodzinnego portretu. Kliknij przycisk OK — i gotowe.

248

Rozdział 6.

Select Start. Techniki zaznaczania

Przed montażem (1)

Przed montażem (2)

Po montażu

Select Start. Techniki zaznaczania

Rozdział 6.

249

Fotografik:Matt MattKloskowski Kloskowski Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/500 s Fotografik:

Ogniskowa:200 85 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/2,8

Dobry tatuaż to prawie jak retusz — pomyślałem sobie, przeszukując zasoby sklepu iTunes w poszukiwaniu dobrego tytułu do tego rozdziału. Ku swojemu niepomiernemu zaskoczeniu znalazłem też utwór zatytułowany „Retouch Me”, ale uznałem, że to zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Z drugiej strony robienie kogoś zbyt pięknym, aby mógł być prawdziwy, to kwintesencja sztuki retuszowania, a co za tym idzie — także tego rozdziału, który jest jej poświęcony. W każdym razie na tyle pięknym, na ile to możliwe, zważywszy, że mamy przed sobą dwuwymiarowy obraz trójwymiarowego człowieka. Słowo daję, że w oglądaniu kogoś w pełnym trójwymiarze, oko w oko, jest coś niezwykłego: nasz wzrok ignoruje wszelkie niedostatki urody, zmarszczki i pryszcze, aby w jednej

Tatuuj mnie Retuszowanie portretów chwili skupić się na… nosie, a ściślej rzecz biorąc — na jego rozmiarze. Ta smutna prawda została udowodniona przez interdyscyplinarną grupę naukowców (jak się później okazało, tylko się za nich podawali), składającą się między innymi z lekarzy (jak się później okazało… bez dyplomu). Tak czy owak dowiedli oni empirycznie, że bez względu na gładkość skóry, uwodzicielskość oczu i zębiastość zębów, jeśli ktoś ma wielki kinol, to równie dobrze mógłby być Jabbą the Huttem. Dla kogoś takiego istnieją ponoć zaledwie dwa sposoby na znalezienie partner(a/ki) na randkę. Pierwszy polega na opłaceniu grupy najemników, którzy porwą księżniczkę (albo księcia) ze snów, gdy ofiary będą się tego najmniej spodziewały, i doprowadzą ich siłą na miejsce spotkania. Drugi sposób to wykorzystanie technik retuszowania opisanych w tym rozdziale w celu takiego upiększenia zdjęcia na Facebooku, aby spragniony związku delikwent z jednej strony nie wyglądał całkiem jak Jabba, a z drugiej chociaż trochę przypominał George’a Clooneya (czyli innymi słowy, aby stał się podobny do mnie, gdyż niejednokrotnie słyszałem, że gdyby nie pewien detal, wyglądałbym jak brat bliźniak Clooneya. Tym detalem jest nos…)

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

251

Błyskawiczna korekcja koloru skóry

Jeśli chodzi o retusz portretów, jedną z najważniejszych kwestii jest uzyskanie właściwego odcienia skóry. Wynika to ze sposobu postrzegania karnacji przez zmysł wzroku człowieka. Oglądający zdjęcia mogą nie zwrócić uwagi na drobne zmiany w kolorze trawy czy nieba, lecz jeśli skóra sfotografowanej osoby ma niewłaściwą barwę, to będzie rzucać się w oczy niczym jedna zgniła truskawka w koszyku pełnym zdrowych owoców (choć kolory będą oczywiście trochę inne…). Warto zatem zapoznać się z prostą sztuczką, która pozwoli Ci błyskawicznie dokonać odpowiednich poprawek.

Wczytaj zdjęcie portretowe, które wymaga skorygowania niepożądanego odcienia skóry. Ze względu na rodzaj oświetlenia i porę dnia, o której powstało zdjęcie, skóra dziewczynek na przykładowej fotografii ma wyraźnie niebieskawy odcień. Aby się go pozbyć, musimy zwiększyć domieszkę koloru żółtego, gdyż żółty stanowi przeciwieństwo niebieskiego (na kole barw znajdują się one naprzeciw siebie). W rezultacie zdjęcie powinno nabrać cieplejszej, bardziej atrakcyjnej tonacji.

Krok 2. Wydaj polecenie Enhance/Adjust Color/Adjust Color for Skin Tone (Ulepsz/Dopasuj kolor/Dopasuj kolor karnacji).

252

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Gdy pojawi się okno dialogowe Adjust Color for Skin Tone (Dopasuj kolor karnacji), przesuń kursor nad dowolny fragment skóry i kliknij. Odcień cery powinien zostać skorygowany automatycznie. Jeśli nie spodoba Ci się efekt tego retuszu, możesz klikać w innych miejscach zdjęcia, aż uda Ci się nadać skórze odpowiedni wygląd.

Krok 4. Kolor skóry możesz skorygować również ręcznie za pomocą suwaków Tan (Opalenizna) i Blush (Rumieniec). Możesz też zmienić temperaturę oświetlenia za pomocą suwaka Temperature (Temperatura). Przesunięcie go w lewą stronę powoduje ochłodzenie, zaś przesunięcie w prawo — ocieplenie koloru skóry. Uwaga: Przeprowadzona w ten sposób korekcja koloru skóry zazwyczaj ma wpływ na kolorystykę całego zdjęcia. Jeśli okaże się, że zmiany powstałe w innych miejscach fotografii są nie do zaakceptowania, to przed skorygowaniem fotografii obrysuj fragmenty przeznaczone do modyfikacji przy użyciu dowolnych narzędzi zaznaczania (na przykład Lassa), rozmyj krawędzie zaznaczenia (wystarczy rozmycie rzędu 2 pikseli) przy użyciu polecenia Select/Feather (Zaznacz/Wtapianie) i dopiero potem przeprowadź korekcję przy użyciu polecenia Adjust Color for Skin Tone (Dopasuj kolor karnacji).

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

253

Potęga masek

Maski warstw były jedną z funkcji, której od zawsze brakowało programowi Elements, a którą posiadała pełna wersja Photoshopa. Dla wielu ludzi była to jedna z najważniejszych cech, stanowiących poważny argument na korzyść tego drugiego programu. Tym bardziej cieszę się więc, że mogę przynieść dobre wieści: nowy Elements jest wyposażony w maski. Takie same jak w Photoshopie. Maski stanowią ogromne ułatwienie w trakcie pracy nad zdjęciami, zarówno przy retuszowaniu, jak i przy korygowaniu kolorów, wyostrzaniu i wielu innych czynnościach. Poniższe ćwiczenie stanowi wstęp do pracy z maskami, lecz będziemy do nich jeszcze niejednokrotnie wracać w tym rozdziale oraz w dalszej części książki.

©ISTOCKPHOTO/COSTINT

Aby w pełni wykorzystać zalety masek, potrzebne są przynajmniej dwie warstwy. Otwórz zatem dwa zdjęcia, które chciałbyś w jakiś sposób połączyć. Na potrzeby poniższego przykładu postanowiłem umieścić zdjęcie snowboardzisty na ekranie laptopa i zamaskować je tak, aby sylwetka wyczynowca sprawiała wrażenie, jak gdyby częściowo wystawała poza ekran.

©ISTOCKPHOTO/YULIA POPKOVA

Krok 1.

254

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 3. Kliknij w oknie ze zdjęciem snowboardzisty i naciśnij Ctrl+A (Mac OS: Command+A), tak aby zaznaczyć całą fotografię. Następnie skopiuj zawartość zaznaczenia do schowka za pomocą skrótu Ctrl+C (Mac OS: Command+C). Uaktywnij okno ze zdjęciem laptopa i naciśnij Ctrl+V (Mac OS: Command+V), aby umieścić zdjęcie snowboardzisty na osobnej warstwie, powyżej zdjęcia laptopa. Naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Na pasku opcji programu zaznacz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje), kliknij uchwyt w narożniku ramki i przeciągnij do jej wnętrza, aby zmniejszyć fotografię wyczynowca. Następnie ustaw zdjęcie w taki sposób, aby jego lewy dolny róg pokrywał się z lewym dolnym rogiem ekranu laptopa. Gdy uda Ci się ta sztuka (projekt powinien wyglądać jak na przykładowym rysunku), naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić wprowadzone zmiany, a następnie zamknij zdjęcie snowboardzisty, pozostawiając tylko projekt z dwiema warstwami.

Krok 3. Maski warstw można edytować na dwa główne sposoby: albo za pomocą zaznaczeń, albo za pomocą narzędzi malarskich. Przyjrzyjmy się najpierw zaznaczeniom. Ukryj górną warstwę (tę ze snowboardzistą) przez kliknięcie ikony oka znajdującej się po lewej stronie jej miniatury w panelu Layers (Warstwy), tak aby na ekranie pozostał widoczny tylko laptop. Kliknij warstwę Background (Tło), włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i utwórz zaznaczenie obejmujące biały ekran laptopa.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

255

Krok 4. Kliknij w pustym miejscu, w którym znajdowała się ikona oka, aby ponownie wyświetlić warstwę ze snowboardzistą, a następnie kliknij samą warstwę, aby wybrać ją do edycji. Utworzenie zaznaczenia przy pracy z maskami oznacza, że chcesz zachować jego zawartość oraz ukryć wszystko to, co znajduje się poza nim. Zauważ, że napisałem „ukryć”, a nie „usunąć”. Przekonaj się sam: w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy) i zobacz, co się stanie.

Krok 5. Po wykonaniu tej operacji na ekranie powinien pojawić się prostokątny fragment górnego zdjęcia (który został uprzednio zaznaczony). Podkreślę to raz jeszcze: utworzenie maski przy dowolnym, aktywnym zaznaczeniu sprawia, że Elements pozostawi widoczną zawartość tego zaznaczenia i ukryje całą resztę. W naszym przypadku zaznaczony był prostokątny fragment warstwy ze snowboardzistą, więc właśnie ten fragment pozostał widoczny. Pozostała część zdjęcia (obejmująca między innymi dłoń i fragment przedramienia) została ukryta (nie usunięta, lecz po prostu ukryta).

Krok 6. Przyjrzyj się teraz samej warstwie. Zauważ, że obok jej miniatury pojawiła się druga — czarnobiała. Jest to miniatura maski warstwy. Maska ma takie same wymiary jak warstwa. Biała część miniatury odpowiada prostokątnemu, widocznemu fragmentowi fotografii ze snowboardzistą. Czarna część miniatury odpowiada niewidocznej reszcie. Innymi słowy, białe fragmenty maski oznaczają wszystkie widoczne obszary warstwy, do której ta maska jest dołączona. Z kolei czerń ukrywa odpowiednie fragmenty warstwy, odsłaniając zarazem to, co znajduje się pod nią na stosie warstw (czyli w tym przypadku zdjęcie laptopa).

256

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 7. Największą zaletą masek warstw jest możliwość ich dowolnej modyfikacji. Choć pozornie się wydaje, że usunęliśmy spory fragment nieba ponad snowboardzistą, tak naprawdę on wciąż tam jest. Przyjrzyj się miniaturze warstwy (oznaczonej na rysunku). Przekonasz się, że nie zmieniła się ani odrobinę. Maski nie mają najmniejszego wpływu na fizyczną zawartość warstw, chociaż umożliwiają wprowadzanie dowolnych poprawek. Na potrzeby tego prostego przykładu kliknij miniaturę maski (a nie warstwy), aby ją zaznaczyć, a następnie z menu Edit (Edycja) wybierz polecenie Fill Layer (Wypełnij warstwę). Z listy Use (Użyj) wybierz opcję White (Biały) i kliknij przycisk OK, aby wypełnić całą warstwę kolorem białym. Na ekranie pojawi się wówczas całe zdjęcie snowboardzisty, jak gdyby nigdy nic się nie stało.

Krok 8. Naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować ostatnią operację i przywrócić czarnobiałą postać maski. Przyjrzyjmy się teraz drugiej metodzie kształtowania masek: edytowaniu ich przy użyciu narzędzi malarskich. Zauważ, że dłoń i część ręki snowboardzisty zostały ukryte. Możemy jednak ukształtować maskę w taki sposób, aby je odsłonić. Pamiętaj, istnienie i działanie masek warstw opiera się wyłącznie na czerni i bieli. To, w jaki sposób naniesiesz na nie czerń i biel, nie ma najmniejszego znaczenia. Poprzednio użyliśmy w tym celu zaznaczenia, lecz równie dobrze można skorzystać z narzędzi malarskich, aby w pełni wykorzystać możliwości masek oraz ich elastyczność. Kliknij miniaturę maski, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B) i wybierz z przybornika niewielką końcówkę o miękkich krawędziach. Zmień kolor narzędzia na biały (pamiętaj, biel decyduje o tym, które fragmenty warstwy będą widoczne) i zamaluj niewidoczne fragmenty sylwetki (rękę i dłoń). Przekonasz się, że bardzo łatwo jest je wydobyć z (pozornego) niebytu.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

257

Krok 9. Być może zadajesz sobie pytanie „No dobrze, ale po co tyle zachodu? Przecież można było po prostu wymazać zbędne fragmenty nieba i po kłopocie”. Jeśli tak uważasz, powinieneś czytać dalej; jeśli nie — możesz przejść do kolejnego kroku. No dobrze, zastanówmy się, co by się stało, gdybyś rzeczywiście usunął fragment nieba przy użyciu narzędzia Eraser (Gumka)… a potem kolejny, i jeszcze jeden, i jeszcze. Przypuśćmy, że w którymś momencie pracowitego retuszowania usunąłbyś przypadkiem fragment dłoni snowboardzisty, ale nie zwróciłbyś na to uwagi i dzielnie byś pracował dalej, aż do końca. No cóż, każde kliknięcie i każde pociągnięcie myszy są rejestrowane w postaci osobnego stanu historii. Stany historii są rejestrowane w kolejności działań, więc w celu skorygowania błędu w postaci nieopatrznie wymazanego fragmentu dłoni trzeba by było sukcesywnie anulować wszystkie czynności, które zostały wykonane od tego momentu. Chyba nie muszę dodawać, że byłoby to bardzo uciążliwe… Ponadto, ponieważ maski warstw są zapisywane w pliku PSD, możesz zapisać edytowany projekt w tym formacie i otworzyć go ponownie jutro (albo w innym terminie), aby kontynuować pracę. Maski warstw umożliwiają retuszowanie zdjęć bez ingerowania w ich strukturę, dzięki czemu w razie potrzeby możesz wprowadzić dowolne zmiany i poprawki w wyglądzie projektu.

Krok 10. Jak widać na rysunku ilustrującym 8. krok ćwiczenia, odrobinę przesadziłem z białym kolorem i zamalowałem niewielkie fragmenty nieba wokół dłoni snowboardzisty. Nie ma problemu: pamiętasz, co mówiłem o białym i czarnym kolorze maski? Białym malujemy po to, aby odsłonić potrzebne fragmenty warstwy, zaś czarny ma przeciwne działanie. Naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, a potem zamaluj odsłonięte fragmenty w taki sposób, aby ukryć niepotrzebne fragmenty nieba i odsłonić białe tło oraz laptopa pod sylwetką snowboardzisty.

258

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

W ciągu ostatnich lat powstało wiele różnych narzędzi i sposobów na usuwanie odblasków światła, przebarwień i innych niedoskonałości skóry, lecz technika, którą opiszę w tym ćwiczeniu, należy (przynajmniej moim zdaniem) do najłatwiejszych i najskuteczniejszych. Umożliwia ona bowiem zlikwidowanie przebarwień w taki sposób, aby skóra nie uległa przy tym nadmiernemu rozmyciu. Skorygowane w opisany poniżej sposób miejsca wyglądają naturalnie — nie tak jak efekty niektórych prostych sztuczek, powodujących nadmierne, sztuczne wygładzenie cery, które już na pierwszy rzut oka świadczy o tym, że fotografia była retuszowana w programie Elements.

Usuwanie przebarwień i odblasków światła na skórze

©ISTOCKPHOTO/WARREN GOLDSWAIN

Krok 1. Otwórz zdjęcie portretowe z widocznymi mankamentami skóry (na tym przykładzie zamierzam zniwelować wypryski i przebarwienia). Włącz narzędzie Zoom (Powiększanie) (Z) i ewentualnie powiększ fragment przeznaczony do retuszu, a następnie włącz narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) (J). Choć łatwość obsługi pędzla Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) — domyślnego narzędzia do retuszu obrazu w Elements — może być kusząca, nie daj się jej zwieść. Owszem, pędzel Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) rzeczywiście jest dość skuteczny, lecz wykonane nim poprawki często trzeba anulować i ponawiać, czego z powodzeniem da się uniknąć w przypadku narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący), więc oszczędność czasu jest tutaj jedynie pozorna. Ponadto różnica w łatwości obsługi obydwu tych narzędzi sprowadza się do jednego dodatkowego kliknięcia.

Krok 2. Najważniejszym warunkiem, od którego zależy skuteczność retuszu przy użyciu narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący), jest poprawny wybór miejsca przeznaczonego do pobrania próbki. Miejsce to musi charakteryzować się podobną teksturą do fragmentu, który zamierzasz „naprawić” (choć znalezienie takiego miejsca może wydawać się kłopotliwe, to i tak jest znacznie prostsze niż w przypadku narzędzia Clone Stamp (Stempel), które wymaga odszukania fragmentu o podobnej teksturze, kolorze i odcieniu…). Gdy odszukasz odpowiedni fragment, wskaż go kursorem myszy, przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij, aby pobrać próbkę do retuszu. Podczas pobierania próbki kursor będzie miał kształt „celownika” (jak na przykładowym rysunku). Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

259

Krok 3. Przesuń teraz kursor narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący) ponad przebarwienie lub inny detal, który chciałbyś skorygować, i kliknij. Nie maluj, po prostu kliknij. Raz. To wszystko. Przebarwienie powinno zniknąć bez śladu!

WSKAZÓWKA: Zmiana średnicy pędzla Najlepsze efekty podczas retuszu można uzyskać przy użyciu takiej końcówki pędzla, której średnica będzie nieznacznie większa niż średnica przebarwienia, jakie zamierzasz wyretuszować (średnicę końcówki pędzla można zmienić w trakcie retuszu za pomocą klawiszy nawiasów kwadratowych: otwierającego [ oraz zamykającego ], znajdujących się tuż obok klawisza P). Posługując się narzędziem Healing Brush (Pędzel korygujący), nie musisz też przejmować się położeniem próbki — może ona znajdować się w dowolnej odległości od retuszowanego fragmentu (na przykład po drugiej stronie twarzy) i może mieć niemal dowolną jasność. Wystarczy, że tekstura w wybranym miejscu będzie podobna do tekstury retuszowanego fragmentu.

Przed retuszem…

260

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Niniejsza technika retuszu jest popularna wśród portrecistów, którzy często pracują ze starszymi osobami i niejednokrotnie stają przed wyzwaniami polegającymi na usuwaniu zmarszczek, plamek, piegów lub blizn z dużej powierzchni skóry. Jej skuteczność można docenić zwłaszcza wtedy, gdy trzeba wyretuszować większą liczbę zdjęć, a nie ma czasu na bawienie się metodami opisanymi wcześniej i usuwanie każdej niedoskonałości skóry z osobna.

Retuszowanie piegów i trądziku

©ISTOCKPHOTO/FLOYD WILLIS

Krok 1. Otwórz plik z fotografią portretową, która wymaga retuszu. Powiel warstwę tła przy użyciu polecenia Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub po prostu naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J). Retusz odbędzie się na utworzonej w ten sposób kopii warstwy, której automatycznie nadana zostanie nazwa Layer 1 (Warstwa 1).

Krok 2. Wydaj polecenie Filter/Blur/Gaussian Blur (Filtr/Rozmycie/Rozmycie gaussowskie). W oknie dialogowym z ustawieniami filtra przeciągnij suwak parametru Radius (Promień) do końca w lewo, a następnie zacznij przeciągać go w prawo do momentu, aż wszelkie niedoskonałości skóry zostaną rozmyte. Oczywiście, w ten sposób cała fotografia stanie się całkowicie nieczytelna, ale nie martw się zawczasu — za chwilę to naprawimy. Kliknij przycisk OK.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

261

Krok 3. Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Dodaj maskę), który znajduje się w dolnej części panelu Layers (Warstwy). Do bieżącej warstwy dokumentu o nazwie Layer 1 (Warstwa 1), która została przed chwilą rozmyta, zostanie wówczas dołączona jednolicie czarna maska pozwalająca na całkowite ukrycie efektu rozmycia (i dokładnie o to w tej chwili chodzi).

Krok 4. Spójrz na panel Layers (Warstwy) i upewnij się, że maska warstwy jest aktywna (jej miniatura będzie obrysowana białą ramką), gdyż już za chwilę wykorzystasz ją do retuszowania. Naciśnij klawisz D, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na biały, a potem naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel). Na pasku opcji kliknij miniaturę bieżącej końcówki pędzla i wybierz z przybornika końcówkę o miękkich krawędziach.

Krok 5. Na pasku opcji programu zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do 50%, dzięki czemu będziesz mógł stopniowo odsłaniać rozmytą wersję zdjęcia. Czy już się domyślasz, do czego zmierzam?

262

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 6. Do dzieła. Spróbuj zamalować piegi, dzięki czemu staną się one znacznie mniej wyraźne. Uważaj jednak, by nie przesadzić. Jeśli okaże się, że zamiast subtelnego zatuszowania piegi po prostu znikną, to naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować ostatnie pociągnięcie pędzla; na pasku opcji programu zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do 25% i spróbuj jeszcze raz. Jeśli po pierwszym pociągnięciu piegi nadal będą zbyt wyraźne, zamaluj je ponownie, aby zaakcentować rozmyty wariant fotografii.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

263

Usuwanie ciemnych kręgów pod oczami

Przedstawię teraz sposób na usunięcie lub zatuszowanie ciemnych kręgów, które pojawiają się niekiedy pod oczami po przepracowanej, nieprzespanej nocy lub… po dobrej imprezie. Niezależnie od tego, jaka była przyczyna ich powstania, warto je usunąć, szczególnie że wcale nie jest to takie trudne.

Otwórz plik z fotografią portretową, na której widoczne są ciemne kręgi pod oczami, wymagające usunięcia lub retuszu. Użyj paska narzędzi lub naciśnij klawisz S, aby włączyć narzędzie Clone Stamp (Stempel), a następnie otwórz przybornik z końcówkami, znajdujący się na pasku opcji, i wybierz miękką końcówkę pędzla o średnicy odpowiadającej połowie szerokości retuszowanego obszaru. Uwaga: Jeśli będzie to konieczne, naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Powiększanie), i powiększ retuszowany fragment zdjęcia.

Krok 2. Na pasku opcji narzędzia Clone Stamp (Stempel) zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do 50%, a następnie z listy Mode (Tryb) wybierz tryb mieszania Lighten (Jaśniej). Dzięki temu efekt działania wspomnianego narzędzia będzie widoczny tylko tam, gdzie zdjęcie będzie ciemniejsze od próbkowanego fragmentu.

264

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

©ISTOCKPHOTO/VYACHESLAV SHRAMKO

Krok 1.

Krok 3. Naciśnij i przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option), a następnie kliknij w pobliżu ciemnego kręgu pod okiem, w miejscu, w którym skóra ma „zdrowy” wygląd. Do pobrania próbki możesz wykorzystać na przykład jakieś miejsce na policzku, o ile nie jest on zbyt różowy. Najlepsze efekty przynosi jednak klonowanie fragmentów bezpośrednio sąsiadujących z retuszowanym obszarem.

Krok 4. Za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel) zamaluj ciemne kręgi pod oczami, aby je nieco rozjaśnić. Może to wymagać wykonania dwóch lub nawet trzech pociągnięć pędzlem, dlatego nie obawiaj się powtarzania tej czynności tyle razy, ile będzie konieczne dla uzyskania właściwego efektu. Uwaga: Jeśli chcesz, aby cienie pod oczami całkowicie zniknęły, to spróbuj użyć narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący) (J). Podobnie jak w przypadku narzędzia Clone Stamp (Stempel), w celu pobrania próbki przy użyciu tego pędzla należy przytrzymać klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknąć w dowolnym jasnym miejscu poniżej retuszowanych cieni, a następnie zamalować „worki” pod oczami pobraną w ten sposób próbką.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

265

Usuwanie lub niwelowanie zmarszczek

Ta sztuczka świetnie nadaje się do usuwania i niwelowania zmarszczek. Dzięki wskazówkom mojego kolegi, Kevina Amesa, udało mi się tak udoskonalić tę technikę, że pozwala ona uzyskać znacznie bardziej naturalne efekty niż inne metody, które stosowałem wcześniej. Kevin słusznie zauważył, że intensywność retuszu należy dopasować do wieku sfotografowanej osoby (jeśli na przykład wyretuszujesz portret 70-latka w taki sposób, że jego skóra będzie wyglądać jak u 20-latka, efekt będzie co najmniej dziwaczny). Zapraszam do zapoznania się z przykładem zastosowania tej techniki w praktyce.

Otwórz plik z fotografią, na której chcesz wyretuszować zmarszczki lub „kurze łapki”. Utwórz kopię warstwy Background (Tło) za pomocą polecenia Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/ Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J). Wszystkie operacje związane z retuszem wykonywane będą właśnie na tej nowej warstwie, której automatycznie nadana zostanie nazwa Layer 1 (Warstwa 1).

Krok 2. Włącz narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) za pomocą jego przycisku na pasku narzędzi lub klawisza J, a następnie przy użyciu klawiszy nawiasów kwadratowych — [ i ] dostosuj średnicę końcówki pędzla do grubości retuszowanych zmarszczek. Znajdź dobre miejsce na pobranie próbek, które posłużą do retuszu twarzy. Powinno ono znajdować się możliwie blisko retuszowanych zmarszczek (jeśli retuszujesz „kurze łapki”, to możesz spróbować znaleźć odpowiedni fragment gdzieś na policzkach, jeżeli zaś zamierzasz wyretuszować zmarszczki na czole, to najlepiej będzie pobrać próbki z najbliższego sąsiedztwa retuszowanych zmarszczek). Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij w wybranym miejscu, aby pobrać próbkę tekstury. Gdy to zrobisz, po prostu zamaluj kłopotliwe miejsca narzędziem Healing Brush (Pędzel korygujący). W miarę malowania zmarszczki będą znikać, lecz tekstura i struktura skóry zostaną zachowane — dlatego właśnie jest to jedno z najbardziej fascynujących narzędzi programu Elements!

266

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

©ISTOCKPHOTO/NEUSTOCKIMAGES

Krok 1.

Krok 3. Zmarszczki odeszły w niepamięć, lecz taki retusz nie wygląda wiarygodnie. Aby uzyskać bardziej naturalny efekt, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) bieżącej warstwy w taki sposób, aby do pewnego stopnia przywrócić pierwotny układ zmarszczek na twarzy postaci. Twoim celem powinno być w tym momencie delikatne „odkrycie” oryginalnego obrazu, który znajduje się na warstwie tła. Przesuwaj suwak Opacity (Krycie) do momentu, aż zmarszczki znów będą widoczne, choć już nie tak mocno zaakcentowane, jak były na początku.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

267

Rozjaśnianie białek oczu

Tę poprawkę wykonuję na każdym zdjęciu portretowym, na którym modelka lub model mają otwarte oczy. Odnoszę niekiedy wrażenie, że niezależnie od mocy lamp, które oddeleguję do doświetlania oczu w studiu, białka i tak są zbyt ciemne — w najlepszym razie jasnoszare. Ten retusz wystarczy wypróbować raz czy dwa, aby się przekonać, jak ogromne ma znaczenie — nawet jeśli początkowo uważasz, że białka są zupełnie w porządku. Tak ogromne, że od tej pory będziesz go wykonywać za każdym razem.

Na pokazanym tutaj przykładzie białka oczu modelki są w zasadzie szare (w najlepszym razie można je nazwać brudnobiałymi). Rozpocznij od kliknięcia przycisku Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) w dolnej części panelu Layers (Warstwy) i utworzenia warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy) w sposób pokazany na rysunku. Nawiasem mówiąc, rodzaj warstwy wybranej na tym etapie nie ma większego znaczenia — potrzebna jest po prostu dowolna warstwa korekcyjna, by można było zmienić jej tryb mieszania. Dlaczego nie zdecyduję się na powielenie warstwy Background (Tło)? Gdyż utworzenie warstwy korekcyjnej niemal nie zwiększa objętości pliku z projektem w programie Elements, co przekłada się na większą wydajność jego działania. Każdy drobiazg się liczy!

Krok 2. Korzystając z listy znajdującej się w górnej części panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania utworzonej warstwy z Normal (Zwykły) na Screen (Mnożenie odwrotności). Tryb mieszania Screen (Mnożenie odwrotności) powoduje zdecydowane rozjaśnienie zdjęcia (aby się o tym przekonać, porównaj je z oryginałem ilustrującym 1. krok tego ćwiczenia).

268

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Problem polega na tym, że nie chcemy przecież rozjaśniać całej fotografii, a jedynie białka oczu modelki (i być może przy okazji tęczówki, lecz z pewnością nie skórę i całą resztę). Musimy zatem zastosować sztuczkę z maskowaniem. Naciśnij Ctrl+I (Mac OS: Command+I), aby dokonać tzw. inwersji kolorów maski, czyli zamienić jednolitą biel na czerń, a tym samym całkowicie ukryć rozjaśnienie wynikające ze zmiany trybu mieszania na Screen (Mnożenie odwrotności).

Krok 4. Powiększ podgląd jednego z oczu, naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na biały, a potem klawiszem B włącz narzędzie Brush (Pędzel). Z przybornika na pasku opcji programu wybierz niewielką końcówkę pędzla o miękkich krawędziach, a następnie zacznij zamalowywać białka oczu (rysunek obok ilustruje retuszowanie prawego oka modelki). Zamalowywany obszar będzie ulegał stopniowemu rozjaśnieniu, a cała operacja polega na stopniowym odsłanianiu warstwy korekcyjnej w trybie Screen (Mnożenie odwrotności), którą przed chwilą utworzyłeś.

Krok 5. Najtrudniejszy etap tego retuszu polega na zamalowaniu wąziutkiego fragmentu białka znajdującego się tuż pod tęczówką. Jest tak wąski, że zamalowanie go bez przypadkowego rozjaśnienia fragmentu tęczówki lub dolnej powieki jest niezmiernie uciążliwe. Jak sobie z tym poradzić? To proste: na początku nie przejmuj się drobnymi błędami, tylko zatroszcz się o zamalowanie całego białka. Nawet jeśli kursor prześlizgnie się po tęczówce czy powiece (jak na rysunku obok), to nie szkodzi. Zauważyłem bowiem, że znacznie łatwiej jest skorygować ewentualne naddatki, niż wciskać się w najdrobniejsze szczeliny pędzlem o mikroskopijnej średnicy. Pamiętaj, że pracujesz na masce, więc usunięcie nadmiaru retuszu tu i ówdzie zajmie Ci najwyżej kilka sekund (o czym się za chwilę przekonasz).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

269

Krok 6. Aby przywrócić naturalną jasność tym miejscom, które powinny pozostać niezmienione (na przykład tęczówce albo dolnej powiece), naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, a następnie zamaluj pechowy fragment (patrz rysunek). Doprawdy trudno o szybsze i wygodniejsze rozwiązanie. Gdy skończysz, po prostu naciśnij klawisz X, aby zamienić miejscami kolory narzędzia i tła, wskutek czego ten pierwszy ponownie stanie się biały. Pora na wyretuszowanie drugiego oka w analogiczny sposób.

Krok 7. Przypuszczam, że po zamalowaniu obojga oczu w opisany sposób białka staną się zdecydowanie zbyt jasne i będą sprawiały dziwne, a nawet przerażające wrażenie. Z tego względu rzadko się zdarza, by domyślna wartość parametru Opacity (Krycie), wynosząca 100%, była odpowiednia. Najlepszy sposób na oszacowanie wyglądu oczu polega na zmniejszeniu skali podglądu (jak na pokazanym rysunku) i obniżeniu wartości parametru Opacity (Krycie) do około 50%. Jeśli po takim zabiegu białka nadal będą zbyt jasne, zmniejsz tę wartość jeszcze bardziej. Suwak Opacity (Krycie) można w tym przypadku potraktować jako „regulator jasności” — ustaw go w takim położeniu, by białka wyglądały naturalnie, a zarazem jaśniej niż na początku. Na następnej stronie znajdziesz porównanie zdjęcia przed retuszem i po retuszu (zauważ, że w tym przypadku delikatnie rozjaśniłem nie tylko białka, lecz także tęczówki. Wydawały mi się zbyt ciemne).

270

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Wskazówka: Rozjaśnianie całych oczu i ich okolic Jeśli zależy Ci na rozjaśnieniu całych oczu, również możesz skorzystać z trybu Screen (Mnożenie odwrotności), choć w nieco inny sposób. Powiel warstwę Background (Tło) przy użyciu skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J), a następnie zmień tryb mieszania otrzymanej kopii na Screen (Ekran), aby rozjaśnić całą fotografię. Naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i w panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), aby utworzyć całkowicie czarną maskę, która ukryje rozjaśniony wariant zdjęcia. Zmień kolor narzędzia na biały, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), wybierz średniej wielkości końcówkę o miękkich krawędziach i na pasku opcji zmień wartość parametru Opacity (Krycie) na 100%. Zamaluj oczy i ich okolice. Co prawda po takim zabiegu modelka może początkowo wyglądać, jak gdyby zbyt długo opalała się w okularach przeciwsłonecznych, ale można ów efekt złagodzić poprzez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) dla retuszowanej warstwy. Jeśli pomimo tego uznasz, że jakieś detale nadal są zbyt jasne, zmień kolor narzędzia na czarny i zamaluj je na masce warstwy. Po zakończeniu tej operacji możesz znów rozjaśnić białka — zgodnie ze wskazówkami podanymi w pierwszej części tego ćwiczenia.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

271

Dodawanie oczom blasku

Oto kolejna błyskawiczna, trzydziestosekundowa technika retuszu umożliwiająca rozjaśnianie oraz zaakcentowanie oczu. Sztuczka polega na zaakcentowaniu w oczach odblasków, które przyciągają wzrok i sprawiają wrażenie, że oczy są tak wyraziste, że aż kłują… w oczy (oczywiście nie chodzi mi o takie wrażenie kłucia w oczach, które pojawia się po zbyt długim wpatrywaniu w słońce).

Otwórz plik z fotografią, którą chciałbyś wyretuszować. Wydaj polecenie Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę tła. W panelu Layers (Warstwy) pojawi się wówczas nowa warstwa obrazu o nazwie Layer 1 (Warstwa 1). Uwaga: Naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Powiększanie), i w razie potrzeby powiększ podgląd edytowanych fragmentów zdjęcia.

Krok 2. Wydaj polecenie Enhance/Unsharp Mask (Ulepsz/Maska wyostrzająca). W oknie dialogowym Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) wprowadź wybrane przez siebie ustawienia wyostrzenia (kilka sugestii dotyczących właściwych parametrów wyostrzania znajdziesz w rozdziale 10 w ćwiczeniu „Podstawy wyostrzania”, tymczasem jednak możesz zastosować podane dalej ustawienia, które są wprawdzie dość agresywne, lecz w przypadku tego zdjęcia można sobie na nie pozwolić). Nadaj poszczególnym parametrom wyostrzania następujące wartości: Amount (Wartość) — 175%, Radius (Promień) — 1,5 oraz Threshold (Próg) — 3, a następnie kliknij przycisk OK, aby zastosować filtr i wyostrzyć całą fotografię.

272

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Po zastosowaniu filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) użyj go powtórnie z tymi samymi ustawieniami. W tym celu posłuż się skrótem klawiaturowym Ctrl+F (Mac OS: Command+F) i powtórz tę czynność tyle razy, ile to będzie konieczne, aby oczy zaiskrzyły pełnym blaskiem (na przykładowym zdjęciu filtr wyostrzający zastosowałem aż trzykrotnie, lecz jeśli uznasz, że czwarte wyostrzenie nie zaszkodzi — nie wahaj się). Gdy skończysz, oczy będą wyglądać bardzo dobrze i wyraziście — w odróżnieniu od reszty zdjęcia, w której zapewne pojawi się mnóstwo szumu i różnego rodzaju przekłamań. Tymi mankamentami zajmiemy się w następnym kroku ćwiczenia.

Krok 4. Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), tak aby utworzyć jednolicie czarną maskę, która całkowicie ukryje wyostrzony wariant zdjęcia (przynajmniej na razie). Dla pewności spójrz na panel Layers (Warstwy), aby się upewnić, że maska warstwy jest aktywna (jej miniatura będzie obrysowana białą ramką).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

273

Krok 5. Naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na biały, a następnie naciśnij klawisz B, by włączyć narzędzie Brush (Pędzel), i na pasku opcji kliknij miniaturę bieżącej końcówki pędzla, aby wyświetlić przybornik dostępnych końcówek. Wybierz końcówkę o miękkich krawędziach, której średnica jest nieco mniejsza niż oczy retuszowanej osoby. Gdy uda Ci się dobrać odpowiednią wielkość końcówki, zamaluj tęczówki i źrenice oczu, aby przywrócić w tych miejscach uzyskany wcześniej efekt wyostrzenia. Jeżeli efekt wydaje się zbyt intensywny (jak na pokazanym tutaj przykładzie), zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla warstwy z dołączoną maską.

Przed retuszem…

274

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Tak naprawdę ten nagłówek powinien brzmieć: „Usuwanie żółtego przebarwienia i wybielanie zębów”. Zęby każdego człowieka są bowiem w jakimś stopniu żółte, dlatego najpierw trzeba zająć się korygowaniem ich naturalnego odcienia. Niniejsza technika wybielania jest bardzo prosta, lecz pomimo tego ma zaskakująco duży wpływ na wygląd portretu, dlatego sięgam po nią za każdym razem, gdy muszę poprawić zdjęcie, na którym sfotografowana osoba uśmiecha się do obiektywu.

Wybielanie i rozjaśnianie zębów

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz plik z fotografią przeznaczoną do retuszu. W razie potrzeby naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Lupka), i powiększ retuszowany fragment zdjęcia.

Krok 2. Naciśnij klawisz L, aby włączyć narzędzie Lasso i dokładnie zaznacz powierzchnię zębów. Uważaj jednak, aby przypadkiem nie zaznaczyć również dziąseł lub ust. Jeśli ominiesz jakiś fragment, to naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, a następnie obrysuj Lassem brakujące miejsca. W każdej chwili możesz też usunąć niektóre fragmenty zaznaczenia, przytrzymując klawisz Alt (Mac OS: Option). Jeśli polubiłeś narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), to do tworzenia takich zaznaczeń możesz z powodzeniem użyć go zamiast Lassa.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

275

Krok 3. Wydaj polecenie Select/Feather (Zaznacz/ Wtapianie). W oknie dialogowym tego polecenia określ promień wtapiania na 1 piksel i kliknij przycisk OK — krawędzie zaznaczenia zostaną wygładzone. Ten prosty, lecz bardzo istotny zabieg gwarantuje naturalny wygląd wybielonych zębów po retuszu.

Krok 4. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) — poznasz go po okrągłym, czarno-białym symbolu — i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz opcję Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). Z listy znajdującej się w górnej części panelu Adjustments (Dopasowania) wybierz opcję Yellows (Żółcie), a następnie przeciągnij suwak Saturation (Nasycenie) w lewo i dobierz jego położenie w taki sposób, aby zredukować żółte przebarwienie zębów.

276

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 5. Gdy usuniesz żółte przebarwienie, z listy Edit (Edycja) wybierz opcję Master (Podstawowy) i przeciągnij suwak Lightness (Jasność) w prawo, co spowoduje wybielenie i rozjaśnienie zębów. Uważaj, aby nie przesunąć wspomnianego suwaka zbyt daleko, gdyż retusz będzie wówczas zbyt oczywisty. Uwaga: Narzędzie Smart Brush (Pędzel inteligentny) wyposażone jest w specjalny efekt — dostępny w grupie ustawień o nazwie Portrait (Portret) — który nosi nazwę Pearly Whites (Perłowa biel) i służy właśnie do wybielania zębów. Skuteczność tego narzędzia jest porównywalna z techniką opisaną w tym ćwiczeniu, lecz ponieważ uzyskany przy jego użyciu efekt jest nieco inny, to warto je wypróbować, jeśli przedstawiona tutaj sztuczka okaże się mało efektywna. W razie potrzeby możesz sięgnąć po jeszcze inne ustawienie tego samego narzędzia o nazwie… Very Pearly Whites (Bardzo perłowo białe) — nie żartuję! — które powinno ostatecznie załatwić sprawę.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

277

Retuszowanie zębów

W zależności od modela zakres retuszu zębów może się wahać od kosmetycznych poprawek do poważnej rekonstrukcji. Na szczęście w większości przypadków da się wyręczyć stomatologa przy użyciu zaledwie jednego filtra — Liquify (Skraplanie) — choć niekiedy trzeba się podjąć poważniejszych zabiegów, np. odbudowania jednego czy dwóch zębów od zera.

Oto portret, na którym będziemy ćwiczyć retuszowanie zębów. Najpierw opracujmy plan działania. Przede wszystkim chciałbym skorygować kształt dwóch górnych jedynek, które są zbyt długie w porównaniu do reszty (owszem, jedynki powinny być minimalnie dłuższe od pozostałych przednich zębów, lecz zwykle różnica nie jest aż tak duża). To jedna sprawa. Kolejna to kilka drobnych plamek widocznych na jednej z trójek (czyli kłów) oraz drobna szczelina obok jednej z nich. Na koniec chciałbym elegancko wyprostować niektóre zęby żuchwy.

Krok 2. Z menu Filter/Distort (Filtr/Zniekształcanie) wybierz polecenie Liquify (Skraplanie), a gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Liquify (Skraplanie) pokazane na rysunku obok, powiększ podgląd zdjęcia za pomocą skrótu Ctrl++ (Mac OS: Command++) — najlepiej kilkakrotnie. Upewnij się, że włączone jest pierwsze narzędzie z paska znajdującego się po lewej stronie tego okna; nosi ono nazwę Warp (Zniekształcanie) i służy do deformowania obiektów w sposób przypominający rozciąganie gumy. Klucz do powodzenia retuszu przy użyciu filtra Liquify (Skraplanie) polega na dotarciu do celu bardzo drobnymi kroczkami: nie daj się ponieść i unikaj długich, zamaszystych pociągnięć. Zmień średnicę końcówki pędzla — na przykład za pomocą parametru Brush Size (Rozmiar pędzla) po prawej stronie okna — w taki sposób, aby była nieco większa od retuszowanego detalu (na pokazanym tutaj przykładzie średnica końcówki nieznacznie przekracza szerokość górnej jedynki). Następnie kilkakrotnie przeciągnij delikatnie kursorem myszy w górę w taki sposób, by minimalnie skrócić przednie zęby, a przy okazji je wyrównać — to ostatnie będzie zapewne wymagało drobnych poprawek w okolicy szczeliny między zębami. Postaraj się zrobić to w taki sposób, by jednocześnie wygładzić dolną krawędź obydwu siekaczy. W razie potrzeby ustaw odrobinę mniejszą końcówkę pędzla i delikatnie przesuń wystającą krawędź ku górze. Już teraz zęby wyglądają znacznie lepiej!

278

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Jeśli przyjrzysz się uważnie dolnej krawędzi siekacza po prawej stronie, z pewnością dostrzeżesz malutkie wgłębienie, które można z łatwością skorygować. Tym razem zdecydowanie zmniejsz średnicę pędzla (powinna być tylko odrobinę większa od wgłębienia) i przeciągnij po powierzchni zęba w dół, aby idealnie zrównać tę drobną niedoskonałość z naturalną krawędzią zęba modelki (jak na rysunku). Zajmijmy się teraz dwoma kolejnymi, górnymi siekaczami. Do skorygowania ich kształtu użyjemy tego samego narzędzia, tej samej techniki, lecz odrobinę mniejszej końcówki pędzla (gdyż same zęby też są przecież trochę mniejsze). Delikatnie przeciągnij krawędzie obydwu zębów w dół, aby je wydłużyć. Kontynuuj poprawki, aż obydwie górne dwójki staną się niemal tak długie jak jedynki (z naciskiem na słowo „niemal” — powinny pozostać trochę krótsze).

Krok 4. Teraz możemy się zająć trójką po lewej stronie (wskazałem ją kursorem myszy na rysunku obok). Po prostu przeciągnij w górę spiczastą krawędź zęba przy użyciu tego samego narzędzia (subtelnie; bardzo subtelnie, kilkoma drobnymi ruchami — nie staraj się uzyskać ostatecznego efektu za jednym pociągnięciem). Ząb stanie się wówczas ładniejszy, bardziej płaski, choć przypuszczam, że właśnie pozbawiamy naszą biedną modelkę możliwości wygodnego przeżuwania pokarmu… (z drugiej strony taki retusz na pewno wychodzi taniej niż licówki!). Po zakończeniu pracy w oknie dialogowym filtra Liquify (Skraplanie) skorygujemy szczelinę obok drugiej górnej trójki w inny sposób, zaś tymczasem, jeśli chcesz, możesz się zająć pozostałymi górnymi zębami.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

279

Krok 5. Spróbujmy teraz wyprostować dolne zęby przy użyciu tego samego narzędzia. Zacznijmy od dolnej jedynki po lewej stronie, która jest przekrzywiona w lewo. Zmień średnicę narzędzia Warp (Zniekształcanie) w taki sposób, aby była podobna do pokazanej na rysunku, kliknij w pobliżu lewej strony zęba i przeciągnij kursorem myszy odrobinę w prawą stronę, by wyrównać jego górną krawędź (jak na rysunku). Dalszy ciąg retuszu będzie na razie przebiegał podobnie: przesuń górne krawędzie dolnych zębów w dół tam, gdzie uznasz to za konieczne; skoryguj kształt szczelin między zębami, przesuwając je w lewą lub w prawą stronę, a potem popraw wysokość poszczególnych zębów w tych miejscach, gdzie wydają się ścięte i zbyt krótkie.

Krok 6. Po raz kolejny użyjemy tego samego narzędzia, choć tym razem trzeba będzie jeszcze odrobinę zmniejszyć jego średnicę. Rozpocznij od przesunięcia prawej górnej części retuszowanego dolnego siekacza w dół, wzdłuż jego prawej krawędzi, która sięga zbyt wysoko ku górze, tworząc niewielki szpic. Podobnie jak poprzednio należy to zrobić kilkoma drobnymi pociągnięciami. Jestem pewien, że świetnie opanowałeś już te poprawki. W większości przypadków — może za wyjątkiem retuszowania bardzo dużych obszarów — znacznie lepsze efekty można uzyskać, zmierzając do celu drobnymi krokami: jedno krótkie pociągnięcie, zwolnienie przycisku myszy, kolejne pociągnięcie i tak dalej.

280

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 7. Spójrz teraz na kolejny ząb po lewej stronie: jego lewa krawędź wygląda jak delikatnie ułamana i biegnie pod kątem w dół. Trzeba ją przesunąć w górę i wyrównać, by stała się płaska (jak na rysunku obok) i zrównała się z sąsiednimi zębami. Ta sama technika, to samo narzędzie, ta sama sztuczka z drobnymi, finezyjnymi pociągnięciami.

Krok 8. Teraz możesz przystąpić do retuszowania kolejnego zęba po lewej stronie i odbudowania jego prawej krawędzi, która nieznacznie opada w dół. Z kolei krawędź po lewej stronie trzeba będzie odrobinę przesunąć w górę. Wprawdzie to jeszcze nie koniec pracy z filtrem Liquify (Skraplanie), ale dolne zęby już teraz wyglądają o wiele lepiej.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

281

Krok 9. Pora na następny ząb po lewej stronie i powtórzenie świetnie znanych Ci już czynności. Potem będziesz musiał się jeszcze zająć zębami po stronie prawej (krótko mówiąc, w zasadzie trzeba poprawić je wszystkie, co jest sytuacją o tyle nietypową, że zwykle dokładam największych starań do wyretuszowania najbardziej widocznych zębów z przodu).

Krok 10. Kolejne zadanie polega na wyretuszowaniu spiczastej górnej trójki, lecz zanim opuścimy okno filtra Liquify (Skraplanie), wprowadźmy drobną modyfikację, która ułatwi nam późniejsze poprawki. Powiększ średnicę pędzla, a następnie zniweluj nadmierną spiczastość (pojęcia nie mam, czy istnieje takie słowo, ale tutaj pasuje jak ulał) poprzez przeciągnięcie dolnej części zęba ku górze (tylko odrobinę; jak na rysunku obok). Na koniec kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić wszystkie poprawki wykonane przy użyciu filtra Liquify (Skraplanie) i przystąpić do wypełniania niewielkiej szczeliny tuż obok retuszowanego przed chwilą zęba.

282

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 11. Kolejny etap pracy będzie polegał na narysowaniu zaznaczenia w kształcie odpowiadającym „brakującemu” fragmentowi zęba. Takie zaznaczenie jest pokazane na przykładowym rysunku. Zwróć uwagę, że jego kształt jest idealnie dopasowany do konturów sąsiedniego zęba. Narysowałem je przy użyciu narzędzia Lasso (L), lecz Ty możesz się posłużyć dowolnym innym narzędziem zaznaczania, którym lubisz się posługiwać (w takich przypadkach często korzystam z narzędzia Pen (Pióro), gdyż narysowanie wektorowej ścieżki i przekształcenie jej na zaznaczenie zwykle daje najlepsze efekty, choć trzeba przyznać, że jest dość czasochłonne. Ponieważ jednak to zaznaczenie jest bardzo niewielkie, to mając tablet i piórko, można je z łatwością narysować narzędziem Lasso). Krawędzie narysowanego zaznaczenia powinny zostać nieznacznie rozmyte (by granica między dorysowanym a istniejącym zębem nie wyglądała sztucznie). Wydaj więc polecenie Select/Feather (Zaznacz/Wtapianie), a gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Feather Selection (Wtop zaznaczenie), zmień wartość promienia na 2 piksele i kliknij przycisk OK (patrz rysunek).

Krok 12. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę), aby utworzyć nową, pustą warstwę dokumentu. Włącz narzędzie Clone Stamp (Stempel) (S), które posłuży do uzupełnienia widocznej szczeliny między zębami za pomocą próbki pobranej z tego samego zęba (ponad szczeliną). Upewnij się najpierw, że na pasku opcji zaznaczona została opcja Sample All Layers (Ze wsz. warstw), a potem z przybornika na pasku opcji programu wybierz niewielką końcówkę pędzla o miękkich krawędziach, przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij w obrębie jasnego fragmentu zęba, aby pobrać próbkę do klonowania. Przesuń kursor odrobinę w dół i zacznij zamalowywać widoczną szczelinę. Nie przejmuj się — sąsiedni ząb jest bezpieczny i nie uda Ci się go przypadkiem zamalować. Wszystko dzięki temu, że najpierw narysowałeś zaznaczenie o ściśle określonym kształcie. Takie zaznaczenie jest niczym szczelne ogrodzenie — nie da się poza nie wyjść. Po prostu zamalowuj puste miejsce, aż uda Ci się je w całości uzupełnić. Na koniec naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie i obejrzeć świeżo odbudowany ząb. Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

283

Krok 13. Wygląda na to, że podobna operacja czeka nas w przypadku dwóch przednich zębów po prawej stronie na dole. Do wyrównania górnych krawędzi zębów ponownie wykorzystamy narzędzie Clone Stamp (Stempel). Najpierw zdecydowanie zmniejsz średnicę pędzla, potem pobierz próbkę prostej krawędzi, a następnie pojedynczymi kliknięciami wyrównaj cały ząb, odrobinę przesuwając kursor myszy za każdym kliknięciem. Gdy skończysz, naciśnij Ctrl+E (Mac OS: Command+E), aby połączyć wszystkie warstwy.

Krok 14. Zwróć uwagę, że ząb wyretuszowany w jednym z poprzednich kroków wygląda dość dziwnie. Nie ze względu na sposób retuszu, lecz z powodu naturalnego oświetlenia — wydaje się jaśniejszy od pozostałych, a poza tym ma nieco inny odcień, wpadający w żółty. Musimy sobie z tym poradzić. Jeszcze raz podkreślam, że w większości przypadków takie zabiegi nie są potrzebne, lecz gdyby przytrafił Ci się podobny kłopot, będziesz doskonale wiedział, jak postąpić. Ponownie włącz narzędzie Lasso (lub inne narzędzie zaznaczania, którego lubisz używać) i utwórz zaznaczenie obejmujące cały ząb — jaśniejszy i bardziej żółty od pozostałych (patrz rysunek). Jeśli chcesz, zastosuj wtapianie o promieniu 1 piksela, aby łagodnie rozmyć kontury zaznaczenia.

284

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 15. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz warstwę Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie). W panelu Adjustments (Dopasowania) z drugiej listy, licząc od góry, wybierz opcję Yellows (Żółcie), a następnie przeciągnij suwak Saturation (Nasycenie) w lewą stronę (jak na rysunku obok), aż żółty odcień zębów zupełnie zniknie (aby uzyskać taki efekt w tym przypadku, musiałem przeciągnąć wspomniany suwak do wartości -71 oraz dodatkowo suwak Luminosity (Jasność) do wartości -3. Dopiero wówczas odcień retuszowanego zęba stał się podobny do odcienia pozostałych).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

285

Krok 16. Ostatnie zadanie będzie polegało na rozjaśnieniu zęba znajdującego się po lewej stronie tego, który wyretuszowaliśmy przed chwilą. Jak widać, jest on zauważalnie ciemniejszy i dobrze byłoby upodobnić go do pozostałych zębów. Ponownie włącz więc narzędzie Lasso i obrysuj retuszowany ząb. Zastosuj rozmycie krawędzi zaznaczenia w promieniu 2 pikseli, aby je odrobinę złagodzić. Następnie kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania), lecz tym razem utwórz warstwę korekcyjną Levels (Poziomy). W sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) przeciągnij szary suwak półcieni pod histogramem w lewą stronę, aby odrobinę rozjaśnić retuszowany ząb. Ponieważ ciemne obszary zaznaczonego fragmentu zawierają sporą domieszkę czerwieni, z listy znajdującej się ponad histogramem wybierz opcję Red (Czerwony) i przeciągnij szary suwak odrobinę w prawo, aby złagodzić czerwień i rozjaśnić retuszowany obszar. Każde zdjęcie będzie pod tym względem trochę inne, więc jeśli opisane rozwiązanie nie zadziała, poeksperymentuj z innymi kanałami koloru na wspomnianej przed chwilą liście i przeciągaj powiązane z nimi suwaki półcieni lub cieni dla poziomów wejściowych, aż uda Ci się dopasować kolor retuszowanego zęba do pozostałych.

Przed retuszem…

286

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Ćwiczenie, z którym się za chwilę zapoznasz, to najlepszy sposób na — jak mawia Scott — na dekinolizację, odnochalenie i tycinosowanie portretu. Co ciekawe, głównym narzędziem służącym do przeprowadzenia tej operacji będzie filtr, po który rzadko sięga się w trakcie zwykłej pracy z programem Elements. Przypuszczam, że gdy w 2. kroku ćwiczenia przeczytasz jego nazwę, zaczniesz się zastanawiać, czy przypadkiem nie chcemy nabić Cię w butelkę. Wierz mi, w żadnym wypadku! To narzędzie ma mnóstwo praktycznych zastosowań, a jednym z nich jest profesjonalny retusz portretów.

Najprostszy sposób na cyfrową operację nosa

©ISTOCKPHOTO/JANI BRYSON

Krok 1. Otwórz zdjęcie przedstawiające postać, którą zamierzasz wyretuszować. Zwróć uwagę, jak delikatnie sformułowałem pierwsze zdanie tego ćwiczenia — mogłem przecież wyrazić swą prywatną opinię na temat detalu, który ma zostać skorygowany na przykładowym zdjęciu. Mogłem użyć przymiotników, od których cierpnie skóra! (Chwileczkę, głęboki wdech… nabieram ochoty na użycie kilku przymiotników, zamknąć oczy, nie śmiać się… no, już lepiej). Dobrze. Do roboty.

Krok 2. Z menu Filter/Distort (Filtr/Zniekształcanie) wybierz polecenie Liquify (Skraplanie), a gdy pojawi się okno dialogowe tego polecenia (patrz rysunek), kliknij przycisk piątego (licząc od góry) narzędzia na pasku narzędzi po lewej stronie tego okna. Narzędzie to nosi nazwę Big Honker (Wielki nochal) i zostało zaznaczone na rysunku obok. No dobrze, żartowałem. W rzeczywistości nazywa się ono Bulbous Nasal Retractor (Reduktor Bulwiastych Kinoli), w skrócie BNR. Albo RBK, jak kto woli. (Mam nadzieję, że mi to wybaczysz; nie mogłem się powstrzymać. A jeśli zacząłeś chichotać, to tym lepiej!). No dobrze, oficjalna nazwa tego narzędzia brzmi Pucker (Marszczenie) i służy ono do„odchudzania” fragmentów zdjęcia, które znajdą się w obrębie jego działania — każde kliknięcie tym narzędziem powoduje coraz silniejsze „wklęśnięcie” retuszowanego obszaru.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

287

Krok 3. Wskaż kursorem myszy nos sfotografowanej postaci (patrz rysunek) i zwiększ średnicę końcówki pędzla na tyle, by była ona nieznacznie większa od całego nosa (najszybszy sposób na powiększenie końcówki pędzla polega na kilkukrotnym naciśnięciu klawiszy Shift oraz ]. Za każdym razem, gdy to zrobisz, średnica końcówki zostanie powiększona o 10 pikseli). Gdy uda Ci się uzyskać odpowiednią średnicę, kliknij retuszowany nos trzy- lub najwyżej czterokrotnie (unikaj „przeciągania” kursorem, po prostu kliknij). Na pokazanym obok przykładzie z oczywistych względów musiałem kliknąć aż dwa razy, a miałem ochotę na jeszcze raz. (Nie, no nie mogę się powstrzymać!).

Krok 4. Przesuń teraz kursor w taki sposób, aby „celownik” w okręgu symbolizującym średnicę końcówki pędzla znalazł się pośrodku lewej dziurki od nosa i — podobnie jak poprzednio — kliknij raz lub dwa razy, aby ją dodatkowo zmniejszyć. Analogiczną operację przeprowadź na prawej dziurce — i gotowe. Cały retusz pokazany na rysunkach ilustrujących kolejne kroki tego ćwiczenia wymagał 5 kliknięć (i zajął 12 sekund — sprawdzałem). Ponadto jeśli w pewnym momencie dostrzeżesz, że popełniłeś jakiś błąd, naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z) tyle razy, aby udało się go anulować. Po zakończeniu retuszu kliknij przycisk OK.

Przed retuszem…

288

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Oto prosta sztuczka umożliwiająca przekształcenie lekkiego grymasu na twarzy sfotografowanej osoby w uśmiech (lub wyczarowanie takiego uśmiechu na buzi bez wyrazu). Taka poprawka niejednokrotnie pozwala uratować i „ocieplić” pozornie nieudane zdjęcie.

Przekształcanie grymasu w uśmiech Krok 1.

©ISTOCKPHOTO/JANI BRYSON

Otwórz plik z fotografią, którą chciałbyś wyretuszować.

Krok 2. Wydaj polecenie Filter/Distort/Liquify (Filtr/ Zniekształcanie/Skraplanie). W oknie dialogowym filtra Liquify (Skraplanie) włącz narzędzie Zoom (Powiększanie) — przycisk tego narzędzia oznaczony jest symbolem przedstawiającym szkło powiększające — po czym kliknij raz lub dwa w obrębie podglądu zdjęcia, aby powiększyć retuszowany fragment twarzy sfotografowanej osoby. Gdy to zrobisz, na samej górze paska narzędzi w oknie filtra Liquify (Skraplanie) włącz narzędzie Warp (Zniekształcanie).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

289

Krok 3. Posługując się ustawieniami zgromadzonymi w sekcji Tool Options (Opcje narzędzi), zmień wielkość końcówki pędzla w taki sposób, aby jej średnica odpowiadała mniej więcej rozmiarom policzka osoby na zdjęciu. Następnie umieść kursor w pobliżu kącika ust, po czym kliknij i „podciągnij” lekko do góry uchwycony fragment. W ten sposób poprawisz ułożenie ust i sprawisz, że postać na zdjęciu zacznie się uśmiechać.

Krok 4. „Podciągnij” do góry także kącik ust po przeciwległej stronie, dopasowując go do tego, który poprawiłeś w poprzednim kroku ćwiczenia. Uważaj jednak, aby nie zniekształcić ust zbyt silnie, bo wówczas retuszowany osobnik stanie się podobny do Jokera z filmu „Batman”. Kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić efekt działania filtra Liquify (Skraplanie) i zakończyć retusz zdjęcia.

Przed retuszem…

290

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Jest to niewiarygodnie popularna technika retuszerska, po pierwsze dlatego, że zawsze się sprawdza, a po drugie — niemal każdy chciałby szybko zrzucić kilka zbędnych kilogramów. Jeszcze nie zdarzyło mi się użyć tej techniki i zostać na tym przyłapanym albo nie wprawić klienta w stan euforii wynikającej z jego „nowego” wyglądu. Chyba najważniejszym elementem tej operacji jest właśnie zatajenie jej wykonania przed klientem…

Odchudzanie i wysmuklanie

©ISTOCKPHOTO/HONGQI ZHANG

Krok 1. Otwórz plik ze zdjęciem osoby, której zamierzasz zafundować błyskawiczną kurację odchudzającą.

Krok 2. Kliknij prawy dolny róg okna dokumentu i przeciągnij go tak, aby wokół zdjęcia pojawiła się pewna ilość szarego tła. Naciśnij Ctrl+A (Mac OS: Command+A), aby zaznaczyć całą fotografię, a następnie posłuż się skrótem Ctrl+T (Mac OS: Command+T), by wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). W narożnikach obszaru roboczego fotografii pojawią się uchwyty ramki przekształcenia.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

291

Krok 3. Kliknij i przeciągnij w lewo uchwyt znajdujący się na środku prawej krawędzi ramki, aby odchudzić postać na zdjęciu. Im dalej przeciągniesz ten uchwyt, tym wyraźniejszy będzie efekt odchudzania.

Krok 4. Jak daleko można się posunąć, aby nie przesadzić? (Innymi słowy, jak nie dopuścić do tego, żeby model na zdjęciu wyglądał, jakby poddano go retuszowi?). Być może pomocny okaże się pasek opcji, a konkretnie pole parametru Width (Szerokość), w którym wyświetlana jest bieżąca szerokość fotografii. Moim zdaniem większość zdjęć można śmiało zwęzić do 95% (lub nawet 94% czy 93% — w zależności od rodzaju fotografii) i nie zostać na tym przyłapanym. W przypadku tego zdjęcia zdecydowałem się na zwężenie zdjęcia do 94,1% szerokości oryginału.

Krok 5. Naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić wykonane przekształcenie. Zanim jednak anulujesz niepotrzebne już zaznaczenie, wydaj polecenie Image/Crop (Obraz/Kadruj). Zauważ bowiem, że cała operacja spowodowała powstanie pustej przestrzeni po prawej stronie zdjęcia, której można błyskawicznie się pozbyć właśnie przy użyciu tego polecenia. (Jeśli wolisz, możesz też oczywiście wykadrować zdjęcie przy użyciu narzędzia Crop (Kadrowanie) już po anulowaniu zaznaczenia). Teraz możesz nacisnąć Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie. Przyjrzyj się skuteczności tego prostego wyszczuplającego triku. Zauważ, że dzięki niewielkiej zmianie szerokości fotografii sportretowana osoba jest wprawdzie szczuplejsza, lecz nadal wygląda bardzo naturalnie!

292

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Przed retuszem…

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

293

Zaawansowane wygładzanie skóry

Choć opisywana sztuczka składa się ze znacznej liczby kroków, to w rzeczywistości okazuje się całkiem prosta, a każdy opisany krok wart jest włożonego weń wysiłku. Pozwala ona częściowo zachować naturalną fakturę cery i daje znacznie naturalniejszy efekt niż przestarzałe metody, powodujące nadmierne wygładzenie skóry, która bardziej przypomina porcelanową lalkę niż twarz człowieka. Efekt naturalnej cery jest obecnie bardzo modny, więc zdecydowanie warto poświęcić mu kilka chwil. Chciałbym jednocześnie w tym miejscu podziękować użytkownikowi o nicku Ray12 z serwisu RetouchPro.com, gdyż to właśnie jego artykuł zachęcił mnie do stosowania masek tekstur, którymi od tamtej pory posługuję się na co dzień.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Powiel warstwę Background (Tło) za pomocą skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J) i… to już wszystko w tym kroku ćwiczenia. (A nie mówiłem, że nie będzie to takie trudne?).

294

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 2. Wydaj polecenie Filter/Blur/Gaussian Blur (Filtr/Rozmycie/Rozmycie gaussowskie). Jeśli pracujesz na przykładowym zdjęciu o niskiej rozdzielczości, to zmień wartość parametru Radius (Promień) na około 6 pikseli i kliknij przycisk OK. W przypadku zdjęć o dużej rozdzielczości, wykonanych aparatem wyposażonym w matrycę 6 lub 10 megapikseli, zastosuj promień rozmycia rzędu 20 pikseli (w przypadku najnowszych aparatów, wyposażonych w matryce o rozdzielczości 12 megapikseli lub większej, zwiększ wartość promienia do 25 pikseli). W efekcie całe zdjęcie zostanie kompletnie rozmyte. No i proszę: skóra jest gładka jak ta lala. (No dobrze, żartuję… to jeszcze nie koniec!).

Krok 3. Przytrzymując klawisz Alt (Mac OS: Option), w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy). Do bieżącej warstwy dokumentu, czyli tej rozmytej o nazwie Layer 1 (Warstwa 1), zostanie dołączona czarna maska. W rezultacie efekt rozmycia zostanie całkowicie ukryty (na tym etapie dokładnie na tym nam zależy). Koncepcja polega na tym, aby odsłonić tylko te fragmenty rozmytej warstwy, w których efekt rozmycia jest ze wszech miar pożądany (czyli na gładkich obszarach skóry), ukrywając jednocześnie wszystkie te, w których rozmycie mogłoby spowodować utratę ważnych detali, decydujących o postrzeganej ostrości zdjęcia (oczu, włosów, detali ubioru, nosa, ust, biżuterii itp.). Zajmiemy się tym za chwilę.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

295

Krok 4. Spójrz na panel Layers (Warstwy) i upewnij się, że utworzona przed chwilą maska jest aktywna (jej miniatura powinna być obrysowana białą ramką), gdyż cała operacja retuszowania odbędzie się właśnie na niej. Naciśnij klawisz D, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na biały, a potem włącz narzędzie Zoom (Powiększanie) (Z) i powiększ podgląd twarzy modelki. Gdy to zrobisz, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B) i — posługując się średniej wielkości końcówką pędzla o miękkich krawędziach (którą należy wybrać z przybornika znajdującego się na pasku opcji) — zamaluj gładkie obszary skóry sfotografowanej postaci (patrz rysunek). Oczywiście malowanie nie odbywa się bezpośrednio na oryginalnym zdjęciu, lecz na masce powiązanej z rozmytym wariantem fotografii, a każde pociągnięcie odsłania odpowiedni jej fragment. Pamiętaj, o czym pisałem przed chwilą: podczas pracy należy uważać na to, aby przypadkiem nie zamalować oczu, włosów i innych ważnych detali. Na pokazanym obok przykładzie zamalowałem już (czyli „wygładziłem”) właśnie lewą stronę twarzy modelki i czoło, więc efekt tych kosmetycznych zabiegów jest już wyraźnie widoczny.

Krok 5. Kontynuuj malowanie po obydwu stronach twarzy modelki, aż uda Ci się wygładzić wszystkie jednolite fragmenty skóry. W miarę potrzeby staraj się zmieniać średnicę końcówki pędzla podczas zamalowywania miejsc wymagających szczególnej precyzji — na przykład wokół nosa lub brwi.

WSKAZÓWKA: Zmiana średnicy końcówki Średnicę końcówki pędzla można zmieniać w trakcie malowania, przy użyciu klawiatury: klawisz [ powoduje zmniejszenie, zaś klawisz ] — zwiększenie końcówki pędzla. Podpowiem Ci jeszcze, że klawisze te znajdują się tuż obok klawisza z literą P (jeśli używasz typowej klawiatury w układzie QWERTY, oczywiście). Wybacz, musiałem to powiedzieć…!

296

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 6. Kontynuuj zamalowywanie fragmentów wymagających wygładzenia. Wiem, za chwilę pomyślisz sobie, że zacięła mi się płyta, ale to naprawdę bardzo ważne: za wszelką cenę staraj się unikać zamalowania włosów, brwi, ust itp. Po zakończeniu pracy otrzymasz zupełnie zwyczajny efekt „porcelanowej lalki”, o którym pisałem we wstępie. Jeśli podoba Ci się ten efekt, lecz uważasz, że jest trochę zbyt intensywny, możesz po prostu zmniejszyć do 50% wartość parametru Opacity (Krycie) dla warstwy Layer 1 (Warstwa 1), czyli tej z maską, a następnie sprawdzić, czy fotografia prezentuje się lepiej. Efekt zostanie wówczas zdecydowanie zredukowany, a portret powinien nabrać bardziej przekonujących, wyrazistych konturów. Jeśli przy 50% efekt nadal będzie zbyt silny, spróbuj zmniejszyć krycie wygładzonej warstwy do 40% albo nawet 30%. Teoretycznie można by na tym poprzestać, lecz jeśli chcesz poznać lepszy wariant opisywanej sztuczki, czytaj dalej…

Krok 7. Najpierw się upewnij, czy podczas malowania na pewno nie pominąłeś żadnych ważnych fragmentów zdjęcia. W tym celu przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i w panelu Layers (Warstwy) kliknij miniaturę maski w sposób pokazany na rysunku. Na ekranie pojawi się wówczas podgląd samej maski, na podstawie którego będziesz mógł uzupełnić ewentualne braki. Na przykład w tym przypadku pewne niedoróbki widać na obydwu policzkach dziewczyny, uzupełnienia wymaga też górna warga i spory fragment czoła.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

297

Krok 8. Wymienione braki można bardzo łatwo skorygować: wystarczy ponownie włączyć narzędzie Brush (Pędzel) i zamalować je. Aby przywrócić zwykły podgląd zdjęcia, przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij miniaturę maski.

Krok 9. Na ekranie powinno się z powrotem pojawić retuszowane zdjęcie w całej okazałości. Kolejne zadanie będzie polegało na utworzeniu zaznaczenia, odzwierciedlającego kształt białych pociągnięć pędzla na masce warstwy (to łatwiejsze, niż się wydaje). Aby to zrobić, po prostu przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), a następnie kliknij miniaturę maski. Gotowe — potrzebne zaznaczenie zostanie wyświetlone w oknie dokumentu (patrz rysunek).

298

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 10. Kliknij teraz miniaturę warstwy Background (Tło) — zaznaczenie powinno pozostać aktywne — a następnie naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby skopiować zawartość tego zaznaczenia do nowej warstwy dokumentu (jak na rysunku obok, na którym nowa warstwa jest już widoczna w panelu warstw). Ukryj teraz górną warstwę dokumentu (tę z maską) oraz warstwę Background (Tło). Aby to zrobić, kliknij ikony z symbolem oka, znajdujące się obok ich miniatur, lub naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij analogiczną ikonę obok miniatury nowej warstwy. Na ekranie pojawi się wówczas straszliwa twarz, która jest pokazana na rysunku.

Krok 11. Ponieważ na dodatek z owej twarzy należy usunąć kolor, więc z menu Enhance/Adjust Color (Ulepsz/Dopasuj kolor) wybierz polecenie Remove Color (Usuń kolor). No cóż. Po wykonaniu tego zabiegu obraz widoczny w oknie dokumentu stanie się jeszcze bardziej odrażający. Tak już jednak bywa z retuszem widzianym od kuchni: bywa, że lepiej nie widzieć poszczególnych etapów procesu, choćby nawet prowadziły one do bardzo atrakcyjnego efektu końcowego.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

299

Krok 12. Pora na odtworzenie faktury i światłocienia portretu. Z menu Filter/Other (Filtr/Inne) wybierz polecenie High Pass (Górnoprzepustowy), aby wyświetlić okno dialogowe High Pass (Górnoprzepustowy), a następnie znajdujący się w tym oknie suwak Radius (Promień) przeciągnij do końca w lewą stronę. Wprawdzie spowoduje to „spłaszczenie” konturów twarzy widocznej w oknie dokumentu, lecz nie przejmuj się, za chwilę rozwiążemy ten problem. Nie klikaj jeszcze przycisku OK.

Krok 13. Przeciągnij teraz suwak Radius (Promień) w prawo, aż uda Ci się odzyskać niektóre detale i uplastycznić światłocień skopiowanych fragmentów twarzy (patrz rysunek). Trudno mi w tym przypadku podać określoną wartość tego parametru, która mogłaby optymalnie sprawdzić się podczas tego typu retuszu, jest ona bowiem ściśle uzależniona od rodzaju portretu. Spróbuj po prostu dobrać taką wartość, która pozwoli Ci uzyskać efekt przypominający rysunek obok, i kliknij przycisk OK.

300

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 14. Gdy to zrobisz, ponownie wyświetl dwie ukryte wcześniej warstwy dokumentu — należy w tym celu nacisnąć klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknąć ikonę z symbolem oka dla warstwy, na której dotychczas pracowałeś — a następnie przeciągnij warstwę z szarą „twarzą” na samą górę stosu warstw w panelu Layers (Warstwy). No cóż. Nadal nie wygląda to zbyt pięknie, ale wystarczy jeszcze odrobina cierpliwości…

Krok 15. Aby odtworzyć oryginalną cerę modelki oraz światłocień portretu, zmień tryb mieszania górnej warstwy obrazu (tej, która zawiera szarą „twarz” po przeróbkach) z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło), posługując się w tym celu listą znajdującą się po lewej stronie panelu Layers (Warstwy). Gdy to zrobisz, wszelkie detale skóry, które tak troskliwie staraliśmy się zatuszować, zaatakują ze zdwojoną siłą — co oczywiście nie jest naszym celem. Zdjęcie nie wygląda może tak jak na początku, w trakcie retuszu zostało bowiem wielokrotnie zmodyfikowane, lecz mimo wszystko detale skóry są zbyt intensywne, abyśmy mogli pozostawić je w ich bieżącej postaci.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

301

Krok 16. Teraz należy (i to jest chyba najciekawszy etap całego ćwiczenia) dobrać taką wartość parametru Opacity (Krycie) górnej warstwy projektu, aby uzyskać optymalną równowagę między wyrazistością detali cery a rozmyciem obrazu. Im mniejsza wartość tego parametru, tym mniej widoczna będzie faktura skóry. W przypadku przykładowego zdjęcia optymalna (moim zdaniem) wartość parametru Opacity (Krycie) wynosi około 30% i stanowi niezły kompromis między gładkością a naturalnym wyglądem cery. Porównaj uzyskany w ten sposób efekt z oryginalnym zdjęciem na rysunkach poniżej.

Przed retuszem…

302

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Ilekroć ktoś prosił mnie o zaprezentowanie technik umożliwiających wyretuszowanie odblasków na okularach sfotografowanej osoby, miałem ochotę się popłakać. Blisko godzina mozolnego klonowania, usuwania, powielania, poprawiania i deformowania z pewnością jest świetną lekcją pokory i cierpliwości, lecz dla większości miłośników fotografii będzie po prostu niesłychanie irytująca. Na szczęście w programie Elements odblasków można pozbyć się szybko i skutecznie, trzeba tylko wcześniej zadbać o pewien drobiazg. Nawet ci, którzy nigdy dotąd nie musieli retuszować odblasków na okularach (szczęśliwcy…), zapewne docenią prostotę techniki opisanej w poniższym ćwiczeniu.

Retuszowanie odbić i odblasków na okularach

Krok 1. MATT KLOSKOWSKI

Najpierw należy oczywiście otworzyć zdjęcie portretowe z widocznymi odblaskami na szkłach okularów. Przykładowe zdjęcie przedstawia naszą koleżankę z biura.

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2. Gdy robiłem koleżance to zdjęcie, od razu zwróciłem uwagę na odblaski, które pojawiły się na okularach, poprosiłem ją więc, aby po zrobieniu pierwszego zdjęcia nie zmieniała pozycji, tylko ostrożnie zdjęła okulary i poczekała na zrobienie jeszcze jednej fotografii. Rozpocznij od wczytania zdjęcia, na którym nie ma okularów. Następnie w zakładce Edit (Edycja), znajdującej się ponad panelami po prawej stronie okna programu, kliknij przycisk Guided (Z asystą). Naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i w panelu Project Bin (Skrzynka projektu) kliknij miniaturę zdjęcia w okularach, a potem miniaturę fotografii bez okularów. Sięgnij do panelu Guided Edit (Edycja z asystą) po prawej stronie okna programu, a następnie w zestawie Photomerge (Narzędzie Photomerge) kliknij opcję Group Shot (Zdjęcie grupowe). (Tak, wiem, że nie jest to zdjęcie grupowe, lecz przekonasz się, że opcja ta sprawdzi się w tym przypadku znakomicie).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

303

Krok 3. Na ekranie najprawdopodobniej pojawi się wówczas pasek postępu, ilustrujący proces wyrównywania obydwu zaznaczonych zdjęć przez program Elements. Po zakończeniu tego procesu uruchomiona zostanie funkcja Photomerge Group Shot (Photomerge — zdjęcie grupowe). Gdy tak się stanie, kliknij i przeciągnij zdjęcie w okularach z panelu Project Bin (Skrzynka projektu) ponad podgląd oznaczony napisem Final (Ostateczne), a następnie kliknij miniaturę zdjęcia bez okularów we wspomnianym panelu. Po wykonaniu tych operacji zdjęcie bez okularów powinno znajdować się po lewej stronie, zaś zdjęcie w okularach — po stronie prawej.

Krok 4. Włącz narzędzie Zoom (Powiększanie) (Z) i powiększ podgląd fotografii. Następnie na zdjęciu oznaczonym napisem Source (Źródłowe) jedno z oczu zamaluj za pomocą narzędzia Pencil (Ołówek) — jego średnicę można zmienić na pasku opcji programu. Uważaj przy tym, aby nie zamalować zbyt dużego fragmentu twarzy poza obrębem oczu. Zamalowany fragment zostanie użyty przez program Elements do wyretuszowania zdjęcia po prawej stronie. W efekcie większa część oprawek na docelowym zdjęciu zniknie, a oko zostanie zastąpione okiem ze zdjęcia źródłowego. Jeśli oprawki nie znikną, popraw zamalowany obszar, aż uda Ci się uzyskać taki efekt. Następnie wykonaj analogiczną operację dla drugiego oka.

304

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 5. Na zdjęciu powinny być teraz widoczne tylko boczne części oprawek z zausznikami. Jeśli tak jest w istocie, kliknij przycisk Done (Gotowe), który znajduje się w prawej dolnej części okna programu, a następnie w zakładce Edit (Edycja) w prawej górnej części okna kliknij przycisk Full (Pełny), aby przywrócić zwykły sposób edytowania zdjęć. Otrzymana fotografia powinna wyglądać tak jak po zakończeniu pracy w trybie Photomerge Group Shot (Photomerge — zdjęcie grupowe), lecz zwróć uwagę na to, że składa się ona teraz z dwóch oddzielnych warstw, widocznych w panelu Layers (Warstwy). Użyj narzędzia Crop (Kadrowanie) (C) do przycięcia zbędnych białych krawędzi dokumentu.

Krok 6. Jak widać, bardzo skutecznie pozbyliśmy się odbić, lecz niestety wraz z nimi zniknęła większa część oprawek. Nie przejmuj się jednak — wystarczy jeden prosty trik, aby rozwiązać ten pozornie skomplikowany problem. Spójrz jeszcze raz na zawartość panelu Layers (Warstwy). Górna warstwa dokumentu zawiera zdjęcie otrzymane po zastosowaniu funkcji Photomerge Group Shot (Photomerge — zdjęcie grupowe), zaś w dolnej znajduje się oryginalna fotografia z całymi okularami. Teraz wystarczy połączyć zalety obydwu tych warstw…

Ciąg dalszy na następnej stronie

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

305

Krok 7. Kliknij miniaturę górnej warstwy dokumentu, aby ją uaktywnić, a następnie zmień jej tryb mieszania na Difference (Różnica). Nietrudno zgadnąć, że tryb Difference (Różnica) służy do wykrywania różnic pomiędzy warstwami — w tym przypadku pomiędzy górną i dolną warstwą dokumentu. Te miejsca, które są idealnie czarne, świadczą o identyczności obydwu warstw. Miejsca w dowolnym innym kolorze (na pokazanym obok rysunku wyraźnie widać zarys okularów i oczu) — to wykryte przez program różnice w ich zawartości.

Krok 8. Włącz narzędzie Zoom (Powiększanie) (Z) i powiększ podgląd oczu. Włącz narzędzie Eraser (Gumka) (E), wybierz niewielką końcówkę pędzla o twardych krawędziach, niewiele większą od grubości oprawek okularów, i ostrożnie wymaż oprawki widoczne w trybie Difference (Różnica) — jak na przykładowym rysunku. W rzeczywistości wymażesz w ten sposób tylko te fragmenty górnej warstwy dokumentu, które przesłaniają oprawki znajdujące się na zdjęciu pod spodem. Po zakończeniu pracy wystarczy już tylko zmienić tryb mieszania warstwy na domyślny, aby uzyskać elegancką fotografię bez odbić w szkłach okularów. Pamiętaj tylko, aby wymazać same oprawki, gdyż każda ingerencja w głąb szkieł spowoduje odsłonięcie widocznych na nich odblasków.

306

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Krok 9. W trakcie pracy przełącz tryb mieszania górnej warstwy z powrotem na Normal (Zwykły), aby oszacować postęp prac i sprawdzić, czy wybrana końcówka pędzla jest wystarczająco mała.

Krok 10. W razie potrzeby ponownie włącz tryb Difference (Różnica) i dokończ retusz górnej warstwy dokumentu. Po zakończeniu pracy przywróć domyślny tryb mieszania górnej warstwy, aby pozbyć się przebrzydłych odblasków — tym razem już na stałe. Jeśli sfotografowana osoba nosi okulary o dużych, szerokich szkłach, to opisywana sztuczka pozwala przy okazji skorygować bardzo częsty mankament, który polega na zmniejszeniu oczu przez soczewki (czasami ten efekt jest tak silny, że w soczewkach okularów widać krawędzie twarzy i tło).

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

307

Przed retuszem…

308

Rozdział 7.

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

…i po retuszu

Tatuuj mnie. Retuszowanie portretów

Rozdział 7.

309

Fotografik: Matt Kloskowski otwarcia migawki: 8s Fotografik: Matt Kloskowski Czas Czas otwarcia migawki: 1/500

Ogniskowa:200 17 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/8

Czy zdarzyło Ci się kiedyś zrobić zdjęcie wspaniałego krajobrazu, a potem, już po otwarciu go w programie Elements, zauważyć zgniecioną puszkę po piwie na pierwszym planie fotografii? Albo brzydkie linie wysokiego napięcia, których nie dostrzegłeś w trakcie fotografowania? Albo zgniecioną puszkę po piwie, wiszącą na linii wysokiego napięcia? (No dobrze, z tym ostatnim przykładem trochę przesadziłem, ale domyślasz się już, o co mi chodzi). My, fotografowie artystyczni, musimy na tym etapie pracy podjąć istotną decyzję, i to zarówno z moralnego, jak i etycznego punktu widzenia. Dla fotoreportera jest ona bardzo prosta — jego nadrzędnym celem jest zachowanie autentyczności przekazu, więc zarówno puszka, jak i linie wysokiego napięcia muszą pozostać nietknięte.

Atak klonów Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii Artysta ma pod tym względem znacznie gorzej, gdyż jego zadanie polega na stworzeniu zdjęcia, które jest najpiękniejsze i najbardziej estetyczne. Z drugiej jednak strony tylko artysta ma swoistą licencję na usuwanie wszystkich niepożądanych elementów sceny i tylko on może sobie pozwolić na to, aby puste miejsca wypełnić profesjonalnym zdjęciem Ferrari, kupionym na stronie agencji fotograficznej… Stój, dokąd pędzisz, szalony! Chciałem raczej napisać, że artysta może bez wahania użyć narzędzi takich jak Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) oraz Clone Stamp (Stempel), aby usunąć zbędne obiekty i przywrócić scenie naturalny wygląd. Jest jeszcze jedno wyjście: przed zrobieniem zdjęcia podnieść puszkę po piwie i wyrzucić ją do śmieci. Takie podejście jest jednak traktowane przez społeczność fotografów z dużą rezerwą, gdyż łamie jedną z najświętszych zasad fotograficznych, która mówi, aby nigdy nie wydatkować więcej energii, niż jest to absolutnie konieczne. Tylko wówczas bowiem fotograf jest wystarczająco odprężony i wypoczęty, aby pewnie i z gracją nacisnąć spust migawki, gdy przyjdzie na to czas. Nigdy nie słyszałeś o tej zasadzie? Oj, przykro mi… ktoś musiał Cię wreszcie uświadomić. Nie martw się, lepiej późno niż wcale!

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

311

Usuwanie niepożądanych obiektów

Narzędzie Clone Stamp (Stempel) przez wiele lat stanowiło podstawę wszystkich technik mających na celu usuwanie niepożądanych obiektów ze zdjęcia. I choć jego następcy — na przykład pędzel Healing Brush (Pędzel korygujący) — oferują większe możliwości i dają lepsze, naturalniejsze rezultaty, to jednak zdarzają się fotografie, w których narzędzie Clone Stamp (Stempel) nadal jest niezastąpione. Oto przykład takiej właśnie sytuacji.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Nic tak nie psuje kompozycji jak niepożądane obiekty lub przypadkowi ludzie. Spójrz na przykład na to zdjęcie latarni morskiej, które byłoby całkiem sympatyczne, gdyby nie tych dwoje ludzi widocznych w prawym górnym rogu. Nie chciałem ich kadrować, gdyż podoba mi się układ skał w tym obszarze kadru, więc postanowiłem ich wyretuszować narzędziem Clone Stamp (Stempel).

Krok 2. W razie potrzeby włącz narzędzie Zoom (Lupka) (Z), aby powiększyć edytowany fragment zdjęcia, a następnie naciśnij klawisz S, aby włączyć narzędzie Clone Stamp (Stempel). Na pasku opcji, po lewej stronie listy Size (Rozm.), kliknij miniaturę końcówki pędzla i wybierz z przybornika niezbyt dużą końcówkę o miękkich krawędziach. Naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij (tylko raz!) po lewej stronie ludzi. Czynność ta nosi nazwę „próbkowania” — właśnie pobrałeś ze wskazanego miejsca próbkę obrazu, zaś w kolejnym kroku ćwiczenia użyjesz jej do zatuszowania obydwu osób. (Zauważ, że podczas próbkowania zmienia się kształt kursora myszy — przypomina on wówczas celownik).

312

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Krok 3. Przesuń teraz kursor dokładnie nad pierwszą osobę i rozpocznij malowanie za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel). W miarę malowania postać będzie znikać pod pobraną wcześniej próbką zachmurzonego nieba. Co można zrobić w sytuacji, gdy nie da się wyretuszować zbędnego detalu jednym pociągnięciem pędzla? Na następnej stronie zapoznasz się z pewną sprytną sztuczką, która ułatwi Ci rozwiązywanie tego typu problemów.

WSKAZÓWKA: Podobieństwo próbki jest ważne Najważniejsza zasada rządząca tą techniką polega na tym, aby pobierać próbki z miejsc leżących w bezpośredniej bliskości retuszowanego obszaru, tak aby tekstura oraz jasność pobranej próbki były maksymalnie zbliżone do wyglądu korygowanego fragmentu (tutaj należy ją pobrać tuż obok ludzi). Uwaga: Na rysunku obok wyraźnie widać niewielki celownik w kształcie krzyżyka, który znajduje się po lewej stronie kursora i oznacza miejsce pobrania próbki. Niewielka odległość pomiędzy miejscem próbkowania a obszarem przeznaczonym do retuszu pozwala zachować spójność kolorystyczną tekstur pomiędzy tymi fragmentami, a co za tym idzie — ułatwia ukrycie poprawki przed wzrokiem bystrych obserwatorów. (W trakcie takiego retuszu należy kilkakrotnie nacisnąć klawisz Alt lub Option i pobrać próbkę z kilku różnych miejsc, tak aby uwzględnić różne odcienie oraz fakturę nieba).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

313

Krok 4. Co zrobić, jeśli jakiegoś detalu nie da się wyretuszować jednym pociągnięciem pędzla? W praktyce zdarza się to bardzo często. Jeśli na przykład kontynuowałbym zamalowywanie drugiej osoby, stojącej po prawej stronie, to zamiast ją retuszować, zacząłbym powielać pierwszą z nich, gdyż pobrana wcześniej próbka pochodziła z jej bezpośredniego sąsiedztwa.

Krok 5. Sztuczka polega na tym, aby w odpowiednim momencie zwolnić przycisk myszy i zacząć malować jeszcze raz. Za każdym razem, gdy zwolnisz ów przycisk, program Elements ponownie sięga do pierwotnego miejsca próbkowania, które wybrałeś na początku, czyli innymi słowy — resetuje położenie próbki. Dzięki temu za każdym krótkim pociągnięciem pędzla możesz nanieść kolejny fragment chmur. Pamiętaj jedynie, aby śledzić położenie małego krzyżyka, który wyznacza miejsce próbkowania. Jeśli dotrze on do miejsca, w którym jeszcze przed chwilą znajdowała się jedna z osób, pod pędzlem zaczną pojawiać się dziwne rzeczy… Staraj się więc dość często zwalniać przycisk myszy i przywracać początkowe położenie próbki. Taki retusz jest znacznie łatwiejszy do wykonania, jeśli zamiast jednego, zamaszystego pociągnięcia wykonasz kilka mniejszych.

314

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Krok 6. I jeszcze jedno: staraj się pobierać próbki z obszaru, który jest najbardziej podobny do retuszowanego miejsca. Spróbuj na przykład nacisnąć klawisz Alt (Mac OS: Option) i pobrać próbkę z górnej części fotografii, gdzie chmury są znacznie ciemniejsze, a potem zamalować miejsce, w którym stoją ludzie. Zauważ, o ile ciemniejsza (a przez to sztuczna!) stała się otrzymana w ten sposób „łatka” (efekt takiego retuszu pokazany został na rysunku obok). To właśnie dlatego tak bardzo podkreślam znaczenie miejsca pobrania próbki, które powinno znajdować się możliwie blisko retuszowanego fragmentu. W przeciwnym razie uzyskany efekt będzie wyglądał fatalnie! Ponadto staraj się często zmieniać próbkę, którą malujesz, aby uniknąć efektu powtarzających się tekstur lub choćby go zminimalizować.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

315

Usuwanie plamek i innych drobnych obiektów

Program Elements jest wyposażony w narzędzie o nazwie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący), które wręcz idealnie nadaje się do usuwania pyłków, plamek i innych drobnych artefaktów. (Nawiasem mówiąc, „artefakt” to po prostu nowomodne, wyrafinowane określenie na rozmaite zanieczyszczenia zdjęć). Możesz mi wierzyć, że wspomniane narzędzie jest szybsze i wygodniejsze w obsłudze niż Healing Brush (Pędzel korygujący), ponieważ zostało zaprojektowane wyłącznie do jednego zadania — usuwania plamek.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Wczytaj zdjęcie z wyraźnie widocznymi plamkami lub innymi drobnymi błędami (nie ma znaczenia, czy są to obiekty, które rzeczywiście znalazły się w kadrze, czy też są one wynikiem drobnych zabrudzeń układu optycznego aparatu). Na przykładowym zdjęciu znajduje się mnóstwo irytujących ciemnych cętek na niebie.

Krok 2. Naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Powiększanie), i powiększ fragment zawierający szczególnie dużo plamek (na pokazanym obok przykładzie powiększyłem fragment nieba). Za pomocą klawisza J albo odpowiedniego przycisku na pasku narzędzi programu Elements włącz pędzel Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący).

316

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Krok 3. Umieść kursor pędzla Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) tuż ponad plamką, którą chcesz usunąć, i kliknij. Raz. To wszystko. Nie musisz próbkować innego fragmentu przy użyciu klawisza Alt, wystarczy, że klikniesz w kłopotliwym miejscu — i gotowe.

Krok 4. Kolejne plamki i przebarwienia możesz usunąć w analogiczny sposób. Wystarczy wskazać je kursorem myszy, kliknąć i już szukać kolejnej. Wiem, że brzmi to tak zwyczajnie, że wręcz trudno w to uwierzyć, lecz obsługa pędzla Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) sprowadza się właśnie do takich pojedynczych kliknięć. Nawiasem mówiąc, to świetny materiał na hasło reklamowe — „Tylko odplamiacz Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) wyczyści Twoje zdjęcie w 30 sekund!”.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

317

Usuwanie niepożądanych obiektów za pomocą narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący)

Narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) doskonale nadaje się do retuszowania drobnych obiektów, rozdarć, osadów i innych wad zdjęć, gdyż pozwala zachować naturalną fakturę obrazu, a retusz przeprowadzony za jego pomocą wygląda bardzo przekonująco, choć do usuwania większych obiektów lepiej nadaje się narzędzie Clone Stamp (Stempel). Chodzi o to, że jeśli retuszowany obiekt daje się łatwo wyodrębnić (nie styka się on z innymi elementami zdjęcia i nie przesłania ich), to narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) spisuje się znakomicie, w przeciwnym razie może jednak powodować różne deformacje. W tym ćwiczeniu zapoznasz się z jego działaniem, przyczynami ewentualnych problemów i jedną świetną sztuczką, która z niewielką pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel) pozwala skutecznie użyć go niemal w każdej sytuacji.

Krok 1. W tym przykładzie zajmiemy się usunięciem drobnych rozdarć i pęknięć na tej starej odbitce w taki sposób, aby wyglądała jak nowa. Użyjemy w tym celu głównie pędzla Healing Brush (Pędzel korygujący), ale w pewnym momencie pomożemy sobie narzędziem Clone Stamp (Stempel).

Warto najpierw się przyjrzeć, w jaki sposób działa pędzel Healing Brush (Pędzel korygujący) i na czym polegają jego ograniczenia. Najpierw naciśnij klawisz Z i powiększ przeznaczony do retuszu fragment zdjęcia (w tym przypadku proponuję rozpocząć od rozdarcia w prawym górnym rogu). Naciśnij klawisz J tyle razy, ile to będzie konieczne, aby włączyć narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący), a następnie naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij w gładkim, zdrowym miejscu odbitki w pobliżu rozdarcia (na pokazanym tutaj przykładzie pobrałem próbkę tła tuż nad rozdarciem). W tym momencie obsługa pędzla Healing Brush (Pędzel korygujący) bardzo przypomina posługiwanie się narzędziem Clone Stamp (Stempel), toteż zapewne się domyślasz, co należy zrobić dalej — oczywiście kliknąć i zamalować rozdarcie (wyretuszowanie całości będzie wymagało kilkakrotnego pobierania nowej próbki). Jak widać, rozdarcie niemal zupełnie zniknęło i na razie wszystko przebiega zgodnie z planem…

318

Rozdział 8.

CARL ZUMBANO

Krok 2.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Krok 3. Teraz będziesz miał okazję zapoznać się z największym mankamentem narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący), który wychodzi na jaw w miejscach styku lub przecięcia różnych obiektów. Przyjrzyj się drobnemu pęknięciu odbitki we włosach — na granicy fryzury i tła. To właśnie jedno z takich kłopotliwych miejsc. Zobacz tylko, jaki efekt przyniosła próba wyretuszowania zdjęcia narzędziem Healing Brush (Pędzel korygujący) po pobraniu próbki z miejsca sąsiadującego z rozdarciem. Tam, gdzie rozdarcie przechodzi przez krawędź fryzury, obraz stał się rozmazany i niewyraźny. Krótko mówiąc, pędzel Healing Brush (Pędzel korygujący) pozwala na poprawne wyretuszowanie fotografii jedynie wówczas, gdy możesz zamalować nim cały obiekt, unikając krawędzi wszelkich sąsiadujących elementów kompozycji.

Krok 4. Naciśnij klawisz S, aby włączyć narzędzie Clone Stamp (Stempel), a następnie przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij tuż po prawej stronie fragmentu, który uległ rozmyciu w wyniku retuszu. Gdy to zrobisz, przeciągnij kursorem myszy w poprzek rozmytego miejsca, aby zamaskować błąd. Następnie ponownie włącz narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) i dokończ retuszowanie rozdarcia we włosach w zwykły sposób. Na pokazanym obok przykładzie kursor w kształcie krzyżyka wskazuje miejsce pobrania próbki, a okrągły kursor pędzla oznacza zamalowywane miejsce.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

319

Krok 5. Pora teraz na wyretuszowanie zagięcia odbitki, które znajduje się w pobliżu brody. Najpierw pobierz próbkę tła i zamaluj dolną część zagięcia aż do brody (lecz nie przekraczaj konturów twarzy). Następnie pobierz kolejną próbkę (tym razem już z brody) i przeciągnij kursorem myszy od góry zagięcia do dołu. Podobnie jak poprzednio nie przekraczaj konturów brody, aby nie dopuścić do rozmycia obrazu.

Krok 6. Po raz kolejny włącz narzędzie Clone Stamp (Stempel), powiększ podgląd z resztką zagięcia, a następnie pobierz próbkę z krawędzi twarzy, tuż nad nią. Po zamalowaniu pozostałości zagięcia otrzymasz znacznie lepszy efekt, niż gdybyś wyretuszował całe uszkodzenie za pomocą narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący). Podsumowując, jeśli nie przeszkadza Ci konieczność okazjonalnego użycia narzędzia Clone Stamp (Stempel), możesz zamienić pędzel Healing Brush (Pędzel korygujący) w bardzo potężne narzędzie, pozwalające skutecznie i bez śladu usunąć nawet większe obiekty.

320

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Przed retuszem…

…i po retuszu

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

321

Czarodziejski retusz z uwzględnieniem zawartości

Retuszowanie obrazu z uwzględnieniem zawartości to jeden z największych sekretów programu Elements, a zarazem jedna z jego najbardziej fascynujących funkcji. W pełnej wersji Photoshopa wspomniana funkcja zyskała ogromne uznanie, ale niewielu użytkowników Elements zdaje sobie sprawę z jej obecności także w tym programie. Funkcja wypełniania z uwzględnieniem zawartości jest nie tylko zadziwiająco skuteczna, lecz także bardzo prosta w obsłudze, więc niech nie zraża Cię fakt opisania jej na zaledwie czterech stronach książki. Jej skuteczność jest tym bardziej zadziwiająca, że to Elements wykonuje lwią część pracy — użytkownik ma do zrobienia naprawdę niewiele. Oto przykład jej praktycznego zastosowania w celu usunięcia niepożądanych elementów, które nie powinny się znaleźć na zdjęciu.

Krok 1.

MATT KLOSKOWSKI

Otwórz zdjęcie zawierające jakieś niepożądane detale, których chętnie byś się pozbył. W tym przypadku takim detalem jest gruby przewód telefoniczny, który prowadzi do budynku kościoła.

Krok 2. Najpierw, aby unaocznić Ci możliwości omawianej funkcji, chciałbym Ci pokazać, w jaki sposób wyglądałby retusz bez niej. Naciśnij klawisz J, aby włączyć narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący), a następnie na pasku opcji programu zaznacz opcję Proximity Match (Zgodność z otoczeniem), wyłączając tym samym opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). Zmień średnicę pędzla w taki sposób, aby była ona znacząco większa od grubości przewodu na zdjęciu, i zacznij zamalowywać przewód, począwszy od góry, aż do samego kościoła. Gdy skończysz, przyjrzyj się, jakie zrobiłeś zamieszanie… Nie wygląda to najlepiej, prawda? Owszem, przewód zapewne zniknął, lecz zastąpił go rozmazany ślad, biegnący przez fotografię.

322

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Krok 3. Przekonajmy się, jak z tym problemem poradzi sobie opcja Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). Przy normalnym retuszu musielibyśmy poświęcić trochę czasu na klonowanie i pobieranie wielu różnych próbek, gdyż przewód biegnie częściowo na tle nieba, a częściowo na tle korony drzewa. Tymczasem dzięki opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) możemy spokojnie zrzucić większość obowiązków na program. Upewnij się, że narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) jest nadal włączone, i na pasku opcji zaznacz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości).

Krok 4. Anuluj poprzedni, nieudany retusz, a potem przeciągnij kursorem wzdłuż przewodu — od samej góry aż do dachu kościoła. I to wszystko. Nie przejmuj się, jeśli zakończysz malowanie zbyt blisko budynku. Po prostu zamaluj przewód do samego końca. Po zwolnieniu przycisku myszy usiądź sobie wygodnie i przygotuj się na spore zaskoczenie. Wiem, to niesamowite. Spójrz tylko, jak dokładnie zostało wyretuszowane niebo i drzewa, a wszystko to jednym pociągnięciem. Kolory wyglądają idealnie, faktura liści jest doskonale dopasowana do otoczenia. Ten przykład stanowi kwintesencję nazwy opisywanej funkcji, która rzeczywiście uwzględnia to, co znajduje się dokoła retuszowanych miejsc. Im częściej się nią posługuję, tym większe robi to na mnie wrażenie, choć trzeba przyznać, że jedna z tajemnic skutecznego posługiwania się tym narzędziem polega na poznaniu jego słabych stron oraz kruczków, które pozwolą uniknąć ewentualnych problemów z jego działaniem.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

323

Krok 5. Jak widać, opcja Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) poradziła sobie z tym zdjęciem niemal idealnie. Niemal, gdyż w jednym miejscu pozostał wyraźny ślad jej działania: na krawędzi dachu kościoła — w miejscu, gdzie styka się ona z niebem. Na przykładowym rysunku ów drobny mankament jest doskonale widoczny w powiększeniu.

Krok 6. Jeśli przytrafi mi się taka sytuacja, próbuję jednego z następujących dwóch sposobów: najpierw solidnie powiększam uszkodzony fragment i próbuję ponownie zamalować go narzędziem Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący), oczywiście z włączoną opcją Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). W większości przypadków uszkodzenie udaje się w ten sposób naprawić (ta metoda sprawdziła się także tym razem). Jeśli narzędzie powieli jakieś niepożądane fragmenty zdjęcia, naciskam Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować nieudaną poprawkę, i próbuję jeszcze raz. Jeżeli opisany sposób okaże się nieskuteczny, po prostu włączam narzędzie Clone Stamp (Stempel), aby w tym jednym miejscu wprowadzić trochę dokładniejsze i bardziej pracochłonne poprawki. Tak czy owak, zawsze najpierw próbuję opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). Choć nie zawsze za jej pomocą da się usunąć cały niepożądany detal za jednym pociągnięciem, to zwykle udaje się to przynajmniej w 90%, w dodatku w ułamku czasu, który trzeba by było poświęcić na zwykłe klonowanie i retuszowanie.

324

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Przed retuszem…

…i po retuszu

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

325

Automatyczne usuwanie niepożądanych obiektów, czyli jak pozbyć się intruza

Jeśli kiedykolwiek spróbujesz sfotografować jakiś obiekt popularnych turystycznych pielgrzymek, to po dotarciu na miejsce z pewnością się przekonasz, że nie jesteś jedynym, który wpadł na ten pomysł. Jeśli nie należysz do rannych ptaszków, którzy skłonni są poświęcić kilka godzin snu po to, aby zyskać chwilę (względnej) samotności i spokoju podczas fotografowania (bo większość ludzi będzie wówczas smacznie spała…), to musisz pogodzić się z obecnością innego turysty. Albo dwóch. Albo dwudziestu. Na szczęście istnieją pewne sprytne sztuczki, które umożliwiają „oczyszczenie” sceny i usunięcie intruzów kilkoma pociągnięciami pędzla.

Pierwszy krok należy wykonać jeszcze w trakcie fotografowania. Jak? To proste — wykonaj co najmniej dwa zdjęcia tej samej sceny (niekoniecznie tylko dwa — maksymalnie możesz zrobić ich aż 10). Jeżeli znalazłeś się w sytuacji, w której niepodobna zrobić zdjęcia bez ludzi, zrób całą serię zdjęć, licząc na to, że turyści choć trochę zmienią miejsce pobytu między kolejnymi ujęciami (nawet jeśli nadal będą widoczni w kadrze).

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Tak było w tym przypadku — szybko zdałem sobie sprawę, że zrobienie zdjęcia, na którym absolutnie nikt nie kręci się w pobliżu lub w tle, będzie niemożliwe. Wiedziałem jednak, że mogę liczyć na kilka przydatnych funkcji programu Elements, toteż po pierwszym zdjęciu postanowiłem zrobić drugie, niemal identyczne. Wprawdzie na drugim również widoczne są jakieś postaci, lecz przynajmniej nie w tych samych miejscach co na pierwszej fotografii.

WSKAZÓWKA: Użyj statywu Podczas wykonywania przykładowych zdjęć nie używałem statywu, lecz na szczęście program Elements doskonale radzi sobie z wyrównywaniem fotografii. Jeśli będziesz zmuszony do fotografowania z ręki, to postaraj się trzymać aparat najpewniej, jak tylko potrafisz, tak aby obydwa zdjęcia jak najmniej się różniły.

326

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

MATT KLOSKOWSKI

Krok 2.

Krok 3. Otwórz wykonane zdjęcia (przypominam, że absolutne minimum to dwa, zaś maksimum — dziesięć. Na pokazanym tutaj przykłdzie użyłem tylko dwóch zdjęć) w Edytorze programu Elements. Sięgnij do panelu Project Bin (Skrzynka projektu), kliknij miniaturę pierwszego zdjęcia, a potem naciśnij klawisz Shift i kliknij miniaturę ostatniego. Gdy to zrobisz, z menu File/New (Plik/Nowy) wybierz polecenie Photomerge® Scene Cleaner (Photomerge® — oczyszczanie sceny), aby uruchomić moduł Photomerge.

DODATKOWA WSKAZÓWKA: Wypróbuj zaawansowane opcje Ta wskazówka jest rozwinięciem i uzupełnieniem poprzedniej. Jest ona skierowana głównie do tych, którzy nie używali statywu do zrobienia zdjęć; w przeciwnym razie może okazać się niepotrzebna. Otóż jeśli efekty działania polecenia Photomerge nie będą Cię satysfakcjonowały, to w dolnej części panelu Photomerge odszukaj sekcję Advanced Options (Opcje zaawansowane). Kliknij przycisk Alignment Tool (Narzędzie Wyrównywanie) i rozmieść po trzy znaczniki w oknie Source (Źródłowe) oraz w oknie Final (Ostateczne) w odpowiadających sobie fragmentach zdjęć. Gdy to zrobisz, kliknij przycisk Align Photos (Wyrównaj zdjęcia), aby uruchomić proces dopasowywania obydwu fotografii na podstawie położenia znaczników. Dzięki temu późniejsze „czyszczenie” sceny powinno dać nieco lepszy efekt. Zanim to jednak zrobisz, po prostu wykonaj wszystkie czynności od kroku 3. aż do 10. i sięgnij po opisane narzędzie dopiero wówczas, gdy efekt będzie daleki od Twoich oczekiwań. Jeżeli „wyczyszczone” zdjęcie będzie wyglądało poprawnie, to opisana tutaj sztuczka nie będzie Ci potrzebna.

Krok 4. W oknie Source (Źródłowe), po lewej stronie, automatycznie umieszczone zostanie pierwsze ze zdjęć. Drugie trzeba wybrać samodzielnie, przeciągnij więc jego miniaturę z panelu Project Bin (Skrzynka projektu) do okna Final (Ostateczne) po prawej stronie.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

327

Krok 5. Spójrz teraz na zdjęcie w oknie Source (Źródłowe) i poszukaj fragmentów, które chciałbyś skopiować do docelowej fotografii (takich, na których nie widać turystów). Na pokazanym tutaj przykładzie postanowiłem skopiować pusty fragment tuż pod mężczyznami (którzy idą w jego kierunku).

Krok 6. A teraz pozbądźmy się naszych turystów! Włącz narzędzie Pencil (Ołówek) i zamaluj ten fragment zdjęcia Source (Źródłowe), który odpowiada położeniu turystów na zdjęciu Final (Ostateczne). Nie musisz robić tego zbyt dokładnie. Chodzi o namalowanie niewielkiej plamki, która będzie obejmowała obydwie sylwetki. Gdy zwolnisz przycisk myszy, program automatycznie usunie mężczyzn na zdjęciu Final (Ostateczne). W razie potrzeby powiększ retuszowany fragment za pomocą narzędzia Zoom (Powiększanie), którego przycisk znajduje się na samej górze paska narzędzi programu (i przypomina niewielkie szkło powiększające). Jeśli nie uda Ci się uzyskać satysfakcjonującego efektu, włącz narzędzie Eraser (Gumka) — jego przycisk znajduje się po prawej stronie okna programu pod przyciskiem narzędzia Pencil (Ołówek) — a następnie w oknie Source (Źródłowe) wymaż niektóre fragmenty niebieskich „łatek”. Po zakończeniu tego oczyszczania kliknij przycisk Done (Gotowe), aby powrócić do Edytora programu Elements.

328

Rozdział 8.

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

WSKAZÓWKA: Ukrywanie fragmentów zaznaczonych Ołówkiem Niebieskie „łatki”, oznaczające miejsce wyretuszowane za pomocą Ołówka, wyświetlane są także na zdjęciu Final (Ostateczne) — wystarczy przesunąć nad nie kursor myszy. Gdy odsuniesz kursor w inne miejsce, znikną. Ukrycie miejsc zamalowanych narzędziem Pencil (Ołówek) na zdjęciu Source (Źródłowe) wymaga wyłączenia opcji Show Strokes (Pokaż regiony) w panelu Photomerge, który znajduje się po prawej stronie okna programu.

Krok 7. Jeśli po zakończeniu pracy z funkcją Photomerge wokół gotowego zdjęcia pozostały jakieś białe, puste miejsca, scal najpierw wszystkie warstwy projektu poleceniem Flatten Image (Spłaszcz obraz) z menu panelu Layers (Warstwy), a potem pozbądź się niepotrzebnych fragmentów za pomocą narzędzia Crop (Kadrowanie) (C).

Przed retuszem…

…i po retuszu

Atak klonów. Usuwanie niepożądanych obiektów z fotografii

Rozdział 8.

329

Fotografik: Scott Kelby Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/400 s Fotografik: Matt Kloskowski

Ogniskowa: 200 mm

Przysłona: f/5,6 f/2

Jeśli jesteś ciekaw, to taki tytuł nosi film krótkometrażowy z 2009 roku. (W serwisie iTunes można go kupić za zaledwie 1,99 dol. Przypuszczam, że tak niska cena jest podyktowana jego długością, gdyż całość trwa niecałe 20 minut. Z drugiej strony, nie ma się co dziwić — ile może kosztować film, w którym nie ma ani jednego zombie?) Fabuła została streszczona następująco (odchrząknij i przeczytaj to głębokim, mosiężnym głosem, jakim zwykle posługują się lektorzy w zwiastunach): „Zwykły mężczyzna staje się nagle przedmiotem eksperymentów w ramach badań nad nowym lekiem, a potem spotyka kobietę swojego życia…”. Pestka. Każdemu z nas przytrafiają się takie historie. A eksperymenty farmaceutyczne to już w ogóle codzienność. Rzuciłem okiem na plakat promujący

Efekty uboczne Efekty specjalne dla miłośników fotografii ten obraz. Główny bohater na pierwszym planie ma przerażającą, sinozieloną skórę, która nie świadczy najlepiej o jego stanie zdrowia, lecz jego towarzyszka wygląda kwitnąco — piękna cera, ciepła karnacja. Wówczas zrozumiałem, dlaczego ten mężczyzna znalazł kobietę swojego życia: to proste — nie miała tego okropnego, sinawego koloru. Pomyśl tylko: jeśli otaczałyby Cię kobiety, które już z daleka straszyłyby karnacją świadczącą o poważnych problemach z balansem bieli, a któregoś dnia spotkałbyś cudownie poprawną kolorystycznie istotę, noszącą ze sobą szarą kartę wzorcową i wyglądającą dzięki niej olśniewająco (w każdych warunkach oświetleniowych!), to byś się nie zakochał? Oczywiście, że tak. Założę się, że na 10 minut przed końcem filmu główny bohater rozkręca własny biznes, polegający na świadczeniu usług korygowania balansu bieli dla użytkowników portali randkowych i serwisów społecznościowych. „Sine, zielone, niebieskie przebarwienia usuwam ze zdjęć w profilach skutecznie i bez śladu. Przystępne ceny”. Interes się kręci, wszystko wydaje się zmierzać do szczęśliwego finału, gdy nagle, około 18. minuty filmu, eksperymentalny lek przestaje działać. Okazuje się, że mężczyzna jest w rzeczywistości zamknięty w wilgotnym, mrocznym pomieszczeniu, tkwi przed ekranem komputera i do późnej nocy musi pisać bezsensowne wstępy do rozdziałów. W ostatnich sekundach filmu do pokoju wchodzi jego żona ze słowami „Kochanie, chodź już spać”. On odwraca się i zauważa jej niezdrową, sinozieloną cerę…

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

331

Efekty specjalne z automatu

Zanim przystąpię do omawiania rozmaitych efektów specjalnych, którym można poddać edytowane zdjęcia, chciałbym pokrótce zaprezentować garść gotowych trików, zaimplementowanych w programie Elements. Po otwarciu w Edytorze Elements zakładki Guided (Z asystą) (której zawartość została zaktualizowana w 10. edycji tego programu) przewiń ją w dół, gdyż to właśnie tam kryją się panele Lens Effects (Efekty obiektywu), Photography Effects (Efekty fotograficzne) oraz Photo Play (Odtwarzanie zdjęć), zawierające gotowe efekty. W tym ćwiczeniu króciutko opiszę możliwości dostępne w panelu Photography Effects (Efekty fotograficzne), a w kolejnych ćwiczeniach zaprezentuję kilka pozostałych sztuczek.

Krok 1. Uruchom Edytor, otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś poeksperymentować, a następnie w zakładce Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą). Przewiń listę paneli po prawej stronie w dół aż do trzech paneli z efektami specjalnymi. Znajdziesz w nich mnóstwo sztuczek, od efektów w stylu retro, przez lomografię i trik z odbiciem, aż do efektu w stylu pop-art.

Najpierw kliknij nazwę efektu, który chciałbyś zastosować. Ich nazwy są w większości dość intuicyjne, a po wybraniu dowolnego z nich program Elements krok po kroku podpowie Ci, co należy zrobić. Na potrzeby tego przykładu wybrałem opcję Lomo Camera Effect (Efekt aparatu Lomo), który oferuje jedynie dwa przyciski. Najpierw kliknij przycisk Cross Process Image (Krosowanie obrazu), aby nadać zdjęciu zielonkawy odcień (możesz to zrobić kilkakrotnie, aby zaakcentować zabarwienie fotografii), a potem kliknij przycisk Apply Vignette (Zastosuj winietę), aby przyciemnić krawędzie zdjęcia (co jest jedną z wyróżniających cech lomografii). Aby przywrócić pierwotny wygląd zdjęcia, kliknij przycisk Reset (Zeruj), a gdy skończysz — przycisk Done (Gotowe), aby powrócić do Edytora. Jak widać, efekt nie grzeszy nadmiarem ustawień, lecz wpisuje się w to charakter wszystkich poprawek z zakładki Guided (Z asystą), które zostały opracowane tak, aby większość zadań była wykonywana automatycznie przez program Elements.

332

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

SCOTT KELBY

Krok 2.

Program Elements 10 wzbogacił się o nowy panel — Photo Play (Odtwarzanie zdjęć), który jest dostępny w zakładce Guided (Z asystą) Edytora — oraz nowy efekt o nazwie Picture Stack (Stos obrazów). Ta koncepcja polega na podzieleniu jednego zdjęcia na kilka małych fotografii z białymi ramkami, niedbale rozrzuconych na stole. Efekt wygląda ładnie i stanowi atrakcyjny sposób na zaprezentowanie zdjęcia. Co więcej, każda z utworzonych przez program odbitek rzuca własny cień, dzięki czemu wyglądają one naprawdę tak, jak gdyby leżały jedna na drugiej.

Tworzenie efektu w postaci stosu zdjęć

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1. Uruchom Edytor i otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś wypróbować efekt Picture Stack (Stos obrazów). Ja zwykle używam w tym celu zdjęć krajobrazowych i podróżniczych, które nieźle wyglądają w takiej postaci. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, aby poeksperymentować na jakimś portrecie, lecz zdarza się, że program Elements rozdzieli go tak, że krawędzie utworzonych fotek będą przebiegały dokładnie w poprzek albo wzdłuż twarzy. W zakładce Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą), na liście paneli po prawej stronie odszukaj panel Photo Play (Odtwarzanie zdjęć), a potem kliknij nazwę efektu Picture Stack (Stos obrazów).

Krok 2. Kolejny krok będzie polegał na określeniu liczby fotek, na jaką ma zostać pocięte wybrane zdjęcie. Mnie najbardziej podoba się wariant z ośmioma zdjęciami. Cztery to moim zdaniem trochę za mało, a przy dwunastu robi się zbyt duże zamieszanie. Najlepsze jest to, że na tym etapie pracy nie trzeba jeszcze niczego zatwierdzać. Kliknij zatem przycisk 8 Pictures (8 obrazów) w panelu po prawej stronie, aby zaprząc program Elements do pracy. Po około minucie na ekranie powinno pojawić się zdjęcie porozcinane na mniejsze części — prostokątne albo kwadratowe.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

333

Krok 3. Jeśli chcesz się przekonać, jak wygląda to samo zdjęcie pocięte na 12 części, po prostu kliknij odpowiedni przycisk, a program Elements uformuje stos od nowa. Aby się przekonać, który wariant podziału zdjęcia jest najkorzystniejszy, wystarczy wypróbować poszczególne opcje.

Krok 4. Zauważ, że każda z utworzonych fotek ma białą ramkę, której szerokość można regulować w drugiej części panelu z ustawieniami. Ja zwykle decyduję się na opcję Medium (Średnia). Wariant Small (Mała) jest zbyt wąski, zaś Large (Duża) choć prezentuje się nieźle, w niektórych przypadkach może być zbyt przytłaczający. Podobnie jak z wyborem liczby zdjęć, także i z tym parametrem można łatwo eksperymentować — wystarczy po kolei kliknąć wszystkie trzy przyciski z ramkami i zdecydować się na jeden z nich.

334

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 5. Na koniec możesz zmienić kolor oraz rodzaj tła (na potrzeby tego przykładu przywróciłem podział na osiem fotek i średnią grubość ramki). Jeśli chodzi o tło, możesz wybierać między gradientem a tłem monochromatycznym — ja zwykle decyduję się na to drugie rozwiązanie. Choć standardowa czerń wygląda nieźle, warto wypróbować tło w kolorze białym. Kliknij przycisk Solid Color (Kolor kryjący), a gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe New Layer (Nowa warstwa), kliknij przycisk OK. W oknie z przybornikiem kolorów wybierz biel i ponownie kliknij przycisk OK. Biel podoba mi się o tyle, że pozwala docenić cienie rzucane przez poszczególne fotki. Taka kompozycja jest bardziej plastyczna, a poszczególne części składowe naprawdę wyglądają tak, jak gdyby były papierowymi odbitkami, leżącymi na biurku.

Krok 6. Po wybraniu koloru tła kliknij przycisk Done (Gotowe), znajdujący się w dolnej części zestawu paneli.

Wskazówka: Edytowanie warstw Jeśli przełączysz teraz Edytor na tryb pełnej edycji zdjęcia i przyjrzysz się zawartości panelu Layers (Warstwy), możesz się łatwo domyślić tego, co zaszło za kulisami projektu. Otóż w celu uzyskania efektu odbitek program Elements utworzył sporą liczbę warstw. Jeśli czujesz się na siłach, możesz się zająć poszczególnymi warstwami i skorygować je. Każdy cień i każda ramka znajdują się w osobnej warstwie, więc jeśli chciałbyś coś poprawić, po prostu wybierz odpowiednią.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

335

Efekt Ortona

Kolejnym spośród nowych, gotowych efektów specjalnych programu Elements 10 jest tzw. efekt Ortona. Sztuczka ta ma swoje korzenie w tradycyjnej fotografii, gdzie uzyskiwano ją poprzez złożenie dwóch negatywów — ostrego i nieostrego. Otrzymana w ten sposób fotografia nabiera baśniowego charakteru i ulega delikatnemu rozmyciu, choć wszystkie istotne detale pozostają ostre i wyraźne.

Uruchom Edytor i otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś zastosować omawiany efekt. Możesz w tym celu wybrać dowolne zdjęcie. Moim zdaniem najlepiej po takiej przeróbce wyglądają zdjęcia o miękkim, delikatnym charakterze. Potraktowane tym efektem portrety ulegają nadmiernemu rozmyciu, choć oczywiście nie zaszkodzi spróbować. Poniższa fotografia, zrobiona w ciepłych promieniach wieczornego słońca, przefiltrowanych przez koronę drzewa, powinna sprawdzić się wyśmienicie. W zakładce Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą), na liście paneli po prawej stronie odszukaj panel Photography Effects (Efekty fotograficzne), a potem kliknij nazwę efektu Orton Effect (Efekt Ortona).

Krok 2. W panelu po prawej stronie okna programu pojawią się dostępne ustawienia, umożliwiające skonfigurowanie wybranego efektu. Przede wszystkim trzeba jednak kliknąć przycisk Add Orton Effect (Dodaj efekt Ortona). Zdjęcie nabierze wówczas specyficznego kontrastu, a kolory staną się bardziej nasycone.

336

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

MATT KLOSKOWSKI

Krok 1.

Krok 3. Kolejny krok będzie polegał na przeciągnięciu suwaka Increase Blur (Zwiększ rozmycie) w prawą stronę, ale tylko trochę. Naprawdę odrobinę. Jeśli zaszalejesz, zdjęcie przestanie wyglądać atrakcyjnie. Po prostu przesuń go troszeczkę w prawą stronę. Wartość rzędu 5 – 10 powinna zupełnie wystarczyć.

Krok 4. Suwak Increase Noise (Zwiększ szum) jest całkowicie opcjonalny. Jego działanie odwołuje się do nostalgii, jaką wywołuje w nas oglądanie ziarnistych, tradycyjnych odbitek. Na potrzeby tego przykładu ustawiłem suwak w położeniu 500. Aby dostrzec jego wpływ przy takiej wartości, trzeba dość solidnie powiększyć podgląd zdjęcia — wówczas subtelna, ziarnista faktura powinna być już widoczna.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

337

Krok 5. Kolejna charakterystyczna cecha efektu Ortona polega na prześwietleniu zdjęcia (negatywy były celowo prześwietlane przed złożeniem). Ten aspekt również jest całkowicie opcjonalny. Po kliknięciu przycisku Add Orton Effect (Dodaj efekt Ortona), co zrobiliśmy w 2. kroku tego ćwiczenia, fotografia zwykle staje się trochę ciemniejsza, więc w zasadzie zawsze decyduję się na zwiększenie wartości parametru Apply Brightness (Zastosuj jasność). W tym przypadku najlepszy efekt uzyskałem przy wartościach z zakresu 20 – 30.

Krok 6. Po zakończeniu pracy kliknij przycisk Done (Gotowe) w prawym dolnym rogu okna programu. Jeśli teraz w zakładce Edit (Edycja) kliknąłbyś przycisk Full (Pełny) i przyjrzał się zawartości panelu Layers (Warstwy), przekonałbyś się, że program Elements utworzył dwie dodatkowe warstwy: jedna ma na celu utworzenie efektu rozmycia, a druga koryguje jasność i ostrość fotografii. Cały efekt został uzyskany za pomocą warstw, więc jeśli uznasz, że jest zbyt silny i zechcesz go złagodzić, w każdej chwili możesz skorygować wartość parametru Opacity (Krycie) dla dowolnej z nich.

338

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Przed efektem…

…i po jego zastosowaniu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

339

Korygowanie głębi ostrości

Głębia ostrości stanowi doskonały sposób na wyeksponowanie głównego tematu poprzez rozmycie tła. Owszem, ten efekt można i trzeba uzyskać już na etapie fotografowania dzięki dobraniu odpowiedniego obiektywu oraz wartości przysłony, ale czasami pomysł na twórcze wykorzystanie głębi ostrości przychodzi do głowy dopiero wówczas, gdy zdjęcie jest już na komputerze. Nowy efekt o nazwie Depth of Field (Głębia pola), dostępny w programie Elements 10, umożliwia rozwiązanie tego problemu.

Uruchom Edytor i otwórz zdjęcie, które cechuje się bardziej zatłoczonym tłem, niż byś sobie tego życzył, bądź po prostu takie, na którym chciałbyś zwrócić uwagę widza na określone aspekty zdjęcia. W przypadku poniższej fotografii postanowiłem ustawić ostrość na bukiecie i rozmyć młodą parę oraz wszystko inne w tle. W zakładce Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą), przewiń zestaw paneli w dół do panelu Lens Effects (Efekty obiektywu) i kliknij nazwę efektu Depth of Field (Głębia pola).

Krok 2. Po uruchomieniu tego efektu przekonasz się, że oferuje on dwie metody działania: Simple (Prosta) oraz Custom (Własna). Rozpocznij od kliknięcia przycisku Simple (Prosta). Program Elements poprowadzi Cię nieomal za rękę przez kolejne etapy tworzenia efektu w uproszczonej wersji. Najpierw w górnej części panelu należy kliknąć przycisk Add Blur (Dodaj rozmycie), aby po prostu rozmyć całą fotografię. Na tym etapie pracy nie został jeszcze wskazany główny temat zdjęcia, więc Elements rozmyje je równomiernie na całym obszarze.

340

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

©FOTOLIA/LIAURINKO

Krok 1.

Krok 3. Wobec tego należy poinformować program Elements, które części zdjęcia mają pozostać ostre. Włącz narzędzie Gradient, którego przycisk znajduje się w drugiej części panelu, kliknij pośrodku obiektu, który powinien pozostać ostry i wyraźny, a potem przeciągnij kursorem myszy na zewnątrz. Im dalej przeciągniesz, tym płynniejsze będzie przejście od pełnej ostrości do rozmycia.

Krok 4. Po wskazaniu fragmentu, który powinien pozostać ostry, przejdź do trzeciej części panelu i — jeśli chcesz — zwiększ intensywność rozmycia. Na pokazanym tutaj przykładzie ustawiłem suwak Blur (Rozmycie) w pozycji 10, aby silniej rozmyć tło. No cóż, prosta metoda jest godna swej nazwy, a przez to ograniczona — choćby ze względu na sposób wytłumienia rozmycia. Podobnie jak większość innych funkcji w programie Elements, także i ten efekt można wykorzystać na dwa sposoby: łatwiejszy i bardziej wyrafinowany. Przyjrzymy się teraz temu drugiemu rozwiązaniu.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

341

Na potrzeby tego przykładu otworzyłem w Edytorze inne zdjęcie. I dzieci, i rodzice na tej fotografii zostali uwiecznieni ostro oraz wyraźnie, lecz ja chciałbym, aby to latorośle znalazły się w centrum uwagi. W zakładce Edit (Edycja) ponownie kliknij przycisk Guided (Z asystą), następnie odszukaj panel Lens Effects (Efekty obiektywu) i kliknij nazwę efektu Depth of Field (Głębia pola). Tym razem jednak wybierz metodę Custom (Własna).

Krok 6. Pierwsze zadanie będzie polegało na zdefiniowaniu głównego tematu zdjęcia (czyli tej jego części, której nie chcemy rozmywać). Poprzednio zrobiliśmy to za pomocą narzędzia Gradient o stosunkowo ograniczonych możliwościach, lecz w przypadku wariantu Custom (Własna) możemy utworzyć prawdziwe zaznaczenie. Kliknij przycisk Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) — co jest szczegółowo omówione w rozdziale 6. — a następnie zacznij zamalowywać sylwetki dzieci. Nawet jeśli przypadkiem zaznaczysz fragment tła, nie przejmuj się, gdyż w następnym kroku ćwiczenia poradzimy sobie z tym problemem.

342

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

©FOTOLIA/MONKEY BUSINESS

Krok 5.

Krok 7. Przypuszczam, że przy pierwszych pociągnięciach narzędziem Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) zaznaczyłeś jakieś zbędne fragmenty zdjęcia. Nie ma problemu. Po prostu przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option), aby przełączyć wspomniane narzędzie w tryb odejmowania i kliknij we wszystkich miejscach, które nie powinny zostać zaznaczone. W opisywanym przypadku (po dopracowaniu kształtu zaznaczenia) kliknąłem w kilku miejscach na ziemi pod stopami dzieci, aby ją zaznaczyć. Zauważ, że w przypadku prawdziwej głębi ostrości wyraźne byłyby nie tylko sylwetki dzieci, lecz także ziemia w miejscu, w którym biegną.

Krok 8. Reszta to pestka. W drugiej części panelu kliknij przycisk Add Blur (Dodaj rozmycie), aby rozmyć wszystko to, co nie zostało zaznaczone. Po wykonaniu tej operacji dzieci powinny bardzo wyraźnie odcinać się od tła i biegnących za nimi rodziców. Podobnie jak poprzednio, jeśli chciałbyś zwiększyć intensywność rozmycia, w trzeciej części panelu przeciągnij suwak Blur (Rozmycie) w prawą stronę. Jeżeli uznasz, że przeciwnie, rozmycie jest zbyt intensywne — to niezależnie od tego, czy wybrałeś metodę Simple (Prosta), czy Custom (Własna) — kliknij przycisk Done (Gotowe), potem przycisk Full (Pełny) w górnej części zakładki Edit (Edycja) i zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla rozmytej warstwy dokumentu.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

343

Modny portret o zmniejszonym nasyceniu barw

To chyba jedna z najchętniej używanych ostatnio technik korekcji zdjęć portretowych — można natknąć się na nią niemal wszędzie, od kolorowych czasopism do okładek płyt CD, od reklam do plakatów filmowych, od zdjęć towarzyszących wstępniakom do billboardów. Mam wrażenie, że pyta o nią co drugi klient… Warto zatem zapoznać się z bardzo prostym sposobem na uzyskanie tej sztuczki. Tak prostym, że przerobienie oryginalnego zdjęcia nie zajmie Ci więcej niż minutę!

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz zdjęcie portretowe, na którym chciałbyś wypróbować modny efekt, polegający na specyficznym zmniejszeniu nasycenia barw. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę tła, a następnie skopiuj ją raz jeszcze, używając tego samego skrótu (po zakończeniu tej operacji dokument powinien składać się z trzech identycznych warstw, tak jak na przykładowym rysunku).

Krok 2. W panelu Layers (Warstwy) kliknij środkową warstwę — będzie ona nosić nazwę Layer 1 (Warstwa 1) — aby wybrać ją do edycji, a następnie naciśnij Ctrl+Shift+U (Mac OS: Ctrl+Shift+U), aby całkowicie pozbawić tę warstwę barw. Choć wygląd dokumentu nie zmieni się ani odrobinę (w oknie projektu nadal widoczne będzie zwykłe, kolorowe zdjęcie), gdyż ponad edytowaną warstwą znajduje się jeszcze jedna, na którą opisana operacja nie miała przecież żadnego wpływu, to o jej skuteczności możesz się przekonać, patrząc na miniatury w panelu Layers (Warstwy). Jeśli przyjrzysz im się uważnie, to z pewnością zauważysz, że miniatura środkowej warstwy stała się czarno-biała (patrz rysunek).

344

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. W panelu Layers (Warstwy) kliknij górną warstwę — nosi ona nazwę Layer 1 copy (Warstwa 1 kopia) — a następnie zmień jej tryb mieszania z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło). Już ta prosta zmiana umożliwia uzyskanie bardzo atrakcyjnego efektu, lecz jeśli chciałbyś dodatkowo pogłębić kontrast i zaakcentować detale portretu, to zamiast trybu Soft Light (Łagodne światło) użyj trybu Overlay (Nakładka). Jeśli po wybraniu tego trybu efekt wyda Ci się zbyt intensywny, spróbuj nieznacznie zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) dla tak zmodyfikowanej warstwy — aż do uzyskania oczekiwanej intensywności.

Krok 4. Na wielu portretach tego typu jednym z pierwszych zauważanych przez oglądającego elementów kompozycji są oczy sfotografowanej postaci. Dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że grafik pracujący nad projektem zadecydował o przywróceniu ich oryginalnego koloru oraz jego nasycenia (jest to opcjonalny krok tego ćwiczenia, lecz warto go zrealizować, szczególnie gdy sfotografowana osoba ma intensywnie niebieskie lub zielone tęczówki; ponadto wykonanie go zajmie Ci najwyżej 15 sekund). Cały zabieg składa się z dwóch prostych czynności. Najpierw w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy). (Więcej informacji o maskach znajdziesz w rozdziale 7.). Następnie włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B) i z przybornika końcówek na pasku opcji wybierz niewielką końcówkę pędzla o miękkich krawędziach. Naciśnij kolejno klawisze D i X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, i zamaluj obydwoje oczu postaci (ale w taki sposób, aby zamalować jedynie tęczówki i źrenice, a nie białka). Nie pozwól, aby zmylił Cię otrzymany w ten sposób wygląd oczu. Wynika on z tego, że przez zamaskowane „dziury” w górnej warstwie widoczna jest teraz środkowa, czarno-biała warstwa projektu, ale już za chwilę poprawimy ten drobny mankament.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

345

Krok 5. W celu zamaskowania tych samych fragmentów czarno-białej warstwy (co znaczy, że „dziury na oczy” będą zrobione w obydwu górnych warstwach, a to z kolei sprawi, iż w rezultacie widoczne będą oczy z dolnej warstwy dokumentu) przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij miniaturę maski górnej warstwy dokumentu. Utworzysz w ten sposób zaznaczenie odpowiadające kształtem zamalowanym oczom. Następnie kliknij środkową warstwę projektu, a następnie przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), aby utworzyć wierną kopię maski górnej warstwy, dołączoną do warstwy środkowej (jak na przykładowym rysunku). W rezultacie kolorowe, niewyretuszowane tęczówki mężczyzny z warstwy Background (Tło) powinny teraz prześwitywać przez obydwie zamaskowane warstwy. Fantastyczna sztuczka, czyż nie?

Krok 6. Kliknij przycisk znajdujący się w prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz). Rozwiń menu Filter/ Noise (Filtr/Szum) i wybierz z niego polecenie Add Noise (Dodaj szum). W oknie dialogowym Add Noise (Dodaj szum) w sekcji Distribution (Rozmieszczenie) zaznacz opcję Gaussian (Gaussowskie), włącz opcję Monochromatic (Monochromatyczny) — jeśli tego nie zrobisz, to otrzymany szum będzie składał się z brzydkich czerwonych, zielonych i niebieskich kropek — i zmień wartość parametru Amount (Wartość) na taką, przy której szum będzie wyraźnie widoczny, lecz nie będzie przeszkadzał w odbiorze zdjęcia. Ponieważ w tym przypadku edytowałem zdjęcie o niskiej rozdzielczości, to 4-procentowa domieszka szumu okazała się w sam raz, lecz na fotografii wykonanej nowoczesnym aparatem cyfrowym będziesz musiał prawdopodobnie zwiększyć tę wartość do 10 lub 12%, aby szum w ogóle było widać. Na następnej stronie znajdziesz porównanie fotografii przed retuszem i po retuszu, lecz to jeszcze nie wszystko — na koniec chciałem bowiem zaprezentować inny przykład zastosowania opisanej techniki.

346

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Przed retuszem…

…i po retuszu

Krok 7.

SCOTT KELBY

Oto kolejny przykład użycia tej samej sztuczki. Jak widać, wystarczy różnica w charakterze zdjęcia, aby ten sam proces spowodował zupełnie inną niż za pierwszym razem przemianę fotografii. Szczególnie podoba mi się brązowy odcień skóry, jaki udało mi się uzyskać dzięki użyciu opisywanej metody.

Przed retuszem…

WSKAZÓWKA: Nie przesadzaj z ilością szumu Uważaj, aby nie przesadzić z ilością szumu, gdyż po wyostrzeniu zdjęcia (proces ten przeprowadza się zazwyczaj na samym końcu edycji obrazu) za pomocą filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) stanie się on jeszcze bardziej widoczny. Wskutek wyostrzania zaakcentowany zostanie bowiem nie tylko sztuczny, lecz także naturalny szum, którego niewielka ilość znajduje się na każdym zdjęciu.

KOLEJNA WSKAZÓWKA: A może w tle?

…i po retuszu

Niedawno widziałem bardzo nietypowy sposób zastosowania opisanej techniki. Została ona użyta do zaprojektowania reklamy motocykli: całe zdjęcie, oprócz sylwetki motoru, zostało zmodyfikowane w opisany w ćwiczeniu sposób, wskutek czego kompozycja przedstawiała kolorową, wręcz kłującą w oczy maszynę na stonowanym tle. Wyglądało to niesamowicie! Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

347

Krok 8. SCOTT KELBY

Oto ta sama technika, tym razem jednak zastosowana w odniesieniu do portretu kobiety.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Wskazówka: Zróżnicowanie przejrzystości warstw Oto kilka wariantów tej techniki, które warto wypróbować: pamiętasz zapewne, że w przypadku gdy uzyskany na początku efekt wyda Ci się zbyt subtelny, radziłem wypróbować tryb Overlay (Nakładka). Rzeczywiście, jest to dobry sposób, lecz zanim wprowadzisz go w życie, możesz skopiować warstwę w trybie Soft Light (Łagodne światło) i zobaczyć, czy uda Ci się w ten sposób uzyskać zamierzony rezultat (patrz rysunek). W razie potrzeby możesz zmniejszyć wartość krycia powielonej warstwy, aby złagodzić otrzymany efekt. Kolejny wariant polega na zmniejszeniu stopnia krycia pierwszej warstwy w trybie Soft Light (Łagodne światło) do 70%, co spowoduje częściowe przywrócenie oryginalnego wyglądu zdjęcia i jedynie bardzo subtelną zmianę jego zabarwienia. Wypróbuj te propozycje, aby móc je ocenić w praktyce.

348

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Efekt polegający na silnym zwiększeniu kontrastu i zmniejszeniu nasycenia barw święci ostatnio triumfy popularności, a choć istnieje kilka rozszerzeń (pluginów), które ułatwiają tworzenie tego typu efektów, a prócz tego można go z powodzeniem uzyskać w module Camera Raw (o czym przeczytasz nieco później), to postanowiłem zamieścić w tym rozdziale przepis, którym podzielił się ze mną Calvin Hollywood, niemiecki spec od retuszu zdjęć, na moim blogu (http://www.scottkelby.com). Olbrzymia zaleta techniki proponowanej przez Calvina polega na tym, że nie wymaga ona żadnych płatnych dodatków. Bardzo dziękuję Calvinowi za wyjawienie tej sztuczki i możliwość podzielenia się nią z moimi Czytelnikami.

Sztuczka ze zwiększaniem kontrastu

SCOTT KELBY ORAZ ©PHOTOART TEXTURES/MARK BRYANT

Krok 1. Otwórz zdjęcie, któremu chciałbyś nadać wyjątkowo kontrastowy wygląd.

Krok 2. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę tła, i zmień tryb mieszania otrzymanego duplikatu na Vivid Light (Światło jaskrawe). (Wiem, że na tym etapie pracy zdjęcie wcale nie będzie wyglądało zbyt dobrze, lecz już za chwilę jego wygląd ulegnie zdecydowanej poprawie).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

349

Krok 3. Naciśnij Ctrl+I (Mac OS: Command+I), aby utworzyć negatyw bieżącej warstwy dokumentu (co prawda wskutek wcześniejszej zmiany trybu mieszania obraz stanie się niemal zupełnie szary, lecz na razie się tym nie przejmuj). Z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) wybierz polecenie Surface Blur (Rozmycie powierzchniowe). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, zmień wartość parametrów Radius (Promień) i Threshold (Próg) na 40 i kliknij przycisk OK. (Przetworzenie zdjęcia przy użyciu tego filtra może zająć dłuższą chwilę).

Krok 4. Uzyskanie potrzebnego efektu wymaga zastosowania jeszcze jednego trybu mieszania, lecz nie możemy zmienić trybu Vivid Light (Światło jaskrawe) dla bieżącej warstwy, gdyż zniweczymy nasze dotychczasowe starania. Rozwiązanie polega na utworzeniu jeszcze jednej warstwy dokumentu, odzwierciedlającej jego dotychczasową zawartość, i umieszczeniu jej na samej górze stosu warstw. Dzięki temu zmiana trybu mieszania przyniesie oczekiwane efekty. Opisaną operację (czyli tworzenie warstwy będącej scaloną kopią dotychczas istniejących) można wykonać przy użyciu skrótu Ctrl+Alt+Shift+E (Mac OS: Command+Option+Shift+E).

350

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 5. Teraz możesz już usunąć środkową warstwę dokumentu, czyli tę, którą poddałeś działaniu filtra Surface Blur (Rozmycie powierzchniowe) — przeciągnij ją ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy). Zmień tryb mieszania scalonej warstwy dokumentu — która powinna nosić nazwę Layer 2 (Warstwa 2) — na Overlay (Nakładka). Od tej chwili planowany efekt zacznie nabierać kształtów (choć nadal wymaga jeszcze kilku drobnych poprawek).

Krok 6. Z menu Enhance/Adjust Lighting (Ulepsz/ Dopasuj oświetlenie) wybierz polecenie Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe tego polecenia, przeciągnij suwak Lighten Shadows (Rozjaśnij cienie) do 0. Kolejny etap pracy będzie polegał na zwiększeniu kontrastu warstwy w trybie Overlay (Nakładka) w sposób naśladujący działanie suwaka Clarity (Przejrzystość) w module Camera Raw. Przeciągnij suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) w prawą stronę i obserwuj wzrost wyrazistości detali zdjęcia. Im dalej w prawo, tym bardziej kłujące staną się detale (kłujące w tym dobrym znaczeniu, lecz uważaj, by nie przesadzić, ponieważ zdjęcie i tak będzie jeszcze później wyostrzane). W tym przypadku ustawiłem suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) w położeniu +50%. Kliknij przycisk OK i z menu panelu Layers (Warstwy) wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz). Następne zadanie będzie polegało na dodaniu popularnego w tego typu zdjęciach efektu winiety.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

351

Krok 7. Ponownie powiel warstwę Background (Tło) i zmień tryb mieszania otrzymanej kopii na Multiply (Mnożenie), aby przyciemnić całe zdjęcie. Włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj prostokątne zaznaczenie, obejmujące całe wnętrze zdjęcia — za wyjątkiem krawędzi o szerokości około 2 cm (jak na przykładowym rysunku).

Krok 8. Aby rozmyć krawędzie zaznaczenia, rozwiń menu Select (Zaznacz) i wybierz z niego polecenie Refine Edge (Popraw krawędź). Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe Refine Edge (Popraw krawędź). Przy ustawieniach domyślnych na ekranie nadal powinien być widoczny kolorowy podgląd zdjęcia. Jeśli tak nie jest, kliknij pierwszą ikonę pod suwakami po lewej stronie. Następnie przeciągnij suwak Feather (Wtapianie) niemal do końca w prawą stronę, czyli do wartości 100 pikseli (w przypadku zdjęć o bardzo dużej rozdzielczości ustaw nawet 200 pikseli), i kliknij przycisk OK. Naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby w bieżącej warstwie — tej ciemniejszej, w trybie Multiply (Mnożenie) — wyciąć otwór o bardzo miękkich krawędziach, co będzie równoznaczne z utworzeniem efektu winiety (widocznym na przykładowym rysunku).

352

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 9. Naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie. Jeśli w niektórych miejscach winieta przesłania modela, możesz włączyć narzędzie Eraser (Gumka) (E) i za pomocą końcówki o bardzo miękkich krawędziach wymazać nadmiarowe fragmenty warstwy w trybie Multiply (Mnożenie). Na koniec scal wszystkie warstwy dokumentu i jeśli chcesz (ten krok jest całkowicie opcjonalny), zastosuj technikę wyostrzania krawędzi, opisaną w rozdziale 10., a potem ponownie scal wszystkie warstwy. Poniżej znajdziesz porównanie wyglądu zdjęcia przed zmianami i po ich wykonaniu.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

353

Kontrastowy efekt w stylu grunge w module Camera Raw

Jeśli w module Camera Raw chciałbyś uzyskać modny, kontrastowy, charakterystycznie przybrudzony efekt w stylu grunge, to wierz mi, że nie ma nic prostszego: wystarczy odpowiednio skonfigurować kilka suwaków w panelu Basic (Podstawowe), a potem dodać efekt winiety w programie Elements. A skoro po przetworzeniu zdjęcia w Camera Raw i tak otworzysz je w Edytorze, to możesz przy okazji poddać zdjęcie solidnemu wyostrzaniu. Fotografie takie jak ta, z dużą ilością wyrazistych tekstur, odrapanych metalowych elementów i detali, doskonale poddają się tego typu przeróbkom, więc warto ją wypróbować. Nie wyprzedzajmy jednak faktów — zacznijmy od tytułowego efektu.

Otwórz zdjęcie w module Camera Raw. To jeden z tych efektów, które wymagają odpowiedniej fotografii, aby w pełni rozwinęły skrzydła. Najlepszym materiałem są kontrastowe fotografie zawierające mrowie detali, chropawych tekstur i metalowych obiektów (z drugiej strony opisywany efekt zupełnie nieźle wygląda także na zdjęciach sportowych, motoryzacyjnych, a nawet na niektórych krajobrazach. Krótko mówiąc, raczej nie stosowałbym go w przypadku zdjęć puchatego, pluszowego króliczka). Oto oryginalne zdjęcie RAW, otwarte w module Camera Raw. (Uwaga: Odnoszę wrażenie, że ta sztuczka lepiej się sprawdza w przypadku zdjęć RAW, zaś na fotografiach w formatach JPEG i TIFF — nieco słabiej, lecz nie ma żadnych przeciwwskazań do stosowania jej w którymś z tych formatów).

Krok 2. Przeciągnij suwaki Recovery (Odtwarzanie), Fill Light (Światło wypełnienia), Contrast (Kontrast) i Clarity (Przejrzystość) do oporu w prawą stronę, czyli do wartości 100%. W efekcie otrzymasz zdjęcie wyprane z barw, podobne do pokazanego na rysunku obok. Ogólna jasność nie wydaje się może bardzo zła, tym bardziej że fotografia była początkowo bardzo ciemna, lecz jeśli wziąłeś na warsztat zdjęcie, które już na początku było dość jasne, to na tym etapie pracy ulegnie ono naprawdę silnemu prześwietleniu. W takich przypadkach warto nieznacznie zmniejszyć wartość parametru Exposure (Ekspozycja) — po prostu przeciągnij jego suwak w lewą stronę na tyle daleko, aby przywrócić akceptowalną jasność obrazu. (Zdjęcie nadal powinno być wyprane z kolorów, tylko trochę ciemniejsze).

354

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Pora na przywrócenie nasycenia i naturalnego, ciepłego odcienia barw: przeciągnij suwak Blacks (Czarne) na tyle daleko w prawą stronę, aby uzyskać obraz o poprawnej (z technicznego punktu widzenia) ekspozycji. W tym przypadku wymagało to zwiększenia wartości parametru Blacks (Czarne) do +55. Jeśli kolory staną się zbyt krzykliwe i nasycone (a zapewne tak będzie), zmniejsz wartość parametru Vibrance (Jaskrawość), aby kolorystyka wyglądała na odrobinę wypłowiałą w porównaniu do oryginału (to część planowanego efektu). Na pokazanym tutaj przykładzie nadałem parametrowi Vibrance (Jaskrawość) wartość -40. Zdjęcie okazało się wówczas zbyt jasne, więc skompensowałem nadmierną jasność przez zmniejszenie wartości parametru Exposure (Ekspozycja) do -0,50.

Krok 4. Ostatni etap będzie polegał na utworzeniu efektu winiety, podobnego do zastosowanego w poprzednim ćwiczeniu. Kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie w Edytorze programu Elements, następnie naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło), a na koniec zmień tryb mieszania otrzymanego duplikatu na Multiply (Mnożenie). Włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj prostokątne zaznaczenie, obejmujące całe wnętrze zdjęcia za wyjątkiem krawędzi o szerokości około 2 cm (jak na rysunku).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

355

Krok 5. Aby rozmyć krawędzie zaznaczenia, rozwiń menu Select (Zaznacz) i wybierz z niego polecenie Refine Edge (Popraw krawędź). W oknie dialogowym Refine Edge (Popraw krawędź) kliknij pierwszą ikonę po lewej stronie (pod suwakami), aby wyświetlić kolorowy podgląd zdjęcia. Następnie przeciągnij suwak Feather (Wtapianie) do 200 (w przypadku zdjęcia o wysokiej rozdzielczości, natomiast przy fotografiach o niskiej rozdzielczości wystarczy 100 pikseli) i kliknij przycisk OK. Naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby z warstwy w trybie Multiply (Mnożenie) wyciąć otwór o bardzo miękkich krawędziach (jak na przykładowym rysunku), a potem naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie. Porównaj uzyskany efekt do oryginalnego zdjęcia (patrz rysunki poniżej). Zauważ, że zmodyfikowana fotografia przypomina obraz HDR, co stanowi o atrakcyjności opisanej metody. No i proszę: modny efekt w stylu grunge uzyskaliśmy niemal w całości za pomocą Camera Raw. Przyznaj jednak, że ta fotka aż się prosi, aby ją solidnie wyostrzyć, prawda? (Garść wskazówek o wyostrzaniu znajdziesz w następnym rozdziale).

Przed retuszem…

…i po retuszu

356

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Jedną z moich ulubionych funkcji programu Elements jest narzędzie służące do przekształcania kolorowych zdjęć na skalę szarości. Co ja mówię — narzędzie? W rzeczywistości jest to rozbudowane okno dialogowe, wypełnione różnorodnymi opcjami i ustawieniami, które pozwalają zadecydować o sposobie wykonania takiej konwersji. Omawiana funkcja została zaprojektowana w taki sposób, aby proces przekształcania koloru na skalę szarości był jak najbardziej intuicyjny, najprostszy i odbywał się niejako „na oczach użytkownika”.

Konwersja na czerń i biel

Krok 1. Otwórz kolorowe zdjęcie, na którego podstawie chciałbyś otrzymać czarno-białą fotografię (oczywiście, wszystko zaczyna się od kolorowego zdjęcia), a następnie z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Convert to Black and White (Konwertuj na czerń i biel) — patrz rysunek.

SCOTT KELBY

Krok 2. Gdy wydasz polecenie Convert to Black and White (Konwertuj na czerń i biel), na ekranie pojawi się okno dialogowe z dwoma wariantami zdjęcia — kolorowym i czarno-białym, utworzonym na podstawie domyślnych ustawień. Przyznam, że choć podgląd czarno-białego wariantu jest aktualizowany na bieżąco, z uwzględnieniem wszystkich wprowadzanych przez Ciebie zmian, to jego przydatność jest w pewnym stopniu ograniczona — znacznie wygodniej obserwuje się te same zmiany bezpośrednio w oknie dokumentu, w którym również są one odzwierciedlane „na żywo”. Nie ma co narzekać — zabierajmy się do pracy. Pierwszy krok polega na wybraniu jednego z dostępnych stylów zdjęć z listy znajdującej się w lewym dolnym rogu omawianego okna. Każdy z tych stylów jest zoptymalizowany pod kątem określonego rodzaju zdjęć i zazwyczaj stanowi pewien punkt wyjścia do samodzielnych poprawek. Domyślny styl nosi nazwę Scenic Landscape (Krajobraz panoramiczny), a jego działanie można określić jako umiarkowanie interesujące. Osobiście jestem fanem bardzo kontrastowych, czarno-białych zdjęć o wyraźnie zaakcentowanej głębi, toteż wolę rozpocząć pracę od wybrania stylu takiego jak Vivid Landscapes (Żywe krajobrazy), który pozwala uzyskać znacznie wyrazistsze, kontrastowe zdjęcia. Nie musisz wierzyć mi na słowo — wybierz go, aby przekonać się, czy mam rację. Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

357

Krok 3. Niezależnie od tego, czy pozostaniesz przy domyślnym stylu Scenic Landscape (Krajobraz panoramiczny), czy też zdecydujesz się na wybranie sugerowanego przed chwilą stylu Vivid Landscapes (Żywe krajobrazy) bądź też dowolnego innego, który będzie pasował do tematyki zdjęcia, wskazany styl będzie jedynie punktem wyjścia do dalszych, samodzielnych poprawek. Poprawki te należy wprowadzić za pomocą czterech suwaków zgromadzonych w sekcji Adjust Intensity (Dopasuj intensywność), która znajduje się w prawym dolnym rogu omawianego okna dialogowego. Trzy górne suwaki noszą nazwy powiązane z kanałami kolorów obrazu — Red (Czerwony), Green (Zielony) i Blue (Niebieski) — i umożliwiają skorygowanie poszczególnych zakresów barw. Jeśli na przykład chciałbyś przyciemnić rdzawe skały, przeciągnij suwak Red (Czerwony) w lewą stronę, jak na przykładowym rysunku. Jeśli chciałbyś rozjaśnić wodę, która jest w przeważającej części niebieska, przeciągnij suwak Blue (Niebieski) w prawo. Ponieważ skały zawierają solidną domieszkę zieleni, przesunięcie suwaka Green (Zielony) w lewą stronę również spowoduje ich przyciemnienie.

Krok 4. Krótko mówiąc, umiejętne zastosowanie wymienionych suwaków umożliwia swobodną interpretację oryginalnej kolorystyki zdjęcia w czerni i bieli. Ich zastosowanie nie jest obowiązkowe, lecz jeśli nie uda Ci się dopasować do zdjęcia żadnego z predefiniowanych stylów, to spróbuj wybrać taki, który będzie wyglądał w miarę poprawnie, i wprowadź kosmetyczne poprawki właśnie przy użyciu suwaków Red (Czerwony), Green (Zielony) i Blue (Niebieski). Czwarty suwak nosi nazwę Contrast (Kontrast), a jego rolę nietrudno odgadnąć — przesunięcie go w prawą stronę powoduje zwiększenie kontrastu obrazu (zaś w lewą zmniejszenie go). Ponieważ bardzo lubię kontrastowe, czarno-białe obrazy i odbitki, zazwyczaj nie waham się przeciągnąć tego suwaka odrobinę w prawą stronę w celu zwiększenia wyrazistości detali zdjęcia. (Powiem więcej — konwersję zaczynam najczęściej od wybrania ustawienia Vivid Landscape (Żywe krajobrazy), a potem od razu zwiększam kontrast obrazu suwakiem Contrast (Kontrast), tak jak na przykładowym rysunku. Po suwaki Red (Czerwony), Green (Zielony) i Blue (Niebieski) sięgam zaś stosunkowo rzadko. Oczywiście, to jeden z wielu sposobów na wykonanie takiego przekształcenia).

358

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Elements już od kilku lat jest wyposażony w funkcję ułatwiającą tworzenie zdjęć panoramicznych, która zawsze spisywała się zupełnie dobrze, szczególnie jeśli zadbałeś o odpowiednie przygotowanie zdjęć (użyłeś statywu i wyłączyłeś większość automatycznych ustawień aparatu). Stare polecenie Photomerge, bo o nim tutaj mowa, zostało jednak udoskonalone tak, że pozwala ono na stworzenie znakomitej panoramy nawet z fotografii wykonywanych „z ręki” i przy ustawieniach automatycznych. Nowe polecenie Photomerge potrafi nie tylko znakomicie wyrównać poszczególne zdjęcia, lecz także zatuszować ewentualne rozbieżności w ekspozycji i balansie bieli. Jest naprawdę genialne!

Zdjęcia panoramiczne — prościej już się nie da!

Krok 1. Uruchom Organizatora i zaznacz poszczególne zdjęcia, które będą użyte do utworzenia panoramy. Na pokazanym tutaj przykładzie wybrałem osiem oddzielnych zdjęć, które zostaną połączone w jednolitą, spójną kompozycję. Z menu File/New (Plik/Nowy) Organizatora wybierz polecenie Photomerge® Panorama (Photomerge® — panorama) bądź też otwórz wszystkie osiem fotografii w Edytorze i wybierz to polecenie z menu File/New (Plik/Nowy) Edytora.

SCOTT KELBY

Krok 2. Gdy w oknie dialogowym Photomerge klikniesz przycisk Add Open Files (Dodaj otwarte pliki), w środkowej kolumnie pojawią się nazwy wszystkich plików ze zdjęciami. Sekcję Layout (Układ) opiszę w dalszej części ćwiczenia, tymczasem zaś chciałbym napisać kilka słów na temat opcji zgromadzonych pod listą wybranych zdjęć. Opcja Blend Images Together (Mieszaj obrazy) powinna zostać zaznaczona — to najważniejsze ustawienie w tym oknie. Pozostałe dwie opcje, w zależności od specyfiki i rodzaju zdjęć składowych, mogą być potrzebne, lecz nie muszą. Otóż jeśli na poszczególnych fotografiach widoczny jest efekt winiety (polegający na nieznacznym przyciemnieniu zewnętrznych krawędzi fotografii), włącz opcję Vignette Removal (Usuwanie winiet). Choć spowoduje to nieznaczne wydłużenie czasu przetwarzania panoramy, to powinno zaowocować zdecydowanie wyższą jakością uzyskanego obrazu (muszę przyznać, że ta opcja jest bardzo skuteczna). Jeżeli do wykonania zdjęć użyłeś obiektywów typu rybie oko (takie obiektywy są dostępne w ofercie wielu producentów — na przykład Nikona, Sigmy czy Canona), zaznacz opcję Geometric Distortion Correction (Korekta zniekształcenia geometrycznego), która umożliwia zniwelowanie zniekształceń fotografii. Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

359

Domyślne ustawienie w sekcji Layout (Układ), po lewej stronie okna Photomerge (patrz rysunek ilustrujący 2. krok tego ćwiczenia), nosi nazwę Auto (Automatyczny) i spisuje się wręcz zadziwiająco dobrze (włączenie tej opcji umożliwia uzyskanie „tradycyjnej” panoramy, takiej jak na rysunku obok). Pięć kolejnych opcji, znajdujących się poniżej opcji Auto (Automatyczny), czyli Perspective (Perspektywa), Cylindrical (Cylindryczny), Spherical (Sferyczne), Collage (Kolaż) oraz Reposition (Zmień pozycję), również umożliwia tworzenie zdjęć panoramicznych, lecz efekt ich działania prezentuje się zazwyczaj co najmniej… dziwnie. Dość powiedzieć, że otrzymane za ich pomocą panoramy są dalekie od ideału (a w każdym razie odbiegają od tego, co większość z nas uważa za typową panoramę). Z kolei ostatnia opcja — Interactive Layout (Układ interaktywny) — stanowi odpowiednik starego, półautomatycznego narzędzia do tworzenia panoram. Krótko mówiąc, kliknij przycisk OK i poczekaj kilka minut (czas tworzenia panoramy uzależniony jest przede wszystkim od rozmiaru fotografii składowych), aż wszystkie elementy kompozycji zostaną elegancko połączone (jak na rysunku). W trakcie tego procesu wyświetlany jest pasek postępu, informujący o kolejnych etapach „czarodziejskiego” tworzenia panoramy, które polegają na wyrównywaniu i dopasowywaniu poszczególnych warstw.

Krok 4. Uzyskanie poprawnie zmontowanego ujęcia panoramicznego wymaga zazwyczaj dość daleko idących zmian i poprawek w perspektywie i ułożeniu zdjęć, wskutek czego kontury kompozycji otrzymanej w wyniku działania polecenia Photomerge wymagają wyrównania. Z tego względu po zakończeniu montażu na ekranie pojawi się okno dialogowe Clean Edges (Wyczyść krawędzie). Jeśli klikniesz przycisk Yes (Tak), program Elements podejmie próbę wypełnienia brakujących miejsc panoramy. Efekt tego zabiegu na ogół jest wręcz zadziwiająco dobry, lecz zdarza się również, że trzeba go skorygować za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel) (S). Ewentualnie możesz kliknąć przycisk No (Nie), włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie) (C) i narysować ramkę kadrowania obejmującą jak największą część zdjęcia. Poza jej obrębem powinny pozostać puste miejsca i szczeliny przy krawędziach, powstałe wskutek montażu panoramy.

360

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

SCOTT KELBY

Krok 3.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

361

Budowanie dramaturgii obrazu przy użyciu oświetlenia

Oto prosta, lecz rewelacyjna sztuczka, która dzięki umiejętnemu zastosowaniu światła pozwala skupić uwagę odbiorcy na określonym fragmencie zdjęcia. Techniki tej nauczyłem się od słynnego fotografika przyrody, Vincenta Versace’a. Zanim się z nią zapoznałem, stosowałem inną sztuczkę, polegającą na wypełnieniu warstwy kolorem czarnym i wycięciu z niej owalnego zaznaczenia o bardzo miękkich, rozmytych krawędziach. Technika stosowana przez Vincenta wykorzystuje filtr Lightning Effects (Efekty świetlne) i jest tak prosta w użyciu, że niemal całkowicie zarzuciłem stosowanie swojej starej metody.

Wczytaj kolorowe zdjęcie, na którym chciałbyś zastosować efekt w postaci dodatkowego rozświetlenia wybranego fragmentu. Na przykładowej fotografii, pokazanej na rysunku obok, chciałem przyciemnić krawędzie w taki sposób, aby skupić uwagę obserwatora na pannie młodej. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło).

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 2. Z menu Filter/Render (Filtr/Rendering) wybierz polecenie Lightning Effects (Efekty świetlne). Okno dialogowe tego polecenia na pierwszy rzut oka może porazić olbrzymią liczbą różnorodnych suwaków i opcji, lecz na szczęście firma Adobe zdecydowała się na przygotowanie kilkunastu gotowych konfiguracji i ustawień (które noszą tu nazwę „stylów”), dzięki czemu większość ze wspomnianych suwaków można po prostu zignorować. Zignorowanie takiej liczby suwaków jednocześnie może sprawić olbrzymią ulgę — wiem coś o tym — a ponadto pozwoli Ci nacieszyć się dostępnymi możliwościami filtra Lightning Effects (Efekty świetlne), a są one naprawdę imponujące. Niewielkie okno podglądu po lewej stronie okna dialogowego pokazuje standardowe ustawienie filtra, polegające na oświetleniu zdjęcia snopem światła o owalnym kształcie, którego źródło znajduje się na dole zdjęcia po prawej stronie.

362

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. W przypadku omawianego zdjęcia zastosowałem oświetlenie w kształcie niewielkiego, kolistego snopa światła. Najlepiej będzie, jeśli w celu jego utworzenia skorzystasz z jednego z gotowych, predefiniowanych ustawień wymienionych na górze okna dialogowego Lightning Effects (Efekty świetlne) w rozwijanym menu Style (Styl)— mam tutaj na myśli styl o nazwie Flashlight (Latarka).

Krok 4. Po wybraniu tej opcji podgląd efektu w okienku po lewej stronie ulegnie zmianie — na zdjęcie zostanie nałożony niewielki okrąg, rozjaśniający fragment fotografii znajdujący się w jego wnętrzu. Kliknij punkt znajdujący się w samym środku okręgu i przeciągnij go w odpowiednie miejsce. Jeśli chcesz odrobinę powiększyć średnicę okręgu, po prostu kliknij jeden z punktów znajdujących się na jego obwodzie i przeciągnij go na zewnątrz. Po kliknięciu przycisku OK filtr zostanie nałożony na zdjęcie, powodując przyciemnienie obszaru otaczającego okrąg narysowany w oknie podglądu filtra, przy jednoczesnym rozjaśnieniu wnętrza tego okręgu (patrz rysunek).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

363

Krok 5. Jeśli efekt działania filtra Lighting Effects (Efekty świetlne) uznasz za zbyt intensywny, to możesz temu zaradzić poprzez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) w panelu Layers (Warstwy). Im mniejsza będzie wartość tego parametru, tym mniej widoczny stanie się efekt przyciemnienia. Po zmniejszeniu stopnia krycia górnej warstwy warto też zmienić jej tryb mieszania z Normal (Zwykły) na Darken (Ciemniej), dzięki czemu unikniesz niepożądanego zwiększenia nasycenia barw.

Przed retuszem…

364

Rozdział 9.

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Jeśli chcesz skupić uwagę odbiorcy na określonym elemencie kompozycji, możesz zastosować efekt winiety, polegający na przyciemnieniu krawędzi zdjęcia. Sposób działania tego efektu przypomina sztuczkę opisaną w poprzednim ćwiczeniu (i może stanowić dla niej pewną alternatywę). Pomimo wyszukanej nazwy w rzeczywistości efekt winiety jest bardzo prosty i wymaga jedynie utworzenia ramki, przyciemniającej obrzeża fotografii. Oto opis tej techniki.

Przyciemniane krawędzie, czyli efekt winiety

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie, którego krawędzie chciałbyś przyciemnić. Gwoli informacji, cały ten zabieg ma na celu zwrócenie uwagi odbiorcy na określony fragment zdjęcia przez odpowiednie zastosowanie światłocienia. Efekt ten osiągniemy w wyniku przyciemnienia wszystkich krawędzi fotografii (a nie tylko narożników, jak ma to miejsce w niepożądanym zazwyczaj efekcie winiety wynikającym m.in. z niedostatków technicznych układu optycznego aparatu).

Krok 2. Kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę) znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby utworzyć nową warstwę obrazu. Naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, a następnie za pomocą skrótu Alt+Backspace (Mac OS: Option+Delete) wypełnij tym kolorem całą nową warstwę obrazu.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

365

Krok 3. Naciśnij klawisz M, aby włączyć narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne), i utwórz zaznaczenie obejmujące całe wnętrze obszaru roboczego, pozostawiając ramkę o szerokości około dwóch centymetrów. Z menu Select (Zaznacz) wybierz polecenie Feather (Wtapianie) i w oknie dialogowym tego polecenia określ promień wtapiania na 50 pikseli (w przypadku zdjęcia w wysokiej rozdzielczości, wynoszącej 300 ppi, promień wtapiania powinien być znacznie większy i wynosić około 170 pikseli). Kliknij przycisk OK.

Krok 4. Krawędzie zaznaczenia zostały bardzo silnie rozmyte. Teraz wystarczy już tylko nacisnąć klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby w wypełnionej czarnym kolorze warstwie wyciąć dużą „dziurę” o bardzo miękkich krawędziach, przez którą widoczna będzie warstwa tła — czyli zdjęcie. Naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować niepotrzebne już zaznaczenie. Uwaga: Jeśli krawędzie zdjęcia okażą się zbyt ciemne, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla warstwy z winietą (na pokazanym obok przykładowym zdjęciu zmniejszyłem wartość tego parametru do około 70%).

366

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Przed retuszem…

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

367

Zastosowanie koloru do podkreślenia wybranych elementów kompozycji

Ta popularna sztuczka polega na zwróceniu uwagi odbiorcy na określony fragment kompozycji poprzez odpowiednie użycie koloru (a ściślej rzecz biorąc, pozostawienie tego fragmentu w kolorze, podczas gdy pozostała część zdjęcia zostaje przekształcona na skalę szarości. Taki kolorowy „rodzynek” na czarno-białym tle natychmiast przyciąga uwagę oglądającego). Technika ta jest nie tylko popularna, lecz również bardzo prosta w realizacji. Oto krótki opis jej zastosowania.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie, które chciałbyś zmodyfikować poprzez umiejętne zastosowanie koloru. Wydaj polecenie Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub po prostu naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J). Powstanie wówczas kopia warstwy tła, której automatycznie nadana zostanie nazwa Layer 1 (Warstwa 1).

Krok 2. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), i z przybornika końcówek pędzla wybierz średniej wielkości końcówkę o miękkich krawędziach (aby otworzyć przybornik, na pasku opcji kliknij przycisk ze strzałką znajdujący się tuż obok miniatury bieżącej końcówki). Przy okazji odnajdź listę Mode (Tryb), również znajdującą się na pasku opcji, i zmień tryb mieszania narzędzia Brush (Pędzel) z Normal (Zwykły) na Color (Kolor).

368

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. Naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, a następnie rozpocznij zamalowywanie zdjęcia. Podczas malowania oryginalna kolorystyka obrazu będzie ustępować eleganckiej czerni i bieli. Twoim zadaniem jest takie zmodyfikowanie kompozycji, aby jedynym kolorowym elementem fotografii pozostał ten, na który chcesz zwrócić uwagę oglądającego.

WSKAZÓWKA: Korygowanie błędów Jeśli podczas malowania popełnisz błąd lub w pewnym momencie zdecydujesz, że niektóre czarno-białe elementy warto jednak pozostawić w kolorze, to po prostu naciśnij klawisz E, aby włączyć narzędzie Eraser (Gumka), i z powrotem zamaluj „pochopnie” zmodyfikowany fragment. (W rzeczywistości proces ten polega na usunięciu fragmentu górnej warstwy obrazu i tym samym odsłonięciu odpowiadającego mu kawałka dolnej warstwy, zawierającej kolorowe zdjęcie).

Przed retuszem…

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

369

Wygląd w stylu retro

To kolejny spośród efektów, które w ciągu ostatnich lat zyskały wyjątkową popularność — w dodatku tak prosty, że wymaga wykonania zaledwie kilku czynności. Ponadto po zakończeniu pracy można go uatrakcyjnić, np. za pomocą ramki naśladującej odbitkę z polaroidu, tła z panelu Content (Zawartość) bądź dowolnej ramki w staroświeckim stylu, kupionej w internetowym banku zdjęć.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Pracę należy rozpocząć od wybrania zdjęcia, które zostanie poddane poprawkom (w opisanym tutaj przykładzie użyłem zdjęcia starego samochodu. Tę fotografię możesz pobrać ze strony internetowej, zawierającej większość zdjęć wykorzystanych w tej książce, tak aby móc od początku śledzić i wykonywać wszystkie opisane czynności. Adres wspomnianej strony znajdziesz na początku książki, we wstępie, który być może przegapiłeś…).

Krok 2. Pierwsze zadanie będzie polegało na nadaniu fotografii ciepłego, żółtawego odcienia (przy zachowaniu pierwotnej kolorystyki). Aby to zrobić, z menu Enhance/Adjust Color (Ulepsz/Dopasuj kolor) wybierz polecenie Color Variations (Wariacje kolorów). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Color Variations (Wariacje kolorów), upewnij się, że w jego lewym dolnym rogu zaznaczona została opcja Midtones (Półcienie). Następnie w drugiej sekcji okna przesuń suwak Amount (Wartość) na środek skali. Gdy to zrobisz, kliknij miniaturę Increase Red (Zwiększ. czerwonego) w sekcji trzeciej.

370

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. Aby zwiększyć intensywność żółtego koloru, musimy wprowadzić jeszcze dwie poprawki w oknie dialogowym Color Variations (Wariacje kolorów). Ponownie sięgnij do sekcji Adjust Color Intensity (Dopasuj intensywność koloru) i przeciągnij suwak Amount (Wartość) o jedną działkę w lewo. Następnie kliknij miniaturę Increase Green (Zwiększenie zielonego).

Krok 4. Teraz musimy zniwelować nadmierną domieszkę niebieskiego, która pojawiła się wraz ze wzrostem nasycenia zieleni. W sekcji Adjust Color Intensity (Dopasuj intensywność koloru) przeciągnij suwak Amount (Wartość) o jeszcze jedną działkę w lewo i kliknij miniaturę Decrease Blue (Zmniejszenie niebieskiego). Kliknij przycisk OK.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

371

Krok 5. Kolejny etap pracy będzie polegał na nieznacznym zmniejszeniu nasycenia barw (zapewne pamiętasz stare, wypłowiałe odbitki, których kolorystyka w niczym nie przypominała krzykliwych barw współczesnych zdjęć). Aby to zrobić, z menu Enhance/Adjust Color (Ulepsz/Dopasuj kolor) wybierz polecenie Adjust Hue/Saturation (Dopasuj barwę/nasycenie) lub naciśnij Ctrl+U (Mac OS: Command+U). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe tego polecenia, przeciągnij suwak Saturation (Nasycenie) do wartości -70 (jak na przykładowym rysunku), aby częściowo usunąć naturalny kolor ze zdjęcia. Kliknij przycisk OK.

Krok 6. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło), a następnie zmień tryb mieszania otrzymanej kopii na Screen (Mnożenie odwrotności), co powinno dać efekt pokazany na rysunku — zdjęcie stanie się bardzo jasne, właściwie na granicy prześwietlenia (co stanowi jeden ze składników omawianego efektu). Naciśnij Ctrl+E (Mac OS: Command+E), aby scalić obydwie warstwy.

372

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 7. Naciśnij Ctrl+L (Mac OS: Command+L), aby otworzyć okno dialogowe Levels (Poziomy), a następnie w sekcji Input Levels (Poziomy wejściowe) przeciągnij suwak cieni (czyli czarny trójkąt pod histogramem, po jego lewej stronie) odrobinę w prawo (jak na rysunku). W ten sposób pogłębisz cienie, a tym samym zaakcentujesz różnice pomiędzy najjaśniejszymi i najciemniejszymi obszarami zdjęcia. Kliknij przycisk OK.

Krok 8. Kolejny krok będzie polegał na przyciemnieniu krawędzi zdjęcia w celu uzyskania charakterystycznego efektu winiety. Ponownie powiel warstwę Background (Tło) i zmień tryb mieszania duplikatu na Multiply (Mnożenie). Włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj prostokątne zaznaczenie, obejmujące całe wnętrze zdjęcia — za wyjątkiem krawędzi o szerokości około 1 – 2 cm (jak na rysunku).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

373

Krok 9. Aby zmiękczyć krawędzie winiety, otwórz menu Select (Zaznacz) i wybierz polecenie Refine Edge (Popraw krawędź). W oknie dialogowym Refine Edge (Popraw krawędź) kliknij pierwszą ikonę po lewej stronie (pod suwakami), tak aby wyświetlić kolorowy podgląd zdjęcia. Następnie przeciągnij suwak Feather (Wtapianie) do 100 w przypadku zdjęcia o niskiej rozdzielczości, a przy zdjęciach o wysokiej rozdzielczości ustaw go w położeniu 200 pikseli, i kliknij przycisk OK.

Krok 10. Naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby z warstwy w trybie Multiply (Mnożenie) wyciąć otwór o bardzo miękkich krawędziach (jak na przykładowym rysunku), a następnie naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować zaznaczenie. Teraz możesz po raz kolejny scalić wszystkie warstwy projektu.

374

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 11. Ostatnie zadanie będzie polegało na delikatnym zmiękczeniu zdjęcia (taka fotografia nie powinna być superostra). Po raz ostatni powiel warstwę Background (Tło) i z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe z ustawieniami filtra, zmień wartość parametru Radius (Promień) na 25 pikseli i kliknij przycisk OK. Na koniec w panelu Layers (Warstwy) zmniejsz do 20% wartość parametru Opacity (Krycie) dla rozmytej warstwy (jak na pokazanym przykładzie). Poniżej znajdziesz porównanie wyglądu zdjęcia przed przeróbką i po jej zakończeniu.

Przed retuszem…

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

375

Dopasowywanie stylów zdjęć

Poznałeś już kilka efektów specjalnych, których możesz użyć do przetworzenia zdjęć. W tym ćwiczeniu zaprezentuję Ci kolejną ciekawą funkcję programu Elements, służącą do dopasowywania stylów różnych fotografii. Przypuśćmy, że znalazłeś zdjęcie o wyjątkowo interesującej kolorystyce. Możesz wówczas użyć funkcji Photomerge Style Match (Dopasowanie stylu Photomerge), aby spróbować przenieść stylistykę tej fotografii do jednego z własnych zdjęć. Zapoznaj się z jej działaniem.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz zdjęcie, do którego chciałbyś przenieść stylistykę innej fotografii. W górnej części zakładki Edit (Edycja) kliknij przycisk Guided (Z asystą), a potem przewiń panele po prawej stronie okna w dół, aż natrafisz na panel Photomerge (Narzędzie Photomerge). Kliknij efekt o nazwie Style Match (Dopasowanie stylu), aby przystąpić do działania.

Krok 2. Ustawienia, które się wówczas pojawią, są bardzo podobne do ustawień innych efektów z grupy Photomerge w programie Elements. Po lewej stronie należy wybrać obraz źródłowy, a po prawej widnieje zdjęcie wybrane do przeróbki. W tym przypadku nasze zadanie polega na wskazaniu zdjęcia, z którego ma zostać zaczerpnięty styl docelowej fotografii (czyli tej po prawej stronie). Program Elements oferuje kilka przykładowych zdjęć do zaczerpnięcia stylu. Ich miniatury znajdziesz w panelu Style Bin (Skrzynka stylów) w dolnej części okna.

376

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. Jeśli chcesz, możesz dodać własne zdjęcia jako źródła stylów. Przypuśćmy, że masz jakąś ciekawą fotografię w sepii, której chciałbyś w tym celu użyć. Nic prostszego: po lewej stronie panelu Style Bin (Skrzynka stylów) kliknij przycisk z niewielkim, zielonym symbolem plusa i wskaż miejsce, z którego chciałbyś zaimportować zdjęcie (na przykład z Organizatora albo z dowolnego foldera na dysku twardym). Po zaimportowaniu fotografii jej miniatura pojawi się na końcu listy miniatur w panelu Style Bin (Skrzynka stylów).

Krok 4. Gdy wybierzesz zdjęcie źródłowe do zaimportowania stylu, przeciągnij je z panelu Style Bin (Skrzynka stylów) do okna Style Image (Obraz stylu) po lewej stronie. Na potrzeby tego przykładu wybrałem jedno z czarno-białych zdjęć, dostępnych w programie Elements. Zdjęcie po prawej stronie automatycznie przejmie wówczas niektóre właściwości fotografii źródłowej. Uwaga: Jeśli chcesz obejrzeć zmodyfikowane zdjęcie w powiększeniu, rozwiń listę View (Widok), znajdującą się w lewym dolnym rogu obszaru z fotografiami, i wybierz z niej opcję After Only (Tylko po), a potem powiększ wybrany fragment za pomocą narzędzia Zoom (Powiększanie) albo listy z wartościami powiększeń w prawym dolnym rogu tego samego obszaru.

Krok 5. Jeśli otrzymane zdjęcie spodoba Ci się tak bardzo, że nie będziesz chciał wprowadzać w nim żadnych poprawek, po prostu kliknij przycisk Done (Gotowe). Jeśli jednak wolałbyś jeszcze trochę poeksperymentować, to po prawej stronie okna programu Elements znajdziesz kilka ustawień, które umożliwią Ci zmianę wyglądu oraz stylistyki zdjęcia. Ja zawsze rozpoczynam od włączenia opcji Transfer Tones (Przenieś tony) w dolnej części panelu z ustawieniami. W dolnej, a więc w miejscu, do którego rzadko zagląda się na początku, tymczasem moim zdaniem jest to jedno z najważniejszych ustawień omawianej funkcji (zwłaszcza wówczas, gdy zdjęcie źródłowe jest utrzymane w tonacji czarno-białej lub w sepii). Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

377

Krok 6. Kolejne ważne narzędzie to suwak Style Intensity (Intensywność stylu). Jego działanie można przyrównać do suwaka Opacity (Krycie) dla warstwy. W omawianym przypadku, gdzie fotografia źródłowa jest czarno-biała, zmniejszenie intensywności stylu powoduje częściowe odtworzenie pierwotnej kolorystyki docelowego zdjęcia. Przesunięcie wspomnianego suwaka do końca w lewą stronę całkowicie niweluje efekt kopiowania stylu.

Krok 7. Efekt działania kolejnego suwaka o nazwie Style Clarity (Wyrazistość stylu) przypomina działanie narzędzi do korekcji kontrastu. Im dalej przesuniesz go w prawą stronę, tym bardziej kontrastowe stanie się zdjęcie. Jeśli przesuniesz go w lewo, zdjęcie wyraźnie straci na plastyczności i stanie się stosunkowo płaskie (z tego względu rzadko decyduję się na przesunięcie go w tę stronę).

378

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 8. Suwak Enhance Details (Popraw szczegóły) to narzędzie do bardzo silnego zwiększania kontrastu i wyostrzania zdjęcia. To, co było ciemne, staje się czarne. To, co było jasne, staje się białe. Z tym suwakiem nie ma żartów: efekt jego działania jest tak silny (patrz rysunek), że trzeba go dawkować niezmiernie ostrożnie.

Krok 9. Pod suwakami znajdują się dwa przyciski: Style Eraser (Gumka stylu) oraz Style Painter (Malarz stylów). Jeśli chcesz usunąć powielony styl z jakiegoś fragmentu fotografii, użyj narzędzia Style Eraser (Gumka stylu). Jeśli później będziesz chciał go w tym miejscu przywrócić, skorzystaj z narzędzia Style Painter (Malarz stylów). Obsługa obydwu tych narzędzi jest identyczna jak w przypadku zwykłych narzędzi malarskich, dostępnych w trybie pełnej edycji zdjęcia, upewnij się więc, że z listy Mode (Tryb) na pasku opcji wybrana została opcja Normal (Zwykły). Gdy zakończysz pracę, w dolnej części panelu z ustawieniami kliknij przycisk Done (Gotowe), a potem przycisk Full (Pełny) w górnej części zakładki Edit (Edycja), tak aby włączyć zwykły tryb edytowania zdjęć. Przekonasz się wówczas, że zmodyfikowane zdjęcie znajduje się na zwykłej warstwie dokumentu i można je edytować oraz retuszować jak dowolną inną fotografię.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

379

Cuda na niebie

Jest jedna rzecz, na którą nie można liczyć podczas fotografowania w plenerze, a mianowicie słońce. Oczywiście każdy wolałby uniknąć fotografowania swojego domu czy samochodu w ponury, pochmurny dzień. To dlatego sztuczka, którą za chwilę opiszę, należy do najprzydatniejszych trików fotograficznych i polega na zastąpieniu posępnego, szarego nieba innym — wesołym i błękitnym. Czy to znaczy, że będziemy troszkę oszukiwać? Niestety, tak. A czy to jest proste? Znowu zgadłeś. Czy graficy posługują się tą sztuczką przy każdej możliwej okazji? Ależ oczywiście!

Otwórz plik z fotografią, na której chciałbyś poprawić wygląd nieba.

Krok 2. Na początek trzeba będzie zaznaczyć niebo. Najlepsze narzędzia do wykonania tego zadania to Magic Wand (Różdżka) (W) lub Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (A). Jeśli nie uda Ci się za ich pomocą uzyskać zaznaczenia obejmującego cały nieboskłon, spróbuj uzupełnić braki przy użyciu polecenia Similar (Podobne) z menu Select (Zaznacz). Jeśli z kolei okaże się, że po wydaniu tego polecenia zaznaczone zostanie nie tylko niebo, ale również niektóre elementy budynku, to usuń niepotrzebne fragmenty za pomocą narzędzia Lasso (L), przytrzymując przy tym klawisz Alt (Mac OS: Option). Natomiast brakujące miejsca można dodać do istniejącego zaznaczenia przy użyciu Lassa i klawisza Shift. Jest to jednak tylko jeden ze sposobów na zaznaczenie nieba — Ty możesz posłużyć się dowolną kombinacją narzędzi, jaką uznasz za najlepszą; chodzi jedynie o to, aby zostało ono dokładnie zaznaczone.

380

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3.

SCOTT KELBY

Wykonaj kilka efektownych fotografii nieba i trzymaj je w swoich zbiorach — oddadzą Ci one nieocenione usługi w przypadku właśnie takich projektów. Otwórz teraz jedno z takich zdjęć i wydaj polecenie Select/All (Zaznacz/Wszystko), aby zaznaczyć całą zawartość zdjęcia. Jeśli wolisz, możesz zaznaczyć potrzebny fragment nieba przy użyciu Lassa, narzędzia Magic Wand (Różdżka) lub Quick Selection (Szybkie zaznaczanie). Gdy to zrobisz, naciśnij Ctrl+C (Mac OS: Command+C), aby skopiować zaznaczony fragment zdjęcia do schowka.

Krok 4. Wróć do pierwszego zdjęcia (zaznaczenie powinno być nadal aktywne) i w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę), aby utworzyć nową warstwę obrazu, a następnie wydaj polecenie Edit/Paste Into Selection (Edycja/Wklej do zaznaczenia). Zastosowanie tego polecenia sprawia, że zawartość schowka zostanie wklejona tylko w obszarze zaznaczenia i przesłoni dotychczasowe niebo. Jeśli chmury będą sprawiały wrażenie nieproporcjonalnie dużych, naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Naciśnij klawisz Shift albo na pasku opcji programu zaznacz opcję Constrain Proportions (Zachowaj proporcje), a następnie kliknij jeden z narożnych uchwytów ramki i zmniejsz zdjęcie nieba tak, aby wyglądało naturalnie. Naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić wykonane przekształcenie, a potem anuluj zbędne zaznaczenie skrótem Ctrl+D (Mac OS: Command+D).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

381

Krok 5. Jeśli nowe niebo okaże się zbyt jaskrawe, po prostu w panelu Layers (Warstwy) zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie), aby lepiej dopasować je do nowej scenerii. Gotowe — mamy stare zdjęcie z zupełnie nowym, wspaniałym nieboskłonem.

Przed retuszem…

382

Rozdział 9.

…i po retuszu

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Jednymi z najpopularniejszych filtrów optycznych, stosowanych przez miłośników fotografii plenerowej, są filtry połówkowe. Ich popularność wynika z tego, że bardzo często (zwłaszcza na zdjęciach krajobrazowych robionych na przykład o zachodzie słońca) niebo wychodzi bardzo jasne, a pierwszy plan — zbyt ciemny. Filtry połówkowe redukują ekspozycję nieba o jeden lub dwa stopnie, podczas gdy naświetlenie dolnej części kadru pozostaje niezmienione (wynika to z tego, że górna część filtra jest szara i stopniowo rozjaśnia się ku dołowi). Jeśli nie dysponujesz tego typu filtrem lub zapomniałeś go zastosować, nie ma problemu — od czego mamy program Photoshop Elements?

Naśladowanie efektów filtra połówkowego

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie (najlepiej krajobrazowe), które cechuje się wspomnianym we wstępie rozkładem jasności — poprawnie naświetlony pierwszy plan i zbyt jaskrawe niebo. Naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na czarny. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania), a następnie wybierz z menu warstwę korekcyjną Gradient.

Krok 2. Gdy na ekranie pojawi się okno Gradient Fill (Wypełnienie gradientem), kliknij niewielką, skierowaną w dół strzałkę (znajdującą się tuż obok miniatury bieżącego gradientu), aby wyświetlić przybornik gradientów. W przyborniku kliknij dwukrotnie drugą miniaturę, symbolizującą gradient o nazwie Foreground to Transparent (Od koloru narzędzia do przezroczystości). Nie klikaj jeszcze przycisku OK.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

383

Krok 3. Domyślnie gradient jest nakładany na zdjęcie w taki sposób, że jego ciemniejsza część znajduje się na dole, zaś przezroczysta — u góry. Należy zatem odwrócić kolejność tego przejścia poprzez zaznaczenie opcji Reverse (Odwrotnie). W rezultacie ciemna część gradientu będzie przysłaniała niebo i ulegała stopniowemu rozjaśnieniu ku dołowi, aż do osiągnięcia całkowitej przezroczystości. Po nałożeniu gradientu zdjęcie będzie wyglądało fatalnie, przejdźmy więc może od razu do następnego kroku ćwiczenia, w którym rozprawimy się z tym problemem. Kliknij przycisk OK.

Krok 4. Aby połączyć otrzymany gradient ze zdjęciem, zmień tryb mieszania warstwy korekcyjnej z Normal (Zwykły) na Overlay (Nakładka). Zabieg ten spowoduje powstanie efektu przyciemnienia nieba, który stopniowo, w miarę zbliżania się do horyzontu, będzie tracił intensywność, by poniżej horyzontu zniknąć zupełnie. Czy to oznacza, że filtr „wie”, gdzie znajduje się horyzont? Oczywiście, że nie. Gradient jest nakładany równomiernie w poprzek całego zdjęcia, w kolejnym kroku ćwiczenia musimy zatem skonfigurować go w taki sposób, aby jego zasięg rzeczywiście kończył się na linii horyzontu.

384

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 5. W panelu Layers (Warstwy) kliknij dwukrotnie miniaturę warstwy korekcyjnej Gradient, aby ponownie wyświetlić okno dialogowe z jej ustawieniami. Aby skorygować zasięg działania efektu przyciemnienia, kliknij miniaturę gradientu wyświetloną w górnej części tego okna. Otworzy się wówczas okno dialogowe Gradient Editor (Edytor gradientów). Kliknij biały znacznik koloru, znajdujący się u góry po prawej stronie paska gradientu pokazanego na środku edytora, i przeciągnij go w lewo. Spowoduje to zmniejszenie zasięgu przyciemniania polegające na przesunięciu punktu, na którym kończy się działanie gradientu. Przesuń zatem znacznik w taki sposób, aby efekt był ograniczony jedynie do nieba i formacji skalnych w tle. Kliknij przycisk OK w edytorze gradientów.

Krok 6. Wybrany gradient domyślnie pokrywa cały obszar obrazu, płynnie przechodząc od ciemnej szarości na samej górze do całkowitej przezroczystości w miejscu odpowiadającym położeniu znacznika w edytorze gradientów. To bardzo łagodny, płynny gradient, który nie musi pasować do każdej fotografii. Jeśli chcesz, aby przejście od szarości do przezroczystości było gwałtowniejsze, a co za tym idzie, odbyło się na mniejszym obszarze zdjęcia, zmniejsz wartość parametru Scale (Skala), znajdującego się w dolnej części okna dialogowego Gradient Fill (Wypełnienie gradientowe).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

385

Krok 7. Jeśli horyzont na edytowanym zdjęciu nie jest idealnie poziomy, możesz skorzystać z parametru Angle (Kąt), aby ustawić gradient pod odpowiednim kątem. Aby to zrobić, kliknij pionową kreskę na okrągłym diagramie Angle (Kąt) i powoli przeciągnij ją w kierunku nachylenia linii horyzontu. Gdy uda Ci się odpowiednio obrócić gradient, kliknij przycisk OK, aby zakończyć retusz zdjęcia.

Przed (ekspozycja na pierwszy plan sprawiła, że niebo jest zbyt jasne)

Po (ekspozycja pierwszego planu nie uległa zmianie, ale niebo jest teraz bardziej nasycone i błękitne)

386

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Tradycyjne filtry typu skylight przez wiele lat cieszyły się zasłużoną popularnością wśród miłośników fotografii, gdyż pozwalały ograniczyć spadek kontrastu zdjęcia wskutek mgły i niwelowały niebieskie zabarwienie, które pojawia się na fotografiach krajobrazowych wraz ze wzrostem odległości (na przykład na klasycznym górskim pejzażu). Działanie filtrów skylight opierało się w pewnym stopniu na ociepleniu kolorystyki zdjęcia — miały one ciepły, łososiowy odcień. W Photoshopie możemy naśladować ich działanie za pomocą cyfrowego filtra ocieplającego, który posłuży nam do skorygowania fotografii o zbyt chłodnej kolorystyce.

Efekt filtra typu skylight

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz kolorowe zdjęcie, które chciałbyś poddać działaniu efektu naśladującego tradycyjne filtry typu skylight. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania) i wybierz opcję Photo Filter (Filtr fotograficzny).

Krok 2. W panelu Adjustments (Dopasowania) z listy Filter (Filtr) wybierz opcję Warming Filter (81) (Filtr ocieplający (81)) i zwiększ wartość parametru Density (Gęstość) do 70% (patrz rysunek).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

387

Krok 3. Sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień tryb mieszania utworzonej warstwy korekcyjnej na Soft Light (Łagodne światło), korzystając z listy znajdującej się w lewym górnym rogu tego panelu. Uwaga: Zmiana trybu mieszania na Soft Light (Łagodne światło) powoduje nieznaczne zwiększenie kontrastu fotografii, jeśli więc zdjęcie stanie się nadmiernie kontrastowe, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) w prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) na tyle, aby uzyskać pożądany efekt. Moim zdaniem warto zacząć od 50%. Kontrast przykładowego zdjęcia wyglądał znakomicie nawet przy 100%, więc zmniejszyłem wartość tylko do 80%, jednak w zależności od rodzaju i tematyki fotografii wartość parametru Opacity (Krycie) może wymagać zmniejszenia.

Przed korekcją…

…i po korekcji

388

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Niekiedy światło pada tam, gdzie go nie potrzeba, a czasem bywa wręcz tak złośliwe, że potrafi zepsuć zupełnie dobre zdjęcie (tak jak w tym przypadku, gdzie przez chwilę pozwoliłem mu wymknąć się spod kontroli, wskutek czego modelka i tło zostały oświetlone z niemal tą samą intensywnością. Głównym motywem tego zdjęcia powinna być niewątpliwie modelka, tło zaś ma pełnić jedynie funkcję pomocniczą, tymczasem oświetlenie sprawia, że drugi plan stał się jednym z dominujących elementów kompozycji). Na szczęście światło w programie Elements można oswoić na wiele różnych sposobów.

Oswoić światło

SCOTT KELBY

Krok 1. Zgodnie z tym, co napisałem przed chwilą, bohaterem niniejszego ćwiczenia jest zdjęcie modelki, której sylwetka jest niemal tak jasna jak tło, co zdecydowanie nie powinno mieć miejsca (powiem więcej — odnoszę wrażenie, że tło jest nawet nieco jaśniejsze od modelki i odwraca uwagę od jej twarzy, czego na pewno nie chcemy). Postarajmy się więc oswoić światło na tym zdjęciu, posługując się warstwą korekcyjną Levels (Poziomy). Aby utworzyć taką właśnie warstwę (patrz rysunek), w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub dopasowania).

Krok 2. Zmiany, jakie przeprowadziłem w ustawieniach warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy) w panelu Adjustments (Dopasowania), dotyczą całego zdjęcia, lecz ze względu na to, że do każdej nowej warstwy korekcyjnej jest automatycznie dołączana maska, nic nie stoi na przeszkodzie, aby za jej pomocą wprowadzić poprawki w sposobie działania tej warstwy już po jej utworzeniu. W tym przypadku naszym pierwszym zadaniem będzie zmniejszenie jasności tła, przesuń więc środkowy, szary suwak (ten, który znajduje się tuż pod histogramem) w prawą stronę, aby przyciemnić zakres półcieni (a tym samym nieszczęsne tło). Gdy to zrobisz, przesuń w lewo prawy dolny suwak w sekcji Output Levels (Poziomy wyjściowe), aby dodatkowo przyciemnić całą fotografię. Pewną wadą tego rozwiązania jest nadmierne zwiększenie nasycenia barw, co również może odwracać uwagę od twarzy, ale na szczęście ten problem można bardzo łatwo rozwiązać. Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

389

Krok 3. Spróbujmy zatem zniwelować nadmierne nasycenie barw, spowodowane działaniem warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy), poprzez zmianę trybu mieszania tej warstwy w panelu Layers (Warstwy) z domyślnego Normal (Zwykły) na Luminosity (Jasność). Ten prosty zabieg spowoduje zachowanie przyciemniającego efektu działania warstwy, a jednocześnie pozwoli uniknąć nadmiernego zwiększenia nasycenia kolorów. Naciśnij Ctrl+I (Mac OS: Command+I), aby odwrócić kolory maski warstwy, co spowoduje jej zaczernienie i jednocześnie całkowite ukrycie efektu działania warstwy Levels (Poziomy). Gdy tak się stanie, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), naciśnij klawisz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na biały, i zamaluj niemal całe zdjęcie — z wyjątkiem modelki. Zamalowywane miejsca będą stopniowo przyciemniane, wskutek czego tło przestanie być dominującym elementem kompozycji (proces zamalowywania maski pokazany został na rysunku obok).

Przed retuszem (tło jest przynajmniej tak jasne jak modelka)

Po retuszu (niemal całe zdjęcie, za wyjątkiem modelki, zostało przyciemnione, dzięki czemu uwaga widza będzie automatycznie kierowana właśnie na nią)

390

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Oto bardzo skuteczna technika łączenia kilku zdjęć, umożliwiająca tworzenie prostych kolaży fotograficznych.

Tworzenie fotomontaży

Otwórz plik z fotografią, która posłuży za obraz bazowy, czyli tło dla Twojego kolażu. Uwaga: Zanim jeszcze przystąpisz do pracy, wybierz polecenie General (Ogólne) z menu Edit/Preferences (Edycja/Preferences) lub Elements/Preferences (Elements/Preferencje) w Mac OS i upewnij się, że opcja Allow Floating Documents in Full Edit Mode (Zezwalaj na swobodne dokumenty w trybie pełnej edycji) jest włączona. Otwórz teraz plik z kolejną fotografią — tą, którą jako pierwszą połączysz z tłem.

SCOTT KELBY

SCOTT KELBY

Krok 1.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

391

Krok 2. Naciśnij klawisz V, aby włączyć narzędzie Move (Przesunięcie), a następnie kliknij i przeciągnij otwartą przed chwilą fotografię do okna dokumentu odgrywającego rolę tła. Zdjęcie to zostanie umieszczone na oddzielnej warstwie dokumentu o nazwie Layer 1 (Warstwa 1). Spójrz na panel Layers (Warstwy), aby się o tym przekonać. Dzięki takiemu rozwiązaniu będziesz mógł swobodnie przesunąć nową fotografię w odpowiednie miejsce.

Krok 3. Aby dołączyć maskę do nowej warstwy dokumentu, w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy) oznaczony na rysunku. Naciśnij kolejno klawisze D oraz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny.

392

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 4. Naciśnij klawisz G, by włączyć narzędzie Gradient, a następnie klawiszem Enter (Mac OS: Return) otwórz przybornik gradientów — przybornik ten pojawi się poniżej miniatury bieżącego gradientu na pasku opcji programu. Kliknij drugą miniaturę w przyborniku — jest to gradient o nazwie Foreground to Transparent (Od koloru narzędzia do przezroczystości) — a potem ponownie naciśnij klawisz Enter, aby zamknąć przybornik.

Krok 5. W panelu Layers (Warstwy) kliknij miniaturę maski warstwy, aby się upewnić, że jest aktywna (aktywna miniatura jest obwiedziona cienką, białą ramką). Kliknij narzędziem Gradient w pobliżu lewej krawędzi górnego zdjęcia i przeciągnij kursorem myszy w prawą stronę. Miejsce, w którym kliknąłeś na początku, stanie się zupełnie przezroczyste, zaś to, w którym zwolniłeś przycisk myszy, pozostanie w pełni widoczne. Przejście pomiędzy tymi skrajnymi punktami będzie bardzo płynne. Jeśli nie udało Ci się dobrze wycelować za pierwszym razem i chcesz nałożyć gradient powtórnie, naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z) i spróbuj jeszcze raz.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

393

Krok 6. SCOTT KELBY

Jeśli chcesz dołączyć do kompozycji trzecie zdjęcie, to wczytaj je, a następnie kliknij i przeciągnij warstwę z tym zdjęciem do dokumentu z kolażem. Gdy to zrobisz, w panelu Layers (Warstwy) kliknij warstwę z nowym zdjęciem, dołącz do niej maskę, a następnie powtórz wszystkie czynności opisane w ćwiczeniu, począwszy od kroku 4. W analogiczny sposób możesz dodać do projektu kolejne fotografie. Uwaga: Jeśli będziesz chciał zmienić położenie fotografii w tle (tak jak w tym przypadku), najpierw dwukrotnie kliknij warstwę Background (Tło), następnie w oknie dialogowym New Layer (Nowa warstwa) kliknij przycisk OK, a potem przesuń tło za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie).

Gotowy projekt

394

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Czytelnicy pytają mnie często, w jaki sposób udaje mi się robić portrety tak ostre i zarazem tak subtelne. Tajemnica polega na tym, że wszystkie portrety kobiet, dzieci oraz zdjęcia rodzinne poddaję działaniu pewnej specyficznej sztuczki, składającej się z trzech etapów. W praktyce cały proces obejmuje dwie znane Ci już techniki edycji obrazu oraz jeszcze jedną, z którą, jak dotąd, się nie zapoznałeś. Wszystkie są bardzo proste, trzeba jedynie pamiętać o dobraniu odpowiednich ustawień i wykonaniu poszczególnych etapów w odpowiedniej kolejności. Oto cały ów proces bez tajemnic.

Trzy kroki do pięknego portretu `a la Scott

SCOTT KELBY

Krok 1. Wszystkie opisane czynności należy wykonać po ewentualnej korekcji kolorów i wyretuszowaniu zdjęcia, gdy fotografia będzie już „gotowa”. Pierwszy spośród trzech tytułowych kroków polega na silnym wyostrzeniu zdjęcia (jest to konieczne, gdyż chwilę później zostanie ono solidnie rozmyte). Ponieważ w takich przypadkach zawsze stosuję wyostrzanie w trybie Luminosity (Jasność), rozpocznij od powielenia warstwy Background (Tło) przy użyciu skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J), a następnie z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). Sugeruję wybranie dość agresywnych ustawień — Amount (Wartość): 120%, Radius (Promień): 1, Threshold (Próg): 3. Takie ustawienia są zazwyczaj niezbędne, aby można było uzyskać zadowalający efekt, lecz w przypadku niewielkich zdjęć o małej rozdzielczości możesz spróbować zmniejszyć wartość parametru Amount (Wartość) do 80%. Kliknij przycisk OK.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

395

Krok 2. Sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień tryb mieszania wyostrzonej warstwy na Luminosity (Jasność), dzięki czemu efekt wyostrzenia będzie dotyczył tylko krawędzi obiektów różniących się jasnością, a nie kolorem (patrz rysunek). Takie rozwiązanie pozwala uniknąć niepożądanych efektów ubocznych w rodzaju kolorowych otoczek biegnących wzdłuż konturów obiektów (pomimo agresywnych ustawień wyostrzania). Naciśnij Ctrl+E (Mac OS: Command+E), aby scalić bieżącą warstwę z warstwą znajdującą się pod spodem.

Krok 3. Powiel warstwę Background (Tło), a następnie silnie rozmyj otrzymany duplikat za pomocą filtra Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie). Jak to zrobić? To proste: z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie), a gdy pojawi się okno dialogowe tego polecenia, zmień wartość parametru Radius (Promień) na 6 pikseli (jest to optymalna wartość dla przykładowego zdjęcia o niewielkiej rozdzielczości; w przypadku zwykłych, pełnowymiarowych zdjęć wykonanych dobrym aparatem cyfrowym zastosuj rozmycie o promieniu 20 pikseli). Kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić rozmycie zdjęcia.

396

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 4. Zmniejsz stopień wartość parametru Opacity (Krycie) dla rozmytej warstwy do 20% (patrz rysunek), dzięki czemu zdjęcie uzyska pożądany wygląd — postać zostanie otoczona wyglądającą baśniowo poświatą, a jednocześnie nie będzie sprawiała wrażenia nieostrej (spójrz tylko na detale oczu i włosów).

Krok 5. Naciśnij Ctrl+E (Mac OS: Command+E), aby połączyć obydwie warstwy i tym samym scalić całe zdjęcie do jednowarstwowej postaci. Kolejny etap pracy będzie polegał na utworzeniu efektu winiety (który w przypadku portretów sprawdza się rewelacyjnie). Po raz kolejny powiel zatem warstwę Background (Tło), a gdy to zrobisz, zmień tryb mieszania kopii na Multiply (Mnożenie), dzięki czemu stanie się ona znacznie ciemniejsza. Włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj zaznaczenie obejmujące całe wnętrze zdjęcia — za wyjątkiem ramki o szerokości 1 – 2 centymetrów (patrz rysunek).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

397

Krok 6. Teraz należy jeszcze zdecydowanie rozmyć krawędzie otrzymanego zaznaczenia. Z menu Select (Zaznacz) wybierz polecenie Refine Edge (Popraw krawędź), aby wyświetlić okno dialogowe Refine Edge (Popraw krawędź), pokazane na rysunku obok. Wprawdzie większą część tego okna okupują trzy suwaki, lecz na razie zwróć uwagę na zestaw ikon, które znajdują się pod nimi. Kliknij pierwszą z nich, aby wyświetlić kolorowy podgląd zdjęcia (taki jak na rysunku), i dopiero teraz przesuń suwak parametru Feather (Wtapianie) w prawą stronę, aż osiągnie on wartość wynoszącą 100 pikseli (w przypadku zdjęcia o większej rozdzielczości możesz spróbować zwiększyć tę wartość do 200 pikseli). Ważną zaletą okna dialogowego Refine Edge (Popraw krawędź) jest możliwość oszacowania wyglądu rozmycia na bieżąco — w trakcie przesuwania suwaków.

Krok 7. Naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby z ciemnej warstwy w trybie Multiply (Mnożenie) wyciąć duży otwór o bardzo łagodnych krawędziach. Naciśnij Ctrl+D (Mac OS: Command+D), aby anulować istniejące zaznaczenie. Zdjęcie powinno wyglądać teraz tak, jak gdyby ktoś dodatkowo doświetlił sfotografowaną osobę łagodnie rozproszonym światłem. Jeśli krawędź winiety znajduje się zbyt blisko twarzy modelki lub modela, to włącz narzędzie Eraser (Gumka) (E), wybierz końcówkę pędzla o łagodnie rozmytych krawędziach i wymaż zawartość górnej warstwy projektu wszędzie tam, gdzie przyciemnienie obejmuje głowę i włosy (jak na przykładowym rysunku). Gotowe zdjęcie pokazane jest na następnej stronie. Zwróć uwagę na ostrość detali, kontrastującą z subtelnością całego portretu, oraz na ważny akcent w postaci efektu winiety, dodanego na samym końcu retuszu.

398

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Przed retuszem…

…i po retuszu (składającym się ze wszystkich trzech opisanych etapów)

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

399

Imitacja bichromii

Efekt bichromii jest wprawdzie bardzo modny, lecz uzyskanie prawdziwej bichromii tradycyjnymi metodami, przy użyciu krzywych — takiej, która rzeczywiście separowana jest do dwóch kolorów i drukowana przy użyciu dwóch farb na maszynie drukarskiej — jest dość skomplikowane. Jeśli jednak zamierzasz drukować efekt swojej pracy na domowej drukarce atramentowej lub nawet na maszynie drukarskiej, lecz przy użyciu pełnego zestawu kolorów podstawowych, zapewne zainteresuje Cię ciekawy efekt, który z powodzeniem będzie naśladował „prawdziwą” bichromię (a niekiedy może ją nawet przewyższać jakością).

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie w trybie RGB, które chcesz przekształcić w bichromię (wprawdzie używam tutaj słowa „bichromia”, lecz podczas całego procesu edycji zdjęcia pozostanie ono w trybie RGB, możesz więc traktować je jak całkiem zwyczajną, kolorową fotografię). Najtrudniejsza część całego zadania polega na dobraniu odpowiedniego odcienia bichromii. Bardzo często zdarzało mi się oglądać bichromie przygotowywane przez innych grafików i myśleć z zazdrością: „Dokładnie takiego odcienia szukałem!”. Kiedy próbowałem odtworzyć ten kolor przy użyciu okna dialogowego Color Picker (Próbnik kolorów), zawsze kończyło się to starą, znaną metodą prób i błędów. W przeważającej większości — błędów. Właśnie dlatego opracowałem prostą sztuczkę, którą opiszę w dalszej części ćwiczenia. Jeśli uda Ci się znaleźć bichromię, której kolorystyka szczególnie przypadła Ci do gustu, to masz problem z głowy. Odpowiednią bichromię zazwyczaj staram się znaleźć w serwisach internetowych zajmujących się sprzedażą fotografii i grafik (na przykład http://istockphoto.com) — w okienku wyszukiwarki wystarczy wpisać „duotone”1 i przejrzeć zdjęcia będące wynikiem takiego wyszukiwania. Gdy uda mi się znaleźć obraz o atrakcyjnej kolorystyce, wracam do programu Elements, naciskam klawisz I, aby włączyć narzędzie Eyedropper (Kroplomierz), klikam w dowolnym miejscu edytowanego zdjęcia i (nie zwalniając przycisku myszy) przeciągam kursor ponad zdjęcie w oknie przeglądarki. Należy przedtem oczywiście odpowiednio zmniejszyć okno programu i przesunąć zdjęcie w przeglądarce w taki sposób, aby operacja ta była w ogóle możliwa. Oczywiście nigdy, przenigdy nie zdecydowałbym się skopiować choćby jednego piksela z czyjejś pracy — pozwalam sobie wyłącznie na pobranie próbki koloru.

400

Rozdział 9.

©ISTOCKPHOTO/SLOBO

Krok 2.

1bichromia — przyp. tłum.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Krok 3. Wróć do przerwanej edycji zdjęcia w programie Elements. W dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę), aby utworzyć nową warstwę obrazu, a następnie naciśnij Alt+Backspace (Mac OS: Option+Delete), aby wypełnić tę warstwę kolorem, którego próbkę pobrałeś przed chwilą. Zamalowana w ten sposób warstwa całkowicie przesłoni zdjęcie znajdujące się w tle — z tym drobnym problemem uporamy się jednak już za chwilę.

Krok 4. Ponownie sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień tryb mieszania zamalowanej warstwy na Color (Kolor).

Krok 5. Jeśli otrzymana w ten sposób bichromia okaże się zbyt ciemna, możesz zmniejszyć intensywność uzyskanego efektu. Kliknij miniaturę warstwy Background (Tło), a następnie z menu Enhance/ Adjust Color (Ulepsz/Dopasuj kolor) wybierz polecenie Remove Color (Usuń kolor). Spowoduje to usunięcie barw z oryginalnej fotografii (bez zmiany trybu RGB na inny), a jednocześnie rozjaśnienie całego zdjęcia. Sprytne, prawda?

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

401

Naśladowanie ziarna kliszy filmowej

Cyfrowy szum ma zupełnie inny charakter niż ziarno błony filmowej. Ów szum (czyli czerwone, zielone i niebieskie kropki, które pojawiają się podczas fotografowania przy wysokiej czułości matrycy) to zjawisko, którego za wszelką cenę staramy się unikać (lub przynajmniej chcemy je zminimalizować). Z kolei dodanie efektu ziarna (które w odróżnieniu od szumu nie składa się z kolorowych kropek) staje się coraz popularniejszym zabiegiem artystycznym. Pojawiły się nawet specjalne rozszerzenia, które ułatwiają automatyczne uzyskanie tego typu efektów, lecz ja nadal wolę używać w tym celu programu Elements, choć nie stosuję do tego filtra Film Grain (Ziarno), który moim zdaniem zupełnie się do tego nie nadaje. Oto moja metoda.

Wczytaj zdjęcie, na którym chciałbyś wypróbować efekt ziarna. Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Create a New Layer (Utwórz warstwę). Gdy na ekranie wyświetli się okno dialogowe New Layer (Nowa warstwa), wybierz tryb mieszania Soft Light (Łagodne światło) z listy Mode (Tryb), która się w nim znajduje. Nieco niżej w tym samym oknie pojawi się wówczas opcja Fill with Soft Light Neutral Color (50% Gray) (Wypełnij kolorem neutralnym w trybie Łagodne światło (50% szarości)). Włącz ją i kliknij przycisk OK.

Krok 2. W dokumencie powstanie wówczas nowa warstwa wypełniona jednolitym, szarym kolorem. Wypełnienie to będzie jednak niewidoczne ze względu na to, że tryb mieszania tej warstwy został uprzednio zmieniony na Soft Light (Łagodne światło). Zapytasz być może, po co nam zupełnie przezroczysta warstwa, która zawiera coś, czego nie widać. Otóż jej wypełnienie jest niezbędne, aby uruchomić niektóre filtry programu Elements (w przeciwnym razie na ekranie wyświetli się komunikat informujący o tym, że warstwa jest pusta). Sprawia ono, że filtr posłusznie odegra swoją rolę, pomimo że warstwa pozornie wydaje się przezroczysta. Ponadto będzie można dzięki niemu nieznacznie zmienić wygląd obrazu już po zastosowaniu filtra. Czyż to nie genialne?

402

Rozdział 9.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Z menu Filter/Noise (Filtr/Szum) wybierz polecenie Add Noise (Dodaj szum). Po wyświetleniu się okna dialogowego Add Noise (Dodaj szum) w sekcji Distribution (Rozmieszczenie) zaznacz opcję Gaussian (Gaussowskie), a następnie włącz opcję Monochromatic (Monochromatyczny), aby uniknąć utworzenia szumu składającego się z kolorowych, czerwonych, zielonych i niebieskich kropek. Zmień wartość parametru Amount (Wartość) na około 4% (w przypadku zdjęć o rozdzielczości 12 megapikseli spróbuj zwiększyć ją do 5%) i kliknij przycisk OK. Na szarą warstwę nałożony zostanie wówczas szum, a dzięki wcześniejszej zmianie jej trybu mieszania, który sprawił, że warstwa ta jest przezroczysta, szum ten będzie przypominał ziarno kliszy filmowej (jeśli nie dostrzeżesz go na pierwszy rzut oka, spróbuj powiększyć podgląd zdjęcia do 50% lub 100%).

Krok 4. Jeżeli uznasz, że efekt ziarna jest zbyt intensywny, to w panelu Layers (Warstwy) zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) warstwy z szumem, aby szum subtelnie wtopił się w oryginalne zdjęcie (choć oczywiście powinien on pozostać widoczny). Jeśli zamierzasz drukować odbitkę przetworzonego w ten sposób zdjęcia, to pozwól na to, aby szum widoczny na ekranie był bardzo wyraźny, gdyż w procesie druku spora jego część zostanie w naturalny sposób zatuszowana. Ja sam, jeśli tylko planuję drukowanie „zaszumionego” zdjęcia, rzadko kiedy zmniejszam wartość parametru Opacity (Krycie) warstwy z szumem; wręcz przeciwnie — czasami wracam do etapu tworzenia szumu i w oknie dialogowym filtra Add Noise (Dodaj szum) zwiększam wartość parametru Amount (Wartość) do co najmniej 5% lub 6%. Jeśli chcesz, aby szum był szczególnie widoczny, zmień tryb mieszania szarej warstwy w panelu Layers (Warstwy) z Soft Light (Łagodne światło) na Overlay (Nakładka), tak jak ja postąpiłem na pokazanym obok przykładzie. Także i w tym przypadku możesz oczywiście wyregulować wyrazistość szumu suwakiem Opacity (Krycie). Domyślasz się zapewne, że tryby Soft Light (Łagodne światło) i Overlay (Nakładka) w bardzo podobny sposób traktują neutralny kolor szary — jest on wyświetlany jako przezroczysty! To wszystko. Jak widać, naśladowanie ziarna błony filmowej wcale nie musi być trudne.

Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii

Rozdział 9.

403

Fotografik: Kelby Czas Fotografik: Matt Scott Kloskowski Czasotwarcia otwarciamigawki: migawki:1/2500 1/500 s

Ogniskowa:200 50 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6

Podczas przeglądania tytułów piosenek w poszukiwaniu chwytliwego nagłówka do tego rozdziału mimowolnie unosiły mi się brwi na widok kolejnych, coraz to dziwniejszych nazw wykonawców. Na przykład tacy The Bags. Albo — litości — Ugly Casanova. Czy tylko mnie się wydaje, czy rzeczywiście w pewnym momencie zespołom muzycznym całkiem się wyczerpała inwencja twórcza, jeśli chodzi o nazwy? Gdy byłem dzieckiem (czyli całkiem niedawno), nazwy zespołów miały sens. Byli The Beatles, The Turtles, The Animals, The Monkeys, The Kapitujący Klan Zombie, The Speracka Brygada Walczących Wegetarian, The Klamujący Personel Barów Sałatkowych i tak dalej. To były nazwy z prawdziwego zdarzenia! Ale The Bags? Kto może grać w zespole, który nazywa się „torby”?

Pod kątem ostrym Techniki wyostrzania Jeśli nie występują w nim kangury albo obwoźni sprzedawcy, to taka nazwa jest bezsprzecznie myląca. Widzisz, za czasów mojego dzieciństwa, jeśli jakaś kapela nazwała się The Turtles, to robiła wszystko, by się ze swoją nazwą zidentyfikować. Oni zachowywali się jak żółwie, śpiewali jak żółwie. Oni byli żółwiami (świetnie pamiętam takie utwory, jak „Ostrożnie wyjrzeć spod skorupy” albo „Z wolna przechodzę przez ruchliwą ulicę” czy moją ulubioną, drugą część tej piosenki, zatytułowaną „Potrącono mnie, gdy z wolna przechodziłem przez ruchliwą ulicę”). Dziś już nikt nie musi być Casanovą (że nie wspomnę o brzydocie), by nazwać się Ugly Casanova. Uważam, że to po prostu nie fair. Jeśli ja grałbym w jakiejś kapeli (chociaż chwileczkę: właściwie to ja naprawdę gram w zespole rockowym!), to wymyśliłbym taką nazwę, która świetnie oddawałaby nasze charaktery i styl. Idealna byłaby na przykład nazwa w rodzaju: The Cybele Wylewają się z Gitar Paczki Umięśnionych Przystojniaków (choć pewnie fani nazywaliby nas w skrócie TCWSGPUP, żeby było łatwiej wymówić). Wierni nazwie, gralibyśmy w dużych, eleganckich salonach piękności i najwyższej klasy klubach fitness, gdzie spotykają się piękni ludzie (tacy jak my). W moim marzeniu jest jednak ziarenko niepewności: otóż boję się, że jeśli zdobylibyśmy pewną popularność i zatrudnili wysokiej klasy menedżera, to po jakimś czasie powiedziałby nam, kręcąc głową, że TCWSGPUP nie ma już tej wiarygodności co na początku i zasugerował zmianę nazwy na The Kadenckie Gogusie z Nadmiarem Kasy albo — co gorsza — The Bags.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

405

Podstawy wyostrzania

Po wykonaniu wszelkich operacji związanych z korekcją kolorów zdjęcia, ale jeszcze przed zapisaniem pliku nadchodzi moment, w którym edytowaną fotografię należy wyostrzyć. Osobiście mam zwyczaj wyostrzać wszystkie fotografie wykonane aparatem cyfrowym, głównie po to, by zaakcentować detale, które giną gdzieś na etapie edycji, albo w celu poprawienia ogólnej ostrości obrazu. Niezależnie od wszystkiego nie zdarzyło mi się jeszcze zobaczyć fotografii pochodzącej z aparatu cyfrowego (lub zeskanowanej), która nie wymagałaby wyostrzania, na początek warto zatem zapoznać się z najprostszą i szalenie przydatną metodą wyostrzania całego obrazu.

Otwórz plik z fotografią, którą chciałbyś wyostrzyć. Ponieważ sposób wyświetlania obrazu w programie Elements zależy bezpośrednio od stopnia jego powiększenia w oknie dokumentu, wybór wartości powiększenia odgrywa kluczową rolę. Ze względu na to, że nowoczesne aparaty cyfrowe generują obrazy o bardzo wysokiej rozdzielczości, obecnie przyjmuje się, że właściwa wartość powiększenia przy wyostrzaniu zdjęć wynosi 50%. Informacja o aktualnej wartości powiększenia jest wyświetlana na pasku tytułowym dokumentu lub na jego zakładce oraz w lewym dolnym rogu okna (jak to ilustruje rysunek obok). Najszybszy sposób na wyświetlenie zdjęcia w 50-procentowym powiększeniu polega na wykorzystaniu skrótów Ctrl++ (plus; Mac OS: Command++) oraz Ctrl+– (minus; Mac OS: Command+–), służących do skokowego zwiększania i zmniejszania bieżącego powiększenia obrazu.

Krok 2. Po ustawieniu wartości powiększenia podglądu na 50% otwórz menu Enhance (Ulepsz) i wybierz z niego polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). (Jeśli zajmowałeś się już kiedyś wywoływaniem zdjęć w tradycyjnej ciemni, nazwa tego filtra może być Ci poniekąd znana. Chodzi o sposób, w jaki przygotowuje się specjalną, rozmytą wersję negatywu zdjęcia i nakłada ją na oryginał, tak aby krawędzie obiektów na odbitce wydawały się w nim ostrzejsze, niż są w rzeczywistości).

406

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. W oknie dialogowym Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) znajdują się trzy suwaki. Pierwszy z nich nosi nazwę Amount (Wartość) i służy do określania ogólnej intensywności działania filtra. Suwak Radius (Promień) decyduje o zasięgu wyostrzania względem krawędzi obiektu. Trzeci parametr, Threshold (Próg), ma odwrotne działanie, niż można by przypuszczać, sądząc po jego nazwie. Otóż im niższą nadasz mu wartość, tym intensywniejszy będzie efekt wyostrzania. Wartość tego parametru określa, jak bardzo analizowane piksele muszą się różnić od otoczenia, aby program uznał je za fragmenty krawędzi obiektu i przeznaczył do wyostrzenia. Jakie wartości należy zatem nadać wymienionym parametrom? Na najbliższych stronach zaprezentuję kilka gotowych zestawów ustawień gwarantujących poprawne rezultaty w różnych sytuacjach, zaś na potrzeby pierwszego, przykładowego zdjęcia użyj następujących wartości: Amount (Wartość) — 125%, Radius (Promień) — 1 oraz Threshold (Próg) — 3. Kliknij OK, aby zatwierdzić wprowadzone wartości. Ciąg dalszy na następnej stronie

Przed wyostrzeniem…

…i po wyostrzeniu

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

407

Wyostrzanie „miękkich” obiektów

SCOTT KELBY

Oto przykładowe ustawienia filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) — Amount (Wartość) = 150%; Radius (Promień) = 1; Threshold (Próg) = 10. Dobrze sprawdzają się one w przypadku zdjęć obiektów o miękkich krawędziach (takich jak kwiaty, zwierzęta, ludzie, tęcze itd.). Mamy tu do czynienia z bardzo subtelnym wyostrzaniem, które odpowiada naturze tych obiektów.

Jeśli zamierzasz poprawić wygląd zbliżeń i portretów (zdjęcia, powiedzmy, od ramion w górę), wypróbuj następujące ustawienia: Amount (Wartość) = 75%, Radius (Promień) = 2, Threshold (Próg) = 3. Takie wartości spowodują stosunkowo łagodne wyostrzenie zdjęcia.

408

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

SCOTT KELBY

Wyostrzanie portretów

Wyostrzanie umiarkowane

SCOTT KELBY

Ten zestaw parametrów dobrze się sprawdza w przypadku fotografii przedmiotów, wnętrz oraz domów, a także krajobrazów. Jeśli często robisz tego typu zdjęcia, wypróbuj następujące ustawienia: Amount (Wartość) = 225%, Radius (Promień) = 0,5, Threshold (Próg) = 0 i przekonaj się, czy będą Ci odpowiadały (uważam, że powinny).

Maksymalne wyostrzanie

SCOTT KELBY

Ustawień przedstawionych na rysunku obok, czyli: Amount (Wartość) = 65%; Radius (Promień) = 4; Threshold (Próg) = 3, używam tylko w dwóch sytuacjach: albo gdy fotografia jest wyraźnie nieostra i trzeba ten mankament skompensować silnym wyostrzeniem, albo gdy mam do czynienia ze zdjęciem obiektów o wyraźnie zarysowanych krawędziach (na przykład budynki, monety, samochody, maszyny itd.).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

409

Oto kolejny przykład ustawień parametrów wyostrzania: Amount (Wartość) = 85%; Radius (Promień) = 1; Threshold (Próg) = 4. Ustawienia te powinny sprawdzać się w większości typowych sytuacji — sam właśnie z nich korzystam najczęściej. Nie jest to oczywiście przykład wyostrzania zrywającego czapki z głów, ale może właśnie dlatego tak bardzo mi ono odpowiada. Jest wystarczająco subtelne, aby użyć go dwukrotnie — aby to zrobić, wystarczy nacisnąć skrót Ctrl+F (Mac OS: Command+F) — co przydaje się w przypadku zdjęć, które po pojedynczym wyostrzaniu wciąż nie wyglądają dość dobrze. Z reguły jednak wystarcza jedno podejście.

SCOTT KELBY

Wyostrzanie dobre na wszystko

Ustawień takich, jak pokazane na rysunku obok, czyli Amount (Wartość) = 400%, Radius (Promień) = 0,3, Threshold (Próg) = 0, używam w odniesieniu do zdjęć przeznaczonych do umieszczenia w internecie, które są dość rozmyte (powodem rozmycia i zmiękczenia konturów jest najczęściej zmniejszenie rozdzielczości obrazu z 300 do 72 ppi). Z podobnych ustawień korzystam podczas retuszowania zdjęć o bardzo kiepskiej ostrości. Oczywiście po tak silnym wyostrzeniu na fotografii pojawia się trochę szumów, ale jest to jakiś sposób na uratowanie zdjęcia, które w przeciwnym razie nadawałoby się tylko do skasowania. Jeśli rezultat takiego wyostrzania wyda Ci się zbyt intensywny, spróbuj zmniejszyć wartość parametru Amount (Wartość) do 200%.

410

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

SCOTT KELBY

Wyostrzanie zdjęć przeznaczonych do umieszczenia w internecie

Dobieranie własnych ustawień

SCOTT KELBY

Gdybyś chciał trochę poeksperymentować z własnymi ustawieniami parametrów wyostrzania, skorzystaj z poniższych rad — pomogą Ci one w znalezieniu „złotego środka”, czyli zestawu ustawień pasujących do najbardziej typowych fotografii.

Wartość Wartość parametru Amount (Wartość) zazwyczaj wynosi od 50 do 150%. Nie jest to oczywiście reguła z gatunku tych, których nigdy nie wolno łamać — to raczej rozsądny kompromis. Wartości mniejsze niż 50% mogą nie dać zauważalnego efektu poprawy ostrości obrazu, zaś przekroczenie bariery 150% może doprowadzić do pojawienia się wyraźnych efektów ubocznych i przekłamań, choć dużo zależy także od wartości parametrów Radius (Promień) oraz Threshold (Próg). Ogólnie rzecz biorąc, najbezpieczniej jest jednak nie przekraczać wartości 150%.

Promień Wartość parametru Radius (Promień) zazwyczaj powinna wynosić 1 piksel, choć w pewnych sytuacjach można zwiększyć ją do zawrotnych… (uwaga!) 2 pikseli. Wcześniej podałem przykład ekstremalnych ustawień, w których promień wynosił 4 piksele, ale nie polecałbym ich rutynowego stosowania. (Słyszałem też o pewnym człowieku z Cincinnati, który wyostrza przy promieniu o wartości 5, ale to pewnie tylko plotka…).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

411

Próg Bezpieczny zakres wartości parametru Threshold (Próg) zamyka się w przedziale od 3 do 20 (przy czym wartość 3 daje najbardziej intensywny, a wartość 20 — najbardziej subtelny efekt wyostrzania; czy nie powinno być na odwrót? Nigdy tego nie rozumiałem…). Jeśli zależy Ci na szczególnie mocnym wyostrzeniu obrazu, możesz ustawić próg na wartość 0, ale staraj się wówczas dokładnie kontrolować efekt zabiegu wyostrzania (zerowa wartość progowa wyostrzania może prowadzić do pojawienia się silnego szumu).

Gotowe zdjęcie Gotowe, wyostrzone zdjęcie, pokazane na rysunku obok, uzyskałem przy użyciu podanych wcześniej ustawień portretowych, z tą różnicą, że w porównaniu z nimi podniosłem wartość parametru Amount (Wartość) do 95% (aby zwiększyć intensywność wyostrzania) oraz parametru Threshold (Próg) do 12. Jeśli nie jesteś pewien, w jaki sposób dobrać optymalne, niestandardowe wartości parametrów filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), spróbuj potraktować jeden z podanych wcześniej przepisów jako punkt wyjścia do dalszej pracy i zmodyfikować wartość parametru Amount (Wartość), nie zmieniając pozostałych dwóch ustawień, czyli suwaków Radius (Promień) i Threshold (Próg). Jak w wielu innych przypadkach, olbrzymią rolę odgrywa tu doświadczenie. Zanim się spostrzeżesz, będziesz potrafił z łatwością odpowiedzieć sobie na pytania w rodzaju: „Ciekawe, czy zmniejszenie wartości parametru Threshold (Próg) będzie miało w tym przypadku jakieś znaczenie?”.

412

Rozdział 10.

Przed wyostrzeniem…

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

…i po wyostrzeniu

Jeden z największych problemów związanych z wyostrzaniem obrazu polega na tym, że nadanie zdjęciu odpowiedniej ostrości często powoduje powstanie różnych efektów ubocznych związanych z tzw. przeostrzeniem krawędzi niektórych obiektów (takie efekty najczęściej mają postać cienkich, jasnych otoczek biegnących wzdłuż kontrastowych konturów). Czy można uniknąć tego problemu, a jednocześnie zapewnić zdjęciu odpowiednią ostrość? Można, choć wymaga to zastosowania pewnej sztuczki. Oto jeden ze sposobów, których używam podczas wyostrzania fotografii.

Intensywne wyostrzanie obrazu

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie przeznaczone do wyostrzenia i z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). Zastosuj dowolne ustawienia, które dadzą satysfakcjonujący Cię efekt; na przykład Amount (Wartość): 65%, Radius (Promień): 4 i Threshold (Próg): 3. Podane wartości zapewniają bardzo skuteczne wyostrzenie obrazu.

Krok 2. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło). Ponieważ kopia zostanie utworzona już po wyostrzeniu obrazu, to będzie ona wyostrzona dokładnie tak samo, jak warstwa źródłowa. Moim celem jest jednak dalsze, jeszcze silniejsze wyostrzenie powielonej warstwy.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

413

Krok 3. Zastosuj teraz ponownie filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), posługując się tymi samymi ustawieniami — aby to zrobić, wystarczy nacisnąć Ctrl+F (Mac OS: Command+F). Zdarza się, że nawet po drugim nałożeniu filtra zdjęcie wygląda poprawnie, lecz takie przypadki należą do rzadkości. Najczęściej bywa tak, że powtórne nałożenie filtra wyostrzającego powoduje pojawienie się wielu efektów ubocznych: szumu, kolorowych otoczek wokół krawędzi obiektów itp. Takie przeostrzone zdjęcie w wielu miejscach wygląda sztucznie, choć nie wszędzie — i właśnie ten efekt zamierzam wykorzystać. Trik polega na ukryciu przesadnie wyostrzonej warstwy zdjęcia i odsłonięciu jej jedynie tam, gdzie jakość obrazu po zwiększeniu ostrości będzie wystarczająco dobra (za chwilę się przekonasz, że to trochę mętne tłumaczenie ma jednak sens).

Krok 4. Przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i w dolnej części panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), który oznaczony jest na przykładowym rysunku. Przesadnie wyostrzona warstwa zostanie wówczas całkowicie ukryta za pomocą czarnej maski (jak na rysunku). Uwaga: Więcej informacji o maskach znajdziesz w rozdziale 7.

414

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Krok 5. A teraz najciekawsza część całego ćwiczenia — sztuczka polega na tym, aby zamalować jedynie kilka kluczowych fragmentów zdjęcia, co sprawi, że całość będzie wydawać się znacznie ostrzejsza, niż jest w rzeczywistości. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), a następnie wybierz z przybornika niewielką końcówkę pędzla o miękkich krawędziach. Upewnij się, że kolor narzędzia został automatycznie zmieniony na biały, a maska bieżącej warstwy jest wybrana do edycji — świadczy o tym wąska, biała ramka wokół jej miniatury w panelu Layers (Warstwy) — i rozpocznij zamalowywanie tych miejsc, które powinny być szczególnie ostre. Uwaga: Jeśli popełnisz błąd, naciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, i ponownie zamaluj pochopnie wyostrzone miejsce. Na pokazanym tutaj przykładzie zamalowałem głównie zabytkowe maszyny do reperacji butów. Odsłonięcie kilku przesadnie wyostrzonych detali, które od razu przyciągają uwagę, sprawia, że całe zdjęcie wydaje się jeszcze ostrzejsze, niż jest w rzeczywistości.

Przed wyostrzeniem…

…i po wyostrzeniu

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

415

Wyostrzanie w trybie Luminosity (Jasność)

Wiesz już, że wyostrzanie obrazu jest po prostu niezbędne, lecz założę się, że im częściej będziesz je stosował, tym bardziej wymagający staniesz się względem efektów jego działania (powoli przeistaczając się w snoba, mającego bzika na punkcie coraz to bardziej wyrafinowanych technik). Zaczną Cię irytować nawet niewielkie efekty uboczne w postaci cienkich, kolorowych otoczek pojawiających się wzdłuż krawędzi obiektów. Z czasem nauczysz się tych otoczek nienawidzić z całego serca i próbować za wszelką cenę im przeciwdziałać. Wreszcie napotkasz sztuczkę… którą opiszę już za chwilę (oszczędzając Ci tym samym czasu i nerwów strawionych na poszukiwaniach). Technika ta jest bowiem dość popularna wśród maniaków wyostrzania zdjęć.

Krok 1.

SCOTT KELBY

Wczytaj zdjęcie, które wymaga umiarkowanego lub dość intensywnego wyostrzenia.

Krok 2. Wydaj polecenie Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło). Duplikat tej warstwy zostanie automatycznie opatrzony nazwą Layer 1 (Warstwa 1).

416

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Krok 3. Wydaj polecenie Enhance/Unsharp Mask (Ulepsz/Maska wyostrzająca). (Uwaga: Jeśli potrzebujesz wskazówek dotyczących wartości poszczególnych parametrów tego filtra, to zapoznaj się z ćwiczeniem „Podstawy wyostrzania”, którym rozpoczyna się niniejszy rozdział). Po wprowadzeniu odpowiednich ustawień kliknij przycisk OK, aby poddać wyostrzaniu duplikat warstwy ze zdjęciem.

Krok 4. Zmień tryb mieszania wyostrzonej warstwy z Normal (Zwykły) na Luminosity (Jasność). Zabieg ten sprawia, że proces wyostrzania będzie dotyczyć wyłącznie informacji o jasności obrazu (luminancji), a nie o jego kolorze. Dzięki temu możesz pozwolić sobie na zwiększenie intensywności wyostrzania, unikając niepożądanych efektów ubocznych w rodzaju kolorowych otoczek. Na koniec w prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) kliknij przycisk i z menu, które się wówczas wyświetli, wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

417

Przed wyostrzeniem…

418

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

…i po wyostrzeniu

Kolejna prezentowana technika wyostrzania nie opiera się wprawdzie na doskonale znanym Ci już filtrze Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), ale i tak zapewnia dość dużą kontrolę nad przebiegiem całego procesu — nawet po jego zakończeniu. Jest to metoda idealnie sprawdzająca się w przypadku zdjęć, wobec których możemy sobie pozwolić na naprawdę solidne wyostrzanie (czyli takich, na których pojawia się mnóstwo dobrze zarysowanych krawędzi), lub takich, w których silne wyostrzenie jest po prostu niezbędne.

Wyostrzanie krawędzi

Krok 1.

SCOTT KELBY

Otwórz plik z fotografią, która wymaga solidnego wyostrzenia krawędzi.

Krok 2. Wydaj polecenie Layer/New/Layer via Copy (Warstwa/Nowa/Warstwa przez kopiowanie) lub naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby utworzyć kopię warstwy Background (Tło). Utworzonej kopii zostanie automatycznie nadana nazwa Layer 1 (Warstwa 1).

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

419

Krok 3. Z menu Filter/Stylize (Filtr/Stylizacja) wybierz polecenie Emboss (Płaskorzeźba). To właśnie za pomocą filtra Emboss (Płaskorzeźba) zaakcentujemy krawędzie obiektów na fotografii. Domyślne wartości parametrów Angle (Kąt) oraz Amount (Wartość) możesz pozostawić bez zmian (wynoszą one odpowiednio: 135° i 100%), ale jeśli zależy Ci na silnym wzmocnieniu ostrości obrazu, zwiększ wartość parametru Height (Wysokość) do 3 lub 5 (a nawet więcej) pikseli (uznałem, że w tym przypadku 3 piksele w zupełności wystarczą). Gdy klikniesz przycisk OK, a tym samym uruchomisz filtr, zdjęcie ulegnie poważnemu przeobrażeniu — stanie się szare, a krawędzie uwiecznionych na nim obiektów będą zaakcentowane jaskrawymi kolorami.

Krok 4. W panelu Layers (Warstwy) rozwiń listę trybów mieszania i zmień tryb bieżącej warstwy z Normal (Zwykły) na Hard Light (Ostre światło). Szare tło zdjęcia zniknie, lecz mocno zaakcentowane krawędzie obiektów pozostaną wyraźnie widoczne, dzięki czemu cały obraz stanie się ostrzejszy.

420

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Krok 5. Jeśli efekt wyostrzania jest zbyt intensywny, w panelu Layers (Warstwy) możesz go łatwo skorygować poprzez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy dokumentu.

Przed wyostrzeniem…

…i po wyostrzeniu

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

421

Zaawansowane wyostrzanie przy użyciu filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość)

Zdarza się, że zamiast użyć filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), wyostrzam zdjęcia za pomocą filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość). A dlaczego? Po pierwsze ten filtr lepiej sobie radzi z maskowaniem kolorowych otoczek, co pozwala wyostrzyć zdjęcie silniej niż zwykle. Po drugie umożliwia on wybranie jednego z kilku różnych algorytmów wyostrzania. Po trzecie okno tego filtra jest wyposażone w duży podgląd, ułatwiający dokładne oszacowanie efektów wyostrzania. Po czwarte oferuje on opcję More Refined (Precyzyjniejsze), która umożliwia rozłożenie procesu wyostrzania na kilka etapów. Wreszcie po piąte — jest po prostu łatwiejszy w obsłudze.

Wczytaj zdjęcie, które chciałbyś wyostrzyć przy użyciu filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość). Nawiasem mówiąc, poświęciłem większość tego rozdziału filtrowi Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), ponieważ jest to moim zdaniem uznany standard, którym posługuje się zdecydowana większość profesjonalnych grafików. Jeśli uważasz, że zarówno efekty działania, jak i obsługa filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość) odpowiadają Ci bardziej niż filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), to odtąd możesz stosować go wszędzie tam, gdzie piszę o wyostrzaniu zdjęcia. I nie martw się o reputację. Nikomu o tym nie powiem.

422

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 2. Z menu Enhance (Ulepsz) wybierz polecenie Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, znajdują się jedynie dwa suwaki: Amount (Wartość) — suwak ten reguluje siłę wyostrzenia (wybacz, musiałem to napisać) — oraz Radius (Promień), który decyduje o tym, jak daleko od krawędzi będzie sięgał efekt wyostrzania. Zazwyczaj nie zmieniam domyślnej wartości parametru Radius (Promień), która wynosi 1 piksel, lecz jeśli zdjęcie jest wyraźnie nieostre, zdarza mi się zwiększyć jego wartość do 2 pikseli. (Praktycznie nie podejmuję prób uratowania zdjęcia, które jest tak nieostre, że należałoby zastosować wyostrzanie o promieniu 3 lub 4 pikseli).

Krok 3. Poniżej suwaka Radius (Promień) znajduje się lista Remove (Usuń), zawierająca trzy rodzaje rozmyć, które możesz zwalczać przy użyciu filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość). Ze wspomnianej listy domyślnie wybrana jest opcja Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie), która daje efekt wyostrzający bardzo zbliżony do rezultatów działania tradycyjnego filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). Obydwa filtry używają zresztą bardzo podobnych algorytmów. Kolejną opcją znajdującą się na liście Remove (Usuń) jest Motion Blur (Poruszenie). Opcja ta umożliwia redukcję rozmycia wynikającego z poruszenia aparatu, bardzo trudno jest jednak dobrać na tyle dobry kąt działania tego rodzaju wyostrzenia, by można było tutaj mówić o rzeczywiście interesujących możliwościach. Mnie najbardziej przypadła do gustu ostatnia, trzecia opcja, a mianowicie Lens Blur (Rozmycie soczewkowe). Algorytmy wyostrzające tej opcji lepiej radzą sobie z wykrywaniem krawędzi obiektów, dzięki czemu nie powodują powstawania tak wyraźych zniekształceń, jak ma to miejsce w przypadku innych technik wyostrzania. Wada? Opcja Lens Blur (Rozmycie soczewkowe) to najwolniejszy ze wszystkich algorytmów dostępnych w oknie filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość), lecz z pewnością warto zapłacić tę cenę za poprawienie jakości wyostrzania.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

423

Krok 4. W dolnej części okna dialogowego Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość) znajduje się pole opcji o nazwie More Refined (Precyzyjniejsze). Według firmy Adobe włączenie tej opcji umożliwia zwiększenie dokładności wyostrzania, wynikające z rozłożenia całego procesu na kilka etapów. Szczerze mówiąc, po prostu nigdy nie wyłączam tej opcji. (Bo w końcu komu zależy na „mniej precyzyjnym” wyostrzaniu?). Uwaga: Jeśli pracujesz z bardzo dużymi zdjęciami, włączenie opcji More Refined (Precyzyjniejsze) może powodować dość znaczne spowolnienie przetwarzania obrazu. Zadecyduj zatem sam, czy w takim wypadku poprawa jakości wyostrzania jest warta wydłużonego czasu działania filtra. Przy okazji podpowiem Ci jeszcze, że podczas wyostrzania różnych zdjęć przy użyciu filtra Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość) zazwyczaj nie zwiększam wartości parametru Amount (Wartość) tak bardzo, jak w przypadku analogicznego parametru filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) — niemal nie zdarza się, abym musiał podnieść tę wartość powyżej 60% (co w przypadku drugiego z wymienionych filtrów jest wartością dość umiarkowaną). W przypadku tego zdjęcia wyjątkowo ustawiłem ją na poziomie 90%.

Przed wyostrzeniem…

424

Rozdział 10.

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

…i po wyostrzeniu

Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania

Rozdział 10.

425

Fotografik: Scott Kelby Czas Czas otwarcia otwarcia migawki: migawki: 1/500 1/125 s Fotografik: Matt Kloskowski

Ogniskowa:200 95 mm Ogniskowa: mm

Przysłona: f/5,6 f/11

Nie ma jak odbitka. Tak naprawdę liczy się tylko ta chwila, gdy obraz zarejestrowany w postaci cyfrowej, skorygowany przy użyciu komputera, z ciągu bezdusznych zer i jedynek zamienia się w coś namacalnego; coś, co można wziąć do ręki. Jeśli nigdy nie drukowałeś odbitek (a niestety epoka cyfrowa odciska swoje piętno także na miłośnikach fotografii: znam ludzi, którzy nigdy w życiu nie wydrukowali żadnej odbitki, a każde ich zdjęcie zostaje na zawsze na dysku twardym komputera, na profilu w serwisie Facebook bądź w innym miejscu, gdzie można je tylko obejrzeć, lecz dotknąć się go już nie da), to dziś będzie Twój wielki dzień. Dowiesz się — krok po kroku — jak wydrukować pierwszą własną odbitkę. Jeśli nie masz nawet drukarki, to zapewne dziś będzie nie tylko wielki,

Fotografia Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku lecz także kosztowny dzień. Choć jeśli już mowa o kosztach, to drukarki wcale nie są takie drogie, szczególnie w porównaniu z kosztami papieru i atramentu. (Nawiasem mówiąc, to właśnie wyśrubowane ceny materiałów eksploatacyjnych sprawiają, że drukarkę można kupić za grosze). Producenci tych urządzeń świetnie wiedzą, co robią: jeśli kupisz drukarkę, wpadasz w pułapkę. Zaczynasz kupować materiały eksploatacyjne firmowane przez tego samego producenta, a kartridże z tuszem znikają w oszałamiającym tempie. Z tego względu postanowiłem opracować taką metodę pracy, która będzie na siebie zarabiała: używam moich kolorowych drukarek atramentowych do drukowania podrabianych banknotów. Co więcej, robię to według ściśle określonego planu. Ponieważ kartridże z tuszem do mojej drukarki kosztują 13,92 dol. za sztukę, drukuję wyłącznie banknoty o nominale 15 dol. (Tak, aby wystarczyło na VAT). Oczywiście nie płacę nimi potem w supermarkecie czy w restauracji, tylko kupuję za nie kolejne kartridże z tuszem. Jak na razie system sprawdza się bez zarzutu, choć kilka razy byłem o krok od wpadki. Głównie przez podobiznę kumpla, Dave’a Crossa, którą umieściłem na jednym z banknotów. Pomysł wydał mi się godny uznania, dopóki jeden ze sprzedawców w sklepie z tuszami nie przyjrzał się banknotowi i nie zapytał: „Zaraz, czy to nie jest ten… jak mu tam, Dave? To przecież Kanadyjczyk!”. (Nawiasem mówiąc, piosenek zatytułowanych „Fotografia” jest kilka, a ich wykonawcy pochodzą głównie z Europy. To dlatego zrezygnowałem z umieszczania ich podobizn na moim najnowszym banknocie o nominale 18,60 dol.).

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

427

Konfigurowanie ustawień zarządzania kolorem

Większość decyzji dotyczących ustawień zarządzania kolorem w programie Elements trzeba będzie podjąć nieco później, przed przystąpieniem do drukowania (jeśli oczywiście zamierzasz drukować swoje zdjęcia), lecz nawet jeśli nie planujesz samodzielnego drukowania zdjęć, powinieneś zapoznać się z jednym z ustawień związanych z zarządzaniem kolorem. Na szczęście to nic trudnego (a jeśli przeczytałeś rozdział 4., to być może już wcześniej skonfigurowałeś je w odpowiedni sposób).

Krok 1. Uruchom Edytor programu Elements i z menu Edit (Edycja) wybierz polecenie Color Settings (Ustawienia kolorów) lub naciśnij Ctrl+Shift+K (Mac OS: Command+Shift+K).

Krok 2. Na ekranie pojawi się okno dialogowe Color Settings (Ustawienia kolorów). Domyślnie, w programie Elements włączona jest opcja Always Optimize Colors for Computer Screens (Zawsze optymalizuj pod kątem ekranów komputerowych), w ramach której automatycznie wybierana jest przestrzeń sRGB. Jeśli zamierzasz drukować odbitki na drukarce atramentowej (na przykład firmy Epson, HP, Canon itp.), powinieneś wybrać opcję Always Optimize for Printing (Zawsze optymalizuj pod kątem drukowania), co spowoduje zmianę bieżącej przestrzeni roboczej na Adobe RGB (najczęściej wybieraną przez miłośników fotografii cyfrowej), która gwarantuje optymalną jakość wydruku. Po wybraniu wspomnianej opcji kliknij przycisk OK — i gotowe: wybrałeś najlepszą przestrzeń barw do drukowania w programie Elements. Uwaga: Opisaną zmianę należy przeprowadzić jedynie wówczas, gdy zamierzasz sam drukować odbitki na drukarce atramentowej. Jeśli wolisz wysłać zdjęcia do laboratorium (lub nie decydujesz się na drukowanie fotografii w ogóle, tylko zamierzasz oglądać je na ekranie), to zapewne powinieneś pozostać przy przestrzeni sRGB, gdyż większość laboratoriów wymaga dostarczenia materiałów w takiej właśnie postaci. Będzie jeszcze lepiej, jeśli po prostu zapytasz w laboratorium, z którego usług korzystasz najczęściej, w jakiej przestrzeni barw powinieneś zapisywać zdjęcia.

428

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Jeśli zależy Ci na tym, aby kolorystyka wydruków z drukarki atramentowej była podobna do kolorystyki obrazu oglądanego na ekranie, powinieneś skalibrować posiadany monitor na jeden z dwóch sposobów. Pierwszy polega na zakupie specjalnego urządzenia, które umożliwia bardzo precyzyjne wykonanie tej operacji, drugi zaś zakłada wykorzystanie darmowego oprogramowania do kalibracji, co jest wprawdzie lepsze niż nic, ale jednak niewiele, gdyż cały proces odbywa się „na oko” (przyznam, że nie znam żadnego zawodowego fotografa, który posługiwałby się darmową metodą). Kalibracja sprzętowa umożliwia zmierzenie cech konkretnego egzemplarza monitora i zbudowanie prawdziwego profilu kolorów tego urządzenia, a to zasadnicza różnica.

Kalibrowanie monitora

Krok 1. Darmowy program do kalibrowania monitora dostępny w systemie Windows 7 znajdziesz w Panelu sterowania. Aby je uruchomić, kliknij kategorię Wygląd i personalizacja, następnie pozycję Ekran, a potem polecenie Kalibruj kolor po lewej stronie okna. Z kolei w systemie Mac OS X otwórz okno dialogowe Preferencje systemowe, wybierz opcję Monitory, a potem odszukaj zakładkę Kolor, gdzie znajdują się odpowiednie narzędzia. Inne darmowe programy do kalibrowania można znaleźć w internecie pod hasłem „pobierz Gamma”. Ja posługuję się sprzętowym kalibratorem o nazwie Eye-One Display 2 firmy X-Rite (poleconym mi przez przyjaciół, którzy byli wręcz zachwyceni jego możliwościami) i muszę przyznać, że także jestem pod wrażeniem. Wspomniany kalibrator cieszy się zasłużoną popularnością wśród zawodowców ze względu na wysoką jakość generowanych profili, łatwość obsługi i niską cenę (około 500 złotych). Po zainstalowaniu oprogramowania Eye-One Match 3 z płyty CD dołączonej do urządzenia (w chwili pisania tej książki, najnowsza wersja dla PC nosiła numer 3.6.2, zaś dla Maców — 3.6.3) i uruchomieniu go po raz pierwszy warto kliknąć przycisk Check for Updates (sprawdź dostępność aktualizacji), tak na wszelki wypadek. Gdy uporasz się już z instalacją najnowszej wersji, podłącz kalibrator Eye-One do portu USB komputera, a następnie ponownie uruchom zainstalowany wcześniej program. Na ekranie wyświetlone zostanie wówczas główne okno oferujące dostęp do podstawowych funkcji kalibratora. Najpierw należy wskazać urządzenie, które będzie kalibrowane (w tym przypadku monitor), a następnie wybrać tryb kalibrowania — Easy (łatwy) lub Advanced (zaawansowany). Jeśli używasz kalibratora po raz pierwszy, lepiej będzie, jeśli wybierzesz opcję Easy (łatwy). Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

429

Krok 2. Po wybraniu opcji Easy (łatwy) kliknij przycisk ze strzałką skierowaną w prawą stronę, znajdujący się w prawym dolnym rogu okna programu. Zawartość środkowej części okna ulegnie wówczas zmianie — będziesz mógł wybrać w nim rodzaj posiadanego monitora: LCD (czyli panel ciekłokrystaliczny), CRT (czyli monitor kineskopowy) lub laptop. Ponieważ w tym przypadku chciałem skalibrować wyświetlacz mojego laptopa, wybrałem tę ostatnią opcję, po czym ponownie kliknąłem przycisk ze strzałką w prawą stronę.

Krok 3. Na kolejnym ekranie znajdziesz wskazówki dotyczące zamocowania kalibratora Eye-One na monitorze — wymaga to przewieszenia urządzenia przez górną krawędź obudowy monitora w taki sposób, by czujnik Eye-One spoczywał płasko na wyświetlaczu. Dzięki przeciwwadze, którą możesz zamocować do przewodu, urządzenie można umieścić mniej więcej pośrodku ekranu, w taki sposób, by nie ześlizgiwało się w dół. Jeśli posiadasz monitor kineskopowy, to możesz przymocować Eye-One do powierzchni kineskopu za pomocą wbudowanych przyssawek.

430

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

OTO/DR911 ©ISTOCKPH

Krok 4. Po umieszczeniu sensora we właściwym położeniu (nie powinno Ci to zająć dłużej niż 20 sekund) ponownie kliknij przycisk ze strzałką w prawo… a potem usiądź i przyjrzyj się działaniu urządzenia. Oprogramowanie Eye-One przeprowadzi wiele testów, które będą polegały na wyświetlaniu i analizowaniu szarych, białych i kolorowych prostokątów. (Uwaga: szczerze mówiąc, lepiej nie oglądać tego przedstawienia przy włączonym Jimim Hendriksie. Na przykład wysłuchanie piosenki „Are you Experienced” podczas kalibracji monitora może doprowadzić do tego, że zanim się zorientujesz, znajdziesz się w jaskrawo pomalowanym busie, jadącym na kolejny koncert młodych gniewnych, mając pod ręką tylko gitarę akustyczną i odręcznie narysowaną trasę do najbliższego obozowiska).

Krok 5. Cały proces trwa około 6 do 7 minut (przynajmniej tyle zajął on na moim laptopie). Po jego zakończeniu będziesz mógł porównać efekt działania kalibratora (posługując się dwoma przyciskami w dolnej części okna programu). Większość osób jest zaszokowana różnicą, jaką można uzyskać w kolorystyce obrazu wyświetlanego na monitorze w wyniku kalibracji — użytkownik przyzwyczajony do swojego monitora nie zdaje sobie sprawy, że w rzeczywistości wyświetlany na nim obraz jest wyraźnie niebieski lub czerwony. Po przeanalizowaniu uzyskanych efektów kliknij przycisk Finish Calibration (zakończ kalibrację). Gotowe — program zakończy tworzenie precyzyjnego profilu monitora, zainstaluje go w odpowiednim miejscu i zakończy działanie. Ten tryb działania programu jest naprawdę bardzo łatwy w obsłudze!

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

431

Jak uzyskać profesjonalne odbitki, zgodne z wyglądem zdjęcia na ekranie

Po zakupie nowej drukarki i zainstalowaniu jej sterowników w systemie operacyjnym program Elements ma dostęp jedynie do podstawowych informacji o jej typie i modelu. Jeśli chcesz uzyskiwać wydruki wyglądające naprawdę profesjonalnie, powinieneś dysponować profilem, który będzie uwzględniał właściwości wybranego papieru. Większość producentów papieru do drukarek atramentowych oferuje różne profile, dopasowane do właściwości poszczególnych gatunków papieru, które można pobrać za darmo z internetu. Czy rzeczywiście zmiana profilu drukarki może do tego stopnia decydować o jakości wydruku? Zapytaj profesjonalistów… a potem zapoznaj się ze wskazówkami dotyczącymi instalowania i posługiwania się takimi profilami.

Krok 1. Pierwszy krok polega zazwyczaj na złożeniu wizyty na stronie internetowej producenta papieru, którego używasz do drukowania odbitek, i odszukaniu działu poświęconego profilom kolorów zoptymalizowanym pod kątem określonych drukarek. Piszę „odszukaniu”, gdyż zazwyczaj dział ten nie znajduje się w oczywistym, widocznym na pierwszy rzut oka miejscu. Osobiście posługuję się dwiema różnymi drukarkami firmy Epson: Stylus Photo R2880 i Stylus Pro 3880; zazwyczaj drukuję też na papierze tej samej firmy. Sterowniki drukarki 3880 pozytywnie mnie zaskoczyły — wraz z nimi zainstalowane zostały też niestandardowe profile dla różnych gatunków papieru firmy Epson (co nie zdarza się zbyt często), lecz już na przykład sterowniki do drukarki R2880 nie były wobec mnie tak uprzejme… Tak czy owak, w większości przypadków będziesz musiał pofatygować się na stronę firmy Epson i kliknąć łącze Drivers & Support (Wsparcie)1. Uwaga: Nawet jeśli posiadasz drukarkę innej firmy, warto, abyś zapoznał się z dalszymi wskazówkami (za chwilę przekonasz się, dlaczego dobrze jest to zrobić).

1 W czasie wydawania tej książki na polskiej stronie internetowej firmy Epson nie było niektórych materiałów dostępnych np. w witrynie Epson USA, w tym profili barw opisywanych przez autora. W poszukiwaniu profili papieru warto zatem odwiedzić stronę http://www.epson.com/ — przyp. tłum.

432

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Krok 2. Po wyświetleniu strony Drivers & Support (Wsparcie) odszukaj posiadaną drukarkę, kliknij jej nazwę, a następnie otwórz stronę ze sterownikami i oprogramowaniem dla systemu Windows lub Mac OS. W przypadku niektórych drukarek na stronie tej znajdziesz niewielką ramkę z informacją oraz łączem prowadzącym do strony poświęconej profilom ICC. Kliknij to łącze.

Krok 3. Po kliknięciu tego łącza wyświetlona zostanie strona internetowa zawierająca profile ICC przeznaczone dla systemów Windows i Mac OS, zoptymalizowane pod kątem papierów i drukarek firmy Epson. Ponieważ zazwyczaj drukuję na dwóch gatunkach papieru: Ultra Premium Photo Paper Luster oraz Epson Velvet Fine Art, pobrałem dwa zestawy profili ICC — jeden dla papierów typu Glossy (patrz rysunek), drugi zaś dla papierów typu Fine Art (który znajduje się w środkowej części listy). Wybrane profile zostaną zapisane na dysku twardym komputera w postaci wygodnych do zainstalowania plików. Gdy tak się stanie, uruchom każdy z nich (co spowoduje zainicjowanie specjalnego instalatora), aby dodać wybrane profile do systemu operacyjnego (a zarazem do programu Elements — w dalszej części rozdziału podpowiem Ci, w jaki sposób należy wybrać je przed przystąpieniem do drukowania). To wszystko. Podsumowując nasze dotychczasowe rozważania: w celu zainstalowania potrzebnych profili ICC firmy Epson należy odwiedzić stronę internetową tej firmy, pobrać programy instalacyjne z odpowiednimi profilami i uruchomić je. No dobrze, a jeśli używasz papierów innego producenta? A może masz zupełnie inną drukarkę, np. firmy Canon lub HP?

Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

433

Krok 4. Na początek opowiem o innych gatunkach papieru (obydwa te zagadnienia są zresztą ściśle powiązane). Wspomniałem wcześniej, że zazwyczaj drukuję na papierach firmy Epson.„Zazwyczaj”, gdyż w przypadku niektórych formatów odbitek, na przykład 16×20 cali (taka odbitka pasuje do typowej ramki), chciałbym móc po prostu wydrukować zdjęcie i już później go nie przycinać. Ponieważ firma Epson nie oferuje papierów w takim formacie, sięgam wówczas po papier firmy Red River 16×20 Ultra Satin Pro (który bardzo przypomina papier Ultra Premium Luster firmy Epson i — jak sama nazwa wskazuje — ma interesujący mnie rozmiar). Mimo że drukuję swoje zdjęcia na drukarkach firmy Epson, w celu odnalezienia odpowiedniego profilu do drukarki Epson 3880 tym razem musiałem odwiedzić stronę firmy Red River Paper (http://www.redriverpaper.com). Innymi słowy — jeśli potrzebujesz profilu do określonego gatunku papieru i drukarki, to odwiedź stronę producenta tego papieru. Na stronie głównej firmy Red River Paper znajduje się duży przycisk z napisem Premium Photographic Inkjet Papers (papiery fotograficzne premium do drukarek atramentowych). Kliknij go, a potem w sekcji Helpful Info (przydatne informacje) po lewej stronie okna kliknij łącze Color Profiles (profile kolorów).

Krok 5. W sekcji zatytułowanej Epson Wide Format (szeroki format Epson) znajdziesz łącze prowadzące do profili ICC dla drukarki Epson Pro 3880 (patrz rysunek), lecz zanim je klikniesz, rozejrzyj się trochę i zwróć uwagę, że na tej samej stronie znajdują się też profile ICC przeznaczone do drukarek firmy Canon. Otóż cały proces wyszukiwania profili na stronie firmy Red River Paper przebiega bardzo podobnie, niezależnie od posiadanej drukarki. Trzeba jedynie pamiętać o tym, że choć dziś zarówno firma HP, jak i Canon produkują bardzo dobre drukarki atramentowe, to pionierem w tej dziedzinie była właśnie firma Epson, i to właśnie do urządzeń tej firmy powstało najwięcej specjalnych profili ICC, zaś do urządzeń HP i Canon — nieco mniej. Firma Red River oferuje bogaty przekrój profili do drukarek Epson, znacznie mniejszy do Canonów, zaś do drukarek HP — zaledwie kilka. Nie znaczy to oczywiście, że w przyszłości sytuacja ta nie ulegnie zmianie, jednak dziś wygląda właśnie tak.

434

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Krok 6. Profile dla papierów firmy Epson są wyposażone w instalator, lecz firma Red River (a także wielu innych producentów papieru) publikuje na stronie jedynie pliki z profilami (patrz rysunek) oraz krótką instrukcją samodzielnej instalacji (to naprawdę proste!). W systemie Windows wystarczy prawym przyciskiem myszy kliknąć plik z profilem i wybrać polecenie Instaluj profil. W systemie Mac OS należy odszukać na dysku folder Library/ColorSync/ Profiles i umieścić w nim pobrany plik (aby wykorzystać zainstalowany w ten sposób profil w Elements, nie trzeba nawet restartować programu— jest on udostępniany automatycznie).

Krok 7. Zainstalowane profile są dostępne z poziomu okna dialogowego polecenia Print (Drukuj) z menu File (Plik). Po otwarciu tego okna kliknij przycisk More Options (Więcej opcji), znajdujący się w jego lewym dolnym rogu, a potem pozycję Color Management (Zarządzanie kolorami) po lewej stronie. Z listy Color Handling (Obsługa kolorów) wybierz opcję Photoshop Elements Manages Color (Program Photoshop Elements zarządza kolorami), a następnie rozwiń listę Printer Profile (Profil drukarki) i wybierz jeden z zainstalowanych profili. Na pokazanym obok przykładzie wybrałem profil zoptymalizowany dla drukarki Epson 3880 i papieru Ultra Pro Satin firmy Red River (profil ten nosi nazwę RR UPSat Ep3880.icc). Więcej informacji o zastosowaniu profili urządzeń podczas drukowania znajdziesz w dalszej części tego rozdziału.

Wskazówka: Tworzenie własnych profili Istnieją firmy, które za odpowiednią opłatą mogą przygotować profil zoptymalizowany pod kątem dowolnej drukarki. Cały proces polega na wydrukowaniu na tej drukarce specjalnego arkusza testowego i odesłaniu go pocztą. W firmie parametry wydrukowanego arkusza mierzone są precyzyjnym kolorymetrem, a następnie na podstawie otrzymanych wyników budowany jest profil, który nadaje się wyłącznie do jednej, konkretnej drukarki, określonego papieru oraz rodzaju tuszów. Jeśli dowolny z tych elementów ulegnie zmianie, profil stanie się bezwartościowy. Profile drukarek można też tworzyć samemu za pomocą urządzeń takich jak Eye-One Pro firmy X-Rite. Takie rozwiązanie pozwala utworzyć nowy profil za każdym razem, gdy zmienisz papier lub tusz. Wszystko zależy od Ciebie.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

435

Drukowanie odbitek

W porządku. Skonfigurowałeś program Elements w taki sposób, aby edytować zdjęcia w przestrzeni Adobe RGB (1998), skalibrowałeś monitor przy użyciu specjalnego urządzenia (lub w najgorszym przypadku „na oko”) i pobrałeś nawet profil drukarki zoptymalizowany pod kątem określonego gatunku papieru. W skrócie — jesteś gotowy do akcji. Na szczęście większość wymienionych czynności wystarczy przeprowadzić raz. Teraz możesz spokojnie usiąść i przystąpić do drukowania… No, prawie.

Krok 1. Po skorygowaniu zdjęcia przeznaczonego do wydrukowania otwórz menu File (Plik) i wybierz z niego polecenie Print (Drukuj).

Po wyświetleniu się okna dialogowego Print (Drukuj) wybierz drukarkę i rozmiar papieru. Drukarkę należy wybrać z listy Select Printer (Wybierz drukarkę), znajdującej się w prawym górnym rogu tego okna (na pokazanym obok przykładzie jest to drukarka Epson Stylus Pro 3880). Następnie z listy Select Paper Size (Zmień rozmiar papieru) wybierz format papieru — w tym przypadku wybrałem arkusz 13×19 cali — i określ jego orientację przy użyciu listy znajdującej się poniżej. Przy okazji upewnij się, że z listy Select Print Size (Wybierz rozmiar wydruku) wybrana została opcja Actual Size (Rozmiar rzeczywisty). Pośrodku omawianego okna dialogowego znajduje się podgląd, odzwierciedlający bieżący układ zdjęcia na arkuszu. Jeśli chcesz wydrukować więcej niż jedną kopię danej fotografii, określ liczbę kopii w polu znajdującym się na dole po prawej stronie okna.

436

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

SCOTT KELBY

Krok 2.

Krok 3. Kliknij przycisk More Options (Więcej opcji), znajdujący się w lewym dolnym rogu omawianego okna, a następnie wybierz kategorię Custom Print Size (Własny rozmiar wydruku) z listy po lewej stronie. Jeśli zdjęcie jest zbyt duże i nie mieści się na arkuszu, włącz opcję Scale to Fit Media (Skaluj, aby zmieścić na papierze), aby automatycznie je zmniejszyć.

Krok 4. W oknie dialogowym More Options (Więcej opcji) wybierz kategorię Printing Choices (Opcje drukowania), znajdującą się na samej górze listy kategorii. Wśród opcji należących do tej kategorii znajdziesz ustawienia umożliwiające wydrukowanie nazwy pliku na stronie, zmianę koloru papieru, dodanie ramki, paserów i innych znaczników drukarskich — wystarczy tylko zaznaczyć odpowiednie opcje (nie chcę Cię zniechęcać, lecz ja sam niemal nie używam tych ustawień. Szkoda papieru. Oczywiście, jeśli jesteś ciekaw, bardzo proszę, możesz włączać je do woli!). Tyle tytułem wyjaśnienia. Teraz pora na konkrety.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

437

Krok 5. Kliknij nazwę kategorii Color Management (Zarządzanie kolorami), aby wyświetlić ustawienia związane z zarządzaniem kolorem. Problem polega na tym, że domyślnie ustawienia w tej sekcji skonfigurowane są w taki sposób, by przenieść ciężar odpowiedzialności za poprawną kolorystykę wydruku na sterownik drukarki. Na takie rozwiązanie możesz zdecydować się jednak tylko wówczas, gdy nie uda Ci się odnaleźć profilu odpowiadającego wybranemu gatunkowi papieru. Innymi słowy, jest to rozwiązanie awaryjne; choć muszę przyznać, że sterowniki współczesnych drukarek radzą sobie z tym problemem na tyle dobrze, że jakość uzyskanego w ten sposób wydruku powinna być zupełnie akceptowalna. Jeśli jednak udało Ci się zdobyć profil do swojej drukarki i papieru, a ponadto zależy Ci na wydrukach o najwyższej jakości (nie wyobrażam sobie, by mogło być inaczej), to z listy Color Handling (Obsługa kolorów) koniecznie wybierz opcję Photoshop Elements Manages Colors (Program Photoshop Elements zarządza kolorami), dzięki czemu już za chwilę będziesz mógł ustawić odpowiedni profil barw, zoptymalizowany pod kątem określonego gatunku papieru i urządzenia.

Krok 6. Tuż pod listą Rendering Intent (Metoda konwersji) wyświetlany jest komunikat przypominający o konieczności wyłączenia mechanizmów zarządzania kolorem w sterowniku drukarki. Ponieważ zarządzanie kolorem w drukarce na razie nie zostało wyłączone, warto zrobić to od razu. Kliknij przycisk Printer Preferences (Właściwości drukarki), znajdujący się w prawym dolnym rogu okna ze wspomnianym komunikatem (patrz rysunek). Uwaga: Ta metoda odnosi się do systemu Windows. W systemie Mac OS po kliknięciu przycisku Print (Drukuj) w oknie dialogowym Print (Drukuj) programu Elements na ekranie pojawi się okno z ustawieniami drukowania, w którym będziesz mógł wyłączyć mechanizmy zarządzania kolorem. Stosowna opcja nosi zwykle nazwę No Color Adjustment (bez zarządzania kolorem) i znajdziesz ją w sekcji Printer Color Management (zarządzanie kolorami wydruku).

438

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Krok 7. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe z ustawieniami sterownika drukarki (zawartość tego okna jest zależna od modelu urządzenia). W oknie tym należy wyłączyć mechanizmy zarządzania kolorem drukarki, ale nie tylko. (W systemie Mac OS należy to zrobić w oknie systemowym, o którym wspomniałem w poprzednim kroku ćwiczenia). Przede wszystkim wybierz gatunek papieru, na którym będziesz drukował odbitkę (na pokazanym obok przykładzie wybrałem papier Ultra Premium Photo Paper Luster firmy Epson). Następnie wybierz opcję Print Quality (jakość wydruku) i przeciągnij suwak jakości w oknie dialogowym Quality Options (opcje jakości) do maksymalnej wartości, która wynosi 5. Kliknij przycisk OK. W sekcji Mode (tryb) zaznacz opcję Custom (własny) i wybierz opcję Off (No Color Adjustment) (wyłączone [bez zarządzania kolorem]). Kliknij przycisk OK, aby zapisać wprowadzone zmiany i powrócić do okna dialogowego More Options (Więcej opcji).

Krok 8. Po wyłączeniu mechanizmów zarządzania kolorem w drukarce (i wybraniu odpowiedniego gatunku papieru) powinieneś wybrać właściwy profil barw. Ponieważ zamierzam wydrukować zdjęcie na papierze Premium Luster firmy Epson przy użyciu drukarki Epson Stylus Pro 3880, wybrałem odpowiedni profil barw z listy Printer Profile (Profil drukarki) w sekcji Color Management (Zarządzanie kolorami). Dzięki temu wydruk uzyska optymalną kolorystykę i najwyższą jakość, jaką tylko da się otrzymać w przypadku tego rodzaju papieru.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

439

Krok 9. Na koniec warto wybrać jedną z opcji z listy Rendering Intent (Metoda konwersji). Jest ich aż cztery, lecz jedynie dwie wydają mi się godne polecenia: domyślna, czyli Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna), oraz Perceptual (Percepcyjna). Muszę przyznać, że niektóre moje drukarki najlepiej sprawdzały się w przypadku opcji Perceptual (Percepcyjna), lecz w przypadku Epson Stylus Pro 3880 najlepsze wydruki uzyskuję przy użyciu opcji Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna). Którą wybrać? Moim zdaniem najlepiej będzie, jeśli wydrukujesz jakieś przykładowe zdjęcie dwukrotnie, raz po włączeniu opcji Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna), a raz po wybraniu opcji Perceptual (Percepcyjna), a następnie porównasz obydwa wydruki i wybierzesz lepszy Twoim zdaniem wariant. Pamiętaj tylko o tym, aby podczas tego typu prób podpisać obydwa wydruki. Ułatwi Ci to ich późniejsze rozróżnienie i porównanie (nie wspominałbym o tym, gdybym nie doświadczył tego problemu na własnej skórze…).

Krok 10. Kliknij przycisk OK, a następnie przycisk Print (Drukuj), znajdujący się w dolnej części okna dialogowego Print (Drukuj). W systemie Mac OS na tym etapie należy też skonfigurować opcje wspomniane w 6. i 7. kroku ćwiczenia.

440

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Czytelnicy pytają mnie bardzo często, jaki proces edycji zdjęć cyfrowych stosuję (przy czym mówiąc „proces”, mam na myśli kolejność czynności, jakie należy wykonać od początku do końca pracy nad zdjęciem). Otóż książka ta została opracowana w taki sposób, aby kolejność jej rozdziałów w pewnym stopniu odzwierciedlała typowy proces edycji zdjęć, począwszy od ich zaimportowania i uporządkowania, przez korekcję i wyostrzenie, aż po wydruk. Uznałem jednak, że przedstawienie całości w skrócie (na tych pięciu stronach) może Ci się przydać.

Mój proces edytowania zdjęć w programie Elements 10

SCOTT KELBY

Krok 1. Pracę należy rozpocząć od zaimportowania zdjęć do Organizatora (o tym, jak to zrobić, dowiedziałeś się z rozdziału 1.). Podczas konfigurowania ustawień w oknie dialogowym Photo Downloader (Pobieranie zdjęć), pokazanym na rysunku obok, zalecam dodanie do zdjęć metadanych zawierających Twoje imię i nazwisko oraz krótką notkę o prawach autorskich. Przed zaimportowaniem fotografii warto też pomyśleć o nadaniu im odpowiednich nazw, dzięki czemu łatwiej je będzie odszukać (znalezienie zdjęć z wycieczki na Hawaje będzie dość trudne, jeśli pliki z tymi zdjęciami będą nosiły nazwy nadane im przez aparat, np. „DSC_1751.JPG”). Zadbaj o to, aby nazwy kojarzyły się z tematyką importowanych fotografii. Wierz mi, warto.

Krok 2. Po zaimportowaniu zdjęć do Organizatora przejrzyj je i usuń te, które są bardzo nieostre, zostały zrobione przez przypadek (komu zdarzyło się nacisnąć spust migawki przy założonym na obiektyw dekielku, ten z pewnością wie, o czym mówię) oraz wszystkie te, które już na pierwszy rzut oka nie dają żadnej nadziei na to, że da się je skorygować. Takie fotografie należy usunąć na samym początku, gdyż nie ma sensu tracić czasu na zajmowanie się nimi (oznaczanie, sortowanie itp.). Nie warto też poświęcać im cennego miejsca na dysku — w końcu i tak znajdą się przecież w koszu.

Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

441

Krok 3. Po usunięciu zupełnie nieudanych fotografii przeglądam pozostałe jeszcze raz i umieszczam najlepsze w specjalnym, oddzielnym albumie (o tworzeniu albumów możesz przeczytać w rozdziale 1.). Dzięki takiemu rozwiązaniu w każdej chwili można wyświetlić najbardziej udane fotografie z całej sesji.

Krok 4. Wydzielenie najlepszych zdjęć i umieszczenie ich w osobnym albumie ma jeszcze jedną ważną zaletę — pozwala skupić się na oznakowaniu i skorygowaniu tylko tych zdjęć, które uznałeś za najlepsze. Nie będziesz tracił czasu na bezcelowe próby korygowania fotografii, które z góry są skazane na odrzucenie. Kliknij nazwę utworzonego przed chwilą albumu i przypisz do znajdujących się w nim zdjęć odpowiednie słowa kluczowe (wskazówki dotyczące dodawania słów kluczowych do fotografii znajdziesz w rozdziale 1.). Warto poświęcić kilka minut na oznakowanie wszystkich zdjęć w albumie, gdyż w dłuższej perspektywie pozwoli Ci to zaoszczędzić wiele godzin poświęconych na szukanie potrzebnej fotografii. Zgadzam się, że nie jest to najciekawszy i najbardziej pasjonujący etap przetwarzania obrazu, jest on jednak bardzo ważny i nie należy go pomijać.

442

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Krok 5. Po umieszczeniu najlepszych zdjęć w oddzielnym albumie i oznakowaniu ich należy przystąpić do edytowania. Przypuśćmy, że znalazłeś zdjęcie, które wymaga wprowadzenia poprawek w Edytorze programu Elements. Od czego zacząć takie poprawki? Zazwyczaj staram się na samym początku rozwiązać najpoważniejsze z dostrzeżonych mankamentów (czyli takie, które są widoczne już na pierwszy rzut oka). Jeśli na przykład uznasz, że zdjęcie jest zbyt ciemne, zacznij od jego rozjaśnienia. Jeśli cechuje się ono nienaturalnym zabarwieniem, które utrudnia skupienie się na innych aspektach kompozycji, skoryguj jego kolorystykę. Takie mankamenty, jak niedoświetlenie, prześwietlenie, niedostateczne doświetlenie głównego tematu zdjęcia czy niewłaściwy balans bieli (tak jak na pokazanym obok przykładzie), mogą zostać skorygowane w module Camera Raw, i to niezależnie od tego, czy zdjęcie zostało zapisane w formacie RAW, JPEG czy TIFF. Zamiast uruchamiać Edytor, możesz więc rozpocząć od podjęcia próby poprawienia zdjęcia właśnie w tym module (szczegółowe wskazówki dotyczące otwierania zdjęć JPEG i TIFF w module Camera Raw znajdziesz w rozdziale 2.). Jeśli wolisz posłużyć się Edytorem, możesz skorygować kolorystykę zdjęcia przy użyciu poleceń z menu Enhance (Ulepsz) lub zastosować wygodny tryb Quick Fix (Szybka korekta).

Krok 6. Gdy poprawisz już kolorystykę, możesz przystąpić do retuszowania dostrzeżonych wad zdjęcia (za pomocą technik opisanych w rozdziale 8.). Na pokazanym tutaj przykładzie użyłem pędzla Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) w trybie Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) do usunięcia smugi kondensacyjnej na niebie, a potem za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel) wyretuszowałem róg budynku widoczny w lewym dolnym rogu zdjęcia. Po zakończeniu takich prac możesz zastosować wybrane efekty specjalne i techniki wykańczania, takie jak artystyczne rozmywanie, dodawanie efektu winiety, tworzenie efektu bichromii (lub dowolne inne sztuczki, opisane w rozdziale 9.). W tym przypadku zastosowałem warstwę korekcyjną z wypełnieniem gradientowym (patrz ćwiczenie „Naśladowanie efektów filtra połówkowego”) i zamalowałem maskę warstwy na czarno w taki sposób, aby poprawka obejmowała tylko niebo. Ciąg dalszy na następnej stronie

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

443

Krok 7. Po dodaniu wszystkich efektów (Wskazówka: Z efektami nie należy przesadzać — dobry efekt nie powinien rzucać się w oczy. Czasami mniej znaczy lepiej!) pora na wyostrzenie zdjęcia przy użyciu filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) lub Adjust Sharpness (Dopasuj ostrość). Przykładowe ustawienia znajdziesz w rozdziale 10. Wyostrzanie powinno być ostatnim etapem pracy nad zdjęciem (należy je wykonać po skorygowaniu wszystkich dostrzeżonych wad, poprawieniu kolorystyki i dodaniu efektów specjalnych). Na tym etapie fotografia powinna być gotowa. Jeśli chcesz, możesz dodać do niej obramowanie lub zastosować inne sztuczki, dzięki którym będzie ona prezentowała się atrakcyjnie i elegancko (więcej informacji na ten temat znajdziesz w poradniku wideo, zamieszczonym na stronie internetowej, której adres znajdziesz we wstępie). Ramek i innych tego typu dodatków zazwyczaj nie trzeba w żaden szczególny sposób wyostrzać, toteż można pozwolić sobie na utworzenie ich po ostatecznym wyostrzeniu zdjęcia.

Krok 8. Na koniec możesz użyć gotowego zdjęcia do wykonania bardziej rozbudowanego projektu (kolażu, galerii internetowej, pokazu slajdów i innych. Wskazówki na ten temat znajdziesz w poradniku wideo, o którym wspomniałem przed chwilą) lub po prostu wydrukować je na zwykłej drukarce atramentowej (porady dotyczące drukowania znajdziesz wcześniej w tym rozdziale w ćwiczeniu „Drukowanie odbitek”). Tak przedstawia się mój kompletny proces edycji zdjęć w programie Adobe Photoshop Elements 10 — od zaimportowania fotografii aż do gotowego produktu. Mam nadzieję, że okaże się pomocny. Powodzenia! :-)

444

Rozdział 11.

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Przed poprawkami…

…i po poprawkach

Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku

Rozdział 11.

445

Skorowidz Hasła oznaczone wielką literą odnoszą się do nazw narzędzi, paneli lub funkcji programu ustawianych w poszczególnych oknach menu

A Add Layer Mask, Patrz: maska warstwy Adjust Color, Patrz: Dopasuj kolor Color Curves, Patrz: Dopasuj krzywe kolorów Color for Skin Tone, Patrz: Dopasuj kolor karnacji Lightning, Patrz: Dopasuj oświetlenie Sharpness, Patrz: filtr Dopasuj ostrość Adjustments, Patrz: Dopasowania Adobe RGB, Patrz: przestrzeń kolorów Adobe RGB album, 43, 47, 442 inteligentny, 44, 47 Align Photos, Patrz: Wyrównaj zdjęcia Auto Smart Fix, Patrz: Autokorekta inteligentna Autokorekta inteligentna, 155 Automatic Download, Patrz: Automatyczne pobieranie Automatyczne pobieranie, 20

B Balans bieli, Patrz: Camera Raw Balans bieli balans bieli, 74, 76, 78, 110, 443 ustawienia predefiniowane, 77 Barwa/Nasycenie, 177 bichromia, Patrz: efekt bichromii Blacks, Patrz: Camera Raw Czarne Brightness, Patrz: Camera Raw Jasność Brush, Patrz: narzędzie Pędzel By Caption or Note, Patrz: Według podpisu lub notatki By Visual Searches, Patrz: Według wyszukiwań wizualnych

C Camera Raw, 70 automatyczna korekcja zdjęć, 84 Balans bieli, 74, 75, 76, 77, 110, 170 Blacks, Patrz: Camera Raw Czarne Brightness, Patrz: Camera Raw Jasność Clarity, Patrz: Camera Raw Przejrzystość Crop, Patrz: Camera Raw Kadrowanie Czarne, 81, 86, 106, 110, 355 Detail, Patrz: Camera Raw Szczegół Ekspozycja, 102, 110, 354 Exposure, Patrz: Camera Raw Ekspozycja Fill Light, Patrz: Camera Raw Światło wypełnienia

446

Skorowidz

Jaskrawość, 89, 106, 354 Jasność, 83, 110 Kadrowanie, 90 Kontrast, 109, 354 Maskowanie, 100 Nasycenie, 89, 109 Noise Reduction, Patrz: Camera Raw Redukcja szumu Odtwarzanie, 80, 106, 354 ostrzeżenia, 81 podgląd pełnoekranowy, 98 Preferencje, 84 profile, 72 Promień, 99 Prostowanie, 93 Przejrzystość, 87, 88, 109 Radius, Patrz: Camera Raw Promień Recovery, Patrz: Camera Raw Odtwarzanie Red Eye Removal, Patrz: Camera Raw Usuwanie, efektu czerwonych oczu Redukcja szumu, 102, 109, 110 Saturation, Patrz: Camera Raw Nasycenie Sharpening, Patrz: Camera Raw Wyostrzanie Straighten, Patrz: Camera Raw Prostowanie Szczegół, 98, 99 Światło wypełnienia, 85, 109, 354 Usuwanie efektu czerwonych oczu, 103 Vibrance, Patrz: Camera Raw Jaskrawość White Balance, Patrz: Camera Raw Balans bieli wyostrzanie, 97, 99 cienie, 78, 81, 156, 170 Clarity, Patrz: Camera Raw Przejrzystość Clone Stamp, Patrz: narzędzie Stempel Contrast, Patrz: Camera Raw Kontrast Cookie Cutter, Patrz: narzędzie Foremka Correct Camera Distortion, Patrz: obiektyw zniekształcenia Crop, Patrz: Kadrowanie, Camera Raw Kadrowanie Czarne, Patrz: Camera Raw Czarne czerwone oczy, 103, 211, Patrz też: Camera Raw Usuwanie efektu czerwonych oczu korekcja automatyczna, 211 czułość ISO, Patrz: ISO

D Daily Note, Patrz: Notatka dzienna dane EXIF, Patrz: EXIF Details, Patrz: Camera Raw Szczegół Difference, Patrz: Różnica Distort, Patrz: filtr Zniekształcanie Divide Scanned Photos, Patrz: Podziel zeskanowane zdjęcia DNG Profile Editor, 73 Dopasowania, 150

Dopasowanie stylu Photomerge, 376 Dopasuj kolor, 185, 245, 299, 370, 372, 401 kolor karnacji, 252 krzywe kolorów, 185 oświetlenie, 204, 206, 236 ostrość, Patrz: filtr Dopasuj ostrość drukowanie, 428, 432 duplikat, 53 dynamika tonalna, 105

E Efekt bichromii, 400 czerwonych oczu, 103 Ortona, 336 winiety, Patrz: winieta efekty specjalne, 332 ekspozycja, 78, 82, 106, 110, 223 Ekspozycja, Patrz: Camera Raw Ekspozycja Elliptical Marquee, Patrz: Zaznaczanie eliptyczne EXIF, 29, 48, 72 Exposure, Patrz: ekspozycja, Camera Raw Ekspozycja Eyedropper, Patrz: narzędzie Kroplomierz

F Facebook, 40, 64 Feather, Patrz: zaznaczanie rozmywanie krawędzi Fill Light, Patrz: Camera Raw Światło wypełnienia Film Grain, Patrz: filtr Ziarno Filtr Dopasuj ostrość, 422 Efekty świetlne, 362 fotograficzny, 175, 248 Korekta zniekształceń aparatu, Patrz: obiektyw zniekształcenia Maska wyostrzająca, 99, 135, 272, 406, 411, 413, 417, 444 połówkowy, 383 Rozmycie gaussowskie, 261, 295, 346, 375, 396 Skraplanie, 278, 287, 289 skylight, 387 Szum, Patrz: szum Ziarno, 402 Zniekształcanie, 278, 287, 289 Foremka, Patrz: narzędzie Foremka Format DNG, 96 JPEG, 70, 443 RAW, 70, 96, 443 standardowy, 118 TIFF, 70, 443 fotomontaż, 391 Free Transform, Patrz: Przekształcanie swobodne

G Gaussian Blur, Patrz: filtr Rozmycie gaussowskie Get Photos and Videos, Patrz: Pobierz zdjęcia i wideo głębia ostrości, 248, 340, Group Shot, Patrz: zdjęcia grupowe

H HDR, 223, 226 Healing Brush, Patrz: narzędzie Pędzel korygujący histogram, 159 Hue/Saturation, Patrz: Barwa/Nasycenie

I ikona, 46 Import Settings, Patrz: Ustawienia importu importowanie zdjęć, Patrz: zdjęcia importowanie ISO, 102

J Jaskrawość, Patrz: Camera Raw Jaskrawość Jasność, Patrz: Camera Raw Jasność, tryb mieszania Jasność

K Kadrowanie, 90, Patrz też: Camera Raw Kadrowanie, zdjęcia kadrowanie kalibrator, 429 kalibrowanie monitora, 429 karta wzorcowa, 77, 170 Keyword Tags, Patrz: Znaczniki słów kluczowych kolaż, Patrz: fotomontaż kolekcja, Patrz: album kolor, 148, 160, 368 zarządzanie, 428 Kontrast, Patrz: Camera Raw Kontrast kontrast, 86, 87, 349, 388 Korekta zniekształceń aparatu, 215 Kroplomierz, 149 Krycie, 108

L Lasso magnetyczne, Patrz: zaznaczanie nieregularne Lightning Effects, Patrz: filtr Efekty świetlne Liquify, Patrz: filtr Skraplanie lomografia, 332

M Magic Wand, Patrz: narzędzie Różdżka, zaznaczanie fragmentów o zbliżonym kolorze Magnetic Lasso, Patrz: zaznaczanie nieregularne malowaniem światłem, 208 maska, 107, 150, 173, 178, 254, 257, 269, 389

warstwy, 256, 273, 295, 345, 414 Maska wyostrzająca, Patrz: filtr Maska wyostrzająca Masking, Patrz: Camera Raw Maskowanie, Camera Raw Szczegół Maskowanie, Patrz: Camera Raw Szczegół metadane, Patrz: zdjęcia metadane miarki, 121, 131 miniatura, 26 Mnożenie odwrotności, Patrz: tryb mieszania Mnożenie odwrotności Monitor CRT, 430 kalibrowanie, 429 LCD, 430 Monitoruj foldery, 25 Move, Patrz: narzędzie Przesunięcie Munsell ColorChecker, 171

N Narzędzie Foremka, 123 Kadrowanie, 90, 121, 123, 126, 292 Kroplomierz, Patrz: narzędzie Kroplomierz Lasso magnetyczne, Patrz: zaznaczanie nieregularne Pędzel, 107, 242, 257 Pędzel korygujący, 145, 259, 266, 312, 318 Pędzel zaznaczania, 242 Pióro, 278 Prostowanie, 129, 130 Przesunięcie, 247 Punktowy pędzel korygujący, 259, 316, 322 rekompozycji, 139, 142 Różdżka, 240, 380 Stempel, 259, 264, 283, 312, 318, 324, 380 Szybkie zaznaczanie, 244, 342, 380 Zaznaczanie eliptyczne, 232, 234, 238 Zaznaczanie prostokątne, 232, 234, 366 Nasycenie, 226, Patrz też: Camera Raw Nasycenie niebo, 105, 177, 192, 196, 223, 380, 383 Noise, Patrz: szum Noise Reduction, Patrz: Camera Raw Redukcja szumu Notatka dzienna, 56

O obiektyw winietowanie, Patrz: winietowanie, obiektyw zniekształcenia zniekształcenia, 215, 217, 218 odbicia w okularach, 303 odcień skóry, 172 Odtwarzanie, Patrz: Camera Raw Odtwarzanie zdjęć, 333

Opacity, Patrz: Krycie oś czasu, 31, 50 Overlay, Patrz: Nakładka

P Pen, Patrz: narzędzie Pióro Pędzel, Patrz: narzędzie Pędzel inteligentny, 177, 192, 194, 195, 210, 277 korygujący, Patrz: narzędzie Pędzel korygujący Photo Downloader, Patrz: Pobieranie zdjęć Photo Filter, Patrz: filtr fotograficzny Photo Play, Patrz: Odtwarzanie zdjęć Photomerge, 220, 221, 223, 303, 305, 327, 359 Exposure, Patrz: HDR Photomerge Style Match, Patrz: Dopasowanie stylu Photomerge Picture Stack, Patrz: Stos obrazów Pióro, Patrz: narzędzie Pióro Pobieranie zdjęć, 18, 21 Pobierz zdjęcia i wideo, 24 Podziel zeskanowane zdjęcia, 128 pokaz slajdów, 27, 57 pop-art, 332 Popraw krawędź, 352, 356, 364, 398 portret, Patrz: zdjęcia twarzy półcienie, 78, 170 Process Multiple Files, Patrz: Przetwarzaj wiele plików Promień, Patrz: Camera Raw Promień Prostowanie, Patrz: Camera Raw Prostowanie Przejrzystość, Patrz: Camera Raw Przejrzystość Przekształcanie swobodne, 134, 136, 235, 255, 291 Przełącz na tryb pełnoekranowy, 98 Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu, 132, 135 przestrzeń kolorów Adobe RGB, 148, 428, 436 sRGB, 428 Przesunięcie, Patrz: narzędzie Przesunięcie Przetwarzaj wiele plików, 137 przycięcie zakresu świateł, 78, 79 Punktowy pędzel korygujący, Patrz: narzędzie Punktowy pędzel korygujący

Q Quick Fix, Patrz: Szybka korekta Quick Selection, Patrz: narzędzie Szybkie zaznaczanie

R Radius, Patrz: Camera Raw Promień Recompose, Patrz: narzędzie rekompozycji Recovery, Patrz: Camera Raw Odtwarzanie Rectangular Marquee, Patrz: Zaznaczanie prostokątne

Skorowidz

447

Red Eye Removal, Patrz: Usuwanie efektu czerwonych oczu, Camera Raw Usuwanie efektu czerwonych oczu Redukcja szumu, Patrz: Camera Raw Redukcja szumu Refine Edge, Patrz: Popraw krawędź reguła trójpodziału, 116 Resample Image, Patrz: Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu Resize, Patrz: Zmień rozmiar retro, 332, 370 rozjaśnianie cieni pod oczami, 264 zębów, 275 Rozmycie gaussowskie, Patrz: filtr Rozmycie gaussowskie Różdżka, Patrz: narzędzie Różdżka, zaznaczanie fragmentów o zbliżonym kolorze

S Saturation, Patrz: Camera Raw Nasycenie Save Selection, Patrz: zaznaczanie zapisywanie Screen, Patrz: tryb mieszania Mnożenie odwrotności Selection Brush, Patrz: Pędzel zaznaczania Set Date Range, Patrz: Ustaw zakres dat Sharpening, Patrz: Camera Raw Wyostrzanie Skraplanie, Patrz: filtr Skraplanie słowa kluczowe, 20, 32, 37, 38, 47, 50, 442 ikony, 46 udostępnianie, 42 Smart Brush, Patrz: Pędzel inteligentny Spot Healing Brush, Patrz: narzędzie Punktowy pędzel korygujący sRGB, Patrz: przestrzeń kolorów sRGB Stack, Patrz: stos Stempel, Patrz: narzędzie Stempel stos, 54, 62 Stos obrazów, 333 Straighten, Patrz: Camera Raw Prostowanie, narzędzie Prostowanie Switch to Fullscreen Mode, Patrz: Przełącz na tryb pełnoekranowy Szczegół, Patrz: Camera Raw Szczegół szum, 102, 197, 402 kolorowy, 102, 197 luminancji, 102 Szybka korekta, 154 Szybkie zaznaczanie, Patrz: narzędzie Szybkie zaznaczanie

Ś światła, 78, 79, 80, 170, 3899 Światło wypełnienia, Patrz: Camera Raw Światło wypełnienia

T Timeline, Patrz: oś czasu

448

Skorowidz

tryb mieszania, 151, 306, 348, 249, 364, 401, 402, 417, 420 Jasność, 417 Mnożenie odwrotności, 151 Nakładka, 200 Różnica, 200, 306

U Unsharp Mask, Patrz: filtr Maska wyostrzająca Ustaw zakres dat, 51 Ustawienia importu, 18 Usuwanie efektu czerwonych oczu, Patrz: czerwone oczy, Camera Raw Usuwanie efektu czerwonych oczu niepożądanych obiektów, 312, 318, 326 odbić w okularach, 303 odblasków światła na skórze, 259 plamek, 316 szumu cyfrowego, 197 zmarszczek, 266 zniekształceń obiektywu, 215 Usuwanie efektu czerwonych oczu, 157, Patrz też: Camera Raw Usuwanie efektu czerwonych oczu Utwórz maskę warstwy, Patrz: maska warstwy

V Vibrance, Patrz: Camera Raw Jaskrawość Visually Similar Photo Search, Patrz: Wyszukiwanie wizualnie podobnych zdjęć

W warstwa korekcyjna, 150, 173, 175, 181, 241, 268, 383, 389 Watch Folders, Patrz: Monitoruj foldery Według podpisu lub notatki, 51 Według wyszukiwań wizualnych, 53 White Balance, Patrz: Camera Raw Balans bieli winieta, 218, 332, 352, 354, 355, 359, 365, 373, 397, 398, 443, winietowanie, 218, 365 Wtapianie, Patrz: zaznaczanie rozmywanie krawędzi wybielanie zębów, 157 Wyostrzanie, Patrz: Camera Raw Wyostrzanie Wyrównaj zdjęcia, 229 Wyszukiwanie wizualnie podobnych zdjęć, 53

Z zaznaczanie, 232, 234, 235, 237, 242, 255, 283 fragmentów o zbliżonym kolorze, 240, 241 nieregularne, 243 odwrotność, 238, 245

rozmywanie krawędzi, 238, 242 szybkie, Patrz: narzędzie Szybkie zaznaczanie zapisywanie, 237 zdjęcia archiwizowanie, 22, 30 czarno-białe, 109, 180, 357 dopasowanie stylu, Patrz: Dopasowanie stylu Photomerge drukowanie, 428 duplikat, Patrz: duplikat grupowe, 219, 303 importowanie, 18, 24, 25, 211, 441 jednoczesna edycja, 94, 137 kadrowanie, 90, 113, 114, 118, 120, 123, 125, 128, 130 kolekcja, Patrz: album korekcja koloru skóry, 252 metadane, 19, 21, 48, 72 nazwa, 19 niedoświetlone, 84, 443 odzyskiwanie detali, 80 panoramiczne, 359 pełnoekranowy podgląd, 27 porównywanie, 60 powiększanie obszaru roboczego, 126 prostowanie, 90, 93 przyciemnianie miejscowe, 199, 206 przycinanie, 123 retuszowanie, 259, 261, 271, 272, 265, 278, 287, 289, 294, 303, 316, 318, 322, 326, 441 rozjaśnianie miejscowe, 199, 204, 208 skalowanie, 113, 131, 134, 137 skanowanie, 24, 30 sortowanie, 29 stos, Patrz: stos sylwetki, 291 szumy, Patrz: szumy twarzy, 39, 41, 47, 259, 261, 264, 266, 268, 271, 272, 275, 278, 287, 289, 294, 303, 344, 395, 408 udostępnianie, 64 wyostrzanie, 97, 99, 406, 411, 413, 416, 419 wyrównywanie, 229, 326 wyszukiwanie, 50, 51, 52, 53, 55 zmiana daty utworzenia, 30 zmniejszanie, 136 Ziarno, Patrz: filtr Ziarno złota proporcja, 116 Zmień rozmiar, 131, 135 znacznik inteligentny, 35 Znaczniki słów kluczowych, 32, 35, 42, 46, 47, 50 Zniekształcanie, Patrz: filtr Zniekształcanie zniekształcenia obiektywu, Patrz: obiektyw zniekształcenia

CIENIE

PÓŁCIENIE

ŚWIATŁA

BALANS BIELI DLA CAMERA RAW