Zaginione tajemnice technologii III Rzeszy 8324113622, 9788324113620 [PDF]

Zitiervorschau

KsIEGI4rANIC ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY Prototyp UFO: tajne niemieckie projekty II wojny ś wiatowej

KSIĘ GI TAJEMNIC

Seria Anikenowska" odkrywaj ą ca najsł ynniejsze tajemnice, niezwykł e wydarzenia i niewyt ł umaczalne zjawiska JAMES M. ALLEN

PETER LEMESURIER

ATLANTYDA W ANDACH

BOGOWIE POCZĄTKÓW PIEŚŃ GWIAZD WIELKA PIRAMIDA

ALEX BOESE NIEZNANE ARCHIWA MISTYFIKACJI

JOHANNES VON BUTTLAR

ALEC MACLELLAN

UFO Z ROSWELL

TAJEMNICA PUSTEJ ZIEMI

WC BORGIN

JOHN MALONE

TAJNE ARCHIWA ARCHEOLOGII NOWE ZAGADKI ARCHEOLOGII

PRZEPOWIEDNIE STULECIA

DAVID HATCHER CHILDRESS

WYŻ SZY WYMIAR

ARCHEOLOGIA POZAZIEMSKA GENIUSZ TECHNIKI BOGÓW WIMANY I INNE STATKI POWIETRZNE HINDUSKICH BOGÓW SERIA ZAGINIONE MIASTA ERICH VON DANIKEN

ZNAKI Z PRZESZŁ OŚCI RICHARD ELLIS

POTWORY GŁĘ BIN JOSEPH P FARRELL

GWIAZDA Ś MIERCI Z GIZY

ERNST MECKELBURG NICK POPE

NIEPROSZENI GO Ś CIE Z UFO MARINA POPOWICZ

MOJE SPOTKANIA Z UFO MICHAEL PREISINGER

ZAGADKA TRÓJKĄTA BERMUDZKIEGO ROZWIĄ ZANA ELIZABETH CLARE PROPHET

NIEZNANE LATA W Ż YCIU JEZUSA NICHOLAS REDFERN

TAJNE ARCHIWA FBI

JOHANNES & PETER FIEBAG

RICHARD SAUDER

MASZYNA WIECZNOŚ CI

PODZIEMNE BAZY I TUNELE PODWODNE BAZY I TUNELE

STUART GORDON

KSIĘ GA CUDÓW

JERRY E. SMITH

ELMAR R. GRUBER

HAARP - BROŃ OSTATECZNA

TAJNY Ś WIAT PARAPSYCHOLOGII CH.H. HAPGOOD

TAJEMNICA ACAMBARO

JOHN & ANNE SPENCER

ENCYKLOPEDIA MISTYCZNYCH I Ś WIET1 MIEJSC

HARTWIG HAUSDORF

WILLIAM TORBI17

BIAŁ A PIRAMIDA XX WIEK - STULECIE ZAGADEK I FENOMENÓW

KENNEDY I JEGO ZABÓJCY

JOHN HOGUE

OSTATNI PAPIEŻ GARY HYLAND

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY HEINZ KUHBERG

LOGIKA CUDÓW

LUCJAN ZNICZ

CYWILIZACJE NIELUDZKIE GRANICE EKSPANSJI MIĘ DZY MAŁ PĄ A CYBORGIEM OSOBLIWOŚ CI Ż YCIA ZIEMSKIEGO Ś WIATY OBOK NAS Ż YCIE NIEZIEMSKIE

Wstę p

50 lat temu pewien obiekt rozbi ł si ę na pustyni Nowego Meksyku. To ł wydarzenie, tak jak kamie ń wrzucony w g ł adką toń stawu, do dzi ś wywoł uje spore falc i zawirowania. Prawdopodobnie nigdy do ko ń ca nie dowiemy si ę , co naprawdę zdarzy ł o si ę latem 1947 roku w Roswell. Po latach, dzi ę ki legendom i mitom, powstał ym w zwi ązku z t ą histori ą , wszyscy (a przynajmniej ci, których to obchodzi ło) otrzymali „informacj ę ", ż e na ranczu „Maca" Brazela uleg ł katastrofie pozaziemski statek kosmiczny, a jednego lub dwóch ż ywych czł onków za ł ogi ukryto w „bezpiecznym miejscu". Moż na wype łnić luki w tej historii wed ł ug swojego uznania — ka ż dy, kto si ę tym interesuje, ma do zaoferowania w ł asną wersj ę wydarze ń . Wiara w pozaziemskie pochodzenie lataj ą cych talerzy jest obecnie tak silnie zakorzeniona, ż e rzadko próbuje si ę j ą kwestionowa ć . Cale serie hollywoodzkich superprodukcji, takich jak Bliskie spotkania trzeciego stopnia czy Dzie ń Niepodleg łoś ci, a takż e literatura science fiction, seriale telewizyjne w rodzaju Star 7'rek oraz sensacyjne doniesienia o UFO przez prawie 50 lat bombardowa ł y nas s ą dami i obrazami wyra ż aj ącymi pogl ąd, ż e inteligentne istoty z kosmosu nie tylko istniej ą , lecz wrę cz wpadaj ą do nas z wizytą . W ś wiadomoś ci zbiorowej pokutuje przekonanie, ż e to prawda. Tymczasem wypada zada ć sobie pytanie, na podstawie jakich to dowodów mo ż emy doj ść do takiego wniosku? Prawd ę powiedziawszy — ż adnych. Zapomnieliś my już , ż e skrót UFO (Unidentified Flying Object) oznacza jedynie niezidentyfikowany obiekt lataj ący. Wł aśnie dlatego przyjmowane w wi ększoś ci przypadków zaobserwowania dziwnego obiektu najprostsze wyja ś nienie, ż e pochodzi on z innego ś wiata, nie musi by ć przypuszczeniem s ł usznym, lecz tylko najbardziej wygodnym. Począwszy od Roswell rzecz jasna, pojawił a się niezliczona liczba mniej lub bardziej sensacyjnych doniesie ń z cał ego ś wiata o zaobserwowaniu UFO. Trwa ło to do niedawna. W latach 90. XX wieku stwierdzono znaczy spadek liczby podobnych relacji, zarówno w prasie, jak i w telewizji, w porównaniu do poprzednich dziesi ę cioleci. Dlaczego tak si ę stał o? Czy nasi kosmiczni bracia porzucili nas, a mo ż e zastosowali wobec porwanych ludzi techniki prania mózgu, aby wyeliminowa ć ryzyko ujawnienia prawdy Przez ofiary? Jak b ę dzie wynikać z dalszej lektury tej ksi ąż ki, odrzucam oba te scenariusze, oraz wszelkie podobne, na korzy ść duż o bardziej oczywistego wyja ś nienia. Jestem przekonany, ż e wszelkie zjawiska podobne do UFO to stworzony na u żytek publiczny kamufla ż dla ś ci ś le tajnych, wci ąż ewoluuj ą cych badań nad wojskowymi

P

,

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

projektami, si ę gaj ą cymi lat II wojny ś wiatowej, które zosta ł y zapocz ą tkowane — jak wiele innych — w hitlerowskich Niemczech. W projekt zaanga ż owane s ą nie więcej niż trzy, cztery współpracuj ące pań stwa, a z biegiem czasu technologia zosta ł a udoskonalona do takiego stopnia, ż e nie sposób przypadkowo dostrzec ż adnych obiektów. Krótko mówiąc, jeż eli coś widzimy, to znaczy, ż e to w ł aś nie mieliś my zobaczy ć . Staraj ąc się uzasadni ć taki wniosek, pragn ął em wykazać , ż e za istniej ą cą kilkadziesiąt lat przykrywką w postaci lataj ących talerzy kryj ą si ę pewne istotne obszary wiedzy, wciąż czekaj ące na odkrycie, oraz fakty historyczne, pozostaj ące w takim czy innym związku z prawdziwymi przyczynami pojawiania si ę UFO. Ujawniaj ąc je, mam nadziej ę zainspirować czytelników do rozwa ż enia tego zagadnienia pod innym k ątem, bardziej ś wiadomie, mniej histerycznie, z jasnym spojrzeniem i ś wież ym umys ł em, ż eby stwierdzi ć , czy uda si ę znale źć nowe odpowiedzi na pytania, dotycz ące znanych ju ż od dawna zjawisk i obserwacji. Nie dysponuj ę tak wielką siłą przekonywania, by wp łyn ąć na wnioski, jakie nasun ą się czytelnikowi podczas lektury, mam jednak nadziej ę , ż e zorientuje si ę on, iż za ca łą tą historią kryje si ę — i zawsze si ę krył o — duż o wię cej, niż zosta ło ujawnione. Bez wzgl ędu na stronę, po której si ę opowiesz, znaczący jest sam fakt, ż e wzi ął eś do rę ki tę książ kę, bo to znaczy, ż e chcesz co najmniej dowiedzie ć si ę czegoś wię cej o tych zakulisowych sprawach, które mog ą dotyczyć prawdziwej historii lataj ących talerzy. Materia łu do rozważ ań jest sporo. Na pierwszy rzut oka wi ększo ść danych wydaje si ę nie mie ć ż adnego związku z tematem, ale w rzeczywisto ś ci stanowi ą one integralny skł adnik struktury cał ej tej historii. Zaskoczeniem dla wielu mo ż e być fakt, ż e w poszukiwaniu punktu zaczepienia musieli ś my cofnąć się aż do ź ródeł na wpoi mistycznych koncepcji teozoficznych oraz zapozna ć się z inspirowanymi przez nie sektami religijnymi. Sporo takich tajnych stowarzyszeń powstał o w Niemczech w latach poprzedzaj ą cych wybuch I wojny ś wiatowej. Podczas okresu anarchii, który nast ąpił po klę sce Niemiec, jedno z nich da ł o początek partii politycznej, a w ś ród jej pierwszych czł onków znalazł się Adolf Hitler. To wł aś nie stą d wzięł y się pseudomistyczne elementy, le żą ce u podstaw faszyzmu, które mialy tak ogromny, destruktywny wp ływ na ś rodowiska niemieckich intelektualistów i naukowców. Gdy Hans Horbiger og ł osił swoje radykalne pogl ądy na istotę Wszech ś wiata w postaci zwartej, cho ć niew ątpliwie nawiedzonej teorii nazwanej Welteislehre ( ś wiat z lodu i ognia), uznano j ą za apoteoz ę nowego Zeitgeist (ducha czasów). Jej przeciwników w szkołach i na uczelniach ogarn ął niepokój, bo oczekiwano od nich, ż e włą czą te wierutne bzdury do programów nauczania. Mówi się, że potrzeba jest matk ą wynalazku. Je ś li chodzi o III Rzesz ę w latach H wojny ś wiatowej, stwierdzenie to nie jest pozbawione sensu. W faszystowskim systemie o ś wiaty, gdzieś na marginesie nowego ś rodowiska akademickiego funkcjonowa ły tak znane osobistoś ci ś wiata nauki jak Nikola Tesla oraz Austriak, Viktor Schauberger. Pomys ł y Tcsli mogły znaleźć zastosowanie w niektórych projektach zbrojeniowych po obu stronach frontu II wojny ś wiatowej, prace Schaubcrgera natomiast zaowocowa ły powstaniem niewielkiego urzą dzenia lataj ą cego, rzekomo wykorzystuj ącego odkryte przez niego źródł o „darmowej energii". Takie były kierunki badań , realizowanych przez ukszta łtowane ideologicznie ś rodowiska naukowe, przy wsparciu finansowym kó ł wojskowych. Badania doprowadzi ły do powstania rakiet na paliwo sta łe, kierowanych przewodowo pocisków rakietowych, silników odrzutowych oraz helikopterów. By ć moż e pewnego dnia, dzi ęki komuś takiemu jak Schauberger, wojsko otrzyma ł oby prezent w postaci lataj ących dysków.

9 Jednak to nie Schaubergerjecz ludzie tacy jak dr Richard Mietlic znale ź li się w samym sercu prac nad „prawdziwymi" lataj ącymi dyskami. Przypatruj ą c si ę ich karierze i osi ągni ęciom z czasów wojny, mo ż emy zapozna ć sig z dwoma projektami, prowadzą cymi do wyprodukowania pierwszych lataj ących dysków, moż liwych do zastosowania w praktyce. Niewiele wiemy o rzeczywistym ówczesnym poziome technologicznym, jednak jest bardzo prawdopodobne, ż e prace prowadzone podczas wojny stanowił y kamienie milowe w badaniach nad produkcj ą lataj ących dysków. Poczynaj ą c od prymitywnych prototypów, powsta łych na bazie przerobionych konwencjonalnych samolotów z dobudowanymi kolistymi skrzyd ł ami, doprowadzono do stworzenia ultranowoczesnych maszyn w formie dysków, wyposa ż onych w specjalnie skonstruowane silniki odrzutowe, których osi ągi zostawiały w tyle wszystkie samoloty, b ę dące wówczas w u ż yciu, nie wyłą czaj ąc najnowszego odrzutowca Luftwaffc, my ś liwsko-bombowego Me 262. Wydaje si ę jednak, ż e wysił ki te okaza ły się daremne, gdyż już wkrótce alianci zaczę li przetrz ąsać każ dy zakątek zrujnowanych Niemiec w poszukiwaniu „tajnych broni", a ludzie, pomagaj ący w ich projektowaniu, produkcji i testowaniu—najcz ęś ciej członkowie SS, ostatniego mecenasa tego rodzaju projektów — znale ź li się w odległoś ci tysi ąca kilometrów. Wielu do łą czył o do społ eczno ś ci niemieckich w zaprzyja ź nionych krajach Ameryki Południowej, cho ć podobno niektórzy, zabrawszy ze sob ą ostatnie elementy projektu lataj ą cych dysków, trafili w odleg łe miejsca odosobnienia, znajduj ące si ę rzekomo na Antarktydzie. Sprawdzimy te pog ł oski. Wró ć my jednak do powojennej Europy, gdzie alianci przechwycili kontrol ę nad rzeszą specjalistów oraz cz ęś ciowo zachowan ą technologi ą . Przedstawiciele kraju najbardziej aktywnego na tym polu — Stanów Zjednoczonych — uznawali, ż e ich tajny plan „Paperclip" („Spinacz") by ł najbardziej efektywnym sposobem rekrutacji specjalistycznego personelu, dlatego porównamy go ze staraniami innych aliantów i wys ł uchamy wielu dziwacznych historii. Tam, gdzie Amerykanom si ę nic powiodło, Brytyjczycy odnie ś li wielki sukces. W tajemniczy sposób (na przekór wielu przeciwno ś ciom) Wielka Brytania bardzo szcz ęś liwie weszła w posiadanie kompletu rysunków technicznych niemieckiego projektu lataj ących dysków... Następnie pojawiaj ą się dwa kolejne, mniej lub bardziej wiarygodne w ątki. Jeden z nich dotyczy Kolumbii Brytyjskiej i nawi ązuje do sugestii, jakoby po wojnie Anglia i Kanada wspólnie uczestniczy ł y w pracach nad budow ą lataj ącego dysku wł asnego projektu na podstawie wspomnianego planu. Drugi nakazuje nam ponownie zwróci ć uwagę na Antarktyd ę , a konkretnie na ameryka ń ską ekspedycj ę na ten kontynent z 1947 roku. O wyprawie tej mówi ło się przez d ł uż szy czas, ż e został a zorganizowana w celu spotkania z nowo przyby łymi mieszkań cami Antarktydy i z ich ocala łymi (lub nowymi) lataj ą cymi dyskami — znana by ł a jako operacja „High lump" („Skok wzwy ż "). W tym samym roku wzros ł o napi ę cie mi ę dzy sojusznikami. Stopniowe umacnianie się potęgi militarnej Zwi ązku Radzieckiego i jego wschodnioeuropejskich satelitów stało si ę źródł em nieporozumień miedzy Amerykanami a Brytyjczykami w kwestii podział u zdobyczy wojennych i surowców. S ądzę , ż e zawiedzione nadzieje strony brytyjskiej leż ał y u podstaw decyzji o otwartych przelotach nowych dysków nad obszarem Ameryki. Czę sto zapomina się o tym, ż e Roswell był o bazą jedynej ameryka ń skiej jednostki bombowej, przystosowanej do przenoszenia ł adunków nuklearnych, a wi ę c przeloty nad tym obszarem musiały być szczególnie niemile widziane. Miały one na celu udowodnienie

10

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

najważ niejszemu sojusznikowi, ż e Anglia wciąż jest zdolna „ugodzi ć mocniej, niż moż na się spodziewać " — niektórym Brytyjczykom zreszt ą do dzi ś tak si ę wydaje. I tu docieramy do punktu wyj ś cia. Czy to angielsko-kanadyjski lataj ą cy talerz wyl ądował w Roswell? Wydarzenie takie miałoby oczywi ś cie bardzo poważ ne konsekwencje, które postaramy si ę tu przedyskutowa ć , podobnie jak rozwa żymy argumenty za i przeciw powstaniu pewnej organizacji, za łoż onej przypuszczalnie w nast ępstwie wypadków w Roswell, w ramach której Wielka Brytania, Stanu Zjednoczone i Kanada wspólnie pracowałyby nad budową lataj ących dysków. Od czasów II wojny ś wiatowej i wysi ł ków Miethego minęł o ponad 50 lat. Prawie na pewno nastąpił y bardzo istotne zmiany w technologii produkcji dysków w porównaniu z obiektami pierwszej generacji, obserwowanymi w tamtych odleg ł ych czasach. Wystarczy tylko popatrze ć na ogromny skok, jaki dokona ł się od czasu wojny w rozwoju konwencjonalnych samolotów, by u ś wiadomi ć sobie, ż e podobny postę p mógł dotyczyć osiągów i wyposaż enia tajemniczych pojazdów. Prawdopodobny rozwój elektrograwitacyjnego systemu nap ędowego w począ tkach lat 60. zrewolucjonizowa ł projekt i umoż liwił trzem uczestnicz ą cym w nim pań stwom dotarcie do planet naszego Układu Sł onecznego... Dla niektórych te rozwa ż ania id ą o krok za daleko w kierunku fantastyki naukowej, dlatego wi ę c, po zwiedzeniu kilku baz wojskowych prawdopodobnie zwi ązanych z projektem, takich jak sł ynna Strefa 51 i inne, na zako ń czenie naszej opowie ś ci zajmiemy si ę kilkoma wątkami pobocznymi o nieco mniej ekscentrycznym charakterze. Ponieważ historie dotyczące UFO i lataj ących talerzy zd ąż yły obrosnąć legendą , czasem pojawiaj ą się wątpliwoś ci, co lub czyje s ądy moż na bra ć za dobrą monetę . Z braku jakiegokolwiek oficjalnego stanowiska lub wyja śnienia poszukiwacze prawdy musz ą drąż yć bardzo głę boko, aby znaleźć choć by najmniejszy okruch lub ś lad, cokolwiek, co pozwoli skierowa ć ich dzia łania w ca ł kowicie nowym kierunku. Obszar poszukiwań jest szeroki i stosunkowo ma ł o zbadany, dlatego te ż , skoro brakuje drogowskazów, nawet najmniejsze zboczenie ze ś cieżki moż e oznaczać cał e lata rozwi ązywania zagadek i rozszyfrowywania znaków. Zanim przyst ąpił em do realizacji swego projektu, próbowa ł em znaleźć przekonuj ą cą i w polni zadowalaj ącą teorię , zgodną z „oficjaln ą linią", przyj ętą przez autorytety z dziedziny badania zjawiska UFO. Mimo przeczytania wielu tomów i wys ł uchania niezliczonych wywiadów z najwybitniejszymi ufologami na ś wiecie mój sceptycyzm wobec oficjalnie przyj ętego „prawdziwego" wyt ł umaczenia pozosta ł praktycznie niewzruszony. Oto dlaczego napisa ł em t ę książ kę . Chciałem znale źć odpowiedzi, które móg łbym uznać za prawdopodobne, i s ądzę , ż e w ogólnym zarysie uda ł o mi się tego dokona ć . Kiedy na początku próbował em obj ąć wzrokiem ca ły obraz, mia ł em nadziej ę, ż e poś ród chaosu, jak na obrazku w te ś cie Rorschacha, pojawi si ę ukryty motyw. I rzeczywi ś cie. Mam nadzieję , ż e tobie takż e uda si ę go dostrzec... Gary Hyland sierpień 2000

Rozdział I

Teologia to próba wyjaś nienia problemu przez ludzi, którzy go nie rozumiej ą . W zamierzeniu nie s łuży wyjawieniu prawdy, lecz usatysfakcjonowaniu pytaj ą cego. Elbert Hubbard Filister

Najobrzydliwsza, najbardziej niebezpieczna u ekstremistów jest nie skrajność , lecz nietolerancja. Zło nie tkwi w ich pogl ą dach, lecz w tym, co mówi ą o swoich przeciwnikach. Robert F. Kennedy Pogoń za sprawiedliwoś cią

anim przyjrzymy si ę do ść niespójnej historii popularnych w Niemczech tajnych stowarzysze ń oraz ich kluczowej roli w kszta łtowaniu niemieckiej polityki wobec zjawisk takich jak lataj ące dyski, należ y wspomnieć o jednym z nich, co do którego istnienia dyskusje trwaj ą od zako ń czenia wojny, a które, wed ł ug kilku ś wiadków, kierował o bardzo wczesnym etapem realizacji projektu pojazdu w kszta ł cie spodka, b ę dącego tematem dalszej cz ęś ci naszej historii. Chodzi o stowarzyszenie Vril, odgrywaj ące tak waż ną rol ę w cał ej opowieś ci, ż e musimy zacz ąć wł aś nie od niego. Ź ródło, z którego cz łonkowie stowarzyszenia (oraz osoby niezrzeszone) czerpa ł y inspiracj ę , prowadzi do lorda Edwarda Bulwer-Lyttona, znanego brytyjskiego powieś ciopisarza z XIX stulecia. Jego prace w pó źniejszym czasie natchn ęł y ludzi takich jak Cccii Rhodcs do za łoż enia Mię dzynarodowej Organizacji Okr ągł ego Stoł u. Dla nas najbardziej znacz ącym elementem spu ś cizny po pisarzu jest powie ść zatytuł owana Vril — The Power of the Coming Race (Vril — potęga nowej rasy). Opowiada ona o dawno niewidzianej rasie nadludzi nazywanych Vril-Ya, którzy wydostaj ą się ze swych siedzib wc wnętrzu ziemi poprzez przej ś cia w Tybecie i w innych miejscach, by obj ąć we wł adanie powierzchni ę globu za pomoc ą tajemniczej sił y zwanej Vril. To wł a śnie ona sprawia, ż e ludzie zamieszkuj ący planetę, którzy poznali jej niezwyk łą moc, bez wahania poddaj ą si ę Vril-Ya.

Z

12

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

Czym wł aś ciwie jest Vril (lub si ł a W, jak czasem jest okre ś lany)? To co ś w rodzaju „mocy", o której mowa w filmach z serii Gwiezdnych Wojen. W rzeczy samej zastanawiam się , czy Vril nie by ł wcze ś niej znany scenarzystom, tak du ż e są podobień stwa mię dzy tymi poj ęciami. Krótko mówiąc, Vril to potęż ne pole energetyczne, które ca ł y czas otacza wszystko i wszystkich — „centrum nerwowe naszej potencjalnej ś więtoś ci", jak sugestywnie stwierdzili Pauwels i Bergier w pracy The Dawn oj Magic (Jutrzenka magii) z 1969 roku. Ktokolwiek zapanuje nad Vrilem, stanie si ę panem samego siebie, innych i cał ego ś wiata — a ostateczne o ś wiecenie powinno by ć celem ż ycia każ dego, kto poszukuje prawdy. Rasa ż yj ą ca pod ziemią potrafi okie ł znać tę si łę i uż yć jej w odpowiedniej chwili, by zwyci ęż yć mieszka ń ców powierzchni globu... Przegl ądaj ąc materiał y ź ródłowe do tej ksi ąż ki, wielokrotnie zadawał em sobie pytanie, czy przypadkiem w tej historii, przypominaj ącej raczej opowie ść z gatunku science fiction, nie kryje si ę ziarenko prawdy. Po g łę bszym namyś le odnoszę się do tego ze sporą dozą sceptycyzmu, jednak niezaprzeczalny jest fakt, i ż pierwsza wzmianka o stowarzyszeniu Vril (nazywanym też Lożą Oś wieconych lub Stowarzyszeniem Prawdy) pojawi ł a si ę w amerykań skim czasopi ś mie w 1947 roku. Autorem by ł dr Willy Ley, s łynny niemiecki pionier budowy rakiet, który uciek ł do Stanów Zjednoczonych w 1933 roku, po przej ę ciu władzy przez hitlerowców. W artykule jest mowa o niewielkiej grupce, Zawi ą zanej w 1925 roku w Berlinie, której cz ł onkowie pozostawali w kontakcie z tajemnicz ą ras ą nadludzi. Najwyra ź niej ich zadaniem by ł o stworzenie warunków, w których nadludzie mogliby — z pomoc ą si ł y Vril — opanowa ć ś wiat (przypuszczalnie tak ż e z pomocą hitlerowców). Ley zasia ł pewną wątpliwość , sugeruj ą c, ż e grupa rozpocz ęł a dział alno ść dopiero w 1925 roku, bo by ł o to dość dawno po ukazaniu si ę dzieł a Lyttona, z którego treś cią zapoznali si ę też inni. Na przykł ad francuski konsul w Kalkucie, niegdysiejszy poszukiwacz przygód, Louis Jacolliot, gar ś ciami czerpa ł od Lyttona, przygotowuj ąc swe wł asne prace i wykł ady. Jednakż e Ley nie wspomniał o tym, ż e w 1925 roku oficjalnie rozwi ą zano inną grup ę (Thule), której cz ł onkowie, tacy cho ć by jak bardzo wp ływowy Karl Haushofcr, mogli wyprowadzi ć z cienia idee Vrila. Zarówno Thule, jak i poprzedzaj ą ca j ą grupa Germanonorden koncentrowa ły się na zdobywaniu wiedzy o prehistorycznych Aryjczykach oraz ich obrz ędach, więc nagł a zmiana kierunku poszukiwań w stronę tybetań skich legend o Agharti i Szambali (domniemanych ź ródeł pochodzenia Vril-Ya) nic by ł a raczej zgodna z ich statutem. Nasuwa si ę wniosek, ż e stowarzyszenie Vril powstał o jako pochodna tych grup. Jego cz ł onkowie nie czuli si ę skrępowani tradycyjnym l ękiem przed nieznanym i zaj ęli si ę kontynuacj ą swych prac, prowadzonych dotychczas w tajemnicy. Jaki jednak to wszystko ma zwi ązek z lataj ącymi dyskami? Mamy tu dwie mo ż liwoś ci, zależ nie od tego, w co kto woli wierzy ć . Pierwsza teoria g łosi, ż e Vril-Ya wydrąż yli wielką liczbą tuneli przecinaj ących kul ę ziemską, którymi przemieszczaj ą si ę z ogromną prę dkoś ci ą w pojazdach w kszta ł cie dysków, zbudowanych wedł ug ich wł asnych projektów. Plany pojazdów mia ły zostać przekazane cz ł onkom stowarzyszenia Vril, konkretnie dr. W.O. Schumannowi, który zbudowa ł taki wehiku ł . Był on wyposaż ony w nap ę d elektromagnetyczny, opracowany na podstawie innych planów, które otrzyma ł kolejny czł onek stowarzyszenia, Hans Kohler. Wedł ug drugiej teorii, Vril-Ya to prawdziwe „biologiczne istoty pozaziemskie" (ang. EBE —Extraterrestrial Biologicał Entities, jak brzmi ich prawid ł owa nazwa), które odwiedzaj ą Ziemi ę od tysi ęcy lat, obserwuj ą c i kontroluj ą c duchowy rozwój rodzaju

13 ludzkiego. Wraz z pojawieniem si ę narodowosocjalistycznej ideologii, uznaj ącej swych głosicieli za „ras ę panów", obdarzon ą dziedzictwem i maj ą cą przed sob ą szczytne cele, istoty te uzna ł y wielkość sprawy i postanowi ł y udostępnić im technologi ę budowy latających dysków. Jednak gdy Hitler zacz ął coraz bardziej skł aniać sig ku złu, które mógł za pomocą Vrila czyni ć , pomoc ta został a wstrzymana, a by ć moż e nawet przekierowana na rzecz aliantów. Jak wspominano, wszystko zale ży od tego, komu i w co wierzy ć — mamy tu do czynienia z wieloma niejasno ś ciami. Dla tych, którzy pragn ą si ę zapoznać z histori ą powstania lataj ących dysków, zbudowanych r ęką czł owieka, niew ątpliwie istotne jest samo istnienie podobnych przekazów. Przed zdję ciem cał unu tajemnicy z mitu Vrila nale ży zbadać kolejny wątek, który mo ż e mieć znaczenie dla naszej opowie ś ci. W 1945 roku w Berlinie radzieccy ż ołnierze, nacieraj ący na imponuj ąc ą do niedawna Kancelari ę Rzeszy, natknęli się na kilka ciał tybetań skich mnichów, ubranych w tradycyjne, pomara ń czowe szaty; najwyra źniej ofiary rytualnego samobójstwa. Sk ąd si ę oni tam wzi ę li? W pierwszej chwili wydaje si ę , ż e to kompletny absurd, ale gdy przypomnimy sobie o zasadniczej roli tybcta ń skich tajemnic dla legendy o Vrilu i „królu ś wiata", obecno ść mnichów w tym miejscu nabicra wi ększego sensu. Je ś li się zastanowi ć , ich pobyt w stolicy Tysi ą cletniej Rzeszy móg ł być próbą ustanowienia wi ę zi pomi ę dzy tybetań ską ojczyzną Vrila a aryjskim Vaterłandem. Hitler do samego koń ca wierzył , ż e walczy o s ł uszną sprawę i ż e ocalenie nadejdzie z Dalekiego Wschodu. Zanim opowie ść o Vrilu ca ł kowicie zawładnie naszą wyobraź nią, dla porzą dku powinniś my cofnąć się do wiktoriań skiej Anglii, do roku 1867, kiedy to Robert Wentworth Little za ł oż ył angielski odłam Bractwa Ró ż okrzyż owców. Grupa Little'a, licz ąca okoł o 145 wtajemniczonych cz ł onków (którzy, jak wie ść niesie, w większoś ci byli masonami), stanowił a pierwszą brytyjską gałąź organizacji, powsta ł ej na kontynencie europejskim już w XV wieku, której nazwa pochodzi ł a od imienia za ł oż yciela, Christiana Roscnkreuza. Jej celem był o studiowanie i interpretowanie tajników przekazywanej z pokolenia na pokolenie wiedzy okultystycznej. Zaj ę cie to stanowi ł o idealne połą czenie z kilkoma nieco bardziej ezoterycznymi wierzeniami i ceremonia łami masoń skimi. W wielu innych stowarzyszeniach, tajnych lub jawnych, dawniej i dzi ś wąska elita najbardziej wpł ywowych czł onków pragnie nawi ąza ć łą czność z podobnymi grupami za granic ą . Róż okrzyżowcy Little'a nie stanowili tu wyj ątku, b ędąc w kontakcie z podobnymi grupami w Niemczech praktycznie od chwili za ł oż enia. Moż na się zastanawia ć , dlaczego utrzymywano takie kontakty, skoro dzia ł alno ść organizacji miał a być tajna, ale dzi ę ki temu grupa pozostawał a na bieżą co w kwestii kształ tuj ących si ę rytuał ów i obrzę dów, maj ących kluczoe znaczenie dla jej istnienia. Utrzymanie tajemnicy nabra ł o znaczenia zw ł aszcza w zwią zIlu z perturbacjami, które dotkn ęł y wiele takich stowarzysze ń w Niemczech pod koniec XVIII wieku. Król pruski Fryderyk Wilhelm II po łą czył te grupy pod chwytliwym mia:em Oś wieconych, aby ostatecznie zdelegalizowa ć je wszystkie w obawie, ż e mogą one _.:odgrza ć nastroje rewolucyjne w jego królestwie. Ale dla niektórych wspólników Little'a to oficjalne stowarzyszenie by ł o najwyraź niej zbyt zachowawcze. W 1886, 1887 lub 1888 roku (nie ma zgodno ś ci co do dokł adnej daty :ocznej) kilku by ł ych róż okrzyż owców stworzyło w Londynie odłam, nazwany szumnie Zamknię tym Zakonem Zł otej Jutrzenki. Jego cz ł onkowie mieli jednak niewiele wspólnego z róż okrzyż owcami, bo zaj ęli się kultywowaniem rytuał ów magicznych. Dwaj gł ówni zak=życiele nowej grupy, dr William Wynn Westcott i S.L. MacGregor-Mathers, wci ągnę li rań wiele ówcze ś nie znanych osobisto ś ci, mi ędzy innymi autora powieś ci fantastycznych -

14

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

Arthura Machena, samego Bulwer-Lyttona, Aleistera Crowleya (który pó źniej zasłynie jako „czarny mag" i ostatni Wielki Mistrz Zakonu), poet ę noblistę W.B. Yeatsa oraz autora Draculi Brama Stokera. Wł aś ciwie grupa składał a się z samych m ęż czyzn. Jedynym wyj ątkiem by ł a Florence Farr, dyrektorka teatru Abbey w Dublinie i towarzyszka życia Georgc'a Bernarda Shawa. W tym czasie w Niemczech od ró ż okrzyż owców takż e odłą czały się grupki rozłamowe, które wprowadza ły nowe rytua ły i obiekty kultu, podobnie jak w przypadku Z łotej Jutrzenki. Na przykł ad ceremonia wtajemniczenia w przypadku Z ł otej Jutrzenki przypuszczalnie obejmował a przyrzeczenie kandydata do zachowania tajemnicy „pod kar ą wykluczenia z szeregów i ś mierci lub pora ż enia zł ym urokiem". Z tego wynika, ż e członkowie tej grupy poznali tajemnic ę wykorzystywania mocy takich jak Vril, a przynajmniej byli o tym przekonani. Jakby nie by ł o, wtajemniczeni zapewniali sobie zachowanie milczenia na tematy zwi ązane z organizacj ą:, konsekwencje zł amania przysi ęgi były przera ż aj ące. W manife ś cie Złotej Jutrzenki, napisanym w 1896 roku przez Mathersa, jest mowa o jego sporadycznych kontaktach z istotami wy ż szego rz ędu, które same w sobie oraz poprzez zawarte w nich pok ł ady złych mocy napawały go przeraż eniem. Być moż e do stworzenia tych wierze ń dla dobra przywództwa przy ł ożył ręki sam Lytton, bo nie bez przyczyny dokument przeznaczony dla cz łonków stowarzyszenia zawiera ł tak ekscytuj ące tre ś ci. Być moż e nie dostrzegamy tu istoty sprawy, jednak mo ż liwe jest te ż , ż e takie groź by stanowiły część mechanizmu, pozwalaj ącego na utrzymanie tajemnicy i zachowanie milczenia na zewn ątrz grupy. Tak czy inaczej, nale ży brać pod uwagę fakt, ż e mamy tu do czynienia z elitarn ą grup ą osób, odgrywaj ących gł ówne role w swoich dziedzinach, maj ących jak najlepsz ą reputacj ę , które nie były skł onne traktowa ć poważnie melodramatycznych zachowa ń swego Wielkiego Mistrza, gdyby nic mia ły ku temu istotnych powodów. Nale ży takż e pamiętać , ż e wszyscy oni znali prace swego wspó ł towarzysza Lyttona na temat legend o Vrilu oraz wp ływ, jaki miały one na ich wł asne zainteresowania, dlatego potrafiliby zareagowa ć w przypadku nabrania jakichkolwiek w ątpliwoś ci. Pojawienie się angielskich róż okrzyż owców spowodował o oż ywienie w krę gach mistycznych, jednak ju ż wkrótce zostali oni przy ć mieni przez teozofów, siln ą i maj ąc ą dużą sil ę przyciągania grup ę, która wkrótce zdoby ł a dominuj ącą pozycj ę w ś ród podobnych organizacji. Na ostatnie lata XIX wieku przypad ł czas, gdy w cał ej zachodniej Europie, nie wyłą czaj ąc Wielkiej Brytanii, zapanowa ł o przekonanie, ż e teozofia sta ł a się wrę cz zwiastunem ca ł kowicie nowej teologii. Koncepcja ta, b ędąca syntezą wielu religii, stosował a pewien chwyt, polegaj ący na oferowaniu ka ż demu tego, czego oczekiwa ł , aby w ten sposób wybić się na doktryn ę , która mogł aby zjednoczyć ś wiatu progu trzeciego millenium, do którego pozostawa ł o wówczas już tylko jedno stulecie. W konfrontacji z teozofi ą judeoehrze ś cijań stwo, hinduizm, mahometanizm i inne doktryny, które ze wzgl ę du na swój ograniczony zakres wydawa ł y si ę niepełne i niedoskona ł e, miały ulec marginalizacji. Teozofia oferowa ł a atrakcyjny i uderzaj ący do głowy koktajl zł oż ony z ezoterycznego buddyzmu, ustanowienia uniwersalnego braterstwa ludzko ś ci i hierarchii tajnych mistrzów, dzięki czemu tuż po jej ogł oszeniu w 1875 roku na ca łym ś wiecie szybko powstawał y liczne grupy jej wyznawców. Madame Helena Bł awatska, jedna -ze wspó ł twórczyń teozofii, pochodził a z Rosji, gdzie sp ę dzi ła pierwsze, wyj ątkowo barwne lata swego ż ycia. W wieku zaledwie 17 lat

15 wydano j ą za generał a, ale zwi ązek ten nie trwał dł ugo i B ł awatska wkrótce wyjechał a z kraju, udaj ąc si ę w podróż na tajemniczy Daleki Wschód w poszukiwaniu g łę bokiego, duchowego sensu swego ż ycia, podobnie jak przcd ni ą i po niej robi ł o to wielu innych ludzi. Po 10 latach wróci ł a do Rosji, maj ąc silnie rozwinięte zdolnoś ci mediumistyczne oraz umiejętność telekinezy, czyli wprawiania w ruch obiektów za pomoc ą siły woli. Podczas odprawiania jednego z magicznych rytua łów B ł awatska odnios ł a prawie ś mierteln ą ran ę od miecza, co zachwia ł o jej wiarą we własne zdolno ś ci i, po wyzdrowieniu, popchn ęł o na kolejn ą wyprawę w poszukiwaniu o ś wiecenia, tym razem do Kairu. Podczas pobytu w tym mie ś cie założył a religijne stowarzyszenie, którego ż ywot był jednak krótki, po czym popad ł a w długi i przeniosł a się do Stanów Zjednoczonych, oddzielaj ąc się oceanem od swoich wierzycieli. W Ameryce w 1873 roku B ł awatska poznał a w Vermont puł kownika Olcorta, z którym połą czył a j ą więź przyja źni. Najwyraź niej podzielał on jej poglądy na sprawy duchowe, bo dwa lata pó źniej wspólnie za ł ożyli kontynuacj ę grupy kairskiej, Towarzystwo Teozoficzne. Wraz z dwoma dodatkowymi uczniami (prawdopodobnie wspieraj ącymi finansowo ca ł e przedsi ę wzię cie) towarzystwo przenios ł o się w 1878 roku do Bombaju, osiedlaj ąc si ę w leżą cym nad brzegiem rzeki przedmie ś ciu Adyar, gdzie mieś ci się do dzisiejszego dnia. Wkrótce na Zachód zacz ęł y dociera ć opowie ś ci o „cudach" dokonywanych przez cz ł onków towarzystwa, a w szczególno ś ci przez sam ą B ł awats ką . To skłonił o londyń skie Towarzystwo Bada ń Metapsychicznych do oddelegowania sceptycznie nastawionego dr. Hodgsona do Bombaju w celu zweryfikowania niezwyk łych doniesie ń opisywanych w gazetach. Po zapoznaniu si ę z bezpo ś rednimi dowodami Hodgson dostarczył do Londynu raport, w którym stwierdza ł , ż e nie znalazł nic poza „ewidentnym oszustwem i wyj ątkową naiwno ś ci ą " hinduskich członków stowarzyszenia. Ale opinia Hodgsona by ł a pojedynczym gł osem po ś ród szumu i plotek, narastaj ących wokó ł teozofii, i nie mogła zaszkodzi ć B ł awatskiej, która z upodobaniem wykorzystał a okazj ę , by obróci ć negatywną wymowę raportu na swoj ą korzyść — zakł adaj ą c, rzecz jasna, ż e poczciwy dr Hodgson poinformowa ł j ą o swych wnioskach przed powrotem do Anglii. Wkrótce potem w pracy zatytu ł owanej The Secret Doctrine (Nauka tajemna) zosta ł y opublikowane g ł ówne zasady wiary wyznawanej przez B ł awatską i 01cotta. W tej ksi ąż ce, uznawanej przez wi ększość piszących na tematy okultystyczne za jej najwa ż niejsze dzie ł o, Bławatska zawar ł a swoje stanowisko wobec teozofii, zapocz ątkowują c tym lawin ę wydarzeń . W Wielkiej Brytanii pomyś lnie zainaugurowano lo żę teozoficzną, która okaza ł a si ę najważ niejszą komórką tego mchu, wyznaczaj ącą jego kierunek na przyszł ość . W tym miejscu nale ż y wspomnieć o Annie Besant, ż onie pastora, która co prawda wst ąpiła do brytyjskiej lo ż y dopiero w 1889 roku, ale wykorzystuj ąc sł abo ść lokalnego przywództwa, uzyska ł a w niej tak silne wpływy, ż e po ś mierci B ł awatskiej, co nastąpi ł o dwa lata później, zdo ł ał a cał kowicie usunąć holistyczne akcenty buddyjskie, góruj ą ce w tym zgromadzeniu, na rzecz hinduizmu. Ta najbardziej nieortodoksyjna z ż on anglikań skich duchownych wierzył a, ż e utrzymanie systemu kastowego to najlepszy sposób szerzenia idei duchowego doskonalenia poprzez kolejne wcielenia w ł ań cuchu reinkarnacji, a takż e dziedzictwo cywilizacji Zachodu, maj ącej jakoby swe korzenie w baśniowej aryjsko-hinduistycznej spo ł eczno ś ci staro ż ytnych Indii. Myś l tę wskazała sama B ł awatska w jednej ze swych ostatnich prac, zatytu ł owanej The Stanzas of Dzyan (Strofy Dzjana). Rzekomo zaginione przed wiekami w tybeta ń skiej bibliotece, strofy te zosta ły jej „objawione" w stanie transu w 1888 roku. Objawienie

16

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

koncentruje si ę na pozostałoś ciach wysoko rozwini ę tej cywilizacji, która kwitł a na obszarze obecnej pustyni Gobi. Jej przedstawiciele porzucili powierzchni ę Ziemi i zstąpili w jej głą b, gdzie zbudowali dwa podziemne miasta, Szambal ę i Agharti. Czy B ł awatska opar ł a się na współ czesnych źródłach literackich, takich jak praca Bulwer-Lyttona, czy te ż naprawdę miała bezpo ś redni ą łą czność z jakimi ś mistycznymi ź ródł ami, tego nie dowiemy signigdy, ale ponownie znajdujemy tu nawiązanie do tajemniczych mocy, które okie łznał a przed wiekami zaginiona cywilizacja. Trudno si ę dziwić , ż e dysponuj ąc tak tre ś ciwym i interesuj ącym materiałem, londyńskie Towarzystwo Teozoficzne pod przywództwem pani Besant wesz ło w okres o żywionej dział alnoś ci. Teozofia była idealnym rozwiązaniem dla coraz lepiej wykszta ł conego społ eczeń stwa, dojrzewaj ącego w czasach niespotykanej wcze śniej industrializacji i poszukuj ącego w ż yciu nowych tre ś ci oraz duchowego przewodnictwa. W obliczu sukcesu, jaki odniosł a pani Besant w popularyzowaniu teozofii w Wielkiej Brytanii i rozszerzaniu jej zasi ęgu na coraz wi ę cej stowarzysze ń , nie dziwi fakt, ż e w niedł ugim czasie powsta ł a loż a niemiecka. W rzeczywisto ś ci w Niemczech teozofia dała pocz ą tek kilku ró ż nym grupom, które pó źniej zaliczono do ariozofi i, b ędącej zbieraniną lóż , z których ka ż da czynił a starania, by jak najlepiej wpisa ć się w budzące si ę na nowo sympatie nacjonalistyczne, co pozostawa ło w jawnej sprzeczno ś ci z szeroko poj ę tymi poglądami teozoficznymi. Wracaj ą c do Wielkiej Brytanii, grupa pani Besant, podobnie jak Z łota Jutrzenka, stopniowo traci ła kolejnych wtajemniczonych na skutek ogólnego zniechę cenia, spowodowanego wyniszczaj ąc ą i krwaw ą 3 wojną ś wiatow ą . Jednak w Niemczech podobne stowarzyszenia trafi ły na podatny grunt w spo ł ecze ń stwie, które był o rozczarowane cesarzem i nieoczekiwanymi stratami, poniesionymi na wojnie. Aby znaleźć korzenie katastrofy, która dotkn ęł a Europ ę kilkadziesi ąt lat póź niej, należy uważ nie przyjrze ć się grupom, które propagowa ły ariozofi ę i wkrótce przy ć miły podobne organizacje w Wielkiej Brytanii. Na ten okres przypadaj ą też pierwsze nie ś miał e prądy w niebu okultystycznym, prowadz ące do powstania lataj ących dysków. W 1905 roku nieprawomy ś lny mnich cysterski Adolf Josef Lanz (wydalony z zakonu w wieku lat 19 za naruszenie regu ł y) przybra ł wymyś lone szlacheckie nazwisko .Wrg Lanz von Liebenfels, próbuj ąc dodać sobie powagi oraz wiarygodnoś ci w zwią zku z planowanym rozpocz ęciem wydawania w Wiedniu antysemickiego czasopisma. Nazwa periodyku pochodzi ł a od starogerma ń skiej bogini księż yca zwanej Ostara. Jej zniekształcone imi ę przetrwało do dziś jako Easter (ang. Wielkanoc). Celem wydawcy „Ostary" był o nieco pokrę tne objaś nianie mitologii starogerma ń skiej z uż yciem terminów zrozumiałych dla przeci ę tnego austriackiego lub niemieckiego robotnika, b ędącego współ czesnym spadkobierc ą rasy aryjskiej. Gazeta nawo ływała też do bojkotu „mi ędzynarodowego ż ydostwa", które miale by ć ź ródłem wszelkiego z ła nie tylko w Niemczech, ale na całym ś wiecie. Jednym z g łównych wątków przewijaj ących si ę w artyku łach było poję cie wszechobecnej energii psychicznej, przenikaj ącej kosmos, której najdoskonalsze ucieleś nienie stanowi ły najczystsze cechy aryjskiej urody: jasne w łosy, niebieskie oczy i temu podobne. Grupy etniczne nie odpowiadaj ą ce temu ideał owi (Ż ydzi, Cyganie i inni) miały zostać zlikwidowane poprzez z łoż enie w ofierze bogom, którzy stworzyli i upodobali sobie Aryjczyków. Pomię dzy wydawaniem kolejnych numerów „Ostary" dla do ść wą skiego, ale wiernego grona czytelników Liebenfels znalaz ł czas, by napisa ć dziele ksi ąż kowe: Theozoology (Teozooloda). Był a to jedna z pierwszych prób wyznaczenia ram poj ę ciowych.

17 pozwalaj ących na zapoznanie si ę z nowo powsta łą nauką zwaną socjobiologi ą oraz sklasyfikowanie ró ż nic rasowych (mię dzy ras ą aryjską i innymi) na podstawie darwinistycznej teorii ewolucji, Interes musia ł iść doskonale, bo po dwóch latach Liebenfels naby ł niewielki zameczek na wysokim brzegu Dunaju. Miejsce to zosta ł o wybrane dla zapoczątkowania nowego projektu, jakim by ło zebranie grupy uczniów podatnych na rasistowskie idee szerzone przez „Ostar ę" w celu sformowania Ordo Novo Templi (Zakonu Nowych Templariuszy). W dzie ń Boż ego Narodzenia 1907 roku Liebenfels podniós ł na blankach flag ę z wybranym znakiem zakonu — by ł a nim swastyka. Dotychczas symbolu tego u ż ywano w formie zgodnej z ruchem wskazówek zegara, jako silnego talizmanu zapewniaj ącego pomy ś lność , jednak zakon, co nikogo nic zdziwi ło, przyj ął kojarzą cą się ze zł em wersj ę przeciwną ruchowi wskazówek zegara, zaadaptowan ą później przez narodowych socjalistów. „Ostara" by ł a nadal publikowana, a w 1909 roku zamek odwiedził mł ody Adolf Hitler w celu zakupienia starych numerów czasopisma. Podobno jednym z prenumeratorów by ł Heinrich Himmler, pó ź niejszy dowódca SS. Wiele pseudomistycznych obrzędów odprawianych w jego Czarnym Zakonie było ż ywcem wziętych z przepisów i porad zamieszczanych w „Ostarze". Jak na ironi ę hitlerowcy, po przej ęciu wł adzy, zakazali wydawania czasopisma z powodu jego ra żą co mistycznego charakteru. Inną ważną postaci ą w ówczesnych Niemczech by ł Guido von List, d ł ugoletni przyjaciel Liebenfelsa, który jako m łody człowiek zgłę biał pisma Tacyta, opisuj ącego staroż ytnych Germanów jako wspaniałych, błę kitnookich i jasnowłosych wojowników. Von List osiągnął znaczącą pozycj ę w 1881 roku publikacj ą dzieł a Mitologiczny krajobraz Niemiec, w którym usił ował przedstawi ć staroż ytne pomniki i ruiny jako dowody chwalebnej przeszł oś ci Aryjczyków. Wraz z pojawieniem si ę niemieckiej teozofii zyska ł ś wieżą perspektyw ę i na nowo ukierunkował swoje przekonania. Wydaje si ę wię c nieuchronne, ż e gdy Liebenfels zacz ął wydawać „Ostarę", von List zamieszcza ł w tym czasopi ś mie swoje artykuł y, a nawet sam zosta ł nowym templariuszem. Jednak w 1908 roku odszed ł , by założ yć swoje wł asne Stowarzyszenie Guido von Lista, gromadz ące niewielką grupkę jego zwolenników, w ich liczbie kilku znanych teozofów. W praktyce stowarzyszenie von Lista zajmowa ł o się tym samym, co zakon Liebenfelsa, na przyk ład odcyfrowywaniem runów i rytua ł ami starożytnych kapłanów Wotana. Von List zmar ł w Berlinie w 1919 roku na zapalenie płuc, maj ąc 71 lat, jednak jego wk ład w duchowe odrodzenie wierze ń aryjskich by ł ogromny. Kilka lat pó źniej od jednego z od ł amów jego grupy wzi ęł a swój początek hitlerowska Narodowosocjalistyczna Partia Pracy. W 1912 roku od berli ń skiej loż y von Lista oderwa ł a si ę grupa niezadowolonych czł onków, którzy sformowali now ą wspólnotę Germanenorden (Zakon Germa ń ski). Choć przewodzi ł jej Philip Stauff, najważniejszą rol ę odegrał Rudolf von Sebottendorff, który do łą czył w 1916 roku. To on kierowa ł sekretnym, antysemickim skrzyd łem w szeregach tej organizacji, którego zadaniem by ło zwalczanie „tajnego ż ydowskiego przymierza". Prawdziwe nazwisko Sebottendorffa brzmia ło Adam Glauer, ale podobnie jak Lanz przybrał on zmy ś lony, arystokratyczne brzmi ący pseudonim, by doda ć sobie powagi. Aby zostać szeregowym cz ł onkiem, kandydat musia ł dowie ść swego germa ń skiego pochodzenia do trzech pokole ń wstecz oraz pomy ś lnie przej ść pomiary czaszki, wykonywane cyrklem kalibrowym, w celu potwierdzenia nordycko-aryjskich korzeni. Pod wodz ą Stauffa i Sebottendorffa stowarzyszenie przej ęł o oryginalne idee teozoficzne i zupe łnie zmieniło ich sens. Jego cz ł onkowie wierzyli, ż e mieszanie si ę ras leży u podstaw wszystkich nieszczęść oraz ż e Niemcy powinny d ąż yć do stworzenia nadrz ę dnej rasy aryjskiej, aby 2 — Zaginione tajemnice technologii...

„S

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

przej ąć i sprawować wł adzę nad ś wiatem. Ponadto zakon twierdzi ł , ż e jego najstarsi cz łonkowie s ą „narzę dziami przywódców tybeta ń skich” — potomków Atlantydów, mieszkaj ą cych obecnie „gdzie ś w Himalajach" pod rz ą dami „Króla Strachu" lub „Króla Ś wiata" — pod takim mianem wł adca ten by ł znany wtajemniczonym. Ta tajemnicza istota zwana królem mia ł a —tub ma —wł adzę nad ż yciem i ś miercią każ dego mieszka ń ca Ziemi, a kontakt z nią nawi ązywano poprzez medytacje lub postrzeganie pozazmys ł owe. Do komunikacji sł użył a te ż specjalna, tybeta ń ska talia kart tarota, a gdyby wszystkie te sposoby zawiod ł y, wtajemniczeni dysponowali specjaln ą radiostacj ą . Poniewa ż wiadomo było, ż e król jest ś miertelny, w przeci ą gu nadchodzą cych lat pojawi ł o się wiele sugestii, kim mógł by on być naprawdę . W kontekś cie tym powtarza ł o się wciąż nazwisko Rosjanina, Georgija Iwanowicza Gurdijeffa. Gurdijeff odby ł duchowe przeszkolenie w Tybecie przed podró żą po Europie, podczas której głosił wszystkim, którzy chcieli go s ł uchać , ż e zgodnie z jego odkryciem wię kszo ść ludzi idzie przez ż ycic, „śpiąc", nie dostrzega prawdziwego sensu istnienia — jak automaty, które nie wiedz ą, co się z nimi dzieje i dlaczego. Jedynym ratunkiem dla kogo ś , kto zda sobie spraw ę z tego, ż e znalazł si ę w takiej sytuacji, jest przyst ąpienie do serii ć wiczeń psychofizycznych, w celu przywrócenia ś wiadomo ś ci. Późniejsze has ł o Hitlera Deutschland Erwache! (Niemcy, obud ź cie si ę !) oraz jego wzmianki o „triumfie woli" to wyraź na pozostał ość tych i podobnych pogl ą dów. To, czy Hitler kiedykolwiek kontaktowa ł się z „królem", stanowił o tre ść dociekań wiciu powojennych publicystów. W 1917 roku pobór do wojska oraz sama wojna uszczupla ły szeregi cz ł onków innych grup, ale Germanenorden wci ąż szczycili si ę ponad setk ą lóż w cał ym kraju (lo ż a berliń ska miała tylu wtajemniczonych, ż e trzeba było wynajmować cał y parter ratusza na biura i miejsce spotka ń ). Niemieckie okopy I wojny ś wiatowej stał y się miejscem, w którym zwykli szeregowi ż oł nierze nagle zaczynali poszukiwa ć głę bszego sensu swego ż ycia. W brudzie i w fatalnych, frontowych warunkach bytowych niektórzy z nich przystrajali swe he ł my mitycznymi symbolami, które odgrywa ł y rol ę talizmanów i chroni ły ich przed trafieniami brytyjskimi kulami. Ameryka ń scy ż oł nierze nosili pó ź niej w Wietnamie pokojowe symbole i has ł a, Niemcy natomiast zwrócili si ę w okopach ku zabobonom. Najpopularniejszym symbolem by ł a swastyka. Dla pokole ń ż yjących po II wojnie ś wiatowej swastyka kojarzy si ę jednoznacznie z okropie ń stwami faszyzmu, okrucie ń stwem obozów koncentracyjnych. Ale przed I wojn ą światow ą takie skojarzenia nie istnia ł y. W rzeczywisto ś ci znak ten pochodzi z zamierzch łych czasów, pojawił się bowiem w Indiach ju ż okoł o IV wieku p.n.e. Oznacza ł nieskoń czoną potęgę boskiej siły, skierowanej przeciwko wrogom. Coś takiego właś nie był o potrzebne ż ołnierzom kul ą cym się w okopach. Choć symbol ten był znany uczestnikom obu stron konfliktu, w Niemczech oswojono si ę z nim lepiej dzi ęki opublikowaniu go w Nauce tajemnej Bł awatskiej. Przedwojenne organizacje, takie jak Ordo Novo Templi, oraz czasopisma, jak cho ć by „Ostara", uzna ł y go za swoje logo i w ten sposób z wolna przeniknął on na front, gdzie panowa ł mę ski kult „wojownika". Czł onkowie grup okultystycznych uwa ż ali, ż e w odpowiedzi na wezwanie mistrzów rozlicznych lóż takż e walcz ą za Niemcy — za jednolity rasowo Vaterland. W chaosie, który wybuch ł w kraju po przegraniu wojny, nikogo nie dziwi ło, ż e wielu zdemobilizowanych ż o łnierzy zwróci ł o się ponownie w stronę grup okultystycznych w poszukiwaniu pociechy i rady w tych niespokojnych czasach. Ruch ten, zharmonizowany z powszechn ą tendencj ą do powrotu do pradawnych rasowych (Valkisch) korzeni,

I9 coraz bardziej zasklepia ł się w sobie w poszukiwaniu odpowiedzi na dylematy zwi ązane ze swą w ł asną dział alno ś cią . Sebottendorff dostrzega ł narastaj ące niezadowolenie w rodzinnym Monachium, uznaj ąc jednocześ nie, ż e jego organizacja nie robi ł a nic, lub prawie nic, by zaspokoi ć żą dzę odwetu, tkwi ącą w ludziach powracaj ących z frontu. Niemcy nie spodziewali si ę, ż e przegraj ą tę wojnę . Szokuj ąca szybko ść , z jaką wojska niemieckie ponios ły kl ę skę , godzi ł a w patriotyczn ą dumę oraz morale pokonanych ż ołnierzy, którzy usi łowali nadać swemu życiu jakiś sens, a takż e znaleźć dla siebie miejsce w społ ecze ń stwie, otrz ąsaj ącym si ę powoli z wojennego koszmaru. Sebottendorff, gdy tylko został wybrany na Wielkiego Mistrza pot ęż nej bawarskiej lo ż y Germanenorden, niezwłocznie zaj ął si ę stworzeniem nowego organu prasowego stowarzyszenia. Czasopismo zatytuł owane „Runy", którego znakiem graficznym by ł a swastyka, ujrza ł o ś wiatł o dzienne na pocz ątku 1918 roku. Sebottendorff wraz ze ś wież o przyj ę tym do grupy Walterem Nauhausem widzieli w „Runach" idealne narz ędzie, wspomagaj ące rekrutacj ę nowych czł onków. Od wiosny do jesieni liczebno ść stowarzyszenia wzros ł a z 200 do 1500 osób, głównie byłych ż oł nierzy, należą cych w wi ększo ś ci do klasy ś redniej. Spotkania wciąż odbywał y si ę w domu Sebottendorffa w Monachium, ale wkrótce lo ż a zaczęł a wynajmować sal ę konferencyjn ą w hotelu. Zakon Germanenorden by ł gotowy na spotkanie z histori ą. Ze wzgl ędu na skrajnie prawicow ą i antysemick ą wymowę przemówień , wygł aszanych przez czł onków grupy, w sierpniu 1918 roku Sebottendorffnazwal swoj ą lożę stowarzyszeniem Thule, aby odci ąć się od socjalistów i zwolenników republiki, którzy —jak si ę obawiano —mieli zakłócać przebieg spotkań . Rząd republiki weimarskiej dopiero rodzi ł się w bólach, kraj by ł podzielony politycznie i sta ł się areną walk oddział ów milicji, złoż onych ze zdemobilizowanych ż ołnierzy, z bojówkami socjalistów. 7 listopada 1918 roku w Bawarii doszł o do bezkrwawego przewrotu, w wyniku którego w ładzę przej ę li przeciwni wojnie socjali ś ci i ogł osili ten region niezależną republiką . Dwa dni póź niej Sebottendorff zwoł ał naprędce walne zebranie w hotelu, podczas którego z wielkim przej ęciem oznajmił , ż e marzenie o Vaterlandzie, do którego urzeczywistnienia d ąż yli, nie szczę dzą c si ł , rozwiał o się . Aby doń powrócić , trzeba b ę dzie trafi ć do serc i umys ł ów tutejszych mieszkań ców, a takż e pokonać ich wrogów. Odt ą d stowarzyszenie Thule sta ło się jeszcze bardziej gł oś ne i wojownicze w dzia ł aniach na rzecz wysadzenia z siod ła socjalistów. Nazywaj ą c swoj ą grup ę Thulc, Sebottendorff nawi ązał do aryjskiego mitu, w którym Thule, znane tez jako Ultima Thule, by ł o stolic ą krainy Hyperborea. To tajemnicze, legendarne pa ń stwo z dalekiej Pó łnocy miał o być rzekomo bram ą przej ś ciową do nowych ś wiatów, galaktyk i innych wymiarów, a tak ż e do „ś wiata wewn ę trznego", ulubionego miejsca wyznawców teorii „pustej Ziemi", którzy usi ł owali dowie ść , ż e wewnątrz naszego globu znajduje si ę inny, kompletny ekosystem. Prawdziwi Hyperborejczycy mieli być rozbitkami z obcego statku kosmicznego, który przylecia ł na Ziemię ze ś wiata wyaiszezoneRo wojennym kataklizmem. Zasiedlaj ąc rozmaite obszary Europy, da ć mieli początek róż norodnym grupom etnicznym, takim jak: Baskowie, Breto ń czycy, Celtowie, Nordycy oraz Ariowie. Po ś rodku god ł a stowarzyszenia Thulc widnia ł sztylet, którego ostrze oplata ł wieniec d ębowych li ś ci, a zakrzywiona swastyka wokó ł rękoje ś ci wysył ak promienie boskiego, hyperborejskiego ś wiatł a. Wszystkie te elementy wyst ępował y później w mitologii nazistowskiej. Dwukierunkow ą strategi ę , przyj ę tą przez Sebottendorffa i stowarzyszenie Thule w walce z monachijskimi socjalistami, realizowano przede wszystkim w oparciu

20

ZAGINIONE TAJEMNICE TECHNOLOGII III RZESZY

o lokaln ą gazetę „Beobachtcr", zakupion ą przez organizacj ę za 5000 marek ju ż w 1918 roku, po ś mierci jej poprzedniego w ł aś ciciela. Po zmianie nazwy na „lVItinchener Beobachter und Sportblatt" Sebottendorff zmodyfikowa ł pierwotną formę periodyku w kierunku otwarcie populistycznego czasopisma z du żą liczbą wiadomo ś ci sportowych, wymieszanych z tekstami o zabarwieniu nacjonalistycznym lub antysemickim. Gazeta odniosł a nie lada sukces po ś ród tandetnych brukowców. Do maja 1919 roku redakcja mie ś cił a Się w pomieszczeniach wynaj ętych przez stowarzyszenie w hotelu. Drugą metodą walki z socjalistami i komunistami by ło organizowanie zbrojnego oporu. Nie było to zresztą ż adnym zaskoczeniem, gdy ż Sebottendorff zgromadzi ł sporą ilość broni, niew ątpliwie dzi ęki wydatnej pomocy był ych ż oł nierzy, którzy mieli dost ęp do wojskowych arsena ł ów. Na począ tku grudnia 1918 roku grupa usi ł ował a porwa ć podczas wiecu nowo wybranego kanclerza Bawarii, Eisnera, ale akcja zako ń czył a si ę kompletnym fiaskiem, podobnie jak próba stworzenia bojówki, która mia ł a rozbijać zgromadzenia socjalistów i torpedowa ć poczynania lokalnych wł adz. Jednak kolejne przedsi ę wzięcie został o zwień czone sukcesem. Po I wojnie ś wiatowej w wielu niemieckich krajach zwią zkowych panowa ł a tymczasowa anarchia, spowodowana s ł aboś cią administracji republiki weimarskiej. Bawaria nie by ła na tym tle wyj ątkiem. Wł adzę w landzie przej ę li socjali ś ci, ale stary lokalny rz ą d wci ąż urzę dował w Baumbergu, pozostaj ąc tam praktycznie na wewnętrznej emigracji. Stowarzyszenie Thule zdawa ł o sobie spraw ę, ż e rząd powróci, gdy tylko sytuacja na to pozwoli. W ca ł ym kraju powstawa ł y grupy milicyjne, zł oż one z by ł ych ż ołnierzy i marynarzy, znane pod nazw ą Freikorps (korpusy ochotnicze), które w nieoficjalny sposób pomaga ły w utrzymaniu porządku siłom policyjnym i niewielkim oddział om regularnego wojska, na których istnienie wyrazili zgod ę alianci. Nic nie sta ł o na przeszkodzie, aby stowarzyszenie Thule utworzy ł o wł asny oddział w ramach Freikorpsów — Kampfbund Thule (Zwi ązek Bojowy Thule), a tak ż e wspierał o inne grupy powstaj ące w mie ś cie, takie jak cho ć by Wikingowie. Na wiosn ę rząd pozostąj ący na uchodź stwie wezwał Freikorps do przygotowania powstania. W maju 1919 roku KampIbund Thule wraz z jednostką Bund Oberland po czterodniowych walkach wypar ły z miasta socjalistów. Dzię ki udanej kampanii w „Beobachter", trafiaj ą cej do „serc i umys ł ów", oraz publikowaniu przepe ł nionych patosem tekstów o poleg łych bohaterach społ eczeń stwo Bawarii opowiedzia ł o się za powrotem starego rz ądu, co w rezultacie jeszcze bardziej umocni ło pozycj ę stowarzyszenia Thule. Po na pozór zwyci ę skiej bitwie Sebottendorff wyjecha ł z Monachium w d łuż szą podró ż , pozostawiaj ąc samemu sobie stowarzyszenie Thule, ,,Beobachter" oraz niewielką parti ę polityczną, którą założ ył rok wcześ niej, we wrze ś niu 1918 roku. Do tego momentu typowy cz ł onek stowarzyszenia by ł przedstawicielem ś rednio zamoż nej inteligencji, jednak Sebottendorff zorientowa ł się, ż e w celu zdobycia poparcia prostych ludzi nale ży poszerzy ć zakres dzia ł ania. Pierwszym krokiem w celu pozyskania mas pracuj ących był o kupienie „Beobachtera", ale istnia ł a potrzeba stworzenia platformy politycznej, zdolnej do przyci ągnię cia robotników z lokalnych fabryki zak ł adów produkcyjnych. W tym celu Sebottendorff poprosi ł należą cego do Thule Karla Harrera, który pracował też dorywczo dla „Beobachtera" jako sprawozdawca sportowy, aby zorganizował grupę dyskusyjn ą dla robotników, pragn ących dowiedzie ć się wię cej o zał oż eniach i celach stowarzyszenia. Przypuszczalnie chcia ł w ten sposób powi ększyć szeregi swego Koś cioła, a takż e pozna ć nastroje mas, aby przyj ąć program dzia łania pomyś lany zgodnie z ich potrzebami — podobnie post ępują współ cześ ni politycy, wykorzystuj ą cy dyskusje

21 tematyczne i specjalistów od opinii publicznej dla poprawienia swych notowa ń . Harrer podj ął się zadania i wkrótce, wraz z siedmioma innymi cz łonkami stowarzyszenia Thule, mi ę dzy którymi najbardziej aktywny by ł Anton Drexler, za ł oż ył Deutscher Arbeiterverein (Niemieckie Forum Robotnicze). Liczebno ść stowarzyszenia wci ąż rosł a, wię c Drexler nalega ł , aby zrobi ć kolejny krok naprzód i wkroczy ć na scen ę polityczną jako peł noprawna partia. Po d ł ugotrwa ł ych naciskach przyznano mu racj ę i 5 stycznia 1919 roku powstał a Deutsche Arbeiterpartei (Niemiecka Partia Robotnicza), na której czele stan ął Drexler. Po pokonaniu socjalistów, podczas nieobecno ś ci Sebottendorffa, partia wkrótce przej ęł a kontrolę nad „Beobachtercm". Wywo ł ał o to pewne napi ę cia wś ród pracowników redakcji, które opadły dopiero po zmianie formy prawnej gazety w spó ł kę z ograniczoną odpowiedzialno ś cią, w której równoważ ne udzia ł y miał y stowarzyszenie Thule i nowa partia. Jednak ju ż na pocz ątku 1921 roku ca ło ść udział ów należ ał a do Drexlera, który przekaza ł je liderowi partii (by ł nim wówczas Adolf Hitler). Od tej chwili „Bcobachter" stał si ę oficjalnym organem partii nazistowskiej. Obecnie moż na si ę jedynie domyś lać , co o tym wszystkim sądził Sebottendorff, jednak podejrzewam, ż e popularyzacja jego wierze ń w szeregach jasno okre ś lonej partii politycznej le ż ał a w interesie stowarzyszenia Thule. W rzeczy samej, kiedy nowa partia obrosł a już w piórka, jej ś mietankę nadal stanowili byli cz ł onkowie stowarzyszenia, mi ę dzy innymi przyszły zastę pca FUhrera Rudolf Hass i minister kultury Alfred Rosenberg. Dwaj inni zdobyli sobie z łą sł awę w późniejszej historii partii hitlerowskiej — byli to Dietrich Eckart i Karl Haushofcr. W tym wł a ś nie czasie na scenie pojawia si ę Adolf Hitler. W czasie wojny walczy ł froncie, uzyskuj ąc stopień kaprala i otrzymuj ą c Ż elazny Krzy ż za odwagę . Jego rIsistowskie pogl ądy zaostrzy ł y si ę jeszcze bardziej podczas s ł u ż by w okopach, przez zanudza ł towarzyszy broni, pouczaj ą c ich wci ąż i robią c im uwagi. Po zako ń czeniu wojny Hitler wróci ł do swego przybranego ojczystego miasta — Monachium. Poszuku2; pracy, zosta ł wywiadowc ą policyjnym i zbiera ł informacje o grupach przest ępczych, masuj ących w mie ś cie. Bez w ą tpienia s łysza ł o stowarzyszeniu Thule, a niewykluczow.. ż e był jego czł onkiem — przecież pogl ądy miał zbliż one, w dodatku zaprenumerow-_-1..Ostar ę ". Jednak nie ma na to ż adnego dowodu. Być moż e wszelkie ś lady zosta ł y zatarte po jego doj ś ciu do władzy. Wiadomo jednak na pewno, ze we wrze ś niu . :19 roku Hitler by ł obecny na jednym z mityngów nowo powsta ł ej Niemieckiej Partii (DAP) w monachijskiej piwiarni, poniewa ż jego policyjni mocodawcy :wk wyczuleni na zalatuj ące komunizmem sł owo „robotniczy", wyst ę puj ące w nazwie r:.--_:2owania. Gdy niespodziewanie okaza ł o si ę , ż e linia polityczna tej partii odpowiaz_:-!-zo pogl ą dom, Hitler sporz ą dził niewiele mówi ący raport dla swych prze ł oż onych, 1C 7Z.:111 zaczął bywać na zebraniach, a ż został szczęś liwie wybrany na siódmego cz ł onka =.:u partii. Dzi ęki umiej ętnoś ci przemawiania i nami ę tnej retoryce po odej ś ciu z woj: p