Psihologija ličnosti : teorije i istraživanja 8603999546, 9530305486 [PDF]

Zitiervorschau

Urednica MAJA UZELAC Recenzenti dr. sci. SLAVKO KLJAIĆ dr. sci. PETAR BEZINOVIĆ Grafička

urednica

MARIJA PRVONOŽEC Lektorica MARIJA SABLJAK Korektorica SLUŽBA KOREKTURE "ŠK" Priprema GRAPA, ZAGREB

Ranije izdano kao ISBN 86-03-99954-6 ISBN 953-0-30548-6 CIP - Katalogizacija u publikaciji Nacionalna i sveučilišna knjižnica, Zagreb UDK 159.923.01(075.8) FULGOSI, Ante Psihologija ličnosti : teorije i istraživanja / Ante Fulgosi. - 6. izd. - Zagreb : Školska knjiga, 1997. - VIII, 500 str. : graf. prikazi ; 24 cm. - (Udžbenici Sveučilišta u Zagrebu = Manualia Universitatis studiorum Zagrabiensis) Bibliografija iza svakog poglavlja. - Kazala. ISBN 953-0-30548-6 970723060 Tisak

TISKARA d.d., Nova Gradiška

Dr. sci. ANTE FULGOSI

PSIHOLOGIJA LIČNOSTI Teorije i istraživanja

VI. izdanje

Školska knjiga, Zagreb, 1997.

Sadržaj Predgovor

VII

Uvod

1 P r v i dio

S. F r e u d : P s i h o d i n a m i č k a teorija ličnosti

23

H . A . M u r r a y : M o t i v a c i j s k a teorija ličnosti

81

E . H . E r i k s o n : P s i h o s o c i j a l n a teorija ličnosti

115

D r u g i dio W. H . S h e l d o n : K o n s t i t u c i o n a l n a teorija ličnosti

151

T r e ć i dio K. L e w i n : T o p o l o š k a teorija ličnosti

181 Četvrti dio

G. W. A l l p o r t : P e r s o n o l o š k a teorija ličnosti

215

A . H . M a s l o w : H u m a n i s t i č k a teorija ličnosti

247

C. R. R o g e r s : F e n o m e n o l o š k a teorija ličnosti

275

G. A . K e l l y : K o g n i t i v n a teorija ličnosti

311

Peti dio B . F. S k i n n e r : B i h e v i o r i s t i č k a teorija ličnosti

341

Šesti dio H . J. E y s e n c k : D i m e n z i o n a l n a t i p o l o g i j a ličnosti

383

R. B . C a t t e l l : F a k t o r s k o - a n a l i t i č k a teorija ličnosti

419

Kazalo imena

467

Kazalo pojmova

474

V

Predgovor S u v r e m e n a znanstvena psihologija učinila j e u nekoliko posljednjih desetljeća velik napredak na području proučavanja onih aspekata čovjekova ponašanja i subjek­ t i v n i h doživljaja koji su n a j u ž e p o v e z a n i s n j e g o v i m p o j m o m o s e b i i o n i h koji t v o r e l i č n o s t p o j e d i n c a . Taj j e n a p r e d a k u č i n j e n zahvaljujući t o m e što j e n a p o d r u č j u p r o ­ učavanja ličnosti, slično kao i na drugim područjima s u v r e m e n e znanstvene psiho­ logije, o s t v a r e n a s i n t e z a t e o r i j s k o g i e m p i r i j s k o g r a d a . B e z te s i n t e z e t a k a v n a p r e d a k n e bi b i o m o g u ć . S a m teorijski rad b e z e m p i r i j s k i h verifikacija, z n a č i o bi o b i č n u s p e k u l a c i j u i b i o bi z n a n s t v e n o b e z v r i j e d a n , a e m p i r i j s k a i s t r a ž i v a n j a b e z t e o r i j s k i h k o n c e p c i j a p r e d s t a v l j a l a bi b e z n a d n o lutanje i besciljni e m p i r i z a m , slijep z a r e l e ­ v a n t n e p r o b l e m e č o v j e k a , o s u đ e n n a istraživanje trivijalnosti i n e m o ć a n d a n a đ e z n a n s t v e n e o d g o v o r e n a o s n o v n a pitanja o ljudskoj p r i r o d i . S i n t e z a t e o r i j s k o g i e m p i r i j s k o g r a d a o m o g u ć i l a j e d a se u p o d r u č j e i s t r a ž i v a n j a ličnosti unesu znanstvene metode eksperimenta, mjerenja i matematičkih analiza ( o s o b i t o f a k t o r s k e a n a l i z e ) p o r e d v e ć t r a d i c i o n a l n i h k l i n i č k i h o p s e r v a c i j a i d a se te m e t o d e k o r i s t e p r i istraživanju r e l e v a n t n i h a n e trivijalnih pitanja i p r o b l e m a . Z a ­ h v a l j u j u ć i t o m e d a n a s se l i č n o s t istražuje p r i m j e n o m v e l i k o g broja v r l o r a z n o l i k i h postupaka od biokemijsko-molekularnih, matematičkih, multivarijatnih do eksperi­ m e n t a l n i h i k l i n i č k i h . V a ž n o j e istaknuti da se svi ti p o s t u p c i i i s t r a ž i v a n j a , u s p r k o s n j i h o v o j r a z l i č i t o s t i , p o k a z u j u k o r i s n i m i p r o d u k t i v n i m te se m e đ u s o b n o n a d o p u ­ njuju. S u v r e m e n a z n a n s t v e n a p s i h o l o g i j a ličnosti n e m o ž e se s t o g a o d r e ć i ni j e d n o g o d tih i b r o j n i h d r u g i h p r i s t u p a i m e t o d a . U o v o j s a m knjizi čitatelju i s t u d e n t u n a s t o j a o pružiti u v i d i d o k a z e o m e đ u s o b ­ noj p o v e z a n o s t i i s i n t e z i t e o r i j s k o g i e m p i r i j s k o g r a d a k o j a j e o s t v a r e n a n a p o d r u č j u suvremene psihologije. Čitatelj ć e s i g u r n o biti i z n e n a đ e n š i r i n o m i r a z n o l i k o š ć u t e o r i j s k i h k o n c e p c i j a l i č n o s t i u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i i n j i h o v o m m e đ u s o b n o m s u p r o t n o š ć u . Ta č i n j e n i c a , m e đ u t i m , u k a z u j e n a o g r o m n o p o d r u č j e k o j e p r e d s t a v l j a ljudska ličnost, n a v e l i k u različitost njezinih aspekata, kao i na gotovo neograničenu m o g u ć n o s t njenog m i ­ j e n j a n j a i nijansiranja. O v o se p o s l j e d n j e o d n o s i n a r o č i t o n a o n e k o n c e p c i j e k o j e ističu s u b j e k t i v n e doživljaje k a o p r i m a r n e k o m p o n e n t e ličnosti. Z b o g v e l i k o g b r o j a p s i h o l o š k i h teorija i s n j i m a p o v e z a n i h i s t r a ž i v a n j a t r e b a l o j e u č i n i t i i z b o r i s e l e k c i j u . Kriteriji p o k o j i m a su o d a b r a n e teorije i k o n c e p c i j e u o v o j knjizi bili su n o v o s t i e m p i r i j s k a p o d r š k a , o d n o s n o stupanj s i n t e z e t e o r i j s k o g i e m p i r i j s k o g r a d a . P r e d n o s t s a m d a o novim psihološkim teorijama i o n i m a k o j e se n e oslanjaju s a m o n a j e d n u vrstu e m p i r i j s k i h p o d a t a k a , o d n o s n o k o j e se n e oslanjaju s a m o n a k l i n i č k e p o d a t k e . K l i n i č k i p o d a c i n e k a d su bili d o v o l j n i z a r a z l i k o v a n j e z n a n s t v e n i h teorija ličnosti o d n e z n a n s t v e n i h , tj. s p e k u l a t i v n i h . K l i n i č k i p o d a c i n e predstavljaju dovoljnu osnovu za znanstvenu validaciju pojedinih koncepcija, već m o r a j u biti d o p u n j e n i p o d a c i m a i r e z u l t a t i m a m u l t i v a r i j a t n i h e k s p e r i m e n a t a , r e z u l VII

t a t i m a m a t e m a t i č k i h a n a l i z a (u p r v o m e r e d u r e z u l t a t i m a f a k t o r s k e a n a l i z e ) , p o d a c i m a i r e z u l t a t i m a univarijatnih, o d n o s n o klasičnih e k s p e r i m e n a t a .

te

Pet do sada izišlih i rasprodanih izdanja Psihologije ličnosti p o k a z u j e da j e o v a knjiga naišla na d o b a r prijem k o d naših stručnjaka iz različitih područja. N j o m e se danas koriste, o s i m p s i h o l o g a , i stručnjaci i istraživači na p o d r u č j u sociologije, socijalnog rada, politologije, psihijatrije, penologije, pedagogije, istraživanja ovisnosti, defektologije i specijalne edukacije, kao i svi oni koji su zainteresirani za objašnjavanja ljudske p r i r o d e i ljudskog n a č i n a funkcioniranja. Tijekom i nakon o v o g a rata Psihologija ličnosti p o k a z a l a se vrlo k o r i s n o m na području utvrđivanja i otklanjanja najrazličitijih vrsta i oblika t r a u m a t s k i h stresnih p o r e m e ć a j a , te rekuperacije i vraćanja u n o r m a l n e životne t o k o v e svih onih koji su u ratu doživjeli p o r e m e ć a j e i p r o m j e n e u području organizacije i funkcioniranja vlastite ličnosti. Takvi se poremećaji i p r o m j e n e m o g u učinkovito rekuperirati j e d i n o ukoliko se poznaju i razumiju načini formiranja ličnosti i načini njenog funkcioniranja. Ovdje ž e l i m p o s e b n o zahvaliti s v i m a o n i m a koji su se založili da se, n a k o n p o d u ž e g v r e m e n a , objavi i o v o n o v o (šesto) izdanje, a osobitu z a h v a l n o s t u p u ć u j e m r e c e n z e n t i m a : prof. dr. Slavku Kljaiću i doc. dr. Petru B e z i n o v i ć u , urednici o v o g izdanja Mariji Uzelac te izdavaču Školskoj knjizi.

U Z a g r e b u , 2 1 . srpnja

1997. Autor

VIII

UVOD Psihologija ličnosti p r e d s t a v l j a p r e m a m i š l j e n j u m n o g i h psihologa sre­ d i š n j e ili ž a r i š n o m j e s t o u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i . D o k s e u d r u g i m p o d r u č ­ jima psihologije, kao na primjer, u području percepcije, mišljenja, pamćenja, intelektualnih funkcija i d r u g i m a , p r o u č a v a j u izolirani oblici p o n a š a n j a i rea­ giranja i to, najčešće, u unaprijed isplaniranim i definiranim situacijama, područje ličnosti zahtijeva znanstveno proučavanje i obuhvaćanje cjelokup­ n o g č o v j e k a sa s v i m k o m p o n e n t a m a . P r i t o m e te k o m p o n e n t e ( a k o se t a k o m o g u n a z v a t i ) , s t o j e u n e p r e k i d n o j m e đ u s o b n o j interakciji što znači da nisu izolirane, k a o u slučaju k a d a su s a m e , svaka za sebe, p r e d m e t izučavanja, k a o što je to slučaj u s p o m e n u t i m p o d r u č j i m a psihologije. Zbog toga mnogi (oprav­ d a n o ) s m a t r a j u d a je psihologija ličnosti o n a j dio s u v r e m e n e z n a n s t v e n e psi­ h o l o g i j e k o j i t r e b a s i n t e t i z i r a t i s v e ili v e l i k d i o p o j e d i n a č n i h s p o z n a j a n a tirfi d r u g i m p o d r u č j i m a i pružiti uvid u m o g u ć n o s t i i s p o s o b n o s t s u v r e m e n e psi­ hologije da r a z u m i j e i z n a n s t v e n o t u m a č i čovjeka u realnosti. N a taj n a č i n psihologija ličnosti predstavlja, n a o d r e đ e n način, ogledalo s u v r e m e n e psi­ hologije. Zbog takvog sintetičkog p r i s t u p a psihologija ličnosti je m o ž d a od svih područja u n u t a r suvremene psihologije najbliža laičkom shvaćanju čovjeka k o j e se n a j č e š ć e t e m e l j i u p r a v o n a s i n t e t i č k o m p r i s t u p u . T a k a v j e p r i s t u p u g l a v n o m u t e m e l j e n n a naivnom realizmu č i j a j e o s n o v a v l a s t i t o ili t u đ e su­ bjektivno iskustvo. Takva osnova čini da je laičko shvaćanje čovjeka često suprotno znanstvenom, kao što je to slučaj i u svim d r u g i m znanostima. Zbog t o g a š t o l a i c i i m a j u , g r a d e ili t r a ž e s i n t e t i č k e k o n c e p c i j e i š t o s u i m o n e n a j ­ bliže, u p r a v o je psihologija ličnosti onaj dio s u v r e m e n e psihologije koji j e n a j p o g o d n i j i z a u n o š e n j e z n a n s t v e n i h s p o z n a j a u zablude, pogreške, predra­ s u d e i n e z n a n j a k o j e č i n i laička koncepcija čovjeka zasnovana na naivnom realizmu. M e đ u t i m , psihologija ličnosti m o ž d a je još p o t r e b n i j a psiholozima-stručn j a c i m a k a o i s t r u č n j a c i m a iz d r u g i h p o d r u č j a . Z a p s i h o l o g e p s i h o l o g i j a lič­ n o s t i znači s i n t e z u p o d a t a k a k o j a p o k a z u j e n a k o j e m se s t u p n j u r a z v o j a na­ lazi s u v r e m e n a p s i h o l o g i j a u o d n o s u n a d v a v a ž n a p r o b l e m a : razumijevanje ljudske prirode i razumijevanje ljudskog ponašanja. Oba problema od naj­ v e ć e s u v a ž n o s t i z a s u v r e m e n u p s i h o l o g i j u . U vezi s j e d n i m i d r u g i m p r o b l e ­ m o m u s u v r e m e n o j znanstvenoj psihologiji postoje b r o j n a objašnjenja i po­ daci. Psihologija ličnosti treba psihologu-stručnjaku pružiti uvid u različita tumačenja i različite podatke o d n o s n o odgovore na o b a pitanja. Shvaćanje i t u m a č e n j e j e d n o g i d r u g o g p i t a n j a p r e d s t a v l j a p o k u š a j d a se n a ta p i t a n j a d a d e o d r e đ e n , z n a n s t v e n o o s n o v a n i o d g o v o r . P s i h o l o g i j a l i č n o s t i s t u d e n t u ili z n a n s t v e n o m r a d n i k u (koji je z a o k u p l j e n i m p o j e d i n a č n i m i parcijalnim pita­ njima i problemima vezanim u manjoj mjeri s tim temeljnim pitanjima) pruža m o g u ć n o s t orijentacije i snalaženja te m o g u ć n o s t da svoje pojedinačne i par1

cijalne p r o b l e m e koji ga zaokupljaju i apsorbiraju dovede u vezu s t i m osnov­ n i m p i t a n j i m a te d a n a taj n a č i n b o l j e o s m i s l i i r a z u m i j e n e s a m o svoj vla­ stiti r a d n e g o i r a d i i s t r a ž i v a n j a d r u g i h , o d n o s n o o m o g u ć u j e m u r a z u m i j e ­ vanje razvoja i prirode s u v r e m e n e znanstvene psihologije uopće.

Povijest istraživanja ličnosti Interes za čovjekovu ličnost star je vjerojatno koliko i s a m čovjek, n o s n o t o l i k o k o l i k o j e s t a r i n t e r e s z a ljudsku prirodu.

od­

R i j e č l i č n o s t ili o s o b n o s t p o t j e č e o d l a t i n s k e r i j e č i persona. Persona je označavala m a s k u k o j u su nosili glumci u s t a r o g r č k o j d r a m i za v r i j e m e pred­ stave. Već s a m a činjenica da je pojedinac sposoban, m a k a r s a m o za vrijeme t r a j a n j a p r e d s t a v e , i g r a t i d r u g o g č o v j e k a ili d r u g u o s o b u i z a z i v a p i t a n j a u v e z i s n j e g o v o m v l a s t i t o m o s o b o m ili n j e g o v o m v l a s t i t o m p r i r o d o m , o d n o ­ sno, generalizirano n a sve ljude, t a k v a m o g u ć n o s t izaziva p i t a n j a o l j u d s k o j prirodi uopće. Funkcija m a s k e u starogrčkoj d r a m i bila je da gledaocima na­ vijesti o d r e đ e n i k o n z i s t e n t a n o b r a z a c p o n a š a n j a o d s t r a n e onog koji t a k v u m a s k u nosi. Ubrzo je ta riječ počela označavati ne s a m o m a s k u nego i osobu, o d n o s n o ulogu k o j u ta m a s k a označava. K o n a č n o ta je riječ počela ozna­ č a v a t i i s a m o g g l u m c a ili g l u m c e . Danas je riječ ličnost vrlo česta i uobičajena u govornoj komunikaciji u svakodnevnom životu. Njezino je precizno značenje u takvoj komunikaciji, kao i značenje m n o g i h riječi u n o r m a l n o j ljudskoj komunikaciji, vrlo neja­ sno i n e o d r e đ e n o . V j e r o j a t n o p o s t o j i veći b r o j značenja te riječi k o j u o n a ima u o b i č n o m govoru i vjerojatno, k a k o je to slučaj i s d r u g i m riječima, svaki sugovornik koristi tu riječ n a drugačiji način. Pri t o m e , k a o i u s v a k o m d r u g o m k o m u n i c i r a n j u slične v r s t e , s u g o v o r n i c i g o t o v o n i k a d n e p o s t a j u svje­ s n i različitosti značenja k o j e n j i h o v e riječi (koje i m služe za m e đ u s o b n o »spo­ razumijevanje«) i m a j u za s v a k o g od njih. Moglo bi se reći da je najčešće značenje riječi ličnost u s v a k o d n e v n o m ž i v o t u v e z a n o u z način ponašanja pojedinca. Ličnost bi p r e m a t o m e predstav­ l j a l a o z n a k u z a konzistentan način ponašanja i postupanja pojedinaca. Ta­ kvo značenje t e r m i n a vodi svoje podrijetlo već od Platona koji je s p o m i n j a o tipove ličnosti n a bazi k o n z i s t e n t n o g p o n a š a n j a kao što je to činio i Aristotel u svojoj Etici, a zatim i Teofrast, učenik Aristotelov, u svojim K a r a k t e r i m a . T a k o , d a n a v e d e m o k a o p r i m j e r , T e o f r a s t o p i s u j e »ulizicu« k a o o n o g k o j i se n a k o n z i s t e n t a n n a č i n n a s t o j i d o d v o r i t i d r u g o m e i t a k o n e p r e k i d n i m ula­ givanjem, o d o b r a v a n j e m i poslušnošću steći njegovu naklonost. Značenje t e r m i n a ličnost postaje p o s t e p e n o još šire. T a k o ličnost počinje o z n a č a v a t i n e č i j u društvenu ulogu ili društvenu sliku p o j e d i n c a ( » o n j e v e l i k a ličnost«, »on j e v i s o k a ličnost«), a k o n z i s t e n c i j a p o n a š a n j a k o j a j e o s n o v a ličnosti s a d a se već p r o t e ž e n a c j e l o k u p n o t r a j a n j e života p o j e d i n a c a š t o z n a č i d a j e n j e g o v o k o n z i s t e n t n o p o n a š a n j e p o s t a l o cjelozhotna uloga. Dalja z n a č e n j a t e r m i n a ličnost u laika jesu: š a r m , p o p u l a r n o s t (»on j e p o p u l a r n a l i č n o s t « ) , i d e n t i t e t p o j e d i n c a , f i z i č k a p r i v l a č n o s t ili v e l i k b r o j d r u ­ g i h s o c i j a l n o ili i n d i v i d u a l n o p o ž e l j n i h ili n e p o ž e l j n i h o b i l j e ž j a p o j e d i n a c a . T r e b a s v a k a k o r e ć i d a u s v e m u t o m e p o s t o j i v e l i k u d i o subjektivnog ili konotativnog značenja. 2

Ličnošću u smislu ljudske prirode bavili su se m n o g i t o k o m s r e d n j e g v i j e k a , a b a v e s e i d a n a s s neznanstvenih pozicija. S u v r e m e n a z n a n s t v e n a psi­ hologija ličnosti ima, m e đ u t i m , svoje podrijetlo u medicini. Medicinska tradicija psihologije ličnosti započinje vjerojatno od Hipok r a t a , g r č k o g liječnika koji j e živio u č e t v r t o m stoljeću p r i j e n o v e ere. Hip o k r a t j e p o k u š a o međuljudske razlike u emocionalnom reagiraju i tempe­ r a m e n t u p r o t u m a č i t i n a biokemijskoj osnovi i p o s t a v i o j e p r v u teoriju tipova ličnosti. Ljudi se m e đ u s o b n o r a z l i k u j u p o t e m p e r a m e n t u i e m o c i o n a l n o s t i j e r su različito ispunjeni tjelesnim sokovima kojih ima četiri vrste: krv, crna ž u č , ž u t a ž u č i f l e g m a . O s i m š t o ti t j e l e s n i s o k o v i o b j a š n j a v a j u i n d i v i d u a l n e r a z l i k e , o n i z n a č e i o s n o v u zdravlja odnosno bolesti. Zdravlje postoji onda k a d a postoji o d g o v a r a j u ć a r a v n o t e ž a u zastupljenosti tih sokova, a bolest on­ d a k a d a se ta r a v n o t e ž a p o r e m e t i . H i p o k r a t o v o u č e n j e p r e u z e o j e k a s n i j e r i m s k i liječnik Galen., O n o se o d r ž a l o sve d o n a š i h d a n a , n a r a v n o , u izmije­ njenom i znanstveno mnogo osnovanijem obliku. U d i r e k t n o j v e z i s p s i h o l o g i j o m l i č n o s t i j e s t e v r o p s k a klinička medicina o s a m n a e s t o g i d e v e t n a e s t o g s t o l j e ć a . U to d o b a m e d i c i n a se b a v i l a p r o u č a v a ­ n j e m simptomatologije » d u š e v n i h b o l e s t i « ili p s i h o z a , klasifikacijom i liječe­ njem t a k v i h b o l e s t i . N a o s n o v i t a d a p o z n a t i h ili v l a d a j u ć i h f i z i o l o š k i h k o n ­ c e p c i j a o m e n t a l n o j a k t i v n o s t i , f r a n c u s k i l i j e č n i k P h i l i p p e P i n e l j e ( u 18. s t o ­ l j e ć u ) p s i h o t i č k e p o r e m e ć a j e l i č n o s t i p o č e o t u m a č i t i poremećajima u funk­ cioniranju mozga. T o j e u t o d o b a duhovnih ili duševnih koncepcija ljudske prirode bila revolucionarna i odlučujuća prekretnica koja je podstakla znan­ s t v e n a i s t r a ž i v a n j a » d u š e v n i h b o l e s t i « ili psihoza u devetnaestom stoljeću i k a s n i j e . O s i m p o k u š a j a i n a s t o j a n j a d a s e p r o u č e p s i h o z e , u e v r o p s k o j kli­ ničkoj m e d i c i n i razvila su se i n a s t o j a n j a d a se p r o u č e i r a z u m i j u i neuroze. Neuroze k a o p o r e m e ć a j e u p o n a š a n j u i ličnosti koji su blažeg k a r a k t e r a od p s i h o z a , p o k u š a v a l i s u l i j e č i t i i o d s t r a n j i v a t i iz p o n a š a n j a r a z l i č i t i m v r s t a m a i p o s t u p c i m a sugestije. Takva su nastojanja i pokušaji prevladavali t o k o m o s a m n a e s t o g i devetnaestog stoljeća. Sugestija označava p o s t u p a k u mijenja­ n j u ili u t j e c a n j u n a n e č i j e p o n a š a n j e t a k o d a t a j p o j e d i n a c n e k r i t i č k i p r i ­ h v a ć a o d r e đ e n e p o s t u p k e ili s a v j e t e , o d n o s n o v j e r o v a n j a . T a k o s u l i j e č n i c i u s p i j e v a l i o d s t r a n i t i ili o l a k š a t i n e u r o t i č k e s i m p t o m e j e d n o s t a v n i m u v j e r a ­ v a n j e m pacijenta da će o d r e đ e n p o s t u p a k sigurno dovesti do toga. Sugestija j e k a s n i j e p o s t a l a o s n o v o m hipnoze k o j a j u j e u velikoj m j e r i i s a s v i m isti­ s n u l a . Hipnotička sugestija j e u b r z o p o s t a l a o s n o v n o m m e t o d o m »liječenja« o d r e đ e n i h v r s t a neurotičkih simptoma i poremećaja. F r a n c u s k i liječnik i psi­ h i j a t a r J e a n - M a r t i n C h a r c o t j e (u 19. s t o l j e ć u ) r a z v i o v l a s t i t u k o n c e p c i j u i teoriju h i p n o z e koja je p r i v u k l a velik b r o j pristalica i sljedbenika koji su h i p n o t i č k e f e n o m e n e h t j e l i z n a n s t v e n o p r o u č i t i ili i s k o r i s t i t i u t e r a p i j i . M e đ u njima je bio i Sigmund Freud kojeg s m a t r a m o osnivačem m o d e r n e psihologije ličnosti. F r e u d j e postavio o s n o v u ne s a m o s u v r e m e n e psihologije ličnosti, već j e i z r a d i o i n i z terapeutskih postupaka i tehnika te pružio p r v u značajnu teoriju ličnosti u povijesti psihologije. Većina s u v r e m e n i h teorija ličnosti u n e k o j s u vezi ili o d n o s u s F r e u d o v o m t e o r i j o m . M e đ u t i m , p o d j e d n a k o t o l i k o važan i velik je i utjecaj ostale e v r o p s k e kliničke medicine i njena n a s t o j a n j a da se p o r e m e ć a j i p o n a š a n j a z n a n s t v e n o o b j a s n e i klasificiraju. T u j e p o s e b n o značajan rad njemačkog liječnika Emila Kraepelina i Francuza Pierra Janeta. U v e z i s kliničkom tradicijom j e s p o m e n u t i d a fizikalne pozicije

s u v r e m e n e psihologije ličnosti u objašnjavanju poremećaja

interesantno ponašanja i 3

ličnosti, koje su predstavljale temelj medicinskog pristupa, nisu n i k a k o mogle biti s p o j e n e s p o z i c i j a m a i p r i s t u p o m t a d a š n j e psihologije n o r m a l n i h . T a se p s i h o l o g i j a t e k p o č e l a o s l o b a đ a t i filozofske duhoznanstvene tradicije i pater­ n a l i z m a f i l o z o f i j e k a o i spekulativnog pristupa psihičkim fenomenima i pro­ cesima. T a k v u psihologiju medicina, kao već uznapredovala znanost, nije ni trebala ni m o g l a koristiti. Z b o g toga liječnici nisu mogli p r o n a ć i ništa k o r i s n o u o n o m e što je a k a d e m s k a psihologija pružala, a ni psiholozi nisu pronalazili n e š t o s l i č n o u p r o u č a v a n j u mentalnih oboljenja i poremećaja ( M u r p h y , 1949). T e k j e F r e u d p o k u š a o s p o j i t i p s i h o l o g i j u s m e d i c i n o m (ili m e d i c i n u s p s i h o ­ l o g i j o m ) i n a t a j n a č i n p s i h o l o g i j u l i č n o s t i o t c i j e p i t i o d filozof sko-religiozno-ideološke tradicije i spojiti j e sa z n a n s t v e n i m p r i s t u p o m ali j e taj njegov p o k u š a j s a m o djelomično uspio, b a r što se tiče ovog drugog nastojanja. Za razvoj s u v r e m e n e psihologije ličnosti važni su d a k a k o i drugi utjecaji i d r u g a p o d r u č j a ljudske aktivnosti. Tu u p r v o m r e d u treba s p o m e n u t i utje­ c a j D a r v v i n a o d n o s n o u t j e c a j n j e g o v e teorije o evoluciji čovjeka iz životinje i postavljanje čovjeka u prirodni red š t o j e b i l o s u p r o t n o t r a d i c i o n a l n o d o ­ m i n a n t n i m vjerovanjima i učenjima o izuzetnosti čovjekovog podrijetla, nje­ gove p r i r o d e i njegovih obilježja koja s u vrijedila kroz cijeli s r e d n j i vijek i b i l a o s n o v i c o m s v i h r e l i g i o z n o - f i l o z o f s k o - i d e o l o š k i h naučavan ja. D a r w i n j e n a ­ r o č i t o u t j e c a o n a M c D o u g a l l a i n j e g o v o s h v a ć a n j e o instinktivističkoj osnovi l j u d s k o g p o n a š a n j a , ali j e D a r w i n o v utjecaj d o š a o i p r e k o biologije. Od pristupa koji nisu znanstveni na p r v o m je mjestu p o utjecaju na razvoj s u v r e m e n e p s i h o l o g i j e l i č n o s t i t r a d i c i o n a l a n filozofsko-spekulativan pristup. Već s m o p r i j e s p o m e n u l i P l a t o n a i A r i s t o t e l a . O s i m n j i h č i t a v j e niz filozofa kroz m n o g a stoljeća bio zaokupljen razmišljanjem o ljudskoj prirodi i pokuša­ v a o promišljanjem, a n e znanstvenim istraživanjima, pronaći odgovore na b r o j n a p i t a n j a k o j a s u se u vezi s t i m postavljala. T u su n a r o č i t o i s t a k n u t a naučavan ja i mišljenja T o m e Akvinskog, Hobbesa, Lockea, Machiavellija, B e n t h a m a , Comtea, Nietzschea, Kierkegaarda i drugih. N e k a od tih učenja i d a n a s i m a j u o d r e đ e n značaj u psihologiji ličnosti, iako je taj utjecaj svakim d a n o m sve m a n j i , s m a n j u j u ć i se u funkciji količine z n a n s t v e n o g r a d a i znan­ stvenih p o d a t a k a k o j i h j e b r o j s v a k i m d a n o m sve veći. Psihologija ličnosti, kao integralni dio s u v r e m e n e znanstvene psihologije, u svojem razvoju najviše je bila pod utjecajem ostalih područja psihologije i z n a n s t v e n i h s p o z n a j a n a t i m p o d r u č j i m a . T o se osobito o d n o s i n a psihološke škole i smjerove k o j i s u s t v o r e n i ili s e r a z v i l i o d o n d a o d k a d j e s u v r e m e n a psihologija postala z n a n s t v e n a disciplina, tj. od druge polovice devetnaestog stoljeća do danas. Taj je utjecaj ostvaren u ovom, dvadesetom stoljeću. Od s v i h š k o l a u n u t a r p s i h o l o g i j e n a j v e ć i u t j e c a j i m a l a j e dinamička škola i s m j e r koji je stvorio F r e u d i koji je postao dio s u v r e m e n e psihologije ličnosti te j e p o s e b n o o p i s a n u d a l j e m t e k s t u . O d o s t a l i h p s i h o l o š k i h š k o l a ili s m j e r o v a v a ž a n u t j e c a j n a p s i h o l o g i j u l i č n o s t i i m a l a j e gestaltistička psihologija, a na­ r o č i t o refleksološka i bihevioristička psihologija. Gestaltističku psihologiju zasnovao je njemački psiholog Max Wertheimer (1912). I m e t e p s i h o l o g i j e p o t j e č e o d n j e m a č k e r i j e č i gestalt koja označava formu, oblik, figuru, konfiguraciju. Ta je psihologija nastala kao reakcija n a W u n d t o v i T i t c h e n e r o v strukturalizam k o j i j e , z a s n o v a n n a idealističkoj kon­ cepciji o psihofizičkom paralelizmu (nezavisnosti d u h a i tijela), p o k a z a o kao p o t p u n o p r o m a š e n p r i s t u p u proučavanju ne s a m o čovjekovih doživljaja nego č o v j e k a u o p ć e . U m j e s t o s t r u k t u r a l n i h a n a l i z a z a s n o v a n i h n a analitičkoj intro4

spekciji, gestaltisti su naglašavali cjelinu iskustva i doživljaja i zasnovali su o n o š t o d a n a s n a z i v a m o holističkim pristupom u proučavanju ponašanja i procesa. Gestaltistička je psihologija svoj najveći d o p r i n o s dala n a p o d r u č j u eksperimentalnog istraživanja z a k o n a i zakonitosti p e r c i p i r a n j a (tu su istak­ nuti doprinosi W e r t h e i m e r a i Koffke). te n a p o d r u č j u mišljenja (Wertheimer i Kohler). Gestaltistička je psihologija u nizu eksperimenata pokazala da je nemoguće razumjeti kompleksne procese u čovjeku i kompleksne oblike p o n a š a n j a u k o l i k o s e o n i n a s t o j e r a š č l a n i t i n a n e k e elemente ili osjete. Utje­ caj te psihologije na s u v r e m e n u psihologiju ličnosti ogleda se u holističkom p r i s t u p u p r o u č a v a n j a ličnosti. Direktni izdanak te psihologije n a p o d r u č j u l i č n o s t i p r e d s t a v l j a L e w i n o v a p s i h o l o g i j a (vidi d a l j e u t e k s t u ) . M e đ u t i m t a j e p s i h o l o g i j a i m a l a s n a ž a n u t j e c a j i n a o n e p s i h o l o g e ili personologe koji se nisu smatrali gestaltistima i postala je dio njihovih teorija upravo kroz takav h o l i s t i č k i p r i s t u p . T o s u n a p r i m j e r G o r d o n A l l p o r t ( p o g l a v l j e 7), A b r a h a m M a s l o w ( p o g l a v l j e 8) i C a r l R o g e r s ( p o g l a v l j e 9). Refleksološka psihologija koju je zasnovao ruski i sovjetski psiholog i f i z i o l o g I v a n P e t r o v i č P a v l o v i bihevioristička psihologija koju je stvorio J o h n B. W a t s o n (obje psihološke škole nastale su p o č e t k o m ovog stoljeća) n e s a m o d a s u p s i h o l o g i j u r a z v i l e k a o objektivnu, a ne nekakvu hibridnu »znanost«, n e g o su p o k a z a l e da se l j u d s k o p o n a š a n j e m o ž e r a z u m j e t i i pro­ u č a v a t i j e d i n o o b j e k t i v n i m , a n e s u b j e k t i v n i m m e t o d a m a , k a t e g o r i j a m a ili k o n ­ struktima. Oba ova smjera su od najveće važnosti i imaju najjači utjecaj n a s u v r e m e n u psihologiju t a k o da m o ž e m o reći d a j e s u v r e m e n a z n a n s t v e n a psi­ hologija u svojoj osnovi i svojim obilježjima refleksološko-bihevioristička. U n u t a r i jedne i druge psihologije najvažniji je doprinos Pavlova i njegovo o t k r i ć e uvjetovanih refleksa za k o j e j e d o b i o N o b e l o v u n a g r a d u . Z a s n o v a n e n a o b j e k t i v n o m p r i s t u p u te su psihologije m o g l e u p o t p u n o s t i iskoristiti te­ m e l j n u m e t o d u s v a k o g z n a n s t v e n o g i s t r a ž i v a n j a — eksperiment. Koristeći e k s p e r i m e n t z a p r o u č a v a n j e l j u d s k o g p o n a š a n j a k a o objektivnog podatka ili objektivne varijable i Pavlov i Watson, kao i drugi, uspjeli su utvrditi neke o d temeljnih zakona javljanja, mijenjanja i modificiranja ljudskog ponaša­ nja. O v e s u s e z a k o n i t o s t i p o k a z a l e v r l o š i r o k i m a i u m o g u ć n o s t i s u d a i n a j ­ s l o ž e n i j e o b l i k e l j u d s k o g p o n a š a n j a d o v e d u u l a n a c uzročno-posljedičnih od­ nosa, š t o je c i l j s v a k o g z n a n s t v e n o g i s t r a ž i v a n j a . Z b o g t o g a s u z a k o n i t o s t i i temelji ovih p s i h o l o š k i h škola u g r a đ e n i i u s u v r e m e n u z n a n s t v e n u psihologiju ličnosti te su, p o m i š l j e n j u m n o g i h , te z a k o n i t o s t i d o v o l j n e za o b j a š n j e n j e cjelokupnog ljudskog ponašanja i cjelokupne ličnosti. P a v l o v i j e v i W a t s o n o v r a d n a p o d r u č j u k o n d i c i o n i r a n j a ili u v j e t o v a n j a , k a o i r a d n j i h o v i h s l j e d b e n i k a i s u r a d n i k a , p o k a z a o j e d a j e objektivan znan­ stveni pristup m o g u ć n a s v a k o m p o d r u č j u l j u d s k o g p o n a š a n j a i l i č n o s t i . Lič­ n o s t i č o v j e k s u u t a k v o m k o n t e k s t u r e z u l t a t k o n d i c i o n i r a n j a ili u č e n j a . N a t a j j e n a č i n učenje ličnosti postalo objašnjenje njezinog nastanka i temelj n j e z i n e m o d i f i k a c i j e , p a č a k i m e t o d a terapije ponašanja u slučajevima po­ remećaja, o d n o s n o učenje je postalo t e m e l j e m ličnosti. Zbog toga bihevior i s t i p s i h o l o g i j u l i č n o s t i s m a t r a j u d i j e l o m ili g r a n o m p s i h o l o g i j e u č e n j a . N j i ­ hov je utjecaj na tu g r a n u i u teoriji (istraživanja) i p r a k s i (terapija), k a k o će b i t i v i d l j i v o iz d a l j e g t e k s t a , o g r o m a n . I r e f l e k s o l o š k a p s i h o l o g i j a P a v l o v a i W a t s o n o v a b i h e v i o r i s t i č k a p s i h o l o g i j a z a h t i j e v a j u k a o p r a v e z n a n s t v e n e di­ s c i p l i n e rigorozan pristup svim a s p e k t i m a ličnosti i ne d o p u š t a j u ulaz niti o s t a v l j a j u p r o s t o r a z a n e k e metafizičke ili mitološke spekulacije n a bilo ko5

j e m p o d r u č j u ličnosti. S t o g a nije č u d n o d a j e u p r a v o p o d u t j e c a j e m tih p r a v i h z n a n s t v e n i h p r i s t u p a došlo do velikog »čišćenja« ličnosti o d svih staro, s r e d n j e i novovjekovnih utjecaja i n a t r u h a zasnovanih n a općim mišljenjima, stavo­ v i m a , v j e r o v a n j i m a , u v j e r e n j i m a , n a u č a v a n j i m a ili n a d r u g i m subjektivislič­ kim temeljima. Z b o g toga su se o n e k o n c e p c i j e ličnosti koje se zasnivaju n a t i m p s i h o l o g i j a m a n a j v i š e p r i b l i ž i l e z n a n s t v e n o m c i l j u da uz najmanji mo­ gući broj konstrukata ili zakona protumače najveći mogući broj pojava i promjena. Direktan izdanak refleksološke psihologije na području ličnosti p r e d s t a v l j a j u Pavlovljeva koncepcija ličnosti n a temelju obilježja centralnog živčanog sustava izložena u ovoj knjizi u sklopu Eysenckove teorije ličnosti. S k i n n e r o v a t e o r i j a l i č n o s t i z a s n o v a n a n a instrumentalnom kondicioniranju predstavlja d a n a s najvažniju teoriju ličnosti biheviorističke škole. Osim biheviorističke i refleksološke psihologije koje predstavljaju ne s a m o prošlost već i sadašnjost u psihologiji, od ostalih suvremenih utjecaja na razvoj psihologije ličnosti treba svakako s p o m e n u t i nove spoznaje koje su o s t v a r e n e n a p o d r u č j i m a inter kulturalne psihologije, z a t i m n a p o d r u č j u kog­ nitivne psihologije, a o s o b i t o n a p o d r u č j u istraživanja motivacije. Rezultati istraživanja n a p o d r u č j u i n t e r k u l t u r a l n e psihologije doveli su do p o n o v n i h procjena i vrednovanja mnogih psiholoških podataka, do utvrđivanja njihove v e ć e ili m a n j e g e n e r a l n o s t i , o d n o s n o d o u t v r đ i v a n j a v e ć e ili m a n j e o v i s n o s t i 0 k u l t u r n i m u t j e c a j i m a . T o j e s v a k a k o z n a č a j n o z a razlikovanje onih obilježja ponašanja i ličnosti koja predstavljaju samo kulturne produkte, od onih koja imaju veći stupanj nezavisnosti od kulture i okoline. Ova druga obilježja od posebnog su interesa za one koncepcije ličnosti koje su usmjerene na prouča­ vanje i razumijevanje ljudske prirode. Istraživanja na p o d r u č j u kognitivnih funkcija, misaonih procesa i kon­ ceptualnih sposobnosti pokazala su da su te osobine i obilježja ličnosti z n a t n o važnija za r a z u m i j e v a n j e ličnosti n e g o š t o se to r a n i j e s m a t r a l o . K a o r e z u l t a t t o g a n a s t a l a j e kognitivna koncepcija ličnosti G. K e l l y j a k o j a z n a č i s a s v i m o r i g i n a l a n i n e z a v i s a n p r i s t u p l i č n o s t i o d s v i h o s t a l i h ( p o g l a v l j e 10). I s t r a ž i v a n j a n a p o d r u č j u m o t i v a c i j e p o k a z a l a su d a j e za r a z u m i j e v a n j e 1 predviđanje ponašanja n e o p h o d n o poznavanje motivacije i pojedinca i ljudi općenito. M e đ u t i m , uz već tradicionalne motive, u m n o g i m se psihološkim i s t r a ž i v a n j i m a p o t v r d i l o d a s u specifični motivi pojedinca, a osobito motivi postizanja cilja ili uspijevanja, z a t i m m o t i v razvijanja, rasta i razvoja vlastitih sposobnosti i potencijalnosti i aktualizacija tih sposobnosti i potencijalnosti k o j i m a s u l j u d i o b d a r e n i , o d n o s n o samoaktualizacija pojedinca, važne deter­ m i n a n t e f o r m i r a n j a l j u d s k e ličnosti koje se n i k a k o n e m o g u zaobići. N a osnovi t o g a s t v o r e n e s u m o d e r n e k o n c e p c i j e l i č n o s t i u o k v i r u humanističke psiholo­ gije k a k v e s u n a p r i m j e r k o n c e p c i j e i t e o r i j e M a s l o v v a i R o g e r s a . Na razvoj suvremene psihologije ličnosti djeluju mnogi faktori. Faktor socijalnih promjena i socijalnih kretanja svakako je vrlo važan. Pod utjecajem t a k v i h p r o m j e n a i k r e t a n j a d o l a z i d o erozije u tradicionalnim shvaćanjima i tumačenjima. Mnogi »temelji« ličnosti p o s t a j u n e s i g u r n i i n e p o t r e b n i . Umje­ sto rigidnih k o n c e p c i j a koje bi t r e b a l e biti d a n e j e d n o m zauvijek, n a s t a j u n o v a s h v a ć a n j a i o t k r i v a j u se n o v i d o k a z i o velikoj d e t e r m i n i r a n o s t i ličnosti faktorima situacije u kojoj se p o j e d i n a c nalazi u o d r e đ e n o m t r e n u t k u . T a k o s u n a s t a l e k o n c e p c i j e situacionizma i interakcionizma k o j e ličnost pojedinca promatraju kao neprekidno promjenljiv sadržaj; sadržaj koji se neprekidno mijenja u odnosu na situaciju i iz situacije u situaciju. Ličnost p o j e d i n c a ne6

p r e k i d a o stoji u interakciji s okolinom ( d r u š t v e n o m i fizičkom) i nije j e d n a k a ujutro i navečer istog dana, ona zapravo nije n i k a d a k o n s t a n t n a . Takva su s h v a ć a n j a p o t v r đ e n a i u multivarijatnim i faktorsko-analitičkim istraživa­ njima. T a s u istraživanja p o k a z a l a i z m e đ u ostalog i to d a j e za p r e d v i đ a n j e i r a z u m i j e v a n j e p o n a š a n j a p o j e d i n c a p o t r e b n o u z e t i u o b z i r faktore okoline i situaciju. N a taj se n a č i n sve više r u š i t r a d i c i o n a l n o shvaćanje d a j e ličnost pojedinca stabilna i nepromjenjiva konstanta koju determiniraju s a m o unu­ tarnji i n e p r o m j e n j i v i faktori. Iz toga proizlazi i slika o p r i r o d i č o v j e k a i poje­ d i n c a k a o bića neizmjernih potencijalnosti i bića neizmjerne promjenljivosti i plastičnosti. Ta je slika daleko bliža stvarnosti i činjenici da se ljudi m e đ u ­ sobno strahovito razlikuju, od tradicionalne slike mrtvih, ukočenih, uni­ f o r m i r a n i h i p e t r i f i c i r a n i h l i č n o s t i p o d d o m i n a c i j o m b o ž a n s t a v a ili n a č e l a k o j a s u i m u r o đ e n a ili u s a đ e n a . N a t a j n a č i n o v a p s i h o l o g i j a , p o n a š e m m i š l j e n j u , o t k r i v a i u k a z u j e n a s v e v e ć u konvergenciju između ličnosti i prirode čovjeka k o j a s e d a n a s o s t v a r u j e . N a t a j n a č i n n e s t a j e hijatus između ličnosti i prirode stvoren u t o k u srednjeg vijeka, k a d a je ličnost p o j e d i n c a bila zaista s a m o m a s k a ili o k o v z a n j e g o v u p r i r o d u k o j a j e b i l a p r o g l a š e n a i z v o r o m z l a i k o j u je na svaki način trebalo onemogućiti.

Definicije ličnosti Z a č i t a t e l j a k o j i se želi u p u t i t i u o d r e đ e n o p o d r u č j e z n a n o s t i verbalno-logičke definicije s u č e s t o v r l o z n a č a j n e . N a r o č i t o a k o t o u p u ć i v a n j e n i j e ili n e ć e b i t i o s o b i t o d u b o k o i u k o l i k o m u j e c i l j d a l j a verbalna komunikacija. Za s u v r e m e n u z n a n o s t verbalno-logičke definicije s u o d vrlo m a l e k o r i s t i i vri­ j e d n o s t i . S u v r e m e n a z n a n o s t i s u v r e m e n a psihologija t e m e l j e se n a operacio­ nalizaciji svojih temeljnih pojmova a ne na verbalnim definicijama. Verbalni medij u s u v r e m e n o j znanosti s a m po sebi u o p ć e n e predstavlja n i k a k a v sustav ni k o m u n i k a c i j e , a p o g o t o v o n e p r e d s t a v l j a s r e d s t v o n a k o j e m bi se m o g l a temeljiti takva znanost. Za znanstvenu komunikaciju, znanstveni r a d i temelje n e k e z n a n o s t i p o t r e b n a s u m n o g o preciznija sredstva i načini definiranja od tradicionalnih verbalno-logičkih postupaka. Takvi su načini i sredstva operacione definicije k o j e s e t e m e l j e n a matematičkim odnosno kvantitativnim m e t o d a m a . Operacione definicije p o j m o v a u n u t a r n e k o g znanstvenog podru­ č j a z n a č e d e f i n i r a n j e p o j m o v a n a b a z i postupaka mjerenja ili n a osnovi mjer­ nih instrumenata odnosno rezultata mjerenja. S a m o takve definicije imaju d o v o l j n u jasnoću i egzaktnost da m o g u zadovoljiti p o t r e b e znanstvenog istra­ ž i v a n j a . T o j e s l u č a j i n a p o d r u č j u p s i h o l o g i j e l i č n o s t i . V e r b a l n o - l o g i č k e defi­ n i c i j e t o n e m o g u . Z b o g t o g a s u m n o g i p o j m o v i , o s o b i t o u objektivnim i mate­ matičkim teorijama ličnosti d e f i n i r a n i ili o p e r a c i j a m a m j e r e n j a ili m a t e m a ­ t i č k i m i z r a z i m a . T o j e , n a p r i m j e r , s l u č a j s p o j e d i n i m osobinama ili faktorima ličnosti u faktorskim teorijama Eysencka i Cattella gdje su pojedine dimenzije ličnosti definirane, s jedne strane, m j e r n i m i n s t r u m e n t i m a (testovima, upit­ n i c i m a ) , a s d r u g e s t r a n e pozicijama vektora u vektorskom prostoru koje poje­ dini m j e r n i i n s t r u m e n t i imaju. Dalji n e d o s t a t a k verbalno-logičkih definicija j e t o š t o se u n j i m a n e m o g u o b u h v a t i t i svi a s p e k t i n e k o g p o d r u č j a , u o v o m s l u č a j u p o d r u č j a l i č n o s t i . Zna­ nost d a n a s raspolaže s o g r o m n i m b r o j e m p o d a t a k a (koji su v e ć i n o m never7

balne prirode) a k o j i s e j e d n o s t a v n o n e m o g u ili n e d a j u p r e t o p i t i ili s a ž e t i u n e k u v e r b a l n u definiciju. Zbog toga nije rijedak slučaj da psiholog (poput F r e u d a ) k o j i se cijeli život b a v i i s t r a ž i v a n j e m ličnosti i n a o s n o v i t o g a stvori i e l a b o r i r a n u i k o m p l e k s n u t e o r i j u l i č n o s t i n i k a d a n e d o n o s i d e f i n i c i j u lič­ n o s t i . T o m o ž e z a č u d i t i n e u p u ć e n e ili o n e k o j i s e n e b a v e z n a n s t v e n i m r a d o m , ali n e i z n a n s t v e n i k e s tog p o d r u č j a . P o t p u n o je j a s n o da je teorija ličnosti takvog psihologa uzeta u cijelosti u j e d n o i njegova definicija ličnosti koja s e p o bogatstvu i egzaktnosti n e m o ž e u o p ć e u s p o r e d i t i s t r a d i c i o n a l n i m defi­ n i c i j a m a koje su t a k o n e o p h o d n e o n i m a koji n e raspolažu ničim d r u g i m već verbalnim mogućnostima i verbalnim znanjima. Ipak, postoje b r o j n e verbalno-logičke definicije ličnosti nastale p o d utje­ c a j e m t r a d i c i j e s t v a r a n j a t a k v i h d e f i n i c i j a . O n e s l u ž e z a k o m u n i c i r a n j e s lai­ c i m a ili k a o p o m o ć n o s r e d s t v o i s t r a ž i v a č a . N e k e o d t i h d e f i n i c i j a d a n e s u u s a m i m prikazima pojedinih teorija ličnosti, a neke ćemo, u svrhu orijentacije, navesti ovdje. Pri t o m e t r e b a s v a k a k o j o š j e d n o m n a p o m e n u t i da je za pot­ p u n u d e f i n i c i j u l i č n o s t i p o t r e b n a c j e l o k u p n a t e o r i j a , a n e j e d n a ili d v i j e r e č e ­ nice. Allport kaže da je ličnost dinamička organizacija unutar pojedinca onih psihofizičkih sustava koji o d r e đ u j u njegove specifične prilagodbe okolini ( S a n f o r d , 1963, s t r . 4 9 4 ) . Bronfenbrenner kaže da ličnost predstavlja jedan sustav relativno traj­ n i h d i s p o z i c i j a d a s e d o ž i v l j a v a j u , r a z l i k u j u ili m a n i p u l i r a j u s t v a r n i ili p e r c i ­ p i r a n i a s p e k t i o k o l i c e p o j e d i n c a , u k l j u č u j u ć i i n j e g a s a m o g (ibid. s t r . 497). Cattell: »Ličnost j e o n o što dozvoljava predviđanje nečeg što će neka o s o b a učiniti u danoj s i t u a c i j i . . . Ličnost se o d n o s i n a cjelokupno p o n a š a n j e p o j e d i n c a k a k o j a v n o t a k o i o n o i s p o d k o ž e « ( i b i d . s t r . 496). E y s e n c k : » L i č n o s t j e v i š e ili m a n j e s t a b i l n a i t r a j n a o r g a n i z a c i j a k a r a k ­ tera, t e m p e r a m e n t a , i n t e l e k t a i fizičke k o n s t i t u c i j e n e k e o s o b e koja određu­ j e n j e g o v u o s o b i t u p r i l a g o d b u s v o j o j o k o l i n i « (ibid. s t r . 496). Hilgard s m a t r a d a j e ličnost: » . . . u k u p a n zbroj obilježja pojedinca i n a č i n a p o n a š a n j a k o j i p o s v o j o j o r g a n i z a c i j i ili o b r a s c u o p i s u j u j e d i n s t v e n i n a č i n p r i l a g o đ a v a n j a t o g p o j e d i n c a n j e g o v o j o k o l i n i « ( i b i d . s t r . 497). N e w c o m b s m a t r a d a se ličnost p o j e d i n c a m o ž e » . . . u p o z n a t i j e d i n o pro­ m a t r a n j e m njegovog i n d i v i d u a l n o g p o n a š a n j a . ( N a p o m i n j e m d a k o r i s t i m ter­ m i n ličnost u smislu o z n a č a v a n j a organizacije predispozicija p o j e d i n c a za p o n a š a n j e . ) Želio b i h s u g e r i r a t i d a je o n o š t o želim reći to d a j e o n a vrsta p o n a š a n j a iz k o j e m o ž e m o n a j v i š e n a u č i t i o l i č n o s t i p o n a š a n j e u n e k o j u l o z i . P r o m a t r a n j e m J o h n a Doea u takvim f u n k c i j a m a kao što su suprug, gost, n a m j e š t e n i k ili p o s l o d a v a c , m o ž e m o o t k r i t i o n e v r s t e r e d a i p r a v i l n o s t i u n j e ­ g o v o m p o n a š a n j u k o j e p r e d s t a v l j a j u cilj i s t r a ž i v a č a ličnosti« (ibid. s t r . 496). Sullivan kaže da je ličnost: » . . . relativno t r a j a n obrazac ponovljivih međ u p e r s o n a l n i h s i t u a c i j a k o j e o b i l j e ž a v a j u l j u d s k i život« (ibid. s t r . 497). Ove definicije ličnosti k a o i d r u g e u t e k s t u p o k a z u j u da j e za psihologi­ j u l i č n o s t i n a j v a ž n i j i a s p e k t i t e m e l j n i p o d a t a k ponašanje pojedinca u razli­ čitim situacijama. Teorije ličnosti se m e đ u t i m ne slažu u t o m e koliko je to ponašanje determinirano izvanjskim faktorima, tj. samom okolinom, a u kolikoj je mjeri d e t e r m i n i r a n o u n u t a r n j i m f a k t o r i m a kao što su »osobine« ličnosti. Naše je poznavanje drugog čovjeka ograničeno njegovim postupa­ n j e m i p o n a š a n j e m . T o s u objektivni podaci i podaci koji su direktno dostup­ ni promatranju i registriranju. T o o m o g u ć u j e d a psihologija ličnosti bude 8

objektivna znanost kao što je i cjelokupna suvremena psihologija. Uzroke ili p o v o d e p o n a š a n j a n e k i p s i h o l o z i s u s k l o n i t r a ž i t i i u n u t a r p o j e d i n c a , d o k se drugi zadovoljavaju s a m o okolnim faktorima i d e t e r m i n a n t a m a . U t o m pogledu, i ne s a m o u tom, postoje značajne razlike između različitih teorija ličnosti. Te su razlike značajne zbog toga jer je objektivnost »unutarnjih« d e t e r m i n a n t i p o n a š a n j a teže utvrditi i o n e su m a n j e d o s t u p n e objektivnoj znanstvenoj provjeri od izvanjskih čija je objektivnost očigledna. Zbog toga se psiholozi ličnosti koji se više o s l a n j a j u n a u n u t a r n j e d e t e r m i n a n t e p o n a ­ š a n j a i z l a ž u o p a s n o s t i d a t a k v e » d e t e r m i n a n t e « ne predstavljaju nikakvu realnost, d a n i s u v i š e n o prazne riječi ili imena o d n o s n o pojmovne tvorevine ili konstruktu T a k v e zamišljene »determinante« p o n a š a n j a ili p r a z n a i m e n a neprihvatljivi su za z n a n o s t . T a k v i m »objašnjenjima« i »tumačenjima« obilo­ vala je stara, neznanstvena psihologija u kojoj je bilo dovoljno, kao i u dru­ g i m n e z n a n s t v e n i m p o d r u č j i m a , d a p o s t o j i n e k o i m e ili r i j e č p a d a s e s a m i m t i m m i s l i d a s e i z a t e r i j e č i k r i j e n e k a o b j e k t i v n a r e a l n o s t ili p o j a v a . T a k a v j e s l u č a j i is » i n t e r p r e t a c i j a m a i l i t u m a č e n j i m a « .koje s u s r e ć e m o k o d l a i k a u s v a k o d n e v n o m ž i v o t u g d j e s e riječi uzimaju kao obješnjenja i shvaćaju kao krajnja realnost. P r i m j e r za to su »psihološki« termini i »psihološka« termino­ logija k a k o se o n a k o r i s t i u s v a k o d n e v n o m životu. T a k o se p o d p o j m o v i m a kao što su »inteligencija«, »mišljenje«, »pamćenje«, »poštenje«, »marljivost« i t d . p o d r a z u m i j e v a j u n e k e » r e a l n e « e g z i s t e n c i j e ili d e t e r m i n a n t e p o n a š a n j a koje se u z i m a j u k a o k r a j n j a objašnjenja. T a k o j e n e t k o pošten, j e r i m a t a k v u o s o b i n u »u sebi«. O n a j koji p u n o z n a i p a m t i taj t o p o s t i ž e z b o g t o g a j e r i m a s p o s o b n o s t » p a m ć e n j a « i » i n t e l i g e n c i j e « . Na taj način verbalne oznake i govorne konvencije postaju stvarni entiteti u čije se nezavisno i realno postoja­ nje vjeruje i koji se koriste za »tumačenje« nečeg. To je isto tako k a o k a d bismo činjenicu da vidimo stvari oko sebe objašnjavali vidom. Takva tuma­ čenja dovoljna su u s v a k o d n e v n o j i n e z n a n s t v e n o j k o m u n i k a c i j i k o j a se odvija u o k v i r i m a i t e m e l j i n a n a i v n o m r e a l i z m u č o v j e k a i l j u d i čija se spoznaja temelji isključivo na osjetilima, vlastitom razumu, te vlastitom i tuđem isku­ stvu zasnovanom na istim takvim kanalima »informacija« i koja se (spoznaja) ne udaljava od takvog naivnog realizma. N a r a v n o da je to upravo ona spoznaja koja je suprotna znanstvenoj i k o j a j e n a j č e š ć e velika prepreka znanstvenoj spoznaju U n u t a r n j e » d e t e r m i n a n t e « p o n a š a n j a m o g u k a t k a d a biti i d r u k č i j e g ka­ r a k t e r a a n e s a m o n e r e a l n o g . O n e m o g u b i t i , n a p r i m j e r , fiziološke. Takve fiziološke »determinante« imaju, za razliku o d običnih laičkih v e r b a l n i h ozna­ k a , » k a r a k t e r r e a l n o s t i « . S m a t r a s e , n a i m e , d a o n e o z n a č a v a j u realne procese i realna zbivanja k o j a i m a j u objektivan karakter te kao takve m o g u biti uzete, priznate i dokazane. U m n o g i m slučajevima to je zaista tako. Realnost i objektivnost fizioloških p r o c e s a u o r g a n i z m u i njihov utjecaj n a p o n a š a n j e i l i č n o s t , o d n o s n o o s o b i n e l i č n o s t i , u m n o g i m j e s l u č a j e v i m a d o k a z a n a ili s e m o ž e dokazati. M e đ u t i m , u gotovo j e d n a k o m b r o j u slučajeva takva fiziološka t u m a č e n j a k o j a ostavljaju dojam znanstvenosti, objektivnosti i realnosti n e m a j u d o v o l j n u ili č a k n e m a j u n i k a k v u p o d l o g u , p a p r e d s t a v l j a j u s a m o fiziološke konstrukte koji poput običnih riječi nemaju zasebnu realnost i ne­ zavisnu egzistenciju. Zbog toga takva »tumačenja« valja uzimati s o p r e z o m k a o i sve v e r b a l n e o z n a k e sve d o k se n e ispita i n e d o k a ž e o b j e k t i v n o posto9

j a n j e t a k v i h f i z i o l o š k i h p r o c e s a i d e t e r m i n a n t i (njihovo ne postojanje u zamišljajima odnosno u glavi onog koji šnjenja ili koji ih je izmislio).

realno postojanje, ih koristi kao

a obja­

Teorije i istraživanja U psihologiji ličnosti teorije i istraživanja su m e đ u s o b n o vrlo usko pove­ zani i m e đ u n j i m a postoji velik s t u p a n j međuzavisnosti. T a k v a povezanost i m e đ u z a v i s n o s t ne postoji v j e r o j a t n o ni n a j e d n o m d r u g o m p o d r u č j u psiholo­ gije. Zbog toga ć e m o se u k r a t k o z a d r ž a t i n a n e k i m važnijim obilježjima i funkcijama teorije na p o d r u č j u psihologije ličnosti i u psihologiji u o p ć e k a o i na nekim važnijim obilježjima istraživanja u tim znanstvenim područjima. Često se t e o r i j a s h v a ć a k a o n e š t o što je s u p r o t n o č i n j e n i c a m a . U z n a n o s t i je to gotovo uvijek tako. Teorija postoji dotle dok je ne zamijene činjenice utvrđene znanstvenim m e t o d a m a istraživanja. Zbog toga teorija sama p o sebi nije o n o č i m e bi se z n a n o s t i m o g l e zadovoljiti. Za z n a n o s t i t e o r i j e p r e d s t a ­ v l j a j u n a j č e š ć e s a m o o d r e đ e n o polazište, stanovitu spekulaciju ili hipotezu odnosno sustav hipoteza i očekivanja koje tek treba ispitati i dokazati. Bez t a k v o g d o k a z i v a n j a i ispitivanja teorija je za z n a n s t v e n u psihologiju k a o i za d r u g e z n a n o s t i samo fikcija ili pojmovni okvir nastao u glavi ili glavama nje­ nih autora koji ne mora imati nikakve veze ni korespondencije odnosno osno­ ve u stvarnosti. U t o m s m i s l u t e o r i j a s e n e r a z l i k u j e o d d r u g i h produkata uma k a o š t o s u n a p r i m j e r f i l o z o f s k a t u m a č e n j a ili u m j e t n i č k i o d n o s n o k n j i ž e v n i p r o d u k t i . O n a p r e d s t a v l j a rezultat slobodnog izbora i stvaralački produkt njenog autora kao i neko umjetničko djelo. Ona je p r e m a tome arbitrarno konstruirana. Z b o g t o g a s e z a s t v a r a n j e t e o r i j a k a o i z a s t v a r a n j e ili p i s a n j e r o m a n a n e m o g u d a t i n e k a p o s e b n a p r a v i l a i p r o p i s i ( H a l l i L i n d z e y , 1978). A k o n e k a t e o r i j a ž e l i iz t o g h i p o t e t i č k o g s t a t u s a i z a ć i , o n a m o r a b i t i p o d v r g n u t a z n a n s t v e n o j v e r i f i k a c i j i ili p r o v j e r i , a t o z n a č i i s p i t i v a n j u n a o s n o v i znanstve­ nih metoda; s v e d o t l e o n a p r e d s t a v l j a subjektivni produkt njena autora. Tek takva verifikacija m o ž e potvrditi n e k u teoriju i učiniti je dijelom znanosti, o d n o s n o n e p o t v r d i t i i k l a s i f i c i r a t i j e u o n o ogromno skladište ljudskih pro­ dukata i ostvarenja koja nisu više od zamišljaja, promišljaja, domišljaja ili izmišljaj a. Z b o g t o g a s v a k a t e o r i j a k o j a želi p o s t a t i d i j e l o m n e k e z n a n o s t i m o r a o m o g u ć a v a t i verifikaciju svojih dedukcija i svojih predviđanja. Verifikacija z n a č i testiranje, testiranje hipoteza. One teorije koje to ne omogućuju neće n i k a d a p o s t a t i d i o z n a n o s t i . N j i h n a z i v a m o neznanstvenim teorijama. Neznan­ s t v e n e s e t e o r i j e zasnivaju na uvjerenjima, vjerovanjima, impresijama, in­ tuiciji, zdravom razumu, općem iskustvu ili istom mišljenju v e ć e g ili v e l i k o g b r o j a ljudi, ali n e i n a o b j e k t i v n o p r o v j e r e n i m i o b j e k t i v n o d o k a z a n i m po­ dacima. T e o r i j e u z n a n o s t i i m a j u n e k o l i k o funkcija. Najvažnija funkcija jest da o n e utječu i usmjeruju istraživanja na određenom području, da prikupljaju p o d a t k e i u t v r đ u j u činjenice kojih do t a d a u toj znanosti nije bilo, o d n o s n o d a drugačije tumače i reinterpretiraju već postojeće i poznate činjenice. Tako n e k e č i n j e n i c e k o j e s u v e ć u t v r đ e n e , a m a n j e r e l e v a n t n e ili v a ž n e , m o g u u svjetlu nove teorije postati d o m i n a n t n e . 10

Osim takve interpretacije već poznatih činjenica, znanstvene teorije tre­ b a j u u s m j e r a v a t i i s t r a ž i v a n j a i o m o g u ć a v a t i o t k r i v a n j e ili u t v r đ i v a n j e n o v i h , d o t a d a n e p o z n a t i h č i n j e n i c a ( F u l g o s i , 1974, 1975). U p r a v o j e j e d a n o d n a j ­ v a ž n i j i h k r i t e r i j a z a v r e d n o v a n j e z n a n s t v e n i h t e o r i j a n j i h o v utjecaj na empi­ rijska istraživanja i zamah takvih istraživanja do kojeg je dovela neka teo­ rija. P r e m a t o m e n i j e i s p r a v n o m i š l j e n j e k o j e n e k i i z r a ž a v a j u d a s u t e o r i j e jednostavna racionalizacija onoga što je utvrđeno p r e t h o d n i m istraživanjima ili k a k o k a ž u » p j e n a u b r a z d i « k o j u o s t a v l j a v o d e ć a o š t r i c a z n a n s t v e n o g n a ­ pretka, a to je istraživanje. Sposobnost neke teorije da sugerira opće smjerove i s t r a ž i v a n j a ili s p e c i f i č n e h i p o t e z e k o j e s e m o g u p r o v j e r a v a t i znanstvenim metodama eksperimenta, mjerenja, sustavnog promatranja, opažanja ili regi­ striranja, n a z i v a s e heuristička vrijednost teorije. Teorije ličnosti, k a o i druge teorije na p o d r u č j u psihologije, znatno se m e đ u s o b n o razlikuju u pogledu h e u r i s t i č k e v r i j e d n o s t i , ali n e m a v j e r o j a t n o ni j e d n e z n a n s t v e n e t e o r i j e k o j a bi bila bez h e u r i s t i č k e vrijednosti. D a l j i j e z n a č a j i f u n k c i j a z n a n s t v e n i h t e o r i j a d a p r u ž a j u operacione ili empirijske definicije o d r e đ e n i h p o j m o v n i h k o n s t r u k a t a ili t v o r e v i n a k o j e s u z n a č a j n e za o d r e đ e n o z n a n s t v e n o p o d r u č j e . N a i m e , b e z t a k v i h o p e r a c i o n i h i empirijskih definicija n e m o g u ć a su istraživanja i primjena znanstvenih po­ stupaka (mjerenja, eksperimenta i sustavnog promatranja), a bez toga nema ni z n a n s t v e n e v e r i f i k a c i j e s a m e t e o r i j e ni z n a n s t v e n o g r a d a u o p ć e . Z b o g t o g a su u p r e d n o s t i o n e teorije k o j e su u t e m e l j e n e n a o p e r a c i o n i m i e m p i r i j s k i m definicijama, p r e d o n i m t e o r i j a m a čiji s u t e m e l j i v e r b a l n o - l o g i č k e definicije č e s t o p u t a b e z i k a k v o g o b j e k t i v n o g z n a č e n j a , t j . p r a z n e r i j e č i ili p o j m o v n e k o n s t r u k c i j e , o d n o s n o u o b i č a j e n i p o j m o v i ili f r a z e . T i p i č a n p r i m j e r z a t o u psihologiji j e s t p o j a m inteligencije koji j e do S p e a r m a n a bio s t o l j e ć i m a ver­ balno i s u b j e k t i v n o »definiran«, da bi S p e a r m a n , analizirajući sve te definicije, d o š a o d o z a k l j u č k a d a inteligencija ne znači ništa drugo do praznu riječ. T o j e k a s n i j e n a v e l o B o r i n g a d a inteligenciju definira kao ono što se mjeri testo­ vima inteligencije (dakle operaciono i objektivno), odnosno što je dovelo do faktorskih, dakle matematičkih definicija inteligencije.

Obilježja teorija ličnosti Teorije ličnosti se m e đ u s o b n o razlikuju n e s a m o po već s p o m e n u t i m obilježjima i funkcionalnim zahtjevima već i po većem b r o j u drugih. Mnoga o d t i h o b i l j e ž j a k o r i s t e s e z a međusobnu usporedbu različitih teorija, za utvr­ đ i v a n j e n j i h o v i h t e m e l j n i h p r e t p o s t a v k i (u n e k i m s l u č a j e v i m a t e p r e t p o ­ stavke m o g u biti i a k s i o m a t s k e ) , za utvrđivanje s t u p n j a njihove m e đ u s o b n e s l i č n o s t i o d n o s n o s t u p n j a r a z l i č i t o s t i . O v a o b i l j e ž j a u j e d n o u k a z u j u n a shva­ ćanje prirode ličnosti odnosno prirode čovjeka koje imaju pojedini teoretici. Zbog toga su analize i uspoređivanja pojedinih teorija posebno interesantne, tako da o t o m e postoji na p o d r u č j u psihologije uopće, a posebno n a području p s i h o l o g i j e l i č n o s t i , o b i l n a l i t e r a t u r a ( A l l p o r t , 1937, 1 9 6 1 ; B o r i n g , 1950; C a r l ­ s o n , 1975; D a h l s t r o m , 1970; E d w a r d s i A b b o t t , 1 9 7 3 ; F r i c k , 1971; F u l g o s i , 1974, 1975; H o l z m a n , 1974; G e e n , 1976; M a d d i , 1976; M i s c h e l , 1976; S a n f o r d , 1 9 6 3 ; S a r n o f f , 1962; S a r a s o n , 1966). T e m e l j n e p r e t p o s t a v k e p o j e d i n i h teorija k o j e se o d n o s e n a l j u d s k u pri­ r o d u ili n a p r i r o d u l i č n o s t i v r l o s u b r o j n e i u o d n o s u n a n j i h t e o r i j e s e m e ­

li

đusobno j a k o razlikuju. Mi ćemo ovdje spomenuti i opisati s a m o neke od n j i h . V a l j a n a j p r i j e r e ć i d a s u t e pretpostavke ili temelji kod nekih teorija s a s v i m empirijskog karaktera ( k a o n a p r i m j e r k o d S k i n n e r o v e ili Pavlovljev e t e o r i j e l i č n o s t i ) , o d n o s n o konceptualnog karaktera (kao k o d fenomenološ k i h t e o r i j a l i č n o s t i ) . O v e d r u g e b i v a j u empirijski verificirane tek post festum. To u stvari znači da se n e k e teorije temelje n a e m p i r i j s k i m p o d a c i m a , a druge takve podatke nastoje tek kasnije utvrditi. Obilježja p o k o j i m a se p o j e d i n e teorije ličnosti m e đ u s o b n o razlikuju t r e b a s h v a t i t i i k a o »dimenzije«, o d n o s n o k a o kontinuume na kojima pojedine teorije zauzimaju određene pozicije ili točke. T o znači da se m o ž e razlikovati n e s a m o p o s t o j a n j e ili n e p o s t o j a n j e p o j e d i n o g o b i l j e ž j a n e g o s e t a o b i l j e ž j a m o g u i kvantificirati ili mjeriti. Zbog toga je uobičajeno da se p o j e d i n a temelj­ n a o b i l j e ž j a d e f i n i r a j u k o n t i n u u m i m a n a č i j i m k r a j e v i m a s t o j e polarni atributi ili pridjevi. T o je m o g u ć e t i m više, što je dijapazon različitosti teorija ličnosti t o l i k i d a o b u h v a ć a ili p o k r i v a n a j č e š ć e č i t a v u d i m e n z i j u , o d j e d n o g p o l a d o s u p r o t n o g p o l a ( H j e l l e i Z i e g l e r . 1976). Najvažnije b i p o l a r n e d i m e n z i j e za u s p o r e đ i v a n j e teorija ličnosti jesu: dimenzija racionalnosti, dimenzija idiografičnosti, dimenzija konstitucionalnosti, dimenzija determiniranosti, dimenzija interdisciplinarnosti, dimenzija objektivnosti, dimenzija holizma, dimenzija reaktivnosti, dimenzija spoznatljivosti, dimenzija h o m e o s t a t i č n o s t i . Ovdje ćemo ukratko opisati pojedine dimenzije i njihovo Dimenzija

ili ljestvica

nomotetičnost

—

značenje.

idiografičnost

N a t o j d i m e n z i j i ili l j e s t v i c i m o g u ć e j e r a z l i k o v a t i p o j e d i n e t e o r i j e l i č n o s t i s o b z i r o m n a n j i h o v stupanj nomotetičnosti odnosno na njihov stupanj idio­ grafičnosti. N a j e d n o m p o l u i m a m o o n e t e o r i j e k o j e s u p r e t e ž n o ili i s k l j u č i v o nomotetičkog karaktera, t j . k o j e s e z a s n i v a j u n a općim, zajedničkim obiljež­ jima svih ljudi ili na podacima takvih istraživanja. Takva su istraživanja velikog b r o j a p o j e d i n a c a u k o j i m a se p o d a c i p r o m a t r a j u , a n a l i z i r a j u i inter­ p r e t i r a j u z a j e d n i č k i , t a k o d a s e d o b i v a j u ili u t v r đ u j u z a j e d n i č k a o b i l j e ž j a ili c r t e l i č n o s t i k o j e v r i j e d e z a č i t a v u l j u d s k u p o p u l a c i j u ili z a n e k u d e f i n i r a n u populaciju. Tipičan primjer nomotetičkih teorija predstavljaju konstitucionalne teorije ličnosti u k o j i m a se n a s t o j e u t v r d i t i z a j e d n i č k a obilježja svih p o j e d i n a c a i n a o s n o v i n j i h ili u s p o r e d b o m s n j i m a u t v r d i t i o b i l j e ž j a s v a k o g p o j e d i n c a . Idiografičke teorije l i č n o s t i s u o n e k o j e s e zasnivaju na promatra­ njima i proučavanjima pojedinaca i koje naglašavaju i zahtijevaju takav indi­ vidualan pristup. O v d j e s e p o j e d i n a c n e u s p o r e đ u j e s n i k a k v i m n o r m a m a ili s p o p u l a c i j s k i m obilježjima. Z b o g toga se idiografičke teorije z a s n i v a j u i p r o ­ v j e r a v a j u e m p i r i j s k i m p o d a c i m a k o j i s u n a j č e š ć e kliničkog karaktera, a nom o t e t i č k e teorije p o d a c i m a koji su rezultat najčešće m u l t i v a r i j a t n i h istraži­ vanja, i mjerenja. Iz toga se vidi d a će n o m o t e t i č k a teorija i m a t i p o t e š k o ć a u p o k u š a j i m a d a s v o j e r e z u l t a t e i p r e t p o s t a v k e k o r i s t i u i n t e r p r e t a c i j i p o j e d i n c a , a d a ć e se idiografička teorija izlagati opasnosti da individualna obilježja i p o d a t k e n e o p r a v d a n o p o o p ć a v a ili g e n e r a l i z i r a , o d n o s n o d a n e u t v r d i o p ć a o b i l j e ž j a svih ljudi. 12

Ljestvica

ili dimenzija

racionalnost

—

iracionalnost

Teorije ličnosti se m e đ u s o b n o z n a t n o razlikuju p o t o m e k a k v u ulogu pridaju sposobnostima mišljenja, predviđanja, odlučivanja, zaključivanja, o d n o s n o svjesnim procesima u p o n a š a n j u ili u u s m j e r a v a n j u p o n a š a n j a i p o s t u p a n j a p o j e d i n c a . D o k n e k i s m a t r a j u d a j e č o v j e k svjestan svojih postu­ p a k a i s a m o g s e b e , d r u g i s m a t r a j u d a j e o n iracionalan. P r i m j e r za »racionalistički« p r i s t u p i i n t e r p r e t a c i j u ličnosti i m a m o u t e o r i j a m a A l l p o r t a i Kellyja. Tako Allport s m a t r a da je za razumijevanje n e k o g pojedinca važno poznavati njegova u s m j e r e n j a , njegove planove, interese, stavove, dakle »svjesne deter­ m i n a n t e « p o n a š a n j a . Kelly je čak svakog č o v j e k a proglasio za »znanstvenika«. L i č n o s t s e u t o j t e o r i j i z a s n i v a n a intelektualnim procesima, a ponašanje poje­ dinca ima znanstveni karakter, jer predstavlja proces donašanja i testiranja hipoteza, d o k j e c j e l o k u p n a s u b j e k t i v n a r e a l n o s t p o j e d i n c a njegov vlastiti produkt ili produkt takvog procesa testiranja hipoteza. N a s u p r o t t o m e F r e u d j e s m a t r a o d a s u l j u d i iracionalna bića, n e s v j e s n a svojih m e n t a l n i h aktivnosti i nesvjesna temeljnih obilježja kao i determinanti vlastitog ponašanja i postupaka. J a s n o je da će u tim t e o r i j a m a koje su više racionalne naglasak, prouča­ vanje i objašnjenja ponašanja i ličnosti biti o k r e n u t o p r e m a kognitivnim funkcijama ili d e t e r m i n a n t a m a , a d a ć e t o i z o s t a t i k o d i r a c i o n a l i s t i č k i h t e o r i j a . Dimenzija

sloboda

—

determinizam

P i t a n j e unutarnje i individualne slobode pojedinca u odnosu na cjelokup­ nu okolinu također predstavlja dobro razvijenu i pokrivenu dimenziju na kojoj je moguće razlikovati pojedine tedrije ličnosti. Bazno je pitanje ovdje koliko je pojedinac slobodan da odlučuje o sebi, da kontrolira svoje ponaša­ nje i svoje postupanje i koliko su subjektivni doživljaji ili impresije pojedinca da gotovo svakog trenutka moze slobodno odlučivati stvarni, tj. u kolikoj je m j e r i p o n a š a n j e d e t e r m i n i r a n o u z r o c i m a koji su izvan njihove kontrole. N a p o l u s l o b o d e ili b l i z u t o g p o l a o v e d i m e n z i j e s t o j i R o g e r s o v a t e o r i j a l i č n o s t i . R o g e r s ( p r e m a S c h l i e n u , 1963, s t r . 307) k a ž e : » . . . č o v j e k j e d n o s t a v n o n e m a obilježja j e d n o g stroja, on j e d n o s t a v n o nije u šaki nesvjesnih motiva, o n j e o s o b a u p r o c e s u s t v a r a n j a sebe s a m o g , o s o b a k o j a u životu s t v a r a zna­ čenje, osoba koja utjelovljuje jednu dimenziju subjektivne slobode«. S d r u g e s t r a n e z a F r e u d a , P a v l o v a ili S k i n n e r a p o j e d i n a c p r e d s t a v l j a j e d a n p o t p u n o d e t e r m i n i r a n sustav u k o j e m ima m a l o mogućnosti za slobodno odlučivanje i autonomiju odnosno u kojem takve mogućnosti uopće nema. T a k o S k i n n e r ( 1 9 7 1 , s t r . 200) k a ž e d a » A u t o n o m n i č o v j e k p r e d s t a v l j a s a m o sredstvo za o b j a š n j a v a n j e onoga što n e m o ž e m o objasniti ni n a koji drugi n a č i n . O n j e s t v o r e n iz n a š e g n e z n a n j a , a k a k o s e n a š e r a z u m i j e v a n j e p o v e ­ ćava, to s a m a tvar od koje je on sazdan nestaje.« One teorije koje su bliže polu slobode koncipiraju čovjeka, ličnost i ljude k a o b i ć a k o j a s u odgovorna za vlastite akcije i postupke. Ta odgovornost naj­ češće nije a p s o l u t n a , ali i m a o d r e đ e n s t u p a n j . P r e m a t i m personalističkim teorijama i k o n c e p c i j a m a čovjek je sposoban da transcendira svoju nepo­ srednu okolinu i da se, bar u izvjesnoj mjeri, oslobodi njezinih utjecaja. U s t v a r i , stupanj slobode pojedinca je proporcionalan stupnju njegove mogućnosti da se oslobodi takvih utjecaja. D a p a č e , p o t i m k o n c e p c i j a m a bitno je obilježje ljudi upravo takva sposobnost i nedeterminiranost okolinom. To je 13

u j e d n o i srž čovjeka. N j e g o v e n e d a ć e p r o i z l a z e iz p o d l o ž n o s t i ili z a r o b l j e n o s t i različitim utjecajima okoline. N a s u p r o t t o m e personološke teorije ličnosti koje su bliže p o l u d e t e r m i n i z m a t u m a č e čovjekovo p o n a š a n j e k a o p o t p u n o determinirano utjecajima okoline i prema tome kontrolirano okolinom. U t i m t e o r i j a m a i i s t r a ž i v a n j i m a k o j a s u s n j i m a u v e z i n a g l a s a k ć e b i t i n a ispi­ tivanju specifičnih utjecaja okoline i zakonitosti takvih utjecaja. Takve kon­ cepcije pripisivat će ličnost u p r a v o u t j e c a j i m a okoline i s m a t r a t će d a n a m poznavanje tih utjecaja omogućuje da ličnost pojedinca ne samo mijenjamo, nego i formiramo mijenjajući i kontrolirajući takve utjecaje. Determinističke k o n c e p c i j e l i č n o s t i z n a t n o s e m e đ u s o b n o r a z l i k u j u p o t o m e što smatraju o d l u č u j u ć i m za ličnost i p o n a š a n j e . T a k o n e k e od njih (poput Freudove) sma­ t r a j u d a s u nesvjesni motivi i nesvjesne komponente ličnosti ono što deter­ m i n i r a i k o n t r o l i r a p o n a š a n j e čovjeka, d r u g e (poput S k i n n e r a i Pavlova) sma­ t r a j u d a s u izvanjski faktori u formi efekata ponašanja oni koji determiniraju i kontroliraju to ponašanje pa prema tome i ličnost, drugi pak. smatraju da je rano iskustvo pojedinca odlučujuće (kao Erikson), neke pripisuju kontrol­ nu ulogu fiziološkim procesima u organizmu (Eysenckova koncepcija, Pavlovljeva koncepcija) a n e k e utjecajima d r u š t v a i d r u š t v e n e okoline (Erikson). Dimenzija

subjektivnost

—

objektivnost

K o n c e p c i j e ličnosti u s u v r e m e n o j psihologiji z n a t n o se m e đ u s o b n o razli­ k u j u i u p i t a n j u k o l i k o j e p o n a š a n j e ili l i č n o s t p o j e d i n c a subjektivna tvore­ vina ili jedan subjektivni svijet. K o l i k o j e p o n a š a n j e ili l i č n o s t p o j e d i n c a de­ terminirana subjektivnim iskustvima odnosno doživljajima pojedinca. Razlike koje postoje m e đ u teorijama ličnosti u shvaćanju značenja subjektivnog u o d n o s u n a p o n a š a n j e proizlaze p o m o m m i š l j e n j u v j e r o j a t n o (kao i sve o s t a l e r a z l i k e n a d r u g i m d i m e n z i j a m a ) iz stvarnih razlika medu ljudima. Neki su ljudi vrlo podložni svojim doživljajima i subjektivnim iskustvima i njihova je ličnost izgrađena i p o d kontrolom je takvih iskustava, p a p r e m a tome p o d slabim ili nikakvim utjecajima objektivnih faktora i determinanti ponašanja. D r u g i s u v i š e pod utjecajem vanjskih, objektivnih činilaca, a manje pod utje­ cajem vlastitih subjektivnih doživljaja. Ta različitost m e đ u teorijama ličnosti i n a p o d r u č j u p e r s o n o l o g i j e r e f l e k t i r a r a z l i č i t o s t i z m e đ u fenomenologije i biheviorizma u suvremenoj psihologiji kao jednoj od temeljnih razlika u pri­ stupu i tumačenju ljudi u suvremenoj psihologiji. Z n a č e n j e subjektivnog svijeta i osobnog iskustva o d n o s n o doživljaja za r a z u m i j e v a n j e ličnosti m o ž d a se n a j p o t p u n i j e izražava u Rogersovoj fenomen o l o š k o j t e o r i j i l i č n o s t i . R o g e r s s m a t r a d a j e unutarnji, subjektivni, doživljajni svijet pojedinca odlučujući za njegovo ponašanje, za njegove tegobe, za njegovo postupanje i za razumijevanje pojedinca. T a k o R o g e r s kaže: »Unu­ t a r n j i s v i j e t i m a , i z g l e d a , z n a č a j n i j i u t j e c a j n a p o n a š a n j e n e g o l i p o d r a ž a j i iz v a n j s k e o k o l i n e « ( R o g e r s , 1964, s t r . 124). S u p r o t n o s t a j a l i š t e j e o n o k o j e č o v j e k a s m a t r a fizikalnim ili fiziološkim sustavom koji je pod neprekidnim utjecajima okoline. Ti utjecaji imaju odlu­ č u j u ć u važnost za f o r m i r a n j e p o n a š a n j a i za r a z u m i j e v a n j e p o s t u p a k a . Bez p o z n a v a n j a t i h objektivnih, vanjskih determinanti ponašanje pojedinca se n e može razumjeti niti objasniti. T a k o S k i n n e r koji i z m e đ u svih s u v r e m e n i h biheviorista najdosljednije zastupa takvo shvaćanje kaže: »Zadatak je znan­ stvene analize da objasni k a k o je p o n a š a n j e osobe k a o fizikalnog sustava po­ v e z a n o s u v j e t i m a p o d k o j i m a se l j u d s k a v r s t a razvila k a o i s u v j e t i m a u k o j i m a 14

p o j e d i n a c živi« ( S k i n n e r , 1 9 7 1 , s t r . 14). Z a n j e g a p s i h o l o g i j a m o ž e » s l i j e d i t i s t a z u k o j u i m a j u fizika i biologija t a k o d a se d i r e k t n o o k r e n e o d n o s i m a izme­ đu ponašanja i okoline i zanemari pretpostavljena posredujuća stanja duha« ( i b i d . s t r . 15). L j u d s k o j e p o n a š a n j e p o t a k v i m k o n c e p c i j a m a zakonito i uzroč­ no povezano s vanjskim, objektivnim -faktorima. Teorije onih personologa koji imaju subjektivističku koncepciju zanimat ć e s e i b a v i t i prirodom subjektivnog iskustva i dozivljajnim svijetom pojedinca o n a k o k a k o g a p o j e d i n a c d o ž i v l j a v a ili v j e r u j e d a g a d o ž i v l j a v a . T o j e d a k l e n u ž n o fenomenološki pristup. Psiholozi takve orijentacije smatraju u stvari d a j e zadatak psihologije u p r a v o d a p r o u č a v a t a j d o ž i v l j a j n i i s u b j e k t i v n i svi­ j e t ili l j u d s k o i s k u s t v o i d a j e t o predmet psihologije; ili b a r n a j v a ž n i j i n j e n d i o . U t a k v i m k o n c e p c i j a m a z n a č a j n o m j e s t o i m a t ć e t a k v i p o j m o v i k a o psi­ hološki faktori, psihološka okolina, subjektivni okvir referencije, osobnost, vlastito ja. N a g l a s a k ć e b i t i n a t o m e kako p o j e d i n a c d o ž i v l j a v a s v i j e t i s v o j u o k o l i n u . O b j e k t i v n a s t v a r n o s t i fizički svijet m o g u u t j e c a t i n a p o j e d i n c a jedino onako kako ga on percipira i doživljava, dakle subjektivno. Prema tome, objektivna realnost nije o n a koja m o ž e određivati p o n a š a n j e pojedinca, već j e t o percipirana ili subjektivna realnost. Subjektivni a ne objektivni faktori o d r e đ u j u p o n a š a n j e i d j e l o v a n j e . Značenja koje pojedinac pridaje objektiv­ nim zbivanjima su ona koja određuju njegove postupke. P o j e d i n a c živi u subjektivnom svijetu, u psihološkoj a ne fizičkoj okolini. Za razumijevanje p o j e d i n c a u t a k v i m s e k o n c e p c i j a m a v e l i k z n a č a j p r i d a j e i pojmu o sebi ili vlastitom ja. O n o s e č e s t o ( s a s v i m n e h o t i c e i p o t p u n o p o g r e š n o s h v a ć a k a o u n u t a r n j i » m a l i č o v j e k « ili h o m u n k u l u s k o j i s e k o r i s t i z a » t u m a č e n j a « , d a k l e o n a k o k a k o to s h v a ć a j u i laici). P r e m a n e k i m p e r s o n o l o z i m a najvažnije ljud­ s k o o b i l j e ž j e j e u p r a v o t o shvaćanje koje pojedinac ima o samom sebi ili per­ cepcija samog sebe. T o s e s m a t r a i k l j u č e m z a r a z u m i j e v a n j e b e z k o j e g s e ličnost pojedinca i on s a m ne m o g u shvatiti. P r e m a tome, kod takvih koncep­ c i j a sve je unutrašnje, s v e j e u č o v j e k u ili u p o j e d i n c u . Z a o b j e k t i v n e p e r s o n o l o g e n a s u p r o t t o m e , s v e j e izvan čovjeka, a ako u n j e m u i m a nečeg to je opet n a s t a l o p o d u t j e c a j e m vanjskih činilaca. Z a d a t a k j e p s i h o l o g i j e p r e m a t o m e d a p r o u č a v a objektivne determinante ponašanja i samo ponašanje. J e d n o i d r u g o s u objektivni podaci i zato ih je m o g u ć e pro­ učavati znanstvenim m e t o d a m a , a to su eksperiment, mjerenje i sustavno opažanje, a ne introspekcija. To je ujedno i garancija da je psihologija moguća kao znanost. Dimenzija

holizam

—

elementarizam

Holističkim stajalištem u psihologiji s m a t r a m o ono po kojem je ljudska p r i r o d a t a k v a da se p o n a š a n j e i p o j e d i n a c m o g u r a z u m j e t i j e d i n o proučava­ njem pojedinaca kao cjelina. S u p r o t n o t o m e j e elementarističko stajalište po kojem psihologija može razumjeti ljudsko ponašanje jedino ako istražuje s v a k i f u n d a m e n t a l n i a s p e k t t o g p o n a š a n j a p o s e b n o , d a k l e analitički. Razlike u h o l i s t i č k o m i e l e m e n t a r i s t i č k o m p r i s t u p u d o v o d e d o t o g a d a se p o n a š a n j e ljudi u različitim psihologijama i personologijama proučava na različitim razinama generalnosti o d n o s n o d a s e k o r i s t e r a z l i č i t e jedinice za objašnjenje tog ponašanja. Tako, na primjer, k o d Skinnera i Pavlova jedinice analize jesu refleksi. K o d R o g e r s a t o j e cjelokupna, nepodijeljena ličnost. Holisti smatraju d a š t o s e v i š e f r a g m e n t i r a l i č n o s t ili p o j e d i n a c , t o s e v i š e psihologija bavi trivi15

jalnostima, apstrakcijama, artificijelnim stvarima, ljudskim preparatima, a ne stvarnim živim ljudima. Parcijalizacija i fragmentiranje ljudi je n e m o g u ć a i p r e d s t a v l j a z a b l u d u . N a s u p r o t t o m e , elementaristi smatraju da je put znano­ s t i a n a l i t i č k i i d a sustavna analiza jedina može dovesti do pravih znanstvenih a ne subjektivnih spoznaja. Proučavanje specifičnosti nikako ne može štetiti. A n a t o m i j a se z a s n i v a n a stanici, biologija i k e m i j a n a m o l e k u l i , fizika n a a t o m u . Poznavanje specifičnih faktora omogućuje razumijevanje globalnog ponašanja, odnosno, znači poznavanje temelja tog ponašanja. Jedino specifična analiza predstavlja znanstvenu spoznaju i omogućuje takvu spoznaju. Holistički pristup naglašava zavisnost ponašanja i ličnosti od okoline, o d n o s n o m e đ u s o b n u p o v e z a n o s t »poljem« u n u t a r kojeg se t o p o n a š a n j e do­ g a đ a . P o n a š a n j e p o j e d i n c a n i j e r e z u l t a n t a s a m o u n u t a r n j i h s u b j e k t i v n i h čini­ l a c a , v e ć i v a n j s k i h . Kumulativno i zajedničko djelovanje j e d n i h i d r u g i h do­ vodi d o p o n a š a n j a . U t a k v o m p r i s t u p u n a g l a š a v a se s a d a š n j o s t , a k a t k a d a se z a n e m a r u j e p r o š l o s t p o j e d i n c a . Z a n e m a r u j u se i s m a t r a j u m a n j e v a ž n i m i hereditarni činioci ponašanja. I z m e đ u svih p o j e d i n a č n i h a k a t a i p o s t u p a k a pojedinca postoji povezanost i s v a k i s e p o s t u p a k i a k t m o ž e r a z u m j e t i s a m o u kontekstu i odnosu na ostale p o s t u p k e tog pojedinca. U s v e m u t o m e velik značaj i važnost imaju i organski procesi ili procesi u organizmu jer i oni predstavljaju dio totalnosti. H o l i s t i č k i p r i s t u p č e s t o n a g l a š a v a i posebnost i jedinstvenost svakog po­ jedinca. Svaki je p o j e d i n a c različit od drugih, dapače svaki je a k t pojedinca j e d i n s t v e n i neponovljiv. T o znači d a ni isti p o j e d i n a c nije ponovljiv, o d n o s n o on je u s v a k o m času različit. Ponašanje pojedinca d e t e r m i n i r a n o je subjektivno-objektivnim totalitetom činilaca, ali je njihov broj i njihov sklop ili obrazac takav da je uvijek jedinstven i neponovljiv. Z b o g toga se p o j e d i n a c n e m o ž e opisivati niti razumjeti n a osnovi trajnih stabilnih karakteristika kao što su osobine i crte ličnosti. Dimenzija

homeostaza

—

heterostaza

P r e m a homeostatičkim koncepcijama ličnosti ličnost p o j e d i n c a k a o i nje­ g o v o r g a n i z a m p r e d s t a v l j a j u j e d a n s u s t a v k o j i j e s p o s o b a n ili u s m j e r e n n a o d r ž a v a n j e v l a s t i t e ravnoteže ili unutarnje ravnoteže. T a k a v s u s t a v o p i r e se s v e m u š t o t u r a v n o t e ž u n a r u š a v a i n a s t o j i o s t v a r i t i n e p r e k i d n o stanje ravno­ teže. A k o j e o n a n a r u š e n a , t a k a v s u s t a v d j e l u j e t a k o d a s e r a v n o t e ž a o p e t u s p o ­ stavi. Ravnoteža o r g a n i z m a i ličnosti postoji o n d a kada n e m a u n u t a r n j i h izvora napetosti. P r e m a heterostatičkim shvaćanjima ljudi nemaju tendenciju neprekidnog o d r ž a v a n j a stanja bez n a p e t o s t i , već, s u p r o t n o t o m e , oni su u s v o m p o s t o j a n j u i ž i v o t u usmjereni na razvoj i rast, oni traže i trebaju podražaje i doživljaje i oni teze samoostvarenju ili samoaktualizaciji. Pitanje homeostatičnosti odnosno heterostatičnosti ljudskog ponašanja p o v e z a n o j e s motivacijom i ulogom motiva u ponašanju, odnosno u razumije­ v a n j u ličnosti. S a s v i m d r u g e m o t i v e k a o o d r e d n i c e p o n a š a n j a n a g l a š a v a t će o n e p e r s o n o l o š k e k o n c e p c i j e k o j e se zasnivaju n a h o m e o s t a z i o d o n i h k o n c e p ­ cija koje se zasnivaju na heterostazi. H e t e r o s t a t i č k e k o n c e p c i j e u vezi s m o t i v a c i j o m i l i č n o š ć u n a j i z r a ž e n i j e su u Maslowljevoj i Rogersovoj teoriji ličnosti. Oba psihologa s m a t r a j u da je l j u d s k o p o n a š a n j e m o t i v i r a n o n e p r e k i d n o m potrebom i težnjom za razvija­ njem i rastom, n e p r e k i d n o m težnjom za samoaktualizacijom i razvojem svih 16

svojih potencijalnosti. Takve koncepcije odbacuju shvaćanje po kojem čovjek n i j e d r u g o n e g o l i o r g a n i z a m k o j i t e ž i zadovoljenju svojih nagona i potreba, o d n o s n o smanjenju napetosti k o j a n a s t a j e iz n e z a d o v o l j a v a n j a p o t r e b a i n a ­ gona (nagoni nisu ovdje k a o ni d r u g d j e u ovoj knjizi instinkti!). Ljudi u m j e s t o redukcije nagona traže podražaje, traže izazove, traže m o g u ć n o s t i za ispunje­ nja s a m i h sebe. To u j e d n o predstavlja temelj za formiranje i razvoj ličnosti, k a o i k l j u č za n j e z i n o r a z u m i j e v a n j e . H o m e o s t a t i č k e koncepcije s m a t r a j u da su obilježja ličnosti i cjelokupna l i č n o s t naučeni oblici ponašanja. T a k v o učenje p o n a š a n j a zasniva se n a posto­ j a n j u bioloških potreba i u v e z i s n j i m a pobuđenih stanja organizma ili nagona koji n a r u š a v a j u ravnotežu organizma. O r g a n i z a m i pojedinac će naučiti da se p o n a š a o n a k o (a t o z n a č i d a ć e t a k o i f o r m i r a t i s v o j u l i č n o s t ) k a k o t o z a h t i j e ­ vaju okolnosti koje m o g u dovesti do zadovoljenja njegovih potreba i redukcije n a g o n a . Funkcija je ličnosti upravo takvo zadovoljenje potreba i reduciranje nagona odnosno odstranjenje napetosti iz organizma. Repertoar ponašanja koji čini ličnost p o j e d i n c a u j e d n o j e i r e p e r t o a r p o n a š a n j a koji je taj pojedi­ n a c naučio u t o k u zadovoljenja i za zadovoljenje svojih p o t r e b a , o d n o s n o za reduciranje svojih nagona. P r i m j e r takve teorije i m a m o k o d Freud^, a i k o d nekih biheviorističkih teorija ličnosti i učenja. H o m e o s t a t i č k a pozicija znači i n t e r e s za istraživanje b r o j a , p r i r o d e i razli­ čitosti baznih ljudskih nagona kao i m e h a n i z a m a ličnosti koji su razvijeni za njihovo zadovoljavanje. Heterostatička pozicija u personologiji znači orijen­ t a c i j u n a samoaktualizaciju ličnosti, n j e z i n e ciljeve, n j e z i n u budućnost i na­ stojanja pojedinca, k a o i n a s r e d s t v a i p u t o v e za njihovo dostizanje. O s n o v n e p o t r e b e čovjeka i n t e g r i r a n e s u u t a k v i m k o n c e p c i j a m a s t i m ciljevima i te­ žnjama. Dimenzija

nasljeđe

—

okolina

U psihologiji u o p ć e , p a i u psihologiji ličnosti, j e d n o o d t e m e l j n i h i vječ­ n i h p i t a n j a j e s t p i t a n j e o t o m e u k o l i k o j m j e r i s u p o j e d i n i a s p e k t i č o v j e k a ili ličnosti određeni nasljeđem, a u kolikoj mjeri su p r o d u k t okoline, o d n o s n o n j e z i n i h u t j e c a j a . T o se p i t a n j e u p e r s o n o l o g i j i p o v e z u j e s konstitucionalizmom. K o n s t i t u c i o n a l i z a m ili ( o p ć e n i t i j e ) nativizam s m a t r a da je ljudska ličnost d e t e r m i n i r a n a n a s l j e đ e m . Empirizam s m a t r a d a j e sve u č o v j e k u o d r e đ e n o okolinom. Konstitucionalizam ima svoj početak u Hipokratovoj koncepciji da j e l j u d s k i t e m p e r a m e n t o d r e đ e n t j e l e s n i m s o k o v i m a : k r v l j u , c r n o m ž u č i , žu­ t o m žuči i flegmom, o d n o s n o njihovim m e đ u s o b n i m o d n o s i m a u tijelu poje­ dinca. U suvremenijim koncepcijama konstitucionalističko stajalište ima­ m o u K r e t s c h m e r o v o j tipologiji ličnosti, o d n o s n o u Sheldonovoj konstitucion a l n o j p s i h o l o g i j i l i č n o s t i . M e đ u t i m , i m n o g e d r u g e k o n c e p c i j e n a g l a š a v a j u va­ žnost konstitucije odnosno nasljeđa (Freud, Eysenck). E m p i r i s t i č k a k o n c e p c i j a ili k o n c e p c i j a u t j e c a j a o k o l i n e n a j i z r a ž e n i j a j e u biheviorističkim teorijama ličnosti i ponašanja osobito kod W a t s o n a i Skinn e r a . T e m e l j n a d e t e r m i n a n t a p o n a š a n j a i l i č n o s t i o v d j e j e učenje ličnosti odnosno učenje ponašanja. Okolina stvara te oblikuje i ponašanje i ličnost p o j e d i n c a . Z b o g t o g a j e p r o u č a v a n j e u č e n j a i psihologija učenja središnji i najvažniji dio s u v r e m e n e psihologije. O s i m biheviorističkih koncepcija, i n e k e d r u g e koncepcije ličnosti p r i d a j u veliko značenje u t j e c a j i m a okoline. T o se o s o b i t o o d n o s i n a s u v r e m e n u environmentalnu (od engleske riječi environ2

Fulgosi: Psihologija ličnosti

17

m e n t = o k o l i n a ) psihologiju, o d n o s n o psihologiju okoline. Na području psiho­ l o g i j e l i č n o s t i t a k a v n a g l a s a k i t r e n d d o v e o j e d o r a z v o j a interakcionizma i situacionizma. P o t i m s h v a ć a n j i m a l i č n o s t j e u n e p r e k i d n o j i n t e r a k c i j i ili o d ­ n o s u s o k o l i n o m i m i j e n j a se u funkciji p r o m j e n a te okoline. Konstitucionalističke koncepcije s m a t r a t će ličnost p r o d u k t o m unutarnjih determinanti i snaga. T a k o ć e p o j e d i n a c b i t i a g r e s i v a n z b o g t o g a š t o i m a k o n s t i t u c i o n a l n e p r e d i s p o z i c i j e z a t a k v o p o n a š a n j e ( r e c i m o j a k i i d ili o d r e đ e n e b i o l o š k e d e t e r m i n a n t e k o j e m o g u ići č a k d o g e n e t i č k e s t r u k t u r e ) . J a s n o j e d a će mogućnosti utjecaja okoline u takvoj koncepciji biti vrlo malene, a stabil­ n o s t p o n a š a n j a ili o s o b i n a l i č n o s t v r l o v e l i k a . Dimenzija

spoznatljivost

—

nespoznatljivost

U p s i h o l o g i j i l i č n o s t i p i t a n j e spoznatijivosti pojedinca na znanstvenoj osnovi t a k o đ e r p r e d s t a v l j a j e d n o o d n a j v a ž n i j i h p i t a n j a . D a li s e z n a n s t v e n i m m e t o d a m a i s t r a ž i v a n j a m o ž e p o s t i ć i z n a n s t v e n a s p o z n a j a l i č n o s t i ili l i č n o s t izbjegava znanstvenoj spoznaji? To je pitanje, dakako, povezano s d r u g i m p i t a n j i m a k a o š t o s u , n a p r i m j e r , p i t a n j a o s u b j e k t i v n o s t i ili o b j e k t i v n o s t i , s l o b o d i ili d e t e r m i n i r a n o s t i . T a k o ć e g l e d i š t e p e r s o n o l o g a k o j i s m a t r a j u lič­ n o s t p o t p u n o d e t e r m i n i r a n o m i o b j e k t i v n o m p o j a v o m biti d a se o n a m o ž e s p o z n a t i z n a n s t v e n i m p o s t u p c i m a , t j . d a j e m o g u ć a z n a n s t v e n a s p o z n a j a lič­ n o s t i . P e r s o n o l o z i k o j i l i č n o s t u z i m a j u k a o s u b j e k t i v n i p r o d u k t ili p o j a v u s u b j e k t i v n o d e t e r m i n i r a n u , o d n o s n o s l o b o d n u ili n e d e t e r m i n i r a n u s m a t r a t ć e da znanstvene m e t o d e ne o m o g u ć u j u spoznaju ličnosti. Pavlov, W a t s o n , S k i n n e r i drugi refleksolozi i bihevioristi s m a t r a j u d a j e ličnost, kao i sve ljudsko, p o t p u n o m o g u ć e z n a n s t v e n o proučavati i spoznavati znanstvenim postupcima i m e t o d a m a , pa je, p r e m a tome, moguća i znanstvena spoznaja ličnosti. To mišljenje i m a j u i m n o g i drugi psiholozi izvan tog k r u g a . T a k o C a t t e l l i E y s e n c k s m a t r a j u d a j e m o g u ć a znanstvena spoznaja na bazi matematičkih i drugih metoda analiziranja ponašanja. Prema tome, znanstvene metode eksperimenta, mjerenja, sustavnog opažanja, kliničke opservacije i m a t e m a t i č k e analize o m o g u ć u j u spoznaju ličnosti. Ljudi su p r e m a t a k v i m s h v a ć a n j i m a z n a n s t v e n o spoznatijivi bez o s t a t k a , i z n a n o s t ih m o ž e o b j a s n i t i u potpunosti. N a s u p r o t tome, Rogers i drugi fenomenološki i egzistencijalni psiholozi, s m a t r a j u d a s v a k i p o j e d i n a c živi u v l a s t i t o m s u b j e k t i v n o m s v i j e t u k o j i s e neprekidno i nepredvidivo mijenja i u kojem on sam zauzima središnje mje­ s t o . To je privatan svijet koji svoj smisao i svoje značenje ima u samom sebi. Ta privatna značenja i smisao nisu d o s t u p n i z n a n s t v e n o m proučavanju. Poje­ d i n c a s e s t o g a m o ž e s a m o razumjeti ili ga treba nastojati razumjeti. Takav p r i s t u p z n a č i o n d a u n o š e n j e t r a d i c i o n a l n i h neznanstvenih postupaka u pro­ učavanje ličnosti i zahtijeva takve p o s t u p k e (to su. n a p r i m j e r , s a m o o p a ž a n j e ili i n t r o s p e k c i j a , i n t u i c i j a , k o n t e m p l a c i j a , s p e k u l a c i j a , i m a g i n a c i j a , e m p a t i j a i drugi). N a r a v n o d a »podaci« dobiveni ovim n e z n a n s t v e n i m m e t o d a m a ne m o g u b i t i p r i h v a ć e n i u z n a n o s t i i d a m o r a j u p r o ć i naknadnu verifikaciju znan­ stvenim postupcima, tj. m o r a j u biti ispitani i dokazani eksperimentom, mje­ r e n j e m ili s u s t a v n i m o b j e k t i v n i m o p a ž a n j e m ili r e g i s t r i r a n j e m . S u b j e k t i v a n p r i s t u p p r o u č a v a n j u l i č n o s t i m o ž e s t o g a p r u ž i t i j e d i n o hipoteze, a n e defini­ tivne spoznaje. Bez znanstvene verifikacije i znanstvenih m e t o d a nemoguće j e razlikovati o b j e k t i v n e i realne činjenice o d p o j m o v n i h k o n s t r u k a t a , »moz­ g o v n e m e t a f i z i k e « ili » m o z g o v n e m i t o l o g i j e « , o d n o s n o o d p r a z n i h r i j e č i . 18

Ovdje m o r a m o reći da, p o n a š e m mišljenju, u s u v r e m e n o j psihologiji po­ stoji o d r e đ e n a konvergencija rezultata subjektivnog i objektivnog p r i s t u p a u proučavanju ličnosti. Naime, i čisto subjektivni i čisto objektivni p r i s t u p doveli su d o sličnih rezultata. Većina, a u n e k i m slučajevima (kao k o d Skinn e r a ) i sve » p s i h o l o š k e d e t e r m i n a n t e « p o n a š a n j a za k o j e se p r i j e vjerovalo da p o s t o j e ili d a s u t r a j n e i n e p r o m j e n j i v e k o n s t a n t e l i č n o s t i i u p r o c e s u e k s p e ­ r i m e n t i r a n j a i u p r o c e s u s u b j e k t i v i s t i č k i h a n a l i z a j e d n o s t a v n o » n e s t a j u « ili »evaporiraju«, o d n o s n o p o k a z u j u se n e s t v a r n i m , t a k o d a se ličnost u p r o c e s u znanstvenog p r o u č a v a n j a p o s t e p e n o »prazni«. U m j e s t o »psiholoških«, dakle s u b j e k t i v n i h » d e t e r m i n a n t i « , n a m a s v a k i m d a n o m p o s t a j u sve p o z n a t i j e i j a s n i j e objektivne determinante p o n a š a n j a i l i č n o s t i , k a o i objektivne deter­ minante tih »psihičkih determinanti«. J a s n o se p o k a z u j e da su ove d r u g e s a m o epifenomeni i d a n e m a j u n i k a k v e samostalne egzistencije; p o k a z u j e se da se z b o g t o g a o n e n e m o g u s m a t r a t i konačnim determinantama ili pokretačima ljudskog ponašanja, o d n o s n o znanstvenim temeljom ličnosti iako za laika i n e s t r u č n j a k a i m a j u n a j v e ć e z n a č e n j e . T o j e p o m o m m i š l j e n j u j o š j e d a n slu­ čaj koji p o k a z u j e k o l i k o se z n a n s t v e n a spoznaja i z n a n s t v e n a istina r a z l i k u j e i koliko je s u p r o t n a subjektivnom i svakodnevnom iskustvu odnosno naivnom r e a l i z m u koji za gotovo sve ljude p r e d s t a v l j a n j i h o v u k o n a č n u »spoznaju« sebe i svijeta. Dimenzija

reaktivnost

—

proaktivnost

Ova dimenzija, n a kojoj se t a k o đ e r m o g u razlikovati koncepcije o ličnosti, o d n o s i s e n a p i t a n j a gdje j e u z r o k l j u d s k o g p o n a š a n j a — d a li u s a m o m p o j e ­ d i n c u ili i z v a n n j e g a ? G d j e s u p r a v i r e a l n i u z r o c i p o n a š a n j a i l i č n o s t i , da li je ličnost kontrolirana unutarnjim činiocima i podražajima ili je kontrolirana vanjskim činiocima i podražajima? Ako postoje u n u t a r n j i činioci c j e l o k u p n o g p o n a š a n j a o n d a l j u d i p r e d s t a v l j a j u aktivna bića p o b u đ e n a u n u t a r n j i m p r o c e ­ sima i u s m j e r a v a n a t a k v i m p r o c e s i m a . Takvi procesi m o g u biti materijalni, fiziološki, b i o l o š k i , b i o k e m i j s k i , ali m o g u biti z a m i š l j e n i i k a o p s i h o l o š k i . Ova­ k v e k o n c e p c i j e n a z i v a m o proaktivnim. N a s u p r o t n j i m a s t o j e reaktivne kon­ cepcije ličnosti. P o n j i m a č o v j e k j e reaktivno stvorenje, on samo reagira na p o d r a ž a j e i t u s u o n d a n a j v a ž n i j i i z v a n j s k i p o d r a ž a j i i s i t u a c i j e ili i z v a n j s k e d e t e r m i n a n t e l i č n o s t i i p o n a š a n j a . T i p i č a n p r i m j e r r e a k t i v n i h k o n c e p c i j a lič­ nosti i m a m o k o d Pavlova, W a t s o n a , S k i n n e r a i drugih biheviorista i refleksologa. P r o a k t i v n e k o n c e p c i j e ličnosti vrlo su različite. T a k o F r e u d s m a t r a d a s u nagoni pokretači l j u d s k o g p o n a š a n j a , k a o i s n a g e k o j e d j e l u j u iz nesvjesnog dijela ličnosti, d o k A l l p o r t , n a p r i m j e r , s m a t r a d a s u svjesni ciljevi, stavovi i interesi oni koji u s m j e r u j u ponašanje. Maslow s m a t r a da je začetak svih ljudskih postupaka, kao i cjelokupnog ponašanja pojedinca unutarnji. Tako on kaže: »Čovjek i m a svoju b u d u ć n o s t u s a m o m sebi i o n a j e d i n a m i č k i aktiv­ n a i u s a d a š n j e m č a s u « ( M a s l o w , 1 9 6 1 , s t r . 59). T a k o k o n c i p i r a n a l i č n o s t t r e ­ b a l a b i n a t a j n a č i n b i t i oslobođena utjecaja neposredne okoline i okolina je u stvari za nju manje važna. N a s u p r o t tome reaktivistička pozicija s m a t r a ličnost, o d n o s n o c j e l o k u p n o p o n a š a n j e pojedinca p r o d u k t o m reagiranja na i z v a n j s k i s v i j e t . Ljudi ne iniciraju svoje ponašanje u samima sebi. T o j e s a m o privid; oni j e d n o s t a v n o reagiraju n a izvanjske p r o m j e n e , događaje, zbivanja o d n o s n o n a svoju okolinu. P r i m j e r za to j e činjenica d a ni j e d a n čovjek n e z n a š t o ć e r e ć i ili r a d i t i u s l j e d e ć e m č a s u ili u t o k u j e d n o g j e d i n o g d a n a . T o je zbog toga j e r j e on izložen n e p r e k i d n o m » b o m b a r d i r a n j u « p o d r a ž a j a i pro19

mjena izvana koje ne m o ž e kontrolirati a n a koje je reaktivan. Pravi uzroci p o n a š a n j a su, d a k l e , i z v a n č o v j e k a . T a k o K i m b l e k a ž e : »Za sve p r a k t i č k e s v r h e moguće je konstruirati t a k v u z n a n s t v e n u psihologiju u kojoj će organizam biti s m a t r a n p r a z n i m . S t o se m e n e tiče, j a m o g u zamisliti t a k v u psihologiju koja se zasniva j e d i n o i u p o t p u n o s t i n a p o d r a ž a j i m a i o d g o v o r i m a , psihologiju u k o j o j j e e g z i s t e n c i j a o r g a n i z m a p o t p u n o n e v a ž n a č i n j e n i c a « ( K i m b l e , 1953, s t r . 158). O v a j e k o n c e p c i j a p o t p u n o i d e n t i č n a W a t s o n o v o j , S k i n n e r o v o j i Pavlovljevoj. O s i m o v i h d i m e n z i j a k o j e s e k o r i s t e z a d i s t i n k c i j u ili r a z l i k o v a n j e i z a d e s k r i p c i j u ili o p i s i v a n j e p o j e d i n i h t e o r i j a l i č n o s t i p o s t o j e , n a r a v n o , i d r u g e . Međutim, kao što s m o već rekli, m e đ u n e k i m dimenzijama postoji prekriva­ nje, što znači da one nisu m e đ u s o b n o nezavisne i s a m o s t a l n e , o d n o s n o da su u m e đ u s o b n o j korelaciji. Zbog toga je i sam termin dimenzija relativan, pa s e m o ž e z a m i j e n i t i t e r m i n o m kontinuum ili ljestvica. Zanimljivo je da su poje­ d i n e t e o r i j e l i č n o s t i b i l e k a t e g o r i z i r a n e n a v e ć e m b r o j u t a k v i h k o n t i n u u m a ili bipolarnih ljestvica i da su o n d a izračunati koeficijenti r a n g korelacija između p o j e d i n i h k o n t i n u u m a . Matrica korelacija koje su tako dobivene podvrgnute s u faktorskoj analizi i klaster-analizi d a bi se u t v r d i l e p r a v e d i m e n z i j e (ortog o n a l n e ) k o j e o b u h v a ć a j u č i t a v semantički prostor bipolarnih ljestvica ili kontinuuma. Rezultati faktorskih i klaster-analiza su pokazali da verbalni termini, kao i uvijek, ne predstavljaju nezavisne oznake i nezavisne dimenzije, v e ć d a j e dimenzionalnost psiholingvističkog prostora m n o g o manja. Tako je C a r t w r i g h t (1957) u t v r d i o p o s t o j a n j e s v e g a č e t i r i f a k t o r a ili d i m e n z i j e . P r v i faktor predstavlja svrhovitost odnosno determinante grupne pripadnosti, drugi faktor biologiju o d n o s n o b i o l o š k e d e t e r m i n a n t e , treći f a k t o r p o j a m o sebi, svrhe i organizmičku determiniranost, četvrti faktor nasljeđe i strukturu. T a f t j e (1960) k l a s t e r a n a l i z o m u t v r d i o p e t k l a s t e r a : k l a s t e r f u n k c i o n a l i s t i č k i h teorija socijalnog polja, klaster teorija koje naglašavaju važnost nesvjesnih kompleksa u razvoju i s t r u k t u r i ličnosti, klaster u r o đ e n e organizmičke samoaktualizacije, klaster interakcije sa socijalnom o k o l i n o m i klaster konstitucion a l n e s t r u k t u r e l i č n o s t i . S c h u c h (1966) j e u s v o j o j a n a l i z i u t v r d i o č e t i r i k l a ­ stera: klaster naglašavanja socijalnog, klaster naglašavanja sebe i dva klastera k o j i m a n i j e m o g a o d a t i n a z i v . E v a n s i S m i t h s u (1972) u č i n i l i f a k t o r s k u a n a l i z u i atributa i teoretičara. Prvi faktor teoretičara odgovara faktoru naglašavanja sebe, k a o i u analizi Schucha, drugi je faktor psihoanalitičkog pristupa, treći faktor jest faktor biološkog pristupa, a četvrti je'faktor naglašavanja učenja ličnosti. P o s e b n o su interesantni rezultati koje je dala faktorska analiza koju j e i z v r š i o C o a n (1968). O n j e t r a ž i o o d p s i h o l o g a d a m u r a n g i r a j u 54 p s i h o l o g a t e o r e t i č a r a u o d n o s u p r e m a r a z l i č i t i m vrstama sadržaja k a o što su, n a primjer, nesvjesni procesi, p o j a m o sebi, učenje, z a t i m u o d n o s u p r e m a o d r e đ e n i m metodološkim pristupima ( d a li n a g l a š a v a j u ili o d b a c u j u i n t r o s p e k c i j u ili k o n t r o l i r a n e e k s p e r i m e n t e ) i k o n a č n o d a li p r i h v a ć a j u ili o d b a c u j u r a z l i č i t e vrste konceptualizacija k a o što su operacione definicije p o j m o v a , korištenje hipotetičkih konstrukata. Utvrđene su korelacije između rangova i dobivena matrica je faktorizirana. U t v r đ e n o je ovih šest faktora: 1. f a k t o r subjektivizam-objektivizam. Subjektivistički pol ovog faktora znači naglašavanje svijesti, svjesnih procesa, i n t r o s p e k t i v n i h izvještaja i po­ dataka i važnost p o j m a o sebi. Objektivistički pol znači naglašavanje opaženog p o n a š a n j a , operacione definicije, učenje i n e p o s r e d n e izvanjske deter­ minante. 20

2. f a k t o r holizam-elementarizam. H o l i z a m z n a č i n a g l a š a v a n j e ili p r i d a ­ vanje važnosti u k u p n e organizacije i posebnosti odnosno jedinstvenosti pojedinca, d o k elementarizam znači naglašavanje elemenata ponašanja i općih principa bez individualnosti. 3. f a k t o r transpersonalno-personalno. Transpersonalni pol ove dimenzije predstavlja i obuhvaća a p s t r a k t n a načela k a k o u s t r u k t u r i ličnosti, tako i u p r o c e s i m a , d o k p e r s o n a l n i pol o v o g f a k t o r a n a g l a š a v a p o n a š a n j e p o j e d i n c a i njegove doživljaje. 4. f a k t o r kvantitativno-kvalitativno. Prvi pol ovog faktora označava na­ glasak n a statističkoj analizi, kvantitativnim formulacijama i operacionim definicijama. Drugi pol o b u h v a ć a introspektivne izvještaje i nesvjesne procese. 5. f a k t o r dinamičnost-statičnost. Jedan pol označava važnost koju za ličnost i m a j u procesi koji se zbivaju u njoj u sadašnje vrijeme, k a o i p r o m j e n e koje se sada s n j o m događaju, d o k drugi p o l označava naglašavanje statičnih obilježja p o n a š a n j a u deskripciji ličnosti. 6. f a k t o r unutarnjost-izvanjskost. Taj faktor označava polarnost izme­ đ u bioloških k o n s t i t u c i o n a l n i h d e t e r m i n a n t i ličnosti n a s u p r o t p r o c e s i m a uče­ nja i socijalnim utjecajima koji predstavljaju izvanjske d e t e r m i n a n t e ličnosti. N a v e d e n i f a k t o r i n i s u , m e đ u t i m , b i l i bez k o r e l a c i j e , t a k o d a j e G o a n i z v r š i o i faktorsku analizu matrice njihovih korelacija i utvrdio d a oni definiraju jedan f a k t o r v i š e g reda, k o j i je također b i p o l a r a n . N a j e d n o m p o l u t o g f a k t o r a stoje atFibuti subjektivistički, holistički, kvalitativan i personalan, a n a dru­ g o m p o l u a t r i b u t i objektivistički, elementaristički, kvantitativan i transpersonalan. T i p r i d j e v i o z n a č u j u p r i s t u p e l i č n o s t i . U o d n o s u p r e m a t e o r i j i l i č n o s t i s j e d n e su s t r a n e ili na j e d n o m p o l u o v o g f a k t o r a t e o r i j e F r e u d a , R o g e r s a i Maslowa, a na drugom Hulla i Skinnera. Interesantno je da je Coan utvrdio da se važnost p o j e d i n i h p o l o v a p e t f a k t o r a p r v o g r e d a c i k l i č k i i z m j e n j i v a l a u povijesti s u v r e m e n e psihologije. I z n i m k u o d toga čini s a m o prvi faktor subjektivizam — objektivizam koji pokazuje stalan i neprekidan p a d važnosti pola subjektivizma i porast pola objektivizma, tj. smanjenje fenomenološkog i porast objektivnog i bihevioralnog pristupa u proučavanju ličnosti i u psihologiji uopće.

Literatura Allport, G. W.: P e r s o n a l i t y : a p s y c h o l o g i c a l i n t e r p r e t a t i o n , N e w Y o r k , H o l t , 1937. Allport, G. W.: P a t t e r n s a n d g r o w t h i n p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , H o l t , R i n e h a r t a n d W i n s t o n , 1961. Boring, E. G.: A h i s t o r y of e x p e r i m e n t a l p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , A p p l e t o n - C e n t u r y -Crofts, 1950. Berger, J.: P s i h o d i j a g n o s t i k a , B e o g r a d , N o l i t , 1979. Carlson, JR.: M e a s u r e m e n t of p e r s o n a l i t y t r a i t s : t h e o r y a n d t e c h n i q u e s . U : P . H . M u s s e n a n d M . R. R o s e n z w e i g ( E d s . ) : A n n u a l R e v i e w of P s y c h o l o g y , V o l . 26, S t a n f o r d , Calif., A n n u a l R e v i e w s , 1975. Carlson, R.: W h e r e is t h e p e r s o n i n p e r s o n a l i t y r e s e a r c h ? , P s y c h o l o g i c a l B u l l e t i n , 1971, 75, 203—219. Cartwright, D. S.: F a c t o r a n a l y z i n g t h e o r i e s of p e r s o n a l i t y . C o u n s e l i n g C e n t e r Dis­ c u s s i o n P a p e r s , C h i c a g o , U n i v e r s i t y of C h i c a g o , V o l . I l l , N o . 24, 1957. 21

Coan, R. W.; D i m e n s i o n s of p s y c h o l o g i c a l t h e o r y , A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t , 1968, 23, 715—722. Dahlstrom, W. G.: P e r s o n a l i t y . U: P. H . M u s s e n a n d M. R. R o s e n z w e i g ( E d s . ) : A n n u a l R e v i e w of P s y c h o l o g y , Vol. 21, S t a n f o r d , Calif., A n n u a l R e v i e w s , 1970. Edwards, A. L. and Abbott, R. D.: M e a s u r e m e n t of p e r s o n a l i t y t r a i t s : t h e o r y a n d t e c h n i q u e . U: P . H . M u s s e n a n d R. M. R o s e n z w e i g ( E d s . ) : A n n u a l R e v i e w of P s y c h o l o g y , Vol. 24, S t a n f o r d Calif., A n n u a l R e v i e w , 1973. Evans, 7. D. and Smith, H. W.: A f a c t o r - a n a l y t i c s y n t e s i s of p e r s o n a l i t y t h e o r i e s : b a s i c d i m e n s i o n s r e c o n s i d e r e d . J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1972, 82, 145—149. Frick, W.: H u m a n i s t i c P s y c h o l o g y : i n t e r v i e w s w i t h M a s l o w , M u r p h y a n d R o g e r s , C o l u m b u s , O h i o , M e r r i l l , 1971. Fulgosi, A.: Z n a n s t v e n i s t a t u s e k s p e r i m e n a t a u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i : I N e s u s t a v n o e k s p e r i m e n t i r a n j e , R e v i j a z a p s i h o l o g i j u , 1974, 4, 44—50. Fulgosi, A.: Z n a n s t v e n i s t a t u s e k s p e r i m e n a t a u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i : I I e k s p e r i ­ m e n t u r a c i o n a l i s t i č k o j t r a d i c i j i , 1975, 5, 73—80. Geen, G.: P e r s o n a l i t y : t h e s k e i n of b e h a v i o r , S t . Louis., M o . , M o s b y , 1976. Hall, C. S. and Lindzey, G.: T h e o r i e s of p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , Wiley, 1978. Hjelle, L. A. and Ziegler, D. J.: P e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , M c G r a w - H i l l , 1976. Holzman, P . S.: P e r s o n a l i t y . U: M. R. R o s e n z w e i g a n d L. W. P o r t e r ( E d s . ) : A n n u a l R e v i e w of P s y c h o l o g y , Vol. 25, S t a n f o r d , Calif., A n n u a l R e v i e w s , 1974. Kimble, G.: P s y c h o l o g y a s a s c i e n c e , S c i e n t i f i c M o n t h l y , 1953, 77, 156—160. Lamovec, T., Musek, J. i drugi: T e o r i j e o s o b n o s t i , L j u b l j a n a , C a n k a r j e v a z a l o ž b a , 1975. Maddi, R.: P e r s o n a l i t y t h e o r i e s : a c o m p a r a t i v e a n a l y s i s , H o m e w o o d , 111., D o r s e y P r e s s , 1976. Maslow, A,: E x i s t e n t i a l p s y c h o l o g y . U: R. M a y ( E d . ) : E x i s t e n t i a l p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , R a n d o m H o u s e , 1961. Mischel, W.: I n t r o d u c t i o n t o p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , H o l t , R i n e h a r t a n d W i n s t o n , 1976. Musek, J.: P s i h o l o g i j a o s o b n o s t i , L j u b l j a n a , D o p i s n a d e l a v s k a u n i v e r z a , 1977. Popović, B.: P s i h o l o g i j a l i č n o s t i , B e o g r a d , D r u š t v o p s i h o l o g a S r b i j e , 1977. Rogers, C: T o w a r d a s c i e n c e of t h e p e r s o n . U: T. W a n n ( E d . ) : B e h a v i o r i s m a n d p h e n o m e n o l o g y , C h i c a g o , U n i v e r s i t y of C h i c a g o P r e s s , 1964. Rot, M.: P s i h o l o g i j a l i č n o s t i , B e o g r a d , Z a v o d z a u d ž b e n i k e , 1976. Sanford, N.: P e r s o n a l i t y : i t s p l a c e in p s y c h o l o g y . U: S. K o c h ( E d . ) P s y c h o l o g y : a s t u d y of a s c i e n c e , Vol. 5, N e w Y o r k M c G r a w - H i l l , 1963. Sarnoff, I.: P e r s o n a l i t y d y n a m i c s a n d d e v e l o p m e n t . N e w Y o r k , Wiley, 1962. Sarason, I. G.: P e r s o n a l i t y : a n o b j e c t i v e a p p r o a c h . N e w Y o r k , Wiley, 1966. Schuh, A. J.: A s y n t h e s i s of p e r s o n a l i t y t h e o r i e s b y c l u s t e r a n a l y s i s , J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1966, 64, 69—71. Shlien, J.: P h e n o m e n o l o g y a n d p e r s o n a l i t y . U : J. W e p m a n a n d R. H e i n e ( E d s . ) : C o n c e p t s of p e r s o n a l i t y , C h i c a g o , A l d i n e , 1963. Skinner, B. F.: B e y o n d f r e e d o m a n d d i g n i t y , N e w Y o r k , K n o p f , 1971. Taft, R.: A s t a t i s t i c a l a n a l y s i s of p e r s o n a l i t y t h e o r i e s , A c t a P s y c h o l o g i c a , 1960, 17, 80—88.

22

Prvi dio

S. Freud: Psihodinamička teorija ličnosti U vrijeme k a d je nastala, F r e u d o v a koncepcija čovjeka i ličnosti značila je j e d n o sasvim n o v o shvaćanje koje je, o s i m toga, u m n o g i m svojim aspekti­ m a bilo i s u p r o t n o svim d o t a d a š n j i m s h v a ć a n j i m a čovjeka koja su se uvrije­ žila k r o z s t o l j e ć a i k o j a s u p r e d s t a v l j a l a s l u ž b e n a m i š l j e n j a i t u m a č e n j a . Z b o g toga je F r e u d o v o shvaćanje i t u m a č e n j e naišlo n a velik i žestok otpor zastupni­ ka takvih tradicionalnih tumačenja i shvaćanja. Dok su tradicionalna shvaćanja i t u m a č e n j a čovjeka smatrala da je čovjek svjesno b i ć e s a slobodnom voljom, m o g u ć n o š ć u slobodnog odlučivanja i od­ g o v o r n o z a s v o j e p o s t u p k e , p a p r e m a t o m e autonomno biće, n e o v i s n o o s v e m u o s t a l o m e , F r e u d j e i z n i o k o n c e p c i j u p o k o j o j j e č o v j e k nesvjesno biće, bez mogućnosti slobodnog odlučivanja, p o t p u n o determinirano koje ne samo da n e m o ž e d o n o s i t i r a c i o n a l n e ili s v j e s n e o d l u k e , n e g o n e m o ž e v l a d a t i n i s a m i m sobom. Osim toga, za F r e u d a čovjek nije nikakvo nezavisno biće koje bi se p o bilo č e m u odvajalo i razlikovalo od ostale realnosti i prirode. Čovjek j e za F r e u d a dio te realnosti i zbog toga za njega n e m o g u vrijediti nikakvi izuzeci u obliku autonomije, slobodne volje i slično. Zakonitosti realnosti p o t p u n o determiniraju i čovjeka. T a k v a j e koncepcija značila velik u d a r a c svima o n i m a koji su čovjeka i njegovu p r i r o d u o d v a j k a d a tumačili k a k o su htjeli, koji su i čovjeka i njegovu prirodu smatrali svojim, rekao bih, lovnim područjem. I z u z i m a j u ć i č o v j e k a iz p r i r o d n o g r e d a i p r i r o d n e u z r o č n o s t i , t a s u t r a d i ­ cionalna t u m a č e n j a i shvaćanja s m a t r a l a , d a k a k o , d a se čovjek n e može pro­ u č a v a t i znanstvenim metodama prirodnih znanosti, već samo introspekcijom, kontemplacijom, intuicijom, spekulacijom, imaginacijom i sličnim neznanstve­ nim postupcima. Freud je, međutim, s m a t r a o da čovjeka, kao p r i r o d n o biće, treba prouča­ vati znanstvenim m e t o d a m a i d a se takvim m e t o d a m a može čovjek jedino i proučiti o d n o s n o shvatiti. P r e m a t o m e , F r e u d o v a koncepcija čovjeka značila je uništavanje svih tradicionalnih vrijednosti, bila j e revolucionarna i zbog toga neprihvatljiva za s v e o n e k o j i s u č o v j e k a i z d v a j a l i iz p r i r o d n o g r e d a s t v a r i i iz p r i r o d n e u z r o č ­ nosti i determiniranosti. Zbog toga, dakle, što je stvorio j e d n u novu koncepciju čovjeka, što je čovjeka vratio u p r i r o d n i red i d e t e i m i n i r a n o s t , a t i m e u velikoj mjeri srušio neznanstvene i m r a č n e koncepcije o čovjeku, Freuda danas mnogi smatraju intelektualnim gigantom u povijesti razvoja m o d e r n e misli. 23

S a m je F r e u d r e k a o d a je čovjek p r e t r p i o tri p o v r e d e svog narcisizma i vlastite slike o sebi. P r v a se zbila o n d a k a d j e K o p e r n i k p o k a z a o d a Z e m l j a nije c e n t a r svemira, k a k o su to smatrali ljudi i njihovi istaknuti umovi n a r a z l i č i t i m p o d r u č j i m a . D r u g a p o v r e d a l j u d s k o g n a r c i s i z m a d o g o d i l a se o n d a k a d je D a r w i n p o k a z a o d a j e č o v j e k b i ć e k o j e je n a s t a l o e v o l u c i j o m o d životi­ nje. Treća je povreda tog narcisizma Freudovo otkriće nesvjesnog i njegove dominacije n a d svjesnim dijelom čovjeka, k a o i njegovo otkriće snaga i utje­ caja koje su izvan čovjekovih mogućnosti i njegove kontrole, a koje utječu n a njegovo ponašanje. S t i m u vezi s m a t r a m d a m o r a m s p o m e n u t i n e k e č i n j e n i c e iz r a z v o j a znanstvene psihologije u to doba. U d o b a k a d je nastajala F r e u d o v a koncepcija čovjeka i njegova psiholo­ gija ličnosti, u m i r a l a je p r v a v r s t a z n a n s t v e n e psihologije — W u n d t o v a struk­ t u r a l i s t i č k a psihologija, a r a đ a l e su se nove k o n c e p c i j e i škole z n a n s t v e n e psi­ hologije: gestaltistička psihologija, Pavlovljeva objektivna psihologija i bihe viorizam. S t a r a s t r u k t u r a l i s t i č k a psihologija doživjela je svoj r a s p a d i svoju s m r t (u e k s p e r i m e n t a l n i m g r č e v i m a ) z b o g n e k o l i k o r a z l o g a . W u n d t j e , d a b i p s i h o ­ logiju postavio k a o znanost, a ne kao filozofsku disciplinu, zamislio i stvorio za n j u i p o s e b n u v r s t u e k s p e r i m e n t a — i n t r o s p e k c i j s k i e k s p e r i m e n t . On joj je definirao i p o d r u č j e istraživanja — t o su psihički procesi, psihička stanja i psi­ hički život č o v j e k a , o d n o s n o svijest. Ciljevi s u t a k v e p s i h o l o g i j e da, n a b a z i introspektivnog eksperimenta, u t v r d i elementarne dijelove psihičkog ili psihi­ čke elemente i zakone (u s k l a d u s W u n d t o v o m i d e a l i s t i č k o m k o n c e p c i j o m o paralelizmu n e m a t e r i j a l n e duše i m a t e r i j a l n o g tijela) p o k o j i m a se ti elementi k o m b i n i r a j u u složene psihičke doživljaje, p r o c e s e i stanja. N a taj način psiho­ logija je t r e b a l a , p o W u n d t o v o j zamisli, p o s t a t i n e k o m v r s t o m » m e n t a l n e ke­ mije«. K a d utvrdi elemente psihičkog života i zakone spajanja i kombiniranja tih e l e m e n a t a (a t o su t r e b a l i biti osjeti), p s i h o l o g i j a j e p o s t i g l a svoj cilj — o n a s v a k o p s i h i č k o s t a n j e i p r o c e s m o ž e s v e s t i i i z v e s t i iz e l e m e n a t a , p s i h i č k i h elemenata. Takva mogućnost znači postizanje razumijevanja i mogućnost p r e d v i đ a n j a psihičkog života, isto o n o što j e k e m i j a postigla n a p o d r u č j u m a t e r i j a l n o g svijeta. Da bi se to m o g l o postići, p o t r e b n i s u o s i m e k s p e r i m e n t a l n i h l a b o r a t o r i j a i i n s t r u m e n a t a , p o m i š l j e n j u W u n d t a i p o logici stvari, još i ispitanici koji t r e b a j u b i t i d o b r o izvježbani u introspekciji svojih doživljaja i svjesnih stanja. W u n d t i s t r u k t u r a l i s t i č k i psiholozi p r e t p o s t a v l j a l i su, p r e m a t o m e , d a po­ stoje psihički elementi, d a se oni m o g u utvrditi e k s p e r i m e n t o m k o m b i n i r a n i m s i n t r o s p e k c i j o m i d a se psihički život i p s i h i č k i p r o c e s i m o g u izjednačiti sa svjesnim stanjima. Znanstvena rasprava između pripadnika strukturalističke škole koja je vođena n a osnovi eksperimentalnih istraživanja i eksperimentalnih rezultata kroz niz godina pokazala je neodrživost takve psihologije. Naime, Titchener, W u n d t , i drugi strukturalisti, j e d n i u Americi, a drugi u Evropi, ispitivali su, na primjer, u »strogo kontroliranim uvjetima«, e k s p e r i m e n t a l n o m m e t o d o m , k o d i s p i t a n i k a k o j i s u b i l i i z v a n r e d n o i z v j e ž b a n i u s a m o o p a ž a n j u ili i n t r o s p e k ­ c i j i , d a li j e d a n k r u g z e l e n o p l a v o g s v j e t l a p r o j i c i r a n n a b i j e l u p o d l o g u p r e d s t a v ­ lja j o š j e d a n o d m o g u ć i h p s i h i č k i h e l e m e n a t a (dakle k o n a č n i h , nevidljivih, do­ ž i v l j a j a ) ili t a j d o ž i v l j a j p r e d s t a v l j a k o m b i n a c i j u d v a j u e l e m e n t a r n i h p s i h i č k i h doživljaja, tj. doživljaja zelenog i doživljaja plavog, pa. p r e m a t o m e , n e pred24

stavlja poseban element psihičkog. Ispitanici, »eksperti u introspekciji«, u j e d n o m su l a b o r a t o r i j u , n a osnovi i n t r o s p e k c i j e izjavljivali d a j e taj doživljaj p o s e b a n e l e m e n t i d a se n e m o ž e svesti n a j o š e l e m e n t a r n i j e doživljaje zelenog i p l a v o g , p a n i j e n a s t a o k a o n j i h o v a k o m b i n a c i j a , a i s t o t a k v i » e k s p e r t i u in­ trospekciji« u d r u g o m l a b o r a t o r i j u izjavljivali su d a t o nije p o s e b a n doživljaj i d a o n predstavlja k o m b i n a c i j u dvaju e l e m e n t a r n i h doživljaja, t j . doživljaja zelenog i doživljaja plavog. Ta je znanstvena debata značila kraj strukturalističke psihologije, jer je o n a j a s n o pokazala da se jedna znanstvena metoda kakva je eksperiment ne može kombinirati s jednom neznanstvenom metodom kakva je introspekcija i da W u n d t o v a m e t o d a introspektivnog e k s p e r i m e n t a znači neuspio pokušaj. M e đ u t i m , p o o p ć o m m i š l j e n j u a n a r o č i t o m i š l j e n j u g e s t a l t i s t a , r e z u l t a t i Titchenera, W u n d t a i drugih pokazuju još nešto, a to je da je s a m a introspekcija p r o m a š e n a , t j . d a vlastiti doživljaji nisu dostupni introspekcijskoj analizi bila ona eksperimentalna ili neeksperimentalna. Ako se ispitanici koji su »savršeno izvježbani« u introspekciji n e m o g u složiti o t o m e k a k a v j e doživljaj zelenoplavog svjetla, o n d a to p o k a z u j e d a se oni n e ć e složiti ni o k o čega d r u g o g i da psihički procesi (kako je to, uostalom, pokazala kasnije i W u r t z b u r s k a škola u v e z i s m i š l j e n j e m ) izmiču introspekciji. Introspekcija, p r e m a tome, ne pred­ stavlja više od impresije, iluzije, izmišljanja o d n o s n o s a m o o b m a n e . Ako jednostavni osjeti nisu dostupni introspekciji, ako ni mišljenje nije d o s t u p n o i n t r o s p e k c i j i i a k o s u i svi ostali r e z u l t a t i s t r u k t u r a l i s t i č k e p s i h o ­ l o g i j e ( n a p o d r u č j u e m o c i j a , n a p r i m j e r ) v r l e s k r o m n i ili n i š t a v n i , o n d a j e , p r e m a m o m mišljenju, jasno d a je »znanstvena« psihologija (koja se doduše služila n e z n a n s t v e n o m i n t r o s p e k c i j o m ) već prije F r e u d a p o k a z a l a postojanje >krize s v i j e s t i « i d a j e p o l o ž a j s v i j e s t i b i o v e ć t a d a p o l j u l j a n . R a d P a v l o v a k o j i j e u p u ć i v a o n a p o t p u n u prirodnu determiniranost tako­ zvanog psihičkog života i m o g u ć n o s t i da se o n razumije i p r o u č a v a k a o niz uvjetovanih refleksa također je bio snažan u d a r a c tradicionalnoj koncepciji čovjeka kao svjesnog bića. Konačno, W a t s o n i klasični biheviorizam, (dakle, kao i Pavlovljeva psiho­ logija a k a d e m s k e psihologije) učinili su o n o isto š t o je učinio F r e u d , s a m o još m n o g o temeljitije. Oni su čovjeka koncipirali kao p o t p u n o determinirani sustav: s u s t a v čije f u n k c i o n i r a n j e i p o n a š a n j e ovisi o i z v a n j s k i m d e t e r m i n a n ­ t a m a i za koji j e p i t a n j e i n t r o s p e k c i j e i svijesti p o t p u n o b e s m i s l e n o i n e v a ž n o . S t r u k t u r a l i s t i č k a psihologija sa s v o j o m p o t p u n o b e s m i s l e n o m i neadekvat­ n o m k o n c e p c i j o m o s j e t a k a o k o r e l a t a p r o c e s a koji se zbivaju u osjetilima bez dalje elaboracije u višim živčanim s t r u k t u r a m a s jedne strane, odnosno o s j e t a k a o e l e m e n a t a svijesti s d r u g e s t r a n e , bila je suviše n a i v n a i d j e t i n j a s t a d a se o k o r i s t i t i m s n a ž n i m z n a n s t v e n i m s r e d s t v o m k a k a v je e k s p e r i m e n t i d a izvuče p o u k e i z a k l j u č k e koji bi rezultirali j e d n o m n o v o m k o n c e p c i j o m čovje­ ka, lišenom starih idealističko-racionalističkih i duhoznanstvenih zabluda. Zbog toga je trebalo p r i č e k a t i nastajanje p o t p u n o novih shvaćanja k a o što su bila Pavlovljeva, W a t s o n o v a , i n a p o d r u č j u ličnosti F r e u d o v a . U v o đ e n j e i ko­ rištenje e k s p e r i m e n t a u psihologiju nije bilo dovoljno niti j e moglo, ni tada n i d a n a s , s p a s i t i o n e k o j i s e ( s v j e s n o ili n e s v j e s n o ) n i s u m o g l i ili z n a l i o d u p r i ­ jeti t r a d i c i o n a l n i m s h v a ć a n j i m a o p s i h i č k o m životu k a o p o s e b n o j vrsti stvar­ nosti (pa m a k a r i u formi psihofiziološkog paralelizma), o d n o s n o p o s e b n o m p o d r u č j u istraživanja (sada p a k rezervatom psihologije). Eksperimentirajući s p r e p a r i r a n i m l j u d i m a u n e r e a l n i m u v j e t i m a , oni s u m o r a l i završiti u trivijal25

nostima i s konačnim i potpunim promašajem. Umjesto njih nove su putove z n a n s t v e n o j p s i h o l o g i j i o t v o r i l i o n i k o j i s u t o j psihologiji omogućili da znanstvene metode eksperimenta i sustavnog opažanja koristi za objektivne, a ne subjektivne i »duševne« predmete istraživanja, predmete koji su rele­ vantni, a ne trivijalni i ezoterički. N a p o k o n , svaka znanost m o ž e rasti i razvija­ ti se t e k o n d a k a d a s e riješi t o g o s o b n o g doživljajnog b a l a s t a (što g a u z n a n ­ stvenom r a d u nazivamo subjektivnim faktorom), p a to vrijedi i za znanstvenu p s i h o l o g i j u . M e đ u t i m , s t r u k t u r a l i s t i s u (a i d a n a s i m a j o š p o n e k i z a o s t a l i s t r u k ­ turalist) pod utjecajem stare duhoznanstvene psihologije u p r a v o subjektivne d o ž i v l j a j e p r o g l a s i l i p r e d m e t o m i s t r a ž i v a n j a i n a taj n a č i n z n a n s t v e n u p s i h o ­ logiju osudili n a propast. Umjesto umrtvljenog, praznog i depersonaliziranog ispitanika zatvorenog u tišinu laboratorija i u r o n j e n o g u »strogo kontrolirane uvjete« i p o g r e š n o indoktriniranog da m u njegova introspekcija omogućuje spoznavanje samog sebe i vlastite svijesti (koja j e trebala biti isto što i on sam) i angažiranog u ispraznom i b e z n a d n o m traženju nečega čega nema, Freud je stvorio koncep­ ciju živog čovjeka, u r o n j e n o g u realan svijet i ispunjenog strahovitom dinami­ kom unutarnjih snaga, k o n c e p c i j u k o j a j e b i l a m n o g o b l i ž a r e a l n o m ž i v o t u i r e a l n i m l j u d i m a o d l a b o r a t o r i j s k o g č o v j e k a ili l a b o r a t o r i j s k o g p r e p a r a t a čovjeka kojeg su istraživali strukturalisti. F r e u d o v i p a c i j e n t i b i l i s u r e a l n i l j u d i iz s v a k o d n e v n o g ž i v o t a , a n j i h o v i problemi i njihove ličnosti kao i unutarnja dinamika, poteškoće i stanja proizlazili s u iz r e a l n i h ž i v o t n i h situacija. F r e u d o v i s u ljudi, o s i m toga, bili i s p u n j e n i s a s v i m drugim sadržajima o d o n i h u W u n d t o v u l a b o r a t o r i j u (za k o j e s u j e d i n o z n a l i i z a k o j e s u s e i n t e r e s i r a l i s t r u k t u r a l i s t i ) . U m j e s t o »svi­ jesti« njih su p o k r e t a l e nesvjesne snage i porivi, snage i porivi p r e d k o j i m a s u o n i bili p o t p u n o n e m o ć n i i j a d n i . O n i s u dolazili p o p o m o ć i tražili j e o d č o v j e k a koji j e o n j i h o v i m p o t e š k o ć a m a i s n a g a m a k o j e s u ih p o k r e t a l e i razdirale znao gotovo isto t a k o m a l o k a o i oni sami i koji je tek trebao te snage u t v r d i t i , definirati, k o n c i p i r a t i i istražiti d a bi i m m o g a o p r u ž i t i p o t r e b n u po­ m o ć i da bi m o g a o prodrijeti u i razumjeti ljudsku ličnost i ljudsku prirodu. O v d j e m o r a m i s t a ć i j o š d v i j e s t v a r i k o j e m i s e , iz d a n a š n j e p e r s p e k t i v e , č i n e vrlo interesantnima. Po m o m mišljenju, usprkos svim razlikama između Wundtovih i Titchenerovih ispitanika i Freudovih pacijenata, m e đ u njima po­ s t o j i i s t a n o v i t a s l i č n o s t . I j e d n i i d r u g i bili s u podjednako bespomoćni u od­ n o s u p r e m a sebi. J e d n i s u u z a l u d n o t r a g a l i za e l e m e n t i m a s v o j e svijesti k o j i h s u trebali biti, p o s a m o j logici s t v a r i , svjesni i bez e k s p e r i m e n a t a (jer su i n a č e ti e l e m e n t i nesvjesni), a d r u g i s u u z a l u d n o tragali za u z r o c i m a svojih p o t e š k o ­ ća i stanja koje su također trebali po koncepciji čovjeka kao svjesnog i auton o m n o g bića, p u n o g slobodne volje, biti svjesni. I jedni i drugi pokazivali su p o d j e d n a k u nemoć i nemogućnost zahvaćanja i vladanja vlastitom ličnošću na osnovi introspekcije svojih svjesnih stanja. Ti n e s v j e s n i i b e s p o m o ć n i i s p i t a n i c i u j e d n o m s l u č a j u i p a c i j e n t i u d r u ­ g o m dolazili su u k o n t a k t s l j u d i m a koji t a k o đ e r nisu ništa znali. Nisu znali što t r e b a ispitivati ni k a k o to treba ispitivati. Ispitanici zajedno s W u n d t o m i p a c i j e n t i , z a j e d n o s F r e u d o m , l u t a l i s u u mraku neznanja i prividne nedeterminiranosti pojava i događaja koje su trebali objasniti, predviđati i kontroli­ rati. J a s n o j e d a su u takvoj situaciji m o g u ć n o s t i za p r a v u z n a n s t v e n u psiholo­ giju bile izvanredno m a l e i slabe. Stoga nije č u d n o što su svaka ideja i postu­ p a k koji su u t o m m r a k u vodili dalje bili dobrodošli i nužni. 26

U p r a v o z b o g t a k v o g s t a n j a i z n a č e n j a taj j e m r a k b i o g e r m i n a l a n i u nje­ m u su se začinjali novi p o k r e t i i probijali novi smjerovi koji su z n a n s t v e n u psihologiju trebali dovesti d o p r a v i h p u t o v a koji će joj omogućiti i objektivan predmet istraživanja i znanstvenu rigoroznost i provjeru bez koje n e m a za nju, k a o ni za bilo k o j u znanost, n a p r e t k a u p o s t i z a n j u z n a n s t v e n i h ciljeva. F r e u d o v a dinamička koncepcija ličnosti bila je j e d a n o d p o k u š a j a d a se i z a đ e iz m r a k a n e z n a n j a i n e r a z u m i j e v a n j a . T u s u k o n c e p c i j u z b o g s v o j e r a z l i ­ čitosti i novosti u s k o r o prihvatili mnogi koji su smatrali da tradicionalna koncepcija čovjeka, svjesnog s a m o g sebe, o b d a r e n o g sviješću i savješću, treba biti n a p u š t e n a , i da svijest k a o p o k r e t a č k a snaga a u t o n o m n o g čovjeka treba biti zamijenjena motivima, n a g o n i m a , instinktima, porivima, e m o c i j a m a i konfliktima. I s t r a ž i v a n j e l j u d s k e p r i r o d e i s v a k o g p o j e d i n c a rie m o ž e , k a k o j e t o p o s t a ­ lo u p s i h o a n a l i z i e v i d e n t n o , b i t i p o v j e r e n o s a m o m p o j e d i n c u , k o j i j e n e s v j e s n o b i ć e , v e ć t r e b a b i t i p o v j e r e n o d r u g o m e . P u t t a k v o g i s t r a ž i v a n j a j e analiza, a k a r a k t e r t a k v o g i s t r a ž i v a n j a j e idiografički, odnosno klinički, tj. orijentiran n a s v a k o g p o j e d i n c a p o s e b n o . Svaki je pojedinac poseban slučaj organizacije i m e đ u s o b n o g djelovanja snaga koje ga pokreću i tvore. Te su snage, doduše, univerzalne i zajedničke svim l j u d i m a , ali j e njihov izraz i organizacija k o d svakog pojedinca drukčija. Studiranje univerzalnih pokretačkih snaga može se provesti j e d i n o k r o z s t u d i r a n j e p o j e d i n a c a , a s t u d i r a n j e p o s e b n e i osobite organizacije tih snaga koje čine čovjeka također je n u ž n o vezano za pojedinca. Z a t o p s i h o l o g i j a m o r a i m a t i k a o s v o j u osnovnu metodu kliničku metodu ili, k a k o b i s m o d a n a s r e k l i , idiografički pristup. R a z u m i j e v a n j e p o j e d i n c a cilj je svakog psihološkog istraživanja a to je moguće postići jedino analizom, i to dubinskom analizom svakog pojedinca. U takvoj analizi otkrivaju se pokretačke snage p o j e d i n c a i p r a v e determinante njegova manifestnog ponašanja. Bez toga je takvo p o n a š a n j e i svaki pojedinac za n a s nera­ zumljiv, k a o što je nerazumljiv i s a m sebi. P r e m a tome, p o Freudu, psiho­ analiza p r e d s t a v l j a p u t i ključ za postizanje r a z u m i j e v a n j a p o j e d i n c a i za utvrđivanje općih snaga koje d e t e r m i n i r a j u p o n a š a n j e svih ljudi. Eksplikacija pojedinca znači uivrđivanje specifične organizacije tih univerzalnih snaga u n j e g o v u s l u č a j u i specifičnu determiniranost p o n a š a n j a p o j e d i n c a t i m sna­ gama. Prema Freudu, svako je ponašanje determinirano. Tu determiniranost, koja je često vrlo složena, p o t r e b n o je otkriti i utvrditi. T a k o K e n i s t o n kaže (1965): »Tek k a d s m o p o č e l i s h v a ć a t i s u p t i l n u i s p r e p l e t e n o s t t e m a , v i š e s t r u k u d e t e r m i n i r a n o s t s v a k o g p o j e d i n a č n o g a k t a , v j e r o v a n j a ili f a n t a z i j e i v i š e s t r u k e funkcije k o j i m a služi svaki s a n , želja, p o s t u p a k i filozofija, počeli s m o r a z u m i ­ j e v a t i p o n e š t o o d i n d i v i d u e « (str. 49). Analiza i p r o d i r a n j e u pojedinca sve više otkriva složenost njegove ličnosti i složenost s n a g a k o j e r e g u l i r a j u n j e g o v o p o n a š a n j e i n j e g o v a »svjesna sta­ nja«. »Što s m o u n a š e m p r o u č a v a n j u m e n t a l n i h p r o c e s a d u b l j e p r o d i r a l i , po­ stajali s m o svjesniji bogatstva i k o m p l e k s n o s t i njihova sadržaja. Mnoge jedno­ stavne f o r m u l e koje su n a m n a p o č e t k u izgledale d a odgovaraju, pokazale su se kasnije k a o n e a d e k v a t n e . Mi ih n e p r e k i d n o m i j e n j a m o i p o b o l j š a v a m o « ( F r e u d , 1933, s t r . 121). N a t a j j e n a č i n n a s t a l a F r e u d o v a psiho dinamička teorija ličnosti, koja nas ovdje od svih njegovih ostvarenja i t u m a č e n j a najviše zanima. Ta je teorija p o s v o j i m o s n o v n i m o b i l j e ž j i m a idiografička, orijentirana na individualne 27

razlike, holistička ili o r i j e n t i r a n a n a cjelokupnu ličnost i na cjelokupno pona­ š a n j e k o j e j e hijerarhijski organizirano. To je teorija koja je sveobuhvatna i koja n a istoj osnovi t u m a č i i t a k o j e d n o s t a v n e f e n o m e n e k a o što s u »slučajne« p o g r e š k e i »slučajni« p r o p u s t i i t a k o k o m p l e k s n e f e n o m e n e kao što j e k u l t u r a i umjetnost, a to praktički znači cjelokupno ljudsko ponašanje. T o je teorija koja p o k u š a v a objašnjavati i pojedinca i cijelu l j u d s k u zajednicu, dakle univer­ zalna teorija, i zbog toga za znanost od najveće važnosti pod uvjetom da može b i t i verificirana i potvrđena znanstvenim metodama i postupcima. Ovdje mo­ r a m o istaći (ono š t o vrijedi za sve teorije o ličnosti u ovoj knjizi, p a i općenito, i što ć e m o više p u t a u ovoj knjizi m o r a t i isticati) d a t r e b a razlikovati znan­ stvene od neznanstvenih teorija. Teorije s a m e po sebi nisu dio znanosti. One to postaju tek o n d a kad su i a k o su verificirane znanstvenim postupcima. Zbog t o g a t r e b a , p o m o m m i š l j e n j u , r a z l i k o v a t i znanstvene teorije o d neznanstvenih. ( F u l g o s i , 1974, 1975). Z n a n s t v e n e s u t e o r i j e o n e k o j e o m o g u ć u j u objektivnu ve­ rifikaciju z n a n s t v e n i m m e t o d a m a , t j . m e t o d a m a eksperimenta i metodama objektivne registracije i koje su takvim m e t o d a m a verificirane i potvrđene. Neznanstvene su one teorije koje takvu verifikaciju ne omogućuju. Zbog toga ni j e d n a teorija, m a k o l i k o o n a p o s v o j i m d r u g i m obilježjima ( k a o š t o s u uni­ v e r z a l n o s t , z a k o n i t o s t , j e d n o s t a v n o s t , p l a u z i b i l n o s t i j e d n o b a z i č n o s t svih feno­ m e n a ) bila privlačna za z n a n o s t , ne m o ž e biti z n a n s t v e n a teorija d o k n e m a t a k v u o b j e k t i v n u v e r i f i k a c i j u ili a k o t a k v u v e r i f i k a c i j u n e o m o g u ć u j e . F r e u d o ­ va t e o r i j a ličnosti nije, d a k l e , p r e m a m o m m i š l j e n j u , n i k a k a v izuzetak. Verif i c i r a n o s t , a n e o s t a l a p r i m a m l j i v a o b i l j e ž j a t e ili b i l o k o j e d r u g e t e o r i j e , osnova su njezine znanstvenosti i znanstvene vrijednosti. Dakako da znanstve­ na provjera n e k e teorije m o ž e s a m a po sebi biti p o t p u n o p r o m a š e n a i da je m o g u ć e d a j e n e k a teorija a d e k v a t n a , a d a su m e t o d e d o k a z i v a n j a i verificira­ nje n e a d e k v a t n e . M e đ u t i m , i a d e k v a t n e m e t o d e za dokazivanje te teorije (koje eventualno tek t r e b a pronaći) m o r a j u biti znanstvene, a to znači objektivno r e g i s t r i r a n j e ili e k s p e r i m e n t . I s t i n a j e t a k o đ e r d a s e p r i m i t i v n i m e k s p e r i m e n ­ t o m ili e k s p e r i m e n t i r a n j e m o d n o s n o o p a ž a n j e m i l i r e g i s t r a c i j o m m o ž e u p r o ­ p a s t i t i s v a k a t e o r i j a ili k o n c e p c i j a , a l i j e i s t i n a i t o d a s e b e z e k s p e r i m e n t a i o b j e k t i v n o g o p a ž a n j a n i j e d n a k o n c e p c i j a ili t e o r i j a n e m o g u p r i h v a t i t i u z n a n o s t i . Z b o g t o g a s u m n o g e h i p o t e z e i t e o r i j e u z n a n o s t i m o r a l e č e k a t i ili ć e m o r a t i č e k a t i d o k s e p r o n a đ u o d g o v a r a j u ć i e k s p e r i m e n t a l n i p o s t u p c i ili in­ strumenti i načini objektivnog registriranja i opažanja da bi bile podvrgnute verifikaciji. T o je slučaj u svim znanostima, p a i u psihologiji. Z a t o svaka znanost napreduje onoliko koliko joj napreduju metode znanstvenog rada, a n e o n o l i k o k o l i k o n a p r e d u j u t e o r i j e , ali j e i s t o t a k o i i s t i n a d a n a p r e d a k zna­ n o s t i m o g u s p r i j e č i t i u z n a t n o v e ć o j m j e r i o n i k o j i s u s e vezali za neadekvatne metode eksperimentiranja ili neadekvatne instrumente objektivnog registrira­ nja odnosno znanstvenog rada n e g o l i t e o r e t i č a r i k o j i s t v a r a j u i k o n c i p i r a j u nove teorije i hipoteze. Znanost treba nove teorije i hipoteze kao što treba nove i n s t r u m e n t e z a r e g i s t r i r a n j e i n o v e (i b o l j e ) e k s p e r i m e n t a l n e p o s t u p k e . Inkom­ patibilnost neke teorije i mogućnosti njezine verifikacije može proizlaziti iz metodološke zaostalosti određene znanosti ili znanstvenog područja kao i iz neznanstvenosti teorije. O d l u k u o n e z n a n s t v e n o s t i n e k e teorije n e m o ž e m o sto­ ga zasnivati n a n e p r o v j e r e n o s t i , već n a n e m o g u ć n o s t i p r o v j e r a v a n j a znanstve­ n i m p o s t u p c i m a . T e k k a d n e k a t e o r i j a n e t r a ž i ili n e t r e b a p r o v j e r u z n a n s t v e n i m m e t o d a m a ili k a d z a h t i j e v a n a p u š t a n j e z n a n s t v e n i h m e t o d a p r o v j e r a v a n j a , o n d a m o ž e m o sasvim sigurno i o p r a v d a n o reći da je ta teorija neznanstvena. 28

Odricanje p o t r e b e z n a n s t v e n e verifikacije siguran je dokaz neznanstvenosti teorije, ali n e m o g u ć n o s t z n a n s t v e n e verifikacije to j o š nije. Teorije k o j e traže z n a n s t v e n u verifikaciju, ali j e još n e m a j u , n e p r i p a d a j u još z n a n o s t i , ali m o g u , potencijalno, postati dio znanosti. One koje znanstvenu verifikaciju ne traže ili n e p r i z n a j u n e m o g u p o s t a t i d i o z n a n o s t i i n e p r i p a d a j u z n a n o s t i k a o n i o n e teorije k o j e j e z n a n s t v e n a p r o v j e r a oborila. Š t o j e n e k a t e o r i j a složenija i uni­ v e r z a l n i j a , t o će b i t i p o t r e b a n veći m e t o d o l o š k i n a p o r i veći m e t o d o l o š k i na­ p r e d a k d a bi se mogla znanstveno ispitati. T a k a v je slučaj u p r a v o s F r e u d o v o m t e o r i j o m , k o j a j e i v r l o kompleksna i univerzalna. Z b o g t o g a j e p r v o p i t a n j e k o j e t r e b a p o s t a v i t i u vezi s F r e u d o v o m teori­ j o m d a li o n a t r a ž i ili z a h t i j e v a z n a n s t v e n u i e m p i r i j s k u v e r i f i k a c i j u ili n e . A k o ne, o n d a ta teorija n i k a d a ne može postati dio znanosti. Ona može, u najboljem s l u č a j u , b i t i j e d a n p o g l e d n a s v i j e t ili s v j e t o n a z o r ili m o ž e b i t i f i l o z o f i j a č o v j e ­ ka, o d n o s n o d r u š t v a u o p ć e . Ako odgovor p o t r a ž i m o kod s a m o g F r e u d a , o n d a postaje j a s n o d a je on s m a t r a o svoju teoriju znanstvenom teorijom i da se borio, o d n o s n o nastojao d a t u teoriju zasnuje na znanosti, a ne na filozofiji. O n j e s a m nijekao bilo k a k v u v e z u i z m e đ u p s i h o a n a l i z e i filozofije. O n j e s a m c i j e n i o N i e t z s c h e a i s m a t r a o da on ima najprodornije znanje o sebi, znanje kakvo n e m a ni jedan d r u g i č o v j e k koji j e i k a d a živio, ali j e s m a t r a o d a se z n a n s t v e n a r i g o r o z n o s t n e m o ž e n a d o m j e s t i t i n i k a k v i m f i l o z o f i r a n j e m i d a j e p s i h o a n a l i z a grana psihologije i dio znanosti. Filozofija za n j e g a n i j e s u p r o t n a z n a n o s t i , ali j e ne­ moćna pred znanstvenim napretkom. P r e m a tome, psihoanaliza, p r e m a Freudu, treba biti znanstvena disciplina i n j o j j e z b o g t o g a , n u ž n a znanstvena verifikacija. Bez toga o n a ne može to postati. To isto vrijedi i za F r e u d o v u k o n c e p c i j u i teoriju ličnosti. I psihoana­ l i z a i t e o r i j a l i č n o s t i t r e b a j u z n a n s t v e n u v e r i f i k a c i j u . D a li ć e i h t a k v a verifi­ k a c i j a p o t v r d i t i ili n e , o v i s i o t o m e k a k v e s u t o t e o r i j e , a l i i o t o m e d a li j e t a k v a v e r i f i k a c i j a p o k u š a n a , o d n o s n o d a li p o s t o j e i d a li s u m o g u ć i a d e k v a t n i eksperimentalni postupci, kao i adekvatne m e t o d e za objektivnu registraciju i opažanje onih predviđanja koja su zasnovana n a toj teoriji. Z n a n o s t , a n e r e l i g i j a ili n e k a d r u g a v r s t a n a u č a v a n j a t r e b a , p r e m a F r e u d u , u t v r đ i v a t i i s t i n u o č o v j e k u . U vezi s t i m o n k a ž e : »Gola j e č i n j e n i c a d a istina n e m o ž e b i t i t o l e r a n t n a i n e m o ž e p r i z n a t i k o m p r o m i s ili o g r a n i č e n j a , d a z n a n ­ stveno istraživanje o b u h v a ć a cijelo polje l j u d s k i h aktivnosti i m o r a prihvatiti jedan b e s k o m p r o m i s n i kritički stav p r e m a svakoj drugoj snazi koja nastoji u z u r p i r a t i b i l o k o j i d i o n j e z i n a p o d r u č j a « ( F r e u d , 1933, s t r . 219). J a s n o je da čovjek koji je bio toliko orijentiran na znanost i uvjeren u njezinu p o t r e b u nije m o g a o tražiti n i k a k a v izuzetak za s e b e ni za svoju kon­ cepciju o čovjeku. Znanstveni r a d za F r e u d a predstavlja n e p r e k i d n o i precizno nastojanje da se izgradi o d r e đ e n a , z n a n s t v e n o o s n o v a n a , p a p r e m a t o m e i p r o v j e r e n a k o n c e p c i j a k o j u n i k a k v a p r o i z v o l j n a i n e z n a n s t v e n a m i š l j e n j a ili i n t e r p r e t a ­ cije n e ć e m o ć i n a r u š i t i , niti će t a k v e i n t e r p r e t a c i j e u o p ć e biti m o g u ć e . U t o m s u m u p o g l e d u u z o r p r i r o d n e z n a n o s t i za k o j e k a ž e : »I, š t o v i š e , b a r u s t a r i j i m i zrelijim z n a n o s t i m a već postoji solidna osnovica z n a n j a k o j a se s a d a m o ž e e l a b o r i r a t i i m o d i f i c i r a t i , a l i n e i s r u š i t i « ( F r e u d , 1933, s t r . 2 3 8 ) . M e đ u t i m , m o r a m r e ć i d a j e F r e u d u p o g l e d u z n a n o s t i i m a o o d r e đ e n o gle­ dište koje, p o m o m mišljenju, nije u skladu sa s u v r e m e n i m razvojem znanosti, o k o j e m on, dakako, nije m o g a o imati ni pojma. 29

F r e u d j e , n a i m e , s m a t r a o d a z n a n o s t t r e b a izgrađivati određenu koncepciju ili potvrđivati određenu koncepciju ili, r e c i m o , t e o r i j u (ili j e n i j e k a t i ) . T o j e zapravo pitanje o ulozi teorije i istraživalačkog r a d a u znanosti. Ja u t o m po­ gledu i m a m drugačija gledišta koja s a m izrazio n a d r u g o m m j e s t u (Fulgosi, 1974, 1975). U s v i m t i m r a n i j i m k o n c e p c i j a m a z n a n o s t i , v a l j d a z b o g u t j e c a j a filozofskog r a c i o n a l i z m a , teorija se p r e t p o s t a v l j a l a istraživalačkom r a d u i s m a t r a l a važnijim o d njega. Teorija je, k a t k a d a , opet bila s m a t r a n a svjetona­ zorom. Znanost, koja je z a p r a v o istraživanje, trebala je biti u službi takvih t e o r i j a ili s v j e t o n a z o r a . T o j e p r i m i t i v n a k o n c e p c i j a o d n o s a t e o r i j e i i s t r a ž i ­ v a n j a u z n a n o s t i , p o g o t o v o o n d a k a d a s e r a d i o n e k i m š i r i m t e o r i j a m a ili svjetonazorima. T a p r i m i t i v n a k o n c e p c i j a još se i d a n a s javlja u p e r i f e r n i m z n a n s t v e n i m s r e d i n a m a gdje se s t v a r n i istraživalački rad, kojeg zbog nespo­ s o b n o s t i , n e z n a n j a ili t e h n i č k o g s i r o m a š t v a n e m a , n a s t o j i n a d o k n a d i t i t e o r i ­ jom, a činjenice k o n s t r u k t i m a . Odnos između teorije i znanstvenih podataka za m e n e j e o b r n u t o p r o p o r c i o n a l a n . Z a t o se uloga teorije i n a p o d r u č j u psiho­ l o g i j e p o s t e p e n o s m a n j u j e , a t e o r i j e s u ž a v a j u ( F u l g o s i , 1974, 1975). I d o k s e u doba Freuda na t a k o složenom i malo istraženom p o d r u č j u kao što je ličnost i čovjekova priroda moglo očekivati prenaglašavanje teorije, danas je situacija drukčija. Teorija m o r a biti povezana s istraživačkim postupcima koji često bez nje n e m o g u , ali koji jedini m o g u u n a p r e đ i v a t i z n a n s t v e n u spoznaju. Zbog takvog shvaćanja odnosa između teorije i istraživanja i pridavanja veće uloge teoriji, k a o i zbog još n e k i h p o s e b n o s t i u F r e u d o v o j koncepciji zna­ nosti, kao što je oslanjanje isključivo n a kliničke m e t o d e , m o g a o bih reći d a se Freudova koncepcija znanosti n a p o d r u č j u p r o u č a v a n j a čovjeka i ličnosti bitno razlikovala o d d a n a š n j e z n a n s t v e n e psihologije i od o n d a š n j i h p r i r o d n i h zna­ nosti. Zbog toga je nejasno kakvu je znanost F r e u d zapravo razumijevao pod tim i m e n o m . Ako se radi o istraživanjima n a p o d r u č j u ličnosti i ljudskog po­ našanja, to nije bila z n a n o s t niti znanstveni r a d koji b i s m o d a n a s smatrali a d e k v a t n i m i p r a v i m . Zbog svega toga nije č u d n o što s a m Freud, u s p r k o s t o m e šio je tražio z n a n s t v e n u verifikaciju i z n a n s t v e n u osnovicu za svoje teorije, lu verifikaciju i osnovicu nije sam dao ni našao. Njegova koncepcija i znanosti i z n a n s t v e n e verifikacije n e k e teorije b i t n o se razlikovala o d d a n a š n j e psiholo­ gije i o d o n d a š n j i h p r i r o d n i h z n a n o s t i . S t o g a njegovo o s l a n j a n j e n a p r i r o d n e znanosti nije m o g l o osigurati i znanstveni s t a t u s njegove teorije u općim znanstvenim okvirima. Međutim, čak i takva koncepcija i čovjeka i znanosti značila je n a p r e d a k i bila je revolucionarno nova u o n d a š n j i m okvirima.

Nesvjesno Z a F r e u d a č o v j e k n e p r e d s t a v l j a s v j e s n o v e ć nesvjesno biće. O n j e n a n e k i način stranac s a m o m sebi, ne poznaje s a m o g sebe i ne m o ž e s a m o g sebe nikada ni u p o z n a t i a k o m u d r u g i u t o m e n e p o m o g n e . Č o v j e k j e , n a p r i m j e r , nesvje­ stan svojih motiva i pravih razloga svojih akcija i svoje aktivnosti. Spoznava­ nje s a m o g sebe i vlastitog nesvjesnog koje je m o g u ć e uz p o m o ć d r u g o g p r e m a Freudu je jedan od najvažnijih zadataka svakog čovjeka. Međutim, to je vrlo t e š k o i z a v e ć i n u l j u d i t o j e n e m o g u ć e , j e r n i k a d a n e m a j u t a k v e pomoći dru­ goga. R a z l o g n e m o g u ć n o s t i s p o z n a v a n j a s e b e j e s t i u t o m e š t o j e p o d r u č j e nesvjesnog u ličnosti svakog pojedinca p o svoin opsegu i značenju golemo u usporedbi sa sviješću. F r e u d je u t o m pogledu usporedio ličnost s ledenom 30

s a n t o m k o j a p l i v a n a v o d i ( s l i k a 1). P o d r u č j e s v i j e s t i o d g o v a r a o n o m d i j e l u t e l e d e n e s a n t e k o j i v i r i i z n a d p o v r š i n e i k o j i j e s a m o d e s e t i n a ili j e d a n a e s t i n a t e ledene sante. Sve o n o što j e ispod površine, a to je m n o g o veći dio, o d g o v a r a nesvjesnom dijelu ličnosti čovjeka. Svijest je, dakle, s a m o malen dio i zabluda je s v i h l j u d i k a d s e b e i d e n t i f i c i r a j u s t i m s v j e s n i m d i j e l o m s v o j e l i č n o s t i i počnu sebe smatrati svjesnim stvorenjima.

S l i k a 1. Težina upoznavanja s nesvjesnim dijelom vlastite ličnosti proizlazi i o t u d a š t o t a j d i o l i č n o s t i i m a p o F r e u d u , prijeteći karakter i predstavlja opasnost z a s a d a š n j u l i č n o s t p o j e d i n c a . P r i j e l a z o d r e đ e n i h s a d r ž a j a iz n e s v i j e s t i u s v i j e s t m o ž e ugroziti ličnost, a p r i j e l a z s v i h s a d r ž a j a iz n e s v j e s n o g u s v i j e s t r a z o r i o b i l i č n o s t s v a k o g č o v j e k a . N e s v j e s n i ili p o d s v j e s n i d i o l i č n o s t i n a s t a o j e u p r a v o k r o z proces obrane ličnosti i j e d n i m je dijelom p r o d u k t te o b r a n e . N e s v j e s n o j e t e m e l j psihoanalitičkog tumačenja ličnosti i temelj psihoana­ litičke prakse. Sve što je važno u psihoanalizi, nalazi se u nesvjesnom dijelu l i č n o s t i . S a m F r e u d k a ž e : »Ciljevi p s i h o a n a l i z e n i s u n i š t a v i š e n e g o li o t k r i v a ­ n j e n e s v j e s n o g m e n t a l n o g ž i v o t a « ( F r e u d , 1953, s t r . 3 9 7 ) . N e s v j e s n o j e najdublji stratum i najdublja razina ljudskoga. Ono kod F r e u d a o z n a č a v a , m e đ u t i m , (u r a z l i č i t i m e t a p a m a r a z v o j a p s i h o a n a l i z e i nje­ gove teorije) različite stvari. U svom p r v o m značenju nesvjesno je predstavlja­ lo o z n a k u z a s v e o n e i d e j e , m i s l i , u s p o m e n e i p a m ć e n j a k o j a s u represirana o d n o s n o potisnuta iz s v i j e s t i u p o d s v i j e s t , i t o d i r e k t n i m d j e l o v a n j e m s a m i h psihičkih p r o c e s a o d n o s n o u g r a đ e n i h m e h a n i z a m a . Ti elementi predstavljaju m a t e r i j a l koji j e s a m p o sebi o p a s a n za ličnost p o j e d i n c a . U s v o m d r u g o m z n a č e n j u F r e u d p o d n e s v j e s n i m p o d r a z u m i j e v a nesvjesno znanje. To nesvjesno z n a n j e , p o n j e g o v u m i š l j e n j u , j e s u o n e i n f o r m a c i j e k o j e m i i m a m o , ali k o j e n i k a d a n i s u p r o š l e k r o z n a š u s v i j e s t i k o j e nisu naučene. T a j d i o ili t o z n a č e n j e nesvjesnog m n o g o je veće od onog prvog značenja. Konačno, nesvjesno o b u h v a ć a i o n a i s k u s t v a k o j a i m a m o , a l i k o j a m možemo verbalizirati. Takva predverbalna iskustva također pripadaju u nesvjesno. N e s v j e s n o j e F r e u d u b i o n u ž a n p o j a m (ili z a k l j u č a k ) d a b i m o g a o o b j a s n i t i i protumačiti velik broj čudnih p o s t u p a k a i ponašanja koji su se događali njegovim p a c i j e n t i m a m i m o njihove volje i svijesti. T a k v i h p o s t u p a k a i m a i k o d o b i č n i h l j u d i u s v a k o d n e v n o m ž i v o t u . N a p r i m j e r , k a d z a k a s n i m o ili u p o g r e š n o v r i j e m e d o đ e m o n a s a s t a n a k s n e k i m ili z a b o r a v i m o d o ć i n a t a k a v unaprijed dogovoreni sastanak. Za F r e u d a takav događaj nije slučajan, j e r je za njega čovjek d e t e r m i n i r a n i s u s t a v p a , p r e m a t o m e , i taj d o g a đ a j m o r a i m a t i svoj u z r o k . U z r o k t o m d o g a đ a j u t r e b a tražiti u n e s v j e s n o m dijelu ličnosti, j e r p o j e d i n a c s a m nije u stanju ni objasniti niti znati k a k o se to moglo dogoditi. 31

P r e m a t o m e , n e s v j e s n o p r e d s t a v l j a zaključak do kojeg je Freud došao a n a l i z i r a j u ć i t a k v e » s l u č a j n e « i » n e h o t i č n e « p o s t u p k e ili simptome. Nesvjesno s e , d a k l e , manifestira u svakodnevnom životu i p u t e m tih manifestacija ono je d o s t u p n o analizi. Analiza nesvjesnog dijela ličnosti olakšana je o n d a k a d a su s u s p e n d i r a n e kritičke s p o s o b n o s t i pojedinca kao, n a primjer, k a d se poje­ d i n a c n a l a z i u r e l a k s i r a n o m s t a n j u , k a d s e n a l a z i u p o l u b u d n o m s t a n j u ili u snu, k a d j e o m a m l j e n n e k i m k e m i j s k i m s r e d s t v o m i si. U t a k v i m se s t a n j i m a javljaju primitivnije forme mišljenja, fantazije i snovi koji, uz već s p o m e n u t e »pogreške« i »propuste« koji se p o j e d i n c u d o g a đ a j u u svjesnom stanju, pred­ s t a v l j a j u o s n o v n e p o d a t k e z a a n a l i z u n e s v j e s n o g d i j e l a l i č n o s t i ili z a p s i h o ­ analizu. Iz F r e u d o v i h se r a d o v a m o ž e zaključiti d a i m a o s a m t a k v i h situacija ili v r s t a p o d a t a k a k o j e s u p o g o d n e z a a n a l i z u p o d s v i j e s t i ili n e s v j e s n o g . T o s u sljedeće situacije i podaci. 1. Šale, pogreške i propusti. U svom r a d u o odnosu šala i nesvjesnog Freud je p o k a z a o k a k o h u m o r č e s t o m o ž e poslužiti k a o s r e d s t v o za n e s v j e s n o izraža­ vanje seksualnih i agresivnih misli. To isto vrijedi za pogreške i p r o p u s t e koji se, p r e m a F r e u d u , d o g a đ a j u p o d u t j e c a j e m n e s v j e s n o g . 2. Podaci o tome što pojedinac kod drugih ljudi ne voli t a k o đ e r o t k r i v a j u njegovu podsvijest. Ljudi najviše prigovaraju o n i m osobinama drugoga koje s a m i i m a j u ili i z r a ž a v a j u . O n o š t o p o j e d i n a c m r z i , š t o m u s e g a d i ili č e g a s e k l o n i č e s t o j e o n o š t o g a n a j v i š e p r i v l a č i ili g a j e p r i v l a č i l o , ili o n o š t o v o l i ili je volio. G a đ e n j e , m r ž n j a , o d b o j n o s t su, p r e m a t o m e , s a m o načini o b r a n e od stvari k o j i m a p o j e d i n a c nesvjesno teži. 3. Podaci o životu pojedinca također otkrivaju njegovu podsvijest. Tako, n a p r i m j e r , p o j e d i n e s k l o n o s t i ili p r e t j e r a n o s t i ili r e p e t i t i v n a p o n a š a n j a u v e z i su s n e s v j e s n i m . T a k o se p o j e d i n c i n a k o n n e u s p j e h a o d a j u p r e t j e r a n o m piću, spavanju, p r e k o m j e r n o m h r a n j e n j u i slično. K a d ih kasnije drugi odbijaju z b o g t o g a j e r s u p i j a n i , d e b e l i , p o s p a n i , t o o d b i j a n j e ili o d b a c i v a n j e n a v o d i i h n a još j a č u o d a n o s t t i m a k t i v n o s t i m a koje su, p r e m a t o m e , j e d a n nesvjestan način s a m o k a ž n j a v a n j a za n e u s p j e h e . 4. Otpor koji pojedinac pruža pojedinim t e m a m a u razgovoru odnosno t e m e k o j e izbjegava t a k o đ e r s u i n d i k a t i v n e za n j e g o v u podsvijest. To se m o ž e m a n i f e s t i r a t i u r a z g o v o r u i simptomom nerazumijevanja. Često s m o svjedoci da pojedinac u razgovoru ne razumije nešto što je svima ostalima jasno. To je indikacija da je taj sadržaj n a neki način povezan s n j e g o v o m podsviješću. 5. Slobodne asocijacije p r e d s t a v l j a j u k l a s i č n u p s i h o a n a l i t i č k u t e h n i k u za i s t r a ž i v a n j e n e s v j e s n o g d i j e l a l i č n o s t i p o j e d i n c a . U r e l a k s i r a n o m s t a n j u , fizič k o m i m e n t a l n o m , p o j e d i n a c g o v o r i s v e š t o m u d o l a z i ili p a d a n a p a m e t . Za­ n i m l j i v o j e d a se k o d p o j e d i n a c a k o j i s e p o d v r g a v a j u p s i h o a n a l i t i č k o j t e r a p i j i u s l o b o d n i m a s o c i j a c i j a m a n a j p r i j e j a v l j a j u i z j a v e o krivnji i grešnosti, koje n a r a v n o , za psihoanalizu n e m a j u z n a č e n j a u vezi s n e s v j e s n i m d i j e l o m te ličnosti. Istraživanje nesvjesnog započinje tek n a k o n toga. 6. Snovi p r e d s t a v l j a j u , k a k o j e to F r e u d r e k a o , »kraljevski p u t « u ne­ svjesno. Zbog toga psihoanaliza pridaje snovima pojedinca najveću važnost. Analiza snova može n a m razjasniti, p o mišljenju F r e u d a , nesvjesne misli poje­ dinca. F r e u d je stoga toj analizi posvetio j e d n o o d svojih najboljih djela: »Interpretacija snova«. U t o m djelu iznio je i razradio teoriju snova koja je p r e m a n j e g o v i m v l a s t i t i m riječima o m o g u ć i l a d a p s i h o a n a l i z a p r e r a s t e iz j e d n e p r o c e d u r e p s i h o t e r a p i j e u d u b i n s k u p s i h o l o g i j u ( F r e u d , 1965, s t r . 7 ) . 32

7 . Umjetnička djela i umjetničko stvaralaštvo predstavljaju, p o mišljenju F r e u d a , neurotičke simptome koji su javni. N e u r o t s k i simptomi su s a m i p o sebi izraz nesvjesnog i z b o g toga s u u m j e t n i č k a djela p r i k l a d n i sadržaji z a nje­ govu analizu. Sto je n e k o u m j e t n i č k o djelo složenije i što je neki umjetnik s a v r š e n i j i , t o s u n j e g o v e n e s v j e s n e t e n d e n c i j e i t r e n d o v i više p r e r u š e n i i zamaskiraniji. 8. Neurotički simptomi s u bili p r v i koji s u F r e u d a naveli n a t e o r i j u o ne­ s v j e s n o m . T o s u b i l i o n i n e u r o t i č k i s i m p t o m i k o j i n i s u i m a l i o r g a n s k u ili n e ­ u r o l o š k u osnovicu. T o su, n a primjer, histerični simptomi, različite tjelesne t e g o b e i si. F r e u d j e z a k l j u č i o d a t a k v e s i m p t o m e m o r a j u p r o u z r o č i t i n e s v j e s n e snage u pojedincu i da su oni, p r e m a tome, izraz tih snaga. Tako je, n a primjer, histerična seksualnost koja se izražava s e k s u a l n i m p r o m i s k u i t e t o m , p o Freu­ d o v u m i š l j e n j u , u z r o k o v a n a d u b o k o n e s v j e s n o u s a đ e n i m strahom ili osjećajem osobne neadekvatnosti (recimo o s o b n e r u ž n o ć e i slično) i d u b o k i m strahom od odbačenosti. Te o d n o s e psihoanaliza m o r a utvrditi da bi psihoterapija bila u s p j e š n a , a t o znači d a se u t o m p r o c e s u m o r a probiti kroz k o j e k a k v a m o r a listička i filozofska o p r a v d a v a n j a k o j e p o j e d i n c i i m a j u u vezi s a s a m i m s o b o m . Freud, m e đ u t i m , nije bio prvi koji je s k r e n u o pažnju n a važnost nesvjes­ n o g z a r a z u m i j e v a n j e l j u d s k i h p o s t u p a k a . N e k i s u filozofi t o u č i n i l i p r i j e n j e g a , u t o k u 18. i 19. s t o l j e ć a . O n o š t o j e F r e u d u v e z i s n e s v j e s n i m u č i n i o j e s t t o d a j e t o m p o j m u d a o empirijski status i i z v e o g a iz s t a n j a č i s t e h i p o t e t i č k e a p s t r a k c i j e u realnost. T a se realnost m o ž e ispitivati o b j e k t i v n o i n a taj način, eventualno, objektivno i dokazati postojanje i djelovanje nesvjesnoga. Nesvjesno, dakle, upravlja, usmjeruje i oblikuje ljudsko ponašanje i djelovanje. O n o s e n i k a d a n e p o j a v l j u j e u p r a v o m o b l i k u ili p r a v o m l i k u , v e ć j e u v i j e k simbolizirano. P r i k r i v e n i i s i m b o l i z i r a n i izražaj nesvjesnog m o ž e se, p o F r e u d u , i s k o r i s t i t i z a n j e g o v u a n a l i z u , a i z a terapiju. Desimbolizacija nekog i s k u s t v a z n a č i u k i d a n j e n j e g o v a p o d s v j e s n o g d j e l o v a n j a ili s m a n j e n j e t a k v o g djelovanja. Zbog toga interpretacija snova, s i m p t o m a , ponašanja i ostalih p o d a t a k a z n a č i p u t z a d u b l j e i b o l j e r a z u m i j e v a n j e n e č i j e p o d s v i j e s t i ili n e ­ svjesnoga.

Druge razine svijesti O s i m nesvjesnog u ličnosti postoje j o š dvije razine svjesnosti. To su predsvjesno ili podsvjesno i svjesno. Njihov položaj i odnosi u ličnosti poje­ d i n c a p r i k a z a n i s u n a s l i c i 2.

S l i k a 2. 3

Fulgosi: Psihologija ličnosti

33

P r e d s v j e s n o o z n a č a v a o n a j d i o l i č n o s t i ili o n a j s t r a t u m u l i č n o s t i p o j e d i n ­ c a k o j i u o d r e đ e n o m č a s u n i j e d o s t u p a n p a m ć e n j u , ali koji t o m o ž e p o s t a t i u bilo k o j e m d r u g o m času. T o pojavljivanje u svijesti nekog p o d a t k a m o ž e biti s p o n t a n o ili s e m o ž e o s t v a r i t i s m i n i m a l n i m n a p o r o m k a o , n a p r i m j e r , k o d prisjećanja nečega. R e c i m o , registarski b r o j vlastitog a u t o m o b i l a m o ž e poje­ d i n c u u n e k o m č a s u p o s t a t i n e d o s t u p a n , d a b i ga se već u s l j e d e ć e m t r e n u t k u p r i s j e t i o . Z b o g t o g a s e d o m e n a p r e d s v j e s n o g n a z i v a j o š i dostupnim pamćenjem pojedinca. Predsvjesno p r e m o š ć u j e jaz između svjesnog i nesvjesnog dijela ličnosti. U t o k u t e r a p i j e n e k i s c s a d r ž a j i u l i č n o s t i u z d i ž u iz n e s v j e s n o g u p r e d s v j e s n o , a o n d a u svijest. S v i j e s t p r e d s t a v l j a n a j v i š u r a z i n u ili s t r a t u m u l i č n o s t i . S v i j e s t u k l j u č u j e sve o n o čega s m o u o d r e đ e n o m času svjesni. Svjesno iskustvo s a m o je m a l e n dio m e n t a l n o g života koji je svojim većim dijelom nesvjestan. Zbog toga za F r e u d a svjesno iskustvo pojedinca predstavlja iskrivljenu sliku k o j a j e n a s t a l a i k o j a s e o d r a ž a v a k r o z j e d a n proces selekcioniranja i zaštitnog odabiranja s a d r ž a j a iz r e a l n o s t i . O s i m t o g a , s v i j e s t j e k r a t k o t r a j n a i p r o l a z n a i n e p r e k i d n o s e m i j e n j a . Z b o g t o g a svijest predstavlja samo proces, i to proces koji ubrzo nestaje u dubinama predsvjesnog ili podsvijesnog i ne­ svjesnog o n o g č a s a k a d s e p o j e d i n a c o r i j e n t i r a ili k a d » s v r a t i p a ž n j u « n a n e ­ što drugo. Iz toga vidimo d a su ove dvije razine, predsvjesno i svjesno, m n o g o m a n j e značajne i za ličnost i za njezino funkcioniranje, i za psihoanalizu, i za čovječanstvo od nesvjesnoga.

Struktura ličnosti U cjelokupnoj teoriji Freuda, koja n i k a d a nije formalno bila dorađena, m i ć e m o se najviše usmjeriti i ograničiti n a njegovu teoriju ličnosti. P o j a m o n e s v j e s n o m k a o g l a v n o m d i j e l u ličnosti i k a o t e m e l j u za r a z u m i ­ jevanje čovjeka i psihoanalizu u o p ć e k a r a k t e r i s t i č a n je za p o č e t a k psihoanali­ z e i F r e u d o v a u č e n j a . N a k o n 1920. o n j e p r o m i j e n i o s v o j u k o n c e p c i j u l i č n o s t i t e n e s v j e s n o , k a o i d r u g e r a z i n e s v j e s n o s t i , z a m i j e n i o n o v i m m o d e l o m i lič­ n o s t i i m e n t a l n o g ž i v o t a u k o j e m p o s t o j e tri strukture koje zajedno čine ličnost p o j e d i n c a i s v a k o g č o v j e k a . T o s u id (ili l a t i n s k i o n o ) , ego ( l a t i n s k i j a ) i super­ ego ( n a d j a ) . Id, ego i superego n e predstavljaju zasebne s t r u k t u r e u ličnosti koje i m a j u s v a k a z a s e b e n e z a v i s n u e g z i s t e n c i j u , v e ć s u t o oznake za određene procese u n u t a r ličnosti i za o d r e đ e n e snage koje djeluju. Te »strukture« p r e m a tome, Freud nije m o g a o povezati s o d r e đ e n i m a n a t o m s k i m s t r u k t u r a m a živčanog sustava, p a ih čak nije povezivao ni sa središnjim živčanim sustavom. Freud je bio vrlo dobro upoznat s neuroanatomijom i smatrao je da neuro­ a n a t o m i j a n j e g o v a d o b a n i j e j o š t o l i k o r a z v i j e n a d a b i se id, e g o i s u p e r e g o mogli identificirati s n e k i m n e u r o a n a t o m s k i m s t r u k t u r a m a . Koncepcija ( M u n r o e , 1955), ( M u n r o e , 1955). je to prikazano 34

o r a z i n a m a s v j e s n o s t i p o z n a t a j e k a o topografija ličnosti a k o n c e p c i j a o i d u , e g u i s u p e r e g u k a o strukturalna koncepcija O b j e se k o n c e p c i j e m o g u spojiti i z a j e d n o izraziti o n a k o k a k o n a slici 3.

svijest predsvijest

nesvjesno

S l i k a 3. ( P r e m a : W o l m a n 1968.) K a k o s e v i d i iz s l i k e 3 , i d j e u c i j e l o s t i u r o n j e n i s a d r ž a n u p o d r u č j u n e ­ svjesnog i on čini najveći dio tog p o d r u č j a . E g o i s u p e r e g o p r o s t i r u se kroz sve tri razine svjesnosti: nesvjesno, predsvjesno i svjesno. Najveći dio ega i superega lociran je u p o d r u č j u predsvjesnog, a s a m o mali dio j e d n o g i d r u g o g čini svijest pojedinca. J e d a n dio ega i s u p e r e g a lociran je u p o d r u č j e nesvjesnog. Iz t o g a se vidi d a s u i e g o i s u p e r e g o v e ć i m s v o j i m d i j e l o m izvan svijesti negoli u svijesti. Iz slike 3. vidljivo j e d a n e s v j e s n i d i o l i č n o s t i o b u h v a ć a sve t r i s t r u k t u r e i id i ego i s u p e r e g o , ali j e najveći njegov dio i s p u n j e n i d o m .

Id Id je u r o đ e n a k o m p o n e n t a ličnosti. On sadrži sve o n o što je psihološko kod pojedinca a što je naslijeđeno i p r i s u t n o pri r o đ e n j u . T o su, u p r v o m r e d u , instinkti ili nagoni. (Freud upotrebljava oba termina kao sinonime. U s u v r e m e n o j psihologiji motivacije instinkti i n a g o n i su, m e đ u t i m , različite stvari. T a k o se l j u d s k o p o n a š a n j e o b j a š n j a v a n a g o n i m a koji m o g u biti i steče­ ni, a n e i n s t i n k t i m a koji n i k a d a n i s u bili d o k a z a n i u l j u d s k o m p o n a š a n j u . Instinkt kod F r e u d a znači u stvari nagon.) I d j e s j e d i š t e i n s t i n k a t a i p r e m a t o m e rezervoar psihičke energije kojom čovjek raspolaže. I d j e i izvor energije za sve ostale aktivnosti i p r o c e s e u ličnosti, a to znači i izvor energije koja je n u ž n a za funkcioniranje ega i super­ ega. Te s u s t a v e u ličnosti e n e r g i j o m o p s k r b l j u j e id. I d j e s r e d i š t e s v e g a š t o j e animalno u čovjeku i svega što je neorganizira­ no; o n n e p o z n a j e z a k o n e , n e p r i z n a j e n i k a k v a p r a v i l a i d j e l u j e n a p r i m i t i v a n n a č i n k o j i n i č i m n i j e o g r a n i č e n ili s p u t a n . I d n e p o z n a j e i n h i b i c i j e . O n j e iz­ v o r a n , p r i m a r a n s u s t a v l i č n o s t i iz k o j e g s e p o s t e p e n o f o r m i r a j u o s t a l a d v a sustava u ličnosti. K a o p r i m a r a n i i z v o r a n s u s t a v ličnosti, id s l o b o d n o izražava p r i m a r n o n a č e l o s v i h l j u d s k i h b i ć a , a t o j e d a s v a k i porast psihičke energije koju izazi­ vaju nagoni odmah reducira na taj način što taj suvišak energije izluči ili izbija i na taj način onemogućava ili smanjuje napetost koja bi nastala pojavom takvog viška energije ili porastom energije. I z b i j a n j e ili i z l u č i v a n j e e n e r g i j e iz i d a n a t a j d i r e k t n i n a č i n s m a n j u j e napetost u ličnosti i izaziva ugodu. To sma­ n j e n j e n a p e t o s t i n a z i v a s e načelom ili principom ugode. N a č e l o ili p r i n c i p u g o d e jest j e d i n o n a č e l o koje id p o z n a j e i p o k o j e m funkcionira. Z b o g toga je id impulzivan, i r a c i o n a l a n i n a r c i s t i č k i . O n djeluje b e z o b z i r a n a k o n z e k v e n c e ili p o s l j e d i c e s v o j i h a k c i j a b i l o u o d n o s u n a v l a s t i t o o d r ž a n j e ili o d r ž a n j e drugih. Budući da ne poznaje tjeskobu i strah, on direktno izražava vlastitu 35

p r i r o d u i nastoji postići svoj cilj, š t o m o ž e biti o p a s n o i za p o j e d i n c a i za društvo. S v o j u e n e r g i j u i d c r p i i z t i j e l a , iz t j e l e s n i h p r o c e s a , a d a b i s e o s l o b o d i o s u v i š k a e n e r g i j e i n a p e t o s t i k o j u t a j v i š a k i z a z i v a , o n s e s l u ž i ili refleksnim akcijama ili primarnim procesom. B u d u ć i d a j e za F r e u d a , p r e m a j e d n o j njegovoj definiciji, n a g o n ili i n s t i n k t s v a k i trajni izvor iritacije ili uzbuđenja, refleksnim r e a k c i j a m a id s m a n j u j e ili u k i d a t a k v u i r i t a c i j u , a t i m e i t o nagonsko stanje, smanjujući na taj način energiju i napetost u ličnosti. Refleksne aktivnosti su u r o đ e n e i osnivaju se na funkcioniranju refleksnih p u t o v a u živčanom sustavu. Svaka refleksna aktiv­ n o s t ili r e f l e k s n e p o s r e d n o s m a n j u j e n a p e t o s t . P r i m a r n i p r o c e s j e s l o ž e n i j i o d r e f l e k s a i p r e d s t a v l j a psihološku akciju. N a p e t o s t s e s m a n j u j e k r o z p r i m a r n i p r o c e s n a t a j n a č i n š t o o n s t v a r a pre­ dodžbu nekog objekta koja će smanjiti napetost. Tako, na primjer, čovjek koji j e g l a d a n ili k o d k o j e g d j e l u j e n a g o n g l a d i i m a t ć e p r e d o d ž b u ili p r e d o d ž b e h r a n e i jela. Te halucinantne predodžbe rezultat su funkcioniranja p r i m a r n o g p r o c e s a . T a k v e p r e d o d ž b e n a z i v a j u s e ispunjenjem želje. Najbolji primjer funkcioniranja p r i m a r n o g p r o c e s a i ispunjavanje želja j e s u snovi. Svaki j e san p o F r e u d u , i s p u n j e n j e ž e l j e ili p o k u š a j t a k v o g i s p u n j e n j a . K o d p s i h i č k i h b o l e s n i k a i p s i h o t i č a r a t u f u n k c i j u i m a j u halucinacije. Autističko mišljenje ili nezrelo, nelogično, djetinjasto m i š l j e n j e v o đ e n o ž e l j a m a ili i s p u n j e n o ž e l j a ­ m a t a k o đ e r predstavlja izraz funkcioniranja p r i m a r n o g procesa. Id u svom funkcioniranju ne poznaje realnost i jedina su njegova realnost u p r a v o ove p r e d o d ž b e koje služe i s p u n j e n j u želja. I d n e razlikuje ni r e a l n o s t od nerealnosti, stvarnost o d zamišljaja, subjektivne predodžbe od realnog o b j e k t a , subjektivnosti od objektivnosti. P r e m a t o m e j e j a s n o d a p r i m a r n i p r o c e s n e m o ž e reducirati napetost. G l a d a n č o v j e k n e m o ž e p o j e s t i svoju viziju h r a n e i p o s t a t i sit. I d j e , p r e m a tome, nesposoban da zadovolji potrebe organizma i njegovo funkcioniranje nije dovoljno d a bi se o r g a n i z a m o d r ž a o n a životu. Zadovoljenje n a g o n a i odr­ žanje života m o ž e se postići j e d i n o u k o n t a k t u s r e a l n o š ć u . D a bi se postiglo takvo zadovoljenje, n u ž n o je da je ličnost sposobna odgoditi p r i m a r n i proces fiktivnog zadovoljavanja, ali t o znači n a m e t a n j e o g r a n i č e n j a f u n k c i o n i r a n j u ida i r a z l i k o v a n j e v a n j s k o g s t v a r n o g svijeta o d fiktivnog svijeta vlastitih želja, p o t r e b a i n a g o n a . Z a j e d n o i d r u g o id j e n e s p o s o b a n , i z a t o se u l i č n o s t i m o r a razviti d r u g a s t r u k t u r a koja će to moći, a to je ego.

Ego O r g a n i z a m za svoju egzistenciju t r e b a d i r e k t a n k o n t a k t i d i r e k t n e o d n o s e s izvanjskim svijetom. T a k v e m u o d n o s e i t a k a v k o n t a k t id ne m o ž e osigu­ r a t i sa s v o j i m p r i m a r n i m p r o c e s o m i s p u n j a v a n j a želja. G l a d a n čovjek m o r a pronaći h r a n u i konzumirati tu hranu. Zbog toga je nužno da on razlikuje mentalnu predodžbu od stvarnog objekta, predodžbu od percepcije stvarnog objekta. Tek k a d se p r e d o d ž b a više ne zamjenjuje stvarnim objektom, mogu­ ć e j e t e o b j e k t e t r a ž i t i i p r o n a l a z i t i u s t v a r n o s t i ili o k o l i n i . T o s e t r a ž e n j e i p r o n a l a ž e n j e z a s n i v a n a u s p o r e đ i v a n j u p o d a t a k a iz o b j e k t i v n e r e a l n o s t i i p r e d o d ž b e . T a k o s e s p r e d o d ž b o m j e l a u s p o r e đ u j u p o d a c i iz o s j e t n i h o r g a n a . Sve se t o d o g a đ a u d r u g o j s t r u k t u r i ličnosti, a to j e ego. 36

E g o n e f u n k c i o n i r a p o p r i m a r n o m n a č e l u u g o d e , v e ć p o načelu realnosti. On n e djeluje kroz p r i m a r n i p r o c e s i s p u n j a n j a želja, već k r o z sekundarni proces. Cilj j e n a č e l a r e a l n o s t i d a n a p e t o s t s t v o r e n u u o r g a n i z m u p o r a s t o m i n s t i n k t i v n e a k t i v n o s t i o č u v a s v e d o k n i j e o t k r i v e n ili p o s t i g n u t o n a j r e a l a n o b j e k t k o j i ć e o m o g u ć i t i o d g o v a r a j u ć u , a n e f i k t i v n u s a t i s f a k c i j u ili z a d o v o ­ ljenje n e k o g n a g o n a . P r e m a t o m e , p r i n c i p realnosti p r i v r e m e n o s u s p e n d i r a ili o n e m o g u ć a v a p r i n c i p u g o d e , a t i m e s e p r o t i v i i n s t i n k t i v n o m d j e l o v a n j u i d a . P r i n c i p u g o d e m o r a b i t i s u s p e n d i r a n s v e d o k s e n e o s t v a r i realno zado­ voljenje. Takvo realno zadovoljenje uslužuje i ispunjava i princip ugode, pa je i on postignut. Zadovoljenjem se snizuje n a p e t o s t u organizmu. Tako, n a primjer, seksualni nagon biva o d g o đ e n sve d o k se n e p r o n a đ e odgovarajući »objekt« i o d g o v a r a j u ć e o k o l n o s t i za njegovo zadovoljenje. E g o j e , d a k l e , s p o s o b a n d a r a z l i k u j e r e a l n o s t i f i k c i j u i, z a r a z l i k u o d i d a , s p o s o b a n je t r p j e t i o d r e đ e n s t u p a n j n a p e t o s t i . N a d a l j e , d o k j e id rigidan i l i k s a n i f u n k c i o n i r a uvijek n a isti n a č i n , ego j e s p o s o b a n za p r o m j e n u i mije­ njanje. Te p r o m j e n e u egu nastaju p o d utjecajem novih iskustava. Umjesto mišljenja zasnovanog na željama, k o j e je k a r a k t e r i s t i č n o za id, n j e g a k a r a k ­ t e r i z i r a realističko mišljenje ili realizam. Zbog toga ego razvija i raspolaže kognitivnim kapacitetom i s p o s o b a n j e z a spoznaju realnosti. Ti su kapaciteti u f o r m i r a z l i č i t i h kognitivnih sposobnosti ili vještina. Sekundarni proces je z a p r a v o k o g n i t i v n i p r o c e s k o j i m s e u t v r đ u j u p l a n o v i , p r o g r a m i i načini po­ stupanja d a bi se d o š l o d o o n i h o b j e k a t a koji m o g u zadovoljiti n a g o n e ida, i t o n a t a k a v n a č i n k o j i n e ć e u g r o z i t i e g z i s t e n c i j u p o j e d i n c a ili e g z i s t e n c i j u d r u g i h o s o b a . E g o j e , p r e m a t o m e , s j e d i š t e intelektualnih funkcija i intelekta, o n j e i racionalan. U m j e s t o zadovoljavanja želja ego je angažiran u testiranju realnosti. U t o m e m u p o m a ž u svi m e n t a l n i p r o c e s i o s o b i t o m i š l j e n j e . E g o , d a k l e , p r e d s t a v l j a izvršni organ ili egzekutivu ličnosti jer on kontro­ lira sve p u t o v e p r e m a akciji, vrši selekciju o n i h a s p e k a t a okoline n a koje će reagirati i o d r e đ u j e način n a koji će reagirati. On odlučuje i o t o m e koje će instinkte zadovoljiti. U t o m djelovanju on m o r a sjediniti i uskladiti i zahtjeve ili p r o h t j e v e i d a i z a h t j e v e r e a l n o s t i ili o k o l i n e . T o n i j e l a k o i z a t o o n č e s t o djeluje u vrlo složenim uvjetima. M e đ u t i m , n e s m i j e m o z a b o r a v i t i d a j e e g o n a s t a o iz i d a i d a o n z a p r a v o , k a o i cijela l i č n o s t , p r e d s t a v l j a d i o i d a . T o j e o r g a n i z i r a n i d i o i d a čiji j e cilj zadovoljavanje ida, a n e frustriranje ida. O s i m toga, sva energija k o j o m ego r a s p o l a ž e p r o i z l a z i iz i d a . I z i d a p r o i z l a z i i s v a m o ć k o j o m r a s p o l a ž e e g o . Z b o g toga ego n i k a d a ne m o ž e biti s a m o s t a l a n i nezavisan o d ida. E g o j e n a taj na­ čin vezan i uz id i za r e a l n o s t . O n i s t o v r e m e n o m o r a zadovoljavati p r o h t j e v e ili z a h t j e v e i d a i z a h t j e v e r e a l n o s t i , a t i s u g o t o v o u v i j e k u s u p r o t n o s t i . D a b i m o g a o udovoljiti i j e d n i m i d r u g i m zahtjevima, ego treba imati o d r e đ e n u jakost i koherenciju ili integritet. Z a h t j e v i i d a s u k a t k a d a t a k o j a k i ili t o l i k o s u p r o t n i realnosti da ego počinje gubiti svoj integritet i počinje se r a s p a d a t i . Z b o g t o g a e g o m o r a t r o š i t i e n e r g i j u i n a v l a s t i t o o d r ž a v a n j e i i z g r a d n j u ili r e p a r i r a n j e vlastitog integriteta koji je stalno ugrožen n e p r e k i d n i m zahtje­ vima impulzivnog, slijepog, iracionalnog, sebičnog, n a r c i s t i č k o g i asocijal­ nog ida.

37

Superego S u p e r e g o p r e d s t a v l j a onaj dio ličnosti koji se n a j k a s n i j e razvija. Super­ ego nastaje i razvija se p o d utjecajem socijalne okoline i društva u kojem po­ j e d i n a c živi. D a b i m o g a o živjeti u d r u š t v u i s o s t a l i m l j u d i m a , s v a k i p o j e d i ­ n a c m o r a u s v o j i t i » p r a v i l a p o n a š a n j a « ili » p r a v i l a i g r e « k o j a v r i j e d e u t o m društvu. To znači da treba usvojiti n o r m e , vrijednosti, moral, etiku, stavove i d r u g a obilježja koje to d r u š t v o ima i koji u tom d r u š t v u vrijede. To usvajanje d r u š t v e n i h n o r m i i priznatih vrijednosti naziva se socijalizacija. Da bi p o j e d i n a c m o g a o sve t c usvojiti i socijalizirati se, u njegovoj se ličnosti, p o mišljenju F r e u d a , razvija p o s e b n a s t r u k t u r a k o j u j e F r e u d nazi­ v a o superego. Superego predstavlja unutarnjeg reprezentanta društva, njego­ vih tradicionalnih n o r m i , vjerovanja, uvjerenja, vrijednosti, etike i svega ostalog. S u p e r e g o j e moralni čuvar ličnosti i njegova je glavna funkcija da sudi o t o m e š t o je d o b r o a š t o je loše u p o s t u p a n j u i p o n a š a n j u ličnosti i b r i n e se o t o m e d a p o s t u p a n j e i p o n a š a n j e b u d e u skladu s »moralnim« zahtjevima koji su u njega usađeni. Te moralne standarde u superego je usadilo društvo, pa s u p e r e g o p r e d s t a v l j a z a p r a v o agenta društva u pojedincu. S u p e r e g o s e r a z v i j a inkorporiranjem vrijednosti i s t a n d a r d a koje djetetu u s a đ u j u najprije roditelji, a onda šira društvena okolina, odnosno značajni pojedinci u njegovu životu. T a k o na p o č e t k u superego reflektira s a m o očeki­ vanja roditelja. S u z r a s t o m se socijalni svijet djeteta sve više p r o š i r u j e (škola, organizacije, u s t a n o v e , profesija itd.). S t a k v i m p r o š i r e n j e m socijalnog svijeta proširuje se, povećava i mijenja s u p e r e g o p o j e d i n c a t a k o da o b u h v a ć a novo o b l i k e p o n a š a n j a i p o s t u p a n j a k o j e n e k a g r u p a ili s o c i j a l n a o r g a n i z a c i j a odobrava, njeguje ili zabranjuje. I z o v o g a s e v i d i d a s e č o v j e k ne rađa sa superegom ili s moralnim i etič­ kim standardima, v e ć s e s u p e r e g o r a z v i j a n a k n a d n o u s v a j a n j e m ili i n k o r p o r a c i j o m d r u š t v e n i h n o r m i i etičkih s t a n d a r d a , k a o i p r o c e s o m socijalizacije. J a s n o je d a to o b j a š n j a v a zašto različiti ljudi i m a j u različite m o r a l n e i etičke s t a n d a r d e . S u p e r e g o pojedinca je o n a k a v kakvim ga je napravila socijalna okolina tog pojedinca; o n nije ni nasljeđen, ni urođen, niti je unaprijed formi­ ran na određeni način. S u p e r e g o s e r a z v i j a p o d u t j e c a j e m nagrađivanja i kažnjavanja. N a taj na­ čin dijete p o s t e p e n o uči o n o što smije i o n o što n e smije i n a taj način s a m o p o č i n j e u p r a v l j a t i s v o j i m p o n a š a n j e m i u s m j e r a v a t i ga. U s u p e r e g u F r e u d r a z l i k u j e d v a d i j e l a : savjest i ego-ideal. Savjest je s t r u k t u r a k o j a djeluje u n u t a r s u p e r e g a a koja se u n j e m u razvila p o d utje­ c a j e m kazni r o d i t e l j a i d r u g i h a g e n a t a d r u š t v a . E g o - i d e a l j e s t r u k t u r a u n u t a r s u p e r e g a k o j a s e r a z v i j a p o d u t j e c a j e m nagrada i pohvala koje dijete i čovjek dobivaju od roditelja i drugih. S a v j e s t i m a f u n k c i j u i s p o s o b n o s t d a p o j e d i n c a kažnjava za p o s t u p k e koji nisu u skladu s d r u š t v e n i m n o r m a m a . To savjest postiže kroz evaluaciju postupaka, moralne zabrane, osjećaje krivnje i grijeha. S a v j e s t se javlja uvijek o n d a k a d p o n a š a n j e pojedinca nije u skladu s idealima koje je u njega usa­ dilo društvo. Ego-ideal djeluje i regulira ponašanje ličnosti na taj način što postavlja ciljeve k o j i m a p o j e d i n a c t e ž i , p o s t a v l j a aspiracije koje kada su dostignute i z a z i v a j u u p o j e d i n c u o s j e ć a j ponosa i vlastite vrijednosti. Na primjer, dijete 38

k o j e j e h v a l j e n o z a svoj š k o l s k i u s p j e h n a s t o j i t a k a v ili j o š b o l j i u s p j e h p o s t i ­ ći i d a l j e . Savjest je, p r e m a tome, unutarnji reprezentant socijalnih zabrana i kazni, a ego-ideal j e u n u t a r n j i r e p r e z e n t a t socijalnih p o h v a l a i d o p u š t e n j a . S u p e r e g o je p o t p u n o razvijen tek o n d a k a d su razvijeni i savjest i ego-ideal pojedinca. Tek tada superego može p o t p u n o funkcionirati. P o t p u n u zrelost p o s t i ž e o n d a k a d a m o ž e u s p j e š n o i p o t p u n o zamijeniti roditelje i regulirati i voditi ponašanje, t j . k a d se razvije s a m o k o n t r o l a p o n a š a n j a . Superego ne funkcionira po načelu realnosti p a je zato i on u sukobu s r e a l n o š ć u , o d n o s n o s e g o m . S u p e r e g o n e teži r e a l n o m , već i d e a l n o m , i zbog toga se s u k o b l j a v a i s idom, i s e g o m , i s r e a l n o š ć u . N a k r a j u t r e b a reći d a se ta tri s u s t a v a u ličnosti n e s m i j u shvatiti a n t r o pomorfistički kao neki homunkulusi u n u t a r pojedinca koji reguliraju njegovo ponašanje, niti k a o neke metafizičke egzistencije. Id, ego i superego s a m o su imena za različite vrste psiholoških procesa u n u t a r ličnosti koji se odvijaju u skladu s različitim načelima. U n o r m a l n i m okolnostima ta bi tri sustava pro­ cesa u ličnosti trebala djelovati s k l a d n o i kao cjelina p o d u p r a v o m ega. U v r l o o p ć e n i t o m s m i s l u , k a k o k a ž u H a l l i L i n d z e y (1978), t i s e s u s t a v i p r o c e s a u l i č n o s t i m o g u zamisliti k a o b i o l o š k a k o m p o n e n t a l i č n o s t i (id), psi­ h o l o š k a k o m p o n e n t a l i č n o s t i (ego) i k a o s o c i j a l n a k o m p o n e n t a l i č n o s t i ( s u p e r ­ ego). Od te tri k o m p o n e n t e Freud je za najslabiju s m a t r a o ego. Kasniji razvoj psihoanalize j e d n i m je dijelom išao u p r a v o u p r a v c u pridavanja većeg znače­ nja egu, koji j e p o s t a o najvažniji dio ličnosti č o v j e k a (vidi poglavlje o E r i k s o novoj psihosocijalnoj teoriji ličnosti).

Dinamika i procesi u ličnosti Rekli s m o da je Freudova teorija p r v a elaborirana teorija ličnosti. Elabor i r a n o s t i cjelovitost toj teoriji daje u p r a v o onaj dio koji se odnosi na dinami­ ku ličnosti. F r e u d je prvi razvio j e d n u d i n a m i č k u teoriju ličnosti, a ne stati­ č k u d e s k r i p c i j u n a b a z i o v i h ili o n i h m r t v i h ili p e t r i f i c i r a n i h o b i l j e ž j a i k a r a k ­ t e r i s t i k a p a j e n a taj način svoju t e o r i j u učinio m n o g o realističnijom o d svih prethodnih koncepcija. Z a F r e u d a č o v j e k p r e d s t a v l j a j e d a n energetski sustav ili sustav energije. K a o t a k a v , taj se s u s t a v e n e r g i j a p o n a š a n a isti n a č i n k a o i svaki složeni ener­ getski sustav. Freud je u tom pogledu bio pod jakim utjecajem deterministič­ kih k o n c e p c i j a i p o d u t j e c a j e m fizike i fiziologije svog d o b a . K a o liječnik F r e u d je znao d a ljudski organizam funkcionira t a k o d a troši energiju, a ener­ gija j e , k a o š t o j e to p o k a z a l a fizika, j e d n a j e d i n s t v e n a i n e u n i š t i v a . O n a , m e ­ đ u t i m , m o ž e p o p r i m a t i r a z l i č i t e f o r m e i p r e l a z i t i iz j e d n e f o r m e u d r u g u . P r e ­ m a t o m e , ljudski organizam mora funkcionirati po zakonu o konzervaciji ener­ gije jednako kao i svaki drugi sustav energija. Jedina razlika između čovjeka kao energetskog sustava i ostalih jest u formi energije k o j o m on raspolaže. Taj poseban oblik energije je psihička energija. U k u p n a e n e r g i j a k o j o m o r g a n i z a m r a s p o l a ž e n a s t a j e i s t v a r a s e iz t j e l e s n i h p r o c e s a i m e t a b o l i z m a , t j . iz h r a n e . T a s e e n e r g i j a t r o š i z a s v e t j e ­ l e s n e p r o c e s e k a o š t o su r a d s r c a , r a d m i š i ć a , d i s a n j e , k r e t a n j e , p r o b a v a , ali i 39

z a m i š l j e n j e , p e r c i p i r a n j e , p a m ć e n j e , koji jednako tako predstavljaju tjelesne procese. E n e r g i j a se u fizici i d e f i n i r a r a d o m i u č i n c i m a . M e đ u t i m , s v a k i r a d t r e b a d r u g u v r s t u e n e r g i j e . Z a t a k o z v a n i p s i h i č k i r a d ili p s i h i č k e p r o c e s e p o ­ t r e b n a j e i p o s e b n a v r s t ili o b l i k e n e r g i j e , a t a j j e o b l i k p s i h i č k a e n e r g i j a . Psihički procesi troše psihičku energiju. Ta psihička energija može biti trans­ formirana iz fiziološke, a. m o ž e s e i transformirati u fiziološku. Prema tome, o n a se p o d v r g a v a istim p r i r o d n i m n a č e l i m a i z a k o n i m a k o j i m a se podvrga­ v a j u i svi o s t a l i o b l i c i e n e r g i j a . Svaki čovjek raspolaže s a m o s ograničenom količinom energije, pa p r e m a t o m e i p s i h i č k e e n e r g i j e . Cilj j e l j u d s k o g p o n a š a n j a i f u n k c i o n i r a n j a l i č n o s t i d a s e t a o g r a n i č e n a k o l i č i n a e n e r g i j e p o t r e b n a z a p s i h i č k e p r o c e s e štedi što je moguće bolje. Psihička energija u organizmu nastaje u idu djelovanjem instinkata. i n s t i n k t i s u , k a o š t o s m o r e k l i , urođeni tjelesni izvori ekscitacije ili stanja neurofiziološke ekscitacije. Ako j e djelovanje takvih u n u t a r n j i h izvora eksci­ t a c i j e ili i n s t i n k a t a j a k o , r a s p o l o ž i v a s e e n e r g i j a o r g a n i z m a b r z o t r o š i i z a t o o r g a n i z a m t r e b a smanjiti to trošenje energije, odnosno odstraniti uzrok njezi­ ne akumulacije, odstraniti djelovanje ekscitacije ili djelovanje instinkta. Od­ stranjivanje djelovanja trajnih izvora ekscitacije u n u t a r organizma, instinkata ili n a g o n a p o s t i ž e s e n j i h o v i m zadovoljavanjem. Zadovoljenje dovodi do ne­ s t a n k a ( p r i v r e m e n o g , d a k a k o ) d j e l o v a n j a n e k o g i n s t i n k t a ili i z v o r a e k s c i t a c i j e , do smanjenja trošenja energije i napetosti koja je u organizmu izazvana pove­ ć a n o m k o l i č i n o m energije. T a k o se štedi energija o r g a n i z m a . Za zadovoljenje i n s t i n k t a i s m a n j e n j e p o t r o š n j e e n e r g i j e p o t r e b n o j e postojanje ličnosti, od­ n o s n o ega i s u p e r e g a . Oni z n a j u k a k o se m o ž e i k a k o se s m i j e zadovoljiti n e k i instinkt n a najbolji i najefikasniji način. Ego i s u p e r e g o n e služe n i č e m d r u ­ gom nego konzervaciji energetskih izvora kojima raspolaže organizam. D i n a m i k a o r g a n i z m a i p r o c e s i u o r g a n i z m u b a z i r a j u se, p r e m a t o m e , n a energiji, a procesi u ličnosti n a o n o m dijelu te energije k o j u n a z i v a m o psihič­ k o m . C j e l o k u p n a p s i h i č k a e n e r g i j a d o b i v a s e iz t k i v a , iz t i j e l a , a t r o š i s e z a r e d u k c i j u ili s m a n j e n j e n a p e t o s t i i z a z v a n e e k s c i t a c i j a m a ili d j e l o v a n j e m i n ­ s t i n k a t a . S o r g a n s k o g ili t j e l e s n o g s t a j a l i š t a t o j e č i s t i g u b i t a k e n e r g i j e i zato nije č u d o što se o r g a n i z a m p u t e m ličnosti bori protiv takvog rasipanja energije i protiv njezina pretvaranja u oblik psihološke energije. Instinkti

ili

nagoni

I n s t i n k t i ili n a g o n i s u , d a k l e , t r a j n i i u r o đ e n i i z v o r i e k s c i t a c i j e u o r g a ­ nizmu koji troše u k u p n u energiju organizma pretvarajući je u psihičku. Pod n j i h o v i m d j e l o v a n j e m n a s t a j e v i š a k t a k v e e n e r g i j e k o j i i z a z i v a tenziju ili na­ petost u organizmu ili ličnosti. Da bi se ta napetost smanjila i uspostavilo stanje u k o j e m se energija neće trošiti za psihičke procese o d n o s n o p r e t v a r a t i u oblik psihičke energije, p o t r e b n o je zadovoljiti instinkte i ukloniti ekscitac i j u iz o r g a n i z m a . T o s e p o s t i ž e d j e l o v a n j e m l i č n o s t i o d n o s n o p o n a š a n j e m . Cjelokupno l j u d s k o p o n a š a n j e je, p r e m a tome, u z r o k o v a n o instinktima i us­ mjereno na njihovo zadovoljavanje. Djelovanje instinkata je, naravno, maski­ r a n o i p r i k r i v e n o , ali k a t k a d a m o ž e , k a d s u ego i s u p e r e g o slabi, p o s t a t i i otvoreno i direktno. 40

I z t o g a s e v i d i d a j e F r e u d o v s u s t a v l i č n o s t i monističku Cjelokupna ličnost i organizam djeluju na osnovu prirodne energije koja se stvara iz hrane. To j e materijalistički i m o n i s t i č k i s u s t a v koji za o b j a š n j e n j e l j u d s k e ličnosti n e posiže za nikakvim d u h o m , d u š o m , psihičkim i ostalim idealističkim koncepci­ j a m a . U t o m e je značenje F r e u d a i njegove psihologije ličnosti i koncepcije čovjeka u o p ć e u usporedbi sa svim ranijim shvaćanjima. I n s t i n k t i s u , p r e m a t o m e , i z v o r i ili p r e t v a r a č i iz k o j i h n a s t a j e p s i h i č k a energija. Zbog toga se m o r a m o zadržati n a njima. Freud je dao nekoliko koncepcija instinkata. Psihološka reprezentacija n e k o g i n s t i n k t a n a z i v a s e željom, a tjelesni proces k o j i i z a z i v a e k s c i t a c i j u ili i n s t i n k t n a z i v a s e potrebom. S v a k i p o b u đ e n i i n s t i n k t v r š i selektivnu kontrolu nad ponašanjem i usmjer u j e to p o n a š a n j e p r e k o ida, e g a i s u p e r e g a . T a se selektivnost postiže n a razli­ čite n a č i n e kao, š t o je, n a p r i m j e r , p o v e ć a n j e osjetljivosti za o d r e đ e n e hranid­ b e n e t v a r i ili s n i ž a v a n j e a p s o l u t n o g l i m e n a z a o n e t v a r i k o j e s u o r g a n i z m u potrebne. K o d s v a k o g i n s t i n k t a F r e u d r a z l i k u j e o v a o b i l j e ž j a : izvor, cilj, objekt i poriv. Izvor j e o d g o v a r a j u ć i t j e l e s n i p r o c e s e k s c i t a c i j e ili p o t r e b e o d n o s n o sta­ nje tkiva. C i l j j e o d s t r a n j i v a n j e t e e k s c i t a c i j e ili z a d o v o l j e n j e , o d n o s n o u k l a ­ n j a n j e p o t r e b e . Objekt instinkta j e o n a s t v a r ili o n o š t o m o ž e z a d o v o l j i t i p o ­ t r e b u , a l i i c j e l o k u p n o p o n a š a n j e k o j e d o v o d i d o t o g o b j e k t a . Poriv j e s n a g a ili j a k o s t n e k o g i n s t i n k t a , o d n o s n o jačina potrebe organizma. Što je potreba veća, t o j e n a g o n jači. P s i h i č k a e n e r g i j a s e , p r e m a t o m e , j a v l j a iz t j e l e s n i h p o t r e b a i s m a n j u j e s e z a d o v o l j a v a n j e m t i h p o t r e b a . T o j e j e d a n ciklus koji se repetitivno ili ope­ tovano ponavlja. T o z n a č i d a i n s t i n k t i i z a z i v a j u prisilnu repeticiju ili prisilno ponavljanje ponašanja. T a k a v model djelovanja instinkata i funkcioniranja ličnosti nazvan je modelom reduciranja napetosti. C j e l o k u p n i c i k l u s odvija se zato d a bi se smanjio porast napetosti u o r g a n i z m u . Z b o g t o g a s e k a ž e d a j e cilj n e k o g i n s t i n k t a regresivan, jer uspostavlja i vraća ličnost u stanje mirovanja, odno­ sno da su instinkti po svom djelovanju konzervativni, jer nastoje konzervirati ili o d r ž a t i s t a n j e mirovanja ili ravnoteže u organizmu i ličnosti. I z v o r i cilj i n s t i n k a t a s u , p o F r e u d u , s t a l n i u t o k u cijelog života.'-Jedino n e k i o d i z v o r a e k s c i t a c i j e m o g u u t o k u s a z r i j e v a n j a ili s t a r e n j a organizma nestati, a novi se razviti. M e đ u t i m , objekt n e k o g instinkta, k a o i sredstva i putovi njegovog zadovoljenja z n a t n o se m i j e n j a j u u t o k u života pojedinca. T o j e m o g u ć e s t o g a što. s e p s i h i č k a e n e r g i j a m o ž e p r e m j e š t a t i s j e d n o g o b j e k t a na drugi i trošiti n a različite načine. Zbog toga, a k o neki objekt zadovoljenja i n s t i n k t a n i j e d o s t u p a n , e n e r g i j a s e m o ž e i n v e s t i r a t i u n e k i d r u g i . Energija se može premještati s jednog objekta na drugi bez ograničenja. To znači da jedan o b j e k t z a d o v o l j e n j a n e k o g i n s t i n k t a m o ž e zamijeniti neki drugi. K a d je ener­ g i j a j e d n o m t r a j n o i n v e s t i r a n a u z a m j e n s k i ili s u p s t i t u i r a j u ć i o b j e k t , k o j i t a k o n a d o m j e š t a onaj koji bi p r i r o d n i m p u t e m zadovoljio taj instinkt, taj se objekt i a k t i v n o s t k o j a j e u v e z i s n j i m n a z i v a j u i derivatom instinkta. T a k o j e sisa­ n j e p r s t a k o d m a l o g d j e t e t a d e r i v a t i n s t i n k t a g l a d i ili s e k s a . M o g u ć n o s t p o m i c a n j a ili p r e m j e š t a n j a p s i h i č k e e n e r g i j e p o b u đ e n e n e ­ k i m i n s t i n k t o m s jednog objekta n a drugi j e d n o je o d najvažnijih obilježja 41

F r e u d o v e t e o r i j e i d i n a m i k e l i č n o s t i . T i m e s e o b j a š n j a v a raznolikost ljudskog p o n a š a n j a i n j e g o v a plastičnost. C j e l o k u p n o ljudsko p o n a š a n j e n a taj je način m o g u ć e s v e s t i i i z v e s t i iz i n s t i n k a t a ili n a g o n a . S v i i n t e r e s i , p r e f e r e n c i j e , p r e ­ o k u p a c i j e , navike, u k u s i , stavovi, vrijednosti i djelatnosti p r e d s t a v l j a j u sluča­ j e v e p r e m j e š t a n j a j e d n e t e i s t e e n e r g i j e — i n s t i n k t i v n e ili n a g o n s k e e n e r g i j e i proizlaze i temelje se n a njoj. T r a j n o i n v e s t i r a n j e p s i h i č k e ili n a g o n s k e e n e r g i j e u n e k i o b j e k t n a z i v a s e kateksijom. Ako je zadovoljenje nekog instinkta takvim objektom spriječeno, d o l a z i d o antikateksije. P r i m j e r i za k a t e k s i j u j e s u e m o c i o n a l n e veze i poveza­ n o s t s l j u d i m a , s p o s l o m , s a s t v a r i m a ili i d e a l i m a . A n t i k a t e k s i j u i z a z i v a j u barijere k o j e s u ili unutarnje ili izvanjske, a k o j e s p r e č a v a j u n e p o s r e d n o za­ d o v o l j e n j e n e k o g i n s t i n k t a ili n a g o n a . K a t e k s i j e i a n t i k a t e k s i j e p r e d s t a v l j a j u motivaciju i dinamiku ličnosti. N% p i t a n j e k o l i k o i n s t i n k a t a ili n a g o n a p o s t o j i u č o v j e k u F r e u d n i j e n i k a ­ d a o d g o v o r i o j e r je s m a t r a o d a t o t r e b a j u o d g o v o r i t i fiziolozi, a n e p s i h o l o z i . U k o n a č n o j verziji s v o j e t e o r i j e i n s t i n k a t a F r e u d s m a t r a d a se svi i n s t i n k t i m o g u s v r s t a t i u d v i j e k a t e g o r i j e . J e d n u ( E r o s ) č i n e instinkti ili nagoni života a d r u g u ( T h a n a t o s ) instinkti ili nagoni smrti. I n s t i n k t i života služe o d r ž a v a n j u p o j e d i n c a i vrste. Primjeri takvih instin­ k a t a j e s u glad, žeđ, seks. Uz t e i n s t i n k t e je, p r e m a F r e u d u , v e z a n i p o s e b a n oblik p s i h i č k e energije koji se naziva libido. O d s v i h i n s t i n k a t a ž i v o t a z a F r e u d a j e n a j v a ž n i j i seksualni nagon ili sek­ sualni nagoni. P o s t o j i v i š e t a k v i h i n s t i n k a t a , j e r r a z l i č i t a t j e l e s n a t k i v a izazi­ v a j u r a z l i č i t e erotske želje. S v a k o t a k v o t k i v o n a z i v a s e erogenom zonom.. E r o g e n a z o n a j e d i o k o ž e ili s l u z n i c e k o j i j e v r l o o s j e t l j i v n a i r i t a c i j u k o j a iza­ ziva u g o d u . F r e u d je razlikovao nekoliko takvih zona. J e d n u čine u s t a i u s n a šupljina, j e d n u spolni organi, j e d n u anus. Te zone imaju veliko značenje u Freudovoj teoriji razvoja ličnosti. Instinkti smrti m n o g o su slabije opisani. Oni djeluju m n o g o neprimjetnij e o d i n s t i n k a t a života i z a t o m a l o z n a m o o n j i m a . M e đ u t i m , n j i h o v o j e djelo­ vanje neminovno i svaki čovjek na kraju u m i r e . Stoga Freud kaže da je »smrt c i l j ž i v o t a « ( F r e u d , 1920 a, s t r . 3 8 ) . I m a v i š e i n s t i n k a t a k o j i p r i p a d a j u t o j k a ­ tegoriji. To su, na primjer, instinkti okrutnosti, agresivnosti, ubijanja i samo­ ubojstva. Oni, m e đ u t i m , n e m a j u poseban oblik energije kao što je t o libido. Ti s u i n s t i n k t i t a k o đ e r b i o l o š k i o d r e đ e n i i j e d n a k o v a ž n i k a o i i n s t i n k t i živo­ t a . N j i h o v i s o m a t s k i ili t j e l e s n i i z v o r i s u n e p o z n a t i , a t o j e n a j v e ć a s l a b o s t u F r e u d o v o j teoriji i n s t i n k a t a . Moglo bi se p o m i s l i t i d a j e njihov izvor u katab o l i č k i m p r o c e s i m a u t k i v u , ali F r e u d t o n i j e p r e t p o s t a v l j a o . Težnju za smrću, koja je urođena čovjeku, Freud je objašnjavao načelom konstantnosti. P r e m a t o m n a č e l u sve ž i v o i svi živi p r o c e s i i m a j u t e n d e n c i j u vraćanja u stanje stabilnosti kakvo postoji u n e o r g a n s k o m svijetu. F r e u d to t u m a č i t i m e d a j e ž i v o t s t v o r e n iz n e ž i v e t v a r i d j e l o v a n j e m n e k i h s i l a iz k o z ­ m o s a . P r i j e l a z iz n e ž i v e t v a r i u ž i v u b i o j e n a p o č e t k u n e s t a b i l a n i ž i v a s e t v a r u b r z o v r a ć a l a u neživo stanje. P o d u t j e c a j e m evolucije život se j e d i n k i poste­ p e n o p r o d u ž a v a o , a r a z v o j e m o r g a n a za r e p r o d u k c i j u živa j e t v a r s t e k l a m o ­ g u ć n o s t d a s e s a m a o b n a v l j a i n i j e v i š e t r e b a l a b i t i u v i j e k n a n o v o s t v a r a n a iz n e ž i v e . T a k o j e p o s t a l a relativno nezavisna o d nežive. M e đ u t i m , i t a d a i sada živa se t v a r p o d v r g a v a l a n a č e l u k o n s t a n t n o s t i i v r a ć a n j a u neživo stanje. T v a r j e u s t a n j u ž i v o t a i z b a č e n a iz s v o j e r a v n o t e ž e i m o r a s e u t o s t a n j e v r a t i t i . Želja za s m r ć u j e k o d ljudi psihički r e p r e z e n t a n t tog principa. 42

Drugo empirijsko objašnjenje tog instinkta smrti u čovjeku moglo bi, p r e m a F r e u d u , b i t i načelo entropije, tj. termodinamički zakon prema kojem s e s v a k i e n e r g e t s k i s u s t a v n a s t o j i v r a t i t i u s t a n j e b a l a n s a ili r a v n o t e ž e . M e đ u ­ tim, i uz takvo je objašnjenje status (osobito biološki) instinkata s m r t i ne­ jasan. D r u g i v a ž a n i n s t i n k t s m r t i j e s t agresivni nagon. Agresivnost je težnja s a m o u n i š t e n j u koja je u s m j e r e n a na neki izvanjski objekt koji predstavlja s u p s t i t u c i j u za s a m o g sebe. Agresivni n a g o n se javlja o n d a k a d želju za s m r ć u b l o k i r a i n s t i n k t života i d r u g e o k o l n o s t i . Prvi svjetski r a t j e bio poti­ caj F r e u d u za r a z v i j a n j e t e o r i j e o i n s t i n k t i m a s m r t i , a o s o b i t o o a g r e s i v n o m instinktu. Nagoni života i nagoni s m r t i u m n o g i m su životnim a k t i v n o s t i m a sinteti­ z i r a n i i n e u t r a l i z i r a n i . T a k o j e za F r e u d a , n a p r i m j e r , j e d e n j e fuzija gladi (instinkta života) i d e s t r u k t i v n o s t i (instinkta smrti) koji se izražava u grizenju, trganju itd. L j u b a v o p e t m o ž e neutralizirati m r ž n j u . Izvanjska

ekscitacija

ili

podrazivanje

Osim u n u t a r n j e ekscitacije o r g a n i z m a , p o s t o j e i m o g u ć n o s t i i izvori za izvanjsku ekscitaciju, tj. za takvu ekscitaciju koja svoje izvore i m a u okolini. T a k v u i z v a n j s k u e k s c i t a c i j u F r e u d j e s m a t r a o kudikamo manje važnom i značajnom za razumijevanje ličnosti i njenu dinamiku od unutarnjih i urođe­ nih izvora ekscitacije. Izvanjski podražaji postavljaju pred ličnost m n o g o m a n j e zahtjeve i dovode ličnost u z n a t n o m a n j e složene situacije nego što je to slučaj s u n u t a r n j i m izvorima u z b u đ e n j a i podražaja. T i m se izvorima pod­ r a ž a j a i u z b u đ e n j a Ličnost m o ž e m n o g o l a k š e p r i l a g o d i t i n e g o l i u n u t a r n j i m z a h t j e v i m a . O s i m toga, o d tih se izvora m o ž e pobjeći, a od u n u t a r n j i h ne. Z b o g t o g a j e vanjsko podrazivanje od sekundarne važnosti i ne doprinosi značajni­ je razumijevanju čovjeka. O n o m o ž e p o s t a t i važno j e d i n o u o d r e đ e n i m sluča­ jevima. Takav je slučaj s prejakim izvanjskim stimulacijama onda kada ego j o š n i j e r a z v i j e n , t j . u r a n o j ž i v o t n o j d o b i . T a d a t a k v a s t i m u l a c i j a ili p o d r a z i ­ vanje može imati negativne posljedice za ličnost pojedinca jer pod utjecajem takve stimulacije u toj životnoj d e b i s t v a r a se količina psihičke energije k o j u ličnost nije u stanju podnijeti i koristiti. Iz toga se, p r e m a m o m mišljenju, vidi velika razlika i z m e đ u t r a d i c i o n a l n e psihologije i psihologije ličnosti. T r a d i c i o n a l n a psihologija (na p r i m j e r psiho­ logija p e r c e p c i j e , o s j e t a , m i š l j e n j a , p a m ć e n j a , z a b o r a v l j e n a , u č e n j a itd.) b i l a je orijentirana samo na proučavanje čovjeka u odnosu p r e m a izvanjskim p o d r a ž a j i m a i o k o l n i m u t j e c a j i m a . T a j e p s i h o l o g i j a z a n e m a r i v a l a ili n i j e z n a ­ l a z n a č e n j e u n u t a r n j i h b i o l o š k i h d e t e r m i n a n t i p o n a š a n j a i l i č n o s t i . Ličnost je, međutim, u mnogo većoj mjeri određena tim biološkim determinantama nego­ li perifernim i tangencijalnim utjecajima k o j i m a se b a v i l a t r a d i c i o n a l n a psi­ hologija vvundtovsko-strukturalističkog tipa. Zanemarivanje tih unutarnjih, b i o l o š k i h d e t e r m i n a n t i d o v e l o j e s t o g a t u t r a d i c i o n a l n u p s i h o l o g i j u n a spo­ redne probleme i na pogrešne putove traženja razjašnjenja ljudskog ponaša­ nja i ljudske prirode. Od te trivijalnosti, tangencijalnosti i perifernosti takva se psihologija nije m o g l a spasiti ni t a d a n i s a d a ( t a m o g d j e j e j o š i m a ) nikak­ v i m h v a t a n j e m z a e k s p e r i m e n t a l n u m e t o d u , jer je tu metodu jednako moguće i pametnije primjenjivati na relevantne determinante ljudskog ponašanja i na relevantna pitanja čovjeka,. Zanemarivanje unutarnjih, bioloških, determi­ nanti p o n a š a n j a i s m a t r a n j e čovjeka s a m o o r g a n i z m o m koji doživljajno reagi43

r a n a i z v a n j s k e p o d r a ž a j e z n a č i p o t p u n o simplificirati i falsificirati prirodu. Stoga nije č u d o što takva u s m j e r e n j a ni,prije ni sada nisu pridonijela razumijevanju ljudskog ponašanja. Dinamički

odnosi

u

njegovu znatnije

ličnosti

B u d u ć i d a s e p s i h i č k a e n e r g i j a u o r g a n i z m u s t v a r a i p o t j e č e iz t j e l e s n i h p r o c e s a , o d n o s n o iz o n i h t o č a k a u t i j e l u u k o j i m a p o s t o j i t r a j n a e k s c i t a c i j a , t o j e o n a u p o t p u n o s t i v e z a n a za id. I d t u e n e r g i j u troši za i s p u n j a v a n j e svo­ j i h želja n a bazi p r i m a r n o g p r o c e s a i n a č e l a u g o d e . I d i m a t e n d e n c i j u d a cje­ l o k u p n u e n e r g i j u p o t r o š i z a t a k v o z a d o v o l j a v a n j e i n s t i n k a t a ili u k l a n j a n j e i z v o r a e k s c i t a c i j e u o r g a n i z m u . E n e r g i j a i d a j e v r l o fluidna i lako se moze pre­ mještani s objekta na objekt koji m o ž e ispunjavati želju (dijete koje je gladno stavlja u u s t a s v a k a k v e stvari i siše ih). B u d u ć i d a ostala dva sustava funkcija u ličnosti, ego i superego, n e m a j u v l a s t i t e e n e r g i j e , a z a f u n k c i o n i r a n j e t r e b a j u p s i h i č k u e n e r g i j u i n s t i n k a t a ili izvora trajne ekscitacije u n u t a r organizma, oni je m o r a j u n a neki način pri­ s k r b i t i ili d o b i t i o d i d a . E g o p r i s k r b l j u j e p s i h i č k u e n e r g i j u p u t e m m e h a n i z m a ili p r o c e s a identi­ fikacije. Proces identifikacije temelji se n a n e m o g u ć n o s t i ida d a razlikuje s u b j e k t i v n o o d objektivnog, imaginaciju od stvarnosti. Zbog toga je za id s v e j e d n o d a li j e o b j e k t n e k e k a t e k s i j e s t v a r a n ili s a m o z a m i š l j e n , r e a l a n ili subjektivan. On ne m o ž e razlikovati izvanjski svijet od svijeta zamišljaja i ideja. Da bi o r g a n i z a m m o g a o zadovoljiti svoje p o t r e b e , on m o r a razlikovati r e a l n o od subjektivnog, j e r s a m o realno m o ž e zadovoljiti p o t r e b e organizma. T o se razlikovanje postiže n a osnovi u s p o r e đ i v a n j a u n u t a r n j e slike tog o b j e k t a ili p r e d o d ž b e o d p e r c e p c i j e t o g o b j e k t a . Razlikovanje predodžbi od percepcije o d v i j a se p o s r e d s t v o m s e k u n d a r n o g p r o c e s a . I d o s t v a r u j e k a t e k s i j e p o d j e d n a k o l a k o s r e a l n i m ili s a m o z a m i š l j e n i m o b j e k t i m a , j e r o n n e r a z l i k u j e s i m b o l e o d fizičkih o b j e k a t a k o j e ti s i m b o l i reprezentiraju. Budući da je sekundarni proces kojim raspolaže ego m n o g o efikasniji u zadovoljavanju stvarnih p o t r e b a organizma i m n o g o uspješnije o d p r i m a r n o g u k i d a ili s n i ž a v a t e n z i j u ili n a p e t o s t u o r g a n i z m u , o d n o s n o s m a n j u j e ili u k i d a e k s c i t a c i j u p u t e m k a t e k s i r a n j a p s i h i č k e e n e r g i j e z a r e a l n e o b j e k t e i za realnost, to p o s t e p e n o sve više psihičke energije biva k a t e k s i r a n o u realnost, a ne u zamišljaje. To je proces identifikacije. N a taj način sve više energije dolazi p o d vlast ega, t a k o d a o n n a k r a j u m o ž e zagospodariti svim energetskim zalihama ida. Ta vlast n a d psihičkom energijom za ego je s a m o relativna, j e r č i m e g o n e z a d o v o l j i o r g a n i z a m , o d n o s n o i n s t i n k t e ili iz­ vore ekscitacije, id p r e u z i m a vlast. Z a d o b i v e n u energiju o d i d a ego t r o š i za različite svrhe. T a k o se dio ener­ gije ida troši za o d r ž a v a n j e , u n a p r e đ i v a n j e i razvoj p s i h o l o š k i h p r o c e s a k a o što su rezoniranje, mišljenje, suđenje, pamćenje, percipiranje i drugi. Drugi dio zadobivene energije ego troši za o b u z d a v a n j e ida i s p r e č a v a n j e njegova impulzivnog, iracionalnog i direktnog načina djelovanja. Taj način djelovanja m o ž e postati o p a s a n i za egzistenciju ega i m o ž e izazvati r a s p a d ega. Zbog toga ego razvija i koristi svoje o b r a m b e n e m e h a n i z m e k o j i m a se b r a n i od ida, a za koje t r e b a i troši psihičku energiju. S n a g e kojima ego ograničava ida nazivaju s e antikateksijama. K o n a č n o , ego t r e b a i troši energiju i za svoju o b r a n u o d superega koji je također iracionalan i i m a tendenciju zadobivanja energije i postizanja dominacije i nad idom i nad egom. 44

Dio energije ego troši za integraciju i usklađivanje funkcioniranja svih triju p o d r u č j a u ličnosti, o d n o s n o za usklađivanje, j a b i h to nazvao, svih kate­ g o r i j a f u n k c i o n i r a n j a ili f u n k c i j a u l i č n o s t i . E g o t i m e n a s t o j i p o s t i ć i h a r m o n i ­ j u u ličnosti koja će m u olakšati njegovo bavljenje i uspostavljanje o d n o s a s r e a l n o š ć u , o d n o s n o s o k o l i n o m k o j a j e d i n a imože z a d o v o l j i t i p o t r e b e o r g a ­ nizma. P r o c e s i u e g u n a k o j e s e t r o š i p s i h i č k a e n e r g i j a iz i d a v r l o s u s l o ž e n i . T o s u v r l o k o m p l e k s n i nizovi kateksija i antikateksija k o j i m a se psihička e n e r g i j a kanalizira p r e m a o b j e k t i m a koji su k a t k a d a i vrlo udaljeni i različiti o d o n i h o b j e k a t a k o j i m o g u z a d o v o l j i t i o r g a n i z a m ili n e k u n j e g o v u p o t r e b u . Z b o g t o g a p o j e d i n a č n e e g o - k a t e k s i j e n e m o g u ili ne« m o r a j u d i r e k t n o z a d o v o ­ l j a v a t i i n s t i n k t e ili p o t r e b e o r g a n i z m a , a l i s u t a k v e p o j e d i n a č n e e g o - k a t e k s i j e v e z a n e u l a n c e i s u s t a v e k o j i n a o v a j ili o n a j n a č i n i p a k d o v o d e d o t a k v o g z a d o v o l j e n j a . T i m s e k a n a l i m a p s i h i č k a e n e r g i j a o r g a n i z m a ili i n s t i n k a t a š i r i p r e m a najrazličitijim objektima i djelatnostima koji n a prvi pogled n e m a j u n i k a k v e veze s n e k i m i n s t i n k t o m , ali o n i o l a k š a v a j u e g u d a d o đ e d o p r a v i h i r e a l n i h o b j e k a t a k o j i ć e z a d o v o l j i t i p o t r e b e ili i n s t i n k t e o r g a n i z m a . N a t a j n a č i n e n e r g i j a n e k o g i n s t i n k t a ili p o t r e b e m o ž e b i t i k a t e k s i r a n a s n a j r a z l i č i t i j i m o b j e k t i m a . N a p r i m j e r , e n e r g i j a i n s t i n k t a g l a d i ili p o t r e b e z a h r a n o m može takvim k a n a l i m a u pojedinčevu egu biti k a t e k s i r a n a u interesima za zvanje k u h a r a , u i n t e r e s u za s k u p l j a n j e m r e c e p a t a , ali isto t a k o u i n t e r e s u z a n e k o d r u g o z v a n j e . M o ž e b i t i k a t e k s i r a n a z a o d r e đ e n e s t a v o v e ili n a č i n e m i š l j e n j a z a o d r e đ e n a v j e r o v a n j a , u v j e r e n j a ili i d e o l o g i j u i t d . Superego priskrbljuje psihičku energiju p o t r e b n u za njegovo funkcioni­ r a n j e t a k o đ e r p u t e m m e h a n i z m a identifikacije. U tome važnu ulogu imaju roditelji. Roditelji predstavljaju j e d n e od prvih o b j e k a t a za koje se k a t e k s i r a p s i h i č k a e n e r g i j a i d a . T o j e z b o g t o g a š t o r o d i t e l j i , ili n j i h o v i z a m j e n i c i , z a d o ­ voljavaju p o t r e b e djetetova o r g a n i z m a , o d n o s n o ida. Te su kateksije vrlo raz­ vijene i jake. Međutim, osim toga što zadovoljavaju potrebe organizma rodi­ t e l j i u č e ili p r e n o s e n a d i j e t e r a z l i č i t e t r a d i c i o n a l n e ili d r u š t v e n o p r i z n a t e v r i ­ jednosti, n o r m e , ideale, načine t u m a č e n j a itd. Osim toga oni igraju i ulogu u k a ž n j a v a n j u ili p o h v a l j u j u i n a g r a đ u j u d i j e t e k a d s e p o n a š a n a » i s p r a v a n « o d n o s n o »neispravan« način. Roditelji su, p r e m a t o m e , u takvoj funkciji rep r e z e n t a n t i ili a g e n t i d r u š t v a . Ovdje m o r a m istaći sličnost i razliku i z m e đ u F r e u d o v a shvaćanja i t u m a ­ čenja nagrade i kazne i biheviorističkog shvaćanja nagrade i kazne. P r e m a F r e u d u , k a r a k t e r n a g r a d e i m a j u s v i o n i o b j e k t i ili p o s t u p c i ( r i j e č i , s m i j e š a k , o d o b r a v a n j e , n o v a c , o d l i k o v a n j a i t d . ) k o j i d i r e k t n o ili i n d i r e k t n o s m a n j u j u n a p e t o s t u o r g a n i z m u . K a r a k t e r k a z n e i m a j u p a k svi o n i o b j e k t i i p o s t u p c i ( k a o p r i j e k o r , n e u g o d n i p o s t u p c i i s l i č n o ) k o j i povećavaju ili odgađaju sma­ njenje napetosti u organizmu. U neobiheviorističkoj koncepciji nagrada i kazna i m a j u gotovo isto značenje. Različit je, m e đ u t i m , način n a koji Pavlov i bihevioristička psihologija objašnjavaju stjecanje k a r a k t e r a nagrade kod onih objekata koji ne mogu direktno utjecati na zadovoljenje, kao i neposto­ janje tenzije kao posebnog, od p o t r e b e odvojenog m e h a n i z m a . Takvim djelovanjem roditelja dijete nauči identificirati one p o s t u p k e i ponašanja u svom r e p e r t o a r u koji dovode d o nagrada i identificirati p o s t u p k e koji dovode d o kazni, i t a k o se počinje ponašati na način koji od njega zahti­ jevaju roditelji i drugi agenti društva. U t o m e m u p o m a ž u kateksije s idealima, vrijednostima, pravilima, n o r m a m a koje su m u pokazali i n a koje su ga naučili 45

r o d i t e l j i i d r u g i a g e n t i d r u š t v a . T e k a t e k s i j e p r e d s t a v l j a j u introjekciju moral­ nih imperativa društva. K a t e k s i j a za te i m p e r a t i v e zbiva se, d a k l e , p r e k o ori­ ginalnih k a t e k s i j a ida za roditelje k a o o n e koji zadovoljavaju o r g a n i z m i č k e p o t r e b e . N a t a j n a č i n i d e a l i d r u š t v a p o s t a j u i d e a l i p o j e d i n c a ili n j e g o v ego­ -ideal, idealno ja, a k a t e k s i r a n e z a b r a n e i k a z n e d r u š t v a p o s t a j u n j e g o v a o s o b ­ n a savjest. J e d n o i d r u g o su sastavni dio superega. Dakle, superego za svoje f u n k c i o n i r a n j e s t j e č e e n e r g i j u p u t e m identifikacije s roditeljima, i on postaje njihov reprezentant u ličnosti, kao i reprezentant društva. Imperativi društva, a t o znači i funkcioniranje superega, vrlo su često suprotni idu i njegovim impulsima. Imperativi društva trebaju suspendirati agresivnost, inhibirati primitivne nagone i porive agresivnog nagona i svih nagona s m r t i , k a o i seksualnog nagona i svih n a g o n a života. K a d s u razvijeni i id i e g o i s u p e r e g o , i z m e đ u n j i h m o ž e dolaziti d o razli­ čitih o d n o s a i zavisnosti u r a s p o r e d u i korištenju psihičke energije. Ako je ego slab, većinu energije kontrolira id. Takav pojedinac je sklon impulsivnom, n a g o n s k o m djelovanju, i s p u n j a v a n j u želja i p r o h t j e v a p u t e m p r i m a r n o g pro­ cesa, n e d o v o l j n o razlikuje realnost od imaginacije i primitivan je. U njegovu se ponašanju izražavaju osobine i obilježja ida. P o j e d i n a c k o d k o g a e n e r g i j o m o r g a n i z m a g o s p o d a r i s u p e r e g o p o k a z u j e u s v o m p o n a š a n j u dominaciju moralističkih načela i ideala umjesto realističkih. Superego je, k a o i ego, sposoban z a s t v a r a n j e a n t i k a t e k s i j a . Antikateksije savjesti sputavaju i vežu ego tako da onemogućuju njegovo djelovanje i normalne kontakte s realnošću. Antikatek­ s i j e e g o - i d e a l a t a k o đ e r n e g a t i v n o u t j e č u n a e g o , j e r e g o - i d e a l , ili i d e a l n o j a , p o s t a v l j a p r e v i s o k e i n e d o s t i ž n e c i l j e v e ili r a z i n e o č e k i v a n j a , o d n o s n o s t a n d a r ­ d e k o j i m a p o j e d i n a c n i k a k o n e m o ž e u d o v o l j i t i . S t o g a j e t a k a v p o j e d i n a c iz­ l o ž e n čestim ili stalnim frustracijama, što dovodi do osjećaja neuspjeha i depresije. M e h a n i z m i d i n a m i k e l i č n o s t i s u , d a k l e , k a t e k s i j e i a n t i k a t e k s i j e k o j e iz­ v o d e id, e g o i s u p e r e g o . Iz t i h k a t e k s i j a i a n t i k a t e k s i j a proizlazi i harmonija ličnosti, a l i i konflikti i tenzije, k a o i različita p a i psihopatološka stanja u kojima se pojedina ličnost m o ž e naći. Sukobi snaga i djelovanje tih snaga u l i č n o s t i t v o r e dinamiku ličnosti, dinamiku koju nitko prije F r e u d a nije tako detaljno opisao niti objasnio i kojoj nitko prije njega nije posvetio toliku pažnju i toliku važnost za objašnjenje ljudskog ponašanja i ljudske prirode.

Razvoj ličnosti Razvoj ličnosti se, p r e m a F r e u d u i psihoanalizi, odvija p o d u t j e c a j e m r a z l i č i t i h i s k u s t a v a iz r a n o g d j e t i n j s t v a i p o d u t j e c a j e m s e k s u a l n e e n e r g i j e ili libida koja je svakom čovjeku urođena. U svom razvoju ličnost prolazi kroz č e t i r i psihoseksualna stadija. T o s u : oralni, analni, falusni i genitalni stadij. O s i m t i h g l a v n i h s t a d i j a p o s t o j i j o š i period latencije. Ti su stadiji razvoja ličnosti psihogenetički, š t o znači da su univerzalni i prisutni kod svih ljudi. Prva tri stadija u razvoju ličnosti su najvažnija i traju d o otprilike pete godine života, što znači d a se u t o m razdoblju ličnost pojedinca već gotovo u p o t p u n o s t i f o r m i r a . T a s e t r i s t a d i j a z a j e d n o n a z i v a j u predgenitalnim stadiji­ ma. N a z i v i p o j e d i n i h s t a d i j a p o t j e č u o d n a z i v a d i j e l o v a t i j e l a u k o j i m a j e u s r e d o t o č e n a l i b i d i n a l n a ili s e k s u a l n a e n e r g i j a o r g a n i z m a u t o k u r a z v o j a ili, 46

b o l j e r e ć i , u k o j i m a s u s m j e š t e n i t r a j n i j i izvori s t i m u l a c i j e . T i se dijelovi tije­ l a n a z i v a j u primarnim erogenim zonama. T e su p r i m a r n e e r o g e n e z o n e osjet­ l j i v e n a s t i m u l a c i j u ili p o d r a z i v a n j e . S t i m u l a c i j a t i h p o d r u č j a i l i z o n a i z a z i v a ugodu. To su osobito o n a m j e s t a gdje se spajaju koža i sluznica, o d n o s n o vanjska i u n u t a r n j a koža. Podrazivanje tih m j e s t a izaziva s e k s u a l n o zadovo­ ljenje. T a k v e e r o g e n e z o n e p o F r e u d u s u oči, uši, usta, u s n e , m u š k i i ženski s e k s u a l n i o r g a n i , p r s a i a n u s . U s v a k o m s t a d i j u r a z v o j a l i č n o s t i d r u g i d i o tije­ la i l i d r u g a e r o g e n a z o n a j e a k t i v n a i t r a ž i o b j e k t e ili a k t i v n o s t i k o j i m o g u izazvati u g o d u . Psihoseksualni razvoj j e r a z v o j s e k s u a l n o g i n s t i n k t a , i o n j e genetički i biološki determiniran i invarijantan. Redoslijed razvojnih stadija j e n a taj n a č i n n e i z m j e n j i v o razmatanje bioloških sekvenci nezavisno o kulturi i kul­ turnom nasljeđu. M e đ u t i m , individualna iskustva i doživljaji p o j e d i n c a vezani za p o j e d i n e p s i h o s e k s u a l f i e s t a d i j e , o s t a v l j a j u t r a j n e t r a g o v e n a o s o b i n e , v r i ­ jednosti i stavove koji se u t o m stadiju formiraju. Osobit utjecaj n a formiranje ličnosti i m a j u dva faktora; to su frustracija i preveliko popuštanje ili udovoljavanje. K o d f r u s t r a c i j e d j e t e t o v e p o t r e b e za psihoseksualnom aktivnošću ili psihoseksualne potrebe (kao š t o su, recimo, s i s a n j e , g r i z e n j e ) n i s u z a d o v o l j e n e ili o p t i m a l n o z a d o v o l j e n e o d o n i h k o j i h s e 0 djetetu brinu. K o d prevelikog udovoljavanja roditelji p a k ne omogućuju djetetu da stekne dovoljnu kontrolu nad internim funkcijama (kao što su f u n k c i j e e l i m i n a c i j e m o k r a ć e i f e c e s a ) i n a t a j n a č i n p o t i č u ili p o d r ž a v a j u djetetov osjećaj ovisnosti o drugima i osjećaj nekompetencije. I u jednom 1 u d r u g o m slučaju dolazi, p o mišljenju Freuda, do prevelikog investiranja libida k o j e s e k a s n i j e , u o d r a s l o j d o b i , m a n i f e s t i r a k a o rezidualno ponašanje (koje čine osobine, vrijednosti i stavovi) p o v e z a n o s o n i m p s i h o s e k s u a l n i m s t a d i j e m u k o j e m j e d o š l o d o f r u s t r a c i j e ili d o p r e v e l i k o g u d o v o l j a v a n j a i ovisnosti o roditeljima. D a l j i f a k t o r u r a z v o j u l i č n o s t i p r e d s t a v l j a p o j a v a fiksacije za određeni s t a d i j ili p e r i o d p s i h o s e k s u a l n o g r a z v o j a . F i k s a c i j a z n a č i o s t a j a n j e n a o d r e ­ đ e n o m stadiju psihoseksualnog razvoja. T a k o n e k o dijete od šest godina koje siše p r s t e p r e d s t a v l j a p r i m j e r fiksiranosti za oralni stadij p s i h o s e k s u a l n o g razvoja. N j e g o v a se e n e r g i j a investira u j e d n u a k t i v n o s t k o j a j e k a r a k t e r i s t i č n a za n e k i raniji s t a d i j . D o f i k s a c i j e d o l a z i z b o g t o g a š t o j e t a k a v p o j e d i n a c i m a o ili d o ž i v i o p r e ­ m a l o ili p r e v i š e z a d o v o l j e n j a z a v r i j e m e t o g r a z v o j n o g s t a d i j a , p a j e ili ustrašen ili nemotiviran da prijeđe u drugi stadij te traži i dalje istu vrst zadovo­ ljenja. T a k v e fiksacije m o g u biti p r i s u t n e i u p o n a š a n j u o d r a s l e o s o b e . Fiksir a n o s t za o r a l n i stadij m o ž e k o d o d r a s l o g biti izražena t r a ž e n j e m zadovoljenja u j e d e n j u , p i j e n j u , p u š e n j u i si. Dalji f e n o m e n koji je važan u p s i h o s e k s u a l n o m razvoju pojedinca jest regresija. R e g r e s i j a z n a č i v r a ć a n j e n a j e d a n r a n i j i ili n i ž i n i v o u r a z v o j u k o j i j e v e ć p o j e d i n a c p r o š a o , o d n o s n o n a j e d a n r a n i j i n a č i n z a d o v o l j a v a n j a ili n a n e k u r a n i j u t o č k u f i k s a c i j e . R e g r e s i j u ili n a z a d o v a n j e i z a z i v a j u stiesovi stanja napetosti, anksioznosti i frustracije. Zbog toga je regresija s a m o jedan specijalan slučaj fiksacije, i one su k o m p l e m e n t a r n e . Što j e n e k a fiksacija jača, to je i v j e r o j a t n o s t regresije veća. B u d u ć i da regresiju m o g u izazvati i prolazna stanja, to o n a može biti i s a m o prolazna pojava. T a k o pojedinac m o ž e r e g r e s i r a t i n a p r e v e l i k o k o n z u m i r a n j e j e l a i p i ć a ili p u š e n j e d o k t r a j e f r u s t r a c i j a , s t r e s ili t j e s k o b a . Z a n i m l j i v o j e s p o m e n u t i d a s u n e k a i s t r a ž i v a n j a f

47

pokazala d a postoji povezanost i z m e đ u veličine frustracije u o r a l n o m stadiju i i n t e n z i t e t a f i k s i r a n o s t i z a p u š e n j e ( M c A r t h u r i d r u g i , 1958). P s i h o s e k s u a l n i r a z v o j , fiksacija i regresija i m a j u g o l e m u važnost za psi­ h o a n a l i t i č k o t u m a č e n j e o s o b i n a ili k a r a k t e r a l i č n o s t i . T a k o z a s v a k i p r e d g e n i t a l n i r a z v o j n i s t a d i j p o s t o j i o d r e đ e n i tip ili karakter ličnosti T i s e t i p o v i ili k a r a k t e r i ličnosti formiraju p o d utjecajem fiksiranosti pojedinca za određeni p r e d g e n i t a l n i razvojni stadij, a za psihologiju ličnosti j e d a n su o d najvažnijih aspekata Freudove teorije psihoseksualnog razvoja. Oralni

stadij

Oralni stadij o b u h v a ć a p r v u godinu života. Dijete je t a d a p o t p u n o ovisno o d r u g i m a i d o zadovoljenja njegovih potreba može doći jedino uz p o m o ć drugih osoba. Biološki nagoni zadovoljavaju se kroz usta. Manipulacije tog predjela tijela izazivaju t a k o đ e r ugodu. Zbog toga u s n a šupljina, usne, jezik i okolni predio postaju središte aktivnosti i interesa. T o su, p r e m a tome, pod­ r u č j a t i j e l a k o j a p r v a s t u p a j u u funkciju zadovoljenja potreba i preko kojih s e ostvaruje socijalni kontakt. U tim se predjelima koncentrira seksualna energija ( l i b i d o ) d j e t e t a i o n a o s t a j e v e z a n a z a t a j p r e d i o i k r o z .cijeli ž i v o t . Grizenje nokata, ljubljenje, pušenje, jedenje, pijenje, žvakanje g u m e itd. pred­ stavljaju aktivnosti koje su, p r e m a F r e u d u i d r u g i m psihoanalitičarima, do­ kaz vezanosti libida za oralnu zonu. P r e m a Freudovoj teoriji seksualne je tijesno povezano s u g o d o m . Ekscitacija oralne zone izaziva u g o d u pa zbog toga i s e k s u a l n o zadovoljenje. T a k o ta u g o d a i to zadovoljenje bivaju kateksirani za sve o b j e k t e koji izazivaju u z b u đ e n j e o r a l n e z o n e , b i l o t o m a j č i n a p r s a ili d u d a , n o k a t ili p a l a c , ž v a k a ć a g u m a ili c i g a r e t a . N a osnovi t a k v i h zadovoljenja i u g o d e u toj dobi dijete razvija r u d i m e n t e povjerenja ili nepovjerenja u o s o b e i o k o l i n u . R a z v i j a v e ć u ili m a n j u zavisnost ili nezavisnost o d te okoline. B u d u ć i d a n a p o č e t k u n e razlikuje sebe o d okoli­ n e (ili m a j č i n i h p r s i j u o d n o s n o b o č i c e s m l i j e k o m ) , n a p o č e t k u s e m i j e š a j u u g o d a z b o g u t a ž e n j a n a g o n a g l a d i i privrženosti. T a k o n a s t a j e dječji egocentrizam. S v r e m e n o m d i j e t e p o č i n j e r a z l i k o v a t i s e b e o d m a j k e ili o k o l i n e i majčina p r s a o d n o s n o d u d u od vlastitog p r s t a koji ih počinje zamjenjivati u izazivanju oralne ugode. O r a l n i s t a d i j z a v r š a v a k a d a p r e s t a j e d o j e n j e . P r e s t a n a k d o j e n j a ili h r a n j e ­ n j a n a b o č i c u i s t i m u vezi s m a n j e n j e u g o d e izaziva k o d d j e t e t a o d r e đ e n e p o t e š k o ć e i konflikte koji su t o veći što j e više libidinalne energije bilo pobu­ đ e n o i k o n c e n t r i r a n o u oralnoj zoni. Veća koncentracija te energije u toj zoni s m a n j u j e količinu libidinalne energije koja ostaje n a r a s p o l a g a n j u za rješava­ nje konflikata u drugim razvojnim stadijima. U drugoj polovici p r v e godine života n a s t u p a d r u g a faza oralnog stadija. T o j e oralno-agresivna ili oralno-sadistička faza. K a d dijete dobije zube i m o ž e gristi, grizenje i ujedanje postaju načini izražavanja frustracije koju o n o d o ž i v l j a v a k a d n e m a z a d o v o l j e n j a ili k a d j e t o z a d o v o l j e n j e o d g o đ e n o . T a d a dijete traži o r a l n o zadovoljenje ujedanjem, pljuvanjem, slinjenjem i n a d r u g e »agresivne« načine. D j e c a k o j a u o r a l n o j f a z i d o ž i v l j a v a j u p r e v e l i k o ili p r e m a l o z a d o v o l j e n j e , ili p r e v e l i k u ili p r e m a l u k o l i č i n u s t i m u l a c i j e , p o s t a j u oralno-pasivne ličnosti u odrasloj dobi. T a k v e ličnosti i m a j u optimističko shvaćanje svijeta, i m a j u stabilno povjerenje u druge ljude i u odnose s drugima. U odnosu n a druge 48

r a z v i j a j u j e d a n zavisan odnos i očekivanja. Takvi pojedinci očekuju brigu i skrb od drugih i razumijevanje. Oni su pasivni, nezreli i lakovjerni (rezidualno p o n a š a n j e ) . F i k s a c i j a za o r a l n i stadij d o v o d i u o d r a s l o j d o b i d o p e s i m i s t i č k o g ponašanja i shvaćanja svijeta i okoline. Ti su pojedinci sarkastični, cinični u odnosu p r e m a svima u svojoj okolini. Oni su skloni eksploatiranju drugih i d o m i n a c i j i n a d d r u g i m a d o k g o d t r a j u ili n i s u z a d o v o l j e n e n j i h o v e v l a s t i t e potrebe. Analni

stadij

Analni stadij o b u h v a ć a d r u g u i treću g o d i n u života. U toj dobi središte iibidinalne energije, o d n o s n o izvori s t i m u l a c i j e u o r g a n i z m u p r e m j e š t a j u se s o r a l n e z o n e u analnu zonu. S t i m u l a c i j a t e z o n e s a d a i z a z i v a u g o d u i d i j e t e n a s t o j i i z a z v a t i t a k v u s t i m u l a c i j u . O n o t o p o s t i ž e ili retencijom ili ispuštanjem i z m e t a , o d n o s n o kontroliranjem i s p u š t a n j a ili i z b a c i v a n j a i z m e t a . T i m k o n ­ t r o l i r a n j e m i z b a c i v a n j a o n o p o v e ć a v a ili s m a n j u j e p r i t i s a k u n i ž i m d i j e l o v i m a debelog crijeva i n a analni sfinkter. N a č i n p o n a š a n j a o k o l i n e u o d n o s u n a p o d u č a v a n j e d j e t e t a u vezi s kon­ troliranjem izbacivanja i izlučivanja i z m e t a i m o k r a ć e , o d n o s n o podučavanje i treniranje toalete i higijene imaju, p o mišljenju Freuda, vrlo specifične efekte n a razvoj ličnosti djeteta u toj dobi i kasnije. Taj trening i p o d u k a z a h t i j e v a o d d j e t e t a d a odgodi neposredno zadovoljenje i ugodu (po primar­ n o m procesu) i d a tu ugodu i zadovoljenje uskladi sa socijalnim zahtjevima. T a j t r e n i n g i p o d u k a jačaju funkcije ega i superega. To znači da su takav t r e n i n g i p o d u k a z a č e c i samokontrole i vladanja sa sobom koju će pojedinac imati u svojoj odrasloj dobi. P o d u č a v a n j e t o a l e t e i h i g i j e n e z a d i j e t e j e frustrativno. Ako je taj postu­ p a k g r u b , o n će k o d djeteta izazvati t e n d e n c i j u z a d r ž a v a n j a stolice i opstipac i j u ili z a t v o r e n o s t . T a s e t e n d e n c i j a m o ž e generalizirati na druge postupke i p o n a š a n j a , t e s e k o d d j e t e t a (i o d r a s l o g ) r a z v i j a analno-retentivni karakter ličnosti. A n a l n o - r e t e n t i v n a l i č n o s t ili l i č n o s t k o j a j e f i k s i r a n a z a t a j s t a d i j n a t a k a v n a č i n p o k a z u j u u s v o m p o n a š a n j u o s o b i n e k a o š t o s u t v r d o g l a v o s t , ne­ p o p u s t l j i v o s t , š k r t o s t , u r e d n o s t , t o č n o s t , i z r a ž e n u č i s t o ć u i h i g i j e n u , r e d ili p a k i z r a z i t u n e u r e d n o s t . N e s p o s o b n e s u za r a z l i k o v a n j e p a n e r a z l i k u j u m a l e razli­ ke i ne osjećaju fine distinkcije, te ne p o d n o s e nejasnoće i dvosmislenosti. A k o j e m a j k a p r e v i š e b l a g a i m o l i ili p r e k l i n j e d i j e t e d a r e g u l i r a s v o j u stolicu i hvali ga i n a g r a đ u j e za to, k o d djeteta će se razviti analno-agresivni karakter ličnosti. Odrasla osoba koja je fiksirana za taj stadij n a ovaj način ima osobine kao što su okrutnost, destruktivnost, nesređenost, neprijateljstvo. U ljubavnim odnosima u odrasloj dobi takva osoba shvaća druge kao objekte koje ona posjeduje i koji su njezina svojina. Falusni

stadij

U dobi i z m e đ u četvrte i pete godine dolazi d o p r o m j e n e središta i kon­ c e n t r a c i j e I i b i d i n a l n e e n e r g i j e . O n a s e s a d a k o n c e n t r i r a o k o seksualnih organa koji p o s t a j u e r o g e n a z o n a i čija stimulacija izaziva u g o d u . Djeca se u toj dobi interesiraju za svoje spolne organe, spolne razlike, za r a đ a n j e djece i slično. F r e u d s m a t r a d a d j e c a već u toj d o b i i m a j u m n o g o v e ć e r a z u m i j e v a n j e u vezi s a s p o l n i m o d n o s i m a i s t v a r i m a n e g o š t o t o r o d i t e l j i ili o d r a s l i m i s l e . 4

Fulgosi: Psihologija ličnosti

49

F a l u s n i s t a d i j j e v a ž a n p o t o m e š t o s e u n j e m u j a v l j a Edipov kompleks. T a j s e k o m p l e k s k o d d j e v o j č i c a n a z i v a Elektrinim kompleksom. Edip je, pre­ m a grčkoj tragediji koju je napisao Sofoklo, bio mitološki kralj Tebe. On je, ne znajući to, u b i o svog oca i oženio se svojom m a j k o m . K a d je to otkrio, i z v a d i o si j e o č i . O v u j e m i t o l o š k u t r a g e d i j u F r e u d u z e o k a o i l u s t r a c i j u za, p o njegovu mišljenju, najveći konflikt u razvoju pojedinca i ličnosti. Za njega laj m i t i l u s t r i r a n e s v j e s n u težnju s v a k o g d j e t e t a da s t u p a u s e k s u a l n e o d n o s e s roditeljem s u p r o t n o g spola i da se i s t o v r e m e n o riješi roditelja istog spola. To se obično n e d o g a đ a i sin ne ubija oca i ne s t u p a u seksualni o d n o s s m a j ­ k o m , ali, p o F r e u d u , k o d n j e g a p o s t o j i n e s v j e s n a želja d a u č i n i i j e d n o i d r u g o . likt.

U t o k u f a l u s n o g s t a d i j a p s i h o s e k s u a l n o g r a z v o j a r j e š a v a s e Edipov Rješenje tog konflikta je različito k o d m u š k e i k o d ženske djece.

konf­

M a j k a ili n j e n a z a m j e n a p r e d s t a v l j a o b j e k t s i n o v l j e v e l j u b a v i . O n a m u j e p r u ž a l a u g o d u i z a d o v o l j e n j e o d r o đ e n j a . O n j e želi s e k s u a l n o p o s j e d o v a t i o n a ­ ko k a k o je posjeduje njegov otac. Pokušava je zavesti pokazivanjem penisa, š t o d o k a z u j e d a želi z a u z e t i m j e s t o i p r e u z e t i u l o g u svog o c a u o d n o s u p r e m a njoj. Z b o g toga m u o t a c p o s t a j e s u p a r n i k i glavni n e p r i j a t e l j kojeg bi t r e b a l o ukloniti. Sin je, m e đ u t i m , nejasno svjestan prednosti svog oca i shvaća da on n e ć e t o l e r i r a t i n j e g o v e p r o h t j e v e i želje u o d n o s u n a m a j k u . On se z b o g t o g a p o č i n j e bojati oca i m o g u ć n o s t i d a ć e m u o n o d s j e ć i p e n i s . T a j s t r a h ili t j e s k o ­ b u o d g u b i t k a p e n i s a F r e u d n a z i v a tjeskobom kastracije. Zbog te tjeskobe sin o d u s t a j e o d svojih seksualnih želja i incesta s m a j k o m . E d i p o v se k o n f l i k t k o d d j e č a k a n o r m a l n o r j e š a v a o k o s e d m e g o d i n e živo­ t a n a t a j n a č i n d a d j e č a k represira ili potisne iz svijesti u podsvijest ili ne­ svjesno svoje s e k s u a l n e želje u o d n o s u n a m a j k u (pa ih dalje nije više svje­ s t a n ) i p o č i n j e s e identificirati s ocem. Identifikacija znači da p r e u z i m a nje­ gove k a r a k t e r i s t i k e . Taj p r o c e s identifikacije s o c e m naziva se identifikacija s agresorom, j e r sin doživljava oca k a o agresora na m a j k u . Takva identifika­ cija o m o g u ć u j e sinu d a p o p r i m i n e k e o d obilježja svog oca. T a k o sin postepe­ no p r e u z i m a očeve stavove, mišljenja, gledišta, vrijednosti, moral, .seksualno p o n a š a n j e , ali i n j e g o v e z a b l u d e , u v j e r e n j a , v j e r o v a n j a , p r e d r a s u d e , m i t o v e . Sva ta obilježja o m o g u ć u j u m u da se osjeća » m u š k a r c e m « i »zrelim«. F r e u d s m a t r a d a sin n a taj n a č i n , p o p r i m a j u ć i obilježja svog oca, i n d i r e k t n o i ne­ svjesno ostvaruje posjedovanje svoje m a j k e k a o objekta svoje ljubavi. Među­ t i m , t a k v o m introjekcijom očeva ponašanja i njegovih obilježja sin introicira, u stvari, d r u š t v e n e n o r m e i pravila ponašanja, a to znači d a se kroz t a k v u i d e n t i f i k a c i j u s o c e m r a z v i j a s i n o v l j e v s u p e r e g o . Superego je, dakle, tekovina uspješno riješenog Edipova konflikta. K o d d j e v o j č i c a r j e š a v a s e Elektrin kompleks. Objekt prve ljubavi kćeri je, k a o i k o d d j e č a k a , m a j k a ili o s o b a k o j a j e z a m j e n j u j e . M e đ u t i m , u f a l u s n o m stadiju žensko dijete otkriva da ona, za razliku od b r a t a i oca, n e m a penisa i da je anatomski drukčija. Čim žensko dijete otkrije da n e m a penisa, ono po­ ž e l i d a g a i m a . F r e u d k a ž e d a s e u v e z i s t i m j a v l j a zavist zbog penisa k o j a k o d djevojčica p r e d s t a v l j a p a n d a n k o m p l e k s a kastracije koji se javlja k o d dječa­ ka. Zbog n e d o s t a t k a p e n i s a i zbog te zavisti djevojčica razvija neprijateljske osjećaje p r e m a m a j c i o k r i v l j u j u ć i j e d a j u j e o n a lišila p e n i s a kažnjavajući j e n a taj n a č i n z b o g n e k o g p r i j e s t u p a i d a j e o n a za to o d g o v o r n a . I s t o g č a s a d j e v o j č i c a želi p o s j e d o v a t i s v o g o c a k o j i i m a t a j t j e l e s n i o r g a n . Tumačenje Elektrina kompleksa koji je dao Freud manje je prihvaćeno od tumačenja Edipova konflikta. To je zbog toga jer m a j k a nikako ne može 50

predstavljati takvu prijetnju kakvu predstavlja otac. Nadalje, kod djevojčice s e n i k a k o n e m o ž e j a v i t i i n t e n z i v a n s t r a h ili t j e s k o b a o d g u b i t k a p e n i s a k a o k o d d j e č a k a j e d n o s t a v n o z a t o š t o i m t a k a v g u b i t a k ili t a k v a k a z n a n e m o g u zaprijetiti. Zbog toga je konflikt k o d djevojčica m n o g o manje intenzivan, a k a o rezultat toga, p r e m a mišljenju Freuda, kod njih se ne razvija t a k o inten­ z i v n a prisilna moralnost kao kod dječaka. Ta razlika postoji i kod odraslih, t a k o d a k o d žena ne zapazamo takvu prisilnu moralnost i sputanost kao kod muškaraca. R j e š e n j e E l e k t r a - k o m p l e k s a k o d d j e v o j č i c a s a s t o j i s e u r e p r e s i r a n j u ili p o t i s k i v a n j u iz s v i j e s t i r a z o č a r e n j a s m a j k o m i ž e l j e z a p o s j e d o v a n j e m o c a . T o j o j o n d a o m o g u ć u j e d a prihvati žensku ulogu i s t e k n e s v o j ženski identitet. Taj se k o m p l e k s k o n a č n o rješava i ž e l j o m za r a đ a n j e m sina. T o r a đ a n j e sina čini k o m p e n z a c i j u i supstituciju za n e d o s t a t a k penisa. Fiksacija za falusni stadij p s i h o s e k s u a l n o g razvoja k o d m u š k a r a c a izraža­ va se kroz t a k v e o s o b i n e ličnosti k a o š t o su: ambicioznost, hvalisavost, tašti­ na, bezobzirnost, drskost. F a l u s n i tip ličnosti p o k a z u j e izrazitu t e ž n j u za u s p j e h o m ili u s p i j e v a n j e m u ž i v o t u . T a j u s p j e h s i m b o l i z i r a t e ž n j u z a p o s j e ­ d o v a n j e m m u š k o s t i . F i k s i r a n o s t izaziva i n e p r e k i d n o isticanje i hvalisavost svojom muškošću. K o d ž e n a falusna se fiksacija o č i t u j e u p r o m i s k v i t e t n o m p o n a š a n j u , zavo­ đ e n j u , s k l o n o s t i f i e r t o v a n j u i p o j a č a n o m i n t e r e s u z a m u š k a r c e . U s p r k o s sve­ m u t o m e t a k v a o s o b a m o ž e i z g l e d a t i ili g l u m i t i n a i v n o s t , n e d u ž n o s t i n e i s k u s nost u seksualnim odnosima. Neriješeni E d i p o v k o m p l e k s i konflikt uzrok su m n o g i h n e u r o t i č k i h po­ j a v a . N a s e k s u a l n o m p l a n u t o s u k o d m u š k a r a c a i m p o t e n c i j a , a k o d ž e n a frigidnost. Period

latencije

Od o t p r i l i k e šeste g o d i n e d o p u b e r t e t a n a s t u p a p e r i o d latencije. U t o m se periodu ne događaju neke značajnije seksualne promjene. Freud kaže da je u t o m r a z d o b l j u l i b i d o sublimiran, a t o z n a č i kanaliziran i usmjeren n a neseks u a l n e a k t i v n o s t i . T a k o s e k o d d j e c e u t o m r a z d o b l j u r a z v i j a j u n a j r a z l i c i t ij i interesi i aktivnosti k a o što su interes za knjige, literaturu, znanosti, sporto­ ve, prijatelje, d r u š t v a . L i b i d o j e z b o g p r o m i j e n j e n i h fizioloških p r o c e s a s m a ­ njen i nije k o n c e n t r i r a n u nekoj novoj tjelesnoj zoni. Zbog toga m n o g i sma­ traju da se taj period i ne m o ž e s m a t r a t i p o s e b n o m e t a p o m psihoseksualnog razvoja. On, m e đ u t i m , z a u z i m a vrlo velik i značajan dio m l a d e n a č k e dobi i sigurno se, p r e m a n a š e m m i š l j e n j u , n e m o ž e z a n e m a r i t i . Djeca su u t o m peri­ o d u izložena m n o g o b r o j n i m i različitim utjecajima koje je Freud, m e đ u t i m , sasvim zanemario. Genitalni

stadij

Genitalni se stadij p r o t e ž e o d p o č e t k a p u b e r t e t a d o s m r t i . P o č e t a k p u b e r ­ teta znači p o n o v n o javljanje i b u đ e n j e seksualnog n a g o n a i Iibidinalne energi­ j e . T o se m a n i f e s t i r a p o j a č a n i m i n t e r e s o m za s u p r o t a n spol. N a p o č e t k u s u t e p r o m j e n e ( u p u b e r t e t u ) i z a z v a n e s a m o biokemijskim procesima u organizmu i fiziološkim promjenama. Te su p r o m j e n e velike i b r o j n e . Mnoge žlijezde s u n u t a r n j i m l u č e n j e m , n a p r i m j e r s p o l n e , p o č i n j u ili p o j a č a v a j u i z l u č i v a n j e hormona u krv. Njihovim djelovanjem razvijaju se s e k u n d a r n e spolne karak-

51

t e r i s t i k e m u š k a r a c a i ž e n a . Ti h o r m o n i i p r o m j e n e djeluju i n a m o z a k i mozgovne procese, povećavaju podražljivost i uzbuđenost organizma kao i seksualnu aktivnost. P r e m a Freudovu mišljenju, na početku adolescencije postoji period homoseksualnosti. Izbijanje seksualne energije je n a p o č e t k u u s m j e r e n o pre­ m a o s o b a m a istog spola. T a k o se m l a d i ljudi najbolje osjećaju i t r a ž e d r u š t v o osoba istog spola (prijatelja, prijateljica, starijih). Kasnije se libidinalna e n e r g i j a k a t e k s i r a za o s o b e s u p r o t n o g s p o l a i z a p o č i n j e u d v a r a n j e i »hvata­ nje«. K o n a č n o se p r o n a l a z i p a r t n e r s u p r o t n o g spola s k o j i m se zasniva b r a č n a veza i osniva obitelj. K a d pojedinac dospije d o tog punog genitalnog razvoja, o n d a je on, p o F r e u d u , o s t v a r i o p u n r a z v o j s v o j e l i č n o s t i . Genitalni tip ličnosti predstavlja za F r e u d a i p s i h o a n a l i z u idealan tip ličnosti. T a k v u ličnost obilježavaju osobi­ n e k a o š t o s u socijalna zrelost, socijalno-seksualna o d g o v o r n o s t i zreli socijalno-seksualni odnosi, zadovoljstvo i u g o d a u h e t e r o s e k s u a l n i m o d n o s i m a . Da bi pojedinac postigao p u n genitalni razvoj, m o r a se odreći pasivnosti kakvu je pokazivao u t o k u ranijih stadija razvoja, k a d m u je p o k l a n j a n a ljubav, paž­ n j a , s k r b ili f i z i č k a s i g u r n o s t b e z i k a k v e n a d o k n a d e ili u z v r a t a . P o j e d i n a c s a d a m o r a naučiti radili i zasluživati, m o r a p o s t a t i o d g o v o r a n , aktivan, m o r a rješa­ vati p r o b l e m e i sam osiguravati svoju egzistenciju. U vezi s t i m t r e b a reći d a F r e u d , s u p r o t n o o p ć e m mišljenju, nije s m a t r a o da se seksualni nagon t r e b a manifestirati u s e k s u a l n o m iživljavanju. Fiziološka kontrola seksualnih i m p u l s a j e poželjna i zbog toga jer se na taj način seksual­ na energija investira u druge aktivnosti k a o š t o s u : b r i g a z a l j u d e , z a čovje­ č a n s t v o ili n e k e n j e g o v e d i j e l o v e , i t o o s l o b a đ a p o j e d i n c a b i l o k o n f l i k t a , b i l o osjećaja krivnje.

Teorija anksioznosti Freudova teorija i koncepcija tjeskoba, strahova, briga i uznemirenosti odnosno anksioznosti također je jedan od originalnih doprinosa koji je Freud dao tumačenju ponašanja i našoj sposobnosti razumijevanja ljudi i dinamike ličnosti pojedinca. Iz d o s a d a š n j e g izlaganja vidjeli s m o d a s u o s n o v n e snage, e n e r g i j e i pro­ c e s i k o j i č i n e d i n a m i k u l i č n o s t i p o s v o m k a r a k t e r u biološki i urođeni organi­ zmu. S v e e n e r g i j e s k o j i m a o r g a n i z a m r a s p o l a ž e p o t j e č u iz t j e l e s n i h p r o c e s a , a i z v o r i p s i h i č k e e n e r g i j e s u t r a j n i i z v o r i ili m j e s t a s t i m u l a c i j e u s a m o m o r g a ­ nizmu (nazvani instinkti). D j e l o v a n j e m t i h t r a j n i h i z v o r a s t i m u l a c i j e n a s t a j u stanja napetosti koja treba smanjiti. To je uloga i funkcija ličnosti. Njezinim funkcioniranjem ta s e s t a n j a n a p e t o s t i smanjuju ili nestaju zato šio se smanjuju ili uklanjaju izvori stimulacije u organizmu. T o s e p o s t i ž e zadovoljavanjem potreba orga­ nizma. D o k se te p o t r e b e n e zadovolje, izvori stimulacije djeluju, izazivaju n a p e t o s t i trošenje energije organizma pretvaranjem te energije u psihičku energiju. T a k v a s t a n j a u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i n a z i v a m o pobuđenim stanji­ ma ili nagonskim stanjima. Dakle, nagonska su stanja, p r e m a Freudu, uzro­ kovana funkcioniranjem organizma i određena organizmičkim procesima i stanjima. Organizam s a m p o sebi posjeduje dinamičke karakteristike i stvara dinamičke promjene i stanja. 52

Međutim, Freud je smatrao da stanja napetosti mogu nastati, iako m n o g o m a n j o j m j e r i , i o d izvanjske stimulacije ili podražaja.

u

Ta izvanjska stimulacija i n a p e t o s t k o j u o n a izaziva u o r g a n i z m u osnova s u Freudove teorije anksioznosti ili tjeskobe. O k o l i n a o r g a n i z m a i l i č n o s t i m o ž e n a p o j e d i n c a d j e l o v a t i prijeteće i za­ strašujuće. O n a m o ž e s a d r ž a v a t i o p a s n a p o d r u č j a ili o p a s n e d o g a đ a j e . T a k v i u t j e c a j i p o v e ć a v a j u n a p e t o s t u o r g a n i z m u i s t v a r a j u n a g o n s k o ili p o t a k n u t o stanje, kao što je to bio slučaj i s u n u t a r n j i m izvorima stimulacije. U takvom s t a n j u p o j e d i n a c n a s t o j i i z b j e ć i o p a s n o s t , n e u g o d u , p r i j e t n j u ili b a r i j e r u k o j a d j e l u j e n a n j e g a iz o k o l i n e . Pod utjecajem takve. Skinner bi r e k a o averzivne stimulacije, stvaraju se u z b u đ e n a ili n a p e t a s t a n j a k o j a s e s u b j e k t i v n o d o ž i v l j a v a j u k a o s t r a h o v i , b r i g e , t j e s k o b e , u z n e m i r e n j a ili a n k s i o z n a s t a n j a . K a o n a g o n s k a s t a n j a , t j . s t a ­ nja povećane napetosti i energetske potrošnje, ta slanja djeluju n a organizam i njegovo funkcioniranje, odnosno na ponašanje. U svemu tome uključena je i ličnost pojedinaca. O s o b a k o j a j e p o d t a k v i m u t j e c a j i m a o k o l i n e j e s t zastrašena osoba ili anksiozna osoba, p u n a n e m i r a , b r i g e i t j e s k o b e . T a s e s t a n j a m a n i f e s t i r a j u u njezinu ponašanju, i m o g u čak i sprečavati n o r m a l n o funkcioniranje ličnosti. T o j e s l u č a j s neurozama i neurotskim simptomima koji su F r e u d a i naveli na proučavanje i pomisao o anksioznosti. F r e u d je tjeskobu t u m a č i o n a različite načine. P r v a je njegova koncepcija b i l a d a j e t j e s k o b a v e z a n a z a n e m o g u ć n o s t ili n e a d e k v a t n o s t o s l o b a đ a n j a s e k ­ s u a l n e ili I i b i d i n a l n e e n e r g i j e . P o s t o j i b l o k a d a I i b i d i n a l n e e n e r g i j e i t a s e e n e r ­ g i j a i u z b u đ e n j e p r e t v a r a u neurozu tjeskobe ili ijeskobnu neurozu. Međutim, kasnije je F r e u d p r o m i j e n i o t a k v u interpretaciju tjeskoba. K o n a č n a je njego­ v a k o n c e p c i j a t j e s k o b a d a s u t j e s k o b e funkcije ega ( F r e u d , 1926). T j e s k o b e k a o t a k v e u p o z o r a v a j u p o j e d i n c a n a m o g u ć e i z v o r e p r i j e t n j i ili o p a s n o s t i u n j e g o v o j o k o l i n i , t a k o d a b i s e o n m o g a o p r i p r e m i t i i r e a g i r a t i n a a d a p t i v a n ili prilagođen način. F r e u d r a z l i k u j e n e k o l i k o v r s t i a n k s i o z n o s t i ili t j e s k o b a . P o s t o j i primarna anksioznost k o j a j e v e z a n a za r o đ e n j e . N o v o r o đ e n č e n e m a j o š n i k a k a v ego, a v e ć j e i z l o ž e n o o g r o m n o m b r o j u p o d r a ž a j a iz o k o l i n e , k a o i g o l e m o m b r o j u p o d r a ž a j a iz s v o j e u n u t r a š n j o s t i . B e z e g a o n o j e n e s p o s o b n o d a k o n t r o l i r a izvanjski svijet i zato se k o d njega stvara j e d a n difuzni osjećaj opasnosti. Taj o s j e ć a j j e , z b o g s l a b o s t i ili n e p o s t o j a n j a ega, t r a u m a t s k i , a r e z u l t a t toga j e p r i m a r n a a n k s i o z n o s t i l i t j e s k o b a . O n a p r e d s t a v l j a psihički šok k o j i d o ž i v ­ ljava n o v o r o đ e n č e p r i l i k o m o d v a j a n j a o d m a j č i n a tijela. Taj šok ostavlja trajne posljedice n a p s i h u djeteta, t a k o da svako kasnije odvajanje u životu, k a o r e c i m o o d v a j a n j e o d m a j k e , o s t a j a n j e u m r a k u , o d l a z a k m a j k e ili n j e z i n a zamjena d r u g o m osobom, k a o i sva odvajanja u kasnijem životu uzrokuju j a k e r e a k c i j e a n k s i o z n o s t i ili t j e s k o b e . Iz toga v i d i m o d a se R a n k o v e (1929). R a n k j e , kobe koji se o n d a troši u oznost izazvana r a đ a n j e m

Freudova koncepcija »traume rođenja« razlikuje od n a i m e , s m a t r a o d a t a t r a u m a s t v a r a r e z e r v o a r tjes­ čitavu životu. F r e u d s m a t r a d a je ta t r a u m a i anksi­ samo prototip ostalih kasnijih anksioznosti.

Osim primarne anksioznosti, Freud razlikuje još tri vrste anksioznosti. To s u realistička tjeskoba, neurotička tjeskoba i moralna tjeskoba ili anksioznost.

53

Realistička

anksioznost

P e r c e p c i j a s t v a r n i h o p a s n o s t i ili p r i j e t n j i u o k o l i n i ( n a p r i m j e r , o t r o v a , p l i n a , z m i j e , s t r u j e , p o t r e s a itd.) izaziva u p o j e d i n c u e m o c i o n a l n o u z b u đ e n j e k o j e s e n a z i v a r e a l i s t i č n o m ili objektivnom anksioznošću. T a j e t j e s k o b a ili anksioznost gotovo istovjetna sa strahom jer je uzrok takvih emocija poznat. T a t j e s k o b a ili s t r a h i m a , n a r a v n o , negativne posljedice na ponašanje poje­ dinca koje postaje manje adaptabilno. Ta tjeskoba brzo nestaje s nestankom uzroka. Neurotička

tjeskoba

ili

anksioznost

I z v o r j e neurotičke tjeskobe u opasnosti da bi impulsi ida mogli postati svjesni. T o je s t r a h d a ego neće biti sposoban da k o n t r o l i r a id i da će n a k o n toga slijediti reakcija okoline i a g e n a t a društva. Da bi se sigurnost ega poja­ č a l a i u k l o n i l a t a k v a p r i j e t n j a iz i d a , r a z v i j a j u s e mehanizmi obrane ega. O n i su n o r m a l n o dovoljni za potiskivanje idovih impulsa. Neurotička tjeskobnost pojavljuje se t e k o n d a k a d postoji o p a s n o s t od p r o b i j a n j a k o n t r o l e ega i ta tjeskobnost signalizira takvu mogućnost. Moralna

tjeskoba

M o r a l n a se t j e s k o b a j a v l j a o n d a k a d p o s t o j i o p a s n o s t d a ć e e g o b i t i kaž­ n j e n o d s u p e r e g a . T a m o g u ć n o s t izaziva e m o c i o n a l n o u z b u đ e n j e koje se naziva moralnom tjeskobomO n a se pojavljuje o n d a k a d a p o s t o j i o p a s n o s t d a će se p o j a v i t i ili s e p o j a v i l o n e m o r a l n o d j e l o v a n j e i d a b i l o k a o č i n , k a o m i s a o ili k a o n a m j e r a . T o d o v o d i d o reakcije s u p e r e g a koji izaziva osjećaje s r a m a , krivnje, osuđivanje s a m o g sebe. Moralna tjeskoba vodi podrijetlo od objek­ t i v n e t j e s k o b e k o j u s u u d j e t i n j s t v u i z a z i v a l e k a z n e , p r i j e k o r i ili p r i j e t n j e r o ­ d i t e l j a ili d r u g i h l j u d i . M o r a l n a t j e s k o b a , p r e m a t o m e , usmjeruje ponašanje pojedinca p r e m a o n i m p o s t u p c i m a koji su prihvatljivi za d r u š t v o i okolinu, o d n o s n o za njegovu savjest. P o s e b a n o b l i k m o r a l n e t j e s k o b e p r e d s t a v l j a socijalna tjeskoba. N j u izazi­ v a m o g u ć n o s t ili o p a s n o s t d a p o j e d i n a c b u d e i s k l j u č e n iz d r u š t v a s e b i r a v n i h ili v r š n j a k a z b o g n e p r i h v a t l j i v i h č i n a ili s t a v o v a . O s i m t i h t j e s k o b a , F r e u d j e v j e r o v a o d a iz d j e l o v a n j a s u p e r e g a p o t j e č u i tjeskobe vezane za s m r t i kazne u p r e k o g r o b n o m životu. O n e t j e s k o b e k o j e s e n e m o g u i z b j e ć i ili e f e k t i v n o r i j e š i t i u z r o k u j u traume. Da bi se t r a u m e izbjegle, ego, koji n e m o ž e izaći n a kraj s n e k o m t j e s k o b o m ili a n k s i o z n o š ć u n a r e a l i s t i č a n n a č i n , p o k u š a v a s e r i j e š i t i t a k v o g s t a n j a n a n e r e a l i s t i č a n n a č i n k a k a v p r e d s t a v l j a j u obrambeni mehanizmi ličnosti ili obrambeni mehanizmi ega.

Obrambeni mehanizmi ličnosti ili ega O b r a m b e n i organizmi ega o m o g u ć u j u egu da kontrolira id i da ukloni njegove impulse, zahtjeve i prohtjeve i dovede do njegova zadovoljenja i o n d a k a d a id nije m o g u ć e zadovoljiti n a realan način. Ova se F r e u d o v a koncepcija o b r a m b e n i h m e h a n i z a m a razlikuje donekle od one koja je uobičajena u suvre­ menoj psihologiji a p o kojoj mehanizmi o b r a n e predstavljaju način o b r a n e

54

l i č n o s t i u s i t u a c i j i k a d p o s t o j i f r u s t r a c i j a ili o p a s n o s t o d f r u s t r a c i j e . U t a k v o j koncepciji ti m e h a n i z m i štite ličnost k a o cjelinu, a n e s a m o ego. (Zvonarević, 1978). E g o m o ž e k o n t r o l i r a t i i d o v e i m p u l s e i ž e l j e n a d v a n a č i n a : ili d a i h b l o k i ­ r a , t a k o d a s e o n i n e p o j a v l j u j u u p o n a š a n j u , ili d a i h i s k r i v i , t a k o d a j e n j i h o ­ v a i z v o r n a s n a g a z n a t n o s m a n j e n a ili p o m a k n u t a . Svi o b r a m b e n i m e h a n i z m i ega i m a j u dvije z a j e d n i č k e 1. o n i f u n k c i o n i r a j u n a n e s v j e s n o m predstavljaju samoobmanu,

karakteristike:

planu i zbog toga n a razini

2. i s k r i v l j u j u p e r c e p c i j u r e a l n o s t i t a k o d a s e t j e s k o b a izaziva k o d p o j e d i n c a s m a n j u j e .

koju ta

svijesti realnost

U većini situacija u životu u funkciji je o d j e d n o m više o b r a m b e n i h meha­ n i z a m a l i č n o s t i a n e s a m o j e d a n . M e h a n i z a m a o b r a n e l i č n o s t i ili e g a i m a v e ć i b r o j . Mi ć e m o ovdje u k r a t k o opisati s a m o najvažnije. Represija

ili

potiskivanje

Represija ili potiskivanje s a d r ž a j a , d o ž i v l j a j a i i s k u s t v a iz s v i j e s t i u p o d ­ s v i j e s t č i n i g l a v n i o b r a m b e n i m e h a n i z a m e g a ili l i č n o s t i . O n j e t a k o đ e r i o s n o ­ vica za nastajanje i funkcioniranje d r u g i h m e h a n i z a m a . Represija d i r e k t n o o n e m o g u ć u j e p o j a v l j i v a n j e z a b r a n j e n i h s e k s u a l n i h i a g r e s i v n i h i m p u l s a u svi­ j e s t i p o j e d i n c a . Z b o g n j e g o v a d j e l o v a n j a p o j e d i n a c n i j e n i s v j e s t a n i z v o r a ili u z r o k a s v o j i h v l a s t i t i h s t a n j a t j e s k o b e ili k o n f l i k a t a u s e b i , n i t i s e m o ž e s j e t i ­ t i t r a u m a t s k i h d o ž i v l j a j a ili i s k u s t a v a iz s v o j e p r o š l o s t i . R e p r e s i j a n a taj n a č i n o s l o b a đ a p o j e d i n c a t j e s k o b e , ali n e s m a n j u j e na­ petost u organizmu. Potisnuti impulsi ostaju aktivni, psihička energija se tro­ ši za s p r e č a v a n j e n j i h o v a p o j a v l j i v a n j a u svijesti, a t o s m a n j u j e r a s p o l o ž i v u energiju ega. T a k a v ego ne raspolaže d o v o l j n o m e n e r g i j o m za k o n s t r u k t i v n e aktivnosti, kreativnost i razvoj. P o t i s n u t i i m p u l s i , u n e m o g u ć n o s t i d a se p o j a v e u svijesti n a o t v o r e n i na­ č i n , z a d o v o l j a v a j u s e k r o z snove, šale, pogreške u govoru i na druge načine. Projekcija D r u g i p o v a ž n o s t i o b r a m b e n i m e h a n i z a m j e s t projekcija. Projekcija je nesvjesni proces pripisivanja d r u g i m a vlastitih neprihvatljivih impulsa, stavo­ va, m i š l j e n j a , v j e r o v a n j a i p o n a š a n j a . Taj n a m m e h a n i z a m o m o g u ć u j e okriv­ l j a v a n j e d r u g i h z a n a š e v l a s t i t e ili o s o b n e n e d o s t a t k e . R e c i m o , n o g o m e t a š k o j i p r o m a š i gol a u t o m a t s k i gleda n a s v o j u k o p a č k u k a o d a j e o n a za t o kriva. Postoji velik b r o j takvih p r i m i t i v n i h projekcija. M l a d a djevojka, nesvjesna v l a s t i t i h s e k s u a l n i h i m p u l s a ili p r o h t j e v a ( d o b r o r e p r e s i r a n i h ) , v i d i u s v a k o m m o m k u o s o b u k o j a j e ž e l i z a v e s t i . U č e n i k ili s t u d e n t k o j i n e p r o đ e n a i s p i t u o k r i v l j u j e n a s t a v n i k a ili t e s t k o j i n i j e o b j e k t i v a n . S o c i j a l n e p r e d r a s u d e t a k o ­ đ e r p r e d s t a v l j a j u p r i m j e r e p r o j e k c i j e . S o c i j a l n i , r a s n i ili e t n i č k i stereotipi p o g o d n i su o b j e k t i za proiciranje vlastitih n e d o s t a t a k a i o s o b n i h k a r a k t e ­ ristika. Racionalizacija F r u s t r a c i j a i a n k s i o z n o s t m o g u b i t i u k l o n j e n e ili u b l a ž e n e iskrivljavanjem realnosti putem racionalizacije. R a c i o n a l i z a c i j a z n a č i p o g r e š n o m i š l j e n j e ili

55

izmišljanje nepravih razloga koji m o g u zamijeniti prave razloge nekog ne­ u s p j e h a , p o g r e š k e ili p o g r e š n o g s u d a . S v e s e t o m o ž e o p r a v d a t i r a c i o n a l i z a c i ­ j o m . Postoje dvije o s n o v n e forme racionalizacije. To su »kiselo grožđe« i »slatki limun«. Primjer za p r v u vrstu racionalizacije jest mladić k o j e m je djevojka odbi­ la p r i j e d l o g z a s a s t a n a k i k o j i z a k l j u č u j e d a j e t o j o š b o l j e j e r o n a i o n a k o nije za n j e g a d o v o l j n o lijepa. P r i m j e r za d r u g u v r s t u r a c i o n a l i z a c i j e j e s t , reci­ m o , d j e v o j k a k o j a zbog. r o d i t e l j s k e z a b r a n e n e m o ž e ići n a s a s t a n a k s m o m ­ k o m i z a k l j u č u j e d a j e i p a k m n o g o p a m e t n i j e p o t r o š i t i t o v r i j e m e za u č e n j e . Regresija U n o r m a l n o m r a z v o j u l i č n o s t i p o j e d i n a c p r e l a z i iz j e d n o g r a z v o j n o g s t a d i ­ j a u d r u g i , viši. U t o m p r e l a ž e n j u j a v l j a j u se, k a k o s m o rekli konflikti p a i t r a u m e . P o j e d i n a c koji u t o k u n a p r e d o v a n j a i razvoja doživi t r a u m u , povlači s e ( n e s v j e s n o ) n a t r a g n a j e d a n n i ž i s t u p a n j ili rcgresira. Tako mlada žena može doživjeti t r a u m u k a o s u p r u g a i vratiti se roditeljima. O d r a s t a o čovjek, n a k o n n e k o g t r a u m a t s k o g d o ž i v l j a j a , p o s e ž e z a p i ć e m ili p r e k o m j e r n i m j e l o m . L j u d i n e p r e k i d n o p u š e ili ž v a č u g u m e . S v e s u t o p r i m j e r i p o v r e m e n i h ili t r a j ­ n i h r e g r e s i j a p o n a š a n j a n a j e d a n niži nivo. Regresija je o b i č n o u s m j e r u o n o g s t u p n j a za koji je pojedinac fiksiran. Regresija je uzrok n e j e d n a k o m razvoju svih osobina ličnosti. T a k o kod pojedinca m o g u neke osobine biti m a k s i m a l n o ili d o b r o r a z v i j e n e , a n e k e d r u g e s l a b o r a z v i j e n e ili č a k i i n f a n t i l n e . Formirana

reakcija

ili reaktivna

formacija

Reaktivna formacija j e o b r a m b e n i m e h a n i z a m ličnosti koji je najbliži s v i j e s t i p a j e č e s t o i s v j e s t a n n a č i n o b r a n e e g a . F o r m i r a n a ili p r e t f o r m i r a n a r e a k c i j a p r e d s t a v l j a obranu od izražavanja zabranjenih ili nepoželjnih impul­ sa izražavanjem suprotnog. S a s t o j i se o d d v a . k o r a k a . U p r v o m k o r a k u dolazi d o r e p r e s i j e n e p o ž e l j n o g i m p u l s a , a u d r u g o m d o s v j e s n o g i z r a ž a v a n j a su­ p r o t n o g . F o r m i r a n a ili p r e t f o r m i r a n a r e a k c i j a v r l o s e č e s t o k o r i s t i u s o c i j a l ­ n i m situacijama. T a k o se fingira socijalno prihvatljivo p o n a š a n j e koje se vrlo teško razlikuje od nefingiranog. Razlike su obično u prisilnosti, pretjeranosti ili r i g i d n o s t i k o j i o b i l j e ž a v a j u t a k v u p r e t f o r m i r a n u r e a k c i j u i d i f e r e n c i r a j u j e od n o r m a l n i h koje nisu pretformirane. Tako pojedinci prilikom susreta po­ k a z u j u i s t a k n u t u l j u b a z n o s t d a b i s a k r i l i a n t i p a t i j u ili n e u g o d u . P o j e d i n a c p o s t a j e i s t a k n u t i b o r a c z a n e k i m o r a l n i p r i n c i p ili p o t h v a t z a t o d a b i o t k l o n i o opasnost koja m u prijeti od njegova vlastitog nemoralnog impulsa. Sublimacija Sublimacija je takav o b r a m b e n i m e h a n i z a m ega p o m o ć u kojeg ego kana­ l i z i r a n e p o ž e l j n e ili z a b r a n j e n e i m p u l s e i d a u o n e a k t i v n o s t i k o j e n e s a m o d a s u d r u š t v e n o d o p u š t e n e , već s u i d r u š t v e n o p o ž e l j n e . T o s e j e d n a k o t a k o od­ nosi i na misli. S u b l i m a c i j a j e j e d i n i o b r a m b e n i m e h a n i z a m koji se m o ž e s m a t r a t i zdra­ vim i korisnim n a č i n o m o b r a n e od nedopuštenih impulsa ida. To je zbog toga š t o o v d j e n e d o l a z i d o inhibicije impulsa, v e ć d o p o v e z i v a n j a t o g i m p u l s a ili e n e r g i j e z a p r i h v a t l j i v e o b j e k t e ili a k c i j e . N a t a j s e n a č i n i m p u l s i i d a m o g u iz­ r a ž a v a t i . S u b l i m a c i j a , p r e m a t o m e , p r e d s t a v l j a supstituiranu aktivnost ili supstituirani objekt n e k o g i m p u l s a ili n a g o n a . T a k o m l a d i ć m o ž e s v o j e s e k s u a l n e

56

nagone kanalizirati u takve aktivnosti kao što su sport, natjecanja, pothvati. Pojedinac s j a k i m nesvjesnim n a g o n o m neprijateljstva i agresivnosti može p o s t a t i vrlo cijenjeni m e s a r t a k o d a cijeli život m o ž e rezati m e s o , n e s v j e s n o režući ljude k o j e m r z i , a m o ž e p o s t a t i i v o đ a koji t e r o r i z i r a p o t č i n j e n e »vode­ ći« i h n e k o m » c i l j u « . F r e u d je s m a t r a o d a je c j e l o k u p n a k u l t u i a i civilizacija z a p a d n o g svijeta nastala sublimacijom seksualnog nagona i seksualne energije. Tako on kaže: »Sublimacija seksualnog m o t i v a jest j e d n o i s t a k n u t o obilježje k u l t u r n e evolucije; sublimacija omogućuje revnu znanstvenu, umjetničku i ideološku aktivnost koje igraju t a k o značajnu ulogu u n a š e m civiliziranom životu« ( P r e m a : C o h e n , 1969, s t r . 3 4 ) . T a k o j e F r e u d t u m a č i o , n a p r i m j e r , s k l o n o s t L e o n a r d a d a Vincija slika­ nju M a d o n a sublimacijom težnje za intimnošću s vlastitom m a j k o m od koje j e r a n o b i o o d i j e l j e n ( F r e u d , 1910). P r a v a c s u b l i m a c i j e o d r e đ e n j e m o g u ć n o š ć u i n v e s t i r a n j a s e k s u a l n e i in­ s t i n k t i v n e e n e r g i j e u o b j e k t e k o j i i m a j u zamjensku vrijednost. Ta zamjenska v r i j e d n o s t o v i s i o s l i č n o s t i t a k v o g o b j e k t a o r i g i n a l n o m i o t o m e d a li d r u š t v o d o p u š t a ili p r i h v a ć a t a k v u z a m j e n s k u d j e l a t n o s t .

Psihopatologija i terapija Psihoanalitička teorija psiholoških p o r e m e ć a j a zasniva se n a d i n a m i č k i m p r o c e s i m a u l i č n o s t i . Osnovna uloga ličnosti jest zadovoljavanje instinkata ili nagona. N a č i n i u v j e t i t o g z a d o v o l j a v a n j a m o g u d o v e s t i d o psiholoških poremeča ja. O s n o v a p s i h o l o š k i h p o r e m e ć a j a j e s u konflikti u ličnosti. Neuroze, i psiho­ ze, k a o i d r u g i p o r e m e ć a j i p o n a š a n j a r e z u l t a t s u konflikata. Razlika i z m e đ u n o r m a l n o g i patološkog funkcioniranja ličnosti najčešće je u načinu n a koji se zadovoljavaju p r o h t j e v i instinkata. Pri t o m e v a ž n u u l o g u i m a j u o b r a m b e n i m e h a n i z m i k o j i s e k o r i s t e u s v i m nerealnim zadovoljenjima. Nadalje, lazlika i z m e đ u p a t o l o š k o g i n o r m a l n o g f u n k c i o n i r a n j a j e s t i u t o m e d o l a z i li ili n e d o iskrivljavanja stvarnosti i u kojem stupnju je to iskrivljavanje. Svim je pato­ loškim s t a n j i m a zajedničko to d a do zadovoljenja i n s t i n k a t a dolazi n a načine koji su bili k a r a k t e r i s t i č n i za r a n e s t a d i j e p s i h o s e k s u a l n o g razvoja ličnosti, a to pokazuje d a k o d takvih stanja postoji fiksacija za neki od tih ranih stadija, o d n o s n o za neki raniji način zadovoljenja instinktivnih p o t r e b a organizma. R a z v o j p o j e d i n c a o s t a o j e u p o g l e d u j e d n o g , v i š e ili s v i h i n s t i n k a t a n a infan­ tilnom nivou, t a k o d a p o j e d i n a c n a s t o j i z a d o v o l j i t i , r e c i m o , s e k s u a l n e p o t r e b e ili a g r e s i v n i i n s t i n k t n a i n f a n t i l a n n a č i n . U psihozama osnova poremećaja su konflikti koji dovode do primitivnih i i n f a n t i l n i h n a č i n a p o n a š a n j a , d o p r i m i t i v n i h n a č i n a o b r a n e l i č n o s t i i, k o ­ n a č n o , d o odbacivanja ili zanemarivanja realnosti. U neurozama t a k o đ e r postoje konflikti stanja u ličnosti. Za o b r a n u od t i h k o n f l i k a t a ličnost se u p r e t j e r a n o j m j e r i služi o b r a m b e n i m m e h a n i z m i m a . Zadovoljavanje seksualnog i agresivnog instinkta je i po načinu i p o formi i n f a n t i l n o i n e a d a p t i r a n o . L i č n o s t j e z b o g t o g a i z l o ž e n a tjeskobi i prisiljena se n e p r e s t a n o koristiti o b r a m b e n i m m e h a n i z m i m a i postupcima.

57

U perverzijama dolazi d o o t v o r e n o g i d i r e k t n o g infantilnog n a č i n a izraža­ v a n j a i z a d o v o l j a v a n j a i n s t i n k a t a , i t o b e z p r i k r i v a n j a , m o d i f i k a c i j e ili t r a n s ­ formacije. Frustracije koje pojedinac doživljava n a n e k o m s t u p n j u svog psihoseks u a l n o g r a z v o j a d o v o d e d o fiksacija, a traume k o j e iz t o g a k a s n i j e p r o i z l a z e d o v o d e d o regresija na ranije stadije razvoja i ranije načine funkcioniranja i zadovoljavanja potreba organizma. S r ž s v i h p a t o l o š k i h s t a n j a j e s u k o n f l i k t i v e z a n i z a edipalni ili Edipov kom­ pleks. F r e u d j e u s v o j o j k n j i z i » T r i e s e j a o t e o r i j i s e k s u a l n o s t i « (1905) i z l o ž i o s h v a ć a n j e p r e m a k o j e m j e d j e č j a s e k s u a l n o s t polimorfna, što znači da je može p o d j e d n a k o zadovoljiti svaki dio tijela. U perverziji n o r m a l n a s e k u s a l n o s t je zamijenjena n e k o m k o m p o n e n t o m infantilne seksualnosti t a k o da su seksu­ a l n i c i l j e v i p e r v e r t i l a s l i č n i ili i d e n t i č n i s o n i m a m a l o g d j e t e t a . D j e č j a f o r m a zadovoljenja usvojena je zbog tjeskobe vezane za o p a s n o s t od kastracije koja j e u vezi s E d i p o v i m k o m p l e k s o m . Z a d o v o l j a v a n j e m s e k s u a l n o g i n s t i n k t a u dječjoj formi pervertit izbjegava opasnost kastracija. N a sličan način m o g u se objasniti i h o m o s e k s u a l n o s t , i transvestiti, i drugi p o r e m e ć a j i p o n a š a n j a i ličnosti. N e u r o z e se o d ovih p o r e m e ć a j a razlikuju t i m e š t o k o d n j i h n e dolazi d o z a d o v o l j e n j a i n s t i n k a t a , v e ć s u i n s t i n k t i blokirani i n e ). S v i s u s e i s p i t a n i c i j e d n a k o p r i s j e ć a l i r i j e č i iz l i s t e D , b i l o d a s u p r a ć e n e š o k o m ili n e . N a osnovi toga ti su istraživači zaključili d a uparivanje šoka s podacima! koji su već m e m o r i r a n i z n a č a j n o otežava kasnije prisjećanje tih p o d a t a k a . T o znači d a s u podaci u p a m ć e n j u koji s u asocirani s n e u g o d n i m doživljajima z a b o r a v l j e n i ili r e p r e s i r a n i l a k š e i više o d o n i h k o j i n i s u a s o c i r a n i s t a k v i m d o ž i v l j a j i m a , o d n o s n o d a postoji diferencijalno pamćenje riječi kao rezultat djelovanja mehanizma represije. R o s e n z w e i g o v e k s p e r i m e n t (1943) k o j i j e p o k a z a o p o s t o j a n j e r e p r e s i j e u o d n o s u n a o n e z a d a t k e koji n i s u mogli biti završeni (dakle s u p r o t n o o d Zeigarničina efekta) o n d a k a d a postoji ego-uključenje i prijetnja ličnosti pojedinaca, t a k o đ e r j e u izravnoj vezi s t i m m e h a n i z m o m i s m a t r a se eksperimentalnim dokazom djelovanja represije. Fiziološki

indikatori

i sadržaj

snova

F r e u d j e snovima, k a k o s m o rekli, pridavao veliku važnost za proučava­ nje nesvjesnog. Analiza snova predstavlja j e d a n o d glavnih n a č i n a analize ne­ svjesnog. Snovi, p r e m a Freudu, imaju tri osnovne funkcije. Oni.predstavljaju ispunjavanje želja p u t e m p r i m a r n o g p r o c e s a i d a , o n i l i č n o s t oslobađaju od nesvjesne napetosti i c n i p r e d s t a v l j a j u čuvare sna. D a li s e p o d a c i o f i z i o l o š k i m i d r u g i m o b j e k t i v n i m p r o m j e n a m a , k o j e s e događaju za vrijeme spavanja i sanjanja m o g u dovesti u vezu s Freudovom interpretacijom snova i njihove funkcije? S t i m u vezi p r o v e d e n a s u i s t r a ž i v a n j a o m o g u ć o j p o v e z a n o s t i i z m e đ u p o ­ k r e t a očiju i sanjanja, o d n o s n o sadržaja snova k a o i p r o u č a v a n j a o d n o s a sno­ v a p r e m a s n u ( t j . d a li o n i p r e d s t a v l j a j u č u v a r e s n a ) . Pokreti očiju za vrijeme spavanja (skraćeno REM-ovi od: rapid eye move­ m e n t ) s m a t r a j u s e i n d i k a t o r i m a sanjarija j e r j e u s t a n o v l j e n o d a 74°/o i s p i t a ­ nika koji su buđeni u t r e n u t k u k a d su imali REM-ove sanja, a d a o n d a kada n e m a R E M - o v a s a m o 7 % i s p i t a n i k a i z j a v l j u j e d a j e t a j č a s n e š t o s a n j a l o (Aser i n s k y i K l e i t m a n , 1955; V a n d e C a s t l e , 1971).

67

Ispitivanja s u pokazala da brzi pokreti očiju za vrijeme spavanja (REMo v i ) koji signaliziraju snove nisu pouzdani indikatori onih funkcija snova koje snovima pridaje Freud. Tako s u REM-ovi cikličke naravi i čine jednu auto­ matsku funkciju te nije vjerojatno da nas sanjanje uspavljuje kako to misli Freud. Međutim, eksperimentalno j e utvrđeno da s u ljudi za vrijeme REM-ova relativno neosjetljivi na izvanjsku stimulaciju i teže se bude, tako da se sma­ tra da snovi ipak na taj način čuvaju san (iako bi se moglo zaključiti i suprotno). Utvrđeno j e da za vrijeme REM-ova postoji povećana neuralna i auto­ nomna aktivacija, š t o se interpretira k a o izbijanje nesvjesnih impulsa, a to je jedna od glavnih funkcija snova p o Freudu (Fisher i drugi, 1965). Istraživanja u kojima s u ispitanici buđeni za vrijeme REM-ova, a to znači da i m nije bilo dopušteno da sanjaju, također se dovode u vezu s Freudovom interpretacijom snova. Ako snovi predstavljaju oslobađanje psihičke energije i predstavljaju

odušak

za tu

energiju

i napetost

koju

ona

stvara,

o n d a bi

sprečavanje sanjan ja trebalo dovesti do znakova abnormalnog ponašanja. Me­ đutim, zdravi ljudi mogu podnijeti takvo lišavanje o d snova čak dva tjedna bez nekih psiholoških poremećaja, a to nije u skladu s Freudovom interpre­ tacijom snova. Jedan j e drugi podatak u vezi s tim povoljniji za tu interpretaciju. Taj je podatak da takvi ispitanici koji s u bili lišavani sanjanja nakon toga imaju mnogo

više

REM-ova

n e g o š t o s u ih imali prije, š t o znači da se snovi

kompen­

ziraju. U toj kompenzaciji snova utvrđene s u velike interindividualne razlike, što znači da je kod nekih ta kompenzacija velika, a kod drugih slaba. Te s u razlike u potrebi kompenzacije snova dovedene u vezu s fleksibilnošću lič­ nosti. Postavljena j e hipoteza da s u oni pojedinci koji pokazuju malu kompen­ zaciju fleksibilne ličnosti ili da imaju fleksibilne ličnosti, a oni pojedinci koji pokazuju veliku kompenzaciju izgubljenih snova nefleksibilne ličnosti. Fleksi­ bilne ličnosti m o g u svoje nesvjesne impulse, koji se izražavaju putem snova, izražavati u ponašanju i na taj ih se način oslobađati. Ispunjavanje zelja je funkcija snova za koju postoji najmanje objektiv­ nih podataka, a podaci o periodičnosti sanjanja u suprotnosti su s takvom interpretacijom snova. Neofreudovci s u u vezi s tom funkcijom snova posta­ vili jednu drugu hipotezu. Prema njima snovi nemaju samo funkciju ispunja­ vanja želja, već oni imaju određenu ulogu u rješavanju problema i u planira­ nju budućeg ponašanja. Snovi za njih imaju, prema tome, i određenu adaptiv­ nu ulogu i funkciju. Tu s u hipotezu eksperimentalno testirali Grieser i surad­ nici (1972). Prema hipotezi koju s u ovim eksperimentom provjeravali spomenuti istraživači, funkcija je snova da povezu sadašnja stanja stresa sa sličnim sta­ njima i iskustvima u prošlosti pojedinca i da na taj način omoguće mehaniz­ m i m a obrane da takva stanja savladaju. U t o m istraživanju studenti su rješa­ vali anagrame. Nakon toga bili su informirani o tome koje su anagrame uspje­ šno, a koje neuspješno riješili. Rečeno i m je također da je to test inteligencije u kojem i mlađi ispitanici postižu dobre rezultate, čime je stvorena situacija prijetnje

egu ili

ličnosti.

Hipoteza koja j e testirana bila je: ispitanici kojima je dopušteno da nakon zadatka sanjaju bit će sposobni da se prisjete više neriješenih anagrama nego ispitanici koji s u spriječeni u sanjanju. Sanjanje, prema interpretaciji ovih istraživača i prema neofreudovskim koncepcijama, predstavlja bavljenje sa 68

situacijom u kojoj je doživljen stres i na taj način ta situacija postaje manje opasna ili pogibeljna za pojedinčev e g o ili ličnost. Zbog te smanjene prijeteće vrijednosti takvi neuspjesi (rekli b i s m o odsanjani neuspjesi) bit će slabije i manje represirani o d neuspjeha koji nisu odsanjani i koji i dalje predstavljaju opasnost za ličnost. Rezultati s u pokazali da s u oni ispitanici koji s u bili buđeni za vrijeme razdoblja spavanja u kojima nije bilo REM-ova, pa prema tome ni sanjanja i oni koji nisu bili buđeni za vrijeme REM-ova (tj. sanjanja) sposobni d a se prisjete statistički značajno većeg broja neriješenih anagrama negoli oni ispi­ tanici koji s u bili buđeni u REM-periodima i kojima je sanjanje na taj način uskraćeno. Ti su rezultati interpretirani kao dokaz da snovi imaju -funkciju koja olakšava oslobađanje od sadržaja koji su opasnost ili egu ili ličnosti

adaptivnu prijetnja

Rezultate koji s u također interpretirani kao podrška ovakvoj koncepciji snova dobili s u i drugi autori (Offenkrantz i Rechtschaffen, 1963). Istraživanja

Edipova

kompleksa

i straha

od

kastracije

Podaci o Edipovu kompleksu, strahu o d kastriranja i zavisti zbog penisa najčešće s u kliničkog i idičgrafičkog karaktera i podrijetla. Međutim, u novije vrijeme poduzeta s u i u vezi s t i m aspektima Freudove teorije i neka nomotetička istraživanja koja imaju veći stupanj objektivnosti i generalnosti. Edipov kompleks i strah o d kastracije su, prema Freudovoj teoriji, razli­ čito izraženi kod muškaraca i k o d žena. N a osnovi toga Hall i Van de Castle su (1965) postavili hipotezu da ć e k o d muškaraca u snovima biti više izražen strah od kastriranja negoli kod žena, a da će kod žena u snovima biti više izra­ žena zavist zbog penisa i želja za kastriranjem. Studenti i studentice koji s u sudjelovali u o v o m istraživanju trebali su, kao dio svojih aktivnosti, bilježiti svoje snove. Istraživači su stvorili jedan sustav ocjena ili specifičnih kriterija za simbole straha o d kastracije i za želju za kastriranjem, kao i za zavist zbog penisa. Indikatori straha o d kastriranja bile su takve teme snova kao: prijetnja gubitka, gubitak ili ozljeda nekog dije­ la tijela, nemogućnost ili nesposobnost upotrebe penisa, pretvaranje iz muš­ karca u ženu, stvaran gubitak ili opasnost gubitka neke stvari ili životinje koji pripadaju o n o m e koji sanja. Želja za kastriranjem ima iste te indikatore, samo š t o še oni ne događaju o n o m e koji sanja, nego drugoj osobi. Zavist zbog penisa indicirana je snovima kao š t o s u pretvaranje žene u muškarca, zavist ili divljenje m u š k i m tjelesnim karakteristikama i stjecanje objekata koji imaju muške karakteristike. Ispitivanja s u pokazala da sadržaje koje su studenti zabilježili suci mogu pouzdano svrstati u odgovarajuće kategorije na bazi ovih kriterija i da s e sla­ žu u 87 posto slučajeva na svakoj o d te tri kategorije ili varijable. Analiza i kategorizacija snova studenata i studentica pokazala j e da muškarci imaju statistički značajno više snova u vezi sa strahom o d kastrira­ nja negoli žene, a da se k o d žena statistički značajno više javljaju snovi koji izražavaju želju za kastriranjem i zavist zbog penisa. Ti s u rezultati interpreti­ rani k a o dokaz o d n o s n o razlika

nutog

valjanosti teorijskog pojma kastracije i Edipova među spolovima koje je Freud predvidio u vezi s

kompleksa, tim.

Freudovo mišljenje da strah od smrti predstavlja jednu derivaciju potis­ straha od kastracije ispitivali su eksperimentalno Sarnoff i Corwin 69

(1959). A k o j e t o t o č n o , o n d a b i p o v e ć a n j e s t r a h a ili t j e s k o b e o d k a s t r a c i j e trebalo uzrokovati i povećanje straha od smrti. U t o m istraživanju autori su najprije, uz p o m o ć posebno konstruirane Ljestvice za mjerenja straha od smrti, utvrdili stupanj tog straha k o d svakog i s p i t a n i k a k o j i j e s u d j e l o v a o u p o k u s u . Uz p o m o ć p r o j e k t i v n o g t e s t a Blackyevih slika (vidi dalje tekst) u t v r d i l i s u k o d svakog i s p i t a n i k a i n j e g o v u tjeskobu ili strah od kastracije. N a osnovi tog indikatora ispitanici s u bili podijeljeni u dvije s k u p i n e — j e d n u k o j u s u činili ispitanici s v i s o k i m s t u p n j e m t j e s k o b e o d k a s t r a c i j e i d r u g u k o j u s u činili ispitanici s n i s k i m s t u p n j e m t j e s k o b e od kastracije. U d r u g o m dijelu e k s p e r i m e n t a , koji je o d r ž a n n a k o n četiri tjedna, ispita­ n i c i s u t r e b a l i o c i j e n i t i e s t e t i č k u v r i j e d n o s t n e k i h s l i k a . P o l o v i n i i s p i t a n i k a iz s v a k e g r u p e d a n e s u n a o c j e n j i v a n j e s l i k e g o l i h ž e n a ( g r u p a s visokim seksual­ nim arousalom ili uzbuđenjem), a polovini slike obučenih žena (grupa s niskim seksualnim arousalom ili u z b u đ e n j e m ) . S p o v e ć a n j e m s e k s u a l n o g u z b u đ e n j a povećava se p r e m a F r e u d u i s t r a h od kastracije. R e z u l t a t i s u b i l i u s k l a d u s t i m p r e d v i đ a n j e m iz F r e u d o v e t e o r i j e . N a i m e , ispitanici koji s u bili u g r u p i s v i s o k i m s t r a h o m o d k a s t r a c i j e n a k o n izlaganja jačem seksualnom u z b u đ e n j u pokazivali su veće povećanje straha o d smrti negoli ispitanici s n i s k i m stupnjem straha o d kastracije. K a d j e intenzitet seksualnog u z b u đ e n j a b i o nizak, nije bilo razlike m e đ u g r u p a m a . Ti su rezul­ tati u skladu s F r e u d o v o m teorijom. Istraživanja

humora

i

smijeha

S m i s a o za h u m o r i manifestacija h u m o r a isključivo su ljudska obilježja. H u m o r i m a i individualno i socijalno značenje. T a k o , n a primjer, m n o g i psihi­ j a t r i j s k i p a c i j e n t i p o k a z u j u o d s u t n o s t ili p o m a n j k a n j e s m i s l a z a h u m o r ( S p i e g l e r , 1973). M e đ u t i m , m a l o j e p o k u š a j a d a s e h u m o r i s t r a ž u j e z n a n s t v e n i m m e ­ t o d a m a . O h u m o r u j e p o s t a v l j e n o v i š e t e o r i j a i v i š e i n t e r p r e t a c i j a . P o s t o j e in­ t e r p r e t a c i j e k o j e s u dali filozofi H o b b e s i K a n t , ali j e n a j c j e l o v i t i j u i n t e r p r e t a ­ ciju dao Freud. P r e m a F r e u d u h u m o r i m a zamjensku funkciju ili f u n k c i j u indirektnog zadovoljavanja zabranjenih impulsa ili želja. U g o d a k o j u h u m o r i z a z i v a d o l a z i z a p r a v o o d naglog smanjenja unutarnje napetosti i anksioznosti ili uznemire­ nja i od naglog povećanja psihičke energije koja je dotada bila angažirana za kontrolu tih impulsa. T o o s l o b a đ a n j e energije izražava se s m i j e h o m . N a p e t o s t p r i j e t o g o s l o b a đ a n j a s t v o r e n a j e agresivnim seksualnim impulsima. S a m j e F r e u d o v u svoju teoriju h u m o r a p o t k r e p l j i v a o i o p a ž a n j i m a d a se v e ć i n a š a l a , a n e g d o t a , v i c e v a i t d . b a v i ili z a s n i v a n a t i m n a g o n i m a i l i s e n a n j i h odnosi. Z b o g t o g a se s m a t r a d a već s a m i ovi p o d a c i p o t v r đ u j u F r e u d o v u teori­ ju h u m o r a , p r e m a kojoj j e h u m o r izraz z a b r a n j e n i h i m p u l s a u f o r m i k o j a j e takva da neće dovesti do intervencije superega. D a b i n e k a š a l a b i l a s m i j e š n a , o n a m o r a , p o t o j k o n c e p c i j i , n a j p r i j e iza­ zvati o d r e đ e n i s t u p a n j a n k s i o z n o s t i k o j i izaziva tenziju, a o n d a d o v e s t i d o o s l o b a đ a n j a o d te tenzije. H u m o r , p r e m a t o m e , p o psihoanalizi, p o m a ž e nor­ m a l n i m o s o b a m a d a kontroliraju svoje primitivne impulse i u t o m pogledu djeluje slično k a o i m e h a n i z a m sublimacije. Ova Freudova teorija bila je i eksperimentalno ispitivana. Singer i drugi s u (1966) n a o s n o v i o v e t e o r i j e p o s t a v i l i s l i j e d e ć e h i p o t e z e k o j e s u s e m o g l e e k s p e r i m e n t a l n o i s p i t a t i : 1. p o v e ć a n j e i n h i b i c i j e k o j a o n e m o g u ć a v a i z r a ž a v a n j e 70

agresivnih impulsa t r e b a izazvati s m a n j e n o uživanje u agresivnom h u m o r u i 2. t a k a v e f e k t t r e b a o b i b i t i i z r a ž e n i j i š t o j e j a č i i i z r a ž e n i j i a g r e s i v n i s a d r ž a j šale. Ispitanici, m u š k a r c i koji su sudjelovali u o v o m pokusu, najprije su trebali ocijeniti pet Goyinih bakroreza. Petorici su pokazani bakrorezi n a kojima su prikazane benigne socijalne scene i sadržaji, a petorioi bakrorezi n a kojima su p r i k a z a n e b r u t a l n e i sadističke scene sa s v r h o m d a se n a taj n a č i n izazove povećanje inhibicije koja sprečava impulse okrutnosti. N e p o s r e d n o n a k o n t o g a i s p i t a n i c i s u t r e b a l i o c i j e n i t i stupanj humoroznosti j e d n e s e r i j e o d 12 s l i č i c a i s t u p a n j a g r e s i j e k o j i j e n a n j i m a i z r a ž e n . O d t i h 12 s l i č i c a č e t i r i s u p o r t r e t i r a l e vrlo agresivne međuljudske odnose (na pri­ mjer slika na kojoj je prikazana žena u naslonjači i kraj nje p u š k a naciljana na ulazna vrata i k o n o p a c koji povezuje vrata i okidač na pušci, a žena govori: »Dragi, nije z a k l j u č a n o « ) . Četiri sličice p r i k a z i v a l e su scene k o j e s u izražavale srednji stupanj međusobne agresivnosti, a o s t a l e s u i z r a ž a v a l e nizak stupanj agresivnosti ili nikakvu agresivnost. N a k o n e k s p e r i m e n t a o b a v l j e n a j e k o n t r o l a e f i k a s n o s t i i z a z i v a n j a ili ind u c i r a n j a inhibicije k o j a j e pokazala d a su ispitanici izloženi o k r u t n i m b a k r o ­ r e z i m a Goye više o d k o n t r o l n i h izjavljivali d a s u doživljavali o d v r a t n o s t , gađe­ nje i depresiju. R e z u l t a t i s u p o k a z a l i d a s u i s p i t a n i c i iz i n h i b i r a n e g r u p e p r o c i j e n i l i s r e d ­ n j e h u m o r o z n e c r t e ž e k a o n e š t o m a n j e s m i j e š n e , n e g o l i i s p i t a n i c i iz k o n t r o l n e , neinhibirane, skupine, d o k su visoko agresivne crteže procijenili kao znatno m a n j e s m i j e š n e n e g o š t o s u t o u č i n i l i i s p i t a n i c i iz n e i n h i b i r a n e s k u p i n e . T i rezultati p o k a z u j u d a pojedinci u stanju p o v e ć a n e inhibicije izražavanja agre­ sije n a l a z e agresivni h u m o r z n a t n o m a n j e s m i j e š n i m negoli š t o o n izgleda smiješan pojedincima k o d kojih takvo stanje nije izazvano. S h u r c l i f f j e (1968) u j e d n o m d u h o v i t o m e k s p e r i m e n t u i s p i t i v a o j o š j e d a n važan a s p e k t F r e u d o v e teorije h u m o r a i smiješnog. P r e m a toj je teoriji, k a k o s m o v e ć s p o m e n u l i , d o ž i v l j a j s m i j e š n o g ili h u m o r a t o v e ć i š t o j e v e ć e s m a n j e ­ nje n a p e t o s t i koju p o j e d i n a c doživljava. To znači da će oni ispitanici koji su p r i j e o l a k š a n j a d o v e d e n i u s t a n j e v e ć e e m o c i o n a l n e u z b u đ e n o s t i ili n a p e t o s t i i m a t i jači doživljaj s m i j e š n o g o d onih koji s u bili n a n i ž e m s t u p n j u emocio­ n a l n o g u z b u đ e n j a ili n a p e t o s t i . S h u r c l i f f j e i m a o t r i e k s p e r i m e n t a l n e s k u p i n e k o j e s u o d g o v a r a l e različi­ t i m s t u p n j e v i m a n a p e t o s t i ili a n k s i o z n o s t i k o j a j e b i l a i z a z v a n a e k s p e r i m e n ­ talnim manipulacijama. I s p i t a n i c i s u n a j p r i j e d o v o đ e n i u l a b o r a t o r i j p o d i z l i k o m d a se želi proci­ jeniti njihova r e a k c i j a n a m a l e životinje. P r e d n j i m a s u se nalazila tri kaveza. U p r v i m d v a m a k a v e z i m a bili s u vidljivi bijeli l a b o r a t o r i j s k i š t a k o r i , a u tre­ ć e m se š t a k o r nije primjećivao. I s p i t a n i c i m a p r v e s k u p i n e (s niskim stupnjem anksioznosti) rečeno je da j e n j i h o v z a d a t a k d a u z m u š t a k o r a iz t r e ć e g k a v e z a i d a g a d r ž e u r u c i p e t sekundi. Ispitivač im je rekao da je štakor miran i neopasan i da neće s njim imati nikakvih poteškoća. Ispitanicima k o d kojih je trebalo izazvati anksioz­ nost srednjeg stupnja najprije su p o k a z a n a dva dijapozitiva koji su, tobože, p r i k a z i v a l i u z o r k e k r v i š t a k o r a iz p r v a d v a k a v e z a . T i m j e i s p i t a n i c i m a r e č e n o d a j e n j i h o v z a d a t a k d a u z m u u z o r a k k r v i iz t r e ć e g š t a k o r a . N j i m a j e p r o t u ­ m a č e n o k a k o će to učiniti i rečeno im je d a je z a d a t a k lakši nego što izgleda. K o n a č n o , i s p i t a n i c i m a k o d k o j i h j e i z a z v a n najviši stupanj anksioznosti tako-

71

đ e r j e r e č e n o d a ć e m o r a t i u z e t i k r v i iz t r e ć e g š t a k o r a , a p o k a z a n e s u i m i bočice s tobožnjom krvi prvih dvaju štakora. Njima je p o k a z a n i način na k o j i se iglom u z i m a j u v e ć e količine krvi i r e č e n o i m je d a j e p o s t u p a k uzima­ n j a k r v i iz š t a k o r a e k s t r e m n o o p a s a n j e r i h o n m o ž e u g r i s t i . N a k o n i n s t r u k c i j e svaki j e ispitanik z a v u k a o r u k u u treći k a v e z i n a vlasti­ to iznenađenje, i olakšanje, u n j e m u otkrio š t a k o r a igračku. N a k o n t o g a i s p i t a n i k j e t r e b a o o c i j e n i t i stupanj šaljivosti situacije kao i stupanj zabrinutosti ili anksioznosti p r i j e n e g o j e u g l e d a o š t a k o r a i g r a č k u . Re­ z u l t a t i s u n e d v o s m i s l e n o p o k a z a l i : š t o j e b i o v i š i s t u p a n j z a b r i n u t o s t i k o d ispi­ tanika prije nego je u g l e d a o štakora igračku, to m u je kasnije situacija bila s m j e š n i j a . Stupanj humora proporcionalan je stupnju oslobođenja od nape­ tosti izazvane zabrinutošću ili anksioznošću. N a osnovi tih i d r u g i h e k s p e r i m e n a t a d a n a s se s m a t r a d a je Freudova t e o r i j a h u m o r a i z d r ž a l a v r l o r i g o r o z n e e k s p e r i m e n t a l n e p r o v j e r e i da pred­ stavlja prihvatljivo tumačenje fenomena humora kod ljudi, t o v i š e š t o n e p o ­ stoji d r u g o alternativno objašnjenje te pojave. Projektivni

testovi

Iz F r e u d o v e t e o r i j e p r o i z a š l e su i b r o j n e p r o j e k t i v n e t e h n i k e i p r o j e k t i v n i testovi koji se d a n a s š i r o k o k o r i s t e o s o b i t o u kliničkoj psihologiji, ali i u psi­ h o l o š k i m i s t r a ž i v a n j i m a ličnosti. S m a t r a se d a ovi testovi p r e d s t a v l j a j u znača­ jan n a p r e d a k u o d n o s u n a klasičnu psihoanalitičku dijagnostiku* i terapiju k o j a s e z a s n i v a l a n a p o s t u p c i m a k o j i s u b i l i m n o g o manje precizni i standar­ dizirani, a m n o g o v i š e subjektivni i neodređeni. Projektivne t e h n i k e i testovi temelje se n a F r e u d o v u o b r a m b e n o m meha­ nizmu projekcije i sredstvo su i način istraživanja nesvjesnih motiva i emoci­ ja, odnosno nesvjesne motivacije. Nesvjesni motivi, k o m p l e k s i , p o t r e b e , želje, e m o c i j e i sve š t o čini nesvjes­ n o n e k o g p o j e d i n c a m o g u d o ć i d o i z r a ž a j a s a m o u s i t u a c i j a m a k o j e ne ugroža­ vaju ego ili ličnost. T a k v e s u s i t u a c i j e o n e k o j e s u neodređene, nejasne, nera­ zumljive ili ne strukturirane. U susretu s takvim nestrukturiranim situacijama ili s a d r ž a j i m a , p o j e d i n a c ć e , s u o č e n s a z a d a t k o m d a u t a k v u s i t u a c i j u u n e s e n e k i r e d ( r e c i m o d a j e i n t e r p r e t i r a ) , projicirati u svojim o d g o v o r i m a u p r a v o te n e s v j e s n e i p o t i s n u t e m o t i v e porive, želje, stavove i d r u g o . N a osnovi takve koncepcije švicarski psihijatar H e r m a n n R o r s c h a c h je po­ č e t k o m ovog stoljeća konstruirao, na bazi istraživanja i eksperimentiranja, prvi p r o j e k t i v n i test koji j e i d a n a s najviše k o r i š t e n ( R o r s c h a c h o v test). Rezul­ t a t e s v o j i h i s t r a ž i v a n j a p u b l i c i r a o j e 1921. u m o n o g r a f i j i » P s i h o d i j a g n o s t i k a « . R o r s c h a c h o v test m r l j a sastoji se o d deset gotovo s i m e t r i č n i h m r l j a o d kojih je pet slabo obojeno, a pet neobojeno, tj. crno-bijelo. Zadatak je ispitanika da s v a k u m r l j u interpretira. Te njegove interpretacije ispitivač brižljivo bilježi i kasnije analizira s o b z i r o m n a više kriterija (mjesto, s a d r ž a j , f o r m u , b o j u , originalnost itd.). N a k o n ovog testa u psihološkim kliničkim istraživanjima stvoreni su i dru­ gi. D a n a s s u u z R o r s c h a c h o v t e s t n a j p o z n a t i j i p r o j e k t i v n i t e s t o v i : T A T , Szondijev test fotografija psihijatrijskih pacijenata, test crtanja čovjeka i neki drugi. O p ć e n i t o se p r o j e k t i v n e tehnike i testovi m o g u , s o b z i r o m n a zadatke, podijeliti u ove kategorije: testovi asocijacija, testovi konstrukcija, testovi dopunjavanja, testovi izražavanja i testovi izbora.

72

K o d testova asocijacija daje se p o d r a ž a j n a riječ, a z a d a t a k je ispitanika da odgovori p r v o m riječju koja m u padne na um. K o d testova konstrukcije d a se ispitaniku slika i traži se o d njega da ne­ š t o i s p r i č a o o n o m e š t o j e n a toj slici p r i k a z a n o . P r i m j e r t a k v o g t e s t a j e t e s t t e m a t s k e a p e r c e p c i j e ( T A T ) k o j i j e osnovno dijagnostičko sredstvo za ispiti­ vanje ljudske motivacije odnosno specifičnog ljudskog motiva ili potrebe za uspjehom. Valja reći d a j e taj test n a s t a o i d a se koristi izvan okvira F r e u d o v e psihologije ličnosti. On je povezan s M u r r a y e v o m motivacijskom teorijom ličnosti (vidi dalji t e k s t ) . Testovi dopunjavanja zahtijevaju od ispitanika d a završi neku započetu r e č e n i c u , a testovi ekspresije da nacrta na papiru sebe i neku drugu osobu s u p r o t n o g s p o l a . P r o j e k t i v n i testovi izbora, n a p r i m j e r S z o n d i j e v t e s t , t r a ž e o d ispitanika d a izabere o n u fotografiju k o j a m u se najviše i o n u fotografiju k o j a m u se n a j m a n j e sviđa. Osim toga što za ispitanika predstavljaju nejasne i n e o d r e đ e n e situacije, projektivni testovi i m a j u još n e k a d r u g a zajednička obilježja. T a k o ispitanici nisu u p u ć e n i u s v r h u testiranja, ne postoje ispravni i neispravni odgovori (što se kaže i s p i t a n i k u ) , a svaki odgovor, b e z razlike, s m a t r a se v a ž n i m i indikativ­ n i m za neki a s p e k t pojedinca. Zajednička j e karakteristika projektivnih tehni­ ka i to da j e p o s t u p a k vrednovanja i ocjenjivanja odgovora složen i da ga može o b a v i t i s a m o psiholog specijalist z a t a j t e s t ili t e t e s t o v e i d a j e u o d n o s u p r e ­ m a d r u g i m p s i h o l o š k i m testovima, ali n e i u o d n o s u p r e m a d r u g i m psihijatrij­ s k i m t e h n i k a m a u velikoj mjeri subjektivan. P r o j e k t i v n e t e h n i k e i t e s t o v i , a k o s e m o ž e p o k a z a t i d a s u v a l j a n i ili d a imaju metrijsku karakteristiku valjanosti, predstavljaju s a m i m tim dokaz v a l j a n o s t i n e s v j e s n o g mehanizma projekcije koji je važan element Freudove p s i h o d i n a m i č k e koncepcije ličnosti. Zbog toga validacija tih testova znači i validaciju tog aspekta Freudove teorije. S F r e u d o v o m t e o r i j o m o p s i h o s e k s u a l n o m r a z v o j u ličnosti u vezi je i p r o ­ j e k t i v n i t e s t B l u m a (1949, 1950). T a j s e t e s t s a s t o j i o d 12 c r t e ž a n a k o j i m a s u prikazani prizori i a v a n t u r e psa Blackyja i njegove obitelji (mama, .tata, b r a t o d n o s n o sestra). S v a k i crtež p r e d s t a v l j a n e k i o d stadija p s i h o s e k s u a l n o g raz­ v o j a l i č n o s t i . T a k o s t a d i j oralnog eroticizma pokazuje crtež h r a n j e n j e Blacky­ j a , s t a d i j . analnog sadizma reprezentiran je slikom na kojoj Blacky pokriva nešto zemljom. Edipov k o m p l e k s zastupljen je slikom n a kojoj Blacky, stojeći iza g r m a , p r o m a t r a k a k o se njegova m a m a i tata drže za r u k e , itd. O d i s p i t a n i k a se t r a ž i d a ispriča n e k u p r i č u o s v a k o j slici. N a k o n toga m u ispitivač p o s t a v l j a p i t a n j a u vezi s t i m , a n a k r a j u i s p i t a n i k s v r s t a v a crteže u d v i j e s k u p i n e — o n e k o j e v o l i ili k o j i m u s e s v i đ a j u i o n e k o j e n e v o l i ili k o j i m u s e n e s v i đ a j u . D o b i v e n e p o d a t k e ispitivač integrira i interpretira. Taj je proces subjektivan i temelji se n a psihoanalitičkim p o j m o v i m a . Blackyjev test se m n o g o koristi u kliničkoj psihologiji za ocjenu psiho­ a n a l i t i č k e t e r a p i j e ili u v e z i s p s i h o a n a l i t i č k o m p s i h o t e r a p i j o m , a l i i u i s t r a ž i ­ v a n j i m a p s i h o s e k s u a l n o g r a z v o j a l i č n o s t i . T a k o s u B l u m i M i l l e r (1952) i s p i t i ­ v a l i k o r e l a c i j u i z m e đ u oralnog eroticizma i pojedinih varijabli koje čine oralni sindrom, kao što su zaokupljenost poklonima, darovima, dosada i drugi. Taj su test upotrijebili i Sarnoff i Corwin za ispitivanje veze i odnosa između k a s t r a c i j s k e a n k s i o z n o s t i i s t r a h a o d s m r t i (1959), k a k o j e t o v e ć o p i s a n o .

73

Istraživanja

utjecaja

ranog

iskustva

i

doživljaja

R a n o i s k u s t v o i d o ž i v l j a j i , o s o b i t o o n i u p r v e t r i g o d i n e ž i v o t a , a l i i o n i iz nešto kasnijeg razdoblja imaju, p r e m a Freudu, p r e s u d a n utjecaj na formira­ nje ličnosti i n a njezina obilježja, o d n o s n o ponašanje. Taj je utjecaj j a k i djeluje cijeli život. Postoje v r l o b r o j n a istraživanja utjecaja t a k v i h r a n i h iskustava i doživlja­ ja n a ličnost pojedinca. Ovdje ć e m o s p o m e n u t i s a m o nekoliko takvih istra­ živanja. L e v y j e (1934) e k s p e r i m e n t a l n o i s t r a ž i v a o h i p o t e z u d a u g o d u u o r a l n o m stadiju razvoja n e stvara zadovoljenje gladi, već podrazivanje sluznice u s t a sisanjem. U t o m eksperimentu postojala su tri para štenadi koja su dobivala istu količinu h r a n e , ali k r o z d u d e različite veličine i različitog o t v o r a , o d n o s n o h r a ­ n j e n j e m n a p r s i m a m a j k e . P r e t p o s t a v k a j e bila d a će oni psići koji s u h r a n j e ­ ni k r o z d u d u s n a j v e ć i m o t v o r o m s t e ć i t a k v i m h r a n j e n j e m n a j m a n j e o r a l n o g z a d o v o l j e n j a , j e r t a k v a d u d a n e z a h t i j e v a m n o g o s i s a n j a i, b u d u ć i d a j e k r a t k a , ne stimulira m n o g o sluznicu usta. R e z u l t a t i s u bili u s k l a d u s t o m h i p o t e z o m , š t o znači d a ti rezultati p o d r ž a ­ vaju mišljenje da postoji potreba za sisanjem koja je nezavisna od p o t r e b e za h r a n o m . M e đ u t i m , D a v i s i n j e g o v i s u r a d n i c i s u (1940) e k s p e r i m e n t o m p o k a z a l i d a j e potreba za sisanjem stečena ili naučena putem nagrađivanja takvog ponaša­ nja, a t o z n a č i d a j e s t e č e n a n a bazi instrumentalnog kondicioniranja. U d r u g i m su istraživanjima ispitivani drugi a s p e k t i p o n a š a n j a koji obilje­ ž a v a j u oralni karakter. Tako, n a p r i m j e r , oralne ličnosti k a t k a d a m o g u izgleda­ ti k a o d a s u darežljive, p l e m e n i t e , v e l i k o d u š n e . M e đ u t i m , t a d a r e ž l j i v o s t i osta­ l a o b i l j e ž j a n i s u k o d n j i h g e n u i n a ili i z v o r n a . D a r e ž l j i v o s t s e k o d n j i h t e m e l j i n a o n o m e š t o oni žele dati, a n e n a o n o m e što bi drugi želio ili htio. T a k v a j e d a r e ž l j i v o s t i prisilna, tako da drugog prisiljava da m o r a prihvatiti ponuđeno. Nadalje, t a k v e ličnosti osjećaju d a sve što p o k l a n j a j u zaslužuje uzvratni pok­ l o n ili d a r . T a k v i m p o n a š a n j e m o r a l n i k a r a k t e r ili l i č n o s t n a s t o j i s e b i o s i g u r a t i ili s t v o r i t i s i g u r n o s t i g r a j u ć i u l o g u j e d n e pasivne ili zavisne osobe. O n a s e z a ­ pravo iznad svega boji gubitka, uživa u uzimanju i prisvajanju, o d n o s n o u trpanju u sebe. K o d nje postoji n e p r e k i d a n strah d a nečeg neće imati dovolj­ no, da će j e n e t k o prevariti, oštetiti itd. B l u m i Miller su u svojim istraživanji­ m a pokazali postojanje takvih crta ličnosti kod oralno fiksiranih osoba, a H u n t j e (1941) e k s p e r i m e n t o m p o k a z a o d a s e s l i č n o p o n a š a n j e ili s l i č n e c r t e l i č n o s t i javljaju i k o d š t a k o r a koji su doživjeli f r u s t r a c i j u u h r a n j e n j u u r a n o j život­ noj dobi i t a k o ostali fiksirani za oralni stadij. Snažan i p r e s u d a n utjecaj ranog iskustva n a neke osobine ličnosti k o d m a j m u n a p r i m a t a d o k a z a o j e u n i z u i s t r a ž i v a n j a H a r l o w (1958). O n j e m l a d e m a j m u n e šest do dvanaest sati n a k o n rođenja odijelio od majki i h r a n i o na b o č i c u k o j a j e , z a j e d n u g r u p u , b i l a p r i č v r š ć e n a n a majci surogatu načinjenoj od žice koja je bila grijana, d o k j e d r u g a p o l o v i n a o d 60 t a k o o d v o j e n i h m a j ­ m u n a i m a l a i s t u t a k v u » m a j k u « , s a m o š t o j e o n a b i l a presvučena tkaninom. H a r l o w je utvrdio da je tjelesni kontakt m a j m u n i ć a s t k a n i n o m (koja je z a m j e n j i v a l a d l a k u ili k r z n o k o d p r a v i h m a j k i ) i m a o presudnu važnost za emo­ cionalni razvoj tih majmuna, a d a h r a n j e n j e iz d o j k e p r a v e m a j k e t a k v e v a ž ­ n o s t i n e m a . R e z u l t a t i s u , s u p r o t n o p s i h o a n a l i z i , p o k a z a l i d a j e glavna funkcija hranjenja osiguranje čestog i intimnog ili bliskog kontakta djeteta s majkom 74

/ da je taj kontakt važan za razvoj emocionalnog ponašanja. Međutim, drugi rezultat tih e k s p e r i m e n a t a jest u skladu s psihoanalitičkom teorijom: od ma­ l i h m a j m u n i c a l i š e n i h k o n t a k a t a s a ž i v o m m a j k o m razvile su se potpuno bes­ pomoćne i beščutne majke bez materinskih osjećaja prema vlastitim mladuncima I s t r a ž i v a n j e k o j e s u p r o v e l i K a g a n i M o s s (1962) n a d j e c i t a k o đ e r p o k a z u ­ je utjecaj r a n o g iskustva n a obilježja ličnosti pojedinca u odrasloj dobi. Oni s u u t v r d i l i korelaciju između osobina ličnosti djece u dobi između tri i deset godina s osobinama ličnosti koje su oni imali u odrasloj dobi. U t v r d i l i s u vi­ s o k u p o z i t i v n u k o r e l a c i j u koja pokazuje da se određeni aspekti ličnosti razvi­ jaju već u ranom djetinjstvu. Međutim, korelacija je bila znatno viša kod onih o s o b i n a k o j e s u u t o m d r u š t v u s m a t r a n e z a osobinu spola, t j . z a » m u š k e « i »ženske« o s o b i n e . One o s o b i n e koje, p o toj klasifikaciji, p r i p a d a j u s u p r o t n o m spolu i ulozi suprotnog spola nisu imale t a k v u konzistentnost i korelaciju. To p o k a z u j e d a društvo i njegovi standardi, odnosno uloge koje ono ima. za jedan i drugi spol također utječu na razvoj osobina ličnosti, mirno procesa psiho­ seksualnog razvoja. S m a t r a s e d a i s p i t i v a n j e o d n o s a i z m e đ u p o j e d i n i h s t a d i j a i n s t i n k t i v n o g ili psihoseksualnog razvoja i kasnijih obilježja ličnosti u različitim k u l t u r a m a i d r u š t v i m a p r e d s t a v l j a značajan postupak verifikacije Freudove teorije. Ako ličnosti u različitim k u l t u r a m a predstavljaju rezultat takvog psihoseksualnog ili biološkog razvoja, o n d a je t o važan d o k a z za F r e u d o v u koncepciju, a a k o n e , o n d a j e t o d o k a z s l a b o s t i ili n e t o č n o s t i t e k o n c e p c i j e . C o h e n j e (1953) i s t r a ž i v a o o d n o s i z m e đ u r a n e o r a l n e p r a k s e s o c i j a l i z i r a n j a (na p r i m j e r : n a č i n a zadovoljenja h r a n j e n j a : n a zahtjev djeteta o d n o s n o frus­ t r a c i j a n a g o n a g l a d i ) i n a č i n a e k o n o m s k o g i g o s p o d a r s k o g ili p r o i z v o d n o g k o o p e r i r a n j a u o d r a s l o j d o b i u 22 r a z l i č i t a d r u š t v a . G o s p o d a r s k o ili e k o n o m s k o k o o p e r i r a n j e b i l o j e d e f i n i r a n o k a o n a s t o j a n j e d a s e s t v o r e n a ili s t e č e n a d o b r a (na p r i m j e r h r a n a ) dijele s d r u g i m a , a ne g o m i l a j u za sebe. R e z u l t a t i s u bili p o t p u n o u s k l a d u sa s t i l o m z a d o v o l j a v a n j a d j e t e t a u oral­ noj dobi. U o n i m d r u š t v i m a gdje je h r a n j e n j e d j e t e t a bilo z a s n o v a n o n a nje­ govim zahtjevima, postoji u odrasloj dobi tendencija d a se p o n a š a n a ekonom­ s k i k o o p e r a t i v a n n a č i n ( t o j e u t v r đ e n o u 15 d r u š t a v a ) , a t a m o g d j e j e p o s t o j a ­ la r a n a f r u s t r a c i j a n a g o n a g l a d i u o d r a s l o j j e d o b i d o m i n i r a l o e k o n o m s k o na­ tjecanje (u s e d a m d r u š t a v a ) . W h i t t i n g i C h i l d s u (1953) i s p i t i v a l i o d n o s i z m e đ u n a č i n a t r e n i r a n j a d j e t e ­ ta (treniranja, n a primjer, toalete, odbijanja o d sise i seksualnog treniranja) i n a č i n a o d n o s n o običaja liječenja ( n a d r i l j e k a r s t v a ) . Taj je o d n o s bio istraži­ van u s e d a m d e s e t i pet različitih društava. U t v r d i l i s u d a j e a n k s i o z n o s t , t j e s k o b a ili z a b r i n u t o s t k o j u k o d d j e t e t a s t v a r a p r o c e s s o c i j a l i z a c i j e ili n a č i n s o c i j a l i z a c i j e u p o j e d i n i m d r u š t v i m a p o ­ vezana s različitim u v j e r e n j i m a i v j e r o v a n j i m a u vezi s b o l e s t i m a i n j i h o v i m u z r o c i m a . U z r o k j e t a k v e anksioznosti ili tjeskobe socijalizacije u n a č i n u kaž­ njavanja p r i p a d n i k a p o j e d i n o g d r u š t v a , k o j e č e s t o d o v o d i d o fiksacije za od­ r e đ e n i p e r i o d r a z v o j a , a p o s l j e d i c a t o g a s u o n d a o r a l n a , a n a l n a ili s e k s u a l n a o b j a š n j e n j a ili t u m a č e n j a u z r o k a b o l e s t i . Oralna tumačenja su, n a p r i m j e r , da j e b o l e s t u z r o k o v a n a u z i m a n j e m h r a n e , p i ć a , o t r o v a i s i . ili v e r b a l n o m z a r a ­ z o m , o d n o s n o u r o k o m n e k e o s o b e . Analno tumačenje bolesti u tim primitivnim d r u š t v i m a o g l e d a se u t a k v i m o b j a š n j e n j i m a d a j e b o l e s t u z r o k o v a n a defeci-

75

r a n j e m , m a g i j o m ili r i t u a l i m a d r u g i h . Seksualno tumačenje bolesti pripisuje b o l e s t s e k s u a l n i m a k t i v n o s t i m a , sekreciji, m e n s t r u a l n o j k r v i i si. U t v r đ e n a j e j a k a p o v e z a n o s t i z m e đ u anksioznosti oralne socijalizacije i oralnog tumačenja b o l e s t i i i z m e đ u oralnog zadovoljenja i oralne prakse lije­ čenja bolesti. S l i č n a j e p o v e z a n o s t u t v r đ e n a i z m e đ u analne tjeskobe socijaliza­ cije i analnog tumačenja bolesti i analnog zadovoljenja i korištenja magije i rituala u terapiji bolesti. T i s u r e z u l t a t i p o t v r d a h i p o t e z e i F r e u d o v a t u m a č e n j a d a visoki stupanj frustracije ponašanja koje je karakteristično za neki stupanj psihoseksualnog razvoja dovodi do trajnog fiksiranja interesa i okupiranosti takvim oblicima ponašanja. Vrlo interesantno istraživanje i dokaz utjecaja ranog iskustva na kasnije p o n a š a n j e i l i č n o s t i p r e d s t a v l j a f a k t o r s k o - a n a l i t i č k i e k s p e r i m e n t š t o g a j e iz­ v e l a G o l d m a n - E i s l e r (1951). K o r i s t e ć i s e m o d i f i k a c i j o m M u r r a y e v i h l j e s t v i c a za m j e r e n j e individualnih p o t r e b a , o n a j e testirala dvije hipoteze. P r v a hipo­ teza odnosila se n a p r e d v i đ a n j e psihoanalitičke teorije da su osobine oralno zadovoljenog karaktera s u p r o t n e o s o b i n a m a oralno nezadovoljenog karaktera ličnosti. D r u g a hipoteza je bila d a su o r a l n e k a r a k t e r i s t i k e diferencijalno po­ v e z a n e s u v j e t i m a u k o j i m a s u p o j e d i n c i bili u s v o m o r a l n o m p e r i o d u razvoja, t j . r a z l i č i t e z a o n e k o j i s u d o ž i v j e l i oralnu frustraciju (rano odvajanje od prsij u ) o d n o s n o o r a l n o zadovoljene (kasno odvajanje od prsiju). U ispitivanje prve h i p o t e z e b i l o j e u k l j u č e n o 115 o d r a s l i h , o d č e g a 47 m u š k a r a c a , a u i s p i t i v a n j u d r u g e h i p o t e z e 100 o d r a s l i h i s p i t a n i k a . P r v a j e h i p o t e z a t e s t i r a n a f a k t o r s k o m a n a l i z o m s p o m e n u t i h ljestvica. Re­ z u l t a t j e p o k a z a o d a s v e i n t e r k o r e l a c i j e o b i l j e ž j a d e t e r m i n i r a j u jedan bipolarni faktor. J e d a n p o l t o g f a k t o r a d e f i n i r a n je o s o b i n a m a k a o : p e s i m i z a m , pasiv­ n o s t , o r a l n a ili v e r b a l n a a g r e s i j a , r e z e r v i r a n o s t , a d r u g i o p t i m i z m o m , s o c i j a bilnošću, brižljivošću. Takva kompozicija ovog faktora odgovara vrlo d o b r o p s i h o a n a l i t i č k o j d e s k r i p c i j i oralno zadovoljenog tipa ili oralnog optimista o d n o s n o oralno frustrirane ličnosti ili oralnog pesimista. T i m e j e pokazano da se samoocjene ljudi poklapaju s opisima i predviđanjima Freuda- i psiho­ analize. D r u g a j e h i p o t e z a t e s t i r a n a t a k o d a s u u t v r đ e n i b o d o v i s v a k o g o d 100 i s ­ pitanika i da je u t v r đ e n a dob u kojoj je svaki ispitanik odvojen od prsiju. Ako j e t o bilo p r i j e p e t m j e s e c i s t a r o s t i , o n d a j e t o p o definiciji p r e d s t a v l j a l o rano odvajanje, a a k o je to bilo n a k o n pet mjeseci starosti, onda je to bilo kasno odvajanje. Z a o b j e g r u p e u t v r đ e n i s u faktorski bodovi n a faktoru oralnog optimizma — oralnog pesimizma. U t v r đ e n e s u statistički značajne razlike i z m e đ u ispita­ nika koji su r a n o odvojeni o d prsiju i ispitanika koji su odvojeni kasno. Prvi s u u o d r a s l o j d o b i b i l i z n a t n o v i š e o r a l n o pesimistički, a drugi su pokazivali u z n a t n o v e ć o j m j e r i o b i l j e ž j a oralnog optimizma. O v o i s p i t i v a n j e p o t v r đ u j e n a objektivan način o č e k i v a n j e p s i h o a n a l i t i č a r a d a s u o b i l j e ž j a o r a l n o g o p t i m i z m a m e đ u s o b n o p o v e z a n a (ili d a č i n e sindrom), k a o i d a s u o b i l j e ž j a o r a l n o g p e s i m i z m a a s o c i r a n a u d r u g i s i n d r o m i, n a d a l j e , d a j e duzina dojenja v a ž a n č i n i l a c u r a z v o j u ili e t i o l o g i j i o r a l n o g p e s i m i z m a odnosno oralnog optimizma. I n t e r e s a n t n o j e i i s t r a ž i v a n j e o kondicionabilnosti oralnih i analnih karak­ tera ličnosti u z p r i m j e n u S k i n n e r o v e t e h n i k e instrumentalnog uvjetovanja, T i m m o n s i N o b i i n (1963) s u s B l u m o v i m t e s t o m B l a c k y j e v i h s l i č i c a i s p i t a l i 76

90 s t u d e n a t a i u t v r d i l i k o j i s u m e đ u n j i m a oralnog, a k o j i analnog karaktera. N a k o n t o g a s u s v a k o m i s p i t a n i k u d a l i s n o p o d 120 k a r t i c a . N a v r h u s v a k e k a r ­ tice bile s u n a p i s a n e dvije lične z a m j e n i c e o d k o j i h j e j e d n a b i l a u p r v o m licu ( j a ili m i ) , a d r u g a u t r e ć e m l i c u ( o n , o n a ili o n i ) . N a d n u s v a k e k a r t i c e b i l a j e započeta j e d n a rečenica, a z a d a t a k je ispitanika b i o d a rečenicu ispuni n a taj način da u nju stavi j e d n u od navedenih zamjenica. N a k o n trideset pokušaja, u toku kojih ispitivač nije utjecao na ispitanika, započelo je instrumentalno pojačavanje. T o s e p o j a č a v a n j e ili oblikovanje ponašanja sastojalo u tome da j e i s p i t i v a č p o l u g l a s n o p r o m r m l j a o » a h a « , » d o b r o « , »fino« »O. K.« k a d g o d j e ispitanik za p o p u n j e n j e rečenice koristio z a m j e n i c u u p r v o m licu. P r e m a psihoanalitičkoj teoriji ličnosti, oralne ličnosti su m n o g o zavisnije, orijentirane p r e m a njezi i brizi d r u g i h za sebe, d o k se a n a l n e ličnosti opiru autoritetu i teže samostalnosti. N a osnovi toga postavljena je hipoteza da će u ovakvom eksperimentu instrumentalnog verbalnog kondicioniranja ponašanje ispitivača j a č e utjecati n a oralne tipove ličnosti negoli n a analne te d a će oral­ ni biti b r ž e i j a č e k o n d i c i o n i r a n i s u g e s t i j a m a ispitivača negoli a n a l n i . R e z u l t a t i k o j i s u d o b i v e n i p r i k a z a n i s u n a slici 4. 65 O)

o

(Oralni \

60

\

\

55

\ V

>
Kuda i d e m ? « I d e o l o g i j e z b o g t o g a predstavljaju sredstvo mobiliziranja i u s m j e r a v a n j a energije mladih ljudi. Cesto je to p r o t i v postojećih d r u š t a v a ( p o b u n e , revolucije). U i m e tih ideolo­ gija m l a d i ljudi traže disciplinu, t v r d o k o r n o s t , o d l u č n o s t . Energija s t v o r e n a ideologijom može se koristiti korisno i štetno (kao što je slučaj s hitlerovskim omladinskim pokretom). Osjećaj vlastitog identiteta u n o r m a l n i m j e o k o l n o s t i m a nesvjestan. Me­ đ u t i m , o n o g č a s a k a d se javi k r i z a o n p o s t a j e s v j e s t a n . Osjećaj i d e n t i t e t a ni­ k a d a nije s t a l a n i n i k a d a se n e f o r m i r a t r a j n o , ali se uvijek n a n o v o u s p o s t a v l j a . Iznenadne promjene u društvu, nove informacije pridonose zamagljivanju identiteta kod mladih. T o m e p r i d o n o s e i istine i p r e t p o s t a v k e koje za m l a d e l j u d e n i s u i s t e k a o z a s t a r i j e . T u s e j a v l j a i generacijski jaz. E r i k s o n s m a t r a da se u osnovi m n o g i h o m l a d i n s k i h p o k r e t a nalazi traženje vlastitog identiteta. O s j e t l j i v o s t o m l a d i n e z a s o c i j a l n e i p o v i j e s n e p r o m j e n e , p r i j e l a z iz d j e t i n j s t v a u odraslost povećava p o t e š k o ć e vezane za f o r m i r a n j e o s o b n o g identiteta i pri­ d o n o s i s t v a r a n j u konfuzije uloga. Z a v r i j e m e t a k v e k o n f u z i j e i d e n t i t e t a i k o n ­ fuzije u l o g a p o j e d i n a c m o ž e o s j e ć a t i d a n a z a d u j e , a n e d a n a p r e d u j e . K a t k a d a se to zaista i događa, t a k o d a pojedinci, a osobito, p o m o j e m mišljenju, djevoj­ ke pokazuju regresiju n a dječje oblike ponašanja i postupanja koji im pru­ žaju više zadovoljstava negoli k o m p l e k s n i oblici p o n a š a n j a i funkcioniranja koje od njih zahtijeva d r u š t v o i okolina, č e s t o je p o n a š a n j e m l a d i h zbog svega toga kaotično, konfuzno i p u n o s u p r o t n o s t i . Tako, n a primjer, m l a d čovjek o s c i l i r a i z m e đ u o s j e ć a j a d a s e n e s m i j e p r e p u s t i t i i p r e d a t i n i k o m e i n i č e m u iz s t r a h a d a ć e b i t i o d b i j e n , n e s h v a ć e n , o d b a č e n , n e p r i h v a ć e n ili d a g a n e ć e r a ­ zumjeti, d a bi već sljedećeg časa poželio d a b u d e nečiji sljedbenik, d a i m a z a š t i t u , d a g a n e t k o r a z u m i j e , d a s e p o v j e r a v a , d a b u d e l j u b l j e n ili v o l j e n , i t o bez o b z i r a n a p o s l j e d i c e . N a o s n o v i t a k v i h k o n t r a d i k t o r n i h s t a n j a proizlaze, dalje, osjećaji b e s p o m o ć n o s t i , krivnje, ispraznosti, p r o m a š e n o s t i , besciljnosti, osobne dezorganizacije, alijenacije, neadekvatnosti, isprazno traženje, lutanje i suprotstavljanje s v e m u i svima (počevši o d roditelja). Pojava delinkventnog ponašanja čest je pratilac kriza identiteta. Ona predstavlja primjer rješavanja te k r i z e f o r m i r a n j e m n e g a t i v n o g i d e n t i t e t a , k o j e k a r a k t e r i z i r a j u p o t e n c i j a l n o loše i bezvrijedne k a r a k t e r i s t i k e ličnosti. K o d t a k v i h p o j e d i n a c a k o d kojih je d o š l o d o s t v a r a n j a n e g a t i v n o g i d e n t i t e t a p o j a v l j u j u s e i j a k e projektivne tendencije (nesvjesne), t j . p r i p i s i v a n j e d r u g i m a i okolini vlastitih n e g a t i v n i h obi­ lježja. Iz s v e g a t o g a n a s t a j u p r e d r a s u d e , k r i m i n a l i t e t , d i s k r i m i n a c i j a u o d n o s u na različite ljudske skupine. To, opet, sa svoje strane, p o t p o m a ž e angažiranje takvih adolescenata u službu određenih ideologija. T r e b a s p o m e n u t i da E r i k s o n ne s m a t r a d a j e d n o m stečeni identitet poje­ dinca ostaje njegova trajna tekovina. Identitet se može, u kasnijim fazama, k a o i u fazi a d o l e s c e n c i j e , i z g u b i t i ili o s l a b i t i , o n s e m o ž e i m i j e n j a t i . P r e m a t o m e , n i i d e n t i t e t , k a o u o s t a l o m n i j e d n a p s i h o s o c i j a l n a k a t e g o r i j a ili o b i l j e ž j e , nije trajan. J e d n a k o tako, n e u s p j e h u f o r m i r a n j u identiteta u adolescenciji ne znači d a će p o j e d i n a c doživotno ostati k o n f u z a n u p o g l e d u s a m o g sebe, svoje uloge u d r u š t v u i svog z n a č e n j a . I d e n t i t e t se m o ž e f o r m i r a t i i kasnije. S t i m 131

u vezi j e j o š j e d n a p o j a v a k o j a j e k a r a k t e r i s t i č n a za m l a d e l j u d e u s u v r e m e ­ n o m društvu. Zbog složenog procesa formiranja identiteta u suvremenim d r u š t v i m a u nekima od njih je omladini dopušteno da produži vrijeme koje i m j e p o t r e b n o za f o r m i r a n j e identiteta. T o znači d a d r u š t v o tolerira adole­ scente k o j i m a j e p o t r e b n o više v r e m e n a d a bi formirali sami sebe i pronašli s v o j e m j e s t o u d r u š t v u . T a k a v period moratorija može u nekim društvima (kao što je i naše) potrajati i do sredine dvadesetih godina, p a i duže. Na osnovi uspješno riješene krize i d e n t i t e t a razvija se vrlina vjernosti, koja je, po Eriksonu, osnovna tekovina tog razvojnog razdoblja. Ta osobina ili o d l i k a o s p o s o b l j a v a t a k v o g a d o l e s c e n t a z a d a l j e p o s t u p k e i a k c i j e u ž i v o t u . K a d n e m a t a k o f o r m i r a n e vrline, adolescenti, iako seksualno zreli, ne m o g u p o s t a t i ni b r a č n i d r u g o v i ni roditelji. T o t r a j e sve d o k u n j i m a nije razvijena ta vrlina vjernosti na kojoj se zasnivaju b r a č n e i obiteljske veze i obaveze. Bez b r a k a n e m a , opet, s e k s u a l n e s l o b o d e k o j u uživaju o d r a s l i ljudi. T a k v a j e vjer­ nost osnovica na kojoj se m o ž e izgraditi trajni identitet pojedinca. »Vjernost je s p o s o b n o s t da se održi slobodno obećana lojalnost u s p r k o s n e m i n o v n i m kon­ t r a d i k c i j a m a u s u s t a v i m a v r i j e d n o s t i « ( 1 9 6 4 a , s t r . 125). T a k v a v j e r n o s t o m o g u ­ ćava m l a d o m čovjeku da trajno prihvaća i da se pridržava socijalnih normi, pravila, institucija, etike i ideologije koju je usvojio. Nepostojanje vjernosti u n e k i m socijalnim s u s t a v i m a dovodi d o konfuzije i d o n e p o š t o v a n j a onih koji t i m ili t a k v i m s u s t a v o m u p r a v l j a j u . S a d r ž a j v j e r n o s t i č i n e , p r e m a t o m e , p r i ­ hvaćene istine i ideologije. Pripadanje nekoj socijalnoj skupini kroz posvjed o č e n u ili o b e ć a n u v j e r n o s t ( k a o , u o s t a l o m , i i m p l i c i t n u v j e r n o s t ) ojačava identitet pojedinca. Takva pripadnost znači ujedno da pojedinac pripada nekoj » s p e c i j a l n o j « g r u p i ili v r s t i , a t o z n a č i d a o n i m a o d r e đ e n e » s p e c i j a l n e « k a r a k ­ t e r i s t i k e . P o s j e d o v a n j e t a k v i h » s p e c i j a l n i h « k a r a k t e r i s t i k a ili o b i l j e ž j a z n a č i p o t v r d u d a on i m a identitet. Stoga nije č u d n o što mnogi mladi ljudi naglašava­ j u , i s t i č u s v o j u p r i p a d n o s t n e k o j e t n i č k o j s k u p i n i , religioznoj s k u p i n i , soci­ jalnoj skupini, političkoj stranci, što su s p r e m n i usvajati određene rituale, c e r e m o n i j e , n a u č a v a n j a i v a n j s k a o b i l j e ž j a t a k v e p r i p a d n o s t i . K o n a č n o , iden­ titet mladog čovjeka određuje smisao i definira njegovu okolinu. P r e k o nje­ gova vlastitog identiteta okolina, osobito socijalna, p o p r i m a o d r e đ e n o znače­ n j e . M o r a m o v d j e i s t a ć i d a s e iz o v o g a j a s n o v i d i k o l i k o j e percepcija i shvaćanje objektivne realnosti pod utjecajem i u ovisnosti o takvim subjektiv­ nim faktorima kao što su oni koji čine osobni identitet pojedinca. Stoga nije č u d n o š t o ć e pojedinci različitog osobnog identiteta na sasvim različit način shvaćati i tumačiti okolinu i zbivanja u njoj. Svako od takvih tumačenja bit će subjektivno i samo relativno točno ili istinito. Ritualizacija koja se javlja i prakticira u t o k u adolescencije jest ideologi­ ja. I d e o l o g i j a p r e d s t a v l j a s o l i d a r n o s t u v j e r e n j a k o j a j e s t v o r e n a n a o s n o v i i n t e ­ g r a c i j e r i t u a l i z a c i j a iz p r e t h o d n i h r a z v o j n i h r a z d o b l j a u k o h e r e n t a n s u s t a v ideja i ideala. I z o p a č e n a i d e o l o š k a r i t u a l i z a c i j a j e s t totalizam. Totalizam znači fanatičnu o p s j e d n u t o s t i i s k l j u č i v u z a o k u p l j e n o s t o n i m š t o p o j e d i n c u ili g r u p i i z g l e d a neosporiva istina i pravo. Šesti

stadij:

intimnost

ili

izolacija

N a k o n rješenja krize identiteta i završetka adolescencije n a s t u p a j u periodi odraslosti. Prvi takav period odraslosti jest razdoblje m l a d e odraslosti. Za taj p e r i o d ili s t a d i j k a r a k t e r i s t i č n a j e kriza intimnosti ili izolacije. 132

T a s e k r i z a n a d o v e z u j e n a r a n i j i p e r i o d i n j e z i n a d u b i n a ili i n t e n z i t e t o v i s e o tome kako je uspješno riješena kriza identiteta i koliko je stvoreni identitet pojedinca j a k i stabilan. Šesti stadij psihosocijalnog razvoja odgovara genital­ n o m stadiju psihoseksualnog razvoja kod Freuda. To je razdoblje u kojem pojedinac biva uključen u takve aktivnosti kao što su traženje b r a č n o g druga, brak, udvaranje, ljubavi i početak obiteljskog života. V r e m e n s k i t o odgovara, otprilike,, r a z d o b l j u i z m e đ u dvadesete i dvade­ set i pete godine života. U t o m razdoblju većina mladih ljudi nastoji završiti ili u s a v r š i t i s v o j e o b r a z o v a n j e i s v o j u p r o f e s i o n a l n u o s p o s o b l j e n o s t i p o s t a v i t i temelje svoga nezavisnog obiteljskog života. I n t i m n o s t i i n t i m n i o d n o s i i v e z e s d r u g o m o s o b o m ili o s o b a m a c i l j s u t a k v i h a k t i v n o s t i . M e đ u t i m , z a takvu intimnost nužan je jak osjećaj vlastitog identiteta. Pojedincu je n e o p h o d n o d a j a s n o zna t k o je i što je prije nego se i z l o ž i r i z i k u d a s e b e i n v e s t i r a ili i z g u b i u n e k o m d r u g o m e . Erikson, kao i Freud, smatra da je u tom razdoblju pojedinac sposoban za socijalnu i s e k s u a l n u i n t i m n o s t s n e k o m d r u g o m o s o b o m . S e k s u a l n a aktiv­ nost u periodu adolescencije većim je dijelom motivirana traženjem vlastitog identiteta negoli postizanjem seksualnog zadovoljenja. Međutim, za E r i k s o n a genitalnost znači više negoli za F r e u d a . Genitalna zrelost n e znači s a m o spo­ sobnost postizanja uzajarnnog o r g a z m a s p a r t n e r o m s u p r o t n o g spola, već i povjerenje i ljubav između takvih p a r t n e r a , zajednički životni ciklus, rađanje djece i brigu za tu djecu i njihov razvoj. P r e m a t o m e , genitalnost n e m a m n o g o veze sa s l o b o d n o m ljubavlju i zrelost n e znači s a m o s p o s o b n o s t postizanja dobrih orgazama. On također ne smatra, kao Freud, da genitalnost predstavlja l i j e k ili i z l a z iz s v i h p r o b l e m a d r u š t v a . E r i k s o n s m a t r a d a j e F r e u d o v a i p s i h o a n a l i t i č k a k o n c e p c i j a o u z a j a m n i m o r g a z m i m a s e k s u a l n i h ili b r a č n i h p a r t n e r a k o n c e p c i j a k o j a m o ž e biti o d g o v a r a j u ć a za o d r e đ e n u socijalnu k l a s u l j u d i ili z a o d r e đ e n u k u l t u r u , i t o z a o n u k u l t u r u ili k l a s u k o j a i m a d o v o l j n o s l o b o d n o g v r e m e n a d a se p o s v e t i t r a ž e n j u t a k v i h s t a n j a ili doživljaja. V e ć i n a ljudi u svijetu, p o mišljenju E r i k s o n a , n e m a ni v r e m e n a ni načina d a se u p u s t i u t a k v e p o t h v a t e . O s i m toga, g e n i t a l n o s t za njega znači i s p o s o b n o s t d a se t r p i seksualna frustracija bez regresije i posljedica. I n t i m n o s t znači t a k o đ e r i voljnost d a se vlastiti identitet fuzionira s iden­ t i t e t o m d r u g i h o s o b a , k a o š t o s u b r a č n i d r u g , p r i j a t e l j i , b r a ć a ili s e s t r e , r o d i ­ t e l j i , r o đ a c i i d r u g i . T a k v o fuzioniranje identiteta trebalo bi biti bez straha i b e z o p a s n o s t i d a ć e p o j e d i n a c t i m e i z g u b i t i d i o s e b e . P r a v i ili s m i s l e n i b r a k j e m o g u ć , p o n j e m u , j e d i n o o n d a a k o dolazi d o t a k v e fuzije i d e n t i t e t a m u ž a i ž e n e . P o j e d i n a c k o j i n e m a v l a s t i t o g i d e n t i t e t a ili k o d k o j e g j e t a k a v i d e n t i t e t s l a b o r a z v i j e n n e m o ž e o s t v a r i t i t a k v u i n t i m n o s t ili t a k a v b r a k , o d n o s n o b r a k u takvom značenju. Zbog toga brakovi takvih osoba nisu pravi i ne traju dugo. To je slučaj s b r a k o v i m a adolescenata. Brakovi adolescenata predstavljaju, p o n j e g o v u m i š l j e n j u , u m n o g o v e ć e m b r o j u s l u č a j e v a pokušaje da se bračnom vezom s drugom osobom pronađe vlastiti identitet ili da se taj identitet prona­ đe uz pomoć druge osobe. E r i k s o n s m a t r a d a j e t o o s o b i t o k a r a k t e r i s t i č n o z a ž e n e d a p u t e m b r a k a n a s t o j e s t e ć i ili p r o n a ć i v l a s t i t i i d e n t i t e t . N a m a s e č i n i d a žene č e s t o p u t e m b r a k a žele d a k o d d r u g e o s o b e razviju identitet o n a k a v k a k a v njima odgovara, a da prije i n a k o n toga zapostavljaju vlastiti. Budući da intimnost m e đ u ljudima, nije po Eriksonu, zasnovana samo na s e k s u a l n o j vezi, o d n o s n o d a o n a m o ž e p o s t o j a t i i b e z t a k v e veze, j a s n o j e d a s u z a t a k v u i n t i m n o s t s p o s o b n i i l j u d i m e đ u k o j i m a t a k v e s e k s u a l n e v e z e ili 133

o d n o s i n e p o s t o j e , k a o š t o j e t o s l u č a j m e đ u p r i j a t e l j i m a ili m e đ u o n i m a k o j i ž i v e z a d r u g e l j u d e ili k o j i s u s v o j ž i v o t p o s v e t i l i d r u g i m a . Uspostavljanje intimnih veza i povezanosti predstavlja, p r e m a tome, po­ voljno rješenje krize u o v o m stadiju razvoja. Nepovoljno rješenje krize pred­ s t a v l j a izolacija o d d r u g i h l j u d i i zaokupljenost samim sobom, o d n o s n o izbje­ g a v a n j e ili n e s p o s o b n o s t d a s e o s t v a r e i n t i m n e v e z e s d r u g i m l j u d i m a . T a k v o s t a n j e d o v o d i d o s o c i j a l n e i z o l i r a n o s t i , d o o s j e ć a j a i s p r a z n o s t i ili n e p o t p u n o s t i života, o d n o s n o d o izolacije p o j e d i n c a od okoline. Pojedinci kojima prijeti takva situacija i takva stanja i koji nisu ostvarili intimnost u vezama s drugi­ m a nastoje to kompenzirati na različite načine i različitim p u t o v i m a i sredstvi­ m a . Takvi pojedinci, kojih je u m o d e r n i m društvima svakim d a n o m sve više, nastoje sebi p o m o ć i p u t e m klubova, sastanaka, d r u š t a v a i u d r u ž e n j a p u t e m kojih n a s t o j e u s p o s t a v i t i bliže m e đ u s o b n e veze i o d n o s e . D r u g i o p e t p u t e m takvih institucija nastoje očuvati svoju izoliranost i izbjeći previše i n t i m n u povezanost s d r u g i m ljudima. Izbjegavanje intimne veze s d r u g i m a t a k o đ e r je sve češća pojava u s u v r e m e n o m društvu. T a je pojava i p o n a š a n j e m o t i v i r a n o s t r a h o m i o s j e ć a j e m o p a s n o s t i o d i n t i m n i h v e z a i p o v e z a n o s t i . Takve veze mogu znatno smanjiti samostalnost i autonomiju pojedinca ili biti štetne za njegovu ličnost i identitet koji, jasno, nije dovoljno jak. Ovdje m o r a m n a v e s t i i n e k e v l a s t i t e ideje u vezi s o d n o s i m a u s u v r e m e ­ nom društvu, a koje nisu sasvim u skladu s Eriksonovima. Sve veća m e đ u s o b n a izoliranost ljudi uvjetovana je m n o g i m činiocima, k a o što su socijalna mobilnost, n e p e r s o n a l n i odnosi, velike razlike m e đ u lično­ s t i m a ljudi (koje, zbog o g r o m n e izloženosti različitim utjecajima i informa­ cijama postaju svakim d a n o m sve veće) pogoduju apstinenciji i izbjegavanju o d t a k v i h v e z a . T o i z b j e g a v a n j e ili a p s t i n e n c i j a s u j a č i u z r o k s v e s l a b i j i m i n ­ t i m n i m v e z a m a i s v e v e ć o j i z o l a c i j i n e g o l i s l a b i i d e n t i t e t i ili s l a b e l i č n o s t i pojedinaca. S m a t r a m d a j e i p r e v e l i k a zasićenost ljudskim kontaktima, informacija­ m a i i s k u s t v i m a t a k o đ e r j e d a n o d u z r o k a p o j a v e i z o l a c i j e ili i z b j e g a v a n j a intimnih veza s d r u g i m a . P r e m a t o m e , m i s l i m d a t r e b a razlikovati dvije g r u p e u z r o k a izolaciji i n e p o s t o j a n j u i n t i m n i h veza. J e d n u g r u p u čine, p r e m a E r i k s o n u , nedostaci po­ j e d i n c a koji ga za t a k v e i n t i m n e o d n o s e onesposobljavaju, a d r u g u čine, p r e m a m o j e m m i š l j e n j u , u z r o c i k o j i t a k v e o d n o s e č i n e n e p r i h v a t l j i v i m ili n e p o t r e b ­ n i m a o d n o s n o š t e t n i m a . P o j e d i n a c k o d kojega djeluju ovi d r u g i činioci n e ć e z a p a d a t i u s t a n j a k o j a isu k a r a k t e r i s t i č n a z a o n e k o j i t e ž e i n t i m n i m o d n o s i m a , ali ih n e m o g u o s t v a r i t i . T a k v i , n a i m e , m o g u d o s p j e t i u s t a n j e p o t p u n e izola­ c i j e , m o g u r a z v i t i r a z l i č i t e o b l i k e neprilagođenog ponašanja ili poremećenu lič­ nost. T o j e s l u č a j s r a z l i č i t i m p s i h o p a t i m a k o j i p o k u š a v a j u m a n i p u l i r a t i i eksploatirati d r u g e bez ikakve grižnje savjesti. T o su pojedinci koji nisu spo­ sobni da podijele vlastiti identitet s d r u g i m a i ne m o g u ostvariti intimne veze i o d n o s e za duže vrijeme. N a o s n o v i p o v o l j n o g r j e š e n j a k r i z e i n t i m n o s t i ili i z o l a c i j e j a v l j a s e n o v a v r l i n a ili p s i h o s o c i j a l n a s n a g a o d n o s n o o b i l j e ž j e , a t o j e l j u b a v . L j u b a v n e z n a č i s a m o e r o t s k i o d n o s ili s a m o r o m a n t i č k i o d n o s i z m e đ u d v a č o v j e k a , v e ć t r a j n u p r e d a n o s t ili i z r u č e n o s t s e b e d r u g o m e u s p r k o s t o m e š t o t o k a t k a d a zahtijeva k o m p r o m i s e i samoprijegor. Takva ljubav postoji onda kada postoji briga, poštovanje i odgovornost p r e m a drugome. 134

Valja reći d a ego-snaga p o j e d i n c a ovisi uvijek o k a r a k t e r u t a k v e ljubavne veze, a t o znači o n j e g o v u p a r t n e r u , o d n o s n o njegovoj s p r e m n o s t i d a s u d j e l u j e u odgajanju djece, razrađivanju i stvaranju zajedničke ideologije koja je u osnovi takvog odnosa. R i t u a l i z a c i j a k o j a p r a t i o v a j d i o ž i v o t a p o j e d i n c a j e s t pridruživanje ili udruživanje. To znači zajedništvo u ljubavi, radu, prijateljstvu i d r u g o m e . I z o p a č e n i o b l i k t e r i t u a l i z a c i j e j e s t r i t u a l i z a m k o j i s e n a z i v a elitizam. Elitizam znači stvaranje ekskluzivnih grupa, izoliranih i odijeljenih od ostalih ljudi k o j e i m a j u v l a s t i t a p r a v i l a p o n a š a n j a , u k o j e d r u g i n e m a j u p r i s t u p a ili z a t a j pristup m o r a j u ispuniti određene obaveze. Sedmi

stadij:

plodnost

ili

stagnacija

Sedmi stadij u životu čovjeka obuhvaća period koji odgovara srednjoj životnoj dobi, tj. između dvadeset i pete i šezdeset i p e t e godine života. Osnov­ n a d i l e m a ili k o n f l i k t k o j i č o v j e k r j e š a v a u o v o m r a z d o b l j u j e s t d i l e m a ili konflikt plodnosti ili plodotvornosti, odnosno stagnacija ili sterilnost. P l o d n o s t ili p l o d o t v o r n o s t znači, p o E r i k s o n u , n e s a m o b r i g u za d o b r o b i t s l j e d e ć e s v o j e g e n e r a c i j e ili z a d o b r o b i t s v o j i h p o t o m a k a , v e ć brigu za prirodu društva u kojem će ta sljedeća generacija živjeti i raditi. P r e d s v a k o g o d r a s l o g č o v j e k a u t o j s e d o b i p o s t a v l j a d i l e m a d a p r i h v a t i ili o d b i j e o d g o v o r n o s t z a s v e o n o š t o m o ž e u n a p r i j e d i t i ili p o b o l j š a t i o d r e đ e n u k u l t u r u ili š t o t a k v u kulturu može produžiti. T a k a v r a z v o j p r e d s t a v l j a p r i r o d a n n a s t a v a k r a z v o j a iz p r e t h o d n o g ž i v o t ­ n o g d o b a . P r i j e s t e č e n a s p o s o b n o s t d a s e b e i z g u b i ili u t o p i u d r u g i m a , b i l o u s u s r e t u t i j e l a ili d u h a , s a d a t r e b a d a l j e r a s t i i p r e r a s t i u i n t e r e s e k o j i o b u h v a ­ ćaju širu zajednicu. S a m o posjedovanje djece i odgoj vlastite djece nije još i g e n e r a t i v n o s t ili p l o d n o s t . Z a v e ć i n u l j u d i j e u p r a v o s u p r o t n o . V e ć i n a l j u d i i m a djecu, ali nije stigla d o o v o g s t u p n j a p s i h o s o c i j a l n o g r a z v o j a j e r s e nji­ h o v i n t e r e s n i j e p o m a k a o d a l j e o d i n t e r e s a z a s v o j u o b i t e l j ili i n t e r e s a z a s e b e . T o m e m o ž e b i t i u z r o k u n e d o s t a c i m a ili n e p o t p u n o s t i p r e t h o d n i h f a z a r a z v o j a koje im ne o m o g u ć u j u postizanje ovog nivoa razvoja u srednjoj dobi. Zbog toga se za veliku v e ć i n u ljudi m o ž e reći d a n i s u p l o d n i i d a j e n j i h o v razvoj z a s t a o n a n i ž o j r a z i n i . Psihosocijalna ontogeneza p o j e d i n c a i evolucija čovje­ čanstva t r e b a j u od čovjeka učiniti »životinju koja je n e s a m o s p o s o b n a za uče­ nje, već i z a p o d u č a v a n j e i i n s t i t u c i o n a l i z i r a n j e « (1968b, s t r . 291). Stvaralaštvo i produktivnost koja je karakteristična za generativnu razinu p s i h o s o c i j a l n o g r a z v o j a o b u h v a ć a s v e o n o š t o iz j e d n e g e n e r a c i j e p r e l a z i u d r u g u ili š t o j e d n a g e n e r a c i j a p r e d a j e d r u g o j . T o s u , n a p r i m j e r , i d e j e , z n a n ­ stvene spoznaje, knjige, tehnologija, strojevi, umjetnička djela i drugo. Obuzetost dobrobiti čovječanstva obilježje je ovog s t u p n j a u razvoju ličnosti. I z s t v a r a l a š t v a i p l o d o n o s n o s t i i z r a s t a d a l j a p s i h o s o c i j a l n a v r l i n a ili o b i ­ l j e ž j e p o j e d i n c a , a t o j e briga. B r i g a ili b r i ž l j i v o s t p r o i s t j e č e i z o s j e ć a j a d a j e n e t k o ili n e š t o v a ž n o . B r i g a s e i z r a ž a v a p r e m a o n i m a k o j i j e t r e b a j u . O n a u k l j u č u j e u s e b i i ž e l j u ili p o t r e b u d a s e s t a k v i m a p o d i j e l i i v l a s t i t o z n a n j e ili i s k u s t v o . P r e m a t o m e , o n a s e č e s t o i z r a ž a v a u o d g o j u d j e c e , p o d u č a v a n j u , pokazivanju i nadgledanju. Ljudi, p o mišljenju Eriksona, i m a j u u r o đ e n u po­ trebu da podučavaju druge i da uživaju u takvim aktivnostima. T a k v a aktiv­ n o s t o s i m toga o s i g u r a v a razvoj i k o n t i n u i t e t k u l t u r e i civilizacije, t a k v o m se a k t i v n o š ć u p r e n o s e n a s l j e d e ć e g e n e r a c i j e o b i č a j i , l e g e n d e , r i t u a l i , m i t o v i , isti­ ne, spoznaje. Ovdje b i s m o m i dodali da se t a k v o m aktivnošću p r e n o s e i pred135

rasude, neistine, zablude, neznanja, neshvaćanja, primitivizmi i ostali nedostaci starije generacije, š t o E r i k s o n n e s p o m i n j e . E r i k s o n t a k o đ e r s m a t r a d a aktiv­ nost podučavanja, vođenja i upućivanja mlađih pruža pojedincu osjećaj da je p o t r e b a n d r u g i m a , d a j e koristan, osjećaj važnosti, i da pojedinci n a taj način m o g u i z b j e ć i o p a s n o s t o d p r e v e l i k o g r a s t a v l a s t i t e l i č n o s t i ili p r e o k u p i r a n o s t i s a m i m s o b o m . Ljudi, osim toga, p o mišljenju Eriksona, imaju p o t r e b u da o č u v a j u o d g u b l j e n j a i p r o p a d a n j a svoja i s k u s t v a i svoje s p o z n a j e . T o se m o ž e postići n a taj način d a se sve to p r e d a m l a đ i m a . K o d p o j e d i n a c a k o j i n e u s p i j e v a j u ili n e m o g u p o s t i ć i g e n e r a t i v n o s t , s t v a ­ r a l a š t v o ili p l o d o t v o r n o s t d o l a z i d o s t a n j a z a o k u p l j e n o s t i i a b s o r b i r a n o s t i sa­ m i m s o b o m . K o d t a k v i h se p o j e d i n a c a r a z v i j a j u p o t r e b e za o s o b n i m k o m f o ­ r o m , u d o b n o š ć u i u g a đ a n j e m sebi. T o s u o s o b e k o j e se n e b r i n u ni za k o g a o s i m z a s e b e ili z a o n o š t o m o ž e z a s i t i t i n j i h o v e p o t r e b e z a u ž i c i m a , n j i h o v e h i r o v e , r a z m a ž e n o s t i u d o v o l j a v a n j e s e b i . T a k v i p o j e d i n c i r a z v i j a j u ili d o l a z e u s t a n j e pseudointimnosti. »Pojedinci tada počinju sami sebe maziti kao da su s a m i s e b i ili d r u g o m e j e d n o i j e d i n o d i j e t e « (1950, s t r . 267). T a k v e s u negenerativne, neproduktivne i nestvaralačke o s o b e sterilni članovi d r u š t v a , žive s a m o za svoje z a d o v o l j s t v o i u g o d u , njihov je socijalni život o s i r o m a š e n . U t a k v o j situaciji p o j e d i n a c i m a osjećaj b e z n a d n o s t i i svoj život s m a t r a b e s m i s l e n i m . Pratilac je takvih situacija i stanje apatije. Ritualizacija koja j e karakteristična za ovo životno doba jest generativna ili plodonosna. To je ritualizacija roditeljstva, produktivnosti, podučavanja, p o m a g a n j a , tješenja k a o i sve o n e funkcije i uloge koje o d r a s l i m a o m o g u ć u j u da prenose svoje ideale i svoje spoznaje na mlađe. Izrođeni oblik te generativne ritualizacije predstavlja ritualizam što ga E r i k s o n n a z i v a autoritizmom. A u t o r i t i z a m je izopačeni oblik brige za d r u g o g koji je s p r a v o m b r i g o m za d r u g e i n k o m p a t i b i l a n i nespojiv. Osmi

stadij:

integritet

ili

očajanje

K o n a č n i , o s m i s t u p a n j u e p i g e n e t i č k o m razvoju jest s t u p a n j u k o j e m do­ l a z i d o retrospekcije cijelog života svih postignuća i p r o m a š a j a i cjelokupnog i s k u s t v a . T o n i j e s a m o r e t r o s p e k c i j a , v e ć j e t o i evaluacija životnog p u t a po­ jedinca. To je period p o č e t k a starosti i starenja u kojem dolazi do postepenog d e g e n e r i r a n j a b r o j n i h ili s v i h f i z i č k i h f u n k c i j a i z d r a v l j a , d o p o v l a č e n j a iz a k t i v n o g života i d j e l o v a n j a . U vezi s t a k v i m p r o c e s i m a j a v l j a j u se b r o j n i psi­ hosocijalni p r o b l e m i i pitanja koje pojedinac u t o m razdoblju života treba rješavati. T a k v a su, n a p r i m j e r , pitanja s m a n j e n i h n o v č a n i h p r i h o d a , n e s i g u r n a egzistencija, slučajevi s m r t i ( b r a č n o g druga, r o d b i n e , prijatelja) i p o t r e b a da se p o n o v n o n e k o m e p r i d r u ž i i n a t a j n a č i n i z b j e g n e s a m o ć a ili o s a m l j e n o s t . P o ­ g l e d s e iz b u d u ć n o s t i v r a ć a u p r o š l o s t i s a d a š n j o s t . P s i h o s o c i j a l n a k r i z a o v o g d o b a sastoji se u t o m e d a se u cijelom dota­ d a š n j e m v l a s t i t o m ž i v o t u v i d i o d r e đ e n red i smisao, odnosno nered i besmi­ sao. P s i h o s o c i j a l n a k r i z a o v o g p e r i o d a p r o i z l a z i iz e v a l u a c i j e v l a s t i t o g ž i v o t n o g p u t a . K r o z takvu evaluaciju, a k o je pozitivna, pojedinac zapaža d a je u njego­ v u ž i v o t u p o s t o j a o o d r e đ e n i r e d u n u t a r j e d n o g v i š e g ili v e ć e g r e d a , d a j e o n u n u t a r t o g v i š e g ili v e ć e g r e d a p r o n a š a o s v o j e m j e s t o i d a o s v o j d o p r i n o s . P o j e d i n a c j e s v j e s t a n d a s u svi d r u g i živjeli n a d r u g e n a č i n e i d a su n j i h o v i stilovi života bili različiti o d njegova, ali u s p r k o s t o m e o n j e s v j e s t a n da j e njegov život i m a o svoj dignitet i svoj integritet. Taj ga integritet b r a n i od o p a s n o s t i očajanja. » S a m o k o d o n o g koji se n a n e k i način b r i n u o o s t v a r i m a 136

i l j u d i m a i koji se j e prilagodio na t r i j u m f e i r a z o č a r a n j a k o j a se p r i d r u ž u j u p o s t o j a n j u , k o j i j e z a č e t n i k d r u g i h ili s t v a r a l a c p r o d u k a t a i i d e j a — s a m o k o d njega m o g u p o s t e p e n o dozrijevati plodovi ovih s e d a m razvojnih stadija — za k o j e n e z n a m b o l j e g n a z i v a o d i n t e g r i t e t a ega« (1963, s t r . 268). P r e m a t o m e , t a j o s j e ć a j i n t e g r i t e t a e g a p r o i z l a z i iz a n a l i z e i z a d o v o l j s t v a onim što je pojedinac učinio i postigao u svom životu (radom, stvaralaštvom, djecom, b r a k o m , prijateljima, unucima, uspjesima, doživljajima, događajima itd.). K o d p o j e d i n a c a koji t a k o doživljavaju svoju p r o š l o s t n e p o s t o j i s t r a h o d s m r t i , j e r s u s v j e s n i d a o n i d a l j e ž i v e u s v o j i m p o t o m c i m a ili u s v o j i m d j e l i m a . S u p r o t a n j e slučaj k o d p o j e d i n a c a koji o s j e ć a j u d a j e n j i h o v život b i o p r o m a š e n , d a u ž i v o t u n i s u p o s t i g l i o n o š t o s u m o g l i ili t r e b a l i , d a i m ž i v o t n i j e b i o i s p u n j e n ili s r e t a n , o d n o s n o k o j i s m a t r a j u d a s u n e k o m ili n e č e m o s t a l i n e š t o d u ž n i . O n i z n a j u d a j e s a d a p r e k a s n o d a p o č n u iz p o č e t k a . K o d takvih pojedinaca ne postoji integritet ega. Oni se plaše smrti, iako to prikri­ v a j u , z a o k u p l j e n i s u s t a l n o n e č i m iz p r o š l o s t i š t o i m » n e d a m i r a « i š t o k o d n j i h i z a z i v a n e u g o d u . T a k v i s u p o j e d i n c i s k l o n i projekciji, tj. pripisivanju oko­ l i n i v l a s t i t i h n e d o s t a t a k a ili o k r i v l j a v a n j e d r u g i h z a v l a s t i t e n e u s p j e h e i p r o ­ mašaje. U takvoj situaciji priskače im u p o m o ć p a m ć e n j e koje funkcionira p o n a č e l u potiskivanja iz s v i j e s t i s v e g a š t o j e n e u g o d n o ili š t e t n o z a i n t e g r i t e t ličnosti. T a k o se j a v l j a z a b o r a v za p r o m a š a j e , g r i j e h e i n e u g o d e , a u s j e ć a n j u o s t a j u s a m o u g o d n i i lijepi t r e n u c i , a k o ih j e bilo. T o j e p o z n a t f e n o m e n optimizma pamćenja š t o ga s u s r e ć e m o k o d starijih ljudi, a koji se manifestira t a k o d a oni s m a t r a j u d a j e sve š t o j e n e k a d a b i l o ( k a d s u oni bili m l a d i ) bilo d r u k č i j e i bolje o d sadašnjosti koja j e loša. K o d t a k v i h p o j e d i n a c a m o g u na­ stupiti i psihopatološka stanja obilježena gorčinom i grižnjom savjesti. Takvi pojedinci postaju senilni, depresivni, hipohondrični, kivni, paranoidni, sumnji­ čavi, opsesivni i slično. U o v o m k o n a č n o m r a z d o b l j u p s i h o s o c i j a l n o g r a z v o j a f o r m i r a se vrlina mudrosti. F i z i č k e i m e n t a l n e s n a g e i a k t i v n o s t i s a d a s u s v a k i m d a n o m sve sla­ bije i sporije, a integritet ličnosti i n a k u p l j e n o g iskustva održava m u d r o s t . »Mudrost je objektivna zaokupljenost s a m i m životom u susretu sa s a m o m s m r ć u « (1964a, s t r . 133). U t a k v o m stadiju m u d r o s t i pojedinci m o g u m l a đ i m a izgledati k a o integri­ rane, cjelovite ličnosti koje obilježava m i r n o ć a i sabranost. Taj osjećaj i d o j a m cjelovitosti vlastitog života p r e d s t a v l j a b r a n u očaju, o s j e ć a j u d a j e život p r o ­ hujao bez povratka, osjećaju sadašnje bespomoćnosti i ovisnosti. I o v o životno r a z d o b l j e i m a svoju k a r a k t e r i s t i č n u ritualizaciju. O n a se m o ž e n a z v a t i integralnom. Ogleda se u m u d r o s t i starijih o s o b a i njihovu po­ s t u p a n j u u skladu s t o m stečenom m u d r o š ć u . Iskrivljeni oblik te ritualizacije p r e d s t a v l j a r i t u a l i z a m k o j i E r i k s o n n a z i v a sapijentizmom. Sapijentizam je p o z a ili p r e d s t a v l j a n j e m u d r o s t i a d a t a k v a m u d r o s t n e p o s t o j i . T o su dakle razvojni stadiji psihosocijalnog razvoja svakdg pojedinca. N a osnovi svega što s m o rekli proizlazi da se E r i k s o n , iako s a m sebe s m a t r a psihoanalitičarom, posve udaljio od F r e u d a u m n o g i m osnovnim koncepcija­ m a . N j e g o v a t e o r i j a psihosocijalne epigeneze i m a n e k o l i k o važnih obilježja koje treba još j e d n o m spomenuti. E r i k s o n u svojoj teoriji naglašava i daje važnost d r u š t v u i socijalnim f a k t o r i m a koji su j e d n a k o važni za razvoj i orga­ nizaciju ličnosti k a o i urođeni faktori. Svaki psihosocijalni stupanj razvoja p r o i z l a z i iz s u s r e t a p o j e d i n c a , n a o d r e đ e n o m s t u p n j u b i o l o š k o g r a z v o j a , s o k o ­ l i n o m . P r o b l e m i i r j e š e n j a p r o i z l a z e iz interakcije pojedinca i okoline. Pro137

blemi su rezultat tih interakcija u sadašnjoj i ranijim fazama i zbog toga se m o g u dijagnosticirati i sanirati. Oni nisu nepovratno usađeni u r a n o djetinj­ s t v o i nisu intrapsihički k a o što je to slučaj kod Freuda. Nadalje, Erikson s m a t r a da je d o b a adolescencije najvažnije u formiranju ličnosti, a F r e u d j e s m a t r a o da je to najranije d o b a djetinjstva. Nadalje, za Eriksona je čovjek b a r podjednako sposoban da b u d e sretan i pozitivan koliko nesretan i negativan, d o k j e za F r e u d a čovjek p o svojoj p r i r o d i negativno i n e s r e t n o biće. K o n a č n o , psihosocijalni razvoj zasniva se n a s u s r e t i m a pojedinca i okoline, a n e n a raz­ voju seksualnog instinkta i njegovih transformacija. Postoje još i brojne druge razlike.

Uloga ega U E r i k s o n o v o j t e o r i j i l i č n o s t i n a j v a ž n i j u u l o g u i m a ego. R a z v o j l i č n o s t i p r e d s t a v l j a r a z v o j e g a . E r i k s o n s m a t r a d a s u k o m p o n e n t e l i č n o s t i i id i super­ ego, a l i s u o n i m n o g o m a n j e v a ž n i o d e g a . Z b o g t o g a s m o r e k l i d a j e E r i k s o n n a j i s t a k n u t i j i p r e d s t a v n i k ego-psihologije. Ovdje ć e m o s p o m e n u t i još n e k e ka­ r a k t e r i s t i k e ega koje su važne za r a z u m i j e v a n j e E r i k s o n o v e teorije ličnosti. E r i k s o n o v a j e koncepcija ega socijalizirana i i m a ontogenetičko obilježje koje je Erikson p o t a n k o opisao. Ego pojedinca ne o d r e đ u j u s a m o genetički, fiziološki i a n a t o m s k i faktori, već u p r v o m r e d u njegova bliža, a z a t i m i šira društvena okolina. Ego je stoga podložan socijalnim i historijskim utjecajima. N a d a l j e , u m j e s t o s u b m i s i v n o g i l u k a v o g ega, koji oscilira i služi i idu i sup e r e g u , E r i k s o n i d r u g i p s i h o l o z i iz t e š k o l e s t v o r i l i s u k o n c e p c i j u kreativnog ili stvaralačkog ega. E g o j e k r e a t i v a n , o n p r o n a l a z i r j e š e n j a u s v a k o m r a z d o b ­ lju života i r a z v o j a i u svakoj situaciji. O n s j e d i n j u j e u n u t a r n j e f a k t o r e i v a n j ­ ske o k o l n o s t i i s t v a r a k o d p o j e d i n c a m o g u ć n o s t za razvoj p o j e d i n i h o d l i k a i v r l i n a , o d n o s n o z a n a s t u p a n j e p o j e d i n i h s t a n j a ili o s j e ć a n j a k a o š t o s u s n a g a , veselje, zadovoljstvo, sigurnost. E g o j e o t p o r a n i s n a ž a n i jača sa s v a k i m uspješnim rješenjem psihosocijalnih kriza. Nadalje, E r i k s o n s m a t r a da je ego s p o s o b a n da se uvijek oporavi od frus­ t r a c i j a i n e d a ć a ili n e u s p j e h a i d a p o n o v n o n o r m a l n o f u n k c i o n i r a . T o j e v r l o v a ž n o z a psihološku terapiju. Posljedice trauma, napetost, neuroze, tjeskobe, o s j e ć a j k r i v n j e i n e s v j e s n i m e h a n i z m i o b r a n e l i č n o s t i mogu se odstraniti iz ličnosti ako se ego pojača ili osnaži kroz psihološku terapiju. U v e z i s ego-identitetom Erikson kaže da taj identitet treba biti fundiran n a t r i t e m e l j a ( E r i k s o n , 1974). T i t e m e l j i s u faktualnost, osjećaj realnosti ili univerzalnosti i aktualnost. T o su a s p e k t i realnosti u k o j o j se p o j e d i n a c nalazi. F a k t u a l n o s t o z n a č a v a u n i v e r z u m p o d a t a k a , činjenica i t e h n i k a koje se m o g u d o b i t i ili v e r i f i c i r a t i , o d n o s n o d o k a z a t i o b j e k t i v n i m m e t o d a m a i t e h n i k a m a o d r e đ e n o g d o b a . T o j e p r v i t e m e l j i n t e g r i t e t a l i č n o s t i . D a k l e , nema integriteta ličnosti ako se kao temelj uzimaju predrasude, vjerovanja, uvjerenja, mitovi, legende, zamišljaji, fantazije i slične stvari koje su subjektivnog podrijetla i koje se ne mogu objektivno dokazati. O s j e ć a j r e a l n o s t i ili u n i v e r z a l n o s t i č i n i k o m b i n a c i j u p r a k t i č k o g i realnog u j e d n u vizionarsku sliku svijeta. P r i m j e r takve kombinacije Erikson nalazi kod Gandija. Treća osnovica je aktualnost. Pod time Erikson razumijeva nove načine međusobnog djelovanja i poticanja l j u d i r a d i p o s t i z a n j a zajedničkih ciljeva čovječanstva. 138

U z a s v e t o t r e b a u z e t i u o b z i r i slučajne okolnosti k o j e t a k o đ e r m o g u dje­ lovati i djeluju n a razvoj i integritet ega svakog pojedinca. Taj slučaj se po­ j a v l j u j e k a o s r e ć a ili p r i l i k a . S v i t i č i n i o c i s t v a r a j u n o v i i d e n t i t e t e g a . T a k a v e g o i m a š i r o k u s l i k u novog svijeta u k o j e m ć e p o s t o j a t i š i r o k osjećaj zajednič­ kog identiteta ljudi. T a d a ć e b i t i s v l a d a n e r a z l i č i t e v r s t e p s e u d o r a z v r s t a v a n j a ljudi koje se zasnivaju n a p r e d r a s u d a m a , mržnji, ratu, kriminalu, siromaštvu, diskriminiranju i porobljavanju.

Psihohistorija E r i k s o n j e o s n i v a č i n o v e p s i h o l o š k e d i s c i p l i n e ili n o v o g p o s t u p k a u p s i h o ­ l o g i j i k o j i s e z o v e psihohistorija. Psihohistoriju on j e definirao kao »Prouča­ vanje individualnog i kolektivnog života k o m b i n i r a n i m m e t o d a m a psihoanalize i p o v i j e s t i « ( 1 9 7 5 , s t r . 13). Takvu analizu je on sam primijenio na nekoliko značajnih povijesnih i suvremenih ličnosti kao što su M a k s i m Gorki, Hitler, Luther, Gandi, Jefferson, Shaw i drugi. Psihohistorijska istraživanja temelje se n a izjavama i zapisima k o j a su p o j e d i n c i o s t a v i l i u t o k u s v o g ž i v o t a ( E r i k s o n , 1975). S v a k a i z j a v a j e v a ž n a i svaku t r e b a uzeti u obzir. S v a k u t a k v u izjavu t r e b a analizirati da bi se dobili o d g o v o r i n a n e k o l i k o p i t a n j a , o d n o s n o p o d a c i o t o m e u k o j o j j e fazi svog života taj p o j e d i n a c t a k v u izjavu dao, k a k o se t a izjava u k l a p a u njegovu c j e l o k u p n u povijest života, što se d o g a đ a l o u svijetu k a d j e t a izjava d a n a , k o l i k o s e p o j e d i n i d o g a đ a j i iz o s o b n e p o v i j e s t i s l a ž u s c j e l o k u p n i m p o v i j e s n i m p r o c e s o m i r a z v o j e m , i t d . N a d a l j e , t r e b a u z e t i u o b z i r d a li j e n e k u i z j a v u p o ­ j e d i n a c s a m z a b i l j e ž i o ili s u j e z a b i l j e ž i l i d r u g i . V j e r o d o s t o j n o s t s e m o ž e p r o ­ suđivati n a osnovi slaganja takvih izjava i psihosocijalnih razvojnih stadija tog pojedinca. Za vjerodostojan prikaz ličnosti p o t r e b n o j e d a pojedinac pozna c j e l o k u p n u situaciju u d r u š t v u u k o j e m j e t a o s o b a živjela. U s p r k o s s v e m u , svaka psihohistorična analiza može biti subjektivna i zbog toga relativna, što znači da bi n e t k o drugi dao drukčiju analizu te iste osobe, odnosno da n e m a dva čovjeka koji bi dali istu psihohistorijsku sliku te osobe. J e d a n o d u z r o k a te relativnosti i različitosti interpretacija i analiza jest u t o m e što svaki psihoh i s t o r i č a r u i n t e r p r e t a c i j a m a p o j e d i n e l i č n o s t i projicira samog sebe, s v o j e n e ­ i ž i v l j e n e i n e o s t v a r e n e p o d s v j e s n e ž e l j e ili n e o s t v a r e n i d i o s e b e s a m o g a . U t o m je pogledu psihohistorijska metodologija slična psihoanalitičkoj. Psihohistorij­ ska analiza može biti i k o m p l e m e n t n a psihoanaliza. Psihosocijalno funkcioni­ r a n j e p o j e d i n c a m o ž e d o p u n i t i k l i n i č k e p o d a t k e d o b i v e n e p s i h o a n a l i z o m . Povi­ j e s n e ličnosti razlikuju se o d običnih ljudi t i m e š t o su o n e utjecale n a promje­ n e i razvoj d r u š t v a , poticale ljude n a akcije koje s u i m a l e dalekosežne poslje­ dice za d r u š t v o . T e s u ličnosti već zbog toga zanimljive. D o k psihoanaliza poje­ dinaca može objasniti zašto j e došlo do raspada njegove ličnosti i na taj način pokazati što sve m o ž e takav r a s p a d ličnosti čovjeka prouzročiti, psihohistorij­ ska n a m analiza može pokazati zbog čega su pojedinci uspijevali održati svoju ličnost j a k o m u s p r k o s svim n e d a ć a m a , kompleksima, konfliktima i krizama. Zašto iste krize l o m e j e d n e ličnosti a jačaju druge? U svojim psihohistorijskim analizama E r i k s o n se t a k o đ e r p o t p u n o udaljio od Freuda. U m j e s t o d a se takve ličnosti analiziraju n a osnovi ranih t r a u m a i

139

k o n f l i k a t a iz d j e t i n j s t v a i d a s e u t o m e t r a ž i o b j a š n j e n j e n j i h o v a p o n a š a n j a i pothvata, E r i k s o n pokazuje k a k o su se te ličnosti oslobađale takvih t r a u m a i k o m p l e k s a i k a k o su rješavale psihosocijalne krize i konflikte, a ne psihoseksualne konflikte.

Znanstvena validacija Z n a n s t v e n a validacija E r i k s o n o v e teorije svakim d a n o m je sve jača. Ipak, zasad p o s t o j i j o š d o s t a m a l i b r o j r a d o v a u k o j i m a s u se ispitivale o s n o v n e postavke Eriksonove psihosocijalne teorije ličnosti. Jedan je od uzroka tome r e l a t i v n a n o v o s t t e t e o r i j e , k o j a j e m n o g o m l a đ a o d F r e u d o v e ili n e k i h d r u g i h teorija ličnosti. Dalji j e razlog n e d o s t a t k a z n a n s t v e n i h r a d o v a koji ispituju njegove p o s t a v k e n e d o s t a t a k a d e k v a t n i h m j e r n i h i n s t r u m e n a t a za dijagnosti­ ciranje i kvantificiranje osnovnih k o n s t r u k a t a Eriksonove teorije ličnosti, l a k o n e m a i n s t r u m e n a t a z a m j e r e n j e k o n s t r u k a t a iz r a z n i h r a z d o b l j a p s i h o ­ socijalnog razvoja k a o što su t e m e l j n o povjerenje, a u t o n o m i j a , s n a g a ega, stupanj identiteta vlastite ličnosti, konfuziju uloga i druge. Takve i n s t r u m e n t e treba tek izraditi, a to nije lagan posao. Taj posao otežavaju i m n o g e nejasnoće i n e o d r e đ e n o s t i p o j m o v a i k o n s t r u k a t a . S a m E r i k s o n n i j e s i g u r a n d a se svi njegovi p o j m o v i i k o n s t r u k t i m o g u operaciono definirati n a osnovi m j e r n i h instrumenata i operacija koje bi trebale imati p o t p u n u objektivnost. U sklopu tih nejasnoća vjerojatno je najvažnija ona o o d n o s u između organizmičkih i bioloških f a k t o r a i p r o c e s a te f a k t o r a socijalne okoline. Vidjeli s m o da E r i k s o n pridaje vrlo veliku važnost socijalnoj okolini djeteta i čovjeka. Koliko ta oko­ lina m o ž e utjecati n a razvoj i formiranje ličnosti pojedinca? Erikson je opti­ mističan s o b z i r o m n a to i n a ljudsku p r i r o d u , ali m n o g i roditelji znaju da po­ z i t i v a n ili ž e l j e n u t j e c a j n a d i j e t e m o ž e b i t i v r l o t e š k o ili n e m o g u ć e o s t v a r i t i . P o s t o j e p o d a c i i i s t r a ž i v a n j a k o j a p o k a z u j u d a p o p u s t l j i v o s t r o d i t e l j a i tole­ rancija, n a k l o n o s t i briga m o g u rezultirati neželjenim posljedicama uza sav napor roditelja. Djeca i u takvim okolnostima m o g u pokazivati nesigurnost, nepovjerenje, neprijateljstvo, impulzivnost, kako je to utvrdio, na primjer, B a u m r i n d u s v o j e m i s t r a ž i v a n j u (1971), a t o s u o s o b i n e i o b l i c i p o n a š a n j a suprotni o n i m a koje b i s m o p o Eriksonovoj teoriji trebali očekivati. Zbog toga se m o ž e reći d a taj c j e l o k u p n i k o m p l e k s o d n o s a i z m e đ u p o j e d i n c a i socijalne okoline u toku psihosocijalnog razvoja čeka svoju znanstvenu provjeru i potvrdu. Dalja je poteškoća u t o m e što je Eriksonova teorija ličnosti u p r v o m r e d u razvojna teorija. Razvojna osnovica za m n o g e psihologe ne predstavlja adek­ v a t n u o s n o v u za r a z u m i j e v a n j e ljudskog p o n a š a n j a , p a zbog toga m n o g i psiho­ lozi n e m a j u i n t e r e s a z a p r o v j e r a v a n j e i p r o u č a v a n j e o n t o g e n e t s k o g r a z v o j a ( C i a c c i o , 1971). M e đ u t i m , p s i h o l o z i k o j i s e b a v e r a z v o j n o m p s i h o l o g i j o m t r e b a l i bi p o k a z a t i v r l o velik i n t e r e s z a E r i k s o n o v e k o n c e p c i j e , j e d n a k o k a o i socijal­ ni psiholozi. E r i k s o n o v a teorija ima, m e đ u t i m , m n o g a obilježja koja j u čine m n o g o z n a n s t v e n i j o m o d F r e u d o v e ili n e k i h d r u g i h t e o r i j a l i č n o s t i . R e k l i s m o d a s u znanstvene teorije one koje omogućuju znanstvenu provjeru, tj. provjeru i testiranje koje se zasniva na znanstvenim metodama objektivne registracije ili opažanja i eksperimenta. E r i k s o n o v a s e t e o r i j a o s l a n j a n a objektivne ele140

mente u r a z v o j u p o n a š a n j u s j e d n e s t r a n e i n a okolnosti s druge strane. To nije intrapsihička teorija kao što je slučaj s Freudovom ili Jungovom. Ličnost j e d e f i n i r a n a p s i h o s o c i j a l n o a n e i n t r a p s i h i č k i . Z b o g t o g a se m o ž e očekivati da će u budućnosti broj istraživanja koja su motivirana t o m teorijom, koja ima veliko značenje za psihologiju i d r u g e discipline, biti m n o g o veći. M e đ u t i m , već i sada postoje neka istraživanja koja su n e p o s r e d n o potak­ n u t a E r i k s o n o v o m t e o r i j o m ili s e m o g u s t o m t e o r i j o m d o v e s t i u v e z u . Utjecaj

ponašanja

majke

Vidjeli s m o d a Erikson pridaje veliku važnost utjecaju i p o n a š a n j u m a j k e ili o s o b e k o j a s e o d j e t e t u b r i n e z a r a z v o j d j e t e t a u p r v i m ž i v o t n i m f a z a m a , t e m e l j n o p o v j e r e n j e ili n e s i g u r n o s t u s e b e i d r u g e p o s l j e d i c e m o g u , p o E r i k s o n u , p r o i z a ć i iz t a k v o g p o n a š a n j a . E m p i r i j s k a i s t r a ž i v a n j a u t j e c a j a m a j k e n a p o n a š a n j e djece vrlo su b r o j n a u psihologiji. Većina ih je, na žalost, izvedena nezavisno od Eriksonove teorije. Jedna skupina takvih istraživanja poznata je p o d n a z i v o m »istraživanja o utjecaju m a j č i n s k e deprivacije n a dijete«. Može se reći d a rezultati ovakvih istraživanja p o t v r đ u j u E r i k s o n o v a mišljenja. Ta su i s t r a ž i v a n j a p o k a z a l a , g o t o v o b e z i z u z e t k a , d a d j e c a k o j o j n e d o s t a j e p a ž n j a ili k o n t a k t s o s o b o m k o j a se o n j i m a b r i n e u n a j r a n i j o j životnoj dobi, d a k l e djeca bez m a t e r i n s t v a , doživljavaju vrlo č e s t o t e š k e p s i h o l o š k e t r a u m e , p a u n e k i m s l u č a j e v i m a m o g u i u m r i j e t i . T o j e p o k a z a o , n a p r i m j e r . S p i t z (1945). S l i č n e r e z u l t a t e s u d o b i l i i A i n s v v o r t (1969) i B o w l b y (1969). S p o m e n u t i s u a u t o r i p o ­ k a z a l i d a s e k o d d j e c e l i š e n e n j e g e , p a ž n j e ili b r i g e ili k o d k o j i h j e t a k v a p a ž n j a i b r i g a n e a d e k v a t n a ili n e d o v o l j n a n e r a z v i j a » p r i v r ž e n o s t « k a o š t o j e s l u č a j k o d d j e c e k o d k o j i h p o s t o j i a d e k v a t a n o d n o s m a j k e ili o b a j u r o d i t e l j a . Iz t o g a p r o i z l a z i d a t a k v a p a ž n j a i i n t e r a k c i j a s d j e t e t o m s t v a r a k o d d j e t e t a trajnu p o t r e b u koja je prisutna i u odrasloj dobi. T o je potreba za socijalnom p a ž n j o m k o j a j e o s o b i t o v a ž n a i i s t a k n u t a u d o b a k r i z e i d e n t i t e t a . C o l e s (1970, s t r . 287) u v e z i s t o m E r i k s o n o v o m k o m p o n e n t o m u p s i h o s o c i j a l n o m r a z v o j u k a ž e : »Mi s m o r o đ e n i s p o t r e b o m z a n e k i m t k o ć e u č i n i t i v i š e n e g o l i n a s s a m o nahraniti. Nas treba držati, prepoznavati i afirmirati.« Istraživanja

identiteta

ili konfuzije

ega

Najviše prihvaćen i citiran dio Eriksonove teorije ličnosti i psihosocijal­ n o g r a z v o j a j e o n a j k o j i se o d n o s i n a a d o l e s c e n c i j u . A d o l e s c e n c i j a j e n a j v a ž ­ niji p e r i o d za definiranje ličnosti p o j e d i n c a . T o j e v r l o osjetljivo i l a b i l n o d o b a puno sumnji, tjeskobe, nesnalaženja i nerazumijevanja. B r o n s o n j e (1959) p o k u š a o e m p i r i j s k i p r o v j e r i t i o d n o s i z m e đ u č e t i r i k a ­ r a k t e r i s t i k e ličnosti k o j e su važne za f o r m i r a n j e i d e n t i t e t a ega i j a č i n e tog i d e n t i t e t a o d n o s n o konfuzije identiteta. On j e p o s t a v i o hipotezu d a će se poje­ dinci k o d kojih postoji ego-identitet razlikovati o d pojedinaca k o d kojih po­ s t o j i k o n f u z i j a i d e n t i t e t a p o t o m e š t o ć e p r v i b i t i : 1. s i g u r n i j i i z m e đ u s v o g p r o š l o g i s a d a š n j e g z n a č e n j a ili s h v a ć a n j a s a m i h s e b e , 2. i m a t i m a n j i s t u p a n j u n u t a r n j e n a p e t o s t i i t j e s k o b e , 3. b i t i s i g u r n i j i u o s o b n a i s t a k n u t a o b i l j e ž j a i 4. i m a t i s t a b i l n i j a s h v a ć a n j a o s a m o m s e b i u t o k u v r e m e n a . I z m e đ u t i h k a r a k ­ teristika trebalo bi, po Eriksonovoj teoriji, očekivati pozitivnu korelaciju. B r o n s o n je p r v a dva obilježja mjerio n a osnovi snimljenih intervjua. Snimljene intervjue procjenjivali su suci k o j i m a je d a n a adekvatna uputa. Druga dva obilježja mjerio je na osnovi semantičkog diferencijala. Seman141

tički diferencijal j e i n s t r u m e n t koji se sastoji o d više ljestvica n a čijim se kra­ j e v i m a nalaze p o l a r n i pridjevi (na p r i m j e r lijepo—ružno, j a k o — s l a b o itd.). T e se ljestvice nazivaju bipolarnima. Ispitanik treba neki p o j a m (na p r i m j e r maj­ k a , d o m o v i n a , s l o b o d a , j a i si.) p r o c i j e n i t i t a k o d a n a s v a k o j l j e s t v i c i o d r e d i intenzitet o n o g pridjeva koji za njega o s o b n o obilježava taj p o j a m . B i p o l a r n e l j e s t v i c e s e m a n t i č k o g d i f e r e n c i j a l a i m a j u p o n e k o l i k o ( n a j č e š ć e p e t ili s e d a m ) i n t e n z i t e t n i h d i j e l o v a . N a t a j s e n a č i n o d r e đ u j e k o n o t a t i v n o ili s u b j e k t i v n o značenje pojedinog pojma. Bronson je svojim ispitanicima dao da procijene p o petnaest pojmova koji se o d n o s e n a i s t a k n u t a obilježja vlastite ličnosti. T o su bili pojmovi k a o simpatičnost, kivnost, kompetentnost, kooperativnost, jakost, buntovnost. Te su pojmove ispitanici procjenjivali dva p u t a u r a z m a k u od četiri tjedna. N a taj je način dobivena m j e r a v r e m e n s k e stabilnosti samoocjena. N a osnovi t a k o d o b i v e n i h m j e r a u t v r đ e n e s u k o r e l a c i j e . T e s u k o r e l a c i j e p r i k a z a n e u t a b l i c i 1. Tablica Korelacije

između

mjera

pojedinih

1. aspekata

ego-identiteta M j e r e

1. 2. 3. 4.

Kontinuitet s prošlošću Intenzitet tjeskobe Sigurnost u shvaćanju sebe Vremenska stabilnost samoocjena

1

2

3

—.59 .71 .53

—.47 —.47

.54

Svi dobiveni koeficijenti korelacije statistički su značajni n a razini rizika o d 5*/o. N a osnovi tih korelacija može se zaključiti da su Bronsonove hipoteze, postavljene n a osnovi EriksonOve teorije, dokazane. To su, p r e m a t o m e , rezul­ tati koji p o t v r đ u j u E r i k s o n o v u teoriju u t o m njezinu dijelu. Oni adolescenti z a k o j e j e p r o c i j e n j e n o d a i m a j u s t a b i l n u o s n o v i c u z a p o j a m o s e b i ili v e ć i s t u p a n j i n t e g r i t e t a ili i d e n t i f i k a c i j e ( m j e r a 1) m a n j e s u a n k s i o z n i ( m j e r a 2 ) , p o k a z u j u veći s t u p a n j s i g u r n o s t i u o d r e đ i v a n j u d o m i n a n t n i h obilježila vlasti­ t e l i č n o s t i ( m j e r a 3) i p o k a z u j u v e ć u s t a b i l n o s t u v r e m e n u i o s j e ć a j i m a p r e m a sebi. Bronson je tim svojim ispitivanjem pokazao da je Eriksonov p o j a m o krizi identiteta mjerljiv. Stupanj

identifikacije

s

majkom

D i n g n a n j e (1965), n a o s n o v i E r i k s o n o v e t e o r i j e o r a z v o j u e g o - i d e n t i t e t a , postavio nekoliko hipoteza o o d n o s u ego-identiteta i stupnja identifikacije s m a j k o m k o d m l a d i h l j u d i . E r i k s o n s m a t r a d a s u p r e s l a b a ili n i k a k v a i d e n ­ t i f i k a c i j a s m a j k o m k a o i p r e j a k a ili p r e v e l i k a i d e n t i f i k a c i j a s m a j k o m š t e t n e za psihosocijalni razvoj i psihosocijalno prilagođenje m l a d o g čovjeka. N a osnovi toga D i n g n a n j e p o s t a v i o h i p o t e z u d a će k o d m l a d i h d j e v o j a k a ego-ident i t e t b i t i s l a b o r a z v i j e n a k o k o d n j i h p o s t o j i s l a b a ili p r e j a k a i d e n t i f i k a c i j a s m a j k o m . Najjači ego-identdtet trebale bi, p o toj hipotezi, imati o n e m l a d e djevojke koje n e m a j u ni preslabu ni p r e j a k u identifikaciju s m a j k o m . Njegove i s p i t a n i c e b i l e s u s t u d e n t i c e (182 n a b r o j u ) i n j i h o v e m a j k e . 142

Radi utvrđivanja i mjerenja pojedinih varijabli Dingnan je razvio dva m j e r n a i n s t r u m e n t a : ljestvicu ego-identiteta i s e m a n t i č k i diferencijal. Ljestvi­ c o m ego-identiteta m j e r i o je s e d a m različitih a s p e k a t a koji su značajni za ja­ č i n u e g o - i d e n t i t e t a . T o s u b i l i : 1. o s j e ć a n j e s e b e , 2. v l a s t i t a o s o b i t o s t ili p o s e b ­ n o s t , 3 . z a d o v o l j s t v o s a s o b o m , 4 . o č e k i v a n j a u l o g e u ž i v o t u , 5. s t a b i l n o s t , 6. u s m j e r e n o s t c i l j u , 7. o d n o s i s d r u g i m l j u d i m a . S t u p a n j i d e n t i f i k a c i j e s m a j k o m o d r e đ e n j e n a o s n o v i s e m a n t i č k o g dife­ rencijala. I s t u d e n t i c e i njihove m a j k e ocjenjivale s u n a b i p o l a m i m ljestvica­ m a semantičkog diferencijala deset pojmova, na primjer majka, otac, ja. Semantički diferencijal i m a o je devet bipolarnih skala koje su definirane k a o na primjer: sretan — žalostan, grub — nježan, toplo — hladno. Studentice su iste pojmove procjenjivale n a ljestvicama semantičkog diferencijala dva puta. J e d n o m o n a k o k a k o ih o n e s a m e procjenjuju, a j e d n o m o n a k o k a k o misle d a bi ih p r o c i j e n i l e n j i h o v e m a j k e . M a j k e su, p o t p u n o n e z a v i s n o o d k ć e r i , p r o c j e ­ njivale t e p o j m o v e n a i s t i m l j e s t v i c a m a . N a o s n o v i p r o c j e n a t i h p o j m o v a izve­ dene su dvije mjere stupnja identifikacije s m a j k o m . Prva je m j e r a bila m j e r a p r e t p o s t a v l j e n e sličnosti s m a j k o m i o n a se zasnivala n a s l i č n o s t i m a , o d n o s n o r a z l i k a m a p r o c j e n a k o j e $u d a l e s t u d e n t i c e u vezi sa s o b o m i u vezi s a s v o j i m m a j k a m a . Druga je m j e r a bila m j e r a stvarne sličnosti s m a j k a m a , a zasnivala se n a r a z l i k a m a o d n o s n o sličnostima p r o c j e n a s t u d e n t i c a i p r o c j e n a njihovih majki. Uspoređujući p o d a t k e o snazi ego-identiteta i sličnosti s m a j k o m , Dingnan je utvrdio da postoji statistički značajna povezanost između ego-identiteta i s t u p n j a p r e t p o s t a v l j e n e sličnosti s m a j k o m . Š t o je bio jači ego-identitet stu­ dentica, to je bila i veća sličnost procjena koje su one dale u svoje i u majčino ime. Međutim, rezultati su pokazali da n e m a statistički značajne povezanosti između ego-identiteta i stvarne sličnosti s m a j k o m . N a osnovi toga Dingnan je zaključio da je » . . . f o r m i r a n j e i d e n t i t e t a više p o v e z a n o sa s u b j e k t i v n i m doživljavanjem sličnosti s m a j k o m kod tih djevojaka negoli s objektivnom s l i č n o š ć u m i s l i m e đ u n j i m a « ( D i n g n a n , 1965, s t r . 482). Epigenetski

utjecaji

na

krizu

identiteta

W a t e r m a n i s u r a d n i c i s u (1970) p o k u š a l i e m p i r i j s k i i s t r a ž i t i j e li t o č n a Eriksonova tvrdnja da je kriza identiteta u adolescenciji povezana s ranijim k r i z a m a o d n o s n o s r a n i j i m r a z v o j e m p o j e d i n c a . T a p o v e z a n o s t p r o i z l a z i iz e p i genetičkog načela razvoja. P r e m a t o m n a č e l u i E r i k s o n u , u s p j e š n o s t u rješa­ vanju krize identiteta je to veća, a kriza to m a n j e izražena i o p a s n a što je po­ j e d i n a c u s p j e š n i j e r i j e š i o k r i z e iz r a n i j i h f a z a e p i g e n e t i č k o g r a z v o j a i š t o j e b o l j e r a z v i o p o j e d i n e p s i h o s o c i j a l n e v r l i n e ili o b i l j e ž j a k a o š t o s u t e m e l j n o povjerenje, autonomija, inicijativa, revnost. Za p r o c j e n u jačine ego-identiteta W a t e r m a n i s u r a d n i c i koristili su se i n t e r v j u o m i z v e d e n i m t e h n i k o m k o j u j e r a z v i o M a r c i a (1966). S n i m l j e n e i n t e r ­ vjue procjenjivali su suci, i to s o b z i r o m na pitanje i p r o b l e m e izbora zvanja, s obzirom na prirodu i sadržaj sustava političkih nazora i uvjerenja, s obzirom n a d o b i v e n e p o d a t k e o p r i s u t n o s t i ili o d s u t n o s t i k r i z e i n a p r i v r ž e n o s t i d e j a ­ m a . I s p i t a n i c i s u bili b r u c o š i , n j i h 92. Stupanj autonomije svakog ispitanika izmjeren je Rotterovom ljestvicom n a z v a n o m unutarnji—izvanjski lokus kontrole. Ta ljestvica pokazuje stupanj u k o j e m je pojedinac uvjeren d a su događaji koje doživljava p o d njegovom 143

kontrolom (unutarnji lokus kontrole), odnosno da su takvi događaji rezultat sudbine, slučaja, m o ć n i h osoba i kompleksnosti socijalnih o d n o s a (izvanjski l o k u s k o n t r o l e ) . Za u t v r đ i v a n j e s t u p n j a t e m e l j n o g p o v j e r e n j a ovi s u se a u t o r i koristili R o t t e r o v o m ljestvicom m e đ u s o b n o g povjerenja. W a t e r m a n i suradnici su pretpostavili d a će ispitanici s j a č i m ego-identit e t o m k a k o j e on procijenjen n a osnovi s p o m e n u t o g intervjua imati i veći s t u p a n j u n u t a r n j e k o n t r o l e (što p o k a z u j e veću a u t o n o m i j u ) i veći s t u p a n j međusobnog povjerenja (što p o k a z u j e postojanje jačeg temeljnog povje­ renja). Rezultati su potvrdili da su ispitanici s jačim ego-identitetom poka­ zivali i v e ć u a u t o n o m i j u , ali i z m e đ u j a č i n e ego-identiteta i o v a k o d e f i n i r a n o g temeljnog povjerenja nije u t v r đ e n a statistički značajna povezanost. W a t e r m a n i s u r a d n i c i su z a t i m , u d r u g o m istraživanju, razvili m j e r e psi­ h o s o c i j a l n o g r a z v o j a k o j e s u s e t e m e l j i l e i p r o i z l a z i l e iz E r i k s o n o v e t e o r i j e i n j e g o v a e p i g e n e t i č k o g n a č e l a . T o s u bile ljestvice s a m o i z j a v a k o j i m a se ispi­ tivala uspješnost rješavanja kriza koje obilježavaju prvih pet stadija epige­ n e t i č k o g razvoja. Postavljene su hipoteze d a će i z m e đ u rezultata n a ljestvici ego-identiteta i svake od sljedećih mjera: temeljnog povjerenja, autonomije, i n i c i j a t i v e i r e v n o s t i — p o s t o j a t i p o z i t i v n a k o r e l a c i j a ili p o v e z a n o s t . I s p i t a n o j e 87 s t u d e n a t a . D o b i v e n i k o e f i c i j e n t i k o r e l a c i j a k r e t a l i s u s e i z m e đ u 0,24 z a i d e n t i t e t — m a r l j i v o s t i 0,43 z a i d e n t i t e t — t e m e l j n o p o v j e r e n j e . R e z u l t a t i su, p r e m a t o m e , potvrdili E r i k s o n o v u koncepciju da f o r m i r a n j e ego-identiteta u adolescenciji ovisi o u s p j e š n o s t i rješavanja p r e t h o d n i h psihosocijalnih kriza i stjecanja psihosocijalnih vrlina. Druga

istraživanja

E r i k s o n o v a t e o r i j a p r i m i j e n j e n a j e , b i l o d a j e t o u č i n i o o n s a m ili d r u g i , n a različita p o d r u č j a socijalnog života i n a različite psihosocijalne fenomene. T i m istraživanjima nije bila svrha provjeravanje pojedinih a s p e k a t a njegove t e o r i j e , ali r e z u l t a t i t a k v i h i s t r a ž i v a n j a u k a z u j u n a z n a č e n j e , š i r i n u i d o m e t koju ta teorija m o ž e imati. S a m j e E r i k s o n d a o f a s c i n a n t n e a n a l i z e i t u m a č e n j a r a z l i č i t i h p o j a v a te­ m e l j e n i h n a s v o j o j t e o r i j i . T a k o j e o n a n a l i z i r a o d j e č j e i g r e (1937), p s i h o s o c i ­ j a l n i r a z v o j d j e c e u i n d i j a n s k i m p l e m e n i m a (1945), m l a d e n a č k u d e l i n k v e n c i j u (1957), p r o b l e m i d e n t i t e t a k o d C r n a c a u S A D ( 1 9 6 4 b ) , n e p o s l u š n o s t i b u n t o v n o s t s u v r e m e n e o m l a d i n e (1970), a r a n i j e s m o v e ć s p o m e n u l i n j e g o v e p s i h o historijske analize nekih poznatih ličnosti. I z m e đ u svih t e m a n a j m a r k a n t n i j a je t e m a adolescencije i f o r m i r a n j e ego-identiteta mladih osoba. Tu je Erikson pružio sasvim nova tumačenja i o s t v a r i o n o v e uvide, koji ne p o s t o j e k o d d r u g i h a u t o r a koji se b a v e s l i č n o m p r o b l e m a t i k o m . Njegove koncepcije p r o b l e m a mladih različite su od povijesno-biogenetičkih k o n c e p c i j a H a l l a , p o t r e b e za n e z a v i s n o š ć u R a n k a i t u m a č e ­ n j a n a o s n o v i k u l t u r n o g r e l a t i v i z m a ( M e a d ; M u u s s , 1962). O s n o v n o p i t a n j e k o j e se p o s t a v l j a p r e d m l a d o g čovjeka j e s t p i t a n j e : »Tko sam?« To se pitanje rješava u s u s r e t u sa socijalnom okolinom. Ta socijalna okolina može biti složena, o n a k o k a k o je to kod civiliziranih d r u š t a v a i kultu­ r a , ili j e d n o s t a v n a , k a o š t o j e k o d n e k i h p r i m i t i v n i j i h d r u š t a v a . P r i m i t i v n a društva ostavljaju pojedincu m a l o mogućnosti izbora i ego-identitet m l a d o g č o v j e k a s e u t a k v i m o k o l n o s t i m a l a k š e r a z v i j a , p a s e k r i z a i d e n t i t e t a ili n e j a v l j a ili j e m i n i m a l n a . U s l o ž e n i m d r u š t v i m a b r o j m o g u ć n o s t i j e v e l i k , ž i v o t n i 144

stilovi v r l o različiti i b r o j n i , p a j e i p r o b l e m i d e n t i t e t a v e o m a izražen. U n e k i m d r u š t v i m a se, o s i m toga, zahtijeva od svakog pojedinca da p o t p u n o s a m i bez pomoći d r u g i h izgradi i f o r m i r a vlastiti identitet. Takva su razvijena kapita­ listička društva. Krizu identiteta pojačava i tehnološki razvoj pojedinog društva. Za formiranje profesionalnog identiteta potrebne su katkada mnoge godine studija, učenja i usavršavanja. To stvara ovisnost mladog čovjeka o drugima i njihovoj materijalnoj pomoći i podršci koja traje još i onda kada su drugi već o d a v n o riješili taj p r o b l e m . Krizu identiteta pojačava i brz razvoj društva i brze p r o m j e n e . U tom razvoju brzo nestaju stare n o r m e , vjerovanja, vrijednosti, a nastaju nove, koje ne traju dugo. U takvoj situaciji mladi je čovjek zbunjen i neorijentiran p a se kriza njegova identiteta pojačava. Kriza identiteta se stoga u složenijim d r u š t v i m a očituje n a m n o g i m pod­ r u č j i m a . N a j č e š ć e se s p o m i n j u ova p o d r u č j a : izbor z a n i m a n j a , p r i p a d n o s t pojedinim socijalnim grupama, intimni ljubavni odnosi, odnosi s roditeljima i upotreba droga. P r o b l e m izbora z a n i m a n j a vrlo je izražen p r o b l e m kod m l a d i h ljudi koji i m z a d a j e velike g l a v o b o l j e i k a t k a d a ih b a c a u o č a j . Uz različita z a n i m a n j a vežu se različiti stilovi života. O d a b i r z a n i m a n j a znači i o d a b i r o d r e đ e n o g stila života. T o j e i z b o r k o j i u t j e č e n a čitav život p o j e d i n c a i koji i m a p o s l j e d i c e za č i t a v ž i v o t . D a b i s e z a n i m a n j e m o g l o odabrati, p o t r e b n o je imati i sliku o sebi, s v o j i m s p o s o b n o s t i m a , p r e f e r e n c i j a m a , i n t e r e s i m a , s k l o n o s t i m a , ali i o n e d o ­ stacima, s l a b i m s t r a n a m a itd. Ovdje treba reći d a neodlučnost u izboru zanimanja kod m l a d i h ljudi predstavlja odraz neodlučnosti njihova izbora vlastitog identiteta. P r e m a tome, to je osobno pitanje, a ne socijalno. Društvo često čini nasilje nad mladim čovjekom upravo na tom području. O s o b n o s t tog p r o b l e m a vidi se i z m e đ u o s t a l o g i u vezi s m l a d i m d j e v o j k a m a k o j e b i o l o š k i t r e b a j u p o s t a t i m a j k e , a takva uloga bitno utječe na njihov osobni identitet. Slično je i s mladićima od kojih se zahtijeva d a b u d u očevi i hranioci. A d o l e s c e n c i j a j e d o b a s u k o b a s o k o l i n o m i d r u š t v o m p o morn mišljenju zato što je to doba nasilja društva nad pojedincem. Jedan oblik toga sukoba jest s u k o b između roditelja i djece (generacijski sukob). Roditelji često ne r a z u m i j u d a su njihova djeca p o t p u n e i s a m o s t a l n e osobe, već ih s m a t r a j u nedoraslima i ovisnima. Oni ne priznaju njihov identitet, a svojom zaštitničkom ulogom otežavaju stjecanje i formiranje tog identiteta. Pobuna protiv roditelja stoga često predstavlja p r e d u v j e t za razvoj vlastitog identiteta m l a d o g čovjeka. T a k o s e n j i h o v i d e n t i t e t f o r m i r a protiv identiteta roditelja, njihovih očekiva­ nja, n j i h o v i h s t a n d a r d a i n j i h o v i h vrijednosti. Iz toga t a k o đ e r proizlaze s u k o b i . Po E r i k s o n u roditelji t r e b a j u odustati od kontroliranja mladog čovjeka j e r će n a taj n a č i n olakšati n j e g o v u situaciju. Odbacivanje roditelja k a o u z o r a za f o r m i r a n j e vlastitog identiteta dovodi mladog čovjeka u k o n t a k t s vršnjacima i u ovisnost o njima. Vršnjaci su oni koji m u služe k a o u z o r i koji u t j e č u n a njega. Z b o g toga se u t o m r a z d o b l j u formiraju grupe m l a d i h ljudi koji razvijaju vlastite vrijednosti, uvjerenja, v j e r o v a n j a , i n t e r e s e , p r e o k u p a c i j e , b i l o n a o s n o v i s v o j i h v r l i n a ili n e d o s t a t a k a . Ovakve grupe pružaju p o d r š k u i ohrabrenje svojim članovima. Zajednička iskustva i doživljaji, z a j e d n i č k e emocije i stavovi olakšavaju situaciju adoles­ c e n t a i o m o g u ć u j u m u snalaženje i orijentaciju. P r i p a d n o s t t a k v o j g r u p i se, p o E r i k s o n u (1963), i z r a ž a v a n a r a z l i č i t e n a č i n e , k a o š t o s u o d i j e v a n j e , s p e c i 10

Fulgosi: Psihologija ličnosti

145

lična p o n a š a n j a i specifični p o s t u p c i . T i m e se ovi m l a d i ljudi b r a n e o d konfu­ zije identiteta. Slično odijevanje i p o n a š a n j e (na p r i m j e r p u š e n j e , pijenje i drugo) p r u ž a i m osjećaj u n u t a r n j e stabilnosti bez kojeg bi bili izgubljeni i ne­ sigurni u sebe. T o m e služe i različiti a p a r a t i , glazba, stilovi odijevanja, frizure, n a k i t i d r u g o . T o m e s l u ž i i p r i p a d n o s t o d r e đ e n i m k l u b o v i m a ( u m j e t n i č k i m ili d r u g i m a ) , p o j e d i n i m p a r t i j a m a , d r u š t v i m a ( s p o r t s k i m ) , u d r u ž e n j i m a (izviđači), ideologijama i religijama. Sve to omogućava da se p o s t e p e n o p r o n a đ u osobne vrijednosti kao z a m j e n a za pravila djetinjstva. K o n f u z i j a i d e n t i t e t a r j e š a v a s e , k a o š t o s m o v e ć s p o m e n u l i , i k r o z lju­ bavne odnose. Tako Erikson piše: »Adolescentska ljubav je u znatnoj m j e r i p o k u š a j da se d o đ e d o definicije vlastitog identiteta n a taj način da se vlastita difuzna i n e j a s n a slika o sebi p r o j i c i r a n a d r u g o g d a bi se m o g l a vidjeti k a o reflektirana i t a k o p o s t e p e n o razbistriti. T o j e u z r o k d a se veći dio ljubavi m l a d i h sastoji o d razgovora« (1963, s t r . 262). To znači d a m l a d i čovjek rješava n e k e svoje zablude, n e o d r e đ e n o s t i i nej a s n o ć e n a o s n o v i r e a k c i j a koje izaziva k o d d r u g i h o s o b a , o s o b i t o k o d o s o b e u koju je zaljubljen. Ljubavni i bliski odnosi dopuštaju m l a d o m čovjeku da p u n i j e izrazi s e b e i d a se povjerava, š t o nije slučaj u d r u g i m socijalnim odno­ s i m a i s i t u a c i j a m a . U t a k v i m se o d n o s i m a m e đ u s o b n o i s t r a ž u j u i izražavaju n a d e , želje, aspiracije, ideali, r a z o č a r a n j a , krivnje, n e d a ć e , a to se sve odvija u klimi povjerenja. Takve situacije pružaju mogućnost učenja i iskušavanja p o n a š a n j a , e k s p e r i m e n t i r a n j a sa s e k s o m i p r i p r e m a j u m l a d o g čovjeka za kas­ nije izraženije i m n o g o riskantnije m e đ u s p o l n e odnose. Takvi su trajni odnosi mogući, po E r i k s o n o v u mišljenju, tek k a d je mladi čovjek riješio pitanje svog i d e n t i t e t a . B r a k o v i i z m e đ u m l a d i h l j u d i ili a d o l e s c e n a t a z b o g t o g a s u v r l o n e ­ stabilni i kratkotrajni. E r i k s o n o v a p s i h o s o c i j a l n a t e o r i j a r a z v o j a d a n a s se p r i m j e n j u j e i za tu­ mačenje sklonosti d r o g a m a i drugim v r s t a m a ovisnosti. Sklonost drogama je u stalnom porastu. Žrtve te sklonosti su mladi ljudi. To navodi na pomisao d a t o j p o j a v i t r e b a t r a ž i t i u z r o k e u r a z v o j n i m p r o b l e m i m a ili p r o b l e m i m a p s i h o s o c i j a l n o g razvoja. K o d a d o l e s c e n a t a u SAD n a r o č i t o j e p r o š i r e n o uzima­ nje m a r i h u a n e i LSD-a (lisergične kiseline dietilamida). P r e m a j e d n o m istra­ ž i v a n j u G a l l u p a (1971) 42°/o s t u d e n a t a u S A D p r i z n a j e d a u z i m a m a r i h u a n u , a 1 4 % ih j e i s k u š a l o L S D . O d o n i h k o j i s u i s k u š a l i m a r i h u a n u o k o 1 0 % p o s t a j u trajni korisnici, a 6 5 % prestaje s uzimanjem n a k o n m a k s i m a l n o deset uzima­ n j a ( Y o l l e s , 1969). L S D s e m n o g o b r ž e n a p u š t a . C o l e m a n j e (1972) i s t r a ž i v a o m o t i v e k o j i m l a d e l j u d e v o d e u z i m a n j u t i h d r o g a . Ti m o t i v i s u b r o j n i . Oni, i z m e đ u o s t a l i h , o b u h v a ć a j u i s l j e d e ć e : znati­ ž e l j u , t r a ž e n j e u z b u đ e n j a , b i j e g iz e m o c i o n a l n i h n a p e t o s t i , b i j e g o d s o c i j a l n o g pritiska, p o b u n u p r o t i v autoriteta, pritisak vršnjaka, želju za s a m o s p o z n a j o m , želju za s a m o p o b o l j š a n j e m , stvaralaštvom, d u h o v n i m prosvjetljenjem, ekspan­ ziju svijesti i drugo. T i s e m o t i v i ili r a z l o z i m o g u d o v e s t i u v e z u s k r i z o m i d e n t i t e t a t i h l j u d i i s k o n f u z i j o m i d e n t i t e t a k o j a p o s t o j i k o d t a k v i h o s o b a . Doživljaji k o j e izaziva­ j u droge takvim pojedincima m o g u izgledati privlačni zbog toga j e r im omo­ gućuju da istražuju vlastitu ličnost i njezine mogućnosti d o nekih krajnjih m e đ a . U s t a n j i m a drogiranosti n j i m a se čini d a su p r o n a š l i nove dimenzije v l a s t i t e ličnosti i d a ih t e d i m e n z i j e u v o d e u n e k e n o v e svjetove koji su »pra­ vi«. T o z n a č i d a o n i m i s l e d a s u s a m o u t a k v i m s t a n j i m a o n o š t o z a i s t a j e s u 146

i d a se u t a k v i m s t a n j i m a m o ž e pronaći p r a v o g sebe, lišenog n a t r u h a d r u š t v a i drugih ljudi. Budući da adolescenti doživljavaju emocionalnu n a p e t o s t zbog intenziteta krize identiteta, d r o g e ih (kao u o s t a l o m i pušenje) o s l o b a đ a j u takve napetosti. Doživljaj n e u s p j e h a n a m n o g i m d r u g i m p o d r u č j i m a t a k o đ e r ih tjera n a uzima­ nje droga i oslobađanje od takve realnosti. Sličan je slučaj i s uzimanjem alkohola. P o i s t o v j e ć i v a n j e s d r u g i m a koji u ž i v a j u d r o g u z n a č i o b a v e z u t a k v o g uzi­ manja. Između gubitka identiteta zbog gubitka grupe i uzimanja droge bira s e o v o d r u g o . Samo oni koji imaju formiran identitet mogu se oduprijeti grupi. Iz toga se vidi d a E r i k s o n o v a t e o r i j a o p s i h o s o c i j a l n o m r a z v o j u ličnosti m o ž e pružiti o b j a š n j e n j a za vrlo različite p o j a v e i p o n a š a n j a koje s u s r e ć e m o kod m l a d i h ljudi. O n a stoga predstavlja, m o ž e m o reći, izvanrednu osnovicu za razumijevanje i tumačenje psiholoških problema, osobito problema omladine i mladih ljudi. E r i k s o n je, bez sumnje, stvorio j e d n u vrijednu teoriju ličnosti i j e d n u v r i j e d n u teoriju socijalizacije. Odlike i vrijednosti njegove teorije čini se da su t o veće š t o su njegova t u m a č e n j a udaljenija o d F r e u d a i psihoanalize. E r i k s o n se, doduše, s m a t r a psihoanalitičarem F r e u d o v e tradicije. M e đ u t i m , čini se d a se između deklari­ ranih p s i h o a n a l i t i č a r a n i t k o nije toliko u d a l j i o o d F r e u d a k a o on. Stoga nje­ govo mišljenje o sebi k a o p s i h o a n a l i t i č a r u nije za m e n e uvjerljivo i čini m i se d a p r e d s t a v l j a manifestaciju Eriksonove vlastite krize identiteta koja zaista ne bi trebala postojati. Ovo vrijedi s a m o a k o je t a k v o njegovo mišljenje o t o m o d n o s u iskreno. Većina njegovih koncepcija n e m a n i k a k v e veze s F r e u d o m . E v o š t o o t o m e k a ž u Y a n k e l o v i c h i B a r r e t t (1971): » . . . m a k o l i k o j e v j e š t u p r i k r i v a n j u r a z l i k a i z m e đ u s e b e i o f i c i j e l n e t e o r i j e , o s t a j e č i n j e n i c a d a j e logi­ ka Eriksonova mišljenja stvorila zjapeći jaz između njega i prevladavajuće o r t o d o k s i j e « ( s t r . 153). » E r i k s o n n a m p r u ž a i n t e r e s a n t n u s l i k u i s t a k n u t o g p s i ­ hoanalitičkog teoretika koji ignorira četiri petine Freudove metapsihologije a o s t a t a k k o r i s t i i d i o s i n k r a t s k i « ( i b i d . s t r . 153). N a v e d i m o n e k e r a z l i k e i z m e đ u njega i Freuda. E r i k s o n s m a t r a da je superego biološka datost, a Freud da je rezultat d r u š t v e n o g života. Erikson s m a t r a da ideologija utječe na m e n t a l n o zdravlje, a F r e u d s m a t r a da je p r e d a n o s t ideologiji z n a k neuroze dotičnog p o j e d i n c a ili p o j e d i n a c a . O n s m a t r a d a s e n e u r o z a m o r a t u m a č i t i n a o s n o v i o n o g što se s m a t r a p s i h o l o š k i m zdravljem, a F r e u d s m a t r a o b r n u t o . Identitet p o j e d i n c a n e m o ž e s e s v e s t i ili i z v e s t i iz d j e č j e s e k s u a l n o s t i , k a k o t o t u m a č i Freud. P o j a m o sebi je za E r i k s o n a važan, a za F r e u d a u o p ć e n e postoji. P o Eriksonu društvo podržava individualni razvoj, po F r e u d u društvo onemogu­ ćava i frustrira biološki razvoj pojedinca. Njegova analiza velikih ljudi k a o što s u L u t h e r , G a n d i i d r u g i n e m a n i č e g z a j e d n i č k o g s p s i h o a n a l i z o m . O n a s e za­ sniva na rješavanju krize identiteta kod tih ljudi. T o sve p o k a z u j e d a je E r i k s o n originalan i nezavisan mislilac. V e l i č i n i n j e g o v e t e o r i j e p r i d o n o s i i t o š t o j e o n a univerzalno koncipirana. T o nije teorija k o j a se zasniva n a istraživanjima izoliranih i nereprezentativ­ n i h s k u p i n a l j u d i , k a o š t o s u r e c i m o s t u d e n t i ili b o l e s n i c i , š t o j e s l u č a j s m n o ­ g i m d r u g i m t e o r i j a m a . E r i k s o n j e d a o b r i l j a n t n e a n a l i z e l j u d i iz s a s v i m r a z l i ­ čitih okolina i k u l t u r a i pokazao da k o d svih okolina postoji zajednički psiho­ socijalan tok razvijanja. Njegova teorija, nadalje, o b u h v a ć a cjelokupan životni ciklus čovjeka, što j e t a k o đ e r rijetkost u personologiji. U t o m se pogledu 147

s njim može usporediti jedino Jung. Međutim, Eriksonova teorija ima značaj­ ne prednosti pred Jungovim primitivnim modelom razvoja. Konačno, Erikson j e d a o b o g a t p r i k a z utjecaja i važnosti kulture n a razvijanje ličnosti. N a taj je način trasirao putove po kojima psihologija može dati značajne doprinose i sociologiji, i antropologiji, i d r u g i m disciplinama. On je i s a m d a o rješenja n e k i h socioloških p r o b l e m a . Zbog svega toga m n o g i se slažu s m i š l j e n j e m d a Erikson pripada veleumovima našega doba.

Literatura Ainsworth, M. D. S.: O b j e c t r e l a t i o n s , d e p e n d e n c y a n d a t t a c h m e n t : a t h e o r e t i c a l r e v i e w of t h e i n f a n t m o t h e r r e l a t i o n s h i p , Child D e v e l o p m e n t , 1969, 40, 969—1025. Baumrind, D.: C u r r e n t p a t t e r n s of p a r e n t a l a u t h o r i t y , D e v e l o p m e n t a l T s y c h o l o g y , 1971,4, P t . 2. Bowlbv, J.: A t t a c h m e n t a n d l o s s , Vol. 1 — A t t a c h m e n t , N e w Y o r k , B a s i c B o o k s , 1969. Bronson, G.: I d e n t i t y diffusion in l a t e a d o l e s c e n c e , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1959, 59, 4 1 4 - 4 1 7 . Ciaccio, N.: A t e s t of E r i k s o n ' s t h e o r y of ego e p i g e n e s i s , D e v e l o p m e n t a l Psy­ c h o l o g y , 1971, 4, 306—311. Coleman, J.: A b n o r m a l P s y c h o l o g y a n d m o d e r n life, G l e n v i e w , 111., S c o t t a n d For e s m a n , 1972. Coles, R.: E r i k H . E r i k s o n : t h e g r o w t h of h i s w o r k , B o s t o n , L i t t l e a n d B r o w n , 1970. Dingnan, M.: E g o i d e n t i t y a n d m a t e r n a l i d e n t i f i c a t i o n , J o u r n a l of P e r s o n a l i t y a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1965, 1, 4 7 6 - ^ 8 3 . Erikson, E.: C o n f i g u r a t i o n s in p l a y . Clinical n o t e s , P s y c h o a n a l y t i c Q u a r t e r l y , 1937, 6, 139—214. Erikson, E.: C h i l d h o o d a n d t r a d i t i o n in t w o A m e r i c a n I n d i a n t r i b e s . U: P s y c h o a n a ­ lytic s t u d y of t h e c h i l d . Vol. 1. N e w Y o r k , I n t e r n a t i o n a l U n i v e r s i t i e s P r e s s , 1945. Erikson, E.: G r o w t h a n d c r i s e s of t h e h e a l t h y p e r s o n a l i t y . V I . I d e n t i t y v e r s u s self-diffusion. U: M . S e n n ( E d . ) : S y m p o s i u m o n t h e h e a l t h y p e r s o n a l i t y . II: P r o ­ b l e m s of i n f a n c y a n d c h i l d h o o d , N e w Y o r k , J o s i a h M a c y , J r . F o u n d a t i o n , 1950. Erikson E.: Y o u n g m a n L u t h e r , N e w Y o r k , N o r t o n , 1958. Erikson, E.: C h i l d h o o d a n d s o c i e t y , N e w Y o r k , N o r t o n , 1963. Erikson, E.: I n s i g h t a n d r e s p o n s i b i l i t y , N e w Y o r k , N o r t o n , 1964. ( a ) Erikson, E.: M e m o r a n d u m o n i d e n t i t y a n d N e g r o y o u t h . J o u r n a l of S o c i a l I s s u e s , 1964, X X , 2 9 - ^ 2 . (b) Erikson, I d e n t i t y : y o u t h a n d c r i s i s . N e w Y o r k , N o r t o n . 1968. ( a ) Erikson, E.: Life cycle. I n t e r n a t i o n a l E n c y c l o p e d i a of t h e S o c i a l S c i e n c e s , N e w Y o r k , C r o w e l l Collier a n d M a c m i l l a n , 1968, 9, 286—292. ( b ) Erikson, £ . : R e f l e c t i o n s o n t h e d i s s e n t of c o n t e m p o r a r y y o u t h , D a e d a l u s , 1970, 99, 154—176. Erikson, £ . ; D i m e n s i o n s of a n e w i d e n t i t y : t h e 1973 J e f f e r s o n l e c t u r e s i n t h e h u m a n i t i e s , N e w Y o r k , N o r t o n , 1974. Erikson, E.: Life h i s t o r y a n d t h e h i s t o r i c a l m o m e n t , N e w Y o r k , N o r t o n , 1975. Fairbairn, W. R. D.: P s y c h o - a n a l y t i c s t u d i e s of t h e p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , B a s i c B o o k s , 1952. 148

Hartmann, H.: E g o p s y c h o l o g y a n d t h e p r o b l e m of a d a p t a t i o n , N e w Y o r k , I n t e r ­ n a t i o n a l U n i v e r s i t i e s P r e s s , 1958. Hartmann, H.: E s s a y s o n e g o p s y c h o l o g y : s e l e c t e d p r o b l e m s in p s y c h o a n a l y t i c t h e o r y . N e w Y o r k , I n t e r n a t i o n a l U n i v e r s i t i e s P r e s s , 1964. Hrnjica, S.: O p š t a p s i h o l o g i j a sa p s i h o l o g i j o m l i č n o s t i , B e o g r a d , N a u č n a k n j i g a , 1979. Maier, H.: T h r e e t h e o r i e s of c h i l d d e v e l o p m e n t : t h e c o n t r i b u t i o n s of E r i k H . Erik­ s o n , J e a n P i a g e t a n d R o b e r t R. S e a r s a n d t h e i r a p p l i c a t i o n s . N e w Y o r k , H a r p e r a n d R o w , 1965. Malcolm, X. and Haley, A.: A u t o b i o g r a p h y of M a l c o l m X, N e w Y o r k , G r o v e P r e s s , 1964. Marcia, J.: D e v e l o p m e n t a n d v a l i d a t i o n of e g o - i d e n t i t y s t a t u s , J o u r n a l of Perso­ n a l i t y a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1966, 3, 551—558. Muuss, R.: T h e o r i e s of a d o l e s c e n c e , N e w Y o r k , R a n d o m H o u s e , 1962. Rot, N.: O s n o v i s o c i j a l n e p s i h o l o g i j e , S o c i j a l i z a c i j a , B e o g r a d , Z a v o d za u d ž b e n i ­ k e , 1973. Spitz, R. A.: H o s p i t a l i s m : a n e n q u i r y i n t o t h e g e n e s i s of p s y c h i a t r i c c o n d i t i o n s in e a r l y c h i l d h o o d , P s y c h o a n a l i t i c S t u d y of t h e Child, 1945, 1, 53—74. Zvonarević, M.: S o c i j a l n a p s i h o l o g i j a , Z a g r e b , Š k o l s k a k n j i g a 1978. Waterman, C, Buebel, M. and Waterman, A.: R e l a t i o n s h i p b e t w e e n r e s o l u t i o n of t h e i d e n t i t y c r i s i s a n d o u t c o m e s of p r e v i o u s p s y c h o s o c i a l c r i s e s , P r o c e e d i n g s of t h e A n n u a l C o n v e n t i o n of t h e APA, 1970, 5, 4 6 7 ^ 6 8 . White, R. W.: E g o a n d r e a l i t y in p s y c h o a n a l y t i c t h e o r y a p r o p o s a l r e g a r d i n g inde­ p e n d e n t e g o e n e r g i e s , P s y c h o l o g i c a l I s s u e s , M o n o g r a p h , N o . 11, N e w Y o r k , I n t e r n a t i o n a l U n i v e r s i t i e s P r e s s , 1963. Yankelovich, D. and Barrett, W.: E g o a n d i n s t i n c t . N e w Y o r k , R a n d o m H o u s e , 1971. Yolles, S.: P o p d r u g s : t h e h i g h a s a w a y of life, T i m e , S e p t . 26, 1969, 74.

149

Drugi dio

W. H. Sheldon: Konstitucionalna teorija ličnosti Konstitucionalna psihologija ličnosti bavi se istraživanjima k o j i m a je o s n o v n i c i l j u t v r d i t i : 1. p o s t o j e li v e z e i o d n o s i i z m e đ u t j e l e s n i h k a r a k t e r i s t i ­ k a ili o b i l j e ž j a p o j e d i n a c a i k a r a k t e r i s t i k a ili o b i l j e ž j a l i č n o s t i i 2. a k o p o s t o j e takve veze i o d n o s i , u t v r d i t i k o j e su tjelesne k a r a k t e r i s t i k e i obilježja pove­ z a n a s k o j i m k a r a k t e r i s t i k a m a ili o b i l j e ž j i m a l i č n o s t i . O v d j e s e k o r i s t i m o t e r m i n o m psihologije ličnosti, a ne t e r m i n o m teorija ličnosti zbog toga što su odnosi i z m e đ u fizičkih i p s i h o l o š k i h obilježja u t e m e l j e n i n a p o d a c i m a do­ b i v e n i m o b j e k t i v n i m m e t o d a m a . Ti su p o d a c i r e z u l t a t istraživanja, a n e n e k o g teorijskog sustava. Pristup istraživanju na p o d r u č j u konstitucionalne psiho­ l o g i j e j e s t induktivan, te se r e z u l t a t i n e izvode, o d n o s n o n e u s p o r e đ u j u s n e k i m d e d u k c i j a m a ili h i p o t e z a m a p o s t a v l j e n i m i l i i z v e d e n i m i z n e k e t e o ­ r i j e . Z b o g t o g a j e u l o g a t e o r i j e u t a k v i m i s t r a ž i v a n j i m a m a l e n a ili n i k a ­ kva, a p o d a c i s u o b j e k t i v n o g k a r a k t e r a , d o b i v e n i z n a n s t v e n i m m e t o d a m a i ve­ rificirani. Stoga n e m a nikakve p o s e b n e p o t r e b e d a se rezultati takvih istra­ živanja nazivaju teorijom. Ti su rezultati sami p o sebi dio z n a n s t v e n e psiho­ l o g i j e , a n e n e k a t e o r i j a k o j u b i t e k t r e b a l o i s p i t i v a t i ili d o k a z i v a t i . N a p o s t o j a n j e o d n o s a i veza, k a o i m e đ u s o b n e uvjetovanosti a n a t o m s k o -fizioloških obilježja i obilježja ličnosti ukazivali s u b r o j n i p o d a c i i situacije. Takvi su, n a p r i m j e r , p o d a c i o d i r e k t n o j ovisnosti čovjekova života o funkcio­ n i r a n j u n j e g o v a o r g a n i z m a ili n e k o g d i j e l a t o g o r g a n i z m a ( s r c a ili m o z g a , n a primjer). Katkad su dovoljne i male promjene u takvom funkcioniranju pa d a n a s t u p i s m r t (na p r i m j e r , n e d o s t a t a k kisika i n e m o g u ć n o s t o p s k r b e tjele­ s n i h s t a n i c a k i s i k o m v e ć z a k r a ć e v r i j e m e u z r o k u j e s m r t ili t r a j n a o š t e ć e n j a mozgovnih stanica). P r e m a t o m e , veza između organizmičkog funkcioniranja i života p o t p u n o je j a s n a i nedvojbena. K o d toga život predstavlja posljedicu, a o r g a n i z m i č k o funkcioniranje u z r o k života. Uzročno-posljedični o d n o s i su ovdje poznati. N e m a života bez o r g a n i z m a koji funkcionira. T o , m e đ u t i m , n i j e i j e d i n a v e z a . I z m e đ u o r g a n s k o g f u n k c i o n i r a n j a i li­ č n o s t i p o j e d i n c a p o s t o j e m n o g o s t r u k e veze i o d n o s i . M o ž e se, n a p r i m j e r , vrlo lako i n a tisuće n a č i n a pokazati da p r o m j e n e u funkcioniranju o r g a n i z m a do­ vode do p r o m j e n a u funkcioniranju ličnosti. Pod t i m e mislimo na p r o m j e n e u načinu doživljavanja svijeta, n a p r o m j e n e u načinu mišljenja, na p r o m j e n e u osjetnim o r g a n i m a , n a p r o m j e n e u stanjima svijesti, na p r o m j e n e u per­ c i p i r a n j u , s h v a ć a n j u ili d o ž i v l j a v a n j u s a m o g s e b e . P a ž l j i v i j o m a n a l i z o m ili a d e k v a t n i m i n s t r u m e n t i m a m o g l o b i s e p o k a z a t i d a s v a k a p r o m j e n a ili i z m j e ­ na u tjelesnom funkcioniranju i m a za posljedicu n e k u ( m a k a r i m i n i m a l n u ) p r o m j e n u u tzv. p s i h o l o š k o m f u n k c i o n i r a n j u . P s i h o l o š k o f u n k c i o n i r a n j e ne151

m a n i k a k v e s l o b o d e n i t i n e z a v i s n o s t i o d f i z i o l o š k o g ili o r g a n s k o g f u n k c i o n i ­ r a n j a . U svemu što je »psihičko« postoji fiziološko ili organsko. Svaka pa i najmanja misao, svaki pa i najuzvišeniji doživljaj samo su fiziološki procesi ili organski procesi. Bez njih n e m a ni »tananih« misli, ni »uzvišenih« ideja, ni » u g o d n i h « s t a n j a , n i » n e u g o d n i h « s t a n j a . P r e s t a n k o m m a t e r i j a l n i h ili t v a r n i h p r o c e s a u o r g a n i z m u p r e s t a j u i »misli«, i »stanja«, i »ideje« i »ideologije«, i » u č e n j a « , i »doživljavanja«, »religija«, » s t v a r a l a š t v o « , »filozofija«, » p e r c e p ­ c i j a « , » p a m ć e n j e « , » i n t e l i g e n c i j a « , » s p o s o b n o s t i « , » c r t e l i č n o s t i « i s a m a »li­ č n o s t « . Fiziološki procesi i organski procesi u čovjeku konačna su realnost. S v e o s t a l o s u f e n o m e n i ili e p i f e n o m e n i , d o ž i v l j a j i , i m p r e s i j e , odnosno »psihičko«. N a osnovi ovakve o p ć e d e t e r m i n i r a n o s t i »psihičkog« i psihičkih p r o c e s a i s t a n j a fizičkim, t v a r n i m , fiziološkim, b i o k e m i j s k i m p r o š e c i m a m o g l o bi se očekivati da će i z m e đ u pojedinih karakteristika tog organskog funkcionira­ nja i p s i h o l o š k o g f u n k c i o n i r a n j a postojati i bliže veze i odnosi, t j . d a će ra­ z l i k e m e đ u l j u d i m a u n j i h o v u f i z i o l o š k o m f u n k c i o n i r a n j u ili o r g a n s k o m f u n k ­ cioniranju biti povezane s razlikama u njihovu »psihološkom« funkcionira­ nju, o d n o s n o s r a z l i k a m a u l i č n o s t i m a . To se m o ž e očekivati a k o p o s t o j e i m o ­ g u s e d o k a z a t i razlike u organskom funkcioniranju kod različitih ljudi. Takve razlike se o n d a m o g u dovesti u vezu s razlikama u ličnostima različitih ljudi, o d n o s n o s obilježjima pojedinih ličnosti. P r e m a tome, za ovakva istraživanja p o t r e b n o j e d a p o s t o j e i organske razlike i razlike u ličnostima. Ako postoje o r g a n s k e razlike a ne postoje razlike u o s o b n i m obilježjima pojedinih ljudi, to bi bio dokaz da su te razlike neovisne jedne o drugima. Isto tako, a k o pos­ toje razlike u ličnostima a ne postoje razlike u o r g a n s k o m funkcioniranju, to bi govorilo o njihovoj m e đ u s o b n o j nepovezanosti i nezavisnosti. M e đ u t i m , d a n a š n j a fiziologija, a n a t o m i j a , neurologija, n e u r o p s i h o l o g i j a , biologija, neu­ r o k e m i j a i d r u g e biološke z n a n o s t i utvrdile su d a se svaki čovjek p o svojoj biološkoj konstituciji i obilježjima veoma razlikuje od svakoga drugoga. Svaki čovjek i m a , p r e m a t o m e , svoju »biološku ličnost« k o j a ga čini razli­ čitim, p o s e b n i m i osobitim u usporedbi s drugima. J e d n a k o tako, suvremena je psihologija utvrdila da m e đ u ljudima postoje velike razlike gotovo u svakoj vrsti psihološkog funkcioniranja (pamćenju, percepciji, osjetima, motivima, c r t a m a l i č n o s t i i si.). Z b o g t o g a se s a s v i m l o g i č n i m č i n e i s t r a ž i v a n j a k o j i m a j e cilj d a u t v r d e k a k v a j e v e z a i z m e đ u p o j e d i n i h o r g a n s k i h r a z l i k a m e đ u p o ­ j e d i n c i m a i pojedinih »psiholoških« razlika. Uzimajući u obzir u z r o č n u po­ vezanost »psihičkog života« s o r g a n s k i m , ovakva istraživanja m o g u podro­ bnije razjasniti p o j e d i n e v r s t e zavisnosti »psihičkog« od o r g a n s k o g , a rezul­ tati takvih istraživanja m o g u imati vrlo dalekosežne (vjerojatno pozitivne) posljedice za r a z u m i j e v a n j e l j u d s k o g p o n a š a n j a , »psihičkog života« i »ljudske prirode«, a isto tako važne posljedice za pojedinca. Da n a v e d e m s a m o dva p r i m j e r a k o j i t o m o g u i l u s t r i r a t i . P r v i j e p r i m j e r kretenizma. Kreteni su po­ jedinci koji su zaostali u fizičkom i psihičkom razvoju. Psihički razvoj kod njih m o ž e (kao i tjelesni) biti zaustavljen n a vrlo n i s k o m stupnju. Kreteni s u s t o g a n e s p o s o b n i z a s a m o s t a l a n ž i v o t ili m o g u s a m o d j e l o m i č n o s a m o ­ stalno funkcionirati. K r e t e n i z a m se s m a t r a o neizlječivom bolešću sve d o k se nije u t v r d i o njegov u z r o k . Zahvaljujući b r o j n i m istraživanjima n a p o d r u ­ čju biologije, m e d i c i n e i psihologije, utvrdilo se d a je u z r o k k r e t e n i z m u ne­ o d g o v a r a j u ć e f u n k c i o n i r a n j e t i r e o i d n e ž l i j e z d e k o j a u k r v l u č i h o r m o n tiroksin. N e d o s t a t a k t i r o k s i n a u z r o k u j e t r a j n e i k a t a s t r o f a l n e p o s l j e d i c e za tje152

lesni i p s i h o l o š k i razvoj s v a k o g čovjeka. P r e m a t o m e , o n j e u v j e t t a k v o g ra­ zvoja i n e m a n o r m a l n o g (fizički i p s i h i č k i ) č o v j e k a b e z n o r m a l n e o p s k r b l j e ­ nosti o r g a n i z m a t i r o k s i n o m u d o b a razvoja. K a d je n a taj način u t v r đ e n u z r o k te bolesti, m o g l o se pomišljati n a njezino liječenje i u k l a n j a n j e . To se d a n a s postiže u n o š e n j e m u tijelo d o d a t n i h količina tiroksina. T i m e se o m o ­ g u ć u j e djeci k o j a bi p o s t a l a k r e t e n i d a se n o r m a l n o r a z v i j a j u (fizički i psi­ h i č k i ) i d a p o s t a n u n o r m a l n e o s o b e (fizički i p s i h i č k i ) . T a k a v r a z v o j n e m o g u m u b e z t i r o k s i n a o s i g u r a t i n i n a j p o v o l j n i j i u v j e t i o k o l i n e i d r u š t v a (ni n a j ­ bolji roditelji, ni n a j b o l j i prijatelji, učitelji, ni n a j b o l j e d r u š t v e n e u s t a n o v e ili d r u š t v e n a u r e đ e n j a , n i r e l i g i j a , n i f i l o z o f i j a , n i i d e o l o g i j a ) . D r u g i j e p r i m j e r o p e r a c i j a lobotomije. Lobotomija je operacija mozga k o d k o j e s e p r e k i d a j u ili r e ž u o d r e đ e n i ž i v č a n i p u t o v i u m o z g u . T a k v o j s e operaciji podvrgavaju osobe kod kojih n a drugi način nije m o g u ć e odstraniti ili i z l i j e č i t i o d r e đ e n e k a r a k t e r i s t i k e l i č n o s t i k o j e s u z a n j i h i n j i h o v u o k o l i n u n e p o ž e l j n e ili n e p o d n o š l j i v e . N a p r i m j e r , s t a n j a t r a j n e i t e š k e m e l a n k o l i j e , stanja teške depresije, glavobolje, agresivnosti i druge nepoželjne karakte­ r i s t i k e n e s t a j u a k o se p r e k i n u o d r e đ e n i p u t o v i u m o z g u . N a k o n o p e r a c i j e ta­ k a v j e p o j e d i n a c i z m i j e n j e n . On je druga ličnost. U njegovoj ličnosti više ne­ m a tih n e p o ž e l j n i h i t e š k i h crta. T o znači da o n s a d a d r u k č i j e doživljava, mi­ sli, p e r c i p i r a , s h v a ć a , t u m a č i , r a z u m i j e , r e z o n i r a i t d . Š t o v i š e , n e s a m o d a nakon lobotomije nestaju nepoželjne crte ličnosti, već nestaju i mijenjaju se i n e k e p o ž e l j n e c r t e ličnosti i p r e t v a r a j u u n e p o ž e l j n e (kao š t o je, n a p r i m j e r , g u b i t a k i n c i j a t i v n o s t i i p o j a v a a p a t i č n o s t i ) . M e đ u t i m , l o b o t o m i j a ilu­ strira na evidentan način kako ličnost pojedinca i njegove »osobne kara­ k t e r i s t i k e « o v i s e o n a č i n u f u n k c i o n i r a n j a n j e g o v a m o z g a . U v j e t o v a n o s t li­ č n o s t i f u n k c i o n i r a n j e m m o z g a d a n a s j e sve p o z n a t i j a i s v a k i m d a n o m sve izra­ ž e n i j a . T o , n a p r i m j e r , p o k a z u j u r e z u l t a t i fiziološke psihologije koja je otkrila povezanost između r a d a pojedinih centara u mozgu i ponašanja. Taj će odnos biti sve više istraživan i sve bolje p o z n a t . D a n a s se z a p r a v o vrši s v a k i m d a n o m o g r o m a n i sve veći b r o j istraživanja r a d a i f u n k c i o n i r a n j a l j u d s k o g m o z g a i po­ vezanosti tog funkcioniranja s »ljudskim« obilježjima. Zbog toga nije čudno što neki psiholozi ličnosti, kao na p r i m j e r M u r r a y , kažu da n e m a ličnosti bez mozga. To zapravo znači mozak = ličnost. P r i m j e r i k o j e s m o n a v e l i g o v o r e s a m o o vezi » p s i h i č k o g života« i h o r m o ­ na, o d n o s n o o vezi » p s i h i č k o g života« i s t r u k t u r i r a n o s t i i f u n k c i o n i r a n j a moz­ g a . M e đ u t i m , f u n k c i o n i r a n j e ž l i j e z d a k o j e i z l u č u j u h o r m o n e k o j i s u t a k o va­ žni za »psihički život« i s t r u k t u r e l j u d s k o g m o z g a u o p ć e i s v a k o g p o j e d i n a ­ č n o g m o z g a n a p o s e o v i s n o j e o genetičkom aparatu čovjeka i svakog poje­ dinca. P r e m a tome, istraživanja uzročno-posljedičnih odnosa između tjelesnih p r o c e s a i » p s i h i č k i h p r o c e s a « m o r a j u ići d a l j e i p r e n i j e t i s e i n a p o d r u č j e g e n e t i k e , l j u d s k e g e n e t i k e , o d n o s n o psihološke genetike ili genetike pona­ šanja. S u v r e m e n a p s i h o l o š k a g e n e t i k a ili g e n e t i k a p o n a š a n j a v e ć j e d a n a s razvijena znanost koja daje svoje doprinose razjašnjavanju te povezanosti između psihičkog i tvarnog. L a n a c povezanosti p s i h i č k o g s t v a r n i m p r o m j e n a m a i p r o c e s i m a n e zau­ s t a v l j a se, m e đ u t i m , n a genetici; o n se n a s t a v l j a dalje, i t o n a molekularnu ili kemijsku razinu. Ponašanje i pojedini »psihički procesi« u krajnjoj su a n a l i z i kemijski procesi ili biokemijski procesi. Zbog toga njihovo razumi­ jevanje t r e b a tražiti n a razini biokemijskih procesa, u tijelu. K a o p r i m j e r 153

takvih istraživanja u s u v r e m e n o j psihologiji m o ž e m o navesti istraživanja bio­ kemijske osnovice p a m ć e n j a . Pamćenje i pojedini njegovi aspekti pa, p r e m a t o m e , i u č e n j e d a n a s s e i s t r a ž u j u n a r a z i n i biokemijskih promjena i procesa. T o znači d a se n a s t o j e utvrditi b i o k e m i j s k e p r o m j e n e koje s u u osnovi čo­ vjekove s p o s o b n o s t i u č e n j a i p a m ć e n j a . O t o m e postoji velik b r o j istraži­ v a n j a i p o d a t a k a ( F u l g o s i , 1970, 1974a, 1 9 7 4 b ) . T a k a v t r e n d » r a s t a p a n j a « p o ­ jedinih »psihičkih funkcija« zasigurno će se nastaviti, p a slično »rastapanje« ili b o l j e r e ć i r a s p l i n j a v a n j e , a u s t v a r i o b j a š n j e n j e , o č e k u j e i d r u g e » p s i h i č k e « funkcije, p a i osobine ličnosti. Primjer takvog razjašnjavanja »psihičkih« funkcija i stanja n a osnovi f i z i o l o š k i h p r o c e s a p r e d s t a v l j a j u i e m o c i j e ili o s j e ć a j i . E m o c i j e , o s j e ć a j i ili čuvstva fenomenološki su vrsta vrlo istaknutih i karakterističnih subjektivnih stanja i doživljaja. M e đ u t i m , emocije su u suvremenoj psihologiji u znatnoj m j e r i o b j a š n j e n e f i z i o l o š k i m p r o c e s i m a i p r o m j e n a m a u o r g a n i z m u . Bez tih promjena i procesa emocionalna stanja se ne javljaju. Zbog toga se emocije, ta s u b j e k t i v n a i s k u s t v a za koje ljudi misle, k a o u o s t a l o m i za sve »psihičko«, d a s u p r o c e s i ili s t a n j a sui generis ili stanja »duha«, o d n o s n o » d u š e « , z a p r a v o f i z i o l o š k e p r o m j e n e u o r g a n i z m u , k o j e u z t o i m a j u j o š i s v o j u mozgovnu ili kortikalnu komponentu (također organsku) koja do d a n a s nije još toliko istražena i p o z n a t a , ali o kojoj p o s t o j e o d r e đ e n i objektivni podaci. Genetičke utjecaje n a ličnost i o s o b i n e ispitivali su različiti znanstvenici. Ovdje ć e m o prikazati rezultate jednog takvog istraživanja genetičke uvjeto­ v a n o s t i s h i z o f r e n i j e . K a l l m a n j e ( p r e m a J a c k s o n u , 1960) n i z g o d i n a p r o u č a v a o etiologiju shizofrenije, o d n o s n o m o g u ć n o s t genetičke uvjetovanosti te bo­ lesti. K a l l m a n je registrirao k o d shizofrenih pacijenata p o s t o t a k pojavljiva­ n j a t e b o l e s t i k o d n j i h o v e b r a ć e b l i z a n a c a . P r i t o m e j e r e g i s t r i r a o r a d i li s e o b l i z a n c i m a k o j i s u j e d n o j a j č a n i ili m o n o z i g o t n i ili d v o j a j č a n i ili d i z i g o t n i . U j e d n o j o d s t u d i j a j o š j e u t v r d i o d a li s u j e d n o j a j č a n i b l i z a n c i ž i v j e l i o d i ­ j e l j e n o ili s u ž i v j e l i z a j e d n o . R e z u l t a t i n j e g o v e t r i s t u d i j e p r i k a z a n i s u u t a b l i c i 1. T a b l i c a 1. Postotak

Dizigotički Monozigotički

ili vjerojatnost

javljanja

istog spola suprotnog spola zajedno oba spola ne r a z d v o j e n i razdvojeni svi z a j e d n o

shizofrenije

i kod

drugog

blizanca

1946.

1950.

1954.

17,7 113 14,7 91,5 77,6 85,8

14,5

12,5

86,2

86,2

K a k o s e v i d i iz t a b l i c e 1, p o s t o t a k j a v l j a n j a s h i z o f r e n i j e m n o g o j e v e ć i kod o b a j u blizanca k a d se radi o j e d n o j a j č a n i m negoli dvojajčanim blizan­ cima, i to u sve tri studije. J e d n o j a j č a n i se blizanci razlikuju o d dvojajčanih svojim genetičkim s u p s t r a t o m . Taj j e supstrat k o d jednojajčanih blizanaca potpuno jednak kod jednog i drugog, dok je kod dvojajčanih blizanaca on različit, k a o i k o d b r a ć e i s e s t a r a koji n i s u r o đ e n i i s t o v r e m e n o . Kallmanovi p o d a c i m o g u se uzeti k a o dokaz o genetičkoj uvjetovanosti s h i z o f r e n i j e a k o s u t o č n e d v i j e p r e t p o s t a v k e : 1. d a s u p s i h o g e n i f a k t o r i k o j i uvjetuju pojavu shizofrenije (psihogene traume) postojale i kod jednog i kod d r u g o g b l i z a n c a , t j . d a s u o b a b i l a n j i m a i z l o ž e n a i 2. d a p o s t o j e m n o g i s l u 154

čajevi i d e n t i č n i h b l i z a n a c a k o j i s u o d r a n e ž i v o t n e d o b i živjeli r a z d v o j e n i . Prva pretpostavka nije toliko važna da bi mogla dovesti u pitanje Kallmanove podatke, jer se psihogene t r a u m e koje dovode do izbijanja shizofrenije ne znaju, niti o njima postoji dovoljno podataka. M e đ u t i m , druga pretpostavka oslabljuje Kallmanove podatke o nepostojanju utjecaja razdvojenosti jednojajčanih blizanaca n a p o j a v u shizofrenije k o d obaju blizanaca, i to stoga j e r je do razdvajanja tih blizanaca došlo, kako s a m Kallman navodi, samo pet g o d i n a p r i j e i z b i j a n j a bolesti. T o z n a č i d a blizanci n i s u r a z d v o j e n o živjeli o d p o č e t k a , o d n o s n o o d n a j r a n i j e m l a d o s t i , p a j e n e m o g u ć e sasvim sigurno isklju­ čiti i m o g u ć n o s t utjecaja nekog f a k t o r a okoline n a p o j a v u bolesti k o d j e d n o g i kod drugog. Usprkos tim prigovorima Kallmanova studija, zajedno s dru­ g i m s t u d i j a m a o g e n e t i č k o j e t i o l o g i j i s h i z o f r e n i j e ( M o w r e r , 1969), g o v o r i uvjerljivo o postojanju genetičkog utjecaja na pojavu te bolesti. Glavne teorije ličnosti koje nastoje dovesti u m e đ u s o b n u vezu osobine ličnosti pojedinca i njegove tjelesne karakteristike o d n o s e se n a istraživanje o d n o s a i z m e đ u t i h o s o b i n a i tjelesne konstitucije, t j . g r a đ e i oblika tijela. O b l i k t i j e l a ili p o j e d i n i h n j e g o v i h d i j e l o v a n a v o d i o j e l j u d e v e ć o d a v n o n a pomisao da je na osnovi takvih evidentnih i objektivnih podataka kao što su podaci o tjelesnoj konstituciji moguće nešto zaključiti o karakteru, tempe­ r a m e n t u ili o d r u g i m o s o b i n a m a l i č n o s t i t o g p o j e d i n c a . T a k v a s u s h v a ć a n j a i tumačenja često bila vrlo raširena m e đ u ljudima, a osobito su p r i s u t n a m e đ u laicima. Ova tendencija d a se n a osnovi tjelesnih obilježja pojedinca zaključuje o obilježjima njegove ličnosti prisutna je u svakodnevnom životu s t o g a j e r l a i k u k o j i t a k o r a z m i š l j a ili z a k l j u č u j e n e p r e o s t a j e d r u g o . O n o čime čovjek raspolaže u svom svakodnevnom iskustvu nisu znanstveni po­ daci dobiveni dugim i egzaktnim istraživanjima, već njegovo vlastito dota­ dašnje iskustvo i perceptivni podaci. To je jedina baza na kojoj laik m o ž e zaključivati. J a s n o je da na takvoj osnovi m o g u nastati i nastaju svakakva t v r đ e n j a , » o t k r i ć a « , » s p o z n a j e « , k o j e s u n a j č e š ć e n e t o č n e ili k o j e p r e d s t a v ­ l j a j u p r e d r a s u d e . K o d z a k l j u č i v a n j a o ličnosti pojedinca laik postupa o n a k o k a k o m u je to jedino moguće: koristi perceptivne p o d a t k e koji su najevid e n t n i j i , a t o s u i z g l e d p o j e d i n c a ( d a li j e d e b e o , m r š a v i t d . ) i n j e g o v o p o n a ­ šanje u nekoj situaciji. Na osnovi toga i n a osnovi svog i tuđeg iskustva laik donosi zaključke o ličnosti tog pojedinca. Z b o g č e g a b i , z a i s t a , m o g l a p o s t o j a t i p o v e z a n o s t i z m e đ u i z g l e d a ili k o n ­ stitucije pojedinca i osobina njegove ličnosti? Odnosno, zbog čega bi tu mo­ gućnost trebalo znanstveno istraživati? Postoji nekoliko razloga za to. J e d a n o d razloga zbog kojih bi se moglo očekivati d a će postojati pove­ zanost između tjelesne konstitucije ljudi i njihovih osobina ličnosti jest taj d a okolina p o j e d i n c a (socijalna) reagira n a njegovu tjelesnu p o j a v u o d n o s n o na njegov izgled. To znači d a će o k o l i n a reagirati različito n a p o j e d i n c e koji fizički r a z l i č i t o izgledaju. Te r e a k c i j e o k o l i n e m o g u s t o g a u t j e c a t i n a r a z v o j takvog pojedinca i n a formiranje njegove ličnosti, o d n o s n o n a pojavu odre­ đenih osobina. U ovakvom slučaju tjelesna konstitucija pojedinca nije direk­ t a n p o v o d ili u z r o k z a p o j a v u o v e ili o n e o s o b i n e l i č n o s t i , v e ć j e o n a s a m o p o v o d z a o v a k v o ili o n a k v o p o n a š a n j e o k o l i n e p r e m a t o m p o j e d i n c u . Tjelesna je konstitucija ovdje samo posrednik u formiranju ličnosti. D a o k o l i n a r e a g i r a n a fizički izgled p o j e d i n c a i n a n j e g o v u t j e l e s n u k o n ­ stituciju n a različite načine izvan svake je s u m n j e . Postoje, dapače, i socijalni stereotipi reagiranja. T o su uobičajeni načini ponašanja p r e m a ljudima odre155

đ e n e k o n s t i t u c i j e . P o j e d i n c i m a se n a osnovi njihove konstitucije p r i d a j u raz­ ličite u l o g e u d r u š t v u , u z n j i h se vežu različita o č e k i v a n j a i različite v r s t e p o n a š a n j a ili r e a g i r a n j a . P o j e d i n a c s e u s v o m r a z v o j u a d a p t i r a n a t a k v u u l o g u ili t a k v a o č e k i v a n j a , p o s t a j e k o n f o r m a n s o č e k i v a n j i m a o k o l i n e i p o n a š a s e o n a k o k a k o to drugi očekuju. Zbog toga pojedinci koji imaju različitu tjelesnu k o n s t i t u c i j u i m a j u i različite uloge u d r u š t v u i različita p o n a š a n j a , p a i raz­ ličite l i č n o s t i . O d n o s n o , p o j e d i n c i k o j i i m a j u s l i č n u k o n s t i t u c i j u r a z v i j a j u iz i s t i h r a z l o g a i slične o s o b i n e ličnosti. T a k o s e s t v a r a p o v e z a n o s t i z m e đ u tje­ lesne k o n s t i t u c i j e i k o n s t i t u c i j e ličnosti p o j e d i n c a . U vezi s t i m j e i p o j a m podražajne vrijednosti pojedinca. Svaki pojedinac djeluje na okolinu. Takvo d j e l o v a n j e i m a i njegov izgled, o d n o s n o tjelesna k o n s t i t u c i j a . P o j e d i n a c svojim izgledom potiče druge na određene vrste reakcija i na određene vrste pona­ š a n j a . B u d u ć i d a j e t j e l e s n a k o n s t i t u c i j a p o j e d i n c a s t a b i l n a , t o j e i e f e k t ili podražaj pojedinca na okolinu stabilan. Tako se okolina p r e m a pojedincu p o n a š a o n a k o k a k o je n a to izaziva njegova tjelesna konstitucija, a to pona­ šanje okoline izaziva opet reakcije tog p o j e d i n c a i pridonosi razvoju njegove ličnosti u o d r e đ e n o m smjeru i na određeni način. Tako i zbog toga nastaju razlike m e đ u ličnostima koje su u analizi povezane s tjelesnom konstitucijom. D r u g i r a z l o g koji b i m o g a o dovesti d o s t v a r a n j a p o v e z a n o s t i i z m e đ u tje­ l e s n e k o n s t i t u c i j e i o s o b i n a l i č n o s t i j e s t paralelan utjecaj okoline na razvoj određene tjelesne konstitucije i na razvoj određenih osobina ličnosti. Poznato j e d a j e tjelesna k o n s t i t u c i j a u velikoj m j e r i o d r e đ e n a n a s l j e đ e m , ali n a n j u i p a k m o g u u t j e c a t i i b r o j n i č i n i o c i iz o k o l i n e . T a k o , n a p r i m j e r , m a j k e k o j e s e b r i n u za to d a i m u djetinjstvu djeca n i k a d a n e b u d u gladna, koje ih nepre­ k i d n o h r a n e , m o g u biti t a k o zaštitnički r a s p o l o ž e n e i u vezi s d j e t e t o v i m ka­ snijim razvojem i p o n a š a n j e m . K a o rezultat toga razvit će se o d r e đ e n a t j e l e s n a k o n s t i t u c i j a ili u s t r o j s t v o p a r a l e l n o s r a z v o j e m o d r e đ e n i h o s o b i n a ili k a r a k t e r i s t i k a l i č n o s t i . L a n d a u e r i W h i t i n g s u (1964) u t v r d i l i d a postoji povezanost između traumatskih iskustava u djetinjstvu i stasa u odrasloj d o b i . P r e m a t o m e , p o s t o j e d o g a đ a j i koji d j e l u j u i n a fizički i n a p s i h i č k i raz­ voj p o j e d i n c a p a r a l e l n o i d o v o d e d o povezanosti i z m e đ u j e d n i h i d r u g i h osobina. D a l j i r a z l o g ili u z r o k m o g u ć e p o v e z a n o s t i t j e l e s n i h o s o b i n a s o s o b i n a m a l i č n o s t i j e s t u t o m e š t o p o j e d i n c i različite tjelesne konstitucije na različite načine doživljavaju svoju okolinu. Zbog toga takvi pojedinci teže različitim s t v a r i m a i i m a j u različite ciljeve i vrijednosti. T o je, p r e m a t o m e , biološki razlog povezanosti između tjelesnih osobina i osobina ličnosti. Ta biološki u v j e t o v a n a r a z l i č i t o s t o s o b i t o j e u v e z i s nagradama i kaznama. Nagrade i kazne čine snažne regulatore i modifikatore ponašanja. Međutim, neke od tih n a g r a d a i kazni m o g u biti biološki uvjetovane. T a k o će za n e k o g a t k o i m a o d r e đ e n u t j e l e s n u k o n s t i t u c i j u k a r a k t e r n a g r a d e ili v r i j e d n o s t i i m a t i j e d n i o b j e k t i ili a s p e k t i n j e g o v e o k o l i n e , a z a d r u g o g a , s d r u k č i j o m t j e l e s n o m k o n ­ s t i t u c i j o m , t a k a v ć e k a r a k t e r i m a t i d r u g i o b j e k t i ili a s p e k t i o k o l i n e . J a s n o j e d a će z b o g toga različiti pojedinci težiti različitim n a g r a d a m a i k a z n a m a , o d n o s n o različitim v r i j e d n o s t i m a i a s p e k t i m a okoline. Svaki o d njih će se stoga p o n a š a t i n a različit n a č i n i nastojati stvoriti i formirati t a k v u okolinu koja će m u p r u ž a t i m a k s i m a l n u u g o d u i zadovoljstvo, o d n o s n o n a g r a d e za k o j i m a o n teži. T a k o , n a p r i m j e r , majci m o ž e biti najveća vrijednost prospe­ ritet i d o b r o b i t njezine djece. J a s n o j e d a će o n a uložiti sve svoje snage i spo­ sobnosti u t o m smjeru. Drugome može najveću vrijednost i zadovoljstvo pred156

stavljati znanstveni r a d i istraživanje. N e k o m e će hranjenje i jedenje o d n o s n o pijenje predstavljati najveću nagradu, p a će nastojati maksimizirati takvu vrstu n a g r a d e i razvijati takve oblike ponašanja i takve osobine ličnosti koje će m u to omogućiti. Utjecaj biološki determinirane konstitucije na percepciju svijeta i okoline ne o g r a n i č a v a se s a m o n a taj a s p e k t n a g r a d e i kazne, o d n o s n o u g o d e i n e u g o d e ili v r i j e d n o s t i o d n o s n o b e z v r i j e d n o s t i . K o n s t i t u c i j a d e t e r m i n i r a i m o g u ć n o s t i pojedinca i postavlja određena ograničenja na mogućnosti pojedinca. Takva o g r a n i č a v a n j a ili t a k v e m o g u ć n o s t i u t j e č u i o d r e đ u j u i d o ž i v l j a j e i i s k u s t v a pojedinca u t o k u njegova razvoja i života. Stoga će ljudi različitih tjelesnih konstitucija imati vrlo različita iskustva i doživljaje, p a će se i zbog toga njihove ličnosti razlikovati. K o n a č a n razlog z b o g k o j e g se m o ž e očekivati p o v e z a n o s t o s o b i n a ličnosti i t j e l e s n e k o n s t i t u c i j e j e s t p a r a l e l i z a m u t j e c a j a b i o l o š k o g ili g e n e t i č k o g s u p ­ s t r a t a ili o s n o v i c e n a r a z v o j t j e l e s n e k o n s t i t u c i j e s j e d n e s t r a n e i n a r a z v o j o s o b i n a s d r u g e s t r a n e . O v d j e o k o l i n a n e i g r a n i k a k v u u l o g u ili j e t a u l o g a malena. To znači da postoji m o g u ć n o s t d a su i tjelesna konstitucija i ličnost d e t e r m i n i r a n e n a s l j e đ e m , o d n o s n o d a j e l i č n o s t d e t e r m i n i r a n a n a l j e đ e m jed­ n a k o k a o i tjelesna k o n s t i t u c i j a pojedinca. K a d se p o d u t j e c a j e m nasljeđa k o d p o j e d i n c a razvija o d r e đ e n a tjelesna konstitucija, t a d a se, p a r a l e l n o s time, t a k o đ e r p o d u t j e c a j e m n a s l j e đ a , r a z v i j a i o d r e đ e n a o s o b i n a ili o s o b i n a l i č n o s t i . T a k a v p a r a l e l i z a m u z r o k u j u g e n i iz k o j i h s e , p r e m a t o m e , r a z v i j a j u i t j e l e s n a k o n s t i t u c i j a i o s o b i n e l i č n o s t i . T o j e pleiotropski efekt gena. U p s i h o l o g i j i postoje podaci koji govore o t a k v o m p a r a l e l n o m utjecaju, o d n o s n o podaci koji govore o utjecaju nasljeđa na pojedine osobine ličnosti. V i d i m o , p r e m a t o m e , d a m o g u p o s t o j a t i različiti i vrlo b r o j n i u z r o c i za pojavu m e đ u s o b n e povezanosti tjelesne konstitucije i osobina ličnosti. Zbog toga nije č u d n o što su u psihologiji učinjena istraživanja takvog mogućeg odnosa, odnosno što su postavljene teorije o t o m odnosu i povezanosti. Među­ tim, prije nego što iznesemo najvažnije znanstvene teorije i istraživanja tog odnosa u s u v r e m e n o j psihologiji, s p o m e n u t ć e m o n e k e ranije pokušaje koji nisu doveli d o utvrđivanja takve povezanosti i z m e đ u karakteristika ličnosti i morfoloških obilježja pojedinca. Diskreditirane

metode

Laička metoda. S p o m e n u l i s m o d a v j e r o j a t n o svi ljudi p o k u š a v a j u zaklju­ čivati o o s o b i n a m a nečije ličnosti n a osnovi njegova tjelesnog izgleda. T a k o j e o p ć e r a š i r e n o u v j e r e n j e d a , n a p r i m j e r , v i s o k o čelo znači r a z v i j e n u inteli­ g e n c i j u ili u m n e s p o s o b n o s t i , d a j e o b l i k g l a v e t a k o đ e r u v e z i s u m n i m s p o ­ s o b n o s t i m a p o j e d i n c a i t d . T a l a i č k a u v j e r e n j a ili v j e r o v a n j a n e m a j u n i k a k v e znanstvene vrijednosti i osnovice, a već s m o opisali k a k o do njih dolazi i k a k o običan čovjek n u ž n o dolazi do takvih pogrešnih spoznaja. Fiziognomija. Fiziognomija je nekad trebala biti znanstvena disciplina k o j a b i n a z n a n s t v e n i n a č i n u t v r d i l a p o v e z a n o s t i z m e đ u o s o b i n a l i č n o s t i i fizič­ kih obilježja lica p o j e d i n c a . T a fizička obilježja lica (koje j e uvijek najizloženije p o g l e d u d r u g i h i zbog toga p o g o d n o k a o s r e d s t v o »dijagnoze«) bili su pojedini dijelovi lica i lice u cjelini, oblik r u k u ( k a o k o d h i r o g n o m i j e ) , b o j a kose, očiju i d r u g a . T a k o su, n a p r i m j e r , p o k u š a v a l i oblik vilice d o v e s t i u vezu 157

s k a r a k t e r i s t i k a m a volje p a j e j a k a vilica značila i j a k u volju (vjerojatno j e i M u s s o l i n i bio u to u v j e r e n p a j e i s t i c a o s v o j e vilice). Š i r o k a vilica se d o v o d i l a u vezu s v j e r n o š ć u . O k r u g l a b r a d a j e z n a k d o b r o d u š n o s t i i b e n e v o l e n c i j e . Uvu­ čena b r a d a je znak potrebe za ljubavlju, izbočena b r a d a je, pak, znak p o t r e b e za s t r a s t v e n o m ljubavlju. O čelu s m o već govorili. Postoje i »tumačenja« od­ nosa između boje kose i ljubavnih sklonosti (naročito kod žena) itd. Dugački p a l a c j e z n a k »snažne ličnosti«, d o m i n a n t n o s t i i n a d m o ć n o s t i . T a »poveza­ nost« provjerena j e t a k o d a j e u t v r đ e n a korelacija i z m e đ u dužine palca i r e z u l t a t a n a A l l p o r t o v o j l j e s t v i c i n a d m o ć n o s t i - s u b m i s i v n o s t i . K o d 100 i s p i t a n i ­ k a u t v r đ e n a j e k o r e l a c i j a o d 0,10 k o j a n i j e i m a l a s t a t i s t i č k e z n a č a j n o s t i . Fiziognomija je nemoguća jer su objektivna i znanstvena istraživanja utvrdila da povezanosti između pojedinih karakteristika ličnosti i tjelesnih o s o b i n a lica, r u k u , k o s e itd. — n e m a . Frenologija. Frenologija je u prošlosti značila vjerojatno najozbiljniji p o k u š a j da se n a osnovi tjelesne morfologije u t v r d e o s o b i n e ličnosti p o j e d i n c a . F r e n o l o g i j u s u z a m i s l i l i G a l i i S p u r z h e i m (1809). O n i s u s m a t r a l i d a s e n a osnovi oblika lubanje pojedinca mogu dijagnosticirati mnoge osobine njegove ličnosti. Oblik lubanje pojedinca m o g u ć e j e objektivno utvrditi. T o zapravo znači da se o b j e k t i v n o m o g u u t v r d i t i i z b o č e n a i u d u b l j e n a m j e s t a n a lubanji, i to j e d n o s t a v n i m o p i p a v a n j e m lubanje. Gali i S p u r z h e i m s u s m a t r a l i da se u m o z g u ispod pojedinih dijelova lubanje nalaze centri pojedinih karakteri­ stika ličnosti. Oni su stoga napravili k a r t u mozga n a kojoj su bila označena m j e s t a ili c e n t r i t r i d e s e t r a z l i č i t i h o s o b i n a l i č n o s t i . O s o b i n e l i č n o s t i s u , p r e m a tome, povezane s različitim dijelovima mozga i s različitim »organima« u m o z g u . N a d a l j e , r a z v i j e n o s t n e k e o s o b i n e ovisi o razvijenosti o d g o v a r a j u ć e g mozgovnog centra, »organa« o d n o s n o dijela mozga. One osobine ličnosti koje su j a k o razvijene r a z v i j e n e s u t a k o j e r j e j a k o razvijen n j i h o v m o z g o v n i c e n t a r » o r g a n « ili d i o m o z g a o k o j e m o n e o v i s e . O n e p a k o s o b i n e k o j e s u s l a b o r a z ­ v i j e n e r a z v i j e n e s u t a k o j e r s u n j i h o v i c e n t r i ili » o r g a n i « u m o z g u s l a b o r a z ­ v i j e n i . J a k a r a z v i j e n o s t p o j e d i n o g c e n t r a ili » o r g a n a « u m o z g u p o v e z a n a j e s i z b o č i n a m a n a l u b a n j i , a t a m o g d j e s u t a k v i m o z g o v n i » o r g a n i « ili c e n t r i slabo razvijeni, t a m o su n a lubanji u d u b i n e . P r e m a t o m e , a k o z n a m o lokaliza­ ciju pojedinih osobina u m o z g u i a k o m o ž e m o utvrditi izbočenja i udubljenja na lubanji, možemo na osnovi toga zaključiti koje su osobine kod svakog pojedinca j a k o , a koje slabo razvijene. U d u b l j e n j a i izbočenja m o g u se l a k o i objektivno utvrditi, p a je, p r e m a t o m e , p o mišljenju Galla i S p u r z h e i m a , moguća objektivna dijagnostika ličnosti. Tako zamišljena frenologija činila se p o t p u n o z n a n s t v e n o m i prihvatlji­ vom i stoga nije č u d o što je ubrzo stekla veliku p o p u l a r n o s t i p r i m j e n u k a o »znanstvena m e t o d a dijagnosticiranja ličnosti«. F r e n o l o g i j a s e o d r ž a l a s v e d o k n i j e u t v r đ e n o : 1. d a u m o z g u n e p o s t o j i s t r o g a lokalizacija p o j e d i n i h funkcija, o s o b i t o k a d se r a d i o t a k v i m f u n k c i j a m a k a o š t o s u o s o b i n e l i č n o s t i i 2. d a i z m e đ u r a z v i j e n o s t i p o j e d i n i h m o z g o v n i h p o d r u č j a i oblika lubanje n e m a n i k a k v e veze. M e đ u t i m , u g l a v a m a l a i k a f r e n o l o g i j a i d a l j e živi i d j e l u j e . Hipokratova tipologija ličnosti. K a o neuspio i neznanstven pokušaj tra­ ženja odnosa između tjelesnih osobina i osobina ličnosti o d n o s n o ponašanja m o r a m o s p o m e n u t i i H i p o k r a t o v u tipologiju ličnosti. Ta je tipologija vjero­ j a t n o prvi p o k u š a j d a se u t v r d e i o p i š u različiti tipovi ličnosti i d a se ti tipovi 158

d o v e d u u u z r o č n u vezu s tjelesnim p r o c e s i m a . Ovo posljednje čini t a k v o t u m a ­ čenje vrlo n a p r e d n i m i vrijednim i orijentiranim n a znanstvenu eksplikaciju ličnosti na bazi tvarnih procesa. To je sigurno bilo m n o g o naprednije tuma­ čenje o d mnogih kasnijih srednjovjekovnih zamišljaja i naučavanja o čovjeku, koja su, n a žalost, p r i s u t n a k o d m n o g i h ljudi i danas. H i p o k r a t je dao i tjelesnu tipologiju i tipologiju t e m p e r a m e n t a . P r e m a n j e m u ljudi se p o svom tjelesnom ustrojstvu m o g u razlikovati n a osnovi toga k o j a v r s t a t j e l e s n i h s o k o v a k o d n j i h p r e v l a d a v a . P o s t o j e četiri v r s t e t a k v i h tje­ lesnih sokova. To su krv, crna žuč, žuta žuč i flegma. Kod nekih prevladava jedna vrsta, a kod drugih prevladava druga vrsta tjelesnih sokova. Domi­ nantnost određene vrste tjelesnog soka dovodi do pojave određenog tempe­ ramenta. Stoga postoje četiri vrste t e m p e r a m e n t a : sangviničan, melankoličan, koleričan i flegmatičan temperament. Kod sangvinika prevladava krv, kod melankolika c r n a žuč, kod kolerika žuta žuč, a kod flegmatika flegma. Ljudi su, p r e m a t o m e , različiti t e m p e r a m e n t o m j e r su različiti p o t o m e k o j a v r s t a tjelesnog soka kod njih prevladava. Danas z n a m o da učenje o tjelesnim sokovima nije u skladu s realnošću, ali 400 g o d i n a p r i j e n a š e e r e t o s e m o g l o p r i h v a t i t i . U č e n j e o s o k o v i m a k o d H i p o k r a t a p o d s j e ć a n a h o r m o n e i njihovu ulogu u tijelu. H o r m o n i , n a r a v n o , n e o d g o v a r a j u H i p o k r a t o v i m z a m i š l j a j i m a , ali j e n j i h o v a u l o g a u r a z v o j u i tje­ l e s n o m i p s i h i č k o m velika, k a o š t o s m o vidjeli n a p r i m j e r u tiroksina o d n o s n o kretenizma. Hipokratovo učenje prihvatili su kasnije i modificirali drugi, na primjer rimski lječnik Galen u d r u g o m stoljeću i W u n d t u devetnaestom stoljeću. U vezi s H i p o k r a t o m t r e b a s p o m e n u t i i t o d a j e o n s m a t r a o d a se l j u d i m o g u razlikovati i tjelesnom konstitucijom s obzirom na visinu i na debljinu. T a k o p o s t o j e tjelesni tipovi: visok i m r š a v te nizak i d e b e o . Ti su tipovi s k l o n i pojedinim v r s t a m a bolesti. T a k o je nizak i debeo tip sklon apopleksiji, a visok i mršav tuberkulozi. To je osnovica konstitucionalne medicine.

Kretschmerova konstitucionalna psihologija ličnosti N j e m a č k i p s i h i j a t a r K r e t s c h m e r p u b l i c i r a o j e (1925) r e z u l t a t e s v o j i h i s t r a ­ živanja o o d n o s u tipova tjelesne konstitucije i pojedinih vrsta psihičkih bo­ l e s t i ili p s i h o z a . T a j s e n j e g o v r a d s m a t r a p o č e t k o m konstitucionalne psiho­ logije u s u v r e m e n o j p s i h o l o g i j i . T o j e u j e d n o b i o i z a č e t a k biološkog pristupa proučavanja ličnosti. Svoje rezultate K r e t s c h m e r je skupio u psihijatrijskim klinikama U to su d o b a n a p o d r u č j u psihijatrije bile p r i z n a t e dvije kategorije psihoza. J e d n u vrstu psihoza činile su manično-depresivne psihoze, a d r u g u shizofrenije. K o d manično-depresivnih psihoza bolesnik oscilira između krajnje uzbuđenosti, e k s c i t a b i l n o s t i ili p o d r a ž l j i v o s t i i u z n e m i r e n o s t i ( m a n i č n a f a z a ) i k r a j n j e letargičnosti, a p a t i j e , n e a k t i v n o s t i i d e p r e s i j e ( d e p r e s i v n a faza). U m a n i č n o j fazi t a k v o g p o j e d i n c a m o r a j u č u v a t i z b o g m o g u ć n o s t i d a s e s a m o z l i j e d i ili d a ozlijedi d r u g e , a u d e p r e s i v n o j fazi m o r a se č u v a t i z b o g t o g a š t o n i j e s p o ­ s o b a n d a se b r i n e o s e b i . U t o j s e fazi o n j e m u t r e b a j u b r i n u t i d r u g i k a o d a s e radi o m a l o m djetetu. Shizofrenije su općenito izražene gubitkom emocional­ n o s t i , p o v l a č e n j e m ili n e s p o s o b n o š ć u o d r ž a v a n j a n o r m a l n i h k o n t a k a t a s d r u 159

gim osobama, fiksnim idejama, o b m a n a m a i halucinacijama. Osobe oboljele od shizofrenije u a k u t n i m stadijima bolesti nisu sposobne da se s a m o s t a l n o brinu o sebi i p o t r e b n o i m je liječenje. K r e t s c h m e r je na osnovi dugogodišnje prakse, p r o m a t r a n j a i p o d a t a k a zaključio da između pojedinih psihijatrijskih kategorija i tjelesne konstitucije pojedinca postoje sasvim određeni odnosi i povezanost. Tu je povezanost on p o k u š a o t o č n i j e u t v r d i t i . N j e g o v i s u c i l j e v i b i l i : 1. t r e b a s t v o r i t i j e d a n s u s t a v ocjenjivanja tjelesnih k a r a k t e r i s t i k a bolesnika p o m o ć u kojeg će se pojedinci m o ć i k l a s i f i c i r a t i u n e k o l i k o k a t e g o r i j a ili t i p o v a ; 2. t r e b a i s p i t a t i p o v e z a n o s t tako u t v r đ e n e kategorije tjelesne konstitucije s glavnim k a t e g o r i j a m a u psihi­ j a t r i j s k i m k l a s i f i k a c i j a m a , t j . sa s h i z o f r e n i j o m i m a n i č n o - d e p r e s i v n o m psi­ h o z o m i 3. t r e b a i s p i t a t i p o v e z a n o s t k a t e g o r i j a tjelesne k o n s t i t u c i j e s n o r m a l ­ nim oblicima ponašanja. D a bi p o s t i g a o p r v i cilj, K r e t s c h m e r j e s a s t a v i o i n s t r u m e n t ( I n v e n t a r tje­ lesnih k a r a k t e r i s t i k a ) u k o j e m j e bilo n a v e d e n o više o d s e d a m d e s e t tjelesnih obilježja p o k o j i m a se m o g l a ocjenjivati tjelesna k o n s t i t u c i j a p o j e d i n c a . Taj je i n v e n t a r t j e l e s n i h o b i l j e ž j a b i o , p r e m a t o m e , v r l o d e t a l j a n . K a o p r i m j e r t e p o d r o b n o s t i n a v o d i m o d i o k o j i s e o d n o s i n a o c j e n j i v a n j e ili o p i s i v a n j e k r v n i h žila ( t a b l i c a 2). T a b l i c a 2. Dio Kretschmerova Kože: Glave: Ruku: Nogu: Ruke i noge: Tijelo: Ruke i noge: Tijelo:

inventara

vrlo vidljive plavkaste plavkaste plavkaste vlažni vlažno topli toplo

tjelesnih

obilježja

s l a b o vidljive tamnocrvene tamnocrvene tamnocrvene srednji srednje srednji srednje

koji

se odnosi nevidljive srednje srednje srednje suhi suho hladni hladno

na krvne

žile

blijede blijede blijede

Ocjenjivač j e o z n a č a v a o svoje o c j e n e n a toj listi d o k j e p a c i j e n t s t a j a o p r e d n j i m gol. A k o j e n e k a k a r a k t e r i s t i k a bila j a k o izražena, o n a j e bila dvo­ s t r u k o p o t c r t a n a . K r e t s c h m e r u j e n a taj n a č i n bilo m o g u ć e d a » u s p o r e đ u j e svaku pojedinu točku u različitim dijagramima« bez većeg gubitka v r e m e n a ( K r e t s c h m e r , 1926, s t r . 9). T a k v a i s t r a ž i v a n j a t j e l e s n i h o b i l j e ž j a o b a v l j e n a s u n a 400 p a c i j e n a t a p s i ­ hijatrijskih klinika. Na osnovi skupljenih podataka K r e t s c h m e r je zaključio d a p o s t o j e s v e g a t r i o s n o v n a tipa tjelesne konstitucije: astenički ili leptosomni, atletski i piknički tip. O s i m t i h t i p o v a p o s t o j i i m a n j i b r o j s l u č a j e v a k o j i imaju u sebi sjedinjena obilježja ovih tipova. Tu g r u p u K r e t s c h m e r je nazvao displastičkim tipom konstitucije. Primjeri svih tipova tjelesne konstitucije p r i k a z a n i s u n a s l i c i 1. Ovi s u tipovi bili u t v r đ e n i i n a bazi o c j e n a i n a b a z i o b j e k t i v n i h obilježja koja su p r e d v i đ e n a u njegovu inventaru.

mjerenja

Karakteristike astenika su sljedeće: To je m r š a v čovjek koji zbog toga izgleda viši n e g o š t o jest. M r š a v o s t je p r i s u t n a i i z r a ž e n a n a s v i m d i j e l o v i m a tijela i n a svim tkivima. P r o s j e č n a težina a s t e n i k a m a n j a je o d p r o s j e č n e težine svih ljudi, o b u j a m p r s i j u j e m a n j i o d p r o s j e k a k a o i sve m j e r e širine. 160

A s t e n i k ili l e p t o s o m

Atletik

Koža m u j e s u h a i b e s k r v n a . I m a u s k a r a m e n a n a k o j i m a vise r u k e bez mišića. Šake s u m u nježne, i m a duga, u s k a i plitka p r s a n a k o j i m a se m o g u izbrojiti rebra, t a n a k želudac. Atletski tip je obilježen d o b r o m razvijenošću mišića i snagom. Osim toga v e o m a j e r a z v i j e n i k o s t u r i k o ž a . A t l e t s k i t i p j e p o visini s r e d n j e g ili višeg rasta. I m a široka i istaknuta ramena, istaknuti prsni koš, čvrst želudac i dobro razvijene mišiće na nogama. Piknički tip je debeo, okrugao, otromboljen. I m a jako razvijene tjelesne šupljine: glavu, prsa, želudac. Obložen j e s a l o m p o t r u p u . S r e d n j e j e visine, m e k o g i š i r o k o g lica. k r a t k e i m a s i v n e šije i v r a t a k o j i leži m e đ u r a m e n i m a . N a j i s t a k n u t i j i d i o t i j e l a j e d e b e o t r b u h k o j i s e i s p u p č i o ili o b j e s i o . V a l j a r e ć i d a s u o v i tipovi i i s p i t a n i c i b i H m u š k a r c i i d a o v i t i p o v i v r i j e d e za m u š k u t j e l e s n u k o n s t i t u c i j u . D a b i i s p i t a o d a li j e t i p t j e l e s n e k o n s t i t u c i j e p o v e z a n s d v j e m a o s n o v n i m vrstama psihičkih bolesti — manično-depresivnom psihozom i shizofrenijom, K r e t s c h m e r je usporedio tip tjelesne konstitucije s tipom psihičke bolesti kod 260 p a c i j e n a t a . U t o j g r u p i b i l a s u 43 m a n i č n o - d e p r e s i v n a m u š k a r c a i 4 2 m a n i č n o - d e p r e s i v n e ž e n e , 125 s h i z o f r e n i č a r a i 50 s h i z o f r e n i č a r k i . R e z u l t a t i u s p o ­ r e d b e tjelesne konstitucije i vrste psihičkih bolesti pokazali su d a je velika većina shizofrenih p a c i j e n a t a koje je K r e t s c h m e r o b u h v a t i o svojim istraživa­ n j e m b i l a a s t e n i č n o g ili a t l e t s k o g t i p a t j e l e s n e k o n s t i t u c i j e , a g o l e m a v e ć i n a manično-depresivnih bolesnika pikničke konstitucije. Na osnovi takvih poda­ t a k a K r e t s c h m e r j e z a k l j u č i o d a p o s t o j i »jasan biološki afinitet« između manično-depresivne psihoze i pikničke konstitucije, odnosno između shizofre­ nije i atletske, asteničke i displastičke konstitucije. Povezanost između tipa tjelesne konstitucije i normalnih oblika ponašanja K r e t s c h m e r nije ispitao. To je učinio tek Sheldon. K r e t s c h m e r o v e p o d a t k e prihvatili su m n o g i . M e đ u t i m , ti podaci imaju o d r e đ e n e n e d o s t a t k e . T e s u n e d o s t a t k e u t v r d i l a k a s n i j a istraživanja. T a k o je S h e l d o n ustanovio da se n a osnovi K r e t s c h m e r o v a inventara tjelesnih obilježja m o ž e b e z p o t e š k o ć a k l a s i f i c i r a t i s a m o o k o 27u p o t r e b e u n u t a r n j a s t a n j a , k v a z i p o t r e b e s u o d r e đ e n e n a m j e r e k o j e s u v r l o specifične. T a k o pojedinac može zadovoljavati n e k u svoju p o t r e b u n a sasvim specifičan način (recimo jelom koje s a m o o n z n a pripremiti). Kvazipotrebe su p r o d u k t s o c i j a l n i h u t j e c a j a . Valencija,

snaga

i

vektori

Dok su n a p e t o s t i energija osobine pojedinih sustava u n u t a r ličnosti, valencija, snaga i vektor su osobine pojedinih područja psihološke okoline pojedine ličnosti. Valencija j e vrijednost koju za pojedinca i m a pojedino područje psihološke okoline. Postoje s a m o dvije vrsti valencija: pozitivne i negativne valencije. Neko područje u psihološkoj okolini i m a pozitivnu valenciju a k o sadrži n e š t o što ć e s m a n j i t i n a p e t o s t k o j a u l i č n o s t i p o s t o j i . T o s m a n j e n j e n a p e t o s t i n a s t u p a o n d a k a d a ličnost u đ e u to p o d r u č j e svoje psihološke okoline. Tako, na p r i m j e r , p o d r u č j e k o j e s a d r ž i neki ž e l j e n i o b j e k t i m a p o z i t i v n u v a l e n c i j u jer se n a p e t o s t u l i č n o s t i s m a n j u j e k a d s e d o t o g o b j e k t a d o đ e . S l i č n o t o m e , p o d r u č j e koje sadrži neki objekt koji predstavlja opasnost i m a negativnu valenciju j e r ulaženje u t o područje povećava napetost u ličnosti. Recimo, pri s j e ć a n j e na n e k e o s o b n e n e u s p j e h e ili n a n e u g o d e ima n e g a t i v n u v a l e n ­ c i j u jer dovodi d o p o v e ć a n j a n a p e t o s t i . Područja koja imaju pozitivnu imaju negativnu valenciju odbijaju

valenciju ličnost.

privlače

ličnost,

a ona

koja

D a li će neko p o d r u č j e i m a t i p o z i t i v n u ili n e g a t i v n u v a l e n c i j u u o d r e ­ đ e n o m času, ovisi o p o t r e b a m a i s t a n j u l i č n o s t i . Potrebe ličnosti pridaju valencije pojedinim područjima i stvarima u psihološkoj okolini pojedinca. M e đ u t i m , osim p o t r e b a , n a p o j a v u v a l e n c i j e u p o j e d i n i m p o d r u č j i m a p s i h o l o ­ ške o k o l i n e u t j e č u i d r u g i č i n i o c i . T a k o p o m a n j k a n j a ili n e p o s t o j a n j e n e k o g ciljnog objekta (recimo h r a n e k a d j e pojedinac gladan) u n e k o m p o d r u č j u dovodi d o toga d a t o p o d r u č j e g u b i s v o j u p o z i t i v n u v a l e n c i j u . B l i z i n a o p a ­ s n o s t i t a k o đ e r m o ž e u t j e c a t i n a v a l e n c i j u n e k o g p o d r u č j a . S v i t i f a k t o r i ili 195

činioci j e s u faktori okoline i ne predstavljaju psihološke faktore koji determi­ n i r a j u v a l e n c i j u n e k o g p o d r u č j a ili n e k e p s i h o l o š k e o k o l i n e , a o n i t u o k o l i n u pojedinca ipak organiziraju i strukturiraju. Valencije m o g u biti različite intenzitetom. Taj intenzitet ovisi o b a m a pojedinca i ostalim (nepsihološkim) faktorima.

potre­

Da bi došlo d o pomicanja ličnosti p r e m a p o d r u č j i m a pozitivne valencije, o d n o s n o do udaljavanja ličnosti o d n e k o g p o d r u č j a negativne valencije, p o t r e b n o j e d a n a l i č n o s t d j e l u j e snaga ili vektor. Premještanje ličnosti u njezinu p s i h o l o š k o m polju naziva se, k a o što s m o već rekli, lokomocija. T a k v u l o k o m o c i j u i z a z i v a j u v e k t o r i ili s n a g e k o j e p o s t o j e ili d j e l u j u u p s i h o ­ loškoj okolini pojedinca. D a bi se m o g l o o d r e d i t i k a k o će se ličnost k r e t a t i u s v o m polju, p o t r e b n o j e z n a t i i v e l i č i n u s n a g e ili s n a g a k o j e n a n j u d j e l u j u i s m j e r t a k v o g d j e l o v a ­ nja, kao i točku u ličnosti na koju takva snaga djeluje. Sve te osobine m o g u s e p r i k a z a t i m a t e m a t i č k i m v e k t o r i m a . V e l i č i n a n e k o g v e k t o r a o d g o v a r a veli­ č i n i s n a g e ili s i l e k o j a d j e l u j e . S m j e r v e k t o r a p o k a z u j e s m j e r d j e l o v a n j a t e sile, a t o č k a u ličnosti m j e s t o n a k o j e t a k v a s n a g a d j e l u j e . Veličina n e k o g v e k t o r a o d g o v a r a veličini snage koja djeluje. S m j e r v e k t o r a pokazuje s m j e r d j e l o v a n j a te sile, a t o č k a u k o j o j taj v e k t o r d o d i r u j e v a n j s k u p o v r š i n u lično­ sti p r e d s t a v l j a t o č k u u kojoj n e k a sila p s i h o l o š k o g p o l j a djeluje n a ličnost ( s l i k a 18).

S l i k a 18. Ličnost Obično na lokomocija djelovanja

je malokad pod n j u djeluje veći ili p r e m j e š t a n j e tih sila o d n o s n o

u t j e c a j e m s a m o j e d n e s i l e iz p s i h o l o š k o g p o l j a . b r o j t a k v i h sila. R e z u l t a t t a k v o g d j e l o v a n j a j e ličnosti u s m j e r u koji predstavlja rezultantu rezultantu vektora.

Budući da pojedina područja u psihološkoj okolini ličnosti imaju u o d r e đ e n o m času pozitivnu a druga negativnu valenciju, to će u t a k v o m polju n a j č e š ć e p o s t o j a t i i pozitivni i n e g a t i v n i v e k t o r i sila. N j i h o v a veličina ovisit ć e o s i l i p r i v l a č e n j a ili o d b i j a n j a k o j e p o j e d i n a p o d r u č j a i m a j u , t j . o v e l i č i n i p o z i t i v n e ili n e g a t i v n e v a l e n c i j e t a k v i h p o d r u č j a . V e l i č i n a v e k t o r a o v i s i t ć e i o t o m e k a k o j e pojedino područje blizu ličnosti. Što je n e k o područje bliže l i č n o s t i , t o j e s n a g a n j e g o v a p r i v l a č e n j a ili o d b i j a n j a v e ć a . N a d a l j e , s n a g a ili v e k t o r nekog p o d r u č j a ovisit će o snazi i v e k t o r i m a d r u g i h područja. Ako m o ž e m o nacrtati vektore koji n a pojedinu ličnost djeluju u određe­ n o m č a s u , m o ž e m o p r e d v i d j e t i n j e z i n u l o k o m o c i j u ili k r e t a n j e u p s i h o l o š k o m p o l j u . T a k v u j e d n u s i t u a c i j u p r i k a z u j u c r t e ž i n a s l i c i 19. N a s l i c i 19. p r i k a z a n a j e s i t u a c i j a ž e n e k o j a p r o l a z i k r a j d u ć a n a s h r a n o m . Ako i m a novaca, žena će lako ući u p o d r u č j e pozitivne valencije i kupiti h r a n u ( m e m b r a n a je slaba i p r o p u s n a ; crtež a). Ako n e m a novca, m e m b r a n a koja o m e đ u j e to p o d r u č j e pozitivne valencije p o s t a j e n e p r o p u s n a i p r e t v a r a se u neprelaznu zapreku. Žena ne može ući u područje pozitivne valencije (crtež 196

b). U takvoj situaciji žena može pomisliti n a novac i s u p r u g a koji bi joj taj n o v a c m o g a o d a t i . K o d n j e s e j a v l j a j u i n t e n c i j e ili k v a z i p o t r e b e k o j e s t v a r a j u nove valencije u njezinu p s i h o l o š k o m polju i n o v e v e k t o r e (crtež c). T a n k a m e đ a između žene i muža pokazuje da je on sklon dati traženi n o v a c Među­ tim, ako joj m u ž ne da novac, žena može pokušati novac posuditi od neke prijateljice. U takvoj situaciji m u ž j e okružen n e p r e m o s t i v o m z a p r e k o m , a žena dolazi d o h r a n e d r u g i m p u t e m , p o m o ć u prijateljice (crtež d).

c

d S l i k a 19.

P r o m j e n e u psihološkoj okolini ličnosti n e p r e k i d n o se zbivaju. T a k v e p r o m j e n e L e w i n n a z i v a restrukturiranjima psihološke okoline. Do njih dolazi zbog p r o m j e n a u sustavima napetosti u samoj ličnosti, tj. u povodu p r o m j e n a l i č n o s t i . R e s t r u k t u r i r a n j e p s i h o l o š k e o k o l i n e m o ž e i z a z v a t i i p r e m j e š t a n j e ili putovanje ličnosti u svom psihološkom polju, i napokon, restrukturiranje p s i h o l o š k o g p o l j a m o ž e b i t i u z r o k o v a n o kognitivnim procesima. Taj treći n a č i n i m o g u ć n o s t v r l o j e z a s t u p l j e n u L e w i n o v i m t u m a č e n j i m a i p r o i s t j e č e iz gestaltističke psihologije koja je mnogo proučavala procese rješavanja proble­ ma. Kognitivno restrukturiranje nastaje, na primjer, onda kada pojedinac p r o n a đ e r j e š e n j e n e k o g p r o b l e m a , k a d a s e p r i s j e t i n e č e g a š t o j e z a b o r a v i o ili kada u svojoj okolini zapazi nešto što prije nije zapažao. Kognitivni procesi koji dovode d o restrukturiranja psihološke okoline pojedinca jesu, p r e m a tome, percepcija, mišljenje, rezoniranje, pamćenje, dosjećanje, zaboravljanje i drugi. P r o m j e n e u psihološkoj okolini koje predstavljaju r e s t r u k t u r i r a n j e oko­ line j e s u p r o m j e n e jačine i s m j e r a v e k t o r a , p r o m j e n e propustljivosti m e đ a , p r o m j e n e u m e d i j u koji ispunja n e k o p o d r u č j e okoline i p r o m j e n e u valenciji pojedinih p o d r u č j a psihološke okoline n e k e ličnosti. Stanje

ravnoteže

Cilj j e l i č n o s t i i p s i h i č k i h p r o c e s a k o j i u n e k o j l i č n o s t i p o s t o j e u s p o s t a ­ vljanje n a r u š e n e ravnoteže u ličnosti. Ravnoteža je ono stanje u k o j e m je napetost svih sustava u ličnosti izjednačena. Već s m o spomenuli da se takvo u r a v n o t e ž e n j e p o s t i ž e difuzijom n a p e t o s t i iz j e d n o g s u s t a v a u d r u g e . M e đ u t i m , e n e r g i j a k o j a j e s t v o r e n a i z b a c i v a n j e m l i č n o s t i iz s t a n j a u r a ­ v n o t e ž e n e n a p e t o s t i m o ž e o s t a t i u ličnosti i p o v e ć a t i njezin o p ć i s t u p a n j na197

p e t o s t i . A k o s e t o i z b a c i v a n j e iz r a v n o t e ž e n a p e t o s t i p o j e d i n o g p o d r u č j a ili pojedinih p o d r u č j a u ličnosti ponavlja, a energija stvorena n a taj način o s t a j e u l i č n o s t i , d o ć i ć e d o v e l i k o g p o v e ć a n j a n a p e t o s t i c i j e l o g s u s t a v a li­ č n o s t i . E n e r g i j a s t v o r e n a n a t a j n a č i n p r i t i s k i v a t ć e iz u n u t a r n j i h p o d r u č j a ličnosti n a v a n j s k a (perceptivno-motorni s t r a t u m ) . Taj pritisak m o ž e izazvati p r o d o r energije u p o d r u č j e m o t o r i k e i izazvati vrlo u z b u đ e n o i nekontroli­ r a n o p o n a š a n j e . A k o j e p r o d o r e n e r g i j e iz u n u t r a š n j i h s f e r a l i č n o s t i u p o ­ dručje m o t o r i k e postepen, zapažat će se m o t o r i č k a uznemirenost i pražnje­ nja različitog intenziteta. M o t o r i č k i n e m i r p o s e b n o j e izrazit k o d m a l e djece i uvijek je znak povišene napetosti, odnosno postojanja neke potrebe. O s i m difuzijom n a p e t o s t i , r a v n o t e ž a u ličnosti m o ž e se u s p o s t a v i t i n a j o š n e k o l i k o n a č i n a . J e d a n o d n a č i n a j e s t l o k o m o c i j a u odgovarajućem smjeru. Odgovarajući smjer lokomocije je onaj koji tu ličnost dovodi u p o d r u č j e koje s a d r ž i ciljni objekt ili objekt koji ima pozitivnu valenciju. Za takvu lokornociju o b i č n o će biti p o t r e b n i p r e t h o d n i psihološki procesi, kognitivna restruk­ t u r i r a n j a ( k a o , r e c i m o , u t o k u š k o l o v a n j a ili s t u d i r a n j a g d j e j e l o k o m o c i j a u smjeru stjecanja znanja i diplomiranja). R a v n o t e ž e s e m o ž e u s p o s t a v i t i i zamjenskom lokomocijom ili zamje­ nom ciljeva. A k o p o s t o j e dvije m e đ u s o b n o zavisne p o t r e b e , z a d o v o l j e n j e je­ dne od njih može raspršiti napetost stvorenu postojanjem druge. O s i m s t v a r n e i z a m j e n s k e l o k o m o c i j e p o s t o j i i imaginarna lokomocija. I m a g i n a r n a l o k o m o c i j a ili i m a g i n a r n o z a d o v o l j e n j e p o t r e b e p o j a v l j u j e s e o n ­ da k a d a p o j e d i n a c (zbog p r e p r e k a , prevelikog n a p o r a , nesposobnosti, uvjeta o k o l i n e itd.) n e m o ž e p o s t i ć i s t v a r n o z a d o v o l j e n j e svoje p o t r e b e . U t a k v o m s l u č a j u o n m o ž e d o ž i v l j a v a t i u g o d u ili n a g r a d u v e ć i s a m i m z a m i š l j a j e m ili s a n j a r e n j e m o u s p j e h u i zadovoljenju. Za tu svrhu postoje i s t a n d a r d n i i već gotovi proizvodi koji m u u t o m e m o g u pomoći, kao što su razne predstave, filmovi, r o m a n i , p r i r e d b e itd.

Razvoj i diferencijacija ličnosti L e w i n j e o p i s a o i r a z v o j l i č n o s t i (1951). R a z v o j l i č n o s t i z a n j e g a j e u p r ­ v o m r e d u razvoj struktura u ličnosti, tj. diferencijacija ličnosti. I z m e đ u dje­ t e t a i o d r a s l o g č o v j e k a p o s t o j e v e l i k e r a z l i k e u p r a v o u s t r u k t u r i n j i h o v i h li­ čnosti i njihove psihološke okoline. Životni p r o s t o r odraslog čovjeka z n a t n o j e i z d i f e r e n c i r a n i j i i o r g a n i z i r a n i j i o d ž i v o t n o g p r o s t o r a d j e t e t a . V e ć a izdifer e n c i r a n o s t ž i v o t n o g p r o s t o r a z n a č i d a s e u n j e m u (i u l i č n o s t i i u p s i h o l o ­ š k o j o k o l i n i ) n a l a z i v i š e p o d r u č j a n e g o l i u ž i v o t n o m p r o s t o r u d j e t e t a ( s l i k a 20).

a

b S l i k a 20.

Zbog te razlike u s t r u k t u r i i veće složenosti u strukturi ličnosti odraslog č o v j e k a m o g u k o d n j e g a n a s t a j a t i n a p e t o s t i i f o r m i r a t i se s u s t a v i n a p e t o s t i na m n o g o više načina nego što je to slučaj k o d malog djeteta. Slično tome, 198

zbog veće izdiferenciranosti psihološke okoline n a t u ličnost djeluje m n o g o v e ć i b r o j v a l e n c i j a (i p o z i t i v n i h i n e g a t i v n i h ) t e m n o g o v e ć i b r o j v e k t o r a . Z b o g toga je motivaciona i dinamička situacija odraslog čovjeka također znatno složenija od motivacione i dinamičke situacije djeteta. Osim diferencijacije u polju dviju dimenzija u kojima je životni prostor topološki prikazan, dolazi d o diferencijacije i u d r u g e dvije dimenzije, tj. u v r e m e n s k o j dimenziji i u dimenziji realnost — nerealnost. Tako se vremen­ s k a d i m e n z i j a dijeli n a d a l e k u p r o š l o s t , bližu p r o š l o s t , n e p o s r e d n u prošlost, sadašnjost, n e p o s r e d n u b u d u ć n o s t , blisku b u d u ć n o s t i d a l e k u b u d u ć n o s t i po­ staje m n o g o veća i značajnija nego što je to slučaj kod djeteta. Dimenzija realnost — nerealnost t a k o đ e r postaje znatno izdiferenciran i j a n e g o u d j e t i n j s t v u . S a z r e l o š ć u p o j e d i n a c p o s t a j e sve s p o s o b n i j i d a ra­ zlikuje ono što je realno od onog što nije realno, ono što je m o g u ć e od onog š t o n i j e m o g u ć e , r e a l n o s t o d z a m i š l j a j a , p r i v i d e o d s t v a r n o s t i . O d r a s l i zna­ tno bolje od djece m o g u razlikovati istinu od neistine. Razvija se i p o j a m vjerojatnosti, mogućnosti i p o j a m različitih stupnjeva vjerojatnosti. Diferencijacija ličnosti i njezine okoline dovodi do p r o m j e n e i u drugim o b i l j e ž j i m a ž i v o t n o g p r o s t o r a . T a k o s e m e đ e ili o p n e k o j e d i j e l e p o j e d i n a p o d r u č j a u t o m p r o s t o r u m i j e n j a j u n e s a m o b r o j e m n e g o i k a k v o ć o m , a do­ g a đ a j u se i p r o m j e n e u m e d i j i m a k o j i m a su i s p u n j e n a ta p o d r u č j a . Mediji i n j i h o v a p o v r š i n a p o s t a j u r a z l i č i t o r i g i d n i ili f l u i d n i . M e đ e d j e t e t a s u s l a b i j e o d m e đ a o d r a s l o g a . Z b o g t o g a n a l i č n o s t d j e t e t a v a l e n c i j e i v e k t o r i iz p s i h o ­ l o š k e o k o l i n e m o g u m n o g o v i š e u t j e c a t i n e g o n a o d r a s l o g č o v j e k a . Dijete je kao ličnost mnogo više uključeno u svoju psihološku okolinu od ličnosti odraslog čovjeka. O n o je m n o g o više dio te okoline n e g o što j e t o odrasli. Propustljivost opni u n u t a r ličnosti djeteta o m o g u ć u j e veću fluidnost i veću me­ đuzavisnost pojedinih p o d r u č j a u njegovoj ličnosti. Tako je vrlo lako m o g u ć e d a s e p o j e d i n e p o t r e b e ili ž e l j e , m o t i v i ili n a m j e r e z a m j e n j u j u i n a d o m j e š t a j u d r u g i m a . K o d o d r a s l i h t o j e m n o g o t e ž e . Z b o g s l a b o s t i ili p r o p u s t l j i v o s t i o p n i i d r u g e s u dvije d i m e n z i j e ( v r e m e n s k a d i m e n z i j a i d i m e n z i j a r e a l n o s t — ne­ r e a l n o s t ) slabo i z d i f e r e n c i r a n e , t a k o d a dijete m n o g o slabije r a z l i k u j e real­ n o s t o d n e r e a l n o s t i i p r o š l o s t o d s a d a š n j o s t i ili b u d u ć n o s t o d s a d a š n j o s t i . Po Lewinu je razvoj ličnosti rezultat s t r u k t u r a l n i h i d i n a m i č k i h faktora ž i v o t n o g p r o s t o r a d j e t e t a (1951). T o s u z a n j e g a o s n o v n e d e t e r m i n a n t e r a z v o j a . Vidimo da i na p o d r u č j u razvoja ličnosti Lewin zauzima čisto psihološku k o n c e p c i j u . R a z v o j l i č n o s t i , p r e m a t o m e , n i j e p r o d u k t ili r e z u l t a t d j e l o v a n j a b i o l o š k i h f a k t o r a ili m a t u r a c i j e , o d n o s n o b i o l o š k o g s a z r i j e v a n j a p o j e d i n c a . Razvojna psihologija ličnosti treba, p r e m a njemu, koristiti čisto psihološke p o j m o v e ili k o n s t r u k t e , a n e b i o l o š k e ili f i z i o l o š k e . T o j e z b o g t o g a š t o b i o ­ l o š k e ili f i z i o l o š k e č i n j e n i c e n e p r i p a d a j u n i p s i h o l o š k o j o k o l i n i n i l i č n o s t i . One, dakle, ne postoje u životnom prostoru i nisu u n j e m u prikazane. Zbog toga ih Lewin ne r a z m a t r a , o s i m p o n e k a d , k a o što j e to k o d r a z m a t r a n j a ado­ lescencije u kojoj n a s t u p a j u nagle i velike p r o m j e n e u organizmu. Takve pro­ m j e n e tada utječu na povećanje nestabilnosti i neodređenosti pojedinih stru­ ktura u životnom prostoru. Lewin također ne pridaje veću pažnju razvojnim stadijima, niti razvoj d i j e l i n a p o j e d i n e s t a d i j e ili s t u p n j e v e . O n s m a t r a d a s e z n a č a j n i j e r a z v o j n e p r o m j e n e d o g a đ a j u u d o b i o d t r i g o d i n e i u a d o l e s c e n c i j i . I z m e đ u t a d v a ži­ votna perioda i nakon adolescencije postoji relativna stabilnost. 199

U vezi j e s t a k v i m s h v a ć a n j e m i L e w i n o v o m i š l j e n j e d a k o r i š t e n j e razli­ č i t i h l j e s t v i c a z a m j e r e n j e o v e ili o n e v r s t e r a z v i j e n o s t i n i j e z a p s i h o l o g i j u korisno, jer se n a taj način ne m o ž e utvrditi stvarna razvijenost pojedinca. M n o g o j e k o r i s n i j e i b o l j e a k o s e r a z v o j p o j e d i n c a u t v r đ u j e n a o s n o v i dife­ rencijacije i integracije. Ispitivanje uvjeta koji su nužni da bi došlo do određenih promjena u toku razvoja mnogo je važnije za psihologiju od deskrip­ cije karakteristika pojedinaca na pojedinim stupnjevima razvoja. Osim diferencijacije ličnosti i njezine okoline, u toku razvoja događaju s e j o š n e k e p r o m j e n e . T o s u u p r v o m r e d u organizaciona međuzavisnost i re­ gresija o d n o s n o retrogresija (1951). Organizaciona m e đ u z a v i s n o s t jest p o j a m koji se odnosi n a m e đ u s o b n o djelovanje pojedinih područja u ličnosti. Kod malog djeteta postoji velika m e đ u z a v i s n o s t p o j e d i n i h p o d r u č j a . T o znači d a svako p o d r u č j e m o ž e djelo­ vati na svako d r u g o p o d r u č j e . T a k o , a k o se, recimo, povisi n a p e t o s t u n u t a r nekog p o d r u č j a ličnosti m a l o g djeteta o n a će se lako i brzo proširiti n a ostala p o d r u č j a p a č a k i n a o n a k o j a s u u d a l j e n a . T o vrijedi za svako p o d r u č j e . Su­ stavi n a p e t o s t i k o d m a l o g d j e t e t a s u t a k v i d a se p o r e m e ć a j r a v n o t e ž e n a p e ­ t o s t i iz u n u t a r n j i h p o d r u č j a l i č n o s t i d j e t e t a v r l o l a k o p r e n o s i n a v a n j s k a , motorička područja. Tako je dijete koje je gladno izrazito motorički aktivno i nemirno. Motorički n e m i r i aktivnost većih mišićnih skupina vrlo je česta p o j a v a k o d m a l e d j e c e . T o j e z n a k i z b i j a n j a n a p e t o s t i n a p o v r š i n u ili n a periferiju ličnosti. U t o k u r a z v o j a š i r e n j e n a p e t o s t i iz j e d n o g s u s t a v a u d r u g e p o s t a j e o r ­ g a n i z i r a n o . P o j e d i n a p o d r u č j a s t j e č u p r v e n s t v o ili p r e d n o s t u š i r e n j u n a p e ­ tosti. T a k o n e k a p o d r u č j a m o g u širiti napetost u n e k a druga, a da se ipak pri tome n e izjednače s njima. N a taj način unutarnja područja m o g u podvrći p o d svoju kontrolu vanjska p o d r u č j a ličnosti. U takvom slučaju ta unutarnja područja određuju ciljeve motoričkih akcija ili načine percipiranja okoline ili čak i što će se u okolini percipirati a što neće. Osim diferenciranja pojedinih područja po važnosti odnosno dominan­ t n o s t i , d o l a z i u t o k u r a z v o j a d o f o r m i r a n j a hijerarhije subordinacija ili hi­ jerarhija dominacija pojedinih područja. Tako jedno područje može domi­ n i r a t i n a d j e d n i m , d v a ili v i š e s u b o r d i n i r a n i h p o d r u č j a k o j a i m a j u t a k o đ e r hijerarhijsku organizaciju zavisnosti. Takve hijerarhijske organizacije poje­ dinih područja omogućuju odraslom da postupa n a drukčije načine negoli d i j e t e . T a k o o d r a s l i m o ž e i n h i b i r a t i p o j e d i n e a k c i j e i m o ž e postupati po planovima. Razvoj ličnosti nije, po Lewinu, pravocrtan i j e d n a k o u s m j e r e n tok. S v r e m e n a n a v r i j e m e razvoj se u s p o r a v a , zastaje, p a se č a k i vraća. Postoji, dakle, i m o g u ć n o s t regresije. L e w i n razlikuje dvije vrste regresija: regresiju i retrogresiju. Retrogresija u razvoju pojedinca znači ponovno javljanje ne­ kih oblika ponašanja koji su već postojali u životu tog pojedinca. Regresija znači, međutim, vraćanje ponašanja pojedinca na primitivniju razinu, bez ob­ z i r a n a t o d a li s e t a k a v o b l i k p o n a š a n j a k o d t o g p o j e d i n c a v e ć p o j a v l j i v a o . E k s p e r i m e n t a l n o i e m p i r i j s k o istraživanje regresije temelji se n a utvr­ đivanju d o b n i h n o r m i za različite vrste aktivnosti. Tako, a k o z n a m o način na koji se igraju petogodišnji dječaci i ako z n a m o način na koji se igraju s e d m o g o d i š n j i d j e č a c i , l a k o ć e m o m o ć i u t v r d i t i d a li j e n a č i n i g r e n e k o g d j e ­ t e t a s l i č n i j i i g r i d j e c e o d s e d a m ili o d p e t g o d i n a , o d n o s n o l a k o ć e m o u t v r d i t i d a j e d i j e t e o d s e d a m g o d i n a r e g r e s i r a l o n a n i v o u d j e t e t a o d p e t g o d i n a . Le200

win je sa svojim s u r a d n i c i m a izveo p r v a e k s p e r i m e n t a l n a istraživanja regre­ s i j e . T a k o s u o n i s u r a d n i c i ( B a r k e r i d r . 1941) p o k a z a l i d a f r u s t r a c i j a m o ž e izazvati regresiju u p o n a š a n j u djeteta. Budući da Lewin razvoj ličnosti objašnjava u t e r m i n i m a polja i s m a t r a da takav razvoj determiniraju prilike i dinamički faktori životnog prostora p o j e d i n c a , za n j e g a se razvoj ličnosti svodi n a već o p i s a n e p r o m j e n e i n a kognitivna restrukturiranja. Upravo zbog takvih kognitivnih restrukturiranja, koja se n e p r e k i d n o događaju u t o k u razvoja ličnosti, za Lewina je od m a l e ili n i k a k v e v a ž n o s t i u t j e c a j k o n d i c i o n i r a n j a ili j e d n o s t a v n i h o b l i k a u č e n j a k a o što je asocijativno učenje n a razvoj ličnosti i ponašanja. Asocijacija p o d a t a k a i s k u s t v a ili a s o c i j a c i j a d o ž i v l j a j a m o g u ć a j e n e z b o g k o n t i n u i t e t a i z m e đ u p o ­ dražaja i reakcije i ne zbog ponavljanja, već zbog toga što ta dva p o d a t k a (riječi, n a p r i m j e r ) p r i p a d a j u i s t o m s u s t a v u n a p e t o s t i . On, d a k l e , n e p r i h v a ć a asocijacionistička o b j a š n j e n j a u č e n j a . U vezi s t i m s u o n d a i n a g r a d a i k a z n a kao determinante učenja i ponašanja. Nagrada i kazna, odnosno Thorndikeov z a k o n e f e k t a za n j e g a s u važni s a m o z b o g t o g a š t o p r o i z v o d e p r o m j e n e u časovitoj s t r u k t u r i p o l j a pojedinca. P o d n j i h o v i m se u t j e c a j e m n e s t v a r a j u traj­ n e v e z e ili a s o c i j a c i j e , j e r u p o l j u n e m a n i č e g š t o b i b i l o t r a j n o , v e ć o n e p r o ­ izvode časovite p r o m j e n e u vektorima, valencijama i sustavima napetosti. R a z v o j i m a , p o L e w i n u , d v a l i c a ili d v i j e s t r a n e . J e d n o l i c e ili j e d n a s t r a ­ n a r a z v o j a j e unutarnja. To su p r o m j e n e u organizaciji, integraciji i diferen­ cijaciji u ličnosti i njezinu p s i h o l o š k o m polju. D r u g a s t r a n a razvoja je vanj­ ska, v i d l j i v a s t r a n a . O n a o b u h v a ć a promjene u'ponašanju koje se javljaju u t o k u razvoja. Postoji n e k o l i k o tipičnih p r o m j e n a u p o n a š a n j u koje se ja­ vljaju u toku razvoja. To su p r o m j e n e u raznolikosti ponašanja, p r o m j e n e u o r g a n i z i r a n o s t i p o n a š a n j a , p o v e ć a n j e ili p r o š i r i v a n j e p o d r u č j a p o n a š a n j a i p r o m j e n e u s t u p n j u realnosti p o n a š a n j a . Te p r o m j e n e i m a j u o b j e k t i v a n ka­ rakter, vidljive su i d o s t u p n e registraciji i predstavljaju osnovicu n a kojoj su zasnovana b r o j n a kasnija istraživanja i ispitivanja. Uvrštenjem tih p r o m j e n a u svoj razvojni s u s t a v L e w i n j e s t v o r i o o s n o v i c u za svoj g o l e m utjecaj n a eks­ p e r i m e n t a l n a i s t r a ž i v a n j a n a m n o g i m p o d r u č j i m a p s i h o l o g i j e . Z b o g t o g a vje­ r o j a t n o ni j e d n a teorija ličnosti (osim m o ž d a biheviorističkih) nije p o t a k n u ­ la t o l i k a i s t r a ž i v a n j a i n e m a t a k v u e m p i r i j s k u p o d l o g u k a o š t o j e i m a L e w i n o v a . U t o k u r a z v o j a p o n a š a n j e p o s t a j e sve raznolikije. R a z n o l i k o s t se pove­ ćava d o o d r e đ e n e dobi. Ta raznolikost se manifestira n a različitim područji­ m a k a o š t o s u i n t e r e s i , m o t i v i , p o t r e b e , e m o c i j e , i n f o r m a c i j e , a k t i v n o s t i , so­ cijalni k o n t a k t i . Svestranost je p r a ć e n a i sve v e ć o m organiziranošću ponašanja. T a orga­ niziranost se izražava u sve većoj hijerarhizaciji. T a k o n e k o dijete m o ž e gra­ d i t i k u ć i c u u p i j e s k u s a m o z b o g i g r e ili z a b a v e , a s t a r i j e d i j e t e u t o m e m o ž e uz igru i zabavu vidjeti i m o g u ć n o s t d a se istakne i d a dobije pohvalu i pri­ znanje odraslih. Starije dijete m o ž e istovremeno sudjelovati u više različitih aktivnosti, što m l a đ e ne može. Starija su djeca m a n j e podložna s m e t n j a m a s a s t r a n e , v i š e a p s o r b i r a n a s v o j i m p o s l o m i, a k o s u p r e k i n u t a , v r a t i t ć e s e t o m poslu da ga dovrše. Isto tako, starija djeca m o g u istovremeno održavati više socijalnih k o n t a k a t a o d m l a đ e . S r a s t o m i razvojem povećava se i krug aktivnosti djeteta. N a početku je ono vezano uz kolijevku, kasnije uz neposrednu obiteljsku okolinu, onda uz vrtić, školu, ulicu, grad, prijatelje itd. 201

S r a s t o m i r a z v o j e m razvija se sve više i orijentacija p r e m a realnosti, a s t i m u vezi i s p o s o b n o s t r a z l i k o v a n j a r e a l n o g a o d n e r e a l n o g a . U svim t i m p r o m j e n a m a , k a k o u n u t a r n j i m , t a k o i v a n j s k i m , o d r ž a v a se, po mišljenju Lewina, integritet i jedinstvo ličnosti. To jedinstvo o n povezuje s j e d n o m glavom; d o k p o s t o j i j e d n a glava, dotle postoji j e d i n s t v o ličnosti. K a d s e t a g l a v a p o d i j e l i n a d v i j e ili v i š e , j e d i n s t v o l i č n o s t i s e g u b i , a n a s t a j e o p e t t e k o n d a k a d a s e p o n o v n o f o r m i r a j e d n a g l a v a . Jedinstvo ličnosti ne može, prema tome, postojati ako pojedinac nema svoju glavu. J e d i n s t v o li­ čnosti nije, m e đ u t i m , s t a b i l n o . O n o se m i j e n j a n e s a m o u t o k u razvoja, n e g o se m i j e n j a i oscilira i k o d o d r a s l i h ljudi.

Empirijska istraživanja Lewin nije bio s a m o velik teoretik, o n je s a m i u suradnji s d r u g i m a pro­ veo m n o g o e k s p e r i m e n t a l n i h istraživanja n a najrazličitijim p o d r u č j i m a psi­ hologije. S a m je stvorio genijalne e k s p e r i m e n t a l n e nacrte istraživanja onih p o j a v a i p o d r u č j a p o n a š a n j a za koje se p r i j e n j e g a mislilo d a se n e m o g u eks­ p e r i m e n t a l n o istraživati. Z b o g toga je Lewin j e d n a k o toliko ingeniozni eksp e r i m e n t a l a c koliko je ingeniozni teoretik. Nije stoga č u d o što je velik broj i s t r a ž i v a n j a i z v r š e n u v e z i s n j e g o v i m k o n c e p c i j a m a i š t o j e o n d i r e k t n o ili indirektno obogatio i utjecao na razvoj vrlo različitih p o d r u č j a suvremene psihologije od psihologije djetinjstva i razvoja, p r e k o psihologije ličnosti, do socijalne psihologije. Bez njega d a n a s ne b i s m o imali velik dio eksperimen­ t a l n i h i s t r a ž i v a n j a n a t i m p o d r u č j i m a . Lewinov rad najbolje pokazuje kako može biti plodonosna kombinacija teorijskog i eksperimentalnog rada, za razliku od besciljnog eksperimentalnog istraživanja odnosno praznog teore­ tiziranja. E k s p e r i m e n t a l n i r a d L e w i n a i n j e g o v i h s u r a d n i k a ili s l j e d b e n i k a b i o j e u v i j e k teorijski orijentiran i teorijski vođen odnosno usmjeravan. Eksperi­ menti se u takvom radu poduzimaju kao sredstvo provjere ili verifikacija propozicija neke teorije ( u o v o m s l u č a j u t e o r i j e p o l j a ) . Njegovi eksperimenti nemaju karakter golog prikupljanja podataka koji često puta nemaju nika­ kve svrhe ni značenja ( F u l g o s i , 1967, 1970). Z a L e w i n a p o j e d i n a e k s p e r i m e n ­ t o m v e r i f i c i r a n a č i n j e n i c a i m a z n a č e n j e s a m o a k o s e m o ž e p o v e z a t i ili d o ­ v e s t i u v e z u s n e k o m t e o r i j o m ili o p ć i m z a k o n o m . Od brojnih e k s p e r i m e n t a l n i h istraživanja koja su p o t a k n u t a Lewinovim k o n c e p c i j a m a n a p o d r u č j i m a k a o š t o su d i n a m i k a p a m ć e n j a , p o n o v n o g vra­ ćanja p r e k i n u t i m aktivnostima, supstituirana aktivnost, sacijacija, regresije, razina aspiracija, vođenje grupe, g r u p n o odlučivanje, g r u p n a d i n a m i k a i dru­ gih — m i ć e m o ovdje s p o m e n u t i s a m o nekoliko. Zeigarničin

efekt

na području

pamćenja

N a p e t o s t u n e k o m d i n a m i č k o m s u s t a v u ličnosti t r a j e sve d o t l e d o k se l i č n o s t n e p r e m j e s t i u p o d r u č j e k o j e p r e d s t a v l j a c i l j n j e z i n e a k t i v n o s t i (Le­ w i n , 1938). T o j e , d a k a k o , u s l u č a j u k a d s e r a d i o c i l j u k o j i i m a p o z i t i v n u v a l e n c i j u . P r e m j e š t a n j e m u t o p o d r u č j e ili p o s t i z a n j e m t a k v o g c i l j a r e d u c i r a se n a p e t o s t i u s p o s t a v l j a s t a n j e r a v n o t e ž e u ličnosti. L o k o m o c i j a u p o d r u č j u p s i h o l o š k e o k o l i n e p o j e d i n c a k o j e s a d r ž i cilj n j e g o v e a k c i j e m o ž e b i t i s t v a r n a 202

l o k o m o c i j a , t j . m o ž e b i t i n a r a z i n i a k c i j e , ili m o ž e b i t i z a m i š l j e n a (mišljenje).

lokomocija

N a osnovi t a k v e Levvinove k o n c e p c i j e izvršena s u m n o g a e k s p e r i m e n t a l ­ n a i s t r a ž i v a n j a n a p o d r u č j u d i n a m i k e p a m ć e n j a . Z e i g a r n i k j e (1927) p o s t a v i l a hipotezu d a će se u p a m ć e n j u bolje i duže zadržati oni zadaci i p r o b l e m i koje p o j e d i n a c n i j e u s p i o r i j e š i t i n e g o l i o n i p r o b l e m i k o j e j e p o j e d i n a c u s p i o ri­ ješiti. Ta je hipoteza e k s p e r i m e n t a l n o ispitivana n a taj način d a je ispitani­ cima bilo o m o g u ć e n o d a dokraja riješe neke zadatke, a kod drugih zadataka s u bili p r e k i n u t i p r i j e n e g o s u ih u s p j e l i riješiti d o k r a j a . P r e m a h i p o t e z i , na­ petost koja je u ličnosti stvorena postavljanjem zadatka nestala je k o d onih z a d a t a k a k o j i s u r i j e š e n i d o k r a j a , a o s t a l a j e k o d o n i h z a d a t a k a k o j i n i s u ri­ j e š e n i , j e r c i l j n o p o d r u č j e n i j e d o s t i g n u t o . N a k o n o d r e đ e n o g v r e m e n a o d is­ p i t a n i k a se zahtijevalo d a se prisjete »zadataka k o j e su r a n i j e rješavali«. Re­ zultati su u tim istraživanjima izražavani Zeigarničinim kvocijentom: 2j£ _

broj neriješenih kojih se prisjetio broj riješenih kojih se prisjetio

P r e m a h i p o t e z i t a j b i k v o c i j e n t t r e b a o b i t i v e ć i o d 1. Z e i g a r n i k j e d o b i l a k v o c i j e n t o d 1,9, š t o z n a č i d a s u i s p i t a n i c i b i l i s p o s o b n i d a s e p r i s j e t e g o t o v o d v o s t r u k o više z a d a t a k a koje nisu završili negoli z a d a t a k a k o j e s u završili. Taj je rezultat bio u s k l a d u s Levvinovom teorijom. B u d u ć i d a su se ispitanici ipak mogli prisjećati i n e k i h z a d a t a k a koji su bili z a v r š e n i , bilo j e o č i t o d a t u d j e l u j u j o š n e k i f a k t o r i . Uz sile k o j e s u prisi­ ljavale ispitanika d a misli n a nezavršene z a d a t k e i d a ih se zbog toga lakše p r i s j e ć a , p o s t o j a l a j e i sila k o j a j e p o d j e d n a k o djelovala n a p r i s j e ć a n j e i je­ d n i h i d r u g i h z a d a t a k a . T a j e sila u p s i h o l o š k o m p o l j u i s p i t a n i k a s t v o r e n a u p u t o m koju je e k s p e r i m e n t a t o r d a o ispitanicima: »Pokušajte se prisjetiti z a d a t a k a k o j e ste r a n i j e rješavali.« Zbog t o g a Z K p r e d s t a v l j a s a m o m j e r u relativne snage dosjećanja nezavršenih zadataka u odnosu n a s n a g u dosjećanja svih zadataka. U p u t o m inducirana snaga prisjećanja svih z a d a t a k a može biti različita, što zavisi o d s a m e u p u t e i k a r a k t e r a snaga u polju. Ako j e ta i n d u c i r a n a s n a g a p r i s j e ć a n j a svih z a d a t a k a veća, Z K bi t r e b a o b i t i bliži jedi­ n i c i . Z e i g a r n i k i d r u g i ( K a t z , 1938) i s p i t i v a l i s u i p o t v r d i l i u d r u g i m e k s p e ­ r i m e n t i m a i t o o č e k i v a n j e , č i m e j e p o t v r đ e n a situaciona determiniranost pamćenja odnosno utjecaj polja i situacije na dosjećanje. K a d je motivacija izazvana p r e k i n u t i m z a d a c i m a bila velika i k a d s u se ti z a d a c i nalazili na kraju serije, te kad je e k s p e r i m e n t a t o r o v pritisak bio slab, ZK je bio daleko iznad jedinice. Kasnija istraživanja Zeigarničina efekta pokazala su da je taj efekt još složeniji. U istraživanje j e u v e d e n a varijabla ego-uključenja. Ako su zadaci predstavljali o s o b n i n e u s p j e h onoga koji ih j e rješavao k a o što j e bilo u onim eksperimentima u kojima je zadatak predstavljen ispitanicima kao mjera neke njihove socijalno poželjne sposobnosti, n a p r i m j e r »inteligencije«, i kad je neuspjeh u rješavanju implicirao i ugrožavao samopoštovanje pojedinca, ZK je m o g a o postati i m a n j i o d jedan. To znači d a su se u t a k v i m o k o l n o s t i m a ispitanici slabije prisjećali n e z a v r š e n i h , a bolje z a v r š e n i h z a d a t a k a . Taj re­ z u l t a t n e k i p s i h o l o z i i n t e r p r e t i r a j u k a o eksperimentalnu potvrdu Freudova mehanizma potiskivanja odnosno eksperimentalni dokaz mehanizma ego-obrane ( R o s e n z w e i g , 1 9 3 3 ; M a r r o w , 1938; F r e e m a n , 1930; R o s e n z w e i g , 1943). 203

Tendencija

vraćanja

na

zadatak

L e w i n o v u k o n c e p c i j u o n a p e t o s t i k o j a se ne gubi dotle d o k nije o s t v a r e n c i l j i s p i t i v a l a j e O v s i a n i k i n a (1928) u v e z i s t e n d e n c i j o m p o n o v n o g v r a ć a n j a n a p r e k i n u t i z a d a t a k . N a i m e , a k o j e n e k i z a d a t a k p r e k i n u t , cilj n i j e p o s t i g n u t , p o t r e b a postoji i dalje, a o n a u z r o k u j e n a p e t o s t u ličnosti k o j a teži u r a v n o ­ teženju. Ovsianikina j e n a osnovi t o g a postavila hipotezu d a će pojedinci koji su prekinuti u rješavanju pokazivati veću tendenciju vraćanja na te zadatke negoli n a one koje su završili. U njezinu-eksperimentu stvoreni su takvi uvjeti d a su neki ispitanici bili »slučajno« p r e k i n u t i u rješavanju n e k i h z a d a t a k a . N a k o n toga, kasnije, oni su ostavljeni u prostoriji sami, slobodni da r a d e š t o h o ć e . U t v r đ e n o j e d a s u se svi, d a k l e 100%, v r a ć a l i n a p r e k i n u t i z a d a t a k . U pokusima u kojima su ispitanici n a m j e r n o prekidani povratak n a zadatak b i o j e j o š u v i j e k 8 2 % . I o v d j e j e u t v r đ e n e f e k t e g o - u k l j u č e n j a ( N o w l i s , 1941). Zeigarničin i Ovsianičin efekt ispitivani su i u odnosu n a vrijeme. Lewin je s m a t r a o da će u toku v r e m e n a razlika između napetosti stvorene u d v a m a sustavima napetosti pasti. Rezultati istraživanja i Zeigarničina efekta i efekta Ovsianikine t o s u potvrdili. B r o j o n i h koji su se vraćali n a p r e k i n u t i z a d a t a k k a o i b r o j d o s j e ć a n j a t a k v i h z a d a t a k a bili su sve m a n j i što j e v r e m e n s k i ra­ z m a k o d p r e k i d a b i o veći'. Valja s p o m e n u t i d a su ovi e k s p e r i m e n t i imali i o d r e đ e n e r e p e r k u s i j e n a s u v r e m e n e t e o r i j e z a b o r a v l j a n j a ( P r e n t i c e , 1943; L e w i s , 1944; L e w i s i F r a n k l i n , 1944; O s g o o d , 1963). Zeigarničin, a v j e r o j a t n o i Ovsianičin efekt ovise i o s t u p n j u fluidnosti o d n o s n o r i g i d n o s t i o d r e đ e n e ličnosti, o d n o s n o o s t r u k t u r a l n i m o d n o s i m a i ve­ z a m a i z m e đ u p o j e d i n i h s u s t a v a u l i č n o s t i . F l u i d n o s t ili r i g i d n o s t n e k e o s o b e d e t e r m i n i r a n a j e n j e z i n i m o p ć i m s t a n j e m k o j e j e p a k u vezi s p s i h o l o š k o m o k o l i n o m i v a n j s k o m l j u s k o m životnog p r o s t o r a , o d n o s n o u vezi sa s t a n j e m s a m e ličnosti. S m a t r a se da je ličnost fluidnija o n d a k a d a je e m o c i o n a l n o u z b u đ e n i j a , u m o r n a , m l a d a , k a d a s e n a l a z i u n e k o j » i r e a l n o j « ili u z a m i š l j e ­ n o j situaciji, k a d j e i n t e l i g e n t n i j a i si. Zeigarnik j e p o k a z a l a d a t a k v a s t a n j a v e ć e f l u i d n o s t i p o g o d u j u g u b l j e n j u n a p e t o s t i u s u s t a v i m a , š t o d o v o d i d o sla­ bijeg prisjećanja nezavršenih zadataka. Zamjenska

aktivnost

P o n a š a n j e p o j e d i n c a u n e k o m č a s u u o b i č n o m ž i v o t u m o ž e n a m izgle­ dati p o t p u n o nerazumljivo i neobjašnjivo. Psiholog koji poznaje Lewinovu teoriju o nastajanju napetosti i uvjetima izjednačavanja napetosti u ličnosti može takva ponašanja objasniti i razumjeti. On će u njima lako prepoznati zamjensku aktivnost. Lewin je s m a t r a o d a se n a p e t o s t s t v o r e n a u n u t a r n e k o g p o d r u č j a lično­ sti širi n a o n a p o d r u č j a n a k o j a se m o ž e najlakše širiti, t j . p r e m a k o j i m a su m e đ e ili o p n e p r o p u s n e i t a n k e , o d n o s n o k o j a s u i s p u n j e n a f l u i d n i m m e d i ­ j e m . D a li s e t a t e o r i j a m o ž e e k s p e r i m e n t a l n o p r o v j e r i t i ? L e w i n j e z a m i s l i o ovakvu strategiju za e k s p e r i m e n t a l n o ispitivanje ovog a s p e k t a svoje teorije (1935a): R e c i m o d a j e n e k o m d j e t e t u k o j e se i g r a k o c k a m a s u g e r i r a n o d a sa­ gradi kuću i da je dijete tu sugestiju prihvatilo. Ta inducirana namjera stvara u njegovoj ličnosti stanje napetosti. Prije nego što ono sagradi kuću, dijete biva p r e k i n u t o i o n e m o g u ć e n o . Time je, p o Lewinu, o n e m o g u ć e n o da se stvori stanje ravnoteže napetosti u njegovoj ličnosti i napetost i dalje traje i postoji. 204

U m j e s t o k o c a k a p r u ž e n a m u je sada m o g u ć n o s t d a se igra plastelinom, k i t o m ili n e k i m d r u g i m m a t e r i j a l o m k o j i o m o g u ć u j e m o d e l i r a n j e i g r a đ e n j e , i s u ­ gerirano m u je da od toga napravi n e k u figuru (recimo n e k u životinju). T o m sugestijom stvoreno j e j e d n o novo područje napetosti u n u t a r ličnosti djeteta. Djetetu je sada, m e đ u t i m , o m o g u ć e n o d a završi taj drugi zadatak. N a k o n t o g a m u j e o m o g u ć e n o d a se p o n o v n o i g r a k o c k a m a . S a d a se p r o m a t r a d a li ć e s e d i j e t e v r a t i t i n a r a n i j i , p r e k i n u t i z a d a t a k , t j . d a li ć e o p e t z a p o č e t i g r a ­ diti k u ć u k o j u nije dovršilo. Ako se v r a t i n a taj raniji z a d a t a k , o n d a bi to značilo d a n a k n a d n a aktivnost (modeliranje) nije dovela d o osipanja tenzije s t v o r e n e p r v i m z a d a t k o m i d a o n a i dalje djeluje u ličnosti. A k o se dijete ne vrati n a građenje k u ć e iz kocaka, znači d a j e n a k n a d n a aktivnost i nape­ tost stvorena d r u g i m z a d a t k o m dovela d o osipanja tenzije, o d n o s n o d a je drugi sustav napetosti potrošio energiju stvorenu prvim sustavom nape­ t o s t i . U t a k v o m s l u č a j u d r u g i z a d a t a k s l u ž i k a o s u p s t i t u c i j a ili z a m j e n a z a prvi, o d n o s n o d r u g a aktivnost je z a m j e n a za prvu. U s v a k o m t a k v o m ekspe­ r i m e n t u p o s t o j i i k o n t r o l n a g r u p a d j e c e k o j a s u i s t o p r e k i n u t a u p r v o m za­ d a t k u , ali k o j i m a n i j e p r u ž e n a m o g u ć n o s t s u p s t i t u i r a n e a k t i v n o s t i i k o d ko­ jih stvorena tenzija treba perzistirati. N a osnovi takvog n a c r t a e k s p e r i m e n t a nastala je velika skupina ekspe­ r i m e n a t a koji su poznati p o d i m e n o m eksperimenti supstitucije. U tim je p o k u s i m a i s p i t i v a n a ili f r e k v e n c i j a p o n o v n o g v r a ć a n j a n a p r v i z a d a t a k ili f r e k v e n c i j a p r i s j e ć a n j a t o g z a d a t k a . L i s s n e r (1933) i d r u g i s u u t i m p o k u s i m a u t v r d i l i : 1. z a m j e n s k a v r i j e d n o s t n e k e a k t i v n o s t i j e t o v e ć a š t o j e t a a k t i v n o s t s l i č n i j a o r i g i n a l n o j a k t i v n o s t i ; 2. z a m j e n s k a v r i j e d n o s t n e k e a k t i v n o s t i j e t o v e ć a š t o j e b l i ž i v r e m e n s k i d o d i r i z m e đ u t e a k t i v n o s t i i p r v e ili o r i g i n a l n e a k t i v n o s t i ( H e n l e , 1942); z a m j e n s k a v r i j e d n o s t n e k e a k t i v n o s t i k a o , n a p r i ­ m j e r , r a z m i š l j a n j a , r a z g o v o r a ili d j e l o v a n j a o v i s i o k a r a k t e r u o r i g i n a l n o g zadatka. Tako je u t v r đ e n o da za one zadatke koji su s a m o intelektualni a d e k v a t n u z a m j e n u m o ž e p r e d s t a v l j a t i g o v o r (opisivanje k a k o t o t r e b a uči­ n i t i ) ( M a h l e r , 1933). K o d » z a d a t a k a r e a l i z a c i j e « , u k o j i m a j e c i l j s t v a r n o g r a ­ đenje materijalnog objekta, p o t r e b n o je d a se zamjenski zadatak sastoji od stvarnog djelovanja, a n e od pričanja, a k o d onih z a d a t a k a koji su vezani za n e k u d r u g u o s o b u ( k a o š t o j e , n a p r i m j e r , e k s p e r i m e n t a t o r ili o d g a j a t e l j ) , i č i j i j e c i l j p o k a z i v a n j e ili d e m o n s t r i r a n j e n e č e g a t o j o s o b i , z a m j e n s k a a k t i v ­ n o s t t a k o đ e r m o r a biti u o b l i k u n e k e vidljive aktivnosti i n e m o ž e se s a m o s v e s t i n a m i š l j e n j e ili p r i č a n j e o t o m e . T o j e u t v r đ e n o e k s p e r i m e n t i m a . U s v i m j e e k s p e r i m e n t i m a p o t v r đ e n o d a o n e a k t i v n o s t i k o j e se s v o d e n a »izmišljo­ t i n e « ili p r e d s t a v l j a j u » m o g u ć a r j e š e n j a « , o d n o s n o k o j a o č i t o k r š e z a h t j e v e z a d a t k a , i m a j u s l a b u ili n i k a k v u z a m j e n s k u v r i j e d n o s t ( D e m b o , 1 9 3 1 ; S l i o s b e r g , 1934). U t v r đ e n o je t a k o đ e r da će identična supstituirana aktivnost imati m a l u ili n i k a k v u z a m j e n s k u v r i j e d n o s t a k o o n a n e s l u ž i i s t o j s v r s i ili c i l j u . T a k o , g r a đ e n j e k u ć i c e o d gline za Anicu n e ć e i m a t i z a m j e n s k u v r i j e d n o s t za g r a đ e n j e kućice za Josipa. M e đ u t i m , a k o u g r a đ e n j u nije bilo isticano d a j e to k u ć a za ^nekoga«, o n d a će takvo građenje imati z a m j e n s k u vrijednost (Adler i Kounin, 1939). Ako n e t k o drugi p o k u š a završiti prekinuti zadatak, to i m a slabu zamjen­ sku vrijednost, osobito ako je u zadatak bio uključen i prestiž djeteta. Ako je dvoje djece surađivalo u gradnji, završavanje gradnje od jednog partnera u 205

i g r i b i t ć e p r i h v a ć e n o o d d r u g o g a i i m a z a m j e n s k u v r i j e d n o s t ( L e w i s , 1944; L e w i s i F r a n k l i n , 1944). M e đ u t i m , u n a t j e c a t e l j s k o j s i t u a c i j i ili u s i t u a c i j i u k o j o j n e m a s u r a d n j e , z a v r š a v a n j e z a d a t k a o d j e d n o g d j e t e t a n e ć e i m a t i za­ m j e n s k u v r i j e d n o s t za d r u g o . Istraživanja zamjenske vrijednosti i rezultati koji su u tim istraživanjima dobiveni imali su d a l e k o s e ž n e posljedice za psihologiju n a m n o g i m područji­ ma, osobito n a p o d r u č j u socijalne psihologije. Na tim p o d r u č j i m a psihologije t i s u r e z u l t a t i p o s t a l i r e l e v a n t n i z a i s t r a ž i v a n j a i k o n c e p c i j e o relativnoj zamjenskoj vrijednosti individualnih i kolektivnih projektivnih sustava ili fantazija pa sve do istraživanja razvoja specijalizirane uloge pojedinca unutar grupe. T a k o č i n j e n i c a d a u s i t u a c i j i k o o p e r a c i j e p o s t o j i m o g u ć n o s t z a m j e n s k e djelatnosti o m o g u ć u j e pojedincima koji s u r a đ u j u da podijele zadatak, j e r n i j e d a n o d n j i h n e m a p o t r e b e da cijeli z a d a t a k u r a d i s a m . U situaciji natje­ c a n j a d j e l a t n o s t d r u g i h n e m a $?tkvu v r i j e d n o s t i n e p r e d s t a v l j a z a m j e n u z a vlastitu, p a n e m a m o g u ć n o s t i da se p o s a o podijeli, a to znači da n e m a m o ­ g u ć n o s t i n i z a s p e c i j a l i z a c i j u u n u t a r t a k v e g r u p e ( D e u t c h , 1949a; D e u t c h , 1949b). Istraživanja

sacijacije

S a c i j a c i j a ili z a s i ć e n j e t a k o đ e r s u i s t r a ž i v a n i u k o n t e k s t u L e w i n o v e t e o r i j e o s u s t a v i m a n a p e t o s t i u n u t a r ličnosti. Sacijacija je, m o r a m o reći, bila istraži­ v a n a i u k o n t e k s t u n e k i h d r u g i h teorija i p o d r u č j a . T a k o j e taj f e n o m e n bio i s p i t i v a n u vezi s H u l l o v o m t e o r i j o m u č e n j a i i n h i b i c i j e (Fulgosi i d r u g i , 1971, 1973). Potrebe, k a o što s m o rekli, m o g u imati tri razine. N e k a p o t r e b a m o ž e p o s t o j a t i z b o g n e d o s t a t k a n e č e g a ili d e p r i v a c i j e ; p o t r e b a m o ž e b i t i z a d o v o ­ l j e n a i n a t a j n a č i n s t v o r e n o s t a n j e s a c i j a c i j e ili z a d o v o l j e n j a i, n a p o k o n , p o t r e b a može biti prezadovoljena. Sa svakim od ta tri nivoa povezana je valencija nekog objekta ili n e k e s t v a r i ili p o d r u č j a u ž i v o t n o m p r o s t o r u k o j e j e u v e z i s t o m p o t r e b o m . T a k o s t a n j u d e p r i v a c i j e ili n e d o s t a t k a o d g o v a r a p o z i t i v n a v a l e n c i j a n e k o g p o d r u č j a , s t a n j u s a c i j a c i j e ili z a s i ć e n o s t i o d g o v a r a neutralna valencija tog područja, a stanju prezasićenosti odgovara negativna valencija tog p o d r u č j a . K a r s t e n j e s a c i j a c i j u i s p i t i v a o t a k o d a j e (1928) i s p i t a n i c i m a z a d a v a o d a n e p r e k i d n o o b a v l j a j u j e d n u te istu a k t i v n o s t . T a k o su ispitanici m o r a l i u v i j e k n a n o v o p i s a t i p i s m a , č i t a t i p j e s m u , c r t a t i isti c r t e ž , o k r e t a t i k o t a č i si. K a r s t e n j e r e g i s t r i r a o koji se s i m p t o m i javljaju u s t a n j u prezasićenosti. Utvr­ d i o j e n e k o l i k o t a k v i h s i m p t o m a p r e z a s i ć e n o s t i . U t a k v o m s e s t a n j u : 1. p o j a v ­ ljuje veći b r o j p o g r e š a k a i snizuje se k a k v o ć a a k t i v n o s t i k o j u p o j e d i n a c o b a v l j a ; 2. p o j a v l j u j u s e m a n j e , s a m o s t a l n e j e d i n i c e u n u t a r a k t i v n o s t i t a k o d a se a k t i v n o s t d e z i n t e g r i r a ; 3. g u b i se s m i s a o a k t i v n o s t i ; 4. a k t i v n o s t p o s t a j e o d b o j n a , a t a s e o d b o j n o s t p r o š i r u j e i n a s v e s l i č n e a k t i v n o s t i ; 5. v a l e n c i j a z a d a t a k a i aktivnosti koje su različite od one koja je dovela do sacijacije p o s t a j e v e ć a ; 6. j a v l j a j u s e e m o c i o n a l n e r e a k c i j e i e k s p l o z i j e ; 7. r a z v i j a s e » u m o r « i p o j a v l j u j u se slični tjelesni s i m p t o m i koji u b r z o n e s t a j u k a d p o j e d i ­ n a c p r o m i j e n i a k t i v n o s t ; 8. p o j a v l j u j e s e t e n d e n c i j a d a s e z a d a t a k s p o n t a n o v a r i r a , a l i i t e v a r i j a c i j e d o v o d e d o b r z o g z a s i ć e n j a ; 9. j a v l j a s e i t e n d e n c i j a d a se z a d a t a k koji se obavlja učini p e r i f e r n i m i da se p o k u š a k o n c e n t r i r a t i n a nešto drugo u toku obavljanja tog zadatka. 206

U vezi s t i m i s t r a ž i v a n j i m a sacijacije u t v r đ e n o j e d a se o n a javlja s a m o ako je zadatak takav da predstavlja gubljenje vremena i da ne dovodi ni do k a k v o g c i l j a ili r e z u l t a t a . A k o s e i s t a a k t i v n o s t p r e d o č i k a o svrhovita i cilju usmjerena, s i m p t o m i sacijacije se neće pojaviti. T o znači d a opći psihološki o k v i r ili p s i h o l o š k o z n a č e n j e p o j e d i n e a k c i j e i m a b i t a n u t j e c a j n a p o j a v u sacijacije. T o t a k o đ e r znači d a će s p r o m j e n o m psihološkog okvira n e k e aktiv­ nosti nestati sacijacije jer je to isto kao da se promijenila s a m a ta aktivnost. K o u n i m j e (1941a i 1941b) u t v r d i o d a b r z i n a j a v l j a n j a s a c i j a c i j e z a v i s i o d : 1. p r i r o d e a k t i v n o s t i t a k o d a s e k o d s l o ž e n i j i h a k t i v n o s t i s a c i j a c i j a s p o r i j e r a z v i j a ; 2. d a s e s a c i j a c i j a s p o r i j e r a z v i j a i o n d a k a d a s u j e d i n i c e k o j e č i n e cjelinu u n u t a r te a k t i v n o s t i v e ć e ; 3. s t u p n j a c e n t r a l n o s t i n e k e a k t i v n o s t i ( o n e aktivnosti koje i m a j u veće značenje za p o j e d i n c a d o v o d e d o bržeg javljanja s a c i j a c i j e n e g o l i p e r i f e r n e a k t i v n o s t i ) ; 4. s t a n j a l i č n o s t i p o j e d i n c a ( š t o j e s t a n j e l i č n o s t i f l u e n t n i j e , t o s e s a c i j a c i j a b r ž e p o j a v l j u j e ) ; 5. s a c i j a c i j a s e t o b r ž e j a v l j a i t o b r ž e š i r i n a s l i č n e a k t i v n o s t i š t o j e p o j e d i n a c m l a đ i ; 6. s a c i j a c i j a i kosacijacija (širenje sacijacije n a slične aktivnosti) j e s t to b r ž e š t o j e inteli­ gencija p o j e d i n c a viša. Sacijacija je fenomen povezan s Lewinovom teorijom o poljima napetosti. S i m p t o m i sacijacije u p u ć u j u indirektno n a stanje napetosti u sustavima nape­ tosti u n u t a r ličnosti. Opetovano obavljanje n e k e aktivnosti dovodi d o smanje­ nja i gubljenja napetosti u n e k o m sustavu ličnosti. Opetovanje aktivnosti može zbog toga sniziti razinu n a p e t o s t i u t a k v o m s u s t a v u ispod razine nape­ tosti k o j a se n a l a z i u o k o l n i m s u s t a v i m a . R e z u l t a t t a k v o g s t a n j a j e n a p u š t a n j e aktivnosti i orijentiranje na druge aktivnosti koje su povezane sa sustavima u k o j i m a j e s a d a s t u p a n j n a p e t o s t i viši. T o s u o n i s u s t a v i n a p e t o s t i i o n e a k t i v n o s t i k o j e s u r a z l i č i t e ili v r l o r a z l i č i t e o d o n e č i j a j e r e p e t i c i j a d o v e l a d o sacijacije. N a taj se n a č i n o b j a š n j a v a n e p r e k i d n a l j u d s k a p o t r e b a za p r o m j e n o m a k t i v n o s t i ili z a p r o m j e n o m u o p ć e , o d n o s n o , k a k o s e t o k a ž e , z a relaksacijom. Supstituirana

aktivnost

i mentalna

zaostalost

Dijapazon primjene Lewinove teorije o sustavima napetosti i supstituiraj u ć i m a k t i v n o s t i m a može se ilustrirati j e d n i m istraživanjem K o p k e a (Lewin, 1935a). L e w i n j e p o s t a v i o h i p o t e z u d a s u k o d m e n t a l n o r e t a r d i r a n e d j e c e m e đ e ili o p n e i z m e đ u p o j e d i n i h p o d r u č j a u n u t a r l i č n o s t i m a n j e p r o p u s t l j i v e i tvrđe negoli k o d n o r m a l n e djece. Zbog te m a n j e propustljivosti teže će se napetost stvorena u n u t a r takvog sustava proširivati i izjednačavati s tenzijom koja postoji u susjednim sustavima te ličnosti. Ako je to točno, o n d a kod m e n t a l n o r e t a r d i r a n e djece oni zadaci koji su imali zamjensku vrijednost kod n o r m a l n e djece takvu vrijednost neće imati. Tu je hipotezu moguće, p r e m a tome, e k s p e r i m e n t a l n o ispitati. K o p k e je to učinio i u t v r d i o da k o d m e n t a l n o r e t a r d i r a n e djece z a m j e n s k u vrijednost n e m a j u č a k ni oni zadaci koji su sasvim slični p r e k i n u t o m z a d a t k u . T a k o z a m j e n s k u vrijednost nije imao zadatak crtanja m a č k e na zelenom p a p i r u ako je p r e k i n u t zadatak bio crtanje m a č k e n a bijelom papiru. Djeca su se uvijek vraćala i završavala prekinuti zadatak. Osim m a n j e propustljivosti opni pojedinih p o d r u č j a u ličnosti, između n o r m a l n e i retardirane djece postoje, p o mišljenju Lewina, i druge razlike. T a k o u ličnosti n o r m a l n e djece postoji z n a t n o veći b r o j p o d r u č j a i veća diferencijacija nego kod retardiranih. 207

Analiza

konfliktnih

situacija

Analiza konfliktnih situacija još je j e d n o p o d r u č j e n a k o j e m je, zahvalju­ j u ć i L e w i n o v o j teoriji, p o s t i g n u t velik i t r a j a n n a p r e d a k u s u v r e m e n o j psi­ hologiji.

Slika 21.

S l i k a 22.

S l i k a 23.

Lewin je n a osnovi svojih dinamičkih p o j m o v a utvrdio d a postoje tri o s n o v n e v r s t e k o n f l i k t n i h s i t u a c i j a ili t r i o s n o v n a t i p a k o n f l i k a t a . T o s u : 1. konflikt p r o u z r o č e n s i t u a c i j o m u kojoj p o s t o j e dvije pozitivne valencije j e d n a k e s n a g e ili p r i v l a č n o s t i , a l i m e đ u s o b n o i s k l j u č i v e ( s l i k a 2 1 ) ; n a z v a n j e k o n f l i k t o m i s t o v r e m e n o g p r i v l a č e n j a ; 2. k o n f l i k t p r o u z r o č e n s i t u a c i j o m u kojoj postoje dvije j e d n a k o negativne valencije od kojih je j e d n a n e m i n o v n a (slika 22); n a z v a n j e k o n f l i k t o m d v o s t r u k o g o d b i j a n j a ; 3. k o n f l i k t s t v o r e n s i t u a c i j o m u k o j o j p o s t o j i cilj k o j i i m a i s t o v r e m e n o i p o z i t i v n u i n e g a t i v n u v a l e n c i j u (slika 23); n a z v a n j e k o n f l i k t o m i s t o v r e m e n o g p r i v l a č e n j a i o d b i j a n j a . Svaki od ta tri tipa konflikta Lewin je analizirao u terminima vektora privlačenja i odbijanja i gradijenata privlačenja i odbijanja i n a taj način dao objašnjenja i p r e d v i đ a n j a p o n a š a n j a pojedinca koji se n a đ e u n e k o j o d takvih konfliktnih situacija. Bez takve analize m i d a n a s n e b i s m o razumjeli konflikt­ ne situacije i ne b i s m o mogli predviđati ponašanja i znati načine n a koji ljudi t a k v e s i t u a c i j e r j e š a v a j u ili p o k u š a v a j u r i j e š i t i . S v a t a p r e d v i đ a n j a i t u m a č e ­ nja dana su u takvom obliku da su omogućavala eksperimentalnu provjeru. N a osnovi toga izvršena su mnoga eksperimentalna istraživanja ponašanja ljudi u konfliktnim s i t u a c i j a m a koja su p o t v r d i l a gotovo sva Lewinova predvi­ đ a n j a ( L e w i n , 1946, 1 9 5 1 ; M i l l e r , 1944). Razina

aspiracije

Razina aspiracije je područje koje je Lewinova teorija također otvorila e k s p e r i m e n t a l n o m istraživanju. Vjerojatno ne postoji u psihologiji područje n a k o j e m je izvršeno više eksperimenata. To također svjedoči o genijalnoj sintezi teorijskog i e k s p e r i m e n t a l n o g p r i s t u p a u Lewinovoj psihologiji. R a z i n a aspiracije m o ž e se definirati k a o težina p o s t i z a n j a cilja k o j e m p o j e d i n a c teži. R a z i n a a s p i r a c i j e m o ž e se u t v r d i t i j e d i n o o n d a k a d a p o s t o j i r a s p o n u težini ciljeva koji su p o j e d i n c u d o s t u p n i i k a d a postoje varijacije u v a l e n c i j a m a v e z a n i m za p o j e d i n e ciljeve. T e o r i j a r a z i n e a s p i r a c i j e ( L e w i n i d r u g i , 1954) k a ž e d a j e v a l e n c i j a n e k o g n i v o a t e ž i n e (V) j e d n a k a p r o d u k t u v a l e n c i j e p o s t i z a n j a u s p j e h a ( V ) i subjek­ tivnog probabiliteta ili vjerojatnosti postizanja takvog u s p j e h a (S ) od koje je o d u z e t a v r i j e d n o s t u m n o š k a v a l e n c i j e n e u s p j e h a ( V ) i subjektivne vjero­ jatnosti takvog neuspjeha (S ). Izraženo algebarski to je: u

u

n

n

208

V = (V

u

X S ) -

(V

u

n

X

S ). a

E k s p e r i m e n t a l n a istraživanja pokazala su da na razinu aspiracija djeluje niz različitih faktora. Neki od njih utječu n a pozitivnu valenciju, a neki n a negativnu. Pokazano je, n a primjer, d a grupni faktori i faktori kulture poje­ dinca stvaraju skale vrijednosti kod pojedinca koje olakšavaju određivanje relativne privlačnosti različitih točaka n a k o n t i n u u m u težine. Neki su od tih utjecaja stalni i stabilni a drugi ne. Tako je, na primjer, u t v r đ e n o da ljudi u »zapadnim k u l t u r a m a « p o d p r i t i s k o m okoline za »samousavršavanjem« koji u takvim kulturama postoji određuju svoju razinu aspiracije (kad je prvi p u t procjenjuju) koja je iznad rezultata koji su p r e t h o d n o postigli. To je opća pojava. Utvrđeno je nadalje da je razina aspiracije pojedinca pod snažnim utjecajem razine aspiracije i standarda koji vrijede u grupi kojoj pojedinac p r i p a d a ( A n d e r s o n i B r a n d t , 1939; H i l g a r d i d r u g i 1940). S k a l e k o j e u t j e č u n a razinu očekivanja pojedinca zavise, k a k o je to nadalje u t v r đ e n o , i o d p r e d o d ž b e koju p o j e d i n a c i m a o s a m o m sebi, o načinu n a koji shvaća d r u g e i o d različitih m o d e l a i načina n a koji se ljudi procjenjuju. T a k o će razina a s p i r a c i j e n e k o g s t u d e n t a o v i s i t i o t o m e k a k o m u s e o d r e d i ili p r i o p ć i » p r o s j e k « s t u d e n a t a , i l i p r o s j e k s r e d n j o š k o l a c a , ili p r o s j e k d i p l o m i r a n i h i t d . ( F e s t i n g e r , 1942a, 1 9 4 2 b ) . T a k v a s u istraživanja pružila i o d r e đ e n uvid u f a k t o r e o k o j i m a ovisi subjektivni probabilitet pojedinca. Glavni faktor koji određuje subjektivnu vjerojatnost budućeg uspjeha odnosno budućeg neuspjeha jest prošlo iskustvo p o j e d i n c a o v l a s t i t o j s p o s o b n o s t i p o s t i z a n j a o d r e đ e n i h c i l j e v a ( J u c k n a t , 1937). N a o s n o v i r e z u l t a t a o v a k v i h i s t r a ž i v a n j a A t k i n s o n j e (1959, 1964) r a z v i o t e o r i j u m o t i v a c i j e k o j a s e z a s n i v a n a motivu postizanja. Svrha je te teorije da objasni determinante aktivnosti koja je motivirana postizanjem uspjeha, kao i da utvrdi determinante pojedinih aspekata takvih uspjehu orijentiranih p o n a š a n j a k a o što su: u s m j e r e n o s t , veličina i trajnost. Motiviranost postiza­ n j e m uspjeha vrlo je raširen i socijalno podržavan oblik motivacije. Atkinson s m a t r a d a j e m o t i v a c i j a za p o s t i z a n j e m u s p j e h a rezultat dviju s u p r o t n i h t e n d e n c i j a : T ( t e n d e n c i j a z a p o s t i z a n j e m u s p j e h a ili p o s t i g n u ć e m ) i T ( t e n ­ dencija za izbjegavanjem neuspjeha). u

n

Tendencija za p o s t i z a n j e m u s p j e h a jest funkcija muitiplikativnog o d n o s a motiva uspijevanja (M ), subjektivne vjerojatnosti uspijevanja (S ) i poti­ cajne vrijednosti uspijevanja u nekoj aktivnosti (P ). P r e m a tome: u

u

u

T

u

= M

u

X S

u

X

P . u

Tendencija izbjegavanja neuspjeha također je funkcija muitiplikativnog odnosa motiva izbjegavanja neuspjeha (M ), subjektivne vjerojatnosti neuspje­ h a (S ) i negativne poticajne vrijednosti izbjegavanja neuspjeha (P ): n

n

n

T

n

= M

n

X S

n

X

P . n

O č i t o j e d a j e L e w i n o v p o j a m pozitivne valencije = M X P , a pojam negativne valencije = M X P . Atkinson, m e đ u t i m , uvodi dvije nove pretpo­ stavke, tj. P = S — P i P = S . N a taj način u njegovoj teoriji je točnije u t v r đ e n o d n o s i z m e đ u p e r c i p i r a n e težine n e k o g cilja i p o t i c a j n e v r i j e d n o s t i uspjeha i neuspjeha. u

n

u

u

u

u

n

n

u

Atkinsonova teorija j e p o t a k n u l a t a k o đ e r niz e k s p e r i m e n t a l n i h istraživa­ n j a n a vrlo različitim p o d r u č j i m a k a o što su, n a primjer, istraživanja efekata 14

Fulgosi: Psihologija ličnosti

209

uspijevanja i neuspijevanja, preferencija za p r e u z i m a n j e rizika različitog stupnja, motiv uspijevanja i profesionalna mobilnost, strah od neuspjeha i nerealistične profesionalne aspiracije, motivacioni efekti grupiranja u č e n i k a u školi po s p o s o b n o s t i m a itd. Ekološka

psihologija

E k o l o š k a psihologija čini v j e r o j a t n o najnovije p o d r u č j e u r a z v o j u psiho­ l o g i j e ( B a r k e r , 1968; H e i m s t r a i M c F a r l i n g , 1974; I t t e l s o n i d r u g i , 1974). T a se g r a n a psihologije razvila n a osnovi istraživanja koja su t a k o đ e r zasnova­ na n a Lewinovoj teoriji. Lewin je ličnost postavio u okvir psihološke okoline koji zajedno s n j o m čini životni p r o s t o r . N a životni p r o s t o r n e k e ličnosti djeluju i sva fizikalna z b i v a n j a i p r o m j e n e k o j e s e d o g a đ a j u u v a n j s k o j l j u s c i ili o m o t a č u ž i v o t n o g prostora. U takvoj interakciji p r o m j e n e u psihološkoj okolini i u samoj ličnosti n e p r e k i d n o se zbivaju. Lewin je, p r e m a t o m e , p r i d a v a o vrlo veliku važnost nepsihološkim faktorima u životnom p r o s t o r u pojedinca. To je neke istraži­ vače potaknulo da ispituju utjecaj takvih faktora na ponašanja. Tako je Escal o n a (1954) p o k a z a o d a r a z l i č i t i k o n s t i t u t i v n i f a k t o r i k o j i d i j e t e č i n e o s j e t l j i ­ v i j i m ili m a n j e o s j e t l j i v i m n a r a z l i č i t e f i z i k a l n e p o d r a ž a j e , z a t i m f i z i č k a a k t i v n o s t i s p o s o b n o s t t o l e r i r a n j a n a p e t o s t i ili t e n z i j e u t j e č u n a f o r m i r a n j e i s t r u k t u r u p s i h o l o š k e o k o l i n e i ličnosti djeteta. T a k v a s u se i s p i t i v a n j a p s i h o ­ l o š k e o k o l i n e u s k o r o u m n o ž i l a ( B a r k e r , 1963, 1963; B a r k e r i W r i g h t , 1951). U t a k v i m s u i s t r a ž i v a n j i m a o b u h v a ć e n a i l i c i j e l a s v e u č i l i š n a n a s e l j a ili m a ­ n j i g r a d o v i ( B a r k e r i S c h o g g e n , 1973). E k o l o š k a se psihologija bavi p r o u č a v a n j e m svih uvjeta i utjecaja koji djeluju na p o n a š a n j e pojedinca, a osobito utjecaja i uvjeta fizikalnih faktora. Ostala

područja

primjene

Lewinove

teorije

Osim spomenutih područja, Lewinova teorija je plodonosno utjecala i na razvoj mnogih drugih p o d r u č j a u psihologiji. Osobito su b r o j n a i p u n a spo­ znaja i s t r a ž i v a n j a (sve s u to e k s p e r i m e n t a l n a istraživanja) n a p o d r u č j u g r u p n e d i n a m i k e (Lewin je osnovao i C e n t a r za ispitivanje g r u p n e dinamike) k a o što su donošenje odluka, socijalne p r o m j e n e ( L e w i n , 1947a, 1 9 4 7 b , 1 9 4 7 c , 1948), m e đ u o v i s n o s t i u g r u p i ( F r e n c h , 1944), i d e n t i f i k a c i j a s g r u p o m ( D e u t c h , 1949a), g r u p n a k o h e z i j a ( F e s t i n g e r , 1950), g r u p n e m o t i v e , g r u p n a katek­ sija (Back, 1 9 5 1 ; D e u t c h , 1 9 4 9 b ; G e r a r d , 1954; S c h a c h t e r , 1951), k o ­ m u n i k a c i o n i p r o c e s i u n u t a r g r u p e ( F e s t i n g e r , 1950; F e s t i n g e r i T h i b a u t , 1 9 5 1 ; T h i b a u t i C o u l e s , 1952), p r o c e s i a t r a k c i j e u g r u p i , funkcioniranje grupe, pritisci p r e m a uniformnosti u grupi, odbacivanje pojedinaca i druga. Ispitivanje razlika između takozvanih zatvorenih i otvorenih umo­ v a ( R o c k e a c h , 1960) t a k o đ e r s u u v e z i s L e w i n o v o m t e o r i j o m i n j e g o v o m koncepcijom o p o s t o j a n j u više i m a n j e p e r m e a b i l n i h m e m b r a n a između p o j e d i n i h p o d r u č j a u ličnosti, k a o i u vezi s v r e m e n s k o m p e r s p e k t i v o m o s o b a r i g i d n o g i f l e k s i b i l n o g u m a . F e s t i n g e r o v a t e o r i j a k o g n i t i v n e d i s o n a n c e (1957, 1964) t a k o đ e r s e o s n i v a n a L e w i n o v o j t e o r i j i o o d n o s u i z m e đ u s t r u k t u r a i životnog prostora pojedinca. I Heiderova teorija o socijalnoj percepciji teme­ lji s e n a t o p o l o š k i m k o n c e p c i j a m a L e w i n a , k a o i i s t r a ž i v a n j a o s o c i j a l n i m u t j e c a j i m a i p r o m j e n a m a ( L i p p i t t i d r u g i , 1952; P o l a n s k y i d r u g i , 1949, 1950; 210

G r o s s e r i d r u g i , 1951), i s t r a ž i v a n j a s o c i j a l n e m o ć i ( C a r t w r i g h t , 1959a i b ) , is­ traživanja p o n a š a n j a u k o g n i t i v n o n e s t r u k t u r i r a n i m s i t u a c i j a m a i s t i m u vezi a d o l e s c e n t n o g p o n a š a n j a ( L e w i n , 1939, 1951), p o n a š a n j a n a c i o n a l n i h m a n j i n a ( L e w i n , 1935a, 1948) ili p o n a š a n j a o s o b a s f i z i č k i m n e d o s t a c i m a i i n v a l i d a ( B a r k e r i d r u g i , 1946). Lewinova teorija, k a o i sve d r u g e teorije, i m a i o d r e đ e n e n e d o s t a t k e . Najčešće se s p o m i n j u tri takva n e d o s t a t k a . Prvi je n e d o s t a t a k u n e a d e k v a t n o j u p o t r e b i t o p o l o š k i h i v e k t o r s k i h p o j m o v a , k a o i p o j m o v a iz f i z i k e . L e w i n o v a m a t e m a t i k a n i j e , p o m i š l j e n j u m n o g i h , p r a v a m a t e m a t i k a ( L o n d o n , 1944). M a t e m a t i č k i p o j m o v i k a o v e k t o r i v a l e n c i j e , t o p o l o š k i p r o s t o r i z v a đ e n i s u iz svog m a t e m a t i č k o g k o n t e k s t a i ne predstavljaju više m a t e m a t i č k e veličine. S tim j e u vezi i d r u g i p r i g o v o r d a se m n o g i p o j m o v i zbog toga n e m o g u d o v o l j n o o p e r a c i o n a l i z i r a t i i p o d v r ć i e k s p e r i m e n t a l n o j ili e m p i r i j s k o j p r o v j e r i . Dalji j e p r i g o v o r u t o m e š t o n j e g o v a psihologija n e p o z n a j e v r i j e m e i š t o n e u z i m a u o b z i r p r o š l o s t p o j e d i n c a , a t o z n a č i ni u z r o č n i u t j e c a j p r o š l o s t i n a s a d a š n j e p o n a š a n j e . T a j p r i g o v o r s a m L e w i n s p r a v o m o d b a c u j e ( L e w i n , 1951), j e r j e o n s a m (a i d r u g i ) p o k a z a o p r i m j e n j i v o s t s v o j e t e o r i j e n a p o d r u č j u razvojne psihologije, što klasična eksperimentalna psihologija, koja se bavila s a m o ispitivanjem v r e m e n a reakcije i sličnih v r e m e n s k i h trivijalnosti, nije prije nikada uspjela. Napokon, to je i prigovor p o kojem Lewinovi pojmovi n e s a d r ž e n o v a z n a n j a ili n o v e i n f o r m a c i j e o p o n a š a n j u k o j e n a s t o j e o b j a s n i t i . Zbog toga neki s m a t r a j u da eksperimentalni rad koji je p o t a k n u t Lewinovom t e o r i j o m n i j e u i z r a v n o j v e z i s o s n o v a m a t e t e o r i j e ( S p e n c e , 1944). M e đ u t i m , t i s u p r i g o v o r i ili n e t o č n i i n e o p r a v d a n i , ili p a k n e u m a n j u j u g o l e m d o p r i n o s i u t j e c a j L e w i n o v e t e o r i j e n a s u v r e m e n u p s i h o l o g i j u čiji j e v e l i k d i o i z r a s t a o u p r a v o iz n j e g o v e t e o r i j e .

Literatura Adler, D. L. and Kounin, J. S.: S o m e f a c t o r s o p e r a t i n g a t t h e m o m e n t of re­ s u m p t i o n of i n t e r r u p t e d t a s k s . J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1939, 7, 255—267. Allport, G. W.: T h e g e n i u s of K u r t L e w i n , J o u r n a l of P e r s o n a l i t y , 1947, 16, 1—10. Anderson, H. H. and Brandt, H. F.: A s t u d y of m o t i v a t i o n i n v o l v i n g , s e l f - a n n o u n c e d g o a l s of fifth g r a d e c h i l d r e n a n d t h e c o n c e p t of level of a s p i r a t i o n . J o u r n a l of Social P s y c h o l o g y , 1939, 10, 209—232. Atkinson, J. W.: M o t i v a t i o n a l d e t e r m i n a n t s of r i s k - t a k i n g b e h a v i o r . P s y c h o l o g i c a l R e v i e w , 1959, 64, 359—372. Atkinson, J. W.: An i n t r o d u c t i o n t o m o t i v a t i o n . N e w Y o r k , V a n N o s t r a n d , 1964. Atkinson, J. W. and Feather, N. T. (Eds.): A t h e o r y of a c h i e v e m e n t m o t i v a t i o n , N e w Y o r k , Wiley, 1966. Back, K. W.: I n f l u e n c e t h r o u g h s o c i a l c o m m u n i c a t i o n , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1951, 46, 9—23. Barker, R. G. (Ed.): T h e s t r e a m of b e h a v i o r , N e w Y o r k , A p p l e t o n - C e n t u r y - C r o f t s , 1963. Barker, R. G.; E x p l o r a t i o n in e c o l o g i c a l p s y c h o l o g y , A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t , 1965, 20, 1—14. Barker,

R. G.: E c o l o g i c a l p s y c h o l o g y , S t a n f o r d , S t a n f o r d

U n i v e r s i t y P r e s s , 1968. 211

Barker, R. G., Dembo, T. and Lewin, Kr. F r u s t r a t i o n a n d r e g r e s s i o n a n e x p e r i m e n t w i t h y o u n g c h i l d r e n , U n i v e r s i t y of I o w a S t u d i e s in C h i l d W e l f a r e , 1941, 18, (1). Barker, R. G., Wright, B. A. and Gonick, M.: A d j u s t m e n t t o p h y s i c a l h a n d i c a p a n d i l l n e s s : a s u r v e y of t h e s o c i a l p s y c h o l o g y of p h y s i q u e a n d d i s a b i l i t y , S o c i a l S c i e n c e R e s e a r c h C o u n c i l B u l l e t i n , 1946, N o . 55. Barker, R. G. and Shoggen, P.: Q u a l i t i e s of c o m m u n i t y life, S a n F r a n c i s c o , J o s s e y -Bass, 1973. Barker, R. G. and Wright, H. F . : O n e b o y ' s d a y , N e w Y o r k , H a r p e r , 1951. Barker, R. G. and Wright, H. F. M i d w e s t a n d i t s c h i l d r e n . N e w Y o r k , H a r p e r , 1955. Brolyer, C. R.: R e v i e w of L e w i n ' s P r i n c i p l e s of t o p o l o g i c a l p s y c h o l o g y . C h a r a c t e r a n d P e r s o n a l i t y , 1936—37, 5, 257—272. Cartwright, D.: L e w i n i a n t h e o r y a s a c o n t e m p o r a r y s y s t e m a t i c f r a m e w o r k . U: S. K o c h ( E d . ) : P s y c h o l o g y : a s t u d y of a s c i e n c e , V o l . 2, N e w Y o r k , M c G r a w - H i l l , 1959. (a) Cartwright, D.: A field t h e o r e t i c a l c o n c e p t i o n of p o w e r . U: D. C a r t w r i g h t ( E d . ) : S t u d i e s i n s o c i a l p o w e r , A n n A r b o r , Mich., I n s t i t u t e f o r S o c i a l R e s e a r c h , 1959. (b) Dembo, T.: D e r A e r g e r a l s d y n a m i s c h e s p r o b l e m , P s y c h o l o g i s c h e F o r s c h u n g , 1931, 15, 1—144. Deutch, M.: A t h e o r y of c o o p e r a t i o n a n d c o m p e t i t i o n , H u m a n R e l a t i o n s , 1949, 2, 129—152. (a) Deutch, M.: An e x p e r i m e n t a l s t u d y of t h e effects of c o o p e r a t i o n a n d c o m p e t i t i o n u p o n g r o u p p r o c e s s , H u m a n R e l a t i o n s , 1949, 2, 199—232. ( b ) Deutch, M.: F i e l d t h e o r y i n s o c i a l p s y c h o l o g y . U: G. L i n d z e y a n d E . A r o n s o n ( E d s . ) : H a n d b o o k of s o c i a l p s y c h o l o g y , Vol. 1, C a m b r i d g e , Addison-Wesley, 1968. Escalona, S . : T h e i n f l u e n c e of t o p o l o g i c a l a n d v e c t o r p s y c h o l o g y u p o n c u r r e n t re­ s e a r c h in c h i l d d e v e l o p m e n t : a n a d d e n d u m . U: L. C a r m i c h a e l : M a n u a l of c h i l d p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , Wiley, 1954. Festinger, L.: W i s h , e x p e c t a t i o n a n d g r o u p s t a n d a r d s a s f a c t o r s i n f l u e n c i n g level of a s p i r a t i o n , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1942, 37, 184—200. (a) Festinger, L.: A t h e o r e t i c a l i n t e r p r e t a t i o n of shifts i n level of a s p i r a t i o n . P s y c h o l o ­ gical R e v i e w , 1942, 49, 235—250. (b) Festinger, L.; I n f o r m a l social c o m m u n i c a t i o n . P s y c h o l o g i c a l R e v i e w , 1950, 57, 271— —282. Festinger, L.; A t h e o r y of c o g n i t i v e d i s s o n a n c e , S t a n f o r d , Calif., S t a n f o r d U n i v e r s i t y P r e s s , 1957. Festinger, L.: Conflict, d e c i s i o n a n d d i s s o n a n c e , S t a n f o r d , Calif., S t a n f o r d Univer­ sity P r e s s , 1964. Festinger, L. and Thibaut, J.: I n t e r p e r s o n a l c o m m u n i c a t i o n i n s m a l l g r o u p s , J o u r ­ n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1951, 46, 92—99. Freeman, G. L.: C h a n g e s i n t o n u s d u r i n g c o m p l e t e d a n d i n t e r r u p t e d m e n t a l w o r k , J o u r n a l of G e n e r a l P s y c h o l o g y , 1930, 4, 309—333. French, J. R. P.: O r g a n i z e d a n d u n o r g a n i z e d g r o u p s u n d e r f e a r a n d f r u s t r a t i o n , U n i v e r s i t y of I o w a S t u d i e s i n C h i l d W e l f a r e , 1944, 20, 299—308. Fulgosi, A.: A s t e r e o s c o p i c i n v e s t i g a t i o n of g e o m e t r i c a l i l l u s i o n s , A c t a I n s t i t u t i Psyc h o l o g i c i U n i v e r s i t a t i s Z a g r a b i e n s i s , 1967, N o . 61. (a) Fulgosi, A.: D i s a p p e a r a n c e of t h e effect of t h e v e c t o r field i n s t e r e o s c o p i c investi­ g a t i o n of O r b i s o n ' s f i g u r e s , A c t a I n s t . P s y c h . U n i v e r . Z a g r e b . , 1967, N o . 62. (b) Fulgosi, A.: S u k c e s i v n e p r o c j e n e e n t o p t i č k i h p a s l i k a i n j i h o v e i n t e r k o r e l a c i j e , Psi­ h o l o g i j a , 1968, 1, 147—150. 212

Fulgosi, A.: S t e r e o s k o p s k o i s p i t i v a n j e g e o m e t r i j s k i h o p t i č k i h iluzija u t o č k i s u p e r p o z i c i j e s t e r e o g r a m a , P s i h o l o g i j a , 1969, 2, 432—435. Fulgosi, A. and Fulgosi, Lj.: T h e b o u n d a r i e s of e n t o p t i c s p a c e a n d E m m e r t ' s l a w , A c t a P s y c h o l o g i c a , 1970, 34, 516—520. Fulgosi, A. and Guilford, J. P.: F l u c t u a t i o n of a m b i g u o u s f i g u r e s a n d i n t e l l e c t u a l fle­ xibility, A m e r i c a n J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1966, 79, 602—607. Fulgosi, A., Bačun, Đ. i Žaja, B.: P r o m j e n e u a u d i t i v n o j p e r c e p c i j i i s e m a n t i č k a s a c i j a c i j a , R e v i j a z a p s i h o l o g i j u , 1971, 2, 17—18. Fulgosi, A. and Kljaić, S.: K n o w l e d g e of »results« a n d c h a r a c t e r i s t i c of t h e e n t o p t i c a f t e r - i m a g e , A c t a I n s t i t u t i P s y c h o l o g i e s U n i v e r s i t a t i s Z a g r e b i e n s i s , 1972. Fulgosi, A., Bačun, Đ. i Žaja B.: S e m a n t i č k a s a c i j a c i j a k a o p o s l j e d i c a p r o m j e n e u a u d i t i v n o j p e r c e p c i j i r i j e č i . R e v i j a z a p s i h o l o g i j u , 1973, 3, 19—25. Gerard, H. B.: T h e a n c h o r a g e of o p i n i o n s in face t o face g r o u p s , 1954, H u m a n Rela­ t i o n s , 7, 313—325. Grosser, D., Polansky, N. and Lippitt, R.: A l a b o r a t o r y s t u d y of b e h a v i o r a l c o n t a ­ gion, H u m a n R e l a t i o n s , 1951, 4, 115—142. Heimstra, N. W. and McFarling, L. H.: E n v i r o n m e n t a l p s y c h o l o g y , M o n t e r e y , B r o o k s a n d Cole, 1974. Henle, M.: An e x p e r i m e n t a l i n v e s t i g a t i o n of d y n a m i c a n d s t r u c t u r a l d e t e r m i n a n t s of s u b s t i t u t i o n , C o n t r i b u t i o n s t o P s y c h o l o g i c a l T h e o r y , 1942, 2. N o . 3. Hilgard, E. R., Sait, E. M. and Magaret, G. A.: Level of a s p i r a t i o n a s a f f e c t e d b y r e l a t i v e s t a n d i n g in a n e x p e r i m e n t a l social g r o u p , J o u r n a l of E x p e r i m e n t a l Psy­ c h o l o g y , 1940, 27, 4 1 1 - 4 2 1 . Ittelson, W. H., Prohansky, H. M., Rivlin, L. G. and Winkler, G. H.: A n i n t r o d u c t i o n t o e n v i r o n m e n t a l p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , H o l t , R i n e h a r t a n d W i n s t o n , 1974. Jucknat, M.: L e i s t u n g , A n s p r u c h s n i v e a u u n d S e l b s t b e w u s s t s e i n , P s y c h o l o g i s c h e Fors c h u n g , 1937, 22, 89—179. Karsten, A.: P s y c h i s c h e S a t t i g u n g , P s y c h o l o g i s c h e F o r s c h u n g , 1928, 10, 142—154. Katz, E.: S o m e f a c t o r s a f f e c t i n g r e s u m p t i o n of i n t e r r u p t e d a c t i v i t i e s b y p r e s c h o o l c h i l d r e n , I n s t i t u t e of C h i l d W e l f a r e , M o n o g r a p h , S e r i e s , 1938, N o . 16. Kounin, J. S.: E x p e r i m e n t a l s t u d i e s of r i g i d i t y : I C h a r a c t e r a n P e r s o n a l i t y , 1941, 9, 251—282. (a) Kounin, J. S:: E x p e r i m e n t a l s t u d i e s of r i g i d i t y : I I C h a r a c t e r a n d P e r s o n a l i t y , 1941, 9, 273—282. (b) Levy, S.: E x p e r i m e n t a l s t u d y of g r o u p n o r m s : t h e effects of g r o u p c o h e s i v e n e s s u p o n s o c i a l c o n f o r m i t y . U n p u b l i s h e d d o c t o r a l d i s s e r t a t i o n . N e w Y o r k Univer­ sity, 1953. Lewin, K: P s y c h o - s o c i o l o g i c a l p r o b l e m of a m i n o r i t y g r o u p , C h a r a c t e r a n d P e r s o ­ n a l i t y , 1935, 3, 175—187. (a) Lewin, K.: A d y n a m i c t h e o r y of p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , M c G r a w H i l l , 1935. (b) Lewin, K: P r i n c i p l e s of t o p o l o g i c a l p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , M c G r a w - H i l l , 1936. Lewin, K: T h e c o n c e p t u a l r e p r e s e n t a t i o n a n d m e a s u r e m e n t of p s y c h o l o g i c a l f o r c e s , C o n t r i b u t i o n s t o P s y c h o l o g i c a l T h e o r y , 1938, 1, N o . 4. Lewin, K.: F i e l d t h e o r y a n d e x p e r i m e n t i n social p s y c h o l o g y c o n c e p t s a n d m e t h o d s , A m e r i c a n J o u r n a l of S o c i o l o g y , 1939, 44, 868—896. Lewin, K: A c t i o n r e s e a r c h a n d m i n o r i t y p r o b l e m s , J o u r n a l of S o c i a l I s s u e s , 1946, 2, 3 4 - 4 6 . Lewin, K.: F r o n t i e r s i n g r o u p d y n a m i c s : I. H u m a n R e l a t i o n s , 1947, 1, 5—41. (a) Lewin, F.: F r o n t i e r s i n g r o u p d y n a m i c s : I I . H u m a n R e l a t i o n s , 1947, 1, 143—153. (b) Lewin, K.: G r o u p d e c i s i o n a n d s o c i a l c h a n g e . U: T. M . N e w c o m b a n d E . L. H a r t l e y ( E d s . ) : R e a d i n g s i n s o c i a l p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , H e n r y H o l t , 1947. (c) 213

Lewin, K.: R e s o l v i n g s o c i a l c o n f l i c t s . N e w Y o r k , H a r p e r a n d B r o t h e r s , 1948. Lewin, K.: F i e l d t h e o r y in s o c i a l s c i e n c e . N e w Y o r k , H a r p e r a n d B r o t h e r s , 1951. Lewin, K., Dembo, T., Festinger, L. and Sears, P . S.: Level of a s p i r a t i o n . U: L. Carm i c h a e l ( E d . ) : M a n u a l of c h i l d p s y c h o l o g y . N e w Y o r k , Wiley, 1954. Lewis, H. B.: A n e x p e r i m e n t a l s t u d y of t h e r o l e of t h e e g o in w o r k : I . T h e r o l e of t h e e g o i n c o o p e r a t i v e w o r k , J o u r n a l of E x p e r i m e n t a l P s y c h o l o g y , 1944, 34. 113—126. (a) Lewis, H. B., and Franklin, M.: An e x p e r i m e n t a l s t u d y of t h e r o l e of t h e e g o i n w o r k : I I . T h e s i g n i f i c a n c e of t a s k - o r i e n t a t i o n in w o r k . J o u r n a l of E x p e r i m e n t a l P s y c h o l o g y , 1944, 34, 195—215. (b) Ltppitt, R., Polansky, N. and Rosen, S.: T h e d y n a m i c s of p o w e r , 1952, 5, 37—64. Lissner, K.: Die E n t s p a n n u n g v o n B e d i i r f n i s s e n d u r c h E r s a t z h a n d l u n g e n , Psycholog i s c h e F o r s c h u n g , 1933, 18, 218—250. London, I. Dr. P s y c h o l o g i s t s ' s m i s u s e of t h e a u x i l l i a r y c o n c e p t s of p h y s i c s a n d m a t h e m a t i c s . P s y c h o l o g i c a l R e v i e w , 1944, 5 1 , 266—291. Mahler, W.: E r s a t z h a n d l u n g e n v e r s c h i s d e m e n R e a l i t a t s g r a d e s , P s y c h o l o g i s c h e Fors c h u n g , 1933, 18, 27—89. Marrow, A. J.: G o a l t e n s i o n s a n d r e c a l l : I, I I , J o u r n a l of G e n e r a l P s y c h o l o g y , 1938, 19, 3—35. Miller, N. E.: E x p e r i m e n t a l s t u d i e s of conflict. U: J. McV. H u n t ( E d . ) : P e r s o n a l i t y a n d t h e b e h a v i o r d i s o r d e r s . Vol. 1, N e w Y o r k , R o n a l d P r e s s , 1944. Nowlis, H. H.: T h e i n f l u e n c e of s u c c e s s a n d f a i l u r e o n t h e r e s u m p t i o n of a n i n t e r r u p t e d t a s k . J o u r n a l of E x p e r i m e n t a l P s y c h o l o g y , 1941, 28, 304—325. Osgood, C. E.: O n u n d e r s t a n d i n g a n d c r e a t i n g s e n t e n c e s , A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t , 1963, 18, 735—751. Ovsianikina, Mr. Die W i e d e r a u f n a h m e u n e t r b r o c h e n e r h a n d l u n g e n , P s y c h o l o g i s c h e F o r s c h u n g , 1928, 11, 302—379. Polansky, N., Lippitt, R. and Redi, F.: An i n v e s t i g a t i o n of b e h a v i o r a l c o n t a g i o n i n g r o u p s . H u m a n R e l a t i o n , 1949, 3, 319—348. Polansky, N., Lippitt, R. and Redi, F.: T h e u s e of n e a r - s o c i o m e t r i c d a t a i n r e s e a r c h o n g r o u p t r e a t m e n t p r o c e s s e s , S o c i o m e t r y , 1950, 13, 39—62. Prentice, W. C. H.: R e t r o a c t i v e i n h i b i t i o n a n d t h e m o t i v a t i o n of l e a r n i n g , A m e r i c a n J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1943, 56, 283—292. Rokeach,' M.: T h e o p e n a n d t h e c l o s e d m i n d , N e w Y o r k , B a s i c B o o k s , 1960. Rosenzweig, S.: P r e f e r e n c e s i n t h e r e p e t i t i o n of s u c c e s s f u l a n d u n s u c c e s s f u l activ i t i e s a s a f u n c t i o n of a g e a n d p e r s o n a l i t y , J o u r n a l of G e n e t i c P s y c h o l o g y , 1933, 42, 4 2 3 - ^ 4 0 . Rosenzweig, S.: A n e x p e r i m e n t a l s t u d y of » r e p r e s s i o n « w i t h s p e c i a l r e f e r e n c e t o n e e d — p e r s i s t i v e a n d e g o d e f e n s i v e r e a c t i o n s t o f r u s t r a t i o n s . J o u r n a l of E x p e r i m e n t a l P s y c h o l o g y , 1943, 32, 64—74. Schachter, S.: D e v i a t i o n , r e j e c t i o n a n d c o m m u n i c a t i o n . J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1951, 46, 190—207. Sliosberg, S.: Z u r D y n a m i c d e s E r s a t z e s i n S p i e l — u n d E r n s t s i t u a t i o n e n , P s y c h o l o g i s c h e F o r s c h u n g , 1934, 19, 122—181. Spence, K. W.: T h e n a t u r e of t h e o r y c o n s t r u c t i o n i n c o n t e m p o r a r y p s y c h o l o g y . Psyc h o l o g i c a l R e v i e w , 1944, 51, 47—68. Thibaut, J. W. and Coules, J.: T h e r o l e of c o m m u n i c a t i o n i n t h e r e d u c t i o n of i n t e r p e r s o n a l h o s t i l i t y . J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1952, 47, 770_777. Zeigarnik, G.: t ) b e r d a s B e h a l t e n v o n e r l e d i g t e n u n d u n e r l e d i g t e n H a n d l u n g e n , Psyc h o l o g i s c h e F o r s c h u n g , 1927, 9, 1—85. 214

Četvrti dio

G. W. Allport: Personološka teorija ličnosti Allportova se teorija ličnosti s m a t r a j e d n o m o d p r v i h psiholoških teorija l i č n o s t i k o j e s e n a z i v a j u humanističkim teorijama. H u m a n i s t i č k e teorije na­ s t o j e o b u h v a t i t i sve a s p e k t e l j u d s k e ličnosti, n a g l a š a v a j u ć i specifičnosti ljud­ skih bića u o d n o s u p r e m a d r u g i m živim bićima. Takve se teorije, osim toga, bave i p r o b l e m i m a rasta i razvoja čovjeka, njegovim kapacitetima i njegovom t v a n s c e n d e n c i j o m . A l l p o r t o v a t e o r i j a l i č n o s t i i m a t a k o đ e r i s v a o b i l j e ž j a personalističke teorije. To je vjerojatno i j e d n a od prvih personalističkih teorija l i č n o s t i . Cilj j e p e r s o n a l i s t i č k i h t e o r i j a d a o b j a s n e l i č n o s t s v a k o g p o j e d i n c a i d a n a o s n o v i t o g a p r e d v i đ a j u p o s t u p k e t o g p o j e d i n c a , k a o i t o k n j e g o v a in­ d i v i d u a l n o g r a z v o j a ( A l l p o r t , 1968a). A l l p o r t s m a t r a d a j e s v a k i č o v j e k ra­ zličit od drugih. N e postoje dva čovjeka koji bi j e d n a k o doživljavala određenu s i t u a c i j u . Z a d a t a k j e p s i h o l o g i j e l i č n o s t i s t o g a d a o m o g u ć i proučavanje sva­ ke individue za sebe. A k o j e d n a t e o r i j a l i č n o s t i n i j e t a k o k o n c i p i r a n a i n i j e u s t a n j u o d r e đ i v a t i specifična obilježja ličnosti i razjašnjavati individualne razlike, t a d a se takva teorija ličnosti ne m o ž e održati u s u v r e m e n o j psiholo­ g i j i . P r e m a t o m e , A l l p o r t a m o ž e m o s m a t r a t i personologom n a sličan način n a koji su personolozi Murray, Rogers, Kelly i Maslow. A l l p o r t o v a t e o r i j a ličnosti n a s t a l a j e u d o b a k a d s u F r e u d o v a teorija i nje­ zine modifikacije bile d o m i n a n t n e koncepcije ličnosti u psihologiji. Ta je t e o r i j a l i č n o s t i n a s t a l a i u d o b a k a d a j e u p s i h o l o g i j i d o m i n i r a o u t j e c a j kla­ sičnog biheviorizma i neobiheviorizma. Naglasak je bio n a kvantitativnim me­ t o d a m a . A l l p o r t j e s t v o r i o t e o r i j u ličnosti k o j a , u m j e s t o n e s v j e s n o g u čovje­ ku, kao osnovne d e t e r m i n a n t e njegova ponašanja naglašava njegovu svjesnu motivaciju. Umjesto prošlosti pojedinca, kao objašnjenja njegove sadašnjo­ sti, t a teorija n a g l a š a v a b u d u ć n o s t p o j e d i n c a k a o k l j u č za r a z u m i j e v a n j e nje­ govih sadašnjih p o s t u p a k a i ponašanja. Ta teorija umjesto istraživanja općih karakteristika na velikom broju ljudi naglašava istraživanje pojedinca, a u z kvantitativne m e t o d e p r i d a j e i v e l i k u v a ž n o s t kvalitativnim studijama. N a t a j j e n a č i n t a t e o r i j a p o s t a l a kontrastnom koncepcijom o čovjeku s ob­ z i r o m n a s i t u a c i j u u psihologiji tog d o b a . V j e r o j a t n o j e z b o g t o g a u b r z o ste­ kla veliku p o p u l a r n o s t i okupila velik b r o j pristaša. K a o teoretičar, Allport je bio eklektičan. U svom sustavu ličnosti on je u g r a d i o m n o g e i d e j e iz p o d r u č j a f i l o z o f i j e , r e l i g i j e , l i t e r a t u r e i s o c i o l o g i j e . T o j e bila stvaralačka sinteza, jer je n j o m e stvorena jedinstvena teorija kojoj je o s n o v n i cilj b i o o b j a š n j e n j e i r a z u m i j e v a n j e p o j e d i n c a u n j e g o v o j p o s e b n o ­ sti i različitosti od drugih. Interesantno je u t o m pogledu objašnjenje koje j e d a l a A m e r i č k a p s i h o l o š k a a s o c i j a c i j a (1964) p r i l i k o m d o d j e l e n a j v i š e n a 215

g r a d e te asocijacije (to j e n a g r a d a za i s t a k n u t i z n a n s t v e n i d o p r i n o s ) u se, i z m e đ u ostalog, veli:

kojem

»Da n a s p o d s j e ć a d a č o v j e k n i j e ni životinja n i b r o j k a u k o l i k o m i s a m i n e o d a b e r e m o d a g a t a k v i m s m a t r a m o « ( A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t . 1964, s t r . 9 4 2 ) . Problem

definiranja

ličnosti

Allport se, osobito n a početku svojeg rada, bavio p i t a n j e m definiranja l i č n o s t i . T o j e p i t a n j e k o d m n o g i h p s i h o l o g a l i č n o s t i p o t p u n o n e v a ž n o ili za­ n e m a r e n o . J a s n o je d a verbalne definicije u znanosti ne znače m n o g o j e r su neprecizne. Nije stoga č u d n o da se verbalnim definicijama ne rješavaju pro­ blemi znanosti. Allport j e ipak s m a t r a o d a je pitanje definiranja važno i sto­ ga m u j e p o s v e t i o d o s t a pažnje. Definirati ličnost, k a o i bilo koji drugi k o n s t r u k t u psihologiji nije lako i zbog toga se definicije ličnosti različitih a u t o r a v e o m a razlikuju. N e k i psi­ h o l o z i s m a t r a j u d a l i č n o s t , k a o n i d r u g i p s i h o l o š k i ili m e n t a l i s t i č k i k o n s t r u k t i ( n p r . inteligencija, p a m ć e n j e , e m o c i j e itd.) z a p r a v o n e p o s t o j i . T a k v o j e i mi­ šljenje S k i n n e r a . Postoji s a m o t e r m i n koji se, n a žalost, koristi k a o d a ozna­ čava n e š t o postojeće, t j . koristi se za opisivanje i »tumačenje« p o s t u p a k a i ponašanja. Za neke druge psihologe ličnost postoji s a m o kao percepcija dru­ goga i za njih je to s a m o t e r m i n kojim se opisuje p o n a š a n j e d r u g o g poje­ d i n c a , o d n o s n o o z n a č a v a k a k o o n i z g l e d a u o č i m a d r u g i h ili k a k o g a d r u g i doživljavaju. Osim takvog značenja, t e r m i n ličnost za njih n e m a nikakvo dru­ g o z n a č e n j e . T r e ć e m i š l j e n j e z a s t u p a j u n a - p r i m j l r F r e u d ili J u n g . Z a n j i h ličnost o z n a č a v a d u b o k a s k r o v i š t a p r o c e s a o k o j i m a p o j e d i n a c n a j č e š ć e ni­ šta ne zna. N e zna ni da postoje. U s v o j o j k n j i z i » L i č n o s t : j e d n a p s i h o l o š k a i n t e r p r e t a c i j a « (1937) A l l p o r t je analizirao velik b r o j dotadašnjih definicija ličnosti koje su davali pojedini autori n a osnovi spekulacije. N a temelju takve analize Allport j e zaključio da se sve te definicije z a j e d n o , k a d a se sintetiziraju, svode n a frazu »ono š t o j e čovjek zaista«. To je, dakako, vrlo neprecizno i nejasno. Allport je stoga kre­ n u o k o r a k d a l j e i z a k l j u č i o d a j e l i č n o s t »nešto« i d a o n a » n e š t o čini« (ibid, s t r . 48) i n a d a l j e : » T o j e o n o š t o l e ž i i z a s p e c i f i č n i h p o s t u p a k a i u n u t a r p o ­ j e d i n c a « (ibid, s t r . 48). N a taj n a č i n A l l p o r t j e d o š a o d o z a k l j u č k a d a l i č n o s t n i j e s a m o hipotetički konstrukt koristan za objašnjenje objektivnog pona­ šanja neke osobe, već da ona zaista postoji, da je ona nešto u n u t a r pojedinca. Z a n j e g a j e o n a živa, o n a egzistira i f u n k c i o n i r a . M e đ u t i m , n a k o n t o g a se ne­ m i n o v n o postavlja pitanje: a što je to »nešto«? D a bi odgovorio n a t o pita­ nje, Allport j e d a o v l a s t i t u p r e c i z n u definiciju ličnosti. K a s n i j e j e t a defini­ cija bila d o n e k l e m o d i f i c i r a n a t a k o d a d a n a s glasi »Ličnost j e d i n a m i č k a organizacija u n u t a r p o j e d i n c a o n i h psihofizičkih sustava koji o d r e đ u j u nje­ g o v o k a r a k t e r i s t i č n o p o n a š a n j e i m i š l j e n j e « ( A l l p o r t , 1968, s t r . 2 8 ) . Iz te se definicije m o ž e uočiti n e k o l i k o stvari. P r v o , fraza d a j e l i č n o s t »dinamička organizacija« znači da ličnost nije statična i m i r n a , već da je to organizacija koja se stalno mijenja i razvija. To u n a t o č t o m e što u njezinoj osnovi leže o d r e đ e n i psihofizički sustavi koji i n t e g r i r a j u i organiziraju ra­ z l i č i t e n j e n e d i j e l o v e i l i e l e m e n t e . T e r m i n » p s i h o f i z i č k i s u s t a v i « z n a č i d a All­ p o r t s m a t r a d a su za utvrđivanje ličnosti i za njezino razumijevanje važni i fizički i mentalni faktori, odnosno procesi i promjene. Ličnost predstavlja psihofizičko jedinstvo, ona reflektira cjelokupno biće pojedinca, a ne s a m o n j e g o v u m e n t a l n u ili p s i h i č k u k o m p o n e n t u . N a d a l j e , t e r m i n » o d r e đ u j u « z n a č i 216

da u n u t a r pojedinca postoje tendencije koje determiniraju njegovo ponaša­ nje i p o s t u p k e i d a se p u t e m tih p o s t u p a k a i p o n a š a n j a o t k r i v a p r a v a ličnost p o j e d i n c a . R i j e č » k a r a k t e r i s t i č n o « p o k a z u j e d a j e z a A l l p o r t a n a j v a ž n i j e mdividualno obilježje o d n o s n o posebnost pojedinca. Svaki je pojedinac zasebni e n t i t e t . T a p o s e b n o s t ili z a s e b n o s t j e u p r a v o o n o š t o j e u n j e g o v o j l i č n o s t i važno i što ga razlikuje o d drugih. K o n a č n o , izraz »ponašanje i misli« poka­ zuju da Allport s m a t r a d a se ličnost p o j e d i n c a izražava u s v e m u što p o j e d i n a c čini, p a č a k i u m i s l i m a koje se n a o b j e k t i v a n način još ne m o g u registrirati. P r e m a t o m e , za A l l p o r t a l i č n o s t i m a s v o j u r e a l n u egzistenciju u k o j u su u k l j u č e n i i neurološki i fiziološki p r o c e s i u o r g a n i z m u , k a o i psihološki pro­ cesi koji se u t o m o r g a n i z m u d o g a đ a j u . Ličnost, p r e m a t o m e , nije s a m o kon­ strukt koji ima p r o m a t r a č neke osobe. Uz definiciju ličnosti Allport o b j a š n j a v a i razlike o d n o s n o sličnosti izme­ đ u p o j m o v a : ličnost, k a r a k t e r i t e m p e r a m e n t . Ti su se termini često koristili i javljali kao sinonimi za ličnost. To je osobito slučaj u svakodnevnoj laičkoj u p o t r e b i t i h t e r m i n a . A l l p o r t , m e đ u t i m , s m a t r a d a s e karakter i temperament t r e b a j u r a z l i k o v a t i o d ličnosti. R i j e č » k a r a k t e r « t r a d i c i o n a l n o se veže za od­ r e đ e n e m o r a l n e s t a n d a r d e i za o d r e đ e n e sustave m o r a l n i h vrijednosti. Pona­ š a n j e i p o s t u p c i p o j e d i n a c a v r e d n u j u s e ili u s p o r e đ u j u s t i m m o r a l n i m s t a n ­ d a r d i m a . T a k o s e k a ž e d a j e n e t k o »slab k a r a k t e r « ili d a j e » j a k k a r a k t e r « . T a k v a o d r e đ e n j a p r e d s t a v l j a j u s u d o v e ili v r i j e d n o s n e s u d o v e o e t i č k i m a s ­ p e k t i m a ili e t i č k o j p o ž e l j n o s t i , o d n o s n o e t i č k i m k v a l i t e t a m a p o j e d i n c a . K a ­ r a k t e r j e p r e m a A l l p o r t u e t i č k i p o j a m . A l l p o r t o b j a š n j a v a o d n o s i z m e đ u ka­ r a k t e r a i l i č n o s t i t a k o d a s m a t r a k a r a k t e r procijenjenom ličnošću, a. l i č n o s t s m a t r a neocijenjenim k a r a k t e r o m . Iz toga j e j a s n o d a se k a r a k t e r n e treba s m a t r a t i p o s e b n i m s e g m e n t o m ili p o d r u č j e m u l i č n o s t i . Sasvim je drukčija situacija s t e m p e r a m e n t o m . Temperament je, prema A l l p o r t u , » s i r o v a t v a r « o d k o j e j e s k r o j e n a ili s t v o r e n a l i č n o s t . S t a t u s t e m p e ­ r a m e n t a j e sličan s t a t u s u tijela i o n p r e d s t a v l j a osnovicu. T e m p e r a m e n t se odnosi n a o n a obilježja ličnosti i o n e njezine a s p e k t e koji su, u s v o m prete­ ž n o m d i j e l u , o d r e đ e n i n a s l j e đ e m . T o s u p o n a j p r i j e e m o c i o n a l n i a s p e k t i po* našanja kao što su podložnost emocionalnim reakcijama, uobičajena snaga i brzina reagiranja, prevalentno raspoloženje, fluktuacije i intenziteti takvih r a s p o l o ž e n j a ( A l l p o r t , 1961). T e m p e r a m e n t p r e d s t a v l j a , p r e m a t o m e , g e n e t i ­ čko nasljeđe pojedinca i zbog toga on određuje granice razvoja ličnosti.

Aspekti teorije ličnosti Izgrađujući svoju teoriju ličnosti, Allport se bavio i pitanjem vrijednosti t a k v e t e o r i j e . D a b i n e k a t e o r i j a l i č n o s t i b i l a o d g o v a r a j u ć a ili a d e k v a t n a , o n a m o r a i m a t i o d r e đ e n a o b i l j e ž j a . A l l p o r t j e p o s t a v i o p e t t a k v i h z a h t j e v a ili o b i ­ l j e ž j a k o j a t r e b a i m a t i n e k a t e o r i j a l i č n o s t i ( A l l p o r t , 1960): 1. A d e k v a t n a t e o r i j a l i č n o s t i m o r a s m a t r a t i d a j e l j u d s k a l i č n o s t u s r e ­ d o t o č e n a u o r g a n i z m u . T o j e u s k l a d u s o n i m š t o s m o v e ć n a p i s a l i . N e k i teo­ r e t i č a r i s u l i č n o s t p o j e d i n c a s m j e š t a l i i z v a n n j e g a s a m o g . L i č n o s t j e b i l a iz­ j e d n a č e n a b i l o s i n t e r p e r s o n a l n i m o d n o s i m a k o j e p o j e d i n a c i m a ili r a z v i j a , bilo s u l o g o m k o j u p o j e d i n a c i m a u d r u š t v u . T a k o u sociologiji i antropologiji p o s t o j i teorija uloge. P o t o j t e o r i j i l i č n o s t i n i j e n i š t a v i š e o d u l o g e k o j u i m a 217

p o j e d i n a c u n e k o j socijalnoj s k u p i n i . T u j e u l o g u o n p r i h v a t i o , a t a k v a j e ulo­ ga d e t e r m i n i r a n a s a m o m g r u p o m i situacijom, a n e tim p o j e d i n c e m . T a k o je p o j e d i n a c izjednačen s u l o g o m . O n j e : sin, m a j k a , otac, član partije, pijanac, profesor itd. Allport o d b a c u j e takve koncepcije jer s m a t r a da vrijednosti, osobine i drugi unutarnji faktori pojedinca objašnjavaju njegovo ponašanje. D a b i s e p o j e d i n a c r a z u m i o , p o t r e b n o j e p o z n a v a t i determinante njegova po­ našanja. Pojedinac ne m o ž e biti sveden n a utiske koje ostavlja, n a r e p u t a c i j u k o j u i m a , n a u l o g u k o j u i g r a ili n a n a č i n n a k o j i d r u g i r e a g i r a j u n a n j e g a . 2. T e o r i j a l i č n o s t i m o r a s m a t r a t i o r g a n i z a m p u n i m , a n e p r a z n i m . O v a j e pozicija s u p r o t n a k l a s i č n o m b i h e v i o r i z m u k o j i j e s m a t r a o d a j e za psi­ hologiju kao znanost najbolje da organizam smatra praznim. To je, dakle, u s u p r o t n o s t i i sa S k i n n e r o v o m k o n c e p c i j o m o p r a z n o m o r g a n i z m u . D o k Skin­ ner s m a t r a da okolni utjecaji oblikuju ponašanje praznog organizma, odno­ sno d e t e r m i n i r a j u njegovo ponašanje, Allport s m a t r a d a je p o n a š a n j e poje­ d i n c a m n o g o o d r e đ e n i j e n j e g o v i m unutarnjim determinantama. »Svaka teo­ r i j a l i č n o s t i k o j a želi b i t i a d e k v a t n a m o r a b i t i d i n a m i č k a , a d a b i b i l a dina­ m i č k a , m o r a p r e t p o s t a v i t i d o b r o o p s k r b l j e n i o r g a n i z a m « ( A l l p o r t , 1960, s t r . 26). T o z n a č i d a j e z a o b j a š n j e n j e p o n a š a n j a p o j e d i n c a n u ž n o p o s t u l i r a t i (pretpostaviti) postojanje dispozicija u n u t a r njega samoga. Da bi se razum­ jelo o b j e k t i v n o p o n a š a n j e i p o s t u p a n j e , t r e b a znati što se psihološki d o g a đ a pojedincu. T r e b a reći da je većina s u v r e m e n i h teorija ličnosti tako koncipirana. 3 . A d e k v a t n a t e o r i j a l i č n o s t i m o r a , n a d a l j e , s m a t r a t i motivaciju normal­ n o m č i n j e n i c o m sadašnje s t r u k t u r e i funkcija, a n e j e d n o s t a v n o k a o poslje­ d i c u r a n i j i h s n a g a ili i s k u s t a v a . Č o v j e k , p r e m a t o m e , n i j e r o b p r o š l o s t i ili s v o j i h i s k u s t a v a iz d j e t i n j s t v a , k a k o t o s m a t r a F r e u d i p s i h o a n a l i z a . Č o v j e k n i j e n e s v j e s n o m o t i v i r a n s v o j i m r a n i j i m d o ž i v l j a j i m a . I a k o i s k u s t v a iz d j e ­ tinjstva m o g u imati određenu ulogu i usmjeravati razvoj, Allport s m a t r a da je besmislica njima pripisivati odlučujuću ulogu, osobito ako se ta uloga još s m a t r a i nesvjesnom. Zdrava, odrasla ličnost u svom je ponašanju i postup* c i m a d e t e r m i n i r a n a m n o g o više o d r a s l i m i za n j u novijim m o t i v i m a . Tako, na primjer, tumačiti izbor liječničkog poziva koji je učinio neki pojedinac r e z a d o v o l j e n o m ili f r u s t r i r a n o m , p o t i s n u t o m s e k s u a l n o m z n a t i ž e l j o m iz d j e ­ tinjstva za Allporta je p o t p u n o b e s m i s l e n o . T a k v o u s m j e r e n j e m n o g o je više m o t i v i r a n o ž e l j o m d a se d r u g i m a p o m o g n e , z n a t i ž e l j o m p o j e d i n c a , ž e l j o m za s t j e c a n j e m o d r e đ e n o g d r u š t v e n o g s t a t u s a i si. T o j e o s n o v a A l l p o r t o v e teorije 0 autonomiji motiva, o kojoj ć e m o kasnije govoriti. Konfuzija i z m e đ u histo­ rijskih i a k t u a l n i h m o t i v a p o j e d i n c a najteža je konfuzija u m o d e r n i m teori­ j a m a ličnosti. Motivi p o j e d i n c a t r e b a j u biti njegovi sadašnji a n e prošli. Nje­ govo je ponašanje određeno sadašnjim motivima i okrenuto je budućnosti. T a k v o p o n a š a n j e i t a k v a m o t i v a c i j a k a r a k t e r i z i r a j u normalnu odraslu osobu. Teorija ličnosti m o r a objašnjavati takvu osobu. 4. D a b i n e k a t e o r i j a l i č n o s t i b i l a a d e k v a t n a , o n a s e m o r a , p r e m a A l l p o r t u , z a a n a l i z u l i č n o s t i k o r i s t i t i t a k v i m j e d i n i c a m a k o j e o m o g u ć u j u livu sin­ tezu. Po o v o m zahtjevu proizlazi d a se ličnost m o r a analizirati n a jedinice, s e g m e n t e , f a k t o r e , a s p e k t e i s i . , a l i t e j e d i n i c e m o r a j u , s a m e p o s e b i , b i t i ta­ kve da o m o g u ć u j u p o n o v n u r e k o n s t r u k c i j u pojedine ličnosti. One moraju o m o g u ć a v a t i s l i k u c j e l o v i t e l i č n o s t i k a o dinamičke organizacije. T o znači da t a k a v p r i s t u p t r e b a b i t i holistički. Na osnovi tog zahtjeva Allport odbacuje analizu ličnosti n a takve jedinice kao što su opći stavovi, vrijednosti, p o t r e b e 1 n a g o n i , j e r se s t a k v i m j e d i n i c a m a n e m o ž e postići sinteza ličnosti k o j a bi 218

o d r a z i l a n j e n u vitalnost, n j e n u životnost i u n u t a r n j u p r i r o d u . Zbog toga se teorije ličnosti m o r a j u zasnivati n a j e d i n i c a m a analize koje su svojstvene p o j e d i n c u , a t o s u s u s t a v i g e n e r a l i z i r a n i h a k c i o n i h t e n d e n c i j a ili osobine. Po­ j e d i n a c s e m o ž e s h v a t i t i p r o u č a v a n j e m n j e g o v a individualnog sustava osobina, s u s t a v a š t o p r e d s t a v l j a n j e g o v u s p e c i f i č n u d i n a m i č k u o r g a n i z a c i j u k o j a ga karakterizira. 5. K o n a č n o , a d e k v a t n a t e o r i j a l i č n o s t i m o r a n a a d e k v a t a n n a č i n u z e t i u o b z i r f e n o m e n samosvijesti, ali se n a n j e g a n e s m i j e isključivo o s l a n j a t i . Adekvatan opis ličnosti nekog pojedinca m o r a uključivati i činjenicu da je pojedinac svjestan samoga sebe. To je, zapravo, i najkonkretniji p o d a t a k koji p o j e d i n a c ima o svojem identitetu. Ta svijest o sebi t a k o đ e r je j e d n a od deter­ minanti njegova ponašanja i p o s t u p a k a i određivanja budućih akcija. To je u j e d n o obilježje ljudske vrste. M e đ u t i m , p r a v a teorija ličnosti to treba obu­ h v a t i t i , ali n e t r e b a t i m e biti o p t e r e ć e n a . Zahtjevi za a d e k v a t n u teoriju ličnosti predstavljaju, p o n a š e m mišljenju, d i f e r e n c i j a l n a obilježja p o k o j i m a se A l l p o r t o g r a đ u j e o d k o n k u r e n t n i h teo­ rija ličnosti. Ti su zahtjevi t a k o f o r m u l i r a n i d a su u s k l a d u s n j e g o v o m teorijom.

Struktura i dinamika ličnosti U s k l a d u sa s p o m e n u t i m z a h t j e v i m a Allport s m a t r a d a jedinice za ana­ lizu s v a k e ličnosti k o j e d o p u š t a j u p o n o v n u živu sintezu te ličnosti p r e d s t a v ­ ljaju o s o b i n e ličnosti. Osobine ličnosti n e s a m o d a p r e d s t a v l j a j u jedinice za a n a l i z u ; o n e s u u j e d n o i o s n o v n e d i n a m i č k e ili m o t i v a c i o n e j e d i n i c e . N a t a j je način struktura i dinamika ličnosti sadržana i objašnjena osobinama ličnosti. Što je to osobina ličnosti? Osobinu Allport definira kao »neuropsihičku strukturu koja posjeduje mogućnost da mnoge podražaje učini funkcionalno e k v i v a l e n t n i m i d a p o d s t a k n e i vodi e k v i v a l e n t n e ( s m i s l e n o k o n z i s t e n t n e ) obli­ k e a d a p t i v n o g i e k s p r e s i v n o g p o n a š a n j a « (Allport, 1961, s t r . 347). P r e m a t o m e , o s o b i n a l i č n o s t i p r e d s t a v l j a p r e d i s p o z i c i j u d a se n a razli­ č i t e v r s t e p o d r a ž a j a i s i t u a c i j a o d g o v a r a ili r e a g i r a n a sličan ili ekvivalentan način. O s o b i n e s u e n t i t e t i k o j i m n o g e p o d r a ž a j e i m n o g e o d g o v o r e č i n e e k v i v e l e n t n i m a i na taj n a č i n utječu n a k o n s t a n t n o s t p o n a š a n j a . Mnogi podra­ ž a j i e v o c i r a j u j e d n a k e , s l i č n e ili e k v i v a l e n t n e r e a k c i j e k a o š t o s u p e r c e p c i j e , s h v a ć a n j a , t u m a č e n j a , o s j e ć a j i , p o s t u p c i . Z b o g t o g a t a k v i p o s t u p c i i m a j u je­ dnako funkcionalno značenje z a p o j e d i n c a . T o p r o i z l a z i iz n e k e n j e g o v e o s o ­ bine. S t i m je u vezi zanimljiv p r i m j e r koji Allport n a v o d i . T o j e » s t r a h od k o m u n i z m a k o d g o s p . McCarleya«. Taj je s t r a h od k o m u n i z m a »vodeća« oso­ b i n a . T a o s o b i n a čini d a su za n j e g a m n o g i različiti i m e đ u s o b n o nezavisni s o c i j a l n i p o d r a ž a j i e k v i v a l e n t n i . T a k o o n d o ž i v l j a v a R u s e , c r n c e , s u s j e d e , Uje­ dinjene narode, liberale, Židove, sveučilišne profesore, m i r o v n e organizacije k a o k o m u n i s t e . S d r u g e s t r a n e , svi o n i z b o g t o g a i z a z i v a j u k o d n j e g a n e p r i ­ j a t e l j s k e r e a k c i j e k o j e s u m e đ u s o b n o različite, ali k o j e sve i m a j u i s t u spo­ sobnost, a ta je da reduciraju strah gosp. McCarleya od komunizma. Tako on z b c g i s t o g r a z l o g a p o d r ž a v a ili z a g o v a r a n u k l e a r n i r a t p r o t i v S S S R - a , p i š e n e p r i j a t e l j s k a p i s m a o c r n c i m a i šalje ih u l o k a l n e n o v i n e , u č l a n j u j e se u K u - K l u x - K l a n i s i . N j e g o v a s i t u a c i j a p r i k a z a n a j e n a s l i c i 1. 219

PODRAŽAJI

PONAŠANJA

1 komunisti

1. nagovaranje nuklearnog rata protiv komunističkih država

2Marksove knjige

2 glasanje za mandate ekstremne desnice

3. crnci i Židovi u susjedstvu

3. udruživanje u Wu-Klux-Klan

4 useljava nje

L kritiziranje Ujedinjenih naroda

5. intelektualci i liberali

5. revolt protiv„sumnjivih" osoba 6.pisanje protestnih pisama za novine

6 Ijevičarske organizacije

S l i k a 1. ( P r e m a : A l l p o r t 1961) Ovaj p r i m j e r p o k a z u j e k a k o n e k a o s o b i n a p o j e d i n c a organizira i utječe n a p o n a š a n j e p o j e d i n c a . Osobina je ovdje izražena na bazi sličnih ili istovje­ tnih percepcija, a one sve zbog toga postaju funkcionalno ekvivalentne za aktivarenje te osobine. Aktivacija t e o s o b i n e d o v o d i , o p e t sa svoje s t r a n e , d o ni­ z a m o g u ć i h p o s t u p a k a k o j i s u e k v i v a l e n t n i z a izražavanje te osobine. Prema t o m e , u raznolikom ponašanju može se utvrditi ista osobina odnosno njezin utjecaj. T a k o n c e p c i j a o ekvivalenciji p o d r a ž a j a i o d g o v o r a koji bivaju sjedi­ njeni i p o s r e d o v a n i o s o b i n a m a j e s t srž Allportove torije o organizaciji i funk­ cioniranju ličnosti. Osobine, p r e m a t o m e , služe za integraciju o n o g a š t o bi inače ostalo izolirano i neorganizirano. O s o b i n e s u v e z a n e z a v e l i k b r o j p o d r a ž a j a i o d g o v o r a ili r e a k c i j a . Z b o g toga su one generalizirana i trajna obilježja pojedinca. Zbog toga i ponaša­ n j e p o j e d i n a c a n o s i o b i l j e ž j e k o n z i s t e n c i j e i nevezanosti za situaciju. Neke o s o b i n e m o g u , m e đ u t i m , b i t i i v r l o u s k e ili fokalne, što znači da su vezane i d a s e j a v l j a j u s a m o u v e z i m a n j i m b r o j e m ili s a m o u v e z i s a s p e c i f i č n i m si­ tuacijama. T a k o pojedinac može biti agresivan s a m o u o d n o s u na slabije od sebe, a neagresivan u društvu jačih. N a taj način osobine m o g u biti determi­ nirane situacijama i i z m j e n o m t i h situacija. T o se o s o b i t o o d n o s i n a socijal­ n e situacije k o j i m a j e p o j e d i n a c izložen. Osobine, m e đ u t i m , nisu, p r e m a shvaćanju Allporta, pasivne u smislu o n e m i r u j u u o r g a n i z m u sve d o k ih nešto izvana ne p o b u d i . P r e m a m i š l j e n j u osobine

tjeraju

pojedinca

na aktivnost,

i to takvu aktivnost u

će se te o s o b i n e m o ć i izraziti. P o j e d i n a c je a k t i v a n u t r a ž e n j u takvih

da

njegovu kojoj

situacija

i takvih mogućnosti. T a k o pojedinac koji ima osobinu socijabilnosti s a m traži d r u š t v o i socijalne k o n t a k t e u k o j e m će ta njegova o s o b i n a doći do

izražaja.

P r e m a Allportu osobine i situacije u k o j i m a se p o j e d i n a c nalazi su u s o b n o j interakciji. protno

T a i n t e r a k c i j a d o v o d i d o ponašanja.

Skinnerovom

koji,

kao

i drugi

klasični

bihevioristi,

z a m p a s i v n i m ili s a m o r e a k t i v n i m u o d n o s u p r e m a 220

među­

I o v o j e g l e d i š t e su­ okolini.

smatra

organi­

D a bd o s o b i n e j o š b o l j e o d r e d i o i r a z j a s n i o n j i h o v o z n a č e n j e i u l o g u , All­ p o r t j e (1966) n a v e o o s a m o s n o v n i h k r i t e r i j a z a d e f i n i r a n j e n e k e o s o b i n e ličnosti. 1. N e k a o s o b i n a m o r a i m a t i v i š e o d s a m o n o m i n a l n e e g z i s t e n c i j e . O s o b i n e n i s u s a m o k o n s t r u k t i i l i f i k c i j e , n i s u s a m o i m e n a ili n a z i v i . O n e s u v i t a l n i di­ j e l o v i o r g a n i z m a i i s k u s t v a o d n o s n o d o ž i v l j a v a n j a . Osobine su akcione tendencije k o j e p o s t o j e u n u t a r o r g a n i z m a s v a k o g č o v j e k a , o n e s u realne i one s t v a r n o p o s t o j e , a n i s u izmišljene. T o se o d n o s i n a sve o s o b i n e . 2. O s o b i n e s e r a z l i k u j u o d n a v i k a . O n e s u o p ć e n i t i j e o d n a v i k a . N a v i k e , kako znamo, predstavljaju osnovne jedinice ponašanja u neobiheviorističkim koncepcijama. Navike su trajne i predstavljaju, j e d n a k o kao i osobine, akcio­ ne tendencije organizma. Zbog toga što su trajne, o n e se stalno javljaju u po­ n a š a n j u i l a k o ih j e z a m i j e n i t i o s o b i n a m a . O n o p o č e m u se o s o b i n e r a z l i k u j u o d n a v i k a j e s t n j i h o v a veća generalnost. O s o b i n e se p o j a v l j u j u n e s a m o u vezi s n e k i m specifičnim situacijama, kao što je to slučaj s navikom, već u nizu različitih situacija. Dakle, o osobini m o ž e m o govoriti o n d a k a d a je ponašanje konzistentno iako su situacije različite. To nije slučaj s navikama. Osobine m o g u , m e đ u t i m , n a s t a t i k o m b i n a c i j o m navika. Više n a v i k a s t v a r a j e d a n hab i t u a l n i s u s t a v koji p o s t a j e o s o b i n a pojedinca. P r e m a t o m e , o s o b i n e su u ne­ k o m s m i s l u integrirane specifične navike i služe adaptiranju pojedinca kao i navike. N a primjer, dijete može, na osnovi inzistiranja roditelja, steći naviku d a p e r e r u k e . N a o s n o v i t a k o s t e č e n e n a v i k e o n o će p r a t i r u k e i b e z inzisti­ ranja roditelja. Tada kažemo da je ta navika kod njega formirana. S vreme­ n o m ta se navika p r a n j a veže s d r u g i m higijenskim n a v i k a m a u j e d a n sustav ponašanja koji se manifestira k a o osobina održavanja osobne higijene. 3 . O s o b i n e s u dinamičke determinante ponašanja. One, p o Allportu, uzro­ kuju ponašanje, a to znači d a one djeluju motivativno. To znači, k a k o s m o već rekli, d a one upravljaju i usmjeruju nečije ponašanje. Nesocijabilna ličnost će, n a primjer, izbjegavati društvo i socijalne k o n t a k t e , a socijabilna će ih tražiti. 4 . P o s t o j a n j e n e k e o s o b i n e m o ž e s e empirijski utvrditi. Osobine kao takve n e m o g u s e n i k a d a d i r e k t n o v i d j e t i ili p r o m a t r a t i . M e đ u t i m , b u d u ć i d a s u realne, d a i m a j u r e a l n u a n e s a m o n o m i n a l n u egzistenciju, m o g u se dokazati e m p i r i j s k i m p u t e m , a m o g u se i znanstveno istraživati, što znači istraživati i dokazivati znanstvenim m e t o d a m a . Podaci o o s o b i n a m a dobivaju se registrira­ n j e m i p r o u č a v a n j e m objektivnog ponašanja i postupaka. Osobine se m o g u proučavati i na osnovi biografija, statističkih p o s t u p a k a s p o m o ć u kojih je m o g u ć e , n a p r i m j e r , u t v r đ i v a t i v r e m e n s k u ili s i t u a c i o n u k o h e r e n c i j u ili p o d u ­ d a r n o s t p o n a š a n j a p o j e d i n c a ili v e l i k i h g r u p a p o j e d i n a c a . 0 o s o b i n a m a s e može doznati i n a osnovi historije slučaja i d r u g i m p o s t u p c i m a objektivnog k a r a k t e r a . Bez takvih p o s t u p a k a znanstveno p r o u č a v a n j e osobina ne bi bilo m o g u ć e . S a m je Allport stvorio p o s t u p k e za takva ispitivanja. J e d a n od njih je i njegov upitnik o interesima koji je stvorio zajedno s Lindzeyem. 5. S v a k a j e o s o b i n a s a m o relativno nezavisna od ostalih. Ovaj a k s i o m ima dva značenja. P r e m a njemu, m e đ u različitim osobinama ne postoje čvrste i n e p r e m o s t i v e granice. Drugo je njegovo značenje da se osobine m e đ u s o b n o p r e k l a p a j u . T o z n a č i d a s u o s o b i n e o r g a n i z i r a n e u j e d n u mrežu osobina u kojoj j e s v a k a s a m o r e l a t i v n o nezavisna. O b j e k t i v n o , t o se m o ž e u s t a n o v i t i na osnovi izračunavanja korelacija između različitih osobina. Allport i Odbert su i s a m i utvrdili da i z m e đ u različitih osobina postoje preklapanja. Tako, na 221

p r i m j e r , A l l p o r t j e (1960) u t v r d i o d a p o s t o j i k o r e l a c i j a i z m e đ u o s o b i n e ili s p o ­ s o b n o s t i r a z u m i j e v a n j a ili u v i d a i o s o b i n e s m i s l a z a h u m o r . D o d u š e , s a m o n a o s n o v i korelacije n i š t a se n e m o ž e reći o u z r o č n o - p o s l j e d i č n i m o d n o s i m a izme­ đ u osobina. Ovdje se m o ž e postaviti hipoteza d a pojedinci koji o p ć e n i t o i m a j u v i s o k s t u p a n j u v i d a ili r a z u m i j e v a n j a , i m a j u i v i s o k s t u p a n j u v i đ a n j a s m i j e šnosti u situacijama, tj. smisao za h u m o r . Ono što dovodi do korelativnosti između različitih osobina, to je, p o Allportu, način reagiranja organizma. Organizam reagira na događaje k a o cjelina, o d n o s n o n a integrirani način. 6. O s o b i n a n i j e s i n o n i m z a n e k i m o r a l n i ili s o c i j a l n i s u d o p o j e d i n c u . Istina je da većina osobina ima o d r e đ e n o socijalno značenje i da ljudi t i m o s o b i n a m a d a j u o d r e đ e n e s o c i j a l n e ili m o r a l n e k o n v e n c i o n a l n e o z n a k e ili sudove. O n o što je za psihologiju ličnosti važno, to je d a s v a k a osobina, bez o b z i r a n a n j e z i n o m o r a l n o ili s o c i j a l n o z n a č e n j e , p r e d s t a v l j a s t v a r n u o s o b i n u l i č n o s t i p o j e d i n c a . Personologija mora, po Allportu, proučavati ponajprije ličnost, a ne karakter. P r i m j e r z a o s o b i n e k o j e i m a j u m o r a l n o ili s o c i j a l n o z n a č e n j e m o ž e biti p o š t e n j e , lojalnost, i s k r e n o s t , o d a n o s t i si. 7. N e k a s e o s o b i n a m o ž e p r o m a t r a t i u o d n o s u p r e m a p o j e d i n c u i n j e g o v o j ličnosti, a m o ž e se p r o m a t r a t i i u o d n o s u n a populaciju, t j . m o ž e se p r o m a ­ t r a t i n j e z i n a zastupljenost i distribucija u populaciji. Na primjer, osobina sklonost misticizmu m o ž e se p r o m a t r a t i i proučavati kod n e k o g pojedinca i utvrđivati njezina uloga i značenje u životu tog pojedinca (na primjer stupanj takve sklonosti, utjecaj te sklonosti na a b n o r m a l n o ponašanje kod tog poje­ d i n c a i si.). T a s e i s t a o s o b i n a , s k l o n o s t m i s t i c i z m u , m o ž e , m e đ u t i m , p r o m a ­ trati u odnosu p r e m a određenoj populaciji (recimo populaciji studenata tehničkih i populaciji studenata humanističkih fakulteta, populaciji muškar­ c a i p o p u l a c i j i ž e n a ) . Z a o v a j d r u g i s l u č a j n a r o č i t o (a t a k o đ e r i z a p r v i ) b i t ć e p o t r e b n o s t v o r i t i l j e s t v i c u ili s k a l u z a i s p i t i v a n j e , o d n o s n o z a m j e r e n j e sklonosti misticizmu koja treba imati određene metrijske karakteristike (valjanost, pouzdanost). N a osnovi toga moći ć e m o utvrditi rasprostranjenost t a k v e s k l o n o s t i u o d r e đ e n o j p o p u l a c i j i ( F u l g o s i , 1979). O v a j p o s t u l a t j e o s n o ­ v i c a A l l p o r t o v a r a z l i k o v a n j a općih osobina i ličnih osobina. O t o m razlikova­ nju bit će j o š riječi. 8. P o s t u p c i ili č a k i n a v i k e k o j e s u n e k o n z i s t e n t n e s n e k o m o s o b i n o m , k o j i se j a v l j a j u u p o n a š a n j u p o j e d i n c a , n i s u d o k a z d a t a k v a o s o b i n a n e p o s t o j i . č e s t o s m o u životu svjedoci da netko, za koga vjerujemo da ima određe­ n u o s o b i n u , n e p o s t u p a u v i j e k u s k l a d u s n a š i m o č e k i v a n j e m ili s e n e p o n a š a d o s l j e d n o k a k o bi n a osnovi n e k e o s o b i n e t r e b a o . N a p r i m j e r , n e t k o m o ž e imati osobinu urednosti. On u nizu situacija postupa dosljedno, tj. u r e d a n je, ali u n e k i m s i t u a c i j a m a n j e g o v o p o n a š a n j e nije d o s l j e d n o ( t j . n e u r e d a n je). K a k o se to m o ž e o b j a s n i t i ? Allport za t a k v e slučajeve i m a o b j a š n j e n j a . P r v o , p o n a š a n j e n e k e o s o b e u o d r e đ e n o j s i t u a c i j i m o ž e b i t i determinirano samom situacijom i n e m o r a b i t i ni u k a k v o j vezi s n j e z i n o m o s o b i n o m . U t o m slu­ čaju ta osobina neće dolaziti do izražaja. R e c i m o da pojedinac koji je u r e d a n j e d n o m o s t a v i sve r a z b a c a n o i n e u r e đ e n o . T o m o ž e biti p o s l j e d i c a t o g a š t o se o n u toj situaciji ž u r i o i nije d o s p i o sve dovesti u red. To se m o ž e i ponavljati Ua d e t e r m i n i r a n o s t p o n a š a n j a situacijom — k a o što je slučaj k o d r a n o g odla­ ž e n j a n a p o s a o ) , a d a t o n e b u d e d o k a z d a t a o s o b i n a n e p o s t o j i ili d a p o j e d i n a c i m a s u p r o t n u o s o b i n u o d o n e k o j u s m o m i s l i l i d a i m a ili k o j u j e d o t a d a pokazivao. 222

Drugo objašnjenje nekonzistentnosti u p o n a š a n j u pojedinca Allport nalazi u m o g u ć n o s t i p o s t o j a n j a kontradiktornih osobina kod pojedinca. Kontra­ diktorne osobine m o g u simultano postojati. T a k o n e t k o m o ž e biti u r e d a n u o d n o s u p r e m a s e b i , a n e u r e d a n u o d n o s u p r e m a s v o j o j k u ć n o j o k o l i n i ili, o b r n u t o , u r e d a n u o d n o s u p r e m a o k o l i n i , s t a n u , k u ć i i si., a n e u r e d a n u o d n o s u p r e m a s a m o m sebi. Iz t a k v e s i t u a c i j e p r o i z l a z i t će i različiti p o s t u p c i koji zbunjuju p r o m a t r a č a . Situacija je još kompliciranija time što pojedine k o n t r a d i k t o r n e o s o b i n e n e m o r a j u b i t i j e d n a k o g i n t e n z i t e t a : j e d n a j e j a č a ili dominantnija, a d r u g a slabija. T r e ć i r a z l o g n e k o n z i s t e n t n o g ili n e d o s l j e d n o g p o n a š a n j a p o j e d i n c a m o ž e biti u t o m e što k o d nekog pojedinca njegove osobine ne m o r a j u biti t a k o čvrsto integrirane kao k o d drugoga. O n o što je d o m i n a n t n a osobina u orga­ nizaciji k o d n e k o g pojedinca, ne m o r a biti t a k o d o m i n a n t n a osobina u orga­ nizaciji ličnosti d r u g o g pojedinca. Prvi će p o j e d i n a c u t a k v u slučaju pokazivati v e ć i s t u p a n j d o s l j e d n o s t i ili k o n z i s t e n c i j e , a d r u g i m a n j i . Opće

i individualne

osobine

N a r o č i t o je za Allporta važno i k a r a k t e r i s t i č n o njegovo razlikovanje oso­ b i n a s o b z i r o m n a populaciju i s o b z i r o m n a pojedinca. V e ć 1937. o n j e i u č i n i o takvu diferencijaciju iako je jedne i druge osobine zvao osobinama. Godine 1961. o n j e u v e o i r a z l i č i t e t e r m i n e z a o z n a č a v a n j e j e d n i h i d r u g i h o s o b i n a . Opće osobine nazivao je i dalje tim i m e n o m , a pojedinačne osobine pojedinca n a z v a o j e personalnim dispozicijama ili morfogenim osobinama. Morfogene osobine definirane su kao »... generalizirane neuropsihičke strukture koje i m a j u m o g u ć n o s t ( k a r a k t e r i s t i č n e za p o j e d i n c a ) d a m n o g e p o d r a ž a j e u č i n e funkcionalno ekvivalentnima i da iniciraju i vode konzistentne (ekvivalentne) o b l i k e a d a p t i v n o g i s t i l i s t i č k o g p o n a š a n j a « ( A l l p o r t , 1 9 6 1 , s t r . 373). O p ć e o s o b i n e A l l p o r t n a z i v a j o š i dimenzionalnim ili nomotetičkim osobi­ nama. Takve su osobine generalizirane tendencije ponašanja koje su zastu­ p l j e n e k o d s v i h ili v e ć e g b r o j a l j u d i i n a o s n o v i k o j i h s e p o j e d i n c i m o g u m e đ u s o b n o u s p o r e đ i v a t i . O s n o v i c u z a p o s t o j a n j e z a j e d n i č k i h ili n o m o t e t i č k i h o s o b i n a A l l p o r t n a l a z i u č i n j e n i c i d a l j u d i ž i v e i r a z v i j a j u s e u i s t i m ili s l i č n i m k u l t u r n i m i s o c i j a l n i m o k o l i n a m a i d a s u i z l o ž e n i i s t i m ili s l i č n i m u t j e c a j i m a . Zbog takvih utjecaja oni razvijaju i slične oblike p o n a š a n j a i slične oblike prilagođavanja. T a k o su ljudi i u sličnim k u l t u r a m a slični p o socijalnim i političkim stavovima, po konformnosti, p o predrasudama, po vrijednosnoj o r i j e n t a c i j i , p o t j e s k o b n o s t i i si. S v e t e z a j e d n i č k e o s o b i n e o m o g u ć u j u d a se pojedinci na osnovi njih m e đ u s o b n o u s p o r e đ u j u i stoga ih Allport naziva dimenzijama. Pojedinci n a takvim d i m e n z i j a m a m o g u zauzimati različite polo­ žaje. T a k v i m u s p o r e đ i v a n j e m najčešće u t v r đ u j e m o d a je n e k a osobina u p o p u l a c i j i t a k o d i s t r i b u i r a n a ili r a s p o r e đ e n a d a z a n j u v r i j e d e z a k o n i n o r m a l ­ n e ili G a u s s o v e d i s t r i b u c i j e , t j . d i s t r i b u c i j e u o b l i k u z v o n a ( s l i k a 2 ) . K a k o s e iz s l i k e 2. v i d i , o s o b i n a i n t r o v e r z i j e j e u p o p u l a c i j i r a s p o r e đ e n a tako d a većina ljudi i m a poziciju u sredini ljestvice. To znači da većina nije ni j a k o d o m i n a n t n a , niti j a k o submisivna. Sto je d o m i n a n t n o s t jača, o d n o s n o š t o j e s u b m i s i v n o s t j a č a , to j e m a n j i b r o j ljudi koji i m a t a k o izra­ ženu osobinu. Ovakve se distribucije dobivaju u o d n o s u n a gotovo sve osobine l i č n o s t i . P r e m a t o m e , t a k v e d i m e n z i o n a l n e o s o b i n e ili d i m e n z i j a l i č n o s t i o m o ­ gućuje psihologu da jednog pojedinca uspoređuje s drugima. Na osnovi toga m o g u ć a s u psihometrijska ispitivanja i mjerenja osobina ličnosti. 223

Međutim, svaka osobina je i posebna kod svakog pojedinca i nije nikada j e d n a k a kod dva pojedinca. Svaka osobina ima i svoju specifičnost k o d svakog č o v j e k a . T u s p e c i f i č n o s t ili p o s e b n o s t ili o s o b i t o s t o s o b i n a n i j e m o g u ć e u t v r ­ đ i v a t i n o m o t e t i č k i m i s p i t i v a n j i m a . N e t k o j e e k s t r a v e r t i r a n ili h r a b a r , ili k u k a ­ v i c a , ili d o m i n a n t a n , ili s u b m i s i v a n n a s v o j o s o b n i n a č i n . P o t o j o s o b i t o s t i n e m o g u se pojedinci m e đ u s o b n o uspoređivati. T o su o n d a individualne osobine, p e r s o n a l n e d i s p o z i c i j e ili m o r f o g e n e t i č k e o s o b i n e . P o s t u p c i p o j e d i n c a s u r e z u l ­ tat takvih osobina koje su »genuine neuropsihičke jedinice koje vode, usmjer u j u i m o t i v i r a j u s p e c i f i č n e p r i l a g o d b e n e p o s t u p k e « ( A l l p o r t , 1968a, s t r . 3 ) .

submtsivnost

srednja vrijednost

dominantnost

S l i k a 2. Takve osobine djeluju n a jedinstven način i s a m i m tim određuju pojedin­ ca kao ličnost i kao različitog od ostalih. Te osobine određuju i determiniraju fokusne točke njegova života. Da b i s m o proučili nečiju ličnost, a to znači n e č i j i individualitet, p o t r e b n o j e p r o u č a v a t i t a k v e i n d i v i d u a l n e ili m o r f o g e n e ­ t i č k e o s o b i n e . D o t a k v i h j e o s o b i n a m o g u ć e d o ć i iz p o d a t a k a o n e č i j o j o s o b n o j povijesti n a osnovi njegovih pisama, dnevnika i drugih osobnih dokumenata. T a k o s e o p ć a o s o b i n a , r e c i m o i n t r o v e r z i j a ili e k s t r a v e r z i j a , m o ž e k o r i s n o p r o ­ u č a v a t i m e đ u s o b n i m u s p o r e đ i v a n j e m v e ć e g b r o j a l j u d i , a l i s e introverzija kao individualna osobina može proučavati samo kod pojedinca, tj. proučavanjem f u n k c i o n i r a n j a t o g p o j e d i n c a . T o j e o s n o v a z a idiografički pristup ličnosti ili k a k o s e t o j o š n a z i v a z a klinički pristup ličnosti. Tipovi

osobina

ili

dispozicija

D e t e r m i n i r a j u ć e t e n d e n c i j e , p r e d i s p o z i c i j e ili o s o b i n e l i č n o s t i m e đ u s o b n o s e , p r e m a m i š l j e n j u A l l p o r t a , r a z l i k u j u . S v a k a o s o b i n a l i č n o s t i ili d i s p o z i c i j a za o d r e đ e n i n a č i n p o n a š a n j a nije j e d n a k o važna za p r o u č a v a n j e ličnosti i ne djeluje j e d n a k o na njezino ponašanje. Zbog toga je nužno m e đ u s o b n o razlikovati p o j e d i n e osobine ličnosti. Osnovicu za takvo razlikovanje Allport nalazi u činjenici da se osobine n e pojavljuju k o d p o j e d i n c a s j e d n a k o m generalnošću. Čak i naj generalni je, p a p r e m a t o m e i najvažnije osobine neće se pojaviti u svim situacijama kroz koje pojedinac prolazi. Zbog tako različite g e n e r a l n o s t i o s o b i n a ili d i s p o z i c i j a A l l p o r t r a z l i k u j e t r i k l a s e t a k v i h d i s p o z i ­ c i j a : kardinalne, centralne i sekundarne o s o b n e dispozicije. 224

Kardinalne osobine ili dispozicije. Ako je neka osobina pojedinca tako z a s t u p l j e n a u n j e g o v u p o n a š a n j u d a s e p o j a v l j u j e u s v i m ili g o t o v o u s v i m a k t i v n o s t i m a ili s e o n j e z i n o m d j e l o v a n j u m o ž e iz t a k v i h a k t i v n o s t i z a k l j u č i t i , onda takva osobina predstavlja kardinalnu osobinu takvog pojedinca. Kardi­ n a l n a o s o b i n a p o j e d i n c a , b u d u ć i d a j e z a s t u p l j e n a u n a j r a z l i c i t ij i m p o s t u p ­ cima, najlakše se otkriva i utvrđuje. Pojedinac je jednostavno p o d domina­ c i j o m t a k v e o s o b i n e . P o m i š l j e n j u A l l p o r t a v r l o j e m a l o l j u d i i m a l o ili i m a kardinalnu osobinu. Primjer kardinalnih osobina nalazimo k o d Machiavellija, kod D o n J u a n a , k o d F r e u d a (interes za n a j d u b l j e korijene ljudske motivaci­ je), Tolstoja (pasija za p o j e d n o s t a v n j i v a n j e m života), m a j k a Terezija (pasija za p o m a g a n j e m s i r o m a š n i m ) . U o b i č n o m životu n e t k o m o ž e biti nacionalist, k o m u n i s t , fašist u takvoj mjeri d a t o d o m i n i r a njegovim c j e l o k u p n i m pona­ šanjem, što nalikuje utjecaju takve kardinalne osobine. Centralne osobine ili dispozicije. O v e s u o s o b i n e ili d i s p o z i c i j e m n o g o m a ­ nje o p ć e n i t e k o d pojedinca, što znači d a u m a n j o j mjeri o d k a r d i n a l n i h utje­ ču na njegovo ponašanje i njegove postupke. Međutim, takve osobine su još uvijek vrlo š i r o k o z a s t u p l j e n e u p o n a š a n j u p o j e d i n c a i zato ih m o ž e m o sma­ t r a t i središnjim točkama o k o k o j i h se f o r m i r a ličnost tog p o j e d i n c a . Zbog toga se t a k v e o s o b i n e vrlo l a k o p r e p o z n a j u u p o n a š a n j u i n a osnovi njih drugi ljudi k a r a k t e r i z i r a j u tog pojedinca. T a k o se za n e k o g a kaže d a j e marljiv, da j e p o š t e n j a č i n a , d a j e r a d i š a n , d a j e s o c i j a b i l a n i si. T o s u o z n a k e n a osnovi središnjih osobina pojedinca. B r o j c e n t r a l n i h osobina koje pojedinac m o ž e imati može biti različit. Da bi o d g o v o r i o n a p i t a n j e k o l i k o i m a t a k v i h o s o b i n a p o j e d i n a c , A l l p o r t j e p r o ­ veo ispitivanje. On je devedeset trojici s t u d e n a t a zadao da opišu n e k o g svog p o z n a n i k a i s t o g s p o l a t a k o d a n a p i s u r i j e č i , f r a z e ili r e č e n i c e k o j e g a k a r a ­ k t e r i z i r a j u ( A l l p o r t , 1961). D e v e d e s e t p o s t o s t u d e n a t a n a v e l o j e i z m e đ u 3 i 10 b i t n i h k a r a k t e r i s t i k a u t a k v o m o p i s i v a n j u . P r o s j e k j e i z n o s i o o k o 7. I z t o g je Allport zaključio da je broj centralnih dispozicija n a osnovi kojih poje­ d i n a c m o ž e b i t i o p i s a n v r l o m a l e n i n e p r e l a z i 10. Sekundarne osobine ili dispozicije. Ove s u o s o b i n e m a n j e izražene u po­ n a š a n j u i p o s t u p c i m a p o j e d i n c a z a t o š t o s u m a n j e g e n e r a l n e ili o p ć e n i t e . I z i s t o g r a z l o g a o n e m a n j e p r i d o n o s e k o n z i s t e n c i j i ili d o s l j e d n o s t i p o n a š a n j a p o j e d i n c a . Z b o g t o g a s u o n e m a n j e z n a č a j n e i z a o p i s i v a n j e l i č n o s t i ili z a d e f i n i r a n j e l i č n o s t i p o j e d i n c a o d c e n t r a l n i h o s o b i n a . S v i o n i p o s t u p c i ili v r s t e p o n a š a n j a p o j e d i n c a k o j i s u j a č e p o d u t j e c a j e m situacionih faktora ili situa­ cija m o g u s e s v r s t a t i u t u k a t e g o r i j u . O v a m o p r i p a d a j u i o n i o b l i c i p o n a š a n j a koji n i s u toliko važni za o d n o s p o j e d i n c a p r e m a d r u g i m l j u d i m a , n a p r i m j e r stavovi pojedinca o nevažnim stvarima koji su situaciono determinirani prip a d a t će toj k a t e g o r i j i . O v a m o p r i p a d a j u i različite p r e f e r e n c i j e i s k l o p o v i od­ r e đ e n i h n a v i k a ( k a o n a v i k e h r a n j e n j a i si.). P o j e d i n a c m o ž e imati n e k u izrazitu o s o b i n u k o j a se pokazuje u nizu po­ našanja a da u nekoj situaciji p o s t u p a na sasvim drugačiji način. T a k o netko m o ž e b i t i a s e r t i v a n ili d o m i n a n t a n u n i z u s i t u a c i j a , a l i u s u s r e t u s p r e t p o ­ s t a v l j e n i m a m o ž e biti vrlo s u b m i s i v a n . Za v r i j e m e r a t a mnogi su se u zaro­ b l j e n i š t v u p o n a š a l i n a k u k a v i č k i n a č i n , a p r i j e t o g a s u bili h r a b r i . S e k u n d a r n e k a r a k t e r i s t i k e pojedinca su n a j m n o g o b r o j n i j e u s t r u k t u r i ličnosti. Da bi se o n e o t k r i l e i u t v r d i l e , p o t r e b n o j e d o b r o ili i n t i m n o p o z n a v a n j e p o j e d i n c a . 15

Fulgosi: Psihologija ličnosti

225

Ostale

vrste

deter miniraj

ućih

tendencija

Osobine predstavljaju najvažnije determinirajuće tendencije ponašanja pojedinca. O n e stoga p r e d s t a v l j a j u i o s n o v u za r a z u m i j e v a n j e p o n a š a n j a i os­ novu Allportove teorije ličnosti. M e đ u t i m , osobine nisu jedine determinira­ juće tendencije koje postoje. Osim njih ponašanje i postupanje pojedinca od­ r e đ u j u j o š i navike i stavovi. Z a n a v i k e s m o r e k l i d a s u o n e v r l o s p e c i f i č n e i v e z a n e sauno z a u z a k di­ japazon situacija i da vladaju ponašanjem u t o m dijapazonu. S t a v o v i t a k o đ e r u t j e č u n a p o n a š a n j e . O n i se o d o s o b i n e r a z l i k u j u t a k o ­ đ e r s v o j o m s p e c i f i č n o š ć u . S t a v o v i s u v e z a n i z a o d r e đ e n e o b j e k t e ili k l a s e o b j e ­ k a t a , a d i s p o z i c i j e ili o s o b i n e n i s u . A k o b r o j o b j e k a t a n a k o j i se n e k i s t a v o d n o s i n a r a s t e , t a j s t a v p o s t a j e s v e s l i č n i j i d i s p o z i c i j i . S t a v o v i m o g u b i t i spe­ cifični i generalni, a osobine su uvijek s a m o generalne i transcendentne odre­ đ e n o m o b j e k t u ili s i t u a c i j i . N a j v a ž n i j a r a z l i k a i z m e đ u s t a v o v a i d i s p o z i c i j e ili o s o b i n e j e s t u t o m e š t o s t a v p o d r a z u m i j e v a e v a l u a c i j u ili v r e d n o v a n j e , s t a v u v i j e k z n a č i p r i h v a ć a n j e ili o d b a c i v a n j e n e k o g o b j e k t a ili s i t u a c i j e , a o s o ­ b i n a ili d i s p o z i c i j a t o n e z n a č i . A l l p o r t o t o m e k a ž e : »I s t a v i o s o b i n a n u ž n i s u p o j m o v i u p s i h o l o g i j i . O n i p o k r i v a j u g l a v n e tipove dispozicija k o j i m a se bavi psihologija ličnosti. Usput m o r a m o , među­ tim, istaknuti da je stav, budući da se odnosi n a orijentaciju ljudi p r e m a o d r e đ e n i m f a c e t a m a o k o l i n e ( u k l j u č u j u ć i l j u d e , k u l t u r u i d r u š t v o ) , favorizi­ rani p o j a m u socijalnoj psihologiji. N a p o d r u č j u psihologije ličnosti, među­ tim, mi s m o zainteresirani za s t r u k t u r u osobe i osobina postaje favorizirani p o j a m « (ibid, s t r . 348). Tipovi

ličnosti

U p s i h o l o g i j i l i č n o s t i i u s v a k o d n e v n o m ž i v o t u s p o m i n j u s e tipovi ličnosti. T a k o u r a z n i m t i p o l o g i j a m a ( k a o n a p r i m j e r u S h e l d o n o v o j , K r e t s c h m e r o v o j , S p r a n g e r o v o j ) i m a m o d e f i n i r a n e t i p o v e k o j i služe k a o o s n o v i c a za kla­ sifikaciju ličnosti. Allport razlikuje tipove od osobina. Dok su osobine dispozicione tendencije i postoje realno u pojedincu, tip ličnosti predstavlja opis ličnosti što ga daju promatrači. T a k o p o j e d i n a c m o ž e i m a t i o d r e đ e n u oso­ b i n u , a l i n e m o ž e i m a t i o d r e đ e n t i p . Tipovi su konstrukti kojima se služe pro­ m a t r a č i . Dalja j e razlika u t o m e š t o o s o b i n e p r e d s t a v l j a j u j e d i n s t v e n a obi­ lježja pojedinaca, a tipovi to n e m o g u biti. K o d svrstavanja u tipove gubi se i n d i v i d u a l n o s t ili n e k i n j e z i n d i o . T i p o v i s u z b o g t o g a n u ž n o a r t i f i c i j e l n i i n e ­ r e a l n i . T i p o v i i p a k , k a o i o p ć e o s o b i n e ili d i s p o z i c i j e , m o g u b i t i k o r i s n i z a z n a n s t v e n o proučavanje ličnosti. Namjere

ili

intencije

Osim do sada s p o m e n u t i h osobina i determiniraj ućih tendencija, Allport s m a t r a d a su za r a z u m i j e v a n j e p o n a š a n j a i p o s t u p a n j a p o j e d i n c a v a ž n e j o š i namjere ili intencije pojedinca. To je u skladu s njegovom uvjerenošću da je ličnost pojedinca lakše razabrati i razumjeti u odnosu p r e m a njegovoj b u d u ć n o s t i negoli u o d n o s u p r e m a njegovoj prošlosti. To je u s u p r o t n o s t i s F r e u d o m i p s i h o a n a l i z o m , koja s m a t r a d a j e ličnost p o j e d i n c a o d r e đ e n a nje­ z i n o m p r o š l o š ć u . Želje, n a m j e r e , a s p i r a c i j e , a m b i c i j e i p l a n o v i k o j e p o j e d i n a c i m a i želi u b u d u ć n o s t i o s t v a r i t i p r e d s t a v l j a j u k l j u č za r a z u m i j e v a n j e poje226

dinčeva ponašanja i p o s t u p a n j a u sadašnjosti. Ovdje je, naravno, učinjena p r e t p o s t a v k a d a p o j e d i n a c m o ž e izraziti i biti svjestan onoga što n a m j e r a v a ili š t o ž e l i .

Proprium Svaka teorija ličnosti t r e b a izraziti posebnost svakog pojedinca. Poje­ d i n a c n i j e s a m o s k u p o s o b i n a . N j e g o v u l i č n o s t k a r a k t e r i z i r a jedinstvo, oso­ bitost, integracija i konzistencija. To znači da su osobine, namjere, stavovi, navike, motivi, vrijednosti, interesi, iskustva pojedinca organizirani i da po­ s t o j i j e d a n poseban sklop ili obrazac tako organiziranih komponenti. Zbog toga j e n u ž a n s v e o b u h v a t a n k o n s t r u k t k o j i m bi se t a p o s e b n o s t s v a k o g po­ jedinca mogla izraziti. T a k a v k o n s t r u k t j e u Allportovoj teoriji proprium. P r o p r i u m j e za A l l p o r t a o n o š t o j e u d r u g i m t e o r i j a m a ličnosti ego (u p s i h o ­ a n a l i z i ) ili v l a s t i t o j a , o d n o s n o s v o j e j a ( u R o g e r s o v o j t e o r i j i l i č n o s t i ) . A l l p o r t a n a l i z i r a t e r a n i j e t e r m i n e ( A l l p o r t , 1943, 1955), k a o i r a n i j e t e r m i n e d u š a i s t i l života. Za sve te t e r m i n e o n nalazi d a su n e d o v o l j n o r a z u m l j i v i i j a s n i i d a imaju m n o g e s e m a n t i č k e konotacije koje ih čine neupotrebljivim. On sma­ t r a d a s u s v e e g o - f u n k c i j e i s v e f u n k c i j e v l a s t i t o g j a funkcije propriuma. Pro­ p r i u m je definiran k a o »vlastito ja, o n o što se doživljava k a o toplo i central­ n o , k a o v a ž n o « ( A l l p o r t , 1968a, s t r . 4 ) . T o j e »ja« — k a o subjektivno iskustvo ili doživljaj. P r o p r i u m je za Allporta pozitivna, kreativna, r a s t u u s m j e r e n a i p o k r e ćuća kvaliteta u ljudskoj prirodi (slično kao k o d Rogersa). T o je bio (prije Rogersa i Maslowa) radikalan zaokret u shvaćanju ljudske prirode. Psiho­ analiza je pružala vrlo m r a č a n i deterministički model čovjeka. Bihevioristi i refleksolozi su shvaćali čovjeka k a o r o b o t a koji se m o ž e r a z u m j e t i u rela­ ciji p o d r a ž a j — o d g o v o r . P r o p r i u m o b u h v a ć a , p r e m a t o m e , s v e komponente ličnosti. O n se, m e đ u ­ tim, ne može odvojiti od osobe k a o cjeline, niti on predstavlja nekog h o m u n kulusa koji iznutra u p r a v l j a nečijim p o n a š a n j e m . P r o p r i u m n e predstavlja — k a o ni ego ni v l a s t i t a ličnost — n e k i a k t i v n i entitet, različit o d o s t a l o g dijela ličnosti. P r o p r i u m se izražava p u t e m o d r e đ e n i h funkcija. Ove funkcije Allport n a z i v a funkcijama p r o p r i u m a (propriumskim funkcijama ličnosti). Te se funk­ cije razvijaju p o s t e p e n o i n i s u u r o đ e n e . Njihova k o n a č n a sinteza s t v a r a »moje ja« k a o s u b j e k t i v n u s l i k u o sebi. U t o k u r a z v o j a p o j e d i n c a t e se f u n k c i j e ja­ vljaju u sljedećem redoslijedu. Osjet tjelesnog ja. T a s e f u n k c i j a p r o p r i u m a n a j p r i j e p o j a v l j u j e . OTM o z n a č a v a o s j e t v l a s t i t o g tijela. Ti osjeti s u n a n e k i n a č i n d o k a z vlastite eg^ s t e n c i j e i u t o k u c i j e l o g ž i v o t a o s t a j u s i d r i š n a m j e s t a s a m o s v i j e s t i ili s v i j e s t i o s e b i . Ovi s u d o ž i v l j a j i t o l i k o t e m e l j n i d a i h v e ć i n a o d r a s l i h l j u d i n i j e s \ ]rs n a . Ovi doživljaji o s i g u r a v a j u i p r e d s t a v l j a j u v i s o k s t u p a n j i n t i m n o s t i k e j u svaki p o j e d i n a c i m a s vlastitim tijelom. Većina odraslih ljudi i m a vrlo infan­ tilne p o j m o v e o vlastitom tijelu. Osjećaj vlastitog identiteta. T o j e d r u g i a s p e k t k o j i se j a v l j a u t o k u ra­ zvoja p r o p r i u m a . Ovaj se a s p e k t vidi k o d djece koja, k a d n a u č e govoriti, sebe spominju kao različitima od ostalih i kao svoju stalnu točku referenci je. Naj­ čvršće je taj osjećaj povezan s vlastitim i m e n o m djeteta. Odjeća, igračke, pri227

p a d a j u ć e s t v a r i p o j a č a v a j u taj o s j e ć a j vlastitog i d e n t i t e t a . Taj se o s j e ć a j ra­ zvija u t o k u v r e m e n a . M a l o dijete n e razlikuje sebe o d okoline, n e razlikuje svoju m a š t u od stvarnosti. Neki to ne m o g u ni u kasnijoj, p a ni u odrasloj dobi. D a l j a f u n k c i j a p r o p r i u m a j e osjećaj samopoštovanja ili ponosa. Samop o š t o v a n j e ili p o n o s p r e d s t a v l j a e v a l u a c i j u ili v r e d n o v a n j e s a m o g s e b e . T a se funkcija u t o k u razvoja n a r o č i t o izražava u dobi od dvije-tri godine, k a d a dijete p o s t u p a s a m o v o l j n o i k a d a j e negativističko. Ono se opire roditeljima i d r u g i m a , n e sluša o p o m e n e i savjete j e r sve to p r e d s t a v l j a o p a s n o s t za nje­ gov integritet i a u t o n o m i j u . K a s n i j e se ta funkcija izražava p u t e m n a t j e c a n j a s d r u g i m a i težnji za p o b j e đ i v a n j e m . Osjećaj povećavanja ili ekstenzije. U toku treće godine života p r o p r i u m se povećava kroz j e d n u vrstu elaboracije. Ta se elaboracija sastoji u t o m e d a se j e d a n dio stvarnosti, za koji j e s a d a j a s n o da nije u n u t a r tijela pojedinca, k a o š t o s u , n a p r i m j e r , d r u g e o s o b e ili s t v a r i u o k o l i n i , p o č i n j u s m a t r a t i » m o ­ j i m a « ili » s v o j i m « . T a k o t e s t v a r i d o b i v a j u a t r i b u t e » m o j e « , » s v o j e « i s i . S t a k v i m r a z v o j e m p o v e z a n o j e r a z d o b l j e i z r a z i t e t e ž n j e z a p o s j e d o v a n j e m ili p o s e s i v n o s t i . U p o n a š a n j u se i z r a ž a v a i l j u b o m o r a i n a s t o j a n j e d a se »svoje« ili » m o j e « z a d r ž i z a s e b e i o n e m o g u ć i d a t o i d r u g i p o s j e d u j u . » T o j e m o j a l u t k a « , »To j e m o j a l o p t a « , »To j e m o j a m a m a , a n e tvoja« — t i p i č n i s u izrazi ove funkcije p r o p r i u m a . Sve stvari i o s o b e koje n o s e taj biljeg s m a t r a j u se toplim dijelom s a m o g sebe, takve stvari i osobe treba o n d a b u d n o čuvati i na­ stojati da ih d r u g a djeca ne prisvoje. P e t a f u n k c i j a p r o p r i u m a j e predodžba o sebi. O v a s e f u n k c i j a r a z v i j a o n ­ d a k a d a d i j e t e p o s t a j e s v j e s n o d a n j e g o v o »ja« i m a i d r u g u s t r a n u , a t o j e ona koju vide drugi. Dijete tada počinje shvaćati da drugi, osobito roditelji, n j e g a z a p a ž a j u n a d r u g i n a č i n , d a o d n j e g a o č e k u j u d a b u d e d r u g a č i j i ili d a se p o n a š a n a njihov način. Recimo, oni traže d a o n b u d e »dobar« d a b u d e » d o b r o dijete« i si. Dijete u toj d o b i j o š n e m a ovu f u n k c i j u j a č e r a z v i j e n u , t a k o da nije u mogućnosti da sebe zamišlja onakvim kakvim bi htjelo biti k a o odra­ s l i . »U d j e t i n j s t v u j e m o g u ć n o s t d a s e s e b e z a m i š l j a o n a k v i m k a k a v j e s i ili o n a k v i m k a k a v b i želio b i t i o d n o s n o o n a k v i m k a k a v b i t r e b a o biti s a m o germ i n a l n a « ( A l l p o r t , 1 9 6 1 , s t r . 123). Doživljavanje sebe kao racionalnog stvorenja. U k a s n i j e m r a z d o b l j u dje­ tinjstva,-tj. i z m e đ u šeste i d v a n a e s t e godine života dijete p o s t e p e n o o t k r i v a svoje intelektualne sposobnosti i svoje sposobnosti da s a m pronalazi rješenja za p r o b l e m e s k o j i m a se susreće. O n o n a taj način u t v r đ u j e d a je s p o s o b n o da se u s p j e š n o nosi sa svojom o k o l i n o m i zahtjevima koje o n a postavlja p r e d njega. N a s u p r o t tome, dijete ne postaje samostalni mislilac i u o d n o s u p r e m a m o r a l n o j s t r a n i i s p o s o b n o s t i d o n o š e n j a e t i č k i h ili m o r a l n i h s u d o v a i z a k l j u ­ č a k a . O n o d o g m a t s k i p r i h v a ć a i v j e r u j e d a su n j e g o v a o b i t e l j , n j e g o v a reli­ gija, njegovo d r u š t v o i njegovi v r š n j a c i u p r a v u . Z b o g toga u t o m r a z d o b l j u razvoja p r o p r i u m a postoji izraziti s t u p a n j m o r a l n o g i socijalnog k o n f o r m i z m a . Konačni stupanj u razvoju propriuma, p r e m a mišljenju Allporta, jest usvajanje određenih ciljeva kojima pojedinac teži i koji usmjeruju njegov dalji životni tok. A l l p o r t s m a t r a d a j e i z b o r z a n i m a n j a u t o j d o b i , i u o p ć e , j e d a n od najvažnijih p r o b l e m a adolescencije. U t o m razdoblju pojedinac po­ staje svjestan i zna d a se b u d u ć i razvoj m o r a odvijati p o o d r e đ e n o m p l a n u i n j e g o v p r o p r i u m ili n j e g o v o v l a s t i t o j a p o p r i m a j e d n u d i m e n z i j u k o j u p r i j e nije imalo. Težnja d a l e k i m ciljevima i nastojanje d a se oni d o s t i g n u (završe­ t a k š k o l o v a n j a , s t u d i j , z a n i m a n j e , b r a k , d j e c a i si.) d e t e r m i n i r a j u n j e g o v o p o 228

n a š a n j e i p o s t u p a n j e . Ti ciljevi i težnje p o s t a j u o n o što njegov život povezuje u j e d n u cjelinu, što njegovom ponašanju daje konzistenciju, intencionalnost i u s m j e r e n o s t . T i c i l j e v i i n a s t o j a n j a d a j u p o j e d i n c u osjećaj svrhovitosti. Taj je osjećaj svrhovitosti srž funkcioniranja i nastojanja p r o p r i u m a . Ta nasto­ j a n j a o b u h v a ć a j u sve one oblike p o n a š a n j a koji naglašavaju, razvijaju, pove­ ć a v a j u v r i j e d n o s t v l a s t i t o g j a . O v e , c i l j u u s m j e r e n e a k t i v n o s t i , o b j e d i n j u j u li­ č n o s t p o j e d i n c a i č i n e n j e g o v ž i v o t s v r h o v i t i m z a n j e g a . A l l p o r t s t i m u vezi kaže i sljedeće: » N a s t o j a n j a p r o p r i u m a d a j u ličnosti j e d i n s t v o , ali t o j e d i n s t v o n i k a d a n i j e j e d i n s t v o i s p u n j e n j a , o d m o r a ili s m a n j e n e n a p e t o s t i . O d a n i r o d i t e l j i n i ­ k a d a n e g u b e b r i g u o djetetu; o d a n i d e m o k r a c i j i u svojim o d n o s i m a s ljudi­ m a u s v a j a j u z a d a t k e za cijeli život. Z n a n s t v e n i k , p o s a m o j p r i r o d i svog opre­ djeljenja, s t v a r a sve više i više p i t a n j a , a n i k a d a m a n j e . U stvari, m j e r a j e n a š e i n t e l e k t u a l n e z r e l o s t i , k a k o t o k a ž e n e k i filozof, n a š a s p o s o b n o s t d a s e sve m a n j e i m a n j e o s j e ć a m o zadovoljni n a š i m o d g o v o r i m a n a sve bolje i bo­ lje p r o b l e m e « ( A l l p o r t , 1955). N a osnovi rečenoga v i d i m o d a je za r a z u m i j e v a n j e ličnosti p o j e d i n c a po­ t r e b n o , p o A l l p o r t u , z n a t i m n o g o o t o m e koji s u njegovi ciljevi i n a s t o j a n j a . I sam je Allport posvetio u svojim istraživanjima veliku pažnju ispitivanju s k l o n o s t i i i n t e r e s a . On, Lindzey i V e r n o n stvorili su p o z n a t i u p i t n i k za ispiti­ v a n j e v r i j e d n o s t i (1960).

Motivacija Allport le u svojoj teoriji veliku p a ž n j u p o s v e t i o motivaciji. Ličnost je z a n j e g a dinamički sustav. Allport s m a t r a da svaka teorija ličnosti m o r a k a o o s n o v i c u u z e t i a n a l i z u i o b j a š n j e n j e m o t i v a c i j e . T o j e p o t p u n o u s k l a d u s va­ ž n o š ć u k o i u o n p r i d a j e c i l j e v i m a k o j i m a p o j e d i n a c teži i o n o m e š t o o n u bu­ d u ć n o s t i želi p o s t i ć i k a o d e t e r m i n a n t a m a n j e g o v e l i č n o s t i . M e đ u t i m , da bi n e k a teorija ljudske motivacije bila adekvatna, ona mora, p o n j e g o v u m i š l j e n j u z a d o v o l j i t i o d r e đ e n e k r i t e r i j e , o d n o s n o m o r a i m a t i od­ r e đ e n a obilježja. T a k v a t e o r i j a m o r a p r i z n a t i suvremenost motiva, sadašnjost motiva, a ne tražiti motive u prošlosti pojedinca. Psihoanaliza je u t o m pogledu p o t p u n o s u p r o t n o o r i j e n t i r a n a . O n a m o t i v e za r a z u m i j e v a n j e p o n a š a n j a p o j e d i n c a u sadašnjosti traži u njegovoj dalekoj prošlosti. Allport to s m a t r a pogrešnim p r i s t u p o m koji ne može dovesti d o objašnjenja i razumijevanja ponašanja p o j e d i n c a . P r o š l o s t j e v a ž n a j e d i n o o n d a a k o j e a k t i v n i s u d i o n i k s a d a š n j e di­ n a m i k e . On kaže: »Prošli motivi ne objašnjavaju ništa a k o nisu sadašnji mo­ tivi« ( A l l p o r t , 1961, s t r . 2 2 0 ) . D a l j e o b i l j e ž j e j e d n e a d e k v a t n e t e o r i j e l j u d s k e m o t i v a c i j e t r e b a b i t i plu­ ralizam. Takva teorija t r e b a biti pluralistička teorija motivacije, tj. treba p r i z n a v a t i p o s t o j a n j e v e ć e g ili v e l i k o g b r o j a m o t i v a r a z l i č i t i h t i p o v a i v r s t a . M n o g i s u se p s i h o l o z i u s v o m n a s t o j a n j u d a o b j a s n e s l o ž e n u p r i r o d u l j u d s k e m o t i v a c i j e p o n a š a l i redukcionistički. Smanjivali su broj i v r s t u motiva što jc m o g u ć e više. T a k o su svega s nekoliko baznih n a g o n a pokušavali objasniti cjelokupno ponašanje i raznolikost tog ponašanja. Allport ovdje ponovno upućuje na psihoanalizu i Freudovo shvaćanje ljudske motivacije. Freud je 229

c j e l o k u p n u l j u d s k u m o t i v a c i j u s v e o n a d v a ili t r i i z v o r n a n a g o n a k o j e j e , o s i m toga, s m j e s t i o u n e s v j e s n i dio ličnosti. D r u g i t e o r e t i č a r i sveli su m o t i v a c i j u n a j e d a n ili d v a s v j e s n a m o t i v a ili n j i h n e k o l i k o k a o š t o j e t o s l u č a j k o d mo­ tiva samoaktualizacije ( R o g e r s , M a s l o w i dr.). A l l p o r t s m a t r a d a s u svi o n i z a j e d n o u p r a v u , ali d a svaki o d njih za sebe nije u p r a v u . Allport j e ovdje, k a o i u s v e m u d r u g o m , eklektik. On kaže: »Motivi su p o t i p u toliko različiti d a j e t e š k o o t k r i t i n e k i z a j e d n i č k i n a z i v n i k « (ibid, s t r . 221). Z b o g t o g a m o r a j u postojati različiti p o j m o v i za objašnjenje motivacije. T r e ć e o b i l j e ž j e ili z a h t j e v k o j e m u t r e b a u d o v o l j i t i n e k a a d e k v a t n a t e o r i j a l j u d s k o g p o n a š a n j a j e s t d a n a m j e r a m a , p l a n o v i m a , t e ž n j a m a ili o p ć e n i t o k o ­ g n i t i v n i m p r o c e s i m a n e k o g p o j e d i n c a t r e b a p r i d a t i dinamičku snagu. T o se p o s e b n o o d n o s i n a planove i ciljeve k o j i s u d a l e k i . P r e m a m i š l j e n j u All­ porta, najinformativnije pitanje o ličnosti pojedinca, koje n a m može najviše 0 t o m p o j e d i n c u o t k r i t i , j e s t : »Kakvi su vaši ciljevi u životu?«, »Sto m i s l i t e u životu postići?« Odgovori n a ta pitanja otkrivaju n a m k a k o ta osoba zami­ šlja sebe u b u d u ć n o s t i , o d n o s n o k a k o sebe planira u b u d u ć n o s t i . N a p o k o n , j e d n a odgovarajuća teorija ličnosti treba n a m omogućiti uvid u konkretnu posebnost motiva nekog pojedinca. To je zahtjev koji je kara­ k t e r i s t i č a n z a A l l p o r t a k o j i s m a t r a d a j e s v a k i p o j e d i n a c p o s e b a n ili o s o b i t 1 d a t u o s o b i t o s t ili p o s e b n o s t t r e b a r a z u m j e t i i o t k r i v a t i . D r u g e s e t e o r i j e (opet kao p r i m j e r m o ž e poslužiti psihoanalitička teorija ličnosti) zadovolja­ v a j u n a b r a j a n j e m l i s t a m o t i v a ili n a v o đ e n j e m l i s t a m o t i v a k o j i s u o p ć i i z a ­ j e d n i č k i s v i m l j u d i m a (a d a n i š t a n e g o v o r e o m o g u ć n o s t i m a u t v r đ i v a n j a spe­ cifičnih oblika i specifične motivacije pojedinca). Proučavanje motivacije, pre­ m a Allportu, treba biti usmjereno n a utvrđivanje kako motivi funkcioniraju k o d t o g p o j e d i n c a , n a n j e g o v u s p e c i f i č n u i o s o b i t u m o t i v a c i o n u o s n o v u . All­ p o r t i ovdje zastupa, p r e m a tome, nužnost idiografičkog pristupa u psiho­ logiji, ovaj p u t n a p o d r u č j u p r o u č a v a n j a motivacije k a o j e d n e k o m p o n e n t e ličnosti. Specifičnu s t r u k t u r u i organizaciju motivacije svakog pojedinca obja­ š n j a v a n j e g o v a teorija o funkcionalnoj autonomiji motiva. To je najoriginalniji dio njegove teorije motivacije i teorije ličnosti. P o j a m funkcionalne auto­ n o m i j e m o t i v a v j e r o j a t n o j e n a j b o l j e p o z n a t i p o j a m iz n j e g o v e t e o r i j e , a l i j e i n a j k o n t r o v e r z n i j i . Njegova važnost j e n e s a m o u t o m e š t o o b j a š n j a v a spe­ cifičnu s t r u k t u r u motivacije pojedinca, već u t o m e što o n stoji i U osnovi kon­ cepcije o o s o b i n a m a ličnosti. Zato je to centralni p o j a m njegove teorije ličnosti. Funkcionalna

autonomija

Princip funkcionalne autonomije kaže da neka određena aktivnost koja j e b i l a u funkciji z a d o v o l j e n j a n e k o g m o t i v a m o ž e p o s t a t i cilj s a m o j sebi. O n a n a t a j n a č i n p o s t a j e autonomna u odnosu na izvorni motiv kojemu je služila. O n a više t o m m o t i v u n e služi, već služi s a m o j sebi i s a m a k a o t a k v a postaje motiv. Allport kaže: »Funkcionalna autonomija s m a t r a motive odra­ s l i h z a r a z l i č i t e s a m o o d r ž a v a j u ć e s u v r e m e n e s u s t a v e k o j i s u i z r a s l i iz p r e t ­ h o d n i h s u s t a v a , a l i s u f u n k c i o n a l n o n e z a v i s n i o d n j i h « ( i b i d , s t r . 227). M o t i v i o d r a s l i h f u n k c i o n a l n o s u a u t o n o m n i u o d n o s u p r e m a p r o š l o m is­ k u s t v u i doživljaju. Veza s prošlošću pojedinca s a m o je historijska a nije funkcionalna. O n o što pojedinac jest danas, to je nezavisno od njegove pro­ šlosti; njegova m o t i v a c i j a nije vezana za prošlost. 230

Ovakvo je stajalište suprotno ne s a m o psihoanalizi, nego i biheviorizmu koji s m a t r a j u d a je ponašanje pojedinca naučeno, o d n o s n o rezultat učenja i iskustva, osobito ranog iskustva. K a o p r i m j e r za funkcionalnu a u t o n o m i j u motiva odraslih ljudi spominje se p r i m j e r starog moreplovca. On j e u svojoj mladosti otišao ploviti. T a je aktivnost bila u d i r e k t n o j funkciji njegova motiva s a m o o d r ž a n j a , k a o i broj­ n i h manifestacija tog m o t i v a (potrebe za h r a n o m , o d j e ć o m itd.). Ploveći t a k o niz godina, o n j e sebi osigurao m a t e r i j a l n u egzistenciju, t a k o d a više nije tre­ b a o ploviti d a bi z a r a d i o dovoljno z a život. Zapravo, m o g a o j e p r e s t a t i ploviti i mirovati. M e đ u t i m , stari moreplovac i dalje osjeća p o t r e b u za plovljenjem. O n k u p u j e j e d r e n j a k ili j a h t u i p r o v o d i c i j e l e d a n e u l u c i , n a b r o d u u p l o v i d b i ili n a s i d r i š t u . N j e g o v a p r i j a š n j a a k t i v n o s t n a s t a v l j a s e i s a d a . M o r n a r ili m o r e p l o v a c bez te a k t i v n o s t i više n e može, i a k o t a a k t i v n o s t više n e služi njegovu samoodržanju. Ta je aktivnost postala a u t o n o m n a u o d n o s u na bazni m o t i v k o j e m u j e s l u ž i l a . Ona je postala samoj sebi svrhom. Takvih se p r i m j e r a može m n o g o navesti. T o je slučaj i s motivacijom m l a d i h ljudi. Uspjeh u nekoj aktivnosti, pohvale, poticaji, nagovori, p o d r š k e drugih može n e k u aktivnost pojedinca toliko potaći d a ona postaje samoj sebi s v r h o m (to j e slučaj s interesima, hobijima, p r o f e s i o n a l n i m aktivnosti­ m a , s p o r t s k i m i i g r a ć i m i si.). P r i m j e r z a f u n k c i o n a l n u a u t o n o m i j u m o t i v a jest i bogataš koji posjeduje milijune dolara, a i dalje se napreže da poveća svoje bogatstvo. P o j a m o funkcionalnoj a u t o n o m i j i , t j . o p o n a š a n j u koje se nastavlja i po­ staje s a m o sebi s v r h o m m o ž e se dovesti u vezu s n e k i m d r u g i m , r a n i j i m kon­ cepcijama kao što su Woodworthova koncepcija o transformaciji mehanizma u n a g o n e (1918), S t e r n o v o m i š l j e n j e d a fenomotivi mogu postati genomotivi (1935), T o l m a n o v o t u m a č e n j e d a s e c j e l i n e s r e d s t v o — c i l j m o g u f o r m i r a t i s a m e o d s e b e (1935), A n d e r s o n o v e d e m o n s t r a c i j e o e k s t e r n a l i z a c i j i n a g o n a (1941a, b , c , d ) , S e l y j e v o s h v a ć a n j e d a s e a d a p t i v n i p r o c e s i m o g u u s p o s t a v i t i sami od sebe čak i o n d a k a d su štetni za organizam. A l l p o r t o v u k o n c e p c i j u o f u n k c i o n a l n o j a u t o n o m i j i n a j t e ž e j e n a p a o G. B e r t o c c i (1940). B e r t o c c i p o s t a v l j a p i t a n j e p o s t o j i li b i l o k o j i o b l i k p o n a š a n j a koji se ponavljao toliko p u t a da bi to bilo dovoljno d a taj oblik p o n a š a n j a p o s t a n e f u n k c i o n a l n o a u t o n o m a n . D a li s e f u n k c i o n a l n a a u t o n o m i j a m o ž e očekivati k o d svih v r s t a p o n a š a n j a i p o s t u p a k a ? Ako j e t a k o , o n d a bi to do­ velo do a n a r h i j e u p o n a š a n j u pojedinca. Da bi razjasnio p o j a m i djelovanje funkcionalne autonomije, Allport je počeo razlikovati dvije vrste funkcionalne autonomije. J e d n u v r s t u on naziva p er sever at ivnom ( u s t r a j n o m ili t r a j n o m ) a u t o n o m i j o m , d r u g u proprijatnom funkcionalnom autonomijom. Perseverativna funkcionalna autonomija označava i odnosi se na reverberatorne ( o d r ž a v a j u ć e ) mehanizme, k a o i n a m e h a n i z m e povratne sprege (feedbacka) koji su prisutni u funkcioniranju živčanog sustava. Ti neurološki m e h a n i z m i o m o g u ć u j u s a m o o d r ž a n j e p r o c e s a k a d s u j e d n o m započeti. Pri­ m j e r za to p o n a š a n j e u čijoj osnovici leže t a k v i m e h a n i z m i j e s u c i r k u l a r n i p o k r e t i i govor k o d m a l e djece i m n o g i oblici p o n a š a n j a k o d životinja. Tim se m e h a n i z m i m a objašnjava i familijarni oblik i r u t i n s k i oblik zadovoljava­ nja motiva u s v a k o d n e v n o m životu (uzimanje h r a n e u isto vrijeme, odlaženje na spavanje u isto vrijeme i drugi). 231

Proprijatna ili svojstvena funkcionalna autonomija odnosi se i označava ponašanja koja su karakteristični j a za ličnost. O n a se objašnjava nastaja­ n j e m ili s t j e c a n j e m i n t e r e s a , v r i j e d n o s t i , s t a v o v a , n a m j e r a . T a k v a j e a u t o n o ­ m i j a n u ž n a z a i n t e g r a c i j u l i č n o s t i o d r a s l i h , o n a s t v a r a o n o š t o n a z i v a m o sti­ lom života, t a k v a a u t o n o m i j a o b o g a ć u j e život, s t v a r a k o n g r u e n t n u sliku o sebi k o d p o j e d i n c a . O n a o m o g u ć u j e p o j e d i n c u d a se u s p j e š n o n o s i s izazo­ v i m a života i d a n a osnovi t o g a p o s t e p e n o stječe sve više razine autentične životne zrelosti i rasta. O v d j e t r e b a r e ć i d a s e A l l p o r t o v o t u m a č e n j e d s h v a ć a n j e zrele ličnosti te­ melji u p r a v o n a funkcionalnoj a u t o n o m i j i . N e k a j e ličnost onoliko zrela ko­ l i k o j e n j e z i n o p o n a š a n j e f u n k c i o n a l n o a u t o n o m n o . Ona je zrelija što je nje­ zino ponašanje manje u službi izvornih ili temeljnih motiva. Pojam proprijatne funkcionalne autonomije objašnjava kontinuitet pona­ šanja i bez posizanja za m e h a n i z m o m nagrađivanja k a o što je to slučaj kod refleksologije i biheviorizma. »Isprazno j e misliti d a s u P a s t e u r o v a b r i g a za n a g r a d u , z a z d r a v l j e , h r a n u , s p a v a n j e ili o b i t e l j k o r i j e n i n j e g o v e o d a n o s t i s v o m r a d u . D u g a v r e m e n s k a r a z d o b l j a o n j e b i o s v i h n j i h n e s v j e s t a n , izgu­ bljen u ž a r u istraživalačkog r a d a . Isti se zanos vidi u povijestima genija koji s u u t o k u s v o g ž i v o t a d o b i l i m a l u ili n i k a k v u n a g r a d u z a s v o j r a d « ( A l l p o r t , 1961, s t r . 2 3 6 ) . P r o p r i j a t n a ili s v o j s t v e n a f u n k c i o n a l n a a u t o n o m i j a m o t i v a ili p o n a š a n j a n e o b j a š n j a v a s a m o u z r o k e p o n a š a n j a ili p o s t u p a n j a k o d p o j e d i n c a . O n a p r e d ­ stavlja pojedinčevu težnju o d r e đ e n i m ciljevima, objašnjava njegovo shvaća­ nje i p e r c i p i r a n j e svijeta n a o s n o v i t a k v i h ciljeva i vrijednosti. To je, p r e m a t o m e , humanističko shvaćanje ili objašnjavanje čovjeka. P r o c e s s t v a r a n j a funkcionalno autonomne ličnosti odvija se p o d utjeca­ j e m t r i j u n a č e l a . P r v o o d n j i h j e n a č e l o organizacije razina energije. Prema tom načelu autonomija p r o p r i u m a moguća je, jer je razina energije kojom raspolaže p o j e d i n a c veća o d o n e koja je n u ž n a za zadovoljenje životnih po­ treba, n a g o n a kao i zahtjeva n e p o s r e d n o g prilagođavanja okolini. Taj višak e n e r g i j e t r a ž i i p r o n a l a z i i z l a z u d r u g i m , a n e s a m o r u t i n s k i m ili z a ž i v o t n e funkcije vezanim aktivnostima. D r u g o načelo koje omogućuje da se razvije f u n k c i o n a l n a a u t o n o m i j a p r o p r i u m a j e s t načelo kompetencije i vladanja. Pre­ m a t o m n a č e l u b i t n o je obilježje ljudske p r i r o d e d a vlada n a d o k o l i n o m (vlast n a d o k o l i n o m ) i d a iz t e o k o l i n e i z v l a č i z n a č e n j e , t e d a s e n a o s n o v i t o g a č o ­ v j e k u s m j e r a v a n a buduće aspiracije i dalje ciljeve. Prema tome, svaka aktivnost koja povećava i obogaćuje kompetenciju pojedinca postaje funkcio­ n a l n o a u t o n o m n a . T r e ć e j e n a č e l o n a č e l o proprijatnog oblikovanja. Prema t o m n a č e l u f u n k c i o n a l n a s e a u t o n o m i j a m o t i v a p o j a v l j u j e s t o g a š t o j e za­ htijeva s t r u k t u r a vlastitog j a čovjeka. E s e n c i j a l n o i u r o đ e n o je obilježje čo­ v j e k a d a t e ž i p r e m a unifikaciji svog života. Zbog te težnje unifikaciji ljudsko j e p o n a š a n j e , p r e m a z a p a ž a n j u A l l p o r t a , p r v e n s t v e n o proaktivno, intencionalno i unikvitetno ( p o s e b n o ) . F u n k c i o n a l n a a u t o n o m i j a o b j a š n j a v a p o All­ p o r t u »način n a koji se čovjekovi motivi mijenjaju i r a s t u u t o k u života, j e r j e p r i r o d a čovjeka t a k v a d a se oni m o r a j u mijenjati. S a m o teoretici, vjenčani za reaktivne, h o m e o s t a t i č k e , p o l u z a t v o r e n e m o d e l e čovjeka teško se s t i m m o g u složiti« (ibid, s t r . 252). P r o p r i u m s e d a k l e r a z v i j a . V e z a s p r o š l o š ć u j e s l a b a ili n i k a k v a i n j e z i n a j e u l o g a t a k o đ e r t a k v a . M n o g i t e o r e t i č a r i z b o g t o g a p o s t a v l j a j u o d r e đ e n a pi­ t a n j a u vezi s f u n k c i o n a l n o m a u t o n o m i j o m n a k o j a , p r e m a n j i h o v u mišlje232

n j u , A l l p o r t n i j e j a s n o ili n i j e u o p ć e d a o o d g o v o r . O d a k l e f u n k c i o n a l n a a u t o ­ nomija? Kakav je odnos između djetinjstva i funkcionalno autonomnih mo­ t i v a o d r a s l o g č o v j e k a ? A k o n e m a v e z e , z a š t o s u n e k a r a z v o j n a i s k u s t v a va­ žnija od drugih? F u n k c i o n a l n a a u t o n o m i j a o m o g u ć a v a A l l p o r t u d a u o p i s i v a n j u n e k e li­ č n o s t i u t v r đ u j e n j e z i n u specifičnu i individualnu motivacijsku organizaciju. Budući da su motivi odraslih oslobođeni od zajedničkih motiva karakteristi­ č n i h za sve l j u d e u d j e t i n j s t v u , m o g u ć e j e , i v j e r o j a t n o , d a će m o t i v i razli­ č i t i h l j u d i b i t i m e đ u s o b n o m a l o ili n i k a k o s l i č n i .

Mentalno zdrava osoba M n o g e t e o r i j e ličnosti n a s t a l e s u n a o s n o v i p r o u č a v a n j a n e u r o t i č k o g i devijantnog ponašanja. Allport je s m a t r a o d a podaci koje n a m o ličnosti pruža k l i n i č k a p s i h o l o g i j a n e m a j u v e l i k u v r i j e d n o s t n i z n a č e n j e z a p s i h o l o g i j u li­ č n o s t i . T o j e , d a k l e , s u p r o t n o s t a j a l i š t e o d m n o g i h t e o r e t i č a r a . T o n a m sta­ j a l i š t e u k a z u j e n a j o š j e d n u d i s t i n k c i j u k o j u , p o n a š e m m i š l j e n j u , č i n i All­ p o r t : n a r a z l i k o v a n j e i z m e đ u idiografičkog i kliničkog pristupa, č e s t o se to dvoje poistovjećuje. K o d Allporta postoji idiografički p r i s t u p p r o u č a v a n j u l i č n o s t i , a l i n e i k l i n i č k i , š t o p o k a z u j e d a o n r a z l i k u j e j e d a n o d d r u g o g a . All­ port s m a t r a d a između neurotika i zdravih osoba postoje velike razlike i da n e m a g o t o v o n i č e g a š t o b i i m b i l o z a j e d n i č k o . A l l p o r t t a k o đ e r m i s l i (a t o j e k a r a k t e r i s t i č n o za v r i j e m e k a d a je n a s t a j a l a njegova teorija) d a većina psi­ h o l o g a t e o r e t i č a r a l i č n o s t i n e b i m o g l a p r e p o z n a t i mentalno zdravu osobu. T a d a n i j e n i b i l o p o k u š a j a d a s e d e f i n i r a ili o k a r a k t e r i z i r a p s i h o l o š k i z d r a v a o s o b a . N e t k o j e b i o m e n t a l n o z d r a v a k o n i j e i m a o vidljivih n e u r o t s k i h ili d r u g i h s i m p t o m a ili n o v a c a d a k o n z u l t i r a n e k o g p s i h o a n a l i t i č a r a . Z d r a v a li­ č n o s t j e za Allporta zrela ličnost. To Allportovo stajalište bilo j e p o č e t a k svih k a s n i j i h t e n d e n c i j a d a s e pozitivni atributi čovjeka kao što su samopoštovanje i kompetencija p o s t a v e k a o temelj za p r o u č a v a n j e ličnosti. Allport je s m a t r a o da različite k u l t u r e i m a j u različite p o j m o v e o t o m e š t o j e t o z d r a v a ili z r e l a l i č n o s t , a l i d a s e , u s p r k o s t o m e , m o g u b a r p r i b l i ž n o identificirati k a r a k t e r i s t i k e idealne ličnosti (bar š t o se tiče z a p a d n e k u l t u r e i civilizacije). Razvoj z d r a v e ličnosti a k t i v a n j e p r o c e s u t o k u kojeg poje­ d i n a c p r i h v a ć a o d g o v o r n o s t za svoj život i u t o k u k o j e g se p o j e d i n a c razvija n a s v o j jedinstveni način. Z r e l o s t l i č n o s t i j e cjeloiivotni proces. To je proces nastajanja ( A l l p o r t , 1955). N a o s n o v i t a k v i h a n a l i z a i p r o u č a v a n j a A l l p o r t j e d o š a o d o z a k l j u č k a d a s u o s n o v n a o b i l j e ž j a m e n t a l n o g z d r a v l j a ili z r e l e li­ čnosti ova: 1. Z r e l a l i č n o s t i m a v r l o proširen osjećaj vlastitog ja. T a k v e l i č n o s t i n i s u vezane za uski k r u g aktivnosti koje se o d n o s e n a njihove vlastite p o t r e b e i ž e l j e . One nisu psihološki okupirane i doživotno vezane za sebe i mogu iz sebe »izaći«. Zrele ličnosti su sposobne da participiraju u m n o g i m aktivno­ s t i m a u obitelji, u o d n o s i m a s d r u g i m ljudima, one imaju hobije, sudjeluju u političkim aktivnostima, u religioznim aktivnostima, odnosno u svim onim a k t i v n o s t i m a k o j e p r o c j e n j u j u v r i j e d n i m a . S v a k a t a k v a a k t i v n o s t t r a ž i ego-uključenje i p r e d a n o s t ; o n a m i j e n j a stil života p o j e d i n c a i njegovo usmje233

renje. Samoljublje ne dominira stilom

j e i z r a z i t a č i n j e n i c a u životu s v a k o g p o j e d i n c a , ali života zrelih osoba.

ono

2. E m o c i o n a l n a s i g u r n o s t i z a d o v o l j s t v o s a s a m i m s o b o m j e s t d a l j e o b i ­ l j e ž j e z r e l i h o s o b a . T a k v i p o j e d i n c i i m a j u o s e b i p o z i t i v n o m i š l j e n j e ili p r e ­ d o d ž b u . Z b o g t o g a o n i m o g u o t r p j e t i f r u s t r a t i v n e s i t u a c i j e ili s i t u a c i j e k o j e su iritativne. Oni m o g u o t r p j e t i i vlastite n e d o s t a t k e a d a n e p o s t a n u zagri­ ž e n i , o g o r č e n i ili n e z a d o v o l j n i s a m i s a s o b o m ili n e p r i j a t e l j s k i p r e m a d r u ­ g i m a . Oni p r i h v a ć a j u sebe k a o o s o b u . T a k v e su o s o b e s p o s o b n e d a svlada­ vaju emocije kao što su bijes, ljutnja, depresija, neumjesnost tako da te n j i h o v e e m o c i j e n e u g r o ž a v a j u d o b r o b i t d r u g i h . Z r e l e l i č n o s t i i z r a ž a v a j u slo­ b o d n o svoje osjećaje i vjerovanja koja se o d n o s e n a d r u g e ljude. One su d o v o l j n o s i g u r n e i n i s u u g r o ž e n e i z r a ž a v a n j e m v l a s t i t i h e m o c i j a ili u g r o ­ žene tuđim. 3. I s t a k n u t o o b i l j e ž j e o d n o s a p r e m a d r u g i m l j u d i m a k o d z r e l i h o s o b a j e s t topla povezanost vlastitog ja s drugima. Takve interpersonalne odnose karakteriziraju dvije vrste topline. J e d n a je intimnost, a druga suosjećanje. I n t i m n i a s p e k t t a k v o g o d n o s a vidi se, n a p r i m j e r , u s p o s o b n o s t i d a se istin­ ski i d u b o k o vole svi č l a n o v i svoje obitelji i prijatelji, bez težnje za p o s j e d o ­ v a n j e m i bez o s j e ć a j a l j u b o m o r e . S u o s j e ć a n j e i r a z u m i j e v a n j e izražava se u sposobnosti pojedinca d a tolerira razlike između sebe i drugih ljudi. To su r a z l i k e u v r i j e d n o s t i m a , s t a v o v i m a , u v j e r e n j i m a , v j e r o v a n j i m a . T a k v o m to­ lerancijom razlika između sebe i drugih pojedinac pokazuje duboko pošto­ vanje i u v a ž a v a n j e d r u g i h , k a o i r a z u m i j e v a n j e za uvjete života i isku­ stva drugih. 4 . Z r e l e l i č n o s t i o b i l j e ž a v a j u realne a ne subjektivne percepcije, vještine i predanost. Takve osobe vide ljude, stvari i situacije onakvima kakve one j e s u , a n e o n a k v i m a k a k v i m b i o n i s a m i željeli d a b u d u . N a d a l j e , t a k v e su o s o b e u punom kontaktu sa stvarnošću. One tu stvarnost ne iskrivljuju tako da bi o d g o v a r a l a n j i h o v i m p o t r e b a m a i fantazijama. Oni razlikuju svoje želje i fantazije o d s t v a r n o s t i . Zrele o s o b e p o s j e d u j u o d g o v a r a j u ć e vještine za rje­ šavanje realnih i objektivnih situacija i problema. One lako, pa čak trajno o s t v a r u j u o r i j e n t a c i j u n a r a d i u t o j o r i j e n t a c i j i o n i zaboravljaju na sebe, n a s v o j e ž e l j e , p o t r e b e i i m p u l s e . Z a d a t a k ili p o s a o i m a prednost pred njiho­ vim osobnim problemima, stanjima ili impulsima. Takve osobe teže ciljevima koje o s o b n o s m a t r a j u vrijednima i koji su realistični. 5. Z r e l e s u l i č n o s t i s p o s o b n e z a objektifikaciju samih sebe i za humor o sebi. P o d o b j e k t i f i k a c i j o m s a m o g s e b e A l l p o r t r a z u m i j e v a s p o s o b n o s t ili m o g u ć n o s t d a s e s e b e s a m o g p r o u č a v a ili u p o z n a . T a k v a o s o b a j e , n a t a j n a ­ čin, s p o s o b n a d a razlikuje sebe k a k v a jest od sebe k a k v a bi željela biti i od toga što drugi misle o njoj. H u m o r u o d n o s u p r e m a sebi važna je k o m p o n e n t a takve sposobnosti poznavanja sebe. T a k a v h u m o r o n e m o g u ć a v a glorifikaciju s a m o g s e b e . O n j o j o m o g u ć a v a d a v i d i i o c i j e n i i s m i j e š n e s t r a n e ili a s p e k t e \ l a s t i t e ličnosti. A l l p o r t k a ž e d a h u m o r o m o g u ć a v a d a se n e t k o s m i j e i ismi­ java stvari koje s a m uzgaja, a da ih ipak uzgaja. 6. Z d r a v u ili z r e l u l i č n o s t k a r a k t e r i z i r a , n a p o s l j e t k u , jedinstvena živo­ tna filozofija. Takve osobe su s p o s o b n e d a sve stvari u s v o m životu vide n a s m i s l e n n a č i n . T o m e u v e l i k o j m j e r i p r i d o n o s i sustav vrijednosti koji je po­ j e d i n a c r a z v i o . T a k a v s u s t a v v r i j e d n o s t i ili v r e d n o t a o p s k r b l j u j e p o j e d i n c a s dominantnim životnim ciljem, temom ili svrhom što njegov život čini smi234

s J e n i m ili š t o d a j e s m i s a o n j e g o v u ž i v o t u . R a z l i č i t i l j u d i i m a j u r a z l i č i t e c e n ­ t r a l n e v r i j e d n o s t i ili t e m e o k o k o j i h s e n j i h o v ž i v o t o d v i j a n a s v r h o v i t n a č i n . Z b o g t o g a j e A l l p o r t v e l i k u v a ž n o s t p r i d a v a o m j e r e n j u i d i j a g n o s t i c i r a n j u ta­ k v i h v r i j e d n o s t i (vidi dalji t e k s t ) . P r e m a A l l p o r t u n e p o s t o j i n e k a a p s o l u t n o n a j b o l j a ili n a j v e ć a v r i j e d n o s t u ž i v o t u ili n a j b o l j a ž i v o t n a f i l o z o f i j a . P o j e ­ dinac m o ž e t a k v o m s m a t r a t i n e k u istinu, socijalnu dobrobit, religiju, ideo­ logiju i slično. Ž i v o t n u filozofiju p r e d s t a v l j a j u , p r e m a t o m e , o n e v r i j e d n o s t i koje su kod pojedinca dominantne i koje pojedincu pružaju smisao i značenje u s v e m u š t o o n č i n i ili p o d u z i m a . Svi ljudi ne postižu p u n u zrelost svoje ličnosti i n i k a d a nisu p o t p u n o zrele ličnosti. Na osnovi s p o m e n u t i h kriterija m o g u ć e j e utvrditi u kojoj je mjeri i na koji način neki pojedinac zrela ličnost, a u kojoj mjeri i n a koji način on to nije.

Empirijska istraživanja i validacija Allportova teorija ličnosti izazvala j e veliku pažnju različitosti o d tada d o m i n a n t n i h koncepcija na p o d r u č j u uopće. Te d o m i n a n t n e koncepcije bile su: psihoanaliza i j e v e ć t a d a p o s t a v i o o s n o v i c u z a k a s n i j i , t z v . treći put o s n o v i c e t a j s e p u t i r a z v i o u s u v r e m e n u humanističku Maslowa i drugih.

psihologa zbog svoje ličnosti i psihologije biheviorizam. Allport u psihologiju Iz te psihologiju Rogersa,

Međutim, u n a t o č t o m velikom interesu i oduševljenju za Allportovu psiho­ logiju ličnosti ta je teorija p o t a k l a vrlo mali broj istraživanja i zbog toga je m o r a m o smatrati u t o m pogledu nestimulativnom. Gotovo su p o t p u n o izostala i s t r a ž i v a n j a č i j i b i c i l j b i o empirijska validacija p o j m o v a vezanih za osobine ličnosti koje p r e d s t a v l j a j u središnji dio Allportove teorije. S time se slaže n i z a u t o r a k o j i s e b a v e t e o r i j a m a l i č n o s t i ( B i s c h o f , 1970; H a l l i L i n d z e y , 1978). N a području psihologije, koja je empirijska znanost, ništa što nije empirijski v e r i f i c i r a n o n e m o ž e b i t i p r i h v a ć e n o m a k a k o k o n z i s t e n t n o ili p l a u z i b i l n o ( i m p r e s i o n i s t i č k i ili i n t u i c i o n i s t i č k i p l a u z i b i l n o ) i z g l e d a l o . N i j e d n a t e o r i j a n e može opstati bez empirijske potvrde. P r e m a tome, heuristička vrijednost Allportove teorije nije za sada velika. O n o što j e povoljno za tu teoriju jest činjenica d a j e o n a stimulirala i stimulira vrlo velik b r o j istraživanja u d r u g i m d o m e n i m a psihologije. T a k v a stimulacija bila je i direktna i indirektna. Nadalje, takva su istraživanja p o svom obilježju i idiografska i nomotetička. Najvažnija istraživanja p o t a k n u t a Allportovom teorijom j e s u o n a n a po­ d r u č j u e k s p r e s i v n o g p o n a š a n j a ( A l l p o r t i V e r n o n , 1 9 3 3 ; A l l p o r t i C a n t r i l , 1934; E s t e s , 1938; H u n t l e y , 1940; Z w e i g e n h a f t i M a r l o w , 1973). Z a t i m , t o s u i s t r a ž i ­ vanja kriterija psihološke zrelosti, dječje imaginacije, samopoštovanja, h u m o i a , s o c i j a l n e p e r c e p c i j e , g l a s i n a i p r e d r a s u d a ( A l l p o r t , 1960). M e đ u n a j p o z n a t i ­ j i m a su istraživanja vrijednosti i p o s e b n o za tu s v r h u k o n s t r u i r a n a Allport-Lindzey-Vernonova ljestvica za m j e r e n j e šest različitih vrijednosnih orjentac i j a ( A l l p o r t , V e r n o n , L i n d z e y , 1960). P r e m a t o m e , i a k o n i j e p o t a k n u l a m n o g o istraživanja vezanih za validaciju, Allportova koncepcija ličnosti ipak je v e o m a utjecala n a s u v r e m e n a istraživanja u području ličnosti. 235

Idiografička

istraživanja

T e r m i n e i d i o g r a f i č k i i n o m o t e t i č k i A l l p o r t j e p r e u z e o o d n j e m a č k o g filo­ zofa W i n d e l b a n d a . T e r m i n idiografičko o z n a č a v a i n d i v i d u a l n o , n o m o t e t i č k i o p ć e ili u n i v e r z a l n o . S i n o n i m i k o j i m a s e A l l p o r t k o r i s t i j e s u morfogenetički o d n o s n o dimenzionalan. Morfogenetički pristup, rekli smo, važan je jer omo­ g u ć u j e u t v r đ i v a n j e p o s e b n o s t i s v a k e l i č n o s t i , a n o m o t e t i č k i ili d i m e n z i o n a l a n p r i s t u p p o t r e b a n je zbog toga da bi se mogle učiniti k o m p a r a c i j e m e đ u pojedincima. I d i o g r a f i č k a ili m o r f o g e n e t i č k a i s t r a ž i v a n j a v e z a n a s u z a s t u d i j e e k s p r e ­ sivnog ponašanja analize sadržaja p i s a m a i drugih pisanih d o k u m e n a t a i struk­ turalna istraživanja ličnosti. T a k o su Allport i suradnici, koristeći se analizom sadržaja, proučavali k a r a k t e r i s t i k e ličnosti osobe koja je ta p i s m a pisala ( A l l p o r t , 1965). Z a s t r u k t u r a l n e a n a l i z e i i s t r a ž i v a n j a A l l p o r t j e (1962) s m a t ­ r a o p o g o d n i m a m e t o d u i n d i v i d u a l i z i r a n o g u p i t n i k a ( S h a p i r o , 1961), Q - m e t o d o l o g i j u ( S t e p h e n s o n , 1953), l j e s t v i c e k o j e s u u s i d r e n e n a s a m o m s u b j e k t u ( K i l p a t r i c k i C a n t r i l , 1960), K e l l y j e v t e s t k o n s t r u k a t a R E P (1955), i n v e r z n u faktorsku analizu i druge postupke. Direktno

i indirektno

mjerenje

ličnosti

Osim rješavanja odnosa između idiografičkog i nomotetičkog pristupa u p r o u č a v a n j u ličnosti, Allport je zaslužan i za rješavanje p r o b l e m a d i r e k t n o g i indirektnog m j e r e n j a o s o b i n a ličnosti, kao i mjerenja uopće. P o d utjecajem Freudova učenja o nesvjesnoj motivaciji u psihologiji su stvoreni b r o j n i instru­ m e n t i k o j i m a j e b i o cilj d a se l i č n o s t p o j e d i n c a o d n o s n o p o j e d i n i n j e n i a s p e k t i m j e r e n a indirektan način. T a k v i m se i n s t r u m e n t i m a t r e b a l o istraživati ne­ svjesne k o m p o n e n t e ličnosti k a o što su nesvjesna motivacija, nesvjesni kon­ flikti, u z r o c i p o j e d i n i m s t a n j i m a , o s o b i t o s t a n j i m a n e u r o z e , t j e s k o b e i nape­ tosti. P o g o d n i m a za t u svrhu, dakle za istraživanja ličnosti m i m o svijesti, pokazale su se p r o j e k t i v n e t e h n i k e . Te su tehnike, u p r v o m r e d u R o r s c h a c h o v test i Test t e m a t s k e apercepcije, postali glavni i n s t r u m e n t i takvog pristupa. Druge tehnike istraživanja, kao što su upitnici n a koje ispitanik direktno o d g o v a r a i i n t e r v j u , g u b i l e s u n a p o p u l a r n o s t i . T e direktne tehnike mjerenja, s m a t r a l o se, n e m o g u izbjeći k o n t r o l u svijesti, t a k o d a ispitanik m o ž e svoje o d g o v o r e k o n t r o l i r a t i , m i j e n j a t i i falsificirati. O s i m toga, t a k v e s u t e h n i k e direktnog mjerenja i samoizjava nepouzdane čak i u onim slučajevima kad je i s p i t a n i k b e n e v o l e n t a n i k a d želi k a z a t i i s t i n u o sebi, j e r m u n j e g o v a p o d s v i ­ jest, u kojoj se kriju glavni p o k r e t a č i njegova p o n a š a n j a i glavne d e t e r m i n a n t e n j e g o v e l i č n o s t i , n i j e d o s t u p n a . U t a k v o j s i t u a c i j i A l l p o r t o v j e s t a v b i o da su direktna ispitivanja i direktna mjerenja na području psihologije ličnosti ne samo moguća nego i nužna. T a k v a s u m j e r e n j a m o g u ć a u o k v i r u ili n a o s n o v i n j e g o v e k o n c e p c i j e l i č n o s t i k o j a s e t e m e l j i n a svjesnim odrednicama kao što su ciljevi, n a m j e r e , t e ž n j e , p l a n o v i . B u d u ć i d a s u za A l l p o r t a m n o g o važnije d e t e r m i n a n t e ličnosti s a d r ž a n e u svijesti, Allport j e s m a t r a o d a s u m e t o d e d i r e k t n o g m j e r e n j a za p s i h o l o g i j u ličnosti važnije o d m e t o d a i n d i r e k t n o g m j e r e n j a . U vezi s t i m o n p i š e : »Taj i n d i r e k t n i i p r i k r i v e n i p r i s t u p m o t i v a c i j i t a k o j e p o p u l a r a n d a m n o ­ gi k l i n i č a r i i m n o g i s v e u č i l i š n i c e n t r i t r o š e m n o g o v i š e v r e m e n a z a t e m e t o d e dijagnosticiranja negoli za bilo koje d r u g e . . . vjerojatno je točno da većina psihologa preferira procjenjivanje potreba i konflikata neke osobe n a takav, 236

z a o b i l a z a n n a č i n . A r g u m e n t j e , d a k a k o , d a se s v a t k o , p a i n e u r o t i k m o ž e v r l o lako adaptirati n a zahtjeve koje n a njega postavlja realnost. J e d i n o u nekoj n e s t r u k t u r i r a n o j , projektivnoj situaciji on će razotkriti svoje tjeskobe i pri­ krivene p o t r e b e . . . ova n e k o m p r o m i s n a t v r d n j a . . . izgleda da označava kulmi­ naciju e r e i r a c i o n a l i z m a k o j a t r a j e j e d n o stoljeće, o d n o s n o k u l m i n a c i j u ne­ povjerenja. Zar ispitanik n e m a pravo da m u v j e r u j e m o ? . . . Ova prevladava­ juća atmosfera u teoriji stvorila je neku vrstu omalovažavanja za »psihičku površinu« života. Svjesne izjave p o j e d i n c a o d b a c u j u se kao n e p o u z d a n e , a sadašnji p r i t i s a k njegovih m o t i v a z a n e m a r u j e se u korist p r o u č a v a n j a njegova p o s t u p a n j a u r a n i j i m f a z a m a f o r m i r a n j a . Pojedinac gubi p r a v o d a m u se vjeruje. I d o k je on o b u z e t svojim sadašnjim životom i u s m j e r e n naprijed, u budućnost, većina psihologa zaposlena je traganjem unatrag, za o n i m što je p r o š l o s t . . . Nije istina d a se u p r o j e k t i v n o m t e s t i r a n j u otkriva j e d a n d o b r o i n t e g r i r a n i s u b j e k t s v j e s t a n svoje motivacije. O t k r i v a se s a m o n e u r o t i č k a ličnost čija je fasada u s u p r o t n o s t i s njegovim p o t i s n u t i m u n u t a r n j i m straho­ vima i neprijateljstvom. Takav je subjekat uhvaćen u nepažnji projektivnim instrumentom; m e đ u t i m , d o b r o prilagođen subjekt neće u takvoj situaciji dati b i t n i j e r a z l i č i t o d g o v o r « ( A l l p o r t , 1953, s t r . 108). P r e m a t o m e , projektivne tehnike mogu biti korisne za proučavanje li­ čnosti neurotika, ali za p r o u č a v a n j e ličnosti n o r m a l n i h ljudi o n e s u n e p o ­ t r e b n e , j e r s e n j i m a k o d t a k v i h o s o b a d o b i v a j u rezultati koji nisu različiti od rezultata koji su dobiveni direktnim neprojektivnim i svijesti dostupnim odgovorima. T o z a p r a v o z n a č i d a s e iz u s p o r e đ i v a n j a r e z u l t a t a d o b i v e n i h j e ­ d n i m i d r u g i m p o s t u p c i m a m o ž e n a j b o l j e z a k l j u č i t i d a li j e n e t k o n e u r o t i č a n ili n i j e . K o d n o r m a l n i h , m e đ u t i m , d i r e k t n e m e t o d e d a j u mnogo bolju i cje­ lovitiju sliku motivacionih determinanti od projektivnih. Taj Allportov stav i njegova istraživanja uz p o m o ć direktnih p o s t u p a k a dovela su do rehabili­ tacije tih p o s t u p a k a istraživanja n a p o d r u č j u psihologije ličnosti. Istraživanje

osjećaja

inferiornosti

Osjećaji koji su u vezi s p r o p r i u m o m k o d p o j e d i n c a su n a r o č i t o i s t a k n u t i i prisutni. Oni prožimaju njegovu ličnost i stoga m o g u biti vrlo ugodni i korisni, o d n o s n o n e u g o d n i i štetni za funkcioniranje. Takvi su, n a primjer, o s j e ć a j i s a m o p o š t o v a n j a . M c K e e i S h e r r i f f s s u (1957) i s t r a ž i v a l i z a s t u p l j e n o s t osjećaja inferiornosti k o d s t u d e n a t a . Oni su tražili od s t u d e n a t a d a n a p i s u o d k o j i h v r s t a o s j e ć a j a i n f e r i o r n o s t i t r p e ( a k o i h i m a j u ) i d a li t a k v e o s j e ć a j e i n f e r i o r n o s t i i m a j u u v i j e k . R e z u l t a t i t o g i s p i t i v a n j a p r i k a z a n i s u u t a b l i c i 2. T a b l i c a 2. Osjećaji

inferiornosti

kod

studenata Postotak onih koji takav osjećaj trajno imaju

Vrsta osjećaja

inferiornosti

Fizička Socijalna Intelektualna Moralna Nikakva

Muški (N = 243)

Ženske (N = 120)

39 52 29 16 12

50 57 61 15 10 237

R e z u l t a t i p o k a z u j u d a s u u i s p i t a n o j g r u p i o s j e ć a j i i n f e r i o r n o s t i b i l i iz­ raženiji kod žena negoli kod m u š k a r a c a . T u činjenicu Allport je tumačio time d a ž i v i m o u s v i j e t u u k o j e m j o š n i j e d o š l o d o e m a n c i p a c i j e ž e n e , t j . d a ži­ v i m o u s v i j e t u m u š k a r a c a ( A l l p o r t , 1961). T o d a k a k o v r i j e d i s a m o z a s v i j e t k o j i r e p r e z e n t i r a i s p i t a n a s k u p i n a s t u d e n a t a . D a n a s j e (i d r u g d j e ) s i t u a c i j a s i g u r n o i z m i j e n j e n a . O s i m t o g a , p o d a c i iz o v o g i s t r a ž i v a n j a p o k a z u j u i h i j e ­ rarhiju osjećaja inferiornosti kod studenata i studentica. Religija

i

predrasude

A l l p o r t j e (1966) p o d u z e o i s t r a ž i v a n j e k o j e m u j e b i o c i l j i s p i t i v a n j e o d ­ n o s a i z m e đ u religioznosti i etničkih p r e d r a s u d a . Religija je, p r e m a mišljenju A l l p o r t a , k o d m n o g i h l j u d i o s n o v i c a ili s n a g a k o j a u j e d i n j u j e n j i h o v u l i č n o s t i o k o k o j e se n j i h o v e l i č n o s t i o r g a n i z i r a j u . Z a m n o g e t o j e i ž i v o t n a filozofija. To su, p r e m a Allportu, v r h u n s k e determiniraj uće tendencije koje n a m m n o ­ go m o g u reći o pojedincu. N a to istraživanje Allport j e bio p o t a k n u t poda­ cima brojnih ranijih ispitivanja koja su pokazala da su k o d onih koji poha­ đaju crkvene obrede etničke predrasude mnogo zastupljenije nego kod onih koji n e dolaze u crkvu. To sugerira d a j e religija o d g o v o r n a za povećanje p r e d r a s u d a . U isto vrijeme sve velike religije govore i n a u č a v a j u o jednako­ sti ljudi, o b r a t s t v u , sućuti, p o m a g a n j u i si. O s i m toga, m n o g i i s t a k n u t i borci za l j u d s k a p r a v a i j e d n a k o s t bili su religiozni. T o znači d a b i religija t r e b a l a razbijati etničke p r e d r a s u d e u ljudi. D a bi riješio taj p a r a d o k s , Allport j e p o s t a v i o h i p o t e z u d a p o s t o j e dvije kontrastne, ali i mjerljive religiozne orijen­ tacije kod ljudi koji dolaze u crkve. J e d n u orijentaciju nazvao je ekstrinzičnom a d r u g u intrinzičnom. Kod pojedinaca kod kojih postoji ekstrinzična r e l i g i o z n o s t ili e k s t r i n z i č n a r e l i g i o z n a o r i j e n t a c i j a r e l i g i j a s e k o r i s t i z a za­ dovoljenje drugih, a ne religioznih potreba. Religija k o d njih nije samoj sebi s v r h a , već služi o s o b n i m m o t i v i m a k a o š t o s u k o m f o r , s i g u r n o s t i socijalni status. Dakle, radi se o funkcionalnoj a u t o n o m i j i religiozne orijentacije. K o d d r u g i h s a m a j e vjera po sebi v r h u n s k a vrijednost. Ti ljudi, p r e m a Allportovoj h i p o t e z i , o z b i l j n o s h v a ć a j u religiozna u č e n j a o b r a t s t v u i j e d n a k o s t i . D a b i ispi­ tao t u hipotezu, Allport j e k o n s t r u i r a o u p i t n i k koji j e n a z v a o ljestvicom re­ ligiozne orijentacije. Upitnik je o m o g u ć a v a o mjerenje tih dviju orijentacija p r e m a religiji. I s p i t a n i k se u nizu p a r o v a t v r d n j i uvijek t r e b a o opredijeliti za j e d n u od dvije. U s v a k o m p a r u j e d n a je t v r d n j a označavala ekstrinzičnu, a druga intrinzičnu religioznu orijentaciju. N a primjer, u p a r u tvrdnji: »Najviše što m i religija pruža jest u t j e h a k a d m e s n a đ e tuga i nesreća« i »U o s n o v i s u c i j e l o g m o g s h v a ć a n j a ž i v o t a m o j a r e l i g i o z n a prva tvrdnja označava ekstrinzičnu, a druga intrinzičnu

vjerovanja«,

orijentaciju.

Ispitanici su, o s i m ovog upitnika, odgovarali i n a d r u g e u p i t n i k e jenjene mjerenju etničkih predrasuda.

nami­

N a o s n o v i t a k o d o b i v e n i h p o d a t a k a A l l p o r t j e i z r a č u n a o k o r e l a c i j u iz­ m e đ u vrste i intenziteta religiozne orijentacije i vrste i intenziteta etničkih p r e d r a s u d a . Ti s u r e z u l t a t i p r i k a z a n i u t a b l i c i 3.

238

T a b l i c a 3. Koleracije

između

religiozne

orijentacije etničkih

crkvenih predrasuda

polaznika

i različitih

Uzorak ispitanika

Religiozna orijentacija

Tip predrasude

U n i t a r i j a n c i (N = 50)

Ekstrinzična Intrinzična Ekstrinzična Intrinzična Ekstrinzična Intrinzična Ekstrinzična Intrinzična Ekstrinzična

Protukatolička Protukatolička Protumeksikanska Protumeksikanska Protucrnačka Protucrnačka Protucrnačka Protucrnačka Protusemitska

K a t o l i c i (N = 66) N a z a r e n i ( N = 39) M i j e š a n i (N = 207) 1

1

vrsta Korelacija + .56 —.36 + .54 —.42 + .35 —.49 + .41 —.44 + .65

VVilsonovi p o d a c i (1960)

Iz r e z u l t a t a se vidi d a i z m e đ u e k s t r i n z i č n e o r i j e n t a c i j e p r e m a religiji i p r e d r a s u d a p r e m a etničkim i religioznim g r u p a m a postoji u svim uzorcima pozitivna korelacija, što znači: što j e viši s t u p a n j ekstrinzične orijentacije p r e m a religiji, viši j e i s t u p a n j e t n i č k i h p r e d r a s u d a . N a s u p r o t t o m e , sve ko­ relacije i z m e đ u s t u p n j a intrinzične religiozne orijentacije i p r e d r a s u d a su n e g a t i v n e . T o z n a č i : š t o j e j a č a i n t r i n z i č n a o r i j e n t a c i j a p r e m a religiji, m a n j i je stupanj etničkih predrasuda. Wilsonovo ispitivanje, osim podatka koji je n a v e d e n u tablici 3, p o k a z a l o j e d a najviši s t u p a n j e t n i č k i h p r e d r a s u d a po­ stoji k o d o s o b a k o j e i m a j u »miješani« stav p r e m a religiji, t j . k o d kojih po­ stoji i intrinzična i ekstrinzična orijentacija istovremeno. Allport j e t o pro­ t u m a č i o t a k o d a te o s o b e j e d n o s t a v n o vole religiju, o d n o s n o d a za n j i h reli­ gija i m a s a m o socijalnu poželjnost. Ovo ispitivanje p o k a z u j e ulogu religio­ znih sentimenata u dinamici etničkih predrasuda. Idiografička

ili morfogenetička

studija

pisama

V r i j e d n o s t i d i o g r a f i č k i h ili m o r f o g e n e t i č k i h m e t o d a k a o s r e d s t v a z a u t v r ­ đivanje istaknutih obilježja ličnosti pojedinca Allport je pokazao u analizi J e n n y n i h p i s a m a ( A l l p o r t , 1966). Z b i r k a j e s a d r ž a v a l a o k o 300 p i s a m a k o j e j e j e d n a s r e d o v j e č n a ž e n a u t o k u 11 g o d i n a n a p i s a l a d o p i s u j u ć i s e s n e k i m poznanicima. Ta je korespondencija trajala do njezine smrti. Pisma je Allport p o d v r g a o kvalitativnoj i kvantitativnoj analizi d a bi pokazao, o d n o s n o ispitao n j e z i n e m o g u ć n o s t i ( A l l p o r t , 1942). U p r v o m t a k v o m a n a l i z i r a n j u p i s a m a s u ­ d j e l o v a l o j e 39 s u d a c a k o j i s u č i t a l i , s v a k i z a s e b e , p i s m o p o p i s m o i i z v r š i l i analizu sadržaja te n a osnovi toga odredili osobine J e n n y n e ličnosti. K a o re­ z u l t a t t a k v o g p o s t u p k a n a s t a l a j e l i s t a o d 198 d e s k r i p t i v n i h p r i d j e v a k o j i m a s u s u c i o k a r a k t e r i z i r a l i J e n n y . A l l p o r t j e (1942) u t v r d i o d a s e , n a k o n o d s t r a ­ n j e n j a s i n o n i m a , o v i p r i d j e v i m o g u s v r s t a t i u o s a m k l a s t e r a ili s k u p o v a . B a l d ­ w i n j e (1942) a n a l i z u s a d r ž a j a p r o š i r i o t a k o d a j e u v e o o d r e đ e n e s t a t i s t i č k e p o s t u p k e u a n a l i z u . K o r i s t e ć i s e p o s t u p k o m k o j i j e n a z v a o analizom perso­ nalne strukture, on je tražio o d ocjenjivača d a b r o j e koliko se p u t a javlja pojedina t e m a (na p r i m j e r novac, umjetnost, žena, priroda) u tim p i s m i m a i n a o s n o v i t o g a u t v r d i o k l a s t e r e p o j e d i n i h m i s l i ili i d e j a k o j i m a s e b a v i l a J e n n y . T a k v a n t i t a t i v n a a n a l i z a s a d r ž a j a p o t v r d i l a j e osam centralnih osobina 239

k o j e j e A l l p o r t d o b i o o d s v o j i h s u d a c a . N a k o n t o g a j e P a i g e (1966), k o r i s t e ć i se k o m p j u t o r s k i m p r o g r a m o m , p r o v e o j o š j e d n u k v a n t i t a t i v n u i p o t p u n o objektivnu (nezavisnu od sudaca) analizu Jennynih pisama. Taj je p r o g r a m p o z n a t p o d i m e n o m G e n e r a l I n q u i r e r i m o ž e p r e p o z n a v a t i i obilježavati od­ ređene pridjeve u n e k o m tekstu koji se javljaju zajedno s n e k i m d r u g i m pri­ d j e v i m a . T a k o , n a p r i m j e r , svaki p r i d j e v koji j e J e n n y u p o t r i j e b i l a za izra­ ž a v a n j e a g r e s i v n o s t i , n e p r i j a t e l j s t v a ili s u p r o t s t a v l j a n j e p r o g r a m o z n a č a v a istim obilježjem (na primjer: napadanje). P r o g r a m utvrđuje i frekvenciju p o j a v l j i v a n j a s v a k e z a d a n e ili o b i l j e ž e n e r i j e č i . N a o s n o v i t o g a P a i g e j e i z v r ­ š i o f a k t o r s k u a n a l i z u . F a k t o r s k a j e a n a l i z a p o k a z a l a p o s t o j a n j e osam faktora ili temeljnih osobina karakterističnih za J e n n y n u ličnost. Te faktorski utvr­ đene osobine bile su vrlo slične klasterima koje je dala p r e t h o d n a analiza s a d r ž a j a . U t a b l i c i 4. u s p o r e d o s u p r i k a z a n i r e z u l t a t i k v a l i t a t i v n e i m p r e s i o n i stičke analize p i s a m a i kvantitativne faktorske analize. T a b l i c a 4. Karakteristike

ličnosti

na osnovi

impresionističke

procjene

i faktorske

analize

Impresionističke osobine

Faktorske osobine

Svadljivo-sumnjičava i agresivna Sebično-posesivna Sentimentalna

Agresivnost Prisvajalačka Potreba za udruživanjem P o t r e b a za obiteljskom p r i h v a ć e n o š ć u Potreba za autonomijom Doživij a j n o s t Mučeništvo

Nezavisno-autonomna Estetičko-artistička Samosažal j ivost (bez p a r a l e l n o s t i ) Ciničko-morbidna Dramatski-intenzivna

Seksualnost (bez p a r a l e l n o s t i ) Pretjeranost

Aiiport j e u t v r đ e n e s l i č n o s t i i z m e đ u o v i h a n a l i z a i n t e r p r e t i r a o k a o in­ dikaciju valjanosti zaključaka o Jennynoj ličnosti, a razlike između j e d n e i druge analize kao dokaz prednosti idiografskog pristupa. On kaže: »Usprkos razlikama u terminologiji opća paralelnost dviju lista predstavlja o d r e đ e n u empirijsku p r o v j e r u svake od njih. Možemo reći da j e percepcija Jennyne prirode n a uobičajeni način validirana kvantificiranjem, kodiranjem i faktor i z i r a n j e m « ( A l l p o r t , 1966, s t r . 7 ) . I d a l j e : » . . . i z g l e d a d a s u c i d o s t a d o b i ­ v a j u iz t e k u ć e g s t i l a p i s a m a . B u d u ć i d a j e s t i l k o n s t a n t a n , o n s e n e ć e p o j a ­ viti u f a k t o r s k o j a n a l i z i . . . Uobičajene o s o b i n e c i n i č n o - m o r b i d n a i d r a m a t s k o - i n t e n z i v n a p r e d s t a v l j a j u s u d o v e o s t i l u k o j i p r o ž i m a J e n n y n u l i č n o s t i iz­ g l e d a d a s u p r o p u š t e n e f a k t o r s k i m p o s t u p k o m « (ibid. s t r . 8). M o g l o bi se primijetiti d a j e i s a m o dodjeljivanje t a k v e liste o s o b i n a p o j e d i n o j ličnosti (u o v o m slučaju Jenny) n o m o t e t i č k i o d n o s n o k o m p a r a t i ­ vni p o s t u p a k . Allport s m a t r a d a to nije. Idiografski p r i s t u p nije n u ž n o bez o z n a k a i bez statističkih p o d a t a k a . Za t a k a v j e p r i s t u p k a r a k t e r i s t i č n o d a se zasniva na ponašanju i postupcima osobe koja se proučava, a ne na posto­ jećim baterijama testova ili mjernih instrumenata, odnosno n a o p ć i m osobi­ n a m a k o j i b i diktirali deskripciju koja će iz takve analize rezultirati. 240

Istraživanja

ekspresivnog

ponašanja

Istraživanje ekspresivnog ponašanja predstavlja također j e d a n od naj­ većih doprinosa Allporta s u v r e m e n o j psihologiji ličnosti. Ta se istraživanja potpuno poklapaju s njegovom koncepcijom personologije. A l l p o r t u s v a k o m p o s t u p k u ili a k t u p o j e d i n c a r a z l i k u j e d v i j e k o m p o n e n ­ te. P r v a k o m p o n e n t a j e f u n k c i o n a l n a i o d n o s i se n a a d a p t i v n e k a r a k t e r i s t i k e i v r i j e d n o s t i t a k v o g a k t a ili p o s t u p k a u o d n o s u p r e m a o k o l i n i ili s i t u a c i j i k a o i p r e m a e f e k t i m a k o j e t a k a v a k t ili p o s t u p a k p r o i z v o d i . D r u g a k o m p o ­ n e n t a p o n a š a n j a j e s t n a č i n ili s t i l p o s t u p k a ili č i n a . M n o g i l j u d i i z v r š a v a j u i s t e r a d n j e , a l i s v a k i o d n j i h t o r a d i n a d r u g a č i j i n a č i n , s v a k i i m a svoj stil ili način. T a j s t i l ili n a č i n j e i d i o g r a f i č a n , o s o b a n i, p r e m a t o m e , k a r a k t e ­ r i s t i č a n za p o j e d i n c a p a z b o g t o g a i n t e r e s a n t a n za p r o u č a v a n j e njegove lično­ s t i . Stilističke komponente ponašanja m o g u nas informirati o centralnim o s o b i n a m a pojedinca, one su njihov izraz. »Ekspresivni dio p o n a š a n j a pro­ i z l a z i , d a k l e , iz d u b i n s k i h d e t e r m i n a n t i k o j e , u p r a v i l u , f u n k c i o n i r a j u n e s v j e ­ s n o i b e z n a p o r a « ( A l l p o r t , 1937, s t r . 4 6 6 ) . A l l p o r t o t o m p o n a š a n j u k a ž e iz­ m e đ u ostalog i ovo: » . . . stil izvođenja uvijek j e v o đ e n d i r e k t n o i bez inter­ f e r e n c i j e d u b o k i m i t r a j n i m o s o b n i m d i s p o z i c i j a m a « (ibid. s t r . 466). E k s p r e s i v n o p o n a š a n j e m o ž e se klasificirati p r e m a v r s t a m a aktivnosti u k o j i m a dolazi d o izražaja. T a k o , n a p r i m j e r , t o m o ž e biti izraz lica, r u k o ­ pis n e k e osobe, karakteristike glasa, n a č i n hodanja. Sve te vrste p o n a š a n j a omogućuju upoznavanje i karakteriziranje ličnosti pojedinca. A l l p o r t i V e r n o n s u (1933) p r o v e l i v r l o o p s e ž n u s t u d i j u e k s p r e s i v n o s t i u k r e t n j a m a pojedinaca. J e d a n od ciljeva tog p r o u č a v a n j a bio je d a se utvrdi konzistentnost raznih ekspresivnih p o k r e t a . Oni su intenzivno proučavali po­ k r e t e d v a d e s e t p e t o r i c e i s p i t a n i k a . Ti s u ispi t anici p r o u č a v a n i v e l i k i m bro­ j e m različitih testova k o j i m a su se mjerile b r z i n a h o d a n j a i šetanja, dužina k o r a k a , procjenjivanje poznatih veličina i udaljenosti, procjenjivanje težina, snaga rukovanja, brzina i pritisak prstiju kod rukovanja, brzina lupkanja r u k o m i n o g o m , crtanje k v a d r a t a , k r u ž n i c a i d r u g i h likova, različite karakte­ ristike rukopisa, mišićna napetost, brzina čitanja i brojenja i druge. Ti su podaci dobiveni objektivnim postupcima. Subjektivnim procjenama sudaca ocjenjivani su intenzitet glasa kod govora, fluentnost govora, količina kretnji kod govora i čistoća izgleda. Za ove i druge mjere utvrđen je koeficijent konzistencije, tj. stupanj s l a g a n j a u r a z l i č i t i m n a v r a t i m a . D o b i v e n i k o e f i c i j e n t i p o u z d a n o s t i ili k o n z i ­ s t e n c i j e p o k a z a l i s u s e d o v o l j n o v i s o k i m , š t o z n a č i d a j e većina ekspresivnih oblika ponašanja konzistejitna i da predstavlja stabilne karakteristike pona­ šanja pojedinaca. Osim toga, a u t o r i su utvrdili i korelacije i z m e đ u različitih m j e r a ili v r s t a e k s p r e s i v n o g p o n a š a n j a . T u j e u t v r đ e n a p o z i t i v n a k o r e l a c i j a . N a o s n o v i t o g a a u t o r i s u z a k l j u č i l i d a p o s t o j i centralni ili generalni integra­ tivni faktor koji stvara konzistenciju u stilu p o n a š a n j a bez obzira n a to o ko­ j o j se v r s t i p o n a š a n j a r a d i k a d j e t o p o n a š a n j e u vezi s o d r e đ e n i m m i š i ć n i m g r u p a m a . Interkorelacije svih trideset i o s a m varijabli pokazale su, m e đ u t i m , d a p o s t o j e k l a s t e r i ili g r u p e e k s p r e s i v n o g p o n a š a n j a . U t v r đ e n a s u t r i g r u p n a f a k t o r a . P r v i o d n j i h n a z v a n j e prostornim faktorom i determiniran je pro­ s t o r n i m obilježjima ponašanja (na primjer, u k u p n a površina pisanog teksta). T a j j e f a k t o r i n t e r p r e t i r a n k a o motorna ekspanzivnost. D r u g i j e g r u p n i fa­ k t o r n a z v a n centrifugalnim faktorom. Taj j e faktor i n t e r p r e t i r a n k a o ten16

Fulgosi: Psihologija ličnosti

241

d e n c i j a p r e m a v a n , s l o b o d a , o d n o s n o e k s t r a v e r z i j a e k s p r e s i v n i h k r e t n j i , su­ p r o t n o od motoričke pedanterije. Treći faktor je nazvan faktorom naglaša­ vanja. Njega su d e t e r m i n i r a l e m j e r e k a o intenzitet glasa, p r i t i s a k p r i l i k o m pisanja, pokretljivost u t o k u govora, precjenjivanje kutova. F a k t o r j e inter­ pretiran kao tendencija pojedinaca da čine emfatičke pokrete. Ova kvantitativna i n o r m a t i v n a analiza bila je popraćena i kvalitativnom o d n o s n o idiografskom analizom u kojoj s u dobivene m j e r e u s p o r e đ e n e s ka­ r a k t e r i s t i k a m a ličnosti pojedinih ispitanika. Takva je u s p o r e d b a pokazala da subjektivne procjene ličnosti nisu bile u kontradikciji s objektivno dobive­ nim podacima. Nadalje, suci su mogli bolje negoli slučajno pogađati koji ru­ kopis, o d n o s n o koja kimografska s n i m k a p r i p a d a kojoj ličnosti. N a osnovi svega autori su zaključili: »Postoje stupnjevi jedinstva kretnji k a o što po­ stoje stupnjevi jedinstvenosti m e n t a l n o g života i ličnosti. Nije n e r a z u m n o pretpostaviti da su ekspresivni pokreti h a r m o n i č k i i konzistentni toliko koliko je ličnost organizirana, odnosno da je ekspresivni pokret nekoga toliko kon­ t r a d i k t o r a n s a s a m i m s o b o m k o l i k o j e l i č n o s t n e i n t e g r i r a n a « ( i b i d . s t r . 182). N a osnovi grafološke analize rukopisa napravljene su skice ličnosti. Na o s n o v i njih istraživači s u p o k u š a l i p o g o d i t i o k o j e m se p o j e d i n c u r a d i . Nji­ hovo pogađanje bilo j e n e š t o bolje od slučajnog. I n t e r e s a n t n a j e i s t u d i j a k o j u s u p r o v e l i A l l p o r t i C a n t r i l (1934). U t o j s u studiji ispitane m o g u ć n o s t i d a se n a osnovi k a r a k t e r i s t i k a glasa ispitanika u t v r d e njegove karakteristike ličnosti. Suci su n a osnovi karakteristika glasa p o k u š a l i za svakog ispitanika u t v r d i t i fizičke i ekspresivne k a r a k t e r i s t i k e k a o š t o s u s t a r o s t , v i s i n a , p u t , izgled n a f o t o g r a f i j i , r u k o p i s , i n t e r e s e , o s o b i n e , za­ nimanje, političku opredijeljenost, ekstraverziju, nadmoćnost i dr. Rezultati su pokazali da suci m o g u povezati karakteristike glasa pojedinca s ostalim k a r a k t e r i s t i k a m a nešto bolje negoli n a osnovi slučajnog pogađanja. To je bio slučaj t a k o đ e r i sa g l a s o m s n i m l j e n i m p r e k o radija. I n t e r e s i i o s o b i n e bile s u b o l j e p o g a đ a n e o d f i z i č k i h o b i l j e ž j a p o j e d i n a c a . N a o s n o v i t i h i d r u g i h is­ t r a ž i v a n j a ( v i d i o t o m e i : H u n t l e y , 1940; L i n d z e y , P r i n c e i W r i g h t , 1952) All­ p o r t j e z a k l j u č i o d a k o n z i s t e n c i j a ili k o r e l a c i j a i z m e đ u različitih e k s p r e s i j a nije p o t p u n a . »Ekspresija izražena j e d n i m k a n a l o m nije egzaktna replikacija svih ostalih. Da je tako, m o n o s i m p t o m a t i č k e metode u psihodijagnostici bile b i p o t p u n o o p r a v d a n e . C j e l o k u p n a l i č n o s t o d a v a l a b i se j e d n a k o d o b r o u sva­ k o m o b i l j e ž j u . R u k o p i s b i i s p r i č a o c i j e l u p r i č u a t a k o i s t o i o č i , r u k e ili u d o v i . S t u p a n j slaganja koji je u t v r đ e n ne o p r a v d a v a tako p o j e d n o s t a v n j e n u inter­ p r e t a c i j u s l u č a j a « ( A l l p o r t , 1937, s t r . 4 8 0 ) . I d a l j e : » P s i h o d i j a g n o s t i k a p o s t u p a o n a k o k a o što p o s t u p a i svaka druga g r a n a psihologije ličnosti, a to je da s l o ž e n e f e n o m e n e p r o u č a v a n a složenoj razini« (ibid. str. 409). Proučavanje

vrijednosnih

tipova

Allport j e s m a t r a o d a j e j e d n a o d v r l o važnih sjedinjujućih o s n o v a lično­ s t i s v a k o g p o j e d i n c a n j e g o v a ljestvica vrijednosti koja pokazuje što je za n j e g a u životu v a ž n o a š t o nije, o d n o s n o š t o je više, a što j e m a n j e v r i j e d n o . T a k v a ljestvica v r i j e d n o s t i u n o s i r e d i s m i s a o u život p o j e d i n c a . D a b i se ta­ k v e v r i j e d n o s t i k o j e u p r a v l j a j u i u s m j e r u j u p o j e d i n c a m o g l e u t v r đ i v a t i , All­ p o r t , V e m o n i L i n d z e y s u ( 1 9 3 1 . i 1960) s t v o r i l i t e s t z a i s p i t i v a n j e v r i j e d n o s t i koji je postao osnovni instrument u golemom broju psiholoških istraživanja. K a o osnovica poslužio i m je p o j m o v n i m o d e l Sprangera koji j e u svojoj knjizi L j u d s k i t i p o v i ( t i p o v i č o v j e k a ) (1922) o p i s a o š e s t g l a v n i h l j u d s k i h t i p o v a n a 242

osnovi vrijednosne i religiozne orijentacije pojedinaca. To su teorijski, eko­ n o m s k i , estetski, socijalni, politički, religiozni. Nijedan čovjek ne p r i p a d a i s k l j u č i v o j e d n o j o d tih š e s t k a t e g o r i j a , ali svaki o r g a n i z i r a svoj život o k o j e d n e o d n j i h k a o g l a v n e v r i j e d n o s n e k a t e g o r i j e ili o r i j e n t a c i j e . U p r i r u č n i k u t e s t a z a p r o u č a v a n j e v r i j e d n o s t i ti s u t i p o v i o p i s a n i o v a k o . Teorijski tip. T a k v a s e o s o b a p r i m a r n o z a n i m a z a p i t a n j a o i s t i n i i z a o t k r i v a n j e i s t i n e . K o d n j e p o s t o j i kognitivno usmjerenje p r e m a t o m cilju i ona traži s a m o zapažanja i rezoniranje. Takav pojedinac, je zaokupljen traže­ njem i pronalaženjem fundamentalnih sličnosti i razlika odbacujući razma­ tranja o ljepoti i korisnosti. B u d u ć i da su interesi takve osobe racionalni, kritični i empirijski, teorijski orijentirana osoba je nužno intelektualac, a č e s t o z n a n s t v e n i k ili filozof. T a k o o r i j e n t i r a n p o j e d i n a c n e m o r a p o s t i ć i u t o m pogledu m n o g o . Ono, po č e m u se on može prepoznati, jesu interesi i n a m j e r e , a n e p o s t i g n u ć a i u s p j e s i . T a k v a o s o b a želi p o s t i ć i r e d i s i s t e m a t i z a ­ ciju svog znanja. Ekonomski tip. E k o n o m s k i č o v j e k n a j v e ć u v r i j e d n o s t p r i d a j e i n a l a z i u onome što je korisno. Takav je pojedinac p o t p u n o praktičan. E k o n o m s k e v r i j e d n o s t i i m a j u s v o j e i z v o r i š t e u zadovoljavanju potreba tijela. O t u d a se one postepeno šire na svakodnevne poslove: na proizvodnju, potrošnju, mar­ keting, a k u m u l i r a n j e novca i vrijednosti itd. E k o n o m s k a je osoba zainteresi­ r a n a za stjecanje novca i d r u g e i m o v i n e . U o s o b n o m životu takve o s o b e mi­ ješaju ljepotu i raskoš. U usporedbi s drugim ljudima ekonomski čovjek je više z a i n t e r e s i r a n za to d a b u d e o d n j i h b o g a t i j i n e g o l i d a i m p o m a ž e (so­ c i j a l n i ) , z a p o v i j e d a ( p o l i t i č k i ) ili d a i h r a z u m i j e ( t e o r i j s k i ) . O n i z n a d s v e g a v r e d n u j e o n o što m u je korisno i p r a k t i č n o . Takav p o j e d i n a c s m a t r a d a od­ g o j i o b r a z o v a n j e m o r a j u b i t i p r i m j e n j i v i i d a j e n e p r i m j e n j i v o d g o j ili o b r a ­ zovanje gubljenje vremena. Mnoga su tehnološka i inženjerska ostvarenja nastala u povodu zahtjeva koje su p r e d znanost postavljali takvi pojedinci. Estetski čovjek. E s t e t a p r o n a l a z i n a j v e ć u v r i j e d n o s t u f o r m i ili o b l i k u i h a r m o n i j i . Svaki doživljaj on p r o s u đ u j e s gledišta gracioznosti, simetrije, s k l a d a . Ž i v o t z a n j e g a z n a č i tok događaja koji ostavljaju impresije u kojima treba uživati. E s t e t a ne m o r a biti kreativan umjetnik. Njegovo j e glavno obi­ lježje interes za a r t i s t i č k e a s p e k t e života. O n s m a t r a d a j e l j e p o t a istina i u t o m e je s u p r o t a n teorijskom čovjeku. On s m a t r a da je m n o g o važnije nešto učiniti n a l j u p k i n a č i n negoli u č i n i t i n e š t o istinitim. T a k v i p o j e d i n c i se su­ protstavljaju i protive e k o n o m s k i m vrijednostima i s m a t r a j u da, na primjer, reklame, proizvodnja i trgovina uništavaju prave vrijednosti. U socijalnom životu takvi s u p o j e d i n c i z a i n t e r e s i r a n i za ličnosti d r u g i h ljudi, ali n e i za njihovu dobrobit. Naklonjeni su individualizmu i nezavisnosti od drugih. Socijalni čovjek. Ljubav za ljude u filantropskom smislu predstavlja naj­ v i š u v r i j e d n o s t z a č o v j e k a , s o c i j a l n o g t i p a . T a k v i p o j e d i n c i hvale druge. Sami su uljudni, naklonjeni i nesebični. Oni doživljavaju teorijske, e k o n o m s k e , i es­ tetske stavove kao n e h u m a n e i hladne. Smatraju da se odnosi m e đ u ljudima m o g u zasnivati s a m o n a ljubavi. U najčišćoj formi takav socijalni stav j e nesebičan i usko povezan s religijskim vrijednostima. Politički čovjek. V r h u n s k a v r i j e d n o s t t a k v i h l j u d i j e vlast. To ne znači d a se radi s a m o o političarima. Lideri n a svim p o d r u č j i m a v r e d n u j u vlast

243

v r l o v i s o k o . M n o g i l j u d i i f i l o z o f i s m a t r a l i s u d a j e težnja za moći i vlašću nad drugima najrašireniji i najtemeljitiji ljudski motiv. Postoje, međutim, velike interindividualne razlike u toj težnji k a k o kaže Spranger. K o d nekih l j u d i t a j e t e ž n j a ili m o t i v n a d m a š i o s v e o s t a l e u n j i h o v o j l i č n o s t i , k o d d r u ­ gih taj je m o t i v slabije izražen. Religiozni čovjek. T a k v i s u p o j e d i n c i u suštini mistični i naklonjeni da s v i j e t d o ž i v l j a v a j u i t u m a č e k a o i z r a z jednog cjelovitog bića. T a k v e s u o s o b e p e r m a n e n t n o orijentirane p r e m a stvaranju takvih doživljaja koji su apso­ lutni i najviši. Postoje, m e đ u t i m , različiti načini i putovi za traženje takvih d o ž i v l j a j a . N e k e s u r e l i g i o z n e o s o b e »imanentni mistici«, a drugi »transcen­ dentalni mistici«. Prvi nalaze s m i s a o religije kroz participiranje u životu, a drugi kroz težnju za s j e d i n j a v a n j e m sebe s v i š o m realnošću kroz povlačenje iz života. O b a t i p a t r a ž e jedinstvo i smisao u kozmosu. S v a k i p o j e d i n a c m o ž e b i t i o k a r a k t e r i z i r a n o b r a s c e m v r i j e d n o s t i , a n e sa­ m o d o m i n a n t n i m vrijednostima. Allport je sastavio test od četrdeset pitanja t i p a p a p i r — o l o v k a . T e s t se s a s t o j i o d d v a dijela. Prvi dio čini t r i d e s e t pita­ nja s p o dvije alternative. Ispitanik bira j e d n u od njih i izražava s t u p a n j pre­ ferencije u o d n o s u n a drugu. U d r u g o m dijelu testa postoji petnaest pitanja, s v a k o sa p o četiri m o g u ć n o s t i . Te m o g u ć n o s t i i s p i t a n i k t r e b a p o r e d a t i p r e m a stupnju preferencije. N a osnovi odgovora ispitanika u t v r đ u j u se bodovi za s v a k i t i p l i č n o s t i i d o b i v a s e profil svakog pojedinca. Studij vrijednosti p r e d s t a v l j a , p r e m a t o m e , test ličnosti. K a k v e s u nje­ gove k a r a k t e r i s t i k e ? Allport j e s a m zamijetio d a je S p r a n g e r o v a tipologija vrijednosti preoptimistična. T a k o u njoj n e m a m j e s t a za čovjeka koji n e m a nikakvih vrijednosti, z a l j u d e k o j i i m a j u hedonističku vrijednosnu orijenta­ ciju, z a sebične tipove, z a t i p o v e k o j i s u senzualni itd. Metrijske k a r a k t e r i ­ stike testa studija vrijednosti su dobre. Pouzdanost testa i valjanost je pri­ h v a t l j i v a . O n d o b r o d i s k r i m i n i r a v r i j e d n o s n e o r i j e n t a c i j e l j u d i r a z l i č i t i h za­ n i m a n j a . Taj se test p o k a z a o vrlo k o r i s n i m i n s t r u m e n t o m u p r a k s i psiholo­ škog savjetovanja, istraživalačkom radu, profesionalnoj orijentaciji i selekciji. Test p r e d s t a v l j a p o g o d a n i n s t r u m e n t za ispitivanje o d r e đ e n i h f u n d a m e n t a l ­ n i h i š i r o k i h o s o b i n a l i č n o s t i pod pretpostavkom da je pojedinac koji se te­ stira svjestan svoje motivacije i racionalan, a to su i osnovice Allportove kon­ cepcije čovjeka.

Literatura Allport, G. W.: P e r s o n a l i t y : a p s y c h o l o g i c a l i n t e r p r e t a t i o n , N e w Y o r k , H o l t , 1937. Allport, G. W.: T h e u s e of p e r s o n a l d o c u m e n t in p s y c h o l o g i c a l s c i e n c e . N e w Y o r k , S o c i a l S c i e n c e R e s e a r c h C o u n s i l , B u l l e t i n , 49, 1942. Allport, G. W.: T h e e g o i n c o n t e m p o r a r y p s y c h o l o g y . P s y c h o l o g i c a l R e v i e w , 1943, 50, 451—478. Allport, G. W.: T h e i n d i v i d u a l a n d h i s r e l i g i o n , N e w Y o r k , M a c m i l l a n , 1950. Allport, G. W.: T h e t r e n d i n m o t i v a t i o n a l t h e o r y , A m e r i c a n J o u r n a l of o r t h o p s y ­ c h i a t r y , 1953, 23, 107—119. Allport, G. W.: B e c o m i n g : b a s i c c o n s i d e r a t i o n s f o r a p s y c h o l o g y of p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , H a v e n , Conn., Y a l e U n i v e r s i t y , 1955. 244

Allport, G. W.: P e r s o n a l i t y a n d social e n c o u n t e r : s e l e c t e d e s s a y s , B o s t o n , B e a c o n P r e s s , 1960. Allport, G. W.: P a t t e r n a n d g r o w t h in p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , H o l t , R i n e h a r t a n d W i n s t o n , 1961. Allport, G. W.: T h e g e n e r a l a n d t h e u n i q u e in p s y c h o l o g i c a l s c i e n c e , J o u r n a l of Pers o n a l i t y , 1962, 30, 405—421. Allport, G. W.: L e t t e r s f r o m J e n n y , N e w Y o r k , H a r c o u r t , B r a c e J o v a n o v i c h , 1965. Allport, G. W.: T r a i t s r e v i s i t e d , A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t , 1966, 21, 1—10. Allport, G. W.: T h e p e r s o n in p s y c h o l o g y : s e l e c t e d e s s a y s , B o s t o n , B e a c o n , 1968. ( a ) Allport, G. W.: P e r s o n a l i t y : c o n t e m p o r a r y v i e w p o i n t s (I). U: D. Sills ( E d . ) : I n t e r n a t i o n a l e n c y c l o p e d i a of t h e social s c i e n c e s , N e w Y o r k , M a c m i l l a n , 1968. ( b ) Allport, G. W. and Allport, F.: A—S r e a c t i o n s t u d y , B o s t o n , H o u g h t o n a n d Mifflin, 1928. Allport, G. W. and Cantril, H.: J u d g i n g p e r s o n a l i t y f r o m v o i c e , J o u r n a l of Social P s y c h o l o g y , 1934, 5, 37—55. Allport, G. W. and Odbert, H. S.: T r a i t n a m e s : a p s y c h o - l e x i c a l s t u d y , P s y c h o l o g i c a l M o n o g r a p h s , 1936, 47, N o . 211. Allport, G. W., Vernon, P. E.: A s t u d y of v a l u e s , B o s t o n , H o u g h t o n a n d Mifflin, 1931. Allport, G. W. and Vernon, P. E.: S t u d i e s in e x p r e s s i v e m o v e m e n t , N e w Y o r k , Macm i l l a n , 1933. Allport, G. W., Vernon, P. E. and Lindzey, G: A s t u d y of v a l u e s , B o s t o n , H o u g h t o n a n d Mifflin, 1960. American Psychologist, 1964, 19, 942—945. Anderson, E. E.: T h e e x t e r n a l i z a t i o n of d r i v e : I. T h e o r e t i c a l c o n s i d e r a t i o n s , P s y c h o logical R e v i e w , 1941, 48, 204—224. (a) Anderson, E. E.: T h e e x t e r n a l i z a t i o n of d r i v e : I I . T h e effect of s a t i a t i o n . a n d rem o v a l of r e w a r d a t d i f f e r e n t s t a g e s in t h e l e a r n i n g p r o c e s s of t h e r a t , J o u r n a l of G e n e t i c a l P s y c h o l o g y , 1941, 59, 359—376. (b) Anderson, E. E.: T h e e x t e r n a l i z a t i o n of d r i v e : I I I . M a z e l e a r n i n g b y n o n - r e w a r d e d a n d b y s a t i a t e d r a t s , J o u r n a l of G e n e t i c a l P s y c h o l o g y , 1941, 59, 397—426. (c) Anderson, E. E.: T h e e x t e r n a l i z a t i o n of d r i v e : IV. T h e effect of p r e - f e e d i n g o n t h e m a z e p e r f o r m a n c e of h u n g r y n o n r e w a r d e d r a t s , J o u r n a l of C o m p a r a t i v e Psyc h o l o g y , 1941, 31, 349—352. (d) Baldwin, A. L.: P e r s o n a l s t r u c t u r e a n a l y s i s : a s t a t i s t i c a l m e t h o d f o r i n v e s t i g a t i n g t h e s i n g l e p e r s o n a l i t y , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1942, 37, 163—183. Bertocci, P. A.: A c r i t i q u e of G. W. A l l p o r t ' s t h e o r y of m o t i v a t i o n , P s y c h o l o g i c a l Rev i e w , 1940, 47, 501—532. Bischof,

L.: I n t e r p r e t i n g p e r s o n a l i t y t h e o r i e s , N e w Y o r k , H a r p e r a n d R o w , 1970.

Estes, S.: J u d g i n g p e r s o n a l i t y f r o m e x p r e s s i v e b e h a v i o r , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1938, 33, 217—236. Fulgosi, A.: F a k t o r s k a a n a l i z a , Z a g r e b , Š k o l s k a k n j i g a , 1979. (a) Fulgosi, A.: GSM-1 u p i t n i k z a i s p i t i v a n j e s k l o n o s t i m i s t i c i z m u i f a k t o r s k a s t r u k t u r a s k l o n o s t i m i s t i c i z m u , R e v i j a za p s i h o l o g i j u , 1979, 9, 21—32. (b) Hall, C. S. and Lindzey, G.: T h e o r i e s of p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , Wiley, 1978. Huntley, C. W.: J u d g e m e n t s of self b a s e d u p o n r e c o r d s of e x p r e s s i v e b e h a v i o r , J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1940, 35, 398—427. Kelly, G. A.: T h e p s y c h o l o g y of p e r s o n a l c o n s t r u c t s , N e w Y o r k , N o r t o n , 1955, Vol. 1. Kilpatrick, F . P. and Cantril, H.: Self a n c h o r i n g s c a l e : a m e a s u r e of t h e i n d i v i d u a l ' s u n i q u e r e a l i t y w o r l d , J o u r n a l of I n d . P s y c h o l o g y , 1960, 16, 158—170. 245

Lindzey, G., Prince, B. and Wright, H. K.: A s t u d y of facial a s s y m e t r y , J o u r n a l of P e r s o n a l i t y . 1952, 2 1 , 68—84. McKee, / . P. and Sheriffs, A C: T h e d i f f e r e n t i a l e v a l u a t i o n of m a l e s a n d f e m a l e s . J o u r n a l of P e r s o n a l i t y , 1957, 25, 356—371. Paige, J.: L e t t e r s f r o m J e n n y : a n a p p r o a c h t o clinical a n a l y s i s of p e r s o n a l i t y s t r u c ­ t u r e b y c o m p u t e r . U: P . S t o n e (Ed.): T h e g e n e r a l e n q u i r e r : a c o m p u t e r a p p r o a c h t o c o n t e n t a n a l y s i s , C a m b r i d g e , M. I. T. P r e s s , 1966. Rot, N.: O s n o v i s o c i j a l n e p s i h o l o g i j e , B e o g r a d , Z a v o d za u d ž b e n i k e , 1973. Shapiro, M. B.: T h e s i n g l e c a s e in f u n d a m e n t a l c l i n i c a l p s y c h o l o g i c a l r e s e a r c h , B r i ­ t i s h J o u r n a l of M e d i c a l P s y c h o l o g y , 1961, 34, 255—262. Spranger, E.: L e b e n s f o r m e n , H a l l e , N i e m e y e r , 1922. Stephenson, W.: T h e s t u d y of b e h a v i o r , C h i c a g o , U n i v e r s i t y of C h i c a g o P r e s s , 1953. Stern, W.: A l l g e m e i n e P s y c h o l o g i e auf p e r s o n a l i s t i c h e r G r u n d l a g e , T h e H a g u e , N i j hoff, 1935. Tolman, E. C: P s y c h o l o g y v e r s u s i m m e d i a t e e x p e r i e n c e , P h i l . Sci., 1935, 2, 356—380. Zvonarević, M.: S o c i j a l n a p s i h o l o g i j a , Z a g r e b , Š k o l s k a k n j i g a , 1978. Zweigenhaft, R. and Marlowe, £>.; S i g n a t u r e size: s t u d i e s i n e x p r e s s i v e m o v e m e n t . J o u r n a l of C o n s u l t i n g a n d Clinical P s y c h o l o g y , 1973, 40, 469—473. Wilson, W.: E x t r i n s i c r e l i g i o u s v a l u e s a n d p r e j u d i c e . J o u r n a l of A b n o r m a l a n d S o c i a l P s y c h o l o g y , 1960, 60, 286—288. Woodworth, R. S.: D y n a m i c p s y c h o l o g y . N e w Y o r k , C o l u m b i a U n i v e r s i t y P r e s s , 1918.

246

A. H. Maslow: Humanistička teorija ličnosti Maslow je osnivač škole u n u t a r suvremene psihologije koja je poznata p o d i m e n o m humanistička psihologija. Njegova teorija ličnosti predstavlja j e d a n o d t e m e l j a t e š k o l e p a s e s t o g a m o ž e n a z v a t i humanističkom teorijom ličnosti. P r e m a svojim osnovnim obilježjima i p o s t a v k a m a ta Maslowljeva teorija ličnosti najsličnija je Rogersovoj teoriji ličnosti, egzistencijalističkim t e o r i j a m a ličnosti i f e n o m e n o l o š k i m t e o r i j a m a ličnosti. H u m a n i s t i č k a psi­ h o l o g i j a j e d a n a s j e d a n o d j a č i h s m j e r o v a ili š k o l a u p s i h o l o g i j i i p o s t o j e indicije d a će taj s m j e r u n u t a r s u v r e m e n e psihologije biti i dalje sve utje­ cajniji. H u m a n i s t i č k a revolucija u suvremenoj psihologiji je najnovija revolucija. Ona je došla kao reakcija na dva d o danas d o m i n a n t n a smjera u psihologiji — biheviorizam i psihoanalizu. Prva revolucija u s u v r e m e n o j psihologiji jest ona koju je proveo Freud i psihoanaliza. P r e m a psihoanalizi čovjek pred­ s t a v l j a b i ć e k o j e j e p o d s n a ž n i m u t j e c a j e m ili v l a š ć u u r o đ e n i h n a g o n a i k o j e djeluje pod utjecajem konflikata u s a m o m sebi i svojih nesvjesnih deter­ m i n a n t i . T e m e l j n i i n s t i n k t i ili n a g o n i ( k o d F r e u d a j e t o j e d n o t e i s t o ) k o j i pokreću čovjeka i koji njime vladaju p o svojim su obilježjima negativni. Zbog toga su osnovne pokretačke snage čovjeka destruktivne, a čovjek je po s v o j o j p r i r o d i z a o ili z l o b i ć e . T e k p o d u t j e c a j e m d r u š t v e n i h n o r m i , z a k o n a , p r a v i l a i p r i s i l e o n j e u s t a n j u d a t u s v o j u l o š u ili z l u p r i r o d u s a v l a d a . M e ­ đ u t i m , to često utječe na zdravlje, a čak i o n d a k a d a m u to uspijeva, to je s a m o površno, jer u osnovi njegova ponašanja i dalje djeluju instinktivni porivi, iracionalne snage njegove p r a v e p r i r o d e čijih je utjecaja on nesvje­ stan. Čovjek je po svojoj prirodi zao i zbog toga je prisiljen d a vodi nepre­ k i d n u b o r b u p r o t i v s a m o g s e b e ili s a s a m i m s o b o m . T a k v a F r e u d o v a k o n ­ cepcija podsjeća na religiozne koje t a k o đ e r s m a t r a j u da je čovjek po svojoj p r a v o j p r i r o d i zlo biće, a d a ga o d zloće m o ž e s p a s i t i s a m o religija, o d n o s n o d a s e u č o v j e k u n e p r e k i d n o b o r e z l o ( k o j e p r o i z l a z i iz n j e g a s a m o g ) i d o b r o ( k o j e p r o i z l a z i iz r e l i g i j e ili b o ž a n s t v a ) . T o z n a č i , p r e m a m o j e m m i š l j e n j u , d a se F r e u d koji se n a m n o g i m d r u g i m pitanjima uspio odvojiti od religioznih t u m a č e n j a čovjeka u s t a r o m i s r e d n j e m vijeku, na o v o m pitanju takvog utje­ caja nije oslobodio. Pod utjecajem F r e u d a i psihoanalize stvorena je t a m n a i m r a č n a slika koncepcije čovjeka. Druga revolucionarna koncepcija čovjeka u s u v r e m e n o j psihologiji jest biheviorizam. Biheviorizam je u svom klasičnom obliku psihologija praznog o r g a n i z m a . O n j e z a i n t e r e s i r a n s a m o z a izvanjske determinante i utjecaje na čovjeka i za njegove reakcije ili odgovore na te izvanjske determinante. 247

Poznato je zašto su W a t s o n i klasični bihevioristi imali takvo stajalište. Oni su, n a i m e , težili p o t p u n o o b j e k t i v n o j d e s k r i p c i j i i t u m a č e n j u l j u d s k o g p o n a ­ š a n j a . A o b j e k t i v n o j e m o g u ć e , p r e m a n j i h o v u m i š l j e n j u , z a h v a ć a t i ili r e g i ­ strirati, p a p r e m a t o m e i z n a n s t v e n o p r o u č a v a t i , s a m o o n o što je izvan orga­ n i z m a , a t o s u p o d r a ž a j i i o d g o v o r i ili r e a k c i j e n a t e p o d r a ž a j e . Č o v j e k o v o s e ponašanje, p r e m a njihovom uvjerenju, može u potpunosti razumjeti, objasni­ t i , p r e d v i d j e t i i k o n t r o l i r a t i a k o s e u s t a n o v i ili u t v r d i k o j i p o d r a ž a j i d o v o d e d o o d r e đ e n i h r e a k c i j a , o d g o v o r a ili p o s t u p a k a . K o n t r o l i r a j u ć i p o d r a ž a j e ili o k o l i n u p o j e d i n c a , m o ž e s e p r e d v i đ a t i i k o n t r o l i r a t i n j e g o v o p o n a š a n j e ili reagiranje. Za klasični biheviorizam kojeg danas u psihologiji reprezentira S k i n n e r (vidi poglavlje o S k i n n e r o v o j teoriji ličnosti), čovjek j e p a s i v a n , r e a k t i v a n o r g a n i z a m ili s t r o j . O n s e n a l a z i p o d s t a l n i m u t j e c a j e m o k o l i n e i p o d r a ž a j a k o j i iz n j e d o l a z e . T a o k o l i n a u t j e č e n a n j e g a i m o ž e s t v a r a t i o d njega bilo što. č o v j e k je prilagodljiv i može se savijati i modulirati p o d utjecajem okoline. On je žrtva okoline i žrtva sudbine ako pod sudbinom m i s l i m o n a n e m o g u ć n o s t o d a b i r a n j a i f o r m i r a n j a okoline u kojoj se pojedi­ n a c razvija. S k i n n e r i d r u g i b i h e v i o r i s t i n a g l a š a v a j u d a i z m e đ u čovjeka i živo­ tinje n e m a b i t n i h razlika, njihova je p r i r o d a slična, zajednička, o n a k v a k a k o je to otkrio i utvrdio Darwin. Osnovna strategija u oblikovanju čovjekova ponašanja je učenje. Pojedinac je rezultanta učenja, a razlike m e đ u ljudima s u r a z l i k e i z a z v a n e r a z l i k a m a u u č e n j u . T a t e h n i k a učenja i oblikovanja čovje­ ka je kondicioniranje ili uvjetovanje: klasično koje je otkrio i ispitao ruski i sovjetski psiholog Pavlov i instrumentalno koje je otkrio i ispitao Skinner. Čovjek po svojoj prirodi nije ni dobar ni zao. O n m o ž e p o s t a t i i j e d n o i d r u g o p o d u t j e c a j e m o k o l i n e . Dobrota ili zloća nisu, međutim, interesantne za zna­ nost o čovjeku, to su etičke kategorije a ne znanstvene kategorije. Biheviori­ z a m je, p r e m a tome, na pozicijama e m p i r i z m a koji je također isključivu važnost u objašnjavanju čovjeka pridavao okolini. Biheviorizam je, osim toga, suprotan psihoanalizi koja čovjekovo ponašanje i njegovu prirodu nastoji objasniti njegovim genetičkim fundamentom. H u m a n i s t i č k a psihologija koja se pojavila u takvoj konstelaciji, a čije su se k o n c e p c i j e razlikovale i o d psihoanalize i o d biheviorizma, n a z v a n a j e s t o g a trećom snagom u suvremenoj psihologiji. H u m a n i s t i č k a koncepcija čovjeka r a d i k a l n o se razlikuje o d psihoanalitičke i biheviorističke. H u m a n i ­ stička psihologija odbacuje psihoanalitičko učenje po kojem je prava priroda č o v j e k a l o š a ili z l a , b a z i r a n a n a u r o đ e n i m i n s t i n k t i m a ili n a g o n i m a p o k o j i m a se čovjek ne razlikuje o d životinja. L j u d s k a je priroda, p r e m a mišljenju hu­ m a n i s t i č k i h psihologa, s a s v i m j e d i n s t v e n a i p o s e b n a . O n a se n e m o ž e dovo­ diti u vezu sa životinjskom p r i r o d o m , j e r o n o što obilježava čovjeka i što je za njega karakteristično, toga u životinja n e m a . Čovjek, p r e m a tome, i m a svoju vlastitu prirodu, različitu od drugih živih stvorova i p s i h o l o g i j a k o j a želi p r o u č a v a t i i o b j a š n j a v a t i č o v j e k a ili n j e g o v o p o n a š a n j e t r e b a p r o u č a v a t i u p r a v o t u n j e g o v u specifičnu prirodu i n j e g o v a specifična obilježja. O n a tre­ b a proučiti zakonitosti koje su karakteristične za njega i koje su za njega specifične. Maslow i drugi humanistički psiholozi s m a t r a j u da je biheviori­ z a m d e h u m a n i z i r a o čovjeka i sveo ga n a stroj koji se može programirati n a o v a j ili o n a j n a č i n , n a s t r o j k o j i r a s p o l a ž e s a m o u v j e t o v a n i m ili b e z u v j e t ­ n i m r e f l e k s i m a ili i n s t r u m e n t a l n i m p o n a š a n j e m . N a t a j s u način* z a n e m a r e n a specifična l j u d s k a obilježja k a o š t o s u n a p r i m j e r ideali, vrijednosti, ciljevi, težnje, ljubav, h u m o r , l j u b o m o r a , stid, u m j e t n i č k o s t v a r a l a š t v o k a o i svi 248

specifični p r o d u k t i koje ljudi o s t v a r u j u u poeziji, glazbi, slikarstvu, znanosti. Ta se specifična ljudska obilježja i specifična ljudska ostvarenja ne m o g u z a n e m a r i t i , n i t i s e m o g u o b j a s n i t i ili r a z u m j e t i a k o s e č o v j e k s m a t r a ž i v o t i ­ n j o m ili a u t o m a t o m . P r e m a d r u g i m s v o j i m o b i l j e ž j i m a ili k o m p o n e n t a m a h u m a n i s t i č k a j e p s i ­ h o l o g i j a b l i s k a egzistencijalističkoj filozofiji i psihologiji, te fenomenalističkoj filozofiji i psihologiji, odnosno učenjima Kierkegaarda, Sartrea, Camusa, Binswangera, Bossa, Husserla i drugih. S egzistencijalističkom psihologijom je povezuje koncepcija p r e m a kojoj j e č o v j e k o d g o v o r a n z a s v o j u v l a s t i t u s u d b i n u ili z a s a m o g s e b e . S v a k i p o ­ j e d i n a c s a m sebi kroji s u d b i n u i o d r e đ u j e svoj život. O n nije p r o d u k t svoga n a s l j e đ a ili g e n e t i č k i h f a k t o r a , n i t i j e p r o d u k t s a m o s v o j e o k o l i n e . Č o v j e k j e o d g o v o r a n za s e b e i m o ž e u p r a v l j a t i s v o j i m r a z v o j e m . O n j e p r e m a t o m e slobodno biće k o j e i m a m o g u ć n o s t v r š e n j a i z b o r a i k o j e m o ž e d o n o s i t i o d l u k e ili o d l u č i v a t i o s e b i . K a o i e g z i s t e n c i j a l i s t i č k i p s i h o l o z i , t a k o i h u m a n i s t i č k i p s i h o l o z i s m a t r a j u č o v j e k a s v j e s n i m b i ć e m , t j . b i ć e m k o j e doživljava ili koje ima svoje doživljaje ili iskustva. Za humanističku psihologiju čovjek je i odgovorno biće, s p o s o b n o d a s l o b o d n o o d l u č u j e i i z a b i r e r a z n e m o g u ć n o s t i koje m u se pružaju. B u d u ć i da čovjek doživljava, za h u m a n i s t i č k u psihologiju b i t ć e o d v e l i k o g i n t e r e s a n j e g o v o unutarnje iskustvo i njegov doživijajni svijet. T o h u m a n i s t i č k u p s i h o l o g i j u p r i b l i ž a v a f e n o m e n a l i s t i č k o j ili f e n o m e n o l o š k o j p s i h o l o g i j i čiji j e o s n o v n i p r e d m e t p r o u č a v a n j a t a k o đ e r svijet doži­ v l j a j a ili d o ž i v l j a v a n j a . Dalje obilježje h u m a n i s t i č k e psihologije jest d a ona čovjeka n e s m a t r a statičkim bićem. Za nju je čovjek u n e p r e k i d n o m p o k r e t u i mijeni. On je u n e p r e k i d n o m p r o c e s u n a s t a j a n j a i m i j e n j a n j a . On neprekidno postaje ili se mijenja u nešto drugo, on nikada nije isti. Z b o g t a k v e p r i r o d e , s v a k i p o j e ­ d i n a c s n o s i m a k s i m a l n u odgovornost za svoj vlastiti razvoj i rast. Ljudske su potencijalne mogućnosti ogromne, p a je zadatak i dužnost svakog pojedin­ ca da svoje potencijale razvije koliko god je to moguće. P r e m a t o m e postoji specifično ljudska zadaća u životu svakog pojedinca, a to je aktualizacija svojih ljudskih mogućnosti. Cilj ili s v r h a ž i v o t a j e aktualizacija ljudskih po­ tencijala ili mogućnosti, odnosno samoaktualizacija svakog pojedinca. Svaki j e p o j e d i n a c o d g o v o r a n ili b i t r e b a o b i t i o d g o v o r a n z a a k t u a l i z a c i j u s v o j i h p o t e n c i j a l a ili z a a k t u a l i z a c i j u s a m o g a s e b e . D a b i t a j c i l j m o g a o p o s t i ć i , o d n o s n o d a bi aktualizirao sebe što je više m o g u ć e , svaki p o j e d i n a c m o r a ž i v j e t i s v o j i m autentičnim životom. L j u d s k a p r i r o d a svakog p o j e d i n c a zahti­ j e v a d a o n živi a u t e n t i č n i m ž i v o t o m . J e d i n o a u t e n t i č n i ž i v o t o s i g u r a v a p o j e ­ d i n c u o n o š t o e g z i s t e n c i j a l i s t i n a z i v a j u ljudskom egzistencijom. Autentična l j u d s k a e g z i s t e n c i j a z a h t i j e v a v i š e o d z a d o v o l j a v a n j a b i o l o š k i h p o t r e b a čo­ vjeka, više o d ispunjavanja s e k s u a l n i h o d n o s n o agresivnih instinkata. Ljudi k o j i o d b i j a j u ili k o j i n e m o g u ž i v j e t i a u t e n t i č n i m l j u d s k i m ž i v o t o m , n e m o g u r a s t i i n e m o g u s e r a z v i j a t i i z b o g t o g a n i k a d a n e d o s t i ž u razinu ljudske egzistencije. P r e m a m i š l j e n j u Maslovva i d r u g i h h u m a n i s t i č k i h p s i h o l o g a pro­ c e s n a s t a j a n j a ili p r o c e s s a m o a k t u a l i z a c i j e u r o đ e n j e l j u d i m a i l j u d s k o j p r i ­ r o d i . U k o l i k o n e m a r a s t a , n a s t a j a n j a ili s a m o a k t u a l i z a c i j e p o j e d i n c a , o n d a t o z n a č i d a j e n e š t o i z v a n a s p r i j e č i l o t a k a v r a s t ili r a z v o j o d n o s n o d a j e s p r i ­ ječilo samoaktualizaciju ličnosti tog pojedinca. Takvi pojedinci n e m a j u mo­ g u ć n o s t i za p u n i razvoj svojih p o t e n c i j a l n o s t i . 249

L j u d s k o i s k u s t v o ili d o ž i v l j a v a n j e p r e d s t a v l j a p r i m a r n i f e n o m e n z a p s i h o ­ logijsku z n a n o s t i za p r o u č a v a n j e l j u d s k e p r i r o d e . Doživljaji i s u b j e k t i v n o iskustvo pojedinca su iznad i ispred p o n a š a n j a i iznad i ispred teorijskih t u m a č e n j a . Z a d a t a k j e p s i h o l o g i j e d a t o subjektivno iskustvo pojedinca pro­ u č a v a i d a p r o u č a v a značenje koje doživljaji i m a j u za pojedinca. Maslow u v e z i s t i m k a ž e : » O s n o v n o p l a t e ž n o s r e d s t v o n a p o d r u č j u s p o z n a j e j e di­ r e k t n a , i n t i m n a , d o ž i v l j a j n a s p o z n a j a « ( M a s l o w , 1966, s t r . 4 6 ) . Z a n j e g a : » N e p o s t o j i n i š t a š t o b i m o g l o z a m i j e n i t i doživljaj« (ibid, str, 45).

Samoaktualizacija M a s l o w l j e v a t e o r i j a l i č n o s t i m o g l a b i s e n a z v a t i i teorijom o samoaktualizaciji. I n t e r e s a n t n o je ovdje s p o m e n u t i da s u neki aspekti života i r a d a M a s l o w a u skladu s n j e g o v i m k o n c e p c i j a m a o t o m e da se čovjek n e p r e k i d n o m i j e n j a , p o s t a j e d r u k č i j i i d a teži s a m o a k t u a l i z a c i j i . T a k o j e M a s l o w n a p o č e t k u svoje psihološke karijere bio gorljiv i oduševljen pristalica Skinnera i b i h e v i o r i z m a . O n s a m k a ž e o t o m e : » O t k r i o s a m J. B . W a t s o n a i p o t p u n o se p r e d a o b i h e v i o r i z m u . Z a m e n e j e t o b i l a e k s p l o z i j a u z b u đ e n j a . . . « (Ma­ s l o w , 1968, s t r . 5 7 ) , i d a l j e : » B i o s a m s i g u r a n d a j e t u p o s t o j a o p r a v i p u t k o j i m t r e b a p u t o v a t i , rješavajući j e d n u z a g o n e t k u za d r u g o m i mijenjajući svijet« n b i d . s t r . 37). D o k t o r i r a o j e d i s e r t a c i j o m k o j a s e t e m e l j i l a n a znan­ stvenom istraživanju seksualnih karakteristika i karakteristika dominantno­ sti k o d m a j m u n a k o j a j e u r a đ e n a p o d v o d s t v o m H a r l o w a . Osnovni p r e o k r e t u njegovoj orijentaciji nastao je n a k o n rođenja njegovog djeteta. »Naše p r v o d i j e t e i z m i j e n i l o m e j e k a o p s i h o l o g a « ( i b i d . s t r . 55). S l o ž e n o p o n a š a n j e n o v o r o đ e n č e t a izgleda da ga je uvjerilo da je bihevioristička psihologija više p r i l a g o đ e n a o b j a š n j e n j u p o n a š a n j a životinja negoli čovjeka. Dalji poticaj za razvoj h u m a n i s t i č k e koncepcije o ljudima Maslow je dobio za vrijeme drugog svjetskog rata. Gledajući j e d n u p a r a d u vojnika koji su odlazili n a frontu n e p o s r e d n o nakon j a p a n s k o g n a p a d a n a Pearl H a r b o r , Maslow je doživio p r i j e l o m n i t r e n u t a k : »Taj j e čas i z m i j e n i o cijeli m o j život i d e t e r m i n i r a o sve š t o s a m o t a d a u č i n i o . O d t o g č a s a u 1941. p o s v e t i o s a m se r a z v i j a n j u j e d n e teorije o ljudskoj p r i r o d i k o j a bi se m o g l a provjeriti e k s p e r i m e n t o m i istra­ ž i v a n j e m « (ibid. s t r . 54). V i d j e t ć e m o k o l i k o j e u t o m e u s p i o . J e d n o od njegovih polazišta bilo j e z a p a ž a n j e da su se psihoanaliza i dru­ ge psihologije ličnosti koje su t a d a bile d o m i n a n t n e , temeljile n a istraživanji­ m a i podacima odnosno iskustvima i generalizacijama stvorenim proučava­ n j e m p s i h i č k i ili m e n t a l n o b o l e s n i h o s o b a . T a k o j e n a s t a l o F r e u d o v o u č e n j e i u č e n j e d r u g i h psihologa. M a s l o w je s m a t r a o d a se n a osnovi p o d a t a k a i obi­ lježja bolesnih o s o b a n e m o ž e stvoriti j e d n a s v e o b u h v a t n a teorija ličnosti. P s i h i č k i b o l e s n i c i ili p o r e m e ć e n e o s o b e n e m o g u , p r e m a n j e g o v u m i š l j e n j u , reprezentirati ljudski rod i zbog toga oni kao cjelina ne predstavljaju j e d a n r e p r e z e n t a t i v a n u z o r a k ljudi. Mnoga obilježja k o d njih su drugačija negoli kod psihički zdravih ljudi, a m n o g a niti ne postoje. Psihički bolesne osobe nisu, p r e m a njegovu mišljenju, osobe koje su u svom razvoju postigle razinu ili s t u p a n j s a m o a k t u a l i z a c i j e , t o n i s u s a m o a k t u a l i z i r a n i l j u d i i z b o g t o g a n e m o g u b i t i u z e t i k a o o b r a z a c za p r o s u đ i v a n j e . L j u d s k i se život i l j u d s k a pri­ r o d a m o g u r a z u m j e t i i proučiti s a m o kroz aktualizaciju. Zbog toga, p o nje250

govu mišljenju, psihologija m o r a proučavati zdrave i kreativne ličnosti odno­ sno ličnosti i pojedince koji su u s v o m razvoju postigli visok stupanj samo­ aktualizacije. »Ljudski život n i k a d a n e ć e biti p r o t u m a č e n , a k o se u o b z i r n e u z m u njegove n a j v i š e a s p i r a c i j e . R a s t , s a m o a k t u a l i z a c i j a , težnja za z d r a v l j e m , p o t r a g a z a i d e n t i t e t o m i a u t o n o m i j o m , č e ž n j a z a i z v r s n o š ć u (i d r u g i i z r a ž a j i težnje n a »gore«) m o r a j u se s a d a b e z s u m n j e p r i h v a t i t i k a o p r o š i r e n a i m o ­ ž d a u n i v e r z a l n a t e n d e n c i j a « ( M a s l o w , 1970. s t r . X I ) . S a m o a k t u a l i z a c i j a p r e d s t a v l j a p r e m a t o m e k o n a č n i najviši cilj, o d n o s n o n a j v a ž n i j i m o t i v k o j i č o v j e k a p o k r e ć e ili k o j i b i g a t r e b a o p o k r e t a t i . S a m o ­ aktualizacija p o j e d i n c a o d r e đ u j e , p r e m a t o m e , i njegov stil života. Samoaktualizacija znači o d r e đ e n o psihološko stanje koje pojedinac tre­ ba u svom razvoju postići. Maslow je naveo i neke karakteristike takvog stanja samoaktualiziranosti, a izvršio je i s a m j e d n o istraživanje ličnosti po­ z n a t i h o s o b a z a k o j e j e p r e t p o s t a v i o d a p r e d s t a v l j a j u s a m o a k t u a l i z i r a n j e lič­ nosti. K o n a č n o , o n j e p o k u š a o d a t i i n e k e u p u t e o t o m e k a k o bi se t r e b a l o živjeti o d n o s n o k a k o bi t r e b a l o p o s t u p a t i d a bi se postigla samoaktualizacija. Stanje samoaktualizacije ne m o ž e se, kao ni j e d n o d r u g o idealno stanje, p o s t i ć i s l i j e d e ć i n e k e u p u t e ili p r o p i s e k o j e p r u ž a n e k i » e k s p e r t « . T o j e s l i č n o s t a n j u a p s o l u t n o g m e n t a l n o g z d r a v l j a ili s t a n j u » n i r v a n e « ili s t a n j u »kozmičke svijesti« k o j i m a teže n e k e d r u g e koncepcije. P u t d o s a m o a k t u a l i ­ zacije vodi p r e k o zadovoljavanja o d r e đ e n i h motiva o d n o s n o potreba. Zbog t o g a j e teorija potreba koju je razvio Maslow temelj njegove psihologije ličnosti. S a m o a k t u a l i z a c i j a j e , s t o g a , z a v e ć i n u ili z a s v e l j u d e z a p r a v o j e d a n p r o ­ ces razvijanja p r e m a t o m stanju. Većina ljudi n i k a d a n e uspijeva postići p o t p u n u samoaktualizaciju niti joj se može znatnije približiti. Međutim, bez samoaktualizacije i bez uzimanja u obzir ljudske prirode koja takvoj s a m o a k t u a l i z a c i j i teži, psihologija m o ž e dati s a m o polovičnu sliku o čovjeku. Bez toga, bez u z i m a n j a u obzir te p r i r o d n e p o t r e b e čovjeka za s a m o a k t u a l i z a c i j o m , č o v j e k b i i z g l e d a o k a o s t v o r e n j e k o j e teži j e d i n o izbjegavanju boli ili neugode, a ne kao biće koje ima određene kreposti i vrline koje treba ostvariti. Maslow s m a t r a da je psihologija pogrešno sebe ograničila na s a m o polovinu ljudskog i to na onu t a m n u polovinu i m a n j e važnu. H u m a n i s t i č k a psihologija i teorija ličnosti t r e b a to ispraviti uzima­ jući u obzir i d r u g u polovinu čovjeka koja je svjetlija i važnija. Tek t a d a se može dati p o t p u n a slika ličnosti čovjeka i pojedinca. »Svi p o d a c i s k o j i m a r a s p o l a ž e m o ( u g l a v n o m k l i n i č k i , ali i s t o t a k o i p o ­ d a c i iz d r u g i h v r s t a i s t r a ž i v a n j a ) p o k a z u j u d a j e r a z u m n o p r e t p o s t a v i t i p r a k ­ tički u s v a k o m l j u d s k o m biću, a s i g u r n o u s v a k o m n o v o r o đ e n o m djetetu, po­ s t o j a n j e j e d n e v o l j e z a z d r a v l j e m , j e d n o g i m p u l s a z a r a s t o m ili z a a k t u a l i z a c i j o m l j u d s k i h p o t e n c i j a l a « ( M a s l o w , 1967b). P r o u č a v a n j e p r o c e s a ili t o k a s a m o a k t u a l i z a c i j e t r e b a s e t e m e l j i t i n a p s i ­ h o l o š k i z d r a v i m o s o b a m a . S t i m u vezi M a s l o w k a ž e d a t a k v e o s o b e i m a j u o d r e đ e n a obilježja: »Prvo i najvažnije je j a k a uvjerenost da čovjek posjeduje svoju vlastitu p r i r o d u , j e d a n k o s t u r psihološke s t r u k t u r e koji se m o ž e p r o u č a v a t i i o ko­ m e se m o ž e d i s k u t i r a t i p a r a l e l n o s n j e g o v o m fizičkom s t r u k t u r o m . D a i m a potrebe, kapacitete i tendencije koje su genetički utemeljene, od kojih su n e k e k a r a k t e r i s t i č n e za c j e l o k u p n u l j u d s k u vrstu, prelazi granice k u l t u r a , a n e k e j e d i n s t v e n e p o j e d i n c u . O v e s u p o t r e b e p o s v o m i z g l e d u d o b r e ili 251

n e u t r a l n e a n e zle. D r u g o , t u j e u k l j u č e n o s h v a ć a n j e d a se p u n , z d r a v , nor­ m a l a n i poželjan razvoj sastoji u aktualizaciji ove prirode, u ostvarenju ovih p o t e n c i j a l n o s t i i u r a z v o j u p r e m a z r e l o s t i p o p u t e v i m a k o j e d i k t i r a o v a sa­ krivena, prikrivena, n e j a s n o vidljiva b i t n a priroda, r a s t o m iznutra a n e obli­ k o v a n j e m izvana. Treće, s a d a j e j a s n o vidljivo d a psihopatologiju, o p ć e n i t o , p r o u z r o k u j e u s k r a ć i v a n j e ili f r u s t r a c i j a ili i s k r i v l j a v a n j e l j u d s k e e s e n c i j a l n e p r i r o d e « ( M a s l o w , 1954, s t r . 3 4 0 ) . P r e m a o v o m s h v a ć a n j u , d a k l e , č o v j e k o v a p r i r o d a j e ili d o b r a ili n e u ­ t r a l n a . O n a n e m o ž e biti zla. T o j e o n o što j e n o v o u h u m a n i s t i č k o j kon­ cepciji u o d n o s u n a ranije koncepcije. N a osnovi o v a k o zamišljene p r i r o d e čovjeka, Maslow je u mogućnosti d a odgovori na nekoliko važnih pitanja k a o š t o s u : » Š t o j e d o b r o ? « , » Š t o j e a b n o r m a l n o ili p s i h o p a t o l o š k o ? « i » š t o j e psihološka terapija?«. Ovi su odgovori sadržani u sljedećem citatu: »Što j e p o ovoj koncepciji d o b r o ? Sve o n o što vodi d o ovog poželjnog r a z v o j a u s m j e r u a k t u a l i z a c i j e u n u t a r n j e p r i r o d e č o v j e k a . Š t o j e l o š e ili a b n o r m a l n o ? S v e o n o š t o f r u s t i r a , b l o k i r a ili o n e m o g u ć a v a e s e n c i j a l n u p r i ­ r o d u č o v j e k a . Š t o j e p s i h o p a t o l o š k o ? S v e o n o š t o s m e t a ili f r u s t r i r a ili i s k r i v ­ l j u j e 10k s a m o a k t u a l i z a c i j e . Š t o j e p s i h o l o š k a t e r a p i j a i l i t e r a p i j a b i l o k o j e vrste? S v a k o s r e d s t v o bilo koje vrste koje p o m a ž e osobi da se vrati n a p u t s a m o a k t u a l i z a c i j e i razvoja n a liniji k o j u d i k t i r a n j e n a u n u t a r n j a p r i r o d a « (ibid. s t r . 341). N a osnovi toga j a s n o je d a ljudima t r e b a omogućiti da se slobodno razvijaju u smjeru samoaktualizacije. T o j e p r i r o d a n p r o c e s sazrijevanja i rascvjelavanja n j i h o v e ljudske prirode k o j a j e g e n e t i č k i ili n e u t r a l n a ili d o ­ b r a , a n i k a k o zla. Sve š t o s p r e č a v a t a k a v razvoj j e š t e t n o za čovjeka. O n o š t o j e p o t r e b n o j e s a m o dobrohotna okolina k o j a o m o g u ć a v a ili p o s p j e š u j e t a k a v p r i r o d n i p r o c e s . K a d g o d s e l j u d i o s j e ć a j u b o l e s n i m a , n e s r e t n i m a ili neurotičnima, t o m e je uzrok njihova okolina koja onemogućava bilo p r e k o d r u š t v a ili n a d r u g e n a č i n e p r i r o d a n čovjekoliki razvoj. Ta okolina može ljude p o t p u n o s k r e n u t i s p u t a samoaktualizacije, m o ž e ih p r e s t r a š i t i t a k o da oni odustaju od toga da svoju ličnost postvare u p u n o m sjaju i da ostvare s v e s v o j e m o g u ć n o s t i ili k a p a c i t e t e . L j u d i p o p r i r o d i n i s u d e s t r u k t i v n i i a g r e ­ sivni, ali to p o s t a j u o n d a k a d a s u f r u s t r i r a n i i k a d a su b l o k i r a n i n a s v o m p u t u s a m o a k t u a l i z a c i j e . M a s l o w s t i m u vezi r a z l i k u j e d v i j e v r s t e a g r e s i v n o ­ sti. J e d n u čini p a t o l o š k a a g r e s i v n o s t i d e s t r u k t i v n o s t , a d r u g u z d r a v a agresiv­ nost, u s m j e r e n a p r e m a n e p r a v d i , p r e d r a s u d a m a i socijalnom zlu (Maslow, 1968).

Čovjek — integrirano i stvaralačko biće Osim samoaktualizacije k a o specifičnog procesa i motiva u životu svakog čovjeka p o k o j e m u se čovjek razlikuje od životinje, za h u m a n i s t i č k u psiho­ logiju i Maslowljevu teoriju ličnosti važna su još n e k a obilježja ljudi. J e d n o o d t a k v i h o b i l j e ž j a j e integriranost svih čovjekovih dijelova u je­ d n u cjelinu. To je jedna od temeljnih postavki humanističke psihologije. Č o v j e k p r e d s t a v l j a i n t e g r i r a n u c j e l i n u i zadatak je psihologije da ga proučava kao cjelovito i integrirano biće. S v a k i j e p o j e d i n a c p o s e b a n i o s o b i t i p r e d ­ stavlja p o s e b n u organizaciju i integraciju. Psihologija se bavila p r e v i š e poje252

dinostima i izoliranim, sitnim analizama pojedinih funkcija koje same po sebi i odijeljene n e m a j u nikakvog značenja za razumijevanje ljudskog pona­ šanja, a zanemarivala j e cjelovitost ličnosti i l j u d s k u p r i r o d u . Tako, n a pri­ m j e r , u p s i h o l o g i j i m o t i v a c i j e i s t r a ž i v a n i s u p o j e d i n i m o t i v i ili p o j e d i n e p o ­ t r e b e s a m e p o sebi. T r a ž e n i s u bazični tjelesni p r o c e s i koji leže u njihovoj o s n o v i c i . C a n n o n j e , k a o š t o j e p o z n a t o , p r o u č a v a j u ć i m o t i v g l a d i ili p o t r e b u za h r a n o m utvrdio da su napadaji gladi vezani, između ostalog, i za kontrak­ cije želuca. P o z n a t o j e k a k o j e C a n n o n to u s p i o u t v r d i t i uvlačeći b a l o n u želudac ispitanika i registrirajući kontrakcije tog balona odnosno kontrak­ cije želuca p u t e m k i m o g r a f a . M a s l o w kaže, u vezi s t a k v i m ispitivanjima pojedinih motiva, d a j e p o j e d i n a c m o t i v i r a n k a o cjelina, a n e k a o neki dio. On piše u vezi s t e o r i j a m a m o t i v a c i j e : »U d o b r o j t e o r i j i n e p o s t o j i t a k a v e n t i t e t k a o š t o j e p o t r e b a ž e l u c a ili u s t i j u ili p o t r e b a g e n i t a l n i h o r g a n a . P o s t o j i s a m o p o t r e b a i n d i v i d u e . J o h n S m i t h j e o n a j k o j i želi h r a n u , a n e ž e l u d a c J o h n a S m i t h a . N a d a l j e , zadovolje­ nje o s j e ć a cijeli p o j e d i n a c a n e s a m o n e k i n j e g o v dio. H r a n a zadovoljava glad J o h n a S m i t h a a n e glad njegovog ž e l u c a . . . k a d je J o h n S m i t h gladan, č i t a v j e g l a d a n « ( M a s l o w , 1970, s t r . 19). P r e m a t o m e , p o M a s l o w u , p s i h o l o g i j a t r e b a i m a t i j e d a n holistički pristup u p r o u č a v a n j u č o v j e k a , a n e detaljistički. To osobito vrijedi za psihologiju ličnosti jer je srž ličnosti u njenoj cjelovitosti. Osim cjelovitosti ličnosti za čovjeka je, p r e m a shvaćanjima Maslowa, k a r a k t e r i s t i č n o i t o d a j e o n stvaralačko biće. S t v a r a l a š t v o l i č n o s t i j e d n a j e od temeljnih koncepcija h u m a n i s t i č k e psihologije. Stvaralaštvo je izrazito ljudsko obilježje. To je, n a r a v n o , p o d r š k a n j e g o v o m t u m a č e n j u da ljudi ima­ j u posebnu prirodu k o j a j e b i t n o različita o d p r i r o d e ostalih živih bića. Stva­ ralaštvo je, osim toga, obilježje aktualiziranih ličnosti, dakle onih o s o b a koje su, p r e m a M a s l o w u , u n a j v e ć o j m j e r i o s t v a r i l e ili a k t u a l i z i r a l e s v o j e l j u d s k e p o t e n c i j a l e . S t o g a M a s l o w s m a t r a d a j e s t v a r a l a š t v o j e d n o u n i v e r z a l n o obi­ l j e ž j e i d a j e o n o p r i s u t n o k o d s v a k o g č o v j e k a . O n o j e urođena osobina ljudi. M a s l o w kaže d a ljudi s t v a r a j u p o t p u n o p r i r o d n o k a o što ptice lete, a listovi p u p a j u ( M a s l o w 1970). Z b o g t o g a š t o j e s t v a r a l a š t v o u r o đ e n o s v a k o m l j u d ­ s k o m biću i predstavlja potencijal svakog čovjeka, za njegovo postvarenje ili a k t u a l i z a c i j u n i s u n u ž n i n i k a k v i s p e c i j a l n i t a l e n t i ili p o s e b n e s p o s o b n o s t i . Svaki je čovjek po svom rođenju već potencijalni stvaralac. Nisu stvaraoci s a m o o n i k o j i s t v a r a j u u m j e t n i č k a d j e l a n a p o d r u č j u g l a z b e ili s l i k a r s t v a , ili koji pišu knjige i p j e s m e . Takvi pojedinci predstavljaju j e d a n zaista vrlo m a l i d i o l j u d s k o g r o d a , a kreativnost je univerzalno ljudsko obilježje. To o n d a znači da se ta u r o đ e n o s t m o r a izražavati u d r u g i m o s t v a r e n j i m a i n a d r u g e n a č i n e , a n e s a m o k r o z u m j e t n i č k a ili d r u g a d r u š t v e n o p r i z n a t a ostvare­ nja. Kreativnost može biti izražena n a m n o g e d r u g e načine i kroz m n o g e druge p u t e v e . P o s t o j i o g r o m a n b r o j n a č i n a i p u t e v a k o j i m a se l j u d s k a k r e a t i v n o s t izražava. Svaki pojedinac m o ž e biti kreativan n a svoj način. Postoje kreativni r a d n i c i , k r e a t i v n i p r o d a v a č i , k r e a t i v n i p j e v a č i , k r e a t i v n i u z g a j i v a č i k o n j a , bi­ lja, k r e a t i v n i n a s t a v n i c i , k r e a t i v n e d o m a ć i c e itd. I n t e r e s a n t n o j e o v d j e spo­ m e n u t i d a j e M a s l o w t a k v o stajalište o općoj kreativnosti ljudi z a s t u p a o već 1950. g o d i n e ( M a s l o w , 1950), a d a j e , n e z a v i s n o o d n j e g a , u t o d o b a G u i l f o r d n a m n o g o e g z a k t n i j i n a č i n n a p o d r u č j u f a k t o r s k i h i s t r a ž i v a n j a i n t e l e k t a za­ počeo s istraživanjima intelektualnih sposobnosti čovjeka m e đ u kojima je u t v r d i o p o s t o j a n j e 24 r a z l i č i t i h f a k t o r a ili s p o s o b n o s t i k r e a t i v n o g m i š l j e n j a 253

( G u i l f o r d . 1956, F u l g o s i i G u i l f o r d , 1968). G u i l f o r d j e n a o s n o v i s v o j i h z n a n ­ stvenih analiza kreativnih intelektualnih sposobnosti došao do zaključka da su o n e univerzalno zastupljene kod ljudi i da, naravno, postoje individualne razlike m e đ u n j i m a u vrsti i intenzitetu kreativnosti. D a n a s je taj rezultat G u i l f o r d a p r i h v a ć e n t a k o d a s e k r e a t i v n e s p o s o b n o s t i n a s t o j e utvrditi i vjež­ bati kod svakog pojedinca kroz o d r e đ e n e p r o g r a m e i institucije. Stara kon­ cepcija mjerenja QI kao indikatora neke »talentiranosti« i dokaza netalentiranosti ostalih je t i m e već davno odbačena (iako j e kod n a s još ponegdje pri­ sutna zahvaljujući z a b l u d a m a i p r e d r a s u d a m a naše psihologije). Stvaralački potencijal pojedinca zahtijeva određenu okolinu i uvjete da bi se m o g a o s l o b o d n o razvijati i aktualizirati. K a o što biljke i životinje n e m o g u živjeti ni r a s t i a k o uvjeti o k o l i n e t o n e d o z v o l j a v a j u , t a k o se isto ljud­ s k a k r e a t i v n o s t n e m o ž e razviti u n e p o v o l j n i m u v j e t i m a . M a s l o w sa žalje­ n j e m k o n s t a t i r a d a su m n o g i pojedinci u t o k u svog života izgubili taj svoj k r e a t i v n i i u r o đ e n i p o t e n c i j a l i p o s t a l i ili o s t a l i n e k r e a t i v n i . T o j e r e z u l t a t života u d r u š t v u i p r o c e s a odgoja. N a r o č i t o je za u n i š t a v a n j e ljudske kreativ­ n o s t i ili s t v a r a l a š t v a š t e t a n , p r e m a m i š l j e n j u M a s l o w a p r o c e s f o r m a l n o g o d ­ g o j a i o b r a z o v a n j a , koji masovno uništava urođenu kreativnost ljudi. Sreća j e da se rijetki p o j e d i n c i uspijevaju t o m e p r o c e s u o d u p r i j e t i i sačuvati svoj p r i r o d n i , svježi, n a i v n i i d i r e k t n i n a č i n p e r c i p i r a n j a svoje okoline, a n e k i m a u s p i j e v a d a v e ć i z g u b l j e n u ili o s l a b l j e n u k r e a t i v n o s t p o n o v o s t e k n u ili o j a ­ čaju u kasnijem životu.

Teorija o hijerarhiji motiva Najvažniji dio Maslowljeve teorije ličnosti čini njegova teorija motiva­ c i j e ( M a s l o w , 1967a, 1970). P r e m a n j e g o v u m i š l j e n j u s v a k i p o j e d i n a c i m a o d r e đ e n e ciljeve k o j e želi u životu p o s t i ć i . P o z n a v a n j e m o t i v a c i o n i h p r o c e s a u čovjeku je stoga, p r e m a njegovu mišljenju, n e o p h o d n o za razumijevanje funkcioniranja ličnosti pojedinca i za razumijevanje njegovog ponašanja i p o s t u p a k a . Ciljevi k o j i m a p o j e d i n a c teži u o d r e đ e n o m t r e n u t k u i m a j u za n j e g a v r i j e d n o s t z b o g t o g a š t o m u ž i v o t i s p u n j a v a j u nagrađivanjem. Postiza­ nje tih ciljeva djeluje k a o nagrada, i čini život vrijednim i daje smisao životu p o j e d i n c a . Ciljevi su, n a r a v n o , i n d i v i d u a l n i i p e r s o n a l n i . T e ciljeve M a s l o w n a z i v a ciljnim stanjima. Z a d o v o l j s t v o k o j e se doživljava k a d s u n e k i ciljevi ostvareni nije, m e đ u t i m , ni trajno ni p o t p u n o . Stanje p o t p u n o g zadovoljstva može biti s a m o vrlo kratkotrajno. Zbog toga postoji n e p r e k i d n a dinamika u k o j o j novi ciljevi z a m j e n j u j u već p o s t i g n u t e , n o v e želje n a d o m j e š t a j u već o s t v a r e n e . Obilježje je ljudi d a uvijek n e č e m u teže i d a n e š t o priželjkuju. L j u d s k e želje su, p r e m a m i š l j e n j u M a s l o w a , u r o đ e n e . U d i n a m i c i i s p u n j a v a n j a želja i p o s t i z a n j a ciljeva vlada o d r e đ e n a pra­ vilnost i red. T o j e z b o g toga š t o m o t i v i i ciljevi, želje i p o t r e b e p o j e d i n c a n e m a j u j e d n a k o značenje i j e d n a k u vrijednost. Neki su od njih jači, primar­ n i j i ili p r i o r i t e t n i j i o d d r u g i h . Z b o g t o g a s u m o t i v i i p o t r e b e p o j e d i n c a hije­ rarhijski organizirane ( s l i k a 1). U t o j h i j e r a r h i j i m o t i v a ili p o t r e b a p o s t o j i p e t r a z i n a . P o t r e b e k o j e s e n a l a z e u o s n o v i ili n a p r v o m n i v o u t e h i j e r a r h i j ­ s k e organizacije su najprioritetnije p o t r e b e . O n e m o r a j u biti najprije ispu­ n j e n e ili z a d o v o l j e n e . T e k k a d s u o n e z a d o v o l j e n e m o g u s e p o j a v i t i ili z a 254

dovoljavati p o t r e b e koje su n a drugoj razini u hijerarhijskoj organizaciji po­ t r e b a . Z a d o v o l j e n j e m p o t r e b a iz d r u g e r a z i n e , o m o g u ć e n j e p r i j e l a z n a za­ dovoljavanje p o t r e b a koje se nalaze n a trećoj razini, p a onda, k a d su i o n e z a d o v o l j e n j e j a v l j a j u s e p o t r e b e iz č e t v r t e r a z i n e i k o n a č n o , n j i h o v i m z a d o ­ voljavanjem o m o g u ć e n je prijelaz na zadovoljavanje potreba na najvišoj, petoj, razini u hijerarhiji potreba. Pet razina u hijerarhiji potreba p r e m a n j i h o v o j s n a z i ili p r i o r i t e t u z a d o v o l j a v a n j a j e s u s l j e d e ć e : 1. o s n o v n e f i z i o l o ­ š k e p o t r e b e ; 2. p o t r e b e za s i g u r n o š ć u ; 3. p o t r e b e za p r i p a d a n j e m i l j u b a v l j u ; 4. p o t r e b e z a s a m o p o š t o v a n j e m i 5 . p o t r e b e z a s a m o a k t u a l i z a c i j o m . H i j e r a r ­ h i j s k a o r g a n i z a c i j a t i h p o t r e b a p r i k a z a n a j e n a s l i c i 1.

potrebe samoaktualizacije / /

potre.be . samo poštovanja

\ \

potrebe za pripadanjem! i ljubavlju potrebe za sigurnošću fiziološke potrebe

S l i k a 1. V a l j a r e ć i d a s e p o t r e b e iz v i š e r a z i n e u h i j e r a r h i j i m o g u p o j a v i t i u svijesti p o j e d i n c a tek k a d su ispunjene p o t r e b e nižeg nivoa u hijerarhiji. Na p r i m j e r , p o j e d i n a c k o j i j e j a k o g l a d a n ili ž e d a n ili k o j i u m i r e o d g l a d i ili ž e đ i i k o j i t e s v o j e p o t r e b e n i j e u s p i o z a d o v o l j i t i , n e o p h o d n o t r e b a h r a n u ili v o d u da bi preživio i prije nego što će postati svjestan svojih viših p o t r e b a i p r i j e n e g o š t o ć e n a s t o j a t i z a d o v o l j i t i t e p o t r e b e iz d r u g e r a z i n e , t j . p o t r e b e za sigurnošću. Ovo zadovoljenje p o t r e b a nižeg r e d a prije n a s t u p a n j a i zado­ v o l j e n j a p o t r e b a v i š e g r e d a n e m o r a b i t i p o t p u n o z a d o v o l j e n j e . P o t r e b e ni­ žeg r e d a , k o j e s u p r i m a r n i j e o d o n i h višeg r e d a m o r a j u , m e đ u t i m , biti b a r d o n e k l e z a d o v o l j e n e p r i j e nego što će se u o p ć e pojaviti p o t r e b e višeg r e d a ili š t o ć e p o j e d i n a c p r i ć i n j i h o v u z a d o v o l j a v a n j u . H i j e r a r h i j s k a o r g a n i z a c i j a p o t r e b a p r e m a n j i h o v o j p r i m a r n o s t i j e s t obi­ lježje l j u d s k e r a s e i o n a vrijedi i j e d n a k a j e za sve ljude, š t o su n e k e p o t r e b e n a nižoj razini, to su o n e sličnije k o d različitih ljudi, o d n o s n o , ljudi se me­ đ u s o b n o r a z l i k u j u p r e m a p o t r e b a m a t i m više što su te p o t r e b e više u hijerar­ hiji. Najveće s u razlike u p o t r e b a m a i z m e đ u p o j e d i n a c a n a najvišim razina­ m a u hijerarhiji. T u su p o t r e b e i načini njihova zadovoljavanja već sasvim individualizirani. Osim toga, p o t r e b e koje su na višim r a z i n a m a u hijerarhiji s u više ljudske p o t r e b e , a manje životinjske, o n e s u karakteristične za ljud­ sku vrstu. Pojedinac može u zadovoljavanju, a p r e m a tome, i u javljanju o d n o s n o posjedovanju potreba dospjeti do različitih razina. Što su p o t r e b e p o j e d i n c a više u hijerarhiji p o t r e b a , to više takav p o j e d i n a c izražava svoju individualnost, s v o j humanitet i psihološko zdravlje. Ukratko ćemo opisati potrebe koje u Maslowljevoj hijerarhiji potreba.

su karakteristične

za s v a k u

razinu

255

Fiziološke potrebe. Te su potrebe najosnovnije, najjače i najočiglednije o d s v i h p o t r e b a č o v j e k a . T o s u p o t r e b e k o j e i m a j u vitalnu važnost jer od n j i h o v a z a d o v o l j a v a n j a o v i s i ž i v o t p o j e d i n c a . T e s u p o t r e b e ili n a g o n i v e z a n i za biološko funkcioniranje i m o r a j u biti zadovoljene prije negoli se m o g u p o j a v i t i p o t r e b e iz n e k o g v i š e g n i v o a u h i j e r a r h i j i p o t r e b a . N e z a d o v o l j a v a n j e t i h p o t r e b a ili č a k s a m o j e d n e o d n j i h d o v o d i d o s m r t i o r g a n i z m a . U t u g r u p u fizioloških p o t r e b a s p a d a j u p o t r e b e za h r a n o m , v o d o m , kisikom, s p a v a n j e m , seksom, z a š t i t o m od e k s t r e m n i h t e m p e r a t u r a , p o t r e b e za izlučivanjem i po­ t r e b e za s e n z o r n o m s t i m u l a c i j o m . U vezi s fiziološkim p o t r e b a m a valja reći d a j e u s u v r e m e n i m d r u š t v i m a njihovo zadovoljavanje o s i g u r a n o . Zbog toga j e p o j e d i n a c u s t a n j u d a ne­ p r e k i d n o i lako zadovoljava te svoje fiziološke p o t r e b e . Te p o t r e b e zbog toga n i k a d a n i s u t a k o intenzivne k a k o b i m o g l e biti, p a se često njihovo zna­ čenje u životu, kako pojedinca tako i društvenih organizacija, z a n e m a r u j e ili u m a n j u j e . M e đ u t i m , u k o l i k o j e d n a o d t i h p o t r e b a n i j e z a d o v o l j e n a , n j e ­ zin intenzitet se u b r z o toliko p o v e ć a da o n a z a g o s p o d a r i p o j e d i n c e m i nje­ g o v i m p o n a š a n j e m . T o o d m a h d j e l u j e n a o s t a l e p o t r e b e k o j e n e s t a j u ili s e b i t n o s m a n j u j u o d n o s n o p o s t a j u s e k u n d a r n e u o d n o s u n a t u i n t e n z i v n u fizio­ lošku p o t r e b u . Koliko ta d o m i n a c i j a n e k e fiziološke p o t r e b e n a d p o j e d i n c e m m o ž e b i t i j a k a v i d i s e iz s l i j e d e ć e g o p i s a : »Za n a š e g k r o n i č n o i k r a j n j e g l a d n o g č o v j e k a U t o p i j a se m o ž e j e d n o ­ stavno definirati kao mjesto gdje postoji obilje h r a n e . On je sklon mišljenju d a će, s a m o u k o l i k o m u se m o ž e g a r a n t i r a t i h r a n a za cijeli život, biti savrše­ n o s r e t a n i d a n i k a d a n e ć e poželjeti n i š t a više. S k l o n j e d a i s a m život defini­ r a kao hranjenje. Sve ostalo s m a t r a t će nevažnim. Sloboda, ljubav, zajedni­ štvo, p o š t o v a n j e , filozofija m o g u biti o d b a č e n i u s t r a n u k a o b e s k o r i s n e tri­ čarije, j e r o n e ne m o g u n a p u n i t i njegov želudac. Za takvog bi se čovjeka m o g l o s l o b o d n o r e ć i d a ž i v i s a m o z b o g k r u h a « ( M a s l o w , 1970, s t r . 3 7 ) . V a ž n o s t i s n a g u o v i h b i o l o š k i h p o t r e b a i l u s t r i r a j u i b r o j n i p r i m j e r i iz s v a ­ k o d n e v n o g ž i v o t a ili iz p o s e b n i h s i t u a c i j a u k o j i m a o n e n i s u m o g l e b i t i z a d o ­ v o l j e n e . N e z a d o v o l j a v a n j e ili n e m o g u ć n o s t z a d o v o l j a v a n j a t i h v i t a l n i h b i o l o ­ š k i h p o t r e b a snižava č o v j e k a n a r a z i n u životinjskog p o n a š a n j a ( p r i m j e r za to su slučajevi k a n i b a l i z m a u civiliziranih ljudi izloženih kroničnoj gladi). Potrebe za sigurnošću. K a d s u o s n o v n e ž i v o t n e ili f i z i o l o š k e p o t r e b e o r g a ­ n i z m a zadovoljene b a r u n e k o j m j e r i , pojavit će se d r u g a s k u p i n a p o t r e b a koje se m o g u nazvati p o t r e b a m a za sigurnošću. Ove p o t r e b e djeluju motivacijski u s m j e r u osiguranja što je m o g u ć e veće sigurnosti pojedinca. To su p o t r e b e za stalnošću, r e d o m , p o r e t k o m , s t r u k t u r o m i p o t r e b e za predvidijiv o š ć u d o g a đ a j a u b l i ž o j ili d a l j o j b u d u ć n o s t i . O v e s e p o t r e b e n a j b o l j e p r i ­ mjećuju kod male djece. To je zbog toga što su m a l a djeca b e s p o m o ć n a i ovisna o drugim ljudima i okolini. Djeca na primjer plaču kad su ostavljena s a m a ili k a d s u p r e p u š t e n a d r u g i m l j u d i m a n a k o j e n i s u n a u č e n a , p l a č u n a sve j a k e i z n e n a d n e i n e o č e k i v a n e p o j a v e i p o d r ž a j e (kao što su, n a p r i m j e r , j a k i z v u k o v i ili g r o m o v i ) i s l i č n o . K o d o d r a s l i h t o s e v i d i u s t r a h u o d b o l e s t i , s t r a h u o d n e o d r e đ e n e ili n e s i g u r n e b u d u ć n o s t i , s t r a h u o d n e s r e ć a i s i . M a s l o w s m a t r a d a se z b o g toga d j e c a n a j b o l j e osjećaju i n a j b o l j e funk­ cioniraju u takvim uvjetima u kojima postoji određeni stalan red i raspored d o g a đ a j a . T a k v i i m u v j e t i p r u ž a j u m o g u ć n o s t a n t i c i p a c i j e ili p r e d v i đ a n j a d o ­ g a đ a j a i n a taj n a č i n i m p r u ž a j u s i g u r n o s t . Bez toga se djeca m o g u osjećati nesigurna, tjeskobna, n a p u š t e n a . Djeca zbog toga teže takvim situacijama 256

k o j e i m p r u ž a j u osjećaj sigurnosti. Zbog toga oni roditelji koji djecu odga­ j a j u u u v j e t i m a u k o j i m a j e sve d o p u š t e n o i sve m o g u ć e n e zadovoljavaju njihove p o t r e b e za sigurnošću. Previše nesigurna okolina u kojoj n e m a ničeg s i g u r n o g i n i č e g n a š t o b i se d i j e t e m o g l o p o u z d a n o o s l o n i t i s t v a r a j u k o d dje­ teta konfuziju i strah. Takvu nesigurnu okolinu predstavlja i obiteljska atmo­ s f e r a u k o j o j d i j e t e r a s t e . N e s l o g e ili s v a đ e m e đ u r o d i t e l j i m a , f i z i č k i o b r a ­ č u n i , r a s t a v e , s m r t j e d n o g ili o b a r o d i t e l j a , r o d i t e l j s k a n e b r i g a p o s e b n o s u , p r e m a njegovu mišljenju, štetni za dijete. U takvoj nepredvidivoj atmosferi ili o k o l i n i d i j e t e n e m o ž e z a d o v o l j i t i s v o j e p o t r e b e z a s i g u r n o š ć u , p a s e p o ­ t r e b e višeg nivoa ne m o g u n o r m a l n o pojavljivati što znači da je njegov r a z v o j k a o l j u d s k e j e d i n k e d o v e d e n u p i t a n j e ili u s p o r e n . O d g o j i r a s t p o j e d i n c a p r i d o n o s e , d o n e k l e , d a s e s m a n j e ili m o d i f i c i r a j u ove p o t r e b e . M e đ u t i m , o n e s u p r i s u t n e k r o z čitav život. U k a s n i j i m f a z a m a to s u p o t r e b e za r a d n o m i f i n a n c i j s k o m s i g u r n o š ć u . Te se p o t r e b e zadovolja­ vaju t a d a n a druge načine. Tako, n a p r i m j e r , štednja je izraz takve potre­ be za sigurnošću, osiguravanje protiv požara, nesreća i n e d a ć a t a k o đ e r je izraz p o t r e b e za s i g u r n o š ć u . Socijalno osiguranje, z d r a v s t v e n o osiguranje, sindikalno udruživanje i udruživanje s d r u g i m a u proizvodnji t a k o đ e r su izraz p o t r e b e za s i g u r n o š ć u . Nadalje, M a s l o w s m a t r a d a su različiti religiozni o b i č a j i i religiozna u d r u ž e n j a , v j e r o v a n j a i ideologije k a o i ž i v o t n e filozofije p o j e d i n c a izraz t a k v e p o t r e b e za s i g u r n o š ć u . T a k v e u s t a n o v e i t a k v e djelat­ nosti u v o d e r e d i organizaciju u život pojedinca, čine da m u njegov vlastiti život izgleda k o h e r e n t a n i skladan, da i m a svoj s m i s a o i tok, p a se pojedinac t a d a osjeća s i g u r n i m (čak i za p r e k o g r o b n i nivo). P o t r e b e za sigurnošću kod o d r a s l i h ljudi najbolje izbijaju n a vidjelo u i z v a n r e d n i m i o p a s n i m situaci­ j a m a k a o š t o s u r a t , b o l e s t i , p o t r e s i i si. A k o p o t r e b e z a s i g u r n o š ć u n i s u ili n e m o g u b i t i z a d o v o l j e n e ili u k o l i k o s e o n e intenziviraju p r e k o o d r e đ e n e granice, m o g u se pojaviti a b n o r m a l n i oblici u p o n a š a n j u k a o š t o s u neuroze ili psihoze. T o je p o s e b n o slučaj k o d opsesivn o - k o m p u l z i v n i h n e u r o z a ili p s i h o z a . T a k v i p o j e d i n c i s u o b u z e t i i n t e n z i v n i m p o t r e b a m a za s i g u r n o š ć u i z a š t i t o m . Oni se p o n a š a j u k a o d a se nalaze u ne­ p o s r e d n o j o p a s n o s t i ili p r e d n e k o m k a t a s t r o f o m . N e p r e k i d n o s u u p o t r a z i z a n e k i m jakim zaštitnikom i z a redom i poretkom koji će im pružiti potreb­ n u sigurnost. T a k o M a s l o w kaže da se u t a k v o j situaciji r a đ a j u »Fiihreri« ili v o đ e k o j i t a k v i m p o j e d i n c i m a o n d a p r e d s t a v l j a j u g a r a n c i j u n j i h o v e si­ gurnosti. Potrebe za pripadanjem i ljubavlju. K a d su zadovoljene fiziološke po­ t r e b e i p o t r e b e za sigurnošću, o n d a se p o j a v l j u j u p o t r e b e za p r i p a d a n j e m i ljubavlju. Pojedinac t a d a traži o d n o s e s d r u g i m l j u d i m a n a temelju oda­ nosti, privrženosti i ljubavi. On zapravo traži svoje mjesto u takvim odnosima koji vladaju u grupi kojoj on pripada. To je najprije njegova obitelj, a onda d r u g e g r u p e k o j i m a p r i p a d a ili u k o j e s e u k l j u č u j e . P o j e d i n c i m a k o j i t r a ž e z a d o v o l j e n j e o v i h p o t r e b a ciljevi u životu postaju pojedine grupe ili orga­ nizacije. Pripadanje takvoj grupi može zadovoljiti te potrebe. Usamljenost ne m o ž e zadovoljiti te p o t r e b e i o n a postaje bolna, k a t k a d a neizdrživa. Izbje­ gavaju se situacije k a o što su socijalna izoliranost, o d b a č e n o s t , socijalno k a ž n j a v a n j e . T r a ž e s e p r i j a t e l j i , d r u g o v i , r o đ a c i , d j e v o j k a ili m o m a k , o č e k u j u s e ili p r i ž e l j k u j u d j e c a . P o j e d i n a c n a s t o j i d a s e u n e k o j g r u p i afirmira i da p o s t a n e prihvaćen i voljen. 17 Fulgosi: Psihologija ličnosti

257

U vezi s o v i m p o t r e b a m a za p r i p a d a n j e m i l j u b a v l j u p r i s u t n a j e j e d n a tehnika psihološke terapije koja se u posljednje vrijeme pojavila. To je tehni­ ka treniranja senzitivnosti ili osjetljivosti. Ta se tehnika sastoji u treniranju osjetljivosti n a d r u g e l j u d e i za b o r a v a k u d r u š t v u . T a k o se t r e n i r a j u o n e osobe koje su zbog usamljenosti izgubile smisao i m o g u ć n o s t ostvarivanja k o n t a k a t a i p r i b l i ž a v a n j a d r u g i m l j u d i m a ili s u i z g u b i l e s p o s o b n o s t d a s t v a ­ r a j u prisnije k o n t a k t e s d r u g i m ljudima, a osjećaju za t i m p o t r e b u . T a k v a se p s i h o l o š k a t e r a p i j a odvija u p o s e b n o f o r m i r a n i m g r u p a m a . U vezi s t i m e Maslow kaže da su pripadnici takvih g r u p a i polaznici takvih treninga: » . . . m o t i v i r a n i nezadovoljenim g l a d o m za k o n t a k t o m , intimnošću, za pripada­ n j e m i p o t r e b o m da se svlada vlastiti rašireni osjećaj otuđenosti, usamljeno­ s t i , s t r a n o s t i , n a p u š t e n o s t i . . . « ( M a s l o w , 1970. s t r . 4 4 ) . Ovaj osjećaj p o t p u n e osamljenosti i napuštenosti naročito je razvijen u SAD ali i u d r u g i m i s t o č n i m i z a p a d n i m z e m l j a m a u svijetu. Do njega do­ lazi u SAD z b o g v e l i k e p o k r e t l j i v o s t i s t a n o v n i k a . T a m o s v a k e g o d i n e o k o 40 milijuna Amerikanaca mijenja mjesto boravka b a r j e d a n p u t godišnje, a mno­ gi žive g o t o v o n o m a d s k i m ž i v o t o m . D r u g i j e r a z l o g t o m e š t o m o d e r n o d r u š t v o r u š i s t a r e o k v i r e u k o j i m a se p o j e d i n a c razvijao. To se u p r v o m r e d u o d n o s i n a obitelji koje su postale m n o g o m a n j e čvrste i koherentne. T o m e je, nada­ lje, u z r o k i n a č i n življenja u g r a d o v i m a k o j i s u sve veći i r a š t r k a n i j i i u k o j i m a ljudi zbog toga, a i zbog velike zaposlenosti, imaju m n o g o m a n j e prilike da se susreću i da f o r m i r a j u stabilne i t r a j n e kontakte, veze i prisnost. Z b o g toga m e đ u l j u d i m a i m a sve m a n j e p r i s n o s t i i m e đ u s o b n e povezanosti. Ljudi su sve više indiferentni j e d n i p r e m a d r u g i m a i p r e m a zajednici. M a s l o w s m a t r a s t i m u vezi d a m n o g e » r e v o l u c i o n a r n e « g r u p e u s u v r e ­ m e n i m društvima imaju istu osnovu formiranja, a to je zadovoljavanje po­ t r e b a za bliskošću i p o v e z a n o š ć u o d n o s n o za p r i p a d a n j e m . P r i p a d a n j e takvoj g r u p i m o ž e z a d o v o l j i t i t a k v e p o t r e b e p o j e d i n a c a . M e đ u t i m , d a bi se o n e for­ m i r a l e i d a b i s e u n j i m a r a z v i l a b l i s k o s t ili i s t o m i š l j e n o s t , potrebno je da se pronađe neprijatelj koji je zajednički svim pripadnicima takvih grupa. Zajednički neprijatelj tada olakšava stvaranje zajedništva i povezanosti m e đ u članovima i tako njihove potrebe za pripadnošću bivaju zadovoljene. Nezadovoljavanje p o t r e b a za p r i p a d n o š ć u i ljubavlju može, p r e m a t o m e , i m a t i v r l o t e š k e i n e g a t i v n e p o s l j e d i c e z a p o j e d i n c a ali i z a d r u š t v o . Socijalna neprilagođenost i patološki oblici ponašanja p r o i z l a z e u v e l i k o j m j e r i iz n e zadovoljenih p o t r e b a u ovoj kategoriji. Otuđen, razočaran i usamljen čovjek p r e s t a j e vjerovati d r u g i m a . L j u b a v i nježnost n j e m u su s t r a n i i o n ih n e zna i n e m o ž e p r i h v a t i t i . U t a k v u p o l o ž a j u p o j e d i n a c se j o š više z a t v a r a u sebe, n e povjerava se d r u g i m a , n e ulazi u infimne o d n o s e s d r u g i m a i n e p r e k i d n o strahuje od razočaravanja i odbacivanja. Maslow smatra da između zdravog života u odrasloj dobi i između odanog, nježnog i ljubavlju ispunjenog odgoja u m l a d o s t i i djetinjstvu postoji visoka korelacija. To su utvrdila b r o j n a istra­ ž i v a n j a . Z a n j e g a s e n a o s n o v i t a k v i h i s t r a ž i v a n j a n a m e ć e z a k l j u č a k da je ljubav osnovni uvjet za zdrav razvoj pojedinca. On smatra da je ta potreba za ljubavlju l j u d i m a u r o đ e n a i kaže: » m o ž e m o reći d a je organizam t a k o n a č i n j e n d a o n t r e b a l j u b a v n a isti n a č i n n a koji su a u t o m o b i l i t a k o kon­ s t r u i r a n i d a t r e b a j u b e n z i n i u l j e « ( M a s l o w , 1970, s t r . 176). U vezi s t i m v a l j a i s t a k n u t i j o š j e d n u v a ž n u r a z l i k u i z m e đ u M a s l o w a i Freuda. Maslow odbija t u m a č e n j e F r e u d a da su ljubav i privrženost m e đ u l j u d i m a derivati seksualnog nagona. L j u b a v za M a s l o w a nije isto š t o i sek258

sualni nagon. L j u b a v k a r a k t e r i z i r a j u drugi osjećaji i doživljaji kojih n e m a kod seksualnog nagona. Ljubavni o d n o s m e đ u ljudima je za njega zdrav odnos u kojemu je važna komponenta međusobno poštovanje, međusobno divljenje. Dalja k a r a k t e r i s t i k a i važna k o m p o n e n t a takvog o d n o s a je među­ sobno povjerenje. Ljubav stvara osjećaj vrijednosti kod pojedinca, a bez nje o n se osjeća b e z v r i j e d a n . L j u b a v i s p u n j a v a čovjeka o s j e ć a j i m a prijatelj­ stva, p u n o ć e i k o r i s n o s t i . Bez ljubavi čovjek se osjeća p r a z a n , b e s k o r i s t a n i o d b a č e n . K o n a č n o , za ljubavni o d n o s je k a r a k t e r i s t i č n o p o d j e d n a k o dava­ nje i primanje ljubavi. Potrebe za poštovanjem svoga ja. N a č e t v r t o j r a z i n i u h i j e r a r h i j i p o t r e b a nalaze se p o t r e b e za p o š t o v a n j e m vlastitog ja. Ove se p o t r e b e javljaju i razvi­ j a j u o n d a k a d a su p o t r e b e za ljubavlju i p r i p a d a n j e m zadovoljene. P o t r e b e za p o š t o v a n j e m m o g u se svrstati u dvije s k u p i n e . U p r v u s p a d a j u p o t r e b e za p o š t o v a n j e m s a m o g a s e b e ili potrebe za samo poštovanjem, a u d r u g u spa­ d a j u p o t r e b e z a poštovanjem od strane drugih ljudi. P o t r e b e za s a m o p o š t o v a n j e m z n a č e d a p o j e d i n a c želi s e b e s m a t r a t i vri­ j e d n i m , s p o s o b n i m d a se nosi sa ž i v o t n i m z a d a c i m a i p o t e š k o ć a m a i d a ih u s p j e š n o r j e š a v a . T o j e p o t r e b a z a s a m o p o u z d a n j e m iz k o j e o n d a i z v i r u ž e l j e p o j e d i n c a za t i m d a p o s t a n e k o m p e t e n t a n , o s o b n o j a k , u s p j e š a n , s l o b o d a n , nezavisan od drugih. P o t r e b a da se b u d e p o š t o v a n o d d r u g i h u k l j u č u j e t a k v e želje i n a s t o j a n j a kao što su pažnja u p u ć e n a od drugih ljudi, reputacija, status, prestiž, prizna­ nja, odlikovanja, p r i h v a ć e n o s t , p o t r e b a d a ga d r u g i cijene i d a m u se dive. Te p o t r e b e se zasnivaju n a p r i z n a t i m s p o s o b n o s t i m a pojedinca (netko je npr. odličan vinogradar, drugi je odličan voćar, treći je odličan kovinotokar i t d . ) . T a k v a p r i z n a t a s p o s o b n o s t ili s p o s o b n o s t i p o j e d i n c a s t v a r a j u k o d n j e ­ g a osjećaj vrijednosti. Priznavanje tih sposobnosti od strane njegove okoline p o j a č a v a i p o d r ž a v a taj osjećaj vlastite vrijednosti. T r e b a reći da j e ovo Mas l o w l j e v o s h v a ć a n j e v r l o b l i s k o R o g e r s o v o m s k o j i m i i n a č e i m a v e l i k u slič­ nost i zajedništvo. N a i m e , i za R o g e r s a je osjećaj vrijednosti temeljni uvjet za n o r m a l a n r a s t i razvoj ličnosti p o j e d i n c a . V a ž n o s t t i h p o t r e b a , i o s j e ć a j a k o j i p r o i z l a z e iz z a d o v o l j a v a n j a ili n e z a dovoljavanja tih p o t r e b a , vrlo j e velika za pojedinca, za njegovu d o b r o b i t i n j e g o v o n o r m a l n o f u n k c i o n i r a n j e i r a z v i j a n j e . N e z a d o v o lj a v a n j e t i h p o t r e b a d o v o d i d o o s j e ć a j a n e s p o s o b n o s t i , n e a d e k v a t n o s t i , d o o s j e ć a j a slabosti i ne­ prilagođenosti, do osjećaja inferiornosti i bespomoćnosti. Takva percepcija samoga sebe može pojedinca p o t p u n o obeshrabriti, baciti ga u stanje beznađa, poniženja i nekorisnosti. N a s u p r o t tome, zadovoljavanje ovih potreba omo­ g u ć u j e l j u d i m a d a se osjećaju s n a ž n i m , s i g u r n i m , s p o s o b n i m , n e u g r o ž e n i m , v r i j e d n i m , p r i z n a t i m itd. U s p o r e đ u j u ć i ličnost p o j e d i n c a koji je i m a o prili­ ke i m o g u ć n o s t i da zadovolji te svoje p o t r e b e s ličnošću pojedinca koji te p o t r e b e nije m o g a o zadovoljiti, u o č i t ć e m o da m e đ u n j i m a p o s t o j e velike ra­ zlike u ličnostima. To su m n o g o veće i za n o r m a l n o funkcioniranje ljudi i p o j e d i n a c a mnogo važnije razlike od onih koje psiholozi često proučavaju, kao na primjer razlike u inteligenciji koje se prenaglašavaju. Maslow smatra da je najzdraviji se zasniva n a r e s p e k t u d r u g i h ljudi stvoren na osnovi statusa, položaja, nosno zabluda drugih. Respekt, i

osjećaj poštovanja vlastitog ja onaj koji k a d a j e t a j respekt zaslužen radom, a ne o b o ž a v a n j a ili o b i č n i h f a m a i p r i č a o d ­ na n j e m u zasnovan osjećaj poštovanja 259

vlastite ličnosti, opet j e proporcionalan uloženom n a p o r u i t r u d u . Zbog toga j e za ličnost pojedinca o p a s n o a k o taj pojedinac gradi s a m o p o š t o v a n j e s a m o na stajalištima drugih, a n e n a vlastitim sposobnostima, uspjesima i vlastitoj adekvatnosti. U takvoj situaciji njegovo samopoštovanje će biti psihološki n e s i g u r n o i u g r o ž e n o . P r a v o i s o l i d n o s a m o p o š t o v a n j e ili p o š t o v a n j e o d s t r a ­ n e d r u g i h t r e b a se zasnivati n a realnim vrijednostima, a n e n a f a k t o r i m a koji su izvan kontrole pojedinca. Potrebe za p o š t o v a n j e m od strane drugih ljudi i potrebe za samopoštov a n j e m ovise, m e đ u t i m , k a o i sve d r u g e p o t r e b e , o s i m fizioloških, o t o m e k a k o su zadovoljene p o t r e b e nižega r e d a i u hijerarhiji. To znači d a se te p o t r e b e m o g u z a d o v o l j i t i t e k a k o s u p o t r e b e z a l j u b a v l j u i p r i p a d a n j e m za­ dovoljene. O n o g t r e n u t k a k a d se pojave nezadovoljene p o t r e b e za ljubavlju i p r i p a d a n j e m , o n e o d m a h s t u p a j u u prvi p l a n i p o t i s k u j u p o t r e b e za s a m o p o š t o v a n j e m i p o š t o v a n j e m o d s t r a n e d r u g i h u d r u g i plan. T e k k a d se te p o t r e b e zadovolje, p o j e d i n a c će se o p e t posvetiti zadovoljavanju p o t r e b a za samopoštovanjem. Potrebe za samoaktualizacijom. Te su potrebe na petoj razini u hijerar­ hiji p o t r e b a i njihovo pojavljivanje, p a p r e m a t o m e i zadovoljavanje, može d o ć i n a r e d t e k k a d s u p o t r e b e iz n i ž i h r a z i n a u h i j e r a r h i j i z a d o v o l j e n e . O n e stoje na v r h u razvoja ličnosti i kad pojedinac može i njih zadovoljiti, onda je on postigao k o m p l e t a n razvoj koji m u njegova ljudska p r i r o d a omo­ gućuje. S t a n j e s a m o a k t u a l i z a c i j e j e p r e m a t o m e v r l o v a ž n o i za l j u d e v r l o ka­ r a k t e r i s t i č n o . Stoga b i s m o mogli očekivati da će za M a s l o w a i sve ljude biti l a k o d a definiraju i d e s k r i b i r a j u t o s t a n j e s a m o a k t u a l i z i r a n e ličnosti. Me­ đ u t i m , t o n i j e t a k o . M a s l o w k a ž e d a j e samoaktualizirana ličnost ona ličnost ili pojedinac koji je postao sve ono što je mogao postati. Pojedinac koji je postigao s a m o a k t u a l i z a c i j u ostvario je i iskoristio sve svoje kapacitete, poten­ cijalnosti i talente. B u d u ć i d a n i k a d a sa s i g u r n o š ć u n e z n a m o kakvi s u naši kapaciteti, sposobnosti i talenti, a pogotovo ne z n a m o to kod drugih, ne mo­ ž e m o b i t i s i g u r n i d a li j e n e t k o o s t v a r i o s a m o a k t u a l i z a c i j u ili n e . Z b o g t o g a j e m n o g o b o l j e g o v o r i t i o potrebi za samoaktualizacijom ili po­ trebama za samoaktualizacijom. T o z n a č i d a p o j e d i n c i n a s t o j e ili t e ž e d a ostvare sve svoje m o g u ć n o s t i , talente i potencijalnosti. To je, p r e m a tome, t e ž n j a ili p o t r e b a ili p r o c e s u t o k u k o j e g p o j e d i n a c ž e l i ili n a s t o j i p o s t a t i totalna ličnost u s k l a d u s a s v o j i m m o g u ć n o s t i m a , želi p o s t i ć i v r h u n a c u s v o m r a z v o j u . U vezi s t i m M a s l o w k a ž e d a p o j e d i n a c m o r a b i t i o n o š t o j e s t e i da m o r a b i t i o n a k a v k a k a v j e s t e . O n m o r a b i t i iskren prema sebi p r e m a s v o j o j p r i r o d i i n e s m i j e j e i z d a t i . T o j e d r u g a d o d i r n a t o č k a i z m e đ u M a s l o w a i Ro* gersa koji t a k o đ e r s m a t r a j u da je iskrenost p r e m a sebi osnova za k o m p l e t n i r a z v o j p o j e d i n c a i d a j e neiskrenost prema sebi oblik i prvo otuđenje ili ali­ jenacija čovjeka. Maslow kaže: »Jedan skladatelj m o r a skladati glazbu, slikar m o r a s l i k a t i , p j e s n i k m o r a p i s a t i u k o l i k o želi b i t i p o m i r e n s a m s a s o b o m . Ono što čovjek može biti o n m o r a biti. On m o r a ostati iskren svojoj vlastitoj p r i r o d i « ( M a s l o w , 1970, s t r . 4 6 ) . S a m o a k t u a l i z a c i j a m o ž e u različitih ljudi biti o s t v a r e n a n a naj različiti je n a č i n e . N i j e t o č n o d a s a m o u m j e t n i č k o s t v a r a l a š t v o ili z n a n s t v e n a a k t i v n o s t p r e d s t a v l j a j u n a č i n e ili p u t e v e s a m o a k t u a l i z a c i j e . L j u d i i m a j u u ž i v o t u sa­ svim različite ciljeve i težnje. Tako, neki n o g o m e t a š postiže aktualizaciju u s v o m s p o r t u a k o se u s p i j e razviti do m a k s i m u m a svojih s p o s o b n o s t i , neki 260

r o d i t e l j ili m a j k a m o ž e s m a t r a t i d a j e o s t v a r i l a s v e s v o j e a m b i c i j e i ž e l j e n a taj način što j e podigla i školovala svoju djecu, političar što je postigao mak­ s i m a l a n u s p j e h ili k a r i j e r u u t o j d j e l a t n o s t i , i n ž i n j e r b r o d o g r a d n j e u t o m e š t o j e k o n s t r u i r a o b r o d ili r i j e š i o n e k i t e h n i č k i p r o b l e m , n e t k o u t o m e š t o j e u s p i o r i j e š i t i s v o j e s t a m b e n o p i t a n j e ili i z g r a d i t i v l a s t i t u k u ć u i t d . Na tom stupnju hijerarhije potreba postoje, p r e m a Maslowu, najveće razlike m e đ u ljudima i najveće specifičnosti. Valja reći da je stoga, p r e m a n a š e m m i š l j e n j u , m o g u ć e d a s e t u đ i c i l j e v i i o s t v a r e n j a o d n o s n o t e ž n j e ili načini aktualiziranja m o g u potcjenjivati, u k o l i k o se z n a t n o razlikuju o d n a š e g vlastitog. Ovdje je zgodan p r i m j e r onaj k a d a je sveučilišni profesor upitao (tada još) svog »podvornika«, koji ga je »posluživao« trideset i više godina i koji j e odlazio u m i r o v i n u , što bi želio biti k a d bi se p o n o v n o r o d i o . Ovaj m u je odgovorio da bi želio biti isto što i sada i da bi bio p o t p u n o zadovoljan. Profesora je, n a r a v n o , takav odgovor zaprepastio, jer je on situaciju svog pod­ vornika percipirao i doživljavao sasvim drukčije i jer je, naravno, mislio da svi t o d o ž i v l j a v a j u p o p u t n j e g a . P o t p u n u samoaktualizaciju dostiže s a m o j e d a n manji broj ljudi. Ako j e t a t e n d e n c i j a u r o đ e n a s v i m l j u d i m a i a k o svi i m a j u p o t r e b u z a s a m o aktualizacijom i p o t p u n i m ostvarenjem svojih mogućnosti i sposobnosti, onda to znači da ljude nešto sprečava u postizanju potpunog ispunjenja vlastite ličnosti. M a s l o w je u vezi s t i m naveo nekoliko razloga zbog kojih s a m o ma­ lom b r o j u ljudi uspijeva da postignu aktualizaciju samih sebe. J e d a n o d u z r o k a j e s t u t o m e š t o većina ljudi n e p o z n a j e niti n e z n a za s v o j e potencijalne mogućnosti. O n i s u u o d n o s u n a s e b e p o t p u n o s l i j e p i ili imaju o sebi p o g r e š n u sliku i stoga su zavedeni na pogrešne putove. Osim t o g a , v e ć i n a l j u d i n i k a d a n i j e i s k u s i l a u g o d u ili n a g r a d u k o j u p r u ž a t o o s t v a ­ rivanje sebe i svojih potencijalnosti. N a s u p r o t tome, većina ljudi s m a t r a da n e m a j u s p o s o b n o s t i ili s u m n j a j u u v l a s t i t e s p o s o b n o s t i i m o g u ć n o s t i i n a taj n a č i n s a m i sebi o n e m o g u ć a v a j u postizanje p u n o g o s t v a r e n j a s a m i h sebe. Daljnji uzrok t o m e da s a m o mali broj ljudi uspijeva sebe u p o t p u n o s t i o s t v a r i t i l e ž i u društvenoj okolini i društvu u kojem danas ljudi žive. T u p o ­ stoji više važnih u z r o k a koji sprečavaju razvoj čovjeka. J e d a n o d u z r o k a su društvene predrasude i društveni stereotipi. P r i m j e r za to su p r e d r a s u d e i s t e r e o t i p i u vezi s r a z l i č i t o š ć u m u š k a r a c a i žena. U m n o g i m d r u š t v i m a nagla­ šavaju se m u š k e i ž e n s k e o s o b i n e . O n e koje su k a r a k t e r i s t i č n e za žene odga­ j a j u s e ili u z g a j a j u k o d ž e n s k i h č l a n o v a d r u š t v a , a o n e k o j e s u k a r a k t e r i s t i č n e z a m u š k a r c e k o d m u š k i h . T a k o n a p r i m j e r , m u š k a r a c n e s m i j e ili n e t r e b a imati takve ženske o s o b i n e k a o što su nježnost, osjetljivost, emocionalnost, uljudnost, blagost. Žene opet trebaju imati samo takve osobine jer su one, tobože, u skladu s njihovom p r i r o d n o m ulogom u društvu. Daljnji uzrok, koji je t a k o đ e r društvenog podrijetla a koji o n e m o g u ć a v a m n o g i m l j u d i m a o s t v a r i v a n j e s a m i h s e b e j e u t o m e š t o m n o g e p o t r e b e iz n i ž i h r a z i n a u M a s l o w l j e v o j h i j e r a r h i j i n i s u ili n e m o g u u o d r e đ e n o m d r u ­ š t v u b i t i z a d o v o l j e n e . T a k o p o s t o j e d r u š t v a i z a j e d n i c e u k o j i m a n i t i fizio­ loške p o t r e b e ne m o g u biti zadovoljene. Jasno je da u takvom društvu nitko ne m o ž e ni pomišljati n a ostvarivanje svih svojih potencijalnosti i talenata. U m n o g i m razvijenijim d r u š t v i m a ne m o g u biti zadovoljene neke druge po­ trebe. Osobito negativan utjecaj na samoostvarenje imaju nezadovoljene potre­ b e za s i g u r n o š ć u . N a p r e d a k i razvoj p o j e d i n c a često zahtijeva d a se razbijaju 261

postojeći načini funkcioniranja okoline, d a se n a p u š t a j u s t a r e t r a d i c i o n a l n e ustanove, da se p r o b i j a naprijed i da se r u š e navike, p r e d r a s u d e , očekivanja i u o b i č a j e n a p o n a š a n j a , tradicija i slično. Sve to u p o j e d i n a c a izaziva s t r a h ili z a b r i n u t o s t , a t o s u s i m p t o m i n e z a d o v o l j e n i h p o t r e b a z a s i g u r n o š ć u . D a ­ kle, n a p r e d a k u aktualizaciji s a m o g a sebe za m n o g e je p o p r a ć e n pojavom p o t r e b a za s i g u r n o š ć u k o j e , k a o p o t r e b e n i ž e g a r e d a , m o r a j u b i t i p r i j e za­ dovoljene. Stoga m n o g i o d u s t a j u o d t a k v a p u t a , o s t a j u u sigurnosti, m i r e se sa s u d b i n o m koja nije ništa drugo negoli njihova društvena okolina i presta­ ju napredovati na p u t u samousavršavanja i aktualizacije. Tako propadaju ogromni ljudski talenti i mogućnosti. Dakle, p r e m a Maslovvljevom mišljenju, društvo je osnovni u z r o k t o m e što o g r o m n a većina ljudi n e može i n e zna za svoje m o g u ć n o s t i razvoja i što taj razvoj ne m o ž e ostvariti. To je slučaj sa svim d a n a š n j i m d r u š t v e n i m ure­ đ e n j i m a . D r u š t v o koje bi moglo p o m o ć i d a veći b r o j ljudi postigne p o t p u n o ispunjene s a m i h sebe t r e b a biti u većoj mjeri olakšavajuće i m o r a pružati m o g u ć n o s t i za postizanje takve samoaktualizacije. S a m o a k t u a l i z a c i j a zahtije­ va p o t p u n u o t v o r e n o s t p o j e d i n c a za nove ideje i nove doživljaje. Oni poje­ d i n c i ili d j e c a k o j a ž i v e u s i g u r n o j , s r d a č n o j i z a š t i t n o j o k o l i n i l a k š e ć e r a ­ z u m j e t i s e b e , s v o j e m o g u ć n o s t i i z a d o v o l j s t v o k o j e p r o i z l a z i iz p r o c e s a a k t u ­ alizacije svojih potencijala. Takav je r a s t m o g u ć i u g o d a n s a m o o n d a k a d a s u z a d o v o l j e n e p o t r e b e ili k a d a z a d o v o l j a v a n j e p o t r e b a n i j e u g r o ž e n o . J e d i ­ no u takvim uvjetima čovjek može postati u najvećoj mjeri ono što jest. L j u d i k o j i n e m o g u ili k o j i m a j e o n e m o g u ć e n o d a z a d o v o l j e s v o j e p o t r e b e ne m o g u to postići niti doživjeti. Stoga d r u š t v a treba mijenjati tako da o n a omogućuju lakše i potpunije zadovoljavanje potreba svojih članova, a to zahtijeva reorganizaciju i promjene u društvenim uređenjima.

Motivi nedostatka i motivi rasta Budući da su motivi odnosno p o t r e b e srž Maslowljeve teorije ličnosti, o n j e t e o r i j s k i m r a z r a d a m a p o t r e b a i m o t i v a p r i d a v a o v e l i k u p a ž n j u . Uz već o p i s a n u h i j e r a r h i j s k u klasifikaciju p o t r e b a , M a s l o w je d a o i j e d n u klasifika­ c i j u m o t i v a ( M a s l o w , 1955). P r e m a t o j k l a s i f i k a c i j i t r e b a r a z l i k o v a t i d v i j e v r s t e m o t i v a : motive nedostatka ili deficijentnosti i motive rasta. M o t i v i d e f i c i j e n t n o s t i ili D m o t i v i u s t v a r i s u p o t r e b e n i ž e g r e d a u n j e ­ g o v u h i j e r a r h i j s k o m s u s t a v u p o t r e b a . T o s u f i z i o l o š k e ili b i o l o š k e p o t r e b e i p o t r e b e za s i g u r n o š ć u . D motivi su s t o g a vrlo utjecajni u p o n a š a n j u poje­ dinca. Njihovo pojavljivanje praćeno je porastom napetosti u organizmu i s t o g a o n i t r a ž e š t o s k o r i j e z a d o v o l j e n j e ( n a p r i m j e r , p o t r e b a z a k i s i k o m ili p o t r e b a za u k l a n j a n j e m o d j u r e ć e g vlaka). P o s t o j e o d r e đ e n i kriteriji koji o m o ­ g u ć a v a j u i d e n t i f i c i r a n j e D m o t i v a . T i k r i t e r i j i s u s l i j e d e ć i : 1. n e p o s t o j a n j e D m o t i v a izaziva b o l e s t o r g a n i z m a (na p r i m j e r n e z a d o v o l j a v a n j e p o t r e b e za hra­ n o m d o v o d i d o s m r t i ) ; 2 . p o s t o j a n j e ili p o j a v l j i v a n j e t i h m o t i v a o n e m o g u ć a ­ va b o l e s t o r g a n i z m a ; 3. n j i h o v o z a d o v o l j e n j e liječi b o l e s t o r g a n i z m a k o j a j e n j i h o v o m p o j a v o m i z a z v a n a ( n a p r i m j e r , u z i m a n j e v i t a m i n a ) ; 4. u u v j e t i m a s l o b o d n o g i z b o r a p o j e d i n a c n a j p r i j e p r i s t u p a z a d o v o l j a v a n j u D m o t i v a ; 5. t i su motivi neaktivni k o d zdravih ljudi p r i č e m u su zdravi oni koji n e funkcio262

niraju pod utjecajem ficijencije.

ili d o m i n a c i j o m D m o t i v a ili m o t i v a n e d o s t a t k a ili d e -

M o t i v i r a s t a n a z i v a j u s e j o š i metapotrebama ili B m o t i v i m a . M e t a p o t r e b e ili B m o t i v i p r e d s t a v l j a j u p o t r e b e k o j e s u p o v e z a n e s u r o đ e n o m t e n d e n ­ c i j o m z a a k t u a l i z a c i j o m s a m o g a s e b e i z b o g t o g a z n a č e udaljene ciljeve u životu pojedinca. Svrha je tih motiva u t o m e da obogate i prošire iskustvo i d o ž i v l j a j e i d a n a t a j n a č i n p o v e ć a v a j u r a d o s t ž i v o t a ili r a d o s t ž i v l j e n j a . O n i , p r e m a t o m e , u t j e č u n a š i r e n j e i s k u s t v a , n a p r o š i r i v a n j e ili p o v e ć a v a n j e ili o b o g a ć i v a n j e l i č n o s t i . Z a t o t i m o t i v i n i s u m o t i v i n e d o s t a t k a ili n e d o s t a j a n j a i n j i h o v cilj nije r e d u k c i j a n a p e t o s t i s t v o r e n e n e d o s t a t k o m u o r g a n i z m u . O n i s u ekspanzivni. Recimo, interes za astronomiju sigurno je B motiv, kao i i n t e r e s za š a h , m a r k e , slike, g l a z b u itd. Ti se motivi, m e đ u t i m , javljaju i postaju aktivni tek kad su D motivi zadovoljeni. Onaj tko je gladan na smrt, n e i n t e r e s i r a se za d o g a đ a j e n a n e b u . Ili k a k o j e j e d a n čovjek u o d r e đ e n o j situaciji r e k a o : »Čemu služe zvijezde k a d ih n e m o ž e š jesti«! M a s l o w j e s k l o n k o n c e p c i j i d a s u i D m o t i v i i B m o t i v i urođeni i instink­ tivni, a ne stečeni ili naučeni ( M a s l o w , 1967a). O n i s u , p r e m a t o m e , d i o čovje­ k o v e p r i r o d e . Z b o g t o g a s u o n i u v e z i s psihološkim zdravljem čovjeka. Psiho­ l o š k o z d r a v l j e p o s t o j i p r e m a n j e g o v o j definiciji t e k o n d a k a d a s u svi ti urođeni motivi i potrebe zadovoljeni i kada postoji mogućnost potpunog razvoja pojedinca. Svako drugo stanje nije stanje psihološkog zdravlja. Ako to povežemo s o n i m što s m o rekli ranije da s a m o mali broj ljudi m o ž e u p o t p u n o s t i u s u v r e m e n i m d r u š t v e n i m u r e đ e n j i m a zadovoljavati svoje potre­ b e i m o t i v e i o s t v a r i v a t i s v o j p o t p u n i r a s t , o n d a iz t o g a p r o i z l a z i z a k l j u č a k d a ogroman broj ljudi danas nije psihološki zdrav, već psihološki bolestan. T a k v e b o l e s t i k o j e p r o i z l a z e iz n e m o g u ć n o s t i p o t p u n o g o s t v a r e n j a v l a s t i t e l j u d s k e p r i r o d e M a s l o v n a z i v a »metapatološkim« ( M a s l o w , 1967a). T a k v a m e t a p a t o l o š k a s t a n j a s u a p a t i j a , a l i j e n a c i j a ili o t u đ e n o s t , d e p r e s i j a , b e s p o ­ m o ć n o s t , cinizam, zloba, zavist i b r o j n a druga. Hijerarhija metapotreba je manje rigidna i jaka od hijerarhije bioloških m o t i v a . T a k o s e r a z l i č i t e m e t a p o t r e b e ili B m o t i v i m o g u m e đ u s o b n o z a m j e ­ njivati i n a d o m j e š t a v a t i . M e đ u t i m , zadovoljavanje B m o t i v a ne može se po­ s t i ć i o s t v a r i v a n j e m ili z a d o v o l j a v a n j e m D m o t i v a . M a s l o w s t i m u v e z i r a z l i ­ kuje osobe koje su motivirane D motivima i osobe koje su motivirane B mo­ t i v i m a ili p o t r e b a m a . M e t a m o t i v i r a n e o s o b e ili t a k o m o t i v i r a n o p o n a š a n j e u s m j e r e n o j e i o d a n o istini, ljepoti, dobroti, pravdi, u s a v r š a v a n j u i redu. »Za više r a z v i j e n e o s o b e , ' p r a v o ' j e više n a č i n t r a ž e n j a p r a v d e , i s t i n e , do­ b r o t e itd. negoli n a č i n traženja financijske sigurnosti, obožavanja, statusa, p r e s t i ž a , d o m i n a c i j e , m u š k o s t i i t d . « ( M a s l o w , 1 9 7 1 , s t r . 310).

Aktualizacija samog sebe Maslow, kao i drugi humanistički psiholozi, ima vrlo pozitivno mišljenje o ljudskoj prirodi. Mnogi s m a t r a j u da je takvo mišljenje, osobito kod Maslo­ w a , p r e v i š e r u ž i č a s t o i n e r e a l n o . U o s n o v i j e h u m a n i s t i č k e psihologije, za ra­ z l i k u o d p s i h o a n a l i z e i b i h e v i o r i z m a , d a t a p s i h o l o g i j a n a g l a š a v a l j u d s k e uro­ đene potencijale za stvaralaštvo, za o s o b n i r a s t i u s a v r š a v a n j e , za ispunja­ v a n j e s a m o g a s e b e . I s p u n j e n j e s a m o g a s e b e ili a k t u a l i z a c i j a s e b e m o g u ć a 263

je i do nje će sigurno doći a k o postoji odgovarajuća okolina. Nijedan čovjek, p r e m a m i š l j e n j u h u m a n i s t i č k i h p s i h o l o g a , n i j e l i š e n l j u d s k e p r i r o d e ili l j u d ­ s k o s t i , a l i može postati žrtva društva i okolnosti k o j i m u p r i j e č e t a k a v raz­ voj. Zbog toga takav pojedinac m o r a nadvladati ograničenja okoline, m o r a preuzeti b r i g u o sebi i s v o m razvoju i o d g o v o r n o s t za p u n o ostvarenje svojih mogućnosti. Osobe koje uspijevaju razviti svoje h u m a n e potencijale imaju prema mišljenju Maslowa i p r e m a jednom istraživanju određene karakteri­ stike i obilježja. »Kad ih p i t a m : U kojim a s p e k t i m a vašega r a d a najviše u ž i v a t e ? S t o v a m p r u ž a n a j v e ć u u g o d u ? K a d a u ž i v a t e u s v o m p o s l u ? itd., takvi s u ljudi skloniji d a d a j u o d g o v o r e u vezi s i n t r i n z i č n i m v r i j e d n o s t i m a , transpersonalne, nesebične, altruističke satisfakcije, kao n a primjer: zbog pravde, zbog veće savršenosti nečeg, zbog propagiranja istine, zbog nagrađi­ v a n j a v r l i n e , k a ž n j a v a n j a z l a i t d . « ( M a s l o w , 1 9 7 1 , s t r . 310). Prema tome, osobe koje su odmakle na kvantitativno i kvalitativno od onih koji Obično su ljudi u svom životu motivirani i dovoljavanjem nižih p o t r e b a u hijerarhiji, a ispunjavanjem sebe teže većoj savršenosti u i svom vlastitom stilu života.

p u t u aktualizacije razlikuju se i nisu samoaktualizirane ličnosti. p o k r e t a n i n i ž i m p o t r e b a m a i za­ o n i k o j i i d u z a a k t u a l i z a c i j o m ili rastu, teže svojoj individualnosti

Empirijska istraživanja i provjera Koncepcija humanističke psihologije i Maslowa, kao uostalom i svaka k o n c e p c i j a u p s i h o l o g i j i , t r e b a j u b i t i p o d v r g n u t e empirijskom testiranju i provjeri. O b j e k t i v n a v e r i f i k a c i j a s v a k e t v r d n j e ili h i p o t e z e i t o u z k o r i š t e n j e z n a n s t v e n i h m e t o d a ( e k s p e r i m e n t a i s u s t a v n o g p r o m a t r a n j a ili o p a ž a n j a ) p r e d s t a v l j a p r e d u v j e t d a b i n e k a t e o r i j a , h i p o t e z a ili s u s t a v p o s t a l i d i o z n a ­ nosti, u ovom slučaju dio znanstvene psihologije. Maslowljeva teorija ličnosti ispunjena svježinom i n o v i m idejama p o s e b n o zaslužuje takvu verifikaciju. Z n a n o s t se zasniva n a o b j e k t i v n i m z n a n s t v e n i m p o s t u p c i m a , a n e n a subjek­ t i v n i m m i š l j e n j i m a , u v j e r e n j i m a , v r i j e d n o s t i m a , s t a v o v i m a , u č e n j i m a i si. Dokle god neki subjektivni sustav nije p r o š a o z n a n s t v e n u provjeru, on nije z n a n s t v e n i sustav. O n m o ž e biti filozofski sustav, religiozni sustav, ideološki s u s t a v , o n m o ž e b i t i u m j e t n i č k o o s t v a r e n j e ili b i l o k a k v o d r u g o o s t v a r e n j e , a l i n e m o ž e b i t i z n a n o s t . Z n a n o s t j e , p o m o j o j d e f i n i c i j i , sustav postupaka kojima je osnovni cilj da iz procesa spoznaje odstrane u potpunosti ili što je to moguće temeljitije subjektivni faktor ili faktore. Kakva je, p r e m a t o m e , znanstvena podloga Maslowljeve teorije ličnosti? Maslowljeva teorija ličnosti, p o p u t psihoanalitičkih i nekih drugih teorija, z a s n i v a se u velikoj m j e r i n a s u b j e k t i v n o m u v j e r e n j u i n a u č a v a n j u . M a s l o w , n a primjer, govori m n o g o o ljudskoj prirodi i o njenoj genetičkoj uvjetova­ n o s t i . S v e t e t v r d n j e z n a č e s a m e p o s e b i s a m o p r e t p o s t a v k e k o j e m o g u izgle­ d a t i m a n j e ili v i š e ( k a o i u s l u č a j u F r e u d o v o g u č e n j a ) p l a u z i b i l n e ili v j e r o ­ j a t n e , ali k o j e t r e b a j u b i t i p o d v r g n u t e e m p i r i j s k o j p r o v j e r i u z k o r i š t e n j e znanstvenih postupaka. Maslow je znao da njegova teorija, kao ni Freudova ni druge, ne može imati znanstveni karakter, bez takve provjere, te je i sam p o k u š a o izvršiti n e k a i s t r a ž i v a n j a i p r o v j e r e k o j e bi i m a l e o b j e k t i v a n zna­ čaj. I to u s p r k o s t o m e što je s a m bio kritičan u o d n o s u n a znanost i znan264

s t v e n i r a d . O n j e , n a p r i m j e r , p r e d l a g a o humanističku znanost kao nadopunu m e h a n i s t i č k e z n a n o s t i o l j u d i m a , t j . k a o nadopunu biheviorizma (Maslow, 1966). T a h u m a n i s t i č k a z n a n o s t t r e b a l a b i s e b a v i t i p i t a n j i m a l j u d s k i h v r i ­ jednosti, individualnošću, sviješću, etikom, s v r h o m , o d n o s n o k a k o o n to naziva, »višim d o s t i g n u ć i m a l j u d s k e p r i r o d e « s k o j i m a se b i h e v i o r i s t i č k a psi­ hologija ne bavi. Istraživanje

samoaktualiziranih

osoba

M a s l o w j e (1950) o b j a v i o r e z u l t a t e j e d n o g s v o g i s t r a ž i v a n j a o s o b a k o j e s u p o n j e g o v u m i š l j e n j u i p r o c j e n i p o s t i g l e v i s o k ili n a j v i š i s t u p a n j s a m o ­ aktualizacije. S v r h a j e tog istraživanja bila d a se u t v r d e obilježja ličnosti takvih osoba. To je bilo tim potrebnije što je sam Maslow u opisu karakteri­ s t i k a ( k a k o s t a n j a , t a k o i p r o c e s a ) a k t u a l i z a c i j e ili i s p u n j e n j a s e b e b i o d o s t a nejasan i n e o d r e đ e n . To je bilo n u ž n o i zbog podrobnijeg utvrđivanja p o j m a psihološkog zdravlja. To istraživanje je metodološki i znanstveno dosta skrom­ n o i s m n o g o n e d o s t a t a k a , ali k a k o k a ž e s a m M a s l o w , t o j e b o l j e negoli n i š t a , o d n o s n o bolje negoli s a m o spekulacija i razmišljanje o d n o s n o egzaktno istra­ živanje t r i v i j a l n o s t i . T a k o o n u vezi s p s i h o l o š k i m z d r a v l j e m k a ž e sljedeće: »Problem psihološkog zdravlja s m a t r a m tako hitnim da svaka sugestija, svaki elementarni podatak, m a koliko bio dvojben, posjeduje veliku heuristi­ čku vrijednost. Ova vrsta istraživanja je u načelu tako teška, jer zahtijeva d a se čovjek izdigne vlastitim a k s i o l o š k i m č i z m a m a , da bi, k a d b i s m o m o ­ rali čekati n a u o b i č a j e n o p o u z d a n e p o d a t k e , čekali zauvijek. Izgleda da je j e d i n a m u ž e v n a s t v a r k o j a se m o ž e učiniti d a se b e z s t r a h a o d p o g r e š a k a z a r o n i , d a se u č i n i n a j b o l j e š t o se m o ž e , u n a d i d a se n a o s n o v i g l u p i h p o ­ g r e š a k a m o ž e n a u č i t i k a k o d a se o n e i z b j e g n u . U s a d a š n j o s t i j e d i n a a l t e r n a ­ t i v a t o m e j e s t d a s e o d b i j e i s t r a ž i v a n j e t i h p r o b l e m a « ( M a s l o w , 1963, s t r . 527). U i s t r a ž i v a n j e s a m o a k t u a l i z i r a n i h ličnosti i n j i h o v i h k a r a k t e r i s t i k a Ma­ slow je uključio četrdesetdevet poznatih ljudi za koje je mislio da predstav­ l j a j u ili p e r s o n i f i c i r a j u i d e a l p s i h o l o š k o g z d r a v l j a o d n o s n o a k t u a l i z i r a n o s t i . Te ispitanike on je odabrao među svojim prijateljima i poznanicima, m e đ u j a v n i m r a d n i c i m a živima i m r t v i m a i m e đ u s t u d e n t i m a . Ti ljudi su p r e m a konvencionalnim s t a n d a r d i m a postigli p u n u afirmaciju i aktualizaciju svoje l i č n o s t i . O n i s u bili p r i z n a t i s t v a r a o c i , živjeli s u p u n i m ž i v o t o m , bili su b e z neuroza, psihoza i većih psiholoških problema. Te je ispitanike podijelio u t r i k a t e g o r i j e . P r v u k a t e g o r i j u s a č i n j a v a l i s u » p o t p u n o s i g u r n i s l u č a j e v i sa­ moaktualizacije«. T u su, n a primjer, pripadali Einstein, Eleanor Roosevelt, Lincoln, S p i n o z a , Jefferson. D r u g u k a t e g o r i j u činili s u »djelomični slučajevi«, tj. pojedinci koji su postigli s a m o djelomično p o t p u n u aktualizaciju. U njoj j e bilo p e t i s p i t a n i k a s u v r e m e n i k a M a s l o w a . K o n a č n o , t r e ć u k a t e g o r i j u činili s u » p o t e n c i j a l n i ili m o g u ć i s l u č a j e v i « , t j . p o j e d i n c i k o j i s u t e ž i l i s a v r š e n s t v u i o s t v a r e n j u s v o j i h m o g u ć n o s t i , ali k o j i to n i k a d n i s u p o s t i g l i . T u s u bili, m e ­ đu ostalima, Renoir, američki pjesnik W h i t m a n , Adlai Stevenson, Franklin. Za svakog i s p i t a n i k a prikupljeni su p o d a c i globalnog k a r a k t e r a koji su p r i k a z i v a l i n j e g o v g l o b a l n i r a z v o j ili holističku impresiju o tom pojedincu k a k v u i m a m o n a p r i m j e r o n e k o m s v o m z n a n c u ili p r i j a t e l j u . T o s u b i l i b i o ­ grafski podaci dobiveni različitim upitnicima i testovima gdje je to bilo mo­ guće. Analiza p o d a t a k a je bila kvalitativna a ne kvantitativna. N a osnovi te a n a l i z e M a s l o w j e i z l u č i o i o p i s a o p e t n a e s t b i t n i h ili i s t a k n u t i h k a r a k t e r i s t i k a 265

ili o b i l j e ž j a t i h o s o b a . T o s u , p r e m a t o m e , obilježja aktualiziranih ili ostvare­ nih ličnosti koje su u svom razvoju postigle m a k s i m u m i koje su psihološki zdrave. Prvi i o s n o v n i uvjet za postizanje t a k v o g s t u p n j a u razvoju jest d a su potrebe iz nižih razina u hijerarhiji zadovoljene (osobito D motivi). Dalja su o b i l j e ž j a ( M a s l o w , 1970) s l j e d e ć a : Efikasna percepcija realnosti » P r v i o b l i k u k o j e m j e o v a j k a p a c i t e t za­ p a ž e n bila j e n e o b i č n a s p o s o b n o s t d e t e k t i r a n j a p a t v o r e n o s t i , prijevare, nep o š t e n j a u o s o b n o s t i ili l i č n o s t i . I , o p ć e n i t o , u s p o s o b n o s t i d a s e l j u d i p r o c j e ­ njuju ispravno i djelotvorno. »... Kako je studija napredovala, polako je po­ stojalo o č i g l e d n o da se ova d j e l o t v o r n o s t p r o t e ž e n a m n o g a d r u g a p o d r u č j a života o d n o s n o n a sve što je bilo ispitivano. U slikarstvu, glazbi, u aktivnosti intelekta, u z n a n s t v e n o j m a t e r i j i , u politici, u j a v n i m p o s l o v i m a oni su, k a o s k u p i n a , i z g l e d a l i s p o s o b n i j i m d a b r ž e i t o č n i j e v i d e s a k r i v e n u ili n e j a s n u realnost od drugih. Tako je j e d a n neformalni eksperiment pokazao da su njihova p r e d v i đ a n j a b u d u ć n o s t i n a osnovi činjenica koje su im bile d o s t u p n e češće točnija, j e r su se m a n j e osnivala n a željama, č e ž n j a m a , tjeskobi, s t r a h u ili n a g e n e r a l i z a c i j a m a , o d n o s n o n a k a r a k t e r o m d e t e r m i n i r a n o m o p t i m i z m u ili p e s i m i z m u « ( M a s l o w , 1963, s t r . 531). Prihvaćanje sebe, drugih i prirode. To je d r u g o i s t a k n u t o obilježje lično­ sti koje su bile p r o u č a v a n e . Takvi pojedinci m o g u prihvatiti vlastitu p r i r o d u stoički i sa svim n j e n i m n e d o s t a c i m a i r a z l i k a m a o d njihovog ideala. Oni sve n e d o s t a t k e i slabosti u sebi i l j u d i m a p r i m a j u k a o p r i r o d n e . »Nitko se n e žali n a v o d u z b o g t o g a š t o j e m o k r a ili n a s t i j e n e z a t o š t o s u t v r d e ili n a d r v e ć e zato š t o j e zeleno. K a o što dijete gleda u svijet sa š i r o k i m , n e v i n i m i nekri­ t i č k i m o č i m a , j e d n o s t a v n o bilježeći i z a p a ž a j u ć i š t o se d o g a đ a , č a k i b e z r a s p r a v l j a n j a ili b e z z a h t i j e v a n j a d a b u d e d r u k č i j e , t a k o i s a m o a k t u a l i z i r a n a o s o b a g l e d a n a l j u d s k u p r i r o d u u s e b i i d r u g i m a « ( M a s l o w i b i d , s t r . 533). Spontanost, jednostavnost i prirodnost, »Njihovo je ponašanje obilježeno j e d n o s t a v n o š ć u i p r i r o d n o š ć u , k a o i o d s u s t v o m b i l o k a k v e a r t i f i c i j e l n o s t i ili naprezanja za efektom. To n e znači konzistentno nekonvencionalno pona­ š a n j e . N j e g o v unutarnji život ( i m p u l s i , m i s l i i d r u g o ) s u o n i k o j i s u t a k o n e ­ k o n v e n c i o n a l n i , s p o n t a n i i p r i r o d n i . Priznavajući, očigledno, da svijet ljudi u k o j e m ž i v e n e m o ž e t o r a z u m j e t i ili p r i h v a t i t i , a b u d u ć i d a o n n e m a ž e l j e d a i h p o v r i j e d i ili d a s e s n j i m a b o r i o k o s v a k e t r i v i j a l n o s t i , o n ć e p r o l a z i t i k r o z c e r e m o n i j e i rituale konvencija sliježući d o b r o ć u d n o r a m e n i m a i s naj­ b o l j o m m o g u ć o m u l j u d n o š ć u « ( i b i d , s t r . 535). T a k v e o s o b e , p r e m a t o m e , n e n a s t o j e i m p r e s i o n i r a t i d r u g e , izbjegavaju c e r e m o n i j e i rituale. Oni se, m e ­ đ u t i m , s u k o b l j a v a j u sa s o c i j a l n i m k o n v e n c i j a m a s a m o o n d a k a d a o n e k o č e njihov vlastiti razvoj i n a p r e d a k . Inače m o g u tolerirati gluposti i nelogičnosti. O n i i h i g n o r i r a j u k a o i u s v o j e n a p r a v i l a i n o r m e . Njihova se etička načela zbog toga razlikuju od načela njihove okoline. Usredotočenost na probleme. Maslowljevi su ispitanici bili u s r e d o t o č e n i n a p r o b l e m e u t o m smislu da se oni bave » . . . t e m e l j n i m pitanjima i vječnim p r o b l e m i m a o n e v r s t e k o j e s m o n a u č i l i n a z i v a t i f i l o z o f s k i m ili e t i č k i m . T i ljudi o b i č n o žive u n a j š i r e m m o g u ć e m o k v i r u referencija. Izgleda d a o n i ni­ k a d a ne dolaze t a k o blizu stabala da ne bi mogli vidjeti š u m u . Oni djeluju u n u t a r okvira vrijednosti koji je širok a ne sitničav, univerzalan a ne lokalan 266

i u o d n o s u n a s t o l j e ć e a n e n a j e d a n čas. J e d n o m r i j e č j u ovi s u l j u d i svi u j e d n o m ili d r u g o m s m i s l u f i l o z o f i . . . « ( i b i d . s t r . 537). T o s u l j u d i k o j i s u o b u z e t i s v o j o m » m i s i j o m « ili s v o j i m z a d a c i m a . T a ­ k a v ih stil života o s l o b a đ a sitničavosti i trivijalnosti što olakšava život n j i m a i okolini. Potreba za samoćom i privatnošću. T a k v i ljudi teže više o d d r u g i h samo­ ći i p r i v a t n o s t i . T o z n a č i d a će o n i u m n o g i m s l u č a j e v i m a izbjegavati d r u ­ š t v o i p r e t j e r a n e ili č e s t e s o c i j a l n e k o n t a k t e . S t o g a t a k v i p o j e d i n c i i z g l e d a j u d r u g i m a k a o rezervirani, hladni, nedruštveni. Pojedinci koji teže za aktualiz a c i j o m s e b e n e m a j u p o t r e b e za p r i j a t e l j s t v o m u u o b i č a j e n o m s m i s l u te riječi. Oni su o k r e n u t i p r e m a sebi i ovisni s a m o o s a m i m a sebi. T a k v a zaoku­ pljenost svojim mislima i sa sobom ostavlja na druge dojam odsutnosti, zaboravljivosti i n e d o s t u p n o s t i . Oni sve situacije i n t e r p r e t i r a j u n a vlastiti način, različit o d n a č i n a k a k o to čine drugi. T o j o š više p r i d o n o s i njihovoj izoliranosti i odijeljenosti od ostalih ljudi i socijalne okoline. Nezavisnost od kulture i okoline u kojoj zive » . . . z a d o v o l j s t v o l j u d i k o j i n a s t o j e a k t u a l i z i r a t i s e b e n e z a v i s i o d r e a l n o g s v i j e t a ili o d d r u g i h l j u d i ili o d k u l t u r e ili o d s r e d s t a v a i c i l j e v a ili, o p ć e n i t o , o d e k s t r i n z i č n e ili i z v a n j s k e s a t i s f a k c i j e . U m j e s t o t o g a n j i h o v r a z v o j i s t a l a n r a s t o v i s e o n j i h o v i m vla­ s t i t i m p o t e n c i j a l i m a i r e s u r s i m a . U p r a v o k a o š t o d r v o z a h t i j e v a s u n č a n u svjet­ lost, v o d u i h r a n u , t a k o većina ljudi t r e b a zadovoljenje p o t r e b e za ljubavlju, s i g u r n o š ć u k a o i z a d o v o l j e n j e d r u g i h o s n o v n i h p o t r e b a a o n o m o ž e d o ć i sa­ m o izvana. M e đ u t i m , k a d je j e d n o m stečeno o n o što izvana može zadovoljiti p o t r e b e , k a d su ti u n u t a r n j i n e d o s t a c i zadovoljeni t i m izvanjskim s t v a r i m a , započinje p r a v i p r o b l e m individualnog r a z v o j a . . . aktualizacija s a m o g sebe« (ibid. s t r . 539). Pojedinci koji posjeduju psihološko zdravlje i koji su p o t p u n o funkcio­ nalni posjeduju i vlastitu usmjerenost i »slobodu odlučivanja«. Oni sami sebe s m a t r a j u a k t i v n i m , o d g o v o r n i m , s a m o d i s c i p l i n i r a n i m i s a m o u p r a v n i m u od­ nosu n a vlastitu sudbinu. Oni su dovoljno jaki da m o g u zanemarivati tuđa m i š l j e n j a ili s k l o n o s t o s e b i . Z b o g t o g a s e o n i k l o n e p o p u l a r n o s t i , p r e s t i ž a , časti i statusa. Takve ekstrinzične nagrade njima m a n j e znače negoli dru­ gima, a osobito im m a n j e znače od u n u t a r n j e g rasta i razvoja njihove ličnosti. Međutim, postizanje tog stupnja relativne nezavisnosti od drugih i okoline ovisi o p r e t h o d n o m z a d o v o l j e n j u p o t r e b a n i ž e g r e d a , o s o b i t o p o t r e b a z a lju­ bavlju i pripadanjem. Stalna svježina zamjećivanja. Pojedinci koje je Maslow p r o u č a v a o po­ kazivali s u i k a o o d r a s l i s p o s o b n o s t z a p a ž a n j a i cijenjenja i n a j o b i č n i j i h stva­ ri i d o g a đ a j i . Oni i m a j u » . . . divnu s p o s o b n o s t da zapažaju uvijek nanovo, s v j e ž e i n a i v n o o s n o v n a d o b r a ž i v o t a . . . « ( i b i d . s t r . 539). S v a k i z a l a z a k s u n c a je za njih p r e k r a s a n k a o i prvi, svaki cvijet j e za njih zadivljujući čak i o n d a k a d su ih vidjeli m i l i j u n e , s v a k o dijete j e za njih č u d e s n o k a o i p r v o koje su vidjeli, svaki p o s a o , č a k i n a j j e d n o s t a v n i j i o d u š e v l j a v a ih i u z b u đ u j e . Oceanski osjećaji. Oceanski osjećaji znače » . . . beskrajne horizonte koji s e o t v a r a j u v i d i k u , o s j e ć a n j e d a si i s t o v r e m e n o j a č i i b e s p o m o ć n i j i o d b i l o k o g a p r i j e , o s j e ć a n j e velike e k s t a z e , divljenja i s t r a h o p o š t o v a n j a « (ibid. str. 541). U t a k v i m t r e n u c i m a i s t a n j i m a p o j e d i n c i s e o s j e ć a j u p r e o b r a ž e n i m a i p r o m i j e n j e n i m a i t o za cijeli život. T a k v i m o m e n t i e k s t a z e n a s t u p a j u u lju267

b a v n i m i religioznim klimaksima, u n a s t u p i m a kreativnosti, iznenadnim spo­ znajama i otkrićima, u spajanju s prirodom. Takve m o m e n t e Maslow naziva vrhunskim doživljajima. Nakon njih nastupa smirenje, nestanak napetosti i r e l a k s a c i j a . T a k v i v r h u n s k i doživljaji i m a j u u sebi n e š t o m i s t i č n o , ali n e m o r a j u biti religiozni. Izvorna želja za pomaganjem ljudskom rodu. I a k o s u u s v o m v l a s t i t o m životu odijeljeni i separirani od drugih i teže privatnosti i zatvorenosti, takvi s u p o j e d i n c i d u b o k o p o v e z a n i s l j u d s k o m v r s t o m i l j u d s k i m r o d o m k a o cje­ linom. Zbog toga oni osjećaju p o t r e b u da d r u g i m a p o m a ž u u usavršavanju. Za ljudsko oni osjećaju simpatiju, naklonjenost, razumijevanje i o p ć u sklo­ nost. Duboke veze s malim brojem pojedinaca. S pojedincima, s kojima održa­ vaju veze, oni n a s t o j e te veze p r o d u b i t i i učiniti p r i s n i j i m a negoli što je to slučaj kod drugih ljudi. Oni se u d r u ž u j u s o n i m a koji imaju slična obilježja njihovima. S ovima i m a j u slične talente, sličan k a r a k t e r i slične sposobnosti. K r u g takvih prijatelja je malen i zatvoren. To je stoga što takvi prijateljski odnosi zahtijevaju m n o g o vremena. Tako je jedan od njegovih ispitanika izjavio da nitko n e m a dovoljno v r e m e n a za p u n o istinskih prijatelja. Osobitu n a k l o n o s t p o k a z u j u p r e m a djeci. Često p u t a postaju i žrtve takvih prijatelj­ skih o d n o s a i naklonjenosti. To je slučaj k a d prijatelji počinju od njih tra­ žiti više n e g o što s a m i daju. T a k a v j e slučaj s obožavateljima, u č e n i c i m a , sljedbenicima. Takvih se rješavaju n a u l j u d a n način. Sklonost demokraciji. U odnosu p r e m a ljudima oni su bez predrasuda. N e m a j u p r e d r a s u d a u vezi s n e v a ž n i m i p o v r š n i m obilježjima ljudi k a o š t o s u r a s a ili p o l i t i č k a u v j e r e n j a . O n i p o š t u j u s v a k o g i s p r e m n i s u d a u č e o d s v a k o g . T o n e znači d a oni n e d i s k r i m i n i r a j u i n e razlikuju ljude. Oni ih r a z l i k u j u ali n a o s n o v i d r u g i h v r i j e d n o s t i i obilježja. N e r a z l i k u j u ih p o nji­ h o v u r o đ e n j u ili p o r i j e k l u , p o i m e n u , o b i t e l j i , d o b i , p o z n a t o s t i , v l a s t i ili m o ć i , ali ih razlikuju p r e m a n j i h o v i m k a r a k t e r i m a , s p o s o b n o s t i m a i t a l e n t i m a . Sposobnost oštrog razlikovanja sredstava od ciljeva. Iako su p o t p u n o funkcionirajuće aktualizirane i psihološki zdrave osobe orijentirane p r e m a ciljevima a ne p r e m a sredstvima, oni te ciljeve n i k a d a n e z a m j e n j u j u sa sred­ stvima ni sredstva sa ciljevima. Drugi ljudi su vrlo skloni da sredstva zamije­ n e sa ciljevima. O s i m toga, ono što je za obične ljude sredstvo, to je za njih cilj. T a k o oni više uživaju u s a m o m r a d u negoli d r u g i ljudi i stoga su skloni da sve u r a d e s a m i . Za njih j e odlaženje n a n e k o m j e s t o isto toliki u ž i t a k k a o i d o l a ž e n j e n a t o m j e s t o . S p o s o b n i s u d a iz n a j t r i v i j a l n i j i h i n a j o b i č a j n i j i h a k t i v n o s t i n a p r a v e z a s e b e u g o d n u i g r u ili z a b a v u . O n i s u m n o g o sigurniji u p r o s u d b a m a što je d o b r o a što loše. I m a j u određenije m o r a l n e i etičke standarde, jače i stabilnije negoli drugi ljudi, iako je vrlo mali broj onih koji su religiozni u o r t o d o k s n o m smislu. Smisao za filozof ski humor. Prosječni ljudi uživaju vrlo često u h u m o r u k o j i s e z a s n i v a n a i s t i c a n j u n e č i j e i n f e r i o r n o s t i , n e s p r e t n o s t i ili g l u p o s t i i koji j e za n e k o g a uvredljiv. Psihološki z d r a v i i p o t p u n o a k t u a l i z i r a n i poje­ dinci p o k a z u j u s m i s a o za h u m o r koji se odnosi n a ljude općenito, a n e n a pojedince. 268

Stvaralaštvo. S v i i s p i t a n i c i M a s l o w a p o k a z i v a l i s u i z r a z i t u k r e a t i v n o s t ili stvaralaštvo. O n o se razlikuje o d stvaralaštva izvanredno talentiranih poje­ d i n a c a ili g e n i j a . O n o , p o m i š l j e n j u M a s l o w a , v i š e n a l i k u j e » . . . n a i v n o j i u n i ­ verzalnoj k r e a t i v n o s t i n e i s k v a r e n e djece. O n o više nalikuje t e m e l j n o m obi­ lježju zajedničke ljudske p r i r o d n e potencijalnosti koja je d a n a svim ljudskim b i ć i m a k o d r o đ e n j a . V e ć i n a l j u d i g u b i t o u t o k u u l j u đ i v a n j a , ali m a l i b r o j p o j e d i n a c a izgleda d a z a d r ž a v a taj svjež, naivni i d i r e k t n i n a č i n p r o m a t r a n j a ž i v o t a ili, a k o s u g a i z g u b i l i , k a o š t o j e t o s l u č a j s v e ć i n o m l j u d i , o n i g a p o ­ n o v o s t j e č u u k a s n i j e m ž i v o t u « ( i b i d . s t r . 546). Odolijevanje kulturu P o t p u n o o s t v a r e n e ličnosti p o svojoj se vanjštini ne razlikuju m n o g o od ostalih. Njihov način odijevanja i ophođenja u grani­ c a m a j e k o n v e n c i j e . Ali, i s t o v r e m e n o , o n i z a d r ž a v a j u s t a n o v i t u d i s t a n c u i o d i j e l j e n o s t o d k u l t u r e u k o j o j žive. O n i n i s u u p r v i m r e d o v i m a b o r b e za soci­ j a l n e p r o m j e n e , ali s u skloni socijalnim p r o m j e n a m a . U većini p o s t u p a k a oni s u n e k o n v e n c i o n a l n i , ali n e izazivaju o b j e k c i j e i žalbe. P r i h v a ć a j u činje­ nicu d a se k u l t u r n e konvencije i običaji mijenjaju s p o r o i da s t i m t r e b a biti strpljiv. Konačno, Maslow je utvrdio da aktualizirane i psihološki zdrave osobe i ličnosti nisu bez nekih nedostataka. Oni imaju nedostataka i manjkavosti, oni nisu savršena već su nesavršena bića. K a o i drugi ljudi i oni m o g u postati sebični, depresivni, tvrdoglavi, nekonstruktivni, hiroviti, tašti, preponosni, neiskreni p r e m a prijateljima, distancirani od obitelji i djece i hladni p r e m a n e d a ć a m a i p o t r e b a m a drugih ljudi. T a k o đ e r se i u njih m o g u pojaviti stanja ili o s j e ć a j i g r e š n o s t i i k r i v n j e , s u m n j e u s a m o g a s e b e i s i . M e đ u t i m , t a k v a s u stanja u njih m n o g o r j e đ a i nisu o n e m o g u ć i l a njihov p u n i razvoj. U vezi s tim treba spomenuti i osnovno pitanje koje postavlja Maslow na osnovi s v o j e s t u d i j e , a t o j e kako je uopće moguće postati zdrava ličnost u jednom nesavršenom društvu, odnosno »koliko dozvoljava društvo da čovjek posta­ ne dobar?« Postojanje psihološki zdravih, potpuno funkcionirajućih i aktua­ liziranih ličnosti p o k a z u j e da j e čovječja p r i r o d a s p o s o b n a d a se o d u p r e nedostacima i ograničenjima društva. Međutim, njihov mali broj i rijetkost p o k a z u j u d a j e djelovanje današnjih društava na ljudske potencijale uni­ štavaj uće. Maslowljeva studija psihološki zdravih, aktualiziranih i potpuno funkcio­ nira jućih osoba ima određene metodološke nedostatke. Ta je studija prove­ d e n a n a u z o r k u k o j i j e i z a b r a n n a p o s e b a n n a č i n . T a k o S m i t h (1973) k a ž e d a je M a s l o w izabrao pojedince p r e m a k o j i m a je on s a m gajio najveće divljenje k a o p r i m j e r c i m a l j u d s k e v r s t e . N j e g o v a e m p i r i j s k a ili o p e r a c i o n a d e f i n i c i j a s a m o a k t u a l i z a c i j e oslanja se n a taj n a č i n n a njegov vlastiti sustav vrijednosti koji je utjecao n a donošenje p r o s u d b e o t o m e tko jest a tko nije p o t p u n o aktualizirana ličnost. Zbog toga je vjerojatno da karakteristike samoaktuali­ ziranih osoba predstavljaju refleksiju sustava vrijednosti samog Maslowa a n e i p r o c e s s a m o a k t u a l i z a c i j e . Z b o g toga sve n a v e d e n e k a r a k t e r i s t i k e t a k v i h osoba ne predstavljaju stvarne opise takvih aktualiziranih osoba već su to refleksije M a s l o w l j e v i h s h v a ć a n j a o l j u d s k i m v r i j e d n o s t i m a . Dalji s u pri­ g o v o r i n a č i n u n a k o j i s u t i p o j e d i n c i b i l i p r o u č a v a n i . D a li s u o n i i z v a n r e d n o inteligentni visokoobrazovani favorizirani pojedinci? Možda su baš p o d utje­ c a j e m takvih i d r u g i h činilaca postali n e r e p r e z e n t a t i v n i i osobiti. K a k o se s tako pristranog i nejasnog u z o r k a m o g u napraviti generalizacije o ljudskoj vrsti općenito? Podaci koje je M a s l o w publicirao n e dozvoljavaju da se dobiju 269

o d g o v o r i n a t a i d r u g a p i t a n j a u vezi sa s t u d i r a n i m p o j e d i n c i m a . Cofer i A p p l e y (1964) k a ž u d a j e n j e g o v a s t u d i j a s t o g a s a m o d e s k r i p t i v n a a n e e k s p l a n a t o r n a . O n a s a m o o p i s u j e a n e o b j a š n j a v a . Za njih su bazični p o j m o v i Ma­ slowa n e o d r e đ e n i , njegov jezik labav, a podaci nedovoljni za p o t v r đ i v a n j e spekulacija koje se n a n j i m a zasnivaju. Nadalje, Maslowljeva s t u d i j a nije stu­ d i j a u k o j o j s u postavljene i testirane hipoteze kako je to u znanosti uobi­ č a j e n o , v e ć j e t o s t u d i j a k o j a s e z a s n i v a n a promatranjima koja su, o s i m toga, u velikoj mjeri subjektivna. M e đ u t i m , u o b r a n u M a s l o w a m o g u se navesti njegove vlastite riječi da ukoliko želimo odgovoriti na pitanja o tome koliko visoko m o g u narasti l j u d s k a s t v o r e n j a , t r e b a p r o u č a v a t i o n e k o j i s u n a j v i š i ; ž e l i m o li o d g o v o r i t i na pitanje koliko brzo m o g u ljudi trčati, m o r a m o proučavati najbrže u po­ p u l a c i j i , a n e p r o s j e č n e ili n e k a k a v r e p r e z e n t a t i v n i u z o r a k ; » ž e l i m o li s p o z n a t i m o g u ć n o s t i za d u h o v n i r a s t , za v r i j e d n o s n i r a s t , za m o r a l n i razvoj k o d ljud­ skih bića, onda, ja držim, da m o ž e m o najviše o t o m e naučiti proučavajući l j u d e k o j i s u n a j m o r a l n i j i , n a j e t i č k i j i ili n a j s v j e s n i j i « ( M a s l o w , 1969, s t r . 726). Istraživanje

hijerarhije

potreba

U Maslowljevoj teoriji p o t r e b e su organizirane u hijerarhijskom odnosu. D a li e m p i r i j s k a i s t r a ž i v a n j a p o t v r đ u j u t u k a r a k t e r i s t i k u n j e g o v e t e o r i j e ? Postoji više istraživanja o t o m e . Većina e m p i r i j s k i h studija p o t v r đ u j e d a s u D motivi primarniji u odnosu na B motive i d a oni znatnije utječu na pona­ šanje. Stoga različiti autori s m a t r a j u da je Maslowljeva podjela n a te dvije g r u p e m o t i v a e m p i r i j s k i d o k a z a n a ( M c G r e g o r , 1960, P o r t e r , 1961). N e k i p o ­ daci govore u prilog hijerarhijske organizacije motiva i iznad razine motiva s i g u r n o s t i . T a k o j e P o r t e r (1961) u t v r d i o d a p o j e d i n c i k o j i s u n a v i š i m p o ­ ložajima u p r i v r e d n i m p o d u z e ć i m a imaju istaknutije p o t r e b e za poštova­ njem i samoaktualizacijom od onih koji su n a nižim položajima. Međutim, M a d d i i C o s t a (1972) s m a t r a j u d a t a k v a k r o s s e k c i o n a l n a i s t r a ž i v a n j a n e p r u ­ žaju definitivan d o k a z o hijerarhijskoj organizaciji p o t r e b a iznad razine po­ t r e b a za s i g u r n o š ć u . Oni s m a t r a j u d a t a k v e d o k a z e m o g u p r u ž i t i j e d i n o lon­ gitudinalna istraživanja, t j . istraživanja istih o s o b a u različitim p e r i o d i m a njihova razvoja. Takvih longitudinalnih istraživanja zasad još n e m a . Ovdje ć e m o navesti rezultate jednog istraživanja hijerarhijske organiza­ c i j e p o t r e b e k o j e s u p r o v e l i G r a h a m i B a l l o u n , 1973. O n i s u u v e z i s h i j e r a r ­ h i j s k o m organizacijom p o t r e b a postavili dvije hipoteze. P r e m a p r v o j »razina zadovoljenja svake potrebe treba stajati u negativnoj korelaciji s intenzite­ t o m ž e l j e d a se t a p o t r e b a z a d o v o l j i « (ibid. s t r . 99). T o z n a č i , š t o j e p o t r e b a bolje zadovoljena, to je o n a slabije izražena. P r e m a drugoj hipotezi zadovo­ ljenje dviju p o t r e b a koje su n a različitim r a z i n a m a u hijerarhiji, t r e b a biti veće za p o t r e b u nižeg r a n g a nego zadovoljenja p o t r e b e n a višoj razini. T e s u h i p o t e z e t e s t i r a n e u i s t r a ž i v a n j u u k o j e j e b i l o u k l j u č e n o 37 i s p i t a n i k a reprezentativnih po dobi, obrazovanju i prihodima. U intervjuu je od njih t r a ž e n o d a se izjasne o najvažnijoj stvari u s v o m životu. N a o s n o v i analize tih o d g o v o r a u t v r đ e n a j e p r i s u t n o s t četiriju v r s t a p o t r e b a : fizioloških, sigur­ nosnih, socijalnih i p o t r e b a za s a m o o s t v a r e n j e m . Procijenjen j e k v a n t i t e t tak­ vih p o t r e b a k o d svakog pojedinca. Svaka je p o t r e b a procijenjena n a skali o d p e t i n t e n z i t e t n i h v r i j e d n o s t i . D r u g i p o d a t a k ili m j e r a k o j a j e d o b i v e n a od svakog ispitanika predstavljala je procjenu svakog pojedinca o tome kako 270

su u t o m t r e n u t k u zadovoljene njegove p o t r e b e koje p r i p a d a j u u s p o m e n u t e četiri kategorije. Ispitanici s u izražavali s t u p a n j zadovoljenja n a ljestvici o d pet stupnjeva. T a k o đ e r su dali i procjene o t o m e koliko bi trebalo biti po­ boljšanje u zadovoljavanju pojedinih vrsta potreba. N a osnovi tih p o d a t a k a izračunati su najprije koeficijenti korelacija izme­ đ u r a z i n e z a d o v o l j e n j a i želje za z a d o v o l j a v a n j e m o d r e đ e n e v r s t e p o t r e b a . Ti s u k o e f i c i j e n t i k o r e l a c i j a p r i k a z a n i u t a b l i c i 1. T a b e l i c a 1. Korelacija

između

Zadovoljenje Fiziološke Sigurnosne Socijalne Samoaktualizacija

zadovoljenja pojedinih vrsta

i zelje za potreba

zadovoljenjem

Fiziološke

2elje Sigurnosne

Socijalne

Samoaktualizacija

—.57 —.40 —.22 —.09

—.21 —.66 —.27 —.04

—.24 —.25 —.72 —.17

—.20 —.11 —.18 —.42

K a k o s e iz k o r e l a c i j a u t a b e l i c i 1. v i d i , k o e f i c i j e n t i n a d i j a g o n a l i s u s v i n e g a t i v n i i p r i l i č n o v i s o k i . T a k o j e , n a p r i m j e r , k o r e l a c i j a i z m e đ u s t u p n j a zadovoljenosti socijalnih p o t r e b a i želje za t i m p o t r e b a m a —.72. T i m e j e p r v a postavljena hipoteza bila potvrđena. R e z u l t a t i u vezi s d r u g o m h i p o t e z o m p r i k a z a n i s u u tablici 2. T a b l i c a 2. Srednje

vrijednosti i procjene

Potrebe Fiziološke Sigurnosne Socijalne Samoaktualizacija

intenziteta zadovoljenja

potreba

Intenzitet n a osnovi intervjua

Procjene zadovoljenja

14.23 12.69 9.09 7.20

4.14 3.35 3.73 3.00

P r v e v r i j e d n o s t i u t a b l i c i 2. p o k a z u j u i n t e n z i t e t o k u p i r a n o s t i p o j e d i n i m potrebama. Redoslijed je potpuno u skladu s Maslowljevom hijerarhijom. D r u g e v r i j e d n o s t i u t o j t a b l i c i p o k a z u j u i n t e n z i t e t p r o c j e n a z a d o v o l j e n j a sva­ k o m vrstom potreba. Raspored je opet u skladu s Maslowljevom hijerarhijom s i z u z e t k o m socijalnih p o t r e b a koje n i s u n a m j e s t u gdje bi po toj teoriji trebale biti. Rezultati tih istraživača pružaju, p r e m a tome, p o d r š k u Maslowljevoj koncepciji o h i j e r a r h i j s k o j organizaciji ljudskih p o t r e b a kao i kon­ cepciji o o d n o s u veličine zadovoljenja i želje. Upitnik

o osobnoj

orijentaciji

N e p o s t o j a n j e a d e k v a t n o g instrumenta za mjerenje samoaktualizacije bila je j e d n a od najvećih p r e p r e k a validaciji osnovnih a s p e k a t a Maslowljeve t e o r i j e . S h o s t r o m j e ( 1 9 6 5 , 1966) k o n s t r u i r a o Upitnik o osobnoj orijentaciji (UOO) koji se p o k a z a o k a o p o u z d a n i valjan i n s t r u m e n t za m j e r e n j e s a m o 271

aktualizacije. Otada su učestala ispitivanja tog aspekta Maslowljeve teorije. T a j s e u p i t n i k s a s t o j i o d 150 p a r o v a v r i j e d n o s n i h i z r i č a j a . U s v a k o m p a r u t a k v i h i z r i č a j a ili t v r d n j i i s p i t a n i k t r e b a i z a b r a t i j e d n u k o j a j e z a n j e g a relevantnija. N a osnovi njegovih odgovora i izbora m o g u se najprije utvrditi dvije m j e r e . J e d n a se o d n o s i n a n j e g o v o e f e k t i v n o k o r i š t e n j e v r e m e n a (vre­ m e n s k a k o m p e t e n c i j a ) , a d r u g a se m j e r a o d n o s i n a n j e g o v u u n u t a r n j u orijent i r a n o s t ( m j e r a u n u t a r n j e p o d r š k e ) . N a d a l j e , n a o s n o v i r a z l i č i t i h t v r d n j i for­ m i r a j u se podljestvice koje m j e r e k o n c e p t u a l n o važne a s p e k t e samoaktuali­ zacije. To su: vrijednosti samoaktualizacije, egzistencijalnost, osjećaj reaktivnosti, spontanosti, samopoštovanje, zadovoljstvo s a m i m sobom, priroda čovjeka, sinergija, p r i h v a ć a n j e agresivnosti i s p o s o b n o s t za bliski k o n t a k t . Konstruktnu valjanost U O O p o k a z a l i s u F o x i d r u g i (1968), t e S h o s t r o m (1966). T a s u i s t r a ž i v a n j a p o k a z a l a d a i n s t r u m e n t d i f e r e n c i r a g r u p e i s p i t a n i ­ k a koje su personolozi dijagnosticirali i klasificirali k a o samoaktualizirajuće, odnosno nesamoaktualizirajuće osobe. M c C l a i n j e (1970) v a l i d i r a o U O O k a o m j e r u mentalnog zdravlja ispita­ n i k a . R e z u l t a t e d o b i v e n e s U O O k o r e l i r a o j e s p r o c j e n a m a »koje s u d a l i p s i ­ holozi savjetodavci. Svakog ispitanika procijenila su tri takva psihologa. N a o s n o v i toga ispitanici s u bili procijenjeni n a ljestvici o d šest s t u p n j e v a pre­ m a stupnju opće aktualizacije. Dobivena je kompozitna procjena i o n a je k o r e l i r a n a s r e z u l t a t i m a iz u p i t n i k a . T e s u k o r e l a c i j e z a s v e p o d l j e s t v i c e U O O p r i k a z a n e u tablici 3. O d d v a n a e s t koeficijenata k o r e l a c i j a u tablici 3. d e v e t ih i m a statističku značajnost u p r e d v i đ e n o m smjeru. T a b l i c a 3. Korelacije o osobnoj Ljestvice

između rezultata na ljestvicama orijentaciji i procjena stupnja UOO

Vremenska kompetencija Unutarnja podrška Vrijednost samoaktualizacije Egzistencijalnost Osjećajna reaktivnost Spontanost Samopoštovanje Samozadovol j stvo Priroda čovjeka Sinergija Prihvaćanje agresije Sposobnost za bliske kontakte

Upitnika aktualizacije Korelacija .40 .69 .41 .43 .45 .53 .36 .56 .23 .32 .42 .40

Upitnik o osobnoj orijentaciji ispitivan je i u odnosu na neke druge mjere ličnosti. T a k o je utvrđena korelacija između nekih podljestvica tog u p i t n i k a i r a z l i č i t i h m j e r a s t v a r a l a š t v a . T o s u u t v r d i l i B r a u n i A s t r a (1968). L e M a y i D a m m (1968) s u u t v r d i l i d a p o s t o j i p o z i t i v n a k o r e l a c i j a i z m e đ u većine podljestvica UOO i uspjeha u studiju. Grossack i drugi su utvrdili (1966) p o s t o j a n j e p o z i t i v n e k o r e l a c i j e i z m e đ u p o d l j e s t v i c e o u n u t a r n j o j p o ­ d r š c i i l j e s t v i c e a u t o n o m n o s t i u E d w a r d s o v o m Upitniku o osobnom raspo­ redu preferencija. To je i razumljivo ako znamo da spomenuta podljestvica UOO mjeri orijentaciju p r e m a sebi odnosno p r e m a drugima. Ta ista pod272

ljestvica imala sova upitnika.

je negativnu

korelaciju

s ljestvicom

poniznosti

iz

Edward-

U z a k l j u č k u o v o g p r e g l e d a e m p i r i j s k i h i s t r a ž i v a n j a u vezi s M a s l o w l j e ­ v o m t e o r i j o m ličnosti m o ž e m o reći d a su o n a za s a d a d o s t a rijetka i d a je empirijska p o d r š k a i p o t v r d a te teorije za sada mala. Međutim, m o ž e m o očekivati da će b r o j empirijskih istraživanja povezanih s t o m teorijom već u bliskoj b u d u ć n o s t i biti z n a t n o veći, o d n o s n o s r a z m j e r a n i s t a k n u t o j vrijed­ nosti te teorije i horizontima koje o n a otvara.

Literatura Braun, J. and Asta, P.: I n t e r c o r r e l a t i o n s b e t w e e n t h e P e r s o n a l O r i e n t a t i o n I n v e n t o r y a n d t h e G o r d o n P e r s o n a l I n v e n t o r y S c o r e s , P s y c h o l o g i c a l r e p o r t s , 1968, 1197— —1198. Cofer, C. and Appley, M.: M o t i v a t i o n : t h e o r y a n d r e s e a r c h , N e w Y o r k , Wiley, 1964. Fox, J., Knapp, R. and Michalc, W.: A s s e s m e n t of s e l f - a c t u a l i z a t i o n of p s y c h i a t r i c pa­ t i e n t s : v a l i d i t y of t h e P e r s o n a l O r i e n t a t i o n I n v e n t o r y , E d u c a t i o n a l a n d P s y c h o ­ logical M e a s u r e m e n t , 1968, 28, 565—569. Fulgosi, A. and Guilford, J. P.: S h o r t - t e r m i n c u b a t i o n in d i v e r g e n t p r o d u c t i o n , Ame­ r i c a n J o u r n a l of P s y c h o l o g y , 1968, 81, 241—246. Graham, W. and Balloun, L: An e m p i r i c a l t e s t of M a s l o w ' s n e e d h i e r a r c h y t h e o r y . J o u r n a l of H u m a n i s t i c P s y c h o l o g y , 1973, 13, 97—108. Grossack, M., Armstrong, T. and Lussiev, G.: C o r r e l a t e s of self-actualizatron, J o u r ­ n a l of H u m a n i s t i c P s y c h o l o g y , 1966, 6, 87. Guilford, J. P.: N a t u r e of h u m a n i n t e l l i g e n c e , N e w Y o r k , M a c G r a w - H i l l , 1956. Kvaščev, R.: P s i h o l o g i j a s t v a r a l a š t v a , I z d a v a č k o - i n f o r m a t i v n i c e n t a r s t u d e n a t a , 1976. LeMay, M. and Damm, V.: T h e P e r s o n a l O r i e n t a t i o n I n v e n t o r y a s a m e a s u r e of s e l f - a c t u a l i z a t i o n of u n d e r a c h i e v e r s , M e a s u r e m e n t a n d E v a l u a t i o n in G u i d a n c e , 1968, 110—114. Maddi, S. and Costa, P.: H u m a n i s a m in p e r s o n o l o g y : A l l p o r t , M a s l o w , M u r r a y , Chi­ c a g o , A l d i n e A t h e r t o n , 1972. Maslow, A. H.: S e l f - a c t u a l i z i n g p e o p l e : a s t u d y of p s y c h o l o g i c a l h e a l t h . P e r s o n a l i t y s y m p o s i a : S y m p o s i u m n o . 1 o n v a l u e s , N e w Y o r k , G r u n e a n d S t r a t t o n , 1950. Maslow, A. H.: M o t i v a t i o n a n d p e r s o n a l i t y . N e w Y o r k , H a r p e r , 1954. Maslow, A. H.: Deficiency m o t i v a t i o n a n d g r o w t h m o t i v a t i o n . U: M. J o n e s ( E d . ) : N e b r a s k a s y m p o s i u m o n m o t i v a t i o n , L i n c o l n , N e b r a s k a , U n i v e r s i t y of N e b r a ­ s k a P r e s s , 1955. Maslow, A. H.: T o w a r d a p s y c h o l o g y of b e i n g , P r i n c e t o n , V a n N o s t r a n d , 1962. i 1968. Maslow, A. H.: S e l f - a c t u a l i z i n g p e o p l e . U: J. B . L e v i t a s ( E d . ) : T h e w o r l d of psy­ c h o l o g y , V o l . 2, N e w Y o r k , B r a z i l l e r , 1963. Maslow, A. H.: T h e p s y c h o l o g y of s c i e n c e , N e w Y o r k , H a r p e r a n d R o w , 1966. Maslow, A. H.: A t h e o r y of m e t a m o t i v a t i o n : t h e b i o l o g i c a l r o o t i n g of value-life, J o u r ­ n a l of H u m a n i s t i c P s y c h o l o g y , 1967, 7, 93—127. (a) Maslow, A. H.: S e l f - a c t u a l i z a t i o n a n d b e y o n d . U: J. B u g e n t a l (Ed.): C h a l l e n g e s of h u m a n i s t i c p s y c h o l o g y , N e w Y o r k , M c G r a w Hill, 1967. (b) Maslow, A. H.: T o w a r d a s t u d y of v i o l e n c e . U: L. N g ( E d . ) : A l t e r n a t i v e s t o v i o l e n c e , N e w Y o r k , Time-Life B o o k s , 1968. 18

Fulgosi: Psihologija ličnosti

273

Maslow, A. H.: T o w a r d a h u m a n i s t i c biology, A m e r i c a n P s y c h o l o g i s t , 1969, 24, 724— —735. Maslow, A. H.: M o t i v a t i o n a n d p e r s o n a l i t y , N e w Y o r k , H a r p e r a n d R o w , 1970. Maslow, A. H.: T h e f a r t h e r r e a c h e s of h u m a n n a t u r e , N e w Y o r k , V i k i n g , 1971. McClain, E.: F u r t h e r v a l i d a t i o n of t h e P e r s o n a l O r i e n t a t i o n I n v e n t o r y : a s s e s m e n t of self-actualization of s c h o o l c o u n s e l o r s , J o u r n a l of C o n s u l t i n g a n d Clinical Psyc h o l o g y , 1970, 35, 21—22. McGregor, D.: T h e h u m a n side of e n t e r p r i s e , N e w Y o r k , M a c G r a w - H i l l , 1960. Porter, L.: A s t u d y of p e r c e i v e d n e e d s a t i s f a c t i o n s i n b o t t o m m i d d l e m a n a g e m e n t j o b s , J o u r n a l of A p p l i e d P s y c h o l o g y , 1961, 45, 1—10. Shostrom, E.: An i n v e n t o r y f o r t h e m e a s u r e m e n t of self-actualization, E d u c a t i o n a l a n d P s y c h o l o g i c a l M e a s u r e m e n t 1965, 24, 207—218. Shostrom, E.: M a n u a l : P e r s o n a l O r i e n t a t i o n I n v e n t o r y , S a n Diego, E d u c a t i o n a l a n d I n d u s t r i a l T e s t i n g S e r v i c e , 1966. Smith, B.: O n s e l f - a c t u a l i z a t i o n : a t r a n s a m b i v a l e n t e x a m i n a t i o n of a focal t h e m e i n M a s l o w ' s Dsychology, J o u r n a l of H u m a n i s t i c P s y c h o l o g y , 1973, 13, 17—33.

274

C. R. Rogers: Fenomenološka teorija ličnosti Teorija o ličnosti koju je postavio Carl Rogers predstavlja fenomenološku teoriju ličnosti. T a j e t e o r i j a u s v o j o j o s n o v i n a s t a l a iz R o g e r s o v e k l i n i ­ čke prakse i namijenjena je tumačenju i objašnjenju psihološke terapije koju j e R o g e r s n a z v a o terapijom orijentiranom na klijenta (Client c e n t e r e d the­ rapy). Teorija je, međutim, prerasla okvire terapeutskog postupka i postala j e t e o r i j o m ličnosti k o j a je i z v a n r e d n o d o b r o p r i h v a ć e n a u s u v r e m e n o j psi­ hologiji i psihološkoj praksi. I s t a k n u t e su karakteristike Rogersove fenomen o l o š k e t e o r i j e l i č n o s t i n a g l a š a v a n j e i p a ž n j a k o j u o n a p r i d a j e pojmu o sebi ili svojemu »ja« i iskustvima i doživljajima koji su vezani za to svoje j a , u n a g l a š a v a n j u ljudskog iskustva i naglašavanju potrebe da svaki pojedi­ n a c funkcionira kao puno ljudsko biće. M o ž e se s l o b o d n o reći d a j e pozicija C a r l a R o g e r s a u m n o g i m t e m e l j n i m p i t a n j i m a o ljudskoj ličnosti i ljudskoj p r i r o d i sasvim s u p r o t n a poziciji Freu­ da, iako je Rogers, k a o i Freud, započeo svoj r a d k a o kliničar, koji većinu v r e m e n a p r o v o d i u individualnoj psihološkoj terapiji. O tom iskustvu on sam piše da je to: » . . . kontinuirano kliničko iskustvo s pojedincima koji sebe d o ž i v l j a v a j u ili s u d o ž i v l j e n i o d d r u g i h k a o o s o b e k o j i m a j e p o t r e b n a o s o b n a p o m o ć . O d 1928. k r o z j e d a n p e r i o d o d s k o r o t r i d e s e t g o d i n a j a s a m v j e r o j a t ­ n o s v a k i t j e d a n p r o v o d i o u p r o s j e k u i z m e đ u 15 d o 20 s a t i , o s i m z a v r i j e m e ferija, u n a s t o j a n j u d a r a z u m i j e m i d a b u d e m od terapijske koristi t i m poje­ d i n c i m a . . . I z t i h s a t i i iz m o g o d n o s a s t i m l j u d i m a j a s a m i z v u k a o v e ć i n u svojih uvida koje i m a m o značenju terapije, dinamici m e đ u s o b n i h odnosa i 0 s t r u k t u r i i f u n k c i o n i r a n j u l i č n o s t i « ( R o g e r s , 1959, s t r . 188). S t o g a j e v r l o k a r a k t e r i s t i č n o i i n t e r e s a n t n o d a s u iz s k o r o s l i č n e p r a k s e i z m e đ u R o g e r s a 1 F r e u d a stvorene dvije teorije koje su m e đ u s o b n o gotovo u s v e m u različite a u temelju i suprotne jedna drugoj.

Priroda čovjeka N a osnovi svog d u g o t r a j n o g i b o g a t o g kliničkog iskustva Rogers je d o š a o d a s p o z n a j e d a j e č o v j e k u s r ž i i s v o j o j p r i r o d i svrhovito biće k o j e i m a o d r e ­ đ e n e ciljeve k o j i m a teži u s v o m razvoju, da je l j u d s k a p r i r o d a konstruktivna, d a j e č o v j e k realistično s t v o r e n j e i pouzdano stvorenje. Čovjek je p o svojoj p r i r o d i i o s n o v i pozitivno s t v o r e n j e , a njegovi ciljevi k o j i m a teži u s v o m r a z v o j u s u aktualizacija vlastitog ja, aktualizacija sebe ili samoaktualizacija, postizanje zrelosti i socijalnost. Rogers s m a t r a da svaki pojedinac predstavlja 275

a k t i v n u s n a g u ili e n e r g i j u k o j a j e o r i j e t i r a n a p r e m a t i m v l a s t i t i m ciljevima u budućnosti i d a s v a k i p o j e d i n a c i m a u s e b i vlastitu orijentaciju, čovjek, p r e m a t o m e , n i j e b i ć e k o j e b i v a v u č e n o ili g u r a n o o d s t r a n e v a n j s k i h ili u n u ­ tarnjih snaga bez m o g u ć n o s t i d a utječe n a taj proces i djeluje n a te utjecaje. Dobrota je osnova ljudske prirode. Rogers, nadalje, vjeruje da optimalan razvoj i najbolje efekte neki pojedinac postiže onda kada m u je o m o g u ć e n o d a s e t a n j e g o v a p r i r o d a otvara i cvjeta n a o s n o v i vlastitih, urođenih mo­ gućnosti i potencijala. R o g e r s s m a t r a d a j e u č e n j e k r š ć a n s k e religije s t v o r i l o u v j e r e n j e o čo­ vjeku koji j e p o svojoj p r i r o d i zao i grešan. Ovo shvaćanje p o t e n c i r a o j e F r e u d i njegovi sljedbenici. F r e u d j e pružio sliku čovjeka čija su glavna obi­ lježja id i n e s v j e s n o . I d i n e s v j e s n o , k a d b i se s l o b o d n o m a n i f e s t i r a l i , d o v o d i l i bi do incesta, ubojstava i zlodjela. P r e m a mišljenju F r e u d a čovječanstvo je u osnovi iracionalno, antisocijalno, sebično i sklono uništavanju drugih i sebe. Rogers s m a t r a d a ljudi p o v r e m e n o m o g u zaista t a k o p o s t u p a t i i izraža­ vati sve v r s t e najrazličitijih loših t e n d e n c i j a , a b n o r m a l n e i m p u l s e , b i z a r n e p o s t u p k e , k r v o l o č n o s t i p o d u z i m a t i a n t i s o c i j a l n e akcije, ali misli d a se u t a k v i m p r i l i k a m a o n i n e p o n a š a j u u s k l a d u sa s v o j o m o s n o v n o m p r i r o d o m . U t a k v i m p r i l i k a m a o n i s u neurotični i ne djeluju kao potpuna ljudska bića. K a d čovjek djeluje kao p o t p u n o ljudsko biće, a to je o n d a k a d a može slobod­ no doživljavati i k a d m o ž e i s p u n j a v a t i svoju u n u t a r n j u p r i r o d u , o n d a se p o k a z u j e d a j e o n p o z i t i v n o i r a c i o n a l n o s t v o r e n j e za k o j e se m o ž e vjerovati d a će živjeti u h a r m o n i j i sa s a m i m s o b o m i s v o j o m o k o l i n o m . Onima koji bi mogli pomisliti d a j e takvo shvaćanje čovjeka naivni opti­ mizam, Rogers predočuje opet svoje dugogodišnje iskustvo u r a d u s pojedin­ c i m a . O n k a ž e : » P o t p u n o s a m s v j e s t a n d a s e p o j e d i n c i iz d e f a n z i v n o s t i ili u n u t a r n j e g s t r a h a m o g u p o n a š a t i ili s e p o n a š a j u n e v j e r o j a t n o o k r u t n o , u ž a s ­ no destruktivno, nezrelo, agresivno, antisocijalno i štetno. Pa ipak, j e d a n od najosvježavajućih i okrepljujućih dijelova m o g iskustva jest da radeći s takvim pojedincima otkrivam, na najdubljim razinama, jako pozitivno usmjeravajuće tendencije i sklonosti koje u njima postoje, kao u svima nama« ( R o g e r s , 1961, s t r . 27). P r e m a t o m e , R o g e r s gaji j e d n o d u b o k o p o š t o v a n j e p r e m a l j u d s k o j pri­ r o d i . O n s m a t r a d a l j u d s k i o r g a n i z a m p o s j e d u j e prirodnu sklonost razvoja u smjeru diferencijacije, kooperacije, samoodgovornosti, zrelosti i obogaćenja. U tom organizmu ne postoje unutarnji destruktivni nagoni nego prirodan rast prema zdravoj, samoaktualiziranoj i samorealiziranoj ličnosti. Iako takvo shvaćanje o ličnosti i ljudskoj prirodi može na prvi pogled izgledati k a o e k s t r e m n o , t r e b a reći da je Rogersova pozicija u m n o g o č e m u slična pozicijama d r u g i h teoretika ličnosti k a o što su, n a primjer, Maslow, Angyal i Goldstein koji t a k o đ e r s m a t r a j u da je o s n o v n o obilježje čovjeka borba ili težnja za punu realizaciju unutarnjih potencijala. Rogersova je teorija izvršila o g r o m a n utjecaj ne s a m o n a psihologiju, n e g o i n a d r u g a p o d r u č j a . U č e n j e o p o t p u n o m l j u d s k o m b i ć u s n a ž n o j e dje­ lovalo i n a t e r a p e u t s k e p o s t u p k e i n a p o s t u p k e odgajanja, n a nastavnike, n a ljude u proizvodnim i drugim djelatnostima i na znanstvena istraživanja u n u t a r psihologije. Umjesto naglašavanja nesvjesnih nagona i poriva kao što je slučaj k o d psihoanalize, R o g e r s s m a t r a d a su osnovni podaci sadržani u fenomenološkom, š t o z n a č i d o ž i v l j e n o m ili s v j e s n o m d i j e l u ličnosti. Ti s u p o d a c i simbolizirani i z b o g t o g a d o s t u p n i direktnom proučavanju, a n e indi276

r e k t n o m k a o što je to slučaj kod psihoanalize. N a osnovi takvog shvaćanja stvorene su m n o g e tehnike i postupci kojih do t a d a nije bilo. Nadalje, valja reći da je Rogersova teorija potakla o g r o m a n broj istraživanja koja su imala z a cilj p r o v j e r u n e k i h n j e n i h o s n o v n i h p o s t a v k i i d a j e m a l o p s i h o l o š k i h teo­ rija k o j e iza s e b e i m a j u toliko e m p i r i j s k i h i z n a n s t v e n i h p o d a t a k a koji bi govorili njima u prilog.

Fenomenološki stav Rogersa R o g e r s o v a t e o r i j a p r e d s t a v l j a p r i m j e r fenomenološkog pristupa u psiho­ logiji. O s n o v u f e n o m e n o l o š k e pozicije čini u v j e r e n j e d a s u b j e k t i v n i svijet pojedinca, njegovi doživljaji i sve o n o čega je p o j e d i n a c svjestan u određe­ n o m č a s u č i n e n j e g o v unutarnji okvir referenci je i d a j e t o jedino što je realno za tog pojedinca. J e d i n o t a k v u realnost o n spoznaje i r a z u m i j e . Per­ cepcije i doživljaji p o j e d i n c a n e s a m o da p r e d s t a v l j a j u njegovu svijest i spo­ z n a j u , n e g o s u i o s n o v a za a k c i j u i djelovanje. P o j e d i n a c r e a g i r a n a n e k i do­ g a đ a j u s k l a d u s a s v o j o m osobnom percepcijom i interpretacijom tog doga­ đaja. Zbog toga dva pojedinca koji prisustvuju istom događaju m o g u to d o ž i v l j a v a t i n a v r l o r a z l i č i t e n a č i n e i k a s n i j e t e d o g a đ a j e r e p r o d u c i r a t i ili tumačiti t a k o đ e r n a vrlo različite načine. Poučan je p r i m j e r u t o m smislu i film » R a š o m o n « . U p s i h o l o g i j i i o b i č n o m ž i v o t u s t a k v i m se r a z l i č i t i m i su­ protnim mišljenjima i percepcijama susrećemo svakodnevno (recimo kod pro­ m e t n i h n e s r e ć a , n e o č e k i v a n i h d o g a đ a j a p a i n a j b a n a l n i j i h s v a k o d n e v n i h situ­ a c i j a ) . P r e m a f e n o m e n o l o š k o j p s i h o l o g i j i psihološka realnost fenomena ovisi o načinu na koji su oni percipirani. Naša percepcija svijeta nije odraz onoga k a k a v t a j s v i j e t j e s t , n e g o o v i s i o n a č i n u n a k o j i t a j s v i j e t o p a ž a ili interpre­ tira s v a k i p o j e d i n a c ili s v a k i o r g a n i z a m . P r e m a R o g e r s u (1951) s v a k i p o j e ­ d i n a c p e r c i p i r a s v i j e t n a svoj poseban ili jedinstven način. T e n j e g o v e o s o b ­ n e p e r c e p c i j e č i n e n j e g o v fenomenalni svijet ili fenomenalno polje. T o feno­ m e n a l n o p o l j e m o ž e o d g o v a r a t i r e a l n o s t i a l i i n e m o r a . R o g e r s k a ž e (1959, s t r . 222) d a s v a k i p o j e d i n a c konstruira realnost u skladu sa svojim privatnim svijetom s u b j e k t i v n o g iskustva. T a k a v doživljeni svijet može, nadalje, biti po­ znat s a m o t o m p o j e d i n c u . Za razliku od Kellyja, R o g e r s n e govori o »objek­ t i v n o j « r e a l n o s t i , o n s e b a v i j e d i n o psihološkom realnošću, tj. načinom na koji p o j e d i n a c p e r c i p i r a i doživljava svijet. Ovdje se s a d a postavlja pitanje k a k o d r u g a o s o b a m o ž e p r o u č a v a t i ne­ čiji p r i v a t n i svijet. T o j e j e d i n o m o g u ć e , s m a t r a R o g e r s , u k o l i k o u s p i j e m o ili p o k u š a m o d a s v i j e t d o ž i v l j a v a m o n a o s n o v i o k v i r a r e f e r e n c i j e k o j i m s e služi taj p o j e d i n a c , t j . a k o p o k u š a m o svijet p e r c i p i r a t i o n a k o k a k o ga per­ cipira taj p o j e d i n a c . N a taj n a č i n m o ž e m o najbolje r a z u m j e t i i njegovo po­ n a š a n j e i p o s t u p a n j e . Da b i s m o razumjeli zašto se n e t k o p o n a š a n a o d r e đ e n n a č i n ili k a k o n e t k o s h v a ć a , m i s l i ili o s j e ć a , p o t r e b n o j e z n a t i k a k o o n i n t e r ­ p r e t i r a s v i j e t . Subjektivno iskustvo pojedinca je, prema tome, ključ za razu­ mijevanje njegova ponašanja. Iz toga je jasno da će najvažniji o b j e k t psiho­ l o š k o g p r o u č a v a n j a b i t i s u b j e k t i v n o i s k u s t v o p o j e d i n c a . R o g e r s j e v e ć 1947. u vezi t o g a n a p i s a o : »Mi s m o s l o b o d n o p r i p u š t e n i i z a p o z o r n i c e ž i v o t a t e o s o b e g d j e m o ž e m o p r o m a t r a t i , iz u n u t r a š n j o s t i , n e k e o d d r a m a i u n u t r a š n j i h p r o m j e n a k o j e s u 277

često m n o g o snažnije i ganutljivije negoli d r a m e koje su prezentirane na s c e n i i k o j e p u b l i k a v i d i . S a m o j e d a n n o v e l i s t ili p j e s n i k m o g a o b i o p i s a t i t u d u b o k u b o r b u k o j u n a m j e d o p u š t e n o p r o m a t r a t i iz u n u t r a š n j o s t i v l a s t i t o g k l i j e a t o v o g s v i j e t a r e a l n o s t i « ( R o g e r s , 1947, s t r . 104). K a k o p s i h o l o g m o ž e o s t v a r i t i t a j u l a z a k i z a s c e n e i s v i j e t p r o m a t r a t i oči­ m a svog k l i j e n t a ? N a t o p i t a n j e o d g o v a r a s u s t a v t e r a p i j e koji j e R o g e r s ra­ zvio, a koji j e p o z n a t k a k o s m o to već rekli, p o d i m e n o m t e r a p i j a orijenti­ r a n a n a k l i j e n t a o d n o s n o nedirektivna terapija. R a z v i j a j u ć i s v o j u f e n o m e n o l o š k u k o n c e p c i j u p s i h o l o g i j e R o g e r s (1964) s m a t r a d a t r e b a r a z l i k o v a t i tri vrste znanja ili spoznaja. To su subjektivno znanje ili subjektivne spoznaje, objektivno znanje i inter personalno znanje ili spoznaje. K o d s u b j e k t i v n o g z n a n j a m i n e š t o z n a m o n a o s n o v i n a š e g vla­ stitog okvira referencije. K o d objektivnog znanja o n o je provjereno opaža­ n j i m a d r u g i h . K o d i n t e r p e r s o n a l n o g z n a n j a ili i n t e r p r e s o n a l n e s p o z n a j e k o ­ r i s t i m o s e n a š o m sposobnošću empatije ili uživljavanja u drugog da bismo razumjeli fenomenalni svijet drugog. Ovu v r s t u znanja R o g e r s naziva fenomenološkim znanjem ili -fenomenološkom spoznajom. Ta vrsta spoznaje je p o m i š l j e n j u R o g e r s a legitimni dio znanstvene psihologije kao što je to i o b j e k t i v n a s p o z n a j a . I n a č e , o n s e z a l a ž e z a k o r i š t e n j e s v a t r i i z v o r a ili p u t a s p o z n a v a n j a u psihologiji jer, k a k o kaže, »ne postoji t a k v a z n a n s t v e n a met o g o l o g i j a k o j a b i b i l a u m o g u ć n o s t i d a n a s v i d i s k r o z « ( R o g e r s , 1964, s t r . 117). P r e m a n j e m u , p s i h o l o g i j a m o r a d i s c i p l i n i r a n o i u p o r n o p r o u č a v a t i i n a ­ stojati da razumije subjektivno iskustvo. R o g e r s , d a k l e , v j e r u j e d a klinički podaci dobiveni za v r i j e m e psihološke terapije p r e d s t a v l j a j u v r i j e d n e f e n o m e n o l o š k e p o d a t k e , k o r i s n e za razumije­ v a n j e l j u d s k o g p o n a š a n j a u o p ć e o d n o s n o p o n a š a n j a p o j e d i n c a . Iz toga pro­ izlaze m n o g a z n a č a j n a obilježja njegove n e d i r e k t i v n e t e r a p i j e . T r e b a reći d a j e u t o k u cijele svoje k a r i j e r e R o g e r s n a s t o j a o p r e m o s t i t i jaz između subjektivnog i objektivnog. On je uvijek nastojao da psihologiju razvija k a o z n a n o s t , ali u t o m n a s t o j a n j u nije želio d a ljudi p o s t a n u s a m o ispitanici ili pioni te znanosti. Ljudi m o r a j u biti očuvani k a o ličnosti. Taj njegov stav u o š t r o j je oporbi sa s t a v o m biheviorističke psihologije. Rogers je često vodio žestoke debate s bihevioristima, osobito sa S k i n n e r o m ( R o g e r s , 1956) k a o i s o n i m a k o j i s u n a g l a š a v a l i v a ž n o s t u č e n j a . V a l j a s p o ­ m e n u t i da se R o g e r s slaže sa S k i n n e r o m u nizu točaka. T a k o , o b a s m a t r a j u da psihologija t r e b a biti znanost, t j . t r e b a se služiti p o s t u p c i m a k o j i m a se služe ostale znanosti (eksperiment, m j e r e n j e i sustavno p r o m a t r a n j e , opaža­ n j e ili r e g i s t r i r a n j e ) , o b a s e s l a ž u u t o m e d a p s i h o l o g i j a k a o z n a n o s t t r e b a težiti r a z u m i j e v a n j u , p r e d v i đ a n j u i kontroli. M e đ u t i m , R o g e r s se n e slaže sa S k i n n e r o m u t o m e tko t r e b a kontrolirati, k a k v a kontrola t r e b a biti i s k a k v o m s v r h o m bi t a k v u k o n t r o l u trebalo razviti. On s m a t r a da uvijek m o r a posto­ j a t i mogućnost subjektivnog izbora i d a t o o s t a j e izvan znanosti. Subjektivne vrijednosti i subjektivan izbor m o g u se p r o u č a v a t i znanstvenim m e t o d a m a , a l i s u b j e k t i v a n i z b o r i v r i j e d n o s t i p r o i z l a z e iz n e č e g d r u g o g a n e iz s a m e znanosti. Ono što je stvorilo, dalo i što daje značenje znanstvenom eksperi­ m e n t u ne m o ž e se ispitivati t i m e k s p e r i m e n t o m . R o g e r s s m a t r a d a t r e b a p o s t o j a t i z n a n o s t o l j u d s k o m p o n a š a n j u , ali d a vrijednosni izbori trebaju ostati izvan znanosti. Psihološka terapija je, pre­ m a njegovu mišljenju, znanstvena aktivnost jer uključuje u sebi iste one ciljeve koje i m a i s v a k a znanost, a to su razumijevanje, predviđanje, utje278

c a n j e i k o n t r o l a . M e đ u t i m , cilj j e n j e g o v e t e r a p i j e o r i j e n t i r a n e n a p a c i j e n t a , d a k l i j e n t p o s t a n e više samoupravan, manje rigidan, manje ovisan o vanj­ skim utjecajima i izvanjskoj kontroli i sposobniji pri donošenju odluka o vlastitim vrijednostima i izboru tih vrijednosti, kao i u usmjeravanju samog sebe. T a k v a t e r a p i j a t r e b a d o v e s t i d o v e ć e slobode volje k l i j e n t a . N e p r e k i d n a j e Rogersova p r e o k u p a c i j a o d n o s i z m e đ u slobode volje i d e t e r m i n i z m a , izme­ đ u objektivne znanosti i subjektivnog izbora vrijednosti. Njegove stavove o t o m e ilustriraju njegove vlastite riječi: » P o n a š a n j e , k a d se istražuje z n a n s t v e n i m n a č i n o m , n a j b o l j e se m o ž e ra­ zumjeti kao nešto što je determinirano prethodnom uzročnošću. To je jedna velika činjenica znanosti. M e đ u t i m odgovoran osobni izbor, koji je najhit­ niji e l e m e n t za p o s t o j a n j e ličnosti, koji predstavlja sržni doživljaj u psiho­ terapiji, a postoji prije bilo kakvog znanstvenog truda, je također istaknuta činjenica u n a š e m životu. Negirati doživljaj slobodnog izbora za m e n e j e isto toliko ograničeno stajalište kao i negirati m o g u ć n o s t znanosti o pona­ š a n j u « ( R o g e r s , 1956, s t r . 1065). Izgleda, p r e m a tome, da je osnovna razlika u determiniranosti i predvi­ đanju ponašanja. Dok Skinner smatra da je ponašanje pojedinca determinin i r a n o objektivnim podrazajnim situacijama, Rogers s m a t r a da je to pona­ š a n j e o d r e đ e n o interpretacijama koje pojedinac ima o tim situacijama. Pre­ m a t o m e , n j e g o v i m p o n a š a n j e m u p r a v l j a n j e g o v o osobno shvaćanje. Ono što u p r a v l j a m o j i m p o n a š a n j e m j e s t e t o k a k o t o meni i z g l e d a , k a k o s e t o meni č i n i , k a k o t o meni m i r i š e , k a k o meni o d g o v a r a n e č i j a l j u b a v , š t o meni znači n e k a o s o b a i si. P r e m a t o m e , p o n a š a n j e m u p r a v l j a j u p o t p u n o subjektivne interpretacije. F e n o m e n o l o š k a pozicija u p r o u č a v a n j u ličnosti i m a još neka obilježja k o d R o g e r s a . J e d n o o d n j i h j e holističko stajalište ili holizam. Složenost p o n a š a n j a m o ž e s e r a z u m j e t i j e d i n o u o d n o s u n a c j e l o k u p n u o s o b n o s t ili o s o b u . P o j e d i n a c ili o s o b a r e a g i r a k a o c j e l i n a , a t a s e c j e l i n a n e m o ž e i z v e s t i iz a t o m i s t i č k o g p r i s t u p a i p r o u č a v a n j a p o j e d i n i h d e t a l j a ili a t o m a p o n a š a ­ nja k a k o je to slučaj u biheviorizmu, refleksologiji i e k s p e r i m e n t a l n o j psiho­ logiji. Dalje je obilježje Rogersova fenomenološkog shvaćanja ličnosti da je ono o s o b n o ahistorijsko. To je suprotno stajalište od Freudovog koji s m a t r a da osnovne kauzalne faktore ponašanja pojedinca treba tražiti u njegovoj osob­ n o j p o v i j e s t i ili p r o š l o s t i . R o g e r s s m a t r a d a j e k l j u č z a r a z u m i j e v a n j e l i č n o s t i p o j e d i n c a u razumijevanju njegovih odnosa s okolinom u sadašnjosti odno­ sno u sadašnjoj njegovoj percepciji i interpretaciji te okoline. Prošlo iskustvo n i j e s a m o p o s e b i v a ž n o , n i t i s u v a ž n e č i n j e n i c e iz t o g i s k u s t v a . V a ž n a j e sadašnja interpretacija tog prošlog iskustva koju ima pojedinac, jer ona o d r e đ u j e i utječe n a njegovo ponašanje. T a k o bi, n a primjer, odgovor n a pitanje »Zašto taj pojedinac p o s t u p a n a tako neprijateljski način?« koji bi dao Rogers bio: »Jer na-taj način interpretira situaciju«. Zbog toga uzroke nečijeg ponašanja nije potrebno tražiti u davnoj pro­ šlosti pojedinca k a k o to čine psihoanalitičari. Istina je da prošlo iskustvo u t j e č e n a s a d a š n j u p e r c e p c i j u i i n t e r p r e t a c i j u s v i j e t a u n e k o j m j e r i , ali sa­ dašnje ponašanje određeno je upravo tim percepcijama i interpretacijama. U m j e s t o p r o š l o s t i , n a s a d a š n j e p o n a š a n j e u t j e č e v i š e način na koji pojedinac vidi svoju budućnost. R e c i m o , m l a d i ć koji doživljava n e u s p j e h e k o d djevo­ j a k a zbog svog fizičkog izgleda neće biti toliko p o d u t j e c a j e m svojih prošlih 279

n e u s p j e h a koliko p o d utjecajem m o g u ć n o s t i da i u b u d u ć e doživljava slične neuspjehe. Pod tim utjecajem on će o sebi stvoriti sliku osobe bez socijalnog š a r m a , a to će m u u b u d u ć n o s t i još više povećati teškoće i o n e m o g u ć a v a t i k o n t a k t e sa s u p r o t n i m spolom. I z m j e n a takve slike o sebi rezultirat će pobolj­ šanim heteroseksualnim k o n t a k i m a u budućnosti. Zbog toga u proučavanju ličnosti, p r e m a mišljenju Rogersa, m n o g o više pažnje t r e b a a p s o r b i r a t i sadaš­ njost i budućnost, a ne prošlost. U o v o m e Rogers ima slično stajalište kao i Allport i Kelly koji t a k o đ e r s m a t r a j u da sadašnjost i b u d u ć n o s t m n o g o više utječu n a ponašanje pojedinca negoli prošlost. R o g e r s o v a k o n c e p c i j a l i č n o s t i p r e d s t a v l j a , u z t o , j e d a n o d t e m e l j a hu­ manističke psihologije. R o g e r s o v o u č e n j e o č o v j e k u j e optimističko, a to je j e d n o od osnovnih obilježja s u v r e m e n e h u m a n i s t i č k e psihologije. Ta j e psiho­ logija s u p r o t n a shvaćanju psihoanalize p r e m a kojoj je čovjek t a m a n , grešan i koja daje j e d n u pesimističnu sliku o n j e m u . Umjesto psihoanalitičkog pesi­ m i z m a , h u m a n i s t i č k e s u k o n c e p c i j e o p t i m i s t i č n e i p u n e n a d e . P o s t o j e svi u n u ­ t a r n j i p r e d u v j e t i z a zdrav i kreativan razvoj ličnosti. Ono što može omesti t a k a v r a z v o j m o ž e d j e l o v a t i s a m o i z v a n a . T o s u ograničavajući utjecaji koje na čovjeka ima odgoj, školstvo i socijalne ustanove. Rogers s m a t r a da poje­ dinac može nadvladati i takve štetne utjecaje, ako je spreman prihvatiti punu odgovornost za samog sebe. R o g e r s v j e r u j e d a ć e , k a d t o s v i b u d u u č i n i l i , i z s v i j e t a nestati represija i podjarmljenost. T a k v a samoodgovornost je ujedno i p r e d u v j e t za pojavljivanje j e d n e n o v e ličnosti k o j a će biti: »Visoko svjesna, s a m o u p r a v n a , m o ž d a više o r i j e n t i r a n a n a istraživanje u n u t a r n j e g svijeta ne­ goli izvanjskog, k o j a će prezirati k o n f o r m n o s t institucijama i d o g m u autori­ t e t a « ( R o g e r s , 1974).

Struktura ličnosti SiiTikturni aspekti Rogersove teorije ličnosti su malobrojni. On s a m više p a ž n j e p o s v e ć u j e dinamici i promjenama u ličnosti negoli s t r u k t u r a l n i m a s p e k t i m a . O s n o v n i s t r u k t u r a l n i a s p e k t i u l i č n o s t i j e s u organizam i vlastito ja ili pojam o sebi. O v d j e ć e m o z a d r ž a t i i j e d a n i d r u g i n a z i v . O s i m o v i h s t r u k t u r a l n i h k o n s t r u k a t a u njegovoj teoriji j o š se javljaju k o n s t r u k t i : feno­ menalnog polja, svijesti, idealnog ja i nesvijesti. Organizam. Psihološki shvaćen organizam je sjedište cjelokupnog isku­ s t v a p o j e d i n c a . I s k u s t v o ili d o ž i v l j a v a n j e d e f i n i r a n o j e k a o s v e o n o š t o j e u o d r e đ e n o m t r e n u t k u potencijalno d o s t u p n o svijesti, a što se d o g a đ a u n u t a r organizma. U k u p n o iskustvo pojedinca čini njegovo fenomenalno polje. Isku­ s t v o ili f e n o m e n a l n o p o l j e n a s t a j e u k o n t a k t u p o j e d i n c a s i z v a n j s k o m s t v a r ­ nošću, tj. s percepcijom vanjskog svijeta i s doživljajima vezanim za s a m organizam. P r e m a tome, ukupni sustav percepcija i značenja tvori fenome­ nalno polje pojedinca. To fenomenalno polje pojedinca ujedno je i njegov okvir referencije u o d n o s u n a kojeg o n i n t e r p r e t i r a svoje doživljaje. O n o p r e d s t a v l j a s u b j e k t i v n u ili f e n o m e n a l n u r e a l n o s t z a r a z l i k u o d o b j e k t i v n e i l i vanjske realnosti. U k u p n o i s k u s t v o p o j e d i n c a ili n j e g o v o f e n o m e n a l n o polje o d n o s n o nje­ g o v s u b j e k t i v n i s v i j e t ili s u b j e k t i v n a r e a l n o s t i m a s v o j s v j e s n i i s v o j n e s v j e s n i dio. Svjesni dio fenomenalnog polja predstavlja onaj dio tog polja koji j e 280

simboliziran. S v i j e s t j e , d a k l e , s i m b o l i z i r a n o i s k u s t v o . O n a j d i o u k u p n o g fe­ n o m e n a l n o g p o l j a ili i s k u s t v a k o j i n i j e s i m b o l i z i r a n , n e m o ž e b i t i s v j e s n i dio, već j e to nesvjesni dio iskustva. O r g a n i z a m m o ž e reagirati i diskrimininirati n e s a m o doživljaje koji su simbolizirani i svjesni, već može reagirati i n a subcepcije, tj. percepcije ispod perceptivnog limena. S i m b o l i z i r a n o ili s v j e s n o i s k u s t v o p o j e d i n a c u s p o r e đ u j e s o k o l n i m svi­ j e t o m . N a t a j n a č i n p o j e d i n a c testira svoje percepcije služeći se o k o l i n o m . One percepcije koje su pogrešne i ne odgovaraju stvarnosti m o g u utjecati n a t o d a p o n a š a n j e p o j e d i n c a p o s t a n e n e r e a l i s t i č n o , j e r za r e a l i s t i č n o p o n a ­ šanje su p o t r e b n e točne i provjeren