Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć. Wydanie VII (, ) - 9788324668151, 0321823745 [PDF]

Zitiervorschau

Tytuł oryginału: The Adobe Photoshop CS6 Book for Digital Photographers Tłumaczenie: Piotr Cieślak Projekt okładki: Studio Gravite/Olsztyn Obarek, Pokoński, Pazdrijowski, Zaprucki ISBN: 978-83-246-6815-1 Authorized translation from the English language edition, entitled THE ADOBE PHOTOSHOP CS6 BOOK FOR DIGITAL PHOTOGRAPHERS; ISBN 0321823745; by Scott Kelby; published by Pearson Education, Inc, publishing as Peachpit Press. Copyright © 2013 by Kelby Corporate Media. All rights reserved. No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic or mechanical, including photocopying, recording or by any information storage retrieval system, without permission from Pearson Education Inc. Polish language edition published by HELION S.A. Copyright © 2013. Wszelkie prawa zastrzeżone. Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci jest zabronione. Wykonywanie kopii metodą kserograficzną, fotograficzną, a także kopiowanie książki na nośniku filmowym, magnetycznym lub innym powoduje naruszenie praw autorskich niniejszej publikacji. Wszystkie znaki występujące w tekście są zastrzeżonymi znakami firmowymi bądź towarowymi ich właścicieli. Wydawnictwo HELION dołożyło wszelkich starań, by zawarte w tej książce informacje były kompletne i rzetelne. Nie bierze jednak żadnej odpowiedzialności ani za ich wykorzystanie, ani za związane z tym ewentualne naruszenie praw patentowych lub autorskich. Wydawnictwo HELION nie ponosi również żadnej odpowiedzialności za ewentualne szkody wynikłe z wykorzystania informacji zawartych w książce. Materiały graficzne na okładce zostały wykorzystane za zgodą Shutterstock Images LLC. Wydawnictwo HELION ul. Kościuszki 1c, 44-100 GLIWICE tel. 32 231 22 19, 32 230 98 63 e-mail: [email protected] WWW: http://helion.pl (księgarnia internetowa, katalog książek)

Drogi Czytelniku! Jeżeli chcesz ocenić tę książkę, zajrzyj pod adres http://helion.pl/user/opinie/obrcy7_ebook Możesz tam wpisać swoje uwagi, spostrzeżenia, recenzję.

x Poleć książkę na Facebook.com x Kup w wersji papierowej x Oceń książkę

x Księgarnia internetowa x Lubię to! » Nasza społeczność

Tę książkę dedykuję najwspanialszej sześciolatce na świecie: mojej cudownej, wesołej, inteligentnej, ślicznej i kochanej córce Kirze. Jesteś małą kopią swojej mamy, a to najlepsze, co mogłem sobie dla Ciebie wymarzyć. Tata bardzo Cię kocha!

3RG]LĘNRZDQLD

M

inęło już ponad 14 lat od chwili, gdy zacząłem pisać swoją pierwszą książkę. I wiesz co? Okazuje się, że najtrudniejszym do napisania fragmentem każdej kolejnej są właśnie podziękowania. Powiem więcej: ich napisanie zajmuje mi więcej czasu niż opracowanie dowolnego innego fragmentu w całej publikacji. Wiele razy zastanawiałem się, dlaczego tak się dzieje. Doszedłem do wniosku, że podziękowania stanowią dla mnie bardzo osobisty sposób na wyrażenie uczuć, jakimi darzę moich przyjaciół, fantastyczny zespół i rodzinę, dzięki której moje życie jest wypełnione szczęściem i radością. Gdy próbuję przelać te uczucia na papier, okazuje się to bardzo trudne. Ilekroć zabieram się do pisania, moje oczy robią się nagle wilgotne… A chyba domyślasz się, jak trudno pisze się z wilgotnymi oczami, prawda? Przede wszystkim chciałbym podziękować mojej żonie, Kalebrze. Jesteśmy małżeństwem już od blisko 23 lat, a jednak nigdy nie przestałaś zadziwiać mnie i wszystkich wokół. Nigdy też nie spotkałem kobiety równie troskliwej, kochającej, wesołej i jednocześnie tak niezwykle pięknej; nigdy też nie wyobrażałem sobie, że będę szedł przez życie z kimś tak wspaniałym, że moje dzieci będą miały tak cudowną mamę, że będziesz moim partnerem w interesach, osobistym pilotem, tłumaczką języka chińskiego i najlepszym przyjacielem. Jesteś kobietą, dla której pisze się wiersze i piosenki, a jeśli mi nie wierzysz — zapytaj któregokolwiek z moich przyjaciół. Każdy z nich potwierdzi, że to właśnie dzięki Tobie jestem najszczęśliwszym facetem na świecie. Mojemu synowi, Jordanowi: o więzi, jaka nas łączy, marzą wszyscy ojcowie na całym świecie. Jestem bardzo dumny, patrząc, jak dorastasz, jak niezwykłym, inteligentnym, troskliwym i pomysłowym człowiekiem się stajesz. Jestem przekonany, że życie będzie szczodrze obdzielać Cię szczęściem i że kryje przed Tobą wiele niezwykłych niespodzianek. Uwielbiam patrzeć, jak zmieniasz się i dojrzewasz; a każdy dzień spędzony z Tobą jest dla mnie prawdziwym szczęściem. Mojej malutkiej dziewczynce, Kirze: powiem Ci w tajemnicy, że już teraz jesteś niezwykłą osobą. Wiesz dlaczego? Bo jesteś małą kopią swojej mamy… i wierz mi, że nawet gdybym bardzo chciał, nie umiałbym powiedzieć Ci wspanialszego komplementu. W Twoich oczach widzę te same iskry, które tak dobrze znam od lat, a choć na razie jesteś zbyt malutka, by docenić to, co teraz napisałem, to kiedyś tam — za kilka lat — przekonasz się, że miałem rację, tak jak Twój brat, Jordan. Mojemu starszemu bratu, Jeffowi, który zawsze był i będzie dla mnie bohaterem. Tak wiele z tego, do czego doszedłem i jakim jestem człowiekiem, zawdzięczam właśnie Tobie, Twoim radom, trosce i braterskiej opiekuńczości. Dziękuję za to, że nauczyłeś mnie wybierać trudniejszą drogę, za to, że zawsze i w każdej sytuacji wiedziałeś, co trzeba powiedzieć i zrobić, i za to, że masz w sobie tak wiele cech naszego ojca. Jestem niezwykle dumny i szczęśliwy, że moje książki wydawane są przez fenomenalny zespół ludzi pracujący w wydawnictwie Kelby Media Group, prowadzonym przez mojego przyjaciela i wieloletniego kierownika artystycznego moich prac, Feliksa Nelsona, który jest — bez dwóch zdań — najbardziej pomysłowym i kreatywnym człowiekiem, jakiego znam. Dzięki jego błyskotliwości i zaangażowaniu wokół niego zebrało się grono niezwykle utalentowanych, fascynujących, ambitnych i po prostu inteligentnych ludzi, z którymi mam przyjemność współpracować. Wręcz nie potrafię wyrazić swej wdzięczności takim osobom jak redaktor Kim Doty, dzięki której jakimś cudem udało mi się nie paść na ziemię bez życia po napisaniu jednym tchem książek poświęconych Lightroomowi 4 i Photoshopowi CS6. Kim jest niesamowicie uporządkowana, pragmatyczna, spokojna i rzeczowa, a nawet najtrudniejsze zadania i sprawy do załatwienia kwituje krótkim: „To pestka”. Jest przy tym tak przekonująca, że po chwili jej optymizm udziela się także tobie, zaczynasz wierzyć, że dasz radę to zrobić — i robisz to. Jestem jej bardzo wdzięczny za pracę nad redakcją moich książek, zaś Feliksowi za to, że udało mu się znaleźć taki diament. Wspaniali ludzie przyciągają innych wspaniałych ludzi, jak mniemam.

iv

3RG]LĘNRZDQLD

ZZZNHOE\WUDLQLQJFRP Najbliższą współpracowniczką Kim jest Cindy Snyder, która niestrudzenie sprawdza i weryfikuje wszystkie moje pomysły, dzięki czemu mogę mieć pewność, że materiał, który trafi w Twoje ręce, jest pod względem merytorycznym absolutnie bez zarzutu (w książkach o Photoshopie to podstawa). Cindy jest niczym bezlitosna pułapka na błędy — jej uwadze nie umknie nic, co działa nie tak, jak powinno. Nad projektem książek czuwa Jessica Maldonado, fenomenalna projektantka i prawdziwa kopalnia dobrych pomysłów. Jestem bardzo szczęśliwy, że mogę jej powierzyć pracę nad szatą graficzną kolejnych wydań. Uwielbiam smakowite detale, które dodaje tu i ówdzie, by nadać projektowi ostateczny szlif. Mam do niej takie zaufanie, że nauczyłem się akceptować jej pracę z zamkniętymi oczami. Dzięki, Jess! Gorące podziękowania chciałbym też złożyć na ręce mojej asystentki i kobiety od cudów, tudzież zadań beznadziejnych, Kathy Siler. Kathy prowadzi bardzo wiele spraw, którymi kompletnie nie mam czasu się zająć, troszczy się o organizację konferencji, spotkań i realizację wszystkich poczynionych wcześniej planów. Dzięki niej mam czas na pisanie książek, mogę spędzić choć trochę czasu z rodziną i mam odrobinę prywatnego życia poza pracą. Jej praca i zaangażowanie są dla mnie tak ważne, że nie potrafię wyrazić swojej wdzięczności — w zasadzie powinienem przez całą stronę lub dwie pisać „dziękuję, dziękuję, dziękuję…”. Dziękuję. Jesteś dla mnie bardzo ważna. Dziękuję mojemu najlepszemu przyjacielowi i niestrudzonemu wydawcy książek, Dave’owi Moserowi (znanemu także jako „światełko w tunelu, potęga natury, cudownie narodzony”), za to, że za każdym razem podnosi poprzeczkę i stara się, aby każdy nasz kolejny projekt był lepszy od poprzedniego. Dziękuję wszystkim pracownikom wydawnictw New Riders i Peachpit Press, a w szczególności redaktorowi — Tedowi Waittowi (który jest fantastycznym fotografem i moim niezastąpionym przewodnikiem po całym książkowym świecie), mojemu wydawcy — Nancy Aldrich-Ruenzel, specowi od marketingu — Scottowi Cowlinowi, jego niezrównanej towarzyszce — Sarze Jane Todd, i całemu zespołowi Pearson Education, który dba o najwyższą jakość wszystkich wydawanych książek, także moich, i dostarczanie ich najszerszemu gronu odbiorców. Dziękuję moim przyjaciołom z firmy Adobe Systems: Bryanowi O’Neilowi Hughesowi, Johnowi Nackowi, Mali Sharmie, Terry’emu White’owi, Cari Gushiken, Julieanne Kost, Tomowi Hogarty’emu, Scottowi Morrisowi, Russellowi Prestonowi Brownowi i całemu zespołowi programistów, których tutaj nie wymieniłem (jesteście genialni!). Dziękuję tym, którzy odeszli: Barbarze Rice, Jillowi Nakashimie, Rye Livingstonowi, Addy Roff, Bryanowi Lamkinowi, Jennifer Stern, Deb Whitman, Kevinowi Connorowi, Johnowi Loiacono oraz Karen Gauthier. Specjalne podziękowania składam na ręce Matta Kloskowskiego za wszystkie pomysły i sugestie dotyczące tego wydania książki. Gorąco dziękuję także wszystkim utalentowanym fotografom, od których czerpałem wiedzę przez wiele, wiele lat; wśród nich chciałbym wymienić przede wszystkim Moose’a Petersona, Joego McNally’ego, Anne Cahill, Vincenta Versace, Cliffa Mautnera, Dave’a Blacka, Billa Fortneya, Davida Zisera, Helene Glassman, Kevina Amesa i Jima DiVitale. Dziękuję swoim mentorom, wśród których pragnę wymienić Johna Gradena, Jacka Lee, Dave’a Galesa, Judy Farmer i Douglasa Poole’a — ich wiedza i pomoc były dla mnie niezmiernie istotne. Przede wszystkim jednak najgłębsze podziękowania należą się Jezusowi Chrystusowi za wysłuchiwanie wszystkich moich modlitw, za bycie przy mnie zawsze, gdy Go potrzebuję, za pobłogosławienie mnie wspaniałym życiem, które szczerze kocham, i za ciepłą, oddaną rodzinę, z którą mogę dzielić moje radości.

3RG]LĘNRZDQLD

v

,QQHNVLĉŮNLWHJRVDPHJRDXWRUD Profesjonalne ujęcia portretowe. Techniki retuszowania zdjęć według Scotta Kelby’ego Sekrety mistrza fotografii cyfrowej (tom 1., 2., 3. i 4.) Światła, ujęcie, retusz. Od pustego studia do gotowej fotografii System 7 punktów Scotta Kelby’ego Co potrafi Twój iPhone? Podręcznik użytkownika Sekrety cyfrowej ciemni Scotta Kelby’ego. Edycja i obróbka zdjęć w programie Adobe Photoshop Lightroom Photoshop. Skuteczne rozwiązania Photoshop Elements. Perfekcyjna edycja zdjęć ze Scottem Kelbym Światło w fotografii oraz Oświetlenie portretowe. Warsztaty ze Scottem Kelbym

vi

,QQHNVLĉŮNL6FRWWD.HOE\ HJR

2DXWRU]H

6FRWW.HOE\

Scott jest redaktorem naczelnym i współzałożycielem magazynu „Photoshop User”, redaktorem naczelnym i wydawcą czasopisma „Light It” (poświęconego oświetleniu studyjnemu oraz zastosowaniu systemowych fleszy), gospodarzem cotygodniowego popularnego talk-show na żywo dla fotografów The Grid oraz cenionego podcastu wideo Photoshop User TV. Scott jest przewodniczącym i współzałożycielem stowarzyszenia NAPP (ang. National Association of Photoshop Professionals), skupiającego użytkowników programu Adobe Photoshop, oraz prezesem firmy Kelby Media Group, Inc., będącej domem wydawniczym i pełniącej jednocześnie funkcję centrum edukacyjnego. Scott jest też fotografikiem, projektantem i wielokrotnie nagradzanym autorem ponad 50 bestsellerowych publikacji, wśród których należy wymienić takie książki jak: Sekrety cyfrowej ciemni Scotta Kelby’ego, Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć, Profesjonalne ujęcia portretowe. Techniki retuszowania zdjęć według Scotta Kelby’ego, Światła, ujęcie, retusz. Od pustego studia do gotowej fotografii, Co potrafi Twój iPhone?, Co potrafi Twój iPod? czy cztery tomy Sekretów mistrza fotografii cyfrowej. Przez ostatnie dwa lata Scott Kelby miał zaszczyt zajmować pierwsze miejsce wśród autorów najlepiej sprzedających się książek poświęconych fotografii. Książka Fotografia cyfrowa. Edycja zdjęć zyskała status najlepiej sprzedającej się książki o fotografii cyfrowej wszech czasów. Jego książki były tłumaczone na wiele języków, w tym chiński, rosyjski, hiszpański, koreański, polski, tajwański, francuski, niemiecki, włoski, japoński, holenderski, szwedzki, turecki i portugalski. Scott otrzymał prestiżową nagrodę ASP International Award, przyznawaną dorocznie przez Amerykańskie Stowarzyszenie Fotografów za „…znaczący, specjalny wkład w promowanie ideałów profesjonalnej fotografii jako sztuki i nauki”. Scott jest dyrektorem warsztatów Adobe Photoshop Seminar Tour oraz dyrektorem technicznym przy konwencie Photoshop World Conference & Expo. Jest także jednym ze współautorów instruktażowych DVD-ROM-ów poświęconych obsłudze Photoshopa. Od 1993 roku Scott pracuje jako instruktor i wykładowca specjalizujący się w programie Photoshop. Więcej informacji na temat Scotta znajdziesz na: codziennie aktualizowanym blogu: http://scottkelby.com, Google+: http://Scottgplus.com, Twitterze: http://twitter.com@scottkelby, Facebooku: http://www.facebook.com/skelby.

2DXWRU]H

vii

6SLVWUHŒFL ROZDZIAŁ 1. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

1

Minimum. Obsługa Mini Bridge w Photoshopie CS6 Wyszukiwanie zdjęć przy użyciu Mini Bridge . . . . . . . . . . .

2

Przeglądanie zdjęć w panelu Mini Bridge . . . . . . . . . . . . . .

4

Wybieranie najlepszych zdjęć w trybie pełnoekranowym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

6

Sortowanie i porządkowanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

8

Wyszukiwanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 12 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 14

ROZDZIAŁ 2. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17 WWF Raw. Najważniejsze informacje o module Camera Raw Obsługa modułu Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18 Tylko dla użytkowników CS4/CS5: nowe suwaki Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 21 Aktualizacja do najnowszych funkcji Camera Raw . . . . . . . 22 Tęsknisz za wyglądem zwykłych zdjęć JPEG? Wypróbuj działanie profili Camera Raw! . . . . . . . . . . . . 24 Podstawowe poprawki: balans bieli . . . . . . . . . . . . . . . . . . 26 Podstawowe poprawki: ekspozycja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 30 Automatyczna korekcja zdjęć w module Camera Raw . . . . 35 Jak zaakcentować detale zdjęcia przy użyciu suwaka Clarity (Przejrzystość)? . . . . . . . . . . 36 Korekcja kontrastu przy użyciu krzywych . . . . . . . . . . . . . . 38 Kadrowanie i prostowanie zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 44 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 48

viii

6SLVWUHŒFL

ROZDZIAŁ 3. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51 Surowa spRAWiedliwość. Moduł Camera Raw dla zaawansowanych Dwukrotne przetwarzanie zdjęcia, czyli próba uchwycenia niemożliwego . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 52 Jednoczesna edycja wielu zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 58 Wyostrzanie w module Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . 61 Automatyczna korekcja wad obiektywu . . . . . . . . . . . . . . . 66 Korygowanie efektu aberracji chromatycznej (to te kolorowe otoczki) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 74 Korygowanie lub tworzenie efektu winiety . . . . . . . . . . . . 76 Zalety formatu Adobe DNG w odniesieniu do fotografii RAW . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 80 Korekcja poszczególnych zakresów barw . . . . . . . . . . . . . . 82 Prosty retusz obrazu w module Camera Raw . . . . . . . . . . . 84 Kalibracja Camera Raw pod kątem posiadanego aparatu fotograficznego . . . . . . . . . . . . . 87 Redukcja szumów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 88 Zmiana rozdzielczości, rozmiarów, przestrzeni i głębi kolorów zdjęcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 91 Przywracanie suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) . . . . 94 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 96

ROZDZIAŁ 4. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 99 Pod kontrolą. Narzędzia do korekcji zdjęć w module Camera Raw Rozjaśnianie, przyciemnianie i korekcja wybranych fragmentów zdjęcia . . . . . . . . . . . . . . . . . . 100 Retuszowanie portretów w module Camera Raw . . . . . . . . 106 Korekcja jasności nieba (i innych obiektów) przy użyciu filtra gradientowego . . . . . . . . . . . . . . . . . 109 Efekty specjalne w module Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . 111 Poprawianie kolorystyki (lub tworzenie efektów specjalnych) poprzez malowanie balansem bieli . . . . . 115 Usuwanie szumu tylko z obszarów cieni . . . . . . . . . . . . . . . 116 Jak wycisnąć więcej niż 100% z każdego suwaka? . . . . . . . 117 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 118

6SLVWUHŒFL

ix

ROZDZIAŁ 5. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 121 Piła. Skalowanie i kadrowanie zdjęć Podstawy kadrowania zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 122 Kadrowanie do określonego rozmiaru . . . . . . . . . . . . . . . . 128 Tworzenie własnych ustawień narzędzia Crop (Kadrowanie) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 130 Tworzenie niestandardowych formatów dokumentów . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 132 Skalowanie cyfrowych fotografii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 134 Automatyczne skalowanie i zapisywanie zdjęć . . . . . . . . . . 137 Powiększanie zdjęć do rozmiarów plakatu . . . . . . . . . . . . . 139 Prostowanie przekrzywionych zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141 Zmniejszanie fotografii . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 143 Skalowanie wybranych fragmentów zdjęcia z uwzględnieniem ich zawartości . . . . . . . . . . . . . . . . . 146 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 149

ROZDZIAŁ 6. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 153 Black & White. Jak tworzyć piękne czarno-białe zdjęcia? Konwersja zdjęć na czarno-białe w module Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 154 Konwersja trzema kliknięciami, czyli moja metoda na czerń i biel w Photoshopie . . . . . 158 Tonowanie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 162 Bichromie — prościej się już nie da! . . . . . . . . . . . . . . . . . . 164 Kwadrychromia i wspaniałe obrazy w skali szarości . . . . . . . . 165 Zapisywanie własnych ustawień przetwarzania obrazu w Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . 167 Coś dla miłośników najwyższej jakości czarno-białych zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 168 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 169

x

6SLVWUHŒFL

ROZDZIAŁ 7. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 171 We Are HDR. Tworzenie obrazów HDR Konfigurowanie aparatu fotograficznego pod kątem zdjęć HDR . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 172 Tworzenie zdjęć HDR metodą Scotta, czyli „na szybko” (tylko sześć kliknięć!) . . . . . . . . . . . . . 175 HDR Pro w Photoshopie CS6 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 179 Tworzenie fotorealistycznych zdjęć HDR . . . . . . . . . . . . . . . 187 Wyostrzanie zdjęć HDR filtrem High Pass (Górnoprzepustowy) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 189 Tworzenie efektu HDR na podstawie jednego zdjęcia . . . . 192 Jak radzić sobie z „duszkami” na zdjęciach HDR? . . . . . . . . 196 Łączenie obrazu HDR i zwykłego zdjęcia . . . . . . . . . . . . . . 198 Techniki wykańczania obrazów HDR (winieta i łagodny blask) . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 206 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 208

ROZDZIAŁ 8. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 211 Drobne problemy. Korygowanie typowych wad zdjęć Rozjaśnianie niedoświetlonych obiektów na fotografii . . . . 212 Poprawianie brzydkiego, szarego nieba . . . . . . . . . . . . . . . 215 Przyciemnianie i rozjaśnianie fragmentów zdjęcia . . . . . . . 219 Retuszowanie odbić i odblasków w okularach . . . . . . . . . . 223 Prosty sposób na retuszowanie zdjęć grupowych . . . . . . . 228 Tworzenie skomplikowanych zaznaczeń, na przykład włosów (i garść sztuczek z fotomontażem!) . . . . . . . . . 231 Korygowanie straszliwie zdeformowanych zdjęć zrobionych obiektywem szerokokątnym . . . . . . . . . . . 241 Korygowanie wad optycznych obiektywu . . . . . . . . . . . . . 248 Rozciąganie obiektów za pomocą funkcji skalowania z uwzględnieniem zawartości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 253 Usuwanie obiektów za pomocą funkcji wypełniania z uwzględnieniem zawartości . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258 Przenoszenie obiektów bez pozostawiania pustych miejsc . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 264 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 266

6SiVWUHŒFi

xi

ROZDZIAŁ 9. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 269 Efekty uboczne. Efekty specjalne dla miłośników fotografii Modne portrety o stonowanej kolorystyce . . . . . . . . . . . . . 270 Sztuczka ze zwiększaniem kontrastu . . . . . . . . . . . . . . . . . 272 Efekt brudnego, kontrastowego zdjęcia w module Camera Raw . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 276 Efekt miękkiego rozmycia dla portretów i zdjęć krajobrazowych . . . . . . . . . . . . . . 278 Instagram w pigułce . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 280 Zdjęcia panoramiczne: prościej się już nie da! . . . . . . . . . . 284 Błyskawiczne przekształcanie zdjęć na malowane obrazy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290 Efekt tilt-shift (i nowe filtry rozmywające) . . . . . . . . . . . . . . 295 Rozmycie pola i rozmycie przesłony (czyli jak naśladować głębię ostrości obiektywu 85 mm f/1,4) . . . . . . . . . . . . 299 Nadawanie dramaturgii za pomocą światła . . . . . . . . . . . . 305 Efekty tonowania zdjęć . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 311 Tworzenie efektów za pomocą warstw Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów) . . . . . . . . . . . . . 314 Modelowanie sylwetki za pomocą ulepszonego filtra Liquify (Skraplanie) . . . . . . . . . . . . . 316 Trik ze światłami miasta w tle zdjęcia . . . . . . . . . . . . . . . . . 320 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 324

ROZDZIAŁ 10. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 327 Pod kątem ostrym. Techniki wyostrzania obrazu Najważniejsze informacje o wyostrzaniu . . . . . . . . . . . . . . 328 Wyostrzanie w trybie Luminosity (Jasność) . . . . . . . . . . . . . 335 Najbardziej zaawansowane wyostrzanie w Photoshopie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 342 W jakich sytuacjach warto użyć filtra Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie)? . . . . . . . . . 344 Wyostrzanie filtrem High Pass (Górnoprzepustowy) . . . . . . 347 Końcowe wyostrzanie w module Camera Raw . . . . . . . . . . 349 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 350

xii

6SLVWUHŒFL

ROZDZIAŁ 11. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 353 Fotografia. Drukowanie i zarządzanie kolorem krok po kroku Konfigurowanie przestrzeni kolorów w aparacie fotograficznym . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 354 Rozdzielczość druku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 355 Konfigurowanie przestrzeni kolorów w Photoshopie . . . . . 356 Wyostrzanie na potrzeby druku . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359 Wysyłanie zdjęć do laboratorium fotograficznego . . . . . . . 360 Najpierw najważniejsze: musisz skalibrować monitor . . . . 361 Jak uzyskać profesjonalne odbitki, czyli kolejny sekret zawodowców . . . . . . . . . . . . . . . . . 364 Drukowanie (czyli cel całej wyprawy) . . . . . . . . . . . . . . . . . 368 Próby ekranowe w Photoshopie . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 374 Co zrobić, jeśli wygląd wydruku odbiega od podglądu na ekranie? . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 375 Tworzenie stykówek (tak, stykówki wróciły!) . . . . . . . . . . . . 377 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 379

ROZDZIAŁ 12. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 381 Wideodrom. Edytowanie filmów z lustrzanek cyfrowych w Photoshopie Cztery sprawy dotyczące tworzenia filmów w Photoshopie CS6, o których warto wiedzieć . . . . . . . 382 Otwieranie wideoklipów w Photoshopie . . . . . . . . . . . . . . 384 Najważniejsze kontrolki do edytowania wideo . . . . . . . . . . 386 Edytowanie (przycinanie) wideoklipów . . . . . . . . . . . . . . . 390 Obsługa ścieżek dźwiękowych i dodawanie muzyki w tle . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 392 Dodawanie przejść między wideoklipami oraz efektów narastania i zanikania . . . . . . . . . . . . . . . 396 Tworzenie podpisów (i dodawanie logo) . . . . . . . . . . . . . . 398 Stosowanie filtrów i warstw korekcyjnych Photoshopa . . . . . 402 Napisy i praca z tekstem . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 406 Stylizowanie filmów za pomocą trybów mieszania . . . . . . . 411 Projekt od A do Z . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 413 Photoshop — kruczki i sztuczki . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 423

ROZDZIAŁ 13. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 427 Proces. Proces edycji zdjęć krok po kroku Mój proces przetwarzania zdjęć w Photoshopie CS6 . . . . . 428

SKOROWIDZ . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 437

6SLVWUHŒFL

xiii

6LHGHPU]HF]\ RNWyU\FK SRZLQLHQHŒ ZLHG]LHý]DQLP SU]HF]\WDV] WĘNVLĉŮNĘ

Chciałbym, abyś wyniósł z lektury tej książki możliwie dużo informacji — to dla mnie bardzo ważne. Postanowiłem więc zebrać najważniejsze, wstępne porady w siedmiu przystępnych punktach. Jakie to porady? Ot, chociażby wskazówki dotyczące możliwości pobrania materiałów umożliwiających samodzielną realizację ćwiczeń. Jeśli byś je pominął, to po pewnym czasie zapewne poirytowany napisałbyś do mnie albo do wydawcy z pretensjami… nie mówiąc już o niepotrzebnym stresie i rozczarowaniu. Dość gadania — gorąco zachęcam Cię do poświęcenia dwóch minut na przeczytanie poniższych siedmiu punktów. Obiecuję, że nie będzie to stracony czas.

1LHPXVLV]F]\WDýWHMNVLĉŮNL RG$GR= Opracowałem tę książkę w taki sposób, byś mógł wybrać ze spisu treści dowolną interesującą Cię technikę i przystąpić do czytania. Każde ćwiczenie jest wyjaśnione krok po kroku, jeśli zatem chciałbyś dowiedzieć się, jak usuwać pyłki i drobne przekłamania ze zdjęć RAW, to wystarczy, że otworzysz tę książkę na stronie 84 — i po kilku minutach będziesz dysponował wszystkimi niezbędnymi informacjami. Starałem się ułożyć poszczególne rozdziały i ćwiczenia w takiej kolejności, w jakiej najwygodniej jest uczyć się obsługi Photoshopa CS6, lecz nie krępuj się i sam ustal dla siebie taki porządek przyswajania materiału, jaki uznasz za odpowiedni. W razie potrzeby zawsze możesz potem sięgnąć do pominiętych części książki.

Jeśli jesteś ciekaw, to taki tytuł nosi film krótkometrażowy z 2009 roku. (W serwisie iTunes można go kupić za zaledwie 1,99 dol. Przypuszczam, że tak niska cena jest podyktowana długością, gdyż całość trwa niecałe 20 minut. Z drugiej strony nie ma co się dziwić — ile może kosztować film, w którym nie ma ani jednego zombie?) Fabuła została streszczona następująco (odchrząknij i przeczytaj to głębokim, mosiężnym głosem, jakim

Efekty uboczne (IHNW\VSHFMDOQH GODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL zwykle posługują się lektorzy w zwiastunach): „Zwykły mężczyzna nagle staje się przedmiotem eksperymentów w ramach badań nad nowym lekiem, a potem spotyka kobietę swojego życia…”. Pestka. Każdemu z nas przytrafiają się takie historie. A eksperymenty farmaceutyczne to już w ogóle codzienność. Rzuciłem okiem na plakat promujący ten obraz. Główny bohater na pierwszym planie ma przerażającą, sinozieloną skórę, która nie świadczy najlepiej o jego stanie zdrowia, lecz jego towarzyszka wygląda kwitnąco — piękna cera, ciepła karnacja. Wówczas zrozumiałem, dlaczego ten mężczyzna znalazł kobietę swojego życia: to proste — nie miała tego okropnego, sinawego koloru. Pomyśl tylko: jeśli otaczałyby Cię kobiety, które już z daleka straszyłyby karnacją świadczącą o poważnych problemach z balansem bieli, a któregoś dnia spotkałbyś cudownie poprawną kolorystycznie istotę, noszącą ze sobą szarą kartę wzorcową i wyglądającą dzięki niej olśniewająco (w każdych warunkach oświetleniowych!), to byś się nie zakochał? Oczywiście, że tak. Założę się, że na 10 minut przed końcem filmu główny bohater rozkręca własny biznes polegający na świadczeniu usług korygowania balansu bieli dla użytkowników portali randkowych i serwisów społecznościowych. „Sine, zielone, niebieskie przebarwienia usuwam ze zdjęć w profilach skutecznie i bez śladu. Przystępne ceny”. Interes się kręci, wszystko wydaje się zmierzać do szczęśliwego finału, gdy nagle, około 18. minuty filmu, eksperymentalny lek przestaje działać. Okazuje się, że mężczyzna jest w rzeczywistości zamknięty w wilgotnym, mrocznym pomieszczeniu, tkwi przed ekranem komputera i do późnej nocy musi pisać bezsensowne wstępy do rozdziałów. W ostatnich sekundach filmu do pokoju wchodzi już spać”; on odwraca jego żona ze słowami: „Kochanie, chodź Jeśli zdecydowałeś się przeczytać ten wstęp (a zrobiłeś to, się i zauważa jej niezdrową, sinozieloną cerę… go czytasz), to mam nadzieję, że zapoznałeś bo przecież się wcześniej z „Siedmioma rzeczami, o których powinieneś

$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

5R]G]LDâ 269z punktem numer trzy, w którym (IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL wiedzieć…”, a szczególnie

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

ostrzegam wrażliwych Czytelników o — delikatnie mówiąc — niewielkiej wartości merytorycznej wstępów do rozdziałów. (Z doświadczenia wiem, że mało kto przejmuje się tym ostrzeżeniem, więc jeśli jesteś chlubnym wyjątkiem, to

Minimum 2EVâXJD0LQL%ULGJH Z3KRWRVKRSLH&6

$XWRU6FRW W.HOE\

$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

otrzymujesz dwa żetony ekstra i przechodzisz do następnej rundy). Tak czy owak — czytasz ten wstęp, pogodziwszy się już z jego niewielką (a wręcz żadną) wartością merytoryczną i literacką. I słusznie, kiedy bowiem przewrócisz tę kartkę, nie  będzie przebacz. Skończą się żarty i dowcipy, a ja będę bar- 3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI PP 2JQLVNRZD V przystało. dzo poważny, jak na nauczyciela Ba, będę krzyczał HWODQLD &]DVQDŒZL i ciskał się, gdy zrobisz coś źle („Nie, nie… zwariowałeś? Takie intensywne wyostrzanie przy tym zdjęciu?” albo „No, chyba sobie żartujesz — i to ma być korekcja przy użyciu krzywych? Toż to śmiechu warte!” i „Kto rozlał moje cappuccino?!”), więc ciesz się, dopóki jestem łagodny jak baranek. Między tą a następną stroną jest naprawdę kolosalna różnica. Jeśli jesteś jednym z tych Panów Formalistów, którzy uważają, że w poważnym podręczniku nie ma miejsca na żarty, to po prostu przewróć kartkę, by odnaleźć się w porządku i dyscyplinie, którymi ociekają wszystkie ćwiczenia w tej książce. Jeżeli nie jesteś pewien, rozwiąż prosty test, który pozwoli Ci odpowiedzieć na pytanie, czy powinieneś czytać wstępy do kolejnych rozdziałów, czy może raczej lepiej by było, gdybyś skupił się na czystej, wyekstrahowanej nauce (i dyscyplinie, pamiętaj o dyscyplinie). Pytanie pierwsze: „Kiedy ostatni raz użyłeś słowa »kupka« w zdaniu, które nie odnosiło się w pośredni bądź bezpośredni sposób do niemowlęcia?”. Odpowiedzi: a) w czasie porannego zebrania działu kadr; b) podczas zeznań sądowych; c) w trakcie składania życzeń ślubnych i, wreszcie, d) nie wypowiedziałeś tego słowa w świadomy sposób od czasu, gdy skończyłeś trzy latka. Rozwiązanie: jeśli w ogóle podjąłeś próbę udzielenia odpowiedzi, to możesz z czystym sumieniem przeczytać kolejne wstępy. Gu-gu… si-si… ba-ba… (Ha, ha!)

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



üZLF]]HPQĉQDSRGVWDZLH W\FKVDP\FK]GMĘý NWyU\FKXŮ\âHPZWHMNVLĉŮFH Przypuśćmy, że dotarłeś do rozdziału poświęconego tworzeniu zdjęć HDR w Photoshopie CS6. No cóż — nie każdy z nas ma pod ręką kilka gotowych fotografii, które tylko czekają na połączenie ich w obraz HDR, więc postanowiłem zaoszczędzić Ci trochę czasu i wysiłku — udostępniłem niemal wszystkie przykładowe zdjęcia, jakie zostały użyte w tej książce. Znajdziesz je pod adresem http://www.kelbytraining.com/books/cs6 (a nie mówiłem, że warto zapoznać się z tym krótkim wstępem przed przystąpieniem do czytania pierwszego rozdziału?).

xiv

6LHGHPU]HF]\RNWyU\FKSRZLQLHQHŒZLHG]LHý]DQLPSU]HF]\WDV]WĘNVLĉŮNĘ

poświęconego tytuł dla rozdziału nosi tytuł We Czyż to nie genialny się HDR, album y We Grupa nazywa zdjęciom HDR? utwór zatytułowan bycia na płycie jest nawet przywiązują do Are HDR, ba — na to, że wykonawcy mam poAre HDR. Wygląda przyznam, że nie dużą wagę, choć Czy rzeczyHDR wyjątkowo punktu widzenia. ten skrót z ich Range), jęcia, co znaczy (High Dynamic o dużej głębi tonalnej wiście obrazy

We Are HDR

7ZRU]HQLHREUD

]yZ+'5

Byłoby znakomicie, pisał w tym rozdziale? na myśli coś zupełnie o których będę mieli przeczucie, że choć mam niejasne albo „Historia DrewniaDzierży Rusznicę” Tak czy owak innego („Hrabia Drze Rajtuzy”?). a może „Husaria ostatnio nego Rogalika”, Daje Radę”) jest HDR („Herbata ym światku. uważam, że kwestia h tematów w fotograficzn dwa jednym z najgorętszyc się, że tak naprawdę istnieją Pierwszy, ten Już za chwilę przekonasz Dojeżdżają Rowerami”). obrazu rodzaje HDR („Hakerzy rozpiętości tonalnej daleko na zwiększeniu wykraczającej dobry, polega dynamice o zdjęcia w celu uzyskania aparatów cyfrowych, współczesnych wzroku, oraz drugi, poza możliwości j możliwości naszego przemienia który wierniej naśladujące Drętwego Reżysera”), Domyślam zły HDR („Hacjenda o Harrym Potterze. rodem z filmu pomyślałeś zdjęcia w kadry w pierwszym odruchu słowa, wariante się, że czytając tym pierwszym ie optujesz za otóż sobie, że zdecydowan Pozwól jednak, że Cię ostrzegę: się ceni! Photoshopie tem. Brawo, to do HDR Pro) w który to HDR Pro (Scal kuszący suwak, funkcja Merge w podstępny, płynCS6 została wyposażonarealizmu do surrealizmu jednym od będzie że gdy nikt nie umożliwia przejście niemal pewien, na działanie i przejść nym ruchem. Jestem wypróbować jego drogi, wówczas, mój patrzył, postanowisz wówczas… a mocy, odrealniać fantastyczną stronę hadeerować i dla świata. Zaczniesz ślubnych do jesteś stracony zdjęcia — od fotografii Cię z tego próbowali wszystkie posiadane i przyjaciele będą HDR dziecięcych. Rodzina nierzeczywistego na darmo. Potęga po prostu zbyt wyciągnąć, lecz Rumianku”) jest Domieszka . („Halucynogenna nie ostrzegałem potem, że Cię wielka. Nie mów

:H$UH+'57ZRU]HQLH

REUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



:VWĘS\GRNROHMQ\FKUR]G]LDâyZ QLHPDMĉQLFZVSyOQHJR]LFKWUHŒFLĉ

Tytuł tego rozdziału zapożyczyłem z filmu z 1983 roku, w którym wystąpiła Debbie Harry, główna wokalistka popularnej w latach 80. kapeli Blondie. Wydawało mi się, że był to zarazem jej filmowy debiut, jak i koniec kariery na srebrnym ekranie, gdyż nigdy potem nie zdarzyło mi się widzieć jej w innych filmach. A może nie koniec? Może się trochę zagalopowałem? Zarządzam małą przerwę w pisaniu tego wstępu i pójdę zweryfikować swoje domysły

Wideodrom (G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHN F\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

$XWRU6FRWW.HOE\

w największym internetowym źródle informacji o filmach, czyli w serwisie www.castorama.pl (no dobrze, żartuję… ale mieli taką dobrą ofertę na wiertarko-wkrętarkę udarową MacAllister z akumulatorem litowo-jonowym 18 V, że nie mogłem się powstrzymać…). Tak naprawdę zajrzałem oczywiście do serwisu IMDb (czyli słynnej internetowej bazy filmów) i ze zdumieniem odkryłem, że Debbie Harry jest na liście płac jako aktorka w 53 filmach i programach telewizyjnych. Pięćdziesięciu trzech! Pogrzebawszy w temacie trochę głębiej (niech będzie, niezbyt głęboko), zauważyłem, że żadna z tych produkcji nie została zmontowana za pomocą funkcji do edytowania wideo w Photoshopie, gdyż przed wersją CS6 takie funkcje na dobrą sprawę nie istniały. Owszem, można było zrobić to i owo, ale w starszych Photoshopach nie sposób było stworzyć nawet krótkometrażowego filmu; o, choćby takiego jak Pipe Dreams z 2011 roku, w którym Debbie Harry grała niejaką Iris, nielegalną imigrantkę z Ekwadoru, która podejmuje pracę na czarno. (Nie, no oczywiście, skoro z Ekwadoru, to na czarno… ech te kolorystyczne stereotypy. Czy bohaterowie w takich filmach nigdy nie mogą pracować na biało? Albo chociaż w cętki?) Według informacji z IMDb akcja filmu rozgrywa się w niewielkiej, podupadającej manufakturze wytwarzającej fajki. Takie do palenia. Znów ten stary, ograny schemat. Już się domyślam, jak to się wszystko skończyło. Moim zdaniem dziewczyna wpada w fajczany nałóg i ląduje w Północnej Karolinie, gdzie spotyka podstarzałego sprzedawcę tytoniu z pewnej trafiki, który przekonuje ją, że lepiej pracować na biało, i wspólnie otwierają małą cukiernię dla zwierząt domowych oraz bezprzewodowe solarium natryskowe w Jacksonville, a wszystko Choć o zarządzaniu kolorem w Photoshopie napisano już całe Rozdzielczość jest jednym z tych zagadnień, które nieustannie to wbrew jej rodzicom, zaangażowanym w działalność wywrotową tomy, w tym rozdziale skupimy się tylko na jednym, praktyczw Kanadzie, oraz na przekór byłemu narzeczonemu, jednookiemu wywołują gorące spory. Być może dzieje się tak dlatego, że nie nym zagadnieniu: jak uzyskać wydruk, którego kolorystyka Albańczykowi Kreshnikowi, który idzieRozdzielczości, za nią trop w trop dzięki ma Oficjalnej Komisji ds. Standaryzacji która raz wyjątkowemu powonieniuzapalczywców sznaucera miniaturki o imieniu Farfocel. będzie podobna do zdjęcia wyświetlanego na ekranie. Tylko na zawsze uspokoiłaby wypowiadających się na Tylko mi nieforach mów, internetowych. że się tego wszystkiego domyślałeś. tyle i aż tyle. Jeśli zapoznasz się z informacjami zawartymi rozlicznych Poniższenie porady opracowaw tym rozdziale, z powodzeniem będziesz mógł drukować łem w oparciu o sugestie mojego przyjaciela, miłośnika fotografii, Dana Steinhardta z firmy Epson (Akademia 5R]G]LDâ zdjęcia3U]\VâRQDI i projekty w taki sposób, że nie będą one odbiegać ko:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH 2JQLVNRZDPP 3U]\VâRQDI Druku Epsona to jego dzieło), który zna zagadnienia związane z rozdzielczością jak mało kto (razem z Danem lorystycznie od swych pierwowzorów na ekranie komputera. prowadziliśmy kiedyś szkolenia online poświęcone drukowaniu, w których rozdzielczość zawsze była jednym Rozpoczniemy od wybrania poprawnej przestrzeni kolorów z głównych tematów ze względu na związane z nią wątpliwości). Pora na wyjaśnienia: w aparacie fotograficznym, by zadbać o najwyższą jakość wydruku od samego początku. Uwaga: jeśli zapisujesz zdjęcia wyłącznie w formacie RAW, możesz pominąć te wskazówki.

Konfigurowanie przestrzeni kolorów w aparacie fotograficznym

&]DVQDŒZLHWODQLDV

5R]G]LHOF]RŒý druku

Jeśli zapisujesz zdjęcia w formatach JPEG lub TIFF (bądź w trybie JPEG+RAW), to powinieneś skonfigurować przestrzeń kolorów w aparacie fotograficznym w taki sposób, by odpowiadała przestrzeni wybranej w Photoshopie (mówiąc obrazowo, aby aparat dogadał się z Photoshopem, powinny mówić w tym samym języku, prawda?). W związku z tym zalecam zmianę przestrzeni kolorów w aparacie z domyślnej, sRGB, na Adobe RGB (1998), która znacznie lepiej spełnia oczekiwania fotografów planujących drukowanie zdjęć na drukarkach atramentowych.

Krok 2. W lustrzankach firmy Nikon ustawienia przestrzeni kolorów znajdują się w menu fotografowania (pokazanym na rysunku obok, po lewej), podobnie jest zresztą w aparatach Canon (rysunek obok, po prawej), więc zmiana przestrzeni kolorów na Adobe RGB nie powinna przysporzyć Ci większych problemów. Jeśli nie posiadasz aparatu firmy Nikon lub Canon, to sięgnij po papierową instrukcję obsługi (albo — jeszcze lepiej — pobierz ją ze strony producenta w formacie PDF), aby sprawdzić, jak można zmienić roboczą przestrzeń kolorów w Twoim aparacie na Adobe RGB (1998). Zgodnie z tym, o czym wspominałem we wstępie, fotografowie posługujący się wyłącznie formatem RAW mogą zupełnie zignorować tę poradę.

©RAFAEL CONCEPCION

Krok 1. Krok 1.

W celu sprawdzenia bieżącej rozdzielczości zdjęcia wybierz polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image (Obraz) lub naciśnij Ctrl+Alt+I (Mac OS: Command+Option+I). Idealna rozdzielczość druku w przypadku drukarek atramentowych wynosi 240 ppi, lecz niejednokrotnie zdarza mi się drukować z rozdzielczością 200 ppi bądź nawet 180 ppi (przy czym jest to absolutne minimum, poniżej którego nie schodzę. Spadek jakości wydruku poniżej tej rozdzielczości jest już wyraźnie zauważalny, choć wiele zależy też od rodzaju fotografii). Zauważ, że do uzyskania najwyższej jakości wydruku wcale nie są potrzebne tak wysokie rozdzielczości, jak mogłoby się wydawać (podobnie jest w przypadku maszyn drukarskich). Jak widać na tym rysunku, zdjęcie zrobione aparatem z matrycą 12 megapikseli można więc z powodzeniem wydrukować z rozdzielczością 240 ppi w rozmiarze blisko 12×18 cali, czyli 30×45 cm.

Krok 2. Z kolei w przypadku fotografii zrobionych aparatem z matrycą 6 megapikseli przy 240 ppi można uzyskać dobrą odbitkę o wymiarach 8×12,5 cala (ok. 20×30 cm). W celu wydrukowania takiej fotografii w nieco większym forma cie należy wyłączyć opcję Resample Image (Metoda ponownego próbkowania) i określić nową wartość rozdzielczości — na przykład 200 ppi. Dzięki temu wydruk zostanie powiększony do 10×15 cali (bez zauważalnego spadku jakości). Jeśli zmniejszyłbym rozdzielczość do 180 ppi (czyli do mojego akceptowalnego minimum), to odbitka miałaby wymiary 11×16,75 cala (czyli byłaby niemal tak duża jak w przypadku najwyższej jakości wydruku z aparatu z matrycą o rozdzielczości 12 megapikseli). Przypominam, że wyłączenie wspomnianej opcji pozwala uniknąć spadku jakości obrazu związanego z procesem ponownego próbkowania (więcej na ten temat pisałem w rozdziale 5.). ciąg dalszy na następnej stronie

354

5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

355

Wstępy zostały pomyślane jako przerwa w pracy, odrobina luzu i swobody. Przyznam szczerze, że nie mają one wiele wspólnego z treścią samego rozdziału, ba, w ogóle nie mają wiele wspólnego z czymkolwiek! Pisanie takich wstępów stało się dla mnie pewnego rodzaju tradycją (umieszczam je we wszystkich moich książkach), lecz jeśli poważny z Ciebie człek i uznasz, że są denerwujące, to po prostu je pomiń. Nie niosą one ze sobą żadnych konkretnych informacji, a niektórym zapewne wydadzą się irytujące. Z kolei krótkie wprowadzenia do każdego projektu są dość istotne. Często zawierają ważne uwagi i wskazówki dotyczące realizacji konkretnego projektu, które nie zostały już powtórzone w jego poszczególnych krokach. Jeżeli podczas wykonywania dowolnego ćwiczenia zaczniesz zadawać sobie pytania w rodzaju: „No dobrze, lecz właściwie po co to wszystko robię?”, to znaczy, że zapewne pominąłeś wspomniany wstęp. Wprowadzenia nie są długie i z pewnością warto je przeczytać, a dopiero potem przystąpić do realizacji ćwiczenia. To naprawdę ważne!

©SCOTT KELBY

1LHNWyUHQDU]ĘG]LDLIXQNFMH PRGXâX$&5$GREH&DPHUD5DZ  L3KRWRVKRSD&6 VĉQLHPDOLGHQW\F]QH Na przykład panel Lens Corrections (Korekcja obiektywu) w module Camera RAW jest wyposażony w niemal identyczne funkcje co filtr Lens Correction (Korekta obiektywu) w Photoshopie. To oznacza, że niektóre zagadnienia będą poruszone w tej książce dwukrotnie. Jeśli podczas czytania książki stwierdzisz, że już gdzieś kiedyś to widziałeś, to przynajmniej będziesz wiedział dlaczego. Nawiasem mówiąc, jeśli sam mam do wyboru wykonanie jakiegoś zadania w Camera Raw lub w Photoshopie, to zawsze decyduję się na to pierwsze wyjście, gdyż jest szybsze (w module ACR nie uświadczysz pasków postępu), a wszystkie wykonane w nim operacje są odwracalne (innymi słowy, zawsze można zmienić zdanie). ciąg dalszy na następnej stronie

6LHGHPU]HF]\RNWyU\FKSRZLQLHQHŒZLHG]LHý]DQLPSU]HF]\WDV]WĘNVLĉŮNĘ

xv

1DNRĽFXNVLĉŮNL]QDMGXMHVLĘ UR]G]LDâ]DZLHUDMĉF\RSLV FDâHJRSURFHVXHG\FML]GMĘý Z3KRWRVKRSLH&6 OHF]QLHF]\WDMJRMHV]F]H

Proces 3URFHVHG\FML]GMĘý NURNSRNURNX czarnym aksamitem, lecz dziś postanawiam go dla Ciebie odsłonić. Słowo się rzekło, oto on: najpierw wybieram wyraz, którego będę szukał (na przykład w rozdziale poświęconym korekcji koloru mogłyby to być słowa „korekcja” lub „kolor”), a następnie wpisuję go do wyszukiwarki sklepu Apple iTunes. Lubię ten sklep, gdyż można w nim znaleźć zarówno filmy, jak i programy telewizyjne oraz muzykę. Wszystko w jednym. Oczywiście, są hasła i hasełka — wyraz taki jak „kolor” zwraca mi miliony najróżniejszych nazw i tytułów, lecz niektóre zapytania nie przynoszą żadnych rezultatów. W takim przypadku sięgam do internetowej bazy filmów (http://www.imdb.com) i próbuję szczęścia właśnie tam. Na przykład ten rozdział chciałem początkowo opatrzyć nagłówkiem zapożyczonym z jakiegoś filmu i zawierającym słowo „praca” lub pokrewne. Takich tytułów jest całe mnóstwo (Ludzie pracy, Włoska robota, Krwawa profesja… długo by wymieniać), lecz żaden z nich jakoś mnie nie przekonał. Olśnienie przyszło nagle: drżącymi palcami wpisałem w wyszukiwarkę słowo „proces” i niech mnie dunder świśnie, jeśli nie dostałem znakomitego rezultatu w postaci filmowej adaptacji powieści Franza Kafki! Dla szalonego twórcy wstępów do rozdziałów (a także dla jego tłumacza, który został dopuszczony za kulisy tego procesu nieco wcześniej) to najszczęśliwszy traf, jaki można sobie wyobrazić. „Ten proces nie wygląda na zbyt skomplikowany” — powiesz być może, i chyba będziesz miał rację… gdyby tylko nie te moje problemy z czytaniem... Wiem, to wstydliwa sprawa dla kogoś, kto pisze książki, ale zamiast uczęszczać na lekcje czytania w szkole podstawowej, wolałem potajemnie podłączać się do superkomputera WOPR przy użyciu mojego modemu o zawrotnej przepustowości 300 bodów i grać w szachy z profesorem Falkenem.

$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

&RVLĘVWDâR ]SURJUDPHP%ULGJH" Photoshop CS6 jest wyposażony w specjalny panel realizujący funkcje programu Bridge. Nosi on nazwę Mini Bridge (nie żartuję) i potrafi co najmniej 85% tego, co dotychczasowy duży program Bridge (oczywiście firma Adobe nie mówi o nim „duży Bridge”, tylko „Adobe Bridge”). Moim zdaniem to strzał w dziesiątkę, gdyż nie trzeba już opuszczać Photoshopa i uruchamiać zewnętrznej aplikacji w celu przejrzenia czy uporządkowania zdjęć. Ponieważ Mini Bridge jest integralną częścią Photoshopa, zacząłem tę książkę od rozdziału poświęconego wyłącznie temu panelowi. A co dalej z programem Bridge? Trudno powiedzieć. W wersji CS6 uległ on jedynie kosmetycznym zmianom, co może budzić obawy o przyszłość tej aplikacji. Za to panel Mini Bridge bez wątpienia uległ znaczącym usprawnieniom. Dla tych, którzy nie chcą palić mostów (co w świetle nazwy programu nabiera nowego znaczenia), zaktualizowałem obydwa rozdziały poświęcone dużemu Bridge’owi i umieściłem je na swojej stronie WWW. Zanim zakochasz się w możliwościach panelu Mini Bridge, pobierz je — oczywiście za darmo — ze strony http:// www.kelbytraining.com/books/cs61.

1

Materiał w języku angielskim — przyp. tłum.

xvi

6LHGHPU]HF]\RNWyU\FKSRZLQLHQHŒZLHG]LHý]DQLPSU]HF]\WDV]WĘNVLĉŮNĘ

5R]G]LDâ



©SCOTT KELBY

W ramach dodatku na końcu książki zamieściłem specjalny rozdział, który zawiera opis mojego własnego procesu edycji i obróbki zdjęć w Photoshopie CS6. Wiem, że to kuszący kąsek, lecz na razie nie czytaj go, proszę — został on opracowany przy założeniu, że czytelnik zaznajomił się z materiałem zawartym w całej książce i opanował podstawowe techniki edycji obrazu. Poszczególne etapy korekcji i retuszu zdjęcia są w nim zatem opisane jedynie pobieżnie (ze zrozumiałych względów — w przeciwnym razie rozdział ten byłby bardzo, bardzo długi).

Nie wiem, czy dobrze robię, ale zamierzam zaprosić Cię za kulisy pewnego procesu, do mojego prywatnego świata. Nie, nie chodzi mi o proces przetwarzania obrazu w Photoshopie CS6, lecz proces wyszukiwania tytułów rozdziałów (choć z drugiej strony ten dotyczący Photoshopa też mógłby być ciekawy… może się przełamię i zacznę go pisać na następnej stronie). Jeszcze wczoraj był owiany mgłą tajemnicy i spowity

©SCOTT KELBY

)RWRJUDILDHZROXXMH3KRWRVKRS HZROXXMH«LWDNVLĉŮNDWDNŮH Jest to pierwsze wydanie tej książki, w którym nie zamieściłem rozdziału poświęconego korekcji obrazu za pomocą krzywych, gdyż obecnie do takich zadań używa się modułu Camera Raw (i to nawet jeśli nie fotografuje się w trybie RAW, gdyż ten moduł z powodzeniem obsługuje zdjęcia w formatach JPEG i TIFF!). Przez długie lata uczyłem obsługi krzywych tonalnych w książkach (także w poprzednich wydaniach tej, którą trzymasz w ręku) i podcastach, ale dziś praktycznie ich nie używam — a jeśli już, to korzystam z krzywej tonalnej w module Camera Raw, która została opisana w jednym z rozdziałów. Ba, nie przychodzi mi do głowy żaden znajomy fotograf, który nadal koryguje zdjęcia za pomocą krzywych, co stanowi najlepszy dowód na to, jak bardzo zmienił się Photoshop w ostatnim czasie. Choć omówienie warstwy korekcyjnej Curves (Krzywe) nie trafiło do tego wydania, to rozdział z jej opisem (kto wie, może kiedyś zatęsknisz za staromodnymi rozwiązaniami?) możesz pobrać ze strony WWW, której adres znajdziesz na poprzedniej stronie, w szóstym punkcie2.

Photoshop — kruczki i sztuczki Zapisywanie obrazów o 16-bitowej JâĘELEDUZZIRUPDFLH-3(*

Photoshop — kruczki i sztuczki

Przypisywanie skrótu klawiaturowego do próbnika kolorów

3UDFD]GRNXPHQWDPLZ]DNâDGNDFK

-DNX]\VNDýRVWUHQDURŮQLNL ZHIHNFLH6WURNH2EU\V "

Jeśli pracujesz z dokumentami Jeszcze w wersji CS4, jeśli pracowałeś ze zdjęciami W tej wersji Jeśli utworzyłeś grubą ramkę wokół jakiegoś zdjęcia przy w zakładkach, to o 16-bitowej głębi barw (a wielu fotografów tak poprogramu da się użyciu polecenia Stroke (Obrysuj) z menu Edit (Edycja) w celu wyświetlenia stępuje, gdyż jest to domyślna głębia barw wybierana przypisać skrót bądź efektu Stroke (Obrys) z menu wyświetlanego po dowolnego dokupodczas eksportowania zdjęć RAW), próba zapisania klawiaturowy kliknięciu przycisku Add Layer Style (Dodaj styl warstwy) mentu wystarczy takiego zdjęcia w formacie JPEG w oknie dialogowym powodujący w dolnej części panelu Layers (Warstwy), to zapewne kliknąć jego zakładkę Save (Zapisz) kończyła się fiaskiem: taki format w ogóle wyświetlenie okna zauważyłeś, że narożniki ramki ulegają zaokrągleniu w górnej części wraz ze wzrostem jej nie był dostępny. Działo się tak dlatego, że obrazy Color Picker (Próbokna programu lub użyć skrótu Ctrl+Tab, który powogrubości. Jak sprawić, JPEG muszą być zapisywane w głębi 8 bitów na kanał. nik kolorów) dla duje cykliczne przełączanie między kolejnymi otwartymi by stały się ostre? To W rezultacie trzeba było zamknąć okno Save (Zapisz), bieżącego koloru dokumentami. Jeśli nie chcesz używać zakładek, otwórz proste — wybierz opcję dokonać konwersji głębi na 8 bitów na kanał i dopiero narzędzia lub tła menu Edit (Edycja) lub Photoshop w Mac OS, a następnie Inside (Wewnątrz) z listy potem zapisać zdjęcie. W tej wersji programu opcja (to się naprawdę przydaje!). Najpierw wydaj polecenie wybierz polecenie Preferences/Interface (Preferencje/ Location (Położenie)! JPEG co prawda pojawia się w oknie dialogowym Save Edit/Keyboard Shortcuts (Edycja/Skróty klawiszowe), Interfejs) i wyłącz opcję Open Documents as Tabs (Otwórz (Zapisz) nawet w przypadku fotografii o 16-bitowej a następnie wybierz opcję Tools (Narzędzia) z listy dokumenty jako karty). Przy okazji możesz wtedy wyłączyć głębi barw, lecz jej wybranie powoduje w rzeczywiShortcuts For (Skróty dla). Przewiń listę dostępnych %â\VNDZLF]QDSRSUDZNDEDODQVXELHOL opcję Enable Floating Window Docking (Włącz dokowanie narzędzi do samego dołu i odszukaj pozycje Foreground stości automatyczną konwersję zdjęcia z 16 na 8 bitów Jeśli chciałbyś skorygować bardzo źle dobrany balans okien dokumentów ruchomych), gdyż w przeciwnym razie Color Picker (Próbnik kolorów narzędzi) i Background na kanał i zapisanie otrzymanej w ten sposób kopii bieli na zdjęciu, które nie zostało zapisane w formacie przy pracy z pojedynczym dokumentem zostanie on autoColor Picker (Próbnik kolorów tła) — to jedne z ostatnich. (oryginał pozostaje otwarty). Jeśli — oprócz wersji RAW, wypróbuj następującą sztuczkę: wybierz polecematycznie „zadokowany” do interfejsu programu. Kliknij dowolną z nich i powiąż ze skrótem, jaki uznasz JPEG — chciałbyś zapisać źródłowe zdjęcie w 16-binie Match Color (Dopasuj kolor) z menu Image/Adjustza wygodny. Z góry podpowiem Ci jednak, że większość towej głębi barw, musisz wybrać format PSD lub TIFF. ments (Obraz/Dopasowania) i zaznacz opcję Neutralize wygodnych skrótów jest już przypisana do innych Jeśli chodzi o mnie, to po zapisaniu zdjęcia w formacie .RQILJXURZDQLHSU]HVWU]HQLURERF]HM (Neutralizuj) w sekcji Image Options (Opcje obrazu). Ten narzędzi (w zasadzie niemal wszystkie dostępne kombiJPEG o głębi 8 Photoshop CS6 jest wyposażony w kilka wbudowaprosty zabieg jest zadziwiająco skuteczny (a ponadto nacje są już użyte), lecz mój kolega Dave Cross wpadł na bitów na kanał nie nych przestrzeni roboczych, zoptymalizowanych pod można zarejestrować go w postaci automatycznej potrzebuję wersji pewien pomysł. Otóż ponieważ Dave rzadko posługuje kątem określonych zadań i wyposażonych tylko w te operacji). warstwy na Screen (Ekran). linii. Inny sposób na wyświetlenie tych ustawień polega Czy wiesz, że możesz zmienić rozmiar i wygląd tego -DNXWZRU]\ýZDUVWZĘNRUHNF\MQĉ się narzędziem Pen (Pióro), to postanowił wykorzystać 16-bitowej, więc panele, które firma Adobe uznała za najpotrzebniejW tym trybie mieszania na naciśnięciu Ctrl+K (Mac OS: Command+K) i kliknięciu próbnika? Naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K), aby 6KDGRZV+LJKOLJKWV&LHQLH3RGŒZLHWOHQLD " w tym celu klawisz P (który jak ulał pasuje też do słowa zamykam ją i klisze do realizacji danego zadania. Lista dostępnych =PLDQDMHGQRVWNLPLDUHN czarne tło całkowicie zniknie, pozycji Guides, Grid & Slices (Linie pomocnicze, siatka wyświetlić okno dialogowe Preferences (Preferencje), Z technicznego punktu„próbnik”). widzenia nie będzie to Co prawda program ostrzeże Cię, że taki kam przycisk Don’t przestrzeni znajduje się po prawej stronie paska opcji. Jeśli chciałbyś miarek a Ty będziesz mógł wygodnie i plasterki) na liście po lewej stronie. szybko zmienić jednostkę kliknij pozycję General (Ogólne) i wybierz jedną z opcji warstwa korekcyjna, lecz jej działanie i obsługa będą skrót jest już w użyciu, lecz możesz wówczas kliknąć Save (Nie zapisuj), W celu zaprojektowania własnej przestrzeni po prostu (na przykład z pikseli na cale albo z centymetrów przesunąć flarę w dowolne znajdujących się na liście HUD Color Picker (Próbnik ją przypominały przycisk Najpierw Accept andwybierz Go to Conflict (Zaakceptuj i przejdź do ale oczywiście do złudzenia. rozmieść panele programu w żądany sposób. Jeśli na milimetry), kliknij prawym miejsce na podglądzie zdjękolorów HUD). Convert Smart Filters na iktu). Skrót(Konwertuj zostanie przypisany, a Ty będziesz mógł Typolecenie nie musisz tak for konfl chcesz połączyć („zagnieździć”) panele'RF]HJRVâXŮ\SDUDPHWU)LOO:\SHâQLHQLH " tak, by się przemyszy w dowolcia (jeśli w którymś miejscu inteligentne filtry) z menu Filter (Filtr), spowoduje Tużprzycisk pod polem parametru Opacity (Krycie) w przyciskiem panelu wybrać inny skrótcodla narzędzia Pen (Pióro). Jeśli nie postępować. myszy słaniały, przeciągnij jeden z nich i zwolnij nym miejscu miarki i wybierz fl ara będzie się raptownie przekształcenie bieżącej warstwy dokumentu na Layers (Warstwy) znajduje się pole Fill (Wypełnienie), =PLDQDWU\EXPLHV]DQLDSĘG]ODSRGF]DVSUDF\ chcesz tego robić (bo na przykład także nie używasz go w chwili, gdy docelowy panel zostanie obrysowany potrzebną z kontekstourywała, dodaj do takiej warwybierz polecenie obiekt inteligentny. Następnie Jeśli chciałbyś zmienić tryb mieszania pędzla i nie pojawiło się w jednej ze starszych wersji Photo- jednostkę zbyt często), to pozostaw pole skrótu dla narzędzia Pen niebieską ramką. Niewidoczne panelektóre można otworzyć wego menu. odrywać się od malowania (gdyż normalnie wymaga stwy maskę i zamaluj ostrą Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) z menu shopa, budząc niemałe zdziwienie wśród wielu użyt(Pióro) puste i kliknij przycisk OK. z poziomu menu Window (Okno). Po skonfigurowaniu 6LDWNDNRUHNFML]QLHNV]WDâFHĽ Image/Adjustments (Obraz/Dopasowania), krawędź przy użyciu bardzo dużego pędzla o miękkich skonfiguruj to wybrania jednego z trybów na pasku opcji do czego to służy?”. Otóż ten tajemniczy układu paneli wybierz polecenie New kowników: Workspace„A (Nowa Jeśli używasz narzędzi do korekcji zniekształceń krawędziach). parametryz panelu w oknie dialogowym tego polecenia i klikWirtualne suwaki gdy do parametr jest użyteczny wyłącznie wówczas, programu), naciśnij Shift (Mac OS: Shift+Ctrl) i kliknij przestrzeń robocza) z menu Window/Workspace (Okno/ 3RGJOĉGUR]PLDUXLPLĘNNRŒFLSĘG]OD Lens Corrections (Korekcja obiektywu) wnij module Camera przycisk OK. W panelu Layers (Warstwy) pojawi się Wartość niemal dowolnego numerycznego warstwy dokumentu są jakieś style, takieparametru jak prawym przyciskiem myszy (Mac OS: wystarczy przestrzeń tak, dołączone Przestrzeń robocza), co pozwoli Ci zapisać To bardzo przydatny trik, który umożliwia wyświetleRaw (na przykład w celu wyprostowania budynków lub wówczas miniatura maski warstwy (bardzo podobna w Photoshopie, jak Opacity (Krycie) w kliknięcie) pacienie czy Przypuśćmy,takiego że na warstwie 1LHMHVWHŒSHZLHQMDNL zwykłe w dowolnym miejscu dokumentu, by w każdej chwili można było ją odtworzyć (trafiefekty ona krawędzi. nie czytelnego podglądu bieżącej końcówki pędzla wyrównania zdeformowanych linii horyzontu), naciśnij do miniatur masek warstw korekcyjnych) z dołączonelu (Warstwy), można zmienićaby bezwyświetlić ręcznego listę dostępnych trybów mieszania znajduje się jakiś obiekt, do Layers którego dodałeś efekt WU\EPLHV]DQLDZ\EUDý" na wspomnianą wcześniej listę). Ponadto, jeśli zmienisz oraz zmianę jej rozmiaru i miękkości: naciśnij klawisze klawisz V, nym do niej efektem Shadows/Highlights (Cienie/ wpisywania posługiwania Po prostu przejrzyjukład działacienia.bądź W takim przypadkusię miniaturowym narzędzia Brush (Pędzel). paneli w bieżącej przestrzeni roboczej, zostanie on Alt+Ctrl (Mac OS: Option+Command), a następnie kliknij aby wyświet-Po dwukrotnym Podświetlenia). kliknięciu napisu suwakiem (w jaki wyposażone nie kolejnych trybów przy wartości są niektóre pola takich zmniejszenie zapamiętany. W zasadzie to dobrze, ale z drugiej strony i przeciągnij prawym przyciskiem myszy (w Mac OS: lić siatkę Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) na ekranie kursorem myszy parametrów). Wystarczy, wskażesz 7ZRU]HQLHSHUVSHNW\ZLF]Q\FKFLHQL użyciu skrótu Shift++ (plus) się wydawać, że kliknięcie nazwy używanej parametru Opacityże (Krycie) mogłoby po prostu kliknij i przeciągnij). Przeciągnięcie w lewą ułatwiającą pojawi się okno dialogowe z wybranymi uprzednio napis Opacity i przeciągniesz w lewą stronę (aby i wybierz ten, któryprzestrzeni uznasz spowoduje przywrócenie jej do pierwotnego sprawi, (Krycie) że zarówno obiekt, W celu utworzenia i w prawą stronę pozwala regulować rozmiar, zaś w górę oszacowanie parametrami (podobnie jak w przypadku warstwy zmniejszyć wartość parametru) bądź w prawą za najlepszy. jak i cień będątego bardziej cienia, który nie będzie stanu. Okazuje się, i w dół — miękkość końcówki. wykonanych korekcyjnej). Z kolei po (aby jąprzejrzyste, zwiększyć). zaś To bardzo wygodne… co ja piszę zmniejszewyglądał tak, jak gdyby że nie. Aby to zrobić, poprawek. kliknięciu niewielkiej — to wręcz uzależniająco wygodne nie wartości parametru Fill rozwiązanie, które padał na podłogę, trzeba rozwinąć listę W celu ukrycia ikony z suwakami, znajdunaprawdę warto wypróbować. (Wypełnienie) spowodujeNie ma lepszego spoa nie na podłoże tuż pod przestrzeni roboczych siatki ponowjącej się po prawej stronie sobu na błyskawiczną zmianę potrzebnego parametru zwiększenie przejrzyobiektem, najpierw dodaj -DN]PLHQLýNROHMQRŒýNRĽFyZHNSĘG]OD i wybrać z niej polenie naciśnij wspomnianego napisu, (jeśli podczas przeciągania kursorem myszy naciśniesz stości obiektu, lecz jego do warstwy zwykły efekt ZSU]\ERUQLNX" cenie Reset [nazwa klawisz V. na ekranie wyświetli się klawiszcień Shift, zmiana wartości pozostanie w 100%będzie następowała Drop Shadow (Cień) — Wybierz polecenie Preset Manager (Menedżer ustaprzestrzeni] (Przywróć okienko, w którym możesz szybciej). widoczny. należy w tym celu wybrać wień domyślnych) z menu Edit (Edycja) i ułóż poszcze[nazwa przestrzeni]). zmienić tryb mieszania odpowiednią opcję z listy gólne końcówki w kolejności, która Ci najbardziej i stopień krycia efektu (po8NU\W\VNUyWVâXŮĉF\GRVFDODQLDZDUVWZ wyświetlanej po kliknięciu przycisku Add Layer Style odpowiada. Gdy skończysz porządkowanie, kliknij dobnie jak w przypadku Teoretycznie polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz) (Dodaj styl warstwy), znajdującego się na dole panelu przycisk Done (Gotowe). warstwy korekcyjnej). nie ma przypisanego skrótu, lecz ja z powodzeLayers (Warstwy), i kliknąć przycisk OK — a potem 150 5R]G]LDâ 5R]G]LDâ 151 3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý 3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý Omawiany efekt możesz niem posługuję się skrótem Ctrl+Shift+E (Mac OS: wybierz polecenie Create Layer (Utwórz warstwę) też całkowicie ukryć przez Command+Shift+E) przypisanym do innego polecenia z menu Layer/Layer Style (Warstwa/Styl warstwy). kliknięcie ikony z symbo— Merge Visible (Złącz widoczne) — które powoduje Cień zostanie wówczas umieszczony na oddzielnej lem oka (podobnie jak…) scalenie wszystkich widocznych warstw. Co prawda warstwie dokumentu. Wybierz tę warstwę do edycji, i w dowolnej chwili usua następnie naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), odniesie ono identyczny skutek tylko wówczas, gdy nąć bez szkody dla jakości aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie w projekcie nie ma żadnych ukrytych warstw, lecz obrazu (podobnie…). swobodne). Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: ponieważ w moich projektach takich warstwy zwykle Command), kliknij uchwyt w środkowej części górnej nie ma, mogę używać go bez przeszkód. krawędzi ramki i przeciągnij go w dół pod kątem 45°, =PLDQDSRâRŮHQLDRGEODVNXIODU\ aby uzyskać pożądany efekt. .RQILJXURZDQLHSRGUĘF]QHJRSUyEQLNDNRORUyZ =PLDQDNRORUXOLQLLSRPRFQLF]\FK Odblask utworzony przy użyciu filtra Lens Flare (Flara Photoshop jest wyposażony w podręczny próbnik koloChciałbyś zmienić kolor linii pomocniczych (tych, obiektywu) z menu Filter/Render (Filtr/Renderowanie) rów, wyświetlany po naciśnięciu klawiszy Alt+Shift (Mac .RSLRZDQLHPDVHN które można przeciągnąć kursorem myszy z miarek jest domyślnie umieszczany na środku zdjęcia, lecz OS: Command+Option+Ctrl) i kliknięciu prawym przyJeśli po utworzeniu maski warstwy chciałbyś dołączyć dokumentu)? Po prostu utwórz taką linię, a następnie przed zatwierdzeniem uzyskanego efektu można ciskiem myszy (Mac OS: wystarczy zwykłe kliknięcie). identyczną maskę do innej warstwy tego samego dokudwukrotnie ją kliknij, aby wyświetlić okno dialogowe go przesunąć w dowolne miejsce na miniaturowym mentu, naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i przeciągnij Preferences (Preferencje) z ustawieniami Guides, Grid podglądzie fotografii w oknie Lens Flare (Flara obiekminiaturę tej maski ponad miniaturę docelowej war& Slices (Linie tywu), co zarazem ma dość istotny wpływ na wygląd stwy w panelu Layers (Warstwy). Jeśli zamiast kopiować, pomocnicze, siatka samej flary. W celu zmiany położenia flary wystarczy wolałbyś przenieść źródłową maskę do innej warstwy, i plasterki), wśród przeciągnąć ją kursorem myszy w odpowiednie miejsce to po prostu ją przeciągnij, nie wciskając klawisza Alt których znajdziesz na podglądzie. Nawiasem mówiąc, najlepszy sposób na czy Option. między innymi opzastosowanie tego filtra polega na utworzeniu nowej cje zmiany koloru warstwy, wypełnieniu jej czarnym kolorem, utworzeniu wspomnianych flary i zmianie trybu mieszania tak zmodyfikowanej

Photoshop — kruczki i sztuczki

266

5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

:NDŮG\PUR]G]LDOHNUXF]NL LV]WXF]NLGODXŮ\WNRZQLNyZ 3KRWRVKRSD

Zaraz, zaraz… miało być siedem rzeczy, a ta jest ósma! Rzeczywiście, ale to chyba nic złego, prawda? Potraktuj ją jako dodatek specjalny, Photoshop — kruczki i sztuczki na równi z dodatkami, o których napiszę za chwilę. Otóż na końcu każdego rozdziału zamieściłem specjalny dział zatytułowany „Photoshop — kruczki i sztuczki” (podobny do tych, które już od pewnego czasu zamieszczam w książkach poświęconych programowi Lightroom). Są to drobne, lecz bardzo przydatne wskazówki z gatunku „O rany, dlaczego nie wiedziałem o tym wcześniej!?”. Założę się, że gdy je poznasz, będziesz chciał dzwonić do przyjaciół i opowiadać o różnych ciekawych rzeczach, które potrafisz zrobić w Photoshopie. Oprócz kruczków i sztuczek na końcu rozdziałów, w treści poszczególnych ćwiczeń także znajdziesz cenne wskazówki i porady (zgodnie z zasadą, że dobrych rad nigdy za wiele — najlepsi mają nimi wybrukowaną drogę aż do samego… końca. No dobrze, żartuję). To już ostatnia z (około) siedmiu rzeczy, z którymi warto było się zapoznać przed przystąpieniem do pracy. Przed Tobą już same ciekawe rzeczy, a więc przewróć kartkę i… do dzieła! 'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ

267

2

Materiał w języku angielskim — przyp. tłum.

6LHGHPU]HF]\RNWyU\FKSRZLQLHQHŒZLHG]LHý]DQLPSU]HF]\WDV]WĘNVLĉŮNĘ

xvii

$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Jeśli zdecydowałeś się przeczytać ten wstęp (a zrobiłeś to, bo przecież go czytasz), to mam nadzieję, że zapoznałeś się wcześniej z „Siedmioma rzeczami, o których powinieneś wiedzieć…”, a szczególnie z punktem numer trzy, w którym ostrzegam wrażliwych Czytelników o — delikatnie mówiąc — niewielkiej wartości merytorycznej wstępów do rozdziałów. (Z doświadczenia wiem, że mało kto przejmuje się tym ostrzeżeniem, więc jeśli jesteś chlubnym wyjątkiem, to

Minimum 2EVâXJD0LQL%ULGJH Z3KRWRVKRSLH&6 otrzymujesz dwa żetony ekstra i przechodzisz do następnej rundy). Tak czy owak — czytasz ten wstęp, pogodziwszy się już z jego niewielką (a wręcz żadną) wartością merytoryczną i literacką. I słusznie, kiedy bowiem przewrócisz tę kartkę, nie będzie przebacz. Skończą się żarty i dowcipy, a ja będę bardzo poważny, jak na nauczyciela przystało. Ba, będę krzyczał i ciskał się, gdy zrobisz coś źle („Nie, nie… zwariowałeś? Takie intensywne wyostrzanie przy tym zdjęciu?” albo „No, chyba sobie żartujesz — i to ma być korekcja przy użyciu krzywych? Toż to śmiechu warte!” i „Kto rozlał moje cappuccino?!”), więc ciesz się, dopóki jestem łagodny jak baranek. Między tą a następną stroną jest naprawdę kolosalna różnica. Jeśli jesteś jednym z tych Panów Formalistów, którzy uważają, że w poważnym podręczniku nie ma miejsca na żarty, to po prostu przewróć kartkę, by odnaleźć się w porządku i dyscyplinie, którymi ociekają wszystkie ćwiczenia w tej książce. Jeżeli nie jesteś pewien, rozwiąż prosty test, który pozwoli Ci odpowiedzieć na pytanie, czy powinieneś czytać wstępy do kolejnych rozdziałów, czy może raczej lepiej by było, gdybyś skupił się na czystej, wyekstrahowanej nauce (i dyscyplinie, pamiętaj o dyscyplinie). Pytanie pierwsze: „Kiedy ostatni raz użyłeś słowa »kupka« w zdaniu, które nie odnosiło się w pośredni bądź bezpośredni sposób do niemowlęcia?”. Odpowiedzi: a) w czasie porannego zebrania działu kadr; b) podczas zeznań sądowych; c) w trakcie składania życzeń ślubnych i, wreszcie, d) nie wypowiedziałeś tego słowa w świadomy sposób od czasu, gdy skończyłeś trzy latka. Rozwiązanie: jeśli w ogóle podjąłeś próbę udzielenia odpowiedzi, to możesz z czystym sumieniem przeczytać kolejne wstępy. Gu-gu… si-si… ba-ba… (Ha, ha!)

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



Wyszukiwanie ]GMĘýSU]\XŮ\FLX 0LQL%ULGJH

Dawno, dawno temu był sobie Photoshop 7 wyposażony w narzędzie o nazwie File Browser (Przeglądarka plików), umożliwiające przeglądanie biblioteki zdjęć wprost w programie. Uwielbiałem je! Półtora roku później pojawił się Photoshop CS, pozbawiony przeglądarki plików, a w zamian wyposażony w znacznie potężniejszy program Adobe Bridge. Możliwości Bridge’a były rzeczywiście imponujące, lecz była to osobna aplikacja, a ja stwierdziłem, że konieczność ciągłego przełączania pomiędzy Photoshopem i dodatkowym programem bywa męcząca. Na szczęście w Photoshopie CS5 powrócono do starej koncepcji — tym razem przyjęła ona postać panelu o nazwie Mini Bridge. W wersji CS6 Mini Bridge jest jeszcze szybszy, bardziej intuicyjny i tak wygodny w obsłudze, że w większości przypadków nie trzeba ruszać nosa poza macierzysty program. (Hurra!)

.URN

.URN Po uruchomieniu dużego Bridge’a panel Mini Bridge budzi się do życia, o czym świadczy poziomy pasek miniatur, podobny do pokazanego na rysunku. Po lewej stronie panelu znajdują się kontrolki nawigacji, umożliwiające odnalezienie fotografii, które chciałbyś wyświetlić w panelu Mini Bridge. Zwróć uwagę na listę w lewym górnym rogu, ułatwiającą otwarcie zdjęć znajdujących się w często odwiedzanych miejscach (w tym na karcie pamięci, jeśli podłączyłeś czytnik do komputera). Na pokazanym tutaj przykładzie po wybraniu z listy foldera o nazwie Pictures pod spodem pojawiły się inne foldery, które są w nim umieszczone. W celu sprawdzenia, jakie zdjęcia i materiały znajdują się w jakimś folderze, po prostu dwukrotnie kliknij jego ikonę.



5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

©SCOTT KELBY

Domyślnie panel Mini Bridge jest ulokowany na samym dole przestrzeni roboczej Photoshopa. Aby go otworzyć, wystarczy kliknąć jego zakładkę (jak na rysunku). Po otwarciu pośrodku panelu będzie widniał przycisk Launch Bridge (Uruchom program Bridge), którego kliknięcie powoduje uruchomienie „dużego Bridge’a” (jak zwykłem nazywać pełną wersję tej aplikacji). Program Bridge może działać w tle, a zatem z punktu widzenia użytkownika jest całkowicie niewidoczny, lecz jest niezbędny, by Mini Bridge mógł poprawnie funkcjonować. (Nawiasem mówiąc, jeśli Bridge już wcześniej był uruchomiony, to oczywiście nie będziesz musiał klikać wspomnianego przycisku).

©SCOTT KELBY ©SCOTT KELBY

.URN Mój ulubiony sposób na przeglądanie folderów w panelu Mini Bridge bazuje na jednej z jego nowych funkcji — ścieżce dostępu, znajdującej się ponad miniaturami, która bardzo ułatwia i przyspiesza odnalezienie potrzebnego foldera. Obszar nad miniaturami to „ślad z okruszków” — taką obrazową nazwę nosi ścieżka dostępu do foldera, którego zawartość jest aktualnie wyświetlana w panelu Mini Bridge (oficjalnie miejsce ze ścieżką dostępu oraz innymi kontrolkami firma Adobe nazywa po prostu „paskiem narzędzi”). Jeśli klikniesz niewielką strzałkę w prawo, znajdującą się po prawej stronie dowolnego foldera na ścieżce dostępu, na ekranie pojawi się menu ze wszystkimi podfolderami umieszczonymi w tym folderze. Aby wyświetlić zawartość jednego z takich podfolderów, po prostu wybierz jego nazwę z tego menu (jak na rysunku). Wystarczy kilkakrotnie wypróbować tę funkcję, aby się przekonać, jak łatwo można dzięki niej znaleźć potrzebne zdjęcia. Nawiasem mówiąc (choć to pewnie oczywiste…), w celu otwarcia dowolnego zdjęcia w Photoshopie należy je po prostu dwukrotnie kliknąć.

.URN Aby zmienić rozmiar miniatur w sytuacji, gdy panel Mini Bridge jest zadokowany do dolnej krawędzi ekranu, po prostu zmień wielkość samego panelu. Jeśli klikniesz jego górną krawędź i przeciągniesz ją w górę, miniatury powiększą się tak, by wypełnić dostępną przestrzeń (jak na tym przykładzie).

:VND]yZND:LĘFHMLQIRUPDFML RSURJUDPLH%ULGJH Jeśli chciałbyś się dowiedzieć o „dużym Bridge’u” czegoś więcej, zachęcam Cię do pobrania dwóch darmowych rozdziałów zamieszczonych na stronie internetowej z materiałami pomocniczymi do tej książki, o której wspomniałem we wstępie1.

1

Materiał w języku angielskim — przyp. tłum.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ

3

3U]HJOĉGDQLH ]GMĘýZSDQHOX 0LQL%ULGJH

Zapoznałeś się już pokrótce z panelem Mini Bridge, możesz więc z powodzeniem przystąpić do pracy. Przy okazji trochę przystosujesz ten panel do własnych potrzeb (na szczęście można go dowolnie konfigurować) i dowiesz się, jak najwygodniej wyszukiwać i przeglądać zdjęcia za jego pomocą.

.URN

.URN Aby odłączyć panel Mini Bridge od dolnej krawędzi ekranu, kliknij i przeciągnij jego zakładkę w górę, w kierunku środkowej części interfejsu Photoshopa. Zamieni się on wówczas w panel pływający z kilkoma kolumnami i rzędami miniatur (jak na przykładowym rysunku). Odłączenie panelu spowoduje przy okazji pojawienie się w jego prawym dolnym rogu suwaka rozmiaru miniatur (oznaczonego na czerwono na tym rysunku). Po odszukaniu potrzebnych zdjęć możesz ukryć kontrolki nawigacji znajdujące się po lewej stronie (aby zrobić więcej miejsca dla miniatur). W tym celu kliknij przycisk w prawym górnym rogu panelu Mini Bridge i wybierz polecenie Hide Navigation Pod (Ukryj panel nawigacji).



5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

©SCOTT KELBY

Domyślnie panel Mini Bridge ma postać szerokiego, niskiego paska i jest dołączony („zadokowany”) do dolnej krawędzi ekranu, tak jak na przykładowym rysunku. W każdej chwili możesz go jednak odłączyć od tej krawędzi i potraktować jak dowolny inny panel pływający w Photoshopie.

©SCOTT KELBY

.URN Jeśli nie chcesz, aby panel Mini Bridge był zadokowany do dolnej krawędzi ekranu, ale nie chciałbyś też, aby swobodnie pływał, to możesz dołączyć go do paneli po prawej stronie. W rezultacie pasek miniatur zmieni kierunek na pionowy, a sam panel będzie można ukrywać i wyświetlać poprzez kliknięcie niewielkiej ikony (oznaczonej na rysunku). Jeśli chciałbyś powiększyć miniatury w tej postaci panelu Mini Bridge, powinieneś przeciągnąć jego lewą krawędź w lewo — wtedy automatycznie wypełnią one dostępną przestrzeń. Z technicznego punktu widzenia można też „zagnieździć” panel Mini Bridge pośród innych, podobnie jak panel Layers (Warstwy) czy Color (Kolor), ale jego rozmiar byłby ograniczony pozostałymi panelami. (Przeciągnij zakładkę Mini Bridge obok panelu Layers (Warstwy), aby się przekonać, co mam na myśli). Lepiej ustawić go w położeniu pokazanym na rysunku — wówczas w razie potrzeby można go rozwinąć w lewą stronę.

.URN Aby lepiej przyjrzeć się dowolnej fotografii, nie musisz powiększać całego panelu Mini Bridge. Znacznie wygodniejszy sposób polega na wyświetleniu pełnoekranowego podglądu wybranego zdjęcia, który można uzyskać poprzez kliknięcie miniatury tego zdjęcia i naciśnięcie spacji. Wybrana fotografia zostanie wówczas wyświetlona na całym ekranie (jak na przykładowym rysunku), co pozwoli Ci przeanalizować ją w najdrobniejszych szczegółach. Aby wyświetlić w ten sposób kolejne zdjęcie z paska miniatur, po prostu naciśnij klawisz strzałki w prawo (poprzednie zdjęcie można wyświetlić klawiszem strzałki w lewo). W celu zamknięcia pełnoekranowego podglądu ponownie naciśnij spację lub klawisz Esc.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



Jedną z moich ulubionych funkcji panelu Mini Bridge jest Review Mode (Tryb sprawdzania), gdyż to w nim ten panel rozwija (wcale nie takie mini) skrzydła! Podczas oglądania zdjęć w dużym powiększeniu znalezienie i wybranie najlepszych fotografii z całej sesji jest znacznie łatwiejsze, więc wspomniany tryb nadaje się do tego znakomicie.

.URN W celu włączenia trybu sprawdzania w panelu Mini Bridge upewnij się, że nie zaznaczyłeś żadnych miniatur bądź że zaznaczyłeś wszystkie te, które chciałbyś porównać (aby zaznaczyć kilka zdjęć, naciśnij klawisz Ctrl lub Command w Mac OS i kolejno je kliknij). Następnie wybierz polecenie Review Mode (Tryb sprawdzania) z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku View (Widok), znajdującego się w lewej górnej części panelu (patrz rysunek). Nawiasem mówiąc, w przypadku czterech lub mniejszej liczby zdjęć fotografie są wyświetlane w zwykły sposób, obok siebie (ziew…), a nie w postaci fantastycznej karuzeli, pokazanej na rysunku ilustrującym następny krok ćwiczenia.

.URN Po włączeniu trybu sprawdzania na ekranie jest wyświetlany podgląd wszystkich fotografii rozmieszczonych na czymś w rodzaju karuzeli (patrz rysunek). Ten sposób podglądu ma dwie ważne zalety: po pierwsze, świetnie sprawdza się także w roli prostej prezentacji. Klawisze strzałek w lewą i w prawą stronę umożliwiają obracanie tej karuzeli w lewo i w prawo; podobnie jak przyciski ze strzałkami, znajdujące się w lewym dolnym rogu ekranu. Zdjęcie, które jest wyświetlane jako pierwsze (na wierzchu), staje się większe i jaśniejsze. W celu otwarcia takiego zdjęcia w Photoshopie naciśnij klawisz O. Aby otworzyć je w module Camera Raw, naciśnij R. Aby otworzyć wszystkie zdjęcia w module Camera Raw, naciśnij Alt+R (Mac OS: Option+R). Przeglądanie zdjęć można zakończyć w dowolnym momencie — należy w tym celu nacisnąć klawisz Esc. Jeśli zapomnisz któregokolwiek z tych skrótów, naciśnij H, aby je wyświetlić.



5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

©SCOTT KELBY

:\ELHUDQLH QDMOHSV]\FK ]GMĘýZWU\ELH SHâQRHNUDQRZ\P

.URN

©SCOTT KELBY

Druga zaleta trybu sprawdzania polega na łatwości, z jaką można w nim wybrać najlepsze zdjęcia z całej sesji. Oto jak można to zrobić: przypuśćmy, że masz pięć lub sześć podobnych zdjęć bądź takich, które przedstawiają ten sam temat (w tym przypadku futbolistę), i chciałbyś wybrać spośród nich jedno, to najlepsze. Naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i na pasku miniatur kliknij kolejno wszystkie zdjęcia do porównania, aby je zaznaczyć, a potem wybierz polecenie Review Mode (Tryb przeglądania). Przejrzyj zdjęcia (przy użyciu klawiszy strzałek w lewą i w prawą stronę), a jeśli uznasz, że to, które jest na wierzchu, jest wyraźnie gorsze od reszty, naciśnij klawisz strzałki w dół (bądź kliknij odpowiadający mu przycisk na ekranie), aby wykluczyć je z dalszego porównywania. Postępując w ten sposób, po pewnym czasie wyeliminujesz wszystkie zdjęcia oprócz jednego.

.URN Jak wspominałem już wcześniej, po przekroczeniu magicznej granicy pięciu zdjęć nie są już one wyświetlane w postaci karuzeli, lecz w zwykły sposób, choć nadal na całym ekranie (patrz rysunek). Podczas oglądania zdjęć w trybie sprawdzania można się przyjrzeć dowolnemu fragmentowi zdjęcia w powiększeniu przy użyciu wbudowanej „lupy”. Przesuń kursor myszy ponad tę część fotografii, którą chciałbyś powiększyć, i kliknij. W wybranym miejscu pojawi się niewielkie okienko — lupa (na rysunku obok znajdziesz ją na prawym górnym zdjęciu). W celu przesunięcia lupy w inne miejsce kliknij i przeciągnij ją kursorem myszy. Aby zamknąć lupę, po prostu ją kliknij. Po wybraniu najlepszych fotografii możesz przydzielić im ocenę w gwiazdkach — na przykład pięciogwiazdkową, przy użyciu skrótu Ctrl+5 (Mac OS: Command+5). Więcej o ocenach napiszę na następnej stronie.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ

7

.URN Zdjęcia wyświetlane w panelu Mini Bridge są domyślnie uporządkowane zgodnie z nazwami odpowiadających im plików, co zazwyczaj przekłada się też na chronologię ujęć. Innymi słowy, pierwsze wykonane zdjęcie w danej sesji będzie zapewne wyświetlone po lewej stronie paska miniatur i tak dalej. Napisałem „zapewne”, gdyż kolejność zdjęć może zostać zaburzona, na przykład w sytuacji gdy w trakcie jednej sesji fotografowałeś kilkoma aparatami albo używałeś kilku kart pamięci (przez co zdjęcia zostały oddzielnie zaimportowane). Niemniej bardzo prawdopodobna jest sytuacja, w której pierwsza zrobiona fotografia zostanie rzeczywiście wyświetlona jako pierwsza. Jeżeli chciałbyś zmienić kolejność miniatur, kliknij przycisk Sort (Sortuj), znajdujący się po lewej stronie paska narzędzi panelu Mini Bridge — to ten ze strzałkami w górę i dół — aby wyświetlić dostępne opcje sortowania (pokazane na tym rysunku).

.URN Rozpocznijmy od błyskawicznego przejrzenia i ocenienia fotografii w celu oddzielenia najbardziej udanych ujęć od reszty. Najpierw należy wybrać w tym celu taki sposób wyświetlania zdjęć, który ułatwi nam podejmowanie odpowiednich decyzji, na przykład tryb pełnoekranowy (uruchamiany poprzez zaznaczenie dowolnego zdjęcia i naciśnięcie spacji) bądź Review Mode (Tryb sprawdzania), który omówiłem w poprzednim ćwiczeniu. Po włączeniu dowolnego z tych trybów kolejne zdjęcia można przeglądać przy użyciu klawiszy strzałek.

8

5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

©SCOTT KELBY

Cóż może być ciekawszego od sortowania i porządkowania zdjęć? Chyba każdemu miłośnikowi fotografii zależy na tym, by móc błyskawicznie wybrać najlepsze ujęcia z całej sesji (czyli te najbardziej udane), oznaczyć je i uporządkować, dzięki czemu w każdej chwili będzie można je odnaleźć, utworzyć na ich podstawie pokazy slajdów, umieścić je w internecie, przesłać klientowi do zatwierdzenia lub przygotować do druku.

©SCOTT KELBY

6RUWRZDQLH LSRU]ĉGNRZDQLH ]GMĘý

©SCOTT KELBY ©SCOTT KELBY

.URN Jedna z najpopularniejszych metod sortowania zdjęć polega na przyznaniu im oceny w skali od 1 do 5 gwiazdek (gdzie zdjęcia pięciogwiazdkowe uważane są za najlepsze). Być może nie jest to zła metoda, lecz ja będę gorąco zachęcał Cię do wypróbowania innej, znacznie skuteczniejszej. Jej koncepcja bazuje na wstępnym odsianiu nieudanych fotografii. Otóż jeśli podczas przeglądania zdjęć natrafisz na wyraźnie złą fotografię (bardzo nieostrą, niedoświetloną, taką, na której fotografowana osoba ma zamknięte oczy itp.), naciśnij Alt+Delete (Option+Delete w Mac OS), aby oznaczyć ją jako nieudaną. Gdy to zrobisz, w lewym dolnym rogu ekranu (w trybie pełnoekranowym) albo pod podglądem zdjęcia (w trybie sprawdzania) pojawią się czerwone napisy Reject (Odrzuć). (Podobny napis będzie widoczny także pod miniaturą zdjęcia w panelu Mini Bridge, jeśli w menu View/Show (Widok/Pokaż) zaznaczysz opcję Labels and Ratings (Etykiety i oceny)). Oznaczone w ten sposób zdjęcia nie są automatycznie usuwane; są po prostu traktowane jako złe. Uwaga: odrzucone fotografie można automatycznie ukrywać — należy w tym celu wyłączyć opcję Show Reject Files (Pokaż odrzucone pliki) w menu wyświetlanym po kliknięciu przycisku View (Widok) — patrz rysunek.

.URN Po napotkaniu dobrej, udanej fotografii (takiej, którą zamierzasz wydrukować, zaprezentować klientowi itp.) naciśnij Ctrl+5 (Command+5 w Mac OS), aby przyznać jej 5 gwiazdek. Ta ocena zostanie wyświetlona pod zaznaczonym zdjęciem oraz jego miniaturą (patrz rysunek obok). Cały proces polega na przejrzeniu wszystkich zdjęć w opisany sposób i przyznaniu szczególnie udanym zdjęciom pięciogwiazdkowej oceny przy użyciu skrótu Ctrl+5 (Command+5 w Mac OS) oraz oznaczeniu nieudanych fotografii jako Reject (Odrzucone) za pomocą skrótu Alt+Delete (Option+Delete w Mac OS). Wszystkie pozostałe fotografie można z powodzeniem pozostawić bez zmian. Dlaczego nie warto przyznawać im innych ocen? Gdyż szkoda na to czasu! (O tym, dlaczego tak uważam, napiszę na następnej stronie). ciąg dalszy na następnej stronie

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ

9

.URN Dlaczego nie polecam używania całego skomplikowanego systemu ocen z gwiazdkami? Pozwól, że zapytam, co zrobisz ze zdjęciami ocenionymi na dwie gwiazdki. Zapewne nie są one tak złe, by od razu je usuwać, więc zostawiasz je na wszelki wypadek, prawda? A trzygwiazdkowe? Zapewne te też nigdy nie ujrzą światła dziennego, lecz „niech sobie będą”. Cztery gwiazdki to już inna liga, ale te także nie były wystarczająco dobre, by zasłużyć na piątkę. Co z nimi? Też grzeją ławę rezerwowych… Zapewne domyślasz się już, do czego zmierzam: nie ma sensu wprowadzać rozgraniczeń pomiędzy zdjęciami 2-, 3- czy 4-gwiazdkowymi, skoro wszystkie te fotografie i tak będą zalegać gdzieś w czeluściach twardego dysku. Jedyne zdjęcia, które naprawdę powinny nas interesować, to te, które są tak złe, że szkoda tracić na nie cennego miejsca, i te, które są po prostu najlepsze. Skoro oddzieliliśmy już ziarno od plew, to możemy się pozbyć tych ostatnich. Kliknij przycisk Filter Items by Rating (Filtruj elementy na podstawie ocen), znajdujący się po prawej stronie paska narzędzi panelu — przypomina on wyglądem lejek — i zaznacz opcję Show Rejected Items Only (Pokaż tylko elementy odrzucone), aby wyświetlić tylko te zdjęcia, którym przyznałeś etykietę Reject (Odrzucone).

.URN Naciśnij klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i kliknij wszystkie nieudane zdjęcia, potem naciśnij spację, aby wyświetlić je w podglądzie pełnoekranowym, a następnie naciśnij Ctrl+Delete (Mac OS: Command+Delete), by przenieść je do systemowego kosza. Gdy to zrobisz, ponownie rozwiń menu Filter Items by Rating (Filtruj elementy na podstawie ocen), tym razem jednak zaznacz opcję Show 5 Stars (Pokaż 5 gwiazdek), aby wyświetlić w panelu Mini Bridge tylko najlepsze zdjęcia — te na piątkę.



5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

.URN Byłoby znakomicie, gdyby wszystkie pięciogwiazdkowe zdjęcia można było wyświetlić w każdej chwili, prawda? Zgadza się — i jest to możliwe dzięki kolekcjom (które są przechowywane w dużym Bridge’u). Tworzenie kolekcji jest bardzo proste: najpierw zaznacz wszystkie pięciogwiazdkowe zdjęcia, a następnie włącz tryb sprawdzania. W prawym dolnym rogu podglądu zdjęć w tym trybie (po lewej stronie przycisku z symbolem „X”) znajduje się inny przycisk, oznaczony na rysunku obok. Kliknij go, aby wyświetlić okno dialogowe, w którym możesz dołączyć wszystkie bieżące zdjęcia do kolekcji. Nadaj jej jakąś nazwę, na przykład „5-Star Planes” (czyli „samoloty na 5 gwiazdek”), i kliknij przycisk Save (Zapisz).

:VND]yZND 8VXZDQLHRFHQLHW\NLHW W celu usunięcia oceny dowolnego zdjęcia kliknij jego miniaturę i naciśnij Ctrl+0 (zero; Command+0 w Mac OS).

.URN Po kliknięciu przycisku Save (Zapisz) w programie Bridge zostanie zapisana kolekcja zawierająca najlepsze spośród wszystkich przejrzanych zdjęć. Taka kolekcja będzie odtąd zawsze w zasięgu ręki. Wystarczy, że wybierzesz polecenie Show Navigation Pod (Pokaż panel nawigacji) z menu panelu Mini Bridge, następnie na liście po lewej stronie tego panelu wskażesz opcję Collections (Kolekcje) i klikniesz nazwę kolekcji 5-Star Guitars (patrz rysunek), by wyświetlić pięciogwiazdkowe fotografie, które się w niej znajdują.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



Panel Mini Bridge jest wyposażony w funkcję umożliwiającą wyszukiwanie zdjęć przy użyciu narzędzi systemowych (usługi Windows Search lub Spotlight w systemie Mac OS) bądź wbudowanych mechanizmów wyszukiwania (które w zasadzie nie odbiegają od tego, co oferuje duży Bridge). Oto jak należy się nią posługiwać:

.URN W prawym górnym rogu panelu Mini Bridge znajduje się pole wyszukiwarki. Po kliknięciu ikony ze szkłem powiększającym po lewej stronie tego pola będziesz mógł wybrać jeden z trzech sposobów wyszukiwania: pierwszy polega na zastosowaniu wbudowanych funkcji systemu operacyjnego (co daje możliwość przeszukania wszystkich dostępnych zasobów i jest zaskakująco wygodne), drugi pozwala na przeszukanie zawartości bieżącego foldera, podobnie zresztą jak trzeci — standardowy mechanizm programu Bridge (umożliwiający wyszukiwanie na podstawie nazw plików i słów kluczowych).

.URN Na pokazanym tutaj przykładzie wpisałem hasło „tires” (czyli „opony”) i wybrałem zwykły mechanizm wyszukiwania programu Bridge, obejmujący tylko bieżący folder. Wyniki wyszukiwania zostały wyświetlone w panelu Mini Bridge — były to trzy zdjęcia samochodu, na których opony rzeczywiście są dobrze widoczne (patrz rysunek). W celu zamknięcia wyników i powrócenia do poprzedniego foldera ze zdjęciami kliknij przycisk Back (Wstecz) — to ten z trójkątną strzałką skierowaną w lewo — znajdujący się w lewym górnym rogu panelu Mini Bridge.



5R]G]LDâ

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

©SCOTT KELBY

Wyszukiwanie ]GMĘý

.URN Jeśli zależy Ci na trochę większych możliwościach wyszukiwania, kliknij ikonę ze szkłem powiększającym i wybierz polecenie Search in Bridge (Wyszukaj w Bridge). Na ekranie wyświetli się wówczas okno dialogowe Find (Znajdź), pokazane na rysunku obok. Miejsce wyszukiwania należy wybrać z listy Look in (Szukaj w) w sekcji Source (Źródło) — domyślnie są to foldery Moje obrazy, Pictures, Pulpit i inne foldery, które dodałeś do ulubionych w dużym Bridge’u. W sekcji Criteria (Kryteria) należy określić kryteria wyszukiwania. Najlepszy sposób, aby się przekonać, na podstawie jakich informacji można wyszukiwać zdjęcia, polega na rozwinięciu pierwszej listy w tej sekcji (a jest ona bardzo długa i zawiera między innymi wszystkie informacje EXIF rejestrowane przez aparat w chwili zrobienia zdjęcia).

.URN Po kliknięciu przycisku Find (Znajdź) wyniki wyszukiwania są wyświetlane w panelu Content (Zawartość) dużego Bridge’a (patrz rysunek). Dowolną spośród znalezionych fotografii można otworzyć w Photoshopie lub w module Camera Raw — wystarczy dwukrotnie ją kliknąć (jeśli są to zdjęcia w formacie RAW, to zostaną one automatycznie otwarte właśnie w tym module. Fotografie w formatach JPEG lub TIFF również można otworzyć w module Camera Raw. W tym celu należy je kliknąć i nacisnąć Ctrl+R bądź Command+R w Mac OS. Ten skrót nie jest trudny do zapamiętania; wystarczy skojarzyć go z literką „R” — jak „RAW”).

:VND]yZND8VXZDQLH]GMĘýZSDQHOX0LQL%ULGJH Zdjęcia wyświetlane w panelu Mini Bridge można usuwać także w trybie pełnoekranowym, przy użyciu klawisza Delete (zarówno w systemie Windows, jak i Mac OS). Na ekranie pojawi się okno dialogowe z pytaniem o to, czy zdjęcie ma być odrzucone (potraktowane jako nieudane), czy całkiem usunięte. Jeśli użyjesz skrótu Ctrl+Delete (Mac OS: Command+Delete), fotografia automatycznie trafi do systemowego kosza, a na ekranie pojawi się podgląd kolejnej.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 6\QFKURQL]RZDQLHPDâHJRLGXŮHJR%ULGJH·D

©SCOTT KELBY

Jeśli chciałbyś zsynchronizować zawartość programu Adobe Bridge (czyli dużego Bridge’a) z panelem Mini Bridge, aby w obydwu były wyświetlane te same zdjęcia, otwórz panel Mini Bridge i kliknij przycisk Reveal in Bridge (Pokaż w Bridge), znajdujący się w jego lewym górnym rogu. Spowoduje to otwarcie okna dużego Bridge’a, w którym należy odszukać przycisk Return to Adobe Photoshop (Wróć do Adobe Photoshop) — znajdziesz go w lewej górnej części okna programu (to ten z symbolem przedstawiającym bumerang). Kliknięcie tego przycisku spowoduje powrót do Photoshopa, a po wykonaniu tej operacji w panelu Mini Bridge i w programie Adobe Bridge będzie wyświetlona zawartość tego samego foldera ze zdjęciami. W celu wyłączenia synchronizacji naciśnij Ctrl+Alt+O (Mac OS: Command+Option +O), aby ponownie przełączyć aplikacje, a potem wybierz inny folder. (Aplikacje można oczywiście przełączyć także przy użyciu paska zadań lub doku w systemie Mac OS).

8NU\ZDQLHŒFLHŮNLGRVWĘSXLSDVNDQDU]ĘG]L Jeśli uznasz, że w zasadzie nie potrzebujesz ścieżki dostępu, to możesz ją ukryć (co pozwala powiększyć podgląd miniatur bez zmiany rozmiaru panelu Mini Bridge). Aby to zrobić, kliknij przycisk znajdujący się w prawym górnym rogu tego panelu i wybierz polecenie Hide Toolbar (Ukryj pasek narzędzi). Wiedz jednak, że spowoduje to ukrycie nie tylko paska ścieżki, lecz także przycisków menu View (Widok), Sort (Sortuj) oraz Filter… (Filtruj…).

:\ŒZLHWODQLHVDP\FKPLQLDWXU Kiedy szukam jednego potrzebnego zdjęcia, zależy mi na zminimalizowaniu ilości informacji wyświetlanych na ekranie. Jeśli interesuje Cię takie rozwiązanie, to kliknij przycisk View (Widok), znajdujący się po lewej stronie paska narzędzi panelu Mini Bridge, i zaznacz



5R]G]LDâ

opcję Thumbnail Only (Tylko miniatura) w menu Show (Pokaż). Gdy to zrobisz, nazwy plików, oceny w gwiazdkach, etykiety i wszystkie inne zbędne informacje zostaną ukryte, a Ty będziesz mógł się skupić na zdjęciach.

-DN]DRV]F]ĘG]LýF]DV SRGF]DVSU]HJOĉGDQLD]GMĘý" Opowiadając o funkcji Review Mode (Tryb sprawdzania) wcześniej w tym rozdziale (patrz strona 6), wspominałem, że jeśli chciałbyś rozpocząć pracę nad którymś z oglądanych zdjęć, możesz po prostu nacisnąć klawisz R, aby otworzyć je w module Camera Raw (przy czym format — RAW, TIFF czy JPEG — jest tutaj bez znaczenia). Jeśli wolałbyś otworzyć obraz w formacie JPEG, TIFF lub PSD oglądany w trybie sprawdzania wprost w Photoshopie, naciśnij klawisz O. Inny sposób polega na kliknięciu zdjęcia prawym przyciskiem myszy i wybraniu polecenia Open (Otwórz) z menu, które się wówczas pojawi. We wspomnianym menu można także na przykład obrócić zdjęcie, dodać do niego kolorową etykietę bądź ocenę.

3U]HFLĉJDQLHLXSXV]F]DQLH ZSDQHOX0LQL%ULGJH Jeśli otworzyłeś już w Photoshopie jakiś dokument, to możesz przeciągnąć do niego zdjęcia wprost z panelu Mini Bridge. Będą one automatycznie traktowane jako nowe obiekty inteligentne (i dobrze!). Jeśli wybrane zdjęcie zostało zarejestrowane w formacie RAW, to najpierw zostanie ono otwarte w module Camera Raw (na przykład po to, by można było wprowadzić w nim jeszcze jakieś poprawki), a w docelowym dokumencie zostanie umieszczone dopiero po kliknięciu przycisku OK. Moja ulubiona porada związana z przeciąganiem zdjęć brzmi następująco: wcale nie musisz przeciągać zdjęć z panelu Mini Bridge do innego dokumentu. Równie dobrze możesz „upuścić” je na szarym pulpicie programu — zostaną one wówczas otwarte w nowym oknie dokumentu. Musisz to wypróbować! (Użytkownicy komputerów Macintosh powinni najpierw

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL włączyć opcję Application Frame (Ramka aplikacji) w menu Window (Okno) — w przeciwnym razie zdjęcie wyląduje na pulpicie).

8NU\WHVNUyW\VWHUXMĉFHSRND]HPVODMGyZ Jeśli zaznaczysz kilka zdjęć w panelu Mini Bridge, a potem klikniesz przycisk View (Widok), znajdujący się po lewej stronie paska narzędzi, i wybierzesz polecenie Slideshow (Pokaz slajdów) z menu, które się wówczas pojawi, zainicjujesz pełnoekranowy, automatycznie przewijany pokaz slajdów z animowanymi przejściami. Pokazem można sterować przy użyciu kilku wygodnych, choć mało znanych skrótów. Na przykład klawisz R powoduje wstrzymanie pokazu i otwarcie bieżącego zdjęcia w module Camera Raw (po zakończeniu pracy w tym module wystarczy nacisnąć spację, aby wznowić odtwarzanie pokazu). Klawisz . (kropka) powoduje przyznanie zdjęciu oceny jednogwiazdkowej, a każde jego kolejne naciśnięcie spowoduje zwiększenie wystawionej noty o jeden; klawisz [ (lewy nawias kwadratowy) umożliwia obrócenie zdjęcia przeciwnie, zaś klawisz ] (prawy nawias kwadratowy) — zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. Naciśnięcie klawisza L powoduje wyświetlenie okna dialogowego Slideshow Options (Opcje pokazu slajdów), pokazanego obok, a klawisze + (plus) i – (minus) umożliwiają, odpowiednio, powiększenie i zmniejszenie podglądu zdjęcia. Oceny można przyznawać także za pomocą klawiszy od 1 do 5, zaś klawisze od 6 do 9 powodują dodanie kolorowych etykiet. I ostatnia sprawa: gdybyś zapomniał któregoś z tych skrótów, naciśnij klawisz H, aby je wszystkie wyświetlić!

=PLDQDQD]Z\SOLNX Jeśli chciałbyś zmienić nazwę jakiegoś pliku, kliknij prawym przyciskiem myszy jego miniaturę w panelu Mini Bridge i wybierz polecenie Rename (Zmień nazwę). Pole z bieżącą nazwą pliku zostanie wówczas podświetlone, a Ty będziesz mógł wpisać dowolną inną. Teoretycznie pole z nazwą można podświetlić także poprzez bezpośrednie kliknięcie, ale metoda z kliknięciem prawym przyciskiem myszy jest bardziej niezawodna — przy klikaniu nazwy łatwo przypadkiem po prostu otworzyć wskazany plik. I jeszcze jedno: opisany sposób działa tylko z pojedynczymi zdjęciami. Jeśli chciałbyś zmienić nazwy kilku plików, musisz użyć dużego Bridge’a.

'RGDZDQLHXOXELRQ\FKIROGHUyZ GRSDQHOX0LQL%ULGJH W jaki sposób dodać najczęściej używane foldery do ulubionych folderów w panelu Mini Bridge, by zawsze mieć je pod ręką? Kliknij przycisk Reveal in Bridge (Pokaż w Bridge), znajdujący się w lewej górnej części tego panelu, aby uruchomić program Bridge, a następnie sięgnij do panelu Folders (Foldery) — znajdziesz go w lewej górnej części okna tej aplikacji — i odszukaj folder, który chcesz dodać do ulubionych. Po odnalezieniu go kliknij jego nazwę prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Add to Favorites (Dodaj do ulubionych) z kontekstowego menu. Na koniec kliknij przycisk z bumerangiem, czyli Return to Adobe Photoshop (Wróć do Adobe Photoshop), aby wrócić do Photoshopa, i upewnij się, że wybrany przed chwilą folder pojawił się na liście ulubionych w panelu Mini Bridge.

3DVHNŒFLHŮNLGRVWĘSXMHVWLQWHUDNW\ZQ\ Pasek ze ścieżką dostępu do bieżącego foldera nie tylko ładnie wygląda, lecz jest interaktywny, co oznacza, że możesz kliknąć dowolny z tworzących tę ścieżkę folderów, aby wyświetlić jego zawartość.

0LQLPXP2EVâXJD0LQL%ULGJHZ3KRWRVKRSLH&6

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

Ogniskowa: 400 mm

3U]\VâRQDI

Ci, którzy trochę się interesują zwariowanymi show, z pewnością rozpoznają ten tytuł na pierwszy rzut oka — to przecież uwielbiany w całych Stanach Zjednoczonych i daleko poza ich granicami cykliczny program poświęcony… no właśnie, czemu? Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie chodzi mi o niemal równie słynny program Wasabi we frytkach (na surowo), znany w Niemczech pod nazwą Weinerschnitzel Mit Fischrogen Raw, a w Hiszpanii Lucha Falsa (co w swobodnym tłumaczeniu ponoć

WWF Raw 1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMH RPRGXOH&DPHUD5DZ oznacza „wolno fałszować” czy jakoś tak). Zresztą nieważne. Tak czy owak, jest to całkiem znośny tytuł dla kolejnego rozdziału książki, a na dodatek hołduje tradycji zapoczątkowanej jakieś pięćdziesiąt książek temu, zgodnie z którą tytuły rozdziałów zapożyczam z filmów, piosenek i programów telewizyjnych. Co? Nie jest znośny? No dobrze, masz rację. „WWF Raw” nie jest może najszczęśliwszym nagłówkiem dla rozdziału poświęconego podstawowym informacjom o module Camera Raw, lecz jest z pewnością lepszy niż jego jedyny bezpośredni konkurent, a mianowicie Raw Meat, który w istocie jest tytułem filmu z Donaldem Pleasence’em, który trafił do kin w 1972 roku. Powiedzmy, że był to średnio udany film, choć i tak o niebo lepszy niż jego druga część, zatytułowana Ostry tatar, która ukazała się kilka lat później i była tak zła, że zamiast do kin od razu trafiła na DVD, choć o DVD nikt wówczas nie słyszał. Nie uważasz, że to wybitne osiągnięcie kinematografii kategorii D? (Nawiasem mówiąc, nakręcono też francuski remake, zatytułowany Boeuf Gâté Dans la Toilette, w którym wzięła udział pyszna Charlotte Canaissombe, ale nie wiem, dokąd trafił). Sam widzisz, że znalezienie sensownego filmu, programu telewizyjnego albo piosenki, które miałyby w sobie słówko „raw”, wcale nie jest takie proste, a ponieważ w tej książce zawarłem nie jeden, nie dwa i nie trzy… no dobrze, rozpędziłem się — dokładnie trzy rozdziały poświęcone modułowi Adobe Camera Raw, to będę się teraz musiał nieźle natrudzić, by przebić „WWF Raw”, nie poddać się rezygnacji uporczywie podsuwającej tytuł Raw Meat i nie powtórzyć pomysłu, który wykorzystałem w jednym z wcześniejszych wydań tej książki (był to tytuł pRAWdziwe kłamstwa, zapożyczony ze słynnego filmu z 1986 roku z nie mniej słynnym gubernatorem Kalifornii, Arnoldem, w roli głównej). Ale wiesz, co jest w tym wszystkim najlepsze? To, że nie mogę się już doczekać (hi, hi… ojejku, już sobie wyobraziłem), aż zobaczę (ha, ha, ha… oddychaj, tylko spokojnie) miny tłumaczy, którzy będą musieli przełożyć ten wstęp w zagranicznych wydaniach książki. C’est magnifique, amigos!

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



2WZLHUDQLH]GMĘý5$: Moduł Camera Raw został zaprojektowany do obsługi i otwierania fotografii RAW; trudno się więc dziwić, że dwukrotne kliknięcie zdjęcia RAW (niezależnie od tego, czy nastąpi ono w panelu Mini Bridge, czy też w oknie systemowym, w którym zostanie wyświetlona zawartość foldera ze zdjęciami), spowoduje uruchomienie Photoshopa i otwarcie tego zdjęcia w module Camera Raw. (Nawiasem mówiąc, oficjalna nazwa tego modułu to Adobe Camera Raw, w skrócie ACR, lecz ja nazywam go „Camera Raw”, gdyż… po prostu się przyzwyczaiłem!) Uwaga: jeśli po dwukrotnym kliknięciu jakiejś fotografii w formacie RAW okaże się, że nie zostanie ona otwarta w module Camera Raw, to upewnij się, że dysponujesz najnowszą wersją tego modułu — może się zdarzyć, że zdjęcie wykonane nowym modelem aparatu nie zostanie poprawnie rozpoznane jako fotografia RAW przez starsze, nieaktualne wersje programu.

2WZLHUDQLH]GMĘý-3(*L7,)) SU]\XŮ\FLXSDQHOX0LQL%ULGJH Jeśli chciałbyś otworzyć zdjęcie w formacie JPEG lub TIFF w module Camera Raw przy użyciu panelu Mini Bridge, to kliknij je prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Camera Raw z menu Open With (Otwórz za pomocą).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Choć moduł Camera Raw został początkowo zaprojektowany do przetwarzania zdjęć zapisanych w formacie RAW, to nic nie stoi na przeszkodzie, by użyć go do korygowania zdjęć JPEG i TIFF. Istotną zaletą stosowania modułu Camera Raw, z której niewielu użytkowników Photoshopa zdaje sobie sprawę, jest łatwość, z jaką można poprawić wygląd zdjęcia przy użyciu tego modułu w porównaniu z wieloma innymi, tradycyjnymi metodami. Narzędzia, w które został wyposażony ten moduł, są proste, skuteczne i wygodne w obsłudze, a każdą poprawkę i zmianę można w dowolnym momencie anulować, co dodatkowo zachęca do ich stosowania. Zanim jednak wspólnie zaczniemy zgłębiać tajniki korekcji obrazu przy użyciu modułu Camera Raw, opowiem Ci, w jaki sposób można otwierać w nim zdjęcia w różnych formatach.

©SCOTT KELBY

2EVâXJDPRGXâX &DPHUD5DZ

2WZLHUDQLH]GMĘý-3(*L7,)) ZPRGXOH&DPHUD5$: SU]\XŮ\FLX3KRWRVKRSD Jeżeli chciałbyś otworzyć zdjęcie w formacie JPEG lub TIFF w module Camera Raw przy użyciu Photoshopa, w systemie Windows wybierz polecenie Open As (Otwórz jako) z menu File (Plik), odszukaj potrzebny plik ze zdjęciem JPEG lub TIFF, wybierz opcję Camera Raw z listy Open As (Otwórz jako) i kliknij przycisk Open (Otwórz). W systemie Mac OS wybierz polecenie Open (Otwórz) z menu File (Plik). Gdy na ekranie zostanie wyświetlone okno dialogowe Open (Otwórz), zaznacz potrzebne zdjęcie JPEG (lub TIFF; choć akurat na przykładowym rysunku widnieją same obrazy JPEG). Na liście Format zostanie wówczas wyświetlona opcja JPEG. Rozwiń tę listę i wybierz z niej opcję Camera Raw (jak na rysunku obok). Gdy to zrobisz, kliknij przycisk Open (Otwórz) — i gotowe. Wybrany plik zostanie otwarty w module Camera Raw.

2WZLHUDQLHZLHOX]GMĘý MHGQRF]HŒQLH W module Camera Raw można otworzyć wiele zdjęć naraz. Należy w tym celu najpierw je zaznaczyć (w panelu Mini Bridge lub przy użyciu narzędzi systemowych), a następnie dwukrotnie kliknąć dowolne z nich. Wszystkie zdjęcia zostaną wówczas otwarte jednocześnie i pojawią się na pasku po lewej stronie okna modułu Camera Raw (patrz rysunek). Jeżeli zamierzasz otworzyć jednocześnie kilka zdjęć JPEG lub TIFF, zaznacz je w panelu Mini Bridge, włącz tryb sprawdzania, a następnie naciśnij Alt+R (Mac OS: Option+R). Jeśli potrzebne zdjęcia znajdują się w określonym folderze, to możesz je otworzyć przy użyciu panelu Mini Bridge w analogiczny sposób — po prostu najpierw odszukaj ten folder za pomocą paska ze ścieżką dostępu.

ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



(G\WRZDQLH]GMĘý-3(*L7,)) ZPRGXOH&DPHUD5DZ Z edycją zdjęć w formatach JPEG i TIFF w module Camera Raw wiąże się jedna ważna rzecz: jeżeli po skorygowaniu zdjęcia w jednym z tych formatów klikniesz przycisk Open (Otwórz), to zostanie ono otwarte w Photoshopie (zgodnie z oczekiwaniami). Jeśli wolałbyś po prostu zapisać zmiany wykonane w module Camera Raw, bez otwierania zdjęcia w Photoshopie, to powinieneś kliknąć przycisk Done (Gotowe), pokazany na rysunku obok. Zmiany te zostaną wówczas zatwierdzone, a obraz JPEG lub TIFF — odpowiednio zmodyfikowany. Między modyfikacjami dokonanymi w przypadku tego typu materiałów i fotografii RAW jest jednak istotna różnica: o ile zdjęcia JPEG i TIFF zostaną zmienione w sposób trwały, o tyle w przypadku fotografii RAW każdą zapisaną zmianę można w dowolnym momencie anulować (co stanowi bardzo ważną zaletę rejestrowania zdjęć w tym formacie). Podobnie jest z przyciskiem Open Image (Otwórz obraz) — jeśli przy użyciu tego przycisku otworzysz zdjęcie JPEG lub TIFF w Photoshopie, to wszystkie dokonane zmiany zostaną w nieodwracalny sposób zatwierdzone. (Tylko ostrzegam, nie straszę!)

'ZDPRGXâ\&DPHUD5DZ I jeszcze jedno: program Photoshop umożliwia uruchomienie dwóch niezależnych kopii modułu Camera Raw — jednej z poziomu programu Bridge, drugiej zaś z Photoshopa. Takie rozwiązanie umożliwia jednoczesną korekcję i zapisywanie fotografii RAW otwartych z poziomu programu Bridge i niczym niezakłóconą pracę w Photoshopie. Jeśli zauważysz, że najczęściej używasz modułu Camera Raw uruchomionego z poziomu programu Bridge, to naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K), aby otworzyć okno dialogowe Preferences (Preferencje), kliknij pozycję General (Ogólne) i włącz opcję Double-Click Edits Camera Raw Settings in Bridge (Dwukrotne kliknięcie: edytuje ustawienia Camera Raw w programie Bridge). Odtąd dwukrotne kliknięcie miniatury dowolnego zdjęcia w formacie RAW spowoduje otwarcie tego zdjęcia w module Camera Raw z poziomu programu Bridge, a nie Photoshopa.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

W Camera Raw w Photoshopie CS6 pojawiły się nowe suwaki, ale to nie wszystko: niektóre ze starych suwaków mają teraz nieco inne działanie. Zapoznanie się z tymi modyfikacjami (zanim na dobre zajmiesz się pracą w Camera Raw) ułatwi Ci zrozumienie i opanowanie nowej edycji Photoshopa. Dla ułatwienia postanowiłem się posłużyć histogramem z bieżącej wersji programu Adobe Photoshop Lightroom, który jest wyposażony w te same funkcje co nowy Camera Raw, gdyż w ten sposób łatwiej mi będzie wyjaśnić działanie nowych suwaków na przykładach.

7\ONRGOD XŮ\WNRZQLNyZ &6&6 QRZHVXZDNL &DPHUD5DZ

+,672*5$0&$0(5$ 5$:&6&6

1(:&6&$0(5$ 5$:+,672*5$0

&DPHUD5DZ]&6&6

1. Zasięg suwaka Blacks (Czarne) 2. Zasięg suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) 3. Zasięg suwaka Exposure (Ekspozycja) 4. Zasięg suwaka Recovery (Odtwarzanie)

1. Zasięg suwaka Blacks (Czarne) 2. Zasięg suwaka Shadows (Cienie) 3. Zasięg suwaka Exposure (Ekspozycja) 4. Zasięg suwaka Highlights (Światła) 5. Zasięg suwaka Whites (Białe)

3$1(/%$6,&32'67$:2:(  :&$0(5$5$:&6&6

3$1(/%$6,&32'67$:2:(  :&$0(5$5$:&6

CS4/CS5: suwak Recovery (Odtwarzanie) CS4/CS5: suwak Fill Light (Światło wypełnienia) CS4/CS5: suwak Brightness (Jasność)

CS6: zastąp suwakami Highlights (Światła) oraz Exposure (Ekspozycja) CS6: zastąp suwakiem Shadows (Cienie) CS6: zastąp suwakiem Exposure (Ekspozycja)

Cały zakres tonalny był obsługiwany przez cztery suwaki, co w pewnym stopniu ograniczało możliwości edycji. Jeden z zasadniczych problemów polegał na tym, że suwak Exposure (Ekspozycja) obejmował zbyt duży zakres tonalny — od półcieni aż do naprawdę jasnych świateł (jest to zakres numer 3 na histogramie po lewej stronie). Ponadto wartości parametrów Recovery (Odtwarzanie), Fill Light (Światło wypełnienia) oraz Blacks (Czarne) można było tylko zwiększyć — zmniejszyć się ich nie dało.

1RZRŒFLZ&DPHUD5DZ&6 Teraz za cały zakres tonalny odpowiada pięć suwaków (co przekłada się na większe możliwości), a ich działanie zostało ujednolicone — wszystkie są początkowo ustawione pośrodku skali, więc przesunięcie każdego z nich w lewą stronę powoduje przyciemnienie odpowiedniego zakresu tonalnego, zaś przesunięcie w prawą — rozjaśnienie go. Ponadto suwak Exposure (Ekspozycja) obejmuje teraz swoim zasięgiem nieco mniejszy zakres tonalny (głównie półcienie, jak na wykresie u góry, po prawej stronie) i jest wyposażony w algorytmy znane ze starego suwaka Recovery (Odtwarzanie), co pozwala na dość agresywne rozjaśnienie fotografii, bez przepalenia świateł. Jeśli nieznacznie prześwietliłeś zdjęcie (na przykład już w aparacie),

to możesz skorygować tę wadę za pomocą suwaka Highlights (Światła), a potem w razie potrzeby użyć suwaka Exposure (Ekspozycja). Suwaki Highlights (Światła) oraz Shadows (Cienie) są swego rodzaju odpowiednikami punktów czerni i bieli w ustawieniach polecenia Levels (Poziomy). Poza tym suwak Shadows (Cienie) jest godnym następcą suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) — ale daje znacznie subtelniejsze efekty od swego poprzednika (ich intensywność jest porównywalna z suwakiem Fill Light (Światło wypełnienia), ale bez skutków ubocznych w postaci przekłamań przypominających przejaskrawiony obraz HDR).

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Tę poradę kieruję do użytkowników jednej z poprzednich wersji modułu Camera Raw (zainstalowanego z Photoshopem CS5, CS4 bądź starszym). Wspominam o tym dlatego, że dla tych, którzy rozpoczęli swoją przygodę od Photoshopa CS6, nie ma to żadnego znaczenia. Chodzi o to, że w Photoshopie CS6 firma Adobe znacznie udoskonaliła algorytmy przetwarzania obrazu, co pociągnęło za sobą istotne zmiany w obsłudze panelu Basic (Podstawowe). Jeśli masz zdjęcia edytowane w starszej wersji Camera Raw i otworzysz je w Photoshopie CS6, to będziesz mógł wybrać między zachowaniem starych rozwiązań (i suwaków) albo zaktualizowaniem fotografii i użyciem udoskonalonego algorytmu przetwarzania obrazu (tzw. procesu 2012) oraz nowego zestawu narzędzi w panelu Basic (Podstawowe).

.URN Pewnie jeszcze zanim kupiłeś tę książkę, słyszałeś o tym, że moduł Camera Raw jest wyposażony w nowy zestaw suwaków, które dają większe możliwości edytowania zdjęć i jeszcze lepszą kontrolę nad obrazem, ale gdy otworzysz w module Camera Raw CS6 zdjęcie RAW edytowane w starszych wersjach tego modułu, z zaskoczeniem zauważysz, że wszystkie suwaki wyglądają dokładnie tak jak poprzednio… Dzieje się tak dlatego, że firma Adobe postanowiła nie ingerować w wygląd wcześniej edytowanych zdjęć bez Twojej wyraźnej zgody. Z tego względu zdjęcia edytowane w starszych wersjach programu początkowo będą wyglądały tak samo i będzie je można korygować za pomocą tych samych suwaków co kiedyś — między innymi Fill Light (Światło wypełnienia) i Recovery (Odtwarzanie).

.URN Wiedz jednak, że użyta w tym przypadku technologia przetwarzania obrazu jest przestarzała. W zależności od tego, w którym Photoshopie było edytowane zdjęcie, algorytmy interpretacji obrazu mogą pochodzić w najlepszym przypadku z 2010 roku; w gorszym — z 2003 (w przypadku Photoshopa CS4 lub starszych). Firma Adobe nazywa te algorytmy „procesami” i oznacza je numerem roku. Jeśli otworzysz panel Camera Calibration (Kalibracja aparatu) i rozwiniesz listę Process (Proces), jak na pokazanym tutaj przykładzie, będziesz mógł wybrać jeden z trzech dostępnych algorytmów przetwarzania obrazu (ten z 2010 roku przyniósł ogromne zmiany, jeśli chodzi o wyostrzanie i redukcję szumów).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

$NWXDOL]DFMD GRQDMQRZV]\FK IXQNFML &DPHUD5DZ

.URN Nic nie stoi na przeszkodzie, by wybrać z wspomnianej listy opcję 2012 (Current) (2012 (Bieżący)) — otwarte zdjęcie zostanie wówczas automatycznie zaktualizowane zgodnie z najnowszą wersją algorytmów przetwarzania obrazu, a w panelu Basic (Podstawowe) pojawią się nowe suwaki. Ale takie rozwiązanie zalecam jedynie tym, którym płacą od godziny… gdyż istnieje znacznie szybszy sposób. Po otwarciu zdjęcia edytowanego w starszych edycjach Camera Raw w prawym dolnym rogu podglądu pojawi się ikona ostrzegawcza (a ściślej — wykrzyknik, oznaczony na rysunku obok). W celu zaktualizowania zdjęcia zgodnie z najnowszą wersją algorytmów przetwarzania obrazu wystarczy kliknąć tę ikonę.

:VND]yZND 3U]\ZUDFDQLHVXZDNyZ )LOO/LJKWőZLDWâRZ\SHâQLHQLD  L5HFRYHU\2GWZDU]DQLH Jeśli w pewnym momencie uznasz, że koniecznie chciałbyś użyć suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) albo Recovery (Odtwarzanie), otwórz panel Camera Calibration (Kalibracja aparatu) i z listy Process (Proces) wybierz opcję 2010. W panelu Basic (Podstawowe) pojawią się wówczas stare suwaki (ale wraz z nimi wróci stara technologia przetwarzania obrazu!).

.URN Już samo zaktualizowanie technologii przetwarzania obrazu sprawia, że zdjęcia wyglądają o wiele lepiej (z mojego doświadczenia wynika, że czasami fotografia wygląda tak samo, ale nigdy mi się nie zdarzyło, żeby po aktualizacji prezentowała się gorzej). Jeśli wcześniej nie wykonywałeś żadnych poprawek w panelu Basic (Podstawowe), to nie będziesz miał nic do zaktualizowania — to zaś oznacza, że zmiana algorytmów przetwarzania nie będzie miała żadnego zauważalnego wpływu na wygląd zdjęcia. W przypadku tego zdjęcia po zaktualizowaniu algorytmów do wersji 2012 mogłem zwiększyć wartość parametru Clarity (Przejrzystość) bez nieodłącznego wcześniej w takich przypadkach efektu w postaci jasnych otoczek wzdłuż krawędzi. Udało mi się też bez przeszkód nieznacznie zwiększyć wartość parametru Exposure (Ekspozycja).

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Jeśli zastanawiałeś się, dlaczego zdjęcia RAW otwarte w module Camera Raw nigdy nie wyglądają tak dobrze jak na podglądzie na wyświetlaczu LCD Twojego aparatu, podpowiem Ci, że dzieje się tak dlatego, że aparat wyświetla podgląd w formacie JPEG (pomimo włączonego formatu RAW!), który jest poddany rozmaitym zabiegom, takim jak wyostrzanie, korekcja kolorów, zwiększenie kontrastu itp. Fotografując w formacie RAW, informujesz aparat, by nie mieszał się do wyostrzania i korekcji obrazu, gdyż sam zajmiesz się niezbędnymi poprawkami. Jeśli chciałbyś uzyskać efekt naśladujący wygląd przetworzonych przez aparat zdjęć JPEG także w przypadku fotografii RAW, możesz użyć specjalnych profili, których obsługa została zaimplementowana w module Camera Raw.

.URN Kliknij ikonę zakładki Camera Calibration (Kalibracja aparatu) — jest to trzecia ikona od prawej strony, w prawej górnej części okna modułu Camera Raw — i rozwiń listę Name (Nazwa) w sekcji Camera Profile (Profil aparatu), aby wyświetlić dostępne profile przetwarzania obrazu (ich zestaw jest dopasowany do modelu i marki aparatu, którym wykonano zdjęcie, a informacje na ten temat program czerpie z danych EXIF zapisanych w pliku z fotografią). Jeśli na przykład masz aparat marki Nikon, to na wspomnianej liście będą wymienione wszystkie profile (tryby) tematyczne, które mógłbyś ustawić w aparacie, gdybyś rejestrował zdjęcia w formacie JPEG. (W przypadku zdjęć RAW moduł Camera Raw nie ma narzuconego żadnego konkretnego profilu). Użytkownicy aparatów Canon będą mieli do dyspozycji profile o nieco innych nazwach, lecz ich działanie jest analogiczne.

.URN Domyślny profil nosi nazwę Adobe Standard. Czy słowo „standard” kojarzy się z czymś rewelacyjnym i ponadprzeciętnym? Raczej nie, gorąco więc zalecam wypróbowanie pozostałych profili i wybranie tego, który najbardziej przypadnie Ci do gustu. W najgorszym przypadku można się zdecydować na profil Camera Standard, który zwykle i tak stanowi lepszy punkt wyjścia do dalszej edycji niż profil domyślny (patrz rysunek).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

7ĘVNQLV] ]DZ\JOĉGHP ]Z\Nâ\FK]GMĘý -3(*":\SUyEXM G]LDâDQLHSURILOL &DPHUD5DZ

.URN W zależności od rodzaju zdjęcia profil Camera Standard może się sprawdzić lepiej lub gorzej — wybór należy do Ciebie (innymi słowy, Ty sam musisz wybrać profil, który Twoim zdaniem wygląda najlepiej). W przypadku zdjęć zrobionych aparatem Nikon zwykle decyduję się na profil Camera Standard, Camera Landscape (krajobrazowy) bądź Camera Vivid (nasycony) — szczególnie dwa ostatnie dość wiernie naśladują wygląd podglądów JPEG wyświetlanych na ekranie LCD aparatu. Jak już wspominałem, jeśli nie fotografujesz Nikonem, dostępne profile mogą mieć inne nazwy; może też być ich mniej lub więcej (użytkownicy Nikonów mogą wybierać spośród ośmiu profili, zaś na przykład „canonierzy” z sześciu). Jeśli masz aparat jeszcze innego producenta, to w większości przypadków będziesz miał do dyspozycji tylko profil Adobe Standard, niekiedy Camera Standard, lecz możesz pokusić się o stworzenie własnych profili przy użyciu darmowego programu DNG Profile Editor, który można pobrać ze strony http:// labs.adobe.com.

.URN

Przed: domyślny profil Adobe Standard

Po: profil zmieniony na Camera Vivid

Oto efekt zmiany domyślnego profilu zdjęcia na Camera Vivid (jego nazwa jest widoczna na rysunku ilustrującym 3. krok tego ćwiczenia). Podkreślę raz jeszcze, że wszystko to ma na celu zmianę kolorystyki i wyglądu zdjęcia na takie, które wierniej naśladują podgląd zdjęcia w aparacie. Chodzi o to, by zyskać lepszy punkt wyjścia do dalszej pracy. Ponieważ moduł Camera Raw umożliwia wczytywanie i edytowanie wielu zdjęć jednocześnie (nawet kilkuset), to możesz hurtowo otworzyć kilkaset zdjęć, kliknąć przycisk Select All (Wybierz wszystkie), znajdujący się w lewym górnym rogu okna Camera Raw, wybrać profil aparatu dla pierwszego, bieżącego zdjęcia i w ten sposób automatycznie zastosować go do wszystkich pozostałych. Na koniec wystarczy kliknąć przycisk Done (Gotowe) — i gotowe!

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Jeśli kiedykolwiek fotografowałeś we wnętrzach, to zapewne z doświadczenia wiesz, że niektóre wykonane w takich warunkach zdjęcia cechują się żółtawym zabarwieniem. Inne z kolei — szczególnie te, które zostały zrobione w typowych pomieszczeniach biurowych — są lekko zielone lub niebieskie. Niebieskawe wydają się też niektóre zdjęcia portretowe zrobione w głębokim cieniu. Wszystkie wymienione mankamenty świadczą o problemach z ustawieniem balansu bieli. Jeśli poprawnie skonfigurowałeś balans bieli w aparacie, to zapewne nie będziesz musiał się z nimi borykać (zdjęcia będą wyglądały naturalnie), lecz większość początkujących fotografów posługuje się automatycznym ustawieniem balansu bieli, które… no cóż. Nie przejmuj się. Na szczęście problemy tego typu da się z łatwością rozwiązać w module Camera Raw.

.URN Korekcja balansu bieli jest na ogół pierwszą poprawką, którą wykonuję w module Camera Raw. Nie bez powodu — skorygowanie balansu bieli pozwala wyeliminować 99% wszystkich problemów z kolorystyką fotografii. Spójrz na górną część panelu Basic (Podstawowe), po prawej stronie okna modułu Camera Raw, i odszukaj ustawienia oznaczone etykietą White Balance (Balans bieli). Tuż obok niej powinna się znajdować niewielka lista (patrz rysunek), na której zgromadzone są predefiniowane ustawienia balansu bieli. Po pierwszym otwarciu jakiegoś zdjęcia z tej listy wybrana będzie zapewne opcja As Shot (Jak na ujęciu), która odpowiada ustawieniom balansu bieli zapisanym przez aparat fotograficzny. Przykładowa fotografia ze studia została pomyłkowo zrobiona przy balansie bieli odpowiednim dla oświetlenia żarowego — zapomniałem go zmienić po sesji w świetle zwykłych żarówek. Nic dziwnego, że kolorystyka tego zdjęcia jest bardzo, bardzo zimna!



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

3RGVWDZRZH SRSUDZNL EDODQVELHOL

.URN Na dobrą sprawę korekcję balansu bieli w module Camera Raw można przeprowadzić na trzy różne sposoby. Pierwszy z nich i zarazem najprostszy polega na wybraniu jednego z wbudowanych ustawień balansu bieli z listy White Balance (Balans bieli). Bywa, że ten nieskomplikowany zabieg w zupełności wystarczy do skutecznego skorygowania balansu bieli. Po rozwinięciu listy White Balance (Balans bieli) przejrzyj zgromadzone na niej ustawienia — odpowiadają one różnym wariantom balansu bieli, które można wybrać w aparacie fotograficznym. Wybierz opcję, która możliwie dokładnie odzwierciedla rodzaj oświetlenia, przy jakim fotografowałeś, i sprawdź, czy ten zabieg przyniesie oczekiwaną poprawę kolorystyki zdjęcia (jeśli na przykład zdjęcie było zrobione w cieniu drzewa, to spróbuj wybrać opcję Shade (Cień) i tak dalej). Na pokazanym obok przykładzie stosunkowo najlepiej sprawdziła się opcja Flash (Lampa błyskowa), która spowodowała zniwelowanie dominującej, niebieskiej barwy i nadała tłu neutralny, szary odcień. Uwaga: jest to jeden z kilku aspektów edycji zdjęć, w którym obsługa fotografii RAW i JPEG lub TIFF istotnie się różni: pełna lista ustawień balansu bieli jest dostępna wyłącznie w przypadku zdjęć RAW; w obrazach JPEG i TIFF wybór ogranicza się do opcji As Shot (Jak na ujęciu) i Auto (Automatyczny).

.URN Drugi sposób polega na zastosowaniu suwaków Temperature (Temperatura) i Tint (Tinta), które znajdują się tuż pod listą White Balance (Balans bieli). Tło obydwu tych suwaków jest pokolorowane w taki sposób, by już na pierwszy rzut oka można było oszacować ich wpływ na zdjęcie. Najbardziej lubię łączyć działanie suwaków z predefiniowanymi ustawieniami balansu bieli: najpierw wybieram jedno z gotowych ustawień z listy i traktuję je jako punkt wyjścia do dalszych, kosmetycznych poprawek przy użyciu suwaków, dzięki którym mogę nieznacznie zwiększyć lub zmniejszyć domieszkę żółtego bądź niebieskiego. Jak pisałem wcześniej, efekt uzyskany w przypadku tego zdjęcia przy użyciu opcji Flash (Lampa błyskowa) był całkiem niezły, lecz ponieważ fotografia nabrała żółtawego odcienia, postanowiłem przeciągnąć suwak Temperature (Temperatura) w kierunku koloru niebieskiego, zaś suwak Tint (Tinta) — w kierunku fioletu (patrz rysunek). ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



.URN Podczas posługiwania się suwakami Temperature (Temperatura) i Tint (Tinta) warto zwrócić uwagę na kilka drobiazgów. Otóż jeżeli w pewnym momencie stwierdzisz, że przesunięcie któregoś z suwaków było zupełnie niepotrzebne, kliknij go dwukrotnie, aby przywrócić jego pierwotne położenie. Nawiasem mówiąc, zazwyczaj ograniczam swoje poprawki do przesunięcia suwaka Temperature (Temperatura) i rzadko kiedy sięgam po drugi z nich (jeden suwak najczęściej w zupełności wystarcza do skorygowania zdjęcia). Ponadto, jeśli w pewnej chwili będziesz chciał przywrócić oryginalny balans bieli, wybierz opcję As Shot (Jak na ujęciu) z listy White Balance (Balans bieli) — jak na rysunku obok.

.URN Trzeci sposób na korekcję kolorystyki fotografii — mój ulubiony, którym posługuję się najczęściej — polega na pobraniu próbki koloru wprost ze zdjęcia przy użyciu narzędzia White Balance (Balans bieli) (I). Ten sposób jest często traktowany jako najdokładniejszy ze wszystkich. Jeśli chciałbyś go wypróbować, kliknij przycisk wspomnianego narzędzia na pasku w górnej części okna modułu Camera Raw (jego ikona została oznaczona na rysunku obok) i kliknij w takim miejscu fotografii, które powinno mieć neutralnie szary kolor (rzeczywiście — brzmi to może dość dziwnie: „aby skorygować balans bieli, znajdź na zdjęciu miejsce w kolorze szarym”, lecz wbrew pozorom ta metoda jest całkiem skuteczna). W opisywanym przypadku takiego miejsca można szukać w dowolnym miejscu tła w pobliżu włosów (patrz rysunek). Jeśli okaże się, że fotografia nabrała nieodpowiedniego odcienia, to wybierz inne miejsce do pobrania próbki. (W tym przypadku uznałem, że zdjęcie stało się zbyt ciemne, więc nieznacznie zwiększyłem wartość parametru Exposure (Ekspozycja)).

:VND]yZND:\]HURZDQLHXVWDZLHĽEDODQVXELHOL W celu błyskawicznego przywrócenia ustawienia As Shot (Jak na ujęciu) dwukrotnie kliknij przycisk narzędzia White Balance (Balans bieli) na pasku narzędzi modułu Camera Raw.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

.URN Na koniec chciałbym napisać o jeszcze jednej bardzo ważnej sprawie. Otóż wszystkie opisane metody umożliwiają dość precyzyjną korekcję balansu bieli. Nie zawsze jednak zdjęcie, którego balans bieli został idealnie skorygowany, będzie… wyglądało idealnie! Najważniejszym kryterium podczas doboru odpowiednich ustawień jest tutaj nie tyle sterylnie neutralna kolorystyka zdjęcia, co ogólne wrażenie, jakie zrobi na Tobie edytowana kompozycja. Unikaj sytuacji, w których patrząc na jakieś zdjęcie, myślisz sobie: „Tak, muszę przyznać, że balans bieli na tym zdjęciu jest skorygowany perfekcyjnie, ale jego kolorystyka jakoś do mnie nie przemawia”. Korekcja balansu bieli jest działaniem subiektywnym, a zachowanie chirurgicznej precyzji nie zawsze przyniesie spodziewane rezultaty. (Nawisem mówiąc, menu z dostępnymi ustawieniami balansu bieli można wyświetlić także po kliknięciu podglądu zdjęcia prawym przyciskiem myszy — patrz rysunek).

Przed: przy ustawieniu As Shot (Jak na ujęciu) zdjęcie ma wyraźnie niebieski odcień

.URN Na rysunkach obok pokazana jest różnica pomiędzy oryginalnym zdjęciem a fotografią po skorygowaniu balansu bieli (najszybszy sposób na zweryfikowanie poprawek wprowadzonych w ustawieniach balansu bieli polega na naciśnięciu klawisza P, który służy do włączania i wyłączania podglądu dokonanych zmian).

:VND]yZND.DUWDNRORUyZ

Po: wystarczyło jedno kliknięcie narzędziem White Balance (Balans bieli), aby kolorystyka fotografii wróciła do normy

Na końcu tej książki znajdziesz tekturową kartę wzorcową zadrukowaną 18-procentowym odcieniem szarości, którą można wykorzystać do błyskawicznego skorygowania balansu bieli w oknie modułu Camera Raw (karta ta jest perforowana i można ją łatwo wydrzeć). W tym celu należy sfotografować całą scenę wraz z kartą, a po zakończeniu sesji zdjęciowej i zaimportowaniu wszystkich zdjęć wystarczy kliknąć sfotografowaną kartę narzędziem White Balance (Balans bieli). Ustalone w ten sposób ustawienia balansu bieli należy potem skopiować do pozostałych fotografii wykonanych przy tym samym oświetleniu w trakcie danej sesji. (Więcej o kopiowaniu ustawień napiszę w następnym rozdziale).

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



3RGVWDZRZH SRSUDZNL HNVSR]\FMD

.URN Zalecam (za firmą Adobe) rozpoczęcie korygowania ekspozycji od górnego suwaka zakresu tonalnego w panelu Basic (Podstawowe) — czyli Exposure (Ekspozycja) — i używanie suwaków w kolejności, w jakiej są ułożone w tym panelu. To trochę inaczej niż w poprzednich wersjach Camera Raw, gdzie kolejność użytkowania suwaków nie miała większego znaczenia. W wersji CS6 najlepiej zacząć od suwaka Exposure (Ekspozycja), odpowiadającego za półcienie, a potem — jeśli fotografia okaże się mało kontrastowa — użyć suwaka Contrast (Kontrast). Swoją drogą, ulepszony suwak Contrast (Kontrast) działa o niebo lepiej niż ten z Photoshopa CS5 i starszych wersji programu, gdzie unikałem go jak ognia. To zdjęcie — no cóż — nie wygląda najlepiej. Zrobiłem je w ostrym, niezbyt korzystnym świetle, więc pierwsza pomoc w module Camera Raw jest nieodzowna.

.URN Rozpoczniemy od suwaka Exposure (Ekspozycja). Zdjęcie jest zdecydowanie prześwietlone, suwak ten należy więc przeciągnąć w lewą stronę, aby przyciemnić półcienie i stonować ekspozycję całego obrazu. W tym przypadku przesunąłem ten suwak do wartości –1,25 (już samo to sprawiło, że zdjęcie wygląda lepiej), ale to nie poprawiło plastyczności fotografii, tak jak tego oczekiwałem. W następnej kolejności trzeba się więc będzie zająć kontrastem. (Przy okazji podpowiem Ci, że w wersji CS6 można przeciągnąć suwak Contrast (Kontrast) w lewą stronę, aby zmniejszyć kontrast obrazu, ale nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek chciał uzyskać taki efekt… więc nigdy, przenigdy nie przesuwam go w lewo. Ale to tylko moje zdanie!)



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Kolejny ważny element (po korekcji balansu bieli), jaki staram się poprawić w wyglądzie zdjęcia, to ekspozycja. Niektórzy uważają, że to właśnie ekspozycja jest najważniejszą cechą zdjęcia, ale jeśli fotografia już na pierwszy rzut oka wydaje się zbyt niebieska, to nikt nie zauważy, że jest niedoświetlona o jedną trzecią stopnia! W takich przypadkach zawsze wolę najpierw doprowadzić kolorystykę fotografii do porządku, a dopiero później zajmuję się jej jasnością. W nowej wersji Camera Raw za ekspozycję odpowiada nie tylko suwak Exposure (Ekspozycja), ale aż pięć suwaków: Exposure (Ekspozycja) reguluje półcienie, Blacks (Czarne) głębokie cienie, Shadows (Cienie) zwykłe cienie, Highlights (Światła) odpowiada za umiarkowane światła, zaś Whites (Białe) — za najjaśniejsze ze świateł.

.URN W poprzednich wersjach Camera Raw, gdy miałem do czynienia z tak płaskim, mało plastycznym zdjęciem jak to na rysunku ilustrującym poprzedni krok ćwiczenia, używałem suwaka Blacks (Czarne). W wersji CS6 mogę jednak z powodzeniem zwiększyć kontrast za pomocą suwaka Contrast (Kontrast), który powoduje rozjaśnienie jasnych fragmentów obrazu i przyciemnienie tych ciemniejszych (w tym przypadku przeciągnąłem go do wartości +82, co okazało się skutecznym remedium na płaski, mdły wygląd). Od tych dwóch zabiegów — zmiany wartości parametru Exposure (Ekspozycja), a potem ewentualnego wyregulowania suwaka Contrast (Kontrast) — należy zacząć edycję każdego zdjęcia. Kolejność „od góry do dołu” jest bardzo korzystna, gdyż każdy kolejny suwak bazuje na dotychczasowych ustawieniach ekspozycji. Jeśli ją zachowasz, będziesz mógł uniknąć ciągłego wracania do poprzednich suwaków. Dwa pierwsze potraktuj jako bazę, a pozostałych używaj opcjonalnie, w zależności od edytowanego zdjęcia.

.URN Zanim przejdziemy dalej, zwróć uwagę, że zwiększenie kontrastu przyniosło efekt uboczny w postaci przepalenia świateł, czyli przycięcia zakresu tonalnego. Polega to na tym, że najjaśniejsze obszary zdjęcia są tak jasne, że nie zawierają żadnych czytelnych detali. (Są prześwietlone. Nie brzmi to najlepiej, prawda? I faktycznie nie jest to dobry znak!) Na szczęście Camera Raw ostrzega przed przycięciem zakresu świateł za pomocą histogramu. Widzisz białą, trójkątną ikonę w jego prawym górnym rogu? To właśnie symbol ostrzegający przed prześwietleniem (ja nazywam go „białym trójkątem grozy”). Nie martw się jednak, nawet jeśli trójkąt zabarwi się na biało. Najpierw go kliknij, aby się przekonać, które fragmenty fotografii uległy prześwietleniu — zostaną one wtedy podświetlone na czerwono (w tym przypadku drobne przepalenia widać na ramieniu statuetki). Na tej podstawie można oszacować, czy prześwietlony fragment jest ważny, czy też jest to na przykład mało istotny odblask światła od chromowanego zderzaka albo inny niewiele znaczący detal. ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



.URN Jeśli czerwone podświetlenia pojawią się w miejscach, które Twoim zdaniem są istotne dla kompozycji (a ramię figurki jest według mnie ważnym detalem), przeciągnij suwak Highlights (Światła) w lewą stronę, aż znikną (w tym przypadku ustawiłem go w położeniu –18). Użytkownikom starszych wersji Camera Raw mógłbym podpowiedzieć, że ten suwak stanowi odpowiednik starego suwaka Recovery (Odtwarzanie), ale… waham się, gdyż ze względu na zmiany, jakich firma Adobe dokonała w działaniu suwaka Exposure (Ekspozycja), istnieją między nimi pewne różnice. Chodzi o to, że algorytm suwaka Exposure (Ekspozycja) został zmodyfikowany tak, by zminimalizować ryzyko wystąpienia przepaleń — trochę tak, jakby zaimplementowano w nim pewne rozwiązania z suwaka Recovery (Odtwarzanie). Niemniej zasada działania pozostaje podobna: jeśli zauważę przepalenia, sięgam po suwak Highlights (Światła), a jeśli on nie pomoże (choć zdarza się to rzadko), zmniejszam wartość parametru Exposure (Ekspozycja).

:VND]yZND .RORURZHWUyMNĉW\RVWU]HJDZF]H Jeśli trójkąty nad histogramem przyjmą kolor czerwony, żółty albo na przykład fioletowy (a nie biały), to też niedobrze, ale nie aż tak źle jak w przypadku koloru białego. Oznaczają one, że do prześwietlenia doszło tylko w jednym kanale koloru (zaś w pozostałych detale obrazu nadal są czytelne).

.URN Kolejnego suwaka — Shadows (Cienie) — używa się podobnie jak suwaka Highlights (Światła), czyli tylko w przypadku dostrzeżenia jakichś mankamentów z jasnością zdjęcia. Tutaj na przykład lewy górny róg fotografii jest zbyt ciemny. Coś tam się bez wątpienia znajduje, ale co? W takich przypadkach suwak Shadows (Cienie) oddaje nieocenione usługi — wystarczy przeciągnąć go w prawą stronę (tutaj ustawiłem go w położeniu +87), aby wydobyć z cienia niewidoczne dotąd detale, takie jak gliniane naczynia w tle tej fotografii.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

.URN Zanim pożegnamy się z suwakiem Shadows (Cienie), chciałbym zaprezentować Ci jego działanie na innym przykładzie (do poprzedniej fotografii zaraz wrócimy). Otóż tego suwaka używa się najczęściej wtedy, gdy scena jest oświetlona od tyłu. Zauważ, że niebo na tej fotografii zostało ładnie wyeksponowane, ale pierwszy plan jest bardzo ciemny. Kiedy oglądałem ten krajobraz, nie wydawał mi się bardzo kontrastowy — wzrok świetnie skompensował różnice w jasności między pierwszym planem a tłem — ale aparaty fotograficzne nie są tak doskonałe jak zmysł wzroku człowieka, przez co na zdjęciach tego typu sceny wychodzą właśnie tak. W poprzednich wersjach Camera Raw próbowałbym skorygować tę wadę za pomocą parametru Fill Light (Światło wypełnienia), ale to wiązało się z efektami ubocznymi (jeśli za bardzo zwiększyło się jego wartość, zdjęcie zaczynało wyglądać jak nieładnie zrobiona fotografia HDR). W Photoshopie CS6 suwak Shadows (Cienie) w tandemie z suwakiem Exposure (Ekspozycja) pozwalają uzyskać efekty, o jakich w przypadku suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) nie można było nawet marzyć. Pamiętaj tylko, by przed użyciem suwaka Shadows (Cienie) najpierw użyć suwaków Exposure (Ekspozycja), a potem Contrast (Kontrast) — wtedy jest najskuteczniejszy.

.URN Po wspomnianych przygotowaniach przeciągnij suwak Shadows (Cienie) daleko w prawą stronę, aby rozjaśnić skały na pierwszym planie. W rezultacie tonacja całej fotografii powinna nabrać bardziej harmonijnego charakteru (tutaj ustawiłem wspomniany suwak w położeniu +90). I ani śladu sztuczności, z której „słynął” suwak Fill Light (Światło wypełnienia) z poprzednich wersji Camera Raw — efekt wygląda znacznie naturalniej. Aż trudno w to uwierzyć, ale zwiększenie wartości parametru Shadows (Cienie) spowodowało delikatne przepalenie świateł w kanale koloru czerwonego (zasygnalizowane czerwonym trójkątem w prawym górnym rogu histogramu). Na szczęście poprawka była prosta — wystarczyło przeciągnąć suwak Whites (Białe) odrobinę w lewo (do –17, jak na rysunku), aby przytłumić najjaśniejsze światła. W porządku, możemy wrócić do poprzedniej fotografii. ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



.URN Dwa ostatnie suwaki odpowiadające za ekspozycję to Whites (Białe) oraz Blacks (Czarne). Jeśli znasz polecenie Levels (Poziomy) w Photoshopie i umiesz się nim posługiwać, to poczujesz się „jak w domu”. Ich rola polega bowiem na określaniu skrajnej wartości świateł i cieni (czyli tzw. punktów bieli i czerni). Jeśli już sięgam po suwak Whites (Białe), który decyduje o jasności najjaskrawszych świateł, to na ogół przeciągam go w prawą stronę, aby zaakcentować biele (które nie powinny być przytłumione i szare), ale w tym przypadku musiałem postąpić inaczej. Ponieważ to zdjęcie było zrobione w ostrym, bezpośrednim świetle słonecznym, konieczne było przytłumienie najbardziej jaskrawych bieli — przeciągnąłem więc suwak Whites (Białe) w lewą stronę, do wartości około –28, aby je przyciemnić. Ponadto odrobinę pogłębiłem najciemniejsze cienie poprzez przesunięcie suwaka Blacks (Czarne) nieznacznie w lewo (tutaj ustawiłem go w położeniu –10). Nadal chętnie używam tego suwaka, jeśli pod koniec procesu edytowania obrazu okazuje się, że trzeba odrobinę zaakcentować kolory — pogłębienie czerni zwiększa bowiem ich nasycenie i wyrazistość. Obok możesz obejrzeć porównanie zdjęcia przed korekcją i po jej wykonaniu, z tym że wariant po korekcji został tutaj dodatkowo poprawiony przy użyciu parametru Clarity (Przejrzystość) — przeczytasz o nim na stronie 36 — oraz parametru Vibrance (Jaskrawość). Jeszcze raz podkreślam, że sugeruję regulowanie suwaków w kolejności od góry do dołu, ale nie każde zdjęcie będzie wymagało użycia suwaków Highlights (Światła) i Shadows (Cienie). Korzystaj z nich tylko wtedy, gdy napotkasz zdjęcie, które będzie wymagało poprawek w odpowiednich zakresach tonalnych. W przeciwnym razie możesz je pominąć.



5R]G]LDâ

Przed korekcją

Po korekcji

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

Zanim poznasz narzędzia i ustawienia służące do samodzielnej edycji zdjęć, możesz sięgnąć po funkcję służącą do automatycznej korekcji obrazu. Jej obsługa w module Camera Raw jest banalnie prosta: wystarczy kliknąć niewielki przycisk z napisem Auto (Automatyczne), aby moduł Camera Raw podjął na ogół dość skuteczną próbę skorygowania ekspozycji (polegającej na korekcji cieni, świateł, kontrastu itp.). Jeśli uzyskany w ten sposób efekt przypadnie Ci do gustu, możesz skonfigurować moduł Camera Raw w taki sposób, by każde nowe zdjęcie otwierane w tym module było automatycznie korygowane.

$XWRPDW\F]QD NRUHNFMD]GMĘý ZPRGXOH &DPHUD5DZ

.URN Po wczytaniu zdjęcia do modułu Camera Raw możesz od razu podjąć próbę jego automatycznej korekcji, obejmującej najważniejsze ustawienia dostępne w panelu Basic (Podstawowe). Służy do tego niewielki przycisk z napisem Auto (Automatyczne), oznaczony na rysunku obok. W starszych wersjach modułu Camera Raw jakość efektów uzyskiwanych dzięki funkcji automatycznej korekcji zdjęć była… powiedzmy… nierówna. W najnowszej edycji tego modułu ta funkcja spisuje się znacznie lepiej (i przydaje się głównie wtedy, gdy trudno oszacować, od czego rozpocząć pracę ze zdjęciem). Tak czy owak, kliknij wspomniany przycisk, aby ją wypróbować, a jeśli efekt nie przypadnie Ci do gustu, po prostu naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby go anulować.

.URN Moduł Camera Raw można skonfigurować w taki sposób, by każde otwierane w nim zdjęcie było automatycznie korygowane. W tym celu należy kliknąć przycisk Preferences (Preferencje) na pasku narzędzi modułu Camera Raw (jest to trzeci przycisk, licząc od prawej strony), a gdy na ekranie wyświetli się okno dialogowe Camera Raw Preferences (Preferencje Camera Raw), trzeba zaznaczyć opcję Apply auto tone adjustments (Zastosuj automatyczne dopasowanie tonów) — patrz rysunek. Gdy zatwierdzisz wybór tej opcji przyciskiem OK, moduł Camera Raw będzie podejmował próbę automatycznego skorygowania każdego nowego zdjęcia. Jeśli uznasz, że dane zdjęcie zostało skorygowane niewłaściwie, to kliknij przycisk Default (Domyślne), znajdujący się tuż obok przycisku Auto (Automatyczne) — zauważ, że ten ostatni będzie wówczas nieaktywny, gdyż korekcja została dokonana automatycznie w chwili wczytania zdjęcia.

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



-DN]DDNFHQWRZDý GHWDOH]GMĘFLD SU]\XŮ\FLX VXZDND&ODULW\ 3U]HMU]\VWRŒý "

.URN Suwak Clarity (Przejrzystość) znajduje się w dolnej części panelu Basic (Podstawowe) modułu Camera Raw, tuż ponad suwakami Vibrance (Jaskrawość) i Saturation (Nasycenie). (Ponoć programiści z firmy Adobe chcieli kiedyś nazwać ten suwak „punch”, czyli „dynamizm” albo „mocny cios” — ze względu na wrażenie, jakie robi potraktowane nim zdjęcie). W celu oszacowania efektów działania suwaka Clarity (Przejrzystość) należy powiększyć podgląd zdjęcia do 100%. Chyba najłatwiejszy sposób na uzyskanie takiego powiększenia polega na dwukrotnym kliknięciu przycisku narzędzia Zoom (Lupka), znajdującego się na pasku narzędzi modułu Camera Raw (poznasz go po rysunku szkła powiększającego). To rzekłszy, przyznam, że na pokazanym obok przykładzie powiększyłem podgląd zdjęcia jedynie do 25%, gdyż na niewielkim rysunku w książce zmieścił się dzięki temu nieco większy fragment zdjęcia.

.URN Obsługa suwaka Clarity (Przejrzystość) jest dziecinnie łatwa — spróbuj po prostu przesunąć go w prawo na tyle daleko, by zaakcentować detale zdjęcia, czyli zwiększyć kontrast półcieni (porównaj pokazane obok zdjęcie z fotografią powyżej). W tym przypadku przeciągnąłem go do samego końca, do wartości +100, czego w starszych wersjach Camera Raw raczej się nie robiło (ze względu na brzydkie otoczki i przekłamania wokół krawędzi, jakie się wtedy pojawiały). W Photoshopie CS6 takie brutalne zabiegi uchodzą jednak na sucho: nawet po zwiększeniu wartości parametru Clarity (Przejrzystość) do maksimum zdjęcie wygląda obłędnie dobrze! Kiedyś na każdym zdjęciu, na którym chciałem zaakcentować fakturę obiektów (krajobrazy, miejskie pejzaże, zdjęcia sportowe itp.), ustawiałem parametr Clarity (Przejrzystość) na poziomie od +25 do +50, ale teraz można się pokusić o jeszcze większe wartości (jak w tym przypadku).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Jest to jedna z moich ulubionych funkcji w module Camera Raw. Za każdym razem, gdy prezentuję jej możliwości podczas wykładu, z sali dobiega donośne „ojej!”. Atrakcyjność tego narzędzia polega między innymi na prostocie obsługi: jest to zaledwie jeden suwak, a pomimo tego efekt jego działania jest zdumiewający. Suwak Clarity (Przejrzystość) powoduje zwiększenie kontrastu półcieni w sposób, który pozwala zaakcentować detale i nadać fotografii zupełnie inną siłę wyrazu, a jednocześnie nie powoduje niepotrzebnego wyostrzenia zdjęcia. Używam go zawsze, gdy chcę wyeksponować fakturę obiektów; i to niezależnie od tego, czy mam do czynienia ze zdjęciem krajobrazowym, miejskim pejzażem, zdjęciem z podróży, czy męskim portretem — po prostu zawsze, gdy zależy mi na plastycznym wyglądzie faktur.

©SCOTT KELBY

.URN Oczywiście w przypadku pewnych tematów (zdjęć portretowych kobiet i dzieci) akcentowanie faktur jest bardzo niepożądane — w takich przypadkach nie używam dodatnich wartości parametru Clarity (Przejrzystość). Można go jednak wykorzystać w przeciwnym celu, a mianowicie do delikatnego wygładzenia skóry. Nadaje się mu wtedy wartość mniejszą od zera, jako że ujemne wartości tego parametru powodują zmniejszenie kontrastu półcieni, co przekłada się na złagodzenie detali i faktur. Takiego efektu nie stosuje się jednak na ogół w odniesieniu do całego zdjęcia; lepiej użyć w tym celu narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty), o którym przeczytasz w rozdziale 4. Oto przykład zdjęcia przed zmniejszeniem wartości parametru Clarity (Przejrzystość) poniżej zera.

.URN Za pomocą narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) — jeszcze raz odsyłam tutaj do rozdziału 4. — po zmniejszeniu wartości parametru Clarity (Przejrzystość) do minimum, do wartości –100, zamalowałem skórę modelki, aby ją wygładzić. Dla równowagi zwiększyłem wartość parametru Sharpness (Ostrość) do +25 (o roli tego zabiegu przeczytasz już niedługo), a następnie zamalowałem skórę twarzy, uważając, by nie rozmyć tych detali, które powinny zostać czytelne i ostre, takich jak oczy, brwi, nos, usta, włosy i kontury twarzy. Zauważ, o ile gładsza wydaje się teraz skóra modelki! (Nawiasem mówiąc, jeśli bardzo Ci się spieszy i nie troszczysz się szczególnie o wygląd detali, to możesz po prostu zmniejszyć wartość parametru Clarity (Przejrzystość) dla całego zdjęcia).

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Suwak Contrast (Kontrast) w module Camera Raw CS6, choć znacznie udoskonalony, nadal ma pewne ograniczenia. Na szczęście jest jeszcze krzywa tonalna, która umożliwia korygowanie płaskich i mało kontrastowych zdjęć. Przy okazji podpowiem Ci, że w nowej wersji modułu Camera Raw pojawiła się kolejna funkcja z Photoshopa — możliwość niezależnego edytowania krzywych kanałów R, G i B. Ja z niej nie korzystam, ale być może komuś się przyda; na przykład do tworzenia efektów naśladujących zabiegi krosowania znane z tradycyjnej ciemni!

.URN Jeśli po przeprowadzeniu najważniejszych poprawek ekspozycji i charakterystyki tonalnej obrazu w panelu Basic (Podstawowe) uznasz, że zdjęcie nadal jest niewystarczająco kontrastowe (zdarza się!), to znaczy, że powinieneś skierować swoje kroki do panelu Tone Curve (Krzywa tonalna) — aby go otworzyć, kliknij drugą ikonę od lewej, po prawej stronie okna modułu Camera Raw (oznaczoną na rysunku). W module Camera Raw dostępne są dwa rodzaje krzywych: krzywa definiowana za pomocą punktów kontrolnych oraz krzywa parametryczna. Rozpoczniemy od pierwszej z nich, kliknij zatem zakładkę Point (Punktowo), znajdującą się w panelu Tone Curve (Krzywa tonalna). Na rysunku obok pokazane jest zdjęcie przed korekcją, zaś obok niego widoczny jest wykres dla opcji Linear (Liniowo), który ma postać linii prostej. Uwaga: w poprzednich wersjach modułu Camera Raw zdjęcia RAW były automatycznie korygowane krzywą typu Medium Contrast (Średni kontrast) w ramach pewnej rekompensaty za brak ingerencji aparatu w kontrast takich fotografii, ale w Photoshopie CS6 kontrast zdjęć w formacie RAW (tak jak JPEG) jest domyślnie pozostawiany bez zmian.

.URN Jeśli chciałbyś zwiększyć kontrast zdjęcia, rozwiń listę Curve (Krzywa) i wybierz z niej opcję Strong Contrast (Duży kontrast). Spójrz na rysunek obok i przekonaj się, o ile bardziej kontrastowe jest zdjęcie po wybraniu tej opcji. Jeśli przyjrzysz się kształtowi krzywej po wybraniu każdej z nich, to przekonasz się, że intensywność zmiany kontrastu jest uzależniona od kąta nachylenia środkowej części krzywej: im bardziej stromy jest ten fragment wykresu, tym silniejszy będzie kontrast obrazu.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

.RUHNFMD NRQWUDVWXSU]\ XŮ\FLXNU]\Z\FK

.URN Jeśli umiesz posługiwać się poleceniem Curves (Krzywe) Photoshopa i chciałbyś nadać krzywej niestandardowy kształt, to zapewne najwygodniej będzie Ci potraktować jedną z predefiniowanych krzywych jako punkt wyjścia do dalszej pracy i przesunąć wybrane punkty kontrolne przy użyciu myszy lub klawiszy strzałek (moim zdaniem najwygodniej jest najpierw kliknąć wybrany punkt kontrolny, a następnie precyzyjnie zmienić jego położenie przy użyciu klawiszy strzałek w górę i w dół). Jeśli wolisz rozpocząć pracę nad krzywą od zera, to rozwiń listę Curve (Krzywa) i wybierz z niej opcję Linear (Liniowy), wskutek czego wykres przyjmie postać linii prostej. W celu dodania punktu kontrolnego wystarczy kliknąć w dowolnym miejscu krzywej. Aby usunąć niepotrzebny punkt kontrolny, kliknij go i przeciągnij poza obszar wykresu (zrób to jednym szybkim ruchem, tak jak zrywa się plaster).

.URN Jeśli zaprojektujesz krzywą, która może się przydać podczas korekcji innych zdjęć, to możesz zapisać ją w postaci specjalnego ustawienia. W tym celu kliknij przedostatnią z szeregu ikon znajdujących się po prawej stronie okna modułu Camera Raw, aby wyświetlić panel o nazwie Presets (Ustawienia domyślne). Gdy to zrobisz, kliknij przycisk New Preset (Nowe ustawienie domyślne), który wygląda tak jak przycisk tworzenia nowej warstwy w panelu Layers (Warstwy) w Photoshopie. Na ekranie zostanie wówczas wyświetlone okno dialogowe New Preset (Nowe ustawienie domyślne), pokazane na rysunku obok. Jeżeli zamierzasz zapisać wyłącznie kształt krzywej, z pominięciem innych ewentualnych zmian i poprawek, jakim poddałeś edytowane zdjęcie, to z listy Subset (Podzbiór) wybierz opcję Point Curve (Krzywa punktów) — opcje dotyczące wszystkich pozostałych ustawień zostaną wówczas wyłączone (patrz rysunek). Na koniec nadaj zapisywanemu ustawieniu jakąś nazwę (jak widać na rysunku obok, ja nazwałem je „Mega Contrast”) i kliknij przycisk OK.

ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



.URN Jeśli modelowanie wykresu przy użyciu punktów kontrolnych wydaje Ci się mało intuicyjne i niewygodne, to wypróbuj inny sposób na kształtowanie krzywych, kryjący się w zakładce Parametric (Parametrycznie). Ta metoda pozwala całkowicie uniknąć zabawy z punktami i umożliwia nadanie krzywej pożądanego kształtu przy użyciu suwaków. Po wyświetleniu wspomnianej zakładki Twoim oczom ukażą się cztery suwaki decydujące o kształcie czterech części krzywej. Zanim jednak przystąpisz do modelowania wykresu, podpowiem Ci, że wszystkie wykonane tutaj zmiany skumulują się z efektami działania krzywej w zakładce Point (Punktowo). Wobec tego, jeśli korygowałeś kształt krzywej w tamtej zakładce, najlepiej będzie, jeśli ze znajdującej się w niej listy Curve (Krzywa) najpierw wybierzesz opcję Linear (Liniowa).

.URN Suwak Highlights (Światła) decyduje o kształcie tego fragmentu krzywej, który odpowiada za jasność świateł (czyli jej górnej części). Przesunięcie tego suwaka w prawą stronę spowoduje wygięcie wspomnianego fragmentu ku górze i jednocześnie rozjaśnienie zakresu świateł. Kolejny suwak nosi nazwę Lights (Jasne) i decyduje o jasności nieco ciemniejszego fragmentu pasma tonalnego, obejmującego ciemniejsze światła i jaśniejsze półcienie. Przesunięcie tego suwaka w prawą stronę spowoduje uwypuklenie kolejnej części krzywej i rozjaśnienie odpowiadających jej fragmentów obrazu. Działanie suwaków Darks (Ciemne) i Shadows (Cienie) jest analogiczne, z tą różnicą, że odpowiadają one za jasność ciemniejszych półcieni oraz najciemniejszych fragmentów obrazu. Podobnie jak w przypadku poprzednich suwaków, przesunięcie dowolnego z nich w prawą stronę powoduje rozjaśnienie odpowiadających im zakresów pasma tonalnego, trzeba zatem pamiętać, że w celu zwiększenia kontrastu obrazu należy raczej przesunąć je w lewo. Przykładowe zdjęcie pokazane na rysunku obok zostało potraktowane dość brutalnie: suwaki Highlights (Światła) i Lights (Jasne) przesunąłem dość daleko w prawo, zaś suwaki Darks (Ciemne) i Shadows (Cienie) — w lewo.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

.URN Jedną z największych zalet krzywej parametrycznej jest możliwość samodzielnego zdefiniowania zakresów tonalnych, którym przypisane są poszczególne suwaki. Służą do tego niewielkie trójkątne wskaźniki znajdujące się pod wykresem krzywej. Jeśli na przykład przesuniesz wskaźnik znajdujący się pomiędzy trzecią a czwartą ćwiartką poziomej osi w prawą stronę, to zasięg działania suwaka Lights (Jasne) zostanie znacznie poszerzony kosztem zasięgu suwaka Highlights (Światła). Wskutek takiej zmiany górna część krzywej ulegnie niewielkiemu spłaszczeniu, które spowoduje zmniejszenie kontrastu obrazu. Jeśli zdecydowałbyś się na przesunięcie wspomnianego wskaźnika nie w prawą, lecz w lewą stronę, to rozszerzyłbyś tym samym zakres działania suwaka Highlights (Światła), w wyniku czego górna część krzywej zostałaby nachylona znacznie silniej, powodując rozjaśnienie zakresu świateł i zwiększenie kontrastu obrazu.

.URN Jeśli wszystko to nadal wydaje Ci się zbyt skomplikowane, to mam dla Ciebie coś specjalnego: narzędzie Targeted Adjustment (Korekta ukierunkowana), które najczęściej nazywam w skrócie TAT. Jego przycisk znajduje się na pasku narzędzi, w górnej części okna modułu Camera Raw (jest to piąty przycisk, licząc od lewej, oznaczony na rysunku obok). Po włączeniu tego narzędzia wystarczy wskazać kursorem myszy dowolny fragment zdjęcia i przeciągnąć w górę (aby ten fragment rozjaśnić) lub w dół (aby go przyciemnić). Każda z tych operacji spowoduje zmianę kształtu tego fragmentu krzywej, który odpowiada jasności korygowanego miejsca na fotografii. Narzędzie TAT cieszy się ogromną popularnością wśród fotografów, gorąco więc zalecam Ci jego wypróbowanie. Doprawdy trudno o łatwiejszy sposób na rozjaśnienie lub przyciemnienie wybranych fragmentów zdjęcia. Jest jednak pewien kruczek (lubię to słowo!), a mianowicie każda taka poprawka powoduje zmianę kształtu krzywej, a co za tym idzie — obejmuje swoim zasięgiem nie tylko wskazany fragment fotografii, lecz także inne miejsca o podobnej jasności, które mogą ulec jednoczesnemu rozjaśnieniu lub przyciemnieniu. Na pokazanym obok przykładzie kliknąłem w ocienionym miejscu po lewej stronie zdjęcia, a następnie przeciągnąłem kursorem myszy w górę, aby je rozjaśnić. Kształt krzywej został zmieniony automatycznie.

ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Zanim pożegnamy się z krzywymi tonalnymi, chciałbym opowiedzieć o nowej funkcji modułu Camera Raw CS6, polegającej na możliwości skorygowania krzywych poszczególnych kanałów RGB w zakładce Point (Punktowo). Takie poprawki bardzo się przydają w przypadku efektów naśladujących krosowanie (o czym opowiem za chwilę), ale służą przede wszystkim do korygowania uporczywych problemów z balansem bieli (na przykład niepożądanych domieszek kolorów, których trudno się pozbyć w inny sposób). Po otwarciu zakładki Point (Punktowo) należy wybrać potrzebny kanał z listy Channel (Kanał) — jak na przykładowym zdjęciu, na którym wybrałem kanał Blue (Niebieski) w celu usunięcia nadmiaru koloru niebieskiego z tła i skóry modelki. (Tło powinno być tutaj idealnie szare, a skóra nie powinna mieć takiego fioletowego odcienia!)

.URN Po wybraniu kanału koloru niebieskiego (zauważ, że krzywa i histogram kanału są teraz wyświetlane w kolorze niebieskim, aby poinformować Cię, że pracujesz tylko nad tym kanałem) trzeba się zastanowić, który fragment krzywej skorygować. Jak się tego dowiedzieć? Można zapytać o to moduł Camera Raw. Wystarczy ustawić kursor ponad tłem, którego kolor wymaga zneutralizowania, i nacisnąć klawisz Ctrl (Command w Mac OS). Kursor myszy przybierze wówczas kształt kroplomierza, a Ty będziesz mógł kliknąć we wskazanym miejscu i utworzyć na bieżącej krzywej punkt odpowiadający jego jasności. Potem, w celu usunięcia niebieskiego koloru, należy kliknąć utworzony punkt i przeciągnąć go pod kątem około 45° w dół, w kierunku prawego dolnego rogu diagramu (jak na przykładowym rysunku).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

.URN

©SCOTT KELBY

.URN Jeśli chciałbyś użyć krzywych RGB do utworzenia efektu naśladującego krosowanie (jest to technika wywodząca się z tradycyjnej ciemni fotograficznej, ale nadal popularna — zwłaszcza w fotografii mody), to od razu chciałbym Cię zapewnić, że jest to całkiem proste. Kombinacji jest sporo, ale w ramach przykładu wypróbuj jedną z moich ulubionych: najpierw wybierz kanał Red (Czerwony) z listy Channel (Kanał) w zakładce Point (Punktowo), a potem nadaj krzywej kształt przypominający spłaszczoną literę „S”. Aby to zrobić, kliknij w trzech miejscach początkowego wykresu: pierwszy raz pośrodku, potem na przecięciu pionowej i poziomej linii diagramu powyżej, a potem na przecięciu poniżej (chodzi o to, by wszystkie trzy punkty były równomiernie rozłożone na wykresie). Środkowy punkt pozostaw na swoim miejscu, ten po prawej przeciągnij nieco w górę, a ten po lewej nieznacznie w dół. W rezultacie powinieneś otrzymać krzywą przypominającą czerwony wykres z rysunku obok. Następnie przełącz bieżący kanał na Green (Zielony) i utwórz kolejną krzywą w kształcie litery „S”, ale nie aż tak stromą (podobną do tej na rysunku obok, pośrodku). Wreszcie, wybierz kanał Blue (Niebieski) i nie twórz żadnych punktów, a jedynie przeciągnij lewy dolny punkt nieco w górę, wzdłuż lewej krawędzi diagramu (jak na rysunku obok, po prawej), a prawy górny punkt nieco w dół, wzdłuż prawej krawędzi.

.URN Oczywiście w zależności od konkretnego zdjęcia podane ustawienia można nieznacznie zmodyfikować (zwykle dotyczy to kanału koloru niebieskiego, ale tak naprawdę wszystko zależy od fotografii). Jeśli uda Ci się skonfigurować ustawienia, które szczególnie przypadną Ci do gustu, zapisz je za pomocą panelu Preset (Ustawienia domyślne), analogicznie jak krzywą kontrastu, o czym pisałem wcześniej.

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Kadrowanie zdjęć w module Camera Raw (w porównaniu z analogiczną operacją w Photoshopie CS6) ma kilka istotnych zalet, a bodaj najważniejszą z nich jest możliwość odtworzenia oryginalnego zdjęcia przed kadrowaniem. Trzeba jednak zaznaczyć, że między formatem RAW a formatami JPEG i TIFF istnieją pod tym względem pewne różnice: odtworzenie zdjęcia w formatach JPEG i TIFF jest możliwe tylko wówczas, gdy fotografia źródłowa nie została nadpisana w Photoshopie (aby tego uniknąć, zapisuj zdjęcia wykadrowane w module Camera Raw pod zmienioną nazwą); w przypadku zdjęć RAW nie musisz się nad tym zastanawiać — moduł Camera Raw nie pozwoli Ci nadpisać i uszkodzić oryginału.

.URN Przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie) (C) jest szóstym (licząc od lewej) przyciskiem na pasku narzędzi modułu Camera Raw. Jego domyślny tryb działania polega na obrysowaniu ramką obszaru przeznaczonego do zachowania. Podobnie jak jego odpowiednik w Photoshopie, narzędzie Crop (Kadrowanie) umożliwia przycięcie fotografii do najpopularniejszych formatów. W celu wyświetlenia ich listy należy kliknąć i przytrzymać przycisk tego narzędzia na pasku opcji (patrz rysunek). Pierwsza opcja na wspomnianej liście nosi nazwę Normal (Zwykły) i umożliwia odręczne narysowanie potrzebnej ramki w sposób opisany przed chwilą. Jeśli wybierzesz jedno z pozostałych ustawień (na przykład 2 do 3), to proporcje boków ramki kadrowania zostaną narzucone zgodnie z wybranym formatem — będziesz mógł jedynie zmieniać rozmiar edytowanej ramki.

.URN Tak wygląda ramka kadrowania o proporcjach boków 2 do 3, nałożona na edytowane zdjęcie. Te fragmenty fotografii, które zostaną przycięte, są przesłonięte szarą przysłoną, zaś obszar we wnętrzu ramki jest wyświetlany w zwykły sposób. Zasięg tego obszaru odzwierciedla wygląd zdjęcia po wykadrowaniu. Jeżeli chcesz wyświetlić zdjęcie po wykadrowaniu, zanim jeszcze opuści ono moduł Camera Raw, to po narysowaniu ramki kadrowania włącz dowolne inne narzędzie w tym module. (Uwaga: w celu zmiany orientacji ramki z poziomej na pionową kliknij uchwyt w jej prawym dolnym rogu i przeciągnij kursorem myszy w lewo i w dół. Analogicznie — zmiana orientacji z pionowej na poziomą polega na przeciągnięciu tego uchwytu w prawo i w górę).



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

.DGURZDQLH LSURVWRZDQLH]GMĘý

.URN Jeśli ponownie otworzysz kiedyś to samo zdjęcie w formacie RAW, to po włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie) okaże się, że ramka kadrowania nadal jest aktywna: będziesz mógł zmienić jej rozmiar i położenie, a nawet całkowicie anulować jej działanie przy użyciu klawisza Esc lub Backspace (Mac OS: Delete). Ramkę kadrowania można usunąć także za pomocą polecenia Clear Crop (Wyczyść obcięcie) z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku narzędzia Crop (Kadrowanie). Jeśli chciałbyś wykadrować zdjęcie do ściśle określonych rozmiarów (np. 10×15 cm, 13×19 cali itp.), to z menu wyświetlanego po kliknięciu ikony narzędzia Crop (Kadrowanie) wybierz opcję Custom (Ustawienie własne). Okno dialogowe, które się wówczas pojawi, zawiera opcje i ustawienia umożliwiające podanie niestandardowych proporcji lub wymiarów zdjęcia w centymetrach, pikselach lub calach.

.URN Na pokazanym obok przykładzie postanowiłem przyciąć fotografię do formatu 8×10 cali, z listy Crop (Kadruj) wybrałem więc opcję Inches (Cal) i wpisałem żądane wartości w polach znajdujących się poniżej. Po zatwierdzeniu ustawień przyciskiem OK na podglądzie zdjęcia została wyświetlona ramka, która umożliwiła mi przycięcie fotografii do rozmiaru 8×10 cali. W celu wyświetlenia zdjęcia po wykadrowaniu włącz dowolne inne narzędzie Camera Raw lub naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS). Po kliknięciu przycisku Open Image (Otwórz obraz) zdjęcie zostanie przycięte zgodnie z położeniem ramki kadrowania i w takiej postaci otwarte w Photoshopie. Jeśli zamiast wspomnianego przycisku klikniesz przycisk Done (Gotowe), parametry ramki kadrowania zostaną zapisane w pliku z fotografią, lecz sam obraz nie zostanie trwale przycięty — po ponownym otwarciu tego pliku RAW ramka będzie się znajdowała w tym samym miejscu co tuż przed jego zamknięciem.

:VND]yZND:\ŒZLHWODQLHUR]PLDUyZREUD]X Bieżący rozmiar zdjęcia i inne podstawowe informacje o edytowanej fotografii są wyświetlane pod podglądem zdjęcia w oknie modułu Camera Raw (mam na myśli niebieski napis, który przypomina łącze internetowe). Po narysowaniu ramki kadrowania podany tam rozmiar zdjęcia zostanie automatycznie zmieniony w sposób odzwierciedlający rozmiary tej ramki. ciąg dalszy na następnej stronie

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



.URN

.URN Jeśli zrobiłeś całą sekwencję zdjęć, które chciałbyś wykadrować w identyczny sposób, to na pewno spodoba Ci się następująca sztuczka: zaznacz wszystkie zdjęcia przeznaczone do wykadrowania (na przykład przy użyciu panelu Mini Bridge lub narzędzi systemowych) i otwórz je w module Camera Raw. Po otwarciu kilku zdjęć ich miniatury są wyświetlane na pionowym pasku po lewej stronie okna dialogowego Camera Raw (patrz rysunek). Gdy tak się stanie, kliknij przycisk Select All (Wybierz wszystkie), znajdujący się tuż ponad tym paskiem, i wykadruj pierwsze, bieżące zdjęcie w oczekiwany sposób. Po zatwierdzeniu kadrowania przyjrzyj się miniaturom pozostałych fotografii. Przekonasz się wówczas, że wszystkie te miniatury zostaną zaktualizowane zgodnie z wybranymi ustawieniami, a w ich lewym dolnym rogu zostanie wyświetlona niewielka ikona symbolizująca kadrowanie przeprowadzone w module Camera Raw.



5R]G]LDâ

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Jeśli zapiszesz wykadrowaną (w module Camera Raw) fotografię w formacie JPEG lub TIFF przy użyciu przycisku Done (Gotowe), znajdującego się w lewym dolnym rogu okna tego modułu, to jedyny sposób na odzyskanie wykadrowanych fragmentów polega na ponownym otwarciu tego zdjęcia w tym module. Istnieje wprawdzie pewna sztuczka pozwalająca na odtworzenie wykadrowanych fragmentów zdjęcia, lecz wymaga ona zmiany formatu pliku: po kliknięciu przycisku Save Image (Zapisz obraz) i wybraniu opcji Photoshop z listy dostępnych formatów (patrz rysunek) w oknie z opcjami zapisywania pliku pojawi się nowa opcja — Preserve Cropped Pixels (Zachowaj obcięte piksele). Jeśli ją włączysz przed kliknięciem przycisku Save (Zapisz), to po otwarciu tego zdjęcia w Photoshopie okaże się, że znajduje się ono na zwykłej warstwie obrazu (a nie na warstwie tła), a choć na pierwszy rzut oka będzie wyglądało jak wykadrowane, to w rzeczywistości rozmiar fotografii zostanie ograniczony jedynie wielkością obszaru roboczego — niewidoczne fragmenty będą się znajdowały poza jego granicami. Jeśli chciałbyś się o tym przekonać, kliknij i przeciągnij zdjęcie w obrębie obszaru roboczego w lewą lub w prawą stronę przy użyciu narzędzia Move (Przesunięcie) (V).

©SCOTT KELBY

.URN Kolejny sposób na kadrowanie zdjęć polega na ich obróceniu przy użyciu narzędzia Straighten (Prostowanie). W praktyce działanie tego narzędzia polega na odpowiednim ułożeniu ramki… kadrowania. Obrót ten zostanie uwzględniony po otwarciu fotografii w Photoshopie, a wystające poza ramkę fragmenty zdjęcia zostaną przycięte, analogicznie jak w przypadku kadrowania. Przycisk narzędzia Straighten (Prostowanie) znajduje się tuż obok narzędzia Crop (Kadrowanie) i został oznaczony na rysunku obok. Po włączeniu tego narzędzia kliknij i przeciągnij wzdłuż linii horyzontu (patrz rysunek). Gdy zwolnisz przycisk myszy, na ekranie zostanie wyświetlona ramka kadrowania, obrócona zgodnie z kierunkiem wytyczonym przez narysowaną przed chwilą linię (patrz rysunek ilustrujący 8. krok tego ćwiczenia).

.URN Jak napisałem wcześniej, obrót fotografii jest uwzględniany dopiero po otwarciu fotografii w Photoshopie (co znaczy, że po kliknięciu przycisku Save Image (Zapisz obraz) lub Done (Gotowe) informacja o obróceniu zdjęcia jest zapisywana w pliku. Jeśli ponownie otworzysz to zdjęcie w module Camera Raw, to ramka kadrowania będzie się znajdowała dokładnie w takim położeniu, w jakim była podczas zapisywania fotografii). Gdy klikniesz przycisk Open Image (Otwórz obraz), zdjęcie — a ściślej rzecz biorąc, tylko ten jego fragment, który znajdował się wewnątrz ramki kadrowania — zostanie otwarte w Photoshopie. Jeśli mamy do czynienia ze zdjęciem w formacie RAW (lub fotografią JPEG bądź TIFF, której oryginał nie został nadpisany podczas pracy), to bieżące ustawienia kadrowania możesz zawsze zmodyfikować w module Camera Raw.

:VND]yZND $QXORZDQLHSURVWRZDQLD Proces prostowania zdjęcia możesz w każdej chwili przerwać za pomocą klawisza Esc.

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 3RPLMDQLHPRGXâX&DPHUD5DZ Jeśli wiesz, że jakieś zdjęcie RAW zostało już wcześniej skorygowane, to przypuszczalnie wolałbyś uniknąć ponownego wyświetlania okna modułu Camera Raw za każdym razem, gdy będziesz chciał je otworzyć w Photoshopie. W takim przypadku naciśnij klawisz Shift i dwukrotnie kliknij miniaturę fotografii RAW w panelu Mini Bridge. Fotografia zostanie wówczas otwarta w Photoshopie, z uwzględnieniem dokonanych ostatnio poprawek, bez etapu pośredniego w postaci okna Camera Raw. Jeśli wybrane zdjęcie nie było wcześniej edytowane, to zostanie przetworzone zgodnie z domyślnymi ustawieniami modułu Camera Raw. Tak czy owak — to duża oszczędność czasu.

:\JRGQHVNUyW\GODWU\EyZPLHV]DQLD Większość użytkowników Photoshopa posługuje się niemal wyłącznie kilkoma najbardziej użytecznymi trybami mieszania: Multiply (Pomnóż), Screen (Ekran), Overlay (Nakładka), Hard Light (Ostre światło) oraz Soft Light (Łagodne światło). Jeśli są to także Twoje ulubione tryby, to podpowiem Ci, że każdy z nich możesz wybrać przy użyciu odpowiedniego skrótu klawiaturowego. Na przykład tryb Screen (Ekran) można włączyć skrótem Alt+Shift+S (Mac OS: Option+Shift+S), tryb Multiply (Pomnóż) skrótem Alt+Shift+M (Mac OS: Option+Shift+M) i tak dalej. Odkrycie pozostałych skrótów pozostawiam Tobie — po prostu wypróbuj inne kombinacje liter.

:\ŒZLHWODQLHSHâQHJRSRGJOĉGX SU]HGNRUHNFMĉLSRQLHM Moduł Camera Raw ma pewną dziwną cechę związaną z obsługą podglądów wykonanych zmian, a mianowicie każdy z takich podglądów jest tworzony wyłącznie w oparciu o ustawienia bieżącego panelu. Innymi słowy, jeśli skorygujesz jakieś zdjęcie przy użyciu parametrów z panelu Basic (Podstawowe), a potem otworzysz panel Detail (Szczegół) i będziesz kontynuował pracę, to wyłączenie opcji Preview (Podgląd), znajdującej się tuż nad prawym górnym rogiem zdjęcia, spowoduje ukrycie tylko tych zmian, które wprowadziłeś w panelu Detail (Szczegół), zaś wcześniejsze poprawki nadal będą widoczne. Aby wyświetlić podgląd, który rzeczywiście będzie odzwierciedlał wygląd zdjęcia



5R]G]LDâ

przed rozpoczęciem całego procesu korekcji w module Camera Raw, otwórz jedną z dwóch ostatnich zakładek tego modułu: Presets (Ustawienia domyślne) bądź Snapshots (Migawki), a dopiero potem wyłącz opcję Preview (Podgląd).

1LHGDMVLĘ]ZLHŒý SU]\FLVNRZL'HIDXOW'RP\ŒOQH Jeśli w którymś momencie podczas edytowania zdjęcia w module Camera Raw uznasz, że chciałbyś zacząć od zera, to nie używaj w tym celu przycisku Default (Domyślne) z panelu Basic (Podstawowe), znajdującego się po lewej stronie przycisku Auto (Automatyczne). Wbrew pozorom ten przycisk wcale nie służy do przywracania oryginalnego wyglądu zdjęcia. Jeśli chciałbyś przywrócić zdjęcie do oryginalnego stanu, wybierz polecenie Camera Raw Defaults (Ustawienia domyślne Camera Raw) z menu modułu Camera Raw. Ewentualnie naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij przycisk Reset (Wyzeruj), który zastąpi wówczas przycisk Cancel (Anuluj).

8VXZDQLHZLHOX]GMĘý SRGF]DVSUDF\ZPRGXOH&DPHUD5DZ Jeśli otworzyłeś w module Camera Raw kilka zdjęć, to możesz przeznaczyć je do usunięcia — należy w tym celu je zaznaczyć (na pasku z miniaturami po lewej stronie okna modułu Camera Raw), a następnie nacisnąć klawisz Delete. Na miniaturach potraktowanych w ten sposób zdjęć pojawi się czerwony znak „X”. Po zakończeniu pracy w module Camera Raw i kliknięciu przycisku Done (Gotowe) wszystkie te fotografie zostaną automatycznie przeniesione do kosza systemu operacyjnego. Jeśli się rozmyślisz i będziesz chciał anulować usunięcie któregoś z oznaczonych zdjęć, zaznacz je i ponownie naciśnij klawisz Delete.

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 6SU\WQDV]WXF]ND]UHWXV]HP]GMĘý5$: Retuszerzy posługujący się Photoshopem chętnie korzystają ze sztuczki umożliwiającej zatuszowanie odblasków światła na skórze na zdjęciach portretowych (efektu błyszczącej twarzy). Polega ona na całkowitym usunięciu takiego odblasku przy użyciu narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący), wybraniu polecenia Fade Healing Brush (Stonuj Pędzel korygujący) i zmniejszeniu wartości parametru Opacity (Krycie) w oknie dialogowym tego polecenia (to naprawdę skuteczne). Podobny efekt można jednak uzyskać w module Camera Raw: włącz narzędzie Spot Removal (Redukcja punktów) i wyretuszuj odblask (pieg lub zmarszczkę) w trybie Heal (Skoryguj), a następnie zmniejsz wartość parametru Opacity (Przejrzystość) w panelu z ustawieniami tego narzędzia.

3RZLĘNV]DQLHREV]DUXSRGJOĉGX Jeśli po otwarciu kilku fotografii w module Camera Raw uznasz, że potrzebujesz nieco większej ilości miejsca na podgląd edytowanych zdjęć, dwukrotnie kliknij wąską belkę oddzielającą pasek z miniaturami od podglądu fotografii. Pasek zostanie wówczas ukryty i „odda” część miejsca na potrzeby podglądu. Aby ponownie wyświetlić ukryty pasek, należy jeszcze raz dwukrotnie go kliknąć (znajdziesz go przy lewej krawędzi okna modułu Camera Raw).

.DGURZDQLH]XZ]JOĘGQLHQLHP UHJXâ\WUyMSRG]LDâX Ta funkcja została zapożyczona z programu Lightroom, pod wieloma względami będącego odpowiednikiem rozbudowanego modułu Camera Raw. W nowej wersji Camera Raw, podobnie jak we wspomnianej aplikacji, można nałożyć na zdjęcie siatkę ułatwiającą wykadrowanie kompozycji zgodnie z regułą trójpodziału. Aby ją wyświetlić, kliknij i przytrzymaj przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie), a następnie zaznacz opcję Show Overlay (Pokaż nakładkę) w menu, które się wówczas pojawi.

:\ŒZLHWODQLHSRGJOĉGXSHâQRHNUDQRZHJR ZPRGXOH&DPHUD5DZ W celu obejrzenia fotografii w największym możliwym rozmiarze naciśnij klawisz F, aby przełączyć okno modułu Camera Raw na tryb pełnoekranowy. Przy takim powiększeniu będzie Ci wygodniej oglądać i korygować zdjęcie.

6NUyWGRSRGJOĉGXZ\RVWU]DQLD Efekt wyostrzania w module Camera Raw najłatwiej ocenić w 100-procentowym powiększeniu, zaś najszybszy sposób na wyświetlenie takiego powiększenia polega na dwukrotnym kliknięciu przycisku narzędzia Zoom (Lupka).

1LHZLHV]RGF]HJR]DF]ĉýHG\FMĘ]GMĘFLD" :\SUyEXMIXQNFMHNRUHNFMLDXWRPDW\F]QHM XGRVNRQDORQHZZHUVML&6

©SCOTT KELBY

2FHQLDQLH]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ Oceny można przyznawać nie tylko w panelu Mini Bridge. Po otwarciu kilku fotografii można to zrobić wprost w module Camera Raw — wystarczy użyć skrótów Ctrl+1, +2, +3 (Mac OS: Command+1, +2, +3) itd. (aż do pięciu gwiazdek). Ewentualnie można też kliknąć odpowiednią gwiazdkę tuż pod miniaturą zdjęcia, po lewej stronie okna Camera Raw.

W Photoshopie CS6 firma Adobe zdecydowanie usprawniła działanie przycisków Auto (Automatyczne) w ustawieniach warstw korekcyjnych Levels (Poziomy) oraz Curves (Krzywe) w panelu Properties (Właściwości), a także w oknach dialogowych poleceń odpowiadających tym warstwom. Kliknięcie przycisku Auto (Automatyczne) często stanowi dobry punkt wyjścia do dalszej edycji obrazu, zwłaszcza podczas pracy z nietypowymi zdjęciami, w przypadku których trudno ocenić, od czego zacząć edycję.

::)5DZ1DMZDŮQLHMV]HLQIRUPDFMHRPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Internetowa baza filmów (IMDb) nieoczekiwanie stała się dla mnie skarbnicą cudów wszelakich, a w szczególności filmów, których tytuły zawierają słówko „raw”. Byłem pod wrażeniem możliwości, które nagle się przede mną otworzyły! Rozemocjonowany bogactwem tytułów, po niezbyt długim namyśle zdecydowałem się na film Surowa sprawiedliwość z 1994 roku. W tym miejscu chciałbym zrobić małą dygresję. Otóż

Surowa VS5$:LHGOLZRŒý 0RGXâ&DPHUD5DZ GOD]DDZDQVRZDQ\FK nie chciałbym, abyś sobie pomyślał, że jedynym powodem, który skłonił mnie do takiego wyboru, była mocno, hm… wyeksponowana obecność Pameli Anderson. Chyba nie sądzisz, że jestem aż tak płytki? Moją uwagę przyciągnął oczywiście Robert Hays (kto mógłby zapomnieć jego role w Czy leci z nami pilot? albo w Prochowcu Michaela Tuchnera?). Oczywiście, Stacey Keach był równie ważnym argumentem, lecz każdy znawca kina doskonale zdaje sobie sprawę, że kogo jak kogo, ale Roberta Haysa przyćmić nie zdoła. Zresztą nieważne. Znacznie bardziej ciekawi mnie fakt, iż plakat filmu został zdominowany przez kolorową postać Pameli ubranej w zwyczajowo obcisłe wdzianko i dzielnie dzierżącej broń palną, podczas gdy zdjęcia pozostałych aktorów są wciśnięte gdzieś w tło. Przyznam, że niezmiernie mnie to fascynuje, bo choć Pamela Anderson wielką aktorką jest — pod pewnymi względami jedną z największych — to plakat mylnie sugeruje widzowi, że to ona jest gwiazdą tego obrazu, podczas gdy jest nią niezaprzeczalnie Hays. Przypuszczam, że producenci filmu uznali, że najlepiej zadziała na widza metoda „na wabia” („na pokusę, na zanętę”?), lecz sądząc po oglądalności, trochę się przeliczyli. Niemniej, oglądając Pam… znaczy, Haysa w akcji, uważam, że film spotkała nazbyt surowa sprawiedliwość.

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Nowoczesne aparaty cyfrowe są coraz doskonalsze, ale w kwestii radzenia sobie ze scenami o dużej rozpiętości tonalnej nadal znacznie ustępują ludzkiemu wzrokowi. To dlatego tak trudno poprawnie sfotografować temat oświetlony od tyłu: dzięki niezwykłym zdolnościom adaptacyjnym nasze oczy widzą go zupełnie wyraźnie, ale po otwarciu zdjęcia okazuje się, że główny obiekt wyszedł bardzo ciemny. Kolejny przykład to zachody słońca, które zmuszają nas do ustawienia ekspozycji albo na pierwszy plan, albo na niebo, gdyż poprawne uchwycenie obydwu tych elementów jest niemożliwe. Mankament ten można jednak w pewnym stopniu zniwelować, stosując sprytną sztuczkę w module Camera Raw.

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które chciałbyś dwukrotnie przetworzyć w celu zwiększenia rozpiętości tonalnej obrazu. Na pokazanym obok przykładzie aparat poprawnie zarejestrował niebo w tle, ale zrobił to kosztem formacji skalnej na pierwszym planie, która wyszła niemal zupełnie czarna. Naszym celem będzie uzyskanie efektu przypominającego scenę widzianą gołym okiem, a nieuchwytną dla aparatu: zdjęcia, na którym i skały, i niebo zostały poprawnie wyeksponowane. Ponadto dzięki możliwości podwójnego przetworzenia zdjęcia (ten sam plik RAW będziemy korygować dwukrotnie) możemy zmodyfikować niebo i skały niezależnie od siebie, aby uzyskać żądany efekt.

Krok 2. Rozpoczniemy od wyeksponowania skał. Po przeciągnięciu suwaka Shadows (Cienie) do końca w prawą stronę, ich struktura zaczyna być już widoczna, ale niewystarczająco dobrze — zdjęcie trzeba dodatkowo rozjaśnić za pomocą parametru Exposure (Ekspozycja). (W tym przypadku zwiększyłem go do ponad +1,00). Pod względem kontrastu skały wyglądają raczej mizernie, warto więc nieznacznie zwiększyć wartość parametru Contrast (Kontrast), aby to zmienić (tutaj zwiększyłem ją do +28). Na koniec przesunąłem suwak parametru Clarity (Przejrzystość) do około +40 i zaakcentowałem mdłe barwy poprzez zwiększenie wartości parametru Vibrance (Jaskrawość) do +37. Po wykonaniu tych poprawek naciśnij klawisz Shift, aby zastąpić przycisk Open (Otwórz) przyciskiem Open Object (Otwórz obiekt), jak na przykładowym rysunku. Kliknij go.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Dwukrotne przetwarzanie ]GMĘFLDF]\OL SUyEDXFKZ\FHQLD QLHPRŮOLZHJR

Krok 3. Kliknięcie przycisku Open Object (Otwórz obiekt) spowoduje otwarcie zdjęcia w Photoshopie w postaci obiektu inteligentnego (w prawej dolnej części miniatury warstwy z takim obiektem znajduje się niewielki symbol w postaci kartki z zawiniętym rogiem). Teraz, ponieważ niebo na tej wersji zdjęcia jest zdecydowanie zbyt jasne, potrzebujemy drugiego wariantu fotografii RAW. Skupimy się w nim wyłącznie na dopracowaniu wyglądu nieba. Warstwę z obiektem inteligentnym trzeba zatem powielić, lecz nie można tego zrobić w zwykły sposób poprzez przeciągnięcie jej ponad przycisk Create a new layer (Utwórz warstwę), gdyż wówczas nasz plan z podwójnym przetwarzaniem zdjęcia nie zadziała. Problem polega na tym, że tak powielona warstwa byłaby powiązana z oryginałem, więc wszystkie wykonane na niej zmiany i poprawki byłyby automatycznie uwzględniane na warstwie źródłowej. Musimy skopiować ją tak, by każdą z kopii dało się edytować niezależnie od siebie. Innymi słowy — przerwać połączenie między dwiema warstwami. W tym celu należy kliknąć warstwę źródłową prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie New Smart Object via Copy (Nowy obiekt inteligentny z kopii) z kontekstowego menu. W ten sposób otrzymamy dwie niezależne kopie zdjęcia.

Krok 4. Dwukrotnie kliknij miniaturę powielonego obiektu inteligentnego w panelu Layers (Warstwy), aby otworzyć zawarte w nim zdjęcie w oknie modułu Camera Raw. Tym razem należy skorygować ekspozycję nieba, bez względu na to, co się wtedy stanie z pierwszym planem (podpowiem Ci: będzie bardzo, bardzo ciemny, ale co z tego, skoro masz już poprawnie wyeksponowaną wersję pierwszego planu na osobnej warstwie?). Przeciągnij suwak Exposure (Ekspozycja) daleko w lewą stronę (ja ustawiłem go w położeniu –0,85), a potem jeszcze silniej przyciemnij niebo za pomocą parametru Highlights (Światła) — ja zmniejszyłem jego wartość do –23. Ponadto przeciągnąłem suwaki Temperature (Temperatura) oraz Tint (Tinta) nieco w prawo, aby ocieplić kolorystykę nieba. Wreszcie, na koniec zwiększyłem wartość parametru Clarity (Przejrzystość) do +35 (aby ładniej wyeksponować chmury). Gdy uda Ci się nadać niebu atrakcyjny wygląd, kliknij przycisk OK. ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 5. Po wykonaniu opisanych zabiegów powinieneś dysponować dwiema wersjami zdjęcia znajdującymi się na oddzielnych warstwach dokumentu: to jaśniejsze, na dolnej warstwie, odpowiada za poprawną ekspozycję skał, zaś ciemniejsze, na warstwie położonej wyżej, zostało skorygowane pod kątem ekspozycji nieba. Zawartość obu warstw jest oczywiście idealnie dopasowana. Dwa warianty tej samej fotografii, każda przetworzona w nieco inny sposób — stąd wspomniane wcześniej określenie „podwójne przetwarzanie”. Kolejne zadanie będzie polegało na połączeniu dwóch warstw ze zdjęciami o różnej ekspozycji w jedno, będące kwintesencją ich zalet. Będzie to łatwiejsze, jeśli warstwa z poprawnie wyeksponowanymi skałami znajdzie się na górze, więc przeciągnij ją ponad warstwę z ciemniejszym niebem (jak na przykładowym rysunku). Do połączenia warstw skorzystamy z maski, ale zamiast w pocie czoła malować ją odręcznie, użyjemy podstępu, a konkretnie narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (W). Włącz je (znajdziesz je na pasku narzędzi) i przeciągnij kursorem myszy po skałach oraz całym pierwszym planie, aby błyskawicznie zaznaczyć te obiekty (patrz rysunek).

Krok 6. Sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części tego panelu (oznaczony czerwonym kółkiem na rysunku). Utworzone wcześniej zaznaczenie zostanie automatycznie przekształcone na maskę, która ukryje jasne niebo i zastąpi je odpowiednimi fragmentami warstwy z ciemniejszym niebem (jak na rysunku). Zdjęcie, bezsprzecznie, wymaga dalszych poprawek, ale już teraz widać, do czego zmierzamy — chodzi o płynne połączenie rozjaśnionych skał i pierwszego planu z ciemniejszym niebem z drugiej warstwy projektu.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 7. Teraz należy zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy obrazu (czyli tej z rozjaśnionymi skałami), aby lepiej połączyć ją z ciemniejszym wariantem nieba. W tym przypadku ustawiłem wartość wspomnianego parametru na 77%, dzięki czemu tonacja obydwu składników kompozycji pasuje do siebie znacznie lepiej… jeśli nie liczyć jaskrawoniebieskich obszarów u podnóża gór po obu stronach zdjęcia, które wyglądają co najmniej dziwnie. Są tak jasne, że wydają się niemal świecić. To trzeba poprawić!

:VND]yZND2WZLHUDQLH]GMĘý ZSRVWDFLRELHNWyZLQWHOLJHQWQ\FK Jeśli chciałbyś, aby wszystkie skorygowane zdjęcia RAW były otwierane w postaci obiektów inteligentnych, kliknij niebieski napis przypominający łącze, który znajduje się w dolnej części okna modułu Camera Raw (tuż pod podglądem fotografii), i włącz opcję Open In Photoshop as Smart Objects (Otwórz w programie Photoshop jako obiekty inteligentne) w oknie dialogowym, jakie się wówczas pojawi.

Krok 8. Naciśnij klawisz B, aby włączyć narzędzie Brush (Pędzel), a następnie kliknij ikonę z bieżącą miniaturą pędzla na pasku opcji i wybierz z przybornika średniej wielkości końcówkę o miękkich krawędziach. Ponadto, aby ułatwić sobie połączenie obydwu warstw, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla pędzla (na pasku opcji) do około 50%. Następnie naciśnij kolejno klawisze D oraz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, i zacznij zamalowywać niebieskie obszary gór po bokach zdjęcia. W rezultacie zaczniesz w pewnym stopniu odsłaniać ciemniejszą warstwę zdjęcia, ale jedynie w 50 procentach — nie na tyle, by znów zaczernić ją tak jak na początku. Jeśli przypadkiem zamalujesz więcej, niż planowałeś, zmień kolor narzędzia na biały i ponownie zamaluj nieopatrznie przyciemnione miejsca. ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 9. Przy okazji natknęliśmy się na dość typowy w takich sytuacjach problem: na krawędziach, gdzie jasne skały sąsiadują z ciemnym niebem, widać cienką, białą otoczkę (na tym przykładzie powiększyłem podgląd zdjęcia do 100%, aby lepiej ją uwidocznić). Na szczęście ten mankament można dość łatwo usunąć — i nie trzeba się przy tym uciekać do czasochłonnych technik polegających na odręcznym zamalowywaniu otoczek malutkim pędzlem (a tak się dotychczas postępowało; ba — nadal niekiedy tak się robi w przypadku kosmetycznych poprawek, ale akurat tego przypadku nie sposób nazwać „kosmetyczną poprawką”!).

Krok 10. Trik będzie polegał na zmniejszeniu zasięgu maski o kilka pikseli, aby jasna otoczka przestała być widoczna, a całe to niewdzięczne zadanie zrzucimy na cyfrowe barki Photoshopa. Otwórz menu Select (Zaznacz) i wybierz z niego polecenie Refine Mask (Popraw maskę). Na ekranie pojawi się wtedy okno dialogowe Refine Mask (Popraw maskę), pokazane na tym rysunku. Najpierw, aby lepiej widzieć białą otoczkę, z listy View (Widok) na samej górze tego okna wybierz opcję On Black (Na czarnym tle). Teraz jasne kontury będą widoczne jak na dłoni. Ponadto na takim tle będziesz mógł lepiej ocenić wpływ dalszych poprawek. W sekcji Edge Detection (Wykrywanie krawędzi) zaznacz opcję Smart Radius (Inteligentny promień) i przeciągnij suwak Radius (Promień) w prawą stronę, aż białe kontury niemal zupełnie znikną (tutaj ustawiłem go w położeniu 8,2). Następnie w sekcji Adjust Edge (Dopasuj krawędź) przeciągnij suwak Shift Edge (Przesuń krawędź) w lewo (jak na rysunku), aż jasne kontury zupełnie znikną (tutaj ustawiłem ten suwak w położeniu –25). Kliknij przycisk OK. Proste, prawda? Jeśli po wykonaniu tej poprawki biała otoczka nadal będzie tu i ówdzie prześwitywać, wybierz bardzo niewielką końcówkę pędzla (o 50-procentowym kryciu, tak jak poprzednio) i zamaluj takie uporczywe detale, aby je ukryć.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 11. Kosmetycznych poprawek ciąg dalszy. Otwórz panel Layers (Warstwy) i z menu w jego prawym górnym rogu wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz), aby scalić obydwie warstwy w jedną. Ponieważ zdjęcie sprawia wrażenie trochę zbyt ciemnego, naciśnij Ctrl+L (Command+L w Mac OS), aby otworzyć okno dialogowe Levels (Poziomy), i przeciągnij biały suwak poziomów wejściowych (to ten biały trójkąt po prawej stronie histogramu, tuż pod wykresem) w lewą stronę, co pozwoli Ci rozjaśnić całą fotografię.

Krok 12. Na koniec proponuję zrobić coś, co pozwoli trochę ożywić całą kompozycję (a poza tym zastosowanie tego rodzaju efektu w odniesieniu do całego zdjęcia ułatwia wizualne ujednolicenie charakteru tak silnie wyretuszowanej fotografii). Można byłoby w tym celu ponownie otworzyć zdjęcie w module Camera Raw (choć nie jest to już obiekt inteligentny, więc należałoby to zrobić w zwykły sposób — patrz strona 18), ale szybciej będzie zastosować sztuczkę z trybem Lab. Wybierz polecenie Lab Color (Lab) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb), a następnie ponownie sięgnij do menu Image (Obraz), tym razem jednak użyj polecenia Apply Image (Zastosuj obraz). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe tego polecenia, w sekcji Source (Źródło) wskaż kanał a, a potem z listy Blending (Mieszanie) wybierz opcję Soft Light (Łagodne światło). Kontrast oraz kolorystyka fotografii powinny wówczas ulec wyraźnej poprawie. Na koniec kliknij przycisk OK, a następnie wybierz polecenie RGB Color (RGB) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb).

Przed korekcją…

…i po niej

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 1. Wszystkie zdjęcia przeznaczone do takiej masowej korekcji powinny być wykonane w zbliżonych warunkach oświetleniowych lub charakteryzować się takimi samymi mankamentami, które wymagają skorygowania. Pokazane na rysunku obok przykładowe zdjęcia przedstawiają ten sam samolot, sfotografowany na pokazach Sun ‘n Fun International Fly-In & Expo, i wszystkie są odrobinę niedoświetlone. Otwórz panel Mini Bridge i zaznacz zdjęcia przeznaczone do skorygowania (kliknij dowolne, a potem naciśnij klawisz Ctrl lub Command w Mac OS i dołącz do niego pozostałe). Jeśli są to fotografie RAW, to dwukrotnie kliknij dowolną z nich, aby otworzyć je wszystkie w module Camera Raw. Jeśli są to zdjęcia w formacie JPEG lub TIFF, to po ich zaznaczeniu włącz Review Mode (Tryb sprawdzania) i naciśnij Alt+R (Mac OS: Option+R).

Jedną z największych zalet modułu Camera Raw jest możliwość automatycznego poprawienia całej sekwencji podobnych zdjęć na podstawie ustawień wybranych dla dowolnej fotografii, która została skorygowana wcześniej. Jest to rodzaj wbudowanej automatyki, który pozwala zaoszczędzić mnóstwo czasu na edycji zdjęć.

©SCOTT KELBY

-HGQRF]HVQD HG\FMDZLHOX]GMĘý

Krok 2. Po otwarciu zdjęć po lewej stronie okna modułu Camera Raw pojawi się pasek z miniaturami wszystkich fotografii. Zdjęcia można skorygować hurtowo na dwa sposoby, a choć obydwa są dobre, to moim zdaniem drugi jest trochę szybszy (o czym przekonasz się za chwilę). Zacznijmy jednak od pierwszego: kliknij dowolne zdjęcie na pasku z miniaturami po lewej stronie, a następnie skoryguj je tak, by nabrało oczekiwanego wyglądu. Na pokazanym tutaj przykładzie użyłem suwaków Temperature (Temperatura), Exposure (Ekspozycja), Contrast (Kontrast), Blacks (Czarne) oraz Clarity (Przejrzystość), aby rozjaśnić zdjęcie i poprawić jego kontrast.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 3. Po skorygowaniu jednego ze zdjęć kliknij przycisk Select All (Wybierz wszystkie), znajdujący się nad paskiem z miniaturami, aby zaznaczyć wszystkie fotografie (zauważ, że nawet po ich zaznaczeniu skorygowana fotografia nadal jest „najbardziej zaznaczona”, o czym świadczy otaczająca ją jasna ramka). Kliknij przycisk Synchronize (Synchronizuj), znajdujący się tuż pod przyciskiem Select All (Wybierz wszystkie), aby wyświetlić okno dialogowe Synchronize (Synchronizuj). Znajdziesz w nim zestawienie wszystkich czynności, które możesz skopiować z „najbardziej zaznaczonego” zdjęcia i powielić w odniesieniu do pozostałych. Rozwiń listę znajdującą się na samej górze tego okna i wybierz z niej opcję Basic (Podstawowe). Gdy to zrobisz, wszystkie zbędne opcje zostaną wyłączone — aktywne pozostaną tylko te, które odpowiadają ustawieniom z panelu Basic (Podstawowe).

Krok 4. Po kliknięciu przycisku OK moduł Camera Raw skopiuje ustawienia z panelu Basic (Podstawowe) z „najbardziej zaznaczonego” zdjęcia do wszystkich pozostałych (spójrz na pasek z miniaturami, aby się o tym przekonać). Wypadałoby teraz powiedzieć, dlaczego nie przepadam za tą metodą. Otóż moim zdaniem wymaga zbyt wielu kliknięć, zaznaczania jakichś opcji, podejmowania decyzji… dlatego zdecydowanie wolę drugą.

Wskazówka. (G\WRZDQLHZ\EUDQ\FK]GMĘý Jeśli chciałbyś zsynchronizować w ten sposób tylko niektóre spośród zdjęć otwartych w module Camera Raw, to przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), zaznacz miniatury tych zdjęć po lewej stronie i dopiero wówczas kliknij przycisk Synchronize (Synchronizuj). ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 5. Druga metoda również rozpoczyna się od otwarcia zdjęć w module Camera Raw, różni się jednak ciągiem dalszym: zanim przystąpisz do wprowadzania jakichkolwiek poprawek, kliknij przycisk Select All (Wybierz wszystkie), aby zaznaczyć wszystkie fotografie, a dopiero potem skoryguj bieżące zdjęcie. W tym przypadku każda kolejna zmiana zostanie po chwili powielona na wszystkich zaznaczonych fotografiach, dzięki czemu nie będziesz musiał zapamiętywać ustawień, których użyłeś do skorygowania zdjęcia, i posługiwać się oknem dialogowym Synchronize (Synchronizuj). Wypróbuj obydwie opisane metody i sam sprawdź, która z nich jest wygodniejsza i lepsza. Uważam jednak, że jeśli zależy Ci na czasie, drugie rozwiązanie powinno bardziej przypaść Ci do gustu.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Zdjęcia zarejestrowane w formacie JPEG są wyostrzane już w aparacie fotograficznym, toteż po wczytaniu do modułu Camera Raw nie są one poddawane dodatkowym procesom tego typu. Sytuacja wygląda nieco inaczej w przypadku fotografii RAW — takie zdjęcia w ogóle nie są korygowane przez aparat, więc po otwarciu w module Camera Raw program poddaje je wstępnemu wyostrzeniu. Podczas typowego procesu edycji zdjęć zazwyczaj wyostrzam fotografie dwukrotnie: raz w module Camera Raw i drugi raz w Photoshopie, tuż przed wydrukowaniem lub opublikowaniem zdjęcia (nazywam to „wyostrzaniem końcowym”). Oto krótki poradnik wstępnego wyostrzania zdjęć w module Camera Raw.

:\RVWU]DQLH ZPRGXOH Camera Raw

Krok 1. Po otwarciu fotografii RAW w module Camera Raw jest ona domyślnie poddawana nieznacznemu wyostrzeniu (podkreślam, że chodzi wyłącznie o zdjęcia w formacie RAW; pliki JPEG i TIFF nie są wyostrzane w ogóle). Intensywność tego wyostrzania można zmienić (lub całkowicie je wyłączyć, jeśli uznasz to za stosowne) w panelu Detail (Szczegół), pokazanym na rysunku obok. Wspomniany panel można otworzyć przy użyciu ikony oznaczonej na rysunku lub skrótu Ctrl+Alt+3 (Mac OS: Command+Option+3). Wystarczy rzut oka na sekcję Sharpening (Wyostrzanie), znajdującą się w górnej części tego panelu, by się przekonać, czy zdjęcie zostało automatycznie wyostrzone, czy też nie. Jeśli wolałbyś na razie uniknąć wyostrzenia obrazu (to kwestia indywidualnych upodobań), to przesuń suwak parametru Amount (Wartość) do końca w lewą stronę, aby zmniejszyć jego wartość do 0.

Krok 2. Jeśli chciałbyś w ogóle zrezygnować z automatycznego wyostrzania każdego zdjęcia, które zostanie otwarte w module Camera Raw (w takim przypadku wszystkie decyzje dotyczące parametrów i ustawień wstępnego wyostrzania muszą zostać podjęte przez użytkownika), zmniejsz wartość parametru Amount (Wartość) do 0 w opisany przed chwilą sposób, a następnie wybierz polecenie Save New Camera Raw Defaults (Zapisz nowe ustawienia domyślne Camera Raw) z menu modułu Camera Raw (patrz rysunek). Odtąd wszystkie nowe zdjęcia otwierane w tym module nie będą domyślnie wyostrzane, pod warunkiem że zostały wykonane tym samym aparatem fotograficznym. ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 3. Zanim przystąpię do omawiania szczegółów dotyczących wyostrzania obrazu, chciałbym powiedzieć o jeszcze jednej ważnej sprawie. Moduł Camera Raw można skonfigurować w taki sposób, by na podglądzie pokazane było zdjęcie po wyostrzeniu, choć po otwarciu tej fotografii proces wyostrzania nie zostanie przeprowadzony. Dzięki temu możesz łatwiej oszacować, w jaki sposób będzie wyglądało edytowane zdjęcie po zakończeniu wszystkich prac w Photoshopie. W celu włączenia opisywanej funkcji uruchom moduł Camera Raw, naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K) i z listy Apply Sharpening To (Zastosuj wyostrzanie dla) w oknie dialogowym Camera Raw Preferences (Preferencje Camera Raw) wybierz opcję Preview Images Only (Tylko podglądów obrazów). Na koniec kliknij przycisk OK, aby zmieniona opcja stała się domyślnym ustawieniem modułu Camera Raw. Odtąd wszystkie zdjęcia edytowane w module Camera Raw będą wyostrzane tylko na potrzeby podglądu bieżącej wersji obrazu, lecz po ich otwarciu w Photoshopie proces wyostrzania zostanie pominięty.

Krok 4. Jeśli używałeś starszych wersji modułu Camera Raw, to zapewne pamiętasz, że podgląd efektów wyostrzania wymagał wyświetlenia zdjęcia w powiększeniu 100%. Ta uciążliwość została w pewnym stopniu zlikwidowana w Photoshopie CS5 — począwszy od tej wersji programu, efekt wyostrzania jest widoczny w dowolnym powiększeniu — lecz podgląd w skali 1:1 nadal jest moim zdaniem najskuteczniejszym sposobem, aby się przekonać, jak wygląda wyostrzone zdjęcie. Najszybszy sposób na uzyskanie powiększenia 100% polega na dwukrotnym kliknięciu przycisku narzędzia Zoom (Lupka), oznaczonego na rysunku obok. Uwaga: dopóki nie zmienisz powiększenia, w panelu Detail (Szczegół) będzie wyświetlany komunikat sugerujący, aby to zrobić.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 5. Pora na odrobinę oczywistości: przeciągnięcie suwaka Amount (Ilość) w prawą stronę powoduje zwiększenie intensywności wyostrzania. Porównaj zdjęcie obok z tym, które ilustruje 4. krok ćwiczenia (gdzie wartość parametru Amount (Ilość) wynosiła 0). Zauważ, o ile ostrzejsze stało się zdjęcie po zwiększeniu wartości tego parametru do 100.

Krok 6. Kolejny suwak w sekcji Sharpening (Wyostrzanie) nosi nazwę Radius (Promień) i decyduje o tym, jak daleko od krawędzi obiektów będzie sięgał efekt wyostrzania. Działanie tego parametru jest analogiczne jak jego odpowiednika w oknie dialogowym filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) w Photoshopie, a jego domyślna wartość wynosi 1 (i zazwyczaj nie ma potrzeby, by ją zmieniać). Wartości mniejszych od 1 używam jedynie wówczas, gdy planuję umieścić edytowane zdjęcie w internecie, wykorzystać podczas montażu wideo lub w innym przypadku, który wymaga obrazu o stosunkowo niewielkiej rozdzielczości. Promienia większego od 1 używam w trzech przypadkach: (1) gdy zdjęcie jest zauważalnie rozmyte, (2) gdy fotografia przedstawia scenę zawierającą wiele szczegółów (taką jak przykładowa, w której zwiększyłem wartość promienia do 1,2) bądź (3) gdy zdjęcie wymaga „awaryjnego” wyostrzania. Jeśli zdecydujesz się na zwiększenie wartości parametru Radius (Promień) powyżej 1 (w odróżnieniu od analogicznego parametru w filtrze Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), maksymalna wartość promienia wyostrzania w module Camera Raw wynosi 3), musisz uważać, by obraz nie nabrał nienaturalnego, „przeostrzonego” wyglądu. (W następnym kroku ćwiczenia z powrotem zmniejszyłem jego wartość do 1). ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 7.

Krok 8. Suwak Masking (Maskowanie) omówię na przykładzie innej fotografii. Jego działanie jest stosunkowo łatwe do zrozumienia, a zarazem dla wielu fotografów może to być jedno z najważniejszych narzędzi do wyostrzania. Wynika to z faktu, że domyślnie proces ten obejmuje całą fotografię, lecz przecież nie każde zdjęcie chcielibyśmy wyostrzać „od góry do dołu” z równą intensywnością. Zdarzają się fotografie, których pewne fragmenty wolelibyśmy pozostawić w ich pierwotnej postaci (tak jak na przykładowym zdjęciu, na którym należy uniknąć przesadnego wyostrzenia skóry, a jednocześnie zadbać o odpowiednią ostrość ust, oczu czy włosów). Jeśli proces wyostrzania miałby miejsce w Photoshopie, to można by oczywiście powielić warstwę ze zdjęciem, wyostrzyć duplikat przy użyciu filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) i zamaskować te jego fragmenty, które powinny pozostać nienaruszone — w module Camera Raw nie mamy jednak takiej możliwości. Na szczęście w takich przypadkach w sukurs przychodzi nam suwak Masking (Maskowanie), naśladujący działanie maski — przeciągnięcie go w prawą stronę powoduje bowiem zmniejszenie intensywności wyostrzania w miejscach, które nie są krawędziami obiektów. Domyślna wartość parametru Masking (Maskowanie) wynosi 0, co znaczy, że wyostrzone zostaje całe zdjęcie, bez wyjątków, lecz w miarę przesuwania suwaka w prawą stronę kolejne fragmenty fotografii są stopniowo pomijane, a ich ostrość pozostaje niezmieniona.

64

5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Kolejny suwak w sekcji Sharpening (Wyostrzanie) nosi nazwę Detail (Szczegół) i decyduje o tym, jak silnie zostaną wyeksponowane obszary krawędzi. Jeśli zdjęcie jest tylko odrobinę rozmyte, to wartość tego parametru może być stosunkowo niewielka; większe wartości mogą się przydać podczas prób ratowania bardziej nieostrych fotografii lub zdjęć, na których chciałbyś zaakcentować fakturę i szczegóły obiektów w ponadprzeciętny sposób (jak widać, nazwa tego suwaka jest dość trafna i powinna łatwo kojarzyć się z jego działaniem). Krótko mówiąc, wartość parametru Detail (Szczegół) jest w dużej mierze uzależniona od tematyki zdjęcia. Przykładowa fotografia, na której widać wiele metalowych i drewnianych elementów pokładu, jest doskonałą kandydatką na zwiększenie jej niemal do maksimum (podobnie jak większość zdjęć krajobrazowych, motoryzacyjnych i innych, przedstawiających ostre, konturowe obiekty). Postanowiłem więc przeciągnąć suwak Detail (Szczegół) daleko w prawą stronę (do wartości 78), aż szczegóły sceny zostały naprawdę silnie wyeksponowane.

Krok 9. Wszystkie cztery suwaki w sekcji Sharpening (Wyostrzanie) panelu Detail (Szczegół) umożliwiają wyświetlenie specjalnego podglądu, ułatwiającego przeanalizowanie fragmentów, które zostały poddane wyostrzaniu. Aby to zrobić, należy przytrzymać klawisz Alt (Mac OS: Option) i przeciągnąć dowolny z tych suwaków. Zdjęcie zostanie wówczas wyświetlone w skali szarości, a działanie użytego suwaka zostanie zobrazowane w postaci odpowiednio zaakcentowanych krawędzi. Taki podgląd przydaje się szczególnie podczas eksperymentów z wartością parametru Masking (Maskowanie) — na potrzeby tego przykładu przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option) i przeciągnij suwak Masking (Maskowanie) w prawą stronę. Gdy wartość parametru Masking (Maskowanie) wynosi 0, podgląd jest jednolicie biały (co znaczy, że wyostrzeniu zostało poddane całe zdjęcie). W miarę przesuwania omawianego suwaka w prawą stronę, podgląd będzie zaciemniany w miejscach, które nie są poddawane wyostrzeniu. Po zwiększeniu wartości parametru Masking (Maskowanie) do maksimum wyostrzone zostaną jedynie najsilniej zaakcentowane krawędzie obiektów na zdjęciu. (Takie rozwiązanie doskonale sprawdza się przy wyostrzaniu portretów kobiet, gdyż pozwala uniknąć nadmiernego wyeksponowania faktury skóry, a zarazem akcentuje wszystko to, co powinno być ostre — oczy, włosy, brwi, usta, rysy twarzy itp.). Poniżej możesz obejrzeć zdjęcie kutra przed wyostrzeniem i po nim z następującymi ustawieniami: Amount (Ilość) — 100, Radius (Promień) — 1, Detail (Szczegół) — 78, oraz Masking (Maskowanie) — 0.

Przed wyostrzeniem…

…i po nim

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



$XWRPDW\F]QD NRUHNFMDZDG RELHNW\ZX

Krok 1. Otwórz w module Camera Raw zdjęcie cechujące się wyraźnymi deformacjami. Jeśli znasz już trochę Photoshopa, to wiesz, że w menu Filter (Filtr) znajduje się polecenie o nazwie Lens Correction (Korekta obiektywu). W aktualnej wersji programu to polecenie ma niemal te same możliwości co narzędzia, o których za chwilę przeczytasz, ale lepiej przeprowadzić ewentualne poprawki w module Camera Raw. Po pierwsze — są one całkowicie odwracalne, zaś po drugie — tak jest szybciej. Z tego względu wady obiektywu zawsze koryguję właśnie w module Camera Raw, a nie za pomocą filtra Photoshopa.

Krok 2. Kliknij ikonę panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) — jest to piąta ikona, licząc od prawej, w górnej części zestawu paneli. Zaznacz opcję Enable Lens Profile Corrections (Włącz korekcje profilu obiektywu). Istnieje spora szansa, że… to w zupełności wystarczy. Gotowe. Naprawione. Wszystko dzięki informacjom o aparacie i obiektywie, które zwykle są zapisane w metadanych fotografii. Jeśli modułowi Camera Raw uda się dopasować do znalezionych danych odpowiedni profil obiektywu, to wszystkie poprawki zostaną wprowadzone automatycznie (patrz rysunek). Jeśli profil nie zostanie odnaleziony, to w dolnej części omawianego panelu pojawi się stosowny komunikat (widoczny na rysunku ilustrującym kolejny krok). Przy okazji wspomnę, że w przypadku automatycznej korekcji zdjęć zrobionych obiektywem typu „rybie oko” na ogół przeciągam suwak Distortion (Zniekształcenie) nieznacznie w lewą stronę, aby złagodzić uzyskany efekt (tak jak w tym przypadku).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Starsze wersje modułu Camera Raw były również wyposażone w funkcje służące do korygowania zniekształceń obrazu wynikających z wad obiektywu, lecz obecnie umożliwiają one wprowadzanie automatycznych poprawek (obejmujących zniekształcenia beczkowe, poduszkowe i winietowanie). Ich działanie opiera się na informacjach o obiektywie zawartych w metadanych zdjęcia (na ich podstawie program „wie”, jakim obiektywem i aparatem zostało zrobione zdjęcie). Na dodatek wszystko to odbywa się zadziwiająco szybko i wymaga zaznaczenia zaledwie jednej opcji. Może się jednak zdarzyć, że Twojego obiektywu nie będzie w bazie profili, w danych EXIF nie zostały zapisane informacje na jego temat (jak to ma miejsce w przypadku zeskanowanych zdjęć) bądź po prostu chciałbyś sam skorygować uzyskany efekt (być może jest zbyt silny lub wręcz przeciwnie?). O tym, jak to zrobić, opowiem już za chwilę.

©SCOTT KELBY

Krok 3. Co zrobić, jeśli po otwarciu zdjęcia moduł Camera Raw nie jest w stanie dobrać do niego odpowiedniego profilu bądź też w danych EXIF nie zostały zapisane dane o obiektywie (może się tak zdarzyć na przykład podczas korygowania zeskanowanej fotografii bądź obrazu skopiowanego z innego dokumentu)? Spójrz na kolejne przykładowe zdjęcie. Moduł Camera Raw nie poradził sobie ze znalezieniem odpowiedniego profilu, więc na liście Make (Producent) w sekcji Lens Profile (Profil obiektywu) widnieje opcja None (Brak), zaś listy Model i Profile (Profil) są nieaktywne. To oznacza, że Photoshopowi trzeba odrobinę pomóc, podpowiadając, jakim sprzętem zostało zrobione zdjęcie (jeśli wiesz, jaki to był sprzęt), bądź zdać się na metodę prób i błędów (jeśli tego nie wiesz).

Krok 4. Fotografuję aparatami marki Nikon, byłem więc pewien, że zdjęcie zostało zrobione nikonem. Po wybraniu nazwy producenta z listy Make (Producent) program zajął się resztą: znalazł pasujący obiektyw i automatycznie skorygował fotografię. Przy braku stuprocentowej pewności co do wybranego profilu program zwykle sugeruje kilka różnych obiektywów do wyboru. Możesz je przejrzeć na liście Model i wybrać dowolny z nich, aby się przekonać, czy zmiana sugerowanego profilu na inny przyniesie lepsze efekty (w praktyce okazuje się, że celności podpowiedzi programu trudno coś zarzucić, więc na ogół zostaję przy pierwszej wersji. Tylko od czasu do czasu zdarza się, że efekt zastosowania któregoś z pozostałych profili podoba mi się bardziej, nawet jeśli jest to „niewłaściwy” profil). Do zrobienia tego zdjęcia użyłem obiektywu typu „rybie oko” o ogniskowej 10,5 mm, wybrałem go więc z listy. ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Dwa poprzednie zdjęcia były zrobione obiektywem typu „rybie oko” o ogniskowej 10,5 mm i zostały skutecznie naprawione. Tym razem przyjrzyjmy się sytuacji, w której deformacja obrazu okazała się tak duża, że wbudowany profil nie poradził sobie z jej skorygowaniem. Na tym zdjęciu wieże Tadż Mahal wyglądają, jak gdyby pochylały się do środka zdjęcia (co szczególnie dobrze widać na przykładzie wieży po lewej stronie, mocno pochylonej w prawo). To dość często spotykany problem w przypadku zdjęć zrobionych obiektywem szerokokątnym i aparatem pełnoklatkowym (na przykład to zdjęcie zrobiłem obiektywem 28 – 300 mm przy ogniskowej 28 mm). Oprócz problemów z deformacją obrazu (przyjrzyj się choćby podstawie budynku, która jest wygięta jak kołyska), zdjęcie cechuje się silnym efektem winietowania (przyciemnienia) we wszystkich czterech rogach, jest mocno niedoświetlone i bardzo mało kontrastowe. Wprawdzie taka zamglona sceneria ma swój urok, ale mimo wszystko całość prezentuje się fatalnie.

Krok 6. Rozpoczniemy od szybkiej korekcji ekspozycji i kontrastu, gdyż w tym stanie obydwie te cechy naprawdę przeszkadzają w odbiorze zdjęcia. Na szczęście da się je poprawić zaledwie kilkoma kliknięciami. Niedoświetlone, płaskie (mało kontrastowe) zdjęcia są dobrym materiałem do wypróbowania przycisku Auto (Automatyczne), proponuję więc rozpocząć właśnie od niego. Po kliknięciu tego przycisku tonacja zdjęcia nabrała zupełnie znośnego wyglądu, ale mimo wszystko potraktujmy ją jako punkt wyjścia do dalszej pracy. Przeciągnij suwak Contrast (Kontrast) do +20, a potem suwak Blacks (Czarne) do –50, aby nadać cieniom oczekiwaną głębię. Na koniec zdecydowanie zwiększ wartość parametru Clarity (Przejrzystość) — w tym przypadku przeciągnąłem go do +71, aby mocno wyeksponować detale scenerii. Efekt winiety nadal kłuje w oczy, ale zajmiemy się nim już za chwilę.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Krok 5.

Krok 7. Kliknij ikonę panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) i zaznacz opcję Enable Lens Profile Corrections (Włącz korekcje profilu obiektywu), znajdującą się w górnej części zakładki Profile (Profil). Program sprawdzi wówczas informacje o aparacie fotograficznym zawarte w zdjęciu, a jeśli uda się mu dopasować odpowiedni profil z bazy profili, automatycznie wykona niezbędne poprawki. Tak się też stało w tym przypadku — podstawa budowli została w miarę poprawnie wyprostowana, z frontonu pałacu zniknęły brzydkie wybrzuszenia, a ciemne narożniki zostały perfekcyjnie skorygowane. Tak, teraz ta fotografia zaczyna nabierać kształtów! Pomimo zastosowania automatycznej korekcji podstawa budynku nadal nie wygląda na idealnie prostą, ale na szczęście możemy temu zaradzić za pomocą suwaka Distortion (Zniekształcenie) w sekcji Correction Amount (Wartość korekcji), który służy do regulowania intensywności automatycznej poprawki. W tym p zypadku idealne wyprostowanie podstawy pałacu wymagało przeciągnięcia tego suwaka do wartości 113.

Krok 8. Jeśli działanie profilu pozostawia trochę do życzenia (a tak z pewnością jest w tym przypadku — zwróć uwagę na wieże Tadż Mahal na rysunku ilustrującym krok 7., które wydają się pochylać do tyłu), otwórz zakładkę Manual (Ręczny) i skoryguj zdjęcie na własną rękę. (Uwaga: zmiany dokonane w zakładach Manual (Ręczny) i Profile (Profil) kumulują się). W tym przypadku korekcji wymaga przede wszystkim pionowe zniekształcenie trapezoidalne, przeciągnij więc suwak Vertical (Pionowo) w lewą stronę, obserwując przy tym uważnie wygląd wieży po lewej stronie zdjęcia. Twoim celem powinno być jej idealne wyprostowanie, nie krępuj się więc i przeciągnij ten suwak na tyle daleko, by uzyskać taki efekt (w tym przypadku poprzestałem na wartości –43). Tak znaczne pochylenie zdjęcia spowoduje pozostawienie dużej ilości pustej, szarej przestrzeni w jego dolnej części i po bokach (patrz rysunek), lecz nie martw się — za chwilę się tym zajmiemy. Na razie możesz być dumny z rozwiązania palącego problemu z „krzywą wieżą w Agrze”.

ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 9. Kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć skorygowane zdjęcie w Photoshopie (wraz z nierównymi krawędziami). Zauważ, że skorygowanie deformacji spowodowało spłaszczenie zdjęcia, więc proporcje pałacu także uległy zaburzeniu. Aby poprawić tę płaszczatość (wiem, nie ma takiego słowa…), a przy okazji zamaskować szarą szczelinę w dolnej części zdjęcia, włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i obrysuj całe zdjęcie, tak by dolna krawędź zaznaczenia kończyła się tuż ponad dolną krawędzią skorygowanej fotografii. Następnie naciśnij Ctrl+T (Command+T w Mac OS), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształć swobodnie), kliknij środkowy uchwyt na dolnej krawędzi ramki przekształcenia i przeciągnij go pionowo w dół, aż szara szczelina na dole obszaru roboczego zniknie (jak na rysunku). Naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić tę zmianę, a potem Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby anulować zaznaczenie. Szczelina zniknęła, a budynek odzyskał naturalne proporcje. Dwie pieczenie. Jeden ogień.

Krok 10. Jeśli chodzi o szare, trójkątne kliny w narożnikach, masz dwie możliwości. Łatwiejsza polega na przycięciu pustych miejsc przy użyciu narzędzia Crop (Kadrowanie) (C) — jeśli chcesz ją wypróbować, narysuj dużą ramkę kadrowania z wyłączeniem szarych, pustych fragmentów i naciśnij klawisz Enter (Mac OS: Return), aby zatwierdzić całą operację. Druga opcja polega na zastosowaniu wypełnienia z opcją Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). (Zdecydowanie warto ją wypróbować, gdyż czasami efekt przechodzi najśmielsze oczekiwania). Włącz narzędzie Magic Wand (Różdżka) za pomocą skrótu Shift+W (być może trzeba będzie użyć go kilkakrotnie), kliknij w obrębie jednej z szarych, pustych przestrzeni, aby ją zaznaczyć, a potem naciśnij klawisz Shift i kliknij w dowolnym miejscu drugiej. Następnie wybierz polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień) i określ zasięg rozszerzania na 4 piksele (jak się dowiedziałem u źródła, w firmie Adobe, opcja Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) działa lepiej, jeśli rozszerzy się zaznaczenie o 4 piksele).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 11. Następnie naciśnij klawisz Backspace (Delete w Mac OS), aby otworzyć okno dialogowe Fill (Wypełnienie). (Przy okazji podpowiem Ci, że trik z klawiszem Backspace/Delete działa tylko w przypadku jednowarstwowego obrazu; jeśli zdjęcie znajdowałoby się na zwykłej warstwie, trzeba byłoby wydać polecenie Edit/Fill (Edycja/Wypełnij)). Wybierz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) z listy Use (Użyj), kliknij przycisk OK i przekonaj się sam, jakie to przyniosło efekty… A one są zupełnie dobre! (Podoba mi się sposób, w jaki budowałem napięcie na tym etapie ćwiczenia — przecież świetnie wiedziałeś, że to zadziała, prawda? I ja też wiedziałem!) Owszem, można byłoby się pokusić o kosmetyczne poprawki tu i ówdzie, ale 98% roboty mamy z głowy. Nieźle! Naciśnij Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby anulować zaznaczenie trójkątnych obszarów.

Krok 12. Wieża nie jest już pochylona na bok, ale poprzednie poprawki zdeformowały ją tak, że wierzchołek wydaje się ścięty w prawą stronę. Poprawmy to, póki nikt nie patrzy… (a przecież nikt nie patrzy, jestem pewien). Ponownie włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) i narysuj prostokątne zaznaczenie obejmujące całą wieżę wraz z pewnym fragmentem nieba dookoła (dzięki temu będziemy mogli zasłonić „starą” wieżę, znajdującą się pod spodem). Naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby skopiować zaznaczony fragment na osobną warstwę dokumentu, a potem wydaj polecenie Free Transform (Przekształć swobodnie) przy użyciu skrótu Ctrl+T (Command+T w Mac OS) — patrz rysunek.

ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 13. Przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS), kliknij prawy górny uchwyt ramki przekształcenia i przeciągnij go w górę, aby wyprostować wieżę (jak na tym rysunku). Wyciągnięcie wieży w ten sposób może sprawić, że stanie się trochę zbyt wysoka, więc gdy uda Ci się nadać jej właściwy kształt, zwolnij klawisz Ctrl/Command, kliknij środkowy uchwyt na górnej krawędzi ramki i przeciągnij go odrobinę w dół, aby nieco ją obniżyć. Podczas wykonywania przekształceń możesz zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) górnej warstwy w panelu Layers (Warstwy), aby widzieć oryginalną wieżę pod spodem. Dzięki temu będziesz mógł idealnie dopasować wysokość nowej wieży po korekcji. Nie zapomnij tylko o przywróceniu domyślnej, 100-procentowej wartości krycia, gdy zakończysz wprowadzanie poprawek. Na koniec naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić przekształcenie. No dobrze… ale czy taka operacja na wieży to przypadkiem nie drobne oszustwo? Ależ oczywiście! I bardzo mi się ono podoba! (Tylko pamiętaj, by nie robić takich rzeczy, jeśli jesteś fotoreporterem… Ale jeżeli tak jak mnie, przede wszystkim zależy Ci na tworzeniu pięknych, estetycznych fotografii, to nie wahaj się wykonywać takich kosmetycznych poprawek!)

Krok 14. Ostatni etap pracy będzie polegał na zrobieniu z naszego zdjęcia żyletki (czyli wyostrzeniu go, ile się tylko da). Wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/ Wyostrzanie). Wartość parametru Amount (Wartość) wybierz z zakresu 90 – 100%, parametr Radius (Promień) zwiększ do 1,5 piksela, zaś parametrowi Threshold (Próg) nadaj wartość 3. Takie parametry powinny się przełożyć na naprawdę intensywny efekt wyostrzania, ale zdjęcia scen tak bogatych w detale potrafią znieść pod tym względem bardzo wiele (one wręcz kochają wyostrzanie). Kliknij przycisk OK, aby zakończyć pracę nad korekcją zniekształceń optycznych (i nie tylko!). Porównanie wyglądu fotografii przed poprawkami i po ich wykonaniu znajdziesz na następnej stronie.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Przed korekcją…

…i po niej

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Aberracja chromatyczna to wysublimowana nazwa zjawiska powodującego powstanie cienkich, kolorowych otoczek, jakie niekiedy pojawiają się wzdłuż krawędzi obiektów na fotografii. Czasami otoczki te mają kolor czerwony, niekiedy są zielone, innym razem znów niebieskie. Na szczęście w oknie modułu Camera Raw znajdziesz wiele przydatnych narzędzi i ustawień, które zupełnie dobrze radzą sobie w walce z tym problemem.

Krok 1. Otwórz zdjęcie, na którym są widoczne otoczki będące efektem zjawiska aberracji chromatycznej. Zwykle pojawiają się one wzdłuż kontrastowych krawędzi obiektów (na przykład wzdłuż krawędzi stopni takich kamiennych schodów).

Krok 2. Naciśnij klawisz Z, aby włączyć narzędzie Zoom (Lupka), a następnie powiększ fragment, który posądzasz o istnienie takich otoczek (bądź po prostu je widzisz). Na przykładowej fotografii otoczki są dość wyraźne (na rysunku powiększyłem fragment lewego górnego rogu zdjęcia schodów — zwróć uwagę na cienkie, fioletowe i zielone kreski biegnące wzdłuż krawędzi stopni). W celu ich usunięcia kliknij ikonę panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) — jest to szósta ikona, licząc od lewej, w górnej części obszaru paneli okna modułu Camera Raw — a następnie otwórz zakładkę Color (Kolor), czyli tę w środku, aby wyświetlić ustawienia służące do korygowania efektów aberracji chromatycznej1.

1

Uwaga: opisywane tutaj narzędzia są dostępne dopiero po zaktualizowaniu modułu Camera Raw do wersji 7.1 lub nowszej — przyp. tłum.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

.RU\JRZDQLH HIHNWXDEHUUDFML FKURPDW\F]QHM WRWHNRORURZH RWRF]NL

Krok 3. W większości przypadków cała operacja sprowadza się do włączenia opcji Remove Chromatic Aberration (Usuń aberrację chromatyczną), pokazanej na rysunku obok. I gotowe — Photoshop skoryguje otoczki na podstawie informacji o modelu i marce obiektywu, zapisanych w metadanych w chwili rejestrowania zdjęcia. Jeśli z jakiegoś względu efekty aberracji nie zostaną wystarczająco skutecznie skorygowane (innymi słowy, jeśli samo włączenie wspomnianej opcji nie pomoże), to możesz spróbować się ich pozbyć ręcznie, korzystając z suwaków znajdujących się w sekcji Defringe (Usuń otoczkę), poniżej tej opcji. Gwoli eksperymentu, wyłącz opcję Remove Chromatic Aberration (Usuń aberrację chromatyczną) i przekonaj się sam, na czym to polega.

Krok 4. Rozpoczniemy od usunięcia fioletowych (albo purpurowych) otoczek — po prostu przeciągnij suwak Purple Amount (Ilość purpury) w prawą stronę, aż się ich pozbędziesz. W tym przypadku udało mi się usunąć większość, ale mimo wszystko pewna ich ilość pozostała (zwłaszcza po lewej stronie). Stało się tak ze względu na drobne różnice w odcieniu otoczek (to się zdarza), które wymagają precyzyjnego ustawienia zakresu korygowanych kolorów za pomocą suwaków Purple Hue (Barwa purpury). Kliknij pasek pomiędzy tymi dwoma suwakami i przeciągnij go daleko w prawą stronę — w rezultacie uporczywy fiolet powinien zniknąć bez śladu (czasami zdarza się, że trzeba przeciągnąć go w lewo; wszystko zależy od zdjęcia. W razie wątpliwości najpierw spróbuj przesunąć pasek w lewo, a potem w prawo, aby wybrać właściwy wariant). W analogiczny sposób możesz się pozbyć zielonych otoczek — przeciągnij suwak Green Amount (Ilość zieleni) najpierw w prawą stronę, a jeśli jakieś uporczywe resztki zielonych krawędzi pozostaną widoczne, ustaw suwaki Green Hue (Barwa zieleni) w takim położeniu, by wszystkie zniknęły (jak na przykładowym rysunku). Ponownie podkreślam, że rzadko kiedy zdarza mi się używać czegokolwiek oprócz opcji Remove Chromatic Aberration (Usuń aberrację chromatyczną), ale przynajmniej wiesz, co robić w razie ewentualnych kłopotów!

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



.RU\JRZDQLH OXEWZRU]HQLH HIHNWXZLQLHW\

Krok 1. Na pokazanym obok przykładowym zdjęciu przyciemnione narożniki (czyli ten „zły” efekt winiety) są bardzo wyraźne. Zjawisko to pojawia się zazwyczaj wskutek właściwości układu optycznego, nie bierz więc na siebie winy za jego powstanie (chyba że zaoszczędziłeś na obiektywie; w takim wypadku możesz obarczyć się winą tak ciężką, jaką tylko będziesz w stanie podźwignąć). W celu usunięcia tego efektu kliknij ikonę panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) — jest to szósta ikona, licząc od lewej, w górnej części obszaru paneli. Po włączeniu opcji Enable Lens Profile Corrections (Włącz korekcje profilu obiektywu) Photoshop podejmie próbę skorygowania efektu winiety w oparciu o model i markę obiektywu (te informacje zostaną pobrane z danych EXIF zdjęcia. Więcej na ten temat znajdziesz na stronie 66). Jeśli fotografia nadal będzie wymagała poprawek, spróbuj skorygować automatycznie dobrane ustawienia suwakiem Vignetting (Winietowanie) w sekcji Correction Amount (Wartość korekcji).

Krok 2. Jeżeli automatyka nie poradzi sobie ze skorygowaniem efektu winiety, kliknij zakładkę Manual (Ręczne), aby spróbować usunąć je ręcznie: po prostu przeciągnij suwak Amount (Ilość) w sekcji Lens Vignetting (Winietowanie obiektywu) w prawo, aż winieta zniknie. Po zmianie położenia suwaka Amount (Ilość) uaktywniony zostanie suwak Midpoint (Punkt środkowy), który umożliwia zdefiniowanie zasięgu korekcji winiety w głąb zdjęcia. Przesunięcie tego suwaka w prawą stronę spowoduje rozjaśnienie nie tylko samych narożników, lecz także sąsiadujących z nimi fragmentów w głębi zdjęcia.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Jeżeli oglądając jakieś zdjęcie, zauważysz, że jego krawędzie są nienaturalnie przyciemnione, to znaczy, iż masz do czynienia z efektem winiety. W zależności od sytuacji i charakteru fotografii winieta może stanowić interesujący zabieg artystyczny lub mankament: jeśli ten efekt dotyczy wyłącznie narożników zdjęcia i polega na tym, że są one nieco ciemniejsze niż reszta, to uznaję go za wadę i usuwam, lecz w pewnych przypadkach dzięki efektowi winiety można skupić uwagę odbiorcy na określonym fragmencie zdjęcia. Przyciemniam wówczas krawędzie fotografii, starając się jednocześnie, by uzyskany rezultat sprawiał wrażenie zamierzonego efektu, a nie niedopatrzenia ze strony fotografa czy wady powstałej na skutek niedoskonałości układu optycznego aparatu. Poniżej zamieściłem krótki poradnik, jak naprawić lub uzyskać efekt winiety.

©SCOTT KELBY

Krok 3. Teraz, dla odmiany, opiszę sposób utworzenia efektu winiety, który ma przyciągać uwagę do tematu kompozycji (nawiasem mówiąc, w rozdziale 10. poznasz jeszcze jeden sposób na uzyskanie podobnego efektu, ale bez korzystania z modułu Camera Raw). Do zilustrowania tego przykładu użyję innego zdjęcia.

Krok 4. Tym razem przesuń suwak Amount (Ilość) w sekcji Lens Vignetting (Winietowanie obiektywu) w lewo i zwróć uwagę na to, w jaki sposób budowany jest ten efekt, począwszy od narożników zdjęcia. Ponieważ naszym celem jest uzyskanie takiej winiety, która będzie wyglądała na działanie zamierzone, nie możemy przyciemnić jedynie narożników — wówczas rezultat będzie wyglądał raczej jak wada, a nie celowy zabieg artystyczny. Aby uzyskać efekt przypominający delikatne rozjaśnienie środkowej części zdjęcia, chętnie stosowany w fotografii portretowej (ale możesz go użyć w przypadku każdego innego zdjęcia, na którym będzie Ci zależało na wyeksponowaniu centrum kadru), przeciągnij suwak Midpoint (Punkt środkowy) w lewą stronę, zwiększając tym samym zasięg przyciemnienia krawędzi. Tyle o zwykłych winietach — wiesz już, jak je uzyskać, i wiesz, jak usunąć — dwa w jednym, oto symbol naszych czasów! ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Do tej pory tworzenie efektu winiety było bardzo proste — wystarczyło przeciągnąć kilka suwaków. Problemy mogą się pojawić w sytuacji, gdy zdjęcie jest przeznaczone do wykadrowania, ponieważ poprzez przycięcie zewnętrznych fragmentów kompozycji najczęściej pozbywamy się też sporej części winiety (w zasadzie to nic dziwnego — winieta jest na krawędziach, a przycięte krawędzie są poza obrębem kadru…). Zresztą przekonaj się sam: zacznij od utworzenia zwykłego efektu winiety (jak na rysunku)…

Krok 6. …a potem włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C), znajdujące się na pasku narzędzi programu, i dość ciasno wykadruj zdjęcie, aby się przekonać, na czym polega problem. Jak widać na rysunku obok, utworzona wcześniej winieta stała się zupełnie niewidoczna (innymi słowy, przyciemnione krawędzie zostały przycięte wraz z nią). Uwaga: już w Photoshopie CS4 firma Adobe zaimplementowała funkcje służące do tworzenia winiet widocznych nawet po wykadrowaniu, lecz problem polegał na tym, że wygląd otrzymanego efektu mocno odbiegał od tego, co można było uzyskać przy użyciu zwykłej winiety. (Co prawda funkcje te miały swoje zalety w postaci sporej liczby różnych ustawień, analogicznych do tych, które zostały pokazane na rysunku do 7. kroku tego ćwiczenia, lecz te plusy nie były w stanie zrównoważyć fatalnego wyglądu samych winiet, które przypominały szarą, płaską plamę).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Krok 5.

Krok 7. Spróbujmy zatem utworzyć winietę, która będzie widoczna po wykadrowaniu zdjęcia. Kliknij ikonę zakładki Effects (Efekty) — jest to czwarta ikona, licząc od prawej — i przeciągnij suwak Amount (Ilość) w sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) w lewą stronę, aby przyciemnić krawędzie zdjęcia, a następnie skoryguj zasięg winiety przy użyciu suwaka Midpoint (Punkt środkowy) — patrz rysunek. Pora na kluczową funkcję, dodaną w Photoshopie CS5 (ma ona olbrzymi wpływ na wygląd winiety). Otóż w górnej części sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) znajduje się lista z trzema różnymi sposobami tworzenia winiet. Pierwszy nosi nazwę Highlight Priority (Priorytet jasnych partii obrazu) i moim zdaniem ta opcja jest najlepsza i najwierniejsza oryginalnej winiecie (z 5. kroku ćwiczenia). Jej działanie polega na próbie zachowania jasności i detali świateł podczas przyciemniania krawędzi. Druga opcja, Color Proximity (Priorytet koloru), powoduje zachowanie odcieni barw obiektów znajdujących się w pobliżu przyciemnionych krawędzi (działa nieźle, lecz nie jest doskonała), zaś trzecia — Paint Overlay (Nakładka farby) — odziedziczyła algorytm działania z Photoshopa CS4. Algorytm, który wszyscy krytykowali (no, prawie wszyscy: skoro wspomniana opcja jednak się tu znalazła, to być może komuś przypadła do gustu). Tak czy owak, od ostatniej opcji trzymałbym się z daleka.

Krok 8. Tuż pod suwakiem Midpoint (Punkt środkowy) znajduje się kolejny suwak — Roundness (Krągłość), który decyduje o zaokrągleniu efektu winiety. (Zanim go wypróbujesz, zmniejsz wartość parametru Feather (Piórko) do 0, aby zapoznać się z jego działaniem). Im dalej w prawą stronę przesuniesz ten suwak, tym bardziej zaokrąglony staje się kształt winiety. Przesunięcie go w lewą stronę nadaje winiecie kształt prostokąta z lekko zaokrąglonymi rogami. Wspomniany suwak Feather (Piórko) decyduje o tym, jak silnie rozmyte będą krawędzie owalnej winiety utworzonej przy użyciu pozostałych suwaków. Moim zdaniem winieta powinna być bardzo miękka i rozmyta w sposób naśladujący łagodny snop światła, więc zazwyczaj przeciągam ten suwak daleko w prawą stronę (na pokazanym obok przykładzie przesunąłem go do wartości 73, lecz w zależności od charakterystyki zdjęcia często zdarza mi się nadać mu jeszcze większą wartość).

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



=DOHW\IRUPDWX Adobe DNG w odniesieniu do IRWRJUDILL5$:

Krok 1. Istnieją trzy ważne zalety konwersji zdjęć RAW na format Adobe DNG: po pierwsze, pliki DNG są zazwyczaj o około 20% mniejsze od oryginałów; po drugie, zdjęcia DNG nie wymagają dodatkowego, zewnętrznego pliku XMP, w którym rejestrowane są wszystkie zmiany, metadane i słowa kluczowe, wprowadzone przy użyciu modułu Camera Raw czy programu Bridge — wszelkie tego typu informacje są zapisywane wprost w pliku DNG. Po trzecie wreszcie, format DNG jest otwarty, co znaczy, że z pewnością będzie on obsługiwany przez różne aplikacje do edycji zdjęć teraz i w przyszłości (o czym wspominałem we wstępie). Jeśli chciałbyś zapisać w formacie DNG zdjęcie RAW, które zostało otwarte w module Camera Raw, kliknij przycisk Save Image (Zapisz obraz), aby wyświetlić okno dialogowe Save Options (Opcje zapisu), pokazane na rysunku ilustrującym kolejny krok tego ćwiczenia. Uwaga: zapisywanie zdjęć zarejestrowanych w formacie TIFF lub JPEG jako plików DNG nie ma większego sensu; warto to zrobić jedynie w przypadku fotografii RAW.

Krok 2. Po wyświetleniu się okna dialogowego Save Options (Opcje zapisu) odszukaj listę Format, znajdującą się w jego dolnej części (patrz rysunek), i wybierz z niej opcję Digital Negative (Negatyw cyfrowy). Gdy to zrobisz, pod listą pojawią się dodatkowe ustawienia (widoczne na rysunku ilustrującym krok 3.).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Programiści firmy Adobe opracowali format DNG (specjalny otwarty format przeznaczony do archiwizowania fotografii RAW) ze względu na olbrzymią różnorodność niezgodnych ze sobą wariantów formatu RAW stosowanych przez różnych producentów aparatów. Jeśli któregoś dnia okazałoby się, że niektóre firmy zajmujące się wytwarzaniem aparatów cyfrowych zaniechałyby dalszego rozwijania i wspierania opracowanego przez siebie formatu zdjęć (tak jak to miało miejsce w przypadku formatu Photo CD, zaprojektowanego przez firmę Kodak), to w jaki sposób można byłoby nadal otwierać i edytować zdjęcia zarejestrowane w takim formacie? Taką możliwość daje otwarty format DNG, którego specyfikacja jest dostępna dla wszystkich — dzięki temu z pewnością będą one obsługiwane w przyszłości. Ponadto zapisywanie zdjęć w formacie DNG ma kilka innych ważnych zalet.

Krok 3. Nowością w wersji CS6 jest opcja Embed Fast Load Data (Osadź dane do szybkiego wczytania), która umożliwia przyspieszenie przeglądania zdjęć dzięki osadzeniu w plikach mniejszego podglądu RAW (ja korzystam z tej możliwości). Pod nią znajduje się dość kontrowersyjna opcja, która jednak może mieć swoje zastosowania, zwłaszcza jeśli zostanie właściwie użyta. Jej włączenie powoduje zastosowanie kompresji stratnej, podobnej do tej wykorzystywanej w formacie JPEG (co oznacza, że dochodzi do spadku jakości obrazu). Zaletą tego rozwiązania jest gigantyczna oszczędność miejsca (otrzymany plik ma objętość około 25% oryginału). No dobrze, ale skoro prowadzi to do spadku jakości obrazu… to po co ją włączać? No cóż; oczywiście nie włączyłbym jej w przypadku najlepszych zdjęć (tych, które planuję drukować albo pokazywać klientom), ale co z setkami odrzuconych przez klientów lub takimi, które nie należą do tych najbardziej udanych? Takie fotografie mogą (to zależy już tylko od Ciebie) być dobrymi kandydatkami do skompresowania w celu zaoszczędzenia miejsca na dysku. Warto wziąć to pod uwagę. Jeśli chcesz, włącz tę opcję, zaś z listy obok wybierz opcję najlepiej odpowiadającą temu, na czym najbardziej Ci zależy: zachowaniu fizycznego rozmiaru czy rozdzielczości (w megapikselach). Po skonfigurowaniu wszystkich ustawień kliknij przycisk OK — i masz gotowy plik DNG.

:VND]yZND.RQILJXURZDQLH XVWDZLHĽIRUPDWX'1* Naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K), aby wyświetlić okno dialogowe Preferences (Preferencje) modułu Camera Raw. W sekcji DNG File Handling (Obsługa pliku DNG) znajdziesz dwa ustawienia dotyczące plików DNG: opcję Ignore sidecar „.xmp” files (Ignoruj pliki towarzyszące „.xmp”) warto zaznaczyć jedynie wówczas, gdy używasz innego programu do przetwarzania zdjęć RAW (ściślej rzecz biorąc, innego niż Camera Raw lub Lightroom) i chciałbyś, aby moduł Camera Raw zignorował pliki XMP utworzone przez ten program. Jeżeli zaznaczysz opcję Update Embedded JPEG Previews (Uaktualnij osadzone podglądy JPEG) i wybierzesz jeden z predefiniowanych rozmiarów podglądu z listy obok, dowolne zmiany, którym został poddany plik DNG, zostaną automatycznie odzwierciedlone na osadzonym w nim podglądzie.

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



W kolejnym rozdziale dowiesz się, w jaki sposób skorygować dowolny fragment zdjęcia, lecz poprawki związane z jasnością lub kolorystyką często mogą (i powinny) obejmować większą część fotografii (możemy na przykład zażyczyć sobie pogłębienia błękitu nieba, ocieplenia kolorystyki piasku lub zmiany koloru ubrania sfotografowanej osoby). W takich przypadkach zazwyczaj najwygodniej jest użyć suwaków HSL, które umożliwiają nie tylko zmianę odcienia, lecz także nasycenia i jasności wybranego zakresu barw. Ten niepozorny zestaw suwaków jest bardziej wszechstronny i przydatny, niż mogłoby się początkowo wydawać.

Krok 1. Oto oryginalne zdjęcie przedstawiające bocianie gniazdo na maszcie holownika, sfotografowane na tle monotonnego i dość wyjałowionego z barw nieba. Naszym zadaniem będzie zaakcentowanie błękitu nieba i wyeksponowanie czerwonego bocianiego gniazda, tak by wyraźnie odcinało się od tła. Do edytowania poszczególnych kolorów — czy raczej ich zakresów — służy panel HSL/ Grayscale (HSL/Skala szarości), kliknij zatem jego ikonę — jest to czwarta ikona, licząc od lewej (oznaczona na rysunku obok). Następnie otwórz zakładkę Saturation (Nasycenie), aby wyświetlić suwaki decydujące o intensywności poszczególnych barw (także widoczne na rysunku).

Krok 2. Zaczniemy od uatrakcyjnienia i pogłębienia błękitu nieba. Można w tym celu przeciągnąć suwak Blues (Niebieskie) w prawą stronę — niebo z pewnością stanie się wówczas bardziej niebieskie (jego kolor ulegnie zintensyfikowaniu), ale w większości przypadków pozornie jednolite obszary kolorów na zdjęciu (takie jak to błękitne niebo) w rzeczywistości składają się z większej liczby barw. Zamiast zgadywać i eksperymentować z poszczególnymi suwakami, polecam włączenie narzędzia Targeted Adjustment (Korekta ukierunkowana), które zwykle nazywam krótko TAT. Przycisk narzędzia TAT znajdziesz na pasku narzędzi u góry okna (jest to piąty przycisk od lewej). Po jego włączeniu kliknij w dowolnym miejscu nieba i przeciągnij pionowo w górę. To narzędzie jest tak sprytne, że samo rozpoznaje, które suwaki odpowiadają za wskazany fragment, i przesuwa je za Ciebie (w tym przypadku suwak Blues (Niebieskie) został przesunięty daleko w prawo, ale odrobinę przesunął się także suwak Purples (Karmazynowe)).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

.RUHNFMD SRV]F]HJyOQ\FK zakresów barw

Krok 3. Przy okazji podpowiem Ci, że przeciągnięcie w górę narzędziem TAT powoduje zwiększenie nasycenia, zaś przeciągnięcie w dół — zmniejszenie go. Po poprawce niebo wygląda całkiem nieźle, popracujmy zatem nad bocianim gniazdem (które przypomina raczej malutką latarnię morską). Ponownie za pomocą narzędzia TAT kliknij z boku gniazda (ja wybrałem miejsce pomiędzy tubą syreny a zewnętrzną kładką) i przeciągnij pionowo w górę, aby zwiększyć nasycenie (soczystość) czerwieni. Spójrz na suwaki: tym razem przesunęły się Reds (Czerwone) oraz Oranges (Pomarańczowe) — najwyraźniej kolor tego bocianiego gniazda był mieszanką czerwieni i pomarańczowego. Co więcej, narzędzie TAT „wiedziało”, w jakich proporcjach były zmieszane te barwy! I właśnie dlatego posługiwanie się nim jest takie wygodne. (W praktyce nie używam suwaków HSL bez narzędzia TAT).

Krok 4. Jeśli masz wrażenie, że czerwony kolor zrobił się teraz zbyt jaskrawy, przejdź na zakładkę Luminance (Luminancja), w której znajdują się suwaki decydujące o jasności poszczególnych barw, kliknij w jaskrawoczerwonym miejscu i przeciągnij w dół (na pokazanym tutaj przykładzie kliknąłem tuż pod kładką). W rezultacie czerwień bocianiego gniazda nie będzie już aż tak kłuła w oczy (wystarczy porównać tę wersję z wariantem pokazanym w 3. kroku). Ta poprawka sprawia, że ostre, słoneczne światło nie wydaje się aż tak silne. Tyle o korygowaniu nasycenia i jasności barw, ale to nie koniec: jeśli chciałbyś zupełnie zmienić kolor jakiegoś obiektu (a nie tylko nieznacznie zmienić obecny), kliknij zakładkę Hue (Barwa). Metoda jest identyczna: kliknij bocianie gniazdo narzędziem TAT i przeciągnij w górę, aby zmienić wskazaną barwę (tak jak na wycinku zdjęcia, który jest pokazany obok). Oczywiście, podobny efekt można byłoby uzyskać za pomocą suwaków, ale trzeba byłoby trochę z nimi poeksperymentować, aby się przekonać, które odpowiadają za konkretny fragment zdjęcia. Właśnie dlatego firma Adobe wynalazła narzędzie TAT — aby ułatwić nam pracę!

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Mówiąc „prosty”, mam na myśli naprawdę kosmetyczne poprawki, na przykład wyretuszowanie drobnego przebarwienia skóry, pryszcza, pyłku kurzu, który osiadł na obiektywie, lub innej niepotrzebnej cętki na zdjęciu. Jeśli zadanie jest bardziej skomplikowane, to znacznie lepiej będzie użyć Photoshopa, który oferuje zdecydowanie skuteczniejsze narzędzia do korekcji obrazu, takie jak Healing Brush (Pędzel korygujący), Patch (Łatka) lub Clone Stamp (Stempel). Każde z nich daje o wiele większe możliwości niż narzędzie Spot Removal (Redukcja punktów) w module Camera Raw… Nie znaczy to jednak, że narzędzie to jest zupełnie nieprzydatne; wręcz przeciwnie. Przekonaj się sam!

Krok 1. Na tym zdjęciu dają się zauważyć pewne drobne, lecz uciążliwe mankamenty, które można z powodzeniem usunąć przy użyciu narzędzia Spot Removal (Redukcja punktów). Rozpocznijmy od włączenia tego narzędzia (kliknij siódmy przycisk od lewej na pasku narzędzi modułu Camera Raw lub naciśnij klawisz B) i zapoznania się z opcjami jego działania, które zostaną wyświetlone w panelu po prawej stronie (patrz rysunek). Posługiwanie się narzędziem Spot Removal (Redukcja punktów) jest proste — najpierw należy wskazać kursorem myszy miejsce przeznaczone do wyretuszowania (w tym przypadku jest to jedna z plamek na niebie, które powstały wskutek drobnego zabrudzenia matrycy aparatu), a następnie kliknąć i — nie zwalniając przycisku myszy — przeciągnąć kursorem na zewnątrz retuszowanego fragmentu. Na ekranie pojawi się wówczas niewielki biało-czerwony okrąg, którego rozmiar jest uzależniony od położenia kursora myszy: im dalej przesuniesz kursor, tym okrąg będzie większy. Postaraj się dobrać taki rozmiar okręgu, by był on nieco większy niż miejsce przeznaczone do wyretuszowania (patrz rysunek). W razie potrzeby pamiętaj o możliwości uprzedniego powiększenia wybranego fragmentu przy użyciu narzędzia Zoom (Lupka) (Z), które powinno ułatwić Ci skorygowanie drobniejszych lub trudniej dostrzegalnych detali.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

3URVW\UHWXV] REUD]XZPRGXOH Camera Raw

Krok 2. Po zwolnieniu przycisku myszy na ekranie zostanie wyświetlony drugi okrąg (tym razem zielono-biały). Oznacza on miejsce pobrania próbki, automatycznie wybrane przez moduł Camera Raw (zazwyczaj znajduje się ono tuż obok retuszowanego fragmentu). Jednocześnie mankament obrysowany pierwszym okręgiem zostanie skorygowany (patrz rysunek).

Wskazówka. Jaki rodzaj PDQNDPHQWyZPRŮQDVNRU\JRZDý ZPRGXOH&DPHUD5DZ" Czym należy się kierować, wybierając wady do skorygowania w module Camera Raw? Wszystko zależy od tego, na ile daleko przebarwienie, plamka lub inny szczegół znajdują się od krawędzi innych obiektów. Narzędzie Spot Removal (Redukcja punktów) nie radzi sobie bowiem w sytuacji, gdy korygowany detal (np. plamka) znajduje się w pobliżu takich krawędzi (framugi drzwi, brzegu ściany, konturów twarzy itp.). Jeśli detal znajduje się na gładkim tle, wszystko powinno być w porządku.

Krok 3. W celu usunięcia kolejnego mankamentu (dostrzegłem kolejną plamkę w pobliżu dachu budynku) należy raz jeszcze wykonać wszystkie opisane czynności: wskazać ten detal kursorem myszy, narysować okrąg o średnicy nieznacznie przekraczającej rozmiar plamki i zwolnić przycisk myszy. Niestety — w tym przypadku moduł Camera Raw pobrał wprawdzie próbkę z sąsiadującego obszaru, lecz znalazły się w niej fragmenty konstrukcji, które zostały skopiowane wraz z nią i stanowią kłujący w oczy dowód przeprowadzonego retuszu.

ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 4. W takim przypadku umieść kursor myszy wewnątrz biało-zielonego okręgu i przeciągnij go w inne, pobliskie miejsce (w tym przypadku przeciągnąłem go w lewo, ponad gładki obszar nieba), a na koniec zwolnij przycisk myszy. Gdy to zrobisz, moduł Camera Raw automatycznie pobierze próbkę ze wskazanego miejsca. Jeśli retuszowany fragment znajduje się w pobliżu krawędzi, to możesz wypróbować jeszcze inne rozwiązanie: z listy Type (Typ), znajdującej się w górnej części panelu Spot Removal (Redukcja punktów), wybierz opcję Clone (Klonowanie) zamiast domyślnej opcji Heal (Skoryguj). Muszę jednak uczciwie przyznać, że bardzo rzadko zdarza mi się korzystać z tej metody: opcja Heal (Skoryguj) sprawdza się bowiem zdecydowanie lepiej w 99% przypadków.

Krok 5. Po zakończeniu retuszowania i włączeniu dowolnego innego narzędzia wykonane poprawki zostają zatwierdzone (a kółka wyznaczające położenie korygowanych miejsc i pobranych próbek — ukryte). Na rysunku obok pokazane jest gotowe zdjęcie po retuszu, w ramach którego usunąłem jeszcze kilka innych drobnych plamek znajdujących się w różnych miejscach nieba. Tego narzędzia możesz użyć następnym razem, gdy będziesz edytował zdjęcia, na których w tym samym miejscu powtarza się jakaś drobna plamka spowodowana na przykład pyłkiem na sensorze albo obiektywie aparatu. Najpierw wyretuszuj ten detal na jednym zdjęciu, a potem otwórz pozostałe fotografie i powiel na nich wykonaną poprawkę za pomocą funkcji Synchronize (Synchronizuj). Więcej informacji na ten temat znajdziesz wcześniej w tym rozdziale, w ćwiczeniu „Jednoczesna edycja wielu zdjęć”; wystarczy, że w oknie dialogowym Synchronize (Synchronizuj) zaznaczysz opcję Spot Removal (Usuwanie dodatkowe).



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Niektóre aparaty fotograficzne rejestrują barwy w tak charakterystyczny sposób, że można mówić o czymś w rodzaju „cyfrowego podpisu” danego urządzenia. Chodzi mi o to, że każde zrobione nimi zdjęcie jest na przykład trochę zbyt czerwone albo trochę zbyt zielone itp. Wtedy po prostu z góry wiadomo, że po otwarciu zdjęcia zrobionego danym aparatem trzeba będzie skorygować nieznaczny nadmiar jednej z barw. Jeśli zaobserwujesz takie zjawisko, możesz skonfigurować moduł Camera Raw, tak by automatycznie kompensował kolorystykę zdjęć pod kątem danego aparatu. Dzięki temu każde zrobione nim zdjęcie będzie automatycznie poprawiane zaraz po otwarciu.

.DOLEUDFMD&DPHUD 5DZSRGNĉWHP SRVLDGDQHJR aparatu IRWRJUDILF]QHJR

Krok 1. W celu skalibrowania modułu Camera Raw w taki sposób, by automatycznie radził sobie z przebarwieniami spowodowanymi specyficznym sposobem rejestrowania barw przez Twój aparat, otwórz typowe zdjęcie wykonane tym aparatem i kliknij ikonę zakładki Camera Calibration (Kalibracja aparatu) — jest to trzecia ikona, licząc od prawej (poznasz ją po symbolu przedstawiającym aparat fotograficzny). Przypuśćmy, że cienie na każdym zdjęciu wykonanym danym aparatem zawsze mają lekko czerwony odcień. W takim przypadku należy przeciągnąć suwak Saturation (Nasycenie) w sekcji Red Primary (Czerwony główny) w lewą stronę, aby zmniejszyć ilość czerwieni na całej fotografii. Jeśli chodziłoby Ci nie tyle o zniwelowanie zbyt dużej domieszki czerwieni, co zmianę jej odcienia (być może na przykład czerwień rejestrowana jest przez aparat w przejaskrawiony sposób), to powinieneś raczej przesunąć suwak Hue (Barwa) w sekcji Red Primary (Czerwony główny) w taki sposób, by uzyskać odpowiedni odcień (na przykład przesunięcie tego suwaka w prawą stronę sprawia, że czerwień staje się bardziej pomarańczowa).

Krok 2. Jeśli chciałbyś, aby moduł Camera Raw automatycznie korygował analogiczne mankamenty na wszystkich nowych zdjęciach, które zostaną w nim otwarte, to wyświetl główne menu tego modułu (przycisk umożliwiający wyświetlenie tego menu znajduje się tuż przy prawej krawędzi okna Camera Raw) i wybierz z niego polecenie Save New Camera Raw Defaults (Zapisz nowe ustawienia domyślne Camera Raw). Odtąd każde zdjęcie wykonane aparatem, którego parametry właśnie skorygowałeś, będzie automatycznie poprawiane (moduł Camera Raw odróżnia zdjęcia wykonane różnymi aparatami dzięki zapisanym w nich metadanym EXIF). Uwaga: przed zapisaniem ustawień domyślnych w analogiczny sposób można skorygować wygląd zieleni i odcieni niebieskiego.

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



5HGXNFMD szumów

Krok 1. Otwórz zaszumione zdjęcia w module Camera Raw (funkcje służące do redukcji szumów najlepiej sprawdzają się na zdjęciach RAW, lecz można stosować je także w przypadku zdjęć JPEG i TIFF). To zdjęcie zostało zrobione aparatem Nikon D3S przy bardzo wysokiej czułości matrycy (ISO). Wykonano je przy słabym oświetleniu, więc nie wygląda zbyt dobrze, widać na nim wyraźnie mnóstwo szumu — zarówno kolorowego (w postaci czerwonych, zielonych i niebieskich kropek), jak i szumu luminancji (szarych, ziarnistych plamek).

Krok 2. Obecność szumów można niekiedy stwierdzić dopiero w dużym powiększeniu, a zatem zwiększ jego wartość do 100% (na potrzeby tego przykładu ustawiłem ją aż na 200%). No i proszę — szum czai się w głębokich cieniach (zazwyczaj to właśnie tam można się go spodziewać w największej ilości). Kliknij ikonę zakładki Detail (Szczegół) — jest to trzecia ikona, licząc od lewej, w górnej części obszaru paneli — aby wyświetlić ustawienia związane z redukcją szumu. Na ogół najpierw staram się uporać z usunięciem szumu kolorowego, gdyż łatwiej wówczas dostrzec pozostałości w postaci szumu luminancji (którym zajmuję się w drugiej kolejności). Oto najskuteczniejsza moim zdaniem metoda redukcji szumów: przeciągnij suwak Color (Kolor) do zera (jak na rysunku), a potem powoli zacznij przesuwać go w prawą stronę, aż kolorowy szum zostanie skutecznie usunięty. Uwaga: każde zdjęcie RAW jest domyślnie poddawane dość łagodnemu odszumianiu — pierwotna wartość parametru Color (Kolor) wynosi 25. W przypadku zdjęć JPEG i TIFF wartość tego parametru wynosi 0.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Za chwilę zapoznasz się z najbardziej wyczekiwaną przez fotografów, a zarazem jedną z najdoskonalszych funkcji, jakie wprowadzono w Photoshopie CS5. „Redukcja szumów?” — zapyta ktoś może — „Ale, Scott, przecież i Photoshop, i Camera Raw oferowały tego typu funkcje na długo przed nadejściem pakietu CS5!”. Zgadza się, oferowały. I do czego nadawały się te funkcje? Zgadza się — do niczego. A czy nowe są lepsze? Tak, i to bez porównania! Ich olbrzymią zaletą jest zdolność do usuwania szumów bez znacznego wpływu na ostrość obrazu, czytelność detali i nasycenie barw. Co więcej, w odróżnieniu od większości specjalnych rozszerzeń (pluginów) do redukcji szumów wszystko to możesz osiągnąć wprost na zdjęciu RAW.

Krok 3. Zgodnie z moją sugestią kliknij i przeciągnij suwak Color (Kolor) w prawą stronę, lecz pamiętaj, by nie przesadzić — choć w pewnym momencie kolorowy szum zniknie, to na zdjęciu będą widoczne inne przekłamania w postaci szumu luminancji (którym zajmę się za chwilę). Innymi słowy, postaraj się, aby zniknęły przede wszystkim czerwone, zielone i niebieskie kropki. W przypadku większości zdjęć nie wymaga to zbyt drastycznej ingerencji — wystarczy przesunąć wspomniany suwak odrobinę w prawo, by na zdjęciu pozostał wyłącznie szum w kolorze szarym. Jeśli przesuniesz go znacznie dalej, to ryzykujesz spadek szczegółowości obrazu. Co prawda można temu zaradzić, przesuwając suwak Color Detail (Szczegóły koloru) w prawą stronę, lecz rzadko kiedy decyduję się na to w przypadku szumu kolorowego.

Krok 4. Uporawszy się z szumem kolorowym, możesz z czystym sumieniem zająć się szumem luminancji. Proces jego korygowania przebiega bardzo podobnie: po prostu przeciągnij suwak Luminance (Luminancja) w prawą stronę, aż szum zniknie (patrz rysunek). Ten suwak na ogół trzeba przeciągnąć nieco dalej niż jego odpowiednik dla szumu kolorowego, lecz to zupełnie normalne. Niemniej nadmiernie intensywna redukcja szumów może doprowadzić do utraty ostrości (detali) i spadku kontrastu obrazu. Jeśli obraz ulegnie silnemu zmiękczeniu, spróbuj zwiększyć wartość parametru Luminance Detail (Szczegóły luminancji), choć akurat z tym suwakiem staram się nie przesadzać. Nieco śmielej używam suwaka Luminance Contrast (Kontrast luminancji); może za wyjątkiem zdjęć portretowych, gdyż jego działanie ma dość destrukcyjny wpływ na wygląd skóry. (Nawiasem mówiąc, z obydwu tych suwaków korzysta się dość rzadko, lecz nie zaszkodzi wiedzieć, do czego służą, prawda?) ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 5. Zamiast solidnie zwiększać wartość parametru Luminance Detail (Szczegóły luminancji), zwykle sięgam po suwak Amount (Ilość) w sekcji Sharpening (Wyostrzanie), w górnej części panelu Detail (Szczegół), który lepiej radzi sobie z przywracaniem pożądanej ostrości i wyrazistości szczegółów (patrz rysunek). Oto gotowe zdjęcie w pełnej krasie. I choć na niewielkiej ilustracji trudno w pełni docenić możliwości nowych narzędzi, to na powiększonych wycinkach (na dole) świetnie widać, że szum został praktycznie całkiem wyeliminowany. Warto wiedzieć, że nawet domyślne ustawienia redukcji szumu (w przypadku zdjęć RAW) świetnie radzą sobie z tym zadaniem, a zarazem nie powodują nadmiernego rozmycia i utraty szczegółów obrazu.

Przed korekcją…



5R]G]LDâ

…i po niej

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

Moduł Camera Raw służy do „wywoływania” cyfrowych negatywów, nic więc dziwnego, że umożliwia również wybranie rozmiaru, rozdzielczości, przestrzeni i głębi kolorów zdjęć. Związane z tym ustawienia należą do ogólnego procesu przetwarzania obrazu, zwanego w Photoshopie obiegiem pracy, i trafiły do specjalnego okna dialogowego o nazwie Workflow Options (Opcje obiegu pracy). Oto garść sugestii i porad związanych z tymi parametrami:

Zmiana UR]G]LHOF]RŒFL UR]PLDUyZ SU]HVWU]HQLLJâĘEL NRORUyZ]GMĘFLD Krok 1. Po wprowadzeniu niezbędnych poprawek w wyglądzie zdjęcia, gdy kompozycja wygląda dokładnie tak, jak sobie tego życzyłeś, należy się przyjrzeć pewnym fizycznym parametrom fotografii, takim jak rozdzielczość i rozmiar. Tuż pod oknem podglądu, w którym wyświetlane jest zdjęcie, znajduje się lakoniczna informacja tekstowa, będąca skrótem bieżących ustawień przetwarzania obrazu. Jest ona podkreślona i przypomina łącze internetowe, a po jej kliknięciu na ekranie jest wyświetlane okno dialogowe Workflow Options (Opcje obiegu pracy), które zostało pokazane na rysunku ilustrującym kolejny krok ćwiczenia.

Krok 2. Rozpocznijmy od wybrania przestrzeni barw. Wprawdzie domyślna przestrzeń barw zdjęcia jest narzucona przez aparat cyfrowy, lecz w przypadku zdjęć RAW można ją dowolnie zmieniać. Ja zalecam wybranie takiej przestrzeni kolorów, która odpowiada roboczej przestrzeni barw Photoshopa. Fotografowie, którzy rejestrują zdjęcia w formacie RAW bądź posługują się programem Lightroom, powinni moim zdaniem wybrać przestrzeń ProPhoto RGB, zaś ci, którzy fotografują w formatach JPEG lub TIFF, powinni się zdecydować na nieco starszą przestrzeń Adobe RGB (1998). Przestrzeń kolorów w module Camera Raw należy wskazać na liście Space (Odstęp), zaś po szczegółowe wskazówki i informacje dotyczące konfiguracji zarządzania kolorem w Photoshopie, zalet przestrzeni ProPhoto RGB i Adobe RGB (1998) oraz drukowania zdjęć zapraszam do rozdziału 11. ciąg dalszy na następnej stronie

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Krok 3. Jeśli chodzi o wybór głębi barw, to kieruję się bardzo prostą zasadą: zawsze wybieram głębię 8 bitów na kanał (jest to zresztą domyślna głębia barw w Photoshopie), chyba że mam do czynienia ze zdjęciem, które nawet po korekcji w module Camera Raw wymaga daleko idących poprawek w Photoshopie — na przykład przy użyciu polecenia Curves (Krzywe). Jedna z największych zalet 16-bitowej głębi kolorów polega na zminimalizowaniu negatywnych skutków ubocznych agresywnej korekcji obrazu (mam tu na myśli takie zjawiska jak pasmowanie i posteryzacja). W praktyce używam tej głębi dość rzadko, a to z kilku powodów. Po pierwsze, niektóre narzędzia i funkcje Photoshopa nie są dostępne w trybie 16-bitowym. Po drugie, zwiększenie głębi kolorów do 16 bitów na kanał powoduje spowolnienie działania programu. Po trzecie wreszcie, pliki z obrazami o 16-bitowej głębi barw mają dwukrotnie większą objętość i zajmują mnóstwo miejsca na dysku twardym komputera. Niektórzy fotografowie uważają, że warto ponieść wymienione konsekwencje i pracują wyłącznie w zwiększonej głębi barw, ale ja nie będę jej używał, choćbym miał umrzeć za-bity! (Ale mi się udało!)

Krok 4. Kolejna lista w omawianym oknie dialogowym nosi nazwę Size (Rozmiar). Domyślnie jest na niej wyświetlany oryginalny rozmiar zdjęcia zarejestrowanego przez aparat cyfrowy, odpowiadający parametrom matrycy światłoczułej tego aparatu (rozmiar przykładowego zdjęcia na rysunku obok wynosi 4256×2832 piksele, gdyż zostało ono wykonane aparatem o rozdzielczości 12,1 megapiksela). Jeśli rozwiniesz tę listę, to będziesz mógł wybrać z niej jedną z pozostałych opcji umożliwiających przeskalowanie zdjęcia na podstawie oryginalnego materiału zarejestrowanego w pliku RAW. Te opcje, które są oznaczone znakiem +, wymagają powiększenia zdjęcia w stosunku do cyfrowego negatywu, zaś te oznaczone znakiem – będą mniejsze niż oryginalna fotografia (przy czym jedynie zmniejszanie zdjęcia nie ma istotnego, negatywnego wpływu na jakość obrazu). Wartość podana w nawiasie określa liczbę megapikseli odpowiadającą wybranej rozdzielczości zdjęcia. Zazwyczaj można zaryzykować wybór rozdzielczości o jeden poziom większej od rozdzielczości źródłowej, lecz przeskalowanie zdjęcia do jeszcze większych rozmiarów najprawdopodobniej spowoduje rozmycie i „pikselizację” obrazu.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Krok 5. Ostatni spośród parametrów znajdujących się w oknie dialogowym Workflow Options (Opcje obiegu pracy) nosi nazwę Resolution (Rozdzielczość). O rozdzielczości powstały już całe filmy instruktażowe na DVD, więc nie będę nawet próbował szczegółowo omówić tego zagadnienia w tym ćwiczeniu; mimo wszystko uważam jednak, że warto się zapoznać z kilkoma prostymi wskazówkami. Jeśli zdjęcie będzie drukowane na maszynie drukarskiej, wybierz rozdzielczość 300 ppi (w rzeczywistości aż tak wysoka rozdzielczość najczęściej nie jest potrzebna, lecz ze względu na wymagania wielu firm poligraficznych warto dostarczać materiały „z zapasem”). Jeśli zamierzasz drukować odbitki o wymiarach przekraczających 8×10 cali na zwykłej drukarce atramentowej, to rozdzielczość rzędu 240 ppi powinna być w zupełności wystarczająca (niektórzy twierdzą, że optymalna rozdzielczość dla drukarek Epson wynosi 360 ppi; jeśli posiadasz drukarkę tej firmy, wydrukuj dwa warianty tego samego zdjęcia w każdej z podanych rozdzielczości i porównaj je). Wydruki mniejsze od 8×10 cali (które zazwyczaj są oglądane z bardzo bliska) można z powodzeniem drukować w rozdzielczości 300 ppi, a jeśli zamierzasz opublikować zdjęcia w internecie, to optymalna będzie rozdzielczość 72 ppi. (Nawiasem mówiąc, w internecie aż roi się od dyskusji na temat właściwych wartości rozdzielczości, a każdy ma jakieś argumenty na poparcie swoich teorii, jeśli więc którejś nocy będziesz cierpiał na bezsenność, to spróbuj poszukać informacji na ten temat…)

Krok 6. Po zatwierdzeniu wszystkich ustawień przyciskiem OK i kliknięciu przycisku Open Image (Otwórz obraz) w oknie modułu Camera Raw edytowana fotografia zostanie przetworzona zgodnie z wybranymi parametrami i otwarta w Photoshopie (na rysunku obok jest pokazane zdjęcie po otwarciu w Photoshopie i wydaniu polecenia Image Size (Rozmiar obrazu) — jak widać, wszystkie parametry wybrane w module Camera Raw zostały uwzględnione). Zdefiniowane ustawienia przetwarzania obrazu zostaną automatycznie wybrane podczas edycji kolejnego zdjęcia, nie musisz więc ponownie do nich zaglądać, chyba że będziesz chciał zmienić rozmiary zdjęcia, zwiększyć głębię kolorów do 16 bitów na kanał lub zmienić rozdzielczość fotografii. Ja nie zmieniam tych ustawień zbyt często: zawsze otwieram fotografie w ich oryginalnym rozmiarze i rozdzielczości 240 ppi.

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



Choć naprawdę przypadł mi do gustu suwak Shadows (Cienie) w Camera Raw, który pod względem jakości rozjaśniania cieni jest lepszy od swego poprzednika, suwaka Fill Light (Światło wypełnienia), to jednak jest od niego „słabszy” (chodzi mi o to, że stary suwak pozwalał uzyskać przesadzone, wręcz karykaturalne rezultaty). W starym suwaku podobały mi się szczególnie możliwości w zakresie rozjaśnienia cieni we włosach i specyficzna stylistyka, przypominająca zdjęcia HDR. Dzięki tej prostej sztuczce możesz połączyć działanie nowych suwaków ze starym suwakiem Fill Light (Światło wypełnienia).

Krok 1. Zacznij od otwarcia zdjęcia w module Camera Raw i poddania go standardowym poprawkom. W tym przypadku odrobinę zmieniłem balans bieli poprzez przeciągnięcie suwaka Temperature (Temperatura) w prawą stronę (co spowodowało ocieplenie kolorystyki). Nieznacznie zwiększyłem też wartość parametru Exposure (Ekspozycja) — do +0,25 — aby rozjaśnić fotografię. Zwiększyłem również wartość parametru Shadows (Cienie) do +13, jak na przykładowym rysunku. Żadnych szaleństw, ale tych kilka poprawek się przydało. Po wykonaniu tych czynności przytrzymaj klawisz Shift — przycisk Open Image (Otwórz obraz) zostanie wówczas zastąpiony przyciskiem Open Object (Otwórz obiekt), oznaczonym kółkiem na rysunku. Kliknij go, aby otworzyć zdjęcie w postaci obiektu inteligentnego w Photoshopie.

Krok 2. Po utworzeniu warstwy z obiektem inteligentnym w Photoshopie (obiekt inteligentny łatwo odróżnić od innych warstw w panelu Layers (Warstwy), gdyż w prawym dolnym rogu jego miniatury jest widoczna malutka ikona z symbolem kartki) kliknij prawym przyciskiem myszy po prawej stronie nazwy tej warstwy i wybierz polecenie New Smart Object via Copy (Nowy obiekt inteligentny z kopii), pokazane na rysunku. Utworzysz w ten sposób kopię warstwy z obiektem, która nie będzie w żaden sposób powiązana z oryginalną warstwą. Dzięki temu będzie można edytować je jako dwa zupełnie niezależne zdjęcia RAW.



5R]G]LDâ

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

©SCOTT KELBY

3U]\ZUDFDQLH VXZDND)LOO /LJKWőZLDWâR Z\SHâQLHQLD

Krok 3. Dwukrotnie kliknij miniaturę kopii obiektu inteligentnego, aby otworzyć zawarte w niej zdjęcie w module Camera Raw. Gdy tak się stanie, kliknij ikonę zakładki Camera Calibration (Kalibracja aparatu) w obszarze paneli Camera Raw — jest to trzecia ikona od prawej, przypominająca aparat fotograficzny — a następnie wybierz opcję 2010 z listy Process (Proces), znajdującej się na samej górze tego panelu (patrz rysunek obok). Ta zmiana spowoduje włączenie poprzedniej wersji algorytmów przetwarzania obrazu tylko dla kopii zdjęcia, a tym samym przywrócenie starych suwaków z Photoshopa CS5. Teraz możesz otworzyć panel Basic (Podstawowe) i przywitać się z suwakiem Fill Light (Światło wypełnienia). Nie krępuj się i przeciągnij go w prawo (w tym przypadku ustawiłem go na wartości 69), aby silnie rozjaśnić cienie we włosach modelki — znacznie silniej, niż można byłoby to zrobić za pomocą nowego suwaka parametru Shadows (Cienie), nawet po zwiększeniu jego wartości do +100. Zauważ jednak, że pozostała część portretu wygląda teraz trochę nienaturalnie — to dlatego firma Adobe uznała, że ten parametr wymaga pewnych udoskonaleń. Po uzyskaniu oczekiwanego efektu kliknij przycisk OK.

Krok 4. Uaktywnij górną warstwę w panelu Layers (Warstwy), przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części tego panelu, aby ukryć całą kopię zdjęcia za pomocą czarnej maski. Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), upewnij się, że kolor narzędzia został zmieniony na biały, a potem zamaluj te obszary zdjęcia, w których chciałbyś odtworzyć efekt działania suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) — ja zamalowałem włosy i kolczyki modelki, gdyż właśnie na tych detalach najbardziej mi zależało. Obok możesz obejrzeć gotowe zdjęcie, będące kombinacją korekcji za pomocą starego suwaka Fill Light (Światło wypełnienia) i nowych, udoskonalonych funkcji modułu Camera Raw. Ekstra!

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 1LHZDUWRXŮ\ZDýILOWUD5HGXFH1RLVH 5HGXNFMDV]XPX Z3KRWRVKRSLH Photoshop jest wyposażony w dwa rozbudowane narzędzia do usuwania szumu: pierwszym są świetne suwaki w oknie modułu Camera Raw, zaś drugim — dla odmiany niezbyt świetny filtr Reduce Noise (Redukcja szumu) z menu Filter/Noise (Filtr/Szum) w Photoshopie. Często żartuję, że wprawdzie w oknie wspomnianego filtra są jakieś suwaki, ale czy aby na pewno zostały one do czegokolwiek podłączone? A jeśli już, to czy nie jest to przypadkiem algorytm filtra rozmywającego? Na poważnie: moim zdaniem warto używać wyłącznie suwaków z sekcji Noise Reduction (Redukcja szumów) z panelu Detail (Szczegół) w module Camera Raw.

2EUDFDQLH]GMĘý Wreszcie jakiś logiczny skrót klawiaturowy: aby obrócić zdjęcie w lewą stronę, naciśnij klawisz L, zaś w celu obrócenia go w prawą stronę — klawisz R. Jeśli skojarzysz te skróty z angielskimi nazwami kierunków (left i right, czyli „lewo” i „prawo”), to z łatwością je zapamiętasz!

uniknąć zwiększenia ilości szumów przy rozjaśnianiu obrazu, to postaraj się możliwie skutecznie je zniwelować przy użyciu narzędzi do redukcji szumów dostępnych w module Camera Raw.

0DV]WDEOHW:DFRPLOXELV]WU]\PDýJR QDNRODQDFK"7RFRŒGOD&LHELH W Photoshopie CS4 firma Adobe zaimplementowała funkcję ułatwiającą użytkownikom tabletów płynne obracanie podglądu dokumentu. Dzięki niej można było dopasować kąt ułożenia obrazu do położenia tabletu trzymanego na przykład na kolanach (aby wypróbować tę funkcję, włącz narzędzie Rotate View (Obróć widok), ukryte pod przyciskiem narzędzia Hand (Rączka), a następnie przeciągnij kursorem myszy w obrębie okna dokumentu). Problem polegał na tym, że wraz z obrotem projektu obracały się także końcówki pędzli (a przecież podczas pracy z prawdziwymi narzędziami malarskimi tak się nie dzieje). Na szczęście naprawiono ten błąd i obrót podglądu nie ma wpływu na kąt ułożenia końcówki pędzla.

3HâQRHNUDQRZHRNQRPRGXâX&DPHUD5DZ Jeśli chciałbyś, aby okno modułu Camera Raw wypełniło cały ekran, kliknij niewielki przycisk Full Screen (Przełącz na tryb pełnoekranowy), znajdujący się po prawej stronie pola Preview (Podgląd), w górnej części tego okna, lub naciśnij klawisz F.

8QLNDQLHSUREOHPyZ]V]XPHP Większość szumów na zdjęciach cyfrowych kryje się w obszarach cieni, o czym warto pamiętać podczas edytowania fotografii. Jeśli silnie rozjaśnisz cienie — na przykład przy użyciu suwaków Shadows (Cienie), Blacks (Czarne), a w pewnych przypadkach także suwaka Exposure (Ekspozycja) — to istniejący szum ulegnie silnemu wzmocnieniu. Jeśli ze względu na specyfikę zdjęcia nie uda Ci się



5R]G]LDâ

$XWRPDW\F]QDNRUHNFMD]GMĘý Już w poprzednich wersjach Photoshopa funkcja automatycznej korekcji zdjęć uległa zdecydowanej poprawie. Dopracowano ją tak, że z przycisku Auto (Automatyczne) można teraz korzystać bez większych obaw. Nie jest rewelacyjna, nie jest genialna, lecz stała się całkiem skuteczna. Jeśli chciałbyś, aby moduł Camera Raw automatycznie korygował wszystkie otwierane zdjęcia (dzięki czemu zyskasz lepszy punkt wyjścia do dalszej pracy), kliknij przycisk Preferences (Preferencje) na pasku narzędzi tego modułu (jest to trzeci przycisk od prawej) i zaznacz opcję Apply Auto Tone Adjustments (Zastosuj automatyczne dopasowanie tonów) w sekcji Default Image Settings (Domyślne ustawienia obrazu). Odtąd każde otwierane zdjęcie będzie automatycznie korygowane.

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 3U]\G]LHODQLHSURILOLNRORUyZGR]GMĘý5$:

Aparat fotograficzny nie osadza profili barw w zdjęciach RAW (w odróżnieniu od fotografii w formacie JPEG i TIFF). Taki profil można jednak przydzielić w module Camera Raw. Jeśli po skorygowaniu zdjęcia w tym module zamierzasz zapisać je w formacie JPEG z myślą o wysłaniu go e-mailem lub opublikowaniu w internecie, to powinieneś przypisać mu taki profil, który umożliwi zachowanie jego oryginalnej kolorystyki. W tym celu kliknij niebieskie „łącze” znajdujące się pod podglądem fotografii w module Camera Raw, rozwiń listę Space (Odstęp) w oknie dialogowym Workflow Options (Opcje obiegu pracy) i wybierz z niej profil kolorów, który zostanie osadzony w fotografii. Jeśli — zgodnie z tym, o czym przed chwilą wspomniałem — zamierzasz wysłać zdjęcie pocztą elektroniczną lub umieścić w galerii internetowej, wybierz przestrzeń sRGB, która zapewni maksymalną zgodność kolorystyki otrzymanego zdjęcia z tą, którą możesz podziwiać w module Camera Raw (kolorystyka zdjęć zapisanych w przestrzeni ProPhoto RGB lub Adobe RGB (1998) w internecie będzie wyglądała mdło i szaro).

:\ŒZLHWODQLHKLVWRJUDPX GODQDMZDŮQLHMV]HJRIUDJPHQWX]GMĘFLD Najważniejszy fragment edytowanego portretu to oczywiście ten, który przedstawia modelkę lub modela, lecz histogram w module Camera Raw domyślnie odzwierciedla charakterystykę tonalną całego zdjęcia (a zatem na przykład w przypadku zdjęcia modelki na bardzo jasnym tle taki globalny histogram nie ułatwi Ci oszacowania odcienia skóry). Aby ominąć ten problem, włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C) i narysuj ramkę kadrowania obejmującą twarz sfotografowanej osoby (lecz nie zatwierdzaj kadrowania). Jeśli teraz spojrzysz na histogram (przypominam, że znajduje się on w prawym górnym rogu okna modułu Camera Raw), okaże się, że odzwierciedla on wyłącznie „wykadrowany” fragment. To bardzo przydatne!

8NU\W\NRV]

Jeśli się zastanawiasz, dlaczego w module Camera Raw raz widać przycisk z symbolem kosza (który służy do usuwania zdjęć), a raz nie, to podpowiem Ci, że pojawia się on wyłącznie wówczas, gdy otworzysz do edycji kilka zdjęć (znajduje się on wtedy na końcu paska narzędzi). Po kliknięciu tego przycisku bieżące zdjęcie lub zdjęcia zostaną przeznaczone do usunięcia. Fizycznie trafią one do kosza systemu operacyjnego (Windows lub Mac OS) dopiero w chwili kliknięcia przycisku Done (Gotowe).

%â\VNDZLF]QHZ\V]XNLZDQLH QDMOHSV]\FK]GMĘý W poprzednim rozdziale wspominałem o możliwości przyznawania zdjęciom ocen w module Camera Raw — pod tym względem jego możliwości nie odbiegają od panelu Mini Bridge (można nawet użyć tych samych skrótów klawiaturowych). Jest jednak jeszcze jeden mało znany szczegół, o którym warto wiedzieć: otóż jeśli naciśniesz i przytrzymasz klawisz Alt (Mac OS: Option), przycisk Select All (Wybierz wszystkie) zostanie zastąpiony przyciskiem Select Rated (Zaznacz limitowane). Po kliknięciu tego przycisku zostaną zaznaczone wszystkie zdjęcia, którym została przypisana jakaś ocena lub etykieta, co pozwoli Ci skupić się na najlepszych fotografiach z całego zestawu.

0HQXSRZLĘNV]HQLD SRGSUDZ\PSU]\FLVNLHPP\V]\

6XURZDVS5$:LHGOLZRŒý0RGXâ&DPHUD5DZGOD]DDZDQVRZDQ\FK

Po kliknięciu podglądu zdjęcia w module Camera Raw prawym przyciskiem myszy na ekranie zostanie wyświetlone menu z listą dostępnych wartości powiększenia obrazu.

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Szukałem właśnie piosenek, które miałyby w tytule „kontrolę”, gdy natknąłem się na utwór De Mono. Jako stary fan zespołu niezmiernie się ucieszyłem, lecz ponieważ piosenek o kontroli bądź jej braku wyświetliło się kilka, postanowiłem zapoznać się przynajmniej z niektórymi. Co prawda nazwy większości ich wykonawców widziałem pierwszy raz w życiu, ale każdy od czegoś zaczyna, czyż nie? (Ja na przykład wiem już, od jakiego stopnia zaczynają się schody do piekła…

3RGNRQWUROĉ 1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘý ZPRGXOH&DPHUD5DZ Ale nie uprzedzajmy faktów). Otóż spora część wspomnianych utworów była opatrzona etykietkami ostrzegającymi przed niezbyt wyrafinowanym językiem. Pomyślałem jednak, że rozdziałów o kontroli nigdy dość, więc może gdybym przez przypadek trafił na jakiś zacny utwór, to mógłbym go gdzieś wykorzystać. Podczas odsłuchiwania rzeczonych piosenek stało się jednak coś dziwnego. Coś, po czym do dzisiaj nie mogę się pozbierać. Otóż okazało się, że nie byłem w stanie zrozumieć ani słowa z tego, co słyszałem w głośnikach. Nawet czekałem na wszystkie te brzydkie wyrazy, ale i one tonęły w powodzi niezrozumienia. To mogło oznaczać tylko jedno: starzeję się. Pamiętam, że kiedy byłem młody i puszczałem mamie swoją ulubioną muzykę, mówiła: „Dobrze, synku, ale ja nie rozumiem ani słowa z tego, co oni tam śpiewają” i patrzyła na mnie tym poirytowanym wzrokiem, na jaki mogą się zdobyć wyłącznie starsi ludzie, nierozumiejący nowoczesnej muzyki. Tym razem jednak chodziło o mnie. O mnie! O młodego, fajnego faceta (nie chichotać mi tam!), który właśnie po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że się starzeje. To mnie dobiło. Dłuższą chwilę siedziałem bez słowa, a potem wrzasnąłem na cały regulator: „K@$%! j$%@ m^% w d#^@!”. Nie minęło nawet kilka sekund, gdy do pokoju zajrzała moja żona z pytaniem: „Znowu piszesz jakiś rapowy kawałek?”. W tej samej chwili ponownie poczułem się młody. Wyskoczyłem jak oparzony z fotela i zacząłem ciskać się i krzyczeć: „P%$#%^&@ C%#@*!”. Żona spojrzała na mnie poirytowanym wzrokiem, powiedziała: „Nie rozumiem ani słowa z tego, co mówisz” — i wyszła.

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ

99

Jedną z moich ulubionych funkcji modułu Camera Raw jest możliwość wybiórczego, całkowicie odwracalnego korygowania fragmentów obrazu (firma Adobe nazywa takie zabiegi korekcjami miejscowymi). Jestem pod wrażeniem ich niesamowicie pomysłowej implementacji. Owszem, sposób wykonywania tego typu poprawek różni się od typowych technik retuszu obrazu w Photoshopie, lecz pewne aspekty działania narzędzi korekcyjnych w module Camera Raw z chęcią zobaczyłbym w macierzystej aplikacji… Prezentację tych narzędzi rozpocznę od zwykłego przyciemniania i rozjaśniania, lecz w dalszej części rozdziału poznasz ich bardziej zaawansowane możliwości.

Krok 1. Na tym zdjęciu można wyróżnić dwa obszary wymagające zupełnie innych poprawek. Pierwszym jest niebo, które należy przyciemnić i zaakcentować jego kolorystykę, zaś drugim — samolot, który powinien być jaśniejszy i lepiej wyeksponowany. Włącz narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty) za pomocą paska narzędzi (jego przycisk został oznaczony kółkiem na rysunku) lub klawisza K. Zalecam jednak, by najpierw — jeszcze przed przystąpieniem do miejscowych poprawek — za pomocą suwaków w panelu Basic (Podstawowe) przeprowadzić pełną korekcję ekspozycji, kontrastu itp. (tak jak w przypadku każdego zdjęcia).

Krok 2. Po włączeniu wspomnianego narzędzia po prawej stronie okna Camera Raw pojawi się panel Adjustment Brush (Pędzel korekty), który zawiera większość suwaków znanych Ci z panelu Basic (Podstawowe) — z wyjątkiem suwaka Vibrance (Jaskrawość) — a także kilka innych, takich jak Sharpness (Ostrość), Noise Reduction (Redukcja szumu) i Moire Reduction (Redukcja mory). Rozpocznijmy od przyciemnienia nieba. Obsługa narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) przebiega w trzech etapach: (1) najpierw należy wybrać rodzaj poprawki, (2) potem przystąpić do malowania, a wreszcie (3) skorygować wybrane wcześniej ustawienia „po fakcie”. Rozpocznij od kliknięcia przycisku z symbolem – (minus), znajdującego się po lewej stronie suwaka Exposure (Ekspozycja), aby wyzerować położenie wszystkich pozostałych suwaków i zmniejszyć wartość parametru Exposure (Ekspozycja), który decyduje o jasności półcieni, do –0,50. To dobry punkt wyjścia do dalszej pracy.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

5R]MDŒQLDQLH SU]\FLHPQLDQLH LNRUHNFMDZ\EUDQ\FK IUDJPHQWyZ]GMĘFLD

Krok 3. W dolnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) znajduje się opcja Auto Mask (Automatyczna maska), odpowiadająca za jedną z najbardziej zadziwiających właściwości omawianego narzędzia. Otóż pozwala ona uniknąć przypadkowego zamalowania tych miejsc, których zamalowywać nie masz zamiaru (innymi słowy, świetnie nadaje się do retuszowania obszarów wokół krawędzi obiektów). Tyle tylko, że przy zamalowywaniu dużych fragmentów obrazu, na przykład nieba, ta opcja powoduje spowolnienie działania programu, gdyż stara się wyszukiwać krawędzie nawet tam, gdzie ich nie ma. W takich przypadkach wolę ją wyłączyć — i tak jak tutaj, zacząć od zamalowania wszystkich fragmentów nieba z dala od konturów samolotu (przynajmniej na razie). Wyłącz więc opcję Auto Mask (Automatyczna maska) i zamaluj niebo, ale uważaj, by nie przeciągnąć kursorem myszy zbyt blisko łopat śmigła albo skrzydeł samolotu — skup się na dużych, otwartych przestrzeniach nieba (jak na przykładowym zdjęciu). Zauważ, że zamalowywane miejsca stają się ciemniejsze.

Krok 4. Po zamalowaniu większej części nieba (ale bez śmigieł i skrzydeł!) możesz zająć się dopasowaniem jasności nieba. Spróbuj zmniejszyć wartość parametru Exposure (Ekspozycja), jak na przykładowym rysunku — niebo stanie się wówczas znacznie ciemniejsze. Właśnie to miałem na myśli, pisząc o „korygowaniu ustawień po fakcie”. Zauważyłeś zieloną pinezkę znajdującą się po prawej stronie zdjęcia? Reprezentuje ona jedną, wykonaną przed chwilą poprawkę (poprawek może być więcej, a pinezki dają możliwość ich niezależnego korygowania; za chwilę napiszę więcej na ten temat).

:VND]yZND8VXZDQLHSRSUDZHN Jeśli chciałbyś usunąć dowolną z wykonanych poprawek, kliknij odpowiadającą jej pinezkę (środkowa część pinezki stanie się wówczas czarna), a następnie naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete). ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 5. Na tym etapie „poświata” wokół łopat śmigła oraz skrzydeł zaczęła mi działać na nerwy, zajmijmy się nią więc jeszcze przed przystąpieniem do edytowania innych aspektów zdjęcia. W pobliżu krawędzi obiektów takich jak śmigło czy skrzydła warto ponownie włączyć opcję Auto Mask (Automatyczna maska), jak na przykładowym rysunku. Dzięki temu można swobodnie zamalować obszary wokół nich i wypełnić wszystkie jasne miejsca, nie ryzykując przy tym nadmiernym przyciemnieniem łopat i skrzydeł. Tajemnica opcji Auto Mask (Automatyczna maska) jest prosta: nie wolno wyjść poza obręb konturów samolotu małym krzyżykiem (+), znajdującym się pośrodku kursora myszy, gdyż to właśnie od położenia krzyżyka decyduje zasięg wykonywanej poprawki. (Jeśli przeciągniesz krzyżykiem po skrzydle, program zacznie zamalowywać skrzydło). Jeśli zewnętrzna część okrągłego kursora znajdzie się na śmigle albo skrzydle, to nie szkodzi — ważne, by nie był to krzyżyk (zwróć uwagę, że na przykładowym rysunku kursor sięga daleko w głąb kołpaka śmigła, a mimo to kołpak nie został przyciemniony — właśnie na tym polega automatyczne maskowanie).

Krok 6. Jak sprawdzić, czy zamalowałeś wszystkie miejsca przeznaczone do skorygowania? Jak się upewnić, czy nie pominąłeś jakiegoś istotnego fragmentu? Można użyć w tym celu opcji Show Mask (Pokaż maskę), znajdującej się w dolnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty). Po włączeniu tej opcji zamalowany fragment zostanie oznaczony innym kolorem (tutaj, dla ułatwienia, zmieniłem ten kolor na czerwony przy użyciu niewielkiej próbki znajdującej się po prawej stronie wspomnianej opcji). Na tej podstawie możesz błyskawicznie ocenić, czy czegoś nie pominąłeś. Jeśli nie chciałbyś, aby maska była wyświetlana przez cały czas, to możesz po prostu wskazać kursorem myszy dowolną pinezkę — na podglądzie zdjęcia zostanie wówczas oznaczony powiązany z nią fragment (tak jak na przykładowym rysunku). Jeśli chciałbyś, aby maska była włączona przez cały czas w trakcie malowania, naciśnij klawisz Y.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

Krok 7. Pora na zapoznanie się z zaawansowanymi możliwościami narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty), polegającymi na wykorzystaniu większej liczby suwaków. Dokładnie tak: po zamalowaniu (zamaskowaniu) wybranego obszaru możesz użyć kolejnych suwaków, aby zmienić jego wygląd (w tym przypadku będzie to oczywiście niebo). Zacznijmy od góry, od suwaka Tint (Tinta) — przeciągnij go w prawą stronę, w kierunku koloru fioletowego, aby urozmaicić kolorystykę nieba (w tym przypadku ustawiłem suwak w położeniu +30). Następnie zmniejsz wartość parametru Exposure (Ekspozycja) jeszcze bardziej niż na początku — do –1,15. Potem sięgnij po suwak Saturation (Nasycenie) i przesuń go daleko w prawą stronę (ja ustawiłem go na wartości +60). W rezultacie monotonne i mdłe niebo o zmierzchu nabierze o wiele bardziej interesującego wyglądu (patrz rysunek). Jak mawiają fotografowie: „dokładnie tak je zapamiętałem!”. Możliwość zamalowania wybranego obszaru, a potem skorygowania go na wiele różnych sposobów stanowi o wyjątkowości omawianego narzędzia.

Krok 8. Popracujmy teraz nad samolotem (nawiasem mówiąc, jest to P-51 Mustang). Najpierw kliknij okrągły przycisk New (Nowy), znajdujący się w górnej części panelu, aby móc przystąpić do malowania nowego obszaru (w przeciwnym razie samolot zostałby przyciemniony i skorygowany tak samo jak niebo). Następnie dwukrotnie kliknij przycisk z plusem (+), znajdujący się po prawej stronie suwaka Exposure (Ekspozycja), aby zwiększyć wartość tego parametru do +1,00 (czyli podwójnej wartości jednego kliknięcia) i wyzerować wszystkie pozostałe. Upewnij się, że opcja Auto Mask (Automatyczna maska) jest włączona, i zamaluj spód samolotu oraz łopaty śmigła (jak na rysunku). Wszystkie te miejsca ulegną zauważalnemu rozjaśnieniu ze względu na dość znaczne zwiększenie wartości parametru Exposure (Ekspozycja). Zauważ, że teraz na zdjęciu są widoczne dwie pinezki, a pinezka ulokowana na niebie jest biała, co oznacza, że jest nieaktywna. Jeśli chciałbyś wrócić do edytowania wyglądu nieba, wystarczy, że klikniesz tę pinezkę, aby odtworzyć powiązane z nią ustawienia. ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 9. Dokończ malowanie pozostałej części samolotu (skrzydeł, łopat itp.), a potem „daj trochę czadu” — jeszcze silniej zwiększ wartość parametru Exposure (Ekspozycja) (tutaj ustawiłem ją na +1,50), potem rozjaśnij cienie przez przeciągnięcie suwaka Shadows (Cienie) w prawą stronę (ja ustawiłem go na +10), a potem zaakcentuj detale za pomocą suwaka Clarity (Przejrzystość) — w tym przypadku przeciągnąłem go do wartości +17. Teraz samolot naprawdę świetnie się prezentuje… ale pojawił się pewien problem: zwróć uwagę, że nieopatrznie pozwoliłem krzyżykowi pośrodku kursora wyjść poza obręb dolnej krawędzi klap skrzydeł, co spowodowało rozjaśnienie fragmentów betonowej nawierzchni lotniska. Niedobrze. Musimy się tym zająć w następnej kolejności.

:VND]yZND :\ELHUDQLHIUDJPHQWyZGRHG\FML Każda wykonana poprawka oznaczana jest oddzielną pinezką. Przeciągnięcie dowolnego suwaka w panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) będzie miało wpływ jedynie na tę poprawkę, która jest w danej chwili aktywna (jej pinezka jest zielono-czarna). W celu skorygowania ustawień dowolnej wykonanej poprawki należy najpierw kliknąć jej pinezkę.

Krok 10. Jeśli popełnisz błąd albo będziesz chciał usunąć jakiś uprzednio zamalowany fragment, przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS), aby przełączyć narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty) na tryb wymazywania. Teraz wystarczy już tylko zamalować miejsca, które zostały wcześniej zbędnie skorygowane, aby anulować poprzednią poprawkę. Tryb wymazywania można włączyć także za pomocą przycisku Erase (Gumka), znajdującego się w górnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty). W tym przypadku będziesz mógł ponadto zmienić wartości parametrów Size (Rozmiar), Feather (Piórko), Flow (Rozmycie) oraz Density (Gęstość), decydujące o sposobie wymazywania (za chwilę napiszę o nich nieco więcej). Z tego względu przed przystąpieniem do pierwszego wymazywania dobrze jest choć raz użyć przycisku Erase (Gumka), aby wybrać rozmiar końcówki pędzla — wartości parametrów Feather (Piórko) i Density (Gęstość) przy wymazywaniu zawsze ustawiam na 100% — a dopiero potem zmniejszyć zasięg poprawki za pomocą klawisza Alt (Option w Mac OS).



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

Krok 11. Na koniec podam Ci jeszcze garść porad i wskazówek dotyczących obsługi narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty): suwak parametru Feather (Piórko) decyduje o rozmyciu krawędzi pędzla — im większa jest wartość tego parametru, tym bardziej miękka będzie narysowana nim plama (ja w 90% przypadków używam pędzla o bardzo miękkich krawędziach). W celu uzyskania końcówki o bardzo wyrazistych, twardych konturach zmniejsz wartość parametru Feather (Piórko) do 0. Domyślnie kolejne warstwy „wirtualnej farby” nakładane na siebie kumulują się, więc jeśli po zamalowaniu jakiegoś fragmentu uznasz, że nie został on dostatecznie przyciemniony, zamaluj go jeszcze raz. Właściwości i sposób kumulowania się kolejnych pociągnięć możesz regulować przy użyciu parametrów Flow (Rozmycie) i Density (Gęstość), znajdujących się w dolnej części omawianego panelu. Suwak Density (Gęstość) w pewnym sensie naśladuje znaną Ci zapewne z Photoshopa funkcję aerografu, lecz jego działanie jest tak subtelne, że rzadko kiedy decyduję się na zmniejszenie jego maksymalnej wartości, która wynosi 100. Suwak Flow (Rozmycie) steruje ilością wirtualnej farby nakładanej przy każdym pociągnięciu (obecnie na ogół ustawiam go na maksymalną wartość 100, ale jeśli chcę zamalować jakiś fragment stopniowo, zmniejszam ją do 50). Poniżej możesz porównać dwa warianty zdjęcia — przed retuszem i po nim — które doskonale ilustrują możliwości narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) w zakresie rozjaśniania i przyciemniania obrazu.

Przed retuszem…

…i po nim

Uwaga: uznałem, że zdjęcie wymaga jeszcze jednej poprawki. Jeśli przyjrzysz się fotografii ilustrującej 10. krok, być może zauważysz, że żółty kołpak śmigła jest trochę zbyt jaskrawy. Postanowiłem więc częściowo usunąć dotychczasową poprawkę za pomocą opcji Erase (Gumka), a następnie kliknąłem przycisk New (Nowy), wyzerowałem wszystkie parametry, zwiększyłem wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do +0,70 i zamalowałem sam kołpak (jak na rysunku do kroku 11.) — w ten sposób otrzymałem pokazany tutaj rezultat.

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Retuszowanie portretów było do niedawna jednym z tych zadań, podczas wykonywania których bez Photoshopa ani rusz, lecz dzięki tandemowi narzędzi Spot Removal (Redukcja punktów) i Adjustment Brush (Pędzel korekty) olbrzymią część tego typu prac można z łatwością wykonać już w module Camera Raw. Co więcej, wszystkie takie operacje są odwracalne, a możliwości wymienionych narzędzi — zadziwiająco duże.

Krok 1. Przykładowy portret, pokazany obok (zrobiłem go w trakcie kursu fotograficznego Light It, Shoot It, Retouch It, zorganizowanego w ramach wystawy Photoshop World Conference & Expo), należy poddać trzem zasadniczym poprawkom: (1) usunąć ewentualne pryszcze i wygładzić skórę, (2) rozjaśnić białka oczu, rozjaśnić całe oczy i zwiększyć ich kontrast oraz (3) wyostrzyć oczy, brwi i rzęsy.

Krok 2. Rozpoczniemy od wyretuszowania drobnych wad skóry. Powiększ podgląd twarzy i włącz narzędzie Spot Removal (Redukcja punktów) (B) za pomocą paska narzędzi w górnej części okna (jego przycisk został oznaczony na rysunku). Następnie ustaw wartość parametru Radius (Promień) — to taka wyszukana nazwa na wielkość pędzla — w taki sposób, by kursor był odrobinę większy od pryszcza, który zamierzasz usunąć. Gdy to zrobisz, umieść kursor dokładnie nad pryszczem i kliknij. Nie maluj ani nie przeciągaj kursorem; po prostu kliknij — i gotowe. Jeśli poprawka nie będzie wyglądała estetycznie, to znaczy, że moduł Camera Raw nie wybrał właściwego miejsca na skórze do pobrania próbki. W takim przypadku kliknij zielone kółko oznaczające położenie próbki i przeciągnij je ponad pobliski obszar gładkiej skóry, a program wprowadzi stosowne poprawki (jak na rysunku). Usuń pozostałe pryszcze pojedynczymi kliknięciami, w miarę potrzeby korygując położenie zielonych kółek-próbek.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

5HWXV]RZDQLH SRUWUHWyZ ZPRGXOH &DPHUD5DZ

Krok 3. Pora na wygładzenie skóry. Kliknij przycisk narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty), oznaczony na rysunku, a następnie czterokrotnie kliknij przycisk z symbolem minusa (–), znajdujący się po lewej stronie suwaka parametru Clarity (Przejrzystość), aby zmniejszyć jego wartość do –100 (ci, którzy lubią nadawać wszystkiemu nazwy, mówią w takich przypadkach o „ujemnej przejrzystości”). Następnie zwiększ wartość parametru Sharpness (Ostrość) do +25 i średnicę pędzla — przy użyciu suwaka Size (Rozmiar) bądź klawisza prawego nawiasu kwadratowego — a potem zamaluj skórę modelki, aby ją elegancko wygładzić (patrz rysunek). W trakcie malowania unikaj miejsc, które powinny zostać ostre i wyraźne: brwi, powiek, ust, nosa, włosów itp. Być może będzie Ci się wydawało, że wygładzanie niewiele zmienia, ale jeśli przełączysz podgląd przed retuszem i po nim za pomocą opcji Preview (Podgląd) w górnej części okna, przekonasz się, że efekty są naprawdę zaskakujące. Jeżeli po zakończeniu pracy uznasz, że wygładziłeś skórę zbyt silnie, po prostu zwiększ wartość parametru Clarity (Przejrzystość), na przykład do –75 albo –50.

Krok 4. Popracujmy teraz nad oczami. Kliknij przycisk New (Nowy), znajdujący się w górnej części panelu (aby móc przystąpić do wprowadzenia innego rodzaju poprawek), a potem wyzeruj wartości parametrów Clarity (Przejrzystość) oraz Sharpness (Ostrość) poprzez dwukrotne kliknięcie ich suwaków. Gdy to zrobisz, przeciągnij suwak Exposure (Ekspozycja) odrobinę w prawą stronę, zmniejsz średnicę pędzla, a potem zamaluj białka oczu (jak na rysunku). Gdy uda Ci się uzyskać właściwy efekt, ponownie kliknij przycisk New (Nowy) i wyzeruj suwaki, aby przygotować się do kolejnej poprawki, która będzie polegać na zwiększeniu kontrastu i jasności tęczówek.

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 5. W celu zwiększenia kontrastu należy zdecydowanie podnieść wartość parametru Contrast (Kontrast) — na pokazanym tutaj przykładzie zwiększyłem ją do +73. Przy okazji możemy się też zatroszczyć o rozjaśnienie tęczówek i zaakcentowanie ich detali. Aby to zrobić, zwiększ wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do +15, parametrowi Clarity (Przejrzystość) nadaj wartość +18, a następnie zamaluj tęczówki. Przekonasz się, że po tej prostej poprawce będą wyglądały o wiele lepiej! Na koniec wyostrz oczy, rzęsy i brwi. Raz jeszcze kliknij przycisk New (Nowy), wyzeruj wartości wszystkich suwaków (po prostu kliknij przycisk z plusem po prawej stronie suwaka Sharpness (Ostrość), aby zresetować ich położenie, a przy okazji zwiększyć wartość parametru Sharpness (Ostrość) do +25). Zamaluj źrenice i tęczówki (ale unikając ich krawędzi), a potem rzęsy i brwi, aby nadać im bardziej wyrazisty, ostry wygląd i w ten sposób zakończyć retusz (poniżej możesz się przyjrzeć zdjęciu przed retuszem i po nim).

Przed retuszem…



5R]G]LDâ

…i po nim

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Narzędzie Graduated Filter (Stopniowy filtr) naśladuje efekty uzyskiwane przy użyciu tradycyjnych filtrów połówkowych (są to filtry optyczne wykonane ze szkła lub tworzywa sztucznego, których jedna połowa została przyciemniona, zaś druga jest całkowicie przejrzysta). Filtry tego typu cieszą się szczególną popularnością wśród miłośników fotografii krajobrazowej, gdyż ułatwiają one poprawne naświetlenie całego kadru — bez nich można zdecydować się bądź na poprawną ekspozycję nieba, bądź pierwszego planu, lecz rzadko udaje się dobrze naświetlić obydwie części zdjęcia. Sposób zaimplementowania tej funkcji w module Camera Raw sprawia, że jej możliwości nie ograniczają się do naśladowania filtrów połówkowych (choć przyznam, że jest to zapewne jedno z najważniejszych jej zastosowań).

.RUHNFMD MDVQRŒFLQLHED LLQQ\FKRELHNWyZ  SU]\XŮ\FLXILOWUD JUDGLHQWRZHJR

Krok 1. Rozpocznij od włączenia narzędzia Graduated Filter (Stopniowy filtr) przy użyciu klawisza G lub przycisku na pasku narzędzi modułu Camera Raw (przycisk ten został oznaczony na rysunku obok). Po włączeniu tego narzędzia po prawej stronie okna modułu Camera Raw wyświetli się panel z ustawieniami (również pokazany na rysunku). Zauważ, że w dużej części odpowiadają one suwakom dostępnym w panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty). Nasze zadanie będzie polegało na przyciemnieniu nieba w sposób naśladujący działanie tradycyjnych, neutralnych filtrów połówkowych. Przeciągnij suwak parametru Exposure (Ekspozycja) w lewą stronę lub dwukrotnie kliknij przycisk – (minus), aby zmniejszyć wartość tego parametru do –1,00 (patrz rysunek).

Krok 2. Naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift (aby tworzony gradient był idealnie poziomy), kliknij pośrodku górnej krawędzi zdjęcia, a następnie przeciągnij kursorem myszy w dół, aż dotrzesz do trawy (patrz rysunek). W większości przypadków tworzenie gradientu należy zakończyć tuż przed linią horyzontu, gdyż w przeciwnym razie spowoduje on przyciemnienie poprawnie naświetlonego pierwszego planu. Zauważ, że niebo stało się ciemniejsze, a całe zdjęcie już teraz wygląda znacznie lepiej. Uwaga: po zwolnieniu klawisza Shift można ustawić gradient pod dowolnym kątem. ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 3. Zielona pinezka wyznacza położenie górnej części gradientu, czerwona wskazuje na jego koniec. Moim zdaniem niebo nie jest jeszcze wystarczająco ciemne, przesuń zatem suwak Exposure (Ekspozycja) w lewą stronę, aby przyciemnić zakres półcieni. Ważną zaletą omawianego narzędzia, podobnie jak w przypadku pędzla Adjustment Brush (Pędzel korekty), jest możliwość połączenia kilku różnych efektów w ramach jednej poprawki. Jeśli chciałbym na przykład zmienić kolor nieba, mógłbym kliknąć próbkę Color (Kolor) i wybrać dowolny odcień błękitu w oknie Color Picker (Próbnik kolorów).

:VND]yZND 3RUDG\GRW\F]ĉFHJUDGLHQWyZ Gotowy gradient można przesuwać — wystarczy w tym celu kliknąć i przeciągnąć w dół linię łączącą zieloną i czerwoną pinezkę. Kliknięcie i przeciągnięcie dowolnej pinezki umożliwia obrócenie narysowanego gradientu. Jeśli chcesz, możesz utworzyć kilka gradientów — w takim przypadku należy kliknąć przycisk New (Nowy) w górnej części panelu Graduated Filter (Stopniowy filtr). Aby usunąć gradient, należy kliknąć jego pinezkę i nacisnąć klawisz Backspace (Delete w Mac OS).

Przed retuszem…



5R]G]LDâ

…i po nim

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Moduł Camera Raw umożliwia tworzenie interesujących efektów specjalnych. Co więcej, niektóre z nich są o wiele łatwiejsze do uzyskania właśnie w nim, a nie w Photoshopie, gdzie trzeba byłoby użyć w tym celu osobnych warstw i masek. Mam tutaj na myśli głównie dwa efekty, bardzo często stosowane w fotografii portretowej i ślubnej. Pierwszy polega na konwersji całego zdjęcia na czarno-białe za wyjątkiem jednego obiektu, który ma przyciągać uwagę widza (ta sztuczka cieszy się dużą popularnością na zdjęciach weselnych i dziecięcych), zaś drugi — na umiejętnym wyeksponowaniu najważniejszych fragmentów kompozycji, które sprawiają wrażenie, jak gdyby padał na nie łagodny snop światła.

(IHNW\VSHFMDOQH ZPRGXOH &DPHUD5DZ

Krok 1. Zacznijmy od pierwszego efektu polegającego na wyróżnieniu kolorem jednego obiektu na zdjęciu, podczas gdy reszta fotografii jest czarno-biała (wiem, to trochę kiczowate…, i Ty też to wiesz. Ale klienci to uwielbiają!). Będzie to wymagało skonfigurowania narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) w taki sposób, by malowanie nim powodowało usuwanie barw ze zdjęcia. Naciśnij klawisz K, aby je włączyć, a następnie sięgnij do panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) i czterokrotnie kliknij przycisk z symbolem minusa (–), znajdujący się po lewej stronie suwaka parametru Saturation (Nasycenie), aby zmniejszyć jego wartość do –100, a przy okazji wyzerować położenie pozostałych suwaków. W rezultacie wszystko, co zamalujesz, stanie się czarno-białe.

Krok 2. Twoim zadaniem będzie zamalowanie niemal całego zdjęcia, co powinno być zdecydowanie łatwiejsze, jeśli wyłączysz opcję Auto Mask (Automatyczna maska), znajdującą się w dolnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) — dzięki temu program nie będzie próbował wykrywać krawędzi obiektów podczas malowania. Powiększ średnicę pędzla przy użyciu parametru Size (Rozmiar) lub klawisza prawego nawiasu kwadratowego i zamaluj całe zdjęcie za wyjątkiem bukietu kwiatów — najlepiej będzie, jeśli zostawisz wokół niego około centymetra niezamalowanej przestrzeni, jak na rysunku obok. ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 3. Teraz należy wykonać dwie czynności: po pierwsze, zmniejszyć średnicę pędzla, a po drugie — włączyć opcję Auto Mask (Automatyczna maska). Tym razem to właśnie od niej zależy powodzenie dalszej części operacji. Dzięki detekcji krawędzi unikniesz przypadkowego zamalowania obiektu, który powinien pozostać kolorowy. Wystarczy, że będziesz przestrzegał jednej prostej zasady: nie pozwól, by niewielki krzyżyk znajdujący się pośrodku kursora myszy znalazł się w obrębie tego obiektu (czyli w tym przypadku — bukietu kwiatów). Wszystko, czego dotknie krzyżyk, stanie się czarno-białe (gdyż wartość –100, nadana wcześniej parametrowi Saturation (Nasycenie), nadal obowiązuje). Innymi słowy, powinieneś zamalować resztki koloru wokół bukietu, lecz na tyle ostrożnie, by krzyżyk pośrodku kursora myszy nie zetknął się z nim w żadnym miejscu. Co innego okrągła krawędź kursora — ona nie tylko może, lecz w niektórych miejscach wręcz powinna swobodnie ocierać się o płatki kwiatów, gdyż tylko w ten sposób uda Ci się zamalować wszystkie zakamarki wokół bukietu. Wierz mi, że ta sztuczka sprawdza się całkiem nieźle (zresztą nie musisz mi wierzyć: przekonaj się sam!).

Krok 4. Jak widać na rysunku, pomimo zamalowania najdrobniejszych miejsc wokół bukietu, zarówno kwiaty, jak i zielone liście są kolorowe — wystarczyło uważać na położenie krzyżyka. Teraz, za pomocą podobnej techniki, ale użytej w inny sposób, otrzymamy ciemniejszy, „teatralny” wariant tego samego zdjęcia. Naciśnij klawisz Backspace (Mac OS: Delete), aby usunąć bieżącą pinezkę wraz z całym efektem, i rozpocznij pracę od początku.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

Krok 5. W ten sposób ponownie mamy do dyspozycji oryginalne, kolorowe zdjęcie. Włącz narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty), a następnie kliknij przycisk z symbolem minusa (–) obok suwaka parametru Exposure (Ekspozycja), aby wyzerować wartości wszystkich pozostałych parametrów. Następnie przeciągnij suwak Exposure (Ekspozycja) daleko w lewą stronę. Przy okazji możesz przeciągnąć w lewo suwak Shadows (Cienie), aby zamalowane miejsca zostały naprawdę bardzo silnie przyciemnione.

Krok 6. Wyłącz opcję Auto Mask (Automatyczna maska) i zamaluj całe zdjęcie przy użyciu bardzo dużej końcówki pędzla, aby je bardzo silnie przyciemnić (patrz rysunek).

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



Krok 7. Kliknij przycisk Erase (Gumka), znajdujący się w górnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty), bądź po prostu naciśnij i przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option), aby tymczasowo włączyć tryb wymazywania. Ustaw bardzo dużą średnicę pędzla (na przykład taką jak na rysunku obok), zmień wartość parametru Feather (Piórko) na około 90 (ten parametr decyduje o miękkości pociągnięć pędzla), a następnie kliknij — tylko raz — w miejscu, w którym chcesz uzyskać efekt rozjaśnienia obrazu (w tym przypadku chodziło mi o rozjaśnienie twarzy modelki). W ten sposób przywrócisz pierwotny wygląd zdjęcia (przyciemnionego w poprzednim kroku ćwiczenia) w jednym, wybranym miejscu.

Krok 8. Kliknij jeszcze kilkakrotnie w różnych miejscach twarzy i ramion (za każdym razem przenosząc kursor na odległość około centymetra), aby rozjaśnić sąsiednie fragmenty zdjęcia. W rezultacie powinieneś otrzymać kompozycję przypominającą tę z rysunku obok. Jeśli uzyskany efekt wyda Ci się zbyt intensywny, anuluj kilka ostatnich kliknięć skrótem Ctrl+Alt+Z (Command+Option+Z w Mac OS), a potem zmniejsz wartość parametru Flow (Rozmycie) i powtórz opisane wcześniej czynności. Dzięki tej zmianie rozjaśnianie obrazu będzie następowało wolniej.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Jest to pierwsza wersja modułu Camera Raw, która umożliwia „malowanie balansem bieli”, a choć może trudno w to uwierzyć, ta funkcja należy do najczęściej używanych spośród wszystkich nowości w tej edycji ACR. W fotografii plenerowej często zdarza się, że pewne fragmenty sceny są oświetlone bezpośrednim, naturalnym światłem, zaś inne są ocienione — i te na zdjęciach wychodzą zwykle w niebieskawym kolorze (zwłaszcza w przypadku funkcji automatycznego ustawiania balansu bieli, z której korzysta większość fotografów, jako że na ogół spisuje się ona bardzo dobrze). Oto przepis na ujednolicenie kolorystyki zdjęcia poprzez malowanie balansem bieli.

3RSUDZLDQLH NRORU\VW\NL OXEWZRU]HQLH HIHNWyZ VSHFMDOQ\FK  SRSU]H]PDORZDQLH EDODQVHPELHOL Krok 1. Mamy tutaj do czynienia z portretem plenerowym. Skóra modelki ma piękny, ciepły odcień (po części dzięki pomarańczowemu filtrowi, jaki założyłem na zdalną lampę błyskową), ale spójrz tylko, co dzieje się za nią: ulica i budynki znajdują się w głębokim cieniu, który nadaje im niebieskawy kolor (zdjęcie wygląda, jakby zostało zrobione o świcie, choć w rzeczywistości właśnie zapadał zmierzch). Jeśli spróbowałbym w zwykły sposób ocieplić kolorystykę zdjęcia za pomocą ustawień balansu bieli, skóra modelki zrobiłaby się intensywnie żółta. Na szczęście teraz możemy skorygować balans bieli tylko tam, gdzie to konieczne.

Krok 2. Włącz narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty) (K), kliknij przycisk z plusem (+) po prawej stronie suwaka Temperature (Temperatura), aby nadać parametrowi Temperature (Temperatura) wartość +25 i wyzerować wszystkie pozostałe suwaki, a potem zamaluj niebieskawe obszary tła (jak na przykładowym rysunku). Po zamalowaniu wszystkich niebieskich miejsc możesz zmienić wartość parametru Temperature (Temperatura) za pomocą suwaka (przeciągnij go w prawo, aby ocieplić kolory i zmniejszyć domieszkę niebieskiego, tak jak w tym przypadku, bądź w lewo, jeśli ustawiona wcześniej wartość +25 okaże się zbyt „ciepła”). Na tym polega piękno zastosowania narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) do tego typu retuszów: po zamalowaniu niebieskich obszarów możesz wygodnie dostosować intensywność wykonanej poprawki za pomocą suwaka. Po tym jak ulica w tle nabrała bardziej neutralnego odcienia, zamalowałem jeszcze niebo, aby nadać mu bardziej „zachodzącosłoneczny” (wiem, wiem — nie ma takiego słowa) wygląd. Na koniec odrobinę zmniejszyłem wartość parametru Highlights (Światła) — i gotowe.

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



8VXZDQLHV]XPX W\ONR ]REV]DUyZFLHQL

Jeśli często fotografujesz przy wysokiej czułości matrycy (800 ISO albo wyższej), to niemal na pewno borykasz się z pewną ilością szumów na zdjęciach (choć wszystko zależy oczywiście od modelu i producenta aparatu). Najwięcej szumów (w dodatku tych najbardziej uciążliwych) pojawia się zwykle w obszarach cieni. Co gorsza, jeśli cienie wymagają rozjaśnienia, to szum będzie w nich naprawdę bardzo widoczny. Choć narzędzia do usuwania szumu w module Camera Raw są bardzo dobre, to jak każde tego typu funkcje, powodują pewne zmiękczenie konturów (wynikające z rozmycia obrazu). Ta sztuczka umożliwia zmniejszenie ilości szumów tylko tam, gdzie to konieczne, dzięki czemu reszta zdjęcia pozostaje ostra.

Rozpoczniemy od rozjaśnienia ściany znajdującej się na końcu tego krużganka. Zdjęcie zostało zrobione przy czułości 800 ISO, więc po rozjaśnieniu tego miejsca znajdujący się w nim szum zaatakuje ze zdwojoną siłą. Na szczęście teraz mamy na niego sposób! Zacznij od włączenia narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) (K), kliknij przycisk z plusem (+) po prawej stronie suwaka Shadows (Cienie), aby wyzerować wszystkie pozostałe parametry, a potem przeciągnij ten suwak w prawą stronę, do około +88, i zamaluj zielonkawą ścianę w tle. Ściana nadal jest zbyt ciemna, więc spróbuj ją rozjaśnić poprzez przeciągnięcie suwaka Highlights (Światła) w prawą stronę, do +75, i zwiększ wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do +0,45. Na koniec przeciągnij suwak Clarity (Przejrzystość) do +42, aby zaakcentować fakturę ściany. Całość wygląda teraz znacznie lepiej (przynajmniej moim zdaniem), ale jeśli przyjrzysz się wycinkowi na rysunku obok, przekonasz się, że w głębi korytarza czaiło się mnóstwo szumu…

Krok 2. Powiększ podgląd do 100%, aby ułatwić sobie oszacowanie wyglądu szumu w obszarach cienia, a potem przeciągnij suwak Noise Reduction (Redukcja szumu) w prawą stronę, śledząc przy tym uważnie zaszumienie zdjęcia. Przeciągnij suwak tak daleko, aż uda Ci się znaleźć idealny kompromis między redukcją szumu a rozmyciem obrazu (pamiętaj, że to tylko „redukcja”, a nie „usunięcie” szumu). Uzyskany efekt będzie się ograniczał do zamalowanych obszarów ściany, a reszta zdjęcia pozostanie ostra i wyraźna.



5R]G]LDâ

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

©SCOTT KELBY

Krok 1.

Przypuśćmy, że stwierdziłeś, iż jakiś konkretny fragment zdjęcia skorzystałby na silnym zwiększeniu wartości parametru Clarity (Przejrzystość), więc zwiększasz ją do 100 i zamalowujesz ten detal. Patrzysz potem na uzyskany efekt i stwierdzasz: „Choć ustawiłem maksymalną, 100-procentową wartość danego parametru, to nadal za mało!”. (Innymi słowy, chciałbyś przekręcić gałkę potencjometru do końca i jeszcze trochę ;-)). W takich przypadkach można użyć następującej, bardzo skutecznej sztuczki („podwójnego nakładania” — jak nazywa ją mój kolega, Matt Kloskowski, od którego się jej nauczyłem).

-DNZ\FLVQĉý ZLĘFHMQLŮ ]NDŮGHJR VXZDND"

©SCOTT KELBY

Krok 1. Oto zdjęcie, które wybrałem jako przykład. Naszym celem jest bardzo silne wyeksponowanie detali reflektorów samochodu. Włącz zatem narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty) (K), kliknij przycisk z plusem (+) po prawej stronie suwaka Clarity (Przejrzystość), aby wyzerować wszystkie pozostałe parametry, a potem przeciągnij ten suwak do końca w prawą stronę, do wartości +100. Gdy to zrobisz, dokładnie zamaluj dwa okrągłe reflektory. Przypuśćmy, że uznałeś, iż wymagają one jeszcze silniejszego wyeksponowania, ale przecież zwiększyłeś już wartość parametru Clarity (Przejrzystość) do maksimum, do +100… Co zrobić w takiej sytuacji? Nie da się przecież przeciągnąć tego suwaka do +200! A w każdym razie nie bez użycia pewnego triku.

Krok 2. Kliknij przycisk New (Nowy) znajdujący się w górnej części panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) i zauważ, że nowa poprawka odziedziczyła po poprzedniej 100-procentową wartość parametru Clarity (Przejrzystość). Wystarczy, że zamalujesz ten sam fragment jeszcze raz — po prostu zacznij w trochę innym miejscu między lampami. W rezultacie zaaplikujesz temu fragmentowi kolejną dawkę parametru Clarity (Przejrzystość), a na podglądzie zdjęcia pojawią się dwie pinezki: pierwsza, odpowiadająca poprzedniemu malowaniu ze 100-procentową wartością Clarity (Przejrzystość), i druga, odpowiadająca bieżącej poprawce. Dzięki tej sztuczce reflektory ulegną takiej zmianie, jakby zostały zamalowane z 200-procentową intensywnością. Oczywiście opisaną technikę można zastosować nie tylko w przypadku suwaka Clarity (Przejrzystość), ale dowolnego innego suwaka z panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty).

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 0DORZDQLHUR]P\FLHPJDXVVRZVNLP Z technicznego punktu widzenia nie jest to rozmycie gaussowskie, niemniej w module Camera Raw można malować rozmyciem przez zmniejszenie wartości parametru Sharpness (Ostrość) w panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty) poniżej 0. (Przy wartości –100 efekt naprawdę przypomina rozmycie gaussowskie z Photoshopa — stąd nazwa triku). Dzięki tej prostej sztuczce można utworzyć na przykład imitację małej głębi ostrości (przez zamalowanie tła) bądź sto innych ciekawych efektów, które wymagają rozmycia fragmentów fotografii.

'ODF]HJRNXUVRUVNâDGDVLĘ ]GZyFKRNUĘJyZ" Kursor narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) składa się z dwóch koncentrycznych okręgów. Mniejszy okrąg odzwierciedla rozmiar pędzla, zaś większy (wyrysowany przerywaną linią) stanowi granicę zasięgu efektu rozmycia uzyskanego przy użyciu parametru Feather (Piórko).

-DNZ\ŒZLHWOLýSRMHG\QF]ĉ ZDUVWZĘGRNXPHQWX" Naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij ikonę z symbolem oka, znajdującą się obok miniatury tej warstwy. Wszystkie pozostałe warstwy zostaną wówczas automatycznie ukryte. W takiej sytuacji możesz też przejrzeć warstwy dokumentu pojedynczo: wystarczy, że naciśniesz klawisz Alt (Mac OS: Option) oraz klawisz otwierającego lub zamykającego nawiasu kwadratowego. Chciałbyś ponownie wyświetlić wszystkie warstwy? Po prostu ponownie naciśnij Alt lub Option i kliknij jedyną widoczną ikonę oka.

0DORZDQLHZOLQLLSURVWHM Jeśli chciałbyś wykonać idealnie proste pociągnięcie narzędziem Adjustment Brush (Pędzel korekty), możesz skorzystać z tej samej sztuczki co w przypadku narzędzia Brush (Pędzel) w Photoshopie: kliknij w miejscu, w którym chciałbyś rozpocząć rysowanie, naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift, a następnie kliknij w miejscu, gdzie pociągnięcie powinno się kończyć. Obydwa wskazane miejsca zostaną połączone idealnie prostą kreską. Ten trik przydaje się szczególnie podczas retuszowania obiektów o geometrycznych kształtach — na przykład krawędzi budynku na tle nieba.

-DNZ\]HURZDýNRORU" Po wybraniu koloru w próbniku kolorów narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) trudno się domyślić, jak z niego zrezygnować czy, innymi słowy, jak wyłączyć „malowanie kolorem” w ogóle. Sztuczka polega na tym, by kliknąć prostokątny próbnik bieżącego koloru (znajdziesz go pośrodku panelu z ustawieniami omawianego narzędzia), a po otwarciu okna dialogowego Color Picker (Paleta kolorów) zmniejszyć wartość parametru Saturation (Nasycenie) do 0. Po zamknięciu tego okna prostokątna próbka powinna zostać przekreślona znakiem „X”, co oznacza, że malowanie kolorem zostało wyłączone.



5R]G]LDâ

=DSLV\ZDQLHPLJDZNL Jeśli tajniki panelu History (Historia) w Photoshopie nie są Ci obce, to zapewne wiesz, że umożliwia on tworzenie tzw. migawek, czyli zapisywanie bieżącego stanu dokumentu, który można potem w dowolnym momencie odtworzyć. Być może zainteresuje Cię wobec tego informacja, że bardzo podobny mechanizm jest dostępny w module Camera Raw! Niezależnie od tego, który panel tego modułu jest w danej chwili otwarty, możesz zapisać migawkę bieżącego stanu zdjęcia skrótem Ctrl+Shift+S (Mac OS: Command+Shift+S). Utworzoną migawkę można w dowolnym momencie odtworzyć przy użyciu panelu Snapshots (Migawki) — wystarczy kliknąć jej nazwę.

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 5R]SRF]\QDQLHRG]HUD Jeśli po wprowadzeniu kilku poprawek narzędziem Adjustment Brush (Pędzel korekty) stwierdzisz, że wolałbyś rozpocząć pracę od początku, to nie musisz klikać kolejno wszystkich utworzonych pinezek i usuwać oddzielnie każdej z nich klawiszem Backspace (Mac OS: Delete). Wystarczy, że klikniesz przycisk Clear All (Wyczyść wszystko), znajdujący się w prawym dolnym rogu z ustawieniami narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty).

=PLDQDŒUHGQLF\SĘG]ODSU]\XŮ\FLXP\V]\ Jeśli umieścisz kursor narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty) nad podglądem zdjęcia, a następnie klikniesz prawym przyciskiem myszy, to po chwili w środku kursora pojawi się podwójna strzałka. Od tej pory przeciągnięcie kursorem w lewą lub w prawą stronę spowoduje — odpowiednio — zmniejszenie lub zwiększenie średnicy narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty).

:\ŒZLHWODQLHÅIDUE\µSRGF]DVPDORZDQLD Podczas malowania narzędziem Adjustment Brush (Pędzel korekty) na podglądzie zdjęcia są odzwierciedlane zmiany zgodne z wybranymi ustawieniami (jeśli więc skonfigurowałeś je tak, by powodowały przyciemnienie obrazu, zamalowane miejsca stają się ciemniejsze itp.). W pewnych sytuacjach warto byłoby jednak włączyć inny, czytelniejszy podgląd, który lepiej oddaje zasięg subtelnych, trudno dostrzegalnych

poprawek (na przykład po to, by uniknąć skorygowania sąsiednich fragmentów, które powinny zostać niezmienione). W takim przypadku włącz opcję Show Mask (Pokaż maskę), znajdującą się w dolnej części panelu z ustawieniami narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty). Od tej chwili zamalowywane fragmenty będą wyświetlane w postaci białej, półprzezroczystej maski (jej kolor możesz zmienić przy użyciu próbki znajdującej się obok wspomnianej opcji). Po zakończeniu retuszu naciśnij klawisz Y, aby wyłączyć podgląd maski. To się naprawdę przydaje!

'RGDZDQLHZâDVQ\FKSUyEHNNRORUyZ W prawym dolnym rogu okna Color Picker (Paleta kolorów), wyświetlanego po kliknięciu próbki Color (Kolor) w panelu Adjustment Brush (Pędzel korekty), znajduje się pięć predefiniowanych próbek, które służą do zapamiętywania najczęściej używanych kolorów. W celu zmiany koloru jednej z tych próbek wybierz potrzebny kolor ze spektrum i wskaż tę próbkę kursorem myszy, naciskając jednocześnie klawisz Alt (Mac OS: Option). Gdy kursor przybierze kształt wiaderka z farbą — kliknij, aby zastąpić dotychczasowy kolor wskazanej próbki tym, który przed chwilą wybrałeś.

8NU\ZDQLHSLQH]HN W celu tymczasowego ukrycia pinezek, które są automatycznie tworzone podczas posługiwania się narzędziem Adjustment Brush (Pędzel korekty), naciśnij klawisz V (pełni on rolę przełącznika służącego do ukrywania i ponownego wyświetlania pinezek).

3RGNRQWUROĉ1DU]ĘG]LDGRNRUHNFML]GMĘýZPRGXOH&DPHUD5DZ

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Uwielbiam ten tytuł. Chyba nie muszę dodawać, że zapożyczyłem go z bardzo popularnej ostatnio serii horrorów, prawda? (Nawiasem mówiąc, jeśli uznać, że teraz użyłem tytułu pierwszej części, to mam ten rozdział z głowy przez kilka następnych wydań tej książki!) Zanim jednak wpadłem na ten pomysł, zmarnotrawiłem sporo czasu na przetrząsanie zasobów serwisu iTunes w poszukiwaniu tytułów piosenek, które miałyby w sobie coś z cięcia, ciachania albo…

3LâD 6NDORZDQLH LNDGURZDQLH]GMĘý no, poprzestańmy na ciachaniu. Większość z nich była jednak oznaczona etykietką ostrzegającą przed słowami powszechnie uważanymi za obraźliwe. Cóż było robić — słuchałem, uchylając się od czasu do czasu przed K-bombami eksplodującymi w moich uszach. Gdy się tak uchylałem, przyszło mi do głowy, że pracownicy serwisów takich jak iTunes, którzy są odpowiedzialni za przesłuchiwanie wszystkich utworów i opatrywanie ich 30-sekundowych urywków odpowiednimi etykietami, muszą być chyba kompletnie głusi i nieczuli na wybuchające K-bomby, przelatujące P-pociski i rozrywające się J-granaty (pewnie mogliby bez zmrużenia oka robić Joemu Pesciemu za niańkę). Jedyny problem z Piłą jest taki, że o ile bardzo obrazowo kojarzy się z przycinaniem (ergo — kadrowaniem), to już ze skalowaniem nie bardzo, a przecież spora część tego rozdziału jest poświęcona skalowaniu! Postanowiłem nie dawać za wygraną i po dłuższych bojach z wyszukiwarką w serwisie iTunes odnalazłem utwór wykonywany przez niejakiego DJ Yanatza z udziałem The Designers, zatytułowany Undo Resize, czyli… „Anuluj skalowanie”. Okazało się, że jest to 8 minut i 31 sekund elektronicznej muzyki tła, wzbogaconej szeptami dwóch kobiet wypowiadających nazwy poleceń żywcem zapożyczonych z programów firmy Adobe. Wiesz, rzeczy takie jak „Select All” („Zaznacz wszystko”), „Fill” („Wypełnij”), „Distort” („Zniekształć”), „Snap to Grid” („Przyciągaj do siatki”) i inne. Nie, tym razem naprawdę się nie nabijam (sam możesz posłuchać 30 sekund za darmo!). Ponieważ utwór kosztował 99 centów, uznałem, że to znakomita cena za ponad 8 minut poleceń wypowiadanych w rytm muzyki. Kupiłem bez wahania. Tyle poleceń, w dodatku z tłem muzycznym, powinno kosztować, bo ja wiem… co najmniej dolara!

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Podstawy NDGURZDQLD]GMĘý

Krok 1. Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie). Różnica między nową a starą wersją tego narzędzia jest widoczna od razu: nie trzeba rysować ramki kadrowania, gdyż program automatycznie tworzy ją sam (szok!). Kliknij uchwyt znajdujący się w narożniku lub na krawędzi ramki i zacznij przeciągać do środka, aby przystąpić do kadrowania (jak w tym przykładzie). Aktywny obszar zdjęcia będzie ulegał zmniejszeniu (a część przeznaczona do usunięcia zostanie przyciemniona). Jeśli chciałbyś zachować źródłowe proporcje obrazu (ja tak zwykle robię), przytrzymaj klawisz Shift w trakcie przeciągania dowolnego uchwytu. Kadrowane zdjęcie można przemieścić w obrębie ramki: wystarczy je kliknąć i przeciągnąć.

Krok 2. Nakładka Rule of Thirds (Złoty podział), która jest widoczna na rysunku ilustrującym 1. krok ćwiczenia, nie pojawia się automatycznie; jest wyświetlana dopiero w chwili przeciągnięcia jednego z uchwytów. Jeśli zobaczysz na ekranie inną nakładkę, rozwiń listę View (Widok) na pasku opcji, aby wyświetlić listę dostępnych nakładek (a jeżeli nie jesteś pewien, której chciałbyś użyć, przejrzyj je — można je wygodnie przełączać za pomocą klawisza O). Ponadto na wspomnianej liście znajdują się jeszcze trzy opcje: Always Show Overlay (Zawsze pokazuj nakładkę) — po jej włączeniu nakładka jest wyświetlana po rozpoczęciu kadrowania i już nie znika, nawet jeśli nie manipulujesz ramką, Never Show Overlay (Nigdy nie pokazuj nakładki) oraz Auto Show Overlay (Automatycznie pokazuj nakładkę). Ta ostatnia jest moją ulubioną: powoduje wyświetlanie nakładki tylko w trakcie edytowania ramki.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

©SCOTT KELBY

W Photoshopie CS6 firma Adobe przeprojektowała narzędzia do kadrowania i trzeba przyznać, że rzeczywiście zostały one znacznie udoskonalone (zresztą należało się im to od dawna, gdyż proces kadrowania nie uległ większym zmianom od Photoshopa 1.0…). W tym ćwiczeniu zapoznasz się nie tylko z podstawowymi technikami kadrowania (w tym z nowymi, które są dostępne w Photoshopie CS6), ale właściwie ze wszystkimi ich tajnikami. Metod kadrowania w Photoshopie jest wiele, a każda z nich przydaje się w określonych sytuacjach — i właśnie z tego względu dobrze znać je wszystkie. Jeśli używasz Lightrooma, to poczujesz się jak w domu, gdyż kadrowanie w Photoshopie przebiega teraz podobnie jak w tym programie.

Krok 3. Po uaktywnieniu ramki kadrowania, jeśli okaże się, że musisz obrócić zdjęcie, po prostu ustaw kursor w dowolnym miejscu poza ramką. Gdy to zrobisz, kursor przybierze kształt podwójnej strzałki. Gdy tak się stanie, kliknij, przytrzymaj przycisk myszy i przeciągnij kursorem w górę (albo w dół) — ramka kadrowania zostanie obrócona zgodnie z wybranym kierunkiem. Jedną z najważniejszych zmian, jakie zaszły w tej kwestii w Photoshopie CS6, jest fakt, że teraz obraca się zdjęcie (a nie jego ramka), co zdecydowanie upraszcza cały proces (zwłaszcza w przypadku prostowania linii horyzontu albo budynku). Ponadto obok kursora pojawia się niewielkie okienko podpowiedzi z bieżącym kątem obrotu (oznaczone kółkiem na rysunku).

Krok 4. Jeśli uznasz, że wolałbyś wrócić do starej metody kadrowania (polegającej na obracaniu ramki, a nie zdjęcia), odszukaj na pasku opcji przycisk Set Additional Crop Options (Ustaw dodatkowe opcje kadrowania), który wygląda jak trybik, i w niewielkim panelu włącz opcję Use Classic Mode (Używaj trybu klasycznego). (Złośliwi hipsterzy kadrowania nazywają go „niemodnym” albo wręcz „starożytnym”, a nie klasycznym…) Mimo wszystko zdecydowanie polecam wypróbowanie nowej metody: wprawdzie wymaga pewnego przyzwyczajenia, ale jeśli uda Ci się do niej przekonać, docenisz jej możliwości. Przy okazji omawiania wspomnianego panelu opowiem o dwóch kolejnych opcjach, które są dostępne przy kadrowaniu w zwykłym trybie (nie „klasycznym”). Pierwsza powoduje automatyczne centrowanie ramki kadrowania (i jest domyślnie włączona), zaś drugą opiszę na następnej stronie (gdyż jest nieco bardziej skomplikowana).

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 5. Opcja numer dwa nosi nazwę Show Cropped Area (Pokaż obszar wykadrowany) i ma większe możliwości, niż mogłoby się wydawać: to ona odpowiada za przeniesienie do Photoshopa CS6 jednej z najbardziej chwalonych funkcji kadrowania w programie Lightroom. W Lightroomie ten tryb kadrowania nosi nazwę Lights Out („zgaszone światła”), a jego włączenie powoduje zaczernienie całego obszaru wokół ramki. W efekcie przy przeciąganiu uchwytów możesz się skupić na wyglądzie zdjęcia. Wspomnianą opcję można włączyć (i wyłączyć) poprzez kliknięcie przycisku Set Additional Crop Options (Ustaw dodatkowe opcje kadrowania), ale znacznie łatwiej jest nacisnąć klawisz H (co dość łatwo zapamiętać, jeśli człowiek pogodzi się z błędem ortograficznym: h jak (c)hować wszystko, co niepotrzebne!). Pamiętaj tylko, aby najpierw choćby raz kliknąć ramkę kadrowania, gdyż w przeciwnym razie naciśnięcie klawisza H spowoduje włączenie narzędzia Hand (Rączka). To nie wszystko! Po ukryciu wykadrowanych fragmentów możesz nacisnąć klawisz Tab, aby tymczasowo ukryć wszystko inne (pasek narzędzi, pasek opcji, panele itp.). Pozostałe ustawienia w omawianym panelu są dostępne tylko po włączeniu przyciemnienia na zewnątrz ramki (zwanego „polem wycięcia”) i umożliwiają zmianę koloru oraz poziomu krycia tego przyciemnienia. Ponadto przyciemnienie można wyłączyć opcją Enable Crop Shield (Włącz pole wycięcia).

Krok 6. Jeśli chciałbyś zaoszczędzić trochę czasu, to zapoznaj się z listą standardowych formatów kadrowania, znajdującą się po lewej stronie paska opcji (patrz rysunek). Po prostu wybierz z niej potrzebne proporcje (tutaj wybrałem format 1×1, czyli kwadrat), a ramka kadrowania zostanie do nich automatycznie dopasowana (jak na rysunku).



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Krok 7. Jeśli w pewnej chwili uznasz, że chciałbyś zrezygnować z kadrowania zdjęcia, możesz albo nacisnąć klawisz Esc, albo przycisk anulowania znajdujący się na pasku opcji (pokazany na rysunku). Ewentualnie możesz po prostu włączyć inne narzędzie z paska narzędzi: na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe z pytaniem o potwierdzenie lub anulowanie kadrowania.

Wskazówka. Obracanie ramki w pionie i poziomie Jeśli po kliknięciu ramki kadrowania chciałbyś ją obrócić, tak aby móc pionowo wykadrować zdjęcie poziome (lub na odwrót), ale z zachowaniem źródłowych proporcji, to kliknij przycisk z okrągłą strzałką na pasku opcji albo — co jest szybsze i wygodniejsze — naciśnij klawisz X.

Krok 8. Dotychczas zapoznałeś się ze standardowymi metodami kadrowania w Photoshopie CS6, polegającymi na włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie) i przeciągnięciu uchwytów w wybrane miejsce, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by wykadrować zdjęcie odręcznie, tak jak w poprzednich wersjach programu. Polega to na włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie) i przeciągnięciu wokół obszaru, który ma pozostać po kadrowaniu (jak na tym rysunku). Nie przejmuj się istniejącą ramką — po prostu kliknij i przeciągnij, a gdy zwolnisz przycisk myszy, na ekranie pojawi się nowa ramka o żądanych proporcjach. Oczywiście uchwyty nowej ramki będziesz mógł edytować podobnie jak tej poprzedniej. Jeśli teraz spojrzysz na zdjęcie ilustrujące 1. krok tego ćwiczenia, przekonasz się, że nieźle je już wykadrowaliśmy…

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 9. Akurat tę operację można było przeprowadzić także w starszych wersjach Photoshopa, ale w wersji CS6 jest ona o wiele łatwiejsza i bardziej intuicyjna do wykonania. Chodzi mi o powiększanie obszaru roboczego za pomocą narzędzia Crop (Kadrowanie). Przede wszystkim najpierw warto sprawdzić jedną rzecz: jeśli chciałbyś, aby nowe fragmenty tła były białe (a w większości przypadków tak właśnie jest), to zanim włączysz narzędzie Crop (Kadrowanie), naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor tła na biały. Potem, już po włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie), upewnij się, że z listy po lewej stronie paska opcji została wybrana opcja Unconstrained (Nieograniczony) — w przeciwnym razie ramka kadrowania będzie miała takie same proporcje jak oryginalne zdjęcie. (A w tym przypadku moim celem było dodanie nieco większej ilości miejsca na dole niż na górze i po bokach). Kliknij uchwyt ramki i przeciągnij ją na zewnątrz, aby rozszerzyć obszar roboczy. W tym przypadku kliknąłem lewy górny uchwyt i przeciągnąłem go po skosie (pod kątem około 45°) do góry i w lewo, aby powiększyć obszar roboczy w tych kierunkach.

Krok 10. Teraz przeciągnąłem prawą krawędź ramki na zewnątrz, w prawo, zaś dolny uchwyt ramki — dość daleko w dół, aby nadać kompozycji wygląd przypominający artystyczną oprawę.

:VND]yZND-DNSRPLQĉý naciskanie klawisza Shift? Wiesz już, że w celu zachowania źródłowych proporcji zdjęcia ramkę należy skalować z wciśniętym klawiszem Shift, prawda? Teraz podpowiem Ci, jak uzyskać analogiczny efekt bez naciskania tego klawisza: zamknij wszystkie otwarte projekty, włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) i z listy znajdującej się po lewej stronie paska opcji wybierz opcję Original Ratio (Pierwotna proporcja). Od tej pory będzie to ustawienie domyślne. Fajnie, prawda?



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Krok 11. Zanim przystąpisz do kadrowania zdjęć, powinieneś podjąć pewną decyzję. Na szczęście na ogół robi się to tylko raz, więc nie będziesz się musiał nad tym zastanawiać przy każdym zdjęciu (choć wiele zależy od osobistych preferencji i przyzwyczajeń). Chodzi o to, czy wykadrowane fragmenty zdjęcia mają zostać trwale usunięte, czy po prostu ukryte (a wtedy w razie potrzeby można je będzie odtworzyć). Decyduje o tym opcja o nazwie Delete Cropped Pixels (Usuń wykadrowane piksele), znajdująca się na pasku opcji (i oznaczona na rysunku obok). Jeśli jest włączona, wykadrowane fragmenty są usuwane (dzięki czemu maleje objętość pliku ze zdjęciem). Jeśli ją wyłączysz, wykadrowane obszary zostaną tylko ukryte — przynajmniej do chwili, gdy ponownie włączysz narzędzie Crop (Kadrowanie), by zacząć eksperymentować z ramką kadrowania. W tym drugim przypadku, jeśli potrzebujesz zdjęcia o konkretnych rozmiarach, ale nie jesteś zadowolony z początkowego efektu kadrowania, możesz przemieścić fotografię w ramach obszaru roboczego za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) (V) bądź też włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie) i przesunąć ją względem ramki.

Krok 12. Po ustawieniu ramki kadrowania we właściwym położeniu naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić całą operację. Zdjęcie obok zostało wykadrowane tak, by ukryć część widzów po prawej stronie, brzeg obiektywu, który był widoczny w górnej części kadru (aby sfotografować tę scenę, przyklęknąłem na jedno kolano), a także fragment pola golfowego.

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Kadrowanie GRRNUHŒORQHJR rozmiaru

Jeżeli posługujesz się tylko standardowymi formatami zdjęć, jakie można wybrać na pasku opcji narzędzia Crop (Kadrowanie), to w zasadzie problem masz z głowy. Ale lista gotowych formatów jest stosunkowo uboga, więc moim zdaniem warto wiedzieć, w jaki sposób tworzyć niestandardowe formaty i jak je zapisywać, by trafiły na tę listę (dzięki czemu nie będziesz musiał tworzyć ich za każdym razem od zera). Oprócz tego zaprezentuję Ci kolejny sposób kadrowania, który… no cóż, nie jestem z tego dumny, ale wielu fotografów tak kadruje, naprawdę! (Z tego, co napisałem, można wyciągnąć wniosek, że sam tak postępuję… bo… rzeczywiście tak robię. I to częściej, niż bym chciał!)

Krok 1. Oto zdjęcie, które chciałbym wydrukować w formacie 20×16” (jest to bardzo popularny format, choć bazuje na proporcjach tradycyjnej kliszy, a nie cyfrowych zdjęć — a to oznacza, że oryginalną fotografię należy przyciąć, aby dopasować ją do formatu papieru). Rozpocznij od włączenia narzędzia Crop (Kadrowanie) (C), na przykład za pomocą paska narzędzi, a następnie z listy znajdującej się po lewej stronie paska opcji wybierz opcję Size & Resolution (Rozmiar i rozdzielczość), jak na przykładowym rysunku.

Krok 2. Na ekranie pojawi się wtedy okno dialogowe Crop Image Size & Resolution (Kadruj rozmiar i rozdzielczość obrazu), pokazane obok. Określ wymiary dokumentu (w tym przypadku wpisałem 20×16” przy rozdzielczości 240 ppi, która doskonale nadaje się do wydruków na drukarkach atramentowych). Jeśli uznasz, że podane tutaj parametry mogą Ci się jeszcze przydać (a zapewne tak będzie), zaznacz opcję Save as Crop Preset (Zapisz jako ustawienie predefiniowane kadrowania), jak na pokazanym tutaj przykładzie. Nowe ustawienie zostanie dodane do wspomnianej wcześniej listy, więc nie będziesz musiał konfigurować go za każdym razem od nowa. Po kliknięciu przycisku OK ramka kadrowania zostanie zmieniona tak, by odzwierciedlała wymiary 20×16” (szerokość × wysokość). Ramkę można kliknąć i przeciągnąć w lewą albo w prawą stronę, aby ująć w kadrze odpowiedni fragment oryginalnego zdjęcia. Po naciśnięciu klawisza Enter (Return w Mac OS) zdjęcie zostanie wykadrowane do żądanych rozmiarów.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Krok 3. A teraz pora na metodę (ekhm…) wspomnianą we wstępie: wydaj polecenie File/ New (Plik/Nowy), a potem — w oknie dialogowym New (Nowy) — określ szerokość nowego dokument na 20 cali, wysokość na 16 cali, a rozdzielczość na 240 ppi. Po kliknięciu przycisku OK na ekranie pojawi się nowy, pusty dokument o podanych rozmiarach i rozdzielczości (patrz rysunek).

Wskazówka. Kadrowanie na podstawie wymiarów LQQHJR]GMĘFLD Jeśli posiadasz już w swojej kolekcji taką fotografię, która ma odpowiednie wymiary i rozdzielczość, możesz wykorzystać ją jako swego rodzaju szablon. W tym celu otwórz zdjęcie przeznaczone do wykadrowania, a potem to, które ma już właściwą wielkość. Włącz narzędzie Crop (Kadrowanie), po czym z listy po lewej stronie paska opcji wybierz opcję Size & Resolution (Rozmiar i rozdzielczość). Z listy Source (Źródło) w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, wybierz opcję Front Image (Pierwszy plan) i kliknij przycisk OK. Photoshop automatycznie pobierze parametry wzorcowego zdjęcia i umieści je w polach Width (Szerokość) oraz Height (Wysokość). Teraz wystarczy wykadrować drugie zdjęcie, które uzyska wówczas te same wymiary co wzorcowa fotografia.

Krok 4. Włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), kliknij w obszarze zdjęcia, które zamierzasz wykadrować, i przeciągnij je ponad pusty dokument. Przy użyciu narzędzia Move (Przesunięcie) ustaw zdjęcie w obszarze roboczym dokumentu tak, by zostało poprawnie wykadrowane, a potem naciśnij Ctrl+E (Command+E w Mac OS), co pozwoli Ci scalić warstwę z fotografią z warstwą Background (Tło) — i gotowe. Obydwa rozwiązania dają ten sam efekt… Które jest lepsze? To, które Ci się bardziej spodoba!

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Tworzenie ZâDVQ\FKXVWDZLHĽ QDU]ĘG]LD&URS (Kadrowanie)

Definiowanie własnych ustawień narzędzia Crop (Kadrowanie) należy do zaawansowanych technik pracy z Photoshopem, lecz na szczęście nie jest bardzo skomplikowane. Co więcej, takie ustawienia wystarczy skonfigurować raz, by potem zaoszczędzić cenny czas poświęcany na przygotowywanie ujęć o odpowiednich proporcjach. Konfiguracja polega w tym przypadku na zdefiniowaniu i zapisaniu kilku gotowych do użycia szablonów, które najczęściej wykorzystuje się podczas pracy — na przykład formatów 5×7 czy 6×4 cale. Jeśli potem będziesz chciał przyciąć zdjęcie do formatu 5×7 cali, wybierzesz po prostu to ustawienie narzędzia, które Ci to umożliwi.

Krok 1. Naciśnij klawisz C, aby włączyć narzędzie Crop (Kadrowanie), po czym wybierz polecenie Tool Presets (Domyślne ustawienia narzędzia) z menu Window (Okno), aby wyświetlić panel o tej samej nazwie. W tym panelu znajduje się pięć predefiniowanych ustawień kadrowania — a przynajmniej tyle powinno się znajdować. Jeśli tak nie jest, sprawdź, czy zaznaczona jest opcja Current Tool Only (Tylko bieżące narzędzie), którą znajdziesz w dolnej części panelu. Jeśli ta opcja jest wyłączona, w palecie będą wyświetlone ustawienia wszystkich narzędzi Photoshopa, a nie tylko narzędzia Crop (Kadrowanie).

Krok 2. Na pasku opcji wprowadź ustawienia dla pierwszej konfiguracji narzędzia, którą chciałbyś zdefiniować (w rozpatrywanym tutaj przypadku zaczniemy od przygotowania konfiguracji umożliwiającej przycięcie obrazu do formatu 2×2,5 cala). W polu Width (Szerokość) wpisz 2. Naciśnij klawisz Tab, aby przenieść kursor do pola Height (Wysokość), i tam wpisz wartość 2,5, a potem naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS). Uwaga: jeśli w ustawieniach kadrowania chciałbyś zapisać wartość rozdzielczości, to z listy znajdującej się po lewej stronie paska opcji wybierz polecenie Size & Resolution (Rozmiar i rozdzielczość). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, określ wysokość, szerokość i rozdzielczość kadrowania, a potem kliknij przycisk OK.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Krok 3. Kliknij przycisk Create New Tool Preset (Utwórz nowe domyślne ustawienie narzędzia), który znajduje się w dolnej części panelu Tool Presets (Domyślne ustawienia narzędzia), po lewej stronie przycisku z symbolem kosza. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe New Tool Preset (Nowe predefiniowane ustawienie narzędzia), w którym możesz wpisać nazwę tworzonego właśnie ustawienia. Po kliknięciu przycisku OK zapisane ustawienie automatycznie pojawi się w panelu Tool Presets (Domyślne ustawienia narzędzia). Kontynuuj proces wprowadzania różnych parametrów narzędzia Crop (Kadrowanie) i zapisywania ich pod postacią ustawień tego narzędzia do momentu, aż uzyskasz cały zestaw opcji ułatwiających wykadrowanie fotografii do najczęściej używanych przez Ciebie formatów. Postaraj się przy tym nadawać im opisowe nazwy (tam, gdzie to będzie konieczne, możesz dodać na przykład oznaczenie „format portretowy” lub „format krajobrazowy”). Jeśli będziesz chciał zmienić nazwę ustawienia już po jego utworzeniu, kliknij dwukrotnie jego ikonę w panelu Tool Presets (Domyślne ustawienia narzędzia) — nazwa zostanie zaznaczona, a wtedy możesz zastąpić ją nową.

Krok 4. Może się zdarzyć, że po utworzeniu wszystkich potrzebnych Ci wariantów ustawień narzędzia Crop (Kadrowanie) nie będą one ułożone w odpowiedniej kolejności (tak to już bywa z ustawieniami). Aby zmienić ich kolejność zgodnie z Twoimi oczekiwaniami, wybierz polecenie Preset Manager (Menedżer ustawień domyślnych) z menu Edit (Edycja). Z listy Preset Type (Typ ustawień) w oknie dialogowym Preset Manager (Menedżer ustawień domyślnych) wybierz opcję Tools (Narzędzia), po czym przewiń zawartość okna w dół, aż zobaczysz na niej ustawienia narzędzia Crop (Kadrowanie). Teraz wystarczy uporządkować poszczególne ustawienia, przeciągając je kursorem myszy w odpowiednie miejsca. Gdy skończysz, kliknij przycisk Done (Gotowe).

Krok 5. Po ułożeniu wszystkich wariantów ustawień narzędzia Crop (Kadrowanie) we właściwiej kolejności możesz zamknąć panel Tool Presets (Domyślne ustawienia narzędzia), gdyż… wcale go nie potrzebujesz, aby móc wybierać odpowiednie ustawienia. Otóż po włączeniu narzędzia Crop (Kadrowanie) na pasku opcji pojawi się niewielka ikona, po kliknięciu której na ekranie wyświetlana jest lista ze wszystkimi predefiniowanymi ustawieniami. Wystarczy, że wybierzesz z niej interesującą Cię pozycję, by narysowana potem ramka kadrowania automatycznie otrzymała pożądane wymiary.

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Tworzenie niestandardowych formatów dokumentów

W oknie dialogowym Photoshopa służącym do określania parametrów tworzenia nowego dokumentu znajduje się lista, z której można wybrać predefiniowany format obrazu. Być może myślisz sobie: „No i dobrze, jest tu przecież mnóstwo typowych formatów — 4×6, 5×7 i 8×10 cali; czego mi więcej potrzeba?”. Otóż problem polega na tym, że nie ma żadnego sposobu na zmianę rozdzielczości takich dokumentów — na przykład format portretowy o wymiarach 4×6 zawsze ma rozdzielczość 300 ppi — i właśnie dlatego tak ważna staje się kwestia przygotowania własnych formatów dokumentów.

Krok 1. Wybierz polecenie New (Nowy) z menu File (Plik). Kiedy na ekranie pojawi się okno dialogowe New (Nowy), rozwiń listę Preset Sizes (Ustawienia domyślne) i wybierz z niej opcję Photo (Fotografia). Wśród formatów przeznaczonych dla fotografów znajdziesz dokumenty o wymiarach 2×3, 4×6, 5×7 oraz 8×10 cali — w wersji poziomej i pionowej. Kłopot z nimi polega na tym, że rozdzielczość wszystkich utworzonych w ten sposób dokumentów domyślnie wynosi 300 ppi. Jeśli zatem potrzebujesz formatu, który miałby inną rozdzielczość, to powinieneś utworzyć i zapisać własne, niestandardowe zestawy ustawień.

Krok 2. Załóżmy, że potrzebujesz formatu 5×7 cali o orientacji poziomej (czyli 7 cali w poziomie i 5 w pionie). W takim przypadku rozpocznij od wybrania opcji Photo (Fotografia) z listy Preset Sizes (Ustawienia domyślne), a następnie wybierz opcję Landscape, 5×7 (Poziomy, 5×7) z listy Size (Rozmiar). Na koniec wskaż odpowiedni tryb barw z listy Color Mode (Tryb kolorów) oraz profil z listy Color Profile (Profil kolorów), w sekcji Advanced (Zaawansowane), i zmień wartość parametru Resolution (Rozdzielczość). (Na pokazanym obok przykładzie użyłem rozdzielczości wynoszącej 212 ppi, która jest w zupełności wystarczająca nawet w przypadku druku na profesjonalnej maszynie drukarskiej). Po wprowadzeniu wszystkich wymaganych parametrów zatwierdź je przy użyciu przycisku Save Preset (Zapisz ustawienia domyślne).



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Krok 3. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe o nazwie New Document Preset (Ustawienia domyślne nowego dokumentu). Dodaj informację o zmienionej rozdzielczości do sugerowanej nazwy ustawienia w polu Preset Name (Nazwa ustawień domyślnych) i skonfiguruj parametry, które chcesz zapisać w ramach tworzonego ustawienia. Przyznam, że ja zawsze zapisuję je wszystkie (na wszelki wypadek).

Krok 4. Po kliknięciu przycisku OK nowy format pojawi się na liście Preset (Ustawienia domyślne) w oknie dialogowym New (Nowy). Opisaną czynność wystarczy wykonać tylko raz — Photoshop zapamięta ustawienia wprowadzone przez użytkownika i od momentu ich zatwierdzenia zawsze będzie wyświetlał je na wspomnianej liście.

Krok 5. Jeśli w pewnym momencie zdecydujesz, że chcesz usunąć jeden z formatów — nic prostszego. Wystarczy, że otworzysz okno dialogowe New (Nowy), z listy Preset (Ustawienia domyślne) wybierzesz format do usunięcia, a następnie klikniesz przycisk Delete Preset (Usuń ustawienia domyślne). Teraz pozostaje tylko zatwierdzić decyzję w oknie dialogowym, które wyświetla ostrzeżenie przed przypadkowym usunięciem danych — i gotowe!

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Jeśli zdarzyło Ci się skalować zeskanowane fotografie, to z pewnością zwróciłeś uwagę na pewną różnicę, która dzieli ten proces od skalowania fotografii cyfrowych. Wynika ona z zupełnie innej rozdzielczości skanowanych fotografii, która zazwyczaj wynosi co najmniej 300 ppi, podczas gdy zdjęcia wykonane aparatem cyfrowym mają najczęściej rozdzielczość 72 ppi (przez co domyślna wielkość takiej fotografii na wydruku jest o wiele większa). Przed przystąpieniem do drukowania należy zatem zmniejszyć wymiary oryginalnego zdjęcia, zwiększając jednocześnie jego rozdzielczość. Ponadto wszystko to musi się odbyć bez spadku jakości obrazu. Chcesz wiedzieć, jak to zrobić? Wykonaj poniższe ćwiczenie.

Krok 1. Otwórz plik z fotografią, której wymiary chciałbyś zmienić, i naciśnij Ctrl+R (Mac OS: Command+R), aby wyświetlić miarki. Na miarkach jak na dłoni widać, że przykładowe zdjęcie ma prawie 59 cali szerokości i około 39 cali wysokości.

Krok 2. Wybierz polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image (Obraz) bądź naciśnij Ctrl+Alt+I (Mac OS: Command+Option+I), aby wyświetlić na ekranie okno dialogowe Image Size (Rozmiar obrazu). W sekcji Document Size (Rozmiar dokumentu) tego okna znajduje się pole Resolution (Rozdzielczość), w którym obecnie figuruje wartość 72 ppi. Mamy więc do czynienia z obrazem o niskiej rozdzielczości, który nadaje się tylko do tego, aby oglądać go na ekranie (w postaci grafiki internetowej, w pokazie slajdów itp.), lecz na potrzeby dowolnego rodzaju druku (zarówno przy użyciu drukarki atramentowej bądź laserowej, jak i w przypadku profesjonalnej maszyny drukarskiej) jego rozdzielczość jest zdecydowanie za niska.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

©SCOTT KELBY

Skalowanie cyfrowych IRWRJUDILL

Krok 3. Jeśli masz zamiar wydrukować tę fotografię, to w celu uzyskania wysokiej jakości odbitki konieczne będzie zwiększenie jej rozdzielczości. Bardzo bym chciał, aby cała rzecz sprowadzała się do wpisania odpowiedniej wartości (na przykład 200 lub 240 ppi) w polu Resolution (Rozdzielczość). Niestety, takie postępowanie wiązałoby się z poddaniem obrazu algorytmom ponownego próbkowania, co spowodowałoby zmniejszenie jego ostrości, a co za tym idzie — spadek jakości obrazu. Na wszystko jednak jest sposób: jeśli przed podaniem nowej wartości rozdzielczości wyłączysz opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu), Photoshop automatycznie dobierze wysokość i szerokość obrazu w taki sposób, by zachować jego oryginalne proporcje. Im wyższa rozdzielczość, tym mniejszy stanie się obraz na wydruku — wszystko to oczywiście przy założeniu, że wyłączyłeś opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu). Takie zmiany nie mają żadnego wpływu na jakość zdjęcia. I o to chodzi!

Krok 4. Na przykładzie pokazanym na rysunku obok wyłączyłem opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu), a następnie podałem nową wartość rozdzielczości — 240 ppi (z myślą o wydruku na kolorowej drukarce atramentowej; być może uznasz, że to za mało, ale z doświadczenia wiem, że dalsze zwiększanie rozdzielczości obrazu nie przekłada się na zdecydowaną poprawę jakości wydruku). Przy rozdzielczości 240 ppi moje zdjęcie miałoby wymiary 12×18 cali, co tylko nieznacznie odbiega od maksymalnego formatu arkusza — 13×19 cali — jaki mogę wydrukować przy użyciu mojego Epsona R2880. Znakomicie!

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 5. Na rysunku obok zilustrowano sytuację polegającą na zmniejszeniu dotychczasowej rozdzielczości tego samego zdjęcia do 180 ppi (nawet przy takiej — pozornie niskiej — rozdzielczości można uzyskać wysokiej jakości odbitkę na drukarce atramentowej. Moim zdaniem jest to zresztą dolna akceptowalna granica rozdzielczości w przypadku wydruku na takiej drukarce). Przy takiej rozdzielczości zdjęcie jest oczywiście nadal o wiele mniejsze od oryginału — jego szerokość zmalała z 59 do 24 cali, a wysokość z 39 spadła do około 16 cali. Wszystko to, rzecz jasna, odbyło się bez uszczerbku dla choćby jednego piksela dzięki wyłączeniu opcji Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu).

Krok 6. Po kliknięciu przycisku OK w oknie dialogowym Image Size (Rozmiar obrazu) nie zauważysz żadnej zmiany w wielkości okna dokumentu — będzie ono wyglądać dokładnie tak jak wcześniej. Popatrz jednak na miarki; zauważ, że zdjęcie ma teraz niemal 16 cali wysokości i prawie 24 cale szerokości. Skalowanie fotografii przy użyciu opisanego sposobu daje potrójne korzyści: po pierwsze, pozwala zmniejszyć fizyczne wymiary obrazu (edytowane zdjęcie zmieści się na standardowym arkuszu papieru w formacie 16×24 cale), po drugie, umożliwia zwiększenie rozdzielczości zdjęcia w sposób umożliwiający wydrukowanie go na drukarce atramentowej, i wreszcie po trzecie, nie powoduje spadku jakości obrazu — żadnego rozmycia, żadnych przekłamań, a wszystko dzięki wyłączeniu opcji Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu). Uwaga: nie wyłączaj wspomnianej opcji podczas pracy z zeskanowanymi odbitkami — obrazy tego typu od początku charakteryzują się wysoką rozdzielczością. Należy to zrobić tylko w przypadku edycji zdjęć wykonanych aparatem cyfrowym.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Jeśli masz kilka zdjęć, które chciałbyś przeskalować bądź przekonwertować z formatu TIFF na JPEG (bądź z PSD na JPEG), to jestem pewien, że pokochasz polecenie Image Processor (Procesor obrazów). Choć jest ono ukryte w menu Scripts (Skrypty) — miejscu, do którego rzadko kiedy się zagląda — naprawdę oddaje nieocenione usługi, a przede wszystkim pozwala zaoszczędzić mnóstwo czasu dzięki automatyzacji prostych, lecz uciążliwych czynności.

Automatyczne skalowanie i zapisywanie ]GMĘý Krok 1. Wybierz polecenie Image Processor (Procesor obrazów) z menu File/Scripts (Plik/ Skrypty). Jeśli pracujesz w programie Adobe Bridge (a nie w Photoshopie) i chciałbyś wybrać kilka zdjęć do hurtowej przeróbki, naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command) i kliknij ich miniatury, aby je zaznaczyć. Gdy skończysz, wybierz polecenie Image Processor (Procesor obrazów) z menu Tools/Photoshop (Narzędzia/Photoshop). W ten sposób automatycznie przekażesz skryptowi Image Processor (Procesor obrazów) listę zdjęć do konwersji i modyfikacji. To bardzo wygodne!

Krok 2. Jeśli nie zaznaczysz zdjęć do przetworzenia, to po pojawieniu się okna dialogowego Image Processor (Procesor obrazów) powinieneś wskazać folder ze zdjęciami, które zamierzasz zmodyfikować — służy do tego przycisk Select Folder (Wybierz folder). Po kliknięciu tego przycisku wybierz odpowiedni folder i kliknij przycisk Choose (Wybierz) lub OK. Przy użyciu polecenia Image Processor (Procesor obrazów) możesz też przetworzyć zdjęcia otwarte w Photoshopie — w tym celu zaznacz opcję Use Open Images (Użyj otwartych obrazów). Jeśli polecenie Image Processor (Procesor obrazów) wydałeś z poziomu programu Bridge, to opisanych przed chwilą opcji nie będzie tutaj w ogóle — zamiast nich zobaczysz jedynie informację o liczbie zdjęć, które zostaną przetworzone. Druga sekcja okna dialogowego Image Processor (Procesor obrazów) umożliwia wybranie docelowego foldera dla przetwarzanych fotografii lub też zapisanie ich w folderze źródłowym — podobnie jak w pierwszej sekcji, nie napotkasz tu żadnych zaskakujących opcji czy ustawień. ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 3. Cała zabawa zaczyna się dopiero w trzeciej części okna dialogowego Image Processor (Procesor obrazów). To tutaj należy podjąć decyzję o docelowych formatach konwertowanych zdjęć, a co za tym idzie — liczbie plików, jakie otrzymasz w wyniku konwersji. Zaznaczenie pól wyboru obok opcji Save as JPEG (Zapisz jako JPEG), Save as PSD (Zapisz jako PSD) i Save as TIFF (Zapisz jako TIFF) oznacza, że powstaną trzy kopie każdego zdjęcia, które zostało wybrane do przetwarzania. Jeśli zaznaczysz pola opcji Resize to Fit (Dostosuj rozmiar), a następnie wprowadzisz odpowiednie wartości w znajdujących się poniżej polach określających szerokość i wysokość kopii zdjęć, duplikaty fotografii zostaną nie tylko skonwertowane na inny format, lecz również przeskalowane. Na przykładzie pokazanym na rysunku obok postanowiłem zmniejszyć kopie zdjęć zapisywane w formacie JPEG, zaś pliki w formacie TIFF przeskalowałem do nieco większych rozmiarów. Dzięki temu po zakończeniu całej operacji w folderze docelowym znajdą się dwie kopie każdego wybranego zdjęcia: jedna w postaci małego obrazka JPEG i jedna w postaci nieco większego pliku TIFF.

Krok 4. Czwarta sekcja okna dialogowego Image Processor (Procesor obrazów) umożliwia poddanie zdjęć działaniu określonych operacji. Jeśli zdefiniowałeś uprzednio jakąś operację, którą chciałbyś wykorzystać podczas przetwarzania zdjęć, zaznacz pole opcji Run Action (Uruchom operację), a następnie wybierz tę operację z rozwijanej listy znajdującej się obok tej opcji. Automatycznie możesz też osadzić w każdym pliku informację o prawach autorskich — wystarczy wpisać ją w polu tekstowym Copyright Info (Informacje o prawach autorskich). Ostatnia opcja w omawianym oknie dialogowym nosi nazwę Include ICC Profile (Dołącz profil ICC) i służy do dołączania profilu kolorów do każdego z zapisywanych zdjęć. Chciałbym przekonać Cię do zaznaczenia tej opcji, ponieważ jeden z rozdziałów tej książki (ściślej rzecz biorąc, rozdział 11.) został w całości poświęcony zagadnieniom dotyczącym zarządzania kolorem w Photoshopie. Teraz możesz już spokojnie kliknąć przycisk Run (Uruchom), usiąść i odprężyć się, a program automatycznie wykona wszystkie zaplanowane operacje. Zanim się obejrzysz, wybrany folder wypełni się „zamówionymi” przez Ciebie kopiami…



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

©SCOTT KELBY

W jednym z poprzednich ćwiczeń dowiedziałeś się, jak duża rozdzielczość obrazu jest potrzebna do uzyskania wysokiej jakości odbitki. Znając ją, można by się zastanowić, w jaki sposób fotografom udaje się uzyskać wydruki o rozmiarach plakatu na podstawie zdjęć, które zostały zrobione całkiem zwykłymi aparatami, a nie jakimiś potworami o rozdzielczościach liczonych w dziesiątkach megapikseli. To proste: takie zdjęcia są uprzednio powiększane w Photoshopie. Jeśli powiększenie nie przekracza 300%, to można się obyć bez specjalnych, płatnych rozszerzeń — wystarczy sam Photoshop. Dopiero przy silniejszych powiększeniach warto skorzystać z pluginów, takich jak Perfect Resize firmy OnOne Software.

3RZLĘNV]DQLH ]GMĘý do rozmiarów plakatu

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które zamierzasz powiększyć, i wybierz polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image (Obraz). W górnej części okna dialogowego Image Size (Rozmiar obrazu), które się wówczas pojawi, po prawej stronie pola Width (Szerokość) w sekcji Pixel Dimensions (Wymiary w pikselach) znajduje się lista, z której domyślnie jest wybrana jednostka pixels (piksele). (Jeśli wspomniana sekcja jest nieaktywna, włącz opcję Resample Image (Przeprowadź ponowne próbkowanie obrazu), znajdującą się w dolnej części omawianego okna). Po wybraniu opcji percent (procent) z tej listy w polach Width (Szerokość) i Height (Wysokość) pojawi się wartość w procentach (wymienione pola są domyślnie powiązane).

Krok 2. Kliknij w polu Width (Szerokość) i wpisz w nim wartość 200 lub 300% (choć jest to dość dyskusyjna kwestia, to wydaje mi się, że powiększanie daje najlepsze efekty przy współczynnikach będących wielokrotnością 100%). Ponieważ, jak już wspominałem, pola Width (Szerokość) i Height (Wysokość) są powiązane, to w drugim automatycznie pojawi się podana przez Ciebie wartość.

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 3. W dolnej części omawianego okna dialogowego znajduje się niewielka lista, z której można wybrać algorytm skalowania obrazu. Domyślny nosi nazwę Bicubic Automatic (Dwusześcienne automatyczne) i używam go do większości zadań związanych ze skalowaniem, lecz w przypadku naprawdę dużych powiększeń, na przykład do 200 lub 300%, zawsze wybieram opcję Bicubic Smoother (best for enlargement) (Dwusześcienna (wygładzanie, najlepsze do powiększania)). Jak widać, firma Adobe już w nazwie tej opcji sugeruje jej optymalne zastosowanie.

Krok 4. Vincent Versace, mój dobry kolega (i ekspert w drukowaniu na drukarkach firmy Epson), postępuje nieco inaczej. Otóż zamiast zalecanego przez firmę Adobe algorytmu stosuje opcję Bicubic Sharper (best for reduction) (Dwusześcienna (wyostrzanie, najlepsze do redukcji)), która — jego zdaniem — daje lepsze efekty. Która z tych metod rzeczywiście jest lepsza? Przekonaj się sam: powiększ dowolne zdjęcie z użyciem obydwu wymienionych algorytmów i zrób dwa próbne wydruki, a potem je porównaj. Przykładowe zdjęcie zostało powiększone do rozmiarów wynoszących blisko 53×35 cali, o czym możesz się przekonać, patrząc na miarki dokumentu. (Przy okazji podpowiem Ci, że w celu wyświetlenia miarek należy nacisnąć Ctrl+R lub Command+R w Mac OS).



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Firma Adobe eksperymentowała z narzędziami do prostowania zdjęć już od kilku wersji Photoshopa. Z powodzeniem — w edycji CS6 udało się bowiem zaimplementować najszybsze i najwygodniejsze spośród proponowanych dotychczas rozwiązań, działające w tandemie z narzędziem Crop (Kadrowanie). (W Photoshopie CS5 trzeba było w tym celu użyć narzędzia Ruler (Miarka) — sądząc po samej nazwie, trudno było się domyślić, że właśnie do tego ono służy. W firmie Adobe najwyraźniej dostrzeżono zapotrzebowanie na narzędzie o nazwie Straighten (Prostowanie), aby użytkownicy mogli je łatwiej znaleźć… i dokładnie takie otrzymali).

Prostowanie przekrzywionych ]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 1. Otwórz zdjęcie wymagające wyprostowania, kliknij przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie) (C) na pasku narzędzi, a potem przycisk narzędzia Straighten (Prostowanie) na pasku opcji. Gdy to zrobisz, poszukaj na zdjęciu obiektu, którego krawędź powinna być relatywnie prosta (taka jak na przykład linia brzegu na tym zdjęciu). Kliknij i przeciągnij narzędziem Straighten (Prostowanie) wzdłuż tej krawędzi, począwszy od lewego skraju zdjęcia aż do prawego (jak na tym rysunku).

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 2. Po zwolnieniu przycisku myszy zdjęcie zostanie obrócone dokładnie pod takim kątem, by zostało idealnie wyprostowane. Jedną z zalet tego rozwiązania jest automatyczne kadrowanie, powodujące usunięcie szarych obszarów, które pozostałyby w narożnikach obszaru roboczego po zatwierdzeniu całej operacji (jeśli zignorujesz na chwilę szarą przesłonę poza obrębem ramki kadrowania, na pewno dostrzeżesz te miejsca. Jeśli Photoshop by ich automatycznie nie wykadrował, po obróceniu zdjęcia te fragmenty byłyby zupełnie białe). Teraz wystarczy już tylko nacisnąć klawisz Enter (Return w Mac OS) — program wyprostuje i wykadruje zdjęcie tak, że na ekranie pozostanie tylko zawartość ramki kadrowania (gotowe, wyprostowane zdjęcie możesz obejrzeć poniżej).



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Zmniejszanie zdjęć rządzi się nieco innymi prawami niż ich powiększanie, a ponadto można przeprowadzić je na kilka sposobów (opiszę tutaj najważniejsze dwa). Na szczęście zachowanie jakości zdjęcia po zmniejszeniu jest znacznie prostsze niż w przypadku powiększania (mało tego, niektóre zdjęcia wyglądają po przeskalowaniu znacznie lepiej niż przed wykonaniem tego zabiegu — szczególnie jeśli będziesz przestrzegał wskazówek podanych w tym ćwiczeniu).

Zmniejszanie IRWRJUDILL

=PQLHMV]DQLH]GMĘý RUR]G]LHOF]RŒFLSSL Wcześniej opisałem zagadnienia związane ze skalowaniem takich zdjęć z aparatu cyfrowego, które mają rozdzielczość 72 ppi, a co za tym idzie — ich fizyczne rozmiary po wydrukowaniu byłyby bardzo duże (na przykład 24×42 cale). Nie pisałem jednak, co należy zrobić, jeśli zdjęcia mają właściwą rozdzielczość, gwarantującą dobrą jakość wydruku (na przykład 10×6 cali przy 300 ppi), lecz mimo wszystko nadal są jeszcze zbyt duże. W takim wypadku wystarczy po prostu wydać polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) i w polach określających wysokość i szerokość obrazka wprowadzić odpowiednie wartości (na przykładzie pokazanym na rysunku chciałem otrzymać zdjęcie o wymiarach 6×4 cale), po czym kliknąć przycisk OK. Raz jeszcze podkreślę, że nie należy tutaj zmieniać rozdzielczości obrazu — wystarczy po prostu kliknąć OK. Zdjęcie zostanie zmniejszone do żądanej wielkości, zaś jego rozdzielczość nie ulegnie zmianie. Uwaga: ten sposób skalowania w przypadku większości zdjęć powoduje nieznaczne, lecz zauważalne rozmycie zdjęcia. Po skalowaniu należy zatem zastosować filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), aby przywrócić oryginalną ostrość obrazu. O tym, jakie przy tym zastosować ustawienia, przeczytasz w rozdziale 10.

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Jeśli projekt, nad którym pracujesz, składa się z kilku zdjęć, to skalowanie jednego z nich (w sposób, który nie spowoduje zmiany wielkości pozostałych) należy przeprowadzić nieco inaczej. W celu zmniejszenia zdjęcia znajdującego się na określonej warstwie obrazu (takiego jak ta fotografia weneckiego kanału) kliknij tę warstwę w panelu Layers (Warstwy), a następnie naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Zdjęcie zostanie wówczas otoczone ramką z malutkimi uchwytami, podobnymi jak w przypadku narzędzia Crop (Kadrowanie). Gdy to zrobisz, naciśnij i przytrzymaj klawisz Shift (dzięki czemu skalowanie nie spowoduje zmiany proporcji zdjęcia), kliknij dowolny punkt kontrolny w jednym z narożników ramki przekształcenia, a następnie przeciągnij kursorem myszy do wnętrza tej ramki. Gdy zdjęcie będzie miało właściwy rozmiar, zatwierdź skalowanie klawiszem Enter (Mac OS: Return). Jeżeli ostrość obrazu nieznacznie ucierpi wskutek zmniejszenia fotografii, zastosuj filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) — o ustawieniach wyostrzania przeczytasz w rozdziale 10.

:VND]yZND-DNVLĘJQĉý do niewidocznych uchwytów UDPNLSU]HNV]WDâFHQLD" Jeżeli przeciągniesz zdjęcie z jednego otwartego dokumentu do innego (tak jak zrobiłem w przypadku tego projektu, w którym przeciągnąłem fotografię weneckiego kanału do dokumentu z obrazem przedstawiającym starą mapę świata), to najprawdopodobniej będziesz musiał przeskalować przeniesione zdjęcie, aby dopasować je do nowego tła. A jeżeli przeniesiona fotografia jest większa od docelowej (tak jak w tym przypadku), to po wydaniu polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) nie zobaczysz uchwytów ramki przekształcenia (gdyż znajdują się one daleko poza obszarem roboczym projektu). Na szczęście można je w prosty sposób wyświetlić: naciśnij Ctrl+0 (Mac OS: Command+0), aby automatycznie przeskalować podgląd projektu, dzięki czemu będzie można dosięgnąć wszystkich uchwytów, niezależnie od tego, jak daleko od krawędzi obszaru roboczego się znajdują. Dodam jeszcze tylko, że ta sztuczka działa wyłącznie podczas skalowania warstwy poleceniem Free Transform (Przekształcanie swobodne). Ach, i jeszcze jedno. Klawisz w podanym skrócie to zero, a nie litera „O”!



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

SCOTT KELBY oraz ©ISTOCKPHOTO/THEPALMER

=PQLHMV]DQLHZ\EUDQHJR]GMĘFLD EH]NRQLHF]QRŒFLVNDORZDQLD FDâHJRSURMHNWX

©SCOTT KELBY

Problemy ze skalowaniem SRGF]DVSU]HQRV]HQLD]GMĘý PLĘG]\SURMHNWDPL Ten problem początkowo może się wydawać bardzo irytujący, ponieważ na pierwszy rzut oka zachowanie programu podczas przenoszenia zdjęć między niektórymi projektami jest zupełnie niezrozumiałe. Przypuśćmy, że otworzyłeś dwa dokumenty o w przybliżeniu podobnych rozmiarach na ekranie (jak na rysunku obok, u góry), ale gdy przeciągasz zdjęcie słoneczników do okna pustego projektu, okazuje się, że fotografia kwiatów nagle robi się malutka (jak na rysunku poniżej). Dlaczego tak się dzieje? Choć okna dokumentów wydają się takie same, to ich rozmiary znacznie się różnią. Zdjęcie słoneczników ma niską rozdzielczość, wynoszącą 72 ppi, a pusty dokument — znacznie wyższą, 300 ppi. Pewną wskazówką co do różnic w ich rzeczywistych rozmiarach jest informacja na paskach tytułowych okien: zauważ, że zdjęcie słoneczników jest wyświetlone w powiększeniu 100%, a pusty dokument o nazwie Untitled-2 w powiększeniu 25% (jest więc o wiele większy, niż się wydaje na ekranie). Przy przenoszeniu zdjęć między dokumentami trzeba zatem zwrócić uwagę na to, by miały tę samą wielkość oraz rozdzielczość.

Wskazówka. Automatyczne kadrowanie i prostowanie Masz dużo odbitek, które chciałbyś szybko zeskanować? Wypróbuj sztuczkę zwaną skanowaniem hurtowym (która polega na umieszczeniu tylu zdjęć na szybie skanera, ile tylko da się na niej upchnąć, a następnie zeskanowaniu ich wszystkich jednocześnie). Zeskanowane odbitki można następnie automatycznie wyprostować w Photoshopie, który przy okazji podzieli je na oddzielne dokumenty. Służy do tego specjalne polecenie o nazwie Crop and Straighten Photos (Kadrowanie i prostowanie zdjęć), znajdujące się w menu File/ Automate (Plik/Automatyzuj). Po wydaniu go na ekranie nie zostanie wyświetlone żadne okno dialogowe — Photoshop od razu zabierze się do pracy i podzieli cały obraz na osobne dokumenty.

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Często się zdarza, że jakieś zdjęcie jest mniejsze i ma nieco inne proporcje niż miejsce, w które próbujemy je wpasować. Może to być na przykład fotografia cyfrowa, którą chcemy wydrukować w tradycyjnym formacie 8×10, niczego nie tracąc ani nie kadrując. W takich przypadkach w górnej lub dolnej części zdjęcia pozostają puste miejsca, które należy wypełnić. Jak to zrobić, by nie zdeformować obrazu? Rozwiązaniem większości takich problemów może być skalowanie z uwzględnieniem zawartości — funkcja umożliwiająca bardzo sprytne przeskalowanie tylko niektórych części zdjęcia (w oparciu o wstępną analizę obrazu, na podstawie której całe zdjęcie jest dzielone na ważniejsze fragmenty — te pozostaną nienaruszone, oraz mniej ważne, które można dowolnie skalować). Oto instrukcja obsługi:

Krok 1. Utwórz nowy dokument o wymiarach 8×10 cali i rozdzielczości 240 ppi. Wczytaj dowolne zdjęcie cyfrowe, włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), a następnie przeciągnij tę fotografię do okna nowego, pustego dokumentu. Naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne), naciśnij klawisz Shift, a następnie kliknij uchwyt w narożniku ramki przekształcenia i przeciągnij go w głąb tej ramki, aby dopasować szerokość zdjęcia do szerokości dokumentu 8×10 cali (jak na rysunku obok, u góry). Owszem, polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) można byłoby użyć do rozciągnięcia fotografii w taki sposób, by wypełniła całą dostępną przestrzeń, ale wtedy samolot straciłby naturalne proporcje; stałby się za krótki i wysoki (patrz rysunek na dole). W takich przypadkach w sukurs przychodzi polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości).



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

©SCOTT KELBY

Skalowanie wybranych IUDJPHQWyZ ]GMĘFLD ]XZ]JOĘGQLHQLHP LFK]DZDUWRŒFL

Krok 2. Otwórz menu Edit (Edycja) i wybierz z niego polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości) bądź naciśnij Ctrl+Alt+Shift+C (Mac OS: Command+Option+Shift+C). Kliknij środkowy uchwyt na górnej poziomej krawędzi ramki przekształcenia i przeciągnij go w górę. Zauważ, że rozciągnięte zostało głównie niebo, zaś proporcje samolotu nie uległy zmianie. Po rozciągnięciu fotografii w oczekiwany sposób naciśnij klawisz Enter lub Return, aby zatwierdzić wprowadzoną zmianę. (Uwaga: na pasku opcji znajduje się przycisk z sylwetką ludzika. Jego uaktywnienie informuje program, że zdjęcie przedstawia ludzi — w takim przypadku polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości) stara się unikać deformowania dowolnych obiektów, których kolorystyka przypomina odcienie skóry).

Krok 3. Są jeszcze dwie sprawy, o których warto wiedzieć w trakcie posługiwania się funkcją Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości). Otóż jeśli uznasz, że istotny fragment zdjęcia został przeskalowany bardziej, niż jesteś skłonny zaakceptować, włącz narzędzie Lasso (L) i obrysuj ten fragment (patrz rysunek), a następnie zapisz otrzymane zaznaczenie poleceniem Save Selection (Zapisz zaznaczenie) z menu Select (Zaznacz). (W oknie dialogowym tego polecenia wystarczy kliknąć przycisk OK). Gdy to zrobisz, ponownie wydaj polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości), lecz tym razem wybierz nazwę zapisanego zaznaczenia z listy Protect (Chroń) na pasku opcji programu — patrz rysunek. W ten sposób poinformujesz Photoshopa, na jaki fragment zdjęcia powinien zwrócić szczególną uwagę. Po włączeniu tej szczególnej ochrony ponownie spróbuj rozciągnąć zdjęcie.

ciąg dalszy na następnej stronie

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 4. Na pasku opcji znajduje się ponadto parametr Amount (Ilość), który określa skuteczność ochrony zaznaczonego fragmentu przed deformacją. Przy domyślnej wartości, wynoszącej 100%, program stara się uniknąć deformacji za wszelką cenę. Przy mniejszych wartościach (np. 50%) efekt skalowania jest swego rodzaju połączeniem zwykłego algorytmu i algorytmu starającego się uniknąć deformacji istotnych fragmentów zdjęcia. Ważną zaletą tego parametru jest możliwość śledzenia jego wpływu na wygląd fotografii na bieżąco — dopóki nie zatwierdzisz przekształcenia, każda zmiana jego wartości będzie automatycznie odzwierciedlana na podglądzie dokumentu.



5R]G]LDâ

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Photoshop — kruczki i sztuczki %â\VNDZLF]QHRGEORNRZ\ZDQLHZDUVWZ\WâD To jedna z tych prostych sztuczek, po poznaniu których nie sposób się nie uśmiechnąć: aby błyskawicznie przekształcić warstwę tła na zwykłą warstwę dokumentu, bez dodatkowych okien dialogowych i komunikatów, przeciągnij ikonę z kłódką, znajdującą się po prawej stronie nazwy Background (Tło), prosto nad przycisk z symbolem kosza (dziękuję Julieanne Kost z firmy Adobe za tę podpowiedź!).

Przywracanie starych skrótów GRNDQDâyZREUD]X W Photoshopie CS3 i starszych wersjach tego programu można było błyskawicznie wyświetlić poszczególne kanały obrazu przy użyciu skrótów Ctrl+1, Ctrl+2, Ctrl+3 itd. (w Mac OS: Command+1, Command+2, Command+3). W Photoshopie CS4 te skróty zostały zmienione, co nie przeszło bez echa wśród niektórych doświadczonych użytkowników Photoshopa. Ich prośby zostały wysłuchane i, począwszy od wersji CS5, istnieje możliwość przywrócenia tradycyjnych skrótów kanałów. Aby to zrobić, wybierz polecenie Keyboard Shortcuts (Skróty klawiszowe) z menu Edit (Edycja) i włącz opcję Use Legacy Channel Shortcuts (Używaj starszych skrótów kanałów), znajdującą się w górnej części okna dialogowego, które się wówczas pojawi.

'HILQLRZDQLHGRP\ŒOQ\FKSDUDPHWUyZ stylów warstw Istnieje możliwość definiowania własnych domyślnych parametrów stylów warstw, takich jak Drop Shadow (Cień) czy Glow (Blask). W tym celu należy utworzyć nową warstwę dokumentu przy użyciu przycisku Create a New Layer (Utwórz warstwę) z panelu Layers (Warstwy), wybrać styl z listy Add a Layer Style (Dodaj styl warstwy) — na przykład Outer Glow (Blask zewnętrzny) — i skonfigurować wszystkie ustawienia w oczekiwany sposób (na przykład zmienić kolor poświaty z obrzydliwego żółtego na biały, czarny albo dowolny inny niż obrzydliwy żółty). Po wybraniu wszystkich parametrów i opcji kliknij przycisk Make Default (Ustaw jako domyślne), znajdujący się w dolnej

części okna dialogowego z ustawieniami stylu. W celu przywrócenia obrzyd… fabrycznych ustawień kliknij przycisk Reset to Default (Przywróć domyślne).

-DNâDWZRVSUDZG]LýF]\XŮ\âHŒVXZDNyZ %OHQG,I0LHV]DMJG\ " W Photoshopie CS6 dodano specjalną ikonę symbolizującą użycie suwaków Blend If (Mieszaj, gdy) z okna dialogowego Layer Style (Styl warstwy) w odniesieniu do danej warstwy dokumentu. Ikona jest wyświetlana po prawej stronie nazwy zmodyfikowanej warstwy i przypomina dwa nakładające się kwadraty. Tak naprawdę jest to coś więcej niż ikona — to przycisk. Jeśli go klikniesz, na ekranie pojawi się okno dialogowe Layer Style (Styl warstwy) z ustawieniami suwaków Blend If (Mieszaj, gdy).

0DVNDQDSRGVWDZLHSU]H]URF]\VWRŒFLZDUVWZ\ Oto kolejny trik, który pozwala zaoszczędzić sporo czasu, tym razem na przekształceniach przezroczystych fragmentów warstwy na maskę. Aby utworzyć taką maskę, wystarczy wydać polecenie Layer/ Layer Mask/From Transparency (Warstwa/ Maska warstwy/Przezroczystość źródłowa).

:\ŒZLHWODQLH]GMĘFLDSRZ\NDGURZDQLX ZPRGXOH&DPHUD5DZ Po wykadrowaniu zdjęcia w module Camera Raw możesz je wyświetlić w docelowym (przyciętym) formacie bez potrzeby otwierania go w Photoshopie. Po narysowaniu ramki kadrowania wystarczy zmienić bieżące narzędzie na inne, aby przycięte fragmenty zostały ukryte (w niektórych starszych wersjach modułu Camera Raw były one widoczne przez cały czas, jedynie nieznacznie przyciemnione).

=DP\NDQLHZV]\VWNLFK]DNâDGHN MHGQ\PNOLNQLĘFLHP Jeśli posługujesz się funkcją otwierania dokumentów w postaci zakładek (każdy projekt znajduje się w osobnej zakładce), to z pewnością przyda Ci się ta sztuczka: w celu zamknięcia wszystkich otwartych zakładek jednocześnie kliknij dowolną z nich prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Close All (Zamknij wszystko) z kontekstowego menu.

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



Photoshop — kruczki i sztuczki Zapisywanie obrazów o 16-bitowej JâĘELEDUZZIRUPDFLH-3(*

3U]\SLV\ZDQLHVNUyWXNODZLDWXURZHJR do próbnika kolorów

Jeszcze w wersji CS4, jeśli pracowałeś ze zdjęciami o 16-bitowej głębi barw (a wielu fotografów tak postępuje, gdyż jest to domyślna głębia barw wybierana podczas eksportowania zdjęć RAW), próba zapisania takiego zdjęcia w formacie JPEG w oknie dialogowym Save (Zapisz) kończyła się fiaskiem: taki format w ogóle nie był dostępny. Działo się tak dlatego, że obrazy JPEG muszą być zapisywane w głębi 8 bitów na kanał. W rezultacie trzeba było zamknąć okno Save (Zapisz), dokonać konwersji głębi na 8 bitów na kanał i dopiero potem zapisać zdjęcie. W tej wersji programu opcja JPEG co prawda pojawia się w oknie dialogowym Save (Zapisz) nawet w przypadku fotografii o 16-bitowej głębi barw, lecz jej wybranie powoduje w rzeczywistości automatyczną konwersję zdjęcia z 16 na 8 bitów na kanał i zapisanie otrzymanej w ten sposób kopii (oryginał pozostaje otwarty). Jeśli — oprócz wersji JPEG — chciałbyś zapisać źródłowe zdjęcie w 16-bitowej głębi barw, musisz wybrać format PSD lub TIFF. Jeśli chodzi o mnie, to po zapisaniu zdjęcia w formacie JPEG o głębi 8 bitów na kanał nie potrzebuję wersji 16-bitowej, więc zamykam ją i klikam przycisk Don’t Save (Nie zapisuj), ale oczywiście Ty nie musisz tak postępować.

W tej wersji programu da się przypisać skrót klawiaturowy powodujący wyświetlenie okna Color Picker (Próbnik kolorów) dla bieżącego koloru narzędzia lub tła (to się naprawdę przydaje!). Najpierw wydaj polecenie Edit/Keyboard Shortcuts (Edycja/Skróty klawiszowe), a następnie wybierz opcję Tools (Narzędzia) z listy Shortcuts For (Skróty dla). Przewiń listę dostępnych narzędzi do samego dołu i odszukaj pozycje Foreground Color Picker (Próbnik kolorów narzędzi) i Background Color Picker (Próbnik kolorów tła) — to jedne z ostatnich. Kliknij dowolną z nich i powiąż ze skrótem, jaki uznasz za wygodny. Z góry podpowiem Ci jednak, że większość wygodnych skrótów jest już przypisana do innych narzędzi (w zasadzie niemal wszystkie dostępne kombinacje są już użyte), lecz mój kolega Dave Cross wpadł na pewien pomysł. Otóż ponieważ Dave rzadko posługuje się narzędziem Pen (Pióro), to postanowił wykorzystać w tym celu klawisz P (który jak ulał pasuje też do słowa „próbnik”). Co prawda program ostrzeże Cię, że taki skrót jest już w użyciu, lecz możesz wówczas kliknąć przycisk Accept and Go to Conflict (Zaakceptuj i przejdź do konfliktu). Skrót zostanie przypisany, a Ty będziesz mógł wybrać inny skrót dla narzędzia Pen (Pióro). Jeśli nie chcesz tego robić (bo na przykład także nie używasz go zbyt często), to pozostaw pole skrótu dla narzędzia Pen (Pióro) puste i kliknij przycisk OK.

6LDWNDNRUHNFML]QLHNV]WDâFHĽ Jeśli używasz narzędzi do korekcji zniekształceń z panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) w module Camera Raw (na przykład w celu wyprostowania budynków lub wyrównania zdeformowanych linii horyzontu), naciśnij klawisz V, aby wyświetlić siatkę ułatwiającą oszacowanie wykonanych poprawek. W celu ukrycia siatki ponownie naciśnij klawisz V.



5R]G]LDâ

3RGJOĉGUR]PLDUXLPLĘNNRŒFLSĘG]OD To bardzo przydatny trik, który umożliwia wyświetlenie czytelnego podglądu bieżącej końcówki pędzla oraz zmianę jej rozmiaru i miękkości: naciśnij klawisze Alt+Ctrl (Mac OS: Option+Command), a następnie kliknij i przeciągnij prawym przyciskiem myszy (w Mac OS: po prostu kliknij i przeciągnij). Przeciągnięcie w lewą i w prawą stronę pozwala regulować rozmiar, zaś w górę i w dół — miękkość końcówki.

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

Photoshop — kruczki i sztuczki 3UDFD]GRNXPHQWDPLZ]DNâDGNDFK Jeśli pracujesz z dokumentami w zakładkach, to w celu wyświetlenia dowolnego dokumentu wystarczy kliknąć jego zakładkę w górnej części okna programu lub użyć skrótu Ctrl+Tab, który powoduje cykliczne przełączanie między kolejnymi otwartymi dokumentami. Jeśli nie chcesz używać zakładek, otwórz menu Edit (Edycja) lub Photoshop w Mac OS, a następnie wybierz polecenie Preferences/Interface (Preferencje/ Interfejs) i wyłącz opcję Open Documents as Tabs (Otwórz dokumenty jako karty). Przy okazji możesz wtedy wyłączyć opcję Enable Floating Window Docking (Włącz dokowanie okien dokumentów ruchomych), gdyż w przeciwnym razie przy pracy z pojedynczym dokumentem zostanie on automatycznie „zadokowany” do interfejsu programu.

.RQILJXURZDQLHSU]HVWU]HQLURERF]HM Photoshop CS6 jest wyposażony w kilka wbudowanych przestrzeni roboczych, zoptymalizowanych pod kątem określonych zadań i wyposażonych tylko w te panele, które firma Adobe uznała za najpotrzebniejsze do realizacji danego zadania. Lista dostępnych przestrzeni znajduje się po prawej stronie paska opcji. W celu zaprojektowania własnej przestrzeni po prostu rozmieść panele programu w żądany sposób. Jeśli chcesz połączyć („zagnieździć”) panele tak, by się przesłaniały, przeciągnij jeden z nich i zwolnij przycisk myszy w chwili, gdy docelowy panel zostanie obrysowany niebieską ramką. Niewidoczne panele można otworzyć z poziomu menu Window (Okno). Po skonfigurowaniu układu paneli wybierz polecenie New Workspace (Nowa przestrzeń robocza) z menu Window/Workspace (Okno/ Przestrzeń robocza), co pozwoli Ci zapisać przestrzeń tak, by w każdej chwili można było ją odtworzyć (trafi ona na wspomnianą wcześniej listę). Ponadto, jeśli zmienisz układ paneli w bieżącej przestrzeni roboczej, zostanie on zapamiętany. W zasadzie to dobrze, ale z drugiej strony mogłoby się wydawać, że kliknięcie nazwy używanej przestrzeni spowoduje przywrócenie jej do pierwotnego stanu. Okazuje się, że nie. Aby to zrobić, trzeba rozwinąć listę przestrzeni roboczych i wybrać z niej polecenie Reset [nazwa przestrzeni] (Przywróć [nazwa przestrzeni]).

-DNX]\VNDýRVWUHQDURŮQLNL w efekcie Stroke (Obrys)? Jeśli utworzyłeś grubą ramkę wokół jakiegoś zdjęcia przy użyciu polecenia Stroke (Obrysuj) z menu Edit (Edycja) bądź efektu Stroke (Obrys) z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku Add Layer Style (Dodaj styl warstwy) w dolnej części panelu Layers (Warstwy), to zapewne zauważyłeś, że narożniki ramki ulegają zaokrągleniu wraz ze wzrostem jej grubości. Jak sprawić, by stały się ostre? To proste — wybierz opcję Inside (Wewnątrz) z listy Location (Położenie)!

%â\VNDZLF]QDSRSUDZNDEDODQVXELHOL Jeśli chciałbyś skorygować bardzo źle dobrany balans bieli na zdjęciu, które nie zostało zapisane w formacie RAW, wypróbuj następującą sztuczkę: wybierz polecenie Match Color (Dopasuj kolor) z menu Image/Adjustments (Obraz/Dopasowania) i zaznacz opcję Neutralize (Neutralizuj) w sekcji Image Options (Opcje obrazu). Ten prosty zabieg jest zadziwiająco skuteczny (a ponadto można zarejestrować go w postaci automatycznej operacji).

Zmiana jednostki miarek Jeśli chciałbyś szybko zmienić jednostkę miarek (na przykład z pikseli na cale albo z centymetrów na milimetry), kliknij prawym przyciskiem myszy w dowolnym miejscu miarki i wybierz potrzebną jednostkę z kontekstowego menu.

Wirtualne suwaki Wartość niemal dowolnego parametru numerycznego w Photoshopie, takiego jak Opacity (Krycie) w panelu Layers (Warstwy), można zmienić bez ręcznego wpisywania bądź posługiwania się miniaturowym suwakiem (w jaki wyposażone są niektóre pola takich parametrów). Wystarczy, że wskażesz kursorem myszy napis Opacity (Krycie) i przeciągniesz w lewą stronę (aby zmniejszyć wartość tego parametru) bądź w prawą (aby ją zwiększyć). To bardzo wygodne… co ja piszę — to wręcz uzależniająco wygodne rozwiązanie, które naprawdę warto wypróbować. Nie ma lepszego sposobu na błyskawiczną zmianę potrzebnego parametru (jeśli podczas przeciągania kursorem myszy naciśniesz klawisz Shift, zmiana wartości będzie następowała szybciej).

3LâD6NDORZDQLHLNDGURZDQLH]GMĘý

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Niech zgadnę: pomyślałeś sobie właśnie, że zrezygnowałem z mojej starej konwencji nazewniczej, gdyż ten nagłówek nie wygląda, jak gdyby miał coś wspólnego z filmem, piosenką czy programem telewizyjnym, prawda? Zaskoczę Cię: jest to tytuł piosenki zespołu Three Dog Night z lat 70. (Ba, pamiętam jak dziś: „atrament jest czarny, papier jest biały/wspólnie będą nas czytać i pisać nauczały”. Zachodzę w głowę, jak oni mogli zniknąć w pomroce muzycznych dziejów z tak wysublimowanymi

Black & White -DNWZRU]\ýSLĘNQH F]DUQRELDâH]GMĘFLD" tekstami!) Zresztą nieważne. W poprzednim wydaniu tej książki we wstępie do rozdziału poświęconego fotografii czarno-białej chciałem użyć tytułu Black Widow zespołu Mötley Crüe, lecz w pewnym momencie się rozmyśliłem, a to z pewnego wstydliwego powodu, którym — pomimo wewnętrznych rozterek — postanowiłem się z Tobą podzielić. Otóż nie miałem pojęcia, w jaki sposób uzyskać te dwie magiczne kropeczki nad literą „u” w słowie Crüe, więc zrezygnowany użyłem tytułu piosenki Black and White World Elvisa Costello (co było o tyle proste, że ani imię, ani nazwisko autora nie zawierają żadnych dziwnych kropeczek). Przyznam, że byłem zażenowany swoją indolencją, więc postanowiłem zapytać wszechwiedzącą wyszukiwarkę Google, czym są „dwie małe kropki nad literą u”. W odpowiedzi otrzymałem sześć wyników, a wśród nich odsyłacz do grupy w serwisie Facebook skupiającej użytkowników pod hasłem (nie, nie żartuję): „Pisanie słowa über bez umlautu to zbrodnia”. Zdałem sobie wówczas sprawę z dwóch rzeczy: po pierwsze, to dziwne coś nazywa się umlaut, zaś po drugie — niektórzy ludzie są bardzo wrażliwi na jego brak. Przypuszczam, że to właśnie dlatego moja ulubiona redaktor Kim dodała w poprzednim wydaniu tej książki nie tylko umlaut nad literką „u”, lecz także nad literką „o” w słowie Mötley. „Niezła jest!” — pomyślisz sobie pewnie i będziesz miał sto procent racji, lecz nawet ona ma swoje wstydliwe sekrety… Otóż obydwoje zdajemy sobie doskonale sprawę, dlaczego Kim poprawiła te literki: to proste — jest wielką fanką długowłosych kapel z lat 80. i świetnie je zna. Jeśli słuchałaby Sheeny Easton albo Gartha Brooksa, to zapewne zmieniłaby nazwę wspomnianego zespołu na „Motley Crew” albo coś w tym stylu, podobnie jak któregoś dnia stwierdziła, że klasyk Walk This Way to singiel gościa, który nazywa się Arrow Smith… (Żartuję, Kim, naprawdę żartuję!)

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Krok 1. Rozpocznij od otwarcia dowolnego kolorowego zdjęcia w module Camera Raw (patrz rysunek). Konwersja z koloru na skalę szarości jest bardzo prosta: wystarczy kliknąć ikonę panelu HSL/Grayscale (HSL/Skala szarości) — jest to czwarta ikona, licząc od lewej — i włączyć opcję Convert to Grayscale (Konwertuj na skalę szarości), znajdującą się w górnej części tego panelu (patrz rysunek). To wszystko, co należy (i warto) tutaj zrobić. Wierz mi. Nawiasem mówiąc, poddałem to zdjęcie jeszcze dwóm innym poprawkom, niezwiązanym z konwersją na czerń i biel: (1) wyprostowałem je za pomocą narzędzia Straighten (Prostowanie), gdyż było odrobinę przekrzywione, oraz (2) skorygowałem zniekształcenia pionowe w panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu), ponieważ budowla (tylna ściana pałacu Tadż Mahal) wyszła zauważalnie zdeformowana ze względu na rodzaj użytego obiektywu.

Krok 2. Po włączeniu opcji Convert to Grayscale (Konwertuj na skalę szarości) otrzymasz płaski, mdły, ponury obraz (na przykład taki jak na rysunku obok), który będzie kusił do poprzesuwania kilku suwaków. Warto się oprzeć tej pokusie, gdyż przeciąganie kolorowych suwaków w celu skorygowania czarno-białego zdjęcia tak naprawdę jest zabawą w ciemno. Moim zdaniem nie ma sensu przebywać w tym panelu ani chwili dłużej. Rezygnacja z jego usług jest jedyną nadzieją na to, by ta poczwarka zamieniła się w pięknego czarno-białego motyla. (To znaczy ćmę? O rany, co ja plotę… Ale mimo wszystko należy mi się jakaś pochwała za metaforę z motylem, prawda?)



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

©SCOTT KELBY

.RQZHUVMD]GMĘý QDF]DUQRELDâH w module Camera Raw

Choć Photoshop jest wyposażony w specjalny rodzaj warstw służących do konwersji zdjęć na skalę szarości — nosi ona nazwę Black & White (Czarno-białe) — to nigdy, przenigdy ich nie używam. Ba, nie używa jej żaden znany mi zawodowy fotograf. Moim zdaniem znacznie lepsze czarno-białe zdjęcia można uzyskać w module Camera Raw, który na dodatek jest szybszy w obsłudze i pozwala uzyskać znakomitą jakość obrazu… pod warunkiem że nie dasz się nabrać na konwersję przy użyciu suwaków z panelu HSL/Grayscale (HSL/Skala szarości), które są niczym innym jak warstwą korekcyjną Black & White (Czarno-białe) w przebraniu, próbującą skusić nieświadomych nieszczęśników…

Krok 3. Jeśli porozmawiasz z fotografami o dobrych czarno-białych zdjęciach, to niechybnie powiedzą Ci, że naprawdę dobra fotografia tego typu powinna być bardzo kontrastowa. W związku z tym nietrudno zgadnąć, co powinieneś zrobić: oczywiście zwiększyć kontrast zdjęcia, ile się da. Innymi słowy, biele powinny się stać jeszcze bielsze, a czernie czarniejsze… co w Photoshopie CS6 można uzyskać łatwiej niż kiedyś, gdyż panel Basic (Podstawowe) został wyposażony w suwaki Whites (Biele) i Blacks (Czarne), że nie wspomnę o ulepszonym suwaku Contrast (Kontrast), który w obecnej postaci jest naprawdę użyteczny. Zacznijmy zatem od panelu Basic (Podstawowe). Na ogół w takich przypadkach jako pierwszy w ruch szedł suwak Exposure (Ekspozycja), ale w tym przypadku półcienie zdjęcia (w zasadzie całe zdjęcie to jeden wielki zakres półcieni) wyglądają na tyle dobrze, że można zostawić je w spokoju, choć jeśli chcesz, możesz przesunąć ten suwak odrobinę w lewo, aby przyciemnić obraz. Zdjęcie jest jednak tak płaskie i wymaga tak silnego zwiększenia kontrastu, że nie ma go co oszczędzać: przeciągnij suwak Contrast (Kontrast) daleko w prawą stronę (tutaj ustawiłem go w położeniu +63). Jest trochę lepiej, ale rezultat nadal nie powala na kolana — musimy nad nim popracować.

Krok 4. Określmy teraz poziom bieli oraz czerni. Rozpocznij od przeciągnięcia suwaka Whites (Biele) tak daleko w prawą stronę, jak to tylko możliwe, bez przepalania świateł (innymi słowy, tak daleko, aż w prawym górnym rogu histogramu pojawi się biały trójkąt sygnalizujący przycięcie zakresu świateł — wtedy odrobinę cofnij suwak, aż trójkąt ponownie stanie się czarny). W tym przypadku ustawiłem wspomniany suwak w położeniu +46. Następnie przeciągnij suwak Blacks (Czarne) w lewą stronę tak daleko, aż zdjęcie nabierze oczekiwanego kontrastu (tutaj ustawiłem go na wartości –59). Jest jeszcze lepiej, ale to nie wszystko. ciąg dalszy na następnej stronie

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Krok 5. Wnętrza za łukami są trochę zbyt ciemne, przeciągnij więc suwak Shadows (Cienie) w prawą stronę, aby je nieznacznie rozjaśnić (w tym przypadku ustawiłem ten suwak w położeniu +41). Następnie mocno zwiększ wartość parametru Clarity (Przejrzystość), aby zwiększyć kontrast półcieni, rozjaśnić zdjęcie i zaakcentować detale sceny (tutaj zwiększyłem ją do +58). Ponieważ niebo wygląda na zupełnie jałowe i białe, przeciągnij suwak Highlights (Światła) trochę w lewą stronę (w tym przypadku ustawiłem go w położeniu –43), aby je odrobinę przyciemnić. Jeśli uznasz, że po tych wszystkich poprawkach zdjęcie mogłoby być bardziej kontrastowe (a ja tak uważam), to otwórz panel Tone Curve (Krzywa tonalna) i z listy Curve (Krzywa) w zakładce Point (Punktowo) wybierz opcję Strong Contrast (Duży kontrast) — jak na rysunku obok, po prawej stronie. Jeśli kontrast okaże się zbyt silny, wypróbuj opcję Medium Contrast (Średni kontrast).

Krok 6. Teraz trzeba się jeszcze uporać z problemem charakterystycznym dla konkretnie tego zdjęcia. Chodzi o to, że wieże po lewej i po prawej stronie kadru sprawiają wrażenie bardzo jasnych, „spranych”. Aby temu zaradzić, włącz narzędzie Adjustment Brush (Pędzel korekty) (K), kliknij przycisk z plusem (+) po prawej stronie suwaka Contrast (Kontrast), aby wyzerować wszystkie pozostałe, i przeciągnij ten suwak daleko w prawą stronę. Następnie przeciągnij suwak Shadows (Cienie) w lewą stronę i zamaluj wieże (jak na przykładowym rysunku). Gotowe. Na następnej stronie możesz obejrzeć porównanie wyglądu zdjęcia przed konwersją i po jej wykonaniu. Spora różnica, prawda?



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

Przed konwersją…

…i po konwersji

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Niektóre doskonałe pomysły wpadają nam do głowy w chwili, gdy w ogóle się ich nie spodziewamy — właśnie tak było z opisywaną tutaj techniką. Pracowałem nad zupełnie innym zagadnieniem, gdy nagle udało mi się zrobić coś takiego, że od razu się w tym zakochałem… Wyobraź sobie, że dzielą Cię zaledwie trzy kliknięcia od uzyskania ładnego, wyrazistego, kontrastowego czarno-białego zdjęcia (ale pod warunkiem, że już edytujesz zdjęcie w Photoshopie. W przeciwnym razie lepiej zrobić to w module Camera Raw, który pod tym względem oferuje trochę większe możliwości). Ponadto przeczytasz, w jaki sposób zmodyfikować ustawienia konwersji, i poznasz pewną jej odmianę wymagającą jeszcze kilku kliknięć. Czarno na białym widać, że to będzie zabawa w klikanie!

Krok 1. Otwórz kolorowe zdjęcie, które chciałbyś przekształcić w kontrastowy czarno-biały obraz. Naciśnij klawisz D, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, a następnie kliknij ikonę Gradient Map (Mapa gradientu), znajdującą się w panelu Adjustments (Dopasowania) — wygląda ona jak czarno-biały poziomy gradient i została oznaczona na rysunku obok.

Krok 2. Po kliknięciu wspomnianej ikony w panelu Properties (Właściwości) pojawią się ustawienia warstwy korekcyjnej Gradient Map (Mapa gradientu), ale… nie musisz z nimi nic robić. Trudno o szybszą konwersję zdjęcia na czarno-białe, prawda? Możesz mi wierzyć, że nawet tak prosty wariant tej konwersji da znacznie lepszy efekt niż zmiana trybu kolorów przy użyciu polecenia Grayscale (Szarości) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb). Powiem więcej, otrzymane w ten sposób zdjęcie jest moim zdaniem lepsze niż w przypadku domyślnych lub automatycznych ustawień polecenia Black & White (Czarno-biały). Możemy się jednak pokusić o jeszcze jedno czy dwa kliknięcia, aby ulepszyć uzyskany efekt.



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

©SCOTT KELBY

Konwersja trzema NOLNQLĘFLDPL czyli moja metoda QDF]HUĽLELHO w Photoshopie

Krok 3. Kolejny krok będzie polegał na prostym zwiększeniu kontrastu zdjęcia. Kliknij ikonę warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy) w panelu Adjustments (Dopasowania) — jest to druga ikona w górnym rzędzie. Mam dla Ciebie dobrą wiadomość: po wyświetleniu się ustawień warstwy korekcyjnej Levels (Poziomy) w panelu Properties (Właściwości) znów nie będziesz musiał niczego konfigurować! Wystarczy, że zmienisz tryb mieszania tej warstwy z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło) za pomocą listy trybów znajdującej się w górnej części panelu Layers (Warstwy), pokazanej na rysunku. Zobacz, jak kontrastowe — ba!, zaryzykowałbym stwierdzenie „smakowite” — stało się teraz zdjęcie. Jeśli tryb Soft Light (Łagodne światło) w przypadku danego zdjęcia nie spowoduje wystarczającego zwiększenia kontrastu, wypróbuj bardziej kontrastowy tryb Overlay (Nakładka). To wszystko: trzy kliknięcia i gotowe. Ale jeśli czujesz się na klikach… to znaczy na siłach, to możesz spróbować zmodyfikować ustawienia konwersji (na ogół nie jest to konieczne, ale zapraszam wszystkich chętnych na mały pokaz).

Krok 4. Uaktywnij warstwę korekcyjną Gradient Map (Mapa gradientu) w panelu Layers (Warstwy) — to ta środkowa. Następnie kliknij miniaturę gradientu w panelu Properties (Właściwości), aby otworzyć okno dialogowe Gradient Editor (Edytor gradientów). Kliknij dokładnie pośrodku, tuż pod paskiem gradientu (właściwe miejsce zostało na rysunku oznaczone kółkiem), aby utworzyć dodatkowy znacznik koloru (który przypomina mały domek). Na razie nie klikaj jeszcze przycisku OK. Na tym etapie zdjęcie stanie się bardzo ciemne, ale to nie szkodzi — jeszcze nie skończyliśmy.

ciąg dalszy na następnej stronie

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Krok 5. Dwukrotnie kliknij utworzony przed chwilą znacznik koloru, aby otworzyć okno dialogowe Color Picker (Próbnik kolorów), pokazane na rysunku. Teraz należy już tylko przesunąć okrągły wskaźnik koloru do końca w lewą stronę kwadratowego gradientu, aby wybrać umiarkowany kolor szary (jak na rysunku). Spróbuj przesunąć wskaźnik w górę i w dół, przyglądając się jednocześnie zmianom w wyglądzie zakresu półcieni zdjęcia. Gdy uda Ci się odnaleźć optymalne miejsce (w tym przypadku zdjęcie najlepiej wyglądało przy znaczniku ulokowanym pośrodku lewej krawędzi), kliknij przycisk OK, aby zamknąć okno Color Picker (Próbnik kolorów). Nie zamykaj jednak na razie okna dialogowego Gradient Editor (Edytor gradientów), gdyż przyda się nam ono do wykonania kolejnej poprawki. Oczywiście wszystko to jest zupełnie opcjonalne — równie dobrze można byłoby poprzestać na kroku 3. — ale uważam, że w razie potrzeby warto poznać wszystkie tajniki opisywanej metody.

Krok 6. Okno dialogowe Gradient Editor (Edytor gradientów) powinno być nadal otwarte, a środkowy znacznik koloru pod gradientem ma mieć kolor szary. Przesuń ten znacznik w lewą lub w prawą stronę, aby zmienić charakterystykę tonalną fotografii (patrz rysunek). Metoda ta nie należy do intuicyjnych, wymaga bowiem przesunięcia znacznika w kierunku (na pierwszy rzut oka) sprzecznym z logiką: na przykład w celu przyciemnienia zdjęcia należy przesunąć znacznik koloru w prawą stronę, w kierunku białego krańca gradientu. Analogicznie, jeśli chciałbyś rozjaśnić fotografię, powinieneś przesunąć znacznik koloru w lewą stronę, w kierunku koloru czarnego. Dziwne, wiem. I jeszcze jedno: w odróżnieniu od większości innych suwaków w Photoshopie, podczas przesuwania znacznika koloru podgląd zdjęcia nie jest aktualizowany — fotografia ulega zmianie dopiero po zwolnieniu przycisku myszy. Kliknij kolejno dwa przyciski OK, aby zakończyć konwersję zdjęcia.



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

Krok 7. A oto prosty do uzyskania wariant tej sztuczki, który wymaga jeszcze tylko jednego kliknięcia: otwórz panel Layers (Warstwy) i zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) warstwy korekcyjnej Gradient Map (Mapa gradientu) do 80%, jak na przykładowym rysunku. Ta prosta zmiana spowoduje częściowe odtworzenie oryginalnej kolorystyki obrazu, nadając fotografii charakter starej, wypłowiałej odbitki. (Porównaj wygląd zdjęcia na rysunku obok z oryginalną fotografią, pokazaną na rysunku ilustrującym 1. krok tego ćwiczenia, aby przekonać się, co mam na myśli. Wygląda ciekawie, prawda?) Poniżej możesz się zapoznać z porównaniem wyglądu zdjęcia przed konwersją i po niej (ale tylko po „trzech kliknięciach”, bez uwzględnienia wszystkich późniejszych poprawek).

Konwersja kolorowego zdjęcia na czarno-białe za pomocą przycisku Auto (Automatyczny) w Photoshopie Konwersja Scotta „trzema kliknięciami” (bez dodatkowych ulepszeń)

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ6

161

Tonowanie

Krok 1. Przekształć kolorowe zdjęcie na skalę szarości. Jeśli chcesz, możesz po prostu kliknąć ikonę panelu HSL/Grayscale (HSL/ Skala szarości) — jest to czwarta ikona, licząc od lewej — i włączyć opcję Convert to Grayscale (Konwertuj na skalę szarości) bądź użyć jednej z bardziej wyrafinowanych metod (na przykład mojej ulubionej, którą opisałem na stronie 154). Uwaga: przed zaznaczeniem wspomnianej opcji w panelu Basic (Podstawowe) wprowadziłem kilka poprawek (pokazanych na rysunku).

Krok 2. Kliknij ikonę panelu Split Toning (Rozdziel tonowanie) — jest to piąta ikona, licząc od lewej, zaznaczona na rysunku obok. Na tym etapie przeciągnięcie suwaków Hue (Barwa) w sekcji Highlights (Światła) czy Shadows (Cienie) nie będzie miało żadnego wpływu na wygląd zdjęcia, gdyż domyślnie wartość odpowiadających im parametrów Saturation (Nasycenie) wynosi 0. Mając na uwadze wygodę dalszej pracy, przeciągnij obydwa suwaki Saturation (Nasycenie) w prawą stronę, do wartości około 25, dzięki czemu późniejsze zmiany położenia suwaków Hue (Barwa) będą automatycznie odzwierciedlane na podglądzie zdjęcia. Gdy to zrobisz, zdjęcie zabarwi się zgodnie z domyślnym kolorem tonowania (a konkretniej — nabierze różowego odcienia).

:VND]yZND3RGJOĉGEDUZ W celu wyświetlenia tymczasowego podglądu barw w 100-procentowym nasyceniu naciśnij i przytrzymaj klawisz Alt (Mac OS: Option), a następnie przeciągnij suwak Hue (Barwa). Skorzystaj z tej metody, jeśli nie posłuchasz mojej rady i nie zwiększysz nasycenia barw przed przystąpieniem do dalszej pracy (o czym pisałem pod koniec 2. kroku ćwiczenia).



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

©SCOTT KELBY

Tonowanie to cała gama sztuczek z barwieniem odbitek, mających swoje korzenie w tradycyjnej ciemni. Jeden z jej wariantów polegał na zabarwieniu najjaśniejszych i najciemniejszych fragmentów zdjęcia dwoma różnymi kolorami. Taki efekt jest bardzo prosty do uzyskania w wersji cyfrowej, a elastyczność dostępnych narzędzi pozwala na płynną zmianę proporcji między barwami obydwu wymienionych zakresów tonalnych. Choć efekty tego typu można zastosować zarówno w odniesieniu do kolorowych, jak i do czarno-białych zdjęć, to drugi z tych wariantów jest znacznie popularniejszy. Z tego względu rozpoczniemy od konwersji zdjęcia na skalę szarości, a dopiero potem zastosujemy efekt tonowania.

Krok 3. Po skonfigurowaniu podglądu, tak by ilustrował wprowadzane zmiany, przeciągnij suwak parametru Hue (Barwa) w sekcji Highlights (Światła) i poszukaj odcienia, który przypadnie Ci do gustu. W tym przypadku nadałem temu parametrowi wartość 50. Ponadto do 50 zwiększyłem też wartość parametru Saturation (Nasycenie), aby odcień był wyraźniejszy.

Krok 4. Spróbujmy teraz zabarwić zakres cieni niebieskozielonym odcieniem (to dość popularna kombinacja barw w tradycyjnym tonowaniu). Przeciągnij suwak Saturation (Nasycenie) w sekcji Shadows (Cienie) do 50 (aby wyraźnie widzieć efekt tonowania cieni), a potem ustaw suwak Hue (Barwa) w tej samej sekcji na poziomie 215. Najciemniejsze obszary zdjęcia powinny nabrać morskiego, niebieskozielonego koloru. Jest jeszcze jeden element, o którym dotychczas nie wspomniałem, a mianowicie suwak Balance (Balans), umożliwiający zmianę wzajemnych proporcji między zabarwieniem cieni i świateł. Spróbuj po prostu przesunąć go w lewą i w prawą stronę, aby przekonać się na własne oczy, na czym polega jego działanie. (W tym przykładzie przeciągnąłem suwak Balance (Balans) w lewą stronę, do wartości –10, co poskutkowało intensywniejszym zabarwieniem cieni na niebieskozielono). Jeśli uda Ci się znaleźć taką kombinację odcieni, która szczególnie Ci się spodoba (może się zdarzyć!), to koniecznie zajrzyj na stronę 167, aby się dowiedzieć, w jaki sposób zapisać ją w postaci gotowego ustawienia, które będziesz mógł potem błyskawicznie odtworzyć na dowolnym zdjęciu.

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Choć sztuczka opisana w tym ćwiczeniu zmieściła się zaledwie na jednej stronie, to nie znaczy, że nie jest interesująca! Powiem więcej: to najlepszy i najszybszy sposób na uzyskanie obrazu naśladującego bichromię, jakim się kiedykolwiek posługiwałem (odkąd go poznałem, nie używam żadnego innego). Do niedawna stosowałem bardziej skomplikowane rozwiązania, lecz pewnego dnia mój kolega, Terry White, pokazał mi ten trik, którego sam z kolei nauczył się od jednego z przyjaciół — jego bichromie bardzo się Terry’emu podobały. Najwyższa pora, abyś i Ty zapoznał się z tą sztuczką. Jest prosta, lecz naprawdę fenomenalna.

Krok 1. Rozpocznij od skonwertowania kolorowego zdjęcia na skalę szarości: kliknij ikonę panelu HSL/Grayscale (HSL/Skala szarości) — jest to czwarta ikona, licząc od lewej — i włącz opcję Convert to Grayscale (Konwertuj na skalę szarości). (Jeśli wolisz, możesz użyć mojej ulubionej metody na taką konwersję, którą opisałem na stronie 154).

Krok 2. Kliknij ikonę panelu Split Toning (Rozdziel tonowanie) — jest to piąta ikona, licząc od lewej — i na początek zwiększ wartość parametru Saturation (Nasycenie) do 25. Ustaw ładny, ciepły odcień sepii suwakiem parametru Hue (Barwa) w sekcji Shadows (Cienie) — ja zwykle nadaję mu wartość około 28. Jeśli uznasz, że odcień jest zbyt intensywny, zmniejsz wartość parametru Saturation (Nasycenie). Gotowe! Wierz mi, że możesz, a wręcz powinieneś oprzeć się pokusie sięgnięcia po suwaki w sekcji Highlights (Światła). Wiem. Pokusa jest potężna. Magnetyczna. Kursor myszy sam ciąży w kierunku jednego z tych suwaków… lecz Ty bądź silniejszy, tym bardziej że poznałeś klucz do fantastycznie wyglądających bichromii! (A nie mówiłem, że to będzie bardzo proste? Pozory mylą… spróbuj wydrukować jedną z takich bichromii, by zakochać się bez pamięci). Mm… znakomita!



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

©SCOTT KELBY

Bichromie ³SURŒFLHMVLĘ MXŮQLHGD

Kwadrychromia LZVSDQLDâHREUD]\ ZVNDOLV]DURŒFL

©SCOTT KELBY

Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, w jaki sposób zawodowcom udaje się uzyskać tak głębokie, wyraziste i kontrastowe czarno-białe wydruki zdjęć, to być może zaskoczy Cię informacja, że odbitki te bardzo często nie są wykonywane przy użyciu jednego tylko koloru (czerni), lecz trzech lub nawet czterech różnych odcieni szarości bądź innych barw, które po nałożeniu na siebie wyglądają jak czarno-biała fotografia o niespotykanej głębi. Na szczęście firma Adobe zadbała o to, by wyposażyć Photoshopa w pokaźny zestaw ustawień, które ułatwiają uzyskanie poprawnych kwadrychromii, trichromii i bichromii — bo o nich tutaj mowa. Przez całe lata ustawienia te kryły się głęboko w czeluściach programu, lecz w wersji CS6 dostęp do nich jest bardzo prosty.

Krok 1. Wczytaj zdjęcie, które chciałbyś przetworzyć w sposób charakterystyczny dla kwadrychromii. (To dziwnie brzmiące określenie oznacza po prostu, że w celu uzyskania odpowiedniego efektu wydruk takiej fotografii wymaga zastosowania czterech różnych farb. Trichromie wymagają zastosowania trzech farb, zaś bichromie… chyba nie muszę pisać ilu, prawda?) Kwadrychromie wyglądają najlepiej w przypadku zdjęć krajobrazowych oraz portretów (ale nie tylko). W tym przypadku wypróbujemy ten efekt na przykładzie zdjęcia przedstawiającego wnętrze kościoła.

Krok 2. W celu utworzenia kwadrychromii zdjęcie należy najpierw przekształcić na skalę szarości. Wiesz już jednak, że zwykła konwersja nie daje pod tym względem zbyt dobrych rezultatów, proponuję więc użyć zamiast niej jednej z metod opisanych wcześniej w tym rozdziale: naciśnij klawisz D, aby przywrócić domyślne kolory narzędzia i tła (czarny i biały), a następnie kliknij ikonę warstwy korekcyjnej Gradient Map (Mapa gradientu) w panelu Adjustments (Dopasowania). Nie wprowadzaj żadnych zmian w ustawieniach, które pojawią się wówczas w tym panelu; domyślne będą w sam raz. Przed przystąpieniem do dalszej pracy należy przekształcić zdjęcie na skalę szarości — wybierz polecenie Grayscale (Szarości) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb), a gdy to zrobisz, kliknij przycisk Flatten (Spłaszcz) w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi. (Prócz tego program poprosi Cię o potwierdzenie usunięcia oryginalnych kolorów zdjęcia. Kliknij przycisk Discard (Odrzuć), aby to zrobić). ciąg dalszy na następnej stronie

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Krok 3. Po przekształceniu zdjęcia na skalę szarości ponownie rozwiń menu Image/Mode (Obraz/ Tryb) i sprawdź, czy polecenie Duotone (Bichromia), które dotychczas było niedostępne, stało się aktywne (niezbędna może być też konwersja na głębię 8 bitów na kanał). Po wybraniu tego polecenia na ekranie zostanie wyświetlone okno dialogowe Duotone Options (Opcje bichromii), pokazane na rysunku obok. Co ciekawe, pomimo iż polecenie nosi nazwę Duotone (Bichromia), a okno dialogowe — Duotone Options (Opcje bichromii), domyślnym ustawieniem w tym oknie jest Monotone (Monochromia). (Założę się, że to okrutny żart programistów). Na szczęście nie jest to zbyt poważny problem, gdyż do utworzenia kwadrychromii wykorzystamy jedno z predefiniowanych ustawień zgromadzonych na liście Preset (Ustawienia domyślne). Po jej rozwinięciu Twoim oczom ukaże się zadziwiająco długa lista 137 ustawień (policzyłem!) monochromii, bichromii, trichromii i kwadrychromii. Można byłoby pomyśleć, że taki gąszcz ustawień powinien być pogrupowany zgodnie z poszczególnymi typami obrazów, prawda? Nic bardziej mylnego; szczerze mówiąc, nie jestem przekonany, czy w ogóle są one jakoś uporządkowane.

Krok 4. Na początek proponuję, abyś wypróbował niektóre z moich ulubionych ustawień. Pierwsze nosi nazwę Bl 541 513 5773. (Skrót „Bl” oznacza słowo Black, czyli „czarny”, zaś zestaw trzech liczb to numery PMS używane do oznaczania kolorów w systemie Pantone. Łącznie wszystkie cztery barwy dają oznaczenie kwadrychromii). Znasz już ładną kwadrychromię, to może bichromia dla odmiany? Lubię jedną, która składa się z czerni i rdzawego brązu, zaś jej nazwa brzmi 478 brown (100%) bl 4. W przypadku niektórych zdjęć ta bichromia wygląda szczególnie dobrze, z kolei na innych — nieco słabiej (różnice w efektach działania poszczególnych ustawień, spowodowane rodzajem i treścią zdjęcia, bywają naprawdę zaskakujące). Lubię też trichromię o miłej nazwie Bl WmGray 7 WmGray 2 i jeszcze jedną bichromię — Warm Gray 11 bl 2 — której wygląd możesz podziwiać na rysunku obok. I to już wszystkie moje ulubione ustawienia (po zakończeniu pracy nie zapomnij jednak skonwertować zdjęć z powrotem na tryb RGB, by można było je wydrukować na drukarce atramentowej).



5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

Zapoznałeś się z metodami tonowania i tworzenia bichromii w Camera Raw, jest to więc znakomita okazja, by nauczyć się zapisywać parametry takich efektów w postaci tzw. ustawień domyślnych. Dzięki temu jeśli napotkasz w przyszłości zdjęcie, które chciałbyś przetworzyć w analogiczny sposób, to nie będziesz musiał konfigurować wszystkich tych parametrów od początku (od konwersji na skalę szarości, przez zmianę kontrastu, po wybieranie ustawień tonowania). Wystarczy jedno kliknięcie, aby odtworzyć zapisany efekt. Oczywiście, ustawienia tego typu nie muszą się ograniczać do tonowania czy tworzenia bichromii — w analogiczny sposób możesz zapisywać dowolne parametry przetwarzania obrazu w Camera Raw.

Zapisywanie ZâDVQ\FKXVWDZLHĽ przetwarzania obrazu w Camera Raw

©SCOTT KELBY

Krok 1. Ponieważ tworzenie bichromii mamy świeżo w pamięci, odwołam się do przykładu opisanego w jednym z poprzednich ćwiczeń (przypominam jednak, że według podanych niżej wskazówek można zapisać dowolny zestaw opcji i parametrów). W celu zapisania ustawienia na podstawie bieżącego zdjęcia kliknij ikonę panelu Presets (Ustawienia domyślne) — jest to druga ikona, licząc od prawej, w zestawie ikon znajdujących się tuż nad panelami modułu Camera Raw — a następnie kliknij przycisk New Preset (Nowe ustawienie domyślne), pokazany na rysunku obok. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe New Preset (Nowe ustawienie domyślne), również zilustrowane na rysunku. Zaznacz pola wszystkich opcji, które chciałbyś zawrzeć w zapisywanym ustawieniu (patrz rysunek), nadaj mu dowolną nazwę i kliknij przycisk OK.

Krok 2. Po zapisaniu ustawienia zostanie ono wyświetlone na liście Presets (Ustawienia domyślne). (No cóż, na liście pokazanej na rysunku obok znajdują się tylko dwa ustawienia, co sprawia, że nie jestem do końca przekonany, czy zasłużyła ona na szlachetne miano „listy”, niemniej z czasem zapewne dorobisz się większej ich liczby). W celu zastosowania zapisanego ustawienia należy po prostu otworzyć dowolne zdjęcie, sięgnąć do panelu Presets (Ustawienia domyślne) i kliknąć jego nazwę (patrz rysunek). Pamiętaj jednak, że ze względu na naturalne różnice w ekspozycji pomiędzy zdjęciami ustawienia, w których zostały zapisane istotne zmiany w jasności i kontraście obrazu, mogą nie nadawać się do automatycznego przetwarzania innych fotografii. Innymi słowy, w ustawieniach najlepiej jest zapisać tylko względnie „nieinwazyjne” zmiany, takie jak parametry tonowania i inne efekty kolorystyczne.

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



Zachowałem tę poradę na koniec, gdyż najpierw chciałem się z Tobą podzielić moimi ulubionymi technikami tworzenia czarno-białych zdjęć za pomocą samych narzędzi Photoshopa. Choć, rzecz jasna, posługuję się nimi od czasu do czasu, to nie byłbym z Tobą do końca szczery, gdybym nie napisał, z jakiego rozwiązania korzystam najczęściej, a jest to rozszerzenie (plugin) Silver Efex Pro 2 firmy Nik Software. Niemal wszyscy zawodowi fotografowie, jakich znam, posługują się tym znakomitym i bardzo prostym w obsłudze programem. Zresztą… najlepiej będzie, jeśli pobierzesz darmową, 15-dniową wersję próbną tego rozszerzenia ze strony http:// www.niksoftware.com i sam przekonasz się o jego możliwościach. Tymczasem zapoznaj się z moimi wskazówkami:

Krok 1. Po zainstalowaniu rozszerzenia Silver Efex Pro 2 otwórz zdjęcie, które chciałbyś przekonwertować na czarno-białą postać, i wybierz polecenie Silver Efex Pro 2 z menu Filter/Nik Software (Filtr/Nik Software). Gdy to zrobisz, na ekranie pojawi się okno z podglądem zdjęcia poddanego domyślnej, automatycznej konwersji na skalę szarości (która naprawdę nie wygląda źle), wyposażone w całą gamę rozmaitych ustawień i narzędzi widocznych po prawej stronie (szczerze mówiąc, właściwie nigdy ich nie zmieniam).

Krok 2. Magia tego programu kryje się w predefiniowanych ustawieniach bichromii i skali szarości. Ich nazwy, wraz z niewielkim podglądem działania, są wyświetlone na liście po lewej stronie okna. Zwykle zaczynam od mojego ulubionego ustawienia High Structure (wysoka konstrukcja), gdyż wiem, że w ośmiu przypadkach na dziesięć nie będę musiał szukać dalej: jego silny kontrast i ostrość detali na większości zdjęć sprawdzają się znakomicie. Dopiero podczas konwersji portretów szukam innego rozwiązania, jako że parametry ustawienia High Structure (wysoka konstrukcja) bywają zbyt agresywne w przypadku subtelnych, miękkich zdjęć. Zaczynam wówczas od pierwszego ustawienia na liście, potem wypróbowuję kolejne i tak dalej, aż znajdę takie, które moim zdaniem prezentuje się interesująco. Klikam wówczas przycisk OK w prawym dolnym rogu fotografii — i gotowe. Proste, szybkie i zadziwiająco skuteczne. Czego chcieć więcej?

168

5R]G]LDâ

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

©SCOTT KELBY

&RŒGOD PLâRŒQLNyZ QDMZ\ŮV]HMMDNRŒFL F]DUQRELDâ\FK ]GMĘý

Photoshop — kruczki i sztuczki 'ODF]HJRZSHZQ\FKV\WXDFMDFKQLHZ\ŒZLHWOD VLĘRNQRGLDORJRZH)LOO:\SHâQLHQLH " Jeśli narysujesz zaznaczenie w dokumencie, który składa się wyłącznie z warstwy tła (na przykład po scaleniu wszystkich zwykłych warstw), i naciśniesz klawisz Backspace (Mac OS: Delete), na ekranie pojawi się okno dialogowe Fill (Wypełnienie) z domyślnym sposobem wypełniania — Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) — wybranym z listy Use (Użyj). W pewnych sytuacjach naciśnięcie klawisza Backspace lub Delete nie przynosi jednak spodziewanych efektów: na przykład w przypadku wielowarstwowego dokumentu powoduje ono usunięcie fragmentu bieżącej, zwykłej warstwy projektu, znajdującego się w obrębie zaznaczenia. (Co może być zgodne z Twoimi oczekiwaniami lub wręcz przeciwnie, w zależności od sytuacji). Podobnie jest w przypadku dokumentów składających się z jednej warstwy niebędącej warstwą tła. W takich przypadkach w celu wyświetlenia okna dialogowego Fill (Wypełnienie) należy użyć skrótu Shift+Backspace (Mac OS: Shift+Delete).

3â\QQHSRZLĘNV]DQLH Jeśli klikniesz narzędziem Zoom (Lupka) w miejscu, które chciałbyś powiększyć, i przytrzymasz wciśnięty przycisk myszy, Photoshop zacznie powoli i bardzo płynnie powiększać ten fragment dokumentu. Jedyna wada tego rozwiązania polega na tym, że dzieje się to bardzo powoli. Owszem, sam proces powiększania wygląda niesamowicie… ale odbywa się bardzo wolno. Sposób polegający na kliknięciu i przeciągnięciu kursorem myszy w prawą stronę jest wygodniejszy (ale oczywiście nie zrobi na Twoich znajomych takiego wrażenia jak płynne powiększanie).

3U]HQRV]HQLHRELHNWXPLĘG]\GRNXPHQWDPLZWDNL VSRVyEE\SRMDZLâVLĘZW\PVDP\PPLHMVFX Przypuśćmy, że na jednej z warstw edytowanego dokumentu znajduje się obiekt, który chciałbyś przenieść do innego otwartego projektu w taki sposób, by pojawił się on w tym samym miejscu obszaru roboczego tego projektu. Jeśli chcesz uzyskać taki efekt, naciśnij klawisz Ctrl (Mac OS: Command), sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i kliknij miniaturę warstwy z tym obiektem, aby utworzyć zaznaczenie w jego kształcie. Następnie naciśnij Ctrl+C (Mac OS: Command+C), aby

skopiować ten obiekt do schowka, wyświetl okno docelowego dokumentu i wybierz polecenie Paste in Place (Wklej lokalnie) z menu Edit/Paste Special (Edycja/Wklej specjalnie). Skopiowany obiekt pojawi się wówczas w tym samym miejscu docelowego dokumentu, w jakim był w dokumencie źródłowym (zakładając, że obydwa mają takie same rozmiary i rozdzielczość). Opisywana sztuczka działa także z zaznaczonymi fragmentami warstw, a nie tylko z całymi warstwami.

Usuwanie czerwonych oczu Masz zdjęcie, na którym widać efekt czerwonych oczu? Nie martw się — skorygowanie go zajmie Ci najwyżej 15 sekund. Powiększ fragment z oczami za pomocą narzędzia Zoom (Lupka) (Z), a następnie włącz narzędzie Red Eye (Czerwone oczy) przy użyciu paska narzędzi programu — znajdziesz je pod przyciskiem narzędzia Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący). (Ewentualnie naciśnij Shift+J tyle razy, ile to będzie konieczne, aby je włączyć). Kliknij w czerwonym fragmencie źrenicy, aby ją wyretuszować. Jeśli pierwsza próba zakończy się niepowodzeniem, nie staraj się zaznaczyć całego czerwonego fragmentu, lecz raczej zwiększ wartość parametru Pupil Size (Rozmiar źrenicy) na pasku opcji programu. Jeżeli uznasz, że oczy nie zostały przyciemnione w wystarczający sposób (źrenice są szare, a nie czarne), to po prostu zwiększ wartość parametru Darken Amount (Stopień ściemnienia), który również znajduje się na pasku opcji.

3U]HQRV]RQHREUD]\QLHPXV]ĉE\ýWUDNWRZDQH jak obiekty inteligentne Pisałem wcześniej, że zdjęcia przeciągane z panelu Mini Bridge do okna dokumentu są domyślnie traktowane jak obiekty inteligentne (jeśli nie pracujesz w danej chwili nad żadnym projektem, takie zdjęcie zostanie otwarte w postaci nowego dokumentu). Jeśli wolałbyś, aby tak się nie działo, naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K). W oknie dialogowym Preferences (Preferencje) Photoshopa kliknij pozycję General (Ogólne), a następnie wyłącz opcję Place or Drag Raster Images as Smart Objects (Umieszczaj lub przeciągaj obrazy rastrowe jako obiekty inteligentne), znajdującą się niemal na samym dole sekcji Options (Opcje).

%ODFN :KLWH-DNWZRU]\ýSLĘNQHF]DUQRELDâH]GMĘFLD"

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Czyż to nie genialny tytuł dla rozdziału poświęconego zdjęciom HDR? Grupa nazywa się HDR, album nosi tytuł We Are HDR, ba — na płycie jest nawet utwór zatytułowany We Are HDR. Wygląda na to, że wykonawcy przywiązują do bycia HDR wyjątkowo dużą wagę, choć przyznam, że nie mam pojęcia, co znaczy ten skrót z ich punktu widzenia. Czy rzeczywiście obrazy o dużej głębi tonalnej (High Dynamic Range),

We Are HDR 7ZRU]HQLHREUD]yZ+'5 o których będę pisał w tym rozdziale? Byłoby znakomicie, choć mam niejasne przeczucie, że mieli na myśli coś zupełnie innego („Hrabia Dzierży Rusznicę” albo „Historia Drewnianego Rogalika”, a może „Husaria Drze Rajtuzy”?). Tak czy owak uważam, że kwestia HDR („Herbata Daje Radę”) jest ostatnio jednym z najgorętszych tematów w fotograficznym światku. Już za chwilę przekonasz się, że tak naprawdę istnieją dwa rodzaje HDR („Hakerzy Dojeżdżają Rowerami”). Pierwszy, ten dobry, polega na zwiększeniu rozpiętości tonalnej obrazu w celu uzyskania zdjęcia o dynamice wykraczającej daleko poza możliwości współczesnych aparatów cyfrowych, wierniej naśladującej możliwości naszego wzroku, oraz drugi, zły HDR („Hacjenda Drętwego Reżysera”), który przemienia zdjęcia w kadry rodem z filmu o Harrym Potterze. Domyślam się, że czytając te słowa, w pierwszym odruchu pomyślałeś sobie, że zdecydowanie optujesz za tym pierwszym wariantem. Brawo, to się ceni! Pozwól jednak, że Cię ostrzegę: otóż funkcja Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) w Photoshopie CS6 została wyposażona w podstępny, kuszący suwak, który umożliwia przejście od realizmu do surrealizmu jednym płynnym ruchem. Jestem niemal pewien, że gdy nikt nie będzie patrzył, postanowisz wypróbować jego działanie i przejść na fantastyczną stronę mocy, a wówczas… wówczas, mój drogi, jesteś stracony dla świata. Zaczniesz hadeerować i odrealniać wszystkie posiadane zdjęcia — od fotografii ślubnych do dziecięcych. Rodzina i przyjaciele będą próbowali Cię z tego wyciągnąć, lecz na darmo. Potęga nierzeczywistego HDR („Halucynogenna Domieszka Rumianku”) jest po prostu zbyt wielka. Nie mów potem, że Cię nie ostrzegałem.

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Możliwość utworzenia obrazu HDR (ang. High Dynamic Range) jest w dużej mierze uzależniona od przygotowania aparatu do wykonywania fotografii, z których ten obraz powstanie (krótko mówiąc, wymaga to wykonania zdjęć o zróżnicowanej ekspozycji, które Photoshop będzie mógł później połączyć w jeden obraz o podwyższonej głębi barw). Na początek postanowiłem zatem podać garść wskazówek dotyczących konfigurowania dwóch lustrzanek najpopularniejszych producentów — firm Nikon i Canon — w taki sposób, by po naciśnięciu spustu migawki automatycznie rejestrowały one trzy- albo pięcioklatkowe serie zdjęć o zróżnicowanej ekspozycji.

Krok 1. Zdjęcia przeznaczone do zmontowania obrazu HDR muszą przedstawiać tę samą scenę i różnić się jasnością (czyli ekspozycją). Ponieważ warunkiem udanego montażu jest identyczna zawartość wszystkich zdjęć, należy koniecznie pamiętać o zastosowaniu statywu. Można zrezygnować z niego jedynie w sytuacji, gdy jego rozstawienie jest niemożliwe (lub też gdy z jakichś przyczyn nie zabrałeś go ze sobą, a napotkana scena wręcz prosi się o wykonanie zdjęcia HDR). W takim przypadku w sukurs przychodzi znakomita funkcja Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) Photoshopa, która umożliwia zaskakująco dokładne wyrównanie i nałożenie na siebie nieznacznie różniących się ujęć. Trzeba jedynie pamiętać o tym, by fotografie wykonane z ręki były zrobione przy krótkim czasie naświetlania, wykluczającym rozmycie obrazu.

Krok 2. Wszystkie zdjęcia przeznaczone do zmontowania obrazu HDR muszą się różnić ekspozycją, lecz w celu zróżnicowania ekspozycji nie możemy zmieniać wartości przysłony, gdyż nie pozostałoby to bez wpływu na głębię ostrości obrazu. Jedyne rozsądne wyjście polega zatem na dobraniu odpowiedniej sekwencji czasów naświetlania (co brzmi groźnie, lecz w praktyce całe zadanie spada na barki aparatu). Rozpocznij od włączenia trybu preselekcji przysłony (w aparatach Nikon D300S, D700, D3S, D3X i D4 ten tryb jest oznaczony literą A, zaś w aparatach Canon 60D, 60Da, 7D, 5D Mark III, 1D Mark IV itd. — symbolem Av). W trybie preselekcji przysłony do użytkownika należy wybranie wartości przysłony (na przykład f/8 albo f/11 dla zdjęć plenerowych), zaś aparat fotograficzny automatycznie dobiera do niej odpowiedni czas naświetlania.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

© SCOTT KELBY I BRAD MOORE

Konfigurowanie aparatu fotograficznego SRGNĉWHP ]GMĘý+'5

© BRAD MOORE

Krok 3. Przygotuj się do zrobienia zdjęcia, wykadruj scenę w wizjerze aparatu i ustaw ostrość. Po uzyskaniu odpowiedniej ostrości wyłącz automatyczne ostrzenie i przejdź na tryb ręczny. Dzięki temu zyskasz pewność, że podczas wykonywania całej sekwencji zdjęć system AF przez przypadek nie dobierze nieco innych ustawień, a każde kolejne zdjęcie będzie wyostrzone tak samo. Dla wyjaśnienia: nie oznacza to, że ostrość należy ustawić ręcznie. Można to zrobić automatycznie, ważne jest jednak, by po jej ustawieniu wyłączyć funkcję automatycznej regulacji ostrości (autofokus) i od tej chwili nie zmieniać już położenia aparatu i nie dotykać pierścienia ostrości obiektywu.

Krok 4. Kolejny etap pracy będzie polegał na skonfigurowaniu funkcji automatycznego różnicowania ekspozycji (tzw. bracketing). W trybie tym aparat wykonuje jedno zdjęcie przy optymalnych ustawieniach naświetlania, a następnie robi kilka dodatkowych ujęć przy nieco innych parametrach — takich, by powstała sekwencja fotografii różniących się jasnością obrazu. Minimalna liczba wykonanych w ten sposób zdjęć wynosi trzy, lecz na potrzeby obrazów HDR zazwyczaj staram się robić ich pięć (niektórzy fotografowie decydują się aż na dziewięć ujęć). Przy pięciu ujęciach jedno z nich wykonane jest przy zwykłych parametrach naświetlania, dwa następne są ciemniejsze (pierwsze jest niedoświetlone o 1 EV, czyli „jedną działkę”, drugie zaś o 2 EV), dwa kolejne zaś — jaśniejsze (prześwietlone odpowiednio o 1 i 2 EV). Oto krótki opis konfigurowania aparatu pod kątem automatycznego różnicowania ekspozycji (rozpocznę od aparatu Nikon D3S). W celu włączenia omawianej funkcji w Nikonie D3S naciśnij przycisk Fn, znajdujący się w przedniej części korpusu aparatu, tuż pod obiektywem, a następnie wybierz liczbę zdjęć w sekwencji przy użyciu głównego pokrętła sterującego (na wyświetlaczu w górnej części korpusu pokazane są bieżące ustawienia ekspozycji; symbol 5F oznacza, że aparat wykona pięć ujęć różniących się ekspozycją). Ustaw rozpiętość ekspozycji pomiędzy kolejnymi ujęciami na 1 działkę przy użyciu pokrętła pomocniczego (znajdującego się przed spustem migawki).

ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Przełącz teraz aparat w tryb fotografowania ciągłego, naciśnij spust migawki i zwolnij go, dopiero gdy aparat wykona wszystkie pięć planowanych zdjęć. To wszystko. Pora na kilka słów wyjaśnienia dla posiadaczy aparatów Canon.

Wskazówka. 8VWDZQLVNĉF]XâRŒý,62 Ponieważ montaż zdjęć HDR w większości przypadków powoduje zwiększenie ilości szumu, koniecznie ustaw najniższą wartość czułości ISO, na jaką będziesz mógł sobie pozwolić w danych warunkach (100 ISO w większości aparatów Canon i 200 ISO w większości lustrzanek firmy Nikon).

Krok 6. W celu włączenia funkcji automatycznego różnicowania ekspozycji w aparatach Canon (takich jak Canon 60D) wyświetl zakładkę Camera (Aparat) na wyświetlaczu LCD w tylnej części aparatu, a następnie odszukaj funkcję Expo Comp/AEB (Kompensacja ekspozycji/AEB) i naciśnij przycisk Set (Ustaw). Przy użyciu głównego pokrętła sterującego ustaw teraz jasność ekspozycji o 2 działki większą niż w przypadku ustawień domyślnych i ponownie naciśnij przycisk Set (Ustaw), co spowoduje automatyczne włączenie ujęć niedoświetlonych o 2 działki. Włącz teraz tryb fotografowania w trybie ciągłym, a następnie naciśnij i przytrzymaj spust migawki, aż aparat wykona wszystkie pięć zaplanowanych fotografii (po wykonaniu ostatniej z nich możesz zwolnić spust migawki). To wszystko!

Uwaga: ponieważ fotografuję aparatami firmy Nikon, w których na ogół skok wartości ekspozycji można ustawić tylko co jedną działkę, w celu uzyskania rozpiętości sięgającej pięciu działek (od –2 do +2 EV) muszę wykonać pięć zdjęć. W lustrzankach firmy Canon (i w niektórych nikonach, takich jak D4 czy D7000) można jednak zwiększyć skok ekspozycji do dwóch działek, dzięki czemu wystarczą trzy zdjęcia, aby uzyskać pożądaną rozpiętość tonalną całej sekwencji. Szczerze mówiąc, trzy fotografie zwykle zupełnie wystarczają do uzyskania dobrego obrazu HDR (przy czym wariant niedoświetlony jest ważniejszy od prześwietlonego), a ponadto przetwarzanie trzech zdjęć po prostu trwa krócej.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©RAFAEL CONCEPCION

Krok 5.

©SCOTT KELBY

W następnym ćwiczeniu zapoznasz się z działaniem wszystkich suwaków i ustawień wbudowanej funkcji Photoshopa do tworzenia zdjęć HDR, ale na początek proponuję szybki kurs HDR, z którego dowiesz się, w jaki sposób połączyć źródłowe zdjęcia, jak używać mapowania tonów oraz jak wyostrzać i wykańczać zdjęcie — a wszystko to za pomocą sześciu kliknięć (to doskonały sposób dla ludzi, którzy nie mogą się na niczym dłużej skupić, takich jak ja: szast-prast i gotowe). Ja sam posługuję się dokładnie tym przepisem, a dzięki pewnemu drobiazgowi, dodanemu w Photoshopie CS6, można od razu skoczyć na głęboką wodę (w CS5 nie mogło się obyć bez poważnych przygotowań, o których już za chwilę przeczytasz… a na razie trzymaj się mocno, startujemy!).

Tworzenie ]GMĘý+'5 PHWRGĉ6FRWWD czyli „na szybko” W\ONRV]HŒý NOLNQLĘý

Krok 1. Po zrobieniu zdjęć na potrzeby HDR (w sposób, o którym pisałem w poprzednim ćwiczeniu) tworzenie takich obrazów możesz rozpocząć od panelu Mini Bridge. Na pokazanym tutaj przykładzie zaznaczyłem pięć zdjęć wykonanych przy użyciu funkcji bracketingu w aparacie (jedno o 2 EV niedoświetlone, jedno o 1 EV niedoświetlone, jedno przy optymalnych ustawieniach ekspozycji, jedno prześwietlone o 1 EV i jedno prześwietlone o 2 EV). Po zaznaczeniu miniatur kliknij dowolną z nich prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Photoshop/Merge to HDR Pro (Photoshop/Scal do HDR Pro) z menu, które się wówczas pojawi (patrz rysunek).

Krok 2. Po kilku chwilach na ekranie wyświetli się okno dialogowe Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro). (Napisałem „po kilku chwilach” w przypływie wyjątkowej wyrozumiałości, bo właśnie przed chwilą zmierzyłem czas jego wyświetlania: na moim laptopie trwało to 22 sekundy. Z perspektywy większości innych czynności w życiu 22 sekundy to bardzo krótko, ale w kontekście oczekiwania na otwarcie okna dialogowego te sekundy wydają się ciągnąć w nieskończoność… a co najmniej trzy i pół godziny). Tak czy owak, program łączy pięć wybranych fotografii zrobionych przy pięciu różnych ustawieniach ekspozycji w jeden obraz HDR o… dość podłej jakości. No cóż, domyślne ustawienia HDR powinny być nazwane Do kitu, żeby nie było żadnych wątpliwości. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 3. Po premierze funkcji Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) do rozpuku nabijałem się z jej predefiniowanych ustawień, gdyż nie byłem w stanie znaleźć choćby jednego zdjęcia, w przypadku którego dałyby one choćby względnie poprawny efekt (przetworzone nimi zdjęcia w ogóle nie przypominały obrazów HDR, jakich wiele można obejrzeć w internecie). Postanowiłem zatem opracować własną konfigurację parametrów, która w miarę poprawnie sprawdzałaby się przy większości zdjęć. Zajęło mi to wprawdzie sporo czasu, ale moje wysiłki zostały docenione: firmie Adobe spodobała się ona do tego stopnia, że została dołączona do Photoshopa CS6. Byłem w szoku! Omawiane ustawienie nosi nazwę Scott5 (gdyż była to moja piąta próba, a choć brzmi to dość niewinnie, to w rzeczywistości było naprawdę pracochłonne). Skoro firma Adobe dodała to ustawienie do listy Settings (Ustawienie), to w ramach techniki „na szybko” wystarczy po prostu… wybrać je z tej listy! (Nawiasem mówiąc, na listę trafiły też ustawienia opracowane przez mojego kolegę, RC Concepciona — są to City Twilight (Zmrok w mieście) oraz RC5).

Krok 4. W przypadku tego ustawienia do skonfigurowania tak naprawdę jest tylko jeden suwak, a w zależności od zdjęcia nawet on może mieć niewielki wpływ na uzyskany efekt. Niemniej warto go wypróbować. Mam na myśli suwak Shadow (Cień). Jeśli niektóre fragmenty zdjęcia są zbyt ciemne (tak jak dziedziniec pośrodku tej fotografii w 3. kroku ćwiczenia), to przeciągnięcie suwaka Shadow (Cień) daleko w prawą stronę spowoduje ich rozjaśnienie (jak na tym przykładzie). Zauważ, że po tym zabiegu znacznie lepiej widać drzewa na dziedzińcu. Na koniec kliknij przycisk OK, aby przetworzyć zdjęcie (niestety, to znów oznacza czekanie).

:VND]yZND8VWDZLHQLDPRJĉGDZDýEDUG]RUyŮQHUH]XOWDW\ Ustawienie Scott5 w większości przypadków wygląda zupełnie dobrze, ale nie zawsze. W takich przypadkach poeksperymentuj z pozostałymi ustawieniami, aby się przekonać, czy któreś z nich pozwoli Ci uzyskać ciekawszy efekt. Jeśli nie, zajrzyj na stronę 179.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 5. Po otwarciu gotowego zdjęcia w Photoshopie (jak na tym przykładzie) dobrze jest poddać je wyostrzaniu. W przypadku zdjęć HDR zamiast filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) często stosuje się filtr High Pass (Górnoprzepustowy), gdyż daje on bardzo silny efekt wyostrzający i wyjątkowo dobrze eksponuje detale obrazu (a takie traktowanie pasuje do większości zdjęć HDR). Naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby powielić warstwę Background (Tło), a potem wybierz polecenie High Pass (Górnoprzepustowy) z menu Filter/Other (Filtr/Inne). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe High Pass (Górnoprzepustowy), pokazane na rysunku, zmień wartość parametru Radius (Promień) na 4 piksele (ja tak zwykle robię) i kliknij przycisk OK. (Uwaga: po wyświetleniu się okna filtra powielona warstwa stanie się niemal jednolicie szara, widoczne będą na niej tylko kontury obiektów. To normalne). Teraz, aby rzeczywiście uzyskać efekt wyostrzający, sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień tryb mieszania szarej warstwy z Normal (Zwykły) na Overlay (Nakładka), tak jak w tym przykładzie. Zdjęcie powinno stać się bardzo ostre. Jeśli uznasz, że jest aż za ostre, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla tej warstwy, aż uzyskasz właściwy efekt.

Krok 6. Kolejny popularny zabieg wykańczający w przypadku fotografii HDR polega na dodaniu efektu łagodnej poświaty do całego zdjęcia. Powoduje to delikatne złagodzenie naturalnej ostrości konturów obrazu HDR i nadaje mu odrobinę surrealistyczny charakter (ale zarazem atrakcyjny, w odróżnieniu od mocno przesadzonych, udziwnionych efektów, które niektórzy uważają za irytujące). Zacznij od wybrania polecenia Flatten Image (Spłaszcz obraz) z menu panelu Layers (Warstwy), aby scalić wszystkie warstwy projektu, powiel warstwę Background (Tło), a potem wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie). Następnie zmień wartość parametru Radius (Promień) na 50 pikseli, aby doszczętnie rozmyć obraz (jak na rysunku), i kliknij przycisk OK. Nie martw się, to nie koniec! ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 7. W ramach ostatnich poprawek zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) rozmytej warstwy do 70% (jak na tym przykładzie), a następnie (to naprawdę ważne!) zmień jej tryb mieszania z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło) — patrz rysunek. To właśnie ten zabieg pozwala połączyć miękką poświatę ze zdjęciem i daje rezultat widoczny na rysunku poniżej, po prawej stronie.

Oryginalne zdjęcie o standardowej ekspozycji

Zdjęcie HDR otrzymane metodą Scotta „na szybko”, już po wyostrzeniu i dodaniu efektu poświaty



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

Poznałeś już moją technikę tworzenia obrazów HDR „na szybko”, zapewne chciałbyś więc trochę bardziej zgłębić temat i dowiedzieć się, do czego służą wszystkie te tajemnicze suwaki i ustawienia w oknie dialogowym Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro). Już za chwilę przeczytasz o nich wszystko, od A do Z, a potem na tej podstawie będziesz mógł opracować własne ustawienia przetwarzania obrazu, które pozwolą Ci uzyskać dokładnie takie efekty, na jakich Ci zależy.

+'53UR Z3KRWRVKRSLH&6

Krok 1. Otwórz panel Mini Bridge (albo uruchom dużego Bridge’a), przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i kliknij miniatury zdjęć, które chciałbyś połączyć w jeden obraz HDR. Gdy to zrobisz, kliknij dowolną spośród zaznaczonych miniatur prawym przyciskiem myszy i z kontekstowego menu, a konkretnie z podmenu Photoshop, wybierz polecenie Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) — tak jak na tym rysunku.

Krok 2. Po kilku chwilach na ekranie pojawi się okno dialogowe Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) z wybranymi domyślnymi ustawieniami (patrz rysunek). Ich działanie jest jednak tak słabo widoczne (i kiepskie), że w przypadku niektórych zdjęć trudno wręcz mówić o jakiejś zauważalnej zmianie w porównaniu do zwykłej ekspozycji. W dolnej części okna są wyświetlone miniatury zdjęć wybranych do połączenia. Każde z nich jest opatrzone informacją o wartości ekspozycji (EV) — na jej podstawie łatwo oszacować, które zdjęcia zostały naświetlone w zwykły sposób, a które są prześwietlone i niedoświetlone. Te informacje przydają się w przypadku zastosowania funkcji usuwania „duszków”, o której napiszę w dalszej części rozdziału. W prawej górnej części omawianego okna dialogowego znajduje się lista, z której została wybrana opcja Local Adaptation (Adaptacja lokalna). Jest to jedyny algorytm HDR, którego warto używać. (Pozostałe stanowią zaszłość po bardzo nieudanych funkcjach tworzenia obrazów HDR z Photoshopa CS4 i starszych wersji programu. A fuj!) ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 3. Zgodnie z tym, o czym przeczytałeś w poprzednim ćwiczeniu (poświęconemu tworzeniu HDR „na szybko”), nieco ponad listą, o której wspomniałem przed chwilą, znajduje się kolejna, o nazwie Preset (Ustawienie). Być może będzie Cię kusiło, żeby wybrać jedno ze znajdujących się na niej ustawień… ale po wypróbowaniu kilku ta pokusa nie będzie już tak silna. No cóż, trudno się dziwić, że jestem przywiązany do ustawienia Scott5; City Twilight (Zmrok w mieście) czy RC5 też ujdą… ale moim zdaniem po pierwszej próbie z którymś z pozostałych ustawień nie będziesz miał ochoty na dalsze eksperymenty (tak, są naprawdę aż tak złe). Z góry podpowiem Ci, że lwią część czasu poświęconego na tworzenie zdjęć HDR zajmuje dobranie właściwej proporcji między suwakami znajdującymi się w sekcji Edge Glow (Blask krawędzi). Suwak Radius (Promień) decyduje o promieniu charakterystycznej dla HDR aureoli wokół krawędzi, zaś suwak Strength (Intensywność) pozwala określić jej wyrazistość. Obydwa suwaki należy przesuwać dość ostrożnie, po trochu, aby uniknąć poważniejszych przeobrażeń fotografii. W moim ustawieniu Scott5 wartość parametru Radius (Promień) wynosi 176, zaś parametru Strength (Intensywność) — 0,47 (patrz rysunek).

Krok 4. Nowością w Photoshopie CS6 jest opcja o nazwie Edge Smoothness (Gładkość krawędzi), znajdująca się w dolnej części sekcji Edge Glow (Blask krawędzi). Jej nazwa jest trafna: po włączeniu powoduje ona nieznaczne wygładzenie krawędzi oraz delikatne zaakcentowanie detali. Jeśli włączysz ją na tym etapie pracy — czyli po skonfigurowaniu tylko suwaków Radius (Promień) i Strength (Intensywność) — to w wyglądzie zdjęcia niewiele się zmieni (tak też było w tym przypadku). Ale jeżeli poczekasz z jej włączeniem, aż dopracujesz wygląd zdjęcia, efekt powinien Ci się spodobać. (Z tym zastrzeżeniem, że podobnie jak w przypadku wielu innych opcji i suwaków, nie do każdego zdjęcia ten efekt będzie pasował — o tym musisz się przekonać sam). Na razie pozostaw zatem tę opcję wyłączoną, a gdy wrócisz do niej za jakiś czas, będziesz mógł lepiej oszacować jej działanie.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 5. Kolejna sekcja w omawianym oknie dialogowym to Tone and Detail (Tony i szczegóły), zaś pierwszy suwak w tej sekcji nosi nazwę Gamma. Jeśli ekspozycja zdjęcia wygląda poprawnie, to zapewne w ogóle nie będziesz musiał posługiwać się tym suwakiem, zwłaszcza jeśli zależy Ci na uzyskaniu naturalnego, realistycznego efektu, a nie superkontrastowego obrazu rodem z filmów fantasy. Suwak Gamma decyduje o jasności półcieni. Przesuń go w dowolnym kierunku, aby się zapoznać z jego wpływem na wygląd zdjęcia. W przypadku tego zdjęcia, któremu zamierzam nadać odrobinę hiperrealistyczny charakter, zmień wartość parametru Gamma na 0,76 (patrz rysunek).

Krok 6. Suwak Exposure (Ekspozycja) decyduje o ogólnej ekspozycji obrazu, podobnie jak jego odpowiednik w module Camera Raw (przeciągnięcie tego suwaka w lewą stronę powoduje przyciemnienie obrazu, zaś w prawą — rozjaśnienie go). W tym przypadku możesz z powodzeniem zwiększyć wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do 0,30, aby nieznacznie rozjaśnić fotografię. Wprawdzie na razie wygląd zdjęcia niewiele się poprawił w porównaniu z 3. krokiem ćwiczenia, ale już za chwilę ulegnie to zmianie.

ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 7. Kolejny suwak nosi nazwę Detail (Szczegół), a jego działanie w przybliżeniu odpowiada działaniu suwaka Clarity (Przejrzystość) z modułu Camera Raw (innymi słowy, powoduje on zwiększenie kontrastu półcieni). Ten parametr równie dobrze mógłby się nazywać „efekt HDR”, gdyż to właśnie on w głównej mierze odpowiada za specyficzną, hiperrealistyczną postać obrazów HDR. W tym przypadku proponuję zwiększenie parametru Detail (Szczegół) do 300% (patrz rysunek). Jak widać, zdjęcie powoli nabiera wyglądu charakterystycznego dla stylistyki HDR.

Krok 8. Przejdźmy teraz do zakładki o nazwie Advanced (Zaawansowane). (Pojęcia nie mam, skąd taka nazwa; zwłaszcza że znajdujące się w niej suwaki są bliskimi kuzynami suwaków z panelu Basic (Podstawowe) w module Camera Raw…) Dwa górne suwaki — Shadow (Cień) i Highlight (Podświetlenie) — nie mają większego wpływu na wygląd zdjęcia. Przeciągnięcie suwaka Shadow (Cień) w prawą stronę powoduje rozjaśnienie detali w zakresie cieni (w pewnym sensie można porównać go do suwaka Shadows (Cienie) w module Camera Raw, choć jego działanie nie jest aż tak spektakularne). Z kolei możliwości suwaka Highlight (Podświetlenie) są zbliżone do tego, co oferuje suwak Highlights (Światła) w module Camera Raw, Przeciągnięcie go w lewą stronę pozwala nieznacznie ograniczyć jasność najbardziej jaskrawych fragmentów zdjęcia, ale nie aż tak bardzo, jak ma to miejsce w przypadku suwaka Highlights (Światła) z ACR. Na potrzeby tego przykładu zwiększ wartość parametru Shadow (Cień) do 100%, aby rozjaśnić cienie pod sklepieniem, oraz zmniejsz wartość parametru Highlight (Podświetlenie) do –30%, żeby złagodzić niektóre bardzo jasne odblaski światła na kamiennej podłodze. Warto pamiętać, że ustawienie opisanych suwaków może się różnić w zależności od zdjęcia. W większości przypadków zmniejszam wartość parametru Highlight (Podświetlenie) — odrobinę albo bardzo dużo (wszystko zależy od fotografii) — i zwiększam wartość parametru Shadow (Cień), aby uniknąć nadmiernego pogłębienia cieni. Ale naprawdę wszystko zależy od specyfiki zdjęcia.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 9. Dwa kolejne suwaki — Vibrance (Jaskrawość) i Saturation (Nasycenie) — także są odpowiednikami suwaków z modułu Camera Raw, ale w porównaniu do nich znacznie „ugrzecznionymi”. Obydwa powodują zwiększenie nasycenia barw, jeśli więc na tym Ci zależy, przeciągnij suwak Vibrance (Jaskrawość) w prawą stronę. Jeżeli na dodatek chciałbyś uzyskać efekt rodem ze świata Harry’ego Pottera, zwiększ wartość parametru Saturation (Nasycenie). Na pokazanym tutaj przykładzie nadałem parametrowi Vibrance (Jaskrawość) wartość 60%, zaś wartość parametru Saturation (Nasycenie) zmniejszyłem do 0%. Nie należy przesadzać z podbijaniem parametrów Vibrance (Jaskrawość) i Saturation (Nasycenie) na tym etapie pracy, gdyż zwiększenie kontrastu (opisane w następnym kroku ćwiczenia) także powoduje na ogół wzrost nasycenia barw.

Krok 10.

Kliknij pośrodku wykresu, aby utworzyć punkt kontrolny

Drugi punkt utwórz w połowie między środkiem a górnym rogiem wykresu. Kliknij ten punkt i przeciągnij go w górę

Trzeci punkt utwórz w połowie między środkiem a dolnym rogiem wykresu. Kliknij ten punkt i przeciągnij go w dół

Ponieważ w oknie dialogowym Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) nie ma suwaka „kontrast”, kliknij zakładkę Curve (Krzywa), aby wyświetlić krzywą tonalną, podobną do krzywej punktowej w Camera Raw. Widzisz linię przecinającą diagram po skosie? Za chwilę wygniemy ją w kształt litery „S”, co spowoduje zwiększenie kontrastu obrazu. Im bardziej stroma będzie środkowa część krzywej, tym silniejszy uzyskasz kontrast. Rozpocznij od kliknięcia pośrodku wykresu, aby utworzyć w tym miejscu punkt kontrolny (rysunek obok, po lewej). Kolejny punkt utwórz pomiędzy środkiem a prawym górnym rogiem diagramu. Ten punkt przeciągnij odrobinę w górę (jak na rysunku obok, pośrodku). Gdy to zrobisz, utwórz punkt w połowie drogi między lewym dolnym rogiem diagramu a jego centrum i przeciągnij ten punkt odrobinę w dół (jak na rysunku obok, po prawej). Gotowe — kontrast obrazu został zwiększony. Jeśli będziesz chciał zaakcentować kontrast jeszcze silniej, kliknij i przeciągnij górny punkt odrobinę w górę, a dolny punkt nieznacznie w dół, aby zwiększyć nachylenie krzywej. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 11. Teraz możemy wrócić do pominiętej opcji Edge Smoothness (Gładkość krawędzi). Po jej włączeniu zauważysz, że obraz uległ delikatnemu rozmyciu, ale jednocześnie pojawiło się na nim więcej szczegółów (co w przypadku tego typu stylistyki wygląda doskonale). Pamiętasz, jak próbowałeś włączać tę opcję w 4. kroku ćwiczenia i niewiele to dawało? Spróbuj kilkakrotnie włączyć i wyłączyć tę opcję, aby się przekonać, że teraz to zupełnie co innego — zmiana jest naprawdę zauważalna. Nawiasem mówiąc, zwiększenie kontrastu w poprzednim kroku ćwiczenia spowodowało nadmierne rozjaśnienie świateł, więc zmniejszyłem wartość parametru Highlight (Światła) do –80, aby przyciemnić kamienną podłogę, która w niektórych miejscach była już wyraźnie prześwietlona. Uwaga: na tym etapie możesz zapisać wybrane parametry w postaci nowego ustawienia HDR. Aby to zrobić, kliknij przycisk znajdujący się po prawej stronie listy Preset (Ustawienie) i wybierz polecenie Save Preset (Zapisz ustawienia domyślne).

Krok 12. Kliknij przycisk OK, znajdujący się w prawym dolnym rogu okna, aby zainicjować przetwarzanie obrazu. Po zakończeniu tego procesu gotowy obraz HDR zostanie otwarty w Photoshopie (jak na tym przykładzie). Niewielu ludzi zdaje sobie sprawę z tego, że obrazy HDR zawsze są poddawane drugiej rundzie poprawek w module Camera Raw. Jak otworzyć gotowy obraz w tym module? Najpierw należy go zapisać w formacie TIFF, PSD lub JPEG (jeśli wolisz pozostać przy źródłowej, 16-bitowej głębi barw — wybierz format TIFF albo PSD). Wydaj zatem polecenie File/ Save As (Plik/Zapisz jako), nadaj projektowi dowolną nazwę, kliknij przycisk Save (Zapisz), a potem zamknij dokument. Następnie wybierz polecenie Open As (Otwórz jako) lub Open (Otwórz) w Mac OS z menu File (Plik) i wskaż zapisany przed chwilą plik, aby go wczytać. Wybierz opcję Camera Raw z listy Open As (Otwórz jako) lub Format w Mac OS (patrz rysunek) i kliknij przycisk Open (Otwórz), aby otworzyć zdjęcie w module Camera Raw w celu dalszego przetworzenia.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 13. Obraz jest trochę zbyt ciemny, zwiększ zatem wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do +0,95. Zdjęcie ulegnie zdecydowanemu rozjaśnieniu, ale przy okazji stanie się trochę zbyt płaskie, czemu należy zaradzić poprzez wzmocnienie kontrastu. W tym przypadku zwiększyłem wartość parametru Contrast (Kontrast) do +70. Światło wpadające z zewnątrz jest zbyt silne i powoduje przepalenia, trzeba je więc w miarę możliwości przytłumić. W tym celu przeciągnij suwak Highlights (Światła) do końca w lewo, do –100. Aby rozjaśnić cienie sklepienia, zwiększ wartość parametru Shadows (Cienie) do +60. Przy okazji wydobędziesz z nich w ten sposób więcej detali. Światło słoneczne nadal jest zbyt jasne, musimy więc zmniejszyć wartość parametru Whites (Białe). Kontrast między ciemnym sklepieniem a jaskrawymi snopami światła z zewnątrz jest tak duży, że należy go ustawić na poziomie –50. Ponadto, aby uniknąć wyjałowienia kolorów, musimy zmniejszyć wartość parametru Blacks (Czarne). Za każdym razem, gdy widzę „wypłowiałe” zdjęcie, od razu sięgam po suwak Blacks (Czarne) — i tym razem także przeciągnąłem go w lewą stronę, do –50. Zdjęcie o tak bogatej fakturze jest rzecz jasna idealnym materiałem do zwiększenia wartości parametru Clarity (Przejrzystość), ustaw go więc na poziomie +53. Ponadto, aby wyeksponować kolor, należy przeciągnąć suwak Vibrance (Jaskrawość) w prawo, do +23. W rezultacie powinieneś otrzymać soczyste, wyraźne zdjęcie, takie jak na tym przykładzie.

Krok 14. Ostatni zabieg będzie polegał na przyciemnieniu brzegów zdjęcia tak, by uwaga widza była skupiona na jego środku. W tym celu kliknij ikonę zakładki Effects (Efekty) — jest to czwarta ikona w obszarze paneli, licząc od prawej. Upewnij się, że z listy Style (Styl warstwy) w sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) została wybrana opcja Highlight Priority (Priorytet jasnych partii obrazu) — jest to opcja domyślna i najlepsza — a potem zmniejsz wartość parametru Amount (Ilość) do –20. W zasadzie to wszystko; zredukowanie parametru Amount (Ilość) do –20 powinno załatwić sprawę. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 15. Kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby ponownie otworzyć zdjęcie w Photoshopie. Na tym etapie przeprowadzam dwie krótkie poprawki — te same, o których pisałem w poprzednim projekcie, poświęconym tworzeniu HDR „na szybko”. (1) Najpierw wyostrzam obraz za pomocą filtra High Pass (Górnoprzepustowy). (O tym, jak to zrobić, możesz przeczytać w poprzednim ćwiczeniu albo na stronie 189). (2) Następnie tworzę efekt łagodnej poświaty: powielam warstwę Background (Tło), rozmywam duplikat filtrem Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) przy promieniu 50 pikseli (taki promień jest odpowiedni w przypadku zdjęć z lustrzanki z matrycą 12 megapikseli; przy zdjęciach o większej rozdzielczości być może będziesz musiał użyć promienia rzędu 60 – 70 pikseli), zmniejszam wartość parametru Opacity (Krycie) dla rozmytej warstwy do 60% i zmieniam jej tryb mieszania na Soft Light (Łagodne światło). W rezultacie otrzymuję efekt łagodnej „mgiełki”, widoczny na rysunku obok (szczegółowe informacje na ten temat znajdziesz w ćwiczeniu poświęconym tworzeniu HDR „na szybko”). Poniżej możesz się przyjrzeć zdjęciu przed opisanymi zabiegami i po ich wykonaniu.

Oryginalne zdjęcie o standardowej ekspozycji



5R]G]LDâ

Zdjęcie HDR otrzymane za pomocą funkcji Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) — po dodaniu efektu winiety, poświaty i wyostrzeniu

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Tworzenie IRWRUHDOLVW\F]Q\FK ]GMĘý+'5

©SCOTT KELBY

W poprzednich projektach dowiedziałeś się, jak uzyskać popularny hiper- czy surrealistyczny efekt, będący jednym z najciekawszych sposobów na twórcze wykorzystanie możliwości obrazów HDR. Niemniej jeśli zależy Ci po prostu na zwiększeniu rozpiętości tonalnej obrazu i stworzeniu zdjęcia, którego nie da się zarejestrować zwykłym aparatem, bez specyficznego „wyglądu HDR”, to spieszę Cię zapewnić, że jest to nie tylko możliwe, lecz wręcz łatwiejsze niż w przypadku nierzeczywistych zdjęć HDR (choć zarazem zalecam wykonanie najpierw poprzednich projektów, głównie ze względu na możliwość zapoznania się z działaniem poszczególnych suwaków, gdyż to ćwiczenie ogranicza się do dość lakonicznego przepisu na realistyczną fotografię HDR).

Krok 1. W panelu Mini Bridge zaznacz zdjęcia przeznaczone do zmontowania, a następnie kliknij dowolne z nich prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Photoshop/Merge to HDR Pro (Photoshop/Scal do HDR Pro) z kontekstowego menu. Po chwili na ekranie powinno się pojawić okno dialogowe Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro), pokazane na przykładowym rysunku. Rozwiń listę Preset (Ustawienie), znajdującą się na samej górze tego okna, i wybierz z niej opcję Photorealistic (Fotorealistyczne). Przekonasz się wówczas (tak jak ja), że wspomniana opcja nie zawsze daje naprawdę fotorealistyczne efekty. W tym przypadku zdjęcie wygląda dość sztucznie, zwłaszcza jeśli się przyjrzeć konturom budynku, wokół których widoczna jest wyraźna, jasna poświata. Nie… ta poświata wcale nie przypomina obrazów HDR, prawda? Ależ skąd…

Krok 2. To zaskakujące, ale najbardziej fotorealistycznym spośród wszystkich gotowych ustawień HDR jest moim zdaniem to o nazwie Default (Domyślne). Wybierz je z listy Preset (Ustawienie) i przyjrzyj się fotografii. Poświata wzdłuż krawędzi zniknęła; mało tego — jeśli przypatrzysz się trawie, drzewom i lewej stronie budynku, od razu zauważysz rzeczy, które trudno było dostrzec na oryginalnej, standardowo naświetlonej fotografii (możesz ją obejrzeć na następnej stronie), takie jak ptak siedzący na trawniku, detale drzew czy też szczegóły elewacji budynku po lewej stronie. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 3. Jeśli robiłeś zdjęcia z ręki, to możesz włączyć opcję Remove Ghosts (Usuń przytłumienia), aby się przekonać, czy przyniesie to zauważalną poprawę (w tym przypadku różnica była niewielka). Przy okazji możesz też nieznacznie zwiększyć kontrast obrazu za pomocą krzywej typu „S”, na przykład takiej jak pokazana na rysunku (więcej informacji na ten temat znajdziesz na stronie 183). Poniżej możesz porównać jedno z oryginalnych zdjęć, zrobione przy zwykłych ustawieniach ekspozycji, oraz gotową fotografię HDR. Zauważ, o ile więcej detali można dostrzec na zdjęciu HDR, zwłaszcza w strukturze elewacji, a jednocześnie cienie na zdjęciu nie są smoliście czarne. Innymi słowy, na zdjęciu udało się oddać szczegóły, których nie dałoby się zarejestrować w zwykły sposób.

Oryginalne zdjęcie o standardowej ekspozycji

Zdjęcie HDR otrzymane za pomocą opcji Default (Domyślne) i krzywej typu „S”



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Choć wyostrzanie High Pass (Górnoprzepustowy) omówiłem w rozdziale poświęconym wyostrzaniu i wspomniałem o nim w kilku innych ćwiczeniach w tym rozdziale, to uznałem, że powinienem poświęcić mu osobny projekt, gdyż należy ono do najważniejszych elementów obróbki obrazów HDR. Wyostrzanie filtrem High Pass (Górnoprzepustowy) niektórzy nazywają wyostrzaniem ekstremalnym — i rzeczywiście trudno się z nimi nie zgodzić. W tym ćwiczeniu dowiesz się, jak je wykonać i jak wyregulować jego intensywność, a prócz tego zapoznasz się z pewnym wariantem tego wyostrzania, którym dość często się posługuję.

:\RVWU]DQLH]GMĘý +'5ILOWUHP +LJK3DVV *yUQRSU]HSXVWRZ\

©SCOTT KELBY

Krok 1. Po utworzeniu obrazu HDR za pomocą polecenia Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) i otwarciu go w Photoshopie naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło). Wybierz polecenie High Pass (Górnoprzepustowy) z menu Filter/Other (Filtr/Inne) — patrz rysunek.

ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 2. Przesuń suwak parametru Radius (Promień) w oknie dialogowym High Pass (Górnoprzepustowy) do końca w lewą stronę. Cały podgląd zdjęcia powinien się stać idealnie szary. Następnie zacznij powoli przeciągać wspomniany suwak w prawą stronę, aż na podglądzie fotografii pojawią się pierwsze zarysy zdjęcia i jego oryginalnej kolorystyki (patrz rysunek). Im dalej przemieścisz suwak tego parametru, tym wyraźniejszy będzie opisywany efekt (na przykładzie pokazanym obok nadałem mu wartość 7 pikseli — jak widać, wzdłuż krawędzi obiektów zaczęła się pojawiać delikatna poświata). Po znalezieniu optymalnej wartości kliknij przycisk OK.

Krok 3. W celu wyostrzenia zdjęcia przy użyciu listy znajdującej się w górnej części panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania powielonej warstwy dokumentu z Normal (Zwykły) na jeden z następujących trzech trybów: (1) Soft Light (Łagodne światło), jeśli zależy Ci na umiarkowanym wyostrzeniu, (2) Overlay (Nakładka), jeśli chciałbyś uzyskać większą ostrość, lub (3) Hard Light (Ostre światło) w celu uzyskania obłędnie intensywnego efektu — patrz rysunek. Jeśli uznasz, że efekt wyostrzania jest zbyt intensywny, możesz zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) dla powielonej warstwy. Potraktuj ten parametr — przypominam, że znajdziesz go w prawym górnym rogu panelu Layers (Warstwy) — jako regulator siły wyostrzania. Spróbuj na przykład zmniejszyć jego wartość do 75% (co przełoży się na spadek ostrości do 75% wartości początkowej) bądź do 50% (jeśli uznasz, że 75% jest nadal przesadnie ostre). To w zasadzie wszystko, jeśli chodzi o proces wyostrzania całego zdjęcia za pomocą filtra High Pass (Górnoprzepustowy). W następnym kroku dowiesz się, jak ograniczyć jego zasięg (a prócz tego trochę zmniejszyć wyrazistość jasnych otoczek tam, gdzie nie są potrzebne).



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 4. Jeśli chciałbyś poddać tak intensywnemu wyostrzaniu tylko niektóre obszary zdjęcia (na przykład takie jak złocone głowice kolumn i inne zdobienia), naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy). W ten sposób (chwilowo) całkowicie ukryjesz wyostrzającą warstwę dokumentu (patrz rysunek). Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B) i upewnij się, że bieżący kolor narzędzia został zmieniony na biały, a następnie wybierz z przybornika na pasku opcji średniej wielkości końcówkę pędzla o miękkich krawędziach i zamaluj te fragmenty zdjęcia, które chciałbyś wyostrzyć (na pokazanym obok przykładzie zamalowałem złocone elementy kolumn, żyrandole, malowidła i mozaiki). Po zamalowaniu tych obszarów możesz wypróbować tryby Overlay (Nakładka) oraz Soft Light (Łagodne światło), aby się przekonać, który z nich daje lepszy efekt.

Przed wyostrzeniem…

…i po nim

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Już w Photoshopie CS5 można było dość skutecznie naśladować wygląd zdjęć HDR na podstawie zaledwie jednego zdjęcia, ale w wersji CS6 dzięki nowym ustawieniom dostępnym w Camera Raw — a zwłaszcza udoskonalonemu suwakowi Clarity (Przejrzystość) — da się nadać pojedynczej fotografii stylistykę niewiele odbiegającą od prawdziwego obrazu HDR. (Co oznacza, że nie trzeba łączyć kilku zdjęć o różnej ekspozycji!) Oto przepis.

Krok 1. Tak wygląda oryginalne, pojedyncze zdjęcie, które z pewnych względów świetnie nadaje się do wypróbowania efektu HDR. Otóż przede wszystkim przemawia za tym ogromna rozpiętość tonalna między jasnym światłem wpadającym przez okna a głębokim cieniem spowijającym resztę sceny. Ponadto zdjęcie zawiera mnóstwo wyrazistych detali i tekstur, które na obrazach HDR prezentują się doskonale — a skoro tak, to równie dobrze będą wyglądały na zdjęciu, które taki obraz naśladuje, choć nie będzie ono zmontowane z kilku oddzielnych ujęć zrobionych za pomocą funkcji bracketingu i połączonych za pomocą funkcji Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro). Rozpocznij od otwarcia zdjęcia w module Camera Raw. Najbardziej skrótowo przepis na imitację HDR można opisać tak: zwiększ wartość parametru Shadows (Cienie), suwak Highlights (Światła) przeciągnij mocno w lewo, daleko w przeciwną stronę przesuń suwak Blacks (Czarne), potem daj ostro czadu z parametrem Clarity (Przejrzystość), dodaj ciemny efekt winiety i wyostrz. Spróbujmy!

Krok 2. Przeciągnij suwak Highlights (Światła) do końca w lewą stronę. Następnie przeciągnij suwak Shadows (Cienie) daleko w prawo. W rezultacie zdjęcie zapewne stanie się dość monotonne i mdłe, przeciągnij zatem suwak Blacks (Czarne) daleko w lewo, aby zniwelować ten efekt. Następnie zwiększ wartość parametru Clarity (Przejrzystość) do +100, a jeśli kolorystyka fotografii będzie wymagała zaakcentowania (w tym przypadku jest to konieczne), to przeciągnij suwak parametru Vibrance (Jaskrawość) nieco w prawą stronę (tutaj zwiększyłem jego wartość do +25). To konkretne zdjęcie było bardzo ciemne, więc ustawiłem suwak parametru Exposure (Ekspozycja) na +1,40 (jak na rysunku), ale nie zawsze trzeba to robić.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

Tworzenie efektu +'5QDSRGVWDZLH MHGQHJR]GMĘFLD

Krok 3. Przyciemnijmy teraz krawędzie zdjęcia (to bardzo popularna sztuczka w przypadku obrazów HDR). Kliknij ikonę panelu Effects (Efekty) — jest to czwarta ikona od prawej w obszarze paneli — i w sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) przeciągnij suwak Amount (Ilość) w lewą stronę, aż krawędzie fotografii nabiorą ładnego, ciemnego odcienia (tutaj ustawiłem ten suwak w położeniu –13).

Krok 4. Kolejne zadanie będzie polegało na utworzeniu efektu łagodnej poświaty (to typowy zabieg stosowany w przypadku zdjęć HDR). Taki efekt można uzyskać bezpośrednio w Camera Raw. Kliknij przycisk Adjustment Brush (Pędzel korekty) (K) ulokowany na pasku narzędzi, a potem trzykrotnie kliknij malutki przycisk z symbolem minusa (–) po lewej stronie suwaka Clarity (Przejrzystość). W ten sposób wyzerujesz położenie wszystkich suwaków i nadasz parametrowi Clarity (Przejrzystość) ujemną wartość (konkretnie –75). To właśnie wartości ujemne odpowiadają za efekt delikatnego zmiękczenia obrazu. Wyłącz opcję Auto Mask (Automatyczna maska) znajdującą się w dolnej części panelu z ustawieniami (aby usprawnić proces malowania) i zamaluj całe zdjęcie, korzystając z ujemnej wartości Clarity (Przejrzystość). W rezultacie otrzymasz efekt przypominający miękką poświatę (którą normalnie trzeba byłoby utworzyć w Photoshopie w ramach kosmetycznych zabiegów wykańczających).

ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 5. Ostatni etap pracy będzie wymagał odwiedzin w panelu Detail (Szczegół) — odpowiada mu trzecia ikona od lewej — w celu mocnego zwiększenia parametru Amount (Ilość) w sekcji Sharpening (Wyostrzanie). (Tutaj nadałem mu wartość 70). Gotowe zdjęcie w stylu HDR (przed przeróbką i po niej) możesz obejrzeć na następnej stronie, na której znajdziesz też kilka innych przykładów fotografii przetworzonych za pomocą modułu Camera Raw w analogiczny sposób. Oprócz modułu Camera Raw można w tym celu zastosować polecenie HDR Toning (Tonowanie HDR) w Photoshopie. Tego polecenia także można użyć na pojedynczym zdjęciu; bazuje ono na tych samych ustawieniach i algorytmach przetwarzania obrazu co funkcja Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro). Polecenie HDR Toning (Tonowanie HDR) daje przyzwoite rezultaty, ale uważam, że lepszy efekt HDR na bazie jednego zdjęcia można uzyskać za pomocą modułu Camera Raw, i tak też postępuję. Z drugiej strony warto przynajmniej z grubsza zapoznać się z tym poleceniem i wypróbować jego możliwości.

Krok 6. Wybierz polecenie HDR Toning (Tonowanie HDR) z menu Image/Adjustments (Obraz/ Dopasowania) — a przedtem oczywiście otwórz dowolne zdjęcie w Photoshopie. Oto garść ustawień, które pozwolą Ci na uzyskanie atrakcyjnej „podróbki HDR”. W sekcji Edge Glow (Blask krawędzi) wartość parametru Radius (Promień) ustaw na 100, a parametru Strength (Intensywność) na 0,84. Włącz opcję Smooth Edges (Wygładź krawędzie), aby złagodzić kontury obiektów. W sekcji Tone and Detail (Tony i szczegóły) zmień wartość parametru Gamma na 0,82, a parametru Exposure (Ekspozycja) na –0,57, aby przyciemnić obraz. Parametrowi Detail (Szczegół) nadaj wartość +214%, aby zdecydowanie zwiększyć wyrazistość obrazu, a potem przeciągnij suwak Shadow (Cień) na –100%, aby przyciemnić, a tym samym odrobinę zamaskować cętki, które pojawiły się w obszarze cieni. Zwiększ wartości parametrów Vibrance (Jaskrawość) oraz Saturation (Nasycenie), aby zaakcentować kolorystykę obrazu. Na koniec użyj krzywej typu „S” do zwiększenia kontrastu obrazu (więcej informacji na ten temat znajdziesz wcześniej w tym rozdziale, na stronie 183). Zwróć uwagę na dziwnie wyglądające brzegi ścian w pobliżu okien i w kilku innych miejscach — między innymi ze względu na takie przekłamania wolę używać Camera Raw.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Efekt HDR uzyskany tylko za pomocą Camera Raw

Oryginalne zdjęcie, zwykła ekspozycja

Efekt HDR uzyskany tylko za pomocą Camera Raw

Oryginalne zdjęcie, zwykła ekspozycja

Efekt HDR uzyskany tylko za pomocą Camera Raw

©SCOTT KELBY

©SCOTT KELBY

Oryginalne zdjęcie, zwykła ekspozycja

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



-DNUDG]LýVRELH ]ÅGXV]NDPLµ QD]GMĘFLDFK+'5"

Krok 1. Otwórz źródłowe zdjęcia do montażu HDR w oknie Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) — o tym, jak to zrobić, możesz przeczytać w 1. kroku ćwiczenia na stronie 175. Oto kilka przykładowych ustawień, których możesz użyć w przypadku tych zdjęć — Radius (Promień): 175, Strength (Intensywność): 0,25, Gamma: 0,75, Exposure (Ekspozycja): 0,25, Detail (Szczegół): 300%, Shadow (Cień): –100%, Highlight (Podświetlenie): –50%, Vibrance (Jaskrawość): 25%, Saturation (Nasycenie): 25%. Następnie kliknij zakładkę Curve (Krzywa) i utwórz krzywą w kształcie litery „S” (więcej na ten temat możesz przeczytać na stronie 183). Na koniec zaznacz opcję Edge Smoothness (Gładkość krawędzi), aby zaakcentować detale i wygładzić krawędzie obiektów. Wystarczy spojrzeć na środkową część kadru, by dostrzec, na czym polega problem: nie sposób przecież namówić turystów, aby się nie przemieszczali (a w każdym razie nie bez dużej ilości taśmy klejącej), więc w rezultacie postać na pierwszym planie przypomina przezroczystego duszka (i właśnie tak popularnie nazywa się tego typu przekłamania).

Krok 2. Na szczęście poprawka jest zwykle bardzo prosta: włącz opcję Remove Ghosts (Usuń przytłumienia) znajdującą się w prawej górnej części okna Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) — patrz rysunek. Gdy to zrobisz, algorytm tworzenia obrazów HDR podejmie próbę odnalezienia wspólnych elementów na poszczególnych zdjęciach i wybierze jedną, wzorcową fotografię, do której postara się dopasować pozostałe. W większości przypadków wychodzi mu to rzeczywiście świetnie, lecz nie zawsze (więcej błędów zdarza się podczas łączenia zdjęć w formacie JPEG niż RAW). Jeśli dostrzeżesz jakieś problemy, możesz sam wybrać wzorcową fotografię: należy w tym celu kliknąć jej miniaturę na pasku w dolnej części omawianego okna.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

Jeśli fotografowana scena nie była całkiem nieruchoma (na powierzchni jeziora widać było fale, gałęzie uginały się na wietrze, ująłeś w kadrze spacerujących ludzi itp.), to podczas montażu obrazu HDR z tego typu zdjęć napotkasz problemy z tzw. duszkami, które polegają na rozmyciu ruchomych obiektów (w najlepszym przypadku) lub powstaniu ich niewyraźnych, przezroczystych kopii (stąd nazwa). Na tym przykładowym zdjęciu z Zakazanego Miasta, zrobionym z ręki, widać mnóstwo spacerujących ludzi, a to może oznaczać problemy z duszkami. Na szczęście ich rozwiązanie na ogół sprowadza się do jednego kliknięcia.

Krok 3. Miniatura zdjęcia wybranego jako wzorcowe jest obrysowana zieloną ramką — widoczną wyłącznie wówczas, gdy opcja Remove Ghosts (Usuń przytłumienia) jest włączona. Jeśli przyjrzysz się rysunkowi ilustrującemu 2. krok tego ćwiczenia, przekonasz się, że początkowo wzorcem było ostatnie zdjęcie po prawej stronie. Na wszelki wypadek możesz spróbować kliknąć jedno z pozostałych zdjęć, aby się przekonać, czy sprawdzi się ono lepiej niż to wybrane automatycznie przez Photoshopa. Na pokazanym tutaj przykładzie kliknąłem miniaturę pierwszej fotografii, ale efekt był jeszcze gorszy. (Uwaga: tę opcję można wykorzystać nie tylko do usuwania duszków, lecz także w celu zaakcentowania tego spośród montowanych zdjęć, które Twoim zdaniem wyszło najlepiej — jeśli na przykład na każdej kolejnej fotografii morskie fale układają się w nieco inny sposób, wybierz tę, która powinna być najlepiej widoczna). Na tym etapie postanowiłem wrócić do poprzedniego wzorcowego zdjęcia i kliknąłem ostatnią miniaturę po prawej stronie.

Krok 4. Co zrobić, jeśli opcja Remove Ghosts (Usuń przytłumienia) w ogóle nie zadziała? W takim przypadku można użyć sztuczki, o której przeczytasz w następnym projekcie („Łączenie obrazu HDR i zwykłego zdjęcia”), polegającej na domalowaniu na obrazie HDR nieruchomego obiektu z pojedynczego, zwykłego zdjęcia (to naprawdę się sprawdza). W tym przypadku opcja zadziałała całkiem nieźle, więc gotowy obraz można wykończyć podobnie jak w poprzednich ćwiczeniach w tym rozdziale — przez zapisanie go w formacie JPEG lub TIFF i wprowadzenie kosmetycznych poprawek w module Camera Raw. Tutaj nałożyłem na zdjęcie ciemną winietę (czym jest zdjęcie HDR bez przyzwoitej winiety?) przy użyciu panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu), zaś parametry w panelu Basic (Podstawowe) skonfigurowałem tak, aby skorygować pewne niedostatki ekspozycji — zwiększyłem wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do +0,80, zaś Contrast (Kontrast) do +15, przytłumiłem najjaśniejsze światła poprzez przeciągnięcie suwaka Highlights (Światła) w lewo, do –53, i przesunąłem suwak Shadows (Cienie) do +37, aby rozjaśnić cienie pod trzema łukami. Na koniec, jak zwykle zresztą, zwiększyłem wartość parametru Clarity (Przejrzystość) — w tym przypadku do +33 (patrz rysunek).

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



áĉF]HQLH REUD]X+'5 L]Z\NâHJR]GMĘFLD

Krok 1. Otwórz panel Mini Bridge, zaznacz sekwencję zdjęć o zróżnicowanej ekspozycji, kliknij prawym przyciskiem myszy dowolne z nich i z kontekstowego menu wybierz polecenie Photoshop/Merge to HDR Pro (Photoshop/ Scal do HDR Pro), jak na przykładowym rysunku.

Krok 2. Po wyświetleniu się okna dialogowego Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) wybierz opcję Scott5 z listy Preset (Ustawienie), znajdującej się w prawym górnym rogu tego okna. Następnie włącz opcję Edge Smoothness (Gładkość krawędzi), jak na rysunku obok, aby złagodzić ostre kontury widocznych w oddali gór Piton, a także brzegi cienia rzucanego przez ogrodzenie na pierwszym planie. Gdy to zrobisz, na zdjęciu pojawią się dziwaczne efekty, o których pisałem we wstępie: sztucznie wyglądające niebo i duże, brzydkie otoczki wokół odległej góry oraz kolorowych, szklanych konstrukcji wieńczących kamienne kolumny. Chodnik zrobi się tak wzorzysty, że będzie sprawiał wrażenie brudnego, zaś drzewa po lewej stronie zaczną wyglądać tak, że widz pozbędzie się resztek złudzeń co do plastikowej „hadeerowatości” tego zdjęcia. (Że nie wspomnę o zabrudzeniach na matrycy, które są odpowiedzialne za cętki widoczne na niebie. Ale bez obaw, zajmiemy się nimi później!) Na razie kliknij przycisk OK, aby otworzyć to przesadnie przetworzone zdjęcie HDR w Photoshopie.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

Wszyscy widzieliśmy udziwnione, przejaskrawione zdjęcia HDR. Ich cechy rozpoznawcze to wielkie jasne poświaty wokół krawędzi, ciemne albo wręcz czarne niebo, które aż krzyczy „HDR!”, rośliny i drzewa wyglądające jak plastikowe oraz mnóstwo innych drobiazgów wskazujących na to, że mamy do czynienia ze zdjęciem, któremu na siłę ktoś chciał nadać wygląd HDR (i niezbyt mu to wyszło). Technika, o której za chwilę przeczytasz, polega na połączeniu zwykłego zdjęcia, zrobionego przy normalnych ustawieniach ekspozycji, z gotowym obrazem HDR. Pozwala ona skorzystać z zalet mapowania tonalnego HDR, a przy tym nie jest obarczona jej wieloma wadami. Na widok takiego zdjęcia widzowie zastanawiają się raczej: „Hm… czy to nie jest przypadkiem zdjęcie HDR?”, a nie: „O rany, ale ktoś przesadził z HDR!”.

Krok 3. Po otwarciu zdjęcia w Photoshopie zapisz je w formacie PSD i zamknij, gdyż musimy je otworzyć w Camera Raw i dokonać pewnych poprawek. Po zapisaniu i zamknięciu pliku wybierz polecenie Open As (Otwórz jako) albo Open (Otwórz) w Mac OS z menu File (Plik) i w oknie dialogowym Open (Otwórz) odszukaj zapisany przed chwilą plik PSD. Kliknij go, wybierz opcję Camera Raw z listy Open As (Otwórz jako) lub z listy Format w Mac OS (patrz rysunek) i kliknij przycisk Open (Otwórz), aby otworzyć zdjęcie w module Camera Raw.

Krok 4. Oto nasz obraz HDR otwarty w Camera Raw. Najpierw zwiększymy jego kontrast poprzez przeciągnięcie suwaka Contrast (Kontrast) w prawą stronę — tutaj ustawiłem go w położeniu +7. Następnie trzeba złagodzić najjaśniejsze światła za pomocą suwaka Highlights (Światła) — przeciągnij go do wartości –23 — i jeszcze silniej zaakcentować detale poprzez zwiększenie wartości parametru Clarity (Przejrzystość) do +26. Ponadto zdjęcie wygląda na odrobinę za jasne (przynajmniej dla mnie), więc zmniejszyłem wartość parametru Exposure (Ekspozycja) do –0,55. To wszystko, co mamy do zrobienia w Camera Raw, kliknij więc przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie w Photoshopie.

ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 5. Wróć do panelu Mini Bridge i odszukaj zdjęcia źródłowe o zróżnicowanej ekspozycji. Dwukrotnie kliknij to zdjęcie, które zostało zrobione przy optymalnych parametrach naświetlania (czyli to, które nie zostało celowo prześwietlone albo niedoświetlone), aby otworzyć je w module Camera Raw (jak na tym przykładzie). To zdjęcie także ma swoje wady: budynek jest tak ocieniony, że niemal nie widać na nim szczegółów, podobnie zresztą jak na dwóch kolumnach z przodu. Z drugiej strony niebo i góry Piton w tle wyglądają fantastycznie, drzewa prezentują się znośnie, a chodnik nie wygląda na brudny — są więc i dobre strony tej fotografii. Naszym celem będzie połączenie najlepszych fragmentów tego zdjęcia z najlepszymi fragmentami obrazu HDR. Aby uniknąć sytuacji, w której fragmenty tego zdjęcia po połączeniu będą sprawiały wrażenie bardzo płaskich, musimy już teraz zwiększyć kontrast, trochę rozjaśnić cienie, zwiększyć wartość parametru Clarity (Przejrzystość), aby zaakcentować fakturę i detale obiektów, oraz podnieść wartość parametru Vibrance (Jaskrawość), aby wyeksponować błękit nieba.

Krok 6. Kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie o zwykłej ekspozycji w Photoshopie. W rezultacie powinieneś mieć otwarte dwa zdjęcia: (1) obraz HDR (z jego wadami) oraz (2) zdjęcie zrobione przy zwykłych ustawieniach ekspozycji (także z jego wadami). Pora na połączenie najlepszych fragmentów obydwu zdjęć, aby uzyskać takie, które odziedziczy tylko najlepsze cechy HDR i będzie pozbawione jego wad.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 7. Włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), przytrzymaj klawisz Shift i przeciągnij zdjęcie HDR do okna ze zwykłą fotografią (naciśnięcie klawisza Shift spowoduje idealne dopasowanie obydwu obrazów). Uwaga: jeśli robiłeś zdjęcia z ręki, Photoshop musiał dopasować ich położenie przed zastosowaniem efektu HDR. Wówczas naciśnięcie klawisza Shift może nie wystarczyć do idealnego wyrównania zdjęć. W takim przypadku (a często tak bywa) zaznacz w panelu Layers (Warstwy) obydwie warstwy z klawiszem Ctrl (Command w Mac OS), a potem wybierz polecenie Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) z menu Edit (Edycja) i kliknij przycisk OK, aby dopasować położenie fotografii (jak na rysunku).

Krok 8. Aby się upewnić, że oba zdjęcia rzeczywiście są idealnie dopasowane, ponownie sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i kilkakrotnie wyłącz i włącz małą ikonę z symbolem oka, znajdującą się po lewej stronie miniatury górnej warstwy. W ten sposób na przemian wyświetlisz i ukryjesz tę warstwę i będziesz mógł od razu stwierdzić, czy rzeczywiście obie do siebie pasują (nawet jedno- czy dwupikselowe przesunięcie w poziomie albo w pionie będzie wtedy dostrzegalne na pierwszy rzut oka). Być może nie będzie to konieczne, ale podpowiem Ci, co należy zrobić, jeśli zauważysz, że zdjęcia są przesunięte o kilka pikseli. Najpierw za pomocą listy ulokowanej w górnej części panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania górnej warstwy z Normal (Zwykły) na Difference (Różnica). Ta zmiana spowoduje wyeksponowanie wszystkich różnic pomiędzy dwiema warstwami. Podgląd zdjęcia powinien być niemal zupełnie czarny (tak jak w tym przypadku). Jeżeli są na nim widoczne wyraźne, kolorowe kontury, to znaczy, że zdjęcia są przesunięte względem siebie o piksel albo dwa. Z mojego doświadczenia wynika, że najczęściej wystarczy przesunąć górną warstwę o jeden piksel w prawo i o jeden w dół. Po włączeniu narzędzia Move (Przesunięcie) można to zrobić poprzez naciśnięcie klawisza strzałki w prawo i klawisza strzałki w dół (po jednym razie). Gdy to zrobisz, ponownie wyłącz i włącz ikonę oka, aby ocenić skuteczność poprawki. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Krok 9. Teraz, oczywiście jeśli zdjęcia są już poprawnie wyrównane, zmień tryb mieszania górnej warstwy z powrotem na Normal (Zwykły). (Jeśli nie są, poeksperymentuj z przesuwaniem górnego zdjęcia po jednym albo dwa piksele w różne strony, aż uda Ci się je perfekcyjnie dopasować). Następnie kliknij górną warstwę, aby ją uaktywnić, przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby ukryć zdjęcie HDR za pomocą czarnej maski. Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), z przybornika na pasku opcji wybierz końcówkę o miękkich krawędziach i upewnij się, że kolor narzędzia został zmieniony na biały (powinieneś malować kolorem przeciwnym do aktualnego koloru maski). Po tych przygotowaniach zacznij zamalowywać te fragmenty fotografii, którym chciałbyś nadać wygląd charakterystyczny dla zdjęć HDR. Na przykład w tym przypadku zamalowuję poręcz po lewej stronie, a każde pociągnięcie odsłania poręcz ze zdjęcia w wersji HDR, która jest bardziej szczegółowa i plastyczna niż na pojedynczej fotografii.

Krok 10. Plan jest więc następujący: zamaluj na biało te miejsca, które mają być bardziej plastyczne i szczegółowe, gdyż w ten sposób odsłonisz odpowiednie fragmenty obrazu HDR. Rysunek obok ilustruje proces zamalowywania budynku (z pominięciem zadaszenia z tkaniny, które na zwykłym zdjęciu wyglądało dobrze). W chwili zilustrowanej na rysunku zamalowywałem jedną z kolumn na pierwszym planie — zwróć uwagę na wyraźne zmiany, jakie to powoduje. Odsłonięcie wybranych fragmentów zdjęcia HDR pozwala wyeksponować każdy detal, ale przyjrzyj się niebu i górom: wyglądają naturalnie. W ten sposób w pewnym sensie łączymy bajkę z rzeczywistością.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

Krok 11. Dzięki poniższej podpowiedzi uda Ci się połączyć obie fotografie niemal bez śladów tego zabiegu: otóż niektóre obszary zdjęcia, takie jak szklane ozdoby na zwieńczeniach kolumn, byłyby bardzo uciążliwe do zamalowania w taki sposób, by nie zmienić wyglądu sąsiadujących z nimi obszarów nieba. W takich przypadkach (a postępuję w ten sposób niemal za każdym razem) lepiej nie iść na całość, tylko dodać do zwykłego zdjęcia niewielką „domieszkę” obrazu HDR. Aby to zrobić, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) na pasku opcji narzędzia Brush (Pędzel) do 50%. Odtąd przy zamalowywaniu fragmentów obrazu na biało zdjęcie HDR będzie odsłaniane tylko częściowo, a wyeksponowanie szklanych ozdób stanie się łatwiejsze: przy malowaniu maski nie będziesz musiał zważać na każdy ruch.

Krok 12. Przy 50-procentowej wartości krycia możesz przy okazji dodać do innych obszarów lekką domieszkę stylistyki HDR, ale taką, aby nie przesadzić. Na przykład tutaj zamalowałem w ten sposób drzewa po lewej stronie, żeby nieco lepiej podkreślić ich strukturę. Zamalowałem też chodnik, aby i w tym miejscu połowicznie odsłonić zdjęcie HDR. Unikałem przy tym cieni ogrodzenia, gdyż po zamalowaniu wyglądały tak dziwnie, że musiałem anulować tę operację skrótem Ctrl+Z (Command+Z w Mac OS) i potem malować chodnik jeszcze raz — bez cieni. Zamalowałem też przejście po lewej stronie. Próbowałem również zamalować czerwone, szklane ozdoby po lewej stronie, ale wyglądały nie najlepiej, więc ponownie użyłem polecenia Undo (Cofnij) i zamalowałem same kolumny, bez ozdób. Po zakończeniu pracy wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz) z menu panelu Layers (Warstwy). Wreszcie, na sam koniec, włącz narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) (J) i kliknij w miejscach, w których dały o sobie znać pyłki na matrycy, aby wyretuszować drobne plamki. Gotowy efekt możesz podziwiać na rysunku obok. ciąg dalszy na następnej stronie

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



=Z\NâHSRMHG\QF]H]GMĘFLH Tak wygląda oryginalne zdjęcie, jedno z pięciu o zróżnicowanej ekspozycji użytych do zmontowania zdjęcia HDR.

+'5RWU]\PDQ\ QDSRGVWDZLHSLĘFLX]GMĘý Tak wygląda efekt połączenia wszystkich ekspozycji w jedno zdjęcie za pomocą funkcji Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) i zastosowania ustawienia Scott5 (które akurat w przypadku tej fotografii wygląda bardzo dziwacznie, ale i tak było najlepszym spośród wszystkich predefiniowanych ustawień).

3RâĉF]HQLHGZyFKZDULDQWyZ Tak wygląda połączenie dwóch wariantów zdjęcia: niebo i góry Piton pochodzą z oryginalnej, pojedynczej ekspozycji, a reszta — w różnych proporcjach — została zaczerpnięta ze zdjęcia HDR. Porównaj choćby wygląd trzech różnych wersji chodnika: górna wygląda zwyczajnie, środkowa to przykład „plastikowego” efektu HDR, zaś ta na dole zawiera 50-procentową domieszkę wariantu HDR. Albo szklane ozdoby na kolumnach: na pierwszym zdjęciu są zdecydowanie za ciemne, na środkowym mają okropne, jasne otoczki, ale na ostatnim prezentują się w sam raz.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

=Z\NâHSRMHG\QF]H]GMĘFLH Oto kolejny przykład zrealizowany z zastosowaniem tej samej techniki i podobnych ustawień. Na tym przykładzie pokazane jest jedno z pięciu źródłowych zdjęć zrobionych na potrzeby fotografii HDR — to o zwykłej ekspozycji.

+'5RWU]\PDQ\ QDSRGVWDZLHSLĘFLX]GMĘý Tak wygląda efekt połączenia pięciu zdjęć o różnej ekspozycji w jedno za pomocą funkcji Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) i zastosowania ustawienia Scott5 (metalowa rzeźba wygląda na nim fantastycznie, ale niebo prezentuje się jak typowy, przerysowany HDR).

3RâĉF]HQLHGZyFKZDULDQWyZ A tak przedstawia się połączenie dwóch powyższych wariantów. Niebo zaczerpnąłem ze zwykłego zdjęcia, a resztę z obrazu HDR. W tym przypadku nie musiałem malować maski pędzlem o 50-procentowym stopniu krycia — mogłem sobie pozwolić na zamalowanie całej rzeźby przy 100-procentowym kryciu. Rezultat ilustruje rysunek obok.

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



Obydwie te sztuczki to zupełnie opcjonalne (ale bardzo popularne) techniki wykańczania obrazów HDR. Pokrótce wspominałem już o nich wcześniej w tym rozdziale, przy okazji kosmetycznych zabiegów pod koniec niektórych projektów. Postanowiłem jednak wrócić do nich w osobnym projekcie, tak żebyś nie musiał przeglądać całych ćwiczeń, aby je odnaleźć. Ponadto opowiem w nim o nieco innym sposobie tworzenia efektu winiety, który nie wymaga używania modułu Camera Raw.

Krok 1. Po przetworzeniu zdjęć o różnej ekspozycji za pomocą polecenia Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) na ogół będziesz otwierał otrzymany obraz HDR w module Camera Raw w celu przeprowadzenia drugiej rundy poprawek (o tym, jak otworzyć taki obraz w Camera Raw, możesz przeczytać wcześniej w tym rozdziale, na stronie 184). Rozpoczniemy od pierwszego zabiegu wykańczającego: ciemnej winiety. W module Camera Raw efekt winiety można uzyskać za pomocą dwóch różnych ustawień. Każde z nich daje trochę inny efekt, ale moim zdaniem lepszy (i bardziej uniwersalny) jest zestaw ustawień Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu). Wprawdzie został on zaprojektowany specjalnie po to, by można było tworzyć efekty winiety po wykadrowaniu zdjęcia, ale bez przeszkód można go użyć w przypadku niewykadrowanej fotografii. Omawiane ustawienia znajdziesz w zakładce Effects (Efekty) — w obszarze paneli odpowiada jej czwarta ikona od prawej strony.

Krok 2. Najpierw upewnij się, że w ustawieniach Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) wybrana została opcja Highlight Priority (Priorytet jasnych partii obrazu) — jest to jedyna opcja, która daje naprawdę przyzwoite rezultaty — a potem przeciągnij suwak Amount (Ilość) w lewą stronę, aby przyciemnić krawędzie wokół całej fotografii (jak na tym przykładzie). Suwak Midpoint (Punkt środkowy) decyduje o tym, jak daleko w głąb zdjęcia sięga efekt przyciemnienia (przesunąłem go więc odrobinę w lewą stronę, aby przyciemnienie sięgnęło nieco dalej). Jeśli chciałbyś, aby brzegi przyciemnienia zanikały płynniej, możesz zwiększyć wartość parametru Feather (Piórko), choć ja na ogół tego nie robię.



5R]G]LDâ

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

©SCOTT KELBY

7HFKQLNL Z\NDĽF]DQLD REUD]yZ+'5 ZLQLHWD LâDJRGQ\EODVN

Krok 3. Jeśli masz już za sobą drugą rundę poprawek w Camera Raw i zdecydujesz się na dodanie efektu winiety, nie musisz wracać do modułu Camera Raw, gdyż filtr Lens Correction (Korekta obiektywu) w Photoshopie także umożliwia tworzenie winiet. (Przyznam jednak, że ich jakość odbiega na niekorzyść od tego, co można uzyskać za pomocą ustawień Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) w module Camera Raw). Filtr Lens Correction (Korekta obiektywu) znajdziesz w menu Filter (Filtr). Po jego uruchomieniu, gdy na ekranie ukaże się okno dialogowe pokazane na rysunku, kliknij zakładkę Custom (Niestandardowy), znajdującą się w prawym górnym rogu tego okna. W sekcji Vignette (Winieta) przeciągnij suwak Amount (Stopień) w lewą stronę, aby przyciemnić krawędzie, a potem nieznacznie w lewo przesuń suwak Midtone (Punkt środkowy). Te same ustawienia są też dostępne w module Camera Raw i mają analogiczne działanie (mam na myśli zakładkę Manual (Ręczny) w panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu)).

Krok 4. Aby uzyskać efekt poświaty, tak popularny w przypadku zdjęć HDR, wykonaj następujące czynności: naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby powielić warstwę Background (Tło), a potem wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie). Zmień wartość parametru Radius (Promień) na 50 pikseli i kliknij przycisk OK. Następnie w górnej części panelu Layers (Warstwy) zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy do 70%. Rozmycie nadal będzie bardzo widoczne, ale już niedługo: do uzyskania oczekiwanego efektu wystarczy zmienić tryb mieszania rozmytej warstwy z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło). W ten sposób uzyskasz efekt miękkiej, delikatnej poświaty, który złagodzi ostre, wyraziste krawędzie obrazu HDR. Raz jeszcze podkreślam, że obydwa te zabiegi są opcjonalne, więc absolutnie nie musisz ich stosować — ale przynajmniej wiesz już, jak to zrobić, gdybyś tylko chciał!

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL (G\WXMHV]]GMĘFLHZGXŮ\PSRZLĘNV]HQLX" 6NRU]\VWDM]VLDWNLSLNVHOL Ta przydatna funkcja włącza się automatycznie, lecz dopiero po przekroczeniu powiększenia 600%. Jest to siatka ułatwiająca optyczne rozdzielenie poszczególnych pikseli przy bardzo dużych powiększeniach obrazu. Jak już wspomniałem, wyświetlanie tej siatki jest domyślnie włączone (powiększ podgląd dowolnego dokumentu, aby się o tym przekonać), lecz możesz w każdej chwili je wyłączyć przy użyciu opcji Pixel Grid (Siatka pikseli) z menu View/Show (Widok/Pokaż).

-DNSU]\VSLHV]\ýWZRU]HQLHREUD]yZ+'5" Im większej liczby zdjęć użyjesz do utworzenia obrazu HDR, tym dłużej potrwa cały proces. W związku z tym zwykle decyduję się na zmontowanie pięciu zdjęć (zgodnie z wyjaśnieniami podanymi na początku tego rozdziału). Dowiedziałem się jednak od specjalistów znających tajniki algorytmów HDR w Photoshopie, że z technicznego punktu widzenia lepiej zadbać o większą liczbę niedoświetlonych niż prześwietlonych zdjęć. Innymi słowy, jeśli zależy Ci na najwyższej jakości, a zarazem optymalnym czasie realizacji projektu, lepiej będzie, jeśli zrobisz cztery ciemniejsze i jedno bardzo jasne zdjęcie niż pięć ułożonych w idealnie zrównoważonej sekwencji.

Edytowanie siatki korekcji obiektywu

3RZLHODQLHNLONXZDUVWZQDUD] Skrót Ctrl+J (Command+J w Mac OS) zawsze był najszybszym sposobem na powielenie jednej warstwy, ale w Photoshopie CS6 stał się najszybszym sposobem na zduplikowanie kilku warstw. Aby go wypróbować, przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i w panelu Layers (Warstwy) zaznacz kilka warstw do powielenia, a potem użyj wspomnianego skrótu.

:\âĉF]DQLHGRGDWNRZ\FKUR]V]HU]HĽ LQQ\FKILUPQLŮ$GREH Jeśli przy uruchomianiu Photoshopa naciśniesz i przytrzymasz klawisz Shift, na ekranie pojawi się okno dialogowe z pytaniem o wyłączenie dodatkowych rozszerzeń (pluginów). Kliknij przycisk Yes (Tak), aby to zrobić. To rozwiązanie może być przydatne w sytuacji, gdy podejrzewasz, że jedno z dodatkowych rozszerzeń powoduje pewne problemy. Jeśli zrestartujesz program bez tego rozszerzenia i okaże się, że problemy rzeczywiście zniknęły — to znaczy, że znalazłeś winowajcę.

7ZRU]HQLHGRNXPHQWX RWDNLFKVDP\FKSDUDPHWUDFKMDNSRSU]HGQL To bardzo przydatny, a zarazem mało znany skrót, który umożliwia szybkie utworzenie nowego dokumentu o takich samych parametrach (rozmiar, rozdzielczość, tryb kolorów itp.) co poprzedni. Zamiast naciskać Ctrl+N (Mac OS: Command+N) w celu wyświetlenia okna dialogowego New (Nowy) z domyślnymi ustawieniami nowego dokumentu, użyj skrótu Ctrl+Alt+N (Mac OS: Command+Option+N). Na ekranie pojawi się wówczas to samo okno, lecz z automatycznie wprowadzonymi parametrami poprzedniego dokumentu.



5R]G]LDâ

W starszych wersjach Photoshopa po uruchomieniu filtra Lens Correction (Korekta obiektywu) na podglądzie zdjęcia za każdym razem była wyświetlana dość irytująca siatka (która byłaby znacznie mniej irytująca, gdyby nie to, że była domyślnie włączona). W Photoshopie CS6 siatka jest nie tylko domyślnie wyłączona, lecz można zmienić jej kolor i rozmiar oczek. Po zaznaczeniu opcji Show Grid (Pokaż siatkę) w dolnej części okna wspomnianego filtra uaktywniane jest pole Size (Rozmiar) oraz próbka koloru, znajdująca się tuż obok niego. Niestety, właściwości siatki wyświetlanej podczas pracy nad zdjęciem RAW w panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) w module Camera Raw nie da się zmienić w podobny sposób, choć można ją wyłączyć (i ponownie włączyć) klawiszem V.

%â\VNDZLF]QHXNU\ZDQLHZV]\VWNLFKSDQHOL Jeśli chciałbyś się skupić na przeanalizowaniu zdjęcia, ale rozpraszają Cię paski narzędzi, opcji i panele, to naciśnij klawisz Tab, aby je ukryć. W celu ich ponownego wyświetlenia naciśnij ten klawisz po raz kolejny.

6]\END]PLDQDQD]ZNLONXZDUVWZ Chciałbyś szybko zmienić nazwy kilku warstw? Dwukrotnie kliknij nazwę pierwszej, aby ją podświetlić, wpisz nową nazwę, a potem naciśnij klawisz Tab, aby przejść do kolejnej. Jej nazwa zostanie automatycznie podświetlona i ją także będziesz mógł zmienić itd. Naciśnięcie klawisza Tab powoduje podświetlanie nazwy kolejnej warstwy, a kombinacji Shift+Tab — poprzedniej.

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL 3RWU]HEXMHV]SRPRF\ ZGRERU]HZâDŒFLZ\FKNRORUyZ"

5HGXNFMDV]XPyZQD]GMĘFLDFK ]URELRQ\FKDSDUDWDPLNRPyUNRZ\PL

W Photoshopie CS4 firma Adobe zaimplementowała proste, lecz bardzo przydatne narzędzie o nazwie Kuler, które ułatwiało wyszukiwanie i łączenie różnych zestawów kolorów oraz eksperymentowanie z nimi. Kuler okazał się tak popularny, że powstała wokół niego cała społeczność dzieląca się różnymi tematycznymi zestawami barw i oceniająca je nawzajem. Niedawno Kuler dorobił się własnego panelu: aby go wyświetlić, wybierz polecenie Kuler z menu Window/Extensions (Okno/Rozszerzenia). Odtąd możesz do woli eksperymentować i przeglądać różne kombinacje barw w Photoshopie! Jeśli znajdziesz zestaw, który szczególnie przypadł Ci do gustu, dwukrotnie go kliknij, aby wyświetlić jego powiększony podgląd. W celu zmiany bieżącego koloru narzędzia na jedną z barw w wybranym zestawie po prostu dwukrotnie kliknij próbkę z tą barwą.

Ponieważ Photoshop jest narzędziem przeznaczonym dla zawodowców, mało kto pomyśli o tym, by wykorzystać jego możliwości do usunięcia szumów ze zdjęć zrobionych popularnymi komórkami, lecz z drugiej strony… czemu nie? Aparaty wbudowane w telefony komórkowe słyną z olbrzymiej podatności na kolorowe szumy, lecz nawet najbardziej zaszumione zdjęcie zrobione komórką można z powodzeniem skorygować w module Camera Raw. Przekonaj się sam (przypominam, że w celu otwarcia takiego zdjęcia należy odszukać je w panelu Mini Bridge, kliknąć prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie Open With/Camera Raw (Otwórz za pomocą/ Camera Raw) z menu, które się wówczas pojawi).

8PLHV]F]DQLHFLHQLDWDPJG]LHMHVWSRWU]HEQ\ Jeśli dodałeś do jakiejś warstwy efekt Drop Shadow (Cień) — można go wybrać z menu wyświetlanego po kliknięciu przycisku Add Layer Style (Dodaj styl warstwy) — lecz nie chcesz eksperymentować z wartościami parametrów Angle (Kąt) czy Distance (Odległość), to przyda Ci się następująca sztuczka: przesuń kursor myszy poza obręb okna Layer Style (Styl warstwy), ponad okno dokumentu, a następnie kliknij i przeciągnij efekt cienia tak, jak chcesz.

%â\VNDZLF]QHXVXZDQLHSXVW\FKZDUVWZ W Photoshopie CS5 dodano nowy skrypt służący do przeglądania warstw dokumentu i usuwania tych, które są puste, czyli nie zawierają żadnych elementów projektu. (Wierz mi, że podczas pracy nad złożonymi projektami takie warstwy powstają częściej, niż mogłoby się wydawać). W celu uprzątnięcia niepotrzebnych warstw uruchom skrypt Delete All Empty Layers (Usuwanie wszystkich pustych warstw) z menu File/ Scripts (Plik/Skrypty).

3RGUĘF]Q\SUyEQLNNRORUyZ Jeśli przyszło Ci kiedyś do głowy, że Photoshop powinien być wyposażony w jakiś wygodniejszy mechanizm zmieniania bieżącego koloru narzędzia, który nie wymaga nieustannego klikania próbki tego koloru, to spieszę Cię poinformować, że taki mechanizm rzeczywiście istnieje — firma Adobe nazywa go próbnikiem HUD (zapewne w nawiązaniu do systemów wyświetlania informacji na szybach samolotów i pojazdów). Rzeczywiście jest on dość wygodny i pozwala uniknąć ciągłego przenoszenia wzroku z edytowanego zdjęcia na bieżące próbki barw. Aby wyświetlić wspomniany próbnik, włącz narzędzie Brush (Pędzel), naciśnij klawisze Alt+Shift (Mac OS: Command+Option+Ctrl) i kliknij prawym przyciskiem myszy (w Mac OS wystarczy zwykłe kliknięcie) w obrębie dokumentu. Tuż obok kursora pojawi się wówczas znajome okno z gradientem odcieni i spektrum barw (moim zdaniem łatwiej jest najpierw wybrać potrzebny odcień ze spektrum, a potem precyzyjnie dobrać odcień).

:H$UH+'57ZRU]HQLHREUD]yZ+'5

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Tytuł tego rozdziału zapożyczyłem od filmu Matta Pearsona z 2009 roku, lecz równie dobrze mógłbym skorzystać z o rok starszej, krótkometrażowej produkcji wyreżyserowanej przez Michaela Lewena i zatytułowanej w identyczny sposób. Dlaczego wybrałem ten pierwszy? To bardzo proste — jest to film o zombie, a przecież i Ty, i ja doskonale wiemy, że złego filmu o żywych trupach nakręcić się po prostu nie da. To samograj.

Drobne problemy .RU\JRZDQLH W\SRZ\FKZDG]GMĘý Weź parkę zakochanych, bezbronnych nastolatków (lub dwójkę przypadkowych młodych ludzi, którzy zakochają się dopiero później), wrzuć ich w jakieś odosobnione miejsce, otoczone kilkoma setkami wypełzających zewsząd truposzczaków opanowanych manią konsumpcji ludzkiego mięsa i masz zyski (jak) w banku! Ciekaw jestem, czy ktokolwiek zastanowił się choćby przez chwilę, dlaczego wszystkie zombie w ich przebogatej filmowej historii zawsze mają ochotę na ludzkie mózgi i mięso, i nic ponadto? Dlaczego nikt nie wymyślił umarlaków, którzy pałaliby nienasyconą żądzą pożarcia świeżych brokułów? Nietrudno byłoby wówczas wyobrazić sobie opuszczone miasto, gdzie na każdym rogu stoją zombie-przekupki, sprzedające brokuły wielkości rododendrona. Moim zdaniem nieprzeparta ochota żywych trupów na zjadanie ludzi i zarazem niechęć do innych produktów żywnościowych, które nie tylko skutecznie utrzymywałyby ich przy n ieżyciu, jak również byłyby dostępne w masowych ilościach, są wielce podejrzane. Żadnej zieleniny, żadnych sajgonek czy zupy rybnej; nic, tylko ludzkie mięso, a przecież wszyscy świetnie wiemy, że to żaden wykwintny przysmak — przypomina w smaku kurczaka. (Jak to „nie wiemy”? Noo… no dobrze, ktoś mi po prostu powiedział). Poza tym do wybrania pierwszego filmu skusiło mnie też nazwisko reżysera, które w świetle nazwy mojego amerykańskiego wydawnictwa (Pearson Education) nabrało zupełnie innej wymowy. Jest to przecież ta sama firma, która zatrudnia redaktora Teda Waitta, pomimo ciągłych ostrzeżeń od przedstawicieli konsorcjum ZOMBiES (Zakłady Obrotu Mrożonymi Brokułami i Eksportu Sajgonek), że wbrew temu, co napisał w swoim CV, Ted nie jest jednak wegetarianinem. Z drugiej strony nie powinienem pisać o Tedzie złego słowa — w końcu nie gryzie się ręki, która karmi (chociaż smakuje zupełnie jak…).

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



5R]MDŒQLDQLH QLHGRŒZLHWORQ\FK RELHNWyZ QDIRWRJUDILL

Każdemu od czasu do czasu zdarza się zrobić zdjęcie tematu oświetlonego od tyłu (gdy źródło światła znajduje się za nim). Nasz wzrok szybko adaptuje się do takiego oświetlenia, więc w wizjerze scena wygląda zupełnie poprawnie. Niestety aparaty cyfrowe nie są pod tym względem tak uniwersalne jak oczy człowieka i w takich sytuacjach często rejestrują obraz, który jest całkowicie nieczytelny: ciemną sylwetkę na jasnym tle. Choć uważam, że z takimi wadami najlepiej radzą sobie suwaki Exposure (Ekspozycja) i Highlights (Światła) w module Camera Raw, to warto zapoznać się także z poleceniem Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) Photoshopa oraz pewną sztuczką, dzięki której da się zmodyfikować wykonaną poprawkę już po jej zatwierdzeniu.

Otwórz zdjęcie, na którym główny temat znajduje się w głębokim cieniu (może to być człowiek, budynek lub dowolny inny obiekt oświetlony od tyłu). Na pokazanym tutaj przykładzie słońce znajdowało się za modelem, który był dość silnie ocieniony. Byłoby znakomicie, gdyby udało się rozjaśnić postać mężczyzny oraz jego najbliższe otoczenie, tak aby ujednolicić tonację zdjęcia. Zanim to jednak zrobimy, wybierz polecenie Convert for Smart Filters (Konwertuj na inteligentne filtry), co pozwoli Ci dokonać korekcji jasności obrazu w sposób zbliżony do działania warstwy korekcyjnej (a zatem całkowicie odwracalny i edytowalny, umożliwiający dowolną modyfikację i usunięcie wykonanej poprawki już po jej zatwierdzeniu). Choć polecenie, którego użyjesz do przeprowadzenia korekcji, nie znajduje się w menu Filter (Filtr), to firma Adobe z jakichś względów umożliwiła jego działanie w takiej postaci. Skoro tak, to wstyd z tej możliwości nie skorzystać — wybierz polecenie Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) z menu Image/ Adjustments (Obraz/Dopasowania).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 2. Polecenie Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) najczęściej służy do korygowania jasności cieni, więc domyślnie zostało ono skonfigurowane w taki sposób, by ten zakres tonalny obrazu został rozjaśniony o 35% (patrz rysunek). Niestety, w tym przypadku główny temat zdjęcia jest tak ciemny, że musimy rozjaśnić cienie znacznie silniej. Problem polega na tym, że po zwiększeniu wartości parametru Amount (Wartość) dla cieni do 50% lub więcej zdjęcie nabiera sztucznego, „mlecznego” wyglądu (tak jak na tym przykładzie, gdzie po zwiększeniu go do 70% model wygląda, jakby za długo siedział na słońcu…).

Krok 3. Aby temu zaradzić, zaznacz opcję Show More Options (Pokaż więcej opcji) znajdującą się w dolnej części omawianego okna. Klucz do uniknięcia „mlecznej” kolorystyki zdjęcia polega na przeciągnięciu suwaka Radius (Promień) w prawą stronę — tak daleko, by przekłamania kolorów zniknęły, a zdjęcie nabrało naturalnego wyglądu (w tym przypadku ustawiłem go na poziomie 143 pikseli, gdyż właśnie przy takiej wartości moim zdaniem fotografia wyglądała najlepiej, ale wszystko zależy od zdjęcia. Na ogół nadaję parametrowi Radius (Promień) wartość z zakresu pomiędzy 125 a 175). Przy okazji podpowiem Ci, że wspomniany parametr decyduje o zasięgu wykonanej poprawki — jego zwiększenie powoduje wzrost liczby pikseli, które zostaną rozjaśnione.

:VND]yZND=DSLV\ZDQLHQRZ\FK ZDUWRŒFLGRP\ŒOQ\FK Jeśli uda Ci się skonfigurować ustawienia, których efekt wyjątkowo przypadnie Ci do gustu, to kliknij przycisk Save as Defaults (Zapisz jako domyślne), znajdujący się w lewym dolnym rogu omawianego okna dialogowego. Od tej pory będą to domyślne ustawienia w tym oknie. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 4. Cienie zostały rozjaśnione (i wyglądają względnie naturalnie), więc jeśli chcesz, możesz przystąpić do poprawiania zakresu świateł. W większości przypadków korekcja obydwu skrajnych zakresów pasma tonalnego nie jest konieczna — problemy dotyczą zazwyczaj jednego z nich, ale jeśli chciałbyś odrobinę przyciemnić niebo za modelem, przeciągnij suwak Amount (Stopień) w sekcji Highlights (Światła) w prawą stronę (tak jak na tym przykładzie; ja przy okazji dość znacznie zwiększyłem wartość parametru Radius (Promień)). Jeśli przeciągniesz ten suwak zbyt daleko, na niebie może się pojawić efekt pasmowania (polegający na tym, że zamiast płynnych, gładkich przejść tonalnych widoczne są wyraźne granice między kolorami), pamiętaj więc, aby zwrócić uwagę na wygląd nieba. Jeśli będziesz chciał później zmodyfikować wybrane ustawienia, to ponieważ użyłeś polecenia Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) w postaci filtra inteligentnego, w każdej chwili możesz dwukrotnie kliknąć jego nazwę w panelu Layers (Warstwy). Na ekranie pojawi się okno dialogowe Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) z wybranymi wcześniej ustawieniami, a wtedy zmień te, które uznasz za stosowne, i kliknij przycisk OK.

Przed korekcją…



5R]G]LDâ

…i po korekcji (polegającej na rozjaśnieniu cieni i przyciemnieniu świateł)

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Nie ma chyba większej wady zdjęcia krajobrazowego niż szare, monotonne niebo. Na szczęście w wielu przypadkach można uratować taką fotografię przez subtelne zabarwienie nieba niebieskim kolorem lub gradientem oraz nieznaczne przyciemnienie półcieni. Oto jak należy wykonać obydwie te sztuczki:

3RSUDZLDQLH EU]\GNLHJR V]DUHJRQLHED Krok 1. Mamy tutaj zdjęcie, na którym niebo prezentuje się naprawdę kiepsko. Może nie jest tragiczne, ale naprawdę mogłoby być lepiej. Chmury są tak ciemne, że jeśli zmniejszylibyśmy ekspozycję fotografii w module Camera Raw, wyglądałyby jak burzowe — ołowiane i ciężkie. Ponadto przyciemnienie zdjęcia wiązałoby się z pewnymi efektami ubocznymi w postaci niedoświetlenia niektórych partii obrazu; zwłaszcza budynków znajdujących się w cieniu. Tytułowa sztuczka powinna się więc w tym przypadku sprawdzić doskonale. Pracę należy rozpocząć od utworzenia zaznaczenia obejmującego niebo. W pierwszym odruchu być może będziesz chciał sięgnąć po narzędzie Magic Wand (Różdżka), ale przyjrzyj się niebu: gdyby było bezchmurne i jednolite, ten sposób pewnie by zadziałał, jednak w tym przypadku (niebo jest pochmurne) znacznie skuteczniejsze będzie narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), dzięki któremu cała operacja potrwa najwyżej 5 sekund. Włącz zatem narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (W) za pomocą paska narzędzi, kliknij po lewej stronie nieba, a potem przeciągnij kursorem myszy w prawo… Ta-dam! Zaznaczone! (Patrz rysunek).

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 2. Przy tworzeniu tego typu zaznaczeń na ogół rozszerzam je o piksel albo dwa (tak by w tym przypadku „wgryzło się” ono odrobinę w głąb konturów miasta), dzięki czemu mam pewność, że po korekcji nie pojawią się żadne szczeliny, które stanowiłyby dowód na to, że niebo zostało potajemnie ulepszone. W tym celu wybierz polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień), a gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Expand Selection (Rozszerzanie zaznaczenia), to w przypadku zdjęcia o dużej rozdzielczości określ zasięg rozszerzania na 2 piksele. Jeśli masz do czynienia ze zdjęciem z aparatu o matrycy 6 – 8 megapikseli (lub mniejszej), rozszerz zaznaczenie o 1 piksel i kliknij przycisk OK. (Zmiana zaznaczenia na ekranie może być niezauważalna — ale zaufaj mi, że zaznaczenie zostało powiększone).

Krok 3. Aby nadać niebu naturalną barwę, najlepiej użyć próbki koloru z innego zdjęcia, na którym nieboskłon wygląda atrakcyjnie (przykładowe zdjęcie, podobnie jak większość pozostałych fotografii użytych w tej książce, możesz pobrać ze strony WWW, której adres znajdziesz we wstępie). Po otwarciu wzorcowego zdjęcia włącz narzędzie Eyedropper (Kroplomierz) (I), a następnie kliknij w najjaśniejszym obszarze nieba, aby pobrać próbkę koloru narzędzia. Naciśnij klawisz X, aby zamienić miejscami próbki kolorów narzędzia i tła, a potem kliknij w najciemniejszym miejscu na niebie (tutaj: wyżej na zdjęciu). Po wykonaniu tych czynności kolor narzędzia powinien być ciemnoniebieski, zaś tła — jasnoniebieski.

:VND]yZND3LHUŒFLHĽZ\ERUXEDUZ Ten pierścień pojawia się podczas pobierania próbek narzędziem Eyedropper (Kroplomierz). Jego zadanie polega na ułatwieniu trafienia w pożądany fragment zdjęcia. Zewnętrzna część pierścienia ma neutralny, szary kolor, który optycznie izoluje analizowany fragment od reszty zdjęcia i zmniejsza jej wpływ na postrzegany wygląd barw. Dolna część pierścienia odzwierciedla bieżący kolor narzędzia, zaś na podstawie górnej możesz łatwo ocenić, jak zmieni się bieżąca barwa narzędzia, gdybyś kliknął w danym miejscu fotografii.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 4. Wróć do oryginalnego zdjęcia, a następnie sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i kliknij przycisk Create a new layer (Utwórz warstwę) w dolnej części tego panelu, aby utworzyć nową, pustą warstwę dokumentu. Włącz narzędzie Gradient (G), kliknij w górnej części zdjęcia i przeciągnij w dół, aż do linii horyzontu (jasnoniebieska część gradientu powinna się znajdować na dole). Nowa warstwa zostanie wypełniona przejściem tonalnym między bieżącymi kolorami narzędzia i tła (patrz rysunek). W niektórych przypadkach można na tym zakończyć pracę (albo odrobinę zmniejszyć krycie warstwy z gradientem, aby płynnie połączyć go z oryginalnym niebem), lecz najczęściej taka poprawka wygląda odrobinę sztucznie, co sprawia, że trzeba wykonać jeszcze dwa kroki.

Krok 5. Najpierw naciśnij Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby anulować bieżące zaznaczenie, a potem w panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania warstwy z gradientem z Normal (Zwykły) na Color (Kolor), jak na tym przykładzie. Dzięki temu przekonasz się, w jaki sposób będzie się prezentowało oryginalne niebo po zabarwieniu na niebiesko. W tym przypadku moim zdaniem nabrało ono dziwnego, niebieskozielonego odcienia i wygląda sztucznie, więc trzeba poddać je jeszcze jednej poprawce (nie martw się, to będzie proste). Mimo wszystko warto było to zrobić, aby sprawdzić, czy zbliżamy się do oczekiwanego efektu.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 6. Są jeszcze dwa tryby mieszania, które umożliwiają zwiększenie kontrastu warstwy: Soft Light (Łagodne światło) oraz Overlay (Nakładka). Wypróbujmy je oba. Efekt działania trybu Soft Light (Łagodne światło) jest dość subtelny, zaś trybu Overlay (Nakładka) — pokazany na tym rysunku — nieco bardziej kontrastowy (i w tym przypadku uznałem, że wygląda on lepiej: jest ciemniejszy, ale nie przesadnie ciemny. Jeśli będzie Ci zależało na pełnym dramaturgii nieboskłonie, wypróbuj tryb Color Burn (Ściemnianie) i zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla warstwy z gradientem do około 50%). Jeśli nie jesteś pewien, jaki tryb najbardziej Ci się podoba, za pomocą skrótu Shift++ (klawisz plus) przejrzyj wszystkie dostępne tryby mieszania, aż znajdziesz taki, który przypadnie Ci do gustu. Z porównaniem wyglądu zdjęcia przed korekcją i po jej wykonaniu możesz się zapoznać niżej (efekt jest subtelny, ale właśnie taki powinien być).

Przed korekcją… …i po niej



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

W Photoshopie CS4 (i starszych) przyciemnienie i rozjaśnienie wybranych fragmentów fotografii wymagało dość skomplikowanych zabiegów (tworzenia specjalnych warstw, stosowania nietypowych trybów mieszania itp.), gdyż narzędzia Dodge (Rozjaśnianie) i Burn (Ściemnij), które teoretycznie powinny do tego służyć, były, delikatnie mówiąc… niedoskonałe. Na szczęście w Photoshopie CS5 firma Adobe zdecydowanie usprawniła ich działanie, co w praktyce rozwiązało wszystkie wcześniejsze problemy: zapewniam Cię, że narzędzi Dodge (Rozjaśnianie) i Burn (Ściemnij) można teraz z powodzeniem użyć do rozjaśniania i przyciemniania wybranych fragmentów obrazu.

3U]\FLHPQLDQLH LUR]MDŒQLDQLH IUDJPHQWyZ]GMĘFLD

Krok 1. Zanim przystąpimy do pracy, chciałbym z góry zastrzec, że większość poprawek polegających na miejscowym rozjaśnianiu i przyciemnianiu obrazu przeprowadzam w Camera Raw za pomocą narzędzia Adjustment Brush (Pędzel korekty), a cały proces sprowadza się do ustawienia odpowiedniej wartości parametru Exposure (Ekspozycja). Ale jeśli już otworzyłeś zdjęcie w Photoshopie i nie chciałbyś wracać do Camera Raw, to zapoznaj się z poniższymi wskazówkami. Oświetlenie przykładowego zdjęcia nie współgra z treścią kompozycji. Wolałbym, aby światło przyciągało wzrok widza do gondoli na pierwszym planie, po lewej stronie kadru, a tymczasem najjaśniejszym (a tym samym najbardziej przykuwającym uwagę) elementem tej kompozycji jest budynek w lewym górnym rogu, który powinien być neutralny dla widza. Na dobrą sprawę cały pierwszy plan jest za mocno ocieniony, więc najpierw powinniśmy rozjaśnić gondolę, a potem wydobyć z cienia budynki i chodnik po prawej stronie zdjęcia. Następne zadanie będzie polegało na przyciemnieniu nieba oraz kamienic po lewej stronie. Podczas wykonywania tego typu zmian zazwyczaj unikam modyfikowania źródłowej warstwy ze zdjęciem: na wszelki wypadek wolę utworzyć jej kopię przy użyciu skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J) — i właśnie tę kopię poddać poprawkom. Dzięki takiemu rozwiązaniu, w przypadku gdy nie spodoba Ci się uzyskany efekt (lub będzie on zbyt intensywny), będziesz mógł go stonować przez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) powielonej warstwy lub po prostu usunąć całą tę warstwę i spróbować od początku.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 2. Włącz narzędzie Dodge (Rozjaśnianie) przy użyciu paska narzędzi programu lub klawisza O (patrz rysunek), a następnie rozpocznij zamalowywanie fragmentów, które zamierzasz rozjaśnić (na pokazanym obok przykładzie zacząłem od gondoli po lewej stronie — zwróć uwagę na kursor widoczny w lewym dolnym rogu zdjęcia). Postaraj się nie zwalniać przycisku myszy podczas malowania: zarówno narzędzie Dodge (Rozjaśnianie), jak i Burn (Ściemnij) umożliwiają stopniowe „budowanie” uzyskanego efektu. Innymi słowy, za każdym razem, gdy zwolnisz przycisk myszy i ponownie zamalujesz jakieś miejsce, efekt będzie się stopniowo stawał coraz silniejszy.

Krok 3. Zwolnij przycisk myszy i ponownie zamaluj gondolę, aby jeszcze silniej ją rozjaśnić. Pamiętaj — w trakcie jednego pociągnięcia (czyli do chwili zwolnienia przycisku myszy) jasność edytowanego fragmentu zostanie zmieniona o jeden poziom. Po zwolnieniu przycisku myszy i ponownym zamalowaniu tego fragmentu będzie on rozjaśniony o kolejny poziom — i tak dalej (w pewnym sensie można porównać ten efekt do polerowania srebrnej zastawy — każde kolejne pociągnięcie szmatką sprawia, że srebro staje się coraz bardziej błyszczące). Spójrz teraz, o ile jaśniejsza stała się gondola w porównaniu z oryginalnym zdjęciem, pokazanym w 1. kroku ćwiczenia. Zajmijmy się teraz budynkami znajdującymi się po prawej stronie oraz chodnikiem.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 4. Rozpocznij zamalowywanie obydwu budynków oraz chodnika, aby te obiekty rozjaśnić. Nie zwalniaj przy tym przycisku myszy i zamaluj obie kamienice za jednym razem, aby rozjaśnić je tylko o ton. Dopiero gdy skończysz, puść przycisk myszy i jeszcze raz zamaluj tylko pomarańczową kamienicę znajdującą się na pierwszym planie, po prawej stronie kadru (jest ona dość ciemna, więc trzeba ją rozjaśnić silniej niż pozostałe). Zanim przystąpisz do przyciemniania budynków po lewej stronie, spójrz na pasek opcji narzędzia Dodge (Rozjaśnianie). Zauważ, że wszystkie dotychczasowe operacje dotyczyły zakresu półcieni — to właśnie ten zakres tonalny najczęściej wymaga zmiany jasności. Niemniej, jeśli chciałbyś skorygować jasność cieni lub świateł, możesz wybrać odpowiednią opcję z listy Range (Tryb). Zwróć też uwagę na wartość parametru Exposure (Światło), która decyduje o intensywności przyciemniania lub rozjaśniania i domyślnie wynosi 50%. W przypadku przykładowego zdjęcia jest to wartość akceptowalna, lecz podczas edycji portretów lub innych, bardziej subtelnych kompozycji zmniejszyłbym ją do 10 – 15%.

Krok 5. Dobrze, zajmijmy się teraz przyciemnianiem zdjęcia. Powiel górną warstwę dokumentu przy użyciu skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby przygotować sobie materiał do pracy (innymi słowy, dokument powinien się teraz składać z trzech warstw: nienaruszonej warstwy Background (Tło), środkowej warstwy, skorygowanej przy użyciu narzędzia Dodge (Rozjaśnianie) — jak widać na rysunku obok, nadałem jej nazwę „Dodge Layer” — oraz jej kopii, którą za chwilę będziemy przyciemniać; tej, która na rysunku nosi nazwę „Burn Layer”). Poprzez rozdzielenie poszczególnych poprawek na warstwy można zabezpieczyć się na wypadek ewentualnych błędów: jeśli nie spodoba Ci się efekt przyciemnienia, możesz na przykład zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie), aby go ograniczyć lub w ogóle usunąć nieudaną warstwę. Włącz zatem narzędzie Burn (Ściemnij) i zamaluj budynki po lewej stronie. Ich przyciemnienie ma na celu zaakcentowanie roli głównego tematu kompozycji — czyli gondoli (nie wiem, czy zwróciłeś na to uwagę, ale właśnie „malujesz światłem”!).

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 6. Na koniec zamaluj niebo, aby je odrobinę przyciemnić. Pamiętaj, aby nie zwalniać przy tym przycisku myszy, gdyż wtedy niektóre fragmenty nieba będą ciemniejsze o ton, a inne na przykład o dwa tony (tam, gdzie zamalowane obszary się nałożyły). I jeszcze jedno: na pasku opcji omawianych narzędzi znajduje się opcja o nazwie Protect Tones (Zachowaj tony). Umożliwia ona zachowanie oryginalnej kolorystyki retuszowanych fragmentów, dzięki czemu stają się one po prostu jaśniejsze lub ciemniejsze, a nie bardziej lub mniej nasycone. Opcję tę zawsze zostawiam włączoną, nawet jeśli nie retuszuję fotografii portretowej (została ona bowiem dodana z myślą o ułatwianiu retuszu właśnie takich zdjęć). Poniżej możesz obejrzeć porównanie wyglądu zdjęcia przed retuszem i po nim. Choć na ogół przy takich poprawkach postępuję bardzo subtelnie, tym razem rozjaśniłem i przyciemniłem wybrane miejsca nieco silniej, niż uczyniłbym to w praktyce — chodziło mi jednak o zaprezentowanie możliwości opisywanych narzędzi.

Przed retuszem…

…i po nim



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5HWXV]RZDQLH RGELýLRGEODVNyZ ZRNXODUDFK

©SCOTT KELBY

©SCOTT KELBY

Liczba zapytań, jakie otrzymuję w sprawie retuszu tego rodzaju mankamentów, przekracza ostatnio łączną liczbę wszystkich innych listów z pytaniami. Problem jest rzeczywiście poważny, gdyż odblaski i odbicia w szkłach okularów są bardzo trudne do wyretuszowania. Jeśli zdjęcie na to pozwala, można niekiedy podjąć próbę zamaskowania tego typu detali przez bardzo pracochłonne klonowanie sąsiednich fragmentów fotografii, lecz trudno w ten sposób uzyskać zadowalający efekt. Tego problemu można jednak w zupełności uniknąć, likwidując go w zarodku. Wystarczy zainwestować dodatkowe 30 sekund podczas fotografowania i wykonać jedno zdjęcie postaci… bez okularów (dla każdej pozy). Jeśli to zrobisz, to dalsze poprawki w Photoshopie będą banalnie proste. Masz wrażenie, że robienie podwójnych zdjęć to lekka przesada? Jeśli tak, to chyba nigdy nie retuszowałeś odbić w okularach…

Krok 1. Zanim przystąpię do omawiania tajników tej metody, chciałbym upewnić się, że przeczytałeś krótki wstęp do tego ćwiczenia. W przeciwnym razie będziesz zaskoczony rysunkiem ilustrującym jego 2. krok. Jak widać na tym zdjęciu, odblaski światła w okularach kobiety są bardzo wyraźne (zwłaszcza po lewej stronie; a choć po prawej są znacznie słabsze, one też zdecydowanie wymagają poprawek). Po zrobieniu pierwszego zdjęcia najlepiej jest poprosić modelkę, aby przez chwilę się nie ruszała, podczas gdy Ty podejdziesz i zdejmiesz jej okulary (może je zdjąć także ktoś inny — przyjaciel lub asystent). Dzięki temu modelka nie zmieni pozy, co bez wątpienia zrobi, jeśli zdejmie sobie okulary sama. Potem szybko zrób drugie zdjęcie. To sytuacja idealna.

Krok 2. Niestety w tym przypadku tak się nie stało — modelka dopiero po pewnym czasie (mniej więcej po 10 minutach) poprosiła o zdjęcie bez okularów. Przy retuszowaniu miałem więc do dyspozycji kilka różnych jej ujęć w okularach i bez (to był czysty przypadek — w przypadku tego typu projektów najlepiej jest z góry zaplanować zrobienie odpowiednich zdjęć), ale musiałem poszukać takich, na których modelka została uwieczniona w podobnej pozie. Na szczęście udało mi się dobrać drugie zdjęcie do kompletu: nie jest idealne, więc trzeba będzie nad nim trochę popracować, ale nie ma co narzekać — dobrze, że mamy przynajmniej taki punkt wyjścia. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 3. Po otwarciu obydwu zdjęć w Photoshopie włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), przytrzymaj klawisz Shift, a następnie kliknij i przeciągnij zdjęcie „bez okularów” do okna ze zdjęciem „w okularach” (tak jak na tym przykładzie). Jeśli przewidziałbym całą sytuację i zrobił zdjęcie w okularach i bez jedno po drugim, tak jak powinienem, to mógłbym teraz użyć polecenia Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) do idealnego wyrównania obydwu fotografii. Wtedy przytrzymałbym klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i w panelu Layers (Warstwy) kliknął obydwie warstwy, aby je zaznaczyć (tak jak na tym przykładzie), a potem wybrałbym polecenie Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) z menu Edit (Edycja). Wystarczyłoby użyć domyślnej opcji Auto (Automatyczny) i kliknąć przycisk OK, aby w ciągu kilku sekund otrzymać idealnie dopasowane zdjęcia. Jeśli przygotujesz źródłowe zdjęcia w studiu tak, jak trzeba, to po tej operacji możesz od razu przejść do kroku 6. Tutaj jednak, ponieważ użyjemy fotografii zrobionych z ręki, w dodatku wykonanych w odstępie 10 minut, nie możemy się posłużyć poleceniem Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) — próbowałem i rezultat był fatalny. Trzeba to zrobić ręcznie (to kolejny powód, dla którego właściwe przygotowanie zdjęć w studiu naprawdę się opłaca).

Krok 4. Górna warstwa ze zdjęciem powinna być trochę prześwitująca, dzięki czemu będziesz widział oczy modelki na dolnej warstwie (a tym samym łatwiej Ci będzie dopasować położenie warstw). Zacznij więc od zmniejszenia wartości parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy do około 50 – 60% (jak na tym przykładzie). Następnie za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) ustaw górną warstwę tak, by oczy modelki jak najlepiej pasowały do oczu na warstwie dolnej (oczywiście nie uda Ci się ich idealnie na siebie nałożyć, gdyż modelka pochyliła głowę w nieco inny sposób, więc na tym etapie postaraj się po prostu dopasować je, na ile się da. Spójrz na rysunek obok, na dole: warstwy nie są idealnie dopasowane, ale z pewnością jest lepiej, niż było. Mimo wszystko czeka nas jeszcze trochę pracy).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 5. Jeśli przyjrzysz się ramionom modelki na zdjęciach ilustrujących 4. krok ćwiczenia, z pewnością zauważysz, że fotografie różnią się nie tylko pozą i pochyleniem głowy, ale także wielkością sylwetki — najwyraźniej na każdym z tych zdjęć ustawiłem trochę inną ogniskową. Naciśnij Ctrl+T (Command+T w Mac OS), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne), przytrzymaj klawisz Shift (aby zachować proporcje zdjęcia), a potem kliknij uchwyt w narożniku ramki i przeciągnij do jej wnętrza, aby dopasować szerokość ramion modelki na obydwu zdjęciach. Przy okazji możemy obrócić górne zdjęcie, aby lepiej dopasować ułożenie oczu. W celu obrócenia warstwy zmniejsz powiększenie podglądu (chodzi o to, by całe zdjęcie z dużym zapasem zmieściło się w oknie dokumentu) i ewentualnie powiększ okno z projektem, tak by wokół zdjęcia było widać sporo pustego, szarego miejsca (jak na tym przykładzie). Po ustawieniu kursora myszy poza obrębem ramki przekształcenia przybierze on kształt podwójnej, wygiętej strzałki. Gdy tak się stanie, kliknij i przeciągnij po łuku, aby obrócić górną warstwę. (Uwaga: być może będziesz musiał potem ponownie ustawić kursor w środku ramki i odrobinę ją przeciągnąć, aby zmienić położenie górnej warstwy względem dolnej).

Krok 6. Gdy uda Ci się poprawnie dopasować obie fotografie, naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić wszystkie przekształcenia, a potem przywróć domyślną, 100-procentową wartość parametru Opacity (Krycie). Tak naprawdę wszystko, czego potrzebujemy od górnej warstwy, to fragment odpowiadający wnętrzu oprawek. Przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy). Górna, obrócona warstwa zostanie wówczas całkowicie ukryta za pomocą czarnej maski (jak na tym rysunku). ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 7. Zmień kolor narzędzia na biały, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), z przybornika na pasku opcji wybierz niewielką końcówkę o miękkich krawędziach, a potem zacznij zamalowywać szkło okularów po prawej stronie. W rezultacie będziesz powoli odsłaniał warstwę bez okularów (jak na tym przykładzie). Chodzi o to, by odkryć górną warstwę tylko w tych miejscach, w których jest potrzebna.

Krok 8. Po zakończeniu pracy nad okiem po prawej stronie w analogiczny sposób wyretuszuj drugie szkło. Koniecznie użyj małej końcówki pędzla i uważaj, by przypadkiem nie zamalować oprawek. Ale nawet jeśli Ci się to przydarzy — nie ma problemu. Po prostu naciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, i zamaluj brakujące części oprawek, co pozwoli Ci je odtworzyć. Jeszcze raz podkreślę, że całe to zadanie byłoby o wiele łatwiejsze (można byłoby w ogóle pominąć 4. i 5. krok!), jeśli zadbałbym o właściwe przygotowanie zdjęć źródłowych w studiu. Pamiętaj: najpierw poproś modelkę, aby się nie ruszała, zdejmij jej okulary i zrób drugie zdjęcie. Wtedy polecenie Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) zaoszczędzi Ci mnóstwa czasu i pracy. Porównanie wyglądu zdjęcia przed retuszem i po jego wykonaniu możesz obejrzeć na następnej stronie.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Przed retuszem (zwróć uwagę na odblaski softboksów w okularach)

Po retuszu (odblaski zniknęły bez śladu)

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 1. Oto fotografia grupowa, na której jeden z modeli (mężczyzna po prawej stronie) ma zmrużone oczy i nie patrzy w stronę obiektywu.

Krok 2. Oczywiście zdjęcia grupowe mają to do siebie, że na jednym się nie poprzestaje — zazwyczaj warto zrobić ich tyle, ile tylko wytrzymają fotografowani. Na szczęście kilka ujęć później udało mi się zrobić takie, na którym mężczyzna po prawej stronie wygląda świetnie. Szkopuł w tym, że to zdjęcie także nie jest idealne, gdyż z kolei model po lewej nie patrzy w stronę obiektywu (i na dodatek wyszedł odrobinę nieostro). Koncepcja polega na tym, by połączyć mężczyznę po prawej stronie tego zdjęcia z pozostałą częścią pierwszej fotografii. W rezultacie powinienem otrzymać jedno zdjęcie grupowe, na którym wszyscy się uśmiechają i patrzą w moim kierunku.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Zdjęcia grupowe stanowią spore wyzwanie dla każdego fotografa, zawsze bowiem znajdzie się jakiś bar… bardzo ruchliwy osobnik, który będzie psuł każde kolejne ujęcie (przynajmniej mam takie wrażenie, patrząc na moje rodzinne fotografie. No dobrze, żartuję!). Problem jest zresztą o wiele bardziej złożony — bardzo często zdarza się przecież, że jedna z fotografowanych osób mrugnie w niewłaściwym momencie, zapomni się uśmiechnąć, nie będzie patrzyła w kierunku aparatu itd. Oczywiście niekiedy można temu zaradzić, łącząc twarze lub fragmenty kilku różnych zdjęć, lecz jest to żmudny i bardzo czasochłonny proces… chyba że użyje się polecenia Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw). Ono jest genialne!

©SCOTT KELBY

3URVW\VSRVyE QDUHWXV]RZDQLH ]GMĘýJUXSRZ\FK

Krok 3. Rozpocznij od otwarcia obydwu zdjęć w Photoshopie i umieszczenia ich w jednym dokumencie: włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), przytrzymaj klawisz Shift, a potem kliknij w oknie ze zdjęciem, na którym mężczyzna po prawej stronie się uśmiecha, i przeciągnij je ponad to, na którym ma zmrużone oczy i patrzy na bok. Przeniesione w ten sposób zdjęcie znajdzie się na oddzielnej warstwie docelowego dokumentu; tak jak to ilustruje panel Layers (Warstwy) pokazany na rysunku obok.

Krok 4. Naciśnięcie klawisza Shift przy przenoszeniu zdjęć na ogół wystarcza do dopasowania fotografii (zwłaszcza jeśli zdjęcia zostały zrobione aparatem zamontowanym na statywie), ale jeśli fotografowałeś z ręki albo jeśli modele trochę się poruszyli, możesz poprosić Photoshopa o precyzyjne wyrównanie fotografii. W tym celu przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS), w panelu Layers (Warstwy) kliknij obydwie warstwy ze zdjęciami, aby je zaznaczyć (tak jak na tym przykładzie), a następnie wybierz polecenie Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw) z menu Edit (Edycja). W oknie dialogowym Auto-Align Layers (Auto-wyrównanie warstw), które się wówczas pojawi, możesz pozostawić domyślną opcję Auto (Automatyczny) i kliknąć przycisk OK. Photoshop postara się wtedy optymalnie dopasować zaznaczone warstwy (i na ogół wychodzi mu to wyśmienicie!).

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 5. Po wyrównaniu obydwu zdjęć kliknij górną warstwę w panelu Layers (Warstwy), aby ją uaktywnić. Następnie przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy) znajdujący się w dolnej części tego panelu, aby ukryć górną warstwę (z tym zdjęciem, na którym mężczyzna po prawej stronie patrzy w stronę aparatu) za pomocą czarnej maski. Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), z przybornika na pasku opcji wybierz średniej wielkości końcówkę o miękkich krawędziach i zamaluj białym kolorem głowę mężczyzny po prawej stronie. W miarę malowania będziesz odsłaniał tę dobrą wersję jego zdjęcia (czyli tę uprzednio zamaskowaną, na której mężczyzna patrzy w moją stronę — tak jak na rysunku obok). Kontynuuj malowanie, aż cała głowa, koszulka i cała reszta postaci będą wyglądały naturalnie (zauważ, że w tym przypadku nieznacznej zmianie uległa pozycja całego ciała mężczyzny, musiałem więc zamalować także szyję, klatkę piersiową i ramiona). Gdy skończysz, włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C) i wykadruj projekt do żądanych rozmiarów. Efekt tych poprawek możesz obejrzeć na przykładach poniżej.

Przed: mężczyzna po prawej stronie ma zmrużone oczy i patrzy w bok

Po: doskonałe zdjęcie grupowe otrzymane na podstawie najlepszych fragmentów dwóch zdjęć źródłowych Przed: mężczyzna po lewej stronie patrzy w bok i wyszedł trochę nieostro



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Większość zaznaczeń tworzonych w Photoshopie jest bardzo prosta i na ogół nie wymaga korzystania z innych narzędzi niż Magic Wand (Różdżka), Lasso czy Pen (Pióro). Są jednak takie obiekty, których zaznaczenie stawia przed fotografem szczególne wymagania — na przykład kosmyki włosów. Z upływem lat fotografowie zaczęli stosować coraz bardziej wyrafinowane sztuczki, polegające między innymi na tworzeniu specjalnych kanałów obrazu (opisywałem je w mojej książce Photoshop. Księga kanałów obrazu), lecz wszystkie te techniki powędrowały na wysypisko historii z dniem, w którym ukazała się nowa wersja Photoshopa, w której narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) zostało wzbogacone o funkcję Refine Edge (Popraw krawędź). Jest to bez wątpienia jedna z najbardziej przydatnych i najpotężniejszych funkcji Photoshopa.

7ZRU]HQLH VNRPSOLNRZDQ\FK ]D]QDF]HĽQD SU]\NâDGZâRVyZ LJDUŒýV]WXF]HN ]IRWRPRQWDŮHP

Krok 1. Rozpocznij od otwarcia zdjęcia wymagającego utworzenia wyjątkowo skomplikowanego zaznaczenia (na przykład włosów modelki, które — tak jak na tym zdjęciu — zostały rozwiane za pomocą dmuchawy). Następnie włącz narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) (W) za pomocą paska narzędzi (patrz rysunek).

Krok 2. Procedura jest prosta: po włączeniu wspomnianego narzędzia z grubsza zamaluj odręcznie wszystkie potrzebne miejsca, a program sam rozciągnie zaznaczenie aż do krawędzi obiektów (to taka trochę inteligentniejsza wersja narzędzia Magic Wand (Różdżka), wyposażona w nieco inny algorytm działania). Przekonałem się, że narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) spisuje się najlepiej, gdy posługujesz się nim szybko: bez większych ceregieli przeciągnij kursorem po wszystkich potrzebnych miejscach, a otrzymasz całkiem znośne zaznaczenie. Na tym przykładzie zaznaczyłem już całą modelkę, a choć pewne obszary wymagają dopracowania (do zaznaczenia niepotrzebnie trafiła na przykład pusta przestrzeń między ramieniem a koszulką po lewej stronie), to efekt nie jest taki zły. Jeżeli zaznaczenie obejmie jakiś zbędny fragment, przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i go zamaluj. Nie troszcz się jednak o szczegóły — na tym etapie efekt na pewno będzie daleki od perfekcji. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 3. I jeszcze jeden drobiazg dotyczący narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), o którym przekonałem się na własnej skórze: o ile przy zaznaczeniu sprawdza się ono naprawdę dobrze, to już usuwanie fragmentów z istniejącego zaznaczenia (takich jak szara przestrzeń między ramieniem a koszulką dziewczyny) idzie mu znacznie gorzej. Doszedłem do wniosku, że w takich przypadkach lepiej przełączyć się na narzędzie Magic Wand (Różdżka) (Shift+W), przytrzymać klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknąć w niepotrzebnie zaznaczonym miejscu, aby błyskawicznie anulować jego zaznaczenie. W przypadku obszaru pod ramieniem proponuję tak właśnie zrobić — przekonaj się, że jedno kliknięcie narzędziem Magic Wand (Różdżka) wystarczy, by wykluczyć je z zaznaczenia (patrz rysunek).

Krok 4. Kolejny etap omawianego procesu jest bardzo ważny: chodzi o to, by zaznaczyć jak najwięcej włosów, ale bez ani odrobiny tła. Innymi słowy, nie należy ryzykować zaznaczania tych kosmyków, przez które prześwituje szary kolor. Ja postępuję zgodnie z prostą zasadą: staram się nie malować w pobliżu krawędzi fryzury z wyjątkiem miejsc, w których włosy zupełnie nie prześwitują (innymi słowy, unikam swobodnie falujących, trudnych do zaznaczenia pasemek). Ten opis najlepiej ilustruje przykładowe zdjęcie w powiększeniu: zauważ, że cieńsze pasma włosów zupełnie pominąłem (Photoshop zajmie się nimi później — do nas należy uwzględnienie w zaznaczeniu nieprzejrzystych konturów fryzury; to wszystko). Zwróć też uwagę, że unikałem nawet tych miejsc, gdzie siateczka włosów delikatnie się przerzedza. Te fragmenty także pozwolimy później zaznaczyć Photoshopowi; na razie skupmy się na unikaniu prześwitującego tła. Jeśli przypadkiem zaznaczysz taki detal, to możesz ponownie włączyć narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), nacisnąć klawisz Alt (Option w Mac OS) i zamalować odpowiednie miejsca, aby wykluczyć je z zaznaczenia.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 5. Po wstępnym dopracowaniu zaznaczenia pora na spotkanie z naprawdę czarodziejskimi narzędziami — wierz mi, Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) to tylko rozgrzewka! Kliknij przycisk Refine Edge (Popraw krawędź) na pasku opcji programu (oznaczony na rysunku). Ten przycisk to prawdziwa magia. W oknie dialogowym Refine Edge (Popraw krawędź) można wybrać jeden z kilku sposobów na wyświetlenie zaznaczenia (w tym stare, dobre „maszerujące mrówki”), ale na potrzeby tego przykładu proponuję wybranie z listy View (Widok) opcji Black & White (Czarno-biały). Zaznaczenie zostanie wówczas zilustrowane w postaci zwykłej maski warstwy. Jak widać, samo narzędzie Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) nie wystarczy: krawędzie są nierówne, a subtelne kosmyki włosów nie zostały w ogóle zaznaczone. Ale to nie szkodzi, dopiero zaczynamy.

Krok 6. Zaznacz opcję Smart Radius (Inteligentny promień). Co prawda na razie zabieg ten nie przyniesie żadnych efektów, ale nie zniechęcaj się. Dzięki tej opcji Photoshop rozróżnia miękkie i ostre brzegi obiektów, a tym samym potrafi tworzyć zaznaczenia składające się z krawędzi różnego rodzaju. Jest ona tak ważna, że nigdy jej nie wyłączam (jeśli Ty także chciałbyś pozostawić ją włączoną, zaznacz ją, a potem włącz opcję Remember Settings (Pamiętaj ustawienia), znajdującą się w dolnej części omawianego okna). Teraz, ponownie na potrzeby tego ćwiczenia, przeciągnij suwak Radius (Promień) do końca w prawą stronę (do wartości 250), aby się przekonać, jak szybko można rozszerzyć zaznaczenie na pasemka włosów modelki (wygląda to niesamowicie, prawda?). Jeśli chodzi o włosy, efekt już teraz jest świetny, ale w niektórych miejscach (na przykład na ramieniu) Photoshop trochę przesadził. Tak miękko zaznaczone obszary będą potem półprzejrzyste, a ja wolałbym tego uniknąć. Docelowo trzeba będzie więc trochę zmniejszyć wartość wspomnianego parametru, ale chciałem Ci pokazać niewiarygodne możliwości algorytmów tego narzędzia. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 7. Przeciągnij suwak Radius (Promień) z powrotem do wartości, przy której ramię modelki jest jednolicie białe. Już tłumaczę, do czego zmierzamy: otóż sylwetka powinna być jednolicie biała, a tło zupełnie czarne. Wszystko to, co jest wyświetlone w odcieniach szarości, zostanie potraktowane jak półprzezroczyste. W przypadku delikatnych kosmyków włosów szare obszary są dopuszczalne, ale należy je zlikwidować na ramionach, brzegach ubrania i we wszystkich innych miejscach, których brzegi powinny być ostre i wyraźne. W przeciwnym razie moglibyśmy za każdym razem zwiększać wartość parametru Radius (Promień) na 250 pikseli i mieć robotę z głowy. Niemniej portret to na ogół nie tylko włosy, musimy więc zadbać o odpowiednie przedstawienie pozostałych obszarów sylwetki. W tym przypadku zmniejszyłem wartość parametru Radius (Promień) do 47 pikseli, ale może Ty uznasz, że nieco większa wartość (50 – 60) też jest akceptowalna. Przy okazji podpowiem Ci, że w przypadku prostych zaznaczeń wartość ta powinna być jak najmniejsza. Dopiero przy skomplikowanych zaznaczeniach (na przykład rozwianych włosów) należy ją zwiększyć. Wniosek do zapamiętania: im trudniejsze zaznaczenie, tym większej wartości parametru Radius (Promień) może wymagać jego utworzenie.

Krok 8. Zmieńmy podgląd zaznaczenia na Overlay (Nakładka), aby sprawdzić, czy któreś fragmenty sylwetki zostały pominięte. Na tym podglądzie zaznaczone miejsca są wyświetlone w oryginalnej, kolorowej postaci, zaś wszystkie pozostałe są oznaczane na czerwono. Jeśli dostrzegasz jakieś fragmenty tła (w tym przypadku szarego), to znaczy, że masz drobny problem (tutaj taki obszar został po lewej stronie zdjęcia). Należy zatem poinformować Photoshopa, w których miejscach zaznaczenie jest najmniej dokładne, aby skorygować ewentualne niedociągnięcia. Można to zrobić przy użyciu narzędzia Redefine Radius (Promień poprawiania) (E), pokazanego na rysunku obok. Jest ono domyślnie włączone, więc po prostu zamaluj wszystkie fragmenty z prześwitującym tłem (patrz rysunek), aby program skorygował zasięg zaznaczenia i uwzględnił nawet najdrobniejsze pasemka włosów.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 9. Jeśli dostrzeżesz jakieś pasemka włosów, które są zabarwione na czerwono, to znaczy, że nie zostały one zaznaczone. Przeciągnij kursorem myszy wzdłuż takich pasemek raz lub dwa (tak jak na tym przykładzie), aby wyświetlić je w naturalnym kolorze (co oznacza, że zostały dodane do zaznaczenia). Photoshop będzie się starał sukcesywnie poprawiać kształt zaznaczenia w miarę malowania. Początkowo może to wyglądać jak malowanie pędzlem umoczonym w białej farbie, lecz po zwolnieniu przycisku myszy Photoshop „zrozumie”, że zamalowane miejsce należy dołączyć do istniejącego zaznaczenia, i wprowadzi odpowiednie poprawki. W tym przypadku poprawiłem kilka zabarwionych na czerwono detali po lewej i po prawej stronie fryzury. Jak widać, skorygowane miejsca są teraz wyświetlone w oryginalnym kolorze. Przy okazji zdecydowałem się na nieznaczne zwiększenie wartości parametru Radius (Promień).

Krok 10. Szczerze odradzam korzystanie z ustawień w sekcji Adjust Edge (Dopasuj krawędź), gdyż w przeciwnym razie stracisz więcej czasu na uporczywe eksperymentowanie z suwakami, niż to konieczne. (Uważam, że do moich obowiązków jako autora tego poradnika należy też przestrzeganie przed niezbyt skutecznymi rozwiązaniami, co niniejszym czynię). W dolnej części okna dialogowego Refine Edge (Popraw krawędź) znajduje się między innymi opcja Decontaminate Colors (Oczyść kolory), która powoduje nieznaczne zmniejszenie nasycenia kolorów pikseli na krawędziach zaznaczenia. Dzięki temu po wycięciu obiektu i umieszczeniu go na innym tle jego krawędź nie będzie zdradzała oczywistego fotomontażu. Nieco niżej znajdują się opcje umożliwiające określenie sposobu potraktowania zaznaczenia: jego zawartość można umieścić w nowym, pustym dokumencie, w nowej warstwie w ramach bieżącego dokumentu bądź w nowej warstwie z dołączoną maską. Ja zawsze wybieram tę ostatnią opcję, gdyż w razie jakichś większych problemów umożliwia ona wprowadzenie ręcznych poprawek w kształcie zaznaczenia przy użyciu narzędzia Brush (Pędzel), co zapewne będziemy musieli za chwilę zrobić. Wybierz więc opcję New Layer with Layer Mask (Nowa warstwa z maską warstwy) i kliknij przycisk OK. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 11. Po kliknięciu przycisku OK zdjęcie trafi na osobną warstwę, a dzięki dołączonej masce (taką opcję wybrałeś bowiem przed chwilą), której miniatura pojawi się w panelu Layers (Warstwy), będzie sprawiało wrażenie, jakby modelka znajdowała się na przezroczystym tle (patrz rysunek). Jak widać, efekt jest zupełnie niezły. Wprawdzie nie udało się zaznaczyć każdego pasemka i kosmyka, ale najważniejsze zostały zaznaczone bez zarzutu. Za chwilę poznasz jedną albo dwie sztuczki, które pozwolą Ci uzyskać jeszcze lepszy efekt, ale zanim umieścimy modelkę na nowym tle (tak, będziemy robić fotomontaż!), najpierw przyjrzyjmy się masce i odrobinę ją poprawmy. Przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij miniaturę maski warstwy w panelu Layers (Warstwy), aby wyświetlić jej podgląd (pokazany na rysunku ilustrującym kolejny krok ćwiczenia).

Krok 12. Gdy powiększysz podgląd dolnej części ramienia po prawej stronie, przekonasz się, że niektóre krawędzie nie są idealnie białe (a to oznacza, że docelowo będą częściowo przezroczyste, co w przypadku ramienia jest niewskazane). Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), zmień kolor narzędzia na biały, z przybornika na pasku opcji wybierz małą, twardą końcówkę pędzla i zamaluj szary obszar na krawędzi ramienia, tak aby stał się biały. Zauważ, że wewnętrzne krawędzie nóg też są do poprawki. Naciśnij klawisz X, aby zmienić kolor narzędzia na czarny, i popraw fragment po prawej stronie nogi, w którym na ciemne tło „rozlało się” trochę bieli. To miejsce powinno być idealnie czarne. Dla ułatwienia zmień tryb mieszania pędzla na pasku opcji na Overlay (Nakładka). Dzięki temu przy malowaniu bielą nie będziesz zamalowywał tych miejsc, które są zupełnie czarne (i na odwrót).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 13.

©SCOTT KELBY

Na tym etapie pracę nad maską można uznać za zakończoną i trwale scalić ją ze zdjęciem. W tym celu kliknij miniaturę maski w panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij ją ponad ikonę kosza w dolnej części tego panelu (jak na rysunku). Gdy to zrobisz, na ekranie pojawi się okno dialogowe z pytaniem Apply mask to layer before removing? (Nadać maskę warstwy przed usunięciem?). Kliknij przycisk Apply (Zastosuj), aby poddać warstwę działaniu maski (a samą maskę usunąć). To trochę ułatwi nam dalszą pracę.

Krok 14. Otwórz tło, którego chciałbyś użyć do stworzenia fotomontażu. Włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V) i przeciągnij zdjęcie modelki ponad nowe tło, jak na tym przykładzie. (Uwaga dla użytkowników Mac OS: ta operacja jest łatwiejsza po wyłączeniu ramki aplikacji i ułożeniu obydwu zdjęć tak, by na ekranie było jednocześnie widać choćby ich fragmenty. Jeśli ramka jest włączona, a na ekranie widoczne jest tylko jedno zdjęcie, przeciągnij fotografię modelki ponad zakładkę dokumentu z tłem i odczekaj chwilę, nie zwalniając przycisku myszy. Po sekundzie albo dwóch program pozwoli Ci przenieść zdjęcie do wybranego dokumentu. Jeśli wszystko zawiedzie, po prostu skopiuj i wklej zdjęcie modelki; wtedy także pojawi się ono na osobnej warstwie). Pewnie dostrzegasz kolejny problem: kolorystyka zdjęcia dziewczyny zupełnie nie pasuje do nowego tła (a ponadto wokół sylwetki widać cienką, jasną obwódkę, która stanowi niezbity dowód na to, że mamy do czynienia z fotomontażem).

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 15. Najpierw pozbądźmy się białej otoczki, a potem zajmiemy się kolorystyką. W celu usunięcia otoczki wybierz polecenie Defringe (Bez aureoli) z menu Layer/Matting (Warstwa/Usuń otoczkę). W oknie dialogowym Defringe (Usuń otoczkę), pokazanym na tym rysunku, zmień wartość parametru Width (Szerokość) na 1 piksel (albo na 2 piksele w przypadku zdjęć o wysokiej rozdzielczości) i kliknij przycisk OK — to wystarczy, by otoczka zniknęła! (Tak naprawdę Photoshop zastąpił dotychczasowy brzeg warstwy nowym, będącym mieszanką krawędzi sylwetki i nowego tła).

Krok 16. Oto sztuczka, którą poznałem przy okazji tworzenia fotomontaży kilka lat temu (w czasach, kiedy do takich prac trzeba było używać kanałów). Umożliwia ona wyeksponowanie detali na krawędziach wklejonego obiektu, a w tym przypadku pozwoli lepiej uwidocznić pasemka włosów. Cały trik polega na powieleniu warstwy obrazu. Brzmi prosto? I tak jest w istocie. Naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby powielić warstwę z modelką. I to wszystko. Wystarczy skopiować warstwę, aby uwydatnić słabo widoczne dotąd krawędzie i detale. Zauważ, że cała sylwetka nabrała ostrzejszych konturów, a co delikatniejsze pasemka włosów wyglądają jak żywe. Jeśli z jakichś względów uznasz, że uzyskany efekt wygląda sztucznie, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) w górnej części panelu Layers (Warstwy), aby otrzymać bardziej naturalny efekt (w tym przypadku optimum uzyskałem po zmniejszeniu go do 50%). Następnie scal powieloną warstwę z oryginałem za pomocą skrótu Ctrl+E (Command+E w Mac OS). Teraz zajmijmy się niezgodnością kolorystyki głównego tematu i jego nowego otoczenia, które powinno przecież wyglądać tak, jakby modelka została w nim sfotografowana.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 17. Ponownie będziemy potrzebowali zaznaczenia w kształcie sylwetki, przytrzymaj zatem klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i kliknij miniaturę warstwy z modelką, aby takie zaznaczenie utworzyć. Gdy to zrobisz (patrz rysunek), kliknij przycisk Create a new layer (Utwórz warstwę) ulokowany w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby utworzyć nową warstwę obrazu. Przyjrzyj się teraz fotografii i zastanów: który kolor tła najbardziej rzuca się w oczy? W tym przypadku tło jest w głównej mierze mieszanką ciemnej purpury, brązów (podłoga) oraz szarości (większa część sufitu), a spośród pozostałych odcieni najbardziej dostrzegalna jest zieleń. Włącz narzędzie Eyedropper (Kroplomierz) (I) za pomocą paska narzędzi i kliknij w obszarze zieleni (na przykład w pobliżu sufitu, w miejscu oznaczonym na rysunku), aby pobrać próbkę nowego koloru narzędzia.

Krok 18. Następnie naciśnij Alt+Backspace (Option+Delete w Mac OS), aby wypełnić zaznaczenie (na nowej, pustej warstwie dokumentu) pobraną próbką zieleni. Potem możesz anulować zaznaczenie skrótem Ctrl+D (Command+D w Mac OS).

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 19. Aby zielony kolor wtopił się w zdjęcie: (1) zmień tryb mieszania bieżącej warstwy z Normal (Zwykły) na Color (Kolor) — w ten sposób jednolicie zielona plama stanie się przezroczysta. Następnie (2) zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do tego stopnia, by uwidocznić pewną ilość oryginalnej kolorystyki portretu, a zarazem pozostawić wystarczającą domieszkę zieleni, dzięki czemu zdjęcie modelki będzie wyglądało tak, jakby rzeczywiście zostało zrobione w nowym otoczeniu (przynajmniej pod względem kolorów). W tym przypadku nadałem parametrowi Opacity (Krycie) wartość 35%, co dało oczekiwaną mieszankę barw (jak widać, kolorystyka portretu stała się teraz trochę chłodniejsza, przytłumiona, zawiera wyraźną domieszkę zieleni i jest podobna do kolorystyki tła). Naciśnij Ctrl+E (Command+E w Mac OS), aby scalić zieloną warstwę ze zdjęciem modelki. Ostatni krok będzie polegał na ujednoliceniu tonacji sylwetki i jej nowego otoczenia.

Krok 20. Ponieważ tło jest w rzeczywistości obrazem HDR zmontowanym z kilku zdjęć, musimy zdecydowanie zwiększyć kontrast zdjęcia dziewczyny (jeśli tło nie byłoby obrazem HDR, najpierw zastosowałbym taki efekt w odniesieniu do tła, a potem do niej). Ten proces składa się z kilku etapów, więc jeśli chciałbyś zapoznać się z nim w najdrobniejszych szczegółach, zajrzyj do rozdziału poświęconego efektom specjalnym, na stronę 272, aby się przekonać, „z czym to się je”. Dla tych, którzy już wiedzą, jak tworzyć takie efekty, podaję wersję skróconą: powiel warstwę z modelką, zmień tryb mieszania kopii warstwy na Vivid Light (Światło jaskrawe), a potem naciśnij Ctrl+I (Command+I w Mac OS) albo wydaj polecenie Invert (Odwróć). Użyj filtra Surface Blur (Rozmycie powierzchniowe) z parametrami Radius (Promień): 40 i Threshold (Próg): 40. Kliknij ikonę oka obok warstwy Background (Tło), aby ją ukryć, a potem naciśnij Ctrl+Alt+Shift+E (Command+Option+Shift+E w Mac OS), aby utworzyć nową, scaloną warstwę dokumentu na górze listy warstw. Naciśnij Shift+Ctrl+U (Shift+Command+U w Mac OS), aby usunąć z niej kolor. Usuń środkową warstwę — Background copy 2 (Tło kopia 2) — a potem zmień tryb mieszania górnej na Overlay (Nakładka), jak na tym rysunku. Na koniec ponownie wyświetl warstwę Background (Tło), spłaszcz obraz i dodaj do niego efekt winiety za pomocą filtra Lens Correction (Korekta obiektywu).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Jak Ci się podoba ten tytuł? Chodzi oczywiście o problemy ze zdjęciami zrobionymi za pomocą obiektywów o bardzo krótkiej ogniskowej. W Photoshopie CS6 pojawił się nowy filtr o nazwie Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt), który służy właśnie do usuwania tego typu błędów. Są jednak trzy rzeczy, które warto o tym filtrze wiedzieć: (1) raczej nie będziesz go często używał, (2) po jego zastosowaniu zdjęcie należy bardzo silnie wykadrować albo uzupełnić powstałe luki za pomocą polecenia Fill (Wypełnij) z opcją Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) oraz (3) jeśli rzeczywiście będziesz go potrzebował, możesz liczyć na naprawdę znakomite efekty.

.RU\JRZDQLH VWUDV]OLZLH ]GHIRUPRZDQ\FK ]GMĘý]URELRQ\FK RELHNW\ZHP V]HURNRNĉWQ\P

©SCOTT KELBY

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które cierpi na bardzo poważne deformacje wynikające z konstrukcji obiektywu. Osobiście dość rzadko używam filtrów inteligentnych, gdyż jeśli już stosuję jakiś filtr, to do niego nie wracam, ale w tym przypadku nie jest to zły pomysł. Wybierz polecenie Convert for Smart Filters (Konwertuj na inteligentne filtry) z menu Filter (Filtr), a potem wybierz filtr Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt) z tego samego menu. Może się to przydać, gdyż w zależności od zdjęcia czasami trzeba wrócić do wybranych ustawień filtra i trochę je zmodyfikować (przynajmniej mnie się to zdarzało). Dzięki zastosowaniu omawianego filtra w „inteligentnej” postaci można otworzyć jego okno wraz ze wszystkimi liniami ograniczeń i wprowadzić w nich dowolne poprawki (za chwilę się dowiesz, na czym to polega).

Krok 2. Po otwarciu okna dialogowego Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt), pokazanego na tym rysunku, program odczytuje dane o obiektywie zapisane w zdjęciu (możesz się z nimi zapoznać w lewym dolnym rogu tego okna) i stara się wprowadzić automatyczne poprawki. Czasami efekt jest zupełnie niezły, ale w przypadku tego pomnika trochę się nie udało: kolumny są nadal mocno wygięte, musimy więc filtrowi pomóc. Jeśli wiesz, że zdjęcie zostało zrobione obiektywem typu rybie oko albo jeśli chciałbyś skorygować perspektywę, możesz wybrać odpowiednią opcję z listy Correction (Korekcja), znajdującej się w prawym górnym rogu okna. W ten sposób zyskasz lepszy punkt wyjścia do dalszej pracy. ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 3. Pomaganie filtrowi polega na poinformowaniu go, które obszary zdjęcia powinny zostać skorygowane. Służy do tego narzędzie Constraint (Ograniczenie) — domyślne i zarazem pierwsze na pasku narzędzi ulokowanym w lewym górnym rogu okna. Kliknij u podstawy obiektu, który zamierzasz wyprostować (na przykład kolumny po prawej stronie), a potem przesuń kursor w górę: za wskaźnikiem będzie się ciągnęła zielona linia wygięta zgodnie z deformacją kolumny (promień wygięcia jest dobierany automatycznie na podstawie rodzaju obiektywu, jakim zostało zrobione zdjęcie). Po prawej stronie w sekcji Detail (Szczegół) jest wyświetlany powiększony podgląd bieżącego otoczenia kursora (patrz rysunek), który przydaje się szczególnie w przypadku, gdy linia ma się kończyć dokładnie na określonej krawędzi (zauważ, że na powiększonym podglądzie jej koniec powędrował trochę za wysoko). Uwaga: w razie trudnych do poprawienia problemów z kształtem linii ograniczenia możesz ją po prostu usunąć. Aby to zrobić, przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i ją kliknij.

Krok 4. Po kliknięciu w górnej części kolumny (tak jak zrobiłem w tym przypadku) postument zostanie automatycznie wyprostowany. Przy okazji możesz się przekonać, jak silnego wykadrowania będzie wymagało zdjęcie (zamiast kadrować, możesz użyć funkcji wypełniania z uwzględnieniem zawartości, ale może to być dość trudne — spójrz tylko, jak potężnej deformacji trzeba było poddać fotografię, aby odpowiednio wyprostować tę część kadru!). Jeśli górna albo dolna część kolumny będzie zniekształcona nawet po narysowaniu linii ograniczenia, kliknij odpowiedni koniec linii i wyciągnij ją nieco dalej, zgodnie z kierunkiem deformacji. To powinno rozwiązać problem, nawet jeśli się okaże, że musisz przeciągnąć linię poza obszar zdjęcia. W takim przypadku przesuń podgląd zdjęcia za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) z paska narzędzi filtra Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt), aby ułatwić sobie ewentualne poprawki (jest to trzeci przycisk od góry).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 5. Z grubsza tak przebiega cały proces korekcji: za pomocą narzędzia Constraint (Ograniczenie) należy narysować linie wzdłuż tych krawędzi obiektów, które wymagają wyprostowania, a filtr robi resztę. Przyjrzyj się choćby górnej poziomej krawędzi zwieńczenia pomnika, która jest bardzo wypukła (na rysunku ilustrującym 4. krok). Wystarczy, że narysujesz nową linię ograniczenia biegnącą od strony lewej do prawej wzdłuż tej linii (jak na tym rysunku), aby to poprawić. Z góry podpowiem Ci, że takich poprawek na ogół trzeba wykonać kilka (w tym przypadku musiałem skorygować każdą kolumnę z osobna, aby uzyskać satysfakcjonujący efekt). Zauważ też, że każda nowa linia ograniczenia jest zaopatrzona w kontrolkę w kształcie okręgu oraz w kilka uchwytów. Służą one do korygowania kształtu linii po jej narysowaniu. Jeśli program trochę (albo bardzo) się pomylił, możesz kliknąć jeden z okrągłych uchwytów i dosłownie obrócić nimi po okręgu zgodnie z ruchem wskazówek zegara (lub przeciwnie do niego), aby zmienić kierunek poprawki. W trakcie przeciągania obok kursora jest wyświetlany bieżący kąt obrotu (w stopniach, tak jak na rysunku obok, po lewej stronie). Po zwolnieniu przycisku myszy program zmodyfikuje poprawkę zgodnie z wprowadzoną zmianą (jak na rysunku obok, po prawej).

Krok 6. Po obrysowaniu zewnętrznych i wewnętrznych krawędzi kolumn po lewej stronie oraz czarnej, okrągłej kolumny po prawej stronie (jak na rysunku obok), czyli po utworzeniu pięciu linii ograniczeń (czterech dla kolumn i jednej dla górnej krawędzi pomnika), efekt wygląda naprawdę dobrze. Kliknij więc przycisk OK, aby zatwierdzić wprowadzone zmiany.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 7. Przypominam, że jeśli po kliknięciu przycisku OK zauważysz, że coś nie zostało skorygowane tak, jak trzeba, a Ty skonwertowałeś zdjęcie na potrzeby filtrów inteligentnych przed uruchomieniem omawianego filtra (patrz krok 1.), to w każdej chwili możesz dwukrotnie kliknąć nazwę Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt) w panelu Layers (Warstwy) — patrz rysunek — aby ponownie otworzyć okno filtra z wszystkimi liniami ograniczeń. Dzięki temu będziesz mógł wprowadzić niezbędne poprawki w układzie linii, zamiast zaczynać od nowa.

Krok 8. Po kliknięciu przycisku OK bezsprzecznie zobaczysz też wszystkie puste przestrzenie, które trzeba wykadrować. Włącz narzędzie Crop (Kadrowanie) (C), a następnie poustawiaj narożniki ramki kadrowania tak, aby większa część pustych przestrzeni została poza jej brzegami (wszystkie szare obszary na zewnątrz ramki zostaną usunięte — jak widać na tym rysunku, postanowiłem pozbyć się ich niemal w całości). Naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić kadrowanie, a potem wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz) z menu panelu Layers (Warstwy), aby scalić wszystkie warstwy projektu.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 9. Jeśli nie uda Ci się wykadrować wszystkich pustych miejsc, naciśnij Shift+W tyle razy, ile będzie trzeba, aby włączyć narzędzie Magic Wand (Różdżka). Następnie kliknij w obrębie dowolnej szczeliny (na przykład tej u góry), a po jej zaznaczeniu przytrzymaj klawisz Shift i kliknij w pozostałych pustych miejscach. Następnie wybierz polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień), zmień wartość parametru Expand By (Rozszerz o) na 4 piksele i kliknij przycisk OK (jak na tym przykładzie), aby odrobinę rozszerzyć zaznaczenie. (Dzięki temu opcja Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) będzie miała ułatwione zadanie).

Krok 10. Następnie wybierz polecenie Fill (Wypełnij) z menu Edit (Edycja). Z listy Use (Użyj) wybierz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) i kliknij przycisk OK, aby wypełnić brakujące miejsca. Anuluj zaznaczenie skrótem Ctrl+D (Command+D w Mac OS). Poniżej możesz się zapoznać z porównaniem wyglądu zdjęcia przed poprawkami i po ich wykonaniu (ponieważ pozostałe możliwości filtra Adaptive Wide Angle (Adaptacyjny szeroki kąt) pokażę na przykładzie innego zdjęcia, zdecydowałem się przedstawić to porównanie już teraz).

Przed poprawkami…

…i po nich

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Jeśli wiesz, że jakiś fragment zdjęcia powinien być idealnie poziomy (na przykład horyzont czy — tak jak w tym przypadku — linia kończąca boisko do gry w koszykówkę), to przed narysowaniem linii ograniczenia naciśnij klawisz Shift i przytrzymaj go. Narysowana w ten sposób linia ma żółty kolor, ale sposób postępowania jest taki sam jak poprzednio: po prostu rozciągnij ją wzdłuż wygiętej linii boiska, tak jak na tym przykładzie.

:VND]yZND -HŒOLOLQLHQLHFKFĉVLĘZ\JLQDý Jeśli Photoshop rozpoznał obiektyw i jest wyposażony w odpowiedni profil, to linie ograniczeń będą automatycznie zakrzywiane we właściwy sposób. Ale jeżeli obiektyw nie zostanie rozpoznany, to program nie dopasuje do niego właściwego profilu (w przypadku opcji Auto (Automatycznie) Photoshop wyświetli komunikat o braku pasującego profilu obiektywu). Wtedy nadanie liniom ograniczeń odpowiedniego zakrzywienia należy do Ciebie. Kliknij narzędziem Constraint (Ograniczenie) na początku krawędzi, której wygięcie chciałbyś skorygować, a potem kliknij na jej końcu. Następnie kliknij w środku okręgu dołączonego do linii ograniczenia i przeciągnij kursorem myszy tak, by dopasować wygięcie linii do krzywizny krawędzi.

Krok 12. Tak wygląda rezultat zastosowania jednej linii ograniczenia narysowanej z klawiszem Shift: podłoga jest prosta i płaska. A przynajmniej jej większa część. Przyjrzyj się prawej stronie fotografii i zwróć uwagę na wygięcie skrajnej części boiska. Aby je poprawić, po prostu kliknij i przeciągnij prawy koniec linii ograniczenia dalej w prawą stronę. Linia będzie automatycznie dopasowywać się do krzywizny boiska, a gdy zwolnisz przycisk myszy — parkiet zostanie idealnie wyprostowany, tak jak na rysunku obok, na dole (to naprawdę zadziwiające!).

:VND]yZND3URVWRZDQLHSURVWRNĉWyZ Jeśli chciałbyś szybko wyprostować obiekt w kształcie prostokąta, taki jak drzwi albo okno, to użyj narzędzia Polygon Constraint (Ograniczenie wielokątne); odpowiada mu drugi przycisk od góry na pasku narzędzi. Jego obsługa przypomina obsługę narzędzia Polygonal Lasso (Lasso wielokątne) — po prostu obrysuj kontury prostokątnego obiektu, aby go wyprostować.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 11.

Krok 13. Teraz spróbujmy skorygować kształt rzędu proporców znajdujących się w górnej części zdjęcia. Przytrzymaj klawisz Shift i narysuj linię ograniczenia biegnącą wzdłuż ich dolnych krawędzi. Po utworzeniu linii proporce zostaną automatycznie wyprostowane. Naciśnięcie klawisza Shift bardzo ułatwia prostowanie krawędzi oraz obiektów, które powinny być idealnie poziome albo pionowe.

:VND]yZND =PLDQDURG]DMXRJUDQLF]HQLD Jeśli po narysowaniu linii ograniczenia uznasz, że korygowana za jej pomocą krawędź powinna być idealnie prosta (pozioma albo pionowa), kliknij ją prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić menu, z którego możesz wybrać jeden z dostępnych rodzajów linii ograniczeń.

Krok 14. Teraz po prostu kliknij przycisk OK, spłaszcz dokument (gdyż filtr został zastosowany w „inteligentnej” postaci), a następnie włącz narzędzie Crop (Kadrowanie), aby wykadrować zdjęcie, co pozwoli Ci usunąć puste przestrzenie wzdłuż krawędzi. (W tym przypadku wykadrowałem zdjęcie tak ciasno, żeby już nie trzeba było uzupełniać żadnych luk). Poniżej możesz obejrzeć porównanie zdjęcia przed korekcją i po jej wykonaniu.

Przed poprawkami…

…i po nich

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



.RU\JRZDQLH ZDGRSW\F]Q\FK RELHNW\ZX

Photoshop CS6 jest wyposażony w kilka narzędzi, które pełnią identyczne funkcje co ich odpowiedniki w module Camera Raw 7 instalowanym wraz z tym programem (i w istocie będącym jego integralną częścią). Chodzi mi o to, że pewne poprawki można wykonać niemal w taki sam sposób w Camera Raw i w Photoshopie. W przypadku zdjęć RAW lepszym wyjściem będzie korekcja w module Camera Raw (patrz rozdział 3.), gdyż jest on szybszy i nie ingeruje w strukturę zdjęcia. Niemniej, jeśli z dowolnego powodu wolałbyś zrezygnować z narzędzi w panelu Lens Corrections (Korekcja obiektywu) — choć przypominam, obsługuje on nie tylko zdjęcia RAW, lecz także JPEG i TIFF (ale Cię kuszę!) — to możesz skorzystać z filtra Lens Correction (Korekta obiektywu) w Photoshopie.

Oto przykładowe zdjęcie przeznaczone do skorygowania. Przyjrzyj się kolumnom po bokach, które są łukowato wygięte na zewnątrz. Nic nie szkodzi — od czego mamy filtry korekcyjne. Otwórz menu Filter (Filtr) i wybierz z niego polecenie Lens Correction (Korekta obiektywu).

Krok 2. Po prawej stronie okna dialogowego, które się wówczas pojawi, znajdują się dwie zakładki z ustawieniami: Auto Correction (Automatyczna korekta) i Custom (Niestandardowy), przy czym ta druga powinna raczej nosić nazwę „zrób to sam”, gdyż służy do ręcznego korygowania obrazu. Najpierw zawsze staram się skorygować zdjęcie przy użyciu automatycznych narzędzi Photoshopa, gdyż jeśli program znajdzie właściwy profil obiektywu w bazie profilów, to problem zostanie rozwiązany w mgnieniu oka (Photoshop sprawdza, jakim aparatem i obiektywem zostało zrobione zdjęcie, a następnie szuka w bazie danych profilu umożliwiającego automatyczną korekcję zniekształceń wprowadzanych przez optykę urządzenia). Aby wypróbować tę metodę, włącz opcję Geometric Distortion (Zniekształcenie geometryczne). Jak widać na tym przykładzie, Photoshop odnalazł profil obiektywu i bardzo skutecznie poradził sobie ze skorygowaniem wygięcia kolumn. Jeśli na zdjęciu jest widoczna winieta (efekt polegający na przyciemnieniu narożników), to przy okazji możesz od razu zaznaczyć opcję Vignette (Winieta), aby spróbować się jej pozbyć.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 1.

Krok 3. Co zrobić, jeśli po włączeniu opcji Geometric Distortion (Zniekształcenie geometryczne) Photoshopowi nie uda się dopasować odpowiedniego profilu (bądź w pliku z fotografią brakuje informacji o sprzęcie)? Wtedy możesz programowi trochę pomóc, wybierając model, markę i rodzaj obiektywu z odpowiednich list w sekcji Search Criteria (Kryteria wyszukiwania). W tym przypadku na liście Camera Model (Model aparatu) nie było korpusu mojej lustrzanki, a po wybraniu obiektywu, którym zostało zrobione zdjęcie, fotografia nie została idealnie skorygowana. No cóż — jeśli program sam dopasuje profil do zdjęcia, efekt jest na ogół znacznie lepszy niż po ręcznym skonfigurowaniu ustawień sprzętu, choć czasami także w ten sposób udaje się trafić w dziesiątkę. Nawet jeśli na liście nie znajdziesz dokładnie tego obiektywu, którym fotografowałeś, spróbuj wybrać model jak najbardziej podobny do niego — czasami to w zupełności wystarcza.

Krok 4. Jeśli po wybraniu marki i modelu obiektywu, na liście Lens Profiles (Profile obiektywów) nie wyświetlą się żadne sugestie co do konkretnych modeli urządzeń, kliknij przycisk Search Online (Szukaj online). Program sprawdzi wówczas, czy na serwerach firmy Adobe pojawiły się jakieś nowe profile pasujące do Twojego aparatu i obiektywu opracowane przez użytkowników Photoshopa (oczywiście wymaga to działającego połączenia z internetem). Jeśli uda mu się znaleźć jakieś profile, to zostaną one wyświetlone właśnie w tym miejscu, a do Ciebie będzie należał wybór jednego z nich. W tym przypadku nie znalazłem żadnych dodatkowych profili, więc wróciłem do oryginalnego, który został wybrany na początku (zwłaszcza że uzyskany efekt był całkiem dobry). Profil wybrany przez program nieźle poradził sobie ze zniekształceniem beczkowym (przejawiającym się w postaci wygięcia kolumn), ale problemy z perspektywą pozostały (zauważ, że kolumny rozchylają się na lewą i prawą stronę — na dole nieznacznie, ale im wyżej, tym ten efekt jest wyraźniejszy). ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 5. Tego rodzaju deformacje należy naprawić samemu przy użyciu ustawień znajdujących się w zakładce Custom (Niestandardowy), przy czym wszelkie poprawki, których dokonasz w tej zakładce, skumulują się z ustawieniami wybranymi w zakładce Auto Corrections (Automatyczna korekta). W górnej części tej zakładki znajduje się suwak służący do korygowania zniekształceń geometrycznych w rodzaju wygiętych kolumn, ale ponieważ akurat z tym problemem automatyczna korekcja poradziła sobie bez zarzutu, powinniśmy się raczej zainteresować ustawieniami w sekcji Transform (Przekształć). Malutkie ikony po lewej i po prawej stronie znajdujących się tam suwaków dobrze ilustrują ich działanie. Naszym celem jest korekcja zniekształcenia perspektywicznego (kolumny „rozchodzą się” ku górze), należy więc przeciągnąć suwak Vertical Perspective (Perspektywa pionowa) w prawą stronę, aż kolumny zostaną wyprostowane (w tym przypadku udało mi się uzyskać taki efekt po ustawieniu wspomnianego suwaka w położeniu +7). Porównanie wyglądu zdjęcia przed poprawką i po niej możesz obejrzeć poniżej. W porządku, teraz zmierzmy się z nieco większym wyzwaniem — sytuacją, gdy automatyczna korekcja nie zadziała w ogóle.

Przed poprawkami (wygięte kolumny i zaburzenia perspektywy)…

…i po poprawkach



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 6. To zdjęcie to prawdziwy stek różnych problemów z optyką. Po pierwsze, budynki wyglądają, jakby na siebie wpadały. Po drugie, mamy tutaj do czynienia ze zniekształceniem beczkowatym (kamienice są wygięte na zewnątrz), a po trzecie — całe zdjęcie jest trochę przekrzywione. Wszystkie te mankamenty można skorygować w zakładce Custom (Niestandardowy). Rozpocznijmy od dezaktywowania automatycznej korekcji — wyłącz opcję Geometric Distortion (Zniekształcenie geometryczne) w zakładce Auto Correction (Automatyczna korekta), tak jak na przykładowym rysunku.

:VND]yZND.DGURZDQLHÅ]DNXOLVDPLµ W przypadku tego rodzaju poprawek w geometrii zdjęcia zapewne odniesiesz wrażenie, że program w pewnym stopniu kadruje fotografię. Masz rację; rzeczywiście tak się dzieje. Automatyczne kadrowanie wynika z faktu, że kompensacja różnego typu deformacji wymaga wygięcia krawędzi obrazu — to zaś powoduje powstanie pustych szczelin na krawędziach. Aby nie było ich widać, Photoshop automatycznie skaluje obraz, dzięki czemu puste miejsca zostają poza brzegami obszaru roboczego. Jeśli chciałbyś się przekonać, co tak naprawdę stało się ze zdjęciem, przeciągnij suwak Scale (Skala), znajdujący się w dolnej części okna, w lewą stronę (poniżej 100%), aby na podglądzie pojawiły się krawędzie fotografii.

Krok 7. Zacznijmy od wyprostowania budynków sprawiających wrażenie, jakby za chwilę miały się przewrócić na ulicę. Ponownie będzie to wymagało użycia ustawień z sekcji Transform (Przekształć); tym razem jednak przeciągnij suwak Vertical Perspective (Perspektywa pionowa) w lewą stronę (problem z perspektywą jest tu odwrotny niż w przypadku zdjęcia kolumn — budynki pochylają się do środka). Ustaw suwak w takim położeniu, aby budynki zostały względnie poprawnie wyprostowane (jak na tym przykładzie). W tym przypadku ustawiłem go w położeniu –14, co pozwoliło na wyprostowanie frontonów kamienic, ale prawa ściana budynku po lewej nadal jest ustawiona pod nienaturalnym kątem. Problem polega na tym, że jeśli przeciągnę wspomniany suwak dalej, reszta zdjęcia zacznie się pochylać w przeciwną stronę. Na razie muszę więc na tym poprzestać.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 8. Zdjęcie cierpi na nieznaczne zniekształcenia beczkowate, które na pierwszy rzut oka są niemal zupełnie niewidoczne. Ale spróbuj przeciągnąć suwak Remove Distortion (Usuń zniekształcenie) w prawo, do wartości +3,00 (jak na tym przykładzie), aby je usunąć, a przekonasz się, że wcale nie były takie małe (przeciągnij ten suwak kilkakrotnie w lewą i w prawą stronę, aby porównać wygląd zdjęcia przed poprawką i po niej). Ostatnie zadanie będzie polegało na wyprostowaniu zdjęcia za pomocą parametru Angle (Kąt) w sekcji Transform (Przekształć). Da się to zrobić poprzez odpowiednie ustawienie wskazówki na okrągłym diagramie, ale wymaga to ogromnej precyzji. Tak ogromnej, że wolę inne metody (zresztą spróbuj sam, a potem anuluj poprawkę skrótem Ctrl+Z lub Command+Z). Wygodniej jest na przykład kliknąć w polu Angle (Kąt), a potem użyć klawiszy strzałek w górę i w dół. Dla odmiany ta metoda jest bardzo powolna (każde naciśnięcie klawisza odpowiada zmianie o dziesiątą część stopnia), dobrze jest więc dodatkowo nacisnąć klawisz Shift, który powoduje zwiększenie skoku zmiany kąta. Nie spiesz się jednak zanadto i precyzyjnie ustaw zdjęcie, tak aby je wyprostować (ja uznałem, że +0,70° będzie w sam raz — patrz rysunek).

Przed poprawkami…

…i po nich



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Pierwsze spośród zastosowań funkcji skalowania z uwzględnieniem zawartości przydaje się w sytuacji, gdy zależy Ci na przeskalowaniu tylko pewnego fragmentu zdjęcia w taki sposób, by nie zdeformować głównego motywu. Dzięki temu można na przykład dopasować zdjęcie do projektu o proporcjach zupełnie innych niż proporcje cyfrowej fotografii (choćby statyczne ujęcie do projektu wideo). W takich przypadkach skalowanie z uwzględnieniem zawartości jest niezastąpione, gdyż „domyśla się”, gdzie są istotne elementy zdjęcia, i rozciąga tylko te mniej ważne (a jeśli się nie domyśli, zawsze można mu pomóc). To naprawdę bardzo sprytna metoda skalowania.

5R]FLĉJDQLH RELHNWyZ]DSRPRFĉ IXQNFMLVNDORZDQLD ]XZ]JOĘGQLHQLHP ]DZDUWRŒFL

Krok 1. Oto dwa dokumenty, nad którymi będziemy pracować. Pierwszy to zdjęcie cyfrowe prosto z aparatu; drugi zaś to pusty dokument, który ma nieco inne proporcje, charakterystyczne dla panoramicznego obrazu wideo.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 2. Włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), a potem kliknij w oknie ze zdjęciem i przeciągnij je do okna z projektem o panoramicznych proporcjach. W celu przeskalowania zdjęcia w taki sposób, by w całości zmieściło się w nowym projekcie, naciśnij Ctrl+T (Command+T w Mac OS), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). (Jeśli nie będziesz widział uchwytów ramki przekształcenia, naciśnij Ctrl+0 albo Command+0 w Mac OS — powiększenie podglądu zostanie wówczas zmienione, tak aby uwidocznić całą ramkę). Przytrzymaj klawisz Shift, kliknij dowolny uchwyt w narożniku ramki, a potem przeciągnij, aby proporcjonalnie przeskalować zdjęcie. Gdy uda Ci się dopasować je do okna dokumentu (tak jak w tym przykładzie), naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić skalowanie. Problem polega na tym, że jeśli chcielibyśmy w zwykły sposób wypełnić cały obszar nowego dokumentu, nie obyłoby się bez przycięcia fotografii od góry i od dołu, zaś w przeciwnym razie po lewej i po prawej stronie obszaru roboczego zostają puste, białe miejsca.

Krok 3. Mógłbyś oczywiście ponownie użyć polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) i przeciągnąć uchwyt po lewej stronie ramki w lewo, tak aby zasłonić jedną szczelinę, a potem podobnie postąpić z pustym miejscem po prawej stronie (tak jak na tym przykładzie), ale wtedy zmienisz proporcje kobiety będącej głównym tematem tego zdjęcia: sylwetka stanie się nienaturalnie szeroka (porównaj ten przykład z rysunkiem ilustrującym krok 2., aby się przekonać, jak zauważalna jest to różnica). Takim postępowaniem z pewnością nie zjednasz sobie przychylności klientów (i pewnie nie dostaniesz kolejnego zlecenia…), więc zrezygnuj z naciśnięcia klawisza Enter. Lepiej naciśnij Esc, aby anulować przekształcenie, a potem wybierz polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości) z menu Edit (Edycja).



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 4. Wybranie wspomnianego polecenia spowoduje wyświetlenie identycznej ramki jak w przypadku polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne) — ale ta ramka jest obdarzona „specjalnymi mocami”. Zrób to samo co przed chwilą, na początku kroku 3., czyli rozciągnij boki ramki w lewą i w prawą stronę, aby zamaskować białe miejsca (jak w tym przykładzie). Program „domyśli się”, gdzie znajduje się główny temat zdjęcia, i rozciągnie tylko tło (w miejscach, gdzie skalowanie nie będzie widoczne), a nie sylwetkę (która nie powinna zostać rozciągnięta). Co więcej, rozciąganie odbywa się w tak sprytny sposób, by obraz w ogóle nie zdradzał swoim wyglądem tego, że został przeskalowany. Jeśli użyjesz tej funkcji na innym zdjęciu i okaże się, że program nie rozpoznał postaci, kliknij przycisk Protect Skin Tones (Ochrona tonów karnacji), znajdujący się na pasku opcji (patrz rysunek obok). Uaktywnienie tego przycisku stanowi informację dla Photoshopa, że na zdjęciu znajdują się ludzie, a ich proporcje nie powinny ulec zniekształceniu. Oczywiście, to także nie zawsze musi zadziałać, jeśli więc na zdjęciu został uwieczniony człowiek (albo obiekt), którego skalowania chciałbyś uniknąć, użyj sztuczki, z którą się za chwilę zapoznasz.

Krok 5. Zanim o niej opowiem, chciałbym Ci podpowiedzieć, że w analogiczny sposób można zwęzić zdjęcie bez zniekształcenia głównego tematu (zauważ, że na rysunku obok sylwetka została przesunięta w kadrze, ale w ogóle nie uległa deformacji… Zadziwiające, prawda? To wygląda jeszcze bardziej niesamowicie niż rozciąganie!). Procedura jest analogiczna: wydaj polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości), kliknij uchwyt z boku ramki i przeciągnij do wnętrza zdjęcia. W miarę przeciągania otoczenie będzie coraz silniej „ściskane”, ale postać zachowa naturalne proporcje (jak na tym rysunku). Zauważ, że choć okna są znacznie bliżej siebie, to nie zostały zdeformowane! Naprawdę niezwykłe… Dobrze, teraz obiecana sztuczka z ochroną obiektu, którego Photoshop uparcie nie chce potraktować jako ważnego elementu zdjęcia.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Otwórz inne zdjęcie (pokazane na tym przykładzie) i przeciągnij je do okna głównego dokumentu (warstwę z poprzednią fotografią możesz przeciągnąć ponad przycisk z symbolem kosza znajdujący się na dole panelu Layers (Warstwy), aby ją usunąć). Naciśnij Ctrl+T (Command+T w Mac OS), aby ponownie wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne), a potem przeskaluj zdjęcie tak, by pasowało do rozmiarów dokumentu w pionie. Następnie użyj polecenia Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości), aby zwęzić fotografię, i przyjrzyj się, co się dzieje, gdy Photoshop z jakichś nieodgadnionych powodów nie rozpozna sylwetki na fotografii. Gdy przeciągniesz boczny uchwyt ramki do jej wnętrza, postać zostanie bardzo silnie zniekształcona (jak na rysunku obok, poniżej). Na szczęście rozwiązanie tego problemu jest o wiele łatwiejsze, niż mogłoby się wydawać.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 6.

Krok 7. Sztuczka jest naprawdę prosta: trzeba narysować zaznaczenie obejmujące ten element kadru, który chciałbyś ochronić przed przeskalowaniem (w tym przypadku — kobietę), zapisać to zaznaczenie i poinformować Photoshopa o jego istnieniu. Odtąd program będzie za wszelką cenę unikał skalowania zaznaczonego obszaru. Rozpocznij od włączenia dowolnego narzędzia zaznaczania, którym lubisz się posługiwać, i utworzenia zaznaczenia wokół tematu zdjęcia. (W tym przypadku użyłem narzędzia Quick Selection (Szybkie zaznaczanie), które jak na swoją nazwę przystało, jest naprawdę szybkie. Otrzymane zaznaczenie nie jest może bardzo dokładne, ale na potrzeby tego przykładu zupełnie wystarczy). Po utworzeniu zaznaczenia wybierz polecenie Save Selection (Zapisz zaznaczenie) z menu Select (Zaznacz). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Save Selection (Zapisz zaznaczenie), po prostu kliknij przycisk OK i anuluj zaznaczenie skrótem Ctrl+D (Command+D w Mac OS).

Krok 8. Następnie wybierz polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości) z menu Edit (Edycja). Teraz trzeba już tylko poinformować Photoshopa, że zapisałeś zaznaczenie (w postaci tzw. kanału alfa). Po lewej stronie przycisku Protect Skin Tones (Ochrona tonów karnacji) znajduje się lista Protect (Chroń). Z tej listy wybierz opcję Alpha 1 (Alfa 1) — to właśnie zapisane przed chwilą zaznaczenie — aby poinformować polecenie Content-Aware Scale (Skala z uwzględnieniem zawartości), jaki obszar zdjęcia ma pozostać niezmieniony. Kliknij uchwyt z boku ramki, a potem przeciągnij daleko w głąb zdjęcia i przekonaj się, że tym razem sylwetka nie zmieni się ani odrobinę — ściskane będzie tylko tło.

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Kiedy ludzie wspominają o „magii Photoshopa”, na ogół mają na myśli funkcje takie jak wypełnianie z uwzględnieniem zawartości. Ja sam, choć już od co najmniej dwóch lat używam tej funkcji do usuwania niepożądanych elementów ze zdjęć, jestem pod wrażeniem tego, co można za jej pomocą zrobić. Łatwość użycia w połączeniu z ogromnymi możliwościami sprawiają, że jest to jedno z niezastąpionych narzędzi w przyborniku każdego fotografa.

Krok 1. Na tym zdjęciu widzimy turystę, który niespodziewanie wszedł na scenę i odwraca uwagę od głównego tematu — zamiatającej kobiety. Byłoby znakomicie, gdyby udało się tego pana wyretuszować.

Krok 2. W celu wyretuszowania turysty za pomocą funkcji wypełniania z uwzględnieniem zawartości najpierw włącz narzędzie Lasso (L) albo dowolne inne, którym lubisz się posługiwać — na przykład Quick Selection (Szybkie zaznaczanie) albo Pen (Pióro) — i narysuj zaznaczenie wokół postaci. Po narysowaniu zaznaczenia możesz ułatwić Photoshopowi zadanie poprzez rozszerzenie tego zaznaczenia o około 4 piksele. Wybierz więc polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/ Zmień), a gdy na ekranie wyświetli się okno dialogowe Expand Selection (Rozszerzanie zaznaczenia), zmień wartość parametru Expand By (Rozszerz o) na 4 piksele i kliknij przycisk OK, aby powiększyć zaznaczenie o zadaną wartość.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

8VXZDQLHRELHNWyZ ]DSRPRFĉIXQNFML Z\SHâQLDQLD ]XZ]JOĘGQLHQLHP ]DZDUWRŒFL

Krok 3. Następnie wydaj polecenie Edit/Fill (Edycja/ Wypełnij). Po wyświetleniu się okna dialogowego Fill (Wypełnienie) z listy Use (Użyj) wybierz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości), tak jak zostało to pokazane na tym rysunku. Kliknij przycisk OK, a potem usiądź wygodnie i przygotuj się na niespodziankę (wiem, to niewiarygodne!). Spójrz tylko: mężczyzna zniknął, a ściana za nim została niemal idealnie wypełniona odpowiednio dobraną teksturą. Właśnie dlatego omawiana opcja nosi nazwę Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) — uwzględnia ona to, co znajduje się wokół retuszowanego obiektu, i w bardzo sprytny sposób wypełnia pozostałe miejsce (które w przypadku zwykłych narzędzi wypełniających stałoby się pustą, białą dziurą). Naciśnij Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby anulować zbędne już zaznaczenie. Im częściej używam tej funkcji, tym bardziej mnie ona zadziwia, ale kluczem do jej efektywnego zastosowania jest poznanie słabych stron oraz sposobów na obejście ewentualnych problemów.

Krok 4. Kamienny walec, za którym znajdowała się noga mężczyzny, nie został idealnie wypełniony nową fakturą i powinniśmy skorygować go ręcznie za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel). Włącz je za pomocą paska narzędzi lub klawisza S, a następnie przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij tuż ponad górną krawędzią walca, po czym zamaluj błędnie wypełnione miejsca (jak na rysunku obok, u góry). Jeśli zakochałeś się w opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości), to musisz pogodzić się z faktem, że nie za każdym razem uzyskasz idealny efekt. Z drugiej strony z mojego doświadczenia wynika, że jeśli chodzi o usuwanie zbędnych detali, pozwala ona zaoszczędzić 70 – 80% pracy. Innymi słowy, ręcznie trzeba skorygować tylko pozostałe 20% (albo coś około 3%, tak jak w tym przypadku), a to już naprawdę rewelacja. Zdarza się, że w ogóle nie trzeba niczego poprawiać, a to jeszcze lepiej, prawda? (Co za pytanie!) Podpowiem Ci, że im bardziej skomplikowany i losowy charakter ma tło za retuszowanym obiektem, tym lepszy efekt powinieneś uzyskać za pomocą funkcji wypełniania z uwzględnieniem zawartości.

ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Funkcja wypełniania z uwzględnieniem zawartości jest niesamowita… jeśli zadziała. Ale tak jak w przypadku dowolnego innego narzędzia w Photoshopie, nie można na nią liczyć w 100% przypadków, na każdym zdjęciu i w każdej sytuacji. Ja na ogół używam polecenia Fill (Wypełnij) i opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) w tandemie z narzędziem Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący), gdyż ono także jest wyposażone w algorytmy Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). W Photoshopie CS6 w te same algorytmy zostało wzbogacone narzędzie Patch (Łatka) — bliski kuzyn pędzla Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) — które lepiej nadaje się do retuszowania dużych obiektów. Otwórzmy teraz inne zdjęcie (fotografię z pokazów motocrossowych) i spróbujmy użyć wymienionych narzędzi do wyretuszowania zawodnika w tle, przewodów elektrycznych i słupów, a także reklam widocznych w lewym dolnym rogu fotografii.

Krok 6. W większości przypadków nie trzeba tworzyć aż tak dokładnego zaznaczenia, jak to zrobiłem w przypadku turysty w poprzednim projekcie. Zawodnika w tle tego zdjęcia wystarczy odręcznie obrysować zwykłym narzędziem Lasso (L) w taki sposób, aby zaznaczenie obejmowało jego i motor z niewielkim naddatkiem (jak na rysunku obok). Po narysowaniu zaznaczenia wybierz polecenie Fill (Wypełnij) z menu Edit (Edycja), a po wyświetleniu się okna dialogowego Fill (Wypełnienie) z listy Use (Użyj) wybierz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) i kliknij przycisk OK. Gdy to zrobisz, anuluj zaznaczenie skrótem Ctrl+D (Command+D w Mac OS); na rysunku ilustrującym następny krok ćwiczenia możesz się przekonać, że wypełnienie wyszło znakomicie — wraz z drzewami i fragmentem piaszczystej trasy.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©SCOTT KELBY

Krok 5.

Krok 7. Przyjrzyj się miejscu, w którym znajdował się drugi motocyklista. Po prostu zniknął! Włącz teraz narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) (J), aby usunąć słupy po lewej stronie. Zmień średnicę pędzla tak, aby była nieznacznie większa od szerokości słupa, zamaluj go, a Photoshop użyje technologii Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) do wypełnienia zamalowanego obszaru. Zacząłem od usunięcia słupa, który był widoczny pod przednim kołem motoru, a teraz właśnie zamalowuję drugi, ten pośrodku (po zwolnieniu przycisku myszy on także zniknie bez śladu!). Uwaga: zwykłe narzędzie Healing Brush (Pędzel korygujący) — mam na myśli to, które wymaga pobrania próbki z klawiszem Alt (Option w Mac OS) — nie jest wyposażone w algorytmy Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). Mogą się nimi pochwalić tylko narzędzia Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) oraz Patch (Łatka), tyle że w pierwszym przypadku są one domyślnie włączone, a w drugim należy je włączyć samemu.

Krok 8. Wypróbujmy teraz narzędzie Patch (Łatka), abyś mógł się zapoznać z jego działaniem — naciśnij Shift+J tyle razy, ile będzie trzeba, aby je włączyć. Pierwszy etap pracy przypomina obsługę narzędzia Lasso: trzeba odręcznie obrysować retuszowany obiekt (taki jak duży słup elektryczny na tym zdjęciu). Następnie należy kliknąć pośrodku zaznaczonego obszaru i przeciągnąć ponad pobliski, „czysty” fragment zdjęcia (wewnątrz zaznaczenia będzie wyświetlany podgląd przyszłej łatki). Po zwolnieniu przycisku myszy zaznaczenie wróci na swoje miejsce, ale słup zostanie usunięty bez śladu. Narzędzia Patch (Łatka) używam do retuszowania większych obiektów, takich jak ten. Jeśli chciałbyś, aby retusz był wykonywany za pomocą algorytmów Content-Aware (Uwzględnianie zawartości), to z listy Patch (Łatka) na pasku opcji wybierz opcję o takiej właśnie nazwie (patrz rysunek). Nawiasem mówiąc, tryb Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) nie zawsze musi się okazać lepszy od zwykłego trybu działania narzędzia Patch (Łatka) — wszystko zależy od zdjęcia. Jeśli nie spodoba Ci się efekt działania jednego z trybów, wypróbuj drugi. Ale poczekaj… musimy dokończyć retuszowanie tego zdjęcia! ciąg dalszy na następnej stronie

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Krok 9. Tak wygląda efekt przeciągnięcia narysowanej łatki w prawą stronę (zwróć uwagę na położenie kursora, który znajduje się dość daleko na prawo od oryginalnego zaznaczenia). Po wypełnieniu zaznaczenia rezultat nie powalił mnie na kolana (po słupie elektrycznym został dość wyraźny ślad). W takich przypadkach lepiej wypróbować inną metodę, naciśnij więc Ctrl+Z (Command+Z w Mac OS), aby anulować tworzenie łatki, a potem Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby usunąć zaznaczenie. Spróbujmy czegoś innego.

Krok 10. Ponownie włącz narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) — naciśnij Shift+J tyle razy, ile będzie trzeba, aby to zrobić — a potem po prostu zamaluj słup (jak na rysunku obok) i zobacz, jakie to przyniesie efekty. Jak widać na tym przykładzie, mniejszy słup w oddali po lewej stronie oraz linie wysokiego napięcia zostały wyretuszowane bez śladu.

:VND]yZND.RU\JRZDQLH QLHXGDQ\FKSRSUDZHN W przypadku tego zdjęcia tak się szczęśliwie składa, że obiekty przeznaczone do wyretuszowania znajdują się dość daleko od motocyklisty będącego głównym motywem kompozycji, ale niejednokrotnie zdarza się, że detal do retuszu jest ulokowany znacznie bliżej ważnych miejsc. W takich przypadkach, zamiast wypełnić zaznaczenie próbkami tła, program może pobrać próbki wprost z głównego tematu. (Innymi słowy, próba wyretuszowania słupa na tym zdjęciu mogłaby się skończyć wypełnieniem zaznaczenia fragmentami motocykla. Takie sytuacje zdarzają się naprawdę często!) Aby uniknąć tego rodzaju błędów, obrysuj zaznaczeniem te miejsca, z których Photoshop nie powinien pobierać próbek (w tym przypadku obrysowałem motocykl), a potem zapisz to zaznaczenie: wybierz polecenie Save Selection (Zapisz zaznaczenie) z menu Select (Zaznacz) i kliknij przycisk OK. Od tej pory program będzie unikał zaznaczonego fragmentu przy pobieraniu próbek do wypełniania.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

Krok 11. Jak widać, w tym przypadku narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) poradziło sobie zupełnie nieźle. Ten przebrzydły słup próbowałem usunąć na różne sposoby — za pomocą narzędzia Patch (Łatka) z opcją Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) i w zwykłym trybie działania, a także przy użyciu polecenia Fill (Wypełnij); oczywiście także z uwzględnianiem zawartości — ale narzędzie Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący) spisało się najlepiej. Tak dobrze, że po wyretuszowaniu słupa postanowiłem przy okazji zamalować reklamy w lewym dolnym rogu zdjęcia. Ich usunięcie zajęło mi może dwie sekundy: program tak dokładnie wypełnił piachem i ziemią zamalowany obszar, jakby nigdy ich tam nie było. Poniżej możesz się zapoznać z porównaniem wyglądu zdjęć przed retuszem i po jego zakończeniu.

Przed retuszem…

…i po nim

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



Content-Aware Move (Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości) to kolejne zdumiewające narzędzie, którego działanie skłania do zastanowienia się nad niezwykłymi algorytmami umożliwiającymi zaznaczenie wybranego obiektu i przeniesienie go w inne miejsce w tak czarodziejski sposób, że miejsce po tym obiekcie jest automatycznie naprawiane i wypełniane przez program. Oczywiście ta sztuczka nie zawsze wychodzi, a i samego narzędzia z pewnością nie będziesz używał na co dzień… ale jeśli już zdarzy Ci się go użyć i sprawdzi się ono bez zarzutu, to wierz mi — szczęka opadnie Ci z hukiem. No cóż, omawiane narzędzie rzeczywiście bywa krnąbrne, ale pokażę Ci kilka trików ułatwiających obejście niektórych problemów.

Krok 1. Oto przykładowe zdjęcie, nad którym będziemy pracować. Nasze zadanie będzie polegało na przeniesieniu postaci z lewej strony kadru na prawą.

Krok 2. Za pomocą paska narzędzi włącz dowolne narzędzie zaznaczania, którym lubisz się posługiwać, i narysuj zaznaczenie obejmujące obiekt(y) do przesunięcia (w tym przypadku ojca i syna). Zaznaczenie nie musi być idealne, ale postaraj się nadać mu względnie dokładny kształt. (Jak widać na rysunku, zaznaczyłem obydwie postaci, obszar pomiędzy nimi oraz cienie na piasku). Po narysowaniu zaznaczenia dobrze jest rozszerzyć jego zasięg o około 4 piksele. W tym celu wybierz polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/ Modify (Zaznacz/Zmień), a gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Expand Selection (Rozszerzanie zaznaczenia), zmień wartość parametru Expand By (Rozszerz o) na 4 piksele i kliknij przycisk OK.

:VND]yZND5\VRZDQLH ]D]QDF]HQLDQDU]ĘG]LHP&RQWHQW $ZDUH0RYH3U]HVXZDQLH ]XZ]JOĘGQLHQLHP]DZDUWRŒFL Za pomocą narzędzia Content-Aware Move (Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości) można narysować potrzebne zaznaczenie w analogiczny sposób jak narzędziem Lasso.



5R]G]LDâ

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

©ISTOCKPHOTO/LINDA KLOOSTERHOF

3U]HQRV]HQLH RELHNWyZEH] SR]RVWDZLDQLD SXVW\FKPLHMVF

Krok 3. Na pasku narzędzi odszukaj narzędzie Content-Aware Move (Przesuwanie z uwzględnieniem zawartości) — znajdziesz je w pokazanym na rysunku menu z narzędziami Healing Brush (Pędzel korygujący) oraz Patch (Łatka) — lub naciśnij Shift+J tyle razy, ile będzie trzeba, aby je włączyć. Następnie kliknij zaznaczone sylwetki i przeciągnij na prawą stronę zdjęcia (jak na tym przykładzie). Postaci pozostaną na swoim starym miejscu jeszcze kilka chwil, kiedy Photoshop będzie rozpaczliwie szukał jakiejś wymówki… (żartuję, oczywiście ten czas jest poświęcany na skomplikowane obliczenia).

Krok 4. Jak już wspomniałem, po zwolnieniu przycisku myszy będziesz musiał chwilę odczekać (jak długo? To zależy od rozmiarów zdjęcia), ale gdy program skończy działanie, okaże się, że „dziura”, która pozostałaby po wycięciu obiektów w zwykły sposób, została wypełniona odpowiednią teksturą (patrz rysunek). Na razie nie usuwaj jeszcze zaznaczenia — zwłaszcza jeśli poprawka nie wyszła tak, jak się spodziewałeś — gdyż dopóki zaznaczenie jest aktywne, możesz zmienić sposób generowania tekstury przez Photoshopa. Można to zrobić za pomocą listy Adaptation (Dopasowanie), znajdującej się na pasku opcji. Póki nie anulujesz zaznaczenia, możesz wybierać z tej listy różne ustawienia, a program za każdym razem zmodyfikuje wygląd projektu. W razie ewentualnych problemów po prostu przejrzyj poszczególne opcje z tej listy i sprawdź, która z nich daje najlepszy efekt. Im wyższy wybierzesz poziom dopasowania, tym lepiej Photoshop będzie się starał dobrać teksturę do oryginalnego tła. W niektórych przypadkach efekt jest wtedy bardziej naturalny, ale bywa, że wygląda dziwnie, więc najlepiej po prostu poeksperymentuj z różnymi ustawieniami. Uwaga: pamiętaj, że drobne błędy możesz w razie potrzeby skorygować za pomocą narzędzia Spot Healing Brush (Punktowy pędzel korygujący).

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL -DNXWZRU]\ýZDUVWZĘNRUHNF\MQĉ 6KDGRZV+LJKOLJKWV&LHQLH3RGŒZLHWOHQLD " Z technicznego punktu widzenia nie będzie to warstwa korekcyjna, lecz jej działanie i obsługa będą ją przypominały do złudzenia. Najpierw wybierz polecenie Convert for Smart Filters (Konwertuj na inteligentne filtry) z menu Filter (Filtr), co spowoduje przekształcenie bieżącej warstwy dokumentu na obiekt inteligentny. Następnie wybierz polecenie Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) z menu Image/Adjustments (Obraz/Dopasowania), skonfiguruj parametry w oknie dialogowym tego polecenia i kliknij przycisk OK. W panelu Layers (Warstwy) pojawi się wówczas miniatura maski warstwy (bardzo podobna do miniatur masek warstw korekcyjnych) z dołączonym do niej efektem Shadows/Highlights (Cienie/ Podświetlenia). Po dwukrotnym kliknięciu napisu Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) na ekranie pojawi się okno dialogowe z wybranymi uprzednio parametrami (podobnie jak w przypadku warstwy korekcyjnej). Z kolei po kliknięciu niewielkiej ikony z suwakami, znajdującej się po prawej stronie wspomnianego napisu, na ekranie wyświetli się okienko, w którym możesz zmienić tryb mieszania i stopień krycia efektu (podobnie jak w przypadku warstwy korekcyjnej). Omawiany efekt możesz też całkowicie ukryć przez kliknięcie ikony z symbolem oka (podobnie jak…) i w dowolnej chwili usunąć bez szkody dla jakości obrazu (podobnie…).

=PLDQDSRâRŮHQLDRGEODVNXIODU\ Odblask utworzony przy użyciu filtra Lens Flare (Flara obiektywu) z menu Filter/Render (Filtr/Renderowanie) jest domyślnie umieszczany na środku zdjęcia, lecz przed zatwierdzeniem uzyskanego efektu można go przesunąć w dowolne miejsce na miniaturowym podglądzie fotografii w oknie Lens Flare (Flara obiektywu), co zarazem ma dość istotny wpływ na wygląd samej flary. W celu zmiany położenia flary wystarczy przeciągnąć ją kursorem myszy w odpowiednie miejsce na podglądzie. Nawiasem mówiąc, najlepszy sposób na zastosowanie tego filtra polega na utworzeniu nowej warstwy, wypełnieniu jej czarnym kolorem, utworzeniu flary i zmianie trybu mieszania tak zmodyfikowanej



5R]G]LDâ

warstwy na Screen (Ekran). W tym trybie mieszania czarne tło całkowicie zniknie, a Ty będziesz mógł wygodnie przesunąć flarę w dowolne miejsce na podglądzie zdjęcia (jeśli w którymś miejscu flara będzie się raptownie urywała, dodaj do takiej warstwy maskę i zamaluj ostrą krawędź przy użyciu bardzo dużego pędzla o miękkich krawędziach).

1LHMHVWHŒSHZLHQMDNL WU\EPLHV]DQLDZ\EUDý" Po prostu przejrzyj działanie kolejnych trybów przy użyciu skrótu Shift++ (plus) i wybierz ten, który uznasz za najlepszy.

-DN]PLHQLýNROHMQRŒýNRĽFyZHNSĘG]OD ZSU]\ERUQLNX" Wybierz polecenie Preset Manager (Menedżer ustawień domyślnych) z menu Edit (Edycja) i ułóż poszczególne końcówki w kolejności, która Ci najbardziej odpowiada. Gdy skończysz porządkowanie, kliknij przycisk Done (Gotowe).

=PLDQDNRORUXOLQLLSRPRFQLF]\FK Chciałbyś zmienić kolor linii pomocniczych (tych, które można przeciągnąć kursorem myszy z miarek dokumentu)? Po prostu utwórz taką linię, a następnie dwukrotnie ją kliknij, aby wyświetlić okno dialogowe Preferences (Preferencje) z ustawieniami Guides, Grid & Slices (Linie pomocnicze, siatka i plasterki), wśród których znajdziesz między innymi opcje zmiany koloru wspomnianych

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL linii. Inny sposób na wyświetlenie tych ustawień polega na naciśnięciu Ctrl+K (Mac OS: Command+K) i kliknięciu pozycji Guides, Grid & Slices (Linie pomocnicze, siatka i plasterki) na liście po lewej stronie.

'RF]HJRVâXŮ\SDUDPHWU)LOO:\SHâQLHQLH " Tuż pod polem parametru Opacity (Krycie) w panelu Layers (Warstwy) znajduje się pole Fill (Wypełnienie), które pojawiło się w jednej ze starszych wersji Photoshopa, budząc niemałe zdziwienie wśród wielu użytkowników: „A do czego to służy?”. Otóż ten tajemniczy parametr jest użyteczny wyłącznie wówczas, gdy do warstwy dokumentu dołączone są jakieś style, takie jak cienie czy efekty krawędzi. Przypuśćmy, że na warstwie znajduje się jakiś obiekt, do którego dodałeś efekt cienia. W takim przypadku zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) sprawi, że zarówno obiekt, jak i cień będą bardziej przejrzyste, zaś zmniejszenie wartości parametru Fill (Wypełnienie) spowoduje zwiększenie przejrzystości obiektu, lecz jego cień pozostanie w 100% widoczny.

8NU\W\VNUyWVâXŮĉF\GRVFDODQLDZDUVWZ Teoretycznie polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz) nie ma przypisanego skrótu, lecz ja z powodzeniem posługuję się skrótem Ctrl+Shift+E (Mac OS: Command+Shift+E) przypisanym do innego polecenia — Merge Visible (Złącz widoczne) — które powoduje scalenie wszystkich widocznych warstw. Co prawda odniesie ono identyczny skutek tylko wówczas, gdy w projekcie nie ma żadnych ukrytych warstw, lecz ponieważ w moich projektach takich warstwy zwykle nie ma, mogę używać go bez przeszkód.

.RQILJXURZDQLHSRGUĘF]QHJRSUyEQLNDNRORUyZ Photoshop jest wyposażony w podręczny próbnik kolorów, wyświetlany po naciśnięciu klawiszy Alt+Shift (Mac OS: Command+Option+Ctrl) i kliknięciu prawym przyciskiem myszy (Mac OS: wystarczy zwykłe kliknięcie).

Czy wiesz, że możesz zmienić rozmiar i wygląd tego próbnika? Naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K), aby wyświetlić okno dialogowe Preferences (Preferencje), kliknij pozycję General (Ogólne) i wybierz jedną z opcji znajdujących się na liście HUD Color Picker (Próbnik kolorów HUD).

=PLDQDWU\EXPLHV]DQLDSĘG]ODSRGF]DVSUDF\ Jeśli chciałbyś zmienić tryb mieszania pędzla i nie odrywać się od malowania (gdyż normalnie wymaga to wybrania jednego z trybów na pasku opcji programu), naciśnij Shift (Mac OS: Shift+Ctrl) i kliknij prawym przyciskiem myszy (Mac OS: wystarczy zwykłe kliknięcie) w dowolnym miejscu dokumentu, aby wyświetlić listę dostępnych trybów mieszania narzędzia Brush (Pędzel).

7ZRU]HQLHSHUVSHNW\ZLF]Q\FKFLHQL W celu utworzenia cienia, który nie będzie wyglądał tak, jak gdyby padał na podłogę, a nie na podłoże tuż pod obiektem, najpierw dodaj do warstwy zwykły efekt Drop Shadow (Cień) — należy w tym celu wybrać odpowiednią opcję z listy wyświetlanej po kliknięciu przycisku Add Layer Style (Dodaj styl warstwy), znajdującego się na dole panelu Layers (Warstwy), i kliknąć przycisk OK — a potem wybierz polecenie Create Layer (Utwórz warstwę) z menu Layer/Layer Style (Warstwa/Styl warstwy). Cień zostanie wówczas umieszczony na oddzielnej warstwie dokumentu. Wybierz tę warstwę do edycji, a następnie naciśnij Ctrl+T (Mac OS: Command+T), aby wydać polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne). Naciśnij i przytrzymaj klawisz Ctrl (Mac OS: Command), kliknij uchwyt w środkowej części górnej krawędzi ramki i przeciągnij go w dół pod kątem 45°, aby uzyskać pożądany efekt.

.RSLRZDQLHPDVHN Jeśli po utworzeniu maski warstwy chciałbyś dołączyć identyczną maskę do innej warstwy tego samego dokumentu, naciśnij klawisz Alt (Mac OS: Option) i przeciągnij miniaturę tej maski ponad miniaturę docelowej warstwy w panelu Layers (Warstwy). Jeśli zamiast kopiować, wolałbyś przenieść źródłową maskę do innej warstwy, to po prostu ją przeciągnij, nie wciskając klawisza Alt czy Option.

'UREQHSUREOHP\.RU\JRZDQLHW\SRZ\FKZDG]GMĘý

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Jeśli jesteś ciekaw, to taki tytuł nosi film krótkometrażowy z 2009 roku. (W serwisie iTunes można go kupić za zaledwie 1,99 dol. Przypuszczam, że tak niska cena jest podyktowana długością, gdyż całość trwa niecałe 20 minut. Z drugiej strony nie ma co się dziwić — ile może kosztować film, w którym nie ma ani jednego zombie?) Fabuła została streszczona następująco (odchrząknij i przeczytaj to głębokim, mosiężnym

Efekty uboczne (IHNW\VSHFMDOQH GODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL głosem, jakim zwykle posługują się lektorzy w zwiastunach): „Zwykły mężczyzna nagle staje się przedmiotem eksperymentów w ramach badań nad nowym lekiem, a potem spotyka kobietę swojego życia…”. Pestka. Każdemu z nas przytrafiają się takie historie. A eksperymenty farmaceutyczne to już w ogóle codzienność. Rzuciłem okiem na plakat promujący ten obraz. Główny bohater na pierwszym planie ma przerażającą, sinozieloną skórę, która nie świadczy najlepiej o jego stanie zdrowia, lecz jego towarzyszka wygląda kwitnąco — piękna cera, ciepła karnacja. Wówczas zrozumiałem, dlaczego ten mężczyzna znalazł kobietę swojego życia: to proste — nie miała tego okropnego, sinawego koloru. Pomyśl tylko: jeśli otaczałyby Cię kobiety, które już z daleka straszyłyby karnacją świadczącą o poważnych problemach z balansem bieli, a któregoś dnia spotkałbyś cudownie poprawną kolorystycznie istotę, noszącą ze sobą szarą kartę wzorcową i wyglądającą dzięki niej olśniewająco (w każdych warunkach oświetleniowych!), to byś się nie zakochał? Oczywiście, że tak. Założę się, że na 10 minut przed końcem filmu główny bohater rozkręca własny biznes polegający na świadczeniu usług korygowania balansu bieli dla użytkowników portali randkowych i serwisów społecznościowych. „Sine, zielone, niebieskie przebarwienia usuwam ze zdjęć w profilach skutecznie i bez śladu. Przystępne ceny”. Interes się kręci, wszystko wydaje się zmierzać do szczęśliwego finału, gdy nagle, około 18. minuty filmu, eksperymentalny lek przestaje działać. Okazuje się, że mężczyzna jest w rzeczywistości zamknięty w wilgotnym, mrocznym pomieszczeniu, tkwi przed ekranem komputera i do późnej nocy musi pisać bezsensowne wstępy do rozdziałów. W ostatnich sekundach filmu do pokoju wchodzi jego żona ze słowami: „Kochanie, chodź już spać”; on odwraca się i zauważa jej niezdrową, sinozieloną cerę…

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



To chyba jedna z najchętniej używanych ostatnio technik przetwarzania zdjęć portretowych — można natknąć się na nią niemal wszędzie, od kolorowych czasopism do okładek płyt CD, od reklam do plakatów filmowych, od zdjęć w czasopismach do ulicznych billboardów. Mam wrażenie, że pyta o nią co drugi klient… Warto się zatem zapoznać z bardzo prostym sposobem na uzyskanie tego efektu. Tak prostym, że przerobienie oryginalnego zdjęcia nie zajmie Ci więcej niż minutę!

Krok 1. Otwórz zdjęcie portretowe, któremu chciałbyś nadać modny, kontrastowy wygląd. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę tła, a następnie skopiuj ją raz jeszcze, używając tego samego skrótu (innymi słowy, po zakończeniu tej operacji dokument powinien się składać z trzech identycznych warstw — tak jak na rysunku).

Krok 2. Kliknij środkową warstwę w panelu Layers (Warstwy) — będzie ona nosić nazwę Layer 1 (Warstwa 1) — aby wybrać ją do edycji, a następnie naciśnij Ctrl+Shift+U (Mac OS: Command+Shift+U), by wydać polecenie Desaturate (Zmniejsz nasycenie) i tym samym całkowicie pozbawić tę warstwę barw. Następnie zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla tej warstwy do 80%, aby nieznacznie prześwitywała przez nią kolorowa warstwa znajdująca się pod spodem. Choć wygląd dokumentu nie zmieni się ani odrobinę (w oknie projektu nadal będzie widoczne zwykłe, kolorowe zdjęcie), gdyż ponad edytowaną warstwą znajduje się jeszcze jedna, na którą opisana operacja nie miała przecież żadnego wpływu, to o skuteczności tego zabiegu świadczy wygląd miniatur w panelu Layers (Warstwy). Jeśli przyjrzysz im się uważnie, to z pewnością zauważysz, że miniatura środkowej warstwy stała się czarno-biała (jak na tym rysunku).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Modne portrety o stonowanej kolorystyce

Krok 3. Kliknij górną warstwę w panelu Layers (Warstwy) — nosi ona nazwę Layer 1 copy (Warstwa 1 kopia) — a następnie zmień jej tryb mieszania z Normal (Zwykły) na Soft Light (Łagodne światło). Już ta prosta zmiana umożliwia uzyskanie bardzo atrakcyjnego efektu, lecz jeśli chciałbyś dodatkowo pogłębić kontrast i zaakcentować detale portretu, to zamiast trybu Soft Light (Łagodne światło) użyj trybu Overlay (Nakładka). Jeżeli po wybraniu tego trybu efekt wyda Ci się zbyt intensywny, to spróbuj nieznacznie zmniejszyć stopień krycia zmodyfikowanej warstwy — ja na ogół pozostaję przy trybie Soft Light (Łagodne światło).

Krok 4. Ostatni krok będzie polegał na ograniczeniu zasięgu efektu do samej skóry modela (oczywiście jeśli całość wygląda dobrze, możesz zostawić portret w takiej postaci, ja jednak zazwyczaj decyduję się na zmodyfikowanie samej skóry. Innymi słowy, jeśli już teraz podoba Ci się uzyskany efekt, możesz pominąć dalszą część tego kroku). W tym celu naciśnij Ctrl+Alt+Shift+E (Command+Option+Shift+E w Mac OS), aby na samej górze listy warstw utworzyć nową, scaloną warstwę projektu (czyli taką, która wygląda jak spłaszczona wersja całego dokumentu). Ponieważ dwie warstwy pod spodem nie są już potrzebne, możesz kliknąć ikony oka znajdujące się obok ich miniatur, aby je ukryć (jak na tym przykładzie), lub po prostu je usuń. Gdy to zrobisz, przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby ukryć bieżącą warstwę za pomocą czarnej maski. Następnie zmień kolor narzędzia na biały klawiszem D, włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), z przybornika na pasku opcji wybierz średniej wielkości końcówkę o miękkich krawędziach i zamaluj twarz oraz dłonie modela (a także każdy inny odsłonięty fragment skóry), aby dokończyć pracę. Jeśli uznasz, że efekt jest zbyt intensywny, po prostu zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla zmodyfikowanej warstwy, aż uzyskasz satysfakcjonujący rezultat. I to wszystko!

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Sztuczka ]H]ZLĘNV]DQLHP kontrastu

Krok 1. Otwórz zdjęcie, któremu chciałbyś nadać wygląd opisany we wstępie. Ponieważ wspominałem o możliwości zarejestrowania tej sztuczki w postaci operacji, proponuję, abyś zaczął ją nagrywać od samego początku, dzięki czemu będziesz mógł ją potem wypróbować na dowolnej fotografii. Otwórz panel Actions (Operacje), kliknij przycisk Create New Action (Utwórz nową operację), znajdujący się w dolnej części tego panelu, i wpisz nazwę „High-Contrast Look” (kontrastowy wygląd) w oknie dialogowym New Action (Nowa operacja), które się wówczas pojawi. Od tej chwili Photoshop będzie śledził każdy Twój ruch (i niczym Wielki Brat uważnie patrzył na wszystkie Twoje poczynania… strzeż się! Żartuję, oczywiście).

Krok 2. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę tła, i zmień tryb mieszania otrzymanego duplikatu na Vivid Light (Światło jaskrawe). (Wiem, że na tym etapie pracy zdjęcie wcale nie będzie się prezentowało zbyt dobrze, lecz już za chwilę jego wygląd ulegnie zdecydowanej poprawie).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Efekt polegający na silnym zwiększeniu kontrastu i zmniejszeniu nasycenia barw święci ostatnio triumfy popularności, a choć istnieje kilka rozszerzeń (pluginów) Photoshopa, które ułatwiają tworzenie tego typu efektów, a prócz tego można go z powodzeniem uzyskać w module Camera Raw (o czym będę jeszcze pisał w dalszej części tego rozdziału), to postanowiłem zamieścić tu przepis, którym podzielił się ze mną na blogu (http://www.scottkelby.com) niemiecki spec od retuszu zdjęć, Calvin Hollywood. Olbrzymią zaletą techniki proponowanej przez Calvina jest możliwość zapisania jej w postaci operacji (którą można uruchomić jednym kliknięciem) oraz całkowita niezależność od zewnętrznych, płatnych rozszerzeń Photoshopa. Bardzo dziękuję Calvinowi za możliwość podzielenia się tą sztuczką z moimi Czytelnikami.

Krok 3. Naciśnij Ctrl+I (Mac OS: Command+I), aby utworzyć negatyw bieżącej warstwy dokumentu (co prawda wskutek wcześniejszej zmiany trybu mieszania obraz stanie się niemal zupełnie szary, lecz na razie się tym nie przejmuj). Wybierz polecenie Surface Blur (Rozmycie powierzchniowe) z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, zmień wartość parametrów Radius (Promień) i Threshold (Próg) na 40 i kliknij przycisk OK (przetworzenie zdjęcia przy użyciu tego filtra może zająć dłuższą chwilę. Jeśli jest to fotografia o głębi 16 bitów na kanał, to być może nadszedł dobry moment, żeby zaparzyć sobie kawę. I zjeść kanapkę).

Krok 4. Uzyskanie potrzebnego efektu wymaga zastosowania jeszcze jednego trybu mieszania, lecz nie możemy zmienić trybu Vivid Light (Światło jaskrawe) dla bieżącej warstwy, gdyż zniweczymy nasze dotychczasowe starania. Rozwiązanie polega na utworzeniu kolejnej warstwy dokumentu, odzwierciedlającej jego dotychczasową zawartość, i umieszczeniu jej na samej górze stosu warstw. Dzięki temu zmiana trybu mieszania przyniesie oczekiwane efekty. Opisaną operację (czyli tworzenie warstwy będącej scaloną kopią dotychczas istniejących) można wykonać przy użyciu skrótu Ctrl+Alt+Shift+E (Mac OS: Command+Option+Shift+E).

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 5. Teraz możesz już usunąć środkową warstwę dokumentu, czyli tę, którą poddałeś działaniu filtra Surface Blur (Rozmycie powierzchniowe) — przeciągnij ją ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy). W celu rozwiązania problemu z przejaskrawionymi, neonowymi krawędziami na zmodyfikowanej warstwie dokumentu możemy po prostu usunąć z niej cały kolor. Aby to zrobić, wybierz polecenie Desaturate (Zmniejsz nasycenie) z menu Image/Adjustments (Obraz/Dopasowania) — warstwa stanie się wówczas szara. Następnie zmień tryb mieszania scalonej warstwy dokumentu — powinna ona nosić nazwę Layer 2 (Warstwa 2) — na Overlay (Nakładka). Od tej chwili planowany efekt zacznie nabierać kształtów. Jeśli chcesz, możesz na tym zakończyć (ja tak na ogół postępuję), ale jeżeli masz wrażenie, że jeszcze silniejsze zwiększenie kontrastu wcale by nie zaszkodziło (to możliwe; wszystko zależy od zdjęcia oraz od tego, jak bardzo chciałbyś zaakcentować faktury i detale), to możesz dać więcej czadu (przepraszam, ale musiałem nawiązać do tytułu tego popularnego kiedyś filmu!).

Krok 6. Wybierz polecenie Shadows/Highlights (Cienie/Podświetlenia) z menu Image/ Adjustments (Obraz/Dopasowania). W oknie dialogowym tego polecenia przeciągnij suwak Amount (Ilość) w sekcji Shadows (Cienie) do 0. Następnie zaznacz opcję Show More Options (Pokaż więcej opcji), aby wyświetlić dodatkowe ustawienia w tym oknie. Kolejny etap pracy będzie polegał na zwiększeniu kontrastu warstwy w trybie Overlay (Nakładka) w sposób naśladujący działanie suwaka Clarity (Przejrzystość) w module Camera Raw. Posłuży do tego suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) — przeciągnij go w prawą stronę i obserwuj wzrost wyrazistości detali zdjęcia. Im dalej w prawo, tym bardziej kłujące staną się detale (kłujące w tym dobrym znaczeniu, lecz uważaj, by nie przesadzić, ponieważ zdjęcie i tak będzie jeszcze później wyostrzane). Kliknij przycisk OK. Kolejny krok jest zupełnie opcjonalny, więc jeśli nie chcesz go wykonywać, wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz) z menu panelu Layers (Warstwy) i nie zapomnij zatrzymać rejestrowania operacji.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 7. Omawiany efekt zazwyczaj wygląda znakomicie, ale na rozmytych, miękkich tłach prezentuje się znacznie gorzej (i sprawia, że całe zdjęcie wydaje się sztuczne). Z taką sytuacją mamy do czynienia w tym przypadku. Byłoby lepiej, gdyby ograniczyć wzrost kontrastu do głównego tematu, a tło pozostawić bez zmian. Oto jak należy to zrobić: najpierw przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS) i kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby ukryć kontrastową warstwę za pomocą czarnej maski (w ten sposób cały efekt zniknie). Włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B) i za pomocą średniej wielkości pędzla o miękkich krawędziach zamaluj na biało twarz mężczyzny, aby przywrócić w tym miejscu wysoki kontrast obrazu. Następnie na pasku opcji zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do 70% (aby efekt nie był tak intensywny) i zamaluj turban oraz ubranie mężczyzny. Dzięki temu kontrast rozmytego tła w ogóle nie ulegnie zmianie. Na koniec sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla bieżącej warstwy na tyle, by całość wyglądała naturalnie (tutaj ustawiłem ją na poziomie 67%). Teraz możesz spłaszczyć wszystkie warstwy i wyostrzyć obraz za pomocą filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) według wskazówek podanych w rozdziale 10. Tutaj użyłem następujących ustawień: Amount (Ilość) — 120, Radius (Promień) — 1, Threshold (Próg) — 3.

Przed retuszem…

…i po nim

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Jeżeli za pomocą modułu Camera Raw chciałbyś uzyskać modny ostatnio efekt w postaci zwiększenia kontrastu i charakterystycznego „przybrudzenia” obrazu, to wierz mi, że nie ma nic prostszego: wystarczy odpowiednio skonfigurować kilka suwaków w panelu Basic (Podstawowe). Jeśli na pewnym etapie zdecydujesz, że chciałbyś wykonać jeszcze kilka poprawek w Photoshopie, to koniecznie spróbuj poddać takie zdjęcie wyostrzaniu filtrem High Pass (Górnoprzepustowy). Fotografie z dużą ilością wyrazistych tekstur, odrapanych metalowych elementów i detali doskonale poddają się tego typu przeróbkom, więc warto wypróbować tę metodę. Nie wyprzedzajmy jednak faktów — zacznijmy od tytułowego efektu.

Krok 1. Otwórz zdjęcie w module Camera Raw. To jeden z tych efektów, które wymagają odpowiedniej fotografii, by w pełni rozwinęły skrzydła. Najlepszym materiałem są kontrastowe fotografie zawierające mrowie detali, chropawych tekstur i metalowych obiektów (opisywany efekt zupełnie nieźle wygląda także na zdjęciach sportowych — takich jak przykładowa fotografia — motoryzacyjnych, a nawet na niektórych krajobrazach. Krótko mówiąc, raczej nie stosowałbym go w przypadku zdjęć pluszowego, puchatego króliczka). Oto oryginalne zdjęcie RAW otwarte w module Camera Raw. (Uwaga: odnoszę wrażenie, że ta sztuczka lepiej się sprawdza w przypadku zdjęć RAW, zaś na fotografiach JPEG i TIFF — nieco słabiej, lecz nie ma żadnych przeciwwskazań do stosowania jej w którymś z tych formatów).

Krok 2. Przeciągnij suwaki Contrast (Kontrast), Shadows (Cienie) oraz Clarity (Przejrzystość) do oporu w prawą stronę, czyli do wartości 100%. W zależności od zdjęcia obraz może się stać trochę zbyt jasny, a barwy mogą ulec wyjałowieniu (w tym przypadku twarz modela uległa dość silnemu rozjaśnieniu, zaś kolory zdjęcia stały się trochę wyblakłe). W razie potrzeby możesz skorygować jasność zdjęcia za pomocą suwaka Exposure (Ekspozycja) — po prostu przeciągnij go w lewą stronę na tyle daleko, aby je trochę przyciemnić. Akurat w tym przypadku nie musiałem tego robić; po prostu na wszelki wypadek podpowiadam, jak postąpić w tego typu sytuacji.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Efekt brudnego, kontrastowego ]GMĘFLDZPRGXOH &DPHUD5DZ

Krok 3. Aby uniknąć nadmiernego spadku nasycenia barw w najgłębszych obszarach cieni, przeciągnij suwak Blacks (Czarne) w lewą stronę, aż tonacja fotografii nabierze harmonijnego charakteru (tak jak w tym przypadku, gdzie przeciągnąłem go do położenia –54). Ponadto w celu silnego przytłumienia świateł (to jeden z charakterystycznych aspektów omawianego efektu) przeciągnij suwak Highlights (Światła) do końca w lewą stronę, do wartości –100. Powoli zbliżamy się do celu…

Krok 4. Przeciągnięcie suwaka Blacks (Czarne) w sposób opisany w poprzednim kroku ćwiczenia na ogół sprawia, że kolory nabierają intensywności i blasku, ale nie do końca o to nam chodzi: przypominam, że jeden z elementów omawianego efektu polega na „przybrudzeniu” i zmniejszeniu nasycenia barw. Aby to osiągnąć, zmniejsz wartość parametru Vibrance (Jaskrawość), aż barwy ulegną zauważalnemu przytłumieniu — w tym przypadku zredukowałem go do –64. Na koniec, jeśli zdjęcie stanie się trochę zbyt ciemne, spróbuj wyeksponować najjaśniejsze światła poprzez przeciągnięcie suwaka Whites (Biele) w prawą stronę (naprawdę nieznacznie, tak jak postąpiłem w tym przypadku, gdzie ustawiłem go w położeniu +25). Nie każde zdjęcie będzie wymagało takich kosmetycznych poprawek, ale jeżeli będziesz chciał trochę zintensyfikować zakres świateł, to przeciągnięcie suwaka Whites (Białe) powinno przynieść oczekiwany efekt. Poniżej możesz obejrzeć porównanie wyglądu zdjęcia przed przeróbką i po jej wykonaniu. I jeszcze jedno: ta fotografia aż się prosi o wyostrzenie za pomocą filtra High Pass (Górnoprzepustowy)! (O tym, jak to zrobić, przeczytasz na stronie 347).

Przed retuszem…

…i po nim

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



O ten efekt jestem pytany bardzo często… gdyż bardzo często go używam. Konkretnie widzowie pytają mnie: „W jaki sposób udaje ci się uzyskać taką ostrość obrazu przy takiej miękkości konturów?”. Rozwiązanie tej zagadki jest naprawdę bardzo proste, ale nie mów o tym nikomu, gdyż wolałbym, żeby ludzie myśleli, że takie efekty wymagają niesamowitej znajomości Photoshopa ;-)

Krok 1. Ostrość obrazu poddanego tej przeróbce wynika z tego, że zaczynam ją właśnie od wyostrzania. Z tego względu zazwyczaj odkładam utworzenie tego efektu na sam koniec, przed zapisaniem gotowego pliku (chodzi o to, żeby wyostrzanie było ostatnim etapem pracy nad projektem, ale w tym przypadku po wyostrzaniu trzeba przeprowadzić jeszcze jedną operację, więc musimy od niego zacząć). Wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/ Wyostrzanie). W oknie dialogowym filtra zmień wartość parametru Amount (Ilość) na 120%, parametru Radius (Promień) na 1, zaś parametrowi Threshold (Próg) nadaj wartość 3, aby poddać zdjęcie dość intensywnemu wyostrzaniu. Kliknij przycisk OK.

Krok 2. Naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby powielić wyostrzoną warstwę.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

(IHNWPLĘNNLHJR UR]P\FLDGOD SRUWUHWyZL]GMĘý krajobrazowych

Krok 3. Wybierz polecenie Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) z menu Filter/Blur (Filtr/ Rozmycie). W oknie dialogowym filtra zmień wartość parametru Radius (Promień) na 25 pikseli (w przypadku zdjęć z aparatu z matrycą o rozdzielczości 24 megapikseli lub większej być może będziesz musiał zwiększyć wartość promienia do 35 megapikseli. Nie troszcz się jednak o konkretną wartość, ale o to, by zdjęcie było w rezultacie rozmyte przynajmniej tak silnie jak to na przykładzie obok). Kliknij przycisk OK.

Krok 4. Na koniec sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i zmień wartość parametru Opacity (Krycie) dla rozmytej warstwy do 30% (jak na tym przykładzie). I gotowe. Wiem, co sobie teraz pomyślałeś: „Scott. Poważnie to już wszystko?”. Tak — i właśnie dlatego lepiej będzie, jeśli to zostanie między nami ;-)

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



,QVWDJUDP ZSLJXâFH

Krok 1. Rozpocznij od otwarcia zdjęcia w module Camera Raw. Jednym z charakterystycznych aspektów zdjęć Instagram są ich kwadratowe proporcje, zacznijmy więc właśnie od tego. Kliknij przycisk narzędzia Crop (Kadrowanie) na pasku narzędzi i przytrzymaj przycisk myszy. Po chwili na ekranie pojawi się menu z różnymi ustawieniami kadrowania (patrz rysunek). Wybierz z niego opcję 1 to 1 (1 do 1), która umożliwia przycięcie zdjęcia do kwadratowego kształtu.

Krok 2. Rozciągnij ramkę kadrowania ponad tą częścią fotografii, którą chciałbyś poddać omawianemu efektowi (w tym przypadku fragment przeznaczony do dalszej obróbki narzuca się sam). Po ustawieniu ramki w oczekiwanym miejscu naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić kadrowanie. Od tej chwili wszystko będzie bardzo proste — wystarczy poprzesuwać kilka suwaków i skonfigurować garść drobiazgów. Do dzieła.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Oto prosty i szybki sposób na nadanie zdjęciu wyglądu naśladującego efekty w programie Instagram, święcącym ostatnio triumfy popularności. Oczywiście, tak naprawdę nie ma „jednego efektu Instagram”, gdyż ta aplikacja oferuje ich przynajmniej piętnaście, ale na podstawie tego ćwiczenia z grubsza dowiesz się, na czym to polega. I jeszcze jedno: zastanawiasz się pewnie, czy ludzie rzeczywiście chcą używać Photoshopa do naśladowania efektów dostępnych w aplikacjach na smartfony? No cóż — tak. Jest to jedna z tych sztuczek, o które ludzie pytają ostatnio najczęściej (nawet mnie nie denerwuj…). Na szczęście trik jest prosty, zaś stylistyka obrazu bazuje na zabiegach stosowanych w tradycyjnej ciemni. A skoro tak, to nie będę narzekał.

Krok 3. Kolejną charakterystyczną cechą zdjęć Instagram jest ich niewielki kontrast (wynikający z tego, że naśladują one stare, tradycyjne odbitki). Rozpocznij więc od przeciągnięcia suwaka Contrast (Kontrast) do końca w lewą stronę, do wartości –100. Następnie zwiększ wartość parametru Vibrance (Jaskrawość) do maksimum, do +100. Teraz powinniśmy w pewnym stopniu przywrócić oryginalny kontrast obrazu za pomocą suwaka Whites (Biele). Przeciągnij go w prawo, aby trochę zaakcentować najjaśniejsze partie świateł (tutaj ustawiłem go na poziomie +55). Następnie przeciągnij suwak Blacks (Czarne) w lewo, aby poprawić kolorystykę najgłębszych cieni (tu przeciągnąłem go do wartości –70). Na tym etapie zdjęcie ma żółtawe zabarwienie. Ale to długo nie potrwa.

Krok 4. Kliknij ikonę zakładki Tone Curve (Krzywa tonalna) — jest to druga ikona od lewej w obszarze paneli — a następnie otwórz zakładkę Point (Punktowo). Gdy to zrobisz, z listy Channel (Kanał) wybierz opcję Green (Zielony). Nie martw się: nawet jeśli nigdy wcześniej nie używałeś krzywej tonalnej, to na pewno sobie poradzisz. Widzisz ukośną linię biegnącą od lewego dolnego do prawego górnego rogu diagramu? Kliknij punkt znajdujący się na początku tej linii, po lewej stronie na dole, i przeciągnij go nieznacznie w górę (jak na tym przykładzie), aby zabarwić zdjęcie na zielono. Łatwe, prawda?

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 5. Skoro już się trochę oswoiłeś z edytowaniem krzywych tonalnych, wybierz opcję Blue (Niebieski) z menu Channel (Kanał). Kliknij ten sam punkt co poprzednio (czyli ten w lewym dolnym rogu) i przeciągnij w górę. Tym razem jednak przesuń go znacznie wyżej, za poziomą linię środkową, mniej więcej w połowie trzeciego kwadratu (jak na tym przykładzie). Następnie kliknij punkt w prawym górnym rogu i przeciągnij go odrobinę w dół, o włos (albo dwa…) za połowę pierwszego kwadratu (patrz rysunek). W rezultacie zdjęcie nabierze niebiesko-żółtej kolorystyki.

Wskazówka. Dodawanie ziarna QDŒODGXMĉFHJRWUDG\F\MQ\ILOP Jeśli chciałbyś uzyskać efekt przypominający tradycyjny film fotograficzny, kliknij ikonę zakładki Effects (Efekty) w Camera Raw (jest to czwarta ikona od prawej) i przeciągnij suwak Amount (Ilość) w sekcji Grain (Ziarno) w prawą stronę. Ten suwak umożliwia uzyskanie efektu naśladującego ziarno błony filmowej, ale możesz go użyć także do dodania odrobiny ziarna do fotek à la Instagram.

Krok 6. Następnie w obszarze paneli kliknij piątą ikonę od lewej strony, aby otworzyć panel o nazwie Split Toning (Rozdziel tonowanie). Za pomocą ustawień w tym panelu można zabarwić najjaśniejsze obszary zdjęcia jednym odcieniem, najciemniejsze innym, a następnie wyregulować wzajemne proporcje między tymi odcieniami. Rozpoczniemy od zakresu świateł, przeciągnij więc suwak Saturation (Nasycenie) w sekcji Highlights (Światła) do 37. (Dobrze jest zacząć od suwaka Saturation (Nasycenie), aby ułatwić sobie wybranie właściwej barwy. Przy ustawieniach domyślnych zmiana położenia suwaka Hue (Barwa) nie ma żadnego wpływu na wygląd obrazu). Potem przeciągnij suwak Hue (Barwa) do 47, aby nadać zakresowi świateł wyraźny, żółty odcień. Następnie zwiększ wartość parametru Saturation (Nasycenie) w sekcji Shadows (Cienie) do 100 i w tej samej sekcji przesuń suwak Hue (Barwa) do 273, aby zabarwić cienie na niebiesko. Na koniec przeciągnij suwak Balance (Balans) w prawą stronę, do +65, aby niebieskie cienie wyraźnie dominowały nad żółtymi światłami (jak na tym rysunku).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 7. Kolejny krok będzie polegał na utworzeniu efektu ramki — można to zrobić wprost w module Camera Raw, a efekt jest bardzo podobny do jednej z ramek dostępnych w programie Instagram. Kliknij ikonę panelu Effects (Efekty) — jest to czwarta ikona od prawej — a następnie przeciągnij suwak Amount (Ilość) w sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) do końca w lewą stronę, do wartości –100, aby uzyskać idealnie czarną winietę (jak na tym przykładzie). Potem zaś przeciągnij wszystkie trzy pozostałe suwaki do końca w lewo, aby uzyskać zaokrągloną ramkę o ostrych konturach, taką jak tutaj.

Krok 8. Instagram umożliwia tworzenie także białych ramek — i takie również można uzyskać w Camera Raw. Aby to zrobić, z listy Style (Styl warstwy) w sekcji Post Crop Vignetting (Winietowanie po kadrowaniu) trzeba wybrać opcję Paint Overlay (Nakładka farby) i przeciągnąć suwak Amount (Ilość) do końca w prawą stronę (do +100). W rezultacie powstanie biała, kryjąca ramka, pokazana na przykładowym rysunku. Przy okazji, jeśli chciałbyś nadać zdjęciu nieco inną kolorystykę, ponownie otwórz panel Tone Curve (Krzywa tonalna), wyświetl kanał Blue (Niebieski) i przeciągnij punkt kontrolny po lewej stronie z powrotem do lewego dolnego rogu (jak na środkowym rysunku obok). W analogiczny sposób zmień układ krzywej w kanale Green (Zielony), a potem nieznacznie zredukuj kontrast zdjęcia poprzez zmniejszenie wartości parametru Whites (Białe) do –100. Na koniec przesuń suwak Exposure (Ekspozycja) odrobinę w prawo. W rezultacie powinieneś otrzymać fotkę o bursztynowej tonacji, przypominającą tę z rysunku obok, na dole. Po skonfigurowaniu tylu suwaków i parametrów moim zdaniem nadszedł doskonały moment na to, by zapisać je w postaci ustawienia (które można będzie błyskawicznie odtworzyć w przyszłości). Kliknij ikonę zakładki Presets (Ustawienia domyślne) — jest to druga ikona po prawej — a potem przycisk przypominający kartkę z zagiętym rogiem (podobny do przycisku tworzenia nowej warstwy w Photoshopie) i zapisz wybrane ustawienia. (Więcej o zapisywaniu ustawień możesz przeczytać na stronie 167). Zrobione!

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



=GMĘFLD SDQRUDPLF]QH SURŒFLHMVLĘ MXŮQLHGD

Krok 1. Najpierw wspomnę o jednej kwestii, która nie ma wprawdzie nic wspólnego z Photoshopem, lecz z pewnością ułatwi Ci przygotowanie do tworzenia dowolnej fotografii panoramicznej. Otóż przed przystąpieniem do wykonania pierwszego zdjęcia mającego wejść w skład panoramy umieść palec wskazujący przed obiektywem i sfotografuj go. Dalszy ciąg fotografowania powinien przebiegać zupełnie normalnie — wykonaj wszystkie niezbędne zdjęcia składowe, a gdy skończysz, wysuń dwa palce przed obiektyw i sfotografuj je. Po co to wszystko? To proste — po zaimportowaniu wszystkich wykonanych zdjęć może się okazać, że kilka fotek przeznaczonych do połączenia w panoramę zginie w panelu Mini Bridge w gąszczu dziesiątek albo i setek innych fotografii (szczególnie jeśli wróciłeś właśnie z wakacji i hurtowo zaimportowałeś wszystkie wykonane zdjęcia). Sposób, który przed chwilą opisałem, umożliwia błyskawiczne wyodrębnienie zdjęć przeznaczonych do połączenia — wystarczy, że zauważysz fotografię z palcem (nawiasem mówiąc, jeśli jesteś nastolatkiem albo chcesz zaprezentować światu swoją nonkonformistyczną postawę, to wcale nie musisz używać akurat wskazującego…). Zdjęcia z palcami nie tylko sygnalizują obecność zestawu fotografii do stworzenia panoramy, lecz ułatwiają znalezienie całej ich sekwencji, od pierwszego do ostatniego (jak na rysunku obok). Wiem, że to brzmi głupio, lecz jeśli tego nie zrobisz, możesz z łatwością je przegapić, zastanawiając się przy tym: „Cóż ja u licha chciałem pokazać na tych fotkach?”. Przydarzyło się to i mnie, i wielu moim znajomym, ale odkąd posługujemy się tą sztuczką, nigdy nie zapominamy o naszych panoramach! W porządku, przytrzymaj teraz klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i kliknij miniatury zdjęć znajdujące się pomiędzy fotkami „z palcami” (patrz rysunek).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Jeszcze niedawno prowadziłem długie wykłady poświęcone tworzeniu zdjęć panoramicznych, na których omawiałem siedem zasad postępowania, których trzeba było przestrzegać, aby Photoshop mógł idealnie połączyć zdjęcia. Jednak programiści firmy Adobe udoskonalili polecenie Photomerge do tego stopnia, że teraz trzeba pamiętać już tylko o jednej prostej kwestii: każde kolejne zdjęcie musi zachodzić na poprzednie o około 20% (innymi słowy, jeśli fotografujesz na pustyni od strony lewej do prawej, to kamień znajdujący się po prawej stronie pierwszego kadru powinien być widoczny po lewej stronie następnego). To wystarczy, żeby Photoshop bez trudu połączył źródłowe zdjęcia. Co więcej, zdjęcia do panoramy można robić z ręki, a i tak zostaną doskonale dopasowane!

Krok 2. Przed przystąpieniem do tworzenia panoramy chcę Ci coś zasugerować. Otóż gotowa panorama jest zwykłym obrazem o głębi 8 bitów na kanał (innymi słowy, nie jest to już zdjęcie RAW). Z tego względu wolę wstępnie skorygować źródłowe fotografie jeszcze w postaci RAW, zanim przekształcę je na panoramę i otworzę w Photoshopie. Zróbmy to więc, zwłaszcza że potrzebne miniatury zostały już zaznaczone — wystarczy dwukrotnie kliknąć dowolną z nich, aby otworzyć je wszystkie w module Camera Raw (jak na tym rysunku). Naciśnij Ctrl+A (Command+A w Mac OS), aby zaznaczyć otwarte zdjęcia (dzięki temu dowolne zmiany, jakim poddasz jedną fotografię, będą automatycznie powielane na pozostałych). Zwiększ wartość parametru Exposure (Ekspozycja) — tutaj ustawiłem ją na poziomie +0,10 — oraz parametru Contrast (Kontrast) — tutaj zmieniłem go na +39. Zmniejsz wartość parametru Highlights (Światła) do –66, aby nieco lepiej wyeksponować detale nieba i poprawić jego plastyczność, suwak Shadows (Cienie) przesuń w prawo, do wartości +78, aby poprawić czytelność obszarów cieni, a potem ustaw suwak Clarity (Przejrzystość) na +81, zaś suwak Vibrance (Jaskrawość) na +24. To wszystko… ale nie klikaj przycisku Open Images (Otwórz obrazy), tylko przycisk Done (Gotowe)!

Krok 3. W panelu Mini Bridge miniatury zdjęć będą opatrzone niewielką, okrągłą ikoną, symbolizującą poprawki wykonane w module Camera Raw. Upewnij się, że wszystkie potrzebne zdjęcia są nadal zaznaczone (czyli wszystkie pomiędzy fotkami z palcami), a potem kliknij prawym przyciskiem myszy dowolną z nich i z kontekstowego menu, z podmenu Photoshop, wybierz polecenie Photomerge (jak na rysunku obok). Uwaga: jeśli chcesz zmontować zdjęcia otwarte w Photoshopie, to możesz wybrać polecenie Photomerge z menu File/Automate (Plik/ Automatyzuj). Niezależnie od wybranej metody fotografie trafią w to samo miejsce (ale jak już wspomniałem, ja wolę używać źródłowych zdjęć w postaci RAW). ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 4. Po wykonaniu czynności opisanych w poprzednim kroku ćwiczenia na ekranie pojawi się okno dialogowe Photomerge, pokazane na rysunku obok. Uwaga: jeśli wybrałeś drugą spośród opisanych metod, to kliknij przycisk Add Open Files (Dodaj otwarte pliki), aby wczytać zdjęcia przeznaczone do połączenia. Ich nazwy zostaną wyświetlone w pionowej kolumnie, pośrodku omawianego okna. Sekcję Layout (Układ) opiszę w dalszej części ćwiczenia, tymczasem zaś chciałbym napisać kilka słów na temat opcji zgromadzonych pod listą wybranych zdjęć. Opcja Blend Images Together (Mieszaj obrazy) powinna zostać zaznaczona — to najważniejsze ustawienie w tym oknie. Pozostałe dwie opcje mogą być potrzebne, lecz nie muszą, w zależności od specyfiki i rodzaju zdjęć składowych. Otóż jeśli na poszczególnych fotografiach widoczny jest efekt winiety (polegający na nieznacznym przyciemnieniu zewnętrznych krawędzi fotografii), włącz opcję Vignette Removal (Usuwanie winiet). Choć spowoduje to niewielkie wydłużenie czasu przetwarzania panoramy, to powinno zaowocować zdecydowanie wyższą jakością uzyskanego obrazu (muszę przyznać, że ta opcja jest bardzo skuteczna). Jeżeli do wykonania zdjęć użyłeś obiektywów typu rybie oko (takie obiektywy są dostępne w ofercie wielu producentów — na przykład Nikona, Sigmy czy Canona), zaznacz opcję Geometric Distortion Correction (Poprawka zniekształcenia geometrycznego), która umożliwia zniwelowanie zniekształceń fotografii.

Krok 5. W sekcji Layout (Układ) po lewej stronie okna Photomerge (patrz rysunek ilustrujący 4. krok tego ćwiczenia) jest domyślnie włączona opcja o nazwie Auto (Automatyczny) — i w przypadku tradycyjnej, szerokiej panoramy zalecam jej pozostawienie. Pięć kolejnych opcji znajdujących się poniżej opcji Auto (Automatyczny) — Perspective (Perspektywa), Cylindrical (Cylindryczny), Spherical (Sferyczne), Collage (Kolaż) oraz Reposition (Zmień pozycję) — daje bardzo… specyficzne rezultaty (trudno mi znaleźć lepsze określenie). Dość powiedzieć, że otrzymane przy ich użyciu panoramy odbiegają od tego, czego oczekuje większość z nas. Krótko mówiąc, kliknij przycisk OK i poczekaj kilka minut (w zależności od liczby fotografii składowych), aż wszystkie elementy kompozycji zostaną elegancko połączone (jak na tym przykładzie). W panelu Layers (Warstwy) pojawią się maski, które wygenerował Photoshop w celu zmontowania panoramy.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 6. Uzyskanie poprawnie zmontowanego ujęcia panoramicznego wymaga zazwyczaj dość daleko idących zmian i poprawek w perspektywie oraz ułożeniu zdjęć, wskutek czego kontury kompozycji otrzymanej w wyniku działania polecenia Photomerge wymagają wyrównania — najlepiej poprzez wykadrowanie projektu (to już należy do nas, ale akurat ta część zadania jest na szczęście bardzo prosta: cała operacja nie powinna zająć Ci więcej niż 10 sekund). Włącz zatem narzędzie Crop (Kadrowanie) (C), aby wyświetlić ramkę kadrowania (taką jak na przykładowym rysunku), i dopasuj ją tak, by pozbyć się większości pustych krawędzi. Nie przejmuj się przezroczystymi narożnikami — za chwilę się z nimi rozprawimy.

Krok 7. Po naciśnięciu klawisza Enter (Mac OS: Return) fotografia zostanie wykadrowana (patrz rysunek obok). Jak widać, zdecydowałem się pozostawić puste miejsca w narożnikach projektu (a także dwie bardzo malutkie luki wzdłuż górnej krawędzi, po jej prawej stronie. Takie drobiazgi można będzie łatwo skorygować później za pomocą narzędzia Clone Stamp (Stempel) — na razie zajmijmy się rogami). Najpierw z menu panelu Layers (Warstwy) wybierz polecenie Merge Visible (Scal widoczne), aby scalić wszystkie warstwy i pozostawić przezroczyste tło. Następnie włącz narzędzie Magic Wand (Różdżka) za pomocą skrótu Shift+W — być może trzeba go będzie użyć kilkakrotnie — i kliknij w pustym miejscu w lewym górnym rogu panoramy, a potem przytrzymaj klawisz Shift i kliknij w pozostałych narożnikach (naciśnięcie klawisza Shift umożliwia dodawanie kolejnych fragmentów projektu do bieżącego zaznaczenia). Puste miejsca wypełnimy za pomocą polecenia Fill (Wypełnij) z opcją Content-Aware (Uwzględnianie zawartości). To polecenie spisuje się jednak najlepiej, jeśli rozszerzy się zaznaczenie o 4 piksele, aby dać mu trochę więcej materiału źródłowego do pobrania próbek. Wybierz zatem polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień), zmień wartość parametru Expand By (Rozszerz o) na 4 piksele (jak na rysunku) i kliknij przycisk OK. Teraz wszystko jest już gotowe, by opcja Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) zaprezentowała swoje czarodziejskie właściwości.

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 8. Wybierz polecenie Fill (Wypełnij) z menu Edit (Edycja), a gdy na ekranie pojawi się jego okno dialogowe, z listy Use (Użyj) wybierz opcję Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) i kliknij przycisk OK. A potem usiądź wygodnie i przygotuj się na szok (miły!). W większości przypadków efekt zastosowania tej opcji jest po prostu niewiarygodny. Raz na jakiś czas zdarzają się jakieś większe wpadki, a wtedy trzeba obrać inną strategię działania. Ale jeśli chodzi o uzupełnianie pustych miejsc na niebie, brakujących fragmentów pustyni albo wszelkich innych obiektów o losowych fakturach — to wypełnianie z uwzględnieniem zawartości po prostu czyni cuda. W przypadku tego zdjęcia rezultat jest znakomity (jak widać na pokazanym obok przykładzie). Naciśnij Ctrl+D (Command+D w Mac OS), aby anulować zaznaczenie.

Krok 9. Pora na kilka kosmetycznych zabiegów wykańczających. W przypadku takich panoram zwykle stosuję efekt naśladujący filtr połówkowy, aby przyciemnić niebo (w rozdziale 4. opisałem podobny zabieg w module Camera Raw), który w Photoshopie jest bardzo prosty do wykonania. Kliknij przycisk Create New Fill or Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), i wybierz polecenie Gradient. Po wyświetleniu się okna dialogowego Gradient Fill (Wypełnienie gradientem) zaznacz opcję Reverse (Odwrotnie) — w przeciwnym razie efekt będzie odwrotny do zamierzonego: zamiast nieba przyciemnieniu ulegnie pierwszy plan. Następnie kliknij miniaturę gradientu, aby otworzyć okno dialogowe Gradient Editor (Edytor gradientów). Kliknij ostatni gradient na liście domyślnych gradientów, o nazwie Neutral Density (Neutralna gęstość). Aby określić zasięg gradientu w dół zdjęcia, kliknij i przeciągnij biały znacznik przezroczystości (oznaczony kółkiem na rysunku) w lewą stronę. Im dalej go przesuniesz, tym krótszy będzie gradient. Ja na ogół staram się ustawić znacznik tak, aby gradient obejmował od ¼ do 1⁄3 nieba. Na koniec kliknij dwa kolejne przyciski OK, a potem w panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania bieżącej warstwy na Overlay (Nakładka).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 10. W celu poprawienia nasycenia barw można zapisać gotową panoramę w formacie JPEG, TIFF albo PSD, a potem otworzyć ją w module Camera Raw i zwiększyć wartość parametru Vibrance (Jaskrawość). Jeśli masz wrażenie, że to raczej pracochłonne rozwiązanie, wypróbuj inne: naciśnij Ctrl+E (Command+E w Mac OS), aby scalić obydwie warstwy obrazu, a potem wybierz polecenie Lab Color (Lab) z menu Image/ Mode (Obraz/Tryb). (Bez obaw, ten zabieg nie powoduje spadku jakości obrazu). Następnie ponownie sięgnij do menu Image (Obraz) i wybierz z niego polecenie Apply Image (Zastosuj obraz). W oknie dialogowym pokazanym obok z listy Blending (Mieszanie) wybierz tryb mieszania Soft Light (Łagodne światło), który powoduje zwiększenie kontrastu obrazu. Następnie z listy Channel (Kanał) wybierz kolejno kanały Lab, a oraz b, aby wypróbować ich działanie (kanał Lightness (Jasność) możesz zignorować — do tego celu się nie nadaje), a potem zdecyduj się na ten, który Twoim zdaniem daje najciekawszy efekt. W tym przypadku użyłem kanału a, który spowodował zdecydowane ocieplenie pierwszego planu oraz formacji skalnych w tle. Gdy będziesz zadowolony z rezultatu, kliknij przycisk OK, a potem wybierz polecenie RGB Color (RGB) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb). Na koniec możesz wyostrzyć projekt: wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie) i skonfiguruj parametry tak, by efekt wyostrzenia był wyraźnie widoczny. Ja użyłem następujących ustawień: Amount (Ilość) — 120, Radius (Promień) — 1,2, Threshold (Próg) — 3. Kliknij przycisk OK, aby zakończyć pracę nad panoramą (pokazaną poniżej).

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



%â\VNDZLF]QH SU]HNV]WDâFDQLH ]GMĘýQDPDORZDQH obrazy

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które chciałbyś przerobić na obraz przypominający olejne malowidło. Przykładowe zdjęcie przedstawia londyńską restaurację Byron Hamburgers (mmm… hamburgery…), zrobione na wakacjach, nocą (w trakcie nocnej wyprawy po hamburgera). Wcześniej poddałem to zdjęcie subtelnej przeróbce w stylu HDR (jeśli w przypadku efektów HDR można w ogóle mówić o subtelności), a teraz błyskawicznie przekształcimy je na „ręcznie malowany” obraz. Z kompletnie niezrozumiałych dla mnie powodów w oknie filtra Oil Paint (Farba olejna) nie ma opcji Preview (Podgląd), zazwyczaj zaczynam więc od powielenia warstwy Background (Tło) ze zdjęciem za pomocą skrótu Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby ułatwić sobie późniejsze porównanie obrazu przed przeróbką i po niej (patrz rysunek).

Krok 2. Wybierz polecenie Oil Paint (Farba olejna) z menu Filter (Filtr) — znajdziesz je niemal na samej górze tego menu — i… już. Obraz olejny gotowy. Aby lepiej przyjrzeć się rezultatom działania filtra, powiększ podgląd zdjęcia do 100% (jak na tym przykładzie). Zauważ, że filtr ma naprawdę niesamowite właściwości: otrzymany obraz jest bardzo szczegółowy, a zarazem ma niezwykle plastyczny, malarski charakter. Nic nie stoi na przeszkodzie, abyś już teraz kliknął przycisk OK i zakończył przeróbkę, ale uważam, że warto się zapoznać z ustawieniami decydującymi o wyglądzie otrzymanego obrazu (nawiasem mówiąc, eksperymentowanie z suwakami w oknie tego filtra sprawia ogromną frajdę, co także przemawia za ich bliższym poznaniem).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Możliwość łatwego przekształcania zwykłych kolorowych zdjęć na obrazy przypominające odręcznie malowane dzieła była na listach życzeń i marzeń wielu miłośników fotografii już od dłuższego czasu (ten efekt jest szczególnie popularny wśród zawodowców zajmujących się fotografią ślubną i portretową). Po latach stosowania praco- i czasochłonnych technik, które i tak potrafiły rozczarować, w Photoshopie CS6 da się to zrobić jednym kliknięciem. Nie przesadzam: wystarczy uruchomić filtr Oil Paint (Farba olejna) — zanim zdążysz dotknąć jakiegokolwiek suwaka, zdjęcie zamieni się w malowidło. Ale bez obaw, suwakami też się można pobawić — i właśnie dlatego poniższe ćwiczenie nie zmieściło się na jednej stronie. Tak czy owak, założę się, że pokochasz ten trik za prostotę.

Krok 3.

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Stylization (Stylizacja): 0,1

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Stylization (Stylizacja): 10

Zapoznam Cię teraz z poszczególnymi suwakami i wyjaśnię, w jaki sposób każdy z nich wpływa na wygląd obrazu. Dla jasności działanie każdego z nich zilustrowałem na odpowiednim przykładzie. W górnej części okna znajduje się sekcja Brush (Pędzel), a pierwszy suwak w tej sekcji nosi nazwę Stylization (Stylizacja) i służy do zmiany charakteru pociągnięć pędzla. Jeśli przeciągniesz go do końca w lewą stronę (do wartości 0,1), pociągnięcia staną się bardzo drobne i wąskie, a rezultat będzie przypominał ten z rysunku obok, u góry (mnie kojarzy się on z farbą strukturalną albo sztukaterią). Jeśli przeciągniesz go do końca w prawo, pociągnięcia staną się dłuższe, a obraz nabierze specyficznej płynności i gracji (cisną mi się pod klawiaturę skojarzenia z van Goghiem…). Mnie zazwyczaj bardziej podobają się efekty uzyskane przy umiarkowanych lub dużych wartościach tego parametru, a choć oczywiście wszystko zależy od zdjęcia, to jeszcze nie natknąłem się na takie, przy którym chciałbym zmniejszyć go do minimum, czyli 0,1.

Krok 4.

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Cleanliness (Czystość): 0,1

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Cleanliness (Czystość): 10

Drugi suwak moim zdaniem powinien się nazywać „szczegółowość” — ale wtedy od razu domyślilibyśmy się, do czego służy, został więc nazwany Cleanliness (Czystość). Jeśli chciałbyś, aby otrzymany obraz był bardziej szczegółowy i wyrazisty (albo inaczej: bardziej realistyczny), przeciągnij ten suwak w lewą stronę. Jeżeli zależy Ci na miękkim, malarskim odwzorowaniu zdjęcia (takim jak na rysunku obok, na dole), przeciągnij go w prawo. Zauważ, że na potrzeby tych przykładów suwak Stylization (Stylizacja) ustawiłem dokładnie pośrodku, na wartości 5. W analogiczny sposób będę postępował przy omawianiu kolejnych suwaków.

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 5. Suwak Scale (Skala) decyduje o rozmiarze pędzla: przeciągnięcie go w lewą stronę sprawia, że obraz na podstawie zdjęcia jest malowany bardzo cienką końcówką pędzla, zaś przeciągnięcie do końca w prawo sprawia, że pociągnięcia są bardzo grube. Przyjrzyj się przykładowi u góry i zobacz, jak delikatne i szczegółowe są pociągnięcia pędzla w porównaniu z tymi, które powstają po przesunięciu suwaka Scale (Skala) daleko w prawą stronę. Efekt jest naprawdę zupełnie inny.

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Scale (Skala): 0,1

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Scale (Skala): 10

Krok 6. Ostatni suwak w sekcji Brush (Pędzel) powinien się moim zdaniem nazywać „ostrość”, gdyż decyduje on o tym, jak miękki albo ostry jest otrzymany obraz. Przeciągnięcie go w lewą stronę zmniejsza szczegółowość pociągnięć, które nabierają miękkiego, gładkiego charakteru (tak jak na rysunku obok, u góry). Z kolei przeciągnięcie go w prawą stronę nadaje pociągnięciom pewną twardość, przekładającą się na większą szczegółowość obrazu. Plamy cyfrowej farby sprawiają takie wrażenie, jakby było w nich widać każdy włosek szczeciny pędzla. Nawiasem mówiąc, bardzo się cieszę, że w tej sekcji są tylko cztery suwaki ;-) Teraz zajmijmy się dwoma suwakami związanymi z oświetleniem.

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Bristle Detail (Szczegóły szczeciny): 0

Sekcja Brush (Pędzel), suwak Bristle Detail (Szczegóły szczeciny): 10



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 7.

Sekcja Lighting (Oświetlenie), suwak Angular Direction (Kierunek kątowy): 90°

W sekcji Lighting (Oświetlenie) znajdują się dwa suwaki. Pierwszy nosi nazwę Angular Direction (Kierunek kątowy) i decyduje o kącie padania światła na otrzymany obraz. Kierunek padania światła w programach firmy Adobe zazwyczaj ustawia się za pomocą okrągłego pokrętła — na przykład takiego jak w ustawieniach efektu Bevel & Emboss (Faza i płaskorzeźba) w oknie dialogowym Layer Style (Styl warstwy). W tym przypadku mamy jednak do dyspozycji zwykły suwak. Najlepszy sposób na oswojenie się z nim polega na kilkakrotnym przeciągnięciu go w tę i z powrotem i obserwowaniu zmian w wyglądzie obrazu, wynikających ze zmiany kąta padania światła od 0 do 360 stopni.

Sekcja Lighting (Oświetlenie), suwak Angular Direction (Kierunek kątowy): 241,2°

Krok 8.

Sekcja Lighting (Oświetlenie), suwak Shine (Połyskliwość): 0

Ostatni suwak w tej sekcji nosi nazwę Shine (Połyskliwość) i wpływa na sposób odbicia światła od obrazu. Przeciągnięcie go w lewą stronę sprawia, że obraz staje się bardzo płaski (jak na rysunku obok, u góry), zaś przeciągnięcie w prawą zwiększa kontrast świateł oraz cieni i sprawia, że pociągnięcia są grube i „ciężkie”, zaś cały obraz nabiera wyglądu płaskorzeźby. Na potrzeby tego przykładu ustawiłem go w połowie skali, na wartości 5, gdyż po przeciągnięciu do końca (10) obraz wyglądał bardzo źle. Miałem uzasadnione obawy, że jeśli go zobaczysz, pomyślisz sobie: „Nie mam zamiaru ruszać tego suwaka!”. W praktyce daje on bardzo ciekawe efekty, a optymalne ustawienie (jak zwykle) zależy od charakteru edytowanego zdjęcia.

Sekcja Lighting (Oświetlenie), suwak Shine (Połyskliwość): 5 (środek skali)

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 9. Po omówieniu roli suwaków poustawiam je w sposób, który w przypadku tej fotografii uważam za optymalny (nawiasem mówiąc, jeżeli chcę nadać zdjęciu wygląd malowanego obrazu, to nie bawię się w subtelności i idę na całość). Jeśli po kliknięciu przycisku OK uznasz, że uzyskany efekt jest zbyt mocny (albo jeśli wolałbyś, aby obraz wyglądał bardziej realistycznie), to nie musisz od nowa eksperymentować z suwakami. Wystarczy, że zaraz po zakończeniu pracy z filtrem wybierzesz polecenie Fade Oil Paint (Stonuj Farba olejna). Na ekranie pojawi się wtedy okno dialogowe Fade (Stonuj), zilustrowane na rysunku obok, poniżej, którego działanie najlepiej oddaje określenie „polecenie Undo (Cofnij) w postaci suwaka”. Jeśli przeciągniesz suwak Opacity (Krycie) w lewą stronę, intensywność uzyskanego efektu zostanie płynnie zmniejszona. Jeżeli ustawisz suwak w położeniu 0%, efekt zaniknie całkowicie. Spróbuj ustawić go w położeniu 70% (jak na tym przykładzie) — w ten sposób przywrócisz 30% oryginalnego obrazu i w pewnym stopniu odtworzysz jego naturalną szczegółowość. Poniżej możesz obejrzeć porównanie wyglądu zdjęcia przed przeróbką i po jej wykonaniu.

Przed przeróbką…



5R]G]LDâ

…i po niej

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Nowe filtry rozmywające w Photoshopie CS6 bardzo ułatwiają tworzenie sztuczek z pozorną miniaturyzacją, których pełno można obejrzeć w internecie. Chodzi mi o zdjęcia przerobione (lub wykonane) w taki sposób, że uwieczniona na nich scena wygląda jak zabawkowa makieta (albo model architektoniczny). Uzyskanie takiego efektu jest bardzo proste, jeżeli (i jest to bardzo istotne „jeżeli”) dysponujesz odpowiednim zdjęciem. Najlepsze są fotografie przedstawiające jakąś scenę z lotu ptaka — a z im większej wysokości zostaną zrobione (i pod jak największym kątem), tym bardziej sfotografowana scena będzie przypominała makietę oglądaną z góry.

Efekt tilt-shift (i nowe filtry UR]P\ZDMĉFH

©SCOTT KELBY

Krok 1. Otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś wypróbować tytułowy efekt (i koniecznie przeczytaj wstęp do tego ćwiczenia, aby użyć odpowiedniego rodzaju zdjęcia, gdyż w przeciwnym razie rezultat będzie bardzo mizerny. Oczywiście, jak w przypadku każdego innego ćwiczenia, odpowiednią fotografię możesz pobrać ze strony WWW, której adres znajdziesz we wstępie do tej książki). Wybierz polecenie Tilt-Shift z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) — patrz rysunek.

Krok 2. Wszystkie trzy nowe filtry rozmywające powodują uruchomienie środowiska, które firma Adobe nazwała Blur Gallery (Galeria narzędzia Rozmywanie). Jest to całkowicie nowe, interaktywne środowisko edytowania zdjęć. Po wydaniu wspomnianego polecenia pośrodku zdjęcia pojawi się okrągła pinezka, ponad nią i pod nią będą widniały dwie ciągłe linie, zaś nieco dalej za nimi — dwie linie przerywane. Linie ciągłe wyznaczają granice obszaru, który pozostanie ostry (jest to tzw. zasięg głębi ostrości), zaś obszary pomiędzy liniami ciągłymi a przerywanymi stanowią płynne przejścia pomiędzy zupełnie ostrym a rozmytym obrazem. Im większa będzie odległość pomiędzy ciągłymi a przerywanymi liniami, tym więcej miejsca zajmie przejście od ostrości (obszar ujęty ciągłymi liniami) do nieostrości (obszary poza liniami kreskowanymi). Uwaga: w celu usunięcia pinezki kliknij ją i naciśnij klawisz Backspace (Delete w Mac OS). ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 3. Intensywność rozmycia reguluje się za pomocą szarego pierścienia ulokowanego wokół pinezki: należy go kliknąć i przeciągnąć kursorem myszy w wybranym kierunku. W trakcie przeciągania zmieniają się proporcje pomiędzy białą a szarą częścią pierścienia — im dłuższa jest ta biała, tym silniej jest rozmywany obraz. Oprócz tego w niewielkim okienku nad pierścieniem wyświetlana jest numeryczna wartość rozmycia (patrz rysunek). Bardzo spodobała mi się ta metoda rozmywania, ale jeśli Ty uznasz ją za niewygodną albo denerwującą (przecież może się tak zdarzyć!), to skorzystaj z paneli po prawej stronie okna programu. Znajdziesz tam ustawienia o nazwie Tilt-Shift, a wśród nich suwak Blur (Rozmycie). Jeżeli chciałbyś zmienić intensywność rozmycia „po staremu”, to możesz to zrobić właśnie za pomocą tego suwaka. Na tym przykładzie za pomocą pierścienia ustawiłem wartość parametru Blur (Rozmycie) na 39. Przy okazji przyjrzyj się strukturze rozmycia: zauważyłeś, że obszar pomiędzy dwiema ciągłymi, poziomymi liniami jest idealnie ostry? A teraz przypatrz się fragmentom między liniami ciągłymi a przerywanymi — w tych miejscach ostrość stopniowo ustępuje miejsca coraz silniejszemu rozmyciu. Proste? Jak drut!

Krok 4. Akurat w przypadku tego zdjęcia efekt miniaturki wygląda nieco lepiej, jeśli zwęzi się obydwa wspomniane fragmenty — chodzi o to, aby idealnie ostry obszar oraz płynne przejścia od ostrości do rozmycia były nieco węższe. Oto jak należy to zrobić: kliknij górną ciągłą linię i przeciągnij ją do środka zdjęcia, w kierunku tego okrągłego przyczłapu pośrodku ekranu (tak, przyczłap to oficjalny termin opracowany przez Komisję ds. Bardzo Innowacyjnego Nazewnictwa i Terminologii, w skrócie KomBINaT). Przesuń zatem górną linię w dół, blisko środka, a potem w analogiczny sposób przeciągnij dolną linię w górę (jak na tym przykładzie). Następnie przeciągnij górną przerywaną linię nieznacznie w dół, w kierunku górnej ciągłej, a potem dolną przerywaną w górę, w kierunku dolnej ciągłej (jak na rysunku).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 5. Kolejne zadanie będzie polegało na obróceniu ostrego obszaru (a wraz z nim obszarów przejść oraz samego rozmycia) w taki sposób, by ostry był dokładnie ten fragment, na którym nam zależy (w tym przypadku będą to schody oraz mostek na dole zdjęcia, w jego środkowej części — patrz rysunek). Najpierw kliknij dokładnie pośrodku przyczła… znaczy, pinezki, i przeciągnij ją ponad wspomniany fragment (pinezka powinna wylądować tuż obok schodów). Następnie w celu obrócenia efektu rozmycia tilt-shift przesuń kursor ponad białą kropkę znajdującą się na ciągłej linii ponad pinezką, a gdy wskaźnik przybierze kształt podwójnej, zakrzywionej strzałki, kliknij i przeciągnij w lewą albo w prawą stronę. Uzyskany efekt wygląda już bardzo podobnie do tego, co zamierzałem uzyskać, ale chciałbym opowiedzieć jeszcze o kilku innych ustawieniach, które warto znać. Pierwszym z nich jest suwak Distortion (Zniekształcenie), znajdujący się w panelu Blur Tools (Narzędzia rozmycia) w sekcji Tilt-Shift. Służy on do zmieniania kształtu rozmycia (moim zdaniem w tym przypadku najlepszy efekt uzyskałem przy wartości 100%, jak na tym przykładzie). Po zmianie wartości parametru Distortion (Zniekształcenie) możesz włączyć opcję Symmetric Distortion (Zniekształcenie symetryczne), ale efekt rozmycia wygląda wtedy bardzo nienaturalnie i brzydko. Przyznam, że nie udało mi się wpaść na sensowny pomysł wykorzystania tej opcji… chyba że chciałbym zrobić jakiemuś zdjęciu na złość. Przy okazji zwiększyłem wartość parametru Blur (Rozmycie) do 50 pikseli.

Krok 6. W panelu Blur Effects (Efekty rozmycia), ulokowanym pod panelem Blur Tools (Narzędzia rozmycia), znajduje się jeszcze jeden zestaw ustawień, pokazany na rysunku obok. Pierwszy suwak z tego panelu jest dość przydatny — służy on do akcentowania świateł w rozmytych obszarach zdjęcia, co w przypadku zdjęć plenerowych na ogół wygląda całkiem nieźle. W tym przypadku postanowiłem przesunąć go odrobinę w prawą stronę (zwróć uwagę na silniejsze odblaski światła w lewej górnej części zdjęcia). Tego suwaka trzeba jednak używać z umiarem, gdyż jest bardzo czuły na zmiany: jeśli przeciągniesz go zbyt daleko, efekt będzie taki, jakby ktoś wrzucił na scenę granat błyskowy. Suwak Bokeh Color (Kolor efektu bokeh) umożliwia pokolorowanie efektu rozmycia i — w zależności od zdjęcia — efekt może być niemal niewidoczny lub bardzo subtelny. Podobnie jak opcji Symmetric Distortion (Zniekształcenie symetryczne) właściwie nie używam tego suwaka. ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 7. Po skonfigurowaniu efektu rozmycia naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby go zatwierdzić. Na pasku opcji omawianego filtra znajduje się jeszcze kilka ustawień. Jednym z nich jest parametr Focus (Ostrość), którego wartość domyślnie wynosi 100% (pełna ostrość). Jeśli ją zmniejszysz, ostry fragment zdjęcia także zacznie ulegać pewnemu rozmyciu. Im mniejsza jest ta wartość, tym silniej zostanie rozmyte zdjęcie (na razie nie znalazłem żadnego zastosowania dla tego parametru). Kolejna opcja nosi nazwę Save Mask to Channels (Zapisz maskę w kanałach). Służy ona do zapisywania maski utworzonej przy użyciu omawianego filtra w postaci kanału w panelu Channels (Kanały). Dzięki temu można później zmodyfikować rezultat działania filtra (na przykład dodać szum, usunąć kolor itp.). Ponadto na podstawie zapisanego kanału możesz w każdej chwili odtworzyć zaznaczenie odpowiadające zasięgowi rozmycia. Ostatnia opcja nosi nazwę High Quality (Wysoka jakość) i teoretycznie powoduje poprawienie jakości obrazu, ale moim zdaniem jej włączenie jedynie wydłuża działanie filtra. Przy okazji, jeśli chciałbyś wyświetlić maskę tworzoną przez filtr, naciśnij i przytrzymaj klawisz M (wygląd przykładowej maski został pokazany na rysunku). Na koniec garść innych przydatnych skrótów: klawisz P powoduje ukrycie rozmycia (jego ponowne naciśnięcie przywraca efekt), zaś klawisz H służy do ukrywania przyczła… pinezki oraz linii pomocniczych.

Przed rozmyciem…



5R]G]LDâ

…i po nim

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Photoshop CS6 jest wyposażony w nowe, świetne filtry, które umożliwiają uzyskanie efektów przypominających bardzo małą głębię ostrości (na gotowym zdjęciu!). Za ich pomocą można precyzyjnie wybrać te fragmenty obrazu, które powinny pozostać ostre, oraz te, które mają zostać rozmyte. (Nie da się jednak w ten sposób uzyskać efektu „miniatury”, jak w przypadku filtra Tilt-Shift).

5R]P\FLH SRODLUR]P\FLH SU]HVâRQ\F]\OLMDN QDŒODGRZDýJâĘELĘ RVWURŒFLRELHNW\ZX PPI Krok 1. Najpierw otwórz zdjęcie, którego tło chciałbyś silnie rozmyć (w ten sposób można uzyskać efekt podobny jak w przypadku fotografii zrobionych bardzo jasnym obiektywem, z przysłoną otwartą do f/1,8 albo f/1,4). Z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie) wybierz polecenie Iris Blur (Rozmycie przesłony), jak na rysunku obok. Tło za panną młodą jest już trochę nieostre, ale naszym zadaniem będzie rozmyć je zdecydowanie silniej; w taki sposób, by postać kobiety bardzo wyraźnie się od niego odcinała.

Krok 2. Po uruchomieniu filtra Iris Blur (Rozmycie przesłony) pośrodku zdjęcia pojawi się pinezka, która reprezentuje centrum obszaru ostrości. Ponieważ panna młoda znajduje się nieco po lewej stronie kadru, kliknij pinezkę i przeciągnij ją w lewą stronę w taki sposób, by ulokować ją wprost na kobiecie (gdyż to właśnie jej sylwetka powinna być ostra). W pewnej odległości od pinezki znajdują się cztery okrągłe kropki, zaś jeszcze trochę dalej widnieje biały owal, wyrysowany linią ciągłą. Cztery okrągłe kropki odzwierciedlają położenie obszaru, który pozostanie ostry (czyli zasięgu ostrości), zaś obszar pomiędzy nimi a owalem stanowi przejście od całkowitej ostrości do zupełnego rozmycia. Im większy jest odstęp między kropkami a owalem, tym dłuższe i płynniejsze jest to przejście (począwszy od krawędzi owalu, obraz jest już całkowicie rozmyty). ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 3. Ponieważ naszym celem jest ustawienie ostrości idealnie na pannie młodej, musimy zdecydowanie zwęzić owal (w taki sposób, by lepiej odzwierciedlał kontury sylwetki) oraz obrócić go tak, aby pasował do pozy modelki. W celu zwężenia elipsy kliknij niewielką kropkę po jej prawej stronie i przeciągnij w lewo, w kierunku modelki. Następnie przeciągnij ten sam punkt odrobinę w górę, aby obrócić owal (tak jak na pokazanym tutaj przykładzie). Naszym celem jest uzyskanie takiego efektu, aby twarz panny młodej oraz jej bukiet były idealnie ostre, kliknij więc w dolnej części owalu i przeciągnij go pionowo w dół, aby go rozciągnąć. Postaraj się nadać elipsie taki kształt, aby górna kropka symbolizująca zasięg ostrości znalazła się na czole panny młodej, a dolna — na bukiecie (jak na tym rysunku). Proporcje owalu oraz jego ułożenie można dowolnie zmieniać, aby dopasować go do konturów obiektu (choć niestety jego eliptycznego kształtu nie da się zmienić).

Krok 4. Jeśli przyjrzysz się rysunkowi ilustrującemu 3. krok, z pewnością zauważysz, że głowa panny młodej nadal jest nieznacznie rozmyta, podobnie zresztą jak obszar pod bukietem. Jeśli podoba Ci się taki efekt — to w zasadzie możesz na tym zakończyć. Ale jeśli wolałbyś, aby te miejsca były ostre i wyraźne, możesz utworzyć kolejne pinezki i rozlokować je w odpowiednich fragmentach fotografii. Kliknij w okolicy czoła panny młodej, aby utworzyć drugą pinezkę. Zmniejsz zasięg rozmycia w taki sposób, by obejmował tylko głowę kobiety. Następnie kliknij jeszcze raz pod bukietem, aby dodać kolejną pinezkę, zmień zasięg rozmycia, a potem precyzyjnie ustaw jego środek w odpowiednim miejscu (jak na tym przykładzie). W analogiczny sposób można poprawić ostrość welonu za pomocą jednego albo dwóch kolejnych owali o pionowym, wydłużonym kształcie.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 5. Tak wygląda zdjęcie po utworzeniu jeszcze kilku pinezek (ponieważ spodobał mi się efekt w postaci łagodnego rozmycia prawej strony sylwetki, który bardzo ładnie naśladuje prawdziwą głębię ostrości obiektywu o jasności f/1,4, nie wstawiałem kolejnych pinezek po tej stronie. Zauważ, że to ramię modelki jest nieco dalej od obiektywu niż reszta sylwetki, więc powinno być odrobinę nieostre). Po rozlokowaniu pinezek zwiększ wartość parametru Blur (Rozmycie) w panelu Blur Tools (Narzędzia rozmycia) z 15 do 24 pikseli (jak na tym przykładzie). Spójrz tylko, jak silnemu rozmyciu uległo tło i jak elegancko odcina się teraz od niego postać panny młodej. Ile trwało utworzenie tych kilku pinezek? Dosłownie kilka sekund. Utworzenie pinezki to jedno kliknięcie, a potem trzeba kliknąć jeszcze raz albo dwa, aby ustawić ją w odpowiednim miejscu. Nie zniechęcaj się więc liczbą pinezek widocznych na tym przykładzie — to naprawdę proste. I jeszcze jedno: jeśli już po naciśnięciu klawisza Enter (Return w Mac OS) uznasz, że wolałbyś złagodzić intensywność rozmycia, możesz to zrobić za pomocą polecenia Fade Iris Blur (Stonuj Rozmycie przesłony) z menu Edit (Edycja). Zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) na przykład do 70%, aby się przekonać, jaki da to efekt (świetna sprawa, prawda?). Poniżej już teraz możesz się zapoznać z wyglądem zdjęcia przed przeróbką i po niej, ale przed nami jeszcze jeden filtr rozmywający.

Przed rozmyciem…

…i po nim

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Przy okazji, jeśli nie czytałeś poprzedniego ćwiczenia poświęconego filtrowi Tilt-Shift, podpowiem Ci kilka wygodnych skrótów klawiaturowych: naciśnij klawisz M, aby wyświetlić maskę rozmycia tworzoną przez filtr (przykład takiej maski możesz obejrzeć w ćwiczeniu z filtrem Tilt-Shift), klawisz P powoduje ukrycie rozmycia (jego ponowne naciśnięcie przywraca efekt), a jeśli chciałbyś ukryć pinezkę oraz towarzyszące jej linie i kropki, naciśnij klawisz H. W 7. kroku poprzedniego ćwiczenia znajdziesz jeszcze garść innych przydatnych podpowiedzi dotyczących środowiska Blur Gallery (Galeria narzędzia Rozmywanie). W porządku, zajmijmy się filtrem Field Blur (Rozmycie pola). Otwórz nowe zdjęcie i wybierz polecenie Field Blur (Rozmycie pola) z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie). Pośrodku zdjęcia pojawi się pojedyncza pinezka, a cała fotografia ulegnie silnemu rozmyciu. Ale to tylko początek. W przypadku tego zdjęcia proponuję umieścić pinezkę ponad różami.

Krok 7. Teraz kliknij obrączki. I co? I nic, zdjęcie jest nadal rozmyte… Na szczęście intensywność rozmycia dla obydwu pinezek da się regulować niezależnie, zmniejsz ją więc do zera dla pinezki znajdującej się na obrączkach. Możesz to zrobić za pomocą biało-szarego pierścienia wokół tej pinezki albo za pomocą suwaka Blur (Rozmycie), który należy przeciągnąć do końca w lewo (czyli do zera, jak na rysunku obok). Teraz obrączki będą ostre i wyraźne, a róże ulegną silnemu rozmyciu. I właśnie na tym polega działanie filtra Field Blur (Rozmycie pola) — cała sztuka polega na odpowiednim rozmieszczeniu pinezek i określeniu, które mają powodować rozmycie obrazu (i jak silne), a które nie.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Krok 6.

Krok 8. Domyślna wartość rozmycia wynosi 15 pikseli i w przypadku torebki panny młodej, znajdującej się po prawej stronie w tle, wydaje się zupełnie poprawna. Róże są jednak bliżej pudełeczka z obrączkami niż torebka, więc w ich przypadku takie rozmycie jest zbyt silne. Kliknij pinezkę ulokowaną na różach, a potem w panelu Blur Tools (Narzędzia rozmycia) zmniejsz wartość parametru Blur (Rozmycie) do 10 pikseli (jak na tym przykładzie). W rezultacie kwiaty staną się nieco ostrzejsze, ale wraz z nimi wyostrzeniu ulegnie też torebka (a skoro już o niej wcześniej wspomnieliśmy, wypadałoby się nią zająć). Kliknij w prawej górnej części zdjęcia, aby utworzyć nową pinezkę, a tym samym rozmyć torebkę z domyślną, 15-pikselową wartością parametru Blur (Rozmycie). W efekcie zdjęcie zostanie zmodyfikowane za pomocą trzech pinezek ulokowanych: (1) na torebce po prawej stronie; tam rozmycie jest bardzo silne, (2) na obrączkach, gdzie za pomocą suwaka Blur (Rozmycie) efekt rozmycia zredukowaliśmy do zera, oraz (3) na różach, które są o 33% słabiej rozmyte od torebki.

Krok 9. W jaki sposób rozmyć niewielki fragment przed pudełkiem z obrączkami? Można w tym celu użyć prostej sztuczki; przed uruchomieniem filtra trzeba jedynie wyłączyć opcję Resize Windows to Fit (Dopasuj rozmiar okna) na pasku opcji narzędzia Zoom (Lupka). Gdy to zrobisz, w oknie filtra będziesz mógł zmniejszyć podgląd zdjęcia za pomocą skrótu Ctrl+– (minus; Command+– w Mac OS) bez zmiany rozmiaru okna, dzięki czemu wokół fotografii będzie widoczne puste, szare tło. Trik polega na tym, że w oknie filtra Field Blur (Rozmycie pola) można utworzyć pinezkę poza obszarem zdjęcia. W tym przypadku tak właśnie postąpiłem: ustawiłem ją tak, aby efekt rozmycia sięgał poza krawędzie zdjęcia (i kończył się tuż przed pudełkiem). Gotowe!

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Przed rozmyciem…

…i po nim



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Filtr Lighting Effects (Efekty świetlne) był w Photoshopie odkąd pamiętam… i od samego początku (no, może kwadrans po premierze) wymagał poważnych ulepszeń. W Photoshopie CS6 doczekał się wreszcie naprawdę gruntownej modernizacji. W skrócie filtr ten służy do tworzenia światła dokładnie tam, gdzie go potrzebujesz, i umożliwia operowanie różnymi rodzajami oświetlenia. Efekt jego działania wymaga przyciemnienia całego zdjęcia z wyjątkiem tego miejsca (lub miejsc), które wybierzesz. Interfejs filtra został wyposażony w interaktywne rozwiązania wprowadzone przez firmę Adobe w Photoshopie CS6 — całość jest więc nie tylko lepsza niż kiedyś, lecz także znacznie przyjaźniejsza w obsłudze!

Nadawanie GUDPDWXUJLL ]DSRPRFĉŒZLDWâD

Krok 1. Otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś wypróbować możliwości tworzenia teatralnego oświetlenia (oświetlenie modelki na tym zdjęciu wygląda całkiem nieźle, ale światło zastane na tej scenie było tak silne, że trudno mówić o jakiejś szczególnej dramaturgii. Oczywiście, o odpowiednie światło powinienem raczej zadbać już przy fotografowaniu poprzez skrócenie czasu ekspozycji do 1/200 albo 1/250 s — wtedy tło wyszłoby znacznie ciemniejsze — ale niestety tego nie zrobiłem, muszę więc uciec się do tej sztuczki). W takich przypadkach zawsze zaczynam od powielenia warstwy Background (Tło) — za chwilę się przekonasz dlaczego — naciśnij więc Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby to zrobić. Ponieważ dobrze byłoby móc zmodyfikować ustawienia tego filtra po fakcie, wybierz polecenie Convert for Smart Filters (Konwertuj na inteligentne filtry) z menu Filter (Filtr). Górna warstwa zostanie wtedy przekształcona na obiekt inteligentny (o czym świadczy malutka ikona przypominająca kartkę papieru, znajdująca się w prawym dolnym rogu miniatury tej warstwy). Nazwa zastosowanego filtra pojawi się pod nazwą tej warstwy w panelu Layers (Warstwy) — każdy z takich filtrów można w dowolnej chwili dwukrotnie kliknąć, aby wyświetlić i zmienić jego ustawienia.

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 2. Wybierz polecenie Lighting Effects (Efekty świetlne) z menu Filter/Render (Filtr/ Renderowanie). Pasek narzędzi chwilowo zniknie (nie będzie potrzebny), a po prawej stronie ekranu otworzy się panel o nazwie Properties (Właściwości) z parametrami filtra Lighting Effects (Efekty świetlne). Także na pasku opcji pojawi się kilka nowych ustawień. Zauważ, że całe zdjęcie zostanie zdecydowanie przyciemnione, oprócz jednego miejsca, w którym znajduje się źródło światła — reflektor. Jeśli gąszcz ustawień i kontrolek trochę Cię przeraża, to spieszę Cię zapewnić, że nie musisz się posługiwać większością z nich i możesz poprzestać na wbudowanych ustawieniach zgromadzonych na liście po lewej stronie paska opcji. Lista ta nosi nazwę Presets (Ustawienia domyślne) i znajdziesz na niej wiele gotowych konfiguracji oświetlenia (niektóre zawierają kilka źródeł światła). Na tym przykładzie jest pokazane pojedyncze światło typu Spot (Punktowe).

Krok 3. Jeśli mam zamiar uzyskać oświetlenie o teatralnej dramaturgii, zwykle zaczynam od ustawienia o nazwie Flashlight (Latarka), które bazuje na źródle typu Point (Punkt). W odróżnieniu od owalnego źródła typu Spot (Punktowe)1, źródło Point (Punkt) ma kształt idealnego okręgu. Po wybraniu opcji Flashlight (Latarka) z listy Presets (Ustawienia domyślne) otrzymasz źródło w kształcie bardzo miękkiego, okrągłego snopa światła. W celu ustawienia go w żądanym miejscu po prostu kliknij w jego obrębie — obok kursora pojawi się wtedy malutkie okienko z napisem Move (Przenieś) — i przeciągnij tam, gdzie uznasz za stosowne. W tym przypadku ustawiłem źródło dokładnie ponad modelką. 1

W polskiej wersji Photoshopa CS6 źródłom światła nadano dość niefortunnie podobne nazwy. Światło „punkt” (ang. point) rzeczywiście ma charakter punktowy (rozchodzi się równomiernie we wszystkie strony), zaś „punktowe” (ang. spot) to rodzaj reflektora, który daje owalny snop światła — przyp. tłum.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 4. Twarz modelki powinna być najjaśniejszą częścią portretu, ale w tej chwili jej oświetlenie jest moim zdaniem odrobinę zbyt jasne. Na szczęście jasność dowolnego źródła światła można regulować bez używania jakichkolwiek suwaków — można to zrobić wprost na podglądzie zdjęcia. Niewielki czarno-biały pierścień wokół pinezki wyznaczającej położenie źródła umożliwia wyregulowanie intensywności światła. Kiedy go klikniesz, na ekranie pojawi się napis Intensity (Intensywność) oraz bieżąca wartość intensywności, w skali od 0 do 100. W celu jej zmniejszenia kliknij pierścień i przeciągnij go w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Oświetlenie twarzy ulegnie wówczas osłabieniu (zwróć uwagę, jak szybko w tym przypadku spada intensywność światła wraz ze wzrostem odległości od źródła).

Krok 5. Oczywiście, tak czy owak światło będzie sięgać poza twarz modelki, na tło zdjęcia, ale możesz dowolnie wyregulować jego rozmiar (w nomenklaturze firmy Adobe jest to „skala” źródła), korzystając z pierścienia otaczającego pinezkę (mam na myśli ten duży, zielony okrąg). Jeśli ustawisz kursor dokładnie ponad pierścieniem, zmieni on kolor z zielonego na żółty, a obok kursora pojawi się okienko z napisem Scale (Skala) oraz bieżącą wartością skali od 0 do 100 (jak na przykładowym rysunku). Gdy tak się stanie, możesz kliknąć i przeciągnąć pierścień w stronę pinezki lub na zewnątrz, aby zmienić rozmiar źródła. Z góry ostrzegam, że zielony okrąg jest dość krnąbrny w obsłudze i wyświetlenie żółtego okręgu skalowania może wymagać kilku prób — nie zniechęcaj się więc za pierwszym razem i spróbuj jeszcze raz czy dwa. Pozostałe źródła światła obsługuje się bardzo podobnie, z wyjątkiem światła Spotlight (Punktowe) — w tym przypadku zewnętrzny pierścień umożliwia zmianę kierunku padania światła (jak na rysunku obok, poniżej), zaś w celu jego przesunięcia lub zmiany kształtu należy użyć uchwytów w kształcie białych, okrągłych kropek. ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 6. W celu utworzenia większej liczby świateł użyj jednego z trzech przycisków znajdujących się na pasku opcji. Na potrzeby tego ćwiczenia kliknij przycisk Add a Point Light (Dodaj światło ze źródłem punktowym), oznaczony na rysunku, i przeciągnij źródło światła w okolice betonowego bloczka, na którym siedzi modelka. Przeciągnij okrąg zasięgu do środka, aby zdecydowanie ograniczyć wpływ światła (jak na przykładowym rysunku), i zmniejsz wartość parametru Intensity (Intensywność). Utwórz kolejne światło typu Point (Punkt), ale tym razem ulokuj je w okolicy kostki wyprostowanej nogi modelki (patrz rysunek).

:VND]yZND8VXZDQLHŒZLDWHâ W celu usunięcia światła kliknij jego pinezkę, a następnie sięgnij do panelu Lights (Światła), po prawej stronie okna programu, i kliknij przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w jego prawym dolnym rogu. Nie da się w ten sposób usunąć wszystkich źródeł światła — jedno zawsze musi pozostać aktywne (w przeciwnym razie zdjęcie stałoby się zupełnie czarne).

Krok 7. W panelu Lights (Światła) są wymienione wszystkie źródła światła, podobnie jak warstwy w panelu Layers (Warstwy). Za pomocą ikony z symbolem oka, znajdującej się po ich lewej stronie, możesz je włączać i wyłączać. Jeżeli chciałbyś zmienić rodzaj źródła światła, kliknij je, a następnie wybierz odpowiednią opcję z listy w panelu Properties (Właściwości), który domyślnie znajduje się ponad panelem Lights (Światła). Na razie nie omawialiśmy jeszcze trzeciego źródła światła o nazwie Infinite (Nieskończoność), kliknij więc jego przycisk (jest to trzeci przycisk świateł na pasku opcji), aby utworzyć takie źródło, a następnie ukryj wszystkie pozostałe światła za pomocą ikon z symbolem oka w panelu Lights (Światła). Światło Infinite (Nieskończoność) jest zawsze umiejscowione w środku zdjęcia. Na zasadzie analogii do światła słonecznego, nie da się zmienić jego położenia, ale można wpłynąć na jego kierunek (aby to zrobić, kliknij je, a potem kliknij kontrolkę w kształcie niewielkiej kulki i przeciągnij ją w wybrane miejsce; nie wiem jak Tobie, ale mnie ustawianie źródła światła w trójwymiarowej przestrzeni sprawia mnóstwo frajdy!).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 8. W panelu Properties (Właściwości) znajduje się jeszcze kilka innych ustawień, z którymi warto się zapoznać. (1) Aby zmienić kolor światła, kliknij próbkę Color (Kolor) i wybierz dowolny odcień z okna dialogowego Color Picker (Próbnik kolorów) — na pokazanym tutaj przykładzie zmieniłem kolor światła typu Infinite (Nieskończoność). (2) Suwak Intensity (Intensywność) ma analogiczne działanie jak pierścień wokół pinezki oznaczającej położenie światła na zdjęciu. (3) Suwak Hotspot (Punkt skupienia) jest dostępny w przypadku źródeł światła typu Spot (Punktowe) i reguluje jasność głównej części snopa światła (czyli miejsca, w którym światło jest najbardziej intensywne). (4) Próbka Colorize (Koloruj) umożliwia zmianę odcienia ciemnych obszarów zdjęcia (domyślnie pozostaje ona bez zmian). (5) Działanie suwaka Exposure (Światło) w pewnym stopniu przypomina suwak Highlights (Światła) w module Camera Raw. Jeśli w ogóle decyduję się go użyć, to zazwyczaj przeciągam go w lewą stronę w celu przyciemnienia najjaśniejszych obszarów zdjęcia. (6) Suwak Ambience (Otoczenie) reguluje intensywność przyciemnienia nieoświetlonej części zdjęcia (więcej informacji na ten temat znajdziesz na następnej stronie).

Krok 9. (7) Tuż pod suwakiem Ambience (Otoczenie) znajduje się lista Texture (Tekstura), która umożliwia wyeksponowanie faktury obrazu w sposób przypominający płaskorzeźbę, na bazie jednego z trzech kanałów koloru — czerwonego, zielonego albo niebieskiego. Po wybraniu jednego z nich możesz zmienić intensywność tego efektu za pomocą suwaka Height (Wysokość), znajdującego się pod spodem. (Najlepiej go wypróbuj, aby się przekonać, co mam na myśli). Pominąłem jeszcze dwa suwaki. Pierwszy z nich nosi nazwę Gloss (Połysk) i teoretycznie ma regulować połyskliwość powierzchni obiektów na zdjęciu, ale moim zdaniem jego działanie przypomina narzędzia do korekcji kontrastu obrazu: przeciągnięcie go w lewą stronę powoduje optyczne „spłaszczenie” zdjęcia i zmniejszenie jego kontrastu, zaś przeciągnięcie w prawo akcentuje kontrast i nadaje zdjęciu ostry, chropawy wygląd. Działanie suwaka Metallic (Metaliczny) daje się odczuć właściwie wyłącznie wtedy, gdy na zdjęciu znajdują się obiekty o metalicznych albo połyskliwych powierzchniach. Wtedy przeciągnięcie go w prawą stronę nadaje im bardziej błyszczący wygląd. To wszystko — po skonfigurowaniu ustawień kliknij przycisk OK na pasku opcji, aby zastosować uzyskany efekt w postaci filtra inteligentnego (patrz rysunek). Jeśli chciałbyś zmniejszyć jego zasięg, zamaluj odpowiednie fragmenty maski dołączonej do filtra lub dwukrotnie kliknij napis Lighting Effects (Efekty świetlne), aby ponownie wyświetlić jego ustawienia. ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 10. Przyjrzyj się zdjęciu na tym etapie prac. Jak widać, twarz modelki jest ładnie, czysto oświetlona. Wygląda to znakomicie, ale z drugiej strony wystarczy jedno kliknięcie, aby uzyskać jeszcze lepszy efekt (na samym początku sugerowałem powielenie warstwy tła właśnie po to, by teraz wykonać ten kosmetyczny zabieg). W celu złagodzenia światła w panelu Layers (Warstwy) zmień tryb mieszania bieżącej warstwy z Normal (Zwykły) na Darken (Ciemniej), jak na tym przykładzie. Zauważ, że oświetlenie stało się łagodniejsze, bardziej miękkie i płynnie wtapia się w tło — dopiero teraz uważam cały proces za zakończony. I jeszcze jedna sprawa: ważną zaletą zastosowania omawianego efektu na osobnej warstwie jest możliwość wyregulowania jego intensywności po fakcie. Jeśli uznasz, że na przykład tło stało się zbyt ciemne, możesz po prostu zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) dla tej warstwy, aby dowolnie stonować jego dramaturgię.

Przed retuszem…

…i po nim



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Warstwy typu Gradient Map (Mapa gradientu) są jednymi z najrzadziej używanych warstw korekcyjnych. Przez lata stosowałem je tylko w jednym celu — do efektownej konwersji kolorowego zdjęcia na czarno-białe, wymagającej zaledwie jednego kliknięcia. (W przypadku gdy kolor narzędzia był czarny, a kolor tła biały; w przeciwnym razie taka konwersja wymaga naciśnięcia jednego klawisza i jednego kliknięcia). Specjalnie dla Photoshopa CS6 wspólnie z fotografikiem Steve’em Weinrebem firma Adobe opracowała 38 ustawień tonowania zdjęć, bazujących na warstwach typu Gradient Map (Mapa gradientu). Dzięki nim są to jeszcze ciekawsze warstwy, których nadal nikt nie używa… Ale mam nadzieję, że od dziś się to zmieni.

Efekty WRQRZDQLD]GMĘý

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które chciałbyś poddać efektom tonowania. Następnie kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), i wybierz opcję Gradient Map (Mapa gradientu) z menu, które się wówczas pojawi (patrz rysunek). Ewentualnie kliknij ostatnią ikonę w dolnym rzędzie w panelu Adjustments (Dopasowania).

Krok 2. Po wybraniu opcji Gradient Map (Mapa gradientu) na zdjęcie jest nakładany domyślny gradient, który powoduje naprawdę wyborną konwersję kolorowego zdjęcia na czarno-białe. (Ale tylko jeśli przed utworzeniem warstwy Gradient Map (Mapa gradientu) kolory narzędzia i tła były ustawione na czarny i biały!) W celu wypróbowania ustawień tonowania zdjęć należy kliknąć miniaturę bieżącego gradientu w panelu Properties (Właściwości) — patrz rysunek.

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 3. Na ekranie wyświetli się okno dialogowe Gradient Editor (Edytor gradientów), w którym należy kliknąć niewielką ikonę w kształcie trybiku, znajdującą się w górnej części sekcji Presets (Ustawienia domyślne). Z menu, które się wówczas pojawi, wybierz opcję Photographic Toning (Tonowanie fotograficzne), jak na rysunku obok. Zobaczysz wtedy kolejne okno dialogowe, tym razem z pytaniem o zastąpienie bieżącego zestawu gradientów nowym. Ja zwykle zgadzam się na to przyciskiem OK, gdyż (1) łatwiej się pracuje z nowymi gradientami, jeśli nie zostaną dodane do bieżącego zestawu, oraz (2) przywrócenie domyślnego zestawu gradientów zajmuje tylko chwilę, o czym się zaraz przekonasz. Na razie kliknij więc przycisk OK, aby zastąpić domyślne gradienty nowymi.

Krok 4. Cała zabawa rozpoczyna się po wczytaniu gradientów: wystarczy kliknąć miniaturę dowolnego z nich, aby w mgnieniu oka przeobrazić wygląd zdjęcia. Klikaj więc do woli, aż znajdziesz taki, który wyjątkowo Ci się spodoba. W tym przykładzie użyłem gradientu o nazwie Sepia-Selenium 3 (Sepia-selenowy 3) — strukturę wybranego gradientu możesz obejrzeć na pasku znajdującym się mniej więcej pośrodku okna dialogowego Gradient Editor (Edytor gradientów), pokazanego na rysunku.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 5. Wszystko sprowadza się do wyszukania interesującej kolorystyki: po prostu klikasz kolejny gradient, a jeśli się okaże, że efekt zupełnie Ci się nie podoba — klikasz kolejny i tak dalej. Rysunek obok ilustruje działanie ostatniego gradientu z zestawu, o nazwie Cobalt-Iron 3 (Kobaltowo-żelazny 3). Wprawdzie nie jest to mój ulubiony wybór, ale chciałem Ci pokazać, jak różnorodne są dostępne gradienty. Akurat ten bardziej przypomina efekty z dzielonym tonowaniem, polegające na tym, że jednym kolorem są barwione cienie (tutaj: niebieskozielonym), a innym światła (tutaj: bladoróżowym). Koniecznie wypróbuj kilka gradientów z górnego rzędu — są tam bardzo przydatne efekty naśladujące bichromie oraz sepie. Jak to zwykle bywa z ustawieniami w programach firmy Adobe, te najlepsze i najbardziej użyteczne znajdują się na samym początku, a im dalej jakieś ustawienie znajduje się na liście, tym rzadziej się go używa.

Krok 6. Już tłumaczę, dlaczego nie należy się przejmować zastąpieniem domyślnych gradientów nowymi — te domyślne są zawsze „na wyciągnięcie myszki”. Po prostu otwórz okno Gradient Editor (Edytor gradientów), kliknij ikonę z trybikiem i wybierz polecenie Reset Gradients (Wyzeruj gradienty) z menu, które się wówczas pojawi, aby wczytać domyślny zestaw gradientów. Skoro wiesz już, że to takie proste, mam nadzieję, że przy okazji zachęciłem Cię do wypróbowania innych bibliotek z gradientami.

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Warstwy korekcyjne Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów) to kolejna nowość w Photoshopie CS6 umożliwiająca tworzenie efektów specjalnych. Na bazie wbudowanych tablic wyszukiwania kolorów program błyskawicznie dokonuje zmiany sposobu mapowania barw zdjęcia, co owocuje ciekawymi efektami stylistycznymi (cały proces jest inspirowany działaniem „prawdziwych” tablic kolorów, które są stosowane w branży filmowej i wideo). Omawiane warstwy oferują relatywnie niewiele ustawień — ich obsługa sprowadza się do wybrania jednego z dostępnych efektów i oszacowania jego wyglądu — ale tak jak w przypadku innych warstw korekcyjnych, możemy łatwo zmodyfikować ich zasięg poprzez zamalowanie odpowiednich fragmentów maski. Oto przepis:

Krok 1. Otwórz zdjęcie, na którym chciałbyś wypróbować działanie warstwy typu Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów). Następnie sięgnij do panelu Layers (Warstwy), kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną) i wybierz opcję Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów) z menu, które się wówczas pojawi (patrz rysunek). Ewentualnie kliknij ostatnią ikonę w drugim rzędzie ikon w panelu Adjustments (Dopasowania). Na ekranie wyświetli się wtedy panel Properties (Właściwości) z ustawieniami warstwy Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów), pokazany na tym rysunku. Jak widać, efekty dzielą się na trzy rodzaje. W ramach każdego z nich masz do dyspozycji listę, z której należy wybrać potrzebne ustawienie (dla danej warstwy można wybrać tylko jedno).

Krok 2. Na tym przykładzie wybrałem opcję EdgyAmber.3DL z listy 3D LUT File (Plik animacji LUT 3D) i otrzymałem taki oto efekt kolorystyczny. Na tym etapie można wprowadzić trzy następujące zmiany: (1) jeśli efekt jest zbyt intensywny, to ponieważ masz do czynienia z warstwą korekcyjną, możesz po prostu zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie), aby go stonować. (2) Możesz też zmienić tryb mieszania warstwy, aby wpłynąć na sposób połączenia uzyskanego efektu ze zdjęciem znajdującym się na warstwie pod spodem. Wreszcie, (3) możesz nacisnąć Ctrl+I (Command+I w Mac OS), aby uzyskać negatyw maski warstwy, co spowoduje całkowite ukrycie uzyskanego efektu za pomocą czarnej maski, a potem za pomocą narzędzia Brush (Pędzel) (B) zamalować na biało tylko te obszary zdjęcia, w których chciałbyś uwidocznić działanie warstwy.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Tworzenie efektów ]DSRPRFĉZDUVWZ Color Lookup (Wyszukiwanie NRORUyZ

Krok 3. Niektóre efekty oferują kilka dodatkowych ustawień. Na przykład na liście, o której wspomniałem przed chwilą, znajduje się pozycja o nazwie NightFromDay.CUBE. Jeśli ją wybierzesz, w dolnej części panelu Properties (Właściwości) pojawią się nowe opcje w postaci okrągłych przycisków (patrz rysunek). Ponieważ takie opcje wzajemnie się wykluczają, to po lewej stronie możesz zaznaczyć jedną, po prawej drugą — i to wszystko. Ich konfiguracja w pewnym stopniu wpływa na sposób zabarwienia zdjęcia. Przy okazji wspomnę o kilku przydatnych przyciskach znajdujących się w dolnej części panelu Properties (Właściwości). Ja najczęściej używam tego z symbolem oka, który umożliwia wyłączenie i ponowne włączenie warstwy korekcyjnej Color Lookup (Wyszukiwanie kolorów), a tym samym oszczędza wycieczek do panelu Layers (Warstwy). Jeśli klikniesz pierwszy przycisk po lewej stronie, efekt będzie oddziaływał wyłącznie na jedną warstwę pod spodem (a nie na wszystkie warstwy pod spodem, jak zwykle). Kolejny przycisk (ten z symbolem oka i strzałki) umożliwia porównanie wyglądu projektu przed zastosowaniem warstwy oraz po jej użyciu i stanowi bliski odpowiednik wyłączenia (i włączenia) warstwy za pomocą przycisku z okiem. Wreszcie, przycisk z zakrzywioną strzałką powoduje przywrócenie domyślnych ustawień w panelu.

Krok 4. Po wypróbowaniu kilku ustawień w przypadku tego zdjęcia najbardziej przypadł mi do gustu efekt Crisp_Warm.look (pokazany na tym rysunku). I jeszcze drobna uwaga na koniec: po wybraniu polecenia znajdującego się na samej górze każdej z trzech list możesz wczytać profil z tabelą kolorów (na przykład pobrany z internetu) i użyć go do przetworzenia obrazu. Na ekranie pojawia się wtedy standardowe okno dialogowe Open (Otwórz), w którym należy odszukać plik z profilem. Oczywiście jeśli nie masz żadnego profilu do wczytania, to używanie tego polecenia nie ma sensu. (To zaś skłania do zastanowienia, dlaczego w ogóle znalazło się ono na samej górze… Ależ mnie takie drobiazgi denerwują!)

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Modelowanie V\OZHWNL]DSRPRFĉ ulepszonego filtra /LTXLI\6NUDSODQLH

Krok 1. Otwórz zdjęcie przeznaczone do wyretuszowania (na potrzeby tego ćwiczenia wybrałem ładny, kobiecy portret do ramion), a następnie wybierz polecenie Liquify (Skraplanie) z menu Filter (Filtr) lub naciśnij Shift+Ctrl+X (Shift+Command+X w Mac OS). Na ekranie pojawi się wtedy okno dialogowe zilustrowane na tym rysunku. W Photoshopie CS6 można wybierać pomiędzy dwoma wariantami tego okna — zaawansowanym oraz uproszczonym, zawierającym tylko niektóre narzędzia na pasku po lewej stronie oraz zaledwie dwa suwaki po stronie prawej: Brush Size (Rozmiar pędzla) oraz Brush Pressure (Nacisk pędzla). Do większości prac wystarcza uproszczona wersja — najczęściej używanym narzędziem jest Forward Warp (Zawijanie w przód), znajdujące się na samej górze paska narzędzi, możesz więc z powodzeniem wyłączyć opcję Advanced Mode (Tryb zaawansowany).

Wskazówka. 3RGJOĉG]PLDQ\ŒUHGQLF\SĘG]OD Jeśli chciałbyś szybko powiększyć albo zmniejszyć średnicę pędzla, to przytrzymaj klawisz Alt, naciśnij prawy przycisk myszy i przeciągnij kursorem w lewą albo w prawą stronę. W systemie Mac OS przytrzymaj Option+Ctrl i przeciągnij w analogiczny sposób.

Krok 2. Narzędzie Forward Warp (Zawijanie w przód) umożliwia przesuwanie fragmentów zdjęcia w taki sposób, jakby fotografia była naniesiona na powierzchnię bardzo gęstej, lepkiej cieczy (jak melasa). Skuteczne posługiwanie się tym narzędziem wymaga znajomości dwóch prostych zasad: (1) nadaj końcówce pędzla średnicę w przybliżeniu odpowiadającą średnicy obiektu przeznaczonego do przesunięcia oraz (2) wykonuj proste, krótkie ruchy (tak jakbyś chciał delikatnie przesunąć jakiś obiekt). Uzbrojony w tę wiedzę włącz narzędzie Forward Warp (Zawijanie w przód), ustaw kursor tak, by krzyżyk znajdujący się w jego środku znalazł się tuż obok policzka po lewej stronie, i delikatnie przeciągnij w prawo, co pozwoli Ci wygładzić rysy twarzy (jak na rysunku).



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

Ten filtr jest używany głównie do retuszowania portretów, a zarazem jest kolejnym, który w Photoshopie CS6 doczekał się istotnej aktualizacji. (W mojej książce poświęconej retuszowaniu zdjęć portretowych używam go bardzo często). Gwoli wyjaśnienia: (a) filtr Liquify (Skraplanie) rzeczywiście jest w wersji CS6 znacznie szybszy i reaguje bardziej płynnie, gdyż najtrudniejsze obliczenia związane z jego działaniem zostały przeniesione na procesor graficzny (komputeromaniacy będą wiedzieli, o co chodzi), (b) programiści poprawili mnóstwo drobiazgów, aby usprawnić działanie filtra oraz ułatwić jego obsługę oraz (c) wyposażono go w bardzo sprytną nową funkcję, która umożliwia przerwanie pracy i wznowienie jej w dowolnym momencie. Oto mały poradnik cyfrowego chirurga plastycznego:

Krok 3. Następnie wykonaj analogiczny manewr na policzku po prawej stronie zdjęcia (pamiętając o zasadzie, zgodnie z którą średnica pędzla powinna w przybliżeniu odpowiadać wielkości retuszowanego obszaru). Kolejne zadanie będzie polegało na delikatnym zmniejszeniu ucha modelki po prawej stronie. Do zmiany średnicy pędzla możesz użyć suwaka Brush Size (Rozmiar pędzla), znajdującego się po prawej stronie okna, ale szczerze mówiąc, skróty klawiaturowe są o wiele wygodniejsze. Klawisz lewego nawiasu kwadratowego powoduje zmniejszenie średnicy pędzla, zaś klawisz prawego nawiasu kwadratowego jego powiększenie (oba znajdują się po prawej stronie klawisza P). Nawiasem mówiąc, nasza modelka absolutnie nie wymaga poprawek w rodzaju wygładzania policzków czy zmniejszania uszu, ale gdybyśmy czegoś jej nie poprawili, to ćwiczenie byłoby bardzo krótkie…

:VND]yZND-HŒOLSRSHâQLV]EâĉG wypróbuj ten trik Jeśli chciałbyś rozpocząć pracę od zera, kliknij przycisk Restore All (Przywróć wszystko), ale jeżeli zależy Ci tylko na cofnięciu jednego czy dwóch kroków, to możesz użyć tego samego skrótu do cofania kolejnych operacji co w Photoshopie: każde naciśnięcie Ctrl+Alt+Z (Command+Option+Z w Mac OS) powoduje anulowanie kolejnego kroku.

Krok 4. Na klasycznych kobiecych zdjęciach portretowych modne jest eksponowanie długich, łabędzich szyi, spróbuj więc zdecydowanie powiększyć średnicę pędzla (pamiętaj o skrótach do regulowania rozmiaru pędzli — tego z podglądem, o którym przeczytałeś po 1. kroku ćwiczenia, albo tego z klawiszami nawiasów kwadratowych), a potem delikatnie wymodeluj szyję modelki po prawej stronie (jak na przykładowym rysunku). Zanim przewrócisz kartkę, chciałbym, abyś zwrócił uwagę na pewien drobiazg na tym zdjęciu, który z pewnością skorygowałbym za pomocą filtra Liquify (Skraplanie). Chodzi mi o idealne wygładzenie konturów włosów modelki, które — zwłaszcza po lewej stronie — są delikatnie pofalowane. Zajmiemy się tym w kolejnym kroku ćwiczenia. ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 5. Silnie powiększ podgląd tego obszaru włosów — w oknie dialogowym filtra Liquify (Skraplanie) możesz w tym celu użyć tych samych skrótów klawiaturowych do powiększania i zmniejszania obrazu co w Photoshopie: Ctrl++ (plus; Command++ w Mac OS) powoduje powiększenie podglądu, zaś Ctrl+– (minus; Command+– w Mac OS) jego zmniejszenie. Zmniejsz średnicę pędzla, aż osiągnie rozmiary wgłębienia we włosach, i postaraj się wygładzić to wgłębienie od środka, tak by włosy układały się w jednej linii (ale nie aż tak, by wyglądały idealnie równo). Zauważ, że wyrównanie fryzury będzie wymagało przesunięcia włosów raz na zewnątrz, a raz do wewnątrz.

Wskazówka. 3ĘG]OHRRJURPQHMŒUHGQLF\ W Photoshopie CS6 firma Adobe zwiększyła maksymalną średnicę pędzla do 15 000 pikseli, co pozwoli Ci bez trudu wyretuszować zdjęcie nawet z aparatów cyfrowych wyposażonych w naprawdę gigantyczne matryce.

Krok 6. Przyjrzyjmy się teraz kilku zaawansowanym funkcjom filtra Liquify (Skraplanie). Ponownie zaznacz opcję Advanced Mode (Tryb zaawansowany), aby wyświetlić dodatkowe opcje po prawej stronie okna oraz uzupełnić pasek narzędzi o narzędzia nieobecne w uproszczonym trybie. Główną zaletą trybu zaawansowanego jest możliwość „zamrożenia” tych fragmentów obrazu, których wygląd ma pozostać bez zmian pomimo zabiegów retuszerskich przeprowadzanych w ich sąsiedztwie. Jeśli na przykład chciałbyś wprowadzić daleko idące zmiany w kształcie głowy albo policzków modelki, to mógłbyś „zamrozić” całą twarz, pozostawiając niewielki margines dookoła — tak jak na przykładzie obok, na którym zamalowałem twarz za pomocą narzędzia Freeze Mask (Zamrażanie maski) (F); jest to siódme narzędzie na pasku, licząc od góry. Spróbuj zamalować twarz modelki w analogiczny sposób. Jeśli nie widzisz na ekranie czerwonej maski, zaznacz opcję Show Mask (Pokaż maskę), znajdującą się w sekcji View Options (Opcje widoku) po prawej stronie okna. Aby usunąć nieopatrznie zamalowany obszar, włącz narzędzie Thaw Mask (Rozmrażanie maski) (D) — jest to kolejny przycisk na pasku narzędzi.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 7. Po zakończeniu pracy kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić wykonane zmiany (jak na przykładowym rysunku). Poprawki, które tutaj przeprowadziłem, są nieco przesadzone, ale nie chciałem, by były zbyt subtelne — w końcu powinny być widoczne na przykładowym rysunku. Gotowy na kolejną ciekawą nowość w wersji CS6, o której wspominałem wcześniej? Oto ona: jeśli po kliknięciu przycisku OK stwierdzisz, że nie podoba Ci się uzyskany efekt, możesz oczywiście nacisnąć Ctrl+Z (Command+Z w Mac OS), aby go anulować, a potem uruchomić filtr Liquify (Skraplanie) jeszcze raz i zacząć od początku… ale nie musisz. Trik polega na tym, że filtr Liquify (Skraplanie) zapamiętuje teraz ostatnio wykonane poprawki (w postaci tzw. „siatki”). Po ponownym uruchomieniu filtra możesz kliknąć przycisk Load Last Mesh (Wczytaj ostatnią siatkę), pokazany na rysunku obok, na dole, aby wczytać ostatnio wykonane zmiany. Dzięki temu możesz kontynuować pracę od momentu, w którym ją przerwałeś. Ponadto, jeśli zrobiłeś serię zdjęć portretowych ze statywu, a modelka nie zmieniła pozy między zdjęciami (albo — jeszcze lepiej — fotografowałeś nieruchomy obiekt), to możesz zapisać siatkę deformacji dla jednego zdjęcia, a potem wczytać ją w przypadku kolejnych fotografii i w ten sposób załatwić sprawę retuszu dwoma kliknięciami.

Przed retuszem…

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

…i po nim

5R]G]LDâ



Tej sztuczki nauczyłem się od mojego kolegi, francuskiego fotografika i nauczyciela Photoshopa, Serge’a Ramelliego (http://photoserge.com). Bazuje ona na filtrze Iris Blur (Rozmycie przesłony), jednym z nowych filtrów w Photoshopie CS6. Za pomocą tego filtra można przetworzyć nocne zdjęcie miasta w fantastyczne tło do tworzenia fotomontaży. Bardzo dziękuję Serge’owi za pokazanie mi tej sztuczki i możliwość podzielenia się nią z czytelnikami.

Krok 1. Rozpocznij od otwarcia zdjęcia modelki (lub modela), którą chciałbyś umieścić na nocnym tle. Następnie zaznacz sylwetkę za pomocą technik opisanych w ćwiczeniu poświęconym wycinaniu postaci z tła (patrz strona 231) — właśnie w taki sposób utworzyłem zaznaczenie modelki z gitarą basową pokazane na przykładowym zdjęciu.

Krok 2. Następnie otwórz zdjęcie wykonane nocą, na którym zostały uwiecznione różne źródła światła (na przykład takie jak na tym przykładzie). Na potrzeby tej sztuczki lepiej nie używać zdjęć z bardzo jasnymi światłami (gdyż zamienią się w jaskrawobiałe plamy), ale akurat na tej fotografii zostało uwiecznionych kilka naprawdę intensywnych. Na szczęście możemy temu łatwo zaradzić. Otwórz zdjęcie w module Camera Raw (w razie wątpliwości zajrzyj do rozdziału 2. po wskazówki) i przeciągnij suwak Highlights (Światła) dość daleko w lewą stronę, aż światła ulegną zdecydowanemu przytłumieniu. Na tym przykładzie przeciągnąłem go do wartości –30 (docelową jasność świateł będzie można jeszcze wyregulować później; na razie chodzi o to, aby je po prostu odrobinę przytłumić). Następnie kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie w Photoshopie.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

©SCOTT KELBY

7ULN]HŒZLDWâDPL PLDVWDZWOH ]GMĘFLD

Krok 3. Naciśnij Ctrl+– (minus; Command+– w Mac OS), aby zmniejszyć skalę podglądu zdjęcia, a następnie kliknij prawy dolny róg okna dokumentu i przeciągnij go na zewnątrz, aż zobaczysz szare tło wokół obszaru roboczego. Gdy to zrobisz, wybierz polecenie Iris Blur (Rozmycie przesłony) z menu Filter/Blur (Filtr/Rozmycie). Na ekranie pojawi się wówczas środowisko działania filtra Iris Blur (Rozmycie przesłony), a pośrodku zdjęcia zobaczysz dużą elipsę (patrz rysunek). Obszar wewnątrz elipsy będzie ostry i wyraźny, zaś ten poza jej obrębem — silnie rozmyty. Naszym celem jest jednak tak silne i równomierne rozmycie tła, jak to tylko możliwe. Aby uzyskać taki efekt, zmniejszymy elipsę i przesuniemy ją poza obszar zdjęcia, aby cała fotografia stała się nieostra. Kliknij dowolny z bocznych uchwytów elipsy i przeciągnij go do jej wnętrza w taki sposób, by powstał bardzo wąski, wysoki owal (jak na rysunku obok, po lewej stronie). Następnie kliknij górny albo dolny uchwyt elipsy i również przeciągnij go do jej wnętrza, aby zmniejszyć elipsę do postaci malutkiego kółka (jak na rysunku obok, po prawej stronie).

Krok 4. Następnie kliknij wewnątrz tego okręgu i przeciągnij go poza obszar zdjęcia, w lewy górny róg okna (jak na tym przykładzie). Dzięki temu żaden fragment zdjęcia nie będzie wyrazisty i ostry (innymi słowy, cała fotografia zostanie rozmyta). Następnie w panelu Blur Effects (Efekty rozmycia) znajdującym się po prawej stronie okna, w sekcji Bokeh, przeciągnij suwak Light Bokeh (Efekt bokeh dla świateł) w prawą stronę, do wartości 50%. Ten suwak decyduje o intensywności rozmycia świateł, więc w zależności od zdjęcia być może będziesz musiał przesunąć go nieco bliżej (aby światła nie były tak jasne) albo dalej (aby były jeszcze jaśniejsze niż tutaj). Postaraj się jednak, by nie były upiornie jasne.

ciąg dalszy na następnej stronie

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Krok 5. Aby powiększyć rozmyte światła, przeciągnij suwak parametru Blur (Rozmycie) w panelu Blur Tools (Narzędzia rozmycia) w prawą stronę, jak na pokazanym tutaj przykładzie, gdzie zwiększyłem jego wartość do 56 pikseli. Potraktuj suwak Blur (Rozmycie) jak coś w rodzaju regulatora rozmiaru świateł.

Krok 6. Po tak zdecydowanym powiększeniu światła staną się znacznie ciemniejsze. Zgodnie z tym, o czym wspomniałem w 4. kroku, suwak Light Bokeh (Efekt bokeh dla świateł) umożliwia wyregulowanie jasności świateł, przesuńmy go więc dalej w prawo, do wartości 65% (jak na tym przykładzie), aby je trochę zaakcentować. Przy okazji zwróć uwagę na światła zgrupowane pośrodku zdjęcia. Stały się tak jasne, że zaczęły tworzyć wielkie, jaskrawe skupisko. Po umiejscowieniu modelki na tym tle będziemy musieli albo odsunąć ją na bok od tego miejsca, albo przeciwnie — zupełnie zasłonić nią te światła, aby aż tak nie raziły. Ale tym zajmiemy się za chwilę — na razie, po dobraniu poprawnych parametrów rozmycia, kliknij niebieski przycisk OK na pasku opcji, aby zatwierdzić rozmycie zdjęcia.



5R]G]LDâ

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Krok 7. Wróć do dokumentu z zaznaczoną postacią i naciśnij Ctrl+C (Command+C w Mac OS), aby skopiować sylwetkę do schowka, a potem ponownie uaktywnij dokument z tłem i wklej ją skrótem Ctrl+V (Command+V w Mac OS). (Jeśli wolisz, możesz użyć narzędzia Move (Przesunięcie) (V) i po prostu przeciągnąć modelkę do okna z tłem). Ja ustawiłem modelkę nieco z boku wspomnianego wcześniej skupiska jasnych świateł (jedno z najjaśniejszych znajduje się daleko po prawej stronie) i nieznacznie ją powiększyłem za pomocą polecenia Free Transform (Przekształć swobodnie). Aby to zrobić, naciśnij Ctrl+T (Command+T w Mac OS), a następnie przytrzymaj klawisz Shift i przeciągnij dowolny z górnych narożnych uchwytów ramki przekształcenia w górę; ale dosłownie odrobinę. Jeśli przeciągniesz zbyt daleko, postać ulegnie „pikselizacji”, uważaj więc, aby nie przesadzić z powiększaniem.

Krok 8. Na koniec, aby stworzyć wrażenie, że modelka rzeczywiście została sfotografowana w scenerii o tak ciepłej kolorystyce, trzeba odrobinę ocieplić jej zdjęcie. W tym celu sięgnij do panelu Layers (Warstwy), przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i kliknij miniaturę warstwy z modelką, aby utworzyć zaznaczenie w jej kształcie. Następnie kliknij ikonę warstwy korekcyjnej Photo Filter (Filtr fotograficzny) w panelu Adjustments (Dopasowania). Gdy na ekranie pojawi się panel Properties (Właściwości) z ustawieniami warstwy Photo Filter (Filtr fotograficzny), warstwa zostanie automatycznie domyślnie ocieplona o 25%. Jeśli uznasz, że to za mało (albo za dużo), przeciągnij suwak Density (Gęstość) w prawą stronę (aby ją bardziej ocieplić) albo w lewo (aby ją ochłodzić) — w tym przypadku ustawiłem ten suwak w położeniu 19%.

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

5R]G]LDâ



Photoshop — kruczki i sztuczki -DNRWZRU]\ýNLOND]GMĘý-3(*OXE7,)) ZPRGXOH&DPHUD5DZSU]\XŮ\FLX SDQHOX0LQL%ULGJH" Otwieranie zdjęć RAW w module Camera Raw przy użyciu panelu Mini Bridge jest bardzo proste — wystarczy je zaznaczyć, a następnie dwukrotnie kliknąć dowolną z zaznaczonych fotografii lub wybrać polecenie Open With/Default Application (Otwórz za pomocą/Aplikacja domyślna) z kontekstowego menu, wyświetlanego po kliknięciu jej miniatury prawym przyciskiem myszy. Problem polega na tym, że ta sztuczka nie zadziała w przypadku zdjęć JPEG i TIFF… dopóki nie wykonasz następujących czynności: z menu Edit/Preferences (Edycja/Preferencje) — lub Photoshop/Preferences (Photoshop/Preferencje) w Mac OS — wybierz polecenie Camera Raw. Odszukaj sekcję JPEG and TIFF Handling (Obsługa formatów JPEG i TIFF) w dolnej części okna dialogowego, które się wówczas pojawi, i z obydwu list znajdujących się w tej sekcji wybierz opcję Automatically Open All Supported JPEGs/TIFFs (Automatycznie otwieraj wszystkie obsługiwane pliki JPEG/TIFF). Gdy to zrobisz (na szczęście wystarczy raz), uruchom ponownie Photoshopa, zaznacz dowolną liczbę zdjęć w formacie JPEG lub TIFF w panelu Mini Bridge, kliknij dowolne z nich prawym przyciskiem myszy i wybierz polecenie Open With/ Default Application (Otwórz za pomocą/ Aplikacja domyślna) z kontekstowego menu, aby otworzyć je w module Camera Raw.

:VND]yZNDGODXŮ\WNRZQLNyZ 3KRWRVKRSD&6LWDEOHWX:DFRP Jeśli używasz tabletu firmy Wacom do retuszowania zdjęć, to z pewnością zainteresują Cię dwa przyciski, które pozwalają uniknąć nieustannego wyświetlania panelu Brushes (Pędzle) w razie potrzeby zmiany wpływu czułości piórka na krycie lub rozmiar końcówki pędzla. Wspomniane przyciski znajdują się na pasku opcji narzędzia Brush (Pędzel) — poznasz je po symbolu przypominającym duży, okrągły kursor z piórem. Uaktywnienie tych przycisków powoduje zignorowanie bieżących ustawień sterowania naciskiem pisaka, skonfigurowanych w panelu Brushes (Pędzle), a co za tym idzie — pozwala zaoszczędzić sporo czasu na ciągłych wędrówkach do tego panelu i zmianie sposobu regulowania krycia i rozmiaru pędzla.

324

5R]G]LDâ

-HŒOL3KRWRVKRS]DF]QLHVLĘ G]LZQLH]DFKRZ\ZDý« …lub coś zacznie działać zupełnie inaczej, niż się przyzwyczaiłeś, to najprawdopodobniej doszło do jakichś przekłamań związanych z preferencjami działania programu. Wcześniej czy później zdarza się to większości użytkowników Photoshopa, a przywrócenie fabrycznych ustawień stanowi lekarstwo na 99% tego typu przypadłości (i jest jedną z pierwszych sugestii, jakie można usłyszeć od pomocy technicznej firmy Adobe). Aby to zrobić, zamknij Photoshopa, naciśnij Ctrl+Alt+Shift (Mac OS: Command+Option+Shift) i uruchom go ponownie (nie zwalniając podanych klawiszy). Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe z pytaniem o chęć usunięcia pliku z preferencjami działania programu. Po kliknięciu przycisku OK wszystko powinno wrócić do normy.

7ZRU]HQLHQRZHJRGRNXPHQWXRLGHQW\F]Q\FK SDUDPHWUDFKMDNLQQ\RWZDUW\GRNXPHQW Jeśli pracujesz nad jakimś projektem i chciałbyś utworzyć nowy dokument o identycznym rozmiarze, rozdzielczości i przestrzeni kolorów co jeden z istniejących dokumentów, naciśnij Ctrl+N (Mac OS: Command+N), aby wyświetlić okno dialogowe New (Nowy), i wybierz z listy Preset (Ustawienia domyślne) nazwę tego dokumentu. Photoshop powieli wówczas wszystkie jego parametry w odpowiednich polach — Tobie pozostanie jedynie kliknięcie przycisku OK.

:VND]yZNDGODXŮ\WNRZQLNyZ ILOWUD/LTXLI\6NUDSODQLH Jeśli korzystasz z filtra Liquify (Skraplanie) podczas retuszowania portretów, to jeszcze przed jego uruchomieniem możesz ochronić wybrane fragmenty zdjęcia przed przypadkową zmianą. Co prawda w oknie dialogowym filtra Liquify (Skraplanie) są narzędzia, które umożliwiają zabezpieczenie tego typu miejsc, lecz znacznie łatwiej jest obrysować zaznaczeniem te fragmenty, które chciałbyś skorygować, i dopiero potem uruchomić

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Photoshop — kruczki i sztuczki wspomniany filtr. Wówczas wszystko to, co znajduje się poza obrębem zaznaczenia, zostanie automatycznie „zamrożone”. (Na podglądzie edytowanego zdjęcia w oknie filtra Liquify (Skraplanie) będzie widoczny prostokątny wycinek odpowiadający narysowanemu zaznaczeniu, a wszystkie miejsca chronione przed przypadkową zmianą zostaną oznaczone kolorem czerwonym).

pasek odzwierciedlający ilość pamięci operacyjnej, z której Photoshop może w danej chwili korzystać. Jeśli chciałbyś zaalokować większą ilość pamięci na potrzeby tego programu, przesuń suwak wskazujący bieżącą granicę tego paska w prawą stronę (ta zmiana zostanie uwzględniona dopiero po ponownym uruchomieniu programu).

%â\VNDZLF]QDFKZLORZD]PLDQD ELHŮĉFHJRQDU]ĘG]LD

2V]F]ĘGQRŒýF]DVXSU]\]DSLV\ZDQLX

Co prawda ta funkcja została zaimplementowana już w Photoshopie CS4, lecz niewielu użytkowników tego programu zdawało sobie sprawę z jej istnienia. Umożliwia ona chwilowe błyskawiczne włączenie potrzebnego narzędzia podczas pracy z zupełnie innym narzędziem Photoshopa, a potem wygodne przywrócenie poprzedniego. Jak to zrobić? To proste: przypuśćmy, że posługujesz się narzędziem Brush (Pędzel), lecz chciałbyś obrysować jakiś fragment zdjęcia narzędziem Lasso, aby uniknąć zamalowania pewnych miejsc fotografii. W takim przypadku naciśnij i przytrzymaj klawisz L, aby włączyć narzędzie Lasso, a następnie obrysuj potrzebny fragment. Narzędzie Brush (Pędzel) zostanie automatycznie włączone w chwili, gdy zwolnisz klawisz L. Wierz mi, że takie rozwiązanie bardzo ułatwia pracę.

Po kliknięciu przycisku Save Image (Zapisz obraz) w lewym dolnym rogu okna modułu Camera Raw na ekranie pojawia się okno dialogowe Save Options (Opcje zapisu). Jeśli nie potrzebujesz i nie chcesz konfigurować zgromadzonych w nim ustawień, to możesz je całkowicie pominąć — wystarczy, że przed kliknięciem wspomnianego przycisku naciśniesz klawisz Alt (Mac OS: Option). Każdy drobiazg się liczy!

6NUyW\XâDWZLDMĉFH]PLDQĘ NROHMQRŒFLZDUVWZ

3URMHNWXMHV]JUDILNĘGRZ\NRU]\VWDQLD ZWHOHIRQLHNRPyUNRZ\POXEWDEOHFLH" Jeśli tak, to zapewne z radością powitasz nowe predefiniowane ustawienia, opracowane z myślą o typowych rozdzielczościach i rozmiarach urządzeń przenośnych. Po wydaniu polecenia File/New (Plik/Nowy) wybierz opcję Mobile & Devices (Urządzenia przenośne) z listy Preset (Ustawienia domyślne), a potem wskaż jeden z predefiniowanych rozmiarów z listy Size (Rozmiar).

-DNSU]\G]LHOLý3KRWRVKRSRZL ZLĘFHMSDPLĘFLRSHUDF\MQHM" Użytkownik może sam zadecydować o tym, jaką część pamięci RAM otrzyma Photoshop do dyspozycji. Można to zrobić przy użyciu wewnętrznych ustawień Photoshopa: naciśnij Ctrl+K (Mac OS: Command+K), aby wyświetlić okno dialogowe Preferences (Preferencje), i kliknij pozycję Performance (Wydajność). Po prawej stronie tego okna pojawi się wówczas

(IHNW\XERF]QH(IHNW\VSHFMDOQHGODPLâRŒQLNyZIRWRJUDILL

Używam ich bardzo często, gdyż można dzięki nim zaoszczędzić trochę czasu na nieustannych wycieczkach do panelu Layers (Warstwy). W celu przeniesienia bieżącej warstwy dokumentu o jeden poziom w górę (w obrębie stosu warstw) naciśnij Ctrl+] (prawy nawias kwadratowy; Mac OS: Command+]). Analogiczny skrót z lewym nawiasem kwadratowym ([) spowoduje przesunięcie warstwy o poziom w dół. Aby przenieść bieżącą warstwę na samą górę stosu, do pierwszego z podanych skrótów dodaj klawisz Shift. Pamiętaj, że nie da się przesunąć żadnej warstwy poniżej warstwy Background (Tło).

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Podczas przeglądania tytułów piosenek w poszukiwaniu chwytliwego nagłówka do tego rozdziału mimowolnie unosiły mi się brwi na widok kolejnych, coraz to dziwniejszych nazw wykonawców. Na przykład tacy The Bags. Albo — litości — Ugly Casanova. Czy tylko mi się wydaje, czy rzeczywiście w pewnym momencie zespołom muzycznym całkiem wyczerpała się inwencja twórcza, jeśli chodzi o nazwy? Kiedy byłem dzieckiem

3RGNĉWHPRVWU\P 7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X (czyli całkiem niedawno), nazwy zespołów miały sens. Byli The Beatles, The Turtles, The Animals, The Monkeys, The Kapitujący Klan Zombie, The Speracka Brygada Walczących Wegetarian, The Klamujący Personel Barów Sałatkowych i tak dalej. To były nazwy z prawdziwego zdarzenia! Ale The Bags? Kto może grać w zespole, który nazywa się „torby”? Jeśli nie występują w nim kangury albo obwoźni sprzedawcy, to taka nazwa jest bezsprzecznie myląca. Widzisz, za czasów mojego dzieciństwa, jeśli jakaś kapela nazwała się The Turtles, to robiła wszystko, by się ze swoją nazwą zidentyfikować. Oni zachowywali się jak żółwie, śpiewali jak żółwie. Oni byli żółwiami (świetnie pamiętam takie utwory jak Ostrożnie wyjrzeć spod skorupy albo Z wolna przechodzę przez ruchliwą ulicę czy moją ulubioną, drugą część tej piosenki, zatytułowaną Potrącono mnie, gdy z wolna przechodziłem przez ruchliwą ulicę). Dziś już nikt nie musi być Casanovą (że nie wspomnę o brzydocie), by nazwać się Ugly Casanova. Uważam, że to po prostu nie fair. Jeśli ja grałbym w jakiejś kapeli (chociaż chwileczkę: właściwie to ja naprawdę gram w zespole rockowym!), to wymyśliłbym taką nazwę, która świetnie oddawałaby nasze charaktery i styl. Idealna byłaby na przykład nazwa w rodzaju: The Cybele Wylewają się z Gitar Paczki Umięśnionych Przystojniaków (choć pewnie fani nazywaliby nas w skrócie TCWGPUP, żeby było łatwiej wymówić). Wierni nazwie, gralibyśmy w dużych, eleganckich salonach piękności i najwyższej klasy klubach fitness, gdzie spotykają się piękni ludzie (tacy jak my). W moim marzeniu jest jednak ziarenko niepewności: otóż boję się, że jeśli zdobylibyśmy pewną popularność i zatrudnili wysokiej klasy menedżera, to po pewnym czasie powiedziałby nam, kręcąc głową, że TCWGPUP nie ma już tej nośności co na początku, i zasugerował zmianę nazwy na The Kadenckie Gogusie z Nadmiarem Kasy albo — co gorsza — The Bags.

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Po wyretuszowaniu i poprawieniu wyglądu zdjęcia, ale jeszcze przed zapisaniem pliku nadchodzi moment, w którym edytowane zdjęcie należy wyostrzyć. Ja poprawiam ostrość wszystkich fotografii wykonanych aparatem cyfrowym głównie po to, by zaakcentować szczegóły, które giną gdzieś na etapie edycji, choć bywa, że po prostu chcę poprawić ogólną wyrazistość obrazu. Niezależnie od wszystkiego nie zdarzyło mi się jeszcze zobaczyć fotografii pochodzącej z aparatu cyfrowego (lub zeskanowanej), która nie wymagałaby wyostrzania. Oto najprostsza metoda na wyostrzanie całego zdjęcia.

Krok 1. Otwórz plik z fotografią, którą chciałbyś wyostrzyć. Ponieważ sposób wyświetlania obrazu w Photoshopie zależy bezpośrednio od stopnia jego powiększenia w oknie dokumentu, jest absolutnie konieczne, aby przed przystąpieniem do wyostrzania zmienić jego powiększenie na takie, które nie będzie powodowało większych przekłamań w wyglądzie detali i ułatwi oszacowanie efektów wyostrzania. Ze względu na rozmiary zdjęć rejestrowanych przez nowoczesne aparaty cyfrowe za akceptowalne uznaje się ostatnio powiększenie wynoszące 50% oryginalnej wielkości obrazu. Aby upewnić się, czy zdjęcie rzeczywiście jest wyświetlane w takiej skali, spójrz na pasek tytułowy okna dokumentu, na którym wyświetlana jest między innymi bieżąca wartość powiększenia (na rysunku obok została ona oznaczona czerwonym kółkiem). Najszybszy sposób na uzyskanie 50-procentowego powiększenia obrazu polega na zmniejszeniu (lub powiększeniu) podglądu przy użyciu skrótów Ctrl+– (minus; Command+– w Mac OS) i Ctrl++ (plus; Command++ w Mac OS).

Krok 2. Po wyświetleniu zdjęcia w powiększeniu wynoszącym 50% wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie). (Jeśli zajmowałeś się kiedyś wywoływaniem zdjęć w tradycyjnej ciemni, nazwa tego filtra może być Ci znana — została ona zapożyczona od dawnego sposobu wyostrzania, polegającego na przygotowaniu rozmytej wersji negatywu oryginalnego zdjęcia i wykorzystaniu jej w charakterze „maski” podczas naświetlania odbitki, dzięki czemu wydaje się ona ostrzejsza niż oryginalny negatyw zdjęcia).



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

1DMZDŮQLHMV]H LQIRUPDFMH RZ\RVWU]DQLX

Krok 3. Okno dialogowe Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) zawiera trzy suwaki. Pierwszy z nich, o nazwie Amount (Wartość), służy do określania ogólnej intensywności wyostrzania obrazu. Suwak Radius (Promień) decyduje o zasięgu wyostrzania, czyli liczbie pikseli w pobliżu krawędzi obiektu, która będzie brana pod uwagę podczas działania filtra. Trzeci suwak, Threshold (Próg), działa w sposób odwrotny, niż mógłbyś przypuszczać — im niższą wartość wybierzesz, tym intensywniejszy będzie efekt wyostrzania. Wartość parametru Threshold (Próg) odpowiada za to, jak bardzo piksele muszą się różnić od otoczenia, aby program uznał je za piksele tworzące krawędź obiektu i przeznaczone do wyostrzenia. W jaki sposób należy skonfigurować te parametry? No cóż — wszystko zależy od właściwości i tematyki zdjęcia. Na kilku kolejnych stronach zaprezentuję zestaw gotowych przepisów zapewniających poprawne rezultaty w różnych sytuacjach, tymczasem jednak wprowadź następujące wartości: Amount (Wartość) — 120%, Radius (Promień) — 1, oraz Threshold (Próg) — 3. Kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić wprowadzone ustawienia.

Przed wyostrzeniem…

…i po nim

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



:\RVWU]DQLHSRUWUHWyZ Jeśli zamierzasz poprawić wygląd zbliżeń i portretów, wypróbuj następujące ustawienia: Amount (Wartość) = 75%, Radius (Promień) = 2, Threshold (Próg) = 3. Wartości te umożliwiają stosunkowo łagodne wyostrzenie zdjęcia, lecz jednocześnie zapewniają zaakcentowanie iskierek światła w oczach i dodają włosom blasku.

:VND]yZND :\RVWU]DQLH]GMĘýNRELHW Jeśli chciałbyś nieco silniej wyostrzyć portret kobiety, najpierw otwórz panel Channels (Kanały) i kliknij kanał Red (Czerwony), aby go uaktywnić (zdjęcie stanie się wówczas czarno-białe). Poddaj kanał koloru czerwonego wyostrzaniu przy nieco bardziej agresywnych parametrach niż zwykle; na przykład Amount (Wartość) = 120%, Radius (Promień) = 1, Threshold (Próg) = 3. Dzięki temu niemal całkowicie unikniesz wyostrzania skóry, ale oczy, brwi, usta, włosy i inne detale powinny zostać zupełnie dobrze wyostrzone. Po zastosowaniu wyostrzania kliknij miniaturę zespolonego kanału RGB na samej górze panelu Channels (Kanały), aby przywrócić kolorowy podgląd zdjęcia.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

Oto przykład ustawień filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), które sprawdzają się w przypadku zdjęć obiektów o miękkich krawędziach (takich jak kwiaty, szczenięta, ludzie, tęcze itd.): Amount (Wartość) = 150%, Radius (Promień) = 1, Threshold (Próg) = 10. Mamy tu do czynienia z bardzo subtelnym wyostrzaniem, które odpowiada naturze wymienionych obiektów.

©SCOTT KELBY

:\RVWU]DQLHÅPLĘNNLFKµRELHNWyZ

©SCOTT KELBY ©SCOTT KELBY

:\RVWU]DQLHXPLDUNRZDQH Ten zestaw parametrów umożliwia umiarkowane wyostrzanie zdjęć o zróżnicowanej tematyce, począwszy od fotografii produktów, przez zdjęcia wnętrz i domów, a skończywszy na krajobrazach (a także — jak widać na pokazanym obok przykładzie — takich obiektach jak gliniane naczynia). To moje ulubione ustawienia, które stosuję w sytuacji, gdy zależy mi na mocnym, ale nie przesadzonym wyostrzeniu zdjęcia. Wypróbuj je: Amount (Wartość) = 120%, Radius (Promień) = 1, Threshold (Próg) = 3 — i przekonaj się, czy będą Ci odpowiadały (moim zdaniem powinny). Spójrz na rysunek obok i zwróć uwagę, jak wyraźna stała się struktura powierzchni glinianych naczyń oraz szczeliny w ich górnej części.

0DNV\PDOQHZ\RVWU]HQLH Pokazanych tutaj ustawień — Amount (Wartość) = 65%, Radius (Promień) = 4, Threshold (Próg) = 3 — używam tylko w dwóch sytuacjach: (1) gdy fotografia jest wyraźnie nieostra i fakt ten należy skompensować silnym wyostrzeniem (2) oraz gdy mam do czynienia ze zdjęciem obiektów o wyraźnie zarysowanych krawędziach (takich jak budynki, monety, samochody, maszyny itd.). Pokazana obok fotografia kokpitu aż prosiła się o silne wyostrzenie, które zaakcentowałoby detale zegarów i kontrolek.

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



:\RVWU]DQLHREUD]yZ GRXPLHV]F]HQLDZLQWHUQHFLH Ustawień takich jak przedstawione na rysunku obok — Amount (Wartość) = 200%, Radius (Promień) = 0,3, Threshold (Próg) = 0 — używam podczas edycji nieostrych zdjęć przeznaczonych do opublikowania w internecie (powodem tego rozmycia często jest zmniejszenie rozdzielczości obrazu z 300 do 72 ppi). Jeśli rezultat takiego wyostrzania wyda Ci się niewystarczająco dobry, to spróbuj zwiększyć wartość parametru Amount (Wartość) na przykład do 400%. Taką samą wartość tego parametru (400%) stosuję przy naprawianiu zdjęć o kiepskiej ostrości. Oczywiście przy okazji na fotografii pojawia się trochę szumów, ale jest to jakiś sposób na uratowanie zdjęcia, które w innych okolicznościach musiałbym po prostu skasować.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

To chyba moje ulubione, uniwersalne ustawienia wyostrzania: Amount (Wartość) = 85%, Radius (Promień) = 1, Threshold (Próg) = 4, którymi posługuję się najczęściej. Nie jest to oczywiście przykład wyostrzania zdmuchującego kapelusze z głów, ale może właśnie dlatego tak bardzo mi ono odpowiada. Jest wystarczająco subtelne, aby użyć go dwukrotnie na fotografii, która po pojedynczym wyostrzaniu wciąż nie wygląda zbyt dobrze, z reguły jednak wystarcza jedno podejście.

©SCOTT KELBY

:\RVWU]DQLHGREUHQDZV]\VWNR

©SCOTT KELBY

'RELHUDQLHZâDVQ\FKXVWDZLHĽ Gdybyś chciał poeksperymentować z własnymi ustawieniami parametrów wyostrzania, skorzystaj z poniższych wskazówek — pomogą Ci one znaleźć złoty środek, czyli zestaw ustawień pasujących w większości typowych sytuacji.

:DUWRŒý Wartość parametru Amount (Wartość) zazwyczaj waha się w zakresie od 50 do 150%. Nie jest to oczywiście reguła z gatunku tych, których nigdy nie wolno łamać; to raczej rozsądny kompromis. Wartości mniejsze niż 50% mogą nie dać zauważalnego efektu poprawy ostrości obrazu, podczas gdy przekroczenie bariery 150% może spowodować powstanie widocznych zniekształceń — choć dużo zależy także od pozostałych dwóch parametrów: Radius (Promień) i Threshold (Próg). Krótko mówiąc, najbezpieczniej jest nie przekraczać wartości 150%. Na pokazanym obok przykładzie zmieniłem wartość parametru Radius (Promień) na 1, zaś parametrowi Threshold (Próg) nadałem wartość 2.

3URPLHĽ Wielkość parametru Radius (Promień) zazwyczaj powinna wynosić 1 piksel, choć w pewnych sytuacjach może ona osiągnąć zawrotną wartość (uwaga!) 2 pikseli. Wcześniej podałem przykład ekstremalnych ustawień, w których promień wynosił aż 4 piksele. Słyszałem też o pewnym człowieku z Cincinnati, który używa wartości 5, ale wydaje mi się to zupełnie niewiarygodne. (Nawiasem mówiąc, dopuszczalna wartość promienia wyostrzającego w Photoshopie wynosi… 250 pikseli! Jeśli chcesz znać moje zdanie na ten temat, myślę, że każdy, kto wybiera wartość promienia równą 250 pikseli, powinien być skazywany na karę pozbawienia dostępu do Photoshopa na jeden rok w zawieszeniu oraz karę grzywny w wysokości 2500 dolarów.

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ

333

3UyJ Bezpieczny zakres wartości parametru Threshold (Próg) zamyka się w przedziale od 3 do 20 (przy czym wartość 3 daje najbardziej intensywny, a wartość 20 — najbardziej subtelny efekt wyostrzania; czy nie powinno być na odwrót? Nigdy tego nie rozumiałem…). Jeśli zależy Ci na szczególnie mocnym wyostrzeniu obrazu, możesz ustawić próg na wartość 0, ale staraj się wówczas dokładnie kontrolować efekt zabiegu wyostrzania (zerowa wartość progowa wyostrzania może prowadzić do pojawienia się silnego szumu).

*RWRZH]GMĘFLH Gotowe, wyostrzone zdjęcie, pokazane na rysunku obok, uzyskałem przy użyciu podanych wcześniej ustawień umiarkowanych: Amount (Wartość) = 120%, Radius (Promień) = 1, Threshold (Próg) = 3. Ponadto postąpiłem według wskazówki poświęconej wyostrzaniu zdjęć kobiet, a polegającej na wyostrzeniu tylko kanału koloru czerwonego. Dzięki temu uniknąłem silnego zaakcentowania detali cery, a zarazem mocno wyeksponowałem włosy, brwi, usta, ubranie itp. Jeśli nie jesteś pewien, od czego zacząć konfigurowanie ustawień filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), to wypróbuj następującą metodę: potraktuj jeden z podanych wcześniej przepisów jako punkt wyjścia do dalszej pracy i zacznij regulować wartość parametru Amount (Wartość), nie zmieniając pozostałych dwóch ustawień, czyli suwaków Radius (Promień) i Threshold (Próg). Jak w wielu innych przypadkach, olbrzymią rolę odgrywa tu doświadczenie. Zanim się spostrzeżesz, będziesz potrafił z łatwością odpowiedzieć sobie na pytania w rodzaju: „Ciekawe, czy zmniejszenie wartości parametru Threshold (Próg) będzie miało w tym przypadku jakieś znaczenie?”.



5R]G]LDâ

Przed wyostrzeniem…

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

…i po nim

©SCOTT KELBY

Jest to najczęściej używana przeze mnie metoda wyostrzania. Zastąpiła ona sztuczki w trybie Lab, którymi posługiwałem się przez wiele lat. Jej najważniejsze zalety to szybkość i wygoda stosowania, zaś uzyskana jakość obrazu jest porównywalna ze wspomnianymi metodami w trybie Lab (podobnie jak one, pozwala ona uniknąć pojawienia się kolorowych otoczek, przekłamań barw i zwiększenia ilości szumu), nawet w przypadku bardzo intensywnego wyostrzania. Co więcej, dzięki właściwościom tego typu wyostrzania wiele zdjęć można skorygować znacznie silniej niż w przypadku innych popularnych technik.

:\RVWU]DQLH ZWU\ELH /XPLQRVLW\ -DVQRŒý

Krok 1. Otwórz zdjęcie RGB, które zamierzasz poddać wyostrzaniu, i zastosuj filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) w zwykły sposób. Na pokazanym obok przykładzie użyłem następujących wartości parametrów: Amount (Wartość): 120%, Radius (Promień): 1, Threshold (Próg): 3 — to mój sprawdzony przepis na eleganckie, wyraziste wyostrzenie obrazu.

Krok 2. Niezwłocznie po wyostrzeniu zdjęcia rozwiń menu Edit (Edycja) i wybierz z niego polecenie Fade Unsharp Mask (Stonuj Maska wyostrzająca) — jak na rysunku obok, poniżej.

:VND]yZND6XZDNGR« DQXORZDQLDGRZROQHMF]\QQRŒFL" Suwak Opacity (Krycie) w oknie dialogowym Fade (Stonuj), pokazanym na rysunku obok, umożliwia płynne anulowanie ostatniej operacji. Przykładowo po przesunięciu tego suwaka do wartości 0% proces wyostrzania zostanie całkowicie anulowany, zaś przy 100% efekt wyostrzania pozostanie bez zmian. Jeżeli przesuniesz go do 50%, to intensywność wyostrzenia obrazu spadnie o połowę i tak dalej. Jeśli po wyostrzeniu obrazu uznasz, że efekt jest zbyt silny, to zamiast ponawiać całą operację z innymi, łagodniejszymi ustawieniami, możesz po prostu zmniejszyć wartość parametru Opacity (Krycie) w oknie dialogowym Fade (Stonuj). Polecenia Fade (Stonuj) zdarza mi się używać także w sytuacji, gdy pierwsze wyostrzenie okazało się zbyt słabe — w takim przypadku po prostu raz jeszcze wyostrzam zdjęcie przy użyciu filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), a następnie zmniejszam wartość parametru Opacity (Krycie) do 50%. W ten sposób otrzymuję obraz wyostrzony z intensywnością 1,5 razy większą niż na początku. ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Krok 3. Omówiony w poprzedniej wskazówce suwak Opacity (Krycie) tym razem można jednak zupełnie zignorować — zależy nam bowiem nie tyle na zmniejszeniu intensywności wyostrzania, co na zmianie jego charakteru. Aby uzyskać tę zmianę, rozwiń listę Mode (Tryb) i zastąp wybrany z niej domyślnie tryb mieszania Normal (Zwykły) trybem Luminosity (Jasność) — patrz rysunek. Dzięki temu proces wyostrzania odbędzie się jedynie w dziedzinie różnic w jasności obiektów; a mówiąc prościej — przebiegnie tak, jakby korygowana fotografia była czarno-biała. Dzięki takiemu rozwiązaniu można z łatwością uniknąć powstania różnych niepożądanych efektów ubocznych, które są związane z wyostrzaniem kolorowych fotografii, takich jak barwne otoczki wokół krawędzi obiektów.

Krok 4. Po kliknięciu przycisku OK zdjęcie zostanie wyostrzone w trybie Luminosity (Jasność). Uzyskany w ten sposób efekt bardzo wiernie naśladuje tradycyjną, profesjonalną metodę wyostrzania kanału jasności w trybie Lab, która w porównaniu z opisaną przed chwilą sztuczką była jednak znacznie bardziej czasochłonna: wymagała bowiem konwersji zdjęcia na tryb Lab, wyostrzenia go i ponownej konwersji na RGB. Czy opisany sposób można (lub wręcz trzeba) zastosować do każdego wyostrzanego zdjęcia? Moim zdaniem tak. Co więcej, ponieważ jest to jedna z najczęściej wykonywanych czynności, postanowiłem zarejestrować odpowiednią operację, dzięki której wszystkie opisane przed chwilą etapy wyostrzania odbędą się automatycznie.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

Krok 5. Otwórz kolejne zdjęcie RGB, które wymaga wyostrzania, i jeszcze raz przeprowadź wszystkie opisane czynności. Zanim jednak zaczniesz, sięgnij do menu Window (Okno) i wybierz z niego polecenie Actions (Operacje), aby wyświetlić panel Actions (Operacje), pokazany na rysunku obok. Umożliwia on rejestrowanie kolejnych czynności wykonywanych podczas edycji dowolnego obrazu, a następnie odtwarzanie ich w zapisanej kolejności (na przykład po wczytaniu innego zdjęcia, które wymaga podobnych poprawek) poprzez kliknięcie jednego przycisku (jestem pewien, że Ci się to spodoba!). Kliknij przycisk Create New Action (Utwórz nową operację), znajdujący się w dolnej części panelu Actions (Operacje) — wygląda on dokładnie jak przycisk Create New Layer (Utwórz warstwę) z panelu Layers (Warstwy) i został oznaczony na rysunku obok.

Krok 6. Po kliknięciu tego przycisku na ekranie zostanie wyświetlone okno dialogowe New Action (Nowa operacja), pokazane na rysunku. Zawartość pola Name (Nazwa) w tym oknie jest automatycznie podświetlana, aby ułatwić wprowadzenie nazwy dla zapisywanej operacji (jak widać na rysunku obok, nazwałem ją „Luminosity Sharpen”, czyli „wyostrzanie w trybie Luminosity (Jasność)” — wiem, wiem, bardzo oryginalnie). Rozwiń listę Function Key (Klawisz funkcyjny) i wybierz jeden z klawiszy funkcyjnych, który będzie służył do uruchamiania rejestrowanej operacji (innymi słowy, po naciśnięciu tego klawisza aktywny obraz zostanie automatycznie poddany wszystkim czynnościom zarejestrowanym w tej operacji). Akurat w tym przypadku przypisałem do niej klawisz F11, lecz Ty możesz posłużyć się innym — takim, który uznasz za najbardziej odpowiedni (choć nie będę Cię oszukiwał, wszyscy wiedzą, że klawisz F11 jest najfajniejszy; jeśli nie wierzysz, zapytaj. Ach, i jeszcze jedno. W systemie Mac OS należy najpierw wyłączyć domyślne działanie klawisza F11 w ustawieniach systemowych). Z pewnością zdążyłeś już zauważyć, że w oknie dialogowym New Action (Nowa operacja) nie ma przycisku OK, lecz przycisk Record (Nagraj). Kiedy go klikniesz, okno zostanie zamknięte, a Photoshop automatycznie rozpocznie rejestrowanie wykonywanych przez Ciebie czynności. Kliknij go!

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Krok 7. Po zainicjowaniu procesu rejestrowania możesz przystąpić do wyostrzania obrazu zgodnie ze wskazówkami podanymi w pierwszej części tego ćwiczenia: zastosuj filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), wprowadź ulubione ustawienia wyostrzania, wybierz polecenie Fade Unsharp Mask (Stonuj Maska wyostrzająca) z menu Edit (Edycja), za pomocą listy Mode (Tryb) zmień tryb mieszania z Normal (Zwykły) na Luminosity (Jasność) i kliknij przycisk OK. Jeśli zazwyczaj używasz filtra dwukrotnie, zrób to od razu, nie zapominając o ponownej zmianie trybu mieszania na Luminosity (Jasność), a potem zakończ proces wyostrzania. Kliknij teraz przycisk Stop (Zatrzymaj), który znajduje się w dolnej części panelu Actions (Operacje), po jego lewej stronie (to ten z niewielkim, kwadratowym symbolem, oznaczony na rysunku obok).

Krok 8. Proces nagrywania zostanie w ten sposób zatrzymany. Przyjrzyj się teraz zawartości panelu Actions (Operacje) i sprawdź, czy wszystkie wykonane przez Ciebie czynności zostały zapisane zgodnie z kolejnością, w jakiej je wykonałeś. Przy niektórych mogą się znajdować ikony ze strzałką skierowaną w prawo — kliknij jedną z nich, a zobaczysz szczegółowy wykaz powiązanych z nią czynności (lub wprowadzonych ustawień). Na przykład po wyświetleniu szczegółów dotyczących filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) wyświetlana jest wartość parametrów Amount (Wartość), Radius (Promień) i Threshold (Próg), które w tym przypadku wynoszą odpowiednio 120%, 1 oraz 3.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

Krok 9. Pora na przetestowanie zarejestrowanego zadania na innym zdjęciu (należy to koniecznie zrobić przed przystąpieniem do wykonywania dalszej części ćwiczenia). Otwórz dowolną fotografię RGB i naciśnij klawisz funkcyjny, który uruchamia utworzone przed chwilą zadanie. (Wybrałeś F11, prawda? Ha! Wiedziałem!) Program niezwłocznie przystąpi wówczas do wyostrzania obrazu w trybie Luminosity (Jasność), a cały proces zakończy się w mgnieniu oka — automatyczne wyostrzanie trwa znacznie krócej niż mozolne, ręczne wprowadzanie odpowiednich parametrów w kolejnych oknach dialogowych.

Krok 10. Po przetestowaniu gotowej operacji można zaprząc ją do cięższej pracy. Oczywiście mógłbyś otworzyć większą liczbę zdjęć i jedno po drugim wyostrzać je za pomocą klawisza F11, ale istnieje lepszy sposób. Otóż dowolną operację możesz wykorzystać do przetworzenia całego foldera ze zdjęciami. Photoshop automatycznie wykona cały proces: sam będzie otwierał kolejne pliki, wyostrzał je w trybie Luminosity (Jasność) i zamykał aż do ostatniej fotografii. Czyż to nie wspaniałe? Opisany przed chwilą proces nazywa się przetwarzaniem wsadowym, a żeby go uruchomić, musisz wybrać polecenie Batch (Sekwencja wsadowa) z menu File/Automate (Plik/Automatyzuj) w Photoshopie lub zaznaczyć zdjęcia do wyostrzenia w panelu Mini Bridge, kliknąć dowolne z nich prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie Photoshop/Batch (Photoshop/Sekwencja wsadowa). Niezależnie od wybranej metody na ekranie pojawi się okno dialogowe o nazwie Batch (Sekwencja wsadowa). W jego górnej części znajduje się sekcja Play (Odtwarzaj), gdzie należy wybrać operację, która będzie wykonywana w odniesieniu do foldera z plikami. Rozwiń zatem listę Action (Operacja) i wybierz z niej operację, którą przed chwilą zarejestrowałeś — czyli na przykład Luminosity sharpen — jeśli nie została ona wybrana automatycznie, jak na tym przykładzie. ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Krok 11. W sekcji Source (Źródło) okna dialogowego Batch (Sekwencja wsadowa) należy wybrać folder, którego zawartość zostanie poddana działaniu wybranej operacji. Na liście Source (Źródło) możesz wskazać źródło obrazów przeznaczonych do obróbki; mogą to być na przykład zdjęcia wybrane w panelu Mini Bridge lub w dużym Bridge’u, zdjęcia, które są właśnie otwarte w Photoshopie, lub fotografie znajdujące się w dowolnie wybranym miejscu. Nas jednak interesuje konkretny folder, dlatego z listy Source (Źródło) wybierz opcję Folder, a następnie kliknij przycisk Choose (Wybierz). Na ekranie pojawi się wówczas standardowe okno dialogowe, które służy do wyszukiwania i otwierania plików. Odszukaj w nim folder zawierający fotografie wymagające wyostrzenia i kliknij przycisk OK lub Choose (Wybierz) w systemie Mac OS.

Krok 12. Sekcja Destination (Miejsce docelowe) w oknie dialogowym Batch (Sekwencja wsadowa) służy do określania docelowej lokalizacji plików, które zostaną przetworzone za pomocą zadania. Jeśli z listy Destination (Miejsce docelowe) wybierzesz opcję Save and Close (Zapisz i zamknij), to skorygowane zdjęcia zostaną zapisane w tym samym folderze, z którego zostały pobrane. Polega to na tym, że program po prostu otwiera plik, przetwarza go, zapisuje i zamyka. Jeśli jednak wybierzesz opcję Folder, przetworzone pliki zostaną zapisane w oddzielnym folderze. Którym? O tym powinieneś zadecydować sam przy użyciu przycisku Choose (Wybierz) w sekcji Destination (Miejsce docelowe). Po kliknięciu go należy wskazać odpowiedni folder docelowy (możesz też utworzyć w tym celu całkiem nowy folder). Na koniec kliknij przycisk OK lub Choose (Wybierz) w systemie Mac OS.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

Krok 13. Jeśli zdecydowałeś się umieścić przetwarzane zdjęcia w nowym folderze, to w trakcie tego procesu możesz też nadać im nowe nazwy — służą do tego ustawienia zgromadzone w sekcji File Naming (Nazwa pliku) okna Batch (Sekwencja wsadowa). W skrócie przebiega to następująco: w pierwszym polu tekstowym wpisujesz „rdzeń” nazwy pliku. W pozostałych (korzystając z rozwijanych list) wybierasz schemat numerowania kolejnych zdjęć (polegający na dodaniu do „rdzenia” liczby jednocyfrowej, dwucyfrowej itp.) oraz rozszerzenie pliku (.jpg, .tif itd.). Znajdziesz tam również pole, w którym możesz wpisać liczbę, od której rozpocznie się numerowanie. W dolnej części sekcji File Naming (Nazwa pliku) okna dialogowego Batch (Sekwencja wsadowa) znajduje się ponadto cały zestaw opcji, za pomocą których możesz ustawić zgodność przetwarzanych plików z różnymi systemami operacyjnymi. Sam zwykle zaznaczam wszystkie możliwe opcje, bo — jak to mówią — lepiej dmuchać na zimne. Gdy podejmiesz już wszystkie decyzje dotyczące sposobu przetworzenia zdjęć, kliknij przycisk OK, a Photoshop automatycznie wyostrzy i zapisze wszystkie wyostrzone fotografie pod nowymi nazwami we wskazanym uprzednio folderze. Jak dla mnie — rewelacja!

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



W Photoshopie CS5 firma Adobe usprawniła działanie narzędzia Sharpen (Wyostrzanie) — które z „szumogeneratora i niszczyciela pikseli” (jak je nazywano) przeistoczyło się w „najbardziej zaawansowane narzędzie do wyostrzania obrazu dostępne w naszych produktach”, jak wyraził się o nim jeden z menedżerów z firmy Adobe, Bryan Hughes. Przyjrzyjmy się zatem jego możliwościom…

Krok 1. Rozpocznij od zwykłego wyostrzenia całego zdjęcia za pomocą filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) albo Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie) — o tym drugim przeczytasz za chwilę (wybór filtra nie ma znaczenia). Ponieważ mamy tutaj do czynienia z portretem kobiety, moim zdaniem należy poddać ogólnemu wyostrzaniu tylko kanał koloru czerwonego (więcej informacji na ten temat zamieściłem we wskazówce na stronie 330). Następnie włącz narzędzie Sharpen (Wyostrzanie) przy użyciu paska narzędzi programu — znajdziesz je pod przyciskiem narzędzia Blur (Rozmywanie). Zanim przystąpisz do wyostrzania, koniecznie sprawdź, czy opcja Protect Detail (Chroń szczegóły) na pasku opcji tego narzędzia (oznaczona na rysunku) jest włączona, gdyż to właśnie ona decyduje o zastosowaniu usprawnionych algorytmów wyostrzania.

Krok 2. Najpierw zwykle powielam warstwę Background (Tło) przy użyciu skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby utworzyć kopię oryginalnego zdjęcia, którą będę mógł bezpiecznie wyostrzyć. Dzięki temu, jeśli wyostrzanie okaże się zbyt silne, mogę łatwo ograniczyć jego intensywność przez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) dla tej warstwy. Ponadto przed rozpoczęciem pracy najczęściej powiększam fragment przeznaczony do wyostrzenia (na przykład tutaj powiększyłem podgląd fragmentu z paskiem) przy użyciu skrótu Ctrl++ (plus; Mac OS: Command++). (Nawiasem mówiąc, kolejną zaletą utworzenia oddzielnej warstwy dokumentu jest możliwość błyskawicznego wyświetlenia podglądu przed wyostrzeniem i po nim przez ukrycie i ponowne wyświetlenie tej warstwy).



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

1DMEDUG]LHM ]DDZDQVRZDQH Z\RVWU]DQLH Z3KRWRVKRSLH

Krok 3. Wybierz średniej wielkości końcówkę pędzla o miękkich krawędziach z przybornika na pasku opcji programu, a następnie zamaluj narzędziem Sharpen (Wyostrzanie) te miejsca, które chciałbyś wyostrzyć (takie rozwiązanie znakomicie zdaje egzamin w przypadku portretów, gdyż pozwala z łatwością uniknąć wyostrzenia miejsc takich jak skóra, które muszą pozostać gładkie, a jednocześnie daje szansę na superskuteczne wyostrzenie wszystkiego, co powinno być naprawdę ostre i wyraźne — na przykład tęczówek oczu i guzików marynarki, jak na tym przykładzie). Poniżej możesz się zapoznać z wyglądem zdjęcia przed wyostrzeniem i po dodatkowym wyostrzeniu tych miejsc, które na ogół wymagają zaakcentowania: oczu, brwi, rzęs i ust (zauważ, że wygląd skóry pozostał bez zmian). I jeszcze jedno: ta sztuczka nadaje się nie tylko do retuszowania portretów. Narzędzie Sharpen (Wyostrzanie) doskonale się sprawdza przy uwydatnianiu metalowych albo chromowanych elementów, pozwala fantastycznie wyeksponować biżuterię i wszystko, co wymaga wyjątkowo silnego wyostrzenia.

Przed wyostrzeniem…

…i po nim

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



:MDNLFKV\WXDFMDFK ZDUWRXŮ\ýILOWUD 6PDUW6KDUSHQ ,QWHOLJHQWQH Z\RVWU]HQLH "

Krok 1. Rozwiń menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie) i wybierz z niego polecenie Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie). Ponieważ domyślnie ten filtr działa w uproszczonym trybie Basic (Podstawowe), w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, początkowo zobaczysz jedynie dwa suwaki: Amount (Wartość), umożliwiający ustawienie intensywności wyostrzania (wiem, to oczywiste…), oraz Radius (Promień), decydujący o tym, jak wiele pikseli zostanie objętych efektem wyostrzania. Domyślna wartość parametru Amount (Wartość) wynosi 100% i jest moim zdaniem zbyt duża jak na potrzeby większości zdjęć, więc zwykle zmniejszam ją do 60 lub 70%. Z kolei domyślna wartość promienia wyostrzającego wynosi 1 i jest zupełnie poprawna. Zmieniam ją w sytuacjach wyjątkowych, tak jak w tym przypadku, gdzie podniosłem ją do 2.

©SCOTT KELBY

Choć filtr Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie) nie okazał się takim przebojem, jak początkowo się zapowiadało, to — obok udoskonalonego narzędzia Sharpen (Wyostrzanie) — oferuje on najbardziej zaawansowane algorytmy wyostrzania w Photoshopie CS6. Są one doskonalsze niż w przypadku nadal bardzo popularnego filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca); trzeba jednak wiedzieć, kiedy i jak się nimi posłużyć. Ponieważ filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) nadal cieszy się ogromną popularnością (stare zwyczaje trudno zmienić), to po filtr Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie) sięgam głównie w przypadku tych zdjęć, które są dość wyraźnie nieostre (na przykład w wyniku nieznacznego poruszenia aparatu przy fotografowaniu — w takim przypadku fotografia jest od samego początku zauważalnie „miękka”).

Krok 2. Poniżej suwaka Radius (Promień) znajduje się lista Remove (Usuń), zawierająca trzy rodzaje rozmyć, które możesz zwalczać przy użyciu filtra Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie). Domyślna opcja — Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) — daje efekt bardzo zbliżony do rezultatów działania starego filtra Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). Opcja Motion Blur (Poruszenie) teoretycznie umożliwia redukcję rozmycia wynikającego z poruszenia aparatu, lecz moim zdaniem jest bezużyteczna, gdyż dobranie właściwego kąta wyostrzania jest niezmiernie trudne (nigdy mi się to nie udało). Mnie najbardziej przypadła do gustu ostatnia, trzecia opcja, a mianowicie Lens Blur (Rozmycie soczewkowe). Algorytmy wyostrzające tej opcji lepiej radzą sobie z wykrywaniem krawędzi obiektów, dzięki czemu nie powodują powstawania tak wyraźnych zniekształceń, jak ma to miejsce w przypadku innych technik wyostrzania, a przez to zapewniają zwykle wyższą jakość obrazu.



5R]G]LDâ

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

Krok 3. Jedyna wada opcji Lens Blur (Rozmycie soczewkowe) to szybkość działania — jest to najwolniejszy ze wszystkich algorytmów wyostrzania dostępnych w oknie filtra Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie), co najprawdopodobniej stało się przyczyną, dla którego nie jest on wybierany domyślnie, pomimo lepszej jakości oferowanego obrazu. W dolnej części okna dialogowego Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie) znajduje się pole opcji o nazwie More Accurate (Dokładniej). Opcja ta powoduje kilkakrotne nałożenie filtra na zdjęcie i umożliwia (według firmy Adobe) uzyskanie bardziej dokładnych efektów wyostrzania. Szczerze mówiąc, po prostu nigdy jej nie wyłączam — bo w końcu kto chciałby wyostrzać z mniejszą dokładnością? Uwaga: jeśli pracujesz z bardzo dużymi plikami, włączenie opcji More Accurate (Dokładniej) może powodować dość znaczne spowolnienie przetwarzania obrazu. Zadecyduj zatem sam, czy w takim wypadku poprawa jakości wyostrzania jest warta wydłużonego czasu działania filtra. Nawiasem mówiąc, działanie opcji More Accurate (Dokładniej) stanowi przedmiot wielu zażartych debat na forach internetowych poświęconych programowi Photoshop. Wielu użytkowników tego programu uważa, że włączanie tej opcji podczas wyostrzania wszystkich zdjęć to lekka przesada, lecz moim zdaniem warto to zrobić: zgodnie z tym, o czym pisałem wcześniej, filtra Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzenie) używam do wyostrzenia fotografii, które wymagają szczególnego traktowania — są wyraźnie rozmyte, nieostre; aby je uratować, trzeba użyć naprawdę poważnych środków.

Krok 4. Jeśli okaże się, że pewnego zestawu ustawień używasz znacznie częściej niż innych, to taką przydatną konfigurację parametrów możesz zapisać za pomocą przycisku znajdującego się tuż obok menu Settings (Ustawienia). Kliknięcie tego przycisku spowoduje otwarcie okna dialogowego, w którym należy podać nazwę zapisanej konfiguracji. Po kliknięciu przycisku OK ustawienia zostaną zapamiętane. Odtąd jeśli będziesz chciał skorzystać z jednego z zapisanych w ten sposób ustawień, po prostu wybierz jego nazwę z menu Settings (Ustawienia). ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Krok 5. Kliknięcie przycisku Advanced (Zaawansowane) powoduje wyświetlenie dwóch dodatkowych zakładek z ustawieniami umożliwiającymi skorygowanie efektów wyostrzania w zakresie cieni i świateł. Służą one do wprowadzania subtelnych poprawek w działaniu parametrów dobranych w zakładce Basic (Podstawowe) w najciemniejszych i najjaśniejszych fragmentach obrazu. Z tego względu najważniejsze suwaki w zakładkach Shadow (Cień) i Highlight (Podświetlenie) nie noszą już nazwy Amount (Wartość), lecz Fade Amount (Stopień tonowania). W miarę przesuwania suwaka Fade Amount (Stopień tonowania) w prawą stronę intensywność wyostrzania w wybranym zakresie tonalnym maleje, co w niektórych przypadkach pozwala zniwelować efekty uboczne w postaci kolorowych otoczek. Uwaga: suwaki Tonal Width (Szerokość tonalna) i Radius (Promień) nie będą miały żadnego wpływu na efekt wyostrzania, dopóki nie zmienisz wartości Fade Amount (Stopień tonowania). Na szczęście do zaawansowanych ustawień Smart Sharpen (Inteligentne wyostrzanie) odwołuję się dość rzadko, nie jest to bowiem konieczne — poprawne skonfigurowanie ustawień w zakładce Basic (Podstawowe) w zupełności wystarcza w 99% przypadków.

Przed wyostrzeniem…



5R]G]LDâ

…i po nim

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

Nieczęsto zdarza mi się omawiać dwukrotnie tę samą technikę w jednej książce, lecz wariant przedstawiony w rozdziale poświęconym obrazom HDR jest przez wielu fotografów traktowany jako integralna część procesu tworzenia takich obrazów i wydawało mi się logiczne, by go tam zamieścić. Z drugiej strony, o ile nie każdy czytelnik musi lubić zdjęcia HDR i wielu być może w ogóle nie spojrzy na poświęcony im rozdział, o tyle każdy chce, aby zdjęcia były ostre, więc niezamieszczenie tej techniki po raz drugi w rozdziale poświęconym wyostrzaniu byłoby moim zdaniem poważnym niedopatrzeniem. Gdybym tego nie zrobił, ktoś mógłby mi zarzucić, że nie omówiłem w książce świetnej techniki superintensywnego wyostrzania obrazu filtrem High Pass (Górnoprzepustowy)! Z tego względu wolałem opisać ją dwa razy… :)

:\RVWU]DQLH ILOWUHP+LJK3DVV *yUQRSU]HSXVWRZ\

Krok 1. Otwórz zdjęcie, które wymaga bardzo silnego wyostrzenia — na przykład takie jak to, zrobione podczas wyprawy do Indii. Naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło) — patrz rysunek.

Krok 2. Wybierz polecenie High Pass (Górnoprzepustowy) z menu Filter/Other (Filtr/Inne). Użyjemy go do silnego zaakcentowania krawędzi obiektów przedstawionych na zdjęciu. Potraktowane w ten sposób krawędzie staną się bardzo wyraziste i będą sprawiały wrażenie silnie wyostrzonych. Rozpocznij od przeciągnięcia suwaka Radius (Promień) do końca w lewą stronę (cały podgląd zdjęcia stanie się wówczas jednolicie szary), a potem powoli zacznij przeciągać go w prawo. W odróżnieniu od obrazów HDR, w przypadku zwykłych zdjęć nie trzeba bardzo silnie zwiększać wartości tego parametru — zwykle poprzestaję w chwili, gdy na ekranie pojawią się wyraźne zarysy obiektów. Im dalej przeciągniesz ten suwak, tym silniej będzie wyostrzone zdjęcie, lecz jeśli przesadzisz, wzdłuż kontrastowych krawędzi pojawią się zauważalne przekłamania w postaci jasnych otoczek. Innymi słowy, warto tutaj zachować pewien umiar. Kliknij przycisk OK, aby zatwierdzić uzyskany efekt.

ciąg dalszy na następnej stronie

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



Krok 3. Zmień tryb mieszania zmodyfikowanej warstwy dokumentu z Normal (Zwykły) na Hard Light (Ostre światło). Szary kolor zniknie, a krawędzie obiektów staną się bardzo wyraźne, dzięki czemu fotografia nabierze wyjątkowej ostrości (patrz rysunek). Jeżeli uznasz, że efekt wyostrzenia jest zbyt silny, to możesz go złagodzić przez zmniejszenie wartości parametru Opacity (Krycie) dla szarej warstwy w panelu Layers (Warstwy). Ewentualnie zmień tryb mieszania szarej warstwy na Overlay (Nakładka), który daje nieco łagodniejszy efekt, bądź na jeszcze subtelniejszy tryb Soft Light (Łagodne światło).

Krok 4. Jeżeli dla odmiany zależy Ci na maksymalnym wzmocnieniu efektu wyostrzania, powiel warstwę przetworzoną filtrem High Pass (Górnoprzepustowy). Jeśli efekt będzie zbyt intensywny, zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla utworzonej kopii. Problem z filtrem High Pass (Górnoprzepustowy) polega na tym, że wzdłuż krawędzi obiektów mogą się pojawić jasne otoczki. Jeśli chcesz się ich pozbyć: (1) naciśnij Ctrl+E (Mac OS: Command+E), by scalić obydwie warstwy potraktowane omawianym filtrem, (2) kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), (3) włącz narzędzie Brush (Pędzel) (B), wybierz niewielką, miękką końcówkę i zmień kolor narzędzia na czarny, (4) przeciągnij wzdłuż krawędzi obiektu, aby przywrócić jej oryginalny, niewyostrzony wygląd.

Przed wyostrzeniem…



5R]G]LDâ

…i po nim

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

©SCOTT KELBY

Jeśli uda Ci się wykonać wszystkie poprawki i zmiany za pomocą modułu Camera Raw i chciałbyś zapisać zdjęcie w docelowej postaci (w formacie JPEG lub TIFF) z pominięciem Photoshopa, to powinieneś zastosować taki rodzaj wyostrzania, który będzie korespondował z docelowym medium tej fotografii (a zatem inaczej w przypadku zdjęcia przeznaczonego do oglądania na ekranie, inaczej w przypadku fotografii przeznaczonej do druku itp.). Takie wyostrzanie nosi nazwę wyostrzania końcowego lub wyjściowego — w odróżnieniu od wyostrzania wykonywanego przy użyciu ustawień w panelu Detail (Szczegół) modułu Camera Raw, które nazywa się wyostrzaniem wstępnym, gdyż stanowi ono zamiennik procesów zachodzących w aparacie fotograficznym w przypadku zdjęć rejestrowanych w formatach JPEG lub TIFF.

.RĽFRZH Z\RVWU]DQLH ZPRGXOH &DPHUD5DZ

Krok 1. Zanim przystąpię do omawiania wyostrzania wyjściowego, chciałbym wspomnieć o jednej ważnej kwestii. Otóż dochodzi do niego jedynie wówczas, gdy zapiszesz zdjęcie w module Camera Raw przy użyciu przycisku Save Image (Zapisz obraz), znajdującego się w lewym dolnym rogu okna tego modułu. Jeśli klikniesz przycisk Open Image (Otwórz obraz) lub Done (Gotowe), to zdjęcie nie zostanie poddane tego rodzaju wyostrzeniu. To rzekłszy, mogę skierować Cię do okna dialogowego wyświetlanego po kliknięciu niebieskiego napisu (który przypomina tradycyjne łącze internetowe), znajdującego się pod podglądem zdjęcia (patrz rysunek).

Krok 2. Najpierw wybierz rodzaj wyostrzania z listy Sharpen For (Wyostrz dla), znajdującej się w dolnej części wspomnianego okna. I tak opcja Screen (Ekran) służy do wyostrzania zdjęć przeznaczonych do umieszczenia w galerii internetowej, wysłania pocztą elektroniczną bądź stworzenia cyfrowego pokazu slajdów. W przypadku zdjęć przeznaczonych do wydrukowania powinieneś określić, czy wydruk zostanie wykonany na papierze matowym, czy błyszczącym. Na koniec zadecyduj o intensywności wyostrzania przez wybranie jednej z opcji z listy Amount (Intensywność), choć raczej nie warto wybierać opcji Low (Niska) — ja nigdy tego nie robię. Moduł Camera Raw wykona stosowne obliczenia i na podstawie wybranych parametrów dobierze optymalny algorytm i sposób wyostrzenia fotografii. Uwaga: wybrane parametry wyostrzania będą automatycznie stosowane dla wszystkich kolejnych fotografii. Aby je wyłączyć, ponownie otwórz omawiane okno i wybierz opcję None (Brak) z listy Sharpen For (Wyostrz dla).

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ

349

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL :VND]yZNLGRW\F]ĉFHZ\SHâQLDQLD ]XZ]JOĘGQLHQLHP]DZDUWRŒFL Jeśli po wypełnieniu zaznaczenia przy użyciu opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) nie będziesz zadowolony z uzyskanych efektów, wypróbuj dwie następujące sztuczki: (1) naciśnij Ctrl+Z (Mac OS: Command+Z), aby anulować działanie polecenia Fill (Wypełnij), i ponów próbę wypełniania. Okazuje się bowiem, że wspomniana funkcja nie dobiera za każdym razem tych samych miejsc próbkowania, więc jej powtórne zastosowanie, nawet pomimo braku zmian w położeniu zaznaczenia, może przynieść odmienny efekt (naprawdę!). (2) Spróbuj odrobinę powiększyć zaznaczenie: wybierz polecenie Expand (Rozszerzanie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień), zmień wartość parametru Expand By (Rozszerz o) na 3 lub 4 piksele, a potem ponownie je wypełnij. Warto spróbować.

-HŒOLG]LDâDQLHNWyUHJRŒ ]QDU]ĘG]LRGELHJDRG7ZRLFKRF]HNLZDĽ« …to być może doszło do jakichś zmian w jego ustawieniach (na pasku opcji), które trudno wykryć i poprawić na pierwszy rzut oka. W takim przypadku warto podjąć próbę przywrócenia fabrycznych ustawień jego działania: aby to zrobić, kliknij prawym przyciskiem myszy niewielki przycisk ze strzałką, znajdujący się obok miniatury narzędzia po lewej stronie paska opcji, i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie powodujące wyzerowanie ustawień (dla pojedynczego narzędzia lub wszystkich narzędzi programu jednocześnie).

3U]HVXZDQLHVLOQLHSRZLĘNV]RQHJR SRGJOĉGX]GMĘFLD Próby odnalezienia potrzebnego fragmentu fotografii na silnie powiększonym podglądzie są bardzo frustrujące: owszem, można próbować namierzyć właściwe miejsce przy użyciu suwaków, lecz przesuwanie podglądu przy bardzo dużym powiększeniu odbywa się tak szybko, że większość użytkowników woli zmniejszyć podgląd, odnaleźć potrzebny detal i ponownie go powiększyć. Istnieje jednak prostszy sposób: wystarczy nacisnąć spację, aby tymczasowo



5R]G]LDâ

włączyć narzędzie Hand (Rączka) i wygodnie przesunąć podgląd w dowolnym kierunku. Po zwolnieniu spacji Photoshop przywróci narzędzie, którego poprzednio używałeś.

3ROHFHQLH0HUJHWR+'53UR 6FDOGR+'53UR XPRŮOLZLDWZRU]HQLH ]QDNRPLW\FKF]DUQRELDâ\FK]GMĘý Wiem, że hasło „HDR” większości kojarzy się z surrealistycznymi obrazami o wyjątkowo dużym nasyceniu barw (jakich wiele można znaleźć w internecie), lecz polecenie Merge to HDR Pro (Scal do HDR Pro) może też służyć do tworzenia znakomitych zdjęć w skali szarości! Choć większość predefiniowanych ustawień tworzenia kolorowych obrazów HDR, instalowanych wraz z Photoshopem, jest (delikatnie mówiąc) do niczego, to część z nich — mam tutaj na myśli ustawienia zaczynające się od słowa Monochromatic… (Monochromatyczne…) — sprawdza się całkiem nieźle. Gdy następnym razem będziesz montował zdjęcie HDR, koniecznie je wypróbuj.

3U]HND]\ZDQLH]GMĘý5$: ZUD]]GRNRQDQ\PLSRSUDZNDPL Przypuśćmy, że skorygowałeś zdjęcie w module Camera Raw i zamierzasz przekazać klientowi oryginalny materiał w postaci RAW. W takim przypadku musisz wziąć pod uwagę fakt, że klient może nie zobaczyć Twoich poprawek, jeśli nie zadbasz o odpowiednie przygotowanie zdjęcia: pierwsza możliwość polega na dołączeniu oddzielnego pliku XMP wraz ze zdjęciem RAW (ten plik powinien się znajdować w folderze z fotografią), zaś druga — na zapisaniu pliku w formacie DNG. Można go wybrać z listy Format w oknie dialogowym Save Options (Opcje zapisu) w module Camera Raw. (Gwoli wyjaśnienia dodam, że DNG jest otwartym wariantem formatu RAW opracowanym przez firmę Adobe, który umożliwia zapisywanie wszystkich zmian i poprawek bezpośrednio w pliku ze zdjęciem).

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL %ORNRZDQLHNLONXZDUVWZMHGQRF]HŒQLH W Photoshopie CS6 można bez przeszkód zablokować kilka warstw naraz. Po prostu zaznacz potrzebne warstwy z klawiszem Ctrl (Command w Mac OS), a potem kliknij przycisk z symbolem kłódki, znajdujący się w górnej części panelu Layers (Warstwy). W analogiczny sposób można oznaczyć kilka warstw kolorowymi etykietami: zaznacz warstwy do oznaczenia, kliknij prawym przyciskiem myszy dowolną z nich, a potem wybierz żądany kolor z kontekstowego menu.

automatycznie rejestrowane wraz z fotografią (klient raczej nie powinien wiedzieć, że konkretne zdjęcie zostało zrobione przy czułości 800 ISO i przysłonie f/5,6). Aby zachować takie ustawienia wyłącznie dla siebie, naciśnij Ctrl+A (Mac OS: Command+A), co pozwoli Ci zaznaczyć całą fotografię, a następnie skopiuj ją do schowka. Jeśli potem naciśniesz Ctrl+N (Mac OS: Command+N), Photoshop automatycznie zasugeruje utworzenie nowego dokumentu o identycznym rozmiarze, rozdzielczości i trybie kolorów jak obraz znajdujący się w schowku. Po utworzeniu tego dokumentu możesz wkleić do niego skopiowany uprzednio obraz i scalić go z warstwą tła przy użyciu skrótu Ctrl+E (Mac OS: Command+E). Tak spreparowany dokument można bezpiecznie wysłać bądź opublikować, gdyż nie zawiera on żadnych informacji o aparacie fotograficznym i jego ustawieniach. Moim zdaniem warto jednak dodać do niego informację o prawach autorskich. W tym celu wybierz polecenie File Info (Informacje o pliku) z menu File (Plik), kliknij zakładkę IPTC i wprowadź odpowiednie dane w polu Copyright (Prawa autorskie).

7ZRU]HQLH]D]QDF]HĽ ZSREOLŮXNUDZĘG]LGRNXPHQWX Jeśli podczas rysowania zaznaczenia przy użyciu narzędzi takich jak Polygonal Lasso (Lasso wielokątne) czy Lasso dotrzesz do krawędzi dokumentu, nie musisz zwalniać przycisku myszy i zaczynać od zera — wystarczy, że naciśniesz spację, by automatycznie włączyć narzędzie Hand (Rączka) i przesunąć podgląd edytowanego zdjęcia w taki sposób, który umożliwi Ci wygodne zakończenie rysowania zaznaczenia. Po zwolnieniu spacji program automatycznie przywróci narzędzie, które było aktywne przed jej naciśnięciem — czyli na przykład Lasso, a Ty będziesz mógł kontynuować rysowanie, gdyż proces tworzenia zaznaczenia jest zamrażany na czas przesuwania podglądu (to właśnie dzięki temu ta sztuczka jest taka wygodna!).

8WDMQLMSDUDPHWU\HNVSR]\FML Jeśli zamierzasz umieścić edytowane zdjęcia na stronie internetowej lub wysłać je do klienta, to być może powinieneś zadbać o usunięcie z nich wszystkich ważnych informacji, takich jak parametry ekspozycji czy numer seryjny aparatu fotograficznego, które są

&KFLDâE\ŒSRZLĘNV]\ýNRQWURONL ZDUVWZ\NRUHNF\MQHM" Po utworzeniu warstwy korekcyjnej, takiej jak Levels (Poziomy), Hue/Saturation (Barwa/Nasycenie) albo Curves (Krzywe), jej ustawienia są wyświetlane w panelu Properties (Właściwości) w domyślnym rozmiarze. Ale jeśli zależy Ci na zwiększeniu precyzji obsługi suwaków i innych ustawień, kliknij lewą krawędź tego panelu i przeciągnij go w lewą stronę. Wraz z rozszerzaniem panelu kontrolki warstwy także będą ulegały powiększeniu.

3RGNĉWHPRVWU\P7HFKQLNLZ\RVWU]DQLDREUD]X

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Nie ma jak odbitka. Tak naprawdę liczy się tylko ta chwila, gdy obraz zarejestrowany w postaci cyfrowej i skorygowany przy użyciu komputera z ciągu bezdusznych zer i jedynek zamienia się w coś namacalnego; coś, co można wziąć do ręki. Jeśli nigdy nie drukowałeś odbitek (a niestety epoka cyfrowa odciska swoje piętno także na miłośnikach fotografii: znam ludzi, którzy nigdy w życiu nie wydrukowali żadnej odbitki, a każde ich zdjęcie zostaje

Fotografia 'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLH NRORUHPNURNSRNURNX na zawsze na dysku twardym komputera, na profilu w serwisie Facebook bądź w innym miejscu, gdzie można je tylko obejrzeć, lecz dotknąć się go już nie da), to dziś będzie Twój wielki dzień. Dowiesz się — krok po kroku — jak wydrukować pierwszą własną odbitkę. Jeśli nie masz nawet drukarki, to zapewne dziś będzie nie tylko wielki, lecz także kosztowny dzień. Choć jeśli już mowa o kosztach, to drukarki wcale nie są takie drogie, szczególnie w porównaniu z kosztami papieru i atramentu. (Nawiasem mówiąc, to właśnie wyśrubowane ceny materiałów eksploatacyjnych sprawiają, że drukarkę można kupić za grosze). Producenci tych urządzeń świetnie wiedzą, co robią: jeśli kupisz drukarkę, wpadasz w pułapkę. Zaczynasz kupować materiały eksploatacyjne firmowane przez tego samego producenta, a kartridże z tuszem znikają w oszałamiającym tempie. Z tego względu postanowiłem opracować taką metodę pracy, która będzie na siebie zarabiała: używam moich kolorowych drukarek atramentowych do drukowania podrabianych banknotów. Co więcej, robię to według ściśle określonego planu. Ponieważ kartridże z tuszem do mojej drukarki kosztują 13,92 dol. za sztukę, drukuję wyłącznie banknoty o nominale 15 dol. (tak by wystarczyło na VAT). Oczywiście nie płacę nimi potem w supermarkecie czy w restauracji, tylko kupuję za nie kolejne kartridże z tuszem. Jak na razie system sprawdza się bez zarzutu, choć kilka razy byłem o krok od wpadki. Głównie przez podobiznę kumpla, Dave’a Crossa, którą umieściłem na jednym z banknotów. Pomysł wydał mi się godny uznania, dopóki jeden ze sprzedawców w sklepie z tuszami nie przyjrzał się banknotowi i nie zapytał: „Zaraz, czy to nie jest ten… jak mu tam, Dave? To przecież Kanadyjczyk!”. (Nawiasem mówiąc, piosenek zatytułowanych Fotografia jest kilka, a ich wykonawcy pochodzą głównie z Europy. To dlatego zrezygnowałem z umieszczania ich podobizn na moim najnowszym banknocie o nominale 18,60 dol.).

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

353

Choć o zarządzaniu kolorem w Photoshopie napisano już całe tomy, w tym rozdziale skupimy się tylko na jednym, praktycznym zagadnieniu: jak uzyskać wydruk, którego kolorystyka będzie podobna do zdjęcia wyświetlanego na ekranie. Tylko tyle i aż tyle. Jeśli zapoznasz się z informacjami zawartymi w tym rozdziale, z powodzeniem będziesz mógł drukować zdjęcia i projekty w taki sposób, że nie będą one odbiegać kolorystycznie od swych pierwowzorów na ekranie komputera. Rozpoczniemy od wybrania poprawnej przestrzeni kolorów w aparacie fotograficznym, by zadbać o najwyższą jakość wydruku od samego początku. Uwaga: jeśli zapisujesz zdjęcia wyłącznie w formacie RAW, możesz pominąć te wskazówki.

Krok 1. Jeśli zapisujesz zdjęcia w formatach JPEG lub TIFF (bądź w trybie JPEG+RAW), to powinieneś skonfigurować przestrzeń kolorów w aparacie fotograficznym w taki sposób, by odpowiadała przestrzeni wybranej w Photoshopie (mówiąc obrazowo, aby aparat dogadał się z Photoshopem, powinny mówić w tym samym języku, prawda?). W związku z tym zalecam zmianę przestrzeni kolorów w aparacie z domyślnej, sRGB, na Adobe RGB (1998), która znacznie lepiej spełnia oczekiwania fotografów planujących drukowanie zdjęć na drukarkach atramentowych.

Krok 2. W lustrzankach firmy Nikon ustawienia przestrzeni kolorów znajdują się w menu fotografowania (pokazanym na rysunku obok, po lewej), podobnie jest zresztą w aparatach Canon (rysunek obok, po prawej), więc zmiana przestrzeni kolorów na Adobe RGB nie powinna przysporzyć Ci większych problemów. Jeśli nie posiadasz aparatu firmy Nikon lub Canon, to sięgnij po papierową instrukcję obsługi (albo — jeszcze lepiej — pobierz ją ze strony producenta w formacie PDF), aby sprawdzić, jak można zmienić roboczą przestrzeń kolorów w Twoim aparacie na Adobe RGB (1998). Zgodnie z tym, o czym wspominałem we wstępie, fotografowie posługujący się wyłącznie formatem RAW mogą zupełnie zignorować tę poradę.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

©RAFAEL CONCEPCION

Konfigurowanie przestrzeni kolorów w aparacie fotograficznym

5R]G]LHOF]RŒý druku

Rozdzielczość jest jednym z tych zagadnień, które nieustannie wywołują gorące spory. Być może dzieje się tak dlatego, że nie ma Oficjalnej Komisji ds. Standaryzacji Rozdzielczości, która raz na zawsze uspokoiłaby zapalczywców wypowiadających się na rozlicznych forach internetowych. Poniższe porady opracowałem w oparciu o sugestie mojego przyjaciela, miłośnika fotografii, Dana Steinhardta z firmy Epson (Akademia Druku Epsona to jego dzieło), który zna zagadnienia związane z rozdzielczością jak mało kto (razem z Danem prowadziliśmy kiedyś szkolenia online poświęcone drukowaniu, w których rozdzielczość zawsze była jednym z głównych tematów ze względu na związane z nią wątpliwości). Pora na wyjaśnienia:

Krok 1. W celu sprawdzenia bieżącej rozdzielczości zdjęcia wybierz polecenie Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image (Obraz) lub naciśnij Ctrl+Alt+I (Mac OS: Command+Option+I). Idealna rozdzielczość druku w przypadku drukarek atramentowych wynosi 240 ppi, lecz niejednokrotnie zdarza mi się drukować z rozdzielczością 200 ppi bądź nawet 180 ppi (przy czym jest to absolutne minimum, poniżej którego nie schodzę. Spadek jakości wydruku poniżej tej rozdzielczości jest już wyraźnie zauważalny, choć wiele zależy też od rodzaju fotografii). Zauważ, że do uzyskania najwyższej jakości wydruku wcale nie są potrzebne tak wysokie rozdzielczości, jak mogłoby się wydawać (podobnie jest w przypadku maszyn drukarskich). Jak widać na tym rysunku, zdjęcie zrobione aparatem z matrycą 12 megapikseli można więc z powodzeniem wydrukować z rozdzielczością 240 ppi w rozmiarze blisko 12×18 cali, czyli 30×45 cm.

Krok 2. Z kolei w przypadku fotografii zrobionych aparatem z matrycą 6 megapikseli przy 240 ppi można uzyskać dobrą odbitkę o wymiarach 8×12,5 cala (ok. 20×30 cm). W celu wydrukowania takiej fotografii w nieco większym forma cie należy wyłączyć opcję Resample Image (Metoda ponownego próbkowania) i określić nową wartość rozdzielczości — na przykład 200 ppi. Dzięki temu wydruk zostanie powiększony do 10×15 cali (bez zauważalnego spadku jakości). Jeśli zmniejszyłbym rozdzielczość do 180 ppi (czyli do mojego akceptowalnego minimum), to odbitka miałaby wymiary 11×16,75 cala (czyli byłaby niemal tak duża jak w przypadku najwyższej jakości wydruku z aparatu z matrycą o rozdzielczości 12 megapikseli). Przypominam, że wyłączenie wspomnianej opcji pozwala uniknąć spadku jakości obrazu związanego z procesem ponownego próbkowania (więcej na ten temat pisałem w rozdziale 5.). ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

355

Konfigurowanie przestrzeni kolorów w Photoshopie

Domyślną przestrzenią kolorów w Photoshopie jest sRGB (niektórzy zawodowcy rozszyfrowują ten skrót jako „straszliwa RGB”). O ile w przypadku zdjęć przeznaczonych do opublikowania w internecie ta przestrzeń sprawdza się znakomicie, to jej spektrum barw w porównaniu do możliwości drukarek atramentowych jest dość ubogie (szczególnie odcienie niebieskiego i zielonego). Innymi słowy, posługując się przestrzenią sRGB, tracisz szansę na uzyskanie niektórych bardzo nasyconych, żywych odcieni. Z tego względu fotografowie zapisujący zdjęcia w formatach JPEG lub TIFF powinni raczej zmienić przestrzeń barw w Photoshopie na Adobe RGB (1998), która świetnie nadaje się do drukowania fotografii. Z kolei ci, którzy rejestrują zdjęcia wyłącznie w postaci RAW bądź edytują je w programie Photoshop Lightroom, powinni się zdecydować na przestrzeń ProPhoto RGB. Oto jak należy je skonfigurować.

Krok 1. Zanim przystąpisz do zmiany przestrzeni roboczej, chciałbym powtórzyć to, o czym wspomniałem już wcześniej — opisywanej modyfikacji powinieneś dokonać jedynie wówczas, jeśli masz zamiar drukować fotografie na domowej drukarce atramentowej. Jeżeli korzystasz z usług profesjonalnego laboratorium, z powodzeniem możesz zostać przy sRGB, ponieważ większość zakładów świadczących usługi drukowania zdjęć preferuje materiały zapisane właśnie w tej przestrzeni. Najlepiej będzie, jeśli po prostu upewnisz się i zapytasz o to w laboratorium, z którego usług korzystasz najczęściej. To rzekłszy, mogę powrócić do opisu konfiguracji przestrzeni barw. Na początek wybierz polecenie Color Settings (Ustawienia koloru) z menu Edit (Edycja).

Krok 2. Wybranie tego polecenia spowoduje wyświetlenie okna dialogowego Color Settings (Ustawienia kolorów). Domyślna konfiguracja mechanizmów zarządzania kolorem w Photoshopie nosi nazwę North America General Purpose (Uniwersalne ustawienia koloru w Ameryce Północnej) lub Europe General Purpose (Uniwersalne ustawienia koloru w Europie). Spójrz teraz krytycznie na tę nazwę i powiedz, czy coś, co jest ustawieniem uniwersalnym, może stanowić optymalne środowisko do profesjonalnej edycji zdjęć? Ja tak nie uważam. Konfiguracja ta obejmuje również wybór przestrzeni sRGB IEC61966-2.1 (ta przydługa techniczna nazwa to odpowiednik potocznego określenia sRGB) jako standardowej przestrzeni barw do edycji obrazu w trybie RGB. Krótko mówiąc, trzeba to zmienić. No, chyba że zupełnie nie obchodzi Cię jakość wydruków. Rany Julek, co ja wygaduję?! Przecież kupiłeś tę książkę, a laikom jej nie sprzedają. Mam to zakontraktowane w umowie z wszystkimi księgarniami na świecie.

356

5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 3. Z listy Settings (Ustawienia) należy teraz wybrać takie ustawienia, które będą znacznie lepiej spełniać potrzeby fotografów. Jednym z takich zestawów ustawień jest North America Prepress (Ustawienia koloru dla przygotowania do druku w Ameryce Północnej) lub jej europejski odpowiednik — Europe Prepress (Ustawienia koloru dla przygotowania do druku w Europie). Nie obawiaj się tej strasznej i nieco przydługiej nazwy — wbrew pozorom wybrane ustawienia drukowania doskonale sprawdzą się nie tylko podczas przygotowywania materiałów pod kątem druku na maszynie drukarskiej, ale także w przypadku wydruku na zwykłych drukarkach atramentowych. Sukces jest tutaj uzależniony przede wszystkim od wyboru przestrzeni roboczej Adobe RGB (1998). Ponadto opcja ta zapewnia również automatyczną konfigurację ostrzeżeń związanych z zarządzaniem kolorem. Ostrzeżenia te pozwolą Ci uniknąć błędów, jakie mogą się pojawić w przypadku drukowania zdjęć bez przypisanego profilu barw lub z profilem różnym od wybranego w Twoim systemie (więcej informacji na ten temat znajdziesz na następnej stronie).

Krok 4. Jeśli fotografujesz wyłącznie w formacie RAW bądź korzystasz z programu Lightroom (jest to znakomita aplikacja firmy Adobe dla fotografów), to powinieneś rozważyć zmianę przestrzeni barw w Photoshopie na ProPhoto RGB, by zadbać o najwyższą jakość drukowanych zdjęć. (Jest to domyślna przestrzeń kolorów programu Adobe Lightroom. To oznacza, że jeśli wyeksportujesz zdjęcie z programu Lightroom do Photoshopa i po dokonaniu pewnych zmian zapiszesz je i ponownie otworzysz w tym programie, cały ten proces odbędzie się w jednym, spójnym środowisku, a Ty unikniesz ewentualnych błędów z odwzorowaniem barw. Programu Lightroom można używać także do edytowania zdjęć JPEG i TIFF, jednak w tym przypadku wybranie przestrzeni ProPhoto RGB nie ma większego sensu). W celu zmiany przestrzeni roboczej w Photoshopie na ProPhoto RGB należy po prostu wybrać nazwę tej przestrzeni z listy RGB w oknie dialogowym Color Settings (Ustawienia kolorów). Dzięki takiemu rozwiązaniu przenoszenie zdjęć RAW między Photoshopem i Lightroomem nie będzie przysparzało żadnych problemów, a Ty — w zależności od sytuacji i tego, co w danej chwili będzie bardziej wygodne — będziesz mógł zadecydować o tym, której z tych aplikacji użyjesz (z równie dobrym skutkiem) do wydrukowania odbitki. ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

357

Krok 5. Ostrzeżenia związane z zarządzaniem kolorami ułatwiają wyłapanie ewentualnych błędów: przypuśćmy, że chciałbyś otworzyć zdjęcie JPEG zapisane przez aparat w przestrzeni Adobe RGB (1998) i tę samą przestrzeń wybrałeś w Photoshopie. Ponieważ przestrzenie są zgodne, ostrzeżenie się nie pojawi. Ale jeśli na przykład spróbujesz otworzyć zdjęcie JPEG sprzed pół roku zapisane w przestrzeni sRGB, to jego profil nie będzie zgodny z roboczą przestrzenią barw Photoshopa. W takim przypadku na ekranie zostanie wyświetlone okno dialogowe z odpowiednim komunikatem. Na szczęście prócz samego komunikatu w oknie tym znajduje się kilka opcji, które umożliwiają natychmiastowe rozwiązanie problemu. Moim zdaniem w takim przypadku najlepiej będzie dokonać konwersji dokumentu źródłowego zgodnie z bieżącą przestrzenią roboczą programu (jak na rysunku).

Krok 6. Taka konwersja może następować automatycznie za każdym razem, gdy podczas otwierania pliku zostaną wykryte różnice w przestrzeniach barw. Jeśli chciałbyś, aby tak się działo, ponownie otwórz okno dialogowe Color Settings (Ustawienia kolorów) i wybierz opcję Convert to Working RGB (Konwersja na roboczy RGB) z listy RGB w sekcji Color Management Policies (Zasady zarządzania kolorami). Gdy to zrobisz, wyłącz opcję Ask When Opening (Pytaj przy otwieraniu), znajdującą się obok etykiety Profile Mismatches (Niezgodności profilów), w dolnej części wspomnianej sekcji. Odtąd każde zdjęcie sRGB otwarte w Photoshopie zostanie automatycznie przekonwertowane na domyślną przestrzeń roboczą RGB programu. I dobrze!

Krok 7. W porządku, a co zrobić w sytuacji, gdy kolega lub koleżanka prześle Ci zdjęcie, które w ogóle nie ma przypisanego profilu barw? No cóż, taki „bezimienny” plik można przekonwertować na przestrzeń Adobe RGB (1998) przy użyciu polecenia Assign Profile (Przydziel profil) z menu Edit (Edycja). Gdy pojawi się okno dialogowe tego polecenia, zaznacz opcję Profile (Profil), wybierz opcję Adobe RGB (1998) ze znajdującej się obok rozwijanej listy dostępnych profili i zatwierdź swój wybór przyciskiem OK.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

©SCOTT KELBY

Podczas wyostrzania zdjęcia na ogół staramy się tak dobrać parametry, by rezultat wyglądał dobrze na monitorze, prawda? Okazuje się jednak, że efekt wyostrzania, który znakomicie się prezentował na ekranie o rozdzielczości 72 lub 96 dpi, ulega niemal całkowitemu zatarciu na wydruku obrazu o rozdzielczości 240 ppi. Dzieje się tak dlatego, że procesy druku w naturalny sposób tłumią ostrość obrazu. W związku z tym musimy wyostrzać zdjęcia tak, by na ekranie wydawały się trochę zbyt ostre — wówczas na odbitce będą w sam raz. Oto mój sposób na poprawne wyostrzenie zdjęć przeznaczonych do wydrukowania:

Wyostrzanie na potrzeby druku

Krok 1. Rozpocznij od sztuczki, której nauczyłem się od mojego kolegi, Shelly’ego Katza: powiel warstwę Background (Tło), korzystając ze skrótu Ctrl+J (Mac OS: Command+J), a następnie przeprowadź wyostrzanie obrazu na otrzymanym w ten sposób duplikacie (dzięki temu nie będziesz ingerował w oryginalne, wstępnie wyostrzone zdjęcie, znajdujące się na warstwie tła). Nazwij wyostrzoną warstwę „wyostrzenie na potrzeby druku”, a następnie wybierz polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie). Większość typowych zdjęć o rozdzielczości 240 ppi wyostrzam przy następujących ustawieniach: Amount (Wartość) — 120, Radius (Promień) — 1, Threshold (Próg) — 3.

Krok 2. Ponów wyostrzanie filtrem Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) przy użyciu skrótu Ctrl+F (Mac OS: Command+F), a następnie zmień tryb mieszania wyostrzonej warstwy na Luminosity (Jasność), dzięki czemu procesem wyostrzania nie zostaną objęte kontrasty barwne, a jedynie te, które wynikają z różnic jasności. Na koniec możesz wyregulować intensywność wyostrzania suwakiem Opacity (Krycie). Zacznij od nadania mu wartości rzędu 50% i sprawdź, czy tak przetworzone zdjęcie nie wygląda na zbyt ostre. Jeśli wydaje się odrobinę „przeostrzone”, to znakomicie. Jeżeli więcej niż odrobinę, to zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) do około 35% i ponownie oszacuj wygląd fotografii. Po uzyskaniu satysfakcjonującego (przypominam: nieco zbyt ostrego) efektu zrób próbny wydruk. Z doświadczenia wiem, że pierwszy taki wydruk zwykle jest… niewystarczająco ostry i wymaga nieznacznego zwiększenia wartości parametru Opacity (Krycie).

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

359

:\V\âDQLH]GMĘý do laboratorium fotograficznego

Oprócz drukowania zdjęć na drukarce atramentowej sporą liczbę prac przesyłam także do wywołania w laboratorium fotograficznym (korzystam z usług serwisu Mpix.com). Powodów jest kilka — czasami zależy mi na zrobieniu odbitki na papierze metalizowanym, kiedy indziej chciałbym otrzymać gotowe, oprawione zdjęcia w tekturowym passe-partout bądź w komplecie z drewnianą, oszkloną ramą. Zdarza się też, że potrzebuję odbitek w dużym formacie, którego nie mogę uzyskać na mojej drukarce. Oto garść informacji o przygotowywaniu zdjęć przeznaczonych do wysłania do laboratorium.

Krok 1. Zanim złożysz pierwsze zlecenie, zorientuj się, jakiego profilu barw używa wybrane laboratorium do tworzenia odbitek. Istnieje spore prawdopodobieństwo, że będzie to profil sRGB, a pracownik firmy zasugeruje Ci przekonwertowanie zdjęć na taką postać. Wiem, że jest to całkowitym zaprzeczeniem moich wcześniejszych sugestii dotyczących drukowania w domu, lecz bardzo wiele laboratoriów, nawet tych najlepszych (włącznie z wspomnianym Mpix.com), wymaga dostarczenia materiałów w postaci sRGB. W ich przypadku to po prostu działa. Niektóre laboratoria udostępniają specjalne profile kolorów, których należy użyć, podobnie jak to opisałem na przykładzie profilu sRGB w następnym kroku ćwiczenia.

Krok 2. Po otwarciu zdjęcia w Photoshopie wybierz polecenie Convert to Profile (Konwertuj do profilu). W górnej części okna dialogowego, które się wówczas pojawi, znajdziesz informację o bieżącym profilu barw dokumentu (jak widać na rysunku obok, przykładowe zdjęcie RAW ma profil ProPhoto RGB). Wybierz opcję sRGB IEC61966-2.1 z listy Profile (Profil) w sekcji Destination Space (Przestrzeń docelowa). Jeśli otrzymałeś z laboratorium plik z profilem, którego powinieneś użyć, wybierz go zamiast profilu sRGB z tej samej listy (więcej informacji o tym, gdzie zapisywać pobrane pliki tego typu, znajdziesz na stronie 367). Kliknij przycisk OK. Wygląd zdjęcia zapewne nie ulegnie zauważalnym zmianom (z czego należy się tylko cieszyć; oznacza to bowiem, że przygotowane w ten sposób zdjęcie będzie miało tę samą, wysoką jakość na odbitce wykonanej w laboratorium).



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Jeśli naprawdę zależy Ci na tym, by wydruk odpowiadał podglądowi zdjęcia widzianemu na ekranie monitora, to… no cóż, nie mam wyjścia, muszę być posłańcem tej okrutnej wieści: bezwzględnie powinieneś skalibrować monitor przy użyciu kalibratora. Ma to swoje zalety i wady. Najważniejsza zaleta jest taka, że nowoczesne urządzenia tego typu pozwalają przeprowadzić ten proces całkowicie automatycznie, zaś największa wada — kalibrator niestety trochę kosztuje. Warto jednak ponieść jego koszt, gdyż gwarantuje on idealne dopasowanie profilu do konkretnego egzemplarza monitora: tego, którego używasz. To naprawdę ważne.

1DMSLHUZ QDMZDŮQLHMV]H PXVLV]VNDOLEURZDý monitor

Krok 1. Obecnie używam kalibratora Spyder4ELITE firmy Datacolor (który kosztuje około 850 złotych), gdyż jest prosty w obsłudze, przystępny cenowo i skuteczny — wielu znanych mi zawodowych fotografów od niedawna korzysta wyłącznie z niego. Postanowiłem więc użyć go w charakterze przykładu, lecz Ty możesz oczywiście wybrać inny model, gdyż wszystkie obsługuje się mniej więcej podobnie. Najpierw należy zainstalować oprogramowanie dołączone do kalibratora Spyder4ELITE, a potem podłączyć urządzenie do portu USB i uruchomić program kalibrujący. Na ekranie pojawi się wówczas okno pokazane na rysunku obok. Program jest wyposażony w kreator, który zada Ci kilka prostych pytań (w rodzaju „czy kalibrowałeś już wcześniej monitor za pomocą kalibratora Spyder4ELITE?” albo „jakie miasto jest stolicą Stanów Zjednoczonych?”), a potem sam zrobi wszystko, co trzeba.

Krok 2. Zacznij od kliknięcia przycisku Next (dalej), znajdującego się w prawym dolnym rogu. Na ekranie wyświetli się wtedy okno zilustrowane na tym rysunku. Jeśli nigdy wcześniej nie kalibrowałeś monitora, to zalecam pozostawienie włączonej domyślnej opcji Step-by-step Assistant (asystent krok po kroku) — wtedy po prostu ponownie kliknij przycisk Next (dalej).

ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Krok 3. W kolejnym oknie program zapyta o rodzaj kalibracji, jaką zamierzasz przeprowadzić. Jeśli planujesz zaktualizować poprzedni proces kalibracji przeprowadzony za pomocą kalibratora Spyder4ELITE, zaznacz opcję o nazwie ReCAL, jeżeli chciałbyś sprawdzić, na ile dokładnie jest skalibrowany monitor w bieżącej chwili, zaznacz opcję CheckCAL, a jeśli robisz to po raz pierwszy (a przecież robisz!), zaznacz opcję FullCAL. Ponieważ ustawienia na pozostałych listach możesz pozostawić bez zmian, po prostu kliknij przycisk Next (dalej).

Krok 4. Na kolejnym ekranie znajdziesz wskazówki dotyczące zamocowania kalibratora Spyder na monitorze — wymaga to przewieszenia urządzenia przez górną krawędź obudowy monitora w taki sposób, by czujnik spoczywał płasko na wyświetlaczu. Kontury pokazane na ekranie oraz dwie migające, niebieskie strzałki nie pozostawiają żadnych wątpliwości co do prawidłowego umiejscowienia kalibratora. Dzięki przeciwwadze, którą możesz zamocować do przewodu, urządzenie można umieścić mniej więcej pośrodku ekranu w taki sposób, by nie ześlizgiwało się w dół. Po ustawieniu kalibratora w odpowiednim miejscu kliknij przycisk Next (dalej), usiądź wygodnie i odpręż się. Program przeprowadzi sekwencję testów polegających na wyświetlaniu i analizowaniu próbek w odcieniach szarości, bieli oraz różnych kolorach, jak na pokazanym tutaj przykładzie.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 5. Cały proces trwa zaledwie kilka minut (a w każdym razie tyle zajęła kalibracja na moim laptopie) — i gotowe. Na koniec zostaniesz poproszony o podanie nazwy profilu (domyślna zostanie utworzona za Ciebie), nazwij go więc i kliknij przycisk Save (zapisz). Pod polem z nazwą znajduje się lista, za pomocą której możesz określić czas, po jakim system automatycznie przypomni o ponownym skalibrowaniu monitora. Domyślnie jest z niej wybrana opcja 2 Weeks (2 tygodnie), nie mów więc, proszę, nikomu, że ja zawsze zmieniam ją na 1 Month (1 miesiąc). Dokonaj wyboru i kliknij przycisk Next (dalej).

Krok 6. Teraz możesz wyświetlić (zwykle zdumiewające!) porównanie sposobu wyświetlania obrazu przed kalibracją monitora i po jej wykonaniu. Służy do tego przycisk Switch (przełącz), znajdujący się w prawym dolnym rogu ekranu. W tym momencie większość ludzi stwierdza: „O rany… to dlatego moje zdjęcia zawsze wyglądały na wydruku inaczej niż na ekranie!”. Bezsprzecznie jest to tylko jeden z wielu ważnych elementów układanki, ale bez niego nie ma żadnych szans na sukces, więc wierz mi — właśnie wykonałeś kawał dobrej roboty. Kliknij przycisk Next (dalej) po raz ostatni, a potem — w oknie Profile Overview (przegląd profilu) — przycisk Quit (zakończ).

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

363

-DNX]\VNDý SURIHVMRQDOQH odbitki, czyli NROHMQ\VHNUHW zawodowców

Podstawowe sterowniki drukarki atramentowej dostarczają Photoshopowi najważniejszych informacji o właściwościach urządzenia… i to w zasadzie wszystko. Tymczasem do uzyskania naprawdę profesjonalnych efektów niezbędny jest taki profil kolorów drukarki, który będzie odzwierciedlał także konkretny gatunek papieru. Obecnie większość producentów papieru do drukarek atramentowych opracowuje darmowe profile kolorów dla oferowanych papierów i publikuje je w internecie. Czy rzeczywiście mogą one znacząco wpłynąć na poprawienie jakości wydruku? Zapytaj profesjonalistów… a potem przeczytaj o tym, skąd wziąć takie profile i jak je zainstalować.

Krok 1. Pierwszy krok polega zazwyczaj na złożeniu wizyty na stronie internetowej producenta papieru, którego używasz do drukowania odbitek, i odszukaniu działu poświęconego profilom kolorów zoptymalizowanym pod kątem określonych drukarek. Piszę „odszukaniu”, gdyż zazwyczaj dział ten nie znajduje się w oczywistym, widocznym na pierwszy rzut oka miejscu. Ja posługuję się dwoma różnymi drukarkami firmy Epson: Stylus Photo R2880 i Stylus Pro 3880; zazwyczaj drukuję też na papierze tej samej firmy. Sterowniki drukarki 3880 pozytywnie mnie zaskoczyły — wraz z nimi zainstalowane zostały też niestandardowe profile dla różnych gatunków papieru firmy Epson (co nie zdarza się często), lecz już na przykład sterowniki do drukarki R2880 nie były wobec mnie tak uprzejme… Tak czy owak — w większości przypadków będziesz musiał pofatygować się na stronę firmy Epson i kliknąć łącze Drivers & Support (Wsparcie techniczne)1. Uwaga: nawet jeśli posiadasz drukarkę innej firmy, warto, abyś zapoznał się z dalszymi wskazówkami (za chwilę przekonasz się, dlaczego dobrze jest to zrobić).

Krok 2. Po wyświetleniu strony Drivers & Support (Wsparcie techniczne) odszukaj posiadaną drukarkę, potwierdź jej nazwę, a następnie otwórz stronę ze sterownikami i oprogramowaniem dla systemu Windows lub Mac OS. W przypadku niektórych drukarek na stronie tej znajdziesz niewielką ramkę z informacją oraz łączem prowadzącym do strony poświęconej profilom ICC. Kliknij je (takie łącze zostało oznaczone na rysunku obok).

1

W czasie wydawania tej książki na polskiej stronie internetowej firmy Epson nie było niektórych materiałów dostępnych np. w witrynie Epson USA, w tym profili barw opisywanych przez autora; w poszukiwaniu profili papieru warto zatem odwiedzić stronę http://www.epson.com/ — przyp. tłum.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 3. Po kliknięciu tego łącza zostanie wyświetlona strona internetowa zawierająca profile ICC przeznaczone dla systemów Windows i Mac OS, zoptymalizowane pod kątem papierów i drukarek firmy Epson. Ponieważ zazwyczaj drukuję na dwóch gatunkach papieru: Ultra Premium Photo Paper Luster oraz Epson Velvet Fine Art, pobrałem dwa zestawy profili ICC — jeden dla papierów typu Glossy, drugi zaś dla papierów typu Fine Art (patrz rysunek). Dowolnie wybrane przez Ciebie profile zostaną zapisane na dysku twardym komputera w postaci wygodnych do zainstalowania plików. Gdy tak się stanie, uruchom każdy z nich (co spowoduje zainicjowanie specjalnego instalatora), aby dodać wybrane profile do systemu operacyjnego (a zarazem Photoshopa — w dalszej części rozdziału podpowiem Ci, w jaki sposób należy wybrać je przed przystąpieniem do drukowania). To wszystko. Podsumowując nasze dotychczasowe rozważania, w celu zainstalowania potrzebnych profili ICC firmy Epson należy odwiedzić stronę internetową tej firmy, pobrać programy instalacyjne z odpowiednimi profilami i uruchomić je. No dobrze, a jeśli używasz papierów innego producenta? A może masz zupełnie inną drukarkę, na przykład firmy Canon lub HP?

Krok 4. Na początek opowiem o innych gatunkach papieru (obydwa te zagadnienia są zresztą ściśle od siebie uzależnione). Wspomniałem wcześniej, że zazwyczaj drukuję na papierach firmy Epson. Zazwyczaj, gdyż w przypadku niektórych formatów odbitek, na przykład 16×20 cali (taka odbitka pasuje do typowej ramki), chciałbym móc po prostu wydrukować zdjęcie i już później go nie przycinać. Ponieważ firma Epson nie oferuje papierów w takim formacie, sięgam wówczas po papier firmy Red River 16×20 Ultra Satin Pro (który bardzo przypomina papier Ultra Premium Luster firmy Epson, lecz — jak sama nazwa wskazuje — ma interesujący mnie rozmiar). Mimo że drukuję swoje zdjęcia na drukarkach firmy Epson, w celu odnalezienia odpowiedniego profilu do drukarki Epson 3880 tym razem musiałem odwiedzić stronę firmy Red River Paper (http://www.redriverpaper.com). Innymi słowy — jeśli potrzebujesz profilu do określonego gatunku papieru i drukarki, to odwiedź stronę producenta tego papieru. Na stronie głównej firmy Red River Paper znajduje się łącze dla posiadaczy drukarek Epson, którzy posługują się papierami Premium Photographic Inkjet — kliknij je. ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

365

Krok 5. Po kliknięciu tego łącza cała reszta jest już bardzo prosta: na stronie, która się wówczas pojawi, w sekcji Helpful Info (przydatne informacje) znajduje się kolejne łącze o nazwie Color Profiles (profile kolorów) prowadzące do strony z darmowymi profilami ICC (patrz rysunek). Muszę przyznać, że tak czytelna nawigacja, prowadząca użytkownika za rękę do odpowiedniego działu z profilami, była dla mnie na początku takim zaskoczeniem, że wietrzyłem podstęp. Na szczęście nic złego mnie nie spotkało, możesz więc bez obaw kliknąć wspomniane łącze, by znaleźć się w profilowym raju dla właścicieli drukarek Epson (patrz rysunek do kolejnego kroku ćwiczenia).

Krok 6. W sekcji zatytułowanej Epson Wide Format (Epson — duży format) znajdziesz łącze prowadzące do materiałów przeznaczonych dla drukarki Epson Pro 3880 (patrz rysunek), lecz zanim je klikniesz, rozejrzyj się trochę — prócz profili zoptymalizowanych pod kątem urządzeń firmy Epson z pewnością dostrzeżesz profile ICC przeznaczone do drukarek innych producentów, na przykład firmy Canon. Otóż cały proces wyszukiwania profili na stronie firmy Red River Paper przebiega bardzo podobnie, niezależnie od posiadanej drukarki, pamiętaj jednak, że choć dziś zarówno firma HP, jak i Canon produkują bardzo dobre drukarki atramentowe, to pionierem w tej dziedzinie była właśnie firma Epson, i to właśnie do urządzeń tej firmy powstaje najwięcej specjalnych profili ICC. Ale nie przejmuj się: choć wśród obsługiwanych przez firmę Red River Paper urządzeń jest rzeczywiście sporo drukarek marki Epson, to urządzeń Canon jest równie wiele; stosunkowo najmniej licznie reprezentowane są urządzenia HP (jest ich tylko kilka). (Nie znaczy to oczywiście, że w przyszłości sytuacja ta nie ulegnie zmianie). Jeśli już mowa o zmianach, to chciałbym podkreślić, że pokazane na rysunkach strony internetowe różnych producentów są dość często modyfikowane, nie przejmuj się więc, jeśli podczas odwiedzin na którejś z nich jej wygląd będzie znacznie odbiegał od przykładowych zrzutów ekranu w książce.

366

5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 7. Profile firmy Epson są wyposażone w wygodny instalator, lecz firma Red River (a także wielu innych producentów papieru) publikuje na stronie jedynie pliki z profilami pozbawione tego typu udogodnień. Zazwyczaj dołączona jest do nich jedynie krótka instrukcja poświęcona samodzielnej instalacji profili (nie przejmuj się, to naprawdę bardzo proste!). W systemie Windows wystarczy kliknąć plik z profilem prawym przyciskiem myszy i wybrać polecenie Install Profile (Instaluj profil). Nie bolało, prawda? W systemie Mac OS należy odszukać na dysku folder Library/ColorSync/ Profiles i umieścić w nim pobrany plik (aby wykorzystać zainstalowany w ten sposób profil w Photoshopie CS6, nie trzeba nawet restartować programu — jest on udostępniany automatycznie).

Krok 8. Zainstalowane profile są dostępne w oknie dialogowym Print (Drukuj), wyświetlanym po wybraniu z menu File (Plik) polecenia o tej samej nazwie. W oknie tym należy wybrać opcję Photoshop Manages Color (Kolory zarządzane w programie Photoshop) z listy Color Handling (Obsługa kolorów), a następnie rozwinąć listę Printer Profile (Profil drukarki) i wybrać jeden z zainstalowanych profili (patrz rysunek). Na pokazanym obok przykładzie wybrałem profil zoptymalizowany dla drukarki Epson 3880 i papieru Ultra Pro Satin firmy Red River (profil ten nosi nazwę RR UPSat Ep3880. icc). Więcej informacji o zastosowaniu profili urządzeń podczas drukowania znajdziesz w dalszej części tego rozdziału.

:VND]yZND7ZRU]HQLHZâDVQ\FKSURILOL Istnieją firmy, które za opłatą mogą przygotować niestandardowy profil dla Twojej drukarki. Cały proces polega na wydrukowaniu na tej drukarce specjalnej strony testowej (której wzór jest dostarczany przez firmę) i odesłaniu jej pocztą. Parametry arkusza są następnie mierzone profesjonalnym kolorymetrem, a na podstawie otrzymanych wyników budowany jest profil kolorów. Problem polega na tym, że taki profil nadaje się wyłącznie do tej jednej jedynej drukarki, konkretnego gatunku papieru i użytych tuszów. Jeśli dowolny z tych elementów ulegnie zmianie, profil stanie się niemal bezwartościowy. Oczywiście można też kupić odpowiednie urządzenia pomiarowe (na przykład kolorymetr z rodziny i1 firmy X-Rite) i samodzielnie tworzyć profile zoptymalizowane pod kątem odpowiednich materiałów eksploatacyjnych za każdym razem, gdy postanowisz je zmienić. Wszystko zależy od Twojego zaangażowania/dociekliwości/zasobności portfela (niepotrzebne skreślić).

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

367

Drukowanie F]\OLFHOFDâHM wyprawy)

W porządku. Dopasowałeś przestrzeń roboczą w Photoshopie do rodzaju drukowanych zdjęć (RAW, JPEG, TIFF itp. — patrz strona 356) i skalibrowałeś monitor przy użyciu specjalnego urządzenia (strona 361). Pobrałeś nawet profil drukarki zoptymalizowany pod kątem określonego gatunku papieru. W skrócie — jesteś gotowy do akcji. (Na szczęście wymienione czynności wystarczy zrobić tylko raz). Teraz od końcowego sukcesu dzieli Cię jedynie kilka kliknięć. No, może kilkanaście. Na pocieszenie powiem Ci, że w Photoshopie CS6 firma Adobe wprowadziła kilka istotnych usprawnień w obsłudze okna Photoshop Print Settings (Ustawienia druku programu Photoshop), które omówię w tym ćwiczeniu.

Krok 1. Rozwiń menu File (Plik) Photoshopa i wybierz z niego polecenie Print (Drukuj) — tak jak na rysunku — bądź naciśnij Ctrl+P (Mac OS: Command+P).

Po wyświetleniu okna dialogowego Photoshop Print Settings (Ustawienia druku programu Photoshop) na początek trzeba wybrać docelową drukarkę — służy do tego lista Printer (Drukarka), znajdująca się w prawym górnym rogu tego okna (w tym przypadku zamierzam wydrukować odbitkę na drukarce Epson Stylus Pro 3880). Jeśli chcesz, możesz przy okazji określić orientację papieru przy użyciu przycisków znajdujących się w dolnej części sekcji Printer Setup (Konfiguracja drukarki), jak w tym przykładzie. Nawiasem mówiąc, jeśli używałeś omawianego okna w poprzednich wersjach Photoshopa, to zapewne ucieszysz się na wieść o tym, że w edycji CS6 można je dowolnie skalować — wystarczy przeciągnąć jego prawy dolny róg. Tutaj przeciągnąłem go w prawą stronę, aby powiększyć podgląd wydruku, i dopiero kiedy to zrobiłem, zdałem sobie sprawę, że zdjęcie nie mieści się na arkuszu (fotografia nie powinna być aż tak ciasno wykadrowana nad głową modelki).



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

©SCOTT KELBY

Krok 2.

Krok 3. Jeśli chciałbyś, aby zdjęcie w całości zmieściło się na arkuszu, przewiń prawą stronę okna w dół, aż do sekcji Position and Size (Położenie i rozmiar), i zaznacz opcję Scale to Fit Media (Skaluj, aby zmieścić na papierze), wskazaną na tym rysunku. Photoshop odpowiednio zmniejszy wydruk, aby zmieścić go na kartce bez kadrowania (jak widać, modelka „odzyskała” kapelusz, a zdjęcie jest znacznie szersze niż na rysunku ilustrującym 2. krok ćwiczenia). Gwoli informacji: w przypadku zmniejszania zdjęć nie widzę przeciwwskazań do używania opcji Scale to Fit Media (Skaluj, aby zmieścić na papierze), ale jeśli jej zaznaczenie spowodowałoby powiększenie fotografii, to kliknąłbym przycisk Cancel (Anuluj) i przeskalował ją za pomocą polecenia Image Size (Rozmiar obrazu) z menu Image (Obraz), aby mieć pełną kontrolę nad przebiegiem tego procesu (patrz strona 139).

Krok 4. A jeśli już o rozmiarze mowa: w Photoshopie CS6 pojawiła się jeszcze jedna nowość w postaci opcji o nazwie Print Selected Area (Drukuj zaznaczony obszar), która umożliwia wydrukowanie dowolnego fragmentu zdjęcia (co pozwala na swego rodzaju wykadrowanie fotografii bez jej fizycznego przycinania). Opcję tę znajdziesz w sekcji Position and Size (Położenie i rozmiar), a kiedy ją włączysz, w rogach zdjęcia pojawią się niewielkie strzałki. Po kliknięciu i przeciągnięciu strzałek w kierunku do środka zdjęcia obszar znajdujący się poza ich granicami zostanie przyciemniony, co sygnalizuje, że nie będzie on wydrukowany (na tym przykładzie przeciągnąłem lewą i prawą strzałkę na górnej krawędzi oraz dolną strzałkę na lewej krawędzi). Po wykonaniu tej operacji zostanie wydrukowany tylko ten obszar, który nie jest przyciemniony.

ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

369

Krok 5. Kolejna nowa funkcja związana ze skalowaniem zdjęć, dodana w Photoshopie CS6, pozwala na interaktywne przesuwanie oraz zmienianie rozmiaru odbitki wprost na podglądzie (niech zgadnę; pomyślałeś sobie teraz coś w rodzaju: „Naprawdę nie dało się tego zrobić w starszych wersjach?!”. No cóż. Może mi nie uwierzysz — ale nie). Jeśli chcesz wypróbować tę funkcję, najpierw upewnij się, że opcja Scale to Fit Media (Skaluj, aby zmieścić na papierze) jest wyłączona, a potem kliknij i przeciągnij zdjęcie w taki sposób, by móc dosięgnąć uchwytów ramki, która je otacza. Następnie kliknij i przeciągnij narożny uchwyt do środka, aby zmniejszyć odbitkę — cały proces odbywa się podobnie jak w przypadku polecenia Free Transform (Przekształć swobodnie), z tym że nie trzeba przytrzymywać klawisza Shift w celu zachowania proporcji obrazu (dzieje się to automatycznie). Na tym przykładzie zmniejszyłem odbitkę i przeciągnąłem ją w odpowiednie miejsce na arkuszu. Zastanawiasz się, do czego służą kreskowane obszary wzdłuż brzegów? To marginesy arkusza (czyli te fragmenty papieru, których przy bieżących ustawieniach nie da się zadrukować).

Krok 6. Jeśli chciałbyś wydrukować odbitkę do samej krawędzi (wtedy kreskowane marginesy znikną), to powinieneś ustawić szerokość marginesów na 0. Aby to zrobić, kliknij przycisk Print Settings (Ustawienia druku), znajdujący się w prawym górnym rogu okna (oznaczony kółkiem na tym rysunku). Na ekranie pojawi się wtedy okno z ustawieniami wydruku posiadanej drukarki, na przykład takie jak pokazane na rysunku obok, na dole. (Uwaga: ja używam drukarek firmy Epson, ale nawet jeśli masz drukarkę marki Canon albo HP, w oknie sterownika powinieneś znaleźć podobne funkcje i ustawienia; po prostu będą one wyglądały i nazywały się nieco inaczej). Po włączeniu opcji drukowania bez marginesów (oczywiście jeśli Twoja drukarka umożliwia drukowanie do krawędzi papieru!) przyjrzyj się podglądowi wydruku — obszary marginesów znikną.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 7. Teraz powinieneś włączyć właściwy sposób zarządzania kolorami, dzięki czemu wydruk będzie zgodny z tym, co widzisz na ekranie. Domyślnie z listy Color Handling (Obsługa kolorów) w sekcji Color Management (Zarządzanie kolorami) jest wybrana opcja zarządzania kolorami w drukarce (a nie w Photoshopie). Na takie rozwiązanie możesz się zdecydować jednak tylko wówczas, gdy nie uda Ci się odnaleźć profilu odpowiadającego wybranemu gatunkowi papieru. Innymi słowy, jest to rozwiązanie awaryjne, choć muszę przyznać, że sterowniki współczesnych drukarek radzą sobie z tym problemem na tyle dobrze, że jakość uzyskanego w ten sposób wydruku powinna być zupełnie poprawna (jeszcze kilka lat temu uzyskanie znośnie wyglądającej odbitki po włączeniu zarządzania kolorem w drukarce było zupełnie niemożliwe). Niemniej wybierz z listy Color Handling (Obsługa kolorów) opcję Photoshop Manages Color (Kolory zarządzane w programie Photoshop), aby można było użyć jednego z profili ICC zoptymalizowanych dla określonej drukarki i gatunku papieru — to najlepsze wyjście.

Krok 8. Następnie należy wybrać profil drukarki i papieru, który wcześniej pobrałeś i zainstalowałeś. Z listy Printer Profile (Profil drukarki) wybierz profil, który najlepiej pasuje do Twojej drukarki oraz gatunku papieru. (W tym przypadku wybrałem profil dla papieru Ultra Premium Photo Paper Luster). Odtąd Photoshop i drukarka będą wiedziały, na jakim papierze drukujesz, a cały proces wydruku zostanie dostosowany właśnie do tego gatunku papieru (to bardzo ważne, gdyż wraz z informacjami o obrazie do sterownika drukarki są wysyłane dodatkowe instrukcje zawierające wiele cennych wskazówek — od ilości nakładanego tuszu, przez czas schnięcia, aż do działania mechanizmu dociskowego).

ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Krok 9. Następnie należy wybrać jedną z opcji z listy Rendering Intent (Metoda konwersji kolorów). Chociaż są cztery, to jednak jedynie dwie wydają mi się godne polecenia: Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna) — domyślna, oraz Perceptual (Percepcyjna). Muszę przyznać, że niektóre moje drukarki najlepiej sprawdzały się w przypadku opcji Perceptual (Percepcyjna), lecz akurat na Epson Stylus Pro 3880 najlepsze wydruki uzyskuję przy użyciu opcji Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna). Którą wybrać? Moim zdaniem najlepiej będzie, jeśli wydrukujesz jakieś przykładowe zdjęcie dwukrotnie, raz po włączeniu opcji Relative Colorimetric (Relatywna kolorymetryczna), a raz po wybraniu opcji Perceptual (Percepcyjna), a następnie porównasz obydwa wydruki i wybierzesz lepszy Twoim zdaniem wariant.

:VND]yZND2VWU]HŮHQLDGRW\F]ĉFHSU]HVWU]HQLNRORUyZ"7RQLHGODQDV Opcja Gamut Warning (Alarm przestrzeni kolorów), znajdująca się pod podglądem wydruku, nie ma żadnego zastosowania dla użytkowników drukarek atramentowych (czyli dla nas) bądź innych urządzeń drukujących materiały w postaci RGB. Wspomniana opcja ostrzega przed obecnością kolorów wykraczających poza docelową przestrzeń CMYK, a zatem powinni się nią zainteresować jedynie ci, którzy planują powielenie projektu na profesjonalnej maszynie drukarskiej. W przeciwnym razie możesz po prostu ją wyłączyć.

Krok 10. Upewnij się, że opcja Black Point Compensation (Kompensacja punktu czerni) została zaznaczona. Włączenie tej opcji zapewnia bardziej szczegółowe i wierniejsze odwzorowanie barw zakresu cieni na wydrukach. Kliknij przycisk Print Settings (Ustawienia druku), znajdujący się w prawym górnym rogu okna (czeka nas jeszcze trochę pracy). OSTRZEŻENIE. Jeśli drukujesz zdjęcia na drukarce atramentowej, to odradzam ich wcześniejsze konwertowanie na CMYK (nawet jeśli wydaje się to logiczne: „plujki” są przecież wyposażone w kartridże z tuszami w kolorach CMYK — cyjanowym, magentowym, żółtym i czarnym). Proces konwersji z RGB na CMYK zachodzi jednak w samym urządzeniu, jeśli więc przeprowadzisz go wcześniej, cała operacja zostanie wykonana dwukrotnie: raz w Photoshopie i kolejny raz w samej drukarce, co będzie miało fatalny wpływ na kolorystykę otrzymanego wydruku.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Krok 11. W Mac OS w oknie systemowym z ustawieniami wydruku (ponownie podkreślam, że ja używam drukarek marki Epson, więc u Ciebie to okno może wyglądać nieco inaczej) z listy drukarek powinna być wybrana właściwa drukarka. W systemie Windows po kliknięciu przycisku Print Settings (Ustawienia druku) na ekranie powinieneś od razu zobaczyć okno z ustawieniami sterownika drukarki; w Mac OS wybierz opcję Print Settings (Ustawienia drukowania), aby je wyświetlić. Te ustawienia umożliwią skonfigurowanie drukarki tak, by jakość wydruku była jak najwyższa.

OSTRZEŻENIE. Nazwy oraz umiejscowienie opcji opisanych niżej zależą od posiadanego modelu drukarki oraz od systemu operacyjnego. Mimo wszystko nie powinieneś mieć problemów z odnalezieniem w sterowniku własnej drukarki odpowiedników ustawień przedstawionych w opisanym tutaj przykładzie. Warto również zauważyć, że dostęp do tych opcji jest różny w różnych systemach operacyjnych — w systemie Windows być może trzeba będzie na przykład kliknąć przycisk bądź zakładkę o nazwie Zaawansowane (lub podobnej).

Krok 12. Najpierw z listy Media Type (rodzaj nośnika) wybierz gatunek papieru. Następnie określ rozdzielczość wydruku za pomocą listy Output Resolution (rozdzielczość drukowania) lub ustawień Print Quality (jakość wydruku) — w niektórych sterownikach żądaną rozdzielczość należy wybrać przy użyciu suwaka. Tutaj wybrałem opcję SuperPhoto — 2880 dpi, gdyż zależy mi na najwyższej jakości obrazu. (Podpowiem Ci, że przy rozdzielczości 2880 dpi drukarka nie zużywa więcej tuszu, lecz sam wydruk trwa znacznie dłużej). Następnie odszukaj opcję odpowiedzialną za zarządzanie kolorem i wyłącz ją — może ona nosić nazwę Off (No Color Management) (wyłączone, bez zarządzania kolorem), No Color Adjustment (bez dopasowania kolorów) lub podobną. Dzięki temu za zarządzanie kolorami będzie odpowiedzialny Photoshop, a nie sterownik drukarki. Teraz wszystko powinno już być gotowe do drukowania, kliknij przycisk OK lub Save (Zapisz) w Mac OS, aby powrócić do okna dialogowego Photoshop Print Settings (Ustawienia druku programu Photoshop) w Photoshopie. Nareszcie możesz spokojnie kliknąć przycisk Print (Drukuj): udało Ci się przeprowadzić zdjęcie przez cały proces zarządzania kolorem — od wykonania fotografii aż do wydruku.

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

373

Próby ekranowe w Photoshopie

Jest to dopiero drugie wydanie tej książki, w którym zdecydowałem się opisać konfigurowanie i zastosowanie prób ekranowych, gdyż ja sam nie używam — a wręcz nie zalecam — tego typu rozwiązań. Ponieważ z zasady unikam opisywania technik, którymi się nie posługuję, to nigdy dotąd nie zamieszczałem jej w moich książkach. Zdecydowałem się na to ze względu na mrowie pytań od czytelników. Chciałbym jednak podkreślić, że absolutnie nic nie może się równać z prawdziwym próbnym wydrukiem. Jeśli naprawdę zależy Ci na uzyskaniu odbitek najwyższej jakości, to koniecznie zrób taki wydruk. Próba ekranowa daje zaledwie mgliste wyobrażenie o tym, jak będzie wyglądała odbitka, zaś próbny wydruk to namacalny dowód i wzorzec ostatecznego efektu. Uff… musiałem to napisać. A teraz obiecane wskazówki:

Krok 1. Zacznij od pobrania darmowego profilu kolorów oferowanego przez producenta papieru, na którym będziesz drukował (więcej informacji o tym, gdzie znaleźć i jak zainstalować takie profile, znajdziesz na stronie 364). Otwórz zdjęcie, które zamierzasz wydrukować, lecz chciałbyś uprzednio obejrzeć podgląd jego docelowej kolorystyki na ekranie. Wybierz polecenie Custom (Własne) z menu View/Proof Setup (Widok/ Ustawienie próby) — patrz rysunek obok.

Krok 2. Po wyświetleniu okna Customize Proof Condition (Dostosuj warunek próbny) rozwiń listę Device to Simulate (Urządzenie do symulacji) i wybierz z niej profil zoptymalizowany pod kątem określonej kombinacji papieru i drukarki, na której będziesz drukował odbitkę (na pokazanym obok przykładzie wybrałem profil dla drukarki Epson Stylus Pro 3880 i papieru Velvet Fine Art Print). Następnie wybierz jedną z opcji z listy Rendering Intent (Metoda konwersji kolorów) — więcej informacji na temat działania tych opcji znajdziesz na stronie 372 — i upewnij się, że opcja Black Point Compensation (Kompensacja punktu czerni) jest włączona. Rzuć też okiem na sekcję Display Options (On-Screen) (Opcje wyświetlania (na ekranie)) i sprawdź, czy opcje Simulate Paper Color (Symuluj kolor papieru) i Simulate Black Ink (Symuluj czarną farbę) są wyłączone. Po skonfigurowaniu podanych ustawień możesz włączyć i wyłączyć próbę ekranową przy użyciu opcji Preview (Podgląd) — po jej włączeniu na ekranie pojawi się symulacja wydruku na danym papierze przy użyciu podanego profilu (choć nie uwzględnia ona intensywności wyostrzania, a jedynie kolorystykę… w pewnym przybliżeniu). Na koniec zrób wydruk próbny i porównaj go z wyglądem próby ekranowej, aby się przekonać, czy takie rozwiązanie Ci odpowiada.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Przypuśćmy, że wykonałeś wszystkie opisane czynności: skalibrowałeś monitor przy użyciu kalibratora, pobrałeś właściwe profile kolorów, zoptymalizowane pod kątem określonego gatunku papieru i drukarki (biurka, krzesła i pokoju, niepotrzebne skreślić), zaznaczyłeś wszystkie opcje i zadbałeś o każdy, nawet najmniejszy drobiazg, lecz mimo wszystko wydruk nadal nie wygląda tak jak fotografia oglądana na ekranie. Co wówczas zrobić? Nie martw się, takie problemy da się z łatwością rozwiązać w Photoshopie. Trzeba jedynie wprowadzić kilka drobnych poprawek, by zdjęcie zaczęło wyglądać tak, jak powinno.

&R]URELý MHŒOLZ\JOĉG wydruku odbiega RGSRGJOĉGX QDHNUDQLH" :\GUXNMHVW]E\WFLHPQ\

To jeden z najczęstszych problemów, który wynika częściowo z olbrzymiej jasności współczesnych monitorów (lub zbyt ciemnego oświetlenia pokoju, w którym pracujesz). Na szczęście poprawka tego typu wady jest bardzo prosta: naciśnij Ctrl+J (Mac OS: Command+J), aby powielić warstwę Background (Tło), a następnie zmień tryb mieszania otrzymanego duplikatu na Screen (Ekran), aby silnie rozjaśnić całą fotografię. Zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla tej warstwy do 25% i (to najważniejsze) zrób próbny wydruk. Przyjrzyj się otrzymanej odbitce i oceń, czy stanowi ona wierne odbicie zdjęcia oglądanego na ekranie, czy nadal jest zbyt ciemna. Jeśli uznasz, że jest zbyt ciemna, zmień wartość parametru Opacity (Krycie) dla górnej warstwy do 35% i wydrukuj kolejną próbną odbitkę. Uzyskanie idealnego efektu zwykle wymaga wykonania kilku próbnych wydruków, lecz jeśli raz uda Ci się ta sztuka, to masz problem z głowy (a tworzenie warstwy o odpowiednich parametrach możesz na przyszłość zapisać w postaci operacji).

:\GUXNMHVW]E\WMDVQ\ Tę wadę spotyka się znacznie rzadziej, lecz jest ona równie prosta do skorygowania. Powiel warstwę Background (Tło) i zmień tryb mieszania otrzymanej kopii na Multiply (Pomnóż). Zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) dla duplikatu do 20% i zrób próbny wydruk. Podobnie jak w poprzednim przypadku, dobranie idealnej jasności może wymagać wykonania kilku odbitek, lecz na szczęście wystarczy to zrobić raz. Zarejestruj tworzenie odpowiedniej warstwy w postaci operacji (i nazwij ją na przykład „przygotowanie do druku”). Odtąd przed wydrukowaniem dowolnej odbitki po prostu uruchom tę operację. ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

375

:\GUXNMHVW]E\WF]HUZRQ\ (niebieski itp.) Takie problemy zdarzają się w sytuacji, gdy zdjęcie cechuje się trudno dostrzegalnym niepożądanym zabarwieniem. Zanim jeszcze przystąpisz do wprowadzania poprawek, naciśnij klawisz F, aby wyświetlić edytowaną fotografię na jednolitym, szarym tle, a następnie przyjrzyj się jej, aby się przekonać, czy po wyświetleniu w takiej postaci rzeczywiście wydaje się zbyt czerwona. Jeśli tak, naciśnij Ctrl+U (Mac OS: Command+U), aby wydać polecenie Hue/Saturation (Barwa/ Nasycenie). Wybierz opcję Reds (Czerwone) z drugiej listy w oknie dialogowym tego polecenia i zmniejsz wartość parametru Saturation (Nasycenie) do –20%. Gdy to zrobisz, wykonaj próbny wydruk (spodziewałeś się tego, prawda?). Przekonasz się wówczas, czy zmiana nasycenia o 20% była zbyt mała, zbyt duża, czy w sam raz. Po wykonaniu kilku próbnych wydruków i znalezieniu optymalnego wariantu zapisz dobrane parametry korekcji obrazu w postaci operacji i uruchamiaj ją za każdym razem, gdy będziesz chciał wydrukować odbitkę.

1DZ\GUXNXZLGDý efekt pasmowania Agresywna korekcja obrazu zwiększa ryzyko powstania tzw. efektu pasmowania (polegającego na tym, że zamiast płynnych gradientów na odbitce są widoczne szerokie, wyraźne pasma. Ten efekt najczęściej występuje na dużych obszarach subtelnych przejść tonalnych, na przykład na błękitnym niebie). Istnieją dwa sposoby na rozwiązanie tego problemu: jeśli zarejestrowałeś zdjęcie w postaci RAW, to podczas całej edycji obrazu zachowaj jego źródłową głębię barw, wynoszącą 16 bitów na kanał (innymi słowy, nie zmniejszaj głębi kolorów do 8 bitów na kanał podczas eksportowania fotografii z modułu Camera Raw). W tym celu kliknij niebieski napis pod podglądem zdjęcia w module Camera Raw, aby wyświetlić okno dialogowe Workflow Options (Opcje obiegu pracy), i wybierz opcję 16 Bits/Channel (16 bitów/kanał) z listy Depth (Głębia). W przypadku zdjęć w formacie JPEG nie ma możliwości, by przywrócić głębię 16 bitów na kanał (a zwykła konwersja na taką postać nie przyniesie żadnych dobroczynnych efektów). W tej sytuacji warto wypróbować inne rozwiązanie: wybierz polecenie Add Noise (Dodaj szum) z menu Filter/ Noise (Filtr/Szum), zmień wartość parametru Amount (Ilość) w oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, na 4% i włącz opcje Gaussian (Gaussowskie) oraz Monochromatic (Monochromatyczny). Na podglądzie zdjęcia pojawi się wówczas pewna ilość szumu (który sam w sobie nie powinien być widoczny na wydruku, lecz pomoże zatuszować efekt pasmowania).

376

5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

Tworzenie stykówek (tak, VW\NyZNLZUyFLâ\

Z przyczyn znanych wyłącznie tajnemu bractwu programistów z firmy Adobe (które spotyka się w oświetlonych pochodniami katakumbach położonych głęboko pod ziemią, pod centralą firmy) w Photoshopie CS5 usunięto funkcję Contact Sheet II (Stykówka II). Zakładano zapewne, że zaczniemy się posługiwać narzędziami do tworzenia stykówek PDF w programie Bridge… ale na taki pomysł mógł wpaść chyba tylko ktoś, kto nigdy tych narzędzi nie używał. Na szczęście po szturmie użytkowników uzbrojonych w topory i widły na centralę Adobe lubiana funkcja wróciła do Photoshopa CS6, a w królestwie na nowo zapanował dobrobyt i spokój. Oto przepis na ujarzmienie tej funkcji:

Krok 1. W celu uruchomienia polecenia Contact Sheet II (Stykówka II) wybierz je z menu File/Automate (Plik/Automatyzuj), jak na tym rysunku. (Rzymska dwójka oznacza, że jest to druga, znacznie udoskonalona wersja tego skryptu. Ale szczerze mówiąc, gdy usłyszałem, że firma Adobe zamierza przywrócić to polecenie do Photoshopa, miałem nadzieję na wersję numer III. No cóż, rozczarowałem się).

Krok 2. Na ekranie pojawi się wtedy okno dialogowe Contact Sheet II (Stykówka II), w którym można skonfigurować wygląd stykówki. Zacznij od kliknięcia przycisku Choose (Wybierz) i wybrania foldera ze zdjęciami, których chciałbyś użyć do utworzenia stykówki. W kolejnej sekcji, o nazwie Document (Dokument), wybierz rozmiar oraz rozdzielczość stykówki. W tym przykładzie zamierzam wydrukować stykówkę w formacie 10×8 cali w rozdzielczości 240 ppi (jest to standardowa rozdzielczość druku dla kolorowych drukarek atramentowych). Zawsze zaznaczam opcję Flatten All Layers (Spłaszcz wszystkie warstwy), aby po zakończeniu działania skryptu nie okazało się, że w panelu Layers (Warstwy) znajduje się na przykład 36 warstw — a tak właśnie będzie, jeśli tej opcji nie włączysz.

ciąg dalszy na następnej stronie

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

377

Krok 3.

Krok 4. Ostatnia sekcja, na samym dole omawianego okna, jest dość istotna, choć akurat tutaj nie włączyłem znajdującej się w niej opcji. Otóż ta opcja umożliwia wydrukowanie nazw plików pod miniaturami poszczególnych fotografii. Jeśli drukujesz stykówkę w celu zaprezentowania klientowi zdjęć do wybrania, jest to naprawdę ważne. Sugerowałbym jedynie zmniejszenie domyślnego rozmiaru tekstu, który wynosi 12 punktów i jest moim zdaniem nieco zbyt duży (zwłaszcza w przypadku długich nazw plików). Spróbuj zmienić wielkość tekstu na 9 albo 10 punktów i użyj kroju bezszeryfowego, takiego jak Myriad Pro (zamiast domyślnego Minion Pro), gdyż po prostu wygląda on lepiej. Kliknij przycisk OK znajdujący się w górnej części okna i odczekaj 20 – 30 sekund na wygenerowanie stykówki. Ta konkretnie zawiera 18 zdjęć (w 6 kolumnach i 3 rzędach), ale jeśli w wybranym na początku folderze znajdowałoby się więcej fotografii, program utworzyłby kolejne arkusze z miniaturami, aż wszystkie zdjęcia zostałyby uwzględnione.



5R]G]LDâ

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

©SCOTT KELBY

W następnej sekcji, o nazwie Thumbnails (Miniaturki), należy określić liczbę rzędów oraz kolumn. W tym przykładzie zamierzam utworzyć stykówkę z sześciu kolumn i trzech rzędów miniatur. Na ogół pozostawiam włączoną opcję Use Auto-Spacing (Użyj odstępów automatycznych), gdyż wtedy Photoshop sam wylicza maksymalny rozmiar miniatur na podstawie formatu arkusza. Jeśli ją wyłączysz, to w polach znajdujących się pod nią będziesz mógł sam wpisać wartość odstępów w pionie i w poziomie (robię to jednak tylko wtedy, gdy zależy mi na zwiększeniu odstępów od krawędzi kartki u góry i po bokach). W następnym kroku ćwiczenia przekonasz się, że przy domyślnych ustawieniach miniatury znajdują się bardzo, bardzo blisko bocznych krawędzi arkusza i tylko nieco dalej od górnego oraz dolnego brzegu kartki.

Photoshop — kruczki i sztuczki Masz laptopa MacBook Pro LXŮ\ZDV]3KRWRVKRSD&6" Jeśli tak, to być może doświadczyłeś irytującego zjawiska polegającego na przypadkowym powiększeniu (lub zmniejszeniu) podglądu zdjęcia bądź obróceniu go. Te tajemnicze efekty powstają wskutek działania tzw. gestów, które obsługuje trackpad w laptopie MacBook Pro. Gesty znakomicie ułatwiają wykonywanie wielu różnych czynności, lecz w Photoshopie dość często przeszkadzają, zamiast pomagać. Można je jednak wyłączyć: naciśnij Command+K, aby otworzyć okno dialogowe Preferences (Preferencje), kliknij pozycję Interface (Interfejs) na liście po lewej stronie i wyłącz opcję Enable Gestures (Włącz gesty) w dolnej części sekcji General (Ogólne).

Anulowanie poprawek ZXVWDZLHQLDFKZDUVWZ\NRUHNF\MQHM Jeśli zamierzałeś wprowadzić jakieś poprawki w ustawieniach warstwy korekcyjnej, lecz już podczas ich konfigurowania uznałeś, że zmiany są jednak niepotrzebne, kliknij przycisk z okrągłą strzałką, znajdujący się w dolnej części panelu Properties (Właściwości), by przywrócić poprzednie parametry tej warstwy. Jeśli w ogóle chciałbyś zrezygnować z warstwy korekcyjnej, możesz ją błyskawicznie usunąć przy użyciu przycisku z symbolem kosza, który także znajduje się w dolnej części tego panelu.

Co oznacza gwiazdka QDSDVNXW\WXâRZ\PGRNXPHQWX" Taka gwiazdka informuje o tym, że profil kolorów osadzony w dokumencie jest inny niż robocza przestrzeń barw Photoshopa. (Zobaczysz ją na przykład na pasku zdjęcia wyeksportowanego z programu Lightroom, którego domyślna przestrzeń barw to ProPhoto RGB, podczas gdy w Photoshopie wybrana została przestrzeń sRGB. Ze względu na różnicę między tymi przestrzeniami program oznaczy zdjęcie gwiazdką).

:\V]XNLZDQLHNURMyZ SDVXMĉF\FKGRELHŮĉFHJRSURMHNWX Ta drobna sztuczka bardzo się przydaje podczas poszukiwań krojów pisma, które pasują do edytowanego projektu — na przykład plakatu. Utwórz warstwę tekstową, wprowadź dowolny tekst, a następnie dwukrotnie kliknij miniaturę tej warstwy w panelu Layers (Warstwy),

aby go zaznaczyć. Jeśli teraz klikniesz (tylko raz!) listę z krojami pisma na pasku opcji programu, to będziesz mógł wygodnie przejrzeć wszystkie zainstalowane kroje przy użyciu klawiszy strzałek w górę i w dół — każda taka zmiana będzie na bieżąco odzwierciedlana na podglądzie wprowadzonego tekstu.

3RSUDZLDQLHPDVHNSU]\XŮ\FLX polecenia Color Range (Zakres koloru) Polecenie Color Range (Zakres koloru) może służyć między innymi do ulepszania istniejących masek. Używam go między innymi do błyskawicznego zaznaczania obiektów, które znajdują się na białym tle. Wypróbuj następującą sztuczkę: kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy) — musi to być duplikat warstwy tła bądź odblokowana warstwa tła — a następnie wybierz polecenie Color Range (Zakres koloru) z menu Select (Zaznacz). Włącz pierwszy kroplomierz od lewej pod przyciskiem Save (Zapisz) i kliknij tło zdjęcia (lecz nie w oknie dokumentu, lecz na niewielkim podglądzie w oknie dialogowym wspomnianego polecenia), a następnie zwiększ wartość parametru Fuzziness (Tolerancja), aż zostanie zaznaczone całe tło. W wielu przypadkach to wystarczy do utworzenia poprawnej maski. Po kliknięciu przycisku OK możesz zamalować na czarno brakujące fragmenty maski przy użyciu narzędzia Brush (Pędzel) — maska odzwierciedlająca kontury tła jest gotowa. Jeżeli wolałbyś uzyskać maskę, która obejmuje nie tło, lecz główny temat fotografii, po prostu utwórz negatyw maski tła przy użyciu skrótu Ctrl+I (Mac OS: Command+I).

=PLDQDNRORUXWâDZRNyâREV]DUXURERF]HJR Domyślnie przestrzeń wokół obszaru roboczego edytowanego dokumentu ma neutralny, szary kolor, lecz w razie potrzeby możesz go zmienić. Wystarczy, że klikniesz w dowolnym miejscu tej przestrzeni i wybierzesz polecenie Select Custom Color (Wybierz własny kolor) z menu, które się wówczas pojawi.

)RWRJUDILD'UXNRZDQLHL]DU]ĉG]DQLHNRORUHPNURNSRNURNX

5R]G]LDâ

379

$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Tytuł tego rozdziału zapożyczyłem z filmu z 1983 roku, w którym wystąpiła Debbie Harry, główna wokalistka popularnej w latach 80. kapeli Blondie. Wydawało mi się, że był to zarazem jej filmowy debiut, jak i koniec kariery na srebrnym ekranie, gdyż nigdy potem nie zdarzyło mi się widzieć jej w innych filmach. A może nie koniec? Może się trochę zagalopowałem? Zarządzam małą przerwę w pisaniu tego wstępu i pójdę zweryfikować swoje domysły

Wideodrom (G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHN F\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH w największym internetowym źródle informacji o filmach, czyli w serwisie www.castorama.pl (no dobrze, żartuję… ale mieli taką dobrą ofertę na wiertarko-wkrętarkę udarową MacAllister z akumulatorem litowo-jonowym 18 V, że nie mogłem się powstrzymać…). Tak naprawdę zajrzałem oczywiście do serwisu IMDb (czyli słynnej internetowej bazy filmów) i ze zdumieniem odkryłem, że Debbie Harry jest na liście płac jako aktorka w 53 filmach i programach telewizyjnych. Pięćdziesięciu trzech! Pogrzebawszy w temacie trochę głębiej (niech będzie, niezbyt głęboko), zauważyłem, że żadna z tych produkcji nie została zmontowana za pomocą funkcji do edytowania wideo w Photoshopie, gdyż przed wersją CS6 takie funkcje na dobrą sprawę nie istniały. Owszem, można było zrobić to i owo, ale w starszych Photoshopach nie sposób było stworzyć nawet krótkometrażowego filmu; o, choćby takiego jak Pipe Dreams z 2011 roku, w którym Debbie Harry grała niejaką Iris, nielegalną imigrantkę z Ekwadoru, która podejmuje pracę na czarno. (Nie, no oczywiście, skoro z Ekwadoru, to na czarno… ech te kolorystyczne stereotypy. Czy bohaterowie w takich filmach nigdy nie mogą pracować na biało? Albo chociaż w cętki?) Według informacji z IMDb akcja filmu rozgrywa się w niewielkiej, podupadającej manufakturze wytwarzającej fajki. Takie do palenia. Znów ten stary, ograny schemat. Już się domyślam, jak to się wszystko skończyło. Moim zdaniem dziewczyna wpada w fajczany nałóg i ląduje w Północnej Karolinie, gdzie spotyka podstarzałego sprzedawcę tytoniu z pewnej trafiki, który przekonuje ją, że lepiej pracować na biało, i wspólnie otwierają małą cukiernię dla zwierząt domowych oraz bezprzewodowe solarium natryskowe w Jacksonville, a wszystko to wbrew jej rodzicom, zaangażowanym w działalność wywrotową w Kanadzie, oraz na przekór byłemu narzeczonemu, jednookiemu Albańczykowi Kreshnikowi, który idzie za nią trop w trop dzięki wyjątkowemu powonieniu sznaucera miniaturki o imieniu Farfocel. Tylko mi nie mów, że się tego wszystkiego nie domyślałeś.

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



Mam wrażenie, że narzędzia do montażu wideo w Photoshopie stanowią prawdziwy przełom. Trudno dziś o cyfrowy aparat fotograficzny (zarówno lustrzankę, jak i kompakt), który nie byłby wyposażony w funkcję nagrywania wideo z rozdzielczością HD. Pomimo tego większość znanych mi fotografów, którzy próbowali rejestrować wideoklipy swoimi lustrzankami, trzyma je po prostu gdzieś po kątach na dysku twardym i nigdy nie użyło ich do zmontowania filmu z prawdziwego zdarzenia. Kiedy pytałem o powody, odpowiadali: „Już obsługa Photoshopa jest wystarczająco skomplikowana; nie mam czasu na naukę programu do montażu wideo”. Właśnie dlatego uważam, że możliwość edytowania i montażu filmów w programie, który już nieźle znamy, jest taka cenna.

1 ,PZLĘFHMSDPLĘFLW\POHSLHM Jeśli chodzi o montaż wideo, wszystkiego warto mieć w nadmiarze. W przypadku pamięci RAM akceptowalne minimum to 8 GB — ale im więcej, tym lepiej. W odróżnieniu od statycznych obrazów, przetwarzanie wideo wymaga znacznie więcej pamięci, w im większą jej ilość będzie więc wyposażony Twój komputer, tym płynniej będzie przebiegało odtwarzanie montowanego materiału (bez przestojów i przeskoków).

2 3KRWRVKRSQDGDMHVLĘ GRNUyWNLFKILOPyZ Choć da się w Photoshopie zmontować film trwający 20 czy 30 minut, to najlepiej nadaje się on do montażu krótkich wideoklipów — na przykład takich, jakie kręcą fotografowie ślubni; a także do tworzenia reklamówek na stronę WWW, rozmaitych demonstracji albo reklam. Jeśli zamierzasz opracować dłuższy i bardziej skomplikowany materiał, powinieneś podzielić go na logiczne części, opracować je w Photoshopie niezależnie od siebie, a dopiero na końcu połączyć w całość. Jeśli planujesz nakręcenie filmu pełnometrażowego… to powinieneś użyć programu, który został stworzony do takich celów, na przykład Premiere Pro.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

©ISTOCKPHOTO/FRANKLIN LUGENBEEL

&]WHU\VSUDZ\ GRW\F]ĉFH WZRU]HQLDILOPyZ Z3KRWRVKRSLH&6 RNWyU\FKZDUWR ZLHG]LHý

STEVE NICOLAI

3 )LOP\PRŮQDSRGGDZDý G]LDâDQLXZDUVWZNRUHNF\MQ\FK LILOWUyZ Jedną z największych zalet edytowania wideo w Photoshopie jest możliwość zastosowania tych samych narzędzi, które znasz z obróbki cyfrowych zdjęć. Mam tutaj na myśli warstwy korekcyjne Levels (Poziomy) i Curves (Krzywe), filtry takie jak Gaussian Blur (Rozmycie gaussowskie) i Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) czy skalowanie za pomocą polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne). Po opanowaniu obsługi listwy czasowej (nauczysz się tego w tym rozdziale) reszta będzie prosta.

STEVE NICOLAI

4 :SU]\SDGNXILOPyZSRGJOĉG SURMHNWXQDHNUDQLHU]ĉG]LVLĘ LQQ\PL]DVDGDPL Kliknięcie różnych obiektów (wideoklipu albo warstwy tekstowej) na osi czasu nie musi spowodować ich wyświetlenia na ekranie. Jeśli chcesz coś zobaczyć, musisz przesunąć głowicę odtwarzania do miejsca, w którym dany obiekt pojawia się na filmie. Innymi słowy, o tym, co widać na podglądzie, decyduje położenie głowicy odtwarzania. Wymaga to pewnego przyzwyczajenia. Na przykładowym rysunku kliknąłem pierwszy klip, aby go zaznaczyć. W tradycyjnej photoshopowej filozofii działania wskazany klip powinien się pojawić w oknie dokumentu („i gdzie on jest?!” — zapytasz być może), ale zauważ, gdzie jest głowica odtwarzania (ten niebieski wskaźnik z czerwoną, pionową kreską, oznaczony na tym rysunku) — otóż znajduje się ona na drugim wideoklipie. Właśnie dlatego na ekranie widoczna jest klatka z drugiego klipu. Jak już wspomniałem, trzeba do tego przywyknąć; pewnie na początku niejednokrotnie będziesz się zastanawiał: „Dlaczego nie widzę wideoklipu, który chciałem wyświetlić?”. W takich przypadkach po prostu sprawdź, gdzie znajduje się głowica odtwarzania.

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



Tworzenie filmu można rozpocząć od otwarcia dowolnego wideoklipu; tak samo jak otwiera się dowolny inny plik. Jest to więc bardzo proste (zwłaszcza że Photoshop obsługuje większość typowych formatów wideo rejestrowanych przez cyfrowe lustrzanki). To ćwiczenie jest jednak poświęcone nie tylko otwieraniu plików i zaczynaniu projektów wideo w Photoshopie; przeczytasz w nim także o tym, jakie działania należy podjąć później, gdyż ta wiedza (na przykład umiejętność dodawania kolejnych klipów) zaoszczędzi Ci wiele czasu i nerwów. Nieco później będziesz się uczył łączyć filmy ze zdjęciami (oraz dźwiękiem), warto więc zacząć od tych wstępnych, podstawowych informacji.

.URN Po zaimportowaniu filmów z lustrzanki na dysk twardy komputera możesz je otworzyć w Photoshopie jak dowolne inne pliki za pomocą polecenia Open (Otwórz) z menu File (Plik) lub poprzez dwukrotne kliknięcie miniatury wideoklipu w panelu Mini Bridge, jak postąpiłem w tym przypadku. (Nie krępuj się i otwórz dowolny wideoklip, a jeśli nie masz żadnego pod ręką, pobierz z internetu te, które zostały wykorzystane w tym ćwiczeniu). Po wczytaniu pliku Photoshop od razu wie, że ma do czynienia z filmem, i otwiera panel Timeline (Oś czasu), znajdujący się w dolnej części ekranu (patrz rysunek). Właśnie ten panel służy do montowania wideoklipów. Długość niebieskiego paska odpowiada czasowi trwania filmu (w minutach i sekundach). Im dłuższy pasek, tym dłuższy wideoklip.

.URN Jeśli chciałbyś dodać kolejny klip, który zostanie odtworzony zaraz po pierwszym, kliknij malutką ikonę z taśmą filmową po prawej stronie napisu Video Group 1 (Grupa wideo 1), oznaczaną czerwonym kółkiem na rysunku, i wybierz polecenie Add Media (Dodaj materiał). W oknie dialogowym Add Clips (Dodaj klipy) odszukaj następny wideoklip, zaznacz go i kliknij przycisk Open (Otwórz). Kolejny klip zostanie dodany po pierwszym — wideoklipy są odtwarzane jeden po drugim, od lewej strony do prawej, zgodnie z ich układem w panelu Timeline (Oś czasu).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

STEVE NICOLAI

2WZLHUDQLH ZLGHRNOLSyZ Z3KRWRVKRSLH

STEVE NICOLAI

.URN Jeśli chciałbyś dodać kilka klipów naraz, po prostu przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i zaznacz ich miniatury w panelu Mini Bridge, a potem kliknij dowolną z nich prawym przyciskiem myszy i z kontekstowego menu, z podmenu Photoshop, wybierz polecenie Load Files into Photoshop Layers (Wczytaj pliki do warstw programu Photoshop). Zaznaczone pliki zostaną wtedy umieszczone na oddzielnych warstwach Photoshopa. Tyle tylko, że jeśli przyjrzysz się teraz panelowi Timeline (Oś czasu), przekonasz się, że filmy nie są ułożone kolejno (tak aby po zakończeniu jednego automatycznie zaczynał się odtwarzać następny i tak dalej), ale dla odmiany jeden nad drugim — i odtwarzane jednocześnie, co jest o tyle niefortunne, że na ekranie widać tylko ten film, który znajduje się na samej górze, zasłaniający pozostałe.

.URN Na szczęście wystarczy umieścić wszystkie wideoklipy w jednej grupie wideo, aby uszeregować je w jednym ciągu. W tym celu zaznacz je w panelu Timeline (Oś czasu) — najpierw jeden, a potem przytrzymaj klawisz Ctrl/Command i dodaj pozostałe — a następnie kliknij niewielką ikonę z symbolem taśmy filmowej, znajdującą się obok nazwy dowolnej ścieżki wideo, i z kontekstowego menu wybierz polecenie New Video Group from Clips (Nowa grupa wideo z klipów). To wystarczy — Photoshop rozmieści wideoklipy w taki sposób, aby były ułożone na osi czasu jeden po drugim (i tak też odtwarzane). Jeśli przyjrzysz się potem zawartości panelu Layers (Warstwy), okaże się, że wszystkie klipy znajdują się w czymś w rodzaju grupy. Najlepsze jest zaś to, że kolejność klipów można zmienić poprzez przeciągnięcie warstw w panelu Layers (Warstwy) — warstwa znajdująca się na samym dole jest odtwarzana jako pierwsza, po niej następuje kolejna itd.

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



1DMZDŮQLHMV]H NRQWURONL GRHG\WRZDQLD ZLGHR

Panel Timeline (Oś czasu) skupia w sobie niemal wszystkie narzędzia i funkcje do edytowania filmów. Bardzo podobne rozwiązania są stosowane w większości programów do montażu wideo, gdyż jest to wygodny, „wzrokowy” sposób na edytowanie materiału filmowego. Film montuje się od lewej strony do prawej, podobnie jak pokaz slajdów, gdzie pierwsza miniatura to pierwszy slajd, po nim jest wyświetlany drugi itd. Analogicznie jest z filmami, z tą różnicą, że miniaturom odpowiadają wideoklipy. Poświęć dwie minuty na zapoznanie się z panelem Timeline (Oś czasu) i jego podstawowymi kontrolkami, aby ułatwić sobie realizację projektów filmowych.

.URN Do odtwarzania oraz przewijania filmów do przodu i do tyłu w Photoshopie służą przyciski z powszechnie stosowanymi symbolami, jakie można znaleźć w każdym odtwarzaczu wideo. Noszą one nazwy: Go to Previous Frame (Przejdź do poprzedniej klatki), Play (Odtwarzaj) oraz Go to Next Frame (Przejdź do następnej klatki). Oprócz nich w panelu Timeline (Oś czasu) znajduje się jeszcze dość często używany przycisk Go to First Frame (Przejdź do pierwszej klatki) — jest to pierwszy przycisk po lewej stronie.

Przycisk Go to First Frame (Przejdź do pierwszej klatki) powoduje przejście do samego początku filmu

.URN Kliknij przycisk ze strzałką w dół, znajdujący się w prawej górnej części panelu Timeline (Oś czasu), i wybierz polecenie Enable Timeline Shortcut Keys (Włącz klawisze skrótów osi czasu), aby włączyć obsługę tego panelu za pomocą skrótów klawiaturowych. Jeden ze skrótów do obsługi wideo jest wręcz niezastąpiony, a mianowicie klawisz spacji — jego naciśnięcie powoduje bowiem wznowienie odtwarzania filmu bądź jego zatrzymanie. Aby przejść do początku aktualnie zaznaczonego wideoklipu, naciśnij klawisz strzałki w górę. W celu przejścia na koniec tego klipu naciśnij klawisz strzałki w dół.

Naciśnięcie klawisza strzałki w górę powoduje przeniesienie głowicy odtwarzania na początek zaznaczonego wideoklipu. Klawisz strzałki w dół przemieszcza głowicę na koniec tego klipu

:VND]yZND8VWDZLDQLHJâRZLF\ RGWZDU]DQLDZGRZROQ\PPLHMVFX W celu umiejscowienia głowicy odtwarzania w dowolnym punkcie osi czasu po prostu kliknij oś (tam gdzie widnieją oznaczenia w sekundach). Głowica od razu „przeskoczy” do wskazanego miejsca.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN

Domyślnie początek filmu jest zarazem początkiem obszaru roboczego

Ustaw suwaki Set Start/End of Work Area (Ustaw początek/koniec obszaru roboczego) w miejscach, w których ma się rozpoczynać i kończyć odtwarzanie filmu (na tym przykładzie odtwarzanie rozpocznie się od 10. sekundy filmu, w miejscu lewego suwaka, i skończy na 15. sekundzie, w miejscu, w którym znajduje się prawy suwak)

Jeżeli z góry wiesz, że montowany film będzie miał konkretną długość, na przykład 30 albo 60 sekund w przypadku reklamy bądź 90 sekund w przypadku promocyjnego wideoklipu, to możesz zaoszczędzić sobie fatygi na przewijaniu zawartości panelu Timeline (Oś czasu) i skonfigurować go tak, by od początku obejmował potrzebną ilość czasu. Jeśli chcesz to zrobić, przeciągnij niewielkie suwaki o nazwach Set Start of Work Area (Ustaw początek obszaru roboczego) oraz Set End of Work Area (Ustaw koniec obszaru roboczego) w taki sposób, by wyznaczały całą długość filmu. Dzięki temu, gdy głowica dotrze do końca obszaru roboczego (na przykład po 30 s), po prostu się zatrzyma i nie będzie odtwarzała „pustego materiału”. Ponadto, jeśli w danej chwili chciałbyś się zająć tylko pewną częścią długiego filmu wideo, to możesz przeciągnąć suwak Set Start of Work Area (Ustaw początek obszaru roboczego) na początek tego fragmentu, a suwak Set End of Work Area (Ustaw koniec obszaru roboczego) na jego koniec. Od tej chwili po kliknięciu przycisku Play (Odtwarzaj) odtwarzany będzie tylko fragment między suwakami.

.URN

Aby przejść o jedną sekundę do tyłu, naciśnij Shift i strzałkę w górę. W celu przejścia o jedną sekundę do przodu naciśnij Shift i strzałkę w dół

Jest jeszcze kilka innych skrótów, które warto poznać — przydają się one po nabraniu pewnej wprawy w montażu. Wprawdzie na razie powinieneś się raczej skupić na zapamiętaniu dotychczasowych, gdyż będziesz ich używał przy każdym projekcie wideo, jednak na wszelki wypadek podam je już teraz: aby przewinąć film o jedną klatkę do tyłu, naciśnij klawisz strzałki w lewo. Jeśli oprócz tego naciśniesz klawisz Shift, film przeskoczy o 10 klatek do tyłu. Klawisz strzałki w prawo powoduje wyświetlenie kolejnej klatki; jeśli oprócz niego naciśniesz klawisz Shift, podgląd przeskoczy o 10 klatek do przodu. Aby przejść do końca osi czasu, naciśnij klawisz End. Jeśli chcesz przejść o jedną sekundę do tyłu, naciśnij Shift i strzałkę w górę. Aby przejść o jedną sekundę do przodu, naciśnij Shift i strzałkę w dół. Jak już wspomniałem, te skróty mogą Ci się nigdy nie przydać, ale warto wiedzieć o ich istnieniu. ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Z obsługą panelu Timeline (Oś czasu) wiąże się jeszcze kilka innych istotnych kwestii. Jedną z nich jest możliwość zmiany rozmiaru miniatur za pomocą niewielkiego suwaka, znajdującego się w dolnej części tego panelu (oznaczonego na rysunku obok). Przeciągnięcie go w lewo powoduje zmniejszenie miniatur, przeciągnięcie w prawo — powiększenie ich. Zaletą mniejszych miniatur jest możliwość obejrzenia większej części filmu na osi czasu bez przewijania (zwłaszcza jeśli masz wzrok nastolatka… a jeśli jesteś starszy, uzbrój się w solidne szkło powiększające).

:VND]yZND =PLDQDNROHMQRŒFLZLGHRNOLSyZ

Po zmniejszeniu miniatur cały film o długości 1:40 s zmieścił się na osi czasu i nie trzeba go przewijać w prawą stronę

Po zdecydowanym powiększeniu miniatur w panelu zmieściło się zaledwie 7 pierwszych sekund filmu. Takie powiększenie przydaje się przy skomplikowanych projektach (na przykład złożonych z dużej liczby bardzo krótkich klipów połączonych przejściami)

Kolejność wideoklipów można zmieniać na dwa sposoby: (1) przeciągając je na osi czasu i w ten sposób układając je w żądanym porządku albo (2) zmieniając ich kolejność w panelu Layers (Warstwy). Z perspektywy panelu Layers (Warstwy) warstwy-wideoklipy są odtwarzane od dołu do góry (innymi słowy, ten na samym dole jest odtwarzany jako pierwszy). Wystarczy więc po prostu przeciągnąć warstwy z klipami, aby nadać im oczekiwaną kolejność.

.URN Jeśli chciałbyś obejrzeć szybki podgląd dowolnego fragmentu filmu, kliknij głowicę odtwarzania i przeciągnij ją w lewą albo w prawą stronę wzdłuż tego fragmentu. Na ekranie będą wtedy wyświetlane kolejne klatki, znajdujące się w danej chwili pod głowicą („odtwarzaniu” nie towarzyszy wtedy dźwięk; pokazywany jest tylko obraz). (Takie przeglądanie filmowcy nazywają scrubbingiem. Mam wrażenie, że oni mają swoje tajemne nazwy na wszystko…) To ogromna oszczędność czasu, więc założę się, że niejednokrotnie zdarzy Ci się „scrubbować”.



5R]G]LDâ

Na tym przykładzie przeglądam właśnie („scrubbuję”) pierwszy wideoklip, aby szybko zapoznać się z jego zawartością, bez klikania przycisku Play (Odtwarzaj)

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Pamiętasz menu wyświetlane po kliknięciu przycisku w prawym górnym rogu panelu Timeline (Oś czasu)? Jeśli zdarzy Ci się zapomnieć skrótu do jakiejś funkcji, to niemal na pewno znajdziesz ją właśnie w tym menu. Pamiętaj, że domyślnie funkcje poszczególnych skrótów klawiaturowych w Photoshopie są przypisane standardowym czynnościom: na przykład po włączeniu narzędzia Move (Przesunięcie) naciśnięcie klawiszy strzałek w górę albo w dół spowoduje przesunięcie wideoklipu w górę albo w dół na ekranie. Ale po włączeniu opcji Enable Timeline Shortcut Keys (Włącz klawisze skrótów osi czasu), jak to zrobiliśmy w 2. kroku ćwiczenia, zostaną uaktywnione skróty, o których w tym kroku wspomniałem: naciśnięcie klawisza strzałki w górę spowoduje przejście na początek wideoklipu, a klawisza strzałki w dół — na jego koniec.

.URN Na końcu każdego wideoklipu znajduje się malutka, trójkątna strzałka w prawo. Jej kliknięcie powoduje wyświetlenie niewielkiego okna z ustawieniami dla danego klipu. Można w nim skonfigurować między innymi jego czas trwania. Jeśli klip ma trwać dokładnie 4 minuty, to możesz albo przeciągnąć jego koniec tak, by nadać mu odpowiednią długość, albo po prostu wpisać żądany czas w polu Duration (Czas trwania) w sekcji Video (Wideo) we wspomnianym oknie. Tuż pod polem czasu trwania znajduje się pole parametru o nazwie Speed (Szybkość), decydujące o szybkości odtwarzania filmu, a jeśli klikniesz przycisk z nutką w górnej części omawianego okna, wyświetlą się w nim ustawienia, takie jak głośność całego klipu, oraz parametry decydujące o czasie narastania oraz zanikania dźwięku. Jeśli chcesz, za pomocą osobnej opcji w tym oknie możesz całkowicie wyciszyć dźwięk, a wartości wszystkich parametrów, w tym Fade In (Narastanie) oraz Fade Out (Zanikanie), wpisać ręcznie — nie trzeba używać suwaków.

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



(G\WRZDQLH SU]\FLQDQLH  ZLGHRNOLSyZ

Podczas fotografowania robimy wiele zdjęć, których nikomu potem nie pokazujemy; prezentujemy wyłącznie te najlepsze. Podobnie jest w przypadku filmów. Nagrywamy ich na ogół mnóstwo, ale nieudany początek albo koniec (na przykład z hasłem „cięcie!”) trzeba po prostu skasować. Usuwanie początku albo końca filmów nazywamy „przycinaniem” (polega ono po prostu na pozbyciu się tych fragmentów, których nikt nie powinien oglądać). Cały proces jest dość prosty, ale zachęcam do zapoznania się z tym ćwiczeniem nawet tych, którzy już wiedzą, jak przycinać wideoklipy — poruszyłem w nim bowiem kilka innych ciekawych kwestii.

.URN Otwórz klip o nazwie 0020.mov, aby rozpocząć tworzenie nowego filmu, a potem kliknij przycisk z taśmą filmową, znajdujący się po prawej stronie napisu Video Group 1 (Grupa wideo 1), i wybierz polecenie Add Media (Dodaj materiał) z kontekstowego menu. Otwórz plik 0008.mov, aby umieścić go za pierwszym wideoklipem. Następnie kliknij przycisk Play (Odtwarzaj), aby się przekonać, że pierwszy klip to w rzeczywistości aż cztery takie same „panoramowania” (płynne przejścia kamery od prawej do lewej strony). Na potrzeby tego projektu wystarczy nam jednak tylko jedno takie przejście, musimy więc przyciąć te części filmu, których zupełnie nie potrzebujemy (a konkretnie bardzo duży fragment na początku i niewielki na końcu; wydaje mi się bowiem, że trzecie przejście wygląda najlepiej). Aby to zrobić, należy kliknąć sam początek wideoklipu na osi czasu — na ekranie pojawi się wówczas niewielki podgląd bieżącej klatki filmu, taki jak na tym rysunku.

.URN W miarę przeciągania kursora myszy w prawą stronę na podglądzie będą wyświetlane kolejne klatki (to wspomniany wcześniej w tym rozdziale „scrubbing”). Zauważ, że po pierwszym panoramowaniu kamera wraca na początek, a potem ponownie zaczyna się przesuwać w lewą stronę. Najlepsza moim zdaniem próba zaczyna się od około 15. sekundy filmu, przeciągnij więc kursorem aż do chwili, gdy kamera zacznie następny przejazd w lewo. Po zwolnieniu przycisku myszy wszystko, co znajdowało się przed rozpoczęciem trzeciego przejazdu kamery, zostanie przycięte. Ja ustawiłem początek klipu na 15. sekundzie i 5. klatce.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN W analogiczny sposób zmieńmy koniec klipu i przytnijmy czwarty przejazd kamery (w rezultacie na wideoklipie pozostanie tylko trzeci — ten, który zamierzamy zostawić). Przewiń oś czasu w prawą stronę, aż dotrzesz do końca pierwszego wideoklipu. Kliknij jego koniec i, nie zwalniając przycisku myszy (na ekranie ponownie wyświetli się okienko z bieżącą klatką), przeciągnij w lewą stronę, śledząc podgląd filmu. Ustaw koniec filmu w położeniu 5:03 (w lewym górnym rogu okienka podglądu jest podany czas w sekundach i klatkach; zatrzymaj więc przeciąganie w chwili, gdy wyświetlona wartość będzie wynosiła 5 sekund i 3 klatki, jak na tym przykładzie). W ten sposób usunąłeś wszystko, co znajdowało się za trzecim przejazdem kamery, a wideoklip, który początkowo miał 28 s długości, został skrócony do zaledwie 5 s.

.URN A co z drugim wideoklipem, dodanym po przyciętym przed chwilą? Czy między wideoklipami nie pojawi się wielka pusta przerwa? Otóż nie. Photoshop automatycznie przesunie drugi klip w lewą stronę, tak by całość była odtwarzana bez przerw. Fajnie, prawda? Jak widać na tym przykładzie, obydwa wideoklipy nadal są umieszczone bezpośrednio jeden po drugim pomimo przycięcia tego pierwszego. Spójrz na oś czasu ponad miniaturami klipów: pierwszy film trwa teraz około 5 sekund, a drugi zaczyna się zaraz po nim. Ach; i jeszcze jedno: przycięte fragmenty wideoklipu można bez trudu „odzyskać” w taki sam sposób, w jaki się ich pozbyłeś — po prostu kliknij dowolny koniec filmu i przeciągnij go na zewnątrz (innymi słowy, niewidoczne fragmenty są raczej „ukryte” niż „przycięte”… no, ale terminologia filmowa rządzi się swoimi prawami!). I to już wszystko, jeśli chodzi o podstawową edycję wideoklipów.

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



2EVâXJDŒFLHŮHN GŬZLĘNRZ\FK LGRGDZDQLH PX]\NLZWOH

Dźwięk w filmach można podzielić na trzy zasadnicze rodzaje: (1) odgłosy zarejestrowane przez aparat wraz z filmem — sam musisz zadecydować o tym, czy chciałbyś, aby widzowie je usłyszeli, czy nie, (2) tło muzyczne, które można dodać do filmu, oraz (3) dodatkowe ścieżki dźwiękowe, na przykład na potrzeby narracji albo efektów specjalnych. Na szczęście zarządzanie materiałami audio w Photoshopie jest dość proste.

.URN Rozpoczniemy od dwóch klipów wykorzystanych w poprzednim projekcie do demonstracji przycinania. Spójrz na panel Timeline (Oś czasu) i zauważ, że bezpośrednio pod wideoklipami, pod grupą o nazwie Video Group 1 (Grupa wideo 1), znajduje się pusta ścieżka o nazwie Audio Track (Ścieżka dźwiękowa). To właśnie za pomocą takich ścieżek można dodawać do filmu efekty dźwiękowe (takie jak muzykę tła i narrację). W celu dodania nowej ścieżki dźwiękowej kliknij niewielki przycisk z nutką i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Add Audio (Dodaj plik audio) — jak na tym przykładzie.

.URN Poszukaj utworu, którego chciałbyś użyć w charakterze muzyki tła (Photoshop obsługuje większość popularnych formatów audio, takich jak AAC czy MP3). Jeśli chcesz, ze strony z materiałami pomocniczymi do realizacji ćwiczeń opisanych w tej książce możesz pobrać przykładową ścieżkę dźwiękową pochodzącą z serwisu iStockphoto na licencji royalty free. (W tym serwisie znajdziesz mnóstwo dobrej muzyki tła, którą możesz kupić w celu wykorzystania we własnych projektach. Właściciele serwisu byli na tyle uprzejmi, że pozwolili mi udostępnić przykładową ścieżkę dla Czytelników tej książki na potrzeby realizacji opisanych ćwiczeń. Po części zawdzięczam to przypadkowi: natknąłem się na tę muzykę w ramach akcji „darmowa ścieżka dźwiękowa dnia”, gdy szukałem dobrego podkładu muzycznego. Okazało się, że pasuje idealnie. Czysty fart!) Po wybraniu pliku z muzyką i kliknięciu przycisku Open (Otwórz) ścieżka dźwiękowa zostanie umieszczona na osi czasu. W odróżnieniu od wideoklipów, które są wyświetlane w kolorze niebieskim, pliki audio mają zielony kolor.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Kliknij przycisk Play (Odtwarzaj) lub po prostu naciśnij spację, aby odtworzyć nasz krótki film — tym razem z muzyką. Ogromna różnica, prawda? Ostatni projekt w tym rozdziale będzie polegał na opracowaniu około 60-sekundowego demonstracyjnego filmu, więc podobnie jak materiał wideo, muzykę będziemy musieli przyciąć do 60 sekund. Całkowity czas trwania przykładowego utworu wynosi jednak aż 236 s (czyli prawie 4 minuty), więc po zakończeniu odtwarzania filmu muzyka kończyłaby się bardzo raptownie. Musimy temu zapobiec i płynnie ją wyciszyć w odpowiednim momencie. Kliknij zieloną ścieżkę dźwiękową prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić okno dialogowe Audio. Możesz w nim wybrać moment, od którego rozpocznie się narastanie głośności dźwięku (akurat w tym przypadku zaczynamy film wraz z początkiem muzyki, nie musimy więc stosować sztuczek ze stopniowym zwiększaniem głośności, ale jeśli wybrałbyś fragment znajdujący się w środku utworu, mógłbyś potrzebować takich udogodnień), oraz moment stopniowego wyciszania muzyki. Przeciągnij suwak Fade Out (Zanikanie) w lewą stronę, do około 60 s (jak na tym przykładzie), i kliknij w dowolnym miejscu poza obrębem okna dialogowego, aby je zamknąć. Jeśli teraz ponownie odtworzysz cały film, to po upłynięciu 60 sekund muzyka stopniowo ucichnie.

:VND]yZND:\FLV]DQLHPX]\NLZWOH Jeśli chciałbyś chwilowo wyłączyć muzykę tła, kliknij przycisk z głośnikiem znajdujący się po lewej stronie przycisku z nutką (oznaczony na rysunku obok).

.URN Czy w trakcie odtwarzania wideoklipu w 3. kroku ćwiczenia słyszałeś głosy ludzi w tle? To ja i mój zespół — rozmawialiśmy wtedy o przebiegu filmowania. Oczywiście w tym przypadku nasze rozmowy są zupełnie zbędne — w trakcie odtwarzania filmu powinno być słychać tylko muzykę — trzeba więc wyciszyć dźwięki nagrane wraz z filmem. Kliknij wideoklip prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić okno dialogowe z ustawieniami, pokazane na tym rysunku. Następnie kliknij przycisk z nutką, by wyświetlić ustawienia Audio, a potem wyłącz opcję o nazwie Mute Audio (Wycisz dźwięk). Dzięki temu nie będziesz słyszał naszych głosów, które nagrały się w trakcie filmowania.

ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Oprócz tła muzycznego do projektu można dodać ścieżkę dźwiękową z narratorem (lektorem) albo efekty specjalne (na przykład silnik samochodu wchodzący na wysokie obroty). W celu dodania kolejnej ścieżki ponownie kliknij przycisk z nutką (znajdujący się po lewej stronie istniejącej ścieżki dźwiękowej) i wybierz polecenie New Audio Track (Nowa ścieżka audio) — patrz rysunek obok, u góry. Pod ścieżką z muzyką tła w projekcie pojawi się wtedy nowa, pusta ścieżka dźwiękowa. Ścieżka pozostanie pusta, dopóki po raz kolejny nie otworzysz tego samego menu, nie wybierzesz polecenia Add Audio (Dodaj plik audio) i nie znajdziesz pliku z nagranym lektorem albo innymi efektami. W tym przypadku dodałem do projektu plik z lektorem — jak widać na rysunku obok (pośrodku), znajduje się on pod ścieżką dźwiękową. Jeśli teraz kliknąłbym przycisk Play (Odtwarzaj), lektor rozpocząłby czytanie w tej samej chwili, w której zaczyna się muzyka w tle. Jeśli wolałbyś, aby lektor zaczął trochę później (na przykład po kilku sekundach wprowadzenia i odtwarzania muzyki tła), kliknij ścieżkę z lektorem i przeciągnij ją w prawo (raczej jej nie przycinaj; takie ścieżki przydają się w całości!), aż będzie się zaczynała we właściwym momencie. (Tak też postąpiłem w tym przypadku: zauważ, że na rysunku obok, na dole, lektor „wchodzi” mniej więcej po 7 sekundach filmu).

.URN Jeżeli zaplanowałeś dodanie do projektu ścieżki z narracją, to zapewne wolałbyś, aby muzyka w tle cichła w chwili, gdy lektor zaczyna czytać (w świecie filmowym ten zabieg nosi angielską nazwę ducking). Aby uzyskać taki efekt, kliknij ścieżkę z muzyką, a potem ustaw głowicę odtwarzania na około sekundę albo dwie przed wejściem lektora. Następnie kliknij przycisk Split at Playhead (Podziel w miejscu głowicy odtwarzania) — poznasz go po symbolu w kształcie nożyczek (patrz rysunek) — aby podzielić ścieżkę muzyczną na dwie części. Następnie kliknij prawym przyciskiem myszy drugą część i w oknie dialogowym Audio zmniejsz głośność tej części ścieżki z domyślnej wartości 100% (pełna głośność) do 50 – 60% (jak na tym przykładzie).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Oczywiście lektor w pewnej chwili kończy czytanie, a wtedy głośność muzyki w tle powinna wrócić do normy. Procedura jest identyczna: przewiń oś czasu do chwili, w której kończy się ścieżka lektora, i ustaw głowicę odtwarzania sekundę albo dwie później. Kliknij ścieżkę, którą chciałbyś podzielić (czyli ścieżkę z muzyką tła), a potem ponownie kliknij przycisk Split at Playhead (Podziel w miejscu głowicy odtwarzania), aby utworzyć kolejną, trzecią już część tej ścieżki. Kliknij tę część prawym przyciskiem myszy i zmień głośność z powrotem na 100% (jak na tym przykładzie).

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



'RGDZDQLH SU]HMŒýPLĘG]\ ZLGHRNOLSDPL RUD]HIHNWyZ QDUDVWDQLD L]DQLNDQLD

W trakcie montażu filmu należy zadecydować o tym, w jaki sposób powinny się zaczynać i kończyć poszczególne sceny. Na przykład czy na końcu film powinien zostać po prostu „ucięty”, czy też płynnie wygasać aż do czystej czerni? To samo na początku: czy film powinien się raptownie zaczynać od razu po kliknięciu przycisku Play (Odtwarzaj), czy łagodnie, stopniowo pojawiać się na ekranie od pustej, białej planszy? Trzeba też pomyśleć o przejściach między wideoklipami: mają się kończyć szybkim cięciem czy płynnie przechodzić jeden w drugi? Oczywiście, wiele zależy od rodzaju tworzonego filmu, ale dodanie płynnych przejść na ogół sprawia, że film wygląda bardziej profesjonalnie.

.URN Ponownie mamy do czynienia z tymi samymi dwoma wideoklipami. Po kliknięciu przycisku Play (Odtwarzaj) albo naciśnięciu spacji odtwarzany jest pierwszy z nich, a od razu po nim drugi — zmiana wyświetlanego klipu następuje bardzo raptownie. Aby uzyskać efekt w postaci łagodnego przejścia, kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…) — poznasz go po kwadratowym symbolu podzielonym ukośnie na dwie części — aby wyświetlić okno dialogowe Drag to Apply (Przeciągnij, aby zastosować), zilustrowane na tym rysunku. Pierwsze przejście, o nazwie Fade (Stonuj), w przypadku tego rodzaju wideoklipów nieszczególnie się sprawdza (powoduje najpierw zaniknięcie pierwszego klipu, a potem pojawienie się drugiego).

.URN Bardziej przydatna jest opcja Cross Fade (Przenikanie), która daje efekt płynnego przejścia jednego klipu w drugi (trochę przypomina to popularny efekt „rozpuszczania” kolejnych zdjęć w pokazach slajdów). W celu utworzenia efektu przenikania kliknij napis Cross Fade (Przenikanie) we wspomnianym oknie i określ jego czas trwania. Domyślnie wynosi on 1 s, ale możesz go wydłużyć za pomocą suwaka parametru Duration (Czas trwania) — na przykład tutaj zwiększyłem go do 1,15 s. Następnie kliknij nazwę wybranego efektu, przeciągnij ją ponad oś czasu i umieść pomiędzy dwoma wideoklipami (jak na tym przykładzie). Po zwolnieniu przycisku myszy na ścieżce pojawi się niewielki, niebieski prostokąt z dwoma trójkątami (widoczny na rysunku ilustrującym następny krok ćwiczenia), który symbolizuje utworzone przejście. W celu usunięcia przejścia kliknij ten prostokąt, a potem naciśnij klawisz Backspace (Delete w Mac OS).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Spośród pozostałych rodzajów przejść najczęściej używam opcji Fade with Black (Zanikanie w czerń), która znakomicie nadaje się na początek filmu: po jej zastosowaniu film zaczyna się od całkowicie czarnego ekranu, na którym stopniowo pojawia się pierwszy klip wideo. Jednak moim zdaniem domyślny czas trwania tego przejścia — 1 sekunda — jest zbyt krótki (jak na początek filmu), na ogół wydłużam go więc do 2 sekund. Aby utworzyć przejście Fade with Black (Zanikanie w czerń) na początku filmu, przeciągnij nazwę tego przejścia tuż przed pierwszy wideoklip na osi czasu i zwolnij przycisk myszy. Na ścieżce wideo pojawi się wtedy niewielki, niebieski prostokąt z ukośną linią, sygnalizujący dodane przejście.

:VND]yZND(G\WRZDQLHSU]HMŒý Jeżeli chciałbyś wprowadzić jakieś zmiany w ustawieniach przejścia, kliknij je prawym przyciskiem myszy, aby wyświetlić niewielkie okno dialogowe Transition (Przenikanie) z jego parametrami.

.URN Wiesz już, na czym polega działanie opcji Fade with Black (Zanikanie w czerń), więc niewątpliwie nie muszę Ci tłumaczyć działania przejścia Fade with White (Zanikanie w biel). Jeśli wybierzesz opcję Fade with Color (Zanikanie w kolor), to w prawym dolnym rogu okna dialogowego z ustawieniami pojawi się niewielka próbka koloru (patrz rysunek obok, po prawej). Po jej kliknięciu na ekranie wyświetli się standardowy próbnik kolorów Photoshopa, w którym możesz wybrać kolor przejścia. Przypuszczam, że na końcu filmu chciałbyś wstawić przejście do czerni (nie ma to jak sugestywne, pełne dramaturgii zakończenia!). Można to zrobić w analogiczny sposób jak w przypadku innych przejść. Przewiń oś czasu do końca filmu, kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…), aby wyświetlić okno dialogowe Drag to Apply (Przeciągnij, aby zastosować), a potem przeciągnij przejście Fade with Black (Zanikanie w czerń) na koniec ostatniego wideoklipu. Na końcu osi czasu pojawi się wtedy niewielki prostokąt symbolizujący efekt zanikania. I już!

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



7ZRU]HQLH SRGSLVyZ LGRGDZDQLHORJR

Jeśli nagrałeś wywiad, to zapewne chciałbyś, aby imię i nazwisko Twojego interlokutora pojawiło się w dolnej części kadru. Zazwyczaj takie dodatkowe informacje umieszcza się na prostokątnym pasku albo innym elemencie graficznym ulokowanym na wysokości około jednej trzeciej kadru (stąd angielska nazwa takich pasków: lower third). Trik polega na tym, by pasek stanowiący tło napisu był w pewnym stopniu przezroczysty — dzięki temu nie będzie całkowicie zasłaniał filmu. Taki pasek można z łatwością zaprojektować w Photoshopie, a potem umieścić na osi czasu. Analogicznej techniki można użyć w celu dodania logo albo innych elementów graficznych do projektu filmowego.

.URN Rozpocznij od utworzenia w Photoshopie nowego dokumentu za pomocą polecenia New (Nowy) z menu File (Plik). Wymiary tego dokumentu powinny z grubsza odpowiadać wymiarom filmu, więc z listy Preset (Ustawienia domyślne) wybierz opcję Film & Video (Film i wideo), a następnie na liście Size (Rozmiar) odszukaj rozmiar jak najlepiej odpowiadający edytowanemu projektowi (ponieważ przykładowe filmy mają rozdzielczość HD 1080p, wybrałem opcję HDV 1080p/29,97, jak na rysunku obok). Kliknij przycisk OK, aby utworzyć nowy, pusty dokument Photoshopa.

.URN Kliknij przycisk Create a new layer (Utwórz warstwę) w dolnej części panelu Layers (Warstwy), aby utworzyć nową, pustą warstwę dokumentu, a następnie włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj szerokie, poziome zaznaczenie, podobne do pokazanego na rysunku (będzie to bazowy kształt tła napisów w dolnej części kadru). Naciśnij klawisz D, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, a potem za pomocą skrótu Alt+Backspace (Option+Delete w Mac OS) wypełnij tym kolorem narysowane uprzednio zaznaczenie. Przy aktywnym zaznaczeniu kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną), ulokowany w dolnej części panelu Layers (Warstwy), i wybierz opcję Gradient (patrz rysunek). Gdy na ekranie pojawi się okno dialogowe Gradient Fill (Wypełnienie gradientem), kliknij przycisk z trójkątną strzałką skierowaną w dół, znajdujący się po prawej stronie miniatury gradientu, a potem w przyborniku gradientów kliknij przycisk z trybikiem i wybierz opcję Pastels (Pastele). W oknie dialogowym, które się wówczas pojawi, kliknij przycisk Append (Dołącz).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN

©JENNIFER CUMMINS I MERIDETH PARKS

Po wczytaniu biblioteki Pastels (Pastele) wybierz z niej gradient o nazwie Yellow, Green, Blue (Żółty, zielony, niebieski) — patrz rysunek — i zmień wartość parametru Angle (Kąt) na 0°, aby nadać gradientowi kierunek poziomy (a nie domyślny pionowy, z góry na dół). Gdy uda Ci się uzyskać efekt pokazany na rysunku, naciśnij Ctrl+E (Command+E w Mac OS), aby scalić gradient z warstwą z czarnym paskiem. W rezultacie otrzymasz jedną warstwę, na której będzie się znajdował pasek z kolorowym gradientem. W takiej postaci obrazu nie możemy jednak jeszcze zapisać, gdyż zawiera on białą, nieprzezroczystą warstwę Background (Tło). Po nałożeniu takiego obrazu na film miałby on dokładnie taką postać jak w tym projekcie — byłby to biały, nieprzejrzysty prostokąt z gradientem. Wobec tego należy po prostu przeciągnąć warstwę Background (Tło) ponad przycisk z symbolem kosza, znajdujący się w dolnej części panelu. Teraz w projekcie pozostanie sam pasek z gradientem na przezroczystym tle — taki jak widać w panelu Layers (Warstwy) na rysunku obok, po prawej stronie. Właśnie na takim efekcie nam zależy (wtedy na film zostanie nałożony sam pasek).

.URN Ułóż obydwa okna (to z gradientem i to z wideoklipem) w taki sposób, aby były jednocześnie widoczne na ekranie — możesz w tym celu na przykład wybrać polecenie Tile All Vertically (Rozmieść wszystko pionowo) z menu Window/Arrange (Okno/ Ułóż), włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), kliknij pasek z gradientem i przeciągnij go do okna z filmem. W rezultacie gradient na przezroczystym tle pojawi się w panelu Layers (Warstwy) projektu filmowego — i dokładnie o to chodzi. Trzeba jedynie poprawić jego położenie. Domyślnie zostanie on dodany na końcu wideoklipu, podobnie jak nowy klip albo zdjęcie. (Statyczne obrazy są wyświetlane na osi czasu w kolorze fioletowym). Musimy zmienić jego położenie, tak by był „nałożony” na wideoklip. ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Aby uzyskać taki efekt, należy przenieść warstwę z gradientem poza grupę Video Group 1 (Grupa wideo 1) — wtedy pasek zostanie nałożony na wideoklip, a nie wyświetlony po jego zakończeniu. Do dzieła: kliknij warstwę z gradientem w panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij ją na samą górę stosu warstw, poza grupę Video Group 1 (Grupa wideo 1). Sztuczka polega na tym, aby zwolnić przycisk myszy dopiero w chwili, gdy zobaczysz cienką, jasną, poziomą linię. Dopiero tak „upuszczona” warstwa trafi poza obszar grupy, jak to zostało pokazane w panelu Layers (Warstwy) na rysunku obok. Wiąże się z tym jednak pewien kruczek: otóż pasek z gradientem nadal będzie niewidoczny! Dzieje się tak dlatego, że choć gradient znajduje się teraz na osobnej ścieżce na osi czasu (ponad ścieżką filmu), to jego „odtwarzanie” zaczyna się po zakończeniu ostatniego wideoklipu. Kliknij zatem pasek z gradientem na osi czasu i przeciągnij go w lewą stronę, tak aby był umiejscowiony ponad ścieżką wideo (jak na rysunku obok, na dole). Teraz (nareszcie) gradient będzie nałożony na film tak, jak trzeba. Włącz narzędzie Move (Przesunięcie) i umieść go tam, gdzie uznasz za stosowne.

.URN Jeśli chciałbyś, aby gradient płynnie pojawiał się na ekranie, kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…), oznaczony na rysunku obok, następnie w oknie dialogowym Drag to Apply (Przeciągnij, aby zastosować) kliknij efekt Fade (Stonuj), zwiększ wartość parametru Duration (Czas trwania) do około 1,5 s (aby przejście było długie i płynne) i przeciągnij ten efekt na początek ścieżki z paskiem gradientu (jak na rysunku obok). Dzięki temu od chwili, gdy głowica odtwarzania znajdzie się nad przejściem, do pełnego wyświetlenia gradientu minie półtorej sekundy. Niemal wszystko jest już gotowe…



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN W projektach wideo można używać efektów warstw. Dodajmy zatem efekt Drop Shadow (Cień) do warstwy z gradientem (tak aby cień padał na film w tle i sprawiał wrażenie, że pasek „lewituje” ponad nim). W tym celu upewnij się, że głowica odtwarzania znajduje się nad paskiem gradientu, a potem kliknij przycisk Add a Layer Style (Dodaj styl warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), i wybierz opcję Drop Shadow (Cień), pokazaną na tym rysunku. Po wyświetleniu się okna dialogowego możesz zmienić miękkość cienia poprzez przeciągnięcie suwaka Size (Rozmiar) w prawą stronę (jak na tym przykładzie). Jeśli chcesz, możesz interaktywnie zmienić położenie cienia: przesuń kursor poza okno z ustawieniami efektu, ponad okno z projektem, a potem kliknij i przeciągnij w wybranym kierunku. Na koniec kliknij przycisk OK — i gotowe; gradient wygląda teraz bardziej plastycznie.

.URN Zakończmy pracę nad podpisem. Włącz narzędzie Type (Tekst) (T), kliknij prawym przyciskiem myszy w dolnej części okna i wprowadź odpowiedni napis (w tym przykładzie wpisałem swoje imię i nazwisko; użyłem kroju Myriad Pro Semibold Italic). Za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) możesz przesunąć utworzony napis analogicznie jak w przypadku zwykłej warstwy tekstowej podczas edytowania statycznych projektów. Przy okazji ponownie przyjrzyj się kolejności warstw w panelu Layers (Warstwy): warstwa tekstowa znajduje się na samej górze, co oznacza, że jest wyświetlana ponad gradientem ulokowanym na warstwie pod nią — gradient zaś znajduje się ponad grupą warstw wideo. Zauważ, że warstwy tekstowej nie musiałeś ręcznie przenosić na górę, gdyż już wcześniej pracowałeś na warstwie znajdującej się poza grupą Video Group 1 (Grupa wideo 1). W analogiczny sposób możesz wzbogacić projekt o logo albo inne elementy graficzne (o czym wspominałem we wstępie).

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



6WRVRZDQLH ILOWUyZLZDUVWZ NRUHNF\MQ\FK 3KRWRVKRSD

To jedna z moich ulubionych funkcji: możliwość modyfikowania filmów za pomocą warstw korekcyjnych Photoshopa — na przykład Curves (Krzywe), Levels (Poziomy) i inne — oraz standardowych filtrów. Jest tylko kilka drobiazgów, o których warto wiedzieć, aby uzyskać zamierzony efekt.

.URN Utwórz nowy projekt filmowy (dzięki czemu nie zanudzisz się na śmierć, patrząc w kółko na jeden wideoklip). Otwórz panel Mini Bridge i dwukrotnie kliknij plik o nazwie 0037.mov, który przedstawia nowoczesny samochód na tle odrestaurowanej stacji benzynowej z lat 50. Oczywiście film wymaga pewnego przycięcia, a ponieważ wiesz już, w jaki sposób to zrobić — nie krępuj się. Gdy skończysz, kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy), i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz dowolną warstwę korekcyjną, jakiej byś użył, gdybyś miał do czynienia ze zwykłym, cyfrowym zdjęciem. Na potrzeby tego przykładu proponuję warstwę typu Black & White (Czarno-biały).

.URN Po wybraniu wspomnianej opcji klip zostanie od razu wyświetlony w skali szarości (jak na tym przykładzie), a w panelu Properties (Właściwości) pojawią się suwaki standardowej warstwy korekcyjnej Black & White (Czarno-biały). (Co prawda nie jestem zagorzałym zwolennikiem tej metody konwersji kolorowych zdjęć na czarno-białe, ale akurat w tym przypadku nie widzę w niej nic złego… ;-)). Spójrz na panel Layers (Warstwy): warstwa korekcyjna została automatycznie zgrupowana z jednym, wczytanym uprzednio wideoklipem. To doskonale, gdyż jej działaniu chciałem poddać wyłącznie ten klip (a nie wszystkie).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN I jeszcze jedna ważna sprawa: utworzona warstwa nie jest prostym efektem w rodzaju „kliknij, aby przetworzyć film tak-i-tak”. To normalna warstwa korekcyjna Photoshopa ze wszystkimi jej właściwościami. Pomyśl, że za pomocą takiej warstwy przetwarzasz zwykłe zdjęcie z aparatu cyfrowego. Mógłbyś wtedy poddać je dowolnym zmianom — na przykład tutaj zmniejszyłem wartość składowej czerwonej, aby przyciemnić okna w garażu, a potem zwiększyłem domieszkę zieleni, aby rozjaśnić dystrybutory; dokładnie tak jak postąpiłbym w przypadku zwykłej fotografii. Różnica jest taka, że wszystkie moje poprawki są odzwierciedlane od razu na całym filmie. I właśnie to stanowi o możliwościach przetwarzania wideo w Photoshopie: doskonale znane funkcje możemy wykorzystać do edytowania filmów, więc nie ma konieczności uczenia się obsługi innego programu od podstaw. Jak dla mnie — genialne!

.URN Aby jeszcze lepiej zilustrować omawiane możliwości na przykładzie tego filmu, utwórzmy kolejną warstwę korekcyjną. Ponownie kliknij przycisk Create New Adjustment Layer (Utwórz nową warstwę wypełnienia lub korekcyjną), tym razem jednak wybierz opcję Curves (Krzywe). Po utworzeniu warstwy możesz nadać krzywej dowolny kształt — jeśli na przykład, tak jak w tym przypadku, chciałbyś zdecydowanie zwiększyć kontrast fotografii, po prostu wybierz opcję Strong Contrast (Duży kontrast) z listy Preset (Ustawienie predefiniowane), oznaczonej na tym rysunku. Zauważ, że także ta warstwa została automatycznie zgrupowana z wideoklipem. To naprawdę fantastyczne, że możemy potraktować film podobnie jak zdjęcie (sądząc po tonie mojej wypowiedzi, chyba się domyślasz, że mi się to podoba?). Dobrze, podnieśmy odrobinę poprzeczkę i przekonajmy się, co jeszcze można osiągnąć w przypadku tego filmu… ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i usuń dwie utworzone przed chwilą warstwy korekcyjne. Kolejne zadanie będzie polegało na wypróbowaniu filtrów Photoshopa. Na dobry początek otwórz menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie) i wybierz z niego polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca). Po wyświetleniu się okna dialogowego filtra poddaj film solidnemu wyostrzaniu. Użyj następujących parametrów: Amount (Ilość) — 135, Radius (Promień) — 1,5, Threshold (Próg) — 3, i kliknij przycisk OK. Następnie kliknij przycisk Play (Odtwarzaj), aby się przekonać, w jaki sposób wygląda wideoklip po wyostrzeniu. Niespodzianka: efekt wyostrzenia jest widoczny przez ułamek sekundy, a potem znika… Dlaczego tak się dzieje? Otóż nie da się bezpośrednio przefiltrować całego wideoklipu — filtr zostanie zastosowany wyłącznie w odniesieniu do jego pierwszej klatki (to dlatego efekt wyostrzenia jest widoczny tylko przez mgnienie oka). Aby przefiltrować cały klip, trzeba wykonać jeszcze jedną operację.

.URN Naciśnij Ctrl+Alt+Z (Command+Option+Z w Mac OS) tyle razy, aż uda Ci się usunąć efekt wyostrzenia z pierwszej klatki. Aby zastosować filtr w odniesieniu do całego wideoklipu, należy najpierw przekształcić warstwę z tym klipem na obiekt inteligentny. Otwórz menu Filter (Filtr) i wybierz z niego polecenie Convert for Smart Filters (Konwertuj na inteligentne filtry) — jak w tym przykładzie. W prawym dolnym rogu miniatury wideoklipu w panelu Layers (Warstwy) pojawi się wówczas malutki symbol kartki, świadczący o przeprowadzonej konwersji. Następnie ponownie uruchom filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca), użyj tych samych ustawień co poprzednio i kliknij przycisk OK. (Uwaga: zastosowanie filtra inteligentnego powoduje zmianę koloru wideoklipu na osi czasu na fioletowy; taki sam jak w przypadku statycznych obrazów). Jeśli teraz klikniesz przycisk Play (Odtwarzaj), wyostrzaniu zostanie poddany cały klip. Istnieje jednak pewne ryzyko, że w trakcie odtwarzania napotkasz pewne kłopoty…



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Problemy mogą polegać na drobnych przeskokach w odtwarzaniu klipu albo nawet na całkowitym przerwaniu odtwarzania po kilku sekundach. Są one spowodowane tym, że podgląd wideoklipu nie został jeszcze w pełni wygenerowany („wyrenderowany”). Dla wideofilmowców to zjawisko jest codziennością, ale dla większości fotografów może być dość zaskakujące — przyzwyczailiśmy się, że wszystkie operacje są wykonywane na bieżąco, w czasie rzeczywistym. Tymczasem w przypadku filmów wyostrzenie 24 klatek przypadających na każdą sekundę materiału jest dość czasochłonne (i wymaga mnóstwa pamięci RAM). Skąd wiadomo, że film został już wyrenderowany i będzie się płynnie odtwarzał? Otóż ponad wideoklipem w panelu Timeline (Oś czasu) powinna się pojawić ciągła, zielona kreska. Jeśli kreska jest poprzerywana albo ma postać pojedynczych zielonych kropek (jak na rysunku obok, u góry), to znaczy, że film nie został jeszcze w pełni przygotowany do odtwarzania, więc będzie się wyświetlał z przerwami (w najlepszym razie). Istnieją jednak pewne sposoby na rozwiązanie tego problemu.

.URN Tej sztuczki nauczyłem się od mojego kolegi, Richarda Harringtona (autora książki Photoshop for Video wydawnictwa Peachpit Press), i spisuje się ona bez zarzutu. Najpierw wyłącz dźwięk (kliknij przycisk z symbolem głośnika zaznaczony na rysunku obok), a następnie odtwórz cały projekt od początku do końca. Z jakichś względów po wyłączeniu dźwięku podgląd wideo jest generowany sprawniej, a w trakcie przesuwania głowicy odtwarzania nad wideoklipem jest wyświetlany ciągły, zielony pasek. Uwaga: zauważyłem, że jeśli zastosuję filtr, który wymaga wykonania szczególnie skomplikowanych obliczeń — taki jak nowy filtr Oil Paint (Farba olejna) — to dopiero po kilkakrotnym odtworzeniu filmu bez dźwięku podgląd jest generowany bez przerw. (To tak gwoli informacji).

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



1DSLV\LSUDFD ]WHNVWHP

Z tekstem w projektach wideo w Photoshopie można pracować na dwa sposoby: pierwszy polega na utworzeniu tekstu w osobnym dokumencie (podobnie jak w przypadku slajdu z napisami do pokazu slajdów) i umieszczeniu gotowej planszy w filmie bądź na dodaniu napisów bezpośrednio w projekcie. W tym ćwiczeniu zapoznasz się z obydwoma sposobami (a przy okazji poznasz kilka innych sztuczek).

Zaletą dodawania tekstu wprost w projekcie wideo jest możliwość stosowania wszystkich ustawień i narzędzi typograficznych Photoshopa na bieżąco. Zanim jednak przystąpimy do tworzenia napisów bezpośrednio w filmie, podpowiem Ci, że jeśli zależy Ci głównie na stworzeniu planszy tytułowej (albo napisów końcowych), to być może lepszym pomysłem będzie opracowanie takich plansz osobno i umieszczenie gotowych na osi czasu. W tym celu wybierz polecenie New (Nowy) z menu File (Plik), a potem z listy Preset (Ustawienia domyślne) wybierz opcję Film & Video (Film i wideo). Na liście Size (Rozmiar) pojawi się wtedy zestaw różnych ustawień stosowanych w projektach wideo. Wybierz taki, który najlepiej pasuje do realizowanego projektu (ja wybrałem opcję HDV 1080p/29,97). Utworzony w ten sposób dokument możesz traktować tak samo jak zdjęcie (dodawać tła, napisy itp.).

.URN Jeśli w tle projektu planszy o wielkości HD chciałbyś umieścić jakąś fotografię, otwórz ją i za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) (V) kliknij i przeciągnij do okna dokumentu. Następnie wydaj polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne) poprzez naciśnięcie Ctrl+T (Command+T w Mac OS), przytrzymaj klawisz Shift w celu zachowania proporcji obrazu, a potem kliknij jeden z narożnych uchwytów ramki przekształcenia i przeciągnij go w taki sposób, by dopasować zdjęcie (jak najdokładniej) do wielkości dokumentu. Gdy Ci się to uda, włącz narzędzie Type (Tekst) (T), kliknij w wybranym miejscu zdjęcia i wprowadź tekst — napisy powinny się mieścić w obrębie wewnętrznych linii pomocniczych. Jest to tak zwany bezpieczny obszar kadru, który z pewnością nie ulegnie przycięciu w przypadku wyświetlenia filmu w telewizji. (Nie patrz tak dziwnie… wszystko się może zdarzyć!)



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

©SCOTT KELBY

.URN

.URN Po utworzeniu planszy tytułowej spłaszcz dokument: kliknij przycisk umiejscowiony w prawym górnym panelu Layers (Warstwy) i wybierz polecenie Flatten Image (Spłaszcz obraz). Teraz pora na podjęcie decyzji. Możesz: (a) zapisać plik, kliknąć przycisk z taśmą filmową w panelu Timeline (Oś czasu) i wybrać polecenie Add Media (Dodaj materiał), aby dodać zapisaną planszę do projektu, albo (b) przeciągnąć gotową planszę wprost na oś czasu. W tym celu będziesz musiał ustawić okno projektu wideo i okno z planszą tak, aby widzieć je jednocześnie — możesz wybrać na przykład polecenie Tile All Vertically (Rozmieść wszystko pionowo) z menu Window/ Arrange (Okno/Ułóż), aby ułożyć okna obok siebie (jak w tym przykładzie).

.URN Następnie ponownie włącz narzędzie Move (Przesunięcie), przytrzymaj klawisz Shift (aby dopasować położenie planszy do filmu), kliknij w oknie z planszą (na rysunku ilustrującym poprzedni krok ćwiczenia jest to okno po prawej stronie) i przeciągnij ją do okna z wideoklipem (przy przeciąganiu powinien być widoczny przejrzysty podgląd dokumentu. Jeśli go nie widzisz, przytrzymaj przycisk myszy trochę dłużej przed rozpoczęciem przeciągania). Naciśnięcie klawisza Shift powinno sprawić, że slajd tytułowy zostanie idealnie dopasowany do kadru (w przeciwnym razie po prostu przesuń go we właściwe miejsce już po fakcie). Slajd zostanie umieszczony na osi czasu po zakończeniu wideoklipu (jak na rysunku obok, u góry). Aby umieścić go na początku, przeciągnij warstwę ze slajdem w panelu Layers (Warstwy) — tę na samej górze — w dół, poniżej warstwy z wideoklipem (jak na rysunku obok, na dole). W ten sposób slajd tytułowy znajdzie się na początku osi czasu i zostanie wyświetlony przed odtworzeniem filmu.

ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Oprócz projektowania plansz tytułowych w postaci oddzielnych dokumentów w Photoshopie tekst można tworzyć bezpośrednio w projektach wideo. Niemniej, jeśli po prostu włączysz narzędzie Type (Tekst), to przy założeniu, że w panelu Layers (Warstwy) aktywna jest warstwa z jakimś wideoklipem, program uzna, że chciałbyś umieścić napis na końcu tego klipu (na przykład tutaj po utworzeniu warstwy tekstowej z napisem „passion” Photoshop dodał ją w postaci klipu tekstowego na samym końcu projektu — tak jak ilustruje to oś czasu na rysunku obok). Tymczasem naszym celem jest umieszczenie tekstu ponad wideoklipem (a ściśle: na nim), a nie wyświetlenie go po zakończeniu odtwarzania filmu. Za chwilę poprawimy ten błąd, ale zanim to zrobimy, przyjrzyj się panelowi Layers (Warstwy) i zwróć uwagę, że warstwa z planszą tytułową znajduje się na samym dole (dzięki czemu zostanie odtworzona jako pierwsza), klip filmowy jest ponad nią (co znaczy, że będzie odtworzony później), jeszcze wyżej zaś znajduje się warstwa tekstowa — ta pojawi się po wideoklipie. Dobrze, teraz zajmijmy się błędem…

.URN Jeśli wszystkie warstwy z klipami znajdują się w tej samej grupie wideo (stanowiącej odpowiednik grupy warstw w zwykłym projekcie), to zostaną one odtworzone jeden po drugim, zgodnie z kolejnością w tej grupie. Jeśli chciałbyś, aby jakiś klip był wyświetlany ponad innym, to powinieneś przenieść go poza tę grupę, tak aby znalazł się na oddzielnej ścieżce wideo. Aby to zrobić, w panelu Layers (Warstwy) kliknij warstwę tekstową i przeciągnij ją w górę stosu warstw, ponad grupę Video Group 1 (Grupa wideo 1), aż zobaczysz białą, poziomą linię. Wtedy zwolnij przycisk myszy, a warstwa zostanie przeniesiona poza grupę (jak na tym przykładzie), zaś w panelu Timeline (Oś czasu) pojawi się na nowej ścieżce, ponad ścieżką wideo. Kliknij klip tekstowy na osi czasu i przeciągnij go w lewą stronę, tak by znalazł się ponad wideoklipem (jak na rysunku).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Zanim przystąpimy do dalszej pracy, chciałbym zwrócić Twoją uwagę na jedną sprawę: jeśli nie będziesz widział tekstu na ekranie (pomimo że poprawnie przeniosłeś go na samą górę panelu Layers (Warstwy), poza grupę wideo), to najprawdopodobniej dzieje się tak ze względu na położenie głowicy odtwarzania, która znajduje się w innym miejscu filmu, a nie w przedziale czasowym, w którym jest wyświetlany napis. Po umieszczeniu tekstu na oddzielnej ścieżce możesz go przesunąć w dowolne miejsce na ekranie za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie). Jeżeli będziesz chciał zmienić kolor napisu, możesz to zrobić w zwykły sposób: dwukrotnie kliknij miniaturę z literą „T” w panelu Layers (Warstwy) — w ten sposób zaznaczysz całą zawartość warstwy tekstowej — a potem kliknij próbkę koloru na pasku opcji, wybierz żądany kolor w oknie Color Picker (Próbnik kolorów) i kliknij przycisk OK. Oprócz ustawień na pasku opcji możesz skorzystać z parametrów zgromadzonych w panelu Character (Typografia). Jeśli panel ten jest niewidoczny, wybierz polecenie Character (Typografia) z menu Window (Okno), aby go otworzyć.

.URN Przy okazji wypróbujmy kilka innych zabiegów związanych z edycją tekstu. Naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby powielić warstwę tekstową. Wydaj polecenie Free Transform (Przekształcanie swobodne) za pomocą skrótu Ctrl+T (Command+T w Mac OS), a następnie przytrzymaj klawisz Shift, kliknij uchwyt w narożniku ramki i rozciągnij ją na zewnątrz, tak by napis rozpościerał się na całą szerokość kadru (jak na tym rysunku). Umieść napis w górnej części wideoklipu. Ponieważ klipy można zasadniczo poddawać tym samym przekształceniom co statyczne obrazy, spróbuj zmienić tryb mieszania warstwy tekstowej — na przykład na Soft Light (Łagodne światło), aby płynnie, miękko wtapiała się w filmowe tło — a potem zmniejsz wartość parametru Opacity (Krycie) tej warstwy (na przykład do 80%, jak na tym przykładzie). Na koniec przeciągnij klip z tekstem trochę dalej w prawą stronę, tak aby na ekranie najpierw wyświetlał się mały napis „Passion”, a potem duży. ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Jeżeli chciałbyś, aby duży napis pojawiał się na ekranie w trakcie odtwarzania filmu stopniowo (a nie raptownie), najpierw kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…) a następnie w oknie dialogowym Drag to Apply (Przeciągnij, aby zastosować), pokazanym na tym rysunku, kliknij efekt Fade (Stonuj) i przeciągnij go ponad początek powielonego klipu tekstowego (patrz rysunek). Jesteś gotowy na podniesienie poprzeczki? Jeśli tak, zajmijmy się animowaniem tekstu.

.URN Kliknij warstwę tekstową z mniejszym napisem w panelu Layers (Warstwy), a potem niewielką trójkątną strzałkę w prawo po lewej stronie napisu „Passion” na samym początku panelu Timeline (Oś czasu), aby wyświetlić kontrolki animacji (pokazane na tym rysunku). Ustaw głowicę chwilę po wyświetleniu napisu, a potem kliknij ikonę Enable Keyframe Animation (Włącz animację metodą klatek kluczowych) obok napisu Text Warp (Zawijanie tekstu), aby utworzyć na osi czasu niewielki symbol w kształcie rombu (oznaczony na rysunku obok). W tym miejscu rozpocznie się animacja polegająca na deformowaniu tekstu. Przeciągnij głowicę odtwarzania do miejsca, w którym animacja ma się kończyć, i na razie ją tam pozostaw. Dwukrotnie kliknij miniaturę warstwy tekstowej w panelu Layers (Warstwy), aby zaznaczyć znajdujący się na niej napis, a potem kliknij przycisk Create Warped Text (Utwórz zawinięty tekst) na pasku opcji (także zaznaczony na rysunku). Po wyświetleniu się okna dialogowego Warp Text (Zawijanie tekstu) wybierz dowolny efekt z listy Style (Styl) — ja zdecydowałem się na opcję Arch (Łuk), potem zmień wartość parametru Bend (Wygnij) — ja ustawiłem ją na poziomie +26, a potem kliknij przycisk OK. Teraz czeka nas powrót do panelu Timeline (Oś czasu) — kliknij ikonę w kształcie rombu po lewej stronie napisu Text Warp (Zawijanie tekstu), aby wyznaczyć miejsce zakończenia animacji (jak na rysunku obok, na dole). Teraz po kliknięciu przycisku Play (Odtwarzaj) tekst najpierw będzie wyświetlany w zwykły sposób, a potem zacznie płynnie wyginać się w łuk.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

Oprócz stosowania standardowych funkcji z panelu Adjustments (Dopasowania) przy projektowaniu filmów można tworzyć efekty polegające na nakładaniu różnych elementów graficznych oraz faktur na klipy i zmieniać tryby mieszania, podobnie jak w zwykłych dokumentach w Photoshopie. Także i tym razem warto jednak zapoznać się z kilkoma drobiazgami, które ułatwią Ci zastosowanie tego typu sztuczek.

6W\OL]RZDQLH ILOPyZ]DSRPRFĉ WU\EyZPLHV]DQLD

©ISTOCKPHOTO/NATALIA ALEKSANDROVA

©SCOTT KELBY

.URN Otwórz film, który chciałbyś poddać działaniu różnych trybów mieszania. Z serwisu iStockphoto pobrałem teksturę naśladującą koronkę (mają ich mnóstwo — wystarczy poszukać pod hasłem „wedding”, czyli „wesele”, a potem włączyć opcję Illustrations (ilustracje) w ustawieniach filtra po lewej stronie, pod polem wyszukiwarki. Dzięki temu wyszukane zostaną nie zdjęcia, tylko ilustracje. Deseń, który tutaj wybrałem, pokazany w następnym kroku ćwiczenia, w wersji w wysokiej rozdzielczości kosztuje 8 dol.). Następnie wybierz polecenie Place (Umieść) z menu File (Plik) — za jego pomocą można będzie odtworzyć plik z deseniem, a potem przeskalować do oczekiwanego rozmiaru.

.URN Odszukaj plik z deseniem, kliknij go, a potem kliknij przycisk Place (Umieść). Najpierw ilustracja pojawi się na ekranie w postaci ramki przekreślonej dużym symbolem „X”. Przytrzymaj klawisz Shift, kliknij jeden z narożnych uchwytów ramki, a potem przeskaluj ją tak, aby wypełniła cały obszar projektu. Na koniec naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić proces skalowania. Być może zastanawiasz się, dlaczego widzisz zaimportowany koronkowy deseń w panelu Layers (Warstwy), ale nie na ekranie… Otóż dzieje się tak dlatego, że domyślnie nowy plik jest dodawany na samym końcu projektu filmowego. Aby to zmienić, kliknij warstwę z deseniem w panelu Layers (Warstwy), przeciągnij ją poza grupę Video Group 1 (Grupa wideo 1), na samą górę stosu warstw, a potem zwolnij przycisk myszy. Dzięki temu deseń zostanie przeniesiony na osobną ścieżkę wideo w panelu Timeline (Oś czasu). Trzeba tylko kliknąć go i przeciągnąć w lewą stronę, aż znajdzie się nad wideoklipem — wtedy będziesz mógł go zobaczyć.

ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Zmień tryb mieszania warstwy z deseniem na Overlay (Nakładka). Zauważ, że wystarczy zmiana trybu mieszania, aby deseń został naniesiony na film z panną młodą. Niestety w tej postaci wzór zakrywa jej twarz, efekt nie jest więc najszczęśliwszy. W celu rozwiązania tego problemu można wykonać trzy szybkie poprawki: (1) najpierw kliknij przycisk Add Layer Mask (Utwórz maskę warstwy), znajdujący się w dolnej części panelu Layers (Warstwy) — jest to trzeci przycisk od lewej, a następnie (2) włącz narzędzie Rectangular Marquee (Zaznaczanie prostokątne) (M) i narysuj zaznaczenie obejmujące twarz panny młodej. Zaznaczenie powinno być na tyle obszerne, aby obejmowało twarz, nawet jeśli panna młoda trochę się poruszy na filmie. Wreszcie, (3) krawędzie zaznaczenia trzeba zdecydowanie rozmyć, aby przejście pomiędzy deseniem a filmem było jak najpłynniejsze. Aby uzyskać taki efekt, wybierz polecenie Feather (Wtapianie) z menu Select/Modify (Zaznacz/Zmień). Zmień wartość wtapiania na 200 pikseli i kliknij przycisk OK.

.URN Naciśnij kolejno klawisze D oraz X, aby zmienić bieżący kolor narzędzia na czarny, a potem za pomocą skrótu Alt+Backspace (Option+Delete w Mac OS) wypełnij tym kolorem całe zaznaczenie. Ponieważ opisywana operacja dotyczy maski warstwy, deseń pozostanie widoczny wszędzie oprócz twarzy panny młodej (jak na tym przykładzie). Teraz możesz wypróbować różne tryby mieszania: naciskaj skrót Shift++ (plus), aż uda Ci się natrafić na interesujący rezultat. W tym przypadku najbardziej spodobał mi się efekt działania trybu Soft Light (Łagodne światło), ale możesz też wypróbować tryb Hard Light (Ostre światło); tylko zmniejsz wtedy wartość parametru Opacity (Krycie) do 50%. Deseń powinien wówczas wyglądać mniej więcej tak jak na rysunku obok, na dole.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

3URMHNWRG$GR=

Zanim przystąpisz do realizacji tego ćwiczenia, które będzie polegało na zmontowaniu krótkiego filmu, powinieneś mieć za sobą lekturę poprzednich projektów opisanych w tym rozdziale. Nie będę bowiem ponownie omawiał wszystkich czynności ze szczegółami, a jedynie podawał ogólne wskazówki co do właściwego postępowania. To doskonały sposób na praktyczne wykorzystanie umiejętności zdobytych w tym rozdziale (a zarazem okazja do powtórzenia i podsumowania wszystkiego, czego się nauczyłeś). Jeśli przeczytałeś poprzednie ćwiczenia, to zapewne pobrałeś już przykładowe wideoklipy i zdjęcia, możesz więc od razu przystąpić do pracy.

.URN Otwórz panel Mini Bridge i zaznacz wideoklipy, które chciałbyś wykorzystać w projekcie — te, których użyłem, są widoczne w panelu Layers (Warstwy) na rysunku ilustrującym kolejny krok ćwiczenia. Kliknij prawym przyciskiem myszy dowolny z zaznaczonych klipów i z kontekstowego menu, z podmenu Photoshop, wybierz polecenie Load Files into Photoshop Layers (Wczytaj pliki do warstw programu Photoshop). Po około minucie wszystkie klipy zostaną wczytane do osobnych warstw w panelu Layers (Warstwy), a w prawym dolnym rogu ich miniatur będzie widoczna ikona w postaci malutkiej taśmy filmowej.

.URN Tak wczytane filmy będą oczywiście umiejscowione jeden nad drugim, a my wolelibyśmy przecież, aby następowały po sobie. Przytrzymaj zatem klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i zaznacz wszystkie wideoklipy — albo w panelu Layers (Warstwy), albo w panelu Timeline (Oś czasu), jak wolisz. Następnie kliknij przycisk z symbolem taśmy filmowej, dowolny spośród znajdujących się po lewej stronie klipów w panelu Timeline (Oś czasu), i wybierz polecenie New Video Group from Clips (Nowa grupa wideo z klipów). Photoshop poukłada wtedy klipy jeden za drugim. Przy okazji, ponieważ planowany czas trwania całego filmu wynosi 60 sekund, to jeśli chcesz, możesz ustawić suwak Set End of Work Area (Ustaw koniec obszaru roboczego) na 60. sekundzie na osi czasu, aby zaoszczędzić sobie kłopotliwego przewijania zawartości panelu (więcej o obszarze roboczym możesz przeczytać na stronie 370). ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Proponuję, żeby klip przedstawiający samochód z tyłu był wyświetlany jako pierwszy: kliknij jego miniaturę w panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij ją na sam dół grupy (jak na tym przykładzie). Ponieważ dwa pierwsze przejazdy kamery nie powalają na kolana — najlepszy jest trzeci — przytnijmy początek i koniec wideoklipu w taki sposób, aby pozostał tylko jeden przejazd od prawej strony do lewej (patrz rysunek). Przytnij klip w taki sposób, aby kończył się około sekundę po zakończeniu ruchu kamery (więcej informacji o przycinaniu klipów znajdziesz na stronie 390). Uwaga: jeśli będziesz miał kłopoty z przycięciem końca filmu w taki sposób, by uniknąć powrotnego ruchu kamery w prawo (ja miałem), to skorzystaj z możliwości powiększenia osi czasu (za pomocą suwaka znajdującego się na dole). Po powiększeniu ustawienie końca wideoklipu w odpowiednim momencie nie sprawiło mi najmniejszych problemów (można wtedy przyciąć klip co do klatki).

.URN Jako drugi wideoklip proponuję wybrać ten przedstawiający maskę samochodu, która została sfilmowana tak, że obraz jest początkowo bardzo rozmyty, a potem płynnie nabiera ostrości. Przeciągnij ten klip w panelu Layers (Warstwy), tak by był drugi od dołu. To ujęcie także należy przyciąć, aby pozostawić tylko drugą próbę płynnej regulacji ostrości; cięcie ustaw w taki sposób, by po nabraniu pełnej ostrości maska wozu była widoczna jeszcze przez około sekundę. Odtwórz pierwsze dwa wideoklipy i zobacz, jaki efekt uzyskałeś. Przydałoby się płynne przejście pomiędzy nimi, prawda? Kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…), znajdujący się w lewej górnej części panelu Timeline (Oś czasu), i zaznacz opcję Cross Fade (Przenikanie). Zmień wartość parametru Duration (Czas trwania) na około 0,75 s (lub inną niewielką), a potem kliknij napis Cross Fade (Przenikanie), przeciągnij ją ponad oś czasu i umieść pomiędzy dwoma wideoklipami (jak na tym przykładzie). W rezultacie drugi klip płynnie zastąpi pierwszy (o przejściach możesz przeczytać na stronie 396).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN

©SCOTT KELBY

Z technicznego punktu widzenia proces edycji przebiega szybciej, jeśli triki w rodzaju przejść, warstw korekcyjnych Photoshopa i efektów dodasz na samym końcu. Najlepiej zacząć od poustawiania wszystkich klipów składowych w odpowiedniej kolejności, a potem zająć się kosmetyką, ale ten projekt jest na tyle krótki, że moim zdaniem można nagiąć pewne zasady. Na razie wybierzmy jednak trzeci klip i ustawmy na trzeciej od dołu pozycji w panelu Layers (Warstwy) — powiedzmy, że będzie to ujęcie przedstawiające szeroki plan. Przytnij początek oraz koniec tego klipu, tak aby było widać tylko przejazd kamery; koniec utnij mniej więcej sekundę po zakończeniu przejazdu. Dodajmy teraz do projektu cyfrowe zdjęcie. Aby to zrobić, kliknij przycisk z symbolem taśmy filmowej, znajdujący się w panelu Timeline (Oś czasu) po prawej stronie nazwy Video Group 1 (Grupa wideo 1), i wybierz polecenie Add Media (Dodaj materiał) z kontekstowego menu (jak na tym rysunku). Odszukaj potrzebną fotografię, zaznacz ją i kliknij przycisk Open (Otwórz).

.URN Zdjęcie zostanie umieszczone na końcu filmu, ale ja proponuję przenieść je tuż za trzeci wideoklip (na osi czasu fotografie są wyświetlane w fioletowym kolorze). Jest ono dość duże (względem kadru), należy je więc zmniejszyć, tak by mieściło się na ekranie. Możemy to zrobić za pomocą tego samego polecenia co w przypadku zwykłych warstw z obrazami w Photoshopie, czyli Free Transform (Przekształcanie swobodne) — naciśnij więc Ctrl+T (Command+T w Mac OS), aby je wydać. Fotografia jest tak duża, że uchwyty ramki przekształcenia mogą się znajdować poza obszarem roboczym. Aby ich dosięgnąć, naciśnij Ctrl+0 (zero; Command+0 w Mac OS), co pozwoli Ci automatycznie dopasować powiększenie dokumentu do wielkości ramki. Przytrzymaj klawisz Shift, kliknij jeden z narożnych uchwytów i przeciągnij go do środka, aż uda Ci się dopasować zdjęcie do rozmiarów kadru (na przykład tak jak na rysunku). Naciśnij klawisz Enter (Return w Mac OS), aby zatwierdzić przekształcenie. ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



Dodajmy do projektu trzy kolejne zdjęcia za pomocą polecenia Add Media (Dodaj materiał), którego użyłeś w jednym z poprzednich kroków ćwiczenia. Tak samo jak poprzednio, należy zmienić kolejność zdjęć w panelu Layers (Warstwy) — powinny się one znaleźć ponad pierwszą fotografią na liście. Oczywiście trzeba będzie je także przeskalować za pomocą polecenia Free Transform (Przekształcanie swobodne).

.URN W tym momencie (mam na myśli koniec wyświetlania zdjęć) nasz projekt powinien mieć około 30 sekund długości, zajmijmy się więc kolejnymi wideoklipami. Ponieważ zostały dodane już wcześniej, pozostaje kwestia ułożenia ich w odpowiedniej kolejności i dokonania cięć, tak aby zaczynały się i kończyły we właściwych momentach. Podczas przycinania pamiętaj, żeby początek klipów wypadał tuż przed rozpoczęciem ruchu kamery, a koniec chwilę po jego zakończeniu — chodzi o to, aby klipy były dynamiczne i krótkie. Po dodaniu całego materiału filmowego projekt powinien mieć około 56 s długości.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

©SCOTT KELBY

.URN

.URN Po ułożeniu klipów w odpowiedniej kolejności możemy zająć się tłem dźwiękowym (i zadbać o to, by dynamika materiału filmowego pasowała do muzyki). Sięgnij do panelu Timeline (Oś czasu), kliknij przycisk z nutką, znajdujący się po prawej stronie napisu Audio Track (Ścieżka dźwiękowa), i z menu, które się wówczas pojawi, wybierz polecenie Add Audio (Dodaj plik audio). Wybierz plik z muzyką na dysku (użyj tego samego, którym posłużyliśmy się w ćwiczeniu na stronie 392) i kliknij przycisk Open (Otwórz), aby dodać muzykę do projektu (ścieżki dźwiękowe są wyświetlane w zielonym kolorze). Wybrany utwór trwa około 4 minut, możesz więc z powodzeniem skrócić go do około minuty (ścieżki dźwiękowe można przycinać tak samo jak wideoklipy, ale ponieważ oczywiście nie zawierają one materiału wideo, zamiast podglądu program wyświetla tylko niewielkie okienko z bieżącym czasem trwania dźwięku. Pomagając sobie tym okienkiem, ustaw koniec tła dźwiękowego na koniec pierwszej minuty, czyli w pozycji 1:00 — jak na tym przykładzie).

.URN Przypuszczam, że wolałbyś, aby muzyka płynnie zanikała na końcu filmu (a nie nagle się urywała). Aby uzyskać taki efekt, kliknij niewielki trójkąt znajdujący się na końcu ścieżki dźwiękowej. Na ekranie pojawi się wówczas okno dialogowe Audio, w którym możesz skonfigurować czas narastania i zanikania muzyki. Ustaw wartość parametru Fade Out (Zanikanie) na około sekundę lub dwie, a potem kliknij w dowolnym miejscu poza obrębem tego okna, aby zatwierdzić wybrane ustawienia.

ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Przy okazji, skoro na osi czasu jest widoczna końcówka projektu, utwórzmy efekt w postaci przejścia do czerni na zakończenie odtwarzania. Kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…), zaznacz efekt Fade with Black (Zanikanie w czerń), określ wartość parametru Duration (Czas trwania), a potem przeciągnij napis Fade with Black (Zanikanie w czerń) ponad ostatni wideoklip (jak na pokazanym tutaj przykładzie). Następnie naciśnij klawisz Home bądź kliknij przycisk Go to First Frame (Przejdź do pierwszej klatki), znajdujący się na samym początku osi czasu, po lewej stronie panelu Timeline (Oś czasu), aby przejść do początku filmu. Następnie utwórz przejście typu Fade with Black (Zanikanie w czerń) na początku pierwszego wideoklipu. Dzięki temu na początku odtwarzania pojawi się czarna plansza, która zostanie płynnie, stopniowo zastąpiona filmem.

.URN Jeśli teraz klikniesz przycisk Play (Odtwarzaj), zobaczysz pierwszy klip wyłaniający się z całkowicie czarnego tła i usłyszysz muzykę w tle … ale nie tylko. Przy filmowaniu każdy aparat rejestruje tło dźwiękowe nagrywanej sceny. W niektórych przypadkach jest to ze wszech miar wskazane, ale w tym projekcie powinno być słychać tylko muzykę (a nie ludzi pracujących na planie filmowym). Wyłączmy zatem dźwięk w wideoklipach. Nie możemy jednak po prostu kliknąć przycisku z głośnikiem znajdującego się po prawej stronie napisu Audio Track (Ścieżka dźwiękowa), gdyż w ten sposób wyłączylibyśmy cały dźwięk. Należy kliknąć małą trójkątną strzałkę znajdującą się na końcu wideoklipu, który zamierzasz wyciszyć — na ekranie pojawi się wtedy niewielkie okno z ustawieniami dźwięku i obrazu. Kliknij przycisk z nutką, aby wyświetlić ustawienia Audio, a potem zaznacz opcję Mute Audio (Wycisz dźwięk). A teraz w analogiczny sposób wycisz dźwięk w pozostałych klipach.



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Jeśli się zastanawiasz, w jaki sposób można „rozciągnąć” ścieżkę wideo tak, aby zajmowała pełne 60 sekund, to już spieszę z wyjaśnieniami. Można w tym celu: (a) dodać do projektu kolejne zdjęcie albo klip wideo bądź (b) wydłużyć czas wyświetlania jednego z dodanych wcześniej zdjęć (to ogromna zaleta pracy z fotografiami w projektach wideo — można je wyświetlać przez dowolny czas). Kliknij więc dowolny klip z fotografią, a potem przeciągnij prawy skraj fioletowego paska w prawą stronę (jak na tym przykładzie), tak daleko jak tylko chcesz (w pewnym sensie stanowi to przeciwieństwo przycinania). Podpowiem Ci, że zamiast zmieniać czas wyświetlania jednego zdjęcia, powinieneś raczej zmodyfikować go dla wszystkich fotografii po trochu, aż uda Ci się osiągnąć planowany limit 60 sekund.

.URN Pora na kosmetyczne poprawki. Na dobry początek dodajmy przejścia typu Cross Fade (Przenikanie) pomiędzy wideoklipami a zdjęciami. Kliknij przycisk Transition (Wybierz przejście…), następnie opcję Cross Fade (Przenikanie), nadaj parametrowi Duration (Czas trwania) dowolną wartość (ja na ogół zmieniam ją na około 1 s), a potem przeciągnij efekt Cross Fade (Przenikanie) pomiędzy kolejne klipy i zdjęcia na osi czasu. Zmodyfikuj w ten sposób wszystkie wideoklipy, tak aby żaden z nich nie pojawiał się na ekranie raptownie. Uwaga: w niektórych projektach filmowych, w zależności od ich rodzaju i tematyki, takie ostre cięcia mogą być z powodzeniem stosowane, ale w tym przypadku lepiej pasują płynne przejścia typu Cross Fade (Przenikanie).

ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN I tak oto dotarliśmy do kolejnego „dziwactwa” związanego z edytowaniem wideo w Photoshopie. Otóż po utworzeniu wszystkich przejść, jeśli przewiniesz projekt na koniec osi czasu, czeka Cię niemałe zaskoczenie: film, który jeszcze kilka kroków wcześniej miał długość 60 sekund, teraz trwa około 52 sekundy. A niech to! Dlaczego tak się stało? Wynika to z bardzo dziwnej metody generowania płynnych przejść w Photoshopie — ich tworzenie powoduje nieznaczne skrócenie każdego wideoklipu (tak, mnie też to niesłychanie irytuje). Tak czy owak, jedyne, co możemy zrobić, to skorygować długość wideoklipów albo czas wyświetlania zdjęć, aby uzupełnić brakujące sekundy. Wiesz już, jak się za to zabrać (podobnych poprawek dokonywaliśmy już wcześniej), więc nie krępuj się i wprowadź odpowiednie zmiany, aż film będzie trwał 60 sekund. (Nawiasem mówiąc, jeśli nie masz narzuconego czasu trwania filmu, to ten etap prac możesz oczywiście w ogóle pominąć).

.URN Zakończenie pracy nad filmem wymaga jeszcze dwóch zabiegów. Pierwszy będzie polegał na dodaniu napisu (o tym, jak to zrobić, przeczytałeś na stronie 406). To proste: przewiń film do pierwszej klatki, włącz narzędzie Type (Tekst), zmień krój pisma na Helvetica (lub podobny, np. Verdana albo Arial) i wpisz słowo „performance.”, jak na rysunku obok. Jak zapewne pamiętasz z jednego z poprzednich ćwiczeń, Photoshop nie umieści napisu na filmie, lecz wciśnie go w postaci osobnego klipu pomiędzy bieżący klip a następny (w analogiczny sposób jak w przypadku nowego filmu albo zdjęcia).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

.URN Aby warstwa tekstowa została wyświetlona ponad filmem, sięgnij do panelu Layers (Warstwy) i przeciągnij ją na samą górę listy warstw, poza grupę Video Group 1 (Grupa wideo 1). W ten sposób utworzysz nową ścieżkę znajdującą się ponad ścieżką filmową. Niestety, tekst zapewne nadal będzie niewidoczny, gdyż początek tak utworzonej ścieżki jest automatycznie umieszczany w bieżącym położeniu głowicy odtwarzania. Odszukaj zatem klip z tekstem na osi czasu, a potem przeciągnij go na początek filmu. Przypuszczam, że zgodzisz się ze mną, iż na pierwszym klipie napis nie wygląda najlepiej… przeciągnij go więc ponad drugi klip i przesuń odrobinę w prawo względem jego początku (chodzi o to, aby film pojawił się nieco wcześniej niż napis). Przy okazji dodaj przejście typu Fade (Stonuj) do tekstu, aby płynnie pojawiał się on na ekranie (dodane przejście jest widoczne na rysunku ilustrującym drugi krok ćwiczenia).

.URN Utworzenie napisów ponad innymi wideoklipami będzie łatwiejsze: najpierw ustaw głowicę ponad klipem, na którym ma być wyświetlony napis (w tym przypadku wybrałem trzeci film na osi czasu), a potem kliknij warstwę tekstową w panelu Layers (Warstwy) i naciśnij Ctrl+J (Command+J w Mac OS), aby ją powielić. W ten sposób automatycznie utworzysz na osi czasu nową ścieżkę wideo, umiejscowioną ponad istniejącą. Ponieważ akurat w tym przypadku nowa ścieżka nie jest potrzebna (mając tyle ścieżek do wyboru, można się pogubić!), przeciągnij ją w dół, ponad pierwszą ścieżkę tekstową na osi czasu. W rezultacie obydwa napisy znajdą się na jednej ścieżce (tak jak to ilustruje rysunek obok). Dwukrotnie kliknij miniaturę z literą „T” w panelu Layers (Warstwy), aby podświetlić tekst, a potem na pasku opcji zmień kolor napisu na biały i zastąp skopiowany napis słowem „power.”. Następnie za pomocą narzędzia Move (Przesunięcie) (V) ustaw napis w odpowiednim miejscu. ciąg dalszy na następnej stronie

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



.URN Powiel warstwę tekstową jeszcze kilkakrotnie, aby w analogiczny sposób utworzyć napisy „prestige.” i „passion.”. I może „pricey.” (czyli „drogi.”). No dobrze, z tym ostatnim trochę przesadziłem… może lepiej użyj słowa „perfection.” (tak, to znacznie lepsze słowo). Rozlokuj napisy ponad dowolnie wybranymi filmami i w dowolnie wybranych miejscach na ekranie. I jeszcze jeden drobiazg — zanim zapiszemy gotowy projekt, proponuję ożywienie statycznych zdjęć. Właśnie tak, fotografie można animować! Odszukaj klip z pierwszym zdjęciem i kliknij trójkątną strzałkę znajdującą się na końcu fioletowego paska, aby wyświetlić okno dialogowe Motion (Ruch). Z listy znajdującej się w tym oknie wybierz opcję Pan & Zoom (Panoramowanie i powiększanie), aby uzyskać efekt polegający na płynnym przesunięciu zdjęcia z boku na bok połączonym z powiększeniem (to naprawdę fajnie wygląda). Dodaj podobne efekty do tylu zdjęć, ile uznasz za stosowne. Oczywiście, nie zapomnij o odtworzeniu całego filmu, aby się przekonać, czy uzyskany efekt Ci odpowiada.

.URN Najwyższa pora na zapisanie całego projektu w postaci filmu (dzięki czemu można go będzie udostępnić, wysłać e-mailem, umieścić w serwisie YouTube, odtworzyć na smartfonie itp.). Kliknij przycisk Render Video (Renderowanie wideo), znajdujący się w lewym dolnym rogu panelu Timeline (Oś czasu) — przycisk ten został oznaczony na rysunku — aby otworzyć okno dialogowe Render Video (Renderowanie wideo). Nadaj filmowi dowolną nazwę, a potem z listy Preset (Ustawienia domyślne) wybierz format, w którym chciałbyś zapisać gotowy projekt (w tym przypadku wybrałem opcję odpowiednią do umieszczenia filmu na YouTube). Domyślnie w przypadku tej opcji program wybiera szybkość 29,97 kl./s, ale ponieważ filmy rejestrowane przez aparat mogą mieć różne parametry, to w celu uniknięcia niejednostajnego, „rwanego” odtwarzania filmu lepiej będzie wybrać opcję Document Frame Rate (Szybkość odtwarzania dokumentu) z listy Frame Rate (Szybkość odtwarzania). Na koniec kliknij przycisk Render (Renderuj), by po pięciu (albo dziesięciu) minutach otrzymać materiał filmowy, który będzie gotowy do opublikowania w internecie (oczywiście po zapisaniu filmu dobrze jest go odtworzyć, aby się upewnić, czy wszystko wygląda tak, jak to zaplanowałeś).



5R]G]LDâ

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL -DNVSUDZLýE\SDQHO0LQL%ULGJH ]RVWDâXNU\W\SRRWZDUFLX]GMĘFLD" Jeśli przeniosłeś panel Mini Bridge z dołu ekranu (czyli z domyślnego położenia) i zadokowałeś go po prawej stronie ekranu, to po kliknięciu jego zakładki prawym przyciskiem myszy możesz zaznaczyć opcję Auto-Collapse Iconic Panels (Automatycznie zwijaj panele do postaci ikon) w kontekstowym menu. Dzięki temu po otwarciu dowolnego zdjęcia poprzez dwukrotne kliknięcie jego miniatury panel Mini Bridge zostanie automatycznie zminimalizowany (a Ty zaoszczędzisz trochę czasu, który musiałbyś poświęcić na jego zamykanie przy każdym otwieranym pliku).

o tym nie wiedziałeś, to potraktuj to jako kruczek w sztuczce… lub na odwrót). Jeżeli zależy Ci na tym, aby plik został otwarty w osobnym dokumencie, to — w przypadku gdy korzystasz z zakładek — przeciągnij go ponad szary pasek tuż obok zakładki pierwszego dokumentu.

=PLDQDUR]PLDUXWZDUGRŒFL LNU\FLDSĘG]ODZORFLH

W Photoshopie CS6 firma Adobe przywróciła skrypt Contact Sheet II (Stykówka II) — więcej na ten temat możesz przeczytać w rozdziale 11. — ale nie tylko. Oprócz niego wróciły także dwie inne lubiane funkcje usunięte w Photoshopie CS4. Chodzi mi o PDF Presentation (Prezentacja PDF) oraz Layer Comps to PDF (Kompozycje warstw do PDF), które znajdziesz, odpowiednio, w menu File/ Automate (Plik/ Automatyzuj) oraz File/Scripts (Plik/ Skrypty).

Jeśli przytrzymasz klawisz Alt (Option+Command w Mac OS) i klikniesz prawym przyciskiem myszy (w Mac OS: lewym) w dowolnym miejscu projektu, na ekranie pojawi się podgląd wybranej końcówki pędzla (jak na rysunku) oraz niewielkie okienko z informacją o bieżącym rozmiarze, twardości i poziomie krycia. Teraz, aby zmniejszyć twardość końcówki pędzla, należy przeciągnąć kursorem myszy w górę (zaś by ją zmniejszyć — w dół). Przeciągnięcie w lewą stronę spowoduje zmniejszenie średnicy pędzla, a w prawą — powiększenie jej. Świetnie, ale to nie wszystko: wystarczy zmienić jedno ustawienie, aby przeciągnięcie w górę i w dół powodowało zwiększenie albo zmniejszenie krycia pędzla zamiast twardości. Aby to zrobić, naciśnij Ctrl+K (Command+K w Mac OS) i w oknie dialogowym Preferences (Preferencje) Photoshopa wyłącz opcję Vary Round Brush Hardness Based on HUD Vertical Movement (Zmieniaj twardość pędzla okrągłego zgodnie z ruchami okna HUD w pionie).

2WZLHUDQLHGUXJLHJR]GMĘFLD SU]H]SU]HFLĉJQLĘFLH]SDQHOX0LQL%ULGJH

6WRVRZDQLHHIHNWyZZDUVWZ GRNLONXZDUVWZMHGQRF]HŒQLH

6NU\SW&RQWDFW6KHHW,,6W\NyZND,,  LGZLHQRZHIXQNFMH

W rozdziale poświęconym panelowi Mini Bridge wspominałem, że w celu otwarcia dowolnego pliku widocznego w tym panelu wystarczy przeciągnąć jego miniaturę ponad obszar roboczy Photoshopa. (Z zastrzeżeniem, że użytkownicy systemu Mac OS powinni w tym celu włączyć opcję Application Frame (Ramka aplikacji) z menu Window (Okno)). No dobrze, a jeśli chciałbyś otworzyć w ten sposób drugi plik? Jeśli przeciągniesz go ponad obszar roboczy pierwszego, to program uzna, że chcesz go dodać do tego projektu, i umieści na osobnej warstwie (jeśli

Najpierw umieść wszystkie warstwy w jednej grupie: przytrzymaj klawisz Ctrl (Command w Mac OS) i zaznacz je kliknięciami, a potem wybierz polecenie New Group from Layers (Nowa grupa z warstw) z menu panelu Layers (Warstwy). Dzięki temu będziesz mógł zastosować dowolny efekt (na przykład cień) do całej grupy (i to niezależnie od liczby znajdujących się w niej warstw). Ten trik nie ogranicza się do pojedynczych efektów: aby dodać kolejne, kliknij grupę, następnie dwukrotnie kliknij ikonę z symbolem fx, znajdującą się po prawej stronie jej nazwy, i w oknie dialogowym,

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL które się wówczas pojawi, zaznacz kolejny efekt na liście po lewej stronie — na przykład Outer Glow (Blask zewnętrzny). Wybrany efekt zostanie dodany do pierwszego (czyli np. cienia), utworzonego wcześniej.

-HŒOLSUDFXMHV]]ZLHORZDUVWZRZ\PL SURMHNWDPLNRQLHF]QLHWRSU]HF]\WDM Jeśli opracowałeś duży, skomplikowany projekt, składający się z wielu warstw, to odnalezienie potrzebnej warstwy może wymagać czasochłonnego przewijania całej ich listy. Na szczęście dzięki nowemu paskowi filtrowania w Photoshopie CS6, znajdującemu się w górnej części panelu Layers (Warstwy), można tego uniknąć. Opcja wybrana z listy znajdującej się po lewej stronie tego paska determinuje rodzaj ustawień wyświetlanych po jego prawej stronie. Domyślnie jest to opcja Kind (Rodzaj), która powoduje wyświetlenie zestawu przycisków odpowiadających różnym rodzajom warstw. Jeśli na przykład klikniesz przycisk z literą „T”, w panelu Layers (Warstwy) zostaną ukryte wszystkie warstwy oprócz warstw tekstowych. „Ukryte” warstwy nadal będą widoczne w oknie projektu — chodzi jedynie o zawartość panelu Layers (Warstwy), w którym będą widoczne tylko warstwy tekstowe. Za pomocą pozostałych przycisków można w analogiczny sposób błyskawicznie wyświetlić tylko warstwy rastrowe (czyli zwykłe warstwy obrazu), tylko warstwy korekcyjne lub tylko obiekty inteligentne. Po wybraniu opcji Name (Nazwa) z listy po lewej stronie warstwy można przeszukiwać na podstawie nazwy (po prawej stronie listy pojawi się pole, w którym możesz wpisać dowolny tekst do wyszukania), zaś po wybraniu opcji Effect (Efekt)



5R]G]LDâ

— na podstawie rodzaju zastosowanych efektów (po prawej stronie panelu pojawi się odpowiednia lista). Pozostałe opcje umożliwiają filtrowanie według trybów mieszania, kolorowych oznaczeń warstw i innych właściwości. Wszystko to działa naprawdę sprawnie i szybko. Po wyszukaniu potrzebnej warstwy (gdy będziesz chciał wyłączyć użyty filtr) kliknij niewielki przełącznik po prawej stronie paska z ustawieniami filtrowania.

&KFLDâE\ŒXVXQĉýZV]\VWNLH XNU\WHZDUVWZ\SU]HG]DSLVDQLHPSOLNX" Otwórz panel Layers (Warstwy) i z listy znajdującej się po lewej stronie paska filtrów (u samej góry panelu) wybierz opcję Attribute (Atrybut), potem zaś na liście, która pojawi się po prawej stronie, wskaż opcję Not Visible (Niewidoczne). Gdy to zrobisz, w panelu zostaną wyświetlone tylko te warstwy, których aktualnie nie używasz (ukryte). Zaznacz je wszystkie i naciśnij klawisz Backspace (Delete w Mac OS), aby się ich pozbyć. Usunięcie zbędnych warstw pozwala upiec dwie pieczenie na jednym ogniu: lista warstw w panelu Layers (Warstwy) stanie się krótsza (mniej uciążliwa do przeglądania), a objętość pliku z projektem ulegnie zmniejszeniu.

6]\EV]\VSRVyEQDVNDORZDQLH Jeśli jakiś projekt wymaga częstego skalowania obiektów lub zaznaczeń, to zapewne będziesz bardzo często używał skrótu Ctrl+T (Command+T w Mac OS), powiązanego z poleceniem Free Transform (Przekształcanie swobodne). Jest jednak szybszy sposób: włącz narzędzie Move (Przesunięcie) (V), a potem zaznacz opcję Show Transform Controls (Kontrolki przekształceń). Dzięki temu uchwyty ramki przekształcenia będą widoczne przez cały czas i będą obejmowały dowolne zaznaczenie lub obiekt znajdujący się w aktywnej warstwie — wystarczy kliknąć dowolny uchwyt i przeciągnąć go (oczywiście naciśnięcie klawisza Shift — jak zawsze — umożliwia zachowanie źródłowych proporcji ramki).

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

3KRWRVKRS³NUXF]NLLV]WXF]NL -HV]F]HZLĘNV]HSĘG]OH

1RZ\VSRVyEQD]D]QDF]DQLHVNyU\

W Photoshopie CS5 maksymalny rozmiar pędzla wynosił 2500 pikseli, co wydawało się ogromną wartością… aż do pojawienia się nowych, wyrafinowanych lustrzanek cyfrowych z matrycami o rozdzielczości 30 megapikseli. Nagle się okazało, że w niektórych przypadkach nawet największy pędzel może być za mały. Ci, którzy na to narzekali, zapewne będą usatysfakcjonowani wieścią, że w wersji CS6 maksymalny rozmiar końcówki pędzla to aż 5000 pikseli. To się nazywa pędzel!

Jeśli chcesz skorygować odcień skóry na zdjęciu (może się zdarzyć, że skóra modelki lub modela ma trochę zbyt intensywne czerwone zabarwienie, zaś kolorystyka reszty zdjęcia wygląda idealnie — to się naprawdę często zdarza!), to powinieneś się zapoznać z nową funkcją dodaną w Photoshopie CS6. Otóż jeśli po wybraniu polecenia Color Range (Zakres kolorów) z menu Select (Zaznacz) z listy Select (Zaznacz) w oknie dialogowym tego polecenia wybierzesz opcję Skin Tones (Tony karnacji), program sam spróbuje zaznaczyć właściwe obszary zdjęcia. Jeżeli chciałbyś ograniczyć zasięg zaznaczenia do twarzy, spróbuj zaznaczyć opcję Detect Faces (Wykryj twarze). Następnie przeciągnij suwak Fuzziness (Tolerancja), będący bliskim krewnym suwaka Tolerance (Tolerancja) w ustawieniach narzędzia Magic Wand (Różdżka), w lewo, do wartości 1, aby się przekonać, jaki to przyniesie efekt. Jeśli uznasz, że program nie zaznaczył całej skóry, przeciągnij ten suwak z powrotem w prawo, aby zwiększyć zasięg zaznaczenia.

1RZHPRŮOLZRŒFLQDU]ĘG]LD(\HGURSSHU .URSORPLHU] Po utworzeniu warstwy korekcyjnej, jeśli za pomocą narzędzia Eyedropper (Kroplomierz) spróbujesz pobrać próbkę koloru ze zdjęcia znajdującego się pod nią, próbka będzie odzwierciedlała także działanie tej warstwy, prawda? Prawda. A przynajmniej tak było kiedyś, gdyż w Photoshopie CS6 można skłonić narzędzie Eyedropper (Kroplomierz) do zignorowania wpływu warstw korekcyjnych i pobierania próbek tylko ze zwykłych warstw projektu. Aby to zrobić, wybierz opcję All Layers No Adjustments (Wszystkie warstwy bez dopasowania) z listy Sample (Próbka) na pasku opcji programu.

1LHMHVWHŒSHZLHQNWyUHJRDOJRU\WPX VNDORZDQLDXŮ\ý"=GDMVLĘQD3KRWRVKRSD Jeżeli masz wątpliwości co do wybrania właściwego algorytmu interpolacji przy skalowaniu obrazu (nie martw się, nie Ty jeden!), to zapewne ucieszy Cię fakt, że domyślny algorytm w Photoshopie CS6, o nazwie Bicubic Automatic (Dwusześcienne automatyczne), powoduje automatyczny wybór optymalnego sposobu skalowania w danej sytuacji.

$XWRPDW\F]QH]DSLV\ZDQLHGRNXPHQWX Photoshop jest zadziwiająco stabilnym programem (właściwie nie zdarza mi się, żeby się zawiesił… chyba że właśnie prowadzę wykład; wtedy czasami się wiesza — może ze strachu?), ale jeśli przez przypadek zdarzy mu się jakaś awaria (a przecież może się zdarzyć!), to jeśli choć raz zapisałeś dokument w trakcie pracy, być może nie wszystko stracone. A przynajmniej nie w wersji CS6, która została wyposażona w nową funkcję automatycznego zapisywania postępów prac w dowolnie wybranych odstępach czasu. Aby ją skonfigurować, wybierz polecenie Preferences (Preferencje) z menu Edit (Edycja) lub z menu Photoshop w Mac OS i wyświetl ustawienia z grupy File Handling (Obsługa plików). W dolnej części sekcji File Saving Options (Opcje zapisywania pliku) znajduje się opcja o nazwie Automatically Save Recovery Information Every (Automatycznie zapisuj informacje odzyskiwania co) oraz lista, z której domyślnie jest wybrana opcja 10 Minutes (10 minut). (To oznacza, że w najgorszym razie utracisz ostatnie 10 minut pracy). Jeśli boisz się nawet takiej straty, możesz skrócić odstępy między zapisami do 5 minut (a jeśli odwaga przepełnia Twe serce, możesz go oczywiście wydłużyć).

:LGHRGURP(G\WRZDQLHILOPyZ]OXVWU]DQHNF\IURZ\FKZ3KRWRVKRSLH

5R]G]LDâ



$XWRU6FRWW.HOE\

&]DVQDŒZLHWODQLDV

2JQLVNRZDPP

3U]\VâRQDI 3U]\VâRQDI

Nie wiem, czy dobrze robię, ale zamierzam zaprosić Cię za kulisy pewnego procesu, do mojego prywatnego świata. Nie, nie chodzi mi o proces przetwarzania obrazu w Photoshopie CS6, lecz proces wyszukiwania tytułów rozdziałów (choć z drugiej strony ten dotyczący Photoshopa też mógłby być ciekawy… może się przełamię i zacznę go pisać na następnej stronie). Jeszcze wczoraj był owiany mgłą tajemnicy i spowity

Proces 3URFHVHG\FML]GMĘý NURNSRNURNX czarnym aksamitem, lecz dziś postanawiam go dla Ciebie odsłonić. Słowo się rzekło, oto on: najpierw wybieram wyraz, którego będę szukał (na przykład w rozdziale poświęconym korekcji koloru mogłyby to być słowa „korekcja” lub „kolor”), a następnie wpisuję go do wyszukiwarki sklepu Apple iTunes. Lubię ten sklep, gdyż można w nim znaleźć zarówno filmy, jak i programy telewizyjne oraz muzykę. Wszystko w jednym. Oczywiście, są hasła i hasełka — wyraz taki jak „kolor” zwraca mi miliony najróżniejszych nazw i tytułów, lecz niektóre zapytania nie przynoszą żadnych rezultatów. W takim przypadku sięgam do internetowej bazy filmów (http://www.imdb.com) i próbuję szczęścia właśnie tam. Na przykład ten rozdział chciałem początkowo opatrzyć nagłówkiem zapożyczonym z jakiegoś filmu i zawierającym słowo „praca” lub pokrewne. Takich tytułów jest całe mnóstwo (Ludzie pracy, Włoska robota, Krwawa profesja… długo by wymieniać), lecz żaden z nich jakoś mnie nie przekonał. Olśnienie przyszło nagle: drżącymi palcami wpisałem w wyszukiwarkę słowo „proces” i niech mnie dunder świśnie, jeśli nie dostałem znakomitego rezultatu w postaci filmowej adaptacji powieści Franza Kafki! Dla szalonego twórcy wstępów do rozdziałów (a także dla jego tłumacza, który został dopuszczony za kulisy tego procesu nieco wcześniej) to najszczęśliwszy traf, jaki można sobie wyobrazić. „Ten proces nie wygląda na zbyt skomplikowany” — powiesz być może, i chyba będziesz miał rację… gdyby tylko nie te moje problemy z czytaniem... Wiem, to wstydliwa sprawa dla kogoś, kto pisze książki, ale zamiast uczęszczać na lekcje czytania w szkole podstawowej, wolałem potajemnie podłączać się do superkomputera WOPR przy użyciu mojego modemu o zawrotnej przepustowości 300 bodów i grać w szachy z profesorem Falkenem.

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Mój proces przetwarzania ]GMĘý w Photoshopie CS6

Krok 1. Tak jak większość fotografów, zasadniczą część prac związanych z edycją zdjęć wykonuję obecnie w module Camera Raw. Uważam, że jest to najszybszy i najłatwiejszy sposób na to, by nadać zdjęciom pożądany wygląd (nawet jeśli nie rejestrujesz fotografii w postaci RAW). Rozpoczynam w panelu Mini Bridge od odszukania foldera ze zdjęciami zaimportowanymi z karty pamięci aparatu, po czym klikam prawym przyciskiem myszy to, które zamierzam edytować, i z podmenu Open With (Otwórz za pomocą) wybieram polecenie Camera Raw (jak na tym rysunku). W ramach tego ćwiczenia planuję skorygować jedno ze zdjęć zrobionych w trakcie warsztatów fotograficznych w okolicach Moab w stanie Utah. Nie jest to najbardziej udane zdjęcie, i to pod wieloma względami, ale jego niedostatki pozwolą mi zaprezentować typowe metody radzenia sobie z podobnymi mankamentami w trakcie normalnej pracy. (Przykładowe zdjęcie możesz oczywiście pobrać ze strony internetowej z materiałami pomocniczymi do realizacji ćwiczeń; adres strony znajdziesz we wstępie do tej książki).

Krok 2. Oto oryginalne zdjęcie RAW otwarte w module Camera Raw. Pierwsze pytanie, które zadaję sobie na tym etapie pracy, brzmi: „Co chciałbym zmienić w tym zdjęciu?”. W tym przypadku uznałem, że powinienem nieco przyciemnić niebo i nadać chmurom pożądaną plastyczność. Wolałbym też, aby zdjęcie było bardziej kontrastowe, szczegółowe i wyraziste. Oczywiście chciałbym też poprawić ostrość obrazu, lecz ponieważ tak czy owak wyostrzam każdą fotografię, traktuję to jako coś oczywistego.



5R]G]LDâ

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

©SCOTT KELBY

Czytelnicy niejednokrotnie pytają mnie o szczegóły procesu przetwarzania cyfrowych zdjęć, jaki stosuję podczas pracy. (Co powinienem zrobić przede wszystkim? Jaką kolejność działań zastosować? I tak dalej, i tym podobne). Postanowiłem więc napisać rozdział, który stanowiłby kwintesencję wszystkich omówionych dotychczas działań. Nie znajdziesz w nim opisów nowych sztuczek (wszystkiego, co jest potrzebne do pracy, nauczyłeś się już z poprzednich rozdziałów książki), stanowi on bowiem swego rodzaju kompendium informacji dotyczących przetwarzania obrazu, krok po kroku. Oczywiście każdy ma swoje przyzwyczajenia, lecz mam nadzieję, że niniejszy konspekt pozwoli Ci opracować taki plan działania, który będzie pasował do specyfiki Twojej pracy.

Krok 3. Zwykle zaczynam od skorygowania balansu bieli (patrz strona 26), lecz w tym przypadku kolorystyka zdjęcia wydaje mi się poprawna (nie zrozum mnie źle: nasycenie barw jest stosunkowo niskie i za chwilę je zwiększę, lecz jeśli chodzi o temperaturę kolorów, nie widzę tutaj żadnych szczególnych przekłamań — barwy nie są ani za ciepłe, ani zbyt zimne. Fotografie plenerowe nie stwarzają zresztą pod tym względem większych problemów). Zacznę od tego, co przeszkadza mi najbardziej (zazwyczaj tak postępuję), czyli w tym przypadku od wyglądu nieba. Jest moim zdaniem mdłe i bez wyrazu (wystarczy spojrzeć na rysunek ilustrujący 2. krok tego ćwiczenia). Oto przepis na przyciemnienie nieba: (1) zdecydowanie zmniejsz wartość parametru Highlights (Światła) — tutaj zredukowałem ją do –43. (2) Nieznacznie zmniejsz wartość parametru Exposure (Ekspozycja) — tu ustawiłem ją na –0,65. (Ponieważ ten parametr decyduje o jasności półcieni, jego wpływ na wygląd nieba jest bardzo zauważalny). Wreszcie, (3) solidnie zwiększ wartość parametru Contrast (Kontrast) — tutaj ustawiłem ją na poziomie +71 — aby niebo nabrało stosownej dramaturgii. Już teraz nieboskłon wygląda zdecydowanie lepiej (raz jeszcze porównaj ten rysunek z rysunkiem z kroku 2.). Jeśli będziesz chciał odświeżyć wiadomości o suwakach z panelu Basic (Podstawowe), zajrzyj do rozdziału 2.

Krok 4. Teraz możemy się zastanowić nad następnym ruchem. W kroku 3. góry były zdecydowanie za ciemne, rozjaśnijmy je więc przez przeciągnięcie suwaka Shadows (Cienie) daleko w prawą stronę (tu ustawiłem go na poziomie +91). Po tak znacznym zwiększeniu wartości parametru Shadows (Cienie) czerń może zatracić naturalną soczystość, na ogół staram się więc skompensować ten efekt poprzez przeciągnięcie suwaka Blacks (Czarne) w lewą stronę (tutaj przeciągnąłem go do –38). Aby zaakcentować światła, zwiększyłem wartość parametru Whites (Białe) do +17 (nie mogłem użyć w tym celu suwaka Highlights (Światła), gdyż odpowiada on za przyciemnienie nieba). Ponieważ niebo mimo wszystko uległo pewnemu rozjaśnieniu, przeciągnąłem suwak Highlights (Światła) jeszcze dalej w lewo, do –89. ciąg dalszy na następnej stronie

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Krok 5. Takie zdjęcie krajobrazowe aż się prosi o zdecydowane zaakcentowanie konturów i faktur, czyli o użycie suwaka Clarity (Przejrzystość). (Słyszysz, jak się prosi?) Zwiększyłem zatem wartość tego parametru dość znacznie, bo do +53. W rezultacie fotografia nabrała stylistyki przypominającej obrazy HDR, jeśli więc jesteś przeciwnikiem tego rodzaju efektów (sam wiesz najlepiej), to nie przeciągaj tego suwaka aż tak daleko (tylko na przykład do +20 albo +25). Przy okazji zwiększyłem wartość parametru Vibrance (Jaskrawość) do +17, aby silniej zaakcentować kolory. W miarę postępów prac zdjęcie może ulec zbytniemu rozjaśnieniu albo przyciemnieniu, co staram się na bieżąco kompensować suwakiem Exposure (Ekspozycja) — przeciągam go w prawo, jeśli zdjęcie wymaga rozjaśnienia, zaś w przeciwnym wypadku — w lewo. Tutaj uznałem, że fotografia jest odrobinę za ciemna, więc zwiększyłem wartość parametru Exposure (Ekspozycja) z –0,65 do –0,50.

Krok 6. W rezultacie niebo ponownie uległo nadmiernemu rozjaśnieniu; tym razem jednak nie mogę go przyciemnić suwakiem Exposure (Ekspozycja), gdyż wtedy cała fotografia znów stałaby się zbyt ciemna. Zamiast niego muszę użyć narzędzia naśladującego działanie filtra połówkowego (w plenerze mógłbym po prostu założyć taki filtr na obiektyw — filtry połówkowe są u góry ciemnoszare, a na dole przezroczyste, ograniczają więc ekspozycję nieba bez wpływu na jasność pierwszego planu. Dzięki takim właściwościom ułatwiają one zrównoważenie jasności zdjęć krajobrazowych: ekspozycja pierwszego planu wygląda poprawnie, a niebo nie jest zbyt jasne). Jeśli nie użyłeś takiego filtra w plenerze, możesz go naśladować w module Camera Raw. Kliknij przycisk narzędzia Graduated Filter (Stopniowy filtr) na pasku narzędzi, a potem w panelu, który pojawi się po prawej stronie okna, zmniejsz wartości parametrów Exposure (Ekspozycja) oraz Highlights (Światła), zaś suwak parametru Saturation (Nasycenie) przesuń w prawo. Gdy to zrobisz, kliknij w górnej części zdjęcia i przeciągnij kursorem pionowo w dół, mniej więcej do linii horyzontu. Górna część nieba ulegnie wtedy przyciemnieniu, które stopniowo będzie zatracało swą intensywność (ponadto ze względu na ustawienie dodatniej wartości parametru Saturation (Nasycenie) nasycenie barw nieba ulegnie zwiększeniu). Więcej informacji o zastosowaniu narzędzia Graduated Filter (Stopniowy filtr) znajdziesz na stronie 109.



5R]G]LDâ

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

Krok 7. Kliknij przycisk Open Image (Otwórz obraz), aby otworzyć zdjęcie w Photoshopie. Drugim, po niebie, irytującym akcentem w tej kompozycji jest brzydki fragment drzewa, który widnieje po prawej stronie kadru. Takie nieciekawe badyle popsuły mi już więcej zdjęć krajobrazowych, niż jestem w stanie zliczyć, ale tego popsuć nie pozwolę, gdyż mam do dyspozycji funkcję wypełniania z uwzględnieniem zawartości. Włącz narzędzie Lasso (L) i narysuj odręczne zaznaczenie obejmujące drzewo (jak na rysunku).

Krok 8. Naciśnij klawisz Backspace (Delete w Mac OS), aby wyświetlić okno dialogowe Fill (Wypełnienie), pokazane na tym rysunku. (Nawiasem mówiąc, ten skrót działa wyłącznie w przypadku warstwy Background (Tło); jeśli pracowałbyś na zwykłej warstwie w projekcie składającym się z kilku warstw, klawisz Backspace/Delete spowodowałby usunięcie zaznaczenia, czyli zupełnie nie to, o co chodziło. W takim przypadku należy po prostu wybrać polecenie Fill (Wypełnij) z menu Edit (Edycja)). Po pojawieniu się wspomnianego okna kliknij przycisk OK, a po kilku chwilach po drzewie nie będzie śladu; co najwyżej będziesz musiał skorygować drobne niedokładności utworzonej „łatki” za pomocą narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący) (naciśnij kilkakrotnie Shift+J, aby je włączyć). W celu wykonania takich poprawek przytrzymaj klawisz Alt (Option w Mac OS), kliknij w ładnie wyglądającym miejscu nieba, aby pobrać jego próbkę, a potem przesuń kursor ponad miejsce do wyretuszowania i kliknij. Takie poprawki za pomocą narzędzia Healing Brush (Pędzel korygujący) albo Clone Stamp (Stempel) nie powinny Ci zająć więcej niż kilka sekund. Więcej informacji o opcji Content-Aware (Uwzględnianie zawartości) i poleceniu Fill (Wypełnij) znajdziesz na stronie 258. ciąg dalszy na następnej stronie

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Krok 9. Pora na kolejne decyzje. Czego najbardziej potrzebuje zdjęcie na tym etapie? Moim zdaniem jego kolorystyka powinna być bardziej nasycona, co mogę osiągnąć na dwa sposoby. Jeden (a) polega na ponownym otwarciu zdjęcia w module Camera Raw i przeciągnięciu suwaka Vibrance (Jaskrawość) w prawą stronę, aż uzyskam satysfakcjonujący efekt. W tym przypadku zdjęcie należałoby najpierw zapisać w formacie JPEG, PSD lub TIFF. (Jeśli nie pamiętasz, jak to zrobić, zajrzyj na stronę 19). Ewentualnie (b) można użyć w tym celu samego Photoshopa. Tak też zrobimy: wybierz polecenie Lab Color (Lab) z menu Image/Mode (Obraz/Tryb), a potem zastosuj trik z poleceniem Apply Image (Zastosuj obraz), opisany na stronie 289. W tym przypadku użyłem kanału a, ale niezależnie od dokonanego wyboru kontrast i nasycenie barw powinny ulec zauważalnemu zwiększeniu. Po wykonaniu poprawki nie zapomnij o przekształceniu zdjęcia z powrotem na tryb RGB!

Krok 10. Zazwyczaj staram się odwrócić uwagę widza od zewnętrznych krawędzi kadru i zainteresować głównym tematem kompozycji. Jeden ze sposobów, aby to zrobić (w każdym razie mój ulubiony), polega na przyciemnieniu krawędzi fotografii przy użyciu efektu winiety. W tym przypadku użyłem w tym celu filtra Lens Correction (Korekta obiektywu); jednego z dwóch narzędzi do tworzenia takich efektów, omówionego na stronie 206.



5R]G]LDâ

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

Krok 11. Tak wygląda zdjęcie po przyciemnieniu krawędzi. Zauważ, że dzięki odpowiedniemu rozplanowaniu światła w kadrze intuicyjnie skupiamy uwagę na jego środku, czyli na skalnym masywie (najjaśniejsze fragmenty kadru odruchowo przykuwają naszą uwagę).

Krok 12. Na tym etapie pracy można już wyostrzyć zdjęcie (zwykle odkładam tę czynność na sam koniec), wybierz zatem polecenie Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) z menu Filter/Sharpen (Filtr/Wyostrzanie), ustaw wartość parametru Amount (Wartość) na 90%, zwiększ wartość parametru Radius (Promień) do 1,3, zaś parametrowi Threshold (Próg) nadaj wartość 3. (Więcej informacji o wyostrzaniu znajdziesz w ćwiczeniach zaczynających się na stronie 328). To dość agresywne ustawienia (zwróć uwagę na wartość parametru Radius (Promień), wynoszącą ponad 1 piksel), ale tego typu zdjęcia, podobnie jak większość fotografii krajobrazowych, z powodzeniem znoszą duże dawki wyostrzania i wyglądają dzięki niemu znakomicie. Kliknij przycisk OK.

ciąg dalszy na następnej stronie

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Krok 13. Filtr Unsharp Mask (Maska wyostrzająca) może dawać pewne efekty uboczne w postaci niepożądanych otoczek wzdłuż krawędzi obiektów. Aby im zapobiec, natychmiast po zakończeniu działania filtra wybieram polecenie Fade Unsharp Mask (Stonuj Maska wyostrzająca) z menu Edit (Edycja) i zmieniam domyślny tryb mieszania w oknie dialogowym tego polecenia na Luminosity (Jasność). Dzięki temu wyostrzanie obejmuje jedynie różnice w jasności, a nie kontrasty barwne, co pozwala uniknąć wielu nieprzyjemnych skutków tego procesu. W tym przypadku zmniejszyłem też wartość parametru Opacity (Krycie) do 90%. Na sąsiedniej stronie możesz się zapoznać z wyglądem zdjęcia przed wykonaniem opisywanych poprawek i po nich. Ze względu na dość intensywne rozjaśnienie obszarów cieni zdjęcie trochę przypomina obraz HDR. Jeżeli wolałbyś tego uniknąć, w 5. kroku ćwiczenia powinieneś użyć mniejszej wartości parametru Clarity (Przejrzystość), ale jeżeli spodobał Ci się ten efekt na tyle, że chciałbyś go zaakcentować, wydaj polecenie Image/Adjustments/ Shadows/Highlights (Obraz/Dopasowania/ Cienie/Podświetlenia), zmniejsz wartość parametru Amount (Wartość) w sekcji Shadows (Cienie) na 0 i przesuń suwak Midtone Contrast (Kontrast półcieni) w prawą stronę, do wartości około +25 (włącz opcję Show More Options (Pokaż więcej opcji), jeśli ten suwak jest niewidoczny). Akurat tutaj tej sztuczki nie zastosowałem, ale myślę, że warto ją znać. Na tym kończy się mój typowy proces obróbki zdjęć. Przypominam, że wszystko tak naprawdę zaczyna się od pytania: „Co chciałbym zmienić w tym zdjęciu?”. Gdy już sobie na nie odpowiesz, techniki opisane w tej książce z pewnością pozwolą Ci uzyskać oczekiwany efekt.



5R]G]LDâ

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

Przed retuszem…

…i po nim

3URFHV3URFHVHG\FML]GMĘýNURNSRNURNX

5R]G]LDâ



Skorowidz A aberracja chromatyczna, 74, 75 ACR, Patrz Camera Raw Add Audio, polecenie, 392 Adjustment Brush, narzędzie, 105 Adjustment Brush, panel, 100 Adobe Camera Raw, Patrz Camera Raw Adobe DNG, Patrz DNG, format Amount, suwak, 63 aparat konfiguracja HDR, 172, 173, 174 przestrzeń kolorów, 354 Assign Profile, polecenie, 358 Auto-Align Layers, funkcja, 172

B balans bieli, 26, 27, 28, 29 błyskawiczna poprawa, 151 karta kolorów, 29 malowanie, 115 predefiniowane ustawienia, 26 Temperature, suwak, 27, 28 Tint, suwak, 27, 28 barwy, korekcja, 82, 83 Batch, polecenie, 339 bichromie, 164 Blacks, suwak, 30, 34 Bridge, program, 2, 3 synchronizacja, 14

C Camera Raw, 18 aberracja chromatyczna, 74, 75 aktualizacja, 22, 23 Amount, suwak, 63 automatyczna korekcja wad obiektywu, 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72 automatyczna korekcja zdjęć, 35, 96 balans bieli, 26, 27, 28, 29 Blacks, suwak, 30, 34 Camera Calibration, zakładka, 24 Clarity, suwak, 36, 37

Contrast, suwak, 30, 31 Crop, narzędzie, 44, 45 CS4/CS5, 21 CS6, 21 Default, przycisk, 48 Detail, suwak, 64 dwa moduły, 20 dwukrotne przetwarzanie zdjęcia, 52, 53, 54, 55, 56, 57 edycja zdjęć JPEG i TIFF, 20 efekt przybrudzonego zdjęcia, 276, 277 efekty specjalne, 111, 112, 113, 114 ekspozycja, 30, 31, 32, 33, 34 Exposure, suwak, 21, 30, 32 Fill Light, suwak, 94, 95 głębia kolorów, 91, 92, 93 Graduated Filter, narzędzie, 109 Highlights, suwak, 21, 30, 32 jednoczesna edycja wielu zdjęć, 58, 59, 60 kadrowanie, 44, 45, 46, 47, 49 kalibracja, 87 korygowanie efektu winiety, 76 kosz, 97 krosowanie, 43 krzywe, 38, 39, 40, 41, 42, 43 malowanie balansem bieli, 115 Masking, suwak, 64 ocenianie zdjęć, 49 otwieranie wielu zdjęć jednocześnie, 19 otwieranie zdjęć JPEG i TIFF, 18, 19 otwieranie zdjęć RAW, 18 pełny ekran, 96 podgląd pełnoekranowy, 49 pomijanie modułu, 48 powiększanie, 97 profile, 24, 25 profile kolorów, 97 prostowanie zdjęć, 44, 45, 46, 47 przestrzeń barw, 91, 92, 93 przywracanie Fill Light i Recovery, 23 Radius, suwak, 63 redukcja szumów, 88, 89, 90, 116 Remove Chromatic Aberration, opcja, 75 retusz obrazu, 84, 85, 86 retusz portretów, 106, 107, 108 rozdzielczość, 91, 92, 93 rozjaśnianie i przyciemnianie zdjęć, 100, 101, 102, 103, 104, 105

6NRURZLG]



Camera Raw Shadows, suwak, 21, 30, 32, 33 Spot Removal, narzędzie, 84 Straighten, narzędzie, 47 Targeted Adjustment, narzędzie, 41 Temperature, suwak, 27, 28 Tint, suwak, 27, 28 trójkąty ostrzegawcze, 32 tworzenie efektu winiety, 77, 78, 79 usuwanie poprawek, 101 usuwanie wielu zdjęć, 48 Vignetting, suwak, 76 Whites, suwak, 30, 34 własne ustawienia, 167 wyostrzanie, 61, 62, 63, 64, 65 wyostrzanie końcowe, 349 wyświetlanie rozmiarów zdjęcia, 45 Character, polecenie, 409 cień perspektywiczny, 267 tworzenie, 209 Clarity, suwak, 36, 37 Color Lookup, warstwa, 314, 315 Color Range, polecenie, 379 Color Settings, polecenie, 356 Contact Sheet II, 423 Content Aware Move, narzędzie, 264, 265 Content-Aware, opcja, 70, 71 Contrast, suwak, 30, 31 Convert for Smart Filters, polecenie, 212 Crop, narzędzie, 122 własne ustawienia, 130, 131 czarno-białe, zdjęcia, 154, 155, 156, 158, 159, 160, 161, 168 czerwone oczy, usuwanie, 169

D Detail, suwak, 64 DNG, format, 80, 81 Dodge, narzędzie, 220 dokumenty automatyczne zapisywanie, 425 niestandardowe formaty, 132, 133 praca w zakładkach, 151 tworzenie, 208 dramaturgia, 305, 306, 307, 308, 309, 310



6NRURZLG]

druk CMYK, 372 efekt pasmowania, 376 laboratorium fotograficzne, 360 Photoshop Print Settings, okno, 368, 369, 370, 371, 372 rozdzielczość, 355 stykówki, 377, 378 wyostrzanie, 359 zbyt ciemny, 375 zbyt czerwony, 376 zbyt jasny, 375 drukarka profil kolorów, 364 własne profile, 367 Duotone, polecenie, 166

E efekt pasmowania, 376 efekt tilt-shift, 295, 296, 297, 298 efekt winiety korygowanie, 76 tworzenie, 77, 78, 79 Vignetting, suwak, 76 efekty specjalne, 111, 112, 113, 114 ekspozycja, 30, 31, 32, 33, 34 Blacks, suwak, 30, 34 Contrast, suwak, 30, 31 Exposure, suwak, 30, 32 Highlights, suwak, 30, 32 Shadows, suwak, 30, 32, 33 usuwanie parametrów, 351 Whites, suwak, 30, 34 Embed Fast Load Data, opcja, 81 Exposure, suwak, 21, 30, 32 Eyedropper, narzędzie, 425

F Fade Iris Blur, polecenie, 301 Fade Oil Paint, polecenie, 294 Field Blur, polecenie, 302 Fill Light, suwak, 94, 95 Fill, okno, 169 Fill, parametr, 267

filmy, 382 długość, 382 dodawanie przejść, 396, 397 edytowanie, 390, 391 logo, 398, 399, 400, 401 napisy, 406, 407, 408, 409, 410 otwieranie, 384, 385 pamięć, 382 podgląd projektu, 383 podpisy, 398, 399, 400, 401 ścieżki dźwiękowe, 392, 393, 394, 395 Timeline, panel, 386, 387, 388, 389 tryby mieszania, 411, 412 warstwy korekcyjne, 383, 402, 403, 404, 405 Filter Items by Rating, przycisk, 10 filtry gradientowy, 109, 110 High Pass, 189, 190, 191, 347, 348 Lens Flare, 266 Lighting Effects, 305, 306 Liquify, 316, 317, 318, 319, 324 Smart Sharpen, 344, 345, 346 Flashlight, opcja, 306 Flatten Image, polecenie, 57 Forward Warp, narzędzie, 316

G gaussowskie, rozmycie, 118 głębia kolorów, 91, 92, 93 Gradient Map, warstwa, 311 gradientowy, filtr, 109, 110 Graduated Filter, narzędzie, 109

H Harrington, Richard, 405 HDR duszki, 196, 197 filtr High Pass, 189, 190, 191 fotorealistyczne, 187, 188 konfiguracja aparatu, 172, 173, 174 łagodny blask, 206, 207 łączenie ze zwykłym zdjęciem, 198, 199, 200, 201, 202, 203, 204, 205 metoda Scotta, 175, 176, 177, 178 Pro, 179, 180, 181, 182, 183, 184, 185, 186

przyspieszenie tworzenia, 208 winieta, 206, 207 wyostrzanie, 189, 190, 191 z jednego zdjęcia, 192, 193, 194 HDR Toning, polecenie, 194 High Pass, filtr, 189, 190, 191, 347, 348 Highlights, suwak, 21, 30, 32 histogram, 97 HSL/Grayscale, panel, 82, 154

I Image Processor, polecenie, 137, 138 Image Size, polecenie, 134, 139 Instagram, 280, 281, 282, 283 Iris Blur, polecenie, 299

K kadrowanie, 44, 45, 46, 47, 122, 123, 124, 125, 126, 127 automatyczne, 145 obracanie ramki, 125 określony rozmiar, 128, 129 reguła trójpodziału, 49 Rule of Thirds, nakładka, 122 Show Cropped Area, opcja, 124 Size & Resolution, opcja, 128 Unconstrained, opcja, 126 kalibracja monitora, 361, 362, 363 karta kolorów, 29 kolory własne próbki, 119 zerowanie, 118 kontrast krzywe, 38, 39, 40, 41, 42, 43 zwiększanie, 272, 273, 274, 275 korekcja barw, 82, 83 korekcja wad obiektywu, 66, 67, 68, 69, 70, 71, 72 krosowanie, 43 krój pisma, 379 kwadrychromia, 165, 166

L Lab Color, polecenie, 57 laboratorium fotograficzne, 360

6NRURZLG]



Launch Bridge, przycisk, 2 Lens Flare, filtr, 266 Lighting Effects, filtr, 305, 306 linie pomocnicze, 266 Liquify, filtr, 316, 317, 318, 319, 324 Local Adaptation, opcja, 179

M maski, kopiowanie, 267 Masking, suwak, 64 Merge to HDR Pro, polecenie, 175, 176, 179, 350 Merge Visible, polecenie, 287 migawki, zapisywanie, 118 Mini Bridge, 2 odłączenie panelu, 4 otwieranie zdjęć w Camera Raw, 18, 19 pokaz slajdów, 15 pomijanie modułu Camera Raw, 48 przeciąganie i upuszczanie, 14 przeglądanie folderów, 3 przeglądanie zdjęć, 4, 5, 6, 7 Review Mode, 6, 7 sortowanie zdjęć, 8, 9, 10, 11 synchronizacja, 14 tryb pełnoekranowy, 6 ukrywanie panelu, 423 ukrywanie paska narzędzi, 14 ukrywanie ścieżki dostępu, 14 ulubione foldery, 15 uruchomienie, 2 usuwanie zdjęć, 13 wyszukiwanie zdjęć, 12, 13 zmiana nazwy pliku, 15 zmiana rozmiaru miniatur, 3 monitor, kalibracja, 361, 362, 363

N New Audio Track, polecenie, 394 niebo korekcja jasności, 109, 110 poprawianie, 215, 216, 217, 218 niedoświetlone obiekty, 212 NightFromDay.CUBE, 315



6NRURZLG]

O obiekty inteligentne, 55 przenoszenie, 264, 265 usuwanie, 258, 259, 260, 261, 262, 263 obiektyw szerokokątny, zniekształcenia, 241, 242, 243, 244, 245, 246, 247 obracanie zdjęć, 96 odbitki efekt pasmowania, 376 zbyt ciemne, 375 zbyt czerwone, 376 zbyt jasne, 375 odblaski w okularach, 223, 224, 225, 226 Oil Paint, polecenie, 290 okulary, odbicia i odblaski, 223, 224, 225, 226

P pamięć operacyjna, 325 panoramiczne, zdjęcia, 284, 285, 286, 287, 288, 289 pędzle kolejność końcówek, 266 krycie, 423 podgląd rozmiaru i miękkości, 150 rozmiar, 119, 423, 425 tryb mieszania, 267 twardość, 423 Photomerge, polecenie, 285 Photorealistic, opcja, 187 Photoshop Print Settings, okno, 368, 369, 370, 371, 372 pierścień wyboru barw, 216 pinezki, ukrywanie, 119 plakat, 139 podgląd barw, 162 Polygon Constraint, narzędzie, 246 portrety retusz, 106, 107, 108 stonowana kolorystyka, 270, 271 wyostrzanie, 330 porządkowanie zdjęć, 8, 9, 10, 11 Post Crop Vignetting, ustawienia, 206 powiększanie zdjęć, 139 prawa autorskie, dodawanie, 351 ProPhoto RGB, 357 prostowanie zdjęć, 44, 45, 46, 47, 141, 142 automatyczne, 145

próbnik kolorów podręczny, 209, 267 skrót, 150 próby ekranowe, 374 przeglądanie zdjęć, 4, 5, 6, 7 przenoszenie obiektów, 264, 265 przestrzeń barw, 91, 92, 93 przestrzeń kolorów w aparacie, 354 w Photoshopie, 356, 357, 358 przestrzeń robocza, konfiguracja, 151 przyciemnianie, 100, 101, 102, 103, 104, 105, 219, 220, 221, 222

Q Quick Selection, narzędzie, 231

R Radius, suwak, 63 Ramelli, Serge, 320 Reduce Noise, filtr, 96 redukcja szumów, 88, 89, 90 aparat komórkowy, 209 Reduce Noise, filtr, 96 z obszarów cieni, 116 Refine Edge, okno, 233 Refine Mask, polecenie, 56 Remove Chromatic Aberration, opcja, 75 Remove Ghosts, opcja, 196, 197 retusz obrazu, 84, 85, 86 retusz portretów, 106, 107, 108 rozdzielczość, 91, 92, 93 rozdzielczość druku, 355 rozjaśnianie, 100, 101, 102, 103, 104, 105, 212, 213, 214, 219, 220, 221, 222 rozmycie gaussowskie, 118 rozmycie pola, 299, 300, 301, 302, 303 rozmycie przesłony, 299, 300, 301, 302, 303 rozszerzenia, wyłączanie, 208 Rule of Thirds, nakładka, 122

S

siatka korekcji obiektywu, 208 siatka korekcji zniekształceń, 150 siatka pikseli, 208 Silver Efex Pro 2, 168 skalowanie, 134, 135, 136, 137, 138, 139, 140, 145, 424 z uwzględnieniem zawartości, 146, 147, 148, 253, 254, 255, 256, 257 skóra, zaznaczanie, 425 skróty dla trybów mieszania, 48 kanały obrazu, 149 obracanie zdjęć, 96 podgląd wyostrzania, 49 próbnik kolorów, 150 scalanie warstw, 267 zmiana kolejności warstw, 325 Smart Sharpen, filtr, 344, 345, 346 Sort, przycisk, 8 sortowanie zdjęć, 8, 9, 10, 11 specjalne, efekty, 111, 112, 113, 114 Split Toning, panel, 162 Spyder4ELITE, 361, 362 Stroke, polecenie, 151 stykówki, 377, 378 sylwetka, modelowanie, 316 Synchronize, okno dialogowe, 59 szare niebo, 215, 216, 217, 218 szumy, redukcja, 88, 89, 90, 116 aparat komórkowy, 209 Reduce Noise, filtr, 96

Ś światła miasta, 320, 321, 322, 323

T Targeted Adjustment, narzędzie, 82 TAT, Patrz Targeted Adjustment, narzędzie Temperature, suwak, 27 tilt-shift, efekt, 295, 296, 297, 298 Tilt-Shift, polecenie, 295 Tint, suwak, 27, 28 tonowanie, 162, 163, 311, 312, 313 Tool Presets, polecenie, 130

Shadows, suwak, 21, 30, 32, 33 Show Cropped Area, opcja, 124

6NRURZLG]



U Unsharp Mask, polecenie, 328, 329, 330 usuwanie obiektów, 258, 259, 260, 261, 262, 263

V Versace, Vincent, 140 Vignetting, suwak, 76

W Wacom, tablet, 324 wady optyczne obiektywu, korygowanie, 248, 249, 250, 251, 252 warstwy blokowanie, 351 Color Lookup, 314, 315 Gradient Map, 311 korekcyjne, 266 powielanie, 208 usuwanie, 209, 424 zmiana nazw, 208 Whites, suwak, 30, 34 winiety, efekt korygowanie, 76 tworzenie, 77, 78, 79 Vignetting, suwak, 76 wirtualne suwaki, 151 włosy, zaznaczanie, 231, 232, 233, 234, 235, 236, 237, 238, 239, 240 Workflow Options, okno, 91 wyostrzanie, 61, 62, 63, 64, 65, 328, 329, 330 Amount, suwak, 63 Detail, suwak, 64 do internetu, 332 High Pass, filtr, 347, 348 końcowe, 349 maksymalne, 331 Masking, suwak, 64 miękkich obiektów, 330 na potrzeby druku, 359 portretów, 330 Radius, suwak, 63 Smart Sharpen, filtr, 344, 345, 346 umiarkowane, 331



6NRURZLG]

uniwersalne, 332 w trybie Luminosity, 335, 336, 337, 338, 339, 340, 341 własne parametry, 333 zaawansowane, 342, 343 zdjęć kobiet, 330 wypełnianie z uwzględnieniem zawartości, 258, 350 wyszukiwanie zdjęć, 12, 13

Z zakładki, zamykanie, 149 zapisywanie zdjęć, 137, 138, 139, 140 zaznaczanie skóry, 425 w pobliżu krawędzi dokumentu, 351 włosów, 231, 232, 233, 234, 235, 236, 237, 238, 239, 240 zdjęcia czarno-białe, 154, 155, 156, 158, 159, 160, 161, 168 dodawanie ziarna, 282 dramaturgia, 305, 306, 307, 308, 309, 310 grupowe, 228, 229, 230 kadrowanie, 145 miękkie rozmycie, 278, 279 panoramiczne, 284, 285, 286, 287, 288, 289 powiększanie, 139 prostowanie, 141, 142, 145 przeglądanie, 4, 5, 6, 7 przekształcanie na obraz, 290, 291, 292, 293, 294 przyciemnianie, 219, 220, 221, 222 rozjaśnianie, 212, 213, 214, 219, 220, 221, 222 skalowanie, 134, 135, 136, 137, 138, 139, 140, 145, 146, 147, 148, 253, 254, 255, 256, 257, 424 sortowanie, 8, 9, 10, 11 światła miasta w tle, 320, 321, 322, 323 tonowanie, 311, 312, 313 usuwanie obiektów, 258, 259, 260, 261, 262, 263 wyostrzanie, 328, 329, 330, 331, 332, 333 wyszukiwanie, 12, 13 zapisywanie, 137, 138, 139, 140 zmniejszanie, 143, 144 zmniejszanie zdjęć, 143, 144 zniekształcenia, korygowanie, 248, 249, 250, 251, 252 zwiększanie kontrastu, 272, 273, 274, 275

1RWDWNL